text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
vond het boeken tegen vallen. durden dan ook heel lang voor ik het uit had. Maar wilde wel weten of ze het meisje leeft zouden vinden. Weet niet of ik nog een boek van hem ga lezen. Misschien om te kijken of zijn andere boeken beter zijn.
meer info
http://infoboeken.blogspot.be/2014/10/luc-defloschrijver-trillers-luc-deflo.html | 0neg
|
Het boek begon spannend. Een moordaanslag op Bea, de hoofdpersoon. Ze was bijna gewurgd door Egbert, haar man.
Egbert heeft last van suikerziekte en moet insuline spuiten. Als zijn suikerspiegel te laag is kan hij erg agressief worden. Zelf houdt hij zijn suikerspiegel niet zo goed in de gaten. Het is Bea die hem dat iedere keer moet helpen herinneren.
Bea is moe van Egbert en moe van haar werk als leerkracht.
Daarom gaat ze er gretig opin als ze door Sicco wordt uitgenodigd om de kerstdagen door te brengen bij hem op de boerderij.
Sicco is een neef van haar man Egbert. Egbert heeft geen contact meer met zijn familie. Bea is net als Sicco erg nieuwsgierig naar familiebanden. Ze heeft hier met hem dan ook al enige tijd briefcontact over.
Voordat Bea vertrekt laat ze Egbert zijn suikerspiegel controleren, die is veel te laag. Hij maakt zijn insulinespuit klaar, maar doet vervolgens net alsof hij spuit. Bea vertrekt toch...
Het boek speelt zich grotendeels af op een boerderij in de provincie Groningen. De Heerd. De Heerd bevindt zich in the middle of nowhere. Alles is ingesneeuwd en wegen zijn onbegaanbaar. De tijd dat Bea daar is kan ze, mede door een kapotte auto, nergens naartoe. Een aangezien ze niet echt welkom lijkt te zijn, lijkt de tijd op De Heerd erg lang te duren.
Ik vond het boek wel boeiend, maar niet heel spannend. Er gebeurde vanalles op de Heerd, maar of het nou door de omschrijving kwam of door de gebeurtenissen, ik vond het maar matig.
Ondertussen bleef ik wel de hele tijd nieuwsgierig naar hoe het nou met Egbert zou zijn.
Lees mijn blog voor de complete leeservaring. | 0neg
|
Is het de vertaling die 'hup hup' af moest, of is het gewoon Grisham zelf of een combinatie van beide? Ik weet het niet, maar als ik me erger aan formuleringen, dan is er in ieder geval iets mis. Op eenderde van het boek ben ik opgehouden met lezen.
Sommige dingen worden binnen een paar pagina's twee of drie keer herhaald, personen vallen zonder introductie binnen. Natuurlijk, het mag allemaal, maar het hindert mij bij het lezen. | 0neg
|
Susan van Eyck heeft een prettige stijl van schrijven. Vlot, zonder dat het "Jip en Janneke" wordt. Het is enorm jammer dat ze in haar debuut teveel heeft gewild. Er wordt zo ontzettend veel thematiek c.q. problematiek bij gehaald, dat het niet anders kan dan dat veel zaken onderbelicht blijven. Dit had een prachtig ingetogen verhaal kunnen zijn als het was gebleven bij Emma, die verliefd wordt op Boris en een relatie met hem krijgt. Een relatie "made in heaven' die veel te kort mag duren. De dappere strijd die beiden voeren om er nog zoveel mogelijk uit te halen. De aandacht hiervoor wordt nu telkens afgeleid door van alles wat voorbij raast: vastzitten in een relatie en beëindigen daarvan, oma, een vriendin met een probleem, keuzes m.b.t. werk, ouders die het niet lijken te snappen, enz. En dat alles in het tijdsbestek van een paar maanden. Zo jammer, want dit had een pareltje kunnen zijn. | 0neg
|
Niet te volgen, een worsteling. Twee sterren, omdat het bij vlagen mooi geschreven is en waarschijnlijk wél goed in elkaar zit, al ging het mij boven de pet.
Ik heb destijds deel 1 gelezen, dat was al moeizaam. Deel 2 heb ik overgeslagen, wat uiteraard ook niet bepaald helpt om de draad in 3 niet kwijt te raken. | 0neg
|
Afgaande op de "litteraire" reputatie heb ik mij via de bibliotheek verzekerd van mijn eerste French exemplaar. Mijn hoog gespannen verwachtingen bleken niet terecht, blij dat ik het niet gekocht heb!
Het duurt wel even voordat je je afvraagt wat er met het verhaal gebeurt : niet altijd kan je de vinger leggen op het punt waar de spanning breekt, of waar de logica niet is terug te vinden, maar het zakt helemaal weg.
Ze kunnen zeker goed schrijven, maar vlotte zinnen en puntige beschrijvingen maken het voor mij nog niet literair. De plot is zonder meer vergezocht: het lijkt erop dat ze, niet-wetend hoe er een punt aan te draaien, op de kersverse echtgenoot als would-be moordenaar komen. Die als zodanig helemaal geen logische kandidaat is omdat hij volledig van karakter zou moeten zijn omgeslagen om zich te kunnen gedragen zoals beschreven.
Dat de ik van Holly omslaat in de ik van haar vriendin Meg doet dubbel gekunsteld aan: het zo veranderde karakter van de ik-figuur blijkt niet uit het taalgebruik.... Voor zover je op slechts één boek een mening kunt baseren is wat mij betreft de reputatie van French en French hopeloos opgeklopt: ze kunnen best lekker spannende passages schrijven, maar soms lijkt ineens de koek wel op.... | 0neg
|
Ik ben akkoord met Joop. Zeer zwak als men weet dat een van de schrijvers de gouden strop heeft gewonnen. Ik heb het boek ook uitgelezen als Cees van Rhienen. Ook akkoord met zijn recensie.
400 blz. heeft men nodig om wat spanning te krijgen in de laatste 150 blz.
Sorry, maar meer kan ik er niet over zeggen. | 0neg
|
Van Margolin had ik toch iets beters verwacht. Het boek heeft een redelijk voorspelbaar plot, maar om dit plot te bereiken maakt de schrijver de meest ongeloofwaardige bokkesprongen, die medisch gezien nauwelijks mogelijk zijn. Jammer, maar helaas. | 0neg
|
De auteur van dit boek Jessica Knoll is momenteel hoofdredacteur bij Cosmopolitan, en ook schrijf ze zelf nog artikelen voor dit blad. Ze groeide op in de voorsteden van Philadelphia en studeerde af aan de Shipley School in Bryn Mawr, Pennsylvania, en op de Hobart en William Smith Hogescholen in Genève, New York. Ze woont momenteel in New York City met haar echtgenoot.
Als je het boekomslag gedeelte leest denk je dat je een goed tot zeer goed thrillerdebuut boek in handen hebt. Helaas is dit na het lezen van het boek een enorme tegenvaller geworden...
Dat de auteur hoofdredacteur is bij het modeblad Cosmopolitan en zelf daar ook artikelen in schrijft is zeker te merken in dit boek. Want het grootste gedeelte van het 378 bladzijde tellende boek wordt er meer dan 100 bladzijde van in beslag genomen door het noemen van kleding-, schoenen en tassenmerken met daarbij ook nog de diverse losse accessoires als horloges, ringen of wat je zoal meer kunt bedenken. Tel daarbij ook nog de vele terugblikken van de hoofdpersoon (Tifani) en je houdt jammer genoeg niet meer dan een paar hoofdstukken over om er wat spanning in te brengen. Helaas zit er ook in deze hoofdstukken niet zoveel spanning dat je geneigd ben om op het puntje van je stoel te gaan zitten. Al met al is dit boek zeker geen thriller te noemen, maar ja wat dan, blijft dus de vraag is het nu hom of kuit? | 0neg
|
Wat een zielige man, wat heb ik me aan de hoofdpersoon geergerd, wat een nutteloos leven.
Dit boek is bij mij meteen in de prullebak beland. Bijna altijd kan ik mij vinden in goed gewaardeerde boeken, maar in dit geval begrijp ik al die lovende kritieken niet. In mijn optiek een mislukking en mislukkeling... | 0neg
|
Geschreven in de vorm van een script voor tv ,enkel voor de doorbijters voor mij was dit niet leuk het leek meer op werken | 0neg
|
Bij een thriller verwacht je toch dat het spannend blijft tot het eind. Al vrij vroeg weet men wie de dader is en is het ook duidelijk waarom.
De dader is eigenlijk slachtoffer en ze wordt weer direct slachtoffer van een nieuwe dader.
Ook deze dader verdwijnt snel in het boek van het toneel, blijft alleen nog over dat Vegter moet weten hoe het gebeurd is. En al bij elkaar een zwak einde voor een thriller.
Het is wel mooi geschreven en daar gaat een relaxte sfeer van uit. Als wordt zeer doordacht besproken. Dit maakt natuurlijk moeilijker om een spannend boek te schrijven. Een flink tempo met veel acties maakt het boek snel spannend.
Het is uiteraard het 1e deel van een serie en ik heb het latere deel "wat overblijft" gelezen en daar blijft de mooie en ontspannen schrijfstijl van Lieneke overeind, maar hier werkt het positief. De spanning is daardoor om te snijden en het plot wordt eigenlijk pas in de laatste hoofdstukken duidelijk.
Dus even doorzetten de volgende boeken worden beter. | 0neg
|
Wat een waardeloos, slecht geschreven jongensboekje. Het is het papier waarop het gedrukt staat niet waard! Zonde van je tijd. Geen verrassing, geen spanning. Rommel! | 0neg
|
De naam Anna Snoekstra doet een Nederlandse schrijfster vermoeden, maar deze debutante is toch echt van Australische komaf. Snoekstra doet met haar boek een gooi naar het succes dat meerdere auteurs met domestic noir bereikt hebben. De Australische krant The Canberra Times durft zelfs de vergelijking te maken met Gillian Flynns Gone girl, maar die gaat mank.
Snoekstra situeert haar psychologische thriller Als twee druppels water in Canberra, een stad die op dat moment één van zijn heetste zomers beleeft. Een jonge vrouw, die naamloos blijft, dreigt te worden opgepakt voor winkeldiefstal. Om te voorkomen dat de politie achter haar ware identiteit komt, geeft ze zichzelf uit voor Rebecca ‘Bec’ Winter, een meisje dat elf jaar geleden spoorloos verdween. De jonge vrouw lijkt op Bec en ze leeft schijnbaar moeiteloos Bec’s leven. Het vertelperspectief wisselt tussen de jonge vrouw in 2014 en Bec vlak voor haar verdwijning in 2003. Langzaam toewerkend naar de ontknoping ontvouwt zich de waarheid omtrent de verdwijning van Bec. Tegelijkertijd komt ook haar plaatsvervanger tot bepaalde conclusies.
Vanaf het moment dat de plaatsvervanger haar intrede doet in het leven van Bec, voorvoel je al dat er iets mis is. De ouders reageren nogal koeltjes op het weerzien met hun ‘dochter’. Ze vragen niet wat ze heeft meegemaakt of waar ze is geweest. Ze zijn heus wel blij dat ze weer thuis is, maar hun reactie is niet passend bij de gebeurtenissen. Er hangt een vreemde sfeer in huis en die wordt door Snoekstra goed overgebracht.
Ongeloofwaardig is de manier waarop de plaatsvervanger zich Bec’s leven eigen maakt en zonder ook maar de minste versprekingen omgaat met haar broers en vrienden. Het lukt haar zelfs om de rechercheur die belast was met de verdwijning van Bec in haar voordeel te manipuleren. Je wacht, tevergeefs, op het moment dat iemand gaat twijfelen aan haar oprechtheid. Snoekstra laat hier en daar momenten om de spanning op te voeren, liggen.
Om terug te komen op bovengenoemde vergelijking; daar waar Gone girl een verfijnde, gelaagde en onvoorspelbare psychologische thriller is, is Als twee druppels water het tegenovergestelde. De hoofdpersonages zijn pubers en de psychologie is dus ook puberaal, het taalgebruik zeer eenvoudig. Niets mis mee, maar dit boek wordt verkocht als een boek voor volwassenen. Bovenal is het thema ook niet meer echt origineel. Het is een raadsel waarom de filmrechten verkocht zijn.
Tijdens het lezen valt wel een andere vergelijking te maken, namelijk die met de jeugdboekenserie Kippenvel van R.L. Stine. Dat zal vast niet het beoogde resultaat van de auteur zijn geweest. | 0neg
|
Er zijn boeken die je naar de strot grijpen, je hart laten zingen, je op het puntje van je stoel laat zitten. Zo'n boek dat je het liefst in een adem uitleest. Ik houd van zulke boeken. Ik houd ervan als de auteur me aan de haren meesleept zijn verhaal in, me behoedzaam leidt, me in verwarring maakt. Emoties. O ja, en een goed verhaal graag.
"Niet dat het iets uitmaakt" is helaas niet zo'n boek. De titel is veelbelovend en als je het boek openslaat, word je direct aan het wankelen gemaakt door het ongebruikelijke jij-perspectief. De nieuwsgierigheid is gewekt en het avontuur kan beginnen. Maar wat volgt is een kabbelend verhaal. Een 'groot verhaal', over liefde, dood, verraad, geld en vriendschap. Maar zoals de omvang van het boek minder groot is dan de buitenkant doet vermoeden, zo is het verhaal ook klein. Grote thema's die onvoldoende worden uitgewerkt. Het einde heeft een leuke twist maar wellicht wat voorspelbaar en het verhaal zit vol met aardige vondsten en verwijzingen, maar waarnaar? Het blijft onopgelost en als er een antwoord is, vond ik het wat onbevredigend.
Het geheel is als een eierkoek: het smaakt niet onaardig, het is niet al te zoet en volgens SonjaBakker word je er niet al te dik van, maar je zal nooit in een gulzige bui die hele zak achter elkaar leegeten.
De titel dekt niet alleen de lading van het verhaal, maar deels ook het lezen, want (uit)lezen of niet: niet dat dat iets uitmaakt. | 0neg
|
De Amerikaanse schrijfster Colleen Hoover schrijft haar romantische boeken volgens een vast, eenvoudig stramien: een simpel liefdesverhaal met een kink in de kabel. De kink in de kabel, een misverstand, een geheim, een ongeluk of een andersoortig obstakel, vormt de kern van het verhaal, een soort vertraging voor het onvermijdelijke happy end.
In de loop der jaren heeft de rechttoe rechtaan feelgood lectuur zich ontwikkeld tot een wat verfijndere, intelligentere soort, waarin hedendaagse vrouwen, gewapend met naast gebruikelijke vrouwelijke wapens ook flink wat mannelijke eigenschappen (althans met wat vroeger voor louter mannelijke eigenschappen doorging), zoals een sterk en niets ontziende carrièredrang, concurrentiestrijd, zelfstandigheid, seksuele vrijheid en diepe, overtuigde onafhankelijkheid, strijden voor hun plaats in de moderne maatschappij. Denk aan alle integere, sterke, eenzame, cynische en vrijgevochten vrouwen in de boeken van Lauren Weisberger, Emma McLaughlin, Allison Pearson, Candace Bushnell en Tara Isabella Burton. Deze vrouwen lijken in niets op de zoetsappige, volgzame en afhankelijke persoontjes in de boeken van Colleen Hoover. Toch kent dit type feelgood lectuur een grote schare trouwe fans die zich graag telkens onderdompelen in de onwaarschijnlijke wereld van Hoover waarin anno 2019 een zoenpartij met een andere vrouw dan je eigen bestempeld wordt als ‘een affaire’ en ‘vreemdgaan’.
In Mijn belofte aan jou ontmoet Quinn Graham onder ietwat pijnlijke omstandigheden: de verloofde van Quinn gaat vreemd met de vriendin van Graham. Gelukkig klikt het enorm tussen de twee bedrogenen en een nieuwe relatie komt tot stand. Het is zelfs meer dan een relatie, Quinn en Graham zijn elkaar soulmates, twee verwante zielen, a match made in heaven. Het verhaal wordt verteld in twee tijdlijnen, toen en nu, de ontmoeting in het verleden en het huwelijk na zeven jaar in het nu. De grote liefde tussen Graham en Quinn krijgt het zwaar te verduren wanneer blijkt dat Quinn geen kinderen kan krijgen. Allebei hebben ze een sterke kinderwens en allebei gaan ze op een andere manier om met het feit dat deze wens voor altijd onvervuld zal blijven. Vooral Quinn lijkt haar vermogen tot onbevangen liefhebben kwijt te zijn geraakt. Het is nog maar de vraag of Quinn en Graham samen een manier zullen vinden om hun lot te accepteren en hun relatie te redden.
Het verhaal is en blijft flinterdun en hetzelfde geldt voor beide protagonisten. Het zware thema van gedwongen kinderloosheid biedt alle kansen om de karakters uit te diepen, het gebeurt helaas niet. Er valt aan het einde van het boek net zo weinig te vertellen over Graham en Quinn als in het begin. Beiden blijven in de papieren wereld van feelgood lectuur en stappen niet een keer levensecht van de pagina’s af. Ook de overige personages blijven eendimensionaal zwart-wit en overtuigen niet.
Colleen Hoover heeft een prettige ongedwongen vertelstijl, eenvoudig beschrijvend en helder. Seksuele scenes zijn mogelijk haar sterkste kant, daarin is ze warm en overtuigend. Mijn belofte aan jou is een soort boeken junkfood: de lezer consumeert gedachteloos en kan een instant happiness rush bereiken, kortstondig en zonder restant in een oogwenk voorbij. | 0neg
|
Nou vind ik Nederlandse schrijvers al gauw oubollig en wat kneuterig, dit boek voldoet volwaardig aan mijn verwachting. Weber heeft een zwarte bladzijde van de instelingsgeschiedenis aan de kaak willen stellem. Op zich prima, maar dit boek is een duidelijk bedacht verhaal om een werkelijke gebeurtenis heen. Geen duidelijk onderscheid in hoofd- en bij personen, geen duidelijke structuur in het verhaal. Ook in tijd vliegt het verhaal alle kanten op en minder belangrijke gebeurtenissen krijgen evenveel (zo niet meer) aandacht dan waar het eigenlijk over gaat. met moeite uitgelezen, maar dat zegt misschien meer over mijn smaak. Tenslotte heeft dit boek wel de Gouden Strop 2017 gewonnen. | 0neg
|
Daar komt de bruid gaat over Sabrina, die met een volmaakte Edward verloofd is. Sabrina is een actrice is een goedlopende serie. Sabrina's zusje Mimi komt na drie jaar reizen weer naar huis en wordt door Sabrina ingeschakeld als haar ceremoniemeester.
Het verhaal gaat oorspronkelijk over de toekomstige bruiloft die gaat plaatsvinden, maar er spelen zoveel dingen rondom Sabrina, Mimi en familie/vrienden dat het verhaal vaak een andere wending krijgt en er zelfs een personage bij gehaald wordt die vrij weinig met het werkelijke verhaal te maken heeft. Terwijl ik het las vond ik het een en al een grote soap verhaal. Er zit totaal geen diepgang in, en ik had zelfs het vermoeden dat de schrijfster verhalen van andere beroemdheden heeft gebruikt om dit tot een boek te vormen.
Ik zou het eerlijk gezegd 2.5 sterren willen geven, maar dat kan goodreads niet. En omdat ik me alsnog wel lichtelijk vermaakt heb tijdens het lezen geef ik het droe sterren. | 0neg
|
Jan Terlouw (85), oud-politicus en kinderboekenschrijver heeft de wereld verrast met een nieuw boek: Het hebzuchtgas. Hoewel het boek met zo’n titel eenzelfde soort verhaal als Koning van Katoren belooft, staat het mijlenver van deze klassieker af. De enige overeenkomst is het politieke vuur dat nog altijd in Terlouw brandt.
Het hebzuchtgas vertelt het verhaal van Julie, de achttienjarige kleindochter van de president van Tradicië. Zij gaat stage lopen bij Solide, het bedrijf van Alphons G. Bovenwoning. Het bedrijf houdt zich bezig met de winning van olie, gas en kolen. Julia snapt niet dat niemand zich er zorgen maakt over het broeikaseffect. De wereld is immers in gevaar. Maar dan ontdekt Julia dat Bovenwoning, net zoals zoveel grote en rijke directeuren van grote energiebedrijven, verslaafd is aan hebzuchtgas. Zij voelen er niets voor om de wereld te redden, veel te bang dat hun inkomsten krimpen. Als je verslaafd bent aan hebzuchtgas kun je alleen nog maar aan geld denken. Het is aan Julia om een list te verzinnen om hem van zijn verslaving af te helpen en om het milieu te redden.
Je hart gaat sneller kloppen bij het lezen van de inhoud in combinatie met de titel. Terlouwers dan dit gaat het niet worden en meteen doet het je denken aan zijn boek Koning van Katoren, waarin de zeventienjarige Stach zeven opdrachten moet vervullen om de nieuwe koning van Katoren te worden. Maar behalve een prachtig sprookje is het ook een maatschappijkritisch boek, waarin de problemen die Stach in de vorm van opdrachten moet oplossen een op een te vertalen zijn naar bekende maatschappelijke problemen als milieuvervuiling, wapenwedloop, geluidsoverlast en de strijd tussen verschillende religies.
Er werd dan ook halsreikend uitgekeken naar Het hebzuchtgas, dat werd aangekondigd als een sprookje voor jong en oud, waarin hebzucht ons grootste drijfveer lijkt te zijn geworden. Een hebzucht waarmee we onze aarde op grote schaal vernielen. De overeenkomst valt onmiddellijk op, want ook in zijn nieuwste boek steek Terlouw zijn kritiek op de maatschappij en zijn keuzes niet onder stoelen en banken. Tot zover de overeenkomst, want wist Terlouw de maatschappijkritische toon in Koning van Katoren te bewerken tot een prachtig verhaal met veel humor en fantasie, in Het hebzuchtgas is hij daar niet in geslaagd. Wie het nieuwste boek van Terlouw leest wordt al snel duidelijk dat dit geen kinderboek à la Koning van Katoren is. Teleurstelling ligt op de loer.
Het hebzuchtgas schreeuwt politiek en lijkt daarmee meer op een politiek pamflet dan op een verhaal dat aanspreekt. Het verhaal is te dun om boven het betoog uit te komen en de hoofdpersonages te vlak om je er mee te kunnen kunt identificeren. Het is een sprookje voor jong en oud, zoals het boek wordt aangeprezen, maar waar een sprookje veelal in dezelfde schrijfstijl en taal geschreven is, is de stijl in Het hebzuchtgas minder goed definieerbaar, waardoor het letterlijk een boek voor jong enerzijds en oud anderzijds geworden is. De ene alinea is geschreven in een volwassen taal:
Een zin als deze sluit nauwelijks aan bij de beleving van ‘jong’, als in een sprookje voor jong en oud geschreven, terwijl een willekeurig volgende alinea meer weg heeft van een tekst die uit een schoolboek afkomstig is:
Een uitleg als deze vertraagt het verhaal zodanig dat je als lezer continu het verhaal uitschiet. Op den duur gaat het irriteren. En dat is jammer, want de basis van het verhaal – de klimaatverandering en alle problemen die daaruit voortkomen – is solide en heeft bestaansrecht.
Het is alsof Terlouw nooit echt de keuze voor een duidelijke doelgroep heeft kunnen maken. Wellicht zal dat komen doordat Terlouw zich grote zorgen maakt over de toekomst en de samenleving. En omdat het ons gezamenlijke toekomst betreft, mag iedereen dat weten. Móét iedereen dat weten: jong én oud. Maar juist door het niet kiezen van een duidelijke doelgroep schiet Terlouw zijn doel voorbij en spreekt hij niemand in het bijzonder aan, waardoor niemand zich voelt aangesproken.
Het is echter niet alleen het gebrek aan een duidelijke doelgroep dat het verhaal verwarrend maakt. Door een gebrek aan fantasie, humor en wellicht ook afstand tot het onderwerp mist het de flair van Koning van Katoren. Ook daarin was Terlouw maatschappijkritisch, maar met o.a. de draak van Smook, de vogels van Decibel, en de knobbelneuzen van Afzette-Rije bleef hij ver van politiek gezwam vandaan. Fantasie was de kracht van het boek, want iedereen begreep dat het verhaal feitelijk een grote klacht tegen o.a. milieuvervuiling, geluidsoverlast en kwakzalverij en de corrumperende werking van (kunstmatige) monopolies was.
Als Terlouw die lijn had doorgezet en humor en vooral fantasie had gebruikt voor het kaderen van het klimaatprobleem, dan was hij waarschijnlijk in zijn opzet geslaagd: vertellen dat “het klimaatprobleem veel ernstiger is dan veel mensen weten en denken.” En dat het alles behalve een sprookje voor jong en oud is. | 0neg
|
In het begin van de jaren 1980 waren er enkele ontvoeringszaken die het hele land dagen-, soms wékenlang in spanning hielden. De ontvoering van Maup Caransa (1977) was slechts de opmaat naar de ontvoeringen van Van der Valk, Heineken en de tragisch geëindigde ontvoering van Heijn.
Bij Van der Valk werd niet de zakenman, bekend van de hotels met de toekan, ontvoerd, maar zijn vrouw Toos. In Mijn ontvoering wordt haar verhaal van de ontvoering verteld. Daarvoor is een vaardige schrijver in de arm genomen. Een voordeel hiervan is dat niet alleen het verhaal van Toos wordt verteld, maar het perspectief af en toe wordt verlegd naar een van haar dochters, die vertelt wat er in de familie Van der Valk gebeurt nadat ontdekt is dat Toos is verdwenen.
Ondanks dat de afloop bekend is (iedereen die toen meeleefde, kan zich het einde nog wel herinneren, mij stond vooral 'het tentje' nog bij) is het een boeiend boek, omdat Toos vooral ingaat op haar interactie met de ontvoerders, hoe ze probeert te ontsnappen of probeert zoveel mogelijk vrijheid en informatie te krijgen, hoe ze haar ontvoerders als mensen probeert te zien en hen probeert over te halen haar als moeder te zien.
Welke hachelijke ondernemingen de familie ondernam was mij niet bekend. Wel herken ik er de wildwest taferelen, in die de jaren '80 soms kenden, vooral als de jongens met hun auto's, uitgerust met bakkies, onderweg zijn naar vreemde plaatsen.
Het is jammer dat Toos ook de herinneringen aan haar herinneringen verteld. Dat wil zeggen, het wordt geschreven alsof ze tijdens haar ontvoering aan verschillende perioden in haar verleden dacht, zoals haar eerste ontmoeting met de jongen met wie ze zou trouwen. Die passages komen een beetje geforceerd over, alsof er geen ruimte was voor een volledige biografie en de schrijfster toch Toos' achtergrond wilde schetsen.
Ook vond ik het jammer dat het verhaal eindigt kort na het einde van de ontvoering. Ik had, bijvoorbeeld in een nawoord, meer willen weten over de daders en hun motieven, misschien ook hoe ze Toos zagen en waarom ze de ontvoering op touw hadden gezet. Net als eventuele rechtszaken en de rol van Toos daarin. Maar ja, dat valt buiten het kader van Mijn ontvoering.
Ik heb overigens het e-boek gelezen., een ePub. Helaas was de opmaak daarvan niet altijd even goed, met veel blanco of meer dan half lege pagina's. | 0neg
|
Vond het boek niet boeiend. Meer een boek voor tieners dan voor volwassenen. Ik wil altijd wel een boek uitlezen maar deze viel erg tegen. Even geen Suzanne Vermeer. Misschien moet ze niet zoveel boeken achterelkaar schrijven want de zin om iets van haar te lezen neemt met het boek af. | 0neg
|
Latour schrijft, net zoals in Havana outcast goed, maar wederom gaat het boek teniet aan ongebreidelde kritiek op het Cubaans economisch en politiek systeem. Latour schrijft ongenuanceerd vanuit het standpunt van een verbitterde Westerling die bovendien sterk geïndoctrineerd voorkomt. Dit boek moet je dus zeker niet lezen om een goed en correct beeld te krijgen van de hedendaagse Cubaanse maatschappij... | 0neg
|
De Leidse burgemeester Freylink geeft het startschot voor het plaatsen van ondergrondse vuilcontainers door in een graafmachine plaats te nemen en een stuk grond af te graven. De grond onder hem zakt letterlijk weg en hij stort naar beneden. Er wordt een gangenstelsel blootgelegd. Ook ligt er een bebloede jongen, die snel daarna verdwenen is. Niet veel later verdwijnen hoogleraar Arnold van Tiegem en universitair docent Judith Cherev. Archeoloog Peter de Haan krijgt van een boodschapper te horen dat hij uitverkoren is om het mysterie op te lossen, hij krijgt diverse aanwijzingen en gaat op onderzoek uit.
Tegenstellingen
‘Het Pauluslabyrint’ kenmerkt zich door tegenstellingen. Een goed leesbaar en spannend verhaal staat haaks op de droge, informatieve passages. De schrille uitwerking van de karakters lijkt niet te rijmen met de detaillistische uitwerking van het verhaal.
Te detaillistisch
‘Het Pauluslabyrint’ is een thriller die doorspekt is met bijbelse geschiedenis en de historie van Leiden. Dat maakt het verhaal interessant en leerzaam, maar zorgt er ook voor dat het moeilijk te lezen is. Windmeijer toont zich een echte kenner, maar lijkt uit het oog te verliezen dat zijn lezers dat vaak niet zijn. Windmeijer overstelpt je namelijk met informatie in dit boek, opletten en je hoofd erbij houden is dan ook de boodschap bij dit boek. De veelal nieuwe informatie moet je verwerken, maar ondertussen wil je snel door met lezen en de zoektocht van hoofdpersonage Peter de Haan volgen. Dat lijkt niet samen te gaan. Het verhaal is té detaillistisch uitgewerkt voor een fictieboek. Dat geldt voor de bijbelse historie, maar ook voor de vele beschrijvingen van plaatsen in Leiden. Leuk voor wie Leiden goed kent, maar voor wie minder of niet bekend is, is ook dit weer te veel van het goede.
Stereotypen
Hoe grondig de bijbelse geschiedenis en de beschrijving van Leiden zijn uitgewerkt, zo oppervlakkig blijven de karakters. De personages komen niet verder dan wat stereotypes, zoals de blaaskaak Van Tiegem. Juist interessante personages hadden het verhaal de benodigde schwung kunnen geven, waardoor ‘Het Pauluslabyrint’ meer dan een populair geschreven complottheorie zou zijn geworden.
Conclusie
Al met al is er met het verhaal van ‘Het Pauluslabyrint’ niks mis, maar de balans lijkt bij de uitwerking te zijn doorgeslagen: te veel van het een, te weinig van het ander. Het is door de onderwerpkeuze zeker een onderscheidend boek, maar door de uitwerking geen absolute aanrader. | 0neg
|
dat, met meer spanning en durf heel anders uit de verf had kunnen komen.,Primeur is de debuutroman van Rixt Kling, een Noord-Hollandse schrijfster die, na haar studie Communicatie-wetenschappen, nu als marketingadviseur werkt. Schrijven en schilderen zijn twee van haar passies. Een aantal jaren geleden is zij parttime gaan werken om zodoende de mogelijkheid te hebben een eigen zaak op te starten. Inmiddels werkt zij volledig freelance als zelfstandig marketingadviseur.
Barbara Vermeer, 28, is sinds een jaar als journaliste op de nieuwsafdeling van het Nieuws van de dag, een regionaal dagblad, werkzaam. Op een dag wordt Antonio, commercieel directeur van de krant, gevonden door Melissa, zijn secretaresse. Hij is door 2 messteken om het leven gebracht.Later komt Barbara, door een verhaal van Melissa én een gesprek met Jos, de nieuwe hoofdredactrice, meer te weten over het leven van Antonio en de rollen daarin van David, haar collega, maar ook van Jos. Dit alles blijft haar bezighouden en ze probeert op alle mogelijke manieren om haar gedachten en alles wat er gebeurt, te verklaren. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan.Totdat op een dag alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Primeur heeft de naam een literaire thriller te zijn, maar deze benaming kan het boek totaal niet waarmaken. Het verhaal begint met de moord op Antonio en verzandt dan in een terugblik op het eerste jaar van Barbaras journalistieke carrière.
Verder schetst Barbara in haar gedachten profielen van haar collegas. Al deze informatie is mijns inziens niet ter zake doende. Daarnaast haalt dit totaal de vaart en de spanning uit het verhaal. Het is dan ook moeilijk, zo niet bijna onmogelijk, om de spanning, voor zover die er in het begin van het boek al was, opnieuw op te bouwen. Het verhaal blijft grotendeels draaien om het werk van Barbara en, ondanks dat het onderzoek naar de moord op de achtergrond blijft meespelen, wordt het zelden of nooit het belangrijkste waar het in het boek om draait.Het open einde draagt helaas ook niet bij aan wat er eigenlijk aan spanning zou moeten zijn. Het gegeven dat je niemand kunt vertrouwen, de mensen om je heen uiteindelijk niet echt lijkt te kennen en alle zekerheden die je denkt te hebben in één klap weg kunnen vallen, is datgene waar het in Primeur om draait. Tevens voelt Barbara zich bedrogen en is ze zich bewust van het feit dat zij mensen niet goed ingeschat heeft en daardoor slaat de twijfel toe. Wellicht dat ze daarom haar eigen onderzoek naar de moord begint en zo haar best doet om de waarheid boven tafel te krijgen.
Rixt Kling geeft zelf aan dat het in haar boek niet zo zeer om het bloedvergieten gaat, maar meer om het effect dat de moord op andere mensen heeft. Toch is het zonde dat zij niet meer de diepte in is gegaan met dit boek. Nu blijft Primeur een dertien-in-een-dozijn boek, dat, met meer spanning en durf heel anders uit de verf had kunnen komen. Een gemiste kans die zij hopelijk in haar tweede roman, waar zij momenteel aan werkt, weet goed te maken. | 0neg
|
Met hoge verwachtingen begon ik aan het boek Wij van David Nicholls. Het verhaal in de aankondiging (Douglas dreigt z'n vrouw Bonnie kwijt te raken en probeert dit te voorkomen door samen met hun zoon Albie een reis door Europa te maken) trok mijn aandacht. Hoewel er best momenten waren waarop ik moest lachen om de onhandige acties van Douglas viel het boek mij behoorlijk tegen. Zowel Douglas als Bonnie werden op een gegeven moment wel erg voorspelbaar en ook kwam er weinig terug van de verschillende steden die zij bezoeken. Als je op zoek bent naar een leuk en makkelijk boek als tussendoortje, is dit een prima boek maar als je meer diepgang verwacht kun je dit boek beter overslaan. | 0neg
|
Ik ben na 280 blz gestopt. Het boek heeft absoluut geen doorleesfactor. Jammer, want het verhaal heeft wel potentie. Het leek mij een fascinerend verhaald over Lee Miller, maar Het oog van de stilte weet mij gewoon niet genoeg te boeien. Het is een vrij monotoon verhaal. Wat zou Judith Koelemeijer van het dit verhaal hebben gemaakt? Haar boek over Anna Boom vond ik goed. | 0neg
|
Mijn eerste boek van Milou van der Will, na de recensies van haar boek Rood Licht, waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Je wordt tenslotte niet zomaar genomineerd voor een crimezone thriller award. Mijn verwachtingen waren een boek te lezen over een zeer actueel thema, een familiedrama, welke waarschijnlijk een aangrijpend en emotioneel betrokken verhaal zou vertellen. Dit is helaas maar ten dele uitgekomen en niet op het niveau waarop ik het had verwacht.
Helaas werd het belangrijkste onderdeel van het plot van het verhaal al heel vroeg in het verhaal vrijgegeven. Dit haalde de spanning uit het boek voor mij. Dat was erg jammer. Je wist nu alleen nog niet precies hoe alles had plaatsgevonden, dit werd langzaam vrijgegeven door het lezen van het dagboek door Sophie in het boek.
Het verhaal heeft zeker niet heel de tijd mijn volle aandacht gehad, op een gegeven moment werd het een kwestie van het boek uitlezen, ik was er wel klaar mee. De spanning ontbrak op vele momenten en de gebeurtenissen waren vaak erg voorspelbaar. Ik vond het boek te simpel geschreven voor een volwassenen thriller, maar ik denk dat het zeker een goede Young Adult thriller zal zijn. Milou schrijft heel flot en zonder moeilijke woorden te gebruiken, maar het was me eigenlijk iets te simpel.
Ik geef het boek 2 sterren. | 0neg
|
Willem Jansen, conciërge bij het Paleis van Justitie in Arnhem, is getuige van een gesprek waarin projectontwikkelaar Arthur te Mabel ambtenaar Jeroen van Ingen steekpenningen aanbiedt. Omdat Jansen hiervan een opname weet te maken, besluit hij Van Ingen te chanteren. Door een ongeluk vindt Jansen de dood waarna onbekenden de chantage overnemen.Dit spannende gegeven is het begin van de thriller De ingreep, de opvolger van het debuut De connectie van Jan Kremer (voor de duidelijkheid, dit is dus niet de Jan Cremer waarvan iedereen wel gehoord heeft).
Centraal in het boek staat rechter-commissaris Alex Dewinter die door burgemeester Huisman gevraagd wordt onderzoek naar de vermeende corruptie op het stadhuis. Hij krijgt onverwacht een opname van het gesprek op zijn bureau. Wie heeft het hem toegestuurd en waarom kreeg juist hij het en bijvoorbeeld niet de politie? Deze vragen houden hem bezig.
De ingreep is een aardig geschreven thriller tegen de achtergrond van de reconstructie van het centrum van Arnhem, het zogeheten Arnhem Centraal project. Belangrijk is het om te weten dat het deel twee is in de serie over Alex Dewinter. In het boek wordt namelijk herhaaldelijk verwezen naar een affaire met een tijger uit het debuut van Kremer. Helaas ken ik de betekenis van die affaire niet waardoor ik het gevoel heb iets te missen. Daarom is het beter om in deze serie over Dewinter te beginnen bij De connectie. De afloop van De ingreep is spannend, maar niet echt verrassend. Met een beetje denkwerk kun je als lezer ook wel snappen wie er achter de chantage zitten. | 0neg
|
Dit boek opende ik met hoge verwachtingen, omdat ik met Marianne & Theo Hoogstraaten goede ervaringen heb. Dit boek kent twee verhaallijnen; een verhaal dat zich afspeelt in het heden waarbij de zus van een meisje en haar vriendin op zoek gaat naar ze als ze in Italië vermist zijn. Het andere verhaal speelt zich af in de 13e eeuw, waarin Madeleine, een vrouw die veel af weet van kruidenmiddeltjes beschuldigt wordt van hekserij. In beide verhaallijnen speelt een heilige doek een rol, waarmee het hoofd van jezus zou zijn afgeveegd.
In het heden en ook in het verleden maken mensen jacht op dit doek. Beide verhalen hebben potentie, maar kennen teveel snelheid en daardoor te weinig spanningsopbouw. | 0neg
|
Van deze schrijver vond ik de boeken 'Dit zijn de namen' en 'Joe Speedboat' heel goed. Vol verwachting begon ik daarom aan dit boek van hem. Ik werd echter enigszins teleurgesteld, want dit boek, dat draait om Ludwig ‘Caesarion’ Unger vond ik een stuk minder boeiend. Goed geschreven hoor, daar niet van, maar het verhaal vond ik gewoon niet interessant genoeg. | 0neg
|
Ze is enorm kattenliefhebber en het schrijven van een boek vanuit het perspectief van een kat stond dan ook hoog op het wensenlijstje van Rachel Wells. Albert, haar eerste kat uit het asiel, was haar inspiratiebron voor het schrijven van Kat over de drempel. Maar slaat de manier van schrijven wel aan?
Alfie is een gelukkige huiskat totdat zijn bazin Margaret overlijdt. Naar het asiel gaan, ziet Alfie niet zitten, dus gaat hij zelf op zoek naar een nieuw gezin. Na een barre toch komt hij aan in een straat waar een aantal huizen leegstaan. Alfie slaat zijn slag en voelt zich meteen thuis bij de immer verdrietige Claire. Maar Alfie is bang, wil niet nog een keer zwerver worden. Hij wordt drempelkat, een kat met meerdere baasjes, en trekt dag na dag door de straten en huizen, op zoek naar mensen die hem nodig hebben. Ja, dat is wat Alfie zoekt, mensen met een rugzakje. Zo is Claire immer verdrietig. Alfie biedt haar troost met zijn aanwezigheid. Ook Jonathan, zijn tweede baasje, heeft problemen en is enigszins eenzaam. Ook hem biedt Alfie troost, waardoor hij steeds iets vrolijker wordt. En dan de dames in de appartementen aan het einde van de straat, ook hen komt Alfie te hulp. Alfie ontpopt zich tot de psycholoog van de straat. Zo lijkt Alfie zichzelf namelijk te zien. Mensen verlangen naar de troost en hulp die hij hun kan bieden. Dit maakt het verhaal zwaar. Veel verdriet, (heftige) problemen en weinig plezier. Naarmate de baasjes van Alfie zich beter lijken te gaan voelen, wordt het verhaal wat luchtiger en prettiger leesbaar.
Gelukkig, want op de schrijfstijl is wat aan te merken. Het is vanaf de eerste pagina duidelijk dat Alfie een kat is, toch is de schrijfster bang dat je dat niet doorhebt. Om de zoveel pagina’s staat wel een verwijzing naar zijn kat zijn. Hij begrijpt bijvoorbeeld niet waarom mensen dronken worden, want hij is maar een kat. Hij brengt graag cadeautjes, in de vorm van een dode muis of vogel, naar zijn baasjes, want dat doen katten nu eenmaal en ja, hij heeft natuurlijk kattenvriendjes. Deze verwijzingen naar het kat zijn, zijn onnodig en wekken dan ook al snel ergernis op.
Maar het meest irritante is dat Wells er niet in slaagt om Alfie katachtig over te laten komen. Alfie doet namelijk enorm menselijk aan: hij heeft gevoelens, zijn hart kan breken, hij kan verdriet hebben, is opgewekt of angstig. Dat je als lezer steeds herinnerd wordt aan het feit dat je met een kat te maken hebt, is irritant. Show, don’t tell!
Het idee is erg leuk. Een kat die ervoor zorgt dat mensen zich beter gaan voelen. Helaas pakt het in dit verhaal niet goed uit. Alfie is irritant. De problemen zijn te zwaar en de gebeurtenissen worden erg ongeloofwaardig gebracht. Soms lijkt Alfie een soort superman: alles wat hij wil, krijgt hij voor elkaar. Zonde, want dit gaat ten koste van de geloofwaardigheid.
Kat over de drempel is een verhaal dat potentieel heeft. Een minder perfectie Alfie en een aangenamere schrijfstijl hadden het veel goeds gedaan. Dit boek is vooral leuk als je van verhalen over katten houdt. Voor het daadwerkelijke verhaal hoef je het niet te doen. Het is niet prettig geschreven, het werkt op de zenuwen, en halverwege het boek weet je al hoe het eindigt. Helaas, geen aanrader. | 0neg
|
Twee twintigers vertrekken in alle vroegte om een Alpentop te bedwingen. Ull heeft er helemaal zin in, maar zijn klimpartner Johann baalt. De lezer weet niet wat de reden is van Johanns bedrukte gemoed, maar het is meteen duidelijk dat Ull niet veel aan zijn klimvriend zal hebben. De ontbrekende teamspirit is al een mogelijke voorafkondiging van het onheil dat in de berglucht hangt. Nadat ze samen de eerste schuilhut bereiken, geeft Johann er de brui aan en wit van woede vertrekt Ull alleen naar de top. In Bergtocht beschrijft Ludwig Hohl een berglandschap zoals alleen een alpinist dat kan. Alle hellingnuances, sneeuwvarianten en steenformaties worden gedetailleerd beschreven terwijl we Ull volgen op zijn spannende klim.
SPOILER ALERT
Voor beide protagonisten loopt het bergavontuur fataal af. Zoals essayiste en Hohlbiografe Anna Stüssi in haar Beschrifte Bergen terecht opmerkt, verloopt hun ongeval omgekeerd evenredig aan hun persoonlijkheid. De actieve en ondernemende Ull komt om nadat hij op een uiterst moeizame tocht al tal van problemen heeft overwonnen, terwijl de slome Johann heel onverwacht en in een oogwenk om het leven komt.
EINDE SPOILER ALERT
De aandachtige lezer merkt tijdens het lezen al op dat er iets niet klopt. Het eerste deel leest als een verhaal dat zich in de eerste helft van de vorige eeuw afspeelt en ook in die tijd werd geschreven. Verder in het verhaal verwijst de auteur echter naar ‘hedendaags’ alpinistenmateriaal zoals metalen klingen. Dit doet vermoeden dat Bergtocht een lange redactie heeft gekend. Dat blijkt ook uit het essay van Anna Stüssi die stelt dat Hohl tot in de jaren 70 aan het verhaal heeft gesleuteld. Hij zal er uiteindelijk veertig jaar lang aan werken. Verder is Bergtocht volgens Stüssi een hulde aan zijn jeugdvriendin Gertrud Luder met wie hij talloze bergtochten heeft ondernomen. Veel van hun ervaringen heeft hij trouwens in Bergtocht, de beschrijving van de beklimming van een ‘ficitieve’ bergtop, verwerkt.
Een literaire must die elke alpinistenuitrusting compleet maakt. | 0neg
|
In dit nieuwe boek, geschreven door de bekende schrijver Hugh Howey van de serie 'Silo', volg je Palmer en zijn familie in een wereld, die bijna vergaan is. Dit is een fantasie, of hoe ze het ook wel noemen 'Dystopian' boek, een boek over de echte wereld van nu, maar dan vele jaren later. In het boek, noemen ze onze wereld 'De Oude Wereld'. Overal ligt zand, het water is moeilijk te krijgen, en het enige wat er toe doet, is overleven.
In dit boek, volg je Palmer en zijn familie, levend in deze wereld waar niet veel mogelijk is. Ze wonen in een stad, genaamd Springston, met aan de rand Niemandsland. Dat is waar nooit iemand terugkeert. Je volgt Palmer en zijn familie op deze reis, allemaal verschillend met elk hun eigen verhaal, op zoek naar wie ze echt zijn, en wat ze echt willen. Palmer wil een manier vinden om zichzelf te kunnen bewijzen, en de enige optie daarvoor is Zand-duiken, de meest gevaarlijke sport in deze wereld. Om te overleven, hebben ze meer nodig dan alleen dapperheid en wilskracht.
Maar het overleven gaat niet gemakkelijk. Je moet overal geld voor betalen, voor het water, het eten, voor alles. Dat is normaal, maar hoe kan je geld verdienen in een wereld die alleen maar bestaat uit zand??
De mensen in deze 'Wereld van Zand' hebben een manier gevonden om nar beneden te gaan in het zand, het zandduiken. Zandduiken is in deze wereld heel belangrijk. Veel van de inkomsten komen van het zandduiken, alle spullen die ze in het zand vinden, de spullen van de oude wereld, zijn nogal wat geld waard. Dat is ook waarom je van jongs af-aan naar een zandduik school kan gaan, om het te leren.
Het enige wat ertoe doet in deze wereld, is het overleven. Het is heel mooi beschreven hoe iedereen in deze wereld met elkaar omgaat, en hoe ze dan ook juist individueel heel sterk zijn. Heel fascinerend.
Helaas heb ik ook wat minpunten van dit boek. Je volgt het verhaal vanuit meerdere perspectieven. Op het begin krijg je een stuk te lezen over Palmer, dat helaas te snel werd afgebroken door een ander perspectief. Hierdoor ging het voor mij wat langzamer, omdat ik op dat moment alleen maar over Palmer wou lezen. Ook kwamen de emoties bij mij niet binnen, natuurlijk spanning en alles, maar wanneer er wat erg gebeurde of iets verdrietigs, kreeg ik die emoties helaas niet. Ook hechtte ik mij niet echt aan de personen uit het boek, wat ik heel jammer vond.
Over het algemeen vond ik dit verhaal wel heel mooi en origineel bedacht, maar er waren dus helaas ook wat nadelen. | 0neg
|
Terwijl ik zo kon genieten van de voorgaande delen - dan voornamelijk de delen waarin Ayla reisde - was dit boek voor mij een tegenvaller. Voor mij was het vijfde boek de perfecte afsluiter van de cyclus.
Na de zesde of zevende beschrijving van alweer een grot was het voor mij genoeg... en sloot ik definitief het boek. | 0neg
|
Vanmiddag leende ik ondermeer dit boek bij de bibliotheek. Het bestaat uit lemma's van alle letters van het alfabet waarmee de auteur het beeld van de typische Nederlander heeft willen schetsen.
Op een enkele omschrijving sloeg hij de spijker op z'n kop, maar 98% van de inhoud is 'leuk bedoeld, maar onzinnig'. Sinds wanneer is de 'men cave' typisch Nederlands? (Om een voorbeeld te noemen).
Ik had het boekje in een kleine anderhalf uur uit. Wat mij betreft valt hij in de categorie "cadeautje voor iemand waarvan je niet weet wat je moet kopen en doe dan in wetenschapsnaam dit maar". | 0neg
|
Zelden heeft een boek mij geboeid, maar meer geprikkeld door irritatie en verbazing. Zette deze roman mij aan het denken of niet? En wat dan, welk nieuw inzicht? Het is goed geschreven. De zinnen, opbouw, woordkeus is zeer correct, vaak vindingrijk. Maar het blijft kurkdroog en mist kleur. Is de stijl opzettelijk een symmetrisch en abstract kunstwerk? Is zelfs de hoofdpersoon, Minnie Panis een modern kunstwerk, een bewegend beeld? Of is er na afloop een betekenis aan het geheel gegeven?
Werd ik verrast en meegenomen? Ja en nee. Als ik genoot van het goede taalgebruik, werd ik geplaagd door “Engels” of enkele gekunstelde zinsconstructies met moeilijke termen die de betekenis ontwrichten. Al die Engelse citaten, maar ook als uitroep zonder toevoeging, voegen niets toe aan Minnie of het geheel. Al die Engelse uitspraken uit films door bestaande kunstenaars zette mij niet aan om meteen te gaan goochelen, van wie en wat deze verwijzingen, uitspraken zijn.
Op de helft van deze roman stagneerde ik. De beredenerende taal bracht niets nieuws. Ik las geen verhaal. En, als het een verhalende scene was, mooi verwoord, bijvoorbeeld het schaatsen en de geboorte van een lam, een stilleven, déjà vu, kwam “boer zoekt vrouw”. Een koude douche?
Het fragment bij deze boer was een toevoeging dat met Minnie te maken had, maar niet een vervolg of gevolg had. De titel had beter kunnen zijn, een leven zonder consequenties.
Minnie wordt te vroeg geboren uit een gevoelloze moeder zonder duidelijke consequenties voor haar persoon. Het enige is dat Minnie vreemd gedrag vertoond dat niet wordt verklaard. Ze ziet dingen zonder gevolg, ze handelt zonder gevolg. En, als er eindelijk iets is wat een consequentie kan hebben, bijvoorbeeld de portemonnee van haar onbekende vader, gebeurd er weer niets mee. Zelfs het staan op zwak ijs veroorzaakt niets opzienbarends. Ze wordt gered door een bekende dokter van haar en gaat onrealistisch reageren met doordachte uitspraken terwijl ze bijna dood is. Daarna gaat ze thee met hem drinken, luistert naar zijn levensverhaal en gaat crèmes in zijn badkamer observeren. Het lange verslag over het trieste leven van de dokter staat op zichzelf, voegt niets toe in hun contact. Ze heeft geen gevoelens voor de man, eigenlijk voor niemand, ook niet het kind in haar buik. Als baby huilde ze niet door het gebrek aan opnemen van prikkels. Net zoals bij autistische baby’s? Of is ze de reïncarnatie van Hildegard von Bingen, omdat haar middeleeuwse gezangen Minnie aan het huilen brengen zonder gevolg? Als de muziek stopt, is de emotie verdwenen.
Het boek eindigt dat ze wil verdwijnen. De consequenties daarvan mag je naar raden. Misschien is de bedoeling van de schrijver om een boek over een levend kunstwerk te schrijven dat niet kan beïnvloed worden door oorzaak en gevolg, omdat Minnie niet echt bestaat?
De symboliek in het boek, de vissen, opstapeling van een stilleven in een boerenschuur, staan op zichzelf. De betekenis wordt niet duidelijk? De te veel uitweidingen die het boek rekken, leiden af? Een tweede keer analytisch lezen? Dat Minnie misschien op een vis lijkt of wil lijken is niet een inzichtelijke toevoeging? Een constatering, zoals vele constateringen in deze roman. Er is geen psychologische ontwikkeling en de filosofie achter de woorden prikkelen mij niet tot nadenken.
De ironie over moderne kunst vond ik in het begin erg leuk om te lezen. Op den duur wordt het vervelend door te veel niets toevoegende uitweidingen die allemaal hetzelfde vertellen.
Dus het enige wat het verhaal duidelijk wilt maken is, wat ik al wist. Sommige kunstenaars zijn bekeerde gelovigen in een sekte. Geloven in hun eigen leugens en lullen het omhoog tot een spiritueel niets. Kunst is tegenwoordig eigenlijk waanzin? Het verrijkt het leven niet meer als iets wat daar juist buiten staat. Bij deze roman blijft het, voor mij persoonlijk, een groot vraagteken. Is het geniaal? | 0neg
|
Met het lezen van dit boek is mijn kennismaking met Loes den Hollander aan zijn eind. Dit boek vond ik nog minder goed dan "vrijdag". Deze boeken liggen mij niet. | 0neg
|
Een blamage voor Nederlandstalig werk. Onwaarachtige gebeurtenissen en lachwekkende dialogen tussen de hoofdpersonen. Marc Cave op zijn slechtst. Niet in de ramsj maar regelrecht de prullenbak in met dit boek. | 0neg
|
Eet jezelf gezond behandelt een dieetvorm die gestoeld is op het Paleodieet. Je mag het echter geen dieet noemen, want het is een verandering van levensstijl. In hoeveel vormen hebben wij dit als lezer, eter of eventueel als gezondheidsfreak al niet voorbij zien komen? Nu komt het langs via een boek dat op de New-York Times bestsellerlijst heeft gestaan: Eet jezelf gezond, ontdek de Whole30 en verander je leven.
Melissa en Dallas Hartwig zijn in 2009 begonnen met een blog over hun eigen ervaringen. Naar aanleiding van fysieke klachten zijn zij hun eetgewoonten gaan veranderen, wat uiteindelijk geresulteerd heeft in een nieuwe levenswijze waarbij zij zich heel gelukkig en gezond voelen. Het blog werd een groot succes en een boek kon dus niet uitblijven.
Het programma dat zij geschreven hebben, heet Whole30. In dit programma ga je dertig dagen aan de slag om je leven te veranderen:
“Wij helpen je in korte tijd om je voedingsgewoontes te resetten, om een gezonde stofwisseling te creëren, je spijsverteringskanaal te helen, systemische ontsteking tot rust te laten komen en een eind te maken aan ongezonde verlangens, gewoonten en relaties met eten.”
De auteurs bieden die hulp op een vrij dwingende manier waarbij weinig ruimte is voor discussie. “We nemen de belofte om je leven te veranderen bepaald niet licht op.”
Het boek staat vol met ‘waarheden’ waar iedereen zijn vraagtekens bij kan plaatsen. Zo begint elk hoofdstuk met een ervaringsverhaal van iemand die het Whole30-programma heeft gevolgd. Al deze personen hebben alleen maar goede ervaringen en je leest dan ook geregeld dat mensen met hun medicijnen kunnen stoppen. Daarnaast is het Whole30-programma gebaseerd op het Paleodieet, waarin maaltijden met name bestaan uit vlees / vis, groenten, fruit, noten en zaden. Over het schrappen van granen en peulvruchten zijn de afgelopen jaren al meerdere wetenschappers gevallen. Peulvruchten en granen zijn niet slecht voor een mens (alleen voor die enkelen die last hebben van een darmziekte) en hetzelfde geldt voor zuivel (de mensen die lactose-intolerant zijn uitgezonderd). Ook lees je in dit boek dat je door gezond te eten allerlei enge ziektes kunt voorkomen, zo ook kanker. Het blijft toch een beetje eng om te lezen dat kanker een voedingsgerelateerde ziekte wordt genoemd. Voor de ‘wetenschappelijk verantwoorde waarheden’ hoef je Eet jezelf gezond dan ook niet lezen. Wellicht is het wel handig om te lezen wanneer je gewicht kwijt wilt raken of wilt onderzoeken of eten invloed heeft op je slaapritme of energieniveau. Er wordt je namelijk absoluut geleerd dat je niet alles zo maar gedachteloos in je mond kan stoppen. Neem alleen niet alles wat je leest voor zoete koek aan; blijf je gezonde verstand gebruiken.
Dertig dagen lang alleen maar gezonde producten eten en drinken, geeft je een goed beeld wat alle voedingsstoffen met je doen. Deze passages uit het boek zijn dan ook leuk een leerzaam om te lezen. Wat gebeurt er nu precies tijdens het hele spijsverteringsproces? Welke hormonen spelen een rol? Wat doen koolhydraten, suikers en vezels? De stukken die je niet interessant vindt of waar je zo je twijfels over de betrouwbaarheid van het geschrevene hebt, sla je gewoon over. | 0neg
|
Salva en Julian hebben de jacht op nazi's geopend nadat ze hun verblijf in een concentratiekamp nauwelijks hebben overleefd. Jaren later, als beide mannen in de tachtig zijn, ontvangt Julian een brief van Salva met de mededeling dat hij een aantal voormalige kampbeulen heeft ontdekt in een Spaans kustplaatsje.
Wat jouw naam verbergt begint als Julian onderweg is naar dat plaatsje. Eenmaal aangekomen blijkt Salva te zijn overleden, maar hij heeft nog wat aanwijzingen voor Julian achtergelaten. Julian vindt de kampbeulen, een echtpaar van in de tachtig, al snel. Hij ontdekt ook dat ze zich sinds kort ontfermd hebben over de zwangere Sandra. Ze hebben haar opgenomen in hun huis, wat de opdracht voor Julian moeilijker maakt. Hoe gaat hij de schanddaden van het echtpaar onthullen zonder Sandra in gevaar te brengen?
Clara Sánchez vertelt Wat jouw naam verbergt door beurtelings Julian en Sandra aan het woord te laten, in een stijl die goed past bij de bejaarde nazi-jager en de achteloze zwangere vrouw. Dat neemt niet weg dat er regelmatig lelijke zinnen in het boek staan, waarvan ik niet kan achterhalen of dit te wijten is aan de vertaling. Het zijn voornamelijk de lange zinnen, waarin bijzinnen niet goed aansluiten op de hoofdzin vanwege de gekozen woordvolgorde. Voorbeeld: "Opeens merkte ik dat er iemand achter me stond, ik geloof dat ik ook een hand op mijn arm voelde, ik huiverde, maar probeerde dat niet te laten merken".
Op de kaft staat dat dit een literaire thriller is. Als daarmee bedoeld wordt dat er weinig actie in voorkomt en dat de personages voornamelijk nadenken over de situatie, dan klopt dat. Julian heeft de kampbeulen van destijds al snel gevonden, maar vervalt daarna in een toestand van besluiteloosheid waarin hij vooral waarneemt wat er gebeurt. Dit zet de toon voor de rest van het boek. De enkele confrontaties die in het boek voorkomen, hadden veel krachtiger kunnen zijn.
Kortom, veel om elkaar heen draaien, maar tot aan het einde weinig daadwerkelijk ingrijpen. Als roman zal dit boek wel geschikt zijn, maar als thriller met personages die lijken op schimmen uit een ver verleden, gaat er weinig dreiging vanuit. | 0neg
|
Goh, wat zal ik zeggen? Twee sterren voor wat de kalmte waard is in een weekendboekje. Een kabbelende overpeinzing van het leven met de seizoenen en de relatieve eenzaamheid in een afgelegen gebied. Ik vermoed dat wanneer je op de hoogte bent van de inhoud en het tijdsbestek van de boeken waaruit regelmatig geciteerd wordt -en deze weet te waarderen- je ook een dieper inzicht hebt in deze “vereenvoudigde” versie ervan. Maar dat is slechts een gokje. | 0neg
|
Zo zie je maar hoe het kan verkeren als het gaat om het beoordelen van het boek. Sneeuwwitje moet sterven is naar mijn mening een matig boek; zeer ver weg van 4 sterren. Matige schrijfstijl (heb het in het Duits gelezen), clichématige karakters en een verhaal dat zo uitwijdt en zo breedvoerig uitgesponnen wordt, dat je gewoon blij bent dat het boek uit is. Het enige wat je motiveert om door te lezen is dat je uiteindelijk toch wilt weten hoe het afloopt. Voor mij geen Nele Neuhuis meer... | 0neg
|
Het afsluitende deel van deze trilogie is gelijk ook de minste, ondanks dat ik ook de vorige twee delen heb gelezen (is echt een voorwaarde, anders is het zeker niet te volgen) is het zeer moeilijk om dit boek te volgen. Is het nu een thriller, of een boek met literaire aspiraties? Voor mij is het in ieder geval een onbevredigende en welhaast onbegrijpelijke puzzel, | 0neg
|
De cover trekt al meteen de aandacht van dit boek, het is een mooie foto van een straat die we eender waar kunnen tegenkomen. Hier in Vlaanderen of Californië. Het beste begin je het verhaal te lezen met een notitieboekje erbij omdat het verhaal telkens van de ene personage overspringt naar de andere. Het trekt je echt mee naar het verleden van een van de hoofdpersonages want David zijn verleden en speciaal die met zijn ex laat hem niet los. Hij leert Marcia kennen die veel voor hem betekent maar betekent ze genoeg voor hem zodat hij het verleden kan los laten? En dan heb je nog een schilder , een vriendin van Marcia en de dochter van Marcia. Soms heb je een gevoel dat de andere personages nodig zijn om het verhaal op te vullen want de verhaallijn van David en Marcia is toch de grootste. Voor iemand die graag van de ene verhaallijn naar de andere springt is het een top boek maar mij boeide het niet. | 0neg
|
Tracht je het volgende voor te stellen:
1) Hoofdpersonage, special agent Pendergast van de FBI, een kruising tussen John Steed (The Avengers) zonder bolhoed en Silas (de albino uit de Da Vinci Code) die als vakantieuitstapje naar de middle of nowhere trekt om er een seriemoordenaar te klissen. Als vrouwelijke assistente kiest hij - na een borg te betalen bij de locale sheriff - een laatstejaarsstudente uit het middelbaar in Gothicoutfit en met purper haar die hij steevast aanspreekt als "Mevrouw Swanson". Pendergast is bovendien onfeilbaar en beschikt over een soort ingebouwde teletijdmachine (een meditatietechniek). Waar volgens de plaatselijke bevolking niemand ongemerkt in of uit het dorp komt, slaagt Pendergast er in om ongemerkt een oldtimer Rolls Royce over te laten komen uit New York, zijn "dienstwagen"...
2) Locale sheriff Hazen, die ik me voorstel als een iets serieuzere versie van die tabakskauwende gekke sheriff uit "Live and Let Die" die voor hij de wachtende pers toespreekt hen eerst trakteert op een beker koffie waar hij als practical joke eerst een dikke fluim in deponeert. Wat een giller.
3) De moordenaar: een buitenechtelijk kind van 51 die sinds zijn geboorte in een grot verborgen wordt gehouden door zijn moeder en een kruising blijkt tussen Quasimodo en de Hulk, maar met het hoofd van een baby met sik. Wegens het vele rotsklimmen is hij net zo sterk als die laatste en kan moeiteloos razende honden en getrainde en gewapende politiemannen met de hand neerleggen. Het grote raadsel van de Hulk - waar haalt hij telkens nieuwe kleren??? - gaat hier nog een stapje verder: hulkje draagt nog steeds zijn korte jongensbroek met bretellen met kindermotiefjes, ongescheurd! Met een stel ogen die blijkbaar sinds zijn geboorte gemuteerd zijn tot nachtkijkers verplaatst hij zich met Carl Lewis snelheden door de smalle gangen.
4) De setting: een grottencomplex onder een half leeggelopen gehucht in Kansas, Medicine Creek. De "hoofduitgang" bleek eind jaren 1700 groot genoeg om vijftig Cheyennes te paard en bloc naar buiten te laten stormen maar en werd door diezelfde indianen van binnenuit met losliggende stenen afgesloten. Hoewel het grottencomplex vlak bij het dorp ligt, werd die uitgang nog nooit ontdekt!
Heb je moeite om het je voor te stellen? Dat is nochtans wat Preston & Child van je verwachten. Als je er in slaagt, zoals bij mij tenminste het geval was, om halverwege het boek je niet te veel vragen meer te stellen bij die hele reeks ongeloofwaardigheden zou je het boek zelfs een spannende klucht kunnen noemen. Het leest als een trein.
Maar dan wordt je getrakteerd op de klopjacht in de grotten, 100 ellendige bladzijden lang, niks dan herhalingen (droge grotten, natte grotten, hoge grotten, lage grotten, gangen met voetafdrukken, gangen zonder voetafdrukken, grotten zo groot als kathedralen, kloven waar je amper doorkunt). En telkens wanneer een van de achtervolgers geïsoleerd geraakt (zo dom zijn ze wel) wordt hij vervolgens door hulkje de pan in gehakt compleet met afgescheurde armen, afgebeten oren (ondanks de rotte bruine tanden) en weggerukte kaken. Een soort "Alien" kloplacht met een grot als goedkope vervanging voor de Nostromo. En als afsluiter herrijst hulkje op het eind ook nog eens uit de - gehoopte - dood. Ook nog eens Alien revisited.
Zonder die uitgerekte grotscène had ik het boek in al mijn barmhartigheid misschien nog 3 sterren gegeven.
Verschrikkelijk! Dit kan toch niemand au sérieux nemen??? Maar gezien de monsterscore die het boek krijgt, zal het wel aan mij liggen en ligt dit genre (fantastische horror, horrorkomedie???) me minder... | 0neg
|
Sarah Dunant begon heel goed, maar wordt steeds slechter. In ongenade viel al erg tegen, maar deze helemaal. Het verhaal sleept zich maar voort en hangt van de ongeloofwaardigheden aan elkaar. He jammer. Voor mij geen Sarah Dunants meer. | 0neg
|
Minette Walters heeft in het verleden diverse prijzen gewonnen zoals de 'Golden Dagger Award'. Ik ben in het bezit van alle boeken van Walters en heb zelfs een website besteed aan haar leven en werk, dus ik beschouw mezelf als een liefhebber van haar thrillers. Het was dan ook vanzelfsprekend om Vossenhuid aan te schaffen.
In diverse interviews heeft Minette Walters verteld dat zij aan een boek begint zonder de afloop of het plot te weten. Dit doet ze onder andere om onbevangen te kunnen schrijven. Na het lezen van dit boek heb ik me afgevraagd of deze methode wel altijd geschikt is.
Vossenhuid is naar mijn mening een ingewikkeld boek. In het begin is het een behoorlijke opgave om de verschillende verhaallijnen uit elkaar te houden. Daar komt dan nog bij dat ze, zoals gebruikelijk, werkt met verschillende 'vormen' zoals : plattegrondjes, krantenberichten en brieven. Na ongeveer 1/3 van het verhaal gelezen te hebben, waren voor mij de lijnen wel duidelijk en kreeg ik beter zicht op de hoofdpersonen. Daarna heb ik een tijdje met plezier gelezen, hoewel Walters het de lezer nergens gemakkelijk maakt. Maar dat hoeft voor mij ook niet, ik ben best bereid 'zware' kost te verstouwen.
In dit boek is de kracht van Walters het weergeven van een plattelandsgemeenschap op zijn 'smalst', met leugen, bedrog, roddel en achterklap. Uit kleingeestigheid worden mensen bezoedeld door verveelde vriendinnen van middelbare leeftijd. Deze sfeer heeft Walters goed verwoord. Ook was ik op sommige momenten geroerd door het noodlot van het jongetje 'Wolfie'. Maar aan het eind van het boek was ik toch teleurgesteld. Waarom? Het thema vossen vind ik te geconstrueerd. Zo is er bijvoorbeeld een verhaallijn over de jacht op vossen die helaas doodloopt. En er zijn variaties op het thema 'vos', zoals Fox, Lockyer-Foxen, vossenjacht en ook min of meer 'Wolfie'. Zij komen op mij te gezocht over. De uiteindelijke ontknoping vond ik tegenvallen. Ook heeft ze deze keer, naar mijn smaak, de karakters minder goed uitgewerkt dan ik van haar gewend ben.
Vandaar dat ik dit boek twee sterren geef, een redelijk verhaal, maar minder goed dan ik van Walters gewend ben. Toch zal ik haar blijven volgen, want bijna al haar voorgaande boeken zijn mij uitstekend bevallen. | 0neg
|
Ik ben het helemaal niet met mijn voorgangster eens.
Dit boek lijkt helemaal niet op alle andere boeken uit deze serie van Faye Kellerman.
Het taalgebruik is ronduit grof, zeer negatief geschreven en er komt (naar verhouding) buitensporig veel sex in voor met de nodige smerige details. Dit verhaal heeft geen "positief tintje" zoals de andere boeken.
Het jodendom speelt helemaal geen enkele rol (zoals de andere recensist beweert) Peter is in dit boek een behoorlijke ploert en neigt naar het ascociale. Rina wordt misschien in 3 regels genoemd en komt verder niet meer voor.
Kortom een boek om heel snel te vergeten.
Naar mijn mening heeft degene die de vorige recensie heeft geschreven of het boek niet gelezen (gezien de wel heel algemene recensie) of het verward met een ander boek uit de serie. | 0neg
|
Lopend tussen de rijen met boeken, stuitte mijn blik op een boek. Het sprak me meteen aan, leuke voorkant, leuke titel. Na de lezen van de achterkant besloot ik het boek te kopen. De vriendelijke mevrouw achter de toonbank vroeg me of het een cadeautje was. "Nee, gewoon voor mezelf," zei ik. Ze deed het boek in een tasje en zei dat ik een geschenk kreeg. Altijd leuk, de voorkant leek al leuk. Erg dun, maar dat kan geen kwaad. Het bleek een geschenk te zijn voor de Spannende Boeken Weken, met als titel "Vector" Het klinkt al mysterieus. Hoe mysterieus het ook klonk, het boek viel me zwaar tegen.
De vele toevalligheden in het boek doen het verhaal geen goed. Het maakt het boek voorspelbaar en kan mij als lezer niet langer boeien. De opeenstapelende toevalligheden tasten de geloofwaardigheid aan, de laatste vijftien bladzijden kan de lezer er zo bij fantaseren. Het plot is daarmee ook niet bevredigend voor de lezer, de lezer verwacht meer, maar een punt is het gevolg.
De spanning bouwde echter wel lekker op toen ik de proloog begon te lezen. Ik had er zin in en het leek wel wat te worden. Helaas, loste de spanning al snel op in het boek, wat mij op een gegeven moment niet meer kon boeien. De voorspelbaarheid die het boek toont, doet de spanning verdwijnen. Dat is de grootste tegenvaller van het hele boek naar mijn mening. De schrijver heeft als doel om een spannend boek neer te zetten voor de Spannende Boeken Weken, hierin heeft hij de plank volledig misgeslagen.
Daarentegen heb je als schrijver niet onbeperkte ruimte om je verhaal neer te zetten. Meestal vind ik die boekengeschenken wel "geinig," maar meer ook niet. Dit boek had wel één sterk punt, er gebeurde iets. Meestal zijn de boekengeschenken, uitgezakte verhalen waar totaal niks in gebeurd. Misschien had de Waal juist wat minder gebeurtenissen in het boek kunnen laten passeren, dan waren de toevalligheden misschien minder en de spanning wat meer.
De vele toevalligheden en de kleine dosis spanning laten het de doel van de schrijver volledig voorbij schieten. De vele gebeurtenissen maken het boek nog enigszins draagbaar. Eigenlijk past het in hetzelfde mapje: boekengeschenken. | 0neg
|
Niet wat ik er van verwacht had, langdradig | 0neg
|
Ik vind dit boek teveel op de details ingaan om een date te vinden. Alles wordt beschreven nog net niet een scheet!! Even duidelijk te benoemen dat ik dit zo ervaar. | 0neg
|
Het is niet mijn ding. Het verhaal is erg voorspelbaar en erg soft. Ik heb het boek uitgelezen maar verschillende pagina's diagonaal gelezen. Ik vind het geen aanrader. Helaas. | 0neg
|
Dit boek was voor mij over the top. Teveel focus op de actie en gruwelheden.De humor was voor mij te geforceerd. Ook had ik weinig met Baxter. Maar dat einde....
Twijfel nu of ik dan toch deel 3 een kans ga geven. | 0neg
|
Het korte verhaal is voorgelezen door Rik van de Westelaken.
Pieter Waterdrinker is in Rusland ondergesneeuwd en moet noodgedwongen overnachten in een klooster. Daar komt hij via de kloosterwachter bij de alchemist Joeri terecht. Hij wordt ook wel de goudzoeker genoemd.
Rik van de Westelaken heeft een fijne stem om naar de luisteren.
Het verhaal is gedetailleerd beschreven en ik krijg een duidelijke voorstelling van de situaties.
Helaas zorgde dit korte verhaal er niet voor dat ik andere korte verhalen van Pieter Waterdrinker wil lezen/luisteren. Het verhaal sprak mij niet aan en ik begreep ook niet waar het verhaal toegeleid heeft. | 0neg
|
Roy Peters wordt zinloos vermoord. Zijn vrouw Monica blijft achter met twee kleuters. De tijd staat stil. Het enige dat haar op de been houdt, zijn haar twee dochters. Als ze acht jaar later een bericht onder ogen krijgt, wordt de woede die ze voor de dader voelt aangewakkerd tot een onmetelijke haat.. De moordenaar moet lijden, zoals zij al jaren doet. lees ik op de achterflap van het boek Onbezonnen van Vera Lundi .Als ik dat lees denk ik dat moet een heel goed boek worden. Deze vrouw heeft afgezien en gaat nu haar gram halen. Wraak is toch het recept om te gaan tot voorbij het gaatje! Als je al zoveel jaren een onmetelijke haat voelt tegen de dader die je echtgenoot heeft vermoord, dan heb je vast een heel gedetailleerd plan uitgedacht om deze met gelijke munt terug te betalen. Helaas is dat niet zo. Meestentijds handelt Monika ondoordacht en geïmproviseerd. Misschien bouwt hierdoor de spanning bij mij niet echt op. Soms denk ik wel eens "jeetje dat zou ik toch heel anders beschrijven" of waarom schrijft ze dit nu. Bovendien pakt ze de verkeerde mensen aan. Want uiteindelijk leider er heel andere mensen aan haar daden dan Patrick.IK heb ook het idee dat als ze wat langer had nagedacht over het plot en de moeite had genomen om zich niet tot slechts tot 271 pagina's te beperken het verhaal beter uitgeschreven had kunnen worden. Ook staan er een aantal zaken in zoals de actie van de kinderbescherming die zo ongeloofwaardig is dat ik denk dat er geen research op dat gebied is gedaan. Als er zaken in een boek staan die volstrekt niet kunnen of echt uit de grote duim zijn gezogen dan verliest het verhaal zijn kracht. Voor mij is dit boek helaas geen thriller maar een thriller light. Waarmee ik niet zeg dat ze slecht schrijft maar dat het misschien beter niet onder de noemer thriller had moeten worden uitgebracht. | 0neg
|
In 2013 besloot bierbrouwerij Grimbergen tot een uniek project: een thriller die zich afspeelde in Grimbergen. Zo ontstond de wisselthriller met als titel Spoor van vuur. De eerste hoofdstukken werden geschreven door Luc Deflo (1958). Daarna volgden aanvullingen door Nadine Monfils, Christophe Vekeman, Barbara Abel en Bob Mendes. Na de bijdrage van elke auteur, konden lezers kiezen tussen drie plotwendingen. De winnende wending werd dan telkens uitgewerkt door de volgende auteur. In dat boek wordt een Grimbergse psychiater vermoord en worden de vier verdachten opgesloten in de wachtkamer door een verdacht snel aanwezige speurder van de politie. Wat begint als een whodunit in de stijl van Agatha Christie, gaat snel over in een afvalrace (denk aan Tien kleine negertjes) om uiteindelijk uit te monden in pure horror.
In Aan jou de keuze heeft Deflo dit boek gerecycleerd. De setting is nu een luxebordeel. Een luxehoer wordt vermoord en de vier verdachten worden opgesloten in de wachtkamer door - hoe raad je het - een verdacht snel aanwezige politie-inspecteur. Uiteraard is niet heel het boek hetzelfde maar wie Aan jou de keuze aanvangt en de Grimbergse wisselthriller gelezen heeft, zal niet aan dat déjà-vugevoel ontkomen. De meeste personages hebben dezelfde naam maar uiteraard is Deflo na enige tijd van de plot van Spoor van vuur afgeweken, kwestie van de andere auteurs die daaraan meewerkten geen oneer aan te doen. In zekere zin is dat toch gebeurd. Het boek was al eens geschreven en nergens in Aan jou de keuze is een verwijzing naar Spoor van vuur terug te vinden.
Het boek is een dunnetje. Het is natuurlijk allemaal begonnen als een promotie-actie van brouwerij Grimbergen. Van een gratis boek bij aankoop van een bak Grimbergen verwacht je niet dat het een turf of een kandidaat Nobelprijswinnaar is en denk je vooral: 'Wat een charmante actie.' Van een herwerkte versie verwacht je echter iets meer. Een beter uitgewerkte plot bijvoorbeeld, meer pagina's, meer een boek dat een echte Deflo is. Helaas wordt de lezer hier erg in teleurgesteld.
Aan het boek werd nog een actie gekoppeld die kort voor vaderdag startte, maar die nog steeds loopt. Het boek kan gepersonaliseerd worden. Je kan de namen van de personages laten aanpassen en dan wordt het boek speciaal voor jou met deze namen gedrukt. Leuk? Vast wel, het is eens wat anders dan de jaarlijks terugkerende, cliché-vaderdagcadeaus, maar de echte boekenliefhebber wil ongetwijfeld liever het origineel. Het ruikt allemaal een beetje naar commercie en snel geldgewin. Het dunne boekje is amper goedkoper dan de voorgaande Deflo's, die doorgaans wel steengoed zijn, en is er daarom een om snel te vergeten. Deflo's overstap naar uitgeverij Van Halewyck start in mineur. | 0neg
|
Brend is vernoemd naar een Ierse monnik. Deze monnik geloofde niets van de reizen en natuurverschijnselen die beschreven stonden in een boek. Uit boosheid smeet hij het boek in het vuur, zodat de verhalen verloren gingen. Voor straf stuurde een engel Brandaan (Brendanus) op reis om de verhalen uit het boek zelf te gaan beleven. Onderweg maakt hij vele gevaren mee en 9 jaar later keert Brandaan als gelovige terug naar het klooster. Het boek van Brandaan, rond 1400 geschreven, is één van de oudste reisverhalen uit de Nederlandse geschiedenis. De opa van Brend, zelf een groot verhalen verteller, koestert het boek. Na zijn dood erft zijn kleinzoon het boek. Het boek én opa houden Brend veel bezig. Het verlegen en stotterende jongetje leeft in een fantasie wereld en lijkt in niets op de avontuurlijke en ongelovige oude monnik.
Brend trekt veel op met klasgenoten Aacht, Geert, Jolle en Lammert. Het groepje jongens gaat vaak strandjutten en Brend mag altijd mee als hun pakezel. De jongens treiteren Brend vaak en dwingen hem dingen te doen die hij niet wil of durft. Zo moet hij onder andere een nacht doorbrengen op de begraafplaats. Brend kan niet op tegen de jongens.
Hij denkt nog vaak aan zijn overleden opa en leeft een beetje in zijn eigen wereld. Op een dag moet hij van de jongens inbreken in het huis van een heks, oude Fie. Na de ontmoeting met oude Fie gaat bij Brend de knop om. Hij krijgt antwoorden op veel vragen, leert de geschiedenis van zijn opa kennen en komt eindelijk eens voor zichzelf op.
De eerste regels van juttersjong staan al geschreven op de cover van het boek. Sanne Parlevliet heeft (denk ik) de bedoeling de lezers al in de boekwinkel het verhaal in te trekken. Ik raakte echter verward bij het openslaan van het boek. Geen witte bladzijden, geen titel van het boek, maar bomvol tekst. Ik dacht dat ik een misdruk in handen had. Pas na het doorbladeren van het boek en het zien van de informatie op de achterste bladzijden viel bij mij het kwartje.
Heden, verleden, ver-verleden, fantasie en werkelijkheid wisselen elkaar in het boek constant af. Ik raakte bij het lezen al snel de draad kwijt.
Verder weet ik nog steeds niet in welke tijd de 4 jongens nu leefde. De kinderen dragen oliejassen, hebben ouderwetse namen, een inwonende opa, moeder wacht met eten tot vader thuis is en de opgebaarde opa ligt te stinken in huis (nog geen koeling onder de kist?) Jaren 50? Verder zijn er al wel papiercontainers, radiografische bestuurbare auto's en spreken de kinderen soms onderling taal uit deze eeuw.
Achter in het boek staat de stempel van de Nederlandse kinderjury. Ik denk , na het lezen het dit boek, niet dat Juttersjong hoog zal eindigen . | 0neg
|
De ‘echte’ Crocodile Hunter – Steve Irwin – overleed in 2006 door een steek van een pijlstaartrog. Het verhaal van Carl Hiaasen in Hap! lijkt op dit verhaal, eindigt anders. Toch deed het mij denken aan onze Crocodile Hunter. Is het verhaal daarmee niet meer uniek? Of niet mooi? Hiaasen heeft, mijns inziens, wel een wat ‘simpel’ boek neergezet met Hap!, maar voor sommige lezers is het verhaal misschien wel mooi?!
De vader van Wahoo, Mickey, is een wrangler. Hij heeft allerlei gevaarlijke dieren in huis, die hij vervolgens verhuurt. Maar het gaat niet zo goed, financieel verkeert hij in zware tijden. Dan komt er een prachtig aanbod: zijn dieren mogen meedoen met een aflevering van Expedition Survival!, het bekende en veel bekeken programma van Derek. Mickey vindt dit maar niets, maar het is wel de oplossing voor het financiële probleem. Samen met Wahoo probeert hij alles een beetje te regelen. Maar dan blijkt er een tweede probleem: Derek is alleen maar een ‘televisiester’ en kan helemaal niet omgaan met wilde dieren. Het ene gevaar naar het andere gevaar nadert. Dan haalt Derek het ook nog in zijn hoofd om in de ‘echte’ rimboe te overleven. Mickey en Wahoo moeten mee om te ‘helpen’. Kunnen zij onze ‘Crocodile Hunter’ Derek in leven houden?
Het verhaal van Carl Hiaasen is simpel en mist wat mij betreft behoorlijke diepgang. Hiaasen probeert het verhaal gecompliceerder te laten worden door de personage Tuna op te voeren en haar verschillende problemen mee te geven, maar daarmee redt hij het echte verhaal nog niet. Het verhaal over Derek, de arrogante televisiester, is niet uniek net zo als de gebeurtenissen. Een gevecht met een krokodil, een beet van een slang en een vermissing komen in veel meer boeken naar voren, de combinatie maakt het verhaal niet ‘anders’. Hiaasen is hier beslist niet uniek, jammer! Hij weet zijn verhaal wel weer een draai te geven door Derek onverwachte beslissingen te laten maken, waardoor het verhaal iets boeiender wordt. Toch heeft het mijn aandacht niet echt kunnen trekken.
Ook de schrijfstijl van Hiaasen spreekt mij niet erg aan. Hij begint vanuit het perspectief van Wahoo. Later voegt hij er andere personages aan toe. Je kijkt dan afwisselend mee met Mickey, Wahoo, Derek, Link of een andere personage. De hoeveelheid personages die hij hiervoor gebruikt, is enorm. Dat maakt het verhaal flinterdun. Van elke personage weet je wel iets, maar van maar weinig personages weet je veel. Veel vragen blijven onbeantwoord of onvolledig besproken. Soms voordelig, maar in dit geval vraag ik me dat af. Daarnaast spreekt de stijl mij niet aan. “Wahoo zat aan de keukentafel en was druk aan het werk met een rekenmachine. Zijn vader lag languit op de bank. Buiten kwam de regen met bakken naar beeneden en het erf veranderde in een modderpoel. De opnames voor Expedition Survival! Waren stilgelegd tot het beter weer werd.” Er wordt veel beschreven, dit leest niet echt ‘lekker weg’.
“CLOSE-UP VAN DEREKS ZWITSERSE LEGERMES, waarmee hij een boomstam uitholt
Alleen is het geen boomstam meer. Met is een uitgeholde kano, zoals de Seminoles vroeger gebruikten om door het moeras te varen.” Hiaasen breekt met zijn ‘script’ de geloofwaardigheid van het verhaal af. Het moment dat hij het script van het programma in zijn verhaal introduceert, verdween alle geloofwaardigheid voor mij. Jammer, want tot dat moment kon ik mij nog wel vinden in het verhaal.
Al met al blijkt Hap! van Carl Hiaasen voor mij geen succes. Een matig verhaal, een onprettige schrijfstijl en een te grote hoeveelheid ‘toevalligheden’ maken het verhaal voor mij niet uniek, niet boeiend en langdradig. Jammer, want ik denk dat er meer in had gezeten. Voor de niet-ervaren lezer is het boek van Carl Hiaasen wellicht een optie. Anders zeg ik: zoek de uitdaging ergens anders. | 0neg
|
De cover spreekt me erg aan en haalt me met de hints op de achterflap enthousiast over om me aan te melden voor de leesclub. Bij het uitpakken zit er een sticker op: Dé ontdekking van 2013. Het boek heeft in Amerika ook lovende recensies ontvangen.
Met veel zin begin ik aan het boek en na een paar bladzijden begin ik me af te vragen wat er eigenlijk geschreven staat. De schrijfstijl is zeer uniek te noemen. De zinnen zijn enorm poëtisch, lang en zouden mee jeu aan het verhaal moeten geven. Echter het stoort me enorm bij het begrijpen en volgen van het verhaal. Daarnaast lijkt het alsof de vertaling wel heel letterlijk is genomen op vele plekken.
De verhaallijn is zeer beperkt en kent eigenlijk enkel wendingen die je van heinde en verre al aan ziet komen. Ook de karakters maken geen ontwikkeling door. Jason is een lulletje rozenwater aan het begin van het boek en is dat aan het eind nog steeds. Daarnaast is een hoofdpersoon die zo zwak is ook niet echt prettig voor het verhaal. Dit in combinatie met de schrijfstijl zorgt voor een traag en niet spannend geheel.
Tegen het einde komt er iets meer vaart in, maar blijft het zeer voorspelbaar. Het is dat ik het boek voor de leesclub las, want anders was ik er mee gestopt. Mijn irritatie niveau lag namelijk al zeer hoog.
Dit boek vind ik daarom geen aanrader. Ik vermoed niet dat ik nog iets van Jamie Mason zal lezen. | 0neg
|
Maar 2 sterren voor een boek wat mooi van start ging. Het verhaal zakte alleen heel snel in. Het is vanuit verschillende perspectieven geschreven en vooral de stukken van Homan vond ik taaie kost. Ik heb even overwogen om het boek boek niet uit te lezen, maar heb toch doorgezet. Aan het eind werd het wel weer iets beter, maar ik ben absoluut niet geraakt door dit boek. Eigenlijk 2,5 duimpjes, maar rond het af naar beneden. Gauw vergeten dit boek! | 0neg
|
Dit is het vierde boek van deze Zweedse schrijver en het tweede boek over Allan Karlsson.
Allan en Julius leiden een luxe leven op Bali. Maar de bodem van de koffer met geld komt in zicht. Door vreemde omstandigheden die alleen Allan kunnen overkomen belanden ze in zee en worden gelukkig opgevist door een Noord-Koreaans militair schip. Maar is dit wel gelukkig? Heel snel belanden ze in het middelpunt van een diplomatieke rel waar veel leidende politieke figuren bij betrokken raken.
Echt niets is de inmiddels honderd-en-een jarige man Allan te veel. Hij is nog steeds zijn relaxte zelf, alles komt wel goed. Hij heeft nog steeds de eigenschap om op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn. En hij kan nog steeds praten als Brugman en wordt nog geloofd door mensen ook.
Het verhaal is met humor geschreven, Het was vermakelijk om dit verhaal te lezen. Ik moest er soms hardop om lachen. Humor wordt afgewisseld met sarcasme en satire. Ik vond het boek wel langdradig. Op pagina 226 heb ik het boek weggelegd. Ik heb het boek niet uitgelezen.
Het boek is wel aardig hetzelfde als het eerste deel. Misschien is vergelijken niet de manier van een recensie, maar ik wil het toch gezegd hebben.
Er zitten 2 hoofdstukken in waar een hele boel wordt uitgelegd over de politieke achtergrond van een paar mensen, dat heb ik over geslagen want ik snap niks van dat politieke gedoe.
Pluspunten:
Met veel humor en absurdisme geschreven.
Minpunten:
Beetje hetzelfde als het eerste deel. Moeilijk taalgebruik. Politiek geneuzel. Langdradig en langzaam. | 0neg
|
Michael Jecks is inmiddels verantwoordelijk voor een flinke reeks Middeleeuwse detectives over sir Baldwin, een voormalige tempelridder. In zijn nieuwste komt de ridder in actie als er een non onder verdachte omstandigheden in een afgelegen klooster overlijdt. Veel kan hij niet doen, omdat hij zelf het slachtoffer van een aanslag wordt en in de ziekenboeg eindigt. Evenals in eerdere boeken, wordt Baldwin bijgestaan door baljuw Simon Puttock, die dit keer de klus moet klaren. Maar dit gebeurt niet voordat er nog meer doden vallen.
Al voordat het verhaal begint, probeert Jecks verantwoording af te leggen voor de historische facetten van het boek. In het klooster dat hij beschrijft, gebeurt zo'n beetje alles wat God verboden heeft. Jecks doet een poging dit aannemelijk te maken. Hoewel het misschien waar is dat klooster niet altijd even vrome conventies waren als vaak wordt gedacht, maakt Jecks er in het boek wel een erg losbandige boel van. Werkelijk geen enkele non blijkt een kuis leven te leiden.
Wat de boeken van Jecks interessant maakt, is de historische setting. Ondanks dat hij er enigszins een potje van maakt in Moord In Het Klooster, is dat facet ook in dit boek boeiend. Als whodunit is hij minder sterk. Er zijn genoeg verdachten, en door de vele nachtelijke escapades kunnen die verdachten nooit met alibi's komen. Maar de ontknoping is uiteindelijk wat slap. De dader wordt niet ontmaskerd, die doet dat zelf wanneer niemand het verwacht. Ten slotte knoopt Jecks aan het eind de touwtjes aan elkaar.
Moord In Het Klooster is een redelijk verhaal. Soms is het wat wijdlopig qua beschrijvingen en uitleg maar de historische context komt daardoor mooier uit de verf. Geen topper. | 0neg
|
Jasmine Creswell (geboren in Wales, 1941), woont momenteel met haar man en 4 kinderen in Amerika. Ze schrijft sinds 1975 en heeft vanaf die tijd meer dan 50 boeken geschreven, waarvan er meerdere werden onderscheiden.. In totaal zijn al meer dan 9 miljoen exemplaren van haar boeken verkocht. Van haar hand verscheen pas Lokvogel.
Nadat Lady Rosalind onder mysterieuze omstandigheden van een jacht overboord slaat, krijgt Melody, haar dochter, bij het voorlezen van haar moeders testament te horen dat Wallis Beecham, miljonair en zakenman, haar echte vader niet is. Wallis wil na deze bekendmaking niets meer met Melody te maken hebben en zorgt er tevens voor dat haar carrière in de kunstwereld voorbij is. Later, als Melody een baan heeft gevonden in de galerie van haar goede vriend Jasper, komt zij in aanraking met Unit One, een geheime overheidsdienst. Net als Melody zelf is men er binnen deze organisatie van overtuigd dat Wallis Beecham zich bezighoudt met onzuivere praktijken. Melody wordt gerekruteerd en gaat samen met Nikolai Anwar op onderzoek uit. Zij stuiten op het Bonita-project, waar zowel haar vader als een aantal andere vooraanstaande personen bij betrokken zijn. Saillant detail is dat een aantal van deze personen ook aanwezig was op het jacht op het moment dat Melodys moeder overboord sloeg. Of
.werd zij vermoord??
Het boek is in een prettige stijl geschreven, leest gemakkelijk en ook de personages zijn goed neergezet. Wat het boek echter mist, en dat wat toch echt essentieel is voor een thriller is: spanning! Op geen enkele manier weet Jasmine Cresswell échte spanning in het boek te brengen, zelfs de ontknoping is (deels) voorspelbaar en zeker niet dusdanig geschreven dat je op het puntje van je stoel zit.
Over de mogelijke moord op haar moeder wordt geen woord meer gerept en ook de rol van Jasper wordt aan het einde minimaal uitgediept, evenals het feit dat er geen vervolg meer wordt gegeven aan het verhaal wie nu de échte vader van Melody is. Een heleboel losse eindjes dus. Je kunt Lokvogel het beste beschouwen als een roman met een vleugje romantiek en een klein vleugje spanning. Maar mocht het zo zijn dat Jasmine Cresswell een romantische thriller heeft willen schrijven, dan is dat ook niet echt goed gelukt. Lokvogel is helaas een boek dat geen blijvende indruk zal achterlaten. | 0neg
|
Dit wordt één van de weinige boeken die on-uitgelezen in mijn boekenkast blijven staan. Ik kan er niet inkomen. Er zijn blijkbaar verschillende verhaallijnen die allemaal nogal fantasierijk en onrealistisch zijn. Een soort sprookjes, die ik trouwens ook nogal macaber vind. Ik heb toch al nooit van sprookjes gehouden. Arabische vertellingen? Als ze allemaal zo zijn vind ik ze niet leuk, niet mooi, ik begrijp ze niet. Ook weet ik steeds niet in welk verhaal ik nou precies zit. De verhaallijnen worden door niets zodanig gescheiden dat ik er op tijd erg in heb dat ik weer in een ander verhaal zit. Geen boek voor mij ! | 0neg
|
Ongeloofwaardig verhaal, nog ongeloofwaardiger einde. Auteur raakt veel thema’ werkt ze echter niet uit. Auteur komt niet voorbij de façades van haar personages. | 0neg
|
Na de dood van haar man, een befaamd karpervisser, brengt weduwe Miyuki de vissen naar de keizerlijke hoofdplaats. Zij ontmoet tijdens haar reis verschillende kleurrijke personen. De beloofde schitterende beschrijvingen van het middeleeuwse Japan en filosofische beschouwingen blijven uit. In de eerste zin gaat het al mis: een middeleeuwse weduwe die consumptiebeperkingen naleeft. De woordkeuze past niet bij de middeleeuwse mystiek die het boek belooft. Woordgebruik als opzij kukelen, zijn blaas legen en flikflooien passen ook niet in de context van het verhaal. Daarnaast irriteren de enorm lange zinnen (regelmatig beschrijft Decoin een zin die zo’n 20 regels tekst beslaat) doordat een overvloed aan niet belangrijke details wordt gegeven. Alsof Decoin besloten heeft om iedere zoveel pagina’s zijn verhaal op te sieren met een dwaze lange zin. Waarom?
Uiteindelijk wordt het verhaal lachwekkend ongeloofwaardig op pagina 118. Miyuki loopt zeer zorgvuldig, om de vissen zo voorzichtig mogelijk te vervoeren. In de “in golven oprukkende nacht” … “Op dat moment botste ze met haar klompjes tegen iets slaps, dat dwars over de weg lag.” (…) “Het was een lijk” (…) “Dat ze over een lijk was gestruikeld” (…) (Botsen en over iets struikelen zijn niet het zelfde) Vervolgens staat op pagina 120 dat ze in de verte een bootje ziet: “… lieten drie in strooien regenmantels gehulde mannen om beurten lange vaarbomen in de rivierbedding zakken…” As je de kleding van mannen op afstand zo nauwkeurig kunt beschrijven, zie je dan een dode man op het pad voor je niet? Één pluspunt: de cover van dit boek is prachtig. Dichtslaan dus. | 0neg
|
Dorien is vijfendertig, redactrice bij het vrouwenblad EVA en ze staat op het punt zich te settelen en aan kinderen te beginnen. Dan ontmoet ze Ellen, styliste en bruisende singel, en wordt ze geconfronteerd met de voorspelbaarheid van haar leven. Ze beëindigt haar relatie en vertrekt met Ellen voor een week naar Ibiza. Het eiland waar de vrijheid dagelijks gevierd wordt. Ibiza voldoet aan al hun verwachtingen en de twee vriendinnen storten zich in het feestgedruis. Tot één van hen plotseling verdwijnt. Vanaf dat moment begint een koortsachtige zoektocht over het zonnige, vredig ogende eiland, langst de mooiste, maar ook de lelijkste plekken die Ibiza rijk is- en een gruwelijke waarheid komt aan het licht.
De de flaptekst van het boek is zo veelbelovend, maar het boek is gewoonweg slecht. Ik kwam met moeite door de honderd bladzijde en toen was er nog niets gebeurt. Ik kwam er niet in vooruit, omdat het verhaal mij niet kon boeien. Het boek had zoveel beter kunnen zijn wanneer het beter en gedetailleerder zou zijn geschreven. Dit is een boek die ik zou afraden en eigenlijk heb ik spijt dat ik het heb gelezen, want ik had in plaats van dit boek een veel beter boek kunnen lezen...
Jammer Saskia Noort, maar dit is niet je beste werk. | 0neg
|
De achterkant van het boek klinkt veelbelovend. De titel Adellijke Intriges suggereert dat er binnen de adel in België het een en ander aan de hand is dat deze moord rechtvaardigt. Maar van adellijke intriges heb ik in het boek niet veel terug gezien. De intriges die er waren hebben niets met de adel te maken.
Geluykens kiest ervoor om het verhaal voornamelijk in dialoogvorm te vertellen. De karakters zijn daarbij oppervlakkig uitgewerkt. Omdat de speurders om de haverklap lachend opmerkingen naar elkaar maken, wekt het de indruk dat het werk en het misdrijf voor hen één grote grap is. Ook hun houding richting vrouwen (cijfers geven aan vrouwen op het terras, smakeloze grappen richting vrouwen als mannen onder elkaar of wanneer de secretaresse erbij is om haar op de kast te jagen, etc) ontstijgt de oppervlakkigheid niet. Daarnaast zijn de 'speurders' hopelijk niet representatief voor de Belgische politie. Want speuren heb ik ze niet zien doen. Ze drinken wel veel koffie, lunchen en drinken biertjes op het terras en genieten van het mooie weer. Onderzoek op het plaats delict bestaat uit een rondje lopen en daarna zijn ze klaar. Beveiligingscameras ontdekken ze bijvoorbeeld niet. Dat is niet logisch. Bij een echt onderzoek zouden ze meteen gevonden worden. De inhoud van computers van slachtoffers bekijken ze standaard niet. Ook het onderzoeken van een nieuw plaats delict kan rustig wachten tot de volgende dag. Het is tenslotte al 5 uur in de middag! De oplossing van oplossing van de moord wordt ze uiteindelijk letterlijk in de schoot geworpen. Ik betwijfel of ze het anders überhaupt hadden opgelost!
Het criminele niveau van de misdadigers past daarentegen uitstekend bij het niveau van de speurders. Op klunzige wijze laten ze zien hoe een professionele crimineel zich gedraagt.
Omdat Geluykens ook gelijk het perspectief van de misdadiger(s) laat zien, weet je als lezer precies hoe de vork in de steel zit. De spanningsopbouw is daarom laag. | 0neg
|
De eerste keer meedoen met een leesclub. Spannend, ook wel een beetje eng want ik werd meteen ingeloot voor twee leesclubs. Ik ben begonnen met het boek Niemand's gek van Richard Russo. Zijn boek "brug der zuchten" staat al jarenlang in mijn top 3 van favoriete boeken.
Met dit boek kon ik het echter niet vinden. De hoofdpersoon Sully irriteerde me doordat hij steeds zo overduidelijk de verkeerde beslissingen nam en in mijn beleving zichzelf steeds slachtoffer voelde van zijn mislukte leven en zijn vrienden (Rub) slecht behandeld. De enige persoon in het boek met wie ik enige symphatie kon opbrengen was juffrouw Beryl.
Ik heb me met veel moeite door dit boek heen geworsteld en heb meerdere malen bedacht om het niet uit te lezen. Uiteindelijk heb ik het wel uitgelezen, maar me wel lang afgevraagd wat maakt dat ik dit boek niet mooi vond.
Ik denk dat het voor een groot deel aan mezelf ligt. Ik zie (beroepsmatig) teveel mensen hun leven weggooien en zichzelf tot slachtoffer maken van hun zelf in stand gehouden misere. Daar kan ik wat dat betreft niet meer zo goed tegen. Het boek is wel prettig geschreven, maar de humor die veel andere mensen wel zien kan ik niet goed zien. Een van de zinnen die ik in het boek onderstreept heb is "Sully had altijd de overtuiging gekoesterd dat de mensen die met hem omgingen, wisten dat ze zouden worden afgezeken".
Ik geef dit boek dan ook drie sterren. Het is niet mijn boek. | 0neg
|
Een handvol sneeuw is opgedeeld in vijf delen. In het eerste deel maak je kennis met een naamloos kind, dat maar een kort leven beschoren is. Je maakt kennis met de familieomstandigheden van dit kind, zijn Joodse moeder die met een Katholieke vader trouwde, en ziet hun huwelijk uiteenvallen door deze plotse dood. Maar wat als... de moeder op het idee was gekomen om een handvol sneeuw op het babyborstje te leggen, en het van schrik weer zou gaan ademen? Hoe het leven dan mogelijk verder zou lopen, lees je in het tweede deel van het verhaal, alwaar de naamloze baby inmiddels een tiener is, maar op het einde van dit deel wederom het leven moet geven. Maar wat als.... En het mogelijk leven loopt verder in deel drie. Zo gaat het door tot en met het vijfde deel, waar de naamloze baby inmiddels voor de vijfde keer zal sterven, nu als 90-jarige vrouw.
Gedurende dit leven wordt er tevens een hele wereldgeschiedenis doorlopen. Het boek begint in het begin van de 20e eeuw, loopt langs Wenen tijdens de Eerste Wereldoorlog, Moskou aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog en Berlijn voor en na de val van de Berlijnse muur.
Dit maakt het boek en enorm.. (lees verder op http://boek-aholic.blogspot.nl/2014/09/recensie-jenny-erpenbeck-een-handvol.html) | 0neg
|
Ik moest dit boek een ster geven, maar voor de audio-versie zou ik het liefst geen sterren geven.
Op uitnodiging van zijn neef neemt de overwerkte historicus Emiel Blasco deel aan een archeologische opgraving in de buurt van Rome. De oude stad herinnert hem aan zijn jeugd, toen hij er regelmatig op bezoek was met zijn ouders. Eenmaal op de opgraving kan Blasco moeilijk zijn draai vinden. Tussen de opgeschoten studenten en nerveuze wetenschappers voelt hij zich niet erg gelukkig. Maar als Blasco verliefd wordt op studente Anna Esdee voelt hij nieuwe energie door zijn aderen stromen. Met Anna brengt hij een romantisch weekend door in Rome. Terug op de opgraving wordt Blasco geconfronteerd met de bizarre moord op zijn neef. Het is het begin van een even onvoorspelbare als verrassende tocht door Rome en omgeving, waarbij het verre verleden en de recente geschiedenis met elkaar vervlochten zijn.
Heb dit (luister)boek ein-de-lijk uit. Ruim 14 uur, en het lukte me niet om langer dan 15/20 minuten per keer te luisteren, maar dat lag naar mijn idee aan de verteller. Heb ook weinig meegekregen van het verhaal. Weet nog steeds niet waar het over ging. Het enige wat ik onthouden heb is dat een deel zich afspeelt in de 'huidige' tijd ('83) en een deel in 1944. | 0neg
|
Sonja en Richard zijn al jaren bevriend. RIchard is ook al tijden smoorverliefd op Sonja, alleen heeft Sonja zelf een oogje op de knappe Toni. Toni is de zoon van Falcone, de nieuwe zakenpartner van Sonja's vader, Ad. Ad heeft een klein vrachtvervoerbedrijf en rijdt spijkerbroeken voor Falcone naar Italië. Dan komt Ad bij zijn laatste rit tot de ontdekking dat hij niet alleen maar spijkerbroeken vervoert en hij besluit niet meer voor Falcone te rijden. Op het moment dat Ad met Falcone in gesprek gaat, gebeuren er rare dingen op het examenfeest van Sonja en Richard. En zodra het feest is afgelopen begint de ellende pas echt.
Witte Spijkerbroeken is de tweede roman van Marieke Pallada. Pallada weet het verhaal met goede, duidelijke zinnen te omschrijven. Ze heeft een fijne schrijfstijl en ze weet de personages en omgeving diepgang te geven. Pallada zet in dit verhaal vriendschap, verraad en liefde goed neer. Ook weet ze spannende gebeurtenissen zoals een bijna-verkrachting realistisch, duidelijk en niet over de top te beschrijven. Ondanks de onrealistische aspecten in het verhaal, houdt ze ook het verhaal spannend tot het einde.
Toch zijn er veel elementen die deze positieve punten aan Witte spijkerbroeken tenietdoen. De titel zelf klinkt niet heel aantrekkelijk en het verhaal doet wat ouderwets aan door de namen en de kaft. Witte spijkerbroeken zijn al een tijd uit de mode en de foto op de voorkant lijkt boekdelen te spreken. Je wordt echter misleid door de titel, want in het hele boek wordt met geen woord gerept over witte spijkerbroeken. Gaandeweg het verhaal wordt duidelijk dat ‘witte’ ergens anders voor staat.
De namen die in het boek worden gebruikt vallen ook op. Sonja, Ad, Peet, Richard, Toni: allemaal namen die tussen de jaren 60 en 80 heel populair waren, maar die nu nauwelijks nog gegeven worden. Ook worden er uitlatingen gedaan die opmerkelijk zijn. Zo zou Richard die Italiaan weleens laten zien wat een 'volbloed Hollander' in zich heeft en worden de Italiaanse mensen meer dan eens 'die pastavreters' genoemd. Niet helemaal meer van deze tijd.
In het begin van het verhaal zijn er bijna geen schrijffouten te bekennen, maar halverwege het boek lijken er bladzijdes overgeslagen te zijn bij het nalezen. Dit houdt in mindere mate aan naarmate het verhaal vordert. Zinnen kloppen niet, namen zijn verkeerd gespeld en zelfs Richard die ineens midden in een hoofdstuk Falcone heet. Slordige fouten, die het lezen niet bevorderen. Ondanks de prettige schrijfstijl en de goede uitwerking van de personages, laat het niet zo interessante verhaal daardoor helaas te wensen over. | 0neg
|
Wat een zeikwijf is die Lex Niekel zeg! Zou hij wel echt genoten hebben van zijn vakantie - vraag ik mij af. Ik heb zelf nagenoeg dezelfde reis afgelegd in 2010. Ik vraag me af in welk jaar hij op reis is gegaan, dat kon ik niet terugvinden. Ik geloof best dat er dingen zijn veranderd in de tussentijd, maar om alles zo negatief te zien... de handelaren in de trein maakten voor ons juist de experience! Het rochelen van de chinezen hoort er gewoon bij, als je daarvan kotsneigingen krijgt ga dan alsjeblieft weer snel terug naar je countryclubje... en wat hij beschrijft over de gidsen in Beijing - dan heb je gewoon een kutreisbureau gehad. Wij werden meegenomen naar een stuk chinese muur waar geen toeristen waren (al helemaal geen f*cking kabelbaan!) en we werden zéker niet meegenomen naar allerlei verkoopbedrijfjes. En het laatste stuk over de hand onder de handdoek met de massage en de “kapster” kreeg mij zelfs boos! Dit is Beijing echt niet! Tenzij je zelf natuurlijk die ene bepaalde wijk opzoekt. Maar dan moet je er niet over zeiken!
Ondanks het zeikwijfgehalte en de continue vergelijkingen met Nederland en verwijzingen naar Hollandse tv (heel holland bakt, boer zoekt vrouw etc,)
was het wel leuk om mijn eigen herinneringen weer boven te krijgen. Maar volgende keer lees ik toch liever mijn eigen reisverslag. Wij hadden namelijk de échte transmongolie-experience. Inclusief Lake Baikal, en het schitterende Hangende Klooster van Datong. Dat had ik toch echt voor geen goud willen missen. Lex, volgende keer een beter reisbureau inschakelen... | 0neg
|
Wisselgeld gaat over het gezin van Michael en Lenie en hun drie kinderen. Op een dag ontvangen zij het onthutsende bericht dat hun jongste dochter, Roos, vermoord is aangetroffen in een hotelkamer. Wat dan volgt is vanzelfsprekend het onderzoek van de politie en de gevolgen die dit verlies heeft op de overige gezinsleden.
Dit zou een goed plot op kunnen leveren. Dat is wat ook mijn verwachting was toen ik begon met dit boek. Deze verwachting was gebaseerd op andere boeken van Loes den Hollander, die ik al gelezen had.
Helaas, dit boek kon daar absoluut niet aan voldoen. De schrijfstijl is dit keer rommelig. Het kwam op mij over alsof ik een opzetje voor dit boek aan het lezen was, in plaats van een reeds afgerond verhaal. Jammer! | 0neg
|
Het beginresultaat wat soap achting. .. Misschien wordt het nog wat als het verhaal verder gaat. En de foto op de achterzijde van het schrijversduo vind ik nogal Nicci French achting nagedaan. Wordt vervolgd..... | 0neg
|
Al in diverse andere oorlogsboeken is het naar voren gekomen dat logistieke/inlichtingen
/verbindingseenheden van grootmachten als Amerika en Engeland niet altijd op orde zijn
en dus voor en tijdens missies niet naar behoren functioneren. Zullen we het maar op 'in
het heetst van de strijd' houden? Door op deze drie onderdelen te falen zijn er zoveel
soldaten zinloos zwaargewond geraakt en of gesneuveld. Helaas is het in dit verhaal
niet anders. Te belachelijk voor woorden natuurlijk.
Graag wil ik dan ook even twee grove fouten van de verbindingseenheden in dit boek
naar voren brengen. Verkeerde radiofrequenties opgeven aan Bravo Two Zero wanneer
ze op missie gaan (300 km achter vijandelijke linies). Hierdoor is inkomend/uitkomend
radioverkeer niet mogelijk. Lekker handig voor als je in de problemen komt. Bravo Two
Zero verkeerd inlichten over het bereik van de TACBE-zender. Deze zender zendt een
noodsignaal uit naar piloten op afstand. Triest zooitje, nietwaar? De nalatigheid van de
andere twee eenheden zal ik maar achterwege laten.
Desalniettemin is 'De Achtste Man' een adembenemende/razend spannende achtbaanrit
die je van begin tot eind helemaal in de ban houdt. Het is verbazingwekkend om te lezen
hoeveel het menselijk lichaam aankan wanneer de wil om te overleven zich aandient.
Bereid je eigen voor op een zeer intens waargebeurd verhaal die over alle ingrediënten
beschikt: Honger, dorst, uitdroging, onzekerheid, angst, boosheid, frustraties, humor
(ondanks de verschrikkelijke situatie probeert Chris de lol er in te houden door hier en
daar een leuke opmerking te plaatsen), fysieke/mentale uitputting, pijn/doorzettings-
vermogen (in gevecht zijn tegen de elementen en de omgeving waar je je eigen opdat
moment in bevindt. Bv: Je eigen tig uren schuilhouden in een tankgreppel gevuld met
ijswater), onderlinge broederschap, vijandelijk contact, ontsnapping(en), verwondingen,
de dood/de dood in de ogen kijken en verwerking. Wat een verhaal, niet normaal zeg!
Het is dan ook jammer om te moeten melden dat dit boek ook over een hele grote nadeel
beschikt. Chris maakt zich schuldig aan dierenmishandeling. Zware dierenmishandeling
wel te verstaan, met de dood tot gevolg. Ik ga er niet verder over uitweiden want als ik er
aan terugdenk wordt ik er weer misselijk van. Het wordt vanzelf duidelijk wanneer je dit
boek gaat lezen. Waarom vertel je dit Chris? Het doet zo een afbreuk aan jouw verhaal,
aan jouw ongelooflijke overlevingstocht. Van stoere kerel (in mijn ogen 'The Terminator')
ben je voor mij, zelfs na jouw onmenselijke prestatie, in een keer naar een stuk stront
gegaan.
Niet zeiken en gewoon een goed eindcijfer geven. Dit soort boeken/verhalen zijn immers
aan jou besteed. Dat klopt. Maar nope. Hoe goed het boek ook is, na het lezen van dit
soort praktijken kan ik niet anders dan kordaat optreden. Een onvoldoende en tweemaal
geen notering in mijn top 10 (boeken/auteurs). Dierenmishandeling in films, tv-series,
boeken en of het echte leven, ik keur het niet goed en straf het dan ook genadeloos hard
af. Ja Chris, dierenliefhebbers lezen jouw boek ook. Geen slimme zet van jouw kant om dit
te melden dus.
** | 0neg
|
Het is 2015. De gepensioneerde commissaris Gaston - kort geleden sloot hij zijn nochtans erg succesvolle carrière af - kijkt terug op een zaak die plaatshad in het jaar 1983. Op een zomerdag zijn de tienjarige gehandicapte en zieke zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor verdwenen. Ondanks intensief onderzoek en het ondervragen van zowat alle bewoners van het dorp heeft de commissaris nooit een aanknopingspunt kunnen vinden. Het enige element dat de drie verdwenen personen met elkaar in verband bracht, was dat ze alle drie aanwezig waren op een feest dat de kasteelheer gaf, de avond voor hun verdwijning.
In Vergeten dagen blikken deze vijf personages terug op de gebeurtenissen in 1983. Naarmate de geschiedenis zich ontvouwt, wordt duidelijk welk gruwelijk drama ten grondslag ligt aan de drievoudige verdwijning.
Het verhaal leest vrij lastig omdat het steeds vanuit een van de vijf hoofdpersonen verteld wordt, de ene keer in het heden en de andere keer in 1983. Hierdoor duurt het vrij lang voor een en ander duidelijk wordt. Inleven in de personages is hierdoor voor mij niet goed mogelijk. Op een paar dingen na is het boek geen thriller te noemen, zoals op de cover staat maar meer een roman. Er gebeurt niet veel spannends, de gebeurtenissen uit het verleden zijn het spannendste deel van het boek. Jammer dat de schrijfster daar niet meer heeft uitgehaald, nu blijft het eind voor mij nogal voorspelbaar. 2.5 sterren | 0neg
|
Tja, aan mij was hij niet zo besteed. Na de enthousiaste aansporing van Otto had ik het boek tijdens de boekenweek aangeschaft maar uiteindelijk vond ik de tekening op de kaft nog het leukste. Jammer. | 0neg
|
De vierendertigjarige Jane Raimy heeft het ogenschijnlijk uitstekend voor elkaar. Ze heeft een eigen kookprogramma op televisie en genoeg miljoenen op de bank om het de rest van haar leven rustig aan te kunnen doen. Toch is Jane niet gelukkig. Haar relatie is net op de klippen gelopen en ondanks stijgende kijkcijfers loopt het met de inhoud van haar televisieshow bepaald niet zoals ze wil.
Wat Jane niet weet, is dat er grotere problemen op komst zijn in de persoon van Jerry Lauper, een psychopathische ex-gevangene die zweert bij het boek De kracht van opbouwende gedachten. Hij is meer dan een beetje verliefd op Jane, en vastbesloten erachter te komen of het gevoel wederzijds is...
Ik moet zeggen dat ik het een saai boek
en voorspelbaar vond
Ik heb betere boeken gelezen | 0neg
|
Maartje beschrijft dillema's van twintigers en dertigers en hoe we deze kunnen aanpakken. Ik verwachtte een soort Flair-achtige chicklit met veel herkenning en hier en daar wat a-ha momenten met nieuwe inzichten tot gevolg.
Het boek heeft een hele leuke cover met een toptitel, die doet hopen dat we hierin eindelijk de antwoorden vinden waar wij vrouwen al zo lang naar op zoek zijn.
Ik bleef echter op mijn honger zitten.
De schrijfstijl kwam vaak 'erg'jong over. Ik had vaak het idee dat het boek meer geschikt zou zijn voor 18-19-20 jarigen, dus ik vond de leeftijd van de doelgroep op de achterflap niet echt correct.
Hier en daar was er wel wat herkenning, maar dit werd snel verstoord door de schrijfstijl.Mijn 18-jarige ik zou hier wellicht meer van genieten.
Soms leek het wel alsof Maartje té erg haar best deed om hip en eigentijds over te komen.
Ik had verwacht dat dit boek zou lezen als een trein, dat ik het niet zou kunnen wegleggen, maar dat was helaas niet zo. Ik had een luchtig boek met veel humor verwacht, maar ik vond het jammer genoeg een beetje nietszeggend
De hoofdstukken lenen zich niet om snel achter elkaar te lezen. Misschien ben ik hier als lezer wel in de fout gegaan. Iedere dag een hoofdstukje zorgt er misschien voor dat het boek anders binnenkomt.
Dus aan wie het boek toch wil doornemen : Lees het als een column, nu en dan een stukje en hopelijk kan je er dan toch van genieten! | 0neg
|
Ik had me zelf veel voor gesteld van dit boek, maar ik kan kort zijn het kon me geen moment boeien, gezien de recensies en de waarderingen vraag ik me wel af of ik wel verstand heb om literatuur op een goede manier te beoordelen, ik kon me niet genoeg concentreren op het boek en kon er helaas niet van genieten. | 0neg
|
Het plotje is de standaardcliche: hoegenaamd lieve man blijkt crimineel en het domme vrouwtje heeft niets door. Werkelijk vanaf de eerste bladzijde is het duidelijk hoe het verhaal gaat lopen en zich verder zal ontwikkelen. En inderdaad komt het precies zo uit als verwacht. Er zit geen enkele verrassing in het verhaal, geen originele wending of onverwachte uitkomst. Compleet voorspelbaar.
Daarnaast heb ik me suf geergerd aan twee fouten die afbreuk doen aan de geloofwaardigheid, welke ik zal toelichten.
Op bladzijde 185 drinkt de hoofdpersoon een Mojito, die wordt beschreven als een bruin drankje dat doet denken aan verdunde hoestdrank. Kennelijk heeft de schrijver iets zogenaamd exotisch willen neerzetten, maar vervolgens een cocktail uitgekozen die hij zelf niet kent en die totaal verkeerd omschreven. Zonde, want voor de rest lijkt het research dat gedaan is voor het boek vrij goed te kloppen. Diverse bekende locaties op Curacao zijn goed herkenbaar.
Maar storender nog vind ik de passage op bladzijde 176, een stukje dialoog, waarin de hoofdpersoon het woord "paranoia" verkeerd gebruikt. Zij bedoelt naar alle waarschijnlijkheid "paranoide". Het betreft de zin: "Ik begin een beetje paranoia te worden." Deze taalfout is geloofwaardig bij een laagopgeleid personage. Het wil er bij mij niet in dat een hockeymeisje uit het Gooi een dergelijke blunder zou begaan.
Dit was het eerste boek dat ik heb gelezen van Linda van Rijn (of wie er dan ook achter het pseudoniem schuilgaat; ik heb me laten vertellen dat het een man is, vandaar mijn eerdere gebruik van "hij" ipv "zij"). Het zal tevens het laatste zijn. | 0neg
|
Ik vind dit boek echt niet goed geschreven heel oppervlakkig allemaal en alles wordt telkens herhaalt. Kon heel moeilijk mijn aandacht erbij houden, gewoon heel saai, ik heb betere boeken van haar gelezen. | 0neg
|
Het boek was niet eenvoudig om te lezen, heel veel namen, jaartallen die niks met Alexander I te maken hebben, het zijn alleen vergelijkingen… Geen verhaallijn…Konden er niet echt een touw aan vast knoppen. Erg jammer want had hoge verwachtingen van het boek. Maar smaken en meningen verschillen. Wat voor ons een minder boek is, kan voor een ander een top boek zijn! | 0neg
|
Dit is wel een aardig boek om even snel te lezen. Maar het is een tegenvaller omdat het eigenlijk geen thriller is. Er gebeurt weinig spannends en de onthulling van het grote complot is eigenlijk geen onthulling. Onder pseudoniem schrijven vond ik niet nodig.
Niet spannend genoeg dus.
Voor de rest: een flinterdun verhaal.
De waardering met 2 sterren komt voort uit het feit dat het een boek is dat gemakkelijk en lekker wegleest. (dat is trouwens ook vaak het geval bij liefdesromannetjes). | 0neg
|
Na De vlucht van dezelfde schrijfster (zeer matig) nog maar eens een poging gewaagd met Après-ski.
Wat een onwaarschijnlijk verhaal met een langdradig einde (evenals in De vlucht door een bladzijdenlange beschrijving van een ontsnapping).
En als de hoofdpersoon dan ook nog in een café een "wijntje" bestelt, ben ik al geweest. Deze "literaire thriller" hoort thuis in de bouquet-reeks. | 0neg
|
Als de enige overlevende van een gezinsdrama tot het uiterste gaat om degenen van wie hij houdt te beschermen...
De niet erg geliefde moeder van Maud van Staveren raakt tijdens de jaarlijkse buurtbarbecue dodelijk gewond. Het heeft er alle schijn van dat iemand haar uit de weg wilde ruimen. Als niet veel later Mauds dochter iets gruwelijks overkomt op een nabijgelegen kasteel, verandert hun voortkabbelende leven in een kolkende rivier.
Wat doet het met je als je niemand in je directe omgeving nog kunt vertrouwen? En wat hebben de recente gebeurtenissen te maken met een dodelijk ongeval uit het verleden, waarbij de auto van een jong gezin te water raakte?
Een boek waar ik me niet goed raad mee weet. Het duurt even voordat het spannend wordt. Wel leer je de personages daarom heel goed kennen.
Bij een aantal gebeurtenissen had ik erg mijn twijfels of het wel realistisch was. Bovendien irriteerde ik mij aan het taalgebruik bij de soms erg heftige gebeurtenissen. Dat haalde mij als lezer volledig uit het verhaal. Erg jammer omdat het verhaal zelf zo goed had kunnen zijn! | 0neg
|
Laat ik beginnen te zeggen dat het verhaal goed is. Maar in dezelfde adem vertellen dat de eerste tweehonderd bladzijden datzelfde verhaal zo traag maken. En dat is heel erg jammer. In dat stuk gebeurt er weinig schokkends waardoor je zelfs gaat twijfelen of het wel een thriller is die je zit te lezen.
Walker die zijn best doet om achter zijn roots te komen en waarom en door wie hij is achter gelaten op driejarige leeftijd. Ondersteunt en bijgestaan door Krista, de gehandicapte collega die stilletjes in de loop van het verhaal meer gaat worden dan dat.
Wanneer James W. Nichol in het eerste stuk minder wazig geweest zou zijn en zeker het secundaire diffuse verhaal van Bobby wat directer en met meer actie had beschreven, zou dit boek de potentie van een bestseller in zich hebben gehad.
Ik kan door het trage eerste deel niet verder komen dan twee sterren en dit is nog enigszins naar boven afgerond en dat vind ik weer jammer want de basis is er wel. | 0neg
|
De eerste helft van het boek is erg saai en oppervlakkig beschreven. De verhaallijn is erg voorspelbaar. Karakters met weinig diepgang in het verhaal.
In de tweede helft wordt de spanning wat meer opgebouwd en ben je uiteindelijk benieuwd hoe het verhaal eindigt.
Al met al had ik er wel meer van verwacht. | 0neg
|
"Het verloren boek van Salem" , dat was een boek waar ik met plezier en veel zin naar had uitgekeken.
Het begin was echter moeizaam en ik kon niet makkelijk in het verhaal komen.
Al vrij snel werd ik om de oren geslagen met historische uiteenzettingen, en die hadden dan nog niet eens iets met de hekserij te maken.
Maar goed, sommige boeken hebben een langer aanloopje nodig om dan echt uit de startblokken te schieten.
Van zodra Connie Goodwin de intrek neemt in het huisje van haar overleden oma, komt het verhaal op dreef en kon ik er ook aardig van genieten.
Connie moet erg veel naspeurwerk doen en op zich is dat niet zo erg, dat maakt je als lezer alleen maar nieuwsgieriger of ze zal gaan vinden waarnaar ze op zoek is.
Ook de stukjes die zich in de 17e eeuw afspelen vond ik fijn om lezen.
Waar ging het dan voor mij fout?
Vooral bij het ellendig lang uiteenzetten van bepaalde theorieën. De auteur wou hiermee laten zien dat ze danig veel research had gedaan en misschien zelfs wel kennis van sommige wetenschappelijke zaken had, maar dat maakte het voor mij nogal zwaar.
Superspannend kon ik het ook niet echt noemen. Het was eerder nieuwsgierigmakend dan spannend.
Op mijn uitgave stond "een aanrader van de bovenste plank".
Niet voor mij. Ik zou eerder zeggen "de middelste".
Niet slecht maar ook zeker niet top. | 0neg
|
Groot fan van de thrillers van Preston & Child. Deze vond ik ronduit tegenvallen. Gejaagd, gehaast en geen balans in het verhaal. Het hangt van clichésituaties en -gebeurtenissen aan elkaar. Af en toe bekroop me het gevoel aan elkaar geplakte verhalen van Oom Dagobert te lezen, op zoek naar weer een schat. Denk dat dit wél het einde is van de reeks over Gideon Crew, en een introductie van een nieuw hoofdpersoon, archeologe Imogen Blackburn.
Zou dit boek aanraden aan mensen die een snelle thriller willen lezen op vakantie. Voor iemand die alle boeken van Preston & Child kent met navenant verwachtingspatroon, zal dit verhaal waarschijnlijk één van de mindere zijn. | 0neg
|
Marjolein is er helemaal klaar voor! Haar tweede jaar op het internaat Mulberry House staat op het punt van beginnen. En… dit jaar is ze Head Girl van jaar tien. Een supergrote verantwoordelijkheid, want ze is nu de contactpersoon tussen leerlingen en docenten en ze mag van alles regelen. Ze ziet het helemaal zitten. Alleen denken haar klasgenootjes daar anders over. Ze roddelen over Marjolein en zijn ze eigenlijk wel net zo enthousiast over haar ideeën als Marjolein zelf?
Reach for the stars is alweer het vierde boek in de serie ‘Mulberry House’ van schrijfster Kristine Groenhart. De serie vordert, maar personage Marjolein ontwikkelt zich niet verder. Ook in dit boek spelen jongens en verliefdheid een hele grote rol. Bovendien blijft Marjolein onzeker en jaloers. Vooral de jaloezie op het nieuwe Nederlandse meisje Khadija wordt niet onder stoelen of banken geschoven. Kristine Groenhart valt daar jammer genoeg ontzettend veel in de herhaling. Meerdere malen lees je dezelfde gedachten van Marjolein over Khadija.
Groenhart probeert Marjolein meer zelfvertrouwen te geven door haar Head Girl te maken, maar ze blijft ontzettend gevoelig voor de meningen van anderen. De schrijfster benadrukt hier een gevoelig onderwerp bij menig pubermeisje, maar doordat Marjolein deze onzekerheid niet echt lijkt te overwinnen, zal ook de lezer erin blijven hangen. Groenhart geeft mooie voorzetjes door Marjolein het Make us proud-virus mee te geven, maar het zet ongelukkigerwijze niet door.
De pogingen om het verhaal meer diepgang te geven door Marjolein te laten strijden voor een plekje in de Oxbridge klassen en de lessen over Shakespeare mislukken helaas ook. Een Oxbridge klas bereidt excellente leerlingen voor op een mogelijke studie aan Oxford of Cambridge. Marjolein heeft hier wel oren naar, maar ze wil eigenlijk ook de jongens om haar heen er niet voor opgeven. En ook het werk van Shakespeare wordt ‘gebruikt’ om bij de leuke leraar en de knapste jongen van school in de smaak te vallen. Hiermee komt het verhaal ontzettend oppervlakkig over.
Af en toe komt de kwaliteit van Kristine Groenhart wel bovendrijven en laat het verhaal een sprankje humor zien. Bijvoorbeeld wanneer Khadija naar Londen gaat om de universiteit Oxbridge te gaan zoeken. Een kleine glimlach breekt door, maar daar blijft het vooralsnog bij. Het verhaal draait dan toch weer heel snel uit op jongens en verliefd zijn. Marjolein maakt te weinig ontwikkeling door en daardoor blijft de serie ‘Mulberry House’ te veel van hetzelfde om voldoende te scoren. | 0neg
|
Dapper begonnen in dit, van een vriendin geleend, boek. Verrast door de simplistische manier van schrijven. De benaming thriller zeker niet waardig. Daarna verbaasd door de hetze tegen de all-informule. Prima om bepaalde misstanden aan de kaak te stellen, echter die zijn niet "exclusief" toe te schrijven aan een all-informule. Eerste indruk: erg vergezocht om een dergelijke formule verantwoordelijk te houden voor bepaalde sterfgevallen. De depressie van de echtgenoot beslaat een groot gedeelte van het boek. Halverwege het boek gestopt met lezen. | 0neg
|
Waar alle lovende kritieken op gebaseerd zijn is mij na het lezen van dit boek niet duidelijk geworden. Het verhaal is nooit verrassend en op zo'n manier geschreven dat je plotwendingen en ontknoppingen al van ver ziet aankomen. Het leest allemaal gemakkelijk weg, de herkenbare locaties, omdat het in Nederland speelt zijn leuk, maar het boek benadert nergens het niveau van de in het zelfde genre opererende (buitenlandse) toppers. | 0neg
|
Lastig om onder woorden te brengen waarom deze knap gecomponeerde roman, vol verschillende narratieve vertakkingen en diepere lagen, mij nergens wist te beroeren of tot denken aan heeft gezet. Misschien onbekendheid met de historische context van het moderne Zuid-Afrika vanuit het perspectief van de blanke bevolking? Misschien toch een afkeer van die opzichtige verwijzingen naar de menselijke conditie achter spelen door de metafoor van de klimtol uit de titel steeds zo opzichtig op de voorgrond te plaatsen? Of misschien is het toch de wat zeurderige toon van verschillende personages die smeken om vergiffenis voor daden uit hun verleden of die de ballast dragen van dingen waar zij echt niks aan kunnen doen? Ik heb de roman uitgelezen met waardering voor het vakmanschap van zijn auteur, maar het is zeker niet een werk dat mij lang bij gaat blijven. | 0neg
|
Na 89 pagina's dit boek toch maar gewoon terzijde gelegd. Ik had al gevreesd dat het een afkooksel zou zijn van De Da Vinci code. Het hoofdpersonage heeft als voornaam trouwens Langdon (!). Ik moet bekennen dat ik na een kwart van dit boek gelezen te hebben, niet echt kan zeggen dat ik al veel gelijkenissen met De Da Vinci code gevonden heb. Wel begint het verhaal ook in Parijs, draait alles rond een schilderij en noemt het hoofdpersonage dus Langdon. Maar dit boek leest allesbehalve prettig. De auteur heeft blijkbaar schrik dat de lezer niet zal kunnen volgen want bij de aanvang van elk stukje staat telkens de plaats en het tijdstip, iets wat naar mijn mening uit het verhaal zelf moet blijken, toch. De dialogen zijn erg cliché en doen soms wat kinderachtig aan. Ik kan me ook helemaal nog geen voorstelling maken van hoe die Langdon er moet uitzien. En altijd die verwijzingen naar zijn "zusje" dat uiteindelijk gewoon een volwassen vrouw is... Loomis probeert wanhopig origineel uit de hoek te komen, maar het doet zielig aan. Een voorbeeldje : het hoofdpersonage maakt met het chocoladeglazuur van drie eclairs en de aluminiumfolie waar die in verpakt zaten (gekocht op de vlieghaven) een afdruk van zijn eigen wapen, laat deze afdruk in de rugzak van één van zijn vermeende achtervolgers glijden en tipt een douanebeambte. De achtervolger wordt aangehouden en Langdon zelf kan vertrekken. Blijkbaar raakt hij met het echte wapen in zijn handbagage zonder problemen langs de douane. Dan volgt een omweg naar Rome via Ft.Lauderdale en Miami, om toch maar eventuele belagers af te schudden. Maar enkele pagina's bladvulling verder, lees je doodleuk dat één of andere mysterieuze man, gekleed in een monnikspij, door op een illegale en haast niet te traceren wijze een computer te hacken, Langs' omweg tot in Romi makkelijk kunnen volgen heeft...
Dit boek mist aan geloofwaardigheid... | 0neg
|
Sophie is een bekende journaliste die altijd voor iedereen haar achtergrond heeft verzwegen, alleen 1 studievriendin weet het. Sophie maakt een reportage over een vrouw die een rechtzaak gewonnen heeft inzake het bekend maken van haar biologische vader door een kloosterorde. Alles wat deze vrouw zegt grijpt Sophie enorm aan en na de reportage stort ze dan ook in. De moeder van Sophie, Thé, heeft haar bij de geboorte afgestaan om zelf in het klooster te kunnen treden. Sophie is opgegroeid bij haar oom en tante en hoort het hele verhaal pas op haar 18e. Niemand heeft ooit begrepen waarom Thé haar kind heeft afgestaan en niemand weet ook wie de vader is. Het is iets wat Sophie altiijd blijft achtervolgen.
Nu ze is ingestort en meerdere mensen ook weten van haar moeder besluit ze haar te gaan opzoeken in het klooster waar Thé in volledige stilte leeft. Ze hoopt haar te zien en antwoorden te vinden maar het zal lastig worden want Thé zal niet met haar kunnen praten.
Het boek geeft in een inkijk in het leven van Sophie toen ze klein was, afgewisseld door een briefwisseling tussen Thé en haar oudere zus toen zij beide jong waren. Verder volgt het boek Sophie in haar huidige zoektocht naar antwoorden.
Het is een wat langdradig verhaal, vooral in het kloosterdeel ook veel over godsdienst, maar uiteindelijk wil je toch graag weten hoe het afloopt; krijgt Sophie antwoord op alle vragen die haar leven zo beheersen? | 0neg
|
Een bekende en vooral populaire serie. Zo ben ik tenminste op deze serie gekomen. Celebrate books kwam onlangs met een special waarin alle paperbacks van deze serie zaten, inclusief een aantal erg gave goodies. Voor mij een kans om deze speciale actie niet te laten liggen tenslotte.
Aangezien ik nog midden in een verhaal bezig was en er een aantal recensie-exemplaren van Harper Collins tussendoor kwamen, kon ik niet gelijk beginnen in deze serie. Tot ongeveer een week geleden.
Of het nu door het opgebouwde enthousiasme kwam of juist door de erg hoge verwachtingen die ik voor de serie had gekregen weet ik niet, maar ik kwam maar niet door het verhaal heen. Ik werd constant afgeleid door andere dingen zoals: werken, sporten, nog even appen, nog even schoonmaken en noem het maar op. Zelfs al had ik tijd om te lezen, ik keek niet naar het boek om.
Met pijn en moeite ben ik tot blz. 78 gekomen, heb zelfs zitten whatsappen met meiden met de vraag: 'Moet ik doorlezen?', waarop ik uiteindelijk het boek maar weg gelegd heb om mijn zin in lezen niet compleet de grond in te stampen. Uiteindelijk ben ik tot de conclusive gekomen dat het voor mij wennen was hoe het verhaal en de verhaallijn geschreven zijn. Ik denk dat het echt iets is wat je aan moet staan en waar je van moet houden, maar voor mij was het helaas onprettig om op deze manier te lezen. Ondanks dat ik dus best nieuwsgierig was naar de serie (en stiekem toch nog wel ben), heb ik besloten om de serie vaarwel te zeggen. Dusssss........Mocht je interesse hebben in de serie, neem dan even contact met me op. Ze mogen voor een klein prijsje weg!
Gelukkig heb ik nog een grote TBR stapel liggen en wordt het volgende verhaal er eentje die wel weer in de smaak valt! | 0neg
|
De teruggekeerden is mijn eerste kennismaking met auteur Jason Mott. Het verhaal gaat over een echtpaar waarvan hun 8-jarig zoontje terug keert nadat hij bijna 50 jaar terug is overleden. En hij is niet de enige. Overal ter wereld duiken de teruggekeerden op. En dan zo ineens na een poosje verdwijnen ze ook weer.
Het verhaal begint rustig en helaas een beetje taai. Hierdoor is het moeilijk om de aandacht erbij te houden.
Het verhaal is erg ongeloofwaardig, maar past voor mijn gevoel ook niet echt in het genre fantasy/SF. De spanning is ver te zoeken, het is meer een roman. De personages zijn redelijk uitgewerkt en naarmate het boek vordert leest het beter weg. Echter het blijft een oppervlakkig verhaal zonder enige diepgang. Ik kon er erg moeilijk in komen, en had moeite om toch steeds maar weer verder te lezen. Uiteindelijk opgelucht dat ik het boek uit had. | 0neg
|
Saul Karoo is een herschrijver van scripts, hij is een alcoholist die niet dronken kan worden, een adoptievader die niet genoeg liefde kan geven aan zijn zoon, een man boordevol zelfspot.
Hij is rijk geworden door het bijslijpen van scripts en panklaarmaken voor films.
Een veelbelovend boek gezien de ingredienten, en dat vond ik ook toen ik er aan begon, maar naar verloop van tijd vond ik het eentonig worden, je wist wel zo'n beetje wat er ging komen, ik vond het dusdanig vervelend worden dat ik na zo'n 200 bladzijden wel had gezien.
Kortom ik deel de mening van ChantalH, die dit veel beter onder woorden kan brengen dan ik. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.