text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Het is lang geleden dat ik echt zo'n slecht boek heb gelezen. Het concept leek mij briljant, maar de uitwerking is zo jammer! Het einde was dan wel weer oke, dit kwam dan voornamelijk omdat ik slechter verwachtte na dit boek. Ik begrijp dat de taal verloedert als er jaren lang geen volwassenen meer zijn, maar dit? Ik irriteerde mij er heel erg aan. Sommige dingen begrijp ik nog steeds niet. Ik hoop dat er geen deel 2 komt, en als die er wel komt, zal ik m niet lezen denk ik. Het verhaal is langzaam en zal waarschijnlijk veel beter werken in een TV serie (of film).
Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl | 0neg
|
Een bekend gegeven: in een afgesloten, godvrezend boerenland komt een buitenlandse familie wonen. De bewoners, incluis de kinderen, keren zich massief tegen deze vreemde mensen met andere gewoonten, een ander geloof, andere ideeën. Maar stilistisch zeer bijzonder en eigenzinnig geschreven: hakkelende zinnen zonder werkwoordsvorm en de verteller, het tienermeisje Betje, spreekt voortdurend in de je-vorm waardoor ze haar omgeving en ook zichzelf op een afstand bekijkt. Ze wil ook steeds minder met het boerendorp met zijn dogmatisch christelijke geloof te maken te maken te hebben. Ze droomt van de grote stad, een vrijere moraal, een studie sterrenkunde. Maar ze krijgt voor die stap buiten het dorp niet de ruimte, noch van haar ouders, noch van de plaatselijke dominee.
Keerpunt en sleutelmoment in de roman is de plotselinge dood van haar vriendje die wel met de buitenlandse bewoners optrok waardoor ook Betje met hen in contact kwam. Na zijn dood laat ze zich steeds meer opsluiten in de eigen ‘blanke’ vriendenkring en de xenofobe moraal van het boerendorp. En de tieners van het dorp, ook Betje, gaan over tot een radicale daad om het kwaad in het dorp uit te roeien. Een dramatische ontknoping.
Maar die komt in het boek zo laat en zo onverwacht en zo heftig dat die ongeloofwaardig is. De roman lijdt daardoor aan een gebrek aan psychologische diepgang. | 0neg
|
Slecht warrig boek met vreemde tussenvoegsels. Zelden spannend. Verband met evangelische kerken zeer slecht uitgewerkt. Uitgelezen omdat ik dacht dat er wellicht nog een positieve draai aan het verhaal zou komen. Uitgebleven. Er was nog een epiloog, leverde ook al geen duidelijkheid. Jammer van de tijd | 0neg
|
Op een winterse namiddag opent Sonia de deur voor de vijftienjarige Jez. Hij komt langs om wat muziek te lenen in het huis aan de rivier de Theems, dat eens haar ouderlijk huis was. Sonia laat hem binnen, maar besluit al snel dat ze hem niet meer laat gaan. Ze wordt overvallen door een obsessief verlangen om Jez te beschermen tegen de buitenwereld.
Tijdens de dagen die volgen wordt Sonia overspoeld door herinneringen aan de intense relatie met haar broer, toen ze tieners waren. Wanneer de zoektocht naar Jez het huis aan de rivier steeds meer nadert, wordt Sonia gedwongen haar plannen te wijzigen, om de verdwijning van Jez verborgen te houden.
Ik had meer verwacht van dit boek omdat mijn aandacht werd getrokken door de prima recensies die het boek van de diverse bladen had gekregen. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van een hoofdpersoon, vooral Sonia en later ook Helen. Zo krijg je voorgeschoteld hoe ze denken en welke gedachten Sonia en Helen koesteren.
De schrijfstijl van Penny Hancock is warrig en daardoor leest het niet echt lekker. Dit was met name in het eerste gedeelte van het verhaal. Later, het laatste gedeelte van het verhaal is het warrige schrijfstijl een stuk minder en daardoor las het ook een stuk vlotter weg. Echter, waarschijnlijk door de vertalingen van de originele tekst, zijn er nogal wat (hinderlijke) taalfouten in het verhaal te vinden.
De titel Literaire thriller mag het boek m.i. niet dragen. Daardoor ontbrak hoofdzakelijk de spanning in het verhaal. Door de vele flashbacks wordt langzaam duidelijk wie Seb werkelijk was, en worden de geheimen van het rivierhuis onthuld. Een verhaal over hoe kleine besluiten de loop van iemands leven ingrijpend kunnen veranderen en hoe dit invloed heeft op anderen. Aan het einde is er nog een onverwachte ontwikkeling en wending, en dat maakt heel veel goed.
Een roman is meer op zijn plaats! | 0neg
|
De liefde voor je kinderen en de angst ze te verliezen, vormt het thema in Ik tel tot tien. Auteur Linda Green publiceerde eerder verschillende romans. Ik tel tot tien is haar eerst vertaalde werk naar het Nederlands door Yolande Ligterink.
Lisa speelt met haar vierjarige dochter Ella verstoppertje in het park. Op het moment dat Lisa zich na het tellen omdraait om Ella te gaan zoeken, kan ze haar niet vinden. Lisa zoekt rustig verder tot het moment dat ze niet meer kan ontkennen dat Ella nergens te vinden is. De politie neemt de vermissing direct serieus en stelt alles in het werk om Ella te vinden. Terwijl haar familie in gekmakende onzekerheid verkeert over haar lot, blijkt er geen spoor van haar of van de dader te vinden.
Linda Green kiest voor haar thriller een thema dat onderwerp is in talloze boeken en films. Dat hoeft niet hinderlijk te zijn, mits de wijze waarop er invulling aan wordt gegeven dat wel is of in ieder geval boeiend is. Juist daar slaagt Green niet in. De vermissing van Ella blijft 333 bladzijden lang een vlak verhaal, waarin de ouders (en ook de lezer) nergens opveren in de hoop dat er positieve ontwikkelingen in de opsporing zijn. De rookgordijntjes die worden opgeworpen, kunnen niet serieus worden genomen.
Doordat de personages niet bijzonder worden uitgediept, is het moeilijk je in te leven in Lisa. Vader Alex wordt door de auteur, maar ook door Lisa een bijrol toebedeeld. Het is daarentegen wel duidelijk dat de dader een persoon is die er bijzondere en afwijkende denkwijzen op nahoudt, maar hoe is diegene zo geworden? Dat toelichten zou zeker een interessante bijdrage hebben geleverd. De rol van de politie speelt op de achtergrond, als lezer krijg je daar weinig van mee. Een inkijk in het politieonderzoek had het verhaal interessanter gemaakt.
Vanuit de perspectieven van de moeder en de dader lezen we over de periode tussen vermissing en ontknoping. Na de vermissing van Ella, waarvan gelijk wel duidelijk is dat het om een ontvoering gaat, wordt al heel snel weggegeven wie de dader is en waar Ella is. Twee verhaallijnen die Green pas op het allerlaatste moment op een gemakkelijke en op toeval berustende manier samenbrengt, terwijl de lezer in een veel eerder stadium het verband al kan doorzien. Het gevolg is een boek dat zonder spanning voortkabbelt en waarbij de lezer zijn tijd moet uitzitten.
Een kinderontvoering is bij uitstek een gebeurtenis die erom vraagt psychologisch haarfijn te worden uitgediept en rauwe emoties te beschrijven die je als lezer raken. Dit is dan ook het grootste manco in Ik tel tot tien. De auteur heeft getracht dit te doen, maar het eenvoudige taalgebruik schiet hierin te kort: 'Ik bel Alex nog eens, maar ik krijg meteen de voicemail. (…) Hij denkt nog steeds dat dit grappig is. Hij heeft geen idee dat het helemaal niet leuk meer is.'
Ik tel tot tien zal best wat lezers aanspreken, doordat de ontvoering van een kind dermate tot de verbeelding spreekt dat mensen zich gemakkelijk met het lot van de ouders kunnen vereenzelvigen. Echter, het verhaal mist pit en laat schrijftechnisch veel te wensen over. | 0neg
|
Nooit had ik verwacht dat ik deze serie zou gaan lezen. De sleutelwoorden van deze reeks zijn seks en short story. Allebei dingen die ik niet waardeer in een boek. Omdat deze reeks op Goodreads een jaarreeks werd en het me leuk leek om eens met zo'n challenge mee te doen, ben ik er toch aan begonnen.
Januari vond ik echt verrassend leuk! Ondanks dat het een kort verhaal was en er inderdaad meer dan genoeg seks in voor kwam, werd er op de eea manier toch genoeg info gegeven zodat het verhaal duidelijk was en gebeurde er ook genoeg.
Ik ging dus eigenlijk heel positief februari in...
Wat een rotboek. Ik heb me serieus van de eerste tot de laatste letter groen en geel geërgerd en heb meerdere keren op het punt gestaan om mijn ereader een gooi naar de andere kant van de kamer te geven. Dit boek staat echt bol van de seks en van de tegenstrijdigheden. Ze mist de persoon uit het eerste boek ontzettend, maar toch glibbert ze al door de kamer heen als ze de slijmerige Fransoos uit dit deel alleen maar zíét. Zonder dat er iets is gebeurd, vliegt de seks je om de oren. Ik ben geen preuts persoon en seks in een verhaal vind ik echt niet erg. Als het maar ergens naartoe leidt. En dan doel ik niet op nog meer seks haha ;-).
Ook is er niets meer terug te vinden van de leuke en sarcastische Mia met eigen willetje uit het eerste boek. Ze doet dingen waar ze eigenlijk helemaal niet achter staat en haar gedrag doet me nog het meest denken aan die van een slaaf.
Nee, echt... Walgelijk dit boek! Ik geef maart nog een ieniemienie kansje maar hét moment dat ik merk dat het deze kant op gaat, gaat die hele reeks direct van mijn ereader af.
1 verdiende ster omdat het kort is en me niet 300 blz heeft kunnen irriteren. | 0neg
|
Viel me tegen. Kon me niet boeien. Oppervlakkige karakters. Moeite gekost om het uit te lezen. Naakte zielen vond ik beter. | 0neg
|
Als lid van de Kernjury voor de NS Publieksprijs heb ik eind vorige maand o.a. dit boek ontvangen om te lezen. Ik zag er een beetje tegenop om het te lezen, omdat ik voetbal totaal niet volg, en René v.d. Gijp alleen kende van fragmentjes die weleens in andere tv-programma's, zoals De wereld draait door, te zien waren geweest...
Gelukkig zag ik vrij snel dat het boek redelijk grote letters en veel wit had en met nog geen 300 pagina's is het sowieso geen dikke pil, dus dat was voor mij in dit geval zeker wel een meevaller. Toen ik eenmaal in het boek begonnen was en een beeld van "Gijp" kreeg, werd het boek wel interessanter en zeker op het moment dat Daan overlijdt (ik neem aan dat dit geen spoiler is, aangezien dit kennelijk ook in het nieuws is geweest) kreeg het boek een andere wending en gaat het meer over dat verlies dan over de BN'er en raakt het verhaal je wel. Toch bleef dit boek voor mij vooral een "sportboek", en als je, zoals ik, namen als "Van Hanegem" moet googelen om op te zoeken wie dat ook alweer is, leest het natuurlijk een stuk minder prettig, dan wanneer je de mensen uit "dat wereldje" wel kent. Dit boek is dus vooral voor de liefhebber van VI/voetbal/Gijp.
Dit wordt niet het boek waarop ik ga stemmen voor de NS Publieksprijs, maar mocht jij wel op dit boek (of een ander boek) willen stemmen: tot en met 22 november 2017 kun je stemmen op jouw favoriete boek. Als je stemt, maak je ook nog eens kans op een jaar lang gratis boeken en een jaar vrij reizen met de trein! | 0neg
|
Redelijk. Een rommelig verhaal. Zelfs een verhaal zonder plot. Het is geschreven in de geest van D. Hammett en R. Chandler. Het leest vlot en eveneens snel vergeten. Het geeft wel een beeld van de waanzinnige samenleving in L. A. , dat eindigt met de bloedige Rodney King rellen in South Central
Nog dit: De wereld van de misdaad kent geen recessie, dus ik heb niets te klagen. Dat wil zeggen, als mijn cliënten niet om zeep worden geholpen voor ze hun rekeningen hebben betaald. | 0neg
|
Miljoenen lezers kunnen natuurlijk niet ongelijk hebben. Toch? Van de andere kant: ik ben niet de enige die zich afvraagt of de bijna onmenselijke productie van Baldacci de kwaliteit van zijn boeken in de weg staat. Dit tweede Amos Decker deel valt me nogal tegen. Stak het eerste deel nog met kop en schouders boven de enorme golf aan thrillerboeken uit, dit tweede deel blijft onder de maat en onderscheidt zich daarmee niet meer van duizenden anderen detectives.
Juist de bijzondere (ietwat bovennatuurlijke) gaven maken van Decker een interessante protagonist. Helaas worden die gaven in dit verhaal niet verder uitgewerkt. Het ‘zien in kleuren’ blijft steken bij het blauw van een sterfgeval en het ‘denken in nummers’ komt helemaal niet meer terug. In het eerste deel maakt Decker kennis met journaliste Alex Jamison en zij krijgen aan het eind van dat boek als team een baan aangeboden bij de FBI. Hun onderlinge relatie wordt in deel twee niet verder uitgewerkt. Nog sterker: Jamison speelt nauwelijks een rol van betekenis. Dat zijn we toch wel anders gewend bij de duo’s van Baldacci: King & Maxwell en Robie & Steel.
En opeens valt mij de mindere schrijfstijl op. Vooral de dialogen zijn soms tenenkrommend. Ook het vertaalwerk laat te wensen over: twijfelachtig woordgebruik en rommelige zinsbouw. Was er geen tijd voor fatsoenlijk redactiewerk? Tja … zo kom ik niet verder dan twee sterren. Inmiddels ben ik al begonnen aan het derde Amos Decker deel. Hopelijk gaat die weer de goeie kant op. | 0neg
|
Het thema is prachtig, daarom had ik ook zin in dit boek. Maar: het bleek bijzonder verwarrend. Er spelen ontzettend veel mensen in mee, die naar mijn idee soms ook nog eens namen hebben die zoveel op de namen van andere personages lijken, dat ik ze verwarde. Het eind vond ik te open. Bleek ook wel dat ik met mijn e-book slechts de eerste helft van het boek te pakken had, zodat het verhaal daadwerkelijk nog niet 'af' was.
Voorin staat een stamboom, die je echt goed moet bekijken. In een e-book is 'terugbladeren' naar deze pagina wat minder eenvoudig.
Conclusie: deel 2 laat ik aan me voorbijgaan. | 0neg
|
In jaren niet zo'n slecht boek gelezen. Ik vraag mij echt af wie en hoe de titel literaire titel is verdiend.
Wat is de criteria om deze titel te verdienen. Heb het boek op Schiphol gekocht omdat de kaft er mooi uitzag en door Bruna is uitgegeven als zijnde literaire thriller! Koop veel boeken en vooral op Schiphol omdat ik veel reis en de kaft sprak mij wel aan.
Zonde van mijn tijd en geld. Wat een literaire armoede!
Een zogenaamd plot om te janken, want tot dat moment dacht ik steeds het zal toch wel nog eens komen? Nou nee dus....
Dit boek kun je onder de noemer boulevard prulletjes rangschikken.
Langdradig en simpel geschreven. Bovendien waren er in het midden van het boel ook nog eens dubbele pagina's gedrukt... alsof het met grote haast was gedrukt!
Daarnaast vraag ik mij af waarom de schrijfster een bedrijfstak zoals all inclusive (waar ik overigens zelf nooit gebruik van heb gemaakt) zo'n slechte naam en reclame bezorgt. Kan mij nog voorstellen dat een beetje goedgelovige mensen zich nog hierdoor laten beinvloeden ook.
De inhoud slaat werkelijk nergens op, ik kan er echt niet over uit! | 0neg
|
Zou Maurits de Bruijn 'Pension Miramar' (1967) van de Egyptische Nobelprijswinnaar Nagieb Mahfoez hebben gelezen? Bij Mahfoez was de plattelandsschoonheid Zohra een projectiescherm waarop de verschillende mannelijke gasten van het pension Miramar hun eigen angsten, verlangens en vooroordelen op projecteerden. Het tienermeisje werd door anderen gezien, maar zij bleef een lege huls zonder eigen gedachten of een innerlijke gevoelsbeleving. Zohra stond symbool voor de Egyptische natie, zonder daarbij zelf een handelend, reflecterend personage te zijn. De Bruijn heeft een soortgelijk raamwerk geconstrueerd rond een Nederlands meisje met blonde haren en blauwe ogen dat bij een Marokkaanse berberfamilie opgroeit. Net als Zohra van Mahfoez zal Lisa/Mariah Carey/Malika (haar naam verandert door de roman) louter bezien worden vanuit de blik van anderen. Eerst vanuit een oudere adoptiebroer Soufjan, daarna door haar biologische oma Sonja.
Eerst beziet Soufjan, Malika's adoptiebroer, zijn bijzondere zus met een mengeling van beschermdrift, heimelijke verliefdheid en lichte wrok als zij besluit terug te keren naar haar Nederlandse roots. De conservatieve adoptieouders zijn verontwaardigd over de (voor hun) respectloze keuze om weg te vluchten van hun beschermende omgeving. Adoptiebroertje Soufjan snapt het echter wél. Zelf werkt hij als een taxichauffeur met buitenlandse toeristen terwijl hij in zijn vrije tijd bezig is met Amerikaanse films en muziek. Het liefst zou Soufjan met zijn zus mee vluchten, maar hij heeft geld noch middelen om de overstap te maken. Wat hij heeft is naar Malika gegaan, omdat zij daarmee de droom waar kan maken die hij - zoals zoveel Marokkaanse jongens- heeft naar het utopische westen.
Eenmaal in Nederland wordt Malika bekeken vanuit de blik van haar biologische oma Sonja: een ietwat wrokkige vrouw op leeftijd die haar echtgenoot Huub weg ziet kwijnen in zijn demente. Het koppel is beschadigd door de dood van hun enige dochter en schoonzoon, terwijl zij de werkelijkheid niet kunnen en willen accepteren dat Lisa nog in leven is. Zoals Soufjan haar verheerlijkt en romantiseert, zo ziet en hoort Sonja haar lelijke brabbeltaaltje, de afwijkende kleding waarmee zij haar lichaam bedekt en het ogenschijnlijk onaangepaste gedrag waarmee zij hen bejegent. Het tienermeisje biedt de hoop op genezing en closure betreffende hun trauma, maar dat kan alleen geschieden als Sonja zich voorbij haar eigen xenofobie en wantrouwen durft te zetten.
In de recente discussies over 'cultural appropriation' - in Nederland gevoerd door Abdelkader Benali en Karin Amatmoekrim- neemt Maurits de Bruijn best een interessante positie in. Hij spreekt dan wel namens een Marokkaanse berberjongen, maar hij compliceert de eenzijdige blik door het vervolgens af te zetten tegen de contrasterende blik van een oudere dame. De wens om opnieuw te beginnen en de angst om het nieuwe te accepteren, zijn twee kanten van dezelfde medaille: een geglobaliseerde wereld waarin de culturele dominantie van de westerse cultuur van invloed is op mensen die worden aangetrokken en mensen die zichzelf willen beschermen tegen de migranten. Daarbij is het aardig gevonden dat ras, identiteit en anders-zijn worden gethematiseerd door een blondine met blauwe ogen als ‘de ander’ neer te zetten. Best een inventieve twist op de actualiteit.
Helaas heeft Maurits de Bruijn de teugels over zijn eigen narratief nog niet helemaal in de vingers. Het voelt wat rommelig en chaotisch door de vele sprongen door tijd en plaats die niet lekker bij elkaar komen. Op zich is het contrast tussen Soufjan en Sonja een te rechtvaardigen stijlkeuze, maar het voelt in deze vorm net iets te dunnetjes om je mee te slepen in het verhaal. Misschien dat het iets aan kracht had gewonnen als Malika -al is het maar in enkele passages - verder uitgediept was om haar blik op de wereld te delen met de lezer. Haar ongrijpbaarheid maakt haar ook weer tot de onbereikbare, exotische jonge vrouw, wiens logica je niet kunt doorgronden door haar fundamentele ‘anders-zijn’. Een goedbedoelde roman over uitsluiting en racisme wordt zo impliciet een tikkeltje seksistisch. | 0neg
|
Ja wat moet ik hier nu eens over vertellen, lang getwijfeld of ik wel of geen recensie zou schrijven maar volgens mij hoeft een recensie niet altijd positief te zijn dus bij deze,
Na het eerste deel die overigens erg goed is wordt je toch nieuwsgierig hoe het allemaal af gaat lopen met Thomas en zijn vrienden en daardoor wordt je door het tweede deel die al iets minder is heen gesleurd.
Maar aangezien ik mijn nieuwsgierigheid niet onder controle kon houden ben ik toch maar aan dit derde deel begonnen en dit is dan ook wat mij er doorheen heeft gesleurd, want eerlijk gezecht heb ik mij niet echt kunnen vermaken en ben aan het eind ook niet tevreden over het verloop van het verhaal. Het is moeilijk om te zeggen waar het hem in zit maar ik mis iets en het eind laat voor mijn gevoel nog veel open.
Mijns aanziens geen aanrader, voor potentiele lezers zou ik zeggen, lees deel 1 en neem daarna afscheid. | 0neg
|
Ik denk dat ik nooit eerder een boek las dat aan elkaar hangt van de (slechte) clichés, domme woordspelingen, niet grappige grapjes en hoofdpersonage dat zo onlogisch denkt en wispelturig is dat het bijna grappig is. Ik heb het toch uitgelezen, omdat ik het verhaal zelf wel aardig vond. Niet geweldig, maar het boeide genoeg om door te lezen en te ontdekken hoe het zat. Ik heb in het verleden wel vaker boeken van Suzanne Vermeer gelezen, maar ik denk dat dit boek geschreven is door het nieuwe pseudoniem. Ik dacht wel eens gelezen te hebben dat Suzanne Vermeer eigenlijk een man was, die onder pseudoniem schreef, en dat hij inmiddels is overleden. Maar dat de naam Suzanne Vermeer (waarschijnlijk omdat het toch goed verkoopt) doorgaat onder een andere schrijver of schrijfster. Ik vermoed (weet niet zeker, ik ga het eens Googelen), dat dit boek geschreven is door een ander. De 'nieuwe' dus. De schrijfstijl is knulliger dan wat ik gewend was bij Suzanne Vermeer, het einde van dit boek is irritant voorspelbaar (nou ja, het aller aller einde, de laatste zin, vond ik dan wel weer leuk bedacht) en ik heb er weinig plezier aan beleefd. Ik was net op wintersport geweest en vond het daarom leuk om een boek over sneeuw en skiën te lezen. Had ik dit boek op een ander moment in het jaar gelezen denk ik niet dat ik het had uitgelezen. Jammer. Ik ga geen boeken meer lezen van deze schrijfster (of schrijver?). | 0neg
|
De laatste sterft was het eerste boek van Tess Gerritsen dat ik las. En hoewel veel bekenden haar boeken erg goed vinden, kon het mij niet boeien!
Een te onwaarschijnlijk verhaal en helden zonder diepgang. | 0neg
|
Wel kopen, niet kopen? Zijn vorige boek (Het meisje op de weg) was niet één van mijn favorieten...
Uiteindelijk via boekenkraam.nl voor een vriendelijk prijsje tóch aangeschaft.
Ik begon er vol goede moed aan, maar het verhaal kon me niet pakken. Uiteindelijk heb ik het weggelegd om eerst een ander boek te lezen.
En aangezien ik daarna wel weer in een fijne flow zat met lezen, heb ik het boek opnieuw een kans geven.
De titel slaat m.i. niet alleen op Felix, maar ook op het broertje van Amin, Mustafa. Hij is namelijk de reden van alles wat Amin doet.
Prima gekozen titel dus.
Dan het verhaal. Ik vond het persoonlijk een langdradig geheel.
Ik moest mezelf echt aansporen het boek weer op te pakken, en dat is natuurlijk géén pluspunt.
Jammer, want de meningen over dit boek waren zover ik had gezien best heel positief.
Tijd om duimpjes te geven.
Dit boek krijgt er van mij 2,5. Het was niet zo slecht dat ik het niet eens uit wilde lezen, maar ik verwacht ook niet dat ik het nog eens oppak.
Jammer!
http://www.watiknouvind.com/2017/12/wat-ik-nou-vind-van-broertje-van.html | 0neg
|
Thelma, carrièrevrouw, ongehuwde moeder van een twaalfjarige zoon Louis, is er getuige van hoe haar zoon aangereden wordt door een vrachtwagen. Hij belandt in een coma, met slechts weinig kans om dit te overleven. Na een maand zullen de machines die hem in leven houden, worden uitgezet. Dan vindt Thelma een bucketlist van haar zoon en ze besluit de volledige lijst uit te voeren in zijn plaats. De opdrachten worden gefilmd en in de ziekenkamer van haar zoon afgespeeld. Zo hoopt ze hem uit zijn coma te trekken.
De droomlijst is het debuut van de Franse schrijver Julien Sandrel (1980). Het boek kwam pas in maart van dit jaar in Frankrijk uit en is nu reeds vertaald door Liesbeth van Nes. Meer dan dertig landen tekenden ondertussen voor de vertaalrechten nadat het boek in Frankrijk een bestseller werd.
Sandrel heeft het verhaal heel luchtig gehouden. Een jongen die in coma raakt, een alleenstaande moeder en het uitvoeren van een bucketlijst, samen kan dat een heel zwaar en heftig boek gaan vormen, een rollercoaster van emoties. Sandrel koos er echter voor om niet te veel stil te staan bij alle emoties die hierbij de bovenhand kunnen nemen, maar opteerde voor een ander soort rollercoaster. Met dit boek viert hij namelijk het leven, en het plezier dat mensen uit het leven kunnen halen. Als in een achtbaan racet Sandrel van het ene “vind ik leuk”-onderwerp naar het andere. Met zijn pen dwingt hij Thelma om op een maand tijd alle plezier uit het leven te persen dat eruit te persen valt. Een enkele keer blijft de schrijver stilstaan bij het verdriet van de moeder, maar nooit te lang. Vrijblijvendheid primeert, en dat de lezer dit kan appreciëren, bewijzen de verkoopcijfers.
De lezers en de verkoopcijfers hebben natuurlijk altijd gelijk, maar dat neemt niet weg dat dit een flutverhaal is. Het is ongeloofwaardig dat een werkende moeder die op zaterdag haar zoon net niet ziet doodgaan, op zondag een presentatie afwerkt die ze ‘s maandags voor de bonzen van haar werk geeft. Het is niet ongeloofwaardig dat Thelma nog die maandag ontslagen wordt omdat ze haar baas een mep geeft, maar het is wel al te gek dat ze zich hier jarenlang op heeft voorbereid en met het voorbereidende materiaal in geen tijd een immense schadeclaim in elkaar bokst. Welke ouder, wiens kind pas in het ziekenhuis ligt en mogelijk snel sterft, is hiertoe in staat? Het wordt nog gekker als Thelma kort daarop al op een vliegtuig naar Tokio zit, de eerste van verschillende reizen, om daar in plaats van haar zoon meer lol te beleven dan ze ooit tevoren heeft gehad. De vreemdste restaurants bezoeken, karaoke zingen, een tatoeage laten zetten, een bruiloft bijwonen, met gesloten ogen het befaamde Shibuya kruispunt oversteken, en nog wat meer onzin passeren de revue. Thelma is emotioneel niet murw geslagen maar heeft zelfs fut over om in die korte periode nog verliefd te worden. De uitwerking van de hele plot is tenenkrommend.
Sandrel wil heel veel verschillende ideeën in zijn boek stoppen, en doet dat bijgevolg even gehaast als de wijze waarop Thelma door de bucketlist van Louis spurt. Zelden spendeert de schrijver meer dan een paar bladzijden aan een onderwerp. Niks van wat hij schrijft, blijft hangen, maar dat wordt goedgemaakt doordat in dit boek ook niets staat dat je wil onthouden. De eerste bladzijden zijn prima, een mooie aanzet tot wat een krachtig verhaal kan worden, en daarna primeert alleen nog het kermisgevoel. Veel drukte met andere woorden, inhoudsloos amusement. De boodschap die de schrijver mee wil geven, is vast dat het leven mooi is en mag gevierd worden. Helemaal mee eens, maar die boodschap is door andere schrijvers al meermaals veel overtuigender overgebracht. | 0neg
|
Het boek leest makkelijk weg. Maar steeds heb je het idee dat je dit verhaal al ooit eerder hebt gelezen. Dat maakt het voorspelbaar en totaal niet origineel. | 0neg
|
geen thriller,Burkhard Spinnen is een Duits journalist en schrijver. Na zijn universitaire carriere besloot hij in 1995 om freelance schrijver te worden. Naast columns en recensies publiceerde hij al een groot aantal werken, zowel in de non-fictie als de fictie.
Onder invloed van het succes dat Mehrkampf dat al van 2007 dateert in Duitsland te beurt viel, is het nu ook in het Nederlands verkrijgbaar onder de titel Diepgang.
Het boek begint als er op ex-atleet Roland Farwick geschoten wordt. Ludger Grambach, de rechercheur die het onderzoek leidt, wordt zo niet alleen geconfronteerd met zijn idool van meer dan twintig jaar geleden, maar ook met zijn eigen verleden.
Diepgang begint veelbelovend voor de liefhebber van het spannende boek: een schijnbaar zinloze en motiefloze aanslag op een gevallen sportidool is een exellente opener om een politieroman mee aan te vangen, maar daarna transformeert dit verhaal zich pijlsnel in een rasechte roman, waarbij bijna uitsluitend aandacht besteed wordt aan de uitdieping van de personages. De weinige politiële acties die nog volgen in het boek zijn van zulk bedenkelijk allooi dat ze menig thrillerlezer zal doen hoofdschudden, want telkens worden de grenzen van het toelaatbare en geloofwaardige ver overschreden.
Ook de keuze om de spanning wat proberen op te drijven door slachtoffer en rechercheur samen te laten komen in de virtuele wereld van een online duikbootspel dat zich afspeelt tijdens de tweede wereldoorlog, voegt weinig toe aan het spannende verhaal in Diepgang.
Het lijkt wel of ieder personage in het boek zwaar getraumatiseerd is door de diskwalificatie van het hoofdpersonage meer dan twintig jaar geleden. En dat iedereen nog in dat verleden leeft op uitzondering van de sportman zelf, die dat wapenfeit aangreep om net verder te gaan met zijn leven. Al bij al beschouwd is dat al een vrij onrealistische aanpak. Indien de rollen net omgedraaid waren, zou het waarschijnlijk geresulteerd hebben in een veel sterker gegeven
De binding van het boek is al even sterk als het verhaal, want met verbijstering moest vastgesteld worden dat de bladen al los kwamen te zitten tijdens eerste lezing van het boek, wat toch wel erg snel is.
Roman staat er op de cover van Diepgang, en dat is exact wat het boek is, en dan nog maar eentje van middelmatige kwaliteit. Maar dat laatste kan aan ondergetekende liggen, want ik ben absoluut geen liefhebber van dat genre. Wel van het spannende boek, en daar hoort dit werk van Burkhard Spinnen niet in thuis. | 0neg
|
Pfft
Niet vooruit te branden dit boek
Dan geven mensen 4 sterren
Voor mij onbegrijpelijk
Een gedeelte dacht ik he he nu gaat het vooruit, 48 tot 70, maar dan weer langzaam verder.
Nee dus, niet voor mij. | 0neg
|
Anno 2017 dit boek publiceren is natuurlijk heel handig - mooie verkoopcijfers gegarandeerd nu NL het koloniale verleden bestudeert. Maar om een goed boek te schrijven moet een schrijver ook stijl en structuur beheersen. Het en-toen-en-toen-en-toengehalte is simpelweg veel te hoog. Een boek om snel te vergeten. | 0neg
|
Er is maar één vrouw die goede thrillers kan schrijven en dat is Tess Gerritsen. En Jilliane Hoffman bewijst mijn gelijk. Net als haar collega Mo Hayder kan zij gewoon niet schrijven. Ontzettend plat, zonder diepgang, zonder sfeer, veel te veel dialogen en bijzonder clichématig. Het boek komt gewoon nooit tot leven. En altijd weer die eeuwige seriemoordenaar met zijn mysterieuze modus operandus. Je bent schrijver en je hebt geen inspiratie: Huplakee Seriemoordenaar... Een volledig gebrek aan originaliteit. Sla Hoffman maar gerust over. | 0neg
|
Jaren geleden was dit boek mijn allereerste Ludlum. Na een pagina of dertig heb ik het destijds weggelegd omdat ik er niet doorheen kwam. Op marktplaats heb ik voor mijn vakantie een 2e hands exemplaar op de kop getikt. Na een kleine twintigtal Ludlums zou het me deze keer wel lukken het plot te begrijpen en er doorheen te komen!
Het boek is typisch Ludlum: de hoofdpersoon is een superman die alle situaties doorziet en overwint en ongelofelijk slim en uitgekookt is. Hij trekt conclusies die je als lezer niet begrijpt. Maar ja, de lezer is natuurlijk niet zo slim als de hoofdpersoon.
Daarnaast bestaat het boek voor 80% uit dialogen, wat ook typisch Ludlum is, maar wat ik toch ook een zwaktebod vind.
Het boek telt een dikke 700 pagina's en 100 pagina's voor het eind heb ik het wederom opgegeven. Ineens komen er hele andere personen om de hoek kijken die de daadwerkelijke sleutelfiguren achter het plot zijn. Het plot is zo ingewikkeld...
Ik zal er volgend jaar nog een derde poging aan wagen. Ik begin weer bij het begin en, met de kennis die ik heb, moet het me lukken net zo slim te zijn als de hoofdpersoon.
Tot die tijd krijgt dit boek van mij twee sterren. | 0neg
|
Makkelijk verhaal. Ik zou dit geen literaire thriller noemen, eerder een spannend verhaal. Leuk als je een speciale interesse hebt voor Egypte. Je hebt hem zo uit. Zeker niet zo goed als haar voorgaande boeken. Maar niet slecht genoeg om hem zo weer weg te leggen; je gaat toch door tot het einde. | 0neg
|
Op zich een aardig boek dat lekker snel leest.
Het begin vond ik wel vrij voorspelbaar en makkelijk maar de spanning was verrassend voor een chicklit. | 0neg
|
Wat een dodelijk saai boek. Dit is het tweede boek dat ik niet uitlees in mijn leven. Er is werkelijk geen doorkomen aan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit boek "blind" gekocht heb nadat ik eerder De acht heb gelezen. Wijze les: eerst Crimzone raadplegen. De recensies zijn duidelijk en waar. | 0neg
|
Zoals Jannelies al vertelt in haar recensie krijg je een pak personages voorgeschoteld die zich met van alles en nog wat bezighouden (gentherapie, politiek lobbywerk, opvoeding van kinderen, moedermelk afkolven, zweten, surfen en rotsklimmen). Maar alles wat je over die mensen te lezen krijgt leidt in feite tot niets en heeft maar van heel heel ver iets te maken met het broeikaseffect.
Je worstelt je door wetenschappelijke scènes over gentherapie en wanneer je het boek uit hebt blijkt er niets mee aangevangen te zijn. Wat dacht je bijvoorbeeld hiervan: "Ze willen cytoskeletachtige netwerken op biochips inactiveren en kijken of tubuline als deeltjes van logic gates van eiwitten kan worden gebruikt. Ze willen dit bereiken door het elektronische dipoolmoment te meten, en wat de hoofdonderzoeker de voorspelde knik-solitonic electric dipole moment flip waves noemt.". Ik heb het alvast niet begrepen en je merkt pas als het boek uit is dat je het beter had overgeslagen.
Vooral personage Frank bezorgt je ellendige lectuur. De kleinste gebeurtenis, waarneming of gedachtensprong geeft aanleiding tot ellenlange filosofische bespiegelingen over de mensheid (à la Desmond Morris). En wat te denken over zijn toevallige flirt wanneer hij vast komt te zitten in een lift met een vrouw waar hij zijn ogen niet kan afhouden? Of van zijn besluit om een overhaast opgestelde ontslagbrief via een hoogst ongebruikelijke/ongeloofwaardige weg (inbraak via het dak van het bewuste gebouw met nutteloos gedetailleerde beschrijving van de klimtechniek) terug in zijn bezit te krijgen voor de geadresseerde er kennis van kan nemen.
In de laatste 50 bladzijden steekt er uiteindelijk een helse storm uit die Washington DC blank zet. Maar blijkbaar vinden alle betrokkenen het best aardig om dit natuurgeweld mee te maken als afwisseling van hun saai voortkabbelende leventjes!
Vooral weer de reactie van Frank wanneer hij in het midden van de storm zijn liftflirt op een bootje ziet voorbijvaren en via de reeds overbelaste telefoonlijnen haar wil opzoeken is werkelijk te gek om los te lopen.
GEEN DRAMA, GEEN HELDEN, GEEN VERHAAL EN ABSOLUUT GEEN SPANNING.
Ik had me tot dit boek laten verleiden na het lezen van Frank Schatzing's De zwerm. Ook hier is er plaats voor wetenschap maar met een doel. De +900 blz. vliegen voorbij terwijl je hier blij bent als blijkt dat de laatste 12 blz. van het boek een voorsmaakje zijn van het vervolg en je jezelf dus niet schuldig moet voelen om na het boek na 300 blz. eindelijk toe te slaan. | 0neg
|
Sjef van Esch (1947) was dertig jaar lang werkzaam als beleidsambtenaar bij een provinciehuis. Het schrijven van een boek was een droom die pas na zijn pensionering in vervulling is gegaan. Het uitgestelde leven is zijn debuut.
Het uitgestelde leven begint met een proloog over een wandeling die hoofdpersoon Stefan maakt. Tijdens die wandeling overdenkt hij zijn leven en zijn ambities om zich er eindelijk toe te zetten zijn schrijfwens te vervullen. Hij dwaalt af in het Grote Niets, gaat op in de omgeving, probeert eigen gedachten te verdringen. Als hij dan zijn adellijke vriend Rodrick de Wael den Beukelaer tegenkomt, krijgt hij diens dramatische historie over zich heen. Stefan voelt zich geïnspireerd om dan toch aan de schrijftafel te gaan zitten. “Op de maat van mijn stappen spatten de woorden rond in mijn hoofd en zelfs mijn oren gloeien.”
Na de proloog volgt het verhaal van Stefan, dat “over de lotgevallen van een jonker en diens beeldschone vrouw Rebecca [gaat] maar met onverholen zelfspot laat de schrijver zijn eigen leven eveneens de revue passeren.” Dat staat vermeld op de kaft. Jammer genoeg wordt niet duidelijk dat het verhaal dat volgt zijn fictieve verhaal is, waarmee de basis van verwarring is gelegd.
Hoewel Het uitgestelde leven voornamelijk in het Nederlands is geschreven, gebruikt de auteur ook met enige regelmaat Duitse en Engelse woorden. Dit werkt eerder verwarrend en vervelend dan dat ze de tekst versterken. Van Esch strooit daarbij met bijvoeglijk naamwoorden, ouderwetse woorden, lange zinsconstructies – geheel in de stijl van een edelman. De vorm sluit dus aan op de inhoud, wat een boek normaliter beter maakt. Echter, in combinatie met een schrijfstijl die lijkt op een genotuleerde reprimande en met onnodige uitweidingen, komt het verhaal verwarrend, bijzonder saai en tamelijk pretentieus over.
Daarbij wisselt Van Esch vaak van perspectief, zodat de rode draad van het verhaal niet meer te volgen is. Weer geldt: normaliter kan dit een boek beter maken. Hier gaat dat echter niet op, aangezien Van Esch blijft hangen in zijn mannelijke, langdradige schrijfstijl en zich niet lijkt te kunnen verplaatsen in de gedachtegang van een vrouw. Daar waar hij tracht dat te doen, komt het gemaakt en onrealistisch over – cliché. Ook blijft de toegevoegde waarde van vele uitweidingen uit, op het puntje na dat Stefan een oude man is en hij hiermee benadrukt dat hij niet helder meer kan nadenken. Alles lijkt erop dat Van Esch te ver is gegaan in het proberen van het versterken van het verhaal door middel van de vorm. | 0neg
|
zoveel namen, zoveel personen, zoveel gebeurtenissen.. en dan een slaapverwekkende voorleesstem, nou dan raden jullie het al, denk ik. Zo spannend was het boek niet. Ik was er dagen mee bezig, maar het heeft geen enkele indruk gemaakt. En dat terwijl ik wel van dit soort boeken houd. Jammer, een gemiste kans voor de auteur. In ieder geval voor een audioboek. | 0neg
|
Een wat zwakkere Robinson deze keer. Het verhaal is nogal langdradig met die eindeloze beschrijvingen van interieurs, straten en pleinen. Verder zitten er een paar al te duidelijke aanwijzingen in: de twee zaken, een inbraak en een moord, die natuurlijk samenhangen maar pas erg laat bij elkaar komen, het toneelgezelschap met de naderende première van een stuk van Shakespeare, en het bijna overdadige aantal potentiële verdachten. Op deze manier kan de ontknoping alleen maar simpel zijn, en dat is hij ook.
De latere boeken van Peter Robinson hebben wat meer diepgang, en vormen dus ook een grotere uitdaging. | 0neg
|
Toen ik dit boek voor het eerst las, had ik nog niet zoveel thrillers gelezen en daarom was ik nog niet zo kritisch. Maar nu denk ik inderdaad dat dit boek de diepgang mist, en dat is jammer. Het verhaal is niet echt spannend en de personages blijven erg oppervlakkig. Het schijnt wel dat andere boeken van haar beter zijn. Dus die wil ik nog wel eens proberen. | 0neg
|
Het begin van het boek las lekker vlot weg, ze vertelde hoe hun jeugd is verlopen en dat dat waarschijnlijk een reden is waarom haar broer zo is geworden. Maar na zo'n 100 bladzijden werden er veel dingen herhaald. Dit werd tijdens het lezen een grootte ergernis. Ik had op den duur zoiets van ja nu weet ik wel hoe gevaarlijk het is dat je met justitie praat en dat je je leven op het spel zit. | 0neg
|
Het schrijversdebuut van de Britse auteur Frederick Forsyth was niet zijn veelgeroemde thriller De dag van de Jakhals, maar The Biafra story, een non-fictieboek uit 1969 waarin hij zijn ervaringen met het conflict in dat land heeft verwerkt. Zijn debuutthriller uit 1971 betekende echter wel de grote doorbraak van de voormalig journalist en wordt gezien als de belangrijkste thriller in de geschiedenis. Een aantal van zijn boeken is verfilmd en met prijzen beloond. Begin februari 2019 verscheen De vos, zijn nieuwste thriller en tevens zijn zwanenzang als thrillerauteur.
Gepensioneerd adjunct-hoofd van de Britse geheime dienst Adrian Weston wordt ’s nachts wakker gebeld door de premier. De meest geheime databank van de NSA is gehackt en de verantwoordelijke daarvoor blijkt een achttienjarige jongen te zijn, die later de bijnaam De vos krijgt. De Amerikaanse regering wil dat hij wordt uitgeleverd, maar Weston weet hun president ervan te overtuigen dat hij hiervan afziet. Hij heeft namelijk andere plannen met de jongen. Dat zorgt ervoor dat er internationale conflicten dreigen te ontstaan, waarbij het leven van de hacker in gevaar komt.
Hoewel Forsyth al zijn verhalen op een typemachine geschreven heeft, gaat hij wel degelijk met de tijd mee. Want de rode draad in De vos is het al dan niet legaal of illegaal hacken van vijandelijke doelen. Cybercrime in optima forma. Behalve deze nog steeds actuele handeling heeft de auteur ook andere zaken in de thriller verwerkt die de laatste jaren veel aandacht hebben gekregen, waaronder crowdfunding en de Brexit. Dit is echter niet het belangrijkste in het verhaal, verre van zelfs. De meeste aandacht gaat uit naar de onderlinge machtsverhoudingen tussen Amerika, Rusland, Iran en Noord-Korea, waarbij hun leiders niet bij naam genoemd worden, maar wel overduidelijk herkenbaar is wie de auteur bedoelt.
In principe kan dit een interessante en boeiende spionagethriller opleveren, want dat is waar het vooral om draait. De eerste paar bladzijden lijken dat ook te bevestigen, maar al snel verzandt het verhaal in een koele en zakelijke opsomming van feiten en wetenswaardigheden. Daardoor heeft De vos bij tijd en wijle veel weg van een geschiedenisles en een handboek spionage. Dat maakt het lezen er niet gemakkelijker op. Ook een overtal aan personages en verhaallijnen met diverse zijpaden, zorgt voor veel complexiteit, verwarring en onduidelijkheid. De auteur heeft aan het eind van het boek niet voor niets een ruim vier pagina’s lange lijst van karakters en organisaties opgenomen. Dat is al erg veelzeggend.
Het staat buiten kijf dat Forsyth een vakkundig schrijver is en dat hij voor dit boek meer dan voldoende research heeft gepleegd. De huidige toestand in de wereld levert daardoor een realistisch verhaal op, dat echter wel wordt ontsierd door de inzet van een puber met autisme. Alles rondom deze jongen en zijn familie, maar ook de nogal gezochte ontknoping, doen weer afbreuk aan het realiteitsgehalte. De vos, dat vertaald is door Guus van der Made, is in beginsel Forsyths laatste spionagethriller en dat is misschien maar goed ook. | 0neg
|
Vond het een vlot boek om te lezen, net zoals de andere boeken van Deflo maar vond het boek niet af... Geen bevredigend einde. | 0neg
|
Dit is het stripverhaal van het oorspronkelijke boek. Dit boek is vroeger verbannen geweest. Ik vind deze variant het boek geen eer aan doen. Ik geef het 2 sterren. | 0neg
|
Op basis van de tekst van de achterflap nam ik het boek mee uit de bieb. Ook omdat het meedoet aan de wedstrijd Nieuw Gronings schrijftalent.
Schrijven kan Post zeker alleen bij deze korte verhaaltjes werd mij niet duidelijk wat hij hiermee precies wil zeggen.
Het verhaal over de anarchisten vond ik persoonlijk te ‘van de hak op de tak’ en bij het verhaal over Het oranjegevoel vraag ik me af of de laatste alinea bewust zo is geschreven of domweg de redactieslag heeft gemist.
Alles bij elkaar was ik na het lezen wat teleurgesteld. | 0neg
|
Verwachtingsvol begonnen. Makkelijk lezend boek. Verhaal komt langzaam op gang. Maar geen schokkende ontwikkelingen.
Een typische vrouw die Jessy die af en toe wat coke snuift. Personages worden onvoldoende uitgewerkt.
Heb het volgende boek Glashard al in huis maar ga eerst een ander boek lezen | 0neg
|
Anna, moeder van de 10 jarige Hedda en gelukkig getrouwd met Magnus, heeft tijdens een werkoverleg in een hotel, een one night stand met Erik. Als Anna daarna Erik duidelijk wil maken dat het daar bij blijft komt ze er steeds meer achter dat Erik hier anders over denk. Haar hele leven komt op zijn kop te staan.
Dit boek is het tweede deel van een trilogie, geschreven door Hans Koppel.
Ik heb eerst het boek Ze komt nooit meer terug gelezen en vond dit een goed, spannend en aangrijpend boek. Ik had dus ook hoge verwachtingen bij dit tweede boek van Hans Koppel. Het verhaal is erg eenvoudig geschreven, in zijn eerste boek vond ik het taalgebruik een hoger niveau hebben. Ik vond de verhaallijn erg oppervlakkig weergegeven, weinig verrassende ontwikkelingen en vrij voorspelbaar. Vanaf het begin is al duidelijk wie de dader is en na het lezen van de achterflap is bijna het hele verhaal al verteld. De ontknoping was wel even spannend maar toch ook niet echt verrassend. Het boek voldoet niet aan mijn verwachtingen. Het mist de nodige onderhuidse spanning. Erg korte hoofdstukjes en veel wit op de paginas. Als het al even spannend werd, werd deze spanning niet vastgehouden. Het verhaal was niet vervelend om te lezen, het was boeiend genoeg om de aandacht er bij te houden. Zie het als een leuk tussendoortje, maar niet meer dan dat. Ik geef het boek 2**. | 0neg
|
Met haar debuut Stockholm Confidential wordt ze – zelfs door de Spaanse en Italiaanse pers - al meteen gebombeerd tot de nieuwe Zweedse thrillersensatie. Journaliste en auteur Hanna Lindberg (1981) zet op haar eigenwijze manier een hedendaags verhaal neer dat in de smaak valt bij haar lezerspubliek. Wellicht een interessant weetje over haar persoonlijke bijzondere smaak: ze vindt graffiti een van de meest intrigerende vormen van kunst.
Ook Solveig Berg, de hoofdrolspeelster, is een jonge journaliste; dit kan geen toeval zijn. Ze heeft wel minder geluk dan haar schepper Lindberg. Solveig heeft immers haar geloofwaardigheid verloren en doet er alles aan om terug te kunnen keren. Voor haar blog Stockholm Confidential heeft ze echter een exclusief en pittig verhaal nodig. Ze zoekt haar comeback via de modebranche in Stockholm; vooral de fotomodellen interesseren haar. Lennie Lee - de veelbesproken fotograaf en tevens eigenaar van een magazine - zou haar hierbij wel eens kunnen inspireren. Dit gebeurt ook, en hoe. Het lichaam van Jennifer Leone, een van Lee’s favoriete modellen, wordt gevonden in de rivier. Bingo dus, maar Solveig beseft meteen dat ze zich waagt op heel glad ijs.
Uiteraard leven er persoonlijkheden uit de top van het modewereldje behoorlijk decadent. Het wordt overspoeld door schandalen waarin kunstgrepen, afzetterij, afgunst, eigenbelang en afpersing, drugs en seks geen betekenisloze thema’s zijn. Het verhaal is dan wel mooi in elkaar geknutseld, toch blijft het behoorlijk oppervlakkig. Na het lezen blijft het niet hangen of nazinderen. Met uitzondering van Solveig en Lennie Lee blijven de meeste andere karakters aan de oppervlakkige, zeg maar stereotiepe kant. Sommige beschrijvingen en dialogen zijn mager, of zelfs verwarrend.
Met de spanning gaat het opmerkelijk beter, die voel je al vanaf de eerste zin. Ook houdt de auteur er in zo’n tachtigtal korte hoofdstukken stevig de vaart in. Je vraagt je aanvankelijk af: gaat deze zaak over zelfmoord, of is het moord? Bijna iedereen die Solveig ontmoet is een potentiële verdachte. Tot het dan helemaal duidelijk wordt uiteindelijk. De vlijtige pen van Hanna Lindberg zet een erg toegankelijke taal neer. De Zweedse schone bezit ongetwijfeld het talent om spannende bestsellers te schrijven.
Er is echter nog werk aan de winkel. Graag eerst even de kat uit de boom kijken. Vooraleer de debutante haar schaapjes allemaal op het droge heeft, zal ze eerst haar debuut moeten overtreffen met STHLM Grotesque (originele titel). Dit wordt haar tweede thriller met Solveig Berg in een hoofdrol. Stockholm Confidential – vertaald door Edith Sybesma – is een queeste naar faam en liefde. Een thriller die zich afspeelt in de glamour en glitter van het hedendaagse Stockholm. | 0neg
|
Judith is begin twintig en haar carrière en financiële situatie laat te wensen over. Ze werkt dan wel bij een van de voornaamste ‘huizen’ op de markt betreffende kunsthandel maar daar is ze niets meer dan een manusje van alles. Ze is ervan overtuigd dat ze meer in huis heeft maar Judith krijgt daar geen mogelijkheden toe. Wanneer ze merkt dat haar werkgever haar gebruikt voor het lekker maken van rijke, mannelijke klanten, besluit ze daar eens goed naar te kijken. Precies op dat moment komt ze een oude kennis tegen die haar een aanbod doet haar te introduceren in het clubleven. Niet voor het vermaak maar om flink veel geld te verdienen. Zo komt het dat ze overdag haar saaie baan uitzit en op uitgaansavonden een meer spannende manier heeft om haar financiën op te krikken. Het toeval wil dat haar twee werelden zich kruisen op het moment dat ze met een vaste klant mee naar Zuid-Frankrijk afreist en ze in een slechte film terecht komt. De kunsthandel en seksindustrie blijken ineens veel meer met elkaar gemeen te hebben dan Judith ooit had kunnen denken. En dan wordt het een kwestie van overleven, letterlijk.
Maestra is het eerste deel van een trilogie en zet de toon voor moord, seks, seks en moord. Niets meer en niets minder. Het verhaal kabbelt traag voort, kent geen spanningsmomenten –ondanks de doden die vallen- en de seks ligt er zo dik op dat het een goedkope indruk heeft achtergelaten. De dunne verhaallijn annex 'dekmantel' rondom de kunsthandel mag geen naam hebben en de personages die in het boek voorkomen zijn amper interessant te noemen. Judith is de enige, en meteen ook de enige hoofdpersonage die de toon zet en vanaf het eerste moment de leiding heeft. De auteur heeft hiermee een karakter ontwikkeld dat, afgaande op de titel, de touwtjes in handen zou moeten hebben. Waarschijnlijk komt dat overtuigende aspect in de vervolgdelen beter tot uiting want daar is nu amper sprake van. Het is het allemaal nét niet.
Maar net als het inhoudelijke verhaal is ook het taalgebruik in Maestra verre van overtuigend te noemen. Wat is het toch jammer dat deze auteur van mening is dat erotisch getinte boeken meteen om een woordenschat vragen dat Kwalitatief Uitermate Teleurstellend te noemen is. Dat moet toch ook met klasse en met mooie scenes kunnen? Of is hier sprake van dusdanige naïviteit van mijn kant dat ik ergens een halte heb gemist en dit soort beeldspraak nodig is om te scoren? Zelfs de befaamde Fifty shades trilogie had niet dit soort excessen nodig om tot een succes te komen en dat was met vlagen al op het randje. Boeken met een voor de verhaallijn ‘functionele seks-scenes’ zijn er waarschijnlijk al weinig maar om te gaan voor dit soort buitensporige grove woordkeuzes en scenes gaat toch echt te ver.
En nu komen we tot dé vraag: wat is de invalshoek geweest van de auteur om dit boek te schrijven? Want van ‘het vertellen van een verhaal’ is, in dit deel dan toch, niet echt sprake. Het is een magere introductie tot iets wat verder nog volledig onduidelijk is, behalve dan de seksuele handelingen die niets ter verbeelding overlaten. Gaat dit überhaupt nog een inhoudelijk verhaal worden? Het is na deze ervaring nauwelijks voor te stellen.
Seks verkoopt, seks is big business. In boekenland niet anders en dus is het dankzij een geniale marketingstrategie dat ‘Maestra’ bij voorbaat al de hypestatus te pakken had als ‘de meest zinderende thriller die je dit jaar zult lezen’. En dat zonder dat ook maar iemand het boek écht heeft gelezen, inhoudelijk dan toch. De trilogie ‘Fifty Shades’ van E.L.James is een goed voorbeeld dat seks verkoopt want dat werd een wereldwijd succes. L.S.Hilton moet gedacht hebben ‘dat kan ik ook, de initialen heb ik en de achternaam…’, de rest spreekt voor zich. Maar het grote verschil tussen de boeken is dat er bij Fifty shades toch nog enige sprake was van een achterliggend verhaal en dat ontbreekt hier, vooralsnog, volledig. Maar wat blijkt, de filmrechten voor Maestra zijn al verkocht en we kunnen dus uitkijken naar een vertaling van deze boeken naar het witte doek. Er is ongetwijfeld een grote markt voor, want we weten het: seks verkoopt, juist! Daar is op zich ook niks mis mee maar moet het dan meteen zo ordinair?
Gevoelsmatig lijkt het er sterk op dat de intentie waarschijnlijk ook niet is geweest om een maesterlijke thriller te schrijven maar eerder om voor opschudding en iedere vorm van aandacht te verkrijgen. En dat is natuurlijk gelukt, dit soort ‘reclame’ trekt nu eenmaal aandacht, dat verkoopt weer en dus heb je je lezers. Kassa! Conclusie is dan ook dat een dergelijke geweldige pr-campagne moeilijk te negeren valt, maar ook een slecht geschreven verhaal is dat voor een kritische lezer niet. En dus moet men eerlijk zijn en toegeven dat Maestra in alle andere opzichten slechts een opsomming van platte seks is geworden met een flinterdunne verhaallijn dat ook nog eens een goedkope nasmaak achterlaat.
Het is niet anders.
1 ster... | 0neg
|
Van de ene onwaarschijnlijkheid naar de andere. Om mezelf een plezier te doen toch maar gestopt na 205 bladzijden, wat een drama om dit boek uit te lezen. | 0neg
|
Na 135 bladzijde zat er nog geen verhaal in. De hoofdpersoon vind ik besluiteloos en de beslissingen die ze neemt maakt ze niet altijd vrijwillig. Als er al een verhaal inzit dan komt het laat (te laat op gang) | 0neg
|
Het duurde (te) lang voordat ik goed in het boek zat. Bram de hoofdpersoon worstelt met het geloof en zijn homofiele gevoelens. Voor mij is dat het hoofdthema. Bram is opgegroeid in het (streng) gereformeerde stadje/dorp. Als hij volwassen wordt, en gaat studeren in de 'grote' stad, krijgt hij twijfels. Nog meer wordt hij in verwarring gebracht als zijn vader besluit zich te laten dopen.
Voor mij zitten er net te veel tijdsprongen in, waarbij je dit niet altijd direct door hebt. Dat maakt het soms verwarrend. Natuurlijk moet je als je literatuur leest, steeds goed opletten en mag je zeker getriggerd worden. Maar hier was het net iets te veel. De titel wordt pas bijna op het einde duidelijk, mag ik hier gerust verklappen zonder dat ik daarmee een spoiler weggeeef, als de schrijfster Margareta Porete (ik kende haar niet) wordt geciteerd: Zij werd verbrand, net als Menocchio, een molenaar uit de zestiende eeuw, die beweerde dat de engelen in de kosmos zijn verschenen zoals wormen in een kaas. Een schitterende metafoor!
Een ander mooie zin, vlak daarvoor, over het doodgaan van mensen: Je moet van eter in voedsel veranderen. Hoe confronterend en hoe waar!
Ondanks deze mooi delen, kan het boek me niet verleiden meer dan 2 sterren te geven. | 0neg
|
Esther de Blank heeft zelf een leven in de internationale binnenvaart de rug toegekeerd maar dat belet haar niet om er verhalen over te schrijven. Met een hoofdfiguur, Isabel Jansen, die bijna haar alter ego kan zijn heeft ze een serie van vier boeken geschreven. Kende Tunnelmoord een matige start, de opvolgers Twijfel en Haast deden het al niet veel beter. Met nummer vier in de rij, IJspret, rondt Blank de serie met Isabel Jansen af en kan ze de balans opmaken.
De voormalige politieagente Isabel Jansen heeft haar baan bij de Franse politie opgezegd en is met haar vriendin Sanne permanent actief in de internationale binnenvaart. Met hun schip Les Deux stranden ze in Frankrijk tijdens een hevige vorstperiode. Met collega schipper Adri Flink drinkt Isabel 's avonds een stevig glaasje. De volgende ochtend vindt ze het lichaam van de onfortuinlijke schipper, verdronken!
De Franse rechercheur Costo, start het onderzoek naar de doodsoorzaak en al snel raakt Isabel met hem in conflict. Bijna op hetzelfde moment besluit ze om haar kennis over het rechercheren maar toe te passen en start ze zelf een onderzoek, dit tot groot ongenoegen van Costo. Maar de eigenwijze en impulsieve Isabel laat zich door niets en niemand tegenhouden
IJspret is een verhaal dat een afsluiting moet zijn rond de protagonist Isabel Jansen. Een serie die geen echte hoogtepunten kent, als je het opmerkelijke karakter van Isabel Jansen buiten beschouwing laat en een hoogtepunt zou noemen. De auteur zet in dit vierde deel haar koers gewoon voort, alsof ze op een vooraf ingesteld kompas vaart. Door deze keuze bestaat IJspret deels uit flashbacks uit de eerdere drie delen. Omdat de frequentie daarvan vrij groot is, blijft er netto niet zoveel over voor het feitelijke verhaal, de dood rond schipper Flink.
Met veel sterk overdreven en weinig realistische feitelijkheden en toevallige gebeurtenissen, sukkelt de zaak naar een oplossing. In dit traject is een overmatig gebruik van grove taal meer gewoonte dan uitzondering. Een aanleiding is daar niet altijd voor nodig, het gestoorde gedrag van Isabel Jansen lijkt bijna synoniem met deze vorm van communicatie. Het is overbodig te vermelden dat dit de lezer al snel gaat irriteren.
Het kinderachtige en knullige onderzoek dat door Isabel wordt uitgevoerd stemt niet overeen met haar succesvolle politieloopbaan waaraan met regelmaat wordt gerefereerd. En dat een Franse agent zich al de beledigingen laat welgevallen zoals door Costo wordt gedaan, tart iedere vorm van geloofwaardigheid.
De conclusie is dat de serie nog enigszins overeind wordt gehouden door de kennis van de binnenvaart die Esther de Blank in de vier verhalen heeft gestopt. Dit afsluitende vierde deel heeft het gebrek aan kwaliteit van de voorgaande delen echter maar weinig kunnen compenseren! | 0neg
|
De zaden der hoop- deel 1 de val van Hymír, is het eerste deel in de saga en het is even inkomen. Ik las de digitale versie op Sweek dus ik weet niet of die afwijkt van het ebook of de paperback versie wat betreft de opmaak. Het leek namelijk bijna een toneelstuk omdat er bij een nieuw stuk de vermelding kwam van plaats en personen die in dat gedeelte voorkwamen. Als een verhaal lekker loopt is dat totaal overbodig en kan de lezer best begrijpen dat we nu met deze personen in die kamer zitten. Het haalt het tempo een beetje uit het verhaal en dat is jammer. Sowieso is er door de introductie van de personages in de eerste paar hoofdstukken een beetje doorbijten maar daarna gaat het qua tempo en opbouw een stuk pittiger.
Het verhaal gaat over de oude Wijsgeer, Benedictus, die wil een serie boeken aan zijn bekwame student Xavier laten lezen. Vertellingen uit het verleden maar Xavier beleeft de verhalen alsof hij er bij is. Twee verhalen , die van het licht en de duisternis, wisselen elkaar in dit verhaal af. Daarnaast zijn er de hoofdstukken van Benedictus die zich in de nabije toekomst plaatsvinden. Xavier heeft echter door het beleven van deze verhalen de Bloedraven, een corrupte tak van de regering, kwaad gemaakt waardoor hij te maken krijgt met een eeuwenoude oorlog.
De drie verhaallijnen zijn goed gevonden en goed uitgewerkt. Door Xavier de verhalen te laten beleven biedt dit veel uitstapjes naar andere tijden en mogelijkheden aan het verhaal. Het vermengen van de toekomst met het verleden is leuk gedaan .
De waarschuwing van de schrijver over grof en direct taalgebruik is zeker niet overbodig. Als je hier niet van gediend bent kan je het boek beter overslaan. Persoonlijk heb ik niet zo’n tere ziel en ben ik wel wat gewend maar het hoeft niet overdreven te worden. Ik snap heus wel dat een grof personage in een geweldadige wereld geen sorry zegt maar om de paar zinnen “neuk een eind op” gaat wel vervelen en begint een beetje overbodig te worden. Net als de enorme scheldwoorden in het verhaal. Als het grove taalgebruik en gevloek in het verhaal past hoor je mij er verder niet over. Maar hier was er voor mij toch wel een “overkill”.
Ieder boek zijn publiek maar dit bleek niet mijn soort boek. | 0neg
|
Wanneer een patiënt bij psychologe Mare aangemeld wordt met een dik dossier, is dit niet het eerste wat Mare afschrikt. Een jonge vrouw, een strafblad vanwege meerdere diefstallen, wisselende partners en vijf kinderen waarvan er vier uit huis geplaatst zijn. In het eerste gesprek is het voor Mare duidelijk dat haar patiënt, Chantal, voor haar laatstgeboren kind geen aandacht heeft.
De situatie blijft door het hoofd van Mare spoken en tijdens hun tweede afspraak escaleert het gesprek als duidelijk wordt dat Chantal haar dochtertje buiten heeft laten staan. Een baby, in een dun jasje in haar Maxi-Cosi, afhankelijk van haar moeder. Als Chantal op de vlucht slaat en haar dochtertje bij Mare en haar collega’s achterlaat, wordt duidelijk dat de geestesgesteldheid van Chantal erger is dan in eerste instantie werd gedacht. Mare en haar collega’s sluiten een pact om de toekomst van baby Dasha veilig te stellen. De situatie gaat jaren goed, maar bij toeval lijkt Chantal in verschillende gedaantes en voorzien van verschillende aliassen terug te keren in de levens van Mare en haar vrienden en collega’s. Mare krijgt nu last van schuldgevoelens, aangezien ze baby Dasha, die tegenwoordig door het leven gaat als Suus, eigenlijk ‘gestolen’ heeft. Moet ze Suus teruggeven of voor haar welzijn blijven vechten?
Anita Larkens werkte eerst als copywriter voordat zij overging tot het schrijven van fictie. Na het volgen van een aantal schrijfcursussen, publiceerde ze eerst de e-pub versie van haar debuutthriller. Door overweldigende aandacht verscheen het boek in januari 2015 ook de paperback versie van dit boek. In april zal de tweede thriller van Anita Larkens verschijnen met de titel De betrokkenen.
Het verhaal van Schaduwdochter heeft een rap tempo door de vele wisselingen van tijd, waardoor het van essentieel belang is dat de lezer zijn/haar aandacht erbij houdt. Het begin van het boek vertelt de situatie in oktober 2003 waar Mare het eindoordeel van haar zaak bij de rechtbank te horen krijgt. Vervolgens maakt de lezer een sprong terug in de tijd door te beginnen bij het begin. In 1999 waar de wegen van Mare en patiënte Chantal elkaar voor het eerst kruizen.
Het boek is opgedeeld in drie verschillende delen, die de lezer langzaam naar de oplossing van het mysterie leiden. Het eerste deel rondom baby Suus en haar nieuwe toekomst is spannend geschreven en gevoelens worden niet geschonden. Het tweede deel rondom het proces van Mare verviel te veel in een verslag van de worsteling van een vrouw die moeite heeft om de realiteit onder ogen te komen. Als de vragen van de lezer beantwoord worden aan het einde van het boek, voelt het alsof de aanloop naar de ontknoping enige geloofwaardigheid mist.
Schaduwdochter is een spannende thriller maar mist net een tikkeltje geloofwaardigheid, waardoor sommige scènes ietwat vergezocht zijn. Als debuutthriller is Schaduwdochter prima, maar de volgende thriller van Anita Larkens zou iets meer durf en gewaagdheid mogen tonen. | 0neg
|
In de verhalenbundel Het zilveren pistool uit 2005 worden we door de schrijver - historicus meegenomen naar het Amsterdam van de Gouden Eeuw. De waterschout Willem Lootsman, een soort Baantjer avant la lettre, treedt in 3 van de 4 verhalen weer op als hoofdpersoon. Het onderzoek van de politieman wordt weliswaar uitvoerig beschreven, maar de manier waarop alles beschreven wordt, levert teveel gapende ontspanning op, waardoor het geen boek is, dat men in één adem uit wil lezen.
In drie van de vier verhalen is Lootsman weer de intelligente ontrafelaar van ogenschijnlijk ingewikkelde moorden. Het laatste verhaal de Engeltjesmaakster is grotendeels geschreven vanuit de optiek van de verdachte en dat is eigenlijk even een verademing. Pas helemaal aan het einde wordt Willem Lootsman eventjes opgevoerd, terwijl zijn zoon in dit verhaal over illegale abortus en de gevolgen daarvan wel een actief rolletje speelt.
Het grootste probleem van dit boek is dat de gebeurtenissen zich net zo goed in deze eeuw hadden kunnen afspelen. Het tijdsbeeld van de 17e eeuw komt slechts zeer mondjesmaat naar voren. Een groot manco is ook, dat vrijwel alle gebruikte begrippen, zoals o.a. waterschout (!) - fluitschip kabbalist parnassim kurveh - privaat binnenmoeder palei aterling glazen sloep enz. helaas niet worden uitgelegd. Iemand, die niet thuis is in deze materie, zal hierdoor dingen missen, want een verklarende woordenlijst ontbreekt. De lezer zal dus de moeite moeten nemen om regelmatig het woordenboek erop na te slaan. En dat is niet iets wat het leesplezier bevordert. Omdat de schrijver geen tijdsbeeld schildert, maar zich beperkt tot het noemen van een flink aantal termen uit de Gouden Eeuw, is hij niet in staat om een goede sfeertekening te geven van een boeiende eeuw waarin de meeste mensen armer waren dan de term Gouden Eeuw doet vermoeden.
Helaas is zelfs maar een poging tot uitleg nergens te vinden, zodat veel informatie niet goed overkomt. De karakterbeschrijvingen van de hoofdpersonen geven ook te weinig nuances te zien, en door in één van de verhalen veel Jiddische woorden en uitdrukkingen te gebruiken wordt het inzicht in de strijd tussen verlichte geesten en dogmatici binnen de Joodse gemeenschap van toen er ook niet helderder op. De relatie tussen de schout en zijn chef is een karikatuur en de verhouding tussen de elite en hun zwoegende bedienden blinkt niet uit in enige nuancering.
Voor deze niet bijster geslaagde poging van Ashe Stil om ons verleden in een spannende setting dichterbij te brengen heb ik daarom maar één ster over. Het is niet anders. | 0neg
|
Donald Nolet heeft voor zijn thriller Handschrift van de duivel gebruik gemaakt van gegevens over een oud manuscript dat al enkele eeuwen vragen oproept en waarover op Wikipedia zeer uitgebreide informatie is te vinden: het Voinichmanuscript. De thriller speelt afwisselend in 1612 in Praag rondom de Habsburgse keizer Rudolf en in het heden waarin een groepje van vier onderzoekers het manuscript proberen te ontcijferen. Het manuscript is geschreven in een onbekend alphabet waarover in de loop der tijd allerlei theorien zijn ontwikkeld.
Hoofdpersoon in de thriller is Zinna, een wiskundige die in de banksector als klokkenluidster is ontslagen en nu met haar kennis van algorithmes probeert het manuscript te ontcijferen. Daarbij treden allerlei ontwikkelingen binnen de groep van onderzoekers op en spelen zelfs de Amerikaanse inlichtingendiensten een kwalijke rol. In de werkelijkheid hebben deze diensten zich ook met het manuscript bezig gehouden.
In het Praag van 1612 acteren een aantal bekende alchemisten en wetenschappers. Die personen zijn op werkelijke historische figuren gebaseerd.
Het verhaal is erg vlot geschreven, maar steeds bekroop me het gevoel dat het een wel erg dun verhaal is; vrij oppervlakkig uitgewerkt. Nergens wordt het echt spannend. Vooral het ontwikkelen en gebruiken van het algorithme had wat grondiger uitgediept kunnen worden. Nu is dat weinig geloofwaardig.
Dat gevoel wordt nog versterkt toen ik op aanwijzen van de auteur op Wikipedia zocht naar informatie over het Voynich Manuscript en de historische personen die in het verhaal opgevoerd zijn. Die informatie is erg interessant en de thriller voegt daar maar een weinig aan toe. | 0neg
|
Terri Blackstock begint al in 1982 met schrijven. In 1990, na haar scheiding, gaat ze terug naar haar geboortestad Belleville, Illinois. Daar ontmoet ze haar huidige man Ken, die haar aanzet tot het schrijven van boeken waarin God verheerlijkt wordt. Terri is nu een 'New York Times bestseller' met meer dan zes miljoen verkochte boeken, wereldwijd. Onder twee pseudoniemen schreef ze ook boeken voor Harlequin, Dell, HarperCollins en Silhouette. Verder heeft ze een aantal boeken geschreven die in series uitgegeven zijn. Terri heeft in de voorbije 25 jaar diverse prijzen in de wacht gesleept.
Jay Cramer krijgt een mail van zijn ex-vrouw Annalee dat ze hem wil spreken. Hij gaat meteen naar haar toe. Als hij bij haar huis aankomt, staat er een witte pick-up voor de deur. Als hij de oprit oprijdt, gaat de deur open en komt er een clown naar buiten gerend. Jay, die dit alles uitermate vreemd vindt, gaat naar binnen. In de badkamer vindt hij zijn ex-vrouw. Zij is vermoord. Hij belt 112 en een ambulance en de politie arriveren even later. Aangezien zijn wapen wordt gevonden en Annalee ook met dit wapen gedood is, wordt Jay meteen als verdachte aangemerkt. En er zijn nog meer aanwijzingen die zeker niet in zijn voordeel werken.
Cathy Cramer, Jays zus, een ex-advocate, doet via haar blog verslag van moord- en rechtszaken. Haar verloofde Joe is vermoord door ene Leonard Miller, maar die is daar nooit voor gestraft. Op een dag vindt ze een dreigbrief onder een van de ruitenwissers van haar auto. Ze stuurt hierover een sms naar haar broer, zussen en Michael Hogan, de broer van haar vermoorde verloofde. Michael is privédetective en direct gealarmeerd door Cathys bericht. Hij gaat dan ook meteen naar haar toe. Ook Juliet, Cathys oudere zus is ongerust. Dan volgt er een telefoontje van Holly, Cathys jongere zus, met de mededeling dat Jay Annalee dood gevonden heeft en ondervraagd wordt door de politie. Cathy en Michael gaan meteen naar Annalees huis. Een paar dagen later wordt Jay gearresteerd, maar iedereen gelooft in zijn onschuld en er wordt dan ook alles op alles gezet om de echte dader te vinden.
De hele familie Cramer lijkt voor het ongeluk geboren. Jay is in een (v)echtscheiding verwikkeld en ziet zijn zoontje Jackson nauwelijks. Dan wordt hij ook nog eens als moordverdachte gearresteerd en zijn zoontje wordt bij zijn schoonmoeder en zwager in huis geplaatst. Cathys verloofde is vermoord en de moordenaar loopt nog vrij rond. Holly is de loser van de familie: ze is alcoholiste geweest en, na een avondje stappen en een onenightstand, blijkt ze zwanger te zijn. Michael, de broer van Cathys vermoorde verloofde, was een goede agent, maar is uit zijn ambt gezet omdat hij gelogen heeft tijdens de rechtszaak tegen de moordenaar van zijn broer. Mede hierdoor hebben ze deze dan ook niet kunnen veroordelen.
Aangezien de vader van Cathy predikant was, speelt het geloof een grote rol in haar familie. Hoewel uiteindelijk bleek dat vader een minnares had en de familie in de steek heeft gelaten, hebben een aantal van Cathy's zussen én Jay hun geloof in God toch niet verloren, ook niet na alle gebeurtenissen die volgen op de moord van Annalee. Ondanks alles blijft men toch bidden voor een goede afloop. De karakters worden behoorlijk uitgediept. Holly is labiel, Julie en Cathy staan wat steviger in hun schoenen en vooral Cathy bijt zich, samen met Michael, vast in de zaak van Jay.
Moordblog is een nogal stichtelijk boek. De personen maken door alle gebeurtenissen een persoonlijke groei door en dat is iets wat Terri Blackstock een belangrijk gegeven vindt in haar boeken. Maar of die persoonlijke groei alleen maar aan de hulp van God te danken is
??? De auteur vindt God een belangrijke factor in haar leven. Voor mij had die in Moordblog iets minder nadrukkelijk aanwezig mogen zijn, maar dat is een persoonlijke mening. De spanning loopt in het verhaal niet ál te hoog op. Ongeveer halverwege het boek kom je er, door een bepaalde situatieschets, achter wie de dader is en vanaf dan is de meeste spanning helaas weg.
Moordblog is het eerste deel uit de serie In het maanlicht. We zullen dus nog meer lezen over de familie Cramer in de volgende delen. | 0neg
|
De titel past wel bij het boek, omdat een gebeurtenis op de toneelclub ervoor zorgt dat het hoofdpersonage Elin besluit haar leven eens onder de loep te nemen en grondig te veranderen. Vroeger was ze nogal volgzaam en onderdanig, met een dominante moeder, een ex-vriend die haar traumatiseerde, een chef die haar uitbuitte…kortom, ze liet volledig over zich heen lopen.
Over de cover heb ik een beetje een dubbel gevoel, want door het roze strikje op het masker gaf het me eerder de indruk van een erotisch verhaal in plaats van een thriller, wat dit boek beoogt te zijn.
De proloog is van hoog thrillerniveau, waardoor je snel verder wil lezen. Maar helaas zakt het niveau van het boek maar al te snel. Het leest als een eersteklas chicklit, inclusief een hoofdpersonage dat klaagt over vlaai die zich onmiddellijk vastzet op haar heupen. Een ellenlange zoektocht van het hoofdpersonage naar zichzelf neemt bijna de volledig eerste helft van het boek in beslag. Door een confrontatie met iemand uit haar verleden, besluit ze om eindelijk uit haar slachtofferrol te kruipen en haar leven in eigen handen te nemen door een soort van “actieplan” op te stellen. Ze komt eindelijk op voor zichzelf en maakt komaf met al de kwelgeesten uit haar verleden en heden.
Hoewel de verhaallijn echt wel potentie heeft, werd deze niet al te goed uitgewerkt. Het ontbrak totaal aan spanning, en was daarbij ook nogal voorspelbaar. Jammer, want zoals gezegd … al de ingrediënten voor een spannende thriller waren wel aanwezig, ze zijn alleen niet ten volle benut.
Het is wel erg vlot geschreven, eenvoudig in taalgebruik en je leest het dan ook in één ruk uit. Gewoon een aardig boekje als tijdverdrijf, maar absoluut geen spannende thriller! | 0neg
|
Ik heb dit boek beluisterd i.p.v. gelezen. Ik vond het een bijzonder verhaal dat Hella (de dochter van de schrijver Eli Asser) in het gezin een "verstoten" kind was en dat de ouders niet het vermogen hadden om haar lief te hebben.
Of dat wel of niet het geval was met haar broer en zus heb ik niet vernomen.
Er heeft zich wel heel wat afgespeeld in dit gezin tijdens en na de oorlog.
Zelf hebben Hella en Freek de Jonge het nodige meegemaakt, want het valt niet mee om een kind te moeten verliezen. Jammer, maar op de één of andere manier raakte het boek mij niet echt. | 0neg
|
Het verhaal gaat over Peggy die samen met haar ouders James en Ute in Londen woont. Het huis waar ze wonen heeft een kelder waar James een voorraad aan voedsel en andere dingen bewaard voor als de wereld zal ''vergaan". Het heeft een tuin met een schommelbank en ligt aan de rand van een begraafplaats.
Wanneer Ute op tournee gaat door Duitsland als pianist, neemt James zijn dochter Peggy mee op vakantie. Peggy komt er achter dat het wel een vreemde vakantie is. Het is allemaal wel erg extreem wat ze meemaken. Zo laat James zijn dochter geloven dat de wereld om hen heen is vergaan en dat zij als enigen over zijn gebleven. Ze leven samen midden in het bos in Bayern in die Hutte. En dat niet even, nee negen jaren lang. Dit zijn dingen die je je eigenlijk helemaal niet kunt voorstellen.
Ik kon eerst helemaal niet in het verhaal komen. Ik vond het heel lang duren voordat er ook echt iets ging gebeuren. Ik moest me er zelf dan ook toe zetten om verder te lezen. Ik kende de schrijfstijl van Claire Fuller helemaal niet, maar bij een volgend boek zou ik haar wel de tip geven om er voor te zorgen dat het verhaal zo loopt dat het de lezer gelijkt boeit. Dat ze de lezer bij de hand neemt door het verhaal heen. Dit deed ze aan het einde van het verhaal echter wel. Dit maakte een hoop goed en maakte het toch nog een mooi verhaal om te lezen. | 0neg
|
Lastig verhaal. Erg gedetailleerd, tot op het saaie af. Eindeloos het kookproces van doperwtjes uit blik beschrijven.
Getroubleerd mens tot op het punt dat ik dacht: Jemig ga s naar een psychiater, zet dat gepeuter over vroeger s van je af.
En dit is dan nog maar deel 1 van de serie.
Ik vind het overigens wel knap dat iemand 3500 pagina's over uitsluitend zichzelf en zijn vooral moeizame relatie tot de andere mens,de wereld als zodanig inclusief zijn kleine kindjes kan schrijven.
Hou je dan niet of juist heel veel van jezelf. T komt wel over als een dikke ikke verhaal.
Goeie marketing en voila niet alleen goedkoper dan een psychiater, de schrijver verdient er zelfs aan. En dat vind ik denk ik de grootste prestatie van zijn syssifuss. | 0neg
|
Hmmm, ik vond deze erg tegenvallen. Vond het eigenlijk een verhaaltje van niks.... Op de achterkant van het boek staat dat Miss Seeton de vergelijking met Miss Marple van Agatha Christie met glans kan doorstaan. Daar ben ik het dus pertinent mee oneens; ze komt zelfs niet in de buurt. Erg vaag verhaal met vage personen en onwaarschijnlijke gebeurtenissen. | 0neg
|
De schrijfster van Bella Donna, Mathilde Hoekstra, heeft zelf met iemand zoals het hoofdpersonage Machteld de Wit samengewerkt. Ze heeft haar roman op deze manipulatieve, ook wel psychopathische persoon gebaseerd. Hoekstra schrijft artikelen voor NRC Next, Het Parool en Redbull.
Bella Donna verscheen niet zomaar. De persoon die Mathilde als basis voor haar boek gebruikte, gooide roet in het eten: hij stuurde een advocaat op haar af. Hierdoor wilde haar eerste uitgeverij de roman niet meer publiceren. De schrijfster moest dus op zoek naar een andere uitgeverij, die vond ze, maar om zoveel mogelijke toevalligheden met de werkelijkheid te vermijden moest Hoekstra het hoofdpersonage veranderen. Uiteindelijk is het boek er toch gekomen, maar de uitgeverij werd opgedoekt, dus een eventuele herdruk is niet mogelijk.
Als Machteld de Wit samen met haar vriend Woody tegenover ‘schrijfster-in-spe’ Nienke gaat wonen, heeft ze het plan om samen met haar vriend een glossy te beginnen. Nienke houdt Machteld nauwlettend in de gaten en ze zorgt er opzettelijk voor dat ze in contact komt met deze ambitieuze vrouw. Nienke is gebiologeerd door Machteld en volgt haar vanaf de eerste dag dat zij haar heeft gezien in haar doen en laten. Uiteindelijk weet Machteld door te breken in de glitter and glamour-wereld en kent menig persoon Machteld de Wit. Maar dan gebeurt er iets wat zij niet had kunnen voorzien en lijkt haar hele wereld op zijn kop te staan..
Vanaf de eerste bladzijde wordt de toon gelijk gezet, een grimmige sfeer zorgt voor een naar gevoel bij de lezer. De strak vormgegeven cover is al een voorbode voor de zwartgalligheid van het boek. Waarom Mathilde Hoekstra ervoor heeft gekozen om geen duidelijk perspectief aan te houden, blijft een grote vraag. Zo wisselt ze nog al eens tussen ik-perspectief en hij/zij-perspectief, waardoor het verhaal vreemd en onduidelijk wordt. De vraag blijft of ze dit bewust heeft gedaan, of dat het niet zo bedoeld was. Helaas is het gevolg hiervan dat de emoties die de lezer tijdens het lezen ervaart nogal vlak blijven en dat de lezer geen band creëert met de personages van deze roman. Daarnaast maakt Mathilde nogal wat tijdsprongen en zo is de chaos compleet.
De plank wordt ook redelijk misgeslagen met de diverse clichés en verzonnen uitdrukkingen, zoals ‘“mijn ballerina’s dribbelen naar beneden”. Het is waarschijnlijk grappig bedoeld, maar de lezer is het snel beu als er meerdere van zulke opmerkingen op één pagina in het boek verschijnen. Het verhaal wordt er warrig van en de bedoeling van de quasi-grappige opmerkingen komt niet altijd even goed over.
Wie dit boek in de boekhandel of bibliotheek oppakt en de achterkant leest, zal worden verrast tijdens het lezen van Bella Donna. De flaptekst voorspelt een hoofdpersonage in Machteld te vinden, maar de ik-figuur uit het boek wordt niet genoemd. Deze ik-figuur, Nienke, is juist een belangrijk figuur en vormt ook de rode lijn van het boek.
Al met al valt er uit het sterke plot van dit boek veel meer te halen. De perspectieven werken niet en de personages hadden zo uitgewerkt kunnen worden, dat de lezer zich meer had kunnen inleven. Ook de schrijfstijl en de tijdsprongen zijn onverklaarbaar. Heel erg zonde, want dit had een ijzersterk boek kunnen zijn. | 0neg
|
Gangster Anders en zijn vrienden (en een enkele vijand) vertelt het verhaal van drie buitenbeentjes die samen een succesvolle business opzetten. Pastor Johanna en receptionist Per laten Gangster Anders, net vrijgelaten uit de gevangenis, op betaling criminele klusjes uitvoeren voor de Zweedse onderwereld – mensen in elkaar slaan bijvoorbeeld. Wanneer Gangster Anders zich echter bekeert tot het woord van God moeten ze een andere manier vinden om aan inkomsten te komen. Een absurdistisch verhaal, dat in haar uitvoering helaas teleurstelt. Het boek is niet grappig, personages komen niet uit de verf en emoties komen niet over. Jonas Jonasson weet de hoge verwachtingen na zijn goed ontvangen debuut de 100-jarige man die uit het raam klom en verdween niet waar te maken. | 0neg
|
Zwak tot redelijk. Wanneer de moorden op de politie starten gaat het verhaal volledig de mist in. Het is niet omdat er een film is gemaakt met Leonardo DiCaprio over het boek, dat het dan een goed boek zou zijn. Hij maakte naam als scripschrijver en misschien kan hij beter dat blijven doen. Als thrillerschrijver, sorry, kan hij mij niet bekoren. | 0neg
|
Ik las het boek in het Engels (The Buried Giant).
Het verhaal gaat traag vooruit. De omgeving en de personages worden met zorg uitgewerkt en zijn belangrijker dan de gebeurtenissen. Ishiguro heeft niet veel woorden nodig om een bepaalde sfeer op te wekken: “He said nothing, looking like an angry man who had completely forgotten why he was angry.” De poëtische toon draagt bij aan de sfeer van het verhaal, maar ik voelde me meermaals verdwaald in de symboliek. Het is bovendien erg wennen aan het archaïsche taalgebruik van Axl en Beatrice dat doorspekt is van herhalingen en nergens naartoe lijkt te leiden.
Ik hou helemaal niet van Fantasy en daar kan de gelaagdheid van het verhaal en de fantastische schrijfstijl van Kazuo Ishiguro weinig aan veranderen. Hoewel ik het boek met moeite uitgelezen heb, ben ik wel blij dat ik doorgezet heb. Het einde is absoluut een van de prachtigste passages van het boek. Voor fans van dit genre lijkt het me een absolute aanrader, maar ik zal niet in de verleiding komen dit boek te herlezen.
Mijn volledige recensie vind je op mijn blog: https://www.hebban.nl/spot/smakelijk-lezen/nieuws/verborgen-fantasy-the-buried-giant-kazuo-ishiguro | 0neg
|
Het verhaal begon heel boeiend vond ik en ik was dan ook erg benieuwd hoe dit verder zou gaan lopen. Helaas zakt het verhaal later, ondanks enkele verwikkelingen, later toch in elkaar. De Jong heeft te lang bepaalde punten belicht maar ook weer enkele kansen op een spannend boek laten liggen. Er waren namelijk enkele lijnen zeer matig uitgewerkt, punten die ik graag wel uitgewerkt had gezien. Ik had dan ook gehoopt op een spannender boek. Je kon het verloop van onderlinge relaties tussen de personages al wel raden, erg stereotyp. Ook miste ik heel erg de rol van bepaalde peronages in het boek. Ze spelen een crusiale rol, maar toch hoor je bijna niks over hun? Grote fout. Ik vond het boek ook helemaal geen triller. Het is ook wel vreemd dat er overal reclame voor dit boek wordt gemaakt als zijnde: Thriller terwijl op de voorkant van het boek al staat dat het een roman is! Deze roman lees je echter wel heel snel weg door het simpele taalgebruik. | 0neg
|
Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor -12-jarigen won (en dat het me spijt), is het debuut van de Vlaamse schrijver Ivo Victoria uit 2009, en mag gerust onder de boeken met een zéér lange titel gecatalogeerd worden. En verder is het eigenlijk wat moeilijk om er de vinger op te leggen wat mij betreft.
Het is een coming of age-roman van het personage Ivo Victoria, halverwege de dertig, die terug gaat naar zijn geboortedorp (Edegem) en als kind altijd de hoop koesterde om iemand speciaal te zijn/te worden. Zijn 'enige' vriend Dries spelde hij op de mouw dat hij een goed wielrenner was en de ronde van Frankrijk voor kinderen had gewonnen. Nu keert hij terug om die leugen op te biechten omdat het toch allemaal niet zo veel uitmaakt. Tijdens die trip reizen we met hem en zijn herinneringen mee en wisselen we af tijdens zijn verleden en het heden waarin hij zijn moeder bezoekt. Zijn vader is een aantal jaar geleden overleden.
Zo neemt hij ons mee naar het Edegem van de jaren '80 met de hectische dagen van de kermis, heel wat gênante situaties en de overige herkenbaarheid van zo'n kindertijd in die periode. Een prille verliefdheid voor een zekere Anja wordt beantwoord in zijn fantasie maar niet in de werkelijkheid. Er gebeurt nogal veel in zijn fantasie dat niet in de realiteit tot uiting komt trouwens. Het is het verhaal van een jongetje dat grote dromen heeft en monologen in weliswaar fraaie zinnen voert, maar dat het nogal moeilijk heeft om die dromen van daden van elkaar te onderscheiden.
"Ik doe mijn best. Ik heb altijd mijn best gedaan." "En ik wilde zo graag, ik wilde godverdomme zo graag."
"Nu weet ik dat mijn eigendunk angst was. En nu ik dat weet, wordt de angst alleen maar groter."
“Ik stel me vragen. Bijvoorbeeld over dingen willen. Dingen willen is wat het leven moeilijk maakt. Het willen alleen al doet ons twijfelen. Waarom willen? Terwijl het allemaal, uiteindelijk, zal uitmonden in het grote, lege niets?"
Er staan heel wat mooie stukken in, het geheel overtuigt echter niet vanwege het te veel verspringen tussen de verschillende stukken en de tijd. Het boek is te gecompliceerd om vlot door te lezen en stokt bij mij te veel om een aangename leeservaring te worden. Niet dat de auteur al niet kon schrijven bij het maken van dit boek. Het verhaal is met humor en liefde doorspekt en mooie waarheden komen zeker aan bod. Maar naar het einde toe verzwakt het en is de plot niet overtuigend genoeg, omdat het niet blijft hangen. Ik raakte de draad soms kwijt als ik het moest laten liggen. En echt geraakt worden door de personages gebeurde me nooit echt. | 0neg
|
Met een korte overlap worden drie aaneengesloten reizen beschreven. Daarvan spreekt de laatste trip naar Mongolië het meest tot de verbeelding. Dit heeft te maken met de vele en uitvoerig beschreven bezoekjes aan de ambassade-, postkantoor- en andere noodzakelijke praktische handelingen die vaak tegenzitten op de andere twee reizen. Dit geeft een realistisch, maar weinig inspirerend beeld van de reis. Verder mis ik een soort diepgang bij de reizigsters, er is zeer beperkt interesse in de lokale eetgewoontes- of gebruiken. Desondanks mag ik graag dit soort verhalen lezen vanuit een bewondering voor het lef van de reizigers. Ze doen het toch maar mooi! | 0neg
|
Het verhaal mist de explosie van leesplezier.
Het plot is is origineel maar komt helaas slecht uit de voeten.
Kortom een gebrek aan spanning en sensatie.
Wel prachtig omschrijvingen van de natuur van Ameland. | 0neg
|
Niet mijn ding | 0neg
|
Ik vond het boek erg langdradig. Ik kon me niet goed in het verhaal verplaatsen en heb er vrij lang over gedaan om het boek uit te lezen. Het verhaal is erg gedetailleerd, TE eigenlijk. Er wordt wel heel erg precies beschreven hoe het strand en het water eruit zien enz. Opzich is het verhaal wel goed, maar er had veel meer vaart in moeten zitten. Heel jammer, de voorkant en het verhaaltje op de achterkant waren erg veel belovend. | 0neg
|
Twee broers gaan op zoek naar de moordenaar van hun zusje Rachel en komen terecht in een afgelegen dorp waar ze niet echt gewenst zijn.
Maar de bewoners van het dorp zien hun echter liever gaan dan komen.
Het is een heel apart boek.
Wat mij af en toe een beklemmend gevoel gaf.
Persoonlijk wilde ik het boek wel uitlezen en vond het zelfs af en toe spannend maar tegelijkertijd is het ook een 'vreemd' boek... Het is een jeugdthriller maar het is best erg gewelddadig. Conclusie: ondanks dat het soms spannend was, geen prettig boek om te lezen. Daarom 2 sterren. | 0neg
|
Boek viel mij tegen.
Kon maar niet in het verhaal komen. En vond het verhaal niet spannend/boeiend of leuk | 0neg
|
Dit raadselachtige boek gaat over een jonge beurshandelaar, die in de twee vrije weken “in between jobs” verzeild raakt in uiterst buitenissige zoektocht naar een eeuwenoud boek, de Codex genaamd. Het begint allemaal als Edward, zoals de hoofdpersoon heet, gevraagd wordt de privécollectie zeldzame boeken van de Wents, een puissant rijke Engelse adellijke familie, op orde te brengen. Nogal vreemd dat men dat aan een beleggingsadviseur vraagt, maar mede vanuit een knagend ontevreden gevoel over zijn huidige leventje, neemt Edward de opdracht aan.
Vanaf dit punt weet de schrijver een onderhuidse spanning in zijn boek op te bouwen, als Edward zijn zoektocht naar dat ene boek begint, een wetenschapster weet in te schakelen (natuurlijk ontwikkelt zich een romance) en zich ondertussen ook nog eens verliest in een uitermate vreemd en realistisch computerspel, MOMUS, genaamd. Zeker als steeds meer blijkt hoe alles met elkaar te maken lijkt te hebben. In de tussentijd heeft Grossman ook tal van smakelijke feitjes over middeleeuwse boeken over je weten uit te strooien, wat dit boek -wat mij betreft- ook zeker interessant maakt.
Maar waar Grossman naar mijn idee faalt is om alles tot een einde te brengen in een passend slot. Helaas bleef de onvoorziene maar allesverklarende ‘grande finale’, die zijn boek tot een briljant einde zou brengen, helaas uit. Het einde is eigenlijk vreselijk gewoontjes voor dit toch heel bijzondere boek. Jammer… | 0neg
|
Dat Govert Derix met Sterrenmoord een boek geschreven heeft die de meningen doet uiteenlopen staat vast. Volgens sommigen is het een echt meesterwerk, anderen vinden er totaal niets aan. En helaas behoor ik tot deze tweede groep.
Het uitgangspunt is nochtans veelbelovend: op een dag is plots de hele sterrenwereld verdwenen. Aan astronomer royale Barnaby Emperor de moeilijke taak om dit verschijnsel te verklaren.
Maar het gaat al snel de verkeerde kant op: de opsomming van de verschillende landen waar het fenomeen zich voor doet en de reacties hierop gaan vervelen. En wat volgt is om helemaal moedeloos te worden: naakte boswandelingen, een onverwerkte liefdesbreuk, zelf- en gewone moorden, kopieën van de aanslagen van 9/11 en de kruisiging van Jezus. En om het helemaal te gek te maken: een superheld die na een enorme ravage gaat douchen en het stof uit zijn kleren klopt.
Het lijkt erop dat Derix gewoon zelf het spoor bijster is geraakt tijdens het schrijven dit boek. Ook al is het vrij vlot geschreven, er gebeuren gewoon teveel (absurde) zaken om echt in het verhaal te kunnen komen. Personages en gebeurtenissen worden ook vaak onvoldoende uitgewerkt.
Gevolg: het was een hele klus om dit boek tot de laatste pagina te lezen en de opluchting bij het bereiken van het laatste woord enorm groot. Niet voor herhaling vatbaar. | 0neg
|
Het boek is enerzijds een thriller (nou ja), anderzijds een geromantiseerd pamflet. Het thriller gedeelte is kafkaiaans, maar Dijkzeul is geen Kafka, allesbehalve. De mengvorm van pamflet en roman is door grote schrijvers met succes beoefend, zoals Dickens in Nicolas Nickelby en Multatuli in Max Havelaar, maar deze vorm vraagt om een meesterhand en die heeft de schrijfster niet, al kan ze heel redelijk verhalen vertellen. Al met al min of meer mislukt. | 0neg
|
Forensisch beeldhouwer Eve Duncan beleeft de schrik van haar leven wanneer de gezichtsrestauratie van een vermoorde vrouw als twee druppels lijkt op Jane, de nog levende adoptief-dochter van haar vriend Joe Quinn.
Blijkbaar heeft een seriemoordenaar het op alle vrouwen gemunt die gelijken op, en dus een mogelijke reïncarnatie zijn van, Cira, een Romeinse toneelspeelster die bij de Vesuvius-uitbarsting in Herculaneum in 79 A.D. omkwam. En Jane blijkt voor Aldo, de bewuste seriemoordenaar, de kers op de taart te zijn
Een klopjacht om Aldo te strikken wordt op touw gezet.
Wanneer je de laatste bladzijde van De klopjacht omslaat vraag je je toch wel af waar Iris Johansen haar reputatie vandaan heeft gehaald. Op geen enkel moment heb je de indruk dat er ook maar een begin van research gedaan is om de fundamenten van het boek te verstevigen, zij het dan misschien een vluchtige lectuur van één of andere toeristische folder van Herculaneum/Pompeï.
Op Eve Duncan en haar vriend Joe Quinn na zijn alle personages ergerniswekkende individuen. Vooral de vroegrijpe een oude ziel?- 17-jarige betweterige zeurkous Jane Quinn en Adonis/crimineel Mark Trevor zorgen voor heel wat tandengeknars door hun onnatuurlijk aandoende gedrag en levensbeschouwingen.
Iris Johansen komt met net iets te veel buitengewone situaties aandraven en verliest mede hierdoor alle geloofwaardigheid: de afkomst van Jane, haar dromen (Is Jane werkelijk de gereïncarneerde Cira?), de manier waarop Mark Trevor in het verhaal wordt gebracht en zijn en Aldos motieven voor wat ze doen, de eerste ontmoeting met Aldo, de Italiaanse villa met het naar Preston & Childs Kraaienvoer refererende tunnelnetwerk
De aanvankelijk veelbelovende X-Filessfeer die Johansen bewust of onbewust creëert verdwijnt al snel door Janes drammerigheid. Spanning verzandt in schouderophalen. Als klap op de vuurpijl eindigt het verhaal ook nog eens in een haastig afgewerkte anticlimax.
De klopjacht is alvast niet het boek dat aanzet tot een verdere ontdekking van Iris Johansens uvre. | 0neg
|
Het boek de 100 jarige die uit het raam klom en verdween schijnt hilarisch te zijn.Daarom werd mijn aandacht meteen getrokken toen ik over dit boek hoorde.In een boek vol humor had ik wel interesse.Tijdens het lezen merkte ik op dat dit niet mijn soort humor is.De hoofdrolspeler komt in allerlei absurde situaties terecht,die zo onmogelijk zijn,dat ik moeite had met doorlezen.Waarschijnlijk is dit dan de humor die niet zo aan mij besteed is.
Allan vertrekt vanuit Bali met een luchtballon. De reis gaat al spoedig mis.Ze storten neer in zee. Daar worden ze opgepikt door een Noord Koreaans schip.dit schip heeft uranium aan boord. Dit is het begin van een onmogelijke reis .De start van absurde avonturen. Tijdens de reis ontmoet hij allerlei personen die volop in het nieuws zijn.Zoals Trump ,Kim Jong -un,Merkel,Poetin.Vooral hun negatieve kenmerken worden kenmerkend beschreven.De beschrijving is erg herkenbaar,vooral zoals Trump in de media omschreven wordt.Er komen zoveel gebeurtenissen voorbij dat ik mijn interesse verloor.Mede het gemis aan wat voor mij humor is vond ik het meer een geworstel om tot het einde van het verhaal te komen dan een prettig leesbaar verhaal.Ik ga dan ook zeker niet meer boeken van Jonas Jonasson lezen. | 0neg
|
Sluitingstijd, Joan met haar zoon Lincoln begeven zich naar de uitgang, wat nog een lange weg blijkt te gaan worden. Na een dag lekker rondlopen samen met haar 4 jarige zoon Lincoln, spelen met de superheroes, veranderd het toneel door schoten bij de uitgang in een nachtmerrie. Joan vlucht met haar zoon tegen zich aan gedrukt, terug de dierentuin in. Opgejaagd, zonder direct achtervolgt te worden, angstig, onwetend, op zoek naar veiligheid.
Het verhaal gaat vooral om hoe een moeder omgaat met haar "worst nightmare", de angst dat haar kind iets overkomt. Dit in een nogal onwerkelijke setting van mannen die lukraak rondschieten in de dierentuin. Wie, waar en hoe is onduidelijk voor Joan, dit maakt haar keuzes moeilijk, de situatie onduidelijk en haar acties onwerkelijk.
Het verhaal speelt zich af van 5:23 pm tot 8:15 pm, en wordt afwisselend geschreven vanuit de optiek van Joan, een schutter en een aantal mede 'prooien" .
Het boek hinkt op twee gedachten, thriller of/en novel/roman. Voor het laatste te weinig diepgang, voor een thriller te weinig spanning. Dit merk je ook in de schrijfstijl.Hoofdstukken die lezen als een sneltrein en hoofdstukken die gaan als stroop door een trechter. Neem daarbij een script van een doorsnee Hollywood actie/drama, onwerkelijke gebeurtenissen, veel knallen en bloed, onnodige afdwalingen en zijwegen en je hebt het eindresultaat.
Easy read? ja een aanrader? wat mij betreft absoluut niet | 0neg
|
Doodzonde is het tweede boek van Hetty Visser. Het verhaal speelt zich, net als haar eerste boek, af in en rond Wageningen. Dit keer staat de afdeling Humane Voeding van de universiteit van Wageningen centraal. De auteur woont zelf in Wageningen en werkte bij deze afdeling.
In Doodzonde wordt een studente bij Humane Voeding vermist. Ze had al enkele weken last van een stalker. Omdat de kans bestaat dat er een agent bij de verdwijning betrokken is, wordt privédetective Tess Herder ingeschakeld voor het onderzoek op de universiteit. Dan krijgt nóg een vrouwelijke medewerker bedreigingen via brieven. Als dekmantel doet Tess mee aan een voedingsproef, waardoor het niemand opvalt dat ze ondertussen de vermeende stalker zoekt.
Omdat Tess te veel de grenzen opzoekt, wordt ze van het onderzoek afgehaald. Maar de zaak intrigeert haar en ze gaat op eigen houtje verder. Ze overschrijdt hierbij de regels en ontdekt belangrijke gegevens die de politie nooit kan ontdekken. Ze wil rechtvaardigheid en gaat door met het onderzoek, ook al wordt ze daar niet voor betaald en loopt ze zelf gevaar.
Tess is een ex-politieagente met een schimmig politieverleden. Hetty Visser omschrijft haar als een lange, gespierde vrouw vol tegenstrijdigheden. Want naast fervent bokser, zit ze ook in een zangkoor dat klassieke muziek zingt. Hoewel de auteur Tess neerzet als een bevlogen privédetective, is het moeilijk je in haar te verplaatsen. De privédetective is onafscheidelijk verbonden met haar afgetrainde herdershond Herder, waarmee ze lange wandelingen in de uiterwaarden bij de Rijn maakt. Tevens heeft ze een nieuwe liefde gevonden in kunstschilder Ron.
Op de cover staat dat Doodzonde een romantische misdaadroman is. Maar wordt met romantisch de liefde tussen Ron en Tess bedoeld? Want de relatie tussen de privédetective en de kunstschilder blijft erg aan de oppervlakte. Het verhaal zit redelijk goed in elkaar, maar de spanning zet niet echt door. Hetty Visser beschrijft de omgeving van Wageningen realistisch. Dit zorgt ervoor dat Doodzonde vooral leuk is om te lezen voor de inwoners van Wageningen en omstreken. | 0neg
|
Het wordt pas echt griezelig als collega-auteurs je gaan vergelijken met de thrillergroten van deze aarde. Dus slaakt Michael Koryta waarschijnlijk een zucht van verlichting als hij deze recensie leest. Waar Michael Connelly garandeert dat Koude rivier je ‘de rillingen bezorgt’ en Dennis Lehane vindt dat Koryta ‘tipt aan Stephen King’ kan ik niet meer dan concluderen dat er slechts enkele fragmenten zijn die zouden kunnen wedijveren met King’s minder sterke verhalen. Wie vierhonderd pagina’s bovennatuurlijke meeslependheid verwacht komt thuis van een koude… inderdaad.
Filmmaker Eric droomt van een Hollywood-succes, maar komt even niet verder dan het schieten van persoonsdocumentaires ter opvrolijking van begrafenissen. Dat doet hij blijkbaar verdienstelijk want hij krijgt de opdracht om een portret te maken van een hoogbejaarde man die zijn fortuin dankt aan het heilzame water uit de bronnen rondom zijn geboortedorp. Eric krijgt een stokoude, steeds koeler wordende fles van dat bronwater mee, kan ondanks deze merkwaardige eigenschap kennelijk niet anders dan er iets van drinken en dan begint de ellende. Hij raakt verslaafd aan het lokale spaatje blauw, wordt getroffen door helse hoofdpijnen en, da’s het ergste nog, krijgt visoenen van wat er zich ooit in het dorpje heeft afgespeeld. Koude rivier zou geen thriller zijn als er geen sprake was een bijzonder onaangename geschiedenis.
Ook in de gedachten van Stephen King zijn in de loop der jaren uiterst bizarre verhaallijnen, mysterieuze locaties en bovennatuurlijke personages opgedoken. Meestal wist hij er voldoende aardse draai aan te geven dat er een angstaanjagend goed boek ontstond. Deze gave mist Koryta. Niet alleen verloopt het verhaal op momenten tergend langzaam en blijft het tot op het eind onduidelijk wat er nu werkelijk op welk moment en om welke reden is gebeurd, het heeft er alle schijn van dat de auteur zelf het spoor regelmatig bijster was, want vrijwel geen enkel personage komt fijn uit de verf. Zo blijft Eric relatief mat onder al het bovennatuurlijke geweld. Ook Koryta’s vlucht in clichés is jammerlijk. Natuurlijk heeft het kamermeisje het halfvolle bekertje bronwater waar Eric zo naar smacht weggegooid. En natuurlijk blijkt er na weer een visioen iets tastbaars vanuit gene zijde in de werkelijke wereld te zijn achtergebleven…
Valt er van niets te genieten in Koude rivier? Jawel, er staan enkele fraai geschreven passages is. De drang van Eric om toe te geven aan zijn verslaving komt dermate sterk over dat je de auteur er bijna zelf van zou verdenken. Maar het mooist gevonden is de wijsheid dat ‘de dingen nu eenmaal zo gaan, er was altijd iemand net ietsje beter.’ In het geval van dit werk van Michael Koryta zelfs vele ietsjes. | 0neg
|
Het boek leest zeker makkelijk, en ik wilde het ook wel uitlezen, hoewel ik het tijdens het lezen ook al vervelend vond. Hester de hoofdpersoon kan niet rekenen op mijn sympathie. Ze voelt zich slachtoffer van de omstandigheden, en kiest ervoor om te trouwen met iemand van wie ze niet houdt. In feite om haar bedje gespreid te krijgen. Van haar man verwacht ze dat ze weinig tot geen huishouding hoeft te doen, daar hebben ze een inwonende zus voor. Hester wil Schilderen. Dat is geemancipeerd van haar,maar voor die tijd ongebruikelijk. Niet zo heel vreemd dus dat haar man er niet direct voor open staat.
Haar man is ook niet sympahiek, zeker niet, Maar de manier waarop Hester haar echtgenoot ten gronde richt is schokkend.Ze voelt absoluut geen scrupules, maar vertrekt met het fortuin om elders een nieuw leven te beginnen. Ze weet wat ze wil, en is niets ontziend om haar doel te bereiken. | 0neg
|
De flaptekst vermeldt "literaire thriller". Ik weet niet wie dat heeft toegevoegd, maar het slaat de plank volledig mis. Het taalgebruik is zeer eenvoudig, gelijk een streekroman. De flaptekst vermeldt tevens: "haar beste tot nu toe!" Ook dit kan ik niet plaatsen. De eerste 180 bladzijden was ik geneigd het boek dicht te slaan en niet meer verder te lezen, zo saai en traag was het. Halverwege komt het verhaal dan toch op gang en kun je het inderdaad niet meer wegleggen. Je wilt immers weten hoe het met iedereen afloopt. Kortom, ik vond Honingval over het algemeen een teleurstellend boek. | 0neg
|
Het verhaal wordt voor een groot deel verteld vanuit het perspectief van de ouders, en dan vooral vanuit het perspectief van Lucille, de moeder van de teruggekeerde Jacob. Zij, eerst nog fel gekant tegen de teruggekeerden, het zijn duivels, is op slag verkocht als haar zoon Jacob weer voor de deur staat. Hij is op 8 jarige leeftijd door verdrinking om het leven gekomen. Al haar liefde borrelt op en wil zij aan haar zoon geven, Harold daarentegen is behoudender. Soms zorgt dat bij hun onderling voor onbegrip.
Omdat er nogal wat doden terugkeren, duizenden over de hele wereld, is de bevolking onrustig, zelfs voelt men zich bedreigd. Hoe deze mensen te voeden en onder te brengen, moeten zij hun eigen plaats afstaan? Ook de kerk en de overheid spelen een rol. Duidelijk wordt dat zij niet goed weten hoe deze ongewone en uiteindelijk kritieke situatie aan te pakken. Machtsverhoudingen komen naar voren.
Vele emoties komen aan bod: onrust, angst, onzekerheid, liefde, trouw, boosheid.
Uiteindelijk zorgen al deze emoties en het niet met de situatie weten om te gaan voor een escalatie.
Met scepsis ben ik aan dit boek begonnen, heb het ook vaak weggelegd. Bij tijd en wijle vond ik het heel traag, vroeg ik me af wanneer gebeurt er nou iets? Telkens opnieuw werd er weer iets toegevoegd, steeds hetzelfde, maar nergens een antwoord op vragen die zich aandienden: o.a. de vraag wie heeft de Wilsons vermoord? Het was een lange weg naar het plot van de roman of van de thriller? Dat laatste was voor mij echt niet duidelijk. Eigenlijk is het niet helemaal goed gekomen tussen dit boek en mij.
Wat ik vooraf bedacht, dat de terugkeer van doden een fascinerend onderwerp zou zijn en ik best wel eens door dit boek gegrepen zou kunnen worden, dat is absoluut niet gebeurd.
Wat Jason Mott met zijn verhaal (ontsproten aan een droom die hij over zijn overleden moeder had) met dit boek mee wil geven is, dat wij mensen, bij leven aan elkaar zouden moeten vertellen hoe belangrijk de a | 0neg
|
Klimaatverandering is minstens zo interessant als sciencefiction moet Kim Stanley Robinson (1952) hebben gedacht. Zijn specialiteit bestaande uit Marsverhalen en andere buitenaardse verwikkelingen maakt voorlopig plaats voor de Capital Code-serie. Er zijn al drie delen verschenen waarvan De nieuwe ijstijd het tweede deel is. Naar aanleiding van een uitgebreid onderzoek schetst de auteur een duidelijk beeld van de meest extreme natuurrampen die geniepig dichterbij sluipen. Wat Robinson betreft mag de strijd tussen mens en natuur vandaag nog beginnen.
In De nieuwe ijstijd maken we kennis met Frank Vanderwal van de National Science foundation. De wetenschapper vreest de klimaatverandering en probeert nieuwe methodes te vinden die het natuurgeweld kunnen afremmen. Washington D.C. heeft te lijden onder een overstroming en de smeltende ijskappen voorspellen niet veel goeds. Vanderwal verblijft in een boomhut met een op afstand bedienbare boomladder in Rock Creek Park. Van daaruit observeert hij het loslopende wild dat uit de dierentuin van Washington is ontsnapt. Waar mogelijk probeert hij de meest uiteenlopende diersoorten te vangen nog voordat de meest barre weersomstandigheden een feit zijn.
Vanderwal houdt zich ondertussen bezig met de futuresmarkt (simulatieprogramma voor marktmakers), muterende boomkorstmossen, een strategie om het zoutgehalte van de zeeën te doen toenemen en komt in contact met Tibetaanse tradities. Het zou allemaal te gemakkelijk gaan als hij niet ook door een inlichtingendienst in de gaten werd gehouden. Natuurlijk probeert hij die te slim af te zijn.
De impact van een natuurramp is normaal gesproken overweldigend en biedt genoeg voedingsbodem voor een meesterlijke eco-thriller. Toch buit De nieuwe ijstijd de mogelijkheden niet voldoende uit. Door de zoetsappige schrijfstijl is het bijna smeken om spannende scènes die de echte pageturners kenmerken. Mede dankzij de langdradige beschouwingen slaagt het boek er geen enkel moment in je aandacht vast te houden. De dialogen zijn schaars, de aanloop duurt te lang en het woordgebruik is bij tijd en wijlen zware kost. Een zinsdeel als
'het wiskundige recombinant cascadeprincipe dat onderdeel vormde van de algoritmefamilie'
zegt meer dan genoeg. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden te vinden. Hoe het Total Information Awareness-concept werkt, geloof je verder ook wel. Mag een schrijver werkelijk van zijn doelgroep verwachten dat die alles begrijpt of wil begrijpen? Uiteraard niet; het is misschien een persoonlijke overwinning voor een geleerde, maar een kwelling voor iedere lezer.
Het komt er beknopt op neer dat er geen chemie is tussen de lezer en de auteur. Je ervaart op geen enkel moment de pijn, de woede of het verdriet van de slachtoffers van een ramp. Emotie blijft achterwege en dat terwijl er zo veel ruimte voor was. Het verhaal kabbelt eindeloos voort. Zonde. Bij een dikke pil als De nieuwe ijstijd voel je het gewicht van de vele pagina's des te hard in je handen.
Ondanks alles verdient Robinson veel lof voor de research. De schrijver heeft veel bronnen benut en draagt doordachte oplossingen aan voor de problemen. De sciencefictionschrijver lijkt het toekomstperspectief naadloos te kennen en komt met een realistischer beeld op de proppen dan menig gewaande kenner ons aanlevert. Mede hierdoor kan de thriller nog net aan het stempel flop ontkomen.
Nee, De nieuwe ijstijd is geen grootse prestatie, maar gelukkig is er voor geïnteresseerden van klimaatverandering een prima alternatief. De onlangs uitgebrachte dvd van Al Gore is zowel realistisch als spannend. | 0neg
|
Het boek speelt zich af in een Madrileense wijk.
Almudena Grandes neemt je mee de volksbuurt in om te kijken hoe de buurt omgaat met de gevolgen van de economische crisis.
Hier merk je hoe sterk mensen zijn vol doorzettingsvermogen en de solidariteit die in moeilijke tijden steeds weer aanwezig is.
Een prachtige cover, mooie passende titel met een boeiend onderwerp.
Toch bleef ik op mijn honger zitten.
Het boek vertelt het verhaal van te veel verschillende personages.
Er wordt te snel heen en weer gesprongen, waardoor het allemaal wat oppervlakkig blijft.
Hierdoor had ik het gevoel dat ik niet de kans kreeg om de personages te leren kennen.
Daardoor was ik te weinig betrokken bij het boek en verloor ik al snel mijn interesse om verder te lezen. Ik vond het te vluchtig allemaal.
Ietwat teleurgesteld, maar toch blij hem gelezen te hebben.
Misschien lees ik hem ooit nog eens en blijft het dan wat beter hangen allemaal... Wie weet ?? | 0neg
|
Dit boek kreeg ik in mijn handen gedrukt van een collega die er erg enthousiast over was, vandaar eigenlijk ook dat ik het heb uitgelezen, maar ik vond er geen bal aan.
Uiteraard is het allemaal tragisch en bijzonder wat Liesabeth is overkomen, maar persoonlijk zit ik er helemaal niet om te springen om ruim 300 bladzijden over het leed van een wildvreemde te lezen. Daarbij komt, dat ik het ook nog eens erg slecht geschreven vond. | 0neg
|
Werken bacteriedrankjes? Is suiker verslavend? Krijg je van melk kanker? Zijn E-nummers te vertrouwen? Val je van veel water drinken af? Is kokosvet gezond? Mag je nitraatrijke groente en vis tegelijk eten? Is rauw voedsel beter? Dit zijn enkele van de 77 Fabels en Feiten waarop de schrijver ons een wetenschappelijk antwoord belooft.
Veel mensen zijn, na de voedselschandalen van de laatste jaren, bewuster bezig met eten maar zien door de bomen het bos niet meer. Het boek belooft hier een antwoord op te hebben en een baken te zijn in de diverse voedsel hypes. De schrijver van het boek is Hans Kraak, hoofdredacteur van Voeding Nu. Daarvoor werkte hij onder andere bij het Voedingscentrum en het Ministerie van Landbouw. Het boek is in heldere taal geschreven.
Het feit dat Kraak voor het Voedingscentrum heeft gewerkt is wat mij betreft het manco van het boek. Veel zaken, die hij aanhaalt, zijn achterhaald dan wel niet wetenschappelijk bewezen. De schijf van vijf klinkt duidelijk door in het boek. Het boek is, beslist geen naslagwerk voor de voedingsleer, al staat dit er wel op. Zijn de 77 fabels en feiten wetenschappelijk bewezen en zo helder als de schrijver beweert? Naar mijn idee niet.
Ik heb weinig kritieken kunnen vinden over het boek. Het boek zelf brengt geen nieuwe inzichten. De schrijver is duidelijk een adept van het Voedingscentrum. Wat niet verwonderlijk is, hij heeft er zelf voor gewerkt. Ik vind het boek erg eenzijdig en weet niet goed wat ik met het boek moet behalve lezen. Ik zou het boek dus zeker niet zelf kopen. Veel fabels en feiten komen rechtstreeks van het Voedingscentrum, dat ook achterhaalde of niet kloppende adviezen geeft.
Bij geen enkel Fabel of Feit is een bronvermelding opgenomen. Alle 133 bronnen zijn achterin het boek opgenomen zonder verwijzing naar een concrete fabel of feit. Mijn grote vraag is bij dit boek, is waarom dit een bewezen wetenschappelijk boek is? Moet ik de schrijver op zijn mooie blauwe ogen vertrouwen? Hans Kraak weet mij in ieder geval niet te overtuigen met zijn woorden. De schrijver preekt naar mijn idee voor eigen parochie. Over de voedingsindustrie word bijvoorbeeld met geen woord gerept. En het denkbeeld dat kant en klaar maaltijden gezond zijn, is zeker ronduit ongezond.
De informatie die gegeven wordt in de fabels en feiten is niet betrouwbaar naar mijn mening. 77 Fabels en feiten over voeding heeft een belerende toon. De algemene tendens van het boek is: ‘vertrouw mij maar. Ik weet wat gezond is’. Het is zeker geen boek voor mensen die zelf graag gezond willen eten, wellicht wel voor mensen die graag gerustgesteld willen worden dat het allemaal wel meevalt met onze voeding. | 0neg
|
Ik wist dat veel mensen dit boek fantastisch vinden, dus ik had hoge verwachtingen. Het boek was mij echter te dramatisch en allegorisch en het was nogal gefragmenteerd geschreven. Gelukkig is het boek maar dun en heeft het mooie plaatjes. | 0neg
|
Wat een teleurstelling! Misschien niet voor de liefhebber van boeken zoals de da vinci code, maar wel voor iemand als ik die zich erg had verheugd op een nieuwe reeders. Ik heb het gelezen tot het vijfde hoofdstuk en toen heel erg verdrietig opgegeven jammer, jammer,jammer! | 0neg
|
Er gebeurt te weinig in dit boek qua intriges en proza. Er wordt te weinig echt uitgelegd. Tevens vond ik alle karakters onderontwikkeld qua emoties, drijfveren, diepgang. Het geheel raakte mij - mede daardoor - geen moment. Het boek bevat in de Nederlandse versie nauwelijks bijzondere proza, dat gaat vaak verloren door de vertaling. | 0neg
|
Je kunt merken dat dit een debuut is en ook nog niet een van de beste. Daarvoor is het verhaal: stoere maar ook kwetsbare politievrouw die met onorthodoxe middelen en met de nodige tegenwerking van bovenaf geheimzinnige moorden moet oplossen, niet bijzonder genoeg. Het thema vrouwenhandel is al veel vaker -en beter- uitgewerkt. Bovendien is het allemaal net iets té. Te mysterieus, te gruwelijk, te pretentieus, etc. Maar wat vooral stoort is de rafelige en inconsequente manier van schrijven. Vreemd lopende zinnen, rare situaties (zo tilt ze een mannelijke bewaker met slechts één hand aan de hals op en drukt hem zo tegen de muur, waarna ze hem weer met beide benen op de grond laat komen. Misschien overdrachtelijk bedoeld en niet letterlijk, want het zou kunnen, maar echt aannemelijk zou dat niet zijn, durf ik te menen) plotse verhaalwendingen: zo wordt het mysterie van de verbrande lijken zonder aanleiding ineens uitgelegd. Beter voor de spanning in het plot was het geweest om dat stukje bij beetje te doen, zodat je als lezer meer bij het plot betrokken wordt. De ontknoping ziet een beetje wakkere lezer ook al van verre aankomen. Zo bijzonder is die niet. En zo mankeert er wel meer aan dit boek. Kortom een niet echt geslaagd debuut. | 0neg
|
Dit is niet het eerste boek dat ik las van Patricia Cornwell maar wel de slechtste.
Het was zodanig saai dat ik me er heb doorgeworsteld enkel met de hoop dat het weer zou vlotten. Dit is echter nooit geberd. Het boek is zodanig vol van rond de pot draaiende, in het verleden grijpende, niets betekenende details dat het moeilijk wordt voor de lezer om de verhaallijn nog te volgen.
Het maakt het ook dermate traag om dit nog een thriller te noemen want de spanning en het aangrijpende is ver te zoeken. De overmatige herhaling van bepaalde details mag dan misschien de geestelijke toestand van bepaalde karakters weergeven maar het is overdreven.
Mijn advies: 'laat deze maar aan de kant liggen'. | 0neg
|
Door de successen van Max Verstappen in de Formule 1 is de autosport in Nederland populairder dan ooit. Het gevolg is dat er allerlei boeken over de autosport, en vooral over de Formule 1 en over Max Verstappen verschijnen. F1 2017 Oorlog op de baan van Olav Mol, Eric Houben en Jack Plooij is er één van.
In F1 2017 Oorlog op de baan wordt door Eric Houben kort verslag gedaan van elk van de twintig in 2017 gehouden Formule 1 races. Na elke race en dus na elk verslag volgt een transcriptie van een interview dat Jack Plooij met Max Verstappen had over de race onder het motto 'Max Verstappen na de race'. Uitzondering daarop vormt de race in Azerbeidzjan, waar Verstappen zo teleurgesteld is na voor de zoveelste keer dit seizoen een probleem met zijn motor te hebben gehad dat hij in de twaalfde ronde opnieuw moet uitvallen en waarschijnlijk daardoor geen zin heeft om te komen opdagen.
Tussendoor staan korte verhaaltjes van Olav Mol en Jack Plooij rond hun 'uitjes' naar de circuits. Soms is de beschrijving van de plaats waar de Grand Prix wordt gehouden wat buitensporig. Zo wordt vermeld dat men in Monaco geen kop koffie, geen biertje en geen maaltijd voor een acceptabele prijs kan krijgen “[…], want alle prijzen in Monaco zijn om te giéren.” De werkelijkheid is toch wat anders. Bij de haven, om de hoek waar de start van de Grand Prix plaatsvindt, bevindt zich Stars 'N' Bars, waar je voor een Nederlandse prijs kunt lunchen en dineren. En om Formule 1 liefhebbers te plezieren, hangt er een Formule 1 McLaren van Mika Häkkinen aan de muur.
Om alles te kunnen bevatten is kennis van Formule 1 vereist. In het boek had een hoofdstuk met technische uitleg en een lijst met de betekenis van afkortingen (DNF, FIA, DRS) niet misstaan. Ook redelijk eenvoudige zinnen, vereisen enige kennis: “MAX: […] alleen ik wilde een beetje buiten om bij Miki gaan, maar hij blokte en dan zit je opeens achter hem en heb je geen grip vóór meer. Ik moest even wachten met op het gas gaan, toen kwam Sebastiaan weer terug en daarna hem weer buiten om voorbij, dus dat was allemaal mooi”. Voor een F1-adept is dit natuurlijk gesneden koek, maar voor een doorsnee Opel Corsa rijder toch wat moeilijker te doorgronden.
Het boek bevat ook informatie die voor velen nieuw zal zijn. Zo is er bij de Formule 1 sprake van een zomerstop. “De FIA controleert ook of de teams echt de vakantie nemen: teams hebben bijvoorbeeld de verplichting om aan te geven dat hun computers niet gebruikt zijn en dat alle apparaten en machines in de fabriek uit staan.”
De meest tot de verbeelding sprekende passage is de inhaalactie van Verstappen een paar bochten voor de finish in de Grote Prijs van de Verenigde Staten. Hij haalt Raikönen binnendoor in, maar ging met vier wielen een halve meter buiten de baan. De jury bestrafte dit met vijf seconden, hetgeen Verstappen de derde plaats kostte. Olav Mol spreekt er terecht schande van, vooral ook omdat Vettel in het afgelopen seizoen acties heeft uitgehaald die ernstiger waren, maar niet bestraft zijn.
Voor de Formule 1 kenner is F1 2017 Oorlog op de baan een interessant boek om daarmee een kort samengevat overzicht van het Formule 1 seizoen 2017 te hebben. De lezer die niet ingewijd is in deze tak van sport zal het minder aanspreken, ondanks de interviews met Max Verstappen. | 0neg
|
Zoals al eerder gezegd: wat mij betreft ook absoluut geen thriller. Eerder een emotioneel en relationeel verhaal EN een voor mij onduidelijke aanklacht tegen het al-inclusive systeem.
Ik zie niet in waarin het all-inclusive systeem wordt beschuldigd van ongelukken die gebeuren, die in mijn ogen in elk vakantie-oord in welke vorm dan ook zouden kunnen gebeuren: een toch al niet erg gezond levende man, die in het all-inclusive oord zich te goed doet aan veel te veel eten en bier en vervolgens sterft. Ja en? Dat doet hij m.i. toch echt zelf.
Een stel vrienden dat aangeschoten 's avonds laat het zwembad in holt (wat verboden is in dat oord na 11 uur) waarvan er 1 uitglijdt, in het water belandt en verdrinkt. Ja en? Dat was toch niet voor niets verboden?
Ik snap de aanklacht niet en ik snap niet dat het boek een thriller wordt genoemd. | 0neg
|
Het Graal complot is de zoveelste thriller waarin dna van Christus wordt gevonden. Ik kan er niets positiefs over zeggen. De karakters zijn ééndimensionaal, de schrijfstijl is kinderachtig, het verhaal is werkelijk te knullig voor woorden. De hoofdpersoon, Cotten Stone, raakt in situaties verzeild waarbij het woord toeval een understatement is. Dit verklaren de schrijvers dan door te zeggen dat ze door de hand van God werd geleid. Ja, dat is een lekker makkelijke oplossing. Als er al enige geloofwaardigheid in het boek zit, dan verdwijnt die volledig na de eerste helft van het boek.
Een niemendalletje dat je maar het beste zo snel mogelijk kunt vergeten. | 0neg
|
Verhuizen naar het zonnige zuiden. Veel mensen denker er wel eens aan, sommige doen het ook. Zo ook Eric, die zijn gezin ervan overtuigde om alles in Nederland te verkopen om in Zuid-Frankrijk een vervallen landhuis te kopen en te verbouwen. Maar ze zijn nog maar net aangekomen of ze worden al met hun twee voeten op de grond terug gezet, als blijkt dat het op onbekend terrein niet makkelijk is om snel bouwvakkers te vinden en als de verbouwingstijd op een half jaar geraamd wordt. Een half jaar lang leven Eric, zijn vrouw Simone en hun twee kinderen in een kleine caravan. Ze staan op met de werf en gaan slapen met de werf. Simone krijgt het moeilijk, en als één van de bouwvakkers, de jonge knappe Michel, zich voor haar begint te interesseren duurt het niet lang voordat ze bezwijkt voor zijn charmes. Maar ondanks al haar gevoelens voor Michel, wil ze onder geen beding haar huwelijk op de klippen laten lopen. Alsof ze hiermee nog niet genoeg aan haar hoofd heeft, krijgt ze last me de aannemer. Nu kan ze niemand meer in vertrouwen nemen, en moet ze zelf proberen de situatie weer meester te worden. En dan belandt ze in een Franse gevangenis.
Ook Esther Verhoef verhuisde enkele jaren geleden naar Zuid-Frankrijk, en daarom kunnen we er vanuit gaan dat veel van de gevoelens, twijfels en aanpassingsmoeilijkheden bij de hoofdpersonages waarheidsgetrouw zijn weergegeven. Vooral de gedachtegang van Simone wordt zeer goed uitgewerkt. Maar het gevolg van deze beslommeringen is dat er vrij weinig gebeurt in het boek. Het duurt bijna tweehonderd bladzijden voordat het verhaal een eerste onverwachte wending neemt. Gelukkig volgen er daarna nog een paar, maar eigenlijk niet genoeg om het boek als een thriller te bestempelen.
Origineel van opzet is dit op zichzelf staande boek wel, want de schrijfster laat vanaf het begin het heden afwisselen met uitgebreide flashbacks, die het eigenlijke verhaal vertellen. Gelukkig heeft ze er werk van gemaakt zodat deze lay-out de leesbaarheid van het boek nooit in het gedrang brengt en op het eind vloeien beide draadjes mooi in elkaar.
Onlangs werd dit boek bekroond met de Zilveren Vingerafdruk, de door Crimezone uitgereikte publieksprijs voor het beste spannende boek van 2006. Maar daar wringt het schoentje toch, want, enkele passages uitgezonderd, is het geen spannend boek. Het is veeleer een psychologische beschrijving van wat er in het hoofd omgaat van iemand die uit zijn vertrouwde omgeving gehaald wordt, toegeeft aan een onmogelijke verliefdheid, en daarna in het nauw gedreven wordt. | 0neg
|
De Monster-Snackbar: De burgers bijten terug is het derde deel in de serie boeken over Joep Stapper, het enige menselijke wezen in de snackbar van monster Fuzzby Joekelmans.
Vier verhalen deze keer. Verhalen die ogenschijnlijk op zichzelf staan. Toch wordt er teveel als bekend verondersteld, waardoor je regelmatig in verwarring raakt. Zo komen er nog al eens verhaalfiguren in voor die ‘uit de lucht lijken te vallen’. Je bent geneigd terug te gaan bladeren, denkt dat je ongeconcentreerd leest. Net als in de vorige delen spelen monsterlijke snacks, monsterlijke klanten en monsterlijke bijfiguren een rol. Alle personages zijn aardig, maar met monsterlijke manieren. Boeren, kwijlen, slurpen, winden: het hoort er allemaal bij. De snacks, zonder uitzondering geserveerd met de beste friet ter wereld, zijn misselijkmakend: ‘kotsi tosti, spikkelpuistburgers, haar-uit-het-putje-prutje, larvenrochelbrood, sandwich met snot & augurk of puistjesstroop’. Je moet er van houden.
In het eerste verhaal neemt baas Fuzzby het op tegen zijn ook kokende neef Zuffby. De twee monsters gaan elk een ‘spectaculaire-mega-monstersandwich’ maken. In twee rondes moet de beslissing vallen: wie bakt het beste en viest smakende, slurpende monsterbrood?
Het tweede verhaal gaat over etensdiefstal. Er verdwijnt eten uit de keuken van de snackbar. Joep gaat op zoek naar de dief. Er volgt een zoektocht door het riool vol klodders slijm en vlak langs de afvoer van de toiletten van de snackbar. De dief wordt uiteindelijk ontmaskerd.
De Monsterkermis speelt een rol in de laatste twee verhalen van het boek. Fuzzby wordt uitgenodigd als standhouder op de kermis. Achter een verborgen deur blijkt een snackkar te staan: de Fuzzbuzz. Die wordt ingezet als verkooppunt op de kermis. Het is hard werken aan vieze verkoopwaar. Barry, de huiskat bakt ‘kermis-poezen-zombiekoekjes’ voor het doel. Hij gebruikt daar 'Bak en Praatdeeg' bij. Een besmettelijk kruid waardoor al het voedsel tijdelijk tot leven komt. Het duurt even voor het weer rustig is in de snackbar.
Dan is het moment daar dat de Fuzzbuzz kan worden verplaatst naar de Monsterkermis. Dat het tot een nieuw avontuur leidt, is logisch: de Fuzzbuzz wordt bij de 'Kots en Botsauto's’ gestolen. Met alle gevolgen van dien.
Het boek ziet er aan de buitenkant kleurig en aantrekkelijk uit. Door de vele, best grappige, cartoonachtige potloodtekeningen staan er niet veel woorden op een bladzijde. Daardoor lijkt het een toegankelijk boek voor kinderen met leesproblemen of voor kinderen vanaf 7 jaar. Wat de kinderlijke humor en vormgeving betreft is dat ook zo. Maar zelf lezen is er voor kinderen uit de genoemde groepen echt nog niet bij. Er staan te veel ingewikkelde, zelfgemaakte woorden in zoals ‘neuswrattenketchup’ of ‘pterodactylusroerei’. Voorlezen kan natuurlijk altijd, maar is een opgave omdat je je als volwassene toch gaat ergeren aan de flauwe humor, de platte taal en de onevenwichtige verhaallijn. Plagiaat is een groot woord: maar sprekende brieven, bewegend eten en geheime deuren in muren dat lijkt toch echt gekopieerd van Harry Potter. | 0neg
|
Twee hoofdrolspelers, een man en vrouw bespelen het toneel in Lexicon. Wil Parke moet het met wapens opnemen tegen een vijand. Emily Ruff moet het met woorden opnemen tegen, misschien wel dezelfde vijand. Dat is grofweg het scenario voor dit 280 pagina’s tellende verhaal.
Aan het einde was me nog niet helemaal duidelijk wat ik nu precies had gelezen. Zoals het doel van de missie van beide mensen en wat nu precies opgelost bleek te zijn. Inhoudelijk klopt het natuurlijk allemaal wel maar de logica ontbreekt een beetje. Ook is een flink deel van het verhaal fantasy-achtig wat natuurlijk de geloofwaardigheid en realiteit een beetje geweld aan doet. Dus kan ik niet anders dan concluderen dat Max Barry wellicht een verhaal heeft geschreven en dat aan het verkeerde lezerspubliek heeft aangeboden. Bij mij heeft het in ieder geval weinig indruk achtergelaten.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
Het verhaal
Dan en Olivia Felbeck proberen al jaren om hun gezin uit te breiden met een stel kinderen. Helaas blijkt Olivia onvruchtbaar. Als Olivia uiteindelijk via ivf zwanger wordt en na negen maanden een tweeling baart, is hun droom alsnog werkelijkheid geworden. Er is echter een domper op hun geluk. Dan verliest zijn baan, maar zijn beste en oudste vriendin, Francesca, biedt uitkomst. Zij en haar schatrijke man, Walt, hebben net Renniston Hall gekocht. Een voormalige kostschool voor meisjes. Deze school is gesloten nadat er een groot schandaal had plaatsgevonden. Sindsdien heeft Renniston Hall leeggestaan. Om het landgoed weer bewoonbaar te maken, dient het grondig gerenoveerd te worden. Dan en Oliva mogen met de tweeling gratis in een bewoonbaar deel van het landgoed wonen. Alles loopt goed totdat Francesca besluit om tijdens de renovatie bij hen te komen wonen. De sfeer in huis verandert. Olivia begint zich zorgen te maken over de relatie tussen Dan en Francesca. Is deze wel zo platonisch als Dan altijd heeft beweerd en waarom heeft Francesca zoveel belangstelling voor de tweeling, terwijl haar eigen kinderen in Zwitserland op een kostschool zitten? De sfeer wordt steeds killer en de aanwezigheid van de oude tuinman van het landgoed, William, die de neiging heeft om op de meest onverwachte momenten op te duiken, maakt het er niet beter op.
Samenvatting
De winterkinderen van Lulu Taylor is haar zevende boek. Haar eerste vier boeken waren boeken in de stijl van Jackie Collins, maar nadat ze van uitgever is veranderd, is Lulu Taylor ook van genre veranderd. Inmiddels schrijft ze psychologische thrillers. De winterkinderen is haar derde boek in dit genre. Inmiddels is in Groot-Brittannië ook haar vierde thriller uit. Als gemeenschappelijke factor hebben deze boeken dat ze zich afspelen op mooie locaties, zoals Renniston Hall in “De winterkinderen” en de bewoners dragen diepe en vaak duistere geheimen met zich mee. In “De winterkinderen” laat ze ons via een proloog, vier delen en een epiloog kennismaken met Dan, Olivia, Francesca en Walt. Dan is de charmante, populaire en knappe Cambridgeman. Olivia is zijn lieve, zachtaardige en enigszins naïeve vrouw. Francesca is zijn beste en oudste vriendin, stammend uit hun Cambridgeperiode. Zij is een vrouw die zichzelf omhoog gewerkt heeft en getrouwd is met de schatrijke Walt. Een typische zakenman die meer aan het werk is dan dat hij thuis is. Hun levens zijn meer met elkaar verbonden dan op het eerste oog lijkt. Vooral de relatie tussen Dan en Francesca blijkt veel complexer dan Olivia vermoedde. Wat speelt er nu in werkelijkheid af tussen hen? Middels wisselende vertelperspectieven tussen Olivia en Francesca komt de lezer beetje bij het beetje de hele geschiedenis te weten. Deze wisselende perspectieven worden tussendoor onderbroken c.q. afgewisseld met een verhaallijn dat zich eind jaren ‘50/begin jaren ’60 afspeelt. Daarin maken we kennis met Alice, Julia, Roy en Donnie. Alice is een rebellerende tiener, terwijl Julia een voornamelijk braaf meisje is. Toch zijn beide meisjes dikke vriendinnen tijdens hun kostschoolperiode op Renniston Hall. Roy en Donnie zijn twee Ierse bouwvakkers die bezig zijn met het aanleggen van een zwembad op de kostschool. Roy is een alcoholistische en getrouwde man, die ver van huis niet vies is van avontuurtjes, terwijl Donnie de meer gevoelige jongeman is, die houdt van de populaire Amerikaanse muziek en zichzelf liever vermaakt met deze muziek dan uithangt met Roy. Vanuit het perspectief van Julia komt de lezer hun verhaal te weten. In beide verhaallijnen maakt ze gebruik van cursief gedrukte teksten om de onuitgesproken gedachten van de vertelsters te benadrukken. Aan het eind van het boek wordt duidelijk wat de eventuele samenhang tussen beide verhaallijnen is, zonder dat de verhaallijnen echt bij elkaar komen.
Conclusie
Op de cover staat vermeld dat “De winterkinderen” een thriller is en op de website van de auteur wordt vermeld dat haar laatste vier boeken thuishoren in het genre van de psychologische thrillers. Het boek heeft 396 pagina’s en op bladzijde 235 kom je als lezer de eerste enigszins spannende situatie tegen. Alhoewel je deze scène eigenlijk al aan voelt komen. Midden in de nacht een uitstapje in het verlaten en onverlichte deel van Renniston Hall. Je kan dan wel raden wat er ongeveer gaat gebeuren en dat gebeurt dan ook. Vermoedelijk heeft de schrijfster met de cursieve gedachtenstukjes geprobeerd om psychologische spanning te creëren, maar dat is totaal mislukt. In de proloog wordt al zoveel weggegeven van de plot dat er geen enkele onvoorspelbaarheid inzit qua spanning. In de tweede verhaallijn zit hooguit een beetje tienerachtige spanning van “word ik betrapt bij het naar buiten en binnen sneaken”, maar verder niet. Aan het eind zit een leuke twist, maar 10 pagina’s van enigszins spanning op 396 bladzijden zorgen ervoor dat ik dit boek als thriller 1* zou geven. In zijn totaliteit zou deze beoordeling het boek te kort te doen. Als je dit zou beoordelen als een familieroman dan komt het beter uit de verf. De karakters zijn, ondanks de clichés, goed neergezet. Bij de lezer roepen ze emoties op. De schrijfstijl is vlot en daardoor leest het boek makkelijk en snel. De tweede verhaallijn is niet echt van meerwaarde, maar de afsluiting van deze verhaallijn zorgt ervoor dat je als lezer er wel een warm gevoel aan overhoudt. Als familieroman zou ik er 3* voor geven. De eindbeoordeling is dan het gemiddelde van beide genres geworden en dan kom ik niet verder dan een magere 2* | 0neg
|
Degelijk heeft Baldacci zijn zoveelste boek afgeleverd.In dit geval één in de Robie en Reel reeks. Heel veel mis is er niet mee, Maar aan de andere kant is er van alles mis. Wat is er geworden van de jonge David Baldacci die met zijn eerste 5,6 boeken verraste met originele sterke stand alone's. Tegenwoordig begeeft hij zich in de wereld van de cliche brakende auteurs, van fabriekswerk, van de seriepersonages waar je je zo makkelijk aan kan hechten etc etc. Zoals gezegd degelijk, zit redelijk goed in elkaar maar de wil om te prikkelen, origineel te zijn of anderzijds te verassen is helemaal weg. Met de kunde van Baldacci sta je dan nog steeds in de middenmoot, helaas wel de grijze middenmoot. Opvallend is dat hij in dit boek specifiek, uit de bocht vliegt. Robie en Reel zijn welhaast de best getrainde special agenten ter wereld. Maar merken niet dat ze schieten met losse flodders. Iedereen die ooit een schot loste weet dat een ieder dit direct zou merken want dit is absoluut niet met elkaar te vergelijken. Dit brengt de sterren naar nog maar 2 | 0neg
|
Hoofdfiguur Osewoudt neemt tijdens de Duitse bezetting deel aan verscheidene ondergrondse acties. Iedereen in zijn omgeving valt vroeg of laat echter in Duitse handen ... Osewoudt zelf weet echter telkens op miraculeuse wijze te ontsnappen. Deze acties worden volgens Osewoudt gedirigeerd door een zekere Dorbeck, een Nederlands officier in Engelse dienst. Osewoudt handelt in een blind vertrouwen in en slaafse navolging van deze Dorbeck. Hij zou immers als twee druppels water op hem gelijken, maar zelf niet over de heldhaftigheid beschikken die Dorbeck tentoonspreidt. Door Dorbeck te gehoorzamen, voelt Osewoudt zich vervolmaakt. “Zonder Dorbeck ben ik niets,” oppert hij tegen het meisje waarop hij verliefd wordt. Feit is echter dat deze Dorbeck geheel spoorloos blijkt. Voor de Duitsers is Osewoudt een partizaan, voor de Nederlanders een collaborateur. Zowel wanneer Osewoudt door de Duitsers wordt opgepakt als wanneer hij na de bevrijding door de Nederlandse staat vastgehouden wordt, kan hij zijn onschuld nooit bewijzen omdat de vermeende echte schuldige –Dorbeck- niet kan gevonden worden (en wellicht alleen maar bestaat in Osewoudts verbeelding).
Omwille van de dubbelgangertechniek is het verhaal knap geconstrueerd maar niet echt spannend. Het boek (1958) heeft anderzijds de tand des tijds wel doorstaan. Hermans frisse stijl spreekt anno 2010 nog wel aan, maar verder word ik niet wild van het verhaal. | 0neg
|
Dit boek mag dan een geramde bestseller zijn, het viel echter helaas, ondanks de ronkende recensies op de achterflap, toch wel behoorlijk tegen.
Het boek begint best aardig, als Koch hoofdpersoon Paul opvoert, die die avond een etentje heeft met zijn broer Serge, toevallig ook de gedoodverfde nieuw premier van Nederland, en hun beider aanhang. De stijl is soepel en er komen wat aardige observaties voorbij. Koch laat het niet na de pretentieuze maniertjes in dure restaurants belachelijk te maken, hetgeen ook best geestig is (alhoewel Koch dit wel veel te lang doorvoert, tot het irritant begint te worden).
Maar intussen moet er ook nog een plot ontvouwd worden en dat doet Koch wel heel traag. Uiteindelijk blijkt het hete hangijzer de zoons van Paul en Serge, Michel en Rick, te zijn. Die hebben namelijk na een avondje stappen, min of meer per ongeluk, een zwerver in een pin-hokje in brand gestoken. Doodslag dus, maar ze zijn nog niet gesnapt. En zo lijkt het centrale thema van het boek te zijn: ga je als ouders je eigen kinderen aangeven in zo’n soort geval?
Een boeiende vraag, die echter ‘vakkundig’ om zeep wordt geholpen door Koch. Dat de ouders zo’n uiterst gevoelig onderwerp gaan bespreken in de publieke omgeving van een restaurant, terwijl je nota bene weet dat Serge toch al veel aandacht krijgt, is wel erg ongeloofwaardig. Net als dat de beide stellen eerst nog doodleuk wat koetjes-en-kalfjes-praat tegenover elkaar uitslaan.
Nee, zelfs met veel goede wil, kun je dit naar mijn idee geen gelukt boek noemen… Laten liggen is mijn advies. | 0neg
|
Gemeengoed van Ann Patchett.
Dit boek heb ik niet uitgelezen. Ik kon er niet inkomen en het boeide me helemaal niet. De hoofdpersonen gingen niet leven en het was onsamenhangend ; teveel hoofdpersonen in verschillende tijden. De overgangen waren voor mij niet naadloos en ik moest vaak denken, wie was dat ook al weer? De verhaallijn was saai, zodat ik al snel afhaakte, helaas.
Jammer, want de verwachtingen waren hoog, gezien de recensie hier en op het boek.. Het onderwerp vond ik ook interessant en ik was benieuwd hoe het uit zou pakken. Maar voor mij zijn de hoge verwachtingen niet waar gemaakt. | 0neg
|
Gisteravond Ripper opzij gelegd na 140 blz te hebben gelezen. Na zoveel blz kon het me nog steeds niet boeien, de hoofdpersonen grepen me niet, wat mij betreft werden er sowieso teveel personen in het begin opgevoerd waardoor ik er de draad mee kwijt raakte .
Maar ik heb 't al vaker gemerkt, moordzaken, speurderswerk....het interesseert me te weinig om er in door te willen lezen. Ik vind 't niet gemakkelijk om toe te geven maar heb t lezen van dit boek opgegeven.... | 0neg
|
Het boek verdraaid goed gaat over de 19-jarige Crystal. Ze is altijd al flink gepest en tot overmaat van ramp is de grootste pestkop dezelfde studie gaan doen als haar, dus ook daar worden de studiegenoten tegen haar opgezet. Daarom ontwijkt ze mensen zoveel mogelijk, zelfs haar huisgenoot Mark. Als ze bezig is met haar bijbaantje als fietskoerier heeft ze altijd muziek op en droomt ze van werken als DJ. Misschien zien mensen haar dan wel staan! Na het lang voor zich te hebben gehouden, vertelt ze haar broer over haar droom. Die spoort haar aan om een set te kopen, in de hoop dat ze eindelijk zal opbloeien.
De samenvatting klonk me erg boeiend en ik was nieuwsgierig naar het boek. Daarom vroeg ik Susanne of ik naast haar meest recente boek ‘Verslingerd’, ook dit boek mocht ontvangen. Het onderwerp pesten is over het algemeen iets wat me raakt, gezien ik er zelf mee te maken heb gehad. Erover lezen zorgt voor herkenning en daardoor realiseer ik me ook goed dat ik ook zeker niet de enige ben die in deze situatie heeft gezeten.
Dat Crystal besluit haar droom na te jagen, gesteund door haar broer, die op een gegeven moment haar eerste optreden te regelen, is hartstikke mooi! Ik vond dat een mooie insteek voor het verhaal. Maar helaas heb ik toch wat puntjes, waar ik het even over wil hebben. Ten eerste is het een Young Adult. Met dat in mijn achterhoofd, verbaasde de schrijfstijl mij. Ik had het gevoel alsof het ging over een meisje van 11 in plaats van 19. De schrijfstijl deed voor mij erg jong aan. Dat vond ik heel jammer. Wat mij ook opviel is dat het hoofdpersonage nogal vlak bleef. Je leert haar niet heel goed kennen. Hierdoor kun je bepaalde beslissingen en gedachtes van haar niet goed plaatsen. Wat ik bijvoorbeeld niet snapte, was dat ze zich zo erg in haar droom verliest dat ze andere dingen totaal vergeet. Zelfs het fatsoenlijk eten kan er niet meer bij, tenzij ze bij haar broer eet.
Wat ik overigens wel mooi vond om te zien, was een scene met haar voormalige beste vriendin. Deze liet haar in de steek om zelf niet gepest te worden, maar toen ze elkaar naar jaren weer tegenkwamen, deed ze alsof er nooit wat was gebeurd. Hier trapte Crystal niet in en wist flink van haar af te bijten. Daaraan kun je merken dat ze door het boek heen een persoonlijke groei doormaakt.
Al met al vond ik het boek een beetje mager. Ik vond het verhaal oké, maar ik had er meer van verwacht. Nu heb ik Verslingerd van haar nog liggen en in dat boek wordt wederom een heftig onderwerp aangehaald. Ik hoop dat dit boek meer voldoet aan mijn verwachtingen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.