Datasets:

---

Arseniy-Sandalov

/

Georgian-Parallel-Corpora

like 0

Soulis, George C. (1953).

ISBN 978-88-8492-466-7.

"Βλαχία-Μεγάλη Βλαχία-Ἡ ἐν Ἑλλάδι Βλαχία.

Soulis, George C. (1953).

Συμβολὴ εἰς τὴν ἱστορικὴν γεωγραφίαν τῆς μεσαιωνικῆς Θεσσαλίας" [Vlachia—Great Vlachia—Vlachia in Hellas.

Vlachia-Great Vlachia-Vlachia in Hellas.

Contribution to the historical geography of medieval Thessaly].

Contribution to the historical geography of medieval Thessaly.

Γέρας Αντωνίου Κεραμοπούλου.

Athens. Pp.

Athens. pp. 489–497.

489-497.

Zbornik Radova Vizantološkog Instituta.

Zbornik Radova Vizantoloskog Instituta.

8 (1): 271–273.

8 (1): 271-273.

"Μεγάλη και Μικρή Βλαχία".

"Great and Little Wallachia".

Τρικαλινά.

Trikalina.

20: 171–179.

20: 171-179.

The name derives from the Aromanians or Vlachs, a chiefly transhumant ethnic group that lives in several mountainous areas of the Balkans, descended from ancient Romance-speaking populations mixed with the people from the Barbarian Invasions of Late Antiquity.[1] In the broadest sense, both Greek and Western sources of the later Middle Ages—like the French, Italian, and Aragonese versions of the Chronicle of the Morea, or the chroniclers Ramon Muntaner and Marino Sanudo Torsello—used "Vlachia" or similar names (Blaquie, Blaquia, Val[l]achia) to refer to all of Thessaly, from the Pindus mountains in the west to the Aegean Sea in the east, and from the area of Mount Olympus and Servia in the north to the towns of Zetouni (Lamia) and Neopatras (Ypati) in the south.[2]

სახელწოდება მომდინარეობს არომუნებიდან ან ვლახებიდან, უმთავრესად ტრანსჰუმანური ეთნიკური ჯგუფიდან, რომლებიც ცხოვრობენ ბალკანეთის მთაგორიან ადგილებში და იყვნენ ძველი მოსახლეობისა და გვიანდელი ანტიკურობის ბარბაროსული შემოსევების ნარევი ხალხი.[1] ფართო გაგებით, გვიანი შუა საუკუნეების ბერძნული და დასავლური წყაროები, როგორებიცაა მორეას ქრონიკების ფრანგული, იტალიური და არაგონული ვერსიები, ან რამონ მუნტანერისა და მარინო სანუდო ტორსელოს ქრონიკები, "ვლახიათი" ან მსგავსი სახელებით (მაგალითად, ვლახეთი და ა.შ.) მოიხსენიებდნენ მთელს თესალიას, დასავლეთით პინდოსის მთებიდან აღმოსავლეთით ეგეოსის ზღვამდე, ჩრდილოეთით ოლიმპოს მთის და სერვიას ტერიტორიიდან სამხრეთით ზეტუნის (ლამია) და ნეოპატრასის (იპატი) ქალაქებამდე.[2]

Thessalian Vlachia was apparently also known as "Vlachia in Hellas" (ἐν Ἑλλάδι Βλαχία), as well as "Great Vlachia" (Μεγάλη Βλαχία), to distinguish it from other Vlach-inhabited areas, "Upper Vlachia" in Epirus, and a "Little Vlachia" in Aetolia-Acarnania.[3][4] The contemporary Byzantine historian Niketas Choniates however distinguishes "Great Vlachia" as a district near Meteora.[3] "Vlachia", "Great Vlachia", and the other variants began to fall out of use for Thessaly at the turn of the 14th century, and with the emergence of Wallachia north of the Danube, from the 15th century the name was reserved for it.[3][4]

თესალიური ვლახია, ასევე, აშკარად ცნობილი იყო, როგორც "ვლახია ელადაში" (ἐν Ἑλλάδι Βλαχία), ისევე, როგორც "დიდი ვლახია" (Μεγάλη Βλαχία), რათა განესხვავებინათ ის ვლახებით დასახლებული სხვა ადგილებისგან - "ზემო ვლახია" ეპიროსში და "პატარა ვლახია" ეტოლია-აკარნანიაში. თუმცა, ბიზანტიელი ისტორიკოსი ნიკიტა ქონიატე, "დიდ ვლახიას" უწოდებს მეტეორასთან ახლოს მდებარე მხარეს.[1] "ვლახია", "დიდი ვლახია" და სხვა ვარიანტები თესალიის აღსანიშნავად აღარ გამოიყენება მე-14 საუკუნის დამდეგიდან და მდინარე დუნაის ჩრდილოეთით "ვლახეთის" აღმოცენებასთან ერთად, მის სათადარიგო სახელწოდებად იქცა.[2]

The Vlachs of Thessaly first appear in Byzantine sources in the 10-11th century,like in the Strategikon of Kekaumenos and Anna Komnene's Alexiad.[1] Kekaumenos, who wrote in the late 1070s, in particular stresses both their transhumance as well as their disdain of imperial authorities.[5] Kekaumenos records a failed Vlach uprising of 1066, under the unwilling leadership of Nikoulitzas Delphinas, a relative of his and grandson of the original Nikoulitzas, whom Emperor Basil II (r. 976–1025) placed to rule over the Thessalian Vlachs.[5][6] Anna Komnene reports a Vlach settlement near Mount Ossa in 1083, in connection with the campaign of her father, Alexios I Komnenos (r. 1081–1118), against the Normans.[5]

თესალიის ვლახები ბიზანტიურ წყაროებში, როგორებიცაა კეკაუმენოსის სტრატეგიკონი და ანა კომნენეს "ალექსიადა", პირველად ჩნდება მე-10 და მე-11 საუკუნეებში. კეკაუმენოსი, რომელიც წერდა 1070-იან წლებში, განსაკუთრებით ხაზს უსვამს მათ ტრანსჰუმანურობას, ისევე, როგორც იმპერიული ხელისუფლების მიმართ მათ ზიზღს.[1] კეკაუმენოსი აღწერს ვლახების არშემდგარ აჯანყებას 1066 წელს, ნიკაულიცას დელფინასის უნებართვო მათაურობის ქვეშ, რომელიც იყო იმპერატორ ბასილი II-ის (976-1025 წწ.) მიერ თესალიელი ვლახების სამართავად დანიშნული ნიკაულიცას ნათესავი და შვილიშვილი.[2] ანა კომნენე კი აღწერს ოსას მთის მახლობლად მდებარე ვლახების დასახლებას, თავისი მამის, ალექსი I კომნენოსის (1081-1118 წწ.) მიერ ნორმანების წინააღმდეგ წარმოებულ კამპანიასთან დაკავშირებით.

In the 12th century, the Jewish traveller Benjamin of Tudela, who toured the area in 1166, recorded that the town of Zetouni (Lamia) was "situated at the foots of the hills of Vlachia". The term was evidently not simply a geographic or ethnic designation, for a chrysobull of Emperor Alexios III Angelos (r. 1195–1203) in 1198 includes the Provincia Valachie among the districts of Thessaly where Venetian merchants were granted exemptions, and the same information is repeated in the list of provinces granted to Boniface of Montferrat in the Partitio Romaniae of 1204.

მე-12 საუკუნეში, ებრაელი მოგზაური ბენიამინ ტუდელელი, რომელმაც ეს ტერიტორია შემოიარა 1166 წელს, აღნიშნავს, რომ ქალაქი ზეტუნი (ლამია) "ვლახეთის მთების ძირში მდებარეობდა". ტერმინი აშკარად არ იყო უბრალოდ გეოგრაფიული ან ეთნიკური მნიშვნელობის, იმპერატორ ალექსი III ანგელოსის (1195-1203 წწ.) 1198 წლის ხრუსობულონი (იმდროინდელ სიგელთა ნაკრები) შეიცავს ვლახიას პროვინციის წარწერას, თესალიის სხვა მხარეებთან ერთად, სადაც ვენეციელი ვაჭრები გადასახადებისგან იყვნენ გათავისუფლებული. იგივე ინფორმაცია არის გამეორებული 1024 წელს დადებულ ხელშეკრულებაში (Partitio Romaniae), რომლის ძალითაც ბონიფაციუს მონფერატელს გადაეცა გარკვეული პროვინციები. ბიზანტიცისტი ჯორჯ ს. სოულისის თანახმად, ამ ინფორმაციიდან იკვეთება, რომ გვიანი მე-12 საუკუნის ბიზანტიური ვლახიას პროვინცია მდებარეობდა ოთრისის მთის რეგიონში და იკავებდა ქალაქების - ლამიას, დომოკოსსა და ჰალმიროსს შორის მოქცეულ ტერიტორიას.[1]

Despite their prominence in Thessaly, however, the Vlachs never came to rule over the region, submitting instead to the various Greek, Latin, and later Serb rulers.[8] Following the Fourth Crusade and the capture of Thessaly by the Despotate of Epirus, the Vlachs were used by the Epirotes as elite troops against their rivals;[8] the 13th-century scholar George Pachymeres comments on the bravery of the Megalovlachitai in the army of the ruler of Epirus, Michael II Komnenos Doukas (r. ca. 1230–1268).[3] Michael's bastard son, John, was married to a Vlach, the daughter of the chieftain Taron, and his Vlach troops—it is unclear whether they were regular forces or perhaps a private army raised from his estates—played a prominent role in the Battle of Pelagonia in 1259.[9] When Michael II died in ca. 1268, his realm was divided, and John became ruler of Thessaly, with his capital at Neopatras.[10] Western authors often used the term "Vlachia" to refer to the autonomous Thessalian realm of John Doukas and his heirs.[7] Part of Thessaly, however, around Demetrias, Velestino, Halmyros, and Pharsalos, had remained in the hands of the Nicaean Empire, and after 1261 the restored Byzantine Empire, for several years after Pelagonia.

მიუხედავად თესალიაში მათი მოწინავეობისა, ვლახებს არასდროს უმართავთ რეგიონი და, ამის ნაცვლად, ისინი ემორჩილებოდნენ სხვადასხვა ბერძენ, ლათინურ და მოგვიანებით სერბ მმართველებს. მეოთხე ჯვაროსნული ლაშქრობისა და ეპიროსის დესპოტატის სახელმწიფოს მიერ თესალიის დაპყრობის შემდეგ, ვლახებს ეპიროსი მტრის წინააღმდეგ ელიტურ მეომრებად იყენებდა;[1] მე-13 საუკუნის მეცნიერი გიორგი პაქიმერე კომენტარს აკეთებს ეპიროსის მმართველ მიქაელ II კომნენოს დუკას (1230-1268 წწ.) ჯარში ვლახების სიმამაცეზე. მიქაელის უკანონო ვაჟი, იოანე, დაქორწინებული იყო ვლახ მეთაურ ტარონის ქალიშვილზე და მისმა ვლახმა მეომრებმა (გაურკვეველია, ისინი იყვნენ რეგულარული არმიის ნაწილები, თუ მისი მამულებიდან წამოსული კერძო ჯარის წევრები) მოწინავე როლი ითამაშეს 1259 წელს პელაგონიის ბრძოლაში.[2] როდესაც 1268 წელს მიქაელ II გარდაიცვალა, მისი სამეფო გაიყო და იოანე გახდა თესალიის მმართველი, რომლის დედაქალაქი იმხნად იყო ნეოპატრასი.[3] დასავლელი ავტორები ხშირად იყენებენ ტერმინს "ვლახია", რათა აღნიშნონ იოანე დუკას და მისი მემკვიდრეების მფლობელობაში არსებული თესალიის ავტონომიური სამეფო. თუმცა, თესალიის ნაწილი, კერძოდ, დემეტრიასი, ველესტინო, ჰალმიროსი და ფარსალოსი, კვლავ რჩებოდა ნიკეის იმპერიის, ხოლო შემდეგ, პალაგონიიდან რამდენიმე წლის განმავლობაში, 1261 წელს აღდგენილი ბიზანტიის იმპერიის ხელში. ეს მხარე იმართებოდა 1276 წელს რაულ კომნენოსის (რომელსაც ჰქონდა მაღალი ბიზანტიური მოსამართლის პოზიცია, იგივე pinkernes-ის წოდება) მიერ დაწესებული "დიდი ვლახიას ადგილობრივი მმართველის" (იგივე kephale-ის წოდება) გადაწყვეტილებებით.[4]

After the conquest of large parts of the Byzantine Empire in the mid-1340s, the Serbian ruler Stefan Dushan was crowned emperor in 1346, founding the Serbian Empire.[12] In 1347–1348 he and his general Preljub extended Serbian control over Epirus and Thessaly.[13] Afterwards, Stefan Dushan claimed the titles, in Latin, of imperator Raxie et Romanie, dispotus Lartae et Blachie comes ("Emperor of Rascia and Romania [Byzantine Empire], Despot of Arta and Count of Vlachia").[2]

1340-იან წლებში, ბიზანტიის იმპერიის დიდი ნაწილების დაპყრობის შემდეგ, სერბების მმართველი სტეფან დუშანი 1346 წელს აკურთხეს იმპერატორად და მან დააარსა სერბეთის იმპერია.[1] 1347-1348 წლებში მან და მისმა გენერალმა პრელუბმა, სერბების კონტროლი გაავრცელეს ეპიროსსა და თესალიაზეც.[2] აქედან მოყოლებული, სტეფან დუშანის წოდება ამგვარად გამოითქმებოდა - "სერბთა და რუმინელთა იმპერატორი, არტას დესპოტი და ვლახიას გრაფი" (ლათინურად: imperator Raxie et Romanie, dispotus Lartae et Blachie comes).

North was diagnosed with prostate cancer in 2017, and underwent treatment for about five years. He died in Dallas, Georgia, on February 24, 2022, at the age of 80.[41][42]

2017 წელს ნორთს პროსტატის კიბოს დიაგნოზი დაუსვეს და დიაგნოზის დასმიდან ის მკურნალობას დაახლოებით ხუთი წელი გადიოდა. გარდაიცვალა 2022 წლის 24 თებერვალს დალასში, ჯორჯია, 80 წლის ასაკში [1] [2]

Gary Kilgore North (February 11, 1942 – February 24, 2022) was an American writer, Austrian School economic historian, and leading figure in the Christian reconstructionist movement.[1] North authored or coauthored over fifty books on topics including Reformed Protestant theology, economics, and history.

11 თებერვალი, 1942 – გ. 24 თებერვალი, 2022) ამერიკელი მწერალი, ავსტრიული სკოლის ეკონომიკური ისტორიკოსი და ქრისტიანული რეკონსტრუქციის მოძრაობის წამყვანი ფიგურა. [1] ნორთის ავტორობით ან თანაავტორობით ორმოცდაათზე მეტი წიგნია გამოცემული, მათ შორის რეფორმირებული პროტესტანტული თეოლოგია, ეკონომიკა და ისტორია . ის იყო მისეზის ინსტიტუტის ასოცირებული მეცნიერი.

He was an Associated Scholar of the Mises Institute.[2]

[2]

North was born in San Pedro, California,[citation needed] on February 11, 1942,[5] and grew up in Southern California, the son of FBI special agent Samuel W. North Jr. and his wife Peggy.[6] North converted to Christianity in high school and, after attending a rally where anti-communist activist Fred Schwarz spoke, began frequenting conservative book-stores in the Los Angeles area during his college years.[7] Between 1961 and 1963, while an undergraduate student at University of California, Riverside, North became acquainted with the works of Wilhelm Röpke, Rose Wilder Lane, Cornelius Van Til, Austrian School economists Eugen Böhm von Bawerk, Ludwig von Mises, F. A. Hayek and Murray Rothbard, and also read the works of Calvinist philosopher Rousas John Rushdoony.[7] Later he married Rushdoony's daughter,[8] collaborated with him[9] and eulogized Rushdoony in a blog post on LewRockwell.com.[10]

ნორთი დაიბადა სან პედროში, კალიფორნიაში , 1942 წლის 11 თებერვალს, [1] და გაიზარდა სამხრეთ კალიფორნიაში, FBI-ს სპეციალური აგენტის სემუელ ვ. ნორთ უმცროსისა და მისი მეუღლის პეგის ოჯახში. [2] ნორთმა მიიღო ქრისტიანობა საშუალო სკოლაში და მას შემდეგ რაც დაესწრო საპროტესტო მიტინგს, სადაც ანტიკომუნისტი აქტივისტი ფრედ შვარცი გამოდიოდა სიტყვით, კოლეჯის წლებში დაიწყო ლოს-ანჯელესის ტერიტორიაზე კონსერვატიული წიგნების მაღაზიებში სიარული. [3] მოგვიანებით ის დაქორწინდა რაშდუნის ქალიშვილზე, [4] თანამშრომლობდა მასთან [5] და ადიდებდა რაშდუნის ბლოგ პოსტს LewRockwell.com-ზე.

Starting in 1967, North became a contributor to the libertarian journal The Freeman where he had first read the work of Ludwig von Mises and Friedrich Hayek.[11][unreliable source?]

1967 წლიდან ნორთი გახდა ლიბერტარიანული ჟურნალის The Freeman-ის თანამშრომელი, სადაც მან პირველად წაიკითხა ლუდვიგ ფონ მიზესის და ფრიდრიხ ჰაიეკის ნაშრომები.

In the 1970s, he was the director of seminars for the Foundation for Economic Education (FEE).[12] North received a PhD in history from the University of California, Riverside in 1972. His dissertation was The Concept of Property in Puritan New England, 1630–1720.[13]

[1] 1970-იან წლებში ის იყო ეკონომიკური განათლების ფონდის ] FEE) სემინარების დირექტორი. [2] 1972 წელს ნორთმა მიიღო დოქტორის ხარისხი ისტორიაში კალიფორნიის უნივერსიტეტში, რივერსაიდში. მან ასევე დაიცვა დისერტაცია თემაზე საკუთრების კონცეფცია პურიტანულ ახალ ინგლისში, 1630–1720 წწ .

Lido Anthony "Lee" Iacocca (/ˌaɪ.əˈkoʊkə/ EYE-ə-KOH-kə; October 15, 1924 – July 2, 2019) was an American automobile executive best known for the development of the Ford Mustang, Continental Mark III, and Ford Pinto cars while at the Ford Motor Company in the 1960s, and for reviving the Chrysler Corporation as its CEO during the 1980s.[1] He was president and CEO of Chrysler from 1978 and chairman from 1979, until his retirement at the end of 1992. He was one of the few executives to preside over the operations of two of the United States' Big Three automakers.[2]

ლიდო ენტონი " ლი " იაკოკა ( /ˌ aɪ . ə ˈ k oʊ k ə / EYE -ə- KOH -kə ; 15 ოქტომბერი, 1924 – 2 ივლისი, 2019) ამერიკელი საავტომობილო აღმასრულებელი, რომელიც ცნობილია Ford Mustang- ის შექმნით., Continental Mark III და Ford Pinto მანქანები 1960-იან წლებში, Ford Motor Company- ში ყოფნისას და 1980-იან წლებში Chrysler Corporation- ის იმყოფებოდა აღმასრულებელი დირექტორის პოსტზე.[1] ის იყო Chrysler-ის პრეზიდენტი და აღმასრულებელი დირექტორი 1978 წლიდან და თავმჯდომარე 1979 წლიდან, 1992 წლის ბოლოს პენსიაზე გასვლამდე. ის იყო ერთ-ერთი იმ მცირერიცხოვან აღმასრულებელთაგან, ვინც ხელმძღვანელობდა შეერთებული შტატების ორ დიდ ავტომწარმოებლის ოპერაციებს. [2]

Iacocca was born in Allentown, Pennsylvania, to Nicola Iacocca and Antonietta Perrotta, Italian Americans (from San Marco dei Cavoti, Benevento) who had settled in the steel producing region of Pennsylvania's Lehigh Valley.

იაკოკა დაიბადა ალენთაუნში, პენსილვანიაში, ნიკოლა იაკოკასა და ანტონიეტა პეროტას ოჯახში, წარმოშობით იტალიელ ამერიკელებში ( სან მარკო დეი კავოტიდან, ბენევენტოდან ), რომლებიც დასახლდნენ ფოლადის მწარმოებელ რეგიონში, პენსილვანიის ლეჰაი ველიზე . მისი ოჯახის წევრები მართავდნენ რესტორანს, Yocco's Hot Dogs-ს, რომელიც დღესაც აგრძელებს ფუნქციონირებას და წარმოდგენილია ოთხი მაღაზიის ლოკაციით ალენთაუნსა და მის გარეუბნებში.

Members of his family operated a restaurant, Yocco's Hot Dogs, which continues to operate four store locations in Allentown and its suburbs.[3] He was said to have been christened with the unusual name "Lido" because he was conceived during his parents' honeymoon in the Lido district in Venice. However, he denied this rumor in his autobiography, calling it romantic but untrue; his father went to Lido long before his marriage and was traveling with his future wife's brother.[4]

[1] ამბობდნენ, რომ იგი ქრისტიანად მონათლეს უჩვეულო სახელით "ლიდო", რადგანაც მისი დაბადება ჯერ კიდევ მშობლების თაფლობის თვის დროს, ვენეციის ლიდოს რაიონში იყო ჩაფიქრებული. თუმცა, მან თავის ავტობიოგრაფიაში უარყო ეს მოსაზრებადა უწოდა რომანტიკული, მაგრამ არასწორი; მამამისი ლიდოში ქორწინებამდე დიდი ხნით ადრე წავიდა და მომავალი მეუღლის ძმასთან ერთად მოგზაურობდა. [2]

Awards

Ჯილდები

However, Rome withdrew all its troops in 167 BC; thereafter, it left the Macedonian republics alone in their internal administration, not intervening even when appeals were made to it to resolve serious crises like a massacre of Macedonian officials in 163 BC.[13] It has been suggested that Rome was seeking to satisfy the Macedonians with local autonomy, so that they would forget any sort of "national" identity; however, a general longing for monarchy persisted in Macedon, as the people had not yet adapted to democratic institutions, though a significant class of pro-Roman Macedonian republicans did develop, including those who had been persecuted by the old Antigonid monarchy.[14][15][16] Some regulations were relaxed; for instance, the Macedonians were allowed to use their mines again from 158 BC, but resentment continued, including over those restrictions that remained, as well as the division of Macedon, leaving the situation ripe for the rise of pretenders to the old Antigonid throne.[17][12][18]

თუმცა, რომმა გაიყვანა მთელი თავისი ჯარი ძვ.წ. 167 წელს; ამის შემდეგ მან მაკედონიის რესპუბლიკები მარტო დატოვა შიდა ადმინისტრაციაში და არ ჩაერია მაშინაც კი, როდესაც მას მიმართეს სერიოზული კრიზისების გადასაჭრელად, როგორიცაა მაკედონიის ოფიციალური პირების ხოცვა ძვ.წ. 163 წელს. ვარაუდობენ, რომ რომი ცდილობდა მაკედონელების დაკმაყოფილებას ადგილობრივი ავტონომიით, რათა მათ დაევიწყებინათ ნებისმიერი სახის „ეროვნული“ იდენტობა; თუმცა, მაკედონიაში მონარქიისადმი ზოგადი ლტოლვა შენარჩუნდა, რადგან ხალხი ჯერ კიდევ არ იყო ადაპტირებული დემოკრატიულ ინსტიტუტებთან, თუმცა პრო-რომაული მაკედონიის რესპუბლიკელების მნიშვნელოვანი კლასი განვითარდა, მათ შორის, ვინც დევნიდა ძველი ანტიგონიდური მონარქიის მიერ. ზოგიერთი რეგულაცია შემსუბუქდა; მაგალითად, მაკედონელებს უფლება მიეცათ კვლავ გამოეყენებინათ თავიანთი მაღაროები ძვ.

Around 154/153 BC, a Greek named Andriscus, who bore a resemblance to the Antigonids, began claiming that he was Philip, a now-obscure son of Perseus, and had been reared in secrecy by a foster family.[19][Note 3] The origins of this youth are unclear; ancient sources generally agree that he was a man of low origins, and that he hailed from Adramyttium in Aeolis in northwestern Asia Minor.[21] He entered Macedonia in force to claim "his" throne, but was repulsed, presumably by the combined forces of three of the four client republics (the third republic had been forbidden from raising troops by the settlement of 167 BC).[22]

ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 154/153 წწ., ბერძენი სახელად ანდრისკუსი, რომელიც ანტიგონიდებს ჰგავდა, დაიწყო იმის მტკიცება, რომ ის იყო ფილიპე, პერსევსის ახლა ბუნდოვანი ვაჟი და ფარულად აღიზარდა მიმღები ოჯახი. ამ ახალგაზრდობის წარმომავლობა გაურკვეველია; უძველესი წყაროები ზოგადად თანხმდებიან, რომ ის იყო დაბალი წარმოშობის კაცი და რომ ის წარმოშობით ადრამიტიდან იყო ეოლისში, ჩრდილო-დასავლეთ მცირე აზიაში. ის ძალაში შევიდა მაკედონიაში „თავის“ ტახტზე პრეტენზიისთვის, მაგრამ მოიგერიეს, სავარაუდოდ, ოთხი კლიენტი რესპუბლიკიდან სამის გაერთიანებული ძალების მიერ (მესამე რესპუბლიკას აეკრძალა ჯარების შეკრება ძვ. წ. 167 წლის დასახლებაში).

At some point after this failure, he travelled to Syria and enlisted as a mercenary of the Seleucid monarch, Demetrius I Soter, and now began making his claims there. News of his claims spread, and after gaining enough notability, he appealed to the Seleucid monarch, Demetrius I Soter, to help him regain his throne.[20] Despite riotous support for him from the population of the Seleucid capital, Antioch, Demetrius refused to help him, and instead arrested him and had him shipped to Rome.[23][19][Note 4] The senate, however, remained complacent; although he was brought before the senate, he was simply exiled to an Italian city.[23] He soon managed to escape from Italy and fled back to the Greek world, but the Romans remained unpreturbed; they did not take him seriously.[19]

რაღაც მომენტში ამ წარუმატებლობის შემდეგ, ის გაემგზავრა სირიაში და ჩაირიცხა სელევკიდის მონარქის, დემეტრე I სოტერის დაქირავებულად და ახლა იქ დაიწყო თავისი პრეტენზიების წარდგენა. მისი პრეტენზიების შესახებ ცნობები გავრცელდა და მას შემდეგ რაც საკმაო ცნობადობა მოიპოვა, მან მიმართა სელევკიდების მონარქს, დემეტრე I სოტერს, რათა დაეხმარა მას ტახტის დაბრუნებაში. მიუხედავად სელევკიდების დედაქალაქის, ანტიოქიის მოსახლეობის მხრიდან მისდამი აჯანყებული მხარდაჭერისა, დემეტრემ უარი თქვა მის დახმარებაზე და ამის ნაცვლად დააპატიმრა და რომში გაგზავნა. თუმცა სენატი თვითკმაყოფილი დარჩა; მიუხედავად იმისა, რომ ის სენატში მიიყვანეს, ის უბრალოდ გადაასახლეს იტალიის ქალაქში. მან მალე მოახერხა იტალიიდან თავის დაღწევა და ბერძნულ სამყაროში გაიქცა, მაგრამ რომაელები დაუბრკოლებლად დარჩნენ; სერიოზულად არ აღიქვამდნენ.

He travelled to Miletus, where he tried to advance his claims further, attracting significant attention.[28] Diodorus writes that when the leaders of Miletus learned about this, they arrested him and sought advice from visiting Roman envoys on what to do with him; the envoys were contemptuous of the pretender and told the Milesians that he was safe to release.[29] After his release, he continued to try and achieve his aim of becoming king of Macedon. He travelled to Pergamon to meet with Callippa, a former concubine of Perseus, who gave him money and royal regalia.[28] From there he went on to Byzantium, where he was received favourably and obtaining a significant following and a number of sympathizers.[23] Helliesen proposes that the following that Andriscus built up in this period derived from Macedonians who had fled to Attalid territory after the Third Macedonian War and had been settled in garrisons in western Lydia.[30]

ის გაემგზავრა მილეტში, სადაც ცდილობდა თავისი პრეტენზიების შემდგომ წინსვლას და მნიშვნელოვანი ყურადღება მიიპყრო. დიოდორე წერს, რომ როდესაც მილეტის ლიდერებმა შეიტყვეს ამის შესახებ, დააპატიმრეს და რჩევები სთხოვეს რომაელ დესპანებს, თუ რა უნდა გაეკეთებინათ მასთან; ელჩები აბუჩად იგდებდნენ პრეტენდენტს და უთხრეს მილესელებს, რომ მისი გათავისუფლება უსაფრთხო იყო. განთავისუფლების შემდეგ, მან განაგრძო მცდელობა და მიაღწია თავის მიზანს, გამხდარიყო მაკედონიის მეფე. ის გაემგზავრა პერგამოში, რათა შეხვედროდა კალიპას, პერსევსის ყოფილ ხარჭას, რომელმაც მას ფული და სამეფო რეგალიები მისცა. იქიდან იგი გაემგზავრა ბიზანტიაში, სადაც დადებითად მიიღეს და მოიპოვა მნიშვნელოვანი მიმდევრები და მრავალი თანამგრძნობი. ჰელისენი ვარაუდობს, რომ ამ პერიოდში ანდრისკუსის მიერ აშენებული შემდეგი მაკედონელები მომდინარეობდნენ, რომლებიც გაიქცნენ ატტალიდის ტერიტორიაზე მესამე მაკედონიის ომის შემდეგ და დასახლდნენ დასავლეთ ლიდიის გარნიზონებში.

Andriscus then travelled to Thrace, where he found allies and sympathy, especially from the Odrysian king Teres III, who was related to the Antigonids by marriage.[29][28] Teres held a coronation ceremony for Andriscus, crowning him with a diadem, gave him a hundred troops, and introduced him to other Thracian leaders, including one Barsabas, who agreed to accompany him on his campaign to reclaim the Macedonian throne.[31] He was also aided by some forces of Macedonian origin that Rubinsohn refers to as "émigré rabble".[27]

შემდეგ ანდრისკუსი გაემგზავრა თრაკიაში, სადაც აღმოაჩინა მოკავშირეები და თანაგრძნობა, განსაკუთრებით ოდრისიის მეფე ტერეს III- ისგან, რომელიც ქორწინებით იყო ნათესაური ანტიგონიდებთან. ტერესმა გამართა ანდრისკუსის კორონაციის ცერემონია, დააგვირგვინა მას დიადემა, მისცა ასი ჯარისკაცი და გააცნო იგი სხვა თრაკიელ ლიდერებს, მათ შორის ერთ ბარსაბას, რომელიც დათანხმდა მას თან ახლდა მაკედონიის დაბრუნების კამპანიაში. ტახტი. მას ასევე დაეხმარა მაკედონიური წარმოშობის ზოგიერთი ძალები, რომლებსაც რუბინსონი მოიხსენიებს, როგორც "ემიგრანტულ რაბოს".

With this force, Andriscus invaded Macedonia in the spring of 149 BC.[28] Initially, he failed to inspire much popular support for himself among the Macedonian populace, emboldening the Roman client republics in Macedon, and making the Roman Senate complacent about the risk posed by the pretender.[32] There are indications that his first attempts to conquer Macedon were failures; he rallied his resources and tried again, meeting the forces of one of the republics in a battle on the banks of the Strymon river, defeating them soundly and conquering all of Macedonia east of the Strymon, including the old royal capital of Pella where took up residence, around the summer of 149 BC. At this point, he assumed the regnal name Philip.[33][27] The Macedonian republics to the west continued to resist him, but were defeated in another battle on the west bank of the Strymon, after which the Macedonians seem to have accepted him as king.[34]

ამ ძალით ანდრისკუსი მაკედონიაში ძვ.წ. 149 წლის გაზაფხულზე შეიჭრა. თავდაპირველად, მან ვერ გაიჩინა დიდი პოპულარობითი მხარდაჭერა მაკედონიის მოსახლეობაში, გაათამამა მაკედონიაში რომაული კლიენტური რესპუბლიკები და რომის სენატი თვითკმაყოფილი გახადა პრეტენდენტის რისკის გამო. არსებობს მინიშნებები, რომ მაკედონიის დაპყრობის მისი პირველი მცდელობები წარუმატებელი იყო; მან გააერთიანა თავისი რესურსები და კვლავ სცადა, შეხვდა ერთ-ერთი რესპუბლიკის ძალებს ბრძოლაში მდინარე სტრიმონის ნაპირებზე, დაამარცხა ისინი და დაიპყრო მთელი მაკედონია სტრიმონის აღმოსავლეთით, მათ შორის ძველი სამეფო დედაქალაქი პელა. სადაც აიღო რეზიდენცია, დაახლოებით ჩვენს წელთაღრიცხვამდე 149 წლის ზაფხულში. ამ დროს მან მიიღო სამეფო სახელი ფილიპი. დასავლეთით მდებარე მაკედონიის რესპუბლიკები განაგრძობდნენ მის წინააღმდეგობას, მაგრამ დამარცხდნენ სხვა ბრძოლაში სტრიმონის დასავლეთ სანაპიროზე, რის შემდეგაც მაკედონელებმა, როგორც ჩანს, მიიღეს იგი მეფედ.

His victories gained him the loyalty of the Macedonians; the people longed for monarchy and were willing to accept a ruler, and were eager to get rid of the artificial divisions and factional strife of the client republics.[35][36] On the other hand, the neighbouring Greeks, including the historian Polybius, were taken by surprise; Polybius writes in astonishment of how the pretender who had "dropped from the skies" and, in his view, was a tyrant, could be accepted, let alone enthusiastically, by the Macedonians. Eckstein puts this view down to the fact that Polybius and the Greeks were part of a deep-rooted republican society, and could not comprehend the Macedonian longing for a hallowed monarchical past.[37] Andriscus now attacked Thessaly; the Thessalian League appealed to the Achaean League for aid, knowing that any Roman involvement would be slow to come. They and the remnants of the pro-Roman Macedonian forces resisted him for some time, until Rome finally decided to send a legate, Scipio Nasica Corculum, to assess the situation.[38]

მისმა გამარჯვებებმა მას მაკედონელთა ერთგულება მოუტანა; ხალხს მონარქია სურდა და მზად იყო მიეღო მმართველი და სურდა დაეღწია კლიენტი რესპუბლიკების ხელოვნური განხეთქილებისა და ფრაქციული დაპირისპირებისგან. მეორე მხრივ, მეზობელი ბერძნები, მათ შორის ისტორიკოსი პოლიბიუსი, გაკვირვებულები იყვნენ. პოლიბიუსი გაოგნებული წერს იმის შესახებ, თუ როგორ შეიძლებოდა ,,ციდან ჩამოვარდნილის'', მისი აზრით ტირანის, ასე ენთუზიაზმით მიღება მაკედოელების მიერ. ეკშტეინი ამ თვალსაზრისს აყენებს იმ ფაქტს, რომ პოლიბიუსი და ბერძნები ღრმად ფესვგადგმული რესპუბლიკური საზოგადოების ნაწილი იყვნენ და ვერ აცნობიერებდნენ მაკედონიის ლტოლვას წმინდა მონარქიული წარსულისადმი. ანდრისკუსი ახლა თავს დაესხა თესალიას ; თესალიის ლიგამ დახმარებისთვის მიმართა აქაის ლიგას, რადგან იცოდა, რომ რომაელთა ნებისმიერი ჩარევა ნელა მოხდებოდა. ისინი და პრო-რომაული მაკედონიის ძალების ნარჩენები მას გარკვეული პერიოდის განმავლობაში ეწინააღმდეგებოდნენ, სანამ რომმა საბოლოოდ გადაწყვიტა ლეგატის, Scipio Nasica Corculum-ის გაგზავნა სიტუაციის შესაფასებლად.

Scipio was sent with the purpose of negotiating a peaceful settlement; Gruen remarks that the fact that Rome believed in the possibility of a peaceful settlement at this stage shows that they were either out of touch with the situation or were not really committed to the settlement they had drawn up in the aftermath of the Third Macedonian War.[38] It has been suggested that there is a possibility that he was sent before news of Andriscus' campaigns became widely known, and that he was simply sent to dissuade any Greek sympathy for Carthage, which Rome was planning to attack.[39] Whatever the case, Scipio's attempts at diplomacy failed, probably because the Romans were unwilling to accept Andriscus' demand to be recognized as king of a unified Macedon.[40] Instead, Scipio resorted to military action, and began to rally the forces of Thessalians and Achaeans that had already been fighting. With them, he managed to temporarily halt Andriscus' advance.[41] Still, the Roman commander informed the Senate that direct military intervention would be needed to stop the pretender, as the situation was getting dire, with Andriscus already having conquered significant parts of Thessaly.[42]

სციპიონი გაიგზავნა მშვიდობიანი მოგვარების მოლაპარაკების მიზნით; გრუენი აღნიშნავს, რომ ის ფაქტი, რომ რომს სჯეროდა მშვიდობიანი მოგვარების შესაძლებლობის ამ ეტაპზე, მეტყველებს იმაზე, რომ ისინი ან არ იყვნენ კავშირში არსებულ სიტუაციასთან, ან ნამდვილად არ იყვნენ ერთგული იმ მოგვარების მიმართ, რომელიც მათ შეადგინეს მესამე მაკედონიის ომის შემდეგ. ვარაუდობენ, რომ არსებობს შესაძლებლობა, რომ ის გაგზავნეს მანამ, სანამ ანდრისკუსის ლაშქრობების შესახებ ინფორმაცია ფართოდ გახდებოდა ცნობილი, და რომ იგი უბრალოდ გაგზავნილი იყო კართაგენის მიმართ რაიმე ბერძნული სიმპათიის თავიდან ასაცილებლად, რომლის შეტევას რომი გეგმავდა. რაც არ უნდა ყოფილიყო, სციპიონის დიპლომატიის მცდელობები ჩაიშალა, ალბათ იმიტომ, რომ რომაელებს არ სურდათ მიეღოთ ანდრისკუსის მოთხოვნა ერთიანი მაკედონიის მეფედ ცნობის შესახებ. ამის ნაცვლად, სციპიონმა მიმართა სამხედრო მოქმედებებს და დაიწყო თესალიელებისა და აქაველების ძალების გაერთიანება, რომლებიც უკვე იბრძოდნენ. მათთან ერთად მან მოახერხა ანდრისკუსის წინსვლის დროებით შეჩერება. მიუხედავად ამისა, რომაელმა სარდალმა აცნობა სენატს, რომ საჭირო იქნებოდა პირდაპირი სამხედრო ჩარევა პრეტენდენტის შესაჩერებლად, რადგან სიტუაცია რთულდებოდა, ანდრისკუსმა უკვე დაიპყრო თესალიის მნიშვნელოვანი ნაწილი.

In response to Scipio's report, the Senate appointed a praetor, Publius Juventius Thalna, to command a legion and settle the situation with military force.[44][41] Thalna was probably reinforced by Greek contingents, and spent two or three months stabilizing the situation.[45][46] However he seems to have underestimated Andriscus, not understanding that Andriscus' army had swelled dramatically since his enthronement, including contingents of both Macedonians and Thracians.[47] Thalna's attempt to invade Macedonia via Thessaly was intercepted by Andriscus at an unspecified location near the borders of Macedon in late 149 or early 148 BC; details of the engagement are scarce, but Thalna was killed and his army almost annihilated, with the survivors escaping under the cover of night.[46][42] It was the worst defeat Rome had suffered so far in their campaigns against Hellenistic powers, and had massive psychological impact in both Greece and Rome.[44]

სციპიონის მოხსენების საპასუხოდ, სენატმა დანიშნა პრეტორი, პუბლიუს იუვენტიუს თალნა, ლეგიონის მეთაურად და სიტუაციის სამხედრო ძალით გადასაწყვეტად. თალნა ალბათ ბერძნული კონტიგენტებით იყო გამაგრებული და სიტუაციის სტაბილიზაციას ორი-სამი თვე დახარჯა. თუმცა, როგორც ჩანს, მან ვერ შეაფასა ანდრისკუსი შესაბამისად, არ ესმოდა, რომ ანდრისკუსის არმია მკვეთრად გაიზარდა მისი გამეფების შემდეგ, მათ შორის მაკედონელთა და თრაკიელების კონტიგენტები. თალნას მცდელობა შეჭრილიყო თესალიის გავლით მაკედონიაში ჩაჭრა ანდრისკუსმა მაკედონიის საზღვრებთან გაურკვეველ ადგილას ძვ.წ. 149 წლის ბოლოს ან 148 წლის დასაწყისში; დაპირისპირების დეტალები მწირია, მაგრამ ტალნა მოკლეს და მისი ჯარი თითქმის განადგურდა, გადარჩენილები კი ღამის საფარქვეშ გაიქცნენ. ეს იყო ყველაზე საშინელი მარცხი, რომელიც რომმა განიცადა აქამდე ელინისტური ძალების წინააღმდეგ ლაშქრობებში და მასიური ფსიქოლოგიური გავლენა მოახდინა როგორც საბერძნეთში, ასევე რომში.

Domestically, Andriscus' popularity was greatly increased, and he launched another invasion of Thessaly, successfully devastating and conquering most of it. Foreign interest in him increased; Carthage, which was now at war with Rome in the Third Punic War, agreed to an alliance with him and promised him money and ships. On the other hand, Attalus II Philadelphus of Pergamon remained a staunch Roman ally; he had no intention of seeing a strong and revived Macedonia as a neighbour.[48] The battle also underlined the fact that the Macedonians were committed to their newly-revived monarchy, however weak their king's claim.[41]

საშინაო თვალსაზრისით, ანდრისკუსის პოპულარობა მნიშვნელოვნად გაიზარდა და მან დაიწყო კიდევ ერთი შეჭრა თესალიაში, წარმატებით გაანადგურა და დაიპყრო მისი უმეტესი ნაწილი. გაიზარდა მის მიმართ უცხოური ინტერესი; კართაგენი, რომელიც ახლა ებრძოდა რომს მესამე პუნიკურ ომში, დათანხმდა მასთან ალიანსს და დაჰპირდა ფულს და გემებს. მეორე მხრივ, ატალუს II ფილადელფოს პერგამონელი დარჩა რომის მტკიცე მოკავშირედ; მას არ ჰქონდა განზრახული ენახა ძლიერი და აღორძინებული მაკედონია მეზობლად. ბრძოლამ ასევე ხაზი გაუსვა იმ ფაქტს, რომ მაკედონელები ერთგულნი იყვნენ თავიანთი ახლად აღორძინებული მონარქიისადმი, თუმცა სუსტი იყო მათი მეფის პრეტენზია.

At the same time, the Macedonian victory also meant the end of any hopes of negotiated peace with Rome. The Romans could not take such a defeat lying down, and resolved to crush Macedonia as a power once and for all.[40] Fears of Roman reprisal prompted defections in Macedon; Andriscus began to take harsh and cruel measures against any pro-Roman elements, conducting acts of terrorism and repression against them.[41][49]

ამავე დროს, მაკედონიის გამარჯვება ასევე ნიშნავდა რომთან მოლაპარაკებით მშვიდობის ყოველგვარი იმედის დასასრულს. რომაელებმა ვერ გადაიტანეს ასეთი დამარცხება და გადაწყვიტეს ერთხელ და სამუდამოდ აღმოეფხვრათ მაკედონია, როგორც ძალა. რომაელთა ანგარიშსწორების შიშმა მაკედონიაში განდგომა გამოიწვია; ანდრისკუსმა დაიწყო მკაცრი და სასტიკი ზომების მიღება ნებისმიერი პრორომაული ელემენტის წინააღმდეგ, ახორციელებდა ტერორისტულ აქტებს და მათ წინააღმდეგ რეპრესიებს.

As minted by Q. Caecilius Metellus, c. 155–149 BC[50]

მონეტა ასი მოჭრილი Q. Caecilius Metellus-ის მიერ, ჩვ. ძვ.წ 155–149 [50]

Rome soon began preparing a full consular army of two legions to fight in Macedon; despite the difficulties associated with raising such a force when they already had many legions serving in other theatres of war, the Senate did not wish to take any risks in the aftermath of Thalna's crushing defeat, and strongly desired to avoid any possibility of military collaboration between Macedon and Carthage. Both Roman consuls for the year were already engaged in other theatres of war; therefore, the Senate entrusted the campaign one of the year's praetors, Quintus Caecilius Metellus, granting him proconsular powers.[51][52][Note 5]

რომმა მალევე დაიწყო ორი ლეგიონის სრული საკონსულო არმიის მომზადება მაკედონიაში საბრძოლველად; მიუხედავად სიძნელეებისა, რომლებიც დაკავშირებულია ასეთი ძალების აღზრდასთან, როდესაც მათ უკვე ჰყავდათ მრავალი ლეგიონი, რომლებიც ომის სხვა თეატრებში მსახურობდნენ, სენატს არ სურდა რაიმე რისკზე წასულიყო ტალნას გამანადგურებელი დამარცხების შემდეგ და მტკიცედ სურდა თავიდან აეცილებინა სამხედრო თანამშრომლობის შესაძლებლობა. მაკედონია და კართაგენი. ორივე რომაელი კონსული წლის განმავლობაში უკვე დაკავებული იყო ომის სხვა თეატრებში; ამიტომ სენატმა კამპანია დაავალა წლის ერთ-ერთ პრეტორს, კვინტუს კეცილიუს მეტელუსს და მიანიჭა მას პროკონსულობის უფლებამოსილება.

Arriving in Greece in the summer of 148 BC, Metellus received the assistance of the fleet of Attalus II, and made an advance along the Thessalian coast, while the Pergamene fleet threatened the coastal districts of northern Macedonia; Amphipolis seems to have passed out of Andriscus' control by this stage.[54][55][56] To protect himself from both offensives, and to prevent the loss of Macedon's seaboard, the king took up a defensive position at Pydna, where the Roman commander engaged him in battle.[57]

ქრისტეშობამდე 148 წლის ზაფხულში საბერძნეთში ჩასულმა მეტელუსმა მიიღო ატალუს II-ის ფლოტის მხარდაჭერა და წინ წაიწია თესალიის სანაპიროს გასწვრივ, ხოლო პერგამენის ფლოტი ემუქრებოდა ჩრდილოეთ მაკედონიის სანაპირო ოლქებს; როგორც ჩანს, ამფიპოლისი ამ ეტაპზე გავიდა ანდრისკუსის კონტროლიდან. ორივე თავდასხმისგან თავის დასაცავად და მაკედონიის ზღვის ნაპირის დაკარგვის თავიდან ასაცილებლად, მეფემ დაიკავა თავდაცვითი პოზიცია პიდნაში, სადაც რომაელმა სარდალმა იგი ჩართო ბრძოლაში.

Not many details survive about the battle, or the exact numbers of troops involved. The first clash was a cavalry skirmish, in which Andriscus' forces had the upper hand, defeating units of Roman cavalry.[57] Before or around the time of this skirmish, a Macedonian cavalry commander named Telestes defected with a significant portion of the Macedonian cavalry.[55]

ბევრი დეტალი არ არის შემორჩენილი ბრძოლის შესახებ ან მონაწილე ჯარების ზუსტი რაოდენობის შესახებ. პირველი შეტაკება იყო კავალერიის შეტაკება, რომელშიც ანდრისკუსის ძალებს ჰქონდათ უპირატესობა, დაამარცხეს რომაული კავალერიის ნაწილები. ამ შეტაკების წინ ან მის განმავლობაში, მაკედონელი კავალერიის მეთაური, სახელად ტელეტესი, მაკედონიის კავალერიის მნიშვნელოვან ნაწილთან ერთად გაიქცა.

After this, Andriscus sent away some of his forces to continue his campaign in Thessaly, possibly due to supply issues or to threaten the Roman rear, or due to overconfidence. Metellus seized this opportunity to attack in full strength, possibly with the assistance of traitors in Andriscus' force; his forces soon routed both forces of Macedonians; Andriscus fled the battle.[57]

ამის შემდეგ ანდრისკუსმა გაგზავნა თავისი ძალების ნაწილი თესალიაში ლაშქრობის გასაგრძელებლად, შესაძლოა მომარაგების პრობლემების ან რომაული ზურგის საფრთხის გამო, ან ზედმეტი თავდაჯერებულობის გამო. მეტელუსმა გამოიყენა ეს შესაძლებლობა და შეტევა მთელი ძალით, შესაძლოა ანდრისკუსის ძალის მოღალატეების დახმარებით; მისმა ძალებმა მალევე გაანადგურეს მაკედონელთა ორივე ძალა; ანდრისკუსი ბრძოლიდან გაიქცა.

The battle shattered Andriscus' army and broke the Macedonian war effort. He fled to Thrace and began raising another army there, but Metellus pursued him swiftly, forcing Andriscus into a new battle before his raw levies were fully prepared.[58][Note 6] This engagement was an easy victory for the Romans; as soon as the Macedonian front ranks were broken, the rest of the army fled in panic. Andriscus himself fled to the Thracian princeling Byzes, but Metellus managed to persuade the latter to become a Roman ally and hand Andriscus over, concluding the campaign.[60]

ბრძოლამ გაანადგურა ანდრისკუსის ჯარი და დაარღვია მაკედონიის ომის ძალისხმევა. ის თრაკიაში გაიქცა და იქ სხვა ჯარის შეკრება დაიწყო, მაგრამ მეტელუსი სწრაფად დაედევნა მას და აიძულა ანდრისკუსი ახალ ბრძოლაში ჩართულიყო, სანამ მისი ნედლეული გადასახადები სრულად მომზადდებოდა. ეს ჩართულობა რომაელებისთვის ადვილი გამარჯვება იყო; როგორც კი მაკედონიის წინა რიგები დაირღვა, დანარჩენი ჯარი პანიკურად გაიქცა. თავად ანდრისკუსი გაიქცა თრაკიელ უფლისწულ ბიზესთან, მაგრამ მეტელუსმა მოახერხა დაარწმუნა ეს უკანასკნელი რომის მოკავშირე გამხდარიყო და ანდრისკუსი გადაეცა, რამაც დაასრულა ლაშქრობა.

However, Macedon was not fully pacified yet. Another uprising, probably with Thracian support, arose under the leadership of a certain Alexander, who now declared himself to be a son of Perseus and occupied the basin of the Nestus River. However, he was quickly defeated by Metellus and forced to flee into Dardania.[61] By the end of 147 BC, Metellus had largely pacified the country and restored order.[62] This was not the end of Macedonian rebellions against Rome; another pretender would later cause a serious crisis in 143/142 BC, raising an army of 16,000 men before being defeated and killed by the quaestor Lucius Tremellius; apart from this, border crises with the Thracians, which had been an issue for previous Macedonian governments as well, continued.[63][64]

თუმცა, მაკედონია ჯერ კიდევ არ იყო ბოლომდე დამშვიდებული. კიდევ ერთი აჯანყება, სავარაუდოდ, თრაკიელთა მხარდაჭერით, წარმოიშვა ვიღაც ალექსანდრეს ხელმძღვანელობით, რომელმაც ახლა თავი პერსევსის შვილად გამოაცხადა და დაიკავა მდინარე ნესტოს აუზი. თუმცა, იგი სწრაფად დაამარცხა მეტელუსმა და აიძულა გაქცეულიყო დარდანიაში. ძვ.წ 147 წლის ბოლოს მეტელუსმა დიდწილად დაამშვიდა ქვეყანა და აღადგინა წესრიგი. ეს არ იყო რომის წინააღმდეგ მაკედონიის აჯანყების დასასრული; კიდევ ერთი პრეტენდენტი მოგვიანებით სერიოზულ კრიზისს გამოიწვევდა ძვ.143/142 წლებში. გარდა ამისა, გაგრძელდა სასაზღვრო კრიზისები თრაკიელებთან, რაც წინა მაკედონიის მთავრობებისთვისაც იყო პრობლემა.

Metellus imposed penalties on the Macedonians, as well as on the Byzantines, who had earlier been sympathetic to Andriscus. He took significant booty, including some of the spoils taken by Alexander the Great at the Battle of the Granicus, and many valuable works of art.[65] After settling subsequent affairs in Greece and Macedon, the victorious praetor later returned to Rome in 146 BC, where he was given the agnomen Macedonicus and granted a triumph. Andriscus was paraded in this triumph, and subsequently executed.[54]

მეტელუსმა დააწესა სასჯელი მაკედონელებზე და აგრეთვე ბიზანტიელებზე, რომლებიც ადრე თანაუგრძნობდნენ ანდრისკუსს. მან აიღო მნიშვნელოვანი ნადავლი, მათ შორის ალექსანდრე მაკედონელის მიერ გრანიკუსის ბრძოლაში წაღებული ნადავლის ნაწილი და მრავალი ძვირფასი ხელოვნების ნიმუში. შემდგომი საქმეების მოგვარების შემდეგ საბერძნეთსა და მაკედონიაში, გამარჯვებული პრეტორი მოგვიანებით დაბრუნდა რომში ძვ.წ 146 წელს. ამ ტრიუმფში ანდრისკუსი აღლუმში იყო და შემდეგ სიკვდილით დასაჯეს.

The Senate realized that the settlement of 168 BC could no longer sustain itself; the extent of support that Andriscus' uprising had won among the Macedonians demonstrated both the fragility of indirect control and the need for a thorough reorganization of Macedonia.[66][40] It is likely that a senatorial legation was sent to Macedon, probably soon after Metellus' victory, and, together with Metellus, made administrative changes to governance in Macedon, transferring significant functions to a Roman praetor.[67] From this point onwards, a legion and a praetor were permanently stationed in Macedon; this was the first time Roman troops were permanently based east of the Adriatic sea.[68] Macedon was unified into a single administrative unit as the Provincia Macedonia; the new province included not only Macedon, but also parts of southern Illyria, as well as Epirus and Thessaly. This received mixed reactions; on one hand, the people welcomed the reunification of Macedon; on the other hand, they resented their loss of freedom and the harsher rule of the Romans.[69] Many praetors would engage in corruption and extortion; besides, they were not as effective as previous administrations in protecting the region from barbarian raids.[70]

სენატმა გააცნობიერა, რომ ჩვენს ძვ.წ 168 წლის დასახლება ვეღარ ინარჩუნებდა თავს; მაკედონელებს შორის ანდრისკუსის აჯანყებამ მხარდაჭერის ხარისხი აჩვენა როგორც არაპირდაპირი კონტროლის სისუსტე, ასევე მაკედონიის საფუძვლიანი რეორგანიზაციის საჭიროება. სავარაუდოა, რომ სენატორული ლეგაცია გაიგზავნა მაკედონიაში, ალბათ მეტელუსის გამარჯვებიდან მალევე, და მეტელუსთან ერთად, ადმინისტრაციული ცვლილებები მოახდინა მაკედონიის მმართველობაში, მნიშვნელოვანი ფუნქციები გადასცა რომაელ პრეტორს. ამ დროიდან მოყოლებული, ლეგიონი და პრეტორი მუდმივად იყვნენ განლაგებული მაკედონიაში; ეს იყო პირველი შემთხვევა, როდესაც რომაული ჯარები მუდმივად იყვნენ დაფუძნებული ადრიატიკის ზღვის აღმოსავლეთით. მაკედონია გაერთიანდა ერთ ადმინისტრაციულ ერთეულში, როგორც პროვინცია მაკედონია; ახალი პროვინცია მოიცავდა არა მხოლოდ მაკედონიას, არამედ სამხრეთ ილირიის ნაწილებს, ასევე ეპიროსსა და თესალიას. ამას არაერთგვაროვანი რეაქცია მოჰყვა; ერთი მხრივ, ხალხი მიესალმა მაკედონიის გაერთიანებას; მეორე მხრივ, ისინი განაწყენდნენ თავისუფლების დაკარგვაზე და რომაელთა მკაცრი მმართველობაზე. ბევრი პრეტორი ჩაერთო კორუფციასა და გამოძალვაში; გარდა ამისა, ისინი არ იყვნენ ისეთი ეფექტური, როგორც წინა ადმინისტრაციები რეგიონის ბარბაროსთა თავდასხმებისგან დასაცავად.

The exact nature and chronology of the provincialization is a matter of debate. It is known that a new provincial era, the "Macedonian Era", was proclaimed in 148 BC, but it is disputed as to whether this was to signify the formation of the province or Metellus' victory.[15] Doubts have been expressed as to whether Metellus could have had the time to organize Macedonia into a province, and it has instead been suggested that it was one of the consuls of 146 BC, Lucius Mummius, who reorganized Macedon with the help of a decemviral commission while settling the affairs of Greece.[71] Gruen and Eckstein doubt whether Macedon ever formally became a province, pointing out that the Macedonian merides continued to exist well into the early principate. In their view, what changed after the Fourth Macedonian war was the fact that from then on, a Roman praetor and his legion were permanently stationed in Macedonia; naturally, they gradually took on more administrative and bureaucratic roles, leading to an informal provincialization.

პროვინციალიზაციის ზუსტი ბუნება და ქრონოლოგია კამათის საგანია. ცნობილია, რომ ახალი პროვინციული ეპოქა, „მაკედონური ერა“ გამოცხადდა ძვ.წ 148წელს. გამოითქვა ეჭვი იმის შესახებ, შეეძლო თუ არა მეტელუსს მაკედონიის პროვინციად ორგანიზება. გრუენი და ეკშტეინი ეჭვობენ, მაკედონია თუ ოდესმე ოფიციალურად გამხდარიყო პროვინცია, მიუთითებენ იმაზე, რომ მაკედონიის მერიდები აგრძელებდნენ არსებობას ადრეულ პრინციპამდე . მათი აზრით, რაც შეიცვალა მაკედონიის მეოთხე ომის შემდეგ იყო ის ფაქტი, რომ მას შემდეგ, რომაელი პრეტორი და მისი ლეგიონი მუდმივად იყვნენ განლაგებული მაკედონიაში; ბუნებრივია, ისინი თანდათან უფრო მეტ ადმინისტრაციულ და ბიუროკრატიულ როლებს იღებდნენ, რამაც გამოიწვია არაფორმალური პროვინციალიზაცია. მაინც, რომაელი ჩინოვნიკების არსებობა ძვ.წ.

Still, the presence of Roman officials after 148 BC was a sudden and clear change, and signified the loss of Macedonian and Illyrian freedom.[72][68]

148 წლის შემდეგ იყო მოულოდნელი და მკაფიო ცვლილება და ნიშნავდა მაკედონიისა და ილირის თავისუფლების დაკარგვას.

This is known as the Achaean War, and was noted for its short duration and its timing right after the fall of Macedonia. Until this time, Rome had only campaigned in Greece in order to fight Macedonian forces, allies or clients. The Achaean leaders almost certainly knew that this declaration of war against Rome was hopeless, as Rome had triumphed against far stronger and larger opponents, the Roman legion having proved its supremacy over the Macedonian phalanx.[73]

მალევე, აქაელთა ლიგა 146 წელს ძვ.წ. მობილიზებული იყო რომის რესპუბლიკის წინააღმდეგ ახალი ომისთვის. ეს ცნობილია როგორც აქაური ომი და აღინიშნა მისი ხანმოკლე ხანგრძლივობითა და მისი დროით მაკედონიის დაცემისთანავე. ამ დრომდე რომი მხოლოდ საბერძნეთში აწარმოებდა კამპანიას მაკედონიის ძალებთან, მოკავშირეებთან თუ კლიენტებთან საბრძოლველად. აქაელთა ლიდერებმა თითქმის დარწმუნებით იცოდნენ, რომ რომის წინააღმდეგ ომის გამოცხადება უიმედო იყო, რადგან რომმა გაიმარჯვა ბევრად უფრო ძლიერ და უფრო დიდ მოწინააღმდეგეებთან, რომის ლეგიონმა დაამტკიცა თავისი უზენაესობა მაკედონიის ფალანგაზე.

Polybius blames the demagogues of the cities of the league for inspiring the population into a suicidal war. Panhellenic rhetoric and the idea of triumphing against superior odds motivated the league into this rash decision.

პოლიბიუსი ადანაშაულებს ლიგის ქალაქების დემაგოგებს მოსახლეობის თვითმკვლელობის ომის შთაგონებაში. პანელინურმა რიტორიკამ და ზედმეტ შანსებთან ტრიუმფის იდეამ აიძულა ლიგა ამ გადაწყვეტილების მიღებაში. აქაელთა ლიგა სწრაფად დამარცხდა და რომმა მთლიანად გაანადგურა ქალაქი კორინთი ძვ.წ.

The Achaean League was swiftly defeated, and, as an object lesson, Rome utterly destroyed the city of Corinth in 146 BC, the same year that Carthage was destroyed. After nearly a century of constant crisis management in the Greek world, which always led back to internal instability and war when Rome pulled out, the Senate decided to establish the Roman province of Macedonia, covering all of mainland Greece and establishing a permanent Roman presence in the region, though a few territories like Athens and Sparta retained self-government and partial autonomy. More than a century later, Augustus would establish Achaea as a separate province.[74]

146 წელს, იმავე წელს, როდესაც კართაგენი განადგურდა. ბერძნულ სამყაროში თითქმის ერთი საუკუნის მუდმივი კრიზისის მართვის შემდეგ, რომელიც ყოველთვის იწვევდა შიდა არასტაბილურობასა და ომს, როდესაც რომი გამოვიდა, სენატმა გადაწყვიტა დაეარსებინა რომის პროვინცია მაკედონია, რომელიც მოიცავდა მთელ საბერძნეთს და იგი დაამყარებდა რომაელთა მუდმივ ყოფნას ამ ტერიტორიებზე. თუმცა რამდენიმე ტერიტორიამ, როგორიცაა ათენი და სპარტა, შეინარჩუნა თვითმმართველობა და ნაწილობრივი ავტონომია. საუკუნეზე მეტი ხნის შემდეგ, ავგუსტუსმა დააარსა აქაია, როგორც ცალკე პროვინცია.

History of Macedonia (ancient kingdom)

მაკედონიის ისტორია (ძველი სამეფო)

↑ Hoover 2016, p. 415. ↑ Chisholm 1911. ↑ Eckstein 2010, pp. 229–233. ↑ Eckstein 2010, pp. 235–237. ↑ Derow 1989, pp. 286–289. ↑ Eckstein 2010, pp. 238–239. ↑ Eckstein 2010, pp. 240–241. ↑ Eckstein 2010, pp. 241–245. ↑ Derow 1989, pp. 316–317. ↑ Derow 1989, pp. 317–318.

ჰუვერი 2016, გვ. 415. ჩიშოლმი 1911 წ. Eckstein 2010, გვ.

1 2 Eckstein 2010, p. 245.

Eckstein 2010, გვ. 235–237. Derow 1989, გვ.

1 2 Rubinsohn 1988, pp. 142–143. ↑ Gruen 1984, pp. 429–430. ↑ Rubinsohn 1988, p. 144.

Eckstein 2010, გვ. 240–241. Eckstein 2010, გვ 241–245.

1 2 MacKay 1968, pp. 36–37. ↑ Vanderspoel 2015, pp. 199–200. ↑ Eckstein 2010, p. 246. ↑ Vanderspoel 2015, p. 200.

Rubinsohn 1988, გვ 142–143. Gruen 1984, გვ. 429–430.

1 2 3 Gruen 1984, p. 431.

Vanderspoel 2015, გვ. 199–200. Eckstein 2010, გვ.

1 2 Helliesen 1986, pp. 307–309. ↑ Niese 1903, p. 331. ↑ Burton 2017, p. 186.

307–309. Niese 1903, გვ. 331. ბარტონი 2017, გვ.

1 2 3 Niese 1903, p. 332. ↑ Hause & Maltby 2004, p. 76. ↑ Victor 2010, p. 55. ↑ Hoover 2000, p. 108.

332. Hause & Maltby 2004, გვ. 76. ვიქტორი 2010, გვ.

1 2 3 Rubinsohn 1988, p. 145.

Rubinsohn 1988, გვ. 145. Helliesen 1986, გვ.

1 2 3 4 Helliesen 1986, pp. 308.

Gruen 1984, გვ. 431-432 წწ. Helliesen 1986, გვ.

1 2 Gruen 1984, p. 431-432. ↑ Helliesen 1986, pp. 311–13. ↑ Niese 1903, pp. 332–333. ↑ Morgan 1969, p. 423. ↑ Helliesen 1986, pp. 308–309. ↑ Morstein-Marx 1995, pp. 34–35. ↑ Morstein-Marx 1995, p. 35. ↑ Gruen 1984, p. 432. ↑ Eckstein 2010, pp. 246–247.

332–333. მორგანი 1969, გვ. 423. Helliesen 1986, გვ 308–309.

1 2 Gruen 1984, pp. 432–433. ↑ Vanderspoel 2015, p. 203-204.

Morstein-Marx 1995, გვ. 34–35. Morstein-Marx 1995, გვ.

1 2 3 Eckstein 2010, p. 247.

Eckstein 2010, გვ. 246–247. გრუენი 1984, გვ. 432–433.

1 2 3 4 Gruen 1984, p. 433.

Vanderspoel 2015, გვ. 203-204 წწ. Eckstein 2010, გვ.

1 2 Rubinsohn 1988, p. 156. ↑ Crawford 1974, p. 225.

Gruen 1984, გვ. 433. Rubinsohn 1988, გვ.

1 2 Morstein-Marx 1995, p. 32. ↑ MacKay 1968, p. 34.

Crawford 1974, გვ. 225. Morstein-Marx 1995, გვ.

1 2 Niese 1903, p. 333. ↑ Florus, 1.30 ↑ Niese 1903, pp. 333–334. ↑ MacKay 1968, p. 37. ↑ Crawford 1974, p. 253. ↑ Morgan 1969, pp. 423–425. ↑ Vanderspoel 2010, p. 256. ↑ Derow 1989, p. 321.

Niese 1903, გვ. 333. ფლორუსი, 1.30 Niese 1903, გვ. 333–334.

1 2 3 Niese 1903, p. 334.

MacKay 1968, გვ. 37. Crawford 1974, გვ.

1 2 Burton 2017, p. 187. ↑ Rubinsohn 1988, p. 157.

253. მორგანი 1969, გვ. 423–425. Vanderspoel 2010, გვ.

1 2 3 Morgan 1969, p. 426. ↑ Morgan 1969, pp. 426–427. ↑ Rubinsohn 1988, p. 146. ↑ Morgan 1969, p. 427. ↑ Niese 1903, pp. 334–335. ↑ Morgan 1969, p. 432. ↑ Morgan 1969, p. 431. ↑ Morstein-Marx 1995, pp. 33–36. ↑ Niese 1903, p. 335. ↑ Morgan 1969, pp. 427–428. ↑ MacKay 1968, pp. 37–38.

Rubinsohn 1988, გვ. 157. მორგანი 1969, გვ. 426. მორგანი 1969, გვ.

1 2 Eckstein 2010, p. 248. ↑ Niese 1903, p. 335-336. ↑ MacKay 1968, p. 40. ↑ Morgan 1969. ↑ Gruen 1984, pp. 433–436. ↑ Adrian Goldsworthy (2004), In the Name of Rome, p.

Niese 1903, გვ. 334–335. მორგანი 1969, გვ. 432. მორგანი 1969, გვ.

218 ↑ Pausanias, 7.16-7.17

Gruen 1984, გვ. 433–436. ადრიან გოლდსვორთი (2004), რომის სახელით, გვ. 218 პავსანიესი, 7.16-7.17

Burton, Paul (2017). Rome and the Third Macedonian War. Cambridge: Cambridge University Press.

ბარტონი, პოლ (2017). რომი და მაკედონიის მესამე ომი. კემბრიჯი: კემბრიჯის უნივერსიტეტის გამოცემა.

ISBN 9781107104440. Crawford, Michael (1974). Roman republican coinage.

ISBN 9781107104440. კროუფორდი, მაიკლ (1974). რომაული რესპუბლიკური მონეტა. კემბრიჯი: კემბრიჯის უნივერსიტეტის გამოცემა.

Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 9780521074926. Derow, Peter (1989).

ISBN 9780521074926. დეროუ, პიტერი (1989). "რომი, მაკედონიის დაცემა და კორინთის გატაცება". ასტინში ა.ე. უოლბანკი, ფ.ვ. ფრედერიკსენი, მ.ვ.

"Rome, the fall of Macedon and the sack of Corinth".

Ogilvie, R. M. (რედ.). კემბრიჯის უძველესი ისტორია. ტ.

In Astin, A. E.; Walbank, F. W.; Frederiksen, M. W.; Ogilvie, R. M. (eds.). The Cambridge ancient history.

8, რომი და ხმელთაშუა ზღვა 133 წ. (მე-2 რედ.). კემბრიჯი: კემბრიჯის უნივერსიტეტის გამოცემა. გვ.

Vol.

290–323.

8, Rome and the Mediterranean to 133 B.C. (2nd ed.).

ISBN 9781139054362.

Cambridge: Cambridge University Press. pp. 290–323. ISBN 9781139054362. Eckstein, Arthur M. (2010).

Eckstein, Arthur M. (2010). „მაკედონია და რომი, ძვ.წ.

"Macedonia and Rome, 221–146 BC". In Roisman, Joseph; Worthington, Ian (eds.). A Companion to Ancient Macedonia.

221–146 წწ“. როისმანში, იოსები; Worthington, Ian (რედ.). ძველი მაკედონიის თანამგზავრი. ოქსფორდი: უილი-ბლექველი. გვ.

Oxford: Wiley-Blackwell. pp. 225–250.

225–250.

ISBN 978-1-4051-7936-2.

ISBN 978-1-4051-7936-2.

Gruen, Erich S. (1984). The Hellenistic world and the coming of Rome. Berkeley: University of California Press. pp. 431–436.

Gruen, Erich S. (1984). ელინისტური სამყარო და რომის მოსვლა. ბერკლი: კალიფორნიის უნივერსიტეტის პრესა. გვ.

ISBN 9780520045699.

431–436.

Hause, Steven C.; Maltby, William S. (2004).

ISBN 9780520045699. ჰაუზი, სტივენ ს.

Western civilization: a history of European society. Thomson Wadsworth. ISBN 978-0-534-62164-3.

Maltby, William S. (2004). დასავლური ცივილიზაცია: ევროპული საზოგადოების ისტორია. ტომსონ უოდსვორთი.

The Greco-Macedonian Elite. The Seleucids respected the cultural and religious sensibilities of their subjects but preferred to rely on Greek or Macedonian soldiers and administrators for the day-to-day business of governing. The Greek population of the cities, reinforced until the second century BC by immigration from Greece, formed a dominant, although not especially cohesive, elite.

ISBN 978-0-534-62164-3. ბერძნულ-მაკედონური ელიტა. სელევკიდები პატივს სცემდნენ თავიანთი ქვეშევრდომების კულტურულ და რელიგიურ სენსიტიურობას, მაგრამ ამჯობინებდნენ ბერძენ ან მაკედონელ ჯარისკაცებსა და ადმინისტრატორებს ეყრდნობოდნენ მმართველობის ყოველდღიურ საქმეში. ქალაქების ბერძნული მოსახლეობა, რომელიც გაძლიერდა ძვ 2 საუკუნემდე.

Helliesen, Jean M. (1986). "Andriscus and the Revolt of the Macedonians, 149-148 BC".

Helliesen, Jean M. (1986). „ანდრისკუსი და მაკედონელთა აჯანყება, ძვ.წ.

Ancient Macedonia IV: Papers Read at the Fourth International Symposium held in Thessaloniki, September 21-25, 1983. Thessaloniki: Institute for Balkan Studies. pp. 307–314.

149-148 წწ“. ძველი მაკედონია IV: ნაშრომები წაკითხული მეოთხე საერთაშორისო სიმპოზიუმზე, რომელიც გაიმართა თესალონიკში, 1983 წლის 21-25 სექტემბერი. სალონიკი: ბალკანეთის კვლევების ინსტიტუტი. გვ.

Hoover, Oliver D. (2000).

307–314.

"A Dedication to Aphrodite Epekoos for Demetrius I Soter and His Family".

Hoover, Oliver D. (2000). "მიძღვნა აფროდიტე ეპეკოოსისთვის დემეტრე I სოტერისთვის და მისი ოჯახისთვის".

Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik. 131: 106–110.

Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik.

JSTOR 20190661.

131: 106–110.

Hoover, Oliver D. (2016).

JSTOR 20190661.

"Handbook of Coins of Macedon and Its Neighbors. Part I: Macedon, Illyria, and Epeiros, Sixth to First Centuries BC". The Handbook of Greek Coinage Series.

Hoover, Oliver D. (2016). "მაკედონისა და მისი მეზობლების მონეტების სახელმძღვანელო. ნაწილი I: მაკედონია, ილირია და ეპეიროსი, ძვ.წ. მეექვსე-პირველ საუკუნეებში". ბერძნული მონეტების სერიის სახელმძღვანელო. ტ.

Vol. 3. Lancaster/London: Classical Numismatic Group.

3. ლანკასტერი/ლონდონი: კლასიკური ნუმიზმატიკური ჯგუფი.

ISBN 9780989825412.

ISBN 9780989825412.