text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik vond dit niet het beste boek van Sandra Berg.
Dit was haar debuut. Het boek was wel een aardig tussendoortje, maar ook niks meer dan dat. Ik had er meer van verwacht. | 0neg
|
Dit verhaal wist mij totaal niet te boeien. Ik vond het erg warrig overkomen en bleef op een gegeven moment terug bladeren om te kijken of ik soms wat gemist had.
Nee, helaas, een gemiste kans, want de tekst op de achterflap sprak mij zeker aan. Ik geef dit boek dan ook maar één ster. | 0neg
|
Voor mij was het begin het beste deel van het boek. Naarmate ik verder las, werd het steeds verwarrender. Ik heb me er niet toe kunnen zetten, het boek uit te lezen. | 0neg
|
Hoewel het boek een prachtige cover heeft, kon het verhaal mij niet erg boeien. Het is een langdradige beschrijving van een persoon die zich ontwikkeld tot een seriemoordenaar. Een lastige jeugd, een slechte band met de mensen om hem heen en niemand die hem begrijpt hebben ertoe geleid dat hij een moordenaar werd. Een uitgemolken stereotype die we terugzien in elke aflevering van de serie ‘Criminal minds’. Kortom, een verhaal dat flink wat mist aan originaliteit maar ook aan de nodige spanning. | 0neg
|
Dame Blanche - Elvin Post
Genre: Thriller
ISBN: 978 90 414 1135 8
Paperback - 313 pagina’s
Uitgever: Ambo/Anthos
Verschijningsdatum: 2015
Over de auteur;
Elvin Post werd in 1973 in Rotterdam geboren. Via een stage bij het literair agentschap van Caroline van Gelderen in Amsterdam kwam Elvin in 1997 terecht bij het agentschap van Ralph Vicinanza in Manhattan, New York (o.a. Stephen King, Michael Marshall, Robin Hobb). Daar werkte hij ruim een jaar. Tijdens zijn verblijf in de VS begon hij ook te schrijven voor Algemeen Dagblad, voor wie hij ruim 15 jaar de buitenlandse thrillers recenseerde en vele thrillerauteurs interviewde.
Geïnspireerd door zijn verblijf op Manhattan schreef hij Groene vrijdag, waarmee hij als eerste debutant en tevens als jongste schrijver ooit de Gouden Strop won.
Ook zijn tweede thriller, Vals beeld, werd genomineerd voor de Gouden Strop (2006).
In 2011 won Elvin met Roomservice de Diamanten Kogel, de belangrijkste jaarlijkse Vlaamse thrillerprijs.
Op 8 januari 2015 verschijnt zijn vijfde thriller, Dame blanche.
(bron: www.elvinpost.nl)
Korte inhoud;
De vierendertigjarige Jane Raimy heeft het ogenschijnlijk uitstekend voor elkaar. Ze heeft een eigen kookprogramma op televisie en genoeg miljoenen op de bank om het de rest van haar leven rustig aan te kunnen doen. Toch is Jane niet gelukkig. Haar relatie is net op de klippen gelopen en ondanks stijgende kijkcijfers loopt het met de inhoud van haar televisieshow bepaald niet zoals ze wil.Wat Jane niet weet, is dat er grotere problemen op komst zijn in de persoon van Jerry Lauper, een psychopathische ex-gevangene die zweert bij het boek De kracht van opbouwende gedachten. Hij is meer dan een beetje verliefd op Jane, en vastbesloten erachter te komen of het gevoel wederzijds is...
De cover;
De cover springt meteen in het oog als je dit boek ziet. Vooral het felle rood is de eyecatcher! Helaas ook bij deze cover een vrouwengezicht, wat de laatste tijd niets nieuws meer is, jammer! Ik vind de cover erg sjiek uitgevoerd in stevig, glanzend papier, maar het lettertype vind ik dan weer net iets te groot.
De titel roept vragen op! Is Dame Blanche nu een lekker dessertje of staat het hier voor iets anders en wat met het mes? De cover geef ik een 7.
Samenvatting;
Koken is haar grootste hobby en door hard werken en een tikkeltje toeval, is Jane Raimy nu een bekend gezicht met een eigen kookshow op tv. Door haar eenvoud is zij geliefd bij heel wat Amerikanen die aan de buis gekluisterd zitten tijdens haar programma.
Als op een avond de ‘zappende’ Jerry Lauper, kleine crimineel en psychopaat, per toeval op Jane haar programma terecht komt, is hij ervan overtuigd dat zij de liefde van zijn leven is, zijn zielsverwant. In zijn belevingswereld ziet hij een leven met haar al helemaal voor zich. Hij doet er alles aan om in het publiek te zitten tijdens een opname van haar show in de hoop haar te kunnen ontmoeten. Als hij de meet&greet wint met haar, is hij helemaal overtuigd dat ze voor elkaar gemaakt zijn.
Hij volgt haar om te weten waar ze woont, hij breekt binnen om voor haar te koken, het gaat van kwaad naar erger. Zo erg dat Jane politiebescherming krijgt.
Jerry, zich van weinig kwaad bewust probeert verder binnen te dringen in Jane haar wereldje. Als dit toch niet zo makkelijk blijkt te zijn, komt zijn neef Carl met een wel heel berekend plan. Carl, nog een grotere crimineel dan zijn neef, ziet zijn kans schoon om snel rijk te worden. Samen gaan er voor!
***
Ik kende de auteur niet, maar door zijn biografie te lezen en te zien dat hij al verschillende prijzen in de wacht heeft gesleept, waren mijn verwachtingen hoog. Ik ging dan ook helemaal blanco het verhaal in en had, volgens wat de achterflap aangeeft, een spannend, humoristisch en filmisch boek verwacht.
Heb ik dat gekregen? Spanning niet echt, humor heb ik ver moeten zoeken, maar filmisch vond ik het dan weer wel. Ik heb het verhaal als in een Amerikaanse B-film voor mij gezien..... Voorspelbaar met flauwe humor!
De eerste hoofdstukken gebeurt er weinig, daarna voelde ik een onderliggende spanning, maar die was van korte duur. In het begin dacht ik dat het lekker weg zou lezen met zijn korte zinnen, maar ik heb me geërgerd aan de tikfouten, de ongeloofwaardigheden en de serieuze fouten in de verhaallijn. Een voorbeeld zonder een spoiler weg te geven; een politieagent die een huis bewaakt zou niet opmerken dat er een paar dagen na elkaar een gloednieuwe, dikke BMW langzaam voorbij komt rijden? Dat gaat er bij mij moeilijk in.
Er had volgens mij, met deze verhaallijn meer ingezeten. De spanning, de humor, ik heb het gemist, jammer. Ik vind dit geen 'thriller', te soft en te voorspelbaar. Het verhaal verliep precies zoals ik het dacht. Het heeft me in zijn totaliteit niet kunnen boeien, te langdradig en weinig diepgang.
De titel daarentegen vind ik leuk gekozen. Ik dacht dat het om een dessert ging, zou kunnen, maar toch op het verkeerde been gezet!
Aangezien ik nog geen vorige boeken van Post heb gelezen kan ik niet beoordelen of het terecht is dat hij eerder prijzen en nominaties heeft binnengehaald. Toch zou ik voor dit boek graag meegeven; zorg ervoor dat het verhaal geloofwaardig is, zorg ervoor dat alles klopt, zelfs de kleinste details en zorg ervoor dat de fouten eruit zijn, proeflezers?
Dit maakt het voor een lezer zoveel aangenamer.
Ik twijfel er niet aan dat er een publiek is voor dit boek. Helaas is het niet aan mij besteed en kan ik het niet meer dan 2 sterren geven. Ik miste “Peper en Zout”!
Karin Teirlynck | 0neg
|
Linda van Rijn heeft de afgelopen jaren naam gemaakt als thrillerauteur in Nederland en ziet zichzelf vergeleken met Saskia Noort en Esther Verhoef. Haar achtergrond in de reisbranche inspireert Van Rijn voor de thema’s en locaties van haar boeken. In Villa Toscane wat dat betreft geen verrassingen. Prima vakantieboek voor op het strand, maar zeker geen hoogstandje.
Het gezin Marino besluit Nederland te verlaten als man des huizes Carlo zijn baan verliest. Ze verhuizen naar zijn moederland en gaan een agriturismo beginnen in Toscane. Heleen en de twee kinderen verhuizen mee en alles lijkt hen voor de wind te gaan. Ze zijn goed ingeburgerd in het dorpje, krijgen regelmatig bezoek van familie en de agriturismo draait erg goed. Dan worden ze opgeschrikt door een gruwelijk tafereel. De politie doet het af als een flauwe grap. Als daarna een van de gezinsleden verdwijnt, blijkt het helemaal niet om een grap te gaan. Iemand wil het gezin de stuipen op het lijf jagen. Maar wie is het en waarom zijn de Marino’s het slachtoffer? Er wordt een grote zoekactie opgezet en het gezin doorstaat een aantal zenuwslopende uren.
Op de omslag van Villa Toscane staat ‘Literaire thriller’. Zonder de discussie te starten wat literair bij deze stempel precies betekent, is na het lezen van het verhaal wel duidelijk dat het voorvoegsel niet op zijn plaats is. Te weinig diepgang in personages, geen bijzondere woordkeuzes of zinsbouw of andere speciale ingrediënten die een boek literair maken. Het is een compact, wat oppervlakkig, maar makkelijk te volgen verhaal dat wel snel wegleest. De sfeer van Toscane wordt door Van Rijn goed overgebracht. Bij vlagen is het zelfs spannend, maar echt bloedstollend of aangrijpend wordt het niet.
Een gezin bij wie de droom om een nieuw leven te starten in het buitenland niet helemaal loopt zoals gepland, is een realistische maar geen originele plot. Jammer dat ondanks het compacte verhaal de personages niet wat verder uitgediept worden. Ook de ontknoping is vrij abrupt, niet echt verrassend of spectaculair. Het zal dan ook niet lang blijven hangen. Alles bij elkaar komt Villa Toscane niet boven een middelmatige thriller uit, maar is het prima vakantievermaak. | 0neg
|
Heb boek geeft ons een beeld van de veranderingen in Marokko nu ten opzichte van vroeger. Wat er is veranderd sinds de Marokkanen in het "rijke Europa" geld verdienen en dat in Marokko investeren.
Moebdi is afgereisd naar Marokko omdat hij zijn moeder beloofd heeft te gaan trouwen, een bruid moet nog gezocht worden. Moebdi heeft een, in mijn ogen, vreemde kijk op vrouwen: het zijn dienstige maagden en zo niet dan zijn het hoeren. Volgens de achterflap "een heerlijke maatschappelijke satire" maar het boek geeft mij de indruk dan meer Marokkaanse mannen deze kijk op vrouwen hebben en dat vind ik zeer triest.
Het is wel een grappig boek wanneer je om de vrouwonvriendelijke opmerkingen en de poepverhalen heen leest. Helaas na het lezen geen bevredigd gevoel aan dit boek overgehouden... | 0neg
|
Parabel over een eiland waar een vreemde patriarchale orde heerst waarbij iedereen aan eerwraak doet. Elke familie moet een gezant sturen - man of vrouw - die de eer van de familie verdedigt door uit moorden te gaan. Deze vreemde constructie is gekoppeld aan een verwrongen idee van mannelijkheid als iets dat bijna tot een religie gemaakt wordt. Farhi schetst deze fantasiewereld met zoveel detail dat het geloofwaardig over komt. De roman heeft een archaïsche toon met oubollige metaforen en opgeklopt melodrama. Ergens heeft dat wel zo zijn charme en het draagt zeker bij aan de aparte sfeer van het boek. Toch ging het mij na verloop van tijd ook tegenstaan. Een groter punt van kritiek zijn de matig uitgewerkte karakters. Zij zijn onvoldoende psychologisch gemotiveerd om sommige radicale wendingen te rechtvaardigen. De hand van de schrijver en zijn bedoelingen komen te vaak aan de oppervlakte, terwijl de personages voor zichzelf zouden moeten spreken | 0neg
|
Al op jonge leeftijd wist Emily Koch dat ze ooit een verhaal wilde schrijven dat lezers hetzelfde plezier zou geven als de vele boeken die haar dat hebben gegeven. Toch heeft het nog jaren geduurd voordat ze deze wens kon verwezenlijken. Ze heeft eerst acht jaar als journalist bij de Bristol Post gewerkt voordat ze een cursus creatief schrijven ging volgen. Inmiddels is ze dus schrijfster geworden en geeft ze workshops in schrijven. In februari 2018 verscheen haar debuut Als ik doodga voor ik opsta. Ze heeft plannen voor een tweede boek, maar die is ze nog aan het uitwerken.
Alex Jackson is een jonge, maar ervaren bergbeklimmer. Toch raakt hij na een val in coma en belandt in het ziekenhuis. Diverse onderzoeken wijzen uit dat hij nooit meer uit die coma zal raken. Desondanks krijgt Alex alles mee wat er rond zijn ziekenhuisbed gebeurt en wat er wordt gezegd. Zo hoort hij dat er gesproken wordt over euthanasie, dat zijn vriendin verder gaat met haar leven, maar ook dat zijn val misschien geen ongeluk was. Alex denkt daarover na en wil weten wie een aanslag op zijn leven heeft gepleegd. Het probleem is alleen dat hij door zijn vegetatieve toestand niemand iets kan laten weten. Ook niet als blijkt dat er nog een slachtoffer moet vallen.
Als ik doodga voor ik opsta is een verhaal dat wordt verteld vanuit het perspectief van Alex. Op zich niet zo bijzonder, maar het originele hieraan is dat hij in coma ligt en dus niet kan communiceren. Het uitgangspunt van dit debuut van Koch is erg goed, maar daar blijft het dan in feite ook wel bij. Het verhaal kruipt namelijk voorbij en, op een enkel moment na, ontbreekt de spanning. Als daarbij ook in aanmerking genomen wordt dat verrassende plotwendingen zo goed als achterwege blijven, is het niet zo moeilijk meer om te concluderen dat het boek als thriller is mislukt. Jammer, want de auteur had er meer van kunnen maken.
Koch weet wel goed over te brengen hoe het moet voelen om in coma te liggen, alles wat om je heen gebeurt mee te krijgen, maar vervolgens geen enkele mogelijkheid hebt om duidelijk te maken wat je gedachten zijn. Dan voel je je onmachtig en deze onmacht is bij de lezer ook voelbaar. Het is jammer dat daar ook weer onrealistische gebeurtenissen tegenover staan. Want waarom kan er van alles in een ziekenhuiskamer plaatsvinden zonder dat het verplegend personeel ingrijpt? Dit komt erg onwerkelijk over.
De schrijfstijl van Koch is vlot en erg toegankelijk en daardoor is het zeker niet ingewikkeld om te lezen. Ondanks dat het misschien een wat zwaar thema heeft. Helaas heeft het boek, zoals gezegd, zo goed als geen spanning en daardoor het veel meer weg van een beetje spannende roman dan van een thriller. Dat wordt mede gevoed door de ontknoping die redelijk voorspelbaar was. De auteur heeft zeker haar best gedaan er wat van te maken, maar niet voldoende om er een uitzonderlijke thriller van te maken. | 0neg
|
Na zeven thrillers rond Bosmans en Deleu, steevast terug te vinden in de top 10-lijstjes, gaat Deflo voor een nieuwe uitdaging. Weerloos is het begin van een nieuwe reeks met Cel 5 in de hoofdrol, vijf speurders op zoek naar verdwenen kinderen. Hoewel het vooral de bedoeling is oude dossiers nieuw leven in te blazen, treffen commissaris De Decker en zijn kompanen al meteen een 'nieuwe' misdaad. In een verongelukte wagen wordt een kinderlijkje aangetroffen, gruwelijk verbrand. Ook al is Cel 5 nog niet volledig operationeel, ze zijn nog maar met vier, toch storten ze zich vol overgave op de zaak.
De vraag is of we in België zitten te wachten op thrillers over verdwenen meisjes. Het moet al heel straf zijn wil het 'beter' zijn dan de werkelijkheid (excusez le mot). Voor mijn part kan het, maar dan moet het wel nog een goeie thriller opleveren ook. En wat Weerloos betreft ben ik niet volledig overtuigd. Inhoudelijk is dit al geen hoogvlieger. Van de kooien in een verlaten woning waarin de meisjes worden vastgehouden, tot de geruchten over een netwerk: je kan het bezwaarlijk origineel noemen.
Maar nog het meest moeite heb ik met het Cel 5-team, dat grotendeels uit stereotypen bestaat. De wijze baas, De Decker, geconfronteerd met een opstandige dochter en zieke vrouw. Zijn vriend-collega-bullebak Feremans. De rokkenjager en flierefluiter Vercammen, compleet met Porsche. De jonge en mooie Marrokaanse Safia Aberzak, laborante en forensisch antropologe, uiteraard het doelwit van Vercammen. Wat er buiten de aldus vastliggende karaktertrekken in hun hoofd omgaat, daar hebben we het raden naar.
Op een bepaald moment overdenkt commissaris De Decker zijn positie. 'Soms wenste hij dat hij de protagonist was in een van die populaire Vlaamse detectivereeksen. Een superspeurder die, zuipend en oneliners uitbrakend, na een kleine driehonderd pagina's en alle verrassende plotwendingen ten spijt het mysterie heeft ontrafeld.' Ironisch bedoeld, ongetwijfeld. Maar helaas, in dit geval benadert de fictie wél de werkelijkheid. | 0neg
|
Hoewel intrigerend had ik meer verwacht van deze thriller. Een aantal verhaallijnen wordt niet echt lekker uitgewerkt en het is inderdaad zo dat je als lezer het boek na de laatste bladzijde redelijk onbevredigd weglegt. Ook vond ik sommige stukken van het verhaal vrij langdradig en sommige delen niet echt reëel. Ik doel dan op het gedrag van zowel ouders als politie na de ontvoering: niet heel ernstig stressvol gezien de situatie. | 0neg
|
Om het ondenkbare denkbaar te maken hebben we de thrillerschrijvers. Gewapend met kennis van zaken en een rijke fantasie leiden ze ons door het schimmige oerwoud van doemscenarios en complottheorieën. Ze laten ons zien wat wij nooit voor mogelijk hielden. Ze tonen ons een kijk op de realiteit die onze grootste angsten bewaarheid doet worden of juist ontkracht. In Ruben van Dijk hebben we weer zon thrillerschrijver gevonden die zijn fantasie omzet in een journalistiek werk met urgentie. Want wat de expertise van Van Dijk is, is datgene waar de journaals bol van staan, datgene waar iedereen zich momenteel mee bezig houdt. Het milieu! Eerst heeft Ruben van Dijk de tegenvallende resultaten van de Kyoto-conferentie behandelt in Het Kyoto-complot, en nu gaat hij in op een fictieve ramp.
In Graan wordt het idee verkend dat Azië, Amerika en Europa getroffen worden door een tekort aan graan vanwege een virus. De Westerse wereld verandert langzaam in een ontwikkelingsgebied. De overheidsdiensten raken verloederd. Rebellen staan op om de macht te grijpen. Er breekt een grootschalige anarchie uit. Op de achtergrond speelt een sinister complot van een schurk die zichzelf verrijkt met vroeg verkregen informatie en zo de beurs kan bespelen. De hoofdrolspeler is een getraumatiseerde AIVD-er die in deze heksenketel zal moeten zoeken naar een probleem dat misschien nooit opgelost kan worden.
Graan is als een gerecht waar alle ingrediënten aan zijn toegevoegd, maar dat de jus mist van net een beetje extra. Het beklijft niet. Een milieuramp in Nederland zou een waanzinnig intrigerend uitgangspunt zijn, maar in handen van deze schrijver blijft het een grappige bijzaak. Van Dijk heeft ervoor gekozen om er een soort James Bond van te maken met dik aangezette schurken. Zo is er een moordenares met een handtasje als wapentuig en een megalomane superschurk met een eigen eiland. En daar houdt de vergelijking met de Britse superspion niet op, want er zit zelfs een fatale dame in en een Schotse geheim agent.
Een onderwerp dat zo serieus is als een grootschalige milieuramp dient niet te worden verteld als een parodie op een genre. Na het veelgeprezen debuut Het Kyoto-complot is dit een karige tweede poging om uit te blinken in de thrillerscene. Wellicht dat een derde boek wel kan voorzien in een meer interessant geheel. Want eerlijk is eerlijk, met Ruben van Dijk is er wel eindelijk iemand opgestaan die de milieuproblematiek weet te vertalen naar onderhoudende romans. | 0neg
|
Het is niet mijn boek. Het was een hele worsteling. Ik vond het verhaal erg warrig en ik heb het boek ook niet meer uitgelezen, ondanks verschillende pogingen. | 0neg
|
Door de tekst op de achterzijde van de roman Anju verwacht je een roman te gaan lezen met een boeiend verhaal. De cultuurverschillen tussen de Nederlander Thomas en zijn jonge vrouw Anju. Anju heeft een Nederlandse vader en een Indiase moeder. Tegen wat voor problemen loopt ze aan, hoe lost ze dat op? Wat is de invloed van het opgroeien en leven in India in haar leven...
Helaas pakt dit boek anders uit.
In een razend snel tempo worden gebeurtenissen opgesomd.
Het boek start met de begrafenis van de vrouw van Thomas. Hij is een succesvol schoenenproducent, heeft een fabriek in India die door zijn zoon Tom gerund wordt. Thomas besluit naar India te gaan en zijn zaken over te laten aan zijn zonen. Hij reist wat rond, komt in een depressie terecht wanneer hij in Nepal is. Wordt daar geholpen door een kleinen zijdehandelaar. Later gaat hij weer naar India, ontmoet Anju, bouwt een huis en gaat daar met haar wonen, krijgt 4 zonen en sterft heel plotseling... Zo kan ik nog een tijdje doorgaan...
In het verhaal zit nl erg weinig emotie. Het is een opsomming van feiten. Het leest snel, maar is niet boeiend. Bovendien wordt het verhaal erg ongeloofwaardig hierdoor maar ook door allerlei situaties die zich voordoen.
Allerlei zaken worden bedacht door de familie en zijn dan ook supersnel geregeld in India, terwijl dat in de werkelijkheid toch wel wat anders is.
Het is niet alleen het verhaal van Anju, het is meer een familiekroniek van de familie Lido.
Aardig verhaal maar onvoldoende diepgaand en de verwachting van de achterzijde wordt zeker niet waargemaakt | 0neg
|
Sophie Hannah is een schrijfster die al meerdere boeken op haar naam heeft staan. Zij schrijft boeken in meerdere genres. Na het lezen van 'Alles oo het spel' blijft de lezer achter met een gevoel of het wel zo wijs is om in verschillende genres te schrijven, want een echt thriller kan dit niet genoemd worden. De titel belooft veel, maar dekt de lading maar gedeeltelijk.
Het verhaal bestaat eigenlijk uit twee, door elkaar lopende verhalen. Om dit te benadrukken worden diverse lettertypes gebruikt ( 3 in totaal) wat voor de lezer in het begin erg verwarrend aandoet.
Justine verhuist vanuit het bruisende Londen, samen met haar man Alex en dochter Ellen naar Devon. Zij wil dat NIKS gaan doen en heeft ook aan niemand van haa vrienden of bekenden haar nieuwe adres gegeven.
Op de heenweg naar hun nieuwe huis wordt haar aandacht getrokken door een huis waar ze langs rijden. Het geeft haar een vreemd, onverklaarbaar gevoel....
Naast het verhaal van Justine, loopt er het verhaal van de familie Ingreys doorheen. Dat maakt het lezen van dit boek er niet gemakkelijker op.
Op enig moment wordt George, de beste vriend, van school gestuurd: hij heeft een jas gestolen en Justine doet er alles aan om hem weer op school te krijgen. Dan begint de ellende: Justine wordt telefonische gestalkt en haar stalker wil haar en haar gezin dood hebben; Er wordt een kuil in haar tuin gegraven door een professor en deze kuil zalals graf moeten dienen; Het hondje krijgt een halsband om met het oude adres van Justine dat ze het hondje daar naar toe terug kunnen brengen als het gevonden wordt. Zaken die onsamenhangend zijn en eigenlijk te bizar voor woorden. Op dit moment ga je als lezer denken ' waar gaat dit alles heen?'
De moeder van George blijkt een vreemd persoon te zijn en mede daardoor heeft George het moeilijk thuis. Als blijkt dat Anne de stalker is, weet de lezer eigenlijk al dat zij ook een moordenaar zal zijn. ( Anne ziet Justine nl voor iemand anders aan) .
Het verhaal van de Ingreys Loopt hier tussendoor: dochter Perrine wordt vermoord. En ja, de dader weet de lezer al.
Al met al een voor de verwende thriller lezer een teleurstellend boek waarbij de spanning er al heel snel af is. Het door elkaar lopen van de twee verhaallijnen zou goed kunnen werken wanneer de personages en hun handelingen niet zulke bizarre 'afwijkingen' meegekregen hadden. | 0neg
|
Toen ik dit boek voorbij zag komen dacht ik één ding: die moet ik hebben!
Alleen al die cover vind ik er prachtig uitzien, dankzij de simpele, maar krachtige uitstraling van die enkele kroon, wat uiteraard te maken heeft met het verhaal: 1 koningin kan gekroond worden.
De tekst op de achterkand van het boek trok mijn aandacht nog meer. Het belooft een boek vol fantasie en naar mijn idee actie.
Echter moet ik toegeven dat ik het boek erg tegen vind vallen. Ondanks dat er een prachtige wereld wordt omschreven en je de drie zussen om en om in de hoofdstukken steeds beter leert kennen, komt er weinig tot eigenlijk geen actie in het boek voor. Naar mijn mening staat in het boek alleen de kennismaking met de personages centraal. En het zijn best veel personages die je leert kennen. Dit maakte het voor mij een boek die ik niet snel op wilde pakken om verder te lezen.
De eindconclusie: een mooi beschreven fantasiewereld, maar daar houd het voor mij mee op. | 0neg
|
Ik vond dit boek heel saai, er waren heel moeilijke woorden, als he dit boek wil lezen raad ik je een ander boek aan, want dit boek heeft geen einde, of inhoud. Er is niks spannends aan. Ik heb mijn tijd hieraan verspild. | 0neg
|
Kan me helemaal vinden in de recensie van Joanazinha. Ik heb net de laatste pagina uitgelezen en ik weet ook niet wat ik er van moet vinden.
Kennelijk heb ik de achterkant verkeerd/te snel gelezen. Ik dacht dat de hoofdpersoon er ook zou achterkomen WAAROM ze driemaal in de steek is gelaten. Op die vraag krijgen we geen antwoord.
De hoofdpersoon is inderdaad depressief, maar dat vermeldt de achterkant ook. Daarbij komt een grote dosis passiviteit, die ik ook niet begrijp. Zeker niet voor zo'n lange periode.
Ze heeft dan wel weer een hele goede vriend (Jason) die er echt wel ís voor haar.
En ze heeft wel een bepaalde (cynische) humor die me aanspreekt.
De manier waarop en dát ze haar jeugdliefde weer ontmoet is wel heel toevallig. Gelukkig werd dat geen happy end, want dat zou ongeloofwaardig zijn, in mijn ogen.
Hele mooie, lange zinnen. In het begin vaak te lang, vond ik. Maar het kan ook zijn dat ik er na de eerste hoofdstukken aan gewend raakte.
Het uitstapje met de broers voegde niets toe.
Ben blij dat ik het boek gelezen heb (het was mij door 2 personen aangeraden), maar ik zou het een ander niet direct aanraden.
Ik twijfel tussen 2 en 3 sterren.... | 0neg
|
Dit boek moet je niet lezen in de reeks DDVC, dan is het best aardig.
Begin is vlot en spannend, maar het "Mysterie" komt niet uit de verf. | 0neg
|
Wat een afknapper!!
Het eerste hoofdstuk is superspannend. Dat belooft wat. En dan ineens is de spanning weg.
Alleen Frieda Klein is over. Ik worstel me door de volgende hoofdstukken:veel van het zelfde.
Halverwege leg ik het maar weg;ik wil niet eens weten hoe het afloopt. | 0neg
|
De cover is donker met een donkere hond erop en dat is nog wel mooi maar de titel brulaap past er niet echt bij, wel bij de inhoud.
Poëtische verhalen staan ver van mijn comfortzone maar ik wou het toch onbevooroordeeld lezen.
Het is het beste om eerst te lezen waar het allemaal over gaat en op te zoeken waarom de schrijver dit boek schreef.
Het zijn allemaal stukjes die hij in zijn leven opschreef en die hij later bijeen gevoegd heeft in dit verhaal. Ik geraakte er echt niet door en ik begrijp het boek niet, het is zoals gezegd echt buiten mijn comfortzone en helaas niets voor mij. Het is geen boek dat je als een verhaal kan uitlezen en je moet er echt je gedachten bij houden. | 0neg
|
Barbara Roorda werkt als brigadier bij de politieafdeling Fraude. Ze kan goed overweg met haar collega’s, ze worstelt alleen met het feit dat haar ex-man sinds kort haar leidinggevende is. Ze heeft het gevoel dat ze door hem met alle kansloze zaken wordt opgescheept. In haar privéleven gaat het haar ook niet voor de wind. Haar zoon is niet altijd even handelbaar en ze heeft nog veel moeite met haar scheiding. Ze heeft dan ook helemaal geen zin om toe te geven aan de koppeldrang van haar beste vriendin. Als ze zich verdiept in een zaak waarbij fraude is gepleegd met een geldautomaat ontvangt ze bedreigingen aan haar adres. Het blijft niet bij een dreigbrief en ze wordt steeds angstiger. Wie kan ze nog vertrouwen?
Carla Vermaat laat brigadier Roorda optreden als hoofdpersoon in dit voortkabbelende verhaal. Ze laat de lezer toe in het hoofd van haar politievrouw, waardoor die alles vanuit haar perspectief meemaakt. De bijpersonen beschrijft ze echter alleen oppervlakkig, waardoor het voor de lezer dan ook gissen is naar achtergrondinformatie van deze personen. Zo ontbreekt verdere informatie over zoon Jasper en blijft in het midden welke problemen hij nou precies heeft. Dat is een gemiste kans. Als Vermaat naar de ontknoping toe werkt, bouwt ze de spanning meer op en zijn er zelfs een aantal verrassende wendingen. Daarentegen is het eind, en dan met name de laatste pagina, jammer genoeg bijna cliché.
Uitgeverij Ellessy brengt met In beeld een detectiveroman op de markt, maar eigenlijk is het genre van het boek moeilijk te bepalen. Het is niet spannend genoeg om een thriller of echte detective te zijn en de persoonlijke ontwikkelingen van de hoofd- en bijpersonen worden niet breed genoeg uitgemeten om een goede roman te zijn. De plot is helaas vrij eenvoudig en af en toe zelfs voorspelbaar. Verder is er geen goede eindredactie gedaan voordat het boek werd gedrukt. De lezer kan eigenhandig meer dan tien ernstige taal- en spelfouten verbeteren. Dat komt de kwaliteit van het boek natuurlijk niet ten goede. Kortom: De harten van de meeste detectiveliefhebbers zullen niet harder gaan kloppen van de avonturen van politievrouw Barbara. | 0neg
|
Redelijk verhaal, maar had mijns inziens wel meer mee gedaan kunnen worden. Halverwege het boek weet je al hoe het in elkaar zat en sleept het zich voort. Een voorstelbare en absoluut ongeloofwaardige rendez-vous met een vroegere geliefde die wel logisch in het verhaal lijkt te passen lijkt maar het boek doet afzakken naar een Libelle-niveau.
Alleen de stijl en de woordkeus van Coben maken het een nog te verteren uitgave. Hoop dat de volgende titel weer iets meer naar zijn vroegere niveau toekruipt. | 0neg
|
Heb al diverse sportbiografien gelezen. Hier was niet door heen te komen. Weinig inspirerend, veel herhaling. Lees zelden een boek niet uit, deze wel. | 0neg
|
Dit is een uiterst curieus boek, dat je zou kunnen scharen in het genre ultra-sf. Kerr verhaalt over een toekomst waarin het bloed van bijna de hele mensheid is besmet met een virus en “schoon” bloed miljoenen waard is. Op zich een aardig gegeven, maar de wijze waarop Kerr het vertelt vereist doorzettingsvermogen en een zeer grote wetenschappelijke interesse. Want, en zo kom ik tot het genre, Kerr onderbouwt in een regen aan voetnoten en bijschriften zijn verhaal met doorwrochte wetenschappelijke beschouwingen van onder andere dit “parvo-virus” (P2). Leuk voor de hardcore-biologen, maar ik haak dan toch echt even af. Ik had moeite nog een interessant verhaal te ontwaren tussen al het wetenschappelijke jargon. Niet aan mij besteed dus… Lees liever één van Kerr's Bernie Gunther-boeken! | 0neg
|
Boek over mes dat niet loslaat houdt aandacht niet altijd vast
‘Het mes dat niet wijkt’ (‘The knife of never letting go’) is het eerste deel van de ‘Chaos’-trilogie van Patrick Ness, de man die, naar het idee van Siobhan Dowd, het boek ‘A Monster Calls’ (‘Zeven minuten na middernacht’) schreef. En chaos is er zeker in dit boek dat in 2008 bekroond is met de Britse Guardian Children's Fiction Prize. Todd Hewitt woont in het bijzondere dorp Prentisstown, in New World. Er zijn twee dingen bijzonder aan dit dorp: er wonen alleen maar mannen en iedereen in het dorp kan voortdurend elkaars gedachten horen. Voor Todd is dit echter normaal. Hij weet niet beter, want hij is geboren in deze nieuwe wereld, nadat zijn ouders als deel van een groep gelukszoekers op zoek naar een betere wereld geland zijn op de nieuwe planeet. Sindsdien is er een oorlog geweest en zijn alle vrouwen gestorven, waarna de mannen overbleven in een wereld zonder geheimen of privacy en met heel veel ‘Herrie’. Todd is het laatste kind in Prentisstown. Een maand voor zijn dertiende verjaardag, de verjaardag die een man van hem zal maken, gebeurt er iets onverwachts. Tijdens een tocht naar het nabijgelegen moeras vindt Todd een plek van volmaakte stilte. Als gevolg hiervan verandert alles. Todd moet alles wat hij kent achterlaten, op weg naar een plek waarvan hij het bestaan niet kon vermoeden, en al zijn zekerheden vallen weg.
Het boek begint erg chaotisch. Er is Herrie, er is een pratende hond, er is een jongen die dit allemaal heel normaal vindt en die er toch veel over nadenkt en er is een vreemd dorp waarin alleen maar mannen wonen. Het is allemaal erg veel. Het creëren van chaos was waarschijnlijk precies de bedoeling van Ness en hij is er erg goed in geslaagd. Misschien wel iets te goed, want de vele indrukken maken het erg moeilijk om in het verhaal te komen. Het helpt wel dat het verhaal meteen begint en er vanaf het derde hoofdstuk, na een sterke onverwachte onthulling, zo veel gebeurt dat je vanzelf meegesleept wordt door alle gebeurtenissen en dat je nieuwsgierig wordt naar de personages.
De band die Todd opbouwt met zijn hond en met een ander kind dat hij tijdens zijn reis ontmoet is mooi beschreven. Buiten het feit dat Todd erg passief is en je als lezer moeilijk kunt begrijpen waarom hij bepaalde dingen doet en vooral niet doet worden de personages sterk neergezet. Hier moet het verhaal het vooral van hebben, want hoewel het idee van de Herrie geweldig is heeft het plot niet veel om het lijf. Een bijzondere jongen moet vluchten voor dorpelingen die hij voorheen als vrienden beschouwde. Dergelijke verhalen kennen we inmiddels wel. De ontdekkingen die Todd over de wereld doet en de mensen die hij op zijn reis tegenkomt maken veel goed, maar kunnen de matige uitwerking van het tweede deel van het verhaal niet doen vergeten.
Het boek wordt aangeprezen als een verhaal voor Young Adults, maar dat is het eigenlijk niet heel duidelijk. Op wat koppig gedrag na gedragen de personages zich niet echt als typische tieners en de filosofische gedachten en de vraagstukken die opgeroepen worden zullen volwassen lezers ook aanspreken. Buiten dat zit er echter weinig verdieping in het verhaal. Het idee van het kunnen horen van elkaars gedachten en de invloed daarvan heeft meer potentie dan in dit eerste deel blijkt. De pagina’s waarin je als lezer een indruk krijgt van de Herrie doordat allerlei gedachten en uitspraken dwars door elkaar staan voegen ook daadwerkelijk iets toe. Het concept van de Herrie is echter alsnog moeilijk te bevatten. Vooral het feit dat mensen toch geheimen kunnen hebben en dat anderen dan weer zo goed in het lezen van hun dierbaren zijn waardoor ze die alsnog kunnen achterhalen waardoor zij hun geheimen nog beter moet verstoppen is verwarrend. In theorie is het idee van het verstoppen van gedachten onder andere gedachten duidelijk en goed gevonden, maar in de praktijk is het moeilijk voor te stellen.
Een groot deel van het verhaal bestaat uit herhaling. Hierdoor is het weinig verrassend. De continue herhaling van zetten is ook lichtelijk irritant. Dat er weinig echt nieuws gebeurt doet de spanning geen goed. Niet alle kansen worden optimaal benut. Hierdoor is het boek niet zo spannend als het had kunnen zijn en houdt het niet altijd de aandacht van de lezer vast. Sommige personages duiken steeds weer op. Hoe erg ze ook gewond raken, vrijwel iedereen houdt het op een wonderbaarlijke manier toch vol. Bij de hoofdpersonen wordt dat nog wel enigszins aannemelijk gemaakt en het is goed dat ze duidelijk niet onkwetsbaar zijn, maar je vraagt je wel af hoe de andere personages, die niet dezelfde mogelijkheden tot hun beschikking hebben, het voor elkaar krijgen steeds levend uit bepaalde situaties te komen.
Het boek moet het vooral hebben van het grote mysterie over wat er precies aan de hand is in New World, wat er in Prentisstown gebeurd is en wat de dorpelingen van Todd willen. Het is jammer dat de lezer voortdurend minder weet dan Todd, die zelf ook al bijna niets weet. Waarom het weinige dat aan hem onthuld wordt dan nog verborgen moet blijven is een raadsel. De onthulling wordt wel erg lang uitgesteld. Niet alle elementen van het belangrijke vraagstuk over wat er eigenlijk precies aan de hand is in Prentisstown zijn bovendien nog heel verrassend, want als lezer heb je inmiddels al veel geraden.
Het einde stelt teleur. Na een sterke ontknoping waarin het grote geheim eindelijk onthuld wordt valt Ness weer in herhaling en komt de gebeurtenis aan het eind toch nog uit de lucht vallen, waardoor het verhaal niet af voelt. De lezer blijft alsnog achter met veel onbeantwoorde vragen, een onbevredigd gevoel en geen enkel idee over waar het volgende boek over zou moeten gaan.
De korte prequel ‘The New World’, die als extraatje opgenomen is aan het eind van (de Britse versie van) het boek, voelt een beetje overbodig en is niet erg sterk als op zichzelf staand kort verhaal, maar hij verklaart wel iets over een van de andere personages en fans zullen genieten in dit inkijkje in het leven van deze persoon voordat alles verandert en dit verhaal begint.
(2½ ster) | 0neg
|
Na eind jaren zeventig op de middelbare school kennis te hebben genomen van het bestaan van Jan Cremer en hem 35 jaar lang nauwelijks heb gevolgd, als schrijver, nu 1400 bladzijden ingehaald. De Hunnen gaat over de belevenissen van een 0 tot 5-jarige Jan tijdens de oorlog en een 5 tot 15-jarige Jan in de jaren daarna.
Opgedeeld in 1000 fragmenten met veel herhalingen zijn de kernwoorden:
Verraad - Sadisme - Moord - Plundering - Verkrachting.
Als je daar door heen kunt/wilt lezen dan vormt zich wel een beeld van wat er in oorlogstijden op je pad voorbij kan komen als je aan de onderkant van de maatschappij geboren wordt. Natuurlijk zou je dan willen weten wat de schrijver daadwerkelijk heeft meegemaakt dan wel aan zijn pen is ontsproten....
Nu even weer voldoende Jan Cremer gelezen, over 35 jaar nog maar eens overdoen. | 0neg
|
Matti Y. Joensuu is in eigen land Finland een bekend schrijver. Hij won meerdere literaire prijzen, waaronder de Finse Staatsprijs voor Literatuur in 1982. Naast auteur is Joensuu inspecteur bij de politie in Helsinki. Zijn boeken zijn veelvuldig vertaald en verfilmd, maar Het duivenritueel is het eerste boek dat in Nederland uitkomt.
Inspecteur Harjunpää houdt zich met verschillende zaken bezig, waaronder een ogenschijnlijk ongeval op het centraal station van Helsinki, waarbij een man onder de metro is gekomen. Maar was het wel een ongeval? Een ooggetuige beweert dat de man voor de metro werd geduwd en Harjunpää gaat op onderzoek uit.
Ondertussen heeft scholier Matti het moeilijk: zijn moeder en haar nieuwe vriend zijn vreselijk gemeen tegen hem en dan wordt hij ook nog eens gepest op school. De ietwat aparte Lena probeert hem te helpen en neemt hem mee naar een vreemde man die ze de priester noemt. Deze vreemde man ziet zichzelf als een aardgeest, die alles doet om zijn geliefde god, de Voedster, te dienen. Maar wat hebben al deze personen met elkaar te maken? En wat met de vreemde moorden die gepleegd worden op het station?
En dat is iets wat de lezer zich steeds afvraagt. Vooral in het begin van het boek. Waar gaat het eigenlijk over? En waar gaat het naar toe? Er gebeurt niets, en toch gebeurt er van alles, maar het lijkt allemaal niet met elkaar samen te hangen.
Het verhaal is doorspekt met mooie, maar soms ook vreemde en onbegrijpelijke, metaforen.
Ook lijkt de vertaling soms niet te kloppen, zoals wanneer er staat dat een oud model Nokia vroeger een stokbrood werd genoemd. In Nederland heet zon oude telefoon volgens mij een koelkast.
Ook de achterflap vertoont onjuistheden. Zo staat er bijvoorbeeld dat Mattis ouders net aan het scheiden zijn, terwijl in het boek staat dat ze al minstens 1,5 jaar gescheiden zijn. Ook staat er iets over Lenas ouders, maar die komen in het boek geen enkele keer voor.
Prachtig zijn wel de beschrijvingen van geuren, kleuren, ruimtes, mensen en liefde. Wat dat betreft is het een echt literair boek. Maar het is moeilijk om je in te leven in de personen, of zelfs maar in één van hen: ze zijn allemaal behoorlijk apart en hebben vreemde eigenschappen.
Het duivenritueel is een vreemd en soms wat ongeloofwaardig boek met een bizar open einde. Dat het de Finse tegenhanger van de Gouden Strop heeft gewonnen zegt misschien iets over de Finse thriller, maar kan niet als kwaliteitsaanduiding gelden. Vreemd is het, gewoon vreemd. | 0neg
|
Eva Burgers werkte jarenlang als rechercheur op de afdeling zware criminaliteit maar is schrijft nu met name jeugdthrillers. Bij uitgeverij Kluitman zijn een aantal titels verschenen en Complot is de tweede jeugdthriller die verscheen bij uitgeverij de Fontein uiteraard voorzien van het " met politie-niet-betreden- elastiek". Je weet dus meteen dat je een jeugdthriller in handen hebt.
Dit verhaal gaat over Abby. Abby is helemaal happy omdat ze wordt aangenomen op de politieacademie. Thuis gaat het minder: haar ouders zijn gescheiden en dat valt haar zwaar. Haar moeder heeft een nieuwe vriend die zich overal mee bemoeit en haar vader zit op Tinder. Om van huis even weg te vluchten gaat ze met haar vriendin Jane een paar dagen naar Londen. Tijdens haar stage heeft Abby gehoord over Red Snake, een criminele organisatie in Londen. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en brengt ze niet alleen haar veiligheid maar ook die van haar vriendin en de operatie in gevaar...
Ik heb al aardig wat jeugdthrillers gelezen en ik denk dat de kracht van een goede jeugdthriller zit in het feit dat het vaak zaken zijn die zich afspelen in de belevingswereld van de doelgroep. Dus meiden en jongens van die leeftijd en die iets meemaken wat om de hoek zou kunnen gebeuren. Doordat het dicht bij de belevingswereld zou kunnen afspelen, realistisch overkomt geeft dat een extra spanningsveld. In dit verhaal mis ik dit volledig. Hoewel uiteraard fictie niet op waarheid berust hoeft te zijn moet het wel realistisch blijven.
Ik zelf had er moeite mee dat een meisje van 18 die net stage komt lopen een hele operatie ( waar maanden intensief aan is gewerkt) in gevaar kan brengen door haar domme acties en er vervolgens maar makkelijk mee weg komt. Had ze bij mij stage gelopen had ze meteen op non-actief in vliegtuig naar huis gegaan en de rest van haar stage wel kunnen vergeten. Ook bij de interactie tussen de personages, met name degene belast met de operatie, vond ik niet altijd logisch en hoop ik van ganse harte dat in het gewone leven een politieonderzoek anders zal verlopen.
Maar misschien lees ik teveel thrillers en ik ben uiteraard de doelgroep niet. Het verhaal op zich, mijn kanttekeningen daar gelaten, leest weer als een trein. De opzet is net als bij haar vorige boeken een wisseling van perspectief met naam van die persoon boven de hoofdstukken. Op zich prettig daar sommige hoofdstukken wat korter zijn en perspectief dus snel wisselt. Een concept wat scoort dus logisch dat ze dit vast blijft houden. Andere jeugdthriller schrijvers gebruiken dit ook en de lezers schijnen dit te verslinden. Never change an winning team zou je denken al zou ik het denk ik leuk vinden als ze dit los zou laten en een frisse wind door jeugdthriller land liet waaien.
Kortom Complot is voor mij een 13-uit-een-dozijn jeugdthriller en zeker niet het beste wat ik van Eva Burgers heb gelezen | 0neg
|
David Baldacci is een veelschrijver, vroeger een boek per jaar, maar ondertussen zijn het er al zeker twee. Dit begin je te merken aan zijn boeken.
Langs de ene kant wreekt dit zich, originaliteit is ver te zoeken, de personages grijpen minder alhoewel ze op zich wel boeiend zijn maar het is vooral de spanning die eraan moet geloven. Er is nochtans heel wat actie in het boek, patstellingen en andere situaties moeten opgelost worden. Er zijn er verschillende en die worden dan in recordtijd beschreven en opgelost. De spanning is dus dadelijk foetsie. En dan zwijgen we nog over alle clichés, vaak typisch Amerikaans, die de schrijver te berde brengt.
Maar het voordeel van een geroutineerd schrijver is dan weer dat hij hoe dan ook de lezer toch kan boeien, vooreerst door zijn eenvoudige en gemakkelijke schrijfstijl, ook door het feit dat hij zijn plot goed uit doktert en brengt maar niet in het minst door actuele situaties en problemen voor het voetlicht te brengen. In dit geval zijn het de schrijnende situaties waar de bevolking van Noord-Korea onder te lijden heeft.
Baldacci is een begenadigd schrijver maar maakt geen indruk met Doelwit. | 0neg
|
Kleurenblind is de tweede roman van Santlofer met Kate McKinnon in de hoofdrol, de ex-rechercheur die tegenwoordig een kunstprogramma op televisie heeft. Ik heb het eerste boek niet gelezen en na Kleurenblind denk ik ook niet dat dat nodig is. Alle belangrijke voorvallen in het eerste boek worden in dit boek nog eens in herinnering gebracht, zodat het lezen van dat boek geen verrassing gaat opleveren. Een andere reden om het eerste boek niet te lezen is de kinderlijke schrijfstijl.
Santlofer heeft een simpele wijze om alles wat gebeurt tot in detail aan de lezer uit te leggen, waarbij er geen enkele ruimte is voor eigen interpretatie. Santlofer kauwt het de lezer voor en die hoeft alleen nog maar te slikken.
Het is jammer dat de schrijfstijl dit boek bederft, want het verhaal boeit wel: een kleurenblinde moordenaar die schilderijen maakt met de lichaamssappen van zijn slachtoffers.
Tijdens het lezen bedacht ik me dat Santlofer zich misschien maar moest gaan beperken tot het bedenken van plots en de uitwerking aan anderen over moet laten, maar toen las ik in zijn dankwoord dat hij bij de plot geholpen is door zijn dochter Doria.
Inmiddels is de derde roman met Kate McKinnon in de hoofdrol al verschenen. Ik zal het aan mij voorbij laten gaan. | 0neg
|
Zo af en toe pak ik een YA boek voor de afwisseling. Na de reviews en reacties op internet ben ik met hooggespannen verwachtingen begonnen aan dit boek. Ik hou bij een YA boek van spanning en absurdisme, maar dit boek viel bij mij door de mand. De humor waar ze het over hebben is ver te zoeken. Het springt van de hak op de tak en ik kan geen verbinding maken met de hoofdpersonen. Ik hoop de volgende keer weer op een goed YA-boek! In ieder geval geen Jeff Strand meer voor mij... | 0neg
|
Ik heb dit boek "geluisterd" i.p.v. gelezen, maar het is gewoon niet mijn smaak. | 0neg
|
Wat een eentonig non verhaal. Gaat nergens over. Misschien eerder iets voor young adults hoewel ik deze groep hiermee zeker niet wil denigreren. | 0neg
|
Niet gelezen, maar geluisterd. Na één cd had ik er eigenlijk al genoeg van, maar heb ze toch alle vier weten uit te luisteren. De humor van Naima is niet altijd de mijne en zeker de manier waarop het boek werd voorgelezen was af en toe erg over de top. | 0neg
|
Wat gaaf dat ik 1 van de 1000 uitverkorene was om dit boek wat mij bijzonder aansprak te mogen lezen.
Ik ben direct begonnen met lezen maar haakte al snel af. Het verhaal kon me op de een of andere manier niet boeien. Na lange tijd het boek toch maar weer ter hand genomen en mezelf gedwongen door te lezen. Pas halverwege kwam er schot in, maar heb me toch naar het einde toe moeten worstelen. Misschien dat ik het boek een andere keer, zonder tijdsdruk, nog eens ga overlezen. | 0neg
|
Op zich geen onaardig verhaal, maar veel te lang. Boek had wel voor de helft ingekort kunnen worden. | 0neg
|
De sirene en Het profiel horen wat mij betreft tot het beste werk van deze Schotse 'tartan noir' auteur, maar driemaal is in deze duidelijk géén scheepsrecht. Het wederoptreden van Tony Hill en Carol Jordan is een afknapper van formaat geworden. De twee plotlijnen blijven quasi de hele plot volkomen gedetacheerd van elkaar, om elkaar alleen te raken in een haastig afgehaspeld slot. Bovendien moet McDermid niet zo koketteren met haar eigen geaardheid (de twee lesbische politievrouwen krijgen niet alleen de beste teksten, deze supervrouwen lossen bijna eigenhandig de zaak op, alhoewel ze in wezen bijfiguren zijn). | 0neg
|
Geen echtte hoogvlieger, het duurde een tijdje voor ik in het verhaal kwam. Enkele als zelfmoorden geënsceneerde moorden brengen forensisch onderzoeker Reilly bij het onderzoek. Met haar komt de dader dichtbij, heel dichtbij. Hret gedeelte over het taboe heb ik wel begrepen maar ik vind het wat ver gezocht en ongeloofwaardig. | 0neg
|
Net als zijn landgenoot Bavo Dhooge laat de Belg Bob van Laerhoven zich niet in één hokje plaatsen. Zo publiceerde hij al science fiction, literatuur, essays, reisverhalen, kinderboeken, theaterstukken, biografieën, journalistieke stukken,
..en spannende boeken natuurlijk. De vinger van God is het vijfde en afsluitende deel in de reeks met Peter Declerq en Samantha Duchène in de hoofdrol.
Samantha Duchène heeft na de breuk met Peter Declerq een betrekking aangenomen bij de Antwerpse politie. Peter van zijn kant is als deel van een rogatoire commissie, samen met commissaris Stoei op onderzoek in Jeruzalem.
Christine, de zus van Samantha, verlaat ontgoocheld een secte.
Twee Ierse boefjes komen naar België om een oude rekening te vereffenen met Vivian Lathouders.
Financieel rechercheur Maurice Lathouders, de broer van Vivian, vindt het niet altijd even makkelijk om aan de goede kant van de wet te blijven.
De koning en de prins van de Antwerpse onderwereld houden elkaar nauwlettend in de gaten, want de prins wil koning worden, maar de koning is nog niet bereid afstand te doen van de macht.
En tot slot is er nog Ben Devogelaere, een ex-collega van Samantha. Hij heeft zijn handen vol met racisme-betogingen in Schaarbeek.
Hoewel de cover direct herinneringen oproept aan de affiche van de donkere cultfilm Cest arrivé pres de chez vous, neigt de opzet van het verhaal meer naar een andere film: het alom bejubelde Babel: een aantal los van elkaar staande verhaaltjes, die alleen maar met elkaar verbonden zijn door de relaties tussen de verschillende personages. Maar daar waar er in de film meer dan genoeg tijd aan elk van die verhaaltjes besteed wordt, wil Bob van Laerhoven te veel vertellen op te weing papier: 225 bladzijden is bij lange na niet genoeg om zijn verhaallijnen over grootse themas als liefde, geloof, wraak en dood
alle aandacht te geven die ze verdienen. Met als gevolg dat ze dan ook niet volledig tot hun recht komen.
Zelfs kunstgrepen als het veelvuldig gebruiken van de schuine streep (/) en het en-teken (&) met als doel snelheid in het verhaal te brengen, kunnen tegelijkertijd geïnterpreteerd worden als het bewijs dat er bespaard moest worden op de lengte van de kopij. Het hoeft dan ook geen betoog dat de uitwerking van de personages en beschrijving van de locaties hier ook onder lijden.
Alles bij elkaar genomen is dit een gemiste kans, want het potentieel om een mooi, spannend en pakkend verhaal te creëren was aanwezig, maar in deze uitvoering komt het geheel als rommelig en ongeloofwaardig over. | 0neg
|
Ik heb nog nooit eerder een boek gelezen wat zo chaotisch en inhoudsloos is geschreven als dit boek! Het verhaal slaat nergens op, niet grappig, niet romantisch, niet spannend, niet verrassend. Waar vorige shopaholics wel onder chicklit vielen, dit boek valt nergens onder. Gelukkig gratis bij de krant. Nu in de krantenbak! | 0neg
|
het is slecht verhaal,gaat veel over voetbal, ik hou wel van voetbal,maar zo uitgebreid,nee, is niet voor mij
de kaft van het boek is veelbelovend ,maar het is schijn,
jammer, | 0neg
|
Ik had nog nooit iets van haar gelezen ik begon er met goed moet aan heb het uitgelezen maar ik moet zeggen dat het mij niet kon bekoren maar dat zal wel aan mij liggen ik vond het tegen vallen daarom 2 sterren | 0neg
|
Het interessante aan dit boek is dat het beschreven wordt vanuit de gedachten van het negen jarige jongetje Bruno dat nog nét te jong is om de boze grote mensen wereld te snappen (ook omdat ie dom gehouden wordt door zijn ouders), en daardoor de puurheid van het verhaal. Maar door de schrijfstijl en de indeling/lettertype van het boek had ik echt het idee dat ik een kinderboek aan het lezen was. En er is niks mis met een kinderboek, want die lees ik ook weleens maar dit boek wordt volgens mij geacht te zijn voor volwassenene (want er staat nergens op dat het een kinderboek is) Daarom krijgt het boek van mij maar twee duimpjes want als volwassenboek vind ik dat de schrijver het zich veel te makkelijk heeft gemaakt. Voor kinderen (vanaf 9 jaar) vind ik het uitermate geschikt als educatief boek. | 0neg
|
Wat doen, als je "Downton Abbey" hebt uitgemolken?
Dit is één van de recente boeken van één van de mensen die verantwoordelijk waren voor het mega-succesvolle "Downton Abbey". Inmiddels is "Downton Abbey" volledig uitgemolken door Jessica Fellowes; nadat er nog wat follow-ups rond de serie zijn geschreven.
Die follow-ups deden het goed bij fans. Waarom dus geen combi van historische roman en detectieve schrijven? Let wel: het zal eerder vrouwen dan mannen aanspreken.
Zelf hield ik er een nare smaak aan over. Ik kon het vooral niet waarderen dat echte pesonen en een echte moord werden misbruikt voor een vehikel dat zo overduidelijk geld moet opleveren.
Vooral, als het gaat om echte mensen die in zo'n erger-dan-pulp-fiction-gedoe óók nog eens verzonnen karakters, geboortedata, sexuele voorkeuren, levens krijgen aangemeten; alleen omdat hun naam verkoopt.
Behalve dit, zitten er in het boek ook nog een aantal hoogst onrealistische zaken en een of twee grove fouten. Maar he: no problem - dit zal fans van "Downton Abbey" of "Upstairs-Downstairs" een worst wezen.
Mevrouw Fellowes - ervaren journaliste, schrijfster, spreekster, redactrice - neemt dus niet de moeite om fictieve namen te verzinnen voor haar goed-verkopende "upstairs" familie. Doet ze overigens wel voor haar held en heldin, afkomstig uit de "lower classes". Ze gebruikt dus óók een echte moord uit 1920.
Die echte moord werd nooit opgelost; maar in dit boek wel. De moordenaar blijkt bevriend me thet slachtoffer. In werkelijkheid, was het slachtoffer inderdaad bevriend met collega-verpleegsters die tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het front levens redden en leed verzachtten. Een van haar verpleegster-collega's, door mevrouw Fellowes een totaal ander karakter en leven aangemeten, leidde later het ziekenhuis met de naam van het slachtoffer.
Maar dat is de realiteit, werkelijkheid, geschiedenis - waar Fellowes' boek weinig banden mee heeft. Dit wordt deels gemeld achterin het boek, dat - God beware ons - blijkbaar deel één uit een serie gaat worden.
De laatste van de Mitford-sisters is vier jaar geleden overleden. De familie is onder andere bekend in Engeland. Blijkbaar weinig kans, dat nazaten uitgeverij en Fellowes voor een rechter slepen. Vind je dat allemaal niet erg: lees vooral het boek, maar houd in je achterhoofd dat het weinig te maken heeft met de echte mensen die gebruikt zijn als melkkoe voor een auteur en uitgeverij.
Ben je geïnteresseerd in die Mitford-sisters? Een aantal heeft autobiografieën geschreven of romans die duidelijk gebaseerd zijn op hun familie. Enkelen schreven romans en non-fictie; beschikbaar in het Engels en Nederlands. Er zijn ook goede (Engelstalige) biografieën.
Ben je geïnteresseerd in de geschiedenis of de echte ervaringen van verpleegsters aan het front tijdens de Eerste Wereldoorlog? Dan zijn er diverse autobiografieën, biografieën en non-fictie boeken. Neem bijvoorbeeld "Testament of Youth" van Vera Britain, of een recente biografie rond Edith Cavell.
Ben je meer geïnteresseerd in het leven van vrouwen, die vaak ongetrouwd bleven omdat de Eerste Wereldoorlog zoveel mannen claimde? Neem dan bijvoorbeeld het Engelstalige boek "Spinsters" van Kate Bolick.
Meer geïnteresseerd in een recente Nederlandstalig uitgave over de Eerste Wereldoorlog? Probeer dan eens "Ten Oorlog" van Arnout Houben, of bekijk de 3 DVDs van deze tv-serie. Erg passend: het is dit jaar een eeuw geleden dat de Eerste Wereldoorlog eindigde.
Allemaal boeken, niet direct geschreven uit winstbejag en meer de moeite waard, meer je tijd waard - dan deze farce van mevrouw Fellowes. | 0neg
|
Voor haar debuut Het moordenaarsspel heeft Ali Knight de vluchtige wereld van reality-tv en misdaadjournalistiek als decor gebruikt. Haar jarenlange ervaring als journaliste, heeft ongetwijfeld de inspiratiebron gevormd voor deze setting.
Kate Forman lijkt haar leven helemaal op orde te hebben; ze is de vrouw van een succesvolle tv-producent, heeft twee gezonde kinderen en een mooi huis in London. Dit rimpelloze bestaan krijgt een flinke dreun als haar man Paul op een nacht thuiskomt in overduidelijk verwarde toestand en besmeurd met bloed. Kates aanvankelijke schrik en bezorgdheid om Paul slaan om in wantrouwen als ze de volgende dag verneemt dat er in de buurt een jonge vrouw vermoord is aangetroffen. Deze vrouw, Melody Graham, werkte met Paul samen aan het realityprogramma 'Inside-Out'. Niet alleen verdenkt Kate haar man ervan een buitenechtelijke affaire met de jonge, aantrekkelijke Melody gehad te hebben, ze raakt er zelfs steeds meer van overtuigd dat hij haar ook vermoord heeft. Vastbesloten om Pauls betrokkenheid aan te tonen, laat Kate geen middel onbenut...
Het moordenaarsspel is een van de talloze thrillers die zichzelf aanprijzen als 'literaire' thriller. Het lijkt wel alsof de toevoeging literair gaandeweg synoniem geworden is met eindeloos vrouwelijk navelstaren. In 'literaire' thrillers hoeven de heldinnen niet te beschikken over intelligentie, originaliteit of persoonlijkheid, maar moeten vooral in hoge mate herkenbaar zijn voor de lezer. De grootste verdienste van deze personages is hun inwisselbaarheid. Kate Forman vormt hierop geen uitzondering. Zelden is ze te betrappen op een intelligente gedachte of handeling. Ze maakt zich uitsluitend druk om haar gezin, haar positie als vrouw van en om de vermeende ontrouw van haar man.
Niet alleen Kate is oninteressant, het verhaal waarin ze de hoofdrol speelt is dat eveneens. In deze thriller is geen sprake van een gedoseerde spanningsopbouw met zinvolle plotwendingen. Het moordenaarsspel kabbelt maar wat voort, raakt hier en daar in een stroomversnelling die de loop van het verhaal echter nauwelijks beïnvloedt, waardoor de ontknoping nogal plompverloren uit de lucht komt vallen. Uiteindelijk is Het moordenaarsspel niet meer dan een weinig subtiel kat-en-muisspelletje tussen twee echtelieden. | 0neg
|
Met zijn eerste boek, Het boek der spiegels, gooide de auteur hoge ogen een aantal jaar gelezen. Nu is er zijn tweede boek, Nacht in Parijs.
In de proloog vlucht een onbekende man als een dief in de nacht weg uit Parijs. Wat is zijn verhaal? Psycholoog James Cobb wordt na een presentatie aangesproken door een oude man, Josh Fleischer. Hij vraagt zijn hulp bij het terughalen van zijn herinneringen naar een nacht in Parijs uit een ver verleden.
Hij werd veertig jaar geleden wakker in een hotelkamer met een dode vrouw in de badkamer. Wat is er gebeurd en waarom kan hij het zich niet herinneren.
Het eerste deel van het boek is een ware worsteling voor mij, waar gaat dit verhaal naartoe. E.O. Chirovici schrijft een lange verhandeling over hypnose en het terughalen van herinneringen, maar het pakt me totaal niet en maakt me ook niet nieuwsgierig. De proloog is wel prikkelend, maakt nieuwsgierig, maar je moet heel veel geduld hebben om de link in het verhaal te krijgen.
Er worden heel veel onnodige details verwerkt in het boek, bijvoorbeeld over welke Interstate James Cobb op weg gaat naar Josh Fleischer. Ook de complete levensloop van Josh, dit maakt het dat ik mijn aandacht verlies bij het verhaal Het is een stukje te psychologisch or mysterieus voor mij. Het gaat me als het ware boven mijn pet.
Als de nacht in Parijs aan bod komt, komt er wat meer vaart in het boek, minder details en mijn aandacht wordt weer bij het verhaal getrokken. Helaas is het maar een eenmalige opleving. Hetzelfde verhaal over Parijs en specifiek die nacht wordt een aantal verteld vanuit verschillende oogpunten en dan net weer even anders. Andere details en wat is nu de waarheid? Ik vind het verwarrend en saai.
Na het lezen van de laatste 30 bladzijden kan ik het boek iets meer waarderen, maar het is niet genoeg om mij te overtuigen. Ik snap de bedoeling van de auteur, maar het boek heeft me maar bij vlagen kunnen pakken en voor de rest was het vooral een kwestie van uit lezen. Ik had het gevoel dat ik de clou van het verhaal niet had en daarom maar een beetje in rondje bleef lezen. Ik kon niet helemaal bevatten wat ik aan het lezen was en verloor met grote regelmaat mijn aandacht. Ik was blij dat ik het verhaal dicht kon slaan en een volgend boek kon gaan lezen. | 0neg
|
Opium is het thrillerdebuut van Marian Mudder, die eerder een aantal romans met een erotisch tintje schreef. In feite is Opium ook een roman, want thrillerelementen zijn slechts minimaal aanwezig, het sensuele gehalte is hoog. Wellicht komen liefhebbers van erotiek aan hun trekken als hoofdpersonage Laura in bad met zichzelf speelt of andere lichamelijke capriolen uithaalt. Als een boek een thriller heet moet het ook een thriller zijn, hetzij een psychologische, hetzij vol actie, het kan verschillende kanten op, maar voorwaarde is dat er spanning gecreëerd wordt. Opium heeft niets van dat al.
Fotografe Laura van der Velden houdt van observeren, het is haast een obsessie, die deels vakgerelateerd is. Ze bekijkt mensen en zet ze als het maar enigszins mogelijk is op de foto, ook in situaties waarin dat ‘not done’ is. In café Lucky Strike valt haar een paar op. De knappe man zoekt oogcontact met Laura, ook al verkeert hij in het gezelschap van een prachtige, uitdagende vrouw. Op de terugweg naar huis ziet Laura deze vrouw de liefde bedrijven in een geparkeerde auto, wie de man is kan ze niet zien. Voyeur als ze is kijkt Laura toe en maakt ze opnamen, de vrouw lijkt zich daarvan bewust maar gaat door met waar ze mee bezig is. De volgende dag blijkt de vrouw vermoord te zijn. Laura vraagt zich af of de oogcontactman iets met haar dood te maken heeft en zoekt hem op. Met alle risico’s van dien, want stel dat …
Weinig personages in het verhaal, waarvan vier ertoe doen: Laura, de vermoorde Claire, oogcontactman JJ en politieman Tim. Van enige uitdieping van de karakters van deze vier is geen sprake, ze zijn vlak en achtergrondloos. Eén perspectief, namelijk dat van Laura. Haar bespiegelingen zijn saai, nergens komt een ‘ja! nu gaat het gebeuren’-moment, ze blijft oninteressant. De plot is zeer voorspelbaar, als in een tv-serie waarin aanvankelijke slechteriken blijken mee te vallen en goeierds engerds blijken te worden. Zoiets. Zijsporen doen zich nauwelijks voor. Geen verklaringen of uitleg van de kant van de moordenaar, wat of wie heeft hem/haar gemaakt tot wie hij/zij geworden is? Mudder laat de lezer gewoon in de kou staan.
Op de schrijfstijl van de auteur valt op zich weinig aan te merken, al mag het concreter, minder breedvoerig over ‘niets’. Karakters behoren echter uitgediept te worden, ongeacht of een boek het etiket thriller of roman opgeplakt krijgt. Oppervlakkigheid is de doodsteek voor welk verhaal dan ook.
Opium is nietszeggend en snel vergeten. | 0neg
|
Het zou een (literaire) thriller moeten zijn. Een definitie van thriller is: Een thriller (afgeleid van het Engelse to thrill, in vervoering brengen) is een genre van fictie waarin er sprake is van een bijzondere spanning. Het doel is de lezer of kijker voortdurend in spanning te houden.
Ik heb dit niet in het boek kunnen terug vinden. Ik denk daarom dat het begrip thriller voledig ongepast is. Erg saai en langdradig verhaal, zonder spanning, maar vooral veel pornografische elementen. We zullen dit maar als functioneel beschouwen, maar een beetje te veel benadrukt. Ik zal dit boek dan ook niemand aanraden. | 0neg
|
ik vond het een aardig boekje maar spannend?? nee kan ik niet zeggen. het zit goed in elkaar en het leest lekker weg maar niet meer dan dat. ik vond de reunie vele malen beter. over smaak valt nu eenmaal niet te twisten. op naar het volgende boek. | 0neg
|
Een nacht in Gizeh. Dit zou de eigenlijke titel van Het geheim van Napoleon moeten zijn. Je mag niet spiegelen aan andere verhalen, maar toch was Sierra beter op dreef met Het geheime avondmaal. Daar had je het idee van: "Wie is de volgende?"
Sierra heeft vast goede bedoelingen gehad met dit verhaal, maar het verhaal heeft mij niet gepakt. Niet bij de kladden gehad. Het begint niet onaardig met de ontdekking die Cyrillus van Bologna doet bij een vertaling van het evangelie van Marcus. Een moord op een man die archeologische opgravingen doet en de duistere Omar ben Abiff die alles doet om aan het geheim van onsterfelijkheid te komen. Datzelfde doet ook één van Frankrijks grootste militair strategen. Napoleon Bonaparte. In Egypte begint hij aan een tocht naar Nazareth om er achter te komen hoe je onsterfelijk kunt zijn.
Dat verhaal waar veel overeenkomsten zitten tussen de Egyptische goden en Jezus van Nazareth is boeiend gebracht. Dat was het punt het niet. Sierra had dit gedeelte goed gedaan. Het was meer het element van spanning. Ik miste de drang om verder te lezen. Het gevoel dat je in het boek getrokken wordt, ontbrak op een flink aantal punten. Dat was jammer want ik ben ervan overtuigd dat Sierra dat wel had gekund.
Het is net als in de muziek. Een popgroep als The Red Hot Chili Peppers hebben ooit een minder album gemaakt. Daar vergelijk ik dit ook mee. Het geheim van Napoleon is iets minder dan zijn voorganger Het geheime avondmaal. Sierra heeft het wel met de beste intentie geschreven. | 0neg
|
Wat een slecht verhaal zeg
De eerste 50 bldz waren misschien nog een beetje te doen maar daarna is het echt alleen maar slechter geworden. | 0neg
|
Van sommige boeken van Tom kan ik echt wel genieten. De technische kennis die is opgedaan weet de schrijver goed in het boek tot zijn recht te laten komen. Het verhaal scenario is plausibel een oorlog tussen USA en China om grondstoffen en grondgebied. Maar de verhaallijn viel me echt tegen. Zonder al te veel weg te geven voor zij het graag willen lezen komt het eigenlijk hoofdstuk na hoofdstuk nergens anders op neer dan varen naar een positie al dan niet onverwachts onder weg nog wat vijanden naar de kelder helpen en dat uiteindelijk op de positie nog keer herhalen, om vervolgens weer voorraad te halen en alles herhaald zich weer. Ik vind het jammer dat je niemand echt leert kennen, dat je niets leest over het leven aan boord van een onderzeeer etc. Het boek viel dus erg tegen eigenlijk en een spelletje zeeslag was echt leuker en een betere tijdsbesteding geweest. | 0neg
|
Mijn tweede boek van Kik van Dijk, na Ibiza, de erfenis. En ik moet zeggen dat ik er meer van had verwacht. Het boek is heel kort en hierdoor gebeurt er nogal wat in de eerste hoofdstukken. En toen ik een beetje in het verhaal begon te komen ging het ineens in een stroomversnelling naar het einde.
Het was alles bij elkaar een interessant boek dat ik in een par uur uit had en dat wat mij betreft beter tot zijn recht was gekomen als het geheel wat meer was uitgewerkt. | 0neg
|
** Let op: spoiler **
Na Haar naam was Sarah, Die laatste zomer en Overspel te hebben gelezen, viel Obsessie tegen.
Het concept is tot de verbeelding sprekend; wat doet het met een plek als er iets vreselijks is gebeurt? Heeft een plek een herinnering en kun je de nawee van het gebeurde jaren later nog steeds voelen? Het goede van dit boek is dat Rosnay een mooie 'film noir' sfeer oproept, waarin de hoofdpersoon steeds verder afglijdt in het verleden en zich afzondert van het heden en de mensen om haar heen.
Helaas is de hoofdpersoon nogal aanstellerig en kun je weinig sympathie en begrip opbrengen voor haar situatie en reactie. Nadat ze ontdekt wat er in haar appartement is gebeurd, verhuist ze meteen. Vervolgens blijft ze zwelgen in het verhaal van de vermoorde meisjes, terwijl er geen enkele aanleiding meer is. Haar reactie en vooral het 'gesuggereerde' einde is dan ook niet in verhouding tot het gebeurde.
Desondanks is het boek best het lezen waard; vanwege de sfeer en vanwege de passage die de aanleiding vormde voor de scene in het Vel' d’Hiv in Haar naam was Sarah. Daarom 3 sterren in plaats van 2. | 0neg
|
A.G. Riddle heeft zijn 'Atlantis'-trilogie afgerond en als debutant een redelijk groot risico genomen om direct een verhaal te vertellen dat in totaal meer dan 1.000 bladzijden beslaat in drie delen. Niet alleen het aantal bladzijden maar ook het groteske van het verhaal heeft alles in zich waar een schrijver met zijn eerste boeken ver weg van moet blijven. Aan het lef en de durf van A.G. Riddle ligt het niet, maar of hij zichzelf nu een goede dienst heeft bewezen kan men sterk in twijfel trekken.
In de eerste twee delen wijdde Riddle erg uit en schoot het verhaal alle kanten op. Tot zelfs op het punt dat dit ongeloofwaardig werd en men zich af kon vragen of hij zijn eigen verhaal nog wel in de hand kon houden. Dat moest dus uit het derde deel blijken.
Dit is in zijn geheel niet gelukt. A.G. Riddle heeft dit nog complexer gemaakt en geen enkele aanleiding gegeven om een andere mening te krijgen over het gehele verhaal. Tot 20 bladzijden van het einde is het nog een warboel van verhaallijnen, waar zelfs met een Houdini greep niet uit te komen is.
Kate Warner heeft met het ontdekken van een antistof de wereld van een vernieuwde pest epidemie verlost maar zit, samen met Davis Vale vast in een ruimteschip, dat voor de Marokkaanse kust verborgen ligt. Ze heeft nog maar een korte tijd te leven en in deze korte periode moet ze, om de wereld te kunnen redden van de totale ondergang, delen van haar geheugen uit een vorig leven terug zien te halen uit verschillende portals. Dit lijkt onbegonnen werk, maar net als de hoop voor zowel haar als de wereld op is gegeven krijgt ze uit onverwachte hoek twee aanwijzingen wat een geheel ander licht op de zaak laat schijnen en krijgt ze nieuwe moed om alsnog de wereld te kunnen redden.
De personages in het verhaal zijn goed uitgewerkt en beeldend uitgeschreven, maar ook hier geldt dat door de brede opzet er veel personages worden opgevoerd. En dan met name personages die in het verleden hebben geleefd en in de nieuwe tijd doorleven, geeft een rommelig geheel.
Wat in het derde deel wel beter uit de verf komt, zijn de verwijzingen naar de huidige wereldpolitiek. Daar laat Riddle wel zien dat hij de link kan leggen met de opzet van zijn verhaal en de mondiale politiek. Maar daar redt hij het niet mee.
Om toch enigszins dit boek te kunnen volgen, ontkomt men er niet aan om eerst de andere delen te lezen. Ook voor de vertaler van dit oorspronkelijk Amerikaanse drieluik, moet dit niet de makkelijkste klus zijn geweest en het moet gezegd worden dat Jan Pott dit tot een goed einde heeft gebracht.
Dat dit boek als thriller wordt omschreven is bedenkelijk. Dit valt echt onder de Sci-fi verhalen en dan nog is het maar de vraag of dit een breed publiek zal aanspreken.
Na de eerste twee delen van de trilogie was de hoop gegrond dat in het derde deel de vele openstaande lijnen en verbanden die zijn gemaakt, worden vastgeknoopt, maar niets is minder waar. Het derde deel speelt zich voornamelijk in de ruimte af en is veel te abstract waardoor het verhaal alleen maar verder wegzakt. En dat is jammer want de schrijfwijze van A.G. Riddle is veelbelovend, maar hij maakt het zich veel te moeilijk. | 0neg
|
Wiskunde, logica, het klinkt allemaal heel interessant, maar zo veel heeft het niet om het lijf. De uiteindelijke ontknoping is gebaseerd op een principe dat Agatha Christie al veelvuldig toepaste. Voor de oplossing van het raadseltje uit de (Nederlandse) titel wordt overigens wel degelijk een aanwijzing gegeven in het verhaal. Met een beetje nauwkeurig lezen en goed opletten kom je een heel eind, zowel wat betreft het raadsel als het einde van het boek.
Als ik alles bij elkaar optel, het niet al te sterke verhaal plus de personages die maar niet uit de verf willen komen, dan verdient dit boek maar twee sterren. | 0neg
|
Kathy Reichs is forensisch antropoloog en bestsellerauteur van de succesvolle serie over forensisch antropoloog Temperance Brennan. Over deze heldin is een televisieserie genaamd Bones gemaakt. Reichs heeft nu een standalone thriller geschreven met de titel Two Nights. In Two Nights maken we kennis met Sunday Night.
Sunday is ex-militair en ex-agent en woont al zes jaar op een klein eiland, verlaten van iedereen. Ze heeft geen behoefte aan wie dan ook en voelt niets. In het verleden heeft ze zowel fysieke als mentale littekens opgelopen. Haar pleegvader weet haar te interesseren voor de zaak van de welgestelde mevrouw Drucker die haar dochter en kleinzoon verloren is door een bomaanslag bij een Joodse school. Drucker wil weten wat er precies gebeurd is en wil dat de daders gepakt worden, dood of levend. Haar kleindochter, Stella van veertien jaar oud, is vermist sinds de aanslag een jaar geleden. Wat was het motief van de daders? Leeft Stella nog? Sunday zet alles op alles om samen met haar broer Gus de daders van de aanslag te pakken en Stella terug te vinden. Hierbij wordt ze ook met haar eigen verleden geconfronteerd want ze blijkt meer met Stella gemeenschappelijk te hebben dan gedacht.
Sunday is een intelligente, vastberaden vrouw die graag naar haar pistool grijpt. Ze heeft de potentie een interessant karakter te zijn met haar mysterieuze verleden. Reichs vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Sunday in de ik-vorm. Toch weet de lezer nooit wat er echt in Sunday omgaat en laat Sunday geen emoties zien. Daardoor is Sunday geen sympathieke personage en blijft ze onpersoonlijk. Soms komen er vage flarden uit haar verleden voorbij in de vorm van korte herinneringen, maar pas op het einde wordt helemaal duidelijk wat Sunday heeft meegemaakt. Jammer, dan is het voor de lezer misschien te laat.
Het begin van het boek begint met veel actie als Sunday afreist naar Chicago, waar de bomaanslag destijds gepleegd is. Hoewel de politie de zaak nooit heeft kunnen oplossen, komt Sunday de vermoedelijke daders al snel op het spoor. Tijdens een schietincident in het Ritz hotel schiet ze een van de daders meteen dood als deze haar probeert uit te schakelen. Hierna gaat de snelheid uit het verhaal als Sunday en Gus zich bezighouden met het achtervolgen van verdachten en Sunday telkens van hotel wisselt. Dit maakt het verhaal langdradig en niet boeiend. Na het vinden van enkele digitale aanwijzingen wordt de lezer helaas niet meegenomen op een zoektocht naar de oplossing waarbij de puzzelstukjes langzaam op hun plaats vallen, maar ontcijfert Sunday in één keer de code en legt ze daarmee in één keer de volledige puzzel neer. Dan resteert alleen nog de race tegen de klok. Aan het einde van het boek nemen de spanning en de actie wel weer toe en voegt Reichs nog een onverwachtse plotwending toe.
Reichs schrijft in Two Nights veel korte zinnen die een staccato indruk geven. Soms zijn de zinnen zo kort dat ze zelfs geen werkwoord of onderwerp bevatten. Het verhaal is niet beeldend beschreven wat maakt dat er ook geen spanning vóelbaar is. Door het verhaal heen, loopt een tweede verhaal dat cursief gedrukt is en dat uiteindelijk de titel verklaart. Dit verhaal maakt de lezer nieuwsgierig: over wie gaat dit?
Met Two Nights snijdt Reichs een hedendaags thema zoals terrorisme aan. Anders dan haar fans van haar gewend zijn, draait het in dit boek niet om forensische antropologie. Jammer is dat het personage Sunday Night niet is uitgewerkt en daardoor onpersoonlijk blijft, dat er geen spanning voelbaar is en dat het middengedeelte van het boek ronduit saai is. | 0neg
|
Nachten van eenzaamheid begint met het verdwijnen of verongelukken van een aantal mannen. Al snel blijkt dat deze allemaal iets gemeen hadden: banden met een denktank genaamd KIG. Twee weduwen van omgekomen mannen besluiten samen dat ze het naadje van de kous willen weten over het hoe en waarom van de ongelukken. Uiteraard stuiten ze op een akelige samenzwering. Deze heeft te maken met de beïnvloeding van het weer.
Ik krijg zon dubbel gevoel van dit soort boeken: aan de ene kant zit er best een heel aardige plot in, aan de andere kant is het allemaal zo mutserig. Natuurlijk zou ik graag zelf zulke boeken willen kunnen schrijven, waar je heel rijk en beroemd van wordt en zo, maar aan de andere kant zou ik toch wel beter willen kunnen schrijven. De spanning wordt aardig opgebouwd en het plot is wel in orde, maar het hele verhaal wordt voortdurend onderbroken door niets ter zake doende tuttige verhaaltjes. Een aantal mannen vindt op een verdachte manier de dood. Vervolgens krijgen wij dan door de herinneringen van de weduwen een kijkje in het leven van die mannen, hoe ze hun vrouw ontmoet hebben en zo. Das toch allemaal vrij overbodig, denk ik dan zo. Zeker omdat het allemaal verhaaltjes zijn die niet verder gaan dan het staren in mooie ogen en het uitdelen van warme hartstochtelijke kussen. En dan al die namen! Het hele boek wemelt van de namen van figuren die soms maar een enkele keer genoemd worden en die verder geen enkele functie hebben. Dat maakt het lezen nogal vermoeiend want je weet niet hoeveel aandacht je aan elk figuur moet schenken. Dr zitten ook nog erotische scènes in. Niks mis mee, maar het geheel is dus wel zodanig dat dit boek misschien beter had gepast in die nieuwe serie met thrillers voor vrouwen
En dan nog hoor | 0neg
|
Het enige leuke van dit boek was dat ik wat te weten ben gekomen over het leven van een weesmeisje in de 18de eeuw. Helaas vond ik het ontzettend afstandelijk geschreven, het verhaal had zó in een geschiedenismethode kunnen staan. Ik kan me haast niet voorstellen dat "de jeugd van tegenwoordig" hier gretig in zal lezen, hoewel het boek toch ooit door de Kinderjury is getipt. (wel lang geleden, nl. in 1997) | 0neg
|
Ik bewonder mensen die alles met zulke prachtige volzinnen onder woorden kunnen brengen als Erwin Mortier doet in Godenslaap, maar ik vind het altijd moeilijk doorlezen, daarnaast vond ik het verhaal ook niet echt boeiend genoeg, mijn gedachten dwaalden voortdurend af en dat hoort niet bij een boek dat je interessant genoeg vind, geen match dus. | 0neg
|
Wat een vreselijk boek. Jammer. Ik had er hoge verwachtingen van, gelet op de hoge waarderingen. Tenenkrommende dialogen, tot het onbeschofte af. Dit zie je helaas wel meer in Britse thrillers. Die idiote hiërarchie in het politiecorps. Neem nu het eerste gesprek van de politie met de ouders van het slachtoffer. Normaal lees ik een boek bijna altijd uit, uit respect voor de schrijver, maar dit boek leg ik weg. Ik vind het allemaal bijzonder ongeloofwaardig. Jammer. | 0neg
|
De Amerikaanse president heeft een opdracht waar veel van af hangt. Niet alleen zijn positie, maar ook de wereldvrede. Daarom schakelt hij Will Robie en Jessica Reel in, twee special agents die hun kunnen bewezen hebben. Althans, in de ogen van de president, want hun baas is hen liever kwijt dan rijk. Tijdens het oefenprogramma doet hij er dan ook alles aan om Robie en Reel uit te schakelen. Parallel aan deze training maken we kennis met de Koreaanse Chunch-Cha, die ook een speciale missie heeft. Gedurende het verhaal wordt al snel duidelijk dat Amerika en Noord-Korea boze plannen hebben met elkaar en dat Robie, Reel en Chunch-Cha elkaar zullen treffen.
Amerikaans
Dat Baldacci met Doelwit een thriller naar Amerikaanse maatstaven aflevert is een feit dat boven water staat. Het verhaal leunt op clichés als ‘Amerika is goed, Noord-Korea is slecht’, ‘twee onverslaanbare superagents’ en ‘wantrouwen tussen de verschillende Amerikaanse diensten’. Ook het typische ‘happy end’ ontbreekt niet. Baldacci heeft een prima verhaal neergezet, maar door de vele clichés is het buitengewoon voorspelbaar. Als halverwege het boek eenmaal duidelijk is wat precies de geheime missie van Robie en Reel is, laat de verdere ontwikkeling van het verhaal zich makkelijk raden.
Snelheid
Doelwit leest vlot weg. Het verhaal is voldoende uitgediept, maar is niet bijzonder complex. Daarnaast heeft Baldacci een prettige schrijfstijl. Opmerkelijk is wel dat enkele zeer belangrijke en grootse gebeurtenissen in relatief weinig woorden worden weggezet, terwijl zaken die er minder toe doen erg in detail worden beschreven. Is dit gebeurt in de snelheid waarmee het boek geschreven moest worden (bij Baldacci volgen de boeken elkaar snel op) of wil de schrijver de lezer bewust op het verkeerde been zetten?
Los van elkaar te lezen?
De karakters worden niet echt goed uitgediept. Wellicht komt dit omdat Doelwit het derde deel is in Baldacci’s reeks over Robie en Reel, en dat Baldacci dit in de eerdere delen gedaan heeft. Het zijn op zichzelf staande verhalen en daardoor goed los van elkaar te lezen, maar toch merk je al snel dat enige voorkennis ontbreekt.
Conclusie
Doelwit is een prima verhaal, wat prettig verteld wordt door David Baldacci. Echter, meer dan een middenmoot thriller levert hij niet af. Baldacci lijkt zich meer te richten op kwantiteit dan op kwaliteit. Prima vakantielectuur, maar voor de doorgewinterde thrillerlezer biedt het boek onvoldoende om zijn honger naar spanning te stillen. | 0neg
|
Het boek gaat over enkele vrienden die jongeren waren in 1986 en nu 2016 vertelt een van hen het verhaal van wat er toen gebeurd is. De hoofdstukken wisselen tussen deze jaartallen.
Bij meerdere huishoudens van de jongeren is er iets mis, de een drinkt, de andere is gewelddadig, bij Ed de verteller valt het dan nog wel mee, zijn moeder werkt bij de abortuskliniek en de tegenstanders doen nogal wat stof opwaaien en zijn vader werkt altijd van thuis en wordt al op jonge leeftijd ziek. Dan is er nog een dominee, daar moet je altijd mee uitkijken.
De vrienden gebruiken krijt om geheime boodschappen her en der achter te laten, maar op een gegeven moment verschijnt er een krijtmannetje dat niemand van hen getekend heeft. Wanneer ze de aanwijzigingen van het mannetje volgen, vinden ze een in stukken gehakte vrouw in het bos.
Nu heeft Ed een enveloppe gekregen met daarin een tekening van een krijtmannetje wat suggereert dat de persoon die toen als dader aanzien werd, het misschien toch niet gedaan heeft. Maar wie dan wel. Daar gaat het om.
Om daar te geraken moeten we eerst exact weten wat er allemaal speelde in 1986, wat er onderhuids broeit.
Dit boek was een hype en werd zelfs door Stephen King aangeprezen. De cover vond ik mooi en origineel en met het idee van de krijtmannetjes is ook niets mis. Toch kwam ik totaal niet in het verhaal, moest ik me erdoor slepen. Op geen enkel moment vond ik het spannend. Jammer want volgens mij had er wel meer in kunnen zitten. | 0neg
|
Eva's oog is Karin Fossum's eersteling en misschien heeft dat er wat mee te maken, dat ik dit boek maar magertjes vond. De verhaallijn rond Eva Magnus vind ik eerder dun. Ze probeert haar kans te grijpen om van een grote geldsom te kunnen genieten in haar arm kunstenaarsleven en dat loopt niet helemaal zoals gepland. Een niet al te gelukte tijdssprong in het boek maakt het er voor mij niet echt beter op. Mogelijkheden voor verbetering zijn er wel. We maken ook kennis met inspecteur Konrad Sejer, die weduwnaar is met een dochter en een kleinzoon. Ik kan er inkomen dat de hierop volgende boeken van Karin Fossum mogelijks positief geëvolueerd zijn. Ze ligt bij mij echter achter op haar Zweedse voornaamgenoot, Karin Alvtegen, die mij zowel vroeger als nu na een zelfde soort opfrissingsoefening toch meer aansprak. | 0neg
|
waarbij er weinig aan de fantasie van de lezer wordt overgelaten, met dank aan de uitgever voor de plot spoiler.,Mari Jungstedt heeft met dit vervolg op Die je niet ziet een weinig verrassende thriller afgeleverd. Dichterbij dan je denkt kent dezelfde personages en hoewel dit vaak voorkomende fenomeen op zichzelf niets zegt, dringt de term uitmelken zich op.
Fotograaf Henry Dahlström wordt vermoord aangetroffen. Commissaris Anders Knutas & co gaan de zaak onderzoeken. Verslaggever Johan Berg gaat zich - uit hoofde van zijn beroep - later ook met de moordzaak bemoeien. En dan is er nog de veertienjarige Fanny, die ook het loodje legt. Hebben beide zaken met elkaar te maken? Schijt een beer in het bos?!
Hierbij wil ik de uitgever graag een veeg uit de pan geven. Op de achterflap luidt de eerste zin: Op het eiland Gotland wordt de veertienjarige Fanny gevonden in het bos. Gewurgd. Juist. Das duidelijk. En wanneer vindt dit feit plaats? Op bladzijde 219 van het 276 paginas tellende boek! Bedankt! Dit neemt een groot deel van de toch al niet zo aanwezige spanning weg. (Om over de misplaatste omslagfoto nog maar te zwijgen
)
Mari Jungstedt kan hier natuurlijk niets aan doen. Wél is ze verantwoordelijk voor de afstandelijke wijze waarop ze ruimtes, omgevingen, personages en gebeurtenissen beschrijft. De lezer wordt emotioneel niet in het verhaal meegezogen. De commissaris en zijn collegas zijn relatief saaie karakters ten opzichte van beroepsgenoten uit andere thrillers. Cliffhangers liggen er soms te dik bovenop. Voorbeeld: Fanny had niet de energie daarover na te denken. Binnenkort zou ze überhaupt geen energie meer hebben.
Oei, hoe zou dat aflopen
?
Dichterbij dan je denkt is een afstandelijk en beetje saai verhaal, waarbij er weinig aan de fantasie van de lezer wordt overgelaten, met dank aan de uitgever voor de plot spoiler. | 0neg
|
Levenshaast verteld het verhaal van Ingeborg, een jonge moeder met een drukke baan op de Amsterdamse Zuidas. Plotsklaps wordt zij geconfronteerd met een hersentumor. Weg onbezorgd, druk leven. In rauwe, stoere bewoordingen verteld Ingeborg haastig haar verhaal. Deze dame, die niets van het leven wil missen en niet stil kan staan gaat door en door, en ieder die haar in de weg loopt schuift ze aan de kant. Met een ogenschijnlijk gemak stapt zij over haar diagnose heen, totdat de gewraakte MRI scan in beeld komt: dat zijn steeds weer twee loodzware weken. Ingeborg gaat ervoor: zolang ze nog kan alles uit het leven halen, en zoveel mogelijk beleven en genieten. Stilstand is achteruitgang, daar doen we niet aan! Dit boek lees je razendsnel uit, het boek raakt je zo nu en dan, maar de emoties worden al snel overruled door de volgende rauwe opmerking of actie van de schrijfster. Door een feitelijke fout die mij erg stoorde (een scene in het OV) vraag ik mij af in hoeverre het boek "mooier" is gemaakt dan de werkelijkheid, jammer, er had denk ik zoveel meer in gezeten. Wel mooi dat de opbrengst naar de stichting stophersentumoren gaat, wat mij betreft is dit de beste reden het boek te lezen!
Ik kan me niet indenken hoe ik zou reageren wanneer ik met een dergelijke diagnose geconfronteerd zou worden, maar ik hoop dat ik andere keuzes zou maken, en wat minder egoïstisch zou zijn. | 0neg
|
Kinderpsychologe Mirjam Hildebrand wil met dit door Jolanda van der Burgt geïllustreerde prentenboek bij kinderen en hun ouders pleiten voor eens een andere kijk op en aanpak van dingen om kinderen te leren meer aangepast en flexibel in het leven te staan. Dat kan door eens anders te doen dan anders, door de dingen zelfs andersom of op z’n kop te doen. Zo zou het kind leren dat buiten spelen in de regen net zo leuk kan zijn als lekker binnen. Of dat door eens iets te eten wat het niét lekker vindt en te doen alsof het lekker is, dat dit eten na een tijdje wat minder vies lijkt. Woordjes omdraaien is volgens de psychologe een amusante manier om linker- en rechterhelft te trainen in het doen samenwerken van intuïtie en verstand. En eens een klasgenootje uitnodigen met wie je anders nóóit zou afspreken oefent het kind sociaal flexibel te zijn.
Enkele van deze oefeningen komen in het prentenboek aan bod, waarin Siem en zijn opa samen dolle opsekopse avonturen beleven op een gewone dag in een gewoon huis met een gewone tuin: ze doen alsof hondenrollen ruiken naar bloemetjes, ze trekken elkaars zwembroek aan om in de regen in een plonsbadje te gaan zitten. Oma is daar duidelijk niet blij mee, maar een boos gezicht is in de opsekopse wereld juist een blij gezicht! Opsekops doen is zelfs aanstekelijk: buurjongen Max doet ook lekker mee. De dag eindigt met Siem die opa in bed stopt en voorleest en dan is het mooi geweest en is al het gewone weer leuk.
Behalve dat hij een leuke dag met zijn gekke opa heeft gehad, heeft Siem onbewust geleerd dat eens een keer het omgekeerde doen van wat je gewoon bent te doen óók plezant kan zijn én je zo de waarde leert kennen van die gewone dingen die je gewend bent te doen. Die bedoeling is door de begeleidende uitleg en tips wel duidelijk voor de ouders of opvoeders die dit prentenboek gebruiken, maar of die boodschap ook elke lezer bereikt met dit boek, is verre van zeker. Het valt te betwijfelen of jonge lezers meer uit het boek halen dan inspiratie voor een leuke dag. Alleszins zal door eens een dag ‘gek’ te doen het kind niet méér sociaal aangepast of flexibel zijn geworden: het gaat hier om een levenshouding die permanent en constant moet zijn om werkzaam te zijn. Dat drukt het boek te weinig uit. En het is nog maar de vraag of de aansporingen eens ‘opsekops’ te doen wel effectief kunnen zijn: in de regen spelen misschien nog wel, maar is een kind werkelijk zover te brengen dat het een klasgenootje uitnodigt dat het eigenlijk niet wíl vragen? Ouders moeten dan al sterk in hun schoenen staan om niet toe te geven aan machtsmisbruik.
Grafisch is het prentenboek ook niet heel overtuigend. De tekeningen doen nogal pseudo-Fiep Westendorp aan: ze zijn enerzijds wel eenvoudig en expressief, maar anderzijds niet bijster origineel en wat amateuristisch onaantrekkelijk. | 0neg
|
Ook ik geef dit boek niet meer dan 2 duimpjes,het was afentoe op het kinderlijke af,echt om je aan te ergeren... Positief punt is dat het korte hoofdstukken had en het erg makkelijk weg las,een beetje té makkelijk! | 0neg
|
Met Zuur Vlees komt Maurice Kummer met zijn romandebuut. Volgens de omslag gaat het om een literaire thriller. Het boek kan vooral als een
psychologische 'thriller' beschouwd worden, waarmee hij in de voetsporen van René Appel treedt.
Zuur Vlees gaat over een echtpaar dat een slagerij in een Limburgs dorpje heeft. Zij, Dienke, had ooit de mooiste ogen van alle meisjes, vindt haar man Ton. Maar in hun huwelijk is de sleet gekomen. Als lezer ontdek je dat dit voornamelijk komt doordat de twee echtelieden het gedrag van de ander verkeerd interpreteren en hun frustraties niet tegenover elkaar uitspreken. Anderen maken van deze situatie gebruik om de twee verder uit elkaar te drijven.
Het verhaal is niet gemakkelijk te volgen omdat de verhaallijn niet chronologisch is. Er komt een auto-ongeluk in voor die ik lange tijd niet kon plaatsen. Veel gebeurt er niet in het boek, zodat ik alle spanning moet missen waarop ik gehoopt had.
Een slecht boek is Zuur Vlees niet. Het slot is wrang, maar heeft daarmee een plaats in de plot die te waarderen is. De stijl is ook best in orde. Maar de spanning blijft achterwege waardoor ik me door het boek heb moeten slepen. Een heldere structuur zou zeker helpen het leesgenot te verhogen. Met andere woorden, een aardig debuut van iemand met talent. | 0neg
|
Het moet voor Patricia Cornwell niet gemakkelijk zijn om aan de verwachtingen van haar lezers te voldoen. Begin jaren negentig werd ze ontzettend populair met haar thrillers over patholoog-anatoom Kay Scarpetta, een aangename en kundige arts die met veel aandacht voor details de meest bizarre moorden oploste. Gaandeweg gingen de boeken steeds minder over de zaak die onderzocht moest worden en steeds meer over Scarpetta en de mensen om haar heen.
Voor de fans die alle delen gelezen hebben en precies hebben onthouden hoe de verhoudingen liggen tussen Scarpetta en haar hyper-intelligente nichtje Lucy, liefhebbende maar gesloten echtgenoot Benton en schuldbewuste trouwe politiepartner Marino, is het logisch dat het verhaal verdergaat. Voor de incidentele Cornwell-lezer is echter niet meer te volgen wie er boos is op wie en waarom en hoe dat zich voortzet.
Daar ligt dan ook Cornwells grootste probleem. Ze lijkt zo druk bezig de fans bij te praten over de ontwikkelingen rondom Kay, Benton, Lucy en Marino dat het eigenlijke onderzoek een beetje in de weg staat. Dus pakt het uiteindelijk zo uit dat dat onderzoek onderdeel blijkt te zijn van de persoonlijke ellende van het viertal, zodat alle lijntjes bij elkaar kunnen komen.
Door deze ingreep verliest de plot (die te ingewikkeld is om maar bij benadering uit te leggen) veel van zijn geloofwaardigheid. Natuurlijk, Cornwell kan schrijven, dat had ze al bewezen. En Kay Scarpetta blijft een ijzersterke hoofdpersoon. Maar zelfs in de fictieve wereld van Scarpetta is het tamelijk ongeloofwaardig dat werkelijk alles lijkt te draaien om Kay en haar geliefden. Misschien wordt het tijd dat Scarpetta met pensioen gaat, zodat ze zich alleen nog maar op de mensen om zich heen hoeft te richten? | 0neg
|
Helaas kon dit boek mij niet bekoren. Het verhaal begon goed, maar zakte toch vrij snel in waardoor het erg langdradig werd. Ik had de neiging om steeds passages over te slaan. Het kon mij niet echt boeien. | 0neg
|
Vol goede moed begon ik aan het derde verhaal van Philipp Vandenberg, nadat ik de eerdere twee, Het Sixtijnse geheim, en Het geheim van de Madonna gelezen had, en zeker die laatste een goed verhaal vond. Dit verhaal begon sterk, al had ik zo mijn scrupulus inmiddels gekregen nadat ik de recentie op deze site had gelezen, maar aangezien ik altijd wars ben van wat een ander er van mag vinden, aangezien het om mijn eigen smaak gaat, begon ik er aan... Gropius is eerst en vooral doodsbang als hij er achter komt dat er in ´zijn´ ziekenhuis gesjoemeld blijkt te zijn met transplantaties en hij wordt op non actief gezet... thuis ondergaat hij logischerwijs allerlei interne conflicten en lost die wel eens op met een groen blaadje op zijn jonkheer, langzaamaan veranderend in een Indiana Jones figuur dat alle vrouwen aan zijn voeten kan krijgen... Naarmate het verhaal vordert bevordert Gropius zichzelf, met behulp van de schrijver, van bange chirurg tot Tarzan persiflage en vliegen de bomaanslagen, inspuitingen met gif en oppervlakkige karikaturen en ondernemingen je om je oren. Het begint goed... staand zoals een berg... maar dan blijkt het een berg van modder te zijn, die aan het eind is ingezakt... en goed is ingezakt! Helaas, Philipp. Deze keer is het meer bagger dan ik van je gewend ben. Ik ga niet op details in, want dat verpest het mogelijke leesplezier van toekomstige fans van dit verhaal... Maar van Fichte tot Prasskov, van Felicia tot Francesca, van Rodriquez tot Gropius zelf of inspecteur Ingram... als karakters komen ze er erg bekaaid van af, en het verhaal rammelt aan alle kanten. Volgens mij had Philipp een verhaal in zijn hoofd waar hij halverwege geen kant meer mee op kon... Heb je wel eens met broodschrijvers... Hopelijk is zijn 4e verhaal beter, maar ik houd mijn hart vast... Jammer! | 0neg
|
Ik had me veel voorgesteld van dit boek. Vooral de premise van tijd en lang leven sprak me aan maar de uitwerking viel zo tegen.
Ik zal uitleggen waarom mijn rating zo laag is. De hoofdpersoon leeft al 400 jaar maar in die vier eeuwen heeft hij weinig gedaan. Anno nu kijkt hij terug op zijn leven maar het boek blijft hangen op zijn beginjaren met zijn eerste liefde. Dat had best in een hoofdstuk of twee gekund. Daarnaast zoekt hij zijn dochter die ook zijn aandoening heeft. En er is een genootschap met nog meer mensen die niet sterven. Maar de uitwerking daarvan slaat nergens op. Erg teleurstellend. Tot slot. De hoofdpersoon ontmoet allerlei bekende mensen waar hij mee omgaat in 400 jaar. En hij is een normale man. Ik als normale man ontmoet anno nu ook geen bekende mensen. Ik ga niet om met Elon Musk of Obama en hij ontmoet wel 10 van dat soort mensen. De apathische houding van de hoofdpersoon die zich maar laat sturen zonder eigen ontwikkeling is vermoeiend. Jammer want er had best meer ingezeten. | 0neg
|
Helaas vond ik dit boek van haar niet zo onvoorspelbaar, wel goed geschreven en lekker om te lezen maar geen echte schrikreacties gehad. Ze loopt op de moorden vooruit door heel specifiek de moordenaar aan het woord te laten. Je weet dus eigenlijk al een beetje wat er komt.
De denkwijze van de psychologe die seriemoordenaars probeert te 'snappen' vond ik boeiend. Ook het einde was wel spannend en verrassend. | 0neg
|
Ik zou het boek niet uitgezocht hebben. Ik lees dit boek voor onze leesclub.
Ik vind het geen vrolijk boek. De stofzuiger als hoofdpersoon heeft mij niet kunnen bekoren. | 0neg
|
Dit boek is volledig op de automatische piloot geschreven. Als strandlectuur is het nog net te pruimen, maar daar blijft het dan ook bij. | 0neg
|
Afgelopen week Roodkapje gelezen van Unni Lindell.
Ik heb begrepen dat Lindell veel verwachtte van dit boek, met het idee waarvoor ze lang heeft rondgelopen.
Het boek handelt over drie zussen, waarvan er een aan het moorden is geslagen.
De zusters zijn alle drie beschadigd in hun jeugd, dus wie van de drie is de dader?
Halverwege het boek wordt duidelijk wie van hen is gaan moorden en waarom en vanaf dat moment kabbelt het verhaal langzaam door en is de spanning er uit.
Het thema is eerlijk gezegd ook wel een beetje uitgekauwd.
Toch, vanwege de mooie sfeerbeschrijvingen van de Scandinavische winter met kou , veel sneeuw en lange, donkere dagen, waardeer ik het boek met drie sterren. | 0neg
|
Mhhhh geen bijzonder boek, ben er heel snel doorheen gevlogen en vond het niet spannend. Het leest makkelijk weg en dat is het! | 0neg
|
Stigma gaat over het begin van de aidsepidemie. De eerste gevallen in België zijn bekend en alle patienten worden geregistreerd bij het Tropisch Instituut in Antwerpen. Het gaat om een 60-tal gevallen en ze hebben het allemaal heel moeilijk. Ze worden als paria's beschouwd.
Bij ieder nieuw geval wordt de patient gevraagd om contact op te nemen met vroegere sexuele partners om hen op de hoogte te brengen van de besmetting. Doet de patient dat niet, dan mag de arts dat ook niet doen wegens het beroepsgeheim.
Dokter Dubois behandelt verschillende hiv-positieve patienten. Ze heeft een man die in Congo, Zaire werkt en 2 kinderen. De combinatie werk en gezin valt haar zwaar. Haar dochter moet soms lang op school blijven.
Op een dag ontvangt ze een chantage brief waaruit blijkt dat iemand het beroepsgeheim wil schaden en bijvoorbeeld familie en vrienden van een hiv-positieve patient op de hoogte wil brengen. Dit kan voorkomen worden door geld te geven. Pure chantage dus. In eerste instantie wordt de politie er buiten gehouden, maar na enkele brieven is het niet meer houdbaar.
Het is het begin van het computertijdperk. Een echt bedrijfsnetwerk bestaat nog niet, er is 1 centrale computer waarop iedereen inlogt. Bewustzijn van paswoorden is er niet, antivirus kent men niet.
Het is niet direct een boek dat zal blijven hangen, de plot is nogal dun. Ik heb het gelezen omdat het zich afspeelt op mijn werkplaats en ik kan melden dat er nu heel anders met patientgegevens omgegaan wordt. | 0neg
|
De plaza is een redelijke thriller met een overdosis horror. Het boek leest door de schrijfstijl lekker weg, maar het verhaal laat wel wat te wensen over. Het begin is veelbelovend, maar zo gaande weg het verhaal raakte mijn interesse ook in het slop. De auteurs hebben voor mij dan ook wat steken laten vallen onderweg. De personages hadden van mij wat meer uitgewerkt mogen worden, ze komen niet levensecht over en lijken nu wel van bordkarton. Kortom, een leuk boek voor de liefhebbers van een horrorverhaal. | 0neg
|
Bij het lezen van de eerste bladzijden van "Noem het liefde" van Daan Heerma van Voss, schoten twee andere boeken meteen in gedachten. ,,de Droomkoningin "" en "Lolita" . Ook hier vertelt de hoofdpersoon aan een derde zijn geschiedenis.
Roman beschrijft drie hoofdlijnen. Tomas Wollf die niet meer in de liefde gelooft, zijn zieke grootmoeder die lenseinde onder eigen regie houdt en zijn goede vriend, de ernstig zieke Daan de Ridder.
Tomas Wolff redt een meisje van een aanstormende taxi. Het blijkt een achter- achternicht te zijn. Het meisje A. Zo genoemd omdat hij haar nooit meer wil afstaan. Hij valt als een blok voor haar,
Thomas is bijna 2 keer zo oud als het meisje A. , dus je voelt al dat dit niet goed kan gaan. Het wordt een stormachtige relatie. Een oudere man met de nodige levenservaring met een vrouw die onzeker in het leven staat en de nodige levenservaring mist. Toch is ze niet op haar mondje gevallen en weet ze Tomas regelmatig op het verkeerde been te zetten.
Langzaam aan als de eerste passie weg is gaat Tomas langzaam alles in perspectief plaatsen. Geholpen door zijn vriend Daan die doorvraagt op datgene wat Tomas te zeggen heeft.
Pas in het laatste deel van deze roman wordt duidelijk wat er in het vroegere deel van het leven van Tomas heeft plaatsgevonden dat van grote invloed is op zijn verdere leven.
Wat ik miste in deze roman was een spanningsboog. Het verhaal komt maar niet op gang in de eerste hoofdstukken. Ergo: dit boek heeft de expleciete sexscènes in het eerste deel niet nodig. Het riep bij mij een weerzin en walging op waarbij ik het boek bijna na 100 blz voor gezien hield.
Het laatste deel kwam de échte roman schrijver boven drijven. Jammer, hier had veel meer in gezeten. | 0neg
|
Oók weer zo'n boek waarin voortdurend de naam genoemd wordt van degene die wordt aangesproken.Vreselijk onnatuurlijk en dat bederft sowieso al de helft van mijn plezier om het te lezen. | 0neg
|
Grappig om te zien hoe wisselend de recensies voor dit boek zijn. Persoonlijk vond ik het, vooral na het eerste boek van Watson (dat vond ik erg goed) nogal een tegenvaller. Het verhaal was langdradig en vergezocht, de hoofdpersoon naïef en onsympathiek. Ik bleef hoop houden op een verrassende afloop, dus toch maar doorgelezen. Het einde bleek wel een climax... maar dan qua teleurstellendheid.... Jammer. | 0neg
|
Dit boek heb ik gelezen voor de Hebban boekenclub. Het boek sprak me niet direct helemaal aan, maar door boeken te lezen voor boekenclubs lees ik ook buiten mijn vaste genres. 'Alleen met de goden' is een boek wat ik anders niet gelezen zou hebben, maar absoluut niet had willen missen. Ik hoopte op weer zo'n stiekeme parel.
De geheime vrouw sprak me aan door het Romanov gedeelte. De cover en het chicklitgehalte spraken me minder aan. Ik vond 'Het meisje met de parel' als verzonnen verhaal bij een schilder en zijn schilderij ook heel mooi en geloofwaardig, dus er was best een kans dat dit boek mee zou vallen. 'De geheime vrouw' is een verzonnen verhaal over de familie Romanov, een what if verhaal.
Het boek bestaat uit twee verhaallijnen: die van Kitty in het nu en die van haar overgrootvader (Dimitri) vanaf ongeveer 1912.
Het verhaal van Kitty vind ik leuk. Het is vlotter geschreven. Kitty moet omgaan met een ontdekking die haar leven op zijn kop zet. Ik begrijp haar range van emoties en keuzes. Ze ziet haar eigen fouten in en accepteert zichzelf zoals ze is. In haar helingsproces heeft ze het nodig om met haar handen bezig te zijn. Ze dompelt zich niet onder in verdriet, maar gaat aan de slag. De speurtocht naar haar familiegeheimen vind ik leuk. Leuk personage.
De verhaallijn van Dimitri vind ik minder vlot geschreven. Het kabbelt wat voort en er wordt weinig emotie beschreven, vooral veel gebeurtenissen. Hij laat het zich allemaal een beetje aanleunen en het zijn andere personages die beslissingen voor hem maken. Ik had soms echt de neiging om wat door te spoelen in zijn delen van het verhaal.
Als de eindjes eenmaal aan elkaar geknoopt worden, zitten er voor mij toch wat gaten in de verhaallijn van Dimitri. Ik snap de motivaties van zijn omgeving niet. Juist omdat er zoveel tekst wordt gebruikt, voelt dit niet als een goede afsluiter. Ik had er graag nog een verhaallijn van bijvoorbeeld een oma van Kitty bij gehad. Dan zou het verhaal completer zijn wat mij betreft. | 0neg
|
Het verhaal begint met een familiefeest, waar ook oom Alex is uitgenodigd, Alex is vanouds een huisvriend en bekend met de kinderen die nu zelf kinderen hebben, Martha is de moeder, Hilde, Simon en Thomas de kinderen.
Billie is het enige kleinkind dat geadopteerd is en dat, zo blijkt, nog niet echt haar weg heeft gevonden.
Op het hoogtepunt van het feest,verdwijnt Billie, maar dat is uit een ooghoek waargenomen door oom Alex, die zich gedwongen voelt haar te volgen.
Door het noodweer wat opsteekt, verdwalen ze en breekt thuis de paniek uit.
Ondertussen begint Alex gevoelens voor Billie te koesteren waaraan hij geen gevolg gaat geven.
Als de nacht voorbij is, proberen ze het huis weer te vinden, dat ze geruime tijd uit het oog zijn verloren.
Een beetje vreemd boek vond ik, niet makkelijk leesbaar en ik zat vaak niet op dezelfde golflengte als de schrijver.
Flinke tegenvaller vond ik. | 0neg
|
De Brittenburg is een ruïne, zo vertellen de verhalen, op het strand rond Katwijk aan Zee die zichtbaar was na een storm. Tot op de dag van vandaag is de inmiddels verdwenen ruïne een mysterie, evenals de bijbehorende toren van Kalla. De legende, die haar oorsprong misschien vindt in het Romeinse verhaal omtrent keizer Caligula, vormt een verhaalelement in Zwemmen met Caligula, het flinterdunne verhaal van Frans van Duijn.
Evi en vriendin Ipek zijn twee jonge zwemsters. Elke dag trainen ze met coach Riemersma voor het naderende NK. Helaas blijkt Evi keer op keer niet snel genoeg. Ze blijft tijden boven de 2.30 halen, terwijl haar concurrenten, met behulp van slagdokter Colwin, tijden onder de 2.30 bereiken. Het naderende NK lijkt voor Evi onbegonnen zaak.
Na elke training is Evi bij haar opa op het strand te vinden. Daar werkt ze als serveerster in een strandtent. Tijdens haar werkzaamheden ontmoet ze de verschrikkelijke Filosoof. Ze heeft een enorme hekel aan haar collega, die haar op elk moment vernedert. Maar dan komt ze erachter dat de Filosoof iets verbergt. Zijn obsessie voor de Brittenburg, de verdwenen ruïne, interesseert Evi. Wanneer ze ontdekt dat er schatten in de zee liggen, ziet ze licht aan de horizon. Zo'n schat zou haar voldoende geld kunnen bieden voor een behandeling bij Colwin. Zo'n schat zou een gouden plak op het NK kunnen betekenen.
Stilistisch gezien is Zwemmen met Caligula allesbehalve geslaagd. Vanaf de eerste bladzijde confronteert Van Duijn de lezer met talloze - zó'n, háár, wás, zíjn - schreeuwerige accentstreepjes. Het effect is tegengesteld; vrijwel direct lijkt voor de lezer geen enkel woord meer nadruk te krijgen. Het is een schreeuwerig geheel, dat de lezer moe maakt. Tegelijkertijd bevat het verhaal veel te veel geblash, getjap, geplonk, gebaf, gebats en gepfffwuh om door de lezer serieus genomen te worden. Van Duijn hanteert een overdosis en maakt het verhaal te kinderlijk; de dertienjarige Evi verliest aanzien. Ook de talloze slappe bijzinnen die de hoofdzinnen onnodig onderbreken zijn dodelijk voor het verhaal. Ze missen belangrijke informatie, zijn overbodig en veroorzaken storingen in het 'lekker lezen'-effect. Naarmate het verhaal vordert, lijkt dit iets te verbeteren. Helaas blijft het bij iets. Van Duijn schrijft te simpel, met af en toe een verdwaald lastig woord als ‘ether’.
Helaas scoort Zwemmen met Caligula ook niet als het gaat om inhoud. De keuze voor de legende van de Brittenburg als basis is aantrekkelijk. Van Duijn heeft zich zeker goed georiënteerd en houdt zich aan de tot nu toe bekende feiten. Echter, de uitwerking van het verhaal is zeer matig, zo niet onvolledig. Van Duijn stapelt gebeurtenis op gebeurtenis, zonder de lezer te voorzien van achtergrondinformatie, waardoor hij een ongefundeerd verhaal creëert. Bovendien verzaakt Van Duijn in het bespreken van Evi's gedachtegangen. Ze is een meisje van papier dat voor de lezer niet meer wordt dan dat. Ze mist elke vorm van diepgang; op haar zorgen over haar pukkels na.
Doordat Van Duijn de lezer geen zand onder de voeten biedt, landt het verhaal niet. Al vrij snel wordt het een opeenstapeling van gebeurtenissen die allesbehalve geloofwaardig overkomt. Op het oog lijkt een en ander logisch, maar schijn bedriegt: dit verhaal is te simpel om in de werkelijkheid zo te kunnen verlopen. Bovendien stopt Van Duijn zijn verhaal vol met onafgewerkte elementen, om zo maar te voorkomen dat het verhaal ‘saai’ dreigt te worden. Liefdesrelaties, foto’s van blote vrouwen, hapsnap-informatie over trainingen; elk element leidt af van het werkelijke verhaal, waardoor de kern in Zwemmen met Caligula ver te zoeken is.
Met een slot vol zoemen en splatsjen sluit Van Duijn zijn mierzoete, bijna sprookjesachtige verhaal, veel te vluchtig af. Talloze interessante verhaallijnen blijven onafgewerkt liggen. Op de pukkelproblemen na, dat dan weer wel. | 0neg
|
De flaptekst doet vermoeden dat het een spannend verhaal wordt. Echter de uitwerking van het verhaal vind ik ronduit slecht. Het boek is nogal chaotisch en springt van hak op de tak. Ik kan het dan ook niet vinden met dit boek. Elke keer als je denkt nu begint het verhaal, dan blijk je er weer naast te zitten. De personages zijn aardig uitgewerkt. De schrijfstijl is wel prettig. Maar helaas laat het verhaal te wensen over. Ik heb het boek dan ook met tegenzin uitgelezen. | 0neg
|
zoals de titel het al een beetje verklapt, het verhaal gaat over een jongen genaamd Collin, die een bizarre obsessie heeft met de naam ''Katherine'' aangezien hij er wel 19 heeft gekend. De schrijver maakt dus gebruik van overdrijvingen wat het plot ook interessant maakt om te lezen, dit is de tweede boek die ik heb uitgelezen van Jhon Green en mijn verwachtingen waren althans niet uitgekomen, om reden dat het ik het boek te ''langdradig'' vond overkomen. Er zat niet veel spanning in het boek, waardoor ik niet geneigd was om het door te lezen. Ik heb hier ook langer over gedaan dan de meeste boeken.
Het boek bestond uit Wiskunde oplossingen van de personage Collin, ik heb persoonlijk niks met dat vak dus ik vond het Wiskunde gedeelte persoonlijk niks aan, onder het boek waren af en toe zinnen vertaald in de talen die werden genoemd zoals Frans, aan de ene kant was het best wel ingewikkeld te volgen, naast het verhaal, en omdat het verhaal er niet echt bij me in werkte zal ik het zo maar zeggen.
Om een voorbeeld te noemen, vond ik Jhon Green ''looking for alaska'' vele malen beter geschreven, plot, en interessantere personages. Alhoewel ik Hassan in dit boek ook wel een aangenaam personage vond, maar zoals ik al zei: dit zijn niet zijn beste boeken die hij geschreven heeft. Ook ben ik op dit moment bezig met zijn andere boek ''The fault in our stars''
Ik geef het boek 2 sterren. | 0neg
|
Afgezien van het feit dat de auteur zijn lezers als peuters behandeld door zijn belerende toon en langdradige verhandelingen, is het gewoon erg slecht geschreven. Ongeveer Ludlum op een maandagochtend en veel zwakker dan Ludlum is haast niet voor te stellen. Wat echter volstrekt irriteert, is dat Dan Brown in (kunst)historisch opzicht een totale nitwit is. Is het iemand opgevallen hoe vaak de naam van Johannes de Evangelist valt in het boek? Inderdaad, niet. En dat terwijl de denkbeeldige Maria Magdalena toch iedere keer zijn plek lijkt in te nemen in het Laatste Avondmaal. Leuk bedacht hoor dat geneuzel over MM, maar er klopt natuurlijk helemaal geen jota van. Een beetje historische thriller schrijver doet ook research, maar het schijnt dat hij dat aan zijn echtgenote overlaat die kunsthistorica schijnt te zijn. Dat ben ik ook, maar van deze dame heb ik nog nooit gehoord. Geen hoogvlieger. Bovendien heeft hij links en rechts zoveel gejat en geplakt dat het niet leuk meer is. | 0neg
|
Rik Vanwalleghem is een in Vlaanderen gekend (wieler)journalist voor het Nieuwsblad en De Standaard en directeur van het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. In april 2014 verscheen bij Borgerhoff & Lamberigts zijn thrillerdebuut ‘Op Drift’.
Het verhaal begint wanneer het hoofdpersonage bij een zoveelste prostitutiebezoek door het lint gaat en een zwarte hoer vermoordt. Wat volgt is een beschrijving van hoe hij in de tijd die daarop volgt met die daad omgaat, probeert te functioneren op zijn werk, blind is voor de problemen van zijn vriendin, maar voornamelijk zichzelf en zijn seksuele drift tracht goed te praten.
Het is al snel duidelijk dat het voor het hoofdpersonage en de lezer misschien beter was geweest als ‘hij’ na het eerste hoofdstuk was gearresteerd of zelfmoord had gepleegd. Dan was beide partijen 200 pagina’s verdere ellende bespaard gebleven.
Op Drift wist op geen enkel moment te boeien. Vlakke personages en verhaallijnen, overdreven seksuele beschrijvingen, gekunsteld taalgebruik en vooral een totaal gebrek aan spanning maken dit boek een ware gesel voor de thrillerliefhebber.
Je kan je bovendien afvragen waarom het boek voor publicatie geen update heeft gekregen. Het voelt heel raar aan om in 2014 nog te lezen over bvb Belgische franken (verdwenen sinds 2002), bestaansminimum (sinds 2001 leefloon) of een faxtoestel als ‘nieuw wondermiddel der moderne communicatie’. Slordigheid of luiheid ?
Het mag duidelijk zijn: dit boek kan je moeilijk een aanrader noemen en het is te hopen dat Borgerhoff & Lamberigts in de toekomst iets selectiever is bij de keuze van te publiceren thrillers. ‘Op Drift’ is jammer genoeg een grote misstap. | 0neg
|
Ik had me méér van dit boek voorgesteld. Op de achterflap staat dat dit boek zich laat vergelijken met Hersenschimmen van Bernlef, maar daar ben ik het niet mee eens. In het onderwerp dementie ben ik altijd erg geïnteresseerd, maar deze schrijfstijl (vooral de cursief geschreven stukken) sprak mij totaal niet aan. | 0neg
|
Eric Snow is de voorganger in een kerk die hij zelf gesticht heeft. Hij wil echter meer betekenen voor de maatschappij dan hij in zijn kerk kan bewerkstelligen. Dan doet zich een kans voor om twee jaar lang het ambt van senator te vervullen. Dat vraagt wel van Snow dat hij zich niet langer uitdrukkelijk profileert als dominee. Uitgerekend op dat moment doen zich in zijn kerk enkele gevallen voor van zieken die worden genezen door middel van gebed. Snow wordt door zijn politiek adviseur gedwongen om hier niet de aandacht op te vestigen. Hij begint zich af te vragen of God wel wil dat hij senator wordt en de kerk verlaat.
De andere kandidaat voor de post van senator is de corrupte rechter Reese McKelvie. Een collega van Snow heeft tijdens een biecht bewijzen ontvangen voor de corruptie van de rechter en staat daarmee voor een dilemma. Wat weegt zwaarder, het biechtgeheim of de mogelijkheid om een crimineel te ontmaskeren? En tot welke prijs?
Uitgeverij Kok uit Kampen noemt zichzelf op de site marktleider op het gebied van religieus geïnspireerde boeken. Ambitie van Lee Strobel, die zelf ooit voorganger is geweest in twee van de grootste kerken in Amerika, past goed in het gebruikelijke aanbod van deze uitgeverij. De nadruk van het boek ligt op geloof en geloofskwesties. Neem bijvoorbeeld de christelijke vrouw die opeens het licht ziet en besluit de relatie met haar ongelovige vriend te verbreken. Ze wil wel met hem trouwen, maar alleen als hij zich bekeert. Ambitie kent een aantal van dit soort voorbeelden die de geseculariseerde thrillerlezer vreemd zullen voorkomen. Het thrillerelement heeft hier onder te lijden. Op de momenten dat er wel iets van actie gebeurt en er een slachtoffer wordt gemaakt, staan de personages al gelijk klaar om voor genezing en herstel te bidden.
Plot, personages, diepgang, verhaallijnen; het zijn allemaal slechts kapstokken om het geloof op een positieve manier onder de aandacht te brengen. Zelfs een ongelovige onderzoeksjournalist die een kritisch artikel over de kerk van Snow wil schrijven, kan geen kwalijke praktijken ontdekken. Ambitie zal door deze subjectieve stijl slechts bij een kleine doelgroep in de smaak vallen. | 0neg
|
Lovende recensies. Al 2,2 miljoen exemplaren verkocht. Thriller van het jaar! Kortom echt weer eens zo'n boek dat je wel moet lezen.
Het is erg lastig om in dit boek te komen. Afwisselend komen Rachel, Megan en Anna aan het woord. Het duurt erg lang voordat je weet waar het naar toe gaat. Wat dat betreft weet de schrijfster de spanning er in te houden. Je wilt wel weten wat er precies met Megan gebeurd is. Voor mij was de clue een anti climax. Tot de laatste bladzijde hoopte ik nog op een wending, maar helaas. Ik vond de schrijfstijl niet prettig, vlot maar voorspelbaar. De personages blijven oppervlakkig, nauwelijks uitgediept. Ze roepen nauwelijks emotie op. Met name het verloop van het politie onderzoek blijft onderbelicht en maakt het verhaal ongeloofwaardig. | 0neg
|
Heb het na 50 blz. weggelegd kon helemaal niet in het verhaal komen. De schrijver springt ook van de hak op de tak zodat ik me moeilijk kon concentreren. Het was misschien niet het goede moment voor mij om aan dit boek te beginnen. | 0neg
|
Wetenschapper Laura Perkins heeft na lang onderzoek een belangrijke doorbraak: het moet mogelijk zijn mensen in te vriezen om ze later weer te kunnen ontdooien. Ze heeft het procedé nog niet volledig onder de knie, maar de ontwikkelingen zijn veelbelovend. Genoeg reden voor cryonisten om haar te ontvoeren, zodat zij haar kennis kunnen inzetten voor hun eigen gewin. Het lukt Laura een bericht te sturen naar Nick Nash, een architect die ze kort daarvoor ontmoet had. Hij schiet haar te hulp, maar vluchten blijkt niet eenvoudig. De cryonisten willen haar opnieuw opsluiten, maar Laura wordt ook gezocht vanwege een moord, waarvan zij ten onrechte beschuldigd wordt.
Ontdooid kent een originele insteek, het boek gaat over cryonisme. Hierbij worden mensen die klinisch dood zijn ingevroren. Zij willen ontdooid worden wanneer de wetenschap zich zover heeft ontwikkeld dat bepaalde ziektes wel genezen kunnen worden. Petriks toont zich een ware kenner van het cryonisme in het boek, hij neemt de lezer als het ware aan de hand mee in deze thematiek. Ook blijkt hij een Italië-kenner. Het verhaal speelt zich hier grotendeels af en het land komt zeer zorgvuldig uitgewerkt aan bod. De personages van Laura en Nick, voor wie een hoofdrol is weggelegd, blijven oppervlakkig. Minder feitelijkheden over Italië en cryonisme en meer uitdieping van karakters zouden het verhaal zeker meer schwung gegeven hebben.
De spanningsboog volgt een opmerkelijke curve. Petriks neemt de tijd om het verhaal op te bouwen. Dat is natuurlijk goed, maar het duurt daardoor wel lang voordat het verhaal echt op gang komt. Je weet van de achterflap wat er op hoofdlijnen gaat gebeuren, maar dit laat wel even op zich wachten. Zo uitgebreid als het verhaal wordt opgebouwd, zo snel wordt de ontknoping beschreven. De vaart zit aan het einde van het verhaal, maar is dus maar relatief kort. Gezien de potentie van het verhaal doet Petriks zijn creatie tekort.
Daarnaast bevat het boek heel veel taalfouten. Nu kent ieder boek wel een fout en dat is het vermelden in een recensie niet waard. Anders is het wanneer er meerdere taalfouten per pagina voorkomen. Vijf tot tien taalfouten per pagina zijn geen uitzondering. Daarnaast is de schrijfstijl van Petriks zakelijk en academisch. Lange zinnen, met veel bijzinnen. En met heel veel komma’s, die ook nog eens op hele vreemde plaatsen in de zin staan. Zoals: ‘Dat weet ik nog van, toen ik hier twintig jaar geleden was.’ Deze taalzaken irriteren al snel en dat gaat echt ten koste van het leesplezier.
Al met al is er met het verhaal van Ontdooid niks mis, maar het boek weet zich niet te onderscheiden van de vele thrillers die verschijnen, ondanks het originele thema. De uitwerking is mager, de vele taalfouten dragen niet bij aan een fijn leesgevoel. Ontdooid voelt eerder aan als een eerste versie van een manuscript dan als een uitgegeven boek. | 0neg
|
Blijkbaar surfen heel wat uitgevers mee op de hype rond DDVC en titels met schilders en 'mysterie' of 'code' zijn daar het bewijs van. Denk maar aan De stilte van Rafaël, De Einstein Code of Het Michelangelo mysterie. Het is een redelijk verhaal, maar ik snap niet goed wat nu eigenlijk het mysterie van Michelangelo is. Het enige wat verwijst naar hem is één armzalige bladzijde uit zijn verdwenen notitieboek. Een bladzijde die dan nog moet concurreren met Renoirs, Rembrandts, Griz' en andere grootmeesters. Erg mysterieus is het niet. Het MM is duidelijk een kloon van DVC. | 0neg
|
London 1940-44. Maurice Bendrix wordt verteerd door jaloezie jegens zijn maitresse Sarah. Hij is niet alleen jaloers op haar man Henry, maar ook op een vermeende concurrent en zelfs op Sarah. Zodra hij niet in haar gezelschap is, wordt hij overvallen door een ziekelijke achterdocht.
Er komt een einde aan hun affaire op het ogenblik dat er een V1-bom op Maurices huis valt. Hij geraakt bedolven onder het puin en geeft geen teken van leven wanneer Sarah naar beneden gelopen komt. Wanhopig rent ze terug naar zijn kamer en stort zich -als ongelovige- in gebed: “Als U hem laat leven, zal ik geloven én laat ik hem los.” Wanneer Maurice even later weer bij bewustzijn komt, doet ze haar gelofte gestand en maakt een einde aan hun relatie. Dit slaat bij Maurice uiteraard in als … een bom. Vanaf dat ogenblik zal hij de volgende twee jaar gekweld worden door de vraag waarom hun verhouding moest eindigen. Jaloers als hij is, raakt hij geobsedeerd door de gedachte dat een concurrent haar heeft afgesnoept. De ware toedracht verneemt hij pas wanneer hij van de privédetective (ingehuurd uit blinde haat en jaloezie) haar dagboek in handen krijgt. Dit blijkt één grote liefdesbetuiging te zijn aan Maurice, maar vertelt ook over haar zoektocht naar God. Aan het eerste had Maurice - ten onrechte - altijd sterk getwijfeld, van het tweede wist hij niets af. Hij was in de overtuiging dat Sarah, net als hij, ongelovig was.
Het Einde van de Affaire is in die zin niet alleen het relaas van een onmogelijke en hartstochtelijke liefde (het kan gerust een moderne versie van Orpheus en Eurydice genoemd worden), maar is ook een boek over geloven.
Graham Greene bouwt het verhaal slim op. Hij slaagt erin om de lezer geruime tijd op zijn honger te laten bij de vraag waarom Sarah en Maurice uit elkaar zijn, terwijl duidelijk is dat ze aan elkaar verslingerd zijn. Door Sarah in haar dagboekfragmenten zelf aan het woord te laten, krijgt ook zij –naast protagonist Maurice- een stem in het boek. Daardoor komen verrassende elementen aan het licht. Deze verhaalopbouw bezorgt de lezer met mondjesmaat de nodige informatie, wat de spanningslijn ten goede komt. Deze spanning krijgt wel een flinke knauw waar Greene iets te langt inzoomt op Sarahs zoektocht naar God. Net voorbij de helft van het boek gebeurt ook iets ingrijpends (ik verklap niets), waardoor het verhaal m.i. te lang verder moet op dit geloofsqueeste. Wellicht was dit in de jaren vijftig - het boek verscheen in 1951- een hot issue, maar vandaag kan dit de lezer maar matig boeien. Voor wie bereid is daar over te lezen, is Het Einde van de Affaire echter een niet te missen roman in de reeks ‘onmogelijke liefdes’. Een klassieker!
http://iboek.weebly.com/recensies/het-einde-van-de-affaire-graham-greene | 0neg
|
Londen wordt geteisterd door een seriemoordenaar. De moordenaar gaat uiterst professioneel te werk, laat geen sporen achter en heeft geen duidelijk motief. Kit Ward, een zeventienjarige scholiere, is van kleins af aan in de leer geweest bij haar moeder en is nu de perfecte moordenaar. Ze probeert zonder oordeel aan de verzoeken te voldoen, haar morele kompas wordt geleid door de gedachte dat er geen goed en geen kwaad is. Maar ze komt in de problemen als een vriendschap haar hele filosofie op de kop zet.
Ik kwam dit boek een week of twee geleden tegen in een Bruna op het station. Het verhaal sprak me aan. Even twijfelde ik nog of ik het zou kopen. Uiteindelijk heb ik het boek gereserveerd bij de bibliotheek en daar ben ik blij om. Heeft me weer wat euro’s bespaard. Euro’s die ik nu kan uitgeven aan iets wat het geld wél waard is.
Kit is een zeventienjarige scholiere die door haar moeder is opgeleid om te doden. Wie ze doodt dat maakt haar niet zo veel uit. Dagelijks komen er brieven binnen met moordverzoeken. Ze leest ze en gaat op zoek naar het doelwit en doet haar ‘werk’. Ondanks dat de briefschrijvers geen enkel probleem hebben om haar te bereiken lijkt de politie geen idee te hebben wie de moordenaar is. Een beetje ongeloofwaardig.
Doordat de politie haar niet weet te vinden wordt ze door de media ‘de perfecte moordenaar’ genoemd. Een naam die ze natuurlijk niet tegenspreekt. Zelf ziet ze zich ook als de perfecte moordenaar. Dat ze een beoogd slachtoffer laat leven (en dat deze vervolgens haar mond houd tegen iedereen) vergeten we maar even.
Ook opvallend is dat Kit bevriend is met een politieagent die aan de zaak werkt. Hij schijnt het geen enkel probleem te vinden om de zaak met haar te bespreken. Ze geeft hem zelfs tips over de moordenaar die hij dankbaar aanneemt.
De perfecte moordenaar heeft ontzettend veel potentie, maar de ongeloofwaardigheid doet ‘m de das om. Daarnaast is hoofdpersoon Kit een zeer egoïstisch meisje dat zich gedraagt als een klein kind wanneer de dingen niet gaan zoals zij wil. Dat zichzelf ook ver verheven voelt boven haar medemens maakt haar onsympathiek.
Het boek viel heel erg tegen en ik hoop dan ook dat een eventueel volgende boek beter uitgewerkt zal zijn. | 0neg
|
Er worden lijken aangetroffen, waarbij telkens een letter wordt aangetroffen die met zwarte verf op karton is geschilderd. Het lijkt erop dat de dader daarmee een boodschap wil achterlaten, maar welke? Het is aan Erik Winter en zijn collega's om dit raadsel te ontrafelen.
In de serie over Erik Winter heb ik een aantal eerdere delen gelezen maar ik kan me niet herinneren dat ik zoveel moeite had met de schrijfstijl. De, bij tijd en wijle, onbegrijpelijke woordenbrij die in staccatostijl over je heen gegooid wordt, heb ik namelijk niet als lekker leesbaar ervaren. Het voelde bijna aan alsof de schrijver boos is op ons lezers, zo kortaf was het zo nu en dan.
Het verhaal is goed, al is al vrij snel duidelijk wat de reden van de dader zou kunnen zijn. Dat doet aan het verhaal op zich verder geen afbreuk, de schrijfstijl doet dat dus helaas wel. Kost echt een hap van de waardering. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.