text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De Bloedzuiger is het eerste boek wat ik van Books heb gelezen.
Ik was er niet van onder de indruk, de eerste hoofdstukken beginnen goed maar daarna is de spanning ver te zoeken.
Wat mij opvalt is dat er over de marokkaanse jongen later niets meer wordt verteld en op het eind komt hij weer even boven water.
Het plot vond ik bijzonder voorspelbaar en snel afgerafeld. Ook sommige zinnen vond ik onprofessioneel geschreven zoals in hoofdstuk 25 de zin: 'Met open ogen tuinen jullie overal in. Nu heb ik jullie in mijn macht.'
Toch ben ik benieuwd naar zijn andere boeken dus die ga ik wel lezen en misschien kom ik dan wel tot een heel andere conclusie over zijn manier van schrijven en de opbouw van zijn boeken. | 0neg
|
Een Chicklit met een dun thrillerlaagje
Bij het lezen van de eerste hoofdstukken kon ik mijn aandacht er niet goed bij houden, mijn gedachten dwalen steeds weg, het verhaal nam me niet in zijn greep. Te langdradig, teveel poepscheldwoorden die op den duur irritant werden, vermeldingen die er naar mijn mening niet echt toe deden, niet to the point komend, waar was ik aan begonnen? Wanneer het een eigen boek of een geleend exemplaar van de bibliotheek was geweest, dan was ik niet verder gegaan in dit boek, had het weggelegd en niet meer ingekeken.
En dat zou uiteindelijk, zo bleek later, toch jammer zijn geweest. In eerste instantie kabbelt het verhaal zich rustig voort, enigszins gelijkend op de populaire tv serie boer zoekt vrouw. Ook dit verhaal speelt zich immers af op een boerderij met drie kandidaten die voor 3 maanden mogen komen logeren bij de biseksuele boer Loek, in de hoop dat hij uiteindelijk voor een van hun zal gaan. We hebben te maken met de door haar ex-vriend gedumpte "burgertrutje" Fanna, de mannelijke seksverslaafde swaffelende homo Gerald en de hoogblonde stevige bitch Heavenly.
En ineens terwijl je het niet meer verwacht is er dan toch spanning in het verhaal; een lugubere vondst in de koeienstal, een poging tot wurging en de dood van een van de kandidaten. En toen waren er nog twee kandidaten over ...
Vanaf dat punt wil je verder lezen, hoe loopt dit af, wat zal er nog meer gebeuren, wie heeft dit alles op zijn geweten; is het een van de kandidaten, is het Fanna's ex-vriend, boer Loek, zijn moeder Agatha of toch cameraman Tom? Of zou het presentator Tristan zijn?
Het boek is in een vlotte schrijfstijl geschreven, leest makkelijk weg. Maar wel veel poepscheldwoorden, zeker in de eerste hoofdstukken. Naar mijn mening iets teveel van het goede.
Boer zoekt m/v; geen hoogstaand must-read boek, maar wel een aardig lees-lekker-weg boek voor tussendoor... | 0neg
|
De hond van de Baskervilles, een donkere klassieker
In De hond van de Baskervilles wordt de hulp van Holmes en Watson ingeroepen na de mysterieuze dood van Sir Charles Baskerville in de donkere en moerassige omgeving van Baskerville Hall. Men is bang dat de eeuwenoude vloek op de familie ook erfgenaam Sir Henry Baskerville zal treffen. Het is aan de nuchtere Holmes en de nijvere Watson om uit te zoeken welk gevaar er nu werkelijk dreigt en waar het vandaan komt.
De hond van de Baskervilles is het meest bekende en beroemde boek van Sir Arthur Conan Doyle. Het biedt bovendien een uitstekende introductie van superdetective Sherlock Holmes en zijn assistent Dr. Watson. Daar waar Watson in de eerste paginas een dappere poging doet om zijn speurderskwaliteiten aan Holmes te tonen, veegt Holmes met Watsons conclusies de vloer aan en stelt: Watson, [
] je bent misschien zelf niet lumineus, maar je laat een verhelderend licht schijnen. Het wordt de lezer meteen duidelijk hoe de rollen verdeeld zijn: Watson is de doener, de onderzoeker en de aangever van allerlei losse eindjes die de ietwat arrogante Holmes met zijn bovengemiddelde slimheid aan elkaar gaat knopen. Watson is ook degene met wie de lezer zich kan identificeren. Met Watson kijkt de lezer op tegen Holmes. En hij leeft met hem mee als Watson op een gegeven moment bekend dikwijls te lijden onder de despotische natuur van zijn vriend die ervan hield zn omgeving te overheersen en te overrompelen. Deze spanning tussen de hoofdpersonen, die onmiskenbaar al jaren lang vrienden zijn, geeft een extra dimensie aan dit toch al meesterlijke en duistere, zelfs wat horrorachtige, misdaadverhaal uit 1902.
De vallei der verschrikking, een dubbele verrassing
In De vallei der verschrikking krijgt de lezer twee spannende verhalen voor één prijs. Als de politie het na de moord op kasteelheer Douglas niet meer ziet zitten, roepen zij de hulp in van Holmes en Watson. Een ieder die tijdens de moord in het kasteel aanwezig was, is verdacht, maar kan het volgens de getuigenverklaringen onmogelijk gedaan hebben. Sherlock Holmes weet het natuurlijk beter en komt tot een verrassende conclusie. De moord blijkt te zijn gepleegd naar aanleiding van bijzondere gebeurtenissen in een Amerikaans mijnwerkersstadje. Deze gebeurtenissen worden verteld in het tweede deel van het boek en vormen het spannende verhaal over de jonge McMurdo die lid wordt van een criminele groep vrijmetselaars (een broederschap van gelijkgestemden). Ook dit deel kent een uiterst verrassend slot.
De kracht van de verhalen over Holmes en Watson schuilt in het prachtige, deftige en treffende taalgebruik in combinatie met een tegenwoordig vrijwel niet meer voorkomende vertelvorm. Watson is degene die vertelt over de complexe zaken waarvoor Holmes hulp ingeroepen wordt. Het zijn met recht klassiekers, die iedere liefhebber van spannende detectives niet alleen moet, maar ook wil hebben gelezen. De boeken van Sir Arthur Conan Doyle zijn in de loop van de jaren door meerdere uitgevers in meerdere vertalingen op de markt gebracht. Het is aan u om te bepalen welke versie uw voorkeur heeft. De complete avonturen van Sherlock Holmes zijn nu in een moderne vertaling te vinden bij uw explosieve drogist. | 0neg
|
Ik vond het boek heel saai en het was echt totaal niet mijn ding. Ik vond het helemaal nergens op slaan | 0neg
|
Amina is een arm meisje dat tussen de wezen leeft in het Cartier. Wanneer zij wordt uitgeroepen tot de winnaar van de overheidswedstrijd veranderd haar hele leven. Ze verhuisd naar de hoofdstad en heeft dat 4 geweldige jaren. Maar een eindejaarsreisje zorgt ervoor dat aan haar zorgeloze bestaan een einde komt.
Haar vrienden keren zich tegen haar, en wanneer de enige die ze nog vertrouwd haar ook de rug toekeert is het gedaan met haar nieuwe leven. Ook in Cartier is zij niet meer gewenst. Een nieuwe wereld gaat beginnen....
Fantasy is niet het genre dat ik normaal lees, maar ik ga een uitdaging ook zeker niet uit de weg. Dat het boek een uitdaging zou gaan worden werd mij in het begin al direct duidelijk. Veel personages die je moet onthouden, schakelingen in het heden en verleden en dan ook nog het taalgebruik. Op zich niks mis met Vlaams, maar de vaart werd er wel steeds uitgehaald. Meerdere malen heb ik woorden moet opzoeken omdat ik ze gewoonweg niet kende. Ook het gebruik van verkleinwoorden is soms te overdreven. Al moet ik bekennen dat dat aan het einde van het boek steeds minder werd.
Er lopen 2 verhaallijnen in het boek, het hoe en waarom van de 2e verhaallijn ben ik niet uitgekomen. Naar alle waarschijnlijkheid zal dat ook pas in het vervolg duidelijk gaan worden. Een vervolg die ik zeer waarschijnlijk niet zal gaan lezen....
Vanuit mijn bevindingen kan ik niet anders dan het boek beoordelen met 2 sterren. | 0neg
|
Omdat ik over de vorige boeken van Simone van der Vlugt en dan met name de reunie en schaduwzuster erg enthousiast was, had ik bijna als vanzelfsprekend de verwachting dat haar laatste boek net zo zou zijn. De lat mag tenslotte altijd weer een streepje hoger.
En eerlijk gezegd kreeg ik er geen "wauw"-gevoel van. Geen boek waar ik nog dagen mee bezig ben.
Het is een boek waarvan het eerste gedeelte weinig spanning heeft en meer een kijkje geeft in de wereld van een beginnend schrijfster waardoor het maar langzaam op gang komt maar daarna maakt Simone het gelukkig goed. Je vliegt door de rest van de bladzijdes heen, zoekend naar wie nou toch de dader is en waarbij ik duidelijk op het verkeerde spoor was gezet , dat is dan toch wel weer één van haar sterkere punten!
Maar voor mij blijft het een wat zwakker verhaal, ongetwijfeld erg toegankelijk voor het grote publiek, maar stiekem had ik op meer gehoopt | 0neg
|
Op een koude winterdag wordt een oude man vermoord. Zijn kleindochter vindt hem en raakt daardoor dermate getraumatiseerd dat ze niets meer zegt. Haar ouders nemen haar mee naar de kinderpsycholoog Raffael Horn in de hoop dat hij haar weer aan het praten krijgt.
Behalve het meisje heeft Horn nog meer patiënten. Het hele alpendorp lijkt wel psychische problemen te hebben. Waarbij de een verdachter overkomt dan de ander.
De zoete waanzin is een niet zo heel erg dik boek, maar omdat het bijzonder moeilijk leest, lijkt het of er niet door te komen is. Er zijn hoofdstukken bij waar geen touw aan vast te knopen is, waardoor het dan wel heel erg moeilijk wordt om je aandacht te blijven vasthouden. Eindconclusie is dat het toch wel een erg vervelend boek is. | 0neg
|
Dit boek gaat over mevrouw March en haar 4 dochters, die elk een eigen karakter hebben. Maar wel proberen om gehoorzaam en behulpzaam te zijn voor hun moeder terwijl hun vader in het leger zit.
Het verhaal volgt de meisjes in al hun kleine bezigheden gedachten zonder dat er veel belangrijks gebeurt is. Er is niet echt vooruitgang in het verhaal. Pas in de laatste hoofdstukken komt er een beetje vaart in het boek. Daarvoor had ik vaak het gevoel van bladvulling.
Zo is er een hoofdstuk volledig gewijd aan een picknick. Op deze picknick gebeurt er echter niks belangrijk voor het verhaal. En over de nieuwe personages bij de picknick wordt er na dat hoofdstuk niet meer gesproken.
Zo is er ook het feit dat 1 van de dochters houdt van schrijven. Het lukt haar om een artikel voor de krant te mogen schrijven. Maar eens er dit artikel is gepubliceerd wordt er niet meer over gesproken en blijft het meisje haar oude job (die ze niet graag doet) verder doen, alsof er niks gebeurd is.
De vraag blijft waarom deze hoofdstukken nodig zijn.
Verder ontbreekt er logica in het verhaal. Bv Het gezin March is arm maar heeft toch een soort van dienstmeid.
Verder springt het verhaal van de hak op de tak. Plots zitten de meisjes in een situatie, zonder dat je weet hoe het zo is gekomen en hoe een vorige situatie is geëindigd.
Pas in de laatste hoofdstukken komen er interessante gebeurtenissen. Deze worden echter algemeen verteld en beperkt uitgelegd.
Jammer dat er niet meer aandacht werd besteed aan de hoofdzaken. | 0neg
|
Walter Raam begeeft zich in een kunstenaars wereldje waar alles alleen lijkt te draaien om geld, seks , drugs en af en toe het verkopen van een schilderij. Op een rauwe en realistische wijze wordt de doelloosheid en oppervlakkigheid van dit leven in beeld gebracht. Best een aardig boek, maar geen topper. | 0neg
|
Winnares van de Millennium Prijs 1999. Eén van Nederlands meest fijnzinnige fantastische schrijvers. Vijfsterren beoordelingen voor een boek dat nog niet eens is uitgebracht. Hoop van de Nederlandse genreschrijvers. Dat heb ik gehoord over Sophia Drenth. Maar zelfs zonder al die lofuitingen serieus te nemen, valt het boek bitter tegen.
Bloedrood morgenzwart is een verhalenbundel van nieuwe verhalen en eerder gepubliceerde verhalen. De bundel is uitgegeven bij een kleine, doch reguliere uitgeverij. Dan zou je enige redactie op het werk mogen verwachten. En inderdaad, grammatica- of spelfouten ben ik niet tegengekomen. Overigens is een aantal verhalen los via Smashwords te downloaden, waarvan twee 'free': https://www.smashwords.com/profile/view/SophiaDrenth
Wat er tegenvalt:
- een overvloed aan zinnen die niet soepel lopen, vooral met draken van tangconstructies en onzorgvuldige opbouw van de zinnen. Dit leest niet lekker. Het is als een wandeling die een hordenloop blijkt te zijn.
- zinnen die op geen enkele manier aansluiten op de vorige zin. Alsof het een nieuwe alinea is. Alsof gedachten lukraak neergepend zijn. Vooral voegwoorden en signaalwoorden, die dit euvel zouden kunnen verhelpen, ontbreken.
- er zit geen ritme in de tekst. Dat is in de zinnen, maar de zinnen zelf zijn altijd kortaf; ze worden zelden afgewisseld door langere zinnen, al dan niet samengesteld.
- voorspelbare verhalen die veel te lang uitgemolken worden.
- verhalen zonder enige point of zinnige inhoud. Alsof het een neergekrabbeld idee is voor een echt verhaal. Aan het einde van zo'n verhaal denk ik: "Ja, en?" Ik wil denken: "Zo, hé!"
- weinig gebruikte woorden die, bij controle in het woordenboek, verkeerd worden gebruikt of worden gebruikt in een nietszeggende vergelijking (mogelijk doordat het woord niet betekent wat de schrijver dacht dat het betekent). Verder ook veel oubollige woorden die de tekst onbedoeld potsierlijk maken.
- onzorgvuldige beschrijvingen, vooral als het om voorzetsels gaat.
- verkeerde dosering van informatie. Het zijn geen echte "info-dumps", maar informatie die ergens wordt neergezet waar het a) niets toevoegt en b) wat er nog is aan vloeiende tekst bruut doorbreekt.
Daarnaast richten de verhalen zich op de personages, met tamelijk veel dialoog, waardoor weinig aandacht wordt besteed aan de omgeving, de actie of de verhaallijn. Er is hierdoor, en door de beroerde manier van schrijven, geen sprake van het opbouwen van spanning en sfeer, waar de verhalen het wel van zouden moeten hebben.
Ik heb in een interview gelezen dat de schrijver "character driven" schrijft. Ik vind alles best, maar hoe een schrijver schrijft, zou de lezer niet moeten opvallen: het moet gewoon een goed verhaal zijn. Bovendien lijkt me de bewering niet waar: bij vrijwel alle verhalen wordt het verhaal voortgestuwd door de plot, waar de personages aan onderworpen worden, ze ondernemen zelf geen actie, maar reageren op dat wat de plot voor ze in petto heeft, waardoor de verhalen een hoog "en toen..."-karakter hebben. Wat overigens ook geen "plot driven" is, maar gewoon slecht verteld.
Er is hoop voor het Nederlandstalige genre: de meeste beginners schrijven beter. | 0neg
|
De kans gekregen om dit boek gratis te lezen via Hebban...waarvoor dank.
De beschrijving van het boek maakte me nieuwsgierig om te starten, maar helaas kon het boek mij niet raken.
Eerlijkheid gebied me op te zeggen dat ik het na enkele hoofdstukken heb opgegeven. | 0neg
|
Op aanraden van anderen voor het eerst iets van Lind van Rijn gelezen. Beetje teleurgesteld, ik had vrij snel in de gaten hoe het verhaal in elkaar zat.
Het leest wel vlot weg (een middag lezen) maar ik lees blijkbaar toch liever iets ingewikkeldere verhalen.
Het zal voor mij dan ook bij dit boek blijven. | 0neg
|
Victor Bronckhorst groeit sinds zijn elfde op bij zijn grootouders nadat zijn ouders bij een ongeluk om het leven zijn gekomen. Zijn opa was bevriend met Adolf Hitler en voedt de jongen op strenge wijze op, waarbij hij hem ideeën inplant over hoe je een sterk ras krijgt. Op volwassenen leeftijd is Victor rijk en machtig genoeg om met behulp van enkele mensen vorm te geven aan deze ideeën. Alle Nederlanders worden verplicht om een ID-chip te laten inbrengen, waarmee voortaan al hun zaken geregeld worden. Diverse ID-chips zijn in het geheim uitgerust met een dosis gif, die door een druk op een knop op afstand losgelaten wordt in het lichaam.
Dit boek is een aardige aanzet om na te denken over de grenzen van privacy, maar schiet in de uitwerking als thriller tekort. De auteur geeft te gemakkelijke antwoorden op zaken die in de praktijk moeilijk uitvoerbaar zijn, zoals ongemerkt toegang krijgen tot allerlei informatiesystemen. Tientallen andere vragen die door de plot opgeroepen worden, blijven onbeantwoord. | 0neg
|
Ciao Sicilia vind ik met 17, 95 euro te duur voor een gewoon spannend verhaal. Marelle Boersma heeft haar sporen als schrijfster wel verdiend, Ze woont zelf in Portugal en weet wat zo'n verhuizing betekent. Toch komt dat niet naar voren in dit Vertrek-boek. De man van Anne heeft losse handen en daarom ontsnapt ze als ze daar de kans voor ziet. Als Sofia in de stad Modica wil ze een nieuw leven opbouwen, maar daar krijgt ze weer te maken met de maffia. Dat is wel erg voor de hand liggend en ook met het chocoladegebeuren had ik niet veel. Erg spectaculair is het hele verhaal niet, het ontbreekt aan spanning en is erg cliche-achtig. Meer dan een boek om even tussendoor te lezen is het niet. Jammer! De verhalen op de televisie zijn toch soms veel spannender. | 0neg
|
Inderdaad een luchtig boek, lekker voor aan het strand of in de
tuin. Niet te ingewikkeld, leest vlot en is best grappig. | 0neg
|
'Zeik' speelt zich af in het Belgische Gent, in 1991. Er is een meisje vermoord en de moordbrigade moet aan de slag. Eindelijk, want de heren en dame verveelden zich kapot en vulden hun tijd met nietsdoen, elkaar te kijk zetten, hun eigen bezigheden en vroeg op huis aan. Het is me een stelletje, alleen hun namen al: commissaris Übertrut en de inspecteurs Zeik, El Bazaz, Broekgat en Compas; laatstgenoemde is de enige vrouw in dit illustere gezelschap en zij staat haar mannetje. Nabestaanden en politie zetten elkaar en zichzelf in de zeik en te kakken. Het onderzoek stelt niets voor, er zijn wat aannames en verder gebeurt er feitelijk niets. Dan wordt er nog een meisje vermoord. Dezelfde dader? Het team komt wederom c.q. alsnog in actie. Worden beide moordzaken opgelost of moeten ze worden bijgeschreven op de lijst van onopgeloste misdrijven? Lees en huiver.
Dat huiveren is flauwekul, zoals het hele boek 'Zeik' flauwekul is. Het is een haast platvloerse klucht, waarin mensen elkaar - en soms ook zichzelf - respectloos behandelen. Humor heet dat ... Herman Brusselmans' 'humor' vind je in al zijn werk terug, maar in 'Zeik' is werkelijk niets te vinden wat de lezer serieus kan nemen.
Zwaar over de top, geen spanning, geen diepgang, zeer dun verhaaltje.
Deel 2 gaat 'De moord op de poetsvrouw van Hugo Claus' heten. Mijn nieuwsgierigheid naar Brusselmans als thrillerschrijver is na één deel echter wel bevredigd. | 0neg
|
Het zal waarschijnlijk aan mij liggen.Ik lees toch ongeveer een nieuw boek om de veertien dagen;
En dit boek had goede recessies.
Ik wurmde me door de 573 blz.... Dit boek is ofwel slecht geschreven of slecht vertaald.
Neen dit boek is het slechste boek voor mij wat ik gelezen heb in 2017 | 0neg
|
dit is moeilijk . ik heb het boek niet uitgelezen. ik vond het echt niet goed; het is het eerst boek dat ik lees wat ik niet uitlees. maar het lukt mijn echt niet om het uit te lezen. Is tegen mijn zin ik het boek weer vast neem; er zijn zoveel andere boeken die zoveel beter zijn om te lezen dus ga ik weer een boek nemen dat wel leuk is om te lezen. sorry voor de schrijver | 0neg
|
Ondanks dat (bijna) iedereen dit boek een hoge waardering geeft vind ik het een extreem saai verhaal. De personages zijn niet interessant. Ontknoping ook niet echt overtuigend. Twee boeiende elementen in het verhaal zijn het stamcelonderzoek en de stad Leuve. De reden waarom ik het uitgelezen heb is omdat dit een leesclub selectie was. | 0neg
|
Vormgeving van dit boek is erg mooi, en het verhaal begon heel boeiend. De flashbacks gaven een mooi beeld hoe datgene uit het verleden effect had op het nu van de hoofdpersoon. Maar ongeveer halverwege boeide het verhaal niet meer. | 0neg
|
Ik heb een week gewacht met een recensie schrijven, omdat ik anders alleen maar negatief zou zijn. Mijn verwachtingen waren erg hoog doordat ze refereren aan het boek van de 100-jarige die uit het raam klom. Dat boek vond ik echt hilarisch, maar dit boek echt niet. Ik vond als enige leuk hoe Albert reageerde. Ik ben zelden tot nooit in slaap gevallen tijdens het lezen en helaas is het met dit boek wel gebeurt. Ik zou dit boek niet zo gauw aanraden aan anderen. | 0neg
|
Een wel erg flutterig boekje, heeft weinig om het lijf, tamelijk gemakzuchtig proza. Had veel meer willen horen over de rariteiten van vader Hugo ipv de cliché fietsvertelsels. In hoeverre herkent de auteur zich in zijn vader? Heel even is er een hint maar daar blijft het bij, jammer. Als ik dan aan het eind nog een paar lege bladzijden tegenkom met de aansporing om een eigen trauma te verwerken, begint mijn broek langzaam van mijn billen te zakken.
Enne, mijn eigen obsessie, kan een uitgever die zelf een buitenlandse naam heeft er nou niet voor zorgen dat die paar Franse woorden in het boek goed gespeld worden? | 0neg
|
Zelden een boek gelezen dat ik zo vervelend vond. Te korte hoofdstukken, te veel onbegrijpelijk los zand in het begin, waar ik geen touw aan vast kon knopen, teveel personen en namen. Moet ik die onthouden? Wie was dat ook al weer? Teveel geweld op niets af, teveel wapengekletter en geknok.
En dan heb ik nog niets gezegd over het onderwerp van het boek: geesten, die zich van lichaam naar lichaam kunnen verplaatsen, dat ook daadwerkelijk doen, op die manier aan geld en gezondheid weten te komen en allerlei wandaden ongestraft kunnen begaan. Hoezeer Kepler, de hoofdpersoon-geest, ook beweert , dat hij heel veel van zijn 'dragers' houdt.
Hij voert strijd met een andere geest: Galileo. Het einde komt na een wilde achtervolging en vechtpartij in een groot museum in New York. Ik kon het maar nauwelijks uitlezen en begreep ook haast niet, hoe het allemaal afliep.
Niet voor herhaling vatbaar. | 0neg
|
Zelden zo’n vaag boek gelezen. Het eerste deel bevat de herinneringen van Remi in de Westhoek in Belgie, afgewisseld met gesprekken van de verteller met dezelfde Remi, vijftig jaar later. Zeer fragmentarisch en versnipperd. Er zit nauwelijks lijn in. Zweverige verhalen over hoe de mens of zijn lot beinvloed worden door daimonen, het verleden en de toekomst(?). Losse flodders zoals over een lezing van Ben Okri. Weet de auteur zelf eigenlijk wel waar hij het over wil hebben? Remi wordt naar Congo gedreven om mensen te genezen, zichzelf, zijn ouders, zijn nonkel? Maar waarvan? De oorlogstrauma’s? Waarom in godsnaam in Congo? Het blijft allemaal vaag. | 0neg
|
Helaas had ik na het lezen van Sneeuwval meer verwacht van dit boek. De tekst op de flap trok me aan, maar helaas ging een behoorlijk deel van het boek over het persoonlijk leven van de hoofdrolspeelsters Maura Isles en Jane Rizzoli. Erg spannend vond ik het allemaal niet. En ook de uiteindelijke dader had ik op tweederde van het boek al in mijn hoofd, dus was het geen verrassing meer.
Sneeuwval vond ik overigens meer in de richting van horror gaan dan een thriller, maar dat boek was wel spannend. | 0neg
|
Het begin is nogals chaotisch. Verder is het een vreselijk sadistisch geschreven boek. Dat er een of meerdere moorden voorkomen in een boek is gebruikelijk in een thriller. Maar hier gaat het over slachtpartijen, in hoofdzaak uitgevoerd op vrouwen. | 0neg
|
Het verhaal viel mij tegen, langdradig. Leest wel heel erg makkelijk. | 0neg
|
Mijn eerste leeservaring met Marion Pauw. Leest makkelijk, te makkelijk.
Het is wellicht gedurfd om de Holloway-zaak als basis te gebruiken maar ik zat er na de media hype niet meer op te wachten. Een "originele" (film Open Water?) wending aan het eind maar niet aannemelijk dat je op het eiland rond blijft hangen na je ervaringen.....zo spannend kan Edsel toch ook niet geweest zijn anders was er al eerder iets "gebeurt". Hoofdpersoon wordt niet neer gezet als dom gezien de opleiding en vroegere dienstbetrekking maar wel super "blond".Kwam irritant en tegenstrijdig over. Veel niet uitgewerkte issues zoals haar depressie, kleptomanie, huwelijk en expat ervaring.Vond er geen interessant aspect in zitten, geen aanrader. | 0neg
|
Inderdaad laat maar zitten, lange tijd weggelegd, nooit aan begonnen. Door een discussie met vrienden toch maar eens ter hand genomen. Het verhaal doet erg James Bond achtig aan, de ene achtervolging na de andere... Na 2 a 3 weet je het wel, "het zal wel" denk je dan. Geschiedkundig, kunst historisch is het een groot plagiaat. Er klopt echt helemaal niets van. Van mij mag dat als je er maar een goed mooi verhaal tegenover zet, niks mis mee. Maar dat verhaal is zo tenen krommend, belerend van toon, de karakters zo plat uitgewerkt, als er al aan karakter verdieping is gedaan. Toen ik het uit had direct naar mijn boekwinkel gesneld en de nieuwste van Mankell gehaald, weet ik tenminste zeker dat ik weer een paar heerlijke leesavonden tegemoet ga. | 0neg
|
Het heeft lang geduurd eer ik dit boek genoeg kon laten bezinken om een recensie te schrijven. Het boek gaat over een schrijver, David Binder, die met een writer's block zit. Zijn agent stelt voor even een tussendoortje te schrijven. David neemt dit heel serieus en verhuist met hebben en houden naar Tennessee waar hij een oud spookverhaal onderzoekt. Het huis waar hij namelijk naartoe verhuist is lijkt bezeten te zijn...
Ik had hoge verwachtingen van dit verhaal - heerlijk eens een horrorverhaal lezen, maar ik was teleurgesteld. Het kan deels te maken hebben met het feit dat dit boek verre van af is. Er is zoveel potentieel die onbenut wordt, en het einde is ook nogal abrupt (dit script werd na het overlijden van auteur William Gay gevonden en gepubliceerd als nalatenschap). De woordenschat is nogal oubollig en de lange zinnen (zonder aanhalingstekens en dergelijke) maken het moeilijk om vlot te lezen.
Ik zit met zoveel vragen - zo'n sterk begin (!) - waarop ik geen antwoord krijg.
Tijdens het lezen vroeg ik me af hoe dit boek filmisch op me over zou komen, en ik denk dat er wel heel veel goeie horrorelementen inzitten die niet overkomen via boek.
Ik had liever een film gezien van dit verhaal dan dat ik dit boek las, denk ik. | 0neg
|
Doodse stilte op het wad is het eerste deel in een nieuwe serie van de Duitse auteur Klaus-Peter Wolf. Hoofdpersoon is dokter Bernhard Sommerfeldt woonachtig in het noorden van Duitsland bij de wadden. Op het wad is hij bij tijd en wijlen op zoek naar absolute stilte (vooral in zijn hoofd), vandaar de titel van het boek.
Dokter Bernhard Sommerfeldt is huisarts en een apart karakter. Een man die zeer overtuigd is van zichzelf en door zijn verleden bagage met zich meedraagt. Hij is een belezen en intelligente man. Het boek heeft dan ook vele verwijzingen naar auteurs zoals Kafka, maar ook naar beroemde kunstenaars. Hij is ook een man die denkt met alles weg te komen en dit werd op een bepaald moment redelijk irritant.
De hoop was dat de spanning in het verhaal dit zou goedmaken. Helaas ging het verhaal iets te veel van de hak op de tak met vrij veel herhaling van de gedachten van de hoofdpersoon. Passend bij zijn karakter hoorde hij zichzelf graag. | 0neg
|
Het verhaal begint spannend: de uitgever en tevens de echtgenoot van de vrouw met wie Richard vreemd gaat, is achter de affaire gekomen. Als Richard naar zijn uitgever gaat om zijn geliefde te helpen leest het verhaal lichtelijk verwarrend. Richard heeft namelijk heel veel fantasie wat er zou kunnen gebeuren.
"Als in een vertraagde film zag hij hoe de kogel hem in zijn buik trof."
Het was mij niet direct duidelijk of bepaalde gebeurtenissen op dat specifieke moment écht plaatsvonden of alleen in de fantasie van Richard. De manier waarop het verhaal wordt verteld is helaas af en toe kinderlijk en dit zorgt er in enkele situaties voor dat je personages uit het boek minder serieus neemt dan zou moeten. Zo zegt De Reaper, een kwaadaardig en sadistisch personage, op een gegeven moment: 'Helaas pindakaas'. Dit komt erg ongeloofwaardig over. Daarnaast waren er nog enkele andere ongeloofwaardige scènes, zoals die waar Harry Brown zijn excuses aanbiedt aan zijn gevangenen nadat hij te ver is gegaan tijdens een ondervraging. Volgens eigen zeggen liet hij zich teveel meeslepen. En dit terwijl daarvoor juist duidelijk was gemaakt hoe wanhopig deze man was om antwoorden te krijgen voor zijn opdrachtgever, omdat zijn eigen leven hiervan afhangt.
De schrijfster springt regelmatig van de hak op de tak en introduceert volkomen onverwacht nieuwe personages, vrijwel tot aan het einde van het verhaal. Ook zijn er ineens delen die zich afspelen in het verleden, zonder dat deze een echte toevoeging zijn voor het verhaal. Ik miste een vloeiende lijn in het verhaal. Dit wordt tegen het einde nog erger, als dromen een belangrijke rol krijgen. Ik vond het moeilijk om te volgen wat nu echt was en wat een droom was en moest regelmatig terug bladeren om het verhaal te kunnen volgen. Sybil is een goed uitgewerkt personage. Ze is een vampier die tegen het kwaad vecht, tegen andere bovennatuurlijke wezens. Hiervoor heeft ze haar organisatie Nightbird opgericht. Sybil heeft een sympathiek en sterk karakter. Ze heeft nooit een vampier heeft willen worden. Zij heeft een hekel aan het hele vampierengedoe zoals ze het zelf noemt, en dan vooral het drinken van bloed. Hoe dat toch is gebeurd, lees je in dit verhaal. Zij deed mij inderdaad ook denken aan Buffy the Vampire Slayer, een serie die ik altijd met veel plezier heb gekeken. Er wordt ook regelmatig naar de serie Buffy the Vampire Slayer verwezen, wat ik leuk vond om te lezen.
De Uitverkorene is een horror-thriller met bovennatuurlijke wezens zoals zombies, vampiers en geesten en natuurlijk het boek van de doden, het boek De Necronomicon, dat een belangrijke rol speelt in dit verhaal. De basis van het verhaal is leuk bedacht, helaas weet de schrijfster dit idee niet goed uit te werken.
Ik had regelmatig moeite om mijn aandacht erbij te houden. Ik vond dit erg jammer, ik houd namelijk van verhalen met bovennatuurlijke wezens en gebeurtenissen. Cynthia Fridsma heeft mij met De Uitverkorene helaas niet weten te overtuigen. Ik geef De uitverkorene 2 sterren. | 0neg
|
Ik begon dit boek met de verwachting een spannende thriller te lezen die zich afspeelt in een zonnig Italië.
Ze ploeteren door de regen en sneeuw, tot zo ver het goede weer. Ok, dit had ik niet verwacht.
Maar thriller kon ik het ook niet noemen.
Af en toe een spannend momentje. Tussen restaurantbezoeken, gestuntel en ge-sorry van Ilaria door.
In het begin ergerde ik me aan Ilaria haar gestuntel, maar plots werd het meer een pitbull die zich vastbeet in de zaak, dat kon me meer bekoren.
Maar... als je als journalist zomaar toegelaten wordt op een crime scene en meer kan vinden dan ze met het politieonderzoek vinden, dan is er iets mis lijkt me.
Voor de rest kwam ik veel (vertaal?)fouten tegen ("Ze gingen ertegen in het geweer." Om er eentje te noemen.), spaties waar geen spa ties (vb) hoorden. ellenlange beschrijvingen van dingen die de vaart helemaal uit het verhaal halen, over vakbonden in Italië, IS, file onderweg, beschrijvingen van wat ze eten op restaurant - geloof me, dat doen ze dikwijls, heel dikwijls.
Tegen het einde aan, als er dan toch wat spanning inkomt wordt je getrakteerd op de uitgebreide veiligheidsintructies op een vliegtuig - weg spanning.
Kortom, ik heb me erdoor moeten worstelen, het las meer als een roman dan thriller met af en toe een gruwelijk (enfin... ik heb al ergere dingen gelezen) stukje ertussen.
Ik sluit graag af met een positief punt. Het verhaal zelf was best origineel, journalisten ipv politie die alles uitvissen, misschien een beetje een spoiler, maar ze krijgen eens geen relatie ;-) | 0neg
|
Ik kan nu het hele 'grijs' gebeuren afsluiten na deel 3 gelezen te hebben.
Dit deel vind ik iets beter als de vorige delen, omdat hier iets meer verhaal in zat. Nog steeds komt er veel sex in voor, maar ook de liefde komt aan bod en dat gedeelte is voor mij wat meer realistisch. Christian gaat op de knieën en vraagt Anastasia ten huwelijk. Ze krijgen samen een kind en leefden nog lang en gelukkig. Toch vind ik de manier van schrijven met weer allerlei herhalingen uiterst irritant. Dat had ook anders gekund. Ik geef dit boek 1 ster meer als de vorige delen.
De oplettende lezer heeft vast ontdekt dat zelfs de beschrijvingen van de inhoud van deze boeken nagenoeg gelijk zijn. | 0neg
|
Een nietszeggend, voorspelbaar boek. | 0neg
|
Recensie ‘Ik aanbid je’ van Donna Leon (**)
Oorspronkelijke titel: Falling in love
ISBN: 9789023494492
Uitgeverij: Uitgeverij De Bezige Bij (Cargo)
Pagina’s: 304
Venetië moet wel een van de meest onveilige steden zijn in het zo fantastisch mooie Italië. Als we dat tenminste af zouden leiden van de avonturen die de Amerikaanse, maar al veel jaren in Venetië woonachtige, Donna Leon commissario Guido Brunetti allemaal laat beleven. ‘Ik aanbid je’ is deel 24 uit de populaire Brunetti-serie die in Nederland onlangs is verschenen maar uit de pen van Leon is ook deel 25 alweer gevloeid dus het kan niet op….
In Venetië treedt de bekende operazangeres Flavia Petrelli op. Haar rol in de opera Tosca heeft veel bekendheid gebracht en ook het Venetiaanse publiek gaat volledig uit zijn dak. Toch is de zangeres niet blij want ze denkt last te hebben van een stalker. Ze kent Brunetti nog van een aantal jaren geleden toen ze hem tijdens het avontuur in ‘Acqua alta’ voor het eerst heeft ontmoet.
Ze benadert de commissario en de aanwijzingen (veel gele rozen in haar kleedkamer en op haar tijdelijk adres) zijn voldoende reden voor een onderzoek.
Maar binnen het bureau van Brunetti is ook nog een conflict gaande waar vice-questore Guiseppe Patta en merkwaardige rol in speelt. Samen met signorina Elettra proberen ze via slinkse wegen te voorkomen dat ze last hebben van dit intern conflict.
Het lukt Donna Leon nog steeds om nieuwe avonturen rond de vriendelijke Brunetti te verzinnen. Het succes van haar verhalen is ook deels te danken aan de warme Italiaanse sfeer die ze in de avonturen van de commissario weet te ontwikkelen. Zoals Amsterdam dat is voor De Cock uit de Baantjer-reeks, is dat Venetië voor Brunetti. Sommige verhalen hebben een echt Venetiaans onderwerp, anderen zijn meer algemeen en zouden overal kunnen plaatsvinden. Onder de laatste categorie hoort ook ‘Ik aanbid je’.
Amusant om te lezen, zoals alle andere delen maar het einde is wel wat kort om de bocht. Het lijkt hierbij dat de auteur last had van hoge nood en daarna weinig trek meer had om van de ontknoping en het slot nog iets leuks te maken. Jammer want eerdere voorbeelden tonen aan dat ze die techniek best wel beheerst.
Maar als trouwe fan, toch maar wachten op het volgende avontuuur; ‘The Waters of Eternal Youth’, deel 25 dus….
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 3 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren | 0neg
|
U kunt zich afvragen waarom ik ueberhaubt als niet-crime-liefhebber een recensie schrijf over dit boek.
Elke lezer heeft natuurlijk zo zijn eigen belevenis bij het doornemen van een boek.
Laat ik dit zeggen: ik heb nog nooit een boek gelezen waarin passages voorkomen die mij zo diep geschokt hebben. U hoort mij niet zeggen dat ik het een goed boek vind, maar de manier waarop hier mensen op methodische en volstrekt ongevoelige manier gemarteld worden om verveelde mensen te behagen, waarbij tevens een totale desinteresse heerst voor het lijden van de persoon in kwestie, ervaar ik persoonlijk als het meest huiveringwekkende dat ik ook heb meegemaakt.
Het boek is vrij middelmatig, maar het is weken geleden dat ik het gelezen heb, maar de beelden laten mij niet los.
Ik ga niet vertellen wat er gebeurde, maar als dit in het echt gebeurt, heb ik alle vertrouwen in de mensheid verloren en schaam ik mij diep dat ik er deel van uitmaak.
De enige manier om deze gruwelijke beelden kwijt te raken is het boek tijdens een rituele verbranding te vernietigen. | 0neg
|
Als ik aan een boek begin lees ik hem ook uit, maar met sommige boeken kost dat iets meer moeite. Hoewel ik van reisverhalen hou, kon dit boek me niet pakken. De spelfouten kan ik nog wel vergeven, maar de schrijfstijl spreekt me niet aan met de korte zinnen en gedetailleerde beschrijvingen. Het voelt soms gemaakt en te geprobeerd. Als je hier allemaal omheen kijkt, heeft het boek een leuk verhaal. De schrijver weet de verschillende landen pakkend te beschrijven, geeft zijn mening over culturele verschillen zonder dat dit vervelend wordt en passages in het boek worden met humor beschreven. Voor mij maakt of breekt de schrijfstijl echter een boek, vandaar twee sterren. | 0neg
|
Dit was absoluut niet de beste/leukste chicklit die ik ooit heb gelezen.
Robin is een losbol uit amsterdam die het doet met haar baas. Op de dag dat ze hem dumpt wordt ze ontslagen en bij haar zus aangekomen krijgt ze te horen dat die wil samenwonen en dat ze moet verhuizen. Om haar leven om te gooien gaat ze een weddenschap aan om een half jaar geen seks te hebben en niet te drinken.
Ze wil haar leven nieuwe inpuls geven en dus zoekt ze een baan in het buitenland. Ze komt terecht in Ierland om voor een kind te zorgen van een alleenstaande vader. Wanneer ze daar aankomt blijkt het niet om een kind te gaan, maar om de nederlandse vader van Connor, die graag voorgelezen wil worden. Woest om deze leugen wil Robin meteen weer vertrekken, maar na haar ontmoeting met Sam, John en de vader van Connor bedenkt ze zich en besluit ze toch de baan aan te nemen, met alle gevolgen van dien.
Het idee van dit boek is leuk, alleen de uitvoering vind ik minder. Het boek is heel simpel geschreven en de dingen die als grappig bedoelt zijn, komen ook echt over als 'Lachen, want dit was grappig en ad rem bedoelt!'. Vanaf het begin gedraagt ze zich 'hard to get' tegenover de knappe Connor compleet met sixpack en betoverende glimlach (hoe kan het ook anders) terwijl je vanaf de eerste pagina al snapt dat ze niets liever wil dan eindigen met deze man. Bij de meeste Chicklits kun je vaak wel een beetje raden wie uiteindelijk met wie gaat, maar in dit boek lag het allemaal wel heel erg voor de hand. Dit vond ik erg jammer en dat maakte het boek ook een beetje oninteressant om weer verder te lezen. Het is uiteindelijk gelukt, maar ik had het kunnen missen. | 0neg
|
Tja, laat ik het zo zeggen. Hij is ook maar 3,95. Maar op zich redelijk verhaal, loopt lekker maar kan beter. Lijkt nu nog wat op een 'Baantjer +'. Maar in ieder geval een goed begin als schrijver, misschien in de toekomst weer eens van wat hem lezen! | 0neg
|
Robert Littell behaalde in 1965 zijn bachelor en diende vervolgens vier jaar bij de Amerikaanse marine. Verder werd hij in 1964 journalist en was hij correspondent voor Newsweek in OostEuropa.
Toen hij begin jaren '70 naar Frankrijk verhuisde, begon hij met schrijven. Hij debuteerde in 1973 met de spionageroman Het verraad van A.J. Lewinter. In dit zelfde jaar ontving hij voor dit boek de Dagger Award.
We maken kennis met A.J. Lewinter, een Amerikaanse wetenschapper die tijdens de Koude Oorlog overloopt naar de Sovjet-Unie.
Wanneer de Amerikanen hierachter komen, staan ze voor een nieuwe uitdaging. Hoeveel wist Lewinter en is er wel een mogelijkheid dat hij over gevoelige informatie beschikt? In principe had hij geen toegang tot deze informatie, maar al snel komen de Amerikanen tot de ontdekking dat Lewinter ze te slim af is geweest en wel degelijk over wat informatie beschikt.
Aan de andere kant van het verhaal staan de Sovjets. Ook zij hebben zo hun bedenkingen. Is Lewinter wel te vertrouwen? Klopt de informatie die hij heeft wel? Is het geen valstrik van de Amerikanen of is dit juist een prachtig toeval en moet de Sovjet-Unie Lewinter gebruiken om de Amerikanen te pakken?
Het boek bestaat uit zes duidelijk gestructureerde delen. Deze maken dat het verhaal vrij eenvoudig te volgen is.
Het eerste deel gaat over het feit dat Lewinter naar de Sovjet-Unie overloopt. We zien hoe hij dit aanpakt en in welke mate de Amerikanen dit serieus nemen en hoe de Sovjets twijfelen over de informatie van Lewinter.
In het tweede deel krijg je uitgebreid te lezen hoe de Amerikanen op de overloop reageren. Er worden gesprekken gevoerd tussen agenten en bekenden van Lewinter en zo krijgen we ook te zien en te horen wie hij is.
Bij het derde deel wordt er een blik geworpen op de reactie van de Sovjet-Unie en de daar op volgende drie delen worden besteed aan hoe Lewinter aan zijn informatie is gekomen.
Gaan de Sovjets hem serieus nemen of sturen ze hem gewoon weer keihard terug naar de VS?
Littell weet gedetailleerd te beschrijven hoe de Amerikanen en Sovjets te werk gaan.
Het onderwerp is niet alledaags. Voor mij was het daarom soms lastig om goed mijn aandacht erbij te houden. Het boek is niet eenvoudig geschreven en het is ook zeker geen luchtig verhaal voor even tussendoor.
Het verhaal heeft ook geen spannende plotwendingen. Jammer, want hier had ik wel op gehoopt. | 0neg
|
Voor mij teveel macho gedrag in dit boek. Te veel bloederige gevechten, vergezeld van krachttermen en het gebruik van zware wapens, die uitvoerig en bladzijden lang werden beschreven.
Niet geloofwaardig: de journaliste, die het opneemt tegen een bende criminelen, die al even geoefend hadden, maar waar ze schijnbaar moeiteloos mee omging.
De onnozele wijnhandelaar, die in een keer voor een groot bedrag zijn hele wijnoogst verkoopt, maar spijt krijgt. Zijn vader, die hiervan niet eerst op de hoogte was gesteld, verliest zijn goede humeur niet, zelfs niet nadat er het een en ander met hem gebeurde.
Het taalgebruik van Ilja Gort is in zijn tv-programma's wat excentriek, maar in zijn boeken bedienen de mannen zich van hetzelfde jargon.
Toch nog meer dan een ster, voor de gedeelten, waarin de liefde van de schrijver voor de wijn en het Franse land spreken, voor zijn beeldende en fraaie taalgebruik. | 0neg
|
Na hoofdstuk 6 was ik het zat, kwam maar niet in het verhaal.
Ik geloof dat het een mooi verhaal is maar ik kom er niet in. | 0neg
|
Een boek waar ik me erg op verheugde omdat ik een fan ben van de boeken van Karen Rose maar helaas, deze is me tegengevallen. Het is een slap feel-good verhaal. De inhoud is heftig, Caroline Stewart heeft haar man verlaten na jaren lang door hem mishandeld te zijn. Ze heeft haar eigen dood en die van haar zoon Tom in scène gezet en woont nu al jaren in Chicago waar ze goed is opgevangen door mensen, die haar vrienden zijn geworden. Ze krijgt een nieuwe baas en binnen 1 dag zijn ze hevig verliefd hoewel Caroline niet durft te vertellen wat haar verleden is.
De auto waarmee ze haar dood in scène heeft gezet wordt gevonden en haar man: een politieagent snapt nu dat ze niet dood is evenals hun zoon en gaat op zoek om zijn zoon op te zoeken en zijn vrouw te straffen dat ze hem zeven jaar met zijn zoon heeft ontnomen.
Nergens worden de hoofdfiguren levend, hun karakters blijven zwak en clichématig neergezet. Zelfs het lezen over de ernstige mishandelingen maken weinig indruk vanwege de vlakke beschrijving. De nieuwe liefde van Caroline is een rijke, gehandicapte en gefrustreerde man, vol zelfmedelijden en hij heeft moeite om het verdriet van een ander te zien.
De jacht op Caroline door haar man is een jacht met veel doden, net alsof de man als een monster moet worden neergezet, zo wordt hij ook steeds in het verhaal genoemd. In het verleden heeft niemand zich druk gemaakt over de houding van Rob Winters jegens zijn vrouw maar als hij ineens verlof neemt om zijn zoon op te halen worden alle registers open getrokken.
Ik had soms het idee dat ik een romannetje aan het lezen was, het verhaal werd nergens spannend en de verwikkelingen tussen Caroline en Max, haar geliefde zijn voorspelbaar.
Ik vind het jammer want al haar andere boeken heb ik met veel plezier gelezen en ik verheugde me op een nieuw boek van haar. Hopelijk is een eenmalig uitstapje van Karen Rose, want ik heb haar nog steeds hoog zitten, alleen dit boek niet. | 0neg
|
Het boek en de plot sprak mij op basis van de korte inhoud enorm aan.
Ik verwachtte me aan een aantal diepgaande intriges en een web van leugens.
Jammer genoeg bleef alles redelijk oppervlakkig.
De ideëen waren heel goed, de verschillende personages en de relaties tussen hem, waren zeer goed als uitgangspunt, maar jammer genoeg blijft het allemaal redelijk oppervlakkig.
Hier zat veel meer potential in. De personages, hun karakters en hun gevoelens hadden veel meer diepgang moeten krijgen.
Ik had dikwijls het gevoel dat de shcrijfster veel te snel wilde gaan.
een situatie gebeurd, en is ook onmiddelijk weer van de baan.
En de streken die Ellen uithaalt, en de leugens die Anna aan elkaar rijgt, hadden allemaal veel dieper mogen gaan, en veel meer diepgang mogen krijgen.
Gevoelens komen nauwelijks aan bod.
Het lijken wel allemaal losse eindjes, zonder echt een geheel te vormen.
End an het open einde … dikwijls is dit een toegevoegde waarde voor een boek, in dit geval eerder een struikelblok.
Ik blijf op mijn honger zitten.
Een boek met veel potentieel, maar de uitwerking laat te wensen over. | 0neg
|
"Op een hete, wolkenloze dag krijgt Ethan Decker in de woestijn van New mexico onverwachts bezoek van een oude bekende, Anna Kelsey. Sinds zijn laatste opdracht voor de geheime dienst woont hij daar in zelfverkozen ballingschap. Verlamd door verdriet en schuldgevoelens over de dood van zijn zoontje. Anna Kelsey dropt twee vreemde kinderen bij hem en raast meteen weer weg. Maar ver komt ze niet. Als Ethan haar vindt, ligt ze naast de weg, vermoord door de beruchte Ramirez. Ethan beseft dat hij zo snel mogelijk zijn ex-vrouw moet vinden en het verschrikkeleijke geheim achter de twee kinderen moet ontraadselen" (achterflap).
En dat hem dat zal lukken, is de lezer wel duidelijk. Vraag is alleen hoe, wanneer en waar. Dat hij en zijn ex-vrouw daarin gaan samenwerken, is voorspelbaar. Dat ze elkaar (weer) zullen vinden, ook.
In die zin is het een 'makkelijk' boek.
Makkelijk, omdat goed en kwaad duidelijk zijn, en zelfs de dodelijke acties van Decker en zijn CIA-verleden voor zijn ex-vrouw acceptabel zijn afgezet tegen de misdaden van hun tegenstanders.
Wat er met de kinderen gebeurd is, wordt langzamerhand duidelijk. Het lukt Decker inderdaad (natuurlijk!) 'het geheim te ontraadselen'. Ook hier is het makkelijk.
Het leest ook makkelijk en lekker weg. Na afloop leg je het weg, met een gevoel dat alles weer klopt in de wereld.
De achterflap rept ook van een "ondraaglijk spannend debuut". Dat laten we maar voor rekening van de uitgever.
Twee ** is wel genoeg. | 0neg
|
Zelden zo'n vreemd boek over WOII gelezen. Vreemde conclusies en een opsomming van quotes, die her en der zijn weggeplukt, van hoe slecht de Binnenlandse Strijdkrachten wel niet waren. Het lijkt of Auke Kok eerst de conclusie heeft getrokken, BS is slecht, en dat toen heeft willen bewijzen. Het verhaal speelt zich een dag na de oorlog af en voortdurend neemt Auke Kok het op voor die 'arme' Duitsers. Wel lid van de NSDAP, maar geen slecht mens. Duitse kolonel is voor tweede getrouwd en heeft minnares DUS hij verlangt net zo naar de Canadezen als de Nederlander. Auke Kok vergeet een ding en dat is dat de Nederlander 5 jaar onderdrukt is door de Duitser. Het is zo gemakkelijk om als naoorlogs kind een enorm oordeel te hebben wat er toen mis is gegaan, maar de angst die mensen al die jaren gevoeld en van waaruit ze handelden, heeft iemand die er niet bij was nooit ervaren. Daarom is het schrijven van een oorlogsboek, met zulke conclusies, niet iets wat een Nederlandse schrijver er zo maar even tussendoor bij kan doen. Laat dat aan historici over. | 0neg
|
Ik was heel enthousiast toen ik er achter kwam dat ik dit boek mocht lezen. Het verhaal sprak me zo aan en ik dacht echt "dat wordt smullen!!" Afijn.. helaas viel dat voor mij wat anders uit. Ondanks de fijne korte hoofdstukken en fijn lettertype lukte het me gewoon niet om goed in het verhaal te komen. Her en der ergerde ik me aan bepaalde hoofdstukken geschreven onder het mom "ik denk dat het zo is gebeurt" en ik had moeite om het boek weer op te pakken en verder te lezen..... helaas voor mij geen aanrader. | 0neg
|
Ik moet bekennen dat ik, voordat ik De negende Boeddha las, weinig meer wist van Tibet dan wat algemene dingen: een door China bezet land gelegen op grote hoogte in de Himalaya, een gevluchte Dalai Lama, eeuwige sneeuw, boeddhisme, monniken, kloosters, rust en wij(d)sheid. Mijn beeld van Tibet is na het lezen van deze thriller in ieder geval een stuk realistischer geworden.
Op een mistige avond in Hexham Engeland wordt Christopher Wylam's zoontje William ontvoerd door een stel onbekende mannen. Wylam, een voormalig Brits agent van de geheime dienst, wordt door zijn superieur Winterpole op een vaag spoor geholpen richting India. Aanvankelijk kon ik geen touw aan het verhaal vastknopen en dacht ik met een zoveelste (melo)dramatische hersenspinsel van Easterman te maken te hebben. Het bloemrijk taalgebruik om de elementen te beschrijven en het gebruik van de vele Tibetaanse woordjes, lazen erg vermoeiend maar met de start van het tweede deel begon het verhaal plots te boeien. De verteltrant werd wat vlotter en het verhaal werd steeds spannender zodat ik het almaar moeilijker vond om weg te leggen. Toen ik halverwege het boek eens op internet ging googlen naar Tibet en meer over het land en haar geschiedenis te weten kwam, vielen de stukken op hun plaats. Ik moet zeggen dat Daniel Easterman een indrukwekkend stukje research voor dit boek heeft geleverd want De negende Boeddha is doorweven met feiten en dat maakte het lezen nog eens extra aantrekkelijk maar het is geen gemakkelijk boek en je moet er echt van houden. | 0neg
|
Dat Johanna Spaey met een pen overweg kan, daar bestaat geen enkele twijfel over. Dood van een soldaat is een geloofwaardig verhaal dat zich afspeelt in een mooi geschetste historische contekst.
Een boek waarin je een stukje leest en soms weer herleest. Maar. Ik heb het boek gekocht omdat het de Gouden Strop heeft gewonnen. En, dus verwachtte ik me aan een spannend misdaadverhaal. Een pageturner. En dat is het alles behalve. Te veel personages, onsamenhangende en te drukke plotlijn, geen spanning tout court. Foute marketingstrategie, denk ik dan. Vandaar slechts 1 ster want als misdaadauteur komt Spaey niet eens bij de middelmaat. | 0neg
|
Op dit boek had ik me zo verheugd...
Ik hou namelijk echt wel van dit soort verhalen.
Maar ik vind het verhaal ietwat ongeloofwaardig en net iets too much.
Af en toe ook kinderlijk.
Daarom vond ik het boek eigenlijk ook niet spannend... | 0neg
|
Neen, de ongoogeling was weer groot.
Ik las bijna alle boeken, toch het wordt alsmaar slechter.
Ik denk dat schrijvers onder druk staan enkele boeken per jaar te schrijven ten koste van de kwaliteit.
Ik zal nog een volgend boek lezen en als. De kwaliteit hetzelfde is als de laatste boeken, sorry. . Andere en hopelijk beter | 0neg
|
Ik heb me met moeite door dit boek heen geworsteld. De insteek van het verhaal is interessant en het begin en einde boeiden me wel, maar het complete verhaal vond ik erg langdradig. | 0neg
|
Ik heb een aantal jaren de verhalen van Tweed gelezen, maar zo langzamerhand vind ik dat deze schrijver zich wel heel vaak kopieert. Het is steeds een internationale crisis met een grote crimineel. Spectaculare achtervolgingen op het water, of in de bergen met miraculeuze ontsnappingen op het eind. Kortom 1 is leuk, de tweede is aardig en vanaf nr. 3 is het herhaling wat de klok slaat. Lees dan liever ken Follet, met wel steeds vernieuwende thema's. | 0neg
|
Ondanks de goede schrijfstijl pakte het verhaal mij niet. Er komt geen vaart in, blijft te langdradig. | 0neg
|
Peter James (Brighton, 1948) is auteur en filmproducent. Naast boeken schrijft hij ook scenario's. Diverse boeken van hem worden dan ook verfilmd. In 1981 verscheen zijn eerste boek Dead Letter Drop en tot 2000 volgden er nog vijftien andere. In 2005 startte Peter James met een serie misdaadromans waarin Roy Grace, een rechercheur uit (hoe kan het ook anders) Brighton, centraal staat. Dodemansrit is inmiddels het zevende boek uit deze serie, die allemaal in Nederland zijn uitgebracht. Peter James heeft voor zijn boeken diverse awards ontvangen.
Carly Chase is, nadat zij haar zoon Tyler naar school heeft gebracht, betrokken bij een ernstig ongeluk. Een student, Tony Revere, komt hierbij om het leven. Hij wordt aangereden door een wit bestelbusje, waarnaar de politie op zoek gaat omdat de bestuurder is doorgereden. Tijdens een blaastest na het ongeluk, wordt er bij Carly een positieve alcoholmeting geconstateerd en zij wordt gearresteerd. Pas later hoort zij dat Tony de zoon is van een Amerikaanse maffiabaas. De hele zaak wordt alleen nog maar erger als de personen, die bij het ongeluk betrokken zijn geweest, worden gevonden. Als eerste wordt het bestelbusje gevonden met de bestuurder erin. Het busje is in de haven het water ingeduwd en Ewan Preece, de bestuurder, is verdronken. Daarna wordt Stuart Ferguson, de chauffeur van de vrachtwagen die ook bij het ongeval betrokken is geweest, vermoord gevonden. Carly wordt door de politie gewaarschuwd en zij adviseren haar onder te duiken, maar dat weigert zij. Dan vat ze het plan op om naar New York te gaan om met de moeder van Tony te gaan praten. Vanaf dan gebeuren er opeens een aantal dingen die Carly's leven totaal op zijn kop zetten...
Het begin van het boek is overweldigend en overvalt je. Je wordt meteen het verhaal ingetrokken, mede door alle gebeurtenissen en door alle personen die vanaf het begin allemaal in beeld komen. Persoonlijk ben ik er geen voorstander van om, zeker in het begin van een boek, per hoofdstuk van verhaallijn te wisselen. Mijns inziens haalt dit de continuïteit uit het verhaal. Daarnaast word je overvallen door feiten en personages en is het moeilijk om al deze zaken op een rijtje te krijgen. Na deze spetterende intro vervlakt het verhaal enigszins. De spanning in Dodemansrit begint pas op het einde te komen, wanneer de politie de mogelijke moordenaar in het vizier krijgt. Tot dan is er van échte spanning helaas weinig sprake. Peter James heeft veel research gedaan voor zijn boek, wellicht soms iets te veel. Veel details zijn overbodig en voegen niets of nauwelijks iets toe aan het verhaal. Het is zeker goed te merken dat Peter James zelf in Brighton heeft gewoond: zijn kennis van de stad is onfeilbaar. Maar daarmee is het boek niet altijd gebaat. Integendeel, het verhaal blijft te veel in deze details hangen.
Dodemansrit is een boek met een sympathieke inspecteur Roy Grace in de hoofdrol. Zijn karakter, en ook de karakters van de andere hoofdrolspelers zijn niet echt uitgewerkt en uitgediept. Alles wat je te weten komt over de belangrijkste personages blijft beperkt tot oppervlakkige informatie over hun partner en of kinderen. Eén opvallend detail vond ik dat Carly na het ongeluk gearresteerd wordt voor, in eerste instantie, rijden onder invloed en later, als blijkt dat Tony Revere overleden is, op het veroorzaken van een dodelijk ongeval. Een aantal hoofdstukken later is zij echter opeens weer gewoon thuis met haar zoon Tyler en wordt er met geen woord meer gerept over hoe, waarom en wanneer zij weer vrijgekomen is.
Dodemansrit is een aardig boek, maar ook niet meer dan dat. Het einde kent wel nog een onverwachte verrassing. Maar ja, de lezers moeten natuurlijk ook deel acht in deze serie weer gaan kopen en lezen
. | 0neg
|
Ik heb er echt heel lang over gedaan om dit boek uit te krijgen alleen maar om deze recencie te kunnen schrijfen.
En ook echt sorry voor de mooie recencies hierboven, maar dit was voor mij de slechtste en saaiste chicklit die
ik ooit gelezen heb en geloof mij dat zijn er heel veel. Ik had er hoge verwachtingen van maar die zijn totaal niet waargemaakt en vond het echt zonde van mijn tijd. Het enige leuke is het receptenboekje erbij!
Dus voel je a.u.b. niet aangesproken,deze recencie is mijn persoonlijke smaak.
Ik hoop ook dat ik door mijn eerlijkheid niet uitgesloten word om andere boeken te mogen winnen. | 0neg
|
Blauwe gloed van Bert Sloots is uitgegeven door uitgeverij Gopher. Het verhaal speelt zich af in Stadskanaal en omgeving. Een jonge vrouw overlijdt aan de gevolgen van radioactieve straling. De patholoog-anatoom raakt tevens besmet als hij de reden van haar plotselinge dood wil vaststellen. Journalist Tijmen Meijer vermoedt dat er iets mis is en gaat op onderzoek uit. Hij ontdekt complotten die de gezondheid van de bevolking bedreigen.
Blauwe gloed speelt zich af in het noorden van ons land. De auteur is radiologisch deskundige en dit is te merken aan de feiten die hij met kennis van zaken aan de lezer voorschotelt. De gevaren van radioactiviteit en de gevolgen voor de mens worden in dit boek met overtuiging verwoord. Dat een dergelijke milieuramp in Nederland zou kunnen gebeuren maakt de schrijver aannemelijk.
De Groningse sfeer is aangenaam aanwezig en was voor mij herkenbaar. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat dit boek voor mensen in Stadskanaal en omgeving extra interessant is. Het verhaal is geloofwaardig. In eerste instantie was ik bang dat het – door de titel – over ‘hogere sferen‘ zou gaan, maar dat is geenszins het geval. De opbouw van het boek is over het geheel genomen goed. De meeste hoofdstukken lezen plezierig, bij andere passages vond ik dit minder het geval. Enkele punten van kritiek. Er zijn een paar losse eindjes aan het verhaal en Bert Sloots heeft, naar mijn smaak, iets teveel in het verhaal willen stoppen. Het taalgebruik vond ik niet altijd even mooi.
Het boek had nog een keer gecorrigeerd moeten worden. Er zijn nu teveel taal- of tikfouten en bijvoorbeeld een lege pagina waar hij niet hoort. Dit verschijnsel is me overigens eerder opgevallen bij de boeken van Gopher. De balans opmakend vind ik dit al met al een aardige misdaadroman met een herkenbare Groningse sfeer. | 0neg
|
Als je de vorige romans van Camilla Lackberg met veel plezier hebt gelezen en een soortgelijke roman verwacht, kom je bedrogen uit.
In haar nieuwe roman " gouden kooi" is de spanning ver te zoeken.
We maken kennis met Faye: een intelligente, rijke vrouw met een duister verleden. Als ze op een dag verlaten wordt door haar man zint ze op wraak. Naarmate we verder lezen wordt duidelijk welke geheimen uit het verleden ze met zich meedraagt en op welke manier ze wraak neemt op haar ex-man.
De personage's zijn erg ongeloofwaardig (of mijn kennis van deze jetset-wereld schiet tekort), de vele sex-scenes voegen niks toe en het plot is niet verrassend. | 0neg
|
Thomas Acda.... ik vind hem als zanger, acteur , geweldig ......top uitstraling en ik houd van roadmovie dus perfecte combi dacht ik !!!
Maar als je het mij vraagt kan hij het beter bij zingen en acteren houden!!! | 0neg
|
Normaal lees ik een boek uit in drie/vier dagen, dit keer hetzelfde aantal, maar dan weken......
Het lijkt niet om door te komen, maar wegleggen of gooien gaat ook niet. Een echte thriller vond ik het ook niet, maar intrigerend is het wel. Ik snap al helemaal niet dat VN dit boek 4 sterren gaf.
Voor mijn werk ben ik wel 30 keer in Praag geweest en pretendeer de stad een beetje te kennnen, toch gaven de omschrijvingen weinig aanknopingspunten of houvast.
Het is me volstrekt onduidelijk wat Urban voor ogen heeft gehad met het schrijven van dit boek....
P. Dessing | 0neg
|
Het boek begon realistisch, maar het verhaal werd steeds onwaarschijnlijker en tegen het einde gebeurde er ook véél te veel. | 0neg
|
Voor alles is de 7de dichtbundel van Joost Zwagerman. De bundel bestaat uit twee delen: Inwaarts en Voor en na het meesterwerk. Inwaarts bevat gedichten waarin angst in allerlei vormen en maten de hoofdrol heeft, terwijl het lijkt alsof de (beeldende) kunst die rol toebedeeld heeft gekregen in het tweede deel. De kunst wordt echter bekeken door de 'echte' hoofdpersoon die de dichter door haar ogen geeft wat zij ziet.
De gedichten in het 1ste deel zijn letterlijk inwaarts: ze spelen zich af in huizen, in lichamen, in organen zelfs, in graven, in spelen, en vooral in het hoofd van de schrijver. Het is in dit deel dat Zwagerman diverse keren refereert aan de Bijbelse bezetene uit het evangelie van Markus, die op de vraag wat zijn naam is, antwoordt met:
En hij zei tot Hem: Legioen is mijn naam, want wij zijn velen.
Zo beklemmend als – alleen al – deze ene regel is, zo beklemmend is geen van de gedichten in Inwaarts. Die overvloed… is een van de gedichten waarin Zwagerman refereert aan Legioen. Het begint met:
Die overvloed aan keuzes. Voor-
of achterkant van gevallen huis?
Intieme houtrot in de deurlijst voor.
De achtertuin is ingevouwen,
terracotta potten opgestapeld,
winterklaar bestrijkt twaalf maanden.
Stijfjes in oranje hes verwacht ik
schier onbeheersbaar snelverkeer
van strookjes mos en steelse barsten.
Het huis wordt ontgrendeld, binnen gegaan en opgeruimd; de handen uit de mouwen voorzien van stoffer en blik en dan:
De grootste leugen: niet je naam
is Legioen. Zo heet je ademtocht,
Het piepend pi-getal dat huisraad temt.
Doodgaan is geen kunst, zomin als al
het andere. De sirene die het schreef
jokte onverdroten naar de
geiser en het gas. In hoger honing
woont zij onze kleinste echo uit.
En dan ben ‘je’ dood, je allereerste dag bleek altijd al geteld. Hardop lezend zit er een fijn ritme in het gedicht, het draagt lekker voor, maar lezend zeggen de woorden te weinig en zijn, als gevolg daarvan, de opgeroepen beelden flauw en doorzichtig. Ze kietelen of prikke(le)n zelden en dagen de lezer of luisteraar niet uit.
Zo nu en dan citeert Zwagerman een andere dichter als inleiding op een gedicht, maar ook dat pakt meestal niet goed uit, omdat het verwachtingen schept die vervolgens niet worden waargemaakt. Zo zorgt die ene regel van John Berryman:
Save us from shotguns and father’s suicides
voor zoveel schaduw dat Hamsteren, dat meer dan twee pagina’s beslaat, erdoor verstikt wordt.
Helaas is het tweede deel van de bundel, Voor en na het meesterwerk, nog minder interessant. Vrijwel elk gedicht begint met of bevat Je gaf me, en vertelt vervolgens vrijwel letterlijk wat door welke kunstenaar of welk kunstwerk gegeven werd.
Het wemelt van de kunstenaarsnamen en beschrijvingen van kunstwerken, waardoor het soms lijkt alsof je een tentoonstellingscatalogus leest. De gedichten zijn kunstraadseltjes die uitnodigen om zo snel als mogelijk opgelost te worden. Eenmaal opgelost blijft er niets anders over dan zo snel mogelijk het volgende raadseltje op te lossen. Geen van de gedichten in dit deel van de bundel nodigt uit tot een langer verblijf of herlezing, nadat is achterhaald om welke kunst het gaat. De taal sprankelt en verrast niet, de beelden, woorden en zinnen zijn te voor de hand liggend:
In de trein en oortjes van de iPod in
gaf je, lijfblad in je weergaloze hand,
een ingekeerde remix van
Gerhard Richter en good old Vermeer,
Lesende, zoals de trein jou
zonder moeite lezen kon,
bij het gesloten raam, tweede klasse,
intercity, neigend naar het eertijds
lezend meisje bij het open raam,
haar pofmouw twinkelend van
schier denkbeeldig groengoud geel.
Voor de hand liggender kan het haast niet. Het is lastig om de verleiding te weerstaan om te eindigen met de verzuchting dat het lezen van deze bundel Voor niets is geweest. Dat zou echter niet terecht zijn, want om deze haiku kan geglimlacht worden:
Je draagt een jurk van
Takashi Murakami
Die jou perfect past
Door zijn lange naam
loopt superflat de haiku
vast. Kleed je maar uit. | 0neg
|
Lena is nieuw in Wenen. Ze heeft nog niet echt vrienden, ze past op het huis van een vriendin die op reis is, en ze verdient wat geld met baantjes als kattenoppas en in een winkel. En ze twijfelt aan zichzelf. Niet alleen over haar leven en haar doel, maar ook aan iets dat ze denkt gezien te hebben. Op een avond zitten er namelijk drie mensen op het dak van een gebouw aan de overkant. Ze drinken wijn en kletsen wat. Lena kijkt even weg, kijkt nog een keer, en dan zitten er nog maar twee mensen. Kan het zijn dat ze het verkeerd gezien heeft? Dat de vrouw opgestaan is en naar binnen is gegaan? Of is ze van het dak gevallen? Maar waarom slaan de andere twee dan geen alarm? En moet ze de politie bellen? Maar ze heeft een joint gerookt, en misschien heeft ze het zich wel ingebeeld.
Terwijl Lena probeert de avond uit haar hoofd te zetten, volgen we haar in haar pogingen zich thuis te voelen in haar nieuwe omgeving en vrienden te maken. Ze leert een aardige man kennen, en het gaat goed op haar werk in de winkel. Maar ze blijft zich afvragen of er intussen een dode vrouw op de binnenplaats van het gebouw ligt.
In Lichtschacht weet Anne Goldmann de wat statige sfeer van Wenen goed te vangen, door op een observerende en licht afstandelijke manier te schrijven. Je komt nooit echt onder Lena’s huid, wat ook maakt dat haar uiteindelijke vastberadenheid om uit te vinden wat er met de vrouw op het dak is gebeurd, wat typisch overkomt. Je echt inleven in Lena is moeilijk, hoewel het interessant genoeg blijft om haar te volgen in haar pogingen meer te weten te komen.
Parallel aan Lena’s verhaal, maken we kennis met een onbekende man, die de betreffende avond op het dak zat. Hij weet exact wat er gebeurd is, en probeert dichter bij Lena te komen. Je hebt als lezer zo je vermoedens over wie hij is, en Goldmann speelt slim met deze vermoedens. Toch overtuigt het verhaal niet echt, en weet je dat de auteur met de lezer speelt, dat ze probeert om je op het verkeerde been te zetten. Op zich doet ze dat niet eens onaardig, maar omdat het zo ‘in beeld’ gebeurt, blijft ook deze verhaallijn op afstand. Dat is jammer, want het is verfrissend om een verhaal te lezen dat zich niet in Amerika, Engeland of Nederland afspeelt.
Hoewel de stad een decor is, krijg je leuke inkijkjes in Wenen en de Oostenrijkse cultuur, en dat is interessant genoeg om Lichtschacht uit te willen lezen. Maar echt meeleven met Lena’s nieuwe leven in deze stad, en haar twijfels over zichzelf en de betreffende avond, dat lukt helaas niet. | 0neg
|
Niets vervelenders dan een boek waarin geen enkele van de hoofdspelers er in slaagt enige emotie of begrip voor zijn/haar handelen van de lezer af te dwingen. En dat is het probleem van dit boek: alle personages zijn weirdo's. Grey, een vrouw die door haar ouders op alle gebied dom werd gehouden, reist zonder geld of plan af naar Tokio en gaat dan maar als gastvrouw in een nachtclub werken (blijkbaar een autobiografisch gegeven)??? Jason kickt op bizarre vrouwen? , de verpleegster?, Fuyuki?, Strawberry met haar Marilyn Monroe complex?, de Russinnen? Hoewel professor Shi Chongming erg karikaturaal wordt voorgesteld (zowel in heden als verleden) is hij misschien nog de meest normale van de bende. Als dan ook nog de plot te vergezocht is heb je wat mij betreft geen meesterwerk geschreven.
Het verhaal wisselt volgens een klassiek structuur tussen heden en verleden en beide verhaallijnen komen uiteindelijk samen. Met 63 hoofdstukken voor 395 pagina's vallen de hoofdstukken vaak erg kort uit. Meestal eindigen de hoofdstukken met een cliffhanger en springt Hayder naar de andere verhaallijn in het erop volgende hoofdstuk. In plaats van de spanning op te drijven vond ik het allemaal erg irritant: je krijgt nooit de kans om je in te leven.
"Het allerbeste dat een schrijver kan doen is de lezer totaal onderdompelen in een vreemde nieuwe wereld. Mo Hayder doet dat perfect met Tokio" staat er op de achterflap. Dit deed me bij aanschaf van het boek vermoeden dat ik de meesterlijke sfeerschepping van Sofia Coppola's Lost in translation zou terugvinden in Tokio, maar buiten de steeds weerkerende reclameaffiche waarin Hayder Bill Murray's greins vervangt door die van Mickey Rourke bleef ik op mijn honger.
De historische gebeurtenissen in Nanking zijn gruwelijk en verdienen beter dan dit boek om er aan herinnerd te worden! | 0neg
|
Iris Johansen heeft meerdere boeken geschreven. Ver na middernacht is opnieuw uitgegeven door Poema en dateert van 1997. Ze beschrijft het verhaal van een alleenstaande moeder, tevens belangrijk wetenschapper, die onder druk komt te staan omdat haar ontdekking een ommekeer kan betekenen voor de gezondheidszorg. De vinding zal dan ook veel geld opleveren. Hierdoor verschijnen er kapers op de kust. Kates privé-leven, met name haar zoon Josua, loopt gevaar. En zo ontvouwt zich het verhaal van een spectaculaire vinding waarop menig geldbeluste slechterik aast.
Iris Johansen schrijft vlot. Een plot is niet echt aanwezig, maar dat is bij dit boek geen probleem. Vanaf het begin weten we wie er deugen en wie er niet deugen. En vanaf het begin weet je dat DE LIEFDE ergens zal opduiken. Want Iris Johansen weet dat lezers (zie: lezeressen) ook een vleugje (of misschien wel een heleboel vleugjes romantiek) seks en daarna een happy-end op prijs stellen. Dat krijg je allemaal in dit boek.
Iris Johansen vertelt een onderhoudend verhaal. Ze schrijft pakkend en het boek moet uit. Ontbreekt er nog iets, is dan de vraag? Ja, toch wel, wat mij betreft. De karakters zijn te weinig uitgewerkt. De mannen zijn te stereotype; ze zijn zo prachtig, zelfs na een nacht doorzakken blijven ze aantrekkelijk. Katy is klein van postuur, maar weet van wanten. Ze is een vrouw die geëmancipeerd is, maar ook graag tegen een gespierde mannenborst leunt, vooral als hij houdt van het echt mannenwerk zoals: beschermen, slechteriken uitschakelen en de boel onder controle houden. Is dat erg? Nee, voor mij niet, op zijn tijd heb ik wel lol in dit soort ontspanning. Binnen zijn soort is het zeker goed gedaan. Twee sterren. | 0neg
|
Laat ik maar bij het begin beginnen: de cover.
Dankzij de cover en het enigszins te grote formaat lijkt het boek niet op een leesboek. Ik zou het in de boekhandel zo voorbijlopen in de veronderstelling dat het een studieboek is. De foto op de cover is nietszeggend, de saaie titel is weergegeven in een lelijk lettertype en de groene balk linksonder doet me denken aan het balkje op een tekstboek dat aangeeft dat dit bijvoorbeeld een economie niveau 4 boek is. Ik vind de cover op zijn zachtst gezegd amateuristisch. Het nodigt er niet toe uit om het boek te kopen of lezen. Het boek maakt zo een uiterst slechte eerste indruk.
Persoonlijk vind ik de vormgeving van het verhaal verschrikkelijk. Er is (te) weinig witruimte aan alle zijden van de tekst. Voorafgaand aan een nieuwe alinea wordt er geen witregel of zelfs maar een inspringing gebruikt. Hierdoor is het allemaal één blok tekst. Dit komt de leesbaarheid niet ten goede. Deze vreemde opmaak spreekt me dan ook totaal niet aan.
Nog storender zijn de vele kromme zinnen, de spel- en grammaticale fouten en het feit dat punctuatie verkeerd wordt gebruikt of helemaal niet wordt gebruikt waar het wel nodig is. Met persoonlijke voornaamwoorden zoals ze/zij/hij/hem/haar wordt zo onzorgvuldig omgegaan dat als er twee mannen of twee vrouwen in een stuk tekst voorkomen het voor mij als lezer volkomen onduidelijk is wie wat doet of zegt. Het boek staat vol met dit soort fouten. Het minimale wat ik van een boek verwacht is dat deze problemen voor publicatie opgemerkt en verbeterd worden. Taaltechnisch moet het in orde zijn.
De inhoud van het boek is simplistisch. De dialogen zijn houterig. Het taalgebruik is oubollig. De romance tussen de hoofdpersonages is ongeloofwaardig en oninteressant. Het gedrag van de hoofdpersonages Marit, Jack en Dix strookt niet met hoe Vermeulen deze mensen tracht neer te zetten. Er wordt herhaaldelijk benadrukt dat Marit professioneel is, maar ze vindt het wel een goed idee om een nog niet vrijgegeven plaats delict te betreden want ‘de meeste sporen […] had de technische recherche nu inmiddels wel afgenomen.’
Het ergste is nog wel dat ik hierna boek 5 in de serie moet gaan lezen om daar ook een recensie over te schrijven. | 0neg
|
Toevluchtsoord van Kellerman is een boek dat afgezien er in beide boeken sprake is van een toevluchtsoord in geen enkel opzicht verder iets met elkaar gemeen hebben. Ik vond het boek traag op gang komen maar ook traag blijven. De uitstapjes die Rina maakt tijdens haar achtervolging waarin dan wel weer uiteengezet wordt in welk opzicht deze dan wel weer voor belang zijn voor haar orthox Joods zijn vind ik niet terzake doen op momenten waar het politie team betreft. Zij zijn evenals de lezer toch in hoofdzaak uit op de lodende zaak waar zij op zijn ingezet. Het feit dat Rina als orthodoxse religieuze vrouw een belangrijke bijdrage levert aan wat wij hier in Nederland `de hoeksteen van de samenleveing`zouden noemen. (Ik hoor het er Balkeneinde steeds minder over hebben) is prijzenswaardig maar niet is niet iets om tussen zoveel alinea`s te plakken. Zelfs de meest urgente telefoontjes tussen Rina en Decker worden afgesloten met ik hou van jou en ik ook van jou (of ik lees een paar maal dat Rina het heerlijk vindt naast haar grote, sterke man te liggen. Kortom ik lees een verhaal waarin de normen en waarden hoog aangeschreven staan, zeer prijzenswaardig maar het vertraagt de loop van het verhaal in die mate dat ik moeite heb om heb het uit te lezen. Met bovenstaande wil ik niet beweren dat ik niet geintersseerd ben in het orthodox jodendom (bijvoorkeur niet te eenzijdig belicht). Dit boek had naar mijn idee veel spannender en met meer vaart gescshreven kunnen worden. Op zich zijn de dialogen, afgezien van wat ik eerder benoemde een prettige bijdrage aan het boek maar een juiste dosering daarvan op het juiste moment zou wat mij betreft een verbetering zijn. | 0neg
|
Dit is een TED-talk van meer dan 400 pagina’s met een heerlijke overdaad aan weetjes en feitjes die ervoor zorgen dat je op elk feestje het middelpunt bent. Het is geen wetenschap, laat staan hogere wetenschap, maar misschien is dat ook wel goed. In ieder geval zijn miljoenen mensen opgewonden over dit boek.
Ik vind het allemaal nogal slordig.
Harari stelt dat alles bestaat uit algoritmen: reeksen van instructies. Zelfs de mens. Er is geen geest, geen ziel, geen zelf, geen vrije wil ... we bestaan puur uit neurochemische signalen. De mens is daarmee terug te brengen (i.e. reductionisme) tot alleen maar eentjes en nulletjes en die kunnen door een computer worden nagebootst.
Mijn grootste probleem met dit boek is de stelligheid waarmee Harari zaken op papier zet. Zo twijfel ik er in grote mate aan dat bio-wetenschappers allemaal reductionisten zijn en ze er stuk voor stuk net zo over denken. Bij herhaling doet Harari dit de lezer geloven, terwijl wetenschappers de laatste jaren juist aangeven dat biologische systemen veel ingewikkelder in elkaar zitten dan we dachten.
Ik heb nog wat van die stellige uitspraken genoteerd, het boek staat er vol mee:
- De industrialisatie medio 19de eeuw was alleen mogelijk in een samenleving die zich van God afgekeerd had. Daarom lopen ze in Afrika nog steeds achter de feiten aan.
- Tegenwoordig komen de grootste bedreigingen voor orde en gezag in de wereld uitgerekend van mensen die nog steeds geloven in God.
- Het kapitalisme (als win-win-situatie) heeft veel meer mondiale harmonie gebracht dan eeuwen christelijk gepreek over naastenliefde en toekeren van de andere wang.
Dit zijn zaken waar je een mening over kunt hebben, uiteraard, maar je kunt het allemaal toch niet als wetenschappelijk bewezen feit presenteren?
Het gevaar van reductionisme is dat er geen opening meer is voor andere denkbeelden. Die tunnelvisie is duidelijk merkbaar bij Harari. Hij vergeet dat “the absence of evidence isn’t the evidence of absence’.
Al die – laat ik zeggen – ‘boude’ uitspraken zorgen ervoor dat ik ook weinig vertrouwen heb in de beweringen die hij doet en de toekomstvisie die hij schetst.
Wat maakt dit boek zo lekker? Zijn vlotte manier van schrijven. De manier waarop Harari geschiedenis, wetenschap en filosofie onderling verbindt en koppelt aan het heden en aan de toekomst. En bijzonder positief: zijn standpunt over de ethische verantwoordelijkheid die de mens heeft ten aanzien van de aarde en de dieren.
Was het boek nou met minder stelligheid geschreven maar veel meer in een vragende vorm, vol verwondering, verbazing en misschien zelfs twijfel … tja … dan … | 0neg
|
Liesbeth Bede verhuisd met man en twee kinderen naar Luttelgeest. Ze komt terecht in een wijk die 'de Schoot' wordt genoemd. Het lijkt allemaal heel idyllisch.
De vrouwen vormen een gemeenschap "het Legioen", enkel vrouwen, mannen zijn niet welkom. Het hele idee is om een wereld te creëren zonder mannen. Liesbeth Bede wordt opgenomen in de gemeenschap, maar kan zich er niet 100% aan overgeven. Als ze op een vreemde expeditie wordt gestuurd naar Pakistan en China, neemt ze een besluit en kiest haar eigen pad.
Het is een vreemd boek. Waarom wordt er toch constant gesproken over Liesbeth Bede, het lijkt een voor en achternaam, maar wordt nooit losgekoppeld. Het schept een afstand en is irritant.
Bij de wijze van schrijven lijkt het of het door twee verschillende schrijvers is geschreven. Sommige stukken lezen goed en makkelijk, andere stukken zijn traag en verwarrend en ineens komen er ineens weer filosofische delen voorbij.
Het leven in 'de Schoot' doet wat denken aan 'Stepford wives', maar ook aan de 'Eetclub', maar mist de spanning van een mysterie. Het deel waar het meeste humor in zat, was het 'mannenuitje', dat was weer een stuk wat goed en prettig te lezen was.
Interessant is het als Liesbeth vertrekt naar Pakistan en China, maar dat is van korte duur. Het brengt wat humor in het verhaal en ervaringen over het reizen als vrouw in een streng Islamitisch land, maar het is wel erg onwaarschijnlijk wat ze daar allemaal doet. Het lukt maar niet om te blijven boeien.
Het is een verhaal met potentie, maar het komt niet uit de verf. Na het lezen blijft er weinig hangen en is het de vraag; wat heb ik nou eigenlijk gelezen. | 0neg
|
Had het boek gekocht omdat het de Hercule Poirot prijs had gewonnen.
Wat een teleurstelling! Onsamenhdangend, flauw of geen verhaallijn. Spanning nul.
Dan waren er andere genomineerden die veel meer deze prijs verdienden.
Nooit koop ik nog een boek van deze schrijver. | 0neg
|
Vol goede moed ben ik aan mijn eerste Herman Koch begonnen. Had over de schrijver Koch al veel positieve dingen gehoord.
Maar....zijn schrijfstijl spreekt mij absoluut niet aan. Ik vind het langdradig, mannelijk en saai.
Ik ben tot blz. 51 gekomen, maar er toen mee gestopt om dat ik me alleen maar aan het ergeren was. En dat is niet waarom ik een boek lees, een boek moet mij vermaken, meeslepen in het verhaal, niet ergeren!
Zal ik ooit nog een boek van Koch lezen?
Kleine kans, maar denk het eerlijk gezegd niet.... | 0neg
|
Volgens de cover van Terugkeer naar Brighton is Robert Goddard 'de meest begenadigde verteller van dit moment'. Zon epitheton moet je verdienen. Goddard timmert dan ook al een tijd aan de weg. Hij debuteerde in 1986 en levert sindsdien regelmatig een boek af. Afgaande op de quotes op de achterflap van zijn nieuwste en op recent geuite verzuchtingen van auteur Herman Brusselmans dat hij elke nieuwe Goddard leest, kan ik niet anders dan concluderen dat de man vele talenten moet hebben. Ik vond ze in Terugkeer naar Brighton maar gedeeltelijk terug.
Goddards schrijfstijl is inderdaad vlot en gedegen, wat hij te vertellen heeft kon me niet echt boeien.
Terugkeer naar Brighton is opgezet als de transcriptie van een gesproken dagboek. Dat houdt in dat je slechts het gezichtspunt van één iemand voor ogen krijgt. Om met de gevoelens, bedenkingen en waarnemingen van één persoon een boeiend verhaal te vertellen, moet je een gedegen vakman zijn. Ik heb anderen met die stijl finaal de mist in zien gaan. Goddard niet. Hij houdt de stijl consequent vol en weet voldoende variatie in het verhaal te brengen. Maar stijl alleen volstaat niet om een boeiend verhaal te vertellen.
De ik-figuur is acteur Toby Flood. Zijn carrière zit in het slop en de opvoering van een postuum gevonden toneelstuk van een Brightonse auteur gaat daar niks aan veranderen. De reacties op het stuk zijn lauw en de opvoeringen in Brighton zijn waarschijnlijk de laatste. Niet dat Flood dat heel erg vindt. Hij wil zich graag concentreren op andere dingen, zijn bijna ex-vrouw, met name. Ze leeft in de kustplaats samen met een rijke en aantrekkelijke man. Het gaat haar in alle opzichten voor de wind, alleen
ze wordt gestalkt. Om de een of andere reden vermoedt ze dat er een verband is met Toby. Daarom roept ze zijn hulp in. Toby gooit zich argeloos in deze zaak. Het lijkt allemaal onschuldig, de stalker is een vriendelijke, simpele jongen. Die vertelt achteloos dat de nieuwe vlam van Floods ex wel eens duistere geheimen met zich kan meedragen. Toby ziet een gouden kans: als hij zijn vrouw op tijd kan laten inzien dat haar minnaar niet deugt, dan kiest ze misschien opnieuw voor hem. Daar heeft hij veel voor over, hij mist een opvoering, laat zich chanteren en werkt zich hoe langer hoe dieper in familienesten die de zijne niet zijn. Maar
de meest begenadigde verteller van dit moment zorgt voor een happy end. Na alle wollige wendingen met onwaarachtige waarschijnlijkheden was ik vooral happy dat het end gewoon daar was. Terugkeer naar iets beters. | 0neg
|
Dit boek behoort absoluut tot mijn meest teleurstellende boeken van 2017. De enige reden dat ik dit boek heb uitgelezen is vanwege de Hebban leesclub waarvoor ik dit boek mocht lezen. Anders had ik dit boek absoluut niet uitgelezen.
Mijn eerste probleem lag al gelijk bij de hoofdpersoon: Simon. We lezen het verhaal vanuit zijn perspectief en als ik ben is Simon nogal raar. Ondanks dat het verhaal van Simons perspectief wordt verteld, voelde ik totaal geen connectie met hem. Om toch een positief punt over Simon te noemen: zijn loyaliteit. Niet alleen richting zijn enige vriendin Katy, maar ook richting de vrienden die hij tijdens het spel maakt. Voor de rest had ik helaas heel weinig met Simon.
Het idee achter het boek is erg goed, jammer genoeg werkte de uitwerking voor mij niet. Ik denk dat dit komt door de schrijfstijl. Tijdens het verhaal switch je tussen de VR-wereld en de echte wereld. Steeds als ik een beetje in het verhaal zat werd ik er weer uitgehaald doordat we van wereld switchte. Ik werd totaal niet getriggerd om door te lezen.
De VR-wereld is interessant en ik vond het een fascinerend idee en ook realistisch. Wat ik alleen heel jammer vond was dat ik de wereld niet echt voor mij kon zien. Dat deed voor mijn gevoel echt afbreuk aan mijn leeservaring.
Wat ik echt super vreemd vond was dat einde. Het voelde totaal niet als een einde aan en volgens mij ontging mij het punt van het einde. Het was echt super vaag!
Helaas was Otherworld het gewoon niet voor mij. Misschien komt het ook doordat ik niet in het hele game wereldje zit. Hoewel het voor mij niet het boek was kan ik mij wel voorstellen dat andere van dit boek zullen genieten! Laat je dus door mijn recensie niet al te veel afschrikken. | 0neg
|
Voor een hoop fans was het een grote verrassing: de ‘De Selectie’-trilogie van Kiera Cass kreeg twee vervolgdelen: De prinses en De kroon (oorspronkelijke titel: The Crown). De eerste trilogie was een groot succes en er gingen zelfs geruchten over een televisieserie. De twee vervolgdelen draaien om de kinderen van de hoofdpersonen van de eerdere drie delen en belichten dus een hele nieuwe generatie. Het is niet nodig om de eerdere trilogie gelezen te hebben, maar voor dit boek is het wel noodzakelijk om De prinses te lezen.
Eadlyn Schreave, dochter van koning Maxon Schreave en zijn vrouw America Singer, bevindt zich middenin haar Selectie. Een hoop mannen zijn al afgevallen en de eindbeslissing met betrekking tot haar toekomstige echtgenoot komt steeds dichterbij. Haar moeder is echter ernstig ziek geworden en haar vader wijkt niet van haar ziekbed af. Eadlyn is dus noodgedwongen om meer taken op zich te nemen als troonopvolgster van Ileá én ze moet haar aantal mannen in de Selectie halveren. Daardoor blijven er zes mannen over die strijden voor Eadlyns hart. Nu Eadlyn de taken van haar vader overneemt, lijken enkele mannen hun twijfels over het koningschap te krijgen. Zal Eadlyn uiteindelijk de man van haar dromen vinden? Als een politieke buitenstaander zich ook gaat bemoeien met de Selectie en Eadlyn er nog een potentiële kandidaat bij krijgt, moet ze de keuze maken: kiest ze voor de liefde of voor politiek?
Dit boek richt zich, zoals de titel al doet vermoeden, meer op Eadlyn als koningin dan op haar deelname aan de Selectie. Al snel is duidelijk dat het boek geen helder plot heeft. In de eerdere delen zat een duidelijk liefdesverhaal en draaiden de gebeurtenissen vooral rondom de Selectie. Dit boek mist dat. Zo heeft Eadlyn eens een vergadering, dan weer een date met één van de Selectie-mannen en zo wisselen deze gebeurtenissen elkaar af. Het plot – of het gebrek eraan – wordt daardoor erg saai en oninteressant.
Het is mooi om te zien dat Eadlyn een grote groei ondergaat sinds het begin van de Selectie. In het vorige deel was ze een onsympathiek en vervelend personage. In De kroon beseft ze dat ze zich als een koningin moet gedragen en dat ze moet opgroeien. Als gevolg daarvan gaat Eadlyn ook volwassener met de mannen uit de Selectie om. Ondanks het feit dat de nadruk niet op de Selectie ligt, geeft het lage aantal mannen de kans om ze stuk voor stuk beter te leren kennen. Buiten het gegeven dat het erg voorspelbaar is met wie ze uiteindelijk eindigt, is het verfrissend om meer inzicht te krijgen in de karakters en motieven van de mannen. Cass had zich er dan ook goed aan gedaan om zich meer te richten op dit aspect. | 0neg
|
Het thema van “Anna” is niet zo heel origineel. Het 13-jarige meisje staat er met haar vijf jaar jongere broertje Astor alleen voor als alle volwassenen zijn overleden aan een mysterieuze ziekte. In het (recente) verleden hebben meer auteurs voor deze invalshoek gekozen. Het gaat om de uitwerking en daarin schiet Niccolo Ammaniti over de hele linie tekort. De eerste dertig pagina’s van “Anna” zijn veelbelovend maar daarna ligt er een grauwe deken van middelmaat over het verhaal . Teleurstellend als je weet dat Ammaniti veel beter kan. De interactie tussen Anna en Astor komt niet echt tot leven en hoewel er een duidelijke boodschap door het hele boek heenloopt is het snel duidelijk dat het verhaal op de helft al op een dood spoor is beland. Het slot is tegenvallend en vrij abrupt. Natuurlijk is het mooi geschreven, dat is wel toevertrouwd aan deze Italiaanse auteur. Het is alleen niet genoeg om er ook een boeiend en meeslepend boek van te maken. | 0neg
|
Oef, dit boek vond ik slecht. Jammer, ik had er hoge verwachtingen van. De karakters, hun relatie, acties en het einde, allemaal onbegrijpelijk. Heel vlak ook en wat een misplaatst hautain, brrrr. | 0neg
|
In Eeuwige jeugd krijgt commissario Brunetti te maken met een oude zaak. Tijdens een fundraisingdiner ontmoet hij een oudere dame, Contessa Lando-Continui. Zij is door haar adeldom en vrijgevigheid een invloedrijke persoon in Venetië. Ze vraagt commissario Brunetti of hij zich wil verdiepen in het ongeluk dat haar kleindochter Manuela vijftien jaar geleden is overkomen. Hoewel zij panisch is voor water, belandt ze op een avond in een kanaal en loopt daarmee flinke hersenbeschadiging op. De politie ging er destijds vanuit dat de oorzaak in drank of drugs moest worden gezocht. De Contessa is van mening dat het geen ongeluk was en wil graag voor haar dood achter de waarheid komen. Brunetti gaat er niet van uit dat er na vijftien jaar nog nieuwe informatie aan het licht zal komen, maar wil de Contessa niet teleurstellen. Deze case vormt de flinterdunne aanleiding voor het onderzoek dat hij met lichte tegenzin begint.
Donna Leon, een geboren Amerikaanse, heeft dertig jaar in Venetië gewoond. Deze stad vormt het decor in al haar boeken over commissario Guido Brunetti, welke overigens op haar eigen verzoek niet in het Italiaans zijn vertaald. Eeuwige jeugd is het 25e deel in de reeks en het 26e deel verschijnt volgende maand in het Engels, getiteld Earthly remains. Klaarblijkelijk is Donna Leon voorlopig nog niet van plan te stoppen met haar geliefde commissaris. Ze zou dit echter best in overweging mogen nemen, afgaande op de inhoud van Eeuwige jeugd.
Het onderzoek én het verhaal komen niet op gang. Dusdanig dat je je begint af te vragen of Leon soms is vergeten waarover ze ook alweer wilde schrijven. Doordat er werkelijk niets gebeurt in het verhaal, is het een uitdaging om de aandacht erbij te houden. Zonder zelf te weten hoe hij aanknopingspunten moet vinden, gaat Brunetti aan de slag. Lukraak zet hij wat lijntjes uit, informeert eens bij bekenden, maar deze acties leiden nergens toe. Venetië is een vredige stad zonder opzienbarende criminele gebeurtenissen, dus hij heeft niets anders omhanden dan deze zaak. Het lijkt of de verveling ook bij Brunetti is toegeslagen.
Over het algemeen is het politieonderzoek ondergeschikt aan het privéleven van Brunetti. Zijn vrouw Paola zet dagelijks de heerlijkste maaltijden op tafel, terwijl zijn welopgevoede kinderen tijdens het eten sociale vraagstukken aansnijden. Het leven in Venetië is heerlijk kneuterig, zo moeten we wel geloven. De beleefde Italiaanse omgangsvormen, de politieke spelletjes binnen de politie, de trage bureaucratie; alle stereotypen over Italië komen aan bod, maar maken het tegelijkertijd wel lekker herkenbaar.
In deze trage schrijfstijl moet je er genoegen mee nemen dat er pas tegen het eind van het verhaal naar de oplossing van de zaak wordt toegewerkt. Brunetti blijkt toch de nodige informatie te hebben verzameld om de dader te achterhalen. Niets ingewikkelds, geen bruut geweld, gewoon je oren en ogen goed openhouden en dan kom je er wel als commissaris in Venetië. | 0neg
|
Nooit vergat ik jou van Frieda Mulisch (ja, de dochter van ...) is prachtig getimed: vlak voor het, dit jaar voor de tweede keer georganiseerde, Harry Mulisch festival. Wat zou het fijn zijn geweest voor iedereen, en dan met name voor Frieda Mulisch zelf, als deze dunne bundel een glanzend eerbetoon zou zijn geweest aan een van Nederlands grootste schrijvers. Helaas is dat niet het geval. De bedoelingen van Frieda Mulisch zullen ongetwijfeld goed zijn geweest, maar de kwaliteit van haar poëzie ontstijgt nergens het niveau van een rijmpje in een 'poessie-album'.
Het tweede gedicht, Elementair gemis, begint bijvoorbeeld als volgt:
Omdat steevast
(Ook in mijn dromen,
Confronterend, pijnlijk als altijd)
De geschiedenis van jouw leven met de mijne
Verstrikt raakt, schrijf ik jou,
Vader.
Alsof overspoeld door gemis stormen van herinneringen
Tegen de kroniek slaan die weggevaagd wordt,
Zo heftig, maar hermetisch zijn de afdwalingen,
Zo fel,
Toch laten de gevoelens zich niet uitroeien.
En worstelt het souvenir zich langs kippenvel naar de vlakte.
Het verschil met 'Rozen verwelken, bloemen vergaan' is klein, zoniet nihil en dat geldt voor alle gedichten. Ze bevatten veel en vaak dramatische, heftige woorden, die geen enkele ruimte aan de verbeelding of interpretatie van de lezer laten. De beeldspraak die Frieda Mulisch gebruikt is ondubbelzinnig, plat, zonder dubbele bodems of originele invalshoeken, terwijl ritme of opbouw van de gedichten de saaiheid van de taal ook al niet opheffen. Zelfs als Mulisch vilein wil zijn, is het saai. Zo lijkt ze wraak te nemen op haar vader in het korte gedicht Beklag:
dood is niets dan dood.
dood is vader.
wat is vader?
doder dan dood.
het vaderlijke in dood
vader doodt tot vader.
het vaderlijke van vader
maakt dood.
En dat terwijl wraak zulke spannende poëzie kan opleveren! Of, heel simpel, maar vaak net zo prettig: leuke, lekker te lezen poëzie. Maar dit gedicht is noch het een, noch het ander. Beklag kan natuurlijk ook als treuren worden opgevat, maar dat (ver)helpt niets omdat die interpretatie het gedicht slechts huilerig en bombastischer maakt. Het meest pathetisch en larmoyant, is het laatste gedicht. Het draagt als titel Mijn bestaan en bevat vrijwel uitsluitend zinnen als 'Met pijn doorboord, van schrik snel terugdeinzend', 'Onderwijl bestaand, bloedend slaapt zij door', 'Als rottend netwerk van weedom' en 'Hoogmoedig asemde in een gouden ei.', om te eindigen met:
Lukt het dochter niet de zaken te scheiden
en weer
Geeft zij haar dode vader de hoofdrol.
Tijdens een interview (22 oktober 2014, Nooit meer slapen) vertelt Frieda Mulisch dat ze denkt dat haar vader deze gedichten mooi zou hebben gevonden en trots zou zijn geweest, omdat gedichten schrijven altijd beter is dan kijken naar een programma zoals Atlas. Ze heeft ongetwijfeld gelijk, want zij kent zowel haar vader als Atlas. Maar of het lezen van deze gedichten beter is dan kijken naar dat programma, valt te betwijfelen.
In hetzelfde interview vertelt ze dat haar tweede bundel al gereed is: een dikke bundel vol gedichten over haar ex-minnaars. Het is te hopen dat die bundel wel voorzien is van de kwaliteiten die aan Nooit vergat ik jou ontbreken, zoals afwisseling, originaliteit, taalvirtuositeit, ritme, frisheid, verbeelding, verrassing... Kortom, alles wat poëzie (en proza) spannend en fantastisch maakt. | 0neg
|
In vele mensenharten klopt het verlangen om creatieve uitspattingen te vertalen naar een mooie roman. Slechts een enkeling zet deze wens door en vindt een uitgever die het geesteskind ook daadwerkelijk levensvatbaar acht. Abdellah Cheikh, de Marokkaans-Nederlandse schrijver van deze roman, heeft zich onze taal eigen gemaakt en een gooi naar het schrijversschap gedaan met deze debuutroman. Zou hij met zijn Marokkaanse achtergrond een nieuw geluid doen weerklinken binnen thrillerminnend Nederland?
Het politieteam uit het boek werkt aan de moordzaak op een privédetective die in koelen bloede is geëxecuteerd. Vreemd genoeg is ook zijn hondje Quella door het hoofd geschoten. Waarom heeft de moordenaar deze zinloze actie ondernomen? De oplossing van de moord op het hondje zal uiteindelijk de sleutel zijn tot de oplossing van de zaak. Tegelijkertijd speelt er ook nog de ontvoering van het zoontje van een bekende madam uit Hollywood.
Op de achterflap valt te lezen dat Cheikh zijn hoofdpersoon, de politie-inspecteur Rayan Ferdi, niet volgens de bestaande clichés wilde modelleren. Dus geen chagrijnige zuipschuit die constant in de clinch ligt met zijn superieuren en collegas. De schrijver heeft er kennelijk niet bij stilgestaan dat de intelligente einzelganger, wiens scherpe opmerkzaamheid tot de oplossingen leidt, ook geen onbekende is binnen het genre van de detective. En laat Rayan Ferdi nou exact binnen dat plaatje vallen. Zelfs zijn rouwproces om zijn pas gestorven vrouw is er niet een die uitblinkt in originaliteit. We hebben het eerder gezien en vaak ook interessanter uitgewerkt. Het maakt dat deze roman teveel aanvoelt als een herhaling van zetten uit het genre zonder dat er een eigen draai aan wordt gegeven.
Nog kwalijker is de armetierige schrijfstijl die het meeste weg heeft van het opstel van een basisschoolleerling. De korte hoofdstukjes staan bol van de korte, ietwat fantasieloze zinnetjes, met daarin de flauwste woordgrapjes denkbaar. Laat het duidelijk zijn dat het qua schrijfstijl dus geen literair hoogtepunt is en dat het veelal neigt naar het proza van een hobbyschrijver. Maar toch heeft het ergens ook wel zo zijn charme, vooral door het vernuftige plot waarmee er naar de heftige climax wordt toegewerkt. Er zullen naar het einde toe een paar geinige onthullingen worden gedaan die best goed gevonden zijn. Dit is zeker geen boek dat de middelmatigheid overstijgt, maar het heeft onmiskenbaar een charme als je door de minpunten heen kunt kijken. | 0neg
|
Ons knutselelfje in huis was direct enthousiast bij het zien van De opvreters. “Mama, mag ik hier op trakteren?”. Ze laat Roosje Bloemkool zien, één van de creaties van Sacha Meyer. Helaas kun je Roosje en veel van de andere opvreters niet zó opeten omdat ze gemaakt worden met rauwe, ongekookte ingrediënten als sjalotten, bloemkoolblad en aardappel. Gelukkig staan er ook recepten in het boek.
De ondertitel verklapt al een beetje dat het een leesboek, knutselboek en kookboek is. Hoewel volgens de auteur de kinderen alles zelf kunnen, vind ik de teksten pas geschikt vanaf een jaar of negen (natuurlijk enigszins afhankelijk hoe goed je kind kan lezen) en ook de recepten verschillen in moeilijkheidsgraad, maar daarover straks meer. Ik dacht in eerste instantie dat het boek vertaald was uit het Amerikaans vanwege een forse disclaimer: ”Rubinstein en de auteur zijn niet aansprakelijk voor het opeten van houten prikkers en spijkers, die gebruikt worden bij het maken van de opvreters.” En ook de aanwijzing om een veiligheidsbril op te zetten lijkt wat overdreven. Voor een achttal knutsels vind je de werkbeschrijving en daarnaast ongeveer twintig recepten.
Zo maak je je eigen Miss Poes
Jij kunt zelf ook een Miss Poes maken. Neem 3 navelsinaasappels en 2 kruidnagels voor de oogjes. Prik met een satéprikker 2 sinaasappels op elkaar. Gebruik de navel van de sinaasappel voor de navel van de poes. Gebruik het kroontje van de sinaasappel voor de neus. Pel een sinaasappel en trek de parten los. Prik de parten aan het lijf. Dit zijn de pootjes. Trek een paar witte draden weg aan de binnenkant van de sinaasappelschil en prik ze naast de neus. Dit zijn de snorharen. Pers een halve sinaasappel uit en snij de schil doormidden. Prik de oortjes op de poezensnuit vast met spelden. Nu heb je een supervrolijke en lekkere knuffel.
De opvreters doet in de verte denken aan het zeer grappige Play with your FOOD uit 1997 van Joost Elffers, maar dit is dan de doe-het-zelf versie.
Tja, wat vind ik ervan? Nou, ik ben niet superenthousiast over de recepten vandaar ook dat ik ervoor gekozen heb om de beschrijving van één van de knutsels op te nemen. Sommige recepten zijn veel te hoog gegrepen voor kinderen: zoals frituren in een pannetje olie van 180 graden of chocolade tempereren. Maar om dan bij een recept voor sinaasappelmuffins uit te gaan van een kant-en-klaar pak muffinmix vind ik niet kunnen in een kookboek. Muffins zijn supersimpel zelf te maken, zeker ook door kinderen! En de beschrijving om lange sliertjes sinaasappel met wat suiker in een pannetje 5 minuten te koken (zonder water!) leidt geheid tot verbrande suiker en een pan die niet meer schoon te krijgen is.
Als knutselboek en (voor)leesboek vind ik het wel geslaagd. Er komen druilerige woensdagmiddagen aan dus dan zie ik mezelf wel met de kinderen de keuken induiken. Eerst een stukje lezen, dan knutselen en vervolgens de knutsel weer uit elkaar halen om er mee te koken. De vraag is of de kinderen dat laatste wel zien zitten …… | 0neg
|
Het belooft een aangrijpende en spannende roman te worden.
De schrijfstijl van "Na Mattias" is toegankelijk, de herkenning van plaatsen, beschrijvingen, evenementen maakt het alsof iemand persoonlijk tegen je praat.
Toch heeft het boek me geen moment aangegrepen en vond ik het verhaal ook niet spannend. De verschillende verhaallijnen van de verschillende mensen hadden niet die samenhang en verbinding die ik op basis van de korte omschrijving had verwacht.
Elk afzonderlijk verhaal heeft dan wel een korte lijn naar Mattias, maar die verhaallijnen hadden best verder uitgediept en beschreven mogen worden. Dat had het verhaal voor mij pakkender gemaakt. Na het lezen van de laatste bladzijde heb ik nog niet het gevoel dat ik weet wie Mattias was. | 0neg
|
Luc Deflo is één van de populairste misdaadauteurs in Vlaanderen. Zijn Deleu en Mendonck-serie kan steevast rekenen op een grote lezersschare. Onlangs verscheen Copycat, alweer het zevende deel in de reeks, maar mijn kennismaking met de Vlaamse auteur.
In Copycat komen de rechercheurs Dirk Deleu en Nadia Mendonck voor een mysterie te staan. Er wordt een lijk ontdekt met daarop post mortem aangebrachte verminkingen. Het lijkt een eenvoudige zaak wanneer ze de kamergenoot van de jongen oppakken, die al snel bekent. Maar wie is er verantwoordelijk voor de verminkingen? Na een huiszoeking vindt het rechercheurduo een manuscript waarin de moord precies wordt beschreven en ook Deleu een rol heeft. Ze gaan op zoek naar de mysterieuze schrijver van het manuscript en komen erachter dat de man nog meer verhalen heeft geschreven waarin een moord wordt gepleegd. Wie is de volgende? En zijn Deleu en Mendonck op tijd om een nieuw misdrijf te voorkomen?
Met Copycat begeeft Deflo zich op vertrouwd terrein, namelijk de schrijfwereld. Grappig detail is dat hij zijn uitgever, maar ook een aantal collega-schrijvers de revue laat passeren. Anders dan de uiterst positieve lezersmeningen hieronder, heeft Deflo mij niet echt kunnen boeien of overtuigen. Of dit nu komt door het Vlaamse taalgebruik, het vrij rommelige begin of het feit dat ik de achtergronden van de seriekarakters Deleu en Mendonck niet kende, het pakte mij helemaal niet. Een teleurstellende kennismaking met de Vlaming die in eigen land steevast de de top tien indendert met zijn verhalen. | 0neg
|
Auke Mulder is op de vlucht met zijn zonen. Hij rijdt door België naar Noord-Frankrijk, waar hij na autopech onderdak vindt in een klein dorpje. De cafébazin is ervan overtuigd dat Mulders oudste zoon haar eigen zoon is, die teruggekeerd is uit de dood. Onderhand wordt ook duidelijk waarvoor Mulder op de vlucht is: in een soort sekte op het Nederlandse platteland is Mulders vrouw vermoord. Tussen de Franse gebeurtenissen door vertellen lange flashbacks hoe het zo ver is kunnen komen. Het verhaal op zich is veelbelovend. Maar wat zou moeten uitgroeien tot een beklemmend verhaal op twee fronten - een onopgeloste moord en een spookachtig dorp - mislukt voor een groot deel. Het verhaal begint zonder gevoel en komt er nooit weer bovenop. Het komt zielloos en bijna irreëel over. Dat laatste verbetert er niet op wanneer er ook nog een link wordt gelegd met de oorlogsgeschiedenis van het Franse dorp. Het resultaat is een onduidelijke roman die meer verwarring dan spanning brengt. | 0neg
|
Dit boek als e-book gedownload en tot de helft gelezen. Daarna kon ik het niet meer opbrengen en heb verder scannend gelezen. Ik vond het onprettig lezen in PDF vorm en het verhaal sprak me steeds minder aan. Het heeft een goede 170 pagina's in een groot lettertype in PDF. In een boek zou dat neerkomen op, geschat, 45 pagina's.
Al vrij vlug blijkt de vader een narcistische kerel te zijn die zijn vrouw vernedert en mishandelt en zijn stiefdochter Rose verkracht. In grove taal wordt de verkrachting op pornografische manier beschreven. Verderop nog meer porno als de hoofdpersoon met wie je in eerste instantie te doen hebt, zich ontpopt als net zo'n psychopate als haar moeder en haar stiefvader.
Veel schrijffouten, erg slordig, irritant. Verhaal heeft wat mij betreft weinig om het lijf en is erg ongeloofwaardig.
De titel vind ik erg misplaatst. Er is niks sereen aan de mishandeling, verkrachting en gestoorde porno in dit verhaal. | 0neg
|
Dit boek heb ik na een bladzijde of 30 weer aan de kant gelegd. Het verhaaltje op de achterkant sprak me heel erg aan, dus ik begon vol verwachting te lezen. Het verhaal begon direct met een verhoor, grotendeels in de vorm van een gesprek. Na een bladzijde of 30 begon me dit behoorlijk te irriteren en vond ik het niet prettig meer om te lezen, er gebeurde dus niets, het ging alleen maar over dat verhoor. Toen ik na vooruit gebladerd te hebben, erachter kwam dat het boek tot bijna op de helft zo doorging, heb ik het aan de kant gelegd. Terwijl andere boeken van Sandra Berg mij altijd wel konden boeien, maar deze dus niet. | 0neg
|
Soms verwacht je misschien teveel van een boek, en deze roman viel me helaas erg tegen.
Het idee achter het boek is leuk genoeg, maar het waren vooral de schrijfstijl en in mijn ogen overbodige passages waaraan ik me, na een enthousiaste, vlotte start, toch steeds meer begon te ergeren.
Omdat een plankje "niet uitgelezen boeken" bijna net zo erg is als een plank "niet uitgegeven boeken", heb ik het boek toch uitgelezen, zij het wel flink versneld en zonder al teveel plezier.
Nieuwsgierigheid won het gewoon van ergernis.
Maar ik lees genoeg enthousiaste reacties, dus mijn mening is ook niet veel meer dan dat. | 0neg
|
Misdaadauteur Stefan Schubert heeft de huidige tijdgeest goed mee. Vrijwel niemand gelooft in de onschuld van motorrijders die er voor kiezen onder het embleem van de Hell's Angels te gaan toeren op een Harley Davidson. De schrijver somt een gitzwart beeld op van Amerikaanse en Europese motorliefhebbers die het oorspronkelijke, roemruchte vrijheidsdenken hebben ingeruild voor geweld, geld en bloedvergieten.
Easy Rider, de bioscoopfilm met topacteurs zoals Peter Fonda, Dennis Hopper en Jack Nicholson, was destijds zo’n succesvolle film die heeft bijgedragen aan het romantische beeld van vrije jongens toerend op een motor. Schubert haalt daar een dikke streep doorheen. Hij haalt de allereerste gewelddadige incidenten aan, die in 1947 plaatsvonden in het Amerikaanse gehucht Hollister. Verschillende motorclubs, waaronder ontgoochelde veteranen, zetten het daar op een zuipen. Een massale vechtpartij volgt, waarna zo’n 60 mensen worden gearresteerd. De pers springt er boven op. Hier en daar wordt de berichtgeving nog zwaarder aangezet. En ... de mythe rondom motorclubs is geboren.
De Duitser Schubert zet al het motorrijdersgeweld op een rijtje. En dat is een zeer tragische, zwartgallige opsomming. In de Verenigde Staten en in Europa beheersen motorclubs het prostitutiecircuit in verschillende grote steden. Maar daar blijft het niet bij. Drugshandel, afpersing en het uitroeien van de concurrentie doen de rest. Een orgie van geweld. Misdrijven die, blijkens de vonnissen, regelmatig een relatief lage gevangenisstraf opleveren.
Onderwereld op wielen noemt het beestje bij zijn naam. De auteur zoomt in op de 1% motorgangs. Bendes waarvan justitie een relatie legt met zware criminaliteit. Ons land komt met name in het voorwoord, geschreven door misdaadjournalist Gerlof Leistra (Elsevier), aan bod. In Nederland halen behalve de Hell's Angels, ook Satudarah en No Surrender regelmatig de kranten. De activiteiten van Saturdah zijn onlangs nog fascinerend in beeld gebracht door een documentaire.
Lastiger aan dit boek is dat Schubert benadering van gewelddadige motorclubs iets weg heeft van een uitgebreide krantenknipselmap. De schrijver is gedetailleerd en laat een lezer eigenlijk verzuipen in zijn overzicht. Beginnend in 1947 en eindigend omstreeks 2012. En er is in die tussenliggende periode zeer veel gebeurd.
En dan is er ook nog Schuberts humor. Uit zijn pen vloeien regelmatig zinnen als: 'Aan goede voornemens doen 1%’ers niet'. Of: Tot in de kleine uurtjes sloegen de motorliefhebbers elkaar op hun ongeschoren bek'. Zelfs de woorden ‘Foutje bedankt’ hebben dit boek gehaald.
Het compleet willen zijn gaat ten koste van het leesplezier. Wel haalt dit boek alle naïviteit rondom de genoemde motorclubs weg. Daarin valt Schubert te prijzen. Maar een naslagwerk is wat anders dan een goed boek. | 0neg
|
Over een komiek is het niet vreemd om te zeggen 'je houdt van hem' of 'je haat hem'. Over humor valt namelijk niet te twisten. Maar het is vreemder als de uitdrukking wordt gebruikt bij een misdaadauteur. Die is gewoon goed, minder goed of niet goed. Zelfs in het laatste geval komt 'haat' niet ter sprake. Merkwaardig genoeg is dat toch het geval bij de Vlaamse thrillerauteur Jos Pierreux, die met Graaiers en snaaiers inmiddels zijn tiende boek rond zijn vaste speurder Luk Borré uit Knokke-Heist heeft afgeleverd. Hij kent de gevoeligheden bij zijn lezerspubliek en zit er niet mee. Daarom propt hij ook zijn nieuwste misdaadroman weer vol typische Pierreux-humor. Liever gehaat dan verzwegen, vindt de schrijver. En daar doet hij zijn uiterste best voor.
Graaiers en snaaiers kent meerdere verhaallijnen. In de eerste verhaallijn wordt afwasser John Van Parijs ontslagen uit het chique restaurant waar hij werkt. Even later wordt hij op zijn fiets aangereden door een man in een dure Mercedes. John en de bestuurder krijgen ruzie en John slaat de man neer. Het is het begin van een reeks mistroostige gebeurtenissen waarbij John een hoofdrol speelt. Samen met een zestal gelegenheidsvrienden, die zich aan de onderkant van de samenleving bevinden, en die meer drugs snoepen dan goed voor hen is, beraamt hij een plan om overvallen te plegen. Het doel is ook eens van het goede leven te kunnen genieten, net als al die andere rijke snobs in het luxueuze vakantieoord. Maar daar is geld voor nodig en dat heeft de groep randfiguren niet.
In een tweede verhaallijn wordt politieman Luk Borré geconfronteerd met een vooraanstaand politicus die, naar eigen zeggen, zijn vrouw heeft doodgeslagen met een ijzeren staaf. De man bekent en de burgemeester van Knokke-Heist, Leopold Lippens, beschouwt de zaak als gesloten. Luk Borré vindt echter dat er te veel eigenaardigheden aan de zaak kleven en start eigenzinnig een onderzoek, tegen het bevel van zijn superieuren in.
In een derde verhaallijn wordt de politie gesommeerd onderzoek te doen naar de grote hoeveelheid juwelendiefstallen die er in Knokke-Heist plaatsvinden. Met name oudere, rijke dames zijn het slachtoffer.
Op zich deugdelijke verhaallijnen die garant zouden kunnen staan voor een lezenswaardige thriller. Maar het lezenswaardige is het grote probleem van het boek. De personages zijn weliswaar aardig, de maatschappijkritiek is vaak terecht en de hekel aan stramme gezagsdragers is invoelend, maar wat taalgebruik en opvattingen van zijn personages betreft, test Jos Pierreux de irritatiegrens van de lezer grondig uit. Niet af en toe, maar elke pagina opnieuw. Natuurlijk vormt het vette Vlaams al een leesdrempel op zich, zeker voor Nederlandse lezers, maar veel erger is de pompeuze woordenbrij vol miserabele beeldspraak, slechte schrijftafeldialogen en intens flauwe vergelijkingen en kwalificaties. Voeg daarbij dat de zinnen soms ellenlang zijn (niet zelden 7 tot 8 regels) en dat Pierreux zijn uiterste best doet om taalkundige grappen in te voeren en het wordt duidelijk dat hij opnieuw een uiterst vermoeiend boek heeft afgeleverd
Een andere bron van irritatie is de banale, puberale, oversekste manier waarop vrijwel alle mannelijke personages naar borsten en billen van de vrouwelijke karakters kijken en mijmeren over seksuele handelingen. Verder is het verhaal doordrenkt van platvloerse observaties: De jonge vrouw heeft een kont als twee tractorbanden, alsof ze dag en nacht chocoladetaarten met slagroom vreet. En ook alliteraties als kankerkutkapitalisme verhevigen de neiging om het boek vroegtijdig weg te leggen. Voor wie dat allemaal wenst vol te houden, is er het volgende taaljuweel: Die kids: kleren van Ralph Lauren, Hilfiger, Burberry,
Miss Sixty...
Solden? Sodemieter-op-solden, stuk voor stuk new arrivals. Boys als minikontridders of kort afgezaagde Italiaanse lovers, girls als kapstertjes met stoephoer als bijberoep. Die speeltuin? Een natte droom voor penopauzende pedofielen.
Pierreux schijnt te vergeten dat taal het vehikel is om een verhaal te vertellen, dat taal het verhaal nooit in de weg mag staan en dat enige vorm van beschaving zeker tot aanbeveling strekt. Maar goed, je houdt van hem of je haat hem. Waarvan acte. | 0neg
|
Toen ik zag dat Aasvlieg de nieuwste was in de Kay Scarpetta reeks moest ik die lezen alle boeken met haar in de hoofdrol heb ik gelezen in volgorde en ben een absolute fan. Maar dit boek, ik kom er haast niet doorheen, vraag me af of dit door de dezelfde schrijfster is geschreven omdat het in een totaal andere stijl geschreven is dan de rest. En je moet zoeken hoe en waar iedereen zit en dan ineens komt Benton weer in de picture. Dan vraag ik me af was dit van het begin af aan de bedoeling of kwam mevr. Cornwell tot de ontdekking dat het een misser was om hem dood te laten gaan en probeert ze met dit boek de boel weer "recht te zetten". Gelijk in het begin had ik al iets van waar zitten we en het blijft me moeilijk om mijn aandacht erbij te houden heel jammer! | 0neg
|
Jean-Claude Izzo is vooral bekend om zijn Marseille-trilogie. Drie verhalen die zich afspelen in Marseille met de politie-inspecteur Fabio Montale in de hoofdrol. Hiermee is tevens de stad genoemd waarvoor Izzo een grote voorliefde had.
De op 20 juni 1945 geboren auteur heeft de strijd tegen kanker helaas niet kunnen winnen en overleed in 2000. De achtergebleven literatuur en leefwijze bevestigen de stelling die voortdurend over zijn lippen kwam: Ik draag Marseille op mijn hart.
Niet vreemd dat De zon van de stervenden zich ook voor een belangrijk deel in deze stad afspeelt.
Dit in 1999 onder de oorspronkelijke titel Le soleil des mourants verschenen boek, is een van de laatste op zichzelf staande verhalen van Izzo.
De zwerver Rico heeft uiteindelijk nog één echte vriend over in zijn bestaan, Jean-Louis Lebrun, alias Titi. Wanneer die volledig uitgeput op straat wordt gevonden, beseft Rico onmiddellijk dat zijn maatje is overleden.
Deze ingrijpende gebeurtenis beweegt Rico om terug te keren naar de streek waar alles is begonnen. Met al zijn schamele bezittingen keert hij terug naar Rennes en Marseille, waar hij ooit een burgerlijk leven met echtgenote Sophie en zoon Julien heeft geleid.
Hij beleeft in gedachten het overspel van Sophie met Alain dat uiteindelijk voor Rico het begin bleek te zijn van het verval.
Door overvloedig drankgebruik, wat leidt tot een verslaving, zakt hij met de dag dieper weg in een leven van zwerven, bedelen en vechten om te kunnen overleven.
Uiteindelijk wordt door de Algerijn Abdou in Marseille een beeld geschetst van Rico waaruit blijkt dat hij een door eenzaamheid getergd en alcohol aangetast, meelijwekkend personage blijkt te zijn. Een status waarvoor de maatschappelijk geslaagde medeburger zich liever omdraait.
Jean-Claude Izzo heeft meerdere verhalen geschreven die op zichzelf staan, meestal tegen de achtergrond van Marseille. In De zon van de stervenden kan hij het niet laten om de finale ook in deze Zuid-Franse stad te laten plaatsvinden.
De opzet van het verhaal komt ietwat verwarrend over. In de tegenwoordige tijd laat Jean-Claude Izzo de zwerver Rico, na de dood van zijn vriend, een aantal steden bezoeken die van belang zijn geweest voor de vorming van zijn leven.
Eenmaal ter plaatse wordt hij overspoeld door herinneringen die in gedachten nogmaals door Rico worden herbeleefd. Op deze wijze schetst Izzo een helder beeld van het verval van een man met een veelbelovende maatschappelijke carrière naar een leven dat weinig perspectief biedt. Een roman die ook als boodschap gezien kan worden hoe kwetsbaar het pad naar roem en succes is. De spanning van de Marseille-trilogie is door Izzo ingeruild voor overleven en inleven in het schrijnende bestaan van zwervers.
Een roman kan best spannend zijn maar is daarmee nog geen thriller. De zon van de stervenden is zon verhaal dat weliswaar aangrijpend is, maar nooit echt spannend wordt | 0neg
|
Sylvain Neuvel - Ontwakende Goden
Dit is het tweede deel van de serie. De reusachtige robot doet nu grotendeels wat de onderzoekers willen. Maar er duikt vanuit Het niets een tweede nog grotere robot op in het hart van Londen. Niemand weet hoe hij daar komt en wat de robot en zijn bestuurders van plan zijn. Ze gaan de robot inspecteren en houden rekening met het ergste scenario. Gaan ze nu echt contact maken met aliens? De hele wereld kijkt mee naar De vorderingen. Maar als het goed uit De hand dreigt te lopen, breekt de hel op aarde los. Er vallen veel slachtoffers.
Wie is er de baas in het universum? Wie is de sterkste? Wie gaat er winnen?
Na boek 1 wou ik toch weten hoe het verder ging. Maar de schrijfstijl heeft me een hele tijd tegengehouden om het boek op te pakken Het is namelijk grotendeels geschreven in interview vorm. En als lezer weet je niet wie de mensen interviewt, het is te mysterieus. Hierdoor creëert de auteur meer afstand en kreeg ik wederom geen binding met de vele personages.
Er komen best heftige scènes voorbij, maar doordat ik niet in het verhaal kon komen, deed het me ook niet zo veel. Buitenaards léven mag van mij echt ingrijpen en de mensheid te grazen nemen.
Er zijn ook hele stukken, met alleen maar dialoog. Leest gewoon niet prettig. Deze schrijfstijl is wél origineel, maar zo niet mijn ding!
Andere stukken zijn bijvoorbeeld in rapport vorm geschreven. Dat helpt ook niet mee om in het verhaal te komen of te blijven. Ook komt het echt langzaam op gang. Na ruim 80 blz, begint het wel spannend te worden. Ik moest mezelf dwingen om het uit te lezen.
Het is mijn serie niet. Er komt ook nog een boek 3 aan. Het einde is namelijk nogal open. Maar ik lees boek 3 niet meer. Mijn interesse is niet meer gewekt. Ik geef het boek 2,5**. | 0neg
|
Ontslagen ambtenaar Louis Kehlweiler kan zijn oude job niet laten voor wat hij is. Door de jaren heen heeft hij een netwerk van informanten rond zich verzameld die hem helpen om elke verdachte situatie die zich voordoet te signaleren: krantenartikels worden geanalyseerd en geclassificeerd, het doen en laten van verdachte personen wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Bij één van die schaduwoperaties merkt Kehlweiler bij toeval een menselijk botje op, dat blijkbaar een reis door het spijsverteringskanaal van een hond heeft doorstaan. Het spoor leidt Louis recht van Parijs naar Port-Nicolas, een klein Bretoens vissersdorpje met zijn eigen geheimen...
In Een beetje meer naar rechts laat Fred Vargas voor de eerste keer ex-politieman Louis-Ludwig Kehlweiler opdraven in het gezelschap van de evangelisten uit Uit de dood herrezen, een merkwaardig groepje historici annex archeologen, het gecombineerde alter ego voor de schrijfster als het ware.
Verwacht van Fred Vargas geen thriller/politieroman pur sang. Ook Een beetje meer naar rechts kan je beter bestempelen als absurd theater met een misdaadthema. De literaire vorm zal zeker niet iedereen bekoren. Het begin van het Een beetje meer naar rechts doet je meer dan eens vermoeden dat de geesten van toneelschrijvers Samuel Beckett en Eugène Ionesco nooit ver uit de buurt waren toen Vargas het boek schreef.
Het decor waarin de actie plaatsvindt - vooral in het Parijs-gedeelte - beperkt zich tot ongeveer één meter rondom de personages, erg claustrofobisch en minimalistisch. Je kan je er zo een totaal verduisterde scène bij voorstellen met enkel een bank in het midden die door een richtspot belicht wordt.
Wanneer Kehlweiler in Port-Nicolas arriveert wordt de plot en het decor misschien al iets minder absurdistisch, de personages blijven haast buitenaards irreëel. De beschrijving bijvoorbeeld van personage Darnas als een zeeschildpad van gesmolten suiker, hier en daar nog aan de bodem van de pan vastgeplakt of Kehlweilers gezicht als de kop van een Goot van de Beneden-Donau, klaar voor het gevecht met de Hunnen zal alvast duidelijk maken waaraan je je kan verwachten. Mooie woorden misschien maar erg veelzeggend zijn ze niet. De pad Bufo, die Kehlweiler voortdurend als gezelschapsdier meezeult in de zak van zijn jas is ook nog een van die absurde gimmicks die voortdurend terugkomen. Sommigen zullen hierin misschien een vorm van humor ontwaren, voor anderen zal het eerder een reden om het boek voortijdig dicht te slaan.
De hele ontwikkeling van de plot berust op toevalligheden. De ontmaskering van René Blanchet als oorlogsmisdadiger komt totaal uit de lucht vallen. En de uiteindelijke ontknoping krijgt de vorm van een monoloog van Kehlweiler die wel een verloren gelopen hommage lijkt aan het werk van Agatha Christie. Spanning is erg ver te zoeken, zo niet totaal onbestaande. Dat uitgeverij De Geus dit boek uitgeeft onder het label De Geus/Spanning is op zijn minst misleidend waarbij echter nooit kan beweerd worden dat Een beetje meer naar rechts geen literatuur zou zijn. Voor de liefhebbers... | 0neg
|
Het eerste boek dat ik lees van Koonz en ik word er niet blij van. Het verhaal op zich prima, maar de gebeurtenissen hangen van toevalligheden aan elkaar en de humor die Koonz gebruikt is echt over the top. | 0neg
|
Met veel verwachting aan begonnen na recensies als "dit had moeten zijn wat Freedom van Frantzen niet waarmaakte", heb ik dit boek met veel moeite uitgelezen. Op zich een goed verhaal, met interessante problematiek en thematiek. Verder voor mij veel teveel intellectuele show-off waardoor je telkens weer uit het verhaal wordt gehaald. Dit kan natuurlijk de bedoeling zijn van Rahman, maar voor mij werkt het niet. Jammer.. | 0neg
|
Toevallig een exemplaar in de bibliotheek tegengekomen en naar huis meegenomen, hoewel er thuis nog een paar ongelezen exemplaren uit de reeks "Q" op de plank staan. Daarmee ben ik dus van de eerste boeken in de reeks meteen naar de laatste overgesprongen. Hoe groot mijn enthousiasme ook was over de eerste boeken, des te groter is mijn teleurstelling bij dit laatste boek.Het verhaal is niet meer geloofwaardig, spannend noch beklijvend. Mijn aanvoelen is dat de schrijver best ophoudt met de serie en het over een andere boeg gooit. Om het met de woorden van een andere recensent te beschrijven: "De koek is op". Dit heb je nu eenmaal met succesvolle reeksen. Die worden zodanig uitgepuurd dat er op het einde maar een flauw afkooksel meer overblijft. Misschien wordt het tijd dat de schrijver zichzelf heruitvindt. | 0neg
|
Ken je dat gevoel? Dat als je een boek begint, je na het eerste hoofdstuk al weet dat het hem niet gaat worden? 'De Zwemmer' is er bij mij zo eentje. Waarin een eerdere recensie wordt gesproken over een kunstenaar met mooie zinnen en mooie woorden was dat juist wat mij het meest stoorde. Bij dit plot verwacht ik juist een wat realistische en rauwere schrijfstijl.
Misschien komt dit omdat ik niet zo'n geromantiseerde blik heb als ik bijvoorbeeld een landschap zie en er vervolgens een complete alinea aan besteedt... maar dan zijn we gelukkig niet allemaal hetzelfde en verschillen smaken.
Of ik een voorbeeld heb? 3e alinea, 1ste hoofdstuk:
"...De stad is rondom heet. Na twee maanden van moordende droogte gloeit die als lava. Wanneer de avond eindelijk valt, is de stad niet langer grijs of beige, maar doorschijnend, uitgeput, uitgedroogd en trillend als gelei."
Zo'n zin vindt ik persoonlijk too much.
Ik begon het boek met steeds langere tussenpauzes verder te lezen, minder nieuwsgierig en vervolgens met tegenzin. Jammer, het plot is namelijk wel goed voor een boek. Dichtbij, actueel en realistisch. Het zou zo maar momenteel gaande kunnen zijn. | 0neg
|
Wat een verschrikkelijk slecht boek....De gebeurtenissen hebben weinig samenhang en zijn totaal ongeloofwaardig, het plot is ronduit stuntelig, de romantische passages lachwekkend. Ik heb alle boeken van Sidney Sheldon gelezen en ik kan nauwelijks geloven dat hij dit heeft geschreven. | 0neg
|
Ook in het derde deel van de Rotterdamse detectivereeks Bureau MaRiT worden drie zaken behandeld. In dit deel draait het om de zaken van 'Een onbeduidende maniak', 'De mysterieuze inbraken' en 'De weggelopen tweelingzus'. Deze zaken komen rechtstreeks bij het detectivebureau van Marit Johansen, dat ze overigens samen met haar broer James runt, binnen of worden aangedragen door haar collega Jack Stevens of haar politievriend Dix Boeks. Samen met hen probeert ze de zaken tot een goed eind te brengen.
De opzet van Bureau MaRiT 3 is identiek aan die van de eerste twee delen van deze detectivereeks. In luchtig geschreven bewoordingen worden drie zaken in behandeling genomen en ook tot volle tevredenheid van de opdrachtgevers afgehandeld.
Net als in de voorgaande boeken is de relatie tussen Marit en Jack nog steeds moeizaam. Ze lijken niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar te kunnen. Dix Boeks, ooit had hij een relatie met Marit, geeft iedere keer aan dat hij nog steeds om haar geeft en of Marit het niet opnieuw met hem wil proberen. Omdat dit in alle drie de delen regelmatig naar voren komt, wordt het eigenlijk tijd voor wat variaties op een thema. Dat voorkomt herhaling. En dus ook verveling.
Blonken de eerste twee delen van Bureau Marit nog uit in oppervlakkigheid, dit derde deel lijkt daar wat van los te komen. Dat kenmerkt zich vooral in het verhaal van De weggelopen tweelingzus. Ook de spanning is in dit deel meer aanwezig dan in de voorgaande delen. Misschien dat ED Vermeulen wat op gang moest komen.
Is het boek daardoor geweldig? Nee, dat is het zeker niet. Het is nog steeds niet bijzonder diepgaand. Hoewel dat natuurlijk een bewuste keuze van Vermeulen kan zijn. In het boek komen nog steeds overbodige herhalingen voor en is het niet spannend genoeg. Ook het format, drie zaken per boek, kan op den duur tegen Vermeulen gaan werken. Vooral als een aantal van die zaken ook nog eens op elkaar lijken.
Pluspunt van dit derde deel is dat het wat beter is dan de twee voorgaande, dat er wat meer spannende momenten in voorkomen en ook dat het wat minder oppervlakkig is. De gebruikte schrijfstijl is gelijkwaardig aan de andere delen en ook de leesbaarheid, die over het algemeen wel prettig is, is gelijk gebleven. De liefhebber van een gemakkelijk leesbaar tussendoortje zal van deze boeken kunnen genieten, maar voor de liefhebber van de betere thriller/detective is het een doorn in het oog. | 0neg
|
Ik had meer van het boek verwacht. Het einde heeft nog een aantal losse stukken en ook komen niet alle personen goed uit de verf in de boek. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.