text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Bijzonder om te lezen hoe een voor haar eigen gevoel "in de steek gelaten" meisje door haar ouders ogenschijnlijk niet begeleidt wordt naar de volwassenheid.Het begint al op de kostschool met haar afhankelijkheid van een lerares en hier heeft ze geen aansluiting bij haar leeftijdsgenoten. Ze vindt leeftijdsgenoten maar niets en voelt zich eenzaam en denkt het allemaal zelf te moeten rooien, Haar kamergenote Janet heeft alcohol, jongens en haar vrouw zijn al ontdekt. Nadat Courtney van de kostschool afgaat en bij haar moeder gaat wonen, is ze erg alleen en zoekt steun/aandacht bij mannen en begint te roken en drinken.Als ze na een jaar Janet opnieuw ontmoet, is ze behoorlijk verandert en drinkt, rookt en gaat met jongens naar bed. Zolang haar vriendin leeft is ze ongemerkt afhankelijk van haar vriendin en bootst haar min of meer na. Op het moment dat ze Anthony door toedoen van Janet leert kennen, begint ze haar afhankelijkheid en goedkeuring door mannen te herkennen, maar pas als haar vriendin zelfmoord pleegt komt ze tot de ontdekking dat al die jaren haar ouders in de gaten hebben gehad wat ze allemaal deed. Haar ouders hebben haar het zelf willen laten ondervinden wat wel en niet kan en hebben op de achtergrond haar proberen in de gaten te houden. | 1pos
|
Ik heb nogal wat ideeën bij dit boek, dus deze review gaat langer zijn dan anders. Here goes.
Het verhaal op zich vond ik wel tof. Een aangename read - maar eerlijk gezegd ook niet meer dan dat. Ik heb me er wel mee geamuseerd; er kwamen een paar leuke scènes in. Degene die me het meeste bij zal blijven zit op het einde, als Arthur op zoektocht moet door New York omdat Ben brieven voor hem verstopt heeft. Dat was mooi gedaan. Er zaten helaas ook een paar mindere scènes in - bij uitstek op bladzijde 246-247, waar Ben wat mij betrof echt volledig over de schreef ging met die opmerking tegen David over Davids relatie met Samantha. Dat ging er echt los over, vond ik - en dat komt dan van iemand die al redelijk weinig opheeft met tact. Ik begrijp dat het moeilijk is als je net last hebt in je eigen relatie, maar nee, dat vond ik er wel wat te veel aan.
Verder eigenlijk geen uitgesproken positieve of negatieve opmerkingen aan de plot zelf. Jammer genoeg spraken noch Arthur, noch Ben, mij echt heel erg aan als personages; mijn favorieten waren zonder twijfel Namrata en Juliet, die waren echt geweldig, gevolgd door Samantha. Eerlijk gezegd was ik veel geïnteresseerder in Sam en Davids relatie dan die van Ben en Arthur. Daar mag nu eens een spin-off van komen.
De vermeldingen van de fandoms waren leuk; zelfs al snap ik dat niet, ik apprecieer het altijd erg want ik ben zelf ook zo. Het nadeel was wel dat ik echt geen flauw idee heb wat dat hele Hamilton-gedoe juist is, ik heb er nog nooit van gehoord. Dus daar heb ik het een en ander gemist, volgens mij. Maar dat stoort ook niet. Leuk dat Wattpad vermeld werd, trouwens. (Trouwens: van Harry Potter weet ik tenminste nog wel iets, voor het geval sommige mensen hun geloof in mij verloren waren.)
De vertaling kon, helaas, beter, als je 't mij vraagt. Er kwamen een paar heel erg Nederlands aandoende dingen in. Ik begrijp dat je als Nederlandse verta(a)l(st)er niet van alles op de hoogte bent (de Vlaamse ook niet, natuurlijk), maar een efforke mag je zo nu en dan wel eens maken. 'OV' ('openbaar vervoer') wordt bij ons niet gebruikt, constructies in de vorm van 'ik moet een boek' (lezen, dus) zeggen wij ook niet echt. En het woord 'prima', oh hemel! Ik weet niet hoe het verder weg van Antwerpen is, maar ik ken uit mijn wijde omgeving eigenlijk niemand die dat gebruikt. Als dat zo nu en dan eens in een boek gebruikt wordt, bon, daar struikel ik niet over, maar jongens toch, hoeveel keer was in dit boek iets 'prima' of 'helemaal prima'?? Een aantal keer te veel, vind ik. Ik heb me er echt aan gestoord, en dat gebeurt eigenlijk heel weinig.
Wat me verder nog tegenstond aan dit boek was al die diversiteit weer. Ik lees echt amper contemporary, dus ik weet niet of dit normaal is, maar ik had de indruk dat het weer niet gepubliceerd kon worden zonder dat het politiek correct was. (Misschien lees ik daarom wel weinig contemporary's, als dit meer voorkomt.) En dan heb ik het niet over homo's - tuurlijk komen die er meer in dan in andere boeken, da's normaal. Maar biromantische aseksuelen, blanke halve Porto Ricanen, iemand met ADHD... en ik ben er geloof ik weeral een paar vergeten. Het is zo'n beetje als met Op de Rand van het Niets van Corinne Duyvis, daar was het ook wat té. En het ergst van al: hier en daar kwam een beetje gemaakt op me over. Mijn idee van deze dingen: als je het erin stopt, doe het met mate, en zorg dat het natuurlijk overkomt op je lezer. En op bepaalde momenten was dat hier niet het geval.
Oké, genoeg gezaagd nu. Ondanks dat dit precies een rant is waarin ik heel dit boek zit af te breken, heb ik er nog wel van genoten. Het is zoals op de leesclub: je zit meer dan een uur lang een boek bijna compleet met de grond gelijk te maken, maar uiteindelijk krijgt het dan wel een score van 7,5/10 of zo. 't Is geen fantastisch boek, en het heeft zijn minpunten, maar het is wel je tijd waard. En ik weet niks van de LGBTQ+-cultuur, maar ik kan me voorstellen dat dit soort boeken heel erg nodig én welkom zijn.
6,5/10 - en als ik de Engelse versie had gelezen, was dat een 7/10 geweest. | 1pos
|
"Girlpower. Doe me een plezier, godsamme. Hoewel, de komende jaren zal een stel van deze hoeren succes gaan boeken. Geen twijfel mogelijk. Als je iets leert in de business van waardeloze rotzooi aan het Grote Britse Publiek verkopen is dat ze werkelijk alles slikken. Rotvoedsel, rot-tv, rotbands, rotfilms, rotwoningen. De grootst mogelijke troep gaat gewoon naar binnen. Hoe waardelozer je het maakt – een slap aftreksel van een slap aftreksel van wat sowieso al een waardeloos idee was – hoe gretiger ze het met een paplepel naar binnen werken, van de vroege avond tot de late avond, tot in de eeuwigheid. Het is te lekker."
Kill your friends, de debuutroman van de Britse auteur John Niven wordt op de kaft voorgesteld als een ‘zwarte komedie over de muziekindustrie’, een vlag die de lading in dit geval op overweldigende wijze dekt.
Steven Stelfox heeft er als A&R-manager bij een platenfirma een succesvolle carrière opzitten. A&R staat voor 'artist and repertoire', een job die in theorie bestaat uit het ontdekken en begeleiden van nieuw talent. In de praktijk is het echter al seks en drugs en…. ‘rock and roll’? Nee, de muziek dient enkel als alibi om zoveel mogelijk poen te scheppen. ‘Grote vette hits’ moeten de boel draaiend houden. De vinger op de pols houdt Steven door snel even wat hitlijsten door te nemen en af en toe van de pornokanalen weg te zappen naar MTV of VH1.
'Een hit die elke achterbuurtschlemiel, kakker, zwerver, bal, oma en foetus van het land de komende maanden meezingt.'
We zitten ondertussen diep in de jaren negentig - 1997 om precies te zijn - en het tij lijkt voor Steven te keren. Successen blijven uit, andere A&R managers passeren hem (puur geluk, want het zijn allemaal even grote ‘nitwits’). Steven Stelfox ontpopt zich in dit klimaat als een gestoorde schurk die alles en iedereen hartgrondig haat, waardoor een moord meer of minder er verder niet toedoet. De wereld van decadente feestjes en exclusieve muziekbeurzen vol coke en loslopende scharrels waarop hij zijn lusten kan botvieren is de enige die hem kan bekoren en dat zal de lezer van dit boekje geweten hebben! Op elke bladzijde wordt er minstens iets of iemand afgezeikt (sorry voor het aangepast taalgebruik), gesnoven, gevloekt of gerampetampt. Voor sommige lezers zijn deze vulgariteiten waarschijnlijk van het goede teveel. Vooral de vrouwen moeten er regelmatig aan geloven. Zouden Debbie Harry (Blondie), Cher of Geri Halliwell kunnen lachen met de rol die ze hier toebedeeld krijgen?
'Cher …als ze zeventig is? Die nog probeert mee te komen door met haar neptieten te schudden? Met een enorme uitgelubberde kut? En een gezicht als een emmer gesmolten cement? Rot toch op.’
Er figureren nog meer ‘echte’ artiesten, bekende namen maar ook obscure bandjes die het volgens deze of gene in de branche helemaal gaan maken. Steven houdt zich bezig met ‘The Songbirds’, een derderangs doorslagje van the Spice girls, waarvan met behulp van echte songschrijvers, studiomuzikanten, stylisten, visagisten, dansleraars en persmensen misschien nog iets te maken valt.
'Ze zijn allemaal tussen de zeventien en de twintig, allemaal lekker... maar wel met die ordinaire stoephoerlook. Het zijn genetische tijdbommen, DNA-Semtex. Op hun zevenentwintigste verjaardag zullen ze in gedrochten exploderen.'
Woodham, de inspecteur die Steven à la Columbo blijft lastigvallen na één van zijn moorden is gelukkig zelf een ‘would be’ popster, gemakkelijk te paaien dus met een waardeloos contract.
'Een minpuntje is natuurlijk wel dat ik vervolgens naar de ongelooflijke hoeveelheid lulkoek moet luisteren die deze sufkut spuit: ...dat zijn - inmiddels overleden - vader zijn drang om muziek te maken nooit heeft begrepen. "Hij vond het tijdverspilling," zegt Woodham triest, en opeens word ik overvallen door een grote genegenheid voor zijn vader, voor de oude Woodham, die zo verstandig was om zijn nietsnut van een zoon te vertellen wat ze eigenlijk allemaal te horen moeten krijgen: "Zoek toch een baan, stomme eikel." '
De manier waarop Steven op het eind een constructie in elkaar zet om wraak te nemen op alle hinderlijke individuen uit zijn directe omgeving is subliem maar ook heel ‘over the top’. Ook de strategie om van de agressieve en geldverslindende rapper Rage ondanks alle tegenslag toch een succesnummer te maken is grandioos, hoewel ver de schaamte voorbij.
Alles bij elkaar wordt in ‘kill your friends’ de Britse muziekindustrie flink te kakken gezet door een insider, want John Niven was zelf tien jaar werkzaam als A&R manager. Als slechts 10 % van het wereldje dat hier beschreven wordt strookt met de werkelijkheid, dan nog blijft het hallucinant. We kunnen stellen dat het gelukkig gaat om een tijdperk dat voorbij is, hoewel niemand op dat moment kon vermoeden dat de hele muziekindustrie kort daarna volledig op apegapen zou gaan liggen dankzij het internet.
Kortom: hoewel bij momenten afstompend in zijn volgehouden ranzigheid vond ik Kill your friends een heel vermakelijke roman. | 1pos
|
Leuk en spannend over vriendschap en oude en ontluikende liefde, vroeger en nu, dood en dementie. Van alles wat, goed voor een brugklasser. Titel snap ik niet bij het boekje. | 1pos
|
Ik vond dit een heel spannend boek! Ik heb het in één namiddag uitgelezen!
Eigenlijk zijn het bijna allemaal monologen, maar toch is het een verhaal dat heel goed in elkaar zit.
Dit boek verdient een dikke pluim! | 1pos
|
Achter de auteursnaam Jara Lee gaat het allround schrijversechtpaar Jan en Rachel van der Lee schuil. Eigen recht is hun debuut; ondertussen is Rechteloos als tweede boek uitgebracht. Beide delen behoren tot de misdaadtrilogie rond een vierkoppige bende. Het derde luik krijgt als titel Recht gezet en verschijnt in het voorjaar van 2014. Jara Lee staat voor een veelzijdig schrijversduo; hun recente roman Gestrand in Rana is een rasechte chicklit vol humor en voorzien van een zeer hoog feelgoodgehalte. De auteurs zijn bezige bijen, ze hebben nog een dertigtal manuscripten klaarliggen.
Een bende criminelen, bestaande uit drie Fransen en een Italiaan, is actief in het zuiden van Frankrijk. Ze hebben uitsluitend belangstelling voor donkere zaakjes want hun slachtoffers zijn steeds personen die louche dingen op hun kerfstok hebben. Het viertal wil alleen maar veel geld verdienen. Een uiterst mysterieuze opdrachtgever informeert vooraf bendeleider François over het hoe en waarom van de volgende overval. Soms veroorzaken de harde acties en enorme inspanningen van de vier criminelen onderlinge spanningen binnen het groepje. Toch is er bij hen nog voldoende ruimte om een gevoel van vertrouwen en ja, zelfs van liefde te creëren. Rest nog de vraag: zullen de bendeleden het met zn allen overleven? Er wacht de lezer een cliffhanger van formaat.
Er ontpopt zich al vrij snel een boeiend verhaal. Je blijft alert en benieuwd verder lezen want je weet immers nooit wat er staat te gebeuren. De bendeleden wekken ten slotte de sympathie van de lezer; François, Thierry, Luciano en de jonge vrouw Ylenia krijgen elk een eigen gezicht. Stapsgewijs wordt het duidelijk hoe zij in het criminele circuit zijn beland. De karakters worden zeer uitvoerig uitgediept en tevens op een geloofwaardige manier gepresenteerd. Het is een boek van uitersten: tederheid en ruige hardheid komen afwisselend aan de beurt. Voor elk wat wils: romantiek, erotiek, spanning, drama, moord en doodslag met een aanwijsbare reden. Een merkwaardige vaststelling: de auteurs laten steeds justitie aan de zijlijn staan, waarbij het gewone mensen zijn die de problemen aanpakken. Jara Lee bevestigt volmondig dit fenomeen: Er zijn al zoveel detectives en politieseries.
Het is aangenaam lezen wanneer je verwend wordt door een vloeiend taalgebruik dat nog eens extra opgesmukt wordt door een amusante ondertoon. Je voelt je meteen thuis in dit verhaal, niet van op afstand, maar je zit er middenin. Eigen recht is door een fantasierijk duo geschreven dat zeer goed op mekaar is ingespeeld. De plot is een totale verrassing; die komt vrij abrupt, maar laat het beste verhopen voor deel twee. Dit boek is eerder een onvervalste misdaadroman dan een zuivere thriller. Beide auteurs hebben bij hun gezamenlijke debuut wel de bal recht in het doel geschopt. | 1pos
|
Geweldig mooi boek. Juweeltje. | 1pos
|
Dit is voor mij het eerste fantasyverhaal van Pepper Kay. Ik ken alleen de Kit Guardner serie. Pas aan het eind kom ik er achter dit eigenlijk een vervolg is op Drakenbloed, maar die heb ik dus niet gelezen.
Gelukkig kan je dit boek ook als een losstaand verhaal lezen.
Dit verhaal speelt zich af in de nabije toekomst maar ook in het verleden. Chris van Toorop en zijn halfzus Felice moeten het huis van zijn moeder leegmaken om te verkopen en de spullen te veilen. Chris heeft nu even geen tijd om aan zijn angst te denken, dat hij net als zijn ouders een besmettelijke ziekte krijgt. Hij vind een verzameling drakenbeeldje en een loden kist. Omdat hij te nieuwsgierig is wat er in zit, neemt hij het mee naar huis. Dat is het begin van de vreemde dromen die hij krijgt, is dit nu allemaal fictie of realiteit. Voor Chris is het niet meer te volgen en zijn vrienden denken dat er iets aan de hand is en ontlopen hem. Maar dan gebeurt iets dat zijn leven op zijn kop zet..
Je leert Chris redelijk goed kennen, je kan je in hem inleven en je hebt dezelfde ervaringen als hij in zijn dromen. Het lijkt allemaal realistisch en je wil hem helpen van zijn dromen af te komen.
Felice is heel anders, ik krijg niet echt een band met haar maar toch kan ik haar wel begrijpen. Ze doet haar best in elk geval.
Je krijgt een goed beeld van de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, je ziet het zo voor je. De auteur heeft het levendig beschreven.
Er komen nog meer personages in voor , de belangrijkste zijn Otto, Ferida en Skeira. De laatste twee vind ik de leukste. Van Otto krijg ik de kriebels… Je komt er vanzelf achter waarom.
Het verhaal is onmiskenbaar van de hand van Pepper Kay, ik herken haar vlotte schijfstijl en de opbouw van het verhaal uit haar andere boeken. Het leest vlot en er zit genoeg spanning en actie in het verhaal . De opbouw naar het plot is goed. Het eind heeft me verrast, dat zie je niet aankomen. Jammer dat het
Het is een fantasy verhaal met een vleugje science fiction erin. Dat is een geslaagde combinatie. | 1pos
|
Een boek dat je tot diep in de nacht wakker houdt. Onmerkbaar wordt het steeds gruwelijker. Geweldig debuut. Hopelijk houdt de auteur de kwaliteit hoog. | 1pos
|
Een boek dat door iedereen gelezen moet worden. Dit mag niet vergeten worden, want het is helaas echt gebeurd. Hoe onvoorstelbaar ook. Ik heb zelf de restanten van het dorp bezocht, maar door dit boek komt het dubbel aan. Veel mensen weten hier niks van dus ik hoop dat velen het zullen lezen en misschien ook gaan bezoeken. | 1pos
|
De Nederland Leest-maand van het CPNB staat in het teken van de robotica. Daarom een hele bundel prachtige, tijdloze robotverhalen van Isaac Asimov (1920-1992) zomaar voor niks! Negen staan er in dit boek, te beginnen met het tranentrekkende 'Robbie', een van de beste robotverhalen ooit genoemd.
Want al in 1940 schreef Asimov over lieve, aaibare robots. Zo aardig, dat de afstandelijke robotpsychologe Susan Calvin die in deze de raamvertelling aan het woord is, liever met hen omgaat dan met mensen. Bij een eerdere lezing, 40 jaar geleden, viel dat niet op maar is die Susan misschien de notoir verlegen auteur zelf? Asimov had volgens eigen zeggen zo weinig sjoege van onderwerpen als ‘liefde’ dat hij er maar één keer een verhaal over durfde te schrijven (‘What is this thing called love’). Daarin probeert een stel aliens uit te vinden wat liefde is. Dat verhaal vind je niet in dit boek, maar wel een verhaal over een verliefde robot. Ook in deze bundel: de dommekrachten Powell en Donovan, die eropuit gestuurd worden om nieuwe robots te testen en voortdurend in de problemen komen, en Stephen Byerley, de politicus die misschien wel een robot is en op sluwe wijze zijn hachje veilig stelt.
En natuurlijk komen de drie ‘wetten’ waar robots zich aan moeten houden in dit boek voor. Tot op het bot geanalyseerd door journalisten en pundits, terwijl Asimov zelf ooit zei dat hij ze op een achternamiddag in elkaar had gesmeten om een voertuig voor een aantal verhalen te hebben. Mede vanwege deze gedragsregels zijn robots bij Asimov bijna altijd erg braaf, en dat was precies de bedoeling. Tussen de grote sf-schrijvers uit zijn periode (zoals de rechtse brombeer Heinlein, de paranoïde Dick en de valse Silverberg) is Asimov dan ook de meest positieve. Je leest de blijheid uit de jaren zestig in de VS terug in zijn werk: oorlog gewonnen, kernenergie uitgevonden die alles oplost, mensen naar de maan gestuurd - leve de wetenschap en de vooruitgang. De 21e-eeuwse lezer wordt wel een beetje moe van dit onwankelbare toekomstgeloof, maar hoe vaardig zet Asimov die blije toekomst neer! Lees meer over deze onweerstaanbare nerd in het artikel van Hebban Sci Fi en Fantasy.
En dan te bedenken dat Asimov in de VS bekender was als wetenschapper dan als schrijver. Op driejarige leeftijd was Isaak Judovitsj Ozimov met zijn ouders meegekomen naar New York. In de woelige USSR van 1923 voelden zij zich met hun Joodse roots niet thuis. Andere bedreigde wetenschappelijke talenten - Albert Einstein, Niels Bohr zouden hem volgen. Isaac zelf zou een vooraanstaand biochemicus worden, die als een soort Chriet Titulaer in de VS voortdurend op de toen nog nieuwe tv verscheen en ook nog als een razende populair-wetenschappelijke boeken schreef over van alles, van de Bijbel tot kernfysica. Dat is vergeten. Zijn opgewekte fictie, die destijds alle denkbare prijzen won, blijkt inderdaad eeuwigheidswaarde te hebben. Zeker nu robots weer helemaal terug zijn. Voetbalrobots, knuffelrobots, seksrobots…
Achterin nóg een robotverhaal waar – daar zijn we weer – Ronald Giphart iets mee te maken heeft. ‘Het eerste door een mens met een robot geschreven verhaal’. Dat moeten we maar met een flinke pot zout nemen. Alleen al op Facebook waren jarenlang blogrobots actief, die – Asimov zou het plot bedacht kunnen hebben – uiteindelijk offline zijn gehaald omdat ze in een zelfbedachte taal met elkaar gingen babbelen. Isaac zou deze ‘Matrix’- pastiche denk ik niet erg waarderen. Maar verder: pure magie. | 1pos
|
Een hartverscheurend verhaal over twee kinderen die tijdens de WOII in een nachtmerrie belanden. Hoewel je steeds meer van de hoofdpersoon Sarah te weten komt, blijft ze tot het eind ongrijpbaar. Het verhaal dringt tot je door als kou in je botten. | 1pos
|
In een paar uur uitgelezen, erg spannen. Ik vind het wel jammer dat er aan het einde niet heel veel duidelijk wordt. | 1pos
|
De Noorse Unni Lindell had al romans en kinderboeken op haar naam staan, toen in 1996 haar eerste thriller verscheen. In Slangenbaereren, vertaald als Het dertiende sterrenbeeld, speelde Cato Isaksen meteen de hoofdrol. Lindell combineerde thrillerelementen met de privéperikelen van het hoofdpersonage. Ze was niet de eerste noch de laatste die gebruikmaakte van dit beproefd recept, maar haar ijzersterke en retespannende verhaallijnen, en het niet-alledaagse liefdesleven van Cato Isaksen, sprongen ver uit boven de middelmaat. De knipperlichtrelatie met de moeder van zijn kinderen en alle andere vrouwen die voorbij kwamen, gaf Lindells boeken een zeer gesmaakt soapgehalte.
In Honingval introduceerde Lindell een nieuw hoofdpersonage, Marian Dahle. Marian belandde als speurder in Cato’s team, maar al snel bleken de twee kat en hond. Marians gedreven en intuïtieve stijl en haar temperament lagen Cato niet, terwijl hij - met tegenzin - moest erkennen dat Marian een verdomd goede politieagente was. In Honingval en de volgende thrillers las de lezer dat Cato, diep in zijn hart, Marian bewonderde, en zelfs meer dan dat... al zou Cato nog liever zijn tong afbijten dan dat toe te geven.
Daarom is Cato in het begin van Doodsbruid zo blij dat Marian overgeplaatst is naar een andere afdeling. Het lijkt wel of de rust in zijn team is weergekeerd. Maar dan wordt een journaliste vermoord, en duikt Marian vanuit haar andere functie toch weer op. Meer dan 25 jaar geleden was de journaliste als kind regelmatig op bezoek in Gaustad, het psychiatrisch ziekenhuis waar haar vader probeerde te genezen van godsdienstwaan. Ze trok veel op met Emmy Hammer, de dochter van hoofdpsychiater Carl Hammer. Samen pestten ze Maike Hagg, zus van Jan en Piet en dochter van Werner, die in Gaustad verbleef omdat hij zijn vrouw vermoordde met een bijl. Maike stierf in de catacomben van het ziekenhuis toen ze van een huishoudtrapje viel. Bijna 25 jaar later en vlak voor ze vermoord wordt, vertelt de journaliste aan Emmy dat ze betwijfelt of Maikes dood wel een ongeluk was. Is deze op weinig gestoelde bewering de reden van haar eigen dood?
Het onderzoek van Cato, Marian en de rest van het team verloopt moeizaam. Mensen die 25 jaar geleden betrokken waren bij Gaustad, waren ofwel patiënten die vandaag nog steeds met psychische problemen kampen, ofwel personeel, dat niet graag aan de destijds gangbare praktijken herinnerd wordt. De kinderen van toen groeiden op tot beschadigde volwassenen. Ze hebben geen helder beeld van wat er destijds in Gaustad met hun vaders gebeurde, en ook niet van wat er met hen gebeurde. Beetje bij beetje wordt de waarheid blootgelegd en die valt rauw op je dak. Vooral omdat je beseft dat het fictie is, maar evengoed waar zou kunnen zijn.
Met Doodsbruid voegt Unni Lindell een nieuwe topper toe aan haar omvangrijk oeuvre. Doodsbruid heeft een sterke, spannende en mysterieuze verhaallijn, bevat een geweldige plottwist, levensechte karakters en een einde dat reikhalzend doet uitkijken naar het volgende deel in de Isaksen-reeks. | 1pos
|
Ik had op vakantie drie delen mee en ik had ze in twee dagen weer uit! Het was echt niet weg te leggen!! Ik raad het zeker aan, hoewel dit volgens mij niet echt een boek is dat volwassenen ook leuk vinden. | 1pos
|
Afgelopen herfst hadden wij vrienden uit Texas op bezoek. We hebben een geweldig leuke tijd gehad en toen ze na twee weken vertrokken, voelde het alsof we afscheid namen van gezinsleden. We hebben nog steeds regelmatig contact via de mail en de app. Vlak voor kerst arriveerde er een pakketje uit Texas, gevuld met cadeautjes. Een soort kerstpakket. En dit boek zat er ook bij. Ik heb de film een tijdje terug gezien, maar had geen idee dat het een boek was...
The Polar Express is een verhaal over een jongen die op een winterse nacht opeens een trein voor zijn huis ziet staan. Hij stapt in en samen met tientallen andere kinderen reist hij naar de Noordpool om de Kerstman te ontmoeten. De jongen ontvangt het eerste kerstcadeautje van het jaar uit de handen van de Kerstman zelf. Hij mag kiezen wat hij wil, en hij kiest een bel van het harnas van een van de rendieren. Een heel bijzonder cadeau.
'I shook the bell. It made the most beautiful sound my sister and i had ever heard. But my mother said, "Oh, that's too bad." "Yes," said my father, "it's broken." When I'd shaken the bell, my parents had not heard a sound. '
Een magische bel, en alleen iedereen die in de Kerstman gelooft, kan het geluid horen. Niet alleen een magische bel, maar ook een magisch verhaal. Ik kan mij voorstellen dat dit in de Verenigde Staten een klassieker is. Want de Kerstman is daar voor kinderen wat Sinterklaas bij ons is. Ik heb het verhaal met de kinderen gelezen en ze vinden het prachtig. De mooie illustraties erbij helpen zeker en scheppen een mooie besneeuwde magische kerstwereld. Ik moest het verhaal natuurlijk wel vertalen, want het boek is in het Engels. Ze geloven nu ook in de Kerstman, een klein beetje dan. | 1pos
|
Ik vond het begin wat lastig om in te komen, omdat ik Incendio nog niet zo lang geleden heb gelezen. Vanaf het moment dat Speel met vuur verder gaat waar Indendio eindigde werd het een erg mooi boek. Vooral het deel dat zich afspeelt rondom Lorenzo in het verleden vond ik prachtig omschreven. Ik heb het met kippenvel zitten lezen, erg indrukwekkend. Het verhaal rondom Julia vond ik hier en daar wat vergezocht en ongeloofwaardig. Maar desondanks heb ik toch genoten van het boek! | 1pos
|
“Ik kan niet van anderen verwachten dat ze mijn leven vormgeven. Door mezelf als object te zien, ontsloeg ik mezelf ook van alle verantwoordelijkheid om zélf iets van mijn leven te maken.”
Deze debuutroman van Katrijn Van Bouwel is indrukwekkend en doet de lezer uitkijken naar meer van haar werk!
Het boek begint met het hoofdstuk Herfst. We leren Mila kennen als naaktmodel. Mila wil een muze zijn. Ze wil vereeuwigd worden. Hiervoor geeft ze zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot. Maar alles is tijdelijk en vergankelijk.
De winter is meer het hoogtepunt in het verhaal, als Mila Torven leert kennen. Misschien dat er daarom ook uitdrukkelijk ‘die winter’ staat vermeld, omdat die periode toch wel belangrijk is in het leven van Mila?
" Ik sla mijn ogen op en het gebeurt. Zoals een bril beslaat wanneer je van de koude in een warme ruimte komt, zo condenseert mijn ziel op mijn hart wanneer ik hem zie."
De seizoenen veranderen, net zoals het leven van Mila. Haar onzekerheid, iets willen betekenen, de zoektocht naar zichzelf... heel boeiend om te lezen! Mila maakt toch ook een positieve ontwikkeling door, hoewel er een donkere kant blijft bestaan.
Het prachtige taalgebruik van Katrijn Van Bouwel is het meest opvallende aspect van dit boek. Zoveel mooie zinnen! Maar extra diepgang is er ook door de verwijzingen naar kunstwerken, mythologie en godsdienst.
Het ontwerp van de kaft is zeker het vermelden waard, fijn dat er zoveel aandacht is besteed aan de vormgeving! In de afbeelding zit het gehele verhaal verwerkt. Lichaam en skelet keren steeds weer terug.
Op de kaft het silhouet van een meisje. Als lezer had ik steeds het gevoel dat dit het silhouet van Katrijn van Bouwel is. Zou dit kunnen? Op de titelpagina in het boek staan het silhouet en het geraamte mooi over elkaar. De muze en de dood. De dood die dan ook weer een muze is.
"Mijn leven is een vivisectie. Ik leg mezelf bloot. Niet meer met een penseel, maar met een scalpel...De dood is mijn muze." | 1pos
|
Als je een recensie leest denk je altijd dat die geschreven is door iemand die er meer verstand van heeft dan jezelf. Na het lezen van de roman Moro-reflex en de daarover verschenen recensie van Crimezone, denk ik dat ik het echt beter weet. Je leest spannende boeken, je vergelijkt spannende boeken en bij Moro-reflex kreeg ik het idee dat de schrijver weet waarover hij schrijft, precies schrijft zoals hij dat wil en laat dat nu zo zijn dat het bij mij overkomt als heel goed, heel spannend en vooral ook heel literair. Die hoef je niks meer te leren en in die zin: hij heeft ook geen recensies nodig van mensen die alleen maar denken er meer versyand van te hebben. | 1pos
|
Ongelofelijk lief geschreven verhaal over een vader en een geliefd zoontje. Wachtend op een boot die hen als vluchteling verder kan brengen...
Khaled Hosseini is er ook met dit boek weer in geslaagd om je mee te nemen dit keer naar het Homs van weleer. Hij schildert het met woorden tevoorschijn in het door de hoofdpersoon, de vader, vertelde verhaal. Het voert je door de straatjes naar de grote Soek. Het had ook maar zo een gedicht kunnen worden. Je ruikt de geuren, je ziet het gezinnetje lopen... Dan de omkeer, de oorlog, het vluchten, het strand, de boot... De hoop op een betere toekomst.
Het boekje is heel knap geïllustreerd door Dan Williams. Iedere bladzijde verdient het om goed tot je door te laten dringen. Het is duidelijk een meerwaarde bij het verhaal. Het helpt je de sfeer van het land, van de omgeving op te snuiven als ware je zelf daar. | 1pos
|
Carter Blake, een ‘held’ om ons van de kwaden te redden. Een soort Jack Reacher, maar dan mysterieuzer. Voor mij een eerste kennismaking en die is heel goed bevallen.
De schrijfstijl is prettig. De spanning wordt goed opgebouwd. Want hoewel alle hoofdrolspelers snel bekend zijn en er maar één afloop mogelijk is, was er toch nog een goed plot voor de reden van dit alles.
Ik ben enthousiast en hoop meer over Carter Blake te weten te komen in de volgende delen. Een aanrader, voor mij een dikverdiende 4 sterren. Mason Cross heeft er een fan bij! | 1pos
|
Chantal, een vrouw met ambitie doorzettingsvermogen maar wel met een onzeker randje. Dat alles beweegt haar om iets goeds te doen voor een ander. Ze vertrekt naar Kenia om in eerste instantie vrijwilligerswerk te doen. Dit geeft kracht en motivatie om veel te bereiken.
Mooi verteld verhaal geschreven door een vrouw met een missie. Humor en een leuke vertelwijze maken dit boek tot een makkelijk leesbaar verhaal. Aan het einde iets langdradig en veel zweverige levensopvattingen. Het overige deel van het verhaal is luchtiger en komischer en makkelijk te volgen.
Leuk boek voor tussendoor. | 1pos
|
Een mooi boek, zoals ook duidelijk wordt uit de recensies op watleesjij.nu en diverse kranten. De Bosnische hoofdpersoon Aleksandar vlucht als jongetje voor de oorlog in Joegoslavië, en keert later als volwassene naar zijn verscheurde geboortestad terug. Daarover vertelt hij dan in even kleurrijke als fantasievolle verhalen. Mooi en schrijnend daarin is de soms kinderlijke verbazing over de oorlog: juist door die verbazing en onbevangenheid wordt de buitensporigheid en absurde vreemdheid van de oorlog beter overgebracht dan in bijvoorbeeld een krantenartikel, een NOS-journaal of een zakelijke beschrijving. Dat hakte er bij mij ook behoorlijk in, moet ik zeggen.
Even mooi en schrijnend is hoe Aleksandar in die verhalen probeert de wereld van voor de oorlog in het geheugen te roepen, toen het nog goed was, en om althans in de fantasie de gruwelen ongedaan te maken of te herroepen, of ze tenminste enigszins een zinvolle plaats te geven in de herinnering. Maar Aleksandar begrijpt heel goed dat dit onmogelijk is, dat de realiteit zich niet laat omkeren, en dat het verlies niet te helen valt. De kindertijd, in literatuur zo vaak symbolisch voor een toestand van paradijselijke vrede en volheid, wordt bij Aleksandar symbool voor een onheelbare breuk. De verhalen, hoe mooi verteld, kleurrijk en fantasievol ook, kunnen die breuk niet dichten. En TOCH hebben die verhalen zin: Aleksandar blijft doorgaan met fabuleren en vertellen, blijft zoeken naar zijn mysterieuze jeugdvriendin Asija (de betekenis van die naam mag iedereen zelf ontdekken), ook al vindt hij haar niet en denkt hij zelfs dat hij haar verzonnen heeft. Hij blijft gesprekken voeren in zijn hoofd met zijn opa, ook al is zijn opa dood. En aan het slot is er toch een al dan niet verzonnen glimp van hoop.
Aleksandar blijft kortom vertellen en dromen, en blijft in zijn verbeelding bouwen aan een mooiere wereld dan de wereld waarin we leven. Hij blijft dus een verhalenverteller die vol fantasie erop los fabuleert. Ook als volwassene laat hij de kinderlijke fantasiewereld niet helemaal los. Want zonder verbeeldingskracht, hoe ontoereikend ook, zijn we HELEMAAL verloren. Dat vasthouden tegen beter weten in aan de verbeeldingskracht is zonder meer een grote kracht van dit boek, te meer ook omdat die verbeeldingskracht tot zulke fantasievolle, kleurrijke en ontroerende verhalen leidt. Een even pijnlijk als mooi boek, kortom. | 1pos
|
"Ik was tien jaar en deed mijn jas niet meer uit," luidt de openingszin van 'De avond is ongemak', de debuutroman van Marieke Lucas Rijneveld (1991). Het is het begin van een roman die je bijblijft: door het verhaal dat je bij de strot grijpt, door de prachtige beeldende taal en door de wijze waarop de auteur in het hoofd kruipt van de leefwereld van een tiener die met zichzelf en haar omgeving worstelt. Het hoofdpersonage wordt vereenzelvigd met haar jas en draagt dan ook de naam Jas. Waarom trekt Jas haar jas niet meer uit?
Het is winter in een gereformeerd boerengezin. De kerst nadert. Matthies, de oudste zoon, gaat schaatsen en brengt meteen de kerstkaarten naar de 'overkant'. Zijn jongere zusje wil graag mee, want 'de overkant' heeft iets magisch. Het is weg van de boerderij, het is de verte die lokt. Maar ze moet thuisblijven en Matthies zegt dat hij haar meeneemt als ze groter is. "In de deuropening draaide hij zich nog eenmaal om en zwaaide naar me, de scène die ik later in mijn hoofd steeds zou afspelen, tot zijn arm niet meer omhoogging en ik begon te twijfelen of we überhaupt nog wel afscheid hadden genomen." Matthies rijdt in een wak en verdrinkt.
Jas wil haar broer terug en wil dolgraag naar 'de overkant'. Het resulteert in 'Het Plan.' De jas moet Jas beschermen als een cocon waaruit uiteindelijk een prachtige vlinder zal moeten komen. Hij is dus een schild tussen haar en de buitenwereld. Jas denkt dat ze schuldig is aan de dood van Matthies. Toen ze bang was dat haar vader haar konijn Dieuwertje op het kerstdiner ging serveren bad ze tot God dat hij beter Matthies tot zich kon nemen. Ze heeft ook last van het geloof. Als iemand dood is mag namelijk niet meer over die persoon gesproken worden. En ze mist hem zo.
Vader en moeder zijn lamgeslagen door de dood van Matthies. Jas, haar broer Obbe en zusje Hanna worden als het ware verstikt door de rouw van hun ouders. Moeder wil niet meer eten ("haar ogen liggen de laatste tijd ook dieper, zoals mijn oude lekke voetbal steeds verder wegzinkt in de mestput naast de koeienstal"), vader verandert in een bullebak.
Jas vervreemdt van alles wat haar omringt. Ze trekt zich terug in de veiligheid van haar jas, waarin ze van alles verzamelt. Daarmee kan ze een herinnering vasthouden. Volgens Jas zijn er twee soorten mensen: zij die vasthouden en zij die loslaten. Jas wil vasthouden en is daarin uiterst consequent. Zo houdt ze haar ontlasting op. 'De Drie Koningen' (zoals Jas de overgebleven kinderen in het gezin noemt) zullen op een dag hun broer vinden, "al moeten we er ver voor reizen en cadeaus meenemen." "Ik kan mijn poep niet verliezen voordat we als koningen de ster hebben gevonden."
De kinderen, die op een kwetsbare leeftijd zijn, komen steeds verder van hun ouders af te staan, ze missen genegenheid: "Ze zien onze tics niet. Ze hebben niet door dat hoe minder regels er zijn, hoe meer we die zelf gaan verzinnen." Het drietal ontspoort steeds meer. Het lijdt tot bizarre seksspelletjes, het martelen van dieren; allemaal uitingen om wanhopig grip te krijgen op de wereld. De gedroomde wereld, vol licht is voor Jas 'de overkant,' daar bevindt zich de verlossing. De Drie Koningen zijn de weg kwijt en er is niemand die hen die weg wijst. Jas wil overigens wel dat het met haar ouders weer beter gaat. "Volwassenen zijn vaak verwarrend, omdat hun hoofden als een Tetris-spelletje werken en al hun zorgen op de juiste plek moeten inparkeren. Als het er te veel zijn, stapelen ze zich op en loopt alles vast. Game-over!"
Zal Jas haar jas uiteindelijk uittrekken? Zal ze de overkant bereiken? Hoe slaagt ze daarin? Het plot van het boek laat de lezer totaal verbluft achter.
'De avond is ongemak' is een hallucinerende, beklemmende, gelaagde roman die met ontzettend veel vaart is geschreven. De ene metafoor is nog treffender dan de andere. Een voorbeeld: "Bij tongen (zoenen) moet ik altijd denken aan de glibberige purperrode stoofpeertjes die moeder bereidt met wat kaneel, bessensap en suiker, en die dan met elkaar in de knoop komen."
Thema's: het verstikkende van het geloof, het zoeken naar geborgenheid en aandacht, je vrijmaken van je ouders, seksualiteit, de worsteling op weg naar volwassenheid, dierenmishandeling tegenover dierenliefde, fascinatie voor de dood, weerzin, smerigheid. De schrijfster heeft levensechte personages gecreëerd en autobiografische elementen in het boek verwerkt (ze komt uit een gereformeerd boerengezin en haar oudere broer is verongelukt). De auteur bewondert Jan Wolkers en de thema's die hij aan de orde stelt: seksualiteit, geloof, de natuur.
Jas: "Op een dag neem ik jullie mee naar het meer. Misschien durf ik dan zelfs mijn jas uit te doen. Al zal het even ongemakkelijk zijn, maar volgens de dominee is ongemak goed, in ongemak zijn we echt."
Dank aan de Club van Echte Lezers en Uitgeverij Atlas Contact voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar. | 1pos
|
Vonk is van begin tot het eind een vlot geschreven spannende thriller. Het verhaal wordt beschreven vanuit de twee hoofdpersonen, Mischa en Nikolaj. Dat is op een sublieme en geloofwaardige wijze gedaan waardoor je, net als de rechercheur, constant tot het einde aan toe op het verkeerde been gezet wordt. In het verhaal zijn er flashbacks naar hun verleden en zo wordt duidelijk dat de haat en nijd al jaren gaande is en dat er talloze motieven aanwezig zijn waardoor ze beide de aanstichters van de brand zouden kunnen zijn. Een minpuntje zou zijn dat de emoties wat aan de oppervlakte blijven maar dat is wel vaker het geval met thrillers en maakt voor dit verhaal geen verschil.
Het plot is zeer verrassend en maakt het tot een verhaal waar de vonken bijna letterlijk vanaf springen. | 1pos
|
Ik vond het een heel leuk boek en ben er in één keer doorheen geracet. Ik vond het een leuk vervolg op ' Elfenstof in Drabbeldam' . Het is een leuk verhaal met allemaal nieuwe personages en veel bijzondere dingen. Het werd zelfs een beetje spannend. Van mij mag er een deel 3 komen ;-)
Groeten Nick (11 jaar) | 1pos
|
De Gouden Eeuw, die grofweg de 17de eeuw beslaat, is waarschijnlijk de meest roemrijke periode uit de Nederlandse geschiedenis. Toch barst onze literatuur niet uit zijn voegen van boeken over dit tijdperk. Uitgeverij Historische Verhalen doet echter een nieuwe duit in het zakje met de bundel Historische verhalen. Korte verhalen uit de Gouden Eeuw. Daarin staan de beste inzendingen uit een verhalenwedstrijd die zij organiseerde in samenwerking met de websites Is-geschiedenis en Schrijvenonline.
Uiteindelijk zijn er 21 (vrij korte) verhalen in de bundel terecht gekomen. Deze worden voorafgegaan door een heldere introductie van Ferry Gouwens in de geschiedenis van de Nederlandse Gouden Eeuw. Het boek is echter, ondanks bijgevoegde boekenlegger, wat karig vormgegeven. De binnenmarges zijn zo krap dat het nauwelijks mogelijk is het boekje met maar één hand vast te houden. Ook levert de smalle bladspiegel veel foute en daarmee storende afbrekingen op.
De samenstellers wilden zowel verhalen over de zonnige als de donkere kanten van de Gouden Eeuw plaatsen en dat is gelukt. Ook zijn er bijdragen met neutralere onderwerpen. Desondanks is de verscheidenheid niet wat die had kunnen zijn. Beroemde schilders, de slavenhandel, de zeevaart en de tulpengekte komen we vaker dan eens tegen, maar geen enkel verhaal gaat over kenmerkende zaken als de Tachtigjarige Oorlog, het landsbestuur of het koopmansschap. Daar kunnen de uitgever en de schrijvers op zich niets aan doen, maar het geeft toch het gevoel dat er iets aan het plaatje ontbreekt.
Ondertussen valt één verhaal compleet uit de toon, namelijk ‘Een dag als weinig anderen’ van Sandrine van der Velde. Dit verhaal speelt zich af op een Frans kasteel ten tijde van Lodewijk XIV met louter Franse personages en heeft dus niets met de Nederlandse Gouden Eeuw te maken. Curieus genoeg is juist dit verhaal gekozen als winnaar van de schrijfwedstrijd, wat te denken geeft. Hoe serieus hebben de juryleden het gekozen thema zelf eigenlijk genomen als een verhaal dat zich er niet aan houdt toch kan winnen?
Gelukkig hebben de andere deelnemers zich wel aan het thema gehouden. Daarbij hebben ze zich vaak gericht op kleinere verhalen, zaken die het alledaagse leven van mensen hebben gekleurd maar niet zo bekend zijn. Zo schetst Stefan Zomers in ‘Ambacht van het dronken hoofd’ een levendig beeld van hoe de tulpenhandel nu echt in zijn werk ging, vertelt Nicoline van de Beek in ‘Kraagjes’ een markant verhaal over Culemborgse weesmeisjes, toont Fred Spierings ons in de ‘De metselaar’ de onderkant van de Amsterdamse arbeidsmarkt en beschrijft Marco Knauff in ‘Kermisgans’ een uit de hand lopende fascinatie met uitheemse diersoorten. Interessante keuzes waar de lezer nog iets van opsteekt.
Ook de persoonlijke beleving van mensen komt veel aan bod. Zo zijn er de doorleefde verhalen ‘Chan-Mi’ van Hay van den Munckhof, over de Koreaanse vrouw van een Nederlandse zeeman, en ‘Elsje: Zaak 84’ van Jo Vranckx over een Deens dienstmeisje dat in Amsterdam haar dromen komt najagen maar al snel in een nachtmerrie verzeild raakt. Heel anders is dan weer ‘De gouden kooi’ van Shavawn Somers dat een ontluisterend beeld geeft van het gedrag van 17de-eeuwse rijkeluiszoontjes.
Schrijftechnisch halen alle verhalen een goed niveau. Hier lijkt een zorgvuldig redactie mede debet aan te zijn, waarvoor de uitgeverij lof verdient. De belangrijkste kracht van de bundel is echter het feit dat de deelnemers gedwongen waren hun research goed te doen en zich te verantwoorden voor hetgeen ze hebben geschreven. En dat verleent deze bundel geloofwaardigheid. De lezer krijgt steeds weer het gevoel dat het zo welhaast gegaan moet zijn.
Al met al geven de verhalen verrassend inkijkjes in de Gouden Eeuw en brengen ze de geschiedenis mooi tot leven. Wel valt het de uitgever voor de toekomst aan te raden een ander type uitgave te kiezen en een zelfgekozen thema beter te handhaven en uit te werken. Want dat er meer van deze bundels gaan komen, valt van harte te hopen. | 1pos
|
Hoe het verder gaat met Rica. Dit boek volgt op Over de streep.
De tijden veranderen, een oorlog breekt uit. Rica raakt haar baan kwijt en rolt in het verzet.
Ze hoort over een leider, Frits, wat is dat voor man, die zoveel waagt om Joodse kinderen en ouders uit handen van de bezetter te houden.
Soms denkt ze nog aan Paul, die botterik, die haar voor het altaar heeft laten staan. Wat is er van die nietsnut geworden?
De rol die Rica op zich neemt in het verzet is goed verwerkt in het verhaal. Ook haar korte thuiskomst bij haar ouders. Haar moeder is geen sympathiek mens en Rica is blij, dat ze snel weer weg kan.
Wat de oorlog met mensen doet en hoe men met minder van alles moet doen, zit goed in het verhaal verweven.
Toch komt Rica uiteindelijk weer terug in haar Twente, maar dan op een andere manier. | 1pos
|
Toen ik dit boek in mijn handen kreeg was ik meteen enthousiast. De cover ziet er heerlijk fris en zomers uit. Het verhaal begint meteen goed, je zit er meteen in waardoor je snel verder wilt gaan lezen. De bladzijdes zijn dun, wat ik zelf wel prettig vind.
Dit is zoals een Chicklit hoort te zijn, heerlijk zomers, goede dialogen, fijne schrijfstijl en een verhaal wat je in één ruk uitleest!
Door de locatie krijg je ook het gevoel dat je bij de vier vriendinnen op bezoek bent, daarom past dit boek zeker in je koffer of gewoon in eigen tuin in de zon met een glas citroenlimonade :-)
Al met al, dit boek is zeker Formidable als je dol bent op Chicklit. | 1pos
|
Ik heb zojuist dit boek uitgelezen en ben er best van onder de indruk. De manier van schrijven spreekt erg aan en ook de karakters worden levensecht. Eén minpuntje is inderdaad dat het karakter en de beweegredenen van de dader wat vaag blijven. Toch kan ik niet wachten om de andere delen van deze serie te gaan lezen! | 1pos
|
“ Twee jonge vrouwen zoals wij, de één verdwenen en de ander vermoord, dat is toch beangstigend?”
Van Marcella had ik eerder al Souvenir gelezen en daar heb ik enorm van genoten, Marjolein is voor mij een nieuwe schrijfster, welke ik graag wil leren kennen. Nou, en dat is gelijk een aangename kennismaking met Hels. Wat een fijne schrijfstijl hebben de dames samen.
Wanneer je als lezer begint in Hels, mag je wel rekening houden met een probleem. Wegleggen is geen optie! Je raakt in de ban van het leven van Jessica en Martine, het verhaal wordt beschreven vanuit Martine en Jessica en een onbekende man. Maar is hij wel zo onbekend? Dit leest enorm fijn en vlot. Het verhaal is actueel en ook beangstigend, voor volwassenen is het een goed boek maar zeker ook voor de YA lezers onder ons. Voor de jeugd heeft het boek een boodschap, de naïviteit van Jessica en Martine is hopelijk voor de jeugd, welke het boek leest een waarschuwing. Niet iedereen, is te vertrouwen en niet iedereen heeft goede bedoelingen!
Het verhaal is erg goed in elkaar gezet net wanneer je denkt “mmm, dat is wel erg voorspelbaar en makkelijk” neemt het verhaal een wending waarmee je als lezer misschien heel vaag in je achterhoofd rekening had gehouden, maar niet zag aankomen. Door de heerlijke vlotte schrijfstijl van het duo Kleine en van der Gaag leest het boek als een trein, en baal je wanneer het uit is. Hels is een heerlijke vakantie thriller waarvan je hoopt dat dit verhaal jou bespaart blijft. De setting van het verhaal is origineel en goed beschreven, je krijgt een heel goed beeld van de karakters en hun omgeving.
Kortom Ja, Hels is een Mustread, een boek met een boodschap voor de jonge lezers van een 16 jaar en ouder. Maar ook voor volwassenen een heerlijk spannend boek waar je van het begin tot het einde van geniet.
“Die meiden vragen erom, hij zal ze een les voor het leven leren. Nooit op een ander vertrouwen, maar altijd op jezelf”
• Plot **** 4 sterren
• Spanning **** 4 sterren
• Leesplezier **** 4 sterren
• Psychologisch ****4 sterren
• Schrijfstijl ****4 sterren
4 STERREN VOOR HELS | 1pos
|
Ik ben in dit boek begonnen met met een openmind. Wat ben ik positief verrast door dit geweldig boek. Ik was vanaf de eerste bladzijde in de ban van het verhaal. De schrijfster heeft een mooie, duidelijke en vlotte schrijfwijze. Hierdoor kon ik mijn eigen erg goed in het verhaal en de karakters plaatsen. Het verhaal heeft 2 verschillende verhaallijnen, één gaat over Britt die heel erg graag een kindje zou willen, maar het gelukt staat helaas niet aan haar kant en het tweede verhaallijn, gaat over Julia die haar kind is verloren en op zoek is naar iemand die haar de nodige troost zou kunnen geven. Dit verhaal is met verdriet, onbegrip, liefde en zelfs spanning een fantastisch boek, wat ik iedereen zal aanraden. Niet alleen is het verhaal mooi uitgewerkt, maar komt het verhaallijn mooi samen en heeft het verhaal zijn nodige twist, zelfs de hoofdkarakters zijn erg goed en krachtig neergezet, dit geeft een heerlijke leeservaring.
De cover van het boek is erg mooi en past perfect bij het verhaal. Ik zou het boek ook gelijk oppakken in de winkel. Het boek heeft een aantal van 326 bladzijden wat perfect past bij die verhaal.
door dit boek hoop ik vaker verhalen te lezen van deze schrijfster. Ook mijn dank aan de uitgever Godijn Publishing dat ik mag mee doen met dit mooie boek aan deze blogtour.
STERREN
Ik geef dit mooie boek 4.5 sterren
BOOKLOVERSAPHIRA | 1pos
|
confronterend en humorvol. | 1pos
|
In een nieuw begin volgen we Jennifer Brugman die na enkele vervelende gebeurtenissen Rotterdam voor Groningen heeft ingeruild. Ze is van de ene op de andere dag vertrokken zonder haar zus,vriendin en vriend in te lichten. Na 13 jaar keert zij terug naar Rotterdam waar zij als rechercheur gaat werken aan een heftige moordzaak die te maken heeft met de Griekse Mythologie. Wat er in Groningen gebeurd is houdt ze geheim voor haar nieuwe collega’s,zus,vriend en haar beste vriendin.
Een nieuw begin is de debuut thriller van Angelique Haak en wat voor één,het leest lekker weg en je zit gelijk vanaf het begin in het verhaal. Geen moeilijke woorden,spannend en een goede opbouw van het verhaal naar het einde toe. De ontknoping was niet echt een verrassing maar dit deed geen afbreuk aan het verhaal. Dit debuut is zeker een aanrader en krijgt van mij dan ook 5 sterren. We gaan zeker meer van Angelique horen en wil graag meer van haar lezen. Op naar de volgende thriller van haar. | 1pos
|
Prachtig debuut!
De kaft van het boek is al bijzonder: gouden letters, dunne zwarte riem met een gouden bedeltje (een granaat?!?). Dat maakt wel nieuwsgierig. Op de achterkant van het boek staat in het kort het verhaal van Cato Schmidt vermeld. Heel kort.
Op de voorflap staat een fragment uit het boek, van een voorval dat Cato overkomt. Dat intrigeert mij als lezer enorm en het nodigt uit tot snel verder lezen!
Het verhaal neemt steeds andere wendingen dan ik had verwacht. Toen ik over het verleden van Cato las, greep de geschiedenis me naar de keel, maar ik kreeg ook bepaalde ideeën over hoe het verhaal verder zou gaan. Maar…het was telkens anders dan ik voorspelde. Dit boek met die onverwachte afloop zet me wel behoorlijk aan het denken. Is Cato echt gebruikt om zoiets vreselijks uit te voeren?
Dit is hoe het ging is een verhaal dat een stuk minder zoet is dan het uiterlijk van de cover. Hoewel je een akelig gevoel krijgt van het verhaal, is het een boek dat je in zijn greep houdt. Zo las ik het boek binnen een dag uit, maar dit dunne boekje heeft meer inhoud dan je denkt! Astrid Boonstoppels debuut is naar mijn idee enorm geslaagd en ik ben heel benieuwd of er nog meer spannende boeken van haar gaan verschijnen.
Eigenlijk moet je het verhaal zelf lezen om te voorkomen dat ik teveel vertel.
Voor wie toch iets meer wil weten, beschrijf ik hierna het verhaal in het kort.
In de proloog staat: "Dit is mijn verhaal. Mijn waarheid, en van niemand anders. Noem het een uitleg, om een idee te geven waarom ik ga doen wat ik ga doen: een onuitwisbare indruk achterlaten. Omdat ik het wil. Dit is hoe het ging."
Dit zinnetje, die titel, komt een paar keer terug in het verhaal.
Cato verhuist met haar ouders en haar zusje naar Groenbeek, in de herfstvakantie. Ze komt uit Rotterdam, waar ze geen fijne tijd heeft gehad op de middelbare school. Ze begint met een schone lei en ze krijgt al snel leuke vriendinnen op haar nieuwe school. Ook heeft ze al een tijdje een relatie met Adrian, een wat oudere jongen waarmee ze online contact heeft, maar nog nooit heeft gezien.
Eigenlijk heeft ze nu alles: fijne ouders, een bloedmooi zusje Hannah, leuk bijbaantje in Rotterdam en op haar nieuwe school hoort ze meteen bij de populairste meiden van haar klas. Maar Cato draagt een geheim bij zich over haar nogal pijnlijke verleden. Door een ruzie beginnen er barsten in haar nieuwe perfecte leven te vertonen. En er is maar een iemand waarbij ze echt terecht kan; haar online vriend Adrian. Cato worstelt. Hoewel het beter gaat met Cato, weten haar duistere gedachten haar niet te laten gaan… Ze worstelt met zichzelf en haar pijnlijke verleden. En als haar perfecte leven barstjes begint te vertonen, keert Cato steeds meer in zichzelf. De enige bij wie ze terecht kan is Adrian, haar vriend die ze online heeft leren kennen en haar nooit zal laten vallen.
Het is het verhaal van Cato. Zij verhuist met het gezin van Rotterdam naar Groenbeek in de herfstvakantie.
Na die vakantie start ze in klas 4 van het Groenbeek Gymnasium. De eerste dag, de eerste twee uur gymles. Cato zit op de bank naast Victoria. Ze was anders dan alle andere meisjes die Cato ooit ontmoet had. Ze raakt tot haar verbazing direct bevriend met Vic. Het is met recht een nieuwe start voor Cato. En dat na een vervelende periode op haar vorige school. ´Ik was er bang voor geweest, zo bang. Ik had het zien gebeuren, bij andere klasgenoten die het slachtoffer waren geweest, en op de een of andere manier wist ik dat het op een dag mijn beurt zou zijn. Ik kon er niet aan ontsnappen. Toen ik in de derde klas kwam was het zover. Het pesten kleurt mijn herinneringen steeds donkerder geel, als ochtendurine. En later oranje of rood.`
De invloed van Vic op Cato is erg groot, veel groter dan Cato zelf doorheeft. Het begint erop te lijken dat Cato een copycat van Vic wordt, totdat….het verhaal razendsnel kantelt en alles anders wordt. `Als alles binnen vierentwintig uur zo kon omdraaien, als wat boven waar onder werd en wit zwart, als alles waarvan ik dacht dat het echt was nep bleek te zijn, hoe kon ik dan ooit nog ergens vertrouwen in hebben?
Adrian begrijpt haar goed (te goed?). `Je moet niet zo over je heen laten lopen, Cato,` zei hij dan. `Vecht nou eens terug.`
Cato kiest voor een andere rol en ze vecht niet terug.
´Gek hoe die dingen soms gaan. Als de deur eenmaal op een kiertje staat, al is dat kiertje maar een millimeter breed, dan is er iets geopend. Je kunt een fractie zien van wat er daarbinnen is, en er is een mogelijkheid ontstaan waarvan je daarvoor niet eens wist dat die bestond. Maar nu was ze daar, achter die deur. De mogelijkheid van rust, verlossing.`
Na de kerstvakantie is er veel animositeit op school wegens de verkiezing van vertegenwoordigers uit elke bovenbouwklas om te komen tot de installatie van een feestcommissie die het eindejaarsfeest moet voorbereiden. Cato is jammer genoeg uit de gratie geraakt.
`Ik piekerde tot het licht werd. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Wie ik moest geloven, naar wie ik moest luisteren.`
Adrian is haar steun en toeverlaat. Hij smeedt een plan.
´Zo eenvoudig was het. Het was besloten. Vanaf dat moment kon ik niet meer terug en dat wilde ik ook niet. …………Ik maakte deel uit van zijn meesterwerk. Ik zou de rol van mijn leven spelen. De rol die hij me gunde, die ik had verdiend.´
Dit is hoe het ging ……
Het verhaal zit bijzonder sterk in elkaar. De nadruk in deze heftige thriller ligt op de psychologie achter de gruwelijkheden in het verhaal, verteld vanuit ik-perspectief. De stijl van schrijven is vlot, losjes, ongedwongen, met veel understatements en weerleggingen.
De onderhuidse spanning is meteen voelbaar en de setting komt tot z’n recht. Het drama op de middelbare school, de verwarring die tieners meedragen, ‘stille wateren, diepe gronden’ en de gevolgen van pesten. Het is heel knap wanneer een auteur je zo betrokken bij een verhaal krijgt dat je echt in je binnenste wordt geraakt. Astrid Boonstoppel is daarin geslaagd. | 1pos
|
Het is een snikhete zomer op het verlaten Franse platteland. De Engelsman Sean loopt door een verwilderd bos en trapt in een wildklem. Hij raakt bewusteloos van de pijn. Gelukkig wordt hij gevonden door een jonge vrouw, Mathilde. Zij en haar zusje slepen hem mee naar hun afgelegen boerderij. Als Sean opknapt, gaat hij werken voor Mathildes vader, een rauwe, norse man die jaagt en varkens fokt. Er hangt een lugubere sfeer. Dan blijkt dat de vorige klusser verdwenen is. Iedereen op de boerderij draagt onrustbarende geheimen met zich mee. Maar ook Sean houdt veel verborgen...
Mijn mening:
Toen ik de kaft zag dacht ik sneeuw te zien en een takje met rode besjes (komt zeker door de tijd van 't jaar) maar ik was al op tweederde toen ik dacht 'waar blijft de sneeuw? Het is constant bloedheet.' Ik bekeek de kaft wat beter en zag toen pas dat het helemaal geen sneeuw was maar een witte achtergrond waar een fel zonnetje op schijnt, schaduw van takken en een tros druiven met bloed er op! Bovendien staat er linksonder in de hoek een klein L.S. en dat doet me wat, een persoonlijke groet aan de lezer.
Geen boek over patholoog David Hunter deze keer en ook minder gruwelijke details maar wel een verhaal waar van begin tot eind iets onheilspellends in de lucht hangt, en die lucht wordt steeds zwaarder naar het eind toe, en dat voel je als lezer ook. Knap gedaan. Zoals altijd leest het boek vlot door de prettige schrijfstijl. Het grootste gedeelte van het verhaal speelt zich af op een kleine vervallen boerderij in het zuiden van Frankrijk. Als je, net als ik, in Frankrijk bent geweest dan zie je het zo voor je, het wordt erg beeldend beschreven. Ik vond het een geweldig boek! | 1pos
|
Dit is het eerste deel van de Reboot serie van Amy Tintera. Door het KDH virus kunnen voornamelijk jongeren na hun overlijden 'rebooten'. Ze komen weer tot leven maar zijn sterker en sneller dan een normaal mens. Hoe meer tijd er tussen het overlijden en het rebooten zit, hoe meedogenlozer de Reboot wordt. Wren rebootte na 178 minuten en heeft daarmee het hoogste nummer. Ze is sterk, snel en gevoelloos. Tot Callum haar pad kruist.
Sinds dit boek bekend werd gemaakt stond ik te trappelen om erin te mogen beginnen. Daarom heb ik het boek ook in twee dagen uit gelezen. En wauw, wat een fantastisch boek. Hou je van een beetje actie/misdaad gecombineerd met dystopie en romantiek, dan is dit echt iets voor jou!
Het verhaal komt heel snel op gang, je wilt weten wat de Reboots precies inhouden en langzaam leidt het verhaal je naar een wending die je niet aan had zien komen.
De verschillende personages worden goed uitgewerkt en ondanks dat Wren niet altijd te voorspellen is heb ik heel erg genoten van dit boek. Het speelt zich af in een weer helemaal nieuwe wereld met nieuwe regels en ik ben altijd benieuwd naar de achterliggende gedachtes van de schrijver bij het lezen van zo een verhaal.
Mijn vermoeden was dus ook dat er aan het eind iets stond te gebeuren wat je absoluut niet zou verwachten, maar dat viel een beetje tegen. Desondanks heb ik het boek met heel veel plezier gelezen en zou ik het zeker aanraden als je van Young Adult boeken houdt!
Ik beoordeel het boek met 4 sterren. Als de afloop anders was geweest had het misschien wel 5 sterren gekregen. Dus ik wacht met smacht op deel 2, 'Rebel' dat 20 oktober zal verschijnen. | 1pos
|
In een villawijk in Wembley worden een vrouw en haar dochter Laura gevonden, beide met een mes vermoord. De vader is bewusteloos. De andere dochter Lydia was aan het zwemmen tijdens het gebeuren en heeft als enige de moorden en aanval zonder schade overleefd.
Maeve Kerrigan en haar team worden op de zaak gezet. Ze hebben het eigenlijk al heel druk met moorden tussen criminelen onderling. Op zich niet erg wanneer het uitschot elkaar uitmoordt, maar dat gaat maar goed zolang er geen onschuldige slachtoffers vallen.
De vader die het heeft overleefd is verdachte nummer een maar heeft eigenlijk wel een alibi. Dan maar zoeken naar mogelijke vijanden en die blijken er meer dan genoeg te zijn. Hij is advocaat en heeft al eens de verkeerde verdedigd of niet de juiste uitspraak gekregen. Daarnaast is hij dan ook nog eens een vrouwenverslinder die iedereen in zijn bed wil krijgen en ook krijgt. Zijn familie heeft niet veel betekenis voor hem, zijn vrouw was op de hoogte van zijn slippertjes, hij schaamde zich er niet voor. Voelt een van die vele vrouwen zich misschien gepasseerd? | 1pos
|
In “De Tafel van Tarzan” van Xander Jongejan lezen we mee in een briefwisseling tussen een vader en een zoon.
Beurtelings wordt in de hoofdstukken vanuit de vader en de zoon verteld.
Ze beschrijven elkaar herinneringen aan hun gezinsleven.
Dit zijn geen anekdotes van gezellige uitstapjes.
Geen van de gezinsleden is gelukkig.
Er is sprake van schrijnende situaties, ongemak en het niet bij machte zijn, zaken een goede kant op te sturen. De sfeer wordt af en toe beklemmend.
Het boek en de personages riepen veel emoties bij me op en soms ook verwarring. Zelden voelde ik bij een moeder-figuur zoveel antipathie.
Er gebeuren soms schokkende en onverwachte dingen en ook de personages gedragen zich niet zoals je verwacht.
Knappe en indringende debuutroman. Ik wacht met smart op de volgende.
Ik las dit boek via het Selfpub-Café van Shirley Pellikaan | 1pos
|
Halverwege november was ik een dagje in Amsterdam om Margaret Atwood te zien. Natuurlijk kon ook een bezoekje aan mijn favoriete boekhandel - The American Book Center - niet ontbreken. Uit de koopjeskast viste ik meteen Departure. Een boek waarin de overlevenden van een vliegtuigramp in de toekomst terecht zijn gekomen.
De schrijfster Harper Lane moet binnen een paar uur de belangrijkste beslissing van haar leven nemen. Maar dan crasht haar vlucht - Flight 305. Het vliegtuig maakt een noodlanding op het Engelse platteland. Harper weet dat ze voor grotere problemen dan haar eigen dilemma komt te staan. Terwijl ze samen met de andere overlevenden worstelt om in leven te blijven, beseft ze al snel dat de wereld waarin ze terecht zijn gekomen heel anders is dan degene die ze achtergelaten hebben. Waar zijn ze? Waarom zijn ze hier terecht gekomen? En waar blijven de hulpdiensten?
Ook Nick Stone bevond zich aan boord van het vliegtuig. Hij neemt direct na de crash het initiatief om zoveel mogelijk mensen uit het vliegtuig te redden. Algauw wordt hij gezien als de leider van de groep. Wanneer hij en Harper beginnen te vermoeden dat er opzet in het spel is, spreken ze een hartig woordje met de andere passagiers. Met name computerwetenschapper Yul Tan en de Duitse genetisch onderzoekster Sabrina Schröder lijken meer te weten dan ze in eerste instantie vertellen.
Wanneer Harper en Nick steeds meer stukken van de waarheid ontrafelen, ziet het ernaar uit dat ze zowel de toekomst als het verleden kunnen veranderen. Kunnen ze de wereld redden? Of gaat de mensheid met planeet aarde ten onder?
Departure begint heel spannend. Direct in het eerste hoofdstuk crasht het vliegtuig waarin Harper zit. Ze is meteen actief betrokken bij de reddingsacties om zoveel mogelijk passagiers levend uit het vliegtuig te helpen. Hetzelfde geldt voor Nick, het tweede personage waaruit het boek geschreven is. Als lezer zit je direct helemaal in de actie. Pas later neemt het plot even een rustpauze, om meer technische, of zelfs wetenschappelijke, elementen over te brengen aan de lezer. Juist deze technische details maken dat het boek een diepere laag krijgt - Departure is niet enkel hollen, vliegen, rennen - maar combineert actie met een wetenschappelijk wat als?-experiment.
Het verhaal wordt verteld in drie delen: Survivors, Titans en Strangers. Iedere keer als je denkt te weten welke kant het plot opgaat, weet A.G. Riddle te verassen. Elk deel heeft een eigen insteek en maakt je opnieuw enthousiast.
Ik vond de twee hoofdpersonages beiden erg aangenaam. Ze voelen realistisch aan en je leeft algauw mee met wat ze meemaken. Daarnaast vond ik ook Sabrina en Yul erg intrigerend. Ik heb het gevoel dat ik beide wetenschappers in het echte leven zou kunnen tegenkomen. Hun expertises zijn niet alleen erg interessant, maar geven ook vorm aan hun uiteenlopende persoonlijkheden. Tot slot is er nog een vijfde persoon in het spel. Namelijk Grayson Shaw, de zoon van een miljonair. Dit is verreweg het meest irritante en onvriendelijke personage, met een grote voorliefde voor alcoholische versnaperingen. Het is fijn dat het boek ook een minder sympathiek personage opvoert. Bovendien geeft Riddle zijn personages de kans om te groeien.
Tot slot wil ik nog aanhalen dat het boek een aantal online extra's heeft. Zo kun je bijvoorbeeld een TEDtalk van Sabrina lezen, evenals het eerste hoofdstuk van het boek dat Harper Lane schreef. Daarnaast vind je op de site ook het manifest van de Titans en een epiloog bij het boek.
In Departure ontdekken de overlevenden van een vliegtuigcrash dat ze in de toekomst zijn beland. En niet zonder reden. Wat volgt is een spannend verhaal, dat technisch zeer sterk in elkaar zit. De personages voelen erg realistisch en dragen elk op hun eigen manier bij aan het verhaal. Het plot is onverwacht en spannend. Alle puzzelstukjes passen in elkaar. Departure is een boek dat je niet kunt wegleggen, zo goed weet Riddle je mee te nemen in zijn vertelling. Dit was mijn eerste kennismaking met deze auteur, maar dit smaakt absoluut naar meer.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
Het boek ‘Tabé Java Tabé Indië’ is een eerbetoon aan Evert-Jan Nijboer en een naslagwerk van zijn koloniale oorlog. Zijn kleinzoon Ronald Nijboer heeft zich gestort op de vele brieven, foto’s en andere documenten die betrekking hebben op de koloniale oorlog die zijn opa heeft meegemaakt in Nederlands-Indië.
De Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië (tegenwoordig Indonesië) is in de Nederlandse geschiedenis altijd onderbelicht gebleven in vergelijking met de oorlog in Nederland. Over de koloniale oorlog die volgde is helemaal weinig materiaal te vinden. Veel oud-militairen, oorlogsvrijwilligers en anderen zwijgen over wat zij in deze oorlog hebben meegemaakt. Des temeer bijzonder om dit boek te lezen.
Het boek geeft inzicht in Evert-Jan Nijboer zijn leven, maar ook in het tijdsbestek waarin het zich afspeelde. Evert-Jan was een hardwerkende boerenjongen uit een gelovig milieu met af en toe een kwajongensstreek. Wat goed naar voren komt, is de weinige kennis die Evert-Jan had over de toestand in Nederlands-Indië voordat hij naar dit land vertrok. Hij zag zijn reis als een avontuur en hij zou rust en vrede brengen in de kolonie die meer dan 300 jaar bij Nederland hoorde. Dat zijn oorlog er heel anders uit zou komen te zien, had hij nooit kunnen voorzien. Eerlijk en schokkend zijn de ervaringen die hij op doet. Alle informatie in het boek is goed uitgezocht en niet geromantiseerd. Iets wat het boek een oprecht karakter geeft.
Naarmate de oorlog vordert verandert Evert-Jan zijn visie en toewijding. Wel weet hij zijn gedachtes af en toe te verzetten en ook de mooie kanten van Indonesië te beschrijven. Toch overheerst de onmacht in een land dat in chaos verkeert. De Nederlandse regering wist niet wat het met de kolonie aan moest en heeft zijn strijders lang in het ongewisse gelaten. Nazorg na de oorlog was er beperkt en Evert-Jan leefde in Nederland zijn leven verder. Zwijgend over de littekens die de koloniale oorlog op zijn ziel heeft achtergelaten. Mooi is om te ervaren hoe de schrijver zijn opa, na alles, nog steeds als de man met af en toe een kwajongensstreek ziet en niet als een oude man, zwijgend over de oorlog. Pas na zijn dood kwamen de herinneringen. Ronald Nijboer heeft een gedenkwaardig stuk geschiedenis vastgelegd. Veel meer mensen moeten door de ogen van Evert-Jan de koloniale oorlog ervaren. Geen Tabé voor Ronald Nijboer. | 1pos
|
Je zou het misschien niet verwachten van een boekenwurm zoals ik, maar dikke boeken intimideren me nogal eens. De combinatie ‘dik boek’ en ‘heftig verhaal’ maakt me helemaal zenuwachtig, maar toch begon ik vlak voor het weekend met het lezen van de Wandelhoer van Iny Lorentz. Ik kan je wel verklappen dat dit de eerste keer is geweest dat ik zo’n dikke pil in een ruk uit heb gelezen.
De Wandelhoer verteld het verhaal van Marie, een jong meisje dat door haar vader wordt uitgehuwelijkt aan een vooraanstaande advocaat. De advocaat is echter een verschrikkelijke man, die Marie beschuldigd van hoererij! Die nacht wordt Marie verkracht in de gevangenis waardoor ze de volgende morgen niet kan bewijzen dat ze altijd een keurig meisje is geweest. Ze wordt afgeranseld en verbannen uit haar geboorte stad en beland noodgedwongen in het beroep waarvan ze werd beschuldigd.
Dit boek heeft me diep geraakt. Hoofdpersoon Marie is wat mij betreft een echte heldin, want ondanks dat haar lichaam wordt gebroken lijft haar geest sterk en steunt ze op de gedachte aan wraak op de mannen die haar ondergang betekenden.
Bij het lezen van het verhaal kon ik vrij vaak aan voelen komen wat er te gebeuren stond, maar in plaats dat dit me irriteerde voelde ik me daardoor juist dichter bij de hoofdpersoon. Je deelt namelijk haar paranoia en angsten en voelt de kracht in je opwellen wanneer dat bij haar ook gebeurd. Dat maakt het lezen van dit boek tot een heuse ervaring. Hoe verder het verhaal vordert des te meer bewondering krijg je voor Marie die ondanks al haar ontberingen haar hoofd boven water houdt en strijd voor gerechtigheid. En dat niet op een overhaaste manier, maar met geduld, goede planning en het kiezen voor de juiste vertrouwelingen.
Ook Michel heeft mijn hart veroverd tijdens het lezen van dit boek. Zijn zoektocht en onvoorwaardelijke vertrouwen in Marie waren hartverwarmend.
Binnenkort komt ook het vervolg op de Wandelhoer uit namelijk: De Wraak van de Wandelhoer. Ik kan niet wachten om te zien hoe het verder gaat met Marie. | 1pos
|
In Izar vertelt hoofdrolspeler Carlo hoe het is om samen met zijn Lisette in de molen terecht te komen als het kinderen krijgen niet vanzelf gaat. Carlo beschrijft heel open en rauw welke gevoelens hij als man heeft rondom het krijgen van kinderen en je volgt als lezer het leven van hem en zijn vrouw en vooral alle ziekenhuis, doctoren en kliniek-bezoeken. De schrijfstijl van Carlo is te vergelijken met Kluun en komt zeker net zo hard binnen als zijn boek 'komt een vrouw bij de dokter' . In het begin staat Carlo helemaal niet zo open voor het idee om papa te worden, maar mede door de enorme wens van zijn vriendin gaat hij toch ervoor. Wat volgt is een hartverscheurend verhaal over hoe dit verloopt en welke tegenslagen het stel tegenkomt. Niet een verhaal om in een openbare ruimte te lezen, of je moet ertegen kunnen dat anderen je tranen zien. Dit verhaal raakt je maar ernaast leest het boek als een trein. En het verhaal blijft ook nagonzen in je hoofd, maar wat een goed boek. Verplichte kost zou ik zeggen ;) | 1pos
|
Weer een goed boek van deze schrijfster. Het is leuk om het boek op deze manier in handen te krijgen en te lezen want ik had het anders niet gekozen omdat de kaft me echt niet aanspreekt.
Het was erg leuk om het vervolg op het eerste boek te lezen al kun je het boek ook prima lezen als je het eerste boek niet kent. Het boek is spannend geschreven, ik wilde dan ook echt doorlezen.
Dus wederom een aanrader en ik kijk al uit naar deel 3. | 1pos
|
Elmore Leonard wordt dit jaar tweeëntachtig. De man was een voorbeeld voor schrijvers als Pelecanos, Connelly en Lehane, intussen zelf gerespecteerde vijftigers. Hot Kid is zijn veertigste boek en het wordt alom geprezen als een nieuw topwerk van de meester van de spitse dialogen, de droge humor en de onvervalste actie.
Hot Kid speelt zich af in de jaren dertig in de staat Oklahoma. Het is de tijd van de drooglegging, van boeren die olie op hun land vinden en stinkend rijk worden, van legendarische boeven als Bonnie & Clyde. Boerenjongens en boerenmeiden willen iets meer dan hun leven slijten op een katoenplantage of in een pecanboomgaard. De ene wil de meest beruchte boef van zijn tijd worden, een andere wil het maken als gangsterliefje of superhoer. Nog een andere schopt het tot journalist van het magazine True Detective Mystery en de Hot Kid uit de titel wordt Marshal. Niet zomaar een marshal, nee, Carl Webster is goed op weg om de meest bekende marshal van de United States te worden. Zijn motto: ik trek mijn wapen alleen om iemand dood te schieten en dat motto maakt hij nog waar ook.
De personages wervelen door het boek en hun levens raken logischerwijs vervlochten. De dialogen zijn scherp en to the point, al zie je af en toe hoe ze in True Detective Mystery verwrongen worden omdat ze toen al wisten dat het er uiteindelijk om gaat om lezers te boeien. Gevoelens zijn ondergeschikt. In de jaren dertig leek Amerika bevolkt door een buitencategorie tough guys and girls, hoewel er soms een memorabel sprankje emotie naar boven komt. Memorabel is het woord dat opgaat voor het hele boek. Hot Kid is prachtig, een memorabele aanrader, geschreven door een memorabel auteur met een indrukwekkend oeuvre. | 1pos
|
Voor Stef Boot zijn er slechts een paar dingen zeker in het leven: niets duurt voor eeuwig en de enige manier om de alles verterende leegte onder controle te houden, is om te leven in de hoogste versnelling. Nu hij terug is van het tropische eiland waar hij zich het grootste deel van de zomer heeft verscholen, is het tijd voor Stef om thuis de puinhoop die hij achterliet onder ogen te komen. Wanneer hij Liv tegen het lijf loopt, behandelt hij haar zoals hij ieder ander in zijn leven behandelt: als een onbelangrijke voorbijganger. Alleen Liv lijkt dwars door zijn act heen te kijken. Ze stelt hem voor de keuze: doorgaan zoals hij nu doet of op de rem trappen en vechten voor alles wat er zou kunnen zijn tussen hem en Liv.
Vandaag wil ik jullie iets vertellen over Razend van Lis Lucassen.
Ik heb het geluk gehad dat ik het alvast mocht lezen, en jullie er iets over kan vertellen nog voor het uit is. Je hoeft trouwens niet zo heel lang te wachten, het komt namelijk al op 28 juli.
Razend is het 'vervolg' op Hitte, waarin Stef een klein bijrolletje in heeft maar dat je niet per se hoeft te lezen om Razend te begrijpen. Het zijn twee losse boeken met ieder hun eigen verhaal.
Het verhaal van Razend is net als de auto's waar het over gaat. Snel, hard, met onwikkelingen die elkaar in een razend tempo opvolgen.
Zowel Stef als Liv hebben iets te verbergen en juist omdat ze allebei niet eerlijk tegen elkaar zijn, gaat het mis. Ik zat af en toe met mijn hand voor mijn mond 'Oh nee!' te roepen. Ook al ben ik niet echt de doelgroep voor New adult (Het genre, waarvan Lis de eerste in Nederland was die het schreef, en Hitte de eerste New Adult) ik heb echt genoten van het boekl. Ik was erg gecharmeerd van de invalshoek en ook van de originele verhaallijn.
Doordat de hoofdstukken niet zo lang zijn, vlieg je erdoorheen en veel te snel naar mijn zin was het boek uit en bleef ik met een zogenaamde 'boekkater' zitten. Ik kon na het lezen even een week lang geen ander boek oppakken omdat ik met mijn hoofd nog bij het verhaal van Liv en Stef zat. Het verhaal is af, maar soms zit je er zo diep in dat je je gaat afvragen hoe het verder gaat ná het boek.
Razend is net als Hitte, een heerlijk boek om te lezen aan de rand van het zwembad en mag zeker niet ontbreken in je vakantiekoffer. (Je mag het ook gewoon in de trein lezen, in bed, in je eigen tuin of op je balkon. ALS je het maar leest. Je krijgt er geen spijt van.) | 1pos
|
Een erg spannend vierde deel in de Gone serie. Ik kan niet wachten tot deel 5 en 6 uitkomen. | 1pos
|
Tomas Gonzalez is een Colombiaanse schrijver die met Eerst Was Er De Zee een juweel van een boek geschreven heeft. Het boek is al ruim dertig jaar geleden geschreven werd eerst in kleine kring uitgegeven maar kreeg langzaamaan steeds meer erkenning in de literaire wereld. De schrijver schreef het boek na het overlijden van zijn broer. Hij heeft drie jaar lopen schaven aan de tekst om uiteindelijk een schitterend verhaal over te houden.
Eerst Was Er De Zee gaat over het stel Elena en J. dat besluit de stad te verlaten om zich te vestigen op een finca op het platteland. Eenmaal daar aangekomen blijkt die een ruïne waar veel aan moet gebeuren. Met de hulp van Gilberto, een dorpeling, proberen ze wat op te bouwen in het dorp. Als ze steeds meer dingen veranderen komen er ook steeds meer problemen voor het stel. Hun relatie komt in zwaar weer door geldproblemen. J. begint te drinken en Elena komt steeds meer in conflict met de oorspronkelijke bewoners waar het stel steeds verver van vervreemd.
Gonzalez beschrijft met schitterende zinnen hoe het stel steeds verder in een dal komt. Beginnend met mooie idealen maar uiteindelijk diep in de put. De problemen die heel subtiel het verhaal binnen sluipen en uiteindelijk met grote donkere wolken over de lezer worden uitgestort. Binnen tweehonderd bladzijden beschrijft Gonzalez in dit verhaal dat dromen nooit onbeperkt kunnen zijn. Je kunt veel wensen maar je moet respect hebben voor wat al bestaat want Eerst Was Er De Zee. | 1pos
|
Een nieuwe schrijvers duo Apotheker en van Dissel, leest erg gemakkelijk is zeer spannend en is niet weg te leggen
Chris wordt door Noorman opgezadeld met een nieuwe opdracht om een ontvoerd kind terug te vinden. Via de digitale en echte wereld komt ze in aanraking met de levens gevaarlijke misdaad familie de Soete. Niets is wat het lijkt en niemand lijkt te vertrouwen. Het verhaal speelt grotendeels af in buitenland waar alles met geld te koop is.
Dor haar eigenzinnig karakter begeeft ze zich op gevaarlijk terrein wat zeer goed en pakkend beschreven is .
Kortom Erfenis is een ontzettend spannend boek met ïets"van een open einde waardoor je niet kan wachten op het tweede deel. | 1pos
|
Dat de Griekse mythologie niet enkel voer is voor scholieren en studenten, bewijzen de vele bewerkingen die nog steeds gemaakt worden voor theater, film en literatuur. De gevierde Ierse auteur Colm Tóibín (1955) voegt daar met House of Names zijn eigen versie van het drama rond Klytaimnestra en Agamemnon aan toe. Het resultaat is een aangrijpende, tijdloze vertelling over het verlies van onschuld, over de gevolgen van wantrouwen en over machtswellust. Door de ingenieus uitgewerkte intriges lijkt het geheel de literaire neerslag te zijn van de televisieserie House of Cards. De verwijzing naar dit politieke drama gaat in de Nederlandse vertaling van de titel verloren, maar voor het overige levert Anneke Bok een hoogstaande vertaling af die zowel de kracht van de Griekse mythes als de heldere stijl van Tóibín accentueert.
Het verhaal begint wanneer koning Agamemnon zijn dochter Iphigenia offert om de goden gunstig te stemmen voor zijn strijd. Door Tóibíns toegankelijke schrijfstijl en creatieve invulling van de mythes is er geen achtergrondkennis vereist. Alles wat je moet weten wordt in het eerste hoofdstuk door Klytaimnestra vertelt:
Het verloop van het verhaal spreekt voor zich, de spanningsboog moet bijgevolg op een andere manier dan door pure plotontwikkeling gecreëerd worden. Tóibín houdt de aandacht van de lezer vast door sublieme karaktertekeningen. De diverse personages ontgroeien hun mythische vormen en worden hedendaagse mensen van vlees en bloed.
Klytaimnestra’s verdriet over het verlies van haar dochter is allesoverheersend en vernietigt haar geloof in de goden. Het gebruik van de ik-vorm zorgt ervoor dat je meevoelt met haar pijn, ook wanneer ze moorden beraamt of geliefden misleidt. In een volgend hoofdstuk krijg je echter het perspectief van haar andere dochter, Elektra, ook in de eerste persoon voorgeschoteld. Ze is nog maar een tiener wanneer haar zus geofferd en haar broer, Orestes, ontvoerd wordt. Bovendien ziet ze haar moeder veranderen in een bittere vrouw die haar dochter maar één raad weet mee te geven:
Waar je als lezer een ogenblik voordien nog begrip kon opbrengen voor het rouwproces van Klytaimnestra, zie je haar nu door de ogen van Elektra als een vrouw “vervuld van een duivels verlangen naar moord”, een vrouw die niet in staat is haar dochter de steun te geven die ze zo hard nodig heeft.
Als twee tegengestelden bepleiten Klytaimnestra en Elektra hun recht op verdriet en wraak, elk met hun eigen waarheden. De woede van beide vrouwen is bijna tastbaar beschreven en houdt je in hun greep. Tussen hen in staat Orestes, die eveneens getekend is door de moorden op zijn zus en vader, maar daadkracht mist. De hoofdstukken over Orestes leveren een bijna sprookjesachtige novelle op over de ontwikkeling van een jongen die een speelbal van zijn omgeving wordt. Dat zijn verhaal als enige in derde persoon verteld wordt benadrukt die positie en vormt een welkom tegenwicht tegen de kracht van de vrouwen.
Ondanks de hardheid van het verhaal, creëert Tóibín personages die allesbehalve harteloos zijn. Net omdat geen menselijke gevoelens hun vreemd zijn, komt het verhaal dicht bij de lezer. Als climax houdt de auteur ten slotte een spiegel voor:
Het is aan de mens om een leefbare wereld op te bouwen, of om die te laten domineren door verraad en machtswellust. | 1pos
|
Ik heb genoten van dit bijzondere boek. Een prachtige literaire roman over de band tussen twee zussen die als tegenpool zijn opgegroeid. Een verhaal in een verhaal, bedoeld om toenadering te creëren. Mooie beschrijvingen over afstand en de strijd om nabijheid tussen vrouwen die een verlies met zich meedragen. Herkenbaar beschreven hoe je elkaar zo slecht kunt verstaan, ook al kom je uit hetzelfde nest.
Sophie wordt wakker op haar verjaardag. Dat wat de viering van haar leven mag zijn, wordt de dag waarop ze naar de fles grijpt, huilt en haar schilderijen vernielt in de overtuiging van haar mislukte en lege leven. Haar zus Constance belt omdat ze haar als kamenierster nodig heeft.
Omdat Sophie geen andere verplichtingen heeft en omdat ze hoopt dat er toenadering ontstaat tussen haar en Constance besluit ze naar Brussel te gaan om haar zus te helpen. Daar worden de verschillen tussen de zussen weer schrijnend duidelijk. Daar waar Constance haar personeel afsnauwt en hoge eisen stelt, probeert Sophie te bemiddelen en geniet ze meer van de contacten met het personeel dan van dat met haar zus. Het neerbuigende gedrag van Constance en de vormelijke en religieuze uitingen leiden tot verdere verwijdering. Ook haar zoon Emile moet het elke keer tegenover zijn moeder ontgelden. Alleen de jongere broer van haar overleden man maakt dat Constance soms wat milder is. De enige toenadering is zichtbaar als Sophie op verzoek van Constance haar tekeningen laat zien en daar een verhaal bij gaat verzinnen. Constance vraagt haar verder te vertellen en het verhaal wordt verder uitgebouwd met nieuwe illustraties. Uiteindelijk deelt Constance haar geheim met Sophie, echter een pijnlijke ontdekking maakt dat Constance het contact rigoureus verbreekt. Het is de vraag of deze zussen nog wel voor hun familie willen kiezen…… | 1pos
|
Jojo Moyes weet mij altijd te raken met haar romans. Het zijn niet alleen geweldig geschreven liefdesverhalen, ze verwerkt er telkens weer een maatschappelijk thema in. Dat maakt haar boeken aangrijpend en meeslepend interessant. Ik laat me dus steeds vaker verleiden om een van haar romans te lezen. Deze keer nam ik ‘Vier plus één’ mee uit de rekken!
Jess is een optimist pur sang, al gaat het haar en haar gezin echt niet voor de wind. Ze doet twee jobs om rond te komen, wat als alleenstaande moeder niet eenvoudig is. Ze zorgt niet alleen voor haar eigen dochter, maar ook voor haar stiefzoon Nicky die zwaar gepest wordt, al heeft zijn vader haar al een hele tijd geleden verlaten en weigert hij alimentatie te betalen voor de kinderen. Wanneer haar dochter Tanzie de kans krijgt om op een gerenommeerde privéschool te studeren, met de hoogste beurs die in jaren is gegeven, heeft Jess er goede hoop op dat het haar ook dit keer zal lukken om voor een goede afloop te zorgen. Alles wat ze moet doen is Tanzie laten deelnemen aan een wiskunde olympiade zodat met het prijzengeld haar inschrijvingsgeld betaald kan worden.
Het zit Ed allemaal maar mee. Ook al was hij vroeger de nerd op school en was hij niet de zoon die zijn vader verlangde, ondertussen heeft hij een bloeiende zaak op poten gezet met zijn beste vriend. In de IT-wereld staan ze samen op de kaart. Niets waar hij zich zorgen over hoeft te maken. Maar dan wordt hij beschuldigd van handel met voorkennis van zaken. Allemaal omdat hij een ex-vriendinnetje informatie gaf om van haar af te komen. Wist hij veel dat zij daar zo misbruik van zou maken.
Wanneer het wegen van Ed en Jess zich kruisen, lijken ze eerst volkomen met elkaar in de clinch te liggen, maar een rit naar Schotland brengt daar verandering in. Is deze prille relatie bestand tegen de kloof tussen arm en rijk?
Ik ga eerlijk bekennen dat ik tranen met tuiten heb zitten huilen bij het lezen van dit boek. De personages die Jojo Moyes neerzet, veroveren stuk voor stuk je hart en je leeft elke seconde met hen mee. Het verhaal is een typische ‘queeste’ waarbij het hoofdpersonage met een missie op pad gaat en door alle avonturen onderweg levenslessen leert. Maar niet alleen Jess of Ed groeien gedurende het verhaal uit tot andere personen, ook Tanzie en Nicky veranderen in het verhaal dat zich rond hen ontspint.
Hoewel Jojo Moyes deze keer kiest voor een goed afloop, die misschien zelfs wat cliché te noemen is, komt het absoluut geloofwaardig over. Ik twijfelde alvast geen seconde dat deze afloop nodig was, terwijl ik door mijn tranen heen de laatste bladzijden las.
Met dit boek heeft Jojo Moyes mij weer ontzettend geraakt en een paar uren heerlijk leesplezier bezorgd!
Deze recensie verscheen oorspronkelijk op http://www.galabria.be | 1pos
|
Suzy Koster is in de dertig en keert terug naar haar geboorte-eiland Gozo om voor haar ongeneeslijk zieke vader, Alfred, te zorgen. Tijdens haar verblijf op Gozo pakt ze haar werk als serveerster en keukenhulp in het familierestaurant weer op en komt ze in aanraking met de eilandbewoners die ze jarenlang niet heeft gezien. Wanneer ze van een afstand het weemoedige leven van haar vader gadeslaat, beseft ze dat voor hem de tijd op dit eiland al die jaren stil heeft gestaan. Tegen wil en dank doet het eiland ook bij Suzy oude herinneringen oplaaien – pijnlijke herinneringen aan haar verdwenen moeder en een noodlottig verlies dat ze in de tien jaar dat ze Gozo heeft verlaten onwillekeurig had verdrongen.
Terwijl Suzy’s dagelijkse werkzaamheden zich steeds meer mengen met haar verwaterde herinneringen, bezoekt ze haar oude schoolvriendinnen en diverse locaties op het eiland (waaronder de grot van Calypso). Hoewel ze ziet dat het leven van de andere bewoners op het eiland sinds haar vertrek wel degelijk is veranderd, vormen haar herinneringen aan het verleden de rode draad in de roman. Vanuit Suzy’s oogpunt maakt de lezer kennis met het eiland Gozo en haar inwoners, waarbij verschillende gebeurtenissen in het verleden en het heden elkaar afwisselen. Waarom heeft Suzy Gozo verlaten en haar vader alleen achtergelaten? Maar vooral: wat heeft er zich precies afgespeeld in haar verleden?
Retour Calypso is de debuutroman van Matthijs Eijgelshoven (1975). Hij heeft geschiedenis gestudeerd in Groningen, Bilbao en Brighton en werkt nu als docent Nederlands en Engels aan de Hogeschool van Amsterdam. Retour Calypso is een psychologische roman waarin het leven van Suzy fragmentarisch en in vluchtige hoofdstukken aan de lezer wordt onthuld. Eijgelshoven dompelt de lezer onder in een zee van metaforen waarbij elk hoofdstuk het plaatje van de puzzel geleidelijk vervolledigt. Terwijl de open plekken bedachtzaam ten dele worden ingevuld, daalt de lezer samen met Suzy onverbiddelijk af in de grot van Calypso.
Volgens de Griekse mythologie hield Calypso, een zeenimf, de held Odysseus jarenlang gevangen in haar grot op het eiland Ogygia (tegenwoordig Gozo). Eijgelshoven laat deze mythe op spitsvondige wijze in zijn roman terugkeren door bij de lezer de indruk te wekken dat Alfred niet voor zichzelf op Gozo is gaan wonen maar voor Lucinda, Suzy’s verdwenen moeder: “Mijn vader houdt haar vuisten vast en zegt: ‘Ik woon hier voor jou. Hier is overzicht. Hier kun je vrij zijn, als je accepteert dat je hier bent. Als ik dat kan, kun jij het ook.’”
Als Suzy jaren na de verdwijning van haar moeder Gozo verlaat om op het vasteland te gaan wonen, betekent dit voor Alfred dat hij geen kant meer op kan – hij is een gevangene van het eiland geworden. Calypso strikt ook Suzy wanneer ze tijdens een symbolisch bezoek aan haar befaamde grot overspoeld wordt door herinneringen aan vroeger. De oplettende lezer, die zich door de ‘kunst van het weglaten’ niet uit het veld laat slaan, merkt echter al snel op dat achter al deze mythologische zinspelingen het uiteindelijk Eijgelshoven zelf is die er in slaagt het publiek voor zich te winnen en de lezer tot aan het onthullende slot toe ‘geboeid’ weet te houden. | 1pos
|
Als je van boeken met een origineel concept houdt, dan is ‘Gesplitst’ een must read.
Het dystopische verhaal speelt zich af in een wereld, waarin de abortus verboden is geworden maar de overheid wel een passende oplossing heeft gezocht.
Iedereen moet zijn kind tijdens de zwangerschap en de jeugdige jaren houden, totdat ze de magische grens van 13 bereiken. Wanneer het kind tussen de 13 en 18 jaar is, mag een ouder die afstaan aan de overheid.
Wat er dan met de kinderen gebeurt… Tja, daar kun jij je helemaal geen voorstelling van maken.
Dit boek zal ook wel de meest lugubere Young Adult zijn, die ik ooit heb gelezen. Er gebeuren dingen die ik me helemaal niet kon voorstellen. Vooral niet voor een YA-boek.
Het hele idee, het concept, het is zó origineel dat Neal Shusterman echt duizend veren in zijn kont krijgt van mij!
Daarbij gebruikt hij een zeer prettige schrijfstijl, waardoor het boek vlot leest. De opbouw van het boek helpt daar uiteraard ook bij.
Er zijn drie perspectieven, waarvan 1 de echte hoofdpersoon is: Connor, Risa en Lec. Iedere puber kent elkaar nog niet, maar worden door omstandigheden naar elkaar toe gedreven en hen staat allemaal hetzelfde lot te wachten: ze worden door hun ouders aan de overheid afgestaan. Zij zullen dus worden gesplitst en gebruikt als donor… Of ze nou willen of niet.
De hoofdstukken verschillen van lengte, soms bevat een hoofdstuk één pagina. Ze worden afgewisseld met de drie belangrijkste personages, waardoor je meer diepgang krijgt. Je leert de wereld namelijk niet kennen vanuit 1 persoon, maar vanuit drie personen. Ook leer je de personages en hun relaties beter kennen.
Een leuke afwisseling in de opbouw is dat Shusterman af en toe een hoofdstuk schrijft vanuit een heel ander perspectief, bijvoorbeeld een agent of een docente. Het geeft je net die frisse blik op de hele situatie en het onderwerp: het splitsen van kinderen.
Door het gebruik van de verschillende perspectieven bouwt Shusterman ook een goede spanningsboog op. Het hele boek werk je naar ‘het’ moment toe: worden ze gesplitst ja of nee?
Goede spanning die je vasthoudt tot de laatste bladzijde! | 1pos
|
Let op: deze recensie bevat spoilers over Hoofdzaak.
Dat Mariska Overman een boek zou schrijven over een actueel onderwerp als voltooid leven is niet zo verwonderlijk. Zij heeft namelijk, samen met haar man, een bureau dat ‘de dood bespreekbaar maakt’. Daarnaast schrijft Overman columns over de dood en rouw.
In Voltooid, het tweede boek met Isabel Dieudonné, nu in de rol van adviseur, wordt in het bos het lichaam gevonden van een oude man. Hij is neergestoken en onder de steekwond is een tak in het lichaam ingebracht met daaraan een doek met het woord ‘KLAAR’. Drie dagen later wordt er opnieuw een lichaam gevonden, nu van een jongen. Ook hier weer een tak met een doek, alleen nu met het woord ‘VOLTOOID’. De dagen hierna vragen veel van het team dat met de zaak bezig is. Waar moeten ze de dader gaan zoeken, hoe komen ze hem op het spoor. Vele mogelijke scenario’s passeren de revue en ze voelen dat ze steeds dichter bij de oplossing komen. Alleen dat laatste zetje….
Overman maakt in haar verhaal, zeker in het begin, vaker gebruik van ‘zijsprongetjes’. Deze zijn zeker niet altijd even duidelijk. Onbekende personages worden opeens opgevoerd of gebeurtenissen worden gemeld. Regelmatig hebben deze te maken met verwijzingen naar Overmans eerste boek Hoofdzaak waarin Isabel Dieudonné haar debuut maakte. En als je dit boek niet gelezen hebt, zijn een aantal dingen niet meteen duidelijk.
In Voltooid lopen twee verhalen door elkaar heen: het eerste verhaal gaat over de moorden die gepleegd worden en het tweede verhaal over het persoonlijke leven van Isabel. Daar tussendoor vind je cursief gedrukte stukken tekst waarin de gedachten van de dader worden verwoord. Maar wie is hij en wat is zijn motief?
Het personage waar het in het boek grotendeels om draait is (uiteraard) Isabel. Zij krijgt heel wat te verduren, bovenop de problemen die ze in het verleden al heeft gehad. Haar broer, die ook rechercheur was, is veroordeeld voor moord. Zij heeft daardoor meer dan een jaar niet kunnen werken en net nu zij weer terugkeert als adviseur bij de recherche moet zij meewerken aan een zaak die veel impact op haar heeft. Alles uit het verleden en het heden komt samen en dat zorgt voor momenten van radeloosheid. De andere personages worden minder uitgediept op Peter, een collega van Isabel, na. Ook van hem komen we een en ander te weten over zijn privéleven en zijn angsten.
Een discussie die in het boek heel belangrijk wordt, is die over ‘voltooid leven’ of anders gezegd; euthanasie. De discussie of iemand zelf kan bepalen of en wanneer er een einde aan zijn of haar leven wordt gemaakt omdat er sprake is van ondraaglijk en uitzichtloos leven. Een zeer belangrijk en actueel thema, dat door Overman van diverse kanten belicht wordt.
De plot is goed uitgewerkt. Een plot waar over nagedacht is en waar ook naar toe geschreven is. (Bijna) geen losse eindjes, alleen een paar onbeantwoorde vragen en zelfs die zet Overman voor de lezer aan het einde van het boek op een sublieme manier op een rijtje.
Voltooid is een sterk psychologisch verhaal, waarin de spanning veelal onderhuids aanwezig is. Een verhaal dat uitgelezen moet worden, dat aan je ‘trekt’. Hoe loopt het af? Wanneer komt de dader in beeld en hoe voltrekt zich het onderzoek? Wanneer en hoe komt het team met de oplossing? Dat de échte spanning veelal ontbreekt, wordt hierdoor minder als een gemis ervaren. Een goed geschreven boek vol emotie, angst, onzekerheid, ontgoocheling, ongeduld en vertwijfeling. Maar ook wilskracht om door te gaan. De dader moet gevonden worden, koste wat kost. | 1pos
|
In Kleine Brandjes Overal maken we kennis met de familie Richardson. De Familie Richardson bestaat uit moeder Elena haar echtgenoot oudste zoon Trip dochter Lexie zoon Moody en jongste dochter Izzy. Het gezin is rijk en hun kijk op het leven is erg Zwart/Wit. Elena verhuurt haar appartement aan Mia Warren(kunstenares) en haar dochter Pearl. Iedere keer als Mia haar kunst afheeft verhuist zij naar een andere plaats. Pearl en Moody krijgen een innige vriendschap. Zo innig dat Mia beloofd aan Pearl om te blijven in Shaker.
Het verhaal is drama ten top , maar enorm geloofwaardig en enorm spannend om te lezen. De moeders spelen een hoofdrol in het verhaal en zijn echte moeders op hun eigen manier en daar zit ook de kracht in het verhaal. Het menselijk neerzetten van deze moeders maakt dat je van ze houd en zet je aan het denken. Ongelofelijk mooi beschreven zonder in de soapscene te belanden. Chapeau | 1pos
|
In ‘De zoektocht naar Madeleine Merano’ van Pauline J. Munster lijkt de hoofdrol weggelegd voor het vermiste meisje Madeleine Merano. Maar niets is minder waar. De zoektocht naar het meisje is van ondergeschikt belang en de auteur gebruikt dit vooral als kapstok voor de personages die voornamelijk bezig zijn met een zoektocht naar zichzelf, hun eigen identiteit en hun eigen achtergrond. Het fictieve eiland Fortuna is een kleine gesloten gemeenschap die door de verdwijning van Madeleine opeens wereldwijd in de belangstelling staat. De auteur voert een groot aantal personages op die rechtstreeks dan wel zijdelings een rol vervullen in de vermissingszaak. De perspectiefwisselingen zorgen ervoor dat je steeds meer over hun persoonlijke leven te weten komt en inzicht krijgt in hoe de keuzes die ze maken hun verdere leven zal gaan bepalen.
Het boek is opgebouwd in zes dagen, waarin per dagdeel de personages een eigen hoofdstuk krijgen. Als lezer kan je de conclusie trekken dat een gebeurtenis waar je geen invloed op hebt, je bijna kan dwingen om je eigen leven onder de loep te nemen en als trigger functioneert om in een relatief korte periode het roer volledig om te gooien. Deze kijkjes in de gedachtewereld maken het interessant om te lezen. Je krijgt Natuurlijk hoop je dat Madeleine gezond en wel gevonden wordt, maar eigenlijk is dat van ondergeschikt belang. De schrijfstijl is soms kort en krachtig en op andere momenten iets te beschrijvend en te bespiegelend. Toch stoort dat geenszins Vaak past het taalgebruik bij het personage waar het hoofdstuk over gaat.
Het ene personage spreekt meer aan dan het andere. Een intrigerend karakter vond ik Parva Manolito, een kind nog. Hij is eenzaam en mist de liefde van zijn moeder die nog altijd treurt om de dood van zijn oudere broer en haar jongste kind niet de aandacht geeft waar hij zo naar snakt. Hij voelt zich bijna onzichtbaar, alsof hij niet bestaat. Zijn enige gezelschap is zijn stomme chauffeur Fyrgil, die behalve dan dat hij Manolito overal heen geen stem heeft in het verhaal. Je hebt constant het gevoel dat Manolito meer weet over de verblijfplaats van Madeleine, maar dat voor zichzelf houdt totdat hij als redder in de nood kan zegevieren en zichzelf zichtbaar kan maken voor de hele wereld. Hij gebruikt Abel als bondgenoot door vriendschap met hem te sluiten, maar later besluit hij als bewijs van zijn vriendschap de eer aan Abel te laten.
Op het eind van het boek is eigenlijk het enige dat echt afgesloten wordt, de zoektocht naar Madeleine. Alle andere verhaallijnen hebben een open einde. Hiermee geeft Pauline J. Munster je de vrijheid om je eigen conclusies te trekken en de karakters de mogelijkheid om hun leven alsnog anders in te vullen. Ze hebben, net als in het echte leven, tenslotte nog een heel leven voor zich waarin zich telkens nieuwe gebeurtenissen zullen voordoen. Gebeurtenissen, die op hun beurt weer voor nieuwe veranderingen in hun leven zullen zorgen. Niets is tenslotte voor eeuwig. | 1pos
|
Wat een heerlijk boek is dit ! Het is leuk dat de schrijver zichzelf ook een rol heeft toebedeeld in het geheel net als zijn boek. Elk personage komt namelijk het door hem geschreven boek tegen. Maar is het wel door hem geschreven het lijkt er immers op dat het boek zichzelf schrijft? De verschillende griezels die voorbij komen in het boek zullen de lezers zeker aanspreken. Vooral omdat er allemaal verschillende griezels voorbij komen. Dat houd de spanning er zeker in ! Verder wordt elk hoofdstuk afgesloten met een mooie illustratie van Marieke van Wolven die goed past bij de tekst.
Kortom een top boek om eens flink de rillingen over de rug te laten lopen! Hoewel het griezelgehalte hoog is is het geschikt voor kinderen vanaf middenbouw basisschool, ongeveer 10 jaar. Maar dan moeten ze wel een beetje van griezelen houden ….. | 1pos
|
Toen ik hoorde dat er een sequel ging komen op de eerste elf Grijze Jager-boeken, keek ik dat met argwanende ogen aan. Ik heb over het algemeen niet echt goede ervaringen met sequels - ze zijn misschien niet slecht, maar meestal zijn ze ook niet zo goed als de oorspronkelijke reeks.
Boy, was I wrong.
Er zit ontzettend veel in dit boek. Waar moet ik zelfs beginnen? Ten eerste, Flanagan biedt zijn lezers niet de kans om kalmpjes in het verhaal te komen, zoals we meestal van hem gewend zijn. Je zit er meteen middenin, en het is zwaar ook. Er is iets verschrikkelijks gebeurd en Will zit gewoonweg in een depressie. Niet iets dat je zomaar eventjes in een kinderboek stopt, en toch werkt het. Het is heel erg goed weergegeven. Zijn ontwikkeling doorheen het boek is echt knap gedaan, en daar speelt Maddie een grote rol bij. Op bepaalde momenten - wanneer het zwaar werd - heb ik een paar keer bíjna zitten janken, en dat overkomt me héél erg weinig, geloof me.
Maddie. Zij was een van de redenen waarom ik niet helemaal overtuigd was dat dit wel een goed boek ging worden. Een tijdssprong van zo'n vijftien jaar tegenover het laatste verhaal uit De Verloren Verhalen, met een nieuw hoofdpersonage... Maar gelukkig viel dat heel erg goed mee. Maddie is knap neergeschreven, een mooie aanwinst voor de andere personages, en de chemie tussen haar en Will is ook heel mooi. Ik kan me voorstellen dat er een aantal mensen zijn die haar niet mogen in het begin van het boek, want ze is een verwend nest, maar eigenlijk vond ik haar ook daar een heel aangenaam personage. Ja, ze ís verwend, maar het gaat er niet over. Het is realistisch, denk ik ook, en dat maakt haar zo goed.
Cassandra/Evanlyn, aan de andere kant, valt hier wat tegen. Maddie lijkt heel erg op haar, en toch weigert haar moeder om dat te zien, terwijl zij er net begrip voor zou moeten hebben, als je 't mij vraagt. Maar het lijkt wel alsof ze alles wat vroeger gebeurd is, expres weggeduwd heeft. Die ontwikkeling staat me niet aan - meer nog, ik vind het jammer. Het lijkt alsof ze zich verschuilt, en dat past niet bij haar. Haar jaren op kasteel Araluen, weg van de buitenwereld, hebben haar geen goed gedaan, en ik had dan ook meer sympathie met Maddie in het begin van het boek. Maddie is niet tevreden daar op het kasteel, en daarom gedraagt ze zich zo ambetant (om een keer een mooi Vlaams woord te gebruiken).
Dit is een soort nieuw begin, en er zit een beetje herhaling in, als je gaat vergelijken met De Ruïnes van Gorlan, maar gek genoeg stoort dat totaal niet. Integendeel zelfs, het is leuk om terug te denken aan hoe het allemaal begon, waar we vandaan komen en waar we nu zitten. Een nostalgische blik - dat mag zeker aan bod komen! Ook de knipoog naar Evanlyn in het begin van Losgeld voor Erak is plezant.
Terwijl het boek vorderde, en het einde in zicht kwam, wordt het ook weer erg zwaar. Het is volgens mij nog nooit zo serieus en erg geweest in Flanagans boeken; die kant kennen we niet echt van hem. Toen ik het verhaal voor het eerst las, was ook nog niet bekend dat er meerdere boeken met Will en Maddie zouden komen. Doordat het naar zo'n zware climax klom, dacht ik eigenlijk dat het een definitief einde zou worden, waar op zijn minst Will (en misschien zelfs Maddie) het niet zou overleven. Dat was verschrikkelijk geweest - goed en origineel, maar wel verschrikkelijk. Gelukkig kwam het niet zo ver. Maar er gebeurt wél iets iets dat je nooit verwacht, iets met Maddie, en dat laat eens te meer zien hoe deze reeks zich doorheen de jaren ontwikkeld heeft. Ik vond het heel even gruwelijk, maar ik ben heel blij dat ze het overleeft. In elk geval: petje af.
Verder wil ik zeker vermelden dat dit weer een knappe vertaling is, die in dezelfde toon blijft als de rest van de reeks. Ik hou daar echt van. Dit is bovendien de mooiste cover uit de hele serie - ontzettend knappe kleuren zijn hier gebruikt -, dus gefeliciteerd aan de grafisch ontwerper die zich hiermee beziggehouden heeft. Ga zo door! En last but not least ook mijn complimenten aan degene(n) die de korte inhoud geschreven heeft/hebben. Korte inhouden zijn mij nogal dikwijls een doorn in het oog: ze zijn vaag, of ze zijn te concreet en ze onthullen al praktisch heel het verhaal, of ze halen iets aan dat uiteindelijk nauwelijks van belang is... Er is dikwijls iets mis, dus. Maar hier niet. Wat erin staat klopt ook, en er wordt weinig concreets onthuld - er wordt niet eens iets specifieks over Maddie gezegd - terwijl alles wat er staat toch correct is. Mooi zo!
Toen ik hieraan begon (voor het eerst) was ik echt bang dat het ging tegenvallen, maar ik heb mijn mening heel snel bijgesteld. Dit boek is nagenoeg perfectie, en zonder twijfel het beste dat Flanagan tot nu toe geschreven heeft!
10+/10 | 1pos
|
Een van de beste (zoniet de beste)boeken die ik in 2017 voorgeschoteld heb gekregen. Subliem,en dat voor een auteur die me totaal onbekend was. | 1pos
|
Meestal heb ik mijn twijfels over boeken die een vervolg zijn op een best-seller. Gewoonlijk proberen de auteurs de gevonden succesformule enkel verder uit te melken. Tess Gerritsen is echter van een ander kaliber, geen mirakuleuze ontsnappingen, geen ongeloofwaardige plotwendingen maar een sterk, spannend en geloofwaardig verhaal. Voor de lezer die eerst De chirurg gelezen heeft is dit boek een must want zoals blijkt uit dit boek was het vorige verhaal nog niet af en gaat de nachtmerrie verder. | 1pos
|
Historische roman met wat spanningselementen. Leuk om te luisteren. De vrouw in het verhaal, Imogen, is erg warhoofdig maar sympathiek. De man in het verhaal, Matthias, is een beroemde ontdekker. En ja, jullie raden het al, ze ontmoeten elkaar, ze maken ruzie, ze worden verliefd, ze trouwen, lossen de raadsels op en zetten de boeven gevangen.
Goed voorgelezen. Aanrader. | 1pos
|
Een geweldig einde van deze serie. Vol avontuur, spanning, humor, verdrietjes, vriendschap,een beetje liefde en natuurlijk.....MAGIE!!! Wat een heerlijk boek is dit weer! Alle vragen die nog open stonden worden gelukkig beantwoord in dit deel. Sterker nog! Je wordt nog even een heel nieuw avontuur in gesleept!. Na het lezen van alle delen van deze serie, heb je echt het gevoel dat je er een vriend bij hebt. Ook in dit 4e deel wordt je weer helemaal meegesleept in het verhaal en kun je niet snel genoeg lezen om er achter te komen hoe het allemaal eindigt. Aan al het goede komt een einde helaas. Zo jammer dat de serie hier al stopt! Hier hadden nog wel 4 (of meer) delen van mogen komen.
voor iedereen die nog twijfelt...... niet nodig! Gewoon doen!!! Zeer zeker de moeite waard! | 1pos
|
Wat te doen wanneer je als politica in ruste het (eervolle?) verzoek krijgt om mee te werken aan je eigen biografie? Dat overkomt Katharina Mercedes Donker, oud-minister en auteur van twee feministische bestsellers. Ze heeft verschillende relaties gehad en ze heeft 2 kinderen, een zoon en een dochter.
De vraag overvalt haar; wil ze wel dat heel Nederland te weten komt wie ze was, hoe ze was? Is dat wel interessant en meer nog: wordt er niet meer opgerakeld dan haar lief is en wat ze eigenlijk verborgen wil houden? 'Het leven van een mens is principieel verboden terrein'.
De biografe is coute que coute van plan door te zetten, maar liever met de goedkeuring van Katharina. De deksel is van de doos van Pandora en Katharina kan niet anders dan haar leven onder de loep te nemen.
Nelleke Noordervliet zet met Katharina Mercedes Donker een hoofdpersoon neer die niet sympathiek overkomt, maar die wel heel boeiend is. Tegen de achtergrond van haar persoonlijke leven, met name in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, worden veel min of meer in de geschiedenis verdwenen gebeurtenissen weer prominent voor het voetlicht gebracht. Noordervliet geeft geen uitgebreide geschiedenisles, maar tipt overal aan: van de dramatiek van de Spaanse burgeroorlog in de jaren 30, naar de opkomst van het feminisme, naar het leven in de DDR, etc. Katharina maakt er deel van uit, maar steeds van een afstand. Ze is niet gepassioneerd, ze houdt van structuur, wil de touwtjes in handen houden en raakt juist daardoor alles kwijt wat haar lief is: haar mannen, haar kinderen, zelfs op hoge leeftijd haar laatste geliefde.
Het boek is boeiend en leest vlot. Het is af en toe erg fragmentarisch en van de hak op de tak, net zoals gedachten van hot naar her kunnen stuiteren. Het heeft mij niet gestoord, hoewel het soms even schakelen was naar een nieuwe periode in Katharina's leven.
Komt de biografie er? Het doet er eigenlijk niet toe; het leven van Katharina Mercedes Donker is geleefd. 'En ik ben aan niemand de waarheid verschuldigd, ook niet aan mezelf.'
Ik heb 'Aan het eind van de dag' mogen lezen als blogboek voor NotJustAnyBook. Mijn dank aan de uitgever die mij het boek ter beschikking heeft gesteld. | 1pos
|
Wat een mooi, klein boekje.
Vreselijk om je vrouw te verliezen aan een bomaanslag in de metro. Sommige overpeinzingen gaan over dit gemis.
Aan de andere kant vertelt de schrijver over zijn leven in België, het zich geïntegreerd voelen in deze cultuur, ondanks godsdienstige verschillen. Verschillen die veelal maar benamingen zijn voor eenzelfde innerlijk geloof.
Moet je gaan haten als zoiets ergs je overkomen is? Soms verwacht je omgeving dit van je. Maar Mohamed roept op tot een jihad van liefde. Een jihad als strijd in jezelf. Een jihad om met liefde en mededogen naar anderen te kijken. Iets wat veel mensen in deze tijd waarschijnlijk willen. Niet alleen maar kijken naar het geloof of de huidskleur van anderen, maar kijken naar het gemeenschappelijk en dáár elkaar in vinden. Een hoopvolle boodschap vervat in een klein boekje... | 1pos
|
Melanie woont in een prachtig opgeknapt landhuis in Frankrijk. Ze is hierheen gegaan voor de liefde van haar leven, maar die heeft haar verlaten. Nina heeft een leuke baan en een ogenschijnlijk goede relatie. Wat ze verborgen houdt, is dat ze wordt mishandeld en dat ze op de vlucht is. Jessica kan haar baan als manager eigenlijk niet aan en kampt met eenzaamheid - en een alcoholprobleem. Suus heeft het misschien nog het beste op orde. Maar ook dat is schijn, want ze heeft grote financiële problemen... en is zwanger van een derde kindje.
Wanneer de vier vroegere vriendinnen bij elkaar komen in Melanies huis in Frankrijk, blijkt dat niemand het zo goed voor elkaar heeft als ze graag zou willen. De vrouwen slaan de handen ineen om het tij te keren.
In eerste instantie wordt duidelijk hoe het de 4 vrouwen nu vergaat. Na aanleiding van een uitnodiging van Melanie om te komen logeren in het landhuis in Frankrijk vertrekken Suus, Jessica en Nina daarheen. In eerste instantie is de sfeer bedrukt en heerst er onderlinge jaloezie. Suus doet na een paar dagen haar "echte" werkelijkheid uit de doeken waarna de andere invallen. Het blijkt bij iedereen niet te gaan zoals ze hadden gewild.
Samen met Marie, (huishoudelijk hulp/kok/raadgeefster) slaan de 4 vrouwen de handen ineen om het helemaal om te keren. En dat lukt! Misschien nog wel beter dan ze hadden verwacht!
Door de uitstraling van het landgoed, en de cover van dit boek waan je je helemaal in Frankrijk. Echt een boek om te lezen op vakantie in het zonnetje, met een glaasje wijn en stokbrood!
Ik raad dit boek echt aan iedereen aan. Ik kon dit boek absoluut niet aan de kant leggen en heb van elk woord, elke zin en elk hoofdstuk genoten! | 1pos
|
In het hoge noorden ver van de bewoonde wereld ligt het vissersdorpje Boros.
Het verval is zichtbaar in alles, het meer wat bijna opgedroogd is, de huizen slecht onderhouden, drankmisbruik, geweld en kinderen met eczeem.
De dorpsbewoners zijn er van overtuigd dat er in het meer een geest woont en het kwaad over het dorp heeft afgeroepen. Alle slechte gebeurtenissen komen door deze geest.
In dit dorpje groeit Nami op bij zijn grootouders. Zijn vader heeft hij nooit gekend en zijn moeder nauwelijks. Nami is dol op zijn oma en dat is wederzijds. Het leven is hard en de verdiensten karig, als opa op een dag niet terugkomt van de visvangst en oma bij een val haar heup breekt en overlijd is Nami op zichzelf aangewezen.
De Kolchozvoorzitter eigent zich het huis van Oma toe en komt er met vrouw en kind wonen. Nami wordt er gedoogd maar daarmee houdt het ook op, hij wordt regelmatig mishandeld en in het kippenhok opgesloten.
Als het avond is kan hij af en toe ontsnappen en wandelt met zijn vriendinnetje Zaza door de velden. Als tijdens een wandeling met Zaza zij verkracht wordt door Russische soldaten besluit Nami weg te gaan uit het dorp om zijn moeder te gaan zoeken.
Zijn zoektocht is zwaar en vol gevaar. Hij moet keihard werken om te overleven, vernederingen, geweld, beroving alles maakt hij mee.
Nami wordt man en leert de goede en minder goede dingen van het leven kennen. Steeds zoekend vindt hij zijn moeder, maar de cirkel is pas rond als hij ook zijn vader zou vinden. Daarvoor moet hij terug naar Boros.
Dit boek is filmisch geschreven, beeldend en afwisselend, je voelt de pijn je ziet de strijd, terwijl dit boek je ook ontroert.
De woordkeus is af en toe een beetje grof maar het stoort niet:
Ik geef het boek 4 sterren. | 1pos
|
Al vanaf de eerste zinnen is het duidelijk dat Rokebrand er een zeer directe schrijfstijl op na houdt
Er is geen ruimte voor ellenlange omschrijvingen of lyrische gedachtegangen.
Het is zeer rechttoe, rechtaan, maar daarom niet minder goed. Deze schrijfstijl tilt het boek naar een hoger niveau. Dit verhaal vraagt om deze stijl.
Rokebrand blijft oog voor detail hebben in zijn debuutthriller. In deze spannende thriller mengt hij fictie met vele feiten. Vaak gruwelijk, soms angstaanjagend, maar steeds pijnlijk realistisch.
Het boek is geschreven met een grote kennis van zaken, dit maakt wel dat het af en toe moeilijk wordt om te volgen, gezien de grote hoeveelheid aan namen en groeperingen. Pen en papier (en google) kunnen hierbij helpen.
In de eerst helft van het verhaal is Mike, het hoofdpersonage, nog redelijke stuntelig en soms zelfs een beetje ongeloofwaardig. Maar na zijn training, verandert hij in een zeer actief en dynamisch personage, wat het verhaal alleen maar ten goede komt.
In het boek zijn verschillende thema’s mooi in elkaar verweven. Rassenhaat, wraak, dood en verdriet, maar gelukkig is er ook een vleugje romantiek.
Verder gebruikt Rokebrand zijn achtergrond van reisboekenschrijver zeetr mooi doorheen het boek heen. Met enkele goed gekozen zinnen weet hij het landschap te beschrijven, of deelt hij een beetje achtergrondinformatie mee. Hij doet dit op zo een knappe wijze, dat het nooit de vaart uit het verhaal haalt, maar dat je je toch onmiddellijk aanwezig waant in de regio of de omgeving waar het verhaal zich afspeelt.
Wat er duidelijk primeert in het verhaal is de actie en het geweld, deze krijgen alle aandacht. Daarbij komen dan de feiten en de omgeving, en op de laatste plaats de uitwerking van de personages.
Dit lijkt mij een bewuste keuze van de auteur, hij wil geen tijd verliezen in het uitdiepen van de personages, hij wil de lezer confronteren met de gruwelijkheden, de wreedheden en de feiten. Hij slaagt hier zeer goed in.
Het is een mannenboek, dat staat buiten kijf. Maar ook van dit mannenboek, heb ik als vrouw kunnen genieten.
Ik geef het boek graag een zeer verdiende 3,5 ster. | 1pos
|
Mary Higgins Clark wordt de dag voor kerstmis 90 jaar. Ze maakte in 1975 haar debuut met Where Are the Children? en schreef sindsdien meer dan 50 boeken, meest suspense. Met Alafair Burke schrijft ze de 'Under Suspicion'-reeks. Het eerste boek in de reeks I've Got You Under My Skin uit 2014 schreef ze nog alleen. Daarna volgde de samenwerking met Burke resulterend in The Cinderella Murder, All Dressed in White en The Sleeping Beauty Killer. Alafair Burke bedacht de plot van Every Breath You Take, daarna moest het verhaal naar de plot toe nog geschreven worden.
Laurie Moran, producente van de TV-serie 'Under Suspicion', waarin cold cases worden behandeld, wordt gebeld door haar TV-host, Ryan Nichols. Hij weet een perfecte zaak voor haar programma. Drie jaar geleden is de welgestelde 68-jarige Virginia Wakeling tijdens een gala onder verdachte omstandigheden van het dak van het Metropolitan Museum of Art gevallen. Ze had een vriend, Ivan Gray, een personal trainer die 20 jaar jonger was. Ze heeft Ivan op zijn verjaardag een Porsche kado gedaan en ze heeft een half miljoen dollar in zijn nieuwe sportschool geïnvesteerd. De politie en haar kinderen vermoeden dat hij het geld gestolen heeft en dat Virginia daarachter is gekomen. Een bewijs hiervoor ontbreekt echter.
“But, despite what Ivan said, his age and profession were not the only reasons he became the leading suspect.”
Zoals gebruikelijk in de suspense-boeken van Higgins Clark is er een reeks van potentiële verdachten. Bij elke nieuwe aanwijzing wordt een andere persoon degene die als meest waarschijnlijke dader kan worden aangemerkt. En natuurlijk blijkt ieder van hen een motief voor moord op Virginia. Laurie wacht een hele klus om de zaak te klaren.
De schrijvers hanteren één duidelijke verhaallijn; flashbacks hebben ze niet nodig om de achtergronden en motieven van de potentiële verdachten in beeld te brengen. Ze schenken veel aandacht aan de karakters van de verschillende personages die zij ten tonele voeren en aan de spanningen en rivaliteit die tussen hen spelen.
Hoofdpersoon Laurie Moran wordt neergezet als een sympathiek persoon, doortastend, maar ook kwetsbaar. Ze is weduwe nadat haar man zes jaar geleden is doodgeschoten; ze heeft een negenjarig zoontje Timmy om voor te zorgen. Dit doet ze samen met haar vader, Leo Farley, die voor zijn pensionering bij de politie in New York werkte. Hij springt niet alleen in om op Timmy te passen, maar helpt zijn dochter ook bij haar onderzoek en weet haar zo nodig uit penibele situaties te redden. Laurie is nog steeds bedroefd omdat zij haar relatie met de vorige TV-host bij 'Under Suspicion', Alex Buckley, op de klippen heeft laten lopen. Dit laatste is van invloed op de relatie met haar nieuwe host, Ryan Nichols, die zij een arrogante kwast vindt. Daar komt bij dat hij bevriend is met haar baas en in dit verhaal ook nog met Ivan die door de politie als hoofdverdachte is aangemerkt.
“I have the same concerns,” Laurie said. “It’s only been a few years, and it’s clear that Ivan’s still the number one suspect. If they realize Ivan has a personal connection to Ryan, they’ll never trust us.”
Door het verhaal heen speelt de liefde die Laurie nog altijd voor Alex Buckley voelt en de wens tot hernieuwing van hun oude contact. Om dit goed te kunnen invoelen, helpt het als de lezer voorgaande boeken in deze serie gelezen heeft. Voor de continuering van de serie is deze 'liefdesaffaire' ongetwijfeld relevant, maar voor dit specifieke verhaal eigenlijk overbodig. In het verhaal gebeurt genoeg om het spannend te houden, uiteindelijk leidend tot een toch wel verrassende ontknoping. Wie van degelijke 'suspense' houdt, is verzekerd van een aantal uren leesplezier. | 1pos
|
Ik ken je nog heeft een opvallende en intrigerende cover waarvan zowel de voorflap en de acherflap op beide zijden bedrukt zijn. Dit geeft een mooie en complete afwerking aan de cover. De samenvatting op de achterflap doet een flink staaltje psychologie vermoeden en wekt veel interesse op.
Verhalend vanuit de eerste persoon wordt er gestart met een cursief geschreven fragment dat zich afspeelt in 1986. Manon is door Wessel opgesloten in een verkleedkist en ze wacht tot hij terugkomt om haar uit de kist te halen. Maar ze wacht en wacht maar..
Daarna wordt je regelrecht een verhaal ingezogen en er is geen rust voordat het boek uitgelezen is. Ik ken je nog heeft korte hoofdstukken, een duidelijk lettertype en een mooie bladspiegel die het verhaal prettig leesbaar maken. Maar eigenlijk is dit niet zo van belang want het verhaal zelf is krachtig genoeg om van begin tot eind de lezer vast te binden en niet meer los te laten.
Al na een paar hoofdstukken is Manon, het hoofdpersonage, zo sterk neergezet dat haar angst, haar pijn, haar onzekerheid en haar verdriet zich diep nestelt in het hart van de lezer. Fokkelman weet de pijn intens naar binnen te laten dringen en hierdoor een knoop in de maag te zetten. De pijn van Manon is niet te ontwijken en het inlevingsvermogen van de lezer wordt scherp aangesproken.
Ik ken je nog lijkt twee kanten te hebben en hiermee presteert Fokkelman het om je vele malen meerdere richtingen op te sturen en twijfel te zaaien. Een verhaal dat leest als een trein die niet valt te stoppen. Het is vooral de psychologie die het hier voor het zeggen heeft, dat doorweven wordt met een lichte onderhuidse spanning. En dan na veel verwarring is daar de afronding. Een afronding waarna er de neiging is alles opnieuw te lezen om te kijken of er iets gemist is.
Fokkelman laat met Ik ken je nog een onuitwisbare indruk achter en laat overtuigen als nieuw schrijftalent. Een debuut dat staat als een huis! | 1pos
|
Het leuke aan dit boek is dat een aantal sprookjes verweven in één verhaal terugkomen. Het verhaal is daardoor direct herkenbaar en heeft het een lage drempel. Voor mij had het wel creatiever mogen zijn. Ook zit er een wrede passage in die ik niet fijn vond om te lezen. In de tekst komt een soort Oud Hollands voor dat ik leuk vond en origineel. Het verhaal werd daardoor natuurlijker. Verder leest het verhaal vlot weg en tot het einde was ik benieuwd naar de afloop. | 1pos
|
Een tijdje geleden had ik voor het eerst de verfilming van De Bliksemdief gezien en die vond ik best leuk. Toen ik vervolgens dit boek in de bieb zag staan, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zou het boek net zo interessant kunnen zijn als de film? Ik was wel een beetje bang dat het boek te “simpel” geschreven zou zijn. Het is immers een boek bedoelt voor jongere kinderen…
Ik hoefde me echter nergens zorgen over te maken. Dit boek bewijst maar eens weer dat sommige verhalen door iedereen gelezen kunnen worden, ongeacht hun leeftijd. Je merkte helemaal niet dat het hier om een nogal jonge held gaat. Af en toe waren er wel situaties waar ik weer even op de feiten werd gedrukt, maar dat maakte het des te leuker om dit boek te lezen.
Bovendien is opnieuw bewezen dat een boek beter is dan de film. Wat hadden ze veel weg gelaten, wat was het verhaal anders! Dit verhaal was veel en veel boeiender dan de film. Je krijgt veel meer te zien van de godenwereld en de goden die het hun thuis noemen. Ook bleek jammer genoeg dat de film een paar zeer mooie en spannende gebeurtenissen niet verfilmd had. Wat zonde! Dat zou zo cool geweest zijn om naar te kijken. Ik ben dan ook benieuwd naar hoe ze dit in de tweede film gaan oplossen, want volgen mij waren het best wel belangrijke momenten.
Zoals gezegd is De Bliksemdief een zeer pakkend verhaal, zeker voor iemand die altijd dol is geweest op de Griekse mythologie. Er wordt een leuke draai gegeven aan de verklaring hoe in deze tijd goden zich nog tussen ons kunnen bewegen en hoe het komt dat ze nog niet ontdekt zijn door de mensen. Wat vooral interessant is, als voor Percy de “Mist” eindelijk verdwijnt en je opeens ziet wat al die tijd “verborgen” is gebleven. Verder blijft het boek spannend, want het is niet makkelijk te raden wie nu de echte dader is. Wie heeft nu de bliksemschicht gestolen en dit Percy in de schoenen geschoven? Het was heerlijk puzzelen om dit raadsel op te lossen en het antwoord was zeer onverwacht! Zelfs voor iemand die de film al had gezien.
CONCLUSIE
De Bliksemdief bewijst dat boeken over het algemeen beter zijn de film, dat sommige verhalen door jong en oud gelezen kunnen worden en dat het altijd geweldig is om over de Griekse goden en hun beslommeringen te lezen. Het bevat een intrigerend mysterie, dat pas op de laatste bladzijde wordt opgelost, en een flinke dosis humor. Een heerlijk boek dat ik iedereen kan aanraden.
Deze recensie verscheen als eerste op CarpeLibra.nl | 1pos
|
Ontzettend mooie en ontroerende boeken. Af en toe langdradig, maar wel zo geschreven dat je graag verder wil lezen. | 1pos
|
Op een zaterdag in 2037 wordt vanaf de Russische lanceerbasis Vostotsjni de allereerste missie naar Mars gelanceerd. Aan boord 6 astronauten, waaronder 2 Amerikanen, 2 Russen en 2 Europeanen. Na een reis van 260 dagen bereikt men Mars. De astronauten planten gezamenlijk vlaggen, die na een storm spoorloos verdwijnen. Vlak daarna wordt de bemanning geconfronteerd met een verdwenen ruimtepak, gevolgd door meer raadselachtige gebeurtenissen.
Roodvonk leest vlot, doordat het vanuit meerdere perspectieven wordt beschreven en de spanning oploopt. O.a. door de bladzijden lange tocht van een uitgeput bemanningslid die na een verkenning op Mars de basis probeert te bereiken. Daarnaast geeft de auteur het boek dieptegang door de hoofdpersonen mooie conversaties te laten houden, waaronder een interessante vertelling van één van de astronauten over de Sentinelezen, een inheemse bevolkingsgroep die contact met de buitenwereld afhoudt. “Wat nu als wij eigenlijk de Sentinelezen van de Melkweg zijn? De Sentinelezen komen met hun bootjes niet verder dan de lagune bij hun eiland. Wij komen niet verder dan de lagune van ons zonnestelsel.”
Sybold Deen schreef eerder de intrigerende roman Tijdloos. Met Roodvonk leverde hij een goed geschreven, interessant en origineel boek af. | 1pos
|
Weer een erg spannend boek van deze schrijfster. Het is een erg spannend verhaal wat je aandacht vasthoud. Met zeer interesante wendingen! Zeker een aanrader. | 1pos
|
De schrijfster heeft met haar schrijfstijl hiermee wetende overtreffen.
Het verhaal vertelt over een elfjarige meisje Britt Strijbis die te horen krijgt dat ze door mag naar de selectie van haar turnles. Haar beste vriendin Emma van Rijn heeft moeite om dit nieuws te verwerken. Daarom fietsen de twee vriendinnen niet zoals elke zaterdag samen naar een van hun twee ouderlijke huizen, maar de twee meisjes gaan ieder hun eigen weg. Op weg naar haar huis in Oudorp wordt Britt met fiets en al ingeladen in een witte Renault Trafic. Onderweg naar het zuiden wordt de bestelauto geflitst wegens het overschrijden van de maximumsnelheid. Haar ontvoerder Lucas Geerlings stapt over in een zwarte Opel Astra en houdt zich vervolgens schuil in een boerderij bij Eindhoven, waar hij Britt voor de nacht in de kelder opsluit. Gedurende de hele ontvoering blijft Britt in het bezit van haar mobiele telefoon. Omdat de telefoon nodig moet worden opgeladen, beperkt Britt zich tijdens haar ontvoering tot enkele nuttige en zeer belangrijke Sms-jes. | 1pos
|
Quincy, Sam en Lisa; oftewel ‘The Final Girls’ staan met z’n drieën garant voor dit pakkende, intrigerende, spannende en verrassende verhaal. In de ik-vorm volgen we hoofdpersoon Quincy. Net als de andere twee meiden overleefde zij als enige de gruweldaden van een seriemoordenaar. De media zit er bovenop en de connectie is gelegd. Quincy kampt met selectief geheugenverlies, heeft haar leven samen met haar levenspartner Jeff weer goed op de rit, totdat…..
Sager weet me, met een fijne schrijfstijl, gedurende het lezen steeds meer in te pakken. De tussendoorse flashbacks in de derde persoon naar wat er toch in Pine Cottage gebeurd is, dragen hier ook zeker een steentje aan bij. Wat zeg ik, een rots.
Heerlijk dit switchen, en telkens kom je een stukje dichterbij de uiteindelijke ontknoping. De personages staan als een huis en worden stukje bij beetje verder uitgediept. Hoe gaat dit verder en hoe gaan ze in elkaar haken? In ieder geval niet zoals ik het had bedacht!
Het mooie is dat Sager je het gevoel geeft dat het die ene richting, of misschien toch nog die andere op zal gaan. Je denkt zeker te zijn, wordt vervolgens toch aan het twijfelen gezet en hoopt ondertussen dat je met iets anders om de oren geslagen gaat worden.
Als die tik dan komt, tsja dat is voor mij als die lekkere kauwgombal die nog onderin het bekertje van je ijsje zit. Wat een machtig verhaal, waarin wendingen zich op juiste moment voordoen. Waarin je richting ontrafelen getrakteerd wordt op spanning, moord, geheimen, onderzoek en geweldige personages. Het einde an sich is fantastisch. Alles is duidelijk, zo passend ook, en met een meer dan voldaan gevoel sla ik dan dit boek dicht.
Conclusie:
Schrijfstijl: 4
Leesplezier: 4.5
Plot: 4.5
Psychologie: 4.5
Originaliteit: 4
Spanning: 4
Vier dikke stralende sterren voor De laatste meisjes.
Karin Meinen-Samenlezenisleuker | 1pos
|
Nadat ik het eerste deel van deze serie had gelezen, kon ik niet anders dan Half Wild ook lezen. Ik was al helemaal weg van het eerste deel en weet je wat, het tweede deel is zeker net zo goed. Ik denk zelfs dat ik het tweede deel beter vond dan de eerste en dat gebeurt niet vaak.
In dit boek lees je meer over hoe Nathan met zijn gloednieuwe gave probeert om te gaan. Maar dit is niet het enige, er zijn verschillende problemen opgedoken en natuurlijk zijn daar ook nog de jagers die niet zullen rusten totdat ze Nathan te pakken hebben.
Het is overigens erg interessant hoe de schrijfstijl verandert zodra er een stuk geschreven wordt vanuit Nathan’s gave. Wanneer hij ‘het beest’ is wordt er vanuit het wij geschreven in plaats van ik. Maar nog opvallender is dat het op een soort van ‘wilde’ manier geschreven wordt, zonder interpunctie (op punten na dan) en zonder hoofdletters. Dit soort kleine details doen het altijd goed bij mij.
Het is ook interessant hoe Nathan met zijn tweestrijd omgaat. Hij is half zwart en half wit, voor witten is hij zwart, voor zwarten is hij wit, voor sommige is hij het slechtste schepsel ooit, terwijl Gabriël hem als de ultieme heks ziet. Maar wat hij er nu zelf van denkt weet hij nog niet. Daarnaast wordt zijn keuze als het ware een soort van fysiek weergegeven, waar Annalise staat voor de witte heks in hem en Gabriël als de zwarte heks. Ik ben erg benieuwd hoe Nathan zichzelf gaat zien.
Het boek zit vol met aangename en soms wat minder aangename verrassingen. We zien namelijk een paar oude bekenden terug, maar we komen ook veel nieuwe heksen tegen. Hier kom je dus al snel voor de vraag staan wie wel en niet te vertrouwen zijn, want iedereen weet dat je op zwarte heksen niet hoeft te vertrouwen. Maar zijn de witte heksen dan wel te vertrouwen?
Kortom, de Half Life serie is mijn nieuwste verslaving! Ik vind het bijna jammer dat er niet zo veel fans van zijn. Daarnaast moet ik nog even kwijt dat ik helemaal verliefd ben op Gabriël en ik zeker weet dat er een paar gay fanfictions op internet te vinden zijn (eigenlijk doet de Sally Green het zelf al). Er is nog maar één ding wat ik moet vragen: IS HET AL MAART 2016? | 1pos
|
Hoofdinspecteur Van In krijgt het zwaar te verduren in deze zenuwslopende en bloedstollende thriller over modellen, containertransport, affaires en escapades. Wat brengt al deze begrippen in verband? Kan jij het hoofd koel houden of zal er bloed vloeien van wraak?
Het vierentwintigste deel van een reeks trillers en misdaadromans die op zijn naam staan geschreven. Pieter Aspe, Vlaanderens meest gelezen misdaadauteur met daarin de vaste hoofdrollen van hoofdinspecteur Van In met aan zijn zijde echtgenote en onderzoeksrechter, Hannelore Martens en rechterhand Guido Versavel. Het verhaal speelt zich af in Blankenberge, eveneens de woonplaats van de auteur, en deels in de haven van Brugge. Van In moet zich dit keer verdiepen in de handel en wandel van missverkiezingen. Er is namelijk voor de buitenwereld geen vuiltje aan de lucht, maar de organisator van de Miss Flanders, Frederic Bombe, heeft zich namelijk op het bureau gemeld om een aanslag op een van de finalistes te melden. Later blijkt dit toch niet zo’n slimme zet te zijn. De andere kant van het verhaal verwikkelt zich in een zenuwslopende situatie over een monstercontract in de haven van Zeebrugge rond containertransport uit China. Hoe kan deze invloed hebben op de missverkiezingen? Als dan ook nog eens blijkt dat Hannelore zwanger is, krijgt de hoofdinspecteur het zwaar te verduren.
Het verhaal wordt geschreven vanuit een auctoriaal standpunt, aangevuld met dialogen tussen hoofd-en nevenpesonages. De verteller staat boven het verhaal, maar soms worden de gedachten van de hoofdinspecteur, die eveneens hoofdpersonage is, in de ik-vorm gelaten. Het thema ‘misverkiezingen’ en ‘haventransport’ zijn twee woorden die niet zo snel met elkaar in verband worden gebracht. Het is een verassende wending in het boek wanneer aan het licht komt hoe deze twee met elkaar verwikkeld zijn. De auteur heeft een vlotte schrijfstijl die voor de meeste mensen heel toegankelijk is. Het feit dat het zich in de kuststeden Blankenberge en Brugge afspelen zijn geen wonder als je weet dan de meeste van zijn verhalen daar plaatsvinden en ook zijn tv-serie ‘Aspe’ grotendeels daar plaatsvindt. Dingen die telkens terugkomen zijn het roken, het rijkelijk vloeien van alcohol (bij de hoofdinspecteur voornamelijk Duvel) en de angstvallige beschrijving van de moorden. Er worden veel nevenpersonages aangehaald die allen een meerwaarde hebben in de verhaallijnen en die bewonderenswaardig tussen de verhaallijnen instaan. Het adequate woordgebruik en chronologische structuur van het verhaal maken het voor de lezer zeer attractief. De intentie van de schrijven is mij niet meteen duidelijk. De duistere en frauduleuze zijde van de modellenwereld tijdens een missverkiezing wordt heel duidelijk in de verf gezet. Hiermee kan hij wel een taboedoorbrekende of choquerende bedoeling hebben. Het feit dat de politie en de recherche als een goed geoliede machine werken, zet hij ook in de verf.
Het verhaal is ongeveer 8 jaar oud. Het heeft dus niet echt aspecten die baanbrekend zijn in onze huidige cultuur die zo hard afwijken van de situatie enkele jaren geleden. Het boek mag dan wel een fictieve verhaallijnen bevatten, ikzelf vond sommige stukken toch wel zeer innemend en verruimend. Hoe iets banaal als een missverkiezing onderhuids zoveel heisa kan veroorzaken.
Persoonlijk vond ik het een zeer goed boek. Om voor de eerste keer in aanraking te komen met een thriller vind ik dit een goed begin. De schrijver sleept je mee doorheen het verhaal, het gaat niet snel vervelen en je wilt onmiddellijk weten wat er nog allemaal gaat gebeuren. Doordat de echt dramatische gebeurtenissen zich pas later afspelen, vond ik het een beetje moeilijk om erin te komen, maar na enkele tientallen bladzijden was die probleem snel van de baan. Het boek blijft spannend tot de laatste zin. De cliffhangers tussen sommige hoofdstukken maakte het niet makkelijk om het boek aan de kant te leggen. De beschrijving van de personages, de omgeving en de spanning opdrijven zijn voor deze schrijven allesbehalve een struikelblok.
Al bij al een humoristische, sfeervolle maar ook koelbloedige thriller vol spanning, gevoel en angst. De verhaallijnen zijn zo uitgediept, maar gaan niet snel vervelen. Voor iedereen die van een beetje excitatie houdt, maar toch een luchtig perspectief wil. Een thriller om zeker op je verlanglijstje te zetten. Warm aanbevolen. | 1pos
|
Mijn persoonlijke herleesuitdaging voor 2016 bracht me deze maand in contact met Under the Never Sky, een serie die ik in 2014 met veel plezier las, maar waar ik daarna niet vaak aan terugdacht. Ik ben ontzettend blij dat ik deze boeken opnieuw heb opgepakt, want de serie wist me boek voor boek te raken met een avontuurlijk en origineel verhaal. Vandaag mijn recensie van deel drie!
Let op! Into the Still Blue is het vervolg op Under the Never Sky en Through the Ever Night. Als je deze boeken nog niet gelezen hebt, kan onderstaande recensie spoilers bevatten. Over Into the Still Blue zelf spoiler ik natuurlijk niet!
In Into the Still Blue gaan Aria en Perry de strijd aan met twee geduchte tegenstanders: Hess en Sable. Wie weet er als eerste bij het Stille Blauw te komen om daar een nieuw leven, zonder Aetherstormen, op te bouwen?
In de grotten van The Tides leven de Dwellers en Outsiders samen, wachtend op hun vertrek naar het Stille Blauw. Maar de vooroordelen zijn niet gemakkelijk naast zich neer te leggen en dat geldt voor beide kanten. Helaas heeft Blood Lord Perry geen tijd om zich over deze kwestie te buigen: hij moet een missie plannen om Cinder te redden, die ontvoerd is door Hess en Sable. Voor dit plan stelt Perry een wel heel bijzonder team samen. Zal het de Dwellers en de Outsiders lukken hun vooroordelen opzij te zetten in hun reddingsactie voor Cinder? En weten ze daarna gezamenlijk hun weg te vinden naar het Stille Blauw?
Into the Still Blue is een spannend verhaal vol actie van begin tot eind. Terwijl hij zijn volk achterlaat in grotten, vertrekt Perry op een reddingsactie om Cinder (<3) te redden. Helaas blijken Hess en Sable geduchte tegenstanders te zijn en stuiten Perry en zijn team op verschillende problemen. Het verhaal zit boordevol actie en heeft zoveel plottwists, dat het nooit onvoorspelbaar of saai aanvoelt.
Ook belangrijk: mijn favoriete personage Roar speelt een grote rol in dit derde en laatste deel. Hoewel hij nog altijd overmand is door verdriet door een gebeurtenis in één van de eerdere boeken, vangen we toch steeds vaker een glimp op van de grappige, stoere en optimistische Roar zoals we die in boek één leerden kennen. Ik vind het erg goed dat Veronica Rossi haar personages zoveel groei laat doormaken, waardoor ze allemaal levensecht aanvoelen.
In Into the Still Blue is er minder aandacht voor romantiek dan in de vorige delen. De focus van zowel Perry als Aria ligt op het maken van plannen, strategisch denken en actie ondernemen. Of dat nu is om Cinder te redden, de Dwellers en Outsiders met elkaar te laten integreren of de weg vinden naar het Stille Blauw; er is van alles aan de hand in dit boek waardoor de liefde toch wat minder belangrijk lijkt.
De verslavende schrijfstijl zorgde ook deze keer dat ik het boek met moeite weg kon leggen. Emoties kwamen bovendien rauw en heftig aan. Tijdens het lezen zat ik op het puntje van mijn stoel en ik heb zeker meer dan één traantje gelaten.
Al met al vind ik Into the Still Blue een waardig einde voor de Under the Never Sky trilogie. De ontknoping voelde niet te gemakkelijk aan en bovendien wordt er een tipje van de sluier opgelicht over de toekomst. Oftewel: Ik ben fan van deze trilogie en vind dat deze boeken van Veronica Rossi gewoon veel meer aandacht verdienen!
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 1pos
|
De eerste paar hoofdstukken had ik wat moeite om in het verhaal te komen, ik twijfelde of dit boek wel iets voor mij zou zijn. Ik ben heel blij dat ik toch doorgezet heb want wat een prachtig verhaal is Kate! Na de eerste hoofdstukken leefde ik helemaal mee met Kate en haar broers. Vooral de vlucht en het zwerven wordt heel mooi beschreven. Ik ben nieuwsgierig geworden naar het vervolg... | 1pos
|
Stel dat iemand jou vertelt op welke dag je zal sterven, leef je dan uitbundiger of net heel voorzichtig om het lot een stapje voor te zijn? In haar roman De onsterfelijken benadert Chloe Benjamin deze thematiek vanuit verschillende perspectieven en levert een boek af waarover je eindeloos kan discussiëren. Geef jezelf de hardcover van deze roman cadeau, haal de papieren cover er af en ontdek met hoeveel zorg dit boek uitgegeven werd. Duik vervolgens in het intrigerende verhaal van de familie Gold en bedenk wat jij zou doen met zoveel kennis.
Nadat de elfjarige Daniel zijn broer en zussen overtuigd heeft om een waarzegster te bezoeken nodigt de vrouw hen één voor één uit in haar appartement, en vertelt ze aan elk kind hun exacte sterfdatum. Simon en Klara, amper zeven en negen jaar, zijn totaal van de kaart, maar ook op de oudere Varya en Daniel heeft de vrouw een enorme indruk nagelaten. Toch duurt het nog jaren voor ze het voorval openlijk bespreken en aan elkaar – en de lezer – opbiechten hoe lang ze nog te leven hebben. Hoewel de voorspelling afgedaan wordt als een kinderachtige streek, kan niemand het bezoek helemaal vergeten en is het voor elk van hen een bepalend moment.
De rest van het boek bestaat uit vier delen, waarin telkens het leven en de dood van één van de personages centraal staat. Hoewel de voorspelling als een rode draad doorheen de roman loopt, wordt die door de auteur niet te pas en te onpas vermeld. Die gedoseerde aanpak zorgt voor een diepgaande, geloofwaardige roman over vrije wil, godsdienst en magie, waarbij de wederzijdse afhankelijkheid binnen een gezin de verschillende onderdelen met elkaar verbindt.
Door de gedetailleerde uitwerking van personages en gebeurtenissen, lees je in feite vier volwaardige novelles binnen één groter geheel. Telkens wanneer een ander personage het verhaal overneemt, verschuift namelijk het vertelperspectief en zo ook de toon. Omdat elk personage het leven anders benadert, komen zowel magische en realistische als filosofische benaderingen van de dood aan bod. De overgangen van een vulgaire, over een wanhopige, naar een emotieloze toon blijven goed behouden in de vertaling van Maaike Bijnsdorp en Lucie Schaap.
Simon komt als jongste het eerste aan de beurt. Hij trekt op zijn zestiende naar San Francisco, waar hij met een duizelingwekkend enthousiasme de homowereld induikt. De expliciete seksscènes zullen er voor sommige lezers teveel aan zijn, maar passen perfect bij Simons hedonistische levensstijl. Hij weet dat hij jong zal sterven, en wil koste wat kost alles uit het leven halen. Hij en Klara vormen een wervelend duo. Zij wil niets liever dan met haar goocheltrucs een andere werkelijkheid aan het licht brengen. Na Simons dood slaat de vertwijfeling echter toe en verliest ze zichzelf in het spel tussen magie en realiteit.
Deze eerste twee delen zijn bijzonder overtuigend en vergroten de nieuwsgierigheid naar de levensloop van de meer nuchtere Daniel en Varya. Daniel weigert in de voorspelling te geloven, maar raakt er tegelijk nooit helemaal los van. Varya zoekt haar heil dan weer in de wetenschap en onderzoekt manieren om langer te leven. Hoewel je weet dat elk deel eindigt met de dood, zorgt de auteur steeds opnieuw voor verrassende wendingen en blijft de spanning behouden.
De afwisseling in de afzonderlijke delen brengt een prettige dynamiek teweeg, al ligt niet elke stijl Chloe Benjamin even goed. Vooral in de meer zakelijke beschrijvingen hapert het soms, waardoor net die passages aan geloofwaardigheid inboeten. Globaal gezien overtuigen de plotlijn en de personages echter wel. De onsterfelijken is dan ook een ideaal boek voor lezers die houden van familieromans met een originele plotlijn. | 1pos
|
Over Dario Correnti is weinig bekend, eigenlijk niet veel meer dan dat het een pseudoniem is waarachter twee Italiaanse auteurs schuilgaan. Voordat de debuutthriller Heimwee naar bloed daadwerkelijk verscheen was er al veel internationale belangstelling voor. Het op feiten gebaseerde verhaal dat spannend en goed geschreven is, verdient deze belangstelling.
In het Noord-Italiaanse plaatsje Buttanuco wordt Aneta Albu, de Roemeense verzorgster van de oude notaris Lecchi op gruwelijk wijze vermoord. Opvallende details zijn dat de moordenaar spelden bij het lijk achterliet, de ingewanden verwijderde en een hap uit haar kuit nam. Misdaadjournalist Marco Besana, die op het punt staat met pensioen te gaan, wil over deze zaak schrijven. Hij wordt bij zijn onderzoek geholpen door de jonge en stuntelige stagiaire Ilaria Piatta. Zij ontdekt overeenkomsten met moorden die in de negentiende eeuw in dezelfde streek plaatsvonden. Daarvoor werd Vincenzo Verzeni, de vampier van Bergamo, veroordeeld. Ilaria denkt dat iemand hem wil kopiëren. De twee journalisten worden bij hun onderzoek tegengewerkt door de politie die al snel een verdachte arresteert terwijl de plaatselijke bevolking zich verschuilt achter de oude traditie van discretie, je weet iets maar je praat er niet over.
Heimwee naar bloed is om een aantal redenen een interessante thriller. De personages zijn uitstekend getypeerd. Er ontwikkelt zich een wonderlijke chemie tussen Marco, de oude rot in het vak en de onervaren Ilaria die de fijne kneepjes van de misdaadjournalistiek wil leren. Daarnaast schetst Dario Correnti een boeiend beeld van de cultuur en leefwijze van kleine gemeenschappen in Noord-Italië waarin mysterie en discretie een belangrijke rol spelen. Er wordt aandacht besteed aan seriemoordenaars uit heden en verleden en wetenschappelijke theorieën die hierover zijn verschenen.
Het verhaal is geschreven in de tegenwoordige tijd en heeft een groot aantal korte hoofdstukken waardoor het snelheid en een aangename spanning heeft gekregen. De inhoud is soms gruwelijk maar door het toevoegen van subtiele humor heeft Correnti het lichter gemaakt. De opbouw van de plot is overtuigend en je bent al heel ver in het verhaal voordat je een eerste idee krijgt wie de moordenaar is. Maar voordat je zover bent heb je kennis gemaakt met de animositeit die op een dagbladredactie heerst, de arrogantie van politie en justitie die alles beter menen te weten en de nodige familiegeheimen die voor de ontknoping essentieel maar bijzonder lastig te ontrafelen zijn.
Heimwee naar bloed is een bijzondere en originele thriller die de misdaadliteratuur weer wat kleur geeft en dat is in een landschap dat zich kenmerkt door teveel middelmatigheid een welkome afwisseling. | 1pos
|
Een heerlijke YA thriller van één van mijn favoriete schrijfsters van YA boeken. Het verhaal begint met een spannende proloog en vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met lezen. In één ruk heb ik dit heerlijke boek uitgelezen. Pijn is een geweldige thriller voor jong en oud met veel intriges en een verassend plot die ik niet zag aankomen. Een absolute aanrader ! | 1pos
|
Ik ben aan dit boek begonnen omdat het als onderwerp had dat de vrouwen een pelgrimstocht gingen lopen. Normaal ben ik niet echt van de roman, maar toch in begonnen. Al snel had het verhaal me bij de kladden zodat ik ook niet meer kon stoppen. Het is een prachtig verhaal met hier en daar serieuze zaken maar ook met treffende humor. Ik vond het een verrassend eind die wat mij betreft ook wel iets romantischer had kunnen of mogen aflopen. Toen hoorde ik dat er ook een film over was gemaakt. Dit bleek een Duitse film te zijn. Dat is voor mij geen probleem dus ik de film bekijken. Pff, en dat moet je als lezer dan eigenlijk gewoon nooit doen! Wat een slap aftreksel van het toch geweldige boek. Voor mensen die graag eens een luchtige roman willen lezen? Ik zou zeggen pak dit boek! | 1pos
|
Ik heb eindelijk het derde boek (eigenlijk het 1ste) gelezen. Magnus is een waanzinnig goed geschreven verhaal over oplichting, identiteitsfraude en bekoorlijke vijanden. IV is een spannende plot driven thriller met een lichte Dan Brown achtige ondertoon. Bastaardsuiker is een geweldig mooi geschreven roman.
Het draait allemaal om Mattias met twee t's en zonder h. Mattias is een jonge schrijver die vastzit, met schrijven maar ook in zijn gevoelswereld. De grootste oorzaak is zijn megalomane grootvader die een zeer grote vinger heeft in het leven van zijn vrouw, dochter en kleinkind. Opa probeert eigenlijk het leven van iedereen wel te controleren en blijkt een waanzinnig karakter te zijn waar je uren over zou kunnen praten.
Mattias gaat op zoek naar de laatste restanten van zijn vroegere leven en neemt ons mee in het leven van hem maar ook in het leven van zijn moeder en vader, die elkaar helaas maar enkele maanden hebben mogen kennen. | 1pos
|
Dat het geen ongeluk was, dat is zeker! Maar wat er dan wel is gebeurd en wie wat heeft gedaan dat weet Amber niet. Navragen kan ze het niet, want ze ligt in coma. Toch hoort ze alles om heen. Ze zit opgesloten in haar zelf. Zou het haar lukken om de waarheid (op tijd) te achterhalen?
Amber is het hoofdpersonage van het verhaal. Zij is getrouwd met een man die niet meer van haar houdt, ze heeft een zus die een geheim met zich meedraagt en ze heeft een ex die meer van haar wil dan haar lief is. Al deze personages hebben hun rol in het verhaal, maar hebben ook ieder hun geheim. Spreken ze wel echt de waarheid?
Beschreven vanuit de dagen voor het ongeluk, vroeger en het heden wordt je als lezer steeds meer gewaar over de personages en hun situaties. Maar als je denkt dat het begrijpt, dan heb je het toch weer mis. Iedereen in het verhaal heeft zijn eigen waarheid en acteert daar ook naar. Uiterst provocerend naar de lezer toe! Je wil gewoon verder lezen om de werkelijke waarheid te achterhalen en de personages beter leren kennen.
Met ‘Soms lieg ik’ heeft Alice Feeney een razend spannend debuut neergezet dat absoluut prikkelt om het boek zo snel mogelijk uit te lezen. De afwisseling vanuit de verschillende tijdsbestekken zorgt dat het verhaal als puzzelstukjes in elkaar valt, maar of dat de juiste waarheid is dat is maar de vraag. Het is de auteur zeker gelukt om de lezer elke keer maar weer op een dwaalspoor te brengen. En wanneer je denkt dat je het begrijpt, lijken de puzzelstukjes toch niet goed te passen.
Alle vaagheden maken het boek tot wat het is: prikkelend, spannend en zeker een niet te missen verhaal voor de echte thrillerliefhebber. | 1pos
|
Jazeker !
Ik ben al een tijdje verslaafd aan thrillers ( lees : sinds mijn moeder stiekem in de bibliotheek van mijn geboortedorp de Stephen King's voor mij uitleende toen ik nog geen 16 was en dat is al meer dan 30 jaar geleden ) en ik heb ondertussen wel al beslist welke mijn favoriete auteurs zijn .
Of beter : mijn favoriete personages, rechercheurs .
Niemand zal voor mij ( voorlopig ) Harry Hole naar de kroon steken, maar Martin Servaz komt wel heel erg in de buurt . Waarmee ik ook wel een beetje wil zeggen dat deze sympa Franse auteur naar mijn mening zeker inspiratie heeft gehaald bij Jo Nesbö . Maar hij heeft dat goed gedaan en helemaal in eigen stijl : aanrader dus ! | 1pos
|
Toen ik me opgaf voor de Hebban verrassingsleesclub hoopte ik op een aangename verrassing, maar ik had niet durven dromen dat er zo’n goed boek naar me opgestuurd zou worden. Het is zonder twijfel een van de beste boeken die ik in de afgelopen jaren gelezen heb en ik lees veel.
Benjamin Ludwig beschrijft in dit debuut het verhaal van Ginny Moon, een meisje van veertien met autisme. Na slechte start en een aantal omzwervingen in verschillende pleeggezinnen heeft ze eindelijk haar plek gevonden bij haar nieuwe ‘voor-altijd’ adoptieouders in het blauwe huis, maar ze kan bepaalde zaken uit haar verleden niet laten rusten. Hoewel ze echt haar best doet om haar zorgen en angsten te delen, lijkt het wel alsof niemand naar haar luistert. Ze besluit het daarom zelf op te lossen, met alle gevolgen van dien.
Ludwig haalde zijn inspiratie voor dit boek uit zijn eigen ervaringen met een geadopteerde tiener met autisme. Het verhaal is op een briljante manier geschreven vanuit Ginny, maar ook de reacties en opvattingen van de mensen om haar heen komen goed naar voren. Ze leeft volgens regels en met lijstjes, maar als het volgens haar eigen logica nodig is overtreedt ze die regels zonder problemen. Je kunt niet anders dan van Ginny houden. Het boek is grappig en ontroerend maar tegelijkertijd ook confronterend omdat het verhaal je laat nadenken over hoe het gesteld is met de zorg en opvang voor kinderen met een stoornis. Ik werd vanaf de eerste pagina in het boek gezogen en kon het de uren daarna niet meer neerleggen, dus wees gewaarschuwd. | 1pos
|
De cover van dit boek belooft een sfeervol verhaal en dat is zeker de conclusie na het lezen van Die avond aan het meer.
Het verhaal speelt zich afwisselend af in het heden (2008) en in het verleden (1959) maar wel steeds op dezelfde plek, namelijk op en rond een woonboot aan Boat Street in Seattle.
Ada Santorini is een jonge vrouw uit New York en draagt een verschrikkelijk groot verdriet met zich mee. Om alle herinneringen te vergeten, besluit ze haar baan als redactiechef op te zeggen en voor een poosje een woonboot te huren in Seattle. Daar maakt ze kennis met de andere woonbootbewoners, onder wie Jim en zijn ouders, bewoners van het eerste uur. Ada komt erachter dat Penny Wentworth eind jaren 50 in haar woonboot woonde en dat zij op een avond spoorloos is verdwenen. Ada is vastbesloten om te achterhalen wat er met Penny is gebeurd.
Het verhaal wordt afwisselend verteld door Ada en door Penny. Penny is als jonge vrouw getrouwd met de twintig jaar oudere Dexter Wentworth. Dexter gaat helemaal op in zijn werk als kunstschilder waardoor Penny vaak alleen is op de woonboot. Op een dag maakt ze kennis met een nieuwe bewoner en komt haar leven op zijn kop te staan.
Dit boek is meer dan alleen een verhaal over verlies, liefde en een mysterieuze verdwijning. Penny is gek op bakken en doet dit in het verhaal dan ook heel vaak. Leuk is dat haar recepten in het boek staan beschreven waardoor het ook een mini kookboekje is geworden.
Voordat het verhaal begint, vertelt de schrijfster hoe het boek is ontstaan. Ze beschrijft het heel sfeervol waardoor je tijdens het lezen al direct een goed beeld hebt van de setting waarin het verhaal zich afspeelt.
Die avond aan het meer was mijn eerste kennismaking met Sarah Jio. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Het verhaal is goed opgebouwd. Je weet dat Ada iets vreselijks heeft meegemaakt, maar wat en hoe wordt stukje bij beetje onthuld. Het verhaal blijft daardoor boeiend. Hetzelfde geldt voor het verhaal van Penny. Gaandeweg wordt naar de climax toe gewerkt.
Een fijn feelgood verhaal om heerlijk van te genieten tijdens de donkere winteravonden. | 1pos
|
Interessant Bijbels dagboek met een fijne indeling. Eerst zelf een stuk in de Bijbel lezen, dan volgt er een waargebeurd verhaaltje uit de dagelijkse praktijk van verschillende mensen, vervolgens verdieping op het gelezen Bijbelgedeelte, en uiteindelijk een doordenkvraag en gebedspunt.
Hoewel het zeker aanzet tot denken en er mooie verhalen in staan, is de focus wel erg gericht op Paulus. Dat is interessant voor wie meer van Paulus wil weten, maar mijn echte grote voorbeeld is toch Iemand anders...
Het is een dagboek voor 20 dagen, waarin je Bijbelkennis zeker zal worden verdiept! | 1pos
|
Lisette woont in Drenthe in het dorpje Sleen en beschikt over de gave om contact te hebben met overledenen. Ze kan ook de Witte Wieven, witte geestverschijningen, waarnemen en met ze spreken. De Witte Wieven bevinden zich veelal rond het hunebed. Ze krijgt een kijkje in het leven en de geschiedenis van enkele kinderen die tot de Witte Wieven behoren. De Witte Wieven kinderen besluiten hun levensverhaal met Lisette te delen.
Via Merobe krijg je een kijkje in het hele verre verleden, de tijd van de hunebedden. Mooi uitgewerkte rituelen en het leven met en rondom de hunebedden.
Daphne vind op een dag een oude pop bij in de stuiken bij het veld. Ze houd dit geheim, ze heeft het gevoel dat de pop speciaal is. Als ze op school erfelijkheidsleer krijgt ontdekt ze iets dat niet kan kloppen. Ze besluit op onderzoek uit te gaan en stukje bij beetje komt ze meer te weten. De waarheid komt boven tafel en zet haar wereld en die van haar broer Daniël op zijn kop.
Het verhaal neemt je vanuit het de jaren vijftig mee naar een stukje geschiedenis van de tweede wereldoorlog en de tijd van de hunebedden. De geschiedenis wordt mooi verweven door de ervaringen van de Witte Wieven te delen met Lisette in haar leven.
Een leuk detail is dat de titel van de hoofdstukken voorzien is van een kleine decoratie.
Het boek leest heerlijk weg. De schrijfstijl is prettig. Al lezende kom je ook wat over de geschiedenis te weten. De personages en de omgeving waarin het verhaal zijn afspeelt zijn mooi uitgewerkt. Je kunt je er prima in inleven. Een mooi boek dat zeker gelezen moet worden. | 1pos
|
De Verslinder is een thriller die zijn best doet om de lezer mee te slepen naar een mysterieuze fantasiewereld. Het verhaal tast de grenzen van het rationeel verklaarbare, het vatbare in onze wereld af. De ultieme manier om onze geest ongevaarlijk de vrije loop te laten is dromen. In De Verslinder wordt de fictieve droom van één jongetje uit Rimini een onontkoombare nachtmerrie voor zes anderen. Lorenza Ghinelli slaagt er in haar boek in om dit te vertellen op een aangrijpende manier, een manier van vertellen die ons de schrijver doet inbeelden als een fatalistisch orakel. Het boek is geschreven met veel talent en een grote toewijding en daarom verdient het een even toegewijde recensie.
Lorenza Ghinelli probeerde verschillende vormen van expressieve kunst uit vooraleer ze in 2010 de auteursstiel ontdekte. Zo heeft Ghinelli zich op haar artistieke zoektocht gewaagd aan theater, dans, fotografie en schilderkunst. De Verslinder was haar debuutverhaal als thrillerauteur en was meteen een schot in de roos, een gedroomd debuut zoals men dat noemt. Het leverde haar zelfs een vermelding op tijdens de Frankfurter Buchmesse, de boekenbeurs bij uitstek in Europa waar de elite van de westerse letterkunde samenkomt om de beste literaire prestaties van het afgelopen jaar te loven. | 1pos
|
Wat kan ik aan alle reacties nog toevoegen???
Ik vond het een schitterend, tragisch en meeslepend boek. Ik zag het zo voor me. Ik moest het dan af en toe gewoon even wegleggen om het verhaal helemaal te laten doordringen.
Dit boek moet je echt gelezen hebben!!!! | 1pos
|
I was so stunned by the overall impact of the story that I was literally speechless after turning the final page. Gross, who recently switched genres to try his hand at writing historical fiction, has never been better.
While the author did change a few historical facts in order to make the timeline of his fictional events work, it’s not overly evident unless you happen to be a historian or World War II expert. Most of the characters, obviously, are not real. However, what the Jews inside Auschwitz go through in the book did happen in real life. Those scenes, while not frequent, are chilling.
Make no mistake, though, The One Man is a thriller. It’s not written to educate, though I suspect many will walk away having learned a great deal, but rather to entertain. Gross came up with an original idea, then wrapped it in nonstop, nail-biting suspense. The end result is nothing short of a masterpiece.
The characters are wonderfully developed and well-written. My personal favorite is a gifted sixteen-year-old chess prodigy who ends up playing a pivotal role in Nathan’s mission. But the entire supporting cast is rock-solid and engaging. Different personality types shine, as everyone can find a character to relate to in one way or another.
Also, Gross pulls off a rather large twist at one point, which is truly surprising and adds to an already emotional plot. Just when you think the story couldn’t possibly be any harder to put down, it soars to new heights.
Unlike a lot of historical fiction novels, this one doesn’t feel too long or bogged down with pages of facts and historical account. Often, novels in this genre tend to lose steam at some point because authors have to explain so much of the facts that the plot is built around.
Gross managed to avoid falling victim to that, though, as his pacing is steady throughout. There are no dry spots where the plot bottoms out or loses energy. Suspense is the driving force here, and you won’t be able to turn the pages fast enough.
Honestly, I could have easily read two hundred more pages about these characters and was truly sad when the story came to an end because I wasn’t ready to leave their world and enter back into reality. I don’t say that often, especially about books in this genre, but The One Man isn’t like anything else I’ve read in the past few years.
I loved everything about this book, including the emotional rollercoaster of events. You’ll laugh, you’ll cry, and you’ll cheer on these extraordinary characters as they attempt to defy the odds and escape beyond Auschwitz’s barb-wired fences. | 1pos
|
Paper Avalanche is het nieuwste boek van Lisa Williamson. Williamson schreef eerder de bestseller The Art of Being Normal en All About Mia. Williamson bespreekt gedurfde onderwerpen in haar boeken. Zo gaat The Art of being Normal over transgenders en in Paper Avalanche gaat het over hoarding.
‘That’s the thing about Bonnie. One minute she can make you so angry you want to chuck something at her head, the next she’s breaking your heart.’
Hoofdpersoon Ro Snow is veertien jaar en gaat gebukt onder veel verantwoordelijkheid. Haar moeder Bonnie is namelijk een hoarder en eigenlijk is Ro de volwassene in het huis. Ro houdt de opstapelende rekeningen in de gaten, en ze durft haar moeder niet te lang alleen te laten. Ze wil haar thuissituatie voor iedereen geheimhouden en dus houdt ze iedereen op afstand. Helaas zorgt dit er ook voor dat ze ontzettend eenzaam is. Ze denkt niet dat ze vrienden kan hebben en tegelijkertijd haar moeder kan beschermen.
Maar dan komt een nieuw meisje genaamd Tanvi bij haar in de klas. Tanvi zorgt ervoor dat Ro zich wat meer openstelt en weer plezier heeft in het leven. Tanvi heeft echter zelf zo haar eigen heftige verhaal: ze is drie jaar van school geweest omdat ze kanker had. Inmiddels is ze kankervrij. Ze is vastbesloten vrienden te worden met Ro, ook al is Ro heel erg terughoudend. Tanvi is altijd aan het kletsen en aanstekelijk positief. Als lezer wil je maar al te graag ook een Tanvi in je leven hebben! Dankzij Tanvi denkt Ro meer aan zichzelf en waar zij gelukkig van wordt.
‘And although I know my dominant emotion should be anger towards Tanvi and her meddling, it’s completely obliterated by the unfamiliar yet really rather pleasant sensation of pure unadulterated excitement.’
Naast het vrolijke onderwerp van vriendschap, stipt Williamson ook serieuze zware onderwerpen aan. Ro kan niet rekenen op haar moeder maar ook haar vader heeft haar in de steek gelaten. Haar vader is al lang geleden weggegaan en heeft nu een nieuw gezin. Zijn gebrek aan echte aandacht voor Ro en haar problemen is schrijnend. Als lezer leef je mee met Ro en kan het frustrerend zijn om te lezen over haar moeizame relatie met haar vader.
Het verhaal over de vriendschap van Ro en Tanvi wordt mooi opgebouwd. Gaat het naast vriendschap ook over liefde? Ja, maar het liefdesverhaallijntje krijgt niet de overhand en dat is prima. Helaas is niet de gehele opbouw van het verhaal even goed. Aan het einde gebeurt er eigenlijk net te veel tegelijk om het verhaal geloofwaardig te houden.
Paper Avalanche is een ontroerend contemporary YA-boek. Als lezer beleef je alle mogelijk emoties: vreugde, woede, verdriet en heel veel liefde. Williamson weet als geen ander sympathieke personages neer te zetten, die je direct in je hart wilt sluiten. Een mooi boek geschikt voor de liefhebbers van Eleanor & Park en I’ll Give You the Sun! | 1pos
|
‘Slapen doen we morgen weer’ vertelt het verhaal van de 15-jarige Merel.
Wanneer de favoriete band van Merel, ‘Twils’ optreedt tijdens het Koningsnachtconcert is Merel vanzelfsprekend van de partij. Ze gaat samen met haar vriendin Sarah. De twee meisjes genieten van het concert wanneer het publiek plotseling wordt opgeschrikt door een oorverdovende herrie. Merels eerste gedachte is vuurwerk, maar het blijkt een aanslag. Een aanslag met doden en gewonden tot gevolg. Wie heeft deze gruweldaad op zijn geweten en wie is het doelwit van deze aanslag? Je leest het in ‘Slapen doen we morgen weer’..
“Wanhopig knijpt Merel in haar arm. Droomt ze alles of is het echt? Als ze haar ogen opent, ziet ze overal Thijs. De beste zanger van de wereld. Is hij echt dood?”
Deze traumatische gebeurtenis blijft Merel achtervolgen. Toch wil ze niets anders dan dat de dader gepakt wordt. Allerlei gebeurtenissen volgen elkaar op in het leven van de jonge Merel.
“Merel ziet er verdrietig uit. Hij voelt stiekem een steek in zijn buik. Het is zijn schuld. Als hij iets zorgvuldiger te werk was gegaan, recht op Ivo had gemikt, waren die andere doden niet nodig geweest.”
Debuterend auteur, Alice Bakker, weet de emoties van de hoofdpersoon uitstekend te verwoorden. Je voelt mee met de boosheid, de frustratie, de angst, maar vooral ook het verdriet van de tiener. Bovendien past haar schrijfstijl uitstekend bij haar doelgroep.
De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar; de spanningsboog is subtiel en trefzeker. Chapeau voor Bakker die het heeft aangedurfd om voor een boek in het Young Adult genre een dergelijk moeilijk, maar reuze actueel thema te kiezen. ‘Slapen doen we morgen meer’ is dan ook niet alleen een spannende pageturner voor de jeugd, maar zal de jonge lezers hoogstwaarschijnlijk ook aan het denken zetten.
“Merel voelt kippenvel over haar hele lijf. Ze merkt dat haar hand nog steeds in die van Kristel ligt. Ze knijpen elkaar even en kijken elkaar kort aan. De tranen staan in hun ogen als ze naar de bandleden van Twils op het podium kijken, zien ze dat de jongens hun emoties ook niet onder controle kunnen houden.”
De beoogde doelgroep spreekt het feit dat er enkele bekende DJ’s van 3FM in het boek voorkomen, ongetwijfeld aan.
Over de auteur
Alice Bakker is moeder van drie kinderen, freelance tekstschrijver en redacteur. ‘Slapen doen we morgen weer’, is haar debuut.
Uitvoering
Uitgeverij Godijn Publishing
ISBN 9789492115287
Paperback, 187 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/ | 1pos
|
Mooi boek gelezen: Ik zal je vinden
Wat een indrukwekkend, emotioneel, prachtig, interessant boek.
Er zijn al zoveel boeken geschreven over de Tweede Wereldoorlog, maar deze kan zich zo aansluiten bij de toppers. Realistisch, pakkend, intrigerend. Het verhaal trekt je mee. En eigenlijk zeg ik dat verkeerd, want het is niet een enkel verhaal; het is een verzameling van verhalen over mensen die dag in dag uit hun leven wagen op uiteenlopende manieren, met even zo uiteenlopende redenen. Verhalen van mensen die leven in een onvoorstelbaar moeilijke tijd, wiens paden elkaar onverwachts kruisen, waardoor vele levens veranderen.
Maar het is niet alleen een oorlogsroman. Het is tevens een soort detective verhaal en dat maakt dit boek extra bijzonder.
Daarnaast kan de schrijfster de lezer in slechts enkele woorden feilloos laten voelen wat een personage voelt. Gedachten worden in een paar zinnen zeer realistisch en pakkend weergegeven. Plotseling sta je als lezer met beide benen midden in de oorlog. Je voelt de emoties, de angst en de twijfels. Maar tegelijkertijd ben je nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar het raadsel dat hoofdpersoon Hanneke moet oplossen, terwijl ze steeds dieper verzeild raakt in gevaarlijk situaties die meerdere mensen het leven kunnen kosten. Je verveelt je geen moment met dit boek en je wordt niet alleen geraakt, maar ook verrast.
Een erg sterk boek. Ik hoop dat deze schrijfster er meer gaat schrijven. Veel dank aan Karakter Uitgevers voor het leesexemplaar. | 1pos
|
Sommige liefdes zijn zo alomvattend dat het lijkt alsof ze de hele wereld willen omhelzen. Flauberts Madame Bovary is zo'n boek. Wuthering Heights van Charlotte Brontë ook. Om maar te zwijgen over Liefde in tijden van cholera, waarin thema's als (onmogelijke) liefde, dood, noodlot en begeerte op meesterlijke wijze worden gebeeldhouwd tot een roman die levensechter lijkt dan het echte leven. Het einde van de eenzaamheid, het laatst verschenen boek van de Duits-Zwitserse schrijver Benedict Wells (Benedict von Schirach) houdt zich in de buurt van dat rijtje op. Het is een van die boeken die groter zijn dan het leven zelf, maar die een mondiaal thema terugvoeren tot de intimiteit van een handvol mensen.
De tijd speelt bij wijlen een sardonisch spel met de hoofdpersonen van dit verhaal. Het verleden, dat zo rigoureus heeft ingegrepen in de levens van Jules en Alva, de centrale personages in de roman, het heden en de toekomst spelen struikelend haasje-over met elkaar en laten daarbij heel wat schade achter op hun beider levenspad. Want zo gaat dat in een mensenleven. Momenten van geluk worden maar al te vaak ingehaald door momenten van tegenspoed, zelfs als die tegenspoed zich in het verleden heeft afgespeeld. Het is alsof Wells wil aantonen dat er niet zoiets bestaat als de voltooid verleden tijd. Dat blijkt ook uit het motto van dit boek: 'Als de tijd nu eens niet bestond? Als alles wat je beleeft eeuwig was en als niet de tijd aan jou voorbijging, maar jijzelf aan de dingen die je beleeft?' Alsof we vanuit een rijdende trein naar de gebeurtenissen in ons leven kijken.
Wells werkt deze brede thematiek uit in een zorgvuldig opgebouwd verhaal, geschreven in een soepele stijl, voorzien van enkele zeer fraaie observaties en verteld met een grote overtuigingskracht. Als hij zichzelf had kunnen opleggen - of laten opleggen door een strenge redacteur - om zijn verhaal iets minder omstandig te vertellen (het boek is naar mijn gevoel een bladzijde of 50 te lang) dan had Het einde van de eenzaamheid zich mogen meten met bovengenoemde titels en had het door de jaren heen kunnen uitgroeien tot een meesterwerk. Dat zit er voor Wells nu nét niet in. Maar dat neemt niet weg dat hij een excellente roman heeft geschreven. | 1pos
|
'Een koffer met mijn naam op weg naar nergens'
Zo staat in het eerste hoofdstuk van 'Dansen met de vijand' te lezen.
Auteur Paul Glaser treft in een van de vitrines van concentratiekamp Auschwitz een bruine koffer uit Nederland aan met zijn naam.
Hij is verbijsterd, want 'Glaser' is 'een naam die in Nederland weinig voorkomt'.
Zo kom ik op het spoor van 'tante Roosje' en lees haar geschiedenis.
Ze had een turbulent leven, was meertalig opgevoed en beschikte over natuurlijke capaciteiten waardoor ze samen met haar vakbekwaamheid als danseres wist te overleven in verschillende concentratiekampen tijdens De Tweede Wereldoorlog.
Het blijft schokkend om te lezen hoe een welgesteld en goed gehumeurd Joods gezin slachtoffer werd van de gruwel van Nazi- Duitsland, het blijft schokkend om het verslag te lezen van de dodenmars tussen Auschwitz en Theresienstadt, het blijft schokkend om te lezen hoe de Joodse bevolking na de oorlog in Nederland werd behandeld.
‘Dansen met de vijand’ is een Interessant boek waarin aan de hand van originele foto’s, dagboeknotities en memorabele, gedichten en gesprekken met betrokkenen een nauwgezet beeld wordt geschetst van Roosje, de tante van schrijver Paul Glaser.
Een verzwegen geschiedenis wordt eindelijk verteld | 1pos
|
Subsets and Splits