text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
De kracht van Rimbaud is dat hij taal neer weet te zetten als een hallucinante nachtmerrie van associaties en beeltenissen. Iedereen die wel eens een glaasje teveel op heeft - en daarbij de dag erna, met kater en koppijn, zijn of haar eigen handelen vervloekt- zal een punt van herkenning vinden in het gedicht. Ergens tussen een lofzang op je eigen lichaam afbreken met koning alcohol én een larmoyante klaagzang om hoe verslaving ons doet verdrinken in zijn absurde logica. | 1pos
|
Een geweldig mooi boek over liefde en haat.
Hoever ga je om je liefde te bewijzen en hoe laat je liefde toe in je leven ma alles wat je mee maakt?
Angel (Sarah) een vrouw die zoveel heeft meegemaakt kan zij nog wel liefde voelen of zal ze terug vallen?
Dit boek laat je zo meeleven of je er zelf inzit,en steeds al je denkt dat het wat beter gaat gebeurd er wel weer iets,dit boek verveeld dus geen moment en zal je ook niet snel vergeten. | 1pos
|
Het boek is echt een aanrader. Leest heel makkelijk ondanks dat er een klein lettertype wordt gebruikt. De meeste kinder- /youngadult boeken gebruiken een groter lettertype maar dit leest zo goed weg dat het niet storend is. Karakters zijn duidelijk, ook de wonderlijke wereld wordt goed beschreven zodat je helemaal op kan gaan in die andere mogelijke wereld. De spanning is nooit weg. Je wilt graag dat Helena gevonden wordt. Je gaat mee met Emma op zoek naar haar zus. Want door de verdwijning van haar zus staat haar hele leven op zijn kop.
In een wereld waar mens en "wonderlingen" naast elkaar leven en Wonderingwiki.org de informatiesite is van mensen over wonderlingen woont Emma sinds kort in een stacaravan vlak naast het bos waar de meeste wonderlingen wonen. Jaren geleden is het bos ineens ontstaan en zijn de mensen verjaagd uit het centrum van de stad. Nu wonen er harpijen, slangenmensen, feeën, ratters en katten. Emma haar zusje Helena is verdwenen. Haar ouders helemaal in de ban van het vinden van Helena hebben grotendeels hun vermogen verloren, daarom wonen ze nu ook in de stacaravan. Daar maakt Emma kennis met Jack, een kat... en hij heeft een cadeau voor haar..... | 1pos
|
“Absteigen!” “Ausweis, bitte.” Het zweet breekt Ward uit. Onder zijn bloes zit een dikke envelop met geheime papieren. Zou de bobbel zichtbaar zijn? Met trillende handen maakt hij de riempjes van zijn fietstassen los en toont de soldaat de lege inhoud. Maar de onderofficier is nog niet tevreden en vraagt hem zijn jas open te doen en zijn zakken te legen.
Opeens klinkt er geschreeuw achter hem. Een paard en wagen wordt aangehouden. Niemand let er meer op hem. Gauw maakt Ward zich uit de voeten.
Dat zijn broer Henk hem heeft gevraagd om te helpen bij de verspreiding van illegale krantjes maakte hem trots. Een andere koerier was er al mee gestopt, omdat het te gevaarlijk was. Maar na de controle van de soldaten durft Ward niet meer alleen. Maar dit toegeven aan zijn broer wil hij ook niet doen. Wat als hij nu eens Minke vraagt om met hem mee te fietsen? Minke is een meisje uit zijn klas. Maar is het wel slim om Minke te betrekken bij zijn geheime tochten?
“Warum hast du Angst, Ward?” Blz. 54.
“Gevaarlijk geheim” is een spannend jeugdboek dat zich afspeelt in 1942 tijdens de oorlogsjaren, in en rond Apeldoorn. Dit verhaal laat zien dat niet alleen volwassenen betrokken waren bij het ondergrondse verzet tegen de Duitsers, maar ook middelbare scholieren. Kinderen en jongeren vielen minder op en konden daardoor een belangrijke rol spelen bij het rondbrengen van illegale kranten, verzorgen van onderduikers of het verbergen van joodse kinderen.
“Duits is een rottaal?” “Zeg dat dan nooit weer. Niet waar ik bij ben, maar ook niet als ik het niet kan horen. Taal heeft geen schuld.” Blz. 41.
Jan Heerze werd na een studie Nederlands leraar in dit vak op een middelbare school in Apeldoorn. Na zijn pensioen deed hij onderzoek naar vergeten gebeurtenissen en personen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De gebeurtenissen in Gevaarlijk geheim liggen dicht bij de werkelijkheid. Sommige zijn echt gebeurd, zoals de deportatie vanuit het Apeldoornsche Bosch. Sommige personages zijn verzonnen, maar hun leven leek erg op dat van mensen die echt hebben bestaan.
Dit merk je tijdens het lezen. Het verhaal is zo echt opgeschreven, dat je je heel goed kunt voorstellen wat Ward en Minke en de anderen uit het boek hebben meegemaakt.
Het is een heel spannend verhaal geworden. Je wilt blijven doorlezen om erachter te komen wat er met iedereen gebeurt.
Het verhaal is in drie delen verdeeld. Het maakt geen tijdssprong, je kunt gewoon in de tijdslijn door blijven lezen. Maar in deel 2 en 3 voel je wel heel duidelijk de dreiging toenemen en Ward veranderen.
“Mijn grootmoeder zei altijd: “Als goede mensen niets doen, overwint het kwaad.” Blz. 74.
In het verhaal komen nog een aantal belangrijke personages aan bod, die een belangrijke rol hebben. Een daarvan is Roosje, zij mag zeker niet ontbreken in deze recensie.
Roosje is een klasgenootje van Ward. Maar na een nieuwe maatregel dat joodse kinderen niet meer naar school mochten, wist niemand waar ze gebleven was.
Behalve Minke. Ze weet dat ze als verpleegster in het Apeldoornsche Bosch werkt op een kinderafdeling. Minke bezoekt Roosje regelmatig. Maar volgens Minke is Roosje daar niet veilig.
Wanneer Roosjes ouders worden opgepakt, haar broer is ondergedoken en haar zusje Tamar in een ander gezin is ondergebracht, beloven Minke en Ward aan Roosje om Tamar op te sporen. Maar waar moet je gaan zoeken wanneer je geen idee hebt waar ze kan zijn? En wie kun je vertrouwen en wie niet?
“Jij hebt ook gedacht dat ik een rotmof was, hè, omdat ik een Duitser ben.” Blz. 132.
Gevaarlijk geheim weet je diep te raken. Het is goed dat jongeren lezen en leren over de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Juist omdat dit verhaal op waarheid is gebaseerd, komt het aan.
Af en toe staan er vragende zinnen in de tekst. (geen gesproken vragen, maar een “losse” zin vragend geschreven.) Wanneer je het boek als ouder met je kind of op school wilt bespreken, zijn het juist deze vragende zinnen die uitnodigen tot een dieper gesprek. Het maakt, wanneer je er even bij stil blijft staan, dat je na gaat denken over de gebeurtenis.
Bijvoorbeeld op bladzijde 117 staat: “is hij nou stom geweest door het alleen te doen?” Het zijn eenvoudige vragen, passend bij het verhaal maar zonde om er snel overheen te lezen.
Het verhaal eindigt op 23 mei 1943. De oorlog zou nog bijna twee jaar duren.
Het maakt mij nieuwsgierig hoe het verder zou gaan met Ward. Wie weet schrijft Jan Heerze nog eens een vervolg? Ik hoop het!
Ik waardeer het boek op 5 sterren. | 1pos
|
Hoewel ik niet tot de doelgroep behoor, heb ik het boek in een ruk uitgelezen. Ik vond het onderwerp intrigerend, en het is duidelijk dat de auteur zich goed heeft ingeleefd in zowel het onderwerp als de leefwereld van jongeren. Een aanrader. Ik wacht op het vervolg. | 1pos
|
Dit boek gaat over de tegenstrijdige gevoelens van Adriaan van Dis. Enerzijds wil hij afstand met zijn moeder en anderzijds wil hij al haar verhalen horen. Het boek is in korte zinnen en met korte hoofdstukken geschreven. Dit zorgt er echter niet voor dat het boek makkelijker is. Doordat de moeder vaak onvolledige verhalen vertelt is het zeker in het begin van het boek moeilijk om te volgen waarover het verhaal gaat. De woordkeuzes in het boek zijn echter wel altijd goed gevonden. Ik vind het een mooi boek, maar het verhaal is niet altijd eenvoudig. Het boek wisselt ook af tussen diepgaande verhalen en humoristische opmerking, dat zorgt voor een mooi evenwicht in het verhaal. | 1pos
|
Het boek komt wat langzaam op gang maar wordt geleidelijk aan spannender. De beschrijvingen van de personen zijn die van een echte waarnemer. Het is afwisselend staccato to the point en dan weer uitdiepend. Een echte aanrader voor de thriller liefhebber. Een verassend slot. | 1pos
|
Hoofdrolspeler Robert Lowenthal is opgegroeid in het provinciale dorpje Bontebrug waar hij veel avonturen beleeft met zijn vriend Bertje. Al snel is het duidelijk dat Robert aanleg heeft voor de schilderkunst en hij besluit dan ook om Bontebrug te verlaten en te verhuizen naar Amsterdam waar hij een opleiding gaat volgen aan de Rietveld kunstacademie. Josef Dietz, zijn grote voorbeeld, wordt hier zijn begeleider en meester.
Tijdens zijn jeugdjaren in Bontebrug en gedurende zijn verblijf in Amsterdam vinden er bizarre situaties plaats. Johan Falke, de auteur van dit boek, weet deze gebeurtenissen op een subtiele en komische manier te beschrijven.
Dit verhaal blinkt dan ook uit doordat de auteur deze kwajongensachtige, korte verhalen op een geweldige humoristische manier te beschrijven. De schrijfstijl en de opbouw van de avonturen die Robert beleefd zorgen ervoor dat je geboeid blijft tot aan het laatste woord.
Spelen met taal is ook een ‘Kunst’ en dit laat Johan Falke ook duidelijk zien door o.a. het op een subtiele manier weergeven van enkele tegenstellingen waarin Robert een weg probeert te vinden zoals; het afzetten van de Achterhoek tegenover Amsterdam, een schuurfeest tegenover een vernissage, het dorpscafé tegenover het Rembrandtplein en de lusteloosheid tegenover de Rietveld Academie.
Uiteindelijk wordt Robert gedwongen een fundamentele keuze te maken door een dramatische gebeurtenis.
‘Bontebrug’ is een absolute aanrader en bovenal een feest om te lezen. Maar de vraag die mij wel bezig houdt is, is dit verhaal nu fictie of non-fictie? De enige die hier antwoord op kan geven is Johan Falke zelf! | 1pos
|
Mooi vervolg op 'De brief voor de koning'. | 1pos
|
Bijna tien jaar had de Noor Johan Harstad (1979), die in Nederland een cultstatus verwierf met het boek Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? nodig om zijn nieuwe roman te schrijven. Het eerste dat opvalt aan Max, Mischa en het Tet-Offensief is zonder twijfel het feit dat het ruim 1200 pagina’s telt. De omvang geeft niet zozeer blijk van een weinig kritische redacteur: De overdaad aan scènes, beschrijvingen en uitweidingen fungeert juist als een van de belangrijkste thema’s in Harstads magnum opus.
Haast misleidend simpel begint Max Hansen, een van oorsprong Noorse toneelregisseur, aan zijn verhaal. Het is namelijk helemaal niet als simpele openingszin bedoeld, maar als een literair trucje om de lezer op het verkeerde been te zetten. Dit blijkt als alinea’s en hoofdstukken op een vergelijkbare manier beginnen. De toon wordt dus gelijk gezet. Max is momenteel op tournee met zijn meesterwerk Better Worlds Through Weyland-Yutani en doet daarmee alle grote steden in de Verenigde Staten aan. Als de regisseur klaar is met de zoveelste uitvoering voor hetzelfde soort mensen (“Het allerliefst zou ik voor vijftig man spelen en hooguit tien dollar voor een kaartje vragen; theater voor hoi polloi”) en terugkeert naar de zoveelste anonieme hotelkamer, gaat het roer om. In een opwelling besluit hij zich terug te trekken en begint aan een eenzaam alternatief voor de traditionele roadtrip. Na elke voorstelling slaapt hij in zijn auto om vervolgens naar een nieuwe stad te rijden. Daar wordt hij overvallen door jeugdherinneringen die de lezer meenemen naar het Noorwegen van zijn jeugd, dat hij in de vroege jaren ’90 moet achterlaten voor een keurige wijk in de staat New York. Hij kan er niet aarden en doet er ook geen moeite voor, totdat hij er bij toeval achter komt dat hij niet de enige is die zijn favoriete film, Apocalypse Now, kan nasynchroniseren. Er bloeit een vriendschap op tussen hem en Mordecai, die Max niet alleen kennis laat maken met de theaterwereld, maar die hem ook een relatie met de betoverende Mischa oplevert.
Het verhaal van Max wordt regelmatig doorbroken door een uitweiding over Mischa, Mordecai of over zijn oom Ove/Owen:
Zijn oom emigreerde ooit naar de VS en diende in het leger tijdens de Vietnamoorlog. Dit is een van de momenten waarop de realiteit - de moeilijkheid van je geboorteland achterlaten, een gruwelijke oorlog voeren voor een onbekend doel - botst met de belevingswereld van Max, die zich wanhopig vastklampt aan zijn nieuwe vrienden en aan het beeld dat hij van de oorlog heeft door de film van Francis Ford Coppola. Harstad lijkt zich soms te verliezen in alle uitweidingen en laat Max als een overenthousiaste Willy Wonka alle deuren in de chocoladefabriek openen om zijn kennis over niet-bestaande schilderijen en toneelstukken te etaleren. De auteur vraagt veel van zijn lezers, want niet alleen beschrijft hij het niet-bestaande, maar hij bedenkt ook nieuwe woorden en heeft weinig op met interpunctie of een gebruikelijke zinslengte. Sommige zinnen gaan wel anderhalve pagina door, terwijl er ook passages zijn die op een staccato-achtige manier geschreven zijn. Dit moet een monsterklus zijn geweest voor de vertalers, Edith Koenders en Paula Stevens, die een prachtige, lopende en melodieuze vertaling hebben afgeleverd.
De vorm overstijgt de plot in Max Mischa en het Tet-Offensief. De vele pagina’s zijn niet nodig om de eenzaamheid van Max, en zijn vraag wanneer hij definitief is toegetreden tot een nieuwe maatschappijen daarmee dus zijn verwantschap met zijn geboorteland verliest, te beschrijven. De vele zijweggetjes die Harstad inslaat geven hem vaak een goed excuus om meer van zijn bijzondere stijl te laten zien, dan dat ze bijdragen aan de plot. Dit doet absoluut geen afbreuk aan de kwaliteit van de roman, maar onderstreept juist Harstads status als cultauteur. | 1pos
|
Heb dit boek gelezen op vakantie en heb er echt van genoten. Dit is echt zo een typische vrouwenroman waar ieder zichzelf wel eens in herkent,waar je lekker kan in wegzinken en alles rondom je vergeet.
Zelf lees ik niet veel romans, heb het meer voor trillers maar dit boek is zeer zeker een aanrader! | 1pos
|
Ik vind Gedragen Haat een heel goed boek en heb het met veel plezier gelezen. Vooral de schrijfstijl en de goede leesbaarheid van dit boek spraken mij aan. De beschrijvingen van de omgeving maakten dat ik alles zo voor me zag en de geschiedkundige weetjes die Marco in het verhaal heeft verweven vond ik erg leuk en nergens storend (zoals dat bij andere schrijvers soms wel het geval is). Het verhaal was redelijk spannend en voor mij bleef de plot tot het einde een verrassing.
Een echte aanrader!! | 1pos
|
Het Leger van de Duisternis is de opvolger van De Wraak van de Kroonprinses en De Rebellen van de Koning. Het is het derde en laatste boek in deze serie van Morgan Rhodes. Ook in dit boek blijft de Bloedkoning zijn zoektocht naar de vier kristallen verder zetten.
Het Leger van de Duisternis vangt aan op het slagveld nadat de rebellen zijn verslagen. Prinses Cleo is na haar gedwongen huwelijk met prins Magnus vastbeslotener dan ooit om de hebberige koning uit te schakelen. Intussen blijken prinses Lucia's krachten alsmaar toe te nemen. Dit ziet koning Gaius natuurlijk graag gebeuren, maar het zorgt er ook voor dat prinses Lucia extra op haar hoede is. Koning Gaius blijkt echter niet de enige te zijn die uit is op alleenheerschappij. In het verhaal maken we als snel kennis met prins Ashur en prinses Amara, die hun eigen plannen hebben om de magie van het verwantschap te bekomen. Wanneer de mysterieuze Alexius echter opduikt en beweert het geheim van Lucia’s krachten te kennen, ziet koning Gaius dit als een geschenk uit de hemel en als zijn kans op de overwinning. Maar is Alexius wel te vertrouwen? Het wordt een harde strijd om de magie van het verwantschap en de heerschappij, waarin er veel leugens en geheimen onthuld worden en er ook een aantal verrassende wendingen plaatsvinden.
In het derde boek komt er een aantal nieuwe personages aan bod die elk met hun eigen karakter zorgen voor een meerwaarde aan het verhaal en tal van nieuwe wendingen. Zo hebben we bijvoorbeeld prinses Amara, die een nogal tactloze verleidster blijkt te zijn of haar broer prins Ashur die erg manipulatief uit de hoek kan komen. Zij zijn dus eveneens uit op de magie van het verwantschap. Ook duikt plots Alexius op die omwille van zijn eigen missie een pact aangaat met Jonas Agallon en beweert het geheim te kennen om Lucia te leren omgaan met haar krachten. Zoals we gewoon zijn van Morgan, zijn ook in dit boek haar personages goed ontwikkeld en komt hun karakter voor de lezer duidelijk naar voor. De vele personages in het verhaal en de diverse verhaallijnen die door elkaar lopen, zorgen er wel voor dat het niet altijd even simpel is om mee te zijn met het verhaal. Zeker wanneer je de vorige boeken nog niet gelezen zou hebben, is het aan te raden dit toch eerst te doen. Het boek is wel erg goed geschreven en leest zeer vlot, waardoor alles begrijpbaar naar voren wordt gebracht.
Tijdens het lezen heb je echt het gevoel in het verhaal te zitten en je helemaal in die andere wereld te bevinden. Het is fijn dat Morgan Rhodes dit gevoel ook in haar derde boek creëert bij de lezer. Het boek eindigt met een fantastische cliffhanger, waardoor je als lezer eigenlijk nog een vierde boek zou willen lezen van deze reeks. Zeker een aanrader om eens te lezen dus! | 1pos
|
Ik vond de afwisseling tussen het heden en verleden heel mooi. Geleidelijk aan ontdek je de reden waarom Alice bij het verhaal betrokken is geraakt (al kun je het eigenlijk wel vermoeden, het is een beetje een cliché). Ik vond vooral de uitleg over het verleden interessant: de katharen, de levenswijze,... Als je geïnteresseerd bent in geschiedenis, steek je er vast wel wat van op. Het boek heeft me enkele leuke uurtjes bezorgd. | 1pos
|
Hoewel het naar mijn mening (maar wie ben ik) een beetje traag op gang komt heb ik vanaf de helft van het boek moeite gehad om het weg te leggen. Vooral de laatste hoofdstukken in 1 ruk uitgelezen. En dan natuurlijk het moment dat het uit is. Even bijkomen... en dan... pfff. Kijk uit naar je volgende boek(en). Bedankt voor zoveel pagina's leesplezier! | 1pos
|
Weer een spannende thriller van Brian Freeman waar ik van heb
genoten. Waartoe een meisje dat verdwijnt tot allemaal in staat is
en waarvan men dacht dat ze dood was. Drie jaar later na haar
verdwijning vinden ze haar terug ver weg van huis. | 1pos
|
Dit boek hangt aan elkaar van alle toevalligheden. De moorden worden opgelost omdat er steeds wel iemand is die ergens verstand van heeft.
Maar dat maakt helemaal niks uit want het boek is heerlijk geschreven en je wordt toch steeds nieuwsgierigermhoe het in elkaar zit.
Ik ben al eens eerder in dit boek begonnen en toen gestopt omdat ik er niks aanvond. Weet niet wat me bezielde want nu zat ik er helemaal in en heb het in 1 dag uitgelezen. Ga heel snel verder met de volgende! | 1pos
|
Marijn Bentink van Heemstede, komt uit een adellijk geslacht. Zij gaat trouwen met Roel Waarland. Roel verdient zijn brood als tuinarchitect. De ouders van Marijn en wel in het bijzonder haar moeder, verwacht dat Roel zijn bruid in stijl met een Rolls-Royce komt ophalen. Roel denk daar echter anders over. Op de dag waarop het huwelijk plaatsvindt, rijdt Roel op zijn scooter naar Marijn. Hij is steevast van plan haar met zijn scooter naar het stadhuis te rijden. Dan slaat het noodlot toe en gaat de bruiloft niet door.
Onverwacht komt Selma in beeld. Zij wijst Marijn erop dat het ongeval van Roel niet aan hem te wijten is. Selma vertelt gezien te hebben dat hij moest uitwijken voor een groep brallende jonge mensen. Het ongeval leidt tot veel ontwikkelingen, met als hoofdthema wraak. Daarmee krijgt Marijn te dealen. Maar het is de vraag of Marijn dat kan weerstaan.
DUIVELSPACT van Loes den Hollander, is geschreven op een manier dat je van Loes mag verwachten. Spannend tot de laatste bladzijde. | 1pos
|
Aantal blz 319 gelezen voor ; Hebban Reading Challenge 2016 ’ Een tiende roman van een auteur’
Heeft langer geduurd dan normaal niet omdat het boek slecht was. Zeker niet. Dacht na een operatie veel te lezen naar slaap nog veel. Was weer een geweldig boek. Had ook niet anders verwacht. De spanning was weer hoog op lopend van begin tot einde. Meer horror dan triller. Ben al benieuwd naar deze serie op tv.
http://infoboeken.blogspot.be/2014/11/toni-coppers.html
https://www.hebban.nl/p/leentje-adriaensen#offset_0 | 1pos
|
Na Tweestrijd wilde ik dit boek hebben zo snel als het uitkwam. afgelopen weekens in 1 ruk uitgelezen en opnieuw is het weer een geweldig boek! ik waande me helemaal in het verhaal en zag alles zo voor me. hij was wel wat moeilijker te volgen dan de vorig twee boeken, maar dat was niet erg, het is allemaal supergoed te volgen. Nu maar weer wachten tot de volgende! | 1pos
|
Veel schrijvers zijn er bang voor. Een writersblock. De gedachten willen niet meer komen, de inspiratie schijnbaar opgedroogd. Het snel stromende riviertje wordt een droge bron, elk woord een worsteling, de volgende blanke pagina een obsessie. Het schrijfproces belandt vervolgens op een dood spoor en de vraag is of er ooit nog een (volgend) boek komt.
Het overkomt de hoofdpersoon uit Dagboek uit de rivier, een schrijver die jaren geleden een enorm succesvol debuut afleverde dat in meerdere landen werd vertaald. Sindsdien wordt hij in diverse talkshows en door zijn uitgever regelmatig gevraagd naar een tweede boek. Als hij de vragen zat is en de druk en de verwachtingen niet langer aankan besluit hij te verhuizen naar de Ardennen waar hij tot rust hoopt te komen en wellicht nieuwe inspiratie te vinden. Hij woont echter nog niet lang in de Ardennen als Emma, een jonge vrouw die een paar huizen verderop woont, spoorloos verdwijnt. Even meent hij materiaal voor zijn tweede boek te hebben gevonden, maar net als de speurtocht naar de verdwenen vrouw vlot zijn nieuwe boek in de daaropvolgende jaren maar nauwelijks. Als zijn uitgever met zijn vriendin Barbara op bezoek komt, geraakt het onderzoek naar de verdwenen vrouw onbedoeld in een stroomversnelling. Barbara verzint namelijk aanwijzingen voor haar zoontje Rens om hem tijdens de vakantie bezig te houden, maar die aanwijzingen lijken opeens heel erg ook écht richting de oplossing van de verdwijning van Emma te leiden.
Met Dagboek uit de rivier schreef Jan van Mersbergen (1971) onder het pseudoniem Frederik Baas inmiddels alweer zijn negende roman en zijn eerste thriller. Zijn debuut De Grasbijter werd destijds genomineerd voor de jaarlijkse Debutantenprijs. Er volgden meer nominaties voor andere boeken, waaronder die voor de BNG Nieuwe Literatuurprijs 2007 voor zijn roman Morgen zijn we in Pamplona. Jan van Mersbergen is dus een schrijver die in de loop van zijn schrijverscarrière zelf de nodige verwachtingen heeft gewekt. De druk waaronder zijn hoofdpersoon in Dagboek uit de rivier gebukt gaat is gelukkig niet op hem van toepassing getuige zijn productie.
Dagboek uit de rivier is een vlotte en intelligent geschreven thriller, waarbij het verhaal op een mooie manier is verweven met de setting waarin het zich afspeelt. De speurtocht naar de verdwenen vrouw voert de schrijver, Barbara en haar zoon Rens door de heuvels, de bossen en de weides van de Ardennen. Dit wordt zo treffend door Jan van Mersbergen in beeld gebracht dat je de beekjes bijna hoort stromen, de wind door de bomen hoort ruisen, de schapen hoort blaten en hun belletjes hoort rinkelen. De lezer wordt op deze manier op een mooie fysieke manier meegenomen in het mysterie en de raadsels rondom Emma’s verdwijning.
In Dagboek uit de rivier verkent Van Mersbergen op een subtiele manier de grenzen tussen werkelijkheid en illusie, waarbij spel en realiteit elkaar meer dan eens overlappen zonder dat de lezer direct weet waar hij mee te maken heeft. Ondertussen geeft Van Mersbergen een mooie en humoristische inkijk in het uitgevers en schrijverswereldje dat overigens verder niet zo veel aan het verdere verhaal toevoegt. Het einde van het boek komt onverwacht, maar dan blijkt hoe slim Van Mersbergen de lezer en een aantal van zijn personages om de tuin heeft geleid. Hij is een illusionist die zijn publiek een schijnwerkelijkheid voortovert en komt daar op een geloofwaardige manier mee weg. De lezer kan zich aan het einde van het boek alleen nog verwonderd achter de oren krabben. | 1pos
|
Het verhaal begint in 1943 wanneer Antonia, wonende met haar gezin in Tuindorp, staat te wachten op haar twee zonen die buiten aan het spelen zijn, de jongens zijn laat. Antonia staat aan de deur te wachten wanneer ze een vrouw de straat in ziet komen rennen die in paniek op deuren bonkt. Deze blijven gesloten en de paniek bij de vrouw is merkbaar. Dan ziet zij Antonia en rent op haar af, duwt haar een bundel in de armen en rent vervolgens weg. Antonia beseft nog maar nauwelijks wat er is gebeurd wanneer de Duitsers de straat in komen lopen en ze gaat vlug naar binnen. Dan pas ziet ze wat ze in haar handen heeft.
Vrijwel meteen beseffen Antonia en haar man Herman dat het kindje dat ze nu in hun armen hebben van Joodse afkomst is en geen schijn van kans maakt als zij er niet voor gaan zorgen. In ieder geval tot de moeder terugkomt. Ze realiseren zich ook dat er enorme risico’s voor het gehele gezin mee zijn gemoeid nu. De verraders van de NSB zijn dichterbij dan gewenst en bedenk maar ineens een gedegen plan dat het aannemelijk maakt wie dat meisje is en wat ze bij jou thuis doet. Want daar ligt precies het gevaar, het is wel oorlog en de Joden worden voor een paar gulden opgejaagd en verraden om vervolgens gedeporteerd te worden en een soortgelijk lot staat ook de mensen te wachten die hen helpen. Wat Herman en Antonia doen getuigt dus van een grandioze heldhaftigheid en naastenliefde. Maar ze hebben wel hulp nodig om dit goed aan te pakken om zo Tamar de veiligheid te bieden die ieder kind in oorlogstijd verdient. Het is een haast onmogelijke opdracht. Juist omdat het zo gevaarlijk is moeten ze op hun hoede zijn, het gevaar komt steeds dichterbij en niet alleen van de Duitsers. Ze nemen een enorm risico en toch houden ze Tamar bij zich, daar zijn ze het grondig over eens.
Anna, een begenadigd violiste, zit in Westerbork. Het werkkamp wordt door strenge hand geleid en de enige manier om aan de dwangarbeid te ontkomen is het deelnemen aan een concertgroep. Anna verlangt naar huis, naar haar ouders en haar zus. Niemand weet hoe het met hen gaat en Anna’s verlangen is het enige dat haar op de been houdt. Intussen doet ze dingen waar ze van walgt, puur om te overleven. Zaken die haar tekenen voor de rest van haar leven.
Werkelijk prachtig beschreven is dit ontroerende en krachtige verhaal rondom het Joodse meisje Tamar vanaf het moment dat ze in Antonia’s armen wordt gelegd. Waar anderen verraden en hun hoofd afweren voor het leed van de ander, daar treedt de ander naar voren en reikt de helpende hand terwijl ze zelf eigenlijk al niets meer hebben. Een herkenbaar gegeven uit andere verhalen die over een oorlog gaan. Toch maakt dit verhaal ontzettend veel indruk. De krachtige personages, vooral ook de vrouwelijke rollen zijn erg overtuigend, maken het tot een strijdlustig en overtuigend verhaal. Het is ook heel filmisch beschreven allemaal. Of het nu gaat om het leven in Tuindorp, een kleine gemeenschap waar men net zo goed te maken had met verzet als sympathisanten of over de gruwelijkheden in Auschwitz, Birkenau of Westerbork. Alles is even overtuigend en beklemmend geschreven. De sfeer is haast tastbaar, de gemoedstoestanden, het totale gebrek aan respect voor de medemens, de voortvloeiende wanhoop maar zeker ook het optimisme en de vechtlust zijn erg overtuigend. Waartoe men in staat blijkt om een ander te verraden maar zeker ook om een leven te redden, heeft veel indruk gemaakt. Het verhaal voelt gewoon ‘goed’ aan, het klopt. Raar eigenlijk om dat zeggen over een oorlogsdrama…….maar met betrekking tot de schrijfstijl en de opbouw is dit gewoon de beste omschrijving. Dit is een klassieker, dit boek moet gelezen worden, vooral ook op scholen!
De auteur schrijft om en om vanuit de vrouwen Anna en Antonia. Wat hun band is wordt later duidelijk maar de twee zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden, zelfs voor lange tijd zonder hun medeweten. Naarmate Tamar opgroeit worden er keuzes gemaakt die zorgen voor een brok in de keel, maar ook boosheid kwam om de hoek. Wanneer Anna en Antonia bij elkaar komen breekt er een heel ander dilemma aan. En de meest heftige emoties steken de kop op, er moeten keuzes worden gemaakt die hoe dan ook harten zullen breken. Keuzes die wel te begrijpen zijn maar niet terecht of eerlijk aanvoelen. Daardoor raakt dit verhaal je tot op je bot. Want we maken niet alleen kennis met het leven van Tamar, nee we lezen ook de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog en in dit verhaal vooral ook dat vanuit het Joodse perspectief. Vaak is het vooral ook de suggestie die Hoolt hanteert maar die al eigenlijk voor zichzelf spreekt en woorden overbodig maakt.
Gelukkig heeft Monique Hoolt wel de juiste woorden kunnen vinden om dit verhaal te vertellen en zij heeft met haar debuut ‘Tamar’ bewezen zich met gemak te kunnen meten met een oorlogsroman zoals ‘De lege stad’ van Simone van der Vlugt. Haar schrijfstijl is helder, vloeiend en gewoon heel erg mooi. Het verhaal van Tamar is levensecht, menselijk, klein en gedetailleerd. Vanaf het begin is het fascinerend, emotioneel en heftig. Het verlangen naar bevrijding, de angst en onzekerheid maar vooral het vertrouwen en de vastberadenheid om Tamar een veilig thuis te bieden zijn onwaarschijnlijk indrukwekkend te noemen. Helaas is veel van dit verhaal geen fictie…..
De plot is bijzonder en laat zien hoe actueel dit verhaal van de Holocaust nog steeds is. De manier waarop de auteur heeft gekozen het af te ronden getuigt van grote klasse en verenigt de roman met de keiharde realiteit. Bijzonder mooi gedaan!
5 welverdiende sterren voor deze prachtige en tevens krachtige oorlogsroman. Hoolt laat zien wat hoop en liefde kunnen bereiken in tijden van pure wanhoop. | 1pos
|
Een van de eerste zinnen uit de thriller Reflex van de Franse schrijfster Maud Mayeras is: “Ben je beschikbaar Iris?” En Iris Baudry is altijd beschikbaar. Zij is politiefotografe en moet naar een plaats delict waar een stoffelijk overschot is gevonden. Een confronterende klus voor Iris omdat haar eigen zoontje Swan werd vermoord op een manier die overeenkomsten vertoont met wat ze nu ziet. Er is onder de arm een reep huid verwijderd die de moordenaar als trofee heeft meegenomen. Voor Iris heel erg verwarrend omdat de moordenaar van haar zoontje zijn straf uitzit in een goed beveiligde gevangenis.
Op de plaats delict hoort zij van een collega dat haar moeder is opgenomen in een tehuis voor alzheimerpatiënten. Iris heeft haar moeder, met wie ze een slechte relatie heeft, al heel lang niet gezien. Het stadje waar ze is geboren is ze ontvlucht om er nooit meer terug te keren.
In het begin van de vorige eeuw wordt Lucie geboren. Dochtertje van Julie die op een warme zomerdag werd verkracht. Lucie heeft een misvormd been, is een schande voor de familie en wordt overgebracht naar een tehuis waar nonnen haar en andere uitgestotenen opvoeden.
Maud Mayeras (1981) debuteerde in 2006 met de thriller Hématome. Haar tweede thriller Reflex is een duister en somber verhaal dat weinig dialogen bevat, vooral beschrijvend van aard is en je onthutst achterlaat als je het boek hebt gesloten. Het taalgebruik is mooi en dat compenseert de deprimerende sfeer. Het verhaal begint als een thriller maar na een aantal hoofdstukken verandert het in een goed geschreven roman waarin de totaal verziekte relatie tussen Iris en haar moeder kundig wordt uitgewerkt. In het tweede gedeelte komt het thrillerelement in volle hevigheid terug. Het is soms gruwelijk wat Maud Mayeras op papier heeft gezet. En dat betreft niet alleen de expliciete beschrijvingen van zaken als plaatsen delict, verminking van slachtoffers en de verknipte denkwereld van een nietsontziende moordenaar maar ook, en die scènes zijn misschien wel aangrijpender, hoe een moeder een dochter zoveel mogelijk wil beschadigen of hoe nonnen de christelijke naastenliefde hebben vervangen door vernedering en ontmenselijking.
De sfeertekeningen zijn treffend en de personages heel erg goed uitgewerkt; gevoelens en gedachten worden mooi onder woorden gebracht. Iris is een vrouw die wanhoopt en lijdt. Ze is verlegen en stottert, heeft de moord op haar zoontje nooit verwerkt en is de strijd met de demonen die haar moeder heeft gecreëerd nooit echt aangegaan. Het is een vrouw voor wie je medelijden voelt. Veel hoofdstukken beginnen met de woorden "Ik hou niet van" zoals bijvoorbeeld: “Ik houd niet van stilte, die roept nare gedachten op.” Een beeld van een vrouw die leeft in de periferie, in de schaduw.
Spannend is Reflex niet maar wel heel erg boeiend. En aan het einde trakteert Maud Mayeras de lezer op een wending die totaal onvoorzien is en die je de adem beneemt. Het is een boek dat nog lang blijft rondzoemen. De voorlaatste zin is: “Ben je beschikbaar Iris?”. En natuurlijk is Iris Baudry nog steeds beschikbaar. Ook aan het einde van dit schokkende en verontrustende verhaal waarin het woord 'reflex' een heel aparte betekenis en lading heeft gekregen. | 1pos
|
Er zijn boeken en er zijn boeken die tot leven komen. Dankzij sterke dialogen en levendige beeldspraak van Hetty Kleinloog is Volle bloei zo’n roman die het je eigen fantasie heerlijk makkelijk maakt. De 5 "oude" vriendinnen: Danny, Wanda, Lies, Anneke en Greetje komen met Hetty’s schrijven fantastisch bij je binnen. Je leert de eigenzinnige dames kennen, je ziet ze voor je, je lacht met en om ze. Zonder dat je geest hard aan het fantaseren slaat om voorstellingen te maken. Dat doet de schrijfster wel voor je. Dit maakt het lezen van Volle Bloei zo fijn. Hetty Kleinloog neemt je voor even mee naar compleet andere wereld. Een wereld vol humor, serieuzere zaken en levenslessen. Waar je van opbeurt dankzij een vriendschap die we allemaal wel zouden wensen, door streken en gekkigheid die we stiekem allemaal willen uithalen. Het boek spoort aan om je hart en verlangens te volgen voor het te laat is. Hoe oud je ook bent, je bent nooit te oud. Ik heb Volle Bloei met een enorm plezier en ontroering gelezen. En dat is in mijn ogen precies de bedoeling van een roman. | 1pos
|
De mode uit de tijd van Coco Chanel blijft er toch altijd voor zorgen dat mijn hart sneller gaat kloppen. De moeite die er in die tijd in kleding gestopt werd en dat er nog echt haute couture bestond, kleding die persoonlijk voor jou gemaakt wordt, ja, ik zou best in die tijd willen leven!
Ondanks dat ik geen echte fan ben van Parijs (ja, shocker, geef mij maar Londen of liever zelfs Bristol!) en ik dus niet veel van Parijs en de omgeving wist, maakte dat voor het verhaal van ‘De jurkendief’ echt totaal niet uit, want Natalie Meg Evans beschrijft Parijs tot in de (soms vieze) details. Daarnaast schrijft ze zo mooi dat je de stoffen en ontwerpen waar Alix mee te maken heeft, zo voor je ziet. Dat is de hele charme van het boek.
Vanaf het eerste begin hoop je dat Alix zelf modeontwerpster wordt en doordat je haar zo goed leert kennen, krijg je vanaf het begin al gelijk een band met haar. Die wordt alleen maar sterker naarmate het verhaal verder gaat. Ik kreeg aan het eind van het boek echt wel wat tranen in mijn ogen.
Als je van mode houdt en gek bent op romans waarbij mode een hoofdrol speelt, dan is ‘De jurkendief’ echt wat voor jou. Meeslepend, origineel en vermakelijk tot het einde. | 1pos
|
Tom Brandt, oud-marinier en fotograaf werkt als freelance fotograaf voor National Geographic en de MIVD (Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst) in Spitsbergen - Noorwegen. Tom wordt rondgeleid door het plaatsje Pyramid, een voormalige steenkolenmijn. Dimitry verteld waarom de mensen zijn vertrokken uit Pyramid. De belangrijkste oorzaak lijkt de ramp in 1996 met de Russische Toepolov. Tom gaat op zoek naar het verband en stuit dan op het wrak en de gps-ontvanger die ten tijde van het ongeluk nergens te vinden was. Hij komt in een vage wereld vol onduidelijkheden terecht. Wie kan hij nog vertrouwen en wie niet?
Het was een super spannend verhaal. De korte hoofdstukken waren prettig, hierdoor zat je snel in het verhaal. Er werd erg gedetailleerd beschreven waar en wat er gebeurde, zodat ik snel op Google-maps ging kijken waar alles zich nu eigenlijk afspeelde. Spitsbergen is niet echt een vakantiebestemming.
Een aanrader voor iedere avonturier en iedereen die van spanning houdt. | 1pos
|
Het prentenboek De glimlach van de Prinses staat vol met opvallende kunstwerkjes, collages met batikmotieven. Het boek ademt daardoor een Indische sfeer uit. In het verhaal ontmoeten we de Prinses met de mooiste glimlach, deze lach doet iedereen zijn of haar zorgen snel vergeten. Mensen staan dan ook dagelijks te wachten om een glimp van de prinses op te vangen. Wanneer de prinses ontvoert wordt door een gevaarlijke draak verdwijnt met haar alle blijdschap uit het land. Vele falen bij hun poging haar uit de klauwen van de draak te redden, maar dan komt er gelukkig een dappere matroos het verhaal binnen varen, zou het hem wel lukken? Een herkenbaar verhaal waarin het grappig is dat de prins of ridder in dit geval vervangen is door een matroos (en zijn paard door een boot). Het is een prentenboek voor kinderen vanaf vier jaar, het verhaal is dan ook redelijk eenvoudig gehouden. De mooie afbeeldingen maken het boek uniek en nodigen zeker uit om keer op keer uitgebreid samen met je (klein) kind te bekijken en het verhaal hier en daar met een vleugje van je eigen fantasie of die van je kind aan te vullen. | 1pos
|
'Mea culpa' is de debuutthriller van de Britse Clare Mackintosh, een debuut om u tegen te zeggen. Het boek begint met een aanrijding met vluchtmisdrijf, het dodelijke slachtoffer is de vijfjarige Jacob. Wat volgt is een emotionele rit door het gevoelsleven van verschillende personages, o.a. de kunstenares Jenna en inspecteur Ray.
Jenna is op de vlucht, op de vlucht voor haar verleden. Van de ene dag op de andere verdwijnt ze en probeert een nieuw bestaan op te bouwen. Maar angst is een slechte raadgever, zo blijkt maar weer. Ondertussen zet inspecteur Ray alles op alles om de dader van het vluchtmisdrijf te pakken te krijgen. Hij worstelt dan weer met de balans tussen werk en familie.
Mackintosh is er uitermate goed in geslaagd de lezer een paar keer op het verkeerde been te zetten. En net wanneer je denkt dat alles nu wel duidelijk is, tovert ze nog een konijn uit de hoed.
'Mea culpa' is een goed geschreven en vlot leesbare thriller met een aantal verrassingen en plotwendingen. Een aanrader binnen het genre. | 1pos
|
Ik vond dit een verrassend onderhoudend boek. Mooi en aangrijpend verhaal van Turks (Zaza) gezin in Nederland. Prettig geschreven uit de ogen van een jongetje die opgroeit. Metin.
Zeker de moeite waard om òòk te lezen | 1pos
|
In Donker blauwe woorden maken we kennis met Rachel en Henry. Ze waren beste vrienden totdat Rachel ging verhuizen en een liefdesbrief voor Henry had achtergelaten. Na het overlijden van haar broertje Cal keert Rachel terug naar het dorp waar ze is opgegroeid en komt te werken in de tweedehandsboekwinkel van de vader van Henry. In die boekenwinkel staat een brievenbibliotheek. Daar staan boeken in waar klanten in morgen schrijven, omcirkelen, onderstrepen of boodschappen achter laten tussen de bladzijdes. En precies daar had Rachel de brief voor Henry achter gelaten.
Ik heb nog niet eerder iets van Cath Crowley gelezen, dus ik wist niet wat ik er van moest verwachten, maar wat een fantastisch boek is dit. Crowley heeft een heerlijke schrijfstijl wat er voor zorgt dat je (helaas) binnen no-time door het boek heen bent. En niet alleen de schrijfstijl is goed, maar ook de vormgeving is prachtig. De afbeeldingen in het boek en de titels van de hoofdstukken zijn zo mooi en zo origineel. Daarnaast zorgt de auteur ook voor de nodige afwisseling in het verhaal door tussendoor brieven te plaatsen die mensen in de brievenbibliotheek hebben achtergelaten. Het sloot allemaal perfect op elkaar aan, waardoor het boek een indrukwekkend geheel is geworden.
Crowley brengt een aantal indrukwekkende thema’s ter sprake, waarvan voor mij het hoofdthema rouwverwerking een belangrijke is. Hoe pak je je leven weer op als een dierbare is overleden. Daarnaast speelt ook de liefde een grote rol in Donker blauwe woorden. Liefde in allerlei vormen en op verschillende manieren. De liefde tussen Rachel en Henry, liefde voor je familie, liefde voor de plek waar je bent opgegroeid, liefde voor boeken, vriendschap en ga zo nog maar even door.
Daarnaast was er ook een ander thema die pas na het lezen tot me doordrong en dat is: loslaten. Rachel moet het verlies van haar broertje verwerken en daarbij speelt loslaten een belangrijke rol en Henry en zijn familie moeten ook een belangrijk deel uit hun leven loslaten. Een belangrijke boodschap die je hier uit kan halen is dat het leven gewoon doorgaat, ook al moet je soms mensen of dingen loslaten. Dat is heel erg moeilijk, maar niet onmogelijk. En het leven gaat gewoon verder…
De personages van Rachel en Henry zijn ook goed uitgewerkt en het contrast tussen hen vond ik erg interessant. Henry kan je ervaren als een typische tiener. Oppervlakkig, obsessief in de liefde en maakt geen grote ontwikkelingen door. Rachel daarentegen zit midden in een rouwproces, dat er voor zorgt dat ze geen normale tiener meer is en razendsnel heeft moeten opgroeien. Juist dat deze twee karakter zo van elkaar verschillen vond ik mooi om te lezen en goed uitgewerkt. Want in allebei kan je wel iets van jezelf herkennen.
Donker blauwe woorden heeft mij geraakt. Ik was erg onder de indruk van dit mooie verhaal en de prachtige zinnen die erin staan. Alle thema’s en personages zijn heel goed uitgewerkt. Ik kan niet wachten om meer van deze auteur te mogen lezen! | 1pos
|
Verbroken stilte is een kort verhaal wat verder gaat waar Heb je me gemist? is gestopt. Erg leuk om op deze manier nog een beetje meer te weten te komen over Daphne en Joseph!
Na het hachelijke avontuur in Heb je me gemist? is Daphne nog aan het bijkomen van alle gebeurtenissen. Joseph krijgt een nieuwe zaak toegewezen, 2 verbrande lijken in een auto en een klein meisje wat ernaast in de sneeuw zit en niet meer praat. Hij haalt Daphne erbij om te proberen het meisje aan de praat te krijgen en erachter te komen wie ze is. Maar de moordenaar denkt daar anders over...
Een razend snel avontuur met een paar oude bekende! Erg leuk om te lezen. | 1pos
|
Santa Montefiore heeft met dit sluitstuk van de Deverill-saga opnieuw bewezen dat zij de ware “koningin” is van de kasteelromans. Ze weet te boeien tot het laatste blad, door haar prachtige, meeslepende en uitgebreide vertelkunst.
In deze serie staan de vrouwen van het kasteel centraal. Hoe heerlijk kan zij een roman schrijven, over het “vroeger” met Maggie en het “nu” met Martha en JP. En hoe deze prachtige verhaallijnen prachtig samenkomen. In een prachtig ontroerend einde.
In dit slotstuk van de Deverill-trilogie lezen we opnieuw over de vrouwen van Deverill: Kitty, Celia en Bridie. We lezen over de intriges, hun familie, en de familiegeheimen. Alle 3 zijn ze geboren in 1900 en waren dikke vriendinnen toen ze klein waren. Maar door een aantal gebeurtenissen, te lezen in de eerdere delen, is dat nu niet meer het geval. Celia heeft het kasteel moeten verkopen, Bridie Doyle woont er nu met haar man. Lord Deverill en Kitty wonen nu elders, en Kitty en Bridie zijn niet langer dikke vriendinnen meer. Kitty mist haar jeugdliefde en met de dag wordt dit erger. Het is de vraag of zij ooit nog bij elkaar komen en hun vriendschap terugvinden. En of dit wel op tijd is.
Het is inmiddels 1939 en volgen de families gedurende een aantal jaren tot 1953, dus ook tijdens de 2e wereldoorlog waarbij het voor de families niet makkelijk is. Naast de 3 vrouwen van Deverill, staan er 3e deel ook nog 2 dames in de spotlights: Martha en Maggie. Het verhaal start namelijk met de komst van 17 jarige Martha. Zij komt vanuit Amerika naar Ierland om haar biologische moeder te zoeken. In een theehuis ziet zij de aanlokkende jonge JP Deverill, en is op slag verliefd op hem. Zo vindt ze de liefde, maar helaas raakt ze deze ook snel weer kwijt. Met grote schrik gaat ze terug naar Amerika, komt het nog goed met de liefde? En wat heeft zij met het Deverill-house?
In 1640 wordt Maggie geboren. Het gezin is niet rijk, heeft veel kinderen en woont op een boerderij. Als de kleine Maggie wordt geboren, overlijdt haar moeder. Maggie is een bijzonder kind en ziet visioenen. In tijden van oorlog moet ze het land afstaan aan Lord Deverill die van adel is. Hier is ze zachts gezegd niet blij mee. Hoe dit afloopt, en wat hebben de 2 vrouwen met elkaar te maken? Je leest het in de vrouwen van Deverill.
De cover is prachtig in mooie kleuren, met een landhuis of kasteel in de verte. Karakteristiek voor de boeken van Santa Montefiore. Het verhaal bestaat uit 3 delen en is geschreven in de 3e persoon, en heeft in principe 2 verhaallijnen, die van Martha en die van Maggie. Wel met meerdere families, dus bij het lezen moet je wel de aandacht erbij houden qua personages. Gelukkig geeft het familiekaartje op de eerste bladzijde hiervoor meer duidelijkheid. Kitty vertelt over haar liefde van toen die ze hervindt, van Bridie lezen we over haar huwelijksleven met een ware graaf, en Celia die het kasteel heet moeten verkopen. Vraag is natuurlijk, hoe komt het kasteel weer terug bij de familie Deverill?
Kenmerkend voor dit boek uit de korte serie is dat de vrouwen zich als ware helden tonen. Het gaat over liefde en verdriet, ook intriges en familiegeheimen komen allemaal voorbij. De meeste daarvan worden onthuld en de liefde voor elkaar overwint alles…al dan niet in het geheim!
{ “…wij vrouwen moeten slimmer zijn, dan de mannen..”}
Santa Montefiore beschrijft een mooi stuk tijdsbeeld van de jaren rondom de 2e wereldoorlog. Een aantal immigranten die hun geluk zochten in de VS zijn terug en zoeken hun familie weer op in Engeland en Ierland. Zo ook Bridie, een van de Deverill-vrouwen. Ook Jack O’ Leary de stille liefde van Kitty, is terug met zijn vrouw. Montefiore vertelt over de huwelijken die niet allemaal zo rooskleurig, zijn met buitenechtelijke uitstapjes tot gevolg. De ruzies onderling, de gemene trucjes van bijvoorbeeld Grace en bovenal de liefde die alles overwint.
In mooie beeldende zinnen beschrijft Santa Montefiore de personages en omgeving, alsof het verhaal als een ware kostuumdrama /film aan je voorbij gaat. Elk detail wordt zo goed beschreven, zodat je als lezer alles goed kan volgen. Het boek staat bol van wijze levenslessen & ontroerende momenten. Opnieuw ontzettend genoten van een prachtig exemplaar van mijn favoriete auteur: Santa Montefiore.
{ “De 3 machtigste instrumenten voor een gelukkig leven zijn: dankbaarheid, vergevingsgezindheid en liefde…dan zul je altijd gelukkig zijn”..}
Dit sluitstuk wat mij opnieuw tot ontroering bracht, krijgt 5 sterren. | 1pos
|
Echt een boek om een plaatsje in mijn top 10 te krijgen. Ik vond het heerlijk om mezelf eens te verliezen in de gedachtegang van een autistisch kind. Elk weekend werk ik met autistische kinderen; om het zo eens te lezen biedt echt veel inzicht.
Het is een prachtig, humorvol, maar ook verdrietig boek en ik heb er intens van genoten. | 1pos
|
De opvolger van Springvloed mag er zijn! Weer een mooi en spannend boek met twee zeer uiteenlopende verhaallijnen. Maar of ze dat echt zijn? Ik hou van de personages uit dit boek dus laat na de derde stem het derde boek maar komen! 4 dikke sterren voor dit boek! | 1pos
|
Dit vond ik weer eens een ouderwetse Goddard. Fascinerend verhaal, veel historisch materiaal (Engels-Ierse betrekkingen) en dan nog een intrige rond Picasso-schilderijen.
Je moet wel goed bij de les blijven, omdat elk hoofdstuk dan weer in 1976 en dan weer in 1940 speelt. Een pageturner! | 1pos
|
Bliss Edwards is bijna afgestudeerd en heeft ‘het’ als enige in haar vriendenkring nog niet gedaan. Ze vindt dat daar maar eens een eind aan moet komen en de simpelste methode lijkt haar een onenightstand. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig.
Eindelijk met een aantrekkelijke jongen in bed beland, raakt Bliss in paniek en gaat ze ervandoor. Alsof dat nog niet gênant genoeg is: als ze het lokaal van de nieuwe docent drama inloopt, herkent ze de man die ze acht uur eerder naakt achterliet in haar bed…
HAAAHAHHAHAHAHHHAHA. Dat was mijn eerste reactie toen het boek uit was en mijn lach galmt nóg na. Wat een geniaal awkward boek is dit! Ik heb zelden gehad dat ik echt moest lachen om hoe ongemakkelijk alles in het boek er aan toe ging.
Garrick, onze heerlijke Britse makker, DUIKT OVERAL OP. Het is echt geweldig. Nadat Bliss hem vlak voor haar eerste keer seks 'dumpt' om haar denkbeeldige kat te helpen, want dat moest écht precies op dat moment, is het een beetje awkward tussen haar en Garrick. Maar ach, wat maakt dat ook uit: ze zien elkaar toch nooit meer!
Tot..... Bliss de volgende dag naar school gaat en daar haar nieuwe leraar ziet staan: GARRICK. Echt géniaal ongemakkelijk. En vanaf dat moment is het echt een kettingreactie van awkward momenten met Garrick. Hij duikt werkelijk óveral op, zelfs als je hem echt niet op die plek verwacht. Het is geweldig.
Ik zou zeggen dat ik niets wil spoilen en dat je daarom vooral zelf dit boek moet kopen en lezen. Echt, doe het. Met Losing It is je hele dag weer goed en kun je écht heel smakelijk lachen!
De personages zijn leuk, het verhaal is leuk... Need I say more?
Ik geef het boek 4.5/5 sterren!
Ik ben erg benieuwd naar het vervolg, Faking it!
Titel | Losing It
Ondertitel | Niet zo makkelijk als het lijkt
Auteur | Cora Carmack
Uitgeverij | Q
Uitgegeven | juli 2015
Prijs | €15,00
ISBN | 9789021458724
Liefs,
Monica | 1pos
|
(Recensie komt oorspronkelijk hier vandaan: https://nlboekenrecensies.wordpress.com/2015/11/06/bloedbroeders-helen-vreeswijk/)
Bloedbroeders – Helen Vreeswijk
De zestienjarige Reza komt met zijn moeder en zus tijdelijk naar Nederland om het familierestaurant van zijn oom voor de ondergang te behoeden. Zijn oom heeft zich door creatief
boekhouden in de nesten gewerkt en zit daarvoor een celstraf uit. Zijn twintigjarige neef Ayaan wordt opgezadeld met de zorgen voor het restaurant en het gezin.
Ayaan heeft totaal geen affiniteit met het restaurant en denkt maar aan een ding: snel en gemakkelijk geld verdienen zodat hij zijn eigen dromen kan najagen. Om zijn plannen uit te voeren heeft hij echter een handlanger nodig. Reza is daar geknipt voor: hij is familie – een bloedverwant – en bovendien naief en kneedbaar.
Zorgvuldig heeft Ayaan de beroving uitgewerkt: de locatie, het tijdstip, de vluchtauto, de vluchtroute en een alibi. Er kan niets fout gaan. Maar dan gaat het toch gruwelijk mis…
In het nieuwste boek van Helen Vreeswijk volgen we de zestienjarige Reza die met zijn moeder en zus tijdelijk naar Nederland gaan. Ze moeten helpen met hun familie in Nederland, die in de problemen zit. Reza’s oom is opgepakt wegens fraude en zijn twintigjarige neef Ayaan kan niet in zijn eentje het familierestaurant runnen.
Vanaf het moment dat Ayaan zijn familie oppikt van het vliegveld, is Reza sterk van hem onder de indruk. Zijn neef lijkt alles te kunnen, hij rookt, rijdt auto en kent een paar knappe meiden.
Ayaan heeft echter maar één doel in ogen, snel en gemakkelijk geld verdienen zodat hij niet opscheept zal zitten met het familierestaurant. Als hij erachter komt dat zijn neef makkelijk beïnvloedbaar is, neemt hij Reza als handlanger.
Ayaan heeft alles tot in de puntjes uitgewerkt om aan het geld te komen, echter gaat het op het laatste moment gruwelijk mis.
Persoonlijk moest ik wel even in komen in het boek “Bloedbroeders”, zeker in het begin wordt er snel tussen de perspectieven vanuit Reza en Ayaan gewisseld. Hierdoor kan er toch wat verwarring ontstaan en moet je een aantal bladzijden overnieuw lezen.
Nadat je hieraan gewend bent, leest het boek als een trein. Iets wat mij telkens weer verbaasd bij de boeken van Helen Vreeswijk, is dat op het moment van de plottwist, of andere spannende gebeurtenis, je vaak pas op de helft van het boek bent! Hierdoor ga je zelf erg verzinnen over hoe het verder zal gaan, omdat je veel verschillende kanten op kan gaan.
De spanning is ook weer aanwezig vanaf het allerlaatste hoofdstuk, wat het boek moeilijk maakt om weg te leggen.
Ook krijgt Helen Vreeswijk het voor elkaar dat je erg gaat meeleven met de hoofdpersonages, ondanks dat je misschien niks met hun overeenkomstig hebt, kan je je toch goed in haar personages verplaatsen.
Naar mijn mening was dit toch wel één van Helen Vreeswijk’s beste boeken tot nu toe! Ik heb er erg van genoten en vond het jammer toen ik het had uitgelezen.
Ik geef het boek dan ook 4,5/5 sterren. | 1pos
|
Na het iets mindere Hide and seek, was deze zevende Helen Grace weer als vanouds hardstikke spannend en goed. Een gruwelijk incident, en een waanzinnige klopjacht op de dader. Deze keer geen "whodunit" maar een jacht op een redelijk vroeg in het verhaal bekende dader. Langzaam maar zeker werkt de schrijver deze keer niet naar het "who" maar naar het "why" toe, met behulp van een aantal nietsontziende "how's". Verdiende vier sterren. | 1pos
|
C.J. Sansom is de auteur van o.a. een vijftal historische thrillers met advocaat Matthew Shardlake in de hoofdrol. Zijn debuut (Dissolution) is in 2003 in het Nederlands verschenen onder de titel Onthechting en is eind 2011 opnieuw uitgegeven onder de titel Kloostermoord. Het tweede boek, Het zwarte vuur, zal in 2012 heruitgegeven worden. In 2007 verscheen zijn bestseller Winter in Madrid.
Hoofdpersoon in Kloostermoord is de gebochelde advocaat Matthew Shardlake, die door Lord Cromwell in 1537 naar het klooster in Scarnsea wordt gestuurd om de moord op gezant Robert Singleton te onderzoeken. Het is de tijd van de reformatie; Henry VIII heeft gebroken met de katholieke kerk en staat op het punt om alle kloosters te ontmantelen. Singleton was naar Scarnsea gestuurd om de akte van overgave te laten tekenen, maar voor het zover kon komen werd hij vermoord. Wanneer Shardlake en zijn helper Mark Poer met hun onderzoek beginnen, komen ze er al gauw achter dat de moord alleen door iemand in het klooster gepleegd kan zijn. Er gebeurt van alles binnen de kloostermuren wat het daglicht niet kan verdragen. Maar is dat ook reden voor moord? Shardlake raakt verstrikt in de vele intriges tot hij een dun draadje uit de kluwen van leugens en misleidingen in handen krijgt. Wanneer er nog een moord wordt gepleegd weet hij dat hij op moet schieten met zijn werk, anders konden Mark en hijzelf wel eens de volgende slachtoffers worden.
C.J. Sansom schrijft in een aangename, vlot lezende stijl. Kloostermoord is meer een historisch detectiveverhaal dan een superspannende thriller, met goede aandacht voor de uitwerking van plot en personages en een onthutsend inkijkje in het middeleeuwse kloosterleven. Het is het eerste deel in een serie historische thrillers met als hoofdpersoon Matthew Shardlake, een man van vlees en bloed die een scherp oog voor de menselijke natuur paart aan een rechtvaardigheidsgevoel dat eerlijkheid boven (wereldlijke en kerkelijke) macht stelt. Ook zijn eigen gevoelens van jaloezie wanneer Mark en hij allebei verliefd worden op de jonge dienstmeid Alice, neemt hij streng onder de loep.
Shardlake is een sympathiek en aansprekend personage dat in Kloostermoord nog niet helemaal uit de verf komt. Hij laat zich nog niet helemaal zien en blijft een beetje onderbelicht temidden van de kleurrijke monniken die hem met argwanende blik bekijken en hem het liefst zo gauw mogelijk zien vertrekken. Maar er zijn genoeg aanwijzingen dat daar in het volgende boek verandering in gaat komen. En dan kan Shardlake zomaar uitgroeien tot een waardig opvolger van die andere bekende middeleeuwse detective, brother Cadfael uit de Ellis Peters-boeken. Ik kijk er naar uit! | 1pos
|
De Oase is het tweede deel van de Heersers van de Nijl. Deze trilogie volgt een Egyptische familie die ergens tussen 1991 en 1789 v.C. leefden.
Pauline Gedge slaagt er in om zowel een historische context te schrijven als hoofdpersonen die je graag had willen ontmoeten.
In dit deel strijdt de oudste zoon, Kamose om zijn plaats als koning, waarbij politiek intriges en slim tactisch handelen als krijgsheer van doorslaggevend belang zijn.
De schrijfstijl is wat aan de formele kant, waardoor het verhaal niet altijd even soepel leest. Gedachten en gevoelens worden uitgeschreven met als gevolg dat je als lezer goed moet lezen om mee genomen te worden in het verhaal.
Neem je die moeite, dan lees je een spannende thriller die het eigenlijk verdient om verfilmd te worden. | 1pos
|
Dit is het verhaal van Marguerite, dochter van twee wetenschappers. Haar ouders hebben een apparaatje uitgevonden waarmee je naar verschillende dimensie kan reizen. Je komt in de andere dimensie in andere versie va n jezelf terecht. Als op een dag haar vader wordt vermoord vanwege deze uitvinding, zit ze de vermoedelijke dader op de hielen samen met een student van haar vader..ze komt in Londen terecht , maar dan die van de toekomst, in het Rusland van de Tsaren en in een verschrikkelijke wereldwijde overstroming. In elke dimensie loopt ze tegen problemen aan die ze eerst moet oplossen voor ze naar de volgende dimensie kan gaan. Soms is ze de wanhoop nabij en denk ze dat ze voor eeuwig in die dimensie vast zit, maar altijd komt er weer een onverwachte hulp of oplossing.
De schrijfster beschrijft de karakters van de hoofdpersonen erg duidelijk, waardoor je je goed in hen kan inleven. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon, Marguerite. Je maakt hierdoor alles mee wat zij ook meemaakt en het is erg realistisch. Ook kan je je goed verplaatsen in Paul en Theo. Ik kan niet kiezen wie van die twee ik het leukste vind, ze hebben allebei wel iets.
Het verhaal leest als een trein, je wilt weten wie haar vader vermoord heeft. Er zit voldoende vaart en spanning in, je valt van de ene in de ander verbazing. In de ene dimensie maakt ze dingen mee die in de huidige tijd nog moeten gebeuren of juist al gebeurd zijn in het verleden. Een vreemd idee, kan je je lot veranderen als je al weet wat er gaat komen? Er is natuurlijk ook tijd voor romantiek in het verhaal. Toch is het geen liefdesverhaal naar mijn idee. Het is een Young Adult science fiction verhaal .Omdat er nog meer delen komen is het verhaal niet volledig afgerond maar dat maakt in dit geval niet uit. Het eind maakt me nieuwsgierig naar het tweede deel, Tienduizend hemels boven jou, dat in augustus van dit jaar zal verschijnen. | 1pos
|
Alleen dapper te zijn is de tweede roman van Edith Tulp. Haar eerste boek was de Bushsoldaat, een boek dat ik in 1 ruk uitlas. Voor een ieder die heeft gewerkt in Afrika in de ontwikkelingssamenwerking was t zeer herkenbaar maar toch ook verrassend.
In haar tweede boek combineert Edith wederom een Afrikaans avontuur met echte herkenbare maar ook verrassende personages. De schrijfster heeft genoeg zelfspot en fantasie om tot het einde te boeien. En tot mijn verrassing begon ik door t boek heen steeds meer sympatie te krijgen voor de in begin wat naieve Simone. je zou kunnen spreken van een coming of age- reis roman. Voor Afrika liefhebbers zeker een must. Voor mensen met een mening over ontwikkelingssamenwerking ook. | 1pos
|
Deel 3, van wat ik dacht het laatste deel te zijn in deze romanreeks. Lezers die dit boek tot het einde zullen uitlezen, zullen beter weten. Die dekselse schrijver toch!
In Stanny, een stil leven net als in Het schismatieke schrijven volgen we Constant Van Stokken doorheen zijn jonge en volwassen leven en zijn kennismaking en niet zo zachtzinnige ontmoeting met Erik, die ongeveer dezelfde leeftijd heeft. Nog steeds kijken we mee in het leven van de schrijver maar wel afwisselend door zijn eigen ogen en die van Stanny, die het maar moeilijk heeft te verduren met die Erik, die hem samen met een groep vrienden pest als hij van het ter dood veroordeelde dorp Wilmarsdonk (t.v.v. de uitbreiding van de Antwerpse haven) naar Kapellen verhuist. De neergang van dit personage is bijna onvermijdelijk: als in zijn jeugd zijn moeder bedlegerig wordt en zijn vader, een alcoholicus, niet naar hem omkijkt, moet hij zichzelf maar zien te beredderen. De afbraak van zijn dorp raken hem en zijn vader enorm. Hij vlucht weg in een fantasiewereld en wordt verliefd op camions, vrachtwagens dus, maar dit is een oer-Vlaams boek welteverstaan. En dan is daar vriend des huizes, oom Leon Van Riel, met zijn sterke verhalen. In de loop naar het tweede verhaal is er een versnelling in het volwassen leven van Stanny als hij van de familie van zijn moeders' kant een onverwachte erfenis krijgt maar daar niet veel beter van wordt en in hetzelfde psychiatrische opvangtehuis belandt als waar Erik ondertussen aan het werk is. De schrijver die dit werk ook in de echte wereld uitoefende, beschrijft met veel finesse de taferelen die zich in die jaren in zo'n aftands door broeders gerund tehuis afspelen en wat voor hel dit juist was. De stemmen in het hoofd van Stanny volgen mee met hem en zullen hem tot op het einde van zijn leven begeleiden.
Wat de schrijver doet in dit laatste deel, is echt wel 'raar'. Van al wat Stanny overkomt, neemt hij de schuld als het ware op zich, of legt hij het toch op het personage dat hem moet voorstellen. Vandaar dat 'schismatieke' in de titel ook waarschijnlijk, dat zal wijzen op de breuk in het leven van Stanny, op de breuk tussen Stanny en Erik, op de breuken tussen verschillende karakters die allemaal de nodige miserie in hun leven meemaken.
Nee, echt vrolijk gaat het er in deze trilogie niet aan toe, moet ik toegeven. Toch zijn de verhalen en de anekdotes soms echt hilarisch, en beschrijven ze maar al tegoed de vroegere tijd in deze Vlaamse dorpen en gemeenten. Zeker uit de mond van Leon Van Riel kom je heel wat straffe zaken te weten. Deze romankroniek gaat over staminees, kermissen, de oorlog en het zothuis. En je Vlaams wordt sowieso opgefrist. Zo sappig zal je het - zeker als Nederlander - nog niet dikwijls hebben gehad. Een mengelmoes van stemmen leidt je doorheen de jaren van de voorbije eeuw tot in de jaren '90. Maar pas op: de schrijver heeft je op het einde goed liggen! In een naschrift beloven hij en de uitgeverij namelijk nog een epiloog... | 1pos
|
Ik heb al eens eerder iets van Aspe gelezen, en greep er nu ook weer naar.
Leuk, de Vlaamse setting, een commissaris die Bourgondisch grijpt naar iets te veel Duvels, de vriendschap met zijn inspecteur.
En altijd weer kom ik in Belgische thrillers corruptie tegen in de politiek. Er is geen koe zo bont of er zit wel een vlekje aan! | 1pos
|
Prachtige - autobiografisch aandoende - roman over Giovanni, telg uit de bekende familie achter ijssalon Venezia in Rotterdam. Heen en weer schuivend tussen generaties ijsmakers, tussen zomer en winter en tussen Rotterdam en hun thuisdorp in Italië, komt een voor mij onbekende wereld tot leven. Niet alleen de wereld van de ijsmakers, maar ook die van literatuur en poëzie omdat de oudste zoon besluit om de familietraditie te doorbreken en zijn toekomst buiten de ijssalon zoekt, totdat zijn broer hem een uitzonderlijk verzoek doet. Dan blijkt hoever de familiebanden reiken en oprekken. Ik heb Van der Kwast altijd een beetje een vaag figuur gevonden (en eigenlijk vind ik dat nog steeds), maar met dit boek laat hij in elk geval wel zien dat hij schrijfkwaliteiten heeft en hij moet ongetwijfeld ook enorm veel research hebben gedaan. | 1pos
|
Omdat ik al eerder een boek van Mara Li heb mogen lezen voor Dutch Venture Publishing (DVP) en daar toen erg van genoten heb was ik zeer benieuwd naar haar nieuwste werk. Met ‘Half face’ heeft ze, voor zover ik weet, een standalone verhaal geschreven en is het deze keer een Young Adult thriller.
De flaptekst geeft ook te kennen dat het verhaal zich deels afspeelt in Mongolië, een land wat ik nog niet eerder ben tegenkomen in alle boeken die ik lees en mij dan ook meer dan nieuwsgierig maakte naar hoe dit in het verhaal uit zou pakken.
Ik schreef me dan ook met veel enthousiasme in voor de blogtour van DVP rondom ‘Half face’, het nieuwste boek van Mara Li.
Het verhaal gaat gelijk van start in de rechtbank, geschreven vanuit het ik-personage Juliette. Zij is in het gehele boek het hoofdpersonage en de lezer leest vanuit haar beleving en gedachtegang alle gebeurtenissen. Daardoor is het gemakkelijk om je als lezer zijnde in te leven en vooral mee te leven met wat zij allemaal moet doorstaan. Toch had ik het persoonlijk heel tof gevonden om ook de gedachtegang of belevingswereld van Half face mee te krijgen. Dit krijg je wel enigszins door Juliette te weten maar toch is het dan niet direct vanuit zijn hoofd. Ach, je kan niet alles hebben denk ik dan maar.
“Soms houden de dingen geleidelijk op. Ze slingeren naar het einde toe, waar ze uiteindelijk opdrogen of uitblussen.”
De schrijfstijl van Mara Li zorgt er vanaf het eerste moment dat ik begon met lezen duidelijk en zonder haperingen voor dat ik het geheel letterlijk verslond en binnen een hele korte tijd het boek dichtsloeg omdat ik het uit had. Door haar omgevingsbeschrijving van Mongolië voelt het alsof de schrijfster er zelf geweest is en absoluut weet waarover ze schrijft. Dit geeft realiteitszin aan de reis die Juliette noodgedwongen ondergaat. Het geeft de lezer tegelijkertijd een kijkje in een geheel ander stukje wereld dan het geen wij dagelijks zien en meemaken.
“Zowel in de laagtes als in de hoogten rijzen er stukken bosgrond op en daar balanceren donkere pijnbomen en ranke, zilverachtige berken als ballerina’s op het heuvelige landschap.”
Juist door de reis in het Mongolische land doet het verhaal origineel aan. De personages die onderweg een rol spelen en de omgeving waarin de hoofdpersonages zich bevinden zorgen ervoor dat er bij mij absoluut een groot leesplezier aanwezig was. Het plot doet door de setting verrassender aan voor veelvuldige lezers zoals ik en het einde laat gelukkig nog genoeg ruimte over om verder te dromen… | 1pos
|
De Zweedse ex-crimineel Piet Hoffmann begint een nieuw leven in Colombia. Ogenschijnlijk als persoonlijk beveiliger van een drugshandelaar – in werkelijkheid als infiltrant voor de Amerikanen. De beste die ze ooit hebben gehad: dankzij hem wordt het ene na het andere drugslab ontmanteld. Maar dan gaat het mis. Een Amerikaanse politicus wordt ontvoerd en de War on Drugs escaleert. De Amerikanen publiceren een dodenlijst. Een voor een zullen de mensen op de lijst eraan gaan. Piet Hoffmann staat er ook op.
In beginsel heb ik echt even moeten wennen aan de schrijfstijl van dit schrijversduo. Vele, vooral erg lange zinnen (voorzien van vele gedachtestreepjes) die ik meerdere keren moest overlezen om de zin te kunnen volgen. Maar de gewenning had ik snel te pakken en het verhaal las ik als een trein. Wat een geweldig boek zeg, één van de beste thrillers die ik ooit gelezen heb. Ga dan ook zeker de andere boeken van dit schrijversduo lezen.
‘3 Minuten’ heb ik dan ook ervaren als een actuele, harde thriller met veel actie en geweld, die super-spannend is door een sterke plot en een heel verrassende, en ook logische ontknoping. Een zeer boeiend verhaal geschreven met hard realisme, een grote sociale betrokkenheid en een groot realiteitsgehalte.
van mij 5 vette sterren | 1pos
|
Een geweldig boek met geloofwaardige personages.
De spanning zit er direct al in en verslapt niet.
Een fantastische psychologische thriller waar je u tegen zegt met een zeer spannende ontknoping, zoals we gewend zijn van Joy Fielding.
Een aanrader ! | 1pos
|
Liefde brengt Zarena vanuit Kyrgyzstan naar Nederland. In haar geboorteland is een vloek over haar uitgesproken en laat ze een leven achter dat bol stond van geweld. In haar nieuwe leven blijft de vloek haar achtervolgen, maar is het alleen in haar hoofd of niet?
Na een inbraak vat een inspecteur een meer dan warme belangstelling op voor haar man Inno. De inspecteur lijkt met dezelfde levensvragen over de zin van het geloof en het al dan niet bestaan van een god te worstelen, zodat er al snel een hechte band ontstaat. Zarena probeert krampachtig haar huwelijk en haar man te redden uit de klauwen van haar rivale, maar de strijd verhardt zich. De inspecteur schuwt geen enkel middel en dwingt Zarena om te vluchten. Uiteindelijk komen de rivalen tot de ultieme confrontatie.
De mix tussen de smalle kloof tussen wel of niet geloven in god en religie, de vloek en filosofische opvattingen waar de hoofdpersonen voortdurend door heen en weer worden geslingerd, lopen dwars door de oplopende spanning tussen de twee vrouwen. Hierdoor ontstaat er een extra dimensie in de toch al bijzonder spannende verhaallijn. De telkens verrassende en kenmerkende schrijfstijl van Clemens van Brunschot zorgt niet alleen voor levendige en herkenbare personages, maar weet ook door de invloed van de religieuze elementen een psychologische dimensie te creëren die meer biedt dan alleen maar een spannend verhaal. Een vloek uit Kyrgyzstan, maar een zegen om te lezen. | 1pos
|
Samenvatting
1993: in Dakar land het vliegtuig van journalist Mike. Hij doet veel onderzoek in derdewereldlanden en is nu in Afrika voor een opdracht. Hij doet het werk al 16 jaar en voor deze opdracht wil de krant waar hij voor werkt, dat hij aanwezig is bij een bijzondere persconferentie. Hij ontmoet daar Michelle en hij is zeer onder de indruk van haar charmes. Dan is er een explosie en worden Michelle en Mike opgepakt, met een groot drama als gevolg.
6 april 1994: Een vliegtuig met daarin de Rwandese president Habyarimana en de president van Burundi Ntaryamira werd met twee SAM 7 raketten neergeschoten tijdens de voorbereidingen om te landen in Kigali. Een dodelijke tragedie die nooit is ontrafeld. Een verschrikkelijk bloedbad was het gevolg: in 3 maanden tijd werden in Rwanda 900.000 onschuldige Tutsi's en gematigde Hutu's op gruwelijke wijze vermoord. Tegen wil en dank raakte de Nederlandse journalist Mike betrokken bij deze gebeurtenissen en bij het werk van de Israëlische en Franse geheime diensten. In deze zinderende thriller, waarin een opleidingskamp van de terreurorganisatie Al-Qaida moet worden vernietigd, wordt langzaam duidelijk wat er op die fatale datum is gebeurd...en wat het drama van een jaar geleden daar mee te maken had.
De elementen
De cover is prachtig, die valt zeker op in de winkel. Het thema duidt op een echt "mannenboek'. Natuurlijk is mijn interesse ook gewekt en om te kijken of dat klopt.. ga ik ervoor. Ronnie heeft een prettige vertelstijl. In de ik-vorm, maar zeker niet vervelend, vertelt hij het verhaal over journalist Mike. Oftewel ..Mike vertelt. In vloeiende zinnen lezen we over Mike, de journalist, en wat hij meemaakt. Voordat hij er erg in heeft is er al gevaar voor eigen leven. Waar is hij in beland? De spanning wordt stapsgewijs opgebouwd en als de missie uit 1994 gedeeltelijk mislukt breekt letterlijk de hel los. En is Mike en zijn geheime missie niet veilig. Vanaf dat moment is de golf van spanning goed aanwezig. En wil je als lezer eigenlijk maar 1 ding: doorlezen.
Een element van het boek is de Hutu- en Tutsi- oorlog en hoe zij wreed met elkaar omgaan. De Hutu's verdenken de Hutsi's van veel leed of landinname. EN de Tutsi's moeten het daarom met de dood bekopen. Ze willen alle Tutsi's eruit hebben. Mike schrikt, het lijkt op de propaganda uit de 2e WO. Gezien het best een lastige materie is, heeft Ronnie Rokebrand het zo neergezet dat het voor ieder te snappen is. Een 2e element uit het boek is de geheime dienst en hun samenwerking met anderen. Een 3e element is: wapens. De auteur heeft zich zeer goed verdiept in de materie. Thema's als dood, wraak, rassenhaat en verdriet komen aan bod. In de zeer spannende thriller "Operatie Hanokmin".
Conclusie
Operatie Hanokmin is een vlijmscherpe thriller over oorlog, wapens en zeer geheimzinnige opdrachten. Mike journalist van beroep, wordt uitgezonden naar Afrika voor een opdracht. Dat loopt bijna fataal af. Met dat op zijn netvlies gaat hij een jaar later weer naar Afrika, voor een belangrijke persconferentie. Als hij iemand voorbij ziet komen, die hij een jaar geleden ook tegenkwam..gaat er een belletje af. Voordat hij het kan beseffen komt hij in een situatie terecht, waarbij er maar 1 keuze is. Maar wie staat er aan zijn kant en wie kan hij eigenlijk vertrouwen? | 1pos
|
Na het persoonlijke en informatieve voorwoord is daar direct een landkaart. Dat vind ik echt een kadootje en ik heb het regelmatig tijdens het lezen weer even bekeken, heerlijk! Eigenlijk bij toeval stuit ik op de namenlijst achterin in het boek. Perfecte aanvulling ook tijdens het lezen, niet heel noodzakelijk maar ook hier weer; een verrijking tijdens het lezen.
De proloog is een prachtige, nieuwsgierig makende voorbode op alles wat komen gaat. De geboorte van Kay en Lameira, vreemde termen en personages die natuurlijk aandoen. Ik zit er gelijk in en zie het met gemak voor me, wat een begin!
De hoofdstukken zijn wisselend in perspectief; de weg van Lameira tot senhiar en van Kay tot Aisor houdt je aan de bladzijden gekluisterd. De personages worden meer dan goed neergezet, de verhaallijnen laten je niet los en het is spannend wanneer deze wegen zich dan toch zullen gaan kruisen en wat dat met zich mee gaat brengen. Wanneer dit gebeurt, deze spanning dan wegvalt, dient de volgende spanningsboog zich gewoon weer aan. Gaat het kwaad overwonnen worden, wie zijn te vertrouwen en wie niet en wie blijken bondgenoten?
Actie, draken ( ik ben helemaal stapel op Paladin), elfen, arafen, oorlog. Vriendschap, liefde, magische stenen, eenhoorns, het is een kleine opsomming van ‘ingrediënten’ in een groot geheel wat je beleeft als een film.
Nèhmoura werkt op sublieme wijze naar het einde toe en wanneer daar dan de epiloog volgt…..Ik ben een gelukkig lezer. Dit is fictie wat je tegen beter weten in lekker voor waar aanneemt.
Fantasy op z’n best!
Conclusie:
Vier en halve sterren voor De Erfwachter.
Karin Meinen-Samenlezenisleuker | 1pos
|
Wat een boek! Ik had tranen van het lachen en het huilen allebei tegelijk.
Echt een aanrader voor iedereen. Het is goed geschreven en de karakters zijn zo leuk en herkenbaar, het worden haast je echte vrienden.
xx | 1pos
|
Er is al veel waars over dit boek gezegd door de "collega-recensenten". Ik wil er alleen nog maar aan toe voegen dat ik het een heerlijk eenvoudig verhaal vond. Een verademing in het hedendaagse "boekenbos" waar de ene plot nog complexer en vergezochter is dan de ander en de spanning met kunstgrepen moet worden opgevoerd. Helaas vond ik hier een daar een stilistische misser, maar het zij Arnaldur vergeven. Ik heb me meer dan vermaakt met Noorderveen! | 1pos
|
‘Om wie je bent’ is het indringende autobiografische verhaal van Aaltje van Zweden. Van Zweden vertelt openhartig over haar leven, haar eigen moeizame jeugd, haar man Jaap, hun kinderen en met name over zoon Benjamin. Benjamin heeft autisme.
Als achttienjarige student ontmoet Van Zweden de liefde van haar leven.
Wanneer zij zijn uitnodiging aanvaardt voor een avondje in het Concertgebouw komt haar ‘date’ als jongste concertmeester de trap af lopen. De vonk slaat over en amper een jaar later is Van Zweden getrouwd met … inderdaad, Jaap van Zweden.
“Ik denk terug aan onze ontmoeting, ruim tien jaar eerder, in een Amsterdamse discotheek. Hij laat zijn oog direct op mij vallen. Veel later hoor ik dat hij die avond al tegen de portier had gezegd: Met haar ga ik trouwen. Dat is de moeder van mijn kinderen.”
De carrière van haar man verloopt voorspoedig en samen met hun twee jonge kinderen genieten ze volop van een afwisselend leven. Wanneer Van Zweden voor de derde keer zwanger raakt, voelt zij dat er iets mis is. Benjamin wordt geboren en enkele maanden later volgt de diagnose autisme. Het zijn de confronterende herinneringen uit haar jeugd die Van Zweden de kracht geven om de problemen rond haar jongste zoon het hoofd te bieden. Het is ook juist Benjamin die haar leert het leven te accepteren zoals het is.
“Het feit dat de meeste professionals met wie Ben te maken heeft constant herhalen wat hij allemaal nooit zal kunnen, ontmoedigt me. Ik ga op zoek naar inspirerende geesten die buiten de gebaande paden durven te treden.”
Van Zweden doet haar hele verhaal uit de doeken in ‘Om wie je bent’. De strijd, het verdriet, de angst, de geluksmomenten en de onzekerheden over de toekomst van Benjamin, niets laat zij weg. Die transparante eerlijkheid maakt dat dit boek zó aangrijpt, zó binnenkomt.. Maar het is meer, het zal ook heel veel mensen inzicht geven in wat autisme nu eigenlijk is, wat autisten wel en niet kunnen en hoe waardevol zij kunnen zijn.
“We vinden het belangrijk dat er ook een artiest met autisme optreedt. Dat wordt Pim Avondrood, winnaar van het Songfestival voor mensen met een verstandelijke handicap in 2000. Door hem kan het publiek zien en horen dat iemand met autisme, ondanks of misschien wel dankzij zijn autisme, zijn talent kan ontwikkelen.”
De fraaie schrijfstijl van Van Zweden doet de rest. ‘Om wie je bent’ laat zich lezen als een roman. Kortom, een uiterst waardevol en ontroerend boek!
Over de auteur
Aaltje van Zweden-van Buuren (1963) werd geboren op Haïti en groeide op in Nederland. Al jong trouwde ze met dirigent Jaap van Zweden. De geboorte van hun zoon Benjamin met ASS leidde in 1997 tot de oprichting van Stichting Papageno. Van Zweden is de stuwende kracht achter een groot aantal projecten, die deze stichting heeft ontwikkeld en aanbiedt.
Tijdens haar masteropleiding Kunsteducatie aan de Hogeschool voor Kunsten van Amsterdam specialiseerde zij zich in kunsteducatie voor het speciaal onderwijs, in het bijzonder voor leerlingen met ASS. Aaltje van Zweden is in 2012 benoemd tot Ridder in de Oranje Nassau. In november 2016 ontving Van Zweden de prestigieuze Hélène de Montigny-prijs voor haar grote inzet voor autisten.
Uitvoering
Uitgever: Ambo|Anthos
ISBN 9789026338403
Paperback, 151 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Mirakami, is het hoofd van mediarelaties van de politie, die een bezoek moet gaan afleggen bij de vader (moeder is inmiddels overleden) van een dochter die 14 jaar geleden is ontvoerd en daarna na betaling van het losgeld alsnog werd vermoord.
De hoogste baas wil een soort eerbezoek plegen ter nagedachtenis aan dit drama en op zijn programma staat ook een bezoek aan de vader, Mirakami is onder andere belast met de voorbereiding.
Op de achtergrond spelen allerlei andere zaken, zoals de onderlinge relatie tussen de verschillende departementen, de relatie met de pers die niet bijzonder goed kan worden genoemd en niet als laatste: de verdwijning van zijn eigen dochter, alhoewel het er op lijkt dat die op eigen initiatief is weggelopen.
Vlak voor het bezoek van de hoogste baas, dient zich opnieuw een nieuwe ontvoeringszaak aan die verdacht veel lijkt op de zaak van 14 jaar geleden, is hier een copycat aanwezig? is het een hoax (in scene gezet) of is het toch een nieuwe zaak? Je volgt Mirakami in de ontwikkelingen van alle geledingen van het politiekorps die leidt naar een bizar einde.
The Independent schreef: een rijk verhaal, waaruit blijkt dat thrillers het gewicht en gezag van serieuze literatuur kunnen hebben, en dat kan ik volledig onderstrepen, tegenwoordig weet elke matige thriller zich ten onrechte al het predikaat literaire thriller aan zich gehangen, dit boek verdient dat in ieder geval wel, ik vond het volgende boek (dat ik later las) : Japan airlines 123 nog vele malen beter dan dit boek, maar dit boek stijgt zeker boven de grijze middenmoot uit, heerlijk leesvoer, lekker traag in een perfecte schrijfstijl. | 1pos
|
Gisteren dit boek gelezen, was erg onder de indruk. Het verhaal laat zich samenvatten in twee hoofdvertellijnen: de jonge Marijn lijdt aan slapeloosheid en dwaalt s'nachts door de stad. In een appartementsblok drukt ze elke nacht op een andere bel om de slapende bewoners te provoceren. Op een nacht belt ze aan bij Benoit, een vijftiger die al sinds zijn jeugd weinig slaapt. Dan meanderen de hoofdstukken om en om met de twee personages als de ik-verteller. Hun levens raken elkaar, maar ook hun eigen heden en verleden komen in de vertelling geslopen. Het verhaal is soms zeer herkenbaar prozaïsch, dan weer heb je de indruk meegesleurd te worden in een bijna Danteske nachtmerrie. De personages dalen af in de onderbuik van de maatschappij, komen uiteindelijk ook in ziekenhuis en psychiatrie terecht.
Annelies Verbeke hanteert een vlotte actieve stijl, waar korte dialogen afwisselen met bevreemdende beschrijvingen. Droom en waken vervloeien in elkaar, het is niet altijd duidelijk of je in het verhaal of in iemands hoofd zit. Boeiend en hallucinerend tegelijkertijd.
Slaap ! heeft niks slaapverwekkends, zoveel is duidelijk. | 1pos
|
Wat maakt deze hoofdpersoon veel mee, een heel mooi geschreven boek, waaruit blijkt dat Fiona voor haar tijd een supersterke vrouw is en behoorlijk geëmancipeerd. Zeker een aanrader om te lezen. | 1pos
|
Patricia Briggs hanteert een vrij eenvoudige schrijfstijl zonder uitvoerige uitwijdingen of omschrijvingen en dit drijft het sowieso hoge leestempo van haar boeken nog meer op. Haar vlotte schrijfstijl, geloofwaardige personages en de hoge dosering van actie zorgen er voor dat je binnen de kortste keren door de boek bent heen gelezen.
Of er dan geen nadelen aan verbonden zijn? Tja, ik ben geen fan van driehoeksverhoudingen, laat staan dat die driehoek ook nog eens wordt uitgebreid tot een vierkant. Het mag dan wel een knap staaltje relationele meetkunde zijn, maar ik ben er niet zo gek van.
En toch … waar het eerste boek me nog een afwachtende houding liet aannemen ten opzichte van deze reeks, wist ‘In het bloed’ me wel volledig te overtuigen én nog nieuwsgieriger te maken naar de volgende boeken uit deze serie. | 1pos
|
Dat dit weer een aanrader voor iedere chicklit liefhebber is, is één ding wat zeker is.
Wat heb ik weer genoten van dit verhaal. Er zaten weer stukjes in dat ik helemaal in een deuk lag, en zelfs aan mijn man heb zitten voorlezen (die er natuurlijk geen bal van snapte omdat hij niet in het verhaal zat) Ik zal twee steek woorden geven: handvat en klok, dan hoop ik als je het leest dat jullie er ook zo om hebben moeten lachen. Ik zag gewoon alles beeldend voor me, de gezichten van Angel en Lucas. Ook erg leuk was om even een oude bekende tegen te komen uit “Ik huur een man“.
Ik hoop dat we niet te lang hoeven te wachten op een volgend boek, want ik kan wel zeggen dat de boeken erg verslavend zijn, en Conny heeft toch iets in haar boeken die ik niet in alle chicklits of romans terug kan vinden wat mij zo aantrekt. Aanrader | 1pos
|
Wat een heerlijk boek is 'De weg van het water'. In één ruk uitgelezen. Spannend en helemaal van deze tijd. | 1pos
|
Jack Heath werd geboren in 1986 en publiceerde als tiener al zijn eerste boek. Hij heeft inmiddels meer dan veertien boeken voor jonge mensen op zijn naam staan en won diverse prijzen. Hij woont in Canberra met zijn vrouw, hun zoon en hun hond.
300 Minuten: een boek met 10 keer 30 minuten spanning in 30 minuten leestijd…
10 verhalen en 10 gevaarlijke situaties. 10 stoere helden. En maar 30 minuten om te ontsnappen…
Verhalen voor kinderen van 10-12 jaar.
Bij elk hoofdstuk van 300 minuten staat aan de zijkant de leestijd aangegeven, beginnend bij 30 minuten om dan af te tellen, dit gebaseerd op de gemiddelde leessnelheid. Bovenaan elk hoofstuk staat een soort gevarendriehoek afgebeeld met een afbeelding passend bij het onderwerp van het hoofdstuk.
De hoofdpersonages bestaan allemaal uit jonge kinderen, personages waar de jonge lezers zich in kunnen verplaatsen. De personages komen in een beangstigende situatie terecht, een situatie waarvan ontsnappen onmogelijk lijkt. De verhalen staan van begin tot eind bol van de spanning en het is moeilijk om te stoppen na één verhaal, het verlangen om door te blijven lezen is groot. Gebaseerd op de gemiddelde leessnelheid van de doelgroep zal de leestijd inderdaad uitkomen op 30 minuten per verhaal, een vergevorderde lezer heeft maar de helft van de leestijd nodig.
“Het vliegtuig helde opzij. Uit de nog werkende motor kwam een akelig ratelend geluid. De vleugels schudden als een wasmachine die niet waterpas staat, en het vliegtuig dook omlaag.”
De auteur heeft een mooie beeldende schrijfstijl en een vlotte verteltrant. De beeldende schrijfstijl geeft een realistische weergave en de fantasie van de lezer wordt hiermee tot het uiterste geprikkeld. Het ene verhaal is spannender dan het andere, en er zijn situaties waarbij het hart in de keel zit van spanning. Heath maakt goed gebruik van zijn verbeeldingsvermogen door dingen te verzinnen die mogelijk als toekomstbeeld kan worden gezien, en laat met 300 minuten zien zich goed te kunnen inleven in de werking van de fantasie van de doelgroep.
“Hij kon nauwelijks slikken omdat zijn keel zo dik was. Het virus deed zijn dodelijke werk. Veel tijd had hij niet meer.”
300 minuten is een verhalenbundel met tien toegankelijke spannende verhalen die de kinderen regelmatig op het randje van hun bed zal laten zitten. | 1pos
|
Ali Ahmad Said Esber, beter bekend onder het pseudoniem Adonis, is een Syrisch-Libanese dichter die elk jaar genoemd wordt als kanshebber voor de Nobelprijs voor de Literatuur. Of hij die prijs ooit krijgt is de vraag, maar of hij het verdient niet. Adonis is een fantastische dichter en Kees Nijland en Assad Jaber op zijn minst net goed als vertalers, want het is niet voor niets dat Robert Frost, gevraagd naar de essentie van poëzie het volgende zei: "Poetry is what gets lost in translation".
Ahmed Aboutaleb, die het voorwoord voor zijn rekening heeft genomen, zegt daarover echter het volgende: "[...] soms probeer ik ze te vertalen naar het Nederlands. Vertalen is naar mijn idee de beste vorm van geconcentreerd lezen. Het is een nauwgezette zoektocht naar de bedoeling van het vers. Vertalen brengt je dichter bij de dichter." Hij is vol lof over de vertalingen van Nijland en Jaber, maar raadt eenieder aan om toch ook samen met iemand die Arabisch leest en spreekt naar de oorspronkelijke Arabische gedichten te luisteren, om door de klank en het ritme van de gedichten nóg dichter bij de gedichten en dichter bij een medemens te komen. Er staat niet voor niets 'nóg dichter bij' omdat diverse gedichten in deze bundel je dichter bij die ander brengen. Ook in de Nederlandse vertaling. Ook lezend. Neem bijvoorbeeld 'Tussen jouw ogen en mij':
Als ik mijn ogen in jouw ogen dompel
zie ik een nieuwe morgen
het oude gisteren
en wat ik niet weet
ik voel de kosmos rennen
tussen jouw ogen en mij
Hoe dichtbij die ander kun je komen?
Dit eerste gedicht in de bundel bereidt je nauwelijks voor op wat er volgt, want de gedichten van Adonis zijn allesbehalve eenduidig of eenvormig en al helemaal zelden bedoeld om de lezer te plezieren. Sterker nog, Adonis stelt vragen, zijn gedichten zetten je aan het denken, maar nemen je even zo makkelijk mee aan de hand en zijn dan het gedachtespinsel zelf. In 'Een hemelse samenvatting' stelt Adonis de vraag "Hoe raakt een hoofd gevangen in zelfgeschapen woorden?", maar het antwoord dat daarop volgt is geen antwoord, want "het verborgene is bedrieglijk in Jeruzalem, de meesterbedrieger." Meer antwoord is er niet. Het is een lang gedicht, een verhaal, dat regelmatig 'onderbroken' wordt door de realiteit:
(Raketten, troepen, groepen, riten, aanvallen, mijnen, handel, sektarische strijd, bombardement, afsplitsing, kalmeren, overheersing, overwinning, lichaamsdelen, lijken, gevechten, bondgenoten, vijanden, gewapenden, moorden, stammen)
Terwijl even daarvoor een verliefde vrouw in een tuin, waar bloemen een net vormen om haar voeten, lachend de vraag stelt of zij alweer voor elke bloem een nieuwe jas moet naaien. De poëzie van Adonis kan huppelen, soms, maar is vaker diep doordrongen van de gruwelijke realiteit:
Veel bloed leest en schrijft
Veel ruïnes tonene een willekeur van vormen en kleuren
Veel vrouwen zwemmen in herinneringen
Stof van een leger zucht van barakken
Wat doe je, eeuwige, die het vergankelijke met een bezem bijeenveegt
en in de oven van de verbijstering gooit?
Waarom geef je engelen alleen gif van duivels te drinken?
Adonis is geen dichter die zich houdt aan de regels en afspraken zoals die gelden in de traditionele Arabische poëzie, inhoudelijk niet en qua vorm niet, en toch ... Wat hij schrijft, waarover hij schrijft en hoe hij het schrijft kan alleen geschreven zijn door een iemand die is opgegroeid in en met die tradities. Dat maakt het voor iemand die daar weinig of geen kennis van heeft soms moeilijk om te begrijpen of te voelen wat Adonis verbeeldt. Eén oplossing is om als een spiegelbeeldige Aboutaleb, deze gedichten naar het Arabisch te vertalen, maar dat gaat wat ver. Bovendien is het niet nodig want loslaten, niet willen weten 'wat er bedoeld wordt' en de beelden ondergaan, is vaak genoeg om 'iets' te zien, al is het slechts een flinter. En anders? Anders is er de troost van 'De dichter 1':
Je weet niet anders dan dat hij moeilijk is. Hij is helder
als de zon
Soms verbergt hem
de schaduw van een muur | 1pos
|
Orwell's kijk op hoe de wereld er in 1984 uit zou zien in een ultratotalitaire superstaat. Winston leeft in wereld waarin De Partij ieders gedrag en gedachte controleert. Zolang iets niet meer te weerleggen is, dan is dat de waarheid. Ieder spoor van het tegendeel verdwijnt in consequent in memory holes, logica wordt weggezet als waanzin en alles wat toch nog tussen de oren blijft hangen, wordt er vakkundig uitgeslagen.
Hoe absurd het allemaal ook klinkt, ver van de werkelijkheid is het niet. Een staat als Noord-Korea komt ook klinkt, ver van de werkelijkheid is het niet. Een staat als Noord-Korea komt aardig in de buurt.
Het is meer een interessant, dan een leuk boek om te lezen. | 1pos
|
Onderzoeksrechter Jos Bosmans wordt in Mechelen geconfronteerd met het 'werk' van een losgeslagen seriemoordenaar. De manier waarop de slachtoffers aan hun einde komen bezorgt de psychopaat in de pers al gauw de bijnaam 'de Uitbener'.
Het tempo waarin de gruweldaden elkaar opvolgen plaatst Bosmans zodanig onder druk, dat hij noodgedwongen beroep doet op de hulp van zijn vriend en oud-collega Dirk Deleu. Deze heeft zich in de Ardennen teruggetrokken nadat hij in een vorige zaak in de problemen kwam met de politieleiding. De moorden stapelen zich op, de politie heeft geen enkele aanwijzing en de druk van de openbare opinie wordt met het uur groter. Als Deleu zich stap voor stap inleeft in de denkwereld van de dader, komt er eindelijk schot in de zaak. Maar de tol voor de meester-speurder is zwaar.
Een bloederig drama waarin niet enkel de speurders tot het uiterste moeten gaan. De onmenselijke slachtpartijen en de totale absurditeit van het 'ceremonieel' dat ermee gepaard gaat, brengen de lezer onmiddellijk onder hoogspanning. Het is een uitputtingsslag tussen een satanische moordenaar en een ontredderd politieapparaat en het einde is op z'n zachtst gezegd onverwacht.
Zelfs de schalkse manier waarop collega-auteur Aspe en oud-voetballer Johan Devriendt even door het beeld passeren, kan de ijzingwekkende spanning niet breken. Je leest dit boek niet in een gemakkelijke zetel. Je gaat van de eerste tot de laatste bladzijde op het randje van je stoel zitten.
Een sterk verhaal. Niet voor gevoelige zielen. | 1pos
|
Ik heb alle boeken van Rudy Soetewey zeer graag gelezen. Hij blijft me met elk boek verbazen. En met 'Bewijs het maar' was dit niet anders. Hij weet van een ogenschijnlijk klein thema een groot, spannend verhaal te maken, samen met een goede dosis humor, gevoeligheid. Hij weet perfect hoe het verhaal in elkaar past. Dat maakt dat zijn boeken supervlot lezen. Hier en daar staan er Vlaamse uitdrukkingen in, die zelfs nodig zijn om de humor ervan in te zien.
Het unieke aan dit boek is hoe de schrijver van een doodsimpele detective een boek kan maken dat je in het verhaal zuigt en niet meer loslaat tot je het dichtslaat. Hij maakt er een soepje van dat uiteindelijk lekker smaakt door zijn goede doordachte dosissen zout en peper. Hij weet perfect waar en wanneer hij zijn verhaalelementen moet strooien. Ik heb genoten van de eerste tot de allerlaatste letter!
Dit is weer prijzenmateriaal voor zowel binnen- als buitenland! | 1pos
|
‘De dood is altijd hetzelfde, maar ieder mens gaat dood op zijn eigen manier’ De eerste regel van deze roman maakt meteen duidelijk welke kant het opgaat. En is natuurlijk een opvallende verwijzing naar Tolstoj.
De titel verwijst naar J. T. Malone als hij beseft dat de dood nabij is. ‘het onzekere verloop van de maanden - of hoe lang nog - die een schril licht wierpen op de tijd die hem nog restte. Hij was iemand die kijkt op een klok zonder wijzers’. Deze begrippen klok en tijd komen herhaaldelijk terug in het boek.
De andere hoofdpersonages zijn de oude rechter Fox Clane, zijn kleinzoon Jester, en een zwarte jongen van onduidelijke afkomst, Sherman Pew. De levens van deze vier eenzame mannen zijn met elkaar verweven. De zeer conservatieve rechter, vroeger Congreslid, is niet meer van deze tijd zou je zeggen. Ziet zichzelf als een staatsman en bereidt een plan voor om de waarde van het geld van de Confederatie (uit de Burgeroorlog dus!)te herstellen. Zijn kluis ligt er nog vol mee en hij hoopt dan een rijk man te worden! De jonge mensen Jester en Sherman zijn op zoek naar hun identiteit en wat ze met de toekomst aan moeten.
Naast de dood is de rassensegregatie in het zuiden van de VS in de jaren vijftig een belangrijk thema. Het is nog steeds schrikken om te lezen hoe er door mensen zoals de rechter over zwarten gedacht wordt. Zoveel intolerantie, zoveel racisme nog, zoveel overtuiging van zichzelf. ‘Toen ik een keer in New York was, zag ik een neger aan een tafeltje zitten met een blank meisje, daar werd ik echt onpasselijk van - ……..- Ik ben diezelfde dag nog uit New York weggegaan en ben nooit meer in dat verdorven oord teruggeweest’.
Ik vond het een prachtig boek, schitterend geschreven, levensechte personages en mooie dialogen en emoties. Er zit ondanks de trieste thema’s ook best wat humor in. De gesprekken tussen de rechter en Jester zijn serieus en pijnlijk maar toch soms komisch, bijvoorbeeld wanneer Jester zijn grootvader probeert de roze ezels te laten zien op een schilderij. Ook moest ik lachen om Sherman en Jester die indruk op elkaar proberen te maken met gewichtige woorden, waarvan ze zelf de betekenis niet snappen.
Waar hij eerder verzet boodt, verzoent tegen het eind van het boek Malone zich met zijn aanstaande dood. ‘Hij was niet alleen, bood geen weerstand, had geen pijn. Hij dacht de laatste tijd niet eens na over de dood. - …….. - Zijn leven was op een vreemde manier ingekrompen. Je had het bed, het raam, een glas water. De liefde voor zijn vrouw, die langzaam was weggekwijnd, kwam weer terug’. | 1pos
|
Dit boek kreeg in de loop der tijd faam als zijnde ‘DE roman ooit geschreven’. Het boek is vooral bekend om zijn openingszin die in 2016 door 14.96 % van de lezers van Hebban verkozen werd als beste openingszin. De vertaling hiervan durft nogal eens te variëren naargelang de uitgave want vanaf publicatie tot de dag van vandaag zijn er talrijke versies verschenen maar de essentie ervan blijft dezelfde en gaat als volgt: 'Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze'.
Deze zin is het begin van een verhaal over relaties doorspekt met de nodige tragiek. Het is echter niet alleen een verhaal over relaties maar ook een aanklacht tegen de maatschappij zoals die was rond 1870, de periode waarin Tolstoj dit epos schreef. Het is een sterk moralistisch werk geworden.
Tolstoj die helemaal geen schrijver wilde worden maar prediker koos toch voor deze vorm als middel om zijn ideeën aan het grote publiek op te dringen want hij had al snel door dat hij op deze manier de sociale wantoestanden en veranderingen beter aan de kaak kon stellen. Deze vorm was typisch voor de Russische literatuur van die tijd.
In deze roman wordt de maatschappij beschreven zoals die was in de hogere kringen. Niet alleen het leven van de lieden in de aristocratische kringen maar ook diegenen die een boerenleven leiden wordt vertelt. Deze levensomstandigheden, waarden en normen werden tegenover elkaar gezet om de tegenstellingen nog meer aan te tonen.
Zo worden er twee contrasterende verhalen subliem in elkaar verweven. We zijn aan de ene kant getuige van de belevenissen van Anna en haar man. De vorstin Anna, die mooi is wordt tegen haar zin op 18-jarige leeftijd uitgehuwelijkt aan een dorre hoge ambtenaar. Met deze man die ze ontrouw is, krijgt ze een kind dat ze echter in de steek laat wanneer ze verliefd wordt op een playboy en zich later dramatisch onder een trein werpt.
Daartegenover wordt het verhaal verteld van Kitty en Ljewin die de perfecte relatie belichamen. Ze zijn niet bedeeld met een natuurlijke schoonheid maar zijn wel trouw en alhoewel ze niet echt arm zijn staan ze model voor het boerenleven waar er vele veranderingen plaatsvinden. De opkomst van de machines die het boerenleven dienen te vergemakkelijken brengt grote onrust met zich mee, niet alleen voor de simpele boerenknechten maar ook voor de landeigenaren.
Dit boek is een sublieme liefdesroman geschreven in weergaloos proza en bestaande uit een aaneenschakeling van menselijke emoties doch zeker niet mierzoet en de benaming klassieker zeker waardig. | 1pos
|
'Huidpijn' is het nieuwste werk van thrillerkoninging Saskia Noort. Vooraf al bejubeld door de media, maar wisselend ontvangen. Misschien is het niet direct vergelijkbaar met eerder werk van Saskia Noort, maar dat maakt het niet tot een minder interessant verhaal. Wat mij betreft een aanrader!
Televisiepresentatrice Anne Koster wordt in één dag afgeschreven door haar baas én door haar vriend. In een IVF-kliniek in Duitsland, waar Anne al de zoveelste poging doet om zwanger te worden van haar liefde Sam, komt het hoge woord eruit. Sam ziet de relatie niet meer zitten. Sterker nog, hij heeft al een ander. Op de terugweg in de auto krijgt Anne een telefoontje van haar manager: haar talkshow stopt en ze staat op straat.
Het is voor Anne te veel om mee om te kunnen gaan. Sam was haar grote liefde. Nu ze erachter komt dat hij een ander heeft, haar eigen stagaire notabene, is ze in alle staten. Het ergst vindt ze het nog dat haar kinderwens nu nooit meer uit zal komen. Ze is al niet de jongste meer. Tegelijkertijd wordt het een strijd om als televisievrouw wel in the picture te blijven bij het grote publiek. Misschien kan ze naar een commerciële zender overstappen. Daar werkt ze hard aan. Maar natuurlijk krijgen de media ook lucht van haar stukgelopen relatie en persoonlijke problemen, dus moet Anne haar uiterste best doen om de focus op het juiste onderwerp te houden bij televisieinterviews.
Hoewel ze zich voor de buitenwereld staande lijkt te houden, stort Anne in. Ze doet zichzelf pijn om het liefdesverdriet en het grote verdriet om het kind dat ze nooit meer zal krijgen te dempen. Ze houdt Sam en zijn nieuwe liefde Sammy in de gaten, maakt ruzie met de mensen die nog wel dichtbij haar staan en zo lijkt haar wereld langzaam steeds verder in te storten. Dan verdwijnt Sam op een dag en het blijkt dat Anne de laatste persoon is die hem gezien heeft. Dat maakt haar tot verdachte nummer 1. Maar door overmatig drankgebruik weet ze niks meer van die bewuste avond. Lukt het Anne om de herinnering weer boven te krijgen? En ligt de sleutel om Sam terug te vinden überhaupt wel in deze herinnering?
'Huidpijn' werd uitgebreid aangekondigd in de media. Saskia Noort, koningin onder de Nederlandse thrillerschrijvers, heeft met haar nieuwe werk veel lezers nieuwsgierig gemaakt. Dochter Julia Noah maakte voor dit boek zelfs een titelsong. Toch - of misschien wel daardoor - wordt het boek heel wisselend ontvangen. Hoewel het misschien geen klassieke thriller is, zoals de eerdere werken van Noort, was ik erg onder de indruk van 'Huidpijn'. De spanningsboog in 'Huidpijn' verloopt totaal anders dan in eerdere werken. Misschien is het eerder een spannende roman, dan een thriller, maar hoe dan ook: de spanning is voelbaar. In het begin voornamelijk in de relationele sfeer, verderop in het verhaal voornamelijk vanwege de strubbelingen die Anne met zichzelf ervaart. En dan komt het thriller-element toch nog, wanneer Sam verdwijnt.
De beschrijvingen van de pijn die Anne voelt, het vernederende dat ze ervaart als haar partner haar inruilt voor een veel jongere vrouw en het machteloze dat ze voelt als ze zich beseft dat Sam eigenlijk haar laatste kans was op een gezond kindje, komen binnen. Rauw en levensecht. Anne is niet een persoon met wie je je gemakkelijk kunt identificeren. Ze lijdt een leven dat voor veel mensen ver van zich af zal staan, maar omdat ze een publiek figuur is dat bekend is van televisie, is het wel iemand van wie we ons gemakkelijk een voorstelling kunnen maken. Het boek geeft daarmee tegelijkertijd een mooi kijkje in de keerzijde van de media-aandacht en bekendheid. Een advies: begin met een open blik aan het boek en ga 'Huidpijn' niet direct vergelijken met eerdere werken van Saskia Noort, maar laat je verrassen. Het is voor aga het niet | 1pos
|
Fredrik heeft een goede baan als ambtenaar en heeft een prima huwelijk met Paula, een kunstenares, het huwelijk is bekroond met 2 kinderen.
Als ze een nieuwe woning betrekken hebben ze alles wat hun hartje begeerd, totdat Fredrik op een moment een zwerver in zijn hal aantreft, die beweert onder zijn trap te wonen.
Het lijkt in eerste instantie onschuldig, maar er komen steeds meer aanwijzingen dat hij wel degelijk in huis vertoeft.
Er gebeuren steeds meer vreemde dingen, en alles lijkt zich tegen Fredrik te keren, alleen wat er nou waar is in het verhaal dat is de vraag, en zo ontspint zich een razend spannend verhaal, wat ook rustig het predikaat thriller kan opgeplakt krijgen.
Dit boekje heb je, als je er aan begint binnen no-time uit, je wilt toch heel graag weten hoe het zit.
Een prima boek, puntje van de stoel werk. | 1pos
|
Siska Mulder tilt het begrip 'vrouwenthriller' echt naar een hoger niveau. 'Na Delphine' was een topboek, vreemd dat de filmrechten daar nog niet van zijn verkocht. 'Met zachte hand' is een waardige opvolger. Ik kan me niet zo vinden in de kritiek, ik vind het juist heel fijn geschreven: lekker korte hoofdstukken, de stijl zit tegen het literaire aan maar is toch heel toegankelijk. Het plot is super origineel. Ook het einde bevredigt, en dat is juist vaak het manco bij thrillers, vind ik. Je legt dit boek echt heel voldaan weg.
Kortom: een heerlijk boek, dat elke (vrouwelijke) thrillerfan moet meenemen op vakantie! | 1pos
|
Een spannend verhaal wat je direct pakt vanaf bladzijde 1. Ik geef een boek altijd de eerste 10 pagina's de kans om me te pakken maar bij dit boek ben je direct in het verhaal. Ik heb het dan in adem tot diep in de nacht uit gelezen. Ik wacht met spanning op het volgende boek van Linda Jansma. | 1pos
|
Binnen enkele weken wist Jasinda Wilder in de VS 200.000 exemplaren te verkopen van Ik verdrink in jou. Hiermee stapt ze in de voetsporen van haar partner Jack Wilder, die ook auteur is. Enig verschil: Jasinda schrijft graag over sexy mannen en stoere vrouwen. Jack waagt zich hier niet aan. Heeft deze schrijfster uit Michigan de verwachtingen waargemaakt?
Nelly en Kyle zijn verliefd. Al heel hun leven zijn ze bevriend met elkaar. Wanneer ze erachter komen dat ze gevoelens voor elkaar hebben, beginnen ze een hartstochtelijke relatie. Totdat Kyle tijdens een vakantie om het leven komt. Nelly kampt met schuldgevoelens die ze niet kwijt weet te raken. Wanneer ze jaren later in New York woont, komt ze Kyles broer Colton tegen. Voor ze het weet voelt ze zich enorm tot hem aangetrokken. Maar kan dat wel? Een relatie beginnen met de broer van je overleden jeugdliefde? En kunnen Colton en Nelly allebei korte metten maken met het verleden?
Tranen. Hoe verder je in het boek komt, hoe meer het verhaal je raakt. Het begint allemaal rooskleurig. Nelly en Kyle hebben een prachtig leven en genieten enorm van en met elkaar. Maar dan spat de droom uiteen. En niet alleen voor Nelly, de lezer wordt in dit verdriet meegesleurd. Doordat het boek in de ik-vorm is verteld – de ene keer vanuit Nelly, de andere keer vanuit Colton – voel je alle emoties mee.
Gepakt door dit verhaal en door het verdriet dat Nelly en Colton hebben, ben je verloren. Je moet doorlezen. Je wilt niet dat Nelly en Colton het zo moeilijk hebben. En eigenlijk wilde je niet eens dat Kyle zou overlijden. Maar het gebeurde. En de tranen kwamen eveneens vanzelf. Dat maakt Ik verdrink in jou een bijzonder boek. Het laat je zo meeleven met de personages dat je het idee hebt dat je het zelf meemaakt.
Uiteindelijk is Ik verdrink in jou het ultieme liefdesverhaal. Voorspoed, ramp en uiteindelijk weer voorspoed. Dat het goed afloopt, kun je natuurlijk op je vingers natellen. Dat is niet erg, zeker niet. Want je gunt Nelly en Colton alle liefde van de wereld. Gedurende het boek zijn ze vrienden van je geworden. Vrienden die je steunt door dik en dun.
Dat maakt ook dat je zo betrokken bent bij het verhaal. Nelly en Colton zijn enorm goed uitgediept. Wilder schuwt geen goede en slechte eigenschappen. Colton is eigenlijk een eikel en Nelly is soms ook best een bitch te noemen. Maar de acties worden naarmate het verhaal vordert steeds begrijpelijker. Ieder gaat op zijn eigen manier met verdriet en schuldgevoelens om. Dat laat dit boek erg mooi zien.
Ik verdrink in jou bevat veel erotische scènes. Bijzonder gedetailleerd, soms grof, maar nergens wordt het plat. De seks heeft een duidelijke waarde voor het verhaal. Het helpt om de pijn en het verdriet te vergeten en het verleden een plaatsje te geven. De manier waarop Wilder dit beschrijft is bijna of je erbij bent. Gruwelijk, lekker en bijzonder.
Dit eerste deel van de ‘Falling’-serie is een absolute aanrader. Liefde, maar ook de keerzijde ervan staan centraal. Nelly is een zeer sterke vrouw, waar je als lezer veel respect voor krijgt. Op Colton word je vanaf de eerste bladzijde verliefd. Stoer uiterlijk, maar een klein hartje. Ik verdrink in jou is een must read voor iedereen die van new adult en prachtige liefdesromans houdt. En goed nieuws voor de fans: in december verschijnt het tweede deel Ik verdrink in ons. | 1pos
|
Op de cover zien we krijt waar op geschoten wordt. De manier waarop de foto gemaakt is noemt men ” high speed fotografie“, deze manier van fotograferen spreekt mij altijd erg aan en toen ik zag dat dit op de cover stond was ik blij verrast, aangezien je dit niet snel op een cover verwacht. Als ik alleen van de cover uitga, zou ik dit boek ook zeer zeker opgepakt hebben in de winkel. Wat ik daarnaast ook erg mooi vind, is het materiaal wat voor de cover gebruikt is. Het voelt iets zachter aan dan een normale papieren cover, wat het precies voor materiaal is weet ik niet, maar dat het fijn en speciaal is weet ik wel.
Zoals de titel al doet vermoeden speelt het verhaal zich af in een tijdsbestek van 54 minuten. 54 minuten lijkt heel kort, maar als je leest wat de vier hoofdpersonages meemaken in dit tijdsbestek, denk je daar heel anders over, ga je echt twijfelen of dit echt wel zo kort is. Dit verhaal beschrijft de 54 minuten van vier verschillende leerlingen die op Opportunity High School zitten, namelijk Claire, Tomás, Autumn en Sylv. Drie van hen zitten in de school, waarvan twee opgesloten zitten in de aula en één zit ergens op het schoolterrein. Alle vier maken ze dezelfde situatie mee, de schietpartij in de aula. De twee leerlingen die in de aula opgesloten zitten maken de schietpartij van dichtbij mee, ze zien veel vrienden en schoolgenoten neergeschoten worden. Het verhaal is geschreven vanuit deze vier personages, Hoe beleven zijn deze angstaanjagende minuten?
Toen ik aan het boek begon, had ik toch wel wat moeite om het verhaal te volgen en de verschillende personages uit elkaar te houden, daardoor begon voor mijn gevoel het boek een beetje traag en saai. Maar vanaf het moment dat de schutter begon te schieten was het net of er een knop omging en was het boek tot aan de laatste regel spannend en was er van het trage en saaie begin niks meer terug te lezen. Je wordt echt in het verhaal gezogen en ik had bijna het gevoel alsof ik zelf in de aula zat en de rollercoaster aan gevoelens en gebeurtenissen meemaakte. Dit maakte het voor mij persoonlijk een heel sterk verhaal.
Ik moet zeggen toen ik het boek dichtklapte had ik echt zoiets van “Wauw, wat een verhaal”. Marieke Nijkamp heeft me erg verrast met dit boek, ik denk dat dit ook komt doordat Marieke een heel realistisch verhaal heeft geschreven en ik zal ook zeer zeker haar nieuwe boek gaan lezen wat deze week verschenen is. Want dit smaakt echt naar meer!
Ik vind het dik verdient dat 54 minuten de Hebban Award 2017 in de categorie YA gewonnen heeft.
Dit boek krijgt van mij 4,5 van de 5 sterren. | 1pos
|
Als je deel 1 en 2 hebt gelezen wil je uiteraard ook deel 3 en 4 lezen. Deel 2 gaat naadloos over in deel 3. Je wilt graag weten hoe het verhaal afloopt en in elkaar zit. In dit deel wordt al meer duidelijk ... gelukkig maar want soms wordt het wel wat langdradig en gebeurt er niet zoveel. Het blijft een gruwelijk verhaal met een boeiende verhaallijn. Het is niet zo spannend dat je regelmatig op het puntje van je stoel zit. Het verhaal kabbelt een beetje voort. Qua inhoud verwijs ik graag naar de andere recensies. Het is een prima boek. Het einde is een beetje teleurstellend. Het verhaal eindigt niet met een cliffhanger. Ik ga wel meteen door met deel 4. Ik wil weten hoe het afloopt. | 1pos
|
Ik heb de Violist in een adem uit gelezen. Wat een spannend boek! Het verhaal grijpt je direct bij de strot en dwingt je om verder te lezen, weg leggen is geen optie. Een absolute pageturner en aanrader. | 1pos
|
Indrukwekkend, interessant en intrigerend! | 1pos
|
Weer een leuk deel van J.D. Robb. Ik vind dit hele prettige
ontspannende boeken. Prettige schrijfstijl en ook iets SF achtig
doordat het zich in de toekomst afspeelt. Echt heel leuk. | 1pos
|
Een jonge man uit een heel gewoon milieu, die metallurgie en scheikunde heeft gestudeerd en een fotografisch geheugen heeft, belandt aan het einde van de Tweede Wereldoorlog als afgezant van de Amerikanen in Ohrdruf, een concentratiekamp. Wat hij daar ziet zal hem zijn hele leven lang blijven achtervolgen.
Een jonge vrouw, gezegend met een groot journalistiek talent en liefde voor haar vader, tracht te achterhalen waarom hij is zoals hij is
Zie hier in enkele regels het indrukwekkende verhaal van Lucinda Franks en haar vader, Tom Franks. De geschiedenis van Tom Franks is niet in een enkele alinea te vatten. Al was het maar omdat daarmee een groot deel van de spanning van het lezen dit boek weg zou vallen. Juist het feit dat Lucinda niet alle gebeurtenissen chronologisch weergeeft, maar ze opschrijft zoals zíj het heeft meegekregen, zorgen ervoor dat dit boek een bijzonder diepe indruk maakt.
Aan de oppervlakte is Lucinda de dochter uit een liefdeloos huwelijk tussen Tom en Lorraine, die zelf een succesvol journaliste is geworden. Al op jonge leeftijd kreeg zij een Pulitzerprijs voor haar werk. Daaronder zit echter een gecompliceerde geschiedenis, die stukje bij beetje duidelijk wordt. Lucinda Franks gebruikt hiervoor niet alleen de documenten die zij bij het opruimen van het huis van haar dementerende vader vindt, zij gebruikt ook vooral haar liefde voor hem. De liefde die ze dacht niet meer te hebben.
Het verhaal van Tom Franks wordt niet chronologisch verteld. Dat kan ook niet, want Lucinda ontdekt maar stukje bij beetje en soms met heel veel moeite wat haar vader allemaal heeft meegemaakt. De ironie wil dat Lucinda is getrouwd met Robert Morgenthau, die 30 jaar ouder is en heel erg betrokken bij een museum voor de Joodse geschiedenis.
Lucinda Franks laat de lezer zien wat een verschrikkelijke invloed de Tweede Wereldoorlog ook heden ten dage nog op mensenlevens kan hebben. Zij, en velen van haar generatie, zijn immers beïnvloed door de geschiedenis van hun ouders. En haar vaders geschiedenis is een zeer bijzondere. Lichamelijk niet gewond, maar geestelijk verwond voor het leven, tracht Tom Franks na de oorlog een nieuw leven op te bouwen. Hij brengt liefde en vreugde voor bepaalde mensen, en diep verdriet voor anderen. Mijn vaders geheime oorlog is een schitterende combinatie van een spannend spionageverhaal en een familiegeschiedenis. Ontroerend en magistraal. | 1pos
|
Sinterklaas, Kerst en verjaardagen zijn allemaal mooie gelegenheden om samen met vrienden en familie te genieten. En hoe kan dit beter dan met een bord vol heerlijk eten! Vrienden Guus Meeuwis en Dick Middelweerd hebben samen een kookboek samengesteld met de heerlijkste recepten die bij deze verschillende gelegenheden passen.
Guus en Dick maakten al eerder samen een kookboek en dat smaakte naar meer, vandaar dat ze nu weer een kookboek hebben gemaakt met heerlijke recepten voor het hele jaar. De recepten van Dick Middelweerd (tweesterrenchef) zijn culinair hoogstaand en daar kun je echt de blits mee maken bij een feestje. De gerechten van Guus zijn lekker makkelijk om te maken. In één ding verschillen de gerechten niet, want ze zien er superlekker uit!
De recepten zijn zeer uiteenlopend en verdeeld over verschillende thema’s, zoals fijne feestdagen, goede voornemens, carnaval en zomervakantie. Naast alle feestrecepten staan er in het kookboek ook gezonde recepten, zodat je ook voor de gewone dagen inspiratie uit dit kookboek kunt halen, want het kan helaas niet elke dag feest zijn. Zoals je ziet vanalles wat.
Elk thema begint met een introductie van de schrijvers van dit boek. Ze delen een herinnering of hun gevoelens en ideeën bij het betreffende thema, waardoor een heel persoonlijk kookboek is ontstaan. Je leert op deze manier Guus en Dick beter kennen en leest waar zij gelukkig van worden.
De lay-out van dit kookboek is prachtig. Het boek heeft een harde kaft en bevat schitterende foto’s van de gerechten. Het ziet er verleidelijk uit en het water loopt je al in de mond. De recepten zijn overzichtelijk weergegeven. Guus of Dick geeft een introductie op het gerecht en daarna volgen de kooktijd, ingrediënten en beschrijving die stap voor stap aangeeft hoe het gerecht gemaakt moet worden. Het enige nadeel van dit kookboek is de indeling, deze is op thema’s, maar hapjes, hoofdgerechten, toetjes en gebak staan kriskras door elkaar. Gelukkig is er achterin het kookboek een register opgenomen, waar de recepten wel handig gecategoriseerd staan.
Om het kookboek te testen heb ik twee recepten uit het boek gemaakt. Allereerst een heerlijke nasi. Ik vind nasi altijd een heerlijk gerecht als je met een grote groep eet. Je hebt een goede basis en je kunt het uitbreiden met allerlei bijgerechten. De nasi van thuis is samengesteld door Dick. Dit is een heerlijke nasi met ei en garnalen. Heerlijk! Ook de tip van Dick om de rijst lang van te voren te koken was goed, daardoor kreeg ik de perfecte nasi! In deze Sinterklaastijd is het natuurlijk perfect om ook de gevulde speculaas te maken. Een heerlijke koek en leuk om zelf te maken. De beschrijving is duidelijk en ook voor de minder ervaren kok is het goed te volgen en uit te voeren.
Het jaar van Guus en Dick is een prachtig vormgegeven kookboek met recepten voor het hele jaar. Perfecte recepten voor feestdagen of eten met vrienden. Simpele gerechten, maar ook uitgebreidere recepten waarmee je lekker kunt uitpakken. Het is een kookboek vol recepten waar je heerlijk van kunt genieten. | 1pos
|
Eerder vertalingen gelezen van deze schrijver, maar lezen in de oorspronkelijke taal is bij deze schrijver een aanrader. Er zit een bepaalde humor in dit boek wat niet vertaald kan worden. Het idee van songteksten verwerken in het verhaal wordt helemaal doorgevoerd en als muziekliefhebber een fijne toevoeging om de hoofdpersoon beter te leren kennen. Veel te snel uitgelezen.. | 1pos
|
" Terwijl hij de limoenparfait lepelt, probeert hij zijn leven samen te vatten, zoals het tot nu toe is gelopen. Het lukt hem niet. Als hij terugkijkt, ontdekt hij niets waarop hij trots kan zijn. Wat hij daar ziet liggen in de mist van zijn eigen geschiedenis, zijn kleine, tamelijk onbeduidende nederlagen. Geen grote, een uitzondering daargelaten. De dagelijkse nederlaag, die zich niet laat onderscheiden van de dagelijkse schaamte ".
" Voor het eerst heeft hij het idee dat hij onderscheid kan maken tussen pijn en wanhoop. Dof en ietwat verlammend is de wanhoop, en ook verdovend. De wanhoop is geen gevoel, het is tegenovergestelde, de bewustwording dat je niet meer voelt, dat het gevoel bezig is weg te glippen, je alleen achter te laten ".
" Ongelukkig, iedereen is het. En als je dat door hebt, maakt het niet meer uit. Het geluk is een pose, een mythe, een vorm van beleefdheid, op feesten, tijdens dinertjes. Ik ben ongelukkig , maar niet ongelukkiger dan anderen, dat heb ik mezelf altijd voorgehouden op moeilijke momenten. Mijn ongeluk was gemiddeld. Ik heb twee kinderen. Een mooi huis. Een erg mooi huis ".
Tirza volgt het verhaal van Jorgen Hofmeester en zijn relatie met dochter Tirza. Aan de hand van dit verhaal krijgen we een kijk in de geschiedenis van zijn leven en in zijn gevoels- en belevingswereld, welke voor hemzelf en voor de buitenstaander (soms) maar lastig te begrijpen zijn.
Gaandeweg het boek worden de kleine scheurtjes in zijn bestaan duidelijker, maar ook groter, wat uiteindelijk inleiding is tot verval, verlies en schaamte, en in het uiteindelijke stadium leidt tot zijn totale ondergang.
Het is een uiterst pijnlijk verhaal en met name in het tweede deel van het boek, dat zich afspeelt in Namibië, is sprake van een soort zelfreflectie door Jorgen Hofmeester, verteld aan het straatmeisje Kaisa (die in zeker opzicht weer parallellen vertoont met Tirza) , waarmee hij in het reine met zijn geschiedenis en alle gebeurtenissen probeert te komen.
" Zijn leven. Hij heeft over van alles nagedacht, zij het niet altijd even grondig, maar nooit over pijn....En nu hij zich daar voor het eerst mee bezig houdt, bespeurt hij nog steeds lichte tegenzin. Weerzin ".
Arnon Grunberg heeft het vermogen om literatuur in begrijpelijke taal op te schijven zonder hoogdravend proza en moeilijke en lange zinsconstructies. Toch is hierbij geen verlies van de schoonheid van de taal aanwezig; hij speelt in mooie variaties met de taal en laat het verloop van de zinnen vloeien.
Veelvuldig wordt gebruik gemaakt van het stellen van een vraag met daarna een wedervraag in dezelfde woorden of van herhaling en "omdraaiing" van de woorden: ....en dat hij belachelijk was. Niet belachelijk als man, daar viel mee te leven. Maar belachelijk als vader. Een belachelijke vader , dat was hij!
Ook in het omschrijven van Jorgen Hofmeester en zijn gevoelswereld weet Grunberg het fijnste en treffendste eruit te halen: " Een mens is wat hij doet, maar Hofmeester is voornamelijk wat hij niet heeft gedaan. Zijn stilte is een daad".
Ook over Afrika (geprojecteerd op Jorgen Hofmeester) weet Grunberg een noot te raken: " Jullie zijn al verlost, zegt hij. Jullie zijn dood terwijl jullie ademen, hier in Afrika. Niets kan jullie gebeuren. Jullie zijn de ware onkwetsbaren, onkwetsbaar als een machine, een product, een...ding. Jullie zijn voorbij alle toekomst, en daarmee voorbij alle wanhoop.
Arnon Grunberg heeft met Tirza een zeer pakkende roman geschreven die je bij de lurven grijpt en je niet meer loslaat en je dwingt tot nadenken over existentiële zaken zoals leven, dood, verlies en het menselijk falen.
Verwijzingen te over naar de grote Klassieken uit de Russische literatuur (Tolstoj, Dostojevski, Poesjkin) verpakt in helder en begrijpelijk Nederlands.
UITMUNTEND, SUBLIEM EN ZONDER WEERGA DIT BOEK !!! VIJF STERREN ***** !!! | 1pos
|
Men neme een jong meisje uit een paranormale familie, een rijke jongeman geobsedeerd door een Keltische heer, een arme jongen met een bijzondere link aan een zeer bijzondere locatie, een rebelse jongen met krachten waarover je alleen kunt dromen, en een jongen die niet helemaal in deze wereld thuis hoort.
Mix deze groep samen met een urban fantasy plot vol intrige, geschiedenis, mythes, liefde, en de dood. Maak het recept af met vlijmscherpe humor en razendsnelle dialogen en serveer in een serie van vier boeken. Het eindresultaat is The Raven Cycle van Maggie Stiefvater.
"Blue lily, lily blue" is alweer de derde titel in de serie. Blue's moeder is verdwenen, de jongens krijgen een nieuwe leraar Latijns die een 'bekende' blijkt te zijn. Gansey worstelt nog steeds hevig met zijn zoektocht naar Glendower, Ronan en Adam werken samen om het dreigende gevaar dat de leraar Latijns met zich meeneemt af te wenden. En Noah? Noah heeft zo zijn eigen problemen.
Ook dit derde boek leest lekker weg. Er is geen saai moment te vinden, iets dat toch altijd een uitdaging blijft in een serie. Maar Stiefvater weet met behulp van onverwachte wendingen in het plot en de herkenbare karakters ervoor te zorgen dat elke bladzijde weer een avontuur is. Vooral de manier waar Stiefvater de karakters neerzet is bewonderingswaardig. De overtuiging dat dit echte personen zijn en niet zomaar personages in een verhaal is sterk, de angst dat ze iets overkomt en de opluchting als het uiteindelijk goed komt bijna tastbaar. De spanningen en frustraties tussen Gansey en Blue zijn realistisch en zullen iedereen die wel eens verliefd is geweest bekend voorkomen.
Het feit dat het een urban fantasy boek betreft zorgt ervoor dat ook de lezers die minder op hebben met de standaard fantasy elementen als magie en monsters de serie kunnen waarderen. Urban fantasy neemt de wereld zoals wij die kennen en voegt daar hier en daar de fantasy elementen aan toe, met een nadruk op de overlap tussen 'onze' conventionele wereld en de sprookjeselementen. Dit zorgt ervoor dat de wereld altijd herkenbaar en daardoor een stuk geloofwaardiger blijft. Een ander goed voorbeeld van urban fantasy zijn de Rivers of London boeken van Aaronovitch.
Ik kon "Blue lily, lily blue" niet wegleggen en heb het dan ook in amper drie dagen uitgelezen. Een aanrader voor iedereen die van mythologie en een vleugje romantiek houdt. | 1pos
|
In schipbreuk in Paradijs lees je het zeer persoonlijke verhaal van een mooie reis door Indonesië dat eindigt met een drama. Het is mogelijk een mening te geven over dit boek omdat het zo persoonlijk is. Een ding kan ik wel zeggen: het verhaal komt binnen en je voelt de pijn in je hart. | 1pos
|
Patroclus vertelt het verhaal en het begint niet echt goed voor hem. Vanaf zijn geboorte voldoet hij niet aan de verwachtingen van zijn vader. Hij is niet echt mooi, heeft geen talenten, kan niet hard lopen of goed vechten. Na een incident met een andere jongen, wordt hij verbannen naar een eiland. Daar leert hij Achilles kennen en wat als een vriendschap begint, eindigt in een liefdeslrelatie. De moeder van Achilles is een godin moet niets van Patroclus hebben, wenst hem nog eerder dood dan iets positief voor hem te vinden.
Wanneer de oorlog uitbreekt met de Trojanen, zitten de twee nog altijd op hun eiland, ver van de gevechten. Tot op een dag Odysseus langskomt en hen wijst op een vroegere eed. Zowel Achilles als Patroclus zullen meedoen aan de oorlog. Achilles is onoverwinnelijk. Een profetie heeft immers gezorgd dat hij pas zal sterven nadat Hector gestorven is, dus zolang die leeft, is er niets aan de hand en Achilles heeft geen reden om de man te doden. Maar in een oorlog is veel mogelijk en de oorlog duurt en duurt, jaren. Tot er uiteindelijk iets gebeurt dat de oorlog in een stroomversnelling brengt.
Nadat ik Circe gelezen had, kon deze niet achterblijven en ook dit is stylistisch een prachtige hervertelling van een verhaal dat ik tijdens mijn schooltijd verplicht moest lezen, maar dat ik me absoluut niet herinner zoals het hier verteld is. Dit is zo mooi, de relatie tussen beide mannen. Ja, niet iedereen is ervoor, maar aan de andere kant lijkt een probleem te hebben tussen een man die een van zijn slaven voor seks gebruikt. Het mag blijkbaar niet te lang blijven duren en de relatie tussen Achilles en Patroclus is voor eeuwig. | 1pos
|
Voor wie Een stil geloof in engelen heeft gelezen weet dat R.J. Ellory zeer sfeerbepalende zinnen kan schrijven.
In Een volmaakte vendetta doet Ellory dat met een angstaanjagend beeld te schetsen van New Orleans en omstreken. In deze Zuidelijke streek in Amerika wordt het lijk gevonden van de lijfwacht van de ontvoerde Catharine, dochter van Charles Ducane, gouverneur van Louisiana. Haar ontvoerder vraagt in een telefonisch gesprek om een onderhoud met Ray Hartmann, functionaris misdaad in New York.
Er ontvouwt zich een levensbekentenis van de ontvoerder die parallel staat op de gebeurtenissen in Amerika van enkele decennia, waaronder de opkomst van Fidel Castro in Cuba en de moord op J.F. Kennedy.
Al snel wordt duidelijk dat deze Ernesto Perez een bewogen leven heeft geleid en er niet voor is teruggedeinsd om in opdracht van de Maffia te moorden.
Hoewel Perez ten aanzien van zijn opdrachten geen geweten toont, wekt hij door de beschrijvingen van Ellory toch sympathie op.
Ernesto Perez getuigt van loyaliteit, waarde en eer van de familie en maakt duidelijk hoe omstandigheden en keuzes maken aan elkaar verwant zijn. Zijn persoonlijke vendetta ontknoopt zich aan het einde van het boek.
In Een volmaakte vendetta is er zoals in Een stil geloof in engelen beslist geen sprake van een ingetogen schrijfwijze. Ellory beschrijft de moorden zoals ze zijn: hardvochtig, meedogenloos, rauw.
Het is bijzonder knap van Ellory dat hij Perez met deze gewelddadige achtergrond toch weet neer te zetten als een mens die kan liefhebben.
R.J. Ellory heeft met Een volmaakte vendetta een meesterlijke thriller geschreven.
Het boek zou als opvolger van The Godfather van Mario Puzo perfect gelezen en verfilmd kunnen worden voor een nieuwe generatie. | 1pos
|
Literaire recensie ‘Het meisje in de trein’
Deze thriller is geschreven door de Britse auteur Paula Hawkins, dit is haar bekendste werk.
Voordat ze dit boek schreef werkte ze al vijftien jaar als journalist, ook had ze al 4 romans uitgebracht onder het pseudoniem van Amy Silver.
In een interview vertelde ze dat ze het makkelijker vind om donkerdere boeken te schrijven dan schrijven over geluk, het was dan ook geen verrassing dat ze een thriller schreef.
Het boek was in Amerika en Engeland al een groot succes en werd dan ook verkozen tot VN-thriller van het jaar, volgens de site van Vrij Nederland komt de thriller van het jaar met een geheel eigen schrijfstijl en een eigen perspectief, treft hij de ideale balans tussen actie en denkwerk en word er nog iets nieuws gezegd over ons, over de wereld waarin wij lezers leven. Het boek is dus geen wereldje op zich maar reflecteert het op de buitenwereld. De ideale VN-thriller snijdt morele, culturele of maatschappelijke thema’s aan.
Ik vond dat het boek dit heel mooi deed, zo kwamen de thema’s partnergeweld, jaloezie, bedrog, verslavingen, en nog veel meer aan bod
Ook zijn de filmrechten van het boek al verkocht aan Dreamworks, hierdoor begon ik met hoge verwachtingen aan het boek.
Wat ik leuk vond aan dit boek was de stijl, het verhaal is geschreven door drie afwisselende ik-vertellers. Het begint bij Rachel, het hoofdpersonage, die elke dag de trein naar Londen neemt. Dit doet ze zodat haar huisgenote Cathy niet zou merken dat Rachel haar baan verloren heeft, maar ook omdat ze zo elke dag langs de straat passeert waar ze vroeger woonde. Als ze in die straat komt kijkt ze altijd naar het huis waar Jess en Jason wonen, althans dat zijn de namen die Rachel hen geeft. Volgens Rachel hebben Jess en Jason het perfecte leven, net zoals zij voor haar man Tom haar verliet voor Anna. Nu gaat het alsmaar slechter met Rachel, ze heeft een alcoholverslaving en verloor daardoor haar baan. Telkens nadat Rachel weer eens dronken is geweest heeft ze zwarte gaten in haar geheugen, ze weet niet meer wat ze gedaan heeft. Daardoor is Rachel een onbetrouwbare verteller, dat maakt het verhaal spannend. Op een dag terwijl Rachel langs het huis van Jess en Jason rijd merkt ze iets verdachts op, enkele dagen later word Jess vermist en Rachel heeft er een naar gevoel bij, ze denkt zelf dat ze er zelf iets mee te maken heeft, dus gaat ze zelf op onderzoek uit.
De tweede verteller die aan bod komt is Megan, Megan is de vrouw van Scott. Zij zijn het perfecte koppel Jess en Jason. Dit personage vertelt over de tijd voor ze verdween, soms is het dus lastig omdat de andere twee personages in een andere tijd vertellen, je moet dus goed op de datums letten. De derde verteller is Anna, de nieuwe vrouw van Tom. Ik vond kon me moeilijk binden met haar vertelstandpunt. Anna probeert een goed leven op te bouwen met Tom en hun dochter maar dit word steeds verstoord door Rachel die haar ex mist.
Persoonlijk vond ik het een boek waarbij ik me goed kon inleven in de standpunten van het hoofdpersonage. Ik vond dat ze soms slecht reageerde op de dingen die er rondom haar gebeurde maar ik snapte haar volledig. Ook het onbetrouwbare aan dit personage maakt het verhaal heel spannend.
Het vertelstandpunt van Megan maakte het ook interessant, zo kwam je dingen over haar verleden te weten en begon je haar te begrijpen.
In het boek word je vaak op het verkeerde spoor gezet en ik twijfelde vaak aan welke personages te vertrouwen waren en wie of wat de oorzaak was van de verdwijning van Megan. Het einde is zeer verrassend, maar dat maakte het tot de laatste bladzijde spannend.
Ik was over het algemeen zeer tevreden over het boek, het boek leest vlot en omdat het zo spannend is wou ik het in een keer uitlezen.
De thema’s die in het boek behandeld werden hadden ook een goede link met elkaar zodat het verhaal de maatschappelijk thema’s mooi weergeeft, zo had Rachel bijvoorbeeld niet zomaar een Alcoholverslaving en had Megan niet zomaar een hekel aan het kind van Anna.
Het verleden van de personages weet je dus nog niet in het begin, waardoor je de reacties van de vrouwen niet snapt, maar als je in de loop van het verhaal stilaan meer dingen over de personages te weten komt leer je meteen ook deze maatschappelijke problemen begrijpen.
Bronnen: www.awbruna.be, www.vn.nl | 1pos
|
Marion Pauw is ambassadeur voor dit boek en dat maakte me erg nieuwsgierig. Toen ik dit las heb ik het direct gereserveerd bij de bibliotheek.
Het boek zag er veelbelovend uit, lekker dik,een fijn lettertype en een mooie omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Het leek me ideaal voor een lekker vrij en zonnig weekeind.
In het begin vond ik het een (iets te) romantisch verhaal.
In de mooie omgeving van Mosset gaat Tess op zoek naar een geheim uit haar verleden. Haar oude liefde, de knappe Benoit speelt hierin een grote rol.
Elk hoofdstuk begint met de dag, tijd en weersomstandigheden van dat moment. Zo kun je je nog beter inleven in het verhaal.
Er is ook nog een tweede verhaallijn, dit gaat over een geheimzinnige bewoner van de kasteel toren? Wie is ze en wat wil ze....
Het lezen vorderde niet snel ondanks de prettige schrijfstijl. Maar toen ineens inmiddels een week verder, kreeg het verhaal me in de greep. Ik heb de tweede helft toen in één keer uitgelezen. Met de geheimzinnige persoon zat ik in de goede richting, maar de onverwachte ontboezeming op het einde had ik niet verwacht.
Om in de sfeer van het verhaal te blijven: chapeau voor dit debuut! | 1pos
|
Ik ben het er nog steeds niet mee eens dat het laatste boek eindigde met een cliffhanger. En toen werd ik ook nog eens ziek waardoor ik NOG langer moest wachten om eindelijk verder te kunnen lezen. Maar vandaag was de dag! Ik heb het laatste deel van de basisserie van Team Mortis eindelijk helemaal uit!
Ook dit boek is weer bijzonder lekker en vlot geschreven. De schrijfstijl van van den Eynde kenmerkt zich door beeldende vertellingen en hele vloeiende zinnen. Bij vlagen zit er iets te veel tell don't show in, maar dat is eigenlijk nauwelijks storend. Het is heel makkelijk om door het boek heen te vliegen en bladzijde na bladzijde te verslinden.
Wederom brengt dit boek een hele mooie mix van een overkoepelende arc waarin de ontwikkelingen van de karakters centraal staan en het mysterie van het boek dat hierin een bepalende rol speelt. Het mysterie van het boek zit goed in elkaar en ik heb aan het einde met ingehouden adem de conclusie gelezen. Toen alle puzzelstukjes samenkwamen en in elkaar klikten, had ik echt weer het gevoel een heel sterk verhaal gelezen te hebben.
In dit boek vond ik daarnaast ook de verhaallijn van Erika bijzonder mooi met een hele mooie boodschap. Ik ben dan ook nu alweer benieuwd naar het volgende deel en welke avonturen Team Mortis nog te wachten staan! | 1pos
|
Gelezen mei 2007.
Wat een merkwaardig, absurdistisch, hilarisch boek! Het werpt wel een beangstigende blik in de toekomst: revolutie! En zeg niet: dat kan nooit in dit kikkerlandje; het kan overal gebeuren. En zoals in bijna elke revolutie eet ook deze haar eigen kinderen op en liepen op het eind de koude rillingen me bijna over de rug. Aan de andere kant is het boekje zo absurd, dat geen enkele bladzijde ernstig te nemen is.
Ik denk dat dit boekje het best te waarderen is door mensen die min of meer bewust de jaren 60 - 80 van de vorige eeuw hebben meegemaakt, omdat dan veel herkenbaar en te plaatsen is.
Al met al bewijst dit ook weer eens te meer mijn stelregel: we moeten blijven herdenken. Toeval dat ik het boekje juist vlak voor de herdenkingsperiode heb gelezen? Knap van De Bie om me zo aan het slingeren te krijgen: tussen hoofdschudden over zoveel absurditeit tot het (weer) ernstig nadenken over oorlogen/revoluties en de gevolgen daarvan. | 1pos
|
Dit boek vind ik om twee redenen bijzonder en ik wil iedereen aanraden dit boek te gaan lezen. Ten eerste gaat het over de aanslag op Reinhard Heydrich op 27 mei 1942 in Praag. Wie zeg je? Ik moet bekennen dat ik nog nooit van Heydrich had gehoord. Of ik moet tot mijn eigen verbazing concluderen dat ik heb liggen slapen tijdens geschiedenisles.
Heydrich was één van de grootste Nazi kopstukken. De man die, achter de schermen, het brein is geweest achter De Nacht van de Lange Messen (het wegwerken van Hitlers tegenstanders). Tevens was hij betrokken bij de Kristallnacht en was hij initiatiefnemer van de Wannsee conferentie. Tijdens deze conferentie stuurde Heydrich aan op besluitvorming rond de snelle en totale vernietiging van alle Joden. Hij wist iedereen te overtuigen, de rest is geschiedenis. Als Nazi kopstuk wordt hij uiteindelijk vervangend “Reichsprotektor” van Bohemen en Moravië om het Tsjechische verzet aan te pakken. Hij heeft bijnamen als De Slager van Praag en Het Blonde Beest.
HhhH staat voor Himmlers hersens heten Heydrich (verwijzend naar het feit dat hij het kwade brein van Himmler was), maar dit boek gaat niet alleen over Heydrich. De aanslag op zijn leven staat centraal in dit boek en daarbij ook de twee aanslagplegers, de soldaten en verzetsstrijders, Jan Kubiš en Jozef Gabčík.
De tweede reden waarom ik geloof dat dit boek zo bijzonder is, is dat de schrijver begint uit te leggen hoe hij de feiten over deze aanval en de aanloop ernaar heeft verzameld. Het wordt een enorme zoektocht naar details, die soms moeilijk te traceren zijn. Details over de voorbereiding, de motivatie, de locatie, de aanslagplegers en de periode daarna. Voor dit boek wil Laurent Binet zich alleen aan de feiten houden. De schrijver probeert dus alle interpretatie te vermijden. Dit lijkt onmogelijk en dat is waar Binet met zijn lezers bespreekt wanneer hij zal afwijken van de feiten vanwege gebrek aan bewijs. Dat levert een aparte en leuke vertelstructuur op. De zoektocht van de schrijver naar wat er precies gebeurde op 27 mei 1942 is buitengewoon fascinerend, laat staan de ontknoping.
Lees ook mijn andere boekrecensies op mijn website www.booktravelsavvy.com | 1pos
|
Met de intrigerende titel “sexy, but tired. but sexy” (2018, Unieboek | Het Spectrum) heeft schrijfster en Youtuber Jamie Li mijn interesse gewekt. Wanneer je het internet afstruint en de zoekterm “sexy, but tired. but sexy” intypt, kom je op websites als Glamour, Lindanieuws, NRC en Vrouw. Er komen verschillende geluiden vanuit de media over dit boek, de een lovend, de ander zeer kritisch. Veel van deze meningen zijn gebaseerd op enkele pagina’s uit het boek, die Jamie Li zelf naar buiten heeft gebracht. Wat ik niet begrijp, hoe kan je een volwaardige recensie schrijven over een boek dat je niet in zijn volledigheid hebt gelezen? Ook ik heb alle kritiek gelezen en zelfs toen ik bepaalde pagina’s als voorbeeld zag, bleef ik vrij neutraal. Omdat ik toch wilde ervaren waar iedereen zoveel commotie over maakt, heb ik even gewacht met het lezen van het boek en dus ook gewacht met het geven van mijn mening. Maar nu ga ik mij hier dan toch aan wagen…
Veel van de recensies die ik heb gelezen zijn van journalisten of lezers die Jamie Li niet kennen. Op internet profileert zij zich als een grappige jonge moeder van twee, die het leven niet al te serieus neemt. Ik kijk daadwerkelijk haar video’s en heb soms zelf het idee dat ik haar een beetje ken. Ik weet dus wel wat ik zou kunnen verwachten van het boek. Tikkeltje sarcastisch met een hoop liefde en grapjes erdoorheen.
The look
Allereerst even een opmerking over het “uiterlijk” van het boek. Dat is simpelweg één woord: WAUW. Ik ben een enorme fan van de moderne en eigenlijk vrij simpele lay-out van dit boek. Op de kaft zie je Jamie Li met daarboven de titel in een modern font en onder de foto handgeschreven haar naam. Achterop staat een korte beschrijving over wat je zou kunnen vinden in dit boek, geinig geschreven, tikje oppervlakkig maar daar hou ik soms wel van. In het boek vind je voornamelijk foto’s van Jamie Li met haar vriend, haar kinderen of gewoon schaamteloze selfies. Als je haar video’s volgt weet je dat ze een heleboel foto’s zelf heeft geschoten en niet persé een fotoshoot heeft gehad voor deze kiekjes.
The inside
Het boek bestaat uit zeven hoofdstukken. De hoofdstukken gaan over mode, haar carrière, beauty, seks, liefde en kinderen. Persoonlijk vind ik dit soort onderwerpen heerlijk om te lezen, het heeft iets weg van persoonlijke rubrieken uit een tijdschrift. Over het algemeen leest het hele boek vrij makkelijk weg en wil je het überhaupt niet wegleggen. Het fijne aan “sexy, but tired. but sexy” is dat Jamie Li wat langere stukken tekst afwisselt met korte opsommingen. Denk hierbij aan opsommingen van haar favoriete beautyproducten, maar ook van haar favoriete kinderwinkels. Ik vind het altijd heel handig wanneer “influencers” praten over hun favorieten, vaak omdat ze van alles opgestuurd krijgen en zodoende ook veel uitproberen. De langere stukken gaan voornamelijk over haar leven en hoe ze dit invult. Ik was voordat ik het boek had gelezen erg benieuwd naar hoe zij zo’n carrière heeft weten op te bouwen en dat vind je ook in dit boek.
The drama…
Er is voornamelijk veel drama over het puntje seks en het puntje glamorous bevallen. In deze thema’s kaart zij hierover haar mening aan. Vanuit de media kwam sterke kritiek naar voren omdat Jamie Li zou zeggen dat ze “als ze geen zin heeft, maar zin maakt omdat mannen hun zaad kwijt moeten”. Mijn mening over deze uitspraak is enigszins hetzelfde. Ik vind het ook een beetje vreemd dat ze zoiets schrijft, maar omdat ik weet hoe Jamie Li zich normaal profileert in haar filmpjes kan ik me wel indenken hoe ze dit zou hebben bedoeld. Het stuk ging ook over hoe je je relatie spicy kan houden na 14 jaar en zij vindt dat seks hier een belangrijk onderdeel van is. Wat ik dan ook denk, het is niet dat haar vriend haar dwingt (neem ik aan). Er staat gewoon dat ze dit vanuit zichzelf doet. Ik snap de commotie niet helemaal, maar goed. Over het puntje glamorous bevallen, ja wat kan ik daarover zeggen? Als zij haar haar wilt föhnen voordat zij een kind gaat uitpersen, haar zaak toch? Kom zeg, je koopt een boek omdat je graag meer over deze persoon wilt weten of dat je geïnteresseerd bent in wat het verhaal gaat brengen.
Overall
Het boek “sexy, but tired. but sexy.” is een boek dat vol staat met grappige feitjes, tips en verhalen over haar leven. Ze kaart haar relatie aan, haar kinderen en over hoe ze het lastig vindt om zich aan haar dieet te houden. Verder vind je hierin Jamie’s carrièreloop en vertelt ze wat over haar jeugd. Jamie Li is een dame met gevoel voor humor en maakt graag gebruik van haar sarcastische scherpe tong. Als je houdt van iemand die zichzelf en haar lezer niet al te serieus neemt, dan is “sexy, but tired. but sexy.” iets voor jou. | 1pos
|
Ongelooflijk duidelijk uiteen gezet. Een waarschuwing aan de regeringen van het West Europa. Een vrouw die houdt van haar vak maar door diverse groeperingen niet serieus wordt genomen en voor eigen rechter spelen. | 1pos
|
Genesis is een thriller met Will Trent en Sara Linton in de hoofdrol. Will wordt bijgestaan door zijn collega Faith Mitchell. Sara is naar Atlanta verhuisd na de dood van haar man Jeffrey en werkt in het Grady Hospital, waar een zwaarverminkte vrouw word binnengebracht op het moment dat Will en Faith zich ook op de eerste hulp bevinden.
Het boek is geschreven uit het oogpunt van Will Trent/Faith Mitchell, Sara heeft een bijrol in het boek. Leuk dat beide karakters uit de boeken van Karin Slaughter samenkomen in dit boek.
Wat heb ik weer genoten van dit boek van Karin Slaughter. Een tijd geleden dat ik haar boeken heb gelezen en ik ben nu even een inhaalslag aan het maken voordat het nieuwste boek uitkomt.
Boek had me vanaf bladzijde 1 in zijn greep en ik moest maar door blijven lezen. Het is echt een adembenemend spannend boek. Heerlijke pageturner wederom van de hand van een topschrijfster. Prachtig hoe de spanning continu in het boek aanwezig is en het plot zich pas op het laatst openbaart. Karin Slaughter heeft echt een heerlijke schrijfstijl.
Ik heb ontzettend genoten van dit boek en geef het boek dan ook vijf sterren! | 1pos
|
Mazzel tov, geschreven door de schrijfster en journaliste Margot Vanderstraeten, biedt een boeiende inkijk in de gesloten joods orthodoxe gemeenschap.
Vanderstraeten heeft als werkstudente, in de jaren tussen 1987 en 1993, de vier kinderen van de familie Schneider in Antwerpen begeleid bij hun huiswerk.
Ze is niet de eerste, haar voorgangers haakten allemaal vrij snel af.
Om die reden een hele uitdaging voor Margot, om het langer vol te houden.
Het blijkt al snel, dat ze daar wel de nodige moeite voor moet doen.
De joods orthodoxe wereld staat erg ver af van haar eigen leefwereld, in het begin begrijpt ze dan ook weinig van de strenge wetten en tradities.
Ze valt dan ook van de ene verbazing in de andere.
Ook de familie Schneider heeft, zeker in het begin, de nodige moeite met Margot, die samenleeft met haar Iraanse vriend Nima.
In Mazzel tov krijgt de lezer een goede inkijk in de manier, waarop de twee werelden elkaar gaandeweg met nieuwsgierigheid , respect en humor gaan begrijpen.
Belangrijk om te weten is dat het joods orthodoxe geloof iets heel anders is dan het veel strengere ultra orthodoxe - Chassidische - Jodendom.
Ook belicht Vanderstraeten het Jodendom ten opzichte van de oorlog en de gevolgen daarvan.
Jaren later zoekt ze twee van de inmiddels volwassen kinderen op in Israël en in New York, plaatsen waar niet zonder reden voor gekozen is.
Margot Vanderstraeten heeft eerder meerdere romans geschreven, die - mede vanwege de toegankelijk schrijfstijl - zeer goed ontvangen zijn en waarvoor ze ook prijzen gekregen heeft.
Mazzel tov is goed geschreven in een vloeiende, zeer toegankelijke schrijfstijl, waardoor het boek gemakkelijk en plezierig leest.
Ook opvallend zijn de goede observaties en het oog voor detail.
Het boek, ook nog eens met de nodige humor geschreven, biedt een goede en leerzame inkijk in een leefwereld, die over het algemeen ver van ons af staat. | 1pos
|
Dit boek draag ik op aan alle zinzoekers, en dat zijn wij, naar ik hoop, toch allemaal.
In ‘Brief aan God’ vertrouwt de auteur op indringende wijze zijn gedachten en gevoelens toe aan de lezer. Deze brief is een laatste poging om in contact te komen met een oneindig wezen: God; de eerste en laatste zingever waar de auteur ooit zijn hoop op had gevestigd en waar hij vertrouwen in stelde.
Op de cover staat een witte duif afgebeeld met een aangetekende brief in zijn snavel … op weg naar God met alle vragen van de auteur?
Felix heeft veel boeken gelezen met betrekking tot het geloof, gebeden, gemediteerd, gesmeekt, kaarsen laten branden, op bedevaart geweest … en ja zelfs gevloekt. Hij heeft zijn hoofd gepijnigd en gebroken om te achterhalen wat hij en zijn lotgenoten verkeerd hebben gedaan om op deze manier gestraft te worden.
In zijn jeugd leerde hij dat God er was voor alle mensen; liefde en rechtvaardigheid zou er voor eenieder zijn. Voor zijn gevoel heeft God deze beloftes niet waargemaakt.
De auteur gaat op zoek naar de zin van zijn leven; een leven dat niet gemakkelijk is.
Hij beschouwt met een kritisch oog het leed in de wereld.
Op moeilijke levensvragen zoals bijvoorbeeld: Wie zijn wij?, Waarom kan lijden zo hartverscheurend zijn? Waarom is het leven vaak onrechtvaardig? Waarom zijn wij op deze wereld? Is er een hiernamaals? Is God een illusie? probeert hij antwoord te vinden.
De auteur vertelt pijnlijke verdrietige verhalen over zichzelf en anderen; hij wil God ter verantwoording roepen voor alle ellende, ongelijkheid, onrecht en willekeur.
Felix gebruikt hier een goed argument voor: wat moet iemand hebben misdaan om psychisch en/of lichamelijk te moeten lijden?
Misschien zoeken wij verkeerd. Op de verkeerde plaats? Op de verkeerde manier? Maar, als wij je niet kunnen of mogen vinden of kennen, waarom zoek jij ons dan niet? Waarom laat jij je niet aan ons kennen? Wat voor soort God ben jij wel? Toch maar een illusie? Maar wie of wat houdt heel dit gedoe hier dan draaiende, ook al draait het hier vierkant, zo dunkt mij tenminste? … Ik zou je toch zo graag uit je hok lokken, mijn God. Maar hoe?’
In helder taalgebruik verwoordt Felix zijn visie, denkwereld en gemoedstoestand waarbij hij een duidelijk standpunt durft in te nemen.
Dit boek zet de lezer aan tot nadenken; of je nu wel of niet in God gelooft. Essentieel in dit boek zijn de vragen die wij ons waarschijnlijk allemaal wel eens stellen.
God, heb jij ooit al van Facebook gehoord? Dat is de nieuwe religie hier tegenwoordig, compleet met biechtstoel. Klaagmuur en al, waar veel mensen openlijk komen biechten en hun beklag maken. Medelijden krijg je zeker als je leest wat al die mensen van jou (van wie anders?) te verduren krijgen.
Schrijfstijl: 3***
Verhaal: 4**** | 1pos
|
Dit boek stond op mijn lijstje met boeken die ik in 2019 ab-so-luut gelezen moest hebben. Na het lezen begrijp ik dus ook waarom. Dit is echt een pareltje! Het heeft me overrompeld, laten huilen, veel 'ohnn'-momentjes bezorgd en me vooral aangenaam verrast.
De NA romantiek/erotiek valt niet altijd uit als een origineel verhaal. Ik merk dat ik al eerder naar een adolescente roman in dit genre neig, dan binnen het NA-genre.
Met dit boek heb ik mijn hoop en vertrouwen weer terug gevonden. Dit is één van de enkele boeken die mij telkens opnieuw tonen wat NA nu net inhoudt. Het heeft de personages van de juiste leeftijd, die op hun beurt ook nog eens zeer volle karakters zijn. Ik schrok daar oprecht van. Het is me nog maar in enkele andere boeken binnen dit genre gebeurd.
Vooral het hoofdpersonage sprong er voor mij uit. Haar verhaal en achtergrond zijn zeer uniek. Eens wat anders dan de clichés en iets wat ik totaal niet zag aankomen.
Helaas was de mannelijke crush deze keer niet mijn ding. Maar ik vond het wel aangenaam om te zien dat hij ook menselijk werd afgebeeld. Hij had een zacht randje en een verhaal dat voor zichzelf sprak. Dat is fijner dan sommige 'bad boy' figuren zonder enige inhoud of reden waarom ze zo zijn. Nu, ik was blij dat dit niet ging om een bad boy. Aangezien dat niet altijd het type is waarvoor ik te vinden ben.
Wat mij ook erg wist te bekoren waren de kleine details die tussen de regels door slopen. Ze zijn misschien voor de plot niet zo belangrijk, maar ze geven toch wat extras met zich mee.
Vooral de emotie in dit boek is heel sterk. Er is één scene waar ik serieus wat traantjes heb gelaten. Ik had meermaals het idee dat het hoofdpersonage haar gevoel bij mij legde. De interactie met het verhaal en de personages is zeer groot. Je krijgt de kans om het echt te beleven, om echt te voelen wat de personages doorgingen. Van positieve, tot negatieve zaken. | 1pos
|
Wij komen al 17 jaar op Kreta en wilde het boek om dingen te herkennen. Toen ik eenmaal in het boek begon, kon ik niet meer stoppen. Natuurlijk herkende ik dingen maar daar ging het al lang niet meer om! Het verhaal neemt je mee! Je kunt niet meer stoppen als je er in begint! Karin ik heb heel veel respect voor je en hoop dat je heel gelukkig word! Of dat nu hier is of op Kreta! | 1pos
|
Ik werd nieuwsgierig naar dit boek toen het vorig jaar de Boekhandelsprijs won, wat aangeeft dat het volgens veel boekhandelaars een groters lezerspubliek verdiende dan het tot dan toe gekregen had. Maar zelf lees ik vooral thrillers en slechts af en toe 'echte literatuur'. Ik twijfelde dan ook nog even of ik de uitdaging aan wilde gaan om dit boek van ruim vijfhonderd pagina's te gaan lezen. Die twijfel bleek al snel ongegrond. De schrijfstijl van Alex Boogers is heel toegankelijk en het verhaal pakte me al snel.
Voor het eerst kreeg ik de neiging om sommige zinnen te onderstrepen of te herlezen, omdat de situatie er zo mooi in beschreven werd. (Er zitten ook een aantal platte, ongemakkelijke scenes in het boek, maar die passen wel in de setting van het verhaal.)
Ik merkte dat ik tegen het eind van het boek steeds langzamer ging lezen, omdat ik, hoewel nieuwsgierig naar de afloop, niet wilde dat het klaar was... Na zo lang betrokken te zijn geweest bij hoofdpersoon Aaron Bachman ga je hem gewoon een beetje missen als het boek uit is... | 1pos
|
Charlie woont in Londen maar doordat er een lek in haar flat is, gaat ze naar een nicht, Jez, in Devon. De nicht bezit een hondenpension. De nicht is verliefd en vertrekt voor een tijd naar de Noordpool waar haar vriendin onderzoeker is. Charlie blijft achter om voor de honden te zorgen hoewel ze geen hondenliefhebber is. Maar dat veranderd snel.
Naast Charlie en Jez komen er verschillende personages in het boek voor: Cal de dierenarts, zijn moeder, Hugo, eigenaar van een grote hond, zijn verloofde, Valko, die Charlie helpt met de honden en zo zijn er nog een paar. Maar de honden hebben naast Charlie de hoofdrol. Zij hebben een eigen plek in de roedel, een roedel waar Charlie ook deel van uit gaat maken. De roedel wordt geleid door Peggy, een zwangere teef.
Het boek gaat ook over het vinden van de ware, vertrouwen en ontrouw en wordt op het laatst spannend. Maar het is vooral een vrolijk boek. Charlie maakt niet bepaalt handige keuzes en is impulsief. Dit blijkt vooral wanneer ze in plaats van haar auto de sulky gebruikt, waar ze de 2 husky’s voor spant.
Het verhaal verloopt vlot, is goed leesbaar, hoewel er hier en daar moeilijk woorden worden gebruikt. Het is de schrijfster Natalie Cox goed gelukt er goed leesbaar boek te schrijven. Met in de hoofdrol de aardige, onhandige Charlie vergezeld door een massa honden en 2 apalca’s. | 1pos
|
Stevige boodschappentas met een mooie dichtregel van Tim Gladdines erop: "Lees maar lang en wees gelukkig". Zeg nou zelf, dat oogt toch veel voornamer dan zo'n felgekleurd exemplaar met in koeienletters een winkelmerk?
Ook zeer geschikt als bibliotheekboekentas.
En natuurlijk een prima cadeau voor lezers, in plaats van een boekenbon of een bloemetje. | 1pos
|
Subsets and Splits