text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Svealena Kutschke(1977) heeft met haar derde boek een omvangrijk werk geschreven, waar de geschiedenis van haar geboortestad Lübeck centraal staat.
Ze heeft dit opgehangen aan de geschiedenis van de familie van Lucie, Freya en Jessie. Tot het twaalfde hoofdstuk staat in de oneven hoofdstukken de geschiedenis van de stad Lübeck, Lucie (1908), haar man, hun ouders centraal. Zo komt het keizerrijk Duitsland, de Eerste Wereldoorlog met de loopgraven, de Tweede Wereldoorlog met de Gestapo langs. In de even hoofdstukken staat de kleindochter van Lucie, Jessie (1972) centraal. Dit verhaal speelt zich grotendeels af in de punkscene rond 1990. Zij komt in aanraking met neofascisten en de onverdraagzaamheid jegens asielzoekers.
De schrijver wil met deze twee verhalen die om en om aan bod komen, de parallellen laten zien tussen de Jodenhaat in Duitsland en de haat jegens asielzoekers in Duitsland. De verhalen komen in het tweede deel van het boek naast elkaar te staan. Het lijkt vervolgens wel of de schrijfster zich in het twaalfde hoofdstuk vervolgens niet alleen tot een personage richt maar ook tot de huidige bewoners van haar stad wanneer zij de invloed van deze geschiedenis van haat beschrijft:
“Je denkt erover na dat je opgegroeid bent in een land dat begon met vergeten zonder ooit te hebben begrepen. […]
Je hebt cynisme met intellectuele scherpte verwisseld, ironie met afstandelijkheid. Je hebt niet begrepen dat je een verantwoordelijkheid hebt. En nu is er niets meer wat nog van betekenis is. Je denkt nu dat je iets onderschat hebt. Het gaat niet verder als er geen verleden is. Er kan niet iets goed ontstaan als voor de schuld niet is geboet. […] Wat jou ontbreekt is een verleden waarmee je kunt leven. “
De opzet van het boek vergt nogal wat van de schrijfster om de lezer mee te krijgen. Helaas lukt haar dat lang niet altijd. Fraaie stilistische passages met onder meer tegenstellingen, herhalingen en een snufje magisch realisme, raken ondergesneeuwd in een overdaad aan vaker niet dan wel rake metaforen, en fragmentarisch opgebouwde hoofdstukken. Een pakkende vertelstijl die de personages wat meer toch leven had gewekt, ontbreekt helaas. | 0neg
|
Het tie wrap mysterie Smith! is de eerste deel uit een serie. De eerste vijftig pagina's van het boek bestaan uit beschrijvingen van het dorp en de vele personages. Niet echt spannend of boeiend. Ik heb het boek vaak aan de kant gelegd om even iets anders te lezen. Het verhaal is oppervlakkig geschreven en heeft niet echt veel diepgang. Zeker geen spannende thriller. Ergens halverwege het boek volgen de moorden elkaar (te) snel op en werden niet uitgebreid beschreven. Wel had elke moord een connectie met de hoofdpersoon, advocaat Harry Smith. Het plot was voor mij ook niet echt verrassend en vond ik zelfs een beetje flauw.
Deel 2 van deze serie ga ik beslist niet lezen. Conclusie; een aardig boek voor tussendoor. | 0neg
|
Dat het plaatsen van het stempel Literaire thriller niets zegt over de literaire kwaliteiten van een spannend boek, is inmiddels genoegzaam bekend. Wellicht heeft de avontuurlijke uitgeverij Mynx het deze keer anders bedoeld. Libri di Luca speelt zich namelijk af aan de duistere kant van de literaire wereld. Literair geschreven is het niet. En spannend wordt het eigenlijk ook niet.
Jon Campelli is advocaat in Kopenhagen. Met zijn vader Luca, die in diezelfde stad de boekwinkel Libri di Luca runt, heeft hij geen contact. Totdat zijn vader op mysterieuze wijze overlijdt. De medewerkers van Luca wijden Jon in in de wereld van de vredelievende Lettore, een groep boekenlezers met bovennatuurlijke krachten, die anderen een levensechte leeservaring kunnen bezorgen. Jon blijkt deze krachten ook te hebben en laat ze activeren om ten strijde te kunnen trekken tegen een wereldwijde organisatie van bovennatuurlijke boekenlezers die het minder goed voorhebben met de wereld.
Toegegeven, Mynx heeft er veel aan gedaan om Libri di Luca meer te laten zijn dan een gemiddelde thriller (al had de redactie de storende fout in de laatste zin van hoofdstuk 1 moeten corrigeren). De fraai ingebonden hardcover met sfeervolle omslag belooft veel. En ook de verhaallijn spreekt aanvankelijk tot de verbeelding. Immers, iedere boekenliefhebber laat zich graag onderdompelen in een goed verhaal. Zou het soms niet prachtig zijn om echt deel uit te maken van dat verhaal? De Lettore kunnen dat voor je regelen. Ze geven een extra dimensie aan het boek, zodat je wordt overtuigd van de echtheid. En ja, daar kun je dus ook kwaad mee doen.
Birkegaard heeft te weinig gedaan met het veelbelovende onderwerp van zijn debuutroman. Vrijwel alle personages zijn te vlak - zo is Jon verrassend weinig verrast door zijn opmerkelijke gave - en de onvermijdelijk opbloeiende liefde is te krampachtig. Hoewel het boek origineel bedachte en spannende passages kent, is er sprake van een te groot aantal clichés om de verwende lezer te kunnen blijven boeien. Hoe fictief ook, een spannend boek moet de lezer voldoende kunnen overtuigen. Libri di Luca is teveel een sprookje. Een matig sprookje, ondanks het en ze leefden nog lang en gelukkig-einde. | 0neg
|
Freddie Verton is een 22-jarige vrouw die haar leven nog niet helemaal op de rails heeft. Met twee huisgenoten bewoont ze een tweekamerappartement in Londen, waar ze hoopt door te breken als journalist. Maar voor de meeste artikelen en columns die ze schrijft, ontvangt ze geen geld, dus moet ze tegen haar zin de kost verdienen door in een koffietent te werken.
Op een dag loopt ze Nasreen Cudmore tegen het lijf, een oude schoolvriendin die inmiddels bij de politie werkt en die ze al jaren niet meer heeft gezien. Via een trucje weet Freddie op een plaats delict te arriveren waar Cudmore naartoe geroepen is. Er is een man vermoord, een internettrol die via social media anderen beledigt en lastigvalt. Freddie denkt op Twitter de moordenaar te hebben gevonden, maar de politie is daar niet van overtuigd. Omdat er bij de politie weinig kennis over Twitter is, mag Freddie evenwel ook aan de moordzaak meewerken.
Al gelijk in het begin laat Angela Clarke in Volg mij zien dat ze het niet zo nauw neemt met de geloofwaardigheid van haar boek. Op een kinderlijke manier die niet zou misstaan in Suske & Wiske weet Freddie zich toegang te verschaffen tot het huis waar een moord gepleegd is. Als ze later alsnog ontdekt wordt, volgt er geen straf. Freddie wordt als burger juist toegevoegd aan het politieteam, omdat ze enkele ‘wijsheden’ heeft geuit over Twitter, die niet meer zijn dan basiskennis die elke twitteraar bezit. Bij de politie mag echter niemand op social media en weet niemand iets van Twitter, vandaar dat Freddie zich als social media-expert ook met de moordzaak mag bemoeien.
Dan begint het onderzoek. De politie volgt elke absurde theorie die in haar hoofd opkomt en is doof voor de aanwijzingen die via Twitter worden doorgegeven en die alleen door Freddie als authentiek worden opgevat. Je zou als lezer dolgraag willen ingrijpen, maar het enige dat je kunt doen is lijdzaam toekijken hoe Angela Clarke dit allemaal na wat ongelukkige zijsprongen in het verhaal naar een al eveneens ongeloofwaardig einde weet toe te werken.
Doordat Volg mij voor het grootste deel vanuit de gezichtspunten van Freddie en de net zo oude Nasreed wordt beschreven, doet het boek denken aan een titel uit het chicklitgenre, waarin jonge vrouwen los van elke logica doldwaze avonturen beleven. Clarke lijkt met Volg mij vanuit dat genre een overstap te willen maken naar de thriller. Chicklit meets thriller, maar de chicklit wint. | 0neg
|
Net als veel andere lezers, ben ik altijd op zoek naar 'de nieuwe Harry Potter'. Sinds die serie boeken zijn weinig verhalen zo meeslepend en zo spannend geweest. Akata Witch wordt op veel plekken neergezet als 'De Nigeriaanse Harry Potter'. Dit brengt natuurlijk hoge verwachtingen met zich mee, verwachtingen die voor mij niet helemaal waar zijn gemaakt.
Wat Akata Witch goed doet, is de omschrijving van de wereld waarin Sunny leeft. Zodra ze erachter komt dat ze deel uitmaakt van de Leopard People, komen we in een magische wereld terecht waarin je chittim krijgt als je magie goed gebruikt en waar vreemde beesten zoals ghost hoppers normaal zijn. Er zaten zoveel interessante en bijzondere ideeën in de wereld van de Leopard People, dat ik het liefst een geschiedenis boek er van zou lezen en er alles over zou willen leren.
Helaas was het plot een stuk minder sterk. In het begin kabbelt het verhaal een beetje voort, en krijgen we de kans om de nieuwe wereld van Sunny te leren kennen. Al vanaf pagina 1 weten we dat er een 'big bad' is die door Sunny en haar vrienden verslagen moet worden. Als we tegen het einde dan eindelijk dit gevecht aan gaan, is het binnen een aantal pagina's alweer over. De spanning wordt gedurende het verhaal opgebouwd en juist wanneer je verwacht dat het echt eng en spannend wordt, beschrijft Okorafor in vage termen hoe Sunny het probleem oplost zonder ook maar uit te leggen hoe ze dit in vredesnaam heeft gedaan. Als ik het boek als kind had gelezen, was ze hier misschien mee weg gekomen, maar nu niet meer.
En hierin denk ik dat de vergelijking met Harry Potter misschien ook wel meer dan terecht is. Akata Witch voelt meer als middle grade dan als YA, qua vertelstructuur en taalgebruik is het meer gericht op jongere kinderen dan op YA en volwassenen. Het boek is geweldig als je op kan gaan in de wereld, maar zodra je iets kritischer kijkt naar het verhaal en de karakters, merk je dat Akata Witch toch niet magisch genoeg is. | 0neg
|
De politie moet zich buigen over een gruwelijke moord op een kleine jongen, die ook sexueel misbruikt is, het onderzoek start en kent al snel een dader, een coach uit de plaats, zijn DNA wordt aangetroffen en hij is door diverse mensen gezien, hij wordt aan de schandpaal genageld, het verhaal wordt vreemder als hij een sluitend alibi heeft, hoe kan hij op 2 plaatsen tegelijk zijn geweest??
Het onderzoek stuit op een vergelijkbare oudere zaak waar 2 meisjes omkwamen en waar de dader ook een alibi had.
Hoe verder het onderzoek verloopt hoe vreemder het wordt, het wordt nog vervelender als er intern ook wat gebeurd.
Ik ben , mede gepushed door de goede kritieken, met goede moed begonnen aan dit boek, in mijn achterhoofd meenemend dat ik geen KING fan ben, maar je weet het niet, het eerste deel boek was voor mij nog redelijk te pruimen, maar dan komen de typische Stephen King elementen opduiken, waar ik absoluut niks mee kan, ik heb de laatste 200 bladzijden versneld door gelezen, omdat ik al wist welke kant het op zou gaan'.
Na dit zeer matige boek, weet ik het zeker, ik ga nooit meer aan een Stephen King boek beginnen, ik vind het zonde van mijn tijd, ik ben bewust dat ik hiermee een hoop fans tegen de haren in strijk, maar wees gerust, ik zal nooit meer iets over deze schrijver schrijven, snel door naar een goed boek! | 0neg
|
Wel een aardig boekje, maar in mijn optie niet echt bijzonder.
Ik vond niet erg dat het een dun boekje was en het dicht kon slaan.
Het boek wat ik hiervoor gelezen heb van deze schrijfster vond ik boeiender geschreven, vanwege het feit dat het verhaal berustte op waarheid. | 0neg
|
Anna - Niccolo ammaniti
Anna gaat over Anna. Anna is een meisje dat leeft in 2020. Ze woont samen met haar broertje Astor in hun ouderlijk huis op Sicilië. Voor het virus leefde er nog volwassene. Nu zijn ze alleen. De volwassenen zijn uitgeroeid door het virus. Eten begint op te raken. Kinderen beginnen dood te gaan door het virus. Anna zoekt naar eten voor Astor. Ze zorgt voor hem. Tot ze op een dag terug komt en Astor is verdwenen. Meegenomen door andere kinderen. Kinderen die hem als slaaf zullen gebruiken. Anna weet wat ze moet doen. Astor gaan halen.
Mijn eerste inzicht van het boek was dat ik een beetje twijfelde over het verhaal. Maar ik heb het gelezen. Of ik er blij mee was. Meestal wel maar nu dus echt niet. Ik vond het boek echt niet leuk. Ik vond het een heel verwarrend verhaal. Ik vind het al verwarrend als een boek zich niet afspeelt in Amerika of in Nederland. En dit verhaal speelt zich af in Sicilië waar echt steden rare namen hebben. Wat echt confusing is. Het verhaal zelf heeft wel originaliteit, maar de schrijfstijl van Niccolo is echt heel verwarrend. Hij schrijft soms anna en dan weer zij. Ik vind het echt een verwarrend boek. Dan hebben we nog de voorkant. Ik weet niet hoe ik mij daarbij voel. Die ogen vind ik een beetje vreemd. Die mogen van mij wel weg. Ik denk dat dat het boek wat mooier maakt.
Het verhaal vond ik zelf best wel saai. Ik snapte er niks van. Door de verwarrende schrijfstijl. In ieder geval is er wel een verhaallijn. Maar wat tussen de belangrijke punten gebeurd zou ik zo niet kunnen zeggen. Wat ik zou doen is dit boek pas lezen als je echt niks te doen hebt en je echt verveeld. Want het is gewoon geen aanrader. Vooral niet voor jonge mensen zoals ik zelf. Het is duidelijk niet wat ik normaal lees. En als ik dit zo lees dan denk ik dat ik niet meer van zulke boeken zou willen lezen. | 0neg
|
Helaas afgehaakt bij blz 120. Wat een tegenvaller. Lackberg kan veel beter. | 0neg
|
Zag er veelbelovend uit maar is niet echt mijn genre. Het boek is voor 3/4 uitgelezen . Misschien lees ik het nog helemaal uit , maar de volgende boeken uit de reeks zal ik niet lezen. | 0neg
|
Melissa Hill mag dan bestsellers op haar naam hebben staan, maar het schrijven van een thriller blijkt toch van een andere orde dan het schrijven van chicklits. 'Taboe', geschreven samen met echtgenoot Kevin Casey, is onder de maat.
Het verhaal begint aardig, ik had het gevoel dat het wel wat kon worden, maar ben daarin teleurgesteld:
- Het taalgebruik is te eenvoudig.
- Ik mis diepgang en warmte, de karakters en verhaallijnen komen onvoldoende uit de verf.
- De vele moorden zijn een voldongen feit, maar worden niet of nauwelijks beschreven.
- De dader ligt voor de hand.
- Eenrichtingsperspectief vanuit de gedachtegang van forensisch onderzoeker Reilly Steel.
'Taboe' is onvoldoende boeiend, leest te gemakkelijk weg (als je het al niet terzijde legt omdat het gewoon niet goed genoeg is). Nadenken is niet nodig, alles wordt voorgekauwd en is voorspelbaar.
Jammer, er had op basis van de ingrediënten zoveel meer in gezeten. | 0neg
|
Na een sterk begin met de scène in Londen een langdurig deel waarin er veel te veel korte dialogen zijn, wat het lezen vermoeiend maakt, inderdaad ook - zoals de vorige reageerder meldde - met een erg matige zinsopbouw. Laatste 150 pagina’s van het boek redelijk spannend en onderhoudend. Al met al houdt het niet over, wat tegenviel gegeven de bekendheid en status van Baldacci. Ik had niet vaker boeken van hem gelezen en had er meer van verwacht, omdat hij overal prominent in de boekhandels ligt... Ik las laatst een boek van Stephen King. Ondanks dat ik nietvan horror houd (wist niet dat dit erin voor kwam) vind ik hem een betere schrijver. | 0neg
|
Hoofdrolspeler in De Koninklijke Konijnen van Londen van Santa en Simon Sebag Montefiore is Shylo, een zwak en schriel konijntje, dat een ooglapje draagt om een loensend oog te bedekken. Tussen zijn stoere broers en zussen valt hij nogal uit de toon, want dat zijn allemaal grote, gezonde konijnen. Shylo is dan misschien niet sterk, maar wel slim en nieuwsgierig. Hij gaat graag op bezoek bij het oude konijn Horatio. Horatio mist zijn linkerachterpoot en een half oor. Hij is oud, maar dat is nog niet het ergste. Het is door de leiders van de konijnenburcht verboden om bij Horatio op bezoek te gaan, want hij behoort tot een ander ras.
Toch geen konijnenpastei
In het geheim gaat Shylo bij Horatio op bezoek, want Horatio kan prachtig vertellen over de geschiedenis van de konijnen. Hij vertelt over de Koninklijke Konijnen van Londen. Lang geleden besloot Koning Arthur dat het lievelingsgerecht van de Britten konijnenpastei moest zijn. Maar zijn neefje Mordred is dol op konijnen en weet Arthur tegen te houden. Als dank hebben de konijnen toen een eed gezworen om de koninklijke familie te beschermen. De konijnen die deze taak op zich hebben genomen, noemen zich de Koninklijke Konijnen van Londen. Ze hebben een burcht gebouwd onder Buckingham Palace en houden zo de royals in de gaten.
Lees verder op mijn website | 0neg
|
Vervelend boek, niets meer en niets minder. | 0neg
|
Het verhaal had in de helft van het aantal pagina's geschreven kunnen worden; het boek bevat veel herhalingen en is langdradig. Bovendien vind ik het zeer verwarrend dat de auteur van de hak op de tak springt wat betreft de verschillende periodes en gebeurtenissen. Ik vond het interessant om alle feiten te lezen, zoals zij ze ziet, maar ik had dit liever chronologisch. | 0neg
|
De Berlijn affaire is een aardig boek, maar heeft niet veel om het lijf. Het is allemaal net iets te gemakkelijk opgeschreven en niet genoeg uitgediept om een echt spannende thriller te worden. Het leest wel lekker vlot en wanneer je niet al te veel eisen stelt aan opbouw van karakters en plot kun je je hier prima mee vermaken. | 0neg
|
Een indrukwekkend verhaal […] een grondig onderzochte roman luidt een uit het Duits vertaalde quote op de losse kaft die om het hardcoverboek zit. Bedoeld wordt natuurlijk dat er grondige research verricht is voor de roman. Ook slordig is de vermelding 'Winnaar Lesepreis 2015': het is Leserpreis en Buck werd derde in de categorie historische romans. Onbegrijpelijk dat de Nederlandse editie gecategoriseerd is als literaire thriller. Het is een roman, die verhaalt over onderzoek en experimenten in de ontstaanstijd van de neurologie, eind negentiende eeuw. Vera Buck combineert feiten met fictie en strooit met namen van beroemde persoonlijkheden die zich bezighielden met empirische geneeskunde.
In haar nawoord zegt Buck:
Toch lijkt het een fragment uit de geschiedenis, met eromheen de fictieve verhaallijnen over student Jori (hoofdrol), de vage monsieur Lecoq en het nog vagere meisje Runa. Runa bevat zelfs een literatuurlijst en een citatenlijst.
Thriller? Nee. Dit boek wordt echter wel als zodanig beoordeeld, omdat het in Nederland als thriller in de markt is gezet. Spannend? Nee. Luguber, akelig, zoals de patiënten - vooral meisjes en vrouwen die leden aan (vermeende) hysterie - werden behandeld. Er komen meerdere hysterieaspecten aan de orde en de daarbij behorende genezingsmethoden. Hypnose, metallotherapie, clitorisverwijdering, een opeenstapeling van walgelijkheden. De beroemdheden die de revue passeren zijn vele malen gestoorder dan de patiënten op wie ze hun experimenten botvieren. Burq, Charcot, Luys, De la Tourette, Pasteur, allen hebben geschiedenis geschreven en positieve ontwikkelingen geïnitieerd, het waren andere tijden, maar toch.
Jori is van een andere orde: student en aanbidder van Jean-Martin Charcot, een van de grondleggers van de neurologie. Vergeleken met de overige personages is hij gevoelig. Hij wil zijn grote liefde Pauline genezen van hysterie. Jori wil de waanzin uit Paulines hersenen snijden en tevens afstuderen op dit thema. Er zal eerst op andere patiënten geoefend moeten worden. Zal hij in zijn opzet slagen?
De apparaten die de artsen hanteerden worden uitvoerig beschreven. Bijvoorbeeld de ovariumpers:
De vastgesjorde boor graaft zich dan een halve vuistbreedte in de buikwand van het meisje. Er zal ongetwijfeld een lezerspubliek voor zijn, maar leuk? Nee.
Runa is een langdradig verhaal met soms houterige zinnen. Dat heeft ook met de vertaling te maken, want de Duitse tekst loopt soepeler. Er doen zich amper amusante momenten voor, alleen monsieur Lecoq is soms goed voor een vrolijke noot.
De akelige sfeer daargelaten heeft Vera Buck heeft met Runa een prestatie geleverd. De feiten zijn merendeels op internet terug te vinden. De fictie is zozo en dient als kapstok om die feiten aan op te hangen, om er een geheel van te maken. Afgrijzen overheerst, wat een subjectieve beleving is. Runa is typisch zo’n boek waarover de ene lezer lyrisch zal zijn en de andere juist niet. | 0neg
|
Wanneer in deze tijd een prentenboek uitkomt, verwacht je toch wel een beetje originaliteit in enige vorm, of dat nu ligt in het verhaal, de tekst, het beeld of iets anders. Benji en de gigagrote pompoen stelt wat dat betreft helaas op alle vlakken teleur.
De jonge Benji heeft een droom. Uit de pompoenzaadjes die hij heeft bewaard nadat mama een heerlijke pompoentaart bakte, wil hij een gigagrote pompoen laten groeien. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf; de zaadjes hebben water nodig, flink wat aandacht en een heleboel geduld. Zal het Benji lukken om met al die goede zorg zijn droom uit te laten komen?
Een prentenboek is gelukkig een spel tussen beeld en tekst. Op de prenten is niet veel aan te merken; de tekeningen van Eefje Kuijl zijn vrolijk, kleurrijk en zacht. Benji is neergezet als een vriendelijk, goedlachs jongetje en ook alle wormpjes, mieren en andere diertjes lachen gezellig mee. Niets mis mee, aangezien de wereld van de doelgroep ook nog enkel bestaat uit koek en ei. De aarde lijkt net echt en geeft een leuk contrast met de andere elementen. Toch nog een klein beetje originaliteit.
Want kijken we naar het verhaal, dan is er nauwelijks iets verrassends te ontdekken. Wel duurt het maar liefst zes ergerlijke pagina’s lang voordat eindelijk wordt uitgelegd wat iedereen allang duidelijk is, namelijk dat Benji zijn pompoenzaadjes gaat planten. Misschien wilde schrijver Alan Fox hiermee nog enig gevoel van spanning opwekken, want de rest van het verhaal is slaapverwekkend voorspelbaar. Benji plant de zaadjes, geeft water en aandacht en ziet zijn pompoen groeien tot zijn hoofd er vijf keer in past.
Met de tekst is het niet veel beter gesteld. Soms trekken onnodig lange opsommingszinnen de aandacht, zoals ‘Benji trekt haar mee door de achterdeur naar buiten en door de opening in de heg naar een speciaal lapje grond helemaal achteraan in de tuin.’ De andere keer zorgen plotselinge tijdssprongen voor spontaan fronsende wenkbrauwen. Wanneer je tot slot het boek voorleest aan je kind en gedachteloos zinnen aanvult waar in het boek al een punt achter stond, weet je zeker dat de tekst toch echt wel beter had gekund.
Jong publiek is echter zo kritisch niet. Origineel of niet, kleine hoveniers met moestuinambities zullen na het lezen van dit boek graag hun eigen pompoen, worteltjes of radijsjes in de tuin willen laten groeien. Hou je er in ieder geval nog een smakelijk hapje aan over. | 0neg
|
Met veel oogrollen en zuchten heb ik het tot driekwart van het boek volgehouden. Daarna heb ik het boek letterlijk weggesmeten en ga het nooit meer lezen. Sterker nog, ik kap met de serie.
Er staat 1 ding centraal in deze reeks en dat is seks. Is het geen normale seks, is het wel online seks, telefoonseks, seks van anderen bekijken of dénken aan seks. Meer inhoud hebben de boeken eigenlijk niet. Ja, natuurlijk gaat er wel een random licht verhaaltje door de boeken heen, maar omdat de seks op zo ongeveer elke 5 bladzijden staat aangegeven, op welke manier dan ook, wordt dat verhaaltje naar de achtergrond geplaatst en gaat het dus alsnog alleen maar over seks.
Bah. Echt niet mijn ding deze reeks. | 0neg
|
Ik heb het boek Margot gelezen, misschien met de verkeerde verwachtingen, om iets te lezen over het leven van Margot Frank, de zus van Anne Frank. In mijn ogen is het een verzonnen verhaal, dat had kunnen gelden voor ieder joods meisje in Amsterdam. Teveel aannames in het boek. Geen fijn boek. Zal het niemand aanraden. | 0neg
|
Schijndood van Thomas Enger vind ik erg tegen vallen, er zit niet heel veel spanning in en het is een beetje voorspelbaar geschreven. Ik persoonlijk had er veel meer van verwacht. Wel leuk is dat je het filmscript leest en daarna ook de berichtjes op de computer tussen "6tiermes7" en "Tinky Winky" kan lezen, dat vindt ik wel geining en apart. Henning Juul de hoofdpersoon vind ik heel oppervlakkig blijven, had veel meer spanning in gemoeten maar helaas ik geef dit boek een 7 en twee sterren, dus een matig verhaal. | 0neg
|
Waarom zou je alle informatie over jezelf prijsgeven als auteur van een debuutroman? Dat moet Yentl Elderman gedacht hebben, toen haar debuut De Schrijver in maart 2015 werd uitgegeven door Scelta Publishing. Op de achterflap vinden we niet meer dan haar geboortejaar en ook op het internet blijft de auteur een mysterie. Het enige wat je kunt doen is haar debuut openslaan en je laten verrassen.
De Schrijver is een roman over liefde, het schrijversvak en de complicaties tussen twee mensen die in een relatie stappen. Het bijzondere aan deze debuutroman is het ontbreken van de naam van de hoofdpersoon. Ook de naam van haar vriend, De Schrijver, wordt maar één keer genoemd. In de rest van het boek noemt de hoofdpersoon hem ‘de schrijver’.
De meeste hoofdstukken in het boek zijn kort en krachtig, de letters zijn groot en dat maakt dat de lezer er binnen no time doorheen vliegt. Vermakelijk is het zeker, vooral door de hilarische gedachten van Hoofdpersoon. Elderman heeft een snelle roman neergezet, zonder al te veel technische poespas. Er wordt veel verteld en er zitten weinig adempauzes in De Schrijver. Handelingen worden met dialogen afgewisseld en voor je het weet ben je al over de helft van het boek.
Maar wat gebeurt er dan? Want hoewel het begin pakkend is, gebeurt er weinig in het boek. Er wordt een jaar lang ingezoomd op het leven van twee mensen die een relatie hebben en daar houdt het dan ook wel mee op. Een gemiddelde aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden zal hetzelfde voor je doen; na afloop vraag je je af wat er nou eigenlijk gebeurd is, waarom je hebt gekeken en of je iets zou hebben gemist als je die aflevering had overgeslagen.
Daarnaast blijft de volgende vraag in het achterhoofd van de lezer hangen: waarom zijn deze twee personen überhaupt voor elkaar gevallen?
De Schrijver is een dramatische man die zichzelf graag verstikt met gedachten over de ernst van het leven. Hij lijkt vanaf het begin een ranzig mannetje dat niet in staat is om een fatsoenlijke relatie aan te gaan of dingen in perspectief te zien.
Hoofdpersonage is daarentegen het burgerlijke type dat langzaamaan verandert in een pubermeisje. Uiteraard vindt Hoofdpersoon de schrijver eerst heel interessant - ze houdt in elk geval van het idee dat ze met een echte schrijver omgaat - maar dat lijkt niet genoeg te zijn voor de twee om een langdurige relatie aan te gaan. De schrijver blijft meermaals herhalen dat hij het burgerlijke leventje met Hoofdpersoon wél ziet zitten, maar de vraag blijft waarom zij juist degene is met wie hij dat wil doen. En dat is niet de enige vraag die onbeantwoord blijft voor de lezer.
Hoofdpersoon lijkt zichzelf steeds iets meer te verliezen in de relatie, maar hoe komt dat? Als zij al onverschillig is, of niet weet wat ze wil of vindt, hoe moet de lezer dan van haar of de schrijver gaan houden?
De Schrijver blijft 433 pagina's gissen en eindigt abrupt. Als lezer spendeer je een tijdje aan dit boek, om het vervolgens wat onbevredigd dicht te slaan. Dat is jammer, want het begin is enorm origineel en ontzettend grappig.
Toch redt dit spetterende begin van De Schrijver de rest van het boek niet. Yentl Elderman heeft een debuut neergezet dat niet meer is dan een hele lange aflevering van Goede Tijden, Slechte Tijden, met hier en daar wat extra alcohol. | 0neg
|
Ik ben een Mankell-fan, hoewel ik niet begrijp dat zulke humorloze mensen als Wallander me zo kunnen blijven boeien. Nou, de personages uit Labyrint maken het nog bonter en zijn, voor zover ze tot leven komen, nog minder sympathiek. En dat gaat me iets te ver: ik las echt met tegenzin over Louises leven en huwelijk. Er is al genoeg gezegd over de schrijfstijl van dit boek en die spreekt me ook al niet aan. Toen ik me ook nog probeerde voor te stellen dat er zoiets als moordende politiemannen en corrupte wethouders hier in mijn provinciestad Deventer voor zouden komen, moest ik toch wel lachen. Misschien naïef, maar ik vond het iets te ongeloofwaardig allemaal. Ik kreeg het boek overigens cadeau van de ECI omdat ik als Mankell-fan op de foto mocht, maar ik heb leukere cadeautjes gehad in mijn leven. | 0neg
|
Ik vond het een lekker boek om te lezen aan het strand tijdens de vakantie. Het leest lekker weg, maar ik vond het ook heel voorspelbaar en ik heb mijn hoofd niet suf hoeven puzzelen over wie de dader was.
Wel heb ik me een tijdlang afgevraagd wie de handlanger was. Want wanneer de politie navraag gaat doen naar de arts die heeft gebeld met de mededeling dat er iemand is overleden, (waardoor de uitvaartmaatschappij langskomt) is de beller volgens de politie, zeker weten een man geweest. Hier wordt helemaal niet op teruggekomen. Of heb ik iets gemist? | 0neg
|
Een moord wordt gepleegd op Ameland. Rechercheurs uit Groningen Rinze Oostra en Sicko Holwerda (die op het punt stond om lekker op vakantie te gaan naar een warm land) moeten deze oplossen.
De natuur op Ameland is natuurlijk mooi, maar in een thriller gaat het om de spanning en niet om een beschrijving van natuurschoon en Ameland (met zijn inwoners). Dan komen hier nog bij de vele taalfouten en de karikaturale hoofdpersonen, waardoor je je hoofd niet echt bij de moordzaak houdt. Maar ook de rechercheurs hebben hun hoofd niet zo bij de moordzaak, zodat de zaak/het verhaal zich maar wat voortsleept. Uitdieping van karakters zit er niet in, iedereen komt tot een bepaalde hoogte aan bod.
Meer zelfkritiek, een flinke hoeveelheid tekst schrappen en alle taalfouten er uit - wie weet wordt het dan een beter lopend, spannend verhaal.
(beoordeling 1½ ster - afgerond 2) | 0neg
|
Ik heb indertijd met veel plezier The Shadowman gelezen en was daardoor nieuwsgierig naar The Madmans tale. Helaas is mijn redelijk hooggespannen verwachting niet uitgekomen. Het verhaal begint veelbelovend met een humoristische omschrijving van de omstandigheden in een inrichting waar twee van de hoofdfiguren, Francis en Peter the Fireman, hun entree maken. Naarmate het verhaal vordert, dringt zich echter steeds vaker de vergelijking met One flew over the cuckoos nest op. Af en toe lijkt het erop alsof Katzenbach doelbewust soortgelijke figuren daaruit heeft willen opvoeren, wat de beschrijving van de inrichting en de patiënten niet bijster origineel maakt.
Na de eerste moord verschijnt Lucy Jones ten tonele, die als openbare aanklager het onderzoek leidt. Uit de manier waarop zij wordt beschreven, kan je niet anders concluderen dan dat het een intelligente vrouw moet zijn, die gedreven door ervaringen uit het verleden al haar capaciteiten aan de dag moet leggen om de moordenaar een halt toe te roepen. Hoe zij dit echter aanpakt, rechtvaardigt eerder de conclusie dat ze de helft van de tijd niet weet waar ze mee bezig is. Zij wordt regelmatig onheus bejegend door de zeer onsympathieke leiding van de inrichting, maar af en toe heb je als lezer de neiging hen gelijk te geven, zo voorspelbaar en weinig inventief zijn haar acties.
De spanningsopbouw is redelijk goed, maar er wordt veel vaart uit het verhaal gehaald door eindeloze bespiegelingen en herhalingen van eerder bereikte conclusies. Daardoor is de plot uiteindelijk ook nauwelijks spectaculair te noemen. Katzenbach heeft zich in mijn ogen aan dit verhaal lelijk vertild. | 0neg
|
Ben het roerend met Zazou eens, zo'n beetje in alle opzichten. Ik had er veel lovends over gelezen en het is me dan ook zwaar tegengevallen. Oja, en als ik nog eens extra cynisch mag wezen: ik ken dit thema nu onderhand wel, sinds "Mourir d'aimer" en ook toen al vroeg ik me af, waar iedereen zich zo druk over maakte..... | 0neg
|
Lood is een pretentieloos niemendalletje van een broodschrijver die zich eerder met SF onledig hield (oa. Hyperion). Het is de boekversie van Max Payne, True Crime en andere GTA-games - met de bijhorende diepgang. Het is kort genoeg om niet te gaan vervelen maar blijft minder lang plakken dan een sneeuwvlok in een windtunnel. Dit is Mickey Spillane, maar dan voor de 21ste eeuw. | 0neg
|
Voorwaar een (spannend) boek met een boodschap. Heeft soms iets te veel lovecraftiaanse beschrijvingen om echt goed te zijn. Komt daar nog de extreme goed-slecht tekening van de karakters bij en de verdoken christelijke boodschap van de schrijver en je hebt maar een matige thriller in handen. Geef mij dan in dat genre Raymond De Kremer (Jean Ray) maar. | 0neg
|
Met Bang wijkt Ingrid Dullens af van haar eigenlijke beroep. Ze studeerde aan het Hoger Instituut voor Dramatische Kunst Studio Herman Teirlinck in Antwerpen, waarna ze tien jaar met het cabaretgezelschap De Dulle Roeckers shows gaf. Tegenwoordig werkt ze bij Padarijs, een theaterhuis in Limburg. Bang is het debuut van een onbekende schrijfster, maar van een bekende in theaterland. Helaas zal het eerste niet veel veranderen, en het tweede trouwens ook niet.
Bang gaat over Anna, die alleen woont met haar moeder die sinds het vertrek van haar vader als een slappe vaatdoek door het leven gaat. Anna heeft het lastig thuis, maar heeft gelukkig wel goede vrienden op school. Zo gaat ze veel om met Lize en Janne, en die helpen haar de dag door te komen. Zo gaat het leven zijn gangetje, totdat Jazz op school komt. Jazz is anders dan de rest. Zij staat met beide benen op de grond en trekt zich van niemand wat aan. Anna vindt haar wel interessant, maar schrikt terug van wat Lize en de rest over Jazz vertellen. Jazz vader zit in de gevangenis. Jazz liegt constant. Jazz heeft wat te verbergen. Maar Jazz vertelt andere dingen aan Anna en Anna gelooft haar. Ze vindt het flauw en oneerlijk dat zulke geruchten de ronde doen over iemand die het juist heel zwaar heeft. Anna gaat zich verzetten tegen haar vriendinnen en zelfs tegen haar moeder. Uiteindelijk komt het tot een breuk tussen Anna en Lize, en zelfs met Dieter, haar vriendje bij wie ze zich zo op haar gemak voelt. Maar dat heeft misschien ook met de knappe Chet te maken, de broer van Jazz, die zoveel stoerder is dan Dieter. Chet met wie ze zoveel lol kan maken tijdens de schooluren. Met Jazz en Chet is alles veel spannender en leuker. Tot er een ongeluk gebeurt en Anna gaat twijfelen. Zal ze naar de politie gaan of toch niet? En is Anna zelf wel zo onschuldig?
Dit debuut van Dullens zal haar waarschijnlijk als schrijfster geen 'instant fame' opleveren, maar desalniettemin heeft ze een goed boek geschreven. Originaliteit is zeker niet haar sterkste punt, maar Dullens weet wel goed hoe ze vragen moet oproepen bij de lezers. Helaas zal de climax, hét moment waar naartoe gewerkt wordt, de lezer niet de antwoorden verschaffen waar hij op gehoopt had en dat kan zowel de goede als de slechte kant opgaan. Het ontbreekt Dullens nog aan originaliteit en het talent om alle spanning die is opgebouwd in goede banen te leiden. Misschien dat ze die kwaliteiten tijdens haar werk in de theaters nog kan verbeteren. | 0neg
|
Mwah. Allemaal erg dramatisch, maar vooral hard en plat. Naar mijn gevoel was de intentie vooral choqueren en niet het vertellen van een goed verhaal. Ben ik niet zo van gecharmeerd. | 0neg
|
Hoewel dit boek een tijd geleden verkozen was tot DWDD boek van de maand, viel het bitter tegen. Het begin was nog wel veelbelovend: een beetje vreemde setting in de verre toekomst (2039) en een verhaal dat terug gaat in de tijd. Dat had wat kunnen worden. Maar zodra de relatie van de twee geliefden Tessa en Marius in het verhaal aan bod komt, zakt het verhaal af tot een bedenkelijk niveau. Het verwordt tot een plastische beschrijving van hun bijna louter op seks geënte verhouding tot aan het einde (begin). Hier en daar krijgt het een behoorlijk pornografisch karakter. Het was wel zo aardig geweest als er ook andere aspecten van hun relatie aan bod waren gekomen. Uiteindelijk blijkt ook de omgekeerde verhaallijn niet goed te werken. Sommige zaken in het boek irriteren: zo heb ik nog nooit zo vaak het wat ongebruikelijke woord ’vulva’ bij elkaar gezien. Je vraagt je af waarom dit boek tot boek van de maand is gekozen.
Toch vond ik voor de hebban-community nog een aardige zin in dit bizarre, maar zeer matige boek: “Mensen moeten iets kunnen lezen, anders wordt het een chaos”. Waarvan akte. | 0neg
|
Luchtig leesbaar. Afwisselende hoofdstukken. Verleden/heden waardoor t eind niet voorspelbaar is. (Eigenlijk voor je gevoel niet af). | 0neg
|
Justina Robson is een Engelse schrijfster uit Leeds.Ze schreef haar eerste boek in 1994
Verhaal
Daemonia is het tweede deel in de Quantum zwaartekracht reeks. Het voorgaande deel noemt Elfenbloed.
Plot
Het plot heeft ergens een gebrek aan richting. Het is zeer lang niet duidelijk waar het verhaal naartoe gaat en wat de link is tussen de verschillende verhalen.
Sommige passages voelen wat uitgerokken aan. Waren ze iets korter gingen ze meer de aandacht vasthouden.
Eens er actie gebeurde was deze jammer genoeg vlug gepasseerd terwijl gesprekken lang duurden.
Personages
Er komen een grote diversiteit aan personage voorbij. Van elfen , demonen , kobolten tot het hoofdpersonage dat bestaat uit deels mens en deel machine.
Met nog een restant van een elf in de borstkas vormt ze een opmerkelijk persoon.
De personages zijn gedetailleerd beschreven.
Ook de ingewikkelde manier van leven of overleven van de demonen word zeer minutieus weergegeven.
Slot
Op het einde komen al de verhalen dan toch eindelijk samen om de deur te kunnen openen naar het vervolgboek.
Conclusie
Een boek met gebrek aan richting, maar een gedetailleerde weergave van personen en omgeving. | 0neg
|
Het verhaal op zich is zeer aangrijpend en ik had verwacht dat ik het niet droog zou houden tijdens het lezen van dit boek. Echter voelde het nogal 'vlak' en ik voelde me als lezer niet echt betrokken. Langdradig beschreven en te veel gefocust op 1 specifiek onderwerp/onderdeel (ik wil niet teveel weggeven). | 0neg
|
Omerta is de zwijgplicht bij ondervraging, vooral bekent van de maffia.
Dit boek gaat over een journalist die explosieve informatie aangeboden krijgt. De persoon die de informatie heeft, wordt vermoord voordat de overdracht kan gebeuren. Er is echter wel een soort van dagboek met aantekeningen, formules en dergelijke en daarop ontstaat door verschillende partijen een jacht, dus ook op de journalist zelf.
Het verhaal is geschreven door vader en zoon en wanneer je als duo schrijft, is het de bedoeling dat je aan het verhaal niet afleest welke stukken door verschillende personen geschreven zijn. Dat is hier wel het geval. De zinnen klinken soms oubollig, het taalgebruik is bij momenten erg ouderwets terwijl het verhaal zich wel nu afspeelt, de zinnen lopen voor geen meter, om over de taalfouten en-of zetfouten maar te zwijgen. Ik heb de indruk dat dit boek geen eindredactie heeft gezien.
Dit boek is het negende uit een reeks en aan de hand van de flaptekst was ik echt wel enthousiast en al helemaal omdat het Vlaamse auteurs zijn, maar dat is dus zwaar tegen gevallen. Ik heb in jaren niet meer 1 ster gegeven. Jammer van de tijd die ik erin gestoken heb. | 0neg
|
Voor de vrienden Paul, Herman, Bob, Jean-Pierre en Ludo begint een gezellig avondje onder vrienden als een doodgewone avond. Onder het genot van een drankje maken de vijf vrienden grapjes en stellen elkaar onschuldige vragen. Zo ook de vraag: Stel dat je iemand ongestraft zou kunnen liquideren (
) Je mag ook nog kiezen op welke manier. Wie zou je dan
uitschakelen? En hoe? Vragen bedoeld als een grapje.
Maar dan wordt enkele dagen later het lichaam van een van de kandidaat-slachtoffers gevonden. Het slachtoffer is precies op de door Herman gesuggereerde wijze vermoord. Dit kan gewoon geen toeval zijn en Herman is overtuigd dat een van zijn vrienden hem erin probeert te luizen. Om zijn vermoedens te bevestigen vraagt Herman zijn broer Paul, ook een van de aanwezige die avond, voor hem uit te zoeken wie de schuldige is. Paul besluit op onderzoek uit te gaan en gaande weg ontdekt hij steeds meer duistere geheimen over zijn vrienden. Geheimen die het daglicht niet kunnen verdragen.
Vrienden van Rudy Soetewey begint herkenbaar. We hebben allemaal wel eens op een gezellige vriendenavond de vraag Stel dat
aan onze vrienden gesteld of hebben deze vraag zelf gesteld gekregen. Vooral deze herkenning maakt dit verhaal in het begin interessant om te lezen. En hoewel grapjes maken en onschuldige vragen stellen geen kwaad kan is het goed voor te stellen dat je eigenlijk niet zomaar alles kunt vragen of zeggen, ook niet onder je eigen vrienden en kennissen. Want hoe goed kennen we deze vrienden eigenlijk echt? Een centrale vraag in dit boek.
Soetewey weet in het begin de lezer redelijk te boeien. Helaas zakt het verhaal na een paar hoofdstukken een beetje in. We volgen dan Paul en zijn zoektocht naar de dader. Tijdens deze zoektocht komt Paul pikante dingen over de groep te weten. Vooral zijn broer heeft heel wat te verbergen. Maar hoe duister deze geheimen ook zijn, heel spannend is het allemaal niet. En Pauls reactie op deze geheimen en de situaties waar hij in terecht komt zijn ook niet altijd even geloofwaardig. Er zijn zo enorm veel bizarre en duistere geheimen binnen de groep dat je je afvraagt hoe zij eigenlijk überhaupt vrienden kunnen zijn. Daarnaast worden er veel hints gegeven naar de werkelijke dader. Dat maakt dat de ontknoping aan het einde van het verhaal niet meer echt verrassend is.
Vrienden is geen slecht verhaal en je leest het bovendien in één ruk uit. Alleen, erg spannend is het niet. Verwacht tijdens het lezen dus geen bloedstollende passages. Het einde zal ook niet als een verrassing komen. Het is vooral het thema dat dit boek enigszins interessant maakt om te lezen. Een geschikt boek om even tussendoor te lezen. | 0neg
|
Soixante neuf het eerste deel in de thriller serie van Sandrine Jolie, neemt je mee in de wereld van de seksexploitatie en in de zoektocht naar een serie moordenaar. De hoofdpersoon rechercheur Sanne Romijn infiltreert als prostituee in een luxe bordeel in Brabant en gaat hierbij opzoek naar haar eigen grenzen en naar de onbekende kamasutra-killer.
Mijn oordeel: Soixante neuf is boek bij vlagen echt spannend en zou naar mijn mening de titel erotische-thriller niet mogen dragen. Als lezer wordt je niet bij de lurven gepakt of beter gezegd niet bij de "lovehandels", dit is jammer want het begin van het boek deed dit namelijk wel. Hopelijk herpakt Sandrine Jolie (het pseudoniem van schrijfster Linda van Rijn) zich in het tweede deel Under Cover. | 0neg
|
Dit is bij uitstek het slechtste verhaal dat P&C mijns inziens ooit hebben gemaakt.
Je ziet de uitkomst al van verre aankomen en de verhaallijn is enorm slordig. Nu nog hun eigen persoon terug laten komen in elk verhaal en we zitten op het (bijzonder lage) niveau van Clive Cussler. Jammer hoor, ik heb van de Pendergast verhalen altijd erg genoten. | 0neg
|
In Het Diner zet Herman Koch de lezer behoorlijk op het verkeerde been. Aanvankelijk krijgt de lezer een inkijk in een ogenschijnlijk gelukkig doordeweeks Hollands gezinnetje: vader Paul, moeder Claire en zoon Michel lijken het perfect met elkaar te vinden. Vader Paul, leraar geschiedenis, vindt van zichzelf dat hij het uitstekend met zijn zoon kan vinden en een prima relatie heeft met zijn vrouw. Tot hij en zijn vrouw door zijn broer en zijn schoonzus uitgenodigd worden voor een etentje om ‘over de kinderen’ te praten...
Onderhuids voel je het hele verhaal lang een spanning die Herman Koch perfect gedoseerd weet op te voeren tot op thrillerachtige hoogte. Wanneer blijkt dat niets is wat het is (en vooral: niemand is wiè hij zegt te zijn), stelt hij de lezer voor een spiegel: wat zou jij doen als ...
Een parallel in sfeer en onderwerp vinden we bij De Leraar van Bart Koubaa. Een aanrader. | 0neg
|
Als van een vriendengroepje van zeven 30-ers een zekere Lucas een landhuis buiten Londen erft, wordt het al snel een gewoonte om elk weekend met zijn allen in dat huis door te brengen. Lucas durft eindelijk de stap te zetten om de ik-figuur, Joanna, om verkering te vragen. Ook de anderen laten zich niet onbetaamd. Onderlinge relaties ontstaan of worden juist afgebroken, waarna andere relaties ontstaan. Tussendoor blijft het mysterie meespelen van de zelfmoord van de oom van Lucas, waardoor hij het landhuis kon erven. De vondst van een doos met oude filmpjes brengt wat meer inzicht in wat er zich ruim twintig jaar daarvoor op het landhuis allemaal heeft afgespeeld.
De titel, de flaptekst en de inbeelding van de ik-figuur in het begin van het boek dat ze zich bespied voelt door het huis, doen suggereren dat het hier om een griezelroman gaat waarin een spookhuis de hoofdrol speelt. Dat is niet het geval. Er is niets met het huis aan de hand. In feite is de titel slecht gekozen, in de zin dat die de lading niet dekt. Er is geen sprake van een situatie van het huis bij nacht.
Bij uitgeverij De Kern verschijnen boeken voor vrouwen en dit boek past prima in dat straatje. Het richt zich voornamelijk op de relaties tussen de personen van het vriendengroepje. De ik-figuur wekt geen sympathie op. In de relatiesfeer gooit ze door een stommiteit haar eigen glazen in, maar daar kan ze de consequenties niet van verdragen. Ze kan de schuld niet op zich nemen en schuift die af op het huis en haar ex-vriend. Ook kan ze het niet verdragen dat mensen die door haar toedoen slachtoffer zijn geworden, later alsnog gelukkig worden met een ander.
Het enige wat Het huis bij nacht onderscheidt van een gemiddeld vrouwenboek is dat een crimineel voorval in het verleden een rol speelt en nog steeds nadreunt in het heden. Na ruim driekwart van het boek relatieproblematiek, komt er dan eindelijk enigszins actie, waarna Whitehouse met een zeer open einde de losse draadjes aan de fantasie van de lezer overlaat.
Op de achterflap staat een rijtje aanbevelingen van andere auteurs, waaronder Lee Child. Een vreemde keuze. De stoere mannenboeken van Child staan in schril contrast met het geneuzel over relaties van Whitehouse. De uitgeverij had beter auteurs kunnen uitzoeken die in hetzelfde genre schrijven. | 0neg
|
Ooit begonnen met een Ludlum en zo'n vijftien jaar geleden vond ik dat nog best aardig, nu vele schrijvers rijker en zo veel meer inzichten weet ik nu beter. Ik dacht "ach kom, laat ik weer eens wat van de oude meester lezen" Misgedacht, wat een inderdaad een dimensionaal verhaal, Amerika the good guy, de rest van de wereld is de bad guy.
Misschien zou je dit boek kado moeten doen als Bush jarig is?
Ik zal er niet meer instinken, zonde van de meters in de boekhandel, er kunnen zoveel meer mooiere boeken liggen.... | 0neg
|
Echt vreselijk dat zó'n goede schrijfster zó'n rotboek heeft geschreven! Je denkt de hele tijd dat het nog wel wat zal worden, ik bedoel: Renate Dorrestein, toch niet de eerste de beste, wel? Maar echt: LAAT MAAR!!!! | 0neg
|
Als je naam gevestigd is als bestsellerauteur en de verkoop van je volgende boek op voorhand een succes is, kom je dan overal mee weg bij je uitgever? Het lijkt er sterk op met het nieuwste boek van Koontz, Jouw hart is van mij. Jaren geleden heb ik diverse boeken van Koontz gelezen en met plezier, maar de hernieuwde kennismaking viel bitter tegen.
Ryan Perry is rijk geworden met zijn internetonderneming. Het leven lacht hem tegemoet, tot er een ernstige hartkwaal bij hem wordt ontdekt. Hij heeft hooguit nog een jaar te leven, tenzij er een donorhart beschikbaar komt. Een onzekere tijd van wachten begint. Na vier maanden wordt Perry opgeroepen: een jonge vrouw die is overleden na een auto-ongeluk was donor. Perry komt in aanmerking voor haar hart.
Koontz mag graag bovennatuurlijke zaken in zijn boeken stoppen en Jouw hart is van mij is daarop geen uitzondering. Perry begint achterdochtig te worden tijdens de periode dat hij op zijn nieuwe hart wacht. Hij hoort klopgeluiden en begint te vermoeden dat hij vergiftigd wordt. Zijn verdenkingen gaan zover dat hij al zijn personeel ontslaat en zelfs de moeder en haar partner van zijn vriendin gaat checken, ook al wonen die ver weg in een andere staat. In zijn dromen verschijnen beangstigende beelden waar hij geen raad mee weet.
Dit kan klinken als een prima thriller, maar dat is het helaas niet. De plot rammelt aan alle kanten en de schrijfstijl van Koontz is van dik hout zaagt men planken. De personages komen nergens tot leven. Koontz gebruikt graag lange zinnen om de omgeving te beschrijven, waarbij hij gemiddeld drie bijvoeglijke naamwoorden in één zin stopt.
Er is geen logica te ontdekken in het handelen van Perry. Hij stort zich op zaken die geen enkele relatie hebben met zijn eigen situatie, bijvoorbeeld een foto van een overleden tweelingzus van zijn vriendin. Deze zaken krijgen verder in het boek geen vervolg. Er overkomt Perry een aantal vreemde verschijningen. Voor een paar daarvan wordt op het eind in een enkele zin een ontoereikende verklaring gegeven; de rest wordt aan het bovennatuurlijke weggeschreven.
Zonder teveel van het eind te verraden is het meest opvallende nog wel de vraag waarom Perry dit allemaal is overkomen en waarom er zoveel tijd gerekt is, terwijl er andere mensen waren die daar meer voor in aanmerking kwamen.
Jouw hart is van mij kan nog het best op het strand gelezen worden; zonder kritisch nadenken tot je nemen wat Koontz verzonnen, op elk moment wegleggen dat je wilt omdat het verhaal je toch niet grijpt en op het eind gelijk vergeten. | 0neg
|
Ondanks alle goede recensies vind ik het niet zo'n goed boek,
persoonlijk hou ik niet zo van dit genre. Ik vond het te
Amerikaans, een beetje overdreven en ook veel te veel details, het
klassieke verhaal. De hoofdrolspeelster is Sky, zij is geadopteerd
door Karen, en ze wordt heel beschermd opgevoed. Ze heeft tot de
High School thuisonderwijs gehad. Haar beste vriendin en buurmeisje
Six gaat studeren in Italie dus Sky begint alleen aan de High
School. Tot ze Dean Holder ontmoet...ze heeft met zichzelf drie
dingen afgesproken; ze huilt niet, nooit, de echte wereld bestaat
niet uit happy endings en halsoverkop verliefd worden is niet aan
haar besteed. Halverwege heb ik het boek dichtgeslagen en het niet
meer uitgelezen. Ik hoop er iemand anders blij mee te maken! | 0neg
|
Claudia en haar man verwachten een kleine. Omdat haar man voor zijn werk bij de marine regelmatig op geheime missies gaat komt er een nanny bij hen in huis vlak voordat hij opnieuw vertrekt. Tijdens zijn afwezigheid zal Claudia namelijk bevallen.
Hun keuze valt op Zoe maar wanneer Zoe eenmaal bij hen in huis is heeft Claudia geen goed gevoel bij haar. Zo ontdekt ze al snel dat Zoe rondsnuffelt op plaatsen waar zij niets te zoeken heeft, dat er vreemde bloedvlekken in haar trui zitten en dat zij zich op sommige momenten wel heel vreemd gedraagt. Dan blijkt ook nog eens dat er in de buurt zwangere vrouwen worden aangevallen met de bedoeling hun baby te stelen. Het rechercheurs echtpaar, Lorraine en Adam, dat deze zaken onderzoekt komt ook bij Claudia terecht omdat zij de aangevallen vrouwen door haar werk kent. Lorraine en Adam ontdekken al heel snel dat Zoe niet is wie zij zegt te zijn maar dan is het al te laat..
Dit boek zou een psychologische thriller moeten zijn maar echt spannend wordt het nergens. Het verhaal van het privéleven van Lorraine en Adam is veel te prominent aanwezig en ontzettend zoetsappig. De afloop van het boek is zo vreselijk voorspelbaar en de zoetsappigheid maakt het alleen maar erger.
Dat de verhaallijnen van Claudia en van Zoe beiden in de ik-vorm zijn geschreven is een beetje een rare gewaarwording. De bedoeling is wel duidelijk maar ik had daar toch liever een andere oplossing gezien. Het werkt verwarrend, soms moet je een halve pagina lezen om te weten wie de "ik" is.
Al met al een tegenvallend boek dat bij mij niet verder dan twee sterren komt. | 0neg
|
Erg simpel geschreven verhaal en spannend vond ik het eigenlijk helemaal niet. Geen fijne schrijfstijl, er wordt veel van de hak op de tak gesprongen en soms gaat de ene zin over in de andere en blijkt er ineens een week voorbij te zijn terwijl er niet eens een inspringing was aan het begin van de zin, laat staan een alinea.
De manier waarop de rechercheur Iris betrekt bij het onderzoek vond ik erg ongeloofwaardig. Wel uitgelezen dus daarom dan nog 2 duimpjes. | 0neg
|
Tsja...dit boek is dus lang niet zo goed als ik had verwacht. Er is duidelijk sprake van een hype die wordt versterkt door goede recensies. De historische feiten in dit boek zijn weliswaar interessant, maar die hadden mij ook in twintig bladzijden verteld kunnen worden. Door de spanning leest het boek niet onaardig, in de zin dat je graag wilt doorlezen. Maar literair gezien is het zo ontzettend weinig. Een cryptologe en een Harvard-professor moeten puzzeltjes oplossen. Hoe wil je dit nu tot een goed boek maken?
Natuurlijk komen ze uit iedere puzzel, maar soms ziet de lezer het werkelijk 10 bladzijden van tevoren aankomen (voor wie het gelezen heeft: het rekeningnummer), erg frusterend, en menigmaal herinnert zich de cryptologe zich 'ineens' iets uit haar verleden, dat dan tot detail kan worden uitgewerkt en de puzzel kan oplossen (nog frusterender). De schrijver hopt van verleden, naar heden én naar personen wanneer en zoals het hem uitkomt om de lezer van informatie te voorzien: te makkelijk gewoon!
De schrijver heeft verder duidelijk moeite om emoties te beschrijven en te onderkennen. De scène waarin de cryptologe in huilen uitbarst, is tenenkrommend. Niet nu en niet zo!!, denk je als lezer. Huilen met de pet op dus. De twee hoofdpersonen slaan lange tijd op de vlucht, maar last van honger, vermoeidheid en andere terugslagen hebben de hoofdpersonen niet. Twee regeltjes aan het einde van het boek worden er aan besteed, als de spanning inmiddels over is. En dan het eind: als lezer denk je: niet dat!! En dat is precies wat gebeurt.
Ik heb begrepen dat het boek verfilmd gaat worden en ik denk dat met flink wat aanpassingen, dat best een succes kan gaan worden. Maar het boek was echt niet één uit duizenden zoals alles doet vermoeden, dat heb je na 50 bladzijden al door. Dertien uit een dozijn eerder. STOP DE HYPE! Ik had bijna de andere boeken van Dan Brown tegelijk met dit boek gekocht, maar ik ben blij dat ik het niet heb gedaan: deze schrijver heeft 'het' niet. | 0neg
|
Dolfje Weerwolfje ken ik van de film en van het tijdschrift. Vooral vanuit het tijdschrift, waarin personages als Noura, Leo en Opa Weerwolf een grote rol spelen. Kennelijk ontbreekt er nog iets, want in dit boek speelt mevrouw Krijtjes een rol die niet echt wordt uitgelegd, er wordt alleen gezegd dat ze eerder anders was. Met de voorkennis is het misschien leuker om te lezen.
Dat geldt ook voor de weerwolfregels die Van Loon heeft opgesteld, zoals de zilverallergie (gewoonlijk zijn het vampiers die bang voor zilver zijn, weerwolven gaan dood aan een zilveren kogel; overigens beide gerelateerd aan de magische werking die in de prehistorie en lang daarna aan metalen werd toegekend, met name ijzer). Zonder die voorkennis wordt het allemaal iets te terloops medegedeeld, waardoor het niet echt griezelig is - de spanningopbouw ontbreekt.
Daardoor lijkt het Weerwolfjegebeuren meer een soort trucje te worden. De doelgroep -jonge kinderen- kan herhaling en kleine variaties op het thema waarderen, dus dat is niet zo heel erg.
Dat geldt ook voor de wat flauwe woordgrapjes. De uitroeiclub met een roeiboot is grappig gevonden, maar het wordt flauw om dat het hele boek vol te houden.
Ik kwam dit boek in de vakantiebieb tegen. Aardig om te lezen, maar het is duidelijk dat ik de doelgroep niet ben. | 0neg
|
The Tiger’s Daughter is het debuut van de Porto Ricaanse schrijfster K Arsenault Rivera. Op haar derde verjaardag verhuist Rivera naar de Verenigde Staten waar ze opgroeit tot een 'geeky' dame met een groot hart voor fantasy. Haar debuut belooft een fantasyverhaal te zijn met Japanse/Mongolische invloeden. Sinds de eerste proefexemplaren van the Tiger’s Daughter verschenen is er reeds heel wat controverse geweest rond het boek. Vooral lezers die bekend zijn met de Chinese, Japanse en Mongolische cultuur hebben het erg moeilijk met de (foutieve) representatie in het verhaal. Het argument dat er weinig effectief onderzoek naar deze culturen is gedaan, alvorens het verhaal te schrijven blijft het boek achtervolgen. Als niet-Aziatische lezer zal je deze incorrectheden niet snel opmerken en is deze Oosterse setting net verfrissend binnen het fantasygenre.
The Tiger’s Daughter vertelt het verhaal van toekomstige keizerin Shizuka en krijgsvrouw Shefali. Opgebouwd als een lange liefdesbrief van Shefali aan haar keizerin vertelt zij het verhaal van hoe ze elkaar hebben leren kennen tot het ogenblik dat hun wegen terug van elkaar scheiden decennia later. Deze brieffragmenten worden afgewisseld met korte hoofdstukjes, waarin de keizerin centraal staat terwijl ze deze brief aan het lezen is.
En daar knelt ook meteen het schoentje voor the Tiger’s Daughter, want het briefconcept werkt voor dit verhaal niet. Er wordt namelijk veel tijd besteed aan het uitleggen van culturen, tradities, beroepen, politieke structuren en beschrijvingen van landschappen. Heel veel informatie die op de lezer afkomt en die gekunsteld aanvoelt, gezien Shizuka, voor wie de brief bestemd is, opgroeide in deze samenleving. Zij was aanwezig bij alle gebeurtenissen die opgerakeld worden en heeft dus alle achtergrondinformatie niet nodig. Jij als lezer echter wel en daarom is de balans in het verhaal ver te zoeken.
Het is duidelijk dat Rivera heel wat tijd heeft besteed aan de setting van haar verhaal. Hierdoor gaat de effectieve plot echter verloren. De flaptekst belooft gevechten tegen demonen en een hoog fantasygehalte. De aanwezigheid van magische krachten en het vechten tegen demonen beperkt zich echter tot een absoluut minimum. Een à twee scenes actie en magische elementen op 526 pagina’s is aan de magere kant voor een verhaal dat zich binnen het fantasygenre wil plaatsen. The Tiger’s Daughter voelt meer aan als een romantisch verhaal, waar enkele fantasyelementen aan werd toegevoegd. Het verhaal kabbelt rustig door, zonder echt hoogtepunten te kennen. En tóch blijf je als lezer geboeid lezen door de manier waarop Rivera haar fantasiewereld tot leven brengt. The Tiger’s Daughter is in een vloeiende, beeldende stijl geschreven en dankzij de korte hoofdstukjes vlieg je doorheen de pagina’s. Daarmee bevat The Tiger’s Daughter wel degelijk potentieel onder de minder geslaagde uitvoering.
Het tweede deel, The Phoenix Empress, werd ondertussen aangekondigd. Hopelijk slaagt Rivera erin om hier meer de focus te leggen op de plot, nu lezers geen introductie meer nodig hebben tot de wereld. Ondanks de matige uitvoering van dit debuut verdient Rivera zeker een tweede kans. | 0neg
|
Ik keek enorm uit naar dit boek, omdat ik The Girl With All the Gifts/Het meisje met alle gaven zo ontzettend goed vond en dit verhaal zich in dezelfde wereld afspeelt. Maar het probleem met een tweede boek is natuurlijk dat de setting al niet meer origineel is, en daarbij komt dat de personages in dit boek mij een stuk minder aanspraken dan Melanie uit het eerste. Uiteindelijk heb ik het niet eens uitgelezen. Jammer. Wel twee sterren in plaats van één omdat de schrijfstijl op zich goed is en de wereld nog wel interessant. Alleen niet goed en interessant genoeg om mij bij de les te houden. | 0neg
|
Ik vond het vervolg echt slecht. Vooral het einde, niet wat ik had verwacht, en al helemaal niet hoe ik wilde dat het eindigde. Toen ik het boek had uitgelezen zat ik echt een tijdje voor me uit te staren en dacht; hoe kan het nou zo eindigen? Zo moest het niet eindigen! | 0neg
|
De hoofdpersonen uit Waddells eerste boek Bloedlijn komen terug in Bloedoffer: inspecteur Foster, genealoog Barnes en Jenkins die inmiddels inspecteur is geworden.
Foster raakt betrokken bij de moord op een actrice. Haar veertienjarige dochter is dezelfde dag verdwenen. Ontvoerd? Onderzoek op een haar die op het lichaam van de actrice is gevonden wijst uit dat de moordenaar ergens in het verre verleden familie van haar is. Aangezien de actrice ooit geadopteerd is geweest, wordt de vraag wie haar werkelijke familie is opeens erg interessant. Reden dus om net als in Bloedlijn de hulp in te roepen van Barnes die zijn ervaring met oude (kerk)archieven weer goed kan gebruiken.
Het is te merken dat Waddell zijn best heeft gedaan om een goede thriller te schrijven. In zijn nawoord schrijft hij zelfs
[hebben] ervoor gezorgd dat het uiteindelijke resultaat werkelijk niet beter had kunnen zijn. Dat uiteindelijke resultaat schiet op wat fronten tekort. De karaktertekening komt niet goed uit de verf. Je merkt dat Waddell zijn personages wat diepgang wil meegeven, maar verder dan een van dik hout zaagt men planken beschrijving komt het niet.
De plot laat ook heel wat te wensen over. Er wordt geen afdoende reden gegeven voor het motief van de moordenaar. Zeker gezien de gebeurtenissen zou die persoon juist níet de moordenaar mogen zijn. Maar ja, in dat geval was de genealoog Barnes ook niet bij het verhaal betrokken geweest en had Waddell alleen een verhaal met inspecteur Foster gehad.
Afgezien van de keuze van de moordenaar komt ook het motief voor de moorden ongeloofwaardig over. Dat geldt ook voor de manier waarop later met grote stappen de overige moorden (niet) verklaard worden.
Twee boeken met de genealoog Barnes in een belangrijke rol doet vermoeden dat Waddell een serie gaat schrijven met deze vaste personages. Maar op hoeveel verschillende en overtuigende manieren kun je een genealoog bij een politieonderzoek betrekken? Bloedwraak is effectbejag met een vleugje genealogie geworden. Maar dat laatste kan zelfs voor andere genealogen niet voldoende zijn om dit boek interessant te maken. | 0neg
|
Dit boek viel me erg tegen. Niet wat ik gewend ben van Simone van der Vlugt. Ik heb het echter wel uitgelezen, omdat de manier van schrijven blijft boeien. Andere boeken van dezelfde schrijfster spreken mij meer aan. | 0neg
|
Je moet de serie gezien hebben om het boek te lezen. Dit maakt voor mij dat het minder sterren scoort.
Je krijgt over sommige zaken wel een beter beeld hoe marie zich voelt, maar het komt erop neer dat je een beperkte samenvatting leest van het serie. Mijn inziens had hiermee heel wat meer gekund en misschien was het beter om alleen een vervolg te schrijven op de serie. | 0neg
|
volgens mij ben ik nu al zeker een maand in dit boek aan het lezen en ik kom er maar niet doorheen. ik pak het steeds met tegenzin om het toch maar uit te lezen want de film ligt nog op me te wachten dus ik ga er wel in verder. ik vind het gewoon een draak van een boek. nou lees ik dit genre niet vaak omdat het niet zo mijn ding is maar ik mis o.a. de humor; het is allemaal zo gezapig. en helaas ontroeren doet het me ook zeker niet. | 0neg
|
Geef mijn vader is het romandebuut van actrice en dramaturge Ineke Holzhaus (1951), die eerder toneel en poëzie publiceerde. Het gaat erover hoe de Tweede Wereldoorlog doorwerkt in de volgende generatie en hoe mensen worstelen met het katholieke geloof.
Het verhaal begint met Franny, een breekbaar meisje dat in coma ligt na een zelfmoordpoging en bezoek krijgt van onder andere Paul en haar nicht Mariëlle. We lezen flarden van Franny’s gedachten en uitspraken die anderen over haar doen. Ze is katholiek opgevoed en heeft altijd al een verlangen naar de hemel gehad. Als kind tekende ze lege, gouden stoelen die wachtten tot de zielen van de gestorvenen zouden aankomen. De schemertoestand waarin ze nu verkeert, bevalt haar wel. Eigenlijk had ze samen met Paul het leven willen verlaten, maar hij kwam niet opdagen.
Haar relatie met Paul is een beetje vaag. Hij heeft een groot verlangen om weg te gaan; niet uit het leven, maar uit het ouderlijk huis waar hij zich verstikt voelt door zijn immer zwijgende en afkeurende vader. Die was tijdens de oorlog te werk gesteld in Duitsland en was daar in zekere zin zichzelf kwijtgeraakt. Paul besluit te gaan uitzoeken wat zijn vader in Duitsland precies heeft meegemaakt. Wat hij daar hoort, doet het beeld van zijn vader kantelen.
Ook Mariëlle is op zoek: ze besluit haar studie kunstgeschiedenis te beëindigen, omdat die te veel nadruk legt op de wetenschap en te weinig over schoonheid en passie gaat. Ze heeft verschillende baantjes, scharrelt met verschillende mannen die toevallig op haar pad komen, gaat fotoportretten maken en zoekt naar een vorm van spiritualiteit zonder regels en plichten. Ze houdt van rafels en losse eindjes, discussieert met haar broer over het geloof, praat met haar vader over kunst, met een andere man over mystiek, denkt na over het moederschap en wie een geschikte vader voor haar kind zou kunnen zijn.
Voor wie de jaren zeventig heeft meegemaakt, is het wellicht een herkenbare zedenschets van die tijd. Alle drie de personages zoeken een uitweg, willen weg van de kaders die hen beknellen. Dat is op zich een mooi thema, maar de uitwerking laat te wensen over. Franny komt letterlijk en figuurlijk nauwelijks tot leven. Je voelt wel een soort vertedering voor haar, maar leert haar niet echt kennen. Mariëlle heeft zoveel contacten dat je het niet goed bij kan houden. Dat ze haar ouders bij hun voornaam noemt, maakt het extra verwarrend. Paul komt nog het meest dichtbij, met zijn emoties en spanningen die in een soort catharsis uitmonden.
Helaas is deze roman over drie dolende jongeren in de jaren zeventig weinig overtuigend. Misschien komt dat omdat er een vrij korte episode uit hun leven wordt beschreven, we vrij weinig over hun verleden te weten komen en hun onderlinge relatie niet wordt uitgediept. Ze hebben slechts zijdelings met elkaar te maken en als lezer blijf je lange tijd op afstand. Er worden ook veel namen van bijpersonen genoemd, waarbij je je regelmatig afvraagt wie ze ook alweer zijn. Bovendien zijn de zinnen in de roman niet altijd fraai met elkaar verbonden. Er staan regelmatig komma’s waar een punt zou moeten staan of andersom:
‘De auto’s die onder hem door razen zijn echt, bij een val van deze hoogte breekt hij op zijn minst zijn enkels, dan ligt er een man op het asfalt die zijn leven lang woedend is geweest, ingehouden, opgekropt dat het je aanvreet, verzuurt, tot een mens die hij niet wil zijn.’
Al met al bevat deze roman sterke motieven en mooie fragmenten, maar zijn de uitwerking, samenhang en stijl voor verbetering vatbaar. | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 55#
Heb al meerdere boeken van Tess Gerritsen gelezen en haar boeken zijn een hit of een mis voor mij (ben benieuwd wat deze zal zijn.) De achterkant laat mij denken dat de hoofdpersoon het opeens psychologisch moeilijk krijgt of dat ze een moordenaar wordt. De voorkant is lelijk geel (ik haat geel.)
Het verhaal:
Violiste Julia keert terug uit Italië waar ze een bijzonder muziekstuk in een antiquariaat heeft gevonden. Op het moment dat ze voor het eert de noten speelt, lijkt ze de grip op de muziek en haar leven te verliezen.
!Spoiler alert!
Violiste Julia Ansdell heeft net een optreden in Italië achter de rug, als ze daar het boek L’Incendio met bladmuziek vindt. Als ze terug is in Boston bij haar man Rob en dochter Lily probeert ze de muziek uit, maar na het spelen van het stuk komt ze erachter dat Lily de kat heeft dood gestoken. Rob en de huisarts proberen haar gerust te stellen, maar Julia is nog steeds bang dat haar dochter psychologische problemen heeft. Na nog 2 keer te zijn verwond door Lily en een heleboel onderzoeken later die op niets uitwezen, vind Rob dat er misschien iets met Julia aan de hand is en stuurt haar naar een psychiater. Dat gesprek eindigt met de mededeling dat ze vrijwillig een tijdje voor observatie naar een kliniek moet, maar daar heeft Julia geen zin in. Ze vlucht samen met mede violist Gerda naar Venetië om het muziekstuk L’Incendio te onderzoeken. Ze komt erachter dat degene die het stuk gecomponeerd heeft een gedeporteerde jood was, dat de muziek gespeeld werd tijdens het vermoorden van joden en dat de politiek niet wil dat dit uitkomt. Ze is bang en mailt Rob om haar op te halen. Maar wanneer ze hem ontmoet, valt ze flauw, wordt wakker in een ziekenhuis en ontdekt dat een hersentumor haar allemaal dingen heeft laten zien en denken. 10 jaar later is de tumor verwijderd en is Julia de heldin van Venetië voor het vertellen van de informatie rondom L’Incendio. Rob houd zielsveel van haar en geeft haar een hoop aandacht, iets waar Lily jaloers om is. Lily houdt van aandacht, kan het niet verkroppen dat ze dat niet krijgt en vermoord een duif. Julia had wel degelijk gelijk, er is wel iets mis met Lily.
Lily deed me denken aan Ted Bundy. Lief, charmant, slim, een echte engel. Maar stiekem doet ze wel allemaal gemene/enge dingen, zoals op jonge leeftijd het doden van dieren. Later kan dat evolueren tot mensen. Snap eigenlijk niet zo goed, waarom ze niet meer geobserveerd is (bijv. camera’s, laat Julia het stuk voor haar spelen enz.) Als zo’n jong kind zoiets doet, moet je er bovenop zitten en onderzoeken. Ze waren er wel heel snel over eens dat er niks met Lily aan de hand was, maar dat er van alles mis was met Julia. In dit geval was er aan beide kanten wat mis en hadden de autoriteiten daar ook naar moeten handelen (alles altijd open houden.) Nu is het alleen maar afwachten wanneer Lily haar vader, moeder en/of iemand anders iets aandoet. En dan moeten ze wel naar Lily kijken, want de kaart van de gekke moeder is al verspild.
De psychiater was wel goed, maar was op een paar punten onprofessioneel. Dat je mogelijk een inloopgesprek met een naaste familielid heb, ja, maar de hele behandeling/route bepalen voordat je ook maar 1 woord met je cliënt hebt gewisseld, nee. Iemand die in deze branche werkt mag ook geen meningen uiten enz., dat deed deze psychiater wel (luid en duidelijk een trekje met de mond wanneer Julia’s werk besproken werd (minachting.)
Zou ook vluchten als iemand mij voor gek verklaard en in een kliniek zou willen stoppen.
Het boek was een snelle lees en daarom ook snel uit.
Het verhaal en de ideeën deden me denken aan een hoop thrillerfilms/boeken en was daarom niet zo origineel. Een hoop clichés en herhalingen die ik al zo vaak gelezen en gezien heb.
Conclusie:
Lelijke kleur kaft.
Boekje was snel uit.
Verhaal was niet origineel.
Cheen | 0neg
|
Anne Holt (1958) studeerde rechten en heeft als journaliste, als nieuwslezeres en als juriste bij de politie van Oslo gewerkt. Later opende zij haar eigen advocatenkantoor. Midden jaren negentig was zij gedurende ongeveer twee jaar Minister van Justitie in Noorwegen. Anne Holt is een van de bestverkopende en meest geliefde misdaadschrijfsters in Scandinavië. Eerdere titels van haar hand zijn: Hoogtelijn, Mevrouw de president, Wat nooit gebeurt en Wees niet bang. Wereldwijd werden al meer dan 4 miljoen exemplaren van haar boeken verkocht. Voor het schrijven van Hartslag werkte Anne voor het eerst samen met haar broer Even. Hij is civiel ingenieur en cardioloog in het ziekenhuis van Bærum, in de buurt van Oslo. In dit ziekenhuis speelt een deel van het verhaal zich dan ook af.
Sara Zuckerman, cardiologe, voert een operatie uit bij Erik Berntsen, een vroegere minnaar en een befaamd professor in de elektrofysiologie. Hij krijgt een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator) ingebracht. De operatie verloopt niet helemaal vlekkeloos, maar loopt toch goed af. Een paar dagen na de operatie is Erik echter plots verdwenen. Een eerste zoekactie levert niets op, maar na contact met de politie komt het bericht dat Erik dood werd teruggevonden in een park vlakbij Oslo.
Als op een dag een gebruikte ICD in de zak van Sara's doktersjas gevonden wordt, blijkt het, na uitlezing ervan, om de ICD van Erik Berntsen te gaan. Als Sara en Ola, een van haar collega's, dit verder onderzoeken, komen er steeds meer vreemde zaken aan het licht. En er komt ook nog een tweede sterfgeval: Göran Holmström valt, twee dagen na de implantatie van een ICD, dood neer. Een derde slachtoffer kan ternauwernood worden gered...
De eerste helft van Hartslag is een doorbijtertje. Je wordt als lezer overspoeld door hoofdstukken waarin voortdurend nieuwe personages opduiken, met ook steeds wisselende plaatsen van handeling. Het duurt daardoor een tijd om een overzichtelijk totaalbeeld te kunnen vormen. Je bent eigenlijk meer bezig bent met het proberen te volgen en het uit elkaar te houden van de personages, dan met het eigenlijke verhaal. Door de wisselende tijdslijnen (het verhaal speelt zich tussen 2006 en 2010 af), gaat ook de continuïteit voor een deel teniet. Dat hoeft niet altijd ten koste van het verhaal zelf te gaan, maar in dit geval wordt het wel versterkt door het gecompliceerde begin van het boek. Spanning is in het hele verhaal nauwelijks voelbaar. En als er al een beetje spanning begint te komen en je als lezer de hoop krijgt dat het lange wachten dan toch nog zal beloond worden, kom je helaas bedrogen uit: de spanning ebt alweer weg voordat ze goed en wel begonnen is. Jammer!
De uitgeverij van het boek karakteriseert Hartslag als 'Law & Order meets House'. Het verhaal speelt zich grotendeels in een ziekenhuis af, maar daar eindigt volgens mij iedere gelijkenis. De altijd cynische opmerkingen en het nukkige gedrag van Dr. House kan ik in dit boek bij geen van de personages terugvinden, en wat de vergelijking met Law & Order betreft, ook die kan ik helaas niet maken. Al bij al een vergelijking die mijns inziens helemaal mank loopt.
Tevens heb ik mij heel erg verbaasd over het einde van het verhaal. Bijna alle verhaallijnen komen samen en vormen een zo goed als afgerond geheel (toch nog een complimentje aan Anne voor het feit dat zij dit voor elkaar heeft gekregen), totdat er zich plotseling een vreemde plotwending voordoet waardoor er opeens toch nog een open einde ontstaat dat de lezer met een onbevredigd gevoel achterlaat. Wat het idee hierachter is? Ik zou het graag eens van Anne Holt willen horen. | 0neg
|
Dit boek kreeg ik een tijdje geleden toegestuurd.
Omdat ik De koninklijke minnaar gelezen had van Willy Bogaerts, was ik zeker benieuwd naar dit boek.
De tekst op de achterflap sprak me aan en ik was benieuwd naar deze misdaadroman.
Helaas heeft dit boek mij niet kunnen boeien. Het was niet echt spannend, zoals ik wel verwacht had na het lezen van de flaptekst.
Het verhaal is vrijwel zonder acties en de dialogen bestaan voor een groot gedeelte uit herhaling;
'Voor geld wellicht'.
'Geld?'
en
'De gokker heeft niet de minste kans als de duivel de kaarten schudt…'
'De Duivel?'
'Degene die de kaarten schudt.'
Een langdradig verhaal met veel raadselachtige verwijzingen zonder echt spannend te zijn.
Fantasie is zeker aanwezig, maar de uitwerking had stukken beter gekund. Hier is ruimte voor verbetering.
Ik heb het boek opnieuw gelezen en ook deze tweede keer was mijn ervaring niet anders.
2,5/3* | 0neg
|
Zo eenvoudig kan een goed toneel zijn: vijf personages, één locatie en een plot met één verhaallijn. Walter Van den Broeck slaagt erin om de staking van ‘de Vieille Montagne’ in Balen in enkele dialogen op te roepen en te doorspekken met de lotgevallen van 1 arbeidersgezin. Leest heel vlot en werkt op de lachspieren! | 0neg
|
De wat oudere YA-lezers zullen P.C. en Kristin Cast zeker al kennen. In 2010 kwam het eerste boek van hun ‘Huis van de Nacht’-serie uit, waarna er nog elf (!) de weg naar de boekenkasten van vele fans wisten te vinden. Op Hebban zijn alle delen gemiddeld zelfs met vier of meer sterren gewaardeerd. Dit succesverhaal wekt dan ook meteen hoge verwachtingen voor de nieuwe serie van dit moeder & dochter-duo. De plot is veelbelovend; tieners die de elementen kunnen beheersen omdat er voor hun geboorte met hun embryo’s is geëxperimenteerd.
Foster en Tate ontmoeten elkaar letterlijk tijdens de stilte voor de storm. Hij komt over als een domme sporter en zij gedraagt zich als een bitch. Maar als een tornado een ravage aanricht op het sportveld van Homer Highschool in Missouri staan ze zij aan zij en ontdekken dat ze het element lucht kunnen besturen. Na de ramp moeten Foster en Tate elkaar leren vertrouwen om uit de handen van de groep van dr. Rick Stewart te blijven – de man die jaren geleden met hun embryo’s geknoeid heeft en ze nu wil inzetten voor zijn eigen plannen. Samen gaan Foster en Tate op zoek naar de andere drie koppels die Stewart gecreëerd heeft, maar voor wie nog geen vuiltje aan de lucht lijkt te zijn.
Pleisters kan je het beste snel ergens aftrekken, dus laten we dat maar meteen doen. Dit boek kan niet aan de verwachtingen tippen. Op meerdere punten schieten de auteurs tekort en dat levert een eerste deel van een serie op dat niet reikhalzend doet uitkijken naar het volgende. De plot lijkt interessant, genetische manipulatie, tieners die de elementen kunnen beheersen en een kwaadaardige wetenschapper. De uitleg over de experimenten van dokter Rick zijn alleen te basaal om geloofwaardig te zijn en hadden een betere uitleg moeten krijgen.
Wat wel gewaardeerd wordt is de diversiteit van de personages − ze zijn blank, gekleurd, transgender, hebben een rijke achtergrond, zijn thuisgeschoold, etc. Hun persoonlijkheid en beschrijvingen laten helaas wel te wensen over. Foster gedraagt zicht als een bitch, dat zegt ze op de tweede pagina zelf ook al en dat verandert tijdens het verhaal maar weinig. Ongeduldig, snel oordelend en met weinig inlevingsvermogen, met een huid als ‘bloedmooi vlekkeloos marmer’. Daardoor kan de lezer zich niet goed inleven in haar verhaal. Cora, haar donkere adoptiemoeder wordt nog vreemder beschreven en met zoveel mogelijk bijvoeglijk naamwoorden: ‘Cora’s stevige dreadlocks’, ‘Cora’s mollige vingers’, ‘De scherpe kalmte was in haar stem terug toen ze verderging, romig en vol met een beetje pit, net Mexicaanse warme chocolademelk.’ Stereotypering is blijkbaar ook een kunst.
De vreemde woordkeuze wordt de vertaler Henny van Gulik niet aangerekend, de Engelse versie schijnt namelijk nog erger te zijn (Tate noemt zijn opa blijkbaar ‘G-pa’). De schrijfstijl verraadt de dramatiek van de personages, er wordt veel gevloekt en geschreeuwd naar elkaar en het overgrote deel van het verhaal is in dialoogvorm opgeschreven. Het lijkt of de auteurs geen beeld hebben van het niveau van young adults en geprobeerd hebben ‘hip’ en ‘cool’ te schrijven. Jammer, want de actiescènes zijn wel beeldend geschreven.
De afbeeldingen in het boek zijn een leuk idee en maken deel uit van een graphic novel die in 2020 zal uitkomen. Sommige afbeeldingen komen daardoor niet overeen met de geschreven tekst en kunnen spoilers bevatten. De gigantische spierbundels die Tate heeft zijn overdreven en nog maar net anatomisch correct, wat dan eigenlijk wel weer past bij de overdreven manier van schrijven. P.C. en Kristin Cast hebben een gat in de lucht geslagen met dit eerste deel. Een toepasselijker titel hadden ze niet kunnen kiezen. | 0neg
|
Wat is er goed aan dit boek?
Het is herkenbaar voor kinderen die naar een christelijke school gaan.
Wat is er niet goed?
Nogal saai en stereotiepe personages.
Commentaar van Marjo
De schoolreis is goed beschreven, de duif die meevliegt als buitenstaander zou een associatie kunnen zijn van de Heere die alles ziet? Een beetje overbodige toevoeging.
Tekstanalyse
AVI - M4 is hier goed gebruikt, het begrijpend leesniveau sluit mooi aan bij het technisch leesniveau. Zwart wit en een beetje saaie illustraties die het verhaal verduidelijken. Alles is nogal ingetogen gehouden. De personages zijn heel erg braaf. | 0neg
|
Ontworteld gaat over Agnieszka die in een land woont waar het volk de bescherming van de tovenaar, ook wel De Draak genoemd, nodig heeft tegen het Woud dat hen altijd bedreigt. De Draak vraagt hier echter wel een hoge prijs voor. Elke tien jaar neemt hij een zeventienjarig meisje mee naar zijn toren en zij moet hem tien jaar lang dienen. Een vreselijk lot, want de meisjes komen allemaal totaal anders terug dan dat ze ooit zijn weg gegaan. Voor Agnieszka en haar leeftijdsgenoten komt het keuzemoment van de Draak steeds dichterbij, maar iedereen weet eigenlijk wel dat hij Agnieszka’s beste vriendin Kasia zal gaan kiezen. Zij is mooi en dapper en vooral alles wat Agnieszka niet is. Maar toch is het uiteindelijk Agnieszka die meegenomen wordt door de Draak.
Ik wilde dit boek ontzettend graag leuk vinden. De flaptekst sprak me wel aan, de cover is heel mooi en ook had ik al heel veel goede recensies overal gelezen. Al gelijk aan het begin van het boek had ik het idee dat ik Ontworteld niet zo goed zou gaan vinden als veel andere. Ik kwam totaal niet in het verhaal en ik deed er dan ook heel lang over om het boek uit te lezen. Ik stond zelfs een paar keer op het punt om het boek aan de kant te leggen, maar toch bleef ik steeds hopen dat het beter zou worden. Uiteindelijk kwam er ook wel wat meer actie in het verhaal, maar bij de helft van de gebeurtenissen had ik niet echt het idee dat ze ergens toe leidden of dat ze überhaupt belangrijk waren voor het verhaal.
Ook de personages konden mijn interesse totaal niet wekken. Agnieszka is voor mijn gevoel alleen maar aan het zeuren dat ze het zo zwaar heeft, maar doet vrij weinig om alles beter te maken en bovendien maakt ze echt zoveel keuzes die ik totaal niet kon begrijpen dat ik me op een gegeven moment heel erg aan haar ging irriteren. Ook de Draak klonk in eerste instantie nog wel als een interessant, ik had nog ergens de verwachting dat hij daadwerkelijk in een draak zou kunnen veranderen, maar eigenlijk was hij vooral een arrogante en onbeschofte man. Hij doet alsof ij Agnieszka wil helpen om haar magie verder te ontwikkelen, maar hij is vooral heel gemeen tegen haar en probeert haar op allerlei manieren te kleineren.
Het is wel duidelijk dat ik totaal geen fan ben van Ontworteld, maar aangezien ik vooral heel veel mensen positief over dit boek hoor, ligt dat misschien meer aan mij dan aan het boek. Ik vind het jammer dat ik het boek niet leuker vond, want ik had er hoge verwachtingen van, maar helaas is dit gewoon geen boek voor mij. | 0neg
|
Het verhaal begint een dikke twintig jaar geleden. Kathleen is zwanger, een schande voor de familie, vooral omdat Kathleen niet wil vertellen wie de vader is. Haar vader staat machteloos en moeder schaamt zich voor de gemeenschap. ‘Seks voor het huwelijk staat nog altijd gelijk met doodzonde volgens haar moraal waarin God centraal staat’. Als soort van boetedoening heeft Pastoor Keldermans ervoor gezorgd dat Kathleen in Cotignac bij de zusters Benedictinessen onderdak krijgt. Haar jeugd is voorbij.
‘Gebed en gehoorzaamheid zullen opnieuw de poorten van de hemel voor jou openen’.
Julien, Denise en hun vijfendertigjarige zoon Francis reizen af naar een Chambre d’hôte in Cotignac. Ze kijken uit naar hun vakantie. Julien is redelijk stil, maar dat is waarschijnlijk het gevolg van een onderzoek dat hij moest laten doen bij de huisarts net voor hun vertrek. De vakantie zal hen alledrie deugd doen.
Als Julien met Francis een wandeling gaat maken is, rinkelt zijn gsm/mobieltje. Denise neemt op en het is de huisarts die laat weten dat er bij het onderzoek niets speciaal aan het licht gekomen is, maar dat blijkt uit de DNA dat Francis niet de zoon van Julien is. Bij Denise gaan alle alarmbellen rinkelen en haar gedachten vliegen zesendertig jaar terug in de tijd. Haar wraak is groot.
Wanneer Francis op een dag op wandel gaat in de omgeving, ontmoet hij op zijn wandeling zuster Claire. Ze raken aan de praat en het wordt al vlug duidelijk dat ze heel wat zaken gemeen hebben. Zuster Claire blijkt Kathleen te zijn en allebei zijn ze jaren geleden misbruikt door Pastoor Keldermans. Beiden zitten dan ook vol wraak ten aanzien van ‘meneer pastoor’. Als klap op de vuurpijl blijkt Pastoor Keldermans overgeplaatst naar Frankrijk, in de buurt van Cotignac en staan ze bijna oog in oog met de man die hun leven heeft verwoest. Dit wakkert hun wraak alleen maar aan.
Als Pastoor Keldermans of broeder Theophile, zoals hij nu genoemd wordt tijdens het jaarlijkse vuurwerk wordt vermoord, zijn er gelijk genoeg verdachten.
Dit verhaal is een pamflet tegen pedofilie binnen de kerk. Bij Denise, Francis en Kathleen zijn er de jarenlange woede en onmacht die onderdrukt zijn. Na al die jaren kan meneer pastoor nog steeds vrijuit gaan en kan hij nog ongestoord zijn gang gaan. In dit boek laat de auteur zien dat de slachtoffers wraak willen en het recht in eigen handen nemen.
In ‘Zwart als een soutane’ geeft de auteur vanaf de eerste bladzijden al veel prijs. Je weet al meteen hoe de vork in de steel zit. Het verhaal is beeldend geschreven, dat moet ik zeker meegeven. Toch berust het op teveel toevalligheden. Drie slachtoffers van dezelfde geestelijke, waarvan twee uit hetzelfde gezin. De pastoor die overgeplaatst wordt naar de streek waar dit gezin toevallig zijn vakantie doorbrengt. Zuster Claire alias Kathleen die per toeval in die streek in het klooster is... Voor mij is dat een beetje teveel van het goede.
Bovendien komen er vrij veel Franstalige passages in voor, vooral bij de verhoren door de politie. Deze bepalen een groot stuk de plot mee. Voor iemand die de Franse taal niet machtig is is dit een serieus gemis, omdat je zo de volledige clou van het verhaal misloopt! De auteur geeft in een voetnoot mee (bladzijde 27) dat je de Nederlandstalige vertaling van de conversaties in het Frans bij hem kan aanvragen. Dit kan nooit de bedoeling zijn bij het lezen van een boek. Of je geeft het mee in het boek zelf of je schrijft deze in de taal van het verhaal. Jammer, want dit zal voor vele lezers een reden zijn om het boek naast zich neer te leggen!
Het verhaal is Vlaams, waar niets mis mee is, maar dat zich wel beperkt tot een bepaald publiek. Een voorbeeldje hiervan is een ‘tas’ koffie. Voor een Nederlander heeft dit een heel andere betekenis. Verder komt het verhaal houterig over, het is niet vloeiend. De conversaties lopen niet echt en zijn soms ongeloofwaardig. Het boek de stempel ‘thriller’ meegeven is hoog gegrepen. Ok, er gebeurt een moord en er is een verrassende wending, maar echte spanning heb ik niet gevoeld. Er is zelfs geen onderhuidse spanning aanwezig.
Dit is een verhaal over beschadigde mensen dat zeker potentie heeft, maar het komt niet uit de verf. De boodschap komt niet echt over. Jammer, er had volgens mij zoveel meer ingezeten. Ik kom niet verder dan 1,5 heel kleine sterretjes.
Met dank aan Uitgeverij Aspekt voor dit recensie-exemplaar. | 0neg
|
Ik begrijp de positieve klanken niet. Het boek heeft mij maar matig geboeid. Enkel het moment waarbij de 'Dimitri'-connection aan bod komt laat de bladzijden wat vlugger omslaan. Het slot is wat mager en laat een Heidelberg-gate vermoeden. Ook de flash-back - die veelbelovend wordt omschreven als 50 jaar Oost-West politiek is erg oppervlakkig. Tenslotte doet de plot mij een beetje denken aan 'De machtsfabriek'.
Positief. Een verdekte veroordeling van de Bush-doctrine en de vuile oorlog in Sadam's country. | 0neg
|
Ik las dit boek in de vakantie, uitgezocht omdat Forsythe vroeger een favoriete schrijver van mij was, en omdat het vakantie was heb ik het met moeit uitgelezen.
Dit boek is niets nieuws onder de zon, het uitgekauwde verhaal over de drugsmaffia en een gepensioneerde man die de strijd aanbindt.
Het verhaal kun je al vanaf het begin dromen en ik vond het dan ook een zware tegenvaller, de kunst van het schrijven is hij niet verleerd, daarom krijgt hij 2 duimpjes ipv 1, maar dat neemt niet weg dat je dit boek niet hoeft te lezen, of je moet echt fan van Forsythe zijn, dat kan natuurlijk. | 0neg
|
Olga Marije Teule… ik had nog nooit van haar gehoord. Ze heeft dus waarschijnlijk nooit eerder iets gepubliceerd. En dat is te merken. Scarablue is een dappere poging een spannend jeugdboek te produceren. Dat moet gezegd, maar het moet ook gezegd worden dat die poging helaas niet tot het gewenste resultaat heeft geleid.
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn blik en interesse gewekt werden door de omslag. Die is schitterend en een eyecatcher. Ook door de omschrijving werd ik getriggerd. Het verhaal leek een Young Adult SF te zijn en dat maakte dat ik het als recensie exemplaar bestelde. Ik ben altijd geïnteresseerd in nieuwe Nederlandse schrijvers met nieuwe ideeën.
Helaas viel het tegen. Young Adult? Nee hoor… het is een verhaal voor de jeugd. Science Fiction? Amper. Alleen de nanobots maken het verhaal Science Fiction. En bovendien… nanobots? Volgens mij kan je nanobots met het blote oog niet onderscheiden. De bots in dit verhaal zijn zo groot als torren, dus weinig nano. Hooguit minibots te noemen.
Dan het verhaal. Daar is van alles en nog wat over te vertellen. Eerst maar eens waar het over gaat.
De oma van Ted Boymans heeft een geheim dat ze met niemand (behalve haar man Jonathan die net een tijdje terug overleden is) deelde. Zelfs niet met haar zoon Jan en haar kleinzoon Ted. Maar als Jan, onderzoeksjournalist, in zijn auto achtervolgd wordt en zelfs van de weg af de Waal ingereden wordt, begint zijn zoon Ted samen met zijn vriend Finn een onderzoek naar zijn dood. Uiteindelijk vertelt oma haar geheim aan Ted. Deze onthullingen leiden naar een mysterieuze sekte: De Orde van de Blauwe Scarabee. Deze sekte staat op het punt een waanzinnig plan ten uitvoer te brengen. Ze bereiden zich voor op de omwenteling, ofwel Ragnarok. Het lijkt voor Ted en Finn welhaast onmogelijk te zijn om deze Ragnarok tegen te houden, maar ze gaan het toch proberen.
Op zich niet mis mee als idee, maar dan moet het wel beter uitgewerkt worden. Er zit weinig diepgang in. Als bijvoorbeeld de politie aan oma en Ted komt vertellen dat haar zoon, respectievelijk zijn vader, waarschijnlijk overleden is… dan zijn de reacties wel heel erg vreemd. Welke oma laat haar kleinzoon, die zijn vader hoogstwaarschijnlijk kwijt is, alleen en sluit zich alleen op in haar slaapkamer? Mijn vrouw is oma… die zou dat nooit doen. Nog een voorbeeld. Reinlef van Koningsbruggen, is de leider van de Orde, al een jaar of dertig. Je zou toch mogen verwachten dat hij in die dertig jaar wel wat verder geschopt zou hebben dan wat er nu aan Orde staat. Ik verwachtte spannende technische ontwikkelingen, genetische manipulatie en de schepping van een superras dat zich voor aan het bereiden waren op minimaal totale heerschappij in Nederland, dan misschien wel wereldheerschappij. Niets van dit alles. Enkel de nanobots (minibots!) die een gevaarlijke dodelijke goedje kunnen verspreiden en een voorraad mosterdgas.
Ik kan helaas nog veel meer voorbeelden geven van de weinige diepgang en beloofde verschrikkingen van de Ragnarok die als een nachtkaars uitgaat. Heel jammer. Ik had graag wat anders verteld. Ik zou eerst eens wat geoefend hebben met het schrijven van verhalen. Misschien eens een paar keer meegedaan hebben aan verhalenwedstrijden en geleerd hebben van de commentaren, voordat je aan een boek begint. Het is niet niks, een boek schrijven. Maar hoe dan ook… de intentie was goed. Nog maar eens proberen zou ik zeggen.
Jos Lexmond | 0neg
|
Dit is geen boek voor de "algemene geschiedenisliefhebber". Er worden -onvermijdelijk- veel namen genoemd, waarbij soms belangrijke mensen tussen neus en lippen ten tonele worden gevoerd. Een duidelijker register had hier uitkomst kunnen bieden; nu zit je constant heen en weer te bladeren om te kijken "wie dát ook alweer was". De auteur heeft het duidelijk moeilijk gehad om uit de veelheid van aangeboden informatie een coherent verhaal te componeren. Jammer, een gemiste kans! | 0neg
|
Na zijn debuutverhaal 'het vierkant van de wraak', kwam Pieter Aspe met zijn tweede thriller. Dit werk noemde hij 'De Midasmoorden' en kwam uit in 1996. Na het uitbrengen van dit boek werd Aspe voltijds auteur en volgden er nog tientallen bestsellers.
Zoals eerder vermeld kwam het boek uit in 1996 onder uitgeverij Manteau. Zoals in vele boeken van Aspe speelt het verhaal zich af in de West-Vlaamse stad 'Brugge'. De stad wordt opgeschrikt door een bomaanslag aan het standbeeld van dichter 'Guido Gezelle'. Op het zelfde ogenblik wordt er een man zwaargewond aangetroffen aan de Brugse vismarkt. Commissaris Pieter Van In en zijn collega Guido Versavel worden op de zaak gezet en trachten een verband te zoeken tussen deze twee feiten. Naarmate het verhaal vordert wordt duidelijk dat de zaak iets te maken heeft met vroegere nazi-praktijken. De bedrijven 'Travel' en 'Kindermann' spelen ook een centrale rol in het verhaal. De kopstukken van deze bedrijven zitten namelijk in een geheime orde die enkel uit is op een economisch overwicht. Deze orde gaat letterlijk en figuurlijk over lijken om zijn doel te verwezenlijken. Al snel wordt duidelijk dat Van In zich op glad ijs bevindt wanneer hij van alle kanten wordt gedwarsboomd door hooggeplaatste mensen. Ondanks deze moeilijkheden slaagt Van In er toch in om een tweede bomaanslag te verijdelen en de daders te vatten.
Pieter Aspe probeert met dit boek misdaad te vermengen met geschiedenis. Zo is er een verband tussen de misdaden uit het heden en die uit de geschiedenis. Hij zorgt voor een samenhang door familiale contacten tussen hedendaagse personages en die uit het verleden.
Ik vond het boek middelmatig. Het is vrij ingewikkeld door de verschillende personages die vaag geschetst worden. Later in het boek wordt er wel nog een korte samenvatting gegeven van de gebeurtenissen. De constante verwijzingen naar Van In's drankprobleem is ook vrij storend.
Het is duidelijk dat dit pas het tweede werk van Aspe is. Hij moet nog groeien in zijn schrijfstijl, wat hij ook zal doen. | 0neg
|
bleef beetje verward na het lezen van dit boek.
het verhaal kwam maar moeizaam op hang.
wereld word mooi omschreven, maar de karakters waren niet zorgvuldig uitgewerkt
mischien is het beter om heel de reeks te lezen om mee te zijn in alle reincarnaties van de personages. | 0neg
|
Ridder van de tempeliers is een boek dat meteen de interesse wekt na het lezen van de flaptekst. De uitgever belooft dat de hoofdpersoon een zware beproeving zal ondergaan, terwijl hij verboden gevoelens voor een onafhankelijke jonge vrouw heeft. Dit debuut van Robyn Young gaat over Will Campbell die in de voetsporen van zijn vader treedt. Zijn vader James is als tempelier naar Outremer getrokken om de strijd aan te binden tegen de meedogenloze Saracenen.
Will Campbell moet inderdaad nog een lange weg gaan voor hij in Palestina belandt. Maar spanning ontbreekt. In het grootste deel van het boek moet de spanning gewekt worden door de jacht op een gestolen boekwerk van een geheim genootschap binnen de ridderorde van de tempeliers. Als dit boekje in verkeerde handen valt, loopt de hele ridderorde gevaar. Hoe origineel! De jacht op het boekje heeft echter een marginale rol in de eerste ruim driehonderd pagina's. De opleiding van Will Campbell en zijn liefde nemen een iets grotere rol in beslag. Maar dat het te merken is dat zijn opleiding "een zware beproeving" is, of dat hij moeite moet doen om zijn geheime liefde te ontmoeten - nou nee.
Echt pakken doet het verhaal niet. Robyn Young neemt daarbij teveel tijd om zaken te beschrijven, zoals interieurs van gebouwen. De innerlijke strijd van Will Campbell en zijn makker Garin komt nauwelijks uit de verf. Dit komt ook omdat de schrijfster spannende momenten uit de levens van de beide jongens vaak overslaat. Ze schrijft er alleen over als de jongens terugkijken en de lezer de uitkomst al kent. Zoals de keer dat Robyn Young meldt dat Garin zwaar onder druk is gezet door ene Roek. Of de vergiftigingspoging van Will, iets wat tegen de wens van zijn meester ingaat. Pas na afloop blijkt dat hij erachter zat en is er nog een korte confrontatie. Spannender is om getuige te zijn van alle stappen die hij in het geniep neemt. Young gaat de echt spannende ontwikkelingen uit de weg.
Opmerkelijk is ook dat geloof en bijgeloof vrijwel niet in het boek voorkomen. Het is nota bene wel de dertiende eeuw! Juist het geloof van Will Campbell zou hem in de gewetensnood kunnen brengen die nu wordt gemist.
Pas op het eind zijn er nog wat spannende momenten en gruwelijkheden wanneer er een confrontatie plaatsvindt tussen de tempeliers en de Saracenen. Maar echt bevredigen doet het slot niet. De diefstal van het boekwerk is dan allang met een sisser afgelopen. Dit is een roman die de verwachtingen van de flaptekst niet waarmaakt. | 0neg
|
Jackie van Laren (Jacqueline Remmers) heeft twee grote passies, schrijven en muziek. Net als haar hoofdpersoon pakt Jackie het graag groot aan. De schrijfster debuteert niet, zoals gebruikelijk is, met één boek. Nee, Jackie schrijft meteen een trilogie. In Zin neemt ze haar lezers mee naar dé grote dancefeesten. Ze geeft ons een kijkje achter de schermen en we maken kennis met de wereldberoemde DJ en producer Wessel Quist. Armin, Tiësto, Afrojack en Hardwell let op want DJ Q gaat het deze zomer helemaal maken!
Nina de Witt solliciteert als personal assistant (PA) bij Q Productions. Tot haar verbazing krijgt zij de baan en mag zij zich een maand lang DJ Q’s PA noemen. Nina, die opgegroeid is in een hippie gezin, verlangt naar een normaal leven. Werken voor de wereldberoemde DJ is echter allesbehalve normaal. Q heeft een overvolle agenda, staat aan het hoofd van de productiemaatschappij, scoort hit na hit en vliegt de hele wereld over om op dancefeesten te draaien. Vrouwen vallen bij bosjes voor zijn charmes en Q vangt ze maar wat graag op. Een onderbroek draagt hij al niet eens meer. Q lijkt alles mee te hebben, toch is hij niet gelukkig. Hij heeft last van stemmingswisselingen en kan soms vreselijk nukkig zijn. Bij Nina vindt hij de rust die hij nodig heeft.
Toen ik op zoek ging naar wat meer informatie over de schrijver kwam ik Zin op diverse internetsites tegen onder het kopje literaire romans. Boekverkopen is een vak, maar overdrijven ook! Het boek is een echte chicklit, veel seks en weinig verhaal. Een prima vakantie lektuurtje voor bij het zwembad of aan het strand. Om die reden vind ik het jammer dat de volgende delen Lief en Ziel pas in augustus en oktober 2015 verschijnen. Aan Zin heb je niet genoeg in je vakantie. Tijdens een weekje zonnen op Ibiza lees je met gemak de hele trilogie.Voor wie niet vies is van 50 tinten, een beetje humor heeft en toe is aan een relaxed boek is Zin een aanrader.
Op dinsdag 30 juni om 17.00 uur is de boekpresentatie van Zin bij boekhandel Scheltema in Amsterdam. https://www.hebban.nl/agenda/boekpresentatie-zin-van-jackie-van-laren Wie Zin heeft om hierbij aanwezig te zijn is van harte welkom!
Ps Nina: As ik deze zomervakantie naar Londen ga zal ik een grote fles glassex meenemen. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat iemand anders jouw bilafdruk op het raam van de London Eye al heeft uitgewist…. | 0neg
|
Pashie en Max zijn stapelgek op elkaar. Ze verdwijnt ineens van de radar en Max gaat haar zoeken. Ze was op het spoor gekomen van een zeer gevaarlijk persoon. Een cyberaanval wist alle telefoons op datzelfd moment. Zweden is in gevaar, maar Pashie is belangrijker voor Max. Max is een sterke kerel. Een actieheld zou hij kunnen zijn, mocht het verfilmd worden.
Het nu is verbonden met het verleden en Max komt daar ook achter. Zijn familiegeschiedenis is er ook een, waarvan hij flink schrikt.
Niet alleen Zweedse namen en plaatsen komen er voorbij. Maar ook veel Russische. Echt onuitspreekbaar. Dan ben je mij echt kwijt, omdat ik het wil kunnen uitspreken.
Veel personages, die ik niet echt leerde kennen en geen gevoel bij kreeg, op Pashie na dan.
Het boek leek me vooraf erg spannend. Maar ik vond niet de spanning die ik in een boek zocht. Er zijn veel gesprekken en uitleg.
Het terug denken naar 1944, begreep ik ook niets van (heel lang), en dat zorgt ervoor dat er nog minder vaart in zit.
Ik heb weleens een goede Scandinavische thriller gelezen. Maar lees ze niet vaak. Ik viel voor de beschrijving van dit boek. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Na 80 blz had ik willen stoppen. Na 200 blz wou ik de handdoek in de ring gooien. En daarna bleef het een doorploeterboek. Er kwam iets meer spanning in, maar veelste laat en mijn gevoel was echt: stoppen!
De stukjes van Pashie, daar keek ik echt naar uit. Deze sterke vrouw was het lichtpuntje in dit verhaal, voor mij.
Dit was absoluut mijn boek niet. Ik heb boek 2 ook nog. Voorlopig lees ik die niet. Ik weet na het dichtslaan van dit boek al bijna niet meer wat ik las. Alleen Pashie zal ik onthouden.
Het krijgt van mij een cijfer 5. Dat zijn 2.5 sterren. | 0neg
|
Mijn ene ster zegt genoeg: met afstand het slechtste boek dat ik in jaren gelezen heb. Er is geen touw aan vast te knopen en al helemaal niet voor niet-Cornwellfans. Herhaaldelijke verwijzingen naar het voorgaande boek, personages tussen wie je de verbanden niet kent, onvoldoende uitgewerkte karakters, rommelige structuren, irritant lange zinnen vol bijvoeglijke naamwoorden en andere overbodigheden. En dan ook nog een te makkelijk plot.
Ik verwachtte met 'Rood waas' op aangename manier te kunnen herintreden in het leven van Kay Scarpetta, maar het is één grote worsteling geworden, één grote teleurstelling gebleken.
Meer kan ik er niet van maken. Jammer. | 0neg
|
Claire Kilroy werd in 1973 geboren in Dublin. Zij studeerde engels aan het Trinity College. Daarna werkte ze 4 jaar aan het editen van het BBC drama Ballykissangel. Haar debuutroman De hele zomer verscheen in 2003 en kreeg in 2004 de Rooney prijs voor Ierse literatuur.
Op een winderig eiland wordt Anna Hunt wakker in een hooischuur met een koffer vol geld. Hoe ze daar terecht is gekomen en hoe ze aan het geld is gekomen is haar een raadsel, want Anna blijkt haar geheugen kwijt te zijn. Ze heeft dan ook geen antwoord op de opmerking van een lokale priester die zegt: Dat is een interessant litteken daar onder je oog. Vanaf dat punt gaat het verhaal via flash backs terug naar het verleden. Ondanks het feit dat Anna zich weinig tot niets kan herinneren, weet ze wel dat ze iets te maken heeft met de diefstal van het schilderij Het meisje in de spiegel dat, nadat het teruggevonden is, in de National Gallery in Londen wordt gerestaureerd. Stukje voor beetje wordt het verhaal onthuld.
Het boek is grotendeels geschreven vanuit de gedachten van Anna die nogal vaak verward zijn. De verhalen van Anna (oftewel Isolde), Anna en Kel, Anna en de man die haar helpt in haar zoektocht naar het verleden én het verhaal van de restaurator van het (gestolen) schilderij lopen veelal door elkaar heen. Ook de tijden lopen door elkaar heen waardoor het verhaal niet altijd even helder is. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar in het geval van De hele zomer is het dat wel. Het verhaal komt soms verwarrend over waardoor het niet lekker wegleest.
Wat er voorafgaand aan het verhaal precies gebeurd is, wordt niet helemaal duidelijk. Er zijn wat aanwijzingen, maar er blijven ook veel onduidelijkheden over. Alles bij elkaar is het een mysterieus verhaal, waarin vele vragen (bewust?) onbeantwoord blijven.
Wie is bijvoorbeeld Isolde, wie is Kel, wie is het Scandinavische meisje? Zijn het bestaande personen of personen die ontsproten zijn aan het brein van Anna? Zowel voor de lezer als voor Anna blijven er aan het einde van het boek heel veel vragen onbeantwoord.
Hoewel er spannende elementen genoeg zijn in het boek, kan het niet echt als thriller betiteld worden. Het is meer een psychologische roman over een vrouw die haar eigen identiteit kwijt is, die dingen kwijt is geraakt, personen kwijt is geraakt en op zoek gaat naar deze verloren zaken. Zij herinnert zich gaandeweg personen en dingen en vertelt deze aan de persoon die haar op haar weg geholpen heeft.
Er moet een verband zijn tussen het verhaal en het schilderij (Het meisje in de spiegel) daar beiden een verwijzing zijn naar het dubbele in het verhaal; dubbele identiteiten, dubbele gevoelens, dubbele herinneringen, dubbele gedachten. Tevens verwijst het naar de uiterlijke én innerlijke identiteit van de hoofdpersonen.
De hele zomer is even intrigerend als complex van structuur. Korte hoofdstukken en korte zinnen en dialogen geven het verhaal een gevoel van naderende dreiging. Het gevoel van beklemming is goed weergegeven. Een verwarrend goed boek. | 0neg
|
Leest lekker makkelijk en snel. Zweverigheid zonder diepgang. Geen aanrader. | 0neg
|
Gelijk Bloed op sneeuw is dit het tweede afwijkende boekje wat Jo Nesbo zijn grote schare publiek voorschotelt.. De grote schare fans heeft Nesbo aan zich gebonden door goede boeken, mooie personages en een fijne goede schrijfstijl.
Bloed op Sneeuw was in mijn optiek een miskleun, Te veel geld voor een zeer dun en matig uitgewerkt boekje. Helaas wordt dit doorgetrokken in Middernachtzon. Hoewel beter uitgewerkt, af en toe echt wel herkenbaar als Nesbo en iets dikker is ook dit boek gewoon niet van die kwaliteit die je als Nesbo fan hoopt.. De uitgever heeft zich de kritiek ook aangetrokken en heeft de prijs iets verlaagd ten opzichte van zijn vorige. Echter mijn conclusie: Best aardig om cadeau te doen als geschenk in de maand van het spannende boek, maar niet als volwaardige stand alone thriller. Het is gewoon te weinig.
Spanning: 2**
Plot: 3***
Leesplezier: 2 **
Schrijfstijl: 3 ***
Originaliteit: 2 **
Psychologie: 2** | 0neg
|
'k Had wel wat moeite om in het verhaal te komen, door de vele Russische namen en bijbelse teksten. Op den duur wende dat wel en vond ik het best boeiend. Maar ik had aan het eind het gevoel dat de schrijfster geen zin meer had in dit boek, want het was ineens uit, mij met een zeer onbevredigend gevoel achterlatend, jammer. | 0neg
|
Het boek voldoet niet aan de beschrijving op de achterflap. Moeilijk om de aandacht bij te houden en zeker niet hilarisch. De zoektocht wordt wel goed beschreven, maar het is langdradig en had zeker korter gekund | 0neg
|
Een jonge arts neemt de leiding op zich van een luxueus bejaardencentrum, maar mag zijn vak als arts daar niet uitvoeren, uit angst een claim aan zijn broek te krijgen als hij een medische fout zou maken.
Helaas een tegenvaller. Al veel van deze schrijver gelezen en één van mijn favoriete schrijvers, maar dit boek is mij te gladjes en te Amerikaans. | 0neg
|
Deze roman zet je een beetje op het verkeerde been, als bijschrift op de kaft staat; “Roman over mijn moeder” maar de schrijfster heeft haar moeder alleen als uitgangspunt genomen, het is fictie.
Ze beschrijft de moeizame moeder-dochter relatie van haar en haar Indische moeder die als kind polio kreeg aan haar rechterarm en als puber in het Jappenkamp heeft doorgebracht en zwanger is aangekomen in Nederland. Haar moeder is strijdlustig, streng en hard, gunt haar kinderen het beste qua ontwikkeling en onderwijs.
Het boek heeft niet een echte hoofdstukindeling, ieder hoofdstuk begint met een paar dik gedrukte zinnen. De snelle afwisseling tussen de moeder Melanie en haar dochter Sonia en alle beschreven familieleden maken het vooral bij het starten in de roman verwarrend en haalt de snelheid uit het verhaal.
Het is lastig om deze roman te beoordelen, de rolverdeling en karakters die de schrijfster beschrijft van het Indische gezin zijn herkenbaar en zullen in het algemeen voor meerdere Indische gezinnen gelden. Het is knap dat ze waarschijnlijk voor een groot deel eigen en werkelijke gebeurtenissen van haar eigen familie in het boek heeft verwerkt maar het boek pakt mij niet echt, de moeder-dochter relatie is hard en pas naar het einde toe, is er meer ruimte voor zorg maar de liefde en het uitspreken hiervan tegenover elkaar ontbreekt. | 0neg
|
Wat een langdradig verhaal en zoveel feiten en wetenswaardigheden vermeld. Als ik dat allemaal had willen weten had ik wel een geschiedenisboek gekocht.
Het verhaal is ook niet meer geloofwaardig met al die rare wendingen | 0neg
|
na 54 minuten had ik echt wel een klepper van een opvolger verwacht, maar die kwam er helaas niet. Een oké boek met heel veel gemiste kansen die elkaar niet vonden. Niet echt mijn ding dus, vrees ik, maar ik blijf wel fan van haar vorige boek en hoop op beter de volgende keer. | 0neg
|
De Nieuwe Orde is het tweede deel in ‘Overlevers’-trilogie van Chris Weitz (1969). Chris Weitz is een Oscar-genomineerde Amerikaanse filmproducent en regisseur. Hij is bekend van de films Twilight: New Moon, About a Boy en The Golden Compass. Daarnaast heeft hij een studie Engels aan de Universiteit van Cambridge gevolgd. ‘Overlevers’ is een trilogie, waarvan de eerste twee delen al in het Engels en Nederlands zijn verschenen. Het derde en laatste deel verschijnt in juli 2016 in het Engels. Het eerste deel van de trilogie, Overlevers, was een grote teleurstelling. Het boek riep echter zoveel vragen op dat het wellicht de moeite waard is om het tweede deel op te pakken: misschien kan het de schade van zijn voorganger herstellen.
In de post-apocalyptische wereld van Overlevers en De Nieuwe Orde heeft een onbekende ziekte een groot deel van de wereldpopulatie uitgeroeid. Alleen jongeren tussen de twaalf en achttien jaar zijn niet aangedaan door de ziekte. De overgebleven jongeren in New York hebben zichzelf verdeeld over verschillende, zwaargewapende clans en gaan de strijd met elkaar aan om medicijnen en voedsel.
Jefferson is teruggekeerd in New York en probeert het geneesmiddel voor de ziekte terug te brengen naar zijn clan. Donna daarentegen is meegenomen naar Engeland, waar ze moet doen alsof ze geen overlever van de ziekte is en informatie moet geven over wat er is gebeurd in Amerika.
Na het lezen van het eerste boek hadden waarschijnlijk alle lezers dezelfde vraag: wat is er gebeurd met de rest van de wereld? De Nieuwe Orde onthult het antwoord, dat kan worden samengevat in twee woorden: helemaal niets. In de andere landen heeft de ziekte zich niet verspreid en zijn de bevolkingen doorgegaan met het normale leven. Waarom is alleen Amerika aangedaan? En zal het ooit weer kunnen worden zoals het vóór de ziekte was?
In De Nieuwe Orde zijn Jefferson en Donna van elkaar gescheiden. Net zoals in het eerste boek worden de avonturen van Jefferson en Donna uit hun oogpunt verteld. Hierin zit meteen al de grote zwakte van het boek: de delen van Donna zijn saai. Er gebeurt nauwelijks iets met Donna in Engeland, terwijl er in New York van alles aan de hand is. Iedereen is namelijk weer terug in die stad waar ze zoeken een manier om het geneesmiddel voor de ziekte te verspreiden. Hierbij staat Jefferson voor een groot dilemma: aan de ene kant wil hij iedereen redden door het geneesmiddel te geven, maar aan de andere kant weet hij dat alles zal veranderen als iedereen weet dat hij of zij blijft leven. Ze kunnen weer ergens om geven. Dit dilemma maakt Jeffersons delen van het boek erg interessant.
Ondanks het boeiende verhaal over het dilemma in New York blijft het een erg zwak verhaal, net als het voorgaande boek. Allereerst gebruikt Weitz een vervelende schrijfstijl. Hij laat zijn personages tegen de lezer praten. Hij doet echter te veel zijn best om ze als echte ‘tieners’ neer te zetten en geeft ze zo een kinderachtige stem. Deze manier van schrijven gaat snel irriteren. Daarnaast is elk personage een karikatuur en de protagonisten doen ronduit beledigende en racistische uitspraken. Ook bevat het boek vijf oogpunten, die samen het verhaal vertellen. Dit maakt het verhaal rommelig en onoverzichtelijk. Ook voegen de perspectieven buiten Jefferson en Donna weinig toe aan het verhaal. De delen van Donna waren dan wel erg oninteressant, in elk geval leert de lezer wat nieuwe informatie over de wereld door haar verhaal.
Net als zijn voorganger is het boek enkel aan te raden aan diehard fans van dystopische boeken: De Nieuwe Orde biedt een interessante en wijde wereld en een hoop morele dilemma’s.
De Nieuwe Orde probeert antwoorden te geven op vragen die het eerste boek op heeft geroepen. Het laat zien hoe het met de rest van de wereld gesteld is. Ondanks dat dit veel kansen biedt, had Chris Weitz zich beter tot het verhaal in New York kunnen beperken. De ondermaatse schrijfstijl in combinatie met het slappe verhaal over Engeland maakt De Nieuwe Orde een zwak en moeizaam verhaal. Lezers doen er goed aan om dit boek en zijn voorganger over te slaan. | 0neg
|
In Nederland kijkt meer dan driekwart van de mannen en bijna de helft van de vrouwen wel eens porno. Ontwijken is ook bijna niet meer mogelijk, helemaal op internet. Maar aan de ondernemerskant blijft deze bedrijfstak grotendeels onzichtbaar, al gaan er miljoenen in om..
De lustfabriek gaat over 50 jaar Nederlandse porno-industrie. Het boek is in het begin erg moeilijk doorkomen door alle jaartallen en feiten. Je leest hoe de blaadjes vanuit de achterbak verkocht worden aan winkels. Hoe het eerste Nederlandse blad wordt opgestart. Hoe het allemaal in zijn werk gaat om zo'n blad te maken. De tegenwerking van de politie en regering. Omdat het steeds recenter wordt wat je leest gaat het interessanter worden. Zo lees je over Kim Holland, Bobbi Eden en Menno Buch met zijn programma Sex voor de buch. Het is best interessant om het verhaal achter de schermen te lezen vooral de verhalen die meer hedendaags zijn. De hele oude verhalen vond ik het lastigste ook omdat namen uit die tijd mij niks zeggen maar Bobbi Eden kent denk ik wel iedereen.
Het boek is een mooi overzicht van hoe het begon met de Nederlandse porno industrie en waar we nu staan. | 0neg
|
Met aller respect, maar ik snap wereklijk niet dat dit boek 5 sterren gekregen heeft. Het hele stuk wordt het wel en wee beschreven van de Familie Cross met alle kwijl die er van van loopt. Uiteindelijk heb ik deze stukken naar gelang het uitlezen van dit boek overgeslagen. Tussendoor komt er nog een seriemoordenaar aan bod waarvan de schrijver je gevoel geeft dat het een dijk van een kerel kan zijn tussen het beestachtig afslachten door. Met andere woorden, waar wil JP (of de slechtste vertaler ooit) heen met dit personage. Moet ik sympathie voor hem krijgen of zo.. Iedereen in AC´s omgeving wordt vermoord en nergens en zelfs achteraf wordt er een motief hiervoor gegeven. Sowieso had het boek de helft dunner kunnen zijn en misschien daardoor ook de helft goedkoper want elk eind van een hoofdstuk wordt ergens het begin van een bladzijde afgekapt. Uiteindelijk bedenk je dan dat het einde een klapstuk gaat worden en dan blijkt de partner van AC het hele stuk al te weten wie de moordenaar is van AC´s vrouw. Afijn, echt een wanprodukt. Het slechtste boek wat ik ooit heb uitgelezen... Als u mijn recensie slecht vind dan kan ik verklappen dat het komt omdat ik ook geen schrijver ben en ik zal er dus ook nooit geld voor vragen, zelfs geen 19,95. | 0neg
|
Het zou een superspannend en interessant verhaal kunnen zijn, maar het geheel was voor mij nogal chaotisch en rommelig. Daardoor was het soms moeilijk om mijn aandacht bij het verhaal te houden. Daarnaast, de ebook-versie die ik las zat zo vol spel- en taalfouten, daar werd het alleen nog maar onduidelijker van. Jammer, want ik hou wel van dit soort Dan Brown-achtige complot/puzzel-verhalen. | 0neg
|
Ik kan een heel eind meegaan in de reactie van Boekenwurm1 hieronder. Gelukkig heb ik dit boek geluisterd. Ik denk niet dat ik het anders uitgelezen had. Veel onnodige details en helemaal voorspelbaar. | 0neg
|
De meeste mensen zullen Dexter kennen van de televisieserie. Deze serie is gebaseerd op de hoofdpersoon Dexter Morgan die inmiddels in vijf boeken van Jeff Lindsay voorkomt.
Seizoen 1 volgde het eerste boek op de voet; de overige boeken boeken werden niet meer gebruikt voor de seizoenen die daarna volgden.
Dexter is een seriemoordenaar. Dat zit in zijn bloed en dat had zijn pleegvader Harry destijds al snel door. Dankzij Harry heeft Dexter zijn noodzaak tot moorden aangewend om alleen degenen te treffen die het verdienen; in de praktijk dus andere seriemoordenaars.
Door zijn werk als bloedspatpatroonanalist komt Dexter veel in contact met de slachtoffers van moordenaars die op hun beurt weer het slachtoffer van Dexter gaan worden.
In Dexters donkere demonen komt Dexter op het pad van een erg wrede tegenstander. Deze vermoordt zijn slachtoffers niet, maar amputeert langzaam alle ledematen en andere lichaamsdelen zoals de tong en lippen. Dexter ziet een confrontatie met deze 'waardige' tegenstander vol verwachting tegemoet.
Ik heb ooit vijf minuten van deze serie gezien en dat was voldoende om dit boek niet te kunnen lezen zonder aan de televisieserie te denken. Het boek leest als een televisiescenario. Dit komt vooral door de gemakkelijke oplossingen die Lindsay bedenkt die misschien wel werken voor een niet zo veeleisend televisiepubliek maar niet in een boek.
Dexter is bijvoorbeeld zo briljant om te bedenken dat een makelaar wel eens wat moorden op kleine jongetjes op zijn geweten kan hebben, omdat hem opvalt dat de ouders van die jongens onlangs een huis gekocht hebben; de politie had al allerlei sporen onderzocht maar dit was hen niet opgevallen.
Of neem bijvoorbeeld brigadier Doakes die vermoedt dat Dexter wat in zijn schild voert en wekenlang in zijn eentje bij hem staat te posten om hem in de gaten te houden.
Lindsay gaat luchtig om met het gegeven van de seriemoordenaar die zijn slechte trekjes gebruikt om andere seriemoordenaars op te sporen en om te brengen. Het verhaal wordt door Dexter zelf verteld met humoristische ondertoon. En ook deze vreemde mix van zijn duistere kant die met humor wordt gebracht lijkt beter tot zijn recht te komen op televisie. Om die reden is Dexters donkere demonen het meest geschikt voor de fans van de televisieserie. | 0neg
|
Het verhaal gaat over een groep mensen die elkaar leren kennen op schrijfcursus. Er onstaan ongeveer een 6 verhaallijnen waarin deze personages op reis vertrekken naar Malta en er moorden gebeuren.
Een basis voor een boeiend spannend boek, maar helaas ....
De verschillende verhalen situeren zich in een verschillende periode wat op zich geen probleem is maar er komen zo veel details aan bod dat je al snel het verhaal kwijt bent.
Je wordt overladen met geschiedkundige details, een massa politiek en geloof dat je een geschiedkundig verslag van Malta over je heen krijgt waardoor je het verhaal echt verliest.
Het boek wordt voorgesteld als een thriller, op de achterflap staat te lezen, " Serieuze faction.Thriller-achtig."
Maar het boek is totaal geen thriller,het is moeilijk te benoemen, misschien een non-fictie geschiedkundige politieke reisgids.
Het boek kreeg van mij puur uit beleefdheid 1 ster. | 0neg
|
Jeroen en Chantal van der Schaaf zijn op zoek naar een leuke vakantiebestemming die niet te duur is. De zwager van Jeroen weet ze te porren voor een all-inclusieve vakantie. Ze kiezen voor Hotel Luxor, een vijfsterrenhotel in Zuid-Turkije, waar ze met hun tweeling voor een spotprijs kunnen verblijven. Het hotel heeft aanzienlijk geïnvesteerd om een goed imago te verkrijgen. Nagenoeg alles is gebouwd in de stijl van het oude Egypte en straalt een aparte sfeer uit.
Chantal besluit aan een modeshow mee te doen. Haar man moet ondertussen op de kinderen letten maar valt in slaap. Het noodlot slaat toe en de tweeling verdrinkt in het zwembad.
Jeroen raakt bij thuiskomst in een zware depressie, terwijl Chantal er alles aan doet het leven zo goed mogelijk voort te zetten. Toch kan ze haar nieuwsgierigheid niet in bedwang houden. Ze verdiept zich in het internet en zoekt daar naar een antwoord op de schuldvraag.
Suzanne Vermeer is een van de vele Nederlandse thrillerschrijvers die met haar debuut de nadruk legt op het literaire aspect. Waar een thriller voor staat is blijkbaar niet altijd even duidelijk. All-inclusive is het grote voorbeeld van zo'n boek. Daar waar in andere misdaadverhalen een slachtoffer om geheel onduidelijke reden sterft en er een compleet rechercheteam aan te pas moet komen, wordt nu niets aan de verbeelding overgelaten. Natuurlijk pakt alles uit zoals je al na vijftig pagina's vermoedt. Na het ongeluk volgen er ruim honderd pagina's over een depressie van de echtgenoot. Hoe origineel! Daarna lijkt er zowaar iets te gebeuren. Dat vermoeden krijg je althans. In werkelijkheid pakt het heel anders uit. De speurtocht van Chantal wordt voortdurend onderbroken door veranderingen in de relatie.
De ontknoping is een weergaloze flop. Spanning is ver te zoeken. Het is alsof je uit een leeg glas drinkt. De enige druppel die je proeft is het stilistische taalgebruik. Vermeer heeft het zelfs gepresteerd een geheel overbodig hoofdstuk toe te voegen dat zich ergens in Mallorca afspeelt. Schrijven is schrappen! Alleen zou dit zware gevolgen hebben voor All-inclusive. Het boek zou dusdanig afslanken dat je het onder een deur door kunt schuiven. | 0neg
|
Luk Borré, een Knokse rechercheur, gaat op zoek naar de erfenis van Remco O aan zijn vrouw Rena: miljoenen Belgische franks. In zijn, soms bizarre, zoektocht komt hij steeds meer te weten over het verleden van zijn vrouw. Of Luk daaraan kan wennen?
Het was een misdaadroman en zeker geen thriller | 0neg
|
Smith! heeft me teleurgesteld. Had er heel veel van evrwacht maar dat is niet uitgekomen.
Harry Smith een advocaat in een klein dorpje op het platteland raakt in de ban van de criminaliteit. Daarna gebeuren er allerlei moorden, die wel of niet samenhangen. Het verhaal zit als loszand aan elkaar en springt van de hak op de tak. Er staan veel schrijffouten in het boek en dat is erg storen.
Jammer geen goede thriller, ga deel 2 dan ook niet lezen. | 0neg
|
Een zeer vermoeiend boek. Sommige zinnen duren 4 bladzijden, de ik-persoon in 1 zin wisselt steeds. Je moet dus constant opletten wie er nu weer aan het woord is. Op zich is het verhaal wel mooi maar de manier waarop het geschreven is kon ik niet waarderen. Het is het eerste boek van Marquez (mijn favoriete schrijver)dat mij niet kon bekoren. Geen aanrader wat mij betreft. | 0neg
|
Op zich wel een aardig verhaal, maar er wordt veel bijgesleept dat niet relevant is in het verhaal, zoals de familie van Kinsey Malone die zich aandient. Als het puntiger geschreven was dan was het meer dan behoorlijk goed geweest. | 0neg
|
Daniel Hecht heeft met Cree Black een prachtige hoofdpersoon en bijzondere setting geschapen voor iets wat een mooie serie zou kunnen worden. zo eindigde ik mijn recensie voor Het huis van de maskers, het eerste boek met spokenjaagster Cree Black in de hoofdrol. Onlangs verscheen Het land van de echos, het tweede deel in de serie van Daniel Hecht. Deze keer wordt Black ingeschakeld door het hoofd van een school in New Mexico, omdat één van haar leerlingen een wel zeer mysterieus ziektebeeld vertoont.
Het internaat dat wordt geleid door Julieta McCarthy is een school voor bovenintelligente Narajavo-kinderen, een Indianenstam dat leeft in het nabijgelegen reservaat. Cree is er al snel van overtuigd dat Tommy, de zieke leerling, bezeten is. Tijdens haar onderzoek leert ze veel van de gewoonten van Narjavo indianen en stuit ze op geheimen die wel eens de reden kunnen zijn van de aanwezigheid van de onbekende entiteit. Een nieuwe, gevaarlijke uitdaging voor Cree omdat ze door haar gave een eenvoudige prooi is voor kwaadaardige geesten.
Daniel Hecht heeft met Het land van de echos wederom een verhaal geschreven waarin het bovennatuurlijke een zeer belangrijke rol speelt. Ondanks het thema bezetenheid en exorcisme lukt het hem op het randje van geloofwaardigheid te balanceren, zonder echt door te slaan naar een horrorverhaal. De gedegen research van Hecht, die duidelijk tijd en energie heeft gestoken in het doorgronden van gewoonten van de Narajavo indianenstam en de ongrijpbare menselijke psyche, zorgen voor een soms bijna documentaireachtige aanpak. Helaas komt juist dit weer niet de snelheid van het verhaal ten goede.
Hecht weet mij niet echt te overtuigen met dit tweede deel in de serie. Het verhaal is te langdradig, doorspekt met karikaturen, weinig verrassend en wordt slechts bij vlagen echt spannend. Jammer. Het land van de echos is niet het vervolg geworden waar ik op had gehoopt. Cree Black is daarentegen interessant genoeg om op te blijven vertrouwen voor een volgend deel. | 0neg
|
In het televisieprogramma Today voeren uitgever Steve Peterson en schrijfster Sharon Martin een discussie over de doodstraf. Steve is voor, Sharon is tegen. De discussie is opgelaaid omdat de negentienjarige Ronald Thompson ter dood veroordeeld wordt voor de moord op Steve's vrouw. Deze moord vond twee jaar eerder plaats. Thompson heeft echter altijd beweerd onschuldig te zijn.
Vlak na de uitzending worden Sharon, die tevens de vriendin van Steve is, en Neil, Steve's zoon, ontvoerd door iemand die zich Foxy noemt. Steve schakelt meteen de FBI in, maar het onderzoek schiet aanvankelijk niet op. Om Sharon en Neil vrij te krijgen vraagt Foxy 82.000 dollar losgeld van Steve. Foxy heeft echter andere plannen met hen, want op het moment dat Thompson wordt geëxecuteerd wil hij Sharon en Neil opblazen.
Voor de ogen van een kind, in 1978 overigens verschenen onder de titel Verbinding verbroken, is een thriller vol spanning, mysterie en vaart en om in één ruk uit te lezen. Dat staat tenminste op de achterkaft vermeld. In één ruk uitlezen is inderdaad niet zo heel erg moeilijk, want het boek is niet erg dik. Dat moet dus wel lukken.
Vaart, mysterie en spanning. Drie kenmerken die een thriller goed kunnen maken. Dat geldt echter niet voor dit boek van Mary Higgins Clark. Pas op het eind van het verhaal komt er een beetje snelheid in. Bij mysterie denk je al snel aan allerlei geheimzinnigheid. Daar is in dit boek geen enkele sprake van. En dan die spanning... deze is, zij het bijzonder minimaal, pas in de laatste hoofdstukken enigszins aanwezig.
Het boek bestaat uit een langdradig verhaaltje dat nogal simpel verteld wordt. Soms zelfs bij het kinderlijke af. Jeugdige lezers die de leeftijd acht tot twaalf jaar hebben, zullen het boek misschien wel spannend vinden, maar voor een volwassen lezer is het boek een regelrechte ramp.
Valt er dan niets positiefs over het boek te vertellen? Toch wel, want het is in feite een eye-opener voor de voorstanders van de doodstraf. Want is het rechtvaardig om een onschuldige ter dood te veroordelen?
Waarom de uitgever heeft besloten Verbinding verbroken opnieuw uit te geven onder de huidige titel is wel een mysterie. Want alleen al gebaseerd op de kwaliteit was Voor de ogen van een kind het niet waard om heruitgegeven te worden. | 0neg
|
Nou, de worsteling is uit. Ondanks het popularistische taalgebruik vind ik het een boek met een ballen sfeer,gezever over literatuur, het echte leven en liefde wat niet verder komt dan de oppervlakte, er is helemaal niets "cools" aan.
Het verhaal in het verhaal gaat over "het boek ik ook van jou" dat hij schreef over zijn liefde Reza, een meisje met tig complexen die ze op tig manieren uitspeelt in de relatie waar hij dan vaak in mee gaat. Een niet uitgewerkt karakter dat eerder op een irritant karikatuur lijkt die alleen van scene naar scene leeft. Dan gaan we als twee toffe "verliteratuurde" op vakantie lullen over hoe je schrijver moet zijn, "literatuur" (ik krijg een duuuuhhhh-gevoel), ontrouw, lekkere wijven en sex. Lekker "boeiend", ook in 1992 niet, gezwets over niets. | 0neg
|
Ik had me verheugd op het lezen van interessante verhalen tegen een historische achtergrond. Helaas vond ik het perspectief vanuit een hond te storend en heb het daarom weggelegd. Geen boek voor mij helaas. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.