text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De Londense Rachel verhuist na haar zomers huwelijk met David naar Cornwall. Ze heeft haar werk opgezegd om het familiehuis van David, Carnhallow, kamer per kamer op te knappen. Gedurende de week verblijft David in Londen voor zijn werk, waardoor Rachel alleen in Carnhallow is met Davids zoon Jamie, zijn moeder Juliet en de hulp Cassie.
Rachel probeert een band te smeden met Jamie na de tragische dood van zijn moeder. Hij gedraagt zich af en toe raar en op een dag zegt hij aan Rachel dat ze tegen Kerstmis dood zal zijn.
Terwijl de dagen verstrijken, gebeuren er alsmaar mysterieuze dingen en ondertussen nadert Kerstmis met rasse schreden…
Het verhaal moet het vooral hebben van de sfeer in het boek. De omgeving in Cornwall en het huis Carnhallow zelf worden heel somber en donker beschreven. Hierdoor voel je als lezer echt de beklemmende sfeer. Naarmate de zomer over gaat in herfst en winter, wordt de sfeer grimmiger.
Het verhaal komt heel traag op gang door de beschrijvende schrijfstijl. De geschiedenis van de mijnen in de streek en hoe de dorpsbewoners en landeigenaren met elkaar omgingen, komt veelvuldig aan bod.
Het duurt toch tot de helft van het boek vooraleer het spannend wordt. Het begin mocht voor mij iets korter. Het tweede deel van het verhaal werkt wel naar een heuse climax toe wat je heel nieuwsgierig maakt naar het einde. Vooral het aftellen van de hoofstuktitels zorgt voor een extra spanningselement. Je wilt weten wat er met Kerstmis gaat gebeuren en aan het begin van elk hoofdstuk kan je duidelijk zien hoelang het nog duurt.
In het boek zijn ook foto’s van historische mijnsites uit Cornwall terug te vinden. Deze hebben voor mij persoonlijk geen meerwaarde. De meeste foto’s zijn heel donker waardoor ze ook onduidelijk zijn. Door de beschrijvingen in het boek was ik wel nieuwsgierig naar de foto’s, maar de meesten zijn echt te donker om goed te kunnen bekijken. Ze dragen wel bij tot de donkere sfeer van het boek.
Voor mij begon het boek te traag om helemaal in het verhaal meegesleurd te worden. Halverwege het verhaal wordt het wel spannend en wil je weten hoe het afloopt.
Wie graag thrillers leest waarbij sfeerschepping en beschrijvingen van de omgeving een grote rol spelen, kan met volle teugen van dit boek genieten. | 0neg
|
Wat een ongelooflijk saai en langdradig verhaal is dit? halverwege nog steeds het gevoel of er niets gebeurd is. Ik had het vorig jaar in de bib gehaald en niet uitgelezen, nu het luisterboek gekregen en een 2e poging gedaan want de korte inhoud sprak me wel aan. Maar er is geen doorkomen aan. | 0neg
|
Hoewel het boek op genoeg punten spannend is, schort er ook het een en ander aan, wat jammer is. De namen van de personages zijn niet uit te spreken en daardoor moeilijk te onthouden. Verder blijven ze nogal oppervlakkig. De twee hoofdpersonen maken soms wat ruzie (door de hoge druk waar ze onder staan) maar lossen dit vrijwel meteen weer op met veel begrip voor elkaar. Spannender was het geweest als hun onderlinge vriendschap door de druk die op hen ligt ook in zwaar weer was gekomen. Het einde is ontzettend gehaast afgeraffeld, als het nog even af moest voor een deadline. Jammer, want dit doet afbraak aan de rest van het boek, wat wel een prima tempo heeft. Los van bovenstaande problemen is het helemaal geen slecht boek. Er zit voldoende spanning in en vragen die onbeantwoord blijven nodigen zeker uit tot het lezen van opvolgende delen. | 0neg
|
Als liefhebber van geschiedenis en van Rome keek ik erg uit naar dit boek.
Het idee erachter is zeker geslaagd, maar op de een of andere manier kon het mij niet erg boeien. Het zijn stuk voor stuk interessante verhalen, daar ligt het niet aan. Wat mij betreft had het wat beknopter gemogen en wat boeiender geschreven. In de Nederlandse vertaling staan wat storende slordigheden. | 0neg
|
Beetje magere thriller van Reichs. Nauwelijks plot en spanning en de karakters komen ook niet al te boeiend uit de verf. Het boek is bovendien geschreven alsof het hier een aflevering van Bones betreft met aan het eind van ieder hoofdstuk een soort van cliffhanger. Dat werkt natuurlijk niet op papier. | 0neg
|
Het is geen verhaal om 2x te lezen. Te langdradig. Geen boeiend boek. | 0neg
|
In zijn nieuwe kookboek brengt Tzschirner hapjes op een hoger niveau, zoals hij zelf zegt: fingerfood 3.0. Complete gerechten worden tot miniatuurgerechten gemaakt en gepresenteerd als ware kunstwerkjes. Tzschirner weet in deze kleine hapjes een heel gerecht te stoppen, waarbij heerlijke smaken samengebracht worden tot éénhapsgerechtjes. De hapjes worden gepresenteerd als lolly’s of in een hoorntjes, waardoor ook je vingers niet vies worden.
Het kookboek is strak vormgegeven en bevat schitterende foto’s van fotograaf Daniel Esswein. Hij heeft zelf in toprestaurants gewerkt, waardoor hij uitermate geschikt is als culinair fotograaf. De foto’s tonen het eindresultaat van de recepten en door de prachtige kleuren en rustige achtergrond knallen de hapjes van het papier. Dat maakt het Ultieme hapjesboek uitermate geschikt om in te kijken en door te bladeren, omdat de foto’s op zich al kunstwerken zijn.
Hoewel het Ultieme hapjesboek prachtig is vormgegeven en geweldige foto’s bevat, is het kookboek voor de hobbykok wat hoog gegrepen. Je moet over veel kooktechnieken beschikken, veel ingrediënten inkopen en over een geweldige precisie beschikken om de gerechtjes na te kunnen maken. | 0neg
|
Eerlijk gezegd was ik blij dat ik het boek uit had. Pas halverwege begon ik wat geboeid te raken, na zo'n 200 bladzijden, en dan komt eindelijk alles in een stroomversnellinkje. Op zich zaten het plot en het verhaal goed in elkaar, maar bleven de karakters voor mij vrij plat. En ook het feit dat maar 2 rechercheurs op deze moordzaak gezet werden, vind ik wat ongeloofwaardig. De spanning slaat ook pas echt in het allerlaatste deel van het boek toe en dat is voor mij te laat. | 0neg
|
De zestienjarige Pippa zit halverwege het examenjaar als ze gevraagd wordt om auditie te doen voor de meest populaire soap van het moment: ‘Liefde en Verraad’. Ze weet de voorrondes door te komen en verandert in een klap van een doorsnee havo-leerling in een BN’er. Haar persoonlijkheid verandert met haar mee en ze vindt het belangrijker tijd door te brengen met haar collega’s dan met haar oude schoolvrienden. Daarnaast dient ze een fulltimebaan met het leren voor de examens te combineren, wat een hele klus is. En alsof Pippa nog niet genoeg voor haar kiezen heeft, draait de gespannen situatie rondom haar en collega’s Blaire en Mees hoog op. Totdat de zeepbel knapt…
Soapsop is het debuut van Liza Sips, bekend van onder andere de soap Goede tijden, Slechte tijden. Het is geen biografie van de actrice, maar sommige situaties waarin Pippa belandt zijn wel gebaseerd op Sips’ eigen ervaringen. Zo brak Sips ook door als actrice toen ze zestien was, net als Pippa. Ze schrijft concreet over hoe het eraan toegaat op glamourfeestjes en hoe een auditie in zijn werk gaat. Echter zijn alle personages fictief en zo goed als niet gebaseerd op de werkelijkheid.
De manier waarop het verhaal begint is saai. Welke schrijver heeft niet ooit een verhaal geschreven waarin de protagonist zeurt over wiskunde? De eerste alinea begint zo: “Wiskunde. Ik haat wiskunde. Er is niets in de wereld wat ik saaier of zinlozer vind. Ik snap het niet en ik wil het ook niet snappen. Later ga ik toch niets met berekeningen of getalletjes doen, dus waarom moet ik per se weten hoe een geodriehoek werkt?” Ze zeggen wel eens: ‘schoenmaker, blijf bij je leest.’ Met deze openingszinnen stap je niet bijster origineel de schrijverswereld in…
Soapsop is te voorspelbaar. De hoge voorspelbaarheid kan liggen aan de te veel onthullende flaptekst, waardoor het duidelijk was dat Pippa de rol van Victoria Paay zou krijgen. Toch is er ook voorspelbaarheid op andere gebieden. Zo gaat de cast van Liefde en Verraad een weekendje naar België. Onderweg zien ze popidool Dylan Dekker op een billboard staan en vindt Blaire dat Dylan en Pippa gekoppeld moeten worden. Toevallig gaan ze daarna naar een concert van de zanger en wordt Pippa niet veel later gebeld door zijn manager, die een belangrijke vraag voor haar heeft. Toeval?
Het boek is geschikt voor jongeren vanaf ongeveer vijftien jaar. Echter kan de grens veel lager liggen. De zinnen zijn kort van lengte. De gebeurtenissen worden beknopt genoemd, terwijl er de ruimte is voor meer theoretische uitleg over het acteren. En toch zijn er sommige stukken waar wel telkens uitleg wordt gegeven, terwijl dat niet nodig is. Zo zijn sommige dialogen onnatuurlijk, omdat Pippa en haar vrienden het hebben over het ‘Groen College’, terwijl doorsnee pubers het simpelweg over ‘school’ hebben. Ook wordt het telkens expliciet genoemd dat Pippa het Talent op School-programma volgt, terwijl het duidelijk genoeg is dat ze vrij krijgt voor audities.
Er wordt tijdgerekt in de aanloop naar de eerste draaidag op de set van Liefde en Verraad, maar daarna is er van tijdrekken geen sprake meer. Het tempo gaat te hoog en het lijkt alsof de plot lijkt de struikelen over de snelheid waarin het gaat. Het verhaal zou veel mooier uit de verf komen als het meer bladzijdes zou tellen – dit is niet nieuw voor jongeren ouder dan vijftien - en als er minder tijdsprongen gemaakt zouden worden. Het wordt dan diepgaander en het boek zou de lezer langer bijblijven. Op dit moment is het een leuk boekje voor tussendoor, zelfs voor dertien- of veertienjarigen.
De ruzie met Blaire is korter dan verwacht. Nu gaan we het weer op de flaptekst gooien; de flaptekst duidt dat de ruzie lang is, centraal staat in het boek en dat Blaire het leven van Pippa zuur maakt. Echter zijn het maar een paar acties die Blaire uitvoert, waarvan de meest gemene het verstoppen van haar wiskundeboeken is. Het hekelen mocht verder aangedikt worden, want het was niet dramatisch genoeg.
Toch is er geen twijfel mogelijk over het lezen van het volgende deel! Pippa gaat een nieuwe uitdaging aan en heeft lieve vrienden die achter haar keuzes staan. Het helpt dat Pippa last minute een carrièreswitch maakt, waardoor het begint te kriebelen om meer over haar leven te weten te komen. | 0neg
|
Dodelijke Stilte is de eerste thriller van de, inmiddels op 65 jarige leeftijd aan kanker overleden, Canadese auteur A.S.A. Harrison.
In Dodelijke Stilte maken we kennis met Jodi en Todd, die samen al 20 jaar een relatie hebben en samen wonen in een mooi appartement.
Zij is psychologe, een perfecte huisvrouw, onverstoorbaar en vol zelfvertrouwen. Zelf heeft ze een fantastisch talent om haar ogen te sluiten voor wat ze niet wil zien. Ze wil koste wat kost haar eigen perfecte wereldje in stand houden.
Hij een selfmade man, een succesvol vastgoed ontwikkelaar, iemand die het niet zo nauw neemt met trouw zijn aan zn partner en nogal eens vreemd gaat. Hij neemt weinig verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden, en het lijkt hem allemaal te overkomen.
Als hij noodgedwongen keuzes maakt, waar zij het niet mee eens is, lijkt het einde van hun relatie voorbij.
Genoeg ingrediënten om een spannende psychologische thriller te schrijven, jammer maar niets is minder waar. Het verhaal mist de nodige spanning. Veel te lange en complexe zinnen en teveel theoretische therapeutische psychologische uitweidingen. De plot is allemaal vrij voorspelbaar. Het is wat mij betreft meer een crime passionel in roman vorm, dan een psychologische thriller.
Ik geef het boek 2** | 0neg
|
Jeroen Windmeijer - Het Paulus labyrint
In Leiden willen ze nieuwe ondergrondse containers gaan plaatsen. Maar onder de grond, lijkt een hele nieuwe ( of oude) wereld te zijn verscholen. Een gigantisch gangenstelsel komt tevoorschijn. Ook vinden ze daar een jongen die wel uit het verleden lijkt te komen. Hoe kwam hij daar terecht? Peter de Haan gaat op onderzoek uit, totdat er iemand spoorloos verdwijnt In de tunnels….En even later is er ook een goede vriendin van hem verdwenen en in levensgevaar. Hij moet haar zien te redden voordat het te laat is. Want haar laatste uur heeft (bijna) geslagen.
Het boek begint erg spannend en ik had hoge verwachtingen. Veel actie neemt je mee door een soort Da Vinci code achtig verhaal in Leiden. Maar het verhaal zakt al snel in. Er komt zoveel informatie voorbij, dat je er moe van begint te worden. Te weinig actie en de personages hebben te weinig diepgang, waardoor je geen band krijgt…… En dus ook niet in het verhaal kunt komen.
Toen ik deze auteur in Amsterdam tegen kwam, vorig jaar, was ik erg enthousiast over zijn boek. Hij is heel aardig en ik dacht echt dat ik zijn schrijfstijl ook steengoed zou vinden. Helaas, maar het is echt mijn boek niet. Ik snap de vergelijking met Dan Brown wel. Maar Brown schrijft beeldender en als hij iets uitlegt, geeft hij de informatie op zo' n manier, dat ik het begrijp. Nu waren hele stukken stof, te droog en het voelde niet alsof ik een spannend boek zat te lezen, maar een geschiedenis boek voor iemand op de universiteit. Dit haalde de vaart er zo snel uit, dat ik moeite had om het boek uit te lezen. Het werd echt een gevecht. En dat is reuze jammer, omdat de spannende stukken echt goed zijn. Minder informatie was een goed plan geweest. Als je weinig Bijbelkennis hebt, is het echt doorbijten. Er zijn ook stukken met visioenen. Het taalgebruik is soms echt oud Nederlands en te ingewikkeld en dat leest niet vlot. Soms wist ik na 4 keer lezen, nog niet wat ik had gelezen. Er zijn ook grote stukken, waarin men terugdenkt. Je moet goed bij de les blijven. Helaas was ik de draad van het verhaal geregeld kwijt. Ook vond ik het niet meer geloofwaardig omdat de hoofdpersoon, overal vrij makkelijk binnenkomt, en ook weer weg komt……
Het is wel een eng idee, om er over na te denken…. Zal er misschien echt een wereld onder onze voeten bestaan? Ik vond het niet echt een super origineel verhaal. Ik vind Dan Brown gewoon veel beter. Hij Kan ook best langdradig zijn, dat is waar. Maar dit was me allemaal te langdradig en het werd hierdoor een doorploeterboek. Het lijkt mij duidelijk dat ik de andere boeken niet wil lezen. Deze krijgt 2,5 sterren van me. Echt niet mijn ding. Op de spannende momenten na dan. Zonder al die informatie was het waarschijnlijk meer een boek voor mij geweest.2,5**. | 0neg
|
In mijn jeugd was ik keeper bij de plaatselijke voetbalvereniging. Daarna heb ik altijd met veel interesse gekeken naar de invulling van deze positie in de Eredivisie, Champions League en bij Oranje. Het staat buiten kijf dat keepers anders zijn dan "gewone" voetballers. Om die reden trok dit boek dan ook mijn aandacht.
Het zijn opvallende en vermakelijke verhalen, al waren er maar een paar die mij echt konden boeien. Veel keepers van voor mijn tijd, waardoor die verhalen weinig herkenning/gevoel bij mij opriepen. Net als de meeste keepers wist deze auteur voor mij niet te scoren. | 0neg
|
Het Veen - Ton Zevenhoven
Het kaft ziet er uitnodigend uit, net als de tekst op de achterkant.
Vol enthousiasme opende ik dus het boek en begon te lezen.
Een persoonlijke boodschap voorin, ik had het boek via een facebook-actie gewonnen, onder voorwaarde dat ik een recensie zou schrijven.
Na het eerste hoofdstuk waarin in het veen een lijk in een lerenzak wordt gevonden en het hoofdstuk erna een, gelukkig niet gedetailleerde, verkrachting plaats vindt, lijkt het een interessant boek te worden.
Alleen is niet helemaal duidelijk wat de 2 hoofdstukken met elkaar te maken hebben en of het in dezelfde tijd afspeelt.
Daarna wordt het op een kinderlijke manier vervolgt, het dorpsleven wordt uitgelegd alsof we kinderen zijn, een jacht, schermutselingen met een andere ‘stam’ die in de omgeving leeft.
Strijd, vriendschap, jaloezie en haat. Het wordt verteld, zoals je een kind een verhaaltje zou voorlezen.
Zinsconstructies die vaak niet kloppen, interpunctie die soms totaal ontbreekt, zodat je zinnen een aantal keren moet overlezen, voor je denkt ‘oh, daar had een komma moeten staan’.
Soms totaal verkeerd woordgebruik als voorbeeld:
‘Ook hun beide ouders waren ingetogen, over de komst van het volgende kleinkind’.
‘Ingetogen’ ?? Opgetogen moet dat mijns inziens toch echt zijn, of blij, of verheugd.
Een andere zinsnede, let wel, het speelt zich dus af in de ijzertijd! En gaat over de ‘medicijnman’ die weggejaagd werd door Lidewei : ‘Waggelend als een eend met een vuurpijl in zijn reet.’ Sorry hoor, maar wat is dit ineens een raar taalgebruik. Het woord ‘reet’ is totaal niet op zijn plaats in de rest van het verhaal, maar ook een ‘vuurpijl’? Die waren er echt nog niet in die tijd in deze contreien, mogelijk wel in Azie, maar hier niet.
En zo rammelt het aan alle kanten.
Het verhaal op zich is boeiend en zou, zeker als het op een pakkende en kloppende manier geschreven wordt, een schitterend boek kunnen zijn. Nu voelt het meer aan als een opsomming van feiten, overgoten met een heel dun, waterig sausje.
Laat ik eerlijk zijn, ik heb 3 pogingen gedaan om het te lezen hen heb het na circa 15 bladzijden weg gelegd.
De 4e poging heb ik mij echt gedwongen om het helemaal te lezen van de eerste tot de laatste bladzijde.
Vandaar 1 ster voor de moeite die Ton heeft genomen om te gaan schrijven. | 0neg
|
(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/2016/01/05/throne-of-glass-sarah-j-maas/)
Meet Celaena Sardothien.
Beautiful. Deadly. Destined for greatness.
In the dark, filthy salt mines of Endovier, an eighteen-year-old girl is serving a life sentence. She is a trained assassin, the best of her kind, but she made a fatal mistake. She got caught.
Young Captain Westfall offers her a deal: her freedom in return for one huge sacrifice. Celaena must represent the prince in a to-the-death tournament – fighting the most gifted thieves and assassins in the land. Live or die, Celaena will be free. Win or lose, she is about to discover her true destiny. But will her assassin’s heart be melted?
Celaena Sardothien zit opgesloten in de zout mijnen van Endovier. Waarom? Omdat ze een sluipmoordenaar is, één van de beste. Echter heeft ze één fout gemaakt, ze hebben haar te pakken genomen.
Celaena kan een keuze maken, of de rest van haar leven is de gevangenis zitten, of deelnemen aan een toernooi waarvan de winnaar de kampioen van de koning wordt. Ze moet strijden tegen de beste dieven en andere moordenaars om de kampioen te worden. Kan Celaena kampioen worden?
Dit boek had ik bijna weggelegd, de eerste 150 pagina’s zijn echt verschrikkelijk, ik kwam er vrijwel niet doorheen. Ook is het boek best wel voorspelbaar, bij alles hoef je niet na te denken wat er erna gaat komen. En wat voorspelbaar, er zit weer zo’n liefdesdriehoek in. Het is meer dat ik het in het algemeen een beetje zat van wordt, maar in dit boek had ik het niet echt verwacht. Maar het is wel gelijk aanwezig vanaf het begin, dus het is niet dat het einde van het boek er door wordt verpest. Maakt het jou niet erg uit, dan zou ik dit boek gewoon lezen, maar ik vond het wat minder omdat ik het juist niet verwachtte in het boek.
De beschrijving van de achterkant belooft je veel meer goeds dat het boek uiteindelijk is. De karakters zijn verder erg vlak, vanaf het begin is het al duidelijk welke rol ze gaan spelen. Dit valt ook wel onder het kopje voorspelbaar.
Het boek is verder ook niet pakkend of spannend, maar eigenlijk heeft vrijwel elk puntje te maken met de voorspelbaarheid van het boek.
Ik geef het boek 1/5 sterren.
Verdere informatie:
Taal: Engels (oorspronkelijk Engels);
Uitgeverij: Bloomsbury Publishing;
Aantal bladzijden: 404;
Gelezen versie: Paperback;
ISBN: 978 4088 3233 2 | 0neg
|
Mijn rating is eigenlijk een 2,5*.
Het concept spreekt me erg aan, maar ik vind het niet altijd even goed uitgewerkt. Teveel wetenschappelijke verklaringen, te weinig menselijke inzichten in de personages. Kortom: teveel uitleg en te weinig emotie. Hierdoor leest het soms niet heel makkelijk weg. Ook leef je minder met de hoofdpersonages mee, omdat het zo oppervlakkig blijft. Wel zit er een duidelijke vaart in en loopt de spanning op door het aftikken van de tijd: ze hebben immers 37 uur om de Professor te vinden en terug te keren naar het heden. Toch had ik graag meer afwisseling in de vaart gezien, want juist door een vertraging in het verhaal voelt de versnelling dringender aan. Het had het verhaal, in mijn mening, sterker gemaakt.
Lang geleden heb ik de film hiervan gezien. Daar was ik juist erg enthousiast over. In mijn hoofd, al zou ik hem nog eens moeten terugzien, is de film beter geslaagd dan het boek. | 0neg
|
Wat is het mannelijke equivalent voor chicklit? Want dan zou ik dit boek zo willen omschrijven. Waarschijnlijk best te pruimen voor de chicklit leeftijdsgroep. | 0neg
|
Ik begon vol enthousiasme in "De Monogrammoorden"' . Wat ik op de achterflap had gelezen, leek mij erg spannend. Een heerlijk ontspannend boek, dacht ik nog. Ik kwam bedrogen uit. Het boek is erg langdradig en ik heb het zelfs meerdere keren aan de kant gelegd, terwijl ik eigenlijk een fervent lezer ben. Ik had het idee dat ik notities moest maken om de "puzzelstukjes" bij te houden. Misschien heeft Sophie Hannah, volgens de fans van Agatha Christie, haar stijl een goed vervolg gegeven.
Ik zou Sophie Hannah willen zeggen, blijf gewoon heerlijk spannende thrillers schrijven. Dit was waarschijnlijk een leuk "uitstapje", maar de volgende keer haak ik af. | 0neg
|
Laatst las ik in een recensie dat je een ‘requiem’ eigenlijk niet kunt recenseren. Alma Mathijsen heeft dit boek geschreven voor/over haar vader, die overleed toen zij jong was. In een filmpje voor whyIlovethisbook vertelde ze hoe persoonlijk het boek is. Ik wilde het boek graag goed vinden. Je kunt zo’n persoonlijk boek toch niet slecht vinden?
Maar er mankeert het een en ander aan het boek. In de eerste helft verdwalen we in de dialogen, die je terug moet lezen om te zien wie wat zegt. Je verdwaalt in de tijd, want vertelster Mila beschrijft heden én verleden in de tegenwoordige tijd.
Door een zinnetje in het begin (‘Tweeëntwintig jaar later is Don er nog steeds’) dacht ik dat hoofdpersoon Mila minstens 22 zou zijn, later blijkt dat ze 18 is. Ik ging twijfelen aan allerlei andere tijdkwesties in het verhaal, zoals: ‘kon je in Israël in 1993 zonder recept een morning-after-pil krijgen?’, maar ik neem aan dat de schrijfster dat zelf wel heeft uitgezocht.
De anekdotes van jaren-zestigkunstenaars gaan snel vervelen, omdat ze geen relevantie hebben; en dat geldt ook voor de zoektocht naar dat bijzondere instrument, de violofoon. We kunnen doen alsof het boek rommelig is omdat het over een rommelig zooitje kunstenaars gaat, maar dat zou een vergezocht excuus zijn. Het boek had zonder gekund.
De hoofdvraag van het boek lijkt te zijn waarom haar vader ooit een kind heeft gekregen. De lezer krijgt daar geen simpel antwoord op, maar ik struikelde al over de vraag: ‘Waarom wilde mijn vader een kind? Waarom wilde een man die twee een een half pakje per dag rookte, jenever als water dronk en drie uur per nacht sliep, een kind?’
Tja, waarom willen rokers kinderen, of alcoholisten, of andere verslaafden, of bikers, of tokkie-families, of Gooise vrouwen, of universitair docenten, of verstandelijk gehandicapten, waarom? Waarom willen mensen kinderen? Daarom. In een interview met Hebban.nl zegt Alma zelf hierover: ‘Tegenwoordig denken we veel bewuster na hierover.’ Ehm, is dat zo? Nee joh.
Maar één verhaallijn pakt me wel: dat van de jonge vrouw die kapotgaat aan de zoektocht naar wie haar vader was. Dát boeit me, in de tweede helft van het boek. Mathijsen heeft met Mila een levensecht personage gecreëerd – haar omgang met Don, een oude vriend van haar vader, vind ik geweldig. Hoe hij zich als een soort pseudo-papa over haar ontfermt; hoe zij zich alsnog afzet tegen hem en alle ellende daarbij accepteert: heerlijk. Ik hoop dat ze dit thema nog eens oppakt, maar dan met een scherpe blik op wat nu het échte verhaal is. Misschien met een betere redacteur.
(Deze recensie verscheen eerder op mijn website.) | 0neg
|
Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen is een boek met een cover die er niet uit springt, geel met zwart. Het is een saaie cover. Het boek had ik niet opgepakt als ik het had zien liggen.
De titel is mysterieus en geeft niet veel weg van het plot. Waar gaat het over: journalist Fields moet met flinke tegenzin een beroemde schrijfster interviewen. Geheel tegen zijn verwachtingen in wordt hij meegesleept door de raadselachtige verhouding van de zieke schrijfster en haar zorgzame vriendin. Maar de verhouding zijn niet wat ze lijken.
De schrijfstijl vond ik niet prettig, waardoor ik al naar een aantal hoofdstukken de draad kwijt was en moeite had om mij te concentreren. Het verhaal over vriendschap, obsessie kwam niet over. Het is een verwarrend verhaal, waarin liefde en haar heel dicht bij elkaar liggen.
Ik heb het boek met moeite uitgelezen. Het is dan ook niet een boek dat ik zou aanraden. | 0neg
|
Een ontzettend traag en langdradig verhaal. Het begin vond ik gelijk al niks, misschien dat ik daarom niet helemaal open stond voor dit verhaal. De eerste regel van het boek: In het jaar Blanco, toen A-K gouverneur van de provincie R was, was Tibo Krovic de Goede al bijna twintig jaar burgemeester van de stad Colon.Ik vind het vreselijk als ze met afkortingen steden en plaatsen benoemen, ik heb dan gelijk 't idee "dit is geen echt verhaal". Het kan wel een roman zijn maar ik moet toch wel het idee hebben dat het echt gebeurd kan zijn en dat ik me kan inleven in het verhaal. Toch heb ik hem helemaal uit gelezen wat ik heel knap vind van mezelf.
De weg van een ansichtkaart, naar postbus tot de bestemming kan makkelijk 3 blz. in beslag nemen, zo traag is het geschreven. Het einde vond ik ronduit absurd en een grote teleurstelling. | 0neg
|
Ik ben het helaas niet zo eens met de mening van Fannie. Ik vond dit boek echt een tegenvaller en een worsteling om doorheen te komen. Ik verwachtte een boek over het overwinnen van kanker, maar op de helft van het boek is dat al gebeurd. Vanaf dan beschrijft Maarten van meter tot meter zijn zwemwedstrijden en overwinningen en daar zat ik toch minder op te wachten. Ik miste inderdaad ook een fatsoenlijk einde en daarnaast heb ik me enorm geërgerd aan al het gedoe wat Maarten met zijn ouders heeft.
Nee, voor mij echt geen topper. | 0neg
|
Ik vind het moeilijk om dit boek te beoordelen. Het leest op zich wel heel gemakkelijk, maar aan de andere kant vind ik dat er veel te veel sex in voor komt. Eigenlijk is het verhaal gebaseerd op verslaving van sex.
Het is niet echt mijn ding, vandaar de 2* | 0neg
|
James Patterson heeft inmiddels al zes boeken lang succes met zijn Womens Murder Club. Het originele aan deze reeks is dat hij in iedere titel het volgcijfer van het boek verwerkt. Dus is Het zesde slachtoffer ook het zesde boek in deze reeks. Continuïteit van het succes levert met deze reeks echter meer problemen op dan met zijn Alex Cross-reeks. In deel zeven zal mister Patterson dan ook alles uit de kast moeten halen om het voortbestaan van dit vrouwenkransje te garanderen.
De hartsvriendin van inspecteur Lindsay Boxer, hoofd forensisch patholoog Claire Washburn is getuige van een bloedige schietpartij op een veerboot. Wanneer ze de maniakale moordenaar wil stoppen wordt ze zelf ook slachtoffer van hem. Gewond wordt ze afgevoerd naar het hospitaal. Fred Brinkley die de moorden heeft gepleegd, meldt zich later bij de woning van Lindsay en bekent haar zijn daden. Arrestatie volgt.Direct daarna wordt de kleine Madison Tyler op straat ontvoerd. Haar kindermeisje Paola Ricci verdwijnt in dezelfde auto. Enkele dagen daarna verdwijnt joAlicia Brodsky, ook weer een klein meisje. Bijna gelijktijdig worden in een appartementencomplex bewoners vermoord en inventarissen vernietigd. Het wordt erg druk voor Lindsay om alle criminaliteit een halt toe te roepen.
Patterson is een kei in het bedenken en opzetten van interessante verhaallijnen. Het lijkt er in dit boek op dat hij in een valkuil van zijn eigen kunnen terecht is gekomen. Drie verhaallijnen voldoende diepgang geven in de korte schrijfstijl (korte woorden, korte zinnen, korte hoofdstukken van soms maar 1 pagina) die hem zo bekend heeft gemaakt, is zelfs voor hem te hoog gegrepen. Geen diepgang betekent automatisch dat het geheel oppervlakkig is geworden. Lengte en gebeurtenissen van de verhalen zijn niet helemaal met elkaar in balans waardoor het geheel rommeliger over lijkt te komen dan het in werkelijkheid is.
Als dit een probeersel is zonder vervolg, dan wordt het Patterson waarschijnlijk wel vergeven. Maar wanneer hij mocht besluiten om deze warrige en oppervlakkige verteltrant vaker toe te passen dan kan hem dat wel eens fans gaan kosten. | 0neg
|
Het boek Die for me (Sterf voor mij) werd al eens besproken in de rubriek Van Overzee, 5 februari 2008 (zie Nieuwsarchief), door Jannelies Smit. De laatste zin van haar recensie wordt nu geciteerd op de voorkant van het boek Sterf voor mij, dat sinds kort ook in het Nederlands verkrijgbaar is: Voor de liefhebbers van Karin Slaughter. Ik zou liever een vergelijking maken met een andere schrijfster, namelijk Lisa Jackson. Jackson heeft een hele serie boektitels op haar naam staan: Bouquetreeksromannetjes, maar ook thrillers waarin ze naast een spannend verhaal veel aandacht schenkt aan de nodige romances. Dat geldt ook voor Sterf voor mij, dat dit jaar door de Romance Writers of America zelfs genomineerd werd voor de Best Romantic Suspense (en overigens niet gewonnen heeft). Moet ik nog meer zeggen?
Degenen die een spannend verhaal graag afgewisseld zien met een krijgen-ze-elkaar-liefdesverhaaltje komen volledig aan hun trekken in dit boek.
Het spannende verhaal bestaat uit de vondst van een negental lijken in een akker. De lichamen zijn gemarteld en op een vreselijke manier aan hun einde gekomen. Omdat Rose de lezer ook laat meekijken in de wereld van de moordenaar, is al snel duidelijk dat hij een computergenie is die de martelmoorden gebruikt voor realistische beelden in een computerspel waar hij aan meewerkt.
Het liefdesverhaal speelt zich af tussen de rechercheur Vito Ciccotelli en de historica Sophie Johannsen die als expert bij de moordzaken wordt gehaald. Ze zijn beiden op slag verliefd op elkaar, maar eerst moet er een spel van aantrekken en afstoten plaatsvinden, onder andere door wat misverstanden, voor ze zich aan elkaar kunnen overgeven. Het helpt daarbij ook enorm dat Vito weet welke taal er op Venus gesproken wordt.
Een thriller die zich voor een belangrijk deel richt op een ontstaande romance moet het niet hebben van een doorwrocht plot. Sterf voor mij laat wat kleine steekjes vallen: aanwijzingen die niet voldoende aandacht krijgen van de politie, personen die onvoldoende beschermd worden terwijl bekend is dat ze groot gevaar lopen en een verbazingwekkende passiviteit die opeens de kop opsteekt als de moordenaar een volgend slachtoffer ontvoert.
De vertelstijl van Rose is niet helemaal mijn smaak. In het begin van het boek wordt duidelijk dat diverse mensen een geheim hebben, zoals Vito en de zoon van een verdwenen rechter. Rose blijft gaandeweg het boek maar herhalen dat ze geheimen hebben, maar wat dat dan precies is, wordt pas na driekwart van het boek onthuld. En dat gebeurt dan vaak nog op een cliffhangerachtige manier waarbij de onthulling te snel wordt afgebroken en er eerder een gevoel van irritatie dan van spanning gewekt wordt.
Maar dat zal degenen die van dit soort boeken houden verder niet veel kunnen schelen. Die kunnen hier hun hart aan ophalen en hopen dat de resterende boeken van Rose ook vertaald gaan worden. | 0neg
|
Het boek is aangrijpend, maar helaas niet geheel correct. Zelf heb ik de rechtzaak gevolgd betreffende dit boek, waaruit bleek dat vele onderdelen niet konden zijn gebeurd en zelfs tegenbewijs bestond.
Het meisje heeft een wereldsefantasie.
Toch geeft het jonge meiden wel een waarschuwing, want helaas gebeurd het in Nederland nog steeds.
Verhaal lijn: goed, maar omdat het als 'waargebeurd' wordt verkocht, terwijl dit niet zo is toch maar twee sterren. | 0neg
|
Atie Vogelenzang vormt samen met Wendela de Vos het duo Tupla M. (voorheen Tupla Mourits). Nadat zij in 2006 met hun in 2005 verschenen debuut Vrouwelijk Naakt de Schaduwprijs wonnen, hebben ze samen nog 6 thrillers geschreven, eerst bij uitgeverij De Arbeiderspers en sinds 2012 bij De Crime Compagnie.
Uit het niets is het eerste boek van Atie Vogelenzang dat zij solo schrijft.
Hoofdpersoon is verpleegkundige Barbara die in scheiding ligt met haar veel jongere man Rafaël. Wanneer ze op een dag thuiskomt wordt ze aangevallen door een onbekende man. Barbara geeft zich niet zomaar gewonnen en vecht zodanig terug dat de man aan zijn verwondingen overlijdt en Barbara in het ziekenhuis belandt, nu als patiënt. Wie was de inbreker? Waar zocht hij naar? Het blijft gissen voor Barbara, ook wanneer ze met ziekteverlof thuis is, haar ex-collega 'grote Cora' in huis neemt en op op zoek gaat naar antwoorden.
En in een notendop is dat eigenlijk het hele verhaal. Veel meer gebeurt er niet. En wat er gebeurt wordt met één en dezelfde vlakke toon verteld. Rafaël is spoorloos, maar niemand maakt zich er echt druk om. De kat van Barbara, waar ze stapeldol op is, verdwijnt een paar dagen en wordt dan weer teruggevonden; je wordt er niet warm of koud van. Grote Cora heeft ook grote problemen, maar ook daar kabbelt het boek eigenlijk gewoon overheen. Sommige personages krijgen een rol in het verhaal, terwijl je er later niets meer over hoort, of ze duiken heel kort weer op om daarna even snel weer te verdwijnen.
Wat mist in het boek is emotie, is diepgang, is het mee kunnen leven met de karakters. Het mag allemaal wel wat pittiger en wat meer aansprekend.
Atie Vogelenzang snijdt een paar indrukwekkende thema's aan in Uit het niets, waaronder dissociatieve identiteitsstoornis (DIS, een meervoudig persoonlijkheidssyndroom), drugs, scheiding, werkeloosheid, wantrouwen en angst. Maar als lezer krijg je het gevoel dat het teveel van het goede is en dat er te weinig gelegenheid is om al die thema's goed voor het voetlicht te brengen. Zeker een thema als DIS kan zoveel extra dimensie geven in een verhaal; het is ontzettend jammer dat het niet goed uitgewerkt wordt en dat de enige reactie die Barbara hanteert wanneer ze hiermee geconfronteerd wordt, is het uit de weg gaan ervan door bijvoorbeeld een andere kamer op te zoeken. Dat is dodelijk voor de impact op het verhaal; er wordt geen gebruik gemaakt van de mogelijkheden die dit thema biedt.
De schrijfstijl van de auteur is vlot, met veel korte, actieve zinnen met veel dialoog. Daardoor is het al met al toch een redelijk aangenaam boek om te lezen. Sommige acties zijn op het randje van ongeloofwaardig, maar passen weer wel bij het karakter van Barbara: aanpakken en doorzetten. Voor het overige blijven de personages vaag en komen ze niet goed uit de verf.
Als je dit boek wilt vergelijken met andere thrillers, dan kun je denken aan bijvoorbeeld de vakantiethrillers van Suzanne Vermeer of Linda van Rijn. Dat is een prima genre, lichte vakantielectuur die zorgt voor een paar aangename uurtjes aan strand of zwembad. Wat dat betreft is het jammer dat het boek pas na de zomervakantie is verschenen. Maar om ook de doorgewinterde thrillerlezer aan te spreken is meer nodig. Laat ons maar wat meer snakken naar adem! | 0neg
|
Nogal bizar hoe politiek fout en zwart-wit het verhaal is, maar uiteraard moet je het in de tijd zien (voor WO II). Los daarvan is het anders dan latere Kuifjes, namelijk veel simplistischer en saaier (een soort slapstick in de stijl van Suske en Wiske). Eigenlijk is het voornamelijk interessant voor stripfans vanuit cultuurhistorisch perspectief. | 0neg
|
Kan helaas de lovende recensie niet delen. Enorm traag geschreven boek. Na de eerste 150 pagina's ga je je afvragen wanneer er nu eens echt iets gaat gebeuren. Na 200 pagina's ben je alleen nog nieuwsgierig naar het einde, wat dan ook de enige reden tot doorlezen is. Niet elke beroemde schrijver / schrijfster kan blijkbaar elk genre aan. Als thriller absoluut te weinig spanning en voortgang in het boek. Een aanrader voor de die hard Rowlings fan, een afrader voor de echte thriller lezer. | 0neg
|
Als je een thriller schrijft zorg er dan tenminste voor dat het plot klopt. Werkelijk alles waar Elizabeth in voor kwam, sloeg nergens op. Waarom wachtte ze 8 jaar voordat ze weer contact opnam met Beck? En waarom via zo'n rare weg? En dan wat er bij het meer is gebeurd, dat slaat ook nergens op. Elizabeth zag dat Beck neer werd geslagen en in het water viel voordat ze werd gegijzeld. Als ze even later door Hoyt wordt gered gaat ze geen eens met hem mee om naar Beck te zoeken. Niet echt logisch als je van iemand houdt!
En dan het einde, dat slaat helemaal nergens meer op. Ok, Beck heeft dus Brandon Scope vermoord uit zelfverdediging toen hij 's nachts alleen thuis was. Hij liep weg, kwam later terug en toen was het lijk weg. Wat???? En Elizabeth en Hoyt waren niet nieuwsgierig of wisten van niets????? Kom op, dit soort rare plotwijzigingen slaan gewoon nergens op en geven een nare nasmaak.
Nogmaals, een thriller moet spannend zijn, maar moet ook kloppen, zodat je je na afloop niet belazerd voelt. Het boek las lekker weg, maar dus wel met nare nasmaak. | 0neg
|
Heb het boek net uit. Het kon me niet boeien. Ik begrijp dat je
zo'n ingrijpende gebeurtenis op jonge leeftijd je leven beheerst
maar vind het verhaal zwak met weinig diepgang. Jammer want na het
zwijgen van Maria zachea en anna boom had ik me op dit boek
verheugd. | 0neg
|
Ondanks de vele goede recensies was dit boek aan mij niet besteed. Langdradig, niet boeiend, ik kon mij nergens inleven in het boek. Ik ben op de helft van het boek ook gestopt met lezen, dat gebeurt mij niet vaak. | 0neg
|
Wel aardig boek, goed zoals verleden, heden en toekomst is weergegeven. De verhaallijn v.w.b. de helden is soms wel heel erg onrealistisch geschreven.
Het plot is magertjes. Zeker de finale confront...atie tussen held en boef is erg zwak: had veel meer van gemaakt kunnen worden.
Al met al geef ik dit boek een 7-.
Thank you Graham | 0neg
|
Aantal blz. 398 gelezen voor “Hebban Reading Challenge 2016; 26/ Een boek dat zich afspeelt in de toekomst”
https://www.hebban.nl/p/leentje-adriaensen/nieuws/gelezen-boeken
Helemaal niet mijn type boek. Zeker niet voor herhaling vaat baar om nog iets van dit soort te lezen.
Heeft mijn bloed, zweet en tranen gekost op erdoor te geraken. Nu het uit is weet ik niet eens echt waar het over ging. Buiten dan wezens/mensen die een paar duizenden jaren oud waren en andere die niet wisten of ze vrouwelijk of mannelijk waren en die iedereen burger noemde? Er zullen zeker mensen zijn die dit wel graag lezen anders zouden deze boeken er niet zijn. Ik behoor dus niet tot die groep mensen. Daarop ook van mijn maar 1 ster is het boek daarom slecht nee het zegt mijn gewoon niets. Is het slecht geschreven zeker ook niet. Het is gewoon niets voor mijn.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/06/ann-leckie.html
https://www.hebban.nl/p/leentje-adriaensen/nieuws/de-te-lezen-boeken | 0neg
|
Ben je gek verteld het verhaal van Helen Walsh. Een 34 jarige vrouw welke werkzaam is als privé detective, zonder werk.
Ze laat zich overhalen om aan een zaak te werken rondom de verdwijning van een zanger van de groep Laddz. Deze hebben een reünie concert gepland en het is dus heel belangrijk dat de groep compleet is.
Ik ben een boek van deze schrijfster gaan lezen op aanraden van een vriendin. Ik moet erbij zeggen dat ze me niet specifiek deze titel had aangeraden maar ik kwam hem tegen en dacht waarom niet. Op die vraag kan ik nu wel antwoord geven. Het verhaal verteld zich tergend langzaam zonder enig hoogtepunt in het hele boek.
Het verhaal is geschreven in de 'ik' vorm wat normaal zorgt voor een vertrouwde beleving met de hoofdpersoon. In dit boek zorgde het juist voor een afkeer tegen de hoofdpersoon. Helen komt over als een compleet wrak zonder enige mensenkennis en hedendaags gevoel. Halverwege het boek overwoog ik ook serieus om het boek aan de kant te leggen. Echter besloot ik het toch een eerlijke kans te geven en het uit te lezen. Wat een tijdverspilling. De climax in het boek is er een uit de categorie: 'duuh'.
Helaas naar mijn mening een misser van Keyes. Ik heb nog een boek van haar, hopelijk is die beter, Maar na dit 'avontuur' zal die ander zeker enige tijd op zich laten wachten. | 0neg
|
Dat Henning Mankell gefascineerd is door het zwarte continent is algemeen bekend, want de problematiek van de Afrikanen, hun uitbuiting en hun uitzichtloos bestaan kwam al in meerdere van zijn boeken om het hoekje gluren. Zo ook in dit boek. De inspiratie die aan de basis ligt van Kennedys brein, is de machteloosheid die de auteur ervoer en nog steeds ervaart als hij geconfronteerd word met de gevolgen van AIDS; het virus dat in Afrika verschrikkelijk veel slachtoffers maakt.
We volgen archeologe Louise Cantor die bij haar terugkeer van een opgraving in Griekenland, haar zoon Henrik wil bezoeken, maar hem dood in zijn appartement aantreft. Volgens de gerechtsonderzoekers heeft hij zelf, door een overdosis slaappillen te nemen, afscheid genomen van het leven. Maar Louise kan met dit besluit geen vrede hebben en vermoedt dat hij vermoord is. In de zoektocht naar haar gelijk, blijkt dat er veel was van Henriks levenswandel waar zij geen weet van had. Toch slaagt ze er met veel moeite in zoals bij het reconstrueren van een oude vaas beetje bij beetje de stukjes in elkaar te passen: Henrik was in Mozambique duistere praktijken op het spoor gekomen in de medische industrie, die er vanuit gaat dat alles is toegestaan om zo snel mogelijk een probaat middel tegen AIDS te kunnen vinden en daar natuurlijk zoveel mogelijk winsten op te maken.
Trouw aan zijn stijl, en typisch voor de schrijvers uit het hoge Noorden, is dit weer een traag vorderend boek geworden met zeer veel beschrijvingen, herhalingen en mijmeringen. Maar deze formule, die in de Wallander reeks fascineerde, begint stilaan enige slijtage te vertonen, want nu komt het bij momenten storend over als het hoofdpersonage steeds maar weer terugdenkt aan de momenten met de man van haar leven die haar twintig jaar geleden verliet. Het maakt van Louise een zielig mens en doet afbreuk aan haar woede en machteloosheid om de dood van haar enig kind; gevoelens die wel krachtig en doeltreffend beschreven worden.
De beschrijvingen van Afrika en haar bewoners, zijn begeesterd en Mankell doet geen moeite zijn gevoelens hieromtrent onder stoelen of banken te steken: hij serveert een buffet van prachtige landschappen, ongebreidelde levenslustige Afrikanen en woede en onbegrip omtrent de onwil van de blanken om zich aan te passen, en hun egoïsme. Menig literair auteur zal hier jaloers op zijn.
Maar de plot voldoet niet aan de verwachtingen die we hebben van een goot schrijver als Mankell: Louise loopt als een kip zonder kop door het verhaal en telkens als ze het niet meer ziet zitten, krijgt ze een volgende stukje houvast. En dit trucje wordt een aantal keer herhaald. Ook blijven er voor een spannend boek, op het einde, te veel vragen onbeantwoord.
Het romangehalte van Kennedys brein is zeer groot en mijns inziens had uitgeverij De Geus er beter aan gedaan om dit boek niet onder de vlag van de spanning uit te brengen, maar de rode streep te vervangen door de blauwe, om zo het doelpubliek de literaire lezer beter te kunnen bereiken, want de liefhebber van het spannende boek blijft toch een beetje onbevredigd achter. | 0neg
|
Ik heb bijna alles gelezen van René Appel en vind hem een van de betere Nederlandse schrijvers. Dit is echter niet zijn beste werk en heb me er bijwijlen op betrapt er wat verveeld bij te zitten. De personages zijn zoals gewoonlijk goed uitgetekend maar laten je in feite steenkoud. Van echte spanning valt niets of zeer weinig te genieten. Duidelijk een mindere Appel voor mij. | 0neg
|
Met haar tweede boek Reflex werd Maud Mayeras bekend bij een groter publiek. Het is haar tot nu toe enige werk dat vertaald werd in het Nederlands. Ondertussen verscheen er een derde thriller van de hand van deze Franse schrijfster.
Dit boek is opgebouwd aan de hand van twee verhalen. Er is daar het hoofdverhaal, het heden, waar Iris terugkeert naar haar geboortestad. Het tweede verhaal - Stilte - start in september 1919 om aan het einde van het boek te eindigen in januari 2014, bijna een hele eeuw dus. Het duurt lang voor je de link tussen beide verhalen ontdekt. Vanaf dat moment wordt het verhaal (eindelijk) spannend en wordt de lezer verrast door de plot. Deze wending ben ik nog niet tegengekomen.
Het werd in feite wel tijd dat er wat vaart kwam in het boek want in het grootste deel van het boek waan je je in een familieroman/-drama. Buiten de vondst van het lijk en het beroep van Iris, politiefotografe, zijn er geen misdaadelementen te lezen. Vooral de ouder-kindrelatie wordt belicht en uitgeschreven. De auteur geeft haar info met mondjesmaat vrij, de lezer kan meedenken maar het is niet gemakkelijk. In het verhaal Stilte is het boeiend te lezen hoe het er in die tijd aan toe ging, een beetje historische info.
Als thriller of misdaadboek is Reflex niet geslaagd. Ook al is het einde spannend en wordt de lezer serieus verrast, het kon de verder trage opbouw en de verwachtingen die je had na het lezen van de flaptekst niet goedmaken. Het boek is goed geschreven en als psychologische roman is het goed te lezen maar dan moet je wel tegen een stootje kunnen, want de misdaden zijn best wel luguber en getuigen van een grote kwaadaardigheid. | 0neg
|
"Angst stuurt ons sinds de oorsprong van hoek naar hoek, jaagt ons op en achtervolgt ons met ziektes, geweld en pijn, en door de geschiedenis laten we het lijken alsof die kriskras van hazensprongen een rechte lijn vormt. In de schoolboeken wordt een horizontaal, tweedimensionaal vlak getekend, en dat is dan onze schijnbaar vooraf geplande vooruitgang. De waarheid is dat we weglopen van het verleden, niet de toekomst tegemoet stormen."
De succesvolle kunstenaar Igor Nast zit op een bankje in Venetië als hij een verontrustend telefoontje krijgt van zijn halfbroer Robert. Hun vader, Hans Nast, ligt onverwacht op sterven. Halsoverkop moet Igor, die in Venetië is voor een van zijn exposities, op weg naar het huis van zijn vader in Luzern in Zwitserland om hem nog een laatste maal te kunnen zien. Hij is niet de enige die naar Zwitserland moet afreizen: Hans Nast heeft een rijk leven geleid en diverse kinderen bij diverse vrouwen op de wereld gezet. Een bonte verzameling van mensen dus, samengebracht in één huis om afscheid te nemen van een vader die geen van allen echt goed gekend heeft. Aldus het verhaal van Wanderland, de vijfde roman van de Vlaamse auteur Paul Baeten Gronda (1981).
Het boek begint goed en grijpt de lezer direct bij de lurven. Het eerste beeld is dat van Igor Nast in een verhoorkamer op een politiebureau in Slovenië, waar twee agenten hem het hemd van het lijf vragen. Igor geeft schoorvoetend toe dat hij degene is die Hans Nast voor het laatst in leven heeft gezien en dat hij flinke ruzie met hem heeft gemaakt, vlak voor diens dood. Gronda vervolgt zijn verhaal in Venetië, naar dat bankje waar Igor te horen krijgt dat hij zo snel mogelijk naar Luzern moet komen. Veelbelovend, dus: want wat is daar gebeurd en wat heeft Hans Nast in de laatste dagen van zijn aflopende leven naar Slovenië gebracht, samen met een van zijn zoons die hij al jaren niet heeft gezien?
Helaas: Gronda weet de spanning niet vast te houden en het verhaal verslapt snel. Het boek leest als een trein, maar niet op de goede manier. Gronda’s vertelling springt vliegensvlug van hot naar her en de geschetste scènes zijn te kort, te vluchtig en te diffuus. Van de schijnbaar onbereikbare liefde Charlie Days die in LA woont, tot Igors halfbroers Robert en Hans junior: elk personage is vlak en onuitgewerkt, hun motivaties en gedachtegangen te onpersoonlijk en impliciet. Gronda roept meer vragen op over zijn personages dan hij beantwoordt en de hooggespannen verwachtingen die hij met de eerste bladzijden opwekt, worden niet waargemaakt.
Gronda’s schrijfstijl is hier en daar bijna adembenemend prachtig, dat wel. Hij beschrijft jeugdherinneringen van Igor Nast op levensechte wijze en zijn levensobservaties zijn soms pijnlijk treffend. Gronda’s stijl is subtiel en zijn schets van Igors leven is voelbaar troosteloos en melancholisch. Wanderland bevat echter van alles wat: kunsthandel en natuurkunde, maar ook meer psychologische georiënteerde thema’s zoals eenzaamheid, familieperikelen en natuurlijk liefde. Het is een wirwar van thema's zonder overtuigende samenhang. Wanderland wil te veel en bereikt daarmee te weinig. Gronda laat de lezer dan ook onbevredigd achter. | 0neg
|
Echt, ik had zo'n zin in dit boek! Het gaat over Poppy Day, een jonge kapster die getrouwd is met haar jeugdliefde Mart. Helaas staan de zaakjes er financieel niet al te goed voor en hierdoor besluit Mart zich aan te melden bij het Britse leger. Hij wordt na zijn training gestationeerd in Afghanistan en tijdens een patrouille wordt hij gegijzeld door de ZMO. Poppy vindt dat het leger te weinig onderneemt om Mart terug te krijgen en neemt op een dag een besluit... So far, so good!!
Helaas was de manier van schrijven echt niet aan mij besteed. Volgens mij had Poppy over moeten komen als een pittig en mondig tantetje, maar voor mij was ze een stug, koppig mormel die niet wist wanneer ze haar mond moest houden. Ik ben zelf ook nogal een flapuit, maar kom op, in dit boek gingen dingen echt te ver. Ik heb meerdere malen hardop zitten kuchen, met mijn ogen zitten rollen en zelfs meer dan eens gedacht het boek aan de kant te leggen.
Ook zaten er regelmatig tegenstrijdigheden in waar ik erg chagrijnig van werd. En de geloofwaardigheid van ook bij lange na niet wat het had moeten zijn. Begrijp me niet verkeerd hoor, Harry Potter is natuurlijk ook allesbehalve geloofwaardig en dat vind ik geweldig! Maar in zo'n serieus en actueel onderwerp als Haar Naam is Poppy Day verwacht ik wel een bepaald realisme. En dat is maar op zekere hoogte gehaald en voor mij dus niet genoeg.
Wat ik wel goed vond aan dit boek is dat je wisselt tussen de gedachtegangen van Mart en Poppy, waardoor je een betere kijk op het geheel krijgt. En dat is heel fijn. Tegenstrijdig hieraan is dat hun gedachten en herinneringen letterlijk van heden naar verleden en toekomst vliegen, waardoor het vaak heel rommelig en warrig is.
Het idee vond ik echt héél tof, de uitwerking heeft me nauwelijks geraakt. Helaas. Te afstandelijk, te warrig, teveel losse eindjes en het einde is afgeraffeld. 2,5*. | 0neg
|
Apostel is Gibbins derde boek met de archeoloog Jack Howard in de hoofdrol. Ditmaal beleeft hij zijn avonturen in en nabij de Middellandse Zee. Voor de kust van Sicilië is hij, naar eigen zeggen, op zoek naar het beroemdste wrak uit de scheepvaartgeschiedenis: de boot waarmee Paulus naar Italië voer. Hoeveel lezers zouden deze schipbreuk, genoemd in het bijbelboek Handelingen, ook nomineren als beroemdste wrak vraag ik me af.
Daarnaast wordt Jack ook betrokken bij een ontdekking in Herculaneum, een plaats die in 79 na Chr. werd bedolven na een uitbarsting van de Vesuvius. Daar ligt het begin van een puzzeltocht langs diverse plaatsen op de wereld om tenslotte te leiden tot een eeuwenoud geheim dat de kerk op haar fundamenten zal doen trillen.
Het komt daarbij goed uit dat Jack een fantastische man is die alles kan. Schiet een machinegeweer af en hij kan je vertellen welke munitie je gebruikt. Zet hem in Londen neer en hij loopt regelrecht naar het nog nooit ontdekte graf van Boudica.
De vorige boeken van Gibbins kregen geen goede beoordelingen bij Crimezone. Aangezien hij in Apostel de geconstateerde tekortkomingen gewoon weer herhaalt, zal ik ze ook maar herhalen in deze recensie.
Gibbins heeft maar één manier om de lezer op de hoogte te stellen van allerlei achtergrondinformatie en dat is deze door zijn personages te laten uitspreken. Het resultaat is werkelijk een lawine aan dialogen waarin diverse figuren hun kennis spuien alsof het wandelende encyclopedieën zijn. Een dominee zou bijvoorbeeld jaloers worden op hun bijbelkennis. Te pas en te onpas trekken de personages hun mond open om een spraakwaterval van kennis uit te braken. Dit heeft beurtelings een vermoeiende, lachwekkende en irritante uitwerking op de lezer.
Het is begrijpelijk dat in een boek dat zo barstensvol uitleg staat, weinig plaats is voor actie. Na 1/3 van het boek bedacht Gibbins waarschijnlijk dat er nog een tegenstander nodig was om het enigszins interessant te maken, dus haalde hij het concilium maar van stal die hij ook in Menora gebruikte. Ondanks dat dit een schatrijke, eeuwenoude groepering is die alles op alles zet om eeuwenoude geheimen te bewaren, komen ze verder amper voor in dit boek. Halverwege komt één afgezant wat niet noemenswaardige tegenstand bieden en op het eind van het boek komen ze nog even voor, maar dat maakt allemaal evenveel indruk als de boeven uit Bassie & Adriaan.
Het eerste boek van Gibbins heb ik destijds twee sterren gegeven omdat hij zoveel moeite had gedaan om zich te documenteren. Je kunt merken dat hij dat ditmaal weer heeft gedaan, maar dat is bij lange na niet voldoende om een spannende thriller te kunnen schrijven. Dat zou iemand Gibbins na drie boeken toch eens moeten vertellen. | 0neg
|
Ik vind dit boekje tegenvallen had er meer van verwacht Halverwege ben ik afgehaakt met lezen Het boekje kabbelt een beetje door en halverwege weet he het wel Geen aanrader zelfs niet voor een kattenliefhebber | 0neg
|
Ik heb het boek via de Buzzz club gekregen. Dit was mijn eerste boek van Sophie Hannah.
Het boek begint interessant: een heftig maatschappelijk item (babymoord of natuurlijke dood?), geen standaard boekindeling door opnemen van krantenartikelen & interviewslagen, en veel geheimen: de cijfercode, de geheimen van Fliss en Simon. De karakters zijn leuk, er zit humor in het boek. Maar toch...al snel kan het verhaal niet meer boeien. Het verhaal kabbelt naar het einde, zo langzaam dat het je uiteindelijk niet eens echt kan schelen wie de dader is. Is af en toe wat kinderachtig en m.i. geschreven voor de doelgroep vrouwen.
Jammer, hier had meer uitgehaald kunnen worden. | 0neg
|
Na alle positieve commentaren ben ik vol enthousiasme aan De Krijtman begonnen. Helaas kan het verhaal mij niet bekoren.
De opbouw is rommelig en je komt niet lekker in het verhaal doordat Tudor ieder hoofdstuk wisselt tussen verleden en heden. Daarnaast mis ik de toegevoegde waarde van ‘de krijtmannetjes’ waar de titel naar verwijst. | 0neg
|
Saai verhaal en ook helemaal geen thriller. En erg voorspelbaar verhaal. Ik vind dit boek geen aanrader. | 0neg
|
Het eerste boek wat ik van Jonasson las, was De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje en dat vond ik werkelijk waar geweldig, in tegenstelling tot dit boek.
Misschien komt het omdat het verhaal minder geloofwaardig is aangezien ik al een keer een keer een verhaal met dezelfde ingrediënten gelezen heb.
De ingrediënten zijn:
- een hoofdpersoon die veel af weet van atoombommen
- een hoofdpersoon die heel apolitiek is, maar toch een belangrijke rol speelt in de politiek
- in verschillende landen
Het lezen was dus een beetje voorspelbaar al bleef het hier en daar vermakelijk. (Ik wil ook een olifant als huisdier.)
Ga naar je opa en oma die nog thuis wonen of in een verzorgingstehuis zitten en vraag je af wat voor leven ze eigenlijk gehad hebben. Hoe zag hun leven eruit voordat jij geboren werd? Ik weet uit ervaring dat je dan hele mooie familieverhalen en anekdotes te horen krijgt. Misschien is het een leuke tip voor deze tweede (of derde) kerstdag.
Buiten dat de hoofdpersoon Allan ontzettend veel meemaakt, heeft hij niet echt een rijk gevoelsleven. Het kan natuurlijk zijn dat een oude man uit voornamelijk de vorige eeuw gewoon moeilijker is om me mee te identificeren, maar ik vermoed dat het ook gewoon ligt aan de manier waarop het is opgeschreven. Hij is in het hele boek nooit blij, bang of verdrietig en slechts één keer boos. Dit maakt het lastig om zijn beweegredenen te volgen, maar misschien is dat mijn eigen tekortkoming. | 0neg
|
Ik treed de voorgaande commentaren slechts in beperkte mate bij: ik vond dit nogal een langdradig verhaal, met relatief weinig vaart in het verhaal. Veel uitwijdingen over het privéleven van Cato Isaksen, terwijl het onderzoekswerk vooral op de achtergrond sluimert. Leuk is inderdaad dat het perspectief geregeld veranderd en dat Uni Lindell de lezer op het verkeerde been zet, maar uitzonderlijk wil ik dit toch niet noemen. Een goed boek, dat wel, maar ook niet meer dan dat. | 0neg
|
Emily Coleman, zij loopt weg van haar huis en partner, ze wil een nieuw leven beginnen en verandert haar naam in Catherine( Cat) Brown. Ze heeft een tweelingzus Caroline waar ze een gecompliceerde relatie mee heeft. De beide vrouwen zijn heel verschillend en dat botst regelmatig.
De reden dat Emily haar huis verlaat is onduidelijk en dat blijft zo tot het op het laatst.
In Londen vindt Emily/Cat een vervallen huis met meerdere bewoners en een baan bij een reclamebureau, waar ze carrière maakt, waardoor ze samen met haar vriendin Angel een huis kan huren. Ze begint een totaal ander leven, dan ze gewend is. In het hippe Londen met rijke mensen, een goed salaris, drank en drugs. Dat laatste brengt haar in een situatie waarin een dode valt waardoor haar man Ben haar via de media vindt en haar vraagt weer thuis te komen.
Het gegeven is goed, de schrijfster weet het plot heel lang verborgen te houden. Het verhaal is afwisselend in het heden en het verleden. Wat dat verleden betreft; Emily is de oudste van een tweeling waarvan de meisjes totaal verschillend zijn en waar zij het meegaande meisje is, dat zich aanpast. In tegenstelling tot haar zusje Catherine, die eigenzinnig is en vecht om de liefde van haar moeder te krijgen, liefde die voor Emily vanzelfsprekend is. De flashbacks zijn verwarrend, ze zijn niet-chronologisch en hebben geen tijdsaanduiding.
Het heden is erg gedetailleerd beschreven waar herhaaldelijk verder in het verhaal weinig mee wordt gedaan. Er is te weinig emotionele betrokkenheid, ondanks dat het een heftige beslissing is: Je vertrouwde omgeving verlaten, in een oud verwaarloosd pand trekken, in een stad, die je niet kent, geen vrienden en geen baan. Maar de schrijfster slaagt er niet in je mee te nemen in de emoties van die beslissing. Vervolgens gaat het ineens van een leien dakje: ze vindt een baan en maakt een snelle carrière. Wat opvalt is dat Cat haar vertrek goed voorbereid heeft en ook snel in Londen een kamer accepteert om voorlopig onderdak te zijn maar daarna laat ze haar leven bepalen door haar omgeving en doet zij mee ondanks haar twijfels of het wel de juiste weg is.
Het plot is verrassend maar na die verrassing valt de vaart weer weg en eindigt het verhaal in een climax, waarvan het idee goed is maar waar de uitwerking ervan tegenvalt.
Het is een debuut en de schrijfster heeft een origineel verhaal en plot bedacht, jammer dat de uitwerking van het geheel te niet gedaan wordt door de schrijfstijl en het gemis van emoties en gelaagdheid. | 0neg
|
Sonn Franken (1962) waagde zich een paar jaar geleden aan het eerste deel van een trilogie met als titel De kronieken van ginder. Dat eerste deel, De oversteek, beschreef hoe Kees, een liefhebber van fantasy, toevallig in de wereld van een boek terechtkomt en daar Akam ontmoet en hem helpt in diens strijd tegen de Draconiërs en de Noord-Piraten. Nu is daar deel 2, Bleke demonen, waarin Kees niet meer aanwezig is. Het verhaal wordt dit keer volledig getrokken door Akam en zijn vrienden. De Noord-Piraten bedreigen nog steeds een aantal plaatsen en Akam en zijn makkers zijn van plan hen te stoppen. Eerste halte: Rotsstad. Daarna zullen ook Efra en de Stad der Geesten nog aan de beurt komen. En zoals gebruikelijk bij fantasy maken de hoofdpersonen onderweg een en ander mee en ontmoeten ze vreemde en magische creaturen.
Uitgeverij Godijn Publishing heeft met het Boek10-project tien manuscripten omgewerkt tot boek en deze tegelijk gelanceerd. Eenzelfde project werd ook in het voorjaar uitgevoerd en De oversteek was toen een van de tien boeken, net zoals het steengoede Fantoomregen van Onno-Sven Tromp, De handen van de geliefden van Wil van Bree en Verkapt van Janneke Bazelmans die allen een videopitch deden op Hebban afgelopen jaar. Aan de manuscripten zitten een aantal voorwaarden verbonden, zoals minimale spelfouten en publiceerbaar mits enkel nog eindredactie. Het project is lovenswaardig en beide keren leverde het heel wat kwaliteit op. Maar onvermijdelijk glipt al eens een minder boek door de mazen van het net. Helaas, Bleke demonen is zo’n boek.
Het boek is niet afzonderlijk van deel 1 te lezen en de auteur vervolgt meteen waar hij vorige keer gebleven was. Ook boek 3 zal verdergaan waar boek 2 gestopt is. Dat maakt het boek natuurlijk niet minder goed, maar de potentiële koper van Bleke demonen moet zich hiervan bewust zijn. Er zijn echter andere dingen op het boek aan te merken. Het boek is duidelijk een variant van In de ban van de ring. Het is een queeste door leden van diverse bevolkingsgroepen, inclusief dwergachtigen, langsheen diverse landschappen en onderweg nieuwe volkeren ontmoetend. Tussendoor wordt ook strijd geleverd. De landschappen worden nauwkeurig beschreven, de nieuwe volkeren ook (voor de bekende moet men teren op kennis uit het eerste boek), maar de plot is helaas bijzonder flauw. In dit boek staat niets wat niet al eens eerder en veel beter geschreven is. Verhaallijnen zijn steeds kort en worden nooit complexer dan wat een gemiddeld kinderboek brengt. Geen ingenieuze vondsten ook, altijd duikt er wel een wezen op dat elk probleem in geen tijd oplost. Het heerlijke aan sommige fantasy is dat bepaalde ogenschijnlijk onbenullige gebeurtenissen veel later in een boek pas betekenis krijgen, waaruit dan blijkt dat de auteur zijn plot lang van tevoren heeft uitgedacht en er in functie van schrijft. Bleke demonen hangt slechts aan elkaar van korte opeenvolgende fragmenten waarvan sommige er niet eens toe doen. Het geheel wordt nooit spannend, zelfs niet een beetje interessant of origineel.
Heikel punt twee: de personages. Er zijn er veel te veel om de lezer te kunnen boeien en slechts een handvol ervan krijgt voldoende aandacht. De naamgeving van de personages is bovendien enorm kinderlijk. Alle Endirs hebben een naam die eindigt op -dir, alle Draconiërs een naam die eindigt op -Ac, enzovoorts. Het is ongeloofwaardig en er zit totaal geen variatie op. Als klap op de vuurpijl zijn er de Shriepkluks, een insectoïde ras met een irritant kinderachtige naam waar je al snel genoeg van krijgt.
Ook de spelling is niet perfect en als het boek inhoudelijk al niet erg overtuigend is, wordt het moeilijk de fouten te vergeven. Dat is heikel punt drie. Om toch met een lichtpuntje te eindigen: de ontstaansgeschiedenis van de Witgezichten levert een vrij origineel einde op. Hopelijk staat het aan de basis van een minder clichématig slot van de trilogie. | 0neg
|
Het is niet mijn bedoeling om iemand de grond in te boren of een slecht gevoel te geven. Zeker omdat de schrijfster veel werk, tijd en waarschijnlijk liefde in het boek heeft gestoken. Maar…ik wil wel eerlijk zijn…
Dit is geen goed boek. Het is geen boek dat ik voor mijn plezier heb gelezen. Verre van zelfs.
Ik vraag me af:
Waar zijn de kritische meelezers?
Is er een redacteur aan te pas gekomen?
Waarom heeft niemand dit meiske in bescherming genomen?
Want het is slecht, echt slecht. Een boek kan je smaak niet zijn, maar daar kan ik wel doorheen lezen. Maar dat is hier niet het geval.
Het lijkt wel alsof elke zin uitgelegd wordt in 1 of meer bijzinnen. Waardoor een onoverzichtelijke woordenbrij onstaat. Ik wil adviseren: less is more!
De schrijfstijl doet mij denken aan dat van een meisje dat haar eerste fan-fic heeft geschreven. Leuke poging, maar er valt nog veel aan te verbeteren en te leren.
De omschrijving chicklit vind ik te mild. Het zou op zijn minst het woord sexy er voor moeten hebben staan. Want als je van seksscenes houdt, dan kom je wel aan je trekken.
Het niveau komt niet veel verder dan dat van een opstel van een middelbare scholier.
Ik vind het dapper dat de schrijfster actief bloggers benadert om het boek te beoordelen. Want ik heb zo hier en daar al gezien dat ik niet de enige ben die niet enthousiast is.
Alleen al vanwege haar lef gun ik haar meer. Meer succes. En goede begeleiding. Wie weet kan het dan wat worden.
Maar over dit boek kan ik helaas weinig positiefs zeggen.
1 ster | 0neg
|
Ik ben het met de laatste schrijver eens. Na de waslijst van goede recensies heb ik het boek ook gekocht, maar het viel me nogal tegen. Ik denk omdat ik er te hoge verwachtingen van had. Het verhaal is zeker (bij vlagen) wel spannend, maar de antwoorden worden je naar mijn mening nogal in de schoot geworpen. Halverwege het boek weet je al behoorlijk hoe of wat. Richting het einde neemt het boek nog een onverwachte wending, maar wederom vind ik de echte spanning ver te zoeken. En dan het gedeelte over de verdwijning van de broer van Jack Caffery en alle perikelen erom heen, veel gezeur en weinig antwoorden. Nee geef mij maar een Elisabeth George, die weet pas wat spanning is en om lezers op het verkeerde been te zetten. | 0neg
|
Erik Ambler is een schrijver uit de jaren dertig en is in 1998 overleden. Het masker van Dimitrios is zijn beroemdste boek en wordt in september opnieuw uitgegeven.
Het masker van Dimitrios verteld het verhaal van Charles Latimer, voormalig hoogleraar en tegenwoordig schrijver van misdaad romans. Na zijn ontslag ingediend te hebben bij de universiteit gaat hij op reis en komt terecht in Istanboel. Het verhaal speelt zich af in de jaren dertig. Via via krijgt hij het lijk van een beruchte crimineel, Dimitrios, te zien, wat een paar dagen daarvoor is aangespoeld. Latimer raakt zo geïnteresseerd in deze Dimitrios door het verhaal wat hij over hem te horen krijgt, dat hij besluit om op onderzoek te gaan. Het huidige onderzoek bevat een aantal gaten en hij is vastbesloten deze op te vullen. Er volgt een zoektocht die hem door meerdere landen leidt en Latimer krijgt in elke stad hulp van bepaalde personen die achtergrondinformatie tevoorschijn kunnen halen. De uitkomst van zijn zoektocht is verrassend en had hij nooit durven dromen..
Het verhaal komt traag op gang, door de wat ouderwets aandoende schrijfstijl zit er nergens echt vaart in het verhaal. Enkel het laatste hoofdstuk is spannend te noemen. De personages en de vroegere tijd worden mooi beschreven, erg bizar om te bedenken dat ze toen geen mobiele telefoons hadden en geen e-mails konden sturen, maar dat dit via een telegram ging! Die beschrijvingen brachten nog wat prettig leesbaars in het verhaal, maar verder was het boek een tegenvaller. Er staat thriller op de cover, maar het leest eerder als een misdaad roman, zoals de hoofdpersoon ze zelf ook schrijft.
Kortom, wat toen een publiekslieveling en thriller was, is nu een ouderwetse, trage misdaad roman. | 0neg
|
Een niets zeggend boek voor mij. Omdat ik geen kantoor ervaring heb kon ik mij helemaal niet verplaatsen in de verhalen van Cavia. Hierdoor waren het wel okay verhaaltjes maar snapte ik de humor er niet van. | 0neg
|
Redelijk verhaal omdat het spanning in een klein boekje weet te stoppen en het verhaal je in het begin wel pakt, halverwege raak je enigzins in slaap en begint de ongeloofwaardigheid en toeval je te ergeren en denk je even snel uitlezen dan kan ik het weer wegleggen... Ross heeft beter geschreven. | 0neg
|
In het begin van het boek ziet het meisje op de trein een bundel kleren naast het spoor. Ook later in het boek is er sprake van, mogelijk een ander, hoopje kleding.
Ik heb wel eens gelezen dat als een personage in een boek naar een geweer kijkt dat is opgehangen aan de muur, dat het ding dan later van die muur hoort te vallen en dat het verdomd nog geladen blijkt ook. Of zoiets. Maar zomaar iets mysterieus opvoeren en er later nooit op terugkomen dat is flauw.
Toch vind ik het boek redelijk spannend en goed geschreven, al zit er halverwege ook wat vulling en herhaling. Ik vond ook de rol van Koning Alcohol in het verhaal redelijk uit de verf komen.
Het grootste bezwaar is het einde. Als je eenmaal weet whodunnit dan denk ik tja zo kan ik het ook. Dat kan helemaal niet, op klaarlichte dag op een druk punt iemand inladen die later vermoord wordt en dat zoiets nooit de politie ter ore komt. Bloedend lijk in de kofferbak gehad, geen probleem.
Ongeloofwaardig is ook het omslachtige verhaal dat de dames aan de politie vertellen over de dood van de moordenaar. | 0neg
|
Uiterste dagen is een persoonlijk verhaal, waarin een familiegeschiedenis voor het voetlicht wordt gebracht. Een in Nederland onbekend deel van de Tweede Wereldoorlog, namelijk de strijd die in Finland geleverd werd. Daarmee voegt dit boek ook wat toe aan de vele boeken die over deze oorlog verschenen zijn.
In het boek komt het persoonlijk verhaal pas laat en niet heel uitgebreid aan de orde. Het zijn voor een deel ook verhandelingen over hoe je als persoon en historicus een roman schrijft over een historische gebeurtenis. Ondanks de persoonlijke betrokkenheid van de auteur kwam het verhaal over zijn overgrootvader toch niet echt tot leven. De grote hoeveelheid namen en plaatsen en de lange beschrijvingen, deden soms eerder aan een historische uiteenzetting dan aan een roman denken. De personen kwamen daardoor toch niet echt tot leven.
Literair biedt het boek minder dan verwacht. Wie geïnteresseerd is in Finse geschiedenis, zal dit boek wel waarderen. | 0neg
|
Geen boek wat ik graag lees. Zit weinig tot geen spanning in het verhaal. De opzet van het verhaal is wel origineel. Beatrice schrijft als het ware 1 lange brief aan haar overleden zus. Iedereen uit haar omgeving gaat ervan uit dat Tess (haar zus) zelfmoord heeft gepleegd. Beatrice is de enige die dit niet gelooft. Door middel van die brief en haar gesprekken met haar advocaat komt ze achter de waarheid. | 0neg
|
Gaandeweg vroeg ik me af of ik naar een thriller aan het luisteren was of naar een wat flauw en vergezocht romantisch verhaal van twee personen die elkaar gaan 'vinden' nadat ze eerst elkaars telefoon van onder tot boven hebben onderzocht. Voor de zekerheid zocht ik het op hebban nog even op. Ja, echt een thriller, maar dat duurde nog even. En de overgang van het ietwat zoetsappige gekibbel tussen Jonathan en Madeline naar de zaak waar het verder in het boek over zou gaan, zat dicht tegen een stijlbreuk aan. Het verhaal is onderhoudend, ook al wordt er wel erg gemakkelijk met toevalligheden en karaktereigenschappen omgesprongen. De oplossing van de zaak (de verschillende zaken) is een soort hink-stap-sprong, een vooruit geplande vorm van serendipiteit; je zoekt het een en vindt, toevallig(!) het ander. Waarom ga je op zoek naar een telefoon? Om de gegevens ervan te achterhalen? Om de locatie te bepalen van degene die gevonden moest worden? Maar waarom zou die telefoon nog op de plaats delict aanwezig zijn?
Hoe bepaal je telkens de eerste letters van vier regels als de tekst gesproken wordt? Dat zal in het geschreven boek opgelost zijn door de lay-out; het luisterboek geeft hier geen informatie over, zodat je aan moet nemen dat het klopt.
Zo wemelt het van de aannames.
Waarom neem je een auto als het zo erg sneeuwt dat er een weeralarm is afgegeven en de hele stad verstopt is? Hè he, logisch dat de spanning dan oploopt: zou ze het nog redden? Zou ze te laat komen? (En natuurlijk valt ook op dat moment het netwerk weg, zodat je elkaar niet kan bellen.)
Het toeval speelt een buitengewoon grote rol in dit boek.
Wie gaat er nu boodschappen doen als iedere seconde telt?
Ingewikkelde logistieke constructies stranden halverwege, omdat het voor het verhaal verder niet meer nodig is. Een voorbeeld: een belangrijke getuige die een belastende verklaring heeft afgelegd op video, wordt onder druk gezet om zijn getuigenis aan te passen, maar de daaropvolgende verwikkelingen gieren uit de bocht zodat je al snel snapt dat die belangrijke getuige en de getuigenis er eigenlijk helemaal niet toe doen. Hij en die getuigenis zijn opgevoerd om de zaken op een ‘geloofwaardige’ manier aan elkaar te knopen. Maar dan nog? Hoe is de uiteindelijke dader te verklaren, die eerder een heel andere rol leek te spelen?
Een belachelijke en vergezochte in scene gezette fotosessie moet halverwege het verhaal aantonen dat ... Ja, dat moet je zelf maar lezen, want anders verklap ik te veel. De vraag is niet: hoe bedenk je het, want dat is nog wel te doen, de vraag is eerder hoe knoop je al die uiteenlopende en vergezochte bedenksels aan elkaar? Musso goochelt met de wendingen, relaties en verbindingen in zijn verhaal als een amateurgoochelaar, en als je goed oplet zie je dat er nog behoorlijk wat kaarten in zijn mouw zijn achtergebleven. Maar je vindt de truc amusant genoeg (of niet) om hem de slordigheden te vergeven. Kortom: een hoop fantasie, teveel om alle uiteenlopende verzinsels aan elkaar te knopen, maar aangenaam onderhoudend om te luisteren als je in de file staat.
Ilse Warringa leest het verhaal redelijk tot goed voor, drie sterren krijgt ze van mij. | 0neg
|
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Het Gerecht vond ik namelijk een verrassend goed boek. Dus vol goede moed ben ik hier in begonnen, maar het kon mij niet bekoren. Ik vond het begin te chaotisch en daarna was het verhaal voor mij al niet meer te redden. Ik vond dat de personages in een rare vijf-hoeks-verhouding zaten. Ooit als pubers aan elkaar de belofte gedaan geen geheimen voor elkaar te hebben en als veertigers er dan achter komen dat die belofte geen haalbare kaart was. Nou ja, daar had je mijn inziens geen 25 jaar voor nodig. Kortom ik was niet zo gecharmeerd van dit boek. Maar schrijven kan ze wel Inge Ipenburg, dus ik hoop dat er een derde boek uitkomt die weer aan het niveau van het debuut kan tippen. | 0neg
|
Erg vreemd boek, en toch moest ik wel doorlezen tot het uit was.
Denk niet dat ik snel weer een boek van Bert van der Veer zal lezen. | 0neg
|
Steeds een stapje lager...
Wat was De Reünie een fantastisch boek... en ook Schaduwzuster was goed, maar toch al ietsje minder... en wat was....
... en toen kwam Herfstlied.
Herfstlied leest bijzonder vlot weg. En de drang om verder te lezen is meer dan serieus aanwezig. Maar maakt dat een boek tot een goed boek? Het antwoord op deze vraag heb ik weloverwogen geprobeerd helder te krijgen. Geprobeerd...
Ik vind niet dat je kunt spreken van een topper. Dat het zo makkelijk wegleest komt vooral door de opmaak die de mensen bij Anthos hebben bedacht voor de magere, slechts 276 bladzijden tellende thriller. En wat voor bladzijden. Smal uitgelijnde pagina's gevuld met flinke koeienletters op een regelafstand van anderhalf... Vergelijk dit maar eens met haar debuut!
Naast thrillers schrijft Simone van der Vlugt ook kinderboeken en ik denk dat ze hierin de balans een beetje is verloren. Want Herfstlied is in feite niets meer dan een spannend jeugdboek. Er is ook niets literairs in te bespeuren, prima, maar druk die stempel er dan ook niet op.
Wat Simone als geen ander kan is het beschrijven van de simpele alledaagse beslommeringen van de Nederlandse vrouw. Knap zoals zij dit steeds weer doet. Maar het is allemaal zo klein, zo vlak, zo gewoontjes. Dit tot daaraantoe.
Dat er bepaalde details zoooooo ongeloofwaardig zijn dat ik mij na het omslaan van de laatste pagina gewoon bekocht voelde.... Dat brengt mij terug bij de vraag of ik het nu een goed boek vind of niet.
Mwhua... het is best goed, voor op de jeugdafdeling... | 0neg
|
Het chateau is de vijfde thriller van bibliothecaris Hennie de Groot uit Almere, ofwel Jet van Vuuren. Ze schreef al langere tijd verhalen voordat haar eerste boek, Zomerdruk, verscheen in de zomer van 2011. Net als Suzanne Vermeer lijkt Van Vuuren zich toe te leggen op de seizoenen; vorig jaar verscheen er zowel in de zomer als in de winter een thriller van haar hand. In haar verhalen schreef ze al over vrouwen met een bepaalde achtergrond: verknipt en een beetje moordzuchtig en dat is in Het chateau niet anders.
De lezer maakt kennis met de drie weduwen Margo, Alice en Debby. De dames rouwen alle drie op hun eigen manier om het verlies van hun echtgenoot. Ze leren elkaar kort kennen op een fotoshoot van een tijdschrift voor vrouwen die dringend een oppeppertje nodig hebben. Ze wisselen telefoonnummers uit en een tijd later stelt Debby voor om een weekje op vakantie te gaan naar een fraai kasteel in het zuiden van het land. De vrouwen zijn heel verschillend van karakter en al snel komt de ware aard van alle drie naar boven. Ieder van hen heeft zo haar eigen redenen om daar te zijn en uiteindelijk zal één van de dames de vakantie niet overleven.
Al direct na het plannen van het verblijf in het chateau sluipt de ongeloofwaardigheid het verhaal binnen. Margo is als enige oprecht kapot van verdriet door de dood van haar man en komt door haar depressie en haar pillen eigenlijk nog nauwelijks haar bank af. Ze kan het niet opbrengen om in het gezelschap van anderen te zijn, maar besluit wel om op vakantie te gaan met twee vrouwen die ze slechts eenmaal heeft ontmoet. En dat is nog maar het begin, want de ongeloofwaardigheid blijft Het chateau het hele verhaal parten spelen. Motieven voor gedrag zijn óf onduidelijk óf onbegrijpelijk, de plot en ontknoping zijn rommelig en deels voorspelbaar. De snelle perspectiefwisselingen tussen de vrouwen maakt het lastig voor de lezer om de draad vast te blijven houden; zelfs halverwege het boek is het nog steeds een struikelblok om de drie uit elkaar te houden. Meeleven met de personages is er ook al niet bij, want Van Vuuren heeft ze alle drie vlak en onsympathiek neergezet. Wanneer één van de weduwen wordt vermoord doet de lezer dat vrijwel niets. Na de moord komt oude bekende rechercheur Britt van Dijk in beeld. In haar eentje en inmiddels hoogzwanger tracht ze, al breiend, de moordenaar te vinden. Het onderzoek stelt weinig voor en bestaat meer uit toeval dan uit vakkundig speurwerk. Dit had beter weggelaten kunnen worden, het voegt niet veel toe aan het verhaal.
In de persoon van kunstenaar Christiaan Boon probeert Van Vuuren de lezer nog op het verkeerde been te zetten, maar eigenlijk is die moeite tevergeefs. Na het nodige kunst en vliegwerk grijpt rechercheur Britt van Dijk de werkelijke moordenaar in de kraag en worden wat losse eindjes op een onbevredigende manier aan elkaar geknoopt.
Het chateau is een zomerthriller, wellicht bedoeld om de lezer op het strand enkele uren mee te vermaken. Alleen wanneer de lezer inderdaad in de vakantie gemakkelijke lectuur wenst zonder al te veel verwachtingen te koesteren ten aanzien van plot, spanning en geloofwaardigheid, is deze thriller in zijn opzet geslaagd. | 0neg
|
Het wordt meer gewoonte dan uitzondering dat schrijvers voor hun auteurschap in de filmindustrie werkzaam zijn geweest. Zo ook de Amerikaan Patrick Flanery die, na zijn carrière in de filmindustrie naar Engeland is verhuist. Na zijn debuut Absolutie, verscheen in 2013 Gevallen land.
In gevallen land zijn in eerste instantie de gebeurtenissen rond het landgoed Poplar Farm de rode draad in het verhaal. Tot de invloedrijke familie Van Washington behoorlijk is uitgedund en de erfgename Louise, uit geldgebrek de hoeve moet verkopen. Paul Krovik gaat als projectontwikkelaar aan de slag en moet ook lijdzaam toezien dat het verkocht wordt aan het gezin Nathaniel Noailles met zijn vrouw Julia en zoon Copley. De zoon heeft een ontwikkelingsachterstand en ontdekt dingen in het nieuwe huis die zijn ouders echter niet geloven.
Het wordt van kwaad tot erger en Louise, die zelf geen vlees meer op haar botten heeft, trekt bij het gezin in.
De werkgever van Nathaniel blijkt veel meer over zijn gezin te weten dan hij veronderstelt en probeert invloed over hem te krijgen. Het eens zo gelukkige leven in Poplar Farm verandert langzaam naar een hel en is voor niemand meer echt een thuis.
Gevallen land is niet een echte thriller maar een psychologisch drama. De spanning die wordt gecreëerd vloeit meer voort uit de onderlinge reacties op de gebeurtenissen tussen de bewoners dan uit gevaarlijke situaties. Als er een zelfreflectie van achtereenvolgens Nathaniel en Julia wordt beschreven, blijkt dt beider jeugd een groet invloed heeft op alles wat er in Poplar Farm gebeurt. Het een wordt met het ander geassocieerd en uiteindelijk volgt er dan een dramatische ontknoping die feitelijk geen oplossing genoemd kan worden maar een einde betekent aan heel de situatie. Het verhaal is tamelijk langzaam en het einde fleurt je niet echt op. Met andere woorden, Gevallen land is geen verhaal voor een regenachtige, sombere periode.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 1 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 3 sterren | 0neg
|
Wat was dit boek voor mij een tegenvaller! Ben echt blij dat ik de andere twee boeken eerst heb gelezen. Heb het met moeite doorworsteld en dan alleen nog uitgelezen om toch te weten wie nu de dader is. Als ik Het laatste offer eerst had gelezen dan had ik de andere twee nooit meegenomen uit de bib om te lezen en dat zou dan zonde zijn geweest want die zijn dan wel schitterend, vooral De zondares. Voor mij zeker geen aanrader | 0neg
|
Heilige steen is het tweede boek in de Dossier Oregon-reeks, met opnieuw Craig Dirgo als coauteur.
Juan Cabrillo, president-directeur van de Corporation, een huurlingenorganisatie die tegen betaling zijn diensten aanbiedt aan diverse klanten zoals de CIA en enkele rijke emirs, moet een net opgegraven hoogradioactieve meteoriet onderscheppen in Groenland. De steen wordt echter voor zijn neus weggekaapt door een Al-Qaida-achtige organisatie, die Londen wil wegblazen door middel van de steen in combinatie met een eerder gestolen kernwapen. Ook een verbitterde miljardair, die de dood van zijn zoon wil wreken door de islam een fatale klap toe te brengen, jaagt op de steen. Cabrillo en zn team, aan boord van hun varende uitvalsbasis Oregon, wacht de lastige klus om de wereld te redden.
Met een totaal gebrek aan nuance en een zin voor overdrijving en imperialisme die zijn gelijke niet kent, een probleem waar blijkbaar wel meer Amerikaanse schrijvers last van hebben, dist Cussler ons met Heilige steen een verhaaltje op dat bol staat van de ongeloofwaardigheden: zo is er de meteoriet, een gladde, zo goed als perfecte bol, van 45 kg (pag. 12). Cabrillo strooit (niet: kleeft) hier een zakje zand over dat in wezen microscopische zendertjes zijn en waardoor de steen gedurende ¾ van het verhaal te volgen is op de monitor! Met het hele gewicht in een doos, afgeschermd met loden platen, wordt er de halve wereld mee afgezeuld alsof de zwaartekracht er geen vat op heeft. En als het nodig is voor de spanning (de overstap op de trein) vergeet Cussler/Dirgo eventjes dat de zendertjes er nog zijn.
Net zo ongeloofwaardig wordt er met de kernbom omgesprongen. De kist van 1x1x1,5m wordt ongezien door twee terroristen in no time uit het ruim van een schip gejat en belandt op het laatst in de zijspan van een motor.
De dommigheden stapelen zich op. Uitgerekend de dokter van het Oregonteam waagt het om Cabrillo, die de meteoor misschien vijf minuten te zien kreeg, te vragen of hij enig idee wat voor virus het kan zijn dat eventueel in de ruimtekei verborgen zit want wellicht kan zij een serum voorbereiden Vijftig Engelse ponden blijken niet voldoende om in een afgeleefde pub drie rondjes van telkens één Guinness en één Ouzo te betalen. Een thermosfles die vanuit een vliegtuig kletterend op het asfalt wordt gedropt breekt niet. Lekker bakkie koffie!
Om de ergernis van de lezer nog een beetje verder in het rood te laten klimmen krijg je ook nog enkele hoogstaande grappen voorgeschoteld zoals: Head and shoulders, zei King door de headset. Heb je roos dan? reageerde Adams. Nee, tussen hoofd en schouders, antwoordde King, daar neem ik dat mormel te grazen. (pag. 307) Ha, ha, ha!
En als je dan ook nog eens een paar taalkundige blunders (Overholt had zich opeens [
] iets [
] herinnert.) te verwerken krijgt, haak je definitief af.
De Corporation lijkt wel een real life versie van de Thunderbirds alleen moeten de personages uit het boek qua uitdrukking en diepgang onderdoen voor hun collegas uit de animatiereeks. Als je al de tijd die wordt besteed aan de talrijke verplaatsingen aftrekt van het geheel, blijft er maar weinig over van de actie.
In welke mate Cussler verantwoordelijk is voor deze miskleun, dan wel co-auteur Craig Dirgo is onbekend. Maar Cusslers reputatie als meesterverteller krijgt hiermee wel een flinke deuk. Misschien beleven minder kritische lezers in de leeftijdscategorie 10-15 hier wel een hoop lol aan. Toch vrees ik dat Cussler beter tijdig stopt en de eer aan zichzelf houdt! | 0neg
|
Voor mij een mindere Maeve Binchy, het verhaal is ongeloofwaardig en ik heb gedurende het boek ook weinig binding gevoeld met de vele personages. Het mist gewoonweg die diepgang om mee te zijn in de leefwereld van Lena. Voor mezelf was ik blij dat ik het boek eindelijk uit had. Maar als trouwe fan van haar boeken zal me dit zeker niet tegenhouden om er nog te lezen. | 0neg
|
Ik kreeg ook dit ebook voor een recensie maar kon het voorlopig niet uitlezen. Het begin moest ik al enkele keren lezen want ik vond het zo raar geschreven en moeilijk te volgen. En dat werd niet beter. Als ik zo moet worstelen met een boek lees ik het liever niet verder.
Ik kan er niet veel verder over zeggen omdat ik het boek niet uitgelezen heb maar hopelijk zijn er wel liefhebbers van dit boek over een autistische jongen waarvan zijn beste vriendin in coma ligt en geen raad meer weet met wat hij nu verder moet doen.
Ik geef het boek dus helaas maar 1 ster | 0neg
|
Galgenveld is het eerste deel van een vierluik onder de gezamenlijke noemer De Noordzeemoorden. Deze thriller is tevens het honderdste (!) leesclubboek van Crimezone met meer dan honderd deelnemers. Isa Maron (1965) is hiermee niet aan haar proefstuk toe, ze heeft al vijf boeken op haar naam staan. Ze schrijft bij voorkeur over gewone mensen die in bizarre omstandigheden verzeild raken en dan extreme beslissingen nemen. Haar uitgever en het AD sloegen de handen in elkaar en zorgden voor een unieke en nooit geziene promotiecampagne voor Galgenveld. Resultaat: drie bookazines met een totale oplage van 1,5 miljoen exemplaren die gratis bij het AD aan hun lezers werden aangeboden.
Kyra Slagter, een 19-jarige scholiere die voor haar eindexamen staat, is helemaal in de ban van de misdaad en het werk bij de politie. Ze wil forensische recherche gaan studeren en heeft de ambitie haar sinds vier jaar spoorloos verdwenen zus terug te vinden. Wanneer in Amsterdam-Noord het lijk van een man aan een lantaarnpaal wordt gevonden, krijgt Kyra onmiddellijk een tip en is ze bij de eersten op de plaats delict. Helemaal niet naar de zin van rechercheur Maud Mertens. De vastberaden maar overmoedige studente herkent trouwens de dode man als Marc Gaullier, haar docent kunst. De politie staat voor een loodzware opdracht, zeker wanneer een tweede lijk ontdekt wordt, een moord die duidelijk door dezelfde dader is gepleegd. De scherpzinnige Kyra gaat mee op onderzoek, ondanks de onwil van de politie. Deze jonge dame is vastberaden om de moordenaar op te sporen. Maud Mertens, die het onderzoek leidt met collega Niels, ergert zich mateloos aan het gedrag van Kyra. Toch stelt ze vast dat de studente nuttige informatie aanbrengt.
Een vindingrijke en zelfs roekeloze studente van 19, haar vermiste zus, een ervaren en bedachtzame rechercheur en een meedogenloze moordenaar zijn de belangrijkste personages in deze thriller. Isa Maron neemt herhaaldelijk een loopje met de geloofwaardigheid, ze laat het toeval een dankbare rol spelen. Het verhaal heeft iets weg van een Young Adult waarbij de staccato-schrijfstijl ongetwijfeld niet bij iedereen in goede aarde valt. De auteur slaagt er wel in de hedendaagse samenleving te typeren en schept een duidelijk beeld van de dagelijkse realiteit; het leven zoals het is.
Zoals de dreigende zee op de cover laat doorschijnen, zo is eveneens het verhaal an sich: meedogenloos. Dit is hét woord bij uitstek dat de moordenaar steeds herhaalt om zichzelf aan te moedigen. Twee verhaallijnen lopen gestroomlijnd naast elkaar, waarbij het cursief gedrukte deel tot een hoger niveau behoort. Jammer genoeg vervalt de auteur te vaak in zinloze herhalingen, die een irriterend effect kunnen veroorzaken. Met uitzondering van grof taalgebruik, zoals vloek- en scheldwoorden, is Galgenveld aangenaam om te lezen, vlot en hedendaags geschreven. Ook als duidelijk is wie de dader is, blijft de ontknoping voldoende spannend.
Volgens haar uitgeverij behoort Isa Maron met Galgenveld intussen tot het rijtje van beste thrillerschrijfsters van Nederland. Dit schept echter te hoge verwachtingen. De lat moet bij het schrijven van de volgende delen veel hoger worden gelegd. | 0neg
|
De schrijfstijl is ongeveer te vergelijken met Suzanne Vermeer. Echt speciaal is het niet, maar leest snel, en het is makkelijk te begrijpen. De fout die al vermeld was had ik ook opgemerkt. Een beetje raar soms.
Ik vond het verhaal soms een beetje zozo aanvoelen. Leuk voor tussendoor om snel iets te lezen. | 0neg
|
De Campus heeft als genre literaire thriller meegekregen. Thriller zou je het kunnen noemen, maar literair zeker niet. Weinig diepgang, geen karakter ontwikkeling. De gebeurtenissen sluiten niet logisch op elkaar aan. Toch vermakelijk om te lezen. Gewoon even tussendoor. | 0neg
|
Dit tweede deel van de 'Vijftig tinten' is eigenlijk nog slechter als het eerste deel. Er gebeurt nagenoeg niks en alles draait om de "duistere sexuele fantasieën - wat die ook moge zijn. Nadat Anastasia er genoeg van had en Christian verlaten heeft, komen ze in dit deel vrij snel weer bijelkaar.
Het verhaal gaat direct verder met een verschil van een paar dagen.
Het zijn eigenlijk weer allemaal herhalingen en haar "innerlijke godin" komt weer ruimschoots aan bod. Ze valt weer geregeld "in duizend stukjes" als ze haar hoogtepunt bereikt. Ik wilde alle clichee's opnieuw vermelden, maar ik laat dit maar open voor de lezers. Als ik de moed kan opbrengen ga ik nog het laatste deel lezen omdat mijn vriendin het boek hier gebracht heeft en graag wil dat ik hem het eerst ga lezen en daarna zij. Ik moet hier nog even over nadenken. | 0neg
|
Spannende titel, prachtige mysterieuze omslag Mooi kleurgebruik wat het geheel spannend laat lijken. De samenvatting op de achterflap klinkt veelbelovend en dan begin je te lezen....
Een verhaal over Trevor een miljardair waarvan zijn vrouw bij een ongeval is overleden en waarvan zijn dochter vermist is. Na een periode van depressie en het niet kunnen omgaan met het verlies van haar moeder is ze opeens spoorloos.
Patrick en Angela zijn twee hele goede privé detectives en aan hun de taak om Desiree de verloren dochter te vinden. Want vermist is ze...of toch niet? Zit het verhaal anders?
Het verhaal is goed, de personages zijn interessant maar niet uniek , de omgeving waarin het boek zich afspeelt worden duidelijk en beeldend weergegeven en toch...kan het boek mij vanaf het eerste hoofdstuk niet boeien. Op een of andere manier bind het verhaal zich niet vast aan mijn intresse en lijkt het wel of het niet volledig tot ontwikkeling komt. Losse hoofdstukken en kleine verhaallijntjes door het boek heen kunnen het geheel met elkaar niet vinden.
Het verhaal is zeker niet slecht , alle ingrediënten om er een spannend verhaal van te maken zitten er in maar er mist iets. En dat iets? dat is de wil en drang om absoluut verder te lezen.
Op het eind word het iets beter en spannender maar ook wel weer redelijk voorspelbaar.
regelmatig heb ik het boek weggelegd omdat mijn ogen gewoon dichtvielen. Ik heb er ook best lang over gedaan voor mijn doen.
Nee het is geen boek wat me bij zal blijven maar waar dat nou aan ligt? Misschien te saai geschreven , misschien is het een verhaal 1 uit een dozijn. Kortom het is niet slecht maar een thriller mag toch echt wel meer hebben dan dat. | 0neg
|
Ik weet niet goed wat ik van dit boek moet denken. Enerzijds is het natuurlijk een kort verhaal dus kun je niet teveel diepgang verwachten. Anderzijds komen er hier wel heel erg veel personages in voor.
Er gebeurd ook heel erg veel, vader is aan het werk in een of andere exotische haven, de man van de buurvrouw word doodgeschoten in de trein, de autistische zoon van de buurvrouw word opgehaald. Hij moet een pleister en hoopt nog steeds dat de man van de scooterfabriek hem een keer meeneemt.
Het verhaal zit wel goed in elkaar, maar het is teveel en te snel. Niets voor mij. | 0neg
|
David Lynch ben ik niet tegengekomen.
Het begon wel leuk & aardig, wat heen en weer springen in de tijd en de introductie van de ietwat mysterieuze Renger.
Maar daarna verzand het wat mij betreft allemaal vrij snel. Er wordt meer tijd in de Friese Wouden in de jonge jaren doorgebracht (en daar is op zich niks mis mee) maar het wordt al gauw vrij eentonig. Ik zat een beetje te wachten op wat nou het grote schrijversverdriet was wat heit de schrijver aangedaan had. Heit was wel eens wat chagrijnig, dat was het wel zo'n beetje.
Op het moment dat heit komt te overlijden en de eerste reactie van de hoofdpersoon was "dat kan niet, want nu komen we er nooit achter waar hij zijn geld verstopt heeft" was de Vries mij echt helemaal kwijt. Vrij bizarre en vooral erg nare reactie op de dood van zijn vader, en dat was niet omdat hij zijn vader zo’n klootzak vond, want de hoofdpersoon houdt duidelijk van zijn vader.
En nadat een bladzijde of wat verder kort na de dood van zijn vader diens bankboekjes tevoorschijn kwamen en elke vette spaarrekening met veel gejuich en jolijt begroet werd was ik er eigenlijk wel helemaal klaar mee. Met moeite en enige tegenzin heb ik het boek uitgelezen.
Het zijverhaal over Renger blijkt niks toe te voegen, de schijn van mysterie blijft schijn en de belofte van een verrassing wordt niet waargemaakt.
Dat geldt ook voor de episodes over de melkfabriek waarin één of andere derderangs mooipratende kunstenaar de hoofdpersoon naar de mond praat die zich dat maat wat graag laat welgevallen. Er heeft iets plaatsgevonden. Mooi. Maar wat? Dat vertelt de Vries niet. Zaaddodende pasta literatuur deel II.
Uiteindelijk blijkt het een gezapig verhaal over een wat zeurderig typ wat te vaak zwelgt in zelfmedelijden, die zichzelf beurtelings onderschat maar vooral overschat. Erg mooi geschreven vond ik het ook niet. Al met al een zwaar tegenvallend boek, het woord vervelend komt in meerdere opzichten bij me naar boven. | 0neg
|
Gezien de vele goede recensies van deze schrijfster viel dit boek mij enorm tegen. Niet alleen vanwege de schrijfstijl maar je leert de personages niet kennen, het verhaal en het plot zijn erg voorspelbaar en de spanning ontbreekt volledig. De karakters Sam en Sophie zijn nog wel erg jong voor de verantwoordelijkheden die ze nemen.
Ik vraag me ook af wat de voorwaarden zijn om je boek een literaire thriller te mogen noemen.
Het heeft het gewoon net niet en denk dat dit boek eerder thuishoort in de young adult | 0neg
|
Het verhaal is best aardig, maar de schrijfstijl is belabberd. Het kostte de nodige moeite om door te lezen omdat de schrijvers de interpunctie vrijwel helemaal achterwege laten. Ook expres verkeerd geschreven woorden ontbreken niet. Dit is vast gedaan uit goede overwegingen, maar ik heb hierdoor geen zin meer om door te lezen. Wat was ik blij dat het uit was! | 0neg
|
Het boek maakt de belofte niet waar. Een vrij oppervlakkig geschreven familieverhaal met een groot “Joop ter Heul” karakter. Karakters zijn niet uitgediept, historie wordt nauwelijks aangeraakt en als klap op de vuurpijl doet Prins Bernhard zijn intrede met een bizarre buitenechtelijke relatie. Geen geheim dat hij dezen gehad heeft maar de beschrijving van deze relatie tart alle realiteit. Kansen om te belichten hoe de “upperclass” zich al dan niet heeft aangepast aan de veranderende maatschappelijke verhoudingen, de beide wereldoorlogen etc zijn niet gebruikt om er een daadwerkelijk interessant boek van te maken.
Kortom teleurstellend en eigenlijk zonde van mijn geld. | 0neg
|
Het meest bijzondere aan dit boekenweekgeschenk is dat de sleutel-scene eruit wel eens récht voor mijn voordeur kan hebben plaatsgevonden. Die sleutelscène draait er namelijk om dat de vader van hoofdpersoon Arthur (natuurlijk kweker in Velp, want Jan ‘graaft zich autobio’, zoals te doen gebruikelijk) op een bepaalde dag weg fietst om nooit meer terug te komen. De jonge Arthur rent zijn vader nog achterna, van de Schonenbergsingel de Hoofdstraat op en vindt dan ergens tussen deze plek en Bronbeek (al deze toponiemen worden dus genoemd!), alleen nog de gabardine jas terug van zijn vader; natuurlijk de jas uit de titel. En wat wil het toeval, precies in dit stukje Velp woon ik dus ook!
Daarmee is evenwel meteen het beste verteld van dit boekje, want helaas, heel erg goed is het verder allemaal niet. En dat is nog een understatement. Het verhaaltje heeft erg weinig om het lijf en zal ik daarom maar niet samenvatten. Het lijkt in ieder geval niet zozeer een ode te zijn aan ‘de vriendschap’, zoals de achterflap jubelt, maar eerder een ode aan het werk van Jan Siebelink zelf, als een echo die resoneert uit zijn complete oeuvre. Want ja, al dat autobiografische geneuzel van hem kennen we toch inmiddels wel: hier heeft hij al eindeloos over geschreven…
En zo is de sleutelzin in dit boekje volgens mij die waarin Edwin tegen Arthur (Jan’s alter-ego) zegt: “Je hebt maar één verhaal. Daar zit alle materiaal.” Precies dit vat namelijk haarscherp niet alleen dit boekje, maar ook Jan Siebelink’s hele schrijverschap samen.
Kortom is dit een behoorlijk mislukt boekenweekgeschenk van een te ijdele en zelfgenoegzame schrijver die alleen maar wat smakeloze kliekjes opdient. | 0neg
|
Van dit boek weet ik niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het duurde echt even voordat ik in het verhaal zat. Het begin was voor mij wat verwarrend en daardoor langdradig. Nadat ik wat verder in het verhaal zat vond ik het beter worden. | 0neg
|
Ik kan helaas geen twee en een halve duim geven anders had ik dat gedaan. Ik heb het nu maar naar beneden afgerond. Kortom: ik was er niet kapot van. Niet mijn soort boek. Te flauw. | 0neg
|
Gisèle is glazenierster en schilderes. Ze heeft contact met andere kunstenaars waaronder dichter Adriaan (Jany) Roland Holst. Tussen hen ontstaat een zielsverwantschap en ook delen ze het bed met elkaar. Jany kan niet zonder vrouwen en gaat regelmatig met verschillende vrouwen naar bed. Actrice Mies Peters is zijn meest geliefde vrouw. Mies is getrouwd met Paul en heeft een dochtertje. Ze scheidt van Paul en haar dochtertje wordt bij twee tantes ondergebracht. Jany en Mies zijn veel samen, maar dan breekt de oorlog uit. Mies knoopt connecties aan met een Duitse officier en ook daar deelt ze later het bed mee.
Paul is lid van de NSB en denkt dat hij er goed aan doet om zich bij het Vrijwilligerslegioen aan te sluiten. Hij vertrekt naar Rusland en via brieven houdt hij Mies op de hoogte.
Gisèle neemt onderduikers op. Met Buri krijgt ze een verhouding.
De honger doet zijn intrede en op en uiteindelijk komt Gisèle verzwakt in het ziekenhuis terecht.
Deze op ware feiten gebaseerde roman komt traag op gang. In het begin is Jany de hoofdpersoon en gaat het voornamelijk over Jany en zijn seksleven. Ik kon er moeilijk doorheen komen. Het boek wordt boeiender als de oorlog begint en wordt het verhaal emotioneler, vooral tegen het eind.
In het begin kon ik er bijna niet doorheen komen. Het werd vervelend om steeds te lezen over de seksuele escapades van Jany.
2 en een halve ster | 0neg
|
De boeken van Colin Forbes brengen eigenlijk niets nieuws meer: weer gaat Tweed met zijn assistente Paula en de andere bekenden zoals Marler, Bob Newman en de helpers Pete en Harry op boevenjacht. Dit keer blijven ze voornamelijk in Engeland, waar ze op zoek gaan naar de moordenaar van een bejaarde vrouw, die eigenaresse was van een goed bekende staande privébank. Heeft één van haar familieleden hiermee te maken; wellicht een zoon van haar die graag zelfd directeur wilde worden?
Zoals alle boeken van Forbes leest ook 'Machtsgeld' heel vlot weg. Maar toch begin ik me langzamerhand een beetje te ergeren aan de manier waarop de auteur zijn personages neerzet; ze komen af en toe wel erg raar uit de hoek om maar in het plaatje te passen van 'zoek de boef'. | 0neg
|
Ik vond het maar matig. Het verhaal en de plots waren te zwak om het een goede thriller te maken. Ik heb in heel het boek geen enkel moment gehad dat ik echt in spanning zat te lezen. Af en toe waren er wel eens grappige dialogen en het boek leest wel vlot, maar dat is voor mij niet genoeg om van een geslaagd boek te spreken. | 0neg
|
Als fan van Deon Meyer wilde ik dit boek hebben…nou het verhaal van Deon Meyer valt een beetje tegen, het is wel heel erg kort!
Ook vind ik de verhalen van de meeste anderen niet zo. Erg kort en gewoon niet zo leuk. Natuurlijk het boek heet ook kort maar de twee eerste verhalen waren echt flink lange verhalen. Die vond ik ook meteen het leukste!
Het verhaal van Frederick Forsyth over de jongeman die bij de indianen had gewoond vond ik prachtig. Natuurlijk totaal onmogelijk dat iemand 100 jaar slaapt, maar daarom niet minder leuk.
Ook het verhaal van Sharon Bolton over agente Lacey Flint vond ik erg leuk en spannend. Mede door dit verhaal ben ik deze schrijfster op gaan zoeken en wil ik zeker haar boeken over Lacey Flint gaan lezen. Dus al met al toch iets leuks uit het boek gepikt. | 0neg
|
ik heb dit boek geleend bij de bieb, omdat ik het gevoel kreeg dat het kon vriezen of dooien met dit boek, gezien de sterk uiteenlopende reacties er op (bij bol). het wordt als geweldig of als erg tegenvallend ervaren. ik wilde het niet zomaar kopen.
ik heb de eerste 62 blz. gelezen en nog stukken door het boek heen. daarna heb ik het terzijde gelegd (iets wat ik niet snel doe): ik heb een beetje het gevoel alsof ik in de maling genomen wordt met dit boek, kan het niet serieus nemen. enerzijds lijkt het lollig en lichtvoetig te moeten zijn, anderzijds moet het lijken alsof deze vrouw toch serieus naar zichzelf op zoek is. maar het komt allemaal niet zo aan. uiteindelijk blijft het steken in een vrolijk ervaringsverslag van omstandigheden, lijkt het. en ik bleef me overal afvragen waar de schrijfster heen wilde met dit boek. ik voelde me alle kanten op geslingerd en kreeg de verbinding niet.
op zich niet eens gek. het lijkt me nogal moeilijk om een boeiend boek te schrijven voor een breed publiek waarin je al je ervaringen aan bod wilt laten komen over zowel je reis, als je proces (zonder je hele hebben en houden aan de wereld te gaan tonen)en het ook nog eens aantrekkelijk wilt houden voor de lezer, (zodat het verkocht wordt?).
heeft deze schrijfster te veel gewild? | 0neg
|
In 2008 speecht Joanne Rowling (1965) voor afgestudeerde Harvard studenten. De speech wordt zo mooi gevonden dat deze wordt uitgegeven in boekvorm. Wat belangrijk is bevat de Nederlandse vertaling ervan, vertaald door Sabine Mutsaers. J.K. Rowling kennen we natuurlijk allemaal als schrijfster van de fantastische Harry Potter-reeks.
In haar toespraak geeft Rowling de studenten twee boodschappen mee. Als eerste: ‘omarm je falen’, want je zult dit onvermijdelijk tegenkomen in het leven. Ook geeft falen inzicht in jezelf. De tweede boodschap gaat over verbeeldingskracht. Volgens Rowling is de magie van ons bestaan dat wij ons iets kunnen verbeelden. Rowling bedoelt met verbeeldingskracht niet alleen het hebben van een rijke fantasie maar ook de mogelijkheid om je te kunnen verplaatsen in een ander. Door je te verplaatsen, kun je je betere omstandigheden voorstellen. En als je je dat kunt voorstellen, dan kun je deze omstandigheden ook realiseren. Een liefdevolle boodschap. “De meest memorabele en ontroerende speech die ik ooit heb gehoord.”, zegt Drew Gilpin Faust, directeur van Harvard. Gehóórd, zegt Gilpin Faust. En dit is precies waar het knaagt. Deze speech moet je gaan bekijken, beluisteren, zodat je je de mimiek van Rowling ziet en haar wisselwerking met het publiek. De toespraak uitgeven in een boek heeft geen meerwaarde.
De toespraak is, als je hem bijvoorbeeld bekijkt via YouTube, veel krachtiger dan in boekvorm, al komt dit mogelijk ook door de taal. Je ziet en hoort de speech immers in haar oorspronkelijke taal: Engels. De humoristische toon, de intonatie en de twinkeling in de ogen van Rowling brengen het verhaal veel meer tot leven, dan vanaf papier. In een speech vertel je op korte, krachtige en pakkende manier je boodschap. Met een boek als medium heb je juist de mogelijkheid om de diepte in te gaan en onderwerpen verder te verkennen. Dat mist in dit boek. Aan thema’s als ‘falen omarmen’ zijn door vele schrijvers al hele boeken gewijd. Dit boekje biedt als aanvulling op deze boeken, geen nieuwe inzichten, terwijl de speech opzichzelfstaand wel opvallend en mooi is.
Dit gezegd hebbende, is Wat belangrijk is wel een heel mooie uitgave. Op iedere bladzijde staat een klein stuk tekst met een prachtige illustratie erbij in rood, wit en zwart. Het is daarmee een mooi cadeauboekje om weg te geven. Er is dus niets mis met de liefdevolle boodschap, toch gaat de voorkeur bij deze toespraak er naar uit om deze te bekijken. Het is en blijft een speech. | 0neg
|
Eigen recht beschrijft de dag die voor advocatenkantoor Meter, Holtzius en Van Dalem onvergetelijk zou moeten worden. En dat wordt het dan ook, maar om redenen die niemand vooraf had kunnen bedenken. Enkele uren voordat de fusie met een ander Amsterdams advocatenkantoor zou worden beklonken, worden de drie advocaten geconfronteerd met de geheimen uit hun studietijd. Een journalist - een oud studiegenoot - verschijnt ten tonele en eist een half miljoen euro in ruil voor het laten verdwijnen van een schadelijk manuscript.
Zo op het eerste gezicht een stevig plot, waar ik dan ook met hoge verwachting aan ben begonnen. Helaas, Koetsier weet mij op geen enkele manier te pakken. De verhaalopbouw is vrij rommelig. Er wordt alsmaar geswitched tussen de dag en fragmenten uit het manuscript, het levensverhaal van ene Maria, op een wijze die alleen maar verwarrend werkt. Koetsier besteedt veel aandacht aan zaken waarvan ik nog steeds geen idee heb wat ze ertoe deden in het verhaal. Iedereen doet het met iedereen op onbegrijpelijke momenten en de raarste plaatsen. De auteur heeft veel oog voor details, maar te weinig oog voor de werkelijkheid. Want waar blijft bijvoorbeeld de politie na de ontdekking van de eerste dode?
Paul Koetsier heeft gegokt, maar niet gewonnen. De karakters zijn te gemaakt, het verhaal te weinig overtuigend en het uiteindelijke complot ligt er te dik bovenop. Een ster voor de moeite. | 0neg
|
Een vrouw heeft net haar manuscript ingeleverd bij haar uitgeverij. De ochtend erna valt haar ene been eventjes uit. Ze moet allerlei onderzoeken in het ziekenhuis ondergaan en haar nieuwe fysieke toestand leidt er toe dat ze het manuscript gaat herlezen en ze het niet goed meer vindt.
Was het daar maar bijgebleven, een afgekeurd manuscript. Want waarom dit boek is uitgegeven is een raadsel. Een lezer verwacht een mooi verhaal om in op te gaan als hij een roman koopt, geen gezever over een schrijfproces. Dan voelt hij zich bekocht. Als auteur heb je een grotere plicht naar je lezers. Vertellen hoe je boek tot stand is gekomen doe je maar achteraf in een interview. Niet in je boek zelf. Het is een zwaktebod, een gebrek aan fantasie en romans die verhalen over schrijven zouden verboden moeten worden.
We moeten veel fragmenten door van het ingeleverde manuscript, dat autobiografisch is. "Ik had bijna twee jaar lang gehoorzaamd aan mijn eigen dwingende verzoek (…) mijn geschiedenis aan de hand van zich aandienende herinneringen te ordenen, er vorm aan te geven zodat ik overzicht, wellicht zelfs inzicht kreeg in en daardoor greep op mijn leven."
Dat is een prima reden om een dagboek te beginnen. En het daar lekker bij te houden. De lezer heeft niets aan de ontdekkingstocht die tot het besef leidt dat het oorspronkelijke manuscript niet goed genoeg is. Als het niet goed is, publiceer het dan niet!
Even verderop staat dit: "Het meisje van toen schreef een boek. Ze schreef zonder het te weten waar het naartoe ging, wat haar geheugen haar zou aanreiken (…)" Inderdaad, want het gaat helemaal nergens heen. Geen best uitgangspunt, volgende keer toch maar van tevoren een plot opstellen en uitdenken.
Ook de taal is tenenkrommend en clichématig: "De nacht na de uitval kwam het dier dat angst heet uit de kooi waarvan de deur die dag ontgrendeld was geraakt en op een kier stond." Really? Of deze: "Een engel – je bewaarengel – daalt kort na je geboorte uit de hemel of het heelal neer en blijft naast je zweven om je te beschermen en veilig door het leven te loodsen." Ai.
Na het doorworstelen van het manuscript met een extreem hoog Libelle-gehalte concludeert de hoofdpersoon dat ze zich haar hele leven heeft grootgehouden. En door die levensinstelling geen echte emoties in het manuscript heeft kunnen toelaten. Niet de kern heeft weten te raken. Nu, door de uitval van haar been, is ze opeens met haar neus op haar eigen eindigheid gedrukt. Rijkelijk laat op je zestigste. Ongeloofwaardig laat. Zeker voor iemand die over de hele wereld heeft gereisd en in gevaarlijke situaties heeft verkeerd.
Ze besluit het manuscript terug te halen van de uitgeverij. Was ze er toen maar verder aan gaan werken en hadden ze dát maar uitgegeven. Fleur Bourgonje (1946) heeft voldoende schrijfervaring om een interessanter verhaal af te leveren dan dit. | 0neg
|
Dit is het premiere boek voor mij van dit schrijverspaar. Ik zou eerst Onderhuids kopen, maar doordat die overal was uitverkocht en ik geen zin had om 4 dagen te wachten besloot ik dit boek maar eens te huren. De eerste pagina begint goed, en houd je meteen in je greep. Maar om de lezer de eerste 50 pagina's alleen in de gedachten van de ik-persoon te plaatsen, lijkt het vooruitzicht iets minder, zeker als je bedenkt dat de ik-persoon in die pagina's blind is en niet kan bewegen.
Als je dacht dat het verhaal eindelijk op gang kwam blijkt het tegendeel waar te zijn. Terwijl het in bijna 320 pagina's geschreven is, zou het net zo goed het formaat van een gemiddelde baantjer kunnen hebben. Ik las het boek vooral uit omdat ik wilde weten of het misschien een verrassend sterk einde had. Helaas was dit naar mijn mening absoluut niet het geval.
Verder vind ik de manier hoe de schrijvers beginnen aan het einde te erg rusten op een zeer ongeloofwaardige wending. Zelfs Abbie blijkt niet altijd even realistisch weergegeven. Er vormen zich gebeurtenissen die je zou kunnen vergelijken met een 10 jarige Harry Potter die zich al erg volwassen gedraagt en nooit in zijn neus peutert, aan poep-en-pies-humor doet of krijsend over het schoolplein tikkertje doet met zijn vriendjes. | 0neg
|
"Eenzame Prooi", de Nederlandse versie van "Insidious Intent", is al weer het tiende deel uit de serie die Val McDermid creërde rond profiler Tony Hill en detective Carol Jorden. De serie werd succesvol bewerkt voor televisie en was ook in Nederland te zien. Wordt "Eenzame Prooi" het laatste boek rond duo Tony en Carol?
De manier waarop het boek eindigt, deed mij denken wat Agatha Christie uithaalde met Poirot en Miss Marple. In een interview met de Guardian beloofde McDermid, dat het duo niet zou komen te overlijden, maar het zou wel even duren voor er een eventueel vervolg zou komen.
De aanleiding van mijn associatie met Agatha Christie? Haar verzoek aan het eind van "The Mousetrap". Aan het einde van de versie van "Eenzame Prooi" die ik las, doet Val McDermid eenzelfde soort verzoek aan de lezer: "verklap het einde niet".
We gaan het dus niet hebben over hoe "Eenzame Prooi" eindigt; maar einde van de reeks? Heeft McDermid het helemaal gehad met haar succesvol duo? Misschien; hoewel lezers van "Eenzame Prooi" begrijpen dat er ook een andere aanleiding kan zijn, dat het wellicht even gaat duren voor er weer een boek verschijnt rond duo Tony Hill en Carol Jordan.
Het boek zelf is opgedeeld in een aantal delen. De gebeurtenissen spelen zich af in Yorkshire en beslaan een periode van een paar maanden. Behalve de belangrijkste verhaallijn, zijn er andere "sub-plots". Alle verhaal-lijnen draaien echter om de thema's liefde en wraak.
Carol Jordan, Tony Hill en leden van het team krijgen te maken met persoonlijke problemen en zaken als afpersing, identiteitsfraude en internet misbruik. De hoofdlijn is natuurlijk de jacht op een moordenaar.
De lezer valt gelijk met de neus in de boter. Het eerste hoofdstuk start met het eerste slachtoffer dat niet lang meer te leven heeft. De volgende korte hoofdstukken wisselen van perspectief. Dit verhoogt niet alleen de spanning, maar lezers die onbekend zijn met de serie en wat er eerder is gebeurt, raken zo snel bekend met hoofdpersonen en team.
Voordeel van dit wisselend perspectief is ook, dat de lezer af en toe "in het hoofd van de moordenaar zit". Niet om begrip of sympathie te kweken. Zo begrijpt de lezer waarom de moordenaar flipte en waar hij mee bezit is.
Tony Hill blijkt tijdelijk bij Carol Jordan te zijn ingetrokken. Hij probeert haar van haar alcohol verslaving af te helpen. Zij is bezig met de renovatie van de schuur die ze geërfd heeft. Geen lekkere plek om te wonen: haar broer en partner zijn er vermoord.
De renovatie wordt onderbroken: een telefoontje. Een uitgebrande met lijk bleek geen ongeluk, maar moord. Het team van Tony en Carol komt bij elkaar en ontwikkelingen volgen elkaar snel op.
Met zoveel boeken en series op haar naam, is McDermid een ervaren, veel geprezen auteur. Ook dit boek kent een rap tempo, snelle wisselingen in verhaallijnen, oplopende spanning.
Tegen het einde zijn alle verhaallijnen mooi samengekomen en de meeste problemen opgelost. Maar ... dan zijn er die laatste hoofdstukken en pagina's, met een tamelijk onbevredigende, ongeloofwaardige en moeilijk verteerbare oplossing.
Voor fans van Val McDermid en fans van deze serie blijft dit een must-read. Maar die sok in het brood en laatste moord? Dat wilde er bij mij niet in. Zeker niet na het recent lezen van thrillers van andere auteurs, zoals "Local Girl Lost" of "I See You"- zo véél, véél beter.
Mijn Engelstalige versie van "Eenzame Prooi", "Insidious Intent", bevatte een bonus. Als extra volgde een kort verhaal. Maar dat heb ik niet eens gelezen. Het slappe einde van "Eenzame Prooi" ontnam mij mijn genot: ik voelde me bedonderd. | 0neg
|
Het is een mooi boek alleen ik vond het lastig lezen doordat er ieder hoofdstuk een ander perspectief is. Ik vind boeken waarin ik mijn eigen fantasie vanuit één perspectief zijn gang kan laten gaan het prettigste om te lezen. Dat lukte me hierbij niet wat het voor mij niet ontspannen lezen maakte. | 0neg
|
Met gemengde gevoelens begon ik aan deze overhypede must-read. Brown heeft mijns inziens na Het Bernini mysterie en De Da Vinci code niet echt lekkere thrillers meer geschreven en ik ken auteurs die beter schrijven en meer publiek verdienen, (Jacob Vis, Dennis Lehane, George Pelecanos, om er maar een paar te noemen...) maar soit er over.
Maar toch heeft Brown de kunst van de moderne literaire cliffhanger tot een eenzame hoogte weten te tillen. Hij sleurt je in een meedogenloos tempo door de bladzijden heen en dat zorgt er voor dat de irritatie over het versleten trucje van 'hard door een grote stad hollen en raadsels ontcijferen' niet de kans krijgt om de overhand te krijgen. Brown weet er zelfs nog een aardige plotwending uit te persen, die ik eigenlijk had moeten zien aankomen. Tss!
Al met al is deze titel, hoewel duidelijk op zuivere routine geschreven, een hele aardige en soms redelijk spannende manier om de verloren uurtjes op het toilet mee te garneren, maar laat dat de nieuwsgierige lezer er niet van weerhouden om ook eens wat minder voor de hand liggende leeswegen in te slaan! | 0neg
|
Had er meer van verwacht, een "IK" boek, maar met teveel het woordje "ik" erin, het was storend!
Wel uitgelezen, maar niet een "echte" Simone zoals ik van haar gewend ben.
De verhalenlijn is kort en is niet te vergelijken met haar eerdere historische boek: Rode Sneeuw in December, waar ik echt van genoten heb.
Blijf haar toch lezen en volgen. | 0neg
|
Een man van begin zestig raakt steeds meer de grip op zijn omgeving kwijt. Grip, dat altijd al meer voorstelling dan werkelijkheid was. Zijn enige houvast is nog zijn dochter Tirza. Aanvankelijk vond ik het een leuk boek, maar toen kwamen de herhalingen. Soms zelf al in twee opeenvolgende zinnen en dan wordt het langdradig. Halverwege ben ik afgehaakt. | 0neg
|
Wie een kijkje in de keuken wil van een instelling waar ontzettend veel geld wordt weggesmeten zou dit boek eens moeten lezen. Privevliegtuigen die worden afgehuurd, overheidsbusjes die naar het buitenland rijden om mensen op de plek van bestemming te krijgen inclusief een tas met boodschappen of medewerkers die hemel en aarde bewegen om de vluchtende medemens in de watten te leggen.
De verhalen in het boek zijn kort, hooguit een paar pagina's. Vaak lees je de uitkomst niet, maar eindigt het met de hoop van de medewerker dat het maar goed afloopt. Het boek leest makkelijk weg, maar je blijft je verbazen over deze geldsmijterij. | 0neg
|
Ik kan Chris (van Crimezone, red.) enkel gelijk geven. De eerste boeken waren 10 keer zo goed, de laatste zijn minder geloofwaardig. Nu woon ik in West-Vlaanderen en zo goed zijn die zomers hier nu ook niet. Ik twijfel of ik de volgende ga kopen... | 0neg
|
De Japanse Miyuki besluit het levenswerk van haar man voort te zetten en de laatste prachtige karpers die door hem zijn gevangen voor de keizer naar het keizerlijke paleis te begeleiden. Er wacht haar een hachelijke tocht door het Japanse landschap waarbij ze veel beproevingen zal moeten doorstaan.
Ik las dit boek afgelopen maand met mijn leesclub. Ik zou het zelf niet gekozen hebben omdat ik niet van vissen, nog minder van karpers, houd. En aan dat gevoel kon ik me geen moment onttrekken tijdens het lezen. Niet in het minst omdat deze schrijver zich bedient van de meest gedetailleerde beschrijvingen, van de details van de details. Soms heeft het iets aantrekkelijks wanneer een schrijver het verhaal laat schuren en een gevoel van ongemak opwekt. Gruwelijke details in een moordzaak, of onsmakelijke details uit ziekenhuis. Maar in dit boek schuurt het niet prettig.
De schrijver maakt er een sport van om zinnen van twintig regels of meer te schrijven die je welhaast dwingen om zo'n gedrochtelijke zin nogmaals te lezen om hem goed te begrijpen. Dat was mij te veel kunst en vliegwerk en te weinig verhalend schrijven. Vanaf een derde van het boek ben ik het gaan screenen in plaats van lezen. En ik was opgelucht toen het einde vandaag in zicht was. Ik heb het boek twee sterren gegeven omdat het wel verdienstelijk is hoe Didier Decoin talentvol speelt met de taal. Maar het resultaat als geheel heeft mij geen moment verheugd. | 0neg
|
'Internationale bestseller' staat op de cover van dit prachtig uitgevoerde boekje over de band tussen een gepensioneerde man en zijn aangelopen huisgenoot, een kat die hij 'Poes' noemt. De oude man en de kat is vertaald uit het Zweeds en verscheen in de oorspronkelijke editie in 2012. Auteur Nils Uddenberg heeft een lange carriére gehad als psycholoog, is hoogleraar geweest op een universiteit en tikt nu zijn dagen weg, thuis, met een kat als gezelschap.
De ontstaansgeschiedenis van deze relatie tussen mens en dier is het onderwerp van dit boekje van 165 bladzijden lang. Poes neemt tijdens een koude winter bezit van het tuinhuisje van het bejaarde echtpaar en dringt zich steeds verder hun leven in. Ze willen eigenlijk helemaal geen huisdier, maar lopen toch ineens te sjouwen met kattenbrokken, zachte dekentjes en warempel, het diertje slaapt al op bed. Poes heeft Nils en zijn vrouw om haar kleine klauwtje gewonden. De verbazing en verwondering van het ineens 'kattenbaas' zijn vult de bladzijden.
Dierenverhalen kunnen vreselijk vertederend, schattig, ontroerend en mooi zijn. De oude man en de kat voldoet echter aan geen van die aanduidigen. In informatieve zinnen worden de meest basale ervaringen rond het hebben van een kat beschreven, alsof men een zeer bijzonder, exotisch dier heeft aangetroffen in het tuinhuisje. Het uiterlijk en het gedrag van kat Poes worden van alle kanten toegelicht, met diverse herhalingen en tot in detail. Zo weten we na vijf meldingen van het gewicht wel heel goed dat Poes drie kilo weegt.
Een ander probleem met het boek is dat Uddenberg her en der op vrij willekeurige wijze feitjes en weetjes bij de gebeurtenissen haalt, onderzoeken citeert en kattenanekdotes van andere schrijvers vertelt. Dit doet hij op een vrij betweterige, nuffige manier, waardoor zijn vertelstem onsympathiek wordt. Dat het taalgebruik informatief en functioneel is en verder geen schoonheid of sjeu aan het boek bijdraagt, is een laatste doodsteek voor De oude man en de kat.
Wellicht geeft Uddenberg hier zelf de reden voor de onaantrekkelijkheid van zijn eigen schrijfsels:
'Maar misschien laat ik me te veel door mijn wensdromen leiden. Ik wil me zo wanhopig graag in Poes inleven en begrijpen hoe ze de persoonlijkheid is geworden die ze volgens mij is. Ik kruip in haar hoofd en duid, duid, duid...'
Het te kleine verhaal vol doodnormale gebeurtenissen wordt te ver uitvergroot en dat maakt dit boek eigenlijk alleen interessant voor mensen die nog nooit een kat hebben gezien. | 0neg
|
Het is alsof de bekende auteur in zijn voorwoord al een voorgevoel heeft dat geen zinnig mens dit een beresterke thriller zal vinden. Te laat drong het tot me door dat hij dit gewrocht als jeugdboek bedoelde, wellicht om aan te tonen hoe het echt niet moet. Fictie en horror mogen er dan wel zijn, maar wanneer op elke pagina een ijskoude windvlaag door de open knallende ramen snijdt en elk personage om beurt haast een hartstilstand bezorgt, komt deze overdrijving het leesgenot niet ten goede.
Het is haast niet te geloven dat dezelfde Carl Ruiz Zafon zijn monumentale werk “De schaduw van de wind” heeft afgeleverd.
Daar bovenop moet de lezer ook nog de amateuristische vertaling van Mevrouw Nelleke Geel trotseren. Hierbij een Geels pareltje. Wanneer de jonge Ismaël stiekem met verliefde blik naar zijn liefje gluurt, lees je deze passage als volgt:
“Met bijna wetenschappelijke grondigheid begon hij zijn observaties bij haar enkels en liet toen zijn blik langzaam en gedegen naar boven dwalen tot de plek waar haar rok met een ongewone impertinentie om de bovenste helft van haar dijbeen spande. Vervolgens nam hij de goedgevulde proporties van haar bovenlijf in ogenschouw.”
Met een buitengewone impertinentie heb ik me op een dubbele whisky getrakteerd om dit proza even te verwerken.
Verder weet Mevrouw Geel in haar vertalend oeuvre nog te vertellen dat de sombere wenteltrap omhoog kringelde. Daar word ik groen en blauw van.
Nu begrijp ik waarom mijn tablet om de haverklap zonder stroom viel. Je zou voor minder plat vallen.
Er steekt nog een werk van Carl in de pipeline… Het Middernachtspaleis.
Toch even wachten en maar beter een kort verhaal van Roald Dahl aansnijden | 0neg
|
Zeer, zeer zwak. Sorry ik wist niet dat ik eerst de voorgaande boeken moest lezen. Toch blijft het voor mij een zwak verhaal, thriller. In 2000 won hij de Gouden Strop met Het Alibibureau. Sorry, voor mij was dat ook geen succes. Ook gelezen. Misschien klikt het niet tussen de schrijver en mij. | 0neg
|
De intimi is het debuut van de Amerikaan Michael Lawson. Voordat hij zich fulltime aan het schrijven wijdde was hij directeur en atoomfysicus op een scheepswerf van de marine. Als één van de hoogste ambtenaren van de Senior Executive Service leerde hij Washington van binnenuit kennen. De Intimi verscheen in Amerika onder de titel The Inside Ring en was daar een groot succes.
De intimi begint met de verijdeling van een moordaanslag op de Amerikaanse president. Hoewel het leven van de belangrijkste man van de wereld is gered, overleeft zijn beste vriend de aanslag niet. Er ontstaat onrust bij generaal Andy Banks na de aanslag omdat hij vlak van tevoren een waarschuwingsbriefje heeft gehad dat hij blijkbaar niet serieus genoeg heeft genomen. Om zijn geweten te sussen klopt hij aan bij de voorzitter van de Senaat Mahoney en vraagt hem uit te zoeken wie er achter de aanslag zat. Mahoney schakelt privé detective DeMarco in voor deze discrete speurtocht. Al snel lijkt het erop dat de aanslag is gepleegd door mensen die zich in de directe nabijheid van de president bevinden
De intimi wordt groots aangekondigd en moet de boeken van succesauteurs als John Grisham en David Baldacci evenaren. Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen aangezien ik de boeken van bovenstaande toppers zeer kan waarderen. Helaas ben ik na het lezen van De intimi toch wat teleurgesteld. Mijns inziens zijn de loftuitingen wel wat overdreven. Het boek leest heerlijk weg, dat wel, maar verder heeft het weinig indruk gemaakt. De plot bevat veel voorspelbaarheden die soms ook nog ongeloofwaardig en vergezocht zijn. Het uiteindelijke thema (wie heeft de aanslag op de president gepleegd?) blijkt eigenlijk een zijspoor te zijn binnen het verhaal. Dat heb ik als een gemiste kans ervaren. De uiteindelijke kern van het verhaal valt te kwalificeren als dertien in een dozijn en dat is jammer.
De karakters hebben potentie maar zijn erg oppervlakkig uitgewerkt, ook een gemiste kans want detective DeMarco en zijn hulpje Emma hadden het in zich om het verhaal naar een hoger plan te trekken. De intimi is een vluchtig verhaal, met vluchtige karakters dat je als lezer snel weer vergeet. Nogmaals Lawson heeft absoluut een vlotte pen, maar ik adviseer hem voor de uitwerking van zijn volgende boek iets meer tijd te nemen. Het zal de kwaliteit ten goede komen. Ik ben echter wel van plan om zijn volgende boek met wederom privé detective DeMarco in de hoofdrol te gaan lezen. Wie weet moet Lawson nog wat groeien in zijn job als auteur en ik ben gaarne bereid om hem een tweede kans te geven. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.