text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Als ik al een biografie lees, hoop ik altijd iets meer te weten te komen over het leven van de hoofdpersoon, en niet alleen met wie hij allemaal het bed heeft gedeeld.
Meer zinnigs kan ik niet over deze 'biografie' vertellen. | 0neg
|
Dit boek is het allemaal net niet. Het mist de sprankeling en vertelkunst die bijvoorbeeld Simone van der Vlugt wel in haar historische romans heeft. De personages komen niet echt tot leven en het verhaal is te oppervlakkig en eentonig. Ik had gehoopt dat het later in het boek alsnog beter zou worden maar helaas is dat niet het geval.
Het idee is leuk maar helaas is de uitwerking niet goed genoeg. | 0neg
|
Ik weet niet wat er met dit boek was maar kwam er maar niet lekker in. De verhaallijn was wel leuk maar was op een of andere manier niet spannend genoeg om mij er volledig in te krijgen. | 0neg
|
Eindelijk, de nieuwe Dan Brown! Iedereen wil het nieuwe boek van Brown lezen en toch heeft deze auteur na zijn 2 klassiekers De Da Vinci code en Het Bernini mysterie volgens mij geen echt goede thrillers meer geschreven. Dit boek kan ik ook geen meesterwerk noemen, mij komt het meer over als een poging om het succes van vooral De Da Vinci code nog eens vluchtig over te doen. Robert Langdon rent weer in ijltempo door een wereldstad en ziet op bijna elke straathoek verborgen en eeuwenoude symbolen die hij moet ontcijferen. Eeuwenoude gebruiken, rituelen, symbolen en wetenswaardigheden passeren pagina's lang de revue. Het verhaal is redelijk langdradig en op sommige momenten vraag je jezelf af waar het eigenlijk nog over gaat. Dan Brown heeft ongetwijfeld weer enorm veel research gedaan maar mij komt het over als wil hij te veel indruk maken met zijn kennis over bepaalde onderwerpen. Wanneer je bij zijn vorige 2 klassiekers de indruk had een spannend boek met veel historische inslag en geschiedenis te lezen, heb je nu het omgekeerde gevoel: een soms saai geschiedenisboek met af en toe een beetje spanning.
Het onderwerp is voor Dan Brown (en alle andere na-apers) nu echt wel uitgemolken. Tijd voor iets anders! | 0neg
|
(Deze recensie verscheen eerder in het Elf Fantasy Magazine)
De slag om Corrin is een gemakzuchtig boek in een gemakzuchtige trilogie, en levert onomstotelijk bewijs dat schrijftalent niet in de genen zit.
In de strijd tussen mensen en intelligente computers zet computer Omnius biologische wapens in. Het succes hiervan verleidt hem tot het organiseren van een massaal offensief. Dit gaat echter ten koste van zijn verdediging, en aanvoerder Vorian Atreides lanceert een tegenaanval waarbij hij het computerimperium reduceert tot één enkele zwaarbewaakte planeet: Corrin. Er ontstaat een patstelling, maar een weinig stabiele: de cyborg-titanen zwerven ook nog rond en de intelligente robot Erasmus heeft plannen waar Omnius niets van weet.
Op de eerste pagina wordt gesproken van ‘het dodelijkste virus ooit’ met een ‘sterftepercentage van drieënveertig procent.’ Mis! Het is heel behoorlijk, maar haalt het niet bij sommige anderen, bijvoorbeeld het Ebola-virus (sterftepercentage gemiddeld 50%). Dit zet gelijk de toon van het boek: slordig en regelmatig inconsistent. De ‘intelligente’ computers zijn cliché en hun conversaties tenenkrommend. Ook de mensen kennen weinig variatie in hun dialogen en moralistische oude mannen krijgen altijd gelijk. Aan échte morele dilemma’s wordt overigens snel en gevoeglijk voorbij gegaan.
Is over dit boek dan niets goeds te zeggen? Tja, er zijn minder hoofdpersonen dan in boek twee, wat de verhaallijnen overzichtelijker maakt. En we leren hoe typische Duin-dingen zoals de mentats en de Bene Gesserit zijn ontstaan. Dit maakt het boek aardig voor Duin-fans om eens door te bladeren, maar aan het verhaal zelf valt weinig lol te beleven. | 0neg
|
Deel 6 de grenzeloze is een behoorlijke tegenvaller. Het verhaal komt niet op gang en valt uiteindelijk tegen. De personages worden steeds belangrijker en daardoor steeds ongeloofwaardiger. Ruim 350 bldz op zoek naar de indentiteit van 1 vd mogelijke daders en vervolgens in 50 bldz de oplossing zonder dat er echt speurwerk aan te pas komt. | 0neg
|
Elke raakt tijdens haar studie biologie gefascineerd door de wateraap. De wateraap staat vooral symbool voor een theorie die stelt dat de mens in zijn evolutie een fase moet hebben gekend waarbij hij als amfibie een groot deel van de tijd in het water doorbracht. De theorie wordt meestal als nonsens afgedaan maar Elke denkt daar het hare van. Ze negeert goede raad van anderen en besluit van de wateraap haar afstudeerproject te maken. In Wenen woont en werkt Lena die ooit publiceerde over de wateraap en zij besluit haar op te zoeken. Ze spenderen een korte maar intense tijd samen.
De wateraap is een dier dat vis noch vlees is, een levensvorm die niet kiest tussen water en land. Elke beschouwt zichzelf ook als een tussenvorm. Ze wil niet kiezen voor man zijn of vrouw zijn, weet niet in welk hokje ze past, en of ze wel in een hokje past of hoeft te passen. Ze valt op vrouwen maar is gendertwijfelaar. In dit debuut onderzoekt schrijfster Mariken Heitman (1983) hoe personage Elke hiermee omgaat, in welke richtingen dit zoeken haar duwt, en hoe ze als gevolg hiervan als mens groeit en haar eigen ik ontdekt.
Heitman is zelf, zoals haar hoofdpersonage, biologe en kan die passie in dit boek volledig beleven. Elke is enthousiast tuinierster en heeft ten gevolge van haar studie uiteraard wel wat zinnige en interessante dingen over het dieren- en plantenleven te vertellen. Elke is in deze het alter ego van Heitman, want ook de korte verhalen die de schrijfster eerder publiceerde, draaien om biologie. Haar personages staan dicht bij de natuur en zijn daarin geïnteresseerd. ‘Waar het hart van vol is loopt de mond van over’, is een uitdrukking die voor Heitman bedacht lijkt te zijn. Een bladzijde in De wateraap vinden waarop niets over de natuur wordt gezegd, is dan ook een heuse opgave.
De zoektocht van personage Elke is experimenteel beschreven. Heitman spendeert een groot deel van de tekst aan het verwoorden van Elkes gedachten en twijfels. Het eigenlijke verhaal is daar ondergeschikt aan en biedt slechts een kader om die gedachten vorm te kunnen geven. In de gebeurtenissen zelf worden wel eens sprongen gemaakt als deze geen functie hebben in de zoektocht van Elke in en naar zichzelf. Alhoewel de dingen zich meestal wel chronologisch afspelen, zitten er daarom gaten in het tijdsverloop. De schrijfster snelt vooruit in het verhaal, gaat soms meteen in op gevolgen, zonder aan de oorzaak veel woorden te spenderen. De lezer holt de feiten achterna, en dat maakt het verhaal af en toe lastig om volgen.
Nog lastiger is het om zich te identificeren met het hoofdpersonage. Voor wie niet met enige gendervragen worstelt en nooit geworsteld heeft, of daar in de omgeving niet van heel dichtbij mee te maken heeft, is dit een onderwerp dat lastig te vatten is. Dit is immers geen rationeel gegeven dat te berekenen of proefondervindelijk te bewijzen valt. Maar er zijn nog genoeg andere onderwerpen waarover dit kan gezegd worden en een schrijver ziet zichzelf dan voor de lastige taak gesteld lezers toch inzicht te doen krijgen in de emotionele leefwereld van het personage. Dat lukt in dit geval niet erg goed. De link tussen de wateraap en genderidentiteit is goed gevonden en duidelijk, en Heitmans taalgebruik, dat tegen het poëtische aanleunt, zit een goed verhaal ook niet in de weg, maar het verder experimentele en wat zweverige karakter van dit boek maakt het onderwerp niet toegankelijker. Dit is geen vrijblijvend boek om op een zonnige vakantiedag aan het strand te lezen. Het wil de lezer iets bijbrengen. Maar als deze na het lezen ervan geen stap dichter heeft gezet richting inzicht verwerven in de gevoelswereld van mensen die worstelen met hun identiteit, dan is het boek niet geslaagd, ergo niet goed genoeg. | 0neg
|
Wanneer Paul beschrijft hoe het er onder water toegaat kan hij echt pakken. Maar verder vond ik dit boek minder dan zijn eerste. Iets te veel bij het haar er bij gesleurd. Te onwaarschijnlijk en zelfs storend. Ook de ontknoping is overdreven. Wat mij het meest stoorde waren de veelvuldig aanwezige vergelijkingen, die dan echt vergezocht waren (als een nijlpaard op een ijsschots, ...). Wanneer Paul in het hoofd kruipt van zijn karakters en hun tekening wil maken loopt het erg traag en moeilijk. Een zuiver ontspannende lectuur waar ik misschien te veel van verwachtte.
leesbaarheid: 3
spanning: 3
geloofwaardigheid: 1
diepgang: 1
origineel: 3 | 0neg
|
Mario Escobar raakte onder de indruk van het verhaal en de persoon van Helene Hannemann. Om haar geschiedenis niet in de vergetelheid te laten verdwijnen, schreef hij dit boek.
Helene Hannemann is een raszuivere arische Duitse. Zij gaat in 1943 zonder daartoe gedwongen te worden met haar zigeunerechtgenoot en hun vijf kinderen mee op transport naar Auschwitz. Daar wordt zij door kamparts Josef Mengele gevraagd een schooltje en crèche te leiden.
Hoewel dit boek beoogt een ode te zijn aan deze vrouw en haar tragische geschiedenis, alsook aan de zigeunergemeenschap, doet de stijl geen recht aan de immense ontberingen. Geschreven vanuit de ik van Helene leren we haar innerlijke beleving nauwelijks kennen. Escobar schrijft over het reilen en zeilen in het kamp bijna alsof het om gewoon alledaagse leven gaat. Zo hebben bijv. de vrouwen ter gelegenheid van de verjaardag van de tweeling van Helene een chocoladetaart gebakken? Cadeautjes tijdens een kerstviering? Uitgemergelde vrouwen die twee uur voordat het schooltje om 8 uur start (dus om 6 uur ‘s morgens) al hun lessen gaan voorbereiden? En dat terwijl de reflecties in de paar korte stukjes waar Helene iets in haar dagboek schrijft zoveel rijker van vorm en inhoud zijn. Een roman waar veel meer in had kunnen zitten. | 0neg
|
Morgan's Reach is een nederzetting in de Australische outback waar Rebecca's familie het hospitaal bestiert. In het dorp kent iedereen iedereen en er speelt uiteraard van alles onder en tussen de mensen. Ook zijn anno 1946 voor sommigen de gevolgen van de oorlog nog sterk voelbaar. Rebecca's zoontje weigert bijv. te accepteren dat zijn vader in de oorlog is omgekomen en is er zeker van dat hij -zoals beloofd- terugkomt. Als er na een lange periode van droogte noodweer over de outback trekt, breken en branden uit. Alle hens moeten aan dek om te voorkomen dat het vuur slachtoffers gaat maken. En dan is er nog die soldaat die terugkomt en nog één keer van een afstandje zijn vrouw en zoontje wil zien voordat hij aan de vergevorderde gevolgen van kanker bezwijkt.
Het verhaal is makkelijk leesbaar. McKinley weidt behoorlijk uit over wat er allemaal gebeurt in het hospitaal en uiteraard over het bestrijden van de brand. De plot zelf is erg dun, de karakters uitermate plat. Het thema waarmee het boek start dat men de nasleep van een brand kan benutten om een streep te zetten onder vetes, berouw en verdriet, wordt niet overtuigend uitgewerkt. Wat er gebeurt in het verhaal, zou zonder brand ook wel hebben plaatsgevonden. Bovendien speelt het zich af vóór en tijdens de brand, tot de dag erna. Dus van nasleep weinig sprake.
Sterkste punt aan dit boek is de onverwachte wending helemaal op het eind. Daar heeft Tamara McKinley me verrast. Toch tilt ze het geheel daarmee niet naar een drie sterren waardering. | 0neg
|
Het boek speelt zich af in de Jizraeel-vallei in Israel. Hier is de schrijver geboren en hier zijn veel zionistische pioniers uit Oost-Europa terechtgekomen. Zijn manier van schrijven zou je ook Oost-Europees kunnen noemen. Verhalen worden uitgebreid vertelt en in een verhaal zit vaak ook weer een verhaal. Dat maakte het soms lastig om de draad van het verhaal vast te houden. Behalve Oost-Europees zijn de vertellingen ook echt Joods. Dat merk je aan de relatie met het Oude Testament, de humor en de veel Jiddische uitdrukkingen. Een veel gebruikte in dit boek is: A mentsj tracht oen Got lacht. Jacob, een van de hoofdpersonen uit het boek houdt de hoop vast om met zijn geliefde te trouwen. Hij doet zijn best om dit te verwezenlijken en als het bijna zover is bakt God hem een poets. Het verhaal wordt verteld door Jacob Sjenfeld, een van de drie vaders van Zejde. Jacob bereidt vier maaltijden voor hem en tijdens deze maaltijden vertelt hij over zijn liefde voor zijn moeder van Judith.
De illustratie op de voorzijde kan ik niet duiden. Deze heeft niets met het verhaal te maken. De vallei, kraaien of kanaries, het dorp of boeren was een betere keuze geweest.
Ik vond het geen makkelijk boek om te lezen. De vraag hoe Zejde nu aan drie vaders komt of wie de echte vader is wordt niet echt duidelijk. Het lot of het toeval speelt een grote rol en misschien is het dat waar het verhaal om draait: het lot is niet te beïnvloeden, hoe je je best ook doet. | 0neg
|
in tegenstelling tot wat jullie recescenten schrijven vind ik dit het boek "teveel" over het Knokse politiekorps.Vooral het feit dat hij zijn personages heeft laten evolueren van een prettig gestoorde bende naar een groep levensmoede zageventen belemmert sterk het leesplezier.
Schrijver weet echt niet meer hoe hij er mee verder moet maar zal waarschijnlijk, commercieel gezien, verder blijven breien tot de echte burgervader Lippens zal doodvallen. | 0neg
|
Ik ben een fan van Herman Koch zijn boeken. Maar ik ben geen fan van de boekenweek geschenken. Die zijn gewoon 50 pagina's te kort om een sluitend verhaal te schrijven. Zelfs nu. Zelfs Koch. Het is een Koch, maar dan anders. En dat ligt puur aan het format.
Het verhaal was leuk, maar dat was het dan ook. En dat komt naar mijn mening puur door de beperkte ruimte. Er zat veel meer in. Juist omdat het Herman Koch is. Nu vond ik De Greppel ook al een stuk minder dus ik hoop dat het geen gewoonte gaat worden maar ik denk het niet.
Moedige poging maar zoals eigenlijk iedereen in deze boekjes....niet echt geslaagd. | 0neg
|
Op de achterkant van het boek kan je lezen dat Teigeler meermaals genomineerd is voor de gouden strop dus ik begon vol verwachting aan dit boek (voor mij het eerste van deze schrijver). Ligt het nu aan mijn grote verwachting? Ik weet het niet maar ik vond er niet veel aan! Het klassieke speurdersduo, een gepensioneerde commisaris en zijn opvolger, een moord en verder een paar privé problemen, een zwangerschap, een dode parkiet en heel veel moeilijke servische namen. Er zat wel ergens een verhaal in dit boek maar ik vond het heel moeilijk om bij de les te blijven en het heeft dan ook een hele tijd geduurd eer dit boek uit was. Misschien zijn de andere boeken van Piet Teigeler beter maar dit is het zoveelste (flauw) afkooksel van de thrillers waar we de laatste tijd mee overspoeld worden. Het mindere broertje van Deflo, Geeraerts e.a.! | 0neg
|
Aan Nederlands schrijftalent geen gebrek. De auteurs die hebben bijgedragen aan de verhalenbundel Bergen bloedt proberen dit nog eens dunnetjes te onderstrepen. Bergen bloedt is het resultaat van een tweedaagse masterclass gegeven door ScriptPlus. Cursisten kregen de opdracht een spannend zomerverhaal te schrijven met als setting het kunstenaarsdorp Bergen, of de duinen eromheen. Een ogenschijnlijk mooie opdracht met een nogal twijfelachtig resultaat.
Geen zorgen wat betreft de titel. Overdreven bloederig zijn de twintig verhalen niet. Wel zijn bepaalde clichés weer ruim vertegenwoordigd. Al in het eerste verhaal worden vleeshaken, varkensbloed en kettingzagen opgedist en geeft de auteur met de afsluitende alinea blijk van een gebrek aan fantasie. In het verhaal Dit moet over loopt een moeder in een met bloed besmeurde broek haar dochter tegen het lijf. De dochter vraagt meteen of mam haar tampon is vergeten. Oef, deze scène moet hoe dan ook over.
Een verhaal dat gunstig afsteekt bij de rest is Afspraak van Tijl Rood, waarin zowel letterlijk als figuurlijk naar een zinderend hoogtepunt wordt toegewerkt. Rood maakt de lezer ontzettend hongerig door op bijna sadistische wijze informatie prijs te geven. Shinta Lempers flikt met Dauw een soortgelijk kunstje en laat de lezer eveneens lekker lang spartelen.
Vreemde eend in de bijt is het nogal bizarre maar vernuftig uitgedachte verhaal En toen waren de placemats op van de hand van Bart Wentges. René Leijtens zoekt het met Die vrouw met die ogen, een wederom verdienstelijk geschreven verhaal, eveneens in de richting van het bizarre.
Ook het vermelden waard is De keldertrap van Lisette Dröge dat het vooral moet hebben van een paar sterke clous in de gedachtegang van de protagonist. Of wat te denken van Jack en Jim van Peet Langen, een vindingrijk verhaal over een man die vreemde handelingen verricht bij het graf van zijn vriendin. Tot slot een verhaal dat betrekkelijk traag verloopt maar dat knalt in de slotzin: Moeilijke vraag van Jaqueline Storm.
Er is niet zomaar voor Bergen en het omringende gebied gekozen. Waar duinen zijn, is zand en waar zand is, kan naar hartenlust worden gegraven. Precies wat de personages in meerdere van de verhalen doen. Wat er zoal wordt gevonden of begraven is voor de ervaren thrillerlezer een allang uitgemaakte zaak. Al even zo voorspelbaar is het gros van de ontknopingen. Overigens zeer opmerkelijk dat de tweede helft van de bundel aanzienlijk meer ruwe diamanten telt. Het beste voor het laatst zal uitgeverij Karakter hebben gemeend. Ach, eigenlijk zijn alle auteurs die hebben bijgedragen aan de bundel talentvol. Ze verstaan de kunst van het vertellen voldoende tot goed. Maar echt talent beschikt ook over onderscheidend vermogen. Het merendeel van de auteurs van Bergen bloedt schiet op dit punt tekort. Het heeft geleid tot een onderhoudende, niet-diepgaande verhalenbundel, ideaal voor aan het strand. | 0neg
|
Genommineerd voor de Goldsmiths Prize, The Guardian First Book Award en de Dylan Thomas Prize…. “Duizelingwekkend goed”, schrijft Robert Macfarlane… “Dit boek blijft je bij”, stelt The Daily Telegraph. Dat kan dus wel tellen.
Het verhaal gaat over verlies. Verlies van een moeder, echtgenote… Waanbeelden van een plastic kraai die psychiater speelt. Maar het verhaal is flinterdun. Er zitten mooie fragmenten tussen, maar het overgrote deel is bladvulling.
“Het zal van de hak op de tak gaan”, zegt de schrijver in het boek tegen zijn redacteur. En ja, zo heb ik het wel ervaren. Het raakt me niet omdat de regels te omslachtig, te veel omhaal van woorden zijn die er niet toe doen, te veel gekraai van de kraai… Wanhopig wil de schrijver mooie zinnen op papier zetten, maar het verhaal stikt in het proberen.
En ja, ik vraag me nu af, is het een verhaal, of wilt het doorgaan voor poëzie? Of is het lukraak gekozen momenten uit het leven van een familie waarvan de moeder wegvalt? Wie zal het zeggen?
Neen, een aanrader is het volgens mij niet, wat The Daily Telegraph er dan ook over te zeggen heeft. | 0neg
|
Een gebeurtenis die van grote invloed was voor de wereldpolitiek wordt in dit boek neergezet als een niemendalletje. | 0neg
|
Tja, wat vind ik er nou van was het gevoel toen ik het uithad. Hooggespannen verwachting had ik van dit debuut. De voorkant is mooi en past goed bij het verhaal. Ook het feit dat de lezer constant op het verkeerde been wordt gezet is een plus.
Verder is de verhaallijn warrig. Een veelheid aan personages in combinatie met het heen en weer springen in de tijd is in dit boek geen toevoeging. Ook ontbreekt een duidelijke hoofdpersoon. 2,5 ster. | 0neg
|
Na jarenlang voor diverse hulporganisaties te hebben gewerkt is verpleegkundige Astra vanuit Midden-Amerika op het vliegveld van München gestrand. Op het vliegtuig gezet door haar collega’s want ze is te oud en functioneert steeds moeilijker. Astra heeft geen idee waar ze naar toe zal gaan. Er is geen plan, geen geld, geen familie en ze kent verder niemand. Ze hangt daarom een hele dag al rokend en doelloos rond bij de draaideur van de hal van het vliegveld. Passanten die door de draaideur naar binnen komen of weggaan roepen herinneringen op aan personen en gebeurtenissen in haar leven. Ze heeft al werkend in de zorg over de hele wereld gezworven, heeft veel vreemde verhalen gehoord en is zelf ook in veel bizarre situaties geraakt. Dat heeft ze allemaal overleefd; maar wat moet er nu van haar worden? Wie heeft haar nog nodig of zal voor haar zorgen?
Katja Lange-Müller (1951) is een Duitse auteur. Geboren in de Oost-Berlijn mocht ze niet studeren vanwege antisocialistisch gedrag. Ze begon met schrijven tijdens de nachtdiensten als verpleegkundige in een gesloten psychiatrische inrichting. Ze verhuisde naar West-Berlijn om onder de repressie van het DDR-regime uit te komen. Haar oeuvre is omvangrijk en omvat een tiental romans. Drehtür verscheen in 2016 en in 2018 volgde de Nederlandse vertaling van Els Snick en Ilse Josepha Lazaroms.
Draaideur is een raamvertelling. Astra blijft op haar plaats bij de draaideur en laat haar gedachten, door de associaties die voorbijgangers oproepen, de vrije loop. Dat maakt de vertelling erg anekdotisch. De verschillende verhalen hangen als los zand aan elkaar. Uit het geheel komt niet goed naar voren wat haar drijfveren al die jaren zijn geweest en wat haar heeft bewogen om al werkend in de zorg de wereld over te gaan. De toon van de vaak bizarre verhalen is afstandelijk. Ze neemt situaties waar, hoort verhalen aan, maar lijkt er zelf niet bij betrokken te zijn. De eenzaamheid die zo schrijnend zichtbaar wordt op het vliegveld van aankomst, lijkt de uitkomst van een heel leven dat door afstand tot de ander wordt gekenmerkt. Vaak worden heel lange zinnen, met veel bijzinnen gebruikt om een situatie te verduidelijken, maar dat maakt de afstand tot de hoofdpersoon alleen maar groter.
Draaideur is een roman over een moeizaam leven. De opzet van het boek als raamvertelling is goed. Maar de gebeurtenissen zijn weinig spannend geschreven en de uitwerking is vaak langdradig. Dat maakt het in- en meeleven met de hoofdpersoon erg lastig. Het geheel is als een draaideur: er blijft weinig van hangen. | 0neg
|
Suzanne Peters schreef eerder een aantal romantische boeken voor volwassenen. De kaart van Kara is haar eerste fantasyboek voor jeugdige lezers. Hoewel ze niet eerder een fantasyverhaal uitgaf, zijn jongeren geen onbekende doelgroep voor haar. Ze schreef bijvoorbeeld een aantal delen van wij willen weten, een informatieve boekenreeks voor jongeren over uiteenlopende onderwerpen.
De kaart van Kara vertelt het verhaal van de aardse tiener Megan. Ze heeft een bijzondere gave, ieder slot dat ze aanraakt springt open. Dit wordt opgemerkt door een van de poortwachters, een geheimzinnige man die een van de zeven poorten tussen aarde en Kara bewaakt. Megan wordt door hem meegenomen naar Kara. Samen proberen ze een kaart van de locaties van de poorten terug te krijgen uit handen van vampieren voordat de bloedzuigers zich een weg naar aarde gebaand hebben.
Megan is het grootste deel van het boek een angstig, stil tienermeisje. Ze houdt voornamelijk lange interne dialogen met zichzelf over hoe oneerlijk alles is. Ze voelt zich zo erg niet serieus genomen dat ook de lezer zich soms niet serieus genomen voelt, en dat is jammer. Haar karakter komt niet goed tevoorschijn tot ver in de tweede helft van het boek. Een deel van haar onzekere uitstraling komt door de manier waarop haar waarnemingen omschreven worden. Vrijwel alles wat ze ziet ‘leek bijna net’ zo te zijn. Zo ‘lijkt’ vampierenhuid wit. Waarom is het dan niet echt wit? Of is het dat wel? Het verhaal zou sterker zijn als ‘leek’ op de meeste plekken vervangen werd door echte waarnemingen.
Van andere dingen is Megan dan weer erg zeker. Als ze het vampierenkasteel tussen de bomen door ontwaart, valt haar direct op dat er raven voor de poort rondlopen. Een knappe observatie vanaf die afstand. En het gaat veel vaker mis met die relatie tussen waarneming en afstand. Er ontstaat zo een verwrongen geheel met aan de ene kant dingen die ze goed had kunnen zien maar waar ze onzeker over is en aan de andere kant waarnemingen die ze onmogelijk had kunnen doen. Na de eerste helft van het boek gaat het verhaal meer vloeien en verdwijnen dit soort dingen naar de achtergrond.
Wat goed naar voren komt is de langzaam groeiende band tussen Megan en Talijn - de drakenjongen. De langzaam intenser wordende vriendschap is subtiel maar tastbaar uitgewerkt. Awoy en zijn tijgervriend Shieba hebben ook een interessante relatie en er zijn meer karakters die leuk uitgewerkt zijn. Met (liefdes)relaties beschrijven heeft de auteur dan ook meer ervaring dan met fantasy. Dit is goed terug te voelen in het boek. Om vampiers, weerwolven en andere fantasywezens een originele draai te geven, is moeilijk. Als je op zoek bent naar een verrassende twist op deze wezens is dit niet het boek voor jou.
Tot slot omschrijft de auteur een aantal zaken in plaats van ze aan de lezer te laten voelen. Dat maakt het verhaal soms een afstandelijke beschrijving in plaats van een beleving. De botheid van Helon (een van de poortwachters) spreekt bijvoorbeeld vooral uit de interne klaagzangen die Megan over de man heeft. Niet zozeer uit zijn acties en manier van spreken. Eenmaal voorbij de eerste helft van het boek wordt dit beter. Alle bovengenoemde - overwegend tekstuele - fouten stapelen zich op tot een boek dat soms lastig te volgen is en vaak zijn ritme verliest.
Zou dit een spannend epos kunnen worden vol aansprekende karakters? Zeker. Maar zover is het nog niet. | 0neg
|
na een tig aantal pagina's heb ik het boek gewoon dichtgedaan en aan de kant gelegd. tussen de verhaallijn door deden de hoofdpersonages niets anders dan vervelends bekvechten. | 0neg
|
Een paginagrote advertentie met prijsvraag in een thrillerkrantje, een fraaie omslag, een intrigerend gegeven. Een boek dat een breed publiek zal aanspreken vermeldt de achterflap (Crimezone.nl?
vreemd citaat niets over gevonden). En is Atlantis niet een mysterie veel ouder dan de Graal? Dat schept verwachtingen. Wat jammer dat Gibbins ze in zn debuut niet waar maakt. Zelfs niet een beetje. Hij wil een hypothese kwijt over een moeder der beschavingen en een spannend verhaal schrijven. Dat is niet gelukt. Soms is er even spanning, soms zelfs een aantal bladzijden actie. Maar meestal is het veel "wetenschappelijk" geneuzel. Hoofdpersonen die maar iets hoeven te zien of te horen en onmiddellijk met gedetailleerde wetenschappelijke exposés komen over het hoe, wat en waarom. Ze weten alles en op ieder gebied. Of het nu om geschiedenis, archeologie of wapens gaat. Dat irriteert. Ook de verhaallijn brengt je niet naar de stoelpunt. Dodelijke ernst, gebrek aan relativering en humor. Superhelden zonder echt karakter. De hypothese van het volk rond de Zwarte Zee is niet onaardig en heeft interessante trekjes. Maar dat redt het boek niet. Laat maar zon boek. Ik heb er mijn Atlantis niet gevonden. | 0neg
|
Ik vind het erg moeilijk om een reactie over dit boek te plaatsen. Ik heb het gevoel dat ik het een heel aangrijpend boek had moeten vinden, maar dat viel eigenlijk wel mee. Ik kon me niet echt inleven in haar situatie, wat uiteraard aan mijn beleving ligt. Zeker tegen het einde vond ik het heel veel herhaling en dacht ik steeds: 'Ja dat weet ik nu wel'.
Hoe dan ook vond ik het leerzaam, want het bevat stiekem veel achtergronden van stalkers. Het las ook nog eens lekker weg, dus ik ben toch wel blij dat ik het gelezen heb. | 0neg
|
Dat de term ‘literaire thriller’ niet meer weg te denken is uit de Nederlandse boekenwereld, mag geen verrassing meer zijn. Men kan zich de vraag stellen of alles wat onder deze noemer wordt weggezet ook daarvoor in aanmerking komt, en waar ligt de grens voor wat betreft deze aanduiding. Hieronder is de ‘vrouwenthriller’ sinds een aantal jaren de grootste trend. Boeken geschreven voor, door en over vrouwen en als deze criteria worden aangehouden dan past Het verdwenen kind van Esther Vermeulen precies onder deze aanduiding.
Het verdwenen kind is het eerste van inmiddels vijf delen over Bureau MaRit, dat staat voor ‘Mysterie & antwoorden, Relatie & info-Team’ en is opgericht door Marit Johansen en haar broer James. Dit boek is in 2011 eerst in eigen beheer uitgegeven door Esther Vermeulen en in 2016 door Veltman uitgevers opnieuw uitgebracht.
Esther Vermeulen is een schrijfster uit Rotterdam, die naast haar parttime baan bij een IT bedrijf zich op allerlei manieren met schrijven bezighoudt. Zo heeft zij korte artikelen geschreven over de opvoedperikelen van haar eigen zoon, spannende kinderverhalen en een paar korte verhalen waaronder een detective, voordat zij aan het schrijven over detective Bureau MaRiT is begonnen.
Marit haar eerste klant is Cora Rokks, die een vermoeden heeft dat haar man, de rijke Hugo Talens, een minnares heeft. Als tijdens het onderzoek van Marit Hugo Talens dood onder aan de trap in zijn huis wordt gevonden, lijkt de zaak een moorddadig karakter te krijgen. De tweede zaak voor Marit dient zich aan als Debbie van Diemen haar hulp inroept omdat ze het vermoeden heeft dat haar buurman niet de waarheid vertelt, als Debbie hem vraagt naar een jongensstem die haar zoon heeft gehoord bij hem in huis. Daarnaast wordt in Rotterdam al een paar dagen een driejarig meisje vermist, waar Marit indirect ook mee te maken krijgt.
De verhaallijnen in dit boek lopen door elkaar heen, maar dat is niet storend. De personages zijn goed uitgewerkt en herkenbaar. Het verhaal leest prettig, maar het is geen boek dat spanning opbouwt. Er zijn te weinig momenten waarop het verhaal uit de middenmoot omhoog komt, het kabbelt voort en wordt eigenlijk nergens echt opwindend. Als het verhaal een wending krijgt, waardoor het lijkt op te leven, vlakt dit al snel weer af. Daarnaast zijn er te veel zaken die afleiden, zoals de beschrijvingen van de kledingkeuzes van Marit en het vreemde bondgenootschap met een mannelijke privédetective. Dit komt de vaart van het verhaal niet ten goede. Marit Johansen lost haar zaken op met een gemak waar je vraagtekens bij kan zetten en waardoor het einde van het boek licht ongeloofwaardig wordt.
Het boek wordt op de binnenflap omschreven als ‘een spannende detectiveroman met een vleugje romantiek waarbij ook de humor niet ontbreekt’. Het is echter te hopen dat de volgende delen van Bureau MaRiT dit wel waar kunnen maken, want Het verdwenen kind kan dit zeker niet. | 0neg
|
Leuk voor tussendoor maar geen denderend boek.
Daarnaast staan er fouten in de tekst, waardoor ik ging twijfelen en weer terug las. Was het feest nou gisteren of toch een week geleden? | 0neg
|
het 2e boek met hoofdpersoon Lacey Flint. ze is undercover gezet om 'n reeks verdachte zelfmoorden op de universiteit van Cambridge te onderzoeken. nou ja, onderzoeken doet ze maar was niet haar opdracht. opdracht was observeren. de schrijfster weet dmv flashbacks de lezer soms op het goede en soms op het verkeerde been te zetten. Bolton heeft met haar eerste boeken mij behoorlijk weten te raken, ze wist 'n verhaal zo te schrijven dat je steeds nieuwsgieriger ging worden. helaas is dat met dit boek totaal niet gelukt. ook het plot is onbevredigend. het stopt abrupt. ook Lacey Flint als hoofdpersoon terug laten keren voegt niets aan het verhaal toe. hopelijk is de pen van Bolton niet nu al uitgedroogd. | 0neg
|
Aanvankelijk overwoog ik om dit boek 1 ster toe te kennen: laat maar zitten, want zon verhaal waarbij je je voortdurend moet afvragen wat er in de werkelijkheid is gebeurd en wat in de verbeelding, dat hoeft niet van mij. Bovendien is het einde erg dramatisch en nogal gezocht.
Maar 1 ster is toch net iets te weinig om recht te doen aan de rake observaties waar Pyper regelmatig mee op de proppen komt. Vooral zijn beschrijvingen van het journalistieke wereldje en van zijn medecursisten mogen er zijn. En de relatie tussen hoofdpersoon Rush en zijn zoontje is natuurlijk hartverscheurend. Toch maar 2 sterren dus, en het kunnen er gemakkelijk meer zijn voor deze schrijver als hij de gebeurtenissen wat minder absurd en vergezocht maakt. | 0neg
|
Leek me heel leuk, maar het viel me tegen.
Het leest niet makkelijk. Het onderwerp Vincent was voor mij de reden dat ik het uitgelezen heb. | 0neg
|
Het komt steeds vaker voor dat populaire (vaak young-adult) series worden versterkt door novelles, die zich tussen de afzonderlijke delen van de serie afspelen en zelfs soms ook voor het eerste deel. De auteur schrijft hierin vanuit het oogpunt van andere personages en biedt de lezer meer perspectieven van een bepaalde gebeurtenis die zich in één van de boeken afspeelt. Ook Kiera Cass heeft dit met haar populaire ‘De Selectie’-serie gedaan. De drie boeken zijn inmiddels in het Nederlands vertaald en de eerdere trilogie is versterkt met een vierde deel. De verhalen van de prins en de lijfwacht vinden plaats tussen boek twee en drie, respectievelijk genaamd De Elite en De One.
De serie gaat kort gezegd over De Selectie: een wedstrijd voor Prins Maxon om een vrouw te vinden. Er wordt een aantal vrouwen uitgekozen om te komen leven in het kasteel, waarna de prins één meisje zal kiezen. America Singer is één van deze vrouwen en de serie wordt verteld vanuit haar perspectief.
Het eerste verhaal uit de bundel draait om prins Maxon en heeft toepasselijk de titel De prins. De prins is een hervertelling van enkele belangrijke gebeurtenissen van het tweede deel van de serie, genaamd de Elite. Op de achterflap wordt verteld dat Maxon een andere vrouw in zijn leven had vóór de Selectie. Het is dan ook een verrassing dat het verhaal totaal niet om deze vrouw draait. Het beslaat slechts twee van de acht hoofdstukken. Dit is dus erg misleidend. Interessant aan dit verhaal is dat je vanuit het oogpunt van Maxon achter een hoop geheimen komt van de koninklijke familie en de wijze waarop de Selectie wordt geregeld. Deze ontdek je namelijk niet tijdens het lezen van de eerste twee delen.
Het tweede verhaal, genaamd De lijfwacht, gaat over Aspen Leger. Ook in dit deel worden bepaalde gebeurtenissen uit De Elite herverteld vanuit het perspectief van een ander personage dan America. Aspen is een Zes en tevens America’s vriend vóór de Selectie. Hij heeft een baan gekregen als wachter in het koninklijk kasteel en kan op die manier in de buurt van America blijven. Aspens verhaal is langdradig en oninteressant. Hij is constant bezig met de gedachte aan America en hoe zij over hem denkt en wat ze voor hem voelt. Of wat America over Maxon denkt, en andersom. Daarbij noemt hij Maxon constant egoïstisch, terwijl hij zelf America’s leven op het spel zet door als wachter een relatie met haar aan te gaan. Dat is erg frustrerend om te lezen en maakt Aspen niet erg sympathiek. Dit verhaal geeft wel een mooi beeld van de andere wachters en bedienden en hoe het er achter de schermen aan toe gaat.
Concluderend voegen de novelles De prins en de schildwacht niet veel toe aan de serie door gebrek aan nieuwe informatie en ontwikkeling van de karakters van de personages. De kijkjes achter de schermen bij de bedienden en de koninklijke familie zijn leuk en deze stukken zijn het lezen waard. Dit, en de rest van de verhalen, zal echter waarschijnlijk enkel iets voor de échte fans toevoegen. | 0neg
|
Christos Tsiolkas is een Australische schrijver met Griekse roots. Zijn vierde roman de klap veroorzaakte een enorme hype ‘down under’ en bezegelde meteen ook zijn internationale doorbraak met o.a. een nominatie voor de prestigieuze Man Booker Prize 2010.
Het uitgangspunt?
Een man slaat op een barbecuefeest een kind dat niet het zijne is. Het 4-jarige jongetje stond namelijk op het punt het (al iets grotere) zoontje van de man op de kop te kloppen met een cricketbat.
Deze ‘klap’ heeft een dramatisch effect op de aanwezigen. Iedereen wordt gedwongen een standpunt in te nemen. Was de klap terecht, vermits het kind zich ernstig misdroeg of gaat het om kindermishandeling? De moeder van het jongetje is in elk geval overtuigd van het laatste en besluit om er de politie bij te halen en er een rechtszaak van te maken.
Rond dit gegeven bouwt Christos Tsiolkas een roman van 453 pagina’s. In acht hoofdstukken volgen we het verdere verloop vanuit het standpunt van telkens een andere aanwezige (vier vrouwen en vier mannen). De personages fungeren allemaal als typetjes die hun eigen plaats innemen in de culturele smeltkroes van grootstedelijk Melbourne. Aan variatie in achtergrond, sociale klasse, leeftijd of seksuele geaardheid is er in elk geval geen gebrek. We maken o.a. kennis met Engelse en Griekse migranten, een Indiase vrouw, een Aboriginal die zich tot de islam bekeerd heeft, een jonge homoseksueel en een meisje waarvan de homoseksuele vader aan aids overleden is. De lezer wordt ondergedompeld in het woelige leven van al deze mensen, waarin overspel, huiselijk geweld, drugs, alcoholisme, abortus, racisme en seksisme afwisselend de toon aangeven. Normen en waarden staan onder grote druk, net als de loyaliteit t.o.v. familiebanden en 'levenslange' vriendschappen. Hier wordt beslist geen fraai beeld geschetst van de moderne Australische maatschappij!
'De klap' heeft wat weg van een televisiesoap. De personages lijken stuk voor stuk getypecast. De mannen hebben allemaal gewelddadige, oversekste trekjes, het machismo viert hoogtij. De vrouwen komen er niet veel beter uit: leugenachtig, vals of overspelig. De hysterische hippiemoeder Rosie en haar aan alcohol verslaafde man Gary staan voor het ‘white trash’ segment van een dolgedraaide samenleving, waarin stuurloze jongeren vluchten in de roes van seks en drugs.
De auteur bouwt het verhaal mooi op, maar het boek had een heel stuk dunner mogen zijn. Bij elk personage komt het seksleven uitgebreid aan bod met expliciete, soms ronduit ranzige scènes, waarbij weinig aan de verbeelding overgelaten wordt. Verder is er overmatig veel aandacht voor uiterlijkheden die weinig ter zake doen. Een aantal langdradige en inspiratieloze beschrijvingen van situaties, lichaamskenmerken, kledij en plaatsen hadden er voor mijn part grotendeels uitgeknipt mogen worden. Ze werken niet bevorderlijk voor de vaart van het geheel, net als sommige flauwe dialogen. Waarom moet het geslagen jongetje Hugo zo een vreselijk ettertje zijn doorheen het hele boek? Ik vermoed dat de handen van ongeveer elke lezer gaan jeuken bij het gedrag van dit kereltje. Waarom moet Harry (die het kind de klap bezorgt) ook voor de rest zo nodig een brute, gewelddadige, lompe en seksistische macho zijn? Waarom is de moeder van het jongetje zo een weerzinwekkende karikatuur van de overbeschermende ouderfiguur? Enige nuance zou voor meer spankracht gezorgd hebben.
Kortom: 'de klap' is literair beslist geen hoogvlieger. Toch vind ik het een aanrader, zeker voor leesclubs. Ik heb namelijk zelden een roman gelezen met zoveel potentieel voor heftige en pikante discussies. En het slot met de feestende jongeren vond ik verrassend sterk en provocatief! | 0neg
|
Ik had ook grote verwachtingen voor ik aan het boek begon, vooral omdat ik al enkele recencies gelezen had en die waren goed. Wel, ik heb het boek niet eens uitgelezen, ik kon er mij niet in vinden, het boeide gewoon niet. En nu lees ik toch ook andere recencies die het boek niet goed vonden, ik was al bang dat het aan mij lag. | 0neg
|
Oninteressant boek die ik niet heb uitgelezen. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, maar het boek viel mij erg tegen.
Ik kon de moed niet opbrengen om hem uit te lezen! | 0neg
|
Ik ben het helemaal eens met de reactie hieronder, ik heb m wel uitgelezen maar het heeft heel lang geduurd voordat hij eindelijk uit was, ik heb zeker leukere chicklits gelezen. | 0neg
|
Zelf West-Vlaamse uit de buurt van Tielt, maar 10 jaar ouder, kan ik mij gedeeltelijk inleven in wat hier geschreven werd. Ik herken de mentaliteit van onder de kerktoren. En ik heb mij er - net als veel anderen - van “bevrijd”. Maar ik voel niet de behoefte om misprijzen, haat, afkeer... met heel de wereld te delen. Zei iemand daar “therapeutisch schrijven”? OK, maar voor mij moet dat niet persé uitgegeven worden. | 0neg
|
Helaas... dit was niet helemaal mijn ding.
Sarah, het hoofdpersonage vond ik naïef, oppervlakkig, zonder ruggengraat. Ik stoorde me hier echt aan en kon hierdoor geen sympathie voelen voor het personage... Hierdoor vond ik de eerste 100 bladzijden echt niet goed. Gelukkig leest het boek als een trein. Al snel kwam er toch iets meer actie en spanning in het verhaal waardoor ik mijn ergernis over 'naïeve Sarah' een beetje kon vergeten. Een beetje, want de verhaallijn is zeer voorspelbaar, waardoor je nooit echt sterk verrast wordt...
Spijtig, want ik zou graag wat meer van Vlaamse schrijvers lezen, maar lijk er niet in te slagen een match te vinden... | 0neg
|
Wie nog nooit iets over Jason Bourne heeft gelezen, de creatie van Robert Ludlum die later door Eric van Lustbader werd overgenomen, kan beter niet beginnen met De Bourne belofte. Kennis van vorige boeken is nodig om nog iets van dit boek te begrijpen.
Het boek begint met een topoverleg in Amerika, waar de president te horen krijgt dat China de handel in het Rare Earth-element in handen heeft. Gelukkig beschikt Amerika over een gebied waar dit element ook ontgonnen kan worden. Het Rare Earth-element en het gebied waar het ontgonnen wordt vormen wat Alfred Hitchcock een MacGuffin noemde: een gegeven waar het verhaal om draait, maar waaraan verder geen enkele invulling wordt gegeven. Naast de story rond het Rare Earth-element is er nog een verhaallijn: zijn vriend Boris Karpov uit Rusland heeft opdracht gekregen om Bourne te vermoorden.
Met die paar bouwstenen ontvouwt zich een spionageverhaal waar geen touw aan vast te knopen valt. Diverse groeperingen, ook bekend uit voorgaande boeken, hebben conflicten met elkaar en sturen spionnen die op hun beurt weer dubbelspionnen blijken te zijn. Vrienden blijken vijanden te zijn en omgekeerd. De afzonderlijke avonturen in diverse landen van Bourne en Karpov en van Bournes vrienden Soraya Moore en Peter Marks worden beschreven. Er wordt gemarteld en gemoord om aan de nodige informatie te komen. Zoals het in een traditioneel spionageverhaal hoort, beschikken de spionnen over cyaankalicapsules om zelfmoord te plegen als ze in het nauw gedreven worden. En daarnaast is er natuurlijk de nodige actie om Bourne als een echte held neer te zetten.
De plot die Van Lustbader bedacht heeft zal best kloppen, maar is onnavolgbaar voor de lezer. Zelfs de trouwe fans die de vorige boeken over Bourne goed kennen zullen moeite hebben om de continu veranderende verhaallijnen bij te houden. Degenen die denken dat ze het verhaal hebben kunnen volgen tot het eind, worden in de epiloog alsnog onderuit gehaald door allerlei feiten die al het voorgaande in een ander licht zetten.
Onnodig ingewikkeld en bovenal vermoeiend, dat is de indruk die achterblijft na het lezen van De Bourne belofte. | 0neg
|
Het boek begint met het vertellen van wat er is gebeurd, op het moment dat het boek begint zit ze namelijk bij de recherche om verklaring af te leggen. Ondertussen leer je Manon ook kennen. Je komt te weten hoe slecht ze ziet en dat ze een geleide hond heeft die Max heet, die ze op de dag van de roofmoord niet bij zich had. Ze woont bij haar zus Bibi die vier jaar ouder is dan haar.
Ik moest eigenlijk wel even wennen dat dit een dun boek was. De reünie is natuurlijk een stuk dikker en van daaruit was ik al wel gewend dat de spanning langzaam opgebouwd werd. Alleen bij dit boek, was het zo dat toen het eigenlijk spannend hoorde te worden, ik het nog steeds niet voelde. Eigenlijk zat de spanning pas bij de laatste paar bladzijdes en dat is erg jammer.
Helaas viel dit boek mij heel erg tegen, ik had er wel iets meer van verwacht. Vooral de spanning was in dit verhaal voor mij ver te zoeken. Maar buiten dat ben ik nog steeds benieuwd naar de andere boeken van Simone van der Vlugt, omdat ik wel genoten heb van De Reünie. | 0neg
|
De in Zuid-Afrika geboren Peter Temple emigreerde in 1980 naar Australië, waar een journalistieke en academische carriere hem naar Sydney en Melbourne bracht. In de jaren 90 gooide hij het roer om en vervoegde hij zich bij de misdaadauteurs. Ondertussen is hij uitgegroeid tot de meest genomineerde Australische thrillerauteur.
Nadat zijn meest recente boek, De gebroken kust, in 2007 met meerdere prijzen waaronder een Golden dagger bekroond werd, wordt in de slipstream van dat succes ook dit oudere, uit 2002 daterende De kwade dag voor het eerst in het Nederlands vertaald. Dit op zichzelf staande verhaal is het eerste boek buiten zijn Jack Irish-reeks dat in de rekken van de Vlaamse en Nederlandse boekhandels terecht komt.
De Zuid-afrikaanse ex-huursoldaat Con Niemand verdient tegenwoordig zijn boterham met beveiligingswerk. Als op een dag een opdracht totaal de mist ingaat en hij het als enige overleeft, besluit hij om wat geld en een geheimzinnige videoband mee te nemen uit de villa van zijn opdrachtgever. In een poging wat extra geld te verdienen gaat hij in op het aanbod om de tape naar Londen over te vliegen om hem daar te overhandingen aan de vragende partij. Maar die tegenpartij wil helemaal geen getuigen en staat Con naar het leven. Hij moet al zijn, in conflicten opgedane, kennis aanwenden om in leven te blijven, want de tegenparij heeft ondertussen het Hamburgse spionagebedrijfje van ex-journalist John Anselm ingehuurd in een ultieme poging een stinkend zaakje in de doofpot te houden.
Zoals veel gevierde auteurs, heeft ook Peter Temple een groeicurve doorlopen tijdens zijn schrijverscarrière. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn oudere werk niet hetzelfde hoge niveau haalt van zijn prijsboek. Zo zitten er in de spanningsboog van De kwade dag enkele deuken van formaat, waardoor de lezer enkele keren een gevoel van langdradigheid niet kan onderdrukken.
Gelukkig weet de auteur sterk te eindigen en slaagt hij er toch min of meer in de ontknoping tot aan het eind toe te camoufleren, hoewel de aandachtige lezer ondertussen al weet hoe de vork in de steel zit.
Ook is het een ongelukkige keuze om in de Nederlandstalige editie de naam Niemand rechtstreeks overgenomen uit de originele uitgave van het hoofdpersonage aan te houden. Als dan nog eens een massa zinnen beginnen met dat woord, zorgt dit alleen maar voor verwarring. Dikwijls moesten één of meer zinnen herlezen worden om uit te maken of het nu het personage of het voornaamwoord bedoeld werd.
De kwade dag is een internationale politiek getinte actiethriller waar wellicht een mooie film van gemaakt kan worden, maar als boek is het geen topper. Alleen voor de echte fans van Peter Temple die hun collectie compleet willen maken. | 0neg
|
Als je jarenlang als reisleider werkt, dan kan het gaan kriebelen om boeken te schrijven over je reizen. Linda van Rijn kreeg die kriebels ook. Maar in plaats van vakantiegevoel te verwerken in haar boeken, besloot ze haar hoofdpersonages in ellende te storten. Zo ook in haar nieuwste thriller, Zeezicht.
Anouk is blij als de vakantie nadert. Haar man Jan heeft al maandenlang amper tijd voor haar en hun kinderen doordat zijn bedrijf de economische crisis maar net heeft overleefd. Vanwege het gebrek aan geld gaan ze dit jaar een paar weken naar een vakantiehuis in Bergen aan Zee. Minder tropisch dan hun jaarlijkse vakantie naar Spanje, maar Anouk neemt zich voor de tijd aan zee te gebruiken om weer naar elkaar toe te groeien. Wat is daar immers een beter moment voor dan tijdens een vakantie?
De stranddagen zijn ontspannen en Anouk begint met het organiseren van een surpriseparty voor Jans veertigste verjaardag. Jans stemming lijkt ondertussen nog beter te worden als er een onverwachte meevaller is. Ze vieren de goede zakendeal met champagne in de strandtent Paal 11. Daar laat de mysterieuze eigenaar zijn oog vallen op Anouk en hij doet geen moeite zijn gevoelens te verbergen. Anouk voelt zich op haar beurt verward: zulke aandacht heeft ze al lang niet meer gekregen.
Zeezicht begint rustig. De eerste helft van de thriller wordt voornamelijk gebruikt om de personages te introduceren en de spanningen in het huwelijk van Anouk en Jan te laten zien. Op zich is dat logisch. Het is een echte vakantiethriller en je wilt dan niet al te zware materie voorgeschoteld krijgen, maar wel over een spannende situatie lezen. Die spanning zit hem niet zozeer in de klassieke thrillerelementen zoals moord. Waar zit het dan wel in? In de relatie van Anouk en Jan die zich in een neerwaartse spiraal bevindt en in het geflirt tussen Anouk en Steef van Paal 11.
Maar een dreiging? Die is er niet. Het is dat je door de achterflap weet dat er iets gaat gebeuren. De opbouw gaat té langzaam om je echt in het verhaal te laten zuigen. Het eind voelt zelfs wat afgeraffeld, waardoor het boek uit balans lijkt. Ook is de enige met wie je je enigszins kunt identificeren Anouk. Zij is echter ook net degene die de stomme beslissingen maakt, die je wellicht zelf nooit zou maken. Je voelt daardoor niet echt met haar mee als alles de verkeerde kant opgaat.
Veel meer dan een luchtige thriller voor op het strand moet je in ieder geval niet verwachten van Zeezicht. | 0neg
|
David Driesen heeft alles van een loser. Als advocaat koestert hij professionele ambitie, maar wordt door zijn partners aan het lijntje gehouden. Hij probeert amechtig zijn huwelijk te redden, maar ook die match verliest hij. David zoekt zijn gram bij internetpoker, waarmee hij al zijn spaarcenten verspeelt. Meer kat in het bakje kun je niet zijn. Doordat hij zich als advocaat niet druk maakt over schuld of onschuld, komt hij in het vizier van de meedogenloze zakenman Hein Wesseling. Hein palmt David in en vrijt hem op met opdrachten, lekker eten, cash geld en gratis vrouwen, in ruil voor enkele handtekeningen. David zakt weg in een moeras van financile en psychische problemen want uiteraard komt loontje om zijn boontje. In het laatste deel van het boek houdt David zowat alle ballen tegelijk in de lucht. In tegenstelling met wat kanderen hiervoor beweren, word ik helemaal niet warm of koud van Ren Appel. Hij hoeft dat niet persoonlijk te nemen. Mijn voornaamste bezwaar is dat ik vind dat iemand met zo_n reputatie, erelijst en voorbeeldfunctie het best origineler mag aanpakken. Ik mis : zinderende personages, dialogen die me van mijn stoel blazen, plotwendingen die ik niet zag aan komen, ijzingwekkende sfeer, originele setting, onderhuidse humor, diverse schaakmat-zetten van personages, tempo, _. Ik krijg: een psychopaat die van meet af aan doorzichtig is, behalve voor David. Een tweede verhaallijn die niet boeit. Een zielig hoofdpersonage zonder ruggengraat, weliswaar door zijn echtgenote bedrogen. Een afloop die zich veel te vlug laat raden. Kortom: een schrijnend gebrek aan originaliteit. The Devil_s Advocate, Faust revisited, heeft dit zelfde thema een stuk sterker neergezet. Dit is mijn enige, maar heel belangrijke verwijt aan Ren Appel. Met zijn vijfentwintigjarige staat van verdienste, prijzen bij de vleet, is hij het aan zijn lezers verplicht de thrillerwereld vooruit te helpen. Hij moet niet hollen om de rest bij te houden. Hij hoort vooraan de groep te lopen, liefst een mijl daarvoor. Dat David zijn advocaatpraktijk van binnenuit mag vertellen, en zo informatie uit de eerste hand verstrekt, is niet voldoende. Dat David op de allerlaatste bladzijde behoorlijk wordt verrast, komt te laat. Too little, too late. Dat Ren Appel met afstand de beste stilist van de Nederlandse misdaadschrijvers zou zijn, zoals iemand op de cover zet, durf ik te betwijfelen. Ik ken er op zijn minst drie, vier andere. | 0neg
|
In De psycholoog van Joost Heyink maken we kennis met Joep Duvalier, Joep heeft net een praktijk voor psychologie geopend voor mensen die niet in het reguliere circuit terecht willen of kunnen. De patiënten komen mondjesmaat binnenlopen met de gebruikelijke problemen: echtscheiding, liefdesverdriet, rouwverwerking, behalve zijn eerste patiënte, Maja de Ridder. Maja heeft moordneigingen naar haar man toe die haar, naar eigen zeggen, mishandelt. Joep weet niet goed wat hij aan moet met deze patiënte die alles ontregelt en hem mee lijkt te slepen in een wereld van corruptie, vastgoed en zware jongens. Gelukkig heeft hij een stamkroeg en een goede vriend die heel veel over geschiedenis weet en hem uit benarde situaties wil redden. Maar ligt deze hele situatie nu aan Maja of aan zijn eigen paranoïde geest?
Dit is het eerste boek van Joost Heyink dat ik lees en ik vind dat hij een prettige schrijfstijl heeft. De zinnen zijn kort en hebben wat venijnigs. Vooral de beschrijving van de inrichting van het kantoor in het eerste hoofdstuk vond ik heerlijk sarcastisch om te lezen. Het verhaal zelf vind ik eigenlijk niet goed genoeg. Er zit weinig vaart in het begin van het verhaal en ook de balans tussen zit hij nu echt in een enge situatie en is hij paranoïde is niet goed genoeg uitgewerkt. Ik had een beetje op Homeland gerekend, maar dat was het niet. En ondanks een aantal achtervolgingsscènes kreeg ik nergens het gevoel dat Joep echt in gevaar was. | 0neg
|
Na jaren eerder het verdienstelijke debuut van Daniel Silva De onwaarschijnlijke spion te hebben gelezen was ik blij verrast dit boek in de uitverkoop te zien liggen. Na een redelijk begin zakt het boek echter weg en volgt het m.i. vele onnodige zijpaden. Pas na ± 100 bladzijden begon het enigszins spannend te worden en volgden de ontwikkelingen zich sneller achter elkaar op. Maar helaas kon het mij niet echt meer bekoren al geeft het boek een redelijk beeld van de situatie in het Midden-Oosten en is er ook ruimte voor de Palestijnse invalshoek. Met de vrijlating van Mordechai Vanunu op 21 april 2004 http://www.vanunu.nl/ is dit boek zeer actueel te noemen al wordt Vanunu slechts zijdelings aangehaald aan het eind. | 0neg
|
Ik heb de verfilming gezien voordat ik dit boek las en vond beide tegenvallend. Ik vind het verhaal erg zwart-wit en veel te diepgaand geschreven. Ik hou van boeken die vlot lezen. Dus geen eindeloze beschrijvingen van een deurknop die wel of niet opent en waarom.
Ik denk dat dit overigens de enige Grisham is die ik duidelijk veel minder vind dan de rest van zijn boeken. | 0neg
|
Voor wie houdt van een voorwoord waarin auteur de hemel in wordt geprezen door de voorwoordschrijver die het nodig vindt in lyrische aanbidding te spreken over de 'profetenbaard' en de 'prachtige handen' van de auteur, die 'ronduit subliem' zou schrijven en 'goud uit zijn pen laat vloeien...
Voor wie houdt van een auteur die het nodig vindt te melden dat hij op zijn 10e jaar reeds Orwell, Dickens, Twain en Austen las en op zijn 12e vrolijk doorging met Sartre en Camus, een auteur wiens 'bedwelmendste levenservaring' een dichtbundel was (waar 'andere jongeren' voor bedwelming wellicht een stikkie rookten), en die moeiteloos 500 pagina's per dag verwerkte, tja... Voor die mensen is dit een aanbevelenswaardig boek. Zij zullen misschien verder komen dan pagina 25. | 0neg
|
Hoopvol in begonnen, maar na een veelbelovend begin stort het verhaal helemaal in. Er gebeurt nagenoeg niets in het boek. Wat ook storend was zijn de vele fouten in het boek, in de digitale versie iig. | 0neg
|
Op zich was he verhaal wel ok, maar ik vond de schrijfstijl niet
prettig. Ik moest me dan ook met moeite door het boek heen
worstelen. | 0neg
|
In Hotel Sacher maken we kennis met Annie Sacher, die op het punt staat weduwe te worden. Haar man Edward Sacher is de eigenaar van Hotel l'Europe, maar na zijn dood vervalt dat en de verworven rechten van het hotel worden niet automatisch aan de vrouw overgedragen. Het is de tijd waarin vrouwen geen rechten hebben.
Toch lukt het Annie Sacher om het hotel te behouden en te laten draaien onder de nieuwe naam Hotel Sacher. Dat het ten koste gaat van haar kinderen, komt haar nog duur te staan.
Hotel Sacher is verder een rode lijn in het boek, waar de verhalen grotendeels draaien om twee echtparen Martha en Maximillian uit Berlijn die daar een uitgeverij op willen zetten met schrijvers uit Oostenrijk en het echtpaar prins Georg en prinses Konstanze. Er wordt flink wat heen en weer gereisd, er komen baby's er zijn familievetes en er is overspel en vergeving.
Wat opvalt is het hoge tempo waarin het verhaal zich afspeelt en de snelle wisselingen van personages. Er worden in korte tijd erg veel personages opgevoerd in het verhaal en er gebeurd ook al veel. De dood van Eduard, de komst van twee stellen gasten, de bijna ontvoering van een meisje en de verdwijning daarna en ook nog verliefd personeel.
Het is bijna jammer dat het zo snel gaat, als lezer krijg je geen kans om een binding te vinden met de personages. Een iets rustiger tempo was het verhaal ten goede gekomen. Nu voelt het alsof je in een snelle soap terecht bent gekomen.
Het boek was oorspronkelijk een filmscript was en is herschreven als boek,. In een film zijn de snelle scenewisselingen wel goed te volgen en kunnen de personages met hun lichaamstaal een hoop overbrengen. Door dezelfde snelle scenewisselingen in het boek, komt dat niet over en verzandt het hele verhaal in een stroomversnelling van gebeurtenissen, zonder dat er echt iets blijft hangen. Het is een flinterdun verhaaltje en de diepgang mist compleet.
Een roman met enige waargebeurde feiten, welke achterin het boek nog op een rijtje worden gezet, maar verder volledig fictie is. Het is een boek om even een paar uurtjes in het verleden te kunnen duiken in de wereld van de beau monde van Wenen. | 0neg
|
Nooit eerder las ik een Jill Mansell. Ik zag deze vrolijke cover, las de korte inhoudsopgave en koos dit boek. Wat een rommelig geschreven flutroman. Weinig uitgewerkte karakter, veel korte plotwisselingen en niet echt boeiend. Het is dat ik aan de challenge meedoe, anders had ik het waarschijnlijk niet uitgelezen. | 0neg
|
Een halve eeuw later leest Cremer de laatste brieven van zijn Loesje. Brieven die tot die tijd ongeopend waren gebleven. Dit resulteert in een verhaal die wordt omschreven als een relaas van hun dramatisch verlopen liefde.
Van hun eigen en elkaars leven maken ze een puinhoop en verantwoordelijkheden worden amper genomen. Vrijvechters in een tijd die dit begrijpelijk maakt.
In het boek lees je vooral de vele brieven die Loesje naar Cremer heeft geschreven.
Hoe integer is Cremer met het publiceren van deze brieven of is Loesje alsnog na haar dood de publiciteitsstunt die zij eerder vermoedde te zijn?
Daarnaast bekruipt grotendeels van de tijd het gevoel dat je een tienerdagboek leest. | 0neg
|
De ultieme uitdaging is uitgegeven door Kok uit Kampen, wat betekent dat het boek een positief protestants-christelijke boodschap uitdraagt. De personages bidden wat af en overleggen met het Opperwezen bij lastige situaties. W.G. van der Hulst voor volwassenen.
Het boek begint als de sportcoach Jack Forrest wordt overvallen door een realityprogramma dat hem aanbiedt mee te doen en zo kans te maken op de hoofdprijs van tien miljoen. Jack kan dat geld wel gebruiken, want zijn school staat op het punt hem te ontslaan. Jack heeft namelijk een paar atheïstische ouders voor het hoofd gestoten toen hij bad voor de genezing van hun zoon. De school als tussenpersoon eist nu van Jack dat hij in een verklaring zegt dat Jezus niet de enige weg tot God is en Jack kan dat niet vanwege zijn geloof.
Om even aan deze situatie te ontsnappen gaat Jack in op het aanbod van het realityprogramma. Tijdens de opnames wordt zijn integriteit op de proef gesteld door spelonderdelen die tegen zijn opvattingen ingaan, zoals gokken, stelen en een medekandidaat versieren.
De ultieme uitdaging is voor de doelgroep een prima boek. Voor degenen die niet tot de doelgroep behoren en geen moraliserende boodschap in een thriller wensen zou de de flaptekst wel iets duidelijker mogen zijn. | 0neg
|
‘Kom hier dat ik u kus’ is een roman in drie delen, tussen 1976 en 2002. Het eerst stuk gaat over de negenjarige Mona. Deel twee gaat over haar als vierentwintigjarige en in het laatste deel is zij vijfendertig. Mona is een praatgraag kind en in vrij ouderwets taalgebruik, Vlaams doorspekt met veel ge’s en gij’s, beleef je haar jeugdjaren mee. Mona is een overbeleefd meisje die graag aan de eisen van de volwassenen wil voldoen. Een kind met een moeilijke jeugd met een zeer strenge moeder – die verongelukte -, een afwezige vader – die tandarts is –en een veeleisende en onevenwichtige stiefmoeder. Een gezin waarvan niemand bij elkaar lijkt te passen. Kwetsbare Mona laveert daar zo keurig en beleefd mogelijk doorheen.
Als twintiger werkt Mona als dramaturg (wat de auteur ook was). Ze kampt met de naweeën van haar jeugd, is onzeker en knoopt relaties aan met foute mannen. Uiteindelijk krijgt ze een relatie met de narcistische Louis, een bekende schrijver. Mona ziet haar ouders, broer en zus niet veel meer. Ze klampt zich vast aan haar lief. Het tweede deel van het boek zakte wat in. In het derde deel van de roman wordt haar vader ernstig ziek en raakt het gezin weer meer op elkaar aangewezen. Hier raakte de schrijfster weer wat meer op dreef.
‘Kom hier dat ik u kus’ wordt verteld vanuit ik-persoon Mona. Griet op de Beeck gebruikt korte zinnen om de gevoelens en gedachten van Mona te verwoorden. Ze is een scherp observator, scherp en humoristisch. Maar ze creëerde ook een roman vol ongelukkige relaties, onevenwichtige personages en aanhoudende rampspoed. Daardoor is ‘Dat ik u kus’ geen leuk boek om te lezen, meer een soap met steeds meer ellende. Wel een boek dat dwars door je ziel gaat met levensechte personages. Een roman over de zoektocht van Mona naar haar plaats in het leven.
De keus van de titel en de cover met het oudere echtpaar in witte kleding begrijp ik niet.
Het debuut van Griet op de Beeck (1973) ‘Vele hemels boven de zevende’ werd geroemd om zijn emotionele eerlijkheid en ultieme, kleinmenselijke herkenbaarheid. Er zijn meer dan 50.000 exemplaren van verkocht. Voor ‘Vele hemels’ ontving ze De Bronzen Uil Publieksprijs 2013 en het boek werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2013 en de Academica Literatuurprijs 2014. Dit debuut wordt binnenkort verfilmd. | 0neg
|
Sinds Michel van Egmond met zijn eerste bestseller Gijp doorbrak bij het grote publiek, lijkt alles wat hij aanraakt in goud te veranderen. Zijn nieuwste boek King, over Christian Gyan, de berooide en zieke maar mateloos populaire oud-voetballer van Feyenoord, zal daarop geen uitzondering zijn.
Een groot deel van de opbrengst van King komt ten goede aan Gyan zelf. Geld waarmee hij zijn schulden af kan lossen en zijn ziektekosten kan betalen. Het is een cliché, maar Feyenoordfans zijn loyale mensen. Een supportersactie om geld op te halen voor hun armlastige cultheld, was onlangs al goed voor dertigduizend euro. Het ligt dus in de lijn der verwachting dat ook dit boek gretig aftrek zal vinden. Daarmee is King niet alleen een sympathiek, maar op voorhand ook een uiterst lucratief project.
Het boek is verdeeld in twee hoofdstukken, Deel I - Voetballer, en Deel II - Ex-voetballer. De hoofdstukken worden voorafgegaan door een korte proloog en een opdracht aan de in 2007 overleden Patrick Allotey, de eveneens Ghaneese oud-voetballer, waarmee Gyan in de jaren negentig samen naar Nederland kwam om bij Feyenoord te gaan voetballen.
De vriendschap tussen Gyan en Allotey speelt een prominente rol in het eerste deel van het boek, en is bijna een verhaal op zich waard. Gyan, een rasoptimist die zich snel thuisvoelt en overal het positieve in ziet. En Allotey, die niet kan aarden in het koude Nederland, en die het sportief moeilijk heeft bij Feyenoord. Ze zijn onafscheidelijk, tot Allotey op een dag het vliegtuig pakt, nooit meer terugkeert en later veel te jong overlijdt. Een klassiek, ietwat banaal maar weemoedig thema waar ik van tijd tot tijd wel voor te porren ben.
Daarnaast is Deel I een feest der herkenning voor iedere Feyenoordsupporter, die zich de jaren negentig en beginjaren tweeduizend herinnert. Oude helden en antihelden komen voorbij en Van Egmond schetst de sfeer van een inmiddels verdwenen voetbalcultuur. Een wereld van macho’s weliswaar, maar ook een wereld waarin de afstand tussen spelers en publiek veel kleiner was dan tegenwoordig, en waarin geld en commercie nog niet alomtegenwoordig waren.
Jammer genoeg telt Deel I maar 43 pagina’s. Dat is wat summier voor een toch lange en rijke carrière, waarover veel te vertellen valt. Het heeft tot gevolg dat Van Egmond regelmatig grote tijdsprongen maakt. Je leest over de nieuwe selectie van Feyenoord in 1996 onder Arie Haan, en nog op dezelfde pagina is Feyenoord al kampioen van Nederland in 1999 onder Leo Beenhakker. Dit bevordert de leesbaarheid misschien. Je gaat er als een trein doorheen. Maar veel interessants blijft onbeschreven.
In Deel II leren we Gyan kennen na zijn voetbalcarrière. Een man die voor relatief erg weinig geld jaren bij Feyenoord gevoetbald heeft, die alles wat hij verdiende weggaf, en meer dan dat, waardoor hij nu diep in de schulden zit. Gyan werd havenarbeider om in zijn onderhoud te voorzien, tot hij ernstig ziek werd en in afwachting van een dure hersenoperatie niet meer kan werken.
Deel II is aandoenlijk, maar een beetje saai. Waar Van Egmond maar 43 pagina’s schreef over een enerverende voetbalcarrière, vult hij ruim twee keer zoveel pagina’s over een man die noodgedwongen moest stoppen met werken en nu nauwelijks zijn huis nog uitkomt. We zien iemand die worstelt met zijn financiële problemen en met zijn gezondheid, die overal waar hij kwam en komt op handen gedragen werd en wordt.
De rode draad door het hele boek zijn Chris Gyans opgewekte karakter, zijn gouden hart en zijn grenzeloze vertrouwen in God, wiens wil volgens Gyan in alles doorslaggevend is.
Van Egmond beschrijft Gyans geloof in de Heer als mooi en oprecht, maar kan niet verhullen dat het ook wel eens vermoeiend is. Zo is het ook in dit boek. Op iedere pagina gaat het over God en dat had wel een tikkeltje minder gekund.
Zo zijn er genoeg kanttekeningen bij King te plaatsen dus. Maar wat als een huis blijft staan, is dat het een portret is van een mooi en bijzonder mens. Vlot geschreven, zoals dat heet. En zeker onderhoudend, voor wie niet te veel diepgang verwacht en gewoon een avondje lekker wil lezen om te ontspannen. Best twintig euro waard, te meer daar een deel van dat bedrag naar de hoofdpersoon gaat.
-
Deze recensie werd geschreven door Frank Fabian van Keeren voor de artikelreeks Team Edgar Leest... | 0neg
|
Het verhaal speelt zich af aan het begin van de 22e eeuw. Een meteorieteninslag heeft de wereld voorgoed veranderd. Nimue en haar jongere broer Arthur wonen samen met hun oma. Hun vader is verongelukt, hun moeder Rona heeft hen ooit verlaten en ze weten niet of zij nog leeft. Daar komt verandering in op het moment dat Nimue op zolder een kistje vindt met haar naam erop. In dat kistje zit een ketting en een dagboek. Het dagboek van Rona. Zullen Nimue en Arthur nu dan eindelijk wat meer over hun moeder te weten komen? Waarom is ze weggegaan?
En dan verandert alles….een verwoestende storm kost oma het leven en het huis waarin Nimue en Arthur is zo goed als verdwenen. Nu ze alleen nog maar haar broertje heeft, wil Nimue maar een ding: erachter komen wat er met hun moeder is gebeurd. Leeft Rona nog?
Laat de doden met rust en richt je op de levenden.
De stem van de zee is het eerste deel in de trilogie De gave van de selkie en dat merk je wel. De lezer krijgt enorm veel informatie te verwerken in dit eerste deel waardoor het verhaal wat naar de achtergrond lijkt te verdwijnen. Je maakt kennis met Nimue en Arthur, waarbij de nadruk vooral op Nimue gelegd wordt. Een eigenwijze jonge meid met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Dat ze anders is dan anderen, is iets wat ze zelf vermoedt, maar ook bevestigd ziet als er onverklaarbare dingen gebeuren. Wie is die schim die ze in de bossen ziet? Heeft ze helende krachten of niet?
Maar we zijn niet thuis. Er is geen thuis.
Mara Li heeft een enorm beeldende manier van schrijven. De ene na de andere mooie zin rolt uit haar pen, maar het zorgt er helaas niet voor dat ik een beeld krijg van de wereld die zij creeert. Het leidt teveel af van het verhaal dat zij wil vertellen waardoor het niet uit de verf komt en zij mijn aandacht niet vast kan houden. De door haar geschetste personages zijn wel interessant en net als Nimue vraag je je af wat er met haar moeder is gebeurd. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar, maar ik weet niet of die nieuwsgierigheid groot genoeg is om de volgende twee delen te lezen.
De zee is een hardvochtig wezen om afhankelijk van te zijn. Het lijkt me dat je nooit kunt weten wanneer ze je redt of wanneer ze je opslokt.
Leesplezier 2,5
Schrijfstijl 3,5
Plot 2,5
Originaliteit 3
Psychologie 3
Spanning 1,5
2,5 ster voor De stem van de zee.
Deze recensie verscheen eerder op www.thrillersandmore.com | 0neg
|
Voltaire en de Chinese connectie is het vierde boek met onderzoeksrechter Petra Voltaire Van Geninden, commissaris Marnix Van Velthoven en zijn collega Jan Wieme in de hoofdrollen.
Na een ongeval met vluchtmisdrijf worden in een van de betrokken wagens het lijk van een Chinese vrouw, een pistool en een koffertje geld ontdekt. Een andere inzittende wordt door getuigen uit de Schelde gevist. De geredde man heeft een belangrijke functie bij geneesmiddelenfabrikant Pharmionto. Van Velthoven en Wieme moeten het onderzoek leiden, maar als blijkt dat verschillende getuigen en betrokkenen elk een eigen agenda hebben en hun verklaringen doorspekken met leugens, komen ze tot de vaststelling dat dit meer dan een gewoon ongeval is, en dat er grotere belangen spelen.
Dit boek, dat zonder problemen als een op zichzelf staand werk gelezen kan worden, speelt zich af in Antwerpen, Dat Hubert Van Lier de stad kent, mag blijken uit de achtergrondinformatie die hij meegeeft bij de locaties waar de hoofdrolspelers passeren en vertoeven. Vooral de aandacht bij het kiezen van de horeca-zaken valt op: het zijn stuk voor stuk etablissementen met stijl en een lange geschiedenis.
Maar jammer genoeg is hiermee bijna al het positieve gezegd, want het potentieel dat het verhaal wel bezit, wordt volledig geneutraliseerd door een aantal inconsequenties, waardoor de ergernis van de lezer recht evenredig stijgt met het vorderen in het boek. Enkele voorbeelden ter illustratie:
* een vrouw die geïntroduceerd wordt als Ria, wordt later in het verhaal Mia
* een persoon die in hoofdstuk 1 en 3 in het ziekenhuis ligt, is in hoofdstuk 2 aanwezig op zijn werk. Achteraf beschouwd blijkt hoofdstuk 2 een soort van flashback te zijn, maar dit wordt op geen enkele wijze aangegeven en zorgt voor verwarring. Het ware duidelijker geweest als het boek begon met hoofdstuk 2, maar dan gebracht als een proloog
* een detective, die volgens alle tekenen pas in hoofdstuk 5 zijn initieel gesprek heeft met zijn opdrachtgever, blijkt achteraf al van voor het boek begint bezig te zijn met zijn onderzoek. Of is dit ook weer zon onaangekondigde terugkeer in de tijd?
Het moge duidelijk zijn dat al deze zaken de geloofwaardigheid en het leesplezier zo goed als tot nul reduceren. Zelfs de vlotte, fijn weglezende, schrijfstijl van de auteur kan hieraan niets meer verhelpen. | 0neg
|
"Als de adelaar jaagt" is een boek met de Romeinen Macro en Cato in de hoofdrol en speelt zich af in het jaar 44 nChr . Het boek wordt ingeleid met de een uitvoerige beschrijving en uitleg van de bevelstructuur binnen het Romeinse invasieleger in Brittannië. Dit geeft een goed overzicht en biedt houvast tijdens het lezen.
Het begint spannend met de ontvoering van het gezin van generaal Plautius en zijn opdracht aan Macro en Cato om ervoor te zorgen dat het gezin bevrijd wordt uit handen van de Druïden.
Als snel begint de oorlogvoering en de uitvoerige beschrijving hiervan. Hier stagneert het verhaal en wordt het eigenlijke doel, het vinden van het gezin, naar de achtergrond verdreven. Het strijdgewoel duurt voort tot ruim de helft van het boek en enig "doorbijten" is dan wel nodig.
Wanneer Macro en Cato hulp krijgen van Boudica en Prasutagus, komt het verhaal weer van de grond.
Dat de auteur geschiedenis heeft gestudeerd komt naar voren in de termen die hij gebruikt, waarbij het verhelderend kan zijn, wanneer de lezer de betekenis hiervan opzoekt, om op die manier sommige stukken van het verhaal beter te begrijpen.
De verhaallijn is al na het eerste hoofdstuk duidelijk en van enige plotwendingen is dan ook geen sprake meer. | 0neg
|
De waanzin van oorlog. Yossarian is piloot tijdens wereldoorlog II en is op een klein Italiaans eilandje Pianosa gestationeerd. Zijn medepiloten en 'kameraden' in de oorlog zijn net als hij afhankelijk van de nukken en grillen van oversten. Iedereen in de hiërarchie wil zijn zeg hebben wat tot belachelijke en waanzinnige regels en voorstellen leidt.
Er zijn geen winnaars in een oorlog, alleen maar verliezers en de piloten zijn zeker verliezers. Iedere keer riskeren ze hun leven, ze worden er letterlijk waanzinnig van.
Het absurde van dit boek afgewisseld met serieuze stukken maken dat ik niet goed weet wat ik van dit boek moet vinden. Het is vreemd, dat is het minste wat ik kan zeggen, niet alledaags.
Ik heb het boek gelezen voor de reading challenge rubriek 'Een van de meest gekochte, maar minst gelezen boeken'. | 0neg
|
Aardig boek, maar wel een van de mindere van Ludlum. Het verhaal rammelt een beetje en het plot is uitermate teleurstellend.
Halverwege het boek lijkt het wel of er een tweede verhaal tussenis geschreven en wist men niet zo goed meer hoe te eindigen.
Het idee van oud veteranen die gehandicapt zijn redden uit de goot en een belangrijke baan aanbieden bloedt gaander weg het verhaal dood.
De achtervolgings- en vechtscènes zijn wel spannend maar soms erg onrealistisch (zelfs op papier).
Toch heeft het geheel wel een hoog amusementsgehalte en misschien leg je zelf de lat te hoog omdat het om Ludlum gaat.
Daarom geef ik dit boek een 7.
Thanx Robert and Paul. I like your books. | 0neg
|
De jonge aanklaagster Julia Valenciano raakt betrokken bij een akelige zaak. De succesvolle arts en toegewijd huisvader David Marquette wordt verdacht van de bloedige moord op zijn vrouw en zijn twee kinderen. Terwijl Julia hard moet werken aan haar lopende zaken, krijgt ze de opdracht om samen met Rick Bellido (haar nieuwe, nog geheime, relatie), David aan te klagen. Tijdens de zitting voor de Grand Jury vraagt Rick de doodstraf. De zaak heeft inmiddels internationaal de aandacht getrokken, omdat David Marquette een dubbele nationaliteit blijkt te hebben. Zijn ouders zijn afkomstig uit Frankrijk dus heeft hij een Frans en een Amerikaans paspoort. Frankrijk dreigt met een aanklacht in Den Haag omdat Frankrijk de doodstraf niet kent.
Terwijl Lat en zijn collega’s op speurtocht zijn naar bewijzen, en Julia en Rick werken aan de rechtzaak, krijgen we inkijkjes in het leven van Julia. Ze is wees geworden op haar 13e. Haar oom en tante willen nooit praten over de oorzaak. Julia voelt zich daar steeds ongemakkelijker bij. Ze heeft het gevoel dat er ‘meer’ is, maar weet niet wat.
De grote klap komt als Levenson aangeeft dat hij David onschuldig wil laten verklaren vanwege het feit dat hij schizofreen zou zijn. David blijkt samen met zijn broer geadopteerd te zijn door de Marquettes. De broer zit echter al jaren in een inrichting. David blijkt ook als jonge man psychische problemen te hebben gehad.
De rechtzaak zal dus voornamelijk gaan over het feit of David wist wat hij deed toen hij zijn familie vermoordde. In een van de weinige gesprekken die hij kan voeren – hij zit stijf onder de kalmerende middelen – zegt hij dat hij zijn familie ‘gered’ heeft. Volgens hem was zijn vrouw bezeten van de duivel. Hij kon daar niet mee leven en dus moesten ze allemaal dood.
Plea of Insanity is een boek waarmee je na afloop een beetje verdwaasd blijft zitten. Hoffman heeft twee verhaallijnen verweven: de moord op Jennifer en haar kinderen, en het verleden van Julia. Uiteindelijk blijkt de rechtzaak rond de vermeende moordenaar er dus voor te zorgen dat Julia er achter komt wat er met haar ouders en broer gebeurd is. De rechtzaak wordt vooral verpakt in vele pagina’s uitleg over de organisatie van het gerechtshof in Amerika. Het verhaal over de schizofrenie wordt verpakt in langdurige uitleg over het hoe en waarom van deze ziekte. Voeg daarbij de obligate ‘verkeerde vriend’ (Rick) en het ‘politieke gekonkel’ (Rick wil graag de volgende verkiezingen voor Officier van Justitie winnen) en je hebt een standaard Amerikaanse thriller. Hoewel, thriller? Het feit dat we af en toe een inkijkje krijgen in de gedachten van David, en dat Julia op een gegeven moment een telefoontje krijgt van een onbekende man, zijn zowat de enige echt spannende momenten in het boek. Helaas doet Hoffman daar verder niets mee. Aan het einde van het boek weet de lezer niet of die man nu echt bestaat of niet, wat het verband is met de moorden op andere families dan die van David, en vooral: of David het nu gedaan heeft of niet?! Dat is toch de eerste vraag die de lezer graag beantwoord zou zien. Je zou kunnen opmaken dat hij net gedaan heeft of hij geestesziek is, maar voor hetzelfde geld is dat niet zo. Nergens wordt duidelijk hoe hij het dan gedaan moet hebben. Ook blijven aan het einde van het boek nog een aantal vraagtekens over.
Kortom: losse draden. En dat is jammer want Hoffman schrijft uitstekend, en het boek houdt toch ook op een zekere manier de aandacht wel gevangen. Als het eerste deel wat vlotter had gelopen, en de rest wat minder vlot, had dit boek een ster extra gekregen.
(Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
De boeken van Saskia Noort zijn van een ontstellende onnozelheid en hebben niets met literatuur te maken. Grenst aan porno. Een enkel citaat":Ïk masseer zijn paal krachtig met mijn bodembekkenspieren en daar heeft hij geen weerstand tegen, hij kijkt verbaasd en dan vertrekt zijn gezicht, hij stamelt excuses , laat het gaan, zijn kostbare vocht". uit" Nieuwe Buren". | 0neg
|
De eenvoudige, maar mooi uitgewerkte cover maakt meteen duidelijk dat dit boek draait om één van de standaardthema's in het Fantasy-genre. De strijd tussen Goed en Kwaad is echter nog nooit zo vaag geweest, want niemand in dit verhaal is helemaal wit of zwart. Precies, Half Zwart, de titel dekt de lading, hoewel het net zo goed Half Wit had kunnen zijn.
En dat is meteen de vraag waarmee Nathan worstelt. Hij is een Halve Code en volgens de witte heksen is hij gedoemd om zwart te worden. Zelf is hij daar nog niet zo zeker van, maar tegen de witte heerschappij vechten lijkt een hopeloze zaak. Wat volgt is een aaneenschakeling van gebeurtenissen waarin Nathan het mikpunt is van psychologische onderdrukking, wraakacties en afstraffingen.
Nee, dit is geen boek om blij van te worden. Evenmin is het een verhaal waar je tot de laatste bladzijde toe aan vast gekluisterd blijft. Veel hiervan heeft te maken met de droge schrijfstijl die de auteur hanteert. Er staat namelijk in het hele boek geen woord te veel of te weinig, evenmin is er sprake van originaliteit of enige interessante gedachtegang. Het is gewoon netjes geschreven. Dat maakt wel dat het geheel makkelijk leesbaar is, maar laat de lezer vooral ook op z'n honger zitten. | 0neg
|
Een ietwat teleurstellend laatste deel vind ik. Het voelt alsof de auteur de ontknoping nog snel even moest afraffelen. De spanning die ik heb ervaren tijdens het lezen van deel 2 bleef nu grotendeels achterwege, de redenen van Nori Ko zijn mij niet helemaal duidelijk en ook Stella Victory (en het broederschap van de slang) blijft voor mij een raadsel. Heel veel open eindjes dus nog aan het einde, niet zo clever… | 0neg
|
Ondanks het trieste gebeuren van Muis, dat hij door een ongelukkige val om het leven komt, kon dit boek mij niet boeien. Ik vond het geen prettige schrijfstijl en was blij dat het boek uit was. Nee, helaas kon dit boek mij niet bekoren. | 0neg
|
Verhalen die zich in Parijs afspelen hebben vaak al snel mijn aandacht. Ik hou van die stad en het is en blijft voor mij heerlijk om mede door een boek even in de stad te zijn. Even naar de Place de République of gewoon even naar de Eiffeltoren. De Parijse ervaring, daar hoopte ik op toen ik aan De patissier van Parijs begon.
De Patissier van Parijs vertelt twee verhalen; het verhaal dat zich afspeelt in 1910, wanneer Guillaume en Jeanne intens verliefd op elkaar worden. Jeanne is de dochter van de eigenaar van Patisserie Clemont en vader heeft al een huwelijkskandidaat voor zijn dochter in gedachten. En dat blijkt niet Guillaume te zijn. Guillaume weet zich een plaats te verwerven in de patisserie en gaat aan de slag als leerling-kok.
Petra leeft in 1988, en ze ontdekt dat haar opa een geheim heeft. Maar niet alleen Petra is dat geheim op het spoor, ook een vervelende journalist. Petra kan het niet hebben dat de journalist een schandaal over haar opa aan het ligt brengt en gaat zelf op zoek naar het verhaal. Wat had opa Jim voor haar verborgen.
Goede elementen voor een mooi verhaal zou je zeggen. Helaas valt dat reuze tegen. De personages blijven gedurende de hele roman vlak. Petra maakt weinig tot geen ontwikkeling door en ook Guillaume en Jeanne staan vrij stil in een toch wel roerige tijd. Soms lijkt het alsof Laura zo veel wil vertellen dat ze het oog voor detail verliest. Of misschien anders gezegd, dat ze weet hoe het verhaal moet eindigen en dat ze daar naartoe kabbelt.
Het is dan ook een zware tocht om het boek uit te lezen. Er gebeurt te weinig en de personages zijn weinig aansprekend. Geen enkele ligt aan je hart en dat maakt dat je het boek heel makkelijk weer weglegt. Zonder de buddy read, had ik het dan ook allang aan de kant gelegd.
Wat wel leuk is aan De patissier van Parijs is dat je echt even mee wordt genomen naar Parijs. Place de République wordt genoemd en ook toeven we, volgens mij, even in Montmartre. Ook zijn de korte scènes in de keuken van de patisserie goed, kleurrijk en smaakvol beschreven. Je kunt de macarons bijna proeven.
Maar dat maakt dit verhaal geen topper. Het duurt te lang voordat het verhaal op gang komt en het einde is te gemaakt. Het lijkt alsof Laura nog even een extra personage – opa Jim – uit de lucht heeft getrokken om het einde dat ze in eerste instantie in gedachten had rond te maken. Zonde. Door opa Jim een meer permanente rol te geven, zou het verhaal waarschijnlijk meer gaan leven.
De patissier van Parijs is een fijn tripje naar culinair Parijs. Het verhaal valt echter enorm tegen. Het einde is te gemakkelijk, ongeloofwaardig en daardoor ook teleurstellend. Helaas kan ik dit boek niet met meer dat 2 sterren beoordelen. | 0neg
|
Anja Meulenbelt is een ex-politica en schrijfster van onder andere feministische boeken, waarvan Het Verschil de nieuwste uitgave is. In Het Verschil worden 17 hedendaagse onderwerpen behandeld, van lust tot racisme tot ‘wie is de baas in huis’. Deze onderwerpen lopen uiteen, maar komen allemaal weer terug bij dezelfde basis: wat is het verschil tussen mannen en vrouwen, hoe komt dit, en wat moet er veranderen.
Elk hoofdstuk begint met de omschrijving van een probleem, vaak aan de hand van een situatie uit de praktijk. Om de punten die er vervolgens worden gemaakt te onderbouwen, wordt er gegooid met zinnen als: ‘het is uit onderzoek gebleken’, ‘de meeste mannen doen A’, ‘vrouwen staan altijd op een achterstand’. Helaas laat de bronvermelding te wensen over. Als er onderzoeken worden genoemd, wordt de naam van de onderzoeker wel gegeven, maar dat is niet genoeg om het bijbehorende artikel te vinden. Hierdoor word je als lezer nogal cynisch over de gegeven argumenten. Een goede lijst met referenties zou het boek sterker maken.
Nog een minpunt aan het boek zijn de fouten die erin staan. De grofste fout gaat over cis-mannen, welke zich identificeren met hun aangeboren geslacht en hetero zijn: “Want ook de ‘cis-mannen en -vrouwen’ -- zij die denken niet te passen in het hokje waarbij ze bij hun geboorte toe zijn ‘veroordeeld’-- hebben last van de genderkooien waar we in moeten leven”. Mede omdat er niet te toetsen is hoeveel fouten er verder worden gemaakt bij het aanhalen van onderzoeken en citaten, zaait dit twijfel over de geloofwaardigheid.
Door het boek heen noemt Meulenbelt ook goede, relevante punten die in de huidige discussie te weinig aandacht krijgen. Een eerste punt is dat feminisme zich vooral lijkt te richten op de hogere klassen van de samenleving, waar het überhaupt een optie is dat de vrouw thuis zit in plaats van ook een baan heeft. Daarnaast geeft ze aan dat wij niet moeten proberen het westerse feminisme door te drukken naar andere culturen. De punten die wij belangrijk vinden of waar wij op hameren, kunnen daar heel goed een non-issue zijn, terwijl de focus op punten ligt die voor westerse culturen een non-issue is.
Het Verschil is een boek dat volledig leunt op de mening van Anja Meulenbelt. Dit ook getuige de persoonlijk, soms gedateerde, anekdotes die ze aanhaalt om een punt te maken. Hoewel ze zegt geen mannenhater te zijn, blijft de lezer toch achter met het gevoel dat mannen enigszins achtergesteld zijn aan vrouwen. Iets waar die arme mannen ook niets aan lijken te kunnen doen. De onderbouwing met wetenschappelijke data lijkt er wel te zijn, maar dat is niet te verifiëren zonder verwijzingen naar artikelen. Daarnaast zijn er gedateerde onderdelen die het verhaal eerder onderuit halen dan ondersteunen. Dat is jammer, want er worden zeker wel goede punten gemaakt. | 0neg
|
Jill gaat naar Aruba. Haar vriend heeft een droombaan gekregen bij een grote trustmaatschappij. Ze heeft zelf een moeilijke tijd achter de rug en ziet haar nieuwe toekomst met spanning tegemoet. Maar het paradijselijke eiland biedt ook verveling en oppervlakkigheid en haar vriend moet op reis voor de zaak. Jill besluit een duikbrevet te halen. Tijdens haar verblijf op Aruba, is de verdwijning van de Amerikaanse toeriste Christine Bird, een hot item op het eiland. En deze Christine lijkt qua uiterlijk op Jill. Duikinstructeur Edsel is een lekker ding, maar is hij vertrouwen? En zijn broer? Edsel’s naam is namelijk in de media opgedoken in relatie tot de verdwenen Amerikaanse toeriste.
Drift leest vlot, is onderhoudend en biedt exotische sferen. Duiksport gecombineerd met een Bounty-eiland. Een jonge vrouw die er goed uitziet en snel in de plaatselijke belangstelling staat. En er is een appetijtelijke duikleraar. Jill lijkt het goed voor elkaar te hebben. Gelukkig beschrijft Marion Pauw ook de keerzijde van deze tropische verrassing. Jill is niet alleen maar happy, de plaatselijke scène hangt van oppervlakkigheid aan elkaar en een mens wordt niet gelukkig van uitsluitend mooi weer.
Er lopen twee lijnen door elkaar. Allereerst het hoofdverhaal op Aruba en daarnaast de beschrijvingen van een hachelijk avontuur met Jill als hoofdpersoon. Deze afwisseling geeft spanning.
Drift is een boek dat gemakkelijk leest en dat een verrassend slot heeft. Het is tevens een boek om kanttekeningen bij te plaatsen. Zo is het mij een volslagen raadsel waarom er ‘literaire thriller’ op de omslag staat. Het boek is vlot, maar niet mooi geschreven. Personages zijn soms te stereotype en aan relatieperikelen geen gebrek. De persoon die de sleutel biedt tot de ontknoping van het verhaal komt uit het niets opdoemen en de ontknoping is doorsnee.
Het verhaal heeft de verdwijning van de Amerikaanse toeriste Christine Bird als leidend thema. Er zijn overeenkomsten met de verdwijning van Natalee Holloway op Aruba. Voer voor de Amerikanen? Of voor een grote markt?
Al met al is Drift een redelijk en gemakkelijk te lezen boek. Goed voor enkele uurtjes spannend vermaak. Plezierig vertier, that’s all. Voor velen is dat wellicht genoeg. | 0neg
|
‘Ik wil geen woorden, ik wil ogen en ik wil het voelen’ laat Ronald Giphart in zijn nieuwe roman Lieve een van zijn personages zeggen. Die uitspraak had hij tijdens het schrijven beter ingelijst boven zijn bureau gehangen. In de wereld van Giphart worden te veel woorden geschreven.
Het oorspronkelijke plan voor deze roman is overduidelijk. Een verhaal over de filmwereld moest het worden, en een verhaal over de liefde. Allebei gelukt. In Lieve draait de succesvolle regisseur Noah Boudrin een film over zijn te jong overleden muze Lieve Vanlieve. Zij had de hoofdrol in zijn eerste, hemelbestormende filmproject en was tegelijkertijd zijn grote liefde. Totdat een boom in de nacht een einde maakte aan haar jonge leven en veelbelovende carrière.
In het hier en nu wordt het leven van Lieve, en dus dat van Noah, verfilmd met de populaire hoofdrolspelers Liv en Bison. Beiden jong, bruisend van ambitie en talent en klaar om het witte doek te bestormen. Regisseur Noah probeert het onderste uit de kan te halen wat betreft de acteerprestatie van zijn twee sterren, maar verliest gaandeweg de regie als de twee hun eigen gevoel op de eerste plaats stellen. Giphart bouwt zijn roman in twee lagen op: het heden met de acteurs Liv en Bison verrijkt met terugblikken op het verleden met de wonderbaarlijke Lieve.
Ik ook van jou
In zijn voorlaatste roman Harem (2015) leek Giphart – inmiddels wat ouder geworden – een rijpere, meer volwassen weg ingeslagen te zijn. De verhaallijn was enigszins uitgediept, zijn personages waren interessanter, kortom: het leverde een roman op die de kwaliteiten van de schrijver eindelijk naar boven haalde. Met Lieve doet Giphart weer een stap terug en brengt ons de luchtige en vluchtige tijden van Ik ook van jou (1992) in herinnering. Het gedoe op de filmset wordt beschreven als de hitsige arena uit een gemiddelde tv-soap: er wordt hard gewerkt, lang gewacht, veel geflirt en natuurlijk is er altijd ergens een party.
De vele terugblikken openbaren het verborgen leven van Lieve Vanlieve, een leven dat blijkt te hebben bestaan uit een mannenverslindend avontuur met spannende afspraakjes en vuige seks. Lieve heeft zich ooit als escort-girl (ook nog betaalde seks) in de armen van regisseur Noah geworpen en weet vervolgens iedere man in haar omgeving het hoofd op hol te brengen. De verbinding tussen beide lagen is een heen-en-weer-schakeling tussen de hoofdpersonen, met een nogal voor de hand liggend drama aan het einde.
Angle of the dangle
Wie niet thuis is in de wereld van de filmproductie heeft aan Lieve een prima handleiding voor deze wonderlijke gemeenschap: Giphart komt met de juiste termen om de vele functies en begrippen te verklaren. Er zijn runners, gaffers, clapper loaders, focus pullers, best boys, allemaal met overdreven nadruk benoemd om bij te dragen aan de sfeer maar zonder enige betekenis voor de loop van het verhaal. En wat te denken van guerilla shoot, cameo appearance en wrap party? Door de toegevoegde verklaringen weten we nu dat het in beeld brengen van een geërecteerde penis aangeduid wordt met the angle of the dangle.
Het is een terugkerende handicap van Giphart dat hij de lezer aan de hand wil meenemen. Op iedere pagina van Lieve is wel een glasharde schending van het show don’t tell-principe te vinden, met als dieptepunt het vreemdgaan van hoofdrolspeelster Liv. Als zij weer met haar ex-vriend in bed belandt, bedenkt Giphart het woord ‘oudgaan’ dat hij vervolgens meent te moeten verklaren met ‘een variant op vreemdgaan’, om dan nog eens tussen haakjes toe te voegen ‘maar dan met een voormalige geliefde’.
De vele overbodige woorden, de uitleggerige neiging en het strooien met termen maken dat deze roman even in de versnelling gaat en dan weer flink afremt. Alsof de schrijver zijn lezers niet vertrouwt en het zekere voor het onzekere wil nemen. Het dunne verhaal dat vervolgens overblijft is geen hoogtepunt in het oeuvre van Ronald Giphart.
@8WEEKLY/André van Dijk | 0neg
|
Twee sterren vraagt om een toelichting. De omslag is opvallend en mooi. Een sprookjesachtig verhaal vinden goede (veel)lezers vaak aantrekkelijk, mag wat minder lief, zover ik het heb kunnen lezen.
Wat is dan het punt: het erg kleine lettertype, grijstint op glad papier bevordert het leesplezier ook niet en daarbij de te lage leesaanduiding v.a. 6 jaar. Voor groep 3-4 staan er verschillende, te moeilijke woorden in het verhaal, naast de Engelse namen. Mijn keuze voor dit verhaal in de huidige uitgave zou zijn groep 6 e.v., dus 10 jaar.
Maar een ander punt: vinden de kinderen die nu op de basisschool zitten deze omslag echt mooi of aantrekkelijk? Een generatie waarvan velen er houden van graphic novels?
'Wij', degenen die boeken uitgeven, beoordelen en aankopen valt een dergelijke omslag op, vinden deze veelal mooi. Het doet mij denken aan boeken uit mijn jeugd.
Ik hoop dat het tweede deel dat dit jaar in het Nederlands wordt uitgegeven een iets groter formaat heeft en een strakker lettertype.
En als we het dan over een konijn hebben, zoiets dat lijkt op de uitgave van 'De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane'.
Het zou jammer zijn dat dit boek zou blijven liggen, het is een genre waar best vraag naar is en waaraan in de leeftijdscategorie 9/10-12 jaar vraag naar is. Niet ieder kind houdt van de vluchtigheid in sommige populaire boeken. | 0neg
|
De plot is een geweldige vondst maar de uitwerking die toch zoveel potentieel heeft is maar niks. De schrijver heeft gekozen om een slimmere mens tot een barbaar te maken, alsof verstand en gevoel niet samengaan maar elkaar in de weg staan. Anderson is een zeer goed schrijver dus er zitten nog heel wat goeie momenten in het verhaal maar steeds wordt het negatief verdraaid. Enkel de intrieste woorden "het had kunnen zijn" zijn hier van toepassing. Met geen enkel personage voelde ik me verbonden, daarvoor waren ze allemaal te bizar, zwak en negatief. | 0neg
|
Eve of man is een dystopisch verhaal over een toekomst waarin de mensheid met uitsterven wordt bedreigd. In 50 jaar is er geen enkele vrouw meer geboren. Maar dan wordt Eve geboren. Als ze 16 jaar is, moet ze gaan kennis met potentiële vaders voor haar kinderen. Hoe gaat de maatschappij om met problemen en wat gebeurt er met Eve?
De Fletchers hebben ervoor gekozen om in Eve of Man twee karakters hoofdpersoon te maken: Eve & Bram. Zij zijn de enigen die volgens ons wat diepgang hebben gekregen, al zijn ze beiden heel erg stereotiep en te voorspelbaar.
Eve groeit als wees op in de grote toren. Ze heeft haar eigen verdieping en een surrogaattuin “The drop”. Haar hele leven staat ze als enig geboren meisje ter wereld in de belangstelling van de mensheid, maar ze wordt beschermd door de muren van de toren en door de Mothers, vrouwen die zich hebben opgeofferd voor haar zorg. Ze groeit hierdoor wat naïef en onwetend op. Alles wordt voor haar gedaan, van aankleden tot de was doen.
Eve’s enige vriendin Holly is niet echt, achter deze hologram zitten namelijk 3 piloten die Holly (een hologram) besturen en laten bewegen. Een daarvan is Bram. Zijn vader werkt op een hoge plaats in de Toren en is een dominante man. Bram woont door omstandigheden ook al bijna zijn hele leven in de Toren en kent vooral het leven dat zich binnen afspeelt.
Het verhaal van Eve en haar tegenhanger Bram komt traag op gang. De eerste helft van het boek lijkt het alsof je een eerste liefdesverhaal van 12-jarigen binnenwandelt. De schrijfstijl is simpel en de nadruk wordt gelegd op de opbloeiende relatie tussen Bram en Eve en hun omgeving. De vraag voor wie dit boek dan is geschreven lijkt eerder voor 10-15 jarigen dan een YA of zelfs volwassen SF te zijn. Halverwege het boek ging de vaart erin, maar dan weer veel te snel en gebeurden er ineens heel veel dingen. Veel zaken gebeuren er ook om het verhaal een bepaalde kant op te sturen en dat zie je al mijlenver aankomen.
Het idee van een wereld waarin er geen vrouwen meer zijn is een hartstikke interessant concept, jammer dat de uitwerking er niet naar is. Af en toe zitten er wel leuke elementen in zoals het gebruik van een hologram waar Eve mee bevriend raakt. Of het gebruik van originele nooduitgangen om uit de toren te komen waar Eve en Bram zitten. Natuurlijk wordt ze dan wel weer verliefd op hem (cliché) ….
Als eerste boek uit een trilogie mist het daarom heel wat om het tot een start van iets groots te brengen . De hoofdpersonen zijn standaard, zelfs cliché, oppervlakkig beschreven en de beweegredenen van de antagonisten kom je ook niet echt achter. Het kan dat dit ligt aan de opbouw van het verhaal en dat het in de komende boeken meer diepgang of wendingen zal krijgen, maar ik vermoed het echter niet. Het heeft zijn kans gemist en daardoor zal ik het evrvolgboek ook niet zo snel oppakken. Het is een leuk idee, maar het komt niet tot zijn recht. Er had nog zoveel in kunnen zitten met dit thema. Het lijkt wel alsof ze hun doelgroep zelfs daarmee wat kleineren, wat kinderlijker aan spreken dan ze aan kunnen. Want dat je veel aankunt en begrijp als je 14/15/16 bent dat weet ik wel zeker. Dialogen mogen ingewikkelder en de plot hoeft zich niet te verstoppen achter een romance. Of zou dat een Amerikaanse invloed kunnen zijn? Alleen het plaatje aan de buitenkant, maar geen inhoud? Al met al zijn de verwachtingen van een nieuwe Children of Men niet uitgekomen. | 0neg
|
Misschien dat de leesclub morgen mijn mening wijzigt, maar ik kwam er maar moeilijk doorheen - vond er niet veel aan.
Update: de leesclub was weer leuk, maar mening over het boek is helaas niet veranderd. (leesclubcijfer: 7,3) | 0neg
|
Hoeveel mensen werden s ochtends wakker met de gedachte: ik heb zin om iemand te vermoorden? Victor Deleeuw had het idee al menige keer gehad. Zowel bij het wakker worden als bij het slapengaan, of in de loop van de dag als hij niets om handen had. Het was vandaag echter de eerste keer dat hij ernstig overwoog zijn voornemen praktijk te brengen.
Met deze zinnen opent Pieter Aspe zijn boek Solo, verschenen in oktober 2011 onder uitgeverij Manteau. Hiermee geeft hij al onmiddellijk een duidelijke richting aan het verhaal, namelijk dat we met een mentaal gestoorde man te maken hebben. Victor Deleeuw is een 40-jarige man waar men gaandeweg in het verhaal steeds meer en meer over te weten komt, hij heeft zn eigen verhaallijn in het boek. Voor inspecteur Van In begint het verhaal met een zeer uitzonderlijke moord, een onthoofding met een guillotine. Doordat het slachtoffer een Waalse burgemeester is, die nogal vijandig stond tegenover Vlaanderen, en er een kaartje aan het lichaam hing met een Vlaams lied, denkt men snel aan een politieke moord. Door een lek in het politiekorps bereikt het nieuws al snel de media, waardoor het hele land al snel in rep en roer word gezet. Van In wordt persoonlijk door de premier aan het hoofd gesteld van het onderzoek omdat dit de vrede in het land wel eens in gevaar kan brengen. Eens het onderzoek vordert word een politieke moord stilaan uitgesloten. Dit wordt bevestigt eens er zich een tweede gelijkaardige moord gebeurt, in Antwerpen. Van In en zn team hebben met een seriemoordenaar te maken.
Dit verhaal is niet zoals de normale Aspe verhalen die we kennen. Hierin geeft de schrijver een groot deel van zichzelf bloot. Hij geeft zijn eigen mening over de actuele politiek in België weer. En dit door verschillende personages heen, zowel door zn protagonist Pieter Van In als door bijvoorbeeld een verdachte. Ook beschrijft hij de realiteit van de huidige wereld, met name de criminaliteit. Als je een buitenstaander zou zijn zou je je dergelijke dingen, zoals de gedachten en de acties van Victor Deleeuw, niet voor mogelijk kunnen houden. Het leven bewijst ons dit anders. Op het journaal worden we dagelijks geconfronteerd wel met zo een persoon. Dit wordt zeer duidelijk naar boven gebracht in het verhaal, mede door de eigen verhaallijn die de dader krijgt in het boek.
Het boek is een goede weerspiegeling van de actuele maatschappij waarin wij leven. Zowel op politiek vlak als op sociaal en crimineel vlak is het een mooie reflectie van Vlaanderen. Hij gebruikt het boek vooral om zn eigen ideeën en meningen over bepaalde dingen weer te geven. Buiten dat het een uitlaatklep is voor de schrijver, is het boek niet echt een hoogvlieger. Er wordt niet echt ingenieus politiewerk geleverd of spectaculaire acties ondernomen. Dit geeft het boek een nogal eentonige indruk. Er worden vooral routine acties ondernomen zoals verhoren en technische onderzoeken die worden geanalyseerd. De dader wordt ook gevat als een gevolg van logische conclusies, niets spectaculair dus. In het verhaal wordt meermaals herhaalt hoe een schitterende inspecteur Van In wel niet is en wordt zelfs de best van het land genoemd. Hierdoor kreeg ik vooral de indruk dat er zwaar denkwerk aan te pas zou zijn en er een spectaculair einde zich zou voordoen. Dit eindigde enkel in een teleurstelling. De schrijfstijl van Pieter Aspe is doorgaans heel simpel en het leest zeer vlot, dat is wel een sterke eigenschap van de schrijver. Hierdoor maakt hij het boek toegankelijk aan een breed publiek. Van frequente lezers tot mensen die niet echt gewend zijn te lezen.
Pieter Aspe heeft met dit boek vooral zijn eigen zegje kunnen doen tegenover België, zijn inwoners en zijn bestuurders, waardoor volgens mijn mening de spanning in het boek op de 2de plaats is gekomen. | 0neg
|
De opbouw van het verhaal is bijna geheel overgenomen van Ira Levin's A kiss before you die. Drie vrouwen slachtoffer van een seriemoordenaar. De identiteit wordt bekend aan het slot van deel 2. Het enige verschil is dat er aan het eind van derde deel zeer gekunsteld een andere moordenaar blijkt te zijn voor het eerste slachtoffer. En dan niet eens zo'n schokkende dader. En dan de manier waarop we in deel 3 iets meer te weten komen over de twee vorige slachtoffers, was ook wel heel knullig er in verwerkt. Omdat de twee vorige ik-figuren hun verhaal niet meer verder konden vertellen werd er maar een geile politieofficier ingezet die vervolgens gechanteerd kon worden tot het verstrekken van de politiedossiers.
Waren deel 1 en 2 nog interessante psychologische kijkjes op de slachtoffers, deel 3 is niet meer dan een goedkoop detectiveverhaaltje waarin de heldin voor privedetective gaat spelen en het beter weet op te lossen dan de incompetente politie.
En dan die overgang van de eerste brief naar een volledige politiebescherming. Het ene moment ligt er gewoon een brief op de mat, het volgende moment staat de politie voor de deur. Door de gebeurtenissen voorafgaand weet de lezer wel waarom, maar de ik-figuur weet niets van dit alles af, dus vanuit haar standpunt gezien is dit een logische stap die overgeslagen wordt. Nu snap ik ook wel dat de schrijvers de lezer niet wilden vervelen met weer een beschijving van een dreigbrief en de psychologische redenering waarom de bedreigde de politie er bij haalt, maar ja dan had er niet voor deze vorm gekozen moeten worden. En dan heb ik het nog niet eens over dat er reclame gemaakt moet worden dat het zo realistisch geschreven is. Hoe kan een slachtoffer haar eigen dood vertellen? | 0neg
|
Na al de lovende reacties te hebben gelezen heb ik het boek meteen gekocht. En ik begon te lezen...
Het begin van het verhaal is veelbelovend en goed geschreven. Het intrigeerde me meteen. Michaels baan, wat er met hem gebeurde, de onschuldige verdachte, zijn blog...
Maar dan. Naar het eind van het boek loopt Richard met de leuze 'Less is more' op zijn shirt rond. Misschien een tip voor de schrijver? Want je belandt als lezer in een rollercoaster van steeds ongeloofwaardiger plotwendingen. Een saaie omgeving, saaie personages, een vrouw die Guus heet, Richard die altijd op tijd komt om Michael te redden, een verplicht nummertje met Guus.
Wat begon als een intelligente en boeiende thriller verwaterde al na 50 bladzijden in een pulpverhaal.
Ik heb echt mezelf moeten dwingen om de laatste bladzijden uit te lezen. Zonde van de tijd. | 0neg
|
Ik vind de karakters voldoende uitgewerkt. Ik kan me een voorstelling bij de meeste karakters maken, omdat ze levendig zijn beschreven. Het ene karakter meer dan het andere, maar het is natuurlijk ook zo dat het ene een grotere rol speelt in het boek dan het andere. Ik zou de karakters wat serieuzer willen zien. Door de lol die ze hebben, lijkt het nu alsof ze hun werk niet zo serieus nemen. Dat vind ik jammer en zeker een minpunt aan dit boek.
Ik had vooraf niet echt verwachtingen van deze auteur, want ik heb niet eerder een boek van hem gelezen. Een recensie over zijn eerste boek hier op Crimezone maakte me wel nieuwsgierig. Dat boek wordt immers goed gewaardeerd.
In het verhaal wordt vanaf het begin zowel de kant van de politie als de kant van de daders belicht. Dat vind ik wel jammer, want hierdoor ontbreekt echte spanning. Vanaf het begin is eigenlijk wel duidelijk hoe het in elkaar zit; het verhaal groeit dus niet echt naar een plot. Het verhaal is wel een geheel.
Hoewel het verhaal van meerdere kanten wordt belicht, waardoor zoals gezegd de echte spanning ontbreekt, is het wel boeiend om te lezen. Er is voldoende spanning om de aandacht vast te houden. De karakters spelen hier ook een positieve rol in. De schrijfstijl is zeer toegankelijk, waardoor je makkelijk door het verhaal heen gaat.
Ik heb het boek met plezier gelezen, maar ik had door de zeer positieve recensie op Crimezone (het eerste boek) hogere verwachtingen.
Wat me aan het boek positief is opgevallen is het vlotte taalgebruik. Niet elke auteur is in staat om met zon vlotte pen een verhaal te brengen. Daarin zit ook de kracht van het verhaal. De karakters zijn voldoende uitgewerkt. Ze moeten alleen iets serieuzer zijn.
Het Vlaamse taalgebruik maakt dit verhaal authentiek; ik heb het zeker niet als storend ervaren. Echte lokale zaken worden voldoende toegelicht in het verhaal. Hierdoor had ik geen moeite om de teksten voldoende te begrijpen. | 0neg
|
Afgunst is een boekje dat slechts 94 bladzijden telt en toch is dit meer dan genoeg. Het verhaal is zwak: een jaloerse ex zint op wraak en ontvoerd zijn ex-liefje. Over de motieven van de ontvoering wordt veel geschreven (jaloersheid onder schrijvers) maar de personages hebben geen enkele diepgang en zijn totaal oninteressant Het verhaal(tje) sleept zich voort en het einde is ronduit teleurstellend! De eerste 2 boeken van Saskia Noort heb ik verslonden, Nieuwe buren heb ik ook graag gelezen maar nu wordt het tijd voor iets anders, iets nieuws en iets origineels! | 0neg
|
Helaas vond ik dit boek erg saai. Nauwelijks spannend en daardoor
kostte mij moeite om het boek uit te lezen. De stukken die gingen
over de voorbereidingen om vader te doden, vond ik wel lekker
leesbaar. Boeide me meer. Misschien een beetje luguber van me ....
Maar tja ...... | 0neg
|
Ik heb dit boek ooit eens gelezen. Het doet de titel wel eer aan "Normale dagen" maar dan ook wel hele normale dagen want in mijn ogen was het een heel saai boek. | 0neg
|
Wat een afschuwelijk boek. Ik ben gewoon kwaad, dat ik het na diverse eerdere pogingen (er moet toch iets aan zijn, er zijn zoveel mensen, niet de minsten, enthousiast over) nu heb uitgelezen. Ik snap gewoon niet wat mensen er aan vinden, en dat bedoel ik letterlijk. Ik word er gewoon kwaad van. Het is niet spannend, het is psychologisch niet interessant, het is veel te dik en last but not least het gaat over een stelletje zielloze pubers met te veel tijd en te weinig moraal. | 0neg
|
Voor mij een teleurstellende Connelly. Aantal onwaarschijnlijkheden. Wat te denken van een 17 jaar oude handafdruk (daarvoor dus ook al niet gestofzuigd). Volgende keer beter Michael !! | 0neg
|
Een boek, welke ik met grote verwachtingen ging lezen. Ik was benieuwd naar Britta Bohler, een topadvocaat en hoe zij haar ervaringen had verwerkt in deze thriller. Helaas heeft het boek niet aan mijn verwachtingen voldaan, zeker aan het begin van het boek wordt je overladen met een stortvloed aan details over van alles. Door de hoeveelheid aan details komt het verhaal eigenlijk haast niet op gang en raak je soms echt de draad kwijt. Zeer duidelijk wordt me vooral de liefde voor de stad Amsterdam, dat blijkt uit ieder woord en zin.
De 2 verschillende verhaallijnen in het boek, komen amper bij elkaar, de AIVD verhaallijn voegt, in mijn ogen, weinig waarde toe aan het verhaal. Ja, criminelen moeten worden gearresteerd en er zijn geborgen agenda's bij opsporingsdiensten, maar wat voegt het toe. Misschien hadden deze 2 verhaallijnen verschillende boeken moeten zijn, want op deze manier komt het niet echt uit deverf. Ik had de verwachting dat de afdeling Uitvaart zou worden betrokken bij het officiële onderzoek om de eindjes aan elkaar te knopen bij de oplossing van het onderzoek.
Ik vind het echt jammer, het onderzoek is zeker actueel en absoluut interessant voor een thriller, maar het is helaas niet gelukt met dit boek. Er wordt teveel stilgestaan bij randzaken. De laatste alinea van het boek is waarschijnlijk bedoeld als cliffhanger voor het tweede boek uit de Posthumus trilogie. Als dit vervolg reeds in dit deel zou zijn verwekt, dan was er absoluut meer spanning in het boek geweest. Dit maakt mij namelijk wel erg nieuwsgierig. Dat is dan wel weer goed gedaan. Toch weet ik niet of ik het volgende deel wel ga lezen. | 0neg
|
De Zuid-Afrikaanse schrijver Wilbur Smith heeft al een omvangrijk oeuvre bij elkaar geschreven. Bekendst zijn zijn Courtney- en Ballantyne-series. Twee jaar geleden verscheen Op volle zee waarin we voor het eerst konden kennismaken met Hazel Bannock en Hector Cross. Cirkel van het kwaad is het zopas verschenen vervolg daarop.
Hazel Bannock, eigenares van Bannock Oil Company, is in verwachting van haar tweede kindje en keert terug van een controle bij de gynaecoloog. Onderweg wordt ze echter geïsoleerd van de vader van haar kind en echtgenoot, Hector Cross, en door haar aanvallers meer dood dan levend achtergelaten. Hazel sterft in het ziekenhuis maar de artsen lukt het haar dochtertje Catherine levend ter wereld te brengen. Voormalig militair Hector Cross zweert de moordenaars van zijn vrouw op te sporen en om het leven te brengen. Maar dan zal hij eerst meer onderzoek moeten doen naar het verleden van de familie Bannock en naar Hazels overleden ex-man Henry.
Cirkel van het kwaad is een naadloze opvolger van Op volle zee. Wilbur Smith heeft, in een van hem bekend format, wederom een stevige speurtocht naar het kwaad als basis voor zijn verhaal gekozen. Onverwachte situaties en nog niet eerder bestaande personages, blijken plotseling goede reden te hebben om een deel van de familie te laten verdwijnen. Dat hierbij de nodige slachtoffers vallen is eenvoudig te voorspellen als de naam Wilbur Smith de cover siert.
In Cirkel van het kwaad neemt de auteur de lezer, zoals we van hem gewend zijn, mee naar Afrika, ditmaal naar Congo. Vanuit zijn kennis, die voortkomt uit zijn sterke verbondenheid met de mensen en de natuur van dit Afrikaanse continent, beschrijft Smith de ontwikkelingen die dit land hebben gebracht waar het nu is. Het is daarbij jammer te moeten constateren dat het bindmiddel in Cirkel van het kwaad veel buitenproportioneel geweld is, aangevuld met onsmakelijk en gewelddadig beschreven seksscènes. Dat ontsiert het verhaal omdat het in de meeste gevallen onnodig is, en weinig toevoegt aan het verhaal.
Als hulpmiddel om de voorgeschiedenis van de familie Bannock boven tafel te krijgen, gebruikt Smith wel een merkwaardige techniek. Hij laat 'voorlezen' uit een gedocumenteerde geschiedenis over de familie Bannock, die onder de naam 'Duivelsgebroed' wel een boek op zich lijkt. Door de vertelwijze en formulering komt het te professioneel over om dit een acceptabele portie geloofwaardigheid mee te geven. Het is dát gebrek aan geloofwaardigheid die het volledige verhaal in Cirkel van het kwaad degradeert tot een bijna standaard avonturenboek. Jammer, de potentie voor een goed verhaal is ruimschoots aanwezig, maar werd te weinig benut. | 0neg
|
Ridder van de Tempeliers daagt uit om te leven. Het boek ziet er mooi uit en ook de flaptekst is boeiend.
Probleem is dat de schrijver erg oppervlakkig blijft. De liefde van de hoofdpersoon krijgt ruim aandacht terwijl de echte actie, beleg van de sterkste tempeliersvesting snel wordt afgewerkt. In ongeveer 2 pagina's is deze vesting opgeruimd om weer verder te kunnen met de vage persoonlijke intriges.
Ook opvallend is dat hoofdpersoon(en) dan wel ridders of in elk geval sterke kerels zijn, die nagenoeg elk conflict direct verliezen. Het hoeven geen superhelden te zijn maar dit komt wel erg slap over.
Toch leest het wel lekker als je van het genre houdt. De echte liefhebber beleeft denk ik meer plezier aan De Orde van Tim Wilkocks. Ook daar is het nodige op aan te merken maar het heeft meer diepgang en boeit direct. | 0neg
|
Dit merkelijk dunner boek uit de reeks vindt ik het minst geslaagde uit de reeks.
Het begin is moeilijk of slecht vertaald.
Dan komt er schot in en spanning in.
Het einde kan me niet bekoren. | 0neg
|
De twee jaar geleden aan kanker overleden Vince Flynn was met zijn Mitch Rapp-boeken niet weg te denken uit de bestsellerlijsten van de New York Times. Opgeleid door de CIA als beroepsmoordenaar is Mitch Rapp een man waar men een beroep op doet als zaken uit de hand lopen en de diplomatie overboord wordt gegooid. De strijd tussen het extreme islamitische gedachtegoed en de Amerikaanse opvatting over hoe de wereld in elkaar steekt, leverde voor Flynn voldoende stof op om ieder jaar met een nieuw deel te komen. Tussen 1999 en 2013 verschenen er 13 delen in deze serie. In 2015 heeft de Amerikaanse auteur Kyle Mills bekendgemaakt dat hij de serie van Flynn gaat voortzetten. Op dit moment zijn er slechts vier delen vertaald in het Nederlands, Lek in 2005, De laatste man in 2014 en Open doelwit in 2015 en een aantal weken geleden kwam daar Jacht op de jager bij.
In Jacht op de jager heeft de Saudische zakenman Saeed Ahmed Abdullah een prijs op het hoofd gezet van Mitch Rapp, nadat deze zijn zoon heeft omgebracht in Afghanistan. Via een Duitse huurmoordenaar, die zelf zijn vingers niet aan Rapp wil branden, wordt een Frans echtpaar ingehuurd om Rapp uit te schakelen. Wat volgt is een klopjacht op de Amerikaan, en als de CIA dan ook nog eens wordt tegengewerkt door een aantal politici, die niet gelukkig zijn met de manier waarop Rapp de problemen oplost, lijkt een confrontatie met veel geweld onvermijdelijk. Als aanslagen akelig dichtbij komen, wordt het tijd voor Rapp om orde op zaken te stellen.
Vince Flynn is een schrijver die zijn materie heel nauwkeurig kan beschrijven en het is knap hoe goed hij is ingevoerd in het verwarrende spel van de diplomatie. Ook zijn kennis over de werkwijze van de geheime diensten is noemenswaardig. De uitdieping van zijn personages blijft echter vlak.
Het boek leest gemakkelijk weg. Wat echter geen garantie is voor een aantal dagen leesplezier, want daarvoor laat de schrijver zijn eigen voorkeuren en standpunten te veel doorklinken, wat het verhaal in een bepaalde richting duwt, waarbij de lezer moeilijk een eigen standpunt kan innemen.
Je krijgt een beeld voorgeschoteld dat niet door de lezer ingekleurd kan worden en dat is nu juist wat een boek sterk maakt, dat je als lezer je eigen verhaal kan bepalen. Dat is in Jacht op de jager zeker niet het geval. De kaders zijn duidelijk door de schrijver ingekleurd.
In een interview, vlak voor zijn dood, merkte Flynn op dat zijn boeken vooral onder conservatieve Amerikanen populair zijn en dat komt vooral doordat deze pro-militair en pro-CIA zijn en de harde lijn van gerechtigheid in zich hebben. In zijn boeken komt ook naar voren dat de Verenigde Staten niet de veroorzaker van de wereldproblemen zijn.
Dat komt heel duidelijk tot uiting in Jacht op de jager. Goed versus kwaad is als een rode draad door dit verhaal verweven, waardoor twee gelijkwaardige misdaden op verschillende manieren beoordeeld worden. Flynn laat in zijn boek doorklinken dat hij niet veel heeft met politici en organisaties die de werkwijze van de CIA aan de kaak willen stellen en probeert daar dan ook een karikatuur van te maken.
Dit boek is uitermate geschikt om een gelikte Hollywood-film van te maken waarbij juist die tegenstrijdigheid van goed versus kwaad een breed publiek zal aanspreken.
Op de achterflap van het boek staat dat Flynns thrillers worden gewaardeerd vanwege de actie en accuratesse en door de CIA worden aangeraden aan hun medewerkers. Als dit boek de leidraad is voor het oplossen van de problemen in de wereld dan is er nog een lange weg te gaan. | 0neg
|
Waar ik bij het vorige boek dacht, het kan toch niet slechter worden, heeft dit boek het toch voor elkaar gekregen. Deze recensie bevat spoilers!
Becky en haar hele familie zijn met een camper op weg naar Las Vegas om haar vader, Tarquin en Bryce te vinden en het 'mysterie' te ontrafelen.
Becky is plotseling een heuse 007. Ze komt samen met haar familieleden in de gekste situaties terecht, die allemaal even onwaarschijnlijk zijn, maar dan ook echt té. Waardoor je je interesse verliest. Het is flauw, het is nep, het is teleurstellend.
Het is bijzonder irritant hoe Suze Becky afbekt bij iedere interactie die er ontstaat. Dit zorgt ervoor dat je Suze als een zure muts gaat zien en je stoort je bij iedere woordenwisseling.
Midden in het boek wordt uit het niets uit de doeken gedaan dat Becky wel graag een tweede kindje zou willen, wat ze blijkbaar al een tijdje aan het proberen zijn maar wat niet wil lukken. Hier wordt welgeteld 1 bladzijde aan besteed en verder wordt er met geen woord meer over gerept. (Hopelijk geen inleiding naar nóg een Shopaholic deel)
De telefoongesprekken tussen de bezorgde vrouwen en de mannen die zomaar de benen hebben genomen zijn heel erg vaag, dit gebeurt niet 1x maar tig keer, wat het heel vervelend maakt.
Ook de mensen die ze te spreken krijgen die meer over de situatie schijnen te weten willen stuk voor stuk gewoon helemaal niets zeggen. Dit resulteert ook weer in een hoop geruzie en geschreeuw.
De huwelijkscrisis tussen Suze en Tarquin die al twee delen lang duurt is ook van het ene op het andere moment gewoon vergeten en vergeven. Waar Tarquin in het vorige deel aangaf er eigenlijk wel klaar mee te zijn staat hij nu voor Suze met de woorden: 'We deden allebei een beetje gek'. Wat nog bekroond wordt met een zwangerschap ook.
Kortom, gewoon een boek die gemist had kunnen worden. Er is geen humor zoals in voorgaande delen, het is niet grappig. Het is irritant, vervelend, overdreven, saai en gewoon jammer. Deze serie had op het hoogtepunt moeten stoppen, en die zijn we al ver voorbij. Zonde! | 0neg
|
Ik vond het helaas een grote teleurstelling. De achterflap is wel heel erg overdreven en misleidend in mijn ogen. Jammer jammer jammer. Ik heb het boek zelfs achtergelaten op mijn vakantieplek in de hotelbieb haha. | 0neg
|
Dit boek lees je zo uit, is op zich mooi geschreven en bij mij stonden er mooie tekeningen in, en toch heb mezelf moeten dwingen om het uit te lezen.
Ik houd gewoon niet van vis, niet om te eten, niet om naar te kijken en, zo blijkt, niet om erover te lezen. | 0neg
|
CodeNaam Verity is een Youngadult historische thriller over vriendschap, moet en vechtlust. We gaan terug naar het Schotland van de tweede wereld oorlog. Vrouwen mogen nog niet doen wat mannen doen. Maddie is pilote en eigenlijk meer een taxichauffeur in de lucht. Haar vriendin Julie is spionne.
Het eerste deel is echt een drama. Er is niet doorheen te komen en vaak gedacht. Stop toch met dit boek. Door tips en adviezen van mijn mede-Crimezonebuzzzers doorgezet. De beloning komt echt in deel 2. Wat een verschil met deel 1. Deel 1 is traag, onduidelijk en onsamenhangend. Deel 2 leest vlot, is spannend en veel valt op zijn plaats.
Als je van historisch feiten houdt en de tweede wereld oorlog is dit een leuk boek. Voor mij is dit minder goed bevallen.
Ik lees toch liever een spannende vlot geschreven thriller. De feiten zijn is dit boek duidelijk verdraait en dit speelde misschien ook mee in mijn beoordeling. Natuurlijk het is fictie maar iedereen weet hoe het er aan toe ging in die tijd. Vrouwen mochten niet mee vechten in de strijd en vliegen al helemaal niet. Vraag me dus wel af of een jongeren die dit boek leest de geschiedenis niet gaat verdraaien. | 0neg
|
Tja, het zal wel niet de bedoeling van de titel geweest zijn om te beschrijven hoe het voelt om dit boek te lezen, maar voor mij voelde het wel zo. Alsof je vast zit in een moeras en je heel erg moet inspannen om er helemaal door heen te komen. Op de achterflap staat "Het grappigste boek dat ik in de afgelopen twaalf maanden heb gelezen" -The Times, maar dat geldt zeker niet voor mij. Heb genoeg grappige boeken gelezen, maar daar valt deze niet onder. Het is zwarte humor en dat is niet mijn humor.
Het boek gaat over Aldo, die allerlei zaken onderneemt die echter geen van allen goed aflopen. Het lijkt alsof hij alle pech van de wereld aantrekt. Zijn vriend Liam probeert een boek te schrijver over het leven van Aldo, over zijn rampspoed.... | 0neg
|
Ze zeggen weleens dat kappers net psychologen zijn. De klanten in hun stoel delen vaak de meest intieme zaken en laten hierbij weinig buiten beschouwing. De kapsalon vormt met al die ronddwarrelende geheimen wat dat betreft dus een interessant decor voor een roman. Om daarbij nog maar te zwijgen over het leven van de kapper(s) zelf.
Het leven van kapster Maja loopt niet echt op rolletjes. Ze heeft dan wel een eigen salon, maar toch laat het leven nog te wensen over. Haar nieuwe Russische assistente Olga lijkt niet erg capabel, haar relatie loopt niet lekker en ook de band met puberzoon Willi is verre van ideaal. Gelukkig heeft ze nog haar tante waar ze op kan bouwen in tijden van nood.
Blonder wordt het niet opent met een scène die lijkt op een typisch dagje in de kapsalon. Het gaat er nogal chaotisch aan toe. De gang van zaken in de kapsalon lijkt een weerspiegeling te zijn van Maja's dagelijkse leven. En dat chaotische begin lijkt nog maar het topje van de ijsberg. Het kan namelijk nog veel chaotischer, zo blijkt.
Ellen Berg (1969) weet de lezer vrij snel het verhaal in te trekken met haar vlotte pen. Hier en daar wordt die lezer echter ook heel snel weer het verhaal uit geduwd, wanneer de personages onderling grapjes maken die alleen zij lijken te begrijpen. Alsof je als lezer een buitenstaander bent. Daarnaast wordt de vlotte pen soms zó vlot dat het moeilijk bij te houden is. Dit is met name tegen het einde het geval. Je knippert even met je ogen en de hele situatie is 180 graden gedraaid. En voordat je het weet ben je al op de laatste bladzijde beland.
Erg origineel zijn de personages niet. Blonder wordt het niet staat vol met stereotype personages. Olga wordt neergezet als een niet al te intelligente bimbo die volop met haar uiterlijk bezit is. Daarbij worden haar Russische roots nog even extra benadrukt door het kromme Duits dat zij spreekt. Daarnaast lijkt Willi een typisch luie en nukkige tiener die alleen aan zichzelf denkt. Niet veel mis mee, maar soms gaat het net over het randje en voelt het meer aan als een karikatuur. Daarentegen maakt elk personage zo’n enorme groei door, dat je dat als lezer alleen maar kunt toejuichen.
In haar thuisland heeft de Duitse Berg al heel wat meer romans op haar naam staan die stuk voor stuk goed verkopen. Blonder wordt het niet is voor het Nederlandse taalgebied de eerste kennismaking met Berg. | 0neg
|
365 uitspraken ivm geluk, voor elke dag van het jaar 1.
Nogal wat uitspraken lijken sterk op mekaar, wat wel te begrijpen is met het beperkte onderwerp en het beschikbaar aantal spreuken. Slechts een twintigtal spraken me aan, misschien dat iemand die gevoeliger is voor dit soort dingen er meer plezier aan beleeft, voor mij is het iets om snel door te nemen en dan voor altijd weg te leggen. | 0neg
|
Heb alle boeken van haar gelezen. Helaas vindt ik dit boek absoluut geen hoogtepunt. Het gevecht om de macht met de hoofdcommesaris komt ongeloofwaardig over. Spanning om te weten wie de seriemoordenaar is, is er meteen na het Fu verhaal niet meer. Om de hoofdpersoon weg te kunnen schrijven wordt wederom in zijn familiesfeer een oplossing gevonden die mij niet aanspreekt. Het was worstelen om er door te komen Het gezeur om wel of niet brigadier te mogen worden is slecht vertolkt. En om aan het einde ook de brigadier te laten verdwijnen wordt op een Leni Saris manier dit verwerkt. | 0neg
|
Hoewel het natuurlijk gruwelijk is wat Richard beschrijft en hem is overkomen, is het boek ronduit saai te noemen. Constant is hij op zoek naar zichzelf, wat misschien spiritueel te noemen is, maar mij op een gegeven moment echt irriteerde. Hoe dan ook mogen dergelijke dingen nooit meer gebeuren en is het knap van hem dat hij zijn ervaringen inzet om de wereld een beetje beter te maken. | 0neg
|
Misschien had ik beter moeten weten dan dat een boek, dat voor 3 euri te koop lag bij het Kruidvat, misschien nog wel wat was. Maar op zich was de premisse van het boek, zoals ik die op de achterflap las, best veelbelovend. Giordano Bruno, een afvallige monnik en Italiaanse magiër, belandt in het Engeland van Koningin Elisabeth dat zich inmiddels heeft afgekeerd van de Roomse paus. Parris weet aanvankelijk een interessant tijdsbeeld neer te zetten en het wordt zelfs intrigerend als Bruno een boek blijkt te zoeken van een oude Egyptische magiër met de naam Hermes Trismegistus.
Maar dan ontspoort het boek al snel naar mijn idee. Er wordt een moord gepleegd en als een Angela Lansbury avant la lettre begint Bruno meteen, als buitenstaander, op onderzoek te gaan. Vanaf dit moment verwordt het verhaal tot een weinig bijzonder detective-romannetje. En helaas zijn de plot en de climax, die draaien om de geheime Oxfordse gemeenschap papisten, ook niet zo heel bijzonder. De zoektocht naar het boek raakt, vreemd genoeg, zelfs helemaal uit het zicht. De schrijfstijl ten slotte, is op zich verzorgd, maar door de nodeloos lange dialogen en beschrijvingen wordt het bij tijd en wijle zelfs bijna saai.
Concluderend: zelfs liefhebbers van historische romans kunnen dit boek best links laten liggen… | 0neg
|
wordt het nergens uitgediept of verfraaid met verrassende wendingen.,Hoewel uitgeverij A.W. Bruna op de cover aangeeft dat dit een thriller is, mag het eerste deel van de trilogie van Sergej Lukjanenko toch echt wel fantasy worden genoemd. Nachtwacht is het eerste deel van een trilogie over Goed en Kwaad, het Licht en de Duisternis, de Nachtwacht en de Dagwacht. Een thema dat binnen de fantasy wel vaker wordt gebruikt, hoewel het minder vaak voorkomt dat het verhaal zich in de hedendaagse tijd afspeelt. Binnen de wereld die de auteur heeft geschapen, wonen er op de aarde niet alleen mensen maar ook zogenaamde Anderen. Dit zijn mensachtige wezens met bovennatuurlijke krachten, waaronder tovenaars, vampiers, diermensen en andere exotische vormen, die in allerlei verschillende dimensies kunnen leven. De Anderen zijn verdeeld in twee kampen, waarbij de kant van het Licht de mensheid probeert te beschermen tegen de aanhangers van de Duisternis. Al een kleine duizend jaar is er in die strijd een soort wapenstilstand, aangezien beide partijen nagenoeg even sterk zijn. Maar die impasse lijkt te worden doorbroken als er een jongen wordt ontdekt die ongekende krachten bezit en waarbij vanwege zijn leeftijd nog niet bekend is voor welke kant hij gaat kiezen.
Hoewel Nachtwacht van de Russische auteur Sergej Lukjanenko veelvuldig vergeleken wordt met Harry Potter en de boeken van Tolkien, is het eerste deel van deze trilogie op zijn best slechts een oppervlakkig aftreksel te noemen. In het hele boek valt nauwelijks enige spanning te ontdekken en met name de laatste honderd paginas zijn een ware martelgang om doorheen te komen. Met als hoogtepunt een einde dat eigenlijk nergens op slaat en waar nauwelijks over lijkt te zijn nagedacht. Hoewel het thema op zich heel aardig is en zondermeer origineel kan worden genoemd, wordt het nergens uitgediept of verfraaid met verrassende wendingen. In de eerste zeven of acht hoofdstukken valt nog veel potentie te ontdekken, maar daarna is het allemaal weer snel voorbij. Opvallend zijn ook steeds allerlei diepzinnige gedachten die veelvuldig de kop op steken bij de hoofdpersonen in het boek en die werkelijk niets aan het verhaal weten toe te voegen. Wel leuk is de Russische setting en het bijna diplomatieke evenwicht tussen het Licht en de Duisternis, waar met allerlei vergunningen en licenties gewerkt wordt om de vrede te kunnen bewaren. Belangrijkste personage in het verhaal is de niet overdreven machtige tovenaar Anton, die knel komt te zitten in een duistere samenzwering en samen met de geheimzinnige Olga moet proberen de vernietiging van de gehele mensheid te voorkomen.
Het centrale thema is de hoop die de Lichte de mensheid willen geven en die zij vervolgens moeten beschermen tegen de aanvallen van de Duisternis. Maar in werkelijkheid pakt dat vaak verkeerd uit en zijn ze er in feite grotendeels de oorzaak van dat de geschiedenisboeken vol staan met oorlogen en verdriet. De Duisternis lijkt dan ook aan de winnende hand, maar bijna nergens wordt door Lukjanenko duidelijk gemaakt in hoeverre dat dan in het nadeel van de mensheid zal zijn. Tussen de regels kan de lezer zich daar echter wel een kleine voorstelling van maken, maar juist dat onderdeel is in Nachtwacht nog behoorlijk onderbelicht. Mogelijk dat het tweede deel daar meer uitsluitsel over gaat geven, al is het maar de vraag of veel mensen na het lezen van dit boek nog wel zin hebben in een vervolg. | 0neg
|
Wat een tegenvaller dit boek van Matthew Quirk. Afgaande op de mooie voorkant, de wervende tekst op de sticker (voor de fans van Grisham & Baldacci) en de tekst op de achterkant waren mijn verwachtingen hoog gespannen.
Het verhaal gaat over Mike Ford, die bij de Davies Groep in dienst komt, een bedrijf dat zich bezig houdt met het beïnvloeden van de 500 machtigste mensen in Washington. Op zich een leuk gegeven en waarschijnlijk bestaan er in "real life" best zulke mensen die zich met dat soort zaken bezig houden. Maar de uitwerking van het verhaal valt erg tegen.
De eerste helft van het boek, dat volledig in de ik-vorm geschreven is, is niet om door te komen. Ik moest echt moeite doen om het boek uit te lezen. De tweede helft wordt het wel wat spannender, maar de uiteindelijke ontknoping vindt ik dan weer ongeloofwaardig.
Jammer, maar voor mij komt Matthew Quirk voorlopig niet op mijn lijstje met favoriete auteurs. | 0neg
|
Ik vond het een lastig boek. Niet omdat het moeilijk was maar met momenten las het erg prettig en kon ik mijn aandacht er goed bij houden maar vaker was het zo langdradig en kakte het verhaal compleet in dat doorlezen doorbijten werd. Jammer maar wel passende bij Koch. Sommige boeken zijn geweldig en andere zijn niet doorheen te komen zo saai. De greppel zit daar tussenin. Het heeft zeker geen onuitwisbare indruk achtergelaten. Leuk om gelezen te hebben maar ik zou niets gemist hebben als ik het niet gelezen had. | 0neg
|
Ik wil het woord ..... niet vermelden want ik haat het. Ik hou het dus maar bij “een eigentijdse romantische fictielectuur door en voor jonge vrouwen”. Daar moest ik tijdens het lezen van Het gelukkigste meisje ter wereld voortdurend aan denken. Tot in het laatste deel, daar proefde ik dan eindelijk even de smaak van een thriller.
Aanvankelijk maak je kennis met Ani FaNelli, een succesvol meisje met een donker geheim. Een jeugdtrauma zou haar verder leven wel eens kunnen hypothekeren. Het is dus vooral schone schijn, Ani is geen verwend nest maar eerder iemand die wel degelijk het besef heeft welke gevolgen foutieve keuzes met zich meebrengen. Haar blijkbaar perfecte leventje is één grote leugen.
Jessica Knoll schrijft als een op hol geslagen leeuwin, daar moet je als lezer wel even aan wennen. Het verhaal zelf kabbelt dan meer dan 200 pagina’s lang gezapig verder. Zucht, dan komt eindelijk toch de zo lang verhoopte kentering en wordt de snelheid opgedreven, alsook de spanning. Dit boek dat je moeilijk onder één categorie kunt onderbrengen, is de benaming thriller niet waard. Blijkbaar een hype in de Verenigde Staten, misschien volgt ook ons taalgebied. Het gelukkigste meisje ter wereld vergelijken met Verloren vrouw (of Donker hart) van Gillian Flynn is dan wel een geslaagde zet op het vlak van marketing; hiervan overtuigd ben ik na het lezen niet. Ik voel me na dit boek zeker niet de gelukkigste lezer ter wereld… Maar: smaken verschillen. | 0neg
|
De cover en de tekst op de achterflap zijn veelbelovend. Daarvoor alleen zou je als liefhebber van Scandinavische thrillers aan dit boek beginnen.
Maar na een paar hoofdstukken heb je het wel gehad.
Het boek begint met een leuk verhaal over een kapot kopieerapparaat, maar verder in het boek komt nauwelijks meer aan bod
De personages zijn zo goed als niet uitgewerkt. Je hebt geen enkel voeling met hen. Gelukkig is er nog de rebelse secretaresse Bella die het verhaal een beetje opkrikt, hoewel ze, jammerlijk genoeg, weinig aan bod komt.
Het boek werkt met flashbacks die op het einde samenkomen met het werkelijke verhaal.Leuk gevonden.
Jammer genoeg staat het boek vol onwaarschijnlijkheden.
Het heeft de indruk dat dit verhaal in een ruk is geschreven en dat er dan maar van alles bijgesleurd wordt om het ook te doen kloppen.
Ik las in het interview met Yrsa dat ze het steeds moeilijker heeft om over hoofdpersonage Thora te schrijven.
Dat is hier dus duidelijk het geval.
gelukkig gooit ze het even over een andere boeg met een nieuwe serie. Aan de hand van het interview klinkt het veelbelovend.
Om naar uit te kijken. | 0neg
|
Tja omdat iedereen erover sprak, wou ik het ook lezen natuurlijk. Maar dan is je verwachting veel hoger.
Ikzelf was helemaal niet enthousiast. Moeilijk in te komen niks spanning .
Nee voor mij geen aanrader. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.