text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De Zuid-Afrikaanse schrijfster Lauren Beukes heeft, voordat ze met het schrijven van boeken begon, gewerkt als freelance journalist. Ze schreef artikelen voor een aantal lokale en internationale magazines, waaronder The Hollywood Reporter, Marie Claire en Cosmopolitan. Daarnaast was ze ook medeauteur voor een paar televisieseries. Als schrijfster maakte ze haar debuut met Maverick: Extraordinary women from South Africa's past, een non-fictieboek. Haar eerste roman was Moxyland dat zich in het Kaapstad van de toekomst afspeelt. Voor haar boek Stralende meisjes, dat in 2013 uitkwam, heeft ze een aantal prijzen gewonnen.
Nadat hij in 1931 de jas van een vrouw die hij vermoord heeft meegenomen heeft, vindt Harper Curtis in een van de zakken een sleutel. Met deze sleutel krijg hij toegang tot een huis waarin het voor hem mogelijk wordt om naar andere tijden te reizen. Hij moet echter wel moorden. Zijn slachtoffers hebben één ding gemeen, het zijn allen 'stralende meisjes'. Ook Kirby Mazrachi is een van deze meisjes, maar wonder boven wonder overleeft zij in 1989 de aanslag op haar leven. Ze is vastbesloten de dader te vinden en met behulp van de sportjournalist en oud-politieman Dan Velasquez start ze haar onderzoek. Daarbij komt ze steeds dichter bij de waarheid.
Stralende meisjes is een thriller in een enigszins sciencefictionachtige setting. Het verhaal speelt zich namelijk af in verschillende jaren. Dat is op zich niet zo heel erg vreemd, maar wel als Harper Curtis zich als een ware tijdreiziger van het ene op andere moment naar al die jaren kan verplaatsen. Door alleen maar een deur in Het Huis binnen te gaan. De hoofdstukken in het boek spelen zich daarom afwisselend in verschillende jaren af. Dat maakt het verhaal nogal onsamenhangend en soms is er werkelijk geen touw meer aan vast te knopen.
Het verhaal is rijkelijk voorzien van personages. Door die enorme hoeveelheid is het verband bij tijd en wijle ver te zoeken en wordt het een onoverzichtelijk geheel. De personages die het beste uit de verf komen zijn die van Harper, Kirby en Dan, waarbij dat van Kirby het beste is uitgewerkt. Haar verhaal is dan ook het meest interessant en komt geloofwaardiger over dan dat van Harper Curtis.
Dat Lauren Beukes veel ervaring heeft met schrijven is heel goed te merken. Ze heeft een vlotte schrijfstijl met soms levendige en humoristische dialogen. Toch is een aantal van die dialogen niet altijd even duidelijk, en dan in het bijzonder aan het begin van het boek. De interactie tussen Kirby en Dan is daarentegen bij vlagen vermakelijk en zorgt voor een humoristische afwisseling in het boek.
Qua spanning blijft het boek ver onder de maat. Alleen halverwege het verhaal zijn een paar bladzijden waar het even spannend wordt, maar dat is van veel te korte duur. Die bladzijden zijn daarmee ook nog eens het interessantste van het boek. De ontknoping maakt het gebrek van beide nog een beetje goed, hoewel het niets verklaart van de vreemde gebeurtenissen in het verhaal. Er blijven dus nog voldoende onbeantwoorde vragen over.
Door het hoge onduidelijkheidsgehalte en ondanks Beukes' vlotte schrijfstijl is het voor een groot deel geen eenvoudig boek om te lezen. Stralende meisjes is al met al geen boek dat een diepe indruk zal achterlaten en blijft daardoor niet erg lang hangen. | 0neg
|
Na een oproep van de Stephen King club kreeg ik dit boek toegestuurd.
Ik ben er tot drie keer toe in begonnen, maar kon er niet door heen komen.
Teveel personages, en te weinig actie.
Een combinatie van wie is wie en saai.
Ik weet ook niet waar al die enthousiaste recensies vandaan komen die ik om mij heen hoor.
Ik vind het jammer dat ik niet vol spanning zat te wachten op het volgende dat ging komen.
Het concept vond ik namelijk erg goed, een groep mensen die op een andere planeet moeten zien te overleven.
Mocht iemand dit boek willen lezen, mogen ze het zo komen halen en er veel plezier aan beleven. | 0neg
|
Ik had hoge verwachtingen van dit boek, maar helaas zijn deze niet waargemaakt. Ik vond het erg vergezocht, te veel feiten waardoor ik 'scannend' ging lezen en te makkelijk in elkaar passend. Wat mij betreft sprongen alleen de stukken die zich in de 16e eeuw afspeelden eruit, van mij had het hele boek daaruit mogen bestaan. Het liefdesverhaal rond Geoffrey en Anne vond ik te makkelijk en niet ter zake doende.
Ik heb zelf het eboek gelezen en daar vond ik ook niet duidelijk dat het verhaal weer terugsprong naar het heden. Bij mij waren daar geen witregels voor gebruikt en daardoor duurde het soms even voor ik doorhad dat ik weer terug in de 21e eeuw was.
Jammer, wat mij betreft had dit boek vele malen beter uitgewerkt kunnen worden! | 0neg
|
Ook Grof geld behoort tot de lijst boeken van het Eurogie Literatuurproject voor Jongeren. Voor meer informatie over het project verwijs ik nogmaals naar mijn reactie op Eldorado van Laurent Gaudé waarin ik uitleg wat de bedoeling van het project is. Het boek gaat over een vergadering van een of andere bedrijf, waarvoor de hoogste werknemers bijeen zijn gekomen en wat die mensen denken tijdens de vergadering. Iedereen is bezig met zijn eigen dingen, niemand boeit de voortgang van het bedrijf ook maar iets, allemaal proberen ze alleen hun eigen hachje ( en af en toe ook dat van hun werknemers) te redden. Wat ontstaat is een verschikkelijk slecht boek, ik kan er niet anders over spreken. Een hoofdstuk bestaat uit maar één zin, en het lijkt alsof Laurent Quintreau zijn best heeft gedaan de minst sympathieke personages voor zijn boek te bedenken. Hun gedachten zijn dan ook verschrikkelijk van de hak op tak en missen elke vorm van diepgang. Op een bepaald onderwerp kan drie pagina's later -vanuit het niets- nog een toevoeging worden gedaan. Door de enorme zinnen, elke keer zo'n tien pagina's lang, en onderbroken door een oceaan aan komma's is het boek ook erg lastig leesbaar. En die ene keer dat er iemand moest spreken terwijl wij zijn gedachten kunnen volgen, wordt dat niet weergegeven maar vervangen door een aantal punten (.......). Ik las dat de schrijver een prijs heeft gewonnen met deze debuutroman, onbegrijpelijk. Misschien niet zijn laatste boek, maar voor mij wel! | 0neg
|
Sommige boeken zijn zo indrukwekkend dat ze je bijna omver blazen. Andere zijn vermakelijk of ontspannend én dan zijn er ook nog de boeken waarvan je na het lezen eigenlijk niet goed weet wat je erover moet zeggen. ‘Het stille zusje’ hoort voor mij in die derde en laatste categorie.
Zelf zou ik dit boek niet snel uitkiezen, maar vermits ik het onverwachts in handen kreeg wilde ik het uiteraard wel een kans geven. Door af en toe risico’s te nemen ontdek je soms immers verborgen parels.
Jammer genoeg was dat niet het geval met dit boek. Het duurde bijvoorbeeld al een tijdje vooraleer ik echt in het verhaal zat. In het begin vroeg ik me vooral af of dit een heruitgave was vermits het verhaal naar mijn mening vrij ‘oud’ aanvoelde. Naar het einde toe steeg gelukkig zowel het tempo als de spanning in beperkte mate. Desalniettemin wist ik al vrij snel hoe het in elkaar zat, dus ik stevende niet op een verrassende ontknoping af.
Daarnaast voelde ‘Het stille zusje’ ook een beetje onwerkelijk aan. Niet door het bovennatuurlijke aspect – dat vond ik net een pluspunt vermits dit het verhaal nog een bijzonder tintje gaf. Wel door het feit dat ze na het overlijden van hun moeder bij hun vader gaan wonen die verblijft in een tipi in een gehuurd veld. Afgezonderd, zonder enige vorm van luxe en volledig terugvallend op de natuur.
De volwassenen in dit boek spelen een vrij beperkte rol vermits beide zusjes op hun eigen manier de waarheid aan het licht willen brengen. Een beetje zoals de onverzettelijke Flavia de Luce of Veronica Mars. Ik had echter ook het gevoel dat sommige personages niet helemaal werden uitgewerkt terwijl het aanvoelt alsof dat oorspronkelijk wel het plan was (Pastoor Mike bijvoorbeeld, maar ook agent Santos, …)
Het hangt er dus een beetje vanaf wat je juist van dit boek verwacht. Als je het leest terwijl je een spannende thriller verwacht dan kom je een beetje bedrogen uit. Wat je er echter wel zal vinden is een verhaal over een ontwrichte familie waarin oorspronkelijke twijfels overgaan in een schijnbaar onverwoestbare loyaliteit en de strijd om iemands onschuld te bewijzen terwijl niemand lijkt te willen luisteren. Geen slecht boek maar ook geen boek voor mij. | 0neg
|
De vulkaan is als een film met Louis de Funès; vermakelijk, maar zonder inhoud. Met platte grappen (Gort noemt wetenschappers 'schetenwappers', haha), bordkartonnen personages (de meedogenloze aannemer, de stoere stadse), en kluchtige voorvallen. Dat alles, werkelijk alles wordt weggedronken of overgoten met 'ballons rosé' leidt indirect tot de beste leestip: lees dit boek met een glaasje wijn, of twee, drie. Daar wordt het alleen maar beter van. | 0neg
|
Na een aantal keren in Saint George’s Bay met vakantie te zijn geweest besluit Devon, na de verdwijning van haar goede vriend Marvin, naar Canada te verhuizen. Ze koopt er een strandhuis. Op een dag maakt ze kennis met haar buurvrouw Trisha die ook Nederlandse blijkt te zijn. Daarbij komt dat hun redenen om naar Canada te komen deels met elkaar te maken hebben: hoogspanningskabels. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar na een nacht samen te hebben doorgebracht, is Trisha opeens verdwenen. Via de makelaar verneemt Devon dat Trisha terug is naar Nederland en niets meer met haar te maken wil hebben. Als Devon daarna een baan als peroonsbeveiliger aangeboden krijgt en de man die ze moet begeleiden naar Nederland moet voor een afspraak, gaat ze mee en gebruikt ze haar vrije tijd om Trisha op te sporen. Dat lukt, maar het heeft niet het gewenste resultaat. Weer terug in Canada blijkt dat een misverstand ervoor heeft gezorgd dat Trisha verdween. Ze komt weer terug naar Canada en samen pakken ze de draad van hun beginnende relatie weer op. Toch blijft de verdwijning van Marvin en Flynn, de persoon met wie hij samenwerkte, een groot vraagteken voor Devon. Totdat zij een merkwaardige ontdekking doet.
Wisselveld is de debuutroman van Corine Böhmers. Het begin van het boek hangt van een aantal toevalligheden aaneen. Ook gaandeweg steken deze toevalligheden hier en daar de kop weer op. Het verhaal kent nogal wat technische en wetenschappelijke verhandelingen over het onderwerp hoogspanningskabels en de invloed van de daarmee gepaard gaande straling. Deze verhandelingen duren soms pagina’s lang en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze recensente hele stukken hiervan niet eens gelezen heeft omdat ze voor haar té technisch waren en ze deze eigenlijk ook niet relevant genoeg vond voor het verhaal.
De bevindingen van Devon, Marvin en later ook Flynn met betrekking tot het zogenaamde wisselveld zijn niet alleen vaak onbegrijpelijk, maar komen ook nogal onwaarschijnlijk over. Wellicht dat iets dergelijks bestaat of mogelijk zou zijn, maar het klinkt allemaal nogal ongeloofwaardig. Zowel Devon, Marvin, Flynn als later ook Trisha ‘reizen’ door de tijd en missen soms zelfs hele weken doordat ze in het wisselveld geweest zijn.
Het verhaal blijft grotendeels erg oppervlakkig en hoewel de relatie tussen Devon en Trisha oprecht lijkt te zijn, is het verdriet van Devon in de periode dat Trisha verdwenen is, niet altijd even groot. De manier waarop de gevoelens van de personages beschreven zijn, is erg wisselend. De ene keer nogal kil, koud en realistisch, de andere keer bespeur je wat meer warmte en gevoel. Vaak ook worden langere periodes overbrugd en kost het weer even tijd om terug te komen in het verhaal.
Het einde van het boek, en zeker de epiloog, is mysterieus. Maar volgens de omschrijving is Wisselveld ‘een unieke thriller waarin romantiek en techniek uitmonden in een razend spannende ontknoping’. Om te beginnen is Wisselveld helemaal niet als thriller te kwalificeren en van een razend spannende ontknoping is totaal geen sprake. Wat rest is een verhaal dat weinig tot niet weet te boeien. | 0neg
|
Na de eerste thriller van Michael Robotham had ik wel hoge verwachtingen van Het verlies. Maar het boek is me zwaar tegengevallen. Het is een warrig, ongeloofwaardig boek met een bij vlagen onbegrijpelijke plot. Niet om door te komen! De karakters boeien niet, aan het verhaal is geen touw vast te knopen. Halverwege heb ik besloten dat het me allemaal te veel en te saai werd en heb ik het boek weggelegd. Eén zwaluw maakt nog geen zomer. | 0neg
|
Nadat het vorige deel Artemis Fowl en de Tijdparadox al tegen viel, was mijn verwachting voor dit deel al helemaal niet zo hoog. En dat gevoel klopte.
Ten eerste was Artemis ofwel bewusteloos of gestoord of vervangen door Orion. De plot van het verhaal was gewoon slecht. Karakters maakten weinig ontwikkeling door.
Jammer. | 0neg
|
Wat een droevig, saai verhaaltje is dit. Als het de bedoeling was om een droevig, saai verhaaltje te schrijven over een miezerig kereltje dan is Koch daar prima in geslaagd. | 0neg
|
Dit is 1 van de slechtste boeken die ik de laatste tijd heb gelezen.
Het is dat het zo'n dun boek was, anders had ik het echt niet uitgelezen. Ontzettend ongeloofwaardig verhaal met "perfecte" personages, gewoonweg tenenkrommend.
Ik ben echt betere boeken van haar gewend, jammer..... | 0neg
|
Twee eenvoudige jongens vinden een magisch artefact en verlaten huis en haard om de wereld te redden, achtervolgd door een zwarte schim die in een donker woud opnieuw gesignaleerd is. Er gaat nog eens iemand dood die later niet dood blijkt te zijn en er wordt een reisgezelschap samengesteld. Kennen we dat niet ergens van? Nee, het is niet een cryptische teaser voor The Lord of the Rings, het is de korte samenvatting van Marc Lommerts eerste deel van een – hoe kan het ook anders – trilogie.
Het is een vorm van sjabloonschrijverij die heel succesvol kan zijn. Onder andere Terry Brooks begon er zijn oeuvre mee. Met dat in gedachten is het niet uitgesloten dat Marc Lommert met zijn Drie Werelden een lezerspubliek weet te bereiken. Om door het eerste deel heen te komen moet je niet al te kritisch lezen en is een flinke portie gunning noodzakelijk. En dan is het hopen dat het daarna beter wordt. In dit eerste deel wordt daar wel de aanzet voor gegeven, maar dat redt het werk niet van de 1-ster status.
Twee vrienden, Eroc en Tarú, vinden een Sáyaddin, een magische toversteen. In overleg met de smid van hun dorp besluiten ze de steen in veiligheid te gaan brengen in de hoofdstad Damûn en de hulp in te roepen van prins Kûdam, een van de machtigste magiërs van het rijk. In de Sáyaddin zit een boodschap verborgen en als die eenmaal ontrafeld is, blijkt de wereld aan de vooravond van een rampzalig tijdperk te staan. Eroc en Tarú maken deel uit van het reisgezelschap dat middels een tocht hoopt de voorspelde rampspoed af te wenden.
De eerste vijftig pagina’s zijn ronduit saai en tot ver na de helft van het boek komt de spanning er maar bij vlagen in. De Tolkien-achtige opbouw is al te duidelijk aanwezig. De dialogen zijn vaak onnodig uitgesponnen. Beschrijvingen zijn instrumenteel en richten zich vooral op handelingen en het landschap. Daarmee leest het boek meer als een reisverslag dan als een episch verhaal. De beschrijving van de personages blijft steken bij het benoemen van evidente emoties en uiterlijkheden.
Vooruitwijzingen worden vaak nogal lomp door de vertelinstantie geponeerd; ‘Ze zullen elkaar nooit terugzien’. Ook in het verhaal getuigen de voorspellingen die gedaan worden van noodlotsdenken en een vorm van predestinatie die de spanning compleet uit het verhaal trekt. Gelijktijdig worden soms zaken aan het toeval toegeschreven. De hele wereld voelt daarmee in zijn basis niet consistent.
In de tweede helft van het boek wordt het verhaal iets interessanter. Er komt meer vaart in. Scènes zijn spannender beschreven. De wereld lijkt iets minder clichématig. Helaas uit zich dit ook in de introductie van het Dwelvenvolk, een mengras tussen, u raadt het al; Elven en Dwergen. Je kunt die term, Dwelven, niet in serieus bedoelde epische fantasy gebruiken. Het is iets uit een genre-pastiche. Een briljante vondst, ware dit een hommage aan Terry Pratchett geweest.
Niettemin luidt dit het betere deel van het boek in. De leden van het reisgenootschap zwerven uit en maken ieder hun eigen keuzes.
Wat in het boek wel redelijk goed uit de verf komt, is de relatie tussen Eroc en Tarú, die hecht is, maar ook vriendschappelijke naijver kent. Op een goed moment in het boek raken Eroc en Tarú van elkaar gescheiden. Dat is dramatisch nog wel even interessant, maar omdat de interactie tussen de twee daarna ontbreekt, valt een essentieel deel van die broodnodige charme weg.
Op meer punten lijkt iedere kwaliteit van het boek verbonden met een mankement. Het verhaal wordt niet geheel chronologisch verteld en omdat meerdere personages worden gevolgd wordt vaak van plaats van handeling gewisseld. Het leest afwisselend en af en toe zorgt het voor een passende klifhanger. Deze manier van vertellen zou waarschijnlijk in een televisieserie goed werken. De scènes blijven daardoor echter relatief kort en de spanningsboog van de specifieke personages wordt niet goed vastgehouden. Als lezer word je iedere keer opnieuw uit het verhaal gehaald en moet je er elders weer even in komen.
De vraag wat de zwarte schim precies bekokstooft en hoe hij het reisgezelschap manipuleert en dwarsboomt vormt het belangrijkste element dat spanning opwekt in het boek. Door de vele wisselingen van perspectief wordt het mysterie helaas niet echt mooi uitgespeeld. De afronding ervan, na een op zichzelf mooi beschreven epische scène, is een anticlimax en heeft een veel te hoog ‘hij is verslagen maar stiekem toch niet’-gehalte. Alsof er voor deel 2 geen andere antagonist beschikbaar was.
De schrijfstijl is erg wisselvallig. Grote delen tekst lezen vlot door, maar zijn gespeend van eigenheid of sfeervolle betovering. Op momenten dat die wel wordt toegevoegd vliegt de schrijver helaas direct uit de bocht. De archaïsche stijl die je vaak in fantasy-werken tegen komt is in dit boek erg gewrocht en leest ronduit stroef. Er wordt een aantal aardige neologismen gebruikt, zoals eerdergisteren en grootstad, maar helaas staan er in de tekst dan ook weer te moderne woorden, zoals adrenaline. De sense of wonder wordt vooral opgewekt door een overvloedig gebruik van diakritische tekens, die menig lezer onbedoeld nieuwsgierig zal maken naar het luisterboek. De poëzieteksten zijn zeer onder de maat. Wie het boek een kans wil geven, slaat ze beter over.
Het einde van het boek geeft enige hoop op verbetering. De situatie van menig personage is uitzichtloos, en het verhaal is dan zowel in opbouw als qua sfeer flink van het Tolkien-sjabloon afgedwaald. Met een beetje redactionele begeleiding kan het vervolg wellicht wel de moeite waard worden. | 0neg
|
Daar is alles mee gezegd voor mij. | 0neg
|
Dit boek gaat over een kat met de naam Bob, die "het leven redt" van hoofdpersoon James, die junk is. Dat doet een beetje denken aan Dewey de bibliotheekkat, het boek van Vicki Myron. Er ziijn verschillende parallellen te vinden in deze boeken, zelfs de katten lijken op elkaar. Plagiaat, nee, maar je kunt zien waar James Bowen en zijn ghostwriter de mosterd vandaan hebben gehaald.
Helaas gaat dit boek niet over Bob, maar over James. Het is zijn verhaal van hoe zijn jeugd leidde tot zijn drugsverslaving en zwerversleven en hoe hij daar weer uitkomt. Wat daarin concreet de rol van Bob is, in werkelijkheid, is onbekend, maar in het boek wordt aan Bob een hoop toegeschreven. James projecteert zijn eigen ideeën en gevoelens over Bob op Bob, waardoor de kat niet echt tot leven komt. Het wordt een soort "superkat", meer dan levensecht, een kat die geen kat meer is maar een held in de ogen van zijn blikopener.
Over James' eigen ideeën en gevoelens en de ontwikkeling daarvan gaat het nauwelijks, terwijl juist dat interessant had kunnen zijn gezien het feit dat het verhaal over een junk in een afkicktraject gaat.
Al met al is het een boek zonder diepgang. Dat wordt nog versterkt door de schrijfstijl: uitermate eenvoudig, alsof het voor kinderen is geschreven. Geen enkele mooie zin, geen mooie observaties, een zouteloos taalgebruik. Korte simpele zinnen, zonder afwisseling met langere zinnen. Ja, je leest er zo doorheen, maar het blijft beslist niet hangen.
Het is dat ik dit boek gratis heb gekregen als e-boek, anders had ik me flink bekocht gevoeld. Hier wil je geen geld aan uitgeven, stort het liever bij het plaatselijke kattenasiel of zo.
Video van Bob: https://www.youtube.com/watch?v=QjjCmKpH6Yw | 0neg
|
De cover van Het is vandaag maandag is erg prettig maar niet echt aantrekkelijk. Het bestaat uit wat dikker karton wat ervoor zorgt dat het boek, ondanks dat het een paperback is, er stevig uitziet. De kleur van de cover zorgt er helaas voor dat het boek niet zo mooi is. De bruine kleur met gele en witte tekst zou ik in een winkel over het hoofd hebben gezien.
Sytske van Koeveringe weet met de flaptekst de interesse te wekken voor een roman dat een kijkje geeft in het leven van een schoonmaakster. Welke dingen maakt Julia mee in haar baan als schoonmaakster en hoe voelt het om in andermans huis te zijn?
De hoofdstukken zijn niet normaal genummerd maar stellen het huisnummer voor van waar het hoofdstuk zich afspeelt. Dit kan in het begin wat verwarrend overkomen maar deze zaken zijn snel duidelijk. Door de verhalende schrijfstijl van Sytske neemt ze je helemaal mee in het leven van Julia. Het kost even wennen om de relaties tussen personages door te krijgen maar daarna lees je vlot door het boek.
Het begin van het boek heeft mij positief weten te verassen. Het las gemakkelijk en ik vond het leven van Julia intrigerend. Hoe was ze in het schoonmakers leven terecht gekomen? Hoe is de relatie nu precies met haar ouders? Wie zijn Marlène en Kamiel en wat is er met ze gebeurd? Wat heeft er zich in Julia’s leven afgespeeld? Echter blijven de meeste van deze vragen onbeantwoord. Er worden kleine beetjes onthuld maar duidelijkheid wordt er nooit gegeven. Ook wekte het gedrag van Julia steeds meer irritatie op en heb ik me dan ook door het einde van het boek moeten worstelen. Het einde van het boek is naar mijn idee ook abrupt en vormt geen afronding. Doordat het boek een goede start heeft, een vlotte schrijfstijl en me in het begin wist te intrigeren krijgt het toch nog twee sterren. | 0neg
|
Mag ik zeggen dat het me totaal
niet aanspreekt. Elke keer dacht ik nog even doorlezen, het komt wel.
Het kwam niet, bij mij dan. | 0neg
|
Eerste alinea:
Nathan was er nooit geweest, maar wel gemaakt. Zijn zusters waren er geboren, net als zijn vader en veel van zijn ooms en tantes. Indië was overal in huis.
Zijn moeder wapperde het bed schoon met een sprietige sapoe lidi en zei bulzak tegen de matras. Je lichaam was een body. Op de met batik afgedekte hutkoffer tegenover zijn bed speelde hij vaak met benen vogels, een opgezette slang, bamboe fotolijstjes en Balinese vrouwenbustes die altijd glimlachten in glanshard hout. Nathans vader stond daar zwaaiend in een witte korte broek en de in de oorlog doodgeschoten vader van zijn zusters droeg een plusfour met verband om zijn kuiten, poeties noemde zijn moeder dat. Die andere vader leek op die foto's veel bruiner dan de zijne.
Recensie:
Verhaal:
Het zijn allemaal korte stukjes van ongeveer 3 pagina's. Elk stukje gaat over een gebeurtenis uit het leven van het jongetje Nathan.
Het zijn niet echt vrolijke stukjes, zeker niet aan het einde (er gaat iemand dood).
Het was (gelukkig) een kort boekje, maar ik had daardoor ook wel een beetje het idee alsof het een "opzet" was naar het volgende boek, "Indische duinen". Ik vond het boek dus niet zo interessant, maar gelukkig was het dus niet zo lang.
Schrijfstijl:
Best wel veel korte zinnen. Ik kreeg het idee alsof de auteur probeerde te schrijven vanuit het woordgebruik van een jonger kind, maar ik vond het toch niet heel erg overtuigend.
De Maleise woorden krijgen eigenlijk nergens een vertaling, dus als je echt helemaal geen Maleis kent is dat niet zo heel handig (al blijft het verhaal dan toch nog wel begrijpelijk, je mist wel dingen).
Er stonden ook gedichtjes tussendoor over de onderwerpen die in de proza-tekst werden besproken. Alleen de liedteksten vond ik wel leuk, de rest van de gedichten eigenlijk niet zo goed.
Spelfouten/Typefouten:
p. 60 (uitgave met ISBN 9029072318):
...zoals van Gijs de post uit Bergen. >>
...zoals van Gijs de Post uit Bergen. | 0neg
|
Dat zal lekker smaken noemt zichzelf in de flaptekst het kookboek van de eerste hapjes tot de gezinsmaaltijd. Met nadruk op gezonde voeding. Een boek waarin de geldende gezondheidsprincipes worden nagevolgd en dat recepten voor gezonde tussendoortjes, traktaties en sappen zonder suiker biedt. Als ouder met jonge kinderen zou dit het boek moeten zijn waar je om zit te springen. Want elke zelf respecterende ouder wil zijn kind toch een gezond voedingspatroon aanleren? Het vrolijk vormgegeven boek bevat leuke inspiratie voor de eerste hapjes, recepten voor ontbijt, tussendoortjes, traktaties en gezinsmaaltijden. Mooie woorden en principes, maar dit boek is niet wat het zegt te zijn.
In dit boek worden de adviezen van het Voedingscentrum gevolgd en uitgelegd. Echter, de in dit boek weergegeven richtlijn voor nitraat houdende groenten is inmiddels verouderd. Daarnaast wordt zout afgeraden en wordt geadviseerd dit pas aan tafel toe te voegen. Maar waarom worden voor bepaalde gerechten ingrediënten gekookt in zout water en staat er zout op de ingrediëntenlijst bij sommige recepten? Daarmee valt de eigen regel dat het de geldende gezondheidsprincipes volgt wat mij betreft direct weg.
De samenstelling van de recepten is toegankelijk maar niet goed in balans. In de introductie wordt de richtlijn van het Voedingscentrum gegeven voor kinderen van 1-4 jaar. Als voorbeeld voor de recepten neem ik enkel de aanbevolen hoeveelheid groenten. Dit is circa 50-100 gram groente per dag. Voor volwassenen rekent het Voedingscentrum 200 gram groenten. Dit betekent dat volgens het Voedingscentrum een avondmaaltijd voor een gezin van 4 personen (2 volwassenen en 2 kleine kinderen) circa 550 gram groenten moet bevatten. Ik ga er van uit dat er overdag geen groenten worden gegeten.
Qua groenten zie ik een recept met 200 gram doperwten en 1 ui, een recept met slechts 2 stengels bleekselderij en 1 ui, een recept met 1 wortel en 2 lente-uien, een recept met 150 gram spinazie, slechts 1 paksoi en 4 lente-uitjes. Waarom wordt in zo’n geval niet geadviseerd dit soort gerechten te serveren met extra groenten? Wat betreft vlees is de hoeveelheid vaak juist teveel in verhouding tot het advies van het Voedingscentrum. Te veel recepten zijn niet goed in balans voor gezinnen met kleine en grote eters.
Het boek geeft aan de nadruk te leggen op gezonde voeding. Pannenkoeken maken? Moet af en toe kunnen. De suggestie om er op de een of andere manier groenten in of bij te serveren ontbreekt. Evenals de tip om groenten te maskeren door ze ergens doorheen te pureren zodat de kinderen ongemerkt toch wat binnen krijgen. Gezonde tussendoortjes, traktaties en sappen zonder suiker staat op de kaft. Ik moet me sterk vergissen maar naar mijn mening bevatten basterdsuiker, vanillesuiker en honing toch echt suiker. De niet hartige recepten in dit hoofdstuk worden bijna allemaal gemaakt met suiker of honing. De toetjes in dit boek bevatten vaak fruit maar 14 van de 15 toetjes bevatten helaas ook suiker, slagroom of chocolade.
Tot slot laat ook de indeling van de recepten te wensen over. Tomatensaus is een hoofdgerecht. Appelmoes met 2 kg appels en 250 gram suiker(!) is een (enorm) bijgerecht voor 4 personen. Kipburgers en dan bedoel ik enkel kipburgers, losse kipnuggets en losse gehaktballetjes zijn een hoofdgerecht maar groenteburgers is een bijgerecht. En ga zo maar door. Ik sluit mopperend het boek en steek het gas aan.
Ik trakteer mijn bende van drie op een Italiaanse broodpizza.
Ingrediënten
2 plakjes ham
4 cherrytomaatjes
1 kleine rode ui
1 bol mozzarella
2 sneden volkorenbrood, zonder korstjes
3 el tomatensaus (kant-en-klaar of pag 90)
1 el zwarte olijven zonder pit
2 tl gedroogde oregano
Verwarm de oven voor op 200 graden. Leg een stuk bakpapier op een bakplaat. Snijd de ham in kleine stukjes. Snijd de tomaatjes in plakjes en de ui in ringen. Snijd de mozarella in kleine stukjes. Besmeer de boterhammen met tomatensaus en beleg ze achtereenvolgens met ham, tomaat, uienringen, olijven en mozzarella. Bestrooi licht met oregano. Zet de bakplaat 8-10 minuten in de oven.
Mijn bende van drie zit te wachten aan tafel. Ik heb 2 boterhammen belegd met een hele bol mozzarella (!) en een kleine ui. Het recept schrijft 2 theelepels oregano voor. De bereidingswijze zegt gelukkig licht bestrooien. Het recept is helaas zoals het boek. Inconsequent. Na verwijdering van wat kaas door mij en ui door hen eet mijn bende van drie (5-3-1 jaar) de broodjes redelijk op.
Wat moet ik nog zeggen over dit boek dat ik niet al heb geschreven? Als ouder ben je verantwoordelijk voor het voedingspatroon van je kind. Omdat dit boek de nadruk legt op kinderen vind ik het belangrijk extra te letten op de hoeveelheden en gebruikte ingrediënten die in het boek worden genoemd. Koop je met weinig ervaring op voedingsgebied dit boek met de gedachte dat je super gezond bezig bent , dan is dit boek niet wat het zichzelf toedicht. Het probeert een lijn te volgen waar je als ouder achter kan staan of niet (de principes van het Voedingscentrum) maar vervolgens houdt het zich er zelf niet aan. De gerechten zijn simpel en toegankelijk dat klopt. Ook bevat het wat leuke ideeën en ziet het er leuk uit. Maar wil je echt gezond koken dan vraagt dit boek van de ouders wel een scherpe blik en heel wat creativiteit om de recepten zelf aan te passen. Daarmee is het zeker niet HET basiskookboek en zijn er betere gezinskookboeken op de markt, die de aanbeveling verdienen. | 0neg
|
Matthew Reilly schrijft actiethrillers. Een genre in de crimezone met veel snelle gevechten door snelle figuren in snelle voertuigen. Geloofwaardigheid is minder van belang, diep psychologische gedachten zijn zelfs uit den boze. Reilly scherpt deze uitgangspunten in Het geheim van Cheops echter dermate aan dat er weinig meer te genieten overblijft. Het is allemaal te snel, te ongeloofwaardig en te vlak. Bovendien breekt Reilly met een belangrijke basisregel.
Eens in de 4500 jaar kan de wereldmacht in handen komen van degene die met een gouden driehoek een ritueel uitvoert op De Grote Piramide van Gizeh. Om dit niet al te eenvoudig te maken hebben de heersers uit de oudheid delen van de driehoek verspreid over de wereld en verstopt in de zeven wereldwonderen. Zowel Amerika als Europa is hiernaar op zoek en maakt progressie. Hoogste tijd dus dat een klein groepje strijders, onder leiding van Australiër John West jr., voorkomt dat één van deze werelddelen te machtig wordt.
Hoewel niet nieuw, het avontuurlijke uitgangspunt van het boek is veelbelovend. Reilly neemt de lezer mee op een interessante reis langs de wereldwonderen, inclusief de van hem bekende tekeningen en plattegronden. Echter, ondanks enkele spannende passages gaat het verhaal mank door een overdaad aan ongeloofwaardige actiemomenten met onmogelijke ontsnappingen uit dodelijke situaties (sterker nog, het boek start er mee, waardoor de neiging ontstaat om het zekerheidshalve terzijde te leggen). Zo weet de krachtige en superslimme held John West jr., tevens permanent voorzien van brandweerhelm en metalen kunstarm, net te vaak van de dood te ontsnappen door de inzet van zijn vogel genaamd Horus. Dit beestje duikt op als het nodig is en draait de vleugel niet om voor het minutenlang vliegen in een met verstikkende rook gevulde ruimte of het in werking zetten van een voor mensen bedoelde stapsteen! En wat te denken van die andere vogel, een door het team van West omgebouwde Boeing 747 die op het juiste moment opeens verticaal kan stijgen en even plotseling voorzien is van precies de juiste wapens. Door zijn gemakzucht breekt Reilly met de regel dat de held alleen kan worden gered uit onmogelijk te overleven situaties door de inzet van eerder in het verhaal geïntroduceerde middelen.
Het lijkt er op dat Reilly teveel heeft vertrouwd op zijn talenten door het (overigens terechte) succes van zijn eerste titels IJsstation en Tempel. Met meer aandacht voor geloofwaardige actiemomenten en personages was Het geheim van Cheops tot meer in staat geweest dan het met enige regelmaat teleurstellen van de lezer. Het had van mij een geheim mogen blijven. | 0neg
|
Na alle 4-5 sterren-recensies dit boek bij de bieb laten aanschaffen. De bijbehorende Biblion-recensie sprak over een middelmatige detective en eerlijk gezegd kan ik niet anders dan me daar achter scharen. Heb meerdere keren getwijfeld of ik het wel wilde uitlezen. De schrijfstijl, het plot, het was het voor mij allemaal niet en Rani heb ik evenmin in mijn hart gesloten. Met alle respect voor de blijkbaar grote schare fans er is veel en veel beters geschreven, wat die 4 en 5 sterren wel verdient. | 0neg
|
Aangezien ik een fan ben van de (oude) werken van Grisham en Baldacci en zéker van The Firm, zou dit boek ideaal zijn voor mij. Tenminste, als ik de beschrijving op de achterflap en op de cover mocht geloven. Helaas viel het boek mij, misschien wel gezien die verwachtingen, tegen. De acties werden in snel tempo beschreven. Misschien wel te snel, want ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik lekker in het boek zat. De relatie van Mike met zijn vader en de kwaliteiten die zij als kleine crimineel hadden die nu van pas kwamen in hun netelige situaties vormden voor mij de hoogtepunten uit dit boek. | 0neg
|
Conclusie
Als eerst wil ik zeggen dat ik deze style niet snel lees. Ik hou van het dromerige of het spannende! Dit is iets heel anders. Het gaat over de Polen. Een Poolse man met zijn gezin. Ze hebben vaak ruzie en de man gaat al zijn inpulsen achter na. Hij wilt reizen en genieten van zijn tijd, maar dat gaat moeilijk als je een kind hebt. Dan ben je op een of andere manier toch beperkt. Je zegt het niet snel, maar geef toe dat het zo is. Je merkt het aan hoe je denkt en de keuzes die je uiteindelijk maakt.
Wat vond ik van dit boek?
Hmmmm. Ik peinig mijn hersenen om op een goed woord te komen. Ik vond het niet mijn boek. Wat ik er slecht aan vond? Nouu, de vader is heel vervelend. Hij is altijd bezig met zijn afkomst, zijn reizen of met de drank. Hij lijkt wel bezeten. Moeder laat alles maar aan zich voorbij gaan nadat ze even haar mond heeft open gedaan.
Ik beoordeel dit boek met ☆☆, omdat ik er echt niet veel aan vond. Ik zie gemengde reacties voorbij komen, maar ik hou me bij mijn eigen gevoel. Dat is wel zo eerlijk en ik laat merken als ik iets goed vind of niet.
Natuurlijk zou ik het leuk vinden om met je te praten over jouw belevenis van dit boek! Als je hem gelezen heb wees dan niet bang om te reageren en lekker te kletsen!
( meer lezen zoals mijn verwachtingen en ervaringen als ik lees?
https://nakitaslibrary.wordpress.com/2016/06/16/bloemkool-uit-tsjernobyl/ ) | 0neg
|
Leuk een horrorverhaal uit nederland. Kon mij niet pakken en allemaal te onwerkelijk voor mij. Wel leuk bedacht overigens | 0neg
|
Jason Bourne hoeft waarschijnlijk niet meer voorgesteld te worden, want na vier boeken en vooral drie kaskrakers op het witte doek, moet je al aan eenzelfde graad van geheugenverlies lijden als dit personage, om er nog niet van gehoord te hebben. En nu is er dan Het Bourne verraad, het vijfde boek in de reeks en tevens het tweede dat niet meer aan de fantasie van zijn, inmiddels overleden, geestelijke vader Robert Ludlum ontsproten is. Met goedkeuring van Ludlums erfgenamen heeft Eric Van Lustbader de fakkel overgenomen.
Als Martin Lindros tijdens een missie in Ethiopië verdwijnt, ziet de directeur van de CIA maar één oplossing. Zeer tegen zijn zin contacteert hij Jason Bourne om zijn rechterhand terug te vinden. Jason slaagt erin zijn vriend Martin terug naar Amerika te halen, en samen openen ze de jacht op de geldschieters van de organisatie van moslimterroristen die achter de ontvoering van Martin zat. Maar al snel blijkt dat er één en ander goed fout zit. Zou Martin Lindros zelfs niet meer te vertrouwen zijn?
Door het uiteenvallen van de Russische grootmacht en uitblijven van de opstanding van China als wereldmacht zat de spionageroman een beetje in het slop. Tot enkele jaren geleden de Twin towers werden neergehaald. Hoe gruwelijk deze feiten ook waren, voor de spionageauteurs was het een zegen, want ze hadden bijna uit het niets - weer geloofwaardige slechterikken - de moslimterroristen om hun verhalen rond te bouwen. Het Bourne verraad springt nu ook op die kar en in zijn jacht op de kopstukken reist de hoofdpersoon de halve wereld af, wat behalve een aantal clichés gelukkig ook originele en mooie locaties oplevert als achtergrond voor de actie, die overvloedig aanwezig is.
Tot ver in het verhaal heerst het gevoel dat de plot voortborduurt op gebeurtenissen uit een vorig boek, maar nergens zelfs op het alwetende google was het mogelijk om de personages of plaatsen te linken aan één van de vorige boeken. Merkwaardig genoeg ontstaat hierdoor een speciale dualiteit, want enerzijds heeft de lezer constant het gevoel dat hij iets mist om het verhaal goed te kunnen volgen, maar anderzijds geeft het prachtig weer hoe Jason Bourne zich voelt als zijn geheugen hem weer eens in de steek laat.
Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, want Het Bourne?verraad heeft ook zwakke punten. Zo geeft de uitwerking van het plot blijk van weinig originaliteit. Niet alleen qua thematiek, maar ook wat betreft de middelen waarvan zowel het hoofdpersonage als zijn tegenstanders gebruikmaken: in dit boek wordt het truukje van de persoonsverwisseling niet één, niet twee, maar nog meer gebruikt. Ook is de loop van het verhaal absoluut ongeloofwaardig. Zonder te veel in detail te treden, kan ik mij niet voorstellen dat met name één van die persoonsverwisselingen, zonder problemen lukt en volgehouden kan worden... En de terroristen beschikken blijkbaar over een glazen bol, want hoe zij de reacties op hun daden bijna feilloos kunnen voorspellen, is van het goede teveel.
Een laat geloofwaardigheid en plotverloop nu net de belangrijkste pijlers van een goede thriller zijn. Daarom kan ik alleen maar concluderen dat dit een boek te veel is gebleken in de Bourne saga. | 0neg
|
En daar was dit boek dan. Het leek allemaal zo mooi. Misschien eindelijk een goed boek als 7Days Reading Challenge. Tot nu toe vielen de meeste boeken nogal tegen die ik voor deze Challenge gelezen heb. Ik hoopte echt dat dit het zou worden. De beschrijving klinkt zo leuk en mooi. De schrijfster is volgens mij wel oké. Maar het gaat om het verhaal. En het verhaal was wel oké. Niks speciaals. Het was niet precies wat ik had verwacht.
De beschrijving van Clare doet mij aan mezelf denken. Maar uiteindelijk ben ik gelukkig niet zoals zij is. Want ik vind haar een beetje saai en dom. Sommige dingen zijn zo makkelijk en zij ziet het niet. Kom op zij gaat naar die super slimme universiteit, maar ze is soms zo dom als een koe. (NO OFFENSE KOEËN) Nee ik vond Clare niet het leukste personages. Ik vond eigenlijk geen enkel personage echt super leuk. Aidan, zijn naam vind ik wel leuk. Hij is wel oké. Hij heeft zijn momenten wel en la crosse speler vind ik wel tof. La crosse is wel een coole sport. Ook al kan ik er zelf niks van. Geeft niet. Aidan, jouw vriendin is echt irritant. Hoe kan jij , die gewoon vrij cool en chill is een vriendin hebben als Clare. Want Clare is gewoon saai. SAAI SAAI SAAI.
Dan hebben we het nog niet eens over de hoofdstukken gehad. Ze gingen echt langzaam. Maar ik wilde niet gewoon de laatste pagina gaan lezen. Dus ik dwong mijzelf om alles te lezen. Tot mijn spijt was het soms nogal verspilling van mijn tijd. Ik vond het begin wel oké en het einde. Maar dat er tussen vond ik niet echt iets. Ik vind echt dat sommige hoofdstukken zo sloom gingen en saai waren. We weten het dat Aidan en Clare verliefd op elkaar zijn. We weten dat ze uit elkaar moeten gaan of juist niet. Clare hoeft het niet steeds te vertellen. We weten het allemaal. Clare is een drama queen. Ik kan er soms niet tegen. #geïrriteerd.
Ik moet toegeven ik vind dat het verhaallijntje wel grappig. Jongen en meisje verliefd en ze gaan ver van elkaar wonen. Je zou zeggen ze blijven bij elkaar. Maar in het boek zie je zoveel redenen waarom je ook niet bij elkaar zou moeten zijn. Ze hebben er ook echt over nagedacht. Studeren is leuk. En je weet niet wat je mist als student. En dat noem ik nou een goede reden. Stel je voor je hebt een vriend honderden kilometers weg en dan komt er een super knappe jongen die wel een oogje op je heeft. Ja maar je hebt een vriend. Maar dan blijven er wel meer knappe jongens voor mij over. MMmm lastig.
Ik vraag mij af of Clare en Aidan nog meer vrienden hebben. Of echt iedereen gaat ver van huis om te studeren wat ik zelf een beetje vreemd vind. Waarom gaan al die jongeren naar universiteiten zo ver weg. Ik vind het zo anders dan in Nederland. Wat ik zelf ook wel goed en reëel vind is de afwijzingen die ze krijgen. Maar ik vind het wel een beetje vreemd. Hoe kunnen nou zoveel scholen je afwijzen. Is dat nou typisch iets Amerikaans? Misschien moet ik ook maar eens mij aanmelden voor Harvard, Yale of een andere rijke school.
En waarom hebben al die kinderen een slechte auto, maar gaan wel naar de duurste scholen. De logica is ver te zoeken. Ik moet wel toegeven. Het boek was wel oké. Vermakelijk is misschien een te groot woord. Maar ik kan makkelijk er iets over zeggen. Verwacht niet te veel van dit boek. Het einde vond ik wel top vandaar de 3 sterren. Viel tegen, maar het is een 7Days Reading Challenge dus het was redelijk te voorspellen. | 0neg
|
Julienne Brouwers woont in Den Haag, waar ze ook werkt als klinisch fysicus in opleiding. Ze heeft biomedische technologie gestudeerd na het gymnasium, en tijdens haar promotieonderzoek in Eindhoven heeft ze een jaar aan Harvard Medical in Boston, VS, doorgebracht. Ze heeft een paar jaar als onderzoeker bij een biotechnologisch bedrijf gewerkt. Nachtdienst is haar debuut. Volgens uitgeverij Ellessy Crime is het een romantische detective.
Nachtdienst speelt zich voornamelijk af in het ziekenhuis, waar Sandra werkt als verpleegkundige. Privé gaat het weer de goede kant op, na een vervelende relatie met Richard, want ze heeft een nieuwe vriend, Simon.
Plotseling overlijden er op haar afdeling achter elkaar drie mensen, wat Sandra heel verdacht vindt. Dat probeert ze aan dienstdoende artsen te vertellen, maar die zien er niets verdachts aan; er sterven nu eenmaal mensen op hun afdeling. Dan gaat ze zelf op onderzoek uit. De enige, die haar wil helpen is de lijkschouwer, Dr. Ramone.
De politie ziet Sandra als verdachte, omdat zij de enige is, die steeds aanwezig was tijdens het overlijden van de patiënten. Ze mag voorlopig niet meer komen werken. Maar ze moet in het ziekenhuis zijn om uit te zoeken wat er is gebeurd. Als dan Dr. Ramone ook nog dood wordt gevonden, is ze helemaal in gevaar. Hoe kan ze bewijzen dat zij het niet gedaan heeft en tegelijk zelf de echte dader opsporen?
Nachtdienst is eigenlijk ontstaan uit een verzameling aantekeningen van Julienne Brouwers. Ze had nooit plannen om een boek te schrijven, kunnen we in een interview lezen. Ze leest graag thrillers en romantische detectives. Het moest dus zo ’n soort boek worden. Er zitten kleine autobiografische elementen in, en omdat ze zelf in de farmaceutische industrie en in het ziekenhuis heeft gewerkt zijn deze waarheidsgetrouw.
Echter, de plot van het verhaal zit nog niet goed in elkaar. Er zijn wat pogingen gedaan om romantiek in het verhaal te brengen, maar die had beter uitgewerkt moeten worden. Het motief van de dader is wel goed verzonnen, en actueel. Af en toe wordt het wat spannend, maar dat zakt als een plumpudding weer in elkaar als er vervolgens niets gebeurt. Ook is het leuk als je wat herkent uit de beschrijvingen van de omgeving. In Nachtdienst niets van dat al. Ook de karakters zijn niet goed genoeg uitgewerkt. Ik kan me er nog niets bij voorstellen.
Als schrijfster heeft Julienne Brouwers zeker potentie, want haar schrijfstijl is vlot. Julienne heeft met Nachtdienst een goede oefening geschreven voor haar verdere werk. Wat ik jammer vond, is dat er veel fouten in de zinnen zaten, want ze heeft er toch veel werk voor verricht. Als onderzoeker is ze goed, want je wordt niet zomaar 'Dr. Ir.', maar voor het schrijven van thrillers moet ze nog even oefenen. | 0neg
|
De hoofdpersoon zit het allemaal niet mee. Mijns inziens te gezochte situaties met misplaatste humor. Boek heeft potentie voor een goede thriller puur als basisopzet. Echter slecht aangekleed. Een beetje teveel neo romeo en julliet. | 0neg
|
Mijn 1e Esther Verhoef en vind bijna alle Nederlandse thrillerschrijfsters op elkaar lijken (uitzonderingen daargelaten). Dit boek is ook erg voorspelbaar en als je geen woord Frans spreekt ook irritant om te lezen omdat er veel Franse zinnen in voorkomen.
Als Eva haar baan kwijt raakt besluit ze om naar haar vriendin Dianne in Frankrijk te gaan. Dianne is een halfjaar geleden vertrokken naar een gehucht waar niemand eigenlijk zou willen wonen. Als Eva in het gehucht aankomt en naar Dianne wil gaan treft ze echter een verlaten huis aan. Ze neemt haar intrek in het huis en vertrouwd erop dat haar vriendin spoedig weer zal komen. Maar Dianne laat helemaal niks van zich horen. Eva begint zich ongerust te maken en wil weten wat er met Dianne gebeurt is. Ze gaat op onderzoek uit en dan gebeuren er vreemde dingen. Kan ze zich wel veilig voelen in dat afgelegen huis. De dorpelingen proberen haar te verjagen, maar lukt het Eva om zich staande te houden in Frankrijk. | 0neg
|
Tja, als je zoals ik éérst Het Bernini mysterie hebt gelezen, valt deze mega-best-seller me toch wel wat tegen. De plot uit Het Bernini mysterie is zo heftig, dat je die uit De Da Vinci code al van verre aan voelt komen. De betrokkenheid als lezer van Het Bernini mysterie wordt in ons huidige tijdsgewricht, ik doel op de dood en herverkiezing van de paus, natuurlijk automatisch versterkt. Als ik aan de Holy Grale denk, spreken de ridders van Ni-Ni, uit Monthy Python mij veel meer tot de verbeelding! Verder moet ik zeggen dat de uitdieping van de personages ook veel sterker is in het eerste boek van Dan Brown dan in De Da Vinci code. Aan de andere kant wel sterk in de markt gezet van de uitgevers, zeker met de geïllustreerde versie. En grappig bovendien, die toegenomen belangstelling voor het Louvre ! | 0neg
|
Inspecteur Maria Wern werkt in de zomermaanden tijdelijk in Gotland.
Een moord en het daaropvolgende ingewikkelde onderzoek verstoren de rustige zomer. Tijdens het onderzoek blijken de familierelaties van de overledene behoorlijk verstoord te zijn. Ook de weduwe heeft een verborgen agenda. Tot overmaat van ramp valt er tijdens de Middeleeuwse feestweek nog een dode. Het is duidelijk dat er een verband is tussen deze twee moorden. Maria bekijkt met haar team alle mogelijkheden, maar met één ding houdt ze geen rekening.
De zilveren kroon is het vijfde boek van Anna Jansson dat in Nederland uitkomt. Haar vorige boeken werden nu niet bepaald de hemel in geprezen. Desondanks lijkt ze ook in dit boek gewoon door te gaan met haar eigen ding. Gevolg is dat deze detective verre van spannend is en de lezer geen mogelijkheid biedt om in het verhaal te komen.
De schrijfstijl van Jansson is prettig. Het boek leest vlot, met zijn snelle dialogen. Maar de talloze uitweidingen over kunst of andere onderwerpen en de afdwalingen naar saaie, bijna informatieve passages zorgen ervoor dat de lezer helemaal niet de diepte in kan gaan. Maria Wern is de hoofdpersoon, maar van zowel haar als haar collega's kun je geen hoogte krijgen. Een verkrachting bij één van de bijpersonen wordt ook niet uitgediept of opgelost. Het is een gebeurtenis die voorbijkomt, maar verder doet Jansson er weinig mee.
De vele (Zweedse) namen zijn ook lastig te onthouden. Dit is normaal niet zo belangrijk, maar omdat het boek uit fragmenten is opgebouwd, gaat het naar het einde toe mis. Vlak voor de ontknoping wordt een vroegere gebeurtenis van één van de personages aangehaald. Maar omdat die gebeurtenis, inclusief de bijbehorende personen, sporadisch wordt genoemd, valt het kwartje bij de lezer niet echt.
Elk hoofdstuk is een fragment en vooral in het begin staan die passages los van elkaar. Jansson gebruikt nauwelijks echt goede spanningsbogen. Gevolg is dat je na 150 bladzijden nog steeds niet in spanning zit en ook niet in het plot kan duiken. Dat plot wordt ook pas aan het eind geopenbaard. Daardoor is de ontknoping toch nog wel spannend, maar het zou niet verbazingwekkend zijn als sommige lezers al voor het einde zijn afgehaakt.
Eigenlijk is het zonde van het toch wel verrassende plot dat er zo weinig spanning in het boek zit. In het middendeel hangen veel gebeurtenissen door toevalligheden aan elkaar. Mensen die toevallig ergens zijn of een agent die ineens na dagen met belangrijke informatie op de proppen komt. Ook de Middeleeuwse feestweek lijkt een toevalligheid, want het draagt nauwelijks bij aan de sterkte van het verhaal. Erg geloofwaardig is het verhaal dus niet. Wat Jansson wel goed doet, is dat de identiteit van de dader pas aan het eind onthuld wordt.
Ook in het vijfde boek laat Jansson zien dat ze woorden mooi op papier kan krijgen, maar het vertellen van een spannend verhaal is iets heel anders en is zeker in dit boek niet gelukt. | 0neg
|
Vind er niets aan. Elk nieuw hoofdstuk begint met samenvatting van vorige. Boek springt ook van de hak op de tak. | 0neg
|
Suzanne Vermeer geeft in De vlucht een redelijk geloofwaardig kijkje in de keuken van de reiswereld. Verder vertoont het verhaal veel overeenkomsten met een flutromannetje, waarin de gebeurtenissen erg voorspelbaar zijn. Het duurt erg lang voordat er iets in het verhaal gebeurd dat de naam "thriller" mag hebben. Als je niet teveel verwachtingen hebt is het een alleraardigst verhaal dat je in een avondje uit kunt hebben. | 0neg
|
Doodsaai boek. Heb hem geretourneerd | 0neg
|
In Verborgen lichamen worden de belevenissen van twee vrouwen gevolgd. Jasmine heeft de toneelschool gedaan en heeft moeite om een rol te krijgen. Haar oom Jim, die een detectivebureau heeft, neemt haar dan maar in dienst. Op een dag is Jim opeens verdwenen en staat Jasmine, die over geen enkele speurervaring beschikt, voor de uitdaging om te onderzoeken waar hij gebleven is. Daarnaast volgt de lezer de avonturen van inspecteur Catherine McLeod die in Glasgow de zaak krijgt van Jai McDiarmid, die in een achterbuurt werd vermoord. Het lijkt op een afrekening. Om deze zaak op te lossen moet Catherine zich in de onderwereld begeven.
Christopher Brookmyre heeft al meer dan tien boeken geschreven. Verborgen lichamen is de eerste die in Nederlandse vertaling verschijnt. Op zijn website waarschuwt hij de lezer dat dit boek duisterder van toon is dan zijn voorgaande boeken en dat dit komt door het onderwerp dat hij behandelt. Zijn voorgaande boeken schijnen humoristischer te zijn. De oversteek van een humoristische naar een duistere toon is niet geslaagd te noemen. Brookmyre hanteert een redelijk eenvoudige, bijna naïeve schrijfstijl die slecht in het verhaal past. De simpele manier waarop hij de gedachten van de personages weergeeft doet Verborgen lichamen op een jeugdboek lijken. Brookmyre accentueert dit met hoofdstuktitels als "Jasmine verprutst het weer" en "Hoe doen egeltjes het?
Een boek staat of valt in veel gevallen met de schrijfstijl en dat geldt ook voor Verborgen lichamen. Het kostte me daardoor al moeite om in het verhaal te komen, en dat werd niet beter door de gebeurtenissen in het boek. De wijze waarop bijvoorbeeld Jasmine een onderzoek verricht en zich uit een situatie moet kletsen zou zo uit een blijspel kunnen komen. Sommigen zullen het vermakelijk vinden, andere zullen zich eraan ergeren.
Brookmyre zegt dat hij met spanning de reacties van zijn trouwe lezers afwacht nu hij zo van stijl is veranderd. De Nederlandse uitgever had beter een voorgaand boek van hem kunnen kiezen om de auteur bij ons te introduceren. | 0neg
|
Iemand beval me dit boek van deze auteur aan als de beste thriller die hij ooit had gelezen nadat ik had aangegeven een andere boek van hem veel te somber en te zwart te hebben gevonden. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik dit wederom een zeer deprimerend boek vond. Het hoofdpersonage kent alleen maar pech en narigheid in zijn leven. Het is een dik boek en dat is niet vreemd als je de vele beschrijvingen en herhalingen bekijkt. Een beetje te veel naar mijn smaak.
Het boek wordt ook aangeprezen als een thriller maar ik heb 430 bladzijden lang geen spannend moment kunnen ontdekken. Ja, er worden een heleboel meisjes vermoord maar het wordt allemaal zo emotieloos en van grote afstand beschreven dat je er niet warm of koud van wordt. Dat Ellory kan schrijven is een feit, er staan werkelijk prachtige zinnen in dit boek maar het pakte me totaal niet. Ik heb zelfs tussendoor een ander boek gelezen omdat ik dit boek beu was en er voor mijn gevoel niks gebeurde. Ik heb het wel uitgelezen omdat ik wilde weten of er nog iets verrassends in zat misschien maar helaas, het eindigde zoals ik al vanaf het begin had vermoed. | 0neg
|
WIE?
Ernest van der Kwast brak door met Mama Tandoori, een roman over de hilarische trekjes van zijn Indische moeder die meteen een bestseller werd. Met zijn verhalenbundel Giovanna’s navel toonde hij een melancholische kant. De familie Lazuriet is zijn andere gezicht, zijn debuut voor kinderen.
EN WIE?
Sieb Poshuma natuurlijk. Illustrator van ongekende kwaliteit en eigenzinnigheid. Een van het type dat bij ieder boek verder wil komen. Naast andere prijzen, werden zijn boeken twee keer bekroond met de Gouden Penseel.
WAAROVER?
De familie Lazuriet vertelt in woord en beeld het verhaal van de rijkste familie van de wereld. Ooit was de vader avonturier op zoek naar een nieuw diersoort, hij vond een goudmijn, een berg van lazuursteen en bouwde er zijn paleis op. Het lazuur maakte het gezin zo rijk dat de kinderen James en Victoria alles wat ze zich wensen stante pede aangesleept krijgen door robots, de bedienden van de familie. Zoveel ingewilligde wensen, dat kan niet goed gaan. James en Victoria moeten nodig wijze les krijgen.
WELKE?
Fantasie is meer waard dan welk materieel bezit ook. Wie zich kan verbeelden, is rijk. Daar leggen duizenden pony’s of op afstand bestuurbare raketten het tegen af. Wat in je hoofd en je hart zit, daar draait het om.
WEL?
Sieb Posthuma toont de ‘boodschap’ in de ontwikkeling van zijn illustraties. Op de eerste bladzijden zet hij de letterlijk schitterende familie Lazuriet met potloodstreken neer. Hoewel de flower-power en huizenhoge sleehakken vrolijk over de pagina’s dansen, blijft de familie flets. Wanneer de verbeelding langzaam wint van het tastbare speelgoed, krijgen de beelden kleur. Daarmee verbeeldt Sieb dat fantasie sterk is, sterker dan welk speeltje ook.
OF?
Een boek is geen wedstrijd maar De familie Lazuriet had aan kracht gewonnen als Ernest van der Kwast de concurrentie was aangegaan met Sieb Posthuma. Waar de illustrator de fantasie kleurt, blijven de woorden van de schrijver flets. Knotsgekke gedachten kunnen prachtig zijn, maar Ernest van der Kwast laat zich teveel meeslepen door poep en pies, snotneuzen en rijke stinkerds. Een gemiste kans om de ontwikkeling van de illustraties in taal te evenaren.
Als De familie Lazuriet een ode aan de fantasie is, is dat te danken aan de beelden. | 0neg
|
De schrijfstijl van het boek Carte Blanche van Esther Kreukniet was voor Angelique van der Bijl de aanleiding om bij haar een cursus creatief schrijven te volgen. Jaren daarvoor droomde ze er al van om te gaan schrijven. Het was er nog nooit van gekomen. Tijdens deze cursus schreef ze aan haar debuutthriller Nachtschade. Van het manuscript stuurde ze een fragment naar het literaire agentschap Sebes & Bisseling en vervolgens werd ze geselecteerd om daar de cursus Literair Debuteren te volgen. Hierna was haar debuut definitief een feit.
De zussen Carmen en Irene hebben elkaar een aantal jaren niet gezien. Carmen probeert de onderlinge band weer wat aan te trekken en het lijkt erop dat dit ook gaat gebeuren. Tijdens een foto-expositie ontmoet ze de succesvolle zakenman Ivan. Carmen, journaliste van beroep, neemt een opdracht van Ivan aan om een folder voor zijn vastgoedbedrijf te maken. Daarnaast gaan de twee samenwonen. Als op een dag blijkt dat Ivan en haar zus verdwenen zijn, gaat Carmen op onderzoek uit. Dan komt ze terecht in een criminele wereld en ontdekt ze dat haar relatie met haar zus verder terug gaat dan ze had gedacht.
Na een korte proloog die zich in het heden afspeelt, wordt het al snel duidelijk dat Nachtschade uit twee verhaallijnen bestaat waarbinnen nog een kort derde verhaal voorkomt. De hoofdverhalen spelen zich in verschillende perioden af, dat van Carmen in 2013 en het andere veertig jaar eerder. Deze tweede verhaallijn maakt flinke sprongen in de tijd en uiteindelijk smelten beide samen tot één geheel. Voor het zover is, wordt steeds meer uit de doeken gedaan wat beide verhalen met elkaar te maken hebben.
De proloog, in het overigens in vlotte stijl geschreven verhaal, zorgt ervoor dat je nieuwgierig wordt naar wat er gebeurd kan zijn, het intrigeert. Dat geldt in mindere mate voor de rest van het verhaal, wat overigens niet wil zeggen dat het niet boeit. Toch zijn er wel wat kanttekeningen te plaatsen, want het komt regelmatig voor dat aan het eind van een hoofdstuk al enigszins te voorspellen valt wat er in het hoofdstuk daarop gaat gebeuren. Dit gaat ten koste van het verrassingselement en daardoor ook het spanningsveld.
Het aantal personages dat het verhaal draagt, is beperkt. Dat zorg voor overzicht. Van der Bijl heeft er echter niet voor gekozen deze personages gedegen uit te diepen. Daardoor blijft het allemaal wat aan de oppervlakkige kant. Ze zijn echter wel interessant genoeg om het verhaal lopend te houden, zorgen hoe dan ook voor een aantal boeiende, interessante en enigszins spannende momenten, maar de echte diepgang ontbreekt.
De ontknoping komt nogal onrealistisch over, is te ver gezocht en er zijn momenten die plotseling uit de lucht komen vallen. Omdat het ook nog eens slordiger wordt, krijg je de indruk dat de plot in die fase steeds meer afgeraffeld is. Angelique van der Bijl heeft met Nachtschade geen onaardig debuut geschreven en toont ze ook aan dat ze het wel in zich heeft om zich verder te bekwamen in het schrijven van boeken. Een eventuele volgende thriller zal, wanneer Van der Bijl meer ervaring heeft en ook de juiste begeleiding krijgt, heel anders kunnen uitpakken. | 0neg
|
Als je pagina schrijft als vagina, dan weet je al hoe het verder gaat. Ik heb prachtige boeken gelezen van Louis Paul Boon. Maar daar hoort dit boekje niet bij. Bedoeld als parodie op een pornografische roman, maar het blijft op het niveau van puberhumor en zeer flauwe woordgrappen. En parodie of niet, het verhaal waarin kleine kinderen voortdurend op allerlei manieren seks hebben met volwassenen en dieren is gewoon echt niet leuk. | 0neg
|
Het zal voor veel lezers een geweldig boek zijn, maar niet voor mij. Te oppervlakkig, voorspelbaar en flauw. | 0neg
|
Ik weet niet goed wat ik over dit boek moet zeggen. Aan de ene kant vond ik het makkelijk leesbaar, met vlotte zinnen en geen moeilijk taalgebruik. Maar aan de andere kant (en die weegt veel zwaarder voor mij) vond ik het boek helemaal niks. Ik vond de hoofdpersoon passief en depressief; kon er niks cynisch of scherps aan ontdekken. Wel veel boosheid over het feit dat ze in de steek is gelaten, alweer. En die boosheid wordt het hele boek door geëtaleerd, zonder dat ze er een steek verder mee komt. Als los zand komt daarbij dan nog een deel over de tocht met haar broers naar een oud vakantiehuis.
De flaptekst belooft veel meer dan er daadwerkelijk uit het boek komt.
Het enige mooie aan het boek vond ik de messcherpe observatie van de hoofdpersoon na het zien van de dvd, wanneer zij haarfijn de gevoelens van de moeder aanvoelt waarvoor de zoon (nog wel filmer, dus iemand die dingen scherp moet zien) geen oog heeft. | 0neg
|
Je hoeft als schrijver blijkbaar niet uit Yorkshire te komen om aan Yorkshire Writing te doen. Ann Cleeves, die begin jaren tachtig met schrijven begon en inmiddels een omvangrijk oeuvre op haar naam heeft staan, groeide op in North Devon maar blijkt een schrijfstijl te hebben ontwikkeld waarvoor Peter James, om maar een collega-schrijver te noemen die wel uit de befaamde James Herriot-contreien stamt, zich niet hoeft te schamen. Yorkshire Writing is een omslachtige stijl die gekenmerkt wordt door veel beschrijvingen die er verteltechnisch niet of nauwelijks toe doen. Er zijn lezers die ervan smullen; James werk wordt de laatste jaren dan ook met groot succes in het Nederlands vertaald. Tot die categorie behoor ik niet; ik heb daarom weinig plezier beleeft aan haar laatstverschenen misdaadroman: Witte nachten.
Het verhaal speelt, zoals ook haar vorige boek, het bekroonde Ravenzwart, op de Shetlandeilanden. In een van de dorpjes wordt een dode man gevonden. Hij draagt een clownsmasker en heeft een strop om zijn nek. Het lijkt er dan ook sterk op dat de man door een misdrijf om het leven is gekomen. Een kluifje voor inspecteur Jimmy Perez, die wel wat afleiding kan gebruiken. Zo vaak wordt hij niet met zware misdrijven geconfronteerd. Bovendien maakt de aanwezigheid van Fran, die les geeft op de dorpsschool, de opdracht extra aantrekkelijk. Hij heeft een oogje op de niet onaantrekkelijke juf en die gevoelens zijn wederzijds. Een romance ligt op de loer.
Dramas in afgelegen dorpjes wortelen meestal in de geschiedenis van een of meer families en dat blijkt ook hier het geval. Ooit, lang geleden, is er iets voorgevallen, waarbij diverse dorpelingen betrokken waren en waarvan nog veel meer mensen op de hoogte zijn. Maar zwijgen kunnen ze in zulke gemeenschappen goed. Vroeg of laat toont de geschiedenis echter toch haar ware gezicht en daarover vertelt Cleeves in deze roman. Wie van overvloedige sfeertekeningen houdt, moet het zeker lezen. Wie aan functionaliteit hogere eisen stelt, niet. | 0neg
|
Sandra Ysbrandy doet aan Vintage Cooking. Terug naar de geuren en smaken van vroeger. Puur en ambachtelijk met biologische producten. Zo maakt zij heerlijke gerechten in haar AGA fornuis. Na 14 jaar werken bij de Rabobank heeft Sandra het roer radicaal omgegooid en volgde zij in 2008 een koksopleiding. Sindsdien geeft zij kookworkshops, kookdemonstraties en is zij elke zondagmiddag te zien in het programma Live4you van Irene en Carlo. Vorig jaar schreef zij haar kookboek Aan de keukentafel en nu het boekje Appels & Peren.
In Appels & Peren beschrijft Sandra hoe zij met de appels en peren uit eigen tuinen uit de boomgaard van haar grootouders kookt. Ze gaat nostalgisch terug naar de smaken van vroeger en maakt eenvoudige gerechten met authentieke smaken.
Het is een klein boekje met 144 pagina’s. Ruim van opzet en handig ingedeeld. Eerst de appels met een beschrijving van de appelsoorten en dan 8 zoete appelrecepten en 10 hartige appelrecepten. Daarna de peren met ook weer een beschrijving van de soorten en vervolgens 8 zoete recepten en 6 hartige recepten. Totaal dus 32 recepten.
Elk hoofdstuk begint met een spread waarop de foto’s van alle recepten in dat hoofdstuk staan afgebeeld. Handig uitzoeken, maar er staan geen paginanummers bij. De wat rommelige recepten worden begeleid met gezellige intro’s, handige tips en hier en daar een grappige vintagemeter.
Bij veel recepten moet je een bladzijde moet omslaan om verder te gaan, waardoor het overzicht weg is. En is het recept confit van eend met appelmoes en friet een appelrecept als voor de appelmoes naar het appelmoesrecept elders verwezen wordt?
Verder vind ik het niet logisch dat er van de 32 recepten wel 3 tarte tatins zijn met steeds hetzelfde deegrecept (waarin ook steeds dezelfde fout). Verder staat er niet bij wat voor een soort gerecht het is. Meestal geen probleem, maar bij het recept Tarte tatin van peer met marsala en Blue Stilton was ik het spoor even bijster. Dit staat bij de hartige recepten, maar voor mij is het duidelijk een nagerecht met veel suiker en zo.
Tarte tatin van peer met marsala en Blue Stilton
6 personen
Ingrediënten
200 gr bloem
1 tl kaneel
125 gr boter
0,75 ml water
125 gr rietsuiker
50 gr boter
3 handperen, Conference
5 dl marsala
2 kaneelstokjes
1 el rietsuiker
100 gr Blue Stilton
Meng de bloem, kaneel en het zout. Snijd de koude boter in blokjes. Voeg de boter toe aan de bloem en kneed tot grove kruimels. Dit kun je met je handen doen maar ook met een keukenmachine. Het is belangrijk om niet te veel te kneden. Voeg water toe tot het een samenhangend deeg is. Maak er een bal van en rol op een met een bestoven aanrecht uit tot een deegbodem. Leg de deegbodem op bakpapier en laat 30 minuten rusten in de koelkast.
Schenk de marsala in een ruime pan waarin ook de peren passen. Leg er de kaneelstokjes in en breng zachtjes aan de kook.
Schil ondertussen de peren, halveer ze en verwijder het klokhuis. Leg de peren in de marsala. Breng opnieuw aan de kook. Zodra het kookt haal je de pan van het vuur. Laat de peren zo minstens een half uur marineren. Keer de peren af en toe om.
Verwarm de oven op 180 graden.
Haal de peren uit de marinade. Leg ze met de bolle kant naar boven op een snijplank. Bekleed de peerhelften met het deeg. Snijd het deeg bij zodat het goed om de peer past.
Smelt de suiker in een steelpan. Als de suiker in een lichtbruine karamel is veranderd voeg je de boter toe. Beweeg de pan zodat de boter goed mengt met de suiker. Voeg een scheut marinade toe. Leg hierop de met deeg beklede peerhelften met de bolle kant naar boven en zet 30 minuten in de oven totdat het deeg goudbruin is.
De rest van de marinade kun je ondertussen inkoken met een eetlepel rietsuiker tot een siroop.
Haal de pan uit de oven. Keer de peren op en leg er een flink stuk Blue Stilton op.
Dresseer er wat marsalasiroop overheen.
Het recept ziet er op de foto erg aantrekkelijk uit en lijkt goed te doen. Maar eenmaal aan de slag begint het probleem al met de ingrediëntenlijst. De ingrediënten staan in groepjes van de te maken onderdelen (deeg, peren, karamel) bij elkaar, maar er staat niet boven om welk onderdeel het gaat. Bovendien staan de groepjes niet op volgorde.
Tijdens het maken van het deeg stuit ik op een grove fout. In de ingrediëntenlijst staat 0,75 ml water, maar hoe meet je dat af? Er wordt duidelijk 75 ml bedoeld. Dezelfde fout staat ook in de andere tarte tatinrecepten.
Het uitrollen moet op een met bloem bestoven werkvlak gebeuren, terwijl je het deeg daarna op een stuk bakpapier moet leggen om in de koelkast te laten rusten. Erg omslachtig en met grote kans op scheuren. Waarom het deeg niet direct op het bakpapier uitgerold?
Het bereiden en verpakken van de peren in het deeg gaat prima. Een handige tip: snijd het deeg eerst in 6 punten, dan heb je voor elke peer precies de goede hoeveelheid.
Met de karamel gaat het weer mis. Die bereid je volgens het recept in een steelpan, waar je vervolgens ook de in deeg verpakte peren naast elkaar inlegt. En tenslotte schuif je dan die steelpan zo in de oven. Ik vraag me af wie er zo’n grote ovenvaste steelpan heeft. Ik heb de karamel direct in een dichte tatinvorm gemaakt. Maar zelfs daarin kon ik de 6 verpakte peren niet in kwijt. Waarom niet gewoon een recept voor 4 personen?
En waarom staat er niet bij hoe je dit recept kunt voorbereiden, zo lang ga je voor een nagerecht niet in de keuken staan. Het resultaat was heerlijk, al bleef tijdens het keren van de peren het deeg niet mooi rond de peren zitten. Kortom, een leuk bedacht recept, maar tijdens het schrijven ervan is totaal niet gedacht aan degene die het recept met het boek in de hand gaat maken.
http://thecookingresolution.com/product/appels-peren/ | 0neg
|
Wetenschapper, kunstenaar en uitvinder Leonardo da Vinci (geboren in Italië in 1452, gestorven in Frankrijk in 1519) inspireert veel verhalenvertellers en gamebouwers. In Secret Scouts en de Verloren Leonardo willen Dennis en Wendel Kind aan kinderen van deze tijd laten zien wie die Leonardo was. Dat doen ze heel slim door gebruik te maken van een van zijn uitvindingen, een tijdreismachine. Een van de uitvindingen die in latere tijd nog niet echt in gebruik zijn genomen.
Twee zussen, Lisa en Sophie en de twee bevriende broers Tom en Jack krijgen op een dag een oud schilderij in handen. Nieuwsgierig gaan ze uitzoeken waar het vandaan komt, wie weet is het wel veel geld waard! De vader van de zussen is kunsthistoricus, zijn werkkamer is een ware schatkamer met informatie. Terwijl de meiden daarnaar zoeken, dollen de jongens en per ongeluk openen ze daarbij een geheime kamer. Daarin vinden de kinderen een boek vol schetsen en er staat een groot apparaat dat lijkt op een planetarium, een orrery (tijdreismachine). Het boek is in het oud-Italiaans geschreven, maar Sophie, de slimste van het stel weet het te ontcijferen. Aan de hand van die vertaling ontdekken de kinderen hoe de tijdreismachine werkt. Met behulp van de machine willen de kinderen achterhalen wat hun schilderij precies is en wat er op een schilderij van Leonardo staat dat niemand in eeuwen ooit heeft gezien, omdat er een muur voor is gemetseld. Zo belanden ze in een middeleeuwse werkkamer, waar ze Leonardo aan het werk zien. Ze kijken hun ogen uit, maar hoe kunnen zou bewijzen dat ze écht in de tijd hebben gereisd?
Voor wie alles wil weten van Leonardo da Vinci en de tijd waarin hij leefde bevat Secret Scouts en de Verloren Leonardo een schat aan informatie. De lezer leert bijvoorbeeld niet alleen dat Leonardo lijken ontleedde om meer te leren over het menselijk lichaam en dat zijn beroemdste schilderij de Mona Lisa is, maar ontdekt ook details - zoals dat het in de steden in die tijd erg stonk. Dat is de kracht, maar tegelijkertijd ook de zwakte van het verhaal, want het beeld van stinkende straten draagt niet bij aan de spanning in het verhaal. Bovendien leidt de gedrevenheid om de middeleeuwen zo realistisch mogelijk neer te zetten tot scènes die er voor de verhaallijn niet toe doen. Zoals die waarin Jack meedoet met het levensgevaarlijke spel Calcio, waarbij vroeger kennelijk echt doden vielen. Daar krijg je als lezer het gevoel dat de scène erbij is gehaald om de spanning, maar geloofwaardig is het niet dat iemand uit de 21ste eeuw in een spel dat hij niet beheerst de winnende treffer zou maken. En wat het nou helemaal met het vinden van een schilderij te maken heeft?
Lastig is ook dat Secret Scouts en de Verloren Leonardo vier hoofdpersonen heeft, die op Sophie na nogal inwisselbaar zijn. Het perspectief wisselt ook regelmatig tussen de vier. Daardoor is de verhaallijn soms lastig te volgen en wat de kinderen nou uiteindelijk oplossen is ook niet helemaal duidelijk. De fascinatie van de schrijvers voor de persoon Leonardo da Vinci en het delen van hun kennis lijkt voorrang te krijgen op het vinden van een verloren schilderij. Inspiratie voor jonge wetenschappers zal het boek zeker kunnen geven, maar een spannend strak verhaal is het niet.
Dennis en Wendel Kind vormen een schrijversechtpaar dat in 2001 een internetbedrijfje oprichtte. Daarna ging ieder zijn eigen weg, Dennis als directeur bij een uitgeverij, Wendel had een eigen marketingbureau. Hun boeken geven ze via hun eigen uitgeverij uit. De boeken schrijven ze samen.
Leeftijd: 10+ | 0neg
|
Fleur van Groningen is columniste, journaliste en boekrecensente bij diverse Belgische magazines. Ze heeft eerder al Haal het slechtste uit jezelf en Dat kleine geluk gepubliceerd.
Leven zonder filter is het ervaringsverhaal van Fleur van Groningen. Ze vertelt hierin over haar hoog gevoeligheid (HSP) en hoe dat haar dagelijkse leven beïnvloedt. Mensen met HSP zijn overgevoelig voor prikkels van buitenaf. Onder andere geluiden, licht en ervaringen komen dubbel zo hard binnen als bij andere mensen.
In dit boek gaat van Groningen uit van de theorie van Elaine N. Naron, die het boek Hoog sensitieve personen – Hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt heeft geschreven.
Ze begint met het benoemen van de belangrijkste eigenschappen die een hoog sensitief persoon heeft, zoals o.a. een goed oog voor detail, sterke reukzin, zeer gevoelig voor aanrakingen, heftig reageren op smaken en zeer gevoelige oren.
Met de nodige zelfkennis en humor weet ze deze eigenschappen naar zichzelf terug te brengen.
”Of ik voel het wanneer iemand hoofdpijn heeft of gaat krijgen. Een eigenschap die eigenlijk enkel van pas komt in bed, als je aan je vriend wilt gaan friemelen en liever niet afgewezen wordt.”
Als je zelf hoog gevoelig bent, of iemand kent die dit heeft, zal je veel herkennen in dit hoofdstuk.
Na een hoofdstuk over haar bizarre jeugd – die inderdaad erg heftig is geweest – vertelt van Groningen hoe zij omgaat met zogenaamde “overtreders”; mensen uit haar omgeving die haar grenzen overschrijden. Echter is ze hier veel te uitgebreid en technisch in. De vier hechtingstypen van Poket, ADHD, ADD, ASS zijn interessant om over te lezen als je van psychologie houdt, maar als je een ervaringsverhaal over HSP wilt lezen, hoef je van deze aandoeningen niet alle in en outs te weten. Soms gebruikt ze zinnen, die ik even opnieuw moest lezen om precies te begrijpen wat ze nou bedoelde. “Maar ook opdat ik haar daarom zou appreciëren en niet zou ontdekken dat haar artificiële empathie haar egoïsme moest maskeren.”
Gelukkig stapt ze hierna weer over op enkele eigen ervaringen. De vergelijking die ze maakt tussen een oude ijskast en het opruimen van oude emoties is erg leuk bedacht. “Nog steeds prent ik me na de confrontatie met oude emoties precies hetzelfde in als na het schoonmaken van de koelkast: ‘Bah, volgende keer begin ik er tijdig aan, voor het zo’n smeerboel kan worden.’ “
Helaas eindigt van Groningen met het hoofdstuk spiritualiteit. Ik snap dat dit erg verbonden is met hoog sensitief zijn, maar ze vertelt veel algemeenheden die de meeste mensen al wel kennen, zelfs als ze niet spiritueel zijn.
Leven zonder filter is niet helemaal het ervaringsverhaal wat ik had verwacht. Het is een opsomming van al bestaande feiten met behulp van al geschreven boeken met af en toe een stukje persoonlijk relaas erin verwerkt.
Wat kwalijk is, is dat ze soms “wetenschappelijke” dingen vertelt, zonder bronvermelding. (“…trof ik online wel een en ander aan”….”ik herinner me wel dat onderzoeken uitwijzen”…). Met dit soort uitspraken kun je als patiënt absoluut niet uit de voeten, omdat je niks hebt om op terug te vallen of naar te verwijzen.
Leven zonder filter is denk ik therapeutisch goed geweest voor de schrijfster zelf, maar voor de HSP-ers die meer willen weten of iets meer herkenning zoeken, zou ik aanraden om eerst het boek van Naron te lezen. | 0neg
|
Lekker tussendoortje maar vond dit veel meer een bouquetreeksachtig boekje dan Onder het mes, en dus niet echt mijn ding helaas. | 0neg
|
Ik vind het een spannend verhaal met verrassende wendingen en ontknopingen. Maar ik vond het wel wat storend dat de auteur zich niet wat beter heeft laten informeren over wat cement precies is. Er staat een betonmolen, die zou dan gebruikt worden om cement mee te maken.......fout! Cement koop je in zakken, cement is een onderdeel van de specie die uit de betonmolen komt. Dus eindigt het verhaal totaal ongeloofwaardig en wat lachwekkend. Dat nam de spanning van de ontknoping volkomen weg voor mij. Vandaar dat het maar 2 sterren zijn geworden. Ook omdat er in het begin een tegenstrijdigheid in het verhaal voorkomt. Komt op mij wat amateuristisch over en dat is jammer. | 0neg
|
Op een dag lontpopt Ed Kennedy zich bij toeval van nietsnut tot held. Vanaf dat moment krijgt hij vreemde opdrachten om specifieke mensen naar eigen inzicht te helpen. Ed komt erachter dat hij meer kan bereiken dan hij ooit had gedacht.
Helemaal uitgelezen heb ik het niet. Ik vond het allemaal weinig hoogstaand en nogal kinderlijk. | 0neg
|
Ik snap werkelijk helemaal niets van de over het algemeen goede recensies over dit boek. Ik vond het een enorme afknapper. Het hele boek is mijn inziens alleen met het volgende doel geschreven: de plot doet er niet toe, maar kijk eens wat een afschuwelijk personage (Albert Stucky) ik kan neerzetten. Zaken als "het wegsnijden van een baarmoeder met foetus" maken dat het boek nogal simpel/kinderlijk overkomt in plaats van dat ik zit te sidderen in mijn stoel: shockeren om te shockeren. En zo gaat het maar door, de ene zogenaamde gruwel na de andere. Het doet meer aan een simpel horrorverhaaltje met een vleugje romantiek denken, dan aan een spannende thriller. De ontknoping is verre van bijzonder en weinig realistisch. | 0neg
|
Uitgelezen omdat het een dun boekje is en zo bejubeld werd indertijd.
Literatuur?
Saaaaaaaaaiiiiii!!! | 0neg
|
Mijn eerste recensie op Hebban. De diamanten troon is een fantasy titel die redelijk teleurstelt . Zeker voor een doorgewinterde fantasy lezer als ik . Het verhaal is middelmatig en er is maar een verhaallijn wat toch wel simpel overkomt in het fantasy genre .Het hoofdpersonage Sparhawk is heel erg stereotype en ik heb tijdens het lezen op geen enkele manier binding met hem gekregen.. Na het uitlezen van deze titel heb ik besloten dat dit boek geen plaats krijgt in mijn boekenkast. Ik heb het boek inmiddels weggegeven aan iemand die het hopelijk beter weet te waarderen dan ik. Kort en krachtig. | 0neg
|
Zoals vele recensenten vóór mij al schreven: met dit boek begonnen omdat de media het de hemel in prees. De laatste jaren ben ik een zogenaamde 'dunne' lezer en ik wil alleen in een boek duiken wat mij aanspreekt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat ik het in een paar avonden heb uitgelezen. Edoch, niet door de opgeroepen spanning maar meer door de vraagstelling: "Wanneer gaat het boek mij bezielen?" Helaas..dat gebeurde niet of te weinig. Ontsnappingen die zo kunstmatig in scene waren gezet dat ik er af en toe van in de lach schoot. Uitweidingen over onderwerpen waar ik graag een andersoortig boek voor ter hand neem. En nonbeschrijvingen van karakters. Helaas.....een zware teleurstelling... | 0neg
|
na veel twijfel wel of niet doorgaan heb ik besloten het boek niet uit te lezen ondanks de diverse goede recensies. Het kon me niet boeien, vond het rommelig en warrig. | 0neg
|
Wat een vreemd boek. Ik ben nu ongeveer op de helft en ga hem zeker niet verder uitlezen. De eerste helft heb ik mijzelf gedwongen om door te bijten, omdat dit boek nu eenmaal in mijn 1010 challenge staat. Maar ik leg het bijltje erbij neer.
Zonde van mijn tijd. Heb nog stapels boeken liggen waar ik mee kan gaan beginnen.Bij nader inzien gaat er één duimpje af, dus stem ik één duimpje !! | 0neg
|
maar het is bijna onmogelijk om grip te krijgen op het plot: te veel spaghetti, maar de saus smaakt naar meer.,Achter de auteursnaam Bogaerts, schuilen twee personen uit het Leuvense: vader Willy Bogaerts en zijn zoon Steven. Beiden zijn verdienen hun brood in de bankwereld en leverden in 2005, met Blik vol passie, hun spannende debuut af.
De beveiliging van de jaarlijkse bijeenkomst van de raad van bestuur van de financiële onderneming Nortensia International Finance die deze keer in Leuven plaatsvindt wordt uitbesteed aan een privé-bedrijfje dat geleid wordt door een Rijkswachtkolonel in ruste, die zich Benson laat noemen. Als er tijdens zijn opdracht een dode valt, wil Benson er het fijne van weten en gaat hij, parallel aan het officiële politieonderzoek, zelf ook op pad om de moord proberen op te lossen. Tijdens zijn zoektocht worden heel wat intriges blootgelegd... intriges die zeer ver terug gaan in de tijd.
In Blik vol passie laten de auteurs ons mee genieten van een blik achter de schermen van een internationale financiële instelling, waarbij vooral de onderlinge relaties tussen de leden van het hoger management onder de loep worden genomen.. En de drijfveren om die relaties aan te gaan, in stand te houden of af te breken, gaan veel verder dan het professionele gemeenschappelijke doel: alle emoties van liefde tot haat over geldbejag en opportunisme komen aan bod.
Het verhaal begint zeer rommelig. De auteurs opteerden ervoor om vanaf het begin, door constant van de hak op de tak te springen, een rookgordijn op te trekken. Dat de lezer in plaats van nieuwsgierig, eerder verweesd, gedesoriënteerd en onbegrepen achterblijft, kan niet de bedoeling geweest zijn. Daarna worden kalmpjesaan de verschillende rode draden, als spinrag in het zonlicht, beetje bij beetje blootgelegd. Het boek doet dan ook denken aan een bord spaghetti, want alles is zo met elkaar verweven dat het ontrafelen ervan bijna onbegonnen werk is. En net als de lezer een beetje licht begint te zien, wordt er een nieuw kluwen pasta op zijn of haar bord gekwakt. Bogaerts laat de, tot dan toe bestaande verhaallijnen die zich binnen de Nortentia afspelen, bijna voor wat ze zijn en concentreert zich op een aantal intriges die zich buiten het bedrijf afspelen. Het is allemaal nogal verwarrend en moeilijk voor mij persoonlijk zelfs te moeilijk. Laat ons het erop houden dat vader en zoon Bogaerts teveel ideeën in een enkel boek hebben proberen te proppen.
Maar gelukkig is er ook nog de saus, want het verhaal is overgoten met een degelijke, aangenaam lezende, stijl van schrijven, die doorregen is met droge humor, waarvan je meer voorgeschoteld wilt krijgen.
Blik vol passie is een debuut dat de lezer achterlaat met een dubbel gevoel: het is een leuk boek om te lezen, maar het is bijna onmogelijk om grip te krijgen op het plot: te veel spaghetti, maar de saus smaakt naar meer. | 0neg
|
Een boek waar de meningen duidelijk verdeeld over zijn: je vindt 't geweldig of je vindt er helemaal niets aan. Voor mij was het laatste het geval: te veel karakters, weinig sympathieke karakters en geen ontwikkeling in de karakters. Daarnaast veel bijzaken die, in plaats van een sfeerbeeld te scheppen of spanning op te bouwen, vooral voor afleiding zorgden. Maar goed, wel vlot geschreven, dus had ik 'm snel uit. Bijkomend voordeel: voor de Reading Challenge heb ik de 'boek met 1 of 2 sterren'-categorie nu afgevinkt. Maar had natuurlijk liever gehad dat ik het niet eens was met de recensent. | 0neg
|
Een obsessieve, manipulatieve psychopathische jongen stapt het leven binnen van Guinevere Beck, studente en beginnend schrijver. In het boek wordt ze al snel aangeduid met de naam Beck. Haar stalker Joe, boekverkoper weet haar telefoon te bemachtigen en dringt op deze manier haar leven binnen want hij weet nu werkelijk alles van haar leven en wat ze doet en met wie ze wat doet.
Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Joe, dat hoeft geen probleem te zijn maar ik voel geen enkele sympathie voor Joe. Zijn motief begrijp ik niet, het wordt ook niet toegelicht in deze ‘psycho voor de twittergeneratie’. De personages blijven allemaal aan de oppervlakte waardoor het allemaal een beetje vlak blijft. Geobsedeerd door een meisje ruimt hij personen die te dicht bij haar in de buurt komen uit de weg. Maar de diepgang van het waarom wordt niet verteld. Het boek is wel een waarschuwing voor de voortschrijdende technologie waarbij iedereen je privacy kan schenden en via de social media je leven binnendringt.
De cover van de Nederlandse versie verdient wel lof, die vind ik echt prachtig. Bloedspetters op het kaft die doorlopen aan de binnenkant. Er zijn vele lovende reacties, dat is fijn voor de uitgever en de auteur maar helaas, dit boek is not my piece of cake. | 0neg
|
Voorlopig ben ik nog totaal niet onder de indruk van deze schrijver. Ik vond het echt helemaal niks. Het is wel zijn debuut, dus ik ga zeker het tweede boek lezen om een beter beeld te krijgen. Maar dit is echt geen aanrader. | 0neg
|
Barber van de Pol kennen we allereerst als een van de meest bekende vertalers van Spaanstalige literatuur. Ze is vertaalster van onder andere Cervantes en Borges, maar ook van Melville’s Moby Dick. Naast haar werk als vertaalster schreef ze ook al verschillende essays, kinderboeken en romans, waaronder Zingen is geluk. Haar nieuwste roman Hemelse dieren verscheen in 2017 bij Lebowski Publishers.
Hemelse dieren gaat over de beschaafde Nootje en haar grote liefde, de onbezonnen kunstenaar Terry Bommeljé. Terry wordt steeds bekender en hartsvriendin Jet komt al snel roet in het eten gooien in het door Nootje opgebouwde paradijs. Nootje is een beïnvloedbaar personage, naïef en een denker. Terry is onbezonnen en vooral irritant onverschillig. Hun relatie is vooral onevenwichtig te noemen en daardoor heeft Jet, waar de lezer eigenlijk geen hoogte van krijgt, vrij spel.
Het boek leest moeilijk, niet alleen vanwege de lastige zinsconstructies maar ook omdat Van de Pol weinig zegt met heel veel woorden. Liefst ook nog erg moeilijke woorden en zinnen, die niet per se in dienst van het verhaal staan maar eerder lijken te dienen om de woordenschat tentoon te spreiden en dat zit de lezer vooral in de weg. “In de jaren dat ze haar vriendin nu kent, heeft Jet heel wat dromen aangehoord, allemaal full colour en vol vervormde actualiteit en concretiseringen van wat in feite ruis of mentaal afval was.”
Daarnaast haalt de auteur de lezer constant uit het verhaal door hem rechtstreeks aan te spreken. Van de Pol is natuurlijk zeker niet de eerste auteur die dit doet, maar het commentaar van de auteur stoort. Commentaar op de personages, wat ze doen, maar ook op wat de auteur wel of niet doet en waarom.
“Het lijkt wel een gemakzuchtig staaltje uitschrijverij. Een lezer heeft recht op de informatie waartoe personages aanleiding geven, al hoeft die niet per se met respect omkleed te zijn. Objectief gezien is er geen reden waarom Terry en Nootje wel een achtergrond zouden meekrijgen en Jet niets daarvan. Ook zij heeft bij haar dood recht op een overzicht van haar levensfeiten voor zover ze ertoe doen. Help! Hierbij dan, naar vermogen.”
Of: “Geduld. Ze maakt zo haar opwachting weer, maar wel via een logisch opstapje, we hebben het er eerder over gehad: anders rammelt het verhaal.” Maar rammelen doet het verhaal toch wel. Aan enige verhaallijn is in elk geval geen touw vast te knopen en de wisselingen in perspectief maken het vaak onduidelijk wie of wat bedoeld wordt met de zoveelste ‘ze’ die voorbij komt.
Al met al is Hemelse dieren een interessant experiment voor literatuurwetenschappers om zich eens over te buigen, maar voor het leesplezier hoef je het boek niet ter hand te nemen, zeker niet als je als lezer liever een boek leest waarbij je zelf de kans krijgt te reflecteren in plaats van alles voorgekauwd te krijgen door de auteur. | 0neg
|
Met veel bombarie en promotie wordt dit boek aangekondigd, in de media maar ook hier op het Crimezone portal met de 100ste leesclub met 100 deelnemers met een gratis exemplaar.
Geweldig! Mijn verwachtingen waren hoog, maar toen ik de recensies van haar andere boeken ging lezen werd ik sceptischer.
Het verhaal op zichzelf is niet origineel, maar de verhaallijn blijft leuk. Dit is in mijn ogen een typisch thriller verhaal. Maar het berust in mijn beleving iets te vaak op toevalligheden en dat maakt het voor mij minder spannend.
Het verhaal draait om Kyra, een 19 jarig meisje wat in haar eindexamens zit. Maud een ervaren politievrouw en een moordenaar en een cursief gedeelte met daarin de belevingen van een jonge vrouw, vermoedelijk de zus van Kyra.
Kyra gaat tegen de wil van zowel haar ouders als de politie zich meer en meer bemoeien met het politieonderzoek naar een aantal moorden in Amsterdam. In dit verhaal komen vaak toevallig de dingen bij elkaar wat het soms ongeloofwaardig maakt.
De schrijfstijl van deze voor mij onbekende schrijfster is niet altijd even prettig lezen. Ze schrijft korte zinnen, en gebruikt echt woorden van deze tijd wat het boek ook toegankelijk maakt voor de wat jongere thriller lezers.
Ik heb soms wel moeite gehad met deze schrijfstijl en regelmatig stukken terug moeten lezen om te begrijpen wat ik eigenlijk gelezen had.
Het verhaal komt ook een beetje over alsof het voor de jeugd geschreven is, maar als je dan de hoeveelheid vloekwoorden leest weer niet.
Misschien is de hoeveelheid vloeken wel net zoveel als in andere boeken maar in dit boek valt het me op.
Kortom, het boek heeft me niet weten te overtuigen van alle complimenten die ik in de media gelezen heb.
Ik ben wel zo eerlijk om toe te geven dat ik wel nieuwsgierig ben naar deel 2, maar dat moet me dan echt overtuigen om verder te lezen. Een 4-delige serie vind ik namelijk altijd wel erg leuk! | 0neg
|
Misschien interessant voor liefhebbers van het genre, maar plak er dan niet het etiket thriller op. Saai! Heel jammer want haar echte thrillers zijn wereldklasse. | 0neg
|
"Hoe ik nu leef" was mijn vorige boek van Meg Rosoff en heb ik met vijf duimen gewaardeerd. Vandaar dat ik me welgemoed op "Het toevallige leven van Justin Case" stortte, maar dat viel me erg tegen.
Een flauw verhaal dat makkelijk in honderd bladzijden verteld had kunnen worden. Ik had helemaal niets met de hoofdpersoon, hoewel ik zijn probleem wel snapte.
Ik heb het boek uitgelezen omdat dat van mezelf moest. Stom. | 0neg
|
Dit debuutboek "Wie ik aan het zijn was" van Anne van Veen is een verhaal waarin een kijkje wordt gegeven in de cultuur van een toneelschool. Het verhaal is semi autobiografisch geschreven en verteld het verhaal van Alma, die tijdens haar eerste jaar op de toneelschool een affaire start met haar (getrouwde) docent Peer, die ruim 30 jaar ouder is dan zij. Waarom zij precies op hem valt, wordt in het hele verhaal eigenlijk niet heel duidelijk, maar wel dat de relatie tussen Alma en hem behoorlijk complex is. Ook komt door het boek heen zo af en toe personage Fay naar voren, waarvan later blijkt dat zij als het ware de protegé is van Alma. Weer later komt deze Fay met een hele andere naam naar voren. Veel blijft onduidelijk in het boek, zoals de relatie tussen Alma en Fay, de relatie tussen Alma en haar gescheiden ouders, de reden waarom juist Peer zo'n enorme aantrekkingskracht op Alma heeft, wat voor relatie Alma heeft met haar medestudenten. Jammer! Want het verhaal intrigeert ergens wel om verder te lezen, juist om hopelijk het antwoord op deze vragen te ontfutselen.
Het verhaal bevat helaas veel gaten, en vraagt regelmatig om teruglezen. Ook staan in deze eerste druk nog enorm veel spelfouten, waardoor het lezen niet echt lekker op gang komt. Qua taalgebruik lijkt het een afwisseling tussen Nederlands en Vlaams, waardoor sommige uitspraken niet heel bekend overkomen.
Concluderend, helaas, een magere 5, uitgedrukt in 2 sterren. | 0neg
|
Chris Houtman heeft eerder al zijn sporen verdiend als filmregisseur, dus gebaseerd op de korte inhoud verwacht ik een boek dat leest als een film, vol aktie en snel wisselende beelden. Gelardeerd met veel inside informatie over het reilen en zeilen in de filmwereld.
Wat je krijgt is wéér een boek wordt waarin een artefact ontdekt wordt waarmee de Katholieke Kerk in discrediet kan gebracht worden en er wéér een geheime sekte over lijken gaat om dat te verhinderen.
Chris Houtman is een agnost die (begrijpelijk) zijn studie theologie nooit heeft afgemaakt. Dat verduidelijkt natuurlijk hete volgende - anders niet te begrijpen - citaat: "Ondanks haar studie theologie had ze nooit de behoefte gevoeld om de geboortegrond van Jezus met al die heilige plekken te bezoeken."
Grosso modo verloopt het verhaal zoals ik vreesde. Het typische mystery waar ik niets nieuws in terugvind: het vinden van een geheim document, een moordzuchtige katholieke sekte die de held achtervolgt en links en rechts doden achterlaat. Wel nieuw is voor mij de invalshoek van mensen uit de filmwereld. Anders en verfrissend. Veel aktie in de vorm van reizen en vluchten maar de nieuwe kennis die we hierbij opdoen blijft miniem. Toch worden nieuwe personages en plotwisselingen geïntroduceerd zodat je vol verwachting blijft verder lezen. Wat hier wel ontbreekt is het puzzel-element, dat zou de spanning toch wel verhogen.
Over de meeste karakters komen we gewoon meer te weten naargelang het verhaal vordert, maar een aantal personages evolueert echt. Odile gaat van verliefde assistente tot een egoïstisch kreng vol haat dat over lijken gaat. Dan is Anthony Mulligan mij veel sympathieker: van archivaris in het British Museum tot pure action-hero om een uniek document veilig te stellen. Mulligan is dan ook mijn favoriete personage. Zijn job als archivaris, zijn gedrevenheid voor zijn werkgever, zijn rustige karakter, moed en standvastigheid, hoe hij met zijn handicap omgaat...
De schrijfstijl past absoluut bij dit soort verhaal. Het gaat over het scenario voor een film en het boek is volledig in die stijl geschreven - veel visuele effecten en decorbeschrijvingen. Een draft (iets dat Esther ook schrijft) om er een echt scenario van te maken. Een soort kruising van actiefilm en roadmovie.
Alle schrijvers in dit genre brengen een mengeling van feiten en fictie, bouwen daar een - liefst spannend - verhaal rond en staan dan voor het probleem hoe er een geloofwaardig einde aan te breien zonder direct door de mand te vallen. De één slaagt daar al wat beter in dan de andere. In mijn ogen valt Chris Houtman hier door de mand door vooral zijn wereldvisie te promoten en als geloofwaardig einde enkel een lege doos aan te bieden.
Een goed gevonden plot, maar nogal dun en dat merk je doorheen het boek. De plot begint sterk met een getrukeerde veiling van een uniek en controversieel document. Dan worden er filmmakers bij betrokken, wat toch wel even wennen is, maar dat blijkt al snel een rake zet te zijn. Nadien verpietert het tot een feministische aanval op de katholieke kerk. De terugkeer van Antohony Mulligan luidt opnieuw een sterker stuk in maar dan eindigt alles op een zwakke noot (vaak een kenmerk bij mysteries).
Op een paar (goed gevonden) details na, waren er geen echte verrassingen en zag ik het einde aankomen.
Een goeie, vlotte schrijfstijl zorgde ervoor dat het toch leesbaar bleef.
Typering van het boek: politiek-correct en feministisch. | 0neg
|
Heb alle voorgaande boeken van Simon Beckett ook gelezen en was dan ook nieuwsgierig hoe het David Hunter dit zou vergaan. Het boek begint veelbelovend met een spannend verhaal en maakt dan een sprongetje in de tijd. In een andere recensie werd het verhaal echter al neergezet als een slechte romcom en helaas had deze recensent het goed gezien/gelezen. David Hunter wordt (langzaam) weer verliefd en het spannend beschrijven van deze ontwikkeling is Simon in ieder geval niet gegeven. Herhaaldelijk komt deze verhaallijn terug met kneuterige, ergerlijke zinsconstructies die inderdaad veel weg hebben van een bouquet-reeks. En dan wordt het moeilijk om de spanning in het verhaal weer terug te krijgen. Dan ga je als lezer steeds meer storen aan de rammelende geluiden in het vehikel dat "Niets blijft verborgen" heet.. De dame in kwestie houdt een pottenbakkerij bij (...), er is een losgeslagen alcoholische rechercheur, houterige dialogen en zo ga je je langzaam voelen als de omgeving in het boek: mistroostig en druilerig...
Ik moet eerlijk bekennen dat ik op twee derde van het boek de handdoek in de ring heb geworpen en het boek permanent heb weggelegd dus wie weet kwam er nog een dijk van een onthulling in het laatste deel maar ik was als lezer inmiddels al dermate ontmoedigd dat dat mij eigenlijk niets meer kon schelen. Hopelijk kan Simon zich met zijn nieuwste boek "Klem" revancheren. | 0neg
|
Pagan is leraar op de middelbare school waar hij zelf leerling is geweest. Zomaar op een morgen voor de lessen beginnen komen zowel Christian, een collega, als Constanze, een leerlinge, hem opzoeken. De besmuikte opmerkingen van de eerste brengen herinneringen naar boven. Er is sprake van een Groep der Wijzen, waar ook Pagan deel van uitmaakte. Christian was de natuurlijke leider en gaf in een sfeer van mystieke sessies dubieuze opdrachten aan de leden om zich te bewijzen. Dat leidde vrij vlug tot kleine criminele feiten, zoals drugsverkoop. Pagan was in die tijd een geboren straatvechter, opnieuw gendoctrineerd door Christiaan, die aan hem geld verdiende.
De rest van het boek wordt gebruikt om de overgangen van heden naar verleden naadloos te verweven. De herinnering aan Christiaan wordt gemengd met diens vermeende aanwezigheid, de dreiging van sommige leden van de intussen ter ziele gegane groep. Het keerpunt bleek een gevecht van Pagan, waarin hij werd geveld en een tijdje in comateuze toestand verkeerde, zonder dat hij zich dat herinnert. Het meest tastbare resultaat daarvan is dat hij zich begon te gedragen als een zacht eitje, brekend met zijn gewelddadig verleden. De katalysator van deze verhouding uit het verleden wordt Constanze, een leerlinge van dezelfde school, die zich op haar beurt laat inpalmen door Christian, maar morele steun zoekt bij Pagan. Die wordt heen en weer geslingerd tussen zijn herinneringen en zijn huidige besluiteloosheid.
Met voorbedachten rade is een moderne parabel over schuld en boete, gebracht op een kunstmatig hoog verbaal niveau. De afstandelijke taal helpt bij de helikoptervisie bij het bestuderen van deze relaties, maar helemaal niet bij de inleving in het verhaal of de karakters. Uiteindelijk is dat het enige gevoel dat overblijft: afstand. Inleving is er niet bij. Spanning helemaal niet. Dit is absoluut geen thriller, in dat genre heeft Hélène van Ostaay niets te zoeken. Haar schrijfstijl moet andere oorden opzoeken. Dan wordt het wel wat. | 0neg
|
De cover van het boek is heel mooi gekozen. Het sprookje dat in het boek verwerkt is tussen de hoofdstukken brengen belangrijke levenslessen voor en karaktertrekken van Helena naar boven. Het boek is vlot geschreven en te lezen. Het verhaal gaat over Helena wiens moeder 14 jaar geleden ontvoerd werd en nog altijd vermist is. Zij verblijft in het moeras en krijgt samen met haar ontvoerder een dochter. Haar vader aanbidt zij en haar moeder vindt zij te meegaand. Doch gaandeweg leert zij dat haar vader een wrede, brute en gewelddadig persoon is en dat haar moeder mishandeld wordt. Naar aanleiding van een kleine gebeurtenis wordt haar moeder voor haar ogen bijna verdronken door haar vader. Dank zij haar vader kent zij het moeras van binnen en van buiten. Door de survival tochten en het leren jagen leert zij hoe zij kan overleven en spoorzoeken in het moeras. Zij moet ook helpen met haar moeder en daardoor zal zij later in haar bestaan kunnen voorzien. Op een dag komt toevallig een vriend langs met een sneeuwmobiel. De ideale kans om te ontsnappen maar de vader komt te vroeg thuis. De gast wordt gefolterd en gemarteld toch kunnen zij ontsnappen. Toch wordt dit een ontsnappingskans en leidt deze tot de arrestatie van de gewelddadige man. Na 13 jaren van gevangenschap kan hij ontsnappen en keert hij terug om zijn werk af te maken.
Maar Helena heeft alles in het werk gesteld opdat hij haar niet zo vinden. Zij heeft haar naam veranderd en heeft een gezin gesticht. Maar ook heeft hij inspanning gedaan om haar op te sporen. Een grote zoekactie ontstaat maar Helena laat het lot niet beslissen. Zij heeft een gezin en zij zal het verdedigen met hand en tand. De jager van vroeger wordt nu de prooi...
Het boek mist de spanning die ik verwachte. Het eerste deel van het boek is eerder saai en het beetje spanning die erin naar voorkomt begint pas met de jacht op zijn dochter. De schrijfstijl vindt ik nochtans goed maar dit is zeker geen pageturner. | 0neg
|
Ik keek uit naar dit boek: Vrouwen die een kracht kunnen opwekken (een elektrische schok) om het geweld tegen hen te stoppen.
In heb begin gebeurt dit ook, de gewelddadige mannen worden aangepakt, maar daarna zakt het boek helaas in.
Het boek bestaat uit diverse delen die elk een jaar beslaan. In ieder deel komen dezelfde hoofdpersonen terug, de ene keer wat meer uitgesproken dan de andere keer.
De vrouwen doen een poging om de macht over te nemen van de mannen, maar dit lukt maar den dele.
Het duurt jaren eer er echt wat gebeurt, en dan nog ieder voor zich.
Ik vind het jammer dat het switchen van de macht naar de vrouwen niet goed is uitgewerkt, zij die de mogelijkheid hebben om het tij te keren, en vrouwen een betere positie te geven doen het niet, en kiezen voor eigen gewin.
Nu is eigenlijk niets veranderd in de wereld, terwijl er zoveel mogelijk was.
Het is jammer dat ik niet te zien krijg hoe een wereld geleid door vrouwen eruit zou zien,maar misschien is die hetzelfde als de wereld waarin we nu leven.
Ik had, en heb, de hoop dat een wereld geleid door vrouwen er beter uit zou zien. | 0neg
|
Voor de dagbladen NRC Handelsblad en nrc.next schrijft Ellen de Bruin vooral over wetenschap, psychologie en menselijk gedrag. Haar verhalen zijn over het algemeen niet al te zwaar, maar de inhoud daarvan is wel gestoeld op verregaande research. In 2007 verscheen haar eerste non-fictie, Dutch women don’t get depressed. Iets meer dan tien jaar later is haar debuutroman Onder het ijs uitgegeven.
Omdat haar professor aan de Randstad University, Reinier van Wichteren, plotseling overlijdt, kan de eenentwintigjarige Bas Fretz in zijn plaats mee met een groep klimaatwetenschappers die onderzoek gaan doen in het Noordpoolgebied. Hoewel Reinier haar mentor was, was ze ook verkikkerd op hem, maar ze zal nu niet meer te weten komen of hij dat ook op haar was. Op het onderzoekschip bevindt ze zich tussen voor haar vreemde wetenschappers met ieder hun eigen eigenaardigheden. Bas wil Reiniers wetenschappelijke ambities uitvoeren, maar die kans wordt klein als de expeditie op een fiasco dreigt uit te draaien.
Na een min of meer filosofisch eerste hoofdstuk begint het verhaal hierna echt. Het wordt verteld vanuit het perspectief van Bas en de lezer merkt al snel dat een groot deel daarvan bestaat uit haar herinneringen aan Reinier. Uit alles blijkt dat ze helemaal idolaat van hem was, maar uit niets valt op te maken dat dit wederzijds was. Waar in ieder geval geen enkele onduidelijkheid over is, is dat Bas haar herinneringen aan het verwerken is, dat ze een rouwperiode doormaakt. Ook heeft het er veel van weg dat ze vooral op zoek is naar zichzelf. Gedurende de plot blijkt dit op zich ook wel, want aanvankelijk is ze nogal naïef en spreekt ze, zonder het zelf te beseffen, haar gedachten hardop uit. Dat is aan het eind van het boek anders. Dan is ze evenwichtiger. Haar personage heeft in de zeven weken dat ze zich aan boord van het onderzoeksschip bevond een positieve ontwikkeling doorgemaakt.
Onder het ijs is gebaseerd op een wetenschappelijke expeditie naar de Noordpool die in 2004 werkelijk heeft plaatsgevonden. Hierdoor is een aanzienlijk deel van het verhaal doorspekt met een terminologie waar een leek geen enkele binding mee heeft en die er ook voor zorgt dat het verhaal een nogal traag en saai verloop heeft. Het lijkt erop dat het verhaal voor de helft gevuld is met informatie die door de auteur uit wetenschappelijke boeken heeft gehaald. De andere helft is er dan door haarzelf bij bedacht. Dat verzonnen deel is tevens het meest interessante, hoewel er ook daarin kanttekeningen te plaatsen zijn. Zo is een aantal dialogen nogal aangedikt en dat een drietal Amerikaanse wetenschappers alleen in citaten uit films kan communiceren, wordt na verloop van tijd ronduit vervelend. Wat op een gegeven moment wel erg duidelijk naar voren komt, is dat men elkaar in de wetenschapswereld het succes niet gunt. Het lijkt vooral een wereld van eerst ik en dan de rest. En waarschijnlijk wijkt dat niet eens zo heel veel af van hoe het er elders aan toegaat.
De meeste personages die De Bruin gecreëerd heeft, zijn redelijk interessant en intrigerend. Ze hebben allemaal hun eigen bijzonderheden waardoor een deel van het boek wel enigszins boeiend is. Desondanks kan Onder het ijs als roman niet overtuigen. Hoewel de auteur soms mooi geformuleerde zinnen heeft gebruikt, is het boek een te wetenschappelijk relaas geworden. | 0neg
|
De aantrekkelijke kaft van de Selectie boekenreeks deed mij dit boek uit de boekenkast pakken. Ik had het boek al in diverse promotieacties voorbij zien komen en de interesse was gewekt. Helaas bleek na het lezen van het boek, dat het boek voornamelijk kleine vlaagjes van nieuwsgierigheid opwekt, maar geen indrukwekkend verhaal heeft.
De Selectie is geschreven in de lijn van Young Adultboeken, die inspelen op de Hunger Games hype. Het boek is een dystopie, waarin de bevolking in de toekomst in klasses is opgedeeld. De Koninklijke familie die aan het hoofd van dit systeem staat, kiest een meisje uit het volk om mee te trouwen door een selectiesysteem. America, het hoofdpersonage, is hier natuurlijk niet zo blij mee want zij wordt uitgekozen ,maar heeft al een vriendje. Nadat dit uitgaat net voordat ze weggaat naar het paleis om haar bij de andere gekozen meisjes te voegen, ontstaat er een driehoeksverhouding tussen de prins, America en het ex-vriendje.
America ontwikkelt zich als een cliché personage in een cliché verhaal. Ze is getalenteerd en mooi, maar heeft daarnaast een eigen mening en durft daar voor uit te komen. Ze is onafhankelijk en heeft vanaf het begin kritiek op het selectiesysteem. Ze weet van tevoren dat ze prins zal haten. Natuurlijk blijkt later dat ze de prins toch wel heel erg leuk vind en dat hij het land toch niet zo slecht bestuurt als ze had gedacht. Jammer genoeg, doet het hele boek gemaakt aan. Stop een dystopie, driehoeksverhouding en een getalenteerd maar eigenzinnig mooi hoofdpersonage in een pot en je hebt een goed verkopend Young Adultverhaal lijkt Kiera Cass te hebben gedacht. De acties van de personages zijn voorspelbaar en America ontwikkelt zich in een rechte lijn naar de eigenzinnige dame van het verhaal. Het boek wordt alleen in de details interessant, want het liefdesverhaal dat op de voorgrond van het verhaal afspeelt is zo voorspelbaar dat het ergerlijk wordt. Veel interessanter is het verhaal van de prins, de rebellen die het paleis aanvallen en de wereldpolitiek die wordt bedreven. Jammer genoeg, komt dit in het verhaal bijna niet naar voren. Wanneer het ex-vriendje uiteindelijk als paleiswacht opduikt en America en hij hun relatie weer oppakken, is dit zo vreselijk voorspelbaar dat het geen enkele wending in het verhaal teweeg brengt. De spanning wordt niet opgebouwd en eigenlijk is het boek maar saai. Kiera Cass lijkt te hebben ingespeeld op de hype rondom het Young Adult genre maar mist hierin originaliteit.
De pracht en praal in het boek is een meisjesdroom en daarom sprak het boek mij aan. Helaas is het verhaal zelf één grote teleurstelling. Van de simpele schrijfstijl tot aan de karakterontwikkeling toe: het verhaal is niet erg goed. De goede punten van het boek zitten zich in de details, die vervolgens niet uitgewerkt worden. Ik hoop zeer dat dit gebeurt in de vervolgdelen en dit is dan ook de enige reden om verder te willen lezen. Het vermoeden is er echter dat ook de rest van de serie alleen maar op een teleurstelling kan uitlopen, aangezien de hoeveelheid clichés in dit deel niet echt op een positieve invulling van de rest van de boeken doet hopen. Het boek is naar mijn idee voornamelijk een hype door de promotieacties er omheen. Het verhaal zelf is echter totaal geen aanvulling op het Young Adult genre. | 0neg
|
De trouwe lezer van Berry kent de hoofdpersoon Cotton Malone uit zijn vorige boeken. Daarin vond Malone onder andere de schat van de tempeliers, de bibliotheek van Alexandrië en het graf van Alexander de Grote. Maar ja, als een mens tegen de vijftig loopt, wil hij het wel eens rustiger aan gaan doen. Malone heeft ontslag genomen uit een geheime inlichtingendienst en is een boekhandel begonnen in Denemarken. Dan haalt hij zichzelf ellende op de hals door een geheim rapport op te vragen waarin informatie staat over een geheime onderzeeër. Toen Malone tien jaar oud was, zat zijn vader aan boord van die onderzeeër die daarna spoorloos verdwenen is. Andere partijen worden gealarmeerd doordat Malone dat rapport opvraagt. Een Amerikaanse bevelhebber blijkt er meer van te weten en een oude Duitse familie heeft ook haar eigen redenen om zich in de onderzeeër te verdiepen. Dit ontaardt in allerlei achtervolgingen en moorden, waarbij steeds duidelijker wordt dat de kathedraal in Aken een geheim herbergt dat te maken heeft met Karel de Grote en een oeroude beschaving die destijds de mensheid onderricht heeft.
Het moge duidelijk zijn, Het geheim van de kathedraal is zo'n avonturenroman waarin de held allerlei tot de verbeelding sprekende archeologische vondsten doet. Het boek balanceert voortdurend tussen 2 en 3 sterren: aan de ene kant zit de plot goed in elkaar en voorziet Berry sommige personages van een tikkeltje diepgang, aan de andere kant blijven er teveel vragen onbeantwoord en wordt er met een je groot gemak over lijken heengestapt. Het einde van het boek gaf de doorslag. Ook al is Het geheim van de kathedraal dikker dan de doorsnee thriller, dan nog laat Berry te veel materiaal liggen waar hij nog bijzondere dingen mee had kunnen doen. | 0neg
|
Dit boek heb ik in een middag uitgelezen. Ik werd niet echt gepakt door het verhaal. Vond het slecht geschreven. Veel dialogen waarbij je geen idee hebt wie nu wat zegt. Ik heb het wel uitgelezen omdat je toch wilt weten hoe het uiteindelijk eindigt. Dat is wel verrassend. Maar er zijn betere boeken in dit genre te vinden. Jammer. | 0neg
|
Ik heb misschien verkeerd gedaan met eerst Midzomermoorden te lezen. Maar nu ik Dwaalsporen gelezen heb, blijken beide boeken gewoon inwisselbaar. Enkele details hier en daar zijn een beetje gewijzigd, voor de rest krijg ik de indruk dat ik voor de tweede keer hetzelfde boek gelezen heb. Een serieuze ontgoocheling ! | 0neg
|
ik ben gek op pretparken en ik vind stephen king een hele goede schrijver alleen deze boek leest wel lekker weg maar komt niet echt tot een stephen king een andere schrijver zou dit kunnen schrijven dan zal ik niks doorhebben. Jammer maar geen slechte boek. | 0neg
|
Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Een verhaal dat een heel aparte schrijfstijl heeft. Je volgt alles via de berichten op een openbaar blog of berichten die men voor zichzelf schrijft. Nadat ik de eerste 100 blz. had gelezen was ik er nog steeds niet aan gewend en zat ik nog niet echt in het verhaal maar langzaam aan begint het dan te komen. Alleen het ellenlange gezeur over kleuren en smaken ging me wel een beetje vervelen. Ik vond het een verwarrend geheel en niet echt spannend.Op het laatst was me nog niet duidelijk hoe Ben nu aan zijn einde is gekomen Ik heb het uit gelezen omdat ik toch wilde weten hoe het afliep maar ik zal geen volgende thriller van deze schrijfster lezen. | 0neg
|
Erg moeilijk om in het verhaal te komen. Halverwege afgehaakt een op de stapel nog verder te lezen gelegd. Erg jammer omdat juist de resenties oo hebban.nl zo goed zíjn. | 0neg
|
Dit was mijn 2de boek maar ik kan er weinig overzeggen. Het laat geen indruk achter.
Ik vond het behoorlijk oppervlakkig geschreven, met weinig diepgang. Zeker toen de de advocaat begon te vertellen over de affaire van haar vader met haar echtte moeder, die toevallig in coma ligt, toevallig een rijke vade had, en ook nog toevallig een jaloerse broer.
Alles berust op toevalligheden, dit had ook wel een stuiverthriller kunnen wezen.
Ik vond het verhaal absoluut niet geloofwardig...
En ik hoop echt dat de andere boeken van deze schrijver beter zijn. | 0neg
|
De Surinaamse schrijfster Cynthia McLeod debuteerde in 1987 met ‘Hoe duur was de suiker?’ De voormalige docente Nederlands werd meteen een van de bekendste schrijvers van Suriname. McLeod deelt haar kennis van de Surinaamse geschiedenis graag met het grote publiek. Na haar debuut schreef ze nog enkele historische boeken, waar ze intensief onderzoek voor deed.
Het is duidelijk dat ‘Hoe duur was de suiker?’ voor een groot publiek geschreven is. Veel gebeurtenissen uit het boek lijken rechtstreeks uit een kasteelromannetje te komen. Het verhaal heeft weinig diepgang en is slecht uitgewerkt.
McLeod beschrijft ruim tien jaar uit het leven van twee pleegzusjes, de zachtaardige, christelijke Elza en de oppervlakkige, Joodse Sarith. Ze zijn opgegroeid op een plantage in de bloeitijd van de suikerhandel. Het gaat echter steeds slechter met de plantages. Groepen slaven komen in opstand, verwoesten plantages en vermoorden de eigenaars. De binnenlandse oorlog kost Suriname veel geld. De zussen krijgen elk op hun eigen manier te maken met de gevolgen hiervan en worden gedwongen een eigen mening te vormen over de slavernij. Dat ze hier niet hetzelfde over denken is niet het enige wat hen uit elkaar drijft.
De geschiedenis is erg interessant. McLeod schrijft over een groep die eerder altijd onderbelicht is gebleven: de joodse Surinamers. Ook de omgang met de slaven, de opstanden en de dreigende ondergang van de plantages zijn boeiende onderwerpen. Helaas is wat je zou verwachten dat het belangrijkste onderwerp van ‘Hoe duur was de suiker?’ zou zijn vaak niet meer dan decor. Het gaat veel meer om de hiermee vergeleken maar kleine problemen van de verwende blanken dan om hoe afgrijselijk het is wat de slaven wordt aangedaan. Wellicht hoopte McLeod hiermee blanke lezers in het verhaal te trekken en ze stiekem iets te leren over de geschiedenis terwijl ze genoten van een familieverhaal.
Als dat de bedoeling was, dan werkt het echter niet. Alle personages zijn zo oppervlakkig en vervelend dat het je eigenlijk nauwelijks boeit wat er met ze gebeurt. Zelfs de oh zo perfecte Elza komt niet erg sympathiek over. Ze is nauwelijks beter uitgewerkt dan de verwende Sarith die nergens meer wordt dan een vervelend stereotype. Elza’s man Rutger is zelfs nog erger. Hij wordt neergezet als het toonbeeld van goedheid en zijn ideeën over hoe je slaven zou moeten behandelen zijn inderdaad een stuk vooruitstrevender dan die van de meeste andere personages, maar dat geldt zeker niet voor zijn ideeën over hoe je met vrouwen om moet gaan. Het is niet alleen walgelijk dat hij nog voor zijn huwelijk met Elza al achter haar pleegzus aan lijkt te zitten, maar het is ook nog eens ongeloofwaardig aangezien hij haar een paar weken daarvoor nog oppervlakkig en oninteressant vindt. Als dit aan zou moeten geven dat pure goedheid niet bestaat en dat zelfs mensen die voor betere rechten voor slaven waren niet noodzakelijk dergelijke vooruitstrevende of zelfs maar nette gedachtes over andere zaken hadden dan slaagt McLeod daar niet in. Al haar personages en vooral Rutger zijn zo vervelend dat je je vanzelf aan hen gaat ergeren. De personages zijn ook niet erg standvastig. Ze vinden en doen het ene moment dit en het andere moment dat en hebben nauwelijks een ruggengraat. Zo fel als Elza is in haar verdediging van de slaven, zo zwak is ze als het gaat om opstaan tegen haar man en haar zus. Zelfs in deze tijd hoefde je echter niet zo over je heen te laten lopen. Zij is de enige die dat toestaat.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personages waardoor je een goed beeld krijgt van wat er allemaal speelt in de familie en in de kolonie. Af en toe krijg je hier zelfs een té goed beeld van. De vele huwelijken, geboortes en sterfgevallen in de familie doen niet altijd ter zake. Op een enkele uitzondering na lees je alleen vanuit het perspectief van blanke personages. McLeod laat een enorme kans liggen om de gevoelens van de slaven te beschrijven en zo een echt nieuw geluid te laten horen. Nu blijft het allemaal erg oppervlakkig.
Als het verhaal nog strak uitgewerkt was dan was dit wellicht nog enigszins door de vingers te zien en had het nog een interessant familieverhaal kunnen zijn. Dat is echter ook niet het geval. Meer dan tien jaar waarin van alles gebeurt is blijkbaar te veel voor McLeod. Er komen zo veel personages in het boek voor die nauwelijks een rol spelen dat moeilijk te onthouden is wie nou ook alweer wie is. Verder worden interessante gebeurtenissen zoals de gevechten tussen de Boni-slaven en de Zwarte Jagers nauwelijks uitgewerkt terwijl minder relevante dingen zoals Sariths vele bezoekjes aan feesten lang uitgesponnen worden. Het dieptepunt is het verhaal van de Nederlandse soldaat Jan, die in het laatste kwart van het boek ineens uit de lucht komt vallen. De fragmenten over hem staan volledig los van de overige gebeurtenissen. Zijn verhaal is zeker interessant, maar het had veel beter uitgewerkt kunnen worden en had beter gewerkt als apart boek of kort verhaal. Jans verband met de andere personages is ook wel erg vergezocht.
Zelfs binnen het hoofdverhaal worden enkele belangrijke gebeurtenissen in het leven van de personages zoals de geboorte van twee kinderen slechts terloops vermeld. Dit breekt McLeod op zodra een van hen ineens belangrijk wordt. Als je nooit de kans hebt gekregen om iets te gaan voelen voor een personage omdat ze pas net geïntroduceerd is – terwijl dat al veel eerder had gekund – dan kan haar dood je onmogelijk heel erg raken, zelfs niet als het om een kind gaat. Het is niet meer dan vals sentiment. Zelfs de pijn van de moeder doet je weinig. Die gaat verloren in de stroom van gebeurtenissen die erop volgt. Nog erger is echter McLeods gebrek aan een poging om aannemelijk te maken dat een andere moeder die nooit iets om haar kind gegeven heeft ineens overloopt van gevoelens van liefde en angst als hij aan stukken gesneden dreigt te worden door een Boni-hoofdman.
Ongeloofwaardigheid is wel vaker een probleem in dit boek. Hoe erg de straffen die de slaven krijgen ook zijn, de gevolgen ervan zijn vaak erg vergezocht. Hoewel het misschien soms echt zo ging, lijkt het allemaal gewoon verzonnen om de straffen zelf nog erger te laten lijken. McLeod doet weinig om aannemelijk te maken dat het echt zo was. Het einde is helemaal lachwekkend. McLeod stort in korte tijd de ergste dingen die ze kon bedenken over de personages uit en weet het dan toch nog te verpakken als een gelukkig einde. Na alle ellende is dat erg vreemd. De gebeurtenis aan het eind is niet alleen vreselijk ongeloofwaardig, de manier waarop de personages tot deze daad komen is nog veel minder logisch.
De stijl laat ook te wensen over. De alinea-indeling rammelt van alle kanten. Dialoogzinnen van meerdere personen staan gewoon achter elkaar. Dat leest erg vervelend. McLeod gebruikt veel kromme zinnen, zoals “Niemand kan als straf verdienen dat hij gedwongen wordt zijn eerst afgehakte vingers op te eten en dat hij daarna levend begraven wordt." Zeker voor een docente Nederlands heeft ze weinig inzicht in zinsbouw en verhaalstructuren.
De woorden in het Sranan geven het boek nog een beetje de exotische sfeer die het nodig heeft. In de oorspronkelijke versie waren hele dialogen in deze taal geschreven. Voor de Nederlandse editie zijn deze gelukkig vertaald zodat ook iedereen die deze taal niet machtig is kan begrijpen wat er gezegd wordt. De zinnen in het Sranan zijn achterin het boek opgenomen. Helaas zijn andere woorden erg willekeurig vertaald. Soms staat de vertaling netjes onderaan de pagina, maar net zo vaak staat die gewoon tussen haakjes. Dat dit niet consequent gedaan wordt is storend.
Uiteindelijk lijkt ‘Hoe duur was de suiker?’ helemaal geen boek over het slavernijverleden, maar een verhaal over de oninteressante liefdesperikelen van twee pleegzussen waarbij de slavernij slechts decor is dat dit boek moet onderscheiden van vergelijkbare zeurromannetjes voor vrouwen. Dat is jammer, want de manier waarop de slaven behandeld werden en de opstanden zijn indrukwekkende onderwerpen die veel meer aandacht verdiend hadden. Die tweede ster krijgt het boek enkel vanwege de geschiedenisles. | 0neg
|
Wat een mooi verhaal wat ik vlot heb kunnen lezen.
het gaat over twee nichten die als twee druppels water op elkaar lijken, het verschil in uiterlijk is niets. Er gebeuren mooie maar ook moeilijke dingen voor de twee. Als je nicht de baan krijgt die eigenlijk jij zou krijgen.
Een goed geschreven verhaal met een verassend einde. | 0neg
|
Diane Thiberge, gespecialiseerd in het gedrag van roofdieren en meester in oosterse vechtkunst, is door een jeugdtrauma niet in staat tot relaties met mannen. Dankzij connecties van haar stiefvader lukt ze erin op haar dertigste een kind te adopteren. Drie weken is Diane echt gelukkig, maar dan krijgt ze op een ring van Parijs een auto-ongeluk waarbij haar zoontje zwaar gewond raakt. Als een mysterieuze acupuncturist zijn genezing bewerkstelligt, maar even later zelf onder verdachte omstandigheden verdwijnt, begint Diane te vermoeden dat het ongeval opgezet spel was. Ze moet de roots van haar kind achterhalen en te weten komen waarom hij een helse machinatie in gang zet. Haar zoektocht naar de waarheid leidt haar langs psychologen, antropologen, hypnotiseurs, sjamanen en brengt haar steeds verder van huis.
Ik heb een tijd samengewerkt met een intelligente man die soms zei als ik hem belde: Ik was net aan je aan het denken. Ik vond dat altijd schitterend toeval, maar hij vermoedde telepatische krachten. Een andere vriend vertelde me over de vreemde gewaarwordingen die hij ervoer op plaatsen waar bloedige veldslagen plaatsvonden. Tijdens het lezen van Het stenen concilie moest ik aan hen denken. Ik nam me voor een beetje tolerant te zijn voor de dingen die in het boek gebeurden. Telekinese, het door gedachten laten bewegen van voorwerpen: t zou kunnen. Je dingen herinneren onder hypnose: is dat niet gewoon een ingeburgerde techniek? Iemand via telepathie over laten komen uit een ander land: waarom niet, als je er bedreven in bent, spaart dat meteen een telefoonrekening uit. Toch, naarmate het boek vorderde, werd het me allemaal een beetje té. Te onwaarschijnlijk, te gekunsteld, te vergezocht. Al kunnen veel beschreven gebeurtenissen teruggebracht worden tot de werkelijkheid, Grangé heeft het schepje er bovenop overdreven. Hij gebruikt daarvoor een soort intellectueel jargon waar ik kregel van word. Tel daarbij de langdradige natuur- en techniekbeschrijvingen en de semi-poëtische vergelijkingen en je krijgt een onverteerbaar boek.
Smaken kunnen natuurlijk verschillen, in Frankrijk is Grangé een bestseller-auteur. | 0neg
|
Dit is BY FAR het goorste, smerigste, ranzigste boek dat ik ooit gelezen heb. Ik heb een nogal beeldende fantasie en de ranzigheid die er in dit boek voorkomt zie ik dan ook voor me, of stel me voor hoe het ruikt. Ik heb best een sterke maag maar het korstjespulken, het snotjes eten en het letterlijk openrijten van wonden maakte dat die maag alle kanten op draaide.
Ik heb het boek wél met een uitgestreken gezicht aan mijn moeder geleend en gezegd dat het een goed boek was. Daarna heeft ze me zeker een maand niet meer aangekeken. Ik zou het niemand aanraden tenzij je het als dieetboek wil gebruiken. Daar is het perfect voor want gegarandeerd dat je een week geen honger meer hebt als je het gelezen hebt! | 0neg
|
Als je de kaft van het Boek bekijkt, spreekt het kracht en macht uit. Het doet denken aan "vrouwen vooruit" In de afbeelding staat de vrouw centraal tussen de bliksemschichten en dat vertelt meteen waar het boek over gaat.
In De Macht wordt vanuit Roxy, Tunde, Margot en Allie het verhaal verteld over macht, machtsverhoudingen tussen mannen - vrouwen en vrouwen onderling, macht vanuit geloof, macht vanuit een hogere positie en wat macht en machtsveranderingen met mensen en mannen en vrouwen onderling doet. In dit fictieve verhaal speelt de wrong de hoofdrol, door de wrong kunnen vrouwen bliksemschichten maken en richten op anderen of op elementen.
Als je tot nadenken wilt gezet worden zonder al te veel diepgang dan kan dit boek je dat bieden.
Ben je iemand die meegezogen wil worden in een boek met diepgang dan zal dit boek een teleurstelling zijn. | 0neg
|
Het boek is goed geschreven en het verhaal zit ook prima in elkaar, maar ik kon er gewoon niet inkomen en heb veel moeite ermee gehad om het uit te lezen. Ben ook niet benieuwd naar het volgende deel.
Lees een uitgebreidere review op mijn blog: http://wp.me/p44hgL-ah | 0neg
|
Voor school moest ik dit boek lezen, maar wat was dit een tegenvaller! De eerste 100 bladzijdes gaan niet over Hajar en Daan maar over andere dingen met Daan. Het springt ook meerdere keren over op een ander gedeelte van Daans leven.De indruk van Daan is dat hij zich zelf heel wat vind, wat ik erg vervelend vind omdat je met hem mee leest. Wanneer het verhaal wel met Hajar is vind ik de intieme momenten wel erg onnodig qua hoe het verwoord is. Het lijkt wel alsof Daan geobsedeerd is met Hajar en momenten die worden verteld omver intieme momenten van hem zelf onder andere vind ik niet fijn om te lezen. Het einde is erg vaag ik weet niet of het nou een droom was/ wat Daan verwacht wat gaat komen of dat het nou echt is. | 0neg
|
Heller wordt verkocht als thriller en dat is ook hoe het boek in elkaar zit. De schrijver werpt de vragen op en beantwoordt die. Zelfs de literaire diepgang, zo die er is, wordt er bij de lezer nog even flink ingewreven want het zou zomaar kunnen dat die het allemaal niet zo begrijpt. Hoewel het soort vogel dat valt een albatros had moeten zijn...
Het verhaal zit onevenwichtig in elkaar. Er zitten heel veel flashbacks in, zowel in de gedachten van de hoofdpersoon (Heller) als in de structuur. Het vervelende is dat aan het einde blijkt dat de verteller een onbetrouwbare verteller is, waardoor het einde er min of meer met de haren bijgetrokken wordt, het antwoord op enkele belangrijke vragen was bij de verteller (Heller dus) allang bekend, maar dat is bewust verzwegen, niet alleen voor de andere personages die het niet mochten weten, maar ook voor de lezer die verder geen detail wordt bespaard.
Het verhaal opent met Heller die gevraagd wordt om minister te worden. Daar wordt later nog wel op teruggekomen, maar dat hele element maakt geen deel uit van het verhaal, waarin het voornamelijk gaat om de verhouding van Heller met zijn vrouwen en kinderen en aanverwante familie.
Verder is het nog wel grappig dat het een soort sleutelroman is, waarbij je Bekende Nederlanders kunt proberen in te vullen in plaats van de hoofdpersonen, in elk geval op wie ze zijn gebaseerd als type. Zo kun je Tobias Heller moeiteloos zien als een soort John de Mol en dan is het tamelijk hilarisch dat de familieleden van Tobias mijnwerkers zijn. De minister-president is een mix van Mark Rutte en Pim Fortuyn.
De televisieprogramma's zijn ook voor mensen zonder tv moeiteloos te herleiden tot echte programma's. Een Goed Gesprek, dat een prominente rol speelt in het verhaal, is overduidelijk Zomergasten.
Helaas wordt het verhaal nergens spannend, er zit geen tempo in door al het relatiegeneuzel, de seks, de terugblikken, de flashbacks, en ook de uitleg over o.a. tv-land waarin de schrijver blijkbaar zijn kennis en research wil etaleren.
Tijdens Een Goed Gesprek is er ineens een omslag, doordat de interviewster vragen gaat stellen die Heller aanzetten tot het antwoord op de vraag wat er met zijn zoon is gebeurd. Vanaf dat moment weet je al welke kant het op gaat en dan wordt het einde nog lang uitgesteld, hoewel de vraag op dat moment is hoe de interviewster en de regie er op zijn gekomen om die vragen te stellen en hoe zij achter de waarheid zijn gekomen. Dat is meer een deus ex machina om het verhaal af te ronden dat op dat moment vreselijk vastgelopen is. Ook zijn er dan nog diverse losse eindjes die onbeantwoord blijven en een onbevredigend gevoel geven.
Nee, niet bepaald een aanrader.
Ik las de e-boekversie. Daarin zaten redelijk wat irritante "zetfouten", zoals afbreekstreepjes en spaties waar die niet hoorden, en ook vreemd afgebroken bladzijden. Opmaak van e-boeken lijkt nog geen prioriteit te zijn. | 0neg
|
Hoe groot is de stap van korte verhalen naar een hele roman? Keukens van het Grote Midwesten is het eerste boek van de uit Minnesota afkomstige auteur J. Ryan Stradal. Hiervoor schreef hij al een groot aantal korte verhalen, die enthousiast ontvangen werden en onder andere verschenen in The Guardian en The Los Angeles Review of Books. Op Keukens van het Grote Midwesten is echter erg veel aan te merken.
Eva is nog maar een baby als haar moeder haar verlaat en haar vader sterft aan een hartaanval. Ze wordt opgevoed door haar oom en tante, en blijkt gezegend met een uitzonderlijk kooktalent. Nog voor haar dertigste is ze de populaire chef van een legendarische en geheimzinnige pop-up eetclub. Hoewel Eva in feite de protagonist van de roman is, ligt het perspectief maar even bij haar. In de meeste hoofdstukken draait het om personen, die een bepaalde relatie met Eva hebben – intiem of niet. Zoals haar grote nicht Braque, een vrouw van een gezamenlijke kookclub of zelfs de schoonmoeder van een vroegere date.
Zoveel problemen
Er gaat zoveel mis in Keukens van het Grote Midwesten dat het moeilijk is te bedenken wat het grootste mankement aan het boek is. Om te beginnen met een van de hoofdthema’s van het boek: eten. Het onderwerp is veel te ver doorgetrokken en dat voelt geforceerd. Als kind zuigt Eva op kalkoendruppelaars en eischeiders, broekpakken worden vergeleken met de kleur van serranopepers en zinnen als “hadden twintig mensen zich verzameld rond de pingpongtafel als mieren op een natte Dorito” zijn heel normaal. Personages houden discussies over heirloom- en F1-hybride tomaten, en praten over malolactische gisting in wijnen. Mocht Stradal het bedoeld hebben als satire op de huidige ontwikkelingen in de eetcultuur, dan is dat mislukt. Daarvoor is de kritiek niet scherp genoeg; hij benoemt slechts.
En dan het tweede grote probleem. De personages blijven – om in de sfeer van Stradals taalgebruik te blijven – zo oppervlakkig als de smaak van een supermarktmuffin. Zo lezen we over Jordy bijvoorbeeld dat hij zorgt voor zijn zieke moeder en een alcoholprobleem heeft, maar leren we niet hoe hij daartoe is gekomen of er mee omgaat. En de psychologie achter Eva’s moeder Cynthia gaat nooit verder dan dat ‘ze gewoon geen moeder is’ en van wijn houdt. Het telt niet op. Aan het eind van het boek komen de acht verhalen samen, maar het vlechtwerk blijft oppervlakkig en lelijk. Misschien moet Stradal het toch maar bij korte verhalen houden.
Recept: moeders worteltaart
In Keukens van het grote Midwesten staan hier en daar wat recepten, meer ter illustratie dan om echt te maken. Zoals ook in het recept hieronder te zien is, ontbreekt iedere fatsoenlijke instructie, maar ik deed toch een poging. Het was geen succes. Het beslag was te vet, te nat en de oventemperatuur te laag. Helaas.
2 kopjes suiker (misschien minder gebruiken)
1 ½ kopje slaolie (een vervanger vinden)
4 eieren
2 kopjes bloem
2 theelepels zuiveringszout
1 theelepel zout
3 theelepels kaneel
3 kopjes geraspte wortelen
1 kopje fijngehakt noten (risico notenallergie)
1 theelepel vanille
Verwarm de oven tot 160ᵒC. Voeg suiker, slaolie, eieren, bloem, zuiveringszout, kaneel, wortelen, noten en vanille samen en giet het in een pan van 23 bij 33 cm. Bak het 45 minuten.
Glazurrecept:
¼ pond of ½ kopje boter (grade AA)
8 onspakje roomkaas
3 ½ kopje poedersuiker.
Mixen en verspreiden over de afgekoelde worteltaart. | 0neg
|
Van dit boek kreeg ik een recensie-exemplaar gemaild van uitgeverij U2pi, waarvoor dank.
De auteur van dit boek heeft in 2000 een gewapende overval op haar werk in een drogisterij meegemaakt. Dit is de basis geweest voor het boek 'Verraad'.
Sofie Ventura werkt met veel plezier in een drogisterij. Ze kan het met al haar collega's prima vinden, tot ze op een dag vermoedt dat collega geld Nina gestolen heeft. Wat moet ze hiermee aan?
Vanwege onderbezetting besluit filiaalleidster Anne een stagiair aan te nemen. Deze jongen, Amar, begint al snel en doet enorm zijn best. Vooral voor Sofie lijkt hij graag een stapje harder te lopen.
Michelle, die een winkel heeft naast de drogist, waarschuwt Sofie. Via via 'kent' ze Amar en dat belooft weinig goeds, vertelt ze.
Naast Anne en Nina zijn er ook nog collega's Frederique en Cathelijne. En ieder van deze dames blijkt privé nogal wat problemen te hebben.
Als op een ochtend de drogisterij wordt overvallen, en er daarbij 2 dodelijke slachtoffers vallen en 2 gewonden in het ziekenhuis komen, zijn er dan ook veel mogelijke verdachten. Heeft één van de medewerkers van de drogisterij de daders geholpen? Of zat één van hun echtgenoten achter het drama?
Met een ontzettend goed uitgangspunt had ik best wat van dit boek verwacht.
Helaas heeft het de verwachtingen niet waar kunnen maken.
De dialogen vond ik ronduit verwarrend, de hoeveelheid personages erg groot (regelmatig vroeg ik me af "Wie is dit ook alweer en waar komt ze vandaan?")en de motieven gewoon te veel. Sommige gebeurtenissen heb ik echt 3 x moeten teruglezen omdat ik er mijn vraagtekens bij had. Daarbij opgeteld dat de verhoudingen tussen collegae en hun achterban ook nog eens behoorlijk door elkaar heen lopen... het maakte het er niet beter op...
Ook de schrijfstijl an sich vond ik niet om over naar huis te schrijven, maar wellicht was dat overkomelijk geweest als de rest van het verhaal duidelijker was.
Het stukje 'bijna-romantiek' vond ik wel ok, heel voorzichtig, heel pril met de bijbehorende twijfels en onzekerheid.
Ook Sofies achtergrond vond ik goed uitgewerkt, dat bepaalt toch hoe je als persoon in het leven staat.
Tijd voor een score: Helaas geef ik het boek niet meer dan 2,5 duim | 0neg
|
Bij een prequel verwacht ik een verhaal, voorgaand aan het verhaal dat erop volgt. In dit geval dus Goede Dochter.
Het is ook wel een prequel, want het speelt zich af voordat Goede Dochter zich afspeelt. Maar er was te weinig informatie om het écht een prequel te noemen. Er worden dingen herhaald uit Goede Dochter, maar nergens krijg je méér informatie. Ik vind het meer een op zichzelfstaand verhaal die zich dan toevallig wel wat eerder afspeelt.
Te kort, van de 123 tellende pagina's, waren de laatste 25 reclame voor andere boeken van Slaughter en het eerste hoofdstuk van Goede Dochter. Dus een kleine 100 pagina's aan verhaal. Nee, niet mijn ding. Toen ik er eindelijk een beetje in zat, was het alweer afgelopen. | 0neg
|
Wanneer iemand een bijzonder leven achter de rug heeft, zet hij of zij dat om in een boek zodat ook de rest van de mensheid er kennis van kan nemen. Zo zijn er talloze memoires geschreven van mensen die zichzelf belangrijk genoeg vonden voor een memorabele terugblik op hun leven. Ook bij Raffaele Cantone zal het op een dag gekriebeld hebben. Was zijn verhaal niet buitengewoon boeiend om een beeld te kunnen geven van hoe de rechterlijke macht in Italië zijn gevecht tegen de Italiaanse maffia heeft gevoerd? En dus heeft hij zijn memoires omgezet in een non-fictiewerk, dat nu ook verkrijgbaar is in een Nederlandse vertaling.
In zijn boek In naam van de rechtvaardigheid beschrijft Cantone hoe hij zich - eerst als officier van justitie, later als rechter heeft vastgebeten in de wijdverbreide wetteloosheid en onrecht die door een netwerk van criminele organisaties en corruptie is ontstaan. Zijn aanpak van de maffia heeft ertoe geleid dat hij zijn leven niet meer zeker was en vanaf een bepaald moment werden hij en zijn familie omringd door bodyguards. In dit boek wil hij dan ook vooral zijn steun betuigen aan de mannen die zich voor zijn veiligheid in hebben gezet en de band die hij in de loop der jaren met hen heeft gekregen.
De afgelopen tijd lijkt het wel een trend in Italië om de maffia te demystificeren met boeken en films die vooral stellen dat het om een ordinaire boevenbende gaat en niet om mythische antihelden. In dit rijtje past ook In naam van de rechtvaardigheid, geschreven door een man die de strijd met de maffia is aangegaan vanuit de rechterlijke macht. Hij omschrijft van binnenuit hoe de diverse justitiële organen samenwerken, om een halt te brengen aan een organisatie met zoveel vertakkingen als de maffia.
Cantone is geen groot schrijver en zijn boek is dan ook niet meer dan een opsomming van feiten met een persoonlijke noot ernaast. Voor mensen met een bovengemiddelde interesse in de maffia zal het wellicht interessant zijn om te zien hoe de doorgaans onderbelichte justitie de strijd met de criminelen voert. Maar net als bij zoveel memoires is het niet boeiend genoeg geschreven om ook mensen zonder, of met weinig, interesse in het onderwerp te behagen. | 0neg
|
Toen ik niet lang geleden een mail kreeg van de uitgeverij Hoogland & Van Klaveren over of ik geïnteresseerd was om Weg te lezen, antwoordde ik 'ja' en niet veel later viel het boek door mijn brievenbus. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik daadwerkelijk aan het boek begon (ik had ook nog een boek geleend van een vriendin en er lagen nog andere recensie-exemplaren en boeken voor leesclubs te wachten), maar uiteindelijk was het tijd voor Weg!
Ik heb eerder geen andere boeken van Jowi Schmitz gelezen, dus kan ik niet zeggen hoe haar schrijfstijl verschilt tussen haar boeken voor kinderen en volwassenen. Wel kan ik zeggen dat ze een bijzondere schrijfstijl heeft, die weliswaar niet voor iedereen makkelijk leest, maar wel heel mooi is.
En dan het verhaal zelf. Het idee is hartstikke gaaf. Een meisje dat wegloopt? Daar heb ik nooit eerder een boek over gelezen. De uitwerking is helaas wat minder. Af en toe ongeloofwaardig. Zo vroeg ik mij tijdens het lezen af of vrachtwagenchauffeurs altijd gewoon kinderen meenemen naar een ander land, zonder iets te vragen of na te denken over de ouders, en dat het wel een beetje raar was dat Anna nauwelijks vreemde en enge mensen was tegengekomen in Barcelona (het is tenslotte een stad en als je daar geen huis hebt...). Of het kauwtje, of de mensen die Anna tegenkomt die allemaal aardig zijn.
Ik kan ook niet echt zeggen dat ik mij verbonden heb gevoeld met de personages, omdat ze erg vaag zijn beschreven en ze niet echt diepgang hebben. Maar omdat het verhaal zo origineel is en verrassend, kan ik het niets anders geven dan vier sterren.
Houd je van avontuur, vind je het interessant om te lezen over zwervers en vrij zijn, en heb je zin in een literair Young Adult-boek? Dan raad ik je aan om Weg te lezen. Ik kijk niet naar Jowi's volgende boek uit, maar ik ben wel blij dat ik dit boek heb mogen lezen, dus bedankt!
(Eerder verschenen op debookgeek.blogspot.nl) | 0neg
|
Het boek begint veelbelovend. De spanning zit er meteen in. Maar de verhaallijn blijkt niet sterk. Veel gezochte erotische en criminele acties moeten de vaart erin houden. Halverwege het boek gaat dit vervelen. Naar de plot wordt niet toegeschreven; deze komt geheel uit de lucht vallen. Jammer dat de auteur geen adequaat klankbord gehad heeft, want op zich kan hij zeker schrijven. | 0neg
|
Karin Verhaak-Kersten was dertig jaar journalist. Tijdens haar bezoeken aan India maakte dit land een onuitwisbare indruk op haar. Ze besloot haar ervaringen te verwerken in een roman: Anju. Een boek waarin ze de lezer wil 'meetrekken in de goddelijke alledaagse wereld van India (...).' Helaas maakt ze deze verwachting nergens waar. Anju gaat ten onder aan ongeloofwaardigheid, voorspelbaarheid en clichés.
Anju is een jonge vrouw die de zaak van haar overleden vader voortzet. Dit gaat niet altijd even gemakkelijk, aangezien haar positie als alleenstaande vrouw in India nogal eens een lastige drempel blijkt te zijn. Juist op het moment dat de zaken slecht gaan, valt Thomas Libo als een reddende engel uit de Indiaase lucht. Net weduwnaar geworden, besluit hij zijn verdriet te verwerken in het land waar hij een schoenfabriek heeft gevestigd. Uiteraard schiet hij Anju te hulp. In een vloek en een zucht weet deze superman de problemen op te lossen en al snel is de sieradenhandel van Anju succesvoller dan ooit tevoren. De lezer ziet het al van verre aankomen: Anju en Thomas gaan een koppel vormen. Helaas is het geluk van korte duur: Thomas sterft en Anju blijft achter met vier jonge kinderen. Gaat ze het redden om een onafhankelijk bestaan op te bouwen?
Anju heeft het karakter van een soap. De gebeurtenissen wisselen elkaar in een hoog tempo af, waardoor de lezer bij nergens echt betrokken raakt bij het verhaal. De stijl waarin het boek geschreven is, maakt het ook niet gemakkelijk om je in te leven. De journalistieke achtergrond van Verhaak is overal nadrukkelijk aanwezig. In plaats van een verhaal te vertellen, beschrijft ze het, alsof ze commentaar geeft bij een film. De woordkeuze is bij vlagen oubollig (in welke moderne roman wordt er nog 'gecopuleerd') en de zinsbouw is regelmatig niet aantrekkelijk: ' Geleerd hebbende van de Indiase wijsheden, (...).' Tel daar het belerende toontje (al op bladzijde zes lezen we dat Nederlanders altijd mopperen, verwend zijn en altijd tegen iets aan schoppen: logisch dat Thomas wel naar India wil kruipen, want daar doet men dat niet) en de spelfouten bij op en de ergernis is al ruim voordat de lezer halverwege het verhaal is, volop aanwezig. Dan moet de inhoud wel heel sterk zijn om het boek nog te redden.
Ook inhoudelijk stelt het boek teleur. De personages blijven vlak en clichématig. Thomas is een voorbeeld van een selfmade-man die zijn verleden verdrongen heeft, Manav is het prototype van een foute man, Ravi en Rani verrassen ook niet echt. Fred en Job zijn homoseksueel, 'dus' creatief en natuurlijk is de halfzus van Anju te trots om hulp aan te nemen. De gebeurtenissen zijn voorspelbaar, relaties zie je al van verre aankomen, de op de achterflap aangekondigde contrasten tussen de culturen komen niet uit de verf. Wat resteert dan nog? Wellicht de uitwerking van het subthema 'familiebanden'. Alle problemen die Anju tegenkomt op haar weg naar een zelfstandig en onafhankelijk bestaan worden opgelost door Thomas en, na zijn overlijden, door zijn volwassen zonen. Daarmee beantwoordt Verhaak de hoofdvraag van het boek: nee, Anju is uiteindelijk niet in staat om een onafhankelijk leven op te bouwen. Dat is helemaal niet erg, want gelukkig valt er aan het eind van het verhaal opnieuw een fantastische man uit de lucht en komt alles weer op zijn pootjes terecht. Toch nog een beetje feelgood. | 0neg
|
"De wereld is zwart. De zon boven mij is zwart", zo begint het boek en het verhaal van Sarah en haar zoontje Leo die zeven jaar geleden haar rijke man verloor, zonder ooit te weten wat er met hem was gebeurd. Leefde hij nog of niet? Na zeven jaar pakt ze stilaan haar eigen leven weer op maar plots krijgt ze bericht dat haar man Philipp nog leeft en slachtoffer was van een ontvoering.
Haar wereld staat op zijn kop, vooral omdat ze niet weet hoe ze hiermee moet omgaan én vooral omdat ze "de vreemde man" die uit het vliegtuig stapt niet kent!
Het verhaal is qua korte inhoud super aantrekkelijk en ook het boek lees ik bijna met te weinig adem. Het is allemaal héél spannend en ik voel me even opgejaagd als Sarah zelf.
Het verhaal wordt verteld door Sarah en tussendoor staan er ook stukjes van "de vreemde". Door wat hij zegt, lijkt het een heel raar wezen. Heel mysterieus.
Zolang het verhaal niet laat weten of het nu wel of niet haar man is, blijft alles héél spannend en wil ik achter de waarheid komen.
Ook maakt de schrijfster vaak gebruik van hints en uitspraken waardoor mijn nieuwsgierigheid blijft gewekt worden.
" "Ik zou mijn beste vriendin liefst in haar eentje willen zien...Iemand moet ik vertellen wat ik heb gedaan. Of liever : wat ik niet heb gedaan."
Maar dan... goed over de helft komen we ineens te weten wie "de vreemde" is en zakt voor mij alles als een slechte pudding in elkaar. Niets klopt nog, alles wordt een vraagteken... Hoe kan dit en hoe kan dat... Ik was zo zo zo teleurgesteld zoals ik soms heb bij een goede en spannende film waarvan het einde een flop is.
Wel, dit plot is voor mij ook ZO ongeloofwaardig dat mijn beoordeling die 4 of 5 sterren zou kunnen zijn geweest, ineens nog slechts maximum 2 sterren waard is. Oh wat ben ik teleurgesteld...Het had zo prachtig kunnen zijn, want schrijven kan ze wel Melanie Raabe. | 0neg
|
Voor mij was dit boek niet geschikt als audiobook. De vreemde perspectiefwisselingen en sprongen in de tijd waren mij niet altijd duidelijk. Er zijn meerdere protagonisten oftewel ik-figuren, zodat ik niet altijd wist wie er aan het woord was en wanneer het fragment zich afspeelde. Met een papieren boek in de hand kun je het misschien aan de typografie of witregels zien waar een tijdsprong of perspectiefwisseling plaatsvindt. Ondanks dat ik vele malen opnieuw ben begonnen en veel fragmenten meerdere malen heb beluisterd was het niet of nauwelijks te volgen. Jammer! | 0neg
|
Een nieuw boek van Stephenie Meyer, Chemicus. Haar eerst niet fantasy / sci fi boek, maar een spionage boek. Twilight heb ik echt vele jaren terug gelezen ( toen vind ik het nog helemaal geweldig, mijn eerste boek over vampiers), en ik was benieuwd naar dit boek, met een geheel ander genre. Het boek, de omschrijving deed me ook denken aan Orphan X van Gregg Hurwitz, waar ik echt van heb genoten, net een actiefilm.
Ik heb dit boek met gemengde gevoelens gelezen. Vooral het begin kwam ik heel moeilijk door heen, er waren zelfs momenten dat ik het boek echt wou wegleggen. Maar op een gegeven moment werd het makkelijker, ook al bleef het gevoel wel een beetje hangen. Na een paar hoofdstukken was ik het boek toch wel een beetje zat. Toch was er ook iets waardoor ik verder wou lezen. Sommige stukken waren echt ontzettend spannend en las ik zo door heen. Andere momenten kwam ik er moeizaam door heen en moest ik een paar keer lezen voor het echt tot me doordrong. De schrijfwijze is erg gedetailleerd, een beetje te. Ik denk dat het boek eigenlijk een stuk korter zou hebben gekund (523 blz.) , dan zou het ook leuker zijn om te lezen. Daarnaast vond ik het verhaal niet heel erg geloofwaardig, zeker de relatie van Ollie en Daniel vond ik moeilijk om te geloven, maar misschien past dat gewoon bij de stijl van de schrijfster. Daarnaast vond ik het niet zo fijn dat het hoofdpersonage steeds een andere naam kreeg. Het past weliswaar bij het verhaal, maar ik vond het gewoon niet fijn lezen. Toch heb ik ook wel kunnen lachen om het verhaal en heb ik genoten van de spannende stukken, de personages (vooral Daniel en Kevin) en hoe ze steeds meer een familie zijn gaan vormen. Eerst was Ollie alleen en toen waren ze met 3/4 personen. En niet te vergeten de honden, die vond ik echt zo ontzettend gaaf. Einstein en Lola, geweldig. | 0neg
|
De grootste fan van Ann Lindell is natuurlijk Kjell Eriksson, de geestelijke vader van deze Zweedse rechercheur. Inmiddels is zijn vijfde boek in Nederland verschenen onder de titel; De man uit de bergen. Dit mystieke figuur behoeft enige toelichting. In Mexico bedoelen ze met de man uit de bergen ieder persoon die je met zijn geld kan lokken, maar die je zonder medelijden volledig berooid in de goot achterlaat. Je bent dan ook door de man uit de bergen opgebruikt en afgedankt.
Omdat Eriksson in zijn boeken veelal maatschappelijke problemen van individuen of bevolkingsgroepen voor het voetlicht brengt, past dit verhaal naadloos binnen deze context.
Manuel Alavez is onderweg vanuit zijn geboorteland Mexico naar Zweden. Zijn beide broers Angel en Patricio zijn in Europa achtergebleven, na enkele criminele activiteiten te hebben ontplooid waar Manuel zich niet mee heeft ingelaten.
Patricio zit in Zweden een gevangenisstraf uit van acht jaar na een veroordeling voor drugssmokkel. Angel is tijdens een achtervolging ten gevolge van heroïnesmokkel op een spoorwegemplacement onder een trein gelopen en dodelijk verongelukt.
Voor dit alles is volgens Manuel de Armeniër Armas verantwoordelijk die nu samen met Slobodan Andersson in Zweden in de horeca is gegaan.
Parallel aan dit verhaal worstelt Eva Wilman, een gescheiden moeder, met het gedrag van haar opgroeiende zoon. Ze is bang dat de puberende jongen in het drugscircuit terecht gaat komen en doet er alles aan om dit te voorkomen. Wanneer er in een riviertje een mannenlichaam wordt gevonden, blijkt dit aan Armas toe te behoren en wordt moord vastgesteld.
Rechercheur Ann Lindell vindt vrij snel verbanden met een bestaand drugscircuit en probeert om via dit circuit de moord op te lossen.
Het is al gezegd, Kjell Eriksson kiest vaak maatschappelijke problemen als onderwerp voor zijn verhalen. Om deze problemen herkenbaar te maken en ook nog in een aantrekkelijke verhaallijn te integreren loopt een auteur het risico de balans tussen beiden te verliezen. En dat is dan ook precies wat er aan de hand is in De man uit de bergen.
Eriksson moet meerdere keren een noodgedwongen stuurcorrectie uitvoeren om alle verhaallijnen op elkaar aan te laten sluiten. Zo ontsnapt de broer van Manuel plotseling uit de gevangenis zonder dat hier in het verhaal vooraf ook maar enige aanleiding te vinden is.
Daar waar verhaallijnen langzaam naar elkaar toe dienen te groeien, brengt Eriksson ze in dit boek veel te geforceerd en springerig bij elkaar. Vervolgens wordt ook een opbloeiende relatie verder niet uitgewerkt. Voeg daaraan toe dat het slot vrij onbevredigend is en het wordt duidelijk dat teveel onvolkomenheden een hoge waardering in de weg staan. Dat is jammer. | 0neg
|
Faye Kellerman is door het schrijven van de Peter Decker en Rina Lazaris boeken bekend geworden, vooral in Amerika. In dit boek de vergetenen raken de LAPD rechercheur en zijn echtgenote zeer persoonlijk betrokken bij een gruwelijke wandaad.
In de synagoge van Rina en Peter wordt gedurende de nacht ingebroken. Peter Decker gaat polshoogte nemen en is met stomheid geslagen door de enorme ravage die is aangericht. De verduistering van de kiddoesjbeker, de antisemitische leuzen en de fotos van concentratiekampslachtoffers zijn misselijkmakend. Peter wil de dader zo snel mogelijk opsporen en begint met zijn team aan een grootschalig onderzoek. Verschillende van Peters verdachten worden echter gedurende het onderzoek dood aangetroffen, snelheid is dus geboden.
Thematisch begint de vergetenen sterk. Wat bezielt iemand om een synagoge overhoop te halen en te bekladden, wie doet zoiets? Het racisme, de haat en het religieuze onbegrip zorgen er in ´de vergetenen´ voor dat je meteen midden in een verhaal zit. Jammer alleen dat de emoties bij de hoofdpersonen direct vanaf het begin uitblijven. De pijn en wanhoop die je mag verwachten bij een dergelijke inbraak blijft bij de hoofdpersonen uit. Rina´s emoties uiten zich in het schoonboenen en oververven van haar synagoge. En inspecteur Decker stort zich op het opsporen van de mogelijke dader. Met succes, Decker weet al snel een bekentenis te ontfutselen aan een jonge, verwarde tiener. In het uitgaanscircuit kwam deze jongen regelmatig in contact met de Jacob, de zoon van Rina en Decker. Met het bekennen van de misdaad is het boek echter nog lang niet ten einde, sterker nog, het begint net. Want wie of wat heeft de jongeman aangezet tot deze daad? Waarom blijven ook andere jongeren verdacht? En wat is hun onderlinge relatie? Speelt Jacob een rol in het gebeurde? De verbindende schakel tussen alle in het boek voorkomende ontspoorde jongeren blijkt een psychologenechtpaar. Decker heeft echter moeite te achterhalen wat hun precieze rol is geweest, aangezien zij vermoord worden aangetroffen. Stapje voor stapje komt de waarheid toch boven tafel. Die waarheid is in Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden misschien nog te behappen, maar voor een nuchtere Hollandse meid nogal moeilijk te verkroppen. Worden er in deze wereld echt mensen vermoord vanwege toelatingsexamens voor universiteiten?
De lezer blijft met flink wat vragen en onduidelijkheden zitten aan het eind van de rit. Kellerman heeft teveel thema´s in één boek verwerkt: de holocaust, racisme, onbegrip, drugsgebruik, fraude, psychische problemen. Deze verschillende thema´s worden niet afdoende met elkaar verweven, er blijven losse eindjes over en de (afschuwwekkende) inhoud voegt vaak niets extra´s toe. De karakters blijven oppervlakkig en de communicatie tussen personen is beperkt. Wanneer Kellerman dat had gedaan om de onbeholpenheid van pubers uit te vergroten was het aardig geweest, maar aangezien ook Peter en Rina, de inspecteurs onderling en andere personen zo worden weggezet, is dat waarschijnlijk niet haar bedoeling geweest.
Toch is ´de vergetenen´ een spannend en onderhoudend boek te noemen. Faye verstaat de kunst om met de misdaad an sich indruk te maken. Ze schrijft vlot en innemend. Maar een topper kan ik dit boek niet noemen. | 0neg
|
Anoesjka, het meisje uit de toendra van Konsalik verscheen in 1965 voor het eerst, maar toen onder de titel Ein Mädchen uit Torusk, geschreven onder het pseudoniem Henry Pahlen. In 2014 zag de Nederlandse uitgave het levenslicht en nu niet onder pseudoniem, maar onder de naam van Heinz Günther Konsalik, kortweg Konsalik, zelf.
Heinz Günther werd op 28 mei 1921 geboren in Keulen. Uit respect voor zijn moeder voegde hij haar familienaam aan de zijne toe. Op 22 oktober 1999 overleed hij in Salzburg. Zijn oeuvre bestaat uit meer dan 150 romans, waarvan er veel in het Nederlands vertaald zijn. Naast zijn eigen naam, Konsalik, gebruikte hij ook diverse pseudoniemen. Henry Pahlen was er daar een van, daarnaast gebruikte hij ook nog de namen Jens Bekker en Stefan Doerner. Zijn eerste roman verscheen in 1948, wat het begin betekende van een indrukwekkende schrijfcarrière. Konsalik studeerde theaterwetenschap en literatuurgeschiedenis. In de Tweede Wereldoorlog was hij oorlogscorrespondent en raakte aan het Oostfront zwaargewond. Veel van zijn ervaringen in die periode heeft hij verwerkt in zijn romans.
Ook Anoesjka speelt zich voor een groot deel af in Rusland. Na jarenlange krijgsgevangenschap wordt Martin Abels vrijgelaten en moet hij naar Bremen terugkeren. Daarbij moet hij zijn geliefde Anoesjka achterlaten. Martin kan haar echter niet uit zijn hoofd zetten en besluit haar te gaan halen. Het verhaal speelt zich af in de tijd van Chroetjsjov, toen er nog lang geen sprake van was zomaar even naar Rusland te reizen. Via Japan probeert hij het grote land binnen te komen. Een barre tocht van 2000 kilometer naar Toroesk volgt.
Ingrediënten voor een spannende, adembenemende roman zou je zeggen, maar helaas is het tegendeel waar. Het verhaal verloopt stroperig traag en nergens lukt het de schrijver de spanning over te brengen. Heel jammer, want, zoals gezegd, spannende momenten zijn er genoeg, maar door de droge, laconieke verteltoon wordt het een monotoon verhaal zonder hoogte- en dieptepunten. Waarschijnlijk daardoor gaat het frequente gebruik van termen als ‘vadertje’ en ‘broedertje’ als typisch Russische smaakmakers je tegenstaan.
Ook de vele toevalligheden doen het verhaal weinig goed. Af en toe wordt er een tijdsaanduiding gegeven, bijvoorbeeld 56 dagen na het vertrek van Martin Abels, maar een echt besef van het tijdsverloop heb je als lezer niet.
Toch is het een verhaal dat intrigeert. Toch wil je weten hoe het afloopt. Toch lees je door. Is dit Konsaliks beste boek? Nee, verre van dat, maar toch kun je het slecht wegleggen en neemt het je mee naar onbekende oorden en gebruiken en wellicht bijna vergeten tijden. En ja, ook romantiek dooradert het hele verhaal, zowel suikerzoet als diep tragisch. | 0neg
|
Na het lezen van De selectie dacht ik een aardig idee te hebben, wat Kiera Cass allemaal schrijft. Ik als niet YA-zijnde kon deze boekenserie zeker waarderen. Al denk ik dat ik 20 jaar terug er helemaal ondersteboven van zou zijn geweest.
Het thema van dit boek trok me als eerste aan, het idee dat gewone mensen sirenes kunnen zijn, vond ik origineel. Er zitten leuke invalshoeken in, maar de uitwerking is wat middelmatig. Siren is me daarom in het algemeen wat tegengevallen. Het gtst-gehalte was erg hoog, ik voelde me er echt te oud voor. Het gaat om kalverliefdes en de eerste keer verliefd zijn. Ik heb het boek uitgelezen, maar ik zal het ook gelijk weer vergeten.
Al denk ik wederom dat als ik 16 was geweest, die boek verslonden had. | 0neg
|
Toen ik de achterflap van het boek las werd ik gelijk enthousiast en ik besloot mij op te geven voor de Hebban leesclub en gelukkig werd ik uitgekozen en mocht ik dit boek lezen. Ik verwachtte een boek in de trant van Downton Abbey, een fascinerende familiesaga in een turbulente tijd. En dat kreeg ik ook, soort van! Helaas liet de uitwerking sterk te wensen over en was dit boek een teleurstelling.
De familie Mitford is inderdaad een fascinerende familie. Zes totaal verschillende zussen die allemaal verschillende paden bewandelen in het leven. Twee zussen kiezen de kant van het fascisme, met de gevolgen van dien, een ander kiest de kant van het fascisme en weer een ander wordt uiteindelijk hertogin en beweegt zich in de hoogste adellijke kringen. En doordat ik gefascineerd raakten door de zussen las ik dit boek ook uit.
Het duurde heel erg lang voor ik in het verhaal kwam. Ik raakte, zeker de eerste 100 pagina’s, constant kwijt wie wie nou was. Het wordt enorm chaotisch verteld. Thompson springt van de hak op de tak en door de tijd heen en weer. Daardoor was het heel lastig om in het begin doorheen te komen. Daarnaast werd er niet over alle zussen evenveel verteld. Zo lag de focus vooral op Diana, Nancy en in mindere mate Unity en Jessica. Pamela en Deborah komen amper aan bod en dat is zo jammer want zo krijg je geen compleet beeld van de zussen. Ik vind Pamela en Deborah en net zo interessant als de andere zussen. Je merkt vooral dat Nancy de favoriet is van de schrijfster! Tevens neemt Thompson heel veel aannamen over de zussen maar kan die nergens hard maken.
Nancy heeft (schijnbaar) een heel bekend boek geschreven in de jaren dertig en veertig, ik denk dat het vooral in Engeland erg bekend is. Zelf had ik nog nooit van dit boek gehoord. Thompson gaat ervan uit dat je dit boek hebt gelezen of dat je het in ieder geval kent. Al aan het begin van het boek vergelijkt ze de echte mensen met de personages die Nancy in haar boek heeft gecreëerd. Voor mij was dit erg lastig omdat ik al moeite had met de mensen uit elkaar halen en nu werden ook nog eens de karakters uit haar boeken erbij gehaald. Daarnaast vond ik het weinig van toegevoegde waarde hebben. De familie Mitford is al interessant genoeg zonder dat er een vergelijking met het boek gemaakt werd. Als het boek later werd besproken en minder uitgebreid had ik het beter gevonden.
Er zat een speciaal nawoord in van de vertaler wat ik echt erg goed vond. Hij legt twijfels bij Laura Thompson neer en vertelt ons dat er bepaalde informatie niet werd gedeeld met de lezer. Ook stelt hij twijfels bij de zelfmoordactie van Unity. En zo gaat hij nog even door. Ik vind het erg goed dat dit in het boek zit maar dit was eigenlijk de taak geweest van Laura Thompson als schrijfster.
Ik ben echt gefascineerd geraakt door de familie Mitford en ik wil graag meer over deze zussen weten. Wel jammer dat deze biografie over de zussen dus niet toereikend genoeg is geweest. Ik heb het gevoel dat er veel meer uit had gehaald kunnen worden. Helaas was de schrijfstijl chaotisch, zat er weinig structuur in het boek en werd er veel informatie niet verteld. Ik kan dit boek helaas niet meer dan 2,5 ster geven. | 0neg
|
Een moeder en haar kind worden op weg naar het kerkhof van de weg gemaaid bij een vluchtmisdrijf. Beide overlijden. De man en vader van het kind is spoorloos.
Hij werkt in een farmaceutisch bedrijf dat op het punt staat op de beurs te gaan. Ze hebben mogelijk een doorbraak voor een medicijn tegen Parkinson, er is dus veel geld gemoeid met de beursgang.
Ann Lindell leidt het onderzoek naar de dood van moeder en kind en de verdwijning van de vader.
Het onderzoek verloopt erg stroef.
Dat is meteen ook wat ik niet goed vond, het ging allemaal te traag en er gebeurde te veel in het liefdesleven van Ann Lindell dat van het eigenlijk verhaal afleidde. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.