text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Had er meer van verwacht!
Minste van de 4 gelezen boek en van Sam. | 0neg
|
Voor je me loslaat is het verhaal van Kyra en Corey. Het is een verhaal over vriendschap, schuld en je thuis voelen. Ik weet niet wat ik nu eigenlijk van dit verhaal vind. Ik had dit boek bijna niet uitgelezen, maar op een gegeven moment had het me te pakken. Toch vind ik het geen thriller, maar ook geen fantasy, wat wel is, geen idee.
Het is allemaal zo mysterieus, zo vaag, daarom vond ik het in eerste instantie niks. Ik voelde me ongemakkelijk bij Lost Creek. Ik vond het benauwd, onheilspellend. Ik wist ook niet of ik Corey wel leuk vond. Kyra mocht ik direct. Ze is creatief en dol op verhalen, maar omdat ze bipolair was hoorde ze niet thuis in Lost. Kyra’s stoornis was het gehele verhaal aanwezig. Ik vond het sneu om te lezen, hoe ze een totaal ander persoon werd door haar stemmingen, hoe ze bang was om zichzelf te verliezen en hoe moeilijk het was om haar te helpen.
Ik vind dit maar een verdrietig boek. Lost vond ik verschrikkelijk. Hoe kun je mensen zo behandelen, hoe kun je alleen maar toekijken, hoe kun je iemand zo gebruiken? Ik kan het niet geloven. Dat hele dorpje is gestoord. Ze vergaten gewoon dat Kyra een persoon was, met gevoelens, die zich alleen voelde, gebroken was.
Ik had niet verwacht dat er een voorspellende gave in dit boek zou zitten. Ik weet ook niet of ik het wel wat vond, de manier waarop was cool, maar verder, ik weet niet. Kyra’s verhaal had anders moeten lopen, samen met Corey.
Het boek heeft snelle korte hoofdstukken in verschillende tijden. Het bevat brieven, telefoongesprekken en interviews, die ik overbodig vond.
Zelfs nu weet ik nog steeds niet wat ik van dit boek moet vinden, het past niet bij mij, denk ik. | 0neg
|
Dit boek stond al een tijdje op mijn tbr lijstje. De omslag en positieve recensies maakten me nieuwsgierig. Het verhaal viel me erg tegen. Het gaat over een jonge weduwe met 4 kinderen die haar leven na de dood van haar man weer probeert op te pakken. Het verhaal speelt in Ierland in de 60er jaren van de vorige eeuw. Er gebeurt weinig in het verhaal hier en daar een beetje politiek maar verder kon ik er geen spanningsboog in ontdekken. Het verhaal leest wel gemakkelijk en daardoor las ik het boek toch uit, ondanks het feit dat het me niet kon boeien. | 0neg
|
Ik las 'De meisjes' van Emma Cline. Zoek er niet te veel achter, maar ik ben dol op sektes. Hoe kan het dat iemand sekteleider wordt? Hoe kan het dat mensen zo gek zijn zo iemand te volgen? Dus op Netflix kijk ik ook de serie Aquarius, waarin een rechercheur (David Duchovny) via allerlei (moord)zaken met Charlie Manson te maken krijgt. Dat begint wanneer de tienerdochter van een vriendin bij Manson terechtkomt. De parallel met 'De meisjes' is erg groot, hoewel Aquarius ook andere verhaallijnen heeft. Maar in beide verhalen ontsnapt een tienermeisje aan haar ‘rotleven’ om zich bij Manson aan te sluiten.
En dat vind ik dus zo irritant. Als we willen snappen waarom mensen zich bij een sekte aansluiten, mag het dan meer zijn dan het cliché van gescheiden ouders of een imperfecte opvoeding?
In 'De meisjes' heet de sekteleider geen Charlie Manson, maar het verhaal is minstens zo direct erop gebaseerd als Aquarius. De tv-serie heeft dan nog de extra verhaallijnen van moord en undercover-politiewerk, en vooral: de groeiende onrust in de stad door ongelijkheid, de opkomst van de Black Panthers. Het boek heeft als extra verhaallijnen het leven van Evie voor en na haar tijd bij Manson. In beide boeken is de hoofdpersoon minderjarig en zijn het vooral ‘de meisjes’ die aantrekkingskracht op de hoofdpersoon uitoefenen, minder dan Charlie zelf; in beide boeken is er ook redelijk wat aandacht voor de mislukte muzikale ambities van Manson . Onderlinge rivaliteit bij de meisjes komt in bijna letterlijke overeenkomsten tussen serie en boek terug. Zijn dit historische feiten of bedachten beide makers die toevallige overeenkomsten, omdat die voor de hand liggen?
NRC gaf 'De meisjes' vijf ballen: ‘Emma Cline is een waanzinnig goede schrijver. Je kunt de personages in de roman haast aanraken en ruiken, zo waarachtig zijn ze.’ Ik was zeker onder de indruk van de stijl van Cline, ze schrijft nonchalant en toch mooi, schetsend, direct en toch beeldend:
'Ze verkeerden op een onduidelijke drempel, mooi en lelijk tegelijk, en hun aanwezigheid trok een rimpeling van waakzaamheid door het park. Moeders die om zich heen keken waar hun kinderen waren, bevangen door een gevoel dat ze niet goed konden duiden. Vrouwen die de hand van hun vriend pakten. De zon die zoals altijd door de bomen piekte – de slaperige wilgen, de warme wind die over de picknickdekens blies – maar het vertrouwde van de dag werd verstoord door de meisjes die de vaste orde ontregelden. Soepel en achteloos, als haaien die plotseling opduiken uit het water.'
Toch was ik flink teleurgesteld toen ik het boek dichtsloeg. Was dit het? Ja, het boek heeft spanning en drama, dus je leest het snel uit. En het verhaal is prachtig geschreven, de personages zijn levensecht. Maar ik miste een diepere laag. Ik vond het gevoel voor drama en inzicht, de noodzaak van reflectie, catharsis en een soort van happy end, toch iets te veel berusten op clichés: ‘We willen allemaal gezien worden.’
En de tv-serie? Ook vol met clichés, uiteraard, en veel minder psychologisch inzicht. Maar van een misdaadserie verwacht ik ook niet veel meer.
Lezers zou ik aanraden eerst het boek te lezen, dan pas de serie te kijken; in ieder geval niet gelijktijdig, want zoals gezegd, er zijn erg veel overeenkomsten, waardoor je als lezer de verhaallijnen ook nog door elkaar kunt gaan halen.
(Deze recensie verscheen eerder op mijn website.) | 0neg
|
Ergens in de brij van woorden schrijft de hoofdpersoon van het boek de zin ‘ik lief je’ op de muur van de kamer waar ze op dat moment weer is. Iedereen ziet onmiddellijk dat deze zin, taalkundig gesproken, niet klopt. Daarmee is het een perfecte samenvatting van het hele boek. Een vage opeenvolging van woorden die zelfs met hulp van een woordenvrouw niet tot een zinnig verhaal gemaakt kan worden. Of dat gebrek veroorzaakt wordt door een bindwoordjes probleem of dat het een ernstigere reden heeft is niet duidelijk. Eigenlijk is helemaal niets duidelijk. Het is een boek zonder verhaal en een verhaal zonder lijn.
Op de achterflap van het boek wordt nog vermeld dat de schrijfster in 2000 haar eerste literaire prijs gewonnen heeft. Het gaat dan om de prijs van de gemeente Asten, waarvan overigens verder dan bij de schrijfster zelf, nergens iets te vinden is. Op basis van de roman ‘Ik lief je’ valt te vermoeden dat het bij deze prijs zal blijven.
Maar goed, van de hak op de tak springend geeft de hoofdpersoon, Roos een verslag van haar innerlijke strijd met de drukte van het bestaan. Ze spreekt hierbij met bestaande en verzonnen personen die allemaal een poging doen Roos in haar zoektocht voort te duwen. Door van tijd tot tijd interessant schrijvers en boektitels te noemen laat Roos de schijn ontstaan dat ze ook werkelijk iets met literatuur heeft. Jammer dat ze geen verstand van vissersmaterialen heeft, want dan zou ze weten dat Shakespeare een hengel merk is en was haar verhaal al voor het begon gestrand. | 0neg
|
Helaas kan ik niet echt enthousiast zijn over dit boek. De stukjes in het heden over Mia die rondzweeft in het ziekenhuis vond ik mooi om te lezen maar de stukken over vroeger, over het leven van Mia vond ik totaal niet interessant. Ik had me bij dit boek iets heel anders voorgesteld, ik had verwacht dat het meer een tranentrekker zou zijn maar dat is dus niet zo. | 0neg
|
Links en rechts wel positieve recensies gelezen maar wat een afknapper voor mij. Veel actie, achtervolgingen. Veel techniek ook van het internetgebeuren. Hoofdpersoon moet aan de jacht van een duister netwerk zien te ontkomen, onderweg valt enige persoonlijke schade maar welke emotie dat oproept. Door veel bladzijdes ben ik snel doorheen gelopen omdat je toch wel wil weten hoe het afloopt. Onwerkelijke wendingen en constructies. Dit was mijn eerste Den Tex en meteen de laatste. Geef mij maar de skandinaviers en René Appel. | 0neg
|
‘Dijk’ is een vlot geschreven roman over twee oersaaie mannen. Op zichzelf is dat een interessant gegeven. Het is H.M. van den Brink gelukt mij een boek te laten lezen over medewerkers van het IJkwezen.
De ik-persoon in het verhaal denkt terug aan zijn werkzame leven dat gelijk begon met dat van zijn collega Karl Dijk. Vijfenveertig jaar lang zijn de heren collega’s en volgen zij hun eigen loopbaan binnen de Dienst van het IJkwezen. Beschrijvingen van de veranderende tijd zijn treffend, waarbij de sfeer van de tijd goed in beeld wordt gebracht.
Samen met de Dienst moeten ook de beide heren met de tijd mee. Privatisering zorgt ervoor dat zij deel gaan uitmaken van BV Metrifact en zo worden zij tegen wil en dank ‘partners van hun klanten’ en worden zij geacht ‘midden in de samenleving’ te staan.
Karl Dijk is een eigenaardige man, die minstens zo verknocht is aan zijn vak als de ik-persoon. Deze vindt Dijk een onaangename, maar ook boeiende man. Hij zoekt zijn collega wel met regelmaat op, maar wenst ook weer niet met hem te worden geïdentificeerd.
Geruime tijd na hun pensionering denkt de ik-persoon terug aan zijn collega. Hij realiseert zich dat hij Dijk als mens slecht kende. Centraal in de roman staat de vraag waarom Dijk niet op zijn eigen afscheidsreceptie verscheen. Deze vraag houdt de ik-persoon steeds meer bezig.
De centrale vraag kon mij als lezer minder boeien. Gaandeweg het boek hoopte ik op een sterke ontknoping die de roman als geheel moest goedmaken; liefst ook een uitgewerkte inkijk in het personage Dijk. De ontknoping die kwam kon mij niet verrassen. Jammer dat de roman ‘Dijk’ voor mij een weinigzeggende titel zal zijn in mijn boekenkast. | 0neg
|
Ik zal het kort houden: 'De vriendschap tussen twee vriendinnen', en naast wat onbelangrijke bijkomstigheden meer ook niet. Een saai en langdradig uitweiden en uitbreiden over tweemaal niets, tussen een warboel van namen. 'Een scheet in een fles' (zegt men bij ons) was een betere titel geweest. Een van de zeldzame boeken waar ik halverwege de brui aan heb gegeven. En voor wie mijn mening is toegedaan ... naar verluidt zijn de drie vervolgboeken hoogstens van hetzelfde laken een broek, en Lila, het enige een beetje boeiende personage, komt daar zelfs nog weinig in voor. Aanvankelijk dacht ik dat het misschien eerder vrouwenboeken zijn, maar dat blijkt ook al niet. De twee vrouwen uit mijn omgeving die ze alle vier lazen delen namelijk mijn mening. Er bestaan te veel goede boeken om hier mijn tijd aan te verspillen. U weze gewaarschuwd. | 0neg
|
Het verhaal begon goed, maar op het moment dat Daniël in het leven kwam van Lies, werd het verhaal steeds minder prettig om te lezen.
Ik hou van boeken die zich afspelen in de Tweede Wereldoorlog en dat was de reden om dit boek te lezen, maar dat viel tegen.
Het draaide meer om de politiek en met name het communisme. Ik heb daar helemaal niets mee en dat was voor mij een reden om af te haken.
Voor velen zal dit ongetwijfeld een heel goed boek zijn, maar smaken verschillen nou eenmaal. | 0neg
|
Dit boek is bizar en intrigerend tegelijkertijd. Beetje een raar verhaal. Ik heb me meermaals afgevraagd hoe de schrijfster het verzonnen kreeg en sommige passages hadden toch wel een behoorlijk sadistisch kantje. Het duurt ook even voor het boek op gang komt. Ik heb, zelfs toen ik al een heel eind gevorderd was in het boek, overwogen om te stoppen met lezen omdat het best wel traag ging. Het is allemaal erg ongeloofwaardig, maar toch bleef het mijn nieuwsgierigheid opwekken. Niet echt een boek dat je 'moet ' gelezen hebben. Te onrealistisch voor mij. Een boek met een hoek af... | 0neg
|
Het is me niet gelukt .. | 0neg
|
Dit is zeker geen thriller, maar eerder een spannend roman, verder komt hij bij mij zeker niet. De combi van heden en verleden is goed geschreven en makkelijk leesbaar. Je weet steeds in welke tijd je bent en in welk deel van het verhaal.
De personages worden goed omschreven en de karakters passen in het boek mooi bij elkaar. Lekker boek om te lezen, maar spanning heeft het niet. | 0neg
|
Door de matige schrijfstijl heb ik het boek al snel aan de kant gelegd. Onuitgewerkte gedachtes die eerder bladvulling zijn dan een toegevoegde waarde voor het verhaal. | 0neg
|
Alex Kava is in Nederland wel bekend bij lezers die al wat langer lezen maar een beginnende lezer zal haar boeken niet snel vinden. Dat komt omdat haar boeken niet in de meeste boekwinkels liggen omdat de uitgever Harlequin is. Een oplossing hiervoor is de Readshop, Harlequin webshop of sommige supermarkten. Want eenmaal met Maggie ODell kennis gemaakt is direct fan worden van haar. Maggie opereert in alle Kava-boeken als de vrouwelijke, sympathieke FBI-agent die al zoveel ellende over haar heen heeft gekregen dat dit af en toe weleens de kop op steekt. Maar dat maakt haar zo geliefd bij haar fans. Slachtoffers is daar niet anders in dan de voorgangers.
In de Golf van Mexico is de bevolking aan land zich aan het voorbereiden voor een naderende orkaan. In alle tumult spoelt er ook nog een koelcontainer aan die normaal voor vistransport wordt gebruikt. Dit keer is hij gevuld met menselijke lichaamsdelen. Herkomst is onbekend evenals de bestemming. Maggie ODell start het onderzoek en probeert een antwoord te krijgen via identificatie van de stoffelijke resten. Het brengt haar op een spoor dat ze liever niet gevonden had.
Slachtoffers ontbeert de spanning die andere boeken van Alex Kava volop bevatten. In een slepend verhaal wordt wel duidelijkheid gegeven in de oorsprong en reden van de lichaamsdelen maar Kava is vergeten het spannend te maken. Dat laat dit boek tot een grijze middelmaat behoren die eigenlijk niet Kava-waardig is. Laten we hopen dat Schrikdraad, haar laatste nieuwe, dat weer wel zal zijn.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Door de vele berichten in de (social)media werd ik nieuwsgierig naar het boek. Een zinderende thriller waarbij 50 tinten grijs in het niet zou vallen. Dus het boek aangeschaft maar nu ik het uit heb vind het zonde van mijn geld. Het boek is naar mij idee teveel op de schilderijen gericht, sommige stukken zijn daardoor erg langdradig omdat er veel over verteld wordt, maar goed dat kan ook komen omdat ik totaal niks met kunst heb. Daarnaast snap ik de vergelijking met 50 tinten grijs totaal niet, die paar stukjes van 1 of 2 bladzijden vond ik niet echt bijzonder. Ook het verhaal zelf vind ik erg ongeloofwaardig, ik kan me niet voorstellen dat iemand opeens zonder wroeging en zo doordacht moorden pleegt. Kortom de media om het boek heen zorgt misschien dat het veel gelezen wordt maar het boek moet het niet van zichzelf hebben, als iemand mij vraagt of ik het zou aanraden dan is mijn antwoord duidelijk nee. | 0neg
|
Psychologisch zit dit boek goed in elkaar, maar ik lees toch liever de andere boeken van Karin Fossum.
Hier is voor mij bijna niet doorheen te komen. | 0neg
|
De Amsterdamse privédetective Jager Havix wordt betrokken bij twee zaken: Het opsporen van een 18-jarig Slowaaks meisje dat in de prostitutie is beland en de politie helpen met het zoeken naar de herkomst van een schilderij dat bij een dode zwerver is gevonden. Op de omslag van het boek staat: "Twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben". Dit impliceert mijns inziens een ontknoping waarbij tussen deze zaken een verband wordt gelegd. Helaas blijkt dat niet zo te zijn. Er zijn twee losse verhalen die toevallig gelijkertijd spelen. Met één verhaal zou het boek te dun zijn geworden.
De eerstgenoemde zaak is wel aardig en redelijk spannend. Er komt ook het nodige geweld van enkele buitenlandse criminelen in voor en ook Havix krijgt de nodige klappen.
De tweede zaak is daarentegen langdradig en het is ongeloofwaardig dat de politie zoveel recherchewerk uitvoert voor zo'n onbelangrijke zaak. Alsof er geen belangrijkere zaken om aandacht vragen.
Zoals gebruikelijk moet je de aanduiding "literaire thriller" op de omslag met een korreltje zout nemen. | 0neg
|
Als trouwe lezer van Anja Feliers ben ik een beetje teleurgesteld... Ik vond het niet erg spannend, eerder een beetje saai, en de ontknoping vond ik niet erg geloofwaardig ... De sfeer is broeierig en er zit heel wat seks in het verhaal, maar voor mij wat te veel van het goede... ik had het gevoel dat de zoveelste vrijpartij niks meer toevoegde aan het verhaal. Het laatste hoofdstuk dat de lezer moet warm maken voor een volgend boek vond ik ook wat vreemd... een personage uit de vorige boeken maakt wel een heel grote ommezwaai... ik geloofde het niet erg. Wat niet betekent dat ik niet toch weer naar een volgend boek van Anja Feliers zal uitkijken. | 0neg
|
Bob Mendes heeft een palmares dat respect afdwingt. Tweemaal winnaar van de Gouden strop en eenmaal van de Diamanten Kogel. Met het korte Sam Keizerverhaal Dirty dancing was Mendes in 2003 winnaar van de Crime Short Story Competition 'Atanas Mandadjiev'. Sam Keizer maakte voor het eerst haar opwachting in Bloedrecht, en daarna dook ze weer op in Scherprechter. Het korte verhaal Dirty Dancing is nu ook opgenomen in het laatste boek van Mendes, Top secret, met daarin negen van elkaar losstaande avonturen van privédetective Sam Keizer.
Top secret omvat een werkperiode van Sam Keizer waarin ze van haar ex-vriendje Henry Berneman de ene opdracht na de andere krijgt. En steeds daalt Keizer af naar de donkere krochten van de nationale en internationale criminaliteit. Het varieert van containerdiefstallen in de Antwerpse haven tot het vervreemden van spaargelden van bejaarde vrouwen zonder nabestaanden. Het in 2003 bekroonde korte verhaal Dirty Dancing neemt ook een prominente plaats in binnen het boek. Altijd leuk om te lezen, zij het dat Top secret geen 256 pagina's lang durend avontuur is. Een iets diepere analyse levert wat merkwaardige conclusies op. Van de negen verhalen hebben de meeste als enige overeenkomst de aanwezigheid van Sam Keizer, haar kat Mazzel en haar ex-vriendje Henry Berneman. Mendes heeft verzuimd om tussen de verhalen een bepaalde samenhang aan te brengen. Verschillende keren uitleggen waarom de Antwerp Tower zijn bedenkelijke status heeft is hier een voorbeeld van. In meerdere verhalen toelichten wat de diepere betekenis is van de korte laarzen met de versterkte neuzen van Sam, is nog zo'n voorbeeld.
Kortom, Top secret is niet meer dan een ondoordacht samenraapsel van een aantal verhalen maar dan wel met een paar vaste hoofdkarakters. Het zou Mendes gesierd hebben als hij op de cover kenbaar had gemaakt dat Top secret een verhalenbundel is, en het geen thriller had genoemd. En laten we maar zwijgen over het feit dat enkele verhalen al eens eerder gepubliceerd werden!
Jammer, want dit alles overschaduwt de grote schrijverskwaliteiten van Bob Mendes en legt de nadruk wel heel uitdrukkelijk op het commerciële belang. | 0neg
|
Eerst en vooral opmerken dat deze thriller onder de titel Chaos verschenen is in de reeks pockets die de Belgische krant "De Morgen" heeft uitgegeven. Daarom ook dat het in mijn stapeltje nog te lezen was terecht gekomen. En na afloop van de lectuur kan ik me enkel aansluiten bij de recensie van Jeroen: het begint veelbelovend met een dode jeugdvriend, een wraakactie, personages die je nieuwsgierig maken... Maar gaandeweg verlies je de betrokkenheid. Storend vond ik de vele verwijzingen naar plaatsen en straten in en rond Marseille. Misschien kan zoiets lezers die vertrouwd zijn met de stad Marseille en specifieke sfeer bekoren, maar mij zei het niets. Verwijzingen naar plaatsen mogen er zijn, maar in dit geval was het echt te veel. Bovendien verloor ik de weg in de verhoudingen tussen de maffiabazen in Marseille, en gaandeweg interesseerde het me ook niet meer. Misschien zit het allemaal wel goed in elkaar, het verhaal en de personages, maar hou alvast pen en papier klaar om namen te noteren, of je verzuipt. Chaos, de "Belgische" titel, het had een aanwijzing moeten zijn... | 0neg
|
Vol enthousiasme begon ik – dankzij Hebbanbuzz – met het boek “In de voetsporen van de heldin” van Edith de Wit. Er wordt namelijk beloofd dat ik een reis ga maken, waarin ik stap voor stap inzichten opdoe die mij helpen op mijn levenspad.
Opvallend is dat over Edith de Wit zelf weinig wordt toegelicht. Blijkbaar is zij ‘storycoach’ en verzorgt ze workshops en lezingen. Bij dit soort ‘zelf-hulp’-boeken verwacht ik meer achtergrond te krijgen over de auteur: welke ervaring, kennis of kunde heeft de auteur? Maar dat terzijde…
Het verhaal zelf. Ik ben verrast dat Mieke Bouma het voorwoord heeft geschreven. Waarom verrast? Het model dat Edith gebruikt, is ‘gewoon’ een kopie van Mieke’s model maar dan krampachtig vertaald naar een – eerlijk gezegd – kinderachtig heldinnen-model.
Het boek is dus verre van origineel.
Maar voegt de gehanteerde insteek dan nog iets toe? Wat mij betreft te beperkt. Er worden voorbeelden beloofd uit literatuur en films en waargebeurde verhalen van echte heldinnen. De voorbeelden betreffen echter vaak sprookjes, en vaak dezelfde sprookjes. Misschien ligt het ook aan mijn eigen definitie van wat een heldin is. Ik herken me namelijk niet in de voorbeelden die De Wit schetst: de kleine zeemeermin een heldin!?
In het boek wordt ook nog wat reclame gemaakt voor bevriende contacten. Zo staat er plots een interview met een voice coach in (incl haar contactgegevens). Er was geen enkele link met het verhaal.
Het laatste deel heb ik eerlijk gezegd meer gescand dan gelezen.
De belofte is helaas niet waargemaakt. Teleurstellend boek waarbij vooral het niet-origineel zijn en de krampachtigheid opvalt. | 0neg
|
Dit boek was helemaal niet wat ik ervan verwachtte. Door de cover verwachtte ik een thriller of iets dergelijks, aangezien er werd gesproken over doden. Dit was niet helemaal het geval.
Het boek ging voornamelijk over jonge mensen allemaal op zoek naar liefde en affectie op hun eigen manier. Dan heb ik het voornamelijk over seks en jaloezie. De doden werden voor mijn gevoel een beetje op de achtergrond gedrukt.
Ook bevatte het verhaal een aantal rare elementen die ik niet echt meerwaarde vond geven.. Soms had ik even een ''Wat is dit nou?!'' momentje, en dan niet in positieve zin. Het verhaal is bij mij niet erg blijven hangen, op die gekke momentjes na.
Wat ik wel erg leuk vond was dat er gebruik werd gemaakt van de Groningse taal. Dit was voor mij persoonlijk wel een klein beetje puzzelen omdat ik daar zelf niet vandaan kom maar het had zo zijn charme.
Ook was het prettig dat er gebruik werd gemaakt van verschillende perspectieven, en dat dezelfde gebeurtenissen terug kwamen door andere mensen hun ogen. Je verwacht bepaalde dingen, en die worden dan toch over een andere boeg gegooid op het moment dat je leest vanuit een ander perspectief. Het enige nadeel hier aan is dat het verhaal wat in herhaling valt en dat er eigenlijk niet veel vooruitgang in zit, aangezien het boekje al niet erg lang is.
Voor mij 2 sterren, omdat er toch meer op aan te merken was dan dat het is blijven hangen. | 0neg
|
Wederom een winnaar van de Booker Prize waar ik maar met moeite doorheen kwam. Grootste probleem bij dit boek is de stijl van de schrijfster. Het gegeven zou op zich interessant kunnen zijn, maar Hulme heeft er een verwarrend rommeltje van gemaakt. Ze switcht voortdurend van perspectief bijvoorbeeld wat het lezen behoorlijk vervelend maakt. En maar weer eens aantoont dat een boek beter wordt als het verhaal vanuit één persoon wordt verteld. Maar op één en dezelfde pagina overschakelen van 'ze' op 'ik', terwijl het om hetzelfde personage gaat, kom op zeg. Het zal allemaal wel heel artistiek verantwoord zijn en helpen een prestigieuze prijs te krijgen, maar voor mij hoeft het niet. Het steeds achterin kijken wat iets in het Maori betekent wordt trouwens ook heel vervelend. Wat is er trouwens op tegen om een sympathiek personage op te voeren? In dit boek komen ze in elk geval niet voor. | 0neg
|
De Britse Daniel Cole heeft met Ragdoll gescoord, de rechten werden al verkocht aan 30 landen. Het was een van de scenario's die hij had geschreven voor een televisieserie maar afgewezen werden. Ondertussen is hij bezig aan boek 2 en zelfs boek 3 en werkt mee aan de verfilming.
Wat al dadelijk opviel was dat Cole grappig schrijft, dit houdt hij vol tot aan het einde. Het verhaal leest dus luchtig. Het verhaal zelf is dat des te minder, 6 slachtoffers in één lijk, dat gegeven zijn we nog niet vaak tegengekomen. Best wel origineel. En dan is er daar die lijst met 6 potentiële slachtoffers. Inventiviteit en creativiteit zijn termen die in mij opkomen alsook dat het vergezocht lijkt. Je kon je in ieder geval wel verwonderen over deze verbeeldingskracht en zelfs over nadenken.
En toch is het een boek dat je niet grijpt. Ondanks de creativiteit is er heel wat cliché-werk ook wat betreft de personages die dan ook nog eens geen duidelijke of pakkende karaktertekening hebben. Het verhaal zelf is ook wat te min, flinterdun in feite. Er gebeuren wel veel dingen maar echt spannend wordt het niet. De reden van de moorden krijg je uiteindelijk te lezen maar het past precies niet in het verhaal, het spreekwoordelijke duveltje uit een doosje. De opbouw van het boek sluit niet goed aan bij de ontknoping en zodoende blijf je wat verweesd achter. Ook wat betreft het hoofdpersonage Wolf - een bijnaam die precies in is in de boeken die ik de laatste tijd lees - ook op hem krijg je dus geen vat.
Ragdoll is een goed leesbaar boek dat soms grappig uit de hoek komt. Het verhaal op zich komt echter te kort alsook de personages. | 0neg
|
Dit boek via Hebban gewonnen om in ruil daarvoor een recensie te schrijven.
Het verhaal wordt verteld door verschillende personen en bevat vrij korte hoofdstukken. Het begint met een mail waarin de vraag staat Hoe de EU het verloren vertrouwen van haar kiezers kan terugwinnen?. Aan een journaliste en een onderhandelaar en de President van Europa de taak om deze vraag binnen de gestelde termijn te beantwoorden. Als dit niet gebeurt heft dit consequenties voor de 6 ontvoerde eurocommissarissen. Al met al is het boek geen echte page turner maar het leest lekker weg. | 0neg
|
Het Kyoto-verdrag, een mondiale overeenkomst die de uitstoot van schadelijke stoffen moet terugdringen en daardoor de opwarming van de aarde moet voorkomen. Een politiek statement dat onverbiddelijk aantoont wat de morele waarde is van de politiek. Ten overstaan van de hele wereld roept President George W. Bush dat Amerika er niet over piekert om het verdrag te ondertekenen. Economische doelstellingen liggen daaraan ten grondslag. En de wereld treurde om dit verschijnsel van financiële hebzucht en drang naar macht.
De Zweedse industrieel Lennart Ramberg grijpt dit actuele onderwerp aan om als decor te dienen voor zijn debuutthriller Kyoto och fjärilarna (vrij vertaald: Kyoto en vlinders). Met dit boek levert hij een bijdrage aan deze mondiale maatschappelijke discussie. In Nederland is dit verhaal op de markt verschenen onder de titel Het experiment.
Het verhaal speelt zich af in het noorden van Spitsbergen waar in Ny-?lesund, een meetstation waakzaam de gevolgen van de industriële emissie meet en onderzoekt. De vooraanstaande Emil Planck heeft een meetmethode ontwikkeld die de hoeveelheid fluormethaan in de lucht kan vaststellen. Fluormethaan is één van de zes gassen die volgens het Verdrag van Kyoto gereduceerd moet worden. Wanneer Planck spoorloos verdwijnt, neemt promovendus Kimi Hoorn voor hem waar en geeft een presentatie van deze belangrijke vondst aan een Noorse regeringsdelegatie.
De milieuorganisatie Serve Earth, onder leiding van Diana McManus, bezoekt het meetstation, maar Dianas bedoelingen lijken niet helemaal overeen te stemmen met de doelstellingen van haar organisatie. Het schadelijke fluormethaan wordt het milieu ingegooid door de aluminiumindustrie waar het als afvalstof tijdens het smeltproces vrijkomt door het verbranden van de grondstof kryoliet. Het Russische bedrijf LesAl is koploper op wereldniveau en de algemeen directeur Michail Gusin is er alles aan gelegen om van de naderende beursgang een groot financieel succes te maken. Meetstation, milieuorganisatie en industrie worden noodgedwongen naar elkaar toe gedreven, een beweging die niet door alle partijen wordt gewaardeerd.
De eco-thriller Het experiment probeert, evenals zijn vele voorgangers, de criminele milieupraktijken van grote industrieën over het voetlicht te brengen. Soms zijn ze interessant en vernieuwend en soms is het een variant op een bestaand thema. Het experiment valt onder de tweede categorie. Met veel wetenschappelijke termen en toelichtingen probeert de auteur de lezer kennis bij te brengen: hoe de schadelijke stoffen tot stand komen en waarom ze zo schadelijk zijn voor het milieu. Voorwaar, dit is geen makkelijke job en het is denkbaar dat hierdoor het thrilleraspect het onderspit moet delven.
Daarmee schiet Ramberg zijn doel gedeeltelijk voorbij omdat de aandacht van de thrillerfan zal wegzakken waardoor de wetenschappelijke onderwerpen met minimale belangstelling gelezen zullen worden. Het verrassingseffect is ook niet in staat deze instelling te veranderen want vrij vroeg in het verhaal is met grote zekerheid te voorspellen wat de plot gaat brengen. Dus voor de milieufreaks is Het experiment een leuke aanwinst maar voor de thrillerfan is er weinig plezier aan te beleven. | 0neg
|
De kinderverzamelaar van Sabine Thiesler.
Het verhaal begint goed, je zit meteen in het verhaal. Maar midden in het boek komen ineens hele andere personages naar voren, je moet weer opnieuw in het verhaal komen. Het wordt dan heel langdradig en vervelend om te lezen. Jammer want het leek zo'n goed boek. Je weet al heel gauw wie de kindermoordenaar is dus het is heel voorspelbaar allemaal. Soms wordt er precies omschreven wat hij met die kinderen doet, dan word je gewoon misselijk, hoef ik niet te weten, bah bah. Het boek telt 464 blz. ik heb me er letterlijk door heen geworsteld maar heb het eindelijk uit. Hoera,uit, eindelijk. Sabine Thiesler krijgt van mij daarom ook maar een 6. Matig verhaal **. | 0neg
|
Dit boek viel me eigenlijk een beetje tegen. Ik had soms het idee dat het boek door meerdere personen was geschreven: eentje voor de thrillerkant en eentje voor de romantische kant. Sommige stukken waren echt goed; er zat vaart in het verhaal en het was spannend en dan ineens zakte het als een plumpudding in elkaar tot het ineens weer tempo kreeg. Daarnaast vond ik de karakters erg eendimensionaal neergezet: de stoere astronaut, de ietwat truttige heldin die zich ontpopt als regelrechte speurneus, de superslechte slechterik en de goeie FBI-agent.
Verder geeft de schrijfster vanaf het allereerste begin zo'n beetje de hele plot vrij, zodat er wat dat betreft niets te raden overblijft. Toch bleef er een heel belangrijk vraagpuntje bij mij over, waardoor ik toch door bleef lezen. Wie was er nou eigenlijk vermoord?
Al met al een lekker tussendoortje maar ook niet meer dan dat. Ik vond haar boek De obsessie wat dat betreft een stuk beter. Ook daar is van meet af aan bekend wie de dader is, maar Brown weet de spanning beter op te bouwen en vast te houden. | 0neg
|
Ik dacht toch echt dat dit verhaal een thriller was. Toen ik dit verhaal begon te lezen zat ik ieder moment te wachten totdat het spannend werd, en op het moment dat ik het niet meer kon wegleggen. Helaas kwam dit moment helemaal niet. De dader is eigenlijk van het begin af aan slap en er worden details verteld waar ik persoonlijk totaal geen behoefte aan heb. Als er een programma word bekeken en er is reclame, hoef ik echt niet alle reclames te weten. Het draagt niet bij aan de sfeer die de schrijver probeert op te roepen. Heb je zin om een boek te lezen waar je niet je gedachte bij hoeft te houden, lees dit boek dan. | 0neg
|
Ik weet eigenlijk niet wat ik moest verwachten van dit boek. Descendants heb ik nog nooit gekeken (eigenlijk geen van de TV-Disney-films), dus de personages kende niet. Het enige wat ik wist was dat dit boek op een fanfictie scheen te lijken. En is dat zo? Ja.
Wie besloten heeft om deze boeken te laten publiceren vind ik nog steeds bijzonder, omdat het ontzettend, ontzettend slecht is geschreven. Laat ik zeggen, zo slecht en kinderlijk dat het mij nog steeds een raadsel is wie bedacht heeft om dit Young Adult te noemen. Niet dat YA-boeken altijd goed geschreven moeten zijn, maar het was hier zo abnormaal slecht dat het leek alsof een kind het had geschreven.
Melissa de la Cruz is geen slechte schrijver (ik heb Girl Stays in the Picture gelezen en die was wel oké), maar hier heeft ze waarschijnlijk bedacht dat het niet fantastisch hoefde te zijn omdat het voor kinderen was. Hoop ik.
Het idee van het verhaal is leuk, maar de uitwerking? Vreselijk. Tijdens het kennismaken met de personages zie je dat Melissa zoveel mogelijk verwijzingen naar sprookjes in het verhaal heeft geprobeerd te stoppen. Hierdoor werd het fanfictie-gevoel vergroot. Ook gebeurde alles in het verhaal snel achter elkaar, zonder enige diepgang, waardoor het nog meer op een fanfictie leek. Eigenlijk is dat het gewoon. Dwaaleiland is een gepubliceerde fanfictie.
Ik snap wel waarom het verhaal zo opbouwend is, omdat het als prequel van de Descendants-film moet dienen, maar dat het zo slecht en oppervlakkig moest zijn hoefde helemaal niet.
Raad ik je aan om dit boek te lezen? Eerlijk gezegd niet, maar als je Disney-fan bent misschien wel? Laat ik maar Descendants-fan zeggen. Dan beledig ik denk ik niemand. Waar zouden de andere boeken trouwens over gaan? Huh.
Heb jij Dwaaleiland gelezen? | 0neg
|
Gelezen september 2007. Wat ik er toen over geschreven heb is het volgende:
Dit boek en ik matchen niet met elkaar. Het is heel raar; sommige stukken lees ik heel vlot weg en dan in eens hapert het weer en valt het lezen helemaal stil. Ik kan tot nu toe (ben tot blz. 80 gekomen) kop noch staart aan het verhaal ontdekken, de personages leven helemaal niet voor me (behalve dan dat ik ze stomvervelend vind) en ik heb er niet zoveel zin in tijd en energie in dit boek te steken om te zien of ik het nog wel leuk of zelfs spannend ga vinden. | 0neg
|
Praag is verhaal van vier jonge Amerikanen en één Canadees die begin jaren negentig van de vorige eeuw, net na de val van het communistische bewind, verblijven in Boedapest. Zij proberen daar ieder op hun eigen manier invloed uit te oefenen op het vormgeven van de nieuwe vrijheid in Hongarije.
Hoewel de roman uitgaat van vijf jonge westerlingen, zijn er slechts twee volop uitgewerkt, namelijk die van Charles Gábor en van John Price. Laatstgenoemde is de meest prominente hoofdpersoon. De andere drie hoofdpersonen komen in mindere mate aan bod: Scott Price, de oudere broer van John, Emily Oliver waarop John eigenlijk verliefd is maar die zelf geen interesse in John heeft, en tot slot Mark Payton, een homosexueel die een oogje heeft op John.
John is beginnend journalist bij een krant. Hij beschrijft aan de hand van columns de omwenteling in Hongarije en krijgt zodoende invloed op een aantal gebeurtenissen. Eén daarvan is de financiële steun die Charles regelt voor uitgeverij Horváth, een in de Hongaarse traditie gewortelde uitgeverij, die kort na de mislukte revolutie van 1956 is uitgeweken naar Wenen. Charles werkt als adviseur voor een westers bedrijf dat potentiële investeringen in Hongarije beoordeelt. In de roman krijgen we de ontwikkeling van de uitgeverij Horváth vanaf zijn oprichting begin 19e eeuw voorgeschoteld, en daarmee een stukje geschiedschrijving van Hongarije, allereerst als deel van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie, na de eerste wereldoorlog als zelfstandige natie en na de tweede wereldoorlog als communistisch land onder Sovjet-invloed.
Uiteindelijk krijgt Charles, met de invloed van John, een groot belang in de uitgeverij. Als de eigenaar Imre Horváth door een hartstilstand in coma raakt, verkoopt Charles uiteindelijk het bedrijf aan een Australische mediatycoon.
Een deel van Johns leven draait om zijn onmogelijke liefde voor Emily. Hij heeft wel relaties met een oude Hongaarse jazz-zangeres en een jonge fotografe waarmee hij een seksuele verhouding heeft maar die hem echter ook op afstand houdt. Ook deze relaties lopen ten einde.
Johns rol in Boedapest is uiteindelijk ook uitgespeeld en hij wordt ontslagen bij de krant. Hij vertrekt dan naar Praag. In de roman wordt vaker verwezen naar de Tsjechische hoofdstuk als plaats waar het echt zou gebeuren, waar de nieuwe tijd wel zou aanbreken, in tegenstelling tot Hongarije.
Als roman komt Praag niet echt goed uit de verf. Het historische uitstapje is wat vreemd tussen de rest dat draait om de belevenissen van de vijf jongeren. Verder worden drie van de vijf jongeren wel in het begin gepresenteerd als hoofdpersonen, maar worden nauwelijks uitgewerkt en verdwijnen redelijk plotseling geheel uit beeld. Bij elkaar is het een wat rommelig boek. Wel geeft het een aardig beeld van die roerige tijd, toen de voormalig communistische landen zochten naar hun nieuwe identiteit en waarbij westerse landen probeerden hun eigen belang in te brengen. | 0neg
|
Mons Kallentoft (1968) is een succesvolle Zweedse thrillerauteur. Zijn debuut, Pesetas (2000, niet vertaald), werd meteen bekroond. Daarnaast schreef Kallentoft nog vier standalones. In 2007 verscheen het eerste deel in zijn Malin Fors-serie die vanaf het begin veel succes had in Zweden. Inmiddels verschijnt de serie in negen talen. Kallentoft heeft aangekondigd dat de serie uit ten minste tien delen zal bestaan. Engelwater (Vattenängler) is het zesde deel, maar pas het derde dat in het Nederlands verschijnt.
In Linköping wordt het echtpaar Andergren vermoord aangetroffen in hun bubbelbad. Hun vijfjarige dochtertje Ella is spoorloos verdwenen. De politie onder leiding van de eigenzinnige Malin Fors stelt een onderzoek in. Mevrouw Andergren blijkt problemen te hebben met haar familie. Meneer Andergren heeft in Azië gewerkt voor een Zweedse firma en zijn naam wordt in verband gebracht met smeergeld. Dochtertje Ella is geadopteerd en komt uit Vietnam. Langzamerhand komt Malin Fors erachter dat de adoptie niet is gelopen zoals dat zou moeten en dat het spoor naar Ella naar de moordenaar voert. In ieder geval moet het meisje met spoed gevonden worden. Voor het te laat is.
De quote op de cover van Camilla Läckberg belooft hoogspanning. Helaas valt dat zwaar tegen. Het grootste deel van het boek bestaat uit politieonderzoek naar de moordenaar of moordenaars van het echtpaar Andergren. Daarbij leert de lezer de diverse leden van het politieteam kennen, want ieder hoofdstuk is vanuit het perspectief van een van hen geschreven: de aan alcohol verslaafde Malin Fors die een moeizame relatie heeft met haar man, haar collega Karin Johanisson, die zelf een pleegdochter uit Azië heeft en iets lijkt te verbergen, Elin Sand, een jonge, boomlange ex-volleybalster die het team komt versterken en zo nog enkele collegas. Veel moeizaam politieonderzoek, veel frustraties en gemopper, maar weinig spanning, laat staan verrassingen. Pas helemaal aan het eind van het boek, wanneer de handeling zich verplaatst naar Saigon, wordt het spannend. Erg laat. Tot die tijd moet de lezer het doen met het wel en wee van de verschillende politiefunctionarissen. Als een toneelschrijver geeft Mons Kallentoft ze via korte losse zinnetjes hun gedachten en observaties mee. Doordat hij dit procedé bij iedereen toepast, krijgen de personages bijna allemaal dezelfde stem waardoor ze erg op elkaar gaan lijken. Daarnaast zijn er de cursieve stukjes die zouden moeten intrigeren, maar voornamelijk irriteren en naarmate het boek vordert ook steeds ongeloofwaardiger worden.
Mons Kallentoft heeft een prettige, soms poëtische schrijfstijl, maar Engelwater kabbelt te lang door om het predicaat hoogspanning waar te maken. Zoals gezegd: Engelwater is al het zesde boek uit de serie, maar laten we hopen dat Kallentoft zich in het vervolg toch nog revancheert. | 0neg
|
Wat een ontzettend langdradig verhaal en dat 554 blz. lang en niet zoals hier boven staat 400. De moord is al gelijk in het begin van het vehaal en vervolgens krijg je dan 450 blz. politieonderzoek en uitleg over figuren in een criminele organisatie en hoe ze werken. Misschien interessant voor een informatief boek maar niet voor in een thriller waar je hoopt op spanning en vaart. Vanaf blz. 400 ben ik met grote sprongen gaan lezen, het interesseerde me niet eens meer waarom de moord was gepleegd eigenlijk. Jammer, want het eerste boek, Schreeuw onder water, van dit auteursduo vond ik wel goed en maakte me nieuwsgierig naar de volgende. | 0neg
|
Nee, deze leeservaring gaat niet over de (overigens zeer lezenswaardige) roman van Heleen van Royen. Het gaat over het Psychologisch handboek voor de niet zo perfecte vrouw. Een handboek met een brede greep onderwerpen waar een moderne vrouw mee te maken kan krijgen. Het gaat over relaties, vriendschappen, echtscheidingen, werk, stress en zo verder.
Het zal voor een bepaalde doelgroep best een interessant geheel zijn, maar voor mij betekende het niet veel. Eerlijk gezegd ging het eerder bij mij een beetje schuren, door de overtuigingskracht waarmee de auteurs mij willen laten weten hoe de wereld in elkaar steekt.
Vorm vooraf je eigen mening, als je dit handboek leest. Wil je iets meer weten over hoe mijn leeservaring uiteindelijk uitpakte? Klik dan even op de titel van de blogpost van mijn boekenblog: Handboeken voor "de vrouw". | 0neg
|
Sophie Hannah werd positief ontvangen toen het bekend werd dat zij de nieuwe schrijfster was van een Hercule Poirot verhaal. Er was geen mogelijkheid om verder te gaan waar Chrstie was opgehouden omdat AC met een reeds lang van te voren geschreven verhaal (Curtain) Hercule Poirot zijn leven en carrière had beëindigd. Dus werd Hannah genoodzaakt om het verhaal te situeren ergens in zijn carrière. Hier is voor mij het 1ste grote verschil namelijk dat AC situering natuurlijker aandoen omdat zijzelf in de tijd leefde en bij Hannah heel snel het gevoel ontstaat dat zij weliswaar goed gedocumenteerd is maar dat het niet haar tijd is.
Hannah verliest zich ook in veel te lange betogen of beschrijvingen, waardoor het boek zwaar is on te lezen, een goede redacteur had makkelijk een 100 pagina's kunnen verwijderen.
Het grootste minpunt voor mij is dat Hannah te veel psychologii gebruikt waarbij Christie een puzzelaar is. Jammer maar helaas een mislukt experiment voor mij, toch maar mijn uitgebreide collectie Christie blijven lezen. | 0neg
|
Hm het is duidelijk dat mijn mening niet helemaal overeen komt met de voorgaande lezers. Ik heb dit boek al tijden in de kast liggen en ben er eindelijk in begonnen. Een ervaren fantasy lezer wil ik mezelf niet noemen, maar ik heb wel alle Potters en Tolkien boeken gelezen en lees fantasy-achtige kinderboeken, zoals Gone, De Hongerspelen en Matched.
Het verhaal is op zich goed en mooi bedacht. Ik kan me helemaal voorstellen dat de schrijfster de door haar bedachte wereld prachtig vindt en er graag mee bezig is.
Qua schrijfstijl sloot het niet bij mij aan. Alles werd te overduidelijk en soms langdradig uitgelegd, de hoeveelheid gebruikte bijvoeglijke naamwoorden ging me enorm tegenstaan en de verhoudingen hoe lang verschillende dingen in het boek duren vond ik onhandig. Ook het feit dat jongens als 'helden' neer worden gezet en meisjes als degenen die beschermd moeten worden, stootte me een beetje af. Bovendien had ik er last van dat het verhaal nogal in één stuk doorgaat zonder af en toe een witregel of vaker een nieuw hoofdstuk.
Eigenlijk heb ik mezelf er een beetje doorheen geworsteld, maar ik wilde het per se uitlezen en weten hoe het eindigt. Uiteraard zijn vergelijkingen met andere series snel gelegd, maar toch vond ik veel origineel te noemen.
Ik wens Melissa Bielsma-Schaaij dan ook heel veel succes met het verder uitwerken van deze serie, maar mijn favoriet zal het niet worden. | 0neg
|
Vol enthousiasme ben ik aan dit boek begonnen. Ik dacht: 'Eindelijk eens een commissario die niet gebukt gaat onder depressies, die een gelukkig gezinsleven heeft en eigenlijk best tevreden door het leven gaat'. Ik moest echter vaststellen dat deze brave commissario me al vrij snel begon te vervelen. Het interesseert me niet zo erg wat hij allemaal voorgeschoteld krijgt of welk kleur pull hij gaat kopen. Het feit dat Brunetti in dit boek ook nog eens bitter weinig omhanden heeft (de moord gebeurt pas halverwege het boek, en voordien doodt hij de tijd met een privé-onderzoekje), vond ik al evenmin bevorderlijk voor het thrillerniveau.
Even vreesde ik nog voor een open einde, maar dat werd gelukkig op het laatste nippertje vermeden. Kortom: een redelijk verhaal (dus twee sterren), maar ik zit niet direct te springen om nog een Donna Leon te lezen. | 0neg
|
Is het een streekroman, beste lezer, ga dan gauw Toon Kortooms lezen, die heeft tenminste meer humor. Is het een schelmenroman, beste lezer probeer eens "Ik, Jan Cremer" die ventileert tenminste eigen ideeën in plaats van een lading clichés, en als je een echte schelmenroman wilt lezen, lees dan "Ontboezemingen van de oplichter Felix Krull" of "Der brave Soldat Schwejk". Neen, het is geen van beide, het is een deeltje uit de bouquetreeks, met een sausje "50 tinten grijs" eroverheen.
Het boek heeft net zoveel diepgang als een te hard opgeblazen luchtbed in een zwembad.
Rik Felderhof meent nog te moeten beweren dat het een levensverhaal is in de traditie van Forrest Gump. Je weet wel, dat is diegene die het leven vergelijkt met een "box of chocolates, you'll never know what your gonna get". Welnu in de vliegenvanger luidt dat cliché op pagina 373: "Het leven is als een toverbal. Je weet nooit wat je krijgt. (met als overbodige toevoeging:) Het is een verrassing."
En zo gooit de auteur ons bijkans dood met clichés.
Een wonder dat ik het boek helemaal heb uitgelezen, en nu ik die zware taak heb volbracht, heb ik slechts één vurige wens: ik hoop dat Herman Brusselmans nog ooit een recensie over dit boek zal schrijven. Hij zal zich kunnen uitleven ! | 0neg
|
De tegenwerking die de personages te verduren krijgen en hun reacties daarop, blijven steken in algemeenheden, waardoor de lezer zich niet kan inleven. De Amerikaanse schrijfster Kate Charles heeft inmiddels drie boeken geschreven met hulppriester Callie Anson in de hoofdrol. Het eerste, Boze opzet, verscheen al in 2005 maar komt nu pas in de Nederlandse vertaling op onze markt.
Als Callie Anson net begint als hulppriester in een nieuwe werkkring, krijgt ze de oude garde over zich heen. Vrouwen als priester, dat is toch niet zoals het bedoeld is? Tijdens een bijeenkomst met andere geestelijken loopt het een en ander uit de hand en krijgt Father Jonah, nadat hij wat beledigingen geuit heeft, een glas wijn over zich heen. Hij gaat zich verschonen in de sacristie en wordt pas de volgende dag ontdekt, gewurgd met de stola van de mentor van Anson, Frances Cherry. Een journaliste krijgt hier lucht van en publiceert het verhaal, waarna de politie zich genoodzaakt ziet om Cherry te arresteren. Maar heeft ze het ook gedaan?
Kate Charles raakt twee thema's aan in dit boek: de houding van de kerk ten opzichte van homoseksualiteit en van vrouwelijke geestelijken. Beide worden nogal oppervlakkig uitgewerkt en dat geldt ook voor de rest van het boek. Als detective schiet Boze opzet tekort. Er is geen sprake van een onderzoek. De gangen van de betrokken personages op die bewuste avond worden niet nagegaan. Op het eind van het boek brengt Charles plompverloren de oplossing, tezamen met enkele feiten die ze daarvoor niet heeft prijsgegeven aan de lezer, die dan ook niet heeft kunnen meespeuren.
Als het boek voornamelijk om de karaktertekening gaat, dan is het ook niet geslaagd. De tegenwerking die de personages te verduren krijgen, en hun reacties daarop, blijven steken in algemeenheden, waardoor de lezer zich niet kan inleven.
Op de achterkant van het boek wordt de Britse kwaliteitskrant 'The Times' aldus geciteerd: De moderne kerkelijke detective is een snel groeiend subgenre binnen de speurdersromans, en niemand is er beter bedreven in dan Kate Charles. Het is mij niet opgevallen als snel groeiend subgenre, maar mocht dat werkelijk zo zijn dan hoop ik dat er betere vertegenwoordigers voor zijn dan Kate Charles. | 0neg
|
Een boek van Eva Raaff. Het is geschreven voor kinderen en jeugd. Het is een fantasie boek met voor en achter in het boek een map met plaatsen. Een leuk idee alleen erg lastig dat je steeds weer naar begin pagina moet om er uit te komen wat nou waar was. Verder zit op de laatste bladzijde een tekst met personen in dit boek dat vind ik overbodig het voegt niet echt iets toe.
Het boek leest lekker weg en is geschikt om effe tussendoor te lezen. Het is echt een kinderboek.
Het gaat over het oog van de waarheid en op het begin vond ik het lastig wat deze verschillende personen met elkaar te maken hebben. Maar als je het eenmaal begrijpt kom je er makkelijker doorheen.
Eerder schreef Eva Raaff de fantasyreeks de Taragon triologie | 0neg
|
Dit boek was van begin tot eind een worsteling voor me. Gedurende de laatste 50 blz. ging het wat sneller, maar dat kwam omdat ik mijn energie zo snel mogelijk in een ander boek wilde steken. Ik vond het langdradig, onduidelijk en vervelend. Absoluut geen boek voor mij en in mijn ogen ook niet echt spannend. | 0neg
|
WP is psychologe in opleiding maar ze werkt al wel in een groepspraktijk. Omdat ze nog in opleiding is moet ze bepaalde casussen bespreken met een supervisor.
Op een dag komt een studente langs die nachtmerries heeft. Deze worden veroorzaakt door een tragisch ongeluk of zelfmoord van een andere studente tijdens een ontgroeningsevenement, een doop zoals we dat in Vlaanderen zeggen.
WP geraakt geïntrigeerd door het slachtoffer en gaat in haar overlijden graven.
Erg voorspelbare dader, irritante hoofdpersoon en helemaal niet spannend. Gelukkig is het geen dik boek en heb ik er niet te veel tijd aan verspeeld.
Ik meen dat dit het eerste deel uit een reeks is, maar de rest laat ik aan mij voorbij gaan. | 0neg
|
Ongelofelijk dat zoveel lezers dit flutwerkje vijf sterren hebben gegeven. Het was voor mij even een tussendoortje gezien de geringe omvang van het boek. Gelukkig heb ik er dus niet veel tijd aan gespendeerd, want ik vroeg mij voortdurend af: 'Waar heb ik dit eerder gelezen?' Het lijkt een samenraapsel van gejatte stukjes uit andere boeken. Nog verbijsterender is het feit dat dergelijke pulp verfilmd is. Bah! | 0neg
|
Winternacht is niet zo’n goede thriller. Termen als middelmatig en saai zijn normaliter niet met Indridason te associëren, maar nu ontkomen we er niet aan.
Winternacht is een kort verhaal wat enorm is uitgetrokken. Ingedikt tot een bladzijde of 50 zou het een leuk presentje zijn tijdens de Maand van het Spannende Boek.
Alle voorgaande boeken van Indridason zijn stuk voor stuk juweeltjes en een genot om te lezen. Deze keer is het bijna vervelend om de eerste 100 pagina’s door te worstelen. Daarna wordt het iets beter. De steeds terugkerende thema’s en persoonlijke beslommeringen van de hoofdfiguren worden weer aangestipt en opgerakeld maar zijn in feite een herhaling van zetten die we in vorige boeken ook hebben kunnen vernemen.
De thema’s discriminatie, inburgering en zinloos geweld worden op een wijze gepresenteerd die niet zou misstaan in het jeugdjournaal.
Een redelijk verhaal, dus twee sterren. | 0neg
|
Waarschuwing: deze recensie bevat spoilers voor lezers die De One van Kiera Cass nog niet hebben gelezen.
Voor een hoop fans was het een grote verrassing: de ‘De Selectie’-trilogie van Kiera Cass kreeg een deel 4, genaamd De Prinses (oorspronkelijk: The Heir). Deze beslissing is niet gek, nu de ‘Selectie’-trilogie over de hele wereld een groot succes is en er zelfs plannen waren om een tv-serie van de boeken te maken. Op Kiera Cass’ planning staat zelfs nog één boek, als vervolg op De Prinses, en dan zijn de verhalen over het land Illéa toch echt over.
De Prinses is niet een vervolg, maar meer een op zichzelf staand begin van een nieuwe serie. De Prinses speelt zich namelijk twintig jaar na de Selectie van koning Maxon Schreave af, waarin hij America Singer als vrouw koos. In dit boek begint een nieuwe generatie met hun eerstgeboren dochter, Eadlyn Schreave. Ze wordt klaargestoomd om ooit de positie van haar vader over te nemen en dus koningin van Illéa te worden.
Inmiddels is er veel onrust ontstaan in Illéa door de opheffing van het caste-systeem. Eadlyns ouders zien een Selectie als de perfecte kans om de rust te laten wederkeren. Eadlyn denkt daar echter heel anders over en neemt zich voor om haar Selectie te dwarsbomen. Ze is echter niet de enige die de Selectie wil zien mislukken: de onrust lijkt steeds groter te worden en zelfs in het kasteel is ze niet meer veilig.
Kiera Cass had beter met een ander personage in zee kunnen gaan of met de serie kunnen stoppen. Eadlyn is een onsympathiek en vervelend personage. Door het hele boek heen herinnert ze zichzelf eraan dat er niemand machtiger is dan zijzelf. Ze houdt geen rekening met andermans gevoelens en verwacht dat ze iedereen naar haar hand kan zetten. In boeken zijn personages met gebreken fijn om over te lezen, maar het moet niet doorslaan. Eadlyn is ronduit gemeen en dat bezorgt geen plezier tijdens het lezen.
De andere personages zijn in tegenstelling tot Eadlyn wél leuk om over te lezen. Haar tweelingbroer Ahren heeft een interessante relatie met de Franse prinses Camilla en enkele mannen uit de Selectie zijn ook interessante karakters in het verhaal. Toch slaat Kiera Cass hiermee ook de plank mis door een stel ongeloofwaardige mannen in de Selectie te stoppen, die het leven van Eadlyn heel wat lastiger maken (seksuele intimidatie, woedeaanvallen). Dit is erg vergezocht en voelt gekunsteld aan.
Een pluspunt aan dit boek, in vergelijking met de eerdere serie, is dat er meer aandacht geschonken wordt aan de opbouw en het politieke systeem van Illeá. Dat er daardoor wel weinig in het verhaal gebeurt en deze een langzame plot bevat, is daarvan de keerzijde. Wel is het verfrissend om na de drie eerdere delen ook de andere kant van de Selectie mee te kunnen maken. Daarbij is het leuk om enkele personages uit de eerdere delen terug te zien keren.
Ondanks dat de Prinses een unieke kijk biedt op het politieke systeem van Illéa en een handvol interessante personages introduceert, is daarmee ook alles gezegd. Er gebeurt te weinig in het boek om de aandacht van de lezer vast te houden en daarbij voelen de gebeurtenissen tijdens de Selectie erg gekunsteld aan. Het is jammer dat Kiera Cass Eadlyn als hoofdpersonage heeft gekozen, terwijl het boek veel interessantere personages bevat. Deze nieuwe serie over Eadlyn zal dus ook enkel iets voor de échte fans toevoegen. | 0neg
|
Toen ze nog maar vier jaar oud was, wilde Marion van de Coolwijk voortdurend voorgelezen worden. En vertelde ze iedereen in haar omgeving haar fantasieverhalen. Verhalen vertelde ze ook toen ze nog voor de klas stond. Omdat dit aan het eind van de dag was en de les midden in zo’n spannend verhaal eindigde, beloofde ze de klas de volgende dag verder te vertellen. Maar ze wist niet meer precies waar het over ging, dus begon ze telkens aan een nieuw verhaal. De klas had een oplossing: schrijf de verhalen op. Dat deed ze en dit was het begin van haar schrijverscarrière. Vooral van kinderboeken, maar inmiddels ook van thrillers. Mangelvrouw is haar debuut.
Na een ochtend winkelen kwam Bette van Maanen vermoeid thuis. De telefoon rinkelde, ze nam hem op en hoorde dat haar man Lucas een ongeluk heeft gehad en in het ziekenhuis terecht is gekomen. Hij zal echter een lange tijd moeten revalideren. Zijn behandelend verpleegster, Monica Meier, is een oud-klasgenote van Bette. Monica werd op school gepest, ook door Bette, maar blijkt vergevingsgezind. De vrouwen krijgen een steeds hechtere band, maar Lucas staat hun onderlinge relatie in de weg. Dat zint Bette niet, dus verzint ze een plan om zelfstandig en zonder haar overheersende man Lucas verder te gaan. En krijgt ze Monica zover dat ze hierin meegaat?
Na de proloog, die interessant genoeg is om de lezer nieuwsgierig te maken en die daarbij een aantal vragen oproept, maakt het verhaal een flashback van een jaar. Vervolgens heeft dat verhaal een chronologisch verloop en maakt het sprongetjes naar het moment uit de proloog. Vanaf het begin is het duidelijk dat er wat met Lucas gaat gebeuren en ook wie hier de verantwoordelijken voor zijn. Dit, maar ook een aantal andere situaties, is vrij voorspelbaar en gaat ten koste van de spanning. Een spanning die wel aanwezig had moeten zijn, maar die zo goed als niet aanwezig is. Pas in de laatste zeventig bladzijden van het boek is er sprake van een minimaal spanningsveld. Te weinig voor een boek dat thriller heet te zijn.
Daarnaast bevat het verhaal ook een aantal onwaarschijnlijkheden, denk hierbij bijvoorbeeld aan het in huis nemen van een verpleegster die een vaste baan in het ziekenhuis heeft. Het verlenen van hulp in huis valt normaal gesproken onder de verantwoordelijkheid van de thuiszorg, een instantie die onafhankelijk van een ziekenhuis werkt. Behalve dit bezwaar, bevat Mangelvrouw ook enkele kleine foutjes. Deze hebben overigens geen enkele invloed op het verloop van het verhaal, dus kunnen ze worden afgedaan als slordigheden.
Ondanks dat de lezer tijdens het verhaal wel wat meer over Bette, en in veel mindere mate Monica en Lucas, te weten komt, blijven de personages aan de oppervlakkige kant. Bette komt nogal naïef over en lijkt ook niet op omstandigheden te kunnen anticiperen. Dit is op zich niet erg, maar je krijgt wel de indruk dat de auteur het niet zo bedoeld heeft. Qua originaliteit scoort het boek gemiddeld. Het idee achter het verhaal is goed, maar het bezitterige en overheersende gedrag van een echtgenoot is niet uniek in thrillers. Een andere draai had het een ander verhaal kunnen maken en wellicht was het dan ook wat minder algemeen en standaard.
Marion van de Coolwijk toont wel aan dat ze het schrijven in haar vingers heeft. Mangelvrouw is in een prettige en gemakkelijk leesbare stijl geschreven, dus daar valt weinig op aan te merken. Je merkt verder dat ze het vermogen heeft een boeiend verhaal te schrijven. Maar als ze van plan is zich in de toekomst meer op het thrillergenre te richten, zal ze zich hierin wel meer moeten ontwikkelen opdat er een verandering gaat plaatsvinden. Anders loopt ze het risico dat het bij een paar thrillers zal blijven. | 0neg
|
Waar dit boek precies spannend is, is mij een raadsel. Dit is echt geen thriller. Tuurlijk is het een drama als je je kinderen op deze wijze verliest maar om nou hun dood af te schuiven op het All-Inclusive systeem gaat wel echt veel en veel te ver. Er bestaat toch nog altijd zoiets als gezond verstand waar ieder mens over beschikt? Het All-inclusive systeem verplicht je niet je te barsten te eten en drinken, je bent er echt zelf bij. Gaan we alle fabrikanten van snelle auto's dan ook aanklagen in een boek omdat ze auto's maken die te hard kunnen rijden, hetgeen jou dan dus een vrijbrief geeft om je voet maar op het gaspedaal te houden? Nee toch?! Eigenlijk ontbreekt in dit boek alles; een goed verhaal, spanning, een plot, logica, goede karakters etc. Het is dat je niet minder kunt geven dan 1 ster.. | 0neg
|
De eerste helft van dit boek las ik als een speer. Maar daarna werd het wat rommelig en ongeloofwaardig. Pien wordt gestalt door Theo en weet niet wat ze daar mee aan moet. Ze probeert iedereen er van te overtuigen wat hij allemaal doet maar niemand gelooft haar. juist omdat Pien helemaal verder niks doet maakt haar wat naïef in mijn ogen. Er zijn toch een boel dingen die je kunt doen in ieder geval de politie inschakelen. Als later blijkt dat er nog iemand is die niet is zoals Pien denkt, maakt het allemaal een beetje ongeloofwaardig en teveel van het goede. Aan het eind bleef ik toch wel met vragen zitten waardoor ik het onbevredigend vond. Best wel jammer want het begon als een goed boek. | 0neg
|
Yellowmoon is het achtste boek van Johan Deseyn. Aangelokt door de mooie aanbevelingen op de achterflap, begon ik aan dit psycho-horror verhaal. Beste lezer, de enige horror van dit boek bestaat uit het moeten lezen van dit boek
De hoofdpersonen in dit boek zijn Lorne Dorganson, werkzaam bij een softwarebedrijf, en zijn vriend Melchior Multcher, werkzaam bij een benzinestation. Melchior is de enige overgebleven zoon van een ouder echtpaar. Omdat hij zo lelijk is heeft hij een vreselijke jeugd gehad en hoewel hij nu al dik in de dertig is, is zijn leven niet veel leuker geworden. Lorne is echter een vriend, die zich niets aantrekt van Melchiors uiterlijk. Op een dag zegt Lorne zelfs dat hij Melchior kan helpen. Hij zal dit doen met hulp van een oude Indiaanse demon, Dae Nhemm. Hoewel Melchior er niets van gelooft, doet hij mee. Vervolgens wordt hun kleine leefgemeenschap opgeschrikt door enkele onverklaarbare zelfmoorden. De politie staat voor een raadsel, maar Melchior begint bange vermoedens te krijgen. Het geheel loopt ernstig uit de hand, met catastrofale gevolgen voor de inwoners van Yellowmoon.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die graag boeken van Johan Deseyn lezen, anders had hij er niet zeven op de markt kunnen brengen. Wellicht zijn zijn eerdere boeken van betere kwaliteit, want Yellowmoon is beter te karakteriseren als puberaal gezwatel dan als psycho-horror. Zo is het bijvoorbeeld onhandig van Deseyn dat hij zijn verhaal zogenaamd in Amerika situeert. Deseyn denkt dit te kunnen doen door de Amerikaanse manier van plaatsbepaling over te nemen. Zo staan alle gebouwen op een kruising van twee straten, en als een van de hoofdpersonen ergens per auto heen gaat, noemt Deseyn netjes bepaalde wegnummers. Behalve dat deze detaillering de gemiddelde Europese lezer toch niets zegt, voegt het niets toe aan het verhaal. Deseyn is overigens niet consequent in zijn pogingen om alles te veramerikaniseren. Zo wordt er ergens in het boek melding gemaakt van mattentaarten die demannen als kind graag aten. Welnu, mattentaarten zijn beroemde lekkernijen uit Geraardsbergen. Ik denk dat de uitdrukking As American as apple pie niet bekend is bij Deseyn, anders had hij de mannen wel over appeltaart laten praten.
Verder heeft Deseyn een zeer onvolwassen preoccupatie met seks en afscheiding. De poep en pies vliegen je in vrijwel elk hoofdstuk om de oren. De hoofdpersonen doen, als ze tenminste niet bézig zijn met vrijen, alle moeite om zo snel mogelijk hun werk te doen zodat ze weer seks kunnen hebben. De vrouwelijke knappe rechercheur genaamd Raven is bovendien nog bisexueel. Niets mis mee, maar de uitgebreid beschreven bedscènes van Raven met allerlei mannen en vrouwen heeft weinig met het verhaal te maken. Datzelfde geldt voor de onnodige en veelvuldige beschrijvingen van Lorne die voortdurend in vuile onderbroeken rondloopt.
Verder is men helaas vergeten om een goede eindredacteur naar dit gebroddel te laten kijken. We moeten regelmatig herhalingen van eerder gemelde feiten lezen, en hoewel ik heel goed weet dat het Vlaams een ander taaleigen heeft dan het Nederlands, kom ik in het hele boek uiterst kromme dingen tegen. Waarom impact gebruiken als er botsing wordt bedoeld? Waarom outprints als afdrukken ook een mooi woord is? Hoe bedoelt u de prijs is duurder en hoe bedoelt u hij voelde het vel over zijn huid? In een van de eerste hoofdstukken zet iemand zijn auto stil en trekt vervolgens de sleutel uit het stopcontact in plaats van het contactslot.
Ergens tussen al dit gebrabbel zit een plot die niet eens zo onaardig is. Geef deze plot aan Stephen King of Dean Koontz en ze máken er een echt spannend en eng boek van. Deseyn komt echter niet verder dan lichamelijke afscheidingen, platte sex en dialogen die zijn weggelopen uit een jongensboek uit de jaren zestig.
Ik geloof dat ik mijn oude vrienden, die zo mooi geciteerd worden op het achterplat, maar eens ga bellen
Het is lang geleden dat ik een boek één ster gegeven heb, maar dit verhaal heeft die ene ster ten volle verdiend! | 0neg
|
De boeken van Colin Forbes zijn net suikerspinnen: zoet (ondanks al het geweld) en vlot verteerbaar. Ik lees ze meestal wanneer ik in een leesdip zit of geen concentratie heb voor boeken waar je meer je aandacht bij moet houden.
Alle bekende ingrediënten komen voorbij: de felle Paula Grey, de onverstoorbare Tweed, de ex-journalis Bob Newman, de gedienstige Monica en alle anderen die we kennen uit de boeken rondom de Engelse geheime dienst SIS. En toch: het hapt zo lekker weg :-).
In dit boek wordt daarnaast nog de koppeling gelegd met de hoofdfiguur uit een andere serie van Forbes: de Belgische detective Jules Beaurain (alias de Telescoop). Samen zetten ze de schouders onder een zware opdracht: de geplande terroristenactie van Al Qaida in Londen voorkomen. Er is een groot scala aan mogelijke verdachten, waaronder de mooie Eva Brand en de minister van Veiligheid. Maar uit welke hoek schuilt het werkelijke gevaar? Tweed en de zijnen zijn de enigen die het land kunnen redden. | 0neg
|
En een nacht gaat over Isabelle, ze is getrouwd met Arjen, maar daarnaast chat ze heel veel met andere mannen. Als ze de nieuwe vriend van haar beste vriendin herkent als een van haar chatvriendjes, staat haar leven even op z'n kop. Daarnaast is de vader van Isabelle gevallen en ligt in het ziekenhuis. Nadat hij weer terug is, is hij erg veranderd.
Ik vond dit geen goed boek, ik raakte helemaal in de war door de vele verhaallijntjes en perspectieven. Ook vond ik wat Isabelle meemaakte niet interessant, ze nam vage beslissingen. Ik heb dit boek wel uitgelezen en uiteindelijk 2 sterren gegeven. | 0neg
|
Een boek met een intrigerende titel en thema. Helaas is de uitwerking zwak.
De schrijver lijkt in zijn schrijfstijl even labiel als zijn hoofdpersonages. Saaie stukken wisselen zich af met kleine oplevingen, die misschien heel even een zweem van een glimlach op je gezicht toveren. Tegelijkertijd zijn sommige scenes zo absurd dat je niet kan lachen nog kan huilen.
Het uiteindelijke plot wat al is weggegeven op de flaptekst wordt in een in paar regels afgeraffeld. Daarnaast heeft het boek een tweede verhaallijn die geen meerwaarde geeft aan het verhaal, omdat deze verhaallijn te weinig uitgewerkt is.
Kortom geen aanrader; wanneer je een snelle lezer bent zou je het kunnen proberen aangezien andere recensenten het wel een goed boek vonden en je snel door de saaiere stukken leest. Lees je langzaam dan zijn er genoeg andere, mooiere boeken waarbij je niet het gevoel krijgt je tijd te verspillen. | 0neg
|
Vijf koppels die na hun verhuis, van de stad naar een residentiële wijk op de buiten, hun sociaal leven zagen verdwijnen komen met elkaar in contact in een poging die sociale contacten terug op peil te krijgen. Een paar jaar lang loopt alles op rolletjes, maar dan brandt onverwacht het huis van een van de koppels af: vrouw en kinderen ontsnappen amper aan de dood, maar de man, Evert Struyk, komt om.
Deze gebeurtenis zorgt natuurlijk voor de nodige spanning onder de kennissen, en langzaam maar zeker komen er barsten te voorschijn in de uiterlijk perfecte relaties van alle leden van de eetclub
De grootste verdienste van dit zeer vlot lezend, op zichzelf staande boek is dat de schrijfster perfect weet te beschrijven hoe vriendschappelijke relaties niet verder gaan dan oppervlakkigheden en luxeproblemen, om toch maar een schijn van perfectie te kunnen ophouden. En als deze vriendschappen onder druk komt te staan, komen de dieper liggende emoties zoals liefde, nijd, afhankelijkheid en zelfs haat te voorschijn.
De manier waarop het verhaal verteld wordt, kwam mij bij mogmenten nogal verwarrend over. Het begint al met de 10 hoofdrolspelers, de leden van de eetclub. Dit is een groot aantal, en ik moest constant een schematische voorstelling bij de hand houden om de koppels uit elkaar te kunnen houden.
Ook het constant switchen tussen het heden en het verleden maakte het er niet makkelijker op om, als lezer, de verhaallijn vast te houden.
Maar eenmaal deze moeilijkheden overwonnen, en het boek uitgelezen, bleef ik met het was het dat maar gevoel zitten. Net zoals de in het boek beschreven relaties, vond ik het verhaal zelf ook maar oppervlakkig. Ik denk dat het verhaal veel beter tot zijn recht zou gekomen zijn als novelle, want de eerste 150 bladzijden kunnen makkelijk serieus ingekort worden tot een pakkende beschrijving. Ook de pagina lange open ruimtes tussen de korte hoofdstukken bevestigen die indruk.
Ik vond het al bij al maar een niemandalletje. | 0neg
|
Norbert Vonnegut heeft met dit debuut een boek afgeleverd dat inspeelt op de huidige recessie. Het boek is een financiële thriller met als hoofdpersoon een belegger; een 'top producer' (ook de Engelse titel van het boek): zeer succesvolle verkoper van beleggingen.
Grove O'Rourke is de top producer om wie het in dit boek gaat. Hij koopt, verkoopt, handelt en zorgt goed voor zijn klanten en zichzelf. Hij komt over als een gladde maar sympathieke jongen, die ondanks het snelle geld enige principes heeft overgehouden. Hij is weduwnaar en heeft maar een paar goede vrienden, onder wie het echtpaar Charlie en Sam Keleman. Charlie zit ook in de geldhandel en alles wat hij aanraakt verandert in goud. Tijdens de surpriseparty in Bostons New England Aquarium ter gelegenheid van de verjaardag van Sam, wordt Charlie op schokkende wijze vermoord: hij wordt vastgebonden in het water gegooid en voor de ogen van zijn vrienden door haaien verscheurd. Na de moord blijkt Sam op zwart zaad te zitten al het geld zit vast in de zaak en zij vraagt Grove haar te helpen dit vrij te krijgen. Wanneer hij zich verdiept in de zaken van Charlie komt diens handel en wandel al gauw in een vreemd daglicht te staan. Zelfs de integriteit van Grove is ineens niet meer boven alle twijfel verheven. Was Charlie wel zo'n goede vriend als Grove altijd heeft gedacht?
Ondanks het onderwerp en de spanning die de auteur weet op te bouwen kon het boek me maar matig bekoren. Dat komt met name door de zeer gedetailleerde uitleg over de beleggingsmarkt en de vele vaktermen die gebruikt worden. Voor Vonnegut gesneden koek, want hij werkt al sinds de jaren '80 van de vorige eeuw voor verschillende financiële instellingen op Wall Street, maar mij als leek duizelde het regelmatig en ik snapte er niet veel van. Dat deed helaas afbreuk aan de leesbaarheid van de eerste helft van het boek.
De zoektocht naar het geld van Charlie en daarmee naar de dader van de moord komen in het tweede deel beter uit de verf en daarmee heeft Vonnegut het boek naar mijn idee ook gered. Helaas is de hoofdpersoon daarbij het enige karakter dat goed uitgewerkt wordt; zowel zijn privéproblemen als zijn werksituatie worden uitgebreid beschreven. Daardoor kun je je als lezer goed met hem identificeren en leef je met hem mee. De overige personages variëren over het algemeen van vlak tot stereotiep.
Ik hoop dat in een eventueel volgend boek het vakjargon achterwege blijft en de spanning wat subtieler opgeschroefd wordt. Dan heb je een prima thriller in handen; nu blijft het hangen op 'matig'. | 0neg
|
Als je in een FB-groep of forum over baby's zegt dat je kindje wat onrustiger dan normaal is, wordt er naast 'regeldag' heel vaak geroepen 'Oh, dan zit hij/zij vast midden in een sprongetje!' De sprongetjes in kwestie komen uit dit boek.
Ik vond het allemaal wat onwaarschijnlijk klinken en sloeg aan het Googelen. En inderdaad: de sprongetjestheorie is al een jaar of 20 geleden ontkracht.* Bizar dat het boek nog steeds als warme broodjes over de toonbank gaat en schijnbaar haast niemand zich ervan bewust is dat het grote onzin is dat kinderen in zulke precies gedefinieerde periodes** door sprongen in hun ontwikkeling gaan en dan 'huilerig, hangerig en humeurig' zijn. Maar ja, wel lekker geruststellend als je een verklaring hebt voor moeilijke periodes.
* Via de Wiki-pagina van 'Oei, ik groei!' kun je doorklikken naar krantenartikelen over de soap rondom dit boek.
** Er zijn wel degelijk sprongen in de ontwikkeling aangetoond, maar niet zo veel als in dit boek, en al helemaal niet voor elk kind op bepaalde, vaststaande leeftijden. Daarbij zegt het boek ook nog eens bij elke sprong iets in de trant 'Maar het kan ook zijn dat je kind bepaalde van deze vaardigheden pas over een paar maanden laat zien!'
Een tweede ster omdat het wel leuk is om te lezen wanneer je bepaalde ontwikkelingen ongeveer kunt verwachten en omdat er wel heel leuke spelletjes in staan. Mijn dochtertje vindt bijvoorbeeld het 'optrekspelletje' helemaal geweldig. | 0neg
|
Na het lezen van de recensies op de achterflap beloofde dit boek veel aan humor. Zelf niet goed gelezen maar ook beetje misleidend bleken de recensies over een eerder verschenen boek te zijn..De 19 jarige Izzy raakt zwanger .Door een trieste gebeurtenis,komt ze alleen voor de opvoeding te staan. Ze krijgt het voorstel om deel te nemen aan het oneindige familie project.Nog 9 andere gezinnen gaan deelnemen aan dit project.Hierbij zorgt iedereeen voor elkaars kinderen krijgen de ouders een opleiding en financiële ondersteuning.Dit is een project bedoeld voor 10 jaar met de bedoeling gelukkigere kinderen te krijgen door de altijd aanwezige aandacht van ouders.Het boek is prettig te lezen door de indeling voor het experiment en de indeling per jaar tijdens het experiment.In het begin was ik erg benieuwd naar de verloop van het verhaal,maar halverwege vond ik dar er niet zoveel gebeurde,waardoor het enige moeite kostte om door te lezen.Waarschijnlijk ook omdat ik in eerste instantie dus een erg humoristisch boek verwachtte.Maar nergens wordt het verhaal humoristisch. | 0neg
|
Oud-premier Jean-Luc Dehaene zou waarschijnlijk geen commentaar willen geven op de hypothetische gebeurtenissen uit Zuur bloed, de tweede thriller van Dirk van de Walle. Misschien doet hij er in dit geval wel goed aan, want hij wordt (zij het onder de naam Decocq) voorgesteld als een spilfiguur in louche wapendeals. Alsof dat nog niet genoeg is, krijgt hij ook nog een kogel door het hoofd.
Morpho Fante, zoon van een Vlaamse vader en Italiaanse moeder, krijgt als onderzoeksjournalist een tip: er zou een huurmoordenaar in Italie aangekomen zijn die wil toeslaan tijdens de Palio in Siena. Nogal wat hoge gasten zullen daar aanwezig zijn, onder andere Decocq en George Bush sr. Fante trekt ernaartoe, en is getuige van de moord. Maar was Decocq wel het beoogde doelwit? Naast hem stonden Fante's ex Luna en vader en dochter Crowe, die Fante nog kent uit de tijd dat hij werkzaam was in de munitiefabriek van zijn vader. Is er een link met Fante's eigen verleden?
Het ontbreekt Van de Walle duidelijk niet aan fantasie. Er is namelijk niet alleen het verhaal van de schimmige wapendeals, maar ook dat van de dood van Fante's ouders en grootouders in een vermeend ongeluk, de dood van zijn dochter, een afslachting op een Eritrees eiland en verkrachtingen in de Congolese mijnen. Van de Walle heeft elk van zijn personages een dramatisch verleden willen meegeven, wat onnodig is. Aan het einde worden al de afzonderlijke lijnen wel samengebracht (mits enige hulp van het toeval) maar je moet al een goed geheugen hebben om alles nog uiteen te houden. Maar er is kans op beterschap: Van de Walle schrijft geen slecht proza, en ondanks alles ben ik zonder veel tegenstribbelen blijven doorlezen. Maar een volgende boek mag dus iets minder complex. Of om het met een andere oud-premier te zeggen: trop is te veel en te veel is trop. | 0neg
|
Wat een geploeter was dit boek. Het is dat het mijn eer te na is om een boek niet uit te lezen, maar dit was toch wel een heel zware opgave.
Ik vrees dat ik ook niets positief over dit boek kan zeggen. Geen vaart, de eerste tweehonderd pagina's gebeurde er precies ook niets, een rete-irritant hoofdpersonage waarvan de zowel de voornaam als de achternaam niet alleen met een hoofdletter begint, maar ook nog eens een hoofdletter in het midden heeft, TifAni FaNelli . Zo vervelend om te lezen.
Ik ga ook geen samenvatting van dit boek geven want ik heb eigenlijk geen idee waarover het ging. Het eerste stuk was meer een chicklit en dan wordt dit boek nog vergeleken met Gone Girl van Gillian Flynn, je moet maar durven, dat boek is veel beter.
Neen, dit was een echte mispeer. | 0neg
|
Over de meesteroplichter Robert Hendy-Freegard is een documentaire gemaakt en zijn al meerdere boeken verschenen. Tina Uebel vertelt in De manipulator het verhaal van zijn zwendelpraktijken nogmaals, maar dan op haar manier. Het is het ongelofelijke verhaal van een kleine man met een waanzinnige charme en overtuigingskracht.
Het levensverhaal van Freegard is absoluut materiaal voor een thriller. In een periode van tien jaar verleidt hij minstens vijf vrouwen en zwendelt hij meer dan een miljoen pond bij elkaar. Het verhaal begint in 1992 als hij drie studenten van een Landbouwhogeschool, een man en twee vrouwen, ervan weet te overtuigen dat hij voor MI5 (een speciale afdeling van Scotland Yard) is geïnfiltreerd in de IRA. Hij betrekt de studenten zogenaamd bij zijn werk. Om zijn loyaliteit te bewijzen laat de mannelijke student zich zelfs in elkaar slaan. Ook de vrouwen moeten regelmatig tests doorstaan. Uiteindelijk moeten ze natuurlijk om allerlei redenen geld doneren aan Freegard. Contact met familie en vrienden is verboden. Met een van de vrouwen krijgt Freegard twee dochters. Ondertussen is hij ook bezig met verscheidene andere slachtoffers op verschillende plekken in Engeland, waaronder een advocate, een kinderpsychologe en een directrice van een bedrijf. Stuk voor stuk intelligente vrouwen die zich niet snel laten bedriegen. Freegard loopt pas in 2002 tegen de lamp, als het FBI hem in de val laat lopen met behulp van de kinderpsychologe. Zelfs na zijn arrestatie geloven een aantal slachtoffers nog in zijn verhalen. Sommigen werken niet mee met de politie omdat ze denken dat het weer een test is. In 2005 is Freegard veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, onder andere wegens kidnapping. In 2007 is dit omgezet naar 9 jaar omdat de kidnapping niet bewezen wordt geacht. Freegard komt binnenkort vrij.
Uebel vertelt het verhaal vanuit Freegards (Frankie in het boek) voornaamste slachtoffers, de studenten van de landbouwhogeschool. De verhalen van Christoph, Emma en Judith worden weergegeven als getuigenverslagen. Het verhaal speelt zich daarnaast niet af in Engeland, maar is verplaatst naar Duitsland. Vermoedelijk heeft Uebel het verhaal haar eigen draai willen geven in plaats van nogmaals de feiten te vertellen. Door de slachtoffers zelf aan het woord te laten kan ze goed laten zien hoe het er aan toegaat in het hoofd van iedere gemanipuleerde. De drie verklaren de gebeurtenissen elk op hun eigen manier. Christoph geeft voornamelijk Freegard de schuld, Judith legt schuld bij Christoph en Emma gelooft nog steeds in Freegards verhalen. Zowel de vorm van de getuigenverslagen als de verplaatsing van het verhaal naar Duitsland maken het boek minder leesbaar. Het lezen van de verslagen van de verhoren gaat snel tegenstaan, het maakt het boek saai. De verhuizing naar Duitsland komt krampachtig over. Ook is het jammer dat Freegard zelf niet aan het woord komt. Het is interessant om het verhaal in de woorden van de slachtoffers zelf te lezen, maar spannend wordt het niet. De vorm slaat het verhaal helaas dood. | 0neg
|
Het boek had een hele directe schrijfstijl, en was geschreven in een ik-perspectief. Persoonlijk vind ik het nooit zo fijn als een boek op deze manier geschreven wordt, en dat is ook bij dit boek het geval. Daar komt nog bij dat naar mijn idee niet echt veel gebeurd in het boek, en omdat het over zo’n grote periode gaat zijn er veel tijdsprongen, waardoor het boek vaak onduidelijk wordt. Er zijn ook veel personages die dezelfde rol in het verhaal hebben, de vriend van Aaron, en die eigenlijk geen eigen persoon zijn, waardoor al die personages in elkaar overlopen en je niet meer weet wie nou eigenlijk wie is. Daardoor is het boek heel verwarrend, zeker als je het boek niet binnen een week of iets dergelijks uit leest. Ik vond het boek dus verwarrend en saai, en geen aanrader, aangezien het ook best een dik boek is. | 0neg
|
Eigenlijk een meer dan redelijk verhaal, alleen jammer van die gekunstelde schrijfstijl en die ongelukkige woordkeuze. Soms wordt hetzelfde adjectief tot drie maal toe gebruikt in amper twintig regels! Kan iemand me trouwens vertellen wat "iets op een efficiënte toon zeggen" (p. 42) precies is? Met alle respect voor de heer Abagnale, wat hij meegemaakt heeft, is zeer zeker spannend en meeslepend, dat trek ik niet in twijfel. Het getuigt eveneens van een grote intelligentie en dat het om een waargebeurd verhaal gaat, maakt het hele boek nog interessanter, maar men kan nu eenmaal niet van alle markten thuis zijn. Geachte meneer Abagnale, als ik u was, had ik een ghostwriter ingehuurd. | 0neg
|
'Nachtmerries worden werkelijkheid' is het debuut van Ron van Doorn en is best wel een 'specialleke' te noemen. Het is namelijk geen gewone thriller, maar een die ook het paranormale en het maatschappelijke aankaart.
Niet voor iedereen dus vermoed ik, maar aangezien ik graag al eens kijk (Met een zeer kritisch oog moet ik toegeven.) naar bv. Ghost Adventures dacht ik wel dat dit iets voor mij zou kunnen zijn.
En ja hoor, ik vind de opzet geweldig! Het doet me meteen hopen op haast Stephen King-achtig boek. Helaas voor mij is het enkel dit, hoop.
Het spijt me verschrikkelijk voor de auteur, maar ik vind het persoonlijk een puinhoop. Het zijn 2 boeken in 1 en geen van beide zijn in mijn opinie uitgewerkt. Net als je in het paranormale gedeelte wat inzit beginnen de personages te palaveren over maatschappelijke problemen. Niet dat ze niet interessant zijn, maar ik heb al vlug door dat ik deze pagina's maar wat scan om de gist mee te krijgen. Ik hunker echter naar het spannende, het paranormale.
Op een bepaald moment ga je dan twijfelen of wat ze meemaken echt buitenwerelds is of gewoon een experiment van de overheid. Top! Dat is wat ik wil, die twijfel. Dat lontje dat je aanzet om verder te lezen, om na te denken over schaduwen als organisaties. Maar ook hier kom ik teleurgesteld uit.
Het einde, het is geen einde, punt. Het is gewoon helemaal niet goed uitgewerkt. Het vormt in mijn ogen geen samenhang, niets.
Ik heb de laatste jaren nog nooit zo een boek gelezen dat mij teleurstelde.
Het spijt me oprecht voor de auteur, maar meer kan ik er niet over zeggen. Het heeft potentieel, het komt er alleen niet uit! | 0neg
|
Het eerste deel van deze serie, Het Huwelijkscontract, had me een beetje teleurgesteld. Ik had gewoon te hoge verwachtingen voor een, wat bleek, doorsnee romannetje. Toch smaakte het naar meer en daarom nam ik ook De Huwelijksval mee uit de bibliotheek. Deze keer begon ik zonder oogkleppen en de juiste instelling. Dit boek is een roman, wat even lekker zwijmelen betekent, maar zonder verhaal en personages die echt blijven hangen. Goed voor een paar uurtjes leesplezier.
De Huwelijksval haalde zelfs deze "lagere" en toch wel reële verwachtingen niet. Het boterde maar niet tussen mij en het verhaal. Ik had het gevoel dat de personages nog minder ontwikkeld waren dan het eerste deel en de gebeurtenissen waren TE voorspelbaar. Vanaf het begin was het duidelijk welke kant het verhaal op ging en dit haalde alle spanning, als die er al was, weg. De aantrekkingskracht tussen de beide hoofdpersonages kon ik ook ver zoeken, om over de bedscènes nog maar te zwijgen. Oké, ik moet nog steeds aan de Nederlandse terminologie wennen, maar wederom had ik WTF momenten over waar bepaalde "objecten" mee vergeleken werden. Is dit voor alle Nederlandse romans hetzelfde? Want dan denk ik dat ik het hier bij laat, of de scènes in het vervolg skip. Het was gewoon... verkeerd.
Ondanks alles was er iets dat me verder deed lezen en niet zo'n klein beetje ook. Ik wist dit boek binnen twee uur uit te lezen. TWEE UUR! Volgens mij is dat een nieuw record voor mij! Ook al was er soms wat gesteun en geklaag van mijn kant, ik heb me af en toe best wel geamuseerd. Er zitten een paar vermakelijke scènes in en als puntje bij paaltje komt, heb ik ook wel lekker kunnen zwijmelen. Niet zoveel als ik verwacht had, maar een rijke Italiaanse graaf heeft toch wel wat :)
Conclusie
Dit boek stelt me nog meer teleur dan het eerste deel. De chemie en romantiek was af en toe ver te zoeken tussen de hoofdpersonages en van een verhaal was niet echt sprake. Het las wel heerlijk en snel weg en had ook zijn amusante momenten. Alleen waren dit er te weinig om dit boek aan te kunnen raden.
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 0neg
|
Dat heb ik niet gauw: een boek waar bijna niet doorheen te komen is. Halverwege vroeg ik me al af of ik nog verder zou gaan. In Marek ontbreekt het aan spanning en vraag je je af wat je nu eigenlijk aan het lezen bent. In het boek wordt aangegeven dat het afzonderlijk te lezen zou zijn. Doe het niet, je hebt er niets aan. Misschien moet je de hele serie lezen voor een betere waardering, maar ik begin er niet aan. | 0neg
|
Na ruim over de helft van het boek gekomen te zijn kwam ik erachter dat het verhaal me totaal niet meer interesseerde. De hoofdpersoon begon me meer en meer te irriteren. Ik ben daarom gestopt met het boek... | 0neg
|
Een variatie aan gedichten, enkele vrolijk, vele melancholiek en een paar zelfs dreigend. Telkens 2 gedichten op een blad vergezeld van een paginagrote tekening. Je ziet wel het verband tussen tekening en gedicht maar de stijl is aan mij niet besteed. Bij een aantal gedichten ontsnapt de samenhang/bedoeling mij compleet - dat kan natuurlijk aan mij liggen. | 0neg
|
Ik ben het eens met onderstaande reacties. Het plot is vanaf het begin al glashelder en nergens is enige wending te bespeuren. Wel vond ik het lekker lezen en is het zo uit. Ik blijf van mening dat Kluun het bij zijn KEVBDD had moeten houden. Na dat verhaal is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Deze man kan gewoon niet schrijven en lijkt op het succes van zijn eerste boek te willen blijven teren. Jammer. | 0neg
|
Na meer dan honderd pagina's toch de handdoek in de ring gegooid bij dit boek. Wat een wijdlopigheid en waar gaat dit in godsnaam allemaal naar toe? Personage na personage wordt opgevoerd zonder dat duidelijk is of deze en gene nog een rol van betekenis gaan spelen verderop in deze vuistdikke roman. Ik heb geen zin al die mooischrijverij door te ploegen om in de laatste vijftig pagina's er achter te komen dat het toch allemaal tot niets leidde. Op naar een volgend boek. | 0neg
|
Het moet me allereerst van het hart dat ik een enorme fan ben van de boeken van Simone van der Vlugt. Ik heb het eigenlijk nog niet eerder meegemaakt dat een van haar boeken me teleurstelde. Maar nu is dat dus wel het geval. Het onderwerp is goed uitgewerkt en actueel. De belichting van met name het standpunt van de jonge Marokkaan kan veel mensen de ogen openen. Maar wat zitten er veel fouten in. Bijvoorbeeld: eerst vertelt Rosalie dat zij altijd het eerst thuiskomt en kookt. De volgende keer komt ze thuis en doet het haar verdriet dat Jeroen niet zoals gebruikelijk staat te koken. Ze blijft om de haverklap uren weg van de kapsalon zonder dat dat blijkbaar een probleem is voor haar twee medewerksters. Ik denk niet dat dit in een gewone kapsalon zo zou kunnen gaan. Als ze wordt opgesloten, wil ze niet dat haar ouders of anderen het weten. En zoiets zou niet doorsijpelen, zeker als de deur van haar huis is ingetrapt en de kapsalon ook grondig is doorzocht? Haar medewerkster moet twee dagen lang de goedlopende kapsalon alleen draaiende houden, want de andere medewerkster is dan ook nog eens op vakantie. Ze koopt allerlei meubels op zondag. Die worden niet alleen al binnen een paar uur bezorgd. Ook is ze zelf in staat om in een recordtijd alle meubels te plaatsen en in een handomdraai geheel zelfstandig de kroonluchter op te hangen. Het hangt helaas te veel van onwaarschijnlijkheden aan elkaar, wat mijns inziens erg veel afbreuk doet aan het verhaal. En het einde is helemaal tenenkrommend. Jammer, dit is één boek van Simone van der Vlugt dat geen plaatsje gaat krijgen in mijn boekenkast. | 0neg
|
Scenarioschrijver, docent en coach Mieke Bouma schreef eerder boeken over onder andere De reis van de held, een universele verhaalstructuur die door Joseph Campbell is uitgewerkt, en over archetypen. In Het verhaal van je leven stelt ze zich als doel, aan te tonen dat we onze eigen werkelijkheid creëren door het verhaal dat we erover vertellen. Door bewustwording van wat dit verhaal is, zou het mogelijk worden het verhaal bij te sturen en er een andere draai aan te geven, en daarmee ook aan onze werkelijkheid. Haar motto is dan ook: maak van je lot een plot.
In het nogal meanderende, theoretisch bedoelde eerste deel geeft Bouma een algemene inleiding over de betekenis van mythen, sprookjes en religies voor de mens als verhalenvertellend en betekenisverlenend wezen. Hierbij bespreekt ze ook de nodige voorbeelden. Het tweede deel is een opsomming van twaalf archetypes waarvoor ze put uit het werk van Carl Gustav Jung en volgelingen, met voorbeelden van verhalen en films waarin deze archetypes te herkennen zijn. In deel drie tenslotte richt ze zich op het verkennen van de eigen levensgeschiedenis of script, en het veranderen van het oude verhaal wat je over of aan jezelf vertelt in een nieuw verhaal, als de omstandigheden in je leven, een duidelijk verlangen of een duidelijk lijden, daar aanleiding toe geven. In dit deel is een verbinding te zien met de eerste twee delen en met haar affiniteit met coaching. Het leest bijna als een zelfhulpboek. Het ‘onderzoekje’ naar ‘oerscènes’ in de jeugd, sleutelmomenten in de ontwikkeling waarbij voor een strategie van aanpassing is gekozen die destijds wellicht functioneel was, maar in het latere leven niet meer, is nog onvoldoende uitgewerkt om te kunnen overtuigen over de zinvolheid om deze processen in termen van archetypes te beschrijven.
Het boek is in een vlotte en toegankelijke stijl geschreven, regelmatig in de wij-vorm, soms met humor:
Het bestaat uit 34 hoofdstukken die het best in volgorde gelezen kunnen worden. De auteur geeft voorbeelden uit haar eigen leven en dat van anderen, en uit een breed scala aan literatuur, die echter lang niet allemaal in de literatuurlijst is opgenomen. Ook voorbeelden uit de actualiteit worden niet geschuwd. Het boek, uitgegeven bij uitgeverij Balans, had een degelijke en kritische eindredactie verdiend. Was het een haastklus? Het aantal fouten (jaartallen, auteursnamen, zinsopbouw, redeneerfouten) is veel hoger dan je bij een serieuze uitgever zou verwachten. Hopelijk wordt dit in een volgende druk rechtgezet, want het doet afbreuk aan de intenties van de auteur.
Het boek kan interessant zijn voor wie geïnteresseerd is in het Jungiaanse gedachtegoed of in mythologie, en in spiritualiteit. | 0neg
|
Jammer , een teleurstelling .
Geheel ongeloofwaardige boek
Een drugsverslaafden jonge
man die bijna de helft van zn leven in het gevangenis zit.....ontvlucht.....kick af...vermoord her en der een paar mensen .....en "alles komt goed ""??
Jammer .....gemiste kans van Jo Nesbo. | 0neg
|
me toch weer laten mee slepen door een populair boek. viel tegen was hier en daar spannend. maar had veel korter gekund. jammer. had er door alle lijstjes te hoge verwachtingen van. geeft wel stof tot nadenken wat nou als bepaalde hoofdpersonen anders hadden gehandeld. vooral op het einde met de vrijlating van.... geeft kriebels. wie weet een wat beter uitgewerkt vervolg? | 0neg
|
Liv, de jonge moeder van een wel zeer levendige tweeling, kijkt ernaar uit om de zomer door te brengen in de Beach Hut, een huis aan de kust van Devon. Maar als haar man Matt zegt dat hij het te druk heeft met zijn werk om mee te gaan, raakt de glans er toch een beetje vanaf. Baz, de eigenaar van de Beach Hut, vindt het altijd heerlijk om zijn familie om zich heen te hebben, maar de komst van een onverwachte gast gooit roet in het eten. Sofia zoekt ook haar toevlucht in het strandhuis, en voelt zich meteen tot Baz aangetrokken, maar kan haar gewonde hart dat wel aan na haar vorige desastreuze relatie?
Het leven in het normaal zo rustige en vredige huis aan zee wordt steeds ingewikkelder als de zonnige dagen van het heden worden overschaduwd door geheimen uit het verleden. Luiden alle onverwachte gebeurtenissen een nieuwe toekomst in of blijft iedereen hangen in de pijn van vandaag.
Meteen al in de start van het verhaal overladen met namen en personen. Met ieder een eigen verhaal en de strubbelingen met elkaar. Het werd meer als een opsomming van feiten gebracht alsof de personages er met groot gemak overheen gestapt waren.
Ik miste hierdoor een stuk diepgang. De beschrijvingen van de omgeving vond ik daarentegen juist wel mooi, maar dat kan de bedoeling niet zijn. Erg jammer, ik kon mij er niet zo in vinden. | 0neg
|
Op tv is hij zo leuk.
Door het boek krijg je bijna een hekel aan hem.
Door het geschop naar alle gebroken relaties.
Maar weinig mensen worden positief benoemd in zijn leven.
Ik dacht dat de media het boek uit zijn verband had getrokken. Dat hij vast niet zo lelijk over alle mensen in de loop van zijn leven zou hebben geschreven. Maar niets is minder waar. Van het gezin, familie, collega's, exen (op Patrick na dan) worden flink onderuit gehaald.
Ik had al snel geen zin meer in dit negatieve spiraal.
Maar omdat Gordon bekend is ben je dan toch benieuwd hoe het verdere boek verloopt. En welke andere bekende mensen er nog aangepakt gaan worden. Sadistisch maar na zoveel media aandacht ben ik om deze rede het boek gaan lezen.
De lolbroek van tv, kom je echt niet tegen in het boek. Jammer. | 0neg
|
Als Abhai in de VS zijn bul in de antropologie heeft gehaald, keert hij terug naar zijn ouderlijk huis in India. Hij is zijn roots ontgroeid en ergert zich aan het lawaai, de vochtige hitte en het naïeve geloof van zijn ouders, devote hindoestanen. Een aap brengt hem tot razernij als het beest Abhais spijkerbroek van de waslijn grist en ermee aan de haal gaat. De jongeman pakt een buks en schiet het beest, tot grote ontzetting van zijn ouders. Hoe haal je het in je hoofd aap-God Hanoeman tegen je in het harnas te jagen. Als de aap vecht voor zijn leven, verschijnt God-van-de-doden Jam ten tonele, evenals Hanoeman. Beiden eisen de aap op. Uiteindelijk komen ze tot een vergelijk: de aap mag blijven leven zolang hij iedere dag gedurende twee uur de mensen weet te boeien met een verhaal. De Indiase Sheherazade is geboren.
Chandra verweeft meerdere verhalen in deze bijzondere roman. Vooral de levens van Sandzjai en diens halfbroer Sikander die de aap vertelt zijn daarbij van belang. De eerste bekwaamt zich tot dichter, de tweede tot krijgsman. Dit alles in het India van de 18e/19e eeuw. Als Sandzjai eenmaal beroemd is, weet hij de vrouw van zijn dromen te veroveren. Tegen hun wil blijft het stel kinderloos, waarop Sandzjai zich ten einde raad richt tot een vermaard Engels arts. Wonder boven wonder raakt zijn vrouw zwanger en Sandzjai besluit zich met zijn gezin aan te sluiten bij de reizende karavaan van de Engelsman. Tot zijn aanbidding omslaat in pure haat. Ondertussen heeft Sikander zich bij de Engelsen aangesloten en vecht hij aan hun zijde. En dat terwijl Sandzjai heeft besloten zijn pen in te ruilen voor het zwaard en de Engelsen te gaan bevechten. Een confrontatie tussen de twee halfbroers kan niet uitblijven.
Een andere verhaallijn is die van Abhai. We lezen over zijn wilde avonturen als student, over braspartijen en amoureuze verhoudingen. Hij krijgt een relatie met de schatrijke Amanda wiens moeder ooit een gevierd porno-actrice was. Ondertussen keert de persoon Abhai regelmatig terug in het verhaal van de aap. Als deze oververmoeid is, dient Abhai verder te vertellen.
Ten slotte speelt een deel van het verhaal zich ook af in Londen aan het begin van de 20e eeuw. De onsterfelijke Sandzjai is de Engelse arts achterna gereisd. Deze blijkt veranderd in een – eveneens onsterfelijke – seriemoordenaar, een soort Jack the Ripper.
Stromende regen en rode grond is het debuut van Vikram Chandra. Het is een verhaal in een verhaal in een verhaal, et cetera. Over de hele wereld werd het boek geprezen. Nu, twintig jaar later, is Chandra’s naam gevestigd en wordt hij in een adem genoemd met die andere Vikram (Seth). | 0neg
|
Marian de Haan schrijft boeken die zeer luchtig zijn. Dat is iets waarvan je moet houden. Het geldt in elk geval voor Het Kwade Geweten. Hierin wordt het veelkleurige leven in de Middeleeuwse stad Duynhaven beschreven en de soorten van criminaliteit die daarin voorkomen.
Belangrijkste personages in het boek zijn Damyaen Roosvelt, een schepen, en zijn oom Jan Houtepoot, die de schout is. In hun functies krijgen zij te maken met moord op de goudsmidvrouw Ludmille, een diefstal en een verdwijning. In het verhaal zitten allerlei leuke elementen die bijdragen aan de gezellige sfeer, zoals de reis naar Engeland en de jacht op een gestolen varken.
Net als bij haar vorige boek, De Wade Des Doods, lukt het De Haan niet een plot neer te zetten dat mij echt in spanning houdt. Zo is het voor mij vanaf het begin duidelijk wie de moord op Ludmille gepleegd heeft.
Ik kan me voorstellen, dat sommige mensen het verhaal en de personages erin kinderachtig vinden. De karakters zijn erg vlak en veel personages worden neergezet als typetjes. Daarbij legt De Haan veel uit over hoe mensen in elkaar steken en waarom ze reageren zoals ze dat doen. Tegelijkertijd gaat de schrijfster de heftige emoties uit de weg, zoals het verdriet om de dood van een dierbare. Hierdoor blijft het boek erg oppervlakkig. Daarom zie ik Het Kwade Geweten meer als een kinderboek. Qua plot en personages niet diepgaand, maar wel leuk om tussendoortje te lezen door de prettige sfeer. | 0neg
|
Door de vele goede quoteringen had ik hoge verwachtingen van dit boek. Uiteindelijk zijn deze hoge verwachtingen niet helemaal ingevuld.
Vooral de schrijfstijl van Dittrich kan me niet bekoren. De elkaar vlot opvolgende gebeurtenissen worden heel uitgebreid beschreven, soms valt de auteur zelfs in herhaling. Echt boeiende dialogen zijn echter onbestaande.
De aangehaalde thema's als de verrechtsing van de maatschappij en de toegenomen vijandigheid tegen vluchtelingen blijven natuurlijk nog steeds razend actueel. Helaas worden deze thema's nogal vulgariserend behandeld. Heel wat andere thrillers scoren op dit vlak heel wat beter.
W.O.L.F. leest vlot weg, maar heeft echt te weinig diepgang om de hoge quoteringen te rechtvaardigen. | 0neg
|
ik vond dit boek erg tegenvallen.
Het onderwerp heeft zeer zeker mijn belangstelling maar er wordt op een zeer laconieke wijze over geschreven.
Feiten die niet kloppen (heb op een dialyseafdeling gewerkt) vind ik zeer storend.
De schrijfstijl irriteerde me, heb het niet eens uitgelezen, wat niets voor mij is. | 0neg
|
Het boek is heel voorspelbaar. Na drie bladzijden weet je al dat Allie en Walker een relatie zullen krijgen. Het schema is volgens het bekende schema: aan - uit - aan. De bijfiguren zijn de slechterik en de vriendinnen. Rondom een vriendin, Jay, speelt ook een plot. Zij is degene waar de slechterik een rol bij speelt. Gelukkig wordt het slechte allemaal overwonnen. Alle hoofdpersonen zijn volgens de veschrijvingen bijzonder knap en sexy. Ze hebben een weelderige haardos, amandelvormige, bruine ogen, en gespierde benen en/of armen. Deze beschrijvingen worden ook graag en regelmatig herhaald. | 0neg
|
'Poppenhuis', deel 1 in de reeks met Pieter Vos en Laura Bakker, was evenzeer een stadsgids van Amsterdam als een thriller. In deel 2, 'Het verkeerde meisje', gaat David Hewson daar vrolijk mee door. Irritant, telkens weer al die straatnamen en Amsterdamse items. Meneer Hewson, we weten nu wel dat u beter thuis bent in Amsterdam dan menig lezer van Nederlandse komaf. Dat u zich verdiept in Nederlandse gebruiken en gewoonten siert u, maar etaleer het niet zo. Gebruik het als achtergrondinfo en niet meer dan dat.
Haal je de overbodige Amsterdaminfo weg, dan blijft er een schriel boekje over. Het verhaal is sowieso aan de magere kant, het is vooral touwtrekkerij tussen politie en AIVD, met een plot die zijn weerga amper kent, zó slecht uitgespeeld. Je verwacht dat Hewson tot beter in staat is. Vos en Bakker zijn een duo dat weliswaar tot de verbeelding spreekt, maar beiden raken nauwelijks een gevoelige snaar. Alle - en dat zijn er nogal wat - overige karakters roepen helemáál geen gevoelens op. Zelfs het ontvoerde meisje, dat op achtjarige leeftijd wonderbaarlijk foutloze teksten schrijft in het Nederlands, terwijl ze nog maar kort in ons land woont, blijft onpersoonlijk. Heel slim meisje dus en daarbij is ze nog dapper ook.
Een en al namen, straatnamen, dialogen en verwarring, hetgeen het leesplezier niet bevordert en het lastig maakt de aandacht erbij te houden. Uiteindelijk blijkt het allemaal simpel, dat scheelt dan weer, voor het geval je een stukje 'mist'. Onbevredigend einde. Een boek waarin over elk pietluttig detail uitgeweid wordt, zou geen losse eindjes over moeten houden en ook niet gemakshalve (?) personages linksom of rechtsom weg mogen wieberen.
Voor het geval dat nog niet duidelijk was: 'Het verkeerde meisje' heeft mij teleurgesteld. [Ik kreeg er de kriebels van.] 't Is dat ik deel 3, 'Het derde zusje' ter recensering heb ontvangen, anders zou ik nu - na deel 2 - met deze reeks stoppen. Wellicht weet David Hewson me in de herkansing te verrassen, I hope so.
[spanning 2, plot 2, leesplezier 3, schrijfstijl 3, originaliteit 2, psychologie 2] | 0neg
|
Misschien een mooi boek, maar dat zal ik nooit te weten komen, want bij hoofdstuk 2 aangekomen in dit luisterboek heb ik het maar opgegeven. De voorlezer dreunt maar door op de zelfde toon, Het lijkt wel alsof deze voorlezer geen enkele band heeft met het boek.
Ook voor dit boek geldt dus 0 sterren, maar ik moet er wel eentje geven anders wordt deze review niet geaccepteerd. | 0neg
|
Hoe graag ik ook lees, deze kom ik niet doorheen. Ik heb deze dus ook niet uitgelezen. Het verhaal lijkt alle kanten op te gaan, ik krijg geen grip op de vele karakters die voorbij komen, zodat het verhaal volgen een hele lastige opgave is.
Misschien dat het me op een later tijdstip wel lukt, maar voorlopig gaat ie de boekenkast weer in. | 0neg
|
Doordat de Griekse tragedies breed worden uitgesponnen, halen ze alle vaart uit het verhaal. Hierdoor totaal niet spannend. | 0neg
|
Linda Green heeft al wat boeken op haar conto staan, maar dit is het eerste in Nederlandse vertaling. Ze schrijft voornamelijk romans en dit is te merken. Een thriller kan je dit boek niet echt noemen, een roman eerder op basis van een misdaad.
Het gegeven is niet nieuw, er zijn nog boeken geschreven met de verdwijning van een kind als onderwerp. Kwestie is dan om origineel te zijn, en dit is nu net waar hier het schoentje wringt. Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Lisa, de moeder en vanuit Muriel. En dan zijn er nog hoofdstukken met Matthew en die hebben een tijdsaanduiding. Gaandeweg wordt duidelijk wie Muriel en Matthew zijn. Het wordt netjes chronologisch verteld. Het meisje blijft vermist. De politie wordt ingezet. De lezer weet dat het meisje leeft en waar en met wie. En zo bolt het verhaal naar het einde toe. Bijna geen verrassingen, aan het einde is er echter wel een twist die ik niet had zien aankomen. Spannend wordt het dus niet.
Psychologisch doet de schrijfster haar best om Muriel neer te zetten alsook Matthew. Maar het blijft allemaal vaag. Er wordt geen duiding gegeven hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. Lisa leren we enkel kennen als wanhopige moeder. Er worden geen achtergronden geschetst. Dus ook psychologisch gezien blijft het boek ondermaats.
Green probeert wel enkele maatschappelijk relevante thema's aan te roeren ivm de verdwijning van een kind. De druk van de media op het gezin en van de maatschappij om toch maar een schuldige aan te wijzen zoals de naaste familie en zedendelinquenten, maar ook dit krijgt geen fatsoenlijke uitwerking.
Nergens wordt dit een spannend verhaal en inhoudelijk en psychologisch staat het zwak. Het leest vlotjes, het is dan ook geen moeilijk verhaal. | 0neg
|
Weinig diepgang en niet erg realistisch. Het is bedoeld voor oudere tieners.
Het verhaal eest wel vlot. Het gaat over een hard onderwerp, kan doen nadenken, wat waarschijnlijk de bedoeling is. | 0neg
|
Gehaaid van Steven Hall. Dit boek begint goed. Het idee van iemand die wakker wordt en niet weet waar hij is en zelfs niet wie hij is, is geweldig. Maar ik vond het verder geen goed verhaal. Erg verwarrend. De recensie die ik hierover gelezen heb, was lovend. Dus ik had hoge verwachtingen. Jammer! | 0neg
|
Boekje uit. Helaas, het heeft me niet kunnen boeien. Het heeft me eerder gestoord. Hoewel er soms wel wat interessants wordt verteld, heb ik geen idee waarom heel wat mensen dit een goed boek vinden. Het heeft helemaal geen geloofwaardigheid, geen diepgang in de personages, foute feiten, en het ergste van al, voor een thriller dan toch, geen enkele spanning. Zelden heb ik zo een zwak boek gelezen. | 0neg
|
Ik ben begonnen aan dit boek, maar ik ben echt niet verder gekomen dan hoofdstuk 1. Ik vond de tekst echt veel te grof en ranzig, dus ik ben afgehaakt. Ik vind het wel jammer dat ik dus de rest van het verhaal niet weet.. Maar ik heb het er niet voor over om nog meer van zulke tekst te moeten lezen. | 0neg
|
Saskia Noort (1967) heeft journalistiek en theaterwetenschappen gestudeerd. Ze heeft columns geschreven voor verschillende gerenommeerde bladen en is momenteel o.a. (samen met Jan Heemskerk) columniste voor het tijdschrift 'Linda'. In 2003 verscheen haar thrillerdebuut Terug naar de kust. Koorts is haar vijfde thriller. Twee thrillers zijn inmiddels succesvol verfilmd.
In Koorts heeft Dorien net een punt gezet achter haar vijftienjarige relatie met Joost en gaat zij met haar vriendin Ellen op vakantie naar Ibiza. Direct bij aankomst storten ze zich in de feesten. Het is één groot drank- en drugsfestijn en op een gegeven moment verliezen ze elkaar uit het oog. Wanneer Dorien met een fikse kater ontwaakt, is Ellen van de aardbodem verdwenen.
Hoewel het boek in de kenmerkende vlotte en meeslepende schrijfstijl van Noort is geschreven is Koorts een flinterdun verhaal en het krijgt helaas ook nergens body. De eerste hoofdstukken zijn de boeiendste, omdat zich daar een logisch en voorstelbaar verhaal ontvouwt wanneer de lezer ontdekt wat de beide vrouwen, die elkaars complete tegenpolen zijn, in elkaar aantrekt en waarom ze samen op vakantie gaan. Ze hebben nauwelijks een voet op Ibiza gezet, wanneer ze verzeild raken in de ene na de andere party. Vanaf dat moment verliest het verhaal alle inhoud en samenhang en zakt de verwachting van suspense als een kaartenhuis in elkaar. Door middel van korte, cursieve tussenstukken en een onduidelijke misdaad wordt de illusie van een spanningsboog gecreëerd, maar ook hiermee slaagt de auteur er niet in het thrillergehalte op te krikken. Het blijft tot het voorspelbare eind allemaal zeer marginaal en het lijkt meer op een chicklit dan op een thriller. Slechts een enkele keer drijft er kortstondig wat moois boven, zoals prachtige beschrijvingen van de natuur of de bewoners van Ibiza. Maar, zoals gezegd, is de schrijfstijl zoals we van Saskia Noort gewend zijn: vlot en meeslepend. Daardoor leest het boek ondanks alles als een trein, en heb je het zo uit.
Naar mijn gevoel had er veel meer in gezeten als de karakters beter waren uitgediept. Alleen de hoofdpersoon Dorien krijgt iets meer inkleuring, waardoor de lezer zich nog enigszins met haar kan identificeren. Maar andere personages blijven praktisch volledig onderbelicht waardoor hun beweegredenen niet te volgen zijn en het verhaal aan alle kanten rammelt. Het hangt, net als het strand van Ibiza, als los zand aan elkaar.
De filmrechten voor Koorts zijn al verkocht en dat kan ik me dan wel weer voorstellen: het zal er zeer flitsend uitzien en een publiek trekken dat vooral vermaakt wil worden. | 0neg
|
Nou ja zeg, de ongeloofwaardigheid ten top. (Dit zou ik graag toelichten, maar dat kan niet zonder de clou van het verhaal uit de doeken te doen.)
Sarah Pinborough start met een lange aanloop, waarin drie ikken, te weten Lisa, Ava en Marilyn, om en om aandacht vragen. Het zeurt maar wat door tot we eindelijk overgaan naar deel 2, met concrete feiten. Of toch niet? Wat is waar en wat niet? Pinborough leidt de lezer via onnodige en soms onlogische kronkels en bochten uiteindelijk naar een waarheid, die - weliswaar niet tot in detail - voor de hand ligt. Het ligt er immers duimendik bovenop dat de insteek een andere is dan wordt voorgespiegeld.
Herhalingen van feiten, kille personages, zeurderige schrijftoon, tig keren het woord puber in combinatie met Ava en haar vriendinnen (één keer is genoeg), overbodige afleidingsmanoeuvres en zijlijnen (die niet of slordig worden afgerond).
'Belofte maakt schuld' is in geen enkel opzicht origineel, vernieuwend of verrassend. Het thema schuld, schuldgevoel, een nieuw leven beginnen en over je schouder blijven kijken, is vaker aan de orde in thrillers en hoe het eindigt is voorspelbaar. | 0neg
|
Dit boek is zonde van je tijd, al besefte ik dat pas toen ik het uit had, het feit dat ik het heb uitgelezen verdient 2 duimpjes, het verhaal is te flinterdun en nauwelijks spannend | 0neg
|
Een makkelijk geschreven boek van Grisham. Het is dan ook bedold voor de oudere jeugd, die zullen het best een leuk boek vinden. Dit is het 1e boek in de Kid Lawyer-serie en als je dit boek gaat lezen moet je eigenlijk het volgende deel ook wel lezen omdat het boek een open einde heeft.
Het verhaal gaat over de 13-jarige Theo Boone die liever op de rechtbank zit dan dat hij naar school gaat. Zijn ouders zijn allebei advocaten en dat wil Theo ook worden. Hij weet alles van wetten, regelgeving en rechtspraak. Zijn klasgenoten zijn maar wat blij met hem omdat hij ze helpt als een familielid in de problemen is geraakt, hij geeft graag advies over welke advocaat ze moeten nemen.
Als er dan een gruwelijke moord wordt gepleegd in het stadje en er een verdachte is, wil Theo graag bij dit proces aanwezig zijn. Het ziet er naar uit dat de verdachte vrijgesproken wordt. Er zijn geen getuigen en de moord is erg zorgvuldig gepleegd. Dan komt een klasgenoot bij Theo met het verhaal dat er wel een getuige is, maar dat die zich niet bekend wil maken omdat hij bang voor de politie is. Plotseling blijkt dat dit het hele proces op de kop kan zetten, en is Theo degene die kan voorkomen dat een moordenaar op vrije voeten komt. | 0neg
|
Na het sterke deel 1 valt dit 2e deel in de Deverill serie tegen. In het begin worden voortdurend gebeurtenissen uit het eerste boek herhaald. Misschien is dat best prettig als je deel 1 niet - of lang geleden - hebt gelezen, maar als je de boeken vlak na elkaar leest, is het storend en het haalt de vaart uit het verhaal. Na ongeveer 80 bladzijden wordt de uitleg gelukkig minder en kun je ten volle genieten van het verhaal.
Sommige verhaallijnen zijn weer heel boeiend om te lezen, genoeg om het boek met plezier uit te lezen. Al met al blijft het boek wel achter bij de voorganger, met name omdat het verhaal spanning mist. Waar het vorige boek zich afspeelde tegen de achtergrond van de dreiging van de oorlog kabbelt dit boek wat voort rondom allerlei dikdoenerige feestjes, liefdesperikelen en de wederopbouw van het kasteel. Halverwege komt er gelukkig weer wat meer spanning in het verhaal en aan het einde van het boek worden alle personages - als ware het schaakstukken - in positie gebracht voor het derde deel.
Ondanks mijn bezwaren ten aanzien van dit tweede deel zal ik het derde deel dan ook zeker willen lezen. | 0neg
|
In navolging van Dan Brown komt Tucker Malarkey met haar relithriller over kerkelijke geheimen. Verrijzenis is een historische thriller die gaat over wat nota bene de belangrijkste archeologische vondst van het millennium zou moeten zijn. Een vondst die het christendom op de kop zal zetten! Het blijkt te gaan om gnostische geschriften die door de vader van de hoofdpersoon Gemma Bastian gevonden zouden zijn. Maar haar vader is overleden en de geschriften zijn weer verdwenen. Gemma vermoedt dat hier kwade opzet achter zit en gaat naar Egypte, waar haar vader woonde. In Caïro komt ze in contact met David Lazar en zijn twee zoons, met wie ze een zeer wisselend contact heeft.
Het verhaal speelt zich af in de naoorlogse periode, in het jaar 1947. Malarkey doet haar uiterste best om de sfeer van het naoorlogse Egypte neer te zetten. Dat geeft kleur aan het boek. Maar het is niet voldoende voor een geslaagde thriller. In het verhaal vinden een aantal mensen de dood, meestal zonder dat er sprake lijkt te zijn van een misdrijf, hoewel dat wel gesuggereerd wordt. Maar die doden vallen ook in afwezigheid van de hoofdpersonen, waardoor ook de spanning een ver-van-m'n-bed-show blijft.
Malarkey doet verder een poging spanning op te bouwen door de suggestie dat de nog te vinden geschriften het christendom op de kop zullen zetten. Gnostische geschriften bevatten inderdaad een totaal andere lezing van het ontstaan van het christendom. Maar dat was al in 1947 bekend. Ook beschouwt hoofdpersoon Gemma de geschriften inhoudelijk als bewijs dat de lezing van de bijbel hierover onjuist is en dat de gnostische stroming het ware christendom vertegenwoordigd. Maar ze heeft dan zelfs de geschriften zelf nog niet onder ogen gehad en kan geen oordeel geven over de authenciteit of de datering. Dat een professor in de archeologie klakkeloos met haar oordeel instemt, maakt het verhaal nog ongeloofwaardiger.
Malarkey heeft interessante materie in haar boek willen aanboren, maar overtuigen doet ze niet. Wat ik persoonlijk jammer vindt, is dat er geen verklaring wordt gegeven voor het feit dat de vader van Gemma Bastian gecremeerd werd. Dit was in die tijd nog ongebruikelijk en roept om uitleg. | 0neg
|
Imojiman is een boek dat mij in het begin enorm aanspraak: de verhaallijn, de verschillende personages, ... . Maar uiteindelijk viel dit allemaal een beetje tegen.
Het lezen van het boek vond ik nogal moeilijk. Ik heb er nooit echt ingezeten, ik moest mij erg concentreren om de verschillende verhaalllijnen uit elkaar te houden en ik kon ook niet zomaar tien pagina's lezen, want dan was ik het verhaal kwijt. En waar je hoopt dat op het einde de verschillende personages een gemeenschappelijke band hadden en hun verhaallijnen elkaar kruisen, lijken deze echter naast elkaar lopen.
Tijdens het lezen en dan vooral in het begin, had ik steeds weer het gevoel dat ik iets van informatie had gemist of dat ik toch wel het eerste boek had moeten lezen. Dit was natuurlijk jammer want ik heb het eerste boek dus niet gelezen.
Het boek is voor mij geen hoogvlieger en ik denk dat ik dit boek snel zal verdwijnen in de vergetelheid in mijn boekenkast. | 0neg
|
Een geromantiseerd levensverhaal, gebaseerd op historische feiten. Dit is wat je mag verwachten als je Anna Magdalena Bach gaat lezen. De Duitse auteur Eleonore Dehnerdt (1956) schreef een aantal biografische historische romans over vrouwen en stortte zich dus ook op het leven van Anna Magdalena (1701-1760), de tweede vrouw en muze van de beroemde componist Johann Sebastian Bach.
Het Orion Ensemble gaat op tournee door Nederland met een literair concert Bach in Bach uit, gebaseerd op dit boek.
Muziek: de allereerste klank die ze ooit als baby hoorde was het uitbundige trompetgeschal, veroorzaakt door haar dolgelukkige vader. Haar leven stond dan ook in het teken van de muziek...en van kinderen, een groot aantal kinderen. Anna Magdalena Wilke groeide op in een warm en muzikaal nest in Duitsland, haar vader speelde trompet aan het hof van hertog Moritz. Al op jonge leeftijd gaf ze blijk van een uniek muzikaal talent en kreeg ze zangles van een vooraanstaande lerares. Ze werd uiteindelijk een van de eerste professionele zangeressen en zo ontmoette ze ook de grote hofkapelmeester Bach, die aan het hof in Köthen werkte. Hij vroeg haar om bij hem te komen zingen, van het een kwam het ander, ze trouwden in 1721. Er volgden zomaar eventjes 13 kinderen, waarvan er zeven op jonge leeftijd overleden. Tevens moest ze zorg dragen voor de vier kinderen uit het eerste huwelijk van haar man. Elf jaar na het heengaan van de grootmeester was het de beurt aan Anna Magdalena.
Het begint dan wel als een interessante roman, maar die verzwakt naarmate je verder leest, zeker als je verwacht om meer te vernemen over het huwelijksleven van het echtpaar Bach. Hoe verder je vordert in het boek, hoe meer het een chronologische weergave wordt van de gebeurtenissen. Vanzelfsprekend lees je over een vrouw die een groot kroost krijgt, over een huisvader die de kost moet verdienen om zijn familie te onderhouden. Verder is geen sprake van enige diepgang en komt er weinig of geen informatie over het werk van de componist.
“Die avond maakte Anna Magdalena samen met Sebastian een weekrooster. Voor deze periode gold nog dat het gezin om zes uur bij elkaar zou komen om te zingen en te bidden. Om halfzeven zou het ontbijt zijn want om zeven uur begonnen de lessen. De zoons waren een belangrijke steun voor hun vader, want ze luisterden goed naar hem en ze waren leergierig.” Hiervan word je ongetwijfeld niet dolenthousiast.
Dit boek overtuigt niet echt, blijft veel te oppervlakkig en dat is erg jammer. De echte karakters van het echtpaar Bach komen niet of nauwelijks aan bod. De kansen lagen hier echter wel voor het grijpen, want het leven van Anna Magdalena kon veel meer betekenen dan het baren van kinderen en een brave huisvrouw zijn. Anna Magdalena wordt getypeerd als een eenvoudige dame, toch was ze voor die tijd een behoorlijk vrijgevochten vrouw, die een bijzondere zangcarrière tegemoet ging. Een leven, rijk aan zwangerschappen en het verlies van geliefde kinderen doet ongetwijfeld wat met een moeder. De toon van deze biografische roman is zeemzoet. Het verhaal blijft vanaf het huwelijk van de twee geliefden veel te biografisch getint en mist een grote dosis pit. Een cantate zonder pathos. | 0neg
|
Zijn vader was fotograaf bij de uitgeverij van het ministerie voor de Aardolie- en aardgasindustrie. Tenminste, dat is Genrich Genrichovitsj Miller zijn hele leven ingefluisterd. Maar zijn vader werkte niet bij het ministerie, hij werkte voor de geheime dienst. Genrich Rudolfovitsj Miller haalde belangrijke politieke leiders op ouderwetse manier uit een foto. Hij stond bekend als de beste retoucheur. En daar streeft zijn zoon Genrich ook naar. Uitblinken in het vak wat hij van zijn vader heeft geleerd.
Genrich staat niet alleen bekend om zijn extraverte fotografie van naaktmodellen (waar hij geregeld de lakens mee deelt), maar ook om zijn retoucheertalent. Het feit dat zijn vader hem afraadt om daar mee door te gaan legt hij naast zich neer. Genrich neemt een eenvoudige retoucheeropdracht aan van een restauranteigenaar. Maar wanneer hij de bewerkte foto terugbrengt naar het restaurant, blijkt iedereen vermoord. Een waar bloedbad wordt door hem aangetroffen. De Russische politie betrapt Genrich midden in dit bloedbad en hij wordt aangehouden als getuige. Na een nacht in de cel doorgebracht te hebben, dringt het tot hem door: alle mensen die hij heeft verwijderd van foto’s, zijn op mysterieuze wijze verdwenen.
Zijn vader blijkt meer te weten over dit mysterie. Helaas zal Genrich deze informatie nooit van hem te horen krijgen, want samen worden ze die avond door een vrachtwagen geschept. Hierbij komt zijn vader te overlijden. Genrich gelooft niet dat dit een ongeluk was en gaat op onderzoek uit. Steeds meer mensen worden van hun leven beroofd, en zelfs zijn eigen studio dringen ze binnen. Genrich wordt overrompeld door tegenslagen, het restaurant, de dood van zijn vader en de mislukte inbraak. Aanwijzingen tonen aan dat er meer achter zit. Langzaam komt hij erachter wie deze moorden beraamd en waarom.
De Russische schrijver Dmitiri Stachov (1954) is auteur van een aantal romans. De retoucheur is zijn eerste boek dat op de Nederlandse markt verschijnt. Dmitri Stachov is niet alleen auteur van boeken, ook is hij hoofdredacteur van een politiek tijdschrift. Zijn politieke kennis komt duidelijk tot uitdrukking in De retoucheur. Russische politieke grootheden spelen een cruciale rol bij het retoucheren van Genrich’s foto’s.
De hoofdpersoon die Dmitri Stachov in het boek neerzet is de alwetende verteller, Genrich. Hij blikt terug in de tijd. Je volgt zijn denkwijze en komt alles te weten over zijn manier van leven. Hij vertelt met veel detail over zijn familie, zijn bewogen liefdesleven, de KGB en de politieke toestand in Rusland.
Een belangrijke rol in het boek is weggelegd voor Tatjana. Deze vrouw, van dezelfde leeftijd als Genrich, woonde bij zijn vader in en zorgde voor hem. De overeenkomsten met zijn oude schoolgenootje Lisa, die hij per ongeluk bij een grote ruzie neerstak, zijn groot. Genrich neemt Tatjana, na de dood van zijn vader, bij hem in huis. Dmitri Stachov zet haar als achtergrondpersoon neer die steeds verder op de voorgrond treedt.
De Retoucheur is een thriller die je meeneemt naar een Rusland vol verraad, overmacht, liefde en geheimen. Persoonlijk vond ik de verhaallijn niet snel genoeg vorderen. De spanning was niet om te snijden en het geheimzinnige dat door het hele boek heen speelt, zorgde bij mij voor het nodige ongeduld. Daarnaast is het boek, mede door de vele, niet altijd gelukkig gebruikte flahbacks, traag en soms tamelijk verwarrend. Datzelfde geldt voor de ontknoping. Sfeervol is het allemaal wel, maar dat houdt het boek als geheel net niet overeind. | 0neg
|
Vol goede moed begon ik aan "Op straffe des doods", een Scandinavische thriller, waar ik normaal gesproken dol op ben.
Op deze niet is gebleken, het boek is traag en langdradig met veel te veel personages, waardoor het niet lekker leest.
Nergens kwam ik lekker in het boek, ik had vaak moeite om door te lezen, het boek had dan ook zeker wel 200 pagina's dunner gemogen.
Het heeft mij totaal niet kunnen boeien. Op het eind kwam er iets meer vaart in het verhaal, maar toen was ik al zo moe van het boek, dat mij dat ook niet meer kon boeien.
Sorry, ik had graag een uitgebreidere recensie geschreven, maar ik kan er niet meer van maken dan dit.
Volgende keer beter. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.