text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Kasper van Beek (1985) is film en televisieproducent. Hij is medeoprichter van twee productiebedrijven, waarmee hij een breed scala aan nationale en internationale projecten maakt. Van Beek woont en werkt in Amsterdam. De Duitse vertaalrechten van Vogelvrij, de debuutthriller van Kasper van Beek, zijn nog voor verschijnen in een significante pre-emt verkocht aan Goldmann Verlag.
Een groene envelop tussen de post van Olaf zet diens leven op zijn kop. In de envelop een foto van hemzelf kameraadschappelijk met zijn arm om de schouders van een andere man. Op de achtergrond een bevroren meer. Olaf herinnert zich de man en de plaats waar de foto genomen is niet. De familie van Olaf zegt dat hij de foto maar moet vergeten, het is hoogstwaarschijnlijk een grap. Olaf kan het echter niet loslaten en gaat samen met Mila, een collega, op onderzoek uit. Een roadtrip van Amsterdam naar Helsinki volgt. Wie kan Olaf vertrouwen, en wie niet? Wie heeft hem die foto gestuurd, en vooral: waarom?
Vogelvrij is de debuutthriller van Kasper van Beek. Het verhaal draait om Olaf. Hij heeft een ongeluk gehad en lijdt aan geheugenverlies. Wanneer er een envelop tussen de post zit met een foto, waarvan hij het bestaan niet afweet, gaat hij op onderzoek uit. Wat heeft dit te betekenen? Waar is de foto genomen en wie is die andere man?
Van Beek verdeelt zijn boek in drie gedeeltes, een inleiding, de roadtrip en als laatste de ontknoping, dit alles vooraf gegaan door een proloog. De proloog is spannend en vraagt naar meer. Helaas zet van Beek deze toon niet voort in zijn verhaal. Het verhaal is beeldend geschreven en leest vlot maar na de proloog wordt het nergens meer echt spannend. Het suddert wat aan en de personages worden onvoldoende uitgediept. Het blijft allemaal wat oppervlakkig, mist de diepgang, en het einde wordt afgeraffeld. Een pluspunt is dat je gewoon wilt weten wat er gebeurd zodat je blijft lezen. Resultaat: beetje vreemd verhaal dat na het lezen niet blijft hangen. Jammer, er had zoveel meer uitgehaald kunnen worden.
2,5 sterren voor dit debuut. | 0neg
|
Alleen het begin en het eind van Vreemd lichaam zijn pakkend. Het gehele middengedeelte laat veel te wensen over. Ik miste de drang om dit boek uit te lezen en heb het zelfs 2 weken aan de kant gelegd, iets wat mij zelden gebeurt bij een boek van Cook. Al met al een duidelijk verhaal en een mooi eind, maar daar is ook alles mee gezegd. | 0neg
|
Lang geleden dat ik een boek heb gelezen dat mij zo teleurstelde.
De beschrijving gaf mij hoop op een spannende thriller. In alles valt het boek tegen. korte hoofdstukken, geen diepgang, de enige spanning die het bij opriep : wanneer is het boek uit. | 0neg
|
Ik hoor tot de groep die het boek halverwege in de boekenkast heeft teruggezet. Van de beloofde spanning kon ik de eerste honderd pagina's niets vinden, hoewel het idee voor het verhaal juist zo aardig leek.
Verder heb ik nogal wat kritiek op de vertaling. Ik zeg er eerlijk bij dat ik geen Spaans lees en dus niet weet wat er in de brontaal staat, maar ik had moeite niet een rood potlood te pakken en overal verbeteringen aan te brengen. De vertaling komt stroef over, te letterlijk.
Lammert gaf al wat voorbeelden en ik kan daar nog wel een paar aan toevoegen.
- Kort na de oorlog had een aanval van cholera mijn moeder van ons weggenomen. (Een aanval van cholera?)
- 'Sommige dingen kun je slechts in het donker zien', gaf mijn vader me met een raadselachtig glimlachje te verstaan, waarschijnlijk geleend uit een van de door hem stukgelezen boeken van Alexandre Dumas. (gaf me te verstaan? Liever: legde uit. En de zin omdraaien: legde mijn vader me uit met een raadselachtig glimlachje, dat hij misschien had geleend...
- ... tot het schijnsel van de Ramblas zich achter onze ruggen verloor. (zich verloor? Zich verliezen betekent: geheel opgaan in, zich vergeten. Niet: verdwijnen)
- Het licht van de ochtend sijpelde langs balkons en deklijsten heen in schuine vegen licht die de grond niet raakten. (Waarom tweemaal licht?; en 'heen' moet weg: in schuine banen die de grond niet raakten)
Afijn, zo kan ik nog wel doorgaan. Erg jammer. Een vertaler moet een boek nooit te letterlijk vertalen, maar zorgen dat de vertaling klinkt alsof het boek in de doeltaal is geschreven. Daarmee doet hij er niets aan af; daarmee geeft hij zijn werk juist een meerwaarde. | 0neg
|
Dit is nu al mijn derde aspe en om een stadsgenoot te zijn kan zijn schrijfstijl en verhaalopbouw mij niet bekoren.Zijn romans zijn te doorzichtig en weinig origineel.Jammer maar ik haak af | 0neg
|
Laat ik er maar mee beginnen, dat ik dit boek niet zou hebben gelezen als ik niet als jurylid voor het jaarlijkse luisterboek was uitverkoren geweest. Het is niet mijn genre; boeken over bekende voetballers.
Vooropgesteld het verhaal van Appie Nouri, is heel triest en meeslepend. Naar het einde toe werd ik door het verhaal zelfs emotioneel meegenomen in het totnutoe dramatische verloop van leven na zijn hartstilstand. Zo’n ziektebeeld, wat volgens mij vergelijkbaar is met dat van Michael Schumacher en prins Johan Friso, hoewel er in het geval van Nouri geen ongeluk aan vooraf ging, wens je niemand toe. Laten we hopen dat hij nog helemaal hersteld, hoewel alle doctoren vrezen van niet.
Echter de heldenverheerlijking die door Henk Spaan beschreven wordt van Nouri vanaf zijn eerste voetbalactiviteiten vanaf zijn zesde tot aan de dramatische gebeurtenis tijdes de voetbalwedstrijd, kan mij niet bekoren. Als er dan ook nog zeer regelmatig de parallel wordt getrokken met Henk Spaan’s eigen leven omdat hij in dezelfde Amsterdamse wijk opgroeide, neemt mijn waardering nog verder af. Zonder negatief te willen zijn, geef ik alleen maar 2 sterren (en niet 1) vanwege de emotionaliteit aan het slot van het verhaal\1
Conclusie: 2 sterren van mij. | 0neg
|
Ruim vijftien jaar geleden begon Kathy Reichs aan haar serie over forensisch antropoloog Temperance Brennan, die qua loopbaan een tweelingzus van haar zou kunnen zijn. Reichs is inmiddels beloond met de televisieserie Bones die gebaseerd is op haar boeken en waar ze ook scripts voor schrijft.
In Dodenreis hoort Brennan van een lichaam van een meisje dat op een verlaten plaats is gevonden. Ze heeft hierover een andere mening dan Slidell, de rechercheur die de zaak behandelt. Dat is reden voor Brennan om zich in de zaak vast te bijten. Ze dringt zich aan Slidell op, eist informatie over de voortgang van de zaak en gaat zelfs mee op nachtelijke invallen van de politie. Slidell laat het allemaal toe. De rechercheur krijgt even rust als Brennan tussendoor tien dagen naar Afghanistan gaat om daar haar licht te laten schijnen over een zaak, maar daarna is ze terug als nooit tevoren.
Wie Reichs gevolgd heeft in haar schrijverscarrière, merkt hoe ze in de loop der jaren is afgegleden. In het begin waren haar thrillers qua plot en schrijfstijl nog van een hoog niveau. Als je die naast haar huidige boeken legt, schrik je van het verschil. De laatste jaren is Reichs gaan schrijven voor de grote massa. En misschien wreekt het schrijven van televisiescripts zich ook wel. Het resultaat is in ieder geval hetzelfde: simpel taalgebruik dat beter past bij een jongvolwassene dan bij een hoogleraar en forensisch antropoloog, en een plot als gatenkaas.
‘Ik geloof niet in toeval,’ zegt Brennan tot tweemaal toe in het boek. Dat kan ze beter wel doen, want Dodenreis hangt van toeval aan elkaar. Dat zie je aan de manier waarop de aanwijzingen zich aandienen, bijvoorbeeld door allerlei foto’s van sleutelscènes die toevallig ergens in een café hangen, en de wijze waarop alle losse verhaalelementen met elkaar verbonden zijn. Het is een en al toeval. Natuurlijk heeft ook het uitstapje van Brennan naar Afghanistan met de zaak te maken. Maar zelfs met deze overdosis aan toeval lukt het Reichs niet om de plot rond te krijgen. In de nabespreking hebben Brennan en rechercheur Slidell nog steeds geen verklaring voor de belangrijkste aanwijzing die hen op het juiste spoor bracht: de clubkaart van een overleden zakenman in de tas van de dode.
Kathy Reichs is het voorbeeld van een auteur die naam heeft gemaakt en zich niet meer druk hoeft te maken om een kloppende plot; het verkoopt toch wel. | 0neg
|
In tegenstelling tot de mooie, sfeervolle cover was er totaal geen sprake van enige eiland-sfeer in het verhaal. Ook het verhaal zelf bleef vrij 'vlak' en ik kon me niet goed inleven in de personages.
Toch waren er ook pluspuntjes. De schrijfster wist de spanning erin te houden tot het einde en de ontknoping was voor mij een verrassing.
Ook de korte historische stukjes over de middeleeuwse heksenjacht waren heel origineel en boeiend ter afwisseling. | 0neg
|
Dave Eggers toont zich hier meer een enthousiaste filosoof die het medium van de literatuur gebruikt om met creatieve theorieën en maatschappijkritische beschouwingen te komen. Voor hem fungeren plot en karakters alleen maar als ondersteuning van de grotere boodschap. Niks wordt verder uitgediept dan louter oppervlakkige verwijzingen naar discussies die wij inmiddels allemaal wel kennen over privacy en de onzichtbare macht van grote bedrijven. Het meest ergerniswekkende is dat het hoofdpersonage een oppervlakkig huppelkutje blijft dat nauwelijks psychologische ontwikkelingen doormaakt. Haar voornaamste drijfveer wordt welhaast seksistisch beschreven als louter een manisch verlangen naar erkenning. Ongeloofwaardig als je in ogenschouw neemt dat vrijwel geen internetgebruiker in de realiteit zich zo naïef verhoudt tot het medium.
Correctie: misschien is het nog wel frustrerender dat Dave Eggers daadwerkelijk materiaal voor handen heeft gehad dat naar een hoger niveau zou zijn gekomen met kritische aanpassingen her en der. Aan zijn grenzeloze fantasie over de valkuilen van moderne technologie ligt het namelijk niet. De wereld die hij beschrijft deugt namelijk als de setting voor een belangrijk werk dat inhaakt op contemporaine ethische discussies over de invloed van technologie op onze levens. Het weet alleen nergens de extra lagen te vinden die van een aardig pamflet een gelaagde ideeënroman maakt die inhaakt op discussies die gevoerd moeten worden. Had een uitgever hem maar gedwongen om diezelfde creativiteit aan banden te leggen en daadwerkelijk functioneel in te zetten voor een gelaagd maatschappelijk relevant werk. Nu is het vooral een ambitieuze poging die alleen maar aan de oppervlakte van werkelijk belangrijke discussiepunten raakt. | 0neg
|
Als je liefhebber van honkbal bent en dan het Amerikaanse baseball dan zit je gebeiteld met dit boek. De hele geschiedenis van de sport vanaf het prille begin rond 1900 tot en met de Tweede Wereldoorlog krijgt alle (heel veel) aandacht. Roth schetst met al zijn sporthelden de American way of life en neemt terloops de naoorlogse communistenjacht op de korrel. Hierin is hij groots en cynisch tot op het bot. | 0neg
|
Mooie kaft en boeiend en actueel thema voor een boek. Helaas kon het boek niet echt boeien. De verhalen zijn te langdradig. Ik heb 3 verhalen gelezen en ben er toen mee gestopt...jammer.. | 0neg
|
Als je de humor van Stan Lauryssens kunt waarderen en met een knipoog kunt lezen dan schrijft hij vermakelijke verhalen. In verhaal nummer 8 van zijn reeks komt er niet zoveel nieuws om de hoek kijken, zij het dat Stan zelf de hoofdrol speelt in dit grappige verhaal.
Er is een minder nadrukkelijke rol voor de politie weggelegd in Dali & I dan, bijvoorbeeld, in zijn voorlaatste; Wie vroeg sterft. Maar al vóór de verschijningsdatum heeft de Amerikaanse maatschappij Room 9 Entertainment laten weten dat van dit verhaal een film wordt opgenomen met Al Pacino in de hoofdrol. Gelijktijdig kochten diverse landen de vertaalrechten van dit veelbelovende verhaal. Als dat nog geen goede opsteker is om de dag mee te beginnen
.
Stan Lauryssens, werkt in een kaasfabriek in Antwerpen wanneer hij door Panorama wordt uitgenodigd om correspondent in Hollywood te worden. Reisgeld is er echter niet dus moet Stan zijn verhalen over filmsterren uit andere bron halen of zelf verzinnen. Wanneer hij Salvador Dali als onderwerp neemt, blijkt er een grote stijging in de verkoop.Dus luidt Stans conclusie: Dali verkoopt!!
Met deze wetenschap verkoopt hij alles wat los en vast zit van de merkwaardige kunstenaar en belooft de hebberige kopers dat het allemaal veel meer waard wordt op het moment dat de schilder zal overlijden.
Met de kennis dat zelfs afval van Dali verkoopbaar is en een leugentje op zijn tijd de prijs alleen maar opdrijft, is de toekomst van Stan verzekerd. Hij vertrekt naar Spanje, wordt de buurman van zijn broodwinning, de oude Dali, en leert er de Spaanse Ana kennen op wie hij verliefd wordt. Een antwoord op de vraag wie nu de grootste oplichter is, Dali of Lauryssens wordt op subtiele wijze uit de doeken gedaan.
Stan Lauryssens heeft met deze titel een vermakelijk en ontspannend verhaal toegevoegd aan zijn oeuvre. En, getuige de buitenlandse reacties, heeft dit boek potentie om een hit te worden. Het zal aan de diepte van het verhaal niet liggen. Het succes wordt door de mysterieuze leefwijze van de kunstenaar Dali bepaalt.Tijdens zijn leven werd al gezegd dat de meeste werken niet van zijn eigen hand zouden zijn, maar dat je zijn handtekening kocht. Van deze stelling maakt Lauryssens op aangename wijze gebruik. Schenk nog een smaakvol sausje over het excentrieke leven van de Spanjaard uit en er komt inderdaad een vermakelijk verhaal op papier. Geen diepzinnige psychologie, ook geen spannende momenten waarbij je je adem inhoudt, nee gewoon een vermakelijk boek voor een paar aangename uurtjes. | 0neg
|
Voor je weggaat verschijnt in Nederland op 4 juli 2017. Ik mocht het boek al vooruitlezen als e-book in het kader van de Hebban buzz in de maand hiervoor. Hebban beschrijft het boek als een feelgood roman. Ik kan altijd wel een beetje 'feelgood' gebruiken in mijn leven, dus ik was blij dat ik mee mocht doen met deze buzz.
Clare Swatman (1975) schreef lange tijd voor Engelse damesbladen Take a Break, Bella and Best. Daarnaast geeft ze een lokale krant uit in haar woonplaats Berkhamsted. Voor je weggaat (Before you go) is haar debuut roman, de rechten hiervan zijn al verkocht in 14 landen.
We maken kennis met Zoe en Ed. Ze leerden elkaar 20 jaar geleden tijdends hun studietijd kennen en er is meteen een overspringende vonk. Door omstandigheden raken ze elkaar uit het oog om na een tijd elkaar toch weer terug te vinden. Na wat strubbelingen worden ze een stel, gaan ze samenwonen en krijgt Zoe ook haar langekoesterde bruiloft als Ed haar ten huwelijk vraagt. Zoe en Ed lijken een gelukkig stel met drukke banen, veel vrienden en gezellige feestjes. Maar er ontbreekt een belangrijk element in hun huwelijk en dit zal voor een heftige crisis zorgen. Ed en Zoe praten nog amper met elkaar en vragen zich af hoe het verder moet. Zoe heeft hiervoor wel een idee maar dan gebeurt het ondenkbare...Ed komt op een dag om bij een verkeersongeluk. Hoe moet Zoe hem nu nog vertellen wat ze hem nog wilde vertellen en hoe gaat zij het zonder haar Ed redden?
Clare Swatman is duidelijk een belezen schrijfster, of ze kijkt in ieder geval veel films, want ze gebruikt in dit boek een herkenbare truc om Zoe de kans te geven het uit te praten met Ed. Met de veel terugkomende vergelijkbare situaties en herhalingen in haar taalgebruik kan ik het boek helaas niet bijster origineel noemen. Er zullen ongetwijfeld veel mensen, met name vrouwen, zijn die zich in dit boek zullen herkennen en het daarom ook wel kunnen waarderen. Omdat het vlot geschreven is, heb ik het toch wel met plezier gelezen maar het heeft me niet kunnen beroeren zoals ik misschien gehoopt had. Ik zal dan ook niet op 4 juli naar de boekhandel rennen om het papieren boek aan te schaffen, iets wat ik normaal wel doe als ik een e-book hoog waardeer. Helaas kan ik Voor je weggaat maar twee sterren toekennen. | 0neg
|
Kon niet wachten tot ik dit boekje uit had maar wel om de verkeerde reden. Meestentijds kon ik er geen touw aan vastknopen maar het komt neer op het uiteenrafelen van de versluierde intrige die in Frankrijk leidt tot de Fronde, de burgeroorlog van 1648 tegen kardinaal Mazarin, de feitelijke machthebber in die periode omdat de koning: Lodewijk XIV nog een kind was.
En opvallend voor een boekje wat je cadeau krijgt ivm de Maand van het Spannende Boek: het is totaal, helemaal niet spannend. Voor mijn gevoel is het ook nog eens beroerd vertaald.
Op mijn NTL stapel ligt Het ei van Salai van Monaldi & Sorti maar ik vermoed dat die er nog heel lang zal liggen…. | 0neg
|
BNN-presentator en Wie is de mol-deelnemer Tim Hofman (1988) behoeft eigenlijk geen verdere introductie. Zijn dichtbundel getiteld Gedichten van de broer van Roos kwam na verschijning binnen op nummer twee in de Bestseller60. Hofman spreekt vooral een jong publiek aan en veel van zijn gedichten zijn gebaseerd op of geïnspireerd door ex-vriendinnen en relaties van hemzelf. Het dichten begon voor Hofman na een auto-ongeluk dat hem op zijn veertiende bijna het leven kostte.
De bundel van Hofman bevat veel typografische grapjes. Zo is er een gedicht over timmerman Jozef in de vorm van een kruis. Hofman laat tijdens een interview in de Poëzieweek weten dat de complexiteit en het technische van poëzie is wat hem aanspreekt. 'Ik zie de technische beperking die je jezelf oplegt bij het dichten als een puzzel. Het is een manier om nieuwe ontdekkingen te doen over wat je eigenlijk wil zeggen.'
Inderdaad zijn er een paar complexe gedichten aan te wijzen in de bundel die zeker prijzenswaardig zijn, het indrukwekkendste voorbeeld hiervan is 'Eenzaam, twee samen'. De complexiteit van dit gedicht is heel interessant en er zitten zoveel lagen in dat je het als lezer wel een paar keer moet herlezen om te zien waar het eigenlijk om draait. Dat is wat goede poëzie moet doen; uitnodigen tot herlezing, orde scheppen in de chaos van woorden op papier.
Ook het eerste gedicht, 'Mijn ex-vriendin had anorexia en ik had daar last van (fictie)', is zeker de moeite waard en doet wat Hofman hoopt dat zijn gedichten doen; de dialoog openen. Hofman geeft in het interview met Abdelkader Benali aan dat de gedichten waar hij tussen haakjes ‘fictie’ achter heeft gezet voor hem het lastigst waren. Dat ze zeker geen fictie zijn, maar dat de achtergrond gecompliceerder is dan de platte tekst hem doet lijken. Het zijn deze moeilijke, persoonlijke gedichten die de bundel nog enigszins de moeite waard maken. Laten we hopen dat Hofman in de toekomst nog meer opengooit wat dat betreft, dan mogen we er nog heel wat van verwachten.
Verder zijn het helaas vooral de flauwe woordgrapjes die de overhand hebben. Grapjes in de spelling, grapjes in klanken en andere talen: ‘Ei / L’oeuf / You’. Je moet ervan houden en een paar keer is het leuk, maar daarna wordt het al snel een trucje, iets wat je als lezer doet zuchten aan het eind van een gedicht en dat na twee keer lezen vooral vervelend wordt. Binnen het thema 'humor' van de Poëzieweek past deze bundel perfect, maar mochten er meer bundels gaan volgen, dan liever een bundel vol ‘fictie’ dan een bundel vol woordgrapjes. | 0neg
|
Dit boek van Elizabeth George vond ik zeer teleurstellend. Ik heb echt grote moeite moeten doen om het tot het eind vol te houden maar het was geen prettige leeservaring. Geen spanning, langdradig, totaal ongeloofwaardig figuur van Barbara Waters : jammer van de tijd. | 0neg
|
Met veel pijn en moeite me geworsteld door de pagina's. Gelijk vanaf het begin zat er iets mis. De vertelvorm is goed, de personages geloofwaardig en toen wist ik ineens wat het was. "Ik lees een sportverslag". De magere details doen elke situatie tekort, er wordt niet verteld maar beschreven en er is geen spanning, geen opbouw en geen verhaal. Hier en daar wat gedachten, 1 zin over gevoel en daarn kale koude feiten. Het is moeilijk te zeggen wat ik precies bedoel, lees de eerste 100 bladzijden en je begrijpt me misschien. | 0neg
|
Baantjer kenmerkt zich door een tweetal zaken: de opbouw en structuur van het verhaal én de luchtige schrijfstijl. Ook in De moord in reclame zijn deze patronen herkenbaar. Daardoor lijkt toch langzaam de verrassing enigszins weg te lopen uit de boeken. Toch is dit dit voor de avonden waarin je niet te veel wilt nadenken een prettig leesboek. Niet te ingewikkeld, plot wordt tamelijk simpel gehouden en het leest in een avondje weg. Het is zeker geen boek dat je in een adem uitleest maar de echte Baantjer fans zullen daar niet mee zitten. Voor hen is het een aardige volgende in de lange reeks. | 0neg
|
De schrijfstijl van Jet van Vuuren spreekt mij heel erg aan. Het leest makkelijk weg. Hierdoor blijf ik steeds verder lezen. Wel had ik iets meer van dit boek verwacht. Het plot viel mij een beetje tegen omdat het voorspelbaar was. Ik hou ervan als je een boek uit hebt en het nog dagen door je hoofd spookt. Helaas is dat bij dit boek niet het geval. Het boek is naar mijn mening wel oké. Niet slecht maar geen hoogvlieger. | 0neg
|
De les is de debuutroman van Fleur Boose. Ze neemt de lezer mee in het hoofd van Hubertus, leraar Latijn. Al snel wordt duidelijk dat hij geen gewone leraar is. Hij is bevlogen in zijn werk en weet de leerlingen te boeien, maar heeft een moeilijk verleden.
Huib is bezig een nieuw leven op te bouwen, hij heeft een nieuwe baan en is verhuisd. Als de buurman aanbelt om contact te leggen levert dat stress op. Hij probeert zich te herinneren wat hij tijdens zijn therapiesessies geleerd heeft. Diep ademhalen, deur openen, glimlachen, gedag zeggen. Routinematige handelingen voor een normaal persoon, maar dat is Huib niet. Wat er in het verleden voorgevallen is blijft nog lang onduidelijk. Een onheilspellend gevoel borrelt uit de tekst omhoog en houdt de lezer in zijn greep bij het lezen van iedere bladzijde.
Boose lijkt de lezer op een Nabokov-achtige manier in het hoofd van haar hoofdpersoon te willen laten kruipen. Daarbij maakt ze veel gebruik van het principe show don’t tell. Als Huib van slag raakt, staat dat niet letterlijk in de tekst, maar wordt het duidelijk door zijn handelingen die beschreven zijn. Het maakt de tekst beeldend. Maar waar Nabokov het voor elkaar krijgt om de lezer zich één te laten voelen met zijn controversiële hoofdpersoon, mislukt dat bij Boose. De passages over Huib en zijn buikademhalingen worden zo vaak herhaald dat ze gaan vervelen en zelfs ergerlijk worden. In de scènes waar hij contact heeft met anderen moet hij zólang met zichzelf in conclaaf, dat de lezer zich angstvallig afvraagt wat de gesprekspartner wel niet moet denken van zo’n ijzingwekkend lange stilte.
De les leest vlot weg. Misschien wel te vlot. Het is een boek dat met twee avondjes doorlezen uit is. Daarna belandt het op de grote stapel waar het snel wordt vergeten. Het verhaal maakt te weinig indruk. De thematiek is wel ernstig, maar weet niet te choqueren. Boose weet het thema niet boeiend genoeg over te brengen om het probleem dat zij waarschijnlijk wil aansnijden (Moet iemand zoals Huib een tweede kans krijgen en hoe moet dat in zijn werk gaan) goed naar voren te brengen.
Het sterke punt van dit verhaal is de spanning die gedurende het boek wordt opgebouwd. Een unheimisch gevoel ontstaat bij het lezen en maakt nieuwsgierig: Wat is in het verleden voorgevallen? Waardoor heeft Huib zoveel moeite om een normaal leven te leiden en waarom raakt hij steeds zo snel van streek? Het is een teleurstelling wanneer halverwege de antwoorden op de opgeroepen vragen plotseling worden verklapt. Als schrijver moet je zuinig omspringen met een dergelijke spanningsboog. Hier wordt deze langzaamaan steeds strakker gespannen om hem dan uiteindelijk als een elastiekje dat springt weg te laten schieten. Teleurstellend voor de lezer en het verhaal is vervolgens niet interessant meer.
Het is een vlot geschreven roman die qua taalgebruik goed in elkaar zit. Jammer dat het verhaal niet aangrijpt en weinig stof tot nadenken lijkt te geven. Het is eigenlijk te kort om echt verdiepend te worden. | 0neg
|
Erik Bolt, de naam van de auteur van Een messteek in de rug is een pseudoniem. De schrijver wenst zijn echte naam niet bekend te maken. We mogen echter wel weten dat hij de ruime ervaring, opgedaan met het werken bij de politie, gebruikt heeft voor het schrijven van zijn debuutroman. Inmiddels is hij aan zijn tweede thriller begonnen, die halverwege 2011 wordt verwacht.
Hoofdpersoon Felix Grave is rechercheur bij de politie van de binnenstad van Amsterdam. Om van een steekwond te kunnen herstellen is hij tijdelijk overgeplaatst naar de politie van Amsterdam Zuid. Zijn eerste grote zaak voor dit korps, betreft een moord in het Amsterdamse Bos. Donna, het onfortuinlijke slachtoffer, is tijdens het joggen overvallen en doodgestoken. Al snel blijkt een illegaal in Nederland verblijvende pizzabakker de perfecte verdachte. Als de bewijzen zich tegen hem opstapelen, is alleen Felix nog niet helemaal overtuigd van zijn schuld.
Een messteek in de rug staat bol van de clichés en stereotiepe karakters. Er wordt een lijk gevonden. De held, getraumatiseerd door het vroege overlijden van zijn moeder, bijt zich vast in de zaak. Als deze ogenschijnlijk is opgelost, gaat hij tegen het bevel van zijn superieuren in, verder met het onderzoek. Driemaal raden wie er uiteindelijk gelijk krijgt! Het verhaal wordt verder gelardeerd met een seksistische collega, een weifelend groentje, een ultrastrenge officier van justitie en uiteraard de baas die meer aandacht heeft voor public relations, dan voor het onderzoek. De uiteindelijke ontknoping hangt van toevalligheden aan elkaar en is ondanks dat, niet erg verrassend.
Een messteek in de rug leest als een verhaal dat ik al tientallen keren heb gelezen. Kortom: niets nieuws onder de zon! | 0neg
|
#boekuiteigenkast -#8
In Wink, Poppy, Midnight volgen we deze drie gelijknamige personages. Poppy is een verwend nest en tot over haar oren verliefd op de broer van Wink. Wink is een meisje uit een groot gezin met een levendige fantasie in een sprookjeswereld. Midnight is een jongen (ja echt!) waar op zich niet zo veel mis mee is. Hij woont naast Poppy en heeft een vrij eenzijdige relatie met haar. Wanneer haar moeder en zijn broer Alabama naar Frankrijk verhuizen, verhuizen Midnight en zijn vader naar een afvallig boerderijtje naast het huis waar Wink woont. Een held, een schurk en een leugenaar. Wie is wie in dit verhaal?!
De prachtige cover trok meteen mijn aandacht en hierdoor wilde ik het boek graag lezen, ondanks dat het plot me niet meteen heel erg interessant leek. Tijdens het lezen ben ik helaas grotendeels teleurgesteld en de mooie cover kon daar niets aan veranderen.
"Ze was klein en haar lange haar was rood. Rood, rood, rood."
Er wordt in dit boek ontzettend veel gebruik gemaakt van herhaling. Herhaling, herhaling, herhaling. Buiten de herhaling in de geschreven tekst, zien we ook herhaling terug in gebeurtenissen. Doordat je omstebeurt met Wink, Poppy of Midnight meekijkt in het verhaal, krijg je het inzicht van elk van deze personages te lezen. En dat maakt het saai.
Tucholke heeft veel gebruik gemaakt van vreemde namen. Wink, Midnigt, Alabama, Leaf en Sung zijn enkele van deze bizarre namen die in dit boek mochten schitteren. Begrijp me niet verkeerd, ik hou er normaal gesproken wel van als de namen wat origineler zijn dan Kees, Jan en Sjaak. Maar hier voelde het krampachtig en geforceerd aan. Niet alleen de namen waren wat vreemd, want olijfolie-ijs en kurkuma-melk waren levensmiddelen waar ik met een grote boog omheen zou lopen, maar die in het boek absoluut niet gevreesd werden. Het is maar waar je van houdt natuurlijk, haha...
Ook de personages lijken om een krampachtige manier allemaal wel minstens één eigenaardigheid te hebben.
"Ik vergat mijn haren te borstelen, maar bedacht wel op tijd dat ik poedersuiker over mijn armen en nek moest strooien. "
Buiten bovenstaande dingen die me niet zo aanstonden, was het boek ook nog grotendeels warrig geschreven. De grote lijnen van het boek zijn me duidelijk, maar wat er nou precies gebeurd is en wat nou de gedachte achter dit verhaal moet zijn, is me vaag...
Helaas kon ook de twist het verhaal niet redden. Het was erg leuk dat de held, de schurk en de leugenaar zo versprongen, maar tegelijkertijd was het bizar. Waar de twist absoluut veelbelovend begon, maakte alle warrigheid hier alweer snel een eind aan. 2*, kan er jammer genoeg echt niet meer van maken. | 0neg
|
De zestienjarige Kleinzoon Joris van een schilder in het atelier van Jeroen Bosch (1450-1516) krijgt de opdracht het schilderij De tuin der Lusten van Brussel naar Segovia in Spanje te brengen. Hij moet ervoor zorgen dat het onbeschadigd aankomt. Het schilderij is een huwelijkscadeau van de koning van Spanje voor zijn nieuwe echtgenote. De vrouw vindt het schilderij helemaal niks. Joris moet het schilderij daarom afleveren aan de nieuwe eigenaar in Madrid: een zoon van de hertog van Alva.
Het moeizame gesjouw met het kunstwerk over land en zee, over bergen en dalen, waarbij Joris begeleid wordt door een grote vloot van schepen en een leger van Spaanse soldaten, is een mooi gegeven voor de auteur om een intiem beeld van de zestiende eeuw te schetsen. Daarin slaagt ze niet helemaal; de schildering van de hoofdpersonen is wat vlak, de reisavonturen van Joris zijn nogal voorspelbaar.. Pas als Joris zijn opdracht met succes heeft afgerond, ontstaat er een boeiende spanning in het hoofd en het hart van Joris: gaat hij terug naar zijn opa in Brussel of blijft hij in Spanje wonen en werken? Treedt hij in dienst van Alva's zoon of valt hij voor een Spaanse schone? | 0neg
|
Karlien Berkvens heeft met haar debuut een inkijk gegeven in het leven van Loet Zimmerman. Na het afscheid als roostermaker op een middelbare school wordt hij beroofd van zijn horloge. Tijd speelt een belangrijke rol in het leven van Loet. Na het verdwijnen van het horloge verdwijnt ook de structuur uit het leven van Loet. In een vlot geschreven stijl trekt het leven van Loet en zijn Lucy aan de lezer voorbij. Het overlijden van Lucy blijkt door de brute overval een grotere impact te hebben dan Loet besefte.
Het gevoel niet begrepen te worden wordt heel duidelijk weergegeven. 'Hij moest de avond, de nacht, de komende dagen, in stukken hakken, vullen en doorkomen'. Ondanks de goede bedoelingen wil hij geen steun van zijn zoon Daniël. "Ik ben er niet van gediend dat je zo'n zielenknijper op me afstuurt'.
Loet wil zich graag staande houden en zich niet laten kennen. "De jongen heeft hem de tijd afhandig gemaakt, maar de strijd om zijn leven zal hij niet winnen'. Loet heeft niet door dat hij die strijd al lang verloren heeft. Het open einde is een mooi slot aan het verhaal.
Voor mij begon het boek sterk, maar naar het einde toe met de vele terugblikken op het leven van Loet, wist het boek mij steeds minder te boeien. | 0neg
|
Meestal vind ik Koontz heel leuk om tussendoor te lezen maar dit boek kon mij niet bekoren. Veel langdradige stukken zodat ik op een geven moment maar de pagina's heel snel ging scannen om te zien of er iets interssants te lezen in stond of dat ik het kon overslaan. Jammer | 0neg
|
Niet echt mijn ding, dit boek. Teveel filosofie, teveel vaag gelul. Geen plot om over naar huis te schrijven: studente knoopt relaties aan met oudere mannen om iets van het leven te leren, of zoiets. Maar deze Marie wil tegelijk de mannen ook iets bij brengen. Denk ik. Na alle ophef en gejubel over dit debuut had ik hier meer van verwacht. | 0neg
|
Deze novelle begint veelbelovend met een geologische sfeerschets over de scheiding tussen het Europese continent en het Afrikaanse continent. Wieringa is een zinnelijke lyricus met beschrijvingen over tektonische platen, aardverschuivingen en hoe woestijn- en oceaanvorming de twee 'werelden' van elkaar scheidt. Deze specifieke passage is absoluut klasse: 'De neanderthalervrouw wier gebeente op een dag gevonden zal worden in een grot in de Rots van Gibraltar, kan vanaf de flank van haar berg de berg aan de overkant zien. Ziet ze tekenen van menselijk leven daar? Zuilen van rook aan de horizon? Heeft ze gedachten over de ander? Het leven daar raakt niet aan het hare. Te ver weg.' De introductie is door dit soort bombastische beschrijvingen episch en groots, maar op een bepaalde manier ook weer relativerend in dat het landschap zich niet vormt naar menselijke logica. De rigide grenzen en scheidslijnen tussen landen, continenten en volkeren staan in ieder geval niet in de aarde geschreven; het majestueuze van die landschapsvorming dwingt tot een nederigheid naar oerkrachten die menselijke constructies overstijgen.
Wieringa weet echter de grootsheid uit zijn krachtige metafoor - de scheiding der continenten verenigd in twee Marokkaans-Nederlandse vrouwen die een economische vluchteling meesmokkelen - niet consequent door te zetten. Het grootste euvel daarin is dat de tragisch gestorven Murat Idrissi meer een schetsmatig concept blijft en totaal niet wordt uitgewerkt tot een volwaardig personage. Murat's aanwezigheid en de consequenties van zijn dood, lijken vooral bedoeld als vehikel om migrantenkinderen Illham en Thouraya te laten reflecteren op hun eigen vragen over ras, identiteit, afkomst en privilege. Maar het heeft iets kwalijks als én het perspectief van Murat volledig buiten beschouwing blijft én deze Nedermarokkanen door Wieringa weeral migrantenervaringen in een negatief licht worden geplaatst. 'Hitte/Harare' (2008) van Lodewijk Crijns vertelde al eens eerder exact hetzelfde verhaal over deze case, waarin naïef westers idealisme als een boemerang terugkomt omdat goede bedoelingen soms stinkende wonden maken. Het gevolg is een onbedoeld valse roman waarin complexe identiteitskwesties worden opgeworpen, maar die uiteindelijk vooral onafgewerkt voelt omdat Wieringa te veel laat liggen aan karakterpsychologie en geen geloofwaardige dynamiek schetst tussen de personages. | 0neg
|
Met verbazing heb ik het boek gelezen. We maken kennis met Berend Dagval, een klimatoloog, waar op zich niks mis mee is, een beetje op zichzelf, die ontdekkingen doet over de veranderingen van het klimaat. Nog steeds niks wat met fictie heeft te doen, want volgens de achterflap is dit boek een fictie debuut. Maar het klimaat verandert, werkgevers worden steeds vaker corrupt en strijken steeds vaker grote sommen geld op, niks fictie, er zullen altijd collega's zijn die dwarsliggen, op functies zitten, die jij beter zou kunnen doen als zij.... dus ik snap dit boek niet helemaal.
En de proloog beloofd heel wat dacht ik, wel met passages waarvan ik zoiets had... ja lekker belangrijk, bijvoorbeeld een 16-jarig meisje wordt meerdere malen verkracht en wij konden ook niks doen om haar te helpen... lekker makkelijk... en als dat meisje dood is draagt ze geen onderbroekje... mmm belangrijk??? Nee dus.
De epiloog vond ik ook wazig ineens kwam Arko in beeld, de zoon van Wilbur, die naar het strand ging met zijn hond en nooit meer terug kwam...
Het zal aan mij hebben gelegen, maar ik heb dit boek absoluut niet begrepen, vond het daarbij niet vloeiend geschreven, erg korte zinnen soms die totaal niet over het verhaal gingen. De flashbacks vond ik vaak nog beter uitgelicht als waar het verhaal om ging.
Helaas ik kom niet verder dan 2 sterren...
Volgende keer meer succes en wie weet lees ik dan ooit nog zo iets. | 0neg
|
Ze weten niet wat ze doen, wel ik wist niet goed wat ik moest doen met de beoordeling en recensie van dit boek.
Het verhaal met héél veel thema's is danig uitgebreid dat ik me er toch wat doorheen heb moeten worstelen. Het begin van het verhaal – de ontmoeting van Joe en Alina en het begin van hun relatie tot de geboorte van hun zoon en de ongenoegens die zich beginnen voordoen – vond ik prachtig geschreven. Prachtig hoe duidelijk je voelt hoe dit koppel elkaar kwijtraakt in de relatie door de vele onderlinge (culturele) verschillen. Ik vond het treffend hoe Jussi Valtonen Joe aan de hand van het Harvard syndroom omschrijft (“Voor iemand die te hoog is opgeleid, is het leven een aaneenschakeling van teleurstellingen, gekenmerkt door het onbestemde gevoel dat de toekomst toch niet bracht wat hij moest brengen, dat de rest van de wereld hun voortdurend iets verschuldigd was').
Hoewel ik toch van het verhaal genoten heb – wauw, wat een thema's :dierenproeven, de strijd tegen de medische tijdschriften, cultuurverschillen (ja, ze laten hun kind echt buiten slapen in Finland :-) ), … – vond ik het een te moeilijk boek om vlot te kunnen lezen en er dus echt van de kunnen genieten.
Naar mijn gevoel wil Jussi Valtonen te veel ineens in het boek naar voor brengen, waardoor heel veel ook onafgewerkt is vind ik en dat maakt dat ik met een knoop blijf zitten in mijn maag en een 'goed geprobeerd, maar net niet gelukt'-omschrijving.
Spijtig want ik denk dat hij wel psychologisch een zeer sterke schrijver is. In dit geval less is soms echt wel more. Sorry toch een beetje met een dubbel gevoel krijgt 'Ze weten niet wat ze doen' maar een 2 sterren van me. | 0neg
|
Dribbel en zijn vriendjes zijn zich aan het verkleden. De lezer moet aan de hand van twee voorwerpen raden als wie zij verkleed zijn. Je kunt dan de bladzijde openklappen om te kijken of je het goed hebt. Mijn voorleeskind van 3 jaar wilde dit boek lezen omdat er een hond op de voorkant staat. Ze vond het te moeilijk om te raden wie als wat verkleed is. Ik vond dat het boek wel erg kort was.
Mijn uitgebreide recensie vind je op Ikvindlezenleuk.nl | 0neg
|
Een ontgoocheling na twee voorgaande boeken van deze auteur. Het verhaal is zo ongeloofwaardig en zowel de personages als de lezer wordt aan het lijntje gehouden.
Wel een verrassend goed einde voor het verhaal dat na een heel spannend begin in mekaar zakt en niet echt op gang komt. | 0neg
|
In het vervolg op het verfilmde Als ik blijf beschrijft Gayle Forman hoe Adam drie jaar na het ongeluk van Mia verder is gegaan met zijn leven als rockster. Wacht op mij weet het verhaal van de gebroken ster echter niet overtuigend te brengen en blijft oppervlakkig.
In Als ik blijf overleeft Mia als enige van haar gezin een zwaar ongeluk. Haar relatie met Adam loopt hierdoor op de klippen. In Wacht op mij loopt Adam Mia tijdens een tour in New York weer tegen het lijf. Hij gaat op zoek naar antwoorden. Waarom liet ze na haar ongeluk niets meer van zich horen? Waarom kon ze hem zo makkelijk loslaten terwijl hij na drie jaar nog steeds als een zombie door het leven gaat?
Adam
Waar Als ik blijf indrukwekkend was vanwege de strijd die Mia leverde tussen leven en dood en de inzichten die dit haar gaf, weet Forman diezelfde geloofwaardigheid in haar vervolgverhaal niet in haar personages te leggen. Vooral Adam blijft irritant oppervlakkig en hoewel zijn attitude als rockster dat natuurlijk wel een beetje verlangt, lijkt er zich in zijn binnenste ook niet veel af te spelen. ‘En Mia houdt me vast – net zolang tot ik mijn Y-chromosoom weer in het gareel heb.’
Muziek
De muziek en hoe die door zowel Mia als Adam beleefd wordt en hun leven richting geeft maakt het verhaal draaglijk. Het is jammer dat Adams songteksten aan het begin van de hoofdstukken ook naar het Nederlands vertaald zijn. Deze zouden waarschijnlijk in het Engels een krachtigere toevoeging aan het verhaal zijn geweest, want in het Nederlands weten ze het gevoel van Adam niet over te brengen ‘Metaal tegen de slaap, de explosie oorverdovend / Lik het bloed dat mij bedekt / Zij blijft als laatste overeind.’
Als ik blijf was dus meer dan genoeg geweest in dit geval. Wacht op mij overtuigt niet, maar heeft wel een fijn ‘feel-good-’ en ‘verstand-op-nul’-einde. Wellicht is dit romantische drama dan nog wel geschikt om een overdreven Hollywoodfilm van te maken.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT] | 0neg
|
In De wensdagen volgen we Patricia van haar zesde tot ongeveer haar dertiende. Ze woont met haar moeder en broertje Lukas in hartje Jordaan. Patricia en Lukas zijn anders dan andere kinderen, omdat ze hippie ouders hebben. Ze leven daardoor vrijer dan de kinderen uit hun buurt. Hun vader woont in Indonesië, terwijl hun moeder het in Nederland alleen moet zien te rooien. Ondanks dat vader heel af en toe naar huis komt, blijft moeder hem trouw. De grootste wens van Patricia is dan ook dat haar vader voor altijd bij hen blijft en niet meer teruggaat. Maar dat is nou net een wens die ze niet aan haar vader kan vragen.
Het verhaal kabbelt gedurende het hele boek een beetje voort. Als lezer heb je wel snel door dat Patricia niet in een normale gezinssituatie opgroeit. Doordat haar moeder het moeilijk heeft met de afwezigheid van haar grote liefde, staan Patricia en haar broertje er vaak alleen voor als hun moeder weer eens dagenlang in bed ligt. Uiteindelijk komt vader voorgoed terug naar Nederland, maar betekent dat ook eind goed al goed?
Het is een behoorlijk dik boek wat bij tijd en wijle langdradig is. Het verhaal had naar mijn idee sneller verteld kunnen worden.
Er gebeurt vrij weinig in het boek, pas vanaf het moment dat vader terugkeert, begint er wat vaart in het verhaal te komen. Dat komt denk ik ook doordat
Patricia ouder wordt en je als lezer merkt dat ze zich aan het ontwikkelen is. Niet alleen fysiek, ook emotioneel.
Als de auteur haar verhaal in minder dan de huidige 448 pagina's had verteld (en dat moet lukken aangezien er niet veel gebeurt in de zeven jaar dat je als lezer Patricia volgt),had het boek van mij 3 sterren gekregen. Want ondanks dat het verhaal voortkabbelt, is het geen straf om dit autobiografische verhaal te lezen. Alleen jammer dat het zo dik is. | 0neg
|
Vond het erg tegenvallen. Het was al snel duidelijk hoe het verhaal ging lopen.
Gelukkig niet gekocht maar geleend uit de bib! | 0neg
|
Ach, ja de zoveelste Alex Cross, Een boek over Alex Cross leest als al zijn voorgaande , waar hij 20 jaar geleden mee scoorde, scoort hij nu ook nog steeds bij de massa. In mijn optiek onterecht. Patterson meet zich de arrogantie aan dat het niet meer uit maakt wat hij op papier zet, de grote massa trouwe fans koopt z'n boeken toch wel. MAAR STILSTAND IS ACHTERUITGANG. totaal uitgekauwd, allang over hoogtepunt heen, niet beter dan een matige soap en net te pruimen als strandlectuur, dan wel hopen dat het water niet te koud is zodat je er af en toe even in kan duiken. | 0neg
|
Bijzonder boek, mooi taalgebruik maar wat een kommer en kwel, bijna te veel voor in 1 roman.
Knap maar ik heb er niet van genoten, daarom voor mij maar twee sterren. | 0neg
|
Crichton heeft met Next een verontrustende kijk gegeven hoe wetenschap en rechtbanken met gentechnologie om kunnen gaan. Zoals gebruikelijk gaat Crichton een stap verder dan wat mogelijk is. Echter in dit boek is zijn verhaallijn verwarrend en onduidelijk. Met Next ging het duidelijk om de boodschap en niet om het verhaal. Hij sluit dan ook af met enkele aanbevelingen voor de wetenschap en de politiek.
Een ieder die een goede thriller verwacht heeft een slechte koop aan dit boek. Wil je meer weten wat biogenthechnologie in de huidige maatschappij teweeg zou kunnen brengen, dan is het de moeite waard. Aangezien ik van Crichton zowel een wetenschappelijk als onderhoudend boek verwacht geef ik het maar 2 sterren. | 0neg
|
Helaas was dit niet mijn boek. Ik begon er enthousiast aan en vol goede verwachtingen. In het begin zat ik er meteen goed in en werd blij van het liefdesverhaal. Ik kan natuurlijk niet teveel verklappen maar vanaf de deja-vu's vond ik het vrij langdradig en ongeloofwaardig. Ik had dit ook niet verwacht. Een soort fantasie-verhaal. Ik heb doorgelezen maar het einde was voor mij ook niet bevredigend. Ik ben echt van de romcoms en chicklit maar helaas had ik hier meer van verwacht. | 0neg
|
Ik wilde even een nietszeggend boek, na het heftige boek wat ik hiervoor gelezen had. Dit boek is echter te nietszeggend. Wat een ongelooflijk langdurige en saaie worsteling was dit voor me! Vanaf het begin is het al duidelijk hoe het eindigt en de grappen die je verwacht bij een dergelijke chicklit, blijven ook uit. Nee mensen, laten liggen dit boek! | 0neg
|
Veel hedendaagse filosofen bedenken zelf niet zoveel nieuws meer, maar kunnen goede samenvattingen geven van andere filosofen hun gedachtengoed op bepaalde onderwerpen. Dat doet Hermsen in dit boekje met gedachtengoed van denkers over het onderwerp melancholie en afgeleiden daarvan. Dat is informatief en de auteur geeft tevens tips voor andere boeken om verder te lezen. Handig naslagwerk daardoor.
Twee sterren omdat ik het jammer vind als filosofen zelf met weinig nieuws komen, zoals hier. Wat ze doet is veel werk en citaten van anderen gebruiken (met name materiaal van Arendt) om haar mening te onderbouwen tegen 'populisten' in de moderne westerse maatschappij. Jammer dat deze mening opgedrongen wordt. Hermsens politieke stellingname is vrij absoluut en nodigt de lezer evenmin uit om zelf nog na te denken. Het geeft een eenzijdige benadering, en dat veroorzaakt irritatie bij het lezen.
Daarnaast maakt dit boekje te weinig onderscheid tussen melancholie en depressie, twee zeer verschillende verschijnselen die Hermsen volledig door elkaar inwisselbaar laat lijken. Jammer. Ook wordt neerbuigend geschreven over depressie en mensen met een depressie. Een beetje een ivoren toren-boekje. Je moet er maar tegen kunnen. | 0neg
|
Goed boek, maar ik ga akkoord met wat Philippe zei. Vorig jaar Red Dragon gelezen, en nu eerder toevallig 'Naakte Zielen'. Déja-vu. Wat ik vreemd is dat niemand anders dit gemerkt heeft. Deflo heeft zelfs de moeite niet genomen om er een einde aan te breien. Hij stopt op het moment waarbij de moordenaar (Francis Dolarhyde in Red Dragon of de priester in Deflo's boek) zijn verblijfplaats in de fik steekt. | 0neg
|
Het spijt me niet, wat een rotboek. Ik kan hier niet zo goed tegen, wat bezielt mensen om zo met kinderen om te gaan, nee ik verafschuw dit. Ik heb het vaak weg moeten leggen omdat ik er gewoon ziek van werd. | 0neg
|
Teleurstellend, zeker na dat prima debuut Het verloren leger van Cambyses. Drie verhaallijnen die bijeenkomen en de actuele situatie in het Midden Oosten en oude Joodse geschiedenis behandelen. Het wordt maar niet spannend. Pas na een bladzijde of 400 komt er kort wat vaart. Dan is het leuk lezen. Daarvoor veel sores van de hoofdpersonen, soms wat zwaar aangezet. Vooral de uiteindelijke rol van de Palestijnse journaliste is misschien iets voor een filmplot, maar in een boek waarin karakters goed tot hun recht kunnen komen, had het anders (beter) uitgemerkt moeten worden. Aardig is dat het geheim nu eens niet wortelt in de vroeg christelijke traditie, want daarmee zijn we nu wel overvoerd. Een oud Joods geheim is weer net iets anders. Maar het maakt het gebrek aan vaart in het grootstse deel vabn het boek niet goed. Een eventueel volgende deel rond Khalifa, de Egyptische inspecteur, moet dit dipje maar goed maken. | 0neg
|
Mannelijke rechercheurs houden het hoofd met moeite boven water. Al enige jaren moeten ze het afleggen tegen moderne en goedgebekte agentes die met katachtige bewegingen misdadigers in de houtgreep nemen. Tenzij je naam De Cock, met ceeooceekaa, is. A.C. Baantjer, de schepper van dit personage, hoeft niet met de tijd mee te gaan. Het is bijna een halve eeuw geleden dat de auteur hoofdpersoon De Cock in het leven riep. Niemand die hem kwalijk neemt dat hij zich blijft vastklampen aan zijn oubollige basisgedachte. Inmiddels is nummer 68 uit de serie, De Cock en de wortel van het kwaad, verschenen.
In dit verhaal krijgen De Cock en zijn kompaan Vledder bezoek van een jongedame. Ze wil haar broer, Jean-Baptiste, als vermist opgeven. De vriend van de vrouw weet nog meer over de vermiste te vertellen. Zo beweert hij onder meer dat Jean-Baptiste lid was van een stichting met de naam ‘Gouden Harten’. De leden van deze stichting werven fondsen om goede doelen te steunen. Zuivere koffie is het echter niet, daar er in het verleden gefraudeerd is. Als De Cock het clubhuis bezoekt, treft hij het dode lichaam aan van Jean-Baptiste. Deze is neergestoken en in zijn hand ligt een klein rood hartje. Niet veel later ontdekt De Cock dat de vermoorde man een pedofiel is. Aangezien hij niet de enige lijkt de zijn, vreest De Cock dat de zaak zal escaleren. De kans dat er meer slachtoffers zullen vallen acht hij zeer aannemelijk.
Baantjer werkt met een vaste verhaalformule en wijkt hier zelden tot nooit van af. Eerst wordt er een lijk gevonden, daarna blijkt dat de dader opmerkelijk bewijsmateriaal heeft achtergelaten, waarna men start met de autopsie en ondervragingen. Als tussendoortje bezoeken De Cock en Vledder Smalle Lowietje, de café-eigenaar op de Wallen, die op de een of andere manier steeds iets meer over de zaak weet te vertellen. De slotscène speelt zich vrijwel altijd af in het huis van de Cock en in het bijzijn van diens vrouw.
Niets uit dit rijtje ontbreekt in De Cock en de wortel van het kwaad. Zelfs het terugkerend ritueel van verdachten die zelf aankloppen op de Warmoesstraat houdt de auteur in ere. Iedere keer als De Cock zijn kantoor binnenwandelt, krijgt hij te horen hoe een bezoeker hem dringend wil spreken. De persoon in kwestie meldt een moord of vermissing en niet veel later wurmt zich de ene na de andere verdachte het kantoor binnen. De Cock hoeft zodoende nooit zelf een telefoonboek open te slaan. Dat het in de praktijk niet zo functioneert, trekt de auteur zich niets van aan. Nog opmerkelijker is het feit dat de moordenaar zijn lijk inclusief moordwapen makkelijk vindbaar achterlaat in een clubhuis. Dat hij of zij daarna op precies dezelfde wijze toeslaat, is geen verrassing.
Wat het meest tegen de borst stuit is dat je je tevreden moet stellen met de onthullingen die in het laatste hoofdstuk worden gedaan. De Cock doet eventjes keurig uit de doeken hoe hij de dader heeft kunnen ontmaskeren. Een aanzienlijk deel van zijn speurwerk wordt daardoor nergens omschreven. Het verhaal mag klaarblijkelijk niet te lang worden. Gevolg is dat Baantjer de lezer afserveert met een kille opsomming van feiten.
Ondanks alles is het best begrijpelijk dat Baantjer zo goed verkoopt. Vanwege de vermakelijke plots zijn de boeken zeer geschikt als ontspannend tussendoortje. Ze stralen bovendien de perfecte ambiance uit. De intieme Amsterdamse grachten spreken nu eenmaal tot de verbeelding. De auteur weet beter dan wie dan ook dat hierin zijn succesformule verscholen ligt. | 0neg
|
Je zou het aan de naam niet zeggen, maar Theodor Kallifatides is een Zweedse schrijver Weliswaar is hij niet van Scandinavische komaf maar hij woont al wel 40 jaar in Zweden. Hoofdpersoon in zijn boeken is politie-inspecteur Kristine Vendel. Deze keer wordt ze belast met het onderzoek naar een neergestort vliegtuigje. Aan boord waren vijf welgestelde Europeanen en een jongetje van Aziatisch afkomst. Zijn lichaam is bedekt met littekens die ontstoken zijn. Enige tijd later worden nog twee verminkte lichamen van donkere jongens gevonden
.
De zesde passagier begint goed. Al snel wordt duidelijk dat Theodor Kallifatides mooi en goed kan schrijven. Een aantal passages met fraai getroffen woorden en interessante uitspraken komt voorbij. Kristine Vendel is een innemende hoofdpersoon bij wie niet alles van een leien dakje gaat. In haar arbeidzame leven trekt ze zich het lot aan van de donkere vermoorde jongens. Dit neemt niet iedereen haar in dank af en bedreigingen zijn het gevolg. Kristine heeft een filosofische inslag en dat wordt door de verteltrant van de schrijver onderstreept. In haar privé-leven maakt ze zich zorgen over haar vader en de liefde die maar niet opnieuw voorbij wil komen.
Kallifatides heeft bepaalde misstanden aan de kaak willen stellen en dat is hem gelukt. Wat hem niet gelukt is, is het schrijven van een spannende misdaadroman. Het verhaal kabbelt teveel voort en tevergeefs wacht je als lezer op een tempoversnelling, een cliff-hanger, een onverwachte wending of andere ingrepen die spanning kunnen verhogen. Helaas komen ze slechts zelden voorbij. Ook gaan de zijkarakters te weinig leven. Al met al een redelijke misdaadroman die het meer moet hebben van goed geschreven teksten dan van een spannend verloop. | 0neg
|
het sleept zich voort en heeft mij geen een keer doen verbazen.,Scott Turow is in eigen land een bekend voorvechter voor het afschaffen van de doodstraf. In Cassatie gaat het over de doodstraf, of eigenlijk hoe kan deze voorkomen worden. Tien jaar na de berechting van de eekhoorn, een geestelijk labiel persoon, en enkele weken voor de fatale concretisering van de uitspraak - het spuitje - doet een stervende gedetineerde ontlastende uitspraken over de rol van de eekhoorn tijdens de drievoudige moord. Arthur is de advocaat die Pro Deo de veroordeelde Rommy de eekhoorn Gandolph moet bijstaan en er aanvankelijk weinig in ziet. Met aan zijn zijde de ambitieuze, jong assistente Pamela en de aan lager wal geraakte en weer opgekrabbelde rechter, Gillian, die destijds de doodstraf uitsprak, pakt Arthur elke mogelijkheid aan om zijn client te redden. Tegenover zich heeft hij de zeer gedreven aanklager van tien jaar geleden en de politie inspecteur die de leiding had over het onderzoek. In ruim 400 paginas wordt verslag gedaan over de voorgang in beide kampen, inclusief de liefdesperikelen die aan beide kanten een belangrijke rol opeisen.
Cassatie is niet een prettig leesbaar boek. Het verhaal mist een goed bedacht plot: het loopt zoals het loopt, het sleept zich voort en heeft mij geen een keer doen verbazen. Of het nu aan de schrijfstijl van Turow ligt of de vertaling ervan, het boek leest gewoon niet. In mijn ogen had dit verhaal eenvoudig kunnen worden verkort tot 200 bladzijden en zou daarmee niets aan essentie inboeten, maar wel met meer vaart als degelijk verhaal ervaren kunnen worden. | 0neg
|
Daniel Marchant is een tijdelijk geschorste geheim agent bij de Engelse inlichtingendienst met een drankprobleem. Buiten adem begint met de marathon in Londen waar Marchant aan mee gaat doen, ondanks zijn slechte voorbereiding. Van zijn vriendin en collega Leila krijgt hij te horen dat er informatie is opgevangen over een mogelijke aanslag tijdens de marathon. Tussen de 35.000 deelnemers weet Marchant al vrij snel degene eruit te
pikken die waarschijnlijk een aanslag wil plegen. Aan Marchant de taak om deze te voorkomen.
De omslag van het boek, inclusief de flaptekst, doet vermoeden dat Buiten adem grotendeels over de marathon gaat. In werkelijkheid is de marathon al na 35 bladzijden afgelopen. Dat was meteen het minst interessante gedeelte van het boek en dat komt voornamelijk omdat het allemaal zo oppervlakkig beschreven wordt. Pas na de marathon wordt het verhaal interessanter en geeft Stock zijn personages meer inhoud.
Marchants vader was hoofd van de Engelse inlichtingendienst, tot hij in diskrediet werd gebracht en om die reden zelfmoord pleegde. Nu Marchant zelf ook tijdelijk geschorst is en er aan aan zijn loyaliteit getwijfeld wordt, is het voor hem zaak om uit te zoeken wie de mol is die hem en zijn vader zwart wil afschilderen.
Buiten adem is een spionageroman waarin allerlei medewerkers van de CIA, MI5 en MI6 continu argwanend tegenover elkaar staan. En terecht, want ook in deze spionageroman ontbreken de dubbelspionnen niet.
Stock laat met dit boek zien dat hij wel een goede spionageroman zou kunnen schrijven. Toch overtuigt Buiten adem niet helemaal. Het boek balanceert teveel tussen oppervlakkigheid en spannende passages. Op het eind slaat de balans naar de verkeerde kant door vanwege enkele vreemde handelingen van de personages die verder niet uitgelegd worden.
En daarmee is Buiten adem een boek geworden dat aardig leest als tussendoortje maar waarvan de inhoud na het lezen niet echt blijft hangen. | 0neg
|
Het basisidee van het boek is eenvoudig: drie personen schrijven brieven en zo leren we hun persoon(lijkheid) , hun gedachtewereld, hun actuele leven met flashbacks naar hun verleden, kennen. Het lezen wordt al iets ingewikkelder gemaakt doordat de auteur ervoor koos zijn boek als een strijkkwartet te ontwikkelen.
Het boek bestaat uit 4 delen, ingeleid door verschillende tempi zoals andante, con moto,… Muzieksleutels aan elk nieuw deeltje, verbeelden de hoofdpersonages; de schrijfstijl beeldt hun eigen klankkleur uit. Het vraagt wat oefening om in het verhaal te komen, maar eens we begrijpen wie wie is, gaat het lezen vlotter.
Camiel, de solsleutel, speelt tweede viool in een strijkkwartet, komt over als een zwak, weinig gepassioneerd figuur. Zeer begaan met zichzelf en zijn zielenroerselen, bekijkt en speelt hij muziek op een koele, perfectionistische manier.
In Parijs ontmoet hij Nadège, de do-sleutel, ze is een natuurtalent, heeft een fonografisch geheugen en speelt altviool in de metro. Dochter van een zigeuner en bourgeoise, wordt ze clichématig neergezet als de verleidelijke zwartharige schoonheid die gevoelvol en ongeremd door het leven gaat. Via haar komen de poëtische, soms wat zweverige passages in het boek. Later zien we haar ook tussen demonstraties van de Indignatos, Femen en speelt ze op een plein na de Charlie Hebdo aanslagen.
Pablo, fa-sleutel, eens gevierd componist en cellist, komt aan de bak als Uber-chauffeur. Hij registreert stiekem de conversaties van zijn cliënten en maakt met deze spraakmelodieën een radioprogramma. Zijn brieven zijn cynische beschouwingen over de maatschappij en, met een bijna encyclopedische kennis van geschiedenis en muziekgeschiedenis,geeft hij duiding bij de brieven van Camiel. De twee kennen elkaar van een zomerkamp, geleid door een bezielende Pablo, maar met dramatische afloop. Gaandeweg in het verhaal komt de waarheid aan het licht.
Ze vinden elkaar terug op het cruiseschip de Titanic II, een replica van de eerste, waar Camiel en Nadège in het orkest spelen en Pablo, verscholen in zijn hut, verder componeert aan zijn magnum opus, Odysseus' dochter genaamd.
Het verhaal gaat op thrillerwijze in crescendo en eindigt met een spectaculair hoogtepunt in Tsjechië, op de tonen van Janacek.
Dat is wat de auteur, Christiaan Weijts, de lezer letterlijk meegeeft: een Spotify speellijst waar de in het verhaal aangeraakte muziek en de achtergrondmelodieën zijn opgenomen. Een aardige gimmick, zij dat die uiteindelijk weinig substantieels toevoegt aan het leesplezier wegens niet synchroon en, voor de muziekleek, lang niet altijd begrepen linken.
Want, toegegeven, Weijts is niet een beetje onderlegd: weet ontzaglijk veel over muziek, kent zijn klassiekers meer dan grondig en heeft zijn maatschappijkritische pen in vitriool gedoopt.
Wat tevens het zwakke punt is van dit boek: er wordt zoveel 'wijsheid' gedebiteerd in een bijna hermetisch, intellectuele taal, dat de ziel van het boek vervlogen is.
De lezer kan zich niet identificeren met de personages, de plot van het verhaal lijkt te verzinken in de krampachtige structuur van de brievenroman, die uiteindelijk een muziekstuk moet verklanken.
Sterke columnist die de schrijver is, heeft hij hier zijn hand overspeeld.
Aanbevolen voor de diehard fans van Weijts, als instap is vroeger werk of een opiniestuk een betere kennismaking. | 0neg
|
Het is meer dan vervelend als het nieuwe boek van je favoriete auteur tegenvalt. 1962 moet dus een moeilijk jaar geweest zijn voor de lezende James Bond-fans. De tiende Bond-roman The spy who loved me is op zijn minst controversieel te noemen. Een recensent uit die tijd noemde het boek een van de slechtste en saaiste ooit. Dat gelijk kan ik hem niet geven, maar het geeft goed weer hoe gedesillusioneerd de liefhebber toentertijd was. Auteur Ian Fleming gaf achteraf toe dat het boek een mislukt experiment was. Hij probeerde zijn uitgever zelfs zover te krijgen dat het boek nooit meer herdrukt zou worden. Dat lukte gelukkig niet, maar hij kreeg het wel voor elkaar dat het verhaal nooit voor de (zojuist gestarte) filmserie mocht worden gebruikt.
Voor een nietsvermoedende Bond-liefhebber is het lezen van The spy who loved me aanvankelijk een vreemde gewaarwording. Je ontkomt niet aan vragen als: waar is James Bond? Waar is de actie? Zit wel de juiste kaft om dit stapeltje paginas? De hoofdrol in dit verhaal wordt namelijk vertolkt door een vrouw, Vivienne Michel. Fleming neemt de lezer eerst mee door haar roerige puberteit, inclusief de onvermijdelijke ontdekking van de seksualiteit, en laat haar vervolgens terechtkomen in een duister motel. Hier wordt ze overvallen door twee walgelijke slechteriken. Wat een geluk dat, op tweederde van het verhaal, James Bond aanbelt. Uiteindelijk belanden Vivienne en haar reddende engel in bed, waarna zij met een ultiem gevoel van vervoering haar leven kan vervolgen.
Hoewel de hedendaagse (thriller)lezer nauwelijks meer op zal kijken van de erotische passages in dit boek, deed het in de jaren 60 een hoop stof opwaaien. Vooral de passage waarin Vivienne denkt dat iedere vrouw ervan houdt om half verkracht te worden. Van liefde die genomen wordt. Wat zijn liefdesspel zo heerlijk had gemaakt, was de zoete bruutheid waarmee hij mijn gekneusde lichaam had genomen. viel bij velen verkeerd. Ze zegt waarschijnlijk meer over Ians fantasie dan dat het een geloofwaardige gedachtegang van een vrouw weergeeft.
Een paar lichtpuntjes redden het boek. De slechteriken zijn origineel en het deel waarin Bond ten tonele verschijnt is best spannend. Flemings meeslepende schrijfstijl blijft, ondanks Brunas matige en gedateerde vertaling, fier overeind. Je zou kunnen verdedigen dat het helemaal niet erg was geweest als dit verhaal, dat minimaal gemengde gevoelens oproept, nooit had bestaan. Maar juist omdat Fleming het daar mee eens zou zijn, is The spy who loved me een titel die simpelweg tot zijn oeuvre moet blijven behoren. Immers, een slippertje moet vergeven kunnen worden. Of zeg ik hiermee iets controversieels? | 0neg
|
De schrijfster probeert in dit boek de spanning erin te houden door bewust zaken te verzwijgen. Dat gaat weinig subtiel, waardoor duidelijk is dat er iets verzwegen wordt. Maar het is net iets te doorzichtig, waardoor je het verloop al kan raden. De plot zit dan ook niet slim of knap in elkaar, en aan het einde blijkt het hele verhaal een niemendalletje te zijn met een konijn uit een hoge hoed. | 0neg
|
Ik vond het een vreemd boek, uiteraard ontroerend om te lezen hoe een meisje van 4 door een herseninfarct getroffen wordt, maar ik ben niet helemaal mee met het verhaal. Blijkbaar gaat het boek over een schrijver die schrijft over een schrijver die bezig is met hoe mensen zich hem zullen herinneren na zijn dood. Die derde laag heb ik niet goed begrepen. Alhoewel dit duidelijk in het derde deel zat, maar dat vond ik dan ook meteen niet het beste stuk. Voor mij mocht het na twee delen gedaan zijn. Ik weet niet goed wat ik van dit boek moet vinden. | 0neg
|
Het gebeurt niet zo vaak dat een boek, een thriller dan nog, me zo vermoeit dat ik het even moet wegleggen om buiten te gaan uitwaaien. Het stramien is wel aanvaardbaar: om de zoveel hoofdstukken een sprong retro naar de bakvissentijd om dan weer in het tegenwoordige verder te kwebbelen. Maar het vergt een hoge dosis frisheid van geest om direct door te hebben wie er nu eigenlijk aan het vertellen slaat, omdat de vier vriendinnen om beurten elkaar het woord afsnoepen en de ik-vorm gebruiken… tot een van de twee zielige mannelijke actoren vernoemd wordt en zo enige klaarheid schept op de Bühne. De lotgevallen van de twee opgefokte mini-pubers verstoren de draagwijdte van het verhaal en lopen eigenlijk in de weg. De thematiek van het onderliggend drama wordt door de Nederlandstalige titel "Klasgenoten” ergerlijk gebagatelliseerd. Met “Out of my depth” is het mogelijk de gedragingen en gedragsstoornissen van de klasgenoten beter te begrijpen….
"Klasgenoten" van Emily Barr nog niet gelezen? Lig er niet van wakker!
Hugo | 0neg
|
Waddell krijgt van mij nog net het voordeel van de twijfel, maar voor zijn volgende boek zal hij toch echt een andere richting moeten inslaan.
Ook nu weer moeten we geloven dat mensen moorden plegen vanwege gebeurtenissen in de 19e eeuw, alleen maar om de aanwezigheid van een genealoog te rechtvaardigen. Die vindt trouwens moeiteloos de voorouders van het slachtoffer in de archieven, terwijl de lijn een paar hoofdstukken eerder niet verder te traceren leek. Waarom het dan plotseling wel lukt, blijft onverklaard.
Alle personages zijn nu al sleets, in het tweede deel van iets wat op een serie dreigt te gaan lijken. Alleen het beoogde nieuwe slachtoffertje Gary maakt nog iets goed. | 0neg
|
Ik heb dit boek mogen lezen voor Signatuur.
Het verhaal is al verschillende malen besproken en daar zal ik dus ook niets over schrijven
Zodra ik begon te lezen had ik meteen het is wel erg Titanicachtig en dit raakte ik gedurende het lezen jammer genoeg niet kwijt.
De delen waarin het boek is geschreven behandelt verschillende facetten van het verhaal. Jammer dat ze bepaalde onderwerpen niet verder heeft uitgediept waardoor het voor mij niet genoeg pit heeft. Daartegen straalt het wel de kracht van overleven uit en dat je eigen grenzen overschrijdt en emoties kan uitblokken. | 0neg
|
Een titel als 'De dag waarop ik Johannes Klein doodreed', heeft meteen mijn aandacht en maakte me erg nieuwsgierig naar dit verhaal. Helaas werden mijn hoge verwachtingen niet waargemaakt..
In dit boek staan drie verhaallijnen centraal. Je hebt Vanessa, de jeugdboekenschrijfster die er alles aan doet haar kinderwens te vervullen. John, die voor zijn werk de hele wereld over reist en zijn zoontje Johan die opgevoed wordt door opa omdat zijn moeder in de Verenigde Staten woont. Eerlijk gezegd vond ik Vanessa een verschrikkelijk mens en ergerde ik me aan alle hoofdstukken die vanuit haar perspectief geschreven waren. Bovendien is dit het type personage dat je in heel veel boeken tegenkomt. Weinig origineel dus. De kleine Johan daarentegen is super schattig en het vertelperspectief van deze tienjarige is overtuigend, jong en fris. Ik keek iedere keer uit naar de hoofdstukken in Johans belevingswereld.
De schrijfstijl van Elle van Rijn leest prettig weg, maar aanbeland op pagina 200 bedacht ik me dat het verhaal in dit boek wel erg traag gaat. Alle gebeurtenissen vinden plaats op één dag en op pagina 200 besefte ik me opeens dat die ene dag wel heel lang lijkt te duren. Het hele boek zit je eigenlijk te wachten op DE aanrijding uit de titel en wanneer dat uiteindelijk gebeurt krijgt het boek toch nog een verrassende wending..
Daarna volgt er nog een epiloog onder de titel '1 jaar later'. Dit had van mij echt weggelaten mogen worden. Het is voorspelbaar, enigszins ongeloofwaardig en voegt niks toe aan het verhaal. Van mij had het boek bij het ongeluk mogen eindigen. Dan laat je de lezer pas echt verrast achter.
Al met al is dit een boek dat je in enkele uren kunt lezen. Prima voor tussendoor, maar allesbehalve spectaculair. Ik zou dit boek niet aanraden. De meeste hoofd- en bijpersonen gingen me al snel irriteren, met uitzondering van Johan, het enige personage dat dit boek de moeite waard maakt. De onverwachte wending heeft een extra ster opgeleverd, daarom twee sterren in plaats van één. | 0neg
|
Je hebt boeken die je in één ruk uitleest en boeken waarmee dat niet lukt. De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween is voor mijn zo'n boek. Ik had hoge verwachtingen van het boek en al na een aantal hoofdstukken viel het tegen. Ik dacht door verder te lezen meer geboeid te raken maar helaas. De verhaallijn over het verleden vond ik te langdradig. Daarnaast ontbreekt het aan humor, of bevat humor welke niet goed bij mij past. Wat ik wel mooi vond is dat het heden en verleden aan het einde van het boek bij elkaar komt. | 0neg
|
In de inleiding van haar boek schreef Yasmine Schillebeeckx dat ze hoopt dat iedereen zich na het lezen van haar boek 'feminist' zal noemen. Mij heeft ze niet echt kunnen overtuigen.
De eerste twee hoofdstukken: 'Gevangen door vrouwelijkheid' en 'Opgesloten in de mannenkooi' vond ik nog wel boeiend en ik kon me vinden in wat de auteur wilde duidelijk maken: Dat mogelijkheden en gaves niet afhankelijk horen te zijn van het geslacht; dat een jongen best de verpleging in moet kunnen en een meisje treinmachinist moet kunnen worden, zonder meteen als homo of lesbienne te worden gebrandmerkt. [ik ben wel nog altijd van mening dat er wel degelijk verschillen zijn tussen mannen en vrouwen en dat die ook niet hoeven/mogen genegeerd worden]
De hoofdstukken die daarop volgen konden me niet echt meer boeien. De vraag die hoofdstuk vier stelt: 'Overdrijf je niet een beetje?' zou ik volmondig met 'ja' willen beantwoorden, en dat voor zowel de inhoud van het betoog als voor het veelvuldig gebruik van Engelse citaten en terminologie waaraan ik me heel erg geërgerd heb.
Ik kan me vergissen, maar ik kreeg steeds meer de indruk dat Yasmine zelf met een heleboel nare ervaringen zit die ze via haar boek aan de lezer wil opdringen als zijnde algemeen geldend. Daarvoor heeft ze ook gebruik gemaakt van ervaringen van een aantal andere bloggers en Twitters die reageerden op haar column 'Waarom mijn naam niet 'hey sexy' is' Ik vind dit niet echt relevant omdat er geen sprake is van vrouwen die NIET te maken kregen met deze ervaringen of, die er wel mee te maken kregen maar daar geen moeite mee hebben en er dus ook niet op reageerden. Wetenschappelijk onderzoek is dit beslist niet.
Al met al heeft Yasmine, behalve in de eerste hoofdstukken, mij niet echt kunnen raken. Daarna begon het boek me te vervelen en te irriteren. Daarom maar 2** | 0neg
|
Het boek heeft meer verleidingsscènes dan thrillerscènes.
Het onderzoek gaat hierbij verloren en is redelijk voorspelbaar.
Veel personages en uitdieping van de onderlinge relaties met meer dan 1 romantische/verleidings- en sex hoofdstukken.
Het boek boeit mij niet en zal bij de ene van de reeks blijven. | 0neg
|
Flaptekst :
Wanneer de zestienjarige Joop van Ravenzwaai met haar zusje naar Parijs gaat, ontdekt ze al snel dat niets is wat het lijkt. Ze maakt kennis met haar onbekende grootvader en leert dat haar zusje bepaald geen held is. Het meest verwarrend voor haar is een belangrijke ontdekking over zichzelf. Veel tijd om aan alles te wennen is er niet, want haar oma krijgt een ongeluk en Joop moet op het bedrijf passen.
Je maakt kennis met Joop, een meisje dus…Ze woont in een bijzonder gezin . Je komt hier in het begin van het verhaal achter maar je hebt het idee dat je informatie mist. Dat klopt, het boek is het derde deel van serie, maar het is kennelijk als stand-alone uitgegeven. Dat is jammer want in het begin weet je echt niet waar het allemaal over gaat. Haar zus kent ze blijkbaar ook nog niet zo lang.. Ze gaan naar Parijs om hun opa te ontmoeten die ze nog nooit gezien hebben. In Parijs leert Joop haar zus beter kennen en vooral zichzelf… Ze weet zich geen raad met deze nieuwe ervaring. Als ze weer is, krijgt haar oma een ongeluk en moet Joop de boel op het bedrijf draaiende houden, aangezien de rest van de familie andere dingen te doen heeft.
Het karakter van Joop wordt niet uitgebreid beschreven maar je kan je wel in haar verplaatsen. Ze is nog geen 16, dat merk je aan het verhaal. Veel dingen zijn nieuw voor haar, ze lijkt een doorsnee meisje maar is zoals de titel zegt altijd anders.
De overige personen worden ook allemaal oppervlakkig beschreven. Je krijgt niet echt een band met een van hen.
Het verhaal begint goed maar na het eerste hoofdstuk is het een doorsnee chicklit met liefdesperikelen en puberende scholieren. Niet een genre dat ik graag lees. Het is geschreven voor 15 jaar en ouder, die vinden dit soort verhalen misschien wel leuk maar ik niet. Te voorspelbaar, te weinig actie en spanning en nogal verwarrend.
De taal is simpel en van deze tijd. Het onderwerp is wel actueel maar niet origineel.
Het eind is precies zoals ik had gedacht, voorspelbaar dus.
2,5 sterren | 0neg
|
Aan de oever van een meer in Göteborg wordt een gewurgde vrouw aangetroffen. Na lang zoeken, en met behulp van een oude buurvrouw, wordt de vrouw geïdentificeerd. Helene Andersén is haar naam en haar dochtertje Jennie wordt nog vermist. De moeder van Helene blijkt ooit in Denemarken bij een bankoverval betrokken te zijn geweest. Zij wist toen met haar dochter te ontkomen naar Zweden. Een briefje dat wordt gevonden in Helenes kelder en enkele tekeningen met de Deense vlag zetten commissaris Winter verder op het Deense spoor. Wie was er nog betrokken bij de Deense overval?
Dans met een engel van enkele jaren geleden was een prachtige, meeslepende thriller. Nu presteert Edwardson ondermaats. Hij laat voortdurend ballonnetjes op die echter nooit uiteenknallen, zelfs niet met een sisser aflopen. Ze dwarrelen gewoon weg in de wind, zonder een spoor na te laten. Het beste voorbeeld is het vreemdelingenthema. Een zwarte agente wordt vanwege haar huidskleur neergeslagen, een Koerdische immigrant dreigt zichzelf en zijn zoontje door het hoofd te schieten als hij niet in Zweden mag blijven. Interessant te zien dat ook in de verondersteld tolerante en multiculturele Zweedse samenleving niet alles zo vlot verloopt, maar je mag toch iets meer verwachten. Dat het thema terugkeert als onderdeel van een ontknoping, bijvoorbeeld, of dat er op zijn minst enige spannende momenten aan verbonden worden.
Dat gebeurt niet, waardoor het nochtans niet slechte verhaal verdrinkt in losse flodders. Haal die eruit, samen met een honderdtal bladzijden, en je krijgt al een heel ander resultaat. Dan nog wat werk maken van de spanning die de verdwijning van een klein meisje toch moet opleveren, en je krijgt een knappe thriller. Zolang dat niet gebeurt, blijft het bij een magere twee sterretjes. | 0neg
|
Een verhaal over een Zuid-Afrikaans meisje dat de meest bizarre avonturen beleefd.
Heel veel meer kan ik er als korte samenvatting niet van maken want meer is het niet.. Dit boek is zo doorspekt met bizarre absurditeiten dat er van humor en hilariteit geen sprake kan zijn, maar eerder van een wreedheid die erg ver gaat, en dat gebaseerd op een stuk verleden van Zuid-Afrika.
Ook het gebruik van de vreemde benamingen van de karakters is geen humor maar een steeds terugkerende irriterende factor, en worden de karakters allemaal zo neergezet dat ze eigenlijk geen van allen sympathiek overkomen.
Het meest bizarre van al is nog wel dat je zo'n bizar boek schrijft met een zo alledaags "en ze leefden nog lang en gelukkig" slot. | 0neg
|
De financiële thriller De analist is het debuut van Cyrus Moore. Het boek volgt het leven van Niccolo Lamparelli die een baan aangeboden krijgt bij de investeringsbank Saracen Laing. En terwijl hij daar carrière probeert te maken, volgt de lezer ondertussen de gebeurtenissen van een insider die regelmatig contact heeft met een externe partij die op zijn beurt weer relaties heeft met het Midden-Oosten. Er staan honderden miljoenen, zo niet miljarden ponden op het spel bij het bedrog dat deze partijen gaan plegen en het lijkt erop dat Lamparelli hiervoor opgeofferd gaat worden.
Wat maakt het dat je soms niet door een boek heen kunt komen? Een antwoord op die vraag vond ik in De analist. Werkelijk alles wordt in dit boek uitgelegd aan de lezer door de alwetende verteller. De lezer krijgt geen enkele kans om zelf zaken te interpreteren door middel van dingen die gezegd worden of gebeuren, omdat elke handeling of bedoeling al door de auteur van commentaar voorzien wordt. En dat achtergrond geven gaat soms heel ver. Van diverse personages wordt de doopceel gelicht en komt de lezer ook van alles te weten over diens ouders en jeugd, terwijl dat vaak niet relevant is voor het verhaal en het zelfs de rem op de gebeurtenissen zet.
Verder zijn de plot en de gebeurtenissen niet goed verdeeld over de roman, waardoor er soms vreemde sprongen in de tijd worden gemaakt. Een tekenend voorbeeld hiervan is de korte proloog die ergens in zon tijdssprong zou moeten vallen, maar nu helemaal geen plaats krijgt.
Op het eind van het boek bedankt Moore zijn redactrice die van een ruw manuscript een boek heeft gemaakt. Ze had beter werk kunnen leveren. Het verhaal op zich is niet opzienbarend, maar wel geschikt voor een thriller. Maar dan moet er wel behoorlijk geschrapt worden en de alwetende verteller een paar stapjes terug doen om ook wat aan de lezer over te laten. Nu slaat het verhaal alleen dood. | 0neg
|
Naema Tahir kreeg ooit de stempel ‘kritische moslima’ na opinie artikelen in de NRC Handelsblad. Dit valt ook deels te lezen in haar boeken, dit boek ‘Groenkapje en de bekeerde wolf’ is geen uitzondering daarop. Het is tevens haar vierde boek, die zeven korte sprookjes bevat allen geschreven vanuit moslim perspectieven.
Het verhaal
Saharawitje en de zeven eunuchen
De koning trouwt een vrome moslima, die van hem zwanger raakt en een dochter krijgt, Saharawitje. Saharawitje is, dankzij de wens van haar overleden moeder, de vroomste van het land. Haar stiefmoeder is jaloers, wil dat een koopman Saharawitje de woestijn in neemt en haat ontmaagd. De koopman doet dit niet en stuurt Saharawitje naar de zeven eunuchen, daar verblijft ze tot haar stiefmoeder daar komt en haar mee terug neemt. De stiefmoeder verzint een list m toch de vroomste te worden.
Prinses op de kikkererwt
Een koning heeft vier gehoorzamen vrouwen, omdat hij geweld in zich heeft wil hij ze slaan en dat mag niet. De hofimam stelt voor een nieuwe maagd te huwen die ongehoorzaam is, zodat de koning haar mag slaan. Die avond nog laat hij een bericht uitgaan en daarop reageren 1000 maagden met vaders en een maagd zonder vader. In de nacht moeten zij allen slapen op een matras van kikkererwten, wie overblijft zal de vijfde vrouw worden van de koning. Deze die overblijft heeft een bijzondere uitwerking op de koning.
Groenkapje en de bekeerde wolf
Een meisje woont met haar vader aan de rand van een probleembos, op 12 jarige leeftijd mag ze haar kapje uitzoeken en haar keuze is een groene. Op een dag stuurt haar vader haar naar oma, om een genees Koran te brengen. Onderweg komt ze een groepje hangjongeren tegen en onder hen is Mo, een jongen die zich liever Wolf noemt. Wolf is uit op die Koran, gaat naar de oma en bespringt haar met begeerte. Groenkapje komt aan, vindt ze en bedenkt dan een plan om er iets goeds van te maken.
De slapende maagd
Een koning krijgt op een dag een dochter, Slapende Maagd, en op haar worden wensen en een vloek uitgesproken. Op de dag dat zij uitgehuwd mag worden, zal zij een wijndadel eten en in diepe slaap vallen. Dit geschiede zo, maar dan komt de koning in de problemen en moet een oplossing vinden.
Maagdensteeltje
Een zwangere vrouw is verzot van maagdensteeltjes die bij haar buurvrouw groeien, op een dag laat ze haar man deze halen en die wordt betrapt. Het kind wordt geboren en krijgt de naam Maagdensteeltje, ze wordt opgevoed door beide vrouwen. De ene in vroomheid en de andere in vrijheid, waardoor Maagdensteeltje in verwarring raakt, als op een dag een prins naar haar toe komt en hierdoor handelt zonder na te denken. Hierdoor komt Maagdensteeltje in de problemen.
Assepoester en haar zussen
De vrouw van een landeigenaar overlijd, waarna hij hertrouwd met een andere vrouw. Deze vrouw heeft twee dochters en een hekel aan de dochter van de landeigenaar, die later Assepoester wordt genoemd, omdat ze het huishouden moet doen. Op een dag komt bericht dat de koning een vrouw zoekt voor zijn zoon, Assepoester mag er niet heen, maar gaat na een bezoek van een engel er stiekem toch heen. De prins wordt verliefd op haar, maar zij moet vluchten en laat haar sluier achter. De volgende dag gaat de prins met zijn moeder opzoek naar haar.
Schoonheid en de niet-moslim die Beest werd genoemd
Schoonheid brouwt op een dag een sublieme parfum gemaakt van rozen, die snel bekendheid krijgt en goed verkoopt. Haar vader, gedwongen door haar twee zussen, neemt de zaak over en dan gaat het mis. Hij reist dan naar mekka, maar verdwaald onderweg. Hij komt bij het kasteel van Beest, waar hij een roos plukt voor Schoonheid, trapt wordt en dan zijn dochter aanbied om zijn leven te sparen. Terug in zijn huis loopt het echter anders af.
Conclusie
Het zijn op zich vermakelijke vertellingen, die een beeld geven van hoe het (mogelijk) in de moslimwereld gaat. Het betreft voornamelijk de tradies, strijd tussen vroomheid en vrijheid en hoe er gekeken werd naar de rol van vrouwen. Alleen de iets wat sarcastische ondertoon maakt dat je je geneigd bent alles met een korrel zout te nemen. Het boekje is verder leuk aangekleed met illustraties en versieringen, waardoor het echt een kinderboekje wordt. Grappig om eens een keer zoiets gelezen te hebben, maar niet voor herhaling vatbaar. | 0neg
|
Ben met hoge verwachtingen aan dit boek begonnen. Het begin was inderdaad ook heel spannend, maar tegen het einde van het boek was ik het kwijt. Af en toe begreep ik er niets van. De ontknoping was ook niet wat het had kunnen zijn. Al met al met een onvoldaan gevoel achtergebleven. Jammer. | 0neg
|
Noorderzon vertelt het verhaal van de uberchique dame Frances Price, een vrouw die altijd onberispelijk gekleed is, en haar volwassen (doch eeuwig puberale) zoon Malcolm. Ze wonen in een dure wijk van New York. Het ontbreekt hen financieel aan niets, zo hebben ze bedienden in huis rondlopen en is vooral moeder dol op dure kleding en allerhande gadgets. Wanneer er een schandaal ontstaat rondom de raadselachtige dood van Frances’ man worden Frances en Malcolm failliet verklaard en zien ze zich genoodzaakt te vertrekken om het geroddel te ontlopen. Via een tocht met een luxe cruise belanden ze uiteindelijk in Parijs. Het boek vertelt vooral over de ontmoetingen die ze hebben op deze reis; ze ontmoeten de vreemdste personen, van een doorgedraaide waarzegster die zegt dat de geest van de overleden vader van Malcolm in een kat voortleeft, tot aan een dokter die samen met een wijnhandelaar bij de familie Price op bezoek komt.
De bonte verzameling van personen met de meest vreemde karaktertrekken die Frances en Malcolm in een relatief korte tijd ontmoeten maakt het verhaal nogal ongeloofwaardig en over de top. Ook lijkt het alsof er veel te veel in het boek gepropt zit, waardoor het verhaal aan de oppervlakte blijft, niet goed uit de verf komt en het nergens tot een goede karakteruitwerking komt. Dit hoewel het zeer interessant geweest zou zijn om meer te weten te komen over het excentrieke en soms absurde gedrag van Frances na de dood van haar man. Komt dit door het verdriet? Speelt er wat anders? Wat zijn de diepere oorzaken van haar soms zo vreemde gedrag? Hier ligt echt een gemiste kans. Daarentegen lezen we echter wel hele verhalen over de personen die Frances en Malcolm op hun reis naar Parijs ontmoeten. Maar ook dan gaat het nergens echt de diepte in, het blijven typetjes met clichékaraktertrekken zonder dat er sprake is van een ontwikkeling.
Het taalgebruik dat DeWitt hanteert is apart te noemen. Zo worden er veel ouderwetse en chique woorden gebruikt, in de stijl van moeder en zoon. Dat is op zich leuk gedaan, ware het niet dat heel veel van die woorden verkeerd gebruikt worden of uit de toon vallen. De vraag is bijvoorbeeld of een twintiger daadwerkelijk het woord ‘smijdig’ zou gebruiken: ‘De gastvrouw was smijdig, merkte Malcolm op’. Een ander voorbeeld van een uitdrukking die niet helemaal loopt: ‘Hij maakte zich in zichtbaar pijnlijk ijltempo uit de voeten’. Hoe ziet dat eruit? En ‘een kat verwijderen’ uit een ruimte? Ligt het niet meer voor de hand om ‘weghalen/oppakken’ te gebruiken?
Met humor weet de auteur de tekortkomingen helaas ook niet te compenseren, hoewel hij zijn best doet om grappig te schrijven. Als er een zwerver op moeder en zoon afkomt die vraagt ‘Kunt u wat missen vanavond, dame en heer?’ antwoordt Frances: ‘Zou kunnen’. Een nogal gek antwoord. Is dit humoristisch bedacht? De lezer ontgaat de grap.
Helaas, het stroeve taalgebruik, de vreemde humor en het feit dat de gebeurtenissen en personages soms ronduit ongeloofwaardig zijn maken dat dit boek de lezer niet overtuigt. | 0neg
|
Het glazen plafond is de debuutroman van Meta Muller (Zwolle, 1973). Na haar studie Engelse Taal- en Letterkunde, vond zij werk als tekstschrijver en vertaler.
Laurien Stam, 34 jaar en single, heeft een coach, Mark, met wie zij tevens een spanking relatie heeft. Laurien heeft een opleiding Strategisch HR Management gevolgd en, na een paar zwangerschapsvervangingen, aanvaardt ze een opdracht bij een farmaceutisch bedrijf als P&O Manager. Zij wordt aangenomen om de reorganisatie van het bedrijf voor te bereiden en uit te voeren. Langzaam maar zeker beginnen er een aantal duistere zaken omtrent het reilen en zeilen van het bedrijf aan het licht te komen. Lauriens voorgangster, Marieke, is op mysterieuze wijze bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Er wordt blijkbaar, willens en wetens, aangestuurd op een faillissement van het bedrijf; Laurien komt een dubieuze crediteur tegen in de boeken, een bedrijf waar de vrouw van de directeur aan het hoofd staat; de OR neemt vreemde beslissingen en, naar later blijkt, Laurien wordt privé gevolgd en afgeluisterd. Ook de voorzitter van de OR, Patrick, komt op een vreemde manier aan zijn einde: zijn huis is in brand gestoken en hij pleegt zelfmoord door zich voor een trein te gooien. Laurien laat zich door dit alles niet van de wijs brengen en zet haar onderzoek naar de criminele activiteiten van haar bazen voort. Maar wat heeft dit voor consequenties?
Het begin van Het glazen plafond is ietwat verwarrend. Het start met een aantal (zeer) korte hoofdstukken over diverse onderwerpen: een begrafenis, een stukje over Laurien, een hoofdstuk over een oudere man, weer iets over Laurien, het ongeluk van ene Marieke en haar zesjarige zoon Rick. Je moet redelijk schakelen om van deze informatie één geheel of een verhaal te kunnen maken. Gaandeweg wordt het verhaal rond Laurien iets meer gestructureerd en duidelijker.
Het verhaal van Marieke, dat in de cursief gedrukte hoofdstukken beschreven wordt, loopt als het ware door het verhaal van Laurien heen. Het begint bij haar begrafenis en loopt terug in de tijd. De overgang naar de ontknoping is echter wel héél erg abrupt. Ook het plan van Laurien, Mark en Rodney (een andere vriend van Laurien) dat gesmeed wordt in een bungalow in Dwingelo en dat dient om de waarheid boven tafel te krijgen, kent geen inleiding. Datzelfde geldt voor de metamorfose van Laurien in een hotel. De samenhang met het verhaal is er opeens nauwelijks meer.
Spanning is in het boek ver te zoeken. In het begin van het boek wordt de verhaallijn al meteen duidelijk, mede door de hoofdstukken over Marieke. Het verhaal kent heel veel clichés en het onderwerp: witteboordencriminaliteit, fraude, afpersing en chantage in het bedrijfsleven is ondertussen ook al een uitgemolken en afgezaagd onderwerp geworden. De personages zijn oppervlakkig, nogal emotieloos en er is geen diepgang te bekennen. De relatie tussen Laurien en Mark is in eerste instantie beschreven als zijnde een professionele relatie (op het spanking deel na dan, hoewel dit ook zonder veel gevoel beschreven wordt). Laurien zou moeten overkomen als een zelfstandige vrouw, maar heeft wel geregeld een pak slaag nodig om haar doel te bereiken. Dit alles komt niet erg onovertuigend over. Dat geldt ook voor het taalgebruik. De schrijfster ruimt veel plaats in voor Engelse vaktermen, en dat doet interessant aan, maar het mist totaal zijn doel.
Zoals in veel thrillers, is de ontknoping een deceptie. In een viertal korte hoofdstukken wordt er afgerekend met alles en iedereen. Alle puzzelstukjes vallen in een paar zinnen in elkaar en we hebben het bekende eind goed, al goed. Dit alles past in een goedkoop romannetje, maar niet in een boek dat geacht wordt een thriller te zijn. Deze debuutroman van Meta Muller is dan ook absoluut niet boeiend of spannend. Ik denk dat Meta Muller, als zij door wil gaan met het schrijven van zogenaamde literaire thrillers, zich eerst beter in dit genre zal moeten verdiepen. Het glazen plafond is namelijk de benaming thriller totaal onwaardig. | 0neg
|
2/2,5 sterren
Oscar woont in het stadje Dingle met nog 74 andere inwoners. Op een dag komt Agnes met haar moeder in Dingle wonen en iedereen slaat ervan op hol, behalve Oscar. Na 4 dagen blijkt hij al niet zonder haar te kunnen en trekken ze 3 dagen met elkaar op. (Het boek speelt zich af in een week tijd.) Agnes is knap, kan alles en wordt beschreven als een soort nimf. Oscar is overduidelijk een verveelde puber en sorry: ik vond hem ook vies.
Er gebeurt naar mijn idee te weinig in het boek of juist teveel van hetzelfde. En dat is niet erg, maar de manier waarop het werd beschreven vond ik niet prettig. Al die snackbeschrijvingen en vieze lichaamsbeschrijvingen deden mij snakken naar een lekkere komkommer of boterham met kaas.
Ondertussen zag ik ergens dat het goed was geschreven in jongerentaal. Misschien ben ik heel erg anders, maar ik vond het ontzettend grof geschreven en zeker de eerste helft van het boek ergerde mij dat mateloos. De sfeer van het stadje wordt goed beschreven en het grove taalgebruik vind ik wel passen bij de manier van leven, maar toch stond het mij tegen en had ik geen zin om verder te lezen.
Maar om tot een goed oordeel te komen vond ik dat ik dit boek uit moest lezen. En ergens ben ik daar wel blij om, want de laatste 50 pagina's waren het beste van dit boek. Zoals ik had verwacht bleek er meer met Agnes te zijn en mistte Oscar wat inzicht in bepaalde dingen. Ja, dat gesprek vond ik wel mooi en goed geschreven.
Jammer dat het zo liep, maar ik denk dat Lotte Kok hier wel in gaat groeien met een andere editing, dus wie weet wat er in de toekomst verschijnt! | 0neg
|
Ben zelf niet erg onder de indruk van dit verhaal. Tot ver over de helft heb je het gevoel in een wat kinderachtig avontuur te zitten. Uiteindelijk neemt de spanning wel toe (en wordt ook realistischer), waardoor je het verhaal wel wilt uitlezen. Het einde is inderdaad wat afgeraffeld, terwijl ik het wel goed bedacht vind. Jammer...ik heb betere boeken gelezen van Tess Gerritsen. | 0neg
|
Hoe ongelooflijk kan iets zijn.....
Ik ben best bereid om mij te verplaatsen in een fictieve werkelijkheid, maar deze werkelijkheid gaat alle perken te buiten.
Niet alleen worden er steeds rollen als slachtoffer en dader omgedraaid, maar ook vinden er onmogelijke gebeurtenissen plaats die aan het eind van het boek zogenaamd verklaard worden.
De laatste schermutselingen die plaats vinden zijn ook nog eens zo irreëel, dat ze een belediging voor de intelligentie van de lezer vormen.
Ik vind Fitzek een fantastische schrijver, maar hij heeft mij nu ernstig teleurgesteld. | 0neg
|
Het verhaal over vijf mensen, die opgesloten zijn en waarvan eentje een moord moet oplossen binnen een bepaalde tijd, lijkt spannend maar dat is het in dit boek nergens geworden. Het verhaal is niet boeiend vooral omdat het chaotisch verteld wordt, de karakters worden nergens levend en de verhaallijn is verwarrend. Er wordt teruggekeken naar het verleden hoe het zo gekomen is maar zelfs daar val je ineens in en ontdekt pas na een paar regels dat je teruggegaan bent in de tijd. Degene, die de moord moet oplossen heeft te vaak ineens een ingeving waardoor hij weet hoe het zit en moet daar dan weer op terugkomen. Het einde is onwaarschijnlijk vooral omdat een man, die volkomen verslaafd aan de drank en de drugs ineens afgekickt is en water drinkt, dat gaat er bij mij niet in.
Het is jammer want het idee is goed en de mensen, die opgesloten zitten kennen elkaar niet, de basis van een spannend verhaal. Als idee is het goed maar bij de uitwerking is het misgegaan. | 0neg
|
Misha Glenny is journalist en historicus. Hij schreef al eerder goed ontvangen boeken over de val van het communisme en de diverse Balkanoorlogen. En nu is er dan McMaffia.
McMaffia leest als de spreekwoordelijke trein. Glenny heeft genoeg onderzoek gedaan om een bibliotheek vol thrillers te schrijven
maar hij ziet kans om in dit niet eens zo dikke boek (ruim 400 paginas) de lezer mee te nemen naar oorden in heel Europa, maar óók de eigen achtertuin. Internationale criminaliteit is niet van deze tijd maar floreert wel sinds bepaalde grenzen open liggen en bepaalde oorlogen zijn gevoerd. Huiveringwekkend is bijvoorbeeld het hoofdstuk over vrouwenhandel, dat laat zien dat jonge meisjes van duizenden kilometers ver weg in de prostitutie belanden in bijvoorbeeld Engeland en Nederland.
Wie denkt dat al die enge criminelen uit de Oostbloklanden komen, heeft het overigens helemaal mis. Zo verrast Glenny ons in het deel over drugs en cybercriminaliteit, met cijfers over de drugshandel in British Columbia, Canada. Per hoofd van de bevolking hebben ze daar de grootste concentratie van criminele organisaties. Miljarden gaan er om in het kweken van wiet. Wie zegt er nog iets over het bescheiden Nederland?
McMaffia is een bijzonder onthullend boek. Een groot voordeel is ook dat Glenny nergens belerend of saai wordt. Hij presenteert feiten en cijfers soepel en duidelijk en zijn stijl verveelt nergens. Ook een pluspunt is dat enkele paginas in McMaffia zijn ingeruimd voor fotos waardoor het geheel een gezicht krijgt. McMaffia is een goed geslaagd boek te noemen. Informatief en bijzonder spannend. | 0neg
|
De helft van het boek lijkt meer op een toeristengids dan op een thriller. Natuurlijk is het leuk als de auteur de achtergrond waartegen de gebeurtenissen zich afspelen schetst, maar dit is wel even meer dan dat. Saaie taallessen, veel te uitgebreide beschrijvingen van de stad inclusief allerlei jaartallen. Wat moet je er als thrillerlezer mee? Het is moeilijk te begrijpen dat een ervaren schrijver als Grisham niet door heeft gehad dat hij zo graag over Bologna wilde vertellen dat het eigenlijke verhaal ondergesneeuwd is geraakt. Waarom niet een non-fictie waarin hij zijn liefde voor deze Italiaanse stad kon beschrijven? Nu verveelt hij zijn niets-vermoedende lezers ermee.
Wat overblijft is niet mega-spannend, maar wel leuk verzonnen. Tegen de tijd dat de beschrijvingen van Bologna en de taallessen eindelijk zijn verdwenen, heeft de lust om het boek te lezen al aanzienlijke schade opgelopen. Ook al is de plot leuk, echt spannend wordt het niet. Het lijkt haast of nu Bologna van het toneel verdwenen is Grisham de drive mist om er iets moois van te maken. Hij heeft heel wat betere boeken geschreven. Dit is een afknapper. | 0neg
|
Tja, wat moet ik hier nou van zeggen? Het kon me niet bekoren. Na pagina 186 heb ik een honderdtal pagina's overgeslagen om het toch wel uit te kunnen lezen. Ik begon er misschien aan met te hooggespannen verwachtingen... Het gegeven an sich sprak me namelijk heel erg aan. Maar het is mij te 'fantasievol', ik begrijp de beeldspraken wel, maar het spreekt me niet aan. Het boek leest wel heel gemakkelijk, er zitten geen opvallende / ergerlijke spel- of grammaticale fouten in, het is mooi uitgevoerd, fijn papier, lekkere letter en de bladspiegel is mooi. | 0neg
|
Ik kreeg het boek ‘De bijen’ als recensie-exemplaar van Dizzie.
Vol verwachting ben ik begonnen maar het is me niet gelukt om in het verhaal te komen en het is me ook niet gelukt om het boek in 10 dagen uit te lezen. Ik heb het uiteindelijk opgegeven na 150 bladzijden, dit was ongeveer op de helft van het boek.
Het boek gaat over Flora 717, een bij uit de laagste klasse van de bijenkorf die zich, net als alle andere bijen in dienst stelt van de Koningin. Ze weet zich op te werken van schoonmaakster naar veldbij. Hierdoor wordt ze vaak niet geaccepteerd door de andere bijen binnen haar familie. Ze moet doen wat ze moet doen en niet verder kijken dan ze mag. Een alles bepalende, strakke hiërarchie. Maar Flora is een strijdlustige bij. Ze wil meer. Meer bereiken in haar leven en meer betekenen. In het boek maak je mee hoe Flora door schade en schande wijzer wordt en heel veel leert over het leven in de bijenkas.
In het boek de wereld van de bijen behoorlijk feitelijk weergegeven maar helaas wel met ouderwets taalgebruik en woorden zoals huif en sibbe. Hierdoor leest het voor mij lastig en werd ik niet geraakt door het verhaal.
Omdat ik dit boek mocht recenseren, heb ik langer doorgelezen in de hoop dat het beter zou worden, maar helaas werd dat het voor mij niet. Het was voor mij een vreemd boek.
Voor diegenen die benieuwd zijn naar de bijzondere wereld van bijenkorven waar groepsgedrag de boventoon voert en waar alles wat afwijkt niet getolereerd wordt, is het misschien wel een aansprekend boek.
De Bijen is een literaire roman, geschreven als debuutroman van de Engelse schrijfster Laline Paull. | 0neg
|
Ik vond het een 'zwaar' boek. Het begin was moeilijk door te komen. Er zit wel iets in het boek waardoor je het wilt uitlezen (om te weten of alles goedkomt), maar tot nu toe is dit nog niet gelukt.... | 0neg
|
Ze vertrekken met 6 op vakantie naar Griekenland, maar komen terug met 5 en een doodskist. Jaren later gaat de schrijfster op zoek naar wat er precies die dag gebeurd is. Het is verrassend hoe iedereen het anders beleefde of het zich anders herinnert. | 0neg
|
Lege plek van Jonathan Kellerman is geen boek uit de serie met Alex Delaware in de hoofdrol. In dit boek heet de hoofdpersoon Jeremy Carrier. Hij is psycholoog in een groot ziekenhuis en houdt zich - in tegenstelling tot de meeste van zijn collegas bezig met de mens achter de patiënt. Zijn vriendin wordt vermoord. Nadien sterven nog enkele vrouwen. Is hier een seriemoordenaar actief? En waarom verdenkt men hem?
De hoofdpersoon Jeremy Carrier heeft het niet gemakkelijk na de dood van zijn vriendin. Hij is gedreven om uit te zoeken wie de dader was van de brute moord. Ongeveer tegelijkertijd wordt hij door enkele hoogstaande oudere heren en een dame uitgenodigd een bijkomst bij te wonen van een soort genootschap dat op de een of andere manier begaan lijkt te zijn met het lot van de vermoorde vrouwen. Maar wat is de relatie? En waar komt die belangstelling vandaan?
Lege plek is niet de beste Kellerman die ik gelezen heb. Voor mij heeft dit te maken met het gebrek aan spanning in het eerste deel. Pas over de helft begint de tempoverhoging en dan is het qua vaart weer een ouderwetse Kellerman. De plot biedt een aardige verrassing, de ontknoping heeft iets routineus.
Is het dan een slecht boek? Nee, dat ook weer niet. Kellerman is een bekwaam en ervaren schrijver die de inhoud nooit veronachtzaamt. Daarnaast schrijft hij toegankelijk en met veel gemak. De kennis die hij heeft op medisch en psychologisch terrein komt in Lege plek volop aan bod en is boeiend. Hierdoor stelt hij mij als lezer niet echt teleur. Het is een aardig boek, maar niet meer dan dat. Achteraf gezien vond ik de rol van het genootschap en de briefwisselingen te geconstrueerd. Ook is Jeremy Carrier een iets te positief uitgewerkte hoofdpersoon. Hij deugt wel heel erg! Een redelijk boek. Kellerman kan beter! Ik blijf hem volgen. | 0neg
|
Was wel aardig om door te lezen, maar niet zo spannend dat het de titel van thriller verdient. | 0neg
|
Perzikman is het debuut van Frans van Duijn, een misdaadroman die zich afspeelt in de omgeving van Noordwijk. Voor mij de eerste reden om er eens lekker voor te gaan zitten. Ik ben geboren en getogen in de Bollenstreek en was dus erg benieuwd naar de verweving van voor mij bekende locaties in het boek. Van Duijn heeft geen onprettige schrijfstijl, maar af en toe vind ik het verhaal wat te fragmentarisch, waardoor je als lezer niet echt deelgenoot lijkt te worden van de belevenissen van de personages. Het gehele boek wordt eigenlijk beschreven vanuit een perspectief, namelijk die van hoofdinspecteur Nagel, waarin Van Duijn het niet voorelkaar gekregen heeft om stereotypen te vermijden. Ook Nagel heeft problemen met zijn hoofdcommissaris (waar hebben we dat vaker gezien?) en met zichzelf, al wordt dat gedeelte eigenlijk net niet voldoende uitgediept om je er een beeld van te kunnen vormen. Evenals zijn obsessie voor het Barbie-meisje wat op mij een beetje geforceerd overkomt.
Perzikman is een heel goed leesbaar en ontspannen boek als tussendoortje. Je leest het weg als een Baantjer in een modern jasje, met dito uitspraken en stopwoordjes (Crisis, ...) en in een vernieuwende omgeving. Als Van Duijn nog wat meer tijd investeert in de vorming van het rechercheteam, dat in essentie bestaat uit interessante karakters, dan kunnen we zeker nog een aardige serie misdaadromans verwachten. | 0neg
|
Het eind van het boek zorgt nog net voor de twee sterren, anders had het bij één ster moeten blijven. Ik heb dit boek met verbazing gelezen. Het is het eerste dat ik gelezen heb van Vince Flynn en gelijk ook het laatste.
Het boek draait om Mitch Rapp, een Amerikaanse geheimagent. Een Arabische man zet een prijs op zijn hoofd omdat Rapp destijds zijn zoon heeft vermoord. Het is moeilijk om iemand te vinden die Rapp wil vermoorden, want hij schijnt een reputatie van mythische proporties te hebben. Waar die reputatie op is gebaseerd is mij een raadsel, want nergens in het boek is er sprake van iets dat deze reputatie rechtvaardigt. Rapp handelt als een ongeleid projectiel met dito denkvermogen. Zijn antwoord op de islamitische terreurdreiging is het uitmoorden van de potentiële vijand voor hij jou vermoordt. Rapp heeft een directe baas die hem de hand boven het hoofd houdt en zijn eigengereide handelswijze goedkeurt onder het motto 'je houdt hem toch niet tegen'. Klaarblijkelijk heeft Rapp in een vorig boek iets goeds gedaan voor de Amerikaanse president want die geeft hem ook carte blanche, zelfs als dat de internationale betrekkingen in gevaar brengt. Helaas voor Rapp is er een hoge piet bij de veiligheidsdienst die niet zomaar alles door de vingers ziet. Rapp gaat hier op zijn eigen wijze mee om: hij stoort bij een vergadering die de man voorzit, sommeert de aanwezige hogergeplaatsten om op te zouten en schoffeert vervolgens de man. En denk maar niet dat de directleidinggevende van Rapp hem op het matje roept. Nee, ook zij ziet vervolgens reden om zich schuldig te maken aan insubordinatie ten opzichte van dezelfde man.
Het boek leunt zwaar tegen het Amerikaanse nationalisme aan. Een landingsbaan in Afghanistan zal wel met het geld van de Amerikaanse belastingbetaler zijn aangelegd. Een Zwitserse bankier die het bankgeheim niet wil prijsgeven wordt beschreven als onsympathiek en bestookt door hackers van de CIA tot hij uiteindelijk toegeeft. Martelpraktijken door de Amerikaanse overheid worden goedgepraat onder het mom van het doel heiligt de middelen. Je krijgt de indruk dat de auteur Amerika als politiemacht van de wereld ziet. Hij houdt zijn zinnen kort, zodat het boek voor de doelgroep te behapstukken is. Het zal wel. Als er een markt is voor dit soort boeken, dan graag alleen een Amerikaanse markt en niet in vertaling voor de rest van de wereld. | 0neg
|
Te veel focus op het liefdes gebeuren. Een insta love. Weinig actie en naar de ontknoping toe zit geen opbouw.
Ik had er iets meer van verwacht want het is geïnspireerd op een Grimm sprookje. | 0neg
|
Dat dit een sciencefiction verhaal is, zal niemand ontgaan. Er zit veel "technobabble" in, veel jargon. Voor zover ik dat kan beoordelen, klopt die technobabble wel, dus daar gaat het niet mis mee (wat je toch relatief vaak ziet gebeuren). Vooral in het begin is het hard SF en dat is veelbelovend.
Dat staat in contrast met het einde, dat niet echt passend is. Zonder te veel te spoileren: de personages met de starre wetenschappelijke instelling aan het begin reageren totaal onwetenschappelijk op de gebeurtenissen aan het eind. Het einde is in alle opzichten meer fantasy en dat past ook niet bij de hard SF van het begin.
Vragen die aan het begin impliciet worden gesteld worden aan het einde niet ingelost. Hierdoor krijg ik de indruk dat de schrijver een bepaald aantal woorden voor ogen had, en daardoor aan het einde in nood kwam en daar minder woorden aan heeft besteed dan voor mij wenselijk was.
Dit is een boek van een self-pubber, en het moet gezegd worden: het taalgebruik is verzorgd. Dat is al een hele grote plus. Toch leest het niet altijd even prettig, bijvoorbeeld door zogenaamde tangconstructies. Grammaticaal kloppen ze, maar het is niet hoe je een fijne tekst neerzet. Dat heeft met schrijfstijl te maken, met ritme en zo, met een vloeiende schrijfstijl.
Heel verrassend is het verhaal niet. Er zitten wel aardige elementen in, zoals het personage PT1 (die helaas niet wordt uitgewerkt, daar had veel meer mee gedaan kunnen worden), maar het geheel is iets dat erg lijkt op een thema dat vaker is neergezet. Dat is niet per se fout, maar ik mis daarin een beetje een bepaalde eigenheid en originaliteit. Dat maakt het verhaal ook wat voorspelbaar. Wie gewoonlijk geen SF leest zal daar geen last van hebben.
Ik weet niet wat de bedoeling is van dit verhaal. Ik vind dat er enkele interessante punten in zitten die in een langere versie of in een nieuw verhaal verder uitgewerkt kunnen worden. Tenslotte is dat wat SF SF maakt: het uitwerken van (futuristische) ideeën als een reactie op onze wereld. Ik ben heel benieuwd daarnaar. | 0neg
|
Als de zanger Robin Dreef wordt vermoord, komt samen met de politie, misdaadverslaggeefster Maja in actie in het onderzoek naar de moordenaar.
Als haar zoon Bono wordt ontvoerd en Maja ook in handen valt van de ontvoerder, vermoedt zij dat de ontvoering en de moord met elkaar te maken hebben.
Samen met de politie, haar team van haar misdaadprogramma en Bono gaat ze op onderzoek tot ze oog in oog komt te staan met de dader.
Alecto heeft mij niet geraakt. Het begint spannend maar zakt daarna erg in, het wordt erg langdradig.
Aan het eind wordt het weer wat spannender en het plot is aardig.
Het boek staat vol met toevalligheden en wordt zelfs af en toe ongeloofwaardig.
Maja komt over als een vrouw die iedereen voor haar karretje spant, zelfs politieman Bert. Ze laat haar zoon Bono illegaal dingen uitzoeken d.m.v. hacken, maar steunt hem niet in zijn verwerking van de ontvoering.
Ik geef het boek 2 **, meer kan ik er niet van maken. | 0neg
|
De geliefden Tristan en Isolde waren in de vroege Middeleeuwen de iconen van de tragische verboden passie voordat Romeo en Julia besloten om met de eer te strijken. In het oude Engeland, waar ook koning Arthur (ja, díé Arthur) zijn epische avonturen beleefde, heerste koning Marke over Cornwall, met de ridder Tristan als zijn grote kampioen. Ook grote kampioenen kunnen echter gewond raken, en wanneer het Tristan overkomt, is het de mooie Ierse prinses Isolde die hem geneest. Een deel van de ellende is dat Isoldes oom in het gevecht van leven op dood Tristan de wond toebracht. Een nog veel groter deel van de ellende is het feit dat Marke zijn zinnen op Isolde heeft gezet, wanneer Tristan hem over zijn bevallige verpleegster vertelt. Tja, en dan gaat de wil van de koning toch boven de wens van de ridder, hoe hopeloos verliefd Tristan en Isolde ook op elkaar zijn.
Ruth Nestvold is met de klassieke legende aan de haal gegaan en heeft er een eigen versie van gedaan. Dit deed ze met veel kennis en kunde van het origineel. Veel bekende verhaalelementen keren terug in dit boek: de verwisseling van de liefdesdrank op de tocht van Ierland naar Engeland, de nadrukkelijke vraag om witte zeilen als Isolde aan boord is, het glinsterende voetspoor in de sneeuw en ga zo maar door. Nestvold heeft een vleugje magie toegevoegd, zodat bepaalde personages gedachten kunnen lezen als dat voor het verhaal goed uitkomt, maar de aanwezigheid van magie is te minimaal om Isolde volmondig fantasy te kunnen noemen.
In plaats daarvan is dit boek eerder een historische roman. Een zeer uitgebreide, tot in de puntjes uitgewerkte historische roman. Nestvold heeft haar huiswerk goed gedaan. Niet alleen in de legende, ook in de geschiedenis heeft ze zich zichtbaar verdiept. Ieder ritueel, iedere technologie die de Romeinen naar Engeland brachten, ieder kruid dat in iedere maand van het jaar in Ierland groeit, lijkt ze uitgebreid te hebben bestudeerd. Dan is het natuurlijk jammer om al die kennis niet in het boek te gebruiken, zelfs al is die niet altijd relevant en hebben de personages wel belangrijkere zaken om zich druk over te maken.
Behalve een overdaad aan historische feiten zien we in Isolde ook een enorme hoeveelheid personages. Iedere soldaat, ieder ver familielid wordt met naam en toenaam genoemd, ook al zien we ze verderop in de roman nooit meer terug. Met plaatsnamen is het niet anders. De personages reizen in enkele hoofdstukken naar zowat de helft van alle plaatsen die op de zeer behulpzame landkaart voor in het boek staat. Het glossarium achterin het boek helpt wel om al die moeilijke Britse, Romeinse en Keltische namen uit elkaar te houden – maar wees gewaarschuwd: de witte pagina tussen de laatste tekst en het glossarium ontbreekt en de laatste zinnen vallen typografisch behoorlijk op. Je loopt dus een erg groot risico om per ongeluk het einde al te lezen.
Nestvolds uitgebreide werk voor dit boek houdt hier nog steeds niet op. Ieder moment in de levens van Tristan en vooral Isolde heeft ze uitgedacht. Op de eerste bladzijde kondigt ze aan dat deze versie van het verhaal begint bij de vrouw, en inderdaad, na bijna tachtig bladzijdes hebben we nog steeds geen spoor van Tristan. Als je het hele eerste deel overslaat, dan mis je Isoldes familiegeschiedenis, het huwelijksleven van haar moeder en een interessant conflict tussen het oude geloof en het nieuwe christendom, dat vervolgens amper meer terugkomt. Deze gebeurtenissen zijn allemaal niet essentieel om de kern van het verhaal te kunnen volgen.
Ook wanneer Isolde vast zit in een gedwongen huwelijk met Marke, die in deze versie Marcus heet en Tristans vader is, vult ze grote stukken tijd in door Tristan aan de zijde van Arthur (ja, díé Arthur) ten strijde te laten trekken, zonder dat deze oorlogen grote gevolgen hebben voor de rest van het verhaal. De beslissingen van de personages die juist wel bepalend zijn voor het verloop van de rest van het boek, blijven in vergelijking daarbij merkwaardig onderbelicht. Het ellenlange middendeel van de roman vult Nestvold vooral met expliciete vecht- en seksscènes die de status quo in stand houden. Niet alleen Tristans beste vriend en Isoldes nicht vragen zich hardop af waarom de twee geliefden zo ongelukkig tussen hun geheime romance en hun plichtmatige eenzaamheid blijven schommelen. Ook voor de lezer is de lange duur van deze situatie zonder oplossing onbegrijpelijk.
In vergelijking met dit slepende middendeel, schieten de momenten die er wel toe doen in een noodvaart voorbij. Tristans aankomst in Ierland met alleen zijn harp en zijn stem is schitterend. Zijn prille liefde voor Isolde is ontroerend. De gebeurtenissen wanneer hun affaire aan het licht komt, zorgen eindelijk voor veranderende verhoudingen tussen de betrokkenen. Tristans poging om een einde aan de jarenlange situatie te maken leidt tot logische gevolgen en bouwt op naar een ontroerend einde. Had Nestvold zich meer geconcentreerd op deze verhaalelementen en ze wat minder bedolven onder dikke lagen achtergrond en geschiedkundige feiten, dan was Isolde een prachtige roman geworden.
Toch maakt Isolde nieuwsgierig naar de vele andere versies van deze beroemde liefdesgeschiedenis. Wie naar aanleiding van dit boek meer wil lezen, hoeft niet ver te zoeken: in de prachtige citaten boven ieder hoofdstuk reikt Nestvold je zelf al enkele suggesties aan. | 0neg
|
Dit debuut over Julia, die schoonmaakt in andermans huizen, begint erg intrigerend. De auteur heeft een aparte schrijfstijl en sleurt me mee in Julia's wereld . Elk hoofdstuk begint met het nummer van het huis waar Julia gaat poetsen. Elk huis heeft een bewoner met typische trekjes en zijn eigen verhaal. Door deze huisnummers zie je de verschillende persoonlijkheden. Een aparte manier om onze maatschappij voor te stellen en kritiek te uiten op hoe het leven er soms aan toe gaat.
Jammer genoeg zakt het boek in na een tijdje en wordt het langdradig en eentonig. De stille Julia, die poetst maar vooral bezit neemt van de huizen van haar klanten, lijkt aan de rand van een burn-out te staan . De onsympathieke kant van Julia leer je kennen want deze schoonmaakster is niet te vertrouwen en boezemt zelfs angst in. Gelukkig dat de klanten niet weten wat ze uitspookt in hun huizen.
Spijtig genoeg ontwikkelt het verhaal zich niet verder en stopt ook het boeiende van het verhaal op dat moment. Het boek heeft zijn prachtige start niet waargemaakt. Wat is er toch aan de hand met haar ouders en hoe was Julia's verleden? Hoe voelt Julia zich echt? Wil Julia wel een boek schrijven en waarom woont ze nog steeds in een studentenhuis? Allemaal dingen die een mysterie blijven en daardoor uiteindelijk wrevel opwekken.
De lezer blijft achter met alleen maar meer vragen en mist diepgang en uitleg. De beschrijvende stijl is eerst mooi maar na een tijd verwacht je antwoorden en misschien wel gevoel. Dit debuut had veel meer kunnen zijn. De speciale schrijfstijl van Sytske is anders dan anders en schrijven kan ze. Toch laat dit verhaal me met een onbevredigend gevoel achter . Een gemiste kans... | 0neg
|
Joy Davidman is getrouwd met Bill, een alcoholistische, gewelddadige man. Ze heeft twee kinderen, Davy en Douglas. Op haar eenendertigste komt zij tot geloof, maar heeft veel vragen. In de loop van de jaren blijft ze zoeken naar antwoorden. Op een dag komt ze een artikel tegen over C.S. Lewis. Bill en Joy besluiten om hem te schrijven met "Onze vragen, overpeinzingen en twijfels over de Christus in wie hij scheen te geloven". Door de briefwisseling tussen Joy en C.S. Lewis ontstaat er een diepe vriendschap. Joy wordt ernstig ziek, en besluit naar Engeland te gaan om te genezen. De vriendschap tussen Joy en C.S. Lewis wordt liefde, en na enkele jaren trouwen ze. Dan wordt Joy opnieuw ziek, en verandert alles...
C.S. Lewis is een zeer inspirerende man. De meeste mensen kennen hem als de schrijver van de Kronieken van Narnia. Ik ken hem ook van andere boeken, zoals het meerdere keren in het boek voorkomende "Brieven uit de Hel" of "De kromme en de rechte weg". Het boek leest niet vlot. Het gaat vooral om de dialoog over het geloof tussen Joy en C.S. Lewis. Dat sprak mij niet echt aan. Het verhaal is wel mooi, de vriendschap en liefde tussen Joy en C.S. Lewis, maar ook het slechte huwelijk met Bill is mooi geschreven. God loopt met Joy en C.S. Lewis mee in goede en slechte tijden. De auteur heeft dat bijzonder goed verwoordt.
De auteur heeft gedegen onderzoek gedaan naar het leven van Joy en C.S. Lewis. Door de taaie dialogen is het boek naar mijn mening niet geschikt voor niet-gelovigen. Ik zou zelfs de lezer aanraden om eerst enkele boeken van C.S. Lewis te lezen als achtergrondinformatie, om meer theoretische kennis van zijn denken te krijgen. | 0neg
|
Een half leven geleden - toen ik nog jong en fris was - heb ik al eens e.e.a. gelezen uit de serie over de schijfwereld. Bij het lezen van dit boek komen oude herinneringen bovendrijven en nu weet ik ook weer waarom ik destijds niet verder ben gegaan met het lezen van deze serie. Het kan mij niet bekoren. Deze gevierde en vele malen gelauwerde schrijver heeft miljoenen fans over de hele wereld, maar op de een of andere manier wil het met mij maar niet lukken. Dit verhaal komt nergens vandaan en gaat nergens naartoe; het geeft mij geen nieuwe inzichten of gedachten. Maar vooral de nogal flauwe humor gaat me na een bladzijde of 100 tegenstaan en tja ... dan wil het niet meer lukken.
Een paar mooie gedachtenspinsel zijn wel te vinden. Zoals: Rondom de Godt vormt zich een Schildt van gebeden en Ceremoniën en Gebouwen en Priesters en Gezagh, tot de Godt ten Slotte Sterft. Dit en merckt men somwijlen niet. Of deze: Louter dat je het kunt verklaren zegt nog niet dat het geen wonder is. Kijk dat zijn filosofische vragstukjes die veel meer uitgediept hadden kunnen worden. Dat gebeurt niet en dat vind ik jammer. | 0neg
|
Toen ik meedeed aan de actie om dit boek van Hebban te mogen lezen, leek het me een intrigerend boek. Toen ik later de saaie cover in de boekhandel zag, wist ik dat ik dit boek nooit had gekocht en gelezen, zonder deze actie. Het boek begint met een intrigerende schets, maar tegen het moment dat de journalist in de kast belandt, wordt je meegenomen in een voyeuristische overpeinzing. Van daar af aan, vind ik het een zeer onrealistische aaneenschakeling van gebeurtenissen, vertelde verhalen en gedachtespinsels. Er zitten aardige lijnen in het boek, maar deze worden onvoldoende uitgewerkt. Al voor ik op de helft van het boek was, overwoog ik om te stoppen. Maar de belofte om een recensie te schrijven, vraagt ook om het uitlezen van het boek, wie weet wat er nog komt... Gezien de dikte besloten dan toch door te lezen, maar het bleef teleurstellend. De ontdekking in het dagboek is inderdaad verrassend, maar valt nogal uit de lucht. Het einde is vreemd. Er had met dit plot zoveel meer gekund. Het boek is geschreven in een stijl die mij niet aanspreekt. Ik zal dit boek dan ook niet aan iemand aanraden. | 0neg
|
Een spannend origineel boek zeker een aanrader. | 0neg
|
Ik had nog niet eerder een deel uit de Scarpetta reeks gelezen en dit is niet bepaald het goede deel om er in te beginnen. Een goede schrijver zal een korte introductie geven over de belangrijkste hoofdpersonen, die heb ik hier absoluut gemist. Kay komt op mij absoluut niet sympathiek over waardoor ik me niet kon inleven in de hoofdpersoon. Het verhaal zelf is ook erg voorspelbaar en het plot is te simpel. Ik had beter verwacht van iemand die al zo lang schrijft | 0neg
|
Na alle positieve maar ook negatieve reacties op dit boek heb ik het zelf ter hand genomen. Een boek dat alle ingredienten bevat om een spannend verhaal te worden. Helaas heeft het mij niet kunnen bekoren. Teveel hak op de tak en ik heb altijd moeite wanneer er twee tijdslijnen door elkaar lopen. Ik weet sommige verhalen dit nodig hebben maar vond het heel onrustig lezen. 2 sterren dus maar van mij. Helaas | 0neg
|
Op verschillende momenten in de afgelopen eeuwen werden door de meest uiteenlopende individuen of groepen gezocht naar de resten van een vergeten cultuur Misschien wel de belangrijkste en meest hardnekkige verhalen zijn die van de verdwenen stad “la Ciudad Blanca“ ook bekend als de stad van de aapgod.
Gevierd schrijver en publicist Douglas Preston (Fictie schrijver en als duoschrijver met Lincoln Child wereldberoemd door hun Pendergast serie) zag zijn droom uitkomen toen hij mee kon als verslaglegger van de meest recente en professioneel opgezette zoektocht sinds lange tijd naar deze vergeten stad
In de bijna ondoordringbare jungle van Honduras in het gebied 'La Mosquito', waar de vergeten stad zich zou bevinden wordt met de meest moderne techniek (Lidar) een aantal sites waar duidelijk menselijk invloed is geweest gedetecteerd. In dit bijzonder dichte regenwoud zijn machetes het enige hulpmiddel om te proberen je een weg te banen. Je moet dan wel rekening houden met de aanwezigheid van giftige slangen, ronddwalende jaguars, grote spinnen, kabaal makende apen, een ontzettend hoge vochtigheid en felle hitte die afgewisseld wordt met neerplenzende regenbuien.
Preston geeft op een vrij droge manier een soort van ooggetuige relaas van de expeditie, In de eerste fase geeft hij informatie over eerdere zoektochten van avonturiers van allerlei pluimage, en blijken er in het verleden vooral charlatans de zoektocht te hebben gewaagd. Het middenstuk van het boek behelst de voorbereiding en de eerste expeditie naar site T1, waar uiteindelijk inderdaad een historisch belangrijke ontdekking wordt gedaan. Het laatste deel wordt besteed aan een theorie waarom deze beschaving, gelijk die van de Maya's zo plotseling verdween en aan de ziektes die de meeste leden van de expeditie hebben opgelopen en hun strijd daartegen.
Al met al een teleurstellende weergave waarin Preston nergens het ongetwijfeld heersende opwindende gevoel van de expeditieleden weet over te brengen op de lezer. | 0neg
|
"Billie & Seb is een verhaal over zielsverwantschap, over spel en ernst, maar bovenal over de vraag of we nog wel in staat zijn werkelijk te voelen in een wereld die al lang niet meer bevochten hoeft te worden."
Bovenstaande staat in de omschrijving over het boek, en was iets wat me wel aansprak. Ook het feit dat het gaat over een jongen, Seb, met autistische neigingen die moeite heeft met het begrijpen van de wereld om hem heen, omdat mensen zo vaak iets anders zeggen dan wat ze bedoelen, vond ik een interessant gegeven waar ik graag meer over wou lezen. De vriendschap tussen Billie en Seb beloofde een bijzondere vriendschap te zijn, temeer omdat Billie na een ongeluk in coma ligt, ook zo'n interessant gegeven wat mij intrigeerde.
Tijdens het lezen van het boek vielen me mooie zinnen op die het denken en voelen van Seb goed omschrijven, de verwarring over de wereld om hem heen spreekt hier duidelijk uit.
De verwarring verdwijnt als hij bij zijn vriendin Billie thuis op de trampoline springt, de trampoline staat voor vrijheid en puurheid, en Billie is de enige persoon in Seb zijn leven die hem accepteert zoals hij is, die hem niet wil veranderen.
De natuur die uitgebreid beschreven wordt staat symbool voor onverandelijkheid, het leven en de mensen veranderen maar de natuur blijft onveranderlijk voortbestaan.
Maar daar hielt het voor mij wel een beetje op wat het plezier in het lezen van dit boek betreft.
De overige aspecten die erg veelvuldig aan bod kwamen spraken mij niet aan en stonden me zelfs af en toe tegen.
Het valt niet te ontkennen dat de schrijver er absoluut in geslaagd is om een bevreemdende en soms dreigende sfeer te creëren, dat gevoel laat je tijdens het lezen niet meer los.
Maar het feit dat de ouders van Seb hem een niet van echt te onderscheiden geweer cadeau doen om te zorgen dat hij weer iets gaat ondernemen ipv zich op te sluiten in zijn kamer vind ik een wonderlijke keuze.
Het cadeau bereikt wel het door de ouders gewenste effect, dagelijks is Seb met zijn vrienden op een oude boerderij te vinden om een 'spel' te spelen waarbij veelvuldig op elkaar geschoten wordt. Er ontstaat een obsessie voor de geweren en er komt zelfs een echt geweer in beeld tussen al die niet van echt te onderscheiden 'airsoft' wapens....
Je voelt wel dat dit niet goed af kan lopen, dat dit uit de hand moet gaan lopen.
Maar hoe goed de schrijver zijn bedoeling ook weet neer te zitten, het verhaal pakt mij niet en wekt eerder een soort van afschuw op over de dagelijkse bezigheden van de groep vrienden, te veel de nadruk op dit bizarre spel wat mij betreft.
Tijdens het lezen bleef ik wel het gevoel houden dat er nog niets moest komen...iets moest gaan gebeuren....
Iets wat mijn mening over het boek wellicht toch nog totaal zou doen omslaan....
De twist of plot kwam wel, maar bereikte bij mij niet het gehoopte effect....helaas. | 0neg
|
Allemaal enthousiaste reacties hieronder!
Helaas kan ik het er niet zo mee eens zijn, ik was niet zo gecharmeerd van dit boek. Griet, haar gedrag en vooral haar overdreven reageren op Vermeer, irriteerde me behoorlijk. Haar adoratie voor de beroemde schilder kent geen grenzen. Ze beeft en trilt als hij naar haar kijkt!
Het is bekend dat het verhaal niet op feiten is gebaseerd maar ik vind het teveel een niemendalletje geworden over het wel en wee van de familie Vermeer. Alhoewel: er zijn ook aardige stukjes over het dagelijks leven in het 17e eeuwse Delft maar het blijft allemaal erg aan de oppervlakte.
Eigenlijk wel 2½ duimpjes.. | 0neg
|
Ik had grote moeite dit boek uit te lezen, wilde steeds stoppen met het lezen van dit boek. Vanaf de eerste blz. leek het of dit boek een beschrijving was van een toneelstuk, simpel, voorspelbaar, onrealistisch en onwerkelijk. Alleen de stukken die gingen over de ziekte Huntington waren leesbaar. Ik was blij dat het boek uit was. Ik vind dit boek duidelijk geen aanrader. | 0neg
|
Heldhaftig
Het verhaal maakt de verwachting die door het lezen van de achterzijde, gewekt worden jammer genoeg niet waar.
het verhaal is matig en zeker niet spannend. De hoofdpersoon, Pieter, zou verwikkeld raken in de wereld van terrorisme en geheime diensten. Hierdoor verwacht je allerlei intriges en gevaarlijke situaties rondom Pieter Posthumus...
Dit valt erg mee. De geheime diensten zijn niet veel in beeld in dit boek; spelen slechts een heel matige bijrol.
Al met al jammer, Ik had meer van dit boek verwacht. | 0neg
|
In 2007 won de West-Vlaming Bram Dehouck een schrijfprijs die werd uitgereikt door Radio1 en uitgeverij Van Halewyck. Het resulteerde in de uitgave van het non-fictieboek Het meisje dat vergeet: leven zonder geheugen, waarin hij het verhaal vertelt van zijn zus Geertrui die slachtoffer werd van een weekendongeval, en haar geheugen verloor. Twee jaar later introduceert deze auteur met De minzame moordenaar zijn fictiedebuut.
Het verhaal is gesitueerd in Ieper, een provinciestadje waar sinds Wereldoorlog I weinig of geen schokkende gebeurtenissen meer hebben plaats gevonden. Tot een seriemoordenaar deze regio uitkiest als zijn actieterrein. De politie heeft haar handen vol. Maar één van de agenten is die deelneemt aan het onderzoek weet meer, want hij is de moordenaar. Wat gaat er om in zijn hoofd? En wat drijft hem?
Dat De minzame moordenaar geen whodunit is, wordt al zeer snel duidelijk, want de auteur geeft bewust - al in het eerste hoofdstuk de identiteit van de dader vrij. Dus blijft het enkel gissen naar de beweegreden die van de arm der wet een arm des doods maken. Maar de aandachtig puzzelende liefhebber van het spannende boek slaagt er wellicht al in voor de helft van het verhaal één en ander bij elkaar op te tellen, en zo de nogal voor de hand liggende motivatie van de dader bloot te leggen. Vanaf dit moment verdwijnt de spanning even vlug als de lucht uit een doorgeprikte ballon. Wat dan volgt zijn voornamelijk suikerzoete flashbacks, die door het mooie taalgebruik van de auteur, nog best te genieten zijn, afgewisseld met een zeldzaam spannende moment.
De grote verdienste van Bram Dehouck is dat hij, met de vredesstad Ieper, zowat de perfecte locatie heeft gevonden om zijn verhaal te vertellen. Deze stad in de Westhoek waar de verering van de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog tot een cultus verheven werd, sluit helemaal aan bij het ingetogen verhaal dat verteld hij de lezer voorschotelt.
De minzame moordenaar is vooral geslaagd als we hem beoordelen als mooie, licht psychologische, roman over liefde en wraak. Maar als spannend boek wordt het toch te licht bevonden want in het hoofd van een seriemoordenaar gaan wellicht veel interessantere zaken om dan slechts herinneringen aan hoe goed het leven vroeger was... | 0neg
|
Dit verhaal gaat over Dominique en haar vriendinnen, die tien jaar naar hun afstuderen en het jubileum van hun jaarclub een lang weekend naar Wenen gaan om dit jubileum te vieren. Hun partners gaan ook mee. Ze hebben zin in een gezellig weekend waarin ze gaan genieten van lekker eten, drinken en herinneringen gaan ophalen. Op de eerste avond halen al genoeg herinneringen op aan die tijd, het is onvermijdelijk dat ook de pijnlijke en tragische dood van hun jaarclubgenoot Daniëlle ter sprake komt. Het is nog steeds erg pijnlijk om er over te praten, niemand kan begrijpen waarom Daniëlle, een succesvolle studente, destijds zelfmoord zou hebben gepleegd. Op deze avond in Wenen doet een van de vriendinnen, de eigenzinnige Maria, een nogal opvallende uitspraak over de dood van Daniëlle. Dominique weet niet wat ze er van moet denken. De sfeer slaat om en het blijft maar malen in het hoofd van Dominique. Het zit haar niet lekker. Als Maria de volgende ochtend niet aan het ontbijt verschijnt, lijkt haar voorgevoel te kloppen…..
Het verhaal komt wat langzaam op gang, het gaat vooral over de vriendinnen en hun partners met hun sores, waardoor ik het idee heb dat je een chicklit aan het lezen bent in plaats van een thriller. Als er eindelijk iets gebeurt, ben je bijna op de helft van het boek. Als je denkt dat het dan in sneltreinvaart gaat, heb je het mis. De echte spanning blijft ver te zoeken. Het verhaal kabbelt voort.
De karakters van de hoofdpersonen blijven oppervlakkig, de enig persoon waar ik enige sympathie voor heb is voor Dominique, zij is doortastend .De rest is mij te vaag.
Op de voorkant staat dat het een literaire thriller is, maar daar kan ik me niet in vinden. Het boek is te kort om echt spannend te worden. Pas op het allerlaatst zit er wat actie in maar dat is zo voorspelbaar dat de plot al weggegeven wordt. De epiloog maakt een groot deel van het verhaal duidelijk.
2,5 sterren. | 0neg
|
Tijdens het lezen van De Scrypturist van Paul Evanby bedacht ik me dat Arthur C. Clarke’s bekende derde wet, “ver genoeg geavanceerde technologie is niet te onderscheiden van magie”, een keerzijde heeft: “magie die functioneel het zelfde doet als technologie is niet te onderscheiden van technologie”. Of te wel, magie moet iets toevoegen aan je wereld wat niet met techniek of wetenschap te bewerkstelligen is, iets wonderlijks. Is dit niet het geval dan komt de magie al snel erg banaal over en had je er net zo goed een moderne techno-thriller of sciencefiction verhaal van kunnen maken. En dat is precies de valkuil waar Paul Evanby in valt met dit boek. Althans gedurende de eerste tweehonderdvijftig pagina’s van het boek. Daarna ontaard het in wat in de meest positieve zin omschreven kan worden als een niet geslaagde poging tot metatekstualiteit. In de meest negatieve zin kan het omschreven worden als een ondoordachte duik in een gapend gat in het plot. Dit alles maakt dit boek, wat een gewaagd mengsel van Fantasy en cyberpunk had kunnen zijn, tot de meest teleurstellende Nederlandstalige Fantasyroman die ik in tijden heb gelezen.
Ik wil vooropstellen dat het boek stilistisch prima in elkaar zit. De schrijfstijl is een van de betere die ik binnen de Nederlandstalige verbeeldingsliteratuur ben tegengekomen. Er zit een stijlbreuk in de eerste alinea van het eerste genummerde hoofdstuk. Daar wordt gebruik gemaakt van lange samengestelde zinnen, een constructie die verder in het boek niet voorkomt. Maar afgezien daarvan is er niks mis met de schrijfstijl.
LET OP: SPOILERS. Als je het boek wil lezen hou dan nu op met lezen.
De Scrypturist als fantasy – Een wereld van Smeerps
Scryptuur zijn in de wereld die neergezet wordt in het boek speciale tekens die de wereld kunnen beïnvloeden. Deze tekens worden gebruikt in de bouw (om bijvoorbeeld bakstenen aan elkaar te hechten), om geheime ruimtes te verhullen, om musketten te laten werken. Deze magie wordt gebruikt voor allerhande alledaagse doeleinden. Deze scryptuur kan erg complex worden door tekens via uitgebreide syntactische regels aan elkaar te koppelen. Dit is een interessant concept, maar dat is niet waar het boek om draait. De echte magie, de echte verwondering, in het verhaal moet komen uit de Scheren, een metafysische laag van de realiteit waarin alle Scryptuur met elkaar verbonden is. Deze wereld kan door Scrypturisten betreden worden, gebruikt worden om te communiceren en om zeer complexe scryptuurformules uit te werken. De vrije Scrypturisten van het Schrapersloge hebben het doel om in deze magische wereld kunstmatig leven te creëren: het Levend Zwart.
Maar iedere keer als de hoofdpersonen de Schering ingingen werd voor mij alle magie uit het verhaal getrokken. Het model voor de Schering is te overduidelijk, de terminologie is te transparant. Schering, ankerpunt, levend zwart… internet, Personal Computer, kunstmatige intelligentie. De Schering is een magisch internet, die betreden wordt via magische virtual reality, waar magische hackers via een magische open-source methodiek een magische kunstmatige intelligentie willen maken door middel van magische broncode. Dan komen ook nog eens magische internet protocollen, magische firewalls, magische servers, magische pseudocode, en zelfs een magische chatroom voorbij. Het is een verzameling van concepten uit de cyberpunk, en ondertussen ook uit ons dagelijks levens. Er worden op deze concepten mooie namen geplakt, stickertjes met het woord “magie” erop, maar het mag niet baten. Zodra we de Schering betreden wordt de potentie van de Scryptuur als magiesysteem verbrijzeld, de illusie van verwondering doorbroken. Van “suspension of disbelief” blijft weinig over.
“Noem een konijn geen Smeerp” (bekend van de Turkey City Lexicon) is een bekende richtlijn in de verbeeldingsliteratuur. Simpel gezegd: een auteur geeft een bekend element uit de echte wereld een vreemde naam om hun fictieve wereld zo makkelijk een exotisch smaakje te geven. Een konijn wordt een Smeerp genoemd. Dit wordt gezien als een goedkope techniek omdat het alleen maar een oppervlakkig laagje exotisme aanbrengt aan de wereld. Als dat dunne laagje exotisme doorbroken wordt kan het de geloofwaardigheid van de fictieve wereld volledig onderuithalen. De wereld die Evanby neerzet in de Scrypturist is een cornucopia aan technologische Smeerps.
De Scrypturist weet dus niet te overtuigen als fantasyroman. Maar daar kan als tegenargument hierop gegeven worden dat de Scrypturist niet als fantasyroman maar als cyberpunkroman gelezen moet worden.
De Scrypturist als cyberpunk – Omhulsel zonder Ziel
De kracht van het cyberpunkgenre komt naar mijn mening voort uit drie aspecten. Ten eerste is er de esthetiek: de verloederde betonnen jungle, de neonreclames, de cybernetische ledematen, de hackers die in een wereld van polygonen de strijd aangaan met de grote mega-coöperaties. Het tweede aspect is de thematiek. Cyberpunk gaat thematisch over de verloedering van onze samenleving door het misbruik en de verregaande integratie van de technologie in onze samenleving. Het is een dystopisch beeld van de nabije toekomst, of in sommige gevallen de wereld die had kunnen zijn als de technologie zich net iets anders ontwikkeld had. Het derde aspect is de herkenbaarheid en de nabijheid. Van alle subgenres van sciencefiction schuurt cyberpunk vaak het dichtst tegen onze werkelijkheid aan. We zien ook steeds meer cyberpunk elementen in de wereld om ons heen. Zo liggen er bijvoorbeeld tegenwoord virtual reality headsets in de winkel. Niet dat de ontwikkeling precies gaat zoals het cyberpunkgenre heeft voorspelt, maar het echt ver zat het genre er niet naast.
De Scrypturist neemt een paar van de oppervlakkige esthetische elementen van cyberpunk, het internet, de hackers, de AI, en deponeert deze in een second-world Fantasywereld. Het schuift daarbij de nabijheid en de herkenbaarheid van het genre inherent terzijde. Daarnaast maakt het ook niet gebruik van de thematiek van het genre. Dit omdat de “technologie” waar het boek om draait, de Schering, het magische internet, alleen toegankelijk is voor specialisten en vrijwel alleen gebruikt wordt door een kleine subgroep van die specialisten, is er geen sprake van de integratie van deze technologie in de samenleving. Ook als de gebeurtenissen in de Schering de werkelijkheid zelf gaan vervormen is er nog steeds geen sprake van integratie met de samenleving want alleen een kleine groep mensen (Waanredegebruikers en Nishkigoh) kan deze invloed daadwerkelijk zien en ervaren. Als het boek thematisch was gegaan over de effecten van de integratie van Scryptuur in de samenleving, een element dat nu enkel op de achtergrond aanwezig is, dan had het thematisch aangesloten bij het cyberpunkgenre. Maar dat is niet het geval. Dus het enige wat overblijft van cyberpunk in deze roman zijn de oppervlakkige esthetische elementen.
Als een roman wankelt op een enkele poot van de driepoot van het cyberpunkgenre dan kunnen we amper spreken van een cyberpunkroman. Laat staan van een goede cyberpunkroman. De Scrypturist heeft zich gekleed in het omhulsel van de cyberpunk maar is verstoken van de ziel van het genre en weet als zodanig ook niet als cyberpunkroman te overtuigen.
Personages en Plot – Meermannen en Waanrede
Als de Scrypturist niet slaagt als fantasyroman en niet slaagt als cyberpunkroman wat blijft er dan over? Het moet het niet hebben van de world-building of de menging van genres, dus dan blijven personages en plot over. De personages en dan met name de meerman Nishkigoh zijn het sterkste punt van het boek. Nishkigoh’s verbanning uit de zee, zijn strijd om te overleven en zich aan te passen aan zijn nieuwe wereld, maken van hem een goed uitgewerkte buitenstaander. Als ik het vervolg op dit boek ooit ga lezen is dat omdat ik meer wil weten over de samenleving waaruit Nishkigoh verbannen is. De groeiende band tussen Nishkigoh en de hoofdpersoon Mauric, en Mauric’s worsteling met een traumatische gebeurtenis uit het verleden vormt de emotionele kern van het boek en ook het meest geslaagde aspect van het boek.
Het plot van het boek valt zoals gezegd gedurende het laatste deel van het boek compleet aan diggelen. Het lijkt er op dat er wat interessants gedaan wordt met de Schering, namelijk dat vanuit de Schering de fysieke werkelijkheid vervormt kan worden. Maar dan wordt het uiteindelijke plan van de antagonisten uit het boek, de Scryptuurkamer van de Fluistering in Glas, uitgelegd. Dit is het moment dat de puzzelstukjes van het plot op hun plek zouden moeten vallen. Jammer genoeg blijken er een aantal belangrijke puzzelstukjes domweg te ontbreken. De Fluistering in Glas wil een wiel dat zelf draait, een magische motor, ontwikkelen. Ze hebben het werkend, maar de Scryptuur is niet stabiel, te gevaarlijk en vervaagd te snel. Het is dus niet geschikt voor gebruik in de praktijk. Om dat probleem op te lossen hebben ze het proces van Ontrafeling van de Schering en dus de realiteit zelf in gang gezet. Dit proces kan echter alleen gezien worden door meermannen als Nishkigoh en mensen beinvloed door Waanrede (Scryptuur die een psychedelisch en vernietigend effect heeft op de geest, Scryptuurdrugs dus). Aangezien de antagonisten zichzelf hier niet aan willen blootstellen stellen ze Mauric er aan bloot en laten ze hem ontsnappen zodat hij samen met Nishkigoh de Ontrafeling ongedaan kan maken en de realiteit kan aanpassen.
Hier is een probleem mee. De geschiktheid van Mauric en Nishkigoh om een oplossing voor de Ontrafeling te vinden is afhankelijk van toevalligheden. Dit probleem blijft bestaan zelfs als we ervan uitgaan dat zowel Nishkigoh en Mauric bewust door de Fluistering in Glas op het spoor van hun complot gebracht worden zodat ze in de positie komen om de Ontrafeling op te lossen. Zelfs als de Fluistering in Glas het boek waardoor Nishkigoh verbannen is bewust hebben laten afzinken naar Ashaaki (de meermannenstad) dan nog was dat geen garantie dat Nishkigoh het boek in handen zou krijgen, noch dat hij er door geobsedeerd zou worden, noch dat hij verbannen zou worden, noch dat hij zijn verbanning zou overleven. En het garandeert al helemaal niet dat Nishkigoh zijn vorm, zijn symbolieke identiteit, zou aanpassen door middel van tatoeages wat hem uiteindelijk in staat stelt om zijn deel van het redden van de wereld op zich te nemen. En Maurics beschikbaarheid voor het geheel is net zo toevallig. Zelfs als de Scryptofactaanval die hem aanzet om het complot op het spoor te komen in scene is gezet door de Fluistering in Glas dan nog zijn alle gebeurtenissen daarna, de ontdekkingen, de ontmoeting met Nishkigoh, het mislukken van Mauric en Unylle’s inbraak in het hoofdkwartier van de Fluistering van Glas, pure toeval. Ook kon de Fluistering in Glas niet weten dat Nishkigoh de invloed van de Waanrede op Mauric kon beperken, waardoor Mauric überhaupt genoeg kan functioneren om de wereld te redden.
Het komt er op neer dat de Fluistering in Glas de ondergang van de wereld in gang zetten zonder de mogelijkheid om het op te lossen. Het is pure toeval dat de juiste personen die bij toeval die mogelijkheid wel hebben toevallig op het juiste moment beschikbaar zijn. Hun meesterlijke plan komt neer op wishful thinking.
Je zou dit alles kunnen zien als een meta-tekstueel statement over de invloed van de geschreven tekst (en de auteur) op de personages, hun perceptie van de werkelijkheid, en dus op de invloed die de tekst heeft op onze perceptie. In deze interpretatie maakt het niet uit dat het plot niet klopt, want dat is het punt niet van het boek. De vaagheid en onzinnigheid van het einde is bewust om dit punt te accentueren. Zelfs als we deze interpretatie aanhangen dan nog komen we niet verder dan een statement die neer komt op een zeer oppervlakkige interpretatie van de postmodernistische taalfilosofie. En wat mij betreft kan je met dat soort pseudofilosofische geneuzel het gat in het plot niet opvullen.
Conclusie
Het mag duidelijk zijn dat het boek mij niet heeft kunnen bekoren. Qua world-building, genremenging, thematiek en plot is het boek niet geslaagd. En de interessante personages, de interessante aspecten van de wereld die op de achtergrond aanwezig zijn, de goede schrijfstijl en inventief taalgebruik kunnen het boek jammer genoeg niet redden. | 0neg
|
Ik ben echt verbaasd over de hoge score dat dit boek hier op Hebban heeft gekregen! Thriller (zoals aangeduid op de cover) vind ik zwaar overrated. Voor mij was dit niet meer dan een romannetje waar wat spanning in geprobeerd is te brengen. En wat helaas finaal is mislukt.
Ik besloot Zwarte Piste te gaan lezen voor de landenchallenge hier op Hebban, mooie invulling voor Zwitserland.
Het boek deed me denken aan die kleine thrillers van vroeger van schrijvers als R.L. Stine (denk aan De Babysitter enzo). Vroeger verslond ik ze, maar ik ben er gewoon te oud voor geworden denk ik. Dat gevoel had ik met dit boek ook. De zinnen waren kort, de schrijfstijl was "jong". Het plot was al snel bekend en de dingen die erna gebeurden waren over het algemeen al vrij vroeg in het boek te voorspellen. Het beschrijven van de omgeving vond ik wel mooi beeldend gedaan, vandaar een extra sterretje. Zonder dat pluspunt was ik blijven steken op 1 ster. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.