text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ben voor de tweede keer begonnen in dit boek, de eerste keer kon ik er niet goed doorheen komen, misschien omdat ik het eerste deel niet gelezen had. Het schijnt het beste Zeedse Spannende boek van het jaar te zijn geweest, maar omdat ik -al zeg ik het zelf- aardig wat Zweedse boeken heb verwerkt kan ik het er eigenlijk niet mee eens zijn. De tweede keer heb ik het wel uitgelezen, al had ik er vier dagen voor nodig. Het is niet slecht, de schrijfster kan goed schrijven en het verhaal is best goed, al vond ik het af en toe wat saai en niet echt spannend. Het is duidelijk psychologisch, dus als je daar erg van houd zal het een leuk boek zijn, anders valt het misschien een beetje tegen (voor het beste boek van het jaar). | 0neg
|
Was heel benieuwd naar dit boek maar vond het nogal tegen vallen vooral t laatste stuk had ik t idee dat t nogal gerekt werd on bladzijdes vol te krijgen. Ook was het gebruik van kindertaal nogal storend . Zou dit boek niet echt aanbevelen | 0neg
|
De eerste vijftig pagina’s zijn in Het familiegraf gebruikt om bijna evenveel personages het verhaal in te laten sluipen. Iedere pagina is goed voor minstens een, vaak twee en soms zelfs meer nieuwe namen, die op dat moment geen plaats hebben in het verhaal, alleen maar binnen te laten lopen.
Zelfs voor Sebastian Bergman is geen echte hoofdrol weggelegd. De psycholoog met zijn ijzersterke en bijzondere capaciteiten heeft tussen het tweede en derde deel veel in moeten leveren aan belangrijkheid. Eigenlijk was er meer hoofdrol gereserveerd voor Vanja, de vermeende dochter van Sebastian.
Daarnaast hadden de meeste personages zoveel persoonlijke problemen dat hierdoor de feitelijke primaire verhaallijnen ondergeschikt werden gemaakt.
Nee, met dit derde deel hebben beide scenaristen mij niet echt (of is het echt niet?) kunnen bekoren. Waar fans nog weleens over hun hart willen strijken is het toch echt het boek of zogezegd het verhaal dat gewaardeerd en beoordeeld wordt. Met veelvuldig de gedachte dat ik een roman zat te lezen in plaats van een thriller, kwam daar nog de conclusie bij dat het verhaal onnodig ingewikkeld en rommelig is opgebouwd. Geen echte topper voor Hjordt Rosenfeldt en als in Zweden ook geldt dat alle goede dingen in drieën gebeuren dan is hier toch echt iets fout gegaan. Jammer, minstens een fan haakt af…..
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Vooraf wil ik aangeven dat er spoilers in deze recensie zitten, dus als je het boek nog moet lezen is het handiger om hier te stoppen.
Wat een slecht boek zeg! Het uitgekauwde riedeltje van een verwende hoofdpersoon die in 1 dag haar vriend, minnaar, baan én appartement kwijtraakt en noodgedwongen bij haar beste vriendin moet intrekken. Vervolgens een baantje op een kinderkamp aanneemt die ze haat maar uiteindelijk haar roeping in vind. En natuurlijk de woest aantrekkelijke tegenspeler die haar in het begin niet ziet staan, het hele boek door haar negeert maar uiteindelijk toch uit de doeken doet dat hij haar al vanaf het begin helemaal zag zitten. (Braak)
Het boek is zeer kinderachtig geschreven met slechte humor. De hoofdpersoon en haar beste vriendin zijn net twee tieners die voor het eerst buiten komen zonder hun ouders. Natuurlijk vinden zij twee mannen leuk en is er een tenenkrommende 'Hij ziet me staan, O nee toch niet, logisch want hij is perfect en ik ben kansloos' scenario aan de gang. De hoofdpersoon is bijzonder klagerig het hele boek door, en minimaal 1x per pagina wordt er een 'vernietigende blik' naar iemand geworpen (kom op, verzin iets nieuws) Suzanne haat kinderen en wil nergens iets van weten om vervolgens aan het eind van het boek ineens van de ene op de andere pagina om te slaan, alles over te hebben voor kinderen en vooral tegen haar kersverse verkering van 2 dagen te zeggen dat ze in hem 'De vader van haar kinderen' ziet. Bah!
Ik zou een ander boek kiezen. Dit boek lijkt door een amateur geschreven. | 0neg
|
Het boek leest zeker lekker weg, dat is waar, maar ik vond het weinig verrassend. Prettig tussendoortje maar het zal me niet echt bijblijven.
Sorry voor de fans | 0neg
|
Het liefst zou ik 2,5 ster toekennen aan dit boek: drie sterren voor de schrijfstijl die goed is, en twee voor de onwaarschijnlijke plot.
Saxon is de laconieke verteller, met af en toe een humoristische ondertoon. Daar is dus niks mis mee, maar het is jammer dat het verhaal behoorlijk vergezocht is en bovendien vage personages bevat die tegen elkaar weg te strepen zijn. Ik zag tenminste weinig verschillen tussen de mannen die bij de cirkel uit de oorspronkelijke titel horen.
Als alles dan achter de rug lijkt te zijn, komt er nog een soort ontknoping die terugverwijst naar het begin van het boek. Alweer onwaarschijnlijk, en wat mij betreft met de haren erbij gesleept. Uiteindelijk blijf ik steken op twee sterren. | 0neg
|
Ik heb het nog lang volgehouden vind ik zelf, namelijk tot badzijde 189. Daarna ben ik gestopt met lezen. Het werd me allemaal te veel; steeds maar weer te moeten lezen over billen, anussen, tampons die er niet uit willen en andere smakeloze scenes. Ook de reden waarom iemand een dergelijk onsmakelijk en onbegrijpelijk boek wil schrijven snap ik niet. Toegegeven, soms moest ik wel eens glimlachen over een zin, zoals bijvoorbeeld 'Eigenlijk zijn wij allemaal vrouwen', of 'Twee centimeter korter [...jurk...]. De meetkunde van de begeerte', maar dat was te weinig om nog meer onsmakelijkheden te moeten ondergaan, dus heb ik het boek (316 blz) niet uitgelezen.
Ik houd van boeken, maar als iemand dit boek zou willen verbranden, heeft hij mijn volledige instemming, dat zegt, dunkt me, genoeg. | 0neg
|
Ik heb ruim twee weken gedaan over het lezen van dit boek en dat zegt wel wat. Ik kon er moeilijk in komen, pas op het laatst ging het een beetje boeien en wilde ik weten hoe het af zou lopen. De afloop was ook wel wat voorspelbaar. Van mijn kant dus geen aanrader. | 0neg
|
Ik heb al meerdere boeken van Lee Child met Jack Reacher in de hoofdrol gelezen. Hoewel het verhaal best aardig is, vond ik het niet echt spannend. Volgens mij had de ontknoping wel wat beter gekund. Kortom geen topper. | 0neg
|
Het gaat mij niet eens om de expliciete sexuele handelingen waarom dit boek tegen staat maar meer de algehele schrijfstijl.
Het verhaal is heel dun, karakters worden nauwelijks beschreven en je gaat van de ene quasi erotische scene naar de volgende.
Ik hoopte op een thriller ala Lars Kepler maar dat word bij lange na niet gehaald.
Dit was zonde van de tijd. | 0neg
|
‘Al meer dan 700.000 ex. verkocht in Zweden’ - ‘Winnaar van de Swedish BookSellers Award’ – ‘Moest lachen van begin tot eind’: voor wie op zoek is naar een vlotgeschreven, grappig boek staan er hoopgevende dingen op het omslag van De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween. De letters van de titel kregen verschillende kleuren en het kleine oude mannetje dat zich - compleet met pet en bretels - uit het zicht van de kijker lijkt te haasten, versterkt het vrolijke beeld.
Het boek gaat over Allan die het niet zo begrepen heeft op de feestelijkheden die speciaal voor zijn honderdste verjaardag georganiseerd worden. Daarom besluit hij kloek om uit het raam van zijn kamer te klimmen en te maken dat hij ver uit de buurt van het rusthuis is voor zuster Alice zijn verdwijning opmerkt. Omdat zijn oude knoken mankementen beginnen vertonen, is hij aangewezen op het openbare vervoer. In het busstation ontfermt hij zich over de koffer van een jongeman die net even naar toilet is als Allans bus eraan komt. Allan staat voor een dilemma: bus missen en koffer onbeheerd achterlaten of bus nemen mét koffer. Hij kiest voor het laatste. Deze daad zet een onstuitbare reeks gebeurtenissen in de gang. Al snel vindt Allan kompanen en dit kleine groepje mensen belandt van de ene kolderieke situatie in de andere. Tussen neus en lippen vertelt de honderdjarige Allan hoogtepunten uit zijn leven. Vooral zijn kennis van vuurwerk en bommen bracht hem tot bij belangrijke historische figuren. Allan had zelfs een vinger in de pap bij de ontwikkeling van de atoombom op Los Alamos.
Terug naar de beginzin: voor wie op zoek is naar een vlotgeschreven, grappig boek… Vlotgeschreven is De 100 jarige…zonder enige twijfel. Allan & co zijn ook mensen die van aanpakken weten, dus samen met hen vlieg je door belevenissen en ook meteen door het boek. Daar zit meteen het minpunt van dit boek. Het is iets te vlot. De personages blijven gladde jongens – van elk greintje persoonlijkheid verstoken - waar je geen vat op krijgt. De situaties zijn 100 procent vrijblijvend. En de humor? Ach, dat is persoonlijk. Persoonlijk vond ik het geen dijenkletser. Kolder klinkt leuk, maar de grens met ergernis is dun. Kortom, de prachtige uitgave van De 100 jarige… bevat een oppervlakkig en zoutloos verhaal. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl) | 0neg
|
Ik dacht een goed boek in handen te hebben maar eerlijk wat een tegenvaller, de spanning is pas op het einde te vinden en het boek komt maar traag en moeilijk op gang. In het begin heb je vooral hoofdstukken uit het verleden van Nora, en pas ruim halverwege het boek komt Nora Joeri tegen, vanuit daar gaat het van de ene hoofdstuk in de andere hoofdstuk als een sneltrein, zo snel is Joeri in de ban van Nora en laat meteen zijn schaduwkant aan haar zien. Vind het zelf ongeloofwaardig overkomen. Personages zijn niet goed uitgediept het blijft allemaal maar op de oppervlakte liggen. Dit was mijn eerste kennismaking met de auteur heb nog een boek van haar liggen hoop dat die beter mag zijn. Schaduwkant vind ik niet meer dan 2 sterren waard. | 0neg
|
Ondanks de nominatie voor de Duitscher Buchpreis 2017 en een meesterwerk volgens Die Zeit ben ik niet onder de indruk van dit verhaal.
Een universitair docent is in shock, want in een droombeeld heeft hij gezien dat zijn vrouw hem bedriegt. Hij stapt het vliegtuig op naar Japan. Op zoek naar de pijnboomeilanden van Matsushima. Die behoren tot de drie mooiste landschappen van Japan en een voorbestemde plek voor gedichten.Daar naartoe ontdekt hij het verslag van een zwerfdichter uit vorige eeuwen die hij tracht te volgen. Toevallig ontmoet hij een jonge Japanse student die op zoek is naar de ultieme zelfmoordplek. Samen gaan ze op pad en het verhaal wordt doorspekt met gedichten, haiku's en brieven naar zijn vrouw Mathilde. Onderweg na een treinreis verliest hij de jonge man uit het oog maar op het eind....moet je zelf maar lezen na 172 pagina's. | 0neg
|
Dit boek wordt in recensies beschreven als 'hilarisch' en 'makkelijk toegankelijk'. Ik vond dat geen van beiden. Vereist veel voorkennis waar schrijver er vanuit gaat dat je ervan op de hoogte bent, dus zo makkelijk toegankelijk is het niet.
En ik heb wel gevoel voor humor, maar om dit boek 'hilarisch' te noemen, nee.
Ik heb er spijt van dat ik het gekocht heb obv al die lovende recensies. (zijn die nou oprecht, of afkomstig uit de boekenbranche?).
In ieder geval, zonde van mijn geld. Ik ga wel weer naar de bieb de volgende keer! Moet kunnen! | 0neg
|
"Het geweer was een opluchting." Zo begint het boek Billie & Seb van Ivo Victoria.
Seb krijgt van zijn ouders een geweer. De vraag die dan direct opkomt, is waarom en wat voor vreselijks zal er volgen.
Seb krijgt dit geweer om hem, na het ongeluk van zijn vriendin Billie waarbij zij in coma raakte, weer naar buiten te krijgen.
Dit lukt. Seb gaat met wat vrienden van vroeger bij de oude boerderij van Urbain "oorlogje" spelen. Bij die oude boerderij is ten tijde van de oorlog het een en ander gebeurd. Langzaamaan wordt dit duidelijker naarmate het verhaal vordert.
Seb is een bijzondere jongen. Als kind had hij nauwelijks contact met andere kinderen. Hij droeg altijd zijn zwarte bivakmuts. Dit gaf hem een veilig gevoel.
"...terwijl hij in de loop der jaren heeft geleerd om zich bij andere mensen zoveel mogelijk te richten op een onzichtbaar punt links boven hun hoofd omdat hij steeds het gevoel heeft dat zij met hun ogen een gat in zijn ziel kunnen branden." (citaat).
Het lijkt alsof Seb lijdt aan een vorm van een aan autisme verwante stoornis, Asperger?
Ogenschijnlijk gevoelloos schiet hij met een luchtbuks (het airsoft-geweer is na vrij korte tijd niet meer zo interessant) op zijn buurjongen Jamal.
De schrijfstijl van Ivo Victoria stond mij tegen. Ellenlange zinnen. Afstandelijk: er wordt gesproken over de vader, de moeder, de oom. Dit maakte dat ik mij niet betrokken voelde bij het verhaal. Het kwam met name triest, desolaat, uitzichtloos, somber en fatalistisch op mij over. Geen boek waar je vrolijk van wordt. Nou hoeft dat ook niet altijd, maar dit boek vond ik erg triest, alsof er geen hoop meer was.
Het enige positieve gedeelte van het boek vond ik het deel waarin je meer te weten komt over Urbain toen hij nog leefde en woonde op de boerderij. Dit was interessant.
Dit boek lezen voelde voor mij dan ook meer als het uitvoeren van een taak, dan als genieten van een boek ter ontspanning. | 0neg
|
De zoektocht naar Madeleine Merano speelt zich af op een klein eiland.
Dit is de vijfde roman van Pauline van Munster, na 15 jaar niet gepubliceerd te hebben.
De roman gaat over Abel, een jongeman, opgevoed door twee moeders, die op zoek gaat naar zijn roots.
Tijdens zijn zoektocht wordt de lezer geconfronteerd met een overdaad aan karakters: een helikopterpiloot, een rechercheur, een papegaai, een stomme grote reus, een indiaan die fluiten maakt, een eigenwijze jongen, een vermist meisje, en een vuurtoren.
Het lijkt alsof de schrijfster alle registers heeft willen optrekken. Was dat een verstandige keus? Ik vind persoonlijk van niet. Het is een relatief korte roman, en de introductie van zoveel personen is dan wel een risico.
Veel puzzelstukjes vallen niet in elkaar, ook niet op het einde. Tevens kwam hierdoor het einde van het verhaal, waarin de jongen zijn biologische vader vindt, wat geforceerd over, alsof alle losse draadjes in de slotscène nog snel even aan elkaar geknoopt moesten worden.
Dat deed het verhaal beslist geen goed: het boek kabbelt aanvankelijk gezapig voort, en is hier een daar zelfs ietwat saai.Het lyrisch taalgebruik maakte dat het hier en daar wat absurd en niet erg geloofwaardig overkwam.
De onderlaag van de roman komt nergens echt bovendrijven: de Griekse mythologie, die met regelmaat wordt geciteerd, lijken daardoor meer op losse flodders: De symboliek van Icarus, Fortuna, Jason en de Argonauten,(Mano) Lito blijft jammer genoeg in de onderstroom van het verhaal.
De cover is misleidend, een afbeelding van het eiland Stoer in Schotland, waarmee de lezer zich op één van de eilanden in de Herbriden zou wanen, blijkt een wassen neus.
De schrijfster oppert als thema dat iedereen die zoekt, iets zal vinden. Mijn zoektocht is nu gelukkig ten einde. Ik heb het helaas niets kunnen vinden in dit verhaal.Heel erg jammer.
** | 0neg
|
Na 113 pagina's, dus ruim een derde van het boek gelezen te hebben, heb ik het aan de kant gelegd. Er gebeurt amper wat in het verhaal. Het komt zeer moeizaam op gang. En als er wat gebeurt is het heel snel en kortstondig en gaat het weer over tot de normale orde van de dag van de saaie hoofdpersonen.
Ik heb geprobeerd door te bijten maar helaas is dat niet gelukt.
Veel lange poëtische zinnen. Dat lijkt mooi maar als die amper iets zeggen (Veel woorden gebruiken om weinig te zeggen is ook een kunst) en er komt verder weinig dialoog voor in het verhaal, dan wordt het wel erg slaapverwekkend. De cover van het boek sprak mij wel aan. Maar ja, don't judge a book.... | 0neg
|
Wel een beetje teleurstellend. De Don Leo die we allemaal kennen, is uitgesmeerd over veel te veel pagina's: zo schematisch als een schoolwerkstuk, maar dan een stukje langer. Wat hem drijft? Geen idee, ik word niets wijzer over de man, slechts een klein beetje wijzer over de trainer. Wat een gemiste kans is, want Leo Beenhakker is van een uitstervende soort. Vrijwel altijd zichzelf, krijg je het gevoel. Met ziel en zaligheid betrokken, ontvankelijk voor nieuwe inzichten. Maar verder dan dat gaat het boek niet. Het hoeft geen Privé te worden (of Kieft of Gijp), maar als hij bijvoorbeeld zegt dat het hem moeite kost om weer eens een ontslag of vertrek bij een club te accepteren, dan is dát alles wat je leest. Terwijl hij in zijn interview in Volkskrant Magazine daar best schrijnend over is: de eenzaamheid, het gevoel er niet meer bij te horen, die telefoon die nooit meer gaat. Iemand die zo betrokken is bij de clubs waar hij werkte, móet daar meer over te zeggen hebben, maat ik lees er niets over. Resultaat: een voorspelbare opsomming van alle clubs en nationale teams die hij coachte. De stem van Don Leo is wel goed vervat trouwens: je hoort hem praten. Dezelfde woordkeus, dezelfde prettig relativerende (quasi-verveelde) toon. Maar we hebben hem al zo vaak horen praten, in het echt. Alleen dat al maakt dit een beetje een overbodig boek. | 0neg
|
Cassie haar moeder is overleden aan de epidemie. Wanneer er na tijden opeens een drone door het bos vliegt komt het leger naar het kamp waar Cassie samen met haar vader en broertje naar toe zijn gegaan. Het gezin word uitelkaar gerukt en Cassie dwaalt een hele tijd in haar eentje door het bos en de straten. Cassie moet en zal naar haar broertje Sammie gaan, dat heeft ze beloofd. Ze mag geen belofte breken.
In het begin was het erg interessant en spannend maar na verloop van het boek begon ik me te irriteren aan een personage en in het midden van het boek liep ik vast. Ik had geen zin meer om te lezen (maar ook door andere dingen had ik geen zin meer om te lezen) en eindelijk na ongeveer 4 maanden heb ik het boek uit! Het boek viel tegen en ik denk ook niet dat ik de andere delen ga lezen. | 0neg
|
Ik vond dit ronduit een slecht boek. Slap uitgewerkte karakters, bedroevend zwak plot. Het krijgt amper 1 ster van mij, en dan is het nog meer voor de moeite dan voor iets anders. | 0neg
|
Een bundeling van eerder verschenen columns en andere verhalen. Het is een bonte mix. Over het algemeen vond ik het niet erg boeiend en ook al redelijk gedateerd. Het is wel een boekje dat je er makkelijk even bij pakt voor een paar minuten verstrooiing. | 0neg
|
Je ziet veel politici die een boek gaan schrijven. Vaak gaat dat over politiek, maar er zijn ook politici die zich aan romans wijden. In Nederland is Jan Terlouw een geslaagd voorbeeld en internationaal is Vaclav Havel.
Els Ampe (1979), fractievoorzitter voor de Open Vld in het Brussels parlement en schepen in de stad Brussel waagt deze stap nu ook. Haar eerste roman heet ‘Aylans Geheim’ met als ondertitel ‘een reis naar democratie’. Ze beschrijft daarin de zoektocht van de Syrische jongen Aylan (de naam is een eerbetoon aan het beeld dat iedereen op het netvlies staat van de vluchtelingencrisis, het jongetje dat in 2015 op strand van het Turkse Bodrum aanspoelde) naar een betere toekomst en vooral naar wie hijzelf eigenlijk is. Het verhaal begint in Maaloula Syrië waar Aylan als oogappel van zijn ouders opgroeit. Zijn moeder is christen, zijn vader moslim en de tienjarig Aylan leeft dus tussen twee werelden in, krijgt een dubbele geloofsopvoeding. Het geloof is min of meer een splijtzwam, want in het Syrië van Assad is het de Baath-partij die de dienst uitmaakt. Die partij predikt ‘unie, vrijheid en socialisme’ maar deze woorden blijken vooral holle frasen. Aylan heeft zijn oma wel iets horen zeggen over democratie, ‘maar die heeft maar 12 jaar bestaan’. Aylan “krijgt op de kalender van zijn vader maar geen plekje. “De moskee, dat was zijn plek. Hij is de oudste zoon, maar hij koos jou moeder.” Dat is de reden dat Aylan met zijn ouders niet in een paleis woont.
De vader van Aylan heeft een geheim dat hij koestert en waarin hij zijn zoon langzaam in inwijdt: verboden boeken die bij Sayenna (die door iedereen als heks gezien wordt) op een geheime plek achter een muur verborgen zijn. De boodschap van Sayenna is: “Je kan de wereld verbeteren, maar je hebt drie zaken nodig: tijd, doorzettingsbermogen en heel veel liefde voor de mens.” Dat wordt een adagium voor Aylan en hij kijkt nu op een andere manier naar haar en zijn vader, als ‘een baken van licht in de diepste duisternis.’ De boeken die hij leest over democratie en economie zijn verboden in het Syrië van Assad waar spionage, verraad en folteringen aan de orde van de dag zijn. Als zijn vader plotseling komt te overlijden wordt de broer van zijn moeder Asir, een Assad-aanhanger, belangrijk. Vanaf dat moment begint Aylan zich echt los te weken van zijn achtergrond. Hij komt in Palmyra in contact met een Belgische ‘toeriste’ op wie hij verliefd wordt, maar die ineens vertrokken is. Hij gaat in Rusland studeren, maar wil naar het vrije België. Als IS opkomt vertrekt Aylan definitief, daarbij gesteund door zijn moeder, die hoopt dat hij elders een beter leven opbouwt. Hij wordt door Asir gedwongen terug te keren naar Syrië, maar blijft in België. Hij vraagt asiel aan, maar ziet dat België ook allerlei democratische beperkingen kent. Hij woont er in een appartement waar Sayenna oorspronkelijk woonde en dat ze aan Aylan gegeven heeft . In België ontdekt hij de liefde, en volgt een confrontatie met professor Kram, een persoon uit zijn verleden.
Maar toch schuurt het in deze roman. Het thema van ‘Aylans geheim’ is de zoektocht naar vrijheid. Allerlei subthema’s als liefde, individualisme, omgaan met verschillende culturen, vertrouwen en wantrouwen, dictatuur versus democratie cirkelen daarom heen. Els Ampe houdt de lezer als het ware een spiegel voor met als boodschap ‘wat zou ik doen als….’
Het bevat tal van onlogische zaken in. Een jongen van een jaar of vijftien die boeken over markteconomie leest? De auteur geeft steeds aan wanneer zich iets afspeelt, maar maakt daarin stevige fouten. Ze heeft het over het begin van de ‘bankencrisis’ en laat zich dat afspelen in 2005. Maar ging Lehman Brothers niet in 2008 failliet? De tentoonstelling ‘Utopia en More’ in Leuven vond in 2016-2017 plaats, maar Lampe laat het plaatsvinden in 2013. Ze erkent dat in het nawoord en doet het af als een anachronisme. Dat lijkt een wat te gemakkelijke verantwoording. Misschien is het nog wel te verantwoorden bij de uitleg van de naam Aylan, de naam van het jongetje op het Turkse strand in 2015. In het boek wordt erover gesproken in 2013, maar de naam ‘Aylan’, het Koerdisch voor vlaggendrager, zou dit anachronisme nog verdedigbaar maken.
Wat vooral stoort is de eindeloze hoeveelheid citaten in het boek. Het is alsof er een boekenkast is omgevallen en allerlei ‘geeltjes’ met citaten zich overal vastgehecht hebben van Machiavelli tot Montesquieu, van Victor Hugo tot Einstein en Camus. Daarnaast staan er allerlei verhandelingen: over de geschiedenis van Mesopotamië, het schrift , het ontstaan van de steden, over hoe democratie dictatuur werd, over familiecratie en particratie, het te uitgebreide exposé over het onderzoek van professor Kram dat als conclusie heeft dat ze vluchtelingen moet interviewen, over de prijzen van consumpties in de cafés en of de staat cafés moet gaan uitbaten, een uiteenzetting over de naamgever van het plein waar het feest van de arbeid gevierd wordt. Het is te veel. Hij lijkt erop of Els Lampe vooral haar eigen belezenheid onder de aandacht wil brengen.
En als je in de Nederlandse taal schrijft is het goed om je ook rekenschap te geven van het gebruik van het woord ‘doorheen’. Het komt nogal eens voor: ‘hij slenterde doorheen de stad’, ‘Aylan ploeterde doorheen zijn studies’, ‘hij liep doorheen de boomgaard.’ En de zin “ze is er ’t hart van in dat je haar hebt laten zitten” is misschien wel aan de hand van de redacteur/corrector ontsnapt.
Hoewel het verhaal sympathiek is kan Els Ampe zich nog niet meten met de schrijvers die aan het begin van dit artikel genoemd zijn. Dat hoeft ook niet. Maar ze moet zich wel realiseren dat het schrijven een vak is. En politiek is dat natuurlijk ook. | 0neg
|
Ik vond het boek een beetje tegenvallen. Begon allemaal veelbelovend maar op het einde kon je je wel voorstellen hoe het af ging lopen. Zal wel een vervolg op komen maar die laat ik aan mij voorbijgaan. | 0neg
|
Onbereikbaar is een 'interconnected standalone'; de verhalen zijn op zichzelf te lezen, maar hebben allemaal nog connectie met personages uit voorgaande boeken. Dit tweede deel vertelt het verhaal van Jagger en Paisley. Jagger leerden we in het eerste boek al subtiel kennen als de huisgenoot van het hoofdpersonage Josh. In Onbereikbaar valt Jagger voor de kleine Paisley wanneer zij op een dag in het water wordt gegooid en dit ternauwernood overleeft.
De eerste helft van het boek had wat mij betreft niet hoeven bestaan. De auteur lijkt de aantrekkingskracht tussen Jagger en Paisley perse te willen verklaren en heeft hier ontzettend veel pagina's voor nodig. We maken kennis met de personages, maar het blijf een oppervlakkige ontmoeting. De geheimen van de personages moeten nadrukkelijk geheim blijven en dit wekt irritatie op. De insteek om nieuwsgierigheid op te wekken is een goede zet, maar de uitwerking duurt te lang. Het zorgt ervoor dat het saai wordt. Op ongeveer de helft van het boek komt er een ommekeer en worden de geheimen een voor een prijsgegeven. Yarros gaat echter teveel door op bepaalde punten en maakt hiermee een gewaardeerd personage wat ongeloofwaardig. Jammer!
Het eerste boek had de militaire aspecten als pluspunt. In dit deel speelt het nog wel een rol, maar wordt keihard naar de achtergrond gebonjourd zodra de liefde haar intrede doet. Idealen verdwijnen omdat de toewijding het belangrijkst in hun leven wordt. Op zich niet heel gek, maar wel als het om een leven- of doodzaak gaat. Dit maakt het wederom ongeloofwaardig.
Het idee achter Onbereikbaar is zeker niet slecht, maar de uitwerking is dat wel. Het boek heeft weinig te bieden. Er mist teveel en er wordt teveel ingegaan op de romance, die hierdoor geforceerd overkomt. Voordeel is dat het allemaal erg simpel is en hierdoor snel weg leest. 2*. | 0neg
|
Vaag boek. Na één keer lezen leek het slim dat nogmaals te doen, het is toch maar een dun boek, maar ook de tweede lezing was weinig verhelderend.
Wat heeft Iain Reid beoogd met 'Ik denk dat het voorbij moet zijn'? Het leest niet onprettig, de sfeer is creepy. Als lezer laat je je meeslepen en wacht je op de dingen die komen gaan. Maar komt er überhaupt iets zinnigs? Waar leidt het toe?
Mij spreekt 'Ik denk dat het voorbij moet zijn' niet aan. Ik vind het verhaal onbevredigend. Ik zou niet eens durven zeggen of het diepgravend is of juist zeer oppervlakkig. Dat wil niet zeggen dat het een slecht boek is. Ik krijg alleen niet uitgekristalliseerd wat er de schoonheid van is, áls die er is. Ik ga niet doen alsof ik er alles van begrijp, áls er al iets te begrijpen valt. Een brug te ver voor mij, laten we het daar maar op houden.
[spanning 2, plot 2, schrijfstijl 2, leesplezier 3, originaliteit 3, psychologie 2] | 0neg
|
Veruit de minste Baldacci die ik al gelezen heb. Ongeloofwaardig en totaal onrealistisch verhaal. Vrij saai ook. Het beetje spanning en de stilaan gekende personages in deze reeks maken 1 en ander nog een klein beetje goed. Joekel van een fout op blz 334...koortje waar haar bril aan hangt!!! Zelfs een klein koor zie ik niet zo meteen aan een bril hangen. KoorDje dus!!! | 0neg
|
Dit boek ging werkelijk nergens over. Een flauw verhaal over mensen die de kerst over willen slaan en een cruise willen gaan maken. Het is totaal niet interessant. Ik heb het wel uitgelezen, dat zit nu eenmaal in mijn aard, maar dat John Grisham ook dit soort boeken kan schrijven......het is mij een raadsel! | 0neg
|
Zelden zo een flauw boek gelezen. Het begint spannend maar altijd kunnen ontsnappen en op wat voor onnozele manieren is van het goede teveel. Ook verschillende raadsels (rekeningnummer, spiegelschrift, ...) had ik al direct door. Geschiedkundig heb ik wel wat bijgeleerd en verschillende bewereingen (zoals de zin uit het boek Job) kloppen ook. Ik ga alvast nooit naar de verfilming kijken. | 0neg
|
Dit is een boek dat NIETS waarmaakt van wat het belooft. De schrijver heeft zijn definities en zijn kunsthistorische kennis niet op orde, en heeft geen benul van het creatieve proces. Lees mijn volledige recensie hier: http://heldenreis.nl/2016/09/will-gompertz-think-like-an-artist | 0neg
|
Ook dit is een rasechte Scandinavische thriller. Dit boek speelt zich ook af in een kleine, hechte gemeenschap waar iedereen elkaar kent en waar ook familiebanden hoog in het vaandel staan. Toch mist het boek wel de echte spanning die een thriller normaal gesproken hoort te hebben, persoonlijk vind ik dit boek dan ook meer een misdaadroman. Ook mist het spanning doordat je eigenlijk al heel snel weet welke aanleiding tot de dood heeft geleid, in welke sfeer je dat moet zoeken. Ik had liever gezien dat hier nog een spannende draai aan gegeven werd, maar helaas was dit al zo klaar als een klontje. Mijn aandacht verslapte dan ook zeer regelmatig in het verhaal en ook was het verhaal na enige rust ook weer moeilijk op te pakken.
Ook blijven de meeste personages op de achtergrond en kom je niet veel over ze te weten, daardoor blijft het verhaal afstandelijke en is het moeilijk om je in te kunnen leven in het verhaal. Ik denk dat de schrijver echt veel meer van het verhaal had kunnen maken dan dat die nu heeft gedaan | 0neg
|
Die viel tegen. Het eerste deel van de trilogie vond ik nog wel zo goed. Complimenten voor alle deskundigheid op het gebied van de tweede wereldoorlog en alles eromheen......maar de personen zijn merendeels vlak, het verhaal is langdradig, het is een echt entoenentoen verhaal. Jammer hoor | 0neg
|
Alma Mathijsen begon op haar 18e met schrijven. Ze heeft in New York Creative Writing gestudeerd aan het Pratt Institute, en in 2011 is ze afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie, afdeling Beeld & Taal. Ze begon haar schrijverscarrière met het schrijven voor een jongerenwebsite. Ondertussen staan op haar palmares reeds zes toneelstukken, een verhalenbundel en met 'vergeet de meisjes', drie romans.
Het boek beschrijft de relatie tussen schrijfster Iris Kouwenaar en haar huisgenote Kay. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van journalist Fields, een Amerikaan met Nederlandse wortels. Fields krijgt de opdracht om naar Nederland af te reizen om Iris te interviewen, al lijkt dit niet zo gemakkelijk te zijn. Hij krijgt enkel contact met Kay, maar naarmate het verhaal vordert begint hij meer inzicht te krijgen in het leven van Iris.
de korte inhoud sprak mij absoluut aan daarom wou ik het verhaal erg graag lezen. Na het lezen vind ik het echter heel moeilijk om er een oordeel over te geven. Ik vond het boek redelijk verwarrend, het was niet altijd duidelijk over wie of in welke tijdspanne het boek zich afspeeld. Ook komen sommigen stukken erg onrealistisch over bij de lezer. Toch vond ik het moeilijk om het boek weg te leggen, op een vreemde manier wist het mij toch ook te boeien. Of ik het boek zou aanraden, weet ik niet echt. Wat ik wel erg jammer vind is de saaie cover. Moest ik dit boek zien liggen in de boekhandel zou ik niet snel geneigd zijn om het op te nemen en de achterflap te lezen. Daarom geef ik het boek 2 sterren. | 0neg
|
'De Deal' is oorspronkelijk gepubliceerd op een website als twaalfdelig wekelijks feuilleton, ondersteund door o.a. muziek en fotografie.
De schrijfster had het daar beter bij kunnen laten, want in romanvorm leest het verhaal eerder als het script van een tv-serie dan als een boeiend verhaal.
In het dankwoord van het boek worden, zoals gebruikelijk, vele mensen genoemd die geholpen hebben bij het tot stand komen van dit werk. Hebben ze collectief zitten slapen? Was er niemand in die groep die de auteur erop kon wijzen dat schrijven schrappen is, dat karakters een functie in een verhaal moeten hebben en dat het voor de betrokkenheid van de lezer aan te bevelen is om de karakters van de hoofdpersonages uit te werken en te zorgen dat de lezer sympathie voelt. Zelfs de schurk mag nog op een greintje begrip rekenen door zijn achtergrond.
Tara Taylor komt het meest tot leven. Haar personage wordt het best uitgediept en maakt gaande het verhaal een ontwikkeling door. Todd neemt ook een groot deel van het boek voor zijn rekening. De nadruk wordt vooral gelegd op zijn omgang met vrouwen. Die episodes hebben meer weg van een notering in een logboek, dan een passage in een roman. Enige spanning valt niet te ontdekken.
Dit boek heeft van alles te veel. Te veel onnodige karakters en perspectieven die het verhaal rommelig maken. Te veel thema's waar de auteur geen geheel van weet te smeden: social media (de app 'Hook'), de bankwereld, Wall Street, Silicon Valley, geld, macht, corruptie, sex, drugs, moord. De schrijfstijl ademt onervarenheid of gebrek aan talent uit.
De motivatie om het boek desondanks uit te lezen wordt vooral gevormd door de vraag hoe de auteur "de dramatische dood van een jonge vrouw het sluiten van De Deal op scherp" gaat laten zetten. Daar heeft Miller geen geloofwaardig antwoord op gegeven, ze laat te veel andere factoren een rol spelen, en dat wekt bij het halen van de eindstreep nauwelijks nog verbazing. Over verbazing gesproken: een gemoedstoestand die (te) veel voorkomt in "De Deal". Talloze malen vallen monden open. Typisch Amerikaans of een misplaatst cliché? Bij het soort verbazing dat beschreven wordt zal een Nederlander eerder met zijn oogopslag en/of wenkbrauwen uiting geven aan z'n gevoel.
Let maar eens op je reactie aan het slot van het boek. | 0neg
|
Patricia kan het toch écht beter bij Kay Scarpetta houden. Net als Wespennest kan dit boek mij absoluut niet bekoren.... | 0neg
|
Christina Dalcher, doctor in taalwetenschap en genomineerd voor vele prijzen op dit gebied, beschrijft in Vox een wereld waar taal voor een groot deel van de bevolking onbereikbaar is.
Van de een op de andere dag wordt in Vox, wat zich afspeelt in Amerika, de vrouw van haar stem berooft. Binnen 1 dag krijgen alle vrouwen een armband om die het aantal woorden bijhoud die ze uitspreken, de teller staat op 100 en telt af. Wanneer de 100 woorden zijn gebruikt en er wordt toch gesproken volgt een elektrische schok, deze loopt op in intensiteit bij elk woord dat na de 100 toegestane woorden wordt uitgesproken.
Het houdt echter niet op bij alleen deze beperking, vrouwen mogen niet meer lezen, niet meer werken, geen telefoon bezitten en de toegang tot internet is hen ontzegt. Deze maatregelen komen voort uit de Pure-Movement, die vind dat vrouwen voor de kinderen, het huis en het eten moeten zorgen.
De hoofdpersoon in Vox, Jean was voor deze bizarre maatregelen een vooraanstaand wetenschapper en Docter op het gebied van neurowetenschappen. Ook zij is uit haar functie ontzet en moet de regels van de Pure- Movement volgen, ze raakt hierdoor verbitterd en krijgt zelfs een hekel aan haar eigen man en zoon. Door een ongeluk van een vooraanstaand man mag Jean haar werk tijdelijk weer oppakken om hem te genezen en zelfs haar armband wordt voor die periode afgedaan zodat ze kan spreken.
Jammer genoeg is Vox juist niet uitgewerkt op de punten die je zou verwachten. Vraagstukken als wat gebeurt er als je in één klap alle vrouwen uit het arbeidsproces haalt, worden niet uitgewerkt. Het verzet, waarvan je verwacht dat het groot is, wordt nauwelijks beschreven. De personen in het verhaal zijn veelal gereduceerd tot stereotypen met weinig diepgang.
Dalcher had echt een meeslepend verhaal kunnen neerzetten maar dat is niet gelukt. Ze hoopt dat haar boek aanzet tot nadenken en zelfs tot een beetje boosheid, dat is wel gelukt omdat het wel een interessant onderwerp is dat ook in deze tijd nog steeds leeft., maar niet omdat het in Vox zo goed is uitgewerkt en dat is jammer. | 0neg
|
In De PG draait het allemaal om Albert Savelkoul, een zeer succesvol en daardoor gerespecteerd procureur generaal. Zijn huwelijk met Freule Amandine, van oude Belgische adel, stelt niet veel voor, zeker niet na de geboorte van beide zonen. Doordat Savelkoul in het verleden in zijn functie wel eens wat heeft aangenomen, heeft hij een Zwitserse coderekening met daarop een aardig centje. Dit heeft hij ook wel nodig om zijn maitresse Louise te kunnen onderhouden. Louise op haar beurt gebruikt hem handig en komt daarnaast nog aan haar trekken bij de dierenarst uit het dorp D'Hoog. Het gedonder begint wanneer de freule haar heil bij de kerk zoekt (Opus Dei) om te zorgen dat haar zoon Didier kan toetreden. Dit is het begin van afluisteren, schaduwen en pogingen tot compromitteren. Daarbij gaat bij huize Louise het een en ander mis waardoor de PG er achter komt dat 'zijn' Louise er nog een minnaar op na houdt. Hij zoekt en vindt bij huishoudster Maria troost (en meer). Om uit de problemen te komen en van chantage verlost te geraken neemt de PG contact op met Albanezen uit zijn verleden om hem te helpen. Dit is het begin van het einde...
De PG is een leuk verhaal, het is voor "Hollanders" erg lastig lezen, vooral door de vele Vlaamse passages die er in voorkomen soms moeilijk en soms ook gewoon niet te begrijpen zijn. Wel in de context van het verhaal maar in de dialoog zelf niet. Al met al aardig, maar naar mijn mening niet meer dan dat. | 0neg
|
'De dochter' is de tweede thriller van Linda Bruins Slot. De schrijfster heeft eerder al columns geschreven in een soepele en directe stijl.
De cover van het boek toont een vrouw die bedekt is door een sluier van onweerswolken. Dit ziet er onheilspellend uit en past natuurlijk goed bij een thriller! Het boek is ingedeeld in 56 korte hoofdstukken met groot lettertype.
Na een aanval op haar vader ontdekt Sofie dat haar vader vele geheimen voor haar heeft. Bij het begin van het verhaal worden de personages vlot voorgesteld. De nieuwsgierigheid wordt gewekt doordat de lezer niet meteen weet over welk personage het telkens gaat. Bij het eerste hoofdstuk word je bijvoorbeeld even op het verkeerde been gezet, omdat het de indruk geeft dat 'de dochter' haar verhaal aan het vertellen is. Maar de aandacht vermindert al snel omdat het verhaal maar langzaam vordert. De gedachtengang van Sofie, de dochter, wordt telkens heel uitgebreid beschreven met vele herhalingen. Heeft de schrijfster te veel haar best willen doen om er een 'psychologische thriller' van te maken door zoveel aandacht aan de gedachten van het hoofdpersonage te schenken? Af en toe wordt het dan toch een beetje spannend. Er komen een paar mogelijke verachten in beeld. Maar zelfs de verdachten vallen voortdurend in herhaling tijdens hun conversaties en bij hun handelingen. De spanning zwakt telkens snel weer af. De vele taalfouten storen ook tijdens het lezen.
Een matig boek met een goede verhaallijn maar met te weinig spanning en te veel herhaling.
Spannend fragment op pagina 7 : "Maar haar spieren staan nu strak en diep vanbinnen begint de dreiging van de afgelopen tijd zich te projecteren op de geluiden van de nacht. Zouden ze echt 's nachts komen?"
(boek ontvangen en gelezen voor de Hebban Thriller Leesclub) | 0neg
|
Na lange tijd weer eens een Forsyth gelezen. Prima snel leesvoer, met redelijke mate van spanning, maar springt wat al te vlug van een naar ander te ondermijnen zaak. Komt gehaast en gekunsteld over ondanks veel detail. Jammer, want had qua gegeven meer uitdieping van de personages en achtergronden kunnen (en moeten) krijgen. | 0neg
|
Jammer dat ik bijna tot op het ei de heb door gelezen. Het leek door het mooie taalgebruik nog wat te worden maar het verhaal bleef maar doorkabbelen zonder duidelijke richting. Jammer van de mooie kaft | 0neg
|
Onbegrijpelijk dat dit boek vijf sterren krijgt in de VN Thrillergids. Lang geleden zo'n niet spannende thriller gelezen, een saaie thriller oftewel een shriller. Ongeloofwaardig en voorgezocht. Goed om in de winter de kachel mee aan te stoken. | 0neg
|
Moebdi, een Marokkaanse jongeman vertrekt vanuit Nederland om in zijn geboorteland een vrouw te halen. Dit is echter geen eenvoudige opgave.
Zoals op de achterkant van het boek staat vermeld is het de bedoeling om "Een Heerlijke Maatschappelijke Satire" te schrijven. Ik vind niet dat de schrijver daarin is geslaagd. Het verhaal komt niet op gang en de schrijver is erg lang van draad. Bovendien vertelt hij steeds hetzelfde maar dan weer op een andere manier. Het poep en piesgehalte had wat mij betreft geen functie in het verhaal en dan nog de vrouwonvriendelijke opmerkingen, waaraan ik mij heb gestoord.
Het plezier in het lezen van dit verhaal was al snel weg en werd het een opgave om het boek weer op te pakken en verder te lezen. Ik was opgelucht toen het verhaal eindelijk uit was.
Jammer, hij heeft als columnist en journalist bewezen dat hij wel degelijk kan schrijven. | 0neg
|
Dit verhaal wordt verteld door de 14-jarige, tja, hoe heet ze eigenlijk.
Nou ja, een meisje in ieder geval.
De omschrijving bij het boek klopt helemaal en het leek mij dan ook een leuk verhaal.
Maar de stijl (van schrijven) viel mij tegen, ik kwam ook niet echt in het verhaal, de personen bleven vaag voor mij.
Ik vond de tekst op de achterflap leuker dan het boek zelf. | 0neg
|
Ik heb dit boek geluisterd via de luisterboeken app van Hebban.
Qua voorleesstem vond ik het best goed en aangenaam om te beluisteren, maar verder vond ik de gebeurtenissen in Villa Toscane erg voorspelbaar en zonder enige diepgang
Lekker als tussendoortje, maar verder een boek dat ik snel weer vergeten zal zijn.
De twee sterren zijn dan ook voornamelijk een verdienste van de voorleester. | 0neg
|
Na de eerste 2 delen gelezen te hebben, keek ik echt uit naar dit boek. En dit was een flinke tegenvaller. Eindeloze beschrijvingen tot vervelens toe. Het boek komt niet op dreef en kon best de helft minder dik zijn. Heel jammer want haar debuut was zeer sterk! | 0neg
|
Siedjah gaat over Siegridje Bremer, geboren in 1899 te Nijkerk. Later gaat ze naar de onderwijsschool in Apeldoorn, komt ze terecht in een kosthuis in Nieuwleusen en uiteindelijk in Assen. Daar ontmoet ze een prettige man met wie ze een relatie krijgt. Wanneer hij opbiegt een andere vrouw zwanger te hebben gemaakt, besluit ze te vertrekken naar Batavia, Indië, om les te gaan geven.
Ondanks dat de kaft me niet aansprak (een rode kaft, met witte letters en een portret van Siegrid), was ik wel erg geboeid door de omschrijving van het verhaal. Ik hoopte te lezen en ervaren hoe die tijden en gewoontes in Indië waren, mijn nieuwsgierigheid naar het persoonlijke verhaal van Siedjah was groot.
In Siedjah weet Nico Vink heel gedetailleerd situaties en gebeurtenissen te beschrijven, maar al vrij snel voelt het als een overkill aan informatie. Het wordt verteld alsof je met een soort basiskennis al moet weten waar het over gaat, maar ik heb echt geen flauw idee en kan er geen touw aan vast knopen. Van het ene achtergrondverhaal zo over in het andere om vervolgens weer door te gaan in het volgende. In het verhaal wordt constant voor en terug in de tijd gesprongen. Het verhaal is slecht te volgen. Het boek zit barstensvol geschiedenis en achtergrondinformatie over niet alleen Indië, maar elk verband die de schrijver maar ziet wordt beschreven. Zin na zin, alinea na alinea en bladzijde na bladzijde worden er aan gewijd.
Echter, de belangrijkste gebeurtenissen uit Siedjahs persoonlijke verhaal worden met enkele woorden afgedaan, zoals het vreemd gaan van haar jeugdliefde en het scheiden van haar man. Het lijkt alsof de schrijver hier niet over uit wil wijden. Er komen ook nauwelijks emotie of gevoelens in het verhaal om de hoek kijken. Haar zoon die vlak voor de WOII naar Nederland gaat, die ze jaren niet ziet, de steeds korter wordende brieven.. het blijft onduidelijk hoe dit nou voor Siedjah is geweest. Hoe ze dit heeft ervaren, wat haar gevoelens waren. Het verhaal is haast als een dagboek geschreven, in chronologische volgorde wordt het verhaal van Siedjah beschreven, maar juist bij een dagboek verwacht je emoties. Pas op bladzijde 370 (van 414) wordt gesproken over het leed van Siedjah om haar zoon Niek naar Nederland te laten vertrekken en vanaf bladzijde 396 gaat het eindelijk over Siedjahs tijd in het Jappenkamp, waar het voor de lezer persoonlijk en interessant wordt. Wellicht is het moeilijk voor een zoon om dit soort details op te schrijven, maar het had het verhaal veel meer laten leven als er meer emoties bij waren komen kijken. Het verhaal is niet onder mijn huid gaan zitten.
Voor iemand die niet in Indië is geweest is het een boek bomvol informatie dat moeilijk gaat leven. Voor iemand die er al eens is geweest en er beelden bij kan maken is het wellicht een fijn boek met een extra dosis informatie over het land en zijn geschiedenis.
De door Vink gebruikte schrijfstijl is goed, los van de uitgebreide details. Er is gebruik gemaakt van spreektaal, maar het is, ondanks dat het verhaal zich bijna 100 jaar geleden afspeelde, niet oudbollig. Regelmatig komen er Indische woorden in het boek voor, die telkens worden uitgelegd.
De uitgebreide uitleg van de geschiedenis en omschrijvingen van de omgeving waar het verhaal zich afspeelt is bewonderenswaardig en zal veel tijd in beslag hebben genomen, maar vanwege het gebrek aan emoties in de toch heftige en persoonlijke geschiedenis van Siebrigje, geef ik het boek twee sterren. Een persoonlijk verhaal dat niet persoonlijk voelt. | 0neg
|
Tot nu toe echt de minste van deze schrijver....viel echt tegen. Geen diepgang, niet spannend, geen intrigerende hoofdpersonages. Past totaal niet in de lijn van zijn boeken... | 0neg
|
De in 1945 geboren Canadese schrijfster Joy Fielding schrijft al vanaf haar kinderjaren, maar tijdens haar universitaire studie besloot ze om actrice te worden. Nadat ze in 1966 afstudeerde in Engelse literatuur, trok ze naar Los Angeles om zich voluit aan haar acteercarrière te wijden. Na enkele jaren keerde ze definitief terug naar Toronto, waar ze zich, naast het figureren in reclamespots, weer begon te concentreren op het schrijven. Haar eerste publicatie dateert al van 1972, maar dit werk en de twee volgende vindt de schrijfster zelf niet goed genoeg meer om nog aan te bevelen. Dodelijke ambitie is ondertussen al haar twintigste boek.
In Dodelijke ambitie volgen we de alleenstaande moeder Charlotte Charley Webb die in haar wekelijkse krantencolumn haar dagelijkse beslommeringen beschrijft. Hierdoor leeft ze op voet van oorlog met zowel haar buren als haar naaste familie, die met de regelmaat van de klok lijdend voorwerp zijn in haar journalistieke stukjes. Op een dag vraagt Jill Rohmer, een voor drievoudige moord ter dood veroordeelde jonge vrouw of Charley haar verhaal in boekvorm wil gieten. De journaliste gaat gretig akkoord. Op quasi hetzelfde moment begin Charlotte ook haatmail te ontvangen waarin haar kinderen bedreigd worden.
Dodelijke ambitie is een zeer onderhoudend verhaal over de dagelijkse beslommeringen van een alleenstaande werkende moeder. In een zeer vlotte stijl gidst de auteur de lezer langs zowat alle mogelijke perikelen die een eenoudergezin kunnen overkomen. Maar jammer genoeg zit de doorsnee thrillerlezer hier niet op te wachten.
Joy Fielding heeft weliswaar geprobeerd er een spannende verhaallijn tussen te vlechten, maar dat is niet echt succesvol gebleken, want op een kleine opleving in de laatste veertig bladzijden na, is er weinig of niets opwindends aan het verhaal te beleven. Tot overmaat van ramp blijkt aan het slot dat de dader beantwoordt aan alle chichés uit het thrillergenre. Wel is het verhaal herkenbaar, bij momenten grappig en meestal boeiend.
Is het een dipje of zou Joy Fielding, nu ze bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heeft, begonnen zijn aan een gernewijziging. Feit is dat, met een vrolijke en overwegend rose cover die het boek omhult, het sappig vertelde verhaal zijn plaats waarschijnlijk wel zal vinden tussen de chicklit. Maar de liefhebbers van het spannende boek kunnen Dodelijke ambitie beter in de rekken staan. | 0neg
|
Het had best een leuk boek kunnen zijn, met het idee op zich is niks mis. Ik heb me bij vlagen echt door dit boek heen moeten worstelen en heb me meer dan eens geërgerd aan feitjes die niet kloppen, vage vertalingen en dat soort dingen. Misschien een beetje suf van mij, maar op de een of andere manier verwacht ik eigenlijk altijd dat dat soort dingen gecheckt worden voor het uiteindelijke manuscript naar de drukker gaat. | 0neg
|
Goede fantasy is afhankelijk van actie en spanning. Net als thrillers. Natuurlijk is het ook belangrijk dat het goed geschreven is en moet er enige vorm van magie in plaatsvinden. Daarnaast zijn er nog een aantal zaken te noemen en te bedenken die allemaal in orde moeten zijn, maar spanning en actie zijn de kernwoorden voor een goed boek binnen dit genre. Zonder beide elementen is het een hopeloze strijd en zal het boek in de regel niet echt weten te boeien.
Het eerste deel van De Donkere Tijd van Markus Heitz is hier een goed voorbeeld van. “Schaduwen boven Ulldart” is saai, langdradig en slaapverwekkend. Het bevat helemaal niets van de klasse die Heitz liet zien in zijn geweldige boeken over de dwergen. Het is net alsof de Duitse auteur op automatische piloot een boek heeft geschreven en dacht dat de magie vanzelf zijn intrede zou doen. Niets is minder waar. Het verhaal is te kinderachtig voor woorden en werkelijk niets binnen het eerste deel van deze serie is ook maar enigszins interessant of vernieuwend te noemen. De hoofdpersoon is ongeloofwaardig en maakt binnen het eerste deel een ontwikkeling door die door de rest van het verhaal niet valt bij te houden. Daarnaast maakt Markus Heitz allemaal zijstapjes die het geheel extra verwarrend en onsamenhangend maken. Misschien dat hij de donkere tijd een beetje te letterlijk heeft genomen en een serie zonder enige lichtpuntjes heeft willen schrijven. In dat geval is hem dat met dit eerste deel in een uiteindelijk vijfdelige serie zeer goed gelukt.
Laat er geen misverstand over bestaan: ik heb Heitz als auteur hoog zitten. Hij heeft ruimschoots bewezen dat hij in staat is om uitstekende fantasyboeken te schrijven. “Schaduwen boven Ulldart” lijkt echter op het werk van een totaal andere auteur. Heeft hij het voor een veel jonger publiek geschreven? Ook dan is het gebrek aan passie en bevlogenheid niet te verklaren. Het is ruim vierhonderd pagina’s zwoegen en kreunen in een poging het eind te halen in de hoop dat het ergens onderweg toch nog enigszins interessant gaat worden. Om iets te vinden dat ervoor zorgt dat het lezen van dit boek geen totale tijdsverspilling is geweest.
Ik heb het helaas niet gevonden. Het deed mij hooguit beseffen hoe goed de boeken van Markus Heitz over de dwergen wel niet zijn en dat je die kwaliteit blijkbaar nooit vanzelfsprekend moet nemen. | 0neg
|
Isaac is dromerig , Heeft een vorm van autisme en lijkt niet veel van de wereld mee te krijgen. Zijn blik staat op oneindig en hij staart de hele dag in het niets.
Als zijn vader dan een oude groene eend erft opent zijn blik iets.
Een debuutroman van de Franse schrijver Manu Causse. Ik pak het boek op en de cover is werkelijk prachtig! Je krijgt daar direct een zonnig warm gevoel van. Het eerste hoofdstuk begint met het voorstellen van Isaac en je valt direct in het verhaal en in de personages die ertoe doen namelijk Isaac en zijn vader. Isaac word op een manier beschreven die ik zou willen typeren als het stereotiepe autist en dat vind ik om persoonlijke redenen altijd best jammer. Autisme is heel veel meer dan de rainman achtige personages die vaak in de media langs komen.Maar goed die persoonlijke mening doet niet ter zake ten behoeve van het verhaal.
Het tweede hoofdstuk dan en verder...en dan word het wel wat lastiger om het verhaal te kunnen volgen. Verschillende personages volgen elkaar op en worden beschreven op een zeer uitgebreide levendige manier. Hierdoor heb je af en toe het idee het verhaal compleet kwijt te zijn. Je zit plots in een hele andere scene dan waar het daadwerkelijk om ging en ik kan mezelf moeilijk verplaatsten in de verhaal lijn van de schrijver. Dit maakt het verhaal complex en ingewikkeld.
Het zijn wel mooie aktes en volzinnen , poëtisch bijna maar voegt op sommige momenten niet echt iets toe aan het verhaal. Ik vond het lastig te volgen.
Tot het eind aan toe heeft dit voor mijn gevoel het boek gedomineerd. Op zijn tijd was het prettig lezen maar dan werd dat weer opgevolgd door een langdradig afdwalend hoofdstuk. Best zonde want op zich is de schrijfwijze van de schrijver best wel mooi.
Voor mij twee sterren in verband met het moeilijk te volgen verhaal. | 0neg
|
Als Manons jeugdvriend Alain haar een groot probleem voorlegt, vraagt ze haar vriend Job Reders om hulp. Op weg van Nederland naar Frankrijk is de vader van de Franse Alain omgekomen tijdens een auto-ongeluk en is de bijzondere diamant die hij bij zich had verdwenen. Job en zijn dochter Leonie storten zich in het onderzoek en dat blijkt ingewikkelder dan in eerste instantie gedacht wordt.
Het begin van De blauwe tweeling is schokkend. In de eerste twee hoofdstukken wordt verslag gedaan van twee gruwelijke moorden waarin de slachtoffers ritueel geslacht lijken. Een spannend begin dat de lezer zo het verhaal in zou kunnen trekken, ware het niet dat de verteltrant een behoorlijke sta-in-de-weg is. Jan en Sanne Terlouw hebben er helaas voor gekozen om op een afstandelijke manier verslag te doen van de gebeurtenissen. Voeg daaraan toe dat hoofdstuk drie voornamelijk gaat over Manons jeugd en het zal duidelijk zijn dat je als lezer behoorlijk het spoor bijster kan raken.
Pas zodra Job, Leonie, de brief van Alain en de dood van diens vader in het verhaal een rol gaan spelen, is het verhaal weer te volgen. De gruwelijke rituele moorden worden, na het spectaculaire begin, heel lang niet meer in het verhaal genoemd. Ze kunnen dan ook gezien worden als een zeer uitgebreide proloog. Voor de lezer werkt dit uitermate vervreemdend. De moorden lijken door de moeizame structuur haast los te staan van het verhaal.
Het boek kent meerdere verhaallijnen die niet altijd even duidelijk met elkaar verbonden worden. Het gevolg is dat het verhaal alle kanten op zwabbert. Job en Leonie rollen van de ene zaak in de andere. Ze proberen dood van Alains vader te verklaren, de diamant te vinden en proberen een familievete rondom een erfenis op te lossen. Echt duidelijk is het allemaal niet en dat komt het leesplezier niet ten goede. Het enige positieve is dat de clou tot op het laatste moment verborgen blijft.
De blauwe tweeling is het vierde boek van vader en dochter Terlouw over Job en Leonie Reders. Het eerste boek De charmeur verscheen in 2006. Hoewel dit vierde boek op zich spannende elementen kent, slagen de Terlouws er helaas niet in om de lezer echt in het verhaal te slepen. Er is te veel aandacht besteed aan de structuur en te weinig aan de leesbaarheid van het geheel. Hopelijk is het volgende verhaal beter in balans. | 0neg
|
Na het lezen van het eerste verhaal begon ik enthousiast aan de overige vier verhalen. Naarmate ik verder las, zakte de kwaliteit helaas in. Telkens te vergezocht en te gekunsteld, naar mijn mening, met als dieptepunt het laatste verhaal van Johan van de Velde waarin mevrouw Christie tenenkrommend 'Agaath' wordt genoemd. Kortom, 1926 begon als een leuk idee. De uitvoering vond ik in de meeste gevallen minder geslaagd. | 0neg
|
Ik heb alle boeken van Saskia Noort gelezen. Vond ze niet heel erg geweldig, maar werd toch aangestoken door de hype. En ze lezen wel lekker vlot.
Na Nieuwe buren hou ik het even voor gezien.
Wat een flut verhaal. Nauwelijks spannend. Dat seks lekker scoort lijkt tot Saskia Noort te zijn doorgedrongen.
Jammer. | 0neg
|
In de vakantiethriller ‘Bali’ neemt Cita, het hoofdpersonage, je mee naar dit Indonesisch eiland. Ginds kom je niet alleen meer te weten over het gezinsleven van deze overwerkte dame, maar ook geniet je als lezer van de prachtige omgeving die Ubud te bieden heeft. Tijdens het lezen waande ik me bijna zelf op vakantie en ging ik zelfs op internet op zoek naar afbeeldingen en informatie. Nadat ik het boek had ontvangen en de cover bekeken, trok de achtergrond ervan mij wel aan. Het heeft iets beklemmends waardoor je je automatisch gaat afvragen wat er daar op dat eiland is gebeurd. Alleen de roze letters van de titel brachten mij in de war, want daar had ik persoonlijk niet meteen de link naar een thriller gelegd. Ook de bloemenkrans was misleidend, want in het boek las je dat de dames een bloem in de haren staken, boven het oor. Tevens kon ik de dame op de cover niet linken met een personage uit het boek, maar misschien was dat ook helemaal niet de bedoeling om die dingen te matchen.
Bali was mijn eerste kennismaking met Kiki van Dijk. Het verhaal leest heel vlot waardoor je het boek zo uit hebt. Helaas zat daar voor mij het minpuntje; ondanks het snelle lezen kon het verhaal mijn aandacht niet trekken. Ik had geen moeite om het boek opzij te leggen en de volgende dag pas weer te openen. De spanning waar ik op hoopte bleef over de gehele verhaallijn uit en ik verloor mijn interesse. Sommige gebeurtenissen en personages kwamen bij mij ook niet altijd even geloofwaardig over.
Oei, was het boek dan zo slecht? Nee, maar wel als ik het moet beoordelen als thriller. Was dit boek uitgegeven onder het genre roman dan had ik het geheel en de personages beter begrepen. Omdat dit plot meer gaat over de dramatische gebeurtenis die Joris heeft veroorzaakt, binnen zijn gezin en over hoe de gezinsleden hier elk op hun eigen manier mee omgaan. Als roman was dan de verdwijning wel voldoende uitgeschreven geweest, omdat de focus anders ligt. Er waren ook belangrijke zaken die te snel werden afgehandeld, zoals het terugvinden van hun dochter Evi. Bijna aan het einde van het boek dacht ik nog snel een spanningsmoment te mogen meepikken, ik had het mis en bleef met een hongertje zitten.
Dit vakantieboek zou ik niet als thriller willen bestempelen, maar als een ontspannende ‘thrillerachtige’ feelgood. Je mag tijdens het lezen ervan probleemloos gestoord worden, want je neemt nadien de draad van het verhaal zo weer op. Dus zeker ideaal voor jonge ouders met nog kleine kinderen die hun aandacht constant vragen. Omdat mame en papa het boek gewoonweg even opzij kunnen leggen. Daarom heeft dit boek als vakantielectuur een streepje voor. | 0neg
|
Dit boek stond al jarenlang ongelezen in mijn boekenkast. Omdat ik de kaft mooi vond had ik het ooit meegenomen van het Boekenfestijn, maar ik kwam niet door het eerste hoofdstuk heen. In het kader van de challenge "een boek dat je niet wil lezen" deze nog maar eens opgepakt en na de Inkthart-trilogie (ook van oorsprong Duits) zat ik in de flow van de geillustreerde jeugdboeken. Omdat er niet echt menselijke personages in mee doen, voldoet het ook nog voor een ander punt op de lijst. Tja, het was nog steeds moeizaam. Het verhaal is heel erg lang, er gebeurt erg weinig en alles is heel langdradig beschreven. Het idee van een boekenstad is heel sprookjesachtig, maar na dit boek verlang ik niet om er heen te gaan, wat eigenlijk wel zou moeten. Wat wel heel mooi is aan dit boek, zijn de illustraties, volgens mij ook door de schrijver Walter Moers getekend, want ik kon geen illustrator vinden. De illustraties zijn echt heel gaaf, ik ben met name fan van de Boeklingen/Cyclopen en van de boekenkasten. Dus misschien moet Walter Moers maar prentenboeken gaan maken. | 0neg
|
Vier vriendinnen met elk hun problemen komen samen in Frankrijk. Onder de bezielende leiding van de huishoudster lossen alle problemen op als sneeuw voor de zon. En zo simpel is dat.
Het is verbazingwekkend dat dit verhaal in boekvorm is uitgegeven. Een erbarmelijke stijl van schrijven, korter dan kort door de bocht en met de emotionele diepgang van een bakvis. Jammer. De plot zou met wat meer vakmanschap best een redelijke roman hebben kunnen opleveren. Het geheel zou misschien beter op zijn plaats zijn als een feuilleton in het een of andere (jonge) vrouwenblad. | 0neg
|
Gary Younge is geboren in 1969. Hij is een Britse journalist en auteur. Hij schrijft maandelijks een column voor The Nation. Zijn eerste boek No Place Like Home werd in 1999 gepubliceerd en stond op de shortlist voor de Guardian First Book Award.
Het boek gaat over zomaar een dag. Eén willekeurige 23 november. De dag waarop tien jongeren - zwart, blank en latino, tussen de negen en negentien jaar oud - worden neergeschoten. Op een slaapfeestje, op een straathoek, in de deuropening van zijn eigen huis. En dit is geen uitzondering in Amerika: gemiddeld worden er elke dag zeven kinderen doodgeschoten. Gary Younge ging gedurende achttien maanden tot in de uithoeken van de Verenigde Staten op zoek naar de verhalen achter deze jonge doden, die soms het plaatselijke nieuws niet eens haalden.
Ik had veel van het boek verwacht, omdat het erg actueel is, maar het kwam niet diep bij mij binnen. Wat ik echt jammer vindt, want ik vind het heel interessant om over dit onderwerp te lezen. Wat ook tegenwerkte waren de voetnoten. Als je meer wilde weten kon je steeds heen en weer bladeren naar de achterkant van het boek. Dit heb ik een paar keer gedaan en daarna ben ik ermee gestopt. Het irriteerde mij en het voegde niks toe. Ik geef het 2 sterren! | 0neg
|
Dochters van anderen is het debuut van de Amerikaanse Amy Gentry. Sinds 2011 schrijft ze freelance boekrecensies, met name voor de Chicago Tribune. Volgens de kritieken zou haar werk een waardige concurrent zijn van onder andere Het meisje in de trein van Paula Hawkins en Verloren vrouw van Gillian Flynn.
Julie Whitaker wordt op een nacht ontvoerd uit haar eigen huis, met haar tienjarige zusje Jane als enige getuige. Acht jaar later gaat de deurbel en staat Julie opeens weer op de stoep. Haar ouders Tom en Anna zijn blij, want ze hadden niet meer op haar terugkeer durven hopen. Toch voelen ze een zekere afstand tot Julie door alles wat ze de afgelopen jaren meegemaakt moet hebben. Kort na haar terugkeer wordt Anna door een privédetective gebeld. Hij beweert belangrijke informatie te hebben die bewijst dat de vrouw in Anna’s huis Julie niet is, niet kán zijn. Hoewel eerst terughoudend, gaat Anna toch op onderzoek uit.
In tegenstelling tot wat de flaptekst doet vermoeden, lezen we niet over de acht jaar voorafgaand aan de terugkeer van Julie. Het verhaal begint pas vanaf dat moment, in bloedheet Houston. Dit stelt het inlevingsvermogen direct al op de proef, want de hoofdpersonen hebben van alles meegemaakt waar je als lezer geen weet, maar hooguit een vermoeden van kan hebben.
Vanuit het oogpunt van Anna lezen we over haar gedachten na de terugkeer van Julie en haar zoektocht naar wie Julie eigenlijk is en wat haar is overkomen. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met een heleboel andere namen, welke in eerste instantie niet te duiden zijn. Je krijgt wel een vermoeden, maar je krijgt hierover pas in een later stadium meer zekerheid.
Het schort in dit boek aan aansprekende personages. Anna en Julie vervullen de hoofdrollen, maar wie zijn zij nou eigenlijk? Wat is hun karakter? Met name Anna is in geen enkel opzicht sympathiek, maar eerder afstandelijk. Hoe kan het dat zij als moeder niet kan zien of Julie wel haar dochter is? Een vraag waarop niet nader wordt ingegaan, maar waar je wel graag antwoord op wilt.
De verwijdering tussen Anna en haar man Tom zorgt ervoor dat ze hem totaal niet betrekt in haar speurwerk en op eigen houtje opereert. Hij vervult dan ook een figurantenrol, evenals Julie’s zusje Jane.
Gentry maakt veelvuldig gebruik van beeldspraak, wat er mede de oorzaak van is dat het verhaal af en toe warrig leest. Ze kan hiermee niet verhullen dat Dochters van anderen slechts een oppervlakkig verhaal is, waarbij we maar een korte episode getuige zijn van het wel en wee van de familie Whitaker. Zonder daarbij een gevoelige snaar te raken, de spanning op te voeren of een gevoel van betrokkenheid aan te spreken. De plottwist die nog wordt toegepast en overigens niet sterk is, brengt hierin geen enkele verandering. | 0neg
|
Net aan het begin van het nieuwe jaar had ik zin om mijn challenge af te trappen met een spannend en niet al te complex boek. Ik besloot te gaan voor ‘Lawinegevaar’ van Suzanne Vermeer, ook omdat ik deze als e-book kon lezen.
Chantal Donkers, strafrechtadvocate uit Brabant, breekt door als bekend persoon doordat zij een spraakmakende en controversiële zaak wint. Ze hoort nu bij de ‘groten’ en is vaste gast in een nieuwsshow op televisie. Helaas krijgt zij te maken met een stalker die er zelfs voor zorgt dat zij besluit een break te nemen van haar werk. Samen met haar vriend Niels besluit zij een skivakantie naar Zwitserland te boeken. Een week voor vertrek staat er ineens een klein meisje voor haar deur dat beweert dat Chantal haar tante is. Het is Fenna, het dochtertje van Chantal’s zus Amber, die zij al meer dan 10 jaar niet meer heeft gezien. En met de woorden ‘Mama zegt dat ik bij jou veilig ben’ stapt Fenna naar binnen.
Ik heb al eerder boeken gelezen van Suzanne Vermeer en ook al zijn het relatief ‘makkelijke’ boeken, toch lees ik ze met plezier. Ook dit boek las vlot weg, de vaart zat er goed in. Het verhaal is moeilijk weg te leggen. Echt een boek dus wat je in een adem uitleest. Chantal was wel een beetje naïef, zeker gezien haar beroep als strafrechtadvocate. Op bepaalde manieren was ze kritisch en wilde ze graag de touwtjes zelf in handen houden. Ook stond haar mond nooit stil en had altijd wel haar mening klaar. Daarom vond ik het lastig te lezen dat zij gewoon niet doorhad wat er zich vlak onder haar neus afspeelde en ik al heel snel in het verhaal doorhad wie de 'bad guys' waren. Ik hoopte dat ik me vergiste en dat het boek nog een verrassende wending zou nemen maar hoe verder ik kwam, hoe meer obvious het werd. Dat vond ik jammer.
Betekent dit dat het boek slecht is? Zeker niet! Het verhaal is leuk, soms wat onwaarschijnlijk en zoals al gezegd, veel was al van mijlenver aan te zien komen. | 0neg
|
Na volop genoten te hebben van haar vorige boeken (vooral Tokio), viel dit boek toch wat tegen. Het begint allemaal hoopgevend, met een verrassende hoofdpersoon, die alle potentiële gevaren schijnbaar zonder enige aarzeling en angst tegemoet treedt, en ondertussen voel je het onheil naderbij kruipen. De climax van dat eerste deel liegt er dan ook niet om.
Daarna een wat warrig en langdradig een-tweetje met zijn vriendin, waarna een eigenlijk niet verrassend einde volgt. Met name van dat einde had ik meer verwacht.
Jammer. | 0neg
|
Gaap, gaap. Het ene schaap deed dit en het andere schaap deed dat. En zo gaat het 300 bladzijden door. In mijn hoofd zijn alle schapen eender. Een volledig mislukte poging om George Orwells geniale Animalfarm na te apen. Ideaal als boek voor het slapen gaan maar als leesboek heeft het de plank misgeslagen. Leonie Swann kan niet schrijven, in ieder geval niet boeiend schrijven. De uitgangspositie (een kudde schapen onderzoekt op eigen houtje de moord op zijn herder) is origineel en bevat mogelijkheden maar deze uitvoering is daarentegen heel slecht. Laat maar zitten. Eén ster omdat ze haar naam goed gespeld heeft. Gaap, gaap nog een schaap. | 0neg
|
ik heb dit boek lezen had het snel uit.
maar of ik dit nu geweldig vond nee totaal niet.
het boek vond ik zo negatief hoe hij in het boek neer zet. geen enkel persoon in zijn leven zijn doen goed in zijn ogen. | 0neg
|
Flaptekst:
** Insectenzwermen heersen over de Aarde en de mensheid heeft zich teruggetrokken in diepe schachten onder de grond. De heersende klasse lijkt zich apathisch bij de status quo te hebben neergelegd, tot grote ergernis van de rebelse onderzoekster Rhania di Milico.
Als haar volgende veldonderzoek onverwacht toch goedgekeurd wordt, ontdekt zij dat er wel degelijk mensen weten te overleven aan de oppervlakte. De odyssee die daarop volgt, voert haar uiteindelijk naar de eeuwenoude Schacht Zwartkloof, waar de antwoorden die zij zoekt op haar wachten.
Rhania weigert echter een speelbal te worden van de verschillende machten die in het spel zijn en trekt haar eigen plan. Want inmiddels weet ze één ding zeker... Ze wil nooit meer terug naar een leven onder de grond. **
Wat vind ik er van:
Het gegeven is goed: een post-apocalyptische wereld waarin het onduidelijk is waarom de situatie is zoals hij is. Rhania heeft groot gelijk dat ze zich er niet bij neerlegt en probeert er achter te komen wat er aan de hand is. De manier waarop ze dat doet is echter zó onhandig dat het niet geloofwaardig overkomt. Ze klooit maar wat aan zonder plan, ze vraagt zich veel te weinig dingen af voor een onderzoekster en toch lukt het haar om voor elkaar te krijgen wat anderen in de loop van de geschiedenis nooit gelukt is.
Als personage komt Rhania ook niet echt uit de verf. De schrijver heeft geprobeerd haar al een sterke, eigenzinnige jonge vrouw neer te zetten, maar haar karakter heeft geen 'rode draad': we komen er niet achter of ze familie heeft, waarom haar ene goede vriendin zo'n goede vriendin is en waarom ze zo'n rare relatie heeft. We krijgen nooit een inkijkje in haar echte gedachten en gevoelens. Ik voel niet met haar mee.
Het verhaal zelf is niet altijd even consistent. Het ecosysteem dat geschetst wordt, kan in werkelijkheid nooit stabiel zijn door de verklaring die in het boek gegeven wordt. De 'externe factor' die alles veroorzaakt, is heel goed gevonden maar niet goed uitgewerkt. Met name de ontknoping is voor mij ook simpelweg onbegrijpelijk op een soort metafysisch niveau. Ik 'voel' het niet.
De cover werkt bij mij niet: het verhaal gaat niet over wespen terwijl die wel een prominente plek innemen en het meisje waarvan ik aanneem dat het Rhania moet voorstellen vind ik ronduit eng.
Jammer, met zo'n goed gegeven blijft het toch een matig boek. | 0neg
|
Met dank aan Thrillerboek voor het recensie-exemplaar.
Het boek begint met een veelbelovend sterke proloog.
En verder las het heerlijk vlot, maar dat waren dan ook de enige twee positieve punten van het boek.
De auteur is film-en televisieproducent en dat was duidelijk te merken aan het verhaal.
Het boek is beeldend geschreven alleen had ik het gevoel alsof ik naar een of andere B-film zat te kijken.
De een na de andere actie en vol met clichés.
Vrij ongeloofwaardig en weinig diepgang verder, dus ik vond het een teleurstellend debuut.
De ondertitel, Sommige herinneringen kun je beter maar vergeten kan ik vervangen door Sommige boeken kun je maar beter vergeten.
Vogelvrij is er helaas eentje van.
2**(*) | 0neg
|
In Misbruik worden 5 lijken gevonden in een gymzaal. Alle mannen zijn gruwelijk gemarteld. Dit was het eerste boek waarbij ik misselijk werd.
Dit is het debuut van Lotte en Søren Hammer. Zoals ik zie in andere recensies ben ik niet de enige die vind dat het niet de internationale bestseller was die ik me had voorgesteld.
Het eerste kwart van het boek was ik nog zeer geboeid aan het lezen, maar daarna sloeg ik steeds zinnen over. Zinnen waren te lang, te veel woorden, te lange woorden. Ik hoop heel erg dat het volgende deel beter is. Toch wacht ik nog even met dat lezen, eerste een ander boek. | 0neg
|
Debuutroman van Mariken Heitman.
Als een rode draad loopt de wateraap door het verhaal wat eigenlijk gaat over de genderindentiteit die Elke zoekt.
Elke is een biologiestudente die op een dag naar Wenen vertrekt om de schrijfster van het boek, 'de wateraap' te ontmoeten.
Het is een interessant boek om te lezen. Niet 'luchtig', maar veel stof tot nadenken. | 0neg
|
In het Antwerpen van 1850 werken adjunct-commissaris Sipido en inspecteur Pecher samen in een onderzoek naar een Jack the ripper gelijkende moordenaar. Zijn werkwijze is om vrouwelijke prostituees met een zaag te verminken en ze daarna bruut te vermoorden. Het onderzoek van Sipido en Pecher wordt echter bemoeilijkt wanneer de zaak hen naar een groots netwerk van kinderprostitutie leidt waarbij enkele hooggeplaatste functionarissen zijn betrokken. En dat terwijl de roep om gerechtigheid vanuit de lagere klassen steeds groter wordt en er een heksenjacht ontstaat naar de mogelijke dader.
Schrijver Jan Lampo is van huis uit wetenschappelijk medewerker aan het AMVC-Letterenhuis te Antwerpen. Hij neemt ons met dit boek mee in een tocht door de drek van de Vlaamse geschiedenis. Zijn universum wordt namelijk bevolkt door pooiers, hoeren, hoerenlopers en andere vunzige personages aan de onderkant van de samenleving. Het wordt allemaal nog iets dikker aangezet met open riolen en de weinig subtiele beschrijvingen van moord en seksueel geweld. Maar gelukkig lopen er ook nog kunstenaars en dichters rond die wat schoonheid in de barre werkelijkheid weten te creëren.
Het intrigerende uitgangspunt van een noir detectiveverhaal in de Vlaamse geschiedenis wordt niet goed uitgewerkt. Jan Lampo maakt namelijk veelvuldig gebruik van een koddig Antwerps, dat wellicht meehelpt aan sfeer en authenticiteit maar dat tegelijkertijd ook een tikkeltje kinderlijk klinkt. Soms voelt het voor een Nederlandse lezer aan alsof we te maken hebben met het taalgebruik uit een oude Suske en Wiske. Door de vele schunnige grappen in de dialogen wordt dat olijke nog eens extra dik aangezet. Ook de karakters hebben een zekere koddigheid over zich en ze zijn te geforceerd om ze serieus te kunnen nemen. Het ergste is de engel met de zaag uit de titel zelf; over wiens motieven ik niet verder uitwijd dan dat ze aan de slappe kant zijn. Maar ook het politieduo in de hoofdrol komt nooit tot een volledige bloei, omdat Lampo te weinig balans weet te vinden tussen hun onderzoek en de motieven van de daders. Het maakt deze roman een wat vermoeiende ervaring die eerder geforceerd smakeloos dan geloofwaardig is. | 0neg
|
Als je de recensies leest denk je amaai er
gaat wat komen. Helaas was het boek langdradig en waren de laatste 50paginas het meest interssante. Blijkbaar is dat de schrijfstijl van Moriarty. Helaas ga ik dan passen voor de andere boeken. Je moet goed de concentratie erbij houden want vanaf het begin is het moeilijk geschreven als je niet deze manier van schrijven verwacht. Op naar het volgende. | 0neg
|
Een boek waarbij een selectie van haar columns uit de Times zijn samen gebundeld. Logisch: het ene verhaal spreekt je meer aan dat het andere. Dit was ook zeker het geval zo bij mij.
Maar, Caitlin's verassende en grappige manier van schrijven maakt het lezen van dit boek een plezier. Vooral de hoofdstukken 'Gaarne wat hoffelijkheid, gozer' en 'Boerka's: doen mannen het ook?' zijn mijn favoriet.
Erg gevat boek met een frisse blik op de wereld die je aan het denken zet. | 0neg
|
Ik las dit boek tot blz... 342. .... lang heb ik doorgelezen en volgehouden. Maar neen dit verhaal lang uitgetrokken .Ik las in een vorige recensie dat een lezer in de helft van het boek gestopt was. Ik heb een stuk verder gelezen....
Neen , nu snel een ander boek lezen en deze vergeten. Volgens mij het lezen niet waard.
Maar gelukkig denkt niet iedereen zoals ik. | 0neg
|
Govert Derix is nog net geen duizendpoot maar na zijn studies filosofie en psychologie is hij werkzaam geweest als ondernemer, filosoof en schrijver. Als ondernemer heeft hij een netwerkbureau opgericht dat verantwoordelijk is voor producties, tekstwerk en communicatieadvies. Vanaf 2009 werkt hij als autonoom schrijver, filosoof, publicist en adviseur. Na Sterrenmoord presenteert Derix zijn tweede spannende boek dat de titel Gods geschenk kreeg.
In Gods geschenk maken de lezers kennis met Claudia Nathan, een topeconome die de Nobelprijs voor de economie heeft gekregen. Als beloning aan haarzelf neemt ze deel aan de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Tijdens die tocht komen veel herinneringen naar boven, onder andere de moord op haar vader, George. Hij was dirigent en is tijdens een concert neergeschoten. Al mediterend en denkend komt ze tot de conclusie dat de huidige wereldeconomie meer gebaat is met gevers dan graaiers. Dat heeft ze al eerder in een rapport gepubliceerd, wat zelfs bij de directeur van het Mondiaal Monetair Fonds tot onrust heeft geleid. Met argusogen wordt haar pelgrimstocht door een aantal politieke leiders gevolgd maar Claudia verzamelt, al wandelend, steeds meer mensen rond zichzelf. De aankomst in Santiago wordt door enkele geïnteresseerden met groeiend ongeduld afgewacht…
Gods geschenk is een slepend en traag verhaal met de pelgrimstocht van Claudia als hoofdactiviteit. Tijdens het wandelen vormt zich bij haar steeds meer het beeld dat een radicale omwenteling van de wereldeconomie een oplossing is voor de financiële crisis die voortdurend optreedt en feitelijk door de financiële machthebbers nooit echt wordt opgelost. In een groot aantal, op korte verhalen lijkende, hoofdstukken neemt Derix zijn lezers aan de hand en laat ze kennismaken met de denkwereld van Claudia. Waarbij de pelgrimstocht niet meer is dan het decor waarin de meeste scènes zich afspelen.
Mochten een paar moorden voldoende zijn om een verhaal als thriller te bestempelen dan zou Gods geschenk een goede kans maken. Maar een goede thriller moet wat meer te bieden hebben dan de vermelding van een moord. Een opbouwende spanningslijn is een vereiste, waarbij de nadruk op actie en gevaar ligt. Dat alles ontbreekt in Gods geschenk. Zelfs het verteltempo ligt niet hoger dan de loopsnelheid van de pelgrims naar Santiago de Compostela.
Strikt genomen is er nauwelijks iets dat het verhaal spannend maakt. Govert Derix is overigens geen onverdienstelijk verteller en dat maakt dat je het boek niet voortijdig dichtklapt. Maar door een doorgewinterde liefhebber van het spannende boek zal dit tweede boek van Derix echt niet als godsgeschenk worden omarmd. | 0neg
|
Ivo een wanabe prof wielrenner die eigenlijk niet veel bereikt in het leven. Zijn beste vriend dries daarentegen... Het verhaal gaat over vriendschap opgroeien ontdekken en verder allerlei vage levensgebeurtenissen.
Vanaf begin tot eind is het moeilijk leesbaar. Het verhaal is opgedeeld in hoofdstukjes en elk verhaaltje is een nieuwe. Dat maakt het nog een beetje dragelijk allemaal maar verder is er moeilijk doorkomen aan.
Nee dit is niet mijn schrijfstijl en niet mijn leesvoer. Af en toe valt er nog een beetje humor te bespeuren maar dat valt al gauw weg in het geheel. Helaas...
Het is wel typisch vlaams en word op zo'n manier ook beschreven in bepaalde vlaamse taal maar ik kom er niet uit wat nou de intentie is van dit verhaal. Vermakelijk was het geen sinds. | 0neg
|
Dit boek heeft alle ingrediënten voor een goed verhaal; interessante personage’s, een fijne tijdsperiode, een vleugje fantasy en historie. Het is wat kinderlijk geschreven, maar dat hoort soms ook bij een young adult.
Er zijn helaas ook een paar dingen die mij storen aan dit boek. Eén daarvan is dat het in dagboekvorm geschreven is. Meerdere personage’s houden deze bij, in een periode waarin volgens mij weinigen de kunst van het schrift verstonden. Alleen de elite. Het komt dus niet geheel geloofwaardig over. Ik had liever verschillende hoofdstukken geschreven vanuit verschillende personage’s gezien. Het verhaal, wat wel interessant is, had dan veel verder uitgediept kunnen worden!
Richting het einde van het boek verslechterd het verhaal. Er word aardig wat tijd besteed aan een soort ‘side mission’ in grotten in de aarde, wat eigenlijk niets aan het oorspronkelijke plot toevoegt. Tevens verandert het karakter Idun opeens ontzettend. Geen van de karakters maken ontwikkeling door, dus wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat dit iets goed is, maar het is totaal niet passend bij het karakter wat we hebben leren kennen. Dit was voor mij een teleurstelling.
Nogmaals: het verhaal heeft veel potentie. Helaas is het, naar mijn mening, niet bevredigend uitgevoerd. En dat is precies de reden waarom ik huiverig ben om boeken van (onbekende) schrijvers uit de Lage Landen uit te proberen. Het draait vaak uit op een teleurstelling. | 0neg
|
“Ze hadden geen ruimte voor mannen in hun leven, Mannen konden je alleen maar tegenhouden.”
De Amerikaanse journalist Fields reist met tegenzin naar Nederland om Iris Kouwenaar te interviewen. Zij heeft twintig jaar geleden een bestseller geschreven Antidote, waarna haar succes verdampte. Net als zij zelf, lijkt het. Fields heeft dat boek nooit gelezen, nooit willen lezen. Hij zag Iris (‘deze zogenaamde schrijver’) ooit bij een boekpresentatie in New York: ‘Het stuitte me tegen de borst hoe dat meisje van tweeëntwintig jaar daar zat, volkomen ontspannen, pratend over een boek alsof het over de nieuwste fitnesshype ging.’
Eenmaal in Nederland lukt het Fields niet om Iris te spreken. Kay - vriendin, partner, verzorger – schermt de zieke en verzwakte Iris af van de buitenwereld. Toch komt hij hun huis binnen. De voordeur blijkt niet op slot en Fields verstopt zich in een kast in de slaapkamer, van waaruit hij beide dames observeert. Uiteindelijk krijgt hij Iris te spreken en vormt hij een soort bondgenootschap met haar tegen Kay. Achtereenvolgens verstopt hij zich onder het bed, achter een gordijn en in de auto. Tussendoor luistert Fields naar verhalen die de vrouwen elkaar vertellen, leest hij het dagboek van Kay en een soort van afscheidsbrief van Iris.
Wat die tussendoortjes toevoegen aan het verhaal is vaak onduidelijk. Het komt net niet uit de verf. Dat geldt eveneens voor de thema’s liefde en vriendschap, mannen en vrouwen. Het tweede hoofdstuk lijkt (letterlijk) misplaatst en zorgt voor verwarring in plaats van een meerwaarde. Een aantal plotwendingen is onrealistisch; maar kun je ook absurdistisch noemen, dus vooruit. Al met al laat het boek een leeg gevoel na. Jammer. | 0neg
|
Een politieroman over een vermoorde au pair, over een vrouw die niet wil accepteren dat haar man de mogelijke dader is en over een belangrijke getuige die vlucht naar het platteland. Dat komt allemaal op het bordje terecht van de vrouwelijke rechercheur Jillian Blom; een kwieke dertiger met besognes op relationeel gebied, want haar man heeft de biezen genomen bij de geboorte van hun geestelijk gehandicapte kind. Haar zoektocht focust zich het meeste op de getuige Viola en het grote geheim dat zij met zich meedraagt. Zou zij zelf de dader zijn, of is er een andere verklaring voor haar terughoudende gedrag?
Het stille kwaad lijkt in alles op zoveel andere politieromans dat het nooit van de grond komt als een volstrekt eigen ervaring. We hebben het allemaal wel eens eerder gelezen en soms ook vele malen beter uitgewerkt dan hier het geval is. Daarbij heeft Nanne een schrijfstijl die bestaat uit simpele zinnetjes, opgedeeld in korte hoofdstukjes van drie tot vier bladzijden. Deze ietwat kinderlijke manier van schrijven maakt dat er nergens een diepgang in het geschrevene ontstaat. Daar is simpelweg niet de benodigde ruimte voor.
Hoofdpersonage Jillian Blom is best aardig gevonden als de moeder van een gehandicapt kind, maar andere karakters tegenover haar voelen vooral wezenloos aan. Ze lijken te bestaan omdat de schrijver dat wilde voor zijn verhaallijn en niet omdat ze zich nestelen in het hoofd van de lezer door hun levendige aanwezigheid. De kritieke punten maken deze roman dan ook tot iets wat nergens boven de middelmaat uitsteekt. Het leest lekker weg en het is redelijk amusant, maar daarmee is alles gezegd. | 0neg
|
Scott Stambach doceert wiskunde en natuurkunde aan San Diego City College. Zijn werk is verschenen in diverse Amerikaanse literaire tijdschriften. Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko is zijn debuutroman. Het boek is gepubliceerd in 2016 bij de Uitgeverij The House of Books. Het boek heeft 312 pagina's. Het boek is als paperback te koop voor €19,99 en als e-book voor €9,99.
Het boek gaat over Ivan Isaenko, 17 jaar oud, die al zijn hele leven in een ziekenhuis in Wit-Rusland woont, waar Tsjernobyl-slachtoffers worden behandeld. Hij is misvormd maar heeft een uitzonderlijk scherp verstand, een meedogenloos gevoel voor humor en een geweldige leeshonger. Voor Ivan lijkt elke dag op de vorige. Tot de 17-jarige leukemiepatiënte Polina in het ziekenhuis arriveert. Ze steelt zijn boeken, ze daagt hem uit. Natuurlijk wordt Ivan verliefd op Polina. Hun romance is even mooi en tragisch als het onvermijdelijke einde.
De kaft vind ik niet heel bijzonder, maar als ik de achterkant lees trekt het verhaal mij echt. Alleen wat jammer was ik vond het boek niet zo goed. Vanaf het moment dat Polina erbij komt gaat het beter. Ik zie allemaal positieve verhalen over dit boek, maar ik kan er gewoon niet meer van maken. Gelukkig heeft iedereen een eigen mening anders zou het maar saai zijn. Daarom geef ik het 2 sterren. | 0neg
|
Een aardig boekje met allerlei korte verhalen over creativiteit en inspiratie.
De vormgeving was lekker speels maar ik heb niet echt nieuwe dingen gelezen. Er zaten wel wat leuke anekdotes in die de moeite waard zijn om door te geven.
Al met al een leuk boekje voor tussendoor. | 0neg
|
Kirstin Rozema (1967) is niet meer weg te denken als Nederlandse feelgoodauteur. In 2018 won deze schrijfster de publieksprijs van de Valentijnsprijs met Na die nacht. Kirstin zit niet stil, want deze zomer verscheen haar derde liefdesroman, Alles in de stilte.
Hilde is blij dat ze na haar scheiding weer contact krijgt met haar jeugdvriend Robert. Het komt niet tot een ontmoeting en ze schrikt wanneer ze hoort dat Robert plotseling is overleden. Nog erger schrikt ze wanneer blijkt dat Robert haar in zijn testament heeft opgenomen. Vanaf dat moment achtervolgen veel vragen Hilde. Waarom zij? Waaraan is Robert overleden? En waarom geeft Roberts vader Hilde de schuld van de dood van zijn zoon? Een zoektocht naar de waarheid begint.
Het is ongelooflijk wat roddels kunnen doen, en dat wordt in Alles in de stilte duidelijk. Wanneer iemand maar een vermoeden heeft van een gebeurtenis, kan dat al snel uit z’n verband getrokken worden en een eigen leven gaan leiden. Dat is wat er gebeurt in deze roman van Rozema. Schaamte en teleurstelling maken het leven van een ander niet altijd gemakkelijk; dat is iets wat de hoofdpersonages van deze roman ondervinden.
Hilde is een meisje van rond de 30, maar uit het verhaal is dat niet op te maken. Ze is al gescheiden en lijkt door bepaalde opmerkingen en gedachten een stuk ouder. Zo praat ze tegen haar kat Sloeber, is ze na één ontmoeting al verliefd, noemt ze de mensen die ouder zijn dan zij ‘oom en tante’ en moet ze overgeven wanneer ze vervelende ontdekkingen doet. Dat komt vreemd over en maakt van Hilde lange tijd geen sterk personage, eerder iemand die toch redelijk afhankelijk is van de mensen om haar heen. Ook al roept ze dat dat niet zo is.
Dat maakt dat het verhaal niet helemaal uit de verf komt. Op zich is de opzet aardig. Je krijgt opeens een erfenis en je snapt niet waarom. Tuurlijk ga je dan op onderzoek uit. En dan begint een spel van vertrouwen en wantrouwen. Als er dan ook nog heftige beschuldigen worden gedaan, moet je natuurlijk op zoek naar de waarheid. Dat is geloofwaardig. Maar de reacties van de personages zijn dat wat minder.
Al met al is Alles in de stilte een boek om tussendoor te lezen. Met de 173 pagina’s lees je het boek gemakkelijk op één avond uit. Wanneer je niet te veel diepgang verwacht en gewoon een simpel verhaal wil lezen, is Alles in de stilte geschikt. Zoek je meer diepgang en een sterk hoofpersonage, dan kun je beter een ander boek kiezen. | 0neg
|
Het is erg moeilijk om een recensie te schrijven van een boek die je niet helemaal gelezen hebt. Ik ben echter niet van plan om elke passage van het boek alsnog te lezen.
Ik gaf mij op voor de leesclub van Pussy Album omdat ik nieuwsgierig werd naar het boek. De flaptekst en cover zorgden ervoor dat ik het boek maar al te graag wilde lezen. Natuurlijk wist ik dat het boek geen standaard, fictieve roman zou zijn, maar ik had niet verwacht dat het boek zo, tja hoe zal ik het noemen? Dat weet ik niet eens.
Het duurde even voordat ik in het boek begon, mede door zeer tegenstrijdige reacties uit de discussie en leesclubcafé. Ik zag er als een berg tegenop om in het boek te beginnen en toen ik eenmaal begonnen was, bleek mijn voorgevoel helemaal juist te zien. Ik vind het boek verschrikkelijk.
De schrijfstijl van Stella Bergsma vond ik niet perse vervelend, maar de stem van de destructieve Eva overschaduwde de poëtische schrijfstijl teveel. Ik kon helaas geen sympathie opbrengen voor de hoofdpersoon en dit heb ik wel nodig om een beetje van een boek te kunnen genieten.
De zelfdestructie en de minachting voor zichzelf zorgden ervoor dat ik een enorme hekel aan Eva kreeg en ik het liefst had ik het boek meerdere malen door de coupé van de trein gegooid. In bijna elk boek dat ik lees kan ik empathie en medeleven voor de personages opbrengen, maar zelfs dit kreeg Eva niet voor elkaar.
Nee, dit was absoluut geen boek voor mij. Erg jammer. | 0neg
|
Kallifatides probeert je beetje ontspanning met een goed boek af te pakken! Dit boek lijkt nergens naar en irriteerde me mateloos. Kortom, zoek je een GOED boek als ontspanning, kies dan maar een ander. | 0neg
|
Een echt Amerikaans verhaal, je kunt merken dat de schrijver er vaak is geweest. Het is wel een goed verhaal maar het drugswereldje is niet mijn ding. | 0neg
|
De titel van de verzamelbundel van Pascal Cuijpers doet humor vermoeden: Leraren zijn net echte mensen. Het betreft een verzameling van zijn columns, gedichten en korte verhalen die hij eerder schreef, over zijn leerlingen en het onderwijs. Helaas komt menig lezer bedrogen uit. Leraren zijn net echte mensen is niet meer dan een verzameling verhalen óver het onderwijs, niet vanúit het onderwijs. Slechts de gedichten kunnen echt verrassen. Verder behelst Leraren zijn net echte mensen voornamelijk een portie kritiek in een open deur.
Cuijpers keert zich in zijn op zichzelf gevarieerde verhalen voornamelijk tegen de huidige maatschappij met de regels en wetgevingen. Het Lerarenregister moet het ontgelden, evenals CITO of de plannen van de ministers. Daarmee begeeft Cuijpers zich op bekend terrein. Voor menig onderwijskenner vertellen zijn columns dan ook vrijwel niets nieuws, of misschien zelfs oud zeer: dat het onderwijs gebreken kent, weten we allemaal. Dat we daar weinig mee kunnen, weten we allemaal.
Daarbij is Cuijpers menigmaal belerend van aard: ‘Dat de invloed van de ouders tijdens de eerste globale 20 tot 25 jaar een enorm stempel kan drukken op de ontwikkeling van een kind, mag duidelijk zijn. Maar er moet ook ruimte overblijven voor het stimuleren van autonomie, waarbij een kind juist gebaat is bij het zelf zoeken naar creatieve oplossingen.’ Die belerende houding veroorzaakt enige vorm van allergie: niemand is op zoek naar een opvoedboek.
Hoewel Cuijpers zeker bekende elementen gebruikt in zijn verhalen en columns, en daarmee de lezer tot op zekere hoogte meeneemt in zijn wereld, mist de snedige scherpte. Bij vlagen overheersten flauwe grappen (‘Het kabinet kan hier wellicht een vooraanstaande rol in spelen en ervoor gaan zorgen dat elk kind op zijn minst de mogelijkheden krijgt om, naast de taal- en rekenvaardigheden, de tekenvaardigheden te mogen ontdekken en te optimaliseren. Ik teken hier in elk geval voor.’) en scoort Cuijpers te gemakkelijk met het aanhalen van algemeen bekende zaken, zoals de CITO-kansenongelijkheid.
Wat helaas grotendeels achterwege blijft in de bundel van Cuijpers zijn de positieve verhalen over de lespraktijken zelf; er is een gebrek aan pakkende lespraktijk. Jammer, want juist daar liggen de kansen om te laten zien hoe mooi het onderwijs is. Nu lijkt het optimisme waar Cuijpers in het eerste verhaal over spreekt gevlogen. Slechts in de gedichten en een enkel verhaal komt de échte onderwijswereld met al zijn humor en bijzonderheden naar voren. Alleen daar laat Cuijpers zien dat leraren net echte mensen zijn, met verdriet, angst, stress, blijdschap en onzekerheden. Op alle andere plekken legt hij de nadruk maar al te graag op hetgeen er niet goed gaat of hetgeen anders zou moeten.
Leraren zijn net echte mensen laat maar op weinig plekken zien wie leraren zijn. De huis-tuin-en-keukenleraar met de gemiddelde leerling krijgt nauwelijks stem. Hoewel Cuijpers zeker goed zicht heeft op de ontwikkelingen en de kansen en beperkingen in het onderwijs, mist hij kracht in zijn betogingen door het gebrek aan concrete situaties. Wat resteert zijn bijzonder mooie, gevarieerde gedichten en een reeks columns verhalen over het onderwijssysteem. Het echte onderwijs blijft achter. | 0neg
|
Tip elke dag een hoofdstukje lezen, anders gaat het boek snel vervelen. Het is jammer dat de schrijfster alleen gefocust is op de rol van de heldin, voor de mannelijke lezer (zoals ik) was het daardoor soms een beetje saai. Gelukkig kan je als man (de held) ook heel wat leren van dit boek. In een aantal stappen neemt de schrijfster je terug naar gebeurtenissen (gemiste kansen/doelen) uit je eigen leven, helpt bij het maken van een analyse en het plannen van een nieuwe doelen. Het boek is makkelijk leesbaar, geeft heldere en begrijpbare voorbeelden aan de hand van bekende sprookjes. Ook de ervaringsverhalen en samenvattingen aan eind van elk hoofdstuk helpen bij het toepassen de theorie door de lezer(es). Tekeningen/illustraties te simplistisch maar wel duidelijk De kaft met doos met schoenen spreekt mij als man niet aan, misschien ben ik achteraf niet helemaal de juiste doelgroep voor dit boek. #hebbanbuzz | 0neg
|
Hoewel ik normaal wel hou van Maya, is dat dit keer niet het geval.
Dit boek is te veel van alles.
Teveel toevalligheden. Teveel ongeloofwaardigheden, teveel drama. Evangeline (Wat een naam. Pfff) is een onzeker, grijs muisje, dat een man leert kennen met veeeeeeeeeeel geld, die haar meeneemt op een ondekkingstocht in de BDSM. Waar kennen we dat van? Precies. Het is ongeveer dezelfde kwaliteit ook.
Op de pagina waar hij haar sloeg met een VLOGGER was het voor mij wel klaar. Een vlogger is iemand die filmpjes maakt, die klappen krijg je met een flogger, zo ver ik weet. Ik zag hem al staan: Enzo knol aan zijn enkels vast en daarmee op de billen van Evangeline meppen.
Ik denk niet dat ik de andere twee delen van deze trilogie nog ga lezen, want zelfs het einde lijkt een kopie van die andere BDSM trilogie die iedereen gelezen heeft maar wat niemand toegeeft.
Met dit boek 'sloeg' (Haha!!) ze in elk geval de plank mis. | 0neg
|
Ik was niet erg onder de indruk van het boek, het verhaal is erg simpel en voorspelbaar. Ik vond het erg lijken op een langer uitgewerkte doktersroman... Het boek leest wel makkelijk weg, dus mocht je even iets makkelijks willen lezen dan is dit misschien wel een boek voor jou. | 0neg
|
Wat een teleurstelling! Ik heb alle boeken van Grisham, maar na deze ben ik eigenlijk niet meer van plan een Grisham te kopen. Zonde van mijn geld.... als ik een roman wil lezen koop ik wel zo'n flutromannetje. Die zijn zelfs spannender als deze........... | 0neg
|
Een teleurstellend boek, niettegenstaande alle positieve kritiek. Het leest allemaal wel vlot, maar het verhaal zit zwak ineen, is nergens echt spannend en weinig overtuigend. Jammer. Van een Gouden Strop verwacht ik beter. | 0neg
|
Een behoorlijk bizar verhaal over fanatieke bibliofielen. De zenders, die tijdens het voorlezen ervoor kunnen zorgen dat mensen anders over dingen gaan denken en zelfs een van hen die zo voorleest dat stopcontacten doorbranden, ijzeren hekken verbuigen en explosies plaatsvinden. Anderen, de ontvangers die voortdurend alles kunnen horen wat een lezer (stil)leest en die de effecten daarvan kunnen beïnvloeden.
Sorry maar vond het allemaal erg ver gaan en eigenlijk een beetje belachelijk. Behoorlijk voorspelbaar ook allemaal. Maar goed, ik zocht even wat verstrooiing en een niet te ingewikkeld verhaal en dat kreeg ik hiermee wel. Echt lang zal het me niet bijblijven. | 0neg
|
Ik wachtte de hele tijd op wat ik dacht dat een verbazende ontknoping zou zijn. Dat was het ook maar in negatieve zin... onmogelijk en onrealistisch, jammer... | 0neg
|
Johannes, ondanks zijn westerse voornaam is hij een dubbelbloed. Geboren in Suriname en opgevoed in Nederland. Na vele jaren reist hij opnieuw af naar Suriname. De acht dagen in zijn boek zijn opgesplitst in verschillende korte hoofdstukken met flashbacks. Hij laat hij ons kennismaken met zijn twee culturen. Paramaribo en Dordrecht zijn de rode lijnen. De schrijver beschrijft alles met goede bedoelingen, maar als lezer blijf je toch op je honger zitten. Wat bedoelt hij nu. Het is luchthartig geschreven, maar achteraf blijft het gevoel van: wat heb ik eraan gehad. Een meerwaarde is het volgens mij niet, maar ik kan verkeerd zijn. | 0neg
|
Halfweg boek toch gestopt. Er gebeurt niets en er zit geen vaart. Denk ook niet dat er die nog komt... | 0neg
|
Dit boek is niet de moeite waard om te kopen. Ik zou het uit de bieb lenen als je een dagje naar het strand gaat, veel meer tijd heb je ook niet nodig om het uit te lezen. Het begin van het verhaal is prima en schept veel verwachtingen, die helaas verderop niet worden waargemaakt. Er zit een tweede verhaallijn in, maar die voegt niets toe, omdat daar aan karaktertekening wordt gedaan die in het verdere verhaal niet wordt gebruikt. Zo blijven er wel meer kansen liggen. De haast om mee te liften met de Da Vinci hype heeft het boek geen goed gedaan. | 0neg
|
Donna Leon; haar naam doet Italiaans aan, maar hoewel ze al jaren in Venetië woonachtig is, is ze Amerikaanse van origine. Ook in haar misdaadromans, waarvan ze er velen heeft geschreven, komt haar geboortegrond maar amper voor. Het prachtige Venetië is veelal het decor waarin ze haar protagonist laat opereren. Commissario Guido Brunetti, een gewaardeerde en ervaren inspecteur bij La Questura, trad voor het eerst op in 1992 in Leons thrillerdebuut Dood van een maestro. Sindsdien is Brunetti een graag gelezen seriepersonage. Dat blijkt ook wel uit het aantal delen dat inmiddels in de Brunetti-reeks is verschenen. Ik aanbid je is alweer het vierentwintigste deel.
Guido Brunetti en zijn vrouw Paola bezoeken een opera in het Teatro La Fenice. Hun favoriete operazangers Flavia Petrelli – tevens een oude bekende van Brunetti - treedt op in het stuk Tosca. Ze hebben een fijne avond en besluiten na de voorstelling Flavia op te wachten om haar te complimenteren voor haar geweldige optreden. Flavia is echter niet zo blij als dat ze zich voordoet. Brunetti heeft haar gespeelde vrolijkheid door en nodigt haar uit voor een etentje om aan te horen wat haar dwarszit. Tijdens het luxe diner vertelt Flavia hem dat een onbekende fan haar achterna reist en overal een enorme bos gele rozen achterlaat. Een stalker dus, die ook in haar kleedkamer en woning weet door te dringen. De gele rozen worden afgewisseld met een dure halsketting en persoonlijk geschreven liefdesbrieven. Het maakt Flavia ongerust. Brunetti probeert haar te kalmeren door zich met de zaak te bemoeien en uit te zoeken wat er aan de hand is. Wanneer er twee bekenden van Flavia op hardhandige wijze worden toegetakeld, weet Brunetti dat het menens is. Wie is die anonieme stalker? En wat is zijn of haar motivatie? En belangrijker: loopt Flavia zelf ook gevaar?
Stalking is een serieuze aangelegenheid. We lezen en horen er de laatste tijd veel over in de media, maar in de meeste gevallen kan er helaas weinig aan worden gedaan. Vaak betreft het iemand die de liefde van het slachtoffer wil of jaloers is op het leven van hun mikpunt. Daardoor zijn naasten – familie of vrienden - regelmatig de prooi van de stalker. Soms resulteert dat zelfs in moord. In Ik aanbid je is het gebeurde echter wat overtrokken. Het voorval wordt gebracht alsof het een grote misdaad betreft, een bedreiging die uiterst serieus moet worden genomen. Nu is stalken natuurlijk niet zomaar iets, maar hoezo zou het ontvangen van een grote bos bloemen acuut een gevaar opleveren? Dit ‘gebaar’ zou ook opgevat kunnen worden als een blijk van waardering door een fan die liever anoniem blijft. Flavia reageert echter panisch en vreest direct voor het ergste. Het komt wat melodramatisch over; een ander motief komt nimmer in hen op.
Gelukkig is daar Brunetti, die Flavia ietwat weet te temperen. Pas na de twee mishandelingen herkent hij het kwaad en zet hij alles op alles om de stalker te ontmaskeren. Brunetti is de Venetiaanse versie van De Cock. Charmant, verzorgd, elegant en liefhebbend: een ware levensgenieter met een kenmerkende Italiaanse uitstraling. Donna Leon zou je in deze context de Appie Baantjer van Italië kunnen noemen, ware het niet dat ze haar boeken – bewust of onbewust, dat ligt ergens in het midden – niet in het Italiaans publiceert. Haar stijl kent overeenkomsten met wijlen Baantjer. Met veel passie schrijft ze over Venetië met haar mooie wateren, de prachtige bruggen die er overheen liggen en de sfeervolle pleinen. Anderzijds proef je Leons aversie tegen het toenemende toerisme en de daardoor ontstane verwaarlozing van bepaalde delen van de stad.
Ik aanbid je is een toegankelijk boek, ook voor allen die voor het eerst willen kennismaken met Brunetti. Het niveau van eerder werk wordt echter niet gehaald, daarvoor is het verhaal te luchtig en de plot te simpel. Ik aanbid je is een oppervlakkig omhulsel met een prachtig Venetië als decor, maar een schamele inhoud als opvulling. | 0neg
|
Dit is een vreemd boek, nog vreemder dan de stad der blinden. Het heeft dezelfde grammaticale structuur, dus lange zinnen, amper punten aan het einde van de zin en veel hoofdletters na een komma. Verder hebben de mensen geen namen en is de setting niet duidelijk.
Het speelt zich af in een stad waar 87 procent blanco gestemd heeft. Dat is tegen de regels en de regering is hierdoor erg overstuur. Ze isoleren de stad en zoeken naar iemand, een anarchist, om als schuldige aan te wijzen. De regering probeert ook de mensen tegen elkaar op te zetten, maar dat lukt niet. Het is werkelijk een van de vreemdste boeken die ik ooit gelezen heb. | 0neg
|
"De 100-jarige man... " heb ik destijds met zo veel plezier gelezen dat ik me verheugde op het boek over "Gangster Anders". Helaas vond ik dit boek een tegenvaller. Daar waar ik bij de 100-jarige man volop in het verhaal meegenomen werd, kon dit verhaal me niet echt boeien. Uiteraard heb ik het boek uitgelezen, maar het zal me zeker niet in positieve zin bijblijven. | 0neg
|
Ik lees lovende recensies en wat verhaal betreft ben ik het daar helemaal mee eens. Het is een mooi en schrijnend verhaal. Maar ik vond de schrijfstijl eerlijk gezet behoorlijk matig en bij vlagen zelfs tenenkrommend. Het boek is enorm dramatisch geschreven, wat bij mij regelmatig voor rollende ogen zorgde. Het boek zou nog veel beter zijn geweest als het wat rauwer was opgeschreven. Ook was het alwetende perspectief een beetje raar en niet passend.
Zou ik het boek aanraden? Alleen aan mensen die van mooie verhalen houden en niet zo veel waarde hechten aan schrijfstijl. | 0neg
|
Het boek kwam vrij verwarrend op mij over. Het heeft me niet gepakt. Zat geen spanning in. De personages zijn hier en daar wel uitgebreid maar zeker geen diepgang. Het gaat over 8 verschillende persoonlijkheden die allemaal oppervlakkig belicht worden. In het begin had ik niet door wat deze 8 mensen met elkaar gemeen hebben. Aan het einde was het nog niet duidelijk welke band sommigen tot de overledene hadden. Ik had verwacht dat er wel een duidelijker band was met elkaar. Het enige waar ik op gehoopt had wordt niet of nauwelijks belicht. Wie was Mattias. Daar had ik geen duidelijk beeld van.
Het gaat erover dat Mattias is overleden en dan wordt er beschreven hoe ze na zijn dood verder zijn gegaan met hun leven. Ook gaat het niet over hoe hij is overleden maar dat hij is overleden en de pijn en verdriet van sommige mensen.
Het is niet mijn genre boek om te lezen. Ik zou het zelf al weggelegd hebben maar toch maar uitgelezen. Het is voor mij geen hoogstandje om te lezen. Eerder een saai boek c.q. verslaglegging met diverse mensen. | 0neg
|
Dit was mijn eerste boek van Karin Slaughter ooit.
Het verhaal en de personages bleven verrassend oppervlakkig. Voor mij was het goedkope sensatie waarbij ik de indruk kreeg dat de schrijfster vernieuwend wilde choqueren. Na een verkrachting het slachtoffer nog eens vastpinnen aan de parketvloer, waarom niet?
Had spijt dat ik me er had doorgeworsteld en tijd ingestoken.
Zal dan ook mijn laatste boek van haar zijn. | 0neg
|
Ik was helemaal klaar voor dit boek van Alex Kava. Na wat ik van haar al allemaal had gehoord, kon dit niet anders dan een pareltje zijn.
Zo'n grote hoop fans en alleen maar positieve commentaren.
Dit was mijn eerste kennismaking met Alex Kava.
Jammer genoeg moet ik zeggen dat ik ook denk dat het mijn laatste was...
Er zijn te veel goede thrillerauteurs op de wereld om Kava hieraan te laten voorgaan.
Het boek begon goed.
Veel verschillende verhaallijnen door elkaar.
Ik moest zelfs enkele keren terug bladeren om te kijken wie nu weer wie was.
Eens je dit door krijgt als lezer, wordt het voorspelbaar.
Het verhaal zit wel goed in elkaar.
Ik denk dat het een kwestie van techniek is om de spanning een beetje op te drijven en vast te houden tot het einde.
Als mijn hele NTL-stapel af is (met Sint-Jutemis of zo), wil ik Alex Kava nog een kans geven.
Tot dan... 2 sterren.
Bedankt voor het ter beschikking stellen van het boek, Crimezone! | 0neg
|
Het valse seizoen van Weijts is absoluut geen standaard roman.
In dit boek leert de lezer 3 hoofdpersonages kennen, die zich één voor één ontplooien in het boek.
We maken kennis met Pablo Sleedoorn: een groot man in de muziekwereld, die later als taxichauffeur aan het werk is.
Camiel, zijn jonge leerling, die als tweede violist in een kwartet speelde, dat helaas uit elkaar is gevallen.
Nadege: een jonge Franse dame, die vooral wordt neergezet als prostitue en daarnaast een hele goede violiste is.
Weijts heeft gekozen voor een brievenuitwisseling tussen de drie personages. Deze vormgeving van het boek is niet voor alle lezers weggelegd. De zoektocht naar het leren kennen van de personages worden hierdoor wat ingewikkeld en in het begin ontzettend lastig te volgen.
Aan de hand van muzieksleutels houdt Weijts de personages uit elkaar. De lengte van de brieven verschillen erg, dit heeft te maken met wie er aan het woord is en wat deze persoon te vertellen heeft. De brieven onthullen geheimen uit het verleden en laten je als lezer langzaam steeds meer kennis maken met het personage dat aan het woord is.
Uiteindelijk worden de personages goed weergegeven.
Het zoeken naar wat echt is en wat vals is, wordt een verwarrende zoektocht voor de lezer. Vooral door de verwijzingen dat alles gelogen zou zijn, maar omdat je dat niet zeker werd ontstaan er veel vragen.
Weijts zet de lezer hiermee echt aan het denken.
Duidelijk is wel dat de lezer de meeste ontwikkeling doormaakt. Echter maakt de onderlinge band tussen de personages dat je als lezer het gevoel krijgt dat je op afstand wordt gehouden.
Ik miste persoonlijk de aansluiting met een personage en de kennis over het onderwerp. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.