text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Wat een prachtig levensverhaal over Cyril. Je lijd, huilt en lacht om dit ontroerende verhaal over het katholieke naoorlogse Ierland. Een zoektocht die Cyril vanuit Ierland naar Amsterdam en New York brengt om het geluk en de liefde te vinden. | 1pos
|
"Wat nou als...?" Dat is de zin die wat mij betreft exact het gevoel weergeeft wat ik overhield na het lezen van dit boek van Fitzek. Fitzek zet je aan het denken.
Dit boek was mijn eerste kennismaking met de schrijver Fitzek, maar smaakt zeker naar meer!
Vanaf de eerste bladzijde heeft Fitzek je met dit boek in zijn greep en wil je nog maar één ding en dat is doorlezen, want hoe zit het nou echt? Het boek leest lekker weg en weet je regelmatig op het verkeerde been te zetten. De diverse karakters worden uitgediept en het verhaal wordt uit verschillende gezichtspunten verteld.
Het boek gaat over de schrijver Max en zijn pleegdochter Jola. Max heeft nog een broer, genaamd Cosmo. In zijn omgeving zijn mensen er van overtuigd dat Max binnenkort een verschrikkelijk misdrijf zal plegen. Max is zich van geen kwaad bewust maar komt plotsklaps in een wereld terecht die op zijn kop lijkt te staan.
Al lezende bekroop mij het gevoel dat het eigenlijk heel beangstigend is deel uit te maken van een wereld waarin niets is wat het lijkt, wat is waar en wat niet, wordt ik gek of niet? Het boek doet je, wat mij betreft, beseffen hoeveel je, al dan niet bewust, prijs geeft van je leven op het internet en wat mogelijk kwaadwillende geesten met deze info zouden kunnen doen.
Zelfs nadat ik het boek uit had, liet het mij niet los. Immers, we staan er meestal niet bij stil maar stel je toch eens voor dat het verhaal van Max jouw verhaal wordt.... | 1pos
|
Sicilië, ik heb er mijn hart verloren en bijgevolg ook aan het werk van Camilleri. De vorm van water leest als een trein. Montalbano graaft in de geheimen van gesloten Sicilaanse families en schuwt de confrontatie met de politieke toestanden en ontziet de "Cosa Nostra" niet.Als je de reeks op de RAI hebt gevolgd, dan krijgt dit werk een nieuwe dimensie afgemeten aan de prachtige beelden uit deze TV serie. En herlees je het met plezier. | 1pos
|
Ik heb een zwak voor het volkomen eigenzinnige proza van Charlotte Mutsaers, vooral voor haar essaybundels (m.n. "Kersenbloed"). Ook "Harnas van hansaplast" beviel mij: omdat het een mooi in memoriam is voor Charlotte Mutsaers jaren geleden in treurige omstandigheden overleden broer, maar vooral omdat het een volkomen eigenzinnig in memoriam is. Het is namelijk in mijn ogen vooral een onaangepast boek van een onaangepast persoon over een onaangepast persoon, waarin het gemankeerde leven en einde van de broer op ontroerende wijze worden betreurd, maar waarin elk voor de hand liggend moreel oordeel wordt vermeden en zelfs bestreden, en waarin het volstrekt nergens in willen passen en bij willen of kunnen horen van de broer op even hartstochtelijke als onconventionele wijze wordt verdedigd.
Vroeg in het boek wordt de begrafenis beschreven, op even trieste als Mustaersiaans eigenzinnige wijze: "Er waren maar vier mensen en een hond aanwezig: mijn man, mijn zus, een neef, onze hond Koert en ikzelf. Voor een dode van eenenvijftig jaar is dat schrikbarend weinig. Wegens plaatsgebrek werd hij ter aarde besteld boven op de eikenhouten kisten van onze ouders. Na twintig jaar bleken die nog steeds intact. 'Tok, tok' deed de ene kist tegen de andere, alsof daarbeneden een kipje smachtte naar een langverwachte haan. 'Te laat, te laat', zei Winnetou. Waarop Koert op zijn Mexicaans begon te huilen, wat hij anders enkel deed bij volle maan. Tok tok, whoehoe, dat was de uitvaartmuziek". Dat is wel een heel erg associatieve wijze om te schrijven over een nochtans heel treurige begrafenis. Sommige lezers zullen misschien vinden dat Mutsaers hier associatieve grappen maakt in een situatie waarin dat helemaal niet hoort. Wat zeker niet onbegrijpelijk of onverdedigbaar is. Maar deze ongewoonheid is volgens mij wel een bewuste keuze: ook in haar rouw blijft Mutsaers haar associatieve en onaangepaste zelf, ook in de beschrijving van het afscheid van haar zo onaangepaste broer houdt ze vast aan haar eigen onaangepastheid. Daarin gaat ze zelfs ad fundum, zoals haar broer dat ook altijd deed: allebei hadden ze, aldus Charlotte, "een hekel aan vrijblijvendheid, een matige gemeenschapszin [...], de neiging om alles ernstig te nemen en de neiging om ad fundum te gaan". En in verband met dat laatste spreekt Mutsaers later fraaie woorden over haar en haar broers zoektocht naar "sublieme ervaringen" , waarin "opperst geluk en grote ramspoed eendrachtig samengaan". Want: "Pas op de rand van een ravijn immers kan het gevoel opkomen dat men boven zichzelf wordt uitgetild. Zonder dat ravijn, denkbeeldig of niet, zou niemand dat gewaarworden. Sublieme ervaringen zijn derhalve niet louter grandioos en luisterrijk maar ook ipso facto levensbedreigend. En ofschoon reëel onttrekken ze zich aan elke vorm van empirische waarheid". Het alledaagse, conventionele of gewone was voor Charlotte en broer Barend volmaakt oninteressant: hen interesseerde alleen de ervaringen van het volstrekt buitenissige en buitengewone, en in het zoeken en verlangen naar deze tegelijk heel bedreigende en heel euforiserende ervaringen gingen ze volkomen ad fundum. En ook in het niet bij de normale wereld met zijn normale getemperde ervaringen kunnen of willen horen. Ze gingen kortom beiden tot op de bodem in de onaangepastheid. Met dit verschil dat Charlotte er als schrijfster nog enige vorm aan geven kon, terwijl Barend er echt kapot aan ging.
Het grootste deel van het boek volgen we hoe Charlotte Mutsaers, samen met haar zus A., de enorme rotzooi van broer Barend opruimt. Dat is tegelijk een onttakeling van hun beider enorm grote ouderlijk huis, want daar was broer Barend gaan wonen, en daar heeft hij monumentale stapels rotzooi met bijna ongelofelijk dikke lagen stof nagelaten. Dat alles zet Charlotte aan tot allerlei fraaie en vaak erg associatieve gedachten over Barends verleden, haar verleden, hun beider ouders, hun onaangepaste gezin, en de onbeantwoordbare vraag waarom Barend zo totaal versmeerd raakte en zijzelf niet. Die gedachten leveren een fraai en respectvol portret op van broer Barend, een fraai en ontroerend zelfportret van Charlotte, en een wat minder fraai portret van Charlottes moeder. Maar wat mij vooral frappeert is de ongewoonheid van die portretten: de wijze waarop Charlotte Mutsaers ons middenin tragische scenes ineens met associatieve zijsprongen op het verkeerde been zet, de wijze waarop ze ons met opmerkelijk pregnante en eigenzinnige beelden verrast, en de wijze waarop feit en fictie worden vermengd. Zo is er de - inmiddels geruchtmakende- passage waarin Charlotte hele ladingen porno en vooral kinderporno vindt. Zeer walgelijke kinderporno, wat fraai wordt onderstreept met de zin "Voor het eerst in mijn leven zie ik kinderogen kokhalzen". Maar die porno vindt ze dan in..... de enige echte boekenkist van Hugo de Groot, die volgens Charlotte Mutsaers al jaren in het bezit van haar familie is. Want de boekenkist die in het museum staat is een kopie, die al jarenlang miljoenen toeristen misleidt! Zo'n passage geeft dan behoorlijke kortsluiting in mijn hoofd: dat Mutsaers ladingen porno vond in de nalatenschap van haar broer schijnt waar te zijn, maar die kist van Hugo de Groot is natuurlijk een verzinsel, net zo goed als het redelijk scandaleuze en zelfs provocerende gegeven dat zij en haar zus die hele lading kinderporno zouden hebben verkocht. Wat een strafbaar feit zou zijn geweest, en tamelijk immoreel, alleen: het is niet waar. Kortom, bij het vertellen van een reeds behoorlijk heftige ware geschiedenis kiest Mutsaers ervoor om die heftigheid nog verder uit te vergroten met behoorlijk provocerende fictie, waardoor ze meteen twijfel oproept wat nou in dit verhaal allemaal waar is gebeurd en wat nou verzonnen is door fictieschrijfster Mutsaers. Zij zoekt daarmee behoorlijk de grenzen van het onbetamelijke op, gaat er soms zelfs overheen, doet in elk geval iets wat eigenlijk in een in memoriam 'niet zo hoort'. Maar ja, het past wel bij een boek van een onaangepaste zus over haar onaangepaste broer: ook Charlotte gaat ad fundum, juist in passages als deze.
Ik geef direct toe dat dit MIJN persoonlijke interpretatie is, die misschien uit MIJN onaangepastheid voortkomt. Wat ergens in mijn grijze burgerlullen-voorkomen schuilt ook een onaangepaste, die wanhopig bang is voor ontdekking en tegelijk krijst om aandacht en begrip. Die verdrongen onaangepaste in mijn burgerlullenborst herkent zich zeer in zus Charlotte en broer Barend. En vanuit DAT mogelijk aanvechtbare perspectief doet het er niet veel toe wat waar is en wat niet in dit boek. Het raakt mij, en DAT telt. Zou broer Barend echt een poppetje van hansaplast hebben nagelaten als zelfportret? En zo ja, zou Charlotte dat dan terecht interpreteren als een gemankeerd harnas dat allerlei levenswonden niet voorkomt maar alleen voor de buitenwereld deels verbergt? Ik weet het niet, maar ik vind het een pregnant beeld, alleen al door de paradoxale combinatie van weerbaarheid en kwetsbaarheid. Net als de sneeuwwitte vacht van de sneeuwantilope, die het als sneeuw zo bleke kind Charlotte een zachte, ontoereikende, en vooral gefantaseerde bescherming biedt tegen de bedreigende conventionele buitenwereld. En zou het zo deplorabele einde van Barend tegelijk ook allerlei spranken van zelfredzaamheid en eigen dappere keuzes bevatten, zoals Charlotte wanhopig hoopt? Zou ze dat trouwens ECHT denken en hopen? Ik weet het niet, maar ook DIT vind ik weer treffend opgeschreven. Is het portret van de door zijn onaangepastheid even tragische als heroïsche Barend waarheidsgetrouw? Ik weet het niet, maar ik vind het wel prachtig.
De onaangepaste schrijfster Charlotte Mutsaers heeft naar mijn smaak dus een mooie verdediging geschreven van de onaangepastheid: die van haar broer en die van van haarzelf. En dat in een passende, volkomen eigenzinnige stijl. Een stijl die veel mensen te tegendraads zal zijn, te provocerend, te flauw. Maar ik genoot. | 1pos
|
Dansen of ballet, wie droomt er als jong meisje niet van? (Ik niet, want ik had van jongsaf aan al niet echt de stijl en gratie van een ballerina).
De Nederlandse Young Adult-auteur Chinouk Thijssen deed dat wel. Jarenlang danste ze met hart en ziel, waardoor ze echt wel de knepen van het vak leerde kennen. Ook al is ze er intussen mee gestopt, toch leek het logisch dat ze vroeg of laat haar liefde voor dans in een boek zou verwerken.
Dat resulteerde in het spannende Truth or Dance.
Een zijdelingse nota over Thijssen voor zij die haar niet kennen: Chinouk is naast auteur ook vlogger en redacteur bij verschillende uitgeverijen. Ze schreef aanvankelijk voor volwassenen, tot ze zich toespitste (heb je hem??) op Young Adult-thrillers. O.a. Hij is van Mij is een spannend verhaal dat jongeren zeker en vast zal entertainen. Haar recente Fataal Spel werd ook zeer positief onthaald. Chinouk heeft ook nog een eigen YouTube-kanaal en is recensente.
Truth or Dance is haar tweede boek bij uitgeverij Clavis en zet meteen de norm voor een spannende trilogie waar ik alvast enorm benieuwd naar ben. De trilogie handelt over de duistere kanten van de balletwereld.
Korte inhoud:
Truth or Dance. Zo heet de chatgroep waar India, Lisa, Nikki en Zoë opeens aan worden toegevoegd. De meiden dachten dat ze gewoon auditie konden doen om toegelaten te worden tot de balletopleiding, maar dat blijkt een vergissing. Via de app ontvangen ze allerlei rare opdrachten, die ze moeten uitvoeren om kans te maken op een plekje. Ze willen niets liever dan dansen, maar zijn ze bereid daarvoor over lijken te gaan?
Ook al heb ik dan nooit ballet gevolgd wegens twee linkervoeten, toch heeft dit wereldje me als tiener enorm geïntrigeerd. Je hoort zoveel over de harde balletwereld, waarin leraressen geen genade kennen voor hun studenten. Het is een hard bestaan, met jongeren die hun leven volledig in het teken zetten van de dans. Zo alleen kan je immers maar aan de top geraken.
Vriendschap is dan ook niets dat niet kan. Of wel? Truth or Dance is een mix van een spannende thriller, een soort van escape from reality en de duistere kanten van een wereld waarin mensen letterlijk over lijken gaan. Het heeft nuances richting Black Swan, maar zonder die paranormale richting uit te gaan.
De dialogen zijn vlot, de zinnen zijn kort en het verhaal is gemakkelijk te volgen. De enige opmerking is dat het soms heel snel doorheen de verschillende verhaallijnen switchte, maar dat stoorde niet echt zodra je eraan gewoon was.
Truth or Dance is een ijzersterke thriller voor tieners die vooral meisjes zal aanspreken. Het is net die combinatie van de balletwereld en het mysterieuze daaromtrent, dat hen zal aantrekken. Misschien iets te jongvolwassen voor volwassenen, maar als je houdt van een verhaal waar je rustig van kunt genieten op een koude winteravond, dan is dit zeker een aanrader.
Thijssen bewijst weer maar eens dat ze nog lang niet uitgedanst is.
4,5 sterren | 1pos
|
Pascale Bruinen laat de lezer naar hartenlust gasduinen op het veld van de openbare aanklager. Anders gezegd: ze confronteert met de veelheid aan aspecten waarmee een Officier van Justitie te maken krijgt. Degenen die daardoor volkomen verrast zijn bevinden zich in het selecte gezelschap van Bruinen zelve, die voor ze van de advocatuur de sprong naar het openbaar ministerie maakte, ook geen idee had dat er zoveel op haar pad kwam. Ze vertelt er met aandoenlijke openhartigheid over. Dat alles doorspekt met een stevige scheut humor. Ze spaart zichzelf allerminst. Door die kwetsbaarheid verkleint ze de kloof met de buitenwacht die ‘ineens’ ervaart dat zo’n strafpleiter er ook maar een van ons is. Dit gevoegd bij haar gave om situaties beeldend te omschrijven brengt haar nog dichter bij haar publiek.
Na een mislukt huwelijk getrouwd met een politieman en juist dat ‘partners-in-crime’ zijn levert extra dimensie op. Wanneer je van twee kanten met ‘de krochten van de slechtheid’ te maken krijgt en ervaart dat toga en uniform magnetiserende werking kunnen hebben, verdwijnt de onbevangenheid ten opzichte van de medemens. Een rem op het spontane. Daar staan zoveel ludieke, kolderieke momenten tegenover dat je om met Bruinen te spreken toch eens en voor altijd Officier van Justitie wilt zijn. Magistraat, mens en moeder. Zo op het oog conflicterend. Vooral wanneer je als schrijver zedenzaken tot de meest interessante van je werk ervaart. Daarbij zijn helaas vaak kinderen betrokken. Hoe moeilijk is het dan 'een en ondeelbaar' te blijven? Ze ontkent niet dat in zulke gevallen het moederhart een paar slagen meer maakt. Dat echter laat ze hooguit meespreken in het requisitoir. Moeilijk heeft ze het soms met de advocatuur die niet de misdaad, maar de mens verdedigt. Het gevoel van het onwaarachtige dat kriebelt en de teleurstelling die naar de keel grijpt als vrijspraak moet volgen wanneer wettig bewijs ontbreekt en overtuiging op de weegschaal doorslaat. Hoe hard komt het aan wanneer een vrouw zelfmoord pleegt bij wie je kort tevoren de complete huisraad hebt laten verwijderen omdat manlief steelt als de raven? Ontwapenend is de wijze waarop ze zich tussen de lezer begeeft. Door de opmerking dat je als Officier van Justitie door de jaren heen wat milder wordt in je eisen. Je kunt dus maar beter met een aanklager op leeftijd te maken krijgen?
Een probleem voor de auteur is het ontkoppelen en weer hechten van de columns die ze eerder in het Algemeen Dagblad schreef. Dat blijkt bijvoorbeeld wanneer ze ergens voorin het boek met een nieuwe partner de (nacht)rust vindt waarvan de connectie pas veel later gestalte moet krijgen. Het spreekt voor haar gevoelsmens-zijn dat ze die moeilijke episode in haar leven voor zichzelf houdt. Het is per slot van rekening een inkijk in het vak en niet in het gezinsleven, waar partners elkaar toch al zo hard nodig hebben. Eerder was ze verbonden aan de advocatuur in Los Angeles. Daaraan heeft ze de tic over gehouden om te pas en te onpas Engelse uitdrukkingen te debiteren. Oh ja, de titel Mijn eerste lijk is gelukkig vers heeft allerminst de sensationele lading die je daarin zou kunnen zoeken. Je moet als Officier van Justitie nu eenmaal ook getuige zijn van autopsie.
Al met al een zeer geslaagde poging om de eenzijdige kijk op werk en wezen van een Officier van Justitie bij te sturen. Dat zal ook Herman Bolhaar gedacht hebben die haar als hoogste baas van het Openbaar Ministerie groen licht gaf voor publicatie. | 1pos
|
Rita Spijker heeft al meerdere boeken op haar naam staan, waaronder “Tussen Zussen”, waar Renate eigenlijk een vervolg op is.
Toch is het boek ook heel goed te lezen, zonder dat je eerst “Tussen Zussen” gelezen hebt.
Renate zit niet helemaal lekker in haar vel.
Haar echtgenoot gaat waarschijnlijk vreemd met zijn stagiaire, althans dat vermoedt Renate.
Dat roept spanningen op tussen haar en haar man Wim.
Haar kinderen zijn uitgevlogen en ze heeft moeite zich te concentreren op haar werk in een hospice.
Wanneer ze ‘s avonds nog even een frisse neus gaat halen, belandt ze in een snackbar, waar haar aandacht getrokken wordt door een advertentie op een prikbord.
Hierin wordt een huisje te huur aangeboden, ze scheurt in een opwelling de advertentie van het bord en neemt hem mee naar huis.
Ze besluit een tijdje alleen in het huisje te gaan wonen om na te denken over zichzelf en haar situatie.
Dan krijgt ze het bericht dat de partner van een goede vriendin ongeneeslijk ziek is en ze besluit naar Wales te gaan, naar haar vriendin, om haar te helpen en bij te staan.
Door gebeurtenissen die ze in Wales meemaakt krijgt ze een andere kijk op zichzelf.
In dit boek over de vier zussen – uit “Tussen Zussen”- staat Renate, de oudste zus, centraal.
Via onder andere de zussen app staan haar zussen haar bij en steunen haar in deze voor haar zware en moeilijke periode.
Een periode waarin ze keuzes zal moeten gaan maken over haar verdere leven.
Ook blikt Renate terug op haar jeugd, waarin haar moeder en stiefvader een grote rol gespeeld hebben.
Renate is van de zussen de enige met een andere vader.
Deze jeugd heeft, zo blijkt, grote gevolgen gehad voor haar verdere leven.
Wat opvalt is de vlotte en meeslepende schrijfstijl, waardoor het geen enkele moeite kost mee te leven met Renate en de zaken die haar bezig houden.
Rita Spijker is in staat de personages heel goed te beschrijven, de manier waarop ze denken en wat ze meemaken , hoe ze in het leven staan en met de moeilijkheden van het leven om gaan.
Het boek is zo geschreven, dat je er als het ware doorheen vliegt.
Deze kennismaking met de auteur Rita Spijker is me goed bevallen. | 1pos
|
Beautiful Boy is het waargebeurde verhaal van journalist David Sheff over de impact die de drugsverslaving van zijn zoon Nic heeft op hemzelf en op zijn gezin, bestaande uit zijn tweede vrouw Karen en de jonge kinderen Jasper en Daisy . Het boek begint op het punt dat Nic al verslaafd is, maar door terug te gaan in de tijd krijg je een goed beeld van het leven en de opvoeding van Nic tot aan het moment van de verslaving en ook van David als vader en hun onderlinge band.
Om zijn zoon te kunnen helpen, probeert David zoveel mogelijk kennis over methverslaving te vergaren. Die feitenkennis wordt door het verhaal heen verweven, waardoor je niet alleen meebeleeft hoe groot de impact van drugsverslaving op de naasten is, maar je ook kennis krijgt aangereikt wat methverslaving met het lichaam doet, hoe het komt dat verslaafden vaak een terugval krijgen en wat er aan behandelmethodes is.
David neemt de lezer mee in een heel scala aan emoties waar hij als ouder mee te maken krijgt: hoop, vrees, machteloosheid, schuldgevoel, teleurstelling, verdriet, bezorgdheid, wanhoop en het conflict tussen willen beschermen en moeten loslaten. Enerzijds leef je mee met de gevoelens van David en het proces waar hij doorheen gaat, anderzijds ben je steeds benieuwd hoe het verder met Nic zal gaan. Die combinatie, aangevuld met de feitenkennis, maakt A beautiful boy tot een boeiend en indrukwekkend boek. | 1pos
|
Dit is het vijfde deel in de serie over Kit Guarder, interstellair privé -detective . Kit wordt wakker in een ziekenhuis maar herinnert zich niet wat er gebeurd is. Volgens de arts is ze slachtoffer geworden van een partydrug , daarom heeft ze kortstondig geheugenverlies. Maar Kit gebruikt geen drugs en als men dan ook nog toxine in haar bloed vinden met onbekende herkomst wil ze tot op de bodem uitzoeken wat er met haar gebeurt is en wie daar verantwoordelijk voor is. Ze moet het weten. Intussen neemt ze een nieuwe opdracht aan van een Veringolees, hij is twee familieleden zoek en wil dat Kit ze opspoort. Kit vertrekt dus naar Veringo maar wordt vanaf het moment dat ze daar aankomt alweer tegengewerkt… wie wil haar weer zien vertrekken en waarom? Wie kan ze vertrouwen?
Ondertussen heeft haar broer Jim een andere zaak om op te lossen op Aarde, maar ook hij heeft het zwaar te verduren… hij komt er niet zonder kleerscheuren van af.
De karakters van Kit en Jim komen in dit verhaal veel uitgebreider naar voren dan in de vorige boeken. Je leeft nog meer me ze mee omdat het lijkt alsof ze wat volwassener en doordachter zijn geworden. Je leert ze van een andere kant, namelijk een gevoeligere kant kennen. Tegelijkertijd is Kit nog steeds eigenwijs en laat ze zich door niks of niemand tegenhouden. Ze blijft altijd positief, ook in de ergste omstandigheden. Jim is iets minder eigenwijs maar ook hij laat zich nergens door afremmen.
De schrijfster heeft de sfeer op de planeet Veringo erg realistisch en helder beschreven. Het is een groene planeet met veel wier en de bewoners zijn een soort van vis-mensen. Ze hebben aparte gewoontes, zoals wat er met hun doden gebeurt. Bijzonder gewoon. Je ziet het allemaal voor je.
De twee verhaallijnen zijn allebei vanaf het eerst moment spannend ,je leeft mee met Kit en Jim en hoopt dat ze de goede keuzes maken en hun opdracht zonder al te veel kleerscheuren kunnen uitvoeren. Aan het eind komen de verhaallijnen samen in een goed uitgewerkt plot. Het past bij de rest van boek .
Ik hoop dat er nog meer delen van deze serie komen want ik ben nog lang niet uitgekeken op Kit en Jim | 1pos
|
Miss peregrine's home for peculiar children begint als een prachtig verhaal dat langzaam overgaat in een lief sprookje, maar eindigt in een bloedstollend fantasieverhaal met horrorachtige elementen.
Ransom Riggs bezit het talent om de lezer mee te nemen en vast te houden tijdens een reis van het ‘gewone’ heden naar de harde en tevens wondere wereld van de tijd.
Het verhaal
Jacob heeft een bijzondere band met zijn opa. Het zijn twee handen op één buik. Als Jacob klein is luistert hij vol toewijding naar alle sterke en vooral spannende verhalen uit opa’s verleden. Deze verhalen worden door opa rijk geïllustreerd met bijpassende foto’s.
Naarmate Jacob ouder wordt en meer inzicht krijgt in tijd en werkelijkheid, beseft hij dat niet alles waarheid kan zijn. De foto’s zijn vast niet echt, en als hij iets te weten komt over een brief van een mogelijke minnares, bekijkt hij de regelmatige en langdurige afwezigheid van zijn opa ineens met andere ogen.
Als Jacob 16 jaar oud is wordt hij door zijn vader gebeld met het verzoek om even bij zijn opa te gaan kijken. De aanleiding is een warrig telefoontje van opa zelf. In de familie wordt er al enige tijd gesproken over opname in een verzorgingshuis, maar zover is het nog niet.
Nietsvermoedend gaat Jacob samen met een vriend bij opa kijken en treffen hem daar levenloos aan. De opa van Jakob lijkt te zijn aangevallen door een dolle hond, maar is dat ook zo?
Stijl
De schrijfstijl van Ransom Riggs is vlot en beeldend. Humor sijpelt regelmatig tussen de zinnen door. De personages worden goed beschreven en uitgediept, waardoor je als lezer graag wil weten hoe dit wonderlijke verhaal verder gaat.
Vervolg
Miss peregrine's home for peculiar children is een mooi afgerond verhaal met een open einde. Inmiddels heeft Ransom Riggs ook een tweede en een derde deel geschreven.
Citaat:
Worst-case scenario’s included my grandfather running naked in the street, wielding a hunting rifle, foaming at the mouth on the front lawn, or lying in wait with a blunt object in hand. Anything was possible, and that this would by Ricky’s first impression of a man I’d spoken about with reverence made me especially nervous. | 1pos
|
In Na Mattias lezen we over het kleine beetje positieve impact dat we hopen achter te laten na onze dood. Op subtiele wijze laat Zantingh enerzijds zien dat het daarom belangrijk is dat je ‘meer goed dan slecht doet’ (zoals ook blijkt uit het motto), anderzijds wordt zichtbaar hoe machteloos en inwisselbaar we eigenlijk zijn.
Zantingh geeft ons deze boodschap via een mozaïekvertelling vanuit acht perspectieven rondom de plotselinge dood van een leuke jongen uit een stedelijk gebied. We leren personages kennen in de wereld ‘na Mattias’ waarin zij betekenis zoeken in het leven. De een doet dat via filantropie, de ander door zich vast te houden aan regelmaat en structuur, weer een ander lijkt zich neer te leggen bij de zinloosheid van het bestaan door zich bijna kapot te drinken. De personages hebben Mattias niet allemaal persoonlijk gekend, maar zijn op de een of andere manier wel met hem verbonden, doordat ze elk ook een bijfiguur vormen in het leven van een van de anderen.
Na Mattias beschrijft wat we allemaal een beetje wensen voor na onze dood, namelijk dat mensen om je rouwen maar ook langzaam verder weten te gaan: een diep rouwende grote liefde, een beste vriend die zich verloren voelt, een moeder die zich overgeeft aan vrijwilligerswerk. Een vriend uit de online wereld die naar je begrafenis gaat, een onbekende helpende hand voor die beste vriend, een schuldige aan je dood die eigenlijk net zo onschuldig is als jij.
Zantingh hanteert een vloeiende schrijfstijl en weet het onderwerp –dat door veel mensen als zwaar kan worden bestempeld- licht te brengen. Een aanrader. | 1pos
|
Ik heb dit boek gewonnen bij een winactie van Hebban.
Heb eerder Zwaar verliefd gelezen van Chantal van Gastel, maar dit was alweer enige tijd geleden.
Jessica verheugt zich op een weekend met haar vriendinnen in het Oostenrijkse vakantiehuis van haar familie. Bij aankomst wacht haar een onprettige verrassing. Gedurende het weekend kom je te weten waarom en worden geheimen onthuld.
Heerlijke schrijfstijl. Mooi boek om rond de feestdagen te lezen. | 1pos
|
In 1980, toen de film Airplane! uitkwam, werd de automatische piloot ingeschakeld op het moment dat de piloten niet meer in staat waren om het vliegtuig te besturen. Tegenwoordig worden vliegtuigen voornamelijk 'bestuurd' door de automatische piloot en is de menselijke piloot slechts aanwezig om de meters en lampjes in de gaten te houden. Piloten, zeker in de burgerluchtvaart, zijn computerpersoneel geworden en dat is een probleem. Stel je voor dat je in plaats van je auto zelf te besturen, vrijwel altijd gebruikmaakt van de ingebouwde automatische bestuurder en je moet - om wat voor redenen dan ook - plotseling zelf de auto bedienen, heb je dan genoeg rij-ervaring opgedaan om in die situatie direct en goed te handelen? Waarschijnlijk niet.
Een ander gevolg van het automatisch besturen van vliegtuigen is dat het niet alleen het werk van de piloten heeft veranderd, maar ook dat er werk verdwenen is. Er is geen behoefte meer aan navigators, radio-operatoren en boordwerktuigkundigen in de cockpit. In plaats van vijf goed opgeleide, best betaalde professionals is er nu nog slechts werk voor twee piloten. En zelfs die zijn eigenlijk niet meer nodig, want er zijn experts die, verwijzend naar het succes van de inzet van militaire drones, opperen dat zelfs die twee piloten er wel eens twee te veel zouden kunnen zijn. De glazen cockpit is een glazen kooi geworden voor de twee mensen die er nu nog zitten, maar het duurt waarschijnlijk niet lang meer voordat die kooi leeg is. Niet omdat de mensen eruit ontsnapt zijn, maar omdat ze daar overbodig zijn.
Dat automatisering banen kostte en kost, weet iedereen, maar zolang het smerig of saai werk is dat geautomatiseerd wordt én de automatisering nieuw en aardiger werk oplevert, vindt niemand dat een probleem. Nicholas Carr beweert, en hij is niet alleen, dat we inmiddels op het punt zijn aangeland dat de automatisering nog slechts werk kost en niet langer uitdagend nieuw werk voor mensen oplevert. Diverse nieuwsartikelen van de afgelopen weken lijken dat te bevestigen. Er wordt door de bedrijven inmiddels wel weer geïnvesteerd, maar niet in banen voor mensen. Het bewijs wordt geleverd door de koppen van nieuwsartikelen van de laatste paar weken: “Banken over 20 jaar: Het worden IT-fabrieken” of “Asscher: robots pikken banen in” of “Nine jobs that humans may lose to robots”.
Dat hoeft niet erg te zijn, zoals de schrijver van “When robots take our jobs, humans will be the new 1%.” uitlegt, maar Carr is daar niet zo zeker van. Natuurlijk biedt automatisering kansen, maar hij ziet voorlopig nog volop problemen en gevaren. Hij beweert, onderbouwt en toont aan o.a. dat automatisering de zorg vooralsnog duurder heeft gemaakt (en lang niet altijd beter) en laat zien hoe het gebruik van computers door architecten hun creativiteit en inventiviteit negatief beïnvloedt.
Ondanks het feit dat Carr vooral bezwaren naar voren brengt en de problemen van (de huidige wijze van) automatiseren breed uitmeet, is het geen door en door negatief boek. Hij geeft ook suggesties en voorbeelden ter verbetering.
Een enkele keer gaat Carr op de stoel van een filosoof zitten en filosofeert er lustig op los. Dat gebeurt niet altijd even overtuigend, want argumenten waarin termen als diep(e cognitieve processen), rijk(e kennis), echt(e wereld) worden gebruikt, doen nogal Platoons aan en overtuigen niet genoeg. Daar waar Carr over toepassingen en hun gevolgen vertelt, is hij echter zeer overtuigend en duidelijk in zijn element. De variëteit aan onderwerpen die hij behandelt, toont aan dat de automatisering letterlijk op alle gebieden binnensluipt en ons allemaal op diverse momenten en manieren zal raken. Of het nu kunst betreft, of je werk als programmeur of kok, of het gaat om de wijze waarop landen oorlog voeren, of om de goochelkunsten van je smartphone, of de gehele gezondheidszorg, overal kom je software tegen. Resistance is futile, maar (mee)veranderen niet. | 1pos
|
Zopas las ik het boek De levens van Jan Six. Een verhaal over één familie. Over één stad. Over de zoektocht naar en het behoud van stand en status. Over veranderende gewoontes. Vele geschiedenissen in één boek. Heerlijk om te lezen. Puur genieten!
Na het lezen van het boek meende ik een brief te moeten schrijven aan de auteur. Enkele uittreksels uit die brief:
'Ik weet niet meer hoeveel keer ik het gezegd heb. Maar ik heb het vaak herhaald. Vaak en veel. Zomaar en luidop. Tegen mezelf. Tegen vrienden en vriendinnen. Tegen iedereen die het horen wilde. Of waarvan ik dacht dat hij of zij het horen wilde. Wat heb ik dan gezegd? Dat vraagt u zich af. Welnu, bij het lezen van uw boek verkondigde ik dat uw nieuwste boek een pareltje was. Dat ik blij was dat ik uw boek ontmoet heb. Dat uw boek mij geroepen heeft...'
'... In uw boek lees ik vele geschiedenissen. Ik lees de geschiedenis van een stad. Van het sociale leven. Van de democratie. Van een natiewording. Van gewoontes en gebruiken. Van de liefde. Van internationale relaties. Van de handel. Van de industrialisatie. Al die geschiedenissen laat u dooreenvloeien in een schitterend en bovenal leerrijk boek...'
'... Ik wil u danken voor die wondermooie momenten. Die momenten waarin ik in uw boek mocht springen. Ik keek uit naar die momenten. Op die momenten dreef ik weg. Keerde ik terug naar andere tijden. Tijden, waarvan ik nu meen die iets beter te begrijpen. Daarvoor, beste Geert, wil ik u danken.'
U kan de volledige brief lezen op mijn blog via: http://wimbackx.blogspot.be/2016/08/uitgelezen-de-levens-van-jan-six-brief.html | 1pos
|
Ik pak dit boek graag, omdat iets in Leo Vroman altijd een beetje licht geeft (ik stel mij dan Tineke naast hem voor met soms die ietwat naar binnen gekeerde stille blik, die zegt 'Komkom Leo, de werkelijkheid had weleens een dimmer op dat licht van jou..'). En ik vind kracht in hoe hij -wat er ook gebeurt- altijd het vermogen vindt een eigen wereld te creëren waarin hij zijn autonome zelf blijft. Hoe minimaal ook (ik denk dan aan zijn kamptijd).
In 2010 werd dit boek 'Leo Vroman - Tekenaar' ter ere van zijn 95e verjaardag uitgegeven door Galerie Weesperzijde. Één van de mooiste boeken in mijn kast, prachtig verzorgd drukwerk op twee diktes papier, laat het op een heel mooie manier, in zijn beeldende werk, zien wie Leo Vroman was - bioloog, dichter èn tekenaar. Toen had ik het geluk het te vinden, het was namelijk een nogal kleine oplage, maar voor wie wil heeft Querido het nu nog eenmaal herdrukt. Dit boek maakt zijn autobiografie 'Warm, rood, nat en lief' naar mijn idee compleet. | 1pos
|
In een afgelegen slot wordt de tv-presentatrice Michelle Carlsson vermoord. Twaalf mensen zijn op dat moment aanwezig: de volledige tv-ploeg, een buitenlandse zanger, twee journalisten, Carlssons beste vriendin en een neonazi. Een van de twaalf is de dader. Journaliste Annika Bengtzon volgt het onderzoek op de voet, en draagt zelfs bij tot de oplossing van het raadsel.
Liza Marklund is de leading lady van de Zweedse misdaadschrijvers. In haar vaderland haalt ze steevast een monsterverkoop, en ook bij ons kent ze veel succes. Dat heeft ze te danken aan het Scandinavische recept: zorgvuldig geregisseerde verhalen met veel aandacht voor de mens achter het personage. Prime time vormt daar geen uitzondering op. | 1pos
|
Wat een verhaal, en zo mooi in elkaar gezet, je ziet het helemaal voor je. Beeldend geschreven, zodat je direct weet hoe het er uit ziet, vooral in de grotten. Het boek in 2 dagen uitgelezen. Zelfs de tv bleef uit. Spannend verhaal en ik kan niet wachten tot het volgende deel uitkomt, waarin John en Amanda weer op avontuur gaan. | 1pos
|
Titel: Het Amazoneconflict
Auteur: Ad van de Lisdonk
Uitgeverij: De Crime Compagnie
379 pagina's
De Nederlandse auteur Ad van de Lisdonk (1964) schreef in zijn jeugd al vele korte verhalen en publiceerde zijn eerste in 1989. Na een afwijzing van een van zijn stukken bij de Nederlandse playboy kwam het schrijven van fictie verhalen op een zijspoor te staan. Na zijn rechtenstudie richtte hij een aantal succesvolle IT-bedrijven op en schreef hij meer dan honderd juridische en technische artikelen, en ook enkele technische boeken.
Maar zijn hart bleek toch bij het schrijven van fictie te liggen. Vanaf 2010 reserveerde hij elke week tijd voor het schrijven van een thriller over een geheim genootschap van militante vrouwen. Via crowdfunding wist hij in 2013 De Crime Compagnie te overtuigen met zijn manuscript en het resultaat verscheen onder de naam Het Amazoneverbond, dat het eerste deel was van een trilogie. Het tweede deel, Het Amazoneoffensief, verscheen twee jaar later. En nu anno 2016 is zijn laatste boek Het Amazoneconflict verschenen.
Laura Sieberg is geworden wat Amazone van haar heeft gemaakt. Als een kille, moordende machine jaagt ze op de kopstukken van de organisatie. Terwijl Amazone haar zwaarste wapen inzet om de ene regering na de andere aan zich te onderwerpen, loopt Laura in een door hen opgezette valstrik. Als ze zichzelf en de mensen waar ze om geeft wil redden, moet ze het voortbestaan van de wereld op het spel zetten.
Het boek begint voortvarend met veel actie en in volle vaart komen de personen voorbij. Zonder deel 1 en 2 gelezen te hebben ligt de spanning meteen hoog en begin jezelf een nieuwe puzzel te leggen om erachter te komen wie wie is en aan welke kant hij of beter gezegd zij staat.
Al snel voel je je verbonden met de schrijfstijl die de auteur weet neer te zetten, korte hoofdstukken, duidelijk taal met een heerlijke vleug van humor.
Het verhaal heeft een dubbel laagje en bevat naast het actie en geweld effect zeker stof tot nadenken. Het zogezegde tussen de regeltjes lezen, maakt dat van dit boek en waarschijnlijk de hele trilogie een mooi meesterwerk is neergelegd.
'Do I not destroy my enemies when I make them my friends?'
Ondanks dat dit het laatste deel is zorgt de auteur er toch voor dat je na het lezen van de laatste zin nog een heel boek aan vragen over houdt. Dit geef jezelf de ruimte om nog even lekker door te malen over het hele verhaal.
Wie weet wat de auteur nog voor ons in petto heeft de komende jaren, ik ben in ieder geval benieuwd.
'When you reach the end of your rope, tie a knot in it and hang on.'
Plot. : 4
Schrijfstijl. : 4,5
Originaliteit : 4,5
Psychologie : 4
Leesplezier : 4,5
Spanning. : 4
Ik geef Het Amazoneconflict 4,0 sterren | 1pos
|
In Zomerliefde volgen we de 31-jarige Izzy. Alles in haar leven is mislukt, of is aan het mislukken. Een uitzichtloze baan, een verbroken een relatie en totaal geen idee wat je met je leven aan moet. Wanneer ze de kans krijgt de zomer door te brengen op het Griekse eiland Corfu, grijpt ze die kans dan ook met beiden handen aan.
Het eerste wat mij opvalt aan dit boek is de eenvoudige en toch speelse cover. Less is more lijkt prima van toepassing op deze cover en is dan ook juist iets wat mij nieuwsgierig maakte naar dit boek. Voor mij het eerste boek van deze auteur.
De schrijfstijl past uitstekend bij het type boek. Een heerlijke feelgood voor de zomer. De schrijfstijl is wat loom te noemen en de voor diverse gebeurtenissen neemt de auteur alle tijd om deze te verwerken in het verhaal. Alle personages komen ruimschoots aan bod en worden prima geïntroduceerd.
Alle ingrediënten voor de perfecte zomer feelgood lijken aanwezig. Toch lijkt de auteur een ingrediënt te missen, namelijk spanning. En dan bedoel ik de spanning zoals te vinden in een thriller. Op de valreep van het boek voegt de auteur hier een mespuntje van toe om zo toe te werken naar de ontknoping. Dit bracht mij eigenlijk een beetje in de war. Ja, op zich droeg dit wel wat bij aan de ontknoping van het verhaal. Maar toch leek dit enigszins overbodig. Het klopte voor mijn gevoel niet helemaal. Het leek er snel te zijn tussen gestopt. Wellicht wanneer de auteur hier meer aandacht aan had besteed al eerder en uitgebreider in het verhaal, zou het voor mijn gevoel meer kloppen.
Desalniettemin heb ik enorm genoten van dit boek. De feelgoodaura leek besmettelijk op mij als lezer en in waande mij zelf dan ook op Corfu. Een heerlijke mustread voor zomerse avonden. | 1pos
|
Geweldig verhaal over twee gokverslaafden die elkaar ontmoeten op de boot van Engeland naar Australie.
De weddenschap die ze dan met elkaar aangaan leidt tot een fenomenaal beschreven avontuur. | 1pos
|
Raymond Carver werd in de jaren '70 en '80 terecht wereldberoemd met zijn korte verhalen, die vol staan met wanhopige morsigheid en het "dirty realism" van in het leven, in de liefde en vaak door de drank op de dool geraakte dwaallichtpersonages. Verhalen bovendien waarin Carver zich de kampioen toonde van het weglaten en het "schrijven is schrappen": kop en staart ontbreken, in een paar ongehoord spaarzame regels wordt alleen een topje van een ijsberg getoond, en toch word je als lezer helemaal weggeblazen door werelden van ongezegd en onzegbaar gevoel die alleen tussen de regels door worden opgeroepen. Die verhalen las ik ooit graag. Maar daarnaast schreef Carver ook gedichten, en die heb ik altijd links laten liggen. Mijn echtgenote was echter zo aardig om mij voor mijn verjaardag "All of us" te geven, de verzamelde gedichten die deels zijn vertaald in "Waar water samenvloeit met ander water". En tot mijn aangename verrassing vond ik dat een heel mooie dichtbundel, die ik ondanks zijn omvang (een dikke 300 blz.) in een ruk uitlas.
De gedichten van Carver werken net zo sterk met het ongezegde tussen de regels als zijn verhalen. Misschien nog wel sterker zelfs, omdat de taal van zijn gedichten nog geconcentreerder is, nog uitgebeender, nog spaarzamer. Zelf vond Carver dat hij allereerst dichter was en pas daarna schrijver van verhalen. Wie weet. Hij is wel een opmerkelijk minimalistische dichter, want zijn gedichten zijn vaak heel kort en erg simpel van taal. Het is eerder ultrageconcentreerd proza dan bloemrijke poëzie, want rijm ontbreekt, evenals metrum en metaforiek. Maar juist daardoor is hij als dichter wel heel suggestief en intrigerend. Juist door zijn kaalheid.
Neem bijvoorbeeld het korte gedicht "The scratch": "I woke up with a spot of blood/ over my eye. A scratch/ halfway across my forehead. But/ I'm sleeping alone these days./ Why on earth would a main raise his hand/ against himself, even in sleep?/ It's this and similar questions/ I'm trying to answer this morning./ As I study my face in the window". Een wonderlijk simpele, bijna banale inhoud: iemand kijkt in een spiegelende ruit naar een schram op zijn voorhoofd. That's it. En toch, het gedicht intrigeert wel, door de heel impliciete suggesties van eenzaamheid en echtbreuk ("I'm sleeping alone these days") en van zelfdestructie, en door de onnadrukkelijke maar fundamentele verbazing van de ik-figuur. Verbazing die suggereert dat hij misschien wel helemaal de weg kwijt is, en geen greep meer heeft op wie hij is. En zo zit de hele bundel vol met suggesties van verbazing, verdwazing, verdwaald zijn in het leven. Suggesties die alleen als sfeerbeelden worden opgeroepen en juist daardoor ontroeren. Daarnaast echter staan er ook veel gedichten in die op soortgelijke spaarzame en suggestieve wijze vol staan van ongrijpbare en onverklaarbare levensvreugde: de vervoering tijdens het rondlopen in de natuur, het onverklaarbare gevoel van iemand die aan de grond zit en toch blij is dat hij leeft, de onthechting en rust van hengelaars, de niet te duiden vreugde die opkomt bij een toevallige associatie of een impressionistische mijmering. Dat vond ik heel verrassend: als ik mij goed herinner staat in Carvers verhalen steeds de treurnis voorop, terwijl in deze dichtbundel er naast alle ongrijpbare treurnis ook veel ongrijpbare levensvreugde is. Waarbij die levensvreugde op de een of andere manier aan intensiteit wint door alle treurnis er omheen. En mooi is vooral de wijze waarop die levensvreugde steeds als een raadsel wordt geëvoceerd, als een soort gift van het toeval, zonder grijpbare en verklaarbare grond. Als een stemming dus die je niet kunt duiden of analyseren, maar die je alleen vol verwondering kunt ondergaan.
Lees "All of us" en geniet, zou ik zeggen. Of anders vertalingen van Carvers gedichten. Zelf ga ik ook over enige tijd zijn verhalen weer eens herlezen, want ik ben benieuwd of die verhalen anders bij mij binnenkomen nu ik zijn gedichten ken. | 1pos
|
Manu Keirse, dé specialist in rouwverwerking, is klinisch psycholoog, doctor in de geneeskunde en emeritus hoogleraar aan de faculteit Geneeskunde (K.U. Leuven). Door zijn doctoraatstudie werd hij expert in patiëntenbegeleiding, verliesverwerking en palliatieve zorg. Daarnaast geeft hij lezingen in België en Nederland en heeft hij ook nog tijd om boeken te schrijven.
Als ik er niet meer ben geeft genoeg stof tot nadenken, hoewel je in eerste instantie helemaal niet wíl nadenken over je eigen levenseinde. Toch toont Keirse aan, door zijn doortastende manier van schrijven, dat het echt van wezenlijk belang kan zijn om dit juist wél te doen. Niet uitsluitend wanneer je denkt te weten dat de dood er op korte termijn aan zit te komen, maar juist nu alvast. Nu kun je nog helder denken en zelf beslissingen nemen. Ooit wel eens stilgestaan bij het feit dat het morgen anders kan zijn? Dan is het toch een prettig en tevens een veilig idee dat je zoveel mogelijk zelf hebt kunnen bepalen wat er met je gebeurt aan het einde van je leven. Of aan het einde van de kwaliteit van leven. Je gaat toch ook niet op reis zonder te bedenken wat je mee zult nemen?
Wetende dat één derde van de mensen in de laatste periode van het leven incontinent is en dat veertig procent niet meer in staat is om zijn of haar wil te uiten, doet je toch even achter de oren krabben. Houdt altijd voor ogen dat je veel zelf kunt beslechten door een wilsverklaring op te stellen. Jij beslist of jouw leven verlengd zal worden door medische interventies, zoals een infuus, sonde of operatieve ingreep. Jij beslist of een behandeling stopgezet gaat worden. En jij kunt zelf bepalen wie jouw belangen behartigt wanneer je het zelf niet meer duidelijk kunt maken. Tijdige zorgplanning wordt dit genoemd. Je hebt als mens het recht om vast te leggen wat voor jou wel en niet meer menswaardig is. Hoeveel leed en gebrekkigheid wil je accepteren wanneer er geen kans op herstel is? Hier lees je hoe zo’n wilsverklaring op te stellen. In de bijlage zit het formulier “wilsverklaring in verband met mijn gezondheidszorg en levenseinde”, wat je alleen nog maar hoeft in te vullen.
Keirse heeft overal aan gedacht. Wat staat je te gebeuren als je geen kinderen hebt of ouders, broers of zussen? In dat geval behartigt de zorgverlener jouw belangen in een multidisciplinair overleg. Wanneer je vooraf een gemachtigde benoemt in de wilsverklaring zal deze persoon uit jouw naam optreden wanneer je zelf niet meer in staat bent om je wensen over te brengen. Een ander gewichtig punt is orgaantransplantatie. Bij onze zuiderburen is iedereen na zijn overlijden een potentiële donor van organen. In ons land ben je dat alleen wanneer je een donorformulier hebt ingevuld en wanneer je geregistreerd staat in het donorregister. Dan word je ook nog gewezen op wel/geen experimentele behandelingen ondergaan, wel/geen palliatieve sedatie en zelfs op de importantie van een harmonieuze verdeling van de nalatenschap. Kortom, alles wordt belicht.
Naast de talrijke concrete suggesties, laat Keirse wettelijke regeltjes de revue passeren en reikt je ontelbare tips aan. Juist door de eenvoud en integere manier van schrijven, een zeer bruikbaar boekje dat eigenlijk iedere burger in de kast zou moet hebben. En lezen natuurlijk… en toepassen wellicht. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek is dit om te lezen. Het is goed geschreven, de personages worden op een leuke en duidelijke manier beschreven en ze blijven ook hangen. Dit deel bestaat uit bijna 1000 pagina's maar het heeft mij geen moment verveeld. Een project van de overheid met grote gevolgen waarna zich een spannend verhaal ontspint. | 1pos
|
Spannend!!!!! | 1pos
|
Voordat de in Londen opgegroeide Jess Kidd (1973) zich op schrijven richtte, heeft ze onder andere gewerkt als begeleider gespecialiseerd in het niet-aangeboren hersenletsel, als persoonlijk assistent van een rector en als beheerder van een plaatselijk buurthuis. Na haar studie heeft ze een doctorsgraad (PhD) in creatief schrijven gehaald. Hierin geeft ze ook les. De laatste riten is haar debuut als schijfster en momenteel zit ze in de afrondende fase van haar tweede en derde boek. Het schrijven van een vierde is gepland en daarnaast werkt ze ook nog aan een verhalenbundel.
De zesentwintigjarige Mahony keert terug naar het dorp waar hij geboren is. Als baby is hij door zijn moeder in de steek gelaten en nu wil hij uitzoeken wat er destijds is gebeurd. Zijn komst zorgt voor veel beroering en niet iedereen vindt dat hij in het verleden gaat graven. Mahony's moeder, Orla Sweeney, was in haar tienertijd namelijk vrij opstandig en vrijgevochten. De meeste bewoners van het dorp zagen haar liever vertrekken. Mahony is ervan overtuigd dat de dorpsbewoners meer over zijn moeder weten dan ze eigenlijk kwijt willen. De vraag voor hem is nu of zijn moeder wel of niet leeft. In zijn zoektocht naar de waarheid krijgt hij soms hulp uit onverwachte hoek. Want veel verdwenen gewaande bewoners van het dorp laten plotseling hun gezicht zien.
Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in 1976, dat als het heden kan worden beschouwd. Mahony gaat hierin op zoek naar de werkelijke toedracht van de verdwijning van zijn moeder Orla Sweeney. Dit heden wordt zo nu en dan afgewisseld met flashbacks waarin meer duidelijkheid wordt gegeven over wat er zesentwintig jaar eerder met haar is gebeurd. Door deze opzet blijft het door Kidd gecreëerde spanningsveld tot zo goed als het einde van het verhaal behouden en ben je als lezer vanaf het begin betrokken bij Mahony's zoektocht naar het nooit verhelderde mysterie. De talrijke personages die in het boek voorkomen, de schrijfster heeft er wel voor gezorgd dat het overzicht behouden blijft, zijn stuk voor stuk intrigerend en geven het verhaal meer betekenis en daardoor ook meer dan voldoende diepgang.
Daarnaast heeft Kidd de mystieke sfeer in een klein Iers plattelandsdorpje uitstekend neergezet. Uit alles maak je op dat de tijd daar enigszins stilgestaan heeft waardoor het lijkt dat het dorpje in de jaren vijftig of zestig is blijven hangen. Jess Kidd hanteert in De laatste riten een niet alledaagse en gebruikelijke schrijfstijl. Met vaak prachtig geformuleerde literaire zinnen blijft het boek van de eerste tot de laatste bladzijde boeien. De geheimzinnigheid, het bovennatuurlijke en de soms humoristische situaties en dialogen geven het bovendien een extra dimensie mee. Toch kan er af en toe, en dat is waarschijnlijk te wijten aan de vertaler, een kanttekening geplaatst worden bij een paar regelmatig terugkerende woorden. Het tegenwoordig zo populaire 'o ja joh' komt een paar keer in het boek voor. Deze drie woorden passen echter niet in het verhaal en zeker niet in het tijdsbeeld waarin het zich afspeelt.
Er komen enkele elementen in het verhaal voor waarvan je kunt zeggen dat ze bij een thriller horen. De continu aanwezige onderhuidse spanning van het willen weten en de ontknoping zijn daar goede voorbeelden van. Desondanks heeft het boek veel meer kenmerken van een bijzonder goede literaire roman dan van een literaire thriller. Maar onder welke categorie het boek ook geplaatst wordt, Jess Kidd heeft met De laatste riten sowieso een veelbelovend debuut geschreven. | 1pos
|
Een boek met een onderwerp dat menig ouder slapeloze nachten en koude rillingen zou bezorgen bij de gedachte alleen al. Het boek is spannend, leest lekker weg. Er zit vaart in het verhaal en het feit dat er twee verhaallijnen door elkaar lopen vind ik niet storend.
Een minpunt van het boek vind ik dat er meerdere fouten in voorkomen die er niet meer in hadden mogen staan. Dit had een “vooruit”-lezer moeten opvallen en zeker een redacteur. In de tweede druk zijn deze herstelt.
Benthe Berg is moeder van Céline en getrouwd met Raoul. Met haar gezin woont ze in Ringerdam, een klein dorpje op een kwartier rijden van Amsterdam. Ze is misdaadjournalist bij de krant De Vrije Pers en om haar verhalen te krijgen gaat ze vaak tot het uiterste.
Terwijl ze bezig is met het verhaal over het “monster van Voorburg” komt er een melding binnen dat in Ringerdam een pedofiel opgepakt is. Rick V. blijkt als leraar op een school kinderen misbruikt te hebben. Dat is dezelfde school waar haar dochter Céline op zit en ook zij blijkt slachtoffer te zijn.
Rick V. krijgt een celstraf van zes maanden waarvan drie voorwaardelijk. Benthe vindt dit vonnis veel te licht en onrechtvaardig maar geen van de ouders van de andere slachtoffers wilt hier iets tegen doen. Daarop besluit Benthe het heft in eigen handen te nemen. | 1pos
|
Ik heb van dit boek super genoten. Zoals de liederen voor de monniken een ' drug' waren, is het lezen van dit boek voor mij een soort drug geweest om tot de laatste pagina het boek toe te doen. Schrijfstijl is prachtig. Ik wil meer. Ik heb zelfs op een bepaald moment tijdens het lezen van het boek naar Gregoriaanse gezangen geluisterd. Ik wil meer. | 1pos
|
Dit boek was dik ………maar wel de moeite waard om te lezen,ik vond
het erg mooi heftig en hard maar zeker eentje die je niet snel uit
je hoofd kan zetten.Soms werd het me te heftig en moest ik het boek
even aan de kant leggen ,maar je wilt er snel weer in verder omdat
het je zo aantrekt.Je zag het ook daadwerkelijk allemaal zo
afspelen of je naar een film zat te kijken.Ik ben benieuwd naar het
vervolg.Aanrader | 1pos
|
In het voorjaar van 1956 zat Ian Fleming in een meervoudige dip. Lichamelijk was hij verre van fit - hij deed niets met het verzoek van zijn dokter om minder te roken en te drinken. En hij was niet tevreden over de uiteenlopende reacties op het vierde Bond-boek Diamonds are forever. Sterker nog, hij was erg teleurgesteld over het uitblijven van een wereldwijd succes van James Bond. Bovendien was hij enorm aan het worstelen met het manuscript van From Russia with love. Dat had hij aan zichzelf te wijten, want hij wilde een andere verhaalopzet uitproberen. Bovendien besloot hij, mede op aanraden van de Amerikaanse detectiveschrijver Raymond Chandler, zijn boeken op een literair hoger niveau te brengen. Dat alles leidde ertoe dat Fleming in de zomer van dat jaar James Bond zo beu was, dat hij besloot om hem te laten sterven.
Schrijvers lijken op hun best in periodes van neerslachtigheid. Dat gold blijkbaar ook voor Fleming, want From Russia with love is een van zijn allerbeste boeken geworden. Het maakte hem bekend bij het grote publiek, vooral toen John F. Kennedy in 1961 verklapte dat dit zijn favoriete thriller was.
In deze vijfde titel duikt Bond pas na een derde van het boek op. De lezer heeft dan al kennis gemaakt met een brute krachtpatser die van SMERSH - een zeer beangstigende Russische moordorganisatie - de opdracht krijgt om Bond van kant te maken. Bond moet hiertoe eerst in een val worden gelokt, bestaande uit een knappe Russin en een door de Britten gewild decodeerapparaat. De Britse geheime dienst vermoedt een valstrik, maar kan de kans op het in handen krijgen van het apparaat niet laten glippen en stuurt zijn beste agent op pad. James Bond begint aan een spannende en indrukwekkende reis over de wereld die uiteindelijk zijn dood lijkt te worden.
Fleming bewijst dat de beste boeken goed geschreven moeten zijn, maar vooral een sterk verhaal te vertellen moeten hebben. Het plan van SMERSH, de locaties en de personages zijn geloofwaardig, levendig en krachtig beschreven. James Bond is menselijker dan hij tot dan toe was, Rosa Klebb van SMERSH is ongetwijfeld de beste lesbische slechterik ooit bedacht en de knappe Russin is het prototype van de welgevallige femme fatale die uiteindelijk valt voor de charmes van Bond.
Ian Fleming stopte veel eigen ervaringen in zijn boeken. Dit maakt de soms wel erg fantasievolle gebeurtenissen toch voldoende geloofwaardig. Bovendien vertellen de personages veel over hoe Fleming in het leven stond. Zo is Bonds helper in Istanbul, Darko Kerim Bey, de warme, vriendelijke, licht vrouwonvriendelijke avonturier die er een uitstekend bij Fleming passende filosofie op na houdt: Maar ik leef te gulzig. Ik neem altijd van alles te veel. Op een dag zal mijn hart het ineens opgeven [
] Misschien zullen ze op mijn grafsteen zetten: Deze man stierf aan te veel leven.
Over sterven gesproken, op aandringen van zijn vrienden liet Fleming Bond aan het slot niet sterven, maar slechts bewusteloos ter aarde stortten. Hij schreef een verontruste fan een brief terug met de boodschap dat als Bond zou moeten sterven, dat een stuk sensationeler zou gebeuren.
From Russia with love werd de tweede Bond-film - met Sean Connery in de hoofdrol - en dankt zijn succes aan de trouw aan het boek. Dat maakt deze titel tot een dubbele mijlpaal in de geschiedenis van 007. | 1pos
|
Dit boek mogen lezen voor De perfecte buren – leesclub, waarvoor dank. Het is mijn eerste kennismaking met Toni Coppers en van ons buurland las ik nog maar eenmaal een thriller. (Schandalig eigenlijk!)
De cover ziet er erg mooi uit, het landhuis tussen de bomen met de voetstappen in de sneeuw die ernaar toe leiden, interessant. De gouden letters met de naam van de auteur zijn groot en goud, erg opvallend. Had voor mij iets minder aanwezig mogen zijn. De titel De vleermuismoorden klinkt boeiend, ik vraag mij af wat de vleermuizen met de moorden te maken hebben. De quote op het boek schept in ieder geval al hoge verwachtingen: “Winnaar Hercule Poirotprijs 2014”. Moet dan toch wel een goede schrijver zijn.
De achterflap klinkt goed, het roept vragen op en maakt dat ik erg benieuwd ben hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen en waar het gaat eindigen. De cover krijgt van mij een 7.
Toni Coppers schrijft in 2008 zijn eerste thriller met Liese Meerhout in de hoofdrol Niets is ooit wat zich toen nog afspeelde in Brussel. Dit boek werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2008. Hierna volgden nog 8 delen met Liese Meerhout in de hoofdrol, het derde deel De geheime tuin (2010), werd genomineerd voor De Diamanten Kogel. In 2013 verhuisd Toni Coppers naar Antwerpen en hierdoor verhuist Liese Meerhout in het volgende deel ook naar Antwerpen. Ze gaat aan de slag bij de Antwerpse politie. Voor Dood water ontvangt Toni Coppers in 2014 de Hercule Poirotprijs en werd genomineerd voor De Gouden Strop. In 2015 won Coppers de Hercule Poirotprijs voor De vleermuismoorden. VTM verfilmd de misdaadromans met Liese Meerhout in de hoofdrol.
In De vleermuismoorden ontmoeten we Liese Meerhout en haar collega’s van De Moord, zoals hun afdeling wordt genoemd. Een taxichauffeur boort zijn busje in de zijkant van een bank, er wordt gedacht aan een terreuraanslag. Als later uit de autopsie blijkt dat de chauffeur is vermoord, wordt met haar team op de zaak gezet. Als er meer doden vallen en er wordt een aanslag gepleegd op het leven van Liese, zit er niks anders op dan onderduiken. Maar Liese laat zich hierdoor niet tegenhouden en wil koste wat het kost deze zaak opgelost krijgen.
Ondanks dat De vleermuismoorden een deel 9 in de serie met Liese Meerhout is, is het los lezen hiervan prima te doen. De personages krijgen voldoende achtergrond en verdieping om de onderlinge relaties in kaart te brengen. Liese is een vasthoudend en leuk personage. Ze heeft zo haar eigen sores waarmee ze moet dealen, wat niet altijd makkelijk is voor haar. Maar ondanks dat weet ze zich goed staande te houden. Masson wordt goed beschreven, een alcoholist, maar dan wel met hart voor zijn werk. Hij zal altijd de volgende dag op zijn werk verschijnen, hoe slecht hij er ook aan toe is. Bewonderenswaardig dat dit door iedereen op het bureau wordt getolereerd. De andere personages blijven wat op de achtergrond. De moordenaar blijft lang geheim, en het motief blijft tot het eind mysterieus. Want de moorden hebben ogenschijnlijk niks met elkaar te maken.
Er worden mooie sfeer- en omgevingsbeschrijvingen gegeven, waardoor een duidelijk beeld in je hoofd ontstaat hoe het eruit moet zien, ik citeer:
“Hij kronkelde traag en stil als een wurgslang rond het grote landhuis, bereikte de oude schuur en de bijgebouwen en verborg de stammen van de eiken en de beuken in het ijskoude park. Langzaam zweefde hij naar boven en vulde de hemel, zodat de maan een vaalgele vlek werd tussen de uitgestrekte takken.”
Geniaal gevonden beschrijving van de omgeving.
Het verhaal is spannend en vlot geschreven met af en toe de nodige humor. Geen ellenlange, onbegrijpelijke zinnen, maar wel erg grappige Vlaamse woorden, die in Nederland niet of weinig gebruikt worden.
Het verhaal speelt zich af in het tijdsbestek van ruim een week, van 3 december tot en met 15 december, waarbij elk hoofdstuk duidelijk staat aangegeven op welke dag we leven. De hoofdstukken zijn redelijk lang, maar zijn onderling ook met enige regelmaat onderverdeeld, waardoor je tussendoor ook even kunt stoppen.
Ik moest even in het verhaal komen, maar toen ik erin zat, las het als een trein. Goede spanningsopbouw en het einde was enorm spannend en verrassende ontknoping. Het laatste stuk MOEST in één keer gelezen worden, stoppen kon niet meer.
De vleermuismoorden is een geslaagd, spannend en verrassend boek, waardoor ik zeker erg benieuwd geworden ben naar de vorige delen met Liese! | 1pos
|
Geweldige binnenkomer dit boek. Met sneltreinvaart erin. Personen goed uitgewerkt en een plot.. daar zeg ik niets over. Ik heb genoten van dit boek | 1pos
|
Paula vraagt zich af: thriller of roman. Voor mij een thriller en spannend tot het einde(zie Joyce Remmerswaal) met de nodige verschillende piste.
Het is geen echte thriller volgens Astrid. Ik weet dan niet meer wat een thriller moet bevatten om een thriller te zijn.
Een lijk vanaf de eerste bladzijde met een verdachte. Dan komen allerlei geheimpjes van de familie aan de oppervlakte zodat de lezer steeds op een dwaalspoor zit. Wat moet er nog meer zijn?
Het plot is zo als tijd verrassend.
Voor mij weer een typische Tess Gerritsen en voor mij een aanrader. | 1pos
|
Het lezen in Nacht in Parijs van Michael Berg levert een boeiende verhaallijn op over de vermeende dood van een opkomende politicus.
Een oud-klasgenoot van Chantal Zwart, die na een flinke erfenis in Parijs woont en freelance werkt voor een internetkrant, zou getuige zijn. Zij zoekt vertwijfeld hulp bij Chantal. Op de achtergrond is het onderzoek van Chantal naar de onlusten in Parijs onder, vooral studenten, in 1968.
Het verhaal krijgt steeds meer vorm als cursief tussen hoofdstukken door de geschiedenis van mevrouw Andreé Giraud in dagboekvorm wordt gegeven. Zij heeft volgens overlevering zware onderdrukking in haar kinderjaren gekend maar was wel getuige van de losbandige levensstijl in de roerige jaren 60.
Wie is zij en wie woonde er op het grote landgoed waar volgens haar ouders Sodom en Gomorra heerste?
De actuele problematiek rond de Roma's-zigeuners- in Frankrijk zijn goed verwerkt door schrijver Michael Berg in Nacht in Parijs. Zijn beschrijvingen zijn erg levendig en beeldend. Eenmaal zelf Frankrijk vaak bezocht te hebben zijn het juist deze beschrijvingen van Parijs, de steden, de politieke situatie, het klimaat, gebouwen en de mensen maar ook zeker de opgejaagde en zich sterk verenigde Romas die voor mij zoveel toegevoegde waarde hebben.
Met een accent op de Franse samenleving heeft Michael Berg met Nacht in Parijs een spannende en onderhoudende thriller geschreven. | 1pos
|
Een vlot geschreven verhaal over de vrijgevochten Sophie, die een man ontmoet die meer bij haar bovenbrengt dan alleen de lustgevoelens voor de, voor haar zo normale, one-night-stands die ze doorgaans met haar bedpartners heeft. Eindelijk een jongen waarvan ze wel meer wil weten -en verkennen- dan enkel het wellustige
lichaam. Maar wil hij haar wel?
Dit verhaal is geweldig beschreven, de succesvolle zaak van Sophie en haar zus zorgt voor het volwassen kantje bij de zussen. Verder genieten ze duidelijk van hun leven, een vakantie brengt er heel wat plezier en een goed weergegeven vakantiesfeer in, die het geheel echt wel aangenaam maken om te lezen. Ik had af en toe wel wat problemen met Sophie, die mij net iets te vrijgevochten bleek op sommige momenten. Mij leek het alsof ze soms wel weinig moeite deed om zich in een ander in te leven. Maar dit is puur persoonlijk, als je Sophie haar verleden en karakter onder de loep neemt, past het gewoon allemaal en is dat gedrag trouw aan haar. Het laatste kwart van het boek begon 'het geheim' mij sterk te irriteren (kan niet verder uitweiden zonder spoilers) maar ook hier vermoed ik dat het echt puur bij Sophie past.
Kortom: geweldig geschreven en de personages zijn trouw aan zichzelf. Een aanrader! | 1pos
|
Ik had het gevoel alsof ik over de schouder van Brenda mee keek bij hun ups en downs die bij een vertrek naar het buitenland komen kijken. Het leest het verhaal als een trein.
Wat mij betreft is “In Spanje schijnt altijd de zon” een echt Ik vertrek verhaal en komt alles aan bod. | 1pos
|
Leenheer en stichter van Sendai, Date Masamune, geeft zijn kleinzoon de naam Shiro. Op aandringen van de leenheer werd Shiro al op jonge leeftijd in aanraking gebracht met de ‘barbaren’. Hij moet in de leer gaan bij William Adams, een Engelsman, die hem astronomie, cartografie, geometrie en Engels leert. Pater Sotelo, een Franciscaan, leert hem Spaans, Latijns en Grieks.
Als Shiro achttien jaar wordt, vertelt de leenheer hem dat hij op het punt staat om een grote reis te maken. Hij moet mee op handelsmissie naar Spanje en mag met niemand over deze ontmoeting spreken. Na zijn terugkeer mag hij uitgebreid verslag uitbrengen. Hij vertelt Shiro dat hij zeker twee jaar onderweg zal zijn.
Anno 1613 – Het schip verlaat Japan met 182 mannen aan boord. Hasekura Tsunenaga zal de handelsmissie leiden. Onder hen bevindt zich ook pater Sotelo. Hasekura wist dat Shiro in hoog aanzien stond bij Date Masamune en ook dat hij deze Samoerai wil vernederen om persoonlijke redenen. De Franciscaanse pater heeft zo ook zijn eigen redenen om mee te varen naar Spanje en later naar Rome.
Als ze in Spanje arriveren, wil Tsunenaga dat pater Sotelo als hoofdtolk fungeert. Hij stuurt Shiro met Diego op pad waar hij Alonso Pérez de Guzman el Bueno, zevende hertog van Medina-Sidonia, een cadeau zal overhandigen. Al gauw heeft de hertog respect voor deze Japanner en draagt hem een warm hart toe. In het huis van de hertog ontmoet Shiro Guanda, een beeldschoon meisje en tevens de nicht van Alonso.
Later reizen ze af naar Madrid, waar het ganse gezelschap Koning Filips III zal ontmoeten. De hertog staat erop dat Shiro in zijn gezelschap blijft en dat ontgaat de Koning niet. De Koning stelt de eerlijkheid en oprechtheid van Shiro zeer op prijs en algauw wordt hij ook opgenomen in de intieme kring van de Koning. Ondanks dit staat er Shiro wat te gebeuren en zal hij, als Samoerai, zich moeten wreken. Gaat hij ooit nog zijn geliefde Japan terug zien?
Conclusie
Dit boek is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen waar de auteur een prachtig verhaal van heeft gemaakt. Het vertelt het verhaal van de eerste Japanse handelsmissie naar Europa. Twee verschillende culturen die met elkaar in aanraking zullen komen en waar zeer grote verschillen tussen beide zijn. Het is een sterk contrast en de grootste verschillen zitten hem in de gebruiken zoals kennis en geloof. Ze zien elkaar als ‘barbaren. Sommige personages hebben echt bestaan en het was zeker de moeite om dit te gaan opzoeken.
De auteur laat ons kennis maken met de Spaanse edelen, die heel christelijk zijn maar waar ook veel hypocrisie in schuilt. Deze religie is voor de Japanners heel vermoeiend, aanmatig en heel ingewikkeld. Het katholicisme speelt een grote rol in dit boek. Spanjaarden en Portugezen die hun geloof wilden opdringen en daar ook een aardige duit mee wilden verdienen.
John Healy neemt ons mee op een reis door het prachtige landschap van Spanje met al zijn mooie gebouwen, kunst en gewoonten. Ondertussen leert hij ons ook de gewoonten kennen van de Samoerai, krijgers die een eed hebben afgelegd en gebonden waren aan een erecode. Ook andere Japanse gebruiken komen voor in dit boek. Het personage Shiro zet hij goed neer en zodoende leer je hoe nederig hij is en trouw zweert aan ‘Het pad van de krijger’.
Als lezer word je in het verhaal meegezogen en het voelt op sommige momenten heel melancholisch aan. Er zijn heel wat personages die in dit boek voorkomen dus dat is een beetje opletten. Voor sommige personages voel je een oprecht respect terwijl er andere zijn die je minacht. Verder kan ik hier niet verder over uitweiden omwille van het spoilergevaar.
Voor de degenen die destijds de tv-serie ‘Shogun’ hebben gezien, brengt dit vele herinneringen terug. Het is echt boeiend om de Japanse tradities nog eens te kunnen lezen en vooral die van de Samoerai! Dit boek telt 272 pagina’s die je van het begin tot het einde zullen boeien. Als je van historische verhalen houdt, dan raad ik jullie zeker dit boek aan waar je volop van zult genieten! 4 sterren | 1pos
|
Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit Mati, nummer twee, zoals haar moeder haar noemt. Ze vertelt over haar familie en vooral over haar moeder. Aanvankelijk is het een wat rommelig geheel maar gaandeweg wordt het helder.
Hanna, de moeder is eigenlijk de belangrijkste persoon. Het is niet een lieve zorgzame moeder maar een intrigerende, moeilijke vrouw die door haar psychoses, haar manisch-depressieve buien, haar gezin heel wat aandoet. Het zijn schrijnende en hartverscheurende situaties die door de kinderogen van Mati beschreven worden. Maar toch wekt Hanna ook sympathie op. Er werd niet bepaald fijngevoelig door haar omgeving en door bijvoorbeeld de huisarts gereageerd op haar ‘gektes’.
Een boek wat op onverwachte momenten weet te ontroeren en wat me zeker heeft geraakt. | 1pos
|
Ook helemaal weg van de gezelligheid van knisperende vlammen? Roept de gedachte aan knappend hout en behaaglijke warmte mooie herinneringen op? Bovendien altijd al willen weten hoe het perfecte kampvuur aan moet worden gelegd? Liefhebbers van een goed vuur herkennen zich zeker in deze vragen en nu is er een boek dat alle informatie aanreikt die nodig is voor het stoken van een goed vuur. Handboek vuurtje stoken van Sally Coulthard begint bij de basis. Zo komt het verzamelen van hout aan bod en het kappen. Er is aandacht voor de verschillende houtsoorten, de manier waarop het hout gestapeld moet worden, maar ook voor veiligheid en zelfs het gebruik van speciale geuren.
Uit de inleiding leert de lezer meteen hoe groot de passie van Coulthard is voor vuur en het buitenleven. Ze woont dan ook op het platteland en is een gepassioneerd pleitbezorger van het landelijke leven. Regelmatig schrijft ze over de natuur en haar eigen ervaringen op een kleine boerderij ergens in de omgeving van Noord-Yorkshire. Het boek is onderverdeeld in acht onderdelen, waarvan het eerste het meest verhalend is. Hier vertelt de auteur over de vreugde en het plezier van vuur. De andere delen zijn meer praktisch van aard. In korte, behapbare hoofdstukken legt Sally Coulthard uit hoe je precies moet stoken. Ze geeft de nodige tips en tricks en ze doet dat in heldere taal. Iedereen kan met de informatie aan de slag en wordt meteen eveneens gewezen op de maatregelen die in acht moeten worden genomen om gevaar te voorkomen. Er is aandacht voor het volledige proces en voor zowel vuur binnen- als buitenshuis.
Achteraan in het boek is een lijstje met handige links opgenomen over brandveiligheid, verantwoord stoken en het onderhoud van de open haard of kachel. Minpuntje voor de Vlaamse lezers is dat het enkel Nederlandse websites zijn, de Belgische tegenhangers worden vergeten.
Het boek bestaat niet alleen uit tekst, maar wordt ondersteund door een aantal illustraties. Die zijn gemaakt door Elizabeth Newsham. Het zijn zwart-witte linoleum zeefdrukken die enorm goed passen bij het gezellige, ouderwetse gevoel dat een vuur oproept. De lino’s voelen retro en zijn door het oog voor detail van de illustratrice erg leuk om te bekijken.
Handboek vuurtje stoken is een geweldig boek voor de aspirerende pyromaan in iedereen. In The Guardian zei Coulthard er vorig jaar nog over dat een goed vuur stoken niet alleen een praktische vaardigheid is die mensen doet ervaren dat ze in het nu leven, maar dat het een kunst is die veel dingen omvat die te maken hebben met het begrijpen van de natuur en grondstoffen. Wie het boek leest, zal dat vast en zeker beamen en zelf zo snel mogelijk nog een keer rond het kampvuur willen zitten. | 1pos
|
Deze heb in het Engels gelezen. Wat een achtbaanrit is dit boek zeg! In één woord fantastisch. Eén en al actie, prachtig uitgewerkte karakters en veel plotwendingen. LEZEN!! | 1pos
|
Het is een heerlijk boek voor tussendoor. Ik had gewoon tot het einde niet de goede dader in mijn hoofd! Het is een actueel onderwerp. Je weet nooit met wie je echt aan het appen bent. | 1pos
|
Prachtig geschreven relaas over de ervaringen van een jonge Italiaanse vrouw tijdens de Holocaust. Zonder opsmuk verteld, waarbij haar eigen gevoelens bij alles wat ze meemaakt het uitgangspunt is. Het levert een beklemmend en ontroerend boekje op. Echt een aanrader! Dus op naar De Slegte, want daar ligt het al enige tijd voor een habbekrats in de rasmj. Zonde, maar daardoor kan iedereen het ook kopen en lezen! | 1pos
|
De fragmenten van het sprookje van Andersen, De dochter van de moeraskoning, die je tussendoor te lezen krijgt doen je al meteen afvragen wat de betekenis daarvan gaat zijn. Gaat het over Helena en wat zegt het dan over haar??
En dan het verhaal over het meisje met de bizarre jeugd in de natuur, die verknipte vader en tamme moeder, en de zoektocht nu naar de man die tweestrijdige gevoelens in haar oproept, de man die haar heeft leren doden… Het is allemaal zo ontzettend spannend! Ik vond het echt een misselijkmakende spanning, zo knap gedaan van de auteur!
Je leert, doordat Helena terugdenkt aan haar jeugd, wat er toen allemaal gebeurd is, wat voor leven ze gehad heeft en wat voor verknipte man haar vader is. En je kunt echt niet stoppen met lezen tot je weet hoe het afloopt!
Dochter van het moeras vind ik echt een hele sterke thriller, met een ontzettend beklemmend sfeertje!! Brrrr. Ik ben blij te horen dat dit verhaal verfilmd gaat worden en ben benieuwd of en hoe ze die sfeer over weten te brengen! | 1pos
|
Ik heb alle boeken van Helen Vreeswijk gelezen en ik was dus ook erg blij toen ik hoorde dat er een nieuw boek uit kwam. Ik heb dit boek toen meteen gelezen. Het is een erg spannend boek en je leest er vlot doorheen. Je leeft met de personages mee en je hoort hun kant van het verhaal, waardoor je leest hoe ze van eigenlijk redelijk gewone jongens, door verschillende omstandigheden in dit soort criminele activiteiten belanden. Het is zeker een aanrader als je van spannende thrillers houdt! | 1pos
|
Niet iedereen kan zo spannend schrijven als Val McDermid. Heel weinig zelfs. Van de eerste tot en met de laatste pagina heb ik De kwelling geboeid zitten lezen. Het boek af en toe even wegleggen om op adem te komen en dan hup weer verder genieten. Sinds De sirene heeft Val McDermid alleen maar pittige top-thrillers geschreven. De boekjes met Kate Brannigan in de hoofdrol vond ik iets te flauw. De zeven boeken die daarna volgden, vond ik allemaal 4 of 5 sterren waard. Meesterlijk worden er meerdere verhaallijnen uit verschillende oogpunten beschreven en met elkaar verwoven. Met groot gemak worden uitermate lugubere scenes afgewisseld met droogkomische dialogen. Alles klopt.
De kwelling heeft dezelfde hoofdpersonen als die uit eerdere boeken. Dit doen wel meer schrijvers. Soms uit armoede, het uitmelken van een eerder succesverhaal, verzin es wat nieuws, denk ik dan. Dat gaat bij Val McDermid zeker niet op. De personages zijn erg realistisch en worden alsmaar verder uitgediept en psychologisch ontleed. Ik lees op de achterflap dat enkele boeken ook voor tv verfilmd zijn. Bah! Wil ik niet zien. Leve de eigen fantasie! En die van Val McDermid!!! | 1pos
|
De proloog is geschreven in de vorm van ik-persoon (Yann). Yann hoopt dat hij met zijn verhaal andere mensen hoop terug kan geven na de vreselijke gebeurtenissen die hij heeft meegemaakt. Hij hoopt dat er in de maatschappij nog steeds mensen zijn die zich niet monddood laten maken, dat er mensen zijn die nog voor hun mening uit durven komen, ongeacht de gevolgen. Dan begint Yann te vertellen over zijn belevenissen, die vijf jaar eerder begonnen toen hij met Simon naar die beruchte bijeenkomst ging. Vanaf hoofdstuk 1 wordt het verhaal verteld in de derde persoon en ben je dus vijf jaar terug in het verleden, in Orange, Frankrijk, 2022.
De schrijver Tim Boon weet de lezer vanaf het begin te boeien. Je voelt in de proloog de angst van Yann. In het begin van het verhaal wordt al gelijk duidelijk dat Yann geen man van extremen is qua geloof en politieke voorkeur. Hij noemt zichzelf agnost. Een agnost is iemand die geen overtuiging heeft jegens het wel of niet bestaan van (een) bovennatuurlijk(e) macht(en) zoals God.
Het boek gaf me met regelmaat kippenvel. Het speelt zich af in de nabije toekomst, maar de schrijver weet je als lezer met dit boek te raken, er is op dit moment al zoveel gaande waarover Tim Boon schrijft.
“Van Scylla in Charybdis” is een goed geschreven verhaal dat vlot leest, van begin tot eind spannend is, maar je tegelijkertijd ook aan het denken zet. Wat zou je zelf doen? Extreemrechts volgen, het verzet in gaan of je gedachten voor je houden en niets doen.
Ik mag hopen dat het qua politiek in ons land niet zo erg wordt zoals de schrijver in dit boek weergeeft. Echter ben ik bang dat we inderdaad steeds meer die kant op gaan en persoonlijk vind ik dat beangstigend. Het boek heeft mij aan het denken gezet wat zal de toekomst ons nog zou kunnen brengen. Het is een boek dat het politieke gevoel van deze tijd uitstekend weerspiegelt.
Naast de verhaallijn van Yann is er ook die van Simon. Je leest zijn gedachten via brieven die hij schrijft. De eerste brief heet: Dag 138 van de nieuwe orde. Ook Simons kant van de gebeurtenissen is boeiend en verrassend om te lezen. In totaal zijn er vier brieven van Simon. Via deze brieven krijg je als lezer zicht op hoe de politieke situatie zich ontwikkelt; niet alleen die in Europa, maar in de gehele wereld.
Er is een mooie zin in het boek die indruk op mij maakte en die verklaart waarom mensen het verzet helpen:
"Kijk, voor mij is het geloof als een stok, een die dient om op te steunen, niet om anderen mee te slaan. Dat is in het verleden al te vaak gebeurd en daar wordt dan meestal vol ongeloof op teruggekeken. En nu gebeurt het gewoon opnieuw”.
Het einde van het verhaal en de daaropvolgende epiloog zijn dermate indrukwekkend dat deze mij nog lange tijd bij zullen blijven. Laten we hopen dat dit verhaal fictie blijft. Gezien de huidige politieke en godsdienstige toestand in de wereld zou dit verhaal best wel eens werkelijkheid kunnen worden. Ik hoop van harte van niet.
5 sterren voor dit prachtige debuut. | 1pos
|
Onwijs leuk - en leerzaam - boekje!
De allerbeste taalclichés, zo'n 1.500, verdeeld over 26 hoofdstukken/categorieën. Zeer herkenbaar, van "Aha! Weer wat geleerd." tot "Je zult er maar mee getrouwd zijn."
Achter in het boek wordt het fenomeen taalclichés toegelicht door Ton van der Wouden, taalkundig onderzoeker Meertens Instituut. | 1pos
|
Brendie Lugtmeijer (de auteur van “Tombola”) heeft tien jaar in Catalonië gewoond en dit is goed te merken aan haar romandebuut.
“Tombola” draait rond hoofdpersonage Hanna die, na haar scheiding van de Spanjaard Cisco, met haar dochter Rosa naar Nederland is teruggekeerd. Na het nieuws dat haar ex-schoonmoeder na een hersenbloeding in de coma ligt, besluit ze met haar dochter de lange busreis naar Barcelona te ondernemen om afscheid te kunnen nemen. Afwisselend handelen de hoofdstukjes over deze busreis en over het verleden van Hanna. Zo komen we meer te weten over Hanna’s komst naar Catalonië, haar huwelijk met Cisco en hoe dit fout afliep.
Op basis van de tekst op de achterflap verwachtte ik een boek over keuzes maken, beslissen waar je veel waarde aan hecht en waaraan minder. La vida es una tombola duidt ook op het toeval, het noodlot, meeval of tegenslag. Vanwege het verleden van de schrijfster verwachtte ik tevens dat Tombola waarschijnlijk ook de nodige beschrijvingen van en achtergrond bij het leven in Catalonië te bieden had.
Tombola heeft mij zowel wat het verhaal als wat de vlotte schrijfstijl betreft zeker kunnen bekoren. Het boek leest vlot (dit wordt nog bevorderd door de korte hoofdstukjes), de dialogen zijn realistisch en levensecht uitgewerkt en er wordt handig van flashbacks gebruik gemaakt. Het boek maakte ook mijn verwachting waar dat het geen suikerzoet liefdesverhaal zou worden. Het boek geeft ons ook de nodige rake levenswijsheden mee en we leren meer over het leven in Catalonië.
Rekening houdend met het feit dat het hier een romandebuut betreft en dat er stilistisch nog ruimte voor verbetering is (iets minder dialoog), krijgt Tombola van mij een 8 op 10 (4 sterren). | 1pos
|
Omdat ik de driedelige serie best wat vond tegenvallen, begon ik aan deze met een dubbel gevoel. Maar ze heeft het echt goed gemaakt bij me. Mooie personages die steeds weer om elkaar heen draaien, de spanning die steeds aanwezig is en ook een stuk erotiek.
Ik had werkelijk geen idee wie die vreselijke dader was. Zelf ben ik een tijdlang actief geweest op Second Life. Door dit verhaal beleefde ik die tijd weer een beetje opnieuw. Ik kan iedereen dit boek aanraden. De dader was voor mij een complete verrassing! Echt genoten! | 1pos
|
Een roman zoals alleen Santa Montefiore `m schrijven kan. Het verhaal speelt zich gedeeltelijk in een hotel in Engeland af en gedeeltelijk in het verleden in Italië. Het duurde even voor ik door had hoe deze verhaallijnen bij elkaar zouden komen. Het is een dik boek, maar iedere bladzijde is boeiend. Absolute aanrader! | 1pos
|
Wat was ik blij toen ik het mailtje las dat ik was uitgekozen voor de leesclub van Strijder. Tot nu toe had ik alle boeken met veel plezier gelezen en was dan ook ontzettend nieuwsgierig naar Strijder, het één-na-laatste boek van deze geweldige Talon Saga. Kon dan ook niet wachten om erin te beginnen!
En nu is hij alweer uit... Ik kan serieus wel huilen door de gedachte dat ik nu nog een jaar moet wachten op het laatste deel, Inferno!
Dit boek was qua actie wat trager dan de voorgaande boeken en de grote lijnen waren vooraf wel aardig voorspelbaar. Toch ben ik totaal niet teleurgesteld en was er zeker wel volop actie te lezen.Liefde, vriendschappen, verleden, verraad, avontuur, twists, shocking science: ik heb genoten.
De rust die Julie tussen de acties door aanbrengt, maakt het leesplezier misschien nog wel leuker! Ik vond het namelijk leuk om meer diepgang te krijgen en vond het dan ook fijn om te lezen wat er vooraf ging aan Cresent Beach. Ook vond ik de diepgang in Garret een goed iets, zodat we eindelijk wat meer inzicht in het verleden en daardoor het heden van onze soldatenjongen krijgen. De nieuwe informatie was lekker fris en zoals ik al zei: Julie heeft me niet met en leeg gevoel achter gelaten en heeft haar kunsten weer goed in de strijd gegooid.
Kennen jullie nog de eerste helft van het derde deel van The Hunger Games? Of de film Mockingjay, part one? Qua voortgang vind ik het aardig vergelijkbaar met Strijder. Er gebeurt veel, heel veel, maar in het grote totaalplaatje toch eigenlijk vrij weinig. Maargoed, meestal betekent dat 1 ding en dat is... Een knaller van een afsluiter!
Ember is gelukkig nog steeds die heerlijke eigenwijze springkip. Aan de love-triangle (/foursome) lijkt nu definitief een eind gekomen te zijn en daarvoor in de plaats zijn onverwachte en nieuwe rebellen in de plaats gekomen, maar ook een inzicht in Talon, een persoonlijke vete tussen Danté en Ember.. En nog veel meer! Wat zal Julie ons toch gaan brengen?! Wat zal Inferno ons gaan brengen?!
Ik kan niet wachten! 4 hele dikke sterren!
Kleine kanttekening: Sommige woorden waren vreemd vertaald. Waarom kiezen voor "vermaledijde" en "talmen" in een Young Adult boek? Waarom niet gewoon "vervloekt" en "aarzelen"? | 1pos
|
Spannend vanaf de eerste pagina. Dit boek leest als een trein en bevat geen woord teveel. De auteur beschrijft de karakters, de omgeving en de gebeurtenissen op een wijze waardoor de lezer zich midden in het verhaal waant. Heftige gebeurtenissen worden op een geloofwaardige manier neergezet. Kortom, een aanrader! | 1pos
|
Ook dit deel was weer lekker spannend. | 1pos
|
Misschien lees ik sneller tegenwoordig en is dit een illusie, maar ik heb echt het gevoel dat ik vroeger weken mezelf kon verliezen in een boek van Esther. Maar helaas heb ik Alles te verliezen in amper twee dagen uitgelezen...
Alles te verliezen was weer een heerlijk, lekker, in-weg-zak verhaal. Ik las een slechte recensie in de Telegraaf en ik was even bang dat ik hem niet goed zou vinden. Maar natuurlijk had ik niet moeten twijfelen aan Esther. Ontzettend knap hoe ze de eerste bladzijde in haar boek begint en dit tot een dergelijk einde weet te brengen!
Heb genoten, maar moet wel kwijt dat het niet Esther's beste is. Dat blijft toch Rendez-Vous... | 1pos
|
De beschrijvingen over de Taliban zijn schokkend waarheidsgetrouw... ik zie de beelden van de openbare executies zo op mijn netvlies door de beelden die over het internet zijn gegaan ten tijde van de taliban periode in Afghanistan. Heel erg imponenerend! Een must read na de vliegeraar! | 1pos
|
Met ‘Boemerang en andere gedichten’ zette Gerrit Komrij postuum een punt achter zijn literaire werk. Toen hij op 5 juli 2012, 68 jaar oud, overleed aan kanker, lag deze bundel op zijn bureau te wachten tot hij er de laatste hand aan kon leggen. ‘Boemerang’ werd vervolgens in onvoltooide vorm uitgebracht. Een erg groot nadeel is dat niet: de bundel is ook in deze vorm een hoogtepunt in het oeuvre van Komrij.
Gerrit Komrij was behalve dichter onder meer ook prozaschrijver en polemist. Dat hij toch vooral met poëzie geassocieerd wordt, heeft waarschijnlijk meer te maken met zijn activiteiten als poëziebloemlezer dan met zijn eigen gedichten. In 1979 verscheen voor het eerst zijn vuistdikke bloemlezing ‘De Nederlandse poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten’. Er volgden talloze herdrukken en een tweede en derde deel. Komrij maakte een zeer eigenzinnige selectie: alleen makkelijk toegankelijke poëzie werd opgenomen. Zo boorde hij een groot publiek aan voor een literair genre dat normaal slechts een kleine groep bereikt. Zoals van Hendrik Conscience gezegd wordt dat hij de Vlamingen lezen leerde, zou je van Komrij kunnen zeggen dat hij de Nederlanders gedichten leerde waarderen. Geen wonder dus dat hij in 2000 door het publiek werd uitgeroepen tot eerste ‘Dichter des Vaderlands’.
Komrij’s eigen poëzie kan ook een vuistdik boek vullen. Hij was een productief dichter met talloze –al dan niet bibliofiele- bundels op zijn naam. Zijn gedichten zijn zeer toegankelijk. Ze kenmerken zich door het gebruik van rijm en metrum en door toepassing van alle denkbare vormen van humor: van ironie en sarcasme tot kolder. Ze zijn erudiet, maar nooit pretentieus.
‘Boemerang en andere gedichten’ biedt voor pakweg de helft meer van hetzelfde. Gedichten over de crisis in Europa, over mediahonger, over de Utrechtse dom en wat al niet meer. Werk dat al eerder klaar lag. Wat deze bundel tot een indrukwekkend hoogtepunt in Komrij’s oeuvre maakt, is de andere helft van de gedichten. Die zijn geschreven door een dichter die weet dat de dood hem op de hielen zit. Ze kijken terug op (de zin van) het leven en vooruit naar het einde. Ook in die omstandigheden blijft Komrij zichzelf: liever dan met doodsangst benadert hij de dood met grappen en grollen.
Meteen al het openingsgedicht ‘psalm’ zet de toon: ‘er komt nog een luguber feestje aan’. De onvoltooide cyclus ‘Nagekomen oriëntalisme’ beschrijft de opname in een ziekenhuis in Maleisië. Op weg naar Indonesië werd Komrij daarheen gevlogen om een spoedoperatie te ondergaan. Het was het begin van het einde. In de cyclus ‘Binnenstebuiten’ kijkt hij terug op zijn leven (‘De zotste pijlen had hij op zijn boog’). Hij sluit af met:
‘Nu is hij weer terug bij het begin.
Alleen de dood heeft toekomst. Binnenkort
Zal hij weer kleuter zijn en benjamin
En door een zoetelief worden beknord’
Dat de bundel niet helemaal voltooid is, doet nauwelijks af aan de kwaliteit. Soms is het een voordeel: je ziet Komrij aan het werk met verschillende varianten. Van ‘Jongensdromen’ zijn er zelfs twee complete, volledig verschillende versies. Jammer is alleen dat Komrij zelf niet meer de volgorde van de gedichten heeft kunnen bepalen. In een aantekening is te lezen dat hij dacht aan ‘3 grote afdelingen’. Daarvan is nu geen sprake. Door een andere volgorde was de zeggingskracht wellicht nog groter geworden. | 1pos
|
Ventoux is een bijzonder boek. Titel en auteur doen vermoeden dat het een wielrenboek is. Dat is het niet, alhoewel het wel beter leest als men op de hoogte is van de wielerhistorie om de gebeurtenissen in het boek in de juiste tijd te plaatsen. Terwijl andere schrijvers de gebeurtenissen in de tijd vaak aangeven door de hoodstukken een datum te geven. Dit doet Wagendorp niet. Hij weet op ingenieuze wijze de handelingen in een periode van 30 jaar vloeiend met elkaar te verknopen. Daarbij refereert hij veelvuldig aan gebeurtenissen in de wielerhistorie. Het ongeluk dat leidde tot de dood van Peter heeft overeenkomsten met de val van de Italiaan Fabio Casartelli in de Tour de France van 1995, waarbij hij tijdens een val met zijn hoofd tegen een betonnen paaltje kwam en overleed. Deze relatie kon de auteur echter niet leggen omdat het ongeluk met Casartelli in 1995 geschiedde en Peter dit in 1982 overkwam.
Wagendorp schrijft hele fraaie zinnen, die kwalitatief ver uitsteken boven de teksten van Michiel van Egmond en Isa Hoes. Potentiele lezers die niet van wielrennen houden, moeten zich zeker niet van het lezen van Ventoux af; het is zonder meer een knap geschreven roman. | 1pos
|
Ik moest even in het verhaal komen, maar daarna werd ik er helemaal ingezogen. Het is een chicklit, maar wel ééntje met een serieus onderwerp waardoor ik twijfel of het niet meer een roman is. Maar goed, dat laten we dan maar even in het midden Het is een ontzettend mooi boek, waarbij je steeds meegeslingerd wordt tussen de gevoelens van Joe en Karin en met hen meeworsteld. Een aanrader! | 1pos
|
Het verhaal begint met een korte uitleg over het ecosysteem in de regenwouden van het Amazonegebied. Het is een korte inleiding in de rest van het verhaal. Ik kan mij voorstellen dat er lezers zijn die het onderwerp dan wel de termen niet interessant vinden waardoor het boek hen minder zal aanspreken.
Laat je hierdoor vooral niet afschrikken!
In het eerste hoofdstuk maak je kennis met Paul Johns, bioloog en geobsedeerd door schimmels, welke vermist raakt tijdens een expeditie. De rest van het verhaal wordt geschreven vanuit zijn broer Neil.
Als Paul weer boven water komt en met open armen door zijn familie wordt ontvangen blijkt hij een gat in zijn geheugen te hebben en een schimmelinfectie die hem bijna het leven kost. Wanneer hij zich uiteindelijk weer beter begint te voelen blijken zijn geheugen en intelligentie sterk verbeterd te zijn. Daarnaast heeft hij vooral de behoefte onderzoek te doen naar de werking van de opgelopen schimmel en welke voordelen dit voor de mensheid zou kunnen hebben. Paul is echter niet de enige die na het oplopen van de schimmelinfectie een sterk verbeterd functioneren heeft...
Neil, net aangenomen bij de NSA, krijgt als een van zijn eerste opdrachten de taak gecodeerde communicatie te ontcijferen waarin maar weinig mensen kunnen communiceren. Als hij en zijn collega’s erachter komen wat de communicatie inhoud, hebben zij nog maar één doel voor ogen en dat is de mensheid redden van massale vernietiging.
Het verhaal is een briljant bedacht avontuur dat inspeelt op huidige onderwerpen als milieuvervuiling en drugshandel. Het is een verhaal waarin de natuur het heft in eigen hand lijkt te nemen maar waarbij je je ook kunt afvragen of er toch iets meer is in de ruimte dan dat wij denken.
Het verhaal neemt halverwege het boek een rap tempo aan waardoor de crisissituatie waarheidsgetrouw aanvoelt. Het bevat onverwachte momenten, de spanning wordt opgebouwd en als je denkt dat het allemaal goed gaat komen, val je van de ene verbazing in de andere. Een gave plottwist!
De personages die voor mij direct uit het verhaal sprongen waren Paul en Neil Johns. Waar Paul de oudere broer is van de twee, lijkt Neil in zijn doen en laten absoluut volwassener.
Ik miste wel wat verdieping van beide personages. Het speelt zich vooral in het hier en nu af. Persoonlijk had ik graag wat meer te weten gekomen over hun idealen waardoor bepaald gedrag wat meer tot zijn recht komt.
De vader van beide heeft altijd bij de NSA gewerkt maar kampt nu met Alzheimer waardoor de zorg voor hem vooral op Neil en zijn ex-vrouw terecht komt. Om in dit boek te lezen over een personage met Alzheimer was best interessant. Vooral gezien de gebeurtenissen welke later in het boek plaatsvinden.
De auteur heeft op treffende wijze de ziekte beschreven alsook de zorg voor iemand met Alzheimer.
Ik vond het gezien het onderwerp van het verhaal een absolute toevoeging. Zonder te spoileren, brengt het verhaal je in verwarring over wat goed en kwaad is. Bij mij rees direct de vraag op: “Wat zou ik gedaan hebben?”
Melody, de baas van Neil, vond ik absoluut een briljant personage in dit boek en een echte toevoeging. Ik hou wel van een personage met pit, invloed en een leidinggevende die regels soms aan haar laars lapt.
De schrijfwijze van de auteur was ondanks de vele verwijzingen naar biologische en technische aspecten toch zeer zeker soepel. Met name ook omdat de gebeurtenissen zich in rap tempo opvolgden zoals een goede crisis situatie betaamd.
Ik kan mij voorstellen dat je denkt hier niet gemakkelijk doorheen te komen, maar naar mijn mening valt dit mee wanneer je in het verhaal zit.
De auteur heeft op zodanige wijze geschreven dat dit ook niet uitmaakt en de strekking van het verhaal duidelijk is. Toch vind ik het fascinerend om te lezen hoeveel kennis de auteur heeft opgedaan alvorens te boek te schrijven. Het is zeer gedetailleerd uitgewerkt en wetenschappelijk onderbouwd.
Omdat het eerste hoofdstuk begon met de verdwijning van Paul, leek het boek in verhalende vorm verder te gaan. Dit bleek uiteindelijk niet het geval, maar werd geschreven vanuit de gedachten en acties van Neil. Ik vond het persoonlijk een interessante switch omdat ik dacht dat het verhaal verteld zou worden vanuit Paul. Wel is het jammer dat je eigenlijk alleen op dat moment even een verplaatsing in Paul hebt.
Al met al kan ik concluderen dat dit een briljant geschreven verhaal is gericht op actuele onderwerpen en de toekomst. De werking van het menselijk brein in deze omstandigheden is perfect weergegeven en laat zeker zien dat de auteur naast technische en biologische onderbouwing ook zeker onderzoek gedaan heeft naar de menselijke psyche.
Het is een avonturen verhaal, een thriller en een SF in 1. Ik vind het boek persoonlijk echt een aanrader maar zeker voor fans die houden van dit genre en daarnaast ook wellicht de fans van o.a. Cussler en Child!
Een auteur die je zo weet vast te houden in zijn verhaal ongeacht welke termen dan ook, heeft wat mij betreft een goed boek geschreven! Het was interessant, meeslepend en het zette je aan tot nadenken. | 1pos
|
Marissa Meyer is de expert in het schrijven van her-tellingen. Assepoester is een van mijn favoriete sprookjes. Het grote verschillen tussen Assepoester en Cinder is echter dat ze een sterk karakter heeft.
Cinder heeft duidelijk haar eigen mening en karakter, een groot hart. Het verhaal sleept je mee door het futuristische Beijing, de pijn en verdriet die ze krijgt te verwerken en zich een uitschot binnen de maatschappij voelt. Ze onderhoudt haar "familie", maar ziet er zelf verdomd weinig voor terug.
Kai is de mooie droomprins uit het grote kasteel, de wereld valt in katzwijm en niet alleen de wereld. Deze her-telling gaf de kers op de taart aan het verhaal van Assepoester, met nog extra dotje slagroom erbij. Op naar Scarlet.
(volle recensie: http://www.biancaschrijft.nl/2017/03/06/recensie-cinder-van-marissa-meyer/) | 1pos
|
Ik vind dit boek spannend en intellectueel uitdagend. Het boek bestaat uit de levensverhalen van zes hoofdpersonen, drie uit een oudere generatie en drie uit een jongere generatie. Ieder personage heeft een uiterst interessant verhaal te vertellen, dat ook weer aansluit bij de verhalen van de andere personen. De verhalen eindigen allemaal open, met een aantal belangrijke vragen waar je als lezer zelf het antwoord op zal moeten vinden. Met een beetje moeite is het echter niet onmogelijk de ontbrekende delen in te vullen. De eerste keer werd ik overrompeld door de manier waarop de delen van het verhaal worden afgesloten, later werd ik geprikkeld om de uitdaging aan te gaan en zelf een antwoord te zoeken.
Liefde speelt een belangrijke rol in het verhaal. Sommige personages krijgen te weinig liefde, sommige te veel en soms hebben de verkeerde personen elkaar lief. Ook neemt één persoon wel heel drastische maatregelen uit naam van de liefde.
Een belangrijk deel van het verhaal wordt verteld vanuit een personage dat buiten het verhaal staat. Het verhaal van dit personage speelt zich af buiten de hoofdstukken om en heeft ook een apart lettertype. Ik had het gevoel dat niet alleen de schrijver dit personage buiten de hoofdstukken plaatst, maar dat de andere personages deze persoon ook bewust of onbewust buiten het verhaal proberen te houden. Dit blijkt echter onmogelijk.
De spanning in het verhaal zit erin dat de hoofdpersonen niet voor het geluk geboren lijken. Wanneer iets goed gaat, zit je als lezer al meteen te wachten tot het weer mis gaat. En ondanks dat de personages samen een commune vormen, zijn ze allemaal op hun eigen manier niet bepaald geschikt om als onderdeel van een groep te functioneren. Het nogal drastische plan van een van de personages, dat later voor een dramatisch en spetterend einde zorgt, levert ook de nodige spanning op. Het wordt steeds duidelijker wat het plan is, maar de vraag is of degene die het plan bedacht, echt zo ver zal gaan om het uit te voeren.
De titel van dit boek vind ik erg goed. Ik wist niet wat het betekende en werd dus al snel nieuwsgierig naar wat ermee bedoeld werd. De titel vat ook vrij goed samen wat er allemaal mis gaat in de levens van de hoofdpersonen.
Ik ben zeer onder de indruk van dit verhaal en de manier waarop het is opgeschreven. Complimenten aan de schrijver. | 1pos
|
Terry McCaleb is weg bij de FBI; hij heeft een harttransplantatie ondergaan en zoiets kost al genoeg energie. Maar dan wordt hij benaderd door Graciela Rivers, die een zus blijkt te zijn van de donor aan wie Terry zijn hart te danken heeft. De donor, Gloria Torres, is vermoord. Of McCaleb misschien wil achterhalen...
In eerste instantie voelt hij er niets voor. Wat later speelt zijn schuldgevoel op, en iets van zijn oude jachtinstinct. Hij gaat dus op onderzoek uit en we belanden in een ouderwets degelijke Connelly-thriller. Overal blijkt net iets meer achter te zitten dan je op het eerste gezicht zou verwachten, en op de gekste momenten maakt het verhaal nog een extra draai.
Het enige onwaarschijnlijke in dit boek is nou net die transplantatie: McCaleb is wel erg actief voor iemand die acht, negen weken eerder zo'n operatie heeft doorstaan. | 1pos
|
Een beschadigd mens De naakte vrouw van de Italiaanse Elena Stancanelli (1965) is het eerste in het Nederlands vertaalde werk van deze auteur (vertaling door Manon Smits). Het boek werd genomineerd voor een prestigieuze Italiaanse literatuurprijs en past qua sfeer ook goed bij de belangstelling die er is voor andere Italiaanse auteurs als Elena Ferrante en Paolo Cognetti.
In De naakte vrouw wordt het verhaal verteld van de slimme en mooie Anna, een veertiger met een goedbetaalde baan, die erachter komt dat haar vriend Davide vreemdgaat. Alhoewel ze zelf ook niet altijd monogaam door het leven is gegaan, hakt deze ontdekking er enorm in bij Anna: ze stopt met eten en slapen en gaat in plaats daarvan drinken en roken. Anna noemt de nieuwe liefde van Davide voor zichzelf Hond, omdat het weinige dat ze van deze vrouw weet is dat ze een hond heeft die Hond heet. Verder gaat ze zich als een vorm van zelfkwelling obsessief bezighouden met de gangen van Davide; ze stalkt hem door steeds opnieuw in te breken op zijn social media-accounts, door zijn chats en mails te lezen en door hem ook fysiek te volgen via de locatiebepaling van zijn mobiele telefoon. Uiteindelijk komt het zelfs tot een ontmoeting en een confrontatie tussen de inmiddels broodmagere Anna en de nieuwe liefde van Davide, Hond dus, zonder dat die laatste weet wie Anna is.
De constructie van het boek is interessant, omdat Anna het verhaal vertelt aan haar beste vriendin Valentina, zonder wie ze het ‘nooit had gered’.
'Het enige wat je nodig hebt op dat moment is iemand zoals jij, Vale. Iemand die tegenover je zit, elke avond weer, en je laat huilen zonder enig advies te geven.'
Deze constructie geeft het boek een bepaalde vaart, je weet als lezer dat het geschreven is na een bepaalde apotheose, waarnaar hier en daar wel vooruitgewezen wordt en waardoor je nieuwsgierig wordt over wat er allemaal nog staat te gebeuren:
'Maar dat zou ik pas aan het eind van de avond opmerken, bij de eerste hulp in het ziekenhuis.'
Een prima spanningsopbouw dus, in deze niet al te dikke roman, waarin er op originele wijze ingegaan wordt op de keerzijden van het thema liefde; via obsessie, bedrog, leugens, chantage en ziekelijkheid komt Stancanelli uiteindelijk uit bij lichamelijkheid. De titel De naakte vrouw kan namelijk zowel slaan op de nieuwe minnares van Davide als op het lichaam van Anna zelf, dat haar uiteindelijk laat weten wat ze nodig heeft. Inmiddels is dan wel duidelijk dat de beschadigingen die zijn opgetreden blijvend zullen zijn.
'Wanneer je iets naars overkomt, een ongeluk, een ziekte, of iets stoms maar ongelooflijk pijnlijks zoals mij is overkomen word je een beschadigd mens. Voorgoed. Ik ben als een of ander instrument dat op de grond is gevallen. Je repareert het en het doet het weer, maar het behoudt het trauma van die val. We weten niet wanneer, we weten ook niet of het zal gebeuren, maar het zou opnieuw kapot kunnen gaan. En dan zou dat nog steeds het gevolg zijn van die keer dat het is gevallen.'
Het boek is een rauw maar realistisch verteld relaas, dat ondanks de zwaarte van de thematiek met humor en in een prettig leesbare stijl geschreven is. Hopelijk gaan er nog meer boeken van deze interessante schrijfster vertaald worden! | 1pos
|
dit boek vond ik zo leuk dat ik nu zit te popelen om deel 2 te lezen. ik ben zelf ook Harry Potter fan en dit is zo vol met magie!!! ik raad het super erg aan vooral als je van spanning en magie houdt! | 1pos
|
Wat een heerlijk en bijzonder boek. Een historische roman met spannende extra's. Ik ben echt van de hoofdpersonen gaan houden. Een stukje van het boek speelt zich af in Museum Vlaardingen. Helemaal leuk als je daar zelf geweest bent. Ik heb het boek net uit (mooie laatste zin) en het moet nog een beetje 'zakken'. Zelfs nu ik het uit heb, laat het me niet los. Maar over wat waar is, sta ik niet in dubio. Germaine is een sterke jonge vrouw en ik laat me in het verhaal door haar meenemen. Nu nog wat stukjes herlezen, en dan wachten op het volgende boek van Karin de Roos! O ja, en misschien op de verfilming? | 1pos
|
4,5 sterren
Op een winterse dag wordt het lijk van Andrea Douglas Brown gevonden in een park in een slechte buurt van Londen. Het meisje komt uit een welgesteld, rijk gezin. Haar vader is een lord en de zaak wordt door de politie hoog opgenomen.
Rechercheur Erika Foster, die vanwege een persoonlijk drama tijdelijk met verlof was, wordt opgeroepen om deze zaak op te lossen. Ze krijgt van haar baas het advies om de zaak op een subtiele manier aan te pakken aangezien het gaat om een familie met status.
Erika Foster is een verfrissend karakter dat haar intuïtie volgt en zich niet laat beïnvloeden door het gevestigde establishment: de rijken en de adel. Erika Foster is een vrouw die ik gelijk in mijn hart sloot vanwege haar eigengereide manier van werken. Ze is duidelijk een vrouw met karakter, ze durft tot het uiterste te gaan omdat ze op persoonlijk vlak nog maar weinig te verliezen heeft.
Erika Foster probeert de zaak op geheel eigen wijze te behandelen en dat is voor de Londense politie, die dagelijks te maken heeft met klassenonderscheid, op een niet alledaagse manier. Dit onderscheid tussen het "gewone volk" en de adel in deze Britse thriller wist mij, ondanks het feit dat ik er vanaf weet, toch te verrassen. Het zit dieper in de Britse maatschappij geworteld dan wij ons als Nederlanders kunnen voorstellen. Het bemoeilijkt enige malen het onderzoek van Erika Foster, die echter voor niemand terugdeinst.
De schrijfstijl van Robert Bryndza vond ik erg aangenaam, het verhaal las vlot door de korte hoofdstukken. Robert Bryndza beschrijft zowel de omgeving als de situaties waarin de personages zich bevinden tot in detail en bouwt het verhaal langzaam op, wat de spanning ten goede komt.
Helaas was er weinig verdieping bij de karakters. Erika Foster is zo'n beetje het enige personage dat je echt goed leert kennen, de andere personages zijn wat vlakker gebleven.
In de loop van het verhaal introduceert de schrijver een voor de lezer onbekend personage, dit blijkt de dader zelf te zijn. Je leest de gebeurtenissen nu ook vanuit zijn perspectief. Als lezer weet je vanaf dat moment meer dan de andere personages, terwijl je niet weet wie die dader nu daadwerkelijk is. De schrijver weet het zo te brengen dat je niet weet of dit personge mannelijk of vrouwelijk is. Ik hou daarvan, het geeft je de mogelijkheid om te speculeren wie de dader zou kunnen zijn. De verhaallijn loopt vanaf dat moment ook totaal anders dan ik in eerste instantie had verwacht.
Grappig was de verwijzing naar de serie "Luther". Deze kwam op het juiste moment, na een spannende scène, zodat de sfeer weer iets luchtiger werd op dat moment.
Ik vond het verhaal een zeer sterk plot hebben. Eerst vindt er een geheimzinnige moord plaats. Als lezer ben je deels getuige van de moord. Daarna volgt de introductie van het hoofdpersonage Erika Foster en haar team. Er zijn verschillende verhaallijnen die uiteindelijk samenkomen. Ik had een vermoeden van wie de dader zou kunnen zijn, maar twijfelde tot het eind.
Ik vond het een zeer boeiend en intrigerend verhaal met goede plotwendingen en ik geef "Het meisje in het ijs" van Robert Bryndza graag 4,5 sterren. | 1pos
|
Ik merkte al snel dat dit een echt boek voor mij was. Niet alleen door het verhaal, maar ook door de schrijfstijl die Verkley heeft. Deze is makkelijk te noemen en hij gebruikt geen moeilijke woorden of zinnen. Hierdoor leest het boek als een sneltrein. Wel worden er veel Engelse woorden en zinnen in gebruikt. Vooral als ze het stuk van de overval beschrijven. Ik denk als je geen Engels kent dit wel een probleem zal zijn tijdens het lezen. Echter ken ik een beetje Engels en voor mij persoonlijk was het wel goed leesbaar. Wat ik ook erg leuk vond, was dat er ook een stukje geschiedenis in verwerkt was van Zuid-Afrika. Dit vond ik naast leuk ook erg interessant.
Mijn gehele recensie is te lezen op http://dewereldvanbryan.nl | 1pos
|
Ik heb erg genoten van dit bij tijden hilarische boek. Het is bijzonder hoe Dimitri Verhulst zich in een dementerende kan verplaatsen en dit dan ook nog op een manier kan beschrijven dat je aan de ene kant regelmatig moet gniffelen en aan de andere kant medelijden moet hebben met de hoofdpersoon. | 1pos
|
Ik mocht voor het eerst meedoen met de leesclub van De Erfgename en wat heb ik hiervan genoten. Ellen de Vriend heeft een vlotlezende spannende thriller geschreven en ze weet vanaf de eerste pagina de spanning op te bouwen zodat je het boek als je eenmaal begonnen bent met lezen niet aan de kant kunt leggen omdat je graag wilt weten hoe het verhaal afloopt.
Het boek beschrijft twee verhaallijnen : het verhaal van Britt een succesvolle zakenvrouw die al 26 jaar getrouwd is met Richard, ze hebben samen drie dochters. Als verrassing neemt Richard Britt mee voor een romantisch weekendje met zijn tweeën. Hij vergeet om een hotelkamer te reserveren maar het lukt hem om een overnachting te regelen in een bed & breakfast. Als Britt de volgende ochtend naar de bakker gaat om broodjes te halen is bij haar terugkomst zowel de B&B als Richard verdwenen. Britt komt terecht in een nachtmerrie als zelfs de politie haar verhaal niet gelooft.
De tweede verhaallijn gaat over Mara, zij is vrijgezel en heeft de zorg voor haar moeder die na een ongeluk aan het revalideren is en het lukt Mara amper om de verpleegkosten hiervoor te kunnen betalen. Als een vriend haar een uitweg biedt grijpt ze dit met beide handen aan.
Wat deze twee verhaallijnen met elkaar verbindt wordt gaandeweg het boek duidelijk in de hoofdstukken die beurtelings vanuit Britt en vanuit Mara worden geschreven. Dit geeft een extra spannende dimensie aan het verhaal en juist als je denkt dat je weet hoe het zit komt de schrijfster met een verrassend einde.
Ik had nog niets van deze schrijfster gelezen, maar na het lezen van De Erfgename ga ik zeker haar andere boeken ook lezen. | 1pos
|
Meertens’ eerste thriller heeft veel weg van een blockbuster. Niet alleen qua omvang (ruim 500 pagina’s) maar ook qua plot, verhaal en thematiek. Het Gen der Goden begint relatief eenvoudig: televisiepresentatrice Pam Steevens – een soort vrouwelijke Jaap Jongbloed – krijgt een vrouw op bezoek die zegt een telefoontje te hebben gekregen van haar zes weken eerder overleden man (zelfmoord, lijkt het). Dat bevestigt haar gevoel dat hij, geneticus John van Doorst, niet dood is. Zelfmoord was sowieso niets voor hem: hij had net iets belangrijks ontdekt en zij is in verwachting van een tweeling. Tegelijkertijd wordt er voor de Somalische kust een Nederlands vrachtschip gekaapt met aan boord ziekenhuisapparatuur; een kaping anders dan andere, oordeelt men bij Lloyd’s in London.
Enfin, uiteindelijk komen die twee zaken samen, maar dan is het verhaal al een heel eind op weg. Die verhaallijn bouwt Meertens stap voor stap op, vanuit een aantal invalshoeken waaruit blijkt dat er partijen op alle niveaus bij betrokken zijn en raken. Dat tempo schroeft hij naar het einde toe op, begrijpelijk maar die aanvankelijk traagheid heeft zeker zijn charme en schept ook een onderhuidse spanning. En naarmate de ontknoping nadert, krijgt ook de titel Het Gen der Goden betekenis.
Meertens schreef met dit debuut een hoogst actuele thriller die qua thematiek (genetica en wetenschapsbeoefening, maar ook de wereldwijde economische verstrengeling) de komende tijd ook nauwelijks aan actualiteit zal inboeten. Hij gebruikt daarbij de techniek van de ‘ensemble-films’ (meerdere verhaallijnen die uiteindelijk elkaar kruisen en raken). Voor een debuut is dat niet de meest gemakkelijke weg, maar het levert in dit geval wel het gewenste resultaat. Dat verhaal vertelt Meertens niet alleen adequaat maar ook zo dat het woord ‘debuut’ niet het eerste is waar je als lezer aan denkt. Afgezien van beginners-zaken die hem vergeven zijn (een enkele feitelijke onjuistheid; het verhaal is erg vol, het tempo naar het einde versnelt waardoor je het gevoel van disbalans krijgt) blijft de conclusie overeind: een kloek debuut. Schrijvers die op deze wijze met een groot verhaal het literaire veld betreden, draag ik in elk geval een warm hart toe. En dat Het Gen der Goden doet uitzien naar een vervolg of een tweede thriller van Meertens, rechtvaardigt dat alleen maar (www.hetgendergoden.nl ) | 1pos
|
"Vele hebben aangevoerd dat één enkele robot, hoe krachtig ook, niet in staat is om een planeet te verdedigen tegen indringers." ~ p14.
BRILJANT!!! Gewoon echt GENIAAL!!! Wat een bizar goed boek is dit? Nu was ik al verliefd op het eerste deel, maar dit tweede en laatste deel verdubbeld dat gevoel gewoon. WAUW!!!
"Ga naar huis en zeg tegen uw dierbaren dat u van ze houdt. Zeg het tien keer, honderd keer. Doe het zolang u kunt." ~ p244.
Ontwakende goden is het vervolg op Slapende reuzen en daarmee het einde van een spectaculaire tweeluik. Het verhaal gaat 9 jaar verder van waar we afscheid namen in deel 1. Na jaren van onderzoek zijn we eigenlijk nog geen stap verder, totdat er iets gebeurd dat London op zijn grondvesten doet schudden. Voor je het goed en wel beseft breekt er werelwijde paniek uit en zit je er midden in. Kun je je verdedigen tegen iets wat je niet begrijpt of is dit het einde van de mensheid? Het verhaal weet je echt mee te zuigen als of het echt is. Je voelt de paniek en de onmacht van de mensen, laat je bepaalde personages en keuzes haten tot op het bot en laat je vooral verloren voelen in een wereld die nog nooit zo machteloos is geweest. Sylvain Neuvel heeft zichzelf met dit deel echt overtroffen, niet normaal!? Hij heeft een manier van schrijven waarbij geen enkel detail te veel is, waarbij mening ander auteur zich klem zou schrijven in een overkill. En dan dat einde.......
"Het is blijkbaar de bedoeling dat ik ga helpen om dit allemaal te voorkomen, maar als ik niet... Als het mislukt weet ik niet of ik klaar ben voor wat er daarna staat te gebeuren." ~ p278.
Had ik het woord BRILJANT al genoemd? Want echt.... menn wat een verhaal! Ik ben echt zo benieuwd hoe deze zich laat overbrengen op het witte doek, maar ik denk absoluut dat het bij SONY in goed handen is. Ik zou dit boek echt bij iedereen onder de kerstboom willen leggen, zelfs de mensen die denken niet van SiFi te houden. Echt: LEES DIT BOEK!!! Al is het alleen maar omdat ik er dan met jullie over kan praten... ♡ | 1pos
|
Carter Johnson is een hele populaire jongen totdat de mooie maar wereldvreemde Lily Jones nieuw bij hem in de klas komt.
Eerst is hij bang dat zij misschien populairder wordt dan hem maar hij is toch ook wel nieuwsgierig naar haar. In eerste instantie vraag hij Lily mee naar het schoolbal om zijn eigen ego te strelen maar langzamerhand gaat hij toch meer om Lily geven en wordt hij minder egoïstisch. Maar is Lily wel zo lief als zij lijkt? En wat heeft de wetenschap er mee te maken.
Ik vond dit jeugdboek heerlijk snel en erg goed geschreven. Ik heb dan ook groot respect voor de auteurs Danique Grimbére en Anne Swartjes die beide pas 17 jaar jong zijn maar over een zeer volwassen pen beschikken. Ik denk en hoop dat we van beide dames nog veel gaan horen. Ook voor volwassene vind ik dit boek een aanrader. | 1pos
|
'Stille Grond' is mijn eerste boek van Hilde Vandermeeren. Ik had er al heel wat positieve reacties over gelezen, vandaar...
Het verhaal speelt zich in Schotland af, een landschap van woeste zeeën, kliffen, hooglanden en arbeiderswoningen. Een erg geschikte setting voor dit boek, al had vooral het landschap misschien nog wat sterker benadrukt mogen worden.
Rosie, de tweelingzus van Ruby, is 30 jaar geleden verdwenen. Door een vraag tot vergiffenis in een oud biechtboek gaat de jongere zus Eve opnieuw naar haar op zoek. Deze speurtocht begint zoetjes en wordt dan spannender en spannender. Met vaardige hand loodst Hilde je erdoorheen. In het boek zitten twee verhaallijnen die naar elkaar toe gestuwd worden en samenkomen in een thrillend einde.
Als fan van 'romantic suspense' hoopte ik natuurlijk stilletjes op iets mee vonken tussen Eve en Grant, maar dat heeft niet mogen zijn... ;-)
'Stille Grond', een heel mooie kennismaking voor mij met deze schrijfster. Smaakt zeker naar meer. | 1pos
|
Het is een spannend en verrassend verhaal over vriendschap, verliefd zijn, jaloezie en dood. Het verhaal speelt zich af in februari 1976 in in een dorpje in Groningen.
Mijn uitgebreide recensie vind je op http://www.ikvindlezenleuk.nl/2017/06/veldkamp-lovebus/ | 1pos
|
Dit is een boek dat je in één ruk kan uitlezen, en als het dan zover is heb je spijt dat het uit is.......ik hoef hier geen uiteenzetting te geven van waar het boek overgaat want dat lees je natuurlijk ook op deze pagina ;-)
Ik kan niet meer dan de lezers aanraden om dit boek te lezen,
Het heeft dan ook terecht de de bronzen uil 2014 voor het beste romandebuut gewonnen! | 1pos
|
‘Een dwaallicht is in het volksgeloof een (blauwachtig) lichtje boven moerassen, poelen en kerkhoven.’
Als een mokerslag… komt de novelle Het dwaallicht, het laatste werk van Willem Elsschot alias Alfons De Ridder, over op de lezer. Mits je een beetje moeite doet de vernijnigheidjes, de humor en de zoektocht naar, ja, naar wat eigenlijk?, op te sporen. De titel spreekt van dwaallichtjes, wat zijn dat voor mysterieuze lichtjes, wat willen die ons zeggen? Zo mooi dat dit boek als laatste verschijnt in de reeks heruitgaven van Polis. In de rest van de edities was geen rangorde, maar deze verdient echt de laatste plek, hiermee wordt recht gedaan aan het laatste werk van Elsschot. Een kort, maar zeer krachtig meesterwerk dat de aarde doet trillen en de dolende mens achterlaat met vragen over illusie en werkelijkheid, geloof, ongeloof en bijgeloof. Deze indruk kun je maar beter niet laten overschrijven door een andere roman van Elsschot. Hoe mooi ook, het zou jammer zijn je los te moeten rukken van de november-motregens, de sfeer van scheepswerven, de zoektocht naar een bepaalde straat die zo moeilijk is vanwege de vele afslagen en zigzaggen.
Dit boek voor het laatst bewaren dus. Deze novelle met wederom Frans Laarmans als alter ego van Alfons De Ridder in de hoofdrol, spreekt schaamteloos van ‘zwartjes’ en ‘rijstkakkers’. Elsschot schreef deze novelle in 1946, een heel andere tijd en lijkt wat dat betreft in niets op die van de onze.
‘Zo ben ik dan eindelijk de baan eens op met mensen die volkomen verschillen van de volksgenoten met wie ik gedoemd ben al mijn dagen te slijten, althans met mensen van een andere kleur, die anders lopen, anders groeten en lachen, misschien ook anders haten en beminnen, die in ieder geval van onze beroemdste medeburgers nooit hebben gehoord en voor wie onze vorsten en heiligen absoluut niet in tel zijn, dus zeer waarschijnlijk mensen naar mijn hart. En nu deze drie zo onverhoopt mijn pad hebben gekruist moet ik er onverwijld uithalen wat er uit te halen is, want onze betrekkingen zullen kortstondig van duur zijn.’
Het verhaal gaat over de zoektocht door drie Afghaanse zeelieden naar de ‘zakkennaaister’ Maria Van Dam die zij leerden kennen op hun schip de Dehli Castle. De drie heren zouden van harte welkom zijn op Kloosterstraat 15, daar zou zij hen ontvangen. Maar de titel is niet voor niets Het Dwaallicht, Frans Laarmans fungeert als gids voor de drie vreemdelingen en gat daarin behoorlijk ver. Niets is hem teveel ondanks het thuisfront, dat hem ongetwijfeld mist.
‘Na zulk een belijdenis valt er niets meer te zeggen. Zij is een waardig slotakkoord voor onze Aziatische symfonie en het wordt stilaan tijd dat ik weer aan huis ga denken, want als ik mij niet haast is mijn nachttram weg. Bovendien krijg ik medelijden met de baas die ons vanachter zijn schenkbank droefgeestig staat aan te kijken, wachtend op onze verdwijning die het signaal zal geven voor de terugkeer van zijn geachte clientèle.’
Tijdens de zoektocht naar Maria Van Dam in de Kloosterstraat passeren een aantal Bijbelse motieven, ze worden allemaal met naam en toenaam genoemd, hier geen speurtocht naar allusies. Elsschot benoemt ze en ze zijn prachtig. Allereerst de naam van de vrouw die gezocht wordt, Maria. Dat moet wel een heilig schepsel zijn en in het algemeen laten heiligen zich niet zien...
De drie Afghaanse mannen zijn precies de drie Koningen - je ziet het helemaal voor je - met geschenken en al wordt de queeste voortgezet. Er is sprake van sterren, de laatste statie van onze kruisweg en het beloofde land.. De discussies over verschillende goden worden door Elsschot prachtig uitgewerkt, beide partijen verbazen zich over bijzonderheden van andersdenkenden, maar horen elkaar aan, rustig zittend aan de toog.
‘‘Sir,’ zegt hij, ‘onze Allah heeft geen zoon, geen vrouw, geen vader en geen moeder. Hij is alleen. En nooit zal iemand hem tekenen, want wie hem zien wil, moet eerst sterven.’
Een zoektocht beschrijven is meer dan de weg van a naar b benoemen. Elsschot doet dit op weergaloze wijze. Het is niet alleen het onderwerp, het is ook de stijl. Iets wel of niet benoemen, soms alleen maar even aanstippen, typeren, dat is wat het verhaal zo sterk maakt. Zijn bondige stijl en zijn treffende taalgebruik hebben mij in elk geval diep geraakt. Tot slot wil ik ook even iets kwijt over de humor, want ook in dit boek liggen humor en tragiek weer dicht bij elkaar. Opvallend is het aantal keren dat hij dieren gebruikt om iets duidelijk te maken. Ook dit schijnt een heet hangijzer te zijn tegenwoordig, maar het is 1946. Zomaar een paar voorbeelden:
‘terwijl hun zes armen als een inktvis in de weer zijn’ ‘maar de kleinen zijn talrijk en tegen de mieren is geen tijger bestand’(communisme)’Ali aarzelt wel even als een hond voor het water’
Ik las niet de nieuwste uitgave, maar een exemplaar uit 2010 waarin de stadswandeling is opgenomen. Vermakelijk om te lezen en je komt nog eens iets te weten over Elsschot, zoals in alle romans staan ook hierin autografische elementen. | 1pos
|
Anke Laterveer, uit jouw pen komt goud!
Je neemt me mee van begin tot het eind in het verhaal.
Het boek gaat over Lise, een meisje wat opgroeit van kind tot volwassenen.
Ze is altijd een buitenbeentje.
Het begint al in het gezin, waar ze zich niet gehoord voelt.
Zelfs als er iets ernstigs gebeurd is het niemand die het opvalt.
Terwijl het voor haar zeer traumatisch is en voor haar levensloop bepalend,
Ze probeert een normale studie te gaan doen.
Relaties volgen elkaar op.
Maar dan kan ze niet meer, ze gaat in dagbehandeling.
Waar ze heel heel herkenbaar over verteld hoe het er aan toe kan gaan.
Ik heb het luisterboek geluisterd en dat heeft als voordeel dat het helemaal haar verhaal werd.
Soms moest ik even op adem komen over wat ze beleefde.
Maar toch kon ik het boek niet half gelezen stoppen, het is een boek wat je in een keer uit wil lezen (in mijn geval luisteren) | 1pos
|
De debuutroman 'Het huis aan de gouden bocht' van Jessie Burton behoorde al tot mijn favorieten ,en ik kan daar nu ook "De muze' aan toevoegen.
De muze is erg indrukwekkend geschreven en het einde is verrassend!
De muze bestaat uit twee verhaallijnen die in korte hoofdstukken zijn opgesplitst.De ene verhaallijn gaat over Olive en haar ouders die vanuit
Londen naar het spaanse Arazuelo zijn verhuisd.Vlak na de verhuizing ontmoeten ze Isaac Robles met zijn zus Theresa.Ze willen Olive en haar familie komen helpen in het grote huis.
De andere verhaallijn gaat over Odelle Bastien ,afkomstig uit Trinidad.Ze is op zoek naar werk en komt terecht bij het Skelton Instituut waar een wereld voor haar open gaat.Lawrie heeft een bijzonder schilderij waar hij graag meer over wil weten en hoopt bij het Skelton meer informatie te krijgen.
Odelle en Lawrie ontmoeten elkaar daar en Odelle gaat op zoek naar de geschiedenis van dit mysterieuze schilderij.... | 1pos
|
Laceys grote droom is om later bij het bedrijf te gaan werken dat de baku heeft uitgevonden, een robot huisdier waarmee je honderd keer zoveel kunt doen als met een smartphone. Daarvoor moet ze aangenomen worden op Profectus, een eliteschool waar alles draait om high tech.
Nadat ze is afgewezen voor de school vindt ze de kapotte resten van een coole level 3-baku, die ze weet te repareren. Met Jinxed wordt ze alsnog aangenomen op Profectus. Maar Jinxed blijkt niet een standaard level-3 baku te zijn.
Jinxed begint met een redelijk lange introductie voor je als lezer echt in het verhaal zit. Maar als Lacey eenmaal op school is aangenomen, dan boeit het verhaal ook echt. En volgen de spannende scenes elkaar in hoog tempo op.
Zonder in details te treden, vanwege spoileralert, zijn alle scenes geloofwaardig beschreven. De personages kloppen. Omdat je in het hoofd van Lacey zit weet je het meest van haar. Ze vraagt zich in ieder geval de juiste dingen af. En dat ze gaat geven om Jinxed, is alleen maar logisch. Ook als ze steeds beter gaat begrijpen hoe afwijkend en bijzonder Jinxed is.
Dat het verhaal ook de nodige clichés bevat, is te vergeven. Zeker omdat in dit boek meisjes net zo technisch onderlegd zijn als jongens. Alleen daarom al raad ik het aan ieder meisje aan.
De schrijfstijl van McCulloch is vlot. Behalve de iets te lange intro, wordt nergens onnodig uitgeweid. Het verhaal is een deel een. Het vooruitzicht dat er nog een deel komt is fijn. Als lezer ben je echt in die wereld en geloof me, na het lezen van dit boek wil je zelf ook een baku.
Een aanrader voor Harry Potter fans, en ook voor de lezers van The Lunar Chronicles. | 1pos
|
Je schoolresultaten zijn inperfect, dus sturen je ouders je naar het buitenland om daar naar school te gaan. Daar komt bij dat een toekomstige schoonzoon aan hun eisen moet voldoen en je daarom op verplichte, voor jou gekozen dates moet gaan. Mijn vader zou ik in zijn gezicht uitlachen, maar voor Jisu, de hoofdpersoon in 29 dates is deze absurditeit werkelijkheid. En dat terwijl ze hier helemaal niet op zit te wachten, maar juist liever bezig is met fotograferen, dan naar deze zogeheten seons te gaan. Maar wat als sommige jongens toch ineens je interesse lijken te wekken?
Waan je in het leven van de Koreaanse tiener die te maken krijgt met cultuuroverbruggingen nu ze in Amerika woont, maar vooral ook met alle onderwerpen die passen bij een coming-of-age boek, zoals vriendschappen en verliefdheid en de moeilijkheden die hierbij komen kijken.
Verkijk je overigens niet op de culturele aspecten, want helaas blijft het boek behoorlijk aan de oppervlakte en maken de personages weinig ontwikkeling door. Daarentegen is het boek erg luchtig en romantisch, dus zeker een aanrader wanneer je een vlot boek wilt lezen dat met een schep humor misschien je eigen misère voor even doet vergeten. | 1pos
|
Michelle raakt in een coma nadat zij een autoongeluk heeft gehad, in deze coma word het levensverhaal van Michelle en Lennart verteld. Heden en verleden wisselen elkaar af en langzaam maar zeker word het leven van Michelle een puinhoop, het klad zit in hun huwelijk en letterlijk en figuurlijk gaat Michelle door een hel om er achter te komen wat echt belangrijk is voor haar. Door de coma weet Michelle wat echt belangrijk is maar de les was erg hard om daar achter te komen.
Een aanrader door de mooie schrijfstijl van de schrijfster en het warme woordgebruik. Dit boek is een boek met een missie! | 1pos
|
‘Jij’ vertelt over het verhaal van De reiziger, een mysterieuze man die om de paar jaar vele mensen vermoordt en nooit gevat wordt, van 5 tienermeisjes die een hechte club zijn, niemand zal ooit tussen hen komen, van Ragnar, een vader die zijn verleden niet los kan laten en zijn broer dood aantreft en van nog enkele andere personages.
De 5 meisjes vinden heroïne, willen deze verkopen maar lopen zo tegen de eigenaar hiervan. De vriendinnen vluchten vanuit Berlijn naar Noorwegen. Natuurlijk wil de eigenaar koste wat het kost de meisjes te pakken krijgen en volgt hen. Deze reis brengt veel doden met zich mee. Ook de reiziger gaat op een bepaald moment met hen mee en uiteindelijk komt alles (en iedereen) bij elkaar in Noorwegen.
Alles wordt verteld in de JIJ-vorm wat in het begin even raar is om te lezen maar je voelt je meteen betrokken in het verhaal.
Elk hoofdstuk wordt verteld uit het perspectief van een ander personage. Er zijn best wel veel personages dus soms is het even lastig en moet je nadenken over wie zijn verhaal het juist gaat. Maar al bij al heeft mij dit niet gestoord.
Een boek van ongeveer 500 pagina’s die mij van het begin tot het einde toch wel heeft kunnen boeien.
Ik ben ook nieuwsgierig geworden naar meer werk van Zoran Drvenkar. ‘Sorry’ is het enige boek van hem dat ook in het Nederlands is vertaald, dus ga ik verder op zoek in andere talen. | 1pos
|
Vanaf het moment dat je het boek openslaat is daar allereerst al de schrijfstijl. Het doet wat ‘zwaarder’ aan, het is een prachtig kunstwerk met woorden, waar zo her en der ook een frisse tik humor uitgedeeld wordt, en Heerma van Voss blaast me alleen al op dit punt van de stoel. Bewust vertraag je je leestempo, ga je ergens in het verhaal nog even terug naar het beginstuk, puur om het nog even extra te beleven. Ik geniet van zinnen met tegenstrijdigheden waar ik hardop van in de lach schiet ook, goeiedag wat onmundig goed schrijven! Mooi ook hoe elke titel van het deel dat je leest zo duidelijk wordt, menn dit is tof.
Komen we uiteraard op het verhaal an sich. Tomas en meisje A. ; what the hell? Als eerste zou je op voorhand al keihard willen oordelen, en dat doe ik ook: het is een dikke No Go, ware het niet dat het zo neergezet wordt dat je bloednieuwsgierig bent wie dit zijn, hoe zich dit kan en zal ontwikkelen. En daar ga je dan! Helemaal mee in het verhaal, hoe dubbel kan het zijn, en het onderbuikgevoel blijft continue aanwezig. De naastliggende lijnen met de grootmoeder en beste vriend Adriaan zijn zo anders, net zo intrigerend, en het geeft je een extra kijk ook op Tomas zelf.
Het is bizar hoe een verhaal dat zo ver van je afstaat je zo in de greep houdt. Waar herinneringen fantastisch neergezet worden, waar ook zware onderwerpen kort maar krachtig om je oren gekletst worden en diepe indruk weten te maken. Waar side-kick Adriaan eigenlijk gewoon stiekem mijn favoriet is, wat een held. Dit hele bijzondere geheel wordt dan uiteindelijk zo afgerond dat je denkt: ja, dit was onontkoombaar. Dat daar dan ook hoop, geluk en beslissingen met goed boerenverstand doorheen schemeren, beter had het wat mij betreft niet gekund.
Conclusie:
Wanneer geef je de volle bak sterren? Ja, nu.
Vijf sterren voor Noem het liefde.
Karin Meinen-Samenlezenisleuker | 1pos
|
Inmiddels heb ik de boeken van Nicci French allemaal al gelezen. En herlezen, want het blijft een genot. Heerlijk hoe mijn favoriete schrijversduo hun verhalen neerzet. Tegen de achtergrond van London door andere ogen dan die van de gemiddelde toerist. Op een manier die maakt dat ik heel graag eens naar London wil om te kijken op de plekken die ze beschrijven. Om het echt te beleven. Een verhaal met veel feiten en boeiende, levensechte personages. Je moet echt je aandacht erbij houden en je geheugen aanspreken om de puzzel op te kunnen lossen. Maar dat is geen probleem, je wordt erin gezogen en wilt pas stoppen met lezen als het boek uit is. Prachtig taalgebruik. Mooie zinnen, maar wel toegankelijk en makkelijke leesbaar. Een fantastische spanningsopbouw. Met kleine stapjes naar een eind dat net anders is dan je de hele tijd al denkt. Ook als je het boek voor de tweede (of derde of…) keer leest. Heel knap. De Rode Kamer is hierop geen uitzondering, het is een heerlijk Engels speurverhaal met verrassende afloop. Ik had het boek al eerder gelezen, maar heb wederom genoten van Kit Quinn en de andere personages in dit boek die van de ene naar de andere moordzaak rollen en proberen de verbanden te vinden. Jammer dat het weer uit is. | 1pos
|
Tycho vertrekt na zijn eindexamen naar Amerika, om daar te gaan helpen bij een internationaal kinderkamp. Tijdens de reis ontmoet hij Oliver, die ook als begeleider naar dat kamp gaat. Ze sluiten meteen vriendschap, maar tijdens het kamp groeit dat al snel uit tot meer. “Let’s make bluegrasslove” zegt Oliver tegen Tycho. Houdt deze liefde stand, of is het niets meer dan een vakantieliefde?
De personages zijn overtuigend neergezet. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Tycho en hierdoor leert de lezer ook zijn gedachten kennen. Het is gemakkelijk voor de lezer om zich in te leven in Tycho, omdat de situaties waarin hij terechtkomt zo realistisch zijn. Daarnaast leeft de lezer al snel mee met Tycho. Wat dat betreft is het ook een intens verhaal, Tycho zit in een soort achtbaan van gevoelens in die paar weken dat het verhaal beslaat en als lezer houd je je adem bijna in tot aan de laatste bladzijde.
Het verhaal bespreekt een belangrijk thema. De jongens krijgen te maken met een coming out en met hoe de omgeving reageert op homoseksualiteit. Beide jongens staan hier tijdens het kamp anders in, Oliver gemakkelijker dan Tycho, al lijken die rollen daarna om te draaien. Het verhaal laat niet alleen zien hoe de omgeving kan reageren, maar ook wat dat met deze jongens doet en wat voor impact dit vervolgens heeft op hun prille relatie.
Edward van de Vendel zet met De dagen van de bluegrassliefde een prachtig verhaal neer over het geluk en de pijn die een eerste grote liefde met zich meebrengt. Het is mooi en invoelend geschreven en intens om te lezen. Een aanrader! | 1pos
|
Het verhaal is het verhaal in het boekje wat ze eerder schreef als boekenweek geschenk. Incendio. In "Speel met vuur" lees je ook over de oorsprong van het muziekstuk en over de jongen die het geschreven heeft. | 1pos
|
Kwaad licht is de Nederlandse titel van het derde boek van thrillerauteur Mikaela Bley (1979) en dat is een rake titel. Want in een kwaad licht komt ze inderdaad te staan, de fictieve Zweedse minister van justitie Louise Bohman. Als haar persvoorlichter dood wordt aangetroffen, wordt er niets dan drek over haar uitgestort. En via haar maakt de lezer deze mediahetze volop mee om met dichtgeknepen keel achter te blijven. Wordt Louise er terecht van verdacht iets met de zaak van doen te hebben of niet? Dat is uiteraard de vraag die door het verhaal heen speelt en wederom is het de even springerige als getormenteerde misdaadjournaliste Ellen Tamm van TV4 die de zaak onderzoekt. Of het ooit terecht kan zijn dat iemand zo belaagd wordt is echter een heel andere kwestie.
Mikaela Bley is een Zweedse auteur wiens thrillers primair psychologisch van aard zijn. Haar serie over Ellen Tamm heeft als eerdere delen Dochter vermist en Donker water. De vertaling van Kwaad licht komt voor rekening van Tineke Jorissen-Wedzinga en Sophie Kuiper, die nergens laten merken met hun tweeën te zijn. Dat Ellen als misdaadverslaggever werkt bij de televisiezender TV4, heeft te maken met het feit dat Bley daar zelf ook voor heeft gewerkt, zij het niet als reporter.
Net als in de vorige delen lopen er in Kwaad licht twee verhaallijnen synchroon. Eentje betreffende de zaak die rondom de minister speelt en eentje die over Ellens privéleven gaat. Tussen beide lijnen lopen een aantal parallellen; overeenkomsten die ervoor zorgen dat de heldin extra gemotiveerd achter de waarheid aangaat.
De toestanden beginnen wanneer Anders Heed, persvoorlichter van de minister van justitie, dood wordt gevonden. Het is niet meteen duidelijk of het zelfmoord of moord was, maar de media opent evengoed de jacht op de plompe minister Bohman. Deze wordt hoe dan ook (mede)verantwoordelijk gehouden voor het ontijdige overlijden van Heed en afgeschilderd als ultieme feeks. Dat is tegen het zere been van Ellen, die besluit voor TV4 een portret van Bohman te maken waarin een heel ander beeld wordt gegeven. Dat blijkt echter niet mee te vallen als ook de politie achter de minister aangaat en deze zich bovendien niet kan herinneren wat er is gebeurd.
Hiernaast wordt ook het persoonlijke verhaal van Ellen, zoals dat in de vorige delen vorm heeft gekregen, vervolgd. De gebeurtenissen uit vooral Donker water hebben ertoe geleid dat Ellen nu wordt gestalkt door een serieus gestoorde vent. Ondertussen gaat het haar ook om andere reden niet zo goed en moet ze vechten om het hoofd boven water te houden. Gelukkig kan ze zich begraven in haar werk en komt er ook steun uit onverwachte hoek.
De stalker is misschien niet zo origineel, maar afdoende dreigend om de lezer al vroeg in het boek de klamme rillingen te bezorgen. Ook wanneer die de vorige delen niet heeft gelezen en de voorgeschiedenis niet kent. Daarmee weet Bley zich aardig te ontworstelen aan de kritiek op haar vorige boeken dat deze niet spannend waren. In Kwaad licht zit de vaart er goed in, is de situatie rond Ellen eng en die rond Louise verbijsterend en geheimzinnig genoeg om de aandacht vast te houden. Soms dikt Bley de zaken wat overdadig aan, maar toch blijft het verhaal boeien en is er redelijk wat actie voor een psychologische thriller. Om dit boek eerder te lezen dan de andere delen is echter onverstandig vanwege spoilers.
Uiteindelijk is Kwaad licht een meeslepende thriller met een tamelijk origineel, op deugdelijke research gebaseerd hoofdverhaal en een lange tijd goed verstopt gebleven onthulling aan het eind. Waarom het boek op de kaft wordt aangekondigd als literaire thriller wordt echter niet duidelijk. Dat zou immers betekenen dat Mikaela Bley op stilistisch gebied iets extra’s heeft te bieden in vergelijking met andere thrillerauteurs, maar dat is niet het geval. Bevlogen is het boek echter wel en hoe dan ook de moeite waard. | 1pos
|
Een fantasch spannend boek, ik heb al zin om het volgende deel te
lezen, er is geen moment dat het boek saai of eentonig wordt. | 1pos
|
Pjotr Vreeswijk, auteur en werkzaam bij de politie heeft met Dwaalspoor een spannende actiethriller vol onverwachte ontwikkelingen geschreven.
Met een toegankelijke en beschrijvende schrijfstijl heeft hij een verhaal geschreven, dat achter elkaar uit gelezen wil worden. Op een knappe manier zijn de zoektochten van Alex De Klerck en Lynn Diaz in elkaar verweven. Door de wisselende perspectieven moet je de aandacht erbij houden, alles gaat in een razendsnel tempo,.
Alex De Klerck, voormalig agent van de geheime Europese antiterreureenheid OPERATIONS, wordt in allerijl “teruggeroepen” door zijn oude baas Jannet Sloand. Als hij in het ziekenhuis in Brussel arriveert is hij te laat en ligt ze al op sterven. Wat wilde ze hem vertellen?
Wie kan hij nog vertrouwen en komt hij op tijd? Hij zoekt contact met computerexpert Suzanne Boyle, een ex-collega die nu bij de CIA werkt om uit te zoeken wat er bij OPERATIONS aan de hand is. Bij de jacht op de meedogenloze vijand moeten Alex De Klerk en zijn teamgenoten alle registers opentrekken om in leven te blijven. | 1pos
|
Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord, maar door deze site kom je van alles op het spoor.
Voor dat je er aan begint, lijkt het een behoorlijke pil, maar als je er eenmaal aan begint, is het ook zo uit, het is spannend vanaf het begin en dat blijft het tot het einde, zonder een zwak tussenpoos en dat vind ik echt zijn kracht, hij blijft boeien.
Het is ook een makkelijk boek, het aantal personen die in het verhaal zit is beperkt, zodat je het makkelijk kan onthouden, ook als je een paar dagen niet aan lezen toegekomen ben.
Maar makkelijk is niet simpel, het zit gewoon goed in elkaar, en ik vind het 1 van de betere thrillerschrijvers die dit jaar op mijn pad is gekomen.
5 duimen voor dit boek met de mededeling dat ik zeker meer van hem ga lezen. | 1pos
|
Deze titel zegt precies waar dit boek over gaat. Ongelooflijk waar deze politieman, alcoholist, corrupt, junkie en informant van de grootste drugsbaron uit East Harlem, genaamd Sandía. De man met het inktzwarte hart, Vincent Maddigan. Hij sleept je mee van de ene ellende na de andere ellende. Ondertussen maar denkend dat hij het enige juiste nog doet om de boel een positieve draai te geven.
Maddigan is Sandia geld schuldig en niet zo'n klein beetje geld. En hij heeft geld nodig om zijn exvrouwen, exminnares en zijn 4 kinderen te betalen. Hij bedenkt een idioot plan met vele gevolgen. Je leert Maddigan heel goed kennen en zo zwart als zijn hart is, je krijgt haast medelijden met hem. Je wordt volledig door Ellory meegezogen in dit verhaal en als je denkt eindelijk adem te kunnen halen, komt het plot.
Ik heb genoten van deze thriller! Ik wil zeker meer lezen van R.J. Ellory | 1pos
|
Weer een prachtige roman van Julie Klassen, die je vanaf het begin meesleept, en je niet meer kan stoppen met lezen tot alles is opgelost.
Ik las op andere forums recensies dat er ook mensen zijn die dit boek minder waarderen omdat we boeken gewend zijn van haar waar het geloof hoog aangeprezen word, en in dit verhaal gebeuren dingen die dan soms toch echt niet kunnen. Maar ik vind het boek er echt niet minder om hoor, we zijn tenslotte allemaal mensen die fouten maken en daarvan leren. Het is daarom ook een perfecte titel voor dit boek.
Dit boek bevat veel liefde , maar ook vele leugens en geheimen, zoals we bij haar boeken gewend zijn. Ik heb er weer van genoten. Top. | 1pos
|
Hondje, de enige echte van Yvonne Jagtenberg (bekend van de boeken over Balotje) geeft in woord en beeld het leven van een zwerfhondje weer. Maar zielig is hij allerminst. Hondje heeft zo zijn adresjes.
In het park drinkt hij water uit de vijver, hij bietst worstjes bij de slager en af en toe gaat hij naar de oude dame. Die geeft hem thee en koekjes. En ze zet de hoed van haar overleden man op Hondje zijn kop.
Een zwerfhondje zijn heeft sowieso voordelen:
Hondje zit niet vast aan een lijn. Hij is een vrij hondje. Hij is zijn eigen baas. Een hondje dat nooit in bad hoeft en nooit aan de lijn!
De drol van Harry
Hondje beleeft allerlei avonturen, verdeeld over de vier seizoenen. In vijf verhaaltjes per seizoen maakt hij echte hondendingetjes mee. Hij stoeit met andere honden in het park, hij eet ijsjes op die kindjes laten vallen en vangt brood dat eigenlijk voor de eendjes is bedoeld. Er zitten een paar hilarische scènes in, zoals deze:
Even met zijn hondenspeurneus ruiken aan een grote drol. Snif, snif. Hmmm, die drol ruikt naar worst. Dat is de drol van Harry. De hond van de slager.
Een doldwaze blik
Hondje kijkt constant een beetje onnozel, maar ook wel heel aandoenlijk uit zijn ogen. De mooiste illustratie vind ik die bij het hoofdstuk Een beetje verliefd, dat zich (natuurlijk) in de lente afspeelt. Hondje ontmoet daarin een ander hondje en hij raakt buiten zichzelf en krijgt een doldwaze blik in zijn ogen.
Lees verder op mijn website | 1pos
|
Christelijke historische roman.
Het boek speelt zich af rond het einde van de Onafhankelijkheidsstrijd in Amerika. Een vrouw, als kind ontvoerd door indianen, keert terug naar huis. Haar ouders zijn daar niet meer, niemand weet waar ze zijn. Ze probeert het leven weer op te pakken. Dat is wel wat moeilijk: ze redt een botanicus, haar clanbroer komt langs, de man die vroeger verliefd op haar was wil haar grond, die al verbeurd is verklaard, en er komen ook nog kinderen naar haar toe. Dat klinkt als heel veel, maar het boek heeft meer dan 400 bladzijden, dus het gaat goed. Tegen het einde komen allerlei zaken samen, knap gedaan.
Erg goed boek, ik ga beslist meer van haar lezen. | 1pos
|
Voor een analoge leesclub stond dit boek op mijn lijstje, ik had het alleen nog niet in huis. Toen zag ik de leesclub van Hebban en kreeg ik het prachtige boek voor de leesclub.
Mijn verwachting was dat ik het een mooi boek zou vinden. Het deed me denken aan Alleen met de goden van Alex Boogers en ook dat boek had mijn verwachtingen overtroffen. Wees onzichtbaar vind ik net zo mooi.
Wees onzichtbaar is weer zo'n boek waarvan ik vind dat iedereen het zou 'moeten' lezen. Het is namelijk prachtig.
Ik werd echt een klein beetje verliefd op Metin. Wat is hij aandoenlijk en krachtig tegelijk. Daarnaast heb ik ook weer een berg boeken die ik wil lezen omdat Metin (Murat?) ze heel mooi of heel vreselijk vind.
Wees onzichtbaar, het is een dikke pil, maar wat mij betreft had het twee keer zo dik mogen zijn. Het was veel te snel uit...
Ineens stelt de Boekhandelsprijs ook echt iets voor voor me. Als er twee zulke parels (Alleen met de goden 2016 en Wees onzichtbaar 2018) gewonnen hebben, dan ben ik heel benieuwd naar de rest van die winnaars. | 1pos
|
In één woord prachtig,wat een emoties in dit boek en veel kippevel momenten.
Dit boek pakt je of je nu wil of niet zo leerzaam en zo gevoelig.
Na de baxter serie vind ik dit toch wel één van de favorieten van Karen Kingsbury.
Aanrader | 1pos
|
Hayley Long (1971) komt uit Engeland en schreef vooral schoolboeken, maar dook daarna in het YA- en kinderboekengenre. Met Een verre plek vlakbij en haar andere titels won ze al diverse prijzen, waaronder: de Mal Peet Children’s Book Award 2017.
Een verre plek vlakbij gaat over 2 broers Griff en Dylan, die samen met hun ouders onderweg zijn naar huis. Ze krijgen een auto-ongeluk. Hun ouders zijn op slag dood en de jongens staan er dan plotseling alleen voor. Tot een verre oom en tante zich melden en de jongens naar Wales verhuizen. De jongens dealen allebei op hun eigen manier met dit grote verlies. Griff praat niet en trekt zich terug en Dylan vlucht steeds in zijn hoofd naar plekken waar hij gelukkig was. Dylan moet nog meer dan Griff ergens mee in het reine komen voor hij verder kan.
Ik vind de cover erg mooi en zodra je de cover ziet weet je meteen waar het boek over gaat.
Het boek is verdeeld in 4 delen. Daarnaast heb je ook een zogenaamd hoofdstuk 0, waarin heel kort verteld wordt hoe ze vroeger leefden. Dit is maar 1 pagina lang. En daarna gaat het gewoon verder met hoofdstuk 1 enz. Het verhaal leest heel vlot weg en pakte mij meteen, zodat ik het in een keer uit wilde lezen. Ik voelde ook echt de emoties mee zoals boosheid, frustratie en verdriet. Ik heb wel een traantje moeten wegpinken. De onverwachte wending aan het einde zag ik totaal niet aankomen en ik was ook echt verrast. Daardoor werd alles wat ik had gelezen nog specialer. Ik vond het echt jammer dat het boek uit was. Dit boek vind ik dan ook een aanrader. | 1pos
|
Animal Farm is een roman over dieren die de boerderij overnemen en zelf gaan beheren.
Het boek staat vol van onderliggende boodschappen en verwijzingen naar maatschappelijke structuren zoals een goede fabel beoogt. Wanneer de ene maatschappij (dictatuur) wordt ingeruild voor de andere (democratie), zijn de dieren in het begin beter af. Stapsgewijs schuift de democratie terug richting dictatuur.
Het dominante varken heet “Napoleon”, de ezel blijft het slimste dier met zijn diplomatische filosofische antwoorden en zoals gewoonlijk is de kat een vrij dier. | 1pos
|
“Enders game” is een Science fiction boek, maar zou zeker ook een thriller genoemd kunnen worden. Het is geschreven door de Amerikaan Orson Scott in 1985. Orson Scott is een conservatieve persoon. Zo is hij bijvoorbeeld tegen homoseksueel huwelijk. Dit wil dus ook zeggen dat er geen homoseksuele mensen in het boek voorkomen. Orson Scott heeft degout van het kapitalisme, en een voorkeur voor het communisme. Het gevolg hiervan in dat het boek zich in een communistische samenleving bevindt. Dit boek betekende het begin van zijn bekendheid als schrijver. Hij won de twee belangrijkste prijzen voor Science fiction boeken. Science Fiction is niet het enige genre dat Orson Scott boeit. Hij schrijft ook fantasy boeken.
“Enders game” gaat over een jongen, Ender Wiggin die opgroeit in een tijd dat de aarde geteisterd wordt door buitenlandse wezens, “buggers” genoemd. In die tijd was het uitzonderlijk om als koppel al twee kinderen te krijgen, toch was Ender het derde kind in zijn gezin. Als gevolg werd hij op zijn school gepest.Via manipulatie wilde de regering met Ender de ideale persoon bereiken om de wereld te redden. Als jong kind had Ender een moeilijke relatie met zijn gewelddadige, oudere broer Peter, in tegenstelling tot de goede relatie met zijn zus Valentine. De regering stuurt de zesjarige Ender naar een krijgsschool voor veelbelovende kinderen. Op deze school onderscheidt hij zich meer en meer van de rest als succesvolle leerling. Al snel krijgt hij de rol van groepsleider en leert hij zijn beste vrienden kennen. Doordat Ender zo succesvol is op de school maakt hij in een record tempo andere kinderen jaloers. Met gevolg dat hij sociaal geïsoleerd wordt, want niemand wil mee gepest worden. De regering heeft met zijn volledige opleiding tot doel Ender de redder van de wereld te maken, hierdoor komt Ender stevig onder druk te staan. Terwijl Ender op de militaire academie zit, worden Peter en Valentine belangrijke politieke anonieme schakels.
“Enders game” is een boek dat in veel opzichten anders is dan andere boeken. Zo is de leeftijdscategorie van het boek moeilijk in te schatten. Dit komt doordat het hoofdpersonage een jong kind is en we maken alles mee vanuit zijn standpunt. Hierdoor zou men kunnen denken dat dit boek voor adolocenten of zelfs kinderen geschreven is. Het boek bevat echter redelijk veel aspecten die voor kinderen niet gepast zijn, zoals scheldwoorden, bloederige gevechten waardoor mensen dood gaan in een algemene donkere sfeer. De schrijver Orson Scott heeft het boek dan ook altijd voor volwassenen bedoeld. Ender lijkt eerder een volwassen persoon in het lichaam van een kind.
Er zijn enkele morele kwesties die in vraag gesteld kunnen worden. Ender doodt onbewust een aantal mensen die hem lastig vallen (kinderen van zijn eigen leeftijd of ouder). Ze proberen hem ineen te slaan maar hij vecht terug met dodelijke gevolgen. Het feit dat ze dood zijn door Ender’s agressie wordt niet aan hem verteld. De regering houdt dit voor hem verborgen zodat hij niet mentaal onderdoor zou gaan. Uiteindelijk komt hij hier echter wel achter en voelt hij zich hierdoor verschrikkelijk slecht. De regering heeft dus jaren toegelaten dat Ender mensen vermoordde zonder dat hij hiervoor gestraft is geweest. Dus met het hogere doel van Ender tot redder van de wereld te maken, werd hem veel meer toegelaten. Als lezer vraag je je af of dit wel moreel verantwoord is. De moraliteit van het boek doet mij denken aan de moraliteit van soldaten in het leger. Zij worden soms ook gedwongen om mensen te vermoorden voor het hogere doel. Net zoals Ender worstelen ze met zichzelf wanneer ze geconfronteerd worden met hun daden.
Het verhaal wordt meestal verteld vanuit de ik-persoon maar soms wordt die afgewisseld met een alwetende hij. Hierdoor creëert de schrijver wel een goede personificatie met Ender Wiggins maar je komt wel een paar extra dingen te weten die je het verhaal beter doen begrijpen.
Ik heb van dit boek genoten want het Science fiction thema interesseert mij zeker. En ik vind het altijd zeer boeiend als het hoofdpersonage een kind of een adolocent is. Enders stelt ook de belangrijke ethische vraag: “ben ik slecht?” In zijn geval hoort de vraag: “Ben ik zoals Peter” er ook bij.
De schrijver weet de spanning erin te houden door steeds kleine delen informatie te geven en nooit alles. Hierdoor wil je steeds verder lezen op zoek naar meer stukjes van de puzzel. Het boek heeft een vlot tempo. Er zijn geen momenten waarop het verhaal stilvalt. Er gebeurt altijd iets.
Ik vind het een goed boek dat ik aanraad aan iedereen vanaf vijftien jaar. Het is een toffe verhaallijn met interessante dynamische personages. Het boek stelt ook een paar boeiende ethische vragen. Ik ben overtuigd om nog boeken te lezen van Orson Scott. | 1pos
|
Ik was heel benieuwd of dit boek na haar debuut "De Droogte" ook weer zo spannend was. "De droogte" speelde in een fictieve stad, Wildernis kan in elk oerwoud spelen...
Nu dit boek sleept je mee en het is onmogelijk om het boek ook maar 1 seconde weg te leggen, dat boek wil je uitlezen...Er zijn twee lijnen in het boek die van Alice die uitgekozen wordt voor een teambuilding na een aantal aanvaringen/berispingen. Samen met haar leidinggevende en nog 3 andere collega's gaan ze de wildernis is. Er is een route uitgezet door middel van vlaggen maar met behulp van kaart en kompas moet je wel die route zien te vinden. Er zijn 3 plekken aanwezen als kampeerplekken. De eerste avond wordt de kampeerplek bereikt maar wat er daarna gebeurt is, is onduidelijk. Langzamerhand komt je achter allerlei zaken die speelden, die broeiden zowel op werk als privé. Waarom is Alice achtergebleven? Ze leek zo aardig en doortastend maar had ook een scherp randje.. Daarnaast is er het verhaal van rechercheur Falk die al bezig is met een onderzoek naar het bedrijf waar Alice werkten en het verwerken van het overlijden van zijn vader. Zijn vader die ook zo graag tochten zoals deze in de wildernis liep. Samen met Carmen gaan ze op zoek naar de waarheid en wat er gebeurd is.
Dit boek overtreft haar vorige boek en ik hoop alleen maar dat ze zo door blijft gaan met schrijven! | 1pos
|
Dus na al die jaren heb ik eindelijk een boek van Rick Riordan gelezen!
En wat was het leuk! De keren dat ik aan het lezen was (en dat was helaas niet heel vaak) vloog ik door het boek heen. Verder heb ik niet veel te zeggen alleen dat ik echt niet van schorpioenen houd en dat ik de andere boeken in de serie snel ga lezen. | 1pos
|
Subsets and Splits