passage_answer_candidates
dict | question_text
stringlengths 1
226
| document_title
stringlengths 1
116
| language
stringclasses 11
values | annotations
dict | document_plaintext
stringlengths 11
739k
| document_url
stringlengths 31
792
|
|---|---|---|---|---|---|---|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
1538,
2225,
2552,
4103,
5197,
7207,
7811,
8517,
9480,
10836,
11896,
13160,
14044,
15295,
16580,
18330,
18942,
21829,
22527,
23141,
25209,
26817,
26988,
28095,
29716,
30323,
31132,
32300,
32910,
35020,
37489,
40314,
42394,
43211,
44253,
44957,
45750,
46967,
49293,
50913,
51127,
52030
],
"plaintext_end_byte": [
1537,
2224,
2551,
4083,
5196,
7206,
7810,
8491,
9479,
10835,
11895,
13159,
14043,
15294,
16579,
18269,
18941,
21828,
22526,
23140,
25129,
26816,
26987,
28094,
29715,
30322,
31131,
32299,
32909,
35019,
37488,
40313,
42349,
43210,
44252,
44956,
45716,
46889,
49196,
50849,
51126,
52029,
52313
]
}
|
ఇప్పటి వరకు ప్రపంచంలో అతిపెద్ద భూకంపం ఎప్పుడు సంభవించింది ?
|
సునామి
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
మహా సముద్రం (ఓషన్) వంటి అధికమొత్తంలో నీరు శీఘ్ర స్థానభ్రంశం జరగడం వల్ల ఒక టిసునామి (津波) సముద్రపు కెరటం (అలలు) పరంపర ఆరంభమవుతుంది నీటి పై గాని క్రింద గాని భూకంపాలు (భూకంపం ), సమూహపు కదలిక (మాస్ మూవ్మెంట్ ), కొన్ని అగ్నిపర్వత విస్ఫోటనములు (అగ్నిపర్వత విస్పోటనం ) మరియు కొన్ని జలాంతర్భాగ విస్ఫోటనం (అండర్ వాటర్ అక్స్ప్లోషంస్ ) , భూఫలక జారుడు (లాండ్ స్లైడ్), నీటి కింది భూకంపం (భూకంపం ), అతిపెద్ద గ్రహ శకలము (అస్ట్రాయ్డ్ ఇంపాక్ట్ ), భూకంపాలు అణు ఆయుధం (న్యూక్లియర్ వీపన్) విస్ఫోటనములు సునామిని పుట్టించగలవు అతి ఎక్కువ నీరు మరియు శక్తి కలిగి వుండటం వలన, సునామీలు మహా ధ్వంసాలకి దారి తీయగలవు.
ప్రాచీన యునానీ (గ్రీసు) (గ్రీక్) చరిత్రకారుడైన తుసైడిడీజ్(తుసిడీస్) మొట్టమొదటి సారిగా సునామీను జలాంతర్గామి ప్రకంపనములకు ముడి పెట్టాడు[1][2] కాని సునామీని అర్ధంచేసుకోవడం 20వ శతాబ్దము వరకు శూన్యంగానే ఉంది మరియు ఇప్పటికి సునామీ మీద పరిశోధనలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి
అనేక పూర్వపు భౌగోళిక, భూగర్భ, సాగర శాస్త్ర మొదలైనవి చెప్పిన "సెసిమిక్ సముద్రపు అలల నే ఇప్పుడు సునామీగా వ్యవహరిస్తున్నారు
కొన్ని భూగర్భవాతావరణ (మెటియోరోలాజికల్) తుఫాను (స్ట్రోం) పరిస్థుతులు - తీవ్ర వాయుగుండములు (డిప్రెషంస్) తుఫానులు (సైక్లోంస్), పెను తుఫానుకు (హరికేంస్) కారణ్మవుతాయి - ఇవి ఉప్పొంగు తుఫానును (ఉప్పెన)(స్ట్రోం సర్జ్) ఉత్పత్తి చేస్తుంది. ఇది సహజ కెరటముల కంటే కొన్ని మీటర్ల ఎత్తు ఉంటాయి దీనికి కారణం వాయుగుండం మధ్యలో తక్కువ వాతావరణ పీడనం (అట్మోస్ఫెరిక్ ప్రెషర్).ఈ విధంగా ఉప్పొంగే తుఫానులు (స్ట్రోం సర్జెస్ ) తీరాన్ని తాకి, అవి సునామీ అని భ్రమను కల్పించి, అధిక భూబాగాన్ని ముంచెత్తుతాయి. ఇవి సునామీలు కావు. అటువంటి ఉప్పొంగే తుఫాను బర్మా (బర్మా) మయన్మార్ (మాయన్మార్)ని మే 2008లో ముంచెత్తింది.
పరిభాష
సునామీ అనే పదము ఓడరేవు (హార్బర్) జపాను అర్ధము ("సు", 津) మరియు సముద్రపు ఉపరితల కెరటం (సముద్రపు అలలు) ("నామి", 波). [ఎ.జప్ . సునామీ , తునమి , ఎఫ్ . సు ఓడరేవు + నామి కెరటం .—ఆక్స్ఫర్డ్ ఆంగ్ల నిఘంటువు]. బహువచనము కొరకు ఎవరైనా సాధారణ ఆంగ్లమును ఆచరించవచ్చును మరియు ఎస్ జతచేయవచ్చును లేదా జపాను భాషలో వలె స్థిర బహువచనమును వినియోగించవచును జపనీస్ చరిత్ర (జపాన్ చరిత్ర) మొత్తం ఈ సునామీలు సాధారణం. దాదాపు 195 సునామీలు జపాన్ చరిత్రలో ఉన్నాయి.
సునామిని కొన్నిసార్లు అటుపోటు కెరటాలు (టైడల్ వేవ్స్) అని పిలవవచ్చు. కాని శాస్త్రజ్ఞుల సమూహం పై పదాన్ని ఈ రోజుల్లో ఎక్కువగా వాడట్లేదు. దీనికి అసలు కారణం సునామికి అటుపోటులకి అస్సలు సంబంధం లేదు. ఒకప్పుడు ప్రసిద్ధి పొందిన ఈ పదము, అత్యద్భుతమైన పెద్ద లోపలికి వచ్చే పోటుని ఈ పదంగా పిలిచేవారు. సునామి మరియు పోటులు లోపలి వెళ్ళే నీటి కెరటాలని సృష్టిస్తాయి, కాని సునామిల విషయములో నీరు లోపలి వచ్చే కదలిక ఎక్కువగా ఉంది అది చాలా సేపు వుంటుంది. దీని వలన ఒక పెద్ద పోటులా ఇది కనిపిస్తుంది. "అటుపోటు" యొక్క అర్ధము "ఒకేలా వున్నా "[3] లేదా ఒక స్థితి వున్నా లేదా లక్షణము [4] అయిన, పదము సునామి సరి అయిన పదం కాదు. ఎందుకంటే సునామిలు ఒక నౌక రేవుకే పరిమితం కావు. అటుపోటు తరంగాలు అనే పదమును భూగర్భ శాస్త్రవేత్తలు (జియాలజిస్ట్) మరియు సముద్ర శాస్త్రవేత్తలు (ఓషనోగ్రాఫర్ ) ఉపయోగించడం లేదు.
జపనీస్ భాష తర్వాత ఈ దారుణమైన కెరటానికి శబ్దం వున్న ఒకే భాష తమిళ్ భాష (తమిళ భాష); పదం "ఆలి పేరలై".భారతదేశ దక్షణ - తూర్పు తీరములు ఈ కేరటమును దాదాపు 700 సంవత్సరముల ముందుగానే చూసాయి. కాని అప్పటికే అవి సాధారణం అని (రాతి మత గ్రంథం ) వుండేవి.
అసుహేన్సే భాష (అసెహ్నెసె భాష) సునామి శబ్దం ఐయె బున లేదా అలాన్ బులూకే [5] (మాండలికం మీద ఆదారపడి), కాని దేఫయన్ భాష (డిఫాయెన్ భాష) సిమెయులుయె (సిముయలుయె) రీజెంచి, ఇండోనేసియా, సునామి శబ్దం సేమొంగ్ సింగులై భాష (సింగులై భాష) సిముయలుయె కూడా సునామికి పదం వుంది: ఎమొంగ్[6].
కారణములు
నీటి అందర్బాగంలో ఒకేచోటకు చేరు లేదా నాశనం చేయు పొరలు (ప్లేట్ బౌండరీస్) ఆకస్మికంగా కదలటం వల్ల మరియు నిలువుగా జరగటం వల్ల సునామీ వచ్చును. అభిరసిక లేదా అపసరిక పొరల హద్దుల వద్ద ఇవి రావటం అరుదు ఇది ఎందుకంటే అభిసారిక లేదా అపసరిక హద్దులూ సాధారణంగా నిలువుగా నీటి వరసను సాధారణంగా ఇబ్బంది పెట్టావు సబ్దక్షన్ (సబ్డక్షన్) ప్రాంత భూకంపాలు ముఖ్యంగా సునామిని సృష్టిస్తాయి.
సునామీలు తీరంలో చాలా తక్కువ డోలన పరిమితి (అంప్లిట్యూడ్) (కెరటా ఎత్తు), అండ్ చాలా ఎక్కువ తరంగ దైర్ఘ్యం (వేవ్ లెంత్) (వందల కిలోమీటర్ల పొడవైన) కలిగివుంటాయి. అందువలన వీటిని గుర్తించలేము. ఇవి కేవలం సముద్ర ఉపరితలం మీద 300 మిల్లి మీటర్ల పొంగుని కలిగి వుంటాయి. అవి లోతులేని నీటికి దగ్గరికి వచ్చినప్పుడు వాటి ఎత్తు పెరుగే, శోఅలింగ్ పద్ధతి కింద వివరించబడింది. ఒక సునామి సముద్రపు పోటు యొక్క ఏ స్థితిలో నైన మరియు తక్కువ పోటు ఉన్నప్పుడు కూడా తీర ప్రాంతాలను ముంచెత్తితే లోపలి వచ్చే కెరటాలు కూడా చాలా ఎక్కువగా ముంచెత్తుతాయి.
1946 ఏప్రిల్ 1 న రిక్టర్ స్కేల్ (రిక్టర్ స్కేల్ ) పైన 7.8 తీవ్రత గల భూకంపం (భూకంపం) అలేశియన్ ద్వీపాలు (అలెయుటియన్ ద్వీపాలు), అలస్కా (అలాస్కా)ని తాకింది. ఈ భూకంపం 14 మీ. ఎత్తుగల ఉప్పొంగే అలలతో హవాయి ద్వీపములోని హిలోను ముంచెంత్తి సునామి సృష్టించింది ఏ ప్రాంతములోనైతే భూకంపం (భూకంపం) సంభవించిందో అక్కడే పసిఫిక్ సముద్రం (పసిఫిక్ ఓషన్) నేల సబ్దక్టింగ్ (సబ్డక్టింగ్) (లేదా కిందవైపు నేట్టబడుతుంది) అలాస్కా (అలాస్కా).
సునామి మొదలయ్యే ప్రదేశాలు అభిసారిక పరిధి నుండి బయటికి వచ్చే ప్రాంతాలకు ఉదాహరణలు స్తోరేగ్గా (స్టొరెగ్గా) జరిగేప్పుడు నియోలితిక్ (నియోలితిక్) ఏరా, మహా తీరాలు (మహా తీరాలు) 1929, పాపుయా న్యూ గినియా (పాపుయా న్యూ గినియా) 1998 (తప్పిన్, 2001)గ్రాండ్ బ్యాంక్స్ మరియు పాపా న్యూ గునియా సునామిల విషయములో, ఒక భూకంపము అవక్షేపాన్ని అస్థిర పరిచి అట్లాగే విఫలమయ్యేట్లు చేస్తుంది. ఇవి మాంద్యానికి గురయ్యి కిందకి ప్రవహించి తీరపు వాలు సునామి పుడుతుంది. ఈ సునామి సముద్ర ఆవలి తీరాలకు ప్రయాణము చేయలేదు .
సరిగ్గా అవక్షేపమును ఏది విఫలం చేసిందో తెలియదు. అవక్షేపాల హెచ్చు బరువు వాటిని అస్థిర పరచటానికి ఒక కారణం అవుతుంది. మరియు హెచ్చు బరువు వలన అవి పూర్తిగా అస్థిరమవుతున్నాయి. భూకంపము శిలాజాలు అస్థిరంగా మారడానికి మరియు విఫలమవ్వడానికి కూడా కారణమవుతుంది. వేరే సిద్ధాంతం ఏంటంటే గ్యాస్ హైడ్ర్టేస్ విడుదల అవటం (మీథేన్) మాంద్యానికి కారణము.
"1960 గ్రేట్ చిలేయన్ భూకంపము (గ్రేట్ చిలియన్ భూకంపం)" (19:11 hrs UTC) 1960 మే 22 (9.5 M 'w (Mw)), మార్చ్ 27 , 1964 " గుడ్ ఫ్రైడే భూకంపము (గుడ్ ఫ్రైడే భూకంపము)" అలస్కా 1964 (9.2 Mw), మరియు "2004 గ్రేట్ సుమత్ర -అండమాన్ భూకంపము (గ్రేట్ సుమత్రా - అండమాన్ భూకంపం)" (00:58:53 UTC) డిసెంబర్ 26, 2004 (9.2<i data-parsoid='{"dsr":[8270,8275,2,2]}'>Mw), లు ఇటీవల సంబవించిన మెగా త్రస్ట్ (మెగాత్రస్ట్) . భూకంపములకు ఉదాహరణలు, ఇవి సునామీలను సృష్టించి, సముద్రాలను దాటగలవు. జపాన్‌లో చిన్న (4.2 ఎం డవు ) భూకంపాలు కూడా 15 లేదా అంతకన్నా తక్కువ నిమిషాలలో విపత్తుని సృష్టించి తీరాన్ని ముంచ గలవు.
1950లలో పెద్ద సునామిలు ఈ కింది అంశాల వల్లే వస్తుందని ఒక పరికల్పన వుండేది. అవి భూపలకలు జారడం (లాండ్ స్లైడ్స్) అగ్నిపర్వతం బద్దలవడము ఉద. సంతోరిని (సంతోరిని), క్రకతు (క్రకటౌ) మరియు తాకిడి ప్రభావం (ఇంపాక్ట్ ఈవెంట్) నీటిని తాకినపుడు జరిగేది. ఈ దృగ్విషయం ఒకేసారి చాలా నీటిని స్థానభ్రంసం చెందించి, పడుతున్న వ్యర్థాల నుండి శక్తి లేదా వ్యాకోచము నీటిలోకి పరివర్తన చెంది, వ్యర్థాలు సముద్రం వాటిని పీల్చుకొనే శక్తికంటే త్వరగా పడతాయి. మీడియా వీటికి "మెగా-సునామి (మెగా- టిసునామి)" అని పేరు పెట్టింది.
ఈ విధాన కారణము వలన వచ్చిన సునామీలు, తొందరగా నశిస్తాయి మరియు ఇవి సముద్ర తీర ప్రాంతాలను అరుదుగా ముంచుతాయి ఎందుకంటే కొంచెం సముద్ర ప్రాంతమే దీని వలన ప్రభావితం అవుతుంది. ఈ సంఘటనలు చాల పెద్ద స్థానిక ఆఘాత కెరటము (షాక్ వేవ్) సోలితోంస్ (సోలిషన్), ఈ విధమైన భూ పలక మార్పు లితుయ సముద్రము (లిటువియా బే) 1958, ఏదైతే 524 మీటర్ల ఎత్తుగల ఉప్పొంగే కెరటాన్ని సృష్టించింది. కాని, చాలా పెద్ద గురుత్వాకర్షణ భూ ఫలక అమరిక వాళ్ళ చాలా పెద్ద సునామి రావచ్చు. దీనినే మెగా -సునామి (మెగా- ట్సునామి) అని పిలుస్తున్నారు. ఇవి సముద్ర దూర తీరాలకు కూడా ప్రయాణిస్తాయి. ఈ పరికల్పన మీద చాలా చర్చ జరిగింది, అలానే ఈ పరికల్పనకి మద్దతు తెలపడానికి ఎలాంటి భూ విజ్ఞాన శాస్త్ర సాక్ష్యం లేదు.
సునామి వచ్చే లక్షణాలు
సాధారణంగా వచ్చే సునామిలకు ముందస్తుగా హెచ్చరికలు ఇవ్వలేము.అన్ని భూకంపాలు సునామినీ సృస్టిస్తాయి. సముద్రములో భూకంపము లోతులేని చోట వస్తే అది ఒక సునామిని సృష్టిస్తుంది, దీని తీవ్రత ఎక్కువగా మరియు నీటి ఘనపరిమాణము మరియు లోతు చాలు .
సునామి యొక్క మొదటి భాగం భూమిని తాకింది అటు అయితే (వెనక్కి లాగడం), పోటు కన్నా, తీర ప్రాంతంలో వున్నా నీరు అంత వెనక్కి వెళ్లి , అంతకుముందు నీటితో నిండి వున్న భూమిని బయటకు చూపెడ్తుంది. దీని ద్వారా సునామి వచ్చిందని ముందుగా తెలుసుకుంటే, మనం రక్షించు కోవడానికి పరిగెత్తే వేగం కన్నా ఎక్కువ పరిగెత్తాలి. ఒక మనిషి సముద్రం అనుకోకుండా లోపలి వెళ్ళిన తీర ప్రాంతంలో వుంటే (బ్రతికున్న వాళ్ళు ఒక పెద్ద శబ్దం వచ్చిందని చెప్తారు), తను సునామి నుండి కాపాడ బడటానికి పై నున్న భూ భాగానికి పరిగెత్తడం లేదా అక్కడ వున్నా పెద్ద భవనాల పై అంతస్తును చేరుకోవాలి. ఇది ప్యుకేట్ థాయిలాండ్, మియఖోలో జరిగింది. ఇంగ్లాండ్ లోని సర్రే ప్రాంతానికి చెందిన తిల్లీ స్మిత్, తన తల్లితండ్రులు మరియు చెల్లితో బీచ్‌లో ఉంది. కొన్ని రోజుల కింద పాఠశాలలో సునామి గురించి చదివి వుండడం వల్ల ఆమె సునామి అనివార్యం అని తలచి తన కుటుంభ సభ్యులను హెచ్చరించింది. ఆమె తల్లితండ్రులు తీరంలో వున్నా ఇతర ప్రజలను మరియు హోటల్ సిబ్బందిని సునామి వచ్చే ముందే హెచ్చరించారు. మిస్ స్మిత్ చాలా మంది ప్రాణాలు కాపాడడంతో తను ఇటీవల భూగోళశాస్త్రంలో నేర్చుకున్న పాఠానికి విలువ ఇచ్చెను. ఆమె తన భూగోళ శాస్త్ర ఉపాధ్యాయుడు ఎం అర్. ఆండ్రూ కేఅర్నీకు పరపతి తెచ్చెను.
In the 2004 tsunami (2004 tsunami) that occurred in the Indian Ocean drawback was not reported on the African coast or any other eastern coasts it inundated, when the tsunami approached from the east. దీనికి అల యొక్క సహజ గుణం కారణం. అది తూర్పు తప్పు దిశలో దిక్కు కిందకి వెళ్లి మరియు పైకి పశ్చిమ దిశలో వచ్చింది. ఈ పశ్చిమ నాడి ఆఫ్రికా పశ్చిమ తీరాలను మరియు వేరే పశ్చిమ తీరాలను ముంచెత్తింది.
సునామీలు అన్నింటిలో సుమారు 80% పసిఫిక్ మహా సముద్రంలోనే జరుగును, కాని నీటి మట్టం ఎక్కడ ఎక్కువగా ఉన్న అవి జరగవొచ్చు, ద్వీపంలోని చెరువులలో కూడా. సునామిలకు కారణము భూపలకలు జారడము, అగ్నిపర్వతాలు భద్ధలవడము, బోల్లియదేస్ మరియు ప్రకంపనలు .
హిందూ మహాసముద్ర సునామి "జియోగ్రాఫికాల్ పత్రిక (ఏప్రిల్ 2008)"లోని ఒక ప్రకరణం ప్రకారం, హిందూ మహా సముద్రములో 2004 డిసెంబరు 26 న వచ్చిన సునామి ఈ ప్రాంతం ఊహించినంత హీనమైనదేమి కాదు. సదరన్ కాలిఫోర్నియా విశ్వ విద్యాలయంలోని సునామి పరిశోధన్ సంస్థలో పని చేసే ప్రొఫెసర్ కస్తాస్ సైనోల్కిస్, తన పరిశోధన పత్రము "భూ భౌతిక అంతర్జాతీయ పత్రము"లో, హిందూ మహా సముద్రములో సంభవించే భవిష్యత్తులో వచ్చే సునామీలు మడగాస్కర్, సింగపూర్ , సోమాలియా, పశ్చిమ ఆస్ట్రేలియాని మరియు ఇతర ప్రాంతాలను ముంచెత్తుతాయి అని రాసాడు. బాక్సింగ్ డే సునామి దాదాపు 300,000 ప్రజలను పొట్టన పెట్టుకుంది. వీరిలో చాల శవాలు సముద్రంలో వుండిపోయి మరియు కొన్ని గుర్తు పట్టలేనంతగా తయారయ్యాయి. కొన్ని అనధికారిక లెక్కల ప్రకారం దాదాపు 1 మిల్లియన్ ప్రజలు, ప్రత్యక్షంగా కాని లేదా పరోక్షంగా కాని సునామి వల్ల చనిపోయారు.
హెచ్చరికలు మరియు నివారించడం
సునామిని ఆపలేం మరియు గుర్తించలేము -ఒక భూకంపం సరైన ప్రదేశం మరియు తీవ్రతను గుర్తించిన, భూ విజ్ఞాన శాస్త్రవేత్తలు, సముద్ర శాస్త్రవేత్తలు, భూకంప శాస్త్రవేత్తలు ప్రతి ఒక్క భూకంపాన్ని పరిశోధించి, సునామి హెచ్చరికను జారి చేయవచ్చు లేదా చేయకపోవచ్చు. వచ్చే సునామి యొక్క కొన్ని లక్షణాలను గుర్తించవచ్చు, మరియు సునామి వల్ల వచ్చే నష్టాన్ని తగ్గించేందుకు చాల వ్యవస్థలు రూపొందించారు. వాటన్నిటిలో ముఖ్యమైనది మరియు ఎక్కువగా వాడుతున్నది కింది పీడన సెన్సార్లు. ఇవి తేలియాడుతున్న వాటికి కలుపబడి వుంటాయి. పైన వున్న నీటి యొక్క పీడనాన్ని పరికరానికి సెన్సార్లు ఎప్పుడు కొలవడం ద్వారా - ఇది ఒక సాధారణ లెక్కతో కొలవవచ్చు.
అసంపీద్య ప్రవాహ సమీకరణం(
P
=
ρ
g
h
{\displaystyle \,\!P=\rho gh}
) (
P
=
ρ
g
h
{\displaystyle \,\!P=\rho gh}
)
ఎక్కడ
పి =పైన వున్నా పీడనము (ప్రెషర్) మీటర్ స్క్వేర్కి న్యుటన్లలో ,
ρ
{\displaystyle \rho }
= అ సాంద్రత (సాంద్రత) సముద్ర నీరు (సముద్ర నీరు)=1.1 X 10 3 కెజి /ఎం 3,
జి = సాంధ్రత (భూమ్యాకర్షణ )= 9.8m/s2 మరియు
ఎచ్= నీటి ఎత్తు మీటర్లలో అందువలన నీటి స్తంభం 5,000 మీటర్ల లోతు వున్న పీడనం కింది వాటికి సమానం
P
=
ρ
g
h
=
(
1.1
∗
10
3
k
g
m
3
)
(
9.8
m
s
2
)
(
5.0
∗
10
3
m
)
=
5.4
∗
10
7
N
m
2
=
54
M
P
a
{\displaystyle \,\!P=\rho gh=(1.1*10^{3}{\frac {kg}{m^{3}}})(9.8{\frac {m}{s^{2}}})(5.0*10^{3}m)=5.4*10^{7}{\frac {N}{m^{2}}}=54MPa}
లేదా 5.7 మిల్లియన్ టన్నులు పర్ మీటర్ స్క్వేర్
సునామి ముందు భాగం కెరటం యొక్క అటు అయితే, సముద్రము లోపలి వెళ్లి సగం కెరటా పిరియడ్ కెరటం వచ్చే దాని కంటే ముందుకు వస్తుంది. సముద్ర తీర ప్రాంతపు వాలు లోతువున్నట్లయితే ఈ మాంద్యం కొన్ని వందల మీటర్లు దాటవచ్చు. ఈ ప్రమాదం తెలియని ప్రజలు సముద్ర తీరం వెంబడి లేదా చేపలు పడుతూ ఉండొచ్చు. 2004 డిసెంబరు 26న వచ్చిన హిందూ మహాసముద్ర సునామప్పుడు కూడా ఇలా సముద్రం లోపలి వెళ్ళినప్పుడు, ప్రజలు దానిని పరిశోదించదానికి తీరం లోపలి వెళ్లారు. ప్రజలు తీసిన చిత్రాలు మాములుగా ముంపుకు గురైన ప్రాంతాలలో వున్న ప్రజలు వారి వెనక వస్తున్నా అలలు కనిపిస్తున్నాయి. చాలామంది తీరంలో వున్న ప్రజలు వచ్చే పెద్ద పెద్ద అలలను తప్పించుకోలేక చనిపోయారు.
(సీవాల్) లో కమకురా (కమకురా), జపాన్, 2004 .లో మరోమచి కాలం (మరోమచి కాలం), ఒక సునామి కామకురాని తాకి, బ్రహ్మాండమైన శిల్పం అయిన అమిడ (అమిడ) బుద్ధ (బుద్ధ) కోతోక్యున్ (కొటోకుయిన్) వన్న చెక్క భవనాన్ని నాశనం చేసింది. అప్పటినుండి ఆ శిల్పం బయటే ఉంది.
సునామి ఎక్కువ నష్టం కలిగించే ప్రాంతాలు సునామి హెచ్చరిక వ్యవస్థ (సునామి హెచ్చరిక వ్యవస్థ )ని ఉపయోగించి సునామిలను కనుక్కోనవచును. మరియు అలలు భూమికి వచ్చే లోపల ప్రజలను అప్రమత్తము చేయవచ్చు. యునైటెడ్ స్టేట్స్ పశ్చిమ తీరం సునామి తాకడానికి అనువుగా వుంటుంది. కాని హెచ్చరిక వ్యవస్థ ప్రజలను ఖాళీ చేయిస్తుంది .
పసిఫిక్ సునామి హెచ్చరిక కేంద్రం హొనలులులో ఉంది. అది పసిఫిక్ సముద్రములో జరికే అన్ని ప్రకంపనాలను పర్యవేక్షిస్తుంది. తీవ్రత మరియు ఇతర విషయము సహాయముతో సునామి హెచ్చరిక జారి చేయవచ్చు. పసిఫిక్ మహా సముద్రములో వున్నా సుబ్డుచ్షన్ ప్రాంతాలు ప్రకంపనాలకు అనుకూలము. కాని అన్ని భూకంపాలు సునామిని సృష్టించవు. దీని కొరకు కంప్యూటర్ సహాయముతో పసిఫిక్ సముద్రంలో జరిగిన అన్ని భూకంపాలని అద్యయనం చేసి అవి సునామిని సృష్టిస్తాయో లేదో అంచనా వేస్తున్నారు.
హిందూ మహా సముద్ర సునామి వల్ల, ప్రపంచ దేశాలన్నీ మరియు ఐక్యరాజ్యసమితి ఉత్పనముల నివారణ సంస్థ సునామి భయమ గురించి మరియు తీర ప్రాంతల రక్షణ గురించి చర్యలు చేపట్టడం జరిగింది. హిందూ మహా సముద్రములో ఇప్పుడు సునామి హెచ్చరిక కేంద్రం ఉంది.
కంప్యూటర్ మోడల్ (కంప్యూటర్ మోడెల్ ) సునామి రాకను గుర్తించగలదు - పరిశోధనల తర్వాత తెలిసింది ఏంటంటే సునామి రాక సమయాన్ని గుర్తించడములో ఈ మోడల్‌కి, సునామి సమయానికి కొన్ని నిముషాల తేడా మాత్రమే ఉంది. కింద వున్నా పీడన సెన్సార్లు ప్రకంపనల రీడింగును మరియు ఇతర సమాచారాన్ని రియల్ టైంలో పైకి పంపి సముద్ర ఉపరితలం యొక్క ఆకారాన్ని పంపిస్తాయి. నీటి లోతు కొలిచే పద్ధతి(బాతీమేత్రి)(బాతీమేత్రి) మరియు తీర భూమి స్థలావరణము(టోపోగ్రఫి) (టోపోగ్రజీ). పై విషయ సహకారంతో దోళన పరిమితి, దాని ద్వారా ఎ సునామి అలల ఎత్తు గుర్తించవచ్చు. పసిఫిక్ మహా సముద్రము తీరంగా కలిగివున్న అన్ని దేశాలు సునామి హెచ్చరిక వ్యవస్థని నెలకొల్పి మరియు ప్రజలను సునామి వచినప్పుడు ఖాళీ చేయించే మరియు ఇతర పద్ధతులు క్రమ బద్ధంగా శిక్షణ నిస్తారు. జపాన్‌లో ఈ విధమైన సన్నాహాలు ప్రభుత్వం, స్థానిక సంస్థల, అత్యవసర సేవల మరియు ప్రజల యొక్క ముఖ్య కర్తవ్యం.
లో
జంతువులు భూకంపం లేదా సునామీ నుండి విడుదలయ్యే రేలియాగ్ వేవ్స్ (రేలియాగ్ వేవ్స్) తక్కువ ధ్వని కలిగిన కెరటాలను గుర్తిస్తాయని కొందరు జంతు శాస్త్రజ్ఞులు ఒక పరికల్పనని తయారు చేసారు. కొన్ని జంతువులకు ఈ సామర్థ్యం వుండటం సామాన్య ద్రుగ్విశయమే. ఈ సామర్ధ్యం వలన ముందస్తు సునామి మరియు భూకంప హెచ్చరికలను జారి చేయడం సాధ్యమే. కాని ఈ విషయం ఇప్పటి వరకు శాస్త్రీయంగా నిరూపించ బడలేదు. లిస్బోన్ భూకంపాని కంటే ముందు జంతువులు చాలా అసహనముతో మరియు అవి కింది భూ భాగముల నుండి పై నుండే భూ భాగానికి పరిగెత్తెనని ఒక నిరాదారమైన ఆరోపణ ఉంది. ఆ ప్రదేశంలోని చాలా జంతువులు మునిగిపోయాయి. ఈ దృగ్విషయం మీడియా సంస్థల వాళ్ళు కూడా పసిగట్టారు శ్రీలంక (శ్రీ లంక)లో, 2004 హిందూ మహాసముద్ర భూకంపంలో (2004 హిందూ మహాసముద్ర భూకంపంలో).[7][8] కాని కొన్ని జంతువులు (ఉద, ఏనుగులు ) సునామి ద్వారా జనితమైన శబ్దాన్ని విన్నాయి, అది తీరానికి చేరువవుతున్న కొద్ది. ఏనుగులు భూమి లోపల వచ్చే శబ్దం నుండి పారిపోవలనుకున్నాయి. కొంత మంది మనుషులు, పరిశోదించటం కొరకు తీరానికి వెళ్లి మునిగి పోయారు.
సునామిని ఆపడం సాద్యం కాదు. కాని కొన్ని సునామికి గురయ్యే దేశాలలో భూకంప ఇంజనీరింగ్ (భూకంప ఇంజనీరింగ్) సహాయంతో తీరానికి కలిగే అపాయలను తగ్గించారు. జపాన్ ఒక బృహత్తర ప్రణాళికతో అధిక జనాభా వున్నా తీర ప్రాంతాలలో 4.5 మీ. (13.5 అడుగులు ) ఎత్తు గల సునామి గోడను (టిసునామీ గోడ) నిర్మించింది. వేరే ప్రాంతాలలో వరదగేట్లను మరియు సునామి వల్ల ముందుకి వచ్చే నీటిని దారి మల్లించేదుకు కాలువలు నిర్మించారు. కాని వాటి ప్రభావాన్ని ప్రశ్నించవచ్చు, ఎందుకంటే సునామి ప్రతిసారి పరిమితులను దాటి అల్లకల్లోలం సృష్టిస్తుంది కాబట్టి. ఉదాహరణకి, 1993 జూలై 12న ఒకుశిరి, హోక్కిదో (ఒకుషిరి ద్వీపం) హోక్కిదో (హోక్కిదో)ని తాకిన సునామి చరిత్ర 1993—ఒకుశిరి, హోక్కిదో సునామి (北海道南西沖地震) (ఒకుశిరి, హోక్కిదో సునామి) , భూకంపం వచ్చిన రెండు నుండి అయిదు నిముషాలలో 30 మీ (100 అడుగులు) ఎత్తుగల అలలను సృష్టించింది. వాటి ఎంతు దాదాపు 10 అంతస్తుల భవనం ఎత్తుకు సమానం. సునామి గోడతో చుట్టుమట్టబడి వున్నా తీర ప్రాంత పట్టణమైన అవోనే (అవోనె)ని అలలు ముంచెత్తి గోడను మరియు చెక్కతో చేసిన అన్ని నిర్మాణాలను నాశనం చేసాయి. సునామి గోడ అలల ఎత్తును తగ్గించి నష్ట తీవ్రతను తగ్గించడంలో విజయం సాధించింది కాని చాలా నష్టం జరిగి ప్రాణ నష్టం[9] సంబవించింది.
సునామి ప్రభావాన్ని తీరం వెంబడి చెట్లు పెంచి తగ్గించవచ్చు. 2004 హిందూ మహా సముద్ర సునామి ప్రభావిత ప్రాంతాలలో కొన్ని నాశనం కాకుండా తప్పించుకున్నాయి. దీనికి కారణం కొన్ని తీర ప్రాంతాలు కొబ్బరి చెట్లు (కొబ్బరి చెట్టు) మరియు మడ అడవులు (mangrove)తో వుండి సునామి శక్తిని హరించడమే. ఒక మంచి ఉదాహరణగా, ఇండియా తమిళనాడు (తమిళనాడు) నలువేదపహి (నలువేదపహి) అనే గ్రామము చాల తక్కువ నష్టానికి గురి అయ్యింది. దీనికి కారణం అ గ్రామా తీర ప్రాంతం వెంబడి వున్న 80,244 చెట్లను సునామి తెంచి 2002లో గిన్నిస్ బుక్ అఫ్ వరల్డ్ రికార్డ్స్(గిన్నిస్ బుక్ అఫ్ రికార్డ్స్).[10]లో నమోదు అయింది. పర్యావరణవేత్తలు సునామి నష్టాన్ని నివారించేందుకు తీరం పొడుగూ చెట్లను పెంచాలని చెప్తున్నారు. చెట్లను పెంచడానికి కొంచెం సమయము పట్టచ్చు, కాని ఈ తోటలు కృత్రిమ అడ్డుగోడల కంటే చాలా చవక మరియు ఎక్కువ సమయము సునామిని నివారిస్తాయి.
చరిత్రలో సునామి
చరిత్ర ప్రకారం మాట్లాడితే, సునామీలు అరుదుగా వచ్చేవేమి కాదు , ఒక శతాబ్దంలో దాదాపు 25 సునామీలు వస్తున్నాయి. వాటన్నిటిలో, చాలా ఆసియా -పసిఫిక్ ప్రాంతంలో, ముఖ్యంగా జపాన్‌లో సంభవించాయి. 2004 హిందూ మహాసముద్ర భూకంపం
(బాక్సింగ్ డే సునామి) నాడు వచ్చిన సునామి దాదాపు 350,000 మరణాలు మరియు ఇంకా చాలా మందికి గాయాలను కలిగించింది.
క్రీ.పూ. 426 ఆరంభంలో (క్రీ.పూ. 426 ఆరంభంలో) గ్రీక్ (గ్రీకు) చరిత్ర కారుడు తుసైదిదేస్ (తుసైదిదేస్) తన పుస్తకం పెలిపొంనేసియన్ యుద్ధ చరిత్రలో(పెలోపొంనేసియన్ యుద్ధము యొక్క చరిత్ర) సునామి కలుగచేసే కారణముల గురించి చర్చించి, అవి భూకంపం వల్లే సంభవిస్తాయని చెప్పాడు.[1] అందువలన మొట్ట మొదటగా సామన్య శాస్త్రం (సామాన్య శాస్త్రం) చరిత్రలో భూకంపం మరియు కెరటాలని, కారణం మరియు ప్రభావం [2]తో సహా సంబంధంగా భావించాడు .
కారణం, నా అభిప్రాయములో , ఈ దృగ్విషయం భూకంపంలో తప్పనిసరిగా వెతకాలి. ఎక్కడైతే సముద్రం భీభత్సంగా వుంటుందో అక్కడ సముద్రం లోపలికి వెళ్లి, మల్లి రెండింతల బలంతో ముందుకు వచ్చి ముంపుకు గురి చేస్తుంది. భూకంపం రాకుండా అంత పెద్ద ప్రమాదం ఎలా జరిగిందో నాకు అర్ధం కావడం లేదు [11]
ఆ రోమన్ (రోమన్) చరిత్రకారుడు అమ్మియనాస్ మర్సుల్లినాస్ (అమ్మియనాస్ మర్సుల్లినాస్) ( రేస్ గేస్తే 26.10.15-19) సునామి యొక్క సలక్షణమైన క్రమాన్ని వర్ణించింది. సముద్ర హఠాత్తు పలాయనం మరియు దాని వెనకే అసాధారణ ఆకృతి గల కెరటం, 365 ఏ .డి. సునామి (365 ఎ.డి.సునామీ) ముంచెత్తిన అలెగ్జాండ్రియా (అలెగ్జాండ్రియా).[12][13]
కూడా చూడండి
ఉప్పెన (en:Tidalwave)
భూకంపం (Earthquake)
పెద్ద నేల పథకం (Higher Ground Project)
భవిష్యత్తు ఊహాత్మక విపత్తులు (Hypothetical future disasters)
దారుణమైన సహజ విపత్తుల జాబితా (List of deadliest natural disasters)
దారుణమైన సునామి ల జాబితా (List of Deadliest Tsunamis)
భూకంపముల జాబితా (List of earthquakes)
అతి పెద్ద సునామి (Megatsunami)
మీటో సునామి (Meteotsunami)
మధ్య విస్ఫోటనం (Minoan eruption)
ధూర్త కెరటం (Rogue wave)
దొంగ కెరటం (Sneaker wave)
అతి అగ్నిపర్వతం (Supervolcano)
అటుపోటు రంధ్రం (Tidal bore)
సునామి సంఘం (Tsunami Society)
సునామి హెచ్చరిక వ్యవస్థ (Tsunami warning system)
యునైటెడ్ కింగ్డంలో సునామీలు (Tsunamis in the United Kingdom)
సమగ్రమైన విషయాలు
అన్వయములు
సునామీలు: సునామీలు వేగంగా ప్రయాణిస్తాయి కాని అనంతమైన వేగంతో కాదు. 2005 మార్చి 29లో తిరిగిపొందు.
డడ్లీ, వాల్టర్ c .& లీ , మిన్ (1988: మొదటి సంచిక) సునామి !ISBN 0-8248-1125-9
ఇవాన్, డవు. డి , సంపాదకుడు , 2006 , గొప్ప సుమత్ర భూకంప సంక్షిప్త నివేదిక మరియు హింద సముద్ర సునామీలు, 2004 డిసెంబరు 26 మరియు 2008 మార్చి 28: భూకంప ఇంజినీరింగ్ పరిశోధన సంస్థ , ఇ ఇ అర ఐ ప్రచురణ #2006-06, 11 అధ్యాయాలు , 100 పుట నివేదిక , సిడి -ఆర్ఓఎం పూర్తి పాతం మరియు అనుబంధ పద్దు , ఇ ఇ అర ఐ నివేదిక 2006-06 ISBN 1-932884-19-X
కేంనేఅల్లీ, చ్రిస్తినే (దేసుమ్బెరు 30,2004)."సునామి నుండి రక్షణ" పలక.
లంబౌర్నే, హెలెన్ (మార్చు 27,2005)." సునామి: విపత్తు సమగ్ర పరిశీలన" .BBC News (BBC News).
మాకీ, రిచర్డ్ (2005 జనవరి 1)"విషాదం కలిగించిన అతి పెద్ద ధ్వని", సిడ్నీ మార్నింగ్ హెరాల్డ్ (The Sydney Morning Herald) పుట - 11- Dr మార్క్ లియోనార్డ్, భూకంప శాస్త్రవేత్త, జియో సైన్సు ఆస్త్రైలియాని ఉటంకిస్తూ .
తప్పిన్, డి; 2001.స్థానిక సునామీలు. భుశాస్త్రజ్ఞులు 11-8, 4-7.
బాలిక , 10, భూగోళ శాస్త్రం పాఠంతో ప్రాణాలను కాపాడింది .
వెలుపటి వలయము
వ్యాసాలు, వెబ్సైటులు
- హాంబర్గ్ విశ్వ విద్యాలయ ఎచ్ ఎఫ్ - రాడార్.
—సముద్ర భూ అంతర్భాగ ప్రకంపనలు మరియు సముద్ర మాపకం మీద ఆదారపడి .
అతి పెద్ద సునామి కొండపడటం వల్ల వచ్చింది
—పసిఫిక్ సునామి హెచ్చరిక వ్యవస్థ సహకార సమితి.
యునైటెడ్ స్టేట్స్ సహకరించు సమాక్య ప్రయత్నం.
- సునామి యొక్క సాధారణ వర్ణన మరియు యునైటెడ్ స్టేట్స్ సంస్థ ఎన్ ఓ ఎ ఎ పాత్ర
- 2004 హిందూ మహాసముద్ర సునామి తర్వాత తీసిన ప్రత్యేక నివేదిక మరియు స్థలం .
2004 డిసెంబరులో సంబవించిన సునామి నుండి మనమేం నేర్చుకోగలం.
"ఎన్ ఓ ఎ ఎ సామాజిక ఆర్థిక శాస్త్రం" వెబ్సైటు చొరవ
యునైటెడ్ స్టేట్స్ జాతీయ వాతావరణ సేవ.
- మొబైల్ ఫోన్ ద్వారా సునామి హెచ్చరికలు
(యునైటెడ్ స్టేట్స్ )
చిత్రములు మరియు వీడియో
కూడా చూడండి: చిత్రములు మరియు వీడియో, 2004 హిందూ మహాసముద్ర భూకంపం (Images and video, 2004 Indian Ocean earthquake)
ఎన్ ఓ ఎ ఎ సునామి పరిశోధన సంస్థ నుండి
సునామీ ప్రభావిత ప్రాంతాలకు సింగపూర్ సాయుధ శక్తులు (Singapore Armed Forces) చేసిన మానవత్వ సహాయము యొక్క మరియు
మరియు లలో సునామీ తరువాత.
2004లో సంభవించిన సునామిలో ప్రభావితమైన ఇండోనేసియా లోని కొన్ని ప్రాంతాలు, థాయిలాండ్ మరియు ఇండియాలోని నికోబార్ ద్వీపం ఎక్కువ తీవ్రత గల ఉపగ్రహ చిత్రాలు చూపిస్తున్నాయి.
(దొరకడం లేదు )
వర్గం:Physical oceanography
వర్గం:Japanese words and phrases
వర్గం:వరదలు
వర్గం:Water waves
వర్గం:Forms of water
వర్గం:Earthquake engineering
వర్గం:ప్రకృతి వైపరీత్యాలు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%B8%E0%B1%81%E0%B0%A8%E0%B0%BE%E0%B0%AE%E0%B0%BF
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
2076,
4920
],
"plaintext_end_byte": [
2075,
4848,
5379
]
}
|
รถยนต์รุ่นแรกของบริษัท โตโยต้า คือรุ่นอะไร?
|
โตโยต้า
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
1
],
"minimal_answers_start_byte": [
3111
],
"minimal_answers_end_byte": [
3120
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
โตโยต้า มอเตอร์ คอร์ปอเรชัน () เป็นบริษัทผลิตรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่น มีสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ที่เมืองโทะโยะตะ จังหวัดไอชิ ประเทศญี่ปุ่น ในเดือนมีนาคม 2557 โตโยต้ามีพนักงานในเครือบริษัททั่วโลกรวมแล้วกว่า 338,875 คน[3] และในเดือนพฤศจิกายน 2557 ได้รับการจัดอันดับเป็น 1 ใน 12 บริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลกวัดตามรายได้ และตั้งแต่ปี 2557 เป็นต้นมา โตโยต้ายังเป็นบริษัทผลิตรถยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก (วัดตามจำนวนคันผลิต) แซงหน้า โฟล์กสวาเกน กรุ๊ป และ เจเนรัลมอเตอร์[5] ซึ่งในปีนั้นโตโยต้ารายงานว่าได้ผลิตรถยนต์คันที่ 200 ล้าน[6] นับแต่ก่อตั้งบริษัท นอกจากนี้ โตโยต้ายังเป็นบริษัทแรกของโลกที่มีกำลังการผลิตรถยนต์เกิน 10 ล้านคันต่อปี[5][7] และโตโยต้า ยังเป็นบริษัทที่จดทะเบียนในตลาดทุนญี่ปุ่นที่ใหญ่และมีรายได้มากที่สุดของญี่ปุ่น ห่างจากอันดับสองคือ SoftBank[8] กว่าสามเท่าตัว[9]
โตโยต้า มอเตอร์ คอร์ปอเรชัน ได้รับการก่อตั้งโดย คิอิชิโร โทะโยะดะ ใน พ.ศ. 2480 เป็นการแตกบริษัทออกมาจาก โตโยต้า อินดรัสทรีส์ ซึ่งเป็นบริษัทที่ก่อตั้งโดยบิดาของเขา ซะกิชิ โทะโยะดะ ซึ่งสามปีก่อนหน้าในปี 2477 ในช่วงที่ยังเป็นแผนกหนึ่งในโตโยต้า อินดรัสทรีส์ โตโยต้าก็ได้ผลิตสินค้าอย่างแรกเป็นของตนเองคือ เครื่องยนต์ Type A และในปี 2479 ก็ได้ทำการผลิตรถยนต์นั่งส่วนบุคคลคันแรกคือ Toyota AA ในปัจจุบัน โตโยต้า มอเตอร์ คอร์ปอเรชัน ผลิตรถยนต์ภายใต้ 5 เครื่องหมายการค้า อันประกอบด้วย Toyota, Hino, Lexus, Ranz และ Scion และยังถือหุ้น 51.2% ในไดฮัทสุ, ถือหุ้น 16.66% ในฟุจิเฮวี่อินดรัสทรีส์, ถือหุ้น 5.9%ในอีซูซุ และ ถือหุ้น 0.27% ในเทสลา นอกจากนี้ยังดำเนินกิจการร่วมค้าผลิตรถยนต์กับอีกสองบริษัทในจีน (GAC Toyota และ Sichuan FAW Toyota Motor), กับหนึ่งบริษัทในอินเดีย (Toyota Kirloskar), กับหนึ่งบริษัทในสาธารณรัฐเช็ค (TPCA) และบริษัทผลิตชิ้นส่วนและอะไหล่อื่นๆอีกมากมาย [10] โตโยต้า มอเตอร์ คอร์ปอเรชัน เป็นส่วนหนึ่งของโตโยต้ากรุ๊ป หนึ่งในเครือบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลก สำหรับในประเทศไทย โตโยต้า มอเตอร์ คอร์ปอเรชัน (ประเทศญี่ปุ่น) เป็นผู้ถือหุ้น 86.43% ในบริษัท โตโยต้า มอเตอร์ ประเทศไทย
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
หมวดหมู่:ยี่ห้อรถยนต์
หมวดหมู่:บริษัทรถยนต์
หมวดหมู่:บริษัทของญี่ปุ่น
หมวดหมู่:บริษัทที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2480
หมวดหมู่:บริษัทนานาชาติที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่ญี่ปุ่น
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%95%E0%B9%82%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%B2
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
194,
320,
672,
823,
1014,
1308,
1444,
1890,
2509,
2736,
3050,
3612,
4353,
4886,
5133,
5330
],
"plaintext_end_byte": [
193,
284,
671,
822,
1006,
1307,
1427,
1867,
2508,
2735,
3049,
3546,
4336,
4885,
5123,
5319,
5396
]
}
|
Onko merivesi aina suolaista?
|
Merivesi
|
finnish
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
11
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"YES"
]
}
|
Merivesi on suolapitoista vettä valtamerissä ja reunamerissä. Maapallolla on merivettä noin 1350 miljoonaa kuutiokilometriä, mikä on 96,8 prosenttia kaikesta maapallon vesivarastosta.[1]
Meriveden suola on pääasiassa kallio- ja maaperästä siihen liuennutta natriumkloridia.
Fyysiset ominaisuudet
Lämpötilat
Valtamerten keskilämpötila on vain 3,9°C. Vaikka merenpinnassa vesi voi olla lämmintä, syvällä on suuria kylmän veden kerroksia, jotka pitävät merten keskilämpötilat alhaisina.[2] Pintavesien lämpötila on keskimäärin 17,4°C; tropiikissa se on 27–28°C ja napaseuduilla −1...−2°C. Meriveden pohjaveden lämpötila on noin 0°C.
Meriveden jäätymispiste on noin −1,9°C. Se, että jäätymispiste on alle nollan asteen, johtuu merivedessä olevista suoloista ja mineraaleista.
Murtovedeksi kutsutaan sellaista merivettä, jonka tiheysmaksimin lämpötila on suurempi kuin jäätymispisteen lämpötila. Suurimpia murtovesialtaita ovat Itämeri ja Mustameri.[3]
Tiheys
Meriveden tiheys kasvaa mikäli lämpötila laskee, suolaisuus kasvaa tai paine kasvaa. Pintakerroksessa meriveden tiheys on 1020–1030 kilogrammaa kuutiometriä kohti eli hiukan enemmän kuin puhtaan veden tiheys. Kymmenen kilometrin syvyydessä veden tiheys on viisi prosenttia suurempi.[4]
Tiheyserot ovat merkittävä osatekijä merivirtojen synnylle: niiden ansiosta esimerkiksi Golfvirta pysyy liikkeessä.
Kerrostuneisuus
Valtamerien vesi on kerrostunutta. Pintavesi ulottuu meren pinnasta noin 200 metrin syvyyteen. Se on tropiikissa yli 25 asteen lämpöistä ja napaseuduilla nollan tuntumassa. Pysyvä termokliini ulottuu kilometrin syvyyteen asti, ja kylmä syvän veden kerros on sen alapuolella noin neljään kilometriin asti mutta ei meren pohjaan. Meren pohjan kanssa kontaktissa on pohjavesi, joka on kaikkein raskainta merivettä.[5]
Kemiallinen koostumus
Koska vesi on erinomainen liuotin, merivedessä on liuenneena kaikkia maapallolla luonnossa esiintyviä alkuaineita.[6] Meriveden suolaisuus on veteen liuenneiden suolojen massa suhteessa meriveden massaan. Yleensä valtamerten suolaisuus vaihtelee 33 ja 37 promillen välillä. Suolaisuuden vaihtelu aiheutuu sadannasta, haihdunnasta ja jokivirtaamista.[7] Pintaveden suolapitoisuus on 3,0–3,8%. Meriveden pohjaosien suolapitoisuus on tasainen, hieman alle 3,5%. Suolapitoisuus on suurin lämpimillä, tuulisilla ja vähäsateisilla pasaatialueilla ja vähenee päiväntasaajalle ja navoille päin siirryttäessä.
Suolat esiintyvät ioneina, joista natrium- ja kloridi-ionit ovat yleisimpiä. Merissä on yhteensä 5000 triljoonaa kiloa suolaa, mikä vastaa 40 metrin suolakerrosta koko maapallon pinnalla, jos meret haihtuisivat ilmaan.[8]
Merivesi on kemialliselta koostumukseltaan kaikkialla samanlaista. Vaikka suolan määrä vaihtelee, suolojen keskinäiset suhteet pysyvät samoina. Suolajärvien vesiliuos sen sijaan on kemiallisesti erilaista kuin merivesiliuos, sillä se edustaa lähinnä kyseisen järven lähialueen maaperän koostumusta.[9]
Suola on tullut meriin jo pian alkumeren synnyttyä, jolloin vulkaanisesti aktiivisen planeetan mereen kulkeutui nopeasti epäpuhtauksia. Suoloja kerääntyy meriin koko ajan lisää, mutta niin hitaasti, että suolojen kokonaismäärää voidaan pitää vakiona. Suoloja tulee jokien ja pohjavesien mukana, vaipasta litosfäärin konvektiovirtausten kuljettamana sekä ilmakehän kautta vulkaanisen toiminnan seurauksna. Toisaalta suoloja sedimentoituu merten pohjiin vähäisessä määrin.[10]
Meriveden yleisimmät suolat
Suolapitoisuuden määrittäminen
Suolaisempi merivesi jäätyy alemmassa lämpötilassa kuin vähäsuolaisempi. Tämän johdosta meri vaatii jäätyäkseen alhaisemman lämpötilan kuin makean veden järvi. Suurin ero meriveden ja puhtaan veden välillä on sähköisissä ominaisuuksissa. Sen ansiosta meriveden suolaisuus voidaan määrittää nopeasti sähkönjohtavuuden välillä. Haihduttamalla suolaisuuden mittaaminen ei anna tarkkaa tulosta, koska eräät suolat alkavat haiduttamisen aikana muodostaa kaasuja, joita ei esiinny merivedessä. Myös kemiallinen analyysi suolaisuuden määrittämiseksi on vaikeaa. 1960-luvulle asti meriveden suolaisuus saatiin kloriniteetin mittauksella. Sen jälkeen on käytetty sähkönjohtavuuden mittausta.[12]
Hyödyntäminen
Merivesi on niin suolaista, että sitä ei voida käyttää talous- ja kasteluvetenä. Makean veden tuottaminen merivedestä on kemiallisesti mahdollista mutta varsin kallista. Merisuolaa on sen sijaan helppo tuottaa merivedestä haihdunta-altaiden avulla kuivilla ja lämpimillä ilmastovyöhykkeillä.[13] Taloudellisesti kannattavaa on myös magnesiumin ja bromin erottaminen merivedestä, ja kuivilla rannikkoseuduilla merivedestä valmistetaan myös suolatonta juomavettä esimerkiksi tislaamalla tai käänteisosmoosin avulla.
Merivedessä on myös hyvin pieniä määriä kultaa painoprosenttia kohden. Sitä onkin yritetty eristää, mutta yhtään läheskään taloudellisesti kannattavaa menetelmää kullan erottamiseksi ei ole vielä pystytty kehittämään.
Lähteet
Citation error, replace with{{cite book| author = Myrberg, Kai & Leppäranta, Matti| title = Meret: maapallon siniset kasvot| publisher = Ursa| year = 2014| id = ISBN 978-952-5985-20-7}}
Viitteet
Luokka:Meritiede
Luokka:Vesi
Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit
|
https://fi.wikipedia.org/wiki/Merivesi
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
732,
4789
],
"plaintext_end_byte": [
503,
4561,
7184
]
}
|
พ.ศ. 2318 พระมหากษัตริย์องค์ใดปกครองประเทศไทย ?
|
รายพระนามพระมหากษัตริย์ล้านนา
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
รายพระนามพระมหากษัตริย์ล้านนา (พ.ศ. 1839 - พ.ศ. 2318) ตั้งแต่พญามังราย ก่อตั้งอาณาจักรจนกระทั่งสิ้นสุดเมื่อพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดเกล้าฯ ให้ยกเลิกประเพณีแต่งตั้งเจ้าหลวง
ราชวงศ์มังราย (พ.ศ. 1839 - พ.ศ. 2121)
ลำดับพระฉายาลักษณ์รายพระนามเริ่มครองราชย์สิ้นสุดรัชกาลรวมระยะเวลาหมายเหตุ1พญามังรายพ.ศ. 1804พ.ศ. 185415 ปี* พระราชโอรสในลาวเมง พระมหากษัตริย์แห่งหิรัญนครเงินยางเชียงราวกับนางเทพคำขยาย2พญาไชยสงครามพ.ศ. 1854พ.ศ. 186814 ปี* พระราชโอรสในพญามังราย3พญาแสนภูพ.ศ. 1868พ.ศ. 18779 ปี* พระราชโอรสในพญาไชยสงคราม4พญาคำฟูพ.ศ. 1877พ.ศ. 18792 ปี* พระราชโอรสในพญาแสนภู5พญาผายูพ.ศ. 1879พ.ศ. 189819 ปี* พระราชโอรสในพญาคำฟู6พญากือนาพ.ศ. 1894พ.ศ. 192930 ปี* พระราชโอรสในพญาผายู7พญาแสนเมืองมาพ.ศ. 1928พ.ศ. 194516 ปี* พระราชโอรสพญากือนา8พญาสามฝั่งแกนพ.ศ. 1944พ.ศ. 198430 ปี* พระราชโอรสในพญาแสนเมืองมา9พระเจ้าติโลกราชพ.ศ. 1984พ.ศ. 203046 ปี* พระราชโอรสในพญาสามฝั่งแกนและแม่พระพิลก10พญายอดเชียงรายพ.ศ. 2031พ.ศ. 20388 ปี* พระโอรสในท้าวบุญเรือง
* พระราชนัดดาในพระเจ้าติโลกราช11พญาแก้ว
(พญาแก้ว)พ.ศ. 2038พ.ศ. 206830 ปี* พระโอรสในพญายอดเชียงรายกับมหาเทวีสิริยศวดี12พระเมืองเกษเกล้าพ.ศ. 2068พ.ศ. 208113 ปี* พระโอรสในพญาแก้วกับพระนางจิรประภาเทวี13ท้าวซายคำพ.ศ. 2081พ.ศ. 20865 ปี* พระโอรสในพญาแก้วกับพระนางจิรประภาเทวีพระเมืองเกษเกล้าพ.ศ. 2086พ.ศ. 20882 ปี* พระโอรสในพญาแก้วกับพระนางจิรประภามหาเทวี14พระนางจิรประภาเทวีพ.ศ. 2088พ.ศ. 20891 ปี* พระมเหสีในพญาแก้ว
* พระมารดาในพระเมืองเกษเกล้าและท้าวซายคำ15100pxสมเด็จพระไชยเชษฐาธิราชพ.ศ. 2089พ.ศ. 20901 ปี* พระราชโอรสในพระยาโพธิสาลราชกับพระนางยอดคำทิพย์
* พระนัดดาในพญาแก้วกับพระนางจิรประภามหาเทวีว่างกษัตริย์ พ.ศ. 2090 - พ.ศ. 2094 (4 ปี)16พระเมกุฏิสุทธิวงศ์พ.ศ. 2094พ.ศ. 210713 ปี* ทรงเป็นเจ้าฟ้าเมืองนายมาก่อน แต่ทรงมีเชื้อสายของขุนเครือ พระโอรสพญามังราย17พระนางวิสุทธิเทวีพ.ศ. 2007พ.ศ. 212113 ปี* พระราชมารดาในพระเมกุฏิสุทธิวงศ์
ยุคพม่าครองเมือง (พ.ศ. 2121 - พ.ศ. 2317)
ลำดับพระฉายาลักษณ์รายพระนามเริ่มครองราชย์สิ้นสุดรัชกาลรวมระยะเวลาหมายเหตุ1นรธาเมงสอพ.ศ. 2121พ.ศ. 215029 ปี* พระโอรสในพระเจ้าบุเรงนองกับพระนางราชเทวีแห่งหงสาวดี2พระช้อยพ.ศ. 2150พ.ศ. 21511 ปี* พระโอรสในนรธาเมงสอ3พระชัยทิพพ.ศ. 2151พ.ศ. 21565 ปี* พระโอรสในนรธาเมงสอ
* พระเชษฐาในพระช้อยพระช้อยพ.ศ. 2156พ.ศ. 21582 ปี* พระโอรสในนรธาเมงสอ
* พระอนุชาในพระชัยทิพ4พระเจ้าศรีสองเมืองพ.ศ. 2158พ.ศ. 217416 ปี* พระโอรสบุญธรรมในนรธาเมงสอ5พระยาหลวงทิพเนตรพ.ศ. 2174พ.ศ. 219824 ปี* ทรงเป็นเคยเจ้าเมืองฝางมาก่อน6พระแสนเมืองพ.ศ. 2198พ.ศ. 22024 ปี* พระโอรสในพระยาหลวงทิพเนตร7เจ้าเมืองแพร่พ.ศ. 2202พ.ศ. 221513 ปี*ทรงเคยเป็นเจ้าผู้ครองนครแพร่มาก่อน8อุปราชอึ้งแซะพ.ศ. 2215พ.ศ. 22183 ปี* พระราชโอรสในพระเจ้าอังวะ9เจพูตรายพ.ศ. 2218พ.ศ. 225032 ปี* พระโอรสเจ้าเจกุตรา10มังแรนร่าพ.ศ. 2250พ.ศ. 227020 ปี11เทพสิงห์พ.ศ. 2270พ.ศ. 22701 เดือน12องค์คำพ.ศ. 2270พ.ศ. 230232 ปี13องค์จันทร์พ.ศ. 2302พ.ศ. 23042 ปี* พระโอรสในองค์คำ14เจ้าขี้หุดพ.ศ. 2304พ.ศ. 23062 ปี* อดีตเจ้าอธิการวัดดวงดี15โป่อภัยคามินีพ.ศ. 2306พ.ศ. 23115 ปี16โป่มะยุง่วนพ.ศ. 2311พ.ศ. 23175 ปี
อ้างอิง
ล้านนา
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B9%8C%E0%B8%A5%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B2
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1612,
2620,
4655,
6112,
7639,
8422,
8874,
9658,
10125,
11074,
11870,
12912,
13496,
13822,
14916,
16590,
16759,
17261,
17561,
17861,
18494,
18861,
19884,
20224,
22726,
24369,
24634,
25036,
27633,
27727,
30038,
31113,
32069,
32564,
32796,
33092,
33912,
34205,
34918,
35707,
36372,
36517,
37858,
39017,
40234,
41265,
42972,
44004,
44141,
44845,
45210,
45542,
45692,
45859,
46596,
47063,
47205,
47523,
47645,
51239,
54206,
55614,
57008,
57253
],
"plaintext_end_byte": [
1573,
2619,
4654,
6111,
7593,
8421,
8873,
9657,
10045,
11071,
11869,
12911,
13463,
13821,
14915,
16589,
16758,
17260,
17560,
17782,
18493,
18860,
19883,
20223,
22724,
24368,
24633,
24999,
27632,
27726,
30037,
31071,
31961,
32522,
32795,
33091,
33911,
34204,
34917,
35668,
36371,
36516,
37832,
38990,
40208,
41224,
42971,
43943,
44140,
44844,
45111,
45488,
45678,
45823,
46573,
47016,
47204,
47522,
47584,
51210,
54205,
55613,
57006,
57194,
57366
]
}
|
పెద్దాపురం పట్టణం తూర్పున ఉన్న జిల్లా ఏది ?
|
పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా, భారత దేశము యొక్క ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్రములోని ఒక జిల్లా. ఈ జిల్లా రాజధాని ఏలూరు కృష్ణాజిల్లా రాజధాని విజయవాడకు 50 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉంది. జిల్లాకు తూర్పున గోదావరి నది ప్రవహిస్తూ తూర్పు గోదావరి జిల్లాను జిల్లా నుండి వేరు చేస్తున్నది. జిల్లాకు పశ్చిమాన కృష్ణా జిల్లా, దక్షిణాన కృష్ణా జిల్లా, బంగాళాఖాతం, ఉత్తరాన తెలంగాణా రాష్ట్రానికి చెందిన ఖమ్మం జిల్లాలు సరిహద్దులుగా ఉన్నాయి. తాడేపల్లిగూడెం, జిల్లాలోని ఒక అభివృద్ధి చెందుతున్న పట్టణము. ఈ జిల్లాలో 52% అక్షరాస్యత ఉంది. తణుకు పారిశ్రామికంగా వృద్ధి పొందుతున్న గ్రామం. భీమవరం వ్యాపారాత్మకంగా వృద్ధిపొందుతున్న నగరం.
జిల్లా చరిత్ర
బౌద్ధుల కాలంనుండి ఇక్కడి చరిత్రకు స్పష్టమైన ఆధారాలున్నాయి. కామవరపుకోట మండలం జీలకర్రగూడెం, గుంటుపల్లిలలో ఉన్న బౌద్ధారామాలు క్రీ.పూ 200 నుండి క్రీ.శ. 300 మధ్యకాలానికి సంబంధించినవి. బుద్ధుని ప్రతిమలేవీ లేకపోవడం వలన ఇవి ముఖ్యంగా 'హీనయానం' (బౌద్ధం ఆరంభ సమయం) కాలానికి చెందినవని అనిపిస్తున్నది. భీమవరం దగ్గర పెదమిరం గ్రామంలోను, పెనుమంచిలి, ఆచంట లలోనూ జైన తీర్ధంకరుల మందిరాలున్నాయి.[1]
ప్రస్తుతం పశ్చిమ గోదావరిగా పిలువబడే ప్రాంతం చారిత్రికంగా నందుల సామ్రాజ్యంలోనూ, తరువాత అశోకుని సామ్రాజ్యంలోనూ భాగంగా ఉండేది. తరువాత మిగిలిన దక్షిణ దేశంలాగానే (క్రీ.శ. 1 నుండి 3వ శతాబ్దం వరకు) ఇది కూడా శాతవాహనుల యేలుబడిలోకి వచ్చింది. క్రీ.శ.350 ప్రాంతంలో సముద్రగుప్తుడు ఈ ప్రాంతంపై దండెత్తాడు. తరువాత మహారాజు శక్తి వర్మతో ఆరంభమైన మఠరకుల వంశం వారు క్రీ.శ. 375 నుండి 500 వరకు ఆంధ్ర తీర ప్రాంతాన్ని పరిపాలించారు. తరువాత రెండు శతాబ్దాలు పిఠాపురం (పిష్టపురం) కేంద్రంగా విష్ణు కుండినులు ఈ తీర ప్రాంతంలో రాజ్యపాలన చేశారు. వీరిలో విక్రమేంద్ర వర్మ ముఖ్యమైనవాడు. విక్రమేంద్ర వర్మ ప్రతినిధిగా రణ దుర్జయుడు పిఠాపురం నుండి పాలన చేశాడు. ఇంద్ర భట్టారకుడనే విష్ణు కుండిన రాజును జయించి, కళింగ గంగులు వారి రాజ్యంలో చాలా భాగాన్ని ఆక్రమించారు. 3వ మాధవ వర్మ విష్ణు కుండినులలో చివరి రాజు.
తరువాత బాదామి చాళుక్యులు|బాదామి చాళుక్యుల (పశ్చిమ చాళుక్యులు) వంశానికి చెందిన 2వ పులకేశి సోదరుడైన కుబ్జవిష్ణువు పిఠాపురాన్ని జయించి ఇక్కడ చాళుక్యుల పాలనకు నాంది పలికాడు. కుబ్జ విష్ణునితో తూర్పు చాళుక్య పాలన మొదలయ్యింది. వారి పాలనలో రాజధాని పిఠాపురం నుండి వేంగి|ఏలూరుకి, తరువాత రాజమహేంద్ర వరం|రాజమండ్రికి మార్చబడింది. క్రీ.శ. 892-921 మధ్య రాజైన 1వ చాళుక్య భీముడు ద్రాక్షారామ శివాలయాన్ని నిర్మించాడు.కాకతీయ వంశ జ రాణి రుద్రమదేవి నిర్వర్జ్యపురము అనబడే ఈనాటి నిడదవోలును రాజధానిగా పాలించిన చాళిక్యుల ఇంటి కోడలు. తరువాత వివిధ రాజుల రాజ్యాలు సాగాయి.
బ్రిటిష్ వారి కాలంలో ఈ ప్రాంతం పాలన మచిలీపట్నం కేంద్రంగా సాగింది. 1794లో కాకినాడ, రాజమండ్రిల వద్ద వేరే కలక్టరులు నియమితులయ్యారు. 1859లో కృష్ణా, గోదావరి జిల్లాలను వేరు చేశారు. తరువాత చేపట్టిన పెద్ద నీటిపారుదల పథకాల కారణంగా జిల్లాలను పునర్విభజింపవలసి వచ్చింది. 1904లో యర్నగూడెం, ఏలూరు, తణుకు, భీమవరం, నరసాపురం ప్రాంతాలను గోదావరి నుండి కృష్ణా జిల్లాకు మార్చారు. 1925 ఏప్రిల్ 15న కృష్ణా జిల్లాను విభజించి పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా</b>ను ఏర్పరచారు. (గోదావరి జిల్లా పేరు తూర్పు గోదావరిగా మారింది). తరువాత 1942లో పోలవరం తాలూకాను తూర్పు గోదావరి నుండి పశ్చిమ గోదావరికి మార్చారు.[2]
భౌగోళిక స్వరూపం
భౌగోళికంగా ఈ జిల్లా 16 - 15' నుండి 17-30' ఉత్తర అక్షాంశాల మధ్య, 80-55' తూర్పు రేఖాంశాల మధ్య ఉంది.
గోదావరి నది డెల్టాలో కొంత భాగం పశ్చిమ గోదావరి జిల్లాలో ఉంది. మొత్తం జిల్లా వైశాల్యం 7,780 చ.కి.మీ. (19,26,277 ఎకరాలు). జిల్లాలో సగటు వర్షపాతం 1076.20 మిల్లీమీటర్లు.
[3]. నైసర్గికంగా జిల్లాను మూడు సహజ ప్రాంతాలుగా విభజించవచ్చును -
డెల్టా ప్రాంతము: నరసాపురం, తణుకు, కొల్లేరు ప్రాంతాలు
మెరక భూముల ప్రాంతము: పెదవేగి, చింతలపూడి చుట్టుప్రక్కల
ఏజన్సీ (అటవీ) ప్రాంతము: పోలవరం,జంగారెడ్డిగూడెం చుట్టుప్రక్కల
డెల్టా ప్రాంతంలో కృష్ణా, గోదావరి నదుల కాలవలు ప్రధానమైన నీటి వనరులు. పెద్ద మంచినీటి సరస్సు అయిన కొల్లేరు ఈ జిల్లాలోనే ఉంది. మెరక భూములలో ఇటీవల విస్తారంగా కరంటు బావుల ద్వారా వ్యవసాయం జరుగుతున్నది. ఏజన్సీ ప్రాంతంలోనూ, మెరక ప్రాంతంలోనూ చిన్న, పెద్ద సాగునీటి ప్రాజెక్టులు నీటిని అందిస్తున్నాయి.
జిల్లాలో అటవీ ప్రాంతం 81,200 హెక్టేరులు - మొత్తం వైశాల్యంలో సుమారు 10.5%. సాగు అవుతున్న భూమిలో అధిక భాగం వరి పంట (82.8%), తరువాత పుగాకు (4.9%), చెరకు (4.7%), మిర్చి (1.3%)[4].
ఆర్ధిక స్థితి గతులు
వ్యవసాయం
జిల్లా ఆర్థిక వ్యవస్థ ప్రధానంగా వ్యవసాయం పైనా, వ్యవసాయాధారిత సేవలు, పరిశ్రమలపైనా ఆధారపడి ఉంది. పనిచేసే వారిలో దాదాపు 78% జనాభా వ్యవసాయాధారితమైన వృత్తులే సాగిస్తున్నారు. వరి, చెరకు, పుగాకు, కొబ్బరి, మామిడి, మొక్కజొన్న, ఆయిల్ పామ్, వేరుశనగ, అపరాలు, ప్రొద్దు తిరుగుడు పూలు - ఇవి ఈ జిల్లాలో ప్రధానమైన పంటలు. జిల్లాలోని వివిధ పంటల విస్తీర్ణం క్రింద ఇవ్వబడింది[5].
ఈ పంటలలో వరి, చెరకు సాగు ప్రధానంగా డెల్టా ప్రాంతంలో సాగుతుంది. అపరాలు ఎక్కువగా డెల్టా ప్రాంతంలో అంతర పంటగా పండిస్తారు. మొక్కజొన్న, పుగాకు, కొబ్బరి వంటివి మెరక ప్రాంతంలోనూ, పల్లపు ప్రాంతంలోనూ కూడా పండుతాయి. జీడిమామిడి, మామిడి, నిమ్మ, ఆయిల్ పామ్ వంటి తోటల వ్యవసాయం అధికంగా మెరక ప్రాంతంలో జరుగుతుంది.
జిల్లాలోని డెల్టా ప్రాంతలో సారవంతమైన నల్లరేగడి నేల ఉంది. కొద్దిభాగం పాటి నేల. ఎక్కువ భాగం ఎర్ర చెక్కు నేల, ఇసుక నేల కలిసి ఉంది. మొత్తం జిల్లాలోని 7.7 లక్షల హెక్టేరుల వైశాల్యంలో సుమారు 5.5 లక్షల హెక్టేరులు వ్యవసాయానికి అనుకూలమైన భూమి. 0.8 లక్షల హెక్టేరులు అడవి ప్రాంతము. 0.45 లక్షల హెక్టేరులు బీడు భూములు. 0.94 హెక్టేరులు ఇతర ఉపయోగాలకు వాడుతున్నారు. 1996-97లో మొత్తం 6 లక్షల హెక్టేరులలో వ్యవసాయం జరిగింది[3].
వ్యవసాయానికి అనుబంధంగా సాగే పశుపాలన కూడా జిల్లా ఆర్థిక వ్యవస్థలో ముఖ్యభాగం వహిస్తున్నది. జిల్లాలో 2.5 లక్షల ఆవులు, 4.2 లక్షల గేదెలు, 75వేల గొర్రలు, లక్ష మేకలు, 30 వేల పందులు, 84 లక్షల కోళ్ళు పెంచబడుతున్నాయని అంచనా.[3]
నీటి వనరులు
జిల్లాలో సరాసరి సంవత్సర వర్షపాతం 1076.2 మి.మీ. ఇందులో సుమారు 64% వర్షపాతం నైరుతి ఋతుపవనాల సమయంలో (జూన్-సెప్టెంబరు కాలం) ఉంటుంది.
జిల్లాకు తూర్పు హద్దుగా ఉన్న గోదావరి నది విజ్జేశ్వరం వద్ద గౌతమి గోదావరి, వశిష్ట గోదావరి అనే రెండు పాయలుగా చీలుతుంది. అంతర్వేది వద్ద సముద్రంలో కలుస్తుంది. ఎర్రకాలువ, తమ్మిలేరు, బైనేరు, కొవ్వాడ కాలువ, జల్లేరు, గుండేరు ఇతర ప్రవాహ నీటి వనరులు. జిల్లాలో దాదాపు 20.2% నేల గోదావరి నది పరీవాహక ప్రాంతంలోనూ, 48.1 % యెర్రకాలువ పరీవాహక ప్రాంతంలోను, 26.8% తమ్మిలేరు ప్రాంతంలోను, 1.4% రామిలేరు ప్రాంతంలోను, 3.5% లోయేరు ప్రాంతంలోను ఉంది.[3].
245 చ.కి.మీ. వైశాల్యంలో విస్తరించి, దేశంలో అతి పెద్ద మంచినీటి సరస్సు అయిన కొల్లేరు కృష్ణా, గోదావరి నదుల మధ్యప్రాంతలో ఏర్పడిన పల్లపు జలాశయం. ఈ రెండు నదుల మధ్యలోను సహజంగా వరద నీటిని బాలన్స్ చేసే సరస్సుగా ఉపయోగ పడుతుంది. బుడమేరు, తమ్మిలేరు అనే రెండు పెద్ద యేరులతోబాటు సుమారు 30 చిన్న, పెద్ద కాలువలు కొల్లేరులో కలుస్తాయి. ఉప్పుటేరు ద్వారా కొల్లేరు నీరు సముద్రంలోకి ప్రవహిస్తుంది. ఎన్నో ప్రత్యేకమైన వృక్ష, పక్షిజాతులకు ఇది ఆలవాలమైంది. ఇటీవలి కాలంలో ఇక్కడ చేపల పెంపకం పెద్దయెత్తున ఆర్థిక, సామాజిక మార్పులను తెచ్చింది. అక్రమంగా కొల్లేరు భాగాలను వ్యవసాయానికి, ఆక్వా కల్చర్‌కు ఆక్రమించుకోవడం వలన కొల్లేరు మనుగడకే ప్రమాదం ఏర్పడింది[6].
జిల్లాలో వ్యవసాయానికి నీరందించేవాటిలో మూడు వ్యవస్థలు ఉన్నవి:
గోదావరి డెల్టా నీటిపారుదల వ్యవస్థ. (సర్ అర్ధర్ కాటన్ బారేజి ద్వారా - 2,10,000 హెక్టేరుల వరకు అవకాశం ఉంది.)
కృష్ణా డెల్టా నీటిపారుదల వ్యవస్థ. (ప్రకాశం బారేజి ద్వారా - 23,000 హెక్టేరుల వరకు అవకాశం ఉంది.)
ఇవి కాక తమ్మిలేరు రిజర్వాయరు ద్వారా 3,700 హెక్టేరులు, జల్లేరు రిజర్వాయరు ద్వారా 1,700 హేక్టేరులు సాగుకు అవకాశం ఉంది.[7]
మెరక ప్రాంతంలో పెద్దయెత్తున గొట్టపు బావులద్వారా సాగునీరు వినియోగం జరుగుతున్నది.
పోలవరం ప్రాజెక్టు
పరిశ్రమలు
పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా పారిశ్రామికంగా పెద్దగా అభివృద్ధి చెందిందనడానికి ఆస్కారం లేదు. అందువలన ఉద్యోగావకాశాలు కూడా చాలా తక్కువని చెప్పవచ్చును. ప్రధానంగా వ్యవసాయాధారితమైన ఈ జిల్లాలో ఉన్న కొద్దిపాటి పరిశ్రమలు కూడా వ్యవసాయాధారితమైనవే.
జిల్లాలో ఏలూరు, భీమవరం, తణుకు, పాలకొల్లులలో పారిశ్రామిక కేంద్రాలున్నాయి. మొత్తం జిల్లాలో పారిశ్రామిక విద్యుత్ కనెక్షన్లు ఇలా ఉన్నాయి[5]:
లో టెన్షన్ (తక్కువ వోల్టేజి) పారిశ్రామిక కనెక్షన్లు: 7125
హై టెన్షన్ (ఎక్కువ వోల్టేజి) పారిశ్రామిక కనెక్షన్లు: 118
కుటీర పరిశ్రమ పారిశ్రామిక కనెక్షన్లు: 251
జిల్లాలో మొత్తం ట్రాన్స్‌ఫార్మర్లు: 13,541
పరిశ్రమలకు విద్యుత్తునిచ్చే ప్రధాన విద్యుత్ సరఫరా లైనులు, హై వోల్టేజీ సబ్‌స్టేషన్లు ఉన్న స్థలాలు: నిడదవోలు, కొవ్వూరు, తణుకు, భీమవరం, దూబచర్ల, తాడిమళ్ళ, చాగల్లు, తాడేపల్లి గూడే, పాలకొల్లు, ఏలూరు.
మొత్తం జిల్లాలో 52 పెద్ద, మధ్య తరగతి పరిశ్రమలున్నాయి. వీటిలో సుమారు 17వేల మందికి ఉపాధి లభిస్తున్నది. జిల్లాలోని ముఖ్య పరిశ్రమలు:
పూర్ణిమ కెమికల్ ఇండస్ట్రీస్ -ఏలూరు
అంబికా దర్బార్ బత్తి - ఏలూరు
ఆంధ్రా షుగర్స్ - తణుకు
గౌతమి సాల్వెంట్స్ - తణుకు
ఫుడ్స్, ఫాట్స్ & ఫెర్టిలైజర్స్ - తాడేపల్లిగూడెం
శ్రీ గురువాయురప్పన్ రైస్ బ్రాన్ ఆయిల్, గణపవరం
పశ్చిమ గోదావరి సహకార చక్కెర ఫాక్టరీ - సూరప్పగూడెం
ఆంధ్రా షుగర్స్ (ఆల్కహాలు విభాగం) - కొవ్వూరు
సహకార చక్కెర ఫాక్టరీ, పాలకొల్లు
విజయదుర్గా ఆగ్రో ఆయిల్స్ & స్ట్రా బోర్డు - తణుకు
వి.వి.ఎస్.షుగర్స్, చాగల్లు
పద్మజా ఎడిబుల్ రైస్ సాల్వెంట్ ఆయిలగ, ఉండి
రీజెంట్ ఆగ్రో ప్రొడక్ట్స్ - దేవరపల్లి
ఆంధ్రా షుగర్స్ - తాడ్వాయి
గోద్రెజ్ ఆగ్రోవెట్ - ద్వారకా తిరుమల
సహకార పామ్ ఆయిల్ - పెదవేగి
గవర్నమెంట్ డిస్టిలరీ - చాగల్లు
శ్రీ ఇంద్ర డిస్టిలరీ - తణుకు
సదర్న్ పెస్టిసైడ్స్ - కొవ్వూరు
శ్రీ రామా డిస్టిలర్స్ - జంగారెడ్డి గూడెం
కృష్ణా ఇండస్ట్రియల్ కార్బన్ - జంగారెడ్డిగూడెం
కృష్ణా ఇండస్ట్రియల్ సల్ఫ్యూరిక్ ఆసిడ్ - నిడదవోలు
డాక్టర్స్ ఆర్గానిక్ - తణుకు
శుభోదయ కెమికల్స్ - గౌరీ పట్నం (దేవరపల్లి)
ఆంధ్రా షుగర్స్ (కాస్టిక్ సోడా) - గోపాలపురం
డెల్టా పేపర్ మిల్స్ - వెండ్ర
కోస్టల్ కెమికల్స్ - నిడదవోలు
రోలెక్స్ పేపర్స్ - పాలకొల్లు
కోస్టల్ ఆగ్రో ఇండస్ట్రీస్ - ఉండ్రాజవరం
శ్రీ సత్యనారాయణ కాటన్ యార్న్ - తణుకు
శ్రీ అనంతలక్ష్మీ కాటన్ యార్న్ - ఉండ్రాజవరం
శ్రీ అక్కమాంబా టెక్స్టైల్స్ - తణుకు
శ్రీ రామభద్ర స్పిన్నర్స్ - తణుకు
శ్రీ వెంకటరాయ కాటన్ యార్న్ - తణుకు
ఈస్ట్ ఇండియా కమర్షియల్ (జూట్ మిల్లు) - ఏలూరు
కృష్ణా హెస్సియన్ - ఏలూరు
సదరన్ మెగ్నీషియం మెటల్ - దేవరపల్లి
కళ్యాణి ఫ్లోరైడ్ - నిడదవోలు
ఎన్.సి.ఎల్. ఇండస్ట్రీస్ - దొమ్మేరు (నిడదవోలు)
త్రివేణి గ్లాస్ వర్క్స్ - కొవ్వూరు
దేవి సీ ఫుడ్స్ - పెరవలి
అవంతి ఫీడ్స్ - కొవ్వూరు
శ్రీ వీరభద్రా మెటల్ ఇండస్ట్రీస్ - అజ్జరం
రీఫ్రెష్ వాటర్ ప్లాంట్ - జంగారెడ్డిగూడెం
ఇవి కాక జిల్లాలో ఈ క్రింది కుటీర పరిశ్రమలు చిన్నపరిశ్రమలు కొన్ని పట్టణాలలో కేంద్రీకృతమై ఉన్నాయి.
తివాచీ పరిశ్రమలు - ఏలూరు
ఇత్తడి పనిముట్లు - అజ్జరం, పెరవలి
లేసులు - నరసాపురం
స్టోన్ క్రషింగ్ యూనిట్లు - దేవరపల్లి
పీచు పరిశ్రమలు - నిడదవోలు
నీలి విప్లవం
ఆంధ్ర ప్రదేశ్ ఆవిర్భావం నాటికి పశ్చిమగోదావరి జిల్లాలో చేపల సాగుకు ప్రత్యేకమైన పద్ధతులంటూ ఏమీ లేవు. ఉత్తర, తూర్పు ప్రాంతాల్లో విస్తరించిన గోదావరి, దక్షిణం వైపున 19.5 కిలోమీటర్ల మేర సముద్రం కొల్లేరు, ఉప్పుటేరు ప్రాంతాల్లో లభించే చేపలతోనే మత్స్యకారులు వ్యాపారం జరిపేవారు. చేపల అధికోత్పత్తి, వాణిజ్య రంగ విస్తరణకు ఎటువంటి పద్ధతులు అప్పట్లో లేవు. 1961 నాటికి జిల్లాలో తొమ్మిది మార్కెట్లే ఉండేవి. నాడు 460 టన్నుల చేపల విక్రయాలు జరిగినట్లు గణాంకాలు వెల్లడిస్తున్నాయి. 1969-70 మధ్య రూ. 10.25 లక్షల విలువైన 471 టన్నుల చేపలు, రూ. 1.61 లక్షల విలువ చేసే 73 టన్నుల రొయ్య అమ్మకాలు జరిగాయి. ఈ క్రమంలోనే మత్స్యపరిశ్రమపై ఆధారపడిన మత్స్యకారుల కోసం 42 ఫిషర్‌మేన్ కోఆపరేటివ్ సొసైటీలు 5805 మంది సభ్యులతో ఏర్పడ్డాయి. 1981 నాటికి ఆ సంఖ్య 61 సొసైటీలకు పెరిగింది. 1960లో బాదంపూడిలో చేప పిల్లల ఉత్పత్తి కేంద్రాన్ని స్థాపించడంతో జిల్లాలో చేపల పెంపకం చెరువుల్లో మొదలైంది. ఇందుకోసం ప్రభుత్వం ఆధ్వర్యంలో భీమవరం సమీపంలోని పెదఅమిరం, నరసాపురం, కొవ్వలి, తణుకు, ఏలూరు, కొవ్వూరు తదితర చోట్ల చేప పిల్లల ఉత్పత్తి కేంద్రాలు వెలిశాయి.
80వ దశకం నుంచి విప్లవాత్మక మార్పులు
శాస్త్రీయ పద్ధతుల్లో వాణిజ్య వ్యాపారంగా చేపల పెంపకం 1980 నుంచి ప్రారంభమైంది. తొలుత జిల్లాలో ఆకివీడు, కృష్ణా జిల్లా కైకలూరు పంట ప్రాంతాలుగా చేపల పెంపకం విస్తరించింది. ప్రారంభంలో 20 వేల ఎకరాల్లో మొదలైన ఈ సాగు 1985-86 ప్రాంతంలో వరి పంట నష్టాలకు గురవుతుండటంతో ఒకేసారి మరో 10 వేల ఎకరాలకు విస్తరించింది. భీమవరం, నిడమర్రు, గణపవరం, కాళ్ళ, ఉండి, వీరవాసరం, మొగల్తూరు, నరసాపురంలలో చేపల చెరువులు బాగా విస్తరించాయి. ప్రధానంగా భీమవరం ప్రాంతంలో చేపల పరిశ్రమ అభివృద్ధి కోసం ఆనంద గ్రూపు-అమాల్‌గమ్ ఫిషరీస్ సంయుక్తంగా 1988లో కొత్త పద్ధతులను, ఫిష్ ప్యాకింగ్ గ్రేడింగ్ విధానాలను ప్రారంభించాయి. అప్పటి వరకు ఒక మోస్తరుగా రైళ్ళ ద్వారా చేపల ఎగుమతులు జరిగేవి. తదుపరి ప్యాకింగ్‌తో ట్రేడింగ్ విధానం ప్రారంభం కావడంతో భీమవరం చేపల ఉత్పత్తుల పెంపకానికి ప్రధాన కేంద్రంగా మారింది. అస్సాం, ఢిల్లీ, కలకత్తా తదితర ప్రాంతాలకు చేపల ఎగుమతులు ప్రారంభమయ్యాయి. తొలి రోజుల్లో 500 టన్నుల ఉత్పత్తులు ఎగుమతి అయ్యేవి.
1985 నాటికిఉప్పునీటి చేపల ఉత్పత్తి 4 వేల టన్నులు, మంచినీటి చేపల ఉత్పత్తి 10546 టన్నులకు పెరిగింది.1990 నాటికి జిల్లాలో ఏలూరు, ఆకివీడు, భీమవరం, పాలకొల్లు, పెనుగొండ, తణుకు, పడాల, కొవ్వలి ప్రాంతాలలో 200 టన్నుల ఐస్‌ను ఉత్పత్తి చేసే 24 ఫ్యాక్టరీల ఉత్పత్తిని పెంచుతూ నెలకొల్పారు. 1990 ప్రాంతంలో మరో 50వేల ఎకరాలు చేపల చెరువులుగా మారిపోయాయి. దీంతో గ్రామాలకు గ్రామాలు హరిత విప్లవం నుంచి నీలి విప్లవం వైపు మరలాయి.
తాజా పరిణామాలు
రెండున్నర దశాబ్దాలలో 20 వేల ఎకరాల నుంచి జిల్లాలో 1.50 లక్షల ఎకరాల విస్తీర్ణానికి పెరిగాయి. 1990 నాటికి ప్రభుత్వం ప్రైవేటు రంగాలలో 7054 చెరువులు ఉండగా 20 వేలకు పెరిగినట్లు అంచనా. ఒక్క గణపవరం, నిడమర్రు, ఆకివీడు మండలాలలో గతంలో 35 లారీల చేపలు కలకత్తా మార్కెట్‌కు రోజూ వెళ్ళేవి. ప్రస్తుతం రోజుకి 1250 లారీల్లో చేపలు ఎగుమతి అవుతున్నాయి.
డివిజన్లు లేదా మండలాలు, నియోజక వర్గాలు
తెలంగాణా ప్రత్యేక రాష్ట్రంగా ఏర్పడిన తర్వాత పోలవరం ప్రాజెక్టు నిర్మాణం నిమిత్తం ఖమ్మం జిల్లాకు చెందిన బూర్గంపాడు, కుక్కునూరు, వేలేరుపాడు మండలాలు ఈ జిల్లాలో కలిసినవి.
రవాణా వ్వవస్థ
5వ నెంబరు జాతీయ రహదారి పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా గుండా వెళుతుంది. జిల్లాలో రోడ్ల వివరాలు
[5]:
మొత్తం రోడ్ల పొడవు: 5,194 కి.మీ. అందులో
జాతీయ రహదారి: 108 కి.మీ.
రాష్ట్రం రహదారులు: 281 కి.మీ.
జిల్లా స్థాయి రోడ్లు: 1308 కి.మీ.
మద్రాసు-కొలకత్తా రైలు మార్గం ఈ జిల్లాగుండా వెళుతుంది. ట్రంకు రైలు మార్గం పొడవు 90 కి.మీ. బ్రాంచి లైను పొడవు 75 కి.మీ. (గుడివాడ-భీమవరం-నిడదవోలు/నరసాపురం)
జిల్లాలో ముఖ్యమైన రైల్వే స్టేషన్లు: ఏలూరు, తాడేపల్లిగూడెం, నిడదవోలు (జంక్షన్), భీమవరం టౌన్, భీమవరం జంక్షన్, కొవ్వూరు, తణుకు, పాలకొల్లు, నరసాపురం, ఆకివీడు, భీమడోలు
జిల్లాలో కాలువల ద్వారా ప్రయాణం, సరకుల రవాణా పెద్దగా జరగడం లేదు. గోదావరి డెల్టాలో కొంత వినియోగం జరుగుతున్నది.
జిల్లాలో తాడేపల్లిగూడెంలో విమనాశ్రయం ఉన్నప్పటికీ ప్రస్తుతం నిరుపయోగంగా ఉంది. ఇటీవల కాలంలో ఈ విమానాశ్రయం వినియోగంలోకి తీసుకురావలనే ప్రయత్నాలు జరుగుతున్నాయి. గన్నవరం (విజయవాడ) మరియు మధురపూడి (రాజమండ్రి) విమానాశ్రయాలు ప్రస్తుతం జిల్లావాసులకు అందుబాటులో ఉన్నాయి.
రాష్ట్రంలో అన్ని ప్రాంతాలలాగానే ప్రయాణికుల నిత్యావసరాలకు ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాష్ట్ర రోడ్ రవాణా సంస్థ వారి బస్సు సర్వీసులే ప్రధాన ప్రయాణ సాధనాలు. కొంత వరకు హైదరాబాదు మరియు విశాఖపట్నం నగరాలకు ప్రైవేటు బస్సులు నడుస్తున్నాయి. పట్టణ పరిసర గ్రామాలలో ఆటోల వినియోగం ఇటీవల బాగా పెరిగింది.
జనాభా లెక్కలు
పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా మొత్తం జనాభా 37.96 లక్షలు. ఇందులో 30.48 లక్షలు గ్రామీణ ప్రాంతాలలోను, 7.45 లక్షలు పట్టణ ప్రాంతాలలోను నివసిస్తున్నారు. జిల్లా వైశాల్యం 7742 చ.కి.మీ. కనుక జనసాంద్రత చ.కి.మీ.కు 490[9]. జనాభాలో 70% పైగా జనులు వ్యవసాయ సంబంధితమైన ఉపాధిపై జీవిస్తున్నారు.
ఇతర ప్రధాన జన విస్తరణాంశాలు (2001 జనాభా లెక్కలననుసరించి)
జనాభా: 37.96 లక్షలు (పురుషులు 19.06 లక్షలు, స్త్రీలు 18.9 లక్షలు)
దశాబ్దంలో జనాభా పెరుగుదల: + 7.92%
జన సాంద్రత: చ.కి.మీ.కు 490 మంది
అక్షరాస్యత: 73.95% (పురుషులలో 78.4%, స్త్రీలలో 69.4 %)
సాపేక్ష అభివృద్ధి సూచిక: 20.71
మొత్తం జనాభాలో పని చేసేవారు: 43.4%
వ్యవసాయ సంబంధిత ఉపాధిలో: 71.2%
గనుల పనులలో: 0.2%
పరిశ్రమలలో: 5.1% (కుటీర పరిశ్రమలు మినహాయించి)
కుటీర పరిశ్రమలలో: 2.21%
నిర్మాణం పనులు: 1.01%
సేవా రంగంలో: 19.5%
మొత్తం వైశాల్యంలో అడవులు 10.38%
వ్యవసాయం జరిగే భూమిలో నీటి వసతి ఉన్నది: 86.5%
తలసరి ఆహార ధాన్యాల ఉత్పత్తి: 383 కి.గ్రా.
ప్రతి 100 చ.కి.మీ.కు రోడ్ల పొడవు: 77.42 కి.మీ.
సంస్కృతి
పశ్చిమ గోదావరి జిల్లాలో ఎక్కువ శాతం గ్రామీణ సంస్కృతి ఉంది. కాపు, కమ్మ, రెడ్డి, బి.సి, యస్.టి సామాజిక వర్గాల జనాభా ఎక్కువ. ఆంధ్ర క్షత్రియులు (క్షత్రియ రాజులు), బ్రాహ్మణ కులాల జనాభా తక్కువగా ఉంది. భీమవరం, ఏలూరు, జంగారెడ్డిగూడెం, తణుకు వంటి పట్టణాల్లో పాశ్చాత్య నాగరికత కనిపిస్తుంది. మహిళా అక్షరాస్యత - సాధికారతలో కూడా ఈ జిల్లా ముందంజలో ఉంది. ఈ జిల్లా వాసులకు వివాహ సంబంధాలు ఎక్కువగా తూర్పు గోదావరి జిల్లా వాసులతో జరుగుతూవుంటాయి.
పర్యాటకం
జిల్లాలో 700 కి.మీ. వైశాల్యంగల కొల్లేరు సరస్సు ఉంది. విదేశాలనుండి అనేకరకాల పక్షులు అక్టోబరు - మే మాసాలలో ఇక్కడ చేరుతాయి.
ఏలూరు సమీపాన "చిన్న తిరుపతి"గా ప్రసిద్ధిగాంచిన ద్వారకా తిరుమల ఉంది. యాత్రికులకు సమస్త సౌకర్యాలున్న ఈ ఆలయంలో పెళ్ళిళ్ళు జరుగుతాయి.
పోలవరం సమీపంలో ఉన్న పాపి కొండలు ముఖ్యమైన పర్యాటక ప్రాంత్రం. ప్రతి రోజు పట్టిసం నుండి రాజమండ్రి గుండా పేరంటాలపల్లి వరకూ గోదావరిలో లాంచి ప్రయాణం ఉంటుంది.
కామవరపుకోట మండలంలో బౌద్ధారామాలు ఉన్నాయి.
వ్యవసాయం
జిల్లాలోని అధిక ప్రాంతం సాంద్ర వ్యవసాయ పద్ధతిని అనుసరిస్తూ, వ్యావసాయికంగా ఎంతో అభివృద్ధి సాధించి, ఆంధ్ర ప్రదేశ్ ధాన్యాగారంగా ప్రసిద్ధిచెందింది. జిల్లాలో మత్స్య పరిశ్రమ కూడా బాగా అభివృద్ధి చెందింది. భీమవరం నగరం రాష్ట్రంలోనే ప్రముఖ మత్స్య పరిశ్రమ వ్యాపారకేంద్రం. తణుకులో ఆంధ్రా సుగర్స్, అక్కమాంబ టెక్స్ టైల్స్, సత్యనారాయణ స్పిన్నింగ్ మిల్స్ వంటి పరిశ్రమలు ఉన్నాయి.
విద్యాసంస్థలు
ప్రధానంగా వ్యవసాయంపై ఆధార పడిన ప్రాంతము, అటవీ ప్రాంతము ఉన్న ఈ జిల్లా 73.95% (పురుషులు 78.43%, స్త్రీలు 69.45%) అక్షరాస్యతలో ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌లో హైదరాబాదు తరువాత రెండవ స్థానంలో ఉంది. మొత్తం దేశంలో ఈ జిల్లా చదువుకొన్న వారి సంఖ్య ప్రకారం 31వ స్థానంలోను, అక్షరాస్యత శాతం ప్రకారం 149వ స్థానంలోను ఉంది. జిల్లాలో మహానగరాలు ఏవీ లేకపోవడం వలనా, విశ్వవిద్యాలయం లేకపోవడం వలనా ఉన్నత విద్యకు అవకాశాలు దాదాపు శూన్యం. పై చదువులకు విద్యార్థులు ఎక్కువగా ఇతర జిల్లాలకు, లేదా ఇతర రాష్ట్రాలకు, విదేశాలకు కూడా వెళ్ళడం జరుగుతుంది. ఇటీవల ప్రైవేటు రంగంలో విద్యావకాశాలు పెరగడం వలన ఇంజినీరింగ్, మెడికల్ విద్యాలయాలు జిల్లాలో స్థాపించబడ్డాయి. జిల్లాలో విద్యాలయాల సంఖ్య ఇలా ఉంది[10].
ప్రాథమిక పాఠశాలలు - 2555
మాధ్యమిక పాఠశాలలు - 349
ఉన్నత పాఠశాలలు - 385
ప్రభుత్వ గురుకుల పాఠశాలలు - 2
నవోదయ పాఠశాలలు - 2
జూనియర్ కళాశాలలు - 51
డిగ్రీ కళాశాలలు - 37
ఐ.టి.ఐ.లు - 23
పాలిటెక్నిక్ కళాశాలలు - 6
ఇంజినీరింగ్ కళాశాలలు >25 (ఏలూరు-6, తాడేపల్లి గూడెం-3, తణుకు-1, జంగారెడ్డిగూడెం-3, భీమవరం-8[11], నరసాపురం-1)[12]
మెడికల్ కళాశాలలు - 2 (ఏలూరు), (భీమవరం)
బి.ఎడ్.కళాశాలలు - 4
న్యాయశాస్త్ర కళాశాలలు - 2 (ఏలూరు, భీమవరం)
ప్రముఖ విద్యా సంస్థలు
ఆంధ్ర విశ్వ విద్యాలయం పి.జి కళాశాల, తాడేపల్లిగూడెం
జిల్లాలో ఎక్కువ కళాశాలలు ఆంధ్ర విశ్వ విద్యాలయా నికి అనుబంధంగా ఉన్నాయి [13]. అనేక విద్యాలయాలు నిర్వహించే సంస్థలలో ఏలూరుకు చెందిన సర్.సి.ఆర్.రెడ్డి విద్యా సంస్థల సముదాయము, సెయింట్ తెరిసా విద్యాలయాలు, భీమవరానికి చెందిన డి.ఎన్.ఆర్. విద్యా సంస్థల సముదాయము ముఖ్యమైనవి.
ఇటీవల కార్పొరేట్ విద్యారంగం పెరిగిన కారణంగా ప్రైవేటు రంగంలో అనేక విద్యా సంస్థలు స్థాపించబడినాయి.
పర్యాటక ప్రదేశాలు
పుణ్యక్షేత్రాలు
ద్వారకా తిరుమల
పట్టిసీమ
మద్ది
గౌరీపట్నం
నిడదవోలు
వీరంపాలెం
పెనుగొండ
పాలకొల్లు
భీమవరం
నత్తా రామేశ్వరం
చారిత్రక ప్రదేశాలు
గుంటుపల్లి (జీలకర్రగూడెం) బౌధ్ధారమాలు
పెదవేగి
Narsapuram
బీచ్
పేరుపాలెం
కాళీపట్నం రేవు వద్ద గొల్లపాలెం ద్వీపం
ఇతర ఆకర్షణలు
పాపికొండలు (కొరుటూరు రిసార్ట్స్ మరియు కల్లూరు రొసార్ట్స్-ఖమ్మం జిల్లా)
కొవ్వూరు (గొష్పాద క్షేత్రం, కాటన్ బ్యారేజ్, రోడ్డు మరియు రైలు బ్రిడ్జ్)
చించినాడ (దిండి రిసార్ట్స్ మరియు హౌస్ బోట్లు-తూర్పు గోదావరి జిల్లా)
కొల్లేరు సరస్సు (ఆటపాక మరియు కొల్లేటికోట-కృష్ణా జిల్లా)
క్రీడలు
భీమవరం వాసి అయిన వెంకటపతి రాజు ఇండియన్ నేషనల్ క్రికెట్ టీం తరపున 28 టెస్ట్ మ్యాచ్ లు మరియు 53 వన్ డే మ్యాచ్ లు ఆడాడు. అతని పూర్తి పేరు సాగి లక్ష్మి వెంకటపతి రాజు.
ప్రముఖవ్యక్తులు
ముళ్ళపూడీ హరిచ్చంద్రప్రసాద్ [late]
బోళ్ళ బులిరామయ్య[Ex. mp]
బూరుగుపల్లి వేణూగొపాలరావు[శశీ విద్యాసంస్థలు][వేలివెన్ను]
బూరుగుపల్లి శేషారావు[శాసన సభ్యులు. నిడదవోలు]
Uppalapati Venkata Krishnam Raju [x.MP]
Surampudi Kamesh
Andhra Pradesh State Brahmin Youth President
స్వచ్ఛంద సేవా సంస్థలు
మహాత్మాగాంధీ మొమొరియల్ ట్రస్ట్ {Mahatma Gandhi Memorial Trust} శ్రీరాంపురం. భీమవరం.
అభ్యుదయ మహిళా మండలి. అశొక్ నగర్. ఏలూరు.
ఏక్షన్ {Action} గిరిజనాభివృద్ది సంస్థ. జంగారెడ్డి గూడెం.
ఆదరణాలయం సేవాసంస్థ. పాలకొల్లు.
అసోషియేషన్ ఆఫ్ రూరల్ సోషల్ ఎడ్యుకేషన్. పోష్టల్ కాలనీ. ఏలూరు
అవార్డ్ అసోషియేషన్.{ వెల్ఫేర్ రూరల్ డవలప్మెంట్ సెంటర్ } అరుణోదయ మనో వికాసకేంద్రం.ఆర్.పి.ఆశ్రమం.భీమవరం.
సెంటర్ ఫర్ రూరల్ రీ కనష్ట్రక్షన్. { Centre for Rural Reconstruction Through Social Action } గవర్నమెంట్ జూనియర్ కాలేజ్ రోడ్.కొయ్యలగూడెం.
చైతన్య యువజన సంఘం. భీమడోలు కొత్త కాలనీ.భీమడోలు.
ఛిల్ద్ రురల్ రీలీఫ్ ఆర్గనయ్సెసతిఒన్ (Child Rural Relief Organisation).తాడేపల్లి గూడెం.
ఎలిషా హొం ఫర్ థీ ఒర్ఫన్, బ్లిన్ద్, హన్దికెప్పెద్ లెపెర్స్ (Elisha Home For the Orphan, Blind, Handicapped Lepers etc.) పాలకొల్లు.
ది ఏలూరు తాలూక రూరల్ డెవలప్మెంట్ ఆర్గనైజేషన్. మాదేపల్లి{జల్లిపూడి} ఏలూరు.
ఫ్లోరెన్స్ నైటెంగేల్ ఉచిత వృత్తివిధ్యా శిక్షణా కేంద్రం. తాటియాకులగుడెం. జీలుగుమిల్లి.
జి.ఎమ్.అసోషియేషన్.గిరిజనాభివృద్ది కేంద్రం. C/o సంజీవనీ నర్సింగ్ హోమ్.జంగారెడ్డి గూడెం.
గూద్ లామ్ప్ అర్గనిసతిఒన్ ఫొర్ దెప్రెస్సెద్ కమునితిఎస్ (Good Lamp Organsation for Depressed Communities). అమీనా పేట్. ఏలూరు.
Life Empowering Action Development.శనివారపుపేట. ఏలూరు.
Mercy Orphanage Children Home లంకలకోడేరు. పాలకొల్లు మండలం.
ముళ్ళపూడి కమలాదేవి అమెరికన్ హాస్పిటల్. వెంకట్రాయపురం. తణుకు.
ముళ్ళపూడి వెంకట్రాయుడు ఉచిత నేత్ర వైద్య శిభిరం.వెంకట్రాయపురం. తణుకు.
శాంతి వెనుకబడిన తరగతుల అభ్యుదయ సంఘము. నిడదవోలు.
Society for Noble Service to Poor.అన్నదేవరపేట. తల్లపూడి.
Sruthi Voluntary Organisation Society.అరవవారి వీధి. ఎస్.బి.అయ్.కాలనీ. భీమవరం.
రాజకీయాలు
పశ్చిమ గోదావరి జిల్లాలో 16 శాసనసభ నియోజక వర్గాలతో పాటూ రెండు లోక్ సభ (ఏలూరు, నర్సాపురం) నియోజకవర్గాలు ఉన్నాయి.
1983లో తెలుగుదేశం పార్టీ ఆవిర్భవించినప్పటి నుండి పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా రాజకీయాలు పెనుమార్పులకు పెట్టిందిపేరు. రాజకీయంగా సున్నితమైన ఈ జిల్లా రాజకీయ వాతావరణంలో తీవ్రమైన మార్పులు ఎక్కువ. ఏలూరులో కాంగ్రెసు పార్టీకి కూడా తిరుగులేని ప్రస్థానం ఉంది. మాగంటి రవీంద్రనాథ్ చౌదరి గారు ఏలూరులో తిరుగులేని ప్రజానాయకుడు, ఏకఛత్రాధిపత్యంగా పరిపాలనను సాగించిన ప్రజావాది. 1989 ఎన్నికలలో తప్ప రాష్ట్రములో అధికారములోకి వచ్చిన పార్టీ పశ్చిమగోదావరి జిల్లాలో అధిక సంఖ్యలో శాసనసభా స్థానాలను గెలుచుకోవటం పరిపాటే. 1983లో తెలుగుదేశం ప్రభంజనంలో కోటగిరి విద్యాధరరావు చింతలపూడి నుండి స్వతంత్ర అభ్యర్థిగా గెలుపొందిన ఒక్క స్థానము తప్ప మిగిలిన 16 స్థానాలూ తెలుగుదేశం పార్టీ గెలుచుకున్నది. 1985 ఎన్నికలలో 15 స్థానాలు తేదేపాకు, ఒక్క అచంట నియోజక వర్గము మాత్రం దాని మిత్రపక్షమైన సిపిఐ(ఎం)కు దక్కాయి. 1989లో యేర్పడిన పాలకవర్గ వ్యతిరేక వైఖరివల్ల జిల్లాలో కాంగ్రెసు 7 స్థానాలు గెలుచుకున్నది. 1999 ఎన్నికలలో తెలుగుదేశం తిరిగి అధికారంలోకి వచ్చినప్పుడు ఒక్క కొవ్వూరు స్థానము తప్ప మిగిలిన నియోజకవర్గాలన్నింటిలో తెలుగుదేశమే గెలుపొందింది.[14]
జిల్లాలో సంఖ్యాపరంగా కాపుల ప్రాబల్యము చాలా ఎక్కువగా ఉన్నాధి. ఇక్కడ సినిమారంగ ప్రముఖులు మరియు పారిశ్రామిక వేత్తలు రాజకీయాల్ని శాసిస్తున్నారు. ఆంధ్ర సుగర్స్ వ్యవస్థాపకుడైన ముళ్ళపూడి హరిశ్చంద్రప్రసాద్ కు తణుకు, కొవ్వూరు, గోపాలపాలెం మరియు పోలవరం నియోజకవర్గాల ఫలితాలను ప్రభావితం చేయగల పలుకుబడి ఉంది. సత్యం కంప్యూటర్స్ అధినేత రామలింగరాజు ముగ్గురు తెలుగుదేశం శాసనసభా సభ్యులకు మద్దతు ఇచ్చినట్టు నివేదికలు వెల్లడించాయి. భీమవరం నుండి పి.వి.నరసింహరాజు, ఉండి నుండి కలిదిండి రామచంద్రరాజు మరియు అత్తిలి నుండి దండు శివరామరాజు.[15]
సినీరంగ ప్రభావములో కేంద్రమంత్రి యు.వి.కృష్ణంరాజు నర్సాపురం లోక్‌సభ స్థానంలో గెలుపొందాడు. సినీ నిర్మాత అంబికాకృష్ణ ఏలూరు నుండి శాసనసభకు ఎన్నికైనాడు. పాలకొల్లు శాసనసభా సభ్యుడు అల్లు వెంకట సత్యనారాయణ సినిమా నటుడు చిరంజీవి అండదండలతో 1983 నుండి తెలుగుదేశం తరఫున పోటీచేసే అవకాశం పొందుతూనే ఉన్నాడు. 1983లో రాజకీయ జీవితము ప్రారంభించినప్పటినుండి ప్రతి ఎన్నికలలోనూ అజేయంగా నిలిచిన తెలుగుదేశం నాయకులు ముగ్గురు: చింతలపూడి నుండి కోటగిరి విద్యాధరరావు, నర్సాపురం నుండి కొత్తపల్లి సుబ్బారాయుడు, ఉండి నుండి కలిదిండి రామచంద్రరాజు.
ప్రస్తుత శాసనసభ్యుల జాబితా
{{2014 శాసనసభ సభ్యులు (పశ్చిమ గోదావరి జిల్లా)}}
బయటి లింకులు
మూలాలు
వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ జిల్లాలు
వర్గం:కోస్తా
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%AA%E0%B0%B6%E0%B1%8D%E0%B0%9A%E0%B0%BF%E0%B0%AE%20%E0%B0%97%E0%B1%8B%E0%B0%A6%E0%B0%BE%E0%B0%B5%E0%B0%B0%E0%B0%BF%20%E0%B0%9C%E0%B0%BF%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%B2%E0%B0%BE
|
{
"plaintext_start_byte": [
11,
1070,
2042,
2771,
3233,
4043,
4792,
5176,
5895,
6037,
7044,
7822,
8787,
9343,
9779,
10208,
10507,
10731,
10794,
10947,
11834,
12334,
12702,
13055,
13514,
13727,
13888,
14193,
14460,
14749,
15304,
15555,
16039,
16869,
17345,
17689,
18155,
18380,
18817,
19645,
19909,
20154,
20450,
20824,
20975,
21239,
21825,
21876,
22109,
22466,
22900,
23616,
23903,
24210,
24603,
25043,
25271,
25486,
25686,
26129,
26193,
26736,
27801,
28142,
28455,
28985,
29808,
30289,
30681,
31036,
31253,
31548,
32078,
32870,
33330,
33844,
34470,
34898,
35273,
35506,
35732,
36339,
37187,
37418,
42674,
44614,
44663,
45121
],
"plaintext_end_byte": [
1068,
2041,
2770,
3232,
4042,
4791,
5135,
5879,
6036,
7043,
7821,
8728,
9342,
9778,
10195,
10506,
10730,
10793,
10946,
11833,
12333,
12701,
13054,
13513,
13726,
13887,
14192,
14438,
14736,
15303,
15546,
16038,
16855,
17344,
17670,
18154,
18379,
18804,
19644,
19895,
20153,
20449,
20823,
20974,
21217,
21824,
21874,
22107,
22465,
22889,
23605,
23902,
24209,
24593,
25042,
25270,
25485,
25673,
26118,
26192,
26714,
27800,
28141,
28454,
28964,
29807,
30288,
30657,
31035,
31252,
31528,
32077,
32869,
33313,
33824,
34419,
34897,
35272,
35505,
35731,
36338,
37176,
37396,
42655,
44613,
44662,
45117,
45217
]
}
|
Where is Taoism practiced today?
|
Taoism
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Part of a series onDaoism
Theories
Dao (Tao)
De (Te)
Wuji
Taiji
Yin-Yang
Wuwei
Ziran
Xian
Wu Xing
Qi
Zhenren
Practices
Three Treasures
Daoist meditation
Daoist diet (Bigu)
Neidan
Waidan
Daoist sexual practices
Five Precepts
Ten Precents
Texts
Yijing
Laozi (Daodejing)
Zhuangzi
Huainanzi
Taipingjing
Xiang'er
Liezi
Sanhuangjing
Huahujing
Qingjing Jing
Baopuzi
Daozang
Deities
Hongjun Laozu
Three Pure Ones
Guan Shengdi
Eight Immortals
Yellow Emperor
Li Hong
Xiwangmu
Chang'e
Jade Emperor
Other deities
People
Laozi
Zhuangzi
Lie Yukou
Heshanggong
Zhang Daoling
Zhang Jue
Seven Sages of the Bamboo Grove
Ge Hong
Bao Jingyan
Kou Qianzhi
Tao Hongjing
Cheng Xuanying
Chen Tuan
Wang Chongyang
Qiu Chuji
fangshi
Schools
Huang–Lao
Way of the Taiping
Wudoumi
Tianshi
Xuanxue
Shangqing
Lingbao
Northern Celestial Masters
Chongxuan
Quanzhen (Longmen)
Zhengyi
Wuliu
Yao Taoism
Holy places
Taoist temple
Grotto-heavens
Mount Penglai
Mount Kunlun
Wudang Mountains
Louguan Tower
Baiyun Monastery
Organisations
Chinese Taoist Association
Celestial Master
Taoist priestsvt
Taoism (/ˈdaʊɪzəm/, /ˈtaʊ-/), or Daoism (/ˈdaʊ-/), is a religious or philosophical tradition of Chinese origin which emphasizes living in harmony with the Tao (Chinese:道; pinyin:Dào; literally: 'the Way', also romanized as Dao). The Tao is a fundamental idea in most Chinese philosophical schools; in Taoism, however, it denotes the principle that is the source, pattern and substance of everything that exists.[3][4] Taoism differs from Confucianism by not emphasizing rigid rituals and social order, but is similar in the sense that it is a teaching about the various disciplines for achieving "perfection" by becoming one with the unplanned rhythms of the universe called "the way" or "dao".[3][5] Taoist ethics vary depending on the particular school, but in general tend to emphasize wu wei (action without intention), "naturalness", simplicity, spontaneity, and the Three Treasures: 慈 "compassion", 儉 "frugality", and 不敢為天下先 "humility".
The roots of Taoism go back at least to the 4th century BCE. Early Taoism drew its cosmological notions from the School of Yinyang (Naturalists), and was deeply influenced by one of the oldest texts of Chinese culture, the I Ching, which expounds a philosophical system about how to keep human behavior in accordance with the alternating cycles of nature. The "Legalist" Shen Buhai (c. 400 – c. 337 BCE) may also have been a major influence, expounding a realpolitik of wu wei.[6] The Tao Te Ching, a compact book containing teachings attributed to Laozi (Chinese:老子; pinyin:Lǎozǐ; Wade–Giles:Lao³ Tzŭ³), is widely considered the keystone work of the Taoist tradition, together with the later writings of Zhuangzi.
By the Han dynasty (206 BCE–220 CE), the various sources of Taoism had coalesced into a coherent tradition of religious organizations and orders of ritualists in the state of Shu (modern Sichuan). In earlier ancient China, Taoists were thought of as hermits or recluses who did not participate in political life. Zhuangzi was the best known of these, and it is significant that he lived in the south, where he was part of local Chinese shamanic traditions.[7]
Female shamans played an important role in this tradition, which was particularly strong in the southern state of Chu. Early Taoist movements developed their own institution in contrast to shamanism, but absorbed basic shamanic elements. Shamans revealed basic texts of Taoism from early times down to at least the 20th century.[8] Institutional orders of Taoism evolved in various strains that in more recent times are conventionally grouped into two main branches: Quanzhen Taoism and Zhengyi Taoism.[9] After Laozi and Zhuangzi, the literature of Taoism grew steadily and was compiled in form of a canon—the Daozang—which was published at the behest of the emperor. Throughout Chinese history, Taoism was nominated several times as a state religion. After the 17th century, however, it fell from favor.
Taoism has had a profound influence on Chinese culture in the course of the centuries, and Taoists (Chinese:道士; pinyin:dàoshi, "masters of the Tao"), a title traditionally attributed only to the clergy and not to their lay followers, usually take care to note distinction between their ritual tradition and the practices of Chinese folk religion and non-Taoist vernacular ritual orders, which are often mistakenly identified as pertaining to Taoism. Chinese alchemy (especially neidan), Chinese astrology, Chan (Zen) Buddhism, several martial arts, traditional Chinese medicine, feng shui, and many styles of qigong have been intertwined with Taoism throughout history. Beyond China, Taoism also had influence on surrounding societies in Asia.
Today, the Taoist tradition is one of the five religious doctrines officially recognized in the People's Republic of China (PRC) as well as the Republic of China (ROC), and although it does not travel readily from its East Asian roots, it claims adherents in a number of societies,[10] in particular in Hong Kong, Macau, and in Southeast Asia.
Definition
Spelling and pronunciation
Since the introduction of the Pinyin system for romanizing Mandarin Chinese, there have been those who have felt that "Taoism" would be more appropriately spelled as "Daoism". The Mandarin Chinese pronunciation for the word 道 ("way, path") is spelled as tao4 in the older Wade–Giles romanization system (from which the spelling 'Taoism' is derived) while it is spelled as dào in the newer Pinyin romanization system (from which the spelling 'Daoism' is derived). Both the Wade–Giles tao4 and the Pinyin dào are intended to be pronounced identically in Mandarin Chinese (like the 'd' in 'dog'), but despite this fact, "Taoism" and "Daoism" can be pronounced differently in English vernacular.[11]
Categorization
The word "Taoism" is used to translate different Chinese terms which refer to different aspects of the same tradition and semantic field:[12]
"Taoist religion" (Chinese:[[wikt:|]]; pinyin:Dàojiào; lit. "teachings of the Tao"), or the "liturgical" aspect[13] – A family of organized religious movements sharing concepts or terminology from "Taoist philosophy";[14] the first of these is recognized as the Celestial Masters school.
"Taoist philosophy" (Chinese:道家; pinyin:Dàojiā; lit. "school or family of the Tao") or "Taology" (Chinese:道學; pinyin:dàoxué; lit. "learning of the Tao"), or the "mystical" aspect[13] – The philosophical doctrines based on the texts of the I Ching, the Tao Te Ching (or Daodejing, Chinese:道德經; pinyin:dàodéjīng) and the Zhuangzi (Chinese:莊子; pinyin:zhuāngzi). These texts were linked together as "Taoist philosophy" during the early Han Dynasty, but notably not before.[15][16] It is unlikely that Zhuangzi was familiar with the text of the Daodejing,[17][18] and Zhuangzi would not have identified himself as a Taoist as this classification did not arise until well after his death.[18]
However, the discussed distinction is rejected by the majority of Western and Japanese scholars.[19][20] It is contested by hermeneutic (interpretive) difficulties in the categorization of the different Taoist schools, sects and movements.[21] Taoism does not fall under an umbrella or a definition of a single organized religion like the Abrahamic traditions; nor can it be studied as a mere variant of Chinese folk religion, as although the two share some similar concepts, much of Chinese folk religion is separate from the tenets and core teachings of Taoism.[22] The sinologists Isabelle Robinet and Livia Kohn agree that "Taoism has never been a unified religion, and has constantly consisted of a combination of teachings based on a variety of original revelations."[23]
Chung-ying Cheng, a Chinese philosopher, views Taoism as a religion that has been embedded into Chinese history and tradition. "Whether Confucianism, Daoism, or later Chinese Buddhism, they all fall into this pattern of thinking and organizing and in this sense remain religious, even though individually and intellectually they also assume forms of philosophy and practical wisdom."[24] Chung-ying Cheng also noted that the Daoist view of heaven flows mainly from "observation and meditation, [though] the teaching of the way (dao) can also include the way of heaven independently of human nature".[24] In Chinese history, the three religions of Buddhism, Daoism and Confucianism stand on their own independent views, and yet are "involved in a process of attempting to find harmonization and convergence among themselves, so that we can speak of a 'unity of three religious teaching' (sanjiao heyi)".[25]
The term "Taoist", and Taoism as a "liturgical framework"
Traditionally, the Chinese language does not have terms defining lay people adhering to the doctrines or the practices of Taoism, who fall instead within the field of folk religion. "Taoist", in Western sinology, is traditionally used to translate daoshi (道士, "master of the Tao"), thus strictly defining the priests of Taoism, ordained clergymen of a Taoist institution who "represent Taoist culture on a professional basis", are experts of Taoist liturgy, and therefore can employ this knowledge and ritual skills for the benefit of a community.[26]
This role of Taoist priests reflects the definition of Taoism as a "liturgical framework for the development of local cults", in other words a scheme or structure for Chinese religion, proposed first by the scholar and Taoist initiate Kristofer Schipper in The Taoist Body (1986).[27] Daoshi are comparable to the non-Taoist fashi (法師, "ritual masters") of vernacular traditions (the so-called "Faism") within Chinese religion.[27]
The term dàojiàotú (Chinese:道教徒; literally: 'follower of Taoism'), with the meaning of "Taoist" as "lay member or believer of Taoism", is a modern invention that goes back to the introduction of the Western category of "organized religion" in China in the 20th century, but it has no significance for most of Chinese society in which Taoism continues to be an "order" of the larger body of Chinese religion.
History
Laozi is traditionally regarded as one of the founders of Taoism and is closely associated in this context with "original" or "primordial" Taoism.[28] Whether he actually existed is disputed;[29][30] however, the work attributed to him—the Tao Te Ching—is dated to the late 4th century BCE.[31]
Taoism draws its cosmological foundations from the School of Naturalists (in the form of its main elements—yin and yang and the Five Phases), which developed during the Warring States period (4th to 3rd centuries BC).[32]
Robinet identifies four components in the emergence of Taoism:
Philosophical Taoism, i.e. the Tao Te Ching and Zhuangzi
techniques for achieving ecstasy
practices for achieving longevity or immortality
exorcism.[29]
Some elements of Taoism may be traced to prehistoric folk religions in China that later coalesced into a Taoist tradition.[33][34] In particular, many Taoist practices drew from the Warring-States-era phenomena of the wu (connected to the shamanic culture of northern China) and the fangshi (which probably derived from the "archivist-soothsayers of antiquity, one of whom supposedly was Laozi himself"), even though later Taoists insisted that this was not the case.[35] Both terms were used to designate individuals dedicated to "...magic, medicine, divination,... methods of longevity and to ecstatic wanderings" as well as exorcism; in the case of the wu, "shamans" or "sorcerers" is often used as a translation.[35] The fangshi were philosophically close to the School of Naturalists, and relied much on astrological and calendrical speculations in their divinatory activities.[36]
The first organized form of Taoism, the Tianshi (Celestial Masters') school (later known as Zhengyi school), developed from the Five Pecks of Rice movement at the end of the 2nd century CE; the latter had been founded by Zhang Daoling, who claimed that Laozi appeared to him in the year 142.[37] The Tianshi school was officially recognized by ruler Cao Cao in 215, legitimizing Cao Cao's rise to power in return.[38] Laozi received imperial recognition as a divinity in the mid-2nd century BCE.[39]
Taoism, in form of the Shangqing school, gained official status in China again during the Tang dynasty (618–907), whose emperors claimed Laozi as their relative.[40] The Shangqing movement, however, had developed much earlier, in the 4th century, on the basis of a series of revelations by gods and spirits to a certain Yang Xi in the years between 364 and 370.[41]
Between 397 and 402, Ge Chaofu compiled a series of scriptures which later served as the foundation of the Lingbao school,[42] which unfolded its greatest influence during the Song dynasty (960–1279).[43] Several Song emperors, most notably Huizong, were active in promoting Taoism, collecting Taoist texts and publishing editions of the Daozang.[44]
In the 12th century, the Quanzhen School was founded in Shandong. It flourished during the 13th and 14th century and during the Yuan dynasty became the largest and most important Taoist school in Northern China. The school's most revered master, Qiu Chuji, met with Genghis Khan in 1222 and was successful in influencing the Khan towards exerting more restraint during his brutal conquests. By the Khan's decree, the school also was exempt from taxation.[45]
Aspects of Confucianism, Taoism, and Buddhism were consciously synthesized in the Neo-Confucian school, which eventually became Imperial orthodoxy for state bureaucratic purposes under the Ming (1368–1644).[46]
During the Qing Dynasty (1644–1912), however, due to discouragements of the government, many people favored Confucian and Buddhist classics over Taoist works.
During the 18th century, the imperial library was constituted, but excluded virtually all Taoist books.[47] By the beginning of the 20th century, Taoism went through many catastrophic events.(As a result, only one complete copy of the Daozang still remained, at the White Cloud Monastery in Beijing).[48]
Today, Taoism is one of five religions recognized by the People's Republic of China. The government regulates its activities through the Chinese Taoist Association.[49] Taoism is freely practiced in Taiwan, where it claims millions of adherents.
Doctrines
Ethics
Taoism tends to emphasize various themes of the Tao Te Ching and Zhuangzi, such as naturalness, spontaneity, simplicity, detachment from desires, and most important of all, wu wei.[50] However, the concepts of those keystone texts cannot be equated with Taoism as a whole.[51]
Tao and Te
Tao (Chinese:道; pinyin:dào) literally means "way", but can also be interpreted as road, channel, path, doctrine, or line.[52] In Taoism, it is "the One, which is natural, spontaneous, eternal, nameless, and indescribable. It is at once the beginning of all things and the way in which all things pursue their course."[53] It has variously been denoted as the "flow of the universe",[54] a "conceptually necessary ontological ground",[55] or a demonstration of nature.[56] The Tao also is something that individuals can find immanent in themselves.[57]
The active expression of Tao is called Te (also spelled—and pronounced—De, or even Teh; often translated with Virtue or Power; Chinese:德; pinyin:dé),[58] in a sense that Te results from an individual living and cultivating the Tao.[59]
Wu-wei
The ambiguous term wu-wei (simplified Chinese:无为; traditional Chinese:無爲; pinyin:wú wéi) constitutes the leading ethical concept in Taoism.[60] Wei refers to any intentional or deliberated action, while wu carries the meaning of "there is no ..." or "lacking, without". Common translations are "nonaction", "effortless action" or "action without intent".[60] The meaning is sometimes emphasized by using the paradoxical expression "wei wu wei": "action without action".[61]
In ancient Taoist texts, wu-wei is associated with water through its yielding nature.[62] Taoist philosophy, in accordance with the I Ching, proposes that the universe works harmoniously according to its own ways. When someone exerts their will against the world in a manner that is out of rhythm with the cycles of change, they may disrupt that harmony and unintended consequences may more likely result rather than the willed outcome. Taoism does not identify one's will as the root problem. Rather, it asserts that one must place their will in harmony with the natural universe.[63] Thus, a potentially harmful interference may be avoided, and in this way, goals can be achieved effortlessly.[64][65] "By wu-wei, the sage seeks to come into harmony with the great Tao, which itself accomplishes by nonaction."[60]
Naturalness
Naturalness (Chinese:自然; pinyin:zìrán; Wade–Giles:tzu-jan; lit. "self-such"，"self organisation"[66]) is regarded as a central value in Taoism.[67] It describes the "primordial state" of all things[68] as well as a basic character of the Tao,[69] and is usually associated with spontaneity and creativity.[70][69] To attain naturalness, one has to identify with the Tao;[69] this involves freeing oneself from selfishness and desire, and appreciating simplicity.[67]
An often cited metaphor for naturalness is pu (simplified Chinese:朴; traditional Chinese:樸; pinyin:pǔ, pú; Wade–Giles:p'u; lit. "uncut wood"), the "uncarved block", which represents the "original nature... prior to the imprint of culture" of an individual.[71] It is usually referred to as a state one returns to.[72]
Three Treasures
The Taoist Three Treasures or Three Jewels (simplified Chinese:三宝; traditional Chinese:三寶; pinyin:sānbǎo) comprise the basic virtues of ci (Chinese:慈; pinyin:cí, usually translated as compassion), jian (Chinese:俭; pinyin:jiǎn, usually translated as moderation), and bugan wei tianxia xian (Chinese:不敢为天下先; pinyin:bùgǎn wéi tiānxià xiān, literally "not daring to act as first under the heavens", but usually translated as humility).
As the "practical, political side" of Taoist philosophy, Arthur Waley translated them as "abstention from aggressive war and capital punishment", "absolute simplicity of living", and "refusal to assert active authority".[73]
The Three Treasures can also refer to jing, qi and shen (Chinese:精氣神; pinyin:jīng-qì-shén; jing is usually translated with "essence" and shen with "spirit"). These terms are elements of the traditional Chinese concept of the human body, which shares its cosmological foundation—Yinyangism or the Naturalists—with Taoism. Within this framework, they play an important role in neidan ("Taoist Inner Alchemy").[74]
Cosmology
Taoist cosmology is cyclic; relativity, evolution and 'extremes meet' are main characters.[66] It shares similar views with the School of Naturalists (Yinyang)[32] which was headed by Zou Yan (305–240 BCE). The school's tenets harmonized the concepts of the Wu Xing (Five Phases) and yin and yang. In this spirit, the universe is seen as being in a constant process of re-creating itself, as everything that exists is a mere aspect of qi, which, "condensed, becomes life; diluted, it is indefinite potential".[75] Qi is in a perpetual transformation between its condensed and diluted state.[76] These two different states of qi, on the other hand, are embodiments of the abstract entities of yin and yang,[76] two complementary extremes that constantly play against and with each other and cannot exist without the other.[77]
Human beings are seen as a microcosm of the universe,[22] and for example comprise the Wu Xing in form of the zang-fu organs.[78] As a consequence, it is believed that deeper understanding of the universe can be achieved by understanding oneself.[79]
Theology
Taoism can be defined as pantheistic, given its philosophical emphasis on the formlessness of the Tao and the primacy of the "Way" rather than anthropomorphic concepts of God. This is one of the core beliefs that nearly all the sects share.[80]
Taoist orders usually present the Three Pure Ones at the top of the pantheon of deities, visualizing the hierarchy emanating from the Tao. Laozi (Laojun, "Lord Lao"), is considered the incarnation of one of the Three Purities and worshipped as the ancestor of the philosophical doctrine.[28][81]
Different branches of Taoism often have differing pantheons of lesser deities, where these deities reflect different notions of cosmology.[82] Lesser deities also may be promoted or demoted for their activity.[83] Some varieties of popular Chinese religion incorporate the Jade Emperor, derived from the main of the Three Purities, as a representation of the most high God.
Persons from the history of Taoism, and people who are considered to have become immortals (xian), are venerated as well by both clergy and laypeople.
Despite these hierarchies of deities, traditional conceptions of Tao should not be confused with the Western theism. Being one with the Tao does not necessarily indicate a union with an eternal spirit in, for example, the Hindu sense.[56][63]
Texts
Tao Te Ching
The Tao Te Ching or Daodejing is widely considered the most influential Taoist text.[84] According to legend, it was written by Laozi,[85] and often the book is simply referred to as the "Laozi." However, authorship, precise date of origin, and even unity of the text are still subject of debate,[86] and will probably never be known with certainty.[87] The earliest texts of the Tao Te Ching that have been excavated (written on bamboo tablets) date back to the late 4th century BCE.[88] Throughout the history of religious Taoism, the Tao Te Ching has been used as a ritual text.[89]
The famous opening lines of the Tao Te Ching are:
道可道非常道 (pinyin:dào kĕ dào fēi cháng dào)
"The Tao that can be told is not the eternal Tao"
名可名非常名 (pinyin:míng kĕ míng fēi cháng míng)
"The name that can be named is not the eternal name."[90]
There is significant, at times acrimonious, debate regarding which English translation of the Tao Te Ching is preferable, and which particular translation methodology is best.[91] The Tao Te Ching is not thematically ordered. However, the main themes of the text are repeatedly expressed using variant formulations, often with only a slight difference.[92]
The leading themes revolve around the nature of Tao and how to attain it. Tao is said to be ineffable, and accomplishing great things through small means.[93] Ancient commentaries on the Tao Te Ching are important texts in their own right. Perhaps the oldest one, the Heshang Gong commentary, was most likely written in the 2nd century CE.[94] Other important commentaries include the one from Wang Bi and the Xiang'er.[95]
Zhuangzi
The Zhuangzi (Chinese:莊子), named after its traditional author Zhuangzi, is a composite of writings from various sources, and is generally considered the most important of all Taoist writings.[96] The commentator Guo Xiang (c. CE 300) helped establish the text as an important source for Taoist thought. The traditional view is that Zhuangzi himself wrote the first seven chapters (the "inner chapters") and his students and related thinkers were responsible for the other parts (the "outer" and "miscellaneous" chapters). The work uses anecdotes, parables and dialogues to express one of its main themes, that is aligning oneself to the laws of the natural world and "the way" of the elements.[97][98]
I Ching
The I Ching, or Yijing, was originally a divination system that had its origins around 1150 BCE[99] Although it predates the first mentions of Tao as an organised system of philosophy and religious practice, this text later became of philosophical importance to Daoism and Confucianism.
The I Ching itself, shorn of its commentaries, consists of 64 combinations of 8 trigrams (called "hexagrams"), traditionally chosen by throwing coins or yarrow sticks, to give the diviner some idea of the situation at hand and, through reading of the "changing lines", some idea of what is developing.[100]
The 64 original notations of the hexagrams in the IChing can also be read as a meditation on how change occurs, so it assists Taoists with managing yin and yang cycles as Laozi advocated in the Tao Te Ching (the oldest known version of this text was dated to 400 BCE). More recently as recorded in the 18th century, the Taoist master Liu Yiming continued to advocate this usage.[101]
Daozang
The Daozang (道藏, Treasury of Tao) is also referred to as the Taoist canon. It was originally compiled during the Jin, Tang, and Song dynasties. The version surviving today was published during the Ming Dynasty.[102][103] The Ming Daozang includes almost 1500 texts.[104] Following the example of the Buddhist Tripiṭaka, it is divided into three dong (洞, "caves", "grottoes"). They are arranged from "highest" to "lowest":[105][106]
The Zhen ("real" or "truth" 眞) grotto. Includes the Shangqing texts.
The Xuan ("mystery" 玄) grotto. Includes the Lingbao scriptures.
The Shen ("divine" 神) grotto. Includes texts predating the Maoshan (茅山) revelations.
Daoshi generally do not consult published versions of the Daozang, but individually choose, or inherit, texts included in the Daozang. These texts have been passed down for generations from teacher to student.[107]
The Shangqing school has a tradition of approaching Taoism through scriptural study. It is believed that by reciting certain texts often enough one will be rewarded with immortality.[108]
Other texts
While the Tao Te Ching is most famous, there are many other important texts in traditional Taoism. Taishang Ganying Pian ("Treatise of the Exalted One on Response and Retribution") discusses sin and ethics, and has become a popular morality tract in the last few centuries.[109] It asserts that those in harmony with Tao will live long and fruitful lives. The wicked, and their descendants, will suffer and have shortened lives.[93]
Worldview
Lowe's summary of a Taoist worldview highlights points such as:
society seen as multi-level self-organizing "living" systems[110]
aesthetics favored over absolute or scientific "truth"[111]
nominalist consensus about acceptability[112]
social constructivism[113]
dialectical acceptance of simultaneous multiple realities[114]
non-abstract narrative or context-based knowledge[115]
multivalent, non-linear holistic acceptance of contradiction and paradox[116]
relationality, with the whole as a system of related parts[117]
virtue as an organizing principle of identity and harmony[118]
Symbols and images
The taijitu (simplified Chinese:太极图; traditional Chinese:太極圖; pinyin:tàijítú; commonly known as the "yin and yang symbol" or simply the "yin yang") and the bagua 八卦 ("Eight Trigrams") have importance in Taoist symbolism.[119] In this cosmology, the universe creates itself out of a primary chaos of material energy, organized into the cycles of Yin and Yang and formed into objects and lives. Yin is the receptive and Yang is the active principle, seen in all forms change and difference such as the annual season cycles, the landscape, sexual coupling, the formation of both men and women as characters, and sociopolitical history.[120] While almost all Taoist organizations make use of it, one could also regard it as Confucian, Neo-Confucian or pan-Chinese. One can see this symbol as a decorative element on Taoist organization flags and logos, temple floors, or stitched into clerical robes. According to Song dynasty sources, it originated around the 10th century CE.[121] Previously, a tiger and a dragon had symbolized yin and yang.[121]
Taoist temples may fly square or triangular flags. They typically feature mystical writing or diagrams and are intended to fulfill various functions including providing guidance for the spirits of the dead, bringing good fortune, increasing life span, etc.[122] Other flags and banners may be those of the gods or immortals themselves.[123]
A zigzag with seven stars is sometimes displayed, representing the Big Dipper (or the Bushel, the Chinese equivalent). In the Shang Dynasty of the 2nd millennium BCE, Chinese thought regarded the Big Dipper as a deity, while during the Han Dynasty, it was considered a qi path of the circumpolar god, Taiyi.[124]
Taoist temples in southern China and Taiwan may often be identified by their roofs, which feature dragons and phoenixes made from multi-colored ceramic tiles. They also stand for the harmony of yin and yang (with the phoenix representing yin). A related symbol is the flaming pearl, which may be seen on such roofs between two dragons, as well as on the hairpin of a Celestial Master.[125] In general though, Chinese Taoist architecture lacks universal features that distinguish it from other structures.[126]
Practices
Rituals
At ancient times, before Daoism Religion was founded, food may be set out as a sacrifice to the spirits of the deceased or the gods. This may include slaughtered animals, such as pigs and ducks, or fruit. The Daoist Celestial Master Zhang Daoling rejected food and animal sacrifices to the Gods. He tore apart temples which demanded animal sacrifice and drove away its priests. Nowadays Daoism Temples are still not allowed to use animal sacrifices.[127] Another form of sacrifice involves the burning of joss paper, or hell money, on the assumption that images thus consumed by the fire will reappear—not as a mere image, but as the actual item—in the spirit world, making them available for revered ancestors and departed loved ones. The joss paper is mostly used when memorizing ancestors, such as time of Qingming.
Also on particular holidays, street parades take place. These are lively affairs which invariably involve firecrackers and flower-covered floats broadcasting traditional music. They also variously include lion dances and dragon dances; human-occupied puppets (often of the "Seventh Lord" and "Eighth Lord"), Kungfu-practicing and palanquins carrying god-images. The various participants are not considered performers, but rather possessed by the gods and spirits in question.[128]
Fortune-telling—including astrology, I Ching, and other forms of divination—has long been considered a traditional Taoist pursuit. Mediumship is also widely encountered in some sects. There is an academic and social distinction between martial forms of mediumship (such as tongji) and the spirit-writing that is typically practiced through planchette writing.[129]
Physical cultivation
A recurrent and important element of Taoism are rituals, exercises and substances aiming at aligning oneself spiritually with cosmic forces, at undertaking ecstatic spiritual journeys, or at improving physical health and thereby extending one's life, ideally to the point of immortality.[130][131] Enlightened and immortal beings are referred to as xian.
A characteristic method aiming for longevity is Taoist alchemy. Already in very early Taoist scriptures—like the Taiping Jing and the Baopuzi—alchemical formulas for achieving immortality were outlined.[132][133]
A number of martial arts traditions, particularly the ones falling under the category of Neijia (like T'ai Chi Ch'uan, Bagua Zhang and Xing Yi Quan) embody Taoist principles to a significant extent, and some practitioners consider their art a means of practizing Taoism.[134]
Society
Adherents
The number of Taoists is difficult to estimate, due to a variety of factors including defining Taoism. According to a survey of religion in China in the year 2010, the number of people practicing some form of Chinese folk religion is near to 950 million (70% of the Chinese).[135] Among these, 173 million (13%) claim an affiliation with Taoist practices.[135] Further in detail, 12 million people claim to be "Taoists", a term traditionally used exclusively for initiates, priests and experts of Taoist rituals and methods.[135]
Most Chinese people and many others have been influenced in some way by Taoist traditions. Since the creation of the People's Republic of China, its government has encouraged a revival of Taoist traditions in codified settings. In 1956, the Chinese Taoist Association was formed to administer the activities of all registered Taoist orders, and received official approval in 1957. It was disbanded during the Cultural Revolution under Mao, but was re-established in 1980. The headquarters of the association are at the Baiyunguan, or White Cloud Temple of Beijing, belonging to the Longmen branch of Quanzhen Taoism.[136] Since 1980, many Taoist monasteries and temples have been reopened or rebuilt, both belonging to the Zhengyi or Quanzhen schools, and clergy ordination has been resumed.
Taoist literature and art has influenced the cultures of Korea, Japan, and Vietnam. Organized Taoism seems not to have attracted a large non-Chinese following until modern times. In Taiwan 7.5 million people (33% of the population) identify themselves as Taoists.[137] Data collected in 2010 for religious demographics of Hong Kong[138] and Singapore[139] show that, respectively, 14% and 11% of the people of these cities identify as Taoists.
Art and poetry
Throughout Chinese history there have been many examples of art being influenced by Taoist thought. Notable painters influenced by Taoism include Wu Wei, Huang Gongwang, Mi Fu, Muqi Fachang, Shitao, Ni Zan, T'ang Mi, and Wang Tseng-tsu.[140] Taoist arts represents the diverse regions, dialects, and time spans that are commonly associated with Taoism. Ancient Taoist art was commissioned by the aristocracy, however scholars masters and adepts also directly engaged in the art themselves.[141]
Political aspects
Daoism never had a unified political theory. While Huang-Lao positions justified a strong emperor as the legitimate ruler[142], the "primitivists" (like in the chapters 8-11 of the Zhuangzi) argued in strongly for a radical anarchism. A more moderate position is presented in the Inner Chapters of the Zhuangzi in which the political life is presented with disdain and some kind of pluralism or perspectivism is preferred[143]. The syncretist position in texts like the Huainanzi and some Outer Chapters of the Zhuangzi blended some daoist positions with confucian ones[144].
Relations with other religions and philosophies
Many scholars believe Taoism arose as a countermovement to Confucianism.[145] The philosophical terms Dao and De are indeed shared by both Taoism and Confucianism.[146] Zhuangzi explicitly criticized Confucian and Mohist tenets in his work. In general, Taoism rejects the Confucian emphasis on rituals, hierarchical social order, and conventional morality, and favors "naturalness", spontaneity, and individualism instead.[147]
The entry of Buddhism into China was marked by significant interaction and syncretism with Taoism.[148] Originally seen as a kind of "foreign Taoism", Buddhism's scriptures were translated into Chinese using the Taoist vocabulary.[149] Representatives of early Chinese Buddhism, like Sengzhao and Tao Sheng, knew and were deeply influenced by the Taoist keystone texts.[150]
Taoism especially shaped the development of Chan (Zen) Buddhism,[151] introducing elements like the concept of naturalness, distrust of scripture and text, and emphasis on embracing "this life" and living in the "every-moment".[152]
Taoism on the other hand also incorporated Buddhist elements during the Tang dynasty, such as monasteries, vegetarianism, prohibition of alcohol, the doctrine of emptiness, and collecting scripture in tripartite organization.
Ideological and political rivals for centuries, Taoism, Confucianism, and Buddhism deeply influenced one another.[153] For example, Wang Bi, one of the most influential philosophical commentators on Laozi (and the Yijing), was a Confucian.[154] The three rivals also share some similar values, with all three embracing a humanist philosophy emphasizing moral behavior and human perfection. In time, most Chinese people identified to some extent with all three traditions simultaneously.[155] This became institutionalized when aspects of the three schools were synthesized in the Neo-Confucian school.[156]
Some authors have dealt with comparative studies between Taoism and Christianity. This has been of interest for students of history of religion such as J.J.M. de Groot,[157] among others. The comparison of the teachings of Laozi and Jesus of Nazareth has been done by several authors such as Martin Aronson,[158] and Toropov & Hansen (2002), who believe that they have parallels that should not be ignored.[159] In the opinion of J. Isamu Yamamoto[160] the main difference is that Christianity preaches a personal God while Taoism does not. Yet, a number of authors, including Lin Yutang,[161] have argued that some moral and ethical tenets of these religions are similar.[162][163] In neighboring Vietnam, Taoist values have been shown to adapt to social norms and formed emerging socio-cultural beliefs together with Confucianism.[164]
See also
Taoist diet
Baopuzi
Daoism–Taoism romanization issue
Daoyin
Lie Yukou
Eastern philosophy
Chinese folk religion
Chinese ritual mastery traditions
Nuo rituals
Wuism
Research Association of Laozi Taoist Culture
Citations
Sources
Balfour, Frederic Henry, tr. (Kelly & Walsh, 1881).
Barrett, Rick. Taijiquan: Through the Western Gate (Blue Snake Books, 2006). ISBN1-58394-139-8.
Cane, Eulalio Paul. Harmony: Radical Taoism Gently Applied (Trafford Publishing, 2002). ISBN1-4122-4778-0.
Carr, David T. & Zhang, Canhui. Space, Time, and Culture (Springer, 2004). ISBN1-4020-2823-7.
Chan Wing-tsit. A Source Book in Chinese Philosophy (Princeton, 1963). ISBN0-691-01964-9.
Chang, Stephen T. The Great Tao (Tao Longevity LLC, 1985). ISBN0-942196-01-5.
Demerath, Nicholas J. Crossing the Gods: World Religions and Worldly Politics (Rutgers University Press, 2003). ISBN0-8135-3207-8.
Dumoulin, Heinrich, Heisig, James W. & Knitter, Paul. Zen Buddhism: A History (India and China) (World Wisdom, Inc., 2005). ISBN0-941532-89-5.
Eliade, Mircea. A History of Religious Ideas, Volume 2. Translated by Willard R. Trask. Chicago: University of Chicago Press, 1984.
Fasching, Darrell J. & deChant, Dell. Comparative Religious Ethics: a narrative approach (Blackwell Publishing, 2001). ISBN0-631-20125-4.
Fisher, Mary Pat. Living Religions: An Encyclopaedia of the World's Faiths (I.B. Tauris, 1997). ISBN1-86064-148-2.
Goodspeed, Bennett W. The Tao Jones Averages: A Guide to Whole-Brained Investing (E.P. Dutton, 1983).
Graham, Angus. Disputers of the Tao (Open Court, 1989) ISBN0-8126-9087-7.
Hansen, Chad D. A Daoist Theory of Chinese Thought: A Philosophical Interpretation (Oxford University Press, 2000). ISBN0-19-513419-2.
Hucker, Charles O. China's Imperial Past: An Introduction to Chinese History and Culture (Stanford University Press, 1995). ISBN0-8047-2353-2.
Jones, Richard H. Mysticism and Morality: a new look at old questions (Lexington Books, 2004). ISBN0-7391-0784-4.
Keller, Catherine. The Face of the Deep: A Theology of Becoming (Routledge, 2003). ISBN0-415-25648-8.
Kim, Ha Poong. Reading Lao Tzu: A Companion to the Tao Te Ching With a New Translation (Xlibris Corporation, 2003). ISBN1-4010-8316-1.
Kirkland, Russel. Taoism: The Enduring Tradition (Routledge, 2004). ISBN0-415-26322-0.
Kohn, Livia, ed. Daoism Handbook (Leiden: Brill, 2000).
Kohn, Livia. The Daoist Monastic Manual: A Translation of the Fengdao Kejie (New York: Oxford University Press 2004)
Kohn, Livia & LaFargue, Michael, ed. Lao-Tzu and the Tao-Te-Ching (SUNY Press, 1998). ISBN0-7914-3599-7.
LaFargue, Michael. Tao and Method: A Reasoned Approach to the Tao Te Ching (SUNY Press. 1994) ISBN0-7914-1601-1.
Little, Stephen and Shawn Eichman, et al. Taoism and the Arts of China (Chicago: Art Institute of Chicago, 2000). ISBN0-520-22784-0
Mair, Victor H. The Columbia History of Chinese Literature (Columbia University Press, 2001). ISBN0-231-10984-9
Mair, Victor H. Experimental Essays on Chuang-tzu (Hawaii, 1983) ISBN0-88706-967-3.
Markham, Ian S. & Ruparell, Tinu. Encountering Religion: an introduction to the religions of the world (Blackwell Publishing, 2001). ISBN0-631-20674-4.
Martin, William. A Path And A Practice: Using Lao Tzu's Tao Te Ching as a Guide to an Awakened Spiritual Life (Marlowe & Company, 2005). ISBN1-56924-390-5.
Martinson, Paul Varo. A theology of world religions: Interpreting God, self, and world in Semitic, Indian, and Chinese thought (Augsburg Publishing House, 1987). ISBN0-8066-2253-9.
Maspero, Henri. Translated by Frank A. Kierman, Jr. Taoism and Chinese Religion (University of Massachusetts Press, 1981). ISBN0-87023-308-4
Miller, James. Daoism: A Short Introduction (Oxford: Oneworld Publications, 2003). ISBN1-85168-315-1
Mollier, Christine. Buddhism and Taoism Face to Face: Scripture, Ritual, and Iconographic Exchange in Medieval China. (University of Hawai'i Press, 2008). ISBN0-8248-3169-1.
Moore, Charles Alexander. The Chinese Mind: Essentials of Chinese Philosophy and Culture (University of Hawaii Press, 1967). ISBN0-8248-0075-3.
Occhiogrosso, Peter. The Joy of Sects (Doubleday, 1994). ISBN0-385-42564-3
Pas, Julian F. & Leung, Man Kam. Historical Dictionary of Taoism (Scarecrow Press, 1998). ISBN0-8108-3369-7.
Prebish, Charles. Buddhism: A Modern Perspective (Penn State Press, 1975). ISBN0-271-01195-5.
Robinet, Isabelle. Taoist Meditation: The Mao-shan Tradition of Great Purity (Albany: SUNY Press, 1993 [original French 1989]).
Robinet, Isabelle. Taoism: Growth of a Religion (Stanford: Stanford University Press, 1997 [original French 1992]). ISBN0-8047-2839-9
Segal, Robert Alan. The Blackwell Companion to the Study of Religion (Blackwell Publishing, 2006). ISBN0-631-23216-8.
Schipper, Kristopher. The Taoist Body (Berkeley: University of California Press, 1993 [original French version 1982]).
Schipper, Kristopher and Franciscus Verellen. The Taoist Canon: A Historical Companion to the Daozang (Chicago: University of Chicago, 2004).
Sharot, Stephen. A Comparative Sociology of World Religions: virtuosos, priests, and popular religion (New York: NYU Press, 2001). ISBN0-8147-9805-5.
Silvers, Brock. The Taoist Manual (Honolulu: Sacred Mountain Press, 2005).
Waley, Arthur. The Way and Its Power: A Study of the Tao Te Ching and Its Place in Chinese Thought (Grove Press, 1958). ISBN0-8021-5085-3.
Watts, Alan Wilson. Tao: The Watercourse Way with Al Chung-liang Huang (Pantheon, 1977). ISBN0-394-73311-8 .
Further reading
Bertschinger, Richard. The Secret of Everlasting Life: The first translation of the ancient Chinese text on immortality. (, 2011). ISBN978-1-84819-048-1
Kirkland, Russell. Taoism: The Enduring Tradition. (London and New York: Routledge, 2004). ISBN978-0-415-26321-4
Zhuangzi. Gesamttext und Materialien, ed. by Kalinke, Viktor, Chinese – German, with Pinyin transcription, interlinear and literary translation, contains a complete dictionary of the book Zhuangzi and a concordance to Laozi, Leipzig: Leipziger Literaturverlag, 2018. ISBN978-3-86660-222-9
Klaus, Hilmar. The Tao of Wisdom. Laozi – Daodejing. Chinese-English-German. Aachen: Hochschulverlag 600 p.2009 ISBN978-3-8107-0055-1
Kohn, Livia. The Taoist Experience: An Anthology. (Albany: SUNY Press, 1993). ISBN978-0-7914-1579-5
Komjathy, Louis. The Daoist Tradition: An Introduction. (London and New York: Bloomsbury Academic, 2013). ISBN978-1441168733
Komjathy, Louis. Daoism: A Guide for the Perplexed. (London and New York: Bloomsbury Academic, 2014). ISBN978-1441148155
Miller, James. Daoism: A Short Introduction. (Oxford: Oneworld Publications, 2003). ISBN1-85168-315-1
Pregadio, Fabrizio, ed. The Encyclopedia of Taoism. 2 vol. (London and New York: Routledge, 2008). ISBN978-0-7007-1200-7
Saso, Michael R. Taoism and the Rite of Cosmic Renewal. 2nd ed. (Pullman: Washington State University Press, 1990). ISBN978-0-87422-054-4
Sivin, Nathan. Chinese Alchemy: Preliminary Studies. (Cambridge: Harvard University Press, 1968). ISBN978-0-674-12150-8
Sommer, Deborah. Chinese Religion: An Anthology of Sources. (Oxford University Press, 1995). ISBN978-0-19-508895-3
Tian, Chenshan. Chinese Dialectics: From Yijing To Marxism. (Lanham: Lexington Books, 2005). ISBN0-7391-0922-7
Watts, Alan. Tao: The Watercourse Way. (New York: Pantheon, 1977). ISBN978-0-394-73311-1
Welch, H. and Seidel, A., Facets of Taoism. (New Haven: Yale University Press, 1979). ISBN0-300-01695-6
Popular (non-academic) interpretations of Taoism
Dyer, Wayne. Change Your Thoughts, Change Your Life: Living the Wisdom of the Tao (Hay House, 2007). ISBN978-1-4019-1750-0
Hoff, Benjamin. The Tao of Pooh (Penguin, 1983). ISBN978-0-14-006747-7
Wilde, Stuart. Infinite Self: 33 Steps to Reclaiming Your Inner Power (Hay House, 1995). ISBN978-1-56170-349-4
Gerstner, Ansgar. (Earnshaw Books, 2009). ISBN978-988-18-1547-7
The Tao of Steve, a 2000 film directed by Jenniphr Goodman and starring Donal Logue.
on In Our Time at the BBC
– Chinese Text Project
at the Internet Sacred Text Archive
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Taoism
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
407,
1166,
1710,
2086,
2471,
3338,
4334,
5589,
6206,
6918,
7546,
7945,
8553,
9167,
10340,
10800,
11735,
12737,
13662,
14212,
15010,
15452,
16408,
17523,
17810,
18505,
19886,
20795,
21130,
23083,
23474,
23640,
25272,
25621,
25992,
26421,
27004,
27821
],
"plaintext_end_byte": [
406,
1165,
1709,
2085,
2470,
3302,
4333,
5588,
6205,
6916,
7545,
7943,
8552,
9164,
10339,
10799,
11734,
12736,
13661,
14211,
14990,
15451,
16407,
17514,
17762,
18504,
19866,
20783,
21057,
23031,
23412,
23584,
25249,
25614,
25991,
26420,
27003,
27816,
27884
]
}
|
When do the Cincinnati Bengals play next?
|
Cincinnati Bengals
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
The Cincinnati Bengals are a professional American football franchise based in Cincinnati, Ohio. The Bengals compete in the National Football League (NFL) as a member club of the league's American Football Conference (AFC) North division. Their home stadium is Paul Brown Stadium in downtown Cincinnati. Their divisional opponents are the Pittsburgh Steelers, Cleveland Browns, and the Baltimore Ravens.
The Bengals were founded in 1966 as a member of the American Football League (AFL) by former Cleveland Browns head coach Paul Brown. Brown was the Bengals' head coach from their inception to 1975. After being dismissed as the Browns' head coach by Art Modell (who had purchased majority interest in the team in 1961) in January 1963, Brown had shown interest in establishing another NFL franchise in Ohio and looked at both Cincinnati and Columbus. He ultimately chose the former when a deal between the city, Hamilton County, and Major League Baseball's Cincinnati Reds (who were seeking a replacement for the obsolete Crosley Field) was struck that resulted in an agreement to build a multipurpose stadium which could host both baseball and football games.
Due to the impending merger of the AFL and the NFL, which was scheduled to take full effect in the 1970 season, Brown agreed to join the AFL as its tenth and final franchise. The Bengals, like the other former AFL teams, were assigned to the AFC following the merger. Cincinnati was also selected because, like their neighbors the Reds, they could draw from several large neighboring cities (Louisville and Lexington, Kentucky; Columbus, Dayton, and Springfield, Ohio) that are all no more than 110 miles (180km) away from downtown Cincinnati.
The Bengals won the AFC championship in 1981 and 1988, but lost Super Bowls XVI and XXIII to the San Francisco 49ers. After Paul Brown's death in 1991, controlling interest in the team was inherited by his son, Mike Brown. In 2011, Brown purchased shares of the team owned by the estate of co-founder Austin Knowlton and is now the majority owner of the Bengals franchise.[5]
The 1990s and the 2000s were a period of great struggle. Following the 1990 season, the team went 14 years without posting a winning record nor making the playoffs. The Bengals had several head coaches and several of their top draft picks did not pan out. Mike Brown, the team's de facto general manager,[6] was rated as among the worst team owners in American professional sports.[7]
Since the mid-2000s, the team's fortunes have improved. Two years after becoming head coach, Marvin Lewis guided the Bengals to their first winning season and first division title in over a decade. After the acquisition of Andy Dalton as quarterback in 2011, the Bengals had made the playoffs each season until 2016, ranking highly among NFL teams in win totals.[8] The Bengals drafts are also highly touted, leading to a consistency that had long escaped the franchise. However, the team has remained unable to win in the postseason and have not won a playoff game since 1990, which is the longest such drought in the NFL.[9]
The Bengals are one of the 12 NFL teams to not have won a Super Bowl as of the 2017 season; however, they are also one of 8 NFL teams that have been to at least one Super Bowl, but have not won the game.
History of the Cincinnati Bengals
In 1967, an ownership group led by Paul Brown was granted a franchise in the American Football League. Brown named the team the Bengals in order "to give it a link with past professional football in Cincinnati".[10] Another Cincinnati Bengals team had existed in the city and played in three previous American Football Leagues[11] from 1937 to 1942. The city's world-renowned zoo was also home to a rare white Bengal tiger. However, possibly as an insult to Art Modell, or possibly as a homage to his own start as a head coach to the Massillon Tigers, Brown chose the exact shade of orange used by his former team. He added black as the secondary color. Brown chose a very simple logo: the word "BENGALS" in black lettering. One of the potential helmet designs Brown rejected was a striped motif that was similar to the helmets adopted by the team in 1981 and which is still in use to this day; however, that design featured yellow stripes on a turquoise helmet which were more uniform in width.
In 1966, the American Football League agreed to a merger with its older and more established rival, the National Football League. Among the terms of the merger was that the AFL was permitted to add one additional franchise. One of the reasons the NFL agreed to this was that they wanted an even number of clubs in the merged league, so a team needed to be added that brought the combined total number clubs in the merged league to twenty-six teams. The NFL was content for that team to be in the American Football League because it meant that the existing nine AFL clubs were the ones that had to provide players in the ensuing expansion draft and the NFL owners preferred for the ensuing dilution of talent to occur in what they had always considered to be an inferior league. For the AFL, a key motive behind their agreement to accept a new team was that the guarantee of an eventual place in the NFL meant the league could charge a steep expansion fee of $10 million–400 times the $25,000 the original eight owners paid when they founded the league in 1960. The cash from the new team provided the American Football League with the funds needed to pay the indemnities required to be paid by the AFL to the NFL, as stipulated by the merger agreement.
Prior to the merger being announced, Brown had not seriously considered joining the American Football League, and was not a supporter of what he openly regarded to be an inferior competition, once famously stating that "I didn't pay ten million dollars to be in the AFL."[12] However, with the announcement of the merger, Brown realized that the AFL expansion franchise would likely be his only realistic path back into the NFL in the short to medium term. He ultimately acquiesced to joining the AFL when after learning that the team was guaranteed to become an NFL franchise after the merger was completed in 1970.
There was also a complication: Major League Baseball's Cincinnati Reds were in need of a facility to replace the antiquated, obsolete Crosley Field, which they had used since 1912. Parking nightmares had plagued the city as far back as the 1950s, the little park lacked modern amenities, and New York City, which in 1957 had lost both its National League teams (the Dodgers and the Giants) to Los Angeles and San Francisco, respectively, was actively courting Reds owner Powel Crosley. However, Crosley was adamant that the Reds remain in Cincinnati and tolerated worsening problems with the Crosley Field location, which were exacerbated by the Millcreek Expressway (I-75) project that ran alongside the park.
With assistance from Ohio governor James A. Rhodes, Hamilton County and the Cincinnati city council agreed to build a single multi-purpose facility on the dilapidated riverfront section of the city. The new facility had to be ready by the opening of the 1970 NFL season and was officially named Riverfront Stadium. With the completion of the merger in 1970, the Cleveland Browns were one of three NFL teams that voluntarily moved to the AFL-based American Football Conference and placed in the AFC Central, the same division as the Bengals. An instant rivalry was born, fueled initially by Paul Brown's rivalry with Art Modell.
For their first two seasons, the Bengals played at Nippert Stadium which is the current home of the University of Cincinnati Bearcats.[13] The team held training camp at Wilmington College in Wilmington, through the 1968 preseason. The team finished its first season with a 3–11 record[14] and running back Paul Robinson, who rushed for 1,023 yards, and was named the AFL Rookie of the Year.[15]
Founder Paul Brown coached the team for its first eight seasons. One of Brown's college draft strategies was to draft players with above-average intelligence. Punter/wide receiver Pat McInally attended Harvard University and linebacker Reggie Williams attended Dartmouth College and served on Cincinnati city council while on the Bengals' roster. Because of this policy, many former players were highly articulate and went on to have successful careers in commentary and broadcasting as well as the arts. In addition, Brown had a knack for locating and recognizing pro football talent in unusual places.[16]
In 1970, the Bengals moved to play at Riverfront Stadium, a home they shared with the Cincinnati Reds until the team moved to Paul Brown Stadium in 2000. The team reached the playoffs three times during that decade, but could not win any of those postseason games. In 1975, the team posted an 11–3 record, giving them what is to this day the highest winning percentage (.786) in franchise history. But it only earned them a wild card spot in the playoffs, behind the 12–2 Pittsburgh Steelers, who went on to win the Super Bowl. The Bengals lost to the Oakland Raiders 31–28 in the divisional playoffs.[17]
The Bengals reached the Super Bowl twice during the 1980s, but lost both times to the San Francisco 49ers. The team appeared in the playoffs in 1990, making it to the second round before losing to the Los Angeles Raiders. Before the following season got underway, Paul Brown died at age 82. He had already transferred control to his son, Mike Brown, but was reported to still influence the daily operations of the team. The Bengals' fortunes changed for the worse as the team posted 14 consecutive non-winning seasons and were saddled with numerous draft busts. They began to emerge from that dismal period into a new era of increased consistency, however, after the hiring of Marvin Lewis as head coach in 2003. Carson Palmer, the future star quarterback, was drafted in 2003, but did not play a snap that whole season, as Jon Kitna had a comeback year (voted NFL Comeback Player of the Year). Despite Kitna's success, Palmer was promoted to starting quarterback the following season. Under Palmer, the team advanced to the playoffs for the first time since 1990 in the 2005 season, which also was the first time the team had a winning percentage above .500 since 1990.
The Bengals returned to the playoffs again in 2009 in a season that included the franchise's first ever division sweep. This was especially impressive since two of the teams swept by the Bengals (the Pittsburgh Steelers and the Baltimore Ravens) had both made it to the AFC Championship Game the previous season. Marvin Lewis was rewarded for the accomplishment with the NFL Coach of the Year Award.[18] In the 2010 season, the Bengals posted a 4–12 record.
Following the disappointing 2010 season, quarterback Carson Palmer demanded to be traded. When the Bengals refused to do so, Palmer announced his retirement from the NFL. He later was moved at the NFL trade deadline to the Oakland Raiders. In the 2011 NFL draft, the Bengals selected wide receiver AJ Green in the first round, and quarterback Andy Dalton in the second round. The Bengals improved to 9–7 in the 2011 season, and clinched a playoff spot. Dalton and Green became the most prolific rookie WR-QB duo in history, connecting 65 times for 1,057 yards. However, they lost to the Houston Texans 31–10 in the Wild Card Round. In the 2012 season, the Bengals clinched a playoff spot once more with a win over the Pittsburgh Steelers, going to the playoffs in back-to-back years for the first time since 1982. However, the Bengals faced the Texans in the first round yet again and took another early exit, losing 19–13.
In the 2013 season, for the third straight year, the Bengals clinched a playoff berth and also won the AFC North, finishing with an 11–5 record. But once again, the Bengals were defeated in the wild card round, this time by the San Diego Chargers, 27–10. Most of the blame was put on Andy Dalton, who threw 2 interceptions and fumbled on a forward dive. This made the Bengals 0–5 in playoff games since Mike Brown took over as owner. The 2014 season started well with the Bengals winning their first three contests against the Baltimore Ravens, the Atlanta Falcons, and the Tennessee Titans. However, they lost their week 5 matchup at the New England Patriots, 43–17. An overtime tie to the Carolina Panthers and shutout loss to the Indianapolis Colts followed the primetime loss to the Patriots. Finishing the season 10–5–1 as the 5th seed, they lost to the Colts, 26–10, in the first round of the playoffs. This was the first time the franchise made the playoffs four straight seasons.
In 2015, the Bengals got out to a franchise-best 8–0 start with a 31–10 win over the Cleveland Browns, But then they the lost multiple games in a row losing their undefeated title but still winning their division and clinching a playoff berth. However, they lost to the division rival Pittsburgh Steelers, 18–16, in the Wild Card round in the final minute, making them the first franchise in NFL history to lose five straight opening round playoff games. This frustration continued in 2016 for the Bengals. The Bengals finished the 2016 campaign with a 6–9–1 record, losing several key players to injury including AJ Green, Giovani Bernard, and Jeremy Hill. They missed the playoffs for the first time since 2010, marking the first time Andy Dalton missed the playoffs as the Bengals' starting quarterback. One notable game was a 27–27 tie against the Washington Redskins which was played in London in 2016.[19]
Following a rough 2016 season, the Bengals looked forward into 2017. However, after starting 0–3, the Bengals never found their footing. At one point in the season, the Bengals were 5–9. There were rumors that Marvin Lewis would not return for the next season as the Bengals' head coach. However, after two come-from-behind victories over the Lions and Ravens, that eliminated both teams from the playoffs, the Bengals finished 7–9.[20] The final two games were convincing enough for owner Mike Brown to give Lewis a new two-year contract.[21]
The 2018 campaign began with promise for the Bengals under Lewis. Cincinnati began the season with a 4-1 record with impressive wins over the Colts, Ravens, Falcons, and the Dolphins. However, the Bengals suffered many setbacks after the hot start. Defensive Coordinator Teryl Austin was fired mid-season because of defensive woes [22], AJ Green was injured and officially out for the last 4 games, and Andy Dalton injured his thumb in the Bengals' first game against the Browns and replaced by Jeff Driskel for the rest of the season. The Bengals ended 2018 with a final record of 6-10 and last place in the AFC North. On December 31, 2018, with one year to go on his contract, Lewis and the Bengals mutually parted ways after three straight losing seasons under his watch.[23]
Logos and uniforms
When the team debuted in 1968, the Bengals' uniforms were modeled after the Cleveland Browns. When Paul Brown was fired by Art Modell, Brown still owned the equipment used by Cleveland. So after the firing, Paul Brown packed up all his equipment, which he then used for his new team in Cincinnati. The Cleveland Browns' team colors were brown, orange, and white, and their helmets were solid orange with a white dorsal stripe over the crest.
The Bengals' team colors were orange, black, and white, and their helmets were a similar shade of orange, with the only variations being the word "Bengals" in black block letters (with a white outline) on either side of the helmet and no stripe on the helmet. The Cincinnati Bengals were unique in the NFL as they did not have secondary uniform numbers on the jerseys (called TV numbers) until the 1980 season, when they appeared on the sleeves; they were the only NFL team that did not have them prior to that point. That same year, the team changed their helmet facemask color from gray to black. The team did not discard their Cleveland-like uniforms until 1981. During that year, a then-unique uniform design was introduced. Although the team kept black jerseys, white jerseys, and white pants, they were now trimmed with orange and black tiger stripes. The team also introduced the orange helmets with black tiger stripes that are still in use today.
In 1997, the Bengals designed a logo consisting of a leaping tiger, and it was added to the uniform sleeves (with this, the TV numbers moved to the shoulder). Another alternate logo consisted of a Bengal's head facing to the left. However, the orange helmet with black tiger stripes continued to be the trademark. In 2004, a new tiger stripe pattern and more accents were added to the uniforms. The black jerseys now featured orange tiger-striped sleeves and white side panels, while the white jerseys began to use black tiger-striped sleeves and orange shoulders.[24] A new logo consisting of an orange "B" covered with black tiger stripes was introduced.[3] The team also started rotating black pants and debuted an alternate orange jersey, with white side panels and black tiger-striped sleeves. The Bengals have worn their black uniforms at home throughout their history, with some exceptions such as the 1970 season when the Bengals wore white at home for the entire season, and most of the 1971 season. Since 2005, the Bengals wear white for September home games where the heat could become a factor.
Mascots
The team's official mascot is a Bengal tiger named Who Dey.[4] Aside from Who Dey, the team also has the Cincinnati Ben–Gals, the team's cheerleading squad,[25] which included Laura Vikmanis, the oldest cheerleader in league history.[26]
Contributions to NFL culture
No-huddle offense
A no-huddle offense was commonly used by all teams when time in the game was running low. However, Sam Wyche, the head coach of the Bengals in 1988, along with offensive coordinator Bruce Coslet, made the high-paced offense the standard modality for the ball club regardless of time remaining. By quickly substituting and setting up for the next play—often within 5–10 seconds after the last play despite being afforded 45 seconds—the Bengals hindered the other team's defense from substituting situational players, regrouping for tactical purpose, and resting. In response the NFL instituted rules allowing the defense ample time for substitutions when offensive substitutions were made.
The hurry-up tactic was used by the franchise during the late 1980s while Sam Wyche was the coach. A rival for AFC supremacy during this time was the Buffalo Bills, coached by Marv Levy, who also used a version of the no-huddle offense starting with the 1989 season. The Bengals had beaten the Bills three times in 1988 (pre-season, regular season, and the AFC Championship Game). Marv Levy threatened to fake injuries if the Bengals used the "no-huddle" in the AFC Championship. Wyche was notified that the commissioner had ordered the "no-huddle" illegal for the game. The official notified Wyche and the Bengals' team just two hours before the game kickoff. Wyche asked to talk directly to the commissioner and word immediately came back that the "no-huddle" would not be penalized. Levy did not have his players fake injuries in the game, but installed his version the next year, 1989. The Bengals first used the "no-huddle" in 1984. Most of the high-profile games (the various games for AFC titles and regular season games) between the two led to these changes in NFL rules. Wyche also first used the timeout periods as an opportunity to bring his entire team to the sideline to talk to all eleven players, plus substitutes, at one time. This allowed trainers time to treat a cut or bruise and equipment managers time to repair an equipment defect.
West Coast offense
The West Coast offense is the popular name for the high-percentage passing scheme designed by former Bengals assistant Bill Walsh. Walsh formulated what has become popularly known as the West Coast offense during his tenure as assistant coach for the Cincinnati Bengals from 1968 to 1975, while working under the tutelage of Brown (and before embarking on his legendary coaching tenure with the San Francisco 49ers in the 1980s). Bengals quarterback Virgil Carter was the first player to successfully implement Walsh's system, leading the NFL in pass completion percentage in 1971. Ken Anderson later replaced Carter as Cincinnati's starting quarterback, and was even more successful. In his 16-year career in the NFL, Anderson made four trips to the Pro Bowl, won four passing titles, was named NFL MVP in 1981, and set the record for completion percentage in a single season in 1982 with 70.66%.
Zone blitz
The defense created to combat the West Coast offense also came from Cincinnati. Then-Bengals defensive coordinator Dick LeBeau (who later served as the team's head coach from 2000–2002) created the zone blitz in the 1980s in response to the West Coast offense.
Season-by-season records
Players of note
Current roster
Cincinnati Bengals rosterviewtalkQuarterbacks
14 Andy Dalton
7 Jake Dolegala
5 Ryan Finley
Running backs
25 Giovani Bernard
28 Joe Mixon
32 Trayveon Williams
34 Samaje Perine
Wide receivers
83 Tyler Boyd
16 Pharoh Cooper
12 Alex Erickson
18 A. J. Green
11 John Ross
19 Auden Tate
15 Damion Willis
Tight ends
82 Cethan Carter
85 Tyler Eifert
89 Drew Sample
87 C. J. UzomahOffensive linemen
77 Cordy Glenn T
68 Bobby Hart T
66 Trey Hopkins C
64 John Jerry G
60 Michael Jordan G
67 John Miller G
53 Billy Price C
71 Andre Smith T
Defensive linemen
97 Geno Atkins DT
99 Andrew Billings DT
93 Andrew Brown DE
96 Carlos Dunlap DE
98 Ryan Glasgow DT
94 Sam Hubbard DE
58 Carl Lawson DE
91 Josh Tupou DT
95 Renell Wren DT
72 Kerry Wynn DELinebackers
52 Preston Brown MLB
50 Jordan Evans OLB
57 Germaine Pratt OLB
55 LaRoy Reynolds MLB
59 Nick Vigil OLB
Defensive backs
30 Jessie Bates III FS
42 Clayton Fejedelem SS
22 William Jackson III CB
27 Dre Kirkpatrick CB
29 Tony McRae CB
24 Darius Phillips CB
23 B.W. Webb CB
36 Shawn Williams SS
40 Brandon Wilson FS
Special teams
4 Randy Bullock K
46 Clark Harris LS
10 Kevin Huber PReserve lists
33 Rodney Anderson RB (IR)
21 Darqueze Dennard CB (PUP)
70 O'Shea Dugas T (IR)
-- Javarius Leamon OT (Did Not Report)
62 Alex Redmond G (Susp.)
69 Niles Scott DT (IR)
73 Jonah Williams T (PUP)
Practice squad
49 Moritz Böhringer TE (Exempt)
38 Anthony Chesley CB
44 Noah Dawkins LB
31 Jordan Ellis RB
88 Jordan Franks TE
41 Trayvon Henderson FS
76 Wyatt Miller OT
8 Stanley Morgan Jr. WR
56 Hardy Nickerson Jr. MLB
86 Mason Schreck TE
74 Keaton Sutherland T
Rookies in italics
updated September 11, 2019
•
53 active, 6 inactive, 11 practice squad
→ AFC rosters → NFC rosters
AFC East
BUF
MIA
NE
NYJ
North
BAL
CIN
CLE
PIT
South
HOU
IND
JAX
TEN
West
DEN
KC
LAC
OAK
NFC East
DAL
NYG
PHI
WAS
North
CHI
DET
GB
MIN
South
ATL
CAR
NO
TB
West
ARI
LAR
SF
SEA
Retired numbers
Pro Football Hall of Fame members
Three members of the Hall of Fame have spent some portion of their career with the Bengals, only one spent their entire career with the Bengals. Bengals founder and former coach Paul Brown is also in the Hall of Fame, however he was inducted before founding the Bengals and therefore is not recognized as a Bengals Hall of Famer.
Cincinnati Bengals individual awards
40th anniversary team
In 2007, in celebration of their 40th anniversary the Bengals named an all-time team voted on by the fans.[29]
Coaching staff
Head coaches
Current staff
Cincinnati Bengals staffvt
Front office
President/general manager – Mike Brown
Executive vice president – Katie Blackburn
Vice president – Troy Blackburn
Vice president of player personnel – Paul Brown
Director of player personnel – Duke Tobin
Personnel executive - Bill Tobin
Scouting director(College) - Mike Potts
Scouting director(Pro) - Steven Radicivec
Head coach
Head coach – Zac Taylor
Offensive coaches
Offensive coordinator – Brian Callahan
Quarterbacks – Alex Van Pelt
Assistant quarterbacks - Dan Pitcher
Running backs – Jemal Singleton
Wide receivers – Bob Bicknell
Tight ends – James Casey
Offensive line – Jim Turner
Assistant offensive line – Ben Martin
Offensive assistant – Brad Kragthorpe
Defensive coaches
Defensive coordinator – Lou Anarumo
Defensive line – Nick Eason
Linebackers – Tem Lukabu
Secondary/cornerbacks – Daronte Jones
Secondary/safeties – Robert Livingston
Senior defensive assistant – Mark Duffner
Defensive assistant – Gerald Chatman
Defensive quality control – Jordan Kovacs
Special teams coaches
Special teams coordinator – Darrin Simmons
Assistant special teams – Brayden Coombs
Strength and conditioning
Strength and conditioning – Joey Boese
Assistant strength and conditioning – Todd Hunt
Assistant strength and conditioning – Garrett Swanson
Support staff
Director of coaching operations – Doug Rosfeld
→
→
→ More NFL staffs
AFC East
BUF
MIA
NE
NYJ
North
BAL
CIN
CLE
PIT
South
HOU
IND
JAX
TEN
West
DEN
KC
LAC
OAK
NFC East
DAL
NYG
PHI
WAS
North
CHI
DET
GB
MIN
South
ATL
CAR
NO
TB
West
ARI
LAR
SF
SEA
Radio and television
The Bengals flagship radio stations are WCKY, "ESPN 1530" and WEBN-FM, with WLW AM 700 joining in following the end of the Reds' season. Most preseason and regular season games, are telecast on WKRC-TV, Local 12, the CBS affiliate. The current TV announcers for preseason games are Dan Hoard on play-by-play, and Dave Lapham as analyst.[30]
Chant
"Who Dey?!" is the name of a chant of support by fans of the Cincinnati Bengals, in use for over 30 years. The entire chant is: "Who dey, who dey, who dey think gonna beat dem Bengals?" The answer screamed in unison, "Nobody." Sometimes fans will instead shout "Who Dey?" to represent the entire cheer. "Who Dey" is also the name of the team's mascot, a Bengal tiger.[4]
The Who Dey chant was first known to be used by fans of the 1980 Cincinnati Bengals. While the origin of the chant is unsettled, one possible source for the chant is a 1980 commercial for (the now-defunct) Red Frazier Ford of Cincinnati, which used this tagline: "Who's going to give you a better deal than Red Frazier?...Nobody!" Cincinnati fans who had seen the commercial many times may have just copied it when cheering.[31]
The Who Dey chant is also steeped in local beer lore. Hudy, a leading product of Hudepohl Brewing Company through the late 1980s, bears a phonetic similarity to the "Who Dey" chant. Beer vendors who carried full cases of bottled local beer up and down the steep upper stairs of what was then Riverfront Stadium would call out "Hudy", "Berger" and other local beer names. Raucous fans would often chant back and forth with them as the vendors called out. During the 1980 season the banter with the Hudepohl vendors grew organically into the now famous (Hu-Dey) -Who They?- chant.[32]
The chant bears some similarities to the phrase "Who Dat?", which was officially adopted by the New Orleans Saints in 1979 but had been used by Louisiana's high school team fans for some time. The saying "Who Dat?" originated in minstrel shows and vaudeville acts in the late 19th and early 20th centuries, then it was taken up by New Orleans Jazz and various Big band folks in the 1920s and 1930s. In the late 1960s, local Louisiana High Schools, St. Augustine High School and Patterson High School reportedly have been using the cheer and Gulf Coast fans of Alcorn State University and Louisiana State University picked up the cheer in the 1970s. Southern University in Baton Rouge, Louisiana claims to have originated the cheer in the late 1960s in their version: "Who dat talking 'bout beating dem Jags?"[33]
No URL found. Please specify a URL here or add one to Wikidata.
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Cincinnati%20Bengals
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
126,
645,
1221,
1989,
2566,
3163,
4008,
4830,
6562,
6825,
7398,
8468,
8813,
9597,
10126,
10456,
11043,
11850,
12842,
14015,
15591,
17693,
17782,
18005,
18507
],
"plaintext_end_byte": [
125,
644,
1220,
1928,
2565,
3162,
4007,
4789,
6561,
6824,
7344,
8466,
8812,
9596,
10125,
10455,
11042,
11792,
12841,
14014,
15590,
17680,
17775,
17891,
18471,
18679
]
}
|
Mwana mitindo mashuhuri ulimwenguni kote anaitwa nani?
|
Chris Brown (mwimbaji)
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Christopher Maurice "Chris" Brown (amezaliwa 5 Mei 1989) ni msanii anayerekodi muziki na mwigizaji filamu kutoka Marekani.
Alirekodi albamu yake ya kwanza mwishoni mwa mwaka wa 2005 na aliita Chris Brown , akiwa na umri wa miaka 16. Albamu hii ilihusisha wimbo wake wa kwanza "Run It!", Ambao uliongoza kwenye Bango la nyimbo 100 mashuhuri, na kumfanya msanii wa kwanza wa kiume tangu Montell Jordan kuwa na wimbo wake ukiongoza kwenye chati.[1] Albamu hii imeuza zaidi ya nakala milioni mbili katika Marekani na imethibitishwa kuhitimu kiwango cha platinamu kwa mara mbili na shirika la Recording Industry Association la Marekani (RIAA).[2]
Albamu ya pili ya Brown Exclusive, ilitolewa duniani kote Novemba 2007. Albamu hii ilitoa ngoma mbili zilizofanikiwa; wimbo wake wa pili kuwa namba moja Marekani, "Kiss Kiss" akimshirikisha T-Pain na "With You", ambao ulikuwa namba mbili kwenye Bango la nyimbo 100 mashuhuri.[3][4], Brown imetoa toleo jipya la albamu hii liitwalo The Forever Edition. Wimbo wa kwanza katika albamu hii, "Forever", ulitolewa Mei 2008 na ulifikia namba mbili kwenye Bango la nyimbo 100 mashuhuri.[5] Albamu ya Exclusive imethibitishwa kuhitimu kiwango cha Platinamu na shirika la RIAA.[2]
Mbali na mafanikio ya nyimbo zake pekee, Brown ameshiriki katika ngoma kadhaa kama vile "No Air", alioshirikiana na mwimbaji Jordin Sparks, "shorti like Mine" akishirikiana na rapa Bow Wow na "shawty Get Loose" akishirikiana na Lil Mama na T -Pain. Nyimbo hizi zimenyakua nafasi za tatu, kumi na tisa mtawalia katika Bango la nyimbo 100 mashuhuri.[6][7][8] Kutokana na mitindo yake ya kucheza ngoma, Brown amekuwa akilinganishwa na wasanii mashuhuri wa R & B kama vile Usher na Michael Jackson, wote ambao wamesemekana kuathiri muziki wake pakubwa.[9] Mnano mwaka wa 2009, Brown alikubali mashtaka ya kushambulia mwimbaji Rihanna, na alihukumiwa miaka mitano ya majaribio na miezi sita ya huduma kwa jamii.
Maisha na kazi
1988-2004: Maisha ya awali na Mwanzo wa kazi
Christopher Maurice Brown alizaliwa 5 Mei 1989,[10] katika mji mdogo wa Tappahannock, Virginia na Joyce Hawkins, aliyekuwa mkurugenzi wa kituo cha kuwachunga watoto, na Clinton Brown, afisa wa ukusanyaji katika gereza la hapo mtaani.[11][12] Yeye ni kitinda mimba, na ana dada mkubwa anayefanya kazi katika benki.[11] Tangu utoto mwake,Brown alikuwa anapenda muziki, ingawa hakuna mtu katika familia yake aliyehusiana na muziki; yeye alikuwa akisikiliza Albamu za muziki wa 'soul' zilizokuwa za wazazi wake,[12] lakini hatimaye, Brown alianza kupendelea muziki wa hip-hop.[10]
Brown alijifunza kuimba na kucheza akiwa na umri mdogo, mara nyingi akimtaja Michael Jackson kama mwimbaji aliyemtia moyo.[11] Kisha alianza kuimba katika kwaya ya kanisa lake na katika maonyesho kadhaa ya kuonyesha talanta mtaani.[13][14] Wakati mmoja alipokuwa akiiga wimbo wa Usher, mama yake walitambua talanta yake na wakaanza kutafuta fursa ya rekodi. [13] Wakati uo huo, Brown alikuwa amepitia mambo kadhaa binafsi. Ndoa ya wazazi wake ilikuwa tayari imevunjika, na alisema mpenzi wa mama yake alimwogofya kila wakati, kutokana na dhuluma mama yake aliyovumilia kutoka kwa mpenzi huyo.[15]
Akiwa na umri wa miaka 13, Brown alichukuliwa na kikundi kilichohusika na utayarishaji wa muziki kutoka mtaani kilipotembelea kituo cha baba yake cha kuuzia gesi kikitafuta talanta mpya.[16] Kisha mwimbaji huyu, alihamia New York. [11] Katika mwaka wa 2004, Tina Davis-aliyekuwa mkuu wa A & R katika kampuni ya utayarishaji ya Def Jam Recordings-alimgundua wakati Brown alikuwa anafanya kazi na baadhi ya wazalishaji wa mtaa. Bi. Tina alipendezwa na Brown pamoja na sauti yake wakati alipokuwa akifanyiwa majaribio ya sauti katika ofisi yake huko Island Def Jam Records mjini New York. Bila kusita, alimpeleka kukutana na mkuu wa zamani wa Island Def Jam Music Group Antonio "LA"Reid, ambaye alimchukua Brown siku iyo hiyo. "Mimi nilijua kwamba Chris alikuwa na kipawa," alisema Davis. "Na nilitaka kuwa sehemu ya uvumbuzi wa kipawa hiki." [17]
Mazungumzo na Def Jam yalidumu kwa miezi miwili, hadi Davis alipopoteza kazi yake kutokana na uunganishi wa kampuni. Kisha Brown alimwomba akuwe meneja wake. Davis alikubali, na akaanza "kukuza" mwimbaji huyu kwa kampuni kama vile Jive Records, J-Records na Warner Bros Records. Brown hatimaye alichagua kampuni ya Jive, kutokana na mafanikio yake ya kuwakuza waimbaji wachanga kama vile Britney Spears na Justin Timberlake. Brown anadai, "Mimi nilichagua kampuni ya Jive kwa sababu walikuwa na mafanikio bora katika kuwakuza wasanii wachanga katika soko la 'pop', [...] Mimi nilijua kuwa ningewateka watazamaji [wamarekani wenye asili ya Kiafrika] kama mimi, lakini kampuni ya Jive ilikuwa na msingi mwema katika eneo la 'pop' na vilevile ilikuwa imefanya kazi kwa muda mrefu.[17]
2005-2006: Albamu ya kwanza na usafiri
Baada ya kusainiwa kwa kampuni ya Jive Records katika mwaka wa 2004, Brown alianza kurekodi katika mwezi wa Februari 2005. Kufikia mwezi wa Mei, kulikuwa na nyimbo 50 zilizokuwa tayari zimerekodiwa, 14 kati yazo ziliteuliwa kuwa katika orodha ya mwisho.[11] Mwimbaji huyu alifanya kazi na watayarishaji na waandishi wa nyimbo kadhaa -Scott Storch, Cool & Dre na Jazze Pha na wengineo- na kutoa maoni kwamba wao "kwa kweli walikiona kipawa [chake]".[17] Brown pia alitoa mchango kwenye albamu hiyo, na kupokea pongezi za kushiriki katika uandishi wa nyimbo tano.[11] "Mimi huandika kuhusu mambo ambayo vijana wa miaka 16 hupitia kila siku," Brown anasema. "Kwa mfano umeingia mashakani kwa sababu ya kumwingiza msichana ndani ya nyumba bila ruhusa, au huna gari la kwendesha, hivyo basi unaiba au kitu kama hicho." [18] Albamu nzima ilichukua chini ya wiki nane kutayarisha,[18] na ikatolewa 29 Novemba 2005.[19] Albamu aliyoipa jina lake Chris Brown, ilichukua nafasi ya pili kwenyeBango la nyimbo 200 mashuhuri na kuuza nakala 154,000 katika wiki yake ya kwanza.[20] Albamu ya Chris Brown ilikuwa na mafanikio kwa wakati huo; Iliuza zaidi ya nakala milioni mbili katika Marekani-ambako ilithibitishwa kuhitimu kiwango cha platinumu kwa mara mbili na shirika la RIAA- na nakala milioni tatu duniani kote.[21][22] Wimbo wa kwanza wa albamu hiyo, "Run It!", ulimfanya Brown kuwa mwimbaji wa kwanza mwanamume kwanza (tangu Montell Jordan katika 1995) kuwa na wimbo wake wa kwanza ukifikia kilele cha Bango la nyimbo 100 mashuhuri-na ulibaki pale kwa muda wa wiki nne zaidi.[10] Nyimbo zingine tatu -"Yo (Excuse Me Miss)," "Gimme That" na "Say Goodbye"-zilichukua nafasi miongoni mwa nyimbo ishirini za kwanza katika chati hiyo.[23]
Mnamo 13 Juni 2006, Brown ilitoa kanda ya video iliyoitwa, safari ya Chris Brown, na iliyoonyesha video zake akisafiri nchini Uingereza na Ujapani, akijitayarisha kwa ziara yake ya kwanza ya shindano la Grammy Awards, akitayarisha video za muziki wake na blopa.
Mnamo 17 Agosti 2006 ili kukuza albamu yake zaidi, Brown alianza ziara yake kuu ya ushirikiano, iliyoitwa The Up Close na Personal Tour. Kutokana na ziara hii, utayarishaji wa albamu yake iliyofuata ulisukumwa nyuma kwa miezi miwili. Hospitali ya utafiti ya watoto ya St Jude ilipokea dola 50,000 kutoka kwa mauzo ya tiketi za safari ya Brown ya "Up Close & Personal" ya 2006. Brown pia aliimba mwanzoni mwa onyesho la mwimbaji wa R & B, Beyoncé katika safari yake ya Australia iliyoitwa The Beyoncé Experience tour.
2007-2008: Mwanzo wa Uigizaji na Albamu ya Exclusive
Brown amehudhuria kipindi cha UPN cha One on One na katika tukio la majaribio la kipindi cha The N' s Brandon T. Jackson Show .[24][25] Aidha, Brown alipata nafasi ndogo ya kuigiza kama mmoja wa wanabendi katika msimu wa nne wa kipindi cha Fox The O. C. katika mwezi wa Januari 2007.[26] Kisha Brown akapata nafasi yake ya kwanza katika filamu Stomp the Yard, wakiwa na Ne-Yo, Meagan Good na Columbus Short katika mwezi wa Januari 2007.[27] Baadaye Brown alishiriki katika filamu ya This Christmas, igizo la drama ambalo mhusika mkuu alikuwa ni Regina King, iliyotolewa tarehe 21 Novemba 2007.[28] Mnamo 9 Julai 2007, Brown alishiriki katika sehemu ya onyesho la MTV la My Super Sweet 16 (kwa ajili ya tukio hilo, jina lilibadilishwa na kuitwa: Chris Brown: My Super 18) kuadhimisha kutimiza kwake kwa miaka kumi na nane mjini New York.[29] Brown pia aliigiza kama mhusika wa kualikwa katika filamu ya Disney ya The Suite Life of Zack & Cody kama yeye mwenyewe.[30] Brown anatarajiwa kuigiza kama mhusika mkuu katika filamu ya drama ya mpira wa kikapu Phenom. [31]
Muda mfupi baada ya kumaliza ziara yake katika majira ya joto na Ne-Yo, Brown alianza kushughulikia utayarishaji wa albamu yake ya pili, Exclusive, ambayo ilitolewa Novemba 2007. Albamu ilichukua nafasi ya nne kwenye Bango la nyimbo 200 mashuhuri, na kuuza nakala 294,000 katika wiki yake ya kwanza.[32] Imeuza nakala milioni 1.9 Marekani.[33]
Kulingana na habari za MTV , Brown alisema: "Mimi bado nitaendelea vivyo hivyo ili mashabiki wangu vijana waweza kuendelea kusikiliza muziki wangu, lakini nina nyimbo chache za watu wazima." Wimbo wa kwanza wa albamu hii, "Wall to Wall", ulikuwa namba 96 katika Bango la nyimbo 100 mashuhuri, kisha ukapanda na kuwa namba 79 na namba 22 katika Bango la R & B na chati ya Hip-Hop na kuwa wimbo wake uliochukua nafasi ya chini kabisa hadi kufikia sasa.
Wimbo wa "Kiss Kiss", ulioshirikisha na kutayarishwa na T-Pain, ulitolewa kama wimbo wa pili. Wimbo huu ukawa na mafanikio zaidi ya ule wa "Wall To Wall," na kufikia namba moja kwenye Bango la Marekani la nyimbo 100 mashuhuri, na kuwa wimbo wa Chris wa pili kuchukua nafasi ya kwanza tangu wimbo wa "Run It!" katika mwaka wa 2005.
Mnamo 4 Desemba 2007, Brown alitoa wimbo wa tatu kutoka kwa albamu yake "Exclusive," ulioitwa "With You", na uliotayarishwa na Stargate. Wimbo huu wa "With You" ulifika namba mbili kwenye Bango la nyimbo 100 mashuhuri na ukaingia kwenye chati katika nchi mbalimbali duniani, hivyo basi kuwa mmoja wa nyimbo za Brown zilizofanikiwa sana kufikia sasa. Wimbo huu uliingia katika orodha ya nyimbo kumi za kwanza katika nchi za New Zealand, Singapore, Kanada, Marekani, Cypern, Ayalandi, Ufaransa, Uingereza, Malaysia, na Australia.
Brown alitoa toleo lingine la albamu ya Exclusive tarehe 3 Juni 2008. Toleo hili aliliita Exclusive: The Forever Edition, na alilitoa miezi saba baada ya kutolewa kwa toleo asili. Toleo hili mpya lilikuwa na nyimbo nne mpya, ikiwa ni pamoja na wimbo wa "Forever" ambao ulifika namba mbili kwenye Bango la nyimbo 100 mashuhuri.
Katika kupigia debe albamu yake Brown alianza ziara yake ya Exclusive Holiday Concert tour, na kutembelea zaidi ya sehemu thelathini Marekani. Alianza ziara hiyo katika eneo la Cincinnati, Ohio, tarehe 6 Desemba 2007 na aliihitimisha mnamo 9 Februari 2008 katika eneo la Honolulu, Hawaii. Video iliyorekodiwa ya ziara hiyo ilitolewa tarehe 3 Juni 2008 kama rekodi ya Exclusive: The Forever Edition. Yeye aliimba wimbo wa "With You" katika shindano la BET Awards '08 katika mwezi wa Juni 2008. Kisha Ciara alijiunga naye Brown ili wacheze pamoja kipande cha wimbo wa "Take You Down".
Brown, pamoja na The Game, ameshirikishwa katika albamu ya Nas ambayo bado haijapewa jina katika wimbo wa "Make the World Go Round", uliotayarishwa kwa ushirikiano wa The Game na Cool & Dre. [34] Yeye pia ameshirikishwa, wakiwa na Sean Garrett , katika wimbo wa Ludacris wa "What Them Girls Like" kutoka kwa albamu ya Theater of the Mind. Pia alishirikishwa kwenye wimbo wa tatu wa T-Pain "Freeze" kutoka kwa albamu yake mpya ya Thr33 Ringz . Brown alitajwa kama msanii mashuhuri wa 2008 na jarida la Billboard magazine.[35][36] Brown alisaidia kukuza mradi wa Math-A-Thon uliofaidi hospitali hiyo kwa kushiriki kama mwenyeji katika filamu ya kuukuza.[37] Brown alitoa wimbo wake wa "Take You Down" katika Januari 2009 nchini Uingereza na Ireland.
2009-hadi leo: GRAFFITI na kesi ya vurugu za kinyumbani
Tangu mwaka 2008, Brown ilianza kufanyia kazi albamu iliyokutarajiwa kutoka. Kulingana naye, atajaribu mwelekeo tofauti wa muziki kwenye albamu yake mpya ambayo, kwa sasa ina jina GRAFFITI akitumaini kuiga waimbaji wenzake wa Marekani, Prince na Michael Jackson. Yeye anasema, "Mimi ninataka kujibadilisha na kuwa tofauti. Kama mtindo wangu siku hizi, mimi sijaribu kufuata mtindo wa mijini pekee. Mimi nataka kuwa kama vile Prince na Michael [Jackson] na Stevie Wonder walivyokuwa. Wanaweza wakaingia kwenye aina yoyote ya muziki." [38] Brown alitoa wimbo wake wa kwanza kutoka kwenye albamu ya GRAFFITI unaoitwa "I Can Change Ya" tarehe 29 Septemba kama tarakimu ya kupakia, na video yake ilitolewa baadaye kwenye MTV, tarehe 27 Oktoba 2009. Brown pia alithibitisha kuwa wimbo wake utakaofuata utaitwa "Crawl", na ambao utatolewa wiki chache baada ya wimbo wake wa kwanza. Wao wametengeneza video za nyimbo zote mbili. Albamu ya GRAFFITI itafuata na kutolewa tarehe 15 Desemba 2009 .[39]
Brown alijipeleka katika Idara ya Polisi ya Los Angeles, kituo cha Wilshire, tarehe 8 Februari 2009, na alikamatwa kwa makosa ya kufanya vitisho vya jinai,[40] akiwa bado anafanyiwa uchunguzi kwa madai ya vurugu za nyumbani, kufuatia ugomvi na mwanamke ambaye hakutambuliwa. Ripoti ya polisi haikutaja jina la mwanamke aliyehusika katika tukio hilo kama ilivyo sera, lakini ripoti hiyo ilisema kwamba "yeye alikuwa amepata majeraha yaliyoonekana".[41] Hata hivyo, baadhi ya vyombo vya habari kama vile Los Angeles Times, CNN na MSNBC vilisema kuwa kuna watu waliokuwa wamemtambua mhasiriwa katika kesi hii, na kwamba alikuwa ni mpenzi wake na mwimbaji mwenzake wa muziki wa R & B , rihanna. [42][43][44] Kufuatia kukamatwa kwake, mengi ya matangazo yake ya kibiashara yalifutiliwa mbali, muziki wake uliwacha kuchezwa katika vituo vingi vya redio, na yeye akajiondoa kutoka kwenye mitagusano na umma, ikiwa ni pamoja na mashindano ya Grammy Awards, 2009 ambapo nafasi yake ilichukuliwa na Justin Timberlake na Al Green. [44][45][46][47] Brown baadaye alitoa taarifa akisema, "Maneno hayawezi kuanza kueleza jinsi ninavyojuta na kusikitika kutokana na kilichotendeka." [48]
Mnamo tarehe 5 Machi 2009, Brown alishtakiwa kwa mashtaka ya kushambulia na kufanya vitisho vya jinai. [135] [137] Yeye alipelekwa kortini mnamo 6 Aprili 2009, na walikanusha shtaka moja la kufanya mashambulizi na lingine la kufanya vitisho vya jinai.[49] Tarehe 22 Juni 2009, Brown alikubali mashtaka yake na kukubali adhabu ya kufanya kazi ya jamii na miaka mitano ya majaribio rasmi. Kupata ushauri kuhusu vurugu za nyumbani pia ilikuwa sehemu ya uamuzi wa Jaji Patricia Schnegg, huko mahakamani.[50] Mashirika kadhaa yanayopinga vurugu hizi yalipinga uamuzi huo, wakisema kuwa adhabu hiyo haikuwa kali vya kutosha kwa uhalifu uliofanywa; kiwango cha ushawishi wa Brown kwa vijana pia kilijadiliwa, kwani vurugu hizi za nyumbani zinaaminika kuwa tabia ya kujifunza.[51][52] Mnamo tarehe 20 Julai 2009, Brown alitowa video ya dakika mbili katika tovuti ya YouTube ya kuomba msamaha kwa mashabiki wake na kwa Rihanna kwa sababu ya kosa hilo. Yeye alisema kuwa "alisikitishwa mno" na tukio hilo na kusema kwamba amerudia kuomba msamaha kutoka kwa Rihanna na "anakubali kosa lake ".[53][54][55] Brown alisema kuwa alitaka kuzungumza hapo awali kuhusu kesi hiyo lakini alishauriwa na wakili wake kutosema chochote hadi kesi hiyo imalizike kortini.[53][54][55] Katika mwezi wa 25 Agosti, Brown alihukumiwa miaka mitano ya majaribio, mwaka mmoja wa ushauri kuhusu vurugu za nyumbani, na miezi sita ya huduma kwa jamii; hakimu alitoa amri ya kuzuia ya hukumu miaka mitano kwa Brown, ambayo inamhitaji kukaa yadi 100 mbali na Rihanna, na yadi 10 katika matukio ya umma.[56][57][58]
Tarehe 2 Septemba 2009, Brown alizungumza kuhusu kesi hiyo ya unyanyasaji katika rekodi iliyofanywa kabla, ya mahojiano ya Larry King Live interview , ambayo ndiyo yaliyokuwa mahojiano yake ya kwanza tangu tukio hilo.[59][60][61][62] Yeye aliandamana na mama yake na wakili wake Marko Geragos, kwenye mahojiano hayo, ambapo alizungumza kuhusu maisha yake alipokuwa anakua akishuhudia vurugu za nyumbani; mama yake alikuwa akidhulumiwa na babake Brown wakambo. Brown alisema haya aliposikia maelezo kuhusu yale yaliyotokea katika usiku wa shambulio lake mwenyewe, alipomgonga Rihanna, "Nimeshtuka, kwa sababu, kwanza kabisa, mimi siko hivyo, na si ahadi kwamba nataka kuwa hivyo.[59] Mama yake Brown, Joyce Hawkins, alisema Brown "hajawahi kamwe kuwa mtu wa vurugu", na kwamba yeye haamini katika mzunguko wa vurugu. [59] Brown alielezea kuhusu uhusiano wake na Rihanna na kusema kwamba ulikuwa kama wa Romeo na Juliet wakati wa ripoti zilizotolewa na vyombo vya habari kuhusu kesi hii, na kwamba ilikuwa ni vyombo vya habari vilivyowatenganisha kufuatia habari kuhusu shambulizi hilo.[62] Alisema kuwa hakuwa anakumbuka akimpiga Rihanna na aligundua tu kuwa alikuwa ashamchapa, na anaomba msamaha kwa sababu ya matendo yake usiku huo.[59][62][60][61][63] Kufuatia ukosoaji wa kusema hakuwa anakumbuka, Brown baadaye alisema katika taarifa yake, "Bila shaka ninakumbuka nini kilichotokea. Mara nyingi katika mahojiano, mama yangu alisema kuwa nilimwendea muda tu baada ya tukio hilo na kumwambia kila kitu. " Brown alisema kuwa, "bado alikuwa hakumbuki kilichotendeka [usiku] huo vyema".[60][61] Mapema katika mahojiano na Larry King Live , Brown alisema kwamba ni "jambo gumu" kwake kutazama picha maarufu iliyotolewa ya uso wa Rihanna ukiwa na majeraha, ambayo inaweza kuwa picha moja itakayomkaa akilini na kufuatana naye milele, na kwamba yeye bado anampenda.[59] "Nina uhakika tunaweza kuendelea kuwa marafiki," alisema Brown, "na mimi sijui kuhusu uhusiano wetu, lakini ninajua tu kwamba sisi tulibaki kama marafiki." Aidha, yeye alisema kuwa hahisi kwamba kazi yake imesitishwa.[62]
Diskografia
Chris Brown (2005)
Exclusive (2007)
Graffiti (2009)
F.A.M.E. (2011)
Fortune (2012)
Ziara
2006: Ziara ya Up Close and Personal
2007: Ziara ya The UCP Exclusive
2009: Ziara ya Kushukuru Mashabiki [64]
Maonyesho ya kufungua
The Beyoncé Experience
Filamu
TelevisheniMwakaJinaUhusikaMaelezo2006Christmas in WashingtonChris Browntelevision special (Turner Network Television)2007The O.C.Will Tuttvipengele vitatu2008The Suite Life of Zack and CodyChris Brownnyota mwalikwa2011Tosh.OChris Brownmwalimu wa densiFilamuMwkaJinaUhusikaMaelezo2007Stomp the YardDuronsmall role/film debutThis ChristmasMichael 'Baby' Whitfielduhusika mkuu2009Blood RoguesChristopher2010TakersJessie Attica[65]Executive Producer2012Think Like A Man
Tanbihi
Viungo vya nje
on IMDb
Jamii:Waliozaliwa 1989
Jamii:Waigizaji filamu wa Marekani
Jamii:Waimbaji wa Marekani
Jamii:Wanamuziki wa hip hop
Jamii:Watu walio hai
Jamii:Washindi wa World Music Awards
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Chris%20Brown%20%28mwimbaji%29
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
192,
488,
692,
770,
828,
1041,
1186,
1285,
1357,
1455,
1677,
2085,
2166,
2277,
2315,
2524,
2712,
2778
],
"plaintext_end_byte": [
187,
484,
688,
745,
824,
1037,
1109,
1281,
1353,
1451,
1593,
2032,
2162,
2273,
2311,
2497,
2635,
2766,
2922
]
}
|
من هي اقدم القبائل العربية؟
|
قائمة قبائل العرب
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
تحتوي هذه القائمة على أسماء القبائل العربية سواء كانت قبيلة قديمة أو معاصرة وترتيبها حسب حروف الهجاء.
أ
إياد
الأزد
أحمس بن الغوث
الأشراف
السادة
الأوس
أشجع
ألمع
أنمار
بنو الأحمر (بللحمر)
بنو الأحمر بن الحارث
بنو الأسمر (بللسمر)
بنو أسد
بنو أمية (قبيلة)
أكلب
بنو النجار
ب
البقوم
أولاد بوعزيز
بارق
باهلة
بجيلة
بكر بن عبد مناة
بكر بن وائل
بديرية
بلغازي
بلقرن
بلي
بيرقدار
بني بيات
بكيل
ت
ترابين
تغلب بن وائل
تميم
تنوخ
ث
ثقيف
ثمود
ج
الجعليين
جرهم
جديس
جذام
جهينة
ح
الحجر بن الهنوء بن الأزد
الحداء
الحكم بن سعد العشيرة
بنو الحارث بن كعب
حرب
بنو حنيفة
حاشد
حميضة
حمير
حوالة
الحويطات
خ
الخزرج
بنو خالد
خثعم
خزاعة
خندف
خولان
د
الدليم
الدواسر
بنو الدئل
ذ
بنو ذي أصبح
ر
راجح
بني رشيد
ربيعة
الرباب
الرباطاب
السادة الراويون
ز
الزرقان
زبيد
أولاد زيان
بنو زيد
زهران
س
السهول
بنو سعد بن بكر
بنو سعد بن ليث بن بكر
سليم
سبيع
ش
بنو شبيل
الشايقية
الشحوح
بنو شعبة
شمران
بنو شهر
بنو شيبان
بنو شيبة
شمر
شهران
ص
بنو صخر
ض
بنو ضمرة
ضبيعة
ط
طسم
طيء
ظ
الظفير
ع
عجرمة (العجارمة)
العجمان
العقيدات
بني عكل
العوازم
العوالق
بنو العريج
عاملة
بنو عبس
بنو عجل
بنو عدي
بنو عمرو
عامر بن صعصعة
عبد القيس
عتيبة
عدوان
عذرة
عسير
عليان
عنز بن وائل
عنزة
عنس
عضل
بني عطية
عاد
غ
غامد
غطفان
ف
بنو فراس
فهم
ق
القواسم
قحطان
قريش
قضاعة
قيس عيلان
بني قسر
ك
بنو كنز
الكواهلة
بنو كلب
كنانة
الكبابيش
كندة
كهلان
الكثيري
ل
بنو لام
لخم
بنو ليث
م
المرازيق
المنتفق
الموركة
المهرة
بنو مالك
بنو معقل
بنو مهدي
مزينة
مذحج
مرازيق البقوم
مضر
مطير
ميرفاب
ن
النمر
نهد
هـ
بني هاجر
بنو هاشم
بنو هلال
قبيلة هذيل البقوم
هذيل
همدان
هوازن
و
وائل أبو بكر وتغلب
وائلة
وائل بن الغوث
ي
بنو ياس
يام
بنو يعلى
يافع
يشكر
مراجع
تصنيف:ساميون
تصنيف:عشائر
تصنيف:قبائل عربية
تصنيف:قوائم متعلقة بالوطن العربي
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D8%A7%D8%A6%D9%85%D8%A9%20%D9%82%D8%A8%D8%A7%D8%A6%D9%84%20%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B1%D8%A8
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
945,
1554,
1692,
1912,
2090,
2205,
2699,
2878,
3343,
3639,
4033,
4268,
4633,
4891,
5047,
5783,
6775,
7257,
7550,
8115,
8837,
9484,
9809,
9957,
10227,
10485,
10792,
11050,
11395,
12059,
12284,
12502
],
"plaintext_end_byte": [
937,
1539,
1691,
1901,
2089,
2197,
2681,
2859,
3342,
3638,
4032,
4267,
4632,
4877,
5039,
5782,
6774,
7256,
7526,
8114,
8836,
9483,
9788,
9956,
10206,
10464,
10771,
11029,
11377,
12030,
12232,
12434,
12889
]
}
|
한국에서 가장 큰 계곡은 무엇인가?
|
지리산
|
korean
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
지리산(智異山)은 대한민국의 경상남도 함양군, 산청군, 하동군과 전라북도 남원시, 전라남도 구례군에 걸쳐 있는 산이다. 백두대간 끝자락에 자리 잡고 있다. 지리산의 뜻은, 智異에서 알 수 있다. 智異는 다름을 아는 것, 차이를 아는 것, 그리고 그 다름과 차이를 인정하는 것을 의미한다. 또 다른 뜻으로는 어리석은 사람이 머물면 지혜로운 사람이 된다는 뜻이다. 또 백두대간의 맥에서 흘러왔다고 하여 두류산(頭流山)이라고도 불렸다. 800여종의 식물과 동물이 서식하여 있고 천왕봉을 주봉으로 수많은 봉우리가 있다. 1967년 12월 29일 대한민국 최초의 국립공원으로 지정되었다.[1] 지리산은 예로부터 영산으로 추앙받아 왔으며, 이에 따른 고찰이 많고 근·현대 문화재도 많이 남아 있는 중요한 산이다.
역사
서산대사의 횡령암기에는 반야봉 좌우의 두 봉우리인 황령과 정령에 한나라 소제 3년 마한의 왕이 진한과 변한의 난을 피하여 지리산에 와서 도성을 쌓고 고개의 이름을 두 장수의 이름을 따서 붙였다고 기록되어 있다. 역사학계에서는 정설로 인정되지 않지만 달궁 계곡 근처에 이 기록을 뒷바침해 주는 지명들이 구전되어 내려온다. 지리산은 쫓겨온 자들의 땅이었다. 항일의병, 동학혁명군, 항일빨치산, 한국전쟁의 빨치산도 이곳에 몸을 숨겼다.
산의 지리
행정 구역 상으로 3도, 1시 4군, 15 면 경상남도 함양군과 산청군과 하동군, 남원시, 구례군에 걸쳐 있다.
남한에서 한라산 다음으로 높은 산이다. 최고 높이는 1,915m (천왕봉)이다. 산이 차지하는 총면적은 471.758km²(서울시 면적의 3분의 2)이며, 둘레는 320km에 달한다.
봉우리
천왕봉, 반야봉, 노고단 등을 잇는 25.5km의 주능선 상에 토끼봉, 명선봉, 영신봉, 촛대봉 같은 1,000m를 넘는 준봉들이 자리를 하고 있다.
천왕봉(1,915m)
반야봉(1,732m)
제석봉(1,806m)
삼도봉(1,533m)
토끼봉(1,538m)
촛대봉(1,703m)
계곡
산이 높으면 골도 깊다. 칠선계곡, 한신계곡, 뱀사골, 피아골,한수골, 도장골, 목동골, 대성골 등의 계곡이 지리산에 안기워 있다. 이 계곡들의 물이 각각 남북으로 흘러 낙동강의 지류인 남강이 되어 함양과 산청으로 흐르고, 또 하나는 마이산에서 흘러온 물을 만나 섬진강이 된다. 뱀사골 계곡의 폭포가 있는 곳은 국내에서 수심이 가장 깊은 곳으로 유명하다.
문화재
고찰
지리산의 산자락에는 화엄사, 연곡사, 구례 천은사, 쌍계사, 실상사, 대원사, 칠불사, 벽송사와 같은 이름난 사찰이 있다.
생태계
식물
지리산에는 대략 1500종류의 식물이 자라는 것으로 알려져 있다. 이것은 대한민국에서 한라산을 제외하고는 가장 많은 종류의 식물이 자라는 것이다. 세계적으로 우리나라에만 자라는 특산식물도 있다.[upper-alpha 1] 환경부가 멸종위기야생식물로 지정해 보호되고 있는 가시오갈피나무, 깽깽이풀, 기생꽃, 세뿔투구꽃, 자주솜대, 천마, 히어리 등이 있다.
이처럼 풍부한 지리산 식물들 가운데는 북방계 식물 또는 고산식물로 분류할 수 있는 구름병아리난초, 금강애기나리, 기생꽃, 너도바람꽃, 땃두릅나무, 만병초, 산오이풀, 자주솜대, 참바위취, 회목나무 등이 포함되어 있다.
이들은 지리산을 대표할 만한 식물들로 다른 산에서도 볼 수 있지만, 이곳이 이들의 분포의 남방한계선에 해당하므로 의미가 있다. 북방계 식물들이 지리산 높은 곳에 자라고 있는 것은 빙하기 때 남쪽으로 내려왔던 북쪽 식물들이 날씨가 따뜻해지면서 고산지역에만 살아남게 되었기 때문이다.[2]
지리산에서 처음 발견되어 '지리'또는 '지리산'이 붙은 식물들도 있다.[upper-alpha 2] 하지만 지리산에서 처음 발견되어도 '지리'또는 '지리산'이 붙지 않은 식물도 있다.[upper-alpha 3]
지리산에 다양한 식물이 살 수 있는 것은 독특한 조건을 갖춘 식물생육지들이 많기 때문이다. 가장 중요한 생육지는 고산능선으로서 해발 1500m 이상의 지역에 길게 형성된 능선에 특별한 식물들이 자라고 있다. 주릉 곳곳에 발달한 바위봉우리나 초원에는 귀한 식물이 많다.[2]
왕등재 부근의 해발 1000m 지역에서 발견된 대표적인 슾지 왕능재늪은 감자개발나물, 닭의난초, 동의나물, 방울새난, 세모부추, 숫잔대, 애기부들등 습지식물들이 군락을 이루고 있다.[2]
해충방제
소나무 재선충에 감염된 나무가 1그루 발견된 이후 실시된 특별예찰 결과 추가 감염목은 없는 것으로 나타났다.
동물
지리산은 여러 동식물의 낙원으로서 지리산 국립공원의 야생동물의 종류는 89종으로 이중 텃새가 37종, 여름새가 33종, 겨울새가 12종, 통과새가 7종이다. 우점종은 어치이고 붉은머리오목눈이, 박새, 노랑턱멧새, 동고비, 쇠박새, 직박구리 순으로 우점도가 높다. 천연기념물로는 큰소쩍새, 소쩍새, 붉은배새매, 올빼미, 새매, 재두루미 등 7종이 관찰된 적이 있다. 희귀조류 중 나무발발이는 관찰 기록만 있고 바위종다리는 저지대에서 관찰된 적이 있다. 평지에서 번식하는 종으로 알려져 있는 검은딱새, 붉은뺨멧새가 노고단 1,500m 고지에서 번식하고 있다.
지리산은 야생동물 서식에 알맞은 울창한 수림과 먹이가 충분하기 때문에 야생동물에게는 낙원이다. 지금까지 학계에 조사, 보고된 지리산 서식동물은 포유류가 15과 41종, 조류가 39과 165종, 곤충류가 215종 등 총 421종이다. 포유류의 경우에는 멧돼지나 고라니, 너구리, 청설모등 포유동물이 많이 서식한다. 대한민국의 여러 멸종위기 동물이 서식하는 장소이다. 하늘다람쥐, 삵, 담비, 수달, 반달가슴곰이나 아무르표범등이 서식한다. 이들은 대부분 촬영된 지리산북부사무소 야생동식물보호단이 서식지 인근에 10여대의 무인센서카메라를 설치, 2004년부터 2년여간 활동 장면을 찍은 것들이다. 이 가운데 하늘다람쥐는 지리산에서 처음으로 서식이 확인되었으며, 이들이 발견되는 것은 원시림, 계곡의 수질이 복구되고 있다는 증거라는 분석이 있다.
또한 지리산은 국립공원관리단이 반달가슴곰 복원사업을 시작한 곳이다. 지금까지 방사된 곰의 숫자는 28마리이며, 6마리는 폐사하고 4마리는 적응을 하지 못해 회수되었다. 하지만 나머지는 겨울나기를 성공적으로 하고[3] 번식을 하는 등[4] 야생화 하고 있다는 조짐이 있다. 50마리 이상이 야생화에 성공했을 때 전국 각지에도 복원사업을 실시한다는 계획이다.[3]
옛날에는 지리산에 아무르표범(한국표범)이나 시베리아호랑이(한국호랑이)가 살았다고 하나 거의 사라진 것으로 보고 있었다. 하지만 목격담과 발자국 흔적으로 인해 적은 수나마 생존할 가능성이 높다.
등산로와 대피소
섬네일|등산로 통행안내 표지판
지리산은 주릉이 동서방향으로 25.5km를 뻗어있고, 1000m가 넘는 준봉들을 잇는 능선은 전체적으로 완만하고 샘이 많아 좋은 등산로이다. 또한 깊은 계곡이 있어 남북 방향으로는 계곡에서 시작하는 등산로가 많다. 가장 높은 봉우리인 천왕봉을 직접 오르는 길은 동쪽의 중산리와 백무동을 거치는 길이다. 서쪽 지역은 계곡이 아름다운 뱀사골과 길이 뚫려 접근하기 쉬운 성삼재-노고단 코스이다.
주릉을 종주하는 코스는 고전적으로는 화엄사에서 대원사까지의 길인데, 근래에는 성삼재에서 시작하는 경우가 많다. 화엄사-대원사 산행길은 대략 2박 3일에서 3박 4일이 걸리는 길로, 화엄사에서 노고단까지 7km까지는 힘든 편이나 노고단에서 화개재까지는 큰 어려움은 없다. 토끼봉의 가파른 비탈을 올라 연하천에서 1박을 하고, 벽소령과 세석을 지나 장터목에서 2박을 한다. 마지막날 천왕봉에서 일출을 보고 하산한다. 최근에는 인월 덕두산이나 바래봉에서 시작해 산청 웅석봉까지 4박 5일(혹은 5박 6일)에 걸쳐 종주에 나서는 이들도 있다.
중산리를 시작해서 천왕봉에 이르는 산길은 천왕봉을 가장 빠르게 오르는 길로 가장 인기 있는 산행코스여서 봄, 가을 입산금지 기간에도 산행이 허용된다. 중산리에서 장터목으로 가는 유암폭포 코스와 장터목을 거치지않는 법계사 코스가 있다. 칼바위까지는 경사가 급하다. 칼바위에서 장터목 코스와 법계사 코스가 갈라진다. 법계사 코스는 가깝기는 하지만 로타리 산장에서 천왕봉까지는 경사가 급하나, 일출을 보려면 이 길을 택해야 한다. 법계사 코스는 5.4km로 약 4시간이 걸린다.
그 외에도 백무동을 기점으로 하는 한신계곡 코스, 쌍계사를 기점으로 하는 삼신봉 코스, 뱀사골을 기점으로 하는 뱀사골계곡 코스, 피아골을 기점으로 하는 피아골 코스, 산동면을 기전으로 하여 만복대에 오르는 코스 등이 있다.
벽소령 대피소
벽소령 대피소</b>는 지리산 국립공원내에 있는 대피소로 경상남도 하동군 화개면 대성리 산4에 위치하고 있다.
비교적 최근인 1996년에 지어진 대피소로 120명이나 수용할 수 있어 규모가 큰 편(449.0m²)에 속하나, 샘터가 500m가량 아래로 내려가야 있어 주릉에 있는 대피소 중에 가장 물을 구하기 어렵다.
연하천 대피소
연하천 대피소</b>는 지리산 국립공원내에 있는 대피소로 전라북도 남원시 산내면 부운리 산120에 위치하고 있다. 1982년에 건축하였으며, 면적은 72.00m²이고, 40명을 수용할 수 있다.
노고단 대피소
노고단 대피소</b>는 지리산 국립공원내에 있는 대피소로 전라남도 구례군 산동면 좌사리 110-2에 위치하고 있다. 1987년 건축한 제1대피소(381.0m²/140명 수용) 외에 1994년 제2대피소(315.0m²/50명 수용)를 추가로 건축하였다.
피아골 대피소
피아골 대피소</b>는 지리산 국립공원내에 있는 대피소로 전라남도 구례군 토지면 내동리 산368에 위치하고 있다. 1984년에 건축하였으며, 면적은 81.00m²이고, 50명을 수용할 수 있다.
뱀사골 대피소
뱀사골 대피소</b>는 지리산 국립공원내에 있는 대피소로 전라북도 남원시 산내면 부운리 산120에 위치하고 있다. 1985년에 건축하였으며, 면적은 157.0m²이고, 80명을 수용할 수 있다.
2007년 3월 25일자로 폐쇄되었다.
2007년 12월말 현재 철거공사 중이다.
세석 대피소
세석 대피소</b>는 지리산 국립공원내에 있는 대피소로 경상남도 산청군 시천면 내대리 산325에 위치하고 있다. 종전에 있던 대피소를 1995년에 새로 지었는데, 최근에는190명이나 수용할 수 있어 지리산 국립공원내 대피소 중에 가장 크다(면적 653.0m²) 넓은 세석평전에 위치하고 있는데 주릉에 위치하고 있으면서도 물을 구하기가 쉬워 찾는 사람이 많다. 세석평전에서 북쪽으로 넘어가면 한신계곡이 시작되어 백무동이 있는 마천지구로 이어지고, 남쪽으로는 남부능선이 시작된다.
볼 만한 곳
지리 10경
천왕봉 일출봉
반야봉 낙조
벽소령의 달
세석의 철쭉
불일현폭
노고단의 운해
피아골의 단풍
연하천 선경
칠선계곡
섬진강 맑은물
박물관
지리산빨치산토벌전시관
사진
2006년 10월의 지리산
2006년 10월의 지리산
2006년 10월의 지리산
2006년 10월의 지리산
선유폭포
노고단
2006년 지리산
같이 보기
한국의 산
각주
내용
출처
외부 링크
분류:대한민국의 국립공원
분류:경상남도의 산
분류:1967년 설립
분류:산청군의 지리
분류:함양군의 지리
분류:하동군의 지리
분류:전라남도의 산
분류:구례군의 지리
분류:전라북도의 산
분류:남원시의 지리
분류:소백산맥
분류:백두대간
분류:1000미터 봉우리
분류:대한민국의 극점
분류:영봉
|
https://ko.wikipedia.org/wiki/%EC%A7%80%EB%A6%AC%EC%82%B0
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
624,
1380,
2173,
3205,
4568,
5391,
5805,
6658,
7470,
9338,
9494,
10375,
10795,
10859,
11056,
11239,
11360
],
"plaintext_end_byte": [
615,
1379,
2156,
3204,
4567,
5390,
5782,
6657,
7469,
9337,
9481,
10374,
10794,
10844,
11055,
11210,
11359,
11553
]
}
|
Mihin Thomas Macaulay kuoli?
|
Thomas Macaulay
|
finnish
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Thomas Babington Macaulay, Macaulay of Rothleyn paroni (25. lokakuuta 1800 Rothley Temple, Ison-Britannian kuningaskunta – 28. joulukuuta 1859 Lontoo)[1] oli merkittävä brittiläinen historioitsija, esseisti, runoilija ja whig-puoluetta edustanut poliitikko. Macaulay tunnetaan parhaiten Englannin historiaa käsittelevistä töistään. Hänen pääteoksensa on vuosina 1848–1861 ilmestynyt viisiosainen The History of England from the Accession of James the Second (tunnetaan myös nimellä History of England). Hänellä on katsottu olleen myös merkittävä vaikutus länsimaistumiskehitykseen Intiassa.
Nuoruus
Thomas Macaulayn suku oli lähtöisin Hebrideiltä Skotlannista. Hänen isänsä oli orjuuden ja orjakaupan vastaisesta toiminnastaan tunnettu hyväntekijä Zachary Macaulay. Macaulayn isä oli herätysliikkeen kannattaja ja äiti kveekari. Hän oli vanhin vanhempiensa yhdeksästä lapsesta. Macaulayn ilmiömäinen muisti ja kirjallinen lahjakkuus ilmenivät jo lapsena. Hän kirjoitti kahdeksanvuotiaana tiivistelmän Englannin historiasta sekä ”The Battle of Cheviot” -nimisen romanttisen runoelman Walter Scottin tyyliin.[1][2] Juuri Scottin suosittujen romaanien kautta hän kiinnostui monien aikalaistensa tavoin maansa historiasta. Myöhemmin Macaulay ilmoitti tavoitteekseen tuottaa jotain, mikä syrjäyttäisi Scottin proosan suosiossa.[3]
Macaulay kävi aluksi yksityiskoulua ja opiskeli vuodesta 1818 Cambridgen Trinity Collegessa, jonka jäsenenä hän oli 1824–1831. Macaulayn isä oli kasvattanut hänet toryksi, mutta hän omaksui opiskeluaikanaan intohimoisesti whig-aatteen, osin tuttavansa Charles Austinin vaikutuksesta. Hän sai vaikutteita myös utilitaristi Jeremy Benthamilta. Macaulay tutustui myös moniin muihin nuoriin älyköihin ja saavutti mainetta puhetaidon alalla. Hänen kirjallinen läpimurtonsa oli 1825 whig-puolueen lehdessä Edinburgh Review’ssä julkaistu essee John Miltonista, joka teki hänestä välittömästi kuuluisan ja arvostetun. Hän julkaisi samassa lehdessä vuosien varrella monia historiallisia aiheita käsitelleitä esseitä sekä kirjallisuusarvosteluja.[1][2][4]
Poliittinen ura
Macaulay opiskeli lakia ja pääsi vuonna 1826 asianajajaksi, mutta ei pyrkinyt luomaan uraa sillä alalla. Isänsä liiketoimien epäonnistuttua Macaulay elätti koko perheen kirjoitus- ja opetustyöllä. Hän hakeutui myös politiikkaan, ja hänet valittiin 1830 parlamentin alahuoneeseen lordi Lansdownen avustuksella tämän kontrolloimasta Calnen kääpiövaalipiiristä. Macaulay puolusti vuoden 1832 äänioikeusuudistusta vuosina 1831 ja 1832 parlamentissa niin innokkaasti, että hänet julistettiin yhdeksi aikansa taitavimmista puhujista. Reformin toteuduttua hänet valittiin parlamenttiin uudesta Leedsin vaalipiiristä. Heinäkuussa 1832 hänet nimitettiin Intian asioista vastanneen johtokunnan (Board of Control) sihteeriksi, ja hän tuki hallituksen esityksiä Intian hallinnon uudistamisesta ja Itä-Intian kauppakomppanian toimiluvan uusimisesta. Macaulay vaikutti myös päätökseen kieltää orjakauppa Britannian siirtomaissa. Hän kuului isänsä tavoin orjuudenvastustajien Anti-Slavery Societyyn.[1][2][4]
Taloudellisista syistä Macaulay vastaanotti hyvin palkatun viran Kalkutassa toimineen Brittiläisen Intian ylimmän neuvoston (Supreme Council) jäsenenä. Hän toimi tehtävässä vuosina 1834–1838 ja vaikutti tuona aikana merkittävästi kehitykseen Intiassa. Hän loi Intiaan länsimaisen koulujärjestelmän, joka perustui englannin kielen ja kirjallisuuden opetukseen. Lainopillisen komitean puheenjohtajana hän myös korosti kansalaisten tasavertaisuutta lain edessä ja laati Intialle uuden rikoslain, joka toimi sittemmin myöhemmän lainsäädännön perustana.[1][2] Intialaisiin ja näiden omaan kulttuuriin Macaulay suhtautui väheksyvästi ja ennakkoluuloisesti.[5] Helmikuussa 1835 kirjoittamassaan kuuluisassa ”Muistiossa opetuksesta” hän totesi muun muassa ”En ole löytänyt heidän [orientalistien] joukosta yhtäkään, joka voisi kieltää, että yksi minkä tahansa hyvän eurooppalaisen kirjaston hylly oli arvokkaampi kuin koko syntyperäisten intialaisten ja arabialaisten kirjallisuus”.[6][7] Hän toivoi myös, että länsimainen koulutus saisi ainakin sivistyneet intialaiset luopumaan perinteisistä uskonnoistaan.[6] Macaulaylla on katsottu olleen niin suuri vaikutus englannin kielen käyttöön Intiassa, että brittiläisen kulttuurin omaksuneita intialaisia kutsutaan yhä haukkumanimellä ”Macaulayn lapset”.[5]
Palattuaan Englantiin Macaulay valittiin parlamenttiin Edinburghista, ja hän toimi 1839–1841 sotaministerinä lordi Melbournen hallituksessa. Hän joutui jättämään tehtävänsä whigien hävittyä vaalit. Seuraavina vuosina Macaulay kannatti esityksiä viljatullien kumoamisesta. Whigien palattua valtaan hän oli vielä 1846–1847 John Russellin hallituksessa valtion kassaministerinä (Paymaster General), mutta hän oli jo menettänyt aiemman kiinnostuksensa politiikkaan ja putosi parlamentista vuoden 1847 vaaleissa laiminlyötyään vaalipiirinsä asiat. Tästä eteenpäin Macaulay keskittyi pääasiassa kirjalliseen työhönsä. Hänet valittiin vielä uudelleen parlamenttiin Edinburghista vuonna 1852, mutta pian kehittyneen sydänsairauden vuoksi hän osallistui politiikkaan enää vain vähän.[1][2]
Macaulaylle myönnettiin päärinarvo vuonna 1857, jolloin hänestä tuli paroni Macaulay of Rothley, mutta hän ei huonon terveytensä vuoksi esiintynyt kertaakaan ylähuoneen istunnoissa. Hän eli elämänsä viimeiset vuodet Lontoon Campden Hillissä. Kuoltuaan vuonna 1859 hänet haudattiin Westminster Abbeyyn, niin sanottuun runoilijoiden nurkkaan. Hän oli kuollessaan naimaton.[1][2]
Työ historioitsijana
Macaulayn tunnetuin työ on viisiosainen The History of England from the Accession of James the Second, joka käsittää Englannin historian vuosilta 1685–1702. Teoksen oli alkujaan pitänyt jatkua vuoteen 1820, mutta se jäi kesken Macaulayn kuollessa. Hän oli aloittanut työn valmistelun jo 1839, mutta se keskeytyi välillä ja eteni hitaasti kirjoittajan huolellisuuden ja loputtomien korjausten vuoksi. Ensimmäinen osa ilmestyi joulukuussa 1848. Toisen osan ilmestyttyä vuonna 1849 teoksesta tuli välitön menestys englanninkielisissä maissa. Kolmas ja neljäs osa ilmestyivät myös menestyksen saattelemina joulukuussa 1855, mutta viidettä, Vilhelm III:n valtakauden loppuun asti ulottunutta osaa Macaulay ei ehtinyt julkaisemaan eläessään. Se ilmestyi postuumisti hänen sisarensa Hannah Trevelyanin toimittamana vuonna 1861.[1][2]
History of England oli aikanaan suuri myyntimenestys. Kahta ensimmäistä osaa myytiin neljässä kuukaudessa 13000 kappaletta ja kahta seuraavaa kymmenessä viikossa 26000 kappaletta. Parin vuosikymmenen aikana julkaisustaan koko teosta myytiin yhteensä 140000 kappaletta pelkästään Britanniassa, ja myyntiluvut Yhdysvalloissa olivat vastaavaa luokkaa. Tuon ajan brittiläisistä kirjailijoista vain Walter Scottin ja Charles Dickensin kirjoja myytiin yhtä paljon. History of England käännettiin ainakin saksaksi, puolaksi, hollanniksi, tanskaksi, ruotsiksi, unkariksi, venäjäksi, tšekiksi, ranskaksi, espanjaksi ja persiaksi.[1][4] Teoksen ensimmäinen osa on ilmestynyt suomeksi Julius Krohnin kääntämänä vuonna 1866 nimellä Englannin historia Jaakop II:n walta-istuimelle noususta alkain.[8]
Macaulayn History of Englandin on sanottu yhdessä Henry Hallamin töiden kanssa luoneen pohjan whigiläiselle tulkinnalle Englannin historiasta. Teoksen keskipisteenä on vuosien 1688–1689 mainio vallankumous, jonka merkitystä Macaulay korosti edistyksellisten arvojen kannalta ratkaisevana tapahtumana. Tämä näkökulma painotti erityisesti whigien ansioita, sillä juuri heidät voitiin nähdä noiden samojen arvojen ylläpitäjinä.[1] Macaulayn näkemyksen mukaan Englannin historia oli ennen kaikkea ”edistyksen historiaa” ja maan henkinen sekä tekninen kehitys ja kansainvälinen mahtiasema olivat parlamentarismin kehityksen ansiota, joka taas oli seurausta whigien vuonna 1688 toteuttamasta verettömästä kumouksesta. Macaulay tuomitsi sekä hallitsijoiden yksinvaltiuden että alempien yhteiskuntaluokkien radikalismin ja näki liberaalin uudistuspolitiikan suurimman merkityksen olevan sen kyvyssä ratkaista rauhanomaisesti yhteiskunnallisia ristiriitoja. Myös Hallam oli ylistänyt mainiosta vallankumouksesta seurannutta perustuslaillisen hallinnon kehitystä ja itsevaltiuden kukistumista teoksessaan The Constitutional History of England from the Accession of Henry VII to the Death of George II (1827). Macaulayn mukaan se oli ”puolueettomin kirja”, mitä hän koskaan oli lukenut. Itse hän oli valmis myös historioitsijan roolissa edistämään omia poliittisia näkemyksiään.[3] Vaikka Macaulay ei kirjoittaessaan pyrkinytkään puolueettomuuteen, hänen tekstiään pidettiin arvossa sen näkemyksellisyyden, eloisan kuvauksen sekä koruttoman ja sujuvan tyylin vuoksi.[2] Lopputulosta on luonnehdittu suoranaiseksi taideteokseksi.[1] Macaulayn vaikutus aikalaistensa käsityksiin oli suuri, ja hänen on sanottu olleen Britannian vaikutusvaltaisen kansallisen menneisyyden tulkitsija koko 1800-luvun jälkipuoliskon ajan.[3]
Macaulay kirjoitti viimeisinä vuosinaan myös Encyclopaedia Britannicaan henkilöartikkeleita useista Englannin historian vaikuttajista.[1][2]
Jälkimaine
Macaulay säilyi kotimaassaan erittäin arvostettuna historioitsijana vielä puoli vuosisataa kuolemansa jälkeen. Myöhemmin häntä on arvosteltu muun muassa puolueellisuudesta, englantilaisen kulttuurin ja edistysajattelun kohottamisesta ylimielisesti universaaleiksi normeiksi sekä hänen materialistisesta katsomuksestaan. Arvostelijoiden joukossa ovat olleet Thomas Carlyle, Matthew Arnold ja John Ruskin. Lisäksi Macaulay ei arvostanut jo omana aikanaan Saksassa kehittynyttä uudentyyppistä tieteellistä historiantutkimusta, joten myöhemmästä näkökulmasta hänen tekstinsä vaikutti kritiikittömältä ja yksipuoliselta. Macaulayn laajan tietämykseen, taitavan sommittelun ja katkeamatta jatkuvan eloisan kerronnan ansiosta History of England -teosta pidetään heikkouksistaan huolimatta yhä brittiläisessä historiankirjoituksessa loistavana esityksenä.[1]
Macaulayn tulkintaa Englannin historiasta ylläpitivät myöhemmin hänen sisarenpoikansa George Trevelyan ja tämän poika George Macaulay Trevelyan, jotka olivat molemmat myös merkittäviä historioitsijoita.[1] Macaulayn jalanjäljissä kulki myös harrastelijahistorioitsijana poliittisen uransa ohella toiminut Winston Churchill, joka myös katsoi Englannin historian olevan leimallisesti edistyksen historiaa.[9]
Macaulaysta on julkaistu lukuisia elämäkertoja.
Muita teoksia
Lays of Ancient Rome, runokokoelma (1842)
Critical and Historical Essays, esseekokoelma (1843)
Biographical Essays, esseekokoelma (1851)
Speeches, puhekokoelma (1853)
Miscellaneous writings (1860)
Lady Trevelyan julkaisi Macaulayn kootut teokset ensin kahdeksassa osassa vuonna 1866 ja uudelleen kaksitoistaosaisina (ns. Albany-laitos) vuonna 1898.[2]
Lähteet
Aiheesta muualla
Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead. Westminster Abbey
Luokka:Brittiläiset poliitikot
Luokka:Brittiläiset historioitsijat
Luokka:Koululaitoksen kehittäjät
Luokka:Brittiläiset runoilijat
Luokka:Vuonna 1800 syntyneet
Luokka:Vuonna 1859 kuolleet
|
https://fi.wikipedia.org/wiki/Thomas%20Macaulay
|
{
"plaintext_start_byte": [
15,
1828,
2208,
2664,
3132,
4356,
4850,
5374,
5505,
5910,
6636,
6882,
7729,
8387,
8542,
9592,
9894,
11002,
11761,
12650,
13228,
13684,
14076,
15192,
15550,
16189,
16513,
18345
],
"plaintext_end_byte": [
1827,
2197,
2663,
3097,
4343,
4841,
5374,
5505,
5886,
6585,
6881,
7697,
8387,
8531,
9591,
9862,
10989,
11741,
12649,
13218,
13683,
14075,
15176,
15530,
16174,
16494,
18341,
18600
]
}
|
Why is it called guerrilla?
|
Guerrilla warfare
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
2
],
"minimal_answers_start_byte": [
2237
],
"minimal_answers_end_byte": [
2279
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Part of a series onWar
History
Prehistoric
Ancient
Post-classical
Early modern
Late modern
industrial
fourth-gen
Battlespace
Air
Cyber
Information
Space
Land
Cold-region
Desert
Jungle
Mountain
Urban
Sea
Amphibious
Blue
Brown
Green
Surface
Underwater
Weapons
Armor
Artillery
Biological
Cavalry
Chemical
Conventional
Cyber
Denial
Electronic
Infantry
Lawfare
Music
Nuclear
Psychological
Unconventional
Refugees as weapons
Tactics
Aerial
Battle
Cavalry
Charge
Counterattack
Counter-insurgency
Cover
Defeat in detail
Foxhole
Guerrilla
Morale
Siege
Swarming
Tactical objective
Target saturation
Trench
Operational
Blitzkrieg
Deep operation
Maneuver
Operational manoeuvre group
Strategy
Attrition
Counter-offensive
Fabian
Deception
Defensive
Goal
Naval
Offensive
Grand strategy
Containment
Economic
Limited
Science
Philosophy
Political
Religious
Strategic
Technology
Theater
Theory
Total war
Organization
Command and control
Doctrine
Engineers
Intelligence
Ranks
Technology and equipment
Personnel
Military recruitment
Conscription
Recruit training
Military specialism
Women in the military
Children in the military
Transgender people and military service
Sexual harassment in the military
Conscientious objection
Counter recruitment
Logistics
Arms industry
Materiel
Supply chain management
Related
Asymmetric warfare
Broken-Backed War Theory
Court-martial
Cold war
Deterrence theory
Horses in warfare
Irregular warfare
Law of war
Mercenary
Military campaign
Military operation
Network-centric warfare
Operations research
Principles of war
Proxy war
Security dilemma
Tripwire force
War crime
War film
War game
War novel
Wartime sexual violence
Women in war
World war
Colonial war
Endemic warfare
Lanchester's laws
Lists
Battles
Military occupations
Military tactics
Operations
Sieges
War crimes
Wars
Weapons
Writersvt
Guerrilla warfare is a form of irregular warfare in which a small group of combatants, such as paramilitary personnel, armed civilians, or irregulars, use military tactics including ambushes, sabotage, raids, petty warfare, hit-and-run tactics, and mobility to fight a larger and less-mobile traditional military. Guerrilla groups are a type of violent non-state actor.
Etymology
The Spanish word "guerrilla" is the diminutive form of "guerra" ("war"). The term became popular during the early-19th century Peninsular War, when the Spanish and Portuguese people rose against the Napoleonic troops and fought against a highly superior army using the guerrilla strategy. In correct Spanish usage, a person who is a member of a "guerrilla" unit is a "guerrillero" ([ɣeriˈʎeɾo]) if male, or a "guerrillera" ([ɣeriˈʎeɾa]) if female.
The term "guerrilla" was used in English as early as 1809 to refer to the fighters (e.g., "The town was taken by the guerrillas"), and also (as in Spanish) to denote a group or band of such fighters. However, in most languages guerrilla still denotes the specific style of warfare. The use of the diminutive evokes the differences in number, scale, and scope between the guerrilla army and the formal, professional army of the state.
Strategy, tactics and methods
Part of a series onRevolution
Types
Bourgeois
Colour
Communist
Democratic
Nonviolent
Permanent
Political
Proletarian
Social
Wave
Methods
Boycott
Civil disobedience
Civil war
Class conflict
Coup d'état
Demonstration
Guerrilla warfare
Insurgency
Nonviolent resistance
Protest
Rebellion
Revolutionary terror
Samizdat
Strike action
Tax resistance
Terrorism
Causes
Authoritarianism
Autocracy
Capitalism
Collaborationism
Colonialism
Cronyism
Despotism
Dictatorship
Discrimination
Economic depression
Economic inequality
Electoral fraud
Famine
Fascism
Feudalism
Imperialism
Military occupation
Monarchy
Natural disaster
Nepotism
Persecution
Political corruption
Political repression
Poverty
Tyranny
Totalitarianism
Unemployment
Examples
Commercial
Industrial
English
Atlantic
American
French
Haitian
Serbian
Greek
Of 1820
Of 1830
Belgian
Texas
Of 1848
Hungarian (1848)
Philippine
1st Iranian
Young Turk
Mexican
Xinhai
Of 1917–23
Russian
German
Spanish
Guatemalan
Chinese Communist
Hungarian (1956)
Cuban
Rwandan
Cultural
Nicaraguan
2nd Iranian
Saur
People Power
Carnation
Of 1989
Velvet
Romanian
Singing
Bolivarian
Bulldozer
Rose
Orange
Tulip
Kyrgyz
Arab Spring
Tunisian
Egyptian
Yemeni
Euromaidan
Politicsportalvt
Strategy
Guerrilla warfare is a type of asymmetric warfare: competition between opponents of unequal strength.[1] It is also a type of irregular warfare: that is, it aims not simply to defeat an enemy, but to win popular support and political influence, to the enemy's cost.[2] Accordingly, guerrilla strategy aims to magnify the impact of a small, mobile force on a larger, more-cumbersome one.[3] If successful, guerrillas weaken their enemy by attrition, eventually forcing them to withdraw.
Tactics
Tactically, guerrillas usually avoid confrontation with large units and formations of enemy troops, but seek and attack small groups of enemy personnel and resources to gradually deplete the opposing force while minimizing their own losses. The guerrilla prizes mobility, secrecy, and surprise, organizing in small units and taking advantage of terrain that is difficult for larger units to use. For example, Mao Zedong summarized basic guerrilla tactics at the beginning of the Chinese "Second Revolutionary Civil War" as:"The enemy advances, we retreat; the enemy camps, we harass; the enemy tires, we attack; the enemy retreats, we pursue."[4]:p. 124 At least one author credits the ancient Chinese work The Art of War with inspiring Mao's tactics.[5]:pp. 6–7 In the 20th century, other communist leaders, including North Vietnamese Ho Chi Minh, often used and developed guerrilla warfare tactics, which provided a model for their use elsewhere, leading to the Cuban "foco" theory and the anti-Soviet Mujahadeen in Afghanistan.[5]
Unconventional methods
In addition to traditional military methods, guerrilla groups may rely also on destroying infrastructure, using improvised explosive devices, for example. They typically also rely on logistical and political support from the local population and foreign backers, are often embedded within it (thereby using the population as a human shield), and many guerrilla groups are adept at public persuasion through propaganda.[6] Many guerrilla movements today also rely heavily on children as combatants, scouts, porters, spies, informants, and in other roles,[7] which has drawn international condemnation[8] (although many states also recruit children into their armed forces).[9]
Comparison of the guerrilla warfare and terrorism
There is no commonly accepted definition of "terrorism",[10][11][12] and the term is frequently used as a political tactic by belligerents (most often by governments in power) to denounce opponents whose status as terrorists is disputed.[13][14]
Contrary to some terrorist groups, guerrillas usually work in open positions as armed units, try to hold and seize land, do not refrain from fighting enemy military force in battle and usually apply pressure to control or dominate territory and population. While the primary concern of guerrillas is the enemy's active military units, terrorists largely are concerned with non-military agents and target mostly civilians. Guerrilla forces principally fight in accordance with the law of war (jus in bello). In this sense, they respect the rights of innocent civilians by refraining from targeting them. According to the Ankara Center for Crisis and Policy Studies, terrorists do not limit their actions and terrorise civilians by putting fear in people's hearts and even kill innocent foreigners in the country.[15]
Growth during the 20th century
Irregular warfare, based on elements later characteristic of modern guerrilla warfare, has existed throughout the battles of many ancient civilizations. The growth of guerrilla warfare in the 20th century was inspired in part by theoretical works on guerrilla warfare, starting with the Manual de Guerra de Guerrillas by Matías Ramón Mella written in the 19th century and, more recently, Mao Zedong's On Guerrilla Warfare, Che Guevara's , and Lenin's , all written after the successful revolutions carried by them in China, Cuba and Russia, respectively. Those texts characterized the tactic of guerrilla warfare as, according to Che Guevara's text, being"used by the side which is supported by a majority but which possesses a much smaller number of arms for use in defense against oppression".[16]
History
The Chinese general and strategist Sun Tzu, in his The Art of War (6th century BC) or 600 BC to 501 BC, was the earliest to propose the use of guerrilla warfare.[17] This directly inspired the development of modern guerrilla warfare.[18] Guerrilla tactics were presumably employed by prehistoric tribal warriors against enemy tribes.[19] Evidence of conventional warfare, on the other hand, did not emerge until 3100 BC in Egypt and Mesopotamia. Since the Enlightenment, ideologies such as nationalism, liberalism, socialism, and religious fundamentalism have played an important role in shaping insurgencies and guerrilla warfare.
The Moroccan national hero Mohamed ben Abdelkrim el-Khattabi, along with his father, unified the Moroccan tribes under their control and took arms and resistance against the Spanish and French invaders of the early 20th century. For the first time in history, tunnel warfare was utilized alongside modern guerilla tactics which caused considerable damage and annoyance to both of the invading armies in Morocco.
[20]
Quintus Fabius Maximus Verrucosus, widely regarded as the "father of guerrilla warfare",[21] devised the Fabian strategy which was used to great effect against Hannibal Barca's army.[22][23] The strategy would further influence guerrilla tactics into the modern era.[21]
Counter-guerrilla warfare
A counter-insurgency or counterinsurgency[24] (COIN) operation involves actions taken by the recognised government of a nation to contain or quell an insurgency taken up against it.[25] In the main, the insurgents seek to destroy or erase the political authority of the defending authorities in a population they seek to control, and the counter-insurgent forces seek to protect that authority and reduce or eliminate the supplanting authority of the insurgents.
Counter-insurgency operations are common during war, occupation and armed rebellions. Counter-insurgency may be armed suppression of a rebellion, coupled with tactics such as "hearts and minds" designed to fracture the links between the insurgency and the population in which the insurgents move. Because it may be difficult or impossible to distinguish between an insurgent, a supporter of an insurgency who is a non-combatant, and entirely uninvolved members of the population, counter-insurgency operations have often rested on a confused, relativistic, or otherwise situational distinction between insurgents and non-combatants.
Scholarship
Theorists of counter-insurgency warfare have written extensively on the subject since the 1950s and 1960s but as early as the 1720s the third Marques of Santa Cruz de Marcenado (1684–1732) wrote that insurgencies were often the result of state failure and that the goal of those fighting the insurgents should be to seek the people's "heart and love".[26] The two most influential of scholars of counter-insurgency have been Westerners whose job it had been to fight insurgents (often colonised people). Robert Thompson fought during the Malayan Emergency and David Galula fought during the Algerian War. Together these officers advocated multi-pronged strategies to win over the civilian population to the side of the counter-insurgent.
Classic guidelines
The widely distributed and influential work of Sir Robert Thompson, counter-insurgency expert of the Malayan Emergency, offers several such guidelines. Thompson's underlying assumption was that the counter-insurgent was committed to improving the rule of law and bettering local governance.[27] Some governments, however, give such considerations short shrift. These governments are not interested in state-building and in extreme cases they have carried out counter-insurgency operations by using mass murder, genocide, terror, torture and execution. Historian Timothy Snyder has written, "In the guise of anti-partisan actions, the Germans killed perhaps three quarters of a million people, about 350,000 in Belarus alone, and lower but comparable numbers in Poland and Yugoslavia. The Germans killed more than a hundred thousand Poles when suppressing the Warsaw Uprising of 1944."[28]
In the Vietnam War, the Americans "defoliated countless trees in areas where the communist North Vietnamese troops hid supply lines and conducted guerrilla warfare",[29] (see Operation Ranch Hand). In the Soviet–Afghan War, the Soviets countered the U.S.–backed Mujahideen with a 'Scorched Earth' policy, driving over one third of the Afghan population into exile (over 5 million people), and carrying out widespread destruction of villages, granaries, crops, herds and irrigation systems, including the deadly and widespread mining of fields and pastures.[30][31]
Variants
Some writers on counter-insurgency warfare emphasise the more turbulent nature of today's guerrilla warfare environment, where the clear political goals, parties and structures of such places as Vietnam, Malaysia, and El Salvador are not as prevalent. These writers point to numerous guerrilla conflicts that centre around religious, ethnic or even criminal enterprise themes, and that do not lend themselves to the classic "national liberation" template.
The wide availability of the Internet has also caused changes in the tempo and mode of guerrilla operations in such areas as coordination of strikes, leveraging of financing, recruitment, and media manipulation. While the classic guidelines still apply, today's anti-guerrilla forces need to accept a more disruptive, disorderly and ambiguous mode of operation. According to David Kilcullen:
Insurgents may not be seeking to overthrow the state, may have no coherent strategy or may pursue a faith-based approach difficult to counter with traditional methods. There may be numerous competing insurgencies in one theater, meaning that the counterinsurgent must control the overall environment rather than defeat a specific enemy. The actions of individuals and the propaganda effect of a subjective "single narrative" may far outweigh practical progress, rendering counterinsurgency even more non-linear and unpredictable than before. The counterinsurgent, not the insurgent, may initiate the conflict and represent the forces of revolutionary change. The economic relationship between insurgent and population may be diametrically opposed to classical theory. And insurgent tactics, based on exploiting the propaganda effects of urban bombing, may invalidate some classical tactics and render others, like patrolling, counterproductive under some circumstances. Thus, field evidence suggests, classical theory is necessary but not sufficient for success against contemporary insurgencies.[32]
Foco theory
Why does the guerrilla fighter fight? We must come to the inevitable conclusion that the guerrilla fighter is a social reformer, that he takes up arms responding to the angry protest of the people against their oppressors, and that he fights in order to change the social system that keeps all his unarmed brothers in ignominy and misery.—Che Guevara[33]
In the 1960s, the Marxist revolutionary Che Guevara developed the foco (Spanish: foquismo) theory of revolution in his book Guerrilla Warfare, based on his experiences during the 1959 Cuban Revolution. This theory was later formalised as "focal-ism" by Régis Debray. Its central principle is that vanguardism by cadres of small, fast-moving paramilitary groups can provide a focus for popular discontent against a sitting regime, and thereby lead a general insurrection. Although the original approach was to mobilise and launch attacks from rural areas, many foco ideas were adapted into urban guerrilla warfare movements.
See also
Asymmetric warfare
Cyberwarfare
Fabian strategy
Freedom Fighters
History of guerrilla warfare
List of guerrilla movements
List of guerrillas
List of revolutions and rebellions
Militia
Paramilitary
Resistance during World War II
Violent non-state actor
Special forces
Unconventional warfare
"Yank" Levy
Further reading
Asprey, Robert. War in the Shadows: The Guerrilla in History
ISBN9780874369298
Derradji Abder-Rahmane, The Algerian Guerrilla Campaign Strategy & Tactics, the Edwin Mellen Press, New York, USA, 1997.
Hinckle, Warren (with Steven Chain and David Goldstein): Guerrilla-Krieg in USA (Guerrilla war in the USA), Stuttgart (Deutsche Verlagsanstalt) 1971. ISBN3-421-01592-9
Keats, John (1990). They Fought Alone. Time Life. ISBN0-8094-8555-9
MacDonald, Peter. Giap: The Victor in Vietnam
Maclean, Fitzroy. Disputed Barricade: The Life and Times of Josip Broz Tito
Oller, John. The Swamp Fox: How Francis Marion Saved the American Revolution. Boston: Da Capo Press, 2016. ISBN978-0-306-82457-9.
Peers, William R.; Brelis, Dean. Behind the Burma Road: The Story of America's Most Successful Guerrilla Force. Boston: Little, Brown & Co., 1963.
Polack, Peter. Guerrilla Warfare; Kings of Revolution Casemate,ISBN9781612006758.
Thomas Powers, "The War without End" (review of Steve Coll, Directorate S: The CIA and America's Secret Wars in Afghanistan and Pakistan, Penguin, 2018, 757 pp.), The New York Review of Books, vol. LXV, no. 7 (19 April 2018), pp.42–43. "Forty-plus years after our failure in Vietnam, the United States is again fighting an endless war in a faraway place against a culture and a people we don't understand for political reasons that make sense in Washington, but nowhere else." (p.43.)
Schmidt, LS. 1982. . M.S. Thesis. U.S. Army Command and General Staff College. 274 pp.
Sutherland, Daniel E. "Sideshow No Longer: A Historiographical Review of the Guerrilla War." Civil War History 46.1 (2000): 5-23; American Civil War, 1861–65
Sutherland, Daniel E. A Savage Conflict: The Decisive Role of Guerillas in the American Civil War (U of North Carolina Press, 2009).
Weber, Olivier, Afghan Eternity, 2002
on YouTube – Pakistani militants conduct raids in Iran
– Deadly guerrilla raids in Iran
– Multi-expert blog dedicated to the study of insurgency and the development of counter-insurgency policy.
United States Army Special Operations Command
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Guerrilla%20warfare
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
561,
1471,
2841,
3723,
4866,
5468,
6744,
7980,
8629,
9464,
10500,
10921,
12188,
12774,
14371,
15597
],
"plaintext_end_byte": [
553,
1470,
2840,
3722,
4865,
5467,
6743,
7979,
8628,
9423,
10499,
10920,
12187,
12773,
14370,
15596,
16507
]
}
|
パメラ・コールマン・スミスはいつ生まれた？
|
パメラ・コールマン・スミス
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
65
],
"minimal_answers_end_byte": [
81
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
パメラ・コールマン・スミス（Pamela Colman Smith、1878年2月16日 - 1951年9月18日）は、画家、イラストレーター、作家。ニックネームは「ピクシー」だった。スミスは、占いに使用するタロット・カードの一つ、「ウェイト＝スミス・デッキ」（ライダー＝ウェイト、あるいはライダー＝ウェイト＝スミス・デッキとも呼ばれる。）を、アーサー・エドワード・ウェイトのためにデザインしたことで最も有名である。
経歴
ロンドン中心部のピムリコに生まれる。父はブルックリン生まれのアメリカ人商人、チャールズ・エドワード・スミス（祖父はブルックリンの市長だったサイラス・ポーター・スミス）、母はコーニー・コールマン（兄弟に画家のサミュエル・コールマンがいる）で、この二人の間にできた唯一の子であった。一家は、パメラが10歳になるまではマンチェスターにいたが、その後1889年に父チャールズが西インド改善会社（ジャマイカの鉄道事業の拡張に関与していた金融企業連合）に職を得た際に、ジャマイカに移住している。一家はジャマイカのキングストンに数年の間居を定めたものの、ジャマイカとロンドン、そしてニューヨークのブルックリンの間を往復していた。
1893年までに、パメラ・スミスはブルックリンに移っていた。というのも、その地の比較的新しい芸術学校であるプラット・インスティテュートに15歳で入学して、著名な画家で教師でもあったアーサー・ウェスリー・ドウに師事したのである。スミスの円熟した画風を見れば、19世紀末の、繊細で頽廃的な「世紀末的象徴主義」の夢想的性質の影響と、同時にそれに先行して芸術と技術の面で興っていたロマン主義の影響と、この両方の影響を受けていることは明らかだった。スミスが芸術学校に通っている間に、母がジャマイカで亡くなった。1896年のことだった。スミス自身もこの時期には体調が優れず病気になっては治る、ということを繰り返していた。1897年、結局彼女は卒業することなくプラットを辞め、イラストレーターになった。彼女のイラストは、1890年代後期の雰囲気を映し出しており、作品としては「ウィリアム・バトラー・イェイツの挿絵つきの詩」や、女優のエレン・テリーについてブラム・ストーカーが著した本、そしてスミス自身の著作である「Widdicombe Fair」や「Fair Vanity」が挙げられる。
1899年にイギリスに戻り（この年、父親が亡くなっている）、スミスは小規模劇場の劇場デザイナーになると同時にイラストレーターとしても働き続けた。スミスは、ロンドンで、エレン・テリー（スミスに「ピクシー」というあだ名をつけたと言われている）、ヘンリー・アーヴィング、そしてプラム・ストーカーらが率いるライシアム・シアター・グループに世話になっていた。そして、彼らとともに国中を旅して回った。衣装のデザイン、舞台のデザインを手がけていたのである。1901年、スミスはロンドンに自分のスタジオを創り、芸術に関わりを持つ芸術家や著者、そして俳優といった人達のために週に一度、スタジオを開放するようになった。
スミスは、ジャマイカの民間伝承に関する著作を何冊か書いている（イラストも含む）。その中に「アナンシー・ストーリーズ」(1902)がある。これは、伝統的なアフリカの民間伝承の主人公である蜘蛛のアナンシーの物語を含む、ジャマイカの物語集について書かれたものだった。スミスは自分のイラストレーターとしての仕事を継続し、ウィリアム・バトラー・イェイツと彼の兄弟である画家のジャック・イェイツの企画を引き受けている。また、ブラム・ストーカーの最後の小説となる「The Lair of the White Worm」(1911)の挿絵や、エレン・テリーがセルゲイ・ディアギレフのバレエ・リュスについて書いた「The Russian Ballet」(1913)の挿絵を担当している。スミスは、連合王国内における女性の参政権の実現に向けて、「ロンドン・サファレッジ・アテリエ」として知られた自分のスタジオを通して、自分のイラストによって貢献していったのである。
1903年、パメラは「The Green Sheaf（緑の一束）」という名前の雑誌を自ら発行する。この雑誌は、イェイツ、クリストファー・セント・ジョン（クリスタベル・マーシャル）、セシル・フレンチ、A.E.（ジョージ・ウィリアム・ラッセル）、ゴードン・クレイグ（エレン・テリーの息子）、ドロシー・ウォード、ジョン・トッドハンターといった人達による寄稿で成り立っていた。この雑誌は一年余りしか続かず、全部で13号を発行して廃刊となった。
1907年、アルフレッド・スティーグリッツが協力して、ニューヨークにある「ギャラリー291」としても知られている彼のギャラリー、「フォト・セッション」において、スミスのイラストの展示会が開催された。このギャラリーでは前衛写真の展示会のみが開かれてきたため、この時が初めてのイラストの展示会となったのである。スミスは、このギャラリーで初めて開かれたイラストの展示会の作者となったのだった。スティーグリッツはスミスの、「相反する衝動が調和して存在している」感性に興味をそそられていた。この時期、スミスは、彼女が音楽を聴いている時に頭に浮かんだ「光景」を絵にしていたのである。展示会は成功し、スティーグリッツは最も優れた作品22点を収録した作品集を出版した。そしてさらに2度、1908年と1909年に展示会を開催している。スミスの作品の内何点かはスティーグリッツの手許に売れ残ったが、それらは結局イェール大学のスティーグリッツ・ジョージア・オキーフ・アーカイヴに収められている[1]。
イェイツはスミスを「黄金の夜明け団（黄金の夜明けのヘルメス教団）」に紹介し、彼女は1901年にメンバーとなったのだが、その過程でウェイトに出会っている。黄金の夜明け団が、人間関係の衝突が原因で分裂した際に、スミスはウェイトと共に行動し、「黄金の夜明けの独立修正儀礼（あるいは聖黄金の夜明け団）」に属した。1909年、ウェイトはスミスにタロット・デッキの作成を委任したのだが、これは芸術の世界に対する呼びかけでもあった。結果として類まれなウェイト＝スミス・タロット・デッキが完成したのである。ロンドンのウィリアム・ライダー＆サンから出版され、世界中で最も人気のある78枚のタロット・デッキとして、現在まで生き残ってきたのである。革新的なこのタロット・デッキは、小アルカナも含めてすべてのカードに象徴となる人物と事物が描かれており、それぞれのカードに明確な特徴を持たせたスミスの絵は、後に続く多くのカードのデザインの原型となったのである[2]。
イラスト本とタロット・デッキはさておき、ニューヨークのスティーグリッツのギャラリーでの成功の後、スミスの作品は商業的な成功にはほとんど結びつかなかった。グワッシュ水彩画法で美しく描かれたスミスの作品は、彼女のいとこであるウィリアム・ジレット（シャーロック・ホームズ役で有名な舞台俳優）が何枚か収集している。そして、コネチカット州イースト・ハダムにある彼の城で、永久収蔵されたコレクションの中の作品として、目立つように展示されている。
1911年、スミスはカトリックへ改宗し、熱心なカトリック教徒として地元の教会活動に従事する。第一次世界大戦終了後、スミスは叔父から遺産を受け取り、その資産でコーンウォールに家を購入した。というのも、そこは多くの芸術家達が好んだ場所だったからである。収入のために、スミスはカトリックの司祭のための宿泊施設を近隣に建設して運用していた。結局結婚は一度もせず、1951年9月18日、コーンウォールのビュードで一文の財産も残さずに亡くなった。スミスの死後、作品を含む私物はすべて、彼女が作った借金を返済するため債権者により競売にかけられ、散逸している。
ウェイト＝スミス・タロット
1909年12月、イギリスのライダー・ブランドから初めて出版された時、単に「タロット・カード」と呼ばれ、アーサー・エドワード・ウェイトの「The Key to the Tarot（タロット理解の手がかり、邦題は『タロット図解』）」と題をつけられた手引き書が付属しているだけだった。翌年、ウェイトは、スミスの白黒の絵をその手引き書に付け足して、「Pictorial Key to the Tarot（イラストつきタロット理解の手がかり）」として出版した。1971年、U.S. Games社がタロット・デッキの出版権を買い取り、ライダー・タロット・デッキとしして出版した（アメリカとイギリスの著作権法の差異のため、ウェイト・スミス版の著作権を主張することに異論が出されたのである）[2]。後に出版された際には、ライダー・タロット、さらにライダー・ウェイト・タロットと名称が変更された[3]。
今日、ほとんどの研究者は、スミスの果たした貢献の重要性を認識するため、このタロット・デッキを「ウェイト＝スミス・タロット」と呼んでいる[4]。タロットのことを書いているライター達は、このタロット・デッキを、ライダー・ウェイト・スミスの頭文字を単純に取ってきて、「RWS」と呼ぶことが多い。
初版が出版された後、1世紀の時が経つうちに、様々な版がいろいろな出版社から出版されてきた。その中にはスミスの絵を他のアーティストが描き直したものもある。また、新しく製版して作成しなおすため、スミスの絵を写真で取り直しているものもある。多くの版では改めて色を着け直している。というのも出版された当時の技術的限界のせいで、どちらかというと初版のものは色使いがどぎついものになっていたからである。一例として1968年のアルバノ・ウェイト・タロットがあげられる。これは線画は同じままで、より明るい色を塗ったものであった。最近のU.S. Games社の版では、スミスの手書きのタイトルが各カードから消されて、その代わりに標準的な活字でタイプしたタイトルに置き換えられている。総じて、こうした新しい版のデッキは、その種類が多岐にわたっていて、初版をほとんど忠実に再現したものからウェイト＝スミス版に刺激されヒントを得たに過ぎないといった程度のものまで、様々なものが出版された。
ウェイトはしばしばウェイト＝スミス版のデザイナーとして紹介されるが、彼は共同でデザインに当たったチームの「半分」、つまり二人のうちの一人だと考えるのがより正確な言い方だろう。基本となる発想、一つ一つのカードの構成、全体を貫く象徴体系についてはウェイトに責任があると言える。ウェイト自身は画家ではなかったので、彼は、才能と直観に満ちたスミスに、実際のタロット・デッキの作製を任せたのである[5]。
スミスは、スケッチというよりは、おそらくウェイトの指示、それも書き留められた言葉による指示にのっとって作業したと考えられる。すなわち、望ましいデザインについて事細かに指示された内容に従ったのである。これは、イラストレーターが作業する時に普通に採られる方法であり、商業イラストレーターとして、スミスはおそらくこうした作業の進め方に満足していただろうと思われる。ウェイトが細かな指示を出したのは、主に、そしてもっぱら、大アルカナのカードに限られていた。小アルカナについては単純にカードの意味の一覧表が与えられていただけであった。それ故、その素晴らしさから覚えやすい小アルカナのカードの絵の仕上がりは、主としてスミス自身の発明に負うところが大きいのである。小アルカナは、まさに、このタロット・デッキによって成し遂げられた重要な成果の一つだと言える。というのも、それまでに出版されていたほとんどのタロット・デッキは（特にマルセイユ・タロットのタイプは）、小アルカナのデザインが極端に簡素なものばかりだったからである。ウェイト＝スミス版のタロット・デッキが長きにわたって愛されているのは、一つには、スミスが小アルカナに込めた象徴的意味の豊かさにその理由があるのかもしれない。
スミスとウェイトは、デッキのデザインのための「ひらめき」を手に入れるため、様々な情報源を利用している。特にウェイトは、主にフランスのマルセイユ・タロットからヒントを得ているように思われる（ただし、マルセイユ・タロットの一番古いものは16世紀にまで遡ることができるものの、ウェイトが模範としたのは18世紀に作られたものだった）。その他の、18世紀もしくは19世紀に作られたマルセイユ型のイタリア製タロット・デッキがデザインのための追加資料として利用されたことも、考えられなくもない。小アルカナのカードについては、スミスは主に15世紀のイタリアのカード、「ソラ・ブスカ・タロット」を手本としている[6]。例えば「剣の３」のカードを見てみれば、明らかに二つのデッキが一致しているとわかる。そしてさらに、何人かの登場人物はスミスの友人の似顔絵が描かれている。特に、エレン・テリー（棒の女王）とフローレンス・ファー（世界）ははっきりとわかる[7]。
スミスはこのタロット・デッキの絵を、1909年の4月から10月という6ヶ月の間にすべて完成させている。これは、約80枚のカードの絵を仕上げるという意味では、短い期間だと言えよう[6]（1909年のスティーグリッツ宛てのスミスの手紙によると、78枚の標準的なタロット・デッキにほぼきっちりと対応したという）[8]。イラストはほとんどがペンとインクで描かれており、もしかすると鉛筆による下書きを上からなぞっているかもしれない。現在では原画が失われてしまっているため、確かな結論を出すことはできない。イラストを完成させた後、スミスが水彩画法で色をつけたか、それとも誰か別の人間が色づけをしたのか、今となっては推測することしかできないのである。
脚注
外部リンク
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%91%E3%83%A1%E3%83%A9%E3%83%BB%E3%82%B3%E3%83%BC%E3%83%AB%E3%83%9E%E3%83%B3%E3%83%BB%E3%82%B9%E3%83%9F%E3%82%B9
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
790,
1430,
2478,
3438,
4007,
4909,
5902,
7178,
7806,
9791,
10165,
10505,
11807,
14196,
15117,
17138,
17426,
21995,
25073,
27555,
28479
],
"plaintext_end_byte": [
741,
1429,
2477,
3428,
3993,
4908,
5816,
7163,
7805,
9790,
10164,
10480,
11806,
14195,
15046,
17126,
17380,
21994,
25072,
27554,
28405,
29238
]
}
|
Какая станция метро Санкт-Петербурга ближе всего к Финскому заливу?
|
География Санкт-Петербурга
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Санкт-Петербург является самым северным из городов мира с населением свыше миллиона человек. Город расположен на северо-западе России, в пределах Приневской низменности, на прилегающем к устью реки Невы побережье Невской губы Финского залива и на многочисленных островах Невской дельты. Площадь территории города — 1439 км², из них территория высокоплотной, почти сплошной застройки составляет 650 км²[1].
Географическое положение
Непосредственно город (без учёта пригородов) расположен между 59°56′19″ с. ш. (Авиагородок). Протяжённость Петербурга в административных границах: с севера на юг в пределах КАД — 32 км (за пределами КАД — 52 км), с северо-запада на юго-восток за пределами КАД,— около 90 км. Таким образом, географический центр Санкт-Петербурга находится в Финском заливе.
Координаты исторического центра — . Эта же широта проходит через южное побережье Аляски и Гренландии, город Ухта, Магадан на Дальнем Востоке и столицу Норвегии Осло. На этой же долготе расположены города Киев, Одесса, Каир, Хартум, Претория. Город расположен на северо-западе Российской Федерации, в пределах Приневской низменности. Высота города над уровнем моря: для центральных районов — 1—5 м, периферийных районов (север) — 5—30 м, периферийных районов (юг и юго-запад) — 5—22 м. Самое высокое место в черте города — район Красного Села (70—110 м) с Вороньей горой (176 м)[2].
Высокоширотным положением города объясняется явление белых ночей. В период, близкий ко дню летнего солнцестояния, Солнце в полночь опускается ниже горизонта всего на 6,5°, поэтому вечерняя заря практически сходится с утренней, и почти всю ночь длятся гражданские сумерки. Определение белых ночей условно. Считается, что в Петербурге они продолжаются с 11 июня по 2 июля, но если учесть период, в течение которого в полночь не наблюдаются астрономические сумерки, то белые ночи на широте Петербурга длятся с 12 мая по 31 июля.
Расстояние от Санкт-Петербурга до крупных городов (по автодорогам)[3]Лаппеэнранта ~ 211 км
Выборг ~ 135 кмМурманск ~ 1403 кмАрхангельск ~ 1144 км
Петрозаводск ~ 438 км Хельсинки ~ 392 км
Таллин ~ 363 кмВологда ~ 697 км
Екатеринбург ~ 2332Псков ~ 278 км
Рига ~ 561 кмВеликий Новгород ~ 179 км
Витебск ~ 629 кмТверь ~ 519 км
Москва ~ 696 км
Рельеф
Почти вся территория Санкт-Петербурга расположена на плоской низкой равнине, имеющей множество древних морских террас. Одна из наиболее известных — Литориновая, начинающаяся в районе станции метро «Автово» и протянувшаяся вдоль проспекта Стачек и всего Петергофского шоссе. Называется по названию Литторинового моря, существовавшего на месте современной Балтики около 7,5—4 тысяч лет назад. В пределах города терраса сильно изменена человеком, пронизана улицами с интенсивным движением.
Средняя высота центра города над уровнем моря 5 м. Северные районы имеют высоту от 1 (болота Юнтоловского заказника) до 40 м (Поклонная гора). Южные районы — от 5 до 18 м. И только в южных и кое-где в северных пригородах средняя высота рельефа составляет 50-60 м. Наивысшая точка в границах города находится на Дудергофских высотах и составляет 176 м. Самая низкая сухопутная точка находится в Кронштадте — Доковый бассейн со среднегодовой отметкой уровня воды в 11,4 м ниже нуля Кронштадтского футштока.
Геологическое строение и полезные ископаемые
В палеозое 300—400 миллионов лет назад вся эта территория была покрыта морями. Осадочные отложения того времени — песчаники, пески, глины, известняки — покрывают мощной толщей (свыше 200 метров) кристаллический фундамент, состоящий из гранитов, гнейсов и диабазов. Современный рельеф образовался в результате деятельности ледникового покрова (последнее Валдайское оледенение было 12 тысяч лет назад). После отступания ледника образовалось Литториновое море, уровень которого был на 7—9 м выше современного. 4 тысячи лет назад море отступило и образовалась долина реки Невы. Долина сложена озёрно-ледниковыми и постледниковыми отложениями. Последние 2,5 тысячи лет рельеф почти не менялся[4].
Климат
Климат Петербурга умеренный, переходный от умеренно-континентального к умеренно-морскому. Такой тип климата объясняется географическим положением и атмосферной циркуляцией характерной для Ленинградской области. Это обуславливается сравнительно небольшим количеством поступающего на земную поверхность и в атмосферу солнечного тепла[5].
Из-за небольшого количества солнечного тепла влага испаряется медленно. Суммарный приток солнечной радиации здесь в 1,5 раза меньше, чем на юге Украины, и вдвое меньше, чем в Средней Азии. За год в Санкт-Петербурге бывает в среднем 62 солнечных дня. Поэтому, на протяжении большей части года преобладают дни с облачной, пасмурной погодой, рассеянным освещением[5]. Продолжительность дня в Санкт-Петербурге меняется от 5 часов 51 минуты 22 декабря до 18 часов 50 минут 22 июня. В городе наблюдаются так называемые Белые ночи, наступающие 25—26 мая, когда солнце опускается за горизонт не более чем на 9°, и вечерние сумерки практически сливаются с утренними. Заканчиваются белые ночи 16—17 июля. В общей сложности продолжительность белых ночей более 50 дней[6]. Годовая амплитуда сумм прямой солнечной радиации на горизонтальную поверхность при ясном небе от 25 МДж/м² в декабре до 686 МДж/м² в июне. Облачность уменьшает в среднем за год приход суммарной солнечной радиации на 21 %, а прямой солнечной радиации на 60 %. Среднегодовая суммарная радиация 3156 МДж/м²[7]. Число часов солнечного сияния — 1628 в год[8].
Для города характерна частая смена воздушных масс, обусловленная в значительной степени циклонической деятельностью. Летом преобладают западные и северо-западные ветры, зимой западные и юго-западные[5].
Петербургские метеостанции располагают данными с 1722 года. Самая высокая температура, отмеченная в Санкт-Петербурге за весь период наблюдений, +37,1°C, а самая низкая −35,9°C[9].
Гидрография
Общая протяжённость всех водотоков на территории Санкт-Петербурга достигает 282 км, а их водная поверхность составляет около 7 % всей площади. За время существования Санкт-Петербурга гидрологическая сеть города претерпела существенные изменения. Строительство города в низком болотистом месте потребовало сооружения каналов и прудов для осушения. Вынутая при этом земля использовалась для повышения поверхности. В конце XIX века дельта Невы состояла из 48 рек и каналов, образующих 101 остров. С течением времени по мере строительства города многие водоёмы теряли своё первоначальное значение, загрязнялись и засыпались. В XX веке в результате засыпки каналов, проток и рукавов число островов сократилось до 42-х.
Основная водная магистраль города — река Нева, которая впадает в Невскую губу Финского залива, относящегося к Балтийскому морю. Наиболее значительны рукава дельты: Большая и Малая Нева, Большая, Средняя и Малая Невки, Фонтанка, Мойка, Екатерингофка, Крестовка, Карповка, Ждановка, Смоленка, Пряжка, Кронверкский пролив; каналы — Морской канал, Обводный канал, канал Грибоедова, Крюков канал. Основные притоки Невы в черте города: слева — Ижора, Славянка, Мурзинка, справа — Охта, Чёрная речка. Крупнейшие острова в дельте Невы: Васильевский, Петроградский, Крестовский, Декабристов; крупнейший остров в Финском заливе — Котлин[10]. Значительная часть территории Санкт-Петербурга (острова дельты Невы, широкая полоса между Финским заливом и линией Балтийской железной дороги, левобережье до Фонтанки и др.) расположена на высотах, не превышающих 1,2—3 м над уровнем моря. Эти районы города подвержены опасности наводнений, связанных главным образом с ветровым нагоном вод в восточной части Финского залива. Катастрофический характер наводнения носили 19[O.S. 1824]ноября (подъём уровня вод выше ординара на 4,21 м) и 23 сентября 1924 (3,69 м). В момент наводнения 1924 года было затоплено около 70 км² территории города. За трёхсотлетнюю историю Петербурга было зарегистрировано по разным источникам около 300 наводнений[11].
Через водные объекты города перекинуто около 800 мостов (не считая мостов на территориях промышленных предприятий), в том числе 218 пешеходных. Собственно городских мостов 342, остальные в пригородах (Кронштадт — 5, Пушкин — 54, Петергоф — 51, Павловск — 16, Ломоносов — 7); из них 22 моста — разводные. Самый длинный мост — Большой Обуховский (вантовый) мост через Неву (полная длина мостового перехода — 2824 метров), самый широкий мост — Синий мост на реке Мойке (99,5 м)[11].
Почвы, растительность и животный мир
Зелёные насаждения Санкт-Петербурга и пригородов вместе с водной поверхностью занимают около 40 % городской территории (по данным 2002 года). К 2000 году на 1 жителя города приходилось около 65 м² насаждений. Общая площадь зелёных насаждений превышает 31 тысячу га, в их числе 68 парков, 166 садов, 730 скверов, 232 бульвара, 750 озеленённых улиц[12]. Парки города расположены в различных ландшафтных условиях: на нижней и верхней террасах побережья Финского залива (парки Стрельны, Петергофа и Ломоносова), моренной равнине (парки города Пушкина), камовых холмах (Шуваловский парк, Осиновая Роща). Основу ряда парков составляют естественные леса, до сих пор сохранившие свой породный состав (Сосновка, Удельный парк). Многие парки созданные в послевоенные годы, разбиты на территории, где древесная растительность фактически отсутствовала (Московский парк Победы, Приморский парк Победы)[13]. На окраинах города сохранились лесные массивы, оставшиеся от подзоны южной тайги: Юнтоловский заказник, Ржевский лесопарк, лесные островки вдоль реки Охты, Таллинского шоссе, между рекой Невой и железной дорогой на Москву[14].
center|200pxДворцовый мост. Белая ночьЕкатерининский парк в Царском СелеМосковская площадьБольшой Обуховский (вантовый) мост через Неву
Экологические проблемы
В Санкт-Петербурге действуют 21 автоматическая станция мониторинга атмосферного воздуха. Выбросы в атмосферу Санкт-Петербурга в 2009 году составили 625,3 тысяч тонн, в том числе: твердых веществ — 3,9 тысяч тонн, диоксида серы — 12,5 тысяч тонн, оксида углерода — 396 тысяч тонн, оксидов азота — 135,9 тысяч тонн, углеводородов (без ЛОС) — 2,7 тысяч тонн, летучих органических соединений (ЛОС) — 74,2 тысячи тонн. Плотность выброса на душу населения 135,9 кг в год, на единицу площади 434,5 т на км². 91,9 % всех выбросов даёт транспорт. В 2009 году, по сравнению с предыдущим годом, количество выбросов увеличилось на транспорте на 1 % от стационарных источников на 9,8 %. Наибольшый уровень загрязнения диоксидом азота (до 3 ПДКмр) наблюдается в Адмиралтейском, Калининском и Красносельском районах; оксида азота (до 2,3 ПДКмр) — в Центральном и Красногвардейском районах, оксидов углерода (до 3,9 ПДКсс) — в Центральном, Приморском, Кировском и Невском районах. Кратковременные, но значительные концентраций бензола при неблагоприятных метеоусловиях наблюдаются во Фрунзенском (до 6,6 ПДКмр), Невском (до 5,5 ПДКмр), Красногвардейском (до 5,5 ПДКмр)[15]. На отдельных оживлённых перекрёстках ПДК может доходить до восьми[16]. Такие негативные факторы, как загрязнённость воздуха автомобильными выхлопами и песчано-солевой пылью, перенаселённость, шум, ежедневные стрессы — приводят к ухудшению качества жизни в городе и ухудшению состояния здоровья петербуржцев. На онлайновой экологической карте Санкт-Петербурга можно посмотреть экологическую ситуацию на уровне отдельного жилого дома[17].
Санкт-Петербург занимает пятое место[18] среди самых шумных мегаполисов мира, средний показатель шума в городе составляет 60 децибел при санитарных нормах 40 дБА в дневное время и 30 дБА ночью[19]. Этот относительно невысокий (по сравнению с Москвой) показатель специалисты связывают с тем, что в пределах Петербурга есть довольно тихие районы: Курортный, Пушкинский, Выборгский, Кронштадтский и Колпинский. Самыми шумными районами города считаются: Адмиралтейский, Центральный, Петроградский, Фрунзенский, Кировский и Красносельский. Зоны, где уровень звука превышает норму на 10—15 децибелов, расположены рядом с главными городскими проспектами — Московским, Стачек, Лиговским, Невским, кольцевой автодорогой, железной дорогой, микрорайоны рядом с промзонами и часть юго-запада, которая примыкает к аэропорту. Микрорайоны «Ульянка», «Лигово» и «Сосновая Поляна» страдают от шума самолётов, взлетающих и садящихся в аэропорту Пулково[18].
Сточные воды в Петербурге начали очищаться с 1979 года. Крупнейшими канализационными очистными сооружениями Петербурга являются: Центральная станция аэрации, Северная станция аэрации, Юго-Западные очистные сооружения. В 1997 году очищалось около 74 % сточных вод, а в 2005 — уже 85 %. К концу 2008 года Петербург очищает 91,7 % сточных вод, а до конца 2011 года, с завершением строительства продолжения северной части главного канализационного коллектора будет очищать почти все 100 %[20]. Забор воды из природных водных объектов в 2009 году составил 1267,7 миллионов м³ (96 % от предыдущего года), сброшено сточных вод 1233,3 миллионов м³ (в том числе без очистки 178,6 миллионов м³), ливневых вод 219,6 миллионов м³ (в том числе без очистки 92,4 миллионов м³). Сброс в 2009 году уменьшился на 80,1 миллионов м³ по сравнению с предыдущим годом за счет переключения выпусков в коллекторы, с последующей передачей стоков на очистные сооружения. В пределах Санкт-Петербурга Нева загрязнена промышленными стоками, в реку сливают отходы сотни промышленных предприятий. По Неве активно транспортируются нефтепродукты. В реку ежегодно попадает более 80 тысяч тонн загрязняющих веществ.[21] Вода из реки используется для водоснабжения и технических нужд. 73 % неочищенных загрязнений Санкт-Петербурга приходится на ГУП «Водоканал Санкт-Петербурга», 27 % — на промышленные предприятия.[22] Среди последних, по официальной статистике, больше всего загрязняют реки ТЭЦ-2, «Пластполимер» и «Обуховский завод». Каждый год Петербургский Комитет по природопользованию фиксирует в акватории Невы, в среднем, более 40 разливов нефтепродуктов[22]. В 2008 году Роспотребнадзор Петербурга не признал пригодными для купания ни один пляж на Неве[21].
Экологическое состояние реки Невы, Невской губы и Финского залива является неудовлетворительным. Велико аномальное развитие патогенных бактерий, загрязнение ионами ртути и меди, хлорорганическими пестицидами, фенолами, нефтепродуктами, полиароматическими углеводородами. В связи с постройкой сооружений по защите Ленинграда — Санкт-Петербурга от наводнений произошло уменьшение водообмена Невской губы с восточной частью Финского залива на 10—20 %, что дало дополнительный вклад в увеличение концентрации биогенов в Невской губе. Наибольшие изменения происходят в придамбовой зоне на расстоянии менее 5 км от неё. Свой вклад дают неудачный выбор мест выброса северных и юго-западных очистных сооружений Санкт-Петербурга, высокая загрязнённость грунтов в некоторых районах Невской губы. Беспокойство вызывает начавшееся постепенное заболачивание мелководных частей Финского залива между Санкт-Петербургом и дамбой, поскольку ослабленные дамбой осенние штормы не способны уже в достаточной степени очищать дно Невской губы от поселяющихся там высших растений. Заболачивание и связанное с этим гниение остатков растений со временем может привести к дополнительной эвтрофикации водоёма и исключению из акватории обширных участков Невской губы (на которых, к тому же, в грунтах будет захоронено значительное количество вредных соединений)[23].
В 2009 году в ЖКХ города образовалось 8 миллионов м³ твёрдых бытовых отходов. Промышленность города является источником разнообразных отходов производства, значительная часть которых представляет серьёзную опасность для окружающей среды. Отходы I—III классов свозятся для утилизации токсичных отходов, продуктов деятельности химических, медицинских, промышленных предприятий на полигон «Красный Бор» 30 км от города в Тосненском районе Ленинградской области)[15].
Особо охраняемые природные территории
В Санкт-Петербурге существуют семь особо охраняемых природных территорий: 3 государственных природных заказника («Юнтоловский», «Гладышевский», «Северное побережье Невской губы») и четыре памятника природы («Дудергофские высоты», «Комаровский берег», «Стрельнинский берег», «Парк Сергиевка»). Генеральным планом развития Санкт-Петербурга планируется появление ещё пяти заказников и двух памятников природы[15].
Примечания
Литература
Ссылки
*
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B5%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D1%84%D0%B8%D1%8F%20%D0%A1%D0%B0%D0%BD%D0%BA%D1%82-%D0%9F%D0%B5%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B1%D1%83%D1%80%D0%B3%D0%B0
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
337,
604,
952,
1195,
1451,
2276,
2521,
2833,
3157,
3279,
3773,
4121,
4324,
4626,
5054,
5226,
6137,
6380,
6820,
7308,
7613,
7994,
8654,
9358,
10386,
10901,
11396,
11720,
12308,
13019,
13558,
13954,
14548,
15012,
15254,
15730,
16807,
17004,
17697,
18081,
18352,
18669,
19129,
19486,
19812,
20517,
21078,
21300,
22582,
23163,
23546,
24017,
24885,
25429,
26346,
26905,
28165,
28908,
29474,
29967,
30422,
30727,
31164,
31816,
32028,
32810,
34171,
35014,
35241,
35309,
35365,
35428,
36054,
36719,
36776,
36819,
36867,
37290,
37363,
37437,
37523,
37588,
38084,
38640,
38677,
38799,
38853,
39169,
39530,
39618,
39954,
40344,
40589
],
"plaintext_end_byte": [
327,
603,
951,
1194,
1450,
2275,
2520,
2824,
3156,
3249,
3772,
4120,
4323,
4625,
5053,
5225,
6136,
6379,
6819,
7307,
7612,
7993,
8653,
9357,
10385,
10900,
11395,
11719,
12307,
12984,
13557,
13953,
14547,
15011,
15253,
15729,
16806,
17003,
17696,
18080,
18351,
18668,
19128,
19485,
19811,
20516,
21077,
21299,
22581,
23162,
23545,
24016,
24884,
25428,
26345,
26904,
28164,
28907,
29473,
29966,
30421,
30726,
31163,
31815,
32001,
32809,
34131,
35013,
35240,
35308,
35364,
35427,
36053,
36718,
36775,
36818,
36866,
37289,
37362,
37436,
37522,
37587,
38083,
38548,
38676,
38776,
38852,
39155,
39529,
39591,
39943,
40324,
40542,
40651
]
}
|
dimanakah letak kota Ternate ?
|
Kota Ternate
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
46
],
"minimal_answers_end_byte": [
141
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Kota Ternate adalah sebuah kota yang berada di bawah kaki gunung api Gamalama pada sebuah Pulau Ternate di Provinsi Maluku Utara, Indonesia. Ternate merupakan Ibukota sementara Provinsi Maluku Utara secara de facto dari tahun 1999 hingga 2010. Pada tanggal 4 Agustus 2010, Sofifi diresmikan menjadi ibukota pengganti Ternate.
Geografi
Kota Ternate terletak antara 3 derajat Lintang Utara dan 3 derajat Lintang Selatan serta 124 - 129 derajat Bujur Timur. Wilayak Kota Ternate di sebelah Utara, selatan dan Barat berbatasan dengan Laut Maluku, dan di sebelah Timur berbatasan dengan Selat Halmahera.[1]
Sebagai Kota Kepulauan, Kota Ternate terdiri atas 8 (delapan) pulau, yakni: Pulau Ternate sebagai pulau yang utama, Pulau Hiri, Pulau Moti, Pulau Mayau, dan Pulau Tifure merupakan lima pulau yang berpenduduk, sedangkan terdapat tiga pulau lain seperti Pulau Maka, Pulau Mano dan Pulau Gurida merupakan pulau berukuran kecil yang tidak berpenghuni.
Luas wilayah Kota Ternate 5.795, 4km², terdiri dari luas perairan 5.544,55 km² dan luas daratan 250,85 km². Secara Administrasi Pemerintahan Kota Ternate terbagi atas 7 (tujuh) kecamatan dan 77 (tujuh puluh tujuh) kelurahan, masing-masing:
Ternate Utara membawahi 14 Kelurahan
Ternate Tengah membawahi 15 Kelurahan
Ternate Selatan membawahi 17 Kelurahan
Pulau Ternate membawahi 13 Kelurahan
Pulau Moti membawahi 6 Kelurahan
Pulau Hiri membawahi 6 Kelurahan
Pulau Batang Dua membawahi 6 Kelurahan
Kondisi topografi Kota Ternate dengan sebagian besar daerah bergunung dan berbukit, terdiri atas pulau vulkanis dan pulau karang dengan kondisi jenis tanah Rogusal ( Pulau Ternate, Pulau Hiri, dan Pulau Moti) dan Rensika (Pulau Mayau, Pulau Tifure, Pulau Maka, Pulau Mano dan Pulau Gurida). Gunung Gamalama merupakan gunung api yang masih aktif yang terletak di tengah pulau Ternate. Pemukiman masyarakat secara intensif berkembang di sepanjang garis pantai pulau. Memiliki kelerengan fisik terbesar di atas 40% yang mengerucut ke arah puncak gunung Gamalama. Di daerah pesisir rata-rata kemiringan 2% sampai 8%. Kondisi topografi Kota Ternate juga ditandai dengan keberagaman ketinggian dan permukaan laut dari Rendah: berkisar antara 0-499 M, Sedang: berkisar antara 500-699 M, sampai Tinggi: berkisar lebih dari 700 mdpl.
Wilayah Kota Ternate didominasi oleh laut, maka kondisi iklimnya sangat dipengaruhi oleh iklim laut dan siklus dua musim yakni musin Utara-Barat dan musin Timur-Selatan yang seringkali diselingi dengan dua kali masa pancaroba disetiap tahunnya.
Kedalaman lautnya bervariasi. Pada beberapa lokasi di sekitar Pulau Ternate terdapat tingkat kedalaman yang tidak terlalu dalam, sekitar 10 meter sampai pada jarak sekitar 100 meter dari garis pantai, tetapi pada bagian lain tingkat kedalamannya cukup besar dan berjarak tidak jauh dari garis pantai.[1]
Sejarah
Sejarah kota ini bermula dengan adanya Kesultanan Ternate yang berdiri sekitar abad ke-13 di Pulau Ternate, yang menjadikan kawasan kota ini sebagai pusat pemerintahannya. Kornelis Matelief de Jonge pada tahun 1607 membangun sebuah benteng pada kawasan kota ini, yang dinamakan Fort Oranje dan sebelumnya bernama Malayu.[2]
Berikut ini adalah pembagian masa atau periode sebelum Kolonialisme sampai pada Kemerdekaan.
Periode Sebelum Kolonialisme
Sejarah awal mula kerajaan atau kesultanan Ternate sebagian besarnya bersumber dari legenda dan hikayat. Salah satu hikayat yang terkenal luas dan banyak dijadikan rujukan ialah Sejarah Ternate yang ditulis oleh Naidah, yang diterjemahkan oleh P Van der Crab, Residen Ternate 1863-1864 dan diterbitkan pada tahun 1878. Sumber lainnya ialah catatan-catatan yang ditulis oleh Rijali, seorang ulama Maluku asal Hitu yang dihimpun oleh francois Valentijn dalam bukunya Ound en Neeuw Oost Indie.[3]
Asal usul komunitas atau penduduk Ternate disebutkan oleh sumber-sumber tersebut, berasal dari Pulau Halmahera yang melakukan eksodus atau migrasi besar-besaran ke beberapa pulau kecil di bagian barat Pulau Halmahera termasuk ke Ternate, disebabkan terjadinya pergolakan dan konflik politik di Jailolo (Gilolo), di Pulau Halmahera pada tahun 1250.
Para migran pertama yang mendarat dan bermukim di Ternate tahun 1250 adalah komunitas Tobona yang dipimpin oleh Momole Guna. Momole adalah sebutan kepada pemimpin atau kepala marga, klan atau komunitas.
Pada tahun 1254 migran kedua tiba dan bermukim di Foramadiyahi yang dipimpin oleh Mole Matiti. menyusul kemudian migran ketiga yang bermukim di Sampala yang dipimpin oleh Momole Ciko/Siko, Kedua permukiman komunitas terakhir ini dibangun tidak jauh dari pantai. Sampala bahkan terletak di tepi pantai.
Dalam sumber sejarah lain menyebutkan terdapat 4 (empat) komunitas atau klan awal di Ternate, yakni masing-masing: Komunitas atau Klan Tobona, yang mendiami kawasan lereng Gamalama bagian Selatan (kini Kelurahan Foramadiyahi): Tubo yang mendiami kawasan lereng Gamalama bagian Utara; Tabanga, yang mendiami kawasan pesisir Utara Pulau Ternate, dan Komunitas atau Klan Toboleu, yang mendiami kawasan pesisir Timur Pulau Ternate.
Komunitas atau klan awal inilah yang pertama-tama mengadakan hubungan dengan para pedagang yang datang dari beberapa belahan dunia untuk mencari cengke dan rempah lainnya.
Seiring waktu, pendudukpun kian bertambah dan semakin heterogen dengan bermukimnya pedagang Arab, Cina, Jawa, dan Melayu. aktifitas perdagangan kian ramai. Ancamanpun sering datang dari para perompak. Pada tahun 1257, Momole Guna, pemimpin Klan tobona memprakarsai musyawarah untuk membentuk komunitas yang lebih kuat dan mengangkat seorang pemimpin sebagai Kolano atau Raja. Hasil musyawarah menetapkan Momole Ciko, pimpinana Klan Sampala sebagai Kolano Ternate pertama dengan gelar Baab Mansyur Malamo (1257-1272). Pusat Kerajaan ditetapkan di Sampala. Kawasan Ibu Kota terletak di pantai Barat Pulau Ternate. Peristiwa ini disebut sebagai Tara No Ate yang artinya Turun dan Merangkul. Tara No Ate adalah cikal bakal penyebutan nama Ternate. Sementara Ibukota Kerajaan di sampala kemudian disebut Gam Lamo yang artinya kampung atau perkampungan besar. Gam Lamo adalah cikal bakal penyebutan nama Gamalama.[3]
Sejak era itu, Kerajaan Ternate berperan penting di Kawasan Maluku Utara sampai abad ke-17. Dalam catatan sejarah Kesultanan Ternate atau juga dikela dengan Kerajaan Gapi, adalah salah satu kerajaan tertua dan sangat berpengaruh di nusantara.
Setelah Mansyur Malamo (1257-1272), Kolano Ternate dijabat oleh Kaiicil Jamin (1272-1284). Kaiicil adalah sebutan untuk seorang Pangeran, atau putra Kolano. Setelah Kaiicil Jamin, Kolano Ternate dijabat oleh Kaiicil Siale (1284-1298). Pada masa Kaiicil Siale, ibukota kerajaan dipindahkan dari Sampala ke Foramadiyahi. Setelah itu, Siale digantikan secara berturut-turut oleh Kaiicil Kamalu (298-1304) dan Kaiicil Ngara Malamo (1304-1317).
Di bawah kepemimpinan Kaiicil Ngara Malamo, Ternate memulai ekspansi teritorialnya. Kaiicil Ngara Malamo adalah peletak dasar politik ekspansi Kerajaan Ternate. Politik ekspansi inilah yang mengantarkan Ternate menjadi Kerajaan paling besar, paling kuat dan paling berpengaruh dalam jajaran kerajaan-kerajaan Maluku pada masa-masa selanjutnya, terutama dari akhir abad ke-14 hingga awal abad ke-16. Namun, memasuki abad ke-16, pamor Ternate sebagai kerajaan paling tangguh mulai merosot.
Kaiicil Ngara Malamo diganti oleh Patsyaranga Malamo (1317-1322), kemudian Sida Arif Malamo (1322-1331). Di masa Kolano Sida Arif Malamo, Ternate telah ramai didatangi oleh pedagang mancanegara seperti pedagang dari Cina, Arab dan Gujarat, juga pedagang dari Nusantara seperti Jawa, Malaka, dan Makassar.
Ternate di bawah Kolano Sida Arif Malamo berkembang menjadi Bandar perdagangan terbesar dan utama di Maluku.Aktifitas perdagangan antar bangsa kala itu berpusat di pelabuhan Talangame atau sekarang dikenal dengan nama pelabuhan Bastiong. Ternatepun telah memiliki pasar dengan fasilitas yang memadai , tempat bertemunya pedagang lokal, pedagang mancanegara dan pedagang nusantara.
Armada-armada perdagangan antar bangsa datang ke pelabuhan ini terutama mencari rempah, komoditi penting dalam perdagangan pasar Internasional saat itu yang menempatkan gugusan kepulauan ini menjadi ajang lalu lintas niaga yang sibuk. Pesatnya perdagangan rempah-rempah para Raja Maluku pun saling bersaing memantapkan posisinya masing-masing sehingga tidak jarang menimbulkan konflik di antara mereka. Kolano Sida Arif Malamo pun mengambil prakarsa mengadakan pertemuan raja-raja se-Maluku untuk membentuk persekutuan bersama yang dikenal dengan Persekutuan Moti (Motir Verbond), atau juga dikenal sebagai persekutuan Moloku Kie Raha (Empat Kerajaan Maluku).
Musyawarah persekutuan itu melahirkan keputusan antara lain penyeragaman bentuk-bentuk kelembagaan kerajaan-kerajaan di Maluku dan penentuan peringkat kerajaan peserta musyawarah. Jailolo ditetapkan sebagai kerajaan yang menempati peringkat pertama dalam senioritas, menyusul Ternate, Tidore dan bacan. disepakati pula pembagian peran masing-masing kerajaan. Raja Ternate berperan sebgai Alam Makolano, penjaga dan penjamin stabilitas perdagangan dan urusan keduniaan. Raja Bacan berperan sebagai Dehe Makolano, penjaga perbatasan. Raja Tidore berperan sebagai Kie Makolano, penjaga dan penjamin keamanan dalam negeri. Raja Jailolo berperan sebagai Jiko Makolano, penjaga serangan dan ancaman dari luar.
Manfaat persekutuan ini adalah sejak 1322 Maluku mengalami masa aman dan damai. Berhasil meredam sementara waktu ambisi, permusuhan dan ekspansi para anggota persekutuan. Rakyat Maluku menikmati suasana aman dan damai selama kurang lebih 20 tahun. Tetapi perdamaian yang ditegakkan dengan susah payah itu sirna ketika Kolano Tulu Lamo naik tahta sebagai Kolano Ternate (1334-1347). Ia secara sepihak membatalkan hasil persekutuan Moti dan menyatakan hasil persekutuan tersebut tidak lagi mengikat bagi Ternate. Tulu Lamo menempatkan Ternate pada peringkat teratas sebagai yang tertua. Keputusan itu mendapat reaksi keras dari ketiga kerajaan lainnya. Ia juga menyerang makian, bandar niaga rempah terbesar kedua di Maluku setelah Ternate. Ternate setelah kepemimpinan Kolano Tulu Lamo terus menyerah beberapa daerah sekitarnya. Sula diserbu oleh Kolano Ngolo Macahaya (1350-1375), menyusul Jailolo diserang oleh Kolano Marhum (1465-1486). Kemudian berbagai penaklukan dilakukan Ternate atas Maluku Tengah, Seram Barat dan Buru.
Naiknya Kolano Zainal Abidin (1468-1500) menandai berakhirnya era kerajaan dan berganti ke era Kesultanan. Gelar Kolano atau Raja berubah menjadi Sultan. Sultan Zainal Abidin memproklamirkan Islam sebagai agama resmi Kesultanan Ternate, dan pembentukan lembaga Jolebe, lembaga baru dalam struktur kesultanan yang membantu sultan dalam urusan-urusan keagamaan Islam. Struktur baru Kesultanan Ternate ini memengaruhi kerajaan-kerajaan lain di Maluku. Struktur tersebut segera diadopsi oleh Tidore, Bacan dan Jailolo.
Sultan Zainal Abidin diganti oleh Sultan Bayan Sirrullah (1500-1522), kemudian diganti oleh Sultan Hidayat alias Deyalo. Pengangkatan Sultan Hidayat yang usianya belum akil baligh, sehingga ibunya Boki Rainha Nukila diangkat sebagai Mangkubumi dan Taruwese diangkat sebagai wakil Sultan (1529-1530). Kemudian berturut-turut digantikan oleh Sultan Abuhayat alias Boheyat (1530-1532), Sultan Tabariji (1532-1535), Sultan Khairun Jamil (1535-1570), kemudian Sultan Baabullah Datu Syah (1570-1683).
Ternate di masa Sultan Baabullah mencapai penaklukan yang spektakuler. Wilayah Kesultanan ternate membentang dari Mindanao di Utara sampai Bima di Selatan dan dari Makassar di Barat sampai Banda di Timur. Karena itu, Baabullah, Sultan Ternate terbesar ini dikenal sebagai penguasa atas 72 pulau yang seluruhnya berpenghuni.
Di masa pemerintahan Sultan Baabullah, Ternate tampil sebagai kesultanan paling berpengaruh dalam politik maupun militer di kawasan Timur Nusantara. Baabullah menurut sebuah sumber , mampu mengerahkan 90.700 tentara bila diperlukan.Kontributor terbesar - di atas 10.000 - pasukan ini adalah dari veranullah dan Ambon (15.000 tentara), Teluk Tomini (12.000 tentara), Batu Cina dan sekitarnya termasuk Halmahera Utara (10.000 tentara), Gorontalo dan Limboto (10.000 tentara) serta Yafera (10.000 tentara). Penyumbang pasukan tersedikit adalah dari Moti dan Hiri, masing-masing 300 tentara.
Keberhasilan Sultan Baabullah tidak terlepas dari kecakapan sejumah panglima dan komandan tentaranta, seperti Kapita Laut Kapalaya dan Rubohongi. Kapalaya adalah penakluk pantai timur Sulawesi, khususnya Buton, dan Rubohongi adalah penakluk Maluku Tengah. Enam tahun setelah bertahta , baabullah telah menguasai pulau-pulau di ambon, Hoamoal di pulau Seram, Buru, Manipa, Ambalau, Kelang dan Buano. Empat tahun setelah itu, ia juga menguasai desa-desa sepanjang pantai timur SUlawesi, Banggai, Tobongku, Buton, Tiboro, dan Pangasani. Setelah itu giliran Makassar dan Selayar datang ke Ternate. Tahun kedatangannya merupakan awal dari monopoli rempah-rempah Kompeni di Ternate.
Periode Kolonialisme Bangsa Eropa
Orang Portugis pertama yang tiba di Ternate pada awal 1512 adalah Fransico Serrao beserta awak kapalnya sebagai bagian dari ekspedisi d'Alburquerque menaklukkan Malaka pada 1511. Sultan Bayan Sirullah alias Bayanullah (1500-1522) mengirim utusan dengan sembilan juanga yang dipimpin oleh saudaranya sendiri, Kaicil Vaidua, menjemput Serrao dan awak kapalnya dari Nusa Tellu di Hitu Barat ke Ternate. Sultan Bayanullah ingin membuka akses perdagangan cengkih ke Eropa dan Serrao diyakini oleh Bayanullah dapat mendukung keinginan tersebut.
Di awal kehadirannya, Portugis diperlakukan dengan balk dan mendapat banyak kemudahan. Sultan menjadikan Serrao orang kepercayaan dan penasehat utamanya. Belum dua tahun sejak Serrao tiba, Sultan memberi hak monopoli niaga cengkih kepada Portugis. Sultan lalu berpesan bila nanti Serrao kembali ke Portugis, ia harus meyakinkan Raja Don Manuel agar segera mendirikan benteng Portugis di Ternate.
Beberapa eskader Portugis pun susul menyusul ke Ternate, masing-masing dipimpin oleh antara lain, Antonio Miranda de Azevedo (1513), Don Tristao de Menezes (1520), dan De Brito (Januari 1521). Saat de Brito tiba di Ternate Sultan Bayanullah dan Serrao telah wafat. De Brito diterima dengan baik di istana, sebagai bukti bahwa persahabatan antara Ternate dengan Portugis tetap ada. Beberapa kesepakatan pun dicapai. Portugis boleh mendirikan benteng di Gam Lamo, yang diberi nama Benteng Nuestra Seiiora del Rosario, juga diizinkan berdagang dan membangun gudang penyimpanan barang dagangannya.
Sultan Bayanullah yang wafat meninggalkan Boki Nukila - boki adalah sebutan untuk istri sultan atau permaisuri — dan dua puteranya Hidayat (Deyalo) dan Abu Hayat (Bohiyat). Deyalo diangkat sebagai sultan, menggantikan mendiang ayahandanya dalam usianya yang belum akil baligh, sehingga ibunya, Boki Nukila diangkat sebagai Mangkubumi dan Taruwese, adik Bayanullah, dipercayakan menjadi wakil sultan. Mereka berdua untuk sementara waktu mengendalikan kesultanan.
Boki Nukila adalah puteri Al Mansur, Sultan Tidore, yang dibenci de Brito karena bermitra dengan Spanyol, rival Protugis. De Brito tidak mempercayai juga meremehkan Boki Nukila, sebaliknya lebih mempercayai dan memberi peran kepada Taruwese.
Dalam kurun ini banyak intrik dilakukan oleh de Brito yang tidak setuju Deyalo diangkat menjadi sultan dan lebih mendukung Taruwese. Terjadi pula beberapa kali penyerangan de Brito yang dibantu oleh Taruwese terhadap Tidore dan beberapa kawasan Maluku. Klimaksnya ialah penahanan pangeran Deyalo dan Bohiyat. Demikian, selama kepemimpinan 19 Gubernur Protugis di Ternate, sebagian besar melaksanakan pemerintahannya melalui "durch blut and eisen" atau melalui besi dan darah.
Posisi Nukila rentan di antara bangsawan istana yang diwakili oleh Taruwese. la didesak segera menyelesaikan benteng Portugis yang pastinya membuat murka Al Mansyur, ayahandanya sebagai seteru Portugis. Dua putranya dan beberapa pengikut ditahan oleh Portugis di dalam benteng yang terbengkalai. Jorge de Menezes, Gubernur Portugis yang dikenal sangat kejam, menghukum pancung Kaicil Darwis yang menentangnya. Pada 1530, Boki Nukila menunjukkan para menteri dan rakyat. Sepanjang 1522 sampai 1535 adalah fase-fase pelik bagi Kesultanan Ternate akibat intrik dan adu domba Portugis. Deyalo yang naik tahta dan memerintah kerajaan beberapa tahun, wafat karena diracun. Hal yang sama pun selalu berusaha dilakukan Portugis kepada Boheyat. Taruwese yang berkosnpirasi dan mendukung Portugis derni ambisinya menjadi sultan akhirnya dikhianati juga oleh Portugis. Lalu Tabariji, saudara sepupu Deyalo dan Boheyat diangkat menjadi sultan, Tabariji menunjukkan ketidaksukaannya pada Portugis hingga bersama Boki Nukila dan Pati Sarangi, ditahan dan diasingkan ke Goa, India pada 1535.
Sultan Khairun Jamil pengganti Sultan Tabariji, juga tidak menyukai tindak tanduk Portugis yang sewenang-wenang terhadap dirinya dan rakyat. la mengobarkan perlawanan yang didukung oleh rakyatnya.
Pada 1568 Lopez de Mesquita diangkat menjadi Gubernur Portugis ke-18 di Ternate (1566-1571), menggantikan Alvaro de Mendoza (1564-1566). Mesquita berusaha mematahkan perlawanan Sultan Khairun. Pada 27 Februari 1570, Portugis mengundang Sultan Khairun melakukan perundingan damai antara kedua pihak — dimana masing masing pihak bersumpah menurut keyakinan agama dan memegang kitab suci agamanya masing-masing — bahwa mereka akan memelihara kerja sama dalam perdamaian. Tetapi ternyata Portugis berlaku curang karena keesokan harinya saat pesta perjamuan untuk menghormati perjanjian itu, saat Sultan Khairun memasuki gerbang benteng Gam Lamo, ia ditikam oleh Antonio Pimental hingga wafat.
Baabullah putra Khairun naik tahta menjadi Sultan. la lalu memobilisasi kekuatan menggempur Portugis di seluruh Maluku dan wilayah timur Indonesia. Setelah berperang selama lima tahun, pada 1575, Sultan Baabullah berhasil mengusir Portugis dari Ternate dan dari wilayah Maluku. Dalam sejarah Indonesia, ini merupakan kemenangan pertama bangsa-bangsa Nusantara melawan penjajah Eropa.
Setelah Portugis meninggalkan Ternate dan wilayah Maluku, Bangsa Spanyol yang sebelumnya pernah bekerjasama dengan Kesultanan Tidore sejak 1521 dan kemudian harus meninggalkan Tidore pasta perjanjian Saragosa 1528. kembali mengerahkan kekuatan untuk menaklukkan Ternate.
Pada 1 April 1606, Don Pedro da Cunha, Gubernur Jenderal Spanyol di Filipina dengan 33 kapal berbagai jenis dan ukuran. 3.095 prajunt menyerang sejumlah kubu pertahanan kesultanan Ternate dan menjelang siang benteng dan seluruh ibukota Kesultanan Ternate, Gam Lamo berhasil direbut dan diduduki oleh pasukan Spanyol.
Sultan Saidi berhasil meloloskan diri bersama istri, putra-putrinya dan beberapa bobato, lalu berlayar dengan kora-kora ke Jailolo, kemudian ke Sahu. Beberapa waktu kemudian, Gubernur da Cunha setuju mengirim surat kepada Sultan Saidi, bahwa Sultan akan mendapatkan perhndungan bila menyerah. Pablo de Lima dan beberapa kaiicil berangkat ke Sahu membawa surat da Cunha kepada Sultan Saidi. Pada 28 Maret 1606, Sultan Saidi dan pengiringnya kembali ke Ternate.
Sumber lain menyebutkan, Spanyol berhasil menaklukkan Gam Lamo dan menangkap Sultan Saidi berserta keluarganya, kemenakannya Kaiicil Hamzah, sejumlah pejabat tinggi kesultanan, termasuk Sangaji Makian, Sahu dan Gamkonora, diasingkan ke Manila, Filipina. Sedangkan Jogogu Hidayat dan Kaiicil Ali — ketika itu berusia 21 tahun — berhasil meloloskan diri.
Spanyol dengan cerdik mengubah kepulangan Sultan Saidi, itu menjadi penstiwa kenegaraan dengan penghormatan kerajaan kepada sang Sultan. Da Cunha menasehati Sultan agar menenma nasib buruknya dan mengajukan petisi kepada Raja Spanyol agar mendapat pengampunan. Sultan ditempatkan dalam rumah terindah dengan pengawalan ketat.
Spanyol kemudian menginm ekspedisi ke seluruh kawasan, membujuk atau memaksa kepala-kepala desa agar mengikuti perintah mereka. Penduduk desa diharuskan sujud di depan bendera Spanyol, menyerahkan semua senjata musket dan meriam. Spanyol lalu memperbaiki benteng Gam Lamo dan beberapa benteng lainya untuk memperkuat kedudukannya di Ternate. Pada 10 April, di Benteng Gam Lamo, Spanyol dan Ternate menandatangani perjanjian perdamaian resmi dan keluarga Sultan memberi sumpah setia kepada Raja Philip Ill, dan bahwa rakyat Ternate tidak boleh mengadakan hubungan dengan orang Belanda atau Inggris, tidak memusuhi misi-misi Kristen, serta mentaati persyaratan berkenan dengan monopoli rempah oleh Spanyol.
Pada 10 April 1606 Spanyol mememancangkan benderanya di berbagai kawasan Ternate "atas nama yang Maha Mulia Raja Spanyol". Dengan jatuhnya Ternate ke tangan Bangsa Spanyol mulailah proses pengambilan aset-aset penting kerajaan dan reposisi dominasi Spanyol atas Ternate. Spanyol berada di Ternate dan wilayah Maluku antara 1521 sampai 1663. Pada 2 Mei 1663, Gubernur terakhir Spanyol di Ternate, Francisco Ibanez serta seluruh pasukannya meninggalkan Ternate menuju ke Manila, Filipina. Sejak itu berakhirlah pendudukan Spanyol atas Ternate dan seluruh Maluku.
Orang-orang Belanda pertama yang tiba di Ternate, menurut catatan de Clerq, adalah Wijbrand van Warwijck dengan dua Kapal yang dipimpinnya, Amsterdam dan Utregt, yang rnerapat di pelabuhan Talangame, Ternate, 2 Juni 1599.
Sementara terdapat dua sumber lain yang menyebutkan tentang orang-orang Belanda yang pertama kali mencapai Ternate. Sumber pertama menyebutkan, van Warwijck bersama 560 orang dengan dua kapal, Amsterdam dan Utrecht, tiba di Ternate pada 22 Mei 1599, dan sumber kedua menyebutkan pada 1598 ekspedisi Belanda dengan 22 kapal yang dibiayai oleh 5 (lima) perusahaan Belanda, di bawah pimpinan Jacob Chr. van Neck dan Wybrechr van Warwyck, berlayar menuju Maluku. Armada yang dipimpin oleh van Neck yang pertama tiba di Maluku pada Maret 1598 dan kembali ke Belanda pada 1599, membawa cukup banyak rempah dengan keuntungan sebesar 400 persen. Keuntungan berlimpah ini memicu sejumlah perusahaan berbeda membiayai ekspedisi ke Maluku, saling bersaing satu sama lainnya, sehingga harga rempah-rempah menjadi tinggi. Semakin banyak rempah masuk ke Belanda, namun semakin sedikit keuntungan yang didapat. Pada 1598 Staten Generaal - parlemen Belanda — mengajukan usul supaya semua perusahaan yang saling bersaing menggabungkan diri demi kepentingan bersama. Pada 20 Maret 1562 didirikan Vereenigde Oost-Indesche Compagnie (VOC), yang dipimpin sebuah badan yang berkedudukan di Amsterdam yang terdiri atas 17 orang, mewakili 6 wilayah di Belanda, atau yang dikenal dengan Heeren Zeventien.
Tetapi kehadiran kekuasaan bangsa Belanda secara politis dan militer di Ternate. adalah karena diminta oleh kesultanan Ternate sendiri. Saat ibukota Gam Lamo jatuh ke tangan Spanyol dan Sultan Saidi mengamankan diri ke Jailolo lalu ke Sahu — merujuk sumber pertama — atau ditangkap dan diasingkan ke Manila — merujuk sumber kedua — kekuasaan kesultanan dikendalikan sementara waktu oleh Jogugu Hidayat. Jogugu Hidayat mengutus Kapita Lau Kaicil All dan Kimalaha Aja ke Banten untuk meminta pertolongan Belanda agar bersedia membantu Ternate mengusir Spanyol dari Gam Lamo.
Setelah Kaicil All dan Kimalaha Aja bertemu dengan Matelief de Jonge dan menyampaikan maksud kedatangannya, berikut setuju dengan syarat-syarat yang diajukan oleh de Jonge sebagai kompensasi atas bantuan yang akan diberikan oleh Belanda, pada 29 Maret 1607 de Jonge dan sejumlah prajurit bersama Kaicil Ali dan Kimalaha Aja bertolak dari Banten dan tiba di Ternate pada 13 Mei 1607.
Setelah melakukan observasi seperlunya terhadap kekuatan Spanyol, de Jong akhirnya setuju membantu Ternate. Perjanjian antara de Jonge dan pihak kesultanan ditandangani pada 26 Juni 1607. Isinya antara lain, Belanda bersedia membantu Ternate mengusir orang-orang Spanyol dan melindungi kawula Ternate di seluruh wilayah kekuasaannya, Belanda diberikan hak monopoli perdagangan rempah dan diizinkan membangun benteng, yang kemudian dinamakan Fort Oranje (Benteng Oranye).
Sejak saat itu, Pulau Ternate sekaligus menjadi pusat tiga kekuatan. yaitu Spanyol di Gam Lamo, sedangkan Ternate dan Belanda di bagian timur pulau, di benteng VOC atau Fort Oranje, dan sekitarnya. Tidak mudah bagi Ternate untuk melepaskan diri dari campur tangan kekuasaan asing Eropa. Ketika Portugis bercokol di kesultanan ini, selain memperoleh hak monopoli dalam tata niaga rempah-rempah dan izin mendirikan benteng di Gam Lamo, Portugis juga ingin mencampuri urusan pemerintahan Ternate. Bahkan sejak 1532, Portugis mulai bersiasat memengaruhi proses pengangkatan sultan-sultan Ternate. Keadaan ini baru berakhir setelah Portugis terusir. Tetapi, setelah Kompeni Belanda datang, campur tangan dalam pengangkatan sultan Ternate juga menjadi salah satu kebijakannya. Mulai dari Sultan Mandarsyah, setiap pergantian sultan Ternate harus dengan persetujuan Kompeni.
Sultan Mandarsyah ditekan secara halus untuk menandatangani perjanjian dengan Gubernur Jenderal VOC, Reiner, di Batavia. Perjanjian itu menentukan bahwa Kesultanan Ternate tidak boleh lagi mengangkat Salahakan Baru untuk wilayah seberang lautnya di Maluku Tengah, yakni di Hoamoal dan daerah ini langsung berada di bawah pemerintahan Kompeni di Ambon. Ternate juga harus melaksanakan hongi (penebangan pohon-pohon cengkih) di daerah tersebut. Ini akibat ketidaksenangan Kompeni terhadap pejabat yang ditugaskan oleh Kesultanan Ternate di sana.
Kaicil Majira yang diangkat Sultan Hamzah pada 1641 sebagai Salahakan di Hoamoal atas desakan Kompeni Ambon untuk menggantikan Salahakan Luhu yang tidak disenangi, karena pada 1651 ia melakukan pemberontakan bersenjata. Kompeni menilai Sultan Mandarsyah tidak mengambil tindakan tegas terhadap Majira untuk mengakhiri pemberontakannya. Selain itu, sejak 1652, Kerajaan Buton mulai memusingkan Mandarsyah karena tentara Kerajaan Makassar melakukan infiltrasi dan menduduki beberapa pulau di sekitar Buton, yang diperburuk lagi oleh pengkhianatan sejumlah besar bobato Buton yang memihak Kerajaan Makassar. Kapita Laut Kaicil Ali dan pasukannya yang sebagian besar terdiri dari orang-orang Sanana dan Alifuru Jailolo, dengan susah payah mempertahankan pulau-pulau itu dari serangan Makassar. Walaupun permaisuri Sultan Mandarsyah adalah seorang puteri Buton, tetapi pengaruhnya telah merosot jauh di mata rakyat Buton.
Gempuran pasukan Makassar semakin gencar dan posisi Buton semakin lemah. Dengan susah payah Kaicil Ali coba menghalau serangan itu, dan dalam suatu pertempuran mempertahankan ibukota Buton, Kaicil Ali gugur. Gugurnya Kaicil Ali mengakibatkan semakin kecil peluang Mandarsyah mempertahankan Buton. Mandarsyah lalu mengutus Kapita Laut Saidi untuk membangun kembali pertahanan Buton, dan dalam keadaan putus asa ia menghubungi Kompeni untuk meminta bantun. Mandarsyah berhasil meyakinkan de Vlaming. Gubernur Kompeni Ambon, untuk memabantu menyelamatkan Buton.
Pada September 1654, dengan menumpang t ang kapal Zas van Gent, de Vlaming dan Mandarsyah menuju Buton, tetapi yang mereka temukan di sana adalah Raja Buton telah menjalin persekutuan dengan Makassar, dan rakyat maupun para bobato andalan Mandarsyah sebagian besarnya tidak lagi setia kepada Ternate. De Vlaming, setelah melihat kenyataan tersebut, meneruskan pelayarannya ke Makassar dan meninggalkan Mandarsyah di Buton. Walaupun Raja Buton telah berkhianat, Mandarsyah coba mempertahankan Buton dengan mengumpulkan sisa-sisa Bobato — antara lain Hukum Lau dan Kaicil Lasinuru — dan rakyatnya yang masih setia dalam suatu pertemuan. la meminta mereka mendobrak kepungan tentara Makassar dan mengusirnya keluar dari wilayah Buton. Tetapi, upaya terakhir Mandarsyah tidak rnembuahkan hasil. Dengan masygul, Mandarsyah kembali ke Ternate dan tidak pernah lagi mengunjungi Buton hingga akhir hayatnya. Kapita Laut Saidi pun tidak mampu lagi menahan lajunya serbuan Makassar dan jatuhlah Buton ke tangan Raja Makassar pada 1655, sekaligus berakhir pula kekuasaan Ternate atas Buton selama hampir satu abad (1580-1655). Kapita Laut Saidi dan pasukannya yang tersisa mundur ke Tobungku, dan dari kejauhan ia menatap pulau yang ditinggalkannya itu dengan sedih.
Pada 1675, Sultan Mandarsyah mangkat dan digantikan putranya Sibori Amsterdam. Sebagaimana ayahnya, Sibori pun tidak dapat mempertahankan identitas Ternate secara lebih baik. Selain karena perangainya yang buruk, ia juga tidak mampu melepaskan diri dan tekanan-tekanan Kompeni. Setelah penobatannya, Sibori mengutus pejabat kepercayaannya ke Batavia untuk berunding dengan Gubernur jenderal Jaan Maatsuyker. Perjanjian yang ditandatangani pada 12 Oktober 1672 itu, secara praktis dan politis sangat merugikan Ternate, karena menetapkan antara lain: Pertarna. wilayah seberang laut Kesultanan Ternate di kepulauan Ambon akan digabungkan ke dalam provinsi. Kedua, akan diangkat penguasa-penguasa khusus di pulau Buru, Ambalau, Buano dan Kelang.
Setelah meratifikasi perjanjian ini, Sibori memperoleh tanda jasa berupa bintang penghargaan dari Kompeni. Namun, bermula dari Seram, Ternate pun berangsur kehilangan kontrolnya atas seluruh wilayah seberang lautnya di Maluku Tengah. Demikian pula, lepasnya Buton dan kekuasaan Ternate berimplikasi negatif bagi daerah-daerah kekuasaan Ternate lainnya di Sulawesi Utara, dan semenanjung pantai timur Sulawesi. Kepulauan Sangir Talaud, Gorontalo, Limboto, Buol, Tolitoli, Inobonto, Moutong, Teluk Tomini, Parigi dan lainnya mulai memudar loyalitasnya kepada Ternate.
Sibori menyadari kenyataan ini dan berupaya memulihkan kesetiaan wilayah-wilayah tersebut. Ia pun mendekati Gubernur Maluku, Padtbrugge untuk meminta bantuan. Sebagai argumen, Sibori merujuk perjanpan 1652 dan 1676, yang memuat penyerahan daerah seberang laut Kesultanan Ternate di Maluku Tengah kepada kekuasaan Kompeni di Amban. Padtbrugge menerima argumentasi tersebut dan berjanji akan membantu Sibori sebagai balas budi atas penyerahan wilayah tersebut.
Dengan bantuan Kompeni, Ternate menyerang Gorontalo dan daerah pesisir timur Sulawesi untuk memulihkan loyalitas mereka kepada Ternate. Bahkan untuk memulihkan loyalitas Sangir Talaud, dilakukan sendiri oleh Sibori tanpa bantuan Kompeni. Untuk sementara waktu. Ternate lega karena berhasil memulihkan loyalitas daerah-daerah tersebut, tetapi loyalitas yang ada tentu tidak sekuat di masa kekuasaan Sultan Baabullah.
Abad ke-17 merupakan masa paling suram bagi kesultanan Ternate berkaitan dengan daerah-daerah taklukannya. Satu demi satu daerah tersebut melepaskan diri, dan dipenghujung abad ke-17 sampai abad ke-18, daerah seberang taut Kesultanan Ternate yang tersisa hanyalah kepulauan Sanana dan Tobungku-Banggai.
Kompeni Belanda juga dapat dihitung sebagai salah satu kontributor, penyebab terpuruknya Kesultanan Ternate. Dengan berbagai perjanjian bilateral yang dibuatnya dengan Ternate, para Sultan Ternate yang tidak berdaya itu secara halus maupun secara kasar ditekan untuk menyetujui konsep-konsep yang disatu pihak memperkokoh kekuasaan Kompeni tetapi di lain pihak menempatkan Ternate dalam posisi dilematis serta hampir tidak ada advokasi.
Selama abad ke-18, kondisi Ternate tidak banyak mengalami perubahan berarti. Sebagai mitra, Ternate dipandang cukup balk sekaligus sahabat yang dapat diandalkan oleh Kompeni, dibandingkan dengan kesultanan-kesultanan tetangga lainnya, yakni Tidore, dan Bacan. Ternate punya prestasi bagus dalam menjalankan hongi tochten untuk kepentingan Belanda. Ini dapat dilihat pada acte van investiture yang diketuarkan di Batavia pada 17 Juli 1780, dan ditandatangani di Benteng Oranje, Tenate, dimana di dalamnya Belanda mengeritik dan membenahi sikap kurang bersahabat dari Tidore dan Bacan, sementara Ternate mendapat pujian atas kerjasamanya dengan Kompeni.
Pada penghujung abad ke-18, Kompeni membalas jasa orang-orang Ternate dengan menganugerahi penghargaan kepada Jogugu Sabtu dan Marsaoli Patuseranga. (Masih dalam proses penyuntingan ya)
Periode Pendudukan Jepang
Pada masa perang Asia Pasifik, tentara Jepang menyerbu wilayah pendudukan bangsa Eropa di Asia bagian Timur dan Tenggara, termasuk pula wilayah pendudukan Belanda di Nusantara. Bangsa Jepang pertama kali memasuki wilayah Nusantara melalui Tarakan, Kalimantan Timur kemudian ke Sulawesi dan Maluku pada 10 Januari 1942. Setelah Jepang menduduki Nusantara, Jepang mengubah susunan pemerintahan yang telah ada pada saat itu. Berdasarkan Osamu Seirei No 27 tahun 1942 ditetapkan Shu (provinsi) sebagai wilayah tertinggi. Di bawah Shu ada Ken (kabupaten) dan Si (Kotapraja), Gun (kewedanan), Son (kecamatan), dan Ku (desa). Kemudian pada 1944 Jepang memperkenalkan Tonaugumi (rukun tetangga) kelompok masyarakat yang terdiri dari 10 hingga 20 kepala keluarga dan seorang pemimpinnya.[3]
Pada masa pendudukan Jepang, Kota Ternate dipimpin oleh seorang Minseibu di bawah kekuasaan Angkatan Laut (Kaigun) Armada Selatan Kedua bersama dengan wilayah Kalimantan, Sulawesi dan Maluku yang berpusat di Makassar. Rakyat Nusantara menyambut dengan gembira pada saat tentara Jepang datang ke wilayah Nusantara, dengan harapan Jepang dapat membawa perbaikan sesuai dengan propaganda yang di gadang oleh Jepang, yaitu rakyat dapat mengadakan rapat umum di lapangan terbuka dengan mengibarkan bendera Merah Putih. Namun kenyataannya sikap Jepang sangat keras dan kejam. Seluruh organisasi pergerakan rakyat ditekan, mereka dilarang mengadakan kegiatan, dan bahkan dibubarkan, rakyat dihukum tanpa melalui proses peradilan, dan harta benda rakyat diambil secara paksa untuk kepentingan perang. Kegiatan masyarakat yang dijinkan untuk melakukan aktifitasnya yaitu badan atau organisasi yang telah didirikan oleh Jepang, sepeti Seinendan untuk para pemuda dan fujinkai untuk kaum wanita. Hal ini menyebabkan kehidupan rakyat yang sudah menderita menjadi semakin berat. Dibentuknya Giyugun maupun Pembela Tanah Air (Peta) semata-mata hanyalah untuk membantu Jepang dalam perang rnenguasai Asia Timur Raya. Keadaan ini berlangsung sampai Jepang menyerah secara tidak bersyarat kepada tentara Sekutu pada bulan Agustus 1945.[3]
Periode Kemerdekaan Republik Indonesia
Pada saat Ir. Soekarno dan Mohammad Hatta memproklamirkan Kemerdekaan Indonesia yang berarti telah melepaskan diri dari penjajahan, maka Wilayah Maluku memasuki babak baru dalam kehidupan pemerintahan. Setelah Proklamasi Kemerdekaan 17 Agustus 1945, Ternate berada dalam wilayah Maluku dan yang menjabat sebagai Gubernur pada saat itu adalah Mr. J. Latuharhary. Namun, sebelum pemerintah melakukan penataan struktur maupun organisasi pemerintahan, khususnya Maluku, usaha Belanda untuk menguasai Indonesia kembali terjadi. Kedatangan tentara sekutu ke Indonesia ternyata diboncengi oleh tentara Netherlands Indies Civil Administration (NICA). Pemerintah kolonial Belanda mengukuhkan kekuasaannya pada bulan Januari 1946, dengan membentuk negara-negara yang bersifat kedaerahan yang akan menjadi negara bagian dari Negara Indonesia Serikat.[3]
Pada saat itu, Kota Ternate berstatus Keresidenan Ternate dengan wilayahnya mencakup Pulau Ternate, Pulau Hiri, dan Pulau-pulau Batang Dua. Saat itu Distrik Ternate diperintahkan oleh 3 (tiga) Residen secara bergiliran, yaitu:
1. Residen Iskandar Muhammad Djabir Syah (Sultan Ternate) 1945-1951
2. Residen Zainal Abidin Syah (Sultan Tidore) 1951-1957
3. Residen Dede Muchsin Usman Syah (Sultan Bacan) 1957-1958[3]
Berdasarkan Gouvernement Besluit Nomor 3.S. 1946 No. 27 Tanggal 9 April 1946, Residen Ternate membentuk Kotapraja (Stadsgeemente) Ternate pada tanggal 10 Desember 1946 dengan Dewan Kotapraja (Gementeraact) yang beranggotakan 10 (sepuluh) orang. Kotapraja Ternate dipimpin oleh seorang Walikota dan untuk pertama kalinya dijabat oleh M.A.M. Soleman yang merangkap sebagai Ketua Dewan Kota. Kemudian dijabat oleh Dano Umar Saifuddin, Hien Diao, Jan Abubakar Wasplat. Mayoritas keanggotaan Dewan Kota dipegang oleh pribumi ditambah 2 orang keturunan Cina dan 1 orang keturunan Belanda. Dewan Kota bertindak sebagai penasehat.[3]
Kemudian berturut-turut pada tahun 1957 terbentuk DPRD Gotong Royong (DPRD GR) Maluku Utara dan pada tahun 1958 Kotapraja Ternate dibubarkan dan statusnya diturunkan menjadi Kecamatan yang dipimpin oleh Jasin Bopeng. Namun status Kotapraja masih dipertahankan hingga terbit Keputusan Gubernur Maluku tanggal 30 Maret 1965 mengubah status Kota Temate menjadi Kecamatan. Dilanjutkan dengan hasil survei oleh Departemen Dalam Negeri dan usulan dari Bupati Maluku Utara tentang pengangkatan status Kota Ternate menjadi Kota Administratif, maka pada tanggal 11 Maret 1961 Ternate resmi menjadi Kota Administratif. Jabatan Walikota Administratif sampai tahun 1999 yaitu:
1. Drs. H. Thaib Armayin periode 1962-1985 dan 1987-1991
2 Drs. H. Muhammad Hasan periode 1991-1995
3. Drs. H. Syamsir Andili, periode 1995-1999[3]
Pada saat peningkatan status Kota Administratif Ternate menjadi Kota Madya Tingkat II Ternate yang diterbitkan melalui Undang-Undang Nomor 11 Tahun 1999, maka pada tanggal 27 April 1999, diresmikan Kotamadya Daerah Tingkat II Ternate dan mengangkat Drs Syamsir Andili sebagai Walikota Ternate yang pertama di era otonomi daerah. Walikota dan Wakil Walikota yang dilantik berdasarkan hasil pemilihan umum hingga tahun 2021.
1. Drs. Syamsir Andili dan Drs. Iskandar M. Djae (masa bhakti 2000-2005)
2. Drs. H. Syamsir Andili dan Drs. H. Amas Dinsie (masa bhakti 2005-2010)
3. Dr. H. Burhan Abdurahman, SH, MM dan Ir. Arifin Djafar, MM (masa bhakti 2010-2015)
4.Drs. Idrus Assagaf Pejabat Walikota (masa bhakti 2015-2016)[3]
Melalui Peraturan Daerah Kota Ternate Nomor 5 Tahun 2007 tentang Pemekaran Kelurahan dan Peraturan Daerah Kota Ternate Nomor 6 dan 7 Tahun 2007 tentang pembentukan Kecamatan, maka pada tanggal 8 November 2007, diresmikan 2 (dua) Kecamatan baru, yaitu Kecamatan Pulau Batang Dua dan Kecamatan Ternate Tengah, serta 11 Kelurahan Pemekaran, yaitu Kelurahan Tanah Tinggi Barat Salahuddin, Bastiong Karance, Mangga Dua Utara, Jati Perumnas, Tobona, Ngade, Sangaji Utara, Akehuda, Tuba dan Dorpedu.[3]
Hingga saat ini Perangkat Daerah Kota Ternate terdiri dari 17 Dinas, 9 Badan, 4 Kantor, 8 Bagian pada Sekretariat Daerah, serta Inspektorat dan Sekretariat DPRD. Kota Ternate mempunyai 7 (tujuh) wilayah kecamatan, yaitu Kecamatan Ternate Utara, Ternate Ternate Selatan, Pulau Ternate, Hiri, Moti, dan Kecamatan Pulau Batang dua, dan mempunyai 77 kelurahan yang siap melaksanakan tugas dan fungsi di bidang Pemerintahan, Pembangunan dan Pelayanan Kemasyarakatan.[3]
Pemerintahan
Daftar Wali Kota
Daftar Wali Kota Ternate
Dewan Perwakilan
Daftar Kecamatan
Kecamatatan di Kota Ternate adalah:
Pulau Hiri
Batang Dua
Moti
Pulau Ternate
Ternate Tengah
Ternate Selatan
Ternate Utara
Ternate Barat
Demografi
Pariwisata
Beberapa tempat wisata alam yang menarik, antara lain
Benteng Tolukko
Benteng Oranje
Benteng Kalamata
Benteng Kota Naka
Benteng Gam Lamo
Benteng Santo Pedro
Benteng Talagame
Benteng Willyam Star
Pantai Sulamadaha
Hol Sulamadaha
Pantai Jikumalamo
Danau Laguna
Danau Tolire
Pantai Bobane Ici
Batu Angus
Keraton Kesultanan Ternate
Masjid Al Munawwaroh Ternate
Kuliner Khas
Maluku Utara memiliki berbagai makanan khas daerah antara lain papeda (sagu), ketam kenari, halua kenari, bagea serta hasil olahan ikan seperti ikan asap (ikan Fufu), gohu ikan, Ikan garu rica dan lain-lain. Pusat tempat makanan di kota ini terletak di Swering, tepat berada di belakang Jatiland Mall, namun hanya beraktivitas selepas sore hingga tengah malam.
Perhiasan dari daerah ini adalah mutiara laut dan batu bacan.
Transportasi
Bandar Udara
Bandar Udara Sultan Babullah merupakan sarana transportasi udara di Kota Ternate. Beberapa maskapai penerbangan yang melayani jalur ini antara lain Garuda Indonesia, Sriwijaya Air, Batavia Air, Wings Air (Group Lion Air), Merpati Airlines, Express Air dan Trigana Air. Penerbangan melalui kota Makassar, Manado maupun Sorong.
Pelabuhan
Kota ini juga memiliki pelabuhan laut A. Yani dengan jalur pelayaran yang dilalui kapal Pelni dua kali perminggu. Dua perusahaan ekspedisi kapal angkutan adalah Mentari dan Tanto. Untuk menyeberang ke pulau-pulau sekitar seperti Halmahera, Tidore, Hiri, Moti, Meitara, dapat menggunakan perahu kecil dari fiberglass yang umum di sebut Speed dengan tarif mulai Rp.8.000,-
Transportasi Darat
Transportasi darat di kota ini menggunakan angkutan penumpang dengan mobil Suzuki Carry. Sejak akhir tahun 2005 telah mulai beroperasi armada taksi milik swasta dengan jumlah armada sekitar 50 unit.
Referensi
Pranala luar
(in Indonesian)
Ternate
Ternate
Kategori:Bekas ibu kota provinsi di Indonesia
|
https://id.wikipedia.org/wiki/Kota%20Ternate
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
4580,
16180,
16292,
32770,
33137,
33926,
34387,
35190,
35743,
35904,
36141,
36381
],
"plaintext_end_byte": [
4560,
16123,
16291,
32769,
32968,
33864,
34303,
35114,
35649,
35805,
36077,
36212,
36515
]
}
|
థెర్మిట్ వెల్డింగ్ చేయటానికి ఎంత ఉష్ణోగ్రత కావాలి?
|
వెల్డింగ్
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
వెల్డింగ్ (ఆంగ్లం: Welding) అనగా ఒకే రకమైన (సజాతి) లోహాలను, లేదా రెండు రకాల (విజాతి) లోహాల ఫలకాలను (plates), వస్తువులను ఒకదానితో నొకటి మేళనం చెందునట్లు కరగించి అతుకు ప్రక్రియ [1]. ఇది పురాతనమైన ప్రక్రియ. మానవుడు మృత్తిక నుండి లోహాల ముడి ఖనిజాన్ని గుర్తించి, వేరుచేసి అందుండి లోహాలను ఉత్పత్తి చేసి, వాటి నుండి తన అవసరానికి సరిపడ వస్తువులను తయారు చెయ్యడం ప్రారంభించిన తరువాత లోహాలను అతుకుటకు వెల్డింగ్ అవసరమైనది. లోహాల నుండి వస్తువులను మొదట ఫొర్జింగ్ (forging) పద్ధతిలో తయారు చేసేవారు. లోహాలను కరుగు స్థితి వచ్చు వరకు కొలిమిలో వేడి చేసి సుత్తెలతో లేదా సమ్మెటతో మోది తమకు కావలసిన ఆకారము వచ్చేటట్లు చేసేవారు. వెల్డింగ్ పద్ధతిలో లోహ భాగాలను జోడించడం తెలిసిన తరువాత వివిధరకాలలో పరిమాణంలో వస్తువులను తయారుచెయ్యడం సులభమైనది. మొదటలో ఫోర్జింగ్ విధానం లోనే అతుకవలసిన లోహ అంచులను ఎర్రగా అయ్యే వరకు కొలిమిలో వేడిచేసి రెండు అంచులను దగ్గరగా చేర్చి బలంగా సుత్తెలతో లేదా సమ్మెటలతో మోది రెండు అంచులు ఒకదానితో ఒకటి ఏకరూపతతో కలిసిపోయేలా చేసేవారు. ఇప్పటికీ కొన్ని గ్రామాలలో సంప్రదాయ కమ్మరి వారు ఎద్దుల బండ్ల చక్రాలకు వేసే ఇనుపపట్టిని వలయకారంగా వంచి రెండు అంచులను కొలిమిలో వేడిచేసి, సుత్తెలలో మోది అతకడం వాడుకలో ఉంది. ఇలాగే వ్యవసాయ పని ముట్టులను, పరికరాలను ఫొర్జింగ్ రీతిలో అతకడం చూడవచ్చును. ఆ తరువాత లోహ ఆభరణాలను, లోహ పాత్రలను మరింత తేలిక పద్ధతిలో అతకడం కనుగొన్నారు. ఈ పద్ధతిలో అంచులను కలుపుటకు రెండు భాగాలను అనుసంధానించుటకు ఒకలోహ పూరకాన్ని (filler), స్రావకాన్ని (flux) ఉపయోగించి అతకడం ప్రారంభమైనది. ఈ పద్ధతిలో లోహాలను అతకడం మరింత సులభతరమైనది. అవసరం అన్వేషణకు మూలము. రకరకములైన వెల్డింగ్ విధానాలను కాలక్రమాన ఆవిష్కరించడమైనది. ప్రస్తుతం దాదాపు 35 రకాలలో వెల్డింగ్ చేయు ప్రక్రియలు, వెల్డింగ్ యంత్ర పరికరాలు, పద్ధతులు వినిమయంలో ఉన్నాయి. వెల్దింగ్ యంత్రాలను, వాటి ఉపకరణాలను భారీస్థాయిలో తయారుచేయు పరిశ్రమలు ప్రపంచమంతటా వ్యాపించి ఉన్నాయి.
చరిత్ర
వేల సంవత్సరముల క్రితమే మానవుడు ఫోర్జ్ వెల్డిండిం గు ద్వారా లోహాలను అతికేవాడని యూరోప్, మధ్యతూర్పులలో కంచు యుగము, ఇనుప యుగంలో లోహాలను ఫోర్జ్ వెల్డింగు పద్ధతిలో అతికేవారని తెలుస్తున్నది. క్రీ.పూ. 5వ శతాబ్దికి చెందిన ప్రాచీన గ్రీకు చరిత్రకారుడు హెరొడొటస్ (Herodotus) తన ది హిస్టొరిస్ అను పుస్తకంలో చియొస్ (chios) కు చెందిన గ్లాకస్ (glaucus) మొదటగా ఇనుమును ఫొర్జింగు ద్వారా వెల్డింగ్ చేసిన వ్యక్తిగా పేర్కొన్నాడు. ఆలాటి ఫొర్జ్ వెల్డింగు కు, క్రీ.శ.310 లో ఢిల్లీ సమీపంలోని కుతుబ్ మీనారు వద్ద నున్న ఉక్కు స్తంభము ఉదాహరణ. క్రీ.శ.1802 లో రష్యన్ శాస్త్రవేత్త వసిలి పెట్రొవ్ (vasily petrov) విద్యుత్తు ట్రాన్సు ఫార్మరులో తక్కువ వోల్టేజి (70-100 వోల్టులు), ఎక్కువ అంపియర్ల విద్యుత్తు ఏర్పరచి, ట్రాన్సుఫార్మరు యొక్క ఋణధ్రువ అంచును, ధనధ్రువ అంచుతో తాకించి వాటి మధ్య కొంత దూరముండు నటుల చేసినచో అత్యంత ఉష్ణమును విడుదల చేస్తూ, ఒక ప్రకాశవంతమైన వెలుగు (electric Arc) ఏర్పడటాన్ని కనుగొన్నాడు, ఇలా వెలువడు ఈ ఉష్ణశక్తితో లోహాలను అతుకవచ్చునని భావించాడు. క్రీ.శ.1881-82 లో రష్యాకు చెందిన నికొలై బెనర్డొస్ (Benardos), విద్యుత్తు ఆర్కు (Arc) తో కార్బన్ ఎలక్ట్రోడ్ నుపయోగించి వెల్డింగు చెయ్యడం కనుగొన్నాడు[2]. ఈ పద్ధతిలో లోహలను వెల్డింగ్ చెయ్యడం 18వ శతాబ్ది చివరివరకు వరకు కొనసాగింది. అటుపిమ్మట 1888 లో రష్యాకు చెందిన నికొలై స్లాయోనొవ్ (1888), మరియు అమెరికాకు చెందిన సి.ఎల్.కాపిన్ (1890) లో లోహపు కడ్డీని ఎలక్ట్రోడుగా వెల్డింగు చేయు ప్రక్రియను ఆవిష్కరించారు. క్రీ.శ.1990 ప్రథమం లో ఎ.పి.స్త్రో హెమెంజెర్ (Strohemenger) బ్రిటన్లో రసాయనిక పదార్థముల పూతకలిగిన ఎలక్ట్రోడును తయారుచేసాడు. ఇది పైరెండింటికన్న నిలకడగల ఆర్కును ఏర్పరచడం వలన, వెల్డింగు మరింత సులభ తరమై నది. ఈ ఎలక్ట్రోడును పూత గల్గిన (sheathed metal electrode) ఎలక్ట్రోడ్ అంటారు. క్రీ.శ.1905లో మూడు ఫేజుల కరెంట్ ద్వారా వెల్డింగును చేయు పద్ధతిని రష్యాకు చెందిన శాస్త్రవేత్త వ్లదిమిర్ మిత్‍కెవిచ్ ఆవిష్కరించాడు. ఈ వెల్డింగ్ పద్ధతులన్ని ఏకముఖ విద్యుత్తు (direct current) ను ఉపయోగించునవి. క్రీ.శ.1919లో సి.జె.హొల్స్లగ్ ఎ.సి. (alternative current) విద్యుత్తు నుపయోగించి వెల్డింగు చేయుటను కను గొన్నాడు. అయితే ఇది దాదాపు పది సంవత్సరాల వరకు ప్రజాదరణ పొందలేదు. ప్రస్తుతం ఎ.సి కరెంట్ సింగల్ పేజ్, లేదా డబుల్ పేజ్ ద్వారా వెల్డింగ్ చేయుట సర్వసాధారణము. అలాగే రెసిస్టెన్సు అనే మరో రకపు వెల్డింగు ప్రక్రియ కూడా 19వ శతాబ్దిలోనే కనుగొన బడింది. క్రీ.శ.1885లో ఎల్హు థొమ్సను అనునతను రెసిస్టెన్సు వెల్డింగు పద్ధతిపై యాజమాన్య హక్కులు (patent) పొందాడు.అలాగే థెర్మెట్ (thermet) అనే మరోరకమైన వెల్డింగు విధానము 1893లో కనుగొనబడింది. అదే సమయంలో అసెటెలిన్ (Acetelene) గ్యాసు నుపయోగించి వెల్డింగు చేయు పద్ధతి కూడా ప్రాచుర్యంలోకి వచ్చింది. ఈ గ్యాసు వెల్డింగు అనునది 1836లో ఎడ్మండ్‍ డేవిడ్ కనుగొన్నను,1890లో గాని పూర్తి వాడుకలోకి రాలేదు. గ్యాస్ వెల్డింగు చేయు బ్లో టార్చు/వెల్డింగు టార్చును ఆధునీకరణించడం వలన 19 వ శతాబ్దిలో గ్యాస్ వెల్డింగుతో లోహాలను అతుకుట కుడా జోరందుకున్నది. అయితే పెద్ద ఉక్కు వంతెనలను, ఓడలను, సైనికదళాలకు సంబంధించిన వాటిని. వాహనాలను నిర్మించుటకు ఆర్కు వెల్డింగు అనుకూలంగా ఉండటం, పూరకకడ్డిలపై (filler electrode) రక్షిత స్రావకాన్ని (flux) పూతగా పూయడం వలన ఆర్కు వెల్డింగులో వెల్డింగు చేయు భాగాన్ని ఆక్సీకరణ నుండి రక్షించు పరిస్థితులు గతం కంటే మెరుగ్గా ఉండటం వలన ఆర్కు వెల్డింగు నుపయోగించడం ఊపందుకున్నది. క్రీ.శ.లో స్వయం చలిత (automatic) ఆర్కు వెల్డింగును కనుగొనడం జరిగింది. అంతకుమునుపు అర్కు వెల్డింగులో ఉపయోగించు స్రావకపూత కలిగిన పూరక ఎలక్ట్రోడ్ 350-450 మి.మీ, పొడవు వున్నందున, ఒక ఎలక్ట్రోడు తరువాత మరో ఎలక్ట్రోడును వెల్డింగు హొల్డరుకు బిగించి వెల్డింగు చెయ్యవలసి వచ్చేది. కాని ఈ ఆటోమెటిక్ వెల్డింగు విధానంలో వెల్డింగు ఎలక్ట్రోడు సన్నగా ఉండి ఒకచక్రమునకు చుట్టబడి, వెల్డింగుకు అనుకూలంగా ముందుకు జరుగుచుండును. వెల్డింగు ప్రాంతం ఆక్సికరణ చెందకుండ రక్షితవాయువు (shield gas) వెల్డింగు పై ప్రసరించడం జరుగుతుంది. రక్షిత వాయువులుగా వెల్డింగుచేయు లోహలలో జడవాయువు లను (inert gas) ఉపయోగిస్తారు. జడవాయువులను అధిక వత్తిడితో వెల్డింగు జాయింట్ పరిసరాలలో పంపించడం ద్వారా వెల్డ్ జాయింటుకు గాలి అందుబాటులో లేకుండచేయును. ఇవి, ఆర్గాను, హీలియము, మరియు హైడ్రోజను+ఆర్గాను మిశ్రమము. (హైడ్రోజను జడవాయువుకాదు, కాని వెల్డింగు జాయింట్ పరిసరాలలోని ఆక్సిజను తోచర్య జరపడం ద్వారా (2H+O=H 2 O, వెల్డింగు జాయింట్ అక్సిజనుతో ఆక్సికరణ చెందకుండ నిరోధించును). ఆ తరువాత క్రమములో 1932 లో స్టడ్ వెల్డింగు విధానము వాదుకలోకి వచ్చింది. ఆదే సమయంలో రష్యాకు చెందిన కొన్ స్టాంటిన్ క్రెనొవ్ (konstanitin khrenov) నీటిలోపల ఆర్కు వెల్డింగుచేయు విధానాన్ని కనుగొన్నాడు. అంతకుముందే కనుగొనబడి అనేక మార్పులకు గురైన గ్యాస్ టంగ్స్టన్ ఆర్కు వెల్డింగ్ (TIG= tungsten inert gas ) విస్త్రుతంగా వాడుకలోకి తీసుకు రాబడింది. అటుపిమ్మట గ్యాస్ మెటల్ ఆర్కు (MIG=metal inert gas) వెల్డింగును కూడా అభివృద్ధి పరచి వాడుకలోకి తీసుకురావటం జరిగింది. ఆటు పిమ్మట ప్లాస్మా ఆర్కు వెల్డింగు, ఎలెక్ట్రో స్లాగ్ వెల్డింగు, ఎలెక్ట్రోను బీం వెల్డింగు వంటి విధానాలతో వెల్డింగు చెయ్యడం మొదలైనది[3].
వెల్డింగులోని రకాలు
లోహలను అతుకుటలో పలు రకాలు (kinds of welding) ఉన్నాయి.
ఫోర్జ్ వెల్డింగు : ఈ విధానంలో వెల్డింగ్ చెయ్యవలసిన లోహాన్ని ద్రవీభవన ఉష్ణోగ్రత కన్న కొంచెము తక్కువ ఉష్ణోగ్రత వరకు కొలిమిలో వేడిచేసి, బాహ్యాబలం/వత్తిడి నుపయోగించి (సుత్తిలేదా సమ్మెటతో మోది) కావలసిన ఆకారము వచ్చునట్లు చెయ్యడం. ఈ విధానం గతంలో విస్తృతంగా వాడుకలో నుండెను. ప్రస్తుతం అధునాత ఫోర్జ్ వెల్డింగు విధానంలో కావలసిన ఆకారంకోసం ముందుగా రెండు భాగాలుగా ఉన్న అచ్చులు (Die) తయారుచేసి, లోహాన్ని సంప్రదాయ కొలిమిలో (hearth) కాకుండగా విద్యుత్తు లేదా గ్యాసు ద్వారా పనిచేయు అధునాతన కొలిమి (Furnace) లో తగిన ఉష్ణోగ్రత వరకు వేడిచేసి, లోహపుముద్దను అచ్చులలో ఉంచి, హైడ్రాలిక్ వత్తిడి నుపయోగించి నొక్కడం ద్వారా కావలసిన ఆకారంలో వస్తువు ఏర్పడుతుంది. ఈ విధానంలో పరిశ్రమలో విరివిగా ఉపయోగించు వాల్వులు (valves), యంత్రభాగాలు, పరికరాలు తయారుచేయుదురు. ఈ పై రెండు పద్ధతులలో ఉష్ణం మరియు బలమైన బాహ్యవత్తిడి (pressure) అవసరం. ఆలా కాకుండగా తక్కువ ద్రవీభవన ఉష్ణోగ్రత, సులభంగా తక్కువ వత్తిడి వద్ద రూపం మార్చుకొను (highly ductile) లోహాలను వేడి చెయ్యకుండానే అచ్చులలో ఉంచి హైడ్రాలిక్ ప్రెస్సరు ద్వారా కావలసిన వస్తువులను తయారుచెయ్యడాన్ని కోల్డ్ ఫోర్జింగ్ అంటారు.
టంకము : ఈ వెల్డింగు ప్రక్రియ కూడా పురాతనమైనదే. ఇందులో అతుకవలసిన లోహన్ని/లోహలను వేడి చెయ్యడం కాని, లేదా బాహ్యవత్తిడిని ప్రయోగించడం కాని ఉండదు. టంకములో పూరక లోహంగా (filler metal) ఉపయోగించు దానిని మాత్రమే కరగించి లోహాలను అతకడం జరుగుతుంది. వెల్డింగు చేయుప్రదేశం ఆక్సికరణ చెందకుండ ద్రవ లేదా పొడి స్రావకాన్ని (flux) వాడెదరు. అతుకబడు లోహాలను బట్టి పూరకలోహం మరియు స్రావకాలు మారును. పూరకలోహాన్ని కరగించుటకు ఉపయోగించు సన్నని వాడి అంచుగల, పిడిగల ఉక్కుకడ్డిని సోల్డరింగ్ ఐరన్ అంటారు. గతములో ఈ కడ్డీని బొగ్గుల కొలిమిలో ఎర్రగాకాల్చి టంకం చేయుట కుపయోగించేవారు. ప్రస్తుతం విద్యుత్తుతో పనిచేయు సోల్డరింగ్ రాడులు వినియోగంలో ఉన్నాయి. నూనెడబ్బాల మూతలను, ఇనుప పెట్టెలభాగాలను అతుకుటకు తగరము (tin) లేదా తగరము-సీసము (lead) మిశ్రమ ధాతులోహాన్ని వాడెదరు. స్రావకంగా మైలితుత్తము (copper sulphate), కొన్ని చోట్ల బోరాక్సు (వెలిగారము) ను ఉపయోగిస్తారు. విలువైన బంగారు, వెండి ఆభరణములు చేయుటకు పూరకలోహంగా వెండి లేదా దాని మిశ్రమధాతువులను వాడెదరు. టంకం లేదా సోల్డరింగును ఎలక్ట్రికల్, ఎలక్టాన్ పరిశ్రమలలో విరివిగా వాడెదరు. రేడియా, టెలివిజను, టేపురికార్డరు, కంప్యూటరు వంటి ఎలక్ట్రాను వస్తువులలోని ప్రింటెడ్ సర్క్యూ ట్ బోర్డులోని సర్క్యూటులో ఎలాక్ట్రాన్ పరికరాలు/భాగాలను ఈ సోల్డరింగ్ పద్ధతిలోనే అతుకుదురు.
ఆర్కు వెల్డింగ్ : పై మూడు వెల్డింగు ప్రక్రియల కన్న భిన్నమైనది ఆర్కువెల్డింగు. ఈ ఆర్కు వెల్డింగు పద్ధతిలో విద్యుత్తు ద్వారా ఆర్కును (Arc) ను సృష్టించి దానిద్వారా అతుకవలసిన లోహభాగాలను కరిగించి (fusion) లోహాలను జోడించడం జరుగును. ఇది ఫ్యూజన్ వెల్డింగు (fusion). ఈ వెల్డింగు విధానములో బాహ్యవత్తిడి ప్రయోగము ఉండదు. ఒక బలమైన విద్యుత్తు వలయంలోని అనోడు (anode) (ధనధ్రువము) ను, మరియు కెథోడ్ (cathode) కు తాటించి విద్యుతు ప్రవాహము ఏర్పరచి, రెండు ధ్రువాల మధ్య 3-4 మీ.దూరము ఉండేలా చేసినప్పుడు, రెండింటి మధ్య ప్రకాశవంతమైన వెలుగు వలయక్షేత్రము (Arc) ఏర్పడును. ధన, ఋణ ధ్రువాలను తాటించినప్పుడు ఈ క్షేత్రపరిధిలోని ఎలక్ట్రాన్‍కణాలు అయనీకరణంచెంది వేగంగా కాథోడు ధ్రువంవైపు ప్రయాణించి, కాథోడును బలంగా గుద్దటం వలన ఏర్పడిన వత్తిడివలన ఉష్ణం జనించును.రెండు ధ్రువాలమధ్య ఈ దూరం స్థిరంగా ఉన్నంతసేపు ఆర్కునిలచి ఉండును.ఈదూరాన్ని బాగా తగ్గించిన లేదా పెంచిన ఆర్కు ఆగిపోవును.ఈ ఆర్కు వలన ఏర్పడు ఉష్ణోగ్రత, ఆర్కువలయం కేంద్రము వద్ద దాదాపు6000-70000C ఉండును, వలయం బయట ఉష్ణోగ్రత తీవ్రత 2800-30000C ఉండును.ఈ ఉష్ణోగ్రత వద్దనున్న ఏలోహమైన సులభంగా ద్రవీకరణచెందును. ఈ వెల్డింగు పద్ధతిలో ఆర్కువలన ఏర్పడిన ఉష్ణోగ్రతతో లోహాన్ని కరగించి (fusion) ఒకదానితో నొకటిని అతికించడం జరుగుతుంది. అందుచే ఈ వెల్డింగు పైన పేర్కొన్న వెల్డింగు కన్న భిన్నమైనది. ఆర్కువెల్డింగులో చాలా రకాలున్నాయి. కొన్నిఅర్కువెల్డింగు పద్ధతులలో పూరకలోహము (Filler) ను ఎలక్ట్రోడుగా ఉపయోగించగా, కొన్నింటిలో పూరక లోహాన్ని వేరుగా ఉపయోగిస్తారు. ఆర్కు వెల్డింగును మొదట నేరువిద్యుత్తు (Direct current) ద్వారా చేయగా ప్రస్తుతము A.C. మరియు D.C. విద్యుత్తు ద్వారా చేస్తున్నారు[4].
గ్యాస్ వెల్డింగ్ :గ్యాస్ వెల్డింగ్‍లోకూడా అతుకవలసిన లోహభాగాలను కరిగించి (fusion) అతుకు ప్రక్రియ. ఆర్కు వెల్డింగులో అతుకుటకు అవసరపడు ఉష్ణాన్ని విద్యుతు ద్వారాకాగా, గ్యాసు వెల్డింగులో వాయువులను మండించి, వెలువడు ఉష్ణం ద్వారా అతుకవలసిన భాగాలను కరిగించి జోడించడం జరుగును. గ్యాసువెల్డింగులో అసిటెలిన్ (acetylene) వాయువును, సాధారణంగా దహన వాయువుగా ఉపయోగించెదరు. వెల్డింగు చేయుటకు గ్యాసువెల్డింగు టార్చును ఉపయోగిస్తారు. ఆక్సిజను, అసెటెలిన్ వాయువులను టార్చిద్వారా తగిన నిష్పత్తిలో (1.1;1) కలిపి మండించినప్పుడు, టార్చియొక్కనాజిల్ టిప్పు ద్వారా వెలువడు మంట యొక్క ఉష్ణోగ్రత 3000-32000C వుండును. గ్యాసువెల్డింగులో పూరకలోహాన్ని గాని, స్రావకాన్ని గానీ వినియోగిస్తారు. గ్యాసువెల్డింగులో మరోపద్ధతి బ్రేజింగు. ఈవిధానం టంకం (soldering) మరియు గ్యాసువెల్డింగుల మిశ్రమ పద్ధతి. ఇందులో గ్యాసుమంట నుపయోగించినప్పటికి, గ్యాసువెల్డింగులో వలె అతుకవలసిన లోహభాగాలను కరగించడం ఉండదు. కేవలం మంట ద్వారా టంకం విధానంలోలాగా పూరక లోహన్ని మాత్రమే కరగించి వెల్డింగు చేయుదురు. ఇందులో కూడా వెల్డింగు చేయు భాగం ఆక్సీకరణకు లోను కాకుండుటకై స్రావాకాన్ని వాడెదరు[5] .
రెసిస్టెన్సు (Resistance) వెల్డింగు : ప్రతి లోహం/మూలకం ఉష్ణవాహకతత్వాన్ని కలిగివున్నప్పటికి, అన్నియు ఒకే రకమైన వాహకగుణాన్ని కలిగివుండవు. లోహము లేదా మూలకం యొక్క అణు కణనిర్మాణాన్ని అనుసరించి కొన్ని ఉత్తమవాహకాలు గాను, కొన్ని అధమ వాహకాలుగాను ప్రవర్తిస్తాయి. వస్తువులోని కణాలు తమ గుండా ప్రవహించు ఉష్ణ మరియు విద్యుత్తుశక్తి కణాలను అంతో ఇంతో నిరోధించుటకు ప్రయత్నిస్తాయి. తక్కువ నిరోధాన్ని ప్రదర్శించునవి ఉత్తమ ఉష్ణ, విద్యుత్తువాహకాలు అనీ, ఎక్కువ నిరోధం కలిగించువాటిని మధ్యమ, అధమ ఉష్ణ, విద్యుత్తువాహకాలనీ అంటారు. బంగారం, వెండి, రాగి వంటి లోహాలు తక్కువ వాహక నిరోధతత్వాన్ని కలిగి ఉన్నాయి. లోహం ఉష్ణోగ్రత పెరిగే కొలది వాహక నిరోధకగుణము పెరుగుతుంది. లోహాల ఈ రెండు గుణాలను ఆధారంగా చేసుకొని (వాహకనిరోధక గుణం, ఉష్ణో గ్రత పెరిగే కొలది వాహకగుణంతగ్గటం) చేయు అతుకుప్రక్రియను రెసిస్టెన్సు వెల్డింగు అంటారు[6].
థెర్మిట్‍వెల్డింగు (thermit) లేదా థెర్మో-కెమికల్ వెల్డింగు:ఈ పేరు వినగానే తెలిసిపొతున్నది, ఉష్ణం (themo), మరియు రసాయనపదార్థాలను (chemical) ఉపయోగించిచేయు అతుకుప్రక్రియ యని. 3000-3200) C ఉష్ణోగ్రత కలిగిన ద్రవాన్ని వెల్డింగు చెయ్యవలసిన భాగం చుట్టూ నింపండం ద్వారా చేయు వెల్డింగు. ఇందులో ఉపయోగించునవి అల్యూమినియం పౌడరు, మరియు ఫెర్రస్ ఆక్సైడు పొడుల మిశ్రమము. ఈ రెండింటి మిశ్రమాన్ని మండించినప్పుడు, ఈ రెండింటిమధ్య చర్య జరుగునప్పుడు అధిక మొత్తంలో ఉష్ణం వెలువడి మిశ్రమాన్ని ద్రవస్థితికి తెచ్చును, ఈ ద్రవాన్ని లోహభాగాలను అతుకుటకు ఉపయోగించెదరు[7].
వికిరణశక్తి అతుకు ప్రక్రియ (Radiant energy welding) : కిరణాలను శక్తి ఆవేశితాలను చేసి, అతుకవలసిన భాగాలపై వేగంగా ప్రసరింపచేసి అతుకు ప్రక్రియ. శక్తి ఆవేశితమైన కిరణాలను కటకం ద్వారా ప్రసరింపచేసి, కేంద్రీకరించి అతుకవలసిన లోహాభాగంపైకి పంపి వెల్డింగు చేయుదురు[8].
ఇవికాక సాలిడ్‍స్టేట్ అను వెల్డింగు విధానము ద్వారా కూడా లోహాలను అతికెదరు.
లోహాలను వెల్డింగుచేయు వివిధ పద్ధతులు (Methods of welding)
ఆర్కు వెల్డింగు
కార్బను ఆర్కువెల్డింగు (carbon Arc welding.)
మెటల్ ఆర్కువెల్డింగు ( Metal Arc welding).
ఫ్లక్సుకోర్డు ఆర్కువెల్డింగు (Flux cored Arc welding).
సబ్‌మెర్జ్‌డ్ ఆర్కువెల్డింగు (submerged Arc Welding.)
టిగ్ వెల్డింగు (TIG/GTAW:Tungstan inert gas/gas tungstan Arcwelding).
మిగ్ వెల్డింగు (MIG/GMAW:Metal inert Gas/gas metal Arc Welding).
ప్లాస్మా ఆర్క్ వెల్డింగు (plasma Arc welding).
స్టడ్ వెల్డింగు (stud welding).
గ్యాసు వెల్డింగు (gas Welding)
గాలి ఎసిటిలిన్ వెల్డింగు (Air acetylene welding
ఆక్సి ఎసిటిలిన్ వెల్డింగు (oxyacetylene welding)
ఆక్సి హైడ్రొజన్‍ వెల్డింగు (oxyhydrogen welding)
ప్రెసరుగ్యాస్‍ వెల్డింగు (pressure gas welding)
రెసిస్టన్సు వెల్డింగు (resistance welding)
స్పాట్ వెల్డింగు (spot Welding)
సీమ్‍ వెల్డింగు (seam welding)
ప్రొజెక్షను వెల్డింగు (Projection Welding)
రెసిస్టన్సు బట్ వెల్డింగు (resistance Butt Welding)
ఫ్లాష్ బట్ వెల్డింగు (Flash Butt Welding)
పెకాసిన్ వెల్డింగు (Percussion Welding)
ఉక్కు గొట్టాల ఎలక్ట్రిక్ రెసిస్టన్సు వెల్డింగు
హై ఫ్రీక్వెన్సీ రెసిస్టన్సు వెల్డింగ్ (High frequency Resistance Welding)
ఘనస్థితి వెల్డింగు (solid state welding)
కోల్డు వెల్డింగు (Cold welding)
డిఫ్యూజన్ వెల్డింగు (Difussion welding)
ఎక్స్‌ప్లెసివ్ వెల్డింగు (explosive welding)
ఫోర్జ్ వెల్డింగు (forge welding)
ఫ్రిక్షను వెల్డింగు (friction welding)
ఆల్ట్రాసోనిక్ వెల్డింగు (Ultrasonic welding)
థెర్మో-కెమికల్(Thermo-chemical welding)వెల్డింగు
థెర్మిట్ వెల్డింగు (Thermit)
వికిరణశక్తి (Radiant Energy) వెల్డింగు పద్ధతి
ఎలక్ట్రాన్ బీమ్ వెల్డింగు (Electron Beam welding)
లేజరు బీమ్ వెల్డింగు (Laser Beam welding)
ఇతర వెల్డింగు విధానాలు
నీళ్ళలో వెల్డింగు (Under water Welding)
ఇవి కూడా చూడండి
సోల్డర్
బయటి వనరులు
వెల్డింగు చరిత్ర
సూచికలు
వర్గం:లోహాలు
వర్గం:వెల్డింగ్
వర్గం:ధాతుశాస్త్రము
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%B5%E0%B1%86%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%A1%E0%B0%BF%E0%B0%82%E0%B0%97%E0%B1%8D
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
1178,
3344,
5354,
6801,
9594,
12463,
13430,
14659,
15612,
19267,
21550,
23957,
27255,
28891,
30843,
31583,
33819,
35019,
36280,
39411,
41136,
41950,
42522,
43587,
45065,
47085,
49407,
51434,
53899,
55125,
56479,
57652,
59494,
61192,
62705,
63707,
64851,
66529,
68270,
69574,
72518,
74521,
75380,
75752,
75883,
76287,
77713
],
"plaintext_end_byte": [
1177,
3343,
5353,
6719,
9593,
12462,
13372,
14658,
15611,
19150,
21445,
23956,
27254,
28890,
30842,
31518,
33818,
35018,
36228,
39344,
41135,
41869,
42521,
43586,
45001,
46949,
49406,
51433,
53898,
55124,
56437,
57651,
59493,
61191,
62635,
63706,
64850,
66528,
68240,
69573,
72478,
74520,
75379,
75751,
75882,
76219,
77565,
78207
]
}
|
জ্যোতির্বিজ্ঞানের মোট কয়টি শাখা আছে ?
|
ভারতীয় জনতা পার্টি
|
bengali
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ভারতীয় জনতা পার্টি বা বিজেপি হলো ভারতের রাজনৈতিক ব্যবস্থার প্রধান দুটি দলের অন্যতম (অপর দলটি হলো ভারতীয় জাতীয় কংগ্রেস)। ২০১৪ সালের হিসেব অনুসারে, ভারতের সংসদ ও রাজ্য বিধানসভাগুলির প্রতিনিধি সংখ্যার দিক থেকে এটি ভারতের বৃহত্তম রাজনৈতিক দল। প্রাথমিক সদস্যপদের দিক থেকে এটি বিশ্বের বৃহত্তম রাজনৈতিক দল। বিজেপি একটি দক্ষিণপন্থী রাজনৈতিক দল।[4][8] জাতীয়তাবাদী সংগঠন রাষ্ট্রীয় স্বয়ংসেবক সংঘের সঙ্গে এই দলের আদর্শগত ও সংগঠনগত নৈকট্য রয়েছে।
বিজেপির উৎস ১৯৫১ সালে পশ্চিমবঙ্গের জন্মদাতা ভারতকেশরী শ্যামাপ্রসাদ মুখোপাধ্যায় কর্তৃক প্রতিষ্ঠিত ভারতীয় জনসংঘ দলটি। ১৯৭৭ সালে জরুরি অবস্থার পর জনসংঘ একাধিক রাজনৈতিক দলের সঙ্গে মিশে জনতা পার্টি গঠন করে। ১৯৭৭ সালের সাধারণ নির্বাচনে জনতা পার্টি ক্ষমতাসীন ভারতীয় জাতীয় কংগ্রেসকে পরাজিত করে সরকার গঠন করে। ১৯৮০ সালে জনতা পার্টি অবলুপ্ত হলে জনসংঘের প্রাক্তন সদস্যরা বিজেপি গঠন করেন। প্রথম দিকে বিজেপি রাজনৈতিক ক্ষেত্রে ব্যর্থ হয়েছিল। ১৯৮৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে বিজেপি মাত্র দুটি আসনে জয় লাভ করেছিল। কিন্তু রাম জন্মভূমি আন্দোলনের সময় আবার এই দলের শক্তি বৃদ্ধিপায়। একাধিক রাজ্য নির্বাচনে জয় লাভ এবং জাতীয় স্তরের নির্বাচনে ভাল ফল করার পর অবশেষে ১৯৯৬ সালে বিজেপি সংসদে বৃহত্তম দলে পরিণত হয়। যদিও সংসদের নিম্নকক্ষ লোকসভায় সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করতে না পারায় এই দলের সরকার মাত্র ১৩ দিন স্থায়ী হয়েছিল।
ভারতের সাধারণ নির্বাচন, ১৯৯৮ সালের সাধারণ নির্বাচনের পর বিজেপি-নেতৃত্বাধীন জাতীয় গণতান্ত্রিক জোট বা এনডিএ এক বছরের জন্য অটলবিহারী বাজপেয়ীর প্রধানমন্ত্রীত্বে সরকার গঠন করে। পরবর্তী নির্বাচনে এনডিএ আবার অটলবিহারী বাজপেয়ীর নেতৃত্বেই সরকার গঠন করেছিল। এই সরকার পূর্ণ সময়ের জন্য স্থায়ী হয়। এটিই ছিল ভারতের প্রথম পূর্ণ সময়ের অ-কংগ্রেসি সরকার। ২০০৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে এনডিএ অপ্রত্যাশিতভাবে পরাজিত হয়। এরপর দশ বছর বিজেপি ছিল ভারতের প্রধান বিরোধী দল। ২০১৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে গুজরাতের দীর্ঘকালীন মুখ্যমন্ত্রী নরেন্দ্র মোদীর নেতৃত্বে বিজেপি পুনরায় বিপুল ভোটে জয়ী হয়। সেই থেকে নরেন্দ্র মোদীর প্রধানমন্ত্রিত্বে এনডিএ সরকার ভারতে ক্ষমতাসীন রয়েছে। ২০১৫ সালের মার্চ মাসের হিসেব অনুসারে, ভারতের ১৩টি রাজ্যে এনডিএ-নেতৃত্বাধীন সরকার রয়েছে।
বিজেপির ঘোষিত আদর্শ হলো ‘একাত্ম মানবতাবাদ’। ১৯৬৫ সালে দীনদয়াল উপাধ্যায় এই মত প্রচার করেছিলেন। বিজেপি সামাজিক রক্ষণশীলতার প্রবক্তা এবং এই দলের বিদেশনীতিও জাতীয়তাবাদী আদর্শ-কেন্দ্রিক। বিজেপির প্রধান রাজনৈতিক ইস্যু হলো জম্মু ও কাশ্মীর রাজ্যের বিশেষ মর্যাদার বিলোপ, অযোধ্যায় রাম মন্দির গঠন এবং অভিন্ন দেওয়ানি বিধি প্রবর্তন। যদিও ১৯৯৮-২০০৪ সালের এনডিএ সরকার এই বিতর্কিত ইস্যুগুলি কার্যকর করেনি। বরং বিশ্বায়ন ও সামাজিক কল্যাণের জন্য অর্থনৈতিক বৃদ্ধির স্বার্থে নব্য-উদারপন্থী অর্থনৈতিক নীতি গ্রহণ করেছিল।
ইতিহাস
ভারতীয় জনসংঘ (১৯৫১–৭৭)
বিজেপির উৎস হলো ভারতীয় জনসংঘ নামে একটি রাজনৈতিক দল। এই দলটি ‘জনসংঘ’ নামে পরিচিত ছিল। ১৯৫১ সালে ভারতের রাজনীতিতে ভারতীয় জাতীয় কংগ্রেসের প্রাধান্যের বিরোধিতা করে শ্যামাপ্রসাদ মুখোপাধ্যায় জনসংঘ প্রতিষ্ঠা করেছিলেন। হিন্দু জাতীয়তাবাদী স্বেচ্ছাসেবক সংগঠন রাষ্ট্রীয় স্বয়ংসেবক সংঘের (আরএসএস) সহযোগিতায় এই দলটি প্রতিষ্ঠিত হয়েছিল। সাধারণভাবে এই দলটি আরএসএস-এর রাজনৈতিক শাখা হিসেবে পরিচিতি লাভ করে।[9] জনসংঘের উদ্দেশ্য ছিল ভারতের ‘হিন্দু’ সাংস্কৃতিক পরিচয় রক্ষা করা। সেই সঙ্গে এই দল অভিযোগ এনেছিল ভারতের তদনীন্তন প্রধানমন্ত্রী জওহরলাল নেহেরু ভারত ও নবগঠিত পাকিস্তান রাষ্ট্রের মুসলমানদের তোষণ করছে। জনসংঘ তাদের এই অভিযোগের প্রেক্ষাপটে নেহেরুর তোষণনীতির বিরোধিতা করত। সদ্য-গঠিত জনসংঘের জনপ্রিয়তা বৃদ্ধি করার জন্য আরএসএস তাদের একাধিক প্রধান প্রচারকদের পাঠিয়েছিল এই দলের কাজে। এঁদের মধ্যে বিশেষ উল্লেখযোগ্য ছিলেন দীনদয়াল উপাধ্যায়। তিনি দলের সাধারণ সম্পাদক নির্বাচিত হন। ১৯৫২ সালে ভারতের প্রথম সাধারণ নির্বাচনে জনসংঘ সংসদের নিম্নকক্ষ লোকসভায় মাত্র তিনটি আসন জয় করেছিল। ১৯৬৭ সাল পর্যন্ত সংসদে এই দলের প্রতিনিধি সংখ্যা ছিল নগন্য।[10][11]
জনসংঘের প্রথম প্রধান প্রচার অভিযান শুরু হয়েছিল ১৯৫৩ সালের গোড়ার দিকে। দলের দাবি ছিল জম্মু ও কাশ্মীর রাজ্যের সম্পূর্ণ ভারভভুক্তি।[12] ১৯৫৩ সালের মে মাসে জম্মু ও কাশ্মীর সরকারের নিষেধাজ্ঞা অমান্য করে কাশ্মীরে প্রবেশ করার জন্য শ্যামাপ্রসাদ মুখোপাধ্যায় গ্রেফতার হন। পরের মাসে কারাগারেই হৃদরোগে আক্রান্ত হয়ে তাঁর মৃত্যু ঘটে।[12] শ্যামাপ্রসাদ মুখোপাধ্যায়ের স্থলে দলের সাধারণ সম্পাদক হন মৌলীচন্দ্র শর্মা। যদিও আরএসএস-এর চাপে তাঁকে সরে যেতে হয়। দীনদয়াল উপাধ্যায় দলের সাধারণ সম্পাদক হন। ১৯৬৭ সাল পর্যন্ত তিনিই দলের সাধারণ সম্পাদক পদে আসীন ছিলেন। তিনিই আরএসএস-এর ছত্রছায়ায় দলের তৃণমূল স্তরের সংগঠন গড়ে তোলেন। জনসাধারণের সঙ্গে যোগাযোগ কমিয়ে দিয়ে দল প্রচারকাজের দিকে বেশি গুরুত্ব আরোপ করে। দীনদয়াল উপাধ্যায় ছিলেন একাত্ম মানবতাবাদ আদর্শের প্রবক্তা। এটিই দলের আনুষ্ঠানিক মতাদর্শ ছিল।[13] এই সময় অটলবিহারী বাজপেয়ী ও লালকৃষ্ণ আডবাণী দলের নেতৃত্ব দিতে শুরু করেন। ১৯৬৮ সালে দীনদয়াল উপাধ্যায়ের পর অটলবিহারী বাজপেয়ী দলের সভাপতি হন। এই সময়ের দলের প্রধান দাবিগুলি ছিল ভারতে অভিন্ন দেওয়ানি বিধি প্রবর্তন, গোহত্যা নিষিদ্ধকরণ, জম্মু ও কাশ্মীর রাজ্যের বিশেষ মর্যাদা বিলোপ।[14]
১৯৬৭ সালের দেশে বিধানসভা নির্বাচনগুলির পর স্বতন্ত্র পার্টি ও বিভিন্ন সমাজতান্ত্রিক দলগুলির সঙ্গে জনসংঘ জোট বাঁধে। এই সময় এই জোট মধ্যপ্রদেশ, বিহার ও উত্তরপ্রদেশ প্রভৃতি হিন্দিবলয়ের রাজ্যগুলিতে সরকার গঠন করে। সেই প্রথম জনসংঘ সরকারে আসে। যদিও সেই সরকারগুলি ছিল জোট সরকার। তবু সরকারে আসার ফলে দল আরও বিপ্লবাত্মক এজেন্ডা গ্রণ করতে শুরু করে।[15]
জনতা পার্টি (১৯৭৭–৮০)
১৯৭৫ সালে তৎকালীন প্রধানমন্ত্রী ইন্দিরা গান্ধী ভারতে জরুরি অবস্থা জারি করেন। জনসংঘ জরুরি অবস্থার বিরুদ্ধে প্রতিবাদে নামে। এই সময় অন্যান্য দলের প্রতিবাদীদের সঙ্গে জনসংঘেরও কয়েক হাজার কর্মী কারারুদ্ধ হয়েছিলেন। ১৯৭৭ সালে জরুরি অবস্থা তুলে নেওয়া হয় এবং সাধারণ নির্বাচন অনুষ্ঠিত হয়। সোশ্যালিস্ট পার্টি, কংগ্রেস (ও) ও ভারতীয় লোক দল সহ কয়েকটি দলের সঙ্গে একত্রিত হয়ে জনসংঘ জনতা পার্টি গঠন করে। এই দলের প্রধান এজেন্ডা ছিল ইন্দিরা গান্ধীকে ক্ষমতাচ্যুত করা।[11]
১৯৭৭ সালের সাধারণ নির্বাচনে জনতা পার্টি সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করে মোরারজি দেশাইয়ের প্রধানমন্ত্রিত্বে সরকার গঠন করে। জনতা পার্টির সংসদীয় দলে পূর্বতন জনসংঘের সদস্যদের সংখ্যাই বেশি ছিল। উক্ত দল থেকে ৯৩ জন সদস্য লোকসভায় নির্বাচিত হয়েছিলেন। যা জনতা পার্টির মোট সদস্যের ৩১% ছিল। পূর্বতন জনসংঘের নেতা অটলবিহারী বাজপেয়ী এই সরকারে বিদেশ মন্ত্রী হয়েছিলেন।[16]
পূর্বতন জনসংঘের জাতীয় নেতৃবৃন্দ সচেতনভাবেই জনসংঘের রাজনৈতিক পরিচয় পরিত্যাগ করে জনতা পার্টির রাজনৈতিক সংস্কৃতির সঙ্গে খাপ খাইয়ে নিতে গিয়েছিলেন। জনতা পার্টির আদর্শ ছিল গান্ধীবাদী ও হিন্দু ঐতিহ্যবাদী আদর্শ। ক্রিস্টোফ জ্যাফরেলটের মতে, এটি একটি অসম্ভব একত্রীকরণ প্রমাণিত হয়।[17] জনসংঘের রাজ্য ও স্থানীয় স্তরের নেতৃবৃন্দ আপেক্ষিকভাবে অপরিবর্তিত থেকে যান। এঁরা আরএসএসের সঙ্গে তাঁদের দৃঢ় সংযোগ বিচ্ছিন্ন করেননি। আরএসএসও জনতা পার্টির মধ্য-দক্ষিণপন্থার সঙ্গে নিজেকে খাপ খায়নি।[18] জনতা পার্টির শাসনকালে হিন্দু-মুসলমান দাঙ্গার সংখ্যা বৃদ্ধি পায়। ১৯৭৮-৭৯ সালে আলিগড় ও জামশেদপুরের দাঙ্গায় পূর্বতন জনসংঘের সদস্যরা জড়িয়ে পড়েছিলেন। জনতা পার্টির অন্য প্রধান শাখাগুলি দাবি করতে থাকে জনসংঘ আরএসএসের সংশ্রব ত্যাগ করুক। কিন্তু জনসংঘ তা করতে অস্বীকার করে। এরপর জনতা পার্টির একাংশ দলত্যাগ করে জনতা পার্টি (সেক্যুলার) গঠন করে। মোরারজি দেশাই সরকার সংসদে সংখ্যালঘু হয়ে পড়ে। ফলে মোরারজি দেশাই পদত্যাগ করেন। এরপর কিছুকাল জোট সরকারের শাসনের পর ১৯৮০ সালে সাধারণ নির্বাচন অনুষ্ঠিত হয়। এতে জনতা পার্টি খুবই খারাপ ফল করে। এই নির্বাচনে জনতা পার্টি ৩১টি আসন জয় করেছিল। ১৯৮০ সালের এপ্রিল মাসে নির্বাচনের কিছুদিন পরেই জনতা পার্টির জাতীয় কার্যনির্বাহী পরিষদ দলের সেই সব সদস্যদের উপর নিষেধাজ্ঞা জারি করেন, যাঁরা দল ও আরএসএসের দ্বৈত সদস্যপদ রক্ষা করছিলেন। এরপরই পূর্বতন জনসংঘের সদস্যরা ‘ভারতীয় জনতা পার্টি’ নামে নতুন একটি দল গঠন করেন।[19][16]
বিজেপি (১৯৮০–বর্তমান)
প্রতিষ্ঠা ও প্রথম যুগ
নবগঠিত বিজেপি কার্যত জনসংঘের থেকে আলাদা দল হলেও, বিজেপির অধিকাংশ গুরুত্বপূর্ণ নেতা ছিলেন পূর্বতন জনসংঘের সদস্য। এমনকি জনসংঘের সদস্য অটলবিহারী বাজপেয়ী বিজেপির প্রথম সভাপতি হয়েছিলেন। ঐতিহাসিক রামচন্দ্র গুহা লিখেছেন, ১৯৮০-এর দশকের গোড়ার দিকটিতে ভারতে অনেকগুলি হিন্দু-মুসলমান দাঙ্গার ঘটনা ঘটেছিল। বিজেপি গোড়ার দিকে জনপ্রিয়তা বাড়ানোর জন্য জনসংঘের হিন্দু জাতীয়তাবাদী অবস্থান সম্পর্কে মধ্যপন্থা অবলম্বন করে এবং জনতা পার্টি ও গান্ধীবাদী সমাজতন্ত্রের সঙ্গে এই দলের যোগসূত্রটির দিকে বেশি গুরুত্ব আরোপ করে।[2] এই পদ্ধতিটি সফল হয়নি। ১৯৮৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে বিজেপি লোকসভায় মাত্র দুটি আসন পেয়েছিল।[2] এই নির্বাচনের কয়েক মাস আগে সংঘটিত ইন্দিরা গান্ধী হত্যাকাণ্ডের ঘটনার পরিপ্রেক্ষিতে ভারতীয় জাতীয় কংগ্রেস বিরাট জনসমর্থন লাভে সক্ষম হয়। ফলে বিজেপির সাংসদ সংখ্যা কমে যায় এবং কংগ্রেস ৪০৩টি আসনে জয়লাভ করে।[20]
বাবরি মসজিদ ধ্বংস ও হিন্দুত্ব আন্দোলন
অটলবিহারী বাজপেয়ীর মধ্যপন্থী নীতি ব্যর্থ হওয়ার পর বিজেপি আবার কট্টর হিন্দু জাতীয়তাবাদী অবস্থানে ফিরে আসে।[21][22] ১৯৮৪ সালে লালকৃষ্ণ আডবাণী দলের সভাপতি হন। তাঁর নেতৃত্বে বিজেপি রাম জন্মভূমি আন্দোলনের রাজনৈতিক মুখপাত্রে পরিণত হয়। ১৯৮০-এর দশকের গোড়ার দিকে বিশ্ব হিন্দু পরিষদ অযোধ্যায় বাবরি মসজিদ চত্বরে হিন্দু দেবতা রামের মন্দির নির্মাণের জন্য আন্দোলন শুরু করে। ১৫২৭ সালে মুঘল সম্রাট বাবর উক্ত মসজিদটি নির্মাণ করেছিলেন। কোনো কোনো মতে, এই মসজিদ গঠনের আগে ওই স্থানে একটি মন্দিরের অস্তিত্ব ছিল। যদিও এই মতটি বিতর্কিত।[23] আদোলনকারীদের বক্তব্য ছিল, বাবরি মসজিদ চত্বরটি আসলে রামের জন্মস্থান। একটি মন্দির ধ্বংস করেই বাবরি মসজিদ গঠিত হয়েছে।[24] বিজেপি এই আন্দোলনকে সমর্থন করে এবং এই আন্দোলনকে তাদের নির্বাচনের ইস্যু করে। ১৯৮৯ সালের লোকসভা নির্বাচনে বিজেপি ৮৯টি আসন লাভ করে। এই নির্বাচনের পর গঠিত বিশ্বনাথ প্রতাপ সিংয়ের প্রধানমন্ত্রিত্বে গঠিত জাতীয় ফ্রন্ট সরকারের একটি গুরুত্বপূর্ণ সহকারী দল হয় বিজেপি।[25]
১৯৯০ সালের সেপ্টেম্বর মাসে লালকৃষ্ণ আডবাণী রাম মন্দির আন্দোলনের সমর্থনে অযোধ্যার দিকে ‘রথযাত্রা’ কর্মসূচি গ্রহণ করেন। রামচন্দ্র গুহর মতে, এই রথযাত্রা কর্মসূচির বৈশিষ্ট্য ছিল ‘ধর্মীয়, পরোক্ষ, উগ্র, পৌরুষদীপ্ত ও মুসলিম-বিরোধী’। এই কর্মসূচি চলাকালীন একটি বক্তৃতায় লালকৃষ্ণ আডবাণী বলেন, সরকার মুসলিম-তোষণ নীতি গ্রহণ করে ‘ছদ্ম-ধর্মনিরপেক্ষতা’র আড়ালে হিন্দুদের আইনসম্মত অধিকার থেকে তাদের বঞ্চিত করছে।[26] তিনি কর্মসূচির সমর্থনে বলেন, এটি সোমনাথ থেকে অযোধ্যা পর্যন্ত চলা একটি স্বতঃস্ফুর্ত কর্মসূচি এবং এর পরবর্তী হিংসাত্মক ঘটনাগুলির দায় ইংরেজি সংবাদমাধ্যমগুলির।[27] বিহারের মুখ্যমন্ত্রী লালুপ্রসাদ যাদব লালকৃষ্ণ আডবাণীর বিরুদ্ধে আত্মরক্ষামূলক নিষেধাজ্ঞা জারি করেন। যদিও বহুসংখ্যক করসেবক অযোধ্যায় জড়ো হন। উত্তরপ্রদেশের মুখ্যমন্ত্রী মুলায়ম সিং যাদব দেড় লক্ষ করসেবককে গ্রেফতার করার নির্দেশ দেন। কিন্তু করসেবকদের একটি অংশ অযোধ্যায় ঢুকে পড়ে এবং মসজিদটি আক্রমণ করে। তিন দিন ধরে আধা-সামরিক বাহিনীর সঙ্গে সংঘর্ষে বেশ কিছু করসেবকের মৃত্যু ঘটে এবং এই মৃত্যুর প্রতিশোধ নিতে ভিএচপি উত্তরপ্রদেশ জুড়ে মুসলমানেদের আক্রমণ করে।[28] বিজেপি বিশ্বনাথ প্রতাপ সিংহ সরকারের উপর থেকে সমর্থন তুলে নেয়। এর ফলে দেশে পুনরায় নির্বাচন হয়। এই নির্বাচনে বিজেপির সাংসদ সংখ্যা বেড়ে হয় ১২০ এবং উত্তরপ্রদেশ বিধানসভায় বিজেপি সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করে।[29]
১৯৯২ সালের ৬ ডিসেম্বর আরএসএস ও তার সহযোগী সংগঠনগুলি এক লক্ষেরও বেশি ভিএইচপি ও বিজেপি কর্মীকে বাবরি মসজিদ চত্বরে জড়ো করে।[29] এই সমায়েতে কি পরিস্থিতি উদ্ভূত হয়েছিল, তা সম্পূর্ণ স্পষ্ট নয়। কিন্তু সমবেত জনতা উন্মত্তের মতো মসজিদটিকে আক্রমণ করে ধ্বংস করে দেয়।[29] এর পরের সপ্তাহগুলিতে সারা দেশে হিন্দু ও মুসলমানের মধ্যে দাঙ্গা বাধে এবং সেই দাঙ্গায় দু হাজারেরও বেশি লোক নিহত হন।[29] সরকার ভিএইচপি-কে নিষিদ্ধ ঘোষণা করে। লালকৃষ্ণ আডবাণী সহ বেশ কিছু বিজেপি নেতা গ্রেফতার হন দাঙ্গায় প্ররোচনামূলক বক্তৃতা দেওয়ার জন্য।[30][31] অনেক ঐতিহাসিকের মতে, বাবরি মসজিদ ধ্বংস কোনো স্বতঃস্ফুর্ত ঘটনা নয়; এটি সংঘ পরিবারের ষড়যন্ত্রের ফসল।[29]
বিচারপতি মনমোহন সিং লিবারহানের নেতৃত্বাধীন লিবারহান কমিশন রিপোর্টে (২০০৯) বাবরি মসজিদ ধ্বংসের জন্য ৬৮ জন ব্যক্তিকে দায়ী করে। এঁদের মধ্যে বেশিরভাগই ছিলেন বিজেপি নেতা।[31] এঁদের মধ্যে উল্লেখযোগ্য ছিলেন অটলবিহারী বাজপেয়ী, লালকৃষ্ণ আডবাণী, মুরলী মনোহর যোশী। রিপোর্টে উত্তরপ্রদেশের তৎকালীন বিজেপি মুখ্যমন্ত্রী কল্যাণ সিংয়েরও সমালোচনা করা হয়।[31] রিপোর্টে বলা হয়, কল্যাণ সিং বাবরি মসজিদ ধ্বংসের সময় এমন কিছু সরকারি আধিকারিক ও পুলিশ আধিকারিককে নিযুক্ত করেছিলেন, যাঁরা মসজিদ ধ্বংসের সময় কোনো ব্যবস্থাই নেননি।[31] লালকৃষ্ণ আডবাণীর নিরাপত্তায় নিযুক্ত ভারতীয় পুলিশ কৃত্যক আধিকারিক অঞ্জু গুপ্ত কমিশনের প্রধান সাক্ষ্য হয়েছিলেন। তিনি বলেন, লালকৃষ্ণ আডবাণী ও মুরলী মনোহর যোশী প্ররোচনামূলক বক্তৃতা দিয়ে জনতাকে ক্ষিপ্ত করে তুলেছিলেন।[32]
সাম্প্রদায়িক বিভাজনকে ইস্যু করে বিজেপি ১৯৯৬ সালের নির্বাচনে লোকসভায় ১৬১টি আসন জিতে বৃহত্তম দল হিসেবে আত্মপ্রকাশ করে।[33] অটলবিহারী বাজপেয়ী প্রধানমন্ত্রী হিসেবে শপথ নেন। কিন্তু লোকসভায় আস্থা ভোটে জয় লাভ করতে না পেরে ১৩ দিনের মধ্যে সরকারের পতন হয়।[33]
এনডিএ সরকার (১৯৯৮–২০০৪)
১৯৯৬ সালে বিভিন্ন আঞ্চলিক দলের একটি জোট সরকার গঠন করেছিল। কিন্তু এই জোট ছিল ক্ষণস্থায়ী। তাই ১৯৯৮ সালে অন্তর্বর্তী নির্বাচন অনুষ্ঠিত হয়। বিজেপি একটি জোটের নেতৃত্ব দেয়। এই জোটটির নাম জাতীয় গণতান্ত্রিক জোট বা এনডিএ। এই জোটের অন্যান্য দলগুলি ছিল সমতা পার্টি, শিরোমণি অকালি দল ও শিবসেনা। এই দলগুলি এখনও এনডিএ-র সদস্য। এছাড়া এই জোটের অন্তর্ভুক্ত হয় অল ইন্ডিয়া দ্রাবিড় মুন্নেত্রা কড়গম (এআইএডিএমকে) ও বিজু জনতা দল। এই সব দলের মধ্যে একমাত্র শিবসেনার রাজনৈতিক আদর্শের সঙ্গে বিজেপির আদর্শের মিল আছে। অমর্ত্য সেন তাই এই জোটকে বলেছিলেন ‘তদর্থক’ জোট।[35][36] তেলেগু দেশম পার্টি (টিডিপি) এই জোটকে বাইরে থেকে সমর্থন করে। এর ফলে এনডিএ জোট সংসদে সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করে এবং অটলবিহারী বাজপেয়ী প্রধানমন্ত্রী হন।[37] কিন্তু ১৯৯৯ সালে এআইএডিএমকে নেত্রী জয়ললিতা জোটের উপর থেকে সমর্থন প্রত্যাহার করে নিলে সরকারের পতন ঘটে এবং পুনরায় নির্বাচন অনুষ্ঠিত হয়।[38]
১৯৯৯ সালের ১৩ ডিসেম্বর এআইএডিএমকে-র সমর্থন ছাড়াই এনডিএ জোট সংসদে ৩০৩টি আসন লাভ করে সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করে। জোটে বিজেপির একক সাংসদ সংখ্যা ছিল ১৮৩। অটলবিহারী বাজপেয়ী তৃতীয় বারের জন্য প্রধানমন্ত্রী হন। লালকৃষ্ণ আডবাণী হন উপপ্রধানমন্ত্রী ও স্বরাষ্ট্রমন্ত্রী। এই এনডিএ সরকারটি ছিল পাঁচ বছরের পূর্ণ দৈর্ঘ্যের সরকার। এনডিএ জোট সরকার প্রতিরক্ষা ক্ষেত্র ও সন্ত্রাসবাদের বিরুদ্ধে কড়া অবস্থান নেয় এবং অর্থনৈতিক ক্ষেত্রে নব্য-উদারপন্থা গ্রহণ করে।[39]
২০০১ সালে তৎকালীন বিজেপি সভাপতি বঙ্গারু লক্ষ্মণের বিরুদ্ধে ১০০,০০০ টাকা ঘুষ নেওয়ার একটি ভিডিও প্রকাশিত হয়।[40] ভারতীয় সেনাবাহিনীর জন্য হ্যান্ড-হেল্ড থার্মাল ইমেজার কেনার সুপারিশ-সংক্রান্ত একটি বিষয়ে তিনি ঘুষ নিচ্ছিলেন। তেহেলকা সাংবাদিকরা একটি স্টিং অপারেশন চালিয়ে তাঁকে ধরেন।[41][42] বিজেপি বাধ্য হয়ে তাঁকে পদত্যাগ করতে বলেন এবং পরবর্তীকালে তাঁর বিচার হয়। ২০১২ সালের এপ্রিল মাসে তাঁর চার বছরের কারাদণ্ড হয়। কিন্তু ২০১৪ সালের ১ মার্চ তিনি মারা যান।[43]
২০০২ গুজরাত দাঙ্গা
২০০২ সালের ২৭ ফেব্রুয়ারি গোধরা শহরের বাইরে মুসলমানেরা হিন্দু তীর্থযাত্রীবাহী একটি ট্রেনে অগ্নিসংযোগ করেছিল। এই অগ্নিকাণ্ডে শিশুসহ ৫৯ জনের মৃত্যু ঘটে। এই ঘটনাটিকে হিন্দুদের উপর আক্রমণ ধরে নিয়ে গুজরাত রাজ্যের কয়েকটি জেলায় মুসলমান-বিরোধী দাঙ্গা ছড়িয়ে পড়ে। কয়েক সপ্তাহ ধরে এই দাঙ্গা চলে।[44] এই দাঙ্গায় ২০০০ জন মারা যান এবং ১৫০,০০০ জন গৃহচ্যুত হন।[45] ধর্ষণ, অঙ্গচ্ছেদ ও অত্যাচারের ঘটনাও ঘটতে থাকে।[45][46] গুজরাতের তৎকালীন মুখ্যমন্ত্রী নরেন্দ্র মোদী ও অন্যান্য উচ্চপদস্থ সরকারি আধিকারিকদের বিরুদ্ধে দাঙ্গায় নিষ্ক্রিয় থাকার অভিযোগ ওঠে। পুলিশ আধিকারিকদের বিরুদ্ধে দাঙ্গাকারীদের পরিচালনা করার এবং তাদের হাতে মুসলমান-অধিকৃত সম্পত্তির তালিকা তুলে দেওয়ার অভিযোগ ওঠে।[47] ২০০৯ সালের এপ্রিল মাসে ভারতের সুপ্রিম কোর্ট গুজরাতের দাঙ্গার ঘটনাগুলির দ্রুত তদন্তের জন্য বিশেষ তদন্তকারী দল (সিট) গঠন করে। ২০১২ সালে সিট দাঙ্গার অভিযোগ থেকে নরেন্দ্র মোদীকে অব্যহতি দেয়। বিজেপি বিধায়ক তথা নরেন্দ্র মোদীর গুজরাত মন্ত্রিসভার ক্যাবিনেট সদস্য মায়া কোডনানিকে একটি দাঙ্গায় প্রত্যক্ষভাবে মদত দেওয়ার অভিযোগে অভিযুক্ত করা হয়। তাঁর ২৮ বছরের কারাদণ্ড হয়।[48][49] পল ব্রাস, মার্থা নাসবম ও দীপঙ্কর গুপ্ত প্রমুখ গবেষকদের মতে, এই দাঙ্গার পিছনে সরকারের যথেষ্ট হাত ছিল।[50][51][52]
সাধারণ নির্বাচনে পরাজয়
২০০৪ সালে অটলবিহারী বাজপেয়ী নির্ধারিত সময়ের ছয় মাস আগেই সাধারণ নির্বাচনের ডাক দেন। এই নির্বাচনে এনডিএ-র প্রচার অভিযানের ভিত্তি ছিল ‘ইন্ডিয়া শাইনিং’ শ্লোগানটি। এই শ্লোগানটির মাধ্যমে বিজেপি দাবি করে দেশের দ্রুত অর্থনৈতিক রূপান্তরের কৃতিত্ব বাজপেয়ী সরকারের।[53] কিন্তু এই নির্বাচনে এনডিএ অপ্রত্যাশিতভাবে পরাজিত হয়। এনডিএ এই নির্বাচনে ১৮৬টি আসন লাভ করে। অন্যদিকে কংগ্রেস ও তার সহযোগী দলগুলি পায় ২২২টি আসন। মনমোহন সিং সংযুক্ত প্রগতিশীল জোটের নেতা হিসেবে অটলবিহারী বাজপেয়ীর পর ভারতের প্রধানমন্ত্রী হন। এনডিএ-র পরাজয়ের কারণ ছিল গ্রামাঞ্চলের মানুষের কাছে পৌঁছাতে না পারা। বিজেপির বিবাদ-সৃষ্টিকারী নীতিগুলিও এই পরাজয়ের অন্যতম কারণ ছিল।[53][54]
২০০৮ সালের মে মাসে বিজেপি কর্ণাটকের বিধানসভা নির্বাচনে জয়লাভ করে। এটিই ছিল দক্ষিণ ভারতের কোনো রাজ্যে বিজেপির প্রথম বিধানসভা নির্বাচনে জয়লাভ। ২০০৯ সালের সাধারণ নির্বাচনে বিজেপির লোকসভার আসন সংখ্যা কমে হয় ১১৬। ২০১৩ সালে কর্ণাটকের বিধানসভা নির্বাচনেও বিজেপি পরাজিত হয়।[55]
সাধারণ নির্বাচনে জয়লাভ, ২০১৪
২০১৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে বিজেপি ২৮২টি আসন লাভ করে এবং লোকসভার ৫৪৩টি আসনের মধ্যে এনডিএ ৩৩৬টি আসন পায়।[56] ২০১৪ সালের ২৬ মে বিজেপির সংসদীয় দলের নেতা নরেন্দ্র মোদী ভারতের ১৫শ প্রধানমন্ত্রী হিসেবে শপথ গ্রহণ করেন।[57][58]
মোট প্রদত্ত ভোটের মধ্যে বিজেপির প্রাপ্ত ভোটের হার ছিল ৩১%; যা বিজেপির বিজিত আসনের সংখ্যার তুলনায় আপেক্ষিকভাবে কম।[59] ১৯৮৪ সালের পর এই প্রথম কোনো রাজনৈতিক দল একক ক্ষমতায় সংসদে সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করে[60] এবং প্রথম বার লোকসভায় একক শক্তিতে সরকার গঠন করে। বিজেপির জনসমর্থনের ভিত্তি ছিল হিন্দি-ভাষী উত্তর-মধ্য ভারত।[59] বিজেপির জয়ের বিশালতা অধিকাংশ মতামত বা বুথ-ফেরত সমীক্ষার মাধ্যমেও অনুমান করা যায়নি।[59]
রাজনৈতিক বিশ্লেষকরা বিজেপির জয়ের অন্যতম কারণ হিসেবে দেখিয়েছেন বিজেপির প্রধানমন্ত্রী পদপ্রার্থী নরেন্দ্র মোদীর জনপ্রিয়তা এবং আগের মেয়াদে কংগ্রেসের দুর্নীতির ইস্যুগুলিকে।[61] বিজেপি দলের চিরকালীন উচ্চবর্ণ ও উচ্চবিত্ত সমর্থনের ভিত্তিটিকে ধরে রেখে মধ্যবিত্ত, দলিত ও অন্যান্য পিছিয়ে পড়া শ্রেণীর মানুষদের সমর্থন পেতে সমর্থ হয়েছিল।[62][59] মুসলমানেদের মধ্যে বিজেপির সমর্থনের হার কম। মুসলমান ভোটারদের মাত্র ৮% বিজেপিকে ভোট দিয়েছিলেন।[62][59] ভোটারদের সংগঠিত করতে এবং তাদের মধ্যে থেকে ভোটার টার্ন-আউট বাড়াতেও বিজেপি সমর্থ হয়েছিল।[59]
সাধারণ নির্বাচনে ফলাফল
১৯৮০ সালে ভারতীয় জনতা পার্টি আনুষ্ঠানিকভাবে প্রতিষ্ঠিত হয়। ১৯৮৪ সালের সাধারণ নির্বাচনটি ছিল প্রথম নির্বাচন যাতে বিজেপি অংশ নেয়। এই নির্বাচনে বিজেপি লোকসভায় মাত্র দুটি আসনে জয়লাভ করেছিল। ১৯৯৬ সালের সাধারণ নির্বাচনে বিজেপি প্রথম লোকসভায় বৃহত্তম দল হিসেবে আত্মপ্রকাশ করে। কিন্তু এই নির্বাচনের পর বিজেপি যে সরকার গঠন করেছিল, তা ছিল স্বল্প মেয়াদের সরকার।[33] ১৯৯৮ ও ১৯৯৯ সালের সাধারণ নির্বাচনেও বিজেপি লোকসভায় বৃহত্তম দল হিসেবে জয় লাভ করেছিল এবং দুই নির্বাচনের পরই বিজেপি-নেতৃত্বাধীন জোট ভারতে সরকার গঠন করেছিল।[39] ২০১৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে বিজেপি একক দল হিসেবে লোকসভায় সংখ্যাগরিষ্ঠতা অর্জন করে। ১৯৯১ সালের পর থেকে বিজেপি ক্ষমতায় না থাকলে একজন বিজেপি নেতা সর্বদায় বিরোধী দলনেতার পদে আসীন ছিলেন।[63]
আদর্শ ও রাজনৈতিক অবস্থান
সামাজিক নীতি ও হিন্দুত্ব
বিজেপির আনুষ্ঠানিক রাজনৈতিক দর্শন হলো একাত্ম মানবতাবাদ। ১৯৬৫ সালে দীনদয়াল উপাধ্যায় প্রথম এই মতবাদ প্রচার করেছিলেন। দীনদয়াল উপাধ্যায় এই দর্শনকে ব্যাখ্যা করে বলেছিলেন, এটি ‘এমন এক স্বদেশি অর্থনৈতিক মডেলের পক্ষপাতী যা মানুষকে কেন্দ্র করে গড়ে উঠবে।’[73][74] এই মতবাদ ছিল স্বাধীনতা সংগ্রামী বিনায়ক দামোদর সাভারকর প্রচারিত হিন্দুত্ব মতবাদের অনুগামী। দলের মতে হিন্দুত্ব হলো পাশ্চাত্য সংস্কৃতির বিরুদ্ধে এমন এক সাংস্কৃতিক জাতীয়তাবাদ যা ভারতীয় সংস্কৃতির পক্ষপাতী এবং ধর্মনির্বিশেষে সকল ভারতীয়কে এক ছাতার তলায় আনতে সক্ষম।[2] যদিও গবেষক ও রাজনৈতিক বিশ্লেষকদের মতে, হিন্দুত্ব আদর্শের উদ্দেশ্য ছিল অন্য ধর্মগুলিকে বাদ দিয়ে ভারতকে একটি হিন্দু রাষ্ট্র হিসেবে গড়ে তোলা এবং সেই অর্থে বিজেপিও একটি হিন্দু জাতীয়তাবাদী দল।[29][2][75][76] ১৯৯৮ সালে এনডিএ সরকার গঠনের পর বিজেপি এই বিষয়ে কিছুটা মধ্যপন্থা গ্রহণ করে। কারণ জোটে অন্যান্য যেসব দল ছিল তাদের আদর্শ কিছুটা ভিন্ন ধরনের ছিল।[29][39]
বিজেপির হিন্দুত্ব আদর্শের প্রতিফলন ঘটেছে বিজেপি সরকারের বিভিন্ন নীতিতে। বিজেপি বাবরি মসজিদের জায়গায় রাম মন্দির নির্মাণের পক্ষপাতী।[75] ১৯৯১ সালের সাধারণ নির্বাচনে এটিই ছিল বিজেপির প্রধান ইস্যু।[75] যদিও ১৯৯২ সালে বিজেপির একটি মিছিল চলাকালীন বাবরি মসজিদ ধ্বংসের পর বিজেপির জনপ্রিয়তা কিছুটা হ্রাস পায়। এর পর মন্দির নির্মাণের গুরুত্ব বিজেপির এজেন্ডায় হ্রাস পায়।[75] এনডিএ সরকারে শিক্ষানীতিতে ন্যাশনাল কাউন্সিল ফর এডুকেশনাল অ্যান্ড ট্রেনিং-এর (এনসিইআরটি) সংস্কার ওভারতীয় স্কুলগুলির পাঠ্যপুস্তক সংস্কার গুরুত্ব পেয়েছে।[77] বিভিন্ন গবেষক এই সংস্কারকে, বিশেষত ইতিহাস পাঠ্যপুস্তক সংস্কারকে ভারতীয় ইতিহাসের ‘গৈরিকীকরণ’ আখ্যা দিয়েছেন।[77][78][79][80] বিভিন্ন অগ্রণী বিজ্ঞানীদের বিরোধিতা সত্ত্বেও এনফিএ সরকার বৈদিক জ্যোতিষকে কলেজ পাঠ্যক্রমের অন্তর্ভুক্ত করেছিল।[81]
বিজেপি কংগ্রেসের ধর্মনিরপেক্ষতার আদর্শকে ‘ছদ্ম-ধর্মনিরপেক্ষতা’ আখ্যা দিয়ে ‘ইতিবাচক ধর্মনিরপেক্ষতা’র কথা প্রচার করে।[75] অটলবিহারী বাজপেয়ী মহাত্মা গান্ধীর ‘সর্বধর্ম-সম্ভব’ আদর্শটিকে ইউরোপীয় ধর্মনিরপেক্ষতার বিপরীতে স্থাপন করেছেন।[82] অটলবিহারী বাজপেয়ীর মতে ভারতীয় ধর্মনিরপেক্ষতার অর্থ হলো সকল ধর্মকে সমান মর্যাদা দান। অন্যদিকে ইউরোপীয় ধর্মনিরপেক্ষতা হলো ধর্মহীনতা। সেই কারণে ভারতীয় ধর্মনিরপেক্ষতাকে তিনি ‘ইতিবাচক’ বলেছেন।[83] বিজেপি অভিন্ন দেওয়ানি বিধির সমর্থক। অভিন্ন দেওয়ানি বিধি বলতে বোঝায়, বিভিন্ন ধর্মীয় সম্প্রদায়ের জন্য আলাদা আলাদা দেওয়ানি আইনের বদলে ধর্মনির্বিশেষে সকল নাগরিকের জন্য একই আইন। ঐতিহাসিক যোগেন্দ্র মালিকের মতে, অভিন্ন দেওয়ানি বিধি সংখ্যালঘু মুসলমানেদের সাংস্কৃতিক পরিচয় রক্ষাকারী ভিন্ন আইনব্যবস্থার পরিপন্থী।[2][75] বিজেপি ভারতীয় সংবিধান থেকে ৩৭০ ধারা বিলোপের পক্ষপাতী। উক্ত ধারা অনুসারে, জম্মু ও কাশ্মীর রাজ্যটিকে উক্ত রাজ্যের ভারতভুক্তির সময় অধিকতর স্বশাসন দেওয়া হয়েছিল।[2]
বিজেপি বাংলাদেশ থেকে ভারতে বেআইনি অনুপ্রবেশের বিরোধী।[76] বিজেপির মতে মূলত অসম ও পশ্চিমবঙ্গ রাজ্যে এই ধরনের বেআইনি অনুপ্রবেশ দেশের নিরাপত্তা, অর্থনীতি ও স্থায়িত্বের প্রতি ক্ষতিকারক।[76] গবেষকেরা দেখিয়েছেন, বিজেপি বাংলাদেশ থেকে হিন্দু অনুপ্রবেশকারীদের শরণার্থী এবং মুসলমান অনুপ্রবেশকারীদের ‘বেআইনি অনুপ্রবেশকারী’ আখ্যা দেয়।[76] গবেষক মাইকেল গিলানের মতে, এর মাধ্যমে বিজেপি যে সব অঞ্চলে দল ঐতিহাসিকভাবে সফল নয়, সেই সব অঞ্চলে হিন্দু আবেগকে কাজে লাগাতে চায়।[76][84]
২০১৩ সালে ভারতের সুপ্রিম কোর্ট ভারতীয় দণ্ডবিধির বিতর্কিত ৩৭৭ ধারাটিকে প্রত্যাহারের কথা বলে। এই ধারা মতে, অন্যান্য কয়েকটি বিষয়ের সঙ্গে সমকামিতাকে অপরাধী-তালিকাযুক্ত করা হয়েছিল। মুসলমান ধর্মনেতা সহ কিছু ধর্মগুরু এর বিরুদ্ধে মত প্রকাশ করলেও, ভারতে উক্ত ধারাটি প্রত্যাহারের দাবি জনসাধারণের মধ্যে জোরালো হয়।[85][86] বিজেপি সভাপতি রাজনাথ সিং বলেছিলেন, দল ৩৭৭ ধারা বিলোপের বিপক্ষে। কারণ, দল মনে করে সমকামিতা অস্বাভাবিক।[87] যদিও ২০১৪ সালের সাধারণ নির্বাচনে জয়লাভের পর বিজেপি তার অবস্থান নরম করে।[88]
অর্থনৈতিক নীতি
বিজেপির অর্থনৈতিক নীতি দল গঠিত হওয়ার পর থেকে সময়ে সময়ে পরিবর্তিত হয়েছে। দলের মধ্যেও বিভিন্ন ধরনের অর্থনৈতিক আদর্শ রয়েছে। ১৯৮০-এর দশকে জনসংঘের মত বিজেপিও আরএসএস ও আরএসএস-অনুমোদিত সংগঠনগুলির ধারণা অনুসরণ করত। সেই সময় বিজেপি স্বদেশি (দেশীয় শিল্প উৎপাদনে উৎসাহ দান) ও সংরক্ষণমূলক রফতানি নীতি সমর্থন করত। যদিও বিজেপি সেই সময় অর্থনৈতিক উদারীকরণ সমর্থন করত এবং কংগ্রেসের পৃষ্ঠপোষকতাপ্রাপ্ত রাষ্ট্রায়ত্ত্ব শিল্পায়নের বিরোধিতা করত।[89]
১৯৯৬ সালের নির্বাচনের সময় বিজেপি সংরক্ষণবাদ থেকে সরে আসে এবং বিশ্বায়নের নীতি গ্রহণ করে। উক্ত নির্বাচনের ইস্তাহারে বিজেপি অগ্রাধিকারপ্রাপ্ত ক্ষেত্রগুলিতে অধিকতর বিদেশি বিনিয়োগ ও অন্যান্য ক্ষেত্রগুলিতে সীমাবদ্ধ বিদেশি বিনিয়োগের কথা উল্লেখ করেছিল। ১৯৯৮ সালে ক্ষমতায় আসার সময় দল বিশ্বায়নের দিকে আরও বেশি ঝুঁকে পড়ে। এই সরকারের শাসনকালে প্রচুর বিদেশি কোম্পানি ভারতে বিনিয়োগ করে।[89] বামপন্থী দলগুলি এবং বিজেপির অনুমোদিত সংগঠনসমূহ (আরএসএস ও স্বদেশি জাগরণ মঞ্চ) এর সমালোচনা করেছিল।[89] কমিউনিস্ট দলগুলি বলেছিল যে বিজেপি নব্যউদার মতবাদের দ্বারা বিশ্ব ব্যাংক ও মার্কিন যুক্তরাষ্ট্র সরকারকে তুষ্ট করার চেষ্টা করছে।[89] একইভাবে আরএসএস বলেছিল, বিজেপি আর স্বদেশি আদর্শের প্রতি দায়বদ্ধ নেই।[89]
১৯৯৮-২০০৪ পর্যায়ে এনডিএ শাসনকালে বিপুল হারে উদারীকরণ ও সরকারি সংস্থাগুলির বেসরকারিকরণ ঘটে। এই সরকার ট্যারিফ-রিডিউসিং মেজার প্রবর্তন করে। এই উদারীকরণ ছিল ১৯৯০-এর দশকে কংগ্রেস সরকারের চালু করা অর্থনৈতিক উদারীকরণের অনুসারী।[90] এনডিএ শাসনকালে ভারতের জিডিপি উল্লেখযোগ্য হারে বৃদ্ধি পায়। ২০০৪ সালের এনডিএ-র নির্বাচনী শ্লোগান ছিল ‘ইন্ডিয়া শাইনিং’। মুক্ত বাজার সমাজের সব ক্ষেত্রে সমৃদ্ধি আনবে – এই বিশ্বাস ছিল উক্ত শ্লোগানের ভিত্তি।[91] কিন্তু ২০০৪ সালের নির্বাচনে দলের আশাতীত পরাজয়ের পর রাজনৈতিক ব্যাখ্যাকারেরা বলেছিলেন, বিজেপির অর্থনৈতিক নীতি দরিদ্র মানুষের চাহিদার দিক থেকে সরকারের মুখ ঘুরিয়ে দিয়েছিল কর্পোরেট ক্ষেত্রের দিকে।[53][54][92]
বিজেপির আর্থিক নীতির পরিবর্তন রাজ্য সরকারগুলির ক্ষেত্রেও লক্ষিত হয়েছে। বিশেষত গুজরাত রাজ্যে, যেখানে বিজেপি প্রায় ১৬ বছর ক্ষমতায় রয়েছে, সেখানে এই পরিবর্তনের প্রভাব দেখা গিয়েছে।[93] ২০০২ থেকে ২০১৪ সাল পর্যন্ত গুজরাতে নরেন্দ্র মোদীর সরকার নব্য-উদার নীতিকে কঠোরভাবে অনুসরণ করে রাজ্যের প্রভূত উন্নতি সাধন করে।[94][95] পরিকাঠামো ও সার্ভিস ক্ষেত্রে ব্যাপক হারে বেসরকারিকরণ এবং শ্রম ও পরিবেশ নীতির পরিবর্তন এই নীতির অন্যতম অঙ্গ। ব্যবসায়িক ক্ষেত্রে এই নীতি প্রশংসিত হলেও, রাজনৈতিক ব্যাখ্যাকারেরা এটিকে উত্তবিত্ত তোষণের নীতি বলে সমালোচনা করেন।[94][96]
প্রতিরক্ষা ও সন্ত্রাসবাদ
কংগ্রেসের তুলনায় প্রতিরক্ষা নীতি ও সন্ত্রাসবাদের বিরুদ্ধে বিজেপির অবস্থান অধিকতর আগ্রাসী ও প্রকৃতিগতভাবে জাতীয়তাবাদী।[97][98] এনডিএ সরকার পারমাণবিক অস্ত্র পরীক্ষা করেছিল এবং প্রিভেনশন অফ টেররিজম অ্যাক্ট পাস করেছিল। এই দুটি পদক্ষেপই বহুল সমালোচিত হয়।[97][98] এনডিএ সরকার কারগিলে অনুপ্রবেশকারীদের বিরুদ্ধে সেনা মোতায়েন করে এবং রাষ্ট্রসংঘের ওয়ার অন টেররিজম নীতি সমর্থন করে।[99]
আগের কংগ্রেস সরকারও পারমাণবিক অস্ত্র পরীক্ষা করার যোগ্যতা অর্জন করলেও, বাজপেয়ী সরকারই প্রথম ভারতের ঐতিহাসিক পারমাণবিক অস্ত্র এড়িয়ে চলার নীতি থেকে সরে এসে ১৯৯৮ সালে পোখরান-২ পারমাণবিক পরীক্ষা কার্যকর করে।[97] পাকিস্তান মধ্যম রেঞ্জের একটি ব্যালিস্টিক ক্ষেপণাস্ত্র পরীক্ষা করার পরই এই পরীক্ষা করা হয়। এই পরীক্ষাকে বিশ্বকে ভারতের সামরিক ক্ষমতা প্রদর্শনের এবং বিজেপির মধ্যে পাকিস্তান-বিরোধী ভাবধারার প্রদর্শন হিসেবে ধরা হয়।[97]
বাজপেয়ী সরকার ভারতীয় সামরিক বাহিনীকে আদেশ করেছিল কাশ্মীর অঞ্চল থেকে পাকিস্তানি সেনাদের বিতাড়িত করার জন্য। এই ঘটনা পরে কারগিল যুদ্ধ নামে পরিচিত হয়।[100][101] যদিও পাকিস্তানি অনুপ্রবেশের আগাম খবর না পাওয়ার জন্য এই সরকারের গোয়েন্দা বিভাগ সমালোচিতও হয়েছিল। তবে কারগিল যুদ্ধে ভারতীয় সামরিক বাহিনী সফলভাবে পাকিস্তানি সেনাবাহিনীকে বিতাড়িত করে।[100][101] বাজপেয়ী প্রশাসন মার্কিন যুক্তরাষ্ট্রের সন্ত্রাসবাদ বিরোধী যুদ্ধকে সমর্থন করে। সরকার আশা করেছিল কাশ্মীরে সন্ত্রাস ও অনুপ্রবেশের ক্ষেত্রে ভারত সমর্থন আদায় করতে পারবে। এর ফলে মার্কিন যুক্তরাষ্ট্রের সঙ্গে ভারতের প্রতিরক্ষা সম্পর্ক দৃঢ় হয় এবং অস্ত্র কেনাবেচায় সমঝোতা হয়।[99]
২০০১ সালে ভারতীয় সংসদে জঙ্গিহানার পর ওই বছর ডিসেম্বর মাসে এনডিএ সরকার প্রিভেনশন অফ টেররিজম অ্যাক্ট পাস করে।[98] সরকারের লক্ষ্য ছিল সন্ত্রাসবাদের বিরুদ্ধে সরকারের অবস্থানকে দৃঢ় করা।[98] প্রথমে রাজ্যসভায় এই বিল পাস করতে না পেরে, এনডিএ একটি নজিরবিহীন পদক্ষেপ নেয়। সরকার সংসদের যুগ্ম অধিবেশন ডাকে। এই অধিবেশনে লোকসভায় সংখ্যাধিক্যের জেরে বিলটি পাস হয়ে যায়।[98] এই আইন বলে অনেককে সন্ত্রাসবাদী অভিযোগে কারারুদ্ধ করা হয়।[98] যদিও বিরোধী দলসমূহ ও গবেষকরা এই আইনটিকে নাগরিক অধিকারের উপর হস্তক্ষেপ আখ্যা দিয়েছিল এবং জাতীয় মানবাধিকার কমিশন বলেছিল যে, এই আইনের মূল লক্ষ্য করা হয়েছে মুসলমানেদের।[98] ২০০৪ সালে কংগ্রেস সরকার এই আইন প্রত্যাহার করে নেয়।[102]
বিদেশ নীতি
জনসংঘের মতো বিজেপিও বিদেশ নীতির ক্ষেত্রে ঐতিহাসিক অবস্থান গ্রহণ করে। এই অবস্থানের ভিত্তি ছিল আগ্রাসী হিন্দু জাতীয়তাবাদ ও অর্থনৈতিক সংরক্ষণবাদ।[103] জনসংঘ ভারত বিভাজন রদ করার ক্ষেত্রে প্রত্যক্ষ লক্ষ্য স্থাপন করেছিল। সেই হিসেবে দলের প্রাতিষ্ঠানিক অবস্থান ছিল পাকিস্তানের অস্তিত্ব বেআইনি।[103] এই পাকিস্তান-বিরোধিতা বিজেপির আদর্শেও প্রতিফলিত হয়।[103][104] বিজেপি ও বিজেপি-অনুমোদিত সংগঠনগুলি ভারতের জোট-নিরপেক্ষ নীতির কঠোর বিরোধী এবং মার্কিন যুক্তরাষ্ট্রের সঙ্গে ঘনিষ্ঠতা স্থাপনের পক্ষপাতী।[103]
বাজপেয়ী সরকারের বিদেশ নীতি অনেক দিক থেকেই বিজেপির রক্ষণশীলতার থেকে সরে এসেছিল। যদিও বিজেপির কিছু নীতি এই সরকার অনুসরণ করেছিল।[89][104] এই সরকারের নীতি পূর্ববর্তী সরকারগুলির অনুসৃত নেহেরুর আদর্শবাদ থেকে অনেকটাই সরে এসে বাস্তববাদী অবস্থানের পক্ষপাতী ছিল।[105] নেহেরুর সরকার পাকিস্তানের বিরুদ্ধে অপেক্ষাকৃত নরম মনোভাব গ্রহণের জন্য সমালোচিত হয়েছিল। ১৯৯৮ সালে বাজপেয়ী পাকিস্তানে গিয়ে দিল্লি-লাহোর বাস পরিষেবা উদ্বোধন করেন।[103] এই সফরে বাজপেয়ী লাহোর ঘোষণাপত্র সই করেন। এটি ছিল ১৯৯৮ সালের পারমাণবিক পরীক্ষার পর ভারত-পাকিস্তান সম্পর্কের উন্নতির একটি প্রচেষ্টা।[103] যদিও কয়েক মাস পরে পাকিস্তানের বিতর্কিত অঞ্চলে পাকিস্তানি সেনা ও সন্ত্রাসবাদীদের অবস্থান ১৯৯৯ সালের কার্গিল যুদ্ধের কারণ হয়। কয়েক মাস পর এই যুদ্ধ শেষ হয়। নিয়ন্ত্রণ রেখা অপরিবর্তিত রেখে অনুপ্রবেশকারীদের বিতাড়িত করা হয়।[103] এই যুদ্ধের পরেও বাজপেয়ী পাকিস্তানের সঙ্গে আলাপ-আলোচনায় সম্মত ছিলেন। বিজেপি কর্মীদের মধ্যে বাজপেয়ীর এই মনোভাব গ্রহণীয় হয়নি। তারা এটিকে সরকারের ‘দুর্বলতা’ বলে সমালোচনা করে।[103] কারগিল-পরবর্তী আগ্রা শীর্ষ সম্মেলনে বিজেপির এই মনোভাব কোনো রকম গুরুত্বপূর্ণ চুক্তি সাক্ষর করা থেকে সরকারকে বিরত রাখে।[103]
সংগঠন ও কাঠামো
২০১৫ সালের এপ্রিল মাসের হিসেব অনুসারে, বিজেপি ১০ কোটি সদস্য বিশিষ্ট বিশ্বের বৃহত্তম রাজনৈতিক দল।[1] বিজেপির সংগঠন কঠোরভাবে ক্রমপর্যায়মূলক। দলে সভাপতির সর্বোচ্চ কর্তৃত্ব রয়েছে।[74] ২০১২ সাল পর্যন্ত বিজেপির সংবিধান যে কোনো কৃতি সদস্যকে একটি তিন বছরের মেয়াদে জাতীয় বা রাজ্য সভাপতি পদে নিযুক্ত করার ব্যবস্থা রেখেছে।[74] তারপর পরপর দুই বার এই মেয়াদ বৃদ্ধি করা যায়।[106] সভাপতির নিচে রয়েছে জাতীয় কার্যনির্বাহী সভা। এই সভার সদস্যরা হলেন সারা দেশের বিজেপির বয়োজ্যেষ্ঠ নেতারা। এটিই দলের উচ্চতর নীতিনির্ধারণ সভা। এই সভার সদস্যরা হলেন বিভিন্ন সহ-সভাপতি, সাধারণ সম্পাদক, কোষাধ্যক্ষ ও সচিব। এঁরা প্রত্যক্ষভাবে সভাপতির সঙ্গে কাজ করেন।[74] আরেকটি সভা রয়েছে, যার নাম কার্যনির্বাহী সমিতি। এটির সভাপতিত্ব করেন সভাপতি। এটি রাজ্য, অঞ্চল, জেলা ও স্থানীয় স্তরে কাজ করে।[74]
বিজেপি একটি ক্যাডারভিত্তিক দল। এই দলটি একই আদর্শের অন্যান্য সংগঠনের (যেমন রাষ্ট্রীয় স্বয়ংসেবক সংঘ ও বিশ্ব হিন্দু পরিষদ) সঙ্গে যোগাযোগ রেখে চলে। এই সব সংগঠনের সদস্যরা প্রায়শই বিজেপির হয়ে কাজ করেন। বিজেপির নিচু স্তরের কর্মীরা প্রধানত আরএসএস বা আরএসএস-অনুমোদিত সংগঠনগুলি (যেগুলিকে একসঙ্গে সংঘ পরিবার বলা হয়) থেকে আসেন:[74]
অখিল ভারতীয় বিদ্যার্থী পরিষদ, আরএসএস-এর ছাত্রশাখা।[74]
ভারতীয় কিশান সংঘ, কৃষক শাখা[74]
ভারতীয় মজদুর সংঘ, আরএসএস-এর সঙ্গে যুক্ত শ্রমিক সংগঠন।[74]
দলের অন্যান্য সংগঠনগুলির দলের নিজস্ব। এগুলি হলো:
বিজেপি মহিলা মোর্চা, দলের মহিলা শাখা।[74]
ভারতীয় জনতা যুব মোর্চা, দলের যুব শাখা।[74]
বিজেপি মাইনরিটি মোর্চা, দলের সংখ্যালঘু শাখা।[74]
বিভিন্ন রাজ্যে উপস্থিতি
২০১৫ সালের এপ্রিল মাসের পরিস্থিতি অনুসারে, বিজেপি আটটি রাজ্যের বিধানসভায় সংখ্যাগরিষ্ঠ দল: গুজরাত, মধ্যপ্রদেশ, ছত্তীসগঢ়, রাজস্থান, গোয়া, হরিয়ানা, মহারাষ্ট্র ও ঝাড়খণ্ড। জম্মু ও কাশ্মীর, পাঞ্জাব, নাগাল্যান্ড, অন্ধ্রপ্রদেশ ও পুদুচেরি – এই রাজ্য ও কেন্দ্রশাসিত অঞ্চলগুলিতে বিজেপির জোটসঙ্গীরা (এনডিএ) শাসনক্ষমতায় রয়েছে। উত্তরপ্রদেশ, অরুণাচল প্রদেশ, উত্তরাখণ্ড, হিমাচল প্রদেশ ও দিল্লিতে বিজেপি অতীতে একক সংখ্যাগরিষ্ঠ দল ছিল। এছাড়াও ওড়িশা ও বিহারে এই দল জোট সরকারের সঙ্গী ছিল।[107]
টীকা ও তথ্যসূত্র
পাদটীকা
সূত্র
আরও পড়ুন
বহিঃসংযোগ
বিষয়শ্রেণী:ভারতের রাজনৈতিক দল
বিষয়শ্রেণী:ভারতীয় জনতা পার্টি
বিষয়শ্রেণী:হিন্দুত্ব
বিষয়শ্রেণী:জাতীয়তাবাদী দল
বিষয়শ্রেণী:দক্ষিণপন্থী দল
বিষয়শ্রেণী:ভারতীয় হিন্দু রাজনৈতিক দল
|
https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%AD%E0%A6%BE%E0%A6%B0%E0%A6%A4%E0%A7%80%E0%A6%AF%E0%A6%BC%20%E0%A6%9C%E0%A6%A8%E0%A6%A4%E0%A6%BE%20%E0%A6%AA%E0%A6%BE%E0%A6%B0%E0%A7%8D%E0%A6%9F%E0%A6%BF
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
80,
323,
398,
568,
886,
1067,
1314,
1460,
1612,
1807,
1862,
1956,
2032,
2264,
2502,
2632,
2662,
2922,
2965,
3277
],
"plaintext_end_byte": [
79,
303,
397,
567,
885,
1066,
1294,
1459,
1611,
1806,
1861,
1946,
2031,
2263,
2501,
2631,
2661,
2921,
2964,
3275,
3298
]
}
|
Je, nyambizi kubwa ulimwenguni inapatikana nchi gani?
|
Manowari
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Manowari ni meli yenye silaha iliyojengwa kwa kusudi la kuitumia katika vita.
Asili ya neno "manowari" ni kiing. "man-of-war" au kifupi chake "man-o'-war" (mtu wa vita) ambacho ni Kiingereza cha karne za 16 hadi 19 BK kinachotaja hasa jahazi kubwa ya kivita lakini pia jahazi au meli yoyote ya kivita.
Muundo wa manowari
Muundo wake huwa ni tofauti na meli zinazokusudiwa kubeba mizigo au watu.
Tabia muhimu za manowari ni kasi na kinga pamoja na uwezo wa kubeba silaha. Hasa tabia za kasi na kinga zimeshindana mara nyingi katika historia ya ujenzi ya meli hizi.
Manowari inaweza kukingwa dhidi ya silaha kwa kuweka mabamba mazito ya metali nje ya bodi yake au kujenga bodi yake moja kwa moja kwa kutumia metali nzito. Ila tu kinga inaongeza uzito na kupunguza mkasi; kwa hiyo manowari yenye kinga mzuri inaweza kuwa lengo la silaha za adui kwa sababu mwendo wake ni polepole mno.
Manowari yenye kasi kubwa inahitaji kupunguza uzito wake hivyo haiwezi kujikinga vile. Ikipigwa na silaha za adui inazama haraka lakini faida yake ni mwendo unaoepukana na kupigwa.
Mara nyingi katika historia kutokea kwa aina mpya ya kinga kulibatilisha silaha za mashambulio yaliyokuwepo. Lakini baadaye silaha mpya ziliweza kutoboa kinga mpya na kulibatilisha. Hadi sasa imekuwa mashindano ya kurudiarudia.
Silaha za manowari
Zamani manowari zilibeba hasa wanajeshi wenye silaha kama pinde na mishale na pia vifaa vya kurusha mawe au vyombo vya moto kwa jahazi nyingine.
Mara nyingi ilishambulia kwa kukaribia boti au jahazi nyingine ili askari zake waliweza kurukia meli ile na kuiteka sawa na mapigano kwenye nchi kavu.
Njia nyingine ilikuwa kumgonga mwadui na kwa kusudi hii omo la manowari liliimarishwa kwa metali lililengwa kwa upande wa pembeni ya jahazi ya adui kwa shabaha ya kuutoboa na kuuvunja ili izame.
Tangu kupatikana kwa baruti manowari zilibeba mizinga.
Katika karne ya 20 manowari zilianza kubeba makombora kama silaha za kulenga mbali.
Historia
Manowari zimepatikana tangu zamani za jeshi la Babiloni au Misri hadi leo.
Asili ya manowari ni katika boti ndogo zilizoendeshwa kwa makafi. Boti kubwa inaweza kuendeshwa na watu wengi hivyo kupata kasi nzuri. Zaidi na hayo inaweza hata kubeba askari wanaorusha mishale au mikuki au kurukia boti nyingine.
Manowari ya pekee imejulikana kwa jeshi la Wamisri, Wababiloni au Wachina tangu milenia ya kwanza KK. Ziliendeshwa pia kwa makafi pamoja na tanga. Katika bahari isiyo na dhoruba kali makafi yalitumiwa kwenye manowari hadi karne ya 18 BK.
Kwa muda mrefu manowari makubwa yalijengwa kwa muundo wa jahazi. Mataifa yaliyofaulu hasa walikuwa kwanza Wachina baadaye Wareno.
Jahazi hizi zilikuwa za ubao.
Tangu karne ya 19 BK injini mpya za mvuke ziliruhusu kuongeza kinga kwa kutumia maganda ya metali juu ya ubao. Baadaye meli yote ilijengwa kwa chuma. Manowari aina ya "Dreadnought" ilipatikana tangu 1906 ikikingwa kwa chuma nene na kuwa pia na bunduki kubwa.
Karne ya 20 iliona aina mpya za manowari:
nyambizi (au sabmarini - chombo cha bahari kinachosafiri chini ya mawimbi)
manowari ndege zinazobeba ndege za kivita
Hovercraft: boti kubwa linalokaa takriban mita moja juu ya maji ikilala kwenye mto wa hewa inayopulizwa chini - inatembea baharini na pia kwenye nchi kavu tambarare pasipo na korongo au milima.
Jamii:Meli
Jamii:Vita
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Manowari
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
532,
1344,
1844,
2128,
2952,
3989,
4786,
6043,
7176,
7864,
8811,
10627,
12256,
12969,
14186,
14767,
15891,
16438,
17207,
18388,
19018,
20401,
21482,
23000,
24657,
25465,
26926,
28110,
29119,
30203,
31835,
33185,
34851,
35707,
36878,
38183,
39032,
40500,
41231,
41317,
41450,
42278,
42411,
42803,
42937,
43125,
43398,
43488,
43575,
43635,
43734,
43772,
43826,
43958,
44006,
44032,
44188,
45395,
45477,
45792,
45968,
46005,
46658,
47150,
47875,
48170,
49207,
50162,
50777,
51536,
51912,
53147,
53837,
54305,
54723,
55460,
56290,
57466,
58426,
59053,
59361,
60071,
60330,
60668,
60788,
60887,
61139,
61323,
61615,
61666,
61738,
61822
],
"plaintext_end_byte": [
531,
1343,
1843,
2087,
2951,
3988,
4785,
6042,
7175,
7833,
8810,
10625,
12255,
12968,
14175,
14766,
15890,
16437,
17206,
18336,
19017,
20400,
21481,
22999,
24656,
25426,
26869,
28109,
29118,
30202,
31834,
33184,
34850,
35682,
36877,
38182,
39031,
40499,
41194,
41316,
41445,
42268,
42406,
42777,
42905,
43084,
43319,
43487,
43574,
43634,
43733,
43771,
43825,
43957,
44005,
44031,
44142,
45377,
45450,
45759,
45967,
46004,
46627,
47149,
47874,
48169,
49206,
50153,
50776,
51535,
51911,
53146,
53836,
54304,
54722,
55459,
56280,
57465,
58425,
59041,
59360,
60043,
60321,
60658,
60779,
60851,
61138,
61322,
61554,
61656,
61711,
61815,
61937
]
}
|
Je,mara ya kwanza Brazil kushinda kombe la dunia ilikuwa mwaka upi?
|
Manchester United F.C.
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Manchester United ni kilabu cha kandanda cha Uingereza, ambacho ni kimojawapo kati ya vilabu maarufu sana ulimwenguni, na kina makao katika Old Trafford eneo la Greater Manchester. Kilabu hiki kilikuwa mwanachama mwanzilishi wa Ligi ya Premier mwaka 1992, na kimeshiriki katika divisheni ya juu ya kandanda ya Uingereza tangu mwaka wa 1938, isipokuwa msimu wa 1974-1975. Mahudhurio ya wastani kwenye kilabu yamekuwa ya juu kuliko timu nyingine yoyote katika kandanda ya Uingereza kwa misimu yote isipokuwa sita tangu 1964-65.[3]
Manchester United ndiyo bingwa wa sasa wa Uingereza na washikilizi wa Kombe la Dunia la Vilabu, baada ya kushinda Ligi ya Primia 2008-09 na Kombe la Dunia la FIFA. Kilabu hicho ni miongoni mwa vilabu vyenye ufanisi mkubwa katika historia ya kandanda ya Uingereza na kimeshinda mataji makubwa 22 tangu Alex Ferguson alipochukua wadhifa wa meneja wake mnamo Novemba 1986. Mwaka wa 1968, kilikuwa kilabu cha kwanza kushinda Kombe la Uropa kwa kucharaza Benfica 4-1. Walishinda kombe la pili la Ulaya kama sehemu ya ushindi wa mataji matatu mwaka 1999, na la tatu mwaka wa 2008, kabla ya kumaliza katika nafasi ya pili mwaka wa cha 2009. Kilabu hicho kinashikilia rekodi mbili ya kushinda mataji mengi ya Ligi ya Uingereza mara 18 na pia kushikilia rekodi kwa wingi wa kutwaa kombe la FA ikiwa imeshinda mara 11.[4]
Tangu mwisho wa mwaka ya 1990, kilabu hicho kimekuwa mojawapo ya vilabu tajiri duniani kilicho na mapato ya juu kuliko kilabu chochote,[5] na sasa kinatajwa kama kilabu chenye thamani zaidi katika mchezo wowote, na makisio ya thamana ya takriban bilioni £ 1.136 (bilioni € 1.319 ) Aprili 2009.[6] Manchester United ilikuwa mwanachama mwanzilishi wa kundi la vilabu la G-14 la Vilabu kuu vya kandanda Uingereza, ambalo halipo tena, na European Club Association, muungano uliochukua nafasi yake.[7]
Alex Ferguson amekuwa meneja wa kilabu hicho tangu 6 Novemba 1986 alipojiunga na kilabu hicho kutoka Aberdeen baada ya kung'atuka kwa Ron Atkinson.[8] Nahodha wa kilabu wa sasa ni Garry Neville, aliyechukua nafasi ya Roy Keane Novemba 2005.[9]
Historia
Miaka ya mwanzo (1878–1945)
Kilabu kilianzishwa kikijulikana kama Newton Heath L & YR F.C. mwaka wa 1878 kama timu ya kazi ya bohari la Reli la Lancashire na Yorkshire huko Newton Heath. Mashati ya kilabu hiyo yalikuwa ya kijani na nusu dhahabu. Walicheza kwenye uwanja mdogo, uliochakaa huko North Road kwa miaka kumi na mitano, kabla ya kuhamia Bank Street katika mji wa karibu wa Clayton mwaka wa 1893. Kilabu kilikuwa kimeingia ligi ya kandanda ya Football Leagu mwaka uliotangulia na kuanza kukatiza uhusiano wake na bohari la reli, na ikawa kampuni ya kujitegemea, ikimteua katibu wa kilabu na kudondoasha herufi “L&YR” kutoka jina lao na kujiita Newton Heath F.C. Muda mrefu haukupita, mwaka 1902, kilabu kilikaribia kufilisika, kikawa na madeni ya zaidi ya £2,500. Wakati mmoja, uwanja wao wa Bank Street ulifungwa na wadai wao.[10]
Kabla ya kufungwa kabisa, kilabu kilipokea uwekezaji mkubwa kutoka kwa J. H. Davies, mkurugenzi mtendaji wa Manchester Breweries.[11] Kuna tetesi kuwa Harry Stafford, nahodha wa kilabu alikuwa akijivunia mbwa wake wa thamani wa aina ya St. Bernard katika mkutano wa kuchangishia kilabu fedha, wakati Davies alipomwendea ili kumnunua mbwa huyo. Stafford alikataa, lakini aliweza kumshawishi Davies kuwekeza katika kilabu na kuwa mwenyekiti wake.[12] Iliamuliwa katika kikao cha bodi ya mapema kuwa kilabu kilihitaji kubadilishwa jina ili kuashiria mwanzo huo mpya. Manchester Central na Manchester Celtic ni miongoni mwa majina yaliopendekezwa kabla ya Louis Rocca, mhamiaji mchanga kutoka Italy aliposema "Ndugu zangu, mbona tusijiite Manchester united?"[13] Jina hilo lilibakia hivyo, na Manchester United likawa jina rasmi tarehe 26 Aprili 1902. Davies pia aliamua itakuwa vyema kubadili rangi za kilabu, walitupilia mbalirangi za kijani na nusu dhahabu za Newton Health na kuchagua nyekundu na nyeupe kuwa rangi za Manchester United.
Ernest Mangnall aliteuliwa kama katibu wa kilabu baada ya James West ambaye alikuwa amejiizulu kama meneja tarehe 28 Septemba 1902. Mangnall alitwikwa jukumu la kujitahidi kukifika kilabu kwenye Divisheni ya kwanza, na kushindwa kidogo tu katika jaribio la kwanza kusudio hilo kwa jaribuio la, walipomaliza katika nafasi ya tano katika Divisheni ya pili. Mangnall aliamua kwamba ilikuwa muhimu kuleta machipukizi katika klabu, na kuwasajili wachezaji kama vile Harry Moger katika lango, Dick Duckworth, beki wa nyuma na Jack Picken mbele lakini ilikuwa na beki wa nyuma mwingine kwa jina la Charlie Roberts aliyeleta mabadiliko makubwa. Alinunuliwa kwa £750 kutoka Grimsby Town Aprili 1904, na kuisaidi klabu kumaliza msimu wa 1903-04 kikiwa kimekosa alama moja tu kipandishwe ngazi iliyofuata.
Hata hivyo, haikuchukua muda mrefu, kilabu kilipandishwa cheo hadi Divisheni ya Kwanza kwa mara ya kwanza chini ya jina mpya na kumaliza katika nafasi ya pili katika Divisheni ya Pili mwaka wa 1905-06. Msimu wa kujiiimarisha ulifuatia, huku kilabu ikimaliza katika nafasi ya nane, kabla ya kutwaa taji lao la kwanza la ligi mwaka wa 1908. Katika siku za karibuni,Manchester City ilikuwa ikichunguzwa kwa kuwalipa baadhi ya wachezaji wao mshahara uliozidi kiwango kilichopendekezwa na masharti ya FA. Walipigwa faini ya £250 na wachezaji wao kumi na wanane wakapigwa marufuku kuwachezea tena. United hawakusita kukabiliana na hali hiyo na kuwatwaa Billy Meredith (almaarufu Welsh Wizard) na Sandy Turnbull, miongoni mwa wengine. Vijana hao wageni kutoka mji jirani hawakuruhusiwa kucheza hadi tarehe mosi mwaka wa 1907, kwa sababu ya marufuku yao, kwa hivyo hatua hiyo iliahirishwa hadi msimu wa 1907-08 ili waweze kuendeleza jitihada za united kutwaa taji. Na hilo walifanya, walianza kampeni yao kwa kishindo kwa kuishinda Sheffield United 2-1 na kuanzisha msururu wa ushindi mfululilizo mara kumi. Licha ya msimu kuonekana wenye tatizo mwishoni, United ilifaulu kushikilia na kumaliza msimu kwa pointi tisa mbele ya wapinzani wao wa karibu Aston Villa.
Msimu uliofuatia ulianza kwa United kujitwalia fedha nyingine, Charity Shield,[14] ambayo ilikuwa ya kwanza kuwahi kutolewa na kumalizia kwa taji jingine, taji la kwanza kwa kilabu cha FA, ambalo lilipanda mbegu njema ya kile kimekuwa rekodi ya mataji ya FA. Jinsi walivyokuwa katika kampeni ya taji la kwanza la klabu, Turnbull na Meredith walikuwa na umuhimu katika msimu huu, Turnbull akifunga bao la ushindi katika Finali ya kombe la FA. Ilibidi Klabu kusubiri miaka mingine miwili kabla ya kushinda makombe mengine zaidi, kilishinda Divisheni ya Kwanza kwa mara ya pili katika msimu wa 1910-11. Wakati huo huo, United ilihamia uga wao mpy wa Old Trafford. Walichezea mmchuano wao wa kwanza huko tarehe 19 Februari 1910 dhidi ya Liverpool, lakini wakapoteza 4-3 baada ya kupoteza ushindi wao wa 3-0. Kisha wakasalia bila kombe tena katika msimu wa 1911-12, ambao haukuwa tu wa mwisho kwa Mangnall kuhusikia (alihamia Manchester City baada ya miaka kumi na United), lakini pia wakati wa mwisho kwa klabu kushinda Divisheni ya Kwanza baada ya miaka 41, muda mrefu zaidi ambao klabu imekaa bila kushinda ligi katika historia yake.
Kwa miaka kumi iliyofuata, klabu kilishuhudia hali ya kudidimia polepole kabla ya kushushwa ngazi ya chini, Division ya pili katika 1922. Walipandishwa ngazi tena mwaka 1925, wakang'ang'ana kufika nusu ya msimamo wa ligi, na wakashushwa ngazi tena mwaka wa 1931. Katika miaka minane iliyotangulia Vita vya Pili vya Dunia, klabu kilididimia na kuwa klabu yo-yo, kikafikia kiwango chao cha chini zaidi cha nafasi ya 20 katika Divisheni ya Pili mwaka wa 1934. Walipandishwa tena katika msimu wa mwisho kabla ya Vita vya Pili vya Dunia. Walijihakikishia nafasi yao katika kiwango cha juu baada ya vita kwa kumaliza katika nafasi ya 14 katika msimu wa 1938-39.
Kipindi cha Busby (1945-1969)
1945 ilishuhudia kuteuliwa kwa Matt Busby kuwa msimamizi katika Old Trafford. Alitumia mtindo usio wa kawaida kufanya kazi yake, akisisitiza kuwa aruhusiwe kuchagua timu yake mwenyewe, kuchagua wachezaji atakaowaajiri na kuwafunza mwenyewe. Mwenyewe alikuwa tayari amepoteza kazi ya usimamizi kwenye kilabu chake cha awali, Liverpool, kwa sababu klabu kiliona kazi hizo kama za wakurugenzi lakini United ikaamua kujaribu mawazo bunifu ya Busby. Wa kwanza kusajiliwa na Busby hakuwa mchezaji, bali meneja msaidizi mpya kwa jina la Jimmy Murphy. Hatua hatari ambayo klabu ilichukulia kumteua Bushy ilileta mazao ya mara moja, klabu kilipomaliza katika nafasi ya pili katika ligi ya 1947, 1483 na 1949 na kushinda kombe la FA 1948, kutokana na juhudi za wazao wa hapo watatu, Stan Pearson, Jack Rowley na Charlie Mitten (Rowley na Pearson walifunga katika fainali ya kombe la 1948), na pia kiungo wa kati kutoka Kazini Mashariki, Allenby Chilton.
Charlie Mitten alikuwa amekimbilia Kolombia kutafuta mshahara bora,lakini wachezaji waliobaki waliweza kushinda taji la Divisheni ya Kwanza baadaye mwaka 1952. Hata hivyo, Busby alijua kwamba timu za kandanda zilihitaji zaidi ya tajriba, kwa hivyo alitumia sera ya kuleta wachezaji kutoka katika timu ya vijana pale ilipowezekana. Mara ya kwanza, wachezaji wachanga kama vile Roger Byrne, Bill Foulkes, Mark Jones na Dennis Viollet, walichukua muda kuzoea timu kuu, na kuteremka hadi nafasi ya nane mwaka 1956, lakini timu hiyo ilishinda ligi tena katika mwaka wa 1956 kwa umri wa wastani miaka 22 tu, na kufunga mabao 103 wakati huo. Sera ya kuteua vijana iliyowekwa na Busby sasa imekuwa fadhila mahususi kwa vipindi vilivyofanikiwa zaidi katika historia ya klabu (katikati ya 1950, kati na mwisho wa miaka ya 1960 na miak 1990). Kundi asilia la vijana wachezaji lilijulikana kama Busby Babes, ambapo aliyevuma sana alikuwa kiungo wa pembeni Duncan Edwards. Kijana huyo kutoka Dudley, West Midlands aliichezea United kwa mara ya kwanza kabisa akiwa na umri wa miaka 16 tu mwaka 1953. Ilisemekana kuwa Edwards angeweza kucheza katika nafasi yoyote uwanjani, na wengi waliomwona akicheza walisema kuwa yeye ndiye alikuwa mchezaji maarufu kabisa katika historia ya mchezo huo. Msimu uliofuata, 1956-57, walishinda ligi tena na kufikia fainali ya Kombe la FA, na kupoteza kwa Aston Villa. Pia ilikuwa timu ya kwanza ya Uingereza kushindana katika kombe la Uropa, kwa amri ya FA, ambayo ilikuwa imeiinyima Chelsea fursa sawa na hiyo msimu uliotangulia, na kufika nusu fainali kabla ya kung'olewa na Real Madrid. Ikielekea nusu fainali hizo, United pia iliacha rekodi kwa ushindi ambayo bado ipo kama washindi wakuu katika mashindano yote, kwa kuwachapa mabingwa wa Ubelgiji Anderlecht mabao 10-0 ugani Maine Road.
Janga liliikumba msimu uliofuata, wakati ndege iliyokuwa imewabeba wachezaji kurejea nyumbani kutoka mchuano wa European Cup ilipoanguka pindi ilipoanza kupaa baada ya kutua kujaza mafuta huko Munich, Ujerumani. Ajali hiyo ya ndege Munich ya 6 Februari 1958 ilisababisha vifo vya wachezaji - Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Marko Jones, Daudi Pegg, Tommy Taylor na Liam "Billy" Whelan - na abiria wengine kumi na watano, pamoja na wafanyikazi wa United Walter Crickmer, Bert Whalley na Tom Curry.[15] Tayari kulikuwa na majaribio mawili ya kupaa kabla hilo la tatu lililoishia maafa, lilisababishwa na kujazana kwa tope mwishoni mwa barabara ya ndege na hivyo kupunguza kasi ya ndege hadi kiwango kisichotosha kupaa. Ndege iliteleza nje ya mwishoni mwa barabara ya kupaa, kupitia uani na kuingia katika nyumba ambazo hazikuwa na watu watu. Mlindalango wa United Harry Gregg alifanikiwa kutozirai baada ya ajali, na kwa kuhofia kulipuka kwa ndege wakati wowote, aliwakamata Bobby Charlton-ambaye alikuwa ameichezea United mechi yake ya kwanza kabisa miezi 18 tu iliyopita – na Denni Viollet viunoni na kuwavuta mahali salama. Wachezaji 7 wa United walikufa katika eneo la tukio, huku Duncan Edwards akifa majuma mawili baadaye hospitalini. Wing'a wa kulia Johnny Berry pia alinusurika ajali hiyo, lakini majeraha aliyopata kwenye ajali yalisitisha ghafla uchezaji wa kandanda. Matt Busby hakutumainiwa kuishi zaidi na madaktari wa Munich na wakati mmoja alifanyiwa Maombi ya Mwisho, lakini alipata afueni kimiujiza na hatimaye aliruhusiwa kutoka hospitalini baada ya kulazwa kwa zaidi ya miezi miwili.
Kulikuwa na uvumi kuwa klabu ingefilisika na kujiondoa kutoka mashindano yote, lakini Jimmy Murphy aliposhikilia usukani kama meneja huku Busby akiendelea kupona majeraha, klabu kiliendelea kucheza kwa timu hafifu. Licha ya ajali hiyo, walifika fainali ya kombe la FA tena, ambapo walipoteza dhidi ya Bolton Wanderers. Mwishoni mwa msimu, UEFA iliipa FA nafasi ya kuwasilisha United na mabingwa wa msimu Wolverhampton Wanderers, kushiriki kombe la Uropa mwaka 1958-59 kama heshima kwa waathiriwa lakini FA ilikataa. United ilimudu kuikaba Wolves koo msimu uliofuata, huku ikimaliza katika nafasi ya kuridhisha ya pili; haikuwa mbaya kwa timu iliyokuwa imepoteza wachezaji tisa katika ajali ya ndege ya Munich.
Busby aliijenga upya tena timu hiyo mapema miaka ya 1960, akisajili wachezaji kama vile Denis Law na Pat Crerand, wakati huo huo akilea kizazi chake kipya cha vijana chipukizi. Huenda maarufu zaidi katika kundi hili jipya alikuwa kijana kutoka Belfast aliyeitwa George Best. Best alikuwa na uanariadha wa kipekee , lakini kipawa chake cha thamani zaidi kilikuwa kudhibiti mpira. Miguu yake ya kasi ilimruhusu kupenya kwenye mwanya wowote katika ngome ya wapinzani, hata uwe mdogo kiasi gani. Timu hiyo ilitwaa Kombe la FA mwaka wa 1963, ingawa ilimaliza katika nafasi ya 19 katika Daraja la Kwanza. Shangwe za ushindi wa Kombe la FA zilionekana kuwaimarisha wachezaji, waliosaidia klabu kufikia nafasi ya pili 1964, na kuimarika zaidi kwa kushinda ligi katika mwaka wa 1965 na 1967. United ilishinda kombe la Uropa 1968 kwa kuinyuka Eusébio's Benfica 4-1 kwenye fainali na kuwa kilabu cha kwanza Uingereza kushinda shindano hilo. Timu hii ya United ilikuwa maarufu kwa kuwa na wanakandanda watatu bora wa Mwaka barani Uropa: Bobby Charlton, Denis Law na George Best. Matt Busby alijiuzulu kama meneja 1969 na nafasi yake kuchukuliwa na kocha wa akiba na pia aliyekuwa mchezaji wa United, Wilf McGuinness.
1969-1986
United ilijitahidi kujaza nafasi ya Busby, na timu ilitatizika chini ya Wilf McGunness katika msimu wa 1969-70, ilipomaliza katika nafasi ya kukatisha tamaa ya nane, na kufuatiwa na kuanza vibaya katika msimu wa 1970-1971, McGunnies alishushwa madaraka na kuwa kocha wa timu ya akiba. Busby alishawishwa kurudi klabuni, japo kwa miezi sita pekee. Matokeo yalikuwa bora chini ya uongozi wa Busby, lakini hatimaye aliondoka klabuni kwa mara ya mwisho katika majira ya joto ya 1971. Hayo yakijiri, United ilikuwa imewapoteza wachezaji wa hali ya juu kama Nobby Stiles na Pat Crerand.
Licha ya kumwomba maneja aliyeiongoza Celtic kushinda kombe la Uropa Jock Stein, kuwa meneja wake, Stein alikubali kwa mkataba wa mazungumzo kujiunga na United, lakini akaghairi msimamo dakika za mwisho- Frank O’Farrell aliteuliwa kumrithi Busby. Hata hivyo, kama Mc Guinness, O’Farrell alidumu chini ya miezi 18, tofauti kati ya wawili hao ni kuwa O’Farrell aliitikia matokea ya timu yasiyo ya kuridhisha kwa kuleta vipaji vipya, wakutajika hasa ni Martini Buchaman kutoka Aberdeen kwa malipo ya £125,000. Tommy Docherty akawa meneja mwishoni mwa 1972. Docherty, au "Doc", aliiokoa United kutoshushwa ngazi msimu huo lakini walishushwa mwaka 1974, wakati ambapo nyota watatu , Best, Law na Charlton walikuwa wamekihama klabu. Denis Law alikuwa amehamia Manchester City katika majira ya joto ya 1973, na kuishia kufunga bao ambalo watu wengi husema liliishusha ngazi ya United, kwa adabu alikataa kusherehekea pamoja na wanatimu wenzake. Wachezaji kama vile Lou Macari, Stewart Houston na Brian Greenhoff waliletwa kuchukua nafasi za Best, Law na Charlton lakini hakuna aliyefikia kimo cha watatu hao waliotangulia.
Timu iliweza kupandishwa ngazi katika jaribio la kwanza, huku kijana Steve Coppell akishiriki mchuano wake wa kwanza kuelekea mwisho wa msimu baada ya kujiunga na klabu kutoka Tranmere Rovers na kufika fainali za Kombe la FA mwaka 1976, lakini walishindwa na Southampton. Walifika fainali tena mwaka 1977, walipoishinda Liverpool 2-1. Pamoja na mafanikio na umaarufu wake miongoni mwa mashabiki, Docherty alipigwa kalamu mara baada ya fainali ilipopatikana kuwa alikuwa na uhusiano wa kimapenzi na mke wa mtaalamu wa tibamaungo (physiotherapist).
Dave Sexton alichukua nafasi ya Docherty kama meneja katika majira ya joto ya 1977 na kuifanya timu kucheza mtindo wa kujihami zaidi. Mtindo huu haukupendwa na mashabiki ambao walikuwa wamezoea mtindo wa kandanda ya kushambulia iliyopendelewa na Docherty na Busby. Usajili mkuu wa wachezaji uliofanyika chini ya Sexton ulihusisha Joe Jordan, Gordon McQueen, Gary Baileyna na Ray Wilkins lakini kwa sababu ya mtindo wa kujihamu wa Sexton, United ilishindwa kutoka katika safu ya kati isipokuwa mara moja tu, ilipomaliza katika nafasi ya timu mbili bora na ikaweza kufikia finali ya kombe la F.A mara moja, ilipoteza kwa timu ya Arsenal. Kwa sababu ya ukosefu huu wa vikombe, Sexton alifutwa mwaka wa 1981, ingawa alikuwa ameshinda michuano yake yote saba ya mwisho.
Nafasi yake ilichukuliwa na mshaufu Ron Atkinson ambaye fikra zake za ucheshi zilidhihirika katika vilabu alivyosimamia. Mara moja alivunja rekodi ya Uingereza ya ada ya uhamisho kwa kumsajili Bryan Robson kutoka klabu yake ya zamani, West Bromwich Albion. Robson aliibuka kuwa kile wengi walifikiria kuwa mchezaji bora kiungo cha kati wa United tangu Duncan Edwards. Timu ya Atkinson iliweza kushuhudia usajili mpya wa wachezaji kama vile Jesper Olsen, Paul McGrath na Gordon Strachan ambao walicheza na wliokuwa wachezaji wa timu ya vijana wakiwemo Norman Whiteside na Mark Hughes. United ilishinda Kombe la FA mara mbili katika miaka mitatu, katika mwaka wa 1983 na 1985, walipigiwa upatu kushinda Ligi katika msimu wa 1985-86 kabla ya kushinda mechi zao kumi za kwanza ligini jambo lililopelekea kuwepo na tofauti ya pointi kumi kati yao na wapinzani wao mwanzoni mwa mwezi wa Oktoba. Hata hivyo, muundo wa timu uliporomoka na United ikamaliza msimu huo katika nafasi ya nne. Uhafifu wa timu uliendelea katika msimu uliofuata, na United ilikuwa ikichungulia kushushwa ngazi kuanzia mwanzo wa Novemba 1986, Atkinson alifutwa.
Enzi ya Alex Ferguson, kabla ya Treble [1986-1998]
Alex Ferguson aliwasili kutoka Aberdeen kuchukua nafasi ya Atkinson siku hiyo hiyo aliyofutwa Atkinson, alikuja pamoja na meneja msaidizi wake, Archie Knox. Ingawa mechi yake ya kwanza uongozini, dhidi ya Oxford United tarehe 8 Novemba 1986 alishindwa 2-0, Ferguson aliiongoza klabu kumalizia nafasi ya 11 katika ligi. Kumaliza katika nafasi ya pili 1987-88, pamoja na Brian McClair kuwa mchezaji wa kwanza wa United tangu George Best na kufunga mabao ishirini katika msimu wa ligi, huenda kuliwafanya mashabiki kuwa na matumaini kidogo kwa siku za usoni lakini walirejelea haraka uhafifu kwa kumalizia nafasi ya 11 mwaka 1989.
Wachezaji wengi waliosajiliwa na Ferguson hawakufikia matarajio ya mashabiki, na meneja iliripotiwa nusura aachishwe kazi mwanzoni mwa 1990, wengi waliamini kwamba kushindwa kwao na Nottingham Forest katika duru ya tatu ya Kombe la FA kungetia muhuri hatma yake. Bao la Marko Robins kunako dakika 56 liliiwezesha United kushinda mchuano huo na kuwaweka katika king'ang'anyiro kilichowapeleka hadi fainali iliyofanyika Wembley, ambapo waliitinga Crystal Palace 1-0 katika mchuano wa marudio baada ya sare ya 3-3 katika mechi ya awali. Mwaka uliofuata, United ilifika fainali ya League Cup na kupoteza kwa bao 1-0 kwa timu ya aliyekuwa meneja wao Ron Atkinson Sheffield Wednesday. Hata hivyo, msimu ulimalizika kwa ushindi wa kwanza wa Kombe la Washindi wa Vilabu (Cup Winners 'Cup), walipoiadhibu Barcelona 2-1 katika fainali ugani Rotterdam. Ushindi wa taji la Cup Winners uliiruhusu timu kucheza katika UEFA Super Cup mwaka 1991 ambapo waaliwashinda waliokuwa washindi wa Kombe la Ulaya Red Star Belgrade 1-0 uwanjani Old Trafford. Mechi hiyo ilipaswa kuchezwa kwa michuano miwili lakini kutokana na ukosefu wa utulivu wa kisiasa nchini Yugoslavia wakati huo, UEFA iliamua kwamba mchuano wa Old Trafford tu ndio utakaochezwa. Kushiriki kwa mara ya pili mfululizo katika fainali ya kombe la Ligi kulitokea mwaka 1992, United wakati huo iliifunga Nottingham Forest 1-0 ugani Wembley.
Wakati huo huo, matukio yalikuwa yakiendelea nje ya uwanja mwishoni mwa mwongo, huku mwenyekiti Martin Edwards akijaribu kuiuza klabu kwa mkwasi Michael Knighton mwaka 1989. Uuzaji huo wa milioni £20 ulikuwa karibu kuthibitishwa huku Knighton akiingia Old Trafford akiwa na sare ya Manchester United na akifanya mbwembwe kadha kabla ya kuvurumisha mpira kuelekea langoni upande wa Stretford ugani humo. Knighton aliweza kuona rekodi za kifedha za klabu, lakini, kabla ya mkataba wa uuzaji kukamilishwa washauri wake wa kifedha walikataa na mpango huo ukafutiliwa. Hata hivyo, kwa kuwa Knighton alikuwa na ufahamu wa jinsi mambo yalivyokuwa yakiendeshwa klabuni, alipewa wadhifa katika bodi ya klabu kama njia ya kumfanya kubaki kimya kuhusu jambo hilo. Mwaka 1991, ikihitaji msaada zaidi wa kifedha kufuatia Ripoti ya Taylor klabu ilianza uuzaji katika Soko la Hisa la London kwa thamana iliyokisiwa kuwa paundi milioni 47, na kuleta katika macho ya umma hali yake ya kifedha. Martin Edwards alihifadhi wadhifa wake kama mwenyekiti, lakini sasa klabu ilikuwa ikimilikiwa na umma.
Majira ya joto ya mwaka 1991 pia yalishuhudia kuwasili kwa mlindalango raiya wa Denmak Peter Schmeichel, ambaye kutofungwa kwake katika michuano 17 kuliipa United rekodi bora ya kujihami katika Divisheni ya kwanza msimu wa 1991-92na kuwasaidia kumaliza katika nafasi ya pili nyuma ya Leeds United, ndani ya safu hizo kulikuwa na sogora fulani Mfaransa aliyeitwa Eric Cantona. Alex Ferguson alitambua haja ya United ya kuwa na mshambulizi kama njia ya kumzuia Mark Hughes na Brian McClair na alijaribu - na kushindwa - mara kadhaa kumsajili mshambuliaji wa Sheffield Wednesday David Hirst, lakini wakati meneja wa Leeds Howard Wilkinson alipompigia Martin Edwards mwezi Novemba 1992 kuuliza kuhusu uwezekano wa kupatikana kwa Denis Irwin, mazungumzo hayo yaligeuka haraka na kumhusu Cantona. Kwa mshangao wa Edward na Ferguson, vilabu hivyo viwili viliweza kukubaliana kwa ada ya pauni milioni 1.2 ili kumpata Mfaransa huyo thabiti. Kuwasili kwa Cantona kuliipa United mwamko muhimu sana na kuisaidia timu hiyo kuweza kujishindia taji la kwanza la Ligi tangu mwaka wa 1967. Baada ya kusajiliwa kwa Roy Keane kutoka Nottngham Forest mnamo mwaka wa Julai 1993, United iliweza kushinda taji la pili mtawalia kwa mara ya kwanza tangu mwaka wa 1957 kwenye mwaka uliofuata, kabla ya kushinda kombe la FA ili kukamilisha "Ushindi pacha" wa kwanza katika historia ya Kilabu hiyo. Mwaka huo, hata hivyo, klabu kiliomboleza kufuatia kifo cha aliyekuwa meneja na mkurugenzi wa klabu Matt Busby, aliyekufa tarehe 20 Januari 1994.
Msimu wa 1994-95 ulikuwa wa kwanza kwa klabu kumaliza bila kombe tangu 1988-89, ingawa walicheza vizuri hadi katika wiki ya mwisho wa msimu na kufikiwa fainali ya FA Cup, ambapo walipoteza kwa Everton. Andy Cole alisajiliwa kutoka Newcastle United kwa gharama iliyoweka rekodi Uingereza ya paundi milioni £6 pamoja na Keith Gillespie. Hata hivyo, baada mchuanio wa kwanza wa Cole akiwa United, Eric Cantona alipokea marufuku ya miezi nane kwa kuruka ndani ya eneo umati na kumuumiza Mathayo Simmons shabiki wa Crystal Palace, ambaye alikuwa amemdhihaki Cantona kutokana na rangi ya ngozi yake akiondoka uwanjani wakati wa mchuano wa United ugani Selhurst Park. Kusimamishwa kwa Cantona kulitolewa na baadhi kama sababu ya United kushindwa kukamilisha kwa mataji matatu "hat-trick" msimu huo. Kutofanikiwa kama ilivyotarajiwa msimu huo kulimsababisha Ferguson kufanya marekebisho makuu katika timu aliwauza Paul Ince, Andrei Kanchelskis na Mark Hughes na kujaza nafasi zaoo kwa wachezaji kutoka katika timu ya vijana wa klabu hiyo, akiwemo David Beckham, Gary Neville, Phil Neville na Paul Scholes. Baada ya kushindwa 3-1 na Aston Villa katika siku ya ufunguzi wa msimu 1995-96, mwanahabari wa televisheni maarufu Alan Hansen alitoa kauli maarufu kwa kusema "kamwe hamtashinda chochote mkiwa na watoto."[16] Wachezaji kadhaa wapya, ambao baadhi yao kwa haraka walijumuishwa katika michuano ya kimataifa ya mara kwa mara na timu ya Uingereza, waliitikia vizuri na kutokana na motisha ya kurejea kwa Cantona Oktoba 1995, United ikawa klabu ya kwanza ya Uingereza kuwahi kushinda mataji mawili mara mbili, ufanisi uliokuja kujulikana kama "Double Double".[17]
Nahodha Steve Bruce aliondoka kuelekea Birmingham City mwezi Julai 1996, na Alex Ferguson akamtaja Eric Cantona kama nahodha mpya wa klabu. Aliiongoza timu kutwaa taji la nne la ligi kati ya miaka mitano katika 1996-97 kabla ya kustaafu kutoka kandanda akiwa na umri wa 30 ilipofika mwisho wa msimu huo. Teddy Sheringham aliletwa kuchukua nafasi yake, na shati yake tambulika nambari 7 ikakabidhiwa David Beckham. Walianza msimu wa 1997-98 vizuri, lakini wakapoteza michuano mitano baada ya Krismasi na kumaliza katika nafasi ya pili, pointi moja nyuma ya washindi mara mbili Arsenal. Baada ya kipindi bila mshindani wa kila mara kuwania taji ligi, hii ilikuwa dhibitisho ya kuwasili kwa Arsenal kama mshindani halisi ambao wangegombea katika miaka michache iliyofuata.
Ushindi mara tatu, Treble (1998–99)
Msimu wa 1998-99 kwa Manchester United ulikuwa na mafanikio sana katika historia ya vilabu vya kandanda nchini Uingereza kwani walikuwa timu ya pekee ya Uingereza iliyowahi kushinda mataji matatu - Ligi Kuu (Premier), kombe la FA na taji la mabingwa UEFA Champions Leaguae katika msimu huo.[18] Baada ya msimu wa wasiwasi wa Ligi ya Premier, Manchester United ilitwaa taji hilo kwenye siku ya mwisho ya fainali kwa kuwashinda Tottenham Hotspur mabao 2-1, huku Arsenal ikiishinda Aston Villa bao 1-0.[19] Kutwaa taji la Ligi ya Premier kulikuwa sehemu ya kwanza ya ushindi mara tatu (treble), sehemu moja ambayo meneja Alex Ferguson aliieleza kuwa ngumu zaidi.[19] Katika Fainali ya kombe la FA United ilikabiliana na Newcastle United na kushinda 2-0 kwa mabao kutoka kwa Teddy Sheringham na Paul Scholes.[20] Katika mechi ya mwisho ya msimu wa 1999 walicheza UEFA Chapions League Final na kuishinda timu ya Bayern Munich katika kile kinafikiriwa kuwa mwamko mkuu sana kuwahi kushuhudiwa, mchuano ulikuwa umeingia muda wa ziada wakiwa wameshindwa kwa bao moja kabla ya kutoka nyuma na kufunga mara mbili na hivyo kushinda 2-1.[18] Ferguson baadaye alipongezwa kwa huduma zake katika kandanda na kutunukiwa heshima ya taifa inayompa ruhusa kuitwa "sir".[21] Kuhitimisha mwaka huo wa kuvunja rekodi, Manchester United ilishinda kombe la Intercontinental baada ya kuinyuka Palmeiras bao 1-0 mjini Tokyo.[22]
Baada ya kipindi cha ushindi Mara Tatu (1999-hadi sasa)
United ilishinda ligi mwaka 2000 na 2001, lakini vyombo vya habari vikaona kana kwamba klabu kimeshindwa msimu huo kwa sababu kilishindwa kutwaa tena taji la Ulaya. Mwaka 2000, Manchester United ilikuwa mojawapo ya timu 14 waanzilishi wa G-14, kundi la vilabu vya soka mashuhuri Ulaya.[23] Klabu hicho pia kilikataa kushiriki kombe la FA 1999-2000 na badala yake kushiriki katika mashindano ya uzinduzi wa taji la FIFA la Klabu Bingwa Duniani Brazil, kilitaja shinikizo kutoka kwa FA, UEFA na kamati ya Uingereza iliyokuwa ikishughulikia kombe la dunia la 2006. Ferguson aliweka mikakati ya kujihami ili kufanya iwe vigumu kwa United kushindwa Ulaya, lakini mikakati hiyo haikuwa na mafanikio kwani United ilikamilisha msimu wa Ligi Kuu ya 2001-02 katika nafasi ya tatu. Walitwaa tena ligi msimu uliofuata (2002-03) na kuanza msimu uliofuata vizuri, lakini hali yao ilishuka kwa kiasi kikubwa baada ya Rio Ferdinand kupokezwa marufuku tata ya miezi minane kwa kutohudhuria upimaji wa madawa ya kulevya. Walishinda kombe la FA 2004, hata hivyo, waliibandua nje Arsenal (hatimaye Arsenal ilishinda taji la Ligi Kuu msimu huo) wakiwa njiani kuelekea fainali ambako waliishinda Millwall.
Msimu wa 2004-2005 ulijawa na hali ya kutofunga mabao, hasa kutokana na jeraha la mshambulizi Ruud van Nistelrooy na United ikamaliza msimu huo bila taji lolote na katika nafasi ya tatu. Wakati huu, hata kombe la FA liliwaponyoka kwani Arsenal iliishinda United kwa mikwaju ya penalti baada ya kutoka sare baada ya kucheza kwa dakika 120. Nje ya uwanja, hadithi kuu ilikuwa uwezekano wa klabu kuchukuliwa, tarehe 12 Mei 2005 na mfanyibiashara wa Kimarekani Malcom Glazer ambaye aliweza kupata udhibiti wa klabu hiyo kupitia uwekezaji kutumia kampuni yake ya Red Football Ltd. katika ununuzi uliothaminiwa kufikia kima cha takribani milioni £800 (wakati huo ikikisiwa kuwa sawa na dola bilioni 1.5).[24][25] Tarehe 16 Mei, aliziongeza hisa zake hadi 75% zinazohitajika kukiondoa klabu hicho kutoka Soko la Hisa na kukifanya kuwa binafsi tena, alitangaza nia yake kufanya hivyo katuka muda wa siku 20.[25] Tarehe 8 Juni, aliwateua wanawe katika bodi ya Manchester United kama wakurugenzi wasio watendaji.[26]
United ilianza vibaya msimu wa 2005-06, huku kiungo wa kati Roy Keane akiondoka kujiunga na Celtic baada ya kuwakosoa hadharani wachezaji wenzake kadhaa. Klabu pia ilikuwa imeshindwa kuhitimu kufuzu kwa awamu ya mwondoaano wa UEFA Champions League kwa zaidi ya mwongo mmoja, baada ya kupoteza kwa Benfica. Msimu huu pia walikumbwa na mikosi kadhaa ya majeraha kwa wachezaji wakuu kama vile Gabriel Heinze, Alan Smith, Ryan Giggs na Paul Scholes. Hata hivyo, walizuiliwa kuachwa mikono mitupu katika misimu mifululizo- masikitiko ambayo yalikuwa hayajashuhudiwa kwa miaka 17 iliyopita-kwa kushinda kombe la Ligi ya 2006, baada ya kuwalaza majirani zao waliopandishwa cheo Wigan Athletic katika fainali kwa mabao 4-0. United pia ilijihakikishia nafasi ya pili na kufuzu moja kwa moja kushiriki michuano ya Ligi ya Mabingwa (Champions League) siku ya mwisho ya msimu kwa kuishinda Charlton Athletic 4-0. Mwishoni mwa msimu wa 2005-06, mmoja wa washambuliaji wa United, Ruud van Nistelrooy, alikihama klabu na kujiunga na Real Madrid, kutokana na ugomvi baina yake na Alex Ferguson.[27]
Mnamo Julai 2006, klabu kilitangaza mpango wa ufadhili mpya. Kiasi cha jumla kitakuwa £ milioni 660, ambayo italipiwa riba ya £ milioni 62 kwa mwaka.[28] Matokeo ya mpango huu mpya wa ufadhili utakuwa punguzo la asilimia 30 ya malipo ya kila mwaka.[29] Uwanjani, msimu wa 2006-07 ulishuhudia United ikirejea na mtindo wao wa kandanda ya kushambulia ambao ndio ulikuwa msingi wa miaka yao ya ufanisi mwishoni mwa miaka ya 1990, wakifunga takriban mabao 20 zaidi ya Chelsea waliokuwa katika nafasi ya pili baada ya michuano 32. Januari 2007, United ilimsajili Henrik Larsson kwa mkopo wa miezi miwili kutoka Helsingborg ya Uswidi, mshambuliaji alitekeleza jukumu muhimu sana katika kuisaidia United kuingia nusu fainali ya Ligi ya Mabingwa,[30] huku ikiwa na matumaini ya kushinda mataji matatu kwa mara ya pili, hata hivyo, baada ya kufikia nusu fainali, United iliaibishwa na Milan kwa jumla ya mabao 3-5.[31] Miaka minne baada taji lao la mwisho, United ilishinda taji la Premier League tarehe 6 Mei 2007 baada ya Chelsea kutoka sare na Arsenal jambo lililoiacha The Blues pointi saba nyuma ikiwa imesaza michuano miwili ili kumaliza, kufuatia ushindi wa United wa 1-0 katika mchuano wa timu kutoka mji wa Manchester "Derby" siku iliyopita na kuifanya kombe lao la 9 la Ligi ya Premier katika misimu 15 ya uwepo wa ligi hiyo. Hata hivyo, ushindi pacha "Double" wa mara ya nne ambao haukutarajiwa haukutokea baada ya Chelsea kuifunga United 1-0 katika muda wa ziada katika kombe la kwanza la FA kufanyika katika uwanja mpya wa Wembley; wa kwanza kufanyika nchini Uingereza tangu uwanja wa zamani kubomolewe miaka saba iliyopita.
Kipindi cha kati ya 2007-08 kilishuhudia United ikimaliza kwa kushinda mataji mawili ya Ulaya licha ya kuanza vibaya msimu huo walipojipata katika nafasi 17 katika Ligi Kuu baada ya kushiriki katika mechi tatu. Hata hivyo, tarehe 11 Mei 2008, United ilihifadhi taji la Ligi ya Premier kufuatia ushindi dhidi ya Wigan Athletic. Huku washindani wao katika taji hilo Chelsea wakiweza tu kutoka sare na Bolton Wanderers, United iliweza kumaliza msimu kwa alama mbili mbele. Klabu pia ilifika fainali ya Kombe la Ulaya kwa mara ya tatu katika historia yake, baada ya kuvishinda vilabu kama Barcelona na Roma ili kufuzu kwa fainali. Waliifunga Chelsea katika mikwaju ya penalti 6-5 katika fainali ugani Luzhniki Moscow baada ya kutoka sare ya 1-1 katika muda wa kawaida tarehe 21 Mei 2008. Kupitia ushindi huu , walijipatia taji lao la tatu la Ulaya na kuweka rekodi yao kutowahi kupoteza fainali kubwa ya Ulaya. Kisadfa, msimu huu ulikuwa wa miaka 100 tangu Manchester United iliposhinda taji lao la kwanza la Ligi, ilikuwa miaka 50 baada ya ajali ya ndege ya Munich na miaka 40 baada ya Manchester United kuwa timu ya kwanza ya Uingereza kushinda taji la Ulaya. Fainali ya Kombe la Ulaya ilishuhudia pia Ryan Giggs akiichezea klabu hiyo kwa mara ya 759, na kumpita Bobby Charlton aliyekuwa akishikilia rekodi ya kuichezea mara nyingi zaidi klabu hicho.
Kabla ya kuanza kwa msimu wa 2008-09, United walishiriki na kushinda tuzo ya ngao yaFA Community Shield ya 2008. United walifunga Portsmouth katika mikwaju ya penalti 3-1, washindi wa Kikombe cha FA cha 2007-08, baada ya mechi kukamilika kwa sare tasa ya 0-0 ndani ya dakika 90. Mnamo tarehe 21 Desemba 2008, United waliongezea nishani zaidi kwenye hazina yao ya tuzo kwa kushinda katika fainali ya Kombe la Ulimwengu la Vilabu vya FIFA kwa kuishinda LDU Quito kutoka Ecuador kwa bao 1-0 kule Japan, Wayne Rooney ndiye aliyefunga bao la ushindi. Miezi miwili baadaye, waliliongezea kombe la Ligi ya 2009 katika hazina yao ya tuzo kwa kuishinda Tottenham Hotspur mabao 4-1 kwenye mikwaju ya penalti.[32] Mnamo tarehe 16 Mei, United waliweza kuwahi taji la 11 katika Ligi ya Primia - na taji la ujumla la 18 katika Ligi – baada ya kuenda sare tasa ya 0-0 nyumbani kwao wakicheza na Arsenal huku wakishinda mataji matatu mtawalia ya Ligi ya Premier kwa mara ya pili.[33] Mnamo tarehe 27 Mei 2009, Barcelona waliweza kuishinda Manchester United mabao 2-0 katika fainali ya Ligi Mabingwa kule Rome, yaliyofungwa na Samuel Eto'o na Lionel Messi.[34] Fainali ya Ligi ya Mabingwa ilitokea kuwa mechi ya mwisho kwa Carlos Tévez – ambaye mkataba wake ulikamilika mnamo tarehe 30 Juni – na Christiano Ronaldo – aliyeuzwa kwa Real Madrid kwa gharama ya milioni £80, kuvunja rekodi ya dunia ya kuhamisha na kusajiliwa kwa Kaka na Real Madrid kutoka Milan kwa gharama ya milioni £56. Hata hivyo, United waliitikia hasara hizo kwa kumhamisha na kumsajili Michael Owen bila gharama yoyote, Antonio Valencia kwa milioni £17 na Gabriel Obertan kwa gharama ya milioni £3.
Msimu wa 2009-10 ulianza vizuri kwa timu ya Manchester United, licha ya kushindwa 1-0 na timu ya Burnley kule Turf Moor iliyokuwa pigo kubwa kwao. Wingi wa ushindi ukafuata hatimaye, pamoja na ushindi wa kusisimua dhidi ya Manchester City kwa mabao 4-3, uliopatikana mnamo dakika ya 96 kutokana na bao lake Michael Owen. Hata hivyo, mchezo isioridhisha uliwafanya kushindwa mabao 2-0 na Liverpool uwanjani Antfield. Kufikia 1 Novemba, Manchester United ni ya pili katika ligi, alama 2 nyuma ya Chelsea. Katika Ligi ya Mabingwa, United kwa sasa ndio washindi wa kwanza kwenye kundi lao, pamoja na ushindi dhidi ya Beşiktaş na CSKA Moscow na ushindi dhidi ya Wolfsburg huko nyumbani kwao. Mnamo tarehe 3 Novemba, Manchester United waliweza kuhifadhi na kuhitimu kutoka katika kikundi kwa kupata mabao sare 3-3 dhidi ya CKSA Moscow.
Nembo na rangi za klabu
Katika enzi zake kama Newton Heath, klabu kilitumia mavazi ya rangi tofauti, inayotambuliwa zaidi ni shati la rangi ya manjano na kijani lililovaliwa kuanzia 1878 hadi 1892, na tena 1894-1896; vazi hili la milia lilitumika tena katika michuano ya ugenini mapema miaka ya 1990. Mavazi mengine yaliyovaliwa na Newton Heath ni pamoja na shati jekundu lililokuwa na weupe robo yake (1892-1894) na shati jeupe lisilo kuwa na milia (1896-1902), zote hizi zilivaliwa na kaptura ya rangi ya samawati.[35] Katika mwaka wa 1902, pamoja na klabu kubadili jina na kuwa Manchester United, klabu pia kilibadili rangi zake kuwa jezi nyekundu, kaptura nyeupe na soksi nyeusi, ambayo imesalia kuwa sare wastani ya Man Utd katika michuano ya nyumbani tangu wakati huo. Kilicho tofauti na haya ni jezi ambazo timu ilivaa ikicheza fainali ya kombe la FA 1909 na Briston City ambayo ilikuwa nyeupe na mshipi mwekundu wa muundo wa “V”.[36] Mtindo huu ulifufuliwa katika miaka ya 1920 kabla United kurudia mashati yenye rangi nyekundu pekee, pia ilitumika kwa ajili ya michuano ya nyumbani na ugenini katika msimu wa 2009-10 kama njia ya kusherehekea miaka 100 katika Old Trafford.[37][38]
Jezi za kuchezea ugenini kawaida huwa nyeupe na kaptura nyeusi na soksi nyeupe, lakini rangi nyingine zimetumika, ikiwa ni pamoja na shati iliyokuwa na milia ya samawati na nyeupe iliyotumika kati ya 1903-1916, sare nyeusi kila kitu kilichotumika mwaka 1994, 2003 na 2007 na shati la blue iliyokuwa na mistari myembamba mwaka 2000. Mojawapo ya sare iliyokuwa maarufu kwa wengi, japo haikudumu, ni sare ya United iliyokuwa ya michuano ya ugenini ya rangi ya kijivu pekee iliyotumika kati ya 1995-96, iliacha kutumiwa baada ya timu kushindwa mchezo mmoja wakati walikuwa wameivaa. Katika muda wa mapumziko wakicheza dhidi ya Southampton, wakati united ilikuwa imetingwa 3-0, walibadilisha mavazi na kuvaa sare ya samawati na nyeupe lakini bado wakashindwa 3-1. Kulingana na wachezaji, mavazi ya kijivu hayakuwa yakionekana vyema jambo lililosababisha matokeo duni.[39] Sare nyingine maarufu ya kucheza ugenini ya Man Utd ilikuwa uweza wa kuvalika pande zote, ilikuwa na milia ya nyeupe na mikono mieusi na mstari wa kidhahabu upande mmoja na milia ya kidhahabu na mstari mweusi upande mwingine. Shati hii ilitolewa kama sare ya mwisho iliyoshonwa na Umbro kwa klabu kabla ya kuanza kuhudumiwa na Nike, na iliadhimisha miaka 100 tangu klabu kilipobadili jina lake kutoka Newton Heath kuwa Manchester United.
Sare ya tatu ambayo huvaliwa katika michuano ya nyumbani ni samawati tangu shati hadi sokisi kwa heshima ya sare iliyovaliwa 1968 timu iliposhinda Kombe la Ulaya, ukumbusho wa moja kwa moja ulifanywa na klabu 2008-09 kukumbuka miaka 40 ya jezi la tatu la 1968. Kinyume na desturi hii ni kuwa ni pamoja na sare ya rangi ya manjano iliyovaliwa katika miaka ya 1970, sare iliyotajwa hapo awali ya mistari ya samawati na nyeupe kuanzia 1996, ambayo ilionekana kuwapendeza sana mashabiki, na shati jeupe iliyokuwa na mikato ya mlazo wa rangi nyeusi na nyekundu kuanzia 2004. United pia imetumia shati zilizo wahi kutumika kama ya mazoezi kuwa sare zao za tatu, iliwahi kutumia sare nyeusi toka juu hadi chini katika msimu 1998-99 na shati samawati iliyokuwa na rangi ya damu ya mzee ubavuni mwaka 2001 kwa michuano dhidi ya Southampton na PSV Eindhoven.
Hivi sasa, jezi ya nyumbani ya Manchester United ni nyekundu na iliyo na tepe nyeusi isiyokolea kifuani. Nembo ya klabu huwa juu ya ngao nyeusi yenye ukubwa sawa upande wa kushoto wa V, ilihali alama ya Nike ni nyeupe na huwa upande wa kulia; nembo ya AIG pia ni nyeupe. Katika kukumbuka miaka 100 tangu kufunguliwa kwa uwanja wa klabu hicho cha Old Trafford kuna kitambulisho kinachosoma “Uwanja wa ndoto tangu 1910” (The Theatre of Dreams Since 1910) kilichoshikishwa upande wa mshono. Shati la nyumbani huvaliwa na kaptura nyeupe iliyo na mistari myekundu inayoteremka pande zote mbili za miguu, na soksi nyeusi iliyo na mkato mwekundu.[37] Hivi karibuni sare ya kucheza ugenini imekaribiana katika muundo na sare ya nyumbani, lakini shati ni jeusi lililo na utepe wa samawati kifuani na nembo ya klabu huwa juu ya ngao ya samawati. Sawa na sare ya nyumbani, nembo ya wadhamini iko katikati na kwa rangi nyeupe. Kaptura pia ni nyeusi na milia ya samawati ikielekea chini, huku soksi nazo zikiwa nyeusi na tepe ya samawati.[38] Sare ya ugenini ya klabu ya msimu wa 2008-09, inayojumuisha shati jeupe lililo na mstari wa samawati kwenda chini ubavuni na ukosi wa samawati ilio na mkato mwekundu, unaotumiwa kama sare ya tatu ya msimu wa 2009-10. Ikivaliwa pamoja na kaptura za samawati na soksi nyeupe, jezi la tatu lina nembo za wafadhili kwa rangi ya samawati pamoja na herufi "MUFC" nyuma ya ukosi.Beji ya klabu inakalia nguo nyeupe kushoto mwa kifua.[40][41]
Nembo ya Manchester United imebadilishwa mara chache, lakini umbo la kimsingi limebakia sawa. Beji hiyo imechukuliwa kutoka kwa nembo ya jiji la Manchester. Picha ya Shetani kwenye beji ya klabu ilitokana na lakabu ya klabu “Red Devils” (Shetani Wekundu); lililoanza kutumika mapema miaka ya 1960 baada ya Matt Busby kusikia likirejelea timu ya raga ya Salford kutokana na jezi zao nyekundu.[42] Kufikia mwisho wa miaka ya 1960 nembo hiyo ya shetani ilianza kujumuishwa katika utaratibu na shali za klabu kabla ya kujumuishwa kwenye beji ya klabu mnamo 1970 ikishikilia mkuki wenye ncha tatu. Katika mwaka wa 1998, beji iliundwa upya tena, wakati huu maneno "Footbal Club" yakiondolewa.[43]
Wachezaji
Kikosi cha timu ya kwanza
Kama ilivyokuwa 29 Oktoba 2009,kulingana na vyanzo mseto katika tovuti rasmi.[44][45]
Note: Flags indicate national team as defined under FIFA eligibility rules. Players may hold more than one non-FIFA nationality.
No.PositionPlayer1GKEdwin van der Sar2DFGary Neville (captain)3DFPatrice Evra4MFOwen Hargreaves5DFRio Ferdinand6DFWes Brown7FWMichael Owen8MFAnderson9FWDimitar Berbatov10FWWayne Rooney11MFRyan Giggs (vice-captain)12GKBen Foster13MFPark Ji-Sung14MFZoran Tošić15DFNemanja Vidić16MFMichael Carrick17MFNani18MFPaul Scholes
No.PositionPlayer19FWDanny Welbeck20DFFábio21DFRafael22DFJohn O'Shea23DFJonny Evans24MFDarren Fletcher25MFAntonio Valencia26FWGabriel Obertan27FWFederico Macheda28MFDarron Gibson29GKTomasz Kuszczak30DFRitchie De Laet31MFCorry Evans38GKRon-Robert Zieler41FWJoshua King42MFMagnus Wolff Eikrem43MFMatthew James
Wa mkopo
Note: Flags indicate national team as defined under FIFA eligibility rules. Players may hold more than one non-FIFA nationality.
No.PositionPlayer35MFTom Cleverley (at Watford until 3 Januari 2010)[46]36MFDavid Gray (at Plymouth Argyle until 18 Desemba 2009)[47]37DFCraig Cathcart (at Watford until 4 Januari 2010)[48]
No.PositionPlayer40GKBen Amos (at Peterborough United until 29 Novemba 2009)[49]—FWMame Biram Diouf (at Molde until 31 Desemba 2009)[50]
Wa ziada na walio chuoni
Kwa kikosi cha wachezaji wa ziada na walio chuoni, tazama Manchester United F.C. Reserves and Academy.
Waliokuwa wachezaji hapo awali
Kwa maelezo juu ya wachezaji wa zamani, tazama Orodha ya wachezaji wa klabu ya Soka ya Manchester United na Category:Manchester United F.C. players
Manahodha wa klabu
Rekodi za wachezaji
Kwa mujibu wa mechi iliyochezwa tarehe 8 Novemba 2009 na kulingana na takwimu ya tovuti rasmi.[52] Wachezaji walioandikwa kwa maandishi kolezo ndiyo bado wanaichezea timu ya Manchester United.
Walioshiriki michuano mingi
Waliofunga zaidi
Washindi wa matuzo
Ballon d'Or
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa Ballon d'Or wakati wakiichezea Manchester United:
Denis Law - 1964
Bobby Charlton - 1966
George Best - 1968
Cristiano Ronaldo - 2008
European Golden Shoe ( taji la kiatu cha dhahabu cha Ulaya)
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa European Golden Shoe wakati wakiichezea Manchester United:
Cristiano Ronaldo (mabao 31 ) - 2008
Tuzo la UEFA kwa mwanakandanda wa klabu bora wa mwaka
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa tuzo la UEFA kwa mwanakandanda wa klabu bora wa mwaka wakati wakiichezea Manchester United:
David Beckham - 1999
Cristiano Ronaldo - 2008
Mchezaji wa mwaka wa FIFA
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa tuzo laMchezaji wa mwaka wa FIFA wakati wakiichezea Manchester United:
Cristiano Ronaldo - 2008
Timu ya akina dada
Timu ya soka ya akina dada ya Manchester United yaani Manchester United Ladies FC ilianzishwa mwaka 1977 kama klabu ya mashabiki akina dada yaani Manchester United Supporters Club Ladies. Walijiunga na ligi ya Three Counties League mwaka 1979, na wakawa wanachama waanzilishi wa ligi ya wanawake wa eneo la kaskazini (North West Women's Regional Footbal League) mwaka 1989, walipogeuza jina lao rasmi na kuwa Manchester United Ladies FC. Ingawa walishushwa kutoka katika ligi msimu wao wa kwanza, walipandishwa ngazi tena baada ya msimu huo na kushinda taji ya ligi ya 1995-96. Msimu wa 1998-99, timu hiyo ilijiunga na Northern Combination, hatua mbili chini ya Ligi Kuu ya wanawake ya FA. Waliletwa rasmi chini ya mwavuli wa Manchester United FC mwanzo wa msimu wa 2001-02, lakini walivunjiliwa mbali kiutata mwanzo wa msimu wa 2004-05 kwa sababu za kifedha. Uamuzi huo ulikumbwa na upinzani ikizingatiwa faida inayopatikana na Manchester United na pia kutokana na ukweli kuwa timu ziliondolewa ligi zao zote kabla hata wachezaji kuarifiwa kuhusu uamuzi huo. Hata hivyo, klabu bado kilishiriki katika kandanda ya wasichana kwa kutoa mafundisho kwa wasichana chini ya umri wa miaka 16.[53]
Maafisa wa klabu
Mmiliki: Malcolm Glazer
Rais wa heshima: Martin Edwards
Manchester United Limited
Wenyekiti wenz: Joel Glazer & Avram Glazer
Afisa mkuu mtendaji: David Gill
Afisa mkuu wa utekelezaji: Michael Bolingbroke
Mkurugenzi wa Kibiashara: Richard Arnold
Mkurugenzi mtendaji: Ed Woodward
Wakurugenzi wasio watendaji: Bryan Glazer, Kevin Glazer, Edward Glazer & Darcie Glazer
Manchester United Football Club
Wakurugenzi: David Gill, Michael Edelson, Sir Bobby Charlton, Maurice Watkins
Katibu wa Klabu: Ken Ramsden
Naibu katibu wa klabu: Ken Merrett
Balozi wa kimataifa: Bryan Robson
Maafisa wa ukufunzi na wa kimatibabu
Meneja: Sir Alex Ferguson
Naibu meneja: Mike Phelan
Mkufunzi wa timu ya kwanza: René Meulensteen
Mkufunzi wa walindalango: Eric Steele
Mkufunzi wa mazoezi: Tony Strudwick
Mkufunzi wa nguvu & uzoefu: Mick Clegg
Mkuu wa utendaji wa binadamu: Dr. Richard Hawkins [54]
Meneja wa timu ya ziada: Ole Gunnar Solskjær
Mkufunzi wa timu ya ziada: Warren Joyce
Skauti mkuu: Jim Lawlor
Skauti mkuu wa Ulaya: Martin Ferguson
Mkurugenzi wa chuo cha vijana: Brian McClair
Mkurugenzi wa kandanda ya vijana: Jimmy Ryan
Daktari wa klabu: Dr. Steve McNally
Naibu daktari wa klabu: Dr. Tony Gill
Mwanatibamaungo wa timu ya kwanza: Rob Swire
Historia ya usimamizi
Ufuasi
Kabla ya Vita ya Pili vya Dunia, mashabiki wachache wa kandanda wa Uingereza walisafiri mbali kutazama michezo kwa sababu ya muda, gharama, na vikwazo vya kivifaa kama vile uhaba wa magari miongoni mwa wakaazi. Jinsi City na United walivyocheza michuano ya nyumbani kwa kubadilishana siku za Jumamosi, Wanamanchester wengi wangetazama United juma moja na juma lifuatalo City, lakini baada ya vita, ushindani mkali ukaibuka na ikawa kawaida zaidi kwa shabiki kuchagua kufuata timu moja pekee.
United iliposhinda ligi mwaka 1956, walikuwa na ufuasi wastani wa juu zaidi wa mahudhurio ya ligi nyumbani, rekodi iliyokuwa inashikiliwa na Newcastle United kwa miaka michache iliyotangulia. Kufuatia ajali yao ya ndege Munich mwaka wa 1958, watu zaidi walianza kushabikia United na wengi wakaanza kuhudhuria michuano. Hii illisababisha ushabiki kwa United kupanuka sababu moja inayofanya United kuwa mahudhurio ya juu katika ligi ya kandanda ya Uingereza kwa takribani kila msimu tangu wakati huo, hata wakati waliposhushwa ngazi na kuwa katika Divisheni ya Pili 1974-75.[3] Kwa kweli, kwa misimu miwili ambayo United haikuwa na mahudhurio ya ligi, Old Trafford ilikuwa ikifanyiwa kazi kubwa ya ujenzi (1971-72 na 1992-93).
Ripoti ya mwaka 2002, kwa anwani Do You come From Manchester?, Ilionyesha kuwa asilimia kubwa ya wanunuzi wa tiketi za msimu za Manchester City huishi katika wilaya za posta za Manchester, wakati United ilikuwa na idadi kamili juu ya wanunuzu wa tiketi za msimu wanaoishi katika eneo moja.[55]
Katika miaka ya 1990 na mapema miaka ya 2000, chanzo cha wasiwasi kwa mashabiki wengi wa United kilikuwa uwezekano wa klabu kununuliwa. Kundi la wafuasi IMUSA (Independent Manchester United Supporters' Association) lilijihusisha sana katika kupinga ununuzi uliotarajiwa wa Rupert Murdoch mwaka 1998. Kundi lingine lililotoa shinikizo klabu kisiuzwe, Shareholders United against Murdoch (ambalo baadaye lilikuwa Shareholders United na sasa ni Manchester United Supporters' Trust) liliundwa wakati huu kuhamasisha wafuasi kununua hisa za klabu, ili kwa kiasi kuwawezesha wafuasi kuwa na usemi zaidi katika masuala yaliyowatia wasiwasi kama vile bei na mgao wa tiketi, na kwa kiasi kupunguza hatari ya watu wasiohitajika kununua hisa za kutosha kumiliki klabu. Hata hivyo, mpango huu ulishindwa kumzuia Malcolm Glazer kuwa mmiliki mwenye hisa nyingi. Wafuasi wengi walikasirishwa, na baadhi walibuni klabu asi kwa jina F.C. United of Manchester. Licha ya hasira ya baadhi ya wafuasi kwa wamiliki wapya, mahudhurio yameendelea kuongezeka.
Hisia zilizotolewa na mashabiki hao, wakati mwingine umeshutumiwa. Mwaka 2000, maoni yaliyotolewa kuhusu baadhi ya mashabiki katika Old Trafford na nahodha wa wakati huo Roy Keane, kwamba baadhi ya mashabiki hawawezi hata " kuendeleza neno kandanda, acha kuielewa" yalipelekea wao kutajwa kama "mashabiki wanaohudhuria mchuano kufurahia ukarimu wa klabu na wala si kuishabikia".[56] Alex Ferguson pia ametoa maoni kadhaa kuhusu mashabiki kiasi kwamba alidai kuwa hali iliyoshuhudiwa tarehe 1 Januari 2008 ilikuwa kama "matanga".[57] Baadaye aliongeza, "Nadhani kumekuwa na siku kama hizi hapo nyuma. Ilitokea miaka michache iliyopita, wakati tulipotawala".[57] Baada ya ushindi maarufu wa 1-0 dhidi ya Barcelona ugani Old Trafford, ambao uliiwezesha United kushiriki katika fainali ya Ligi ya Mabingwa ( Champions League) Moscow, Ferguson alisema kwamba mashabiki wa United "walikuwa wapevu sana" na kwamba wao "walituwezesha kufanikiwa".[58][59]
Uwanja
Klabu kilipoanzishwa mara ya kwanza, Newton Heath alicheza michuano yao ya nyumbani kwenye uwanja mdogo ulio North Road, Newton Heath. Hata hivyo, timu geni zilizokuja kucheza uwanjani humo zililalamikia hali yake, ambayo ilikuwa "bwawa upande mmoja na uliojaa miamba kama ya timbo upande mwingine".[10] vyumba vya kubadilishia nguo pia havikuwa vya kujivunia, vilikuwa umbali wa kutembea dakika kumi katika baa ya Three Crowns iliyokuwa Oldham Road. Baadaye walihamishiwa Shears Hotel, mkahawa mwingine uliokuwa Oldham Road, hata hivyo mabadiliko yalihitajika kama klabu ilitaka kuendelea katika Ligi ya Kandanda.
Heath walibaki katika uwanja wao wa North Road kwa miaka kumi na mitano 1878-1893, mwaka mmoja baada ya kuingia Football League na baadaye kuhamia makao mapya Bank Street hapo Clayton. Uwanja mpya haukuwa mzuri sana, vipande vichache vya nyasi vilijipenyeza usoni mwa changarawe na mawingu ya moshi yalifuka kutoka katika kiwanda kilichokuwa karibu. Wakati mmoja, Walsall Town Swifts ilikataa kucheza kutokana na hali mbaya ya uwanja. Changarawe ilimwagwa uwanjani na walinda uga, hatimaye wageni wakawashawishi kucheza na kupoteza 14-0. walipinga matokeo hayo, wakitaja hali mbaya ya uwanja kama sababu ya wao kushindwa, mchuano ukarudiwa. Hali haikuwa nzuri sana wakati wa marudiano, timu ya Walsall ilishindwa tena, ingawa wakati huu walibugia 9-0 tu.[10]
Mwaka wa 1902, klabu karibu kifilisike na uwanja wa Bank Street ulifungwa na mdai kutokana na klabu kushindwa kulipa deni lake. Klabu kiliokolewa katika dakika za mwisho na nahodha Harry Stafford ambaye aliweza kuchangisha fedha za kutosha kulipia mchuano wa ugenini Bristol City na kupata uwanja wa muda karibu na Harpurhey kwa kuchezea duru nyingine dhidi ya Blackpool.[60]
Kufuatia uwekezaji kuimarisha klabu tena, jina lilibadilishwa na kuwa Manchester United, ingawa kulikuwa na hamu ya kupata uwanja uliokubalika. Wiki sita kabla ya mchuano wa kwanza wa United kuwania Kombe la FA Aprili 1909, Old Trafford ilitajwa kuwa nyumbani kwa Manchester United kufuatia ununuzi wa ardhi muhimu kwa takribani £ 60,000. Msanifumijengo Archibald Leitch aliajiriwa na mwenyekiti wa United John Henry Davies na kupewa bajeti ya £ 30.000 kwa ajili ya ujenzi. Mipango asilia ilionyesha kuwa uwanja ungefaa kujengwa kuhimili watu 100.000, ingawa idadi hiyo ilipunguzwa hadi 77,000. Licha ya hilo, rekodi ya mahudhurio ya 76,962 ilirekodiwa, ambayo hata sasa ni zaidi ya idadi rasmi inayokubalika katika uwanja huo. Ujenzi ulifanywa na Messrs Brameld na Smith wa Manchester. Katika ufunguzi wa uwanja, tiketi za kusimama ziligharimu peni sita, wakati viti ghali zaidi katika jukwaa kuu zililipiwa shilingi tano. Mchezo wa ufunguzi ulikuwa tarehe 19 Februari 1910 dhidi ya Liverpool FC, na wageni wakashinda kwa 4-3. Kama ilivyotokea, mabadiliko ya uwanja yalitokea wakati mwafaka zaidi - siku chache tu baada ya klabu kucheza mchuano wao wa mwisho ugani Bank Street, mojawapo ya jukwaa liliangushwa chini na dhoruba.[61]
Kupigwa kwa bomu wakati wa Vita vya Pili vya Dunia, tarehe 11 Machi 1941, kuliharibu sehemu kubwa ya uwanja, hasa jukwaa kuu. Handaki la kati katika South Stand ndilo la pekee lililobakia katika robo hiyo ya uwanja. Baada ya vita, United iliwasilisha ripoti kwa Tume ya Madhara ya Vita na kupokea fidia ya £ 22.278 kwa ajili ya ukarabati wa uwanja huo. Ingawa uwanja ulijengwa upya tena 1949, hakuna mchuano uliosakatwa Old Trafford kwa takribani miaka 10 michuano ya "nyumbani" katika kipindi hicho ilichezwa katika uwanja wa Manchester City, Maine Road. Manchester City iliilipisha United £ 5,000 kwa mwaka kwa matumizi ya uwanja wao, pamoja na asilimia fulani ya ada ya kiingilio.[62]
Marekebisho mengine yalitokea baadaye, yakianza na kuwekwa paa upande wa Stretford End kisha ikawekwa pande za North Stand na East Stand. Hata hivyo, mtindo wa zamani wa paa uliwazuia mashabiki wengi kutazama na hivyo, kupelekea kuboreshwa kwa paa hizo kuwa zilizoinuka na ambazo bado zipo katika uwanja huo leo. Stretford End lilikuwa jukwaa la mwisho kufanyiwa ukarabati wa kuinuliwa paa, kazi iliyokamilika kwa muda ufaao kuruhusu michuano ya msimu wa 1993-94.[63]
Taa za uwanjani ziliwekwa kwa mara ya kwanza uwanjani katikati ya miaka ya 1950. Viunzi180-foot (55m) vinne vikuu vilijengwa, kila kimoja kikiwa na taa 54. Mfumo mzima wa taa uliigharima klabu £ 40,000, na kutumika mara ya kwanza katika mechi ya tarehe 25 Machi 1957. Hata hivyo, taa mtindo zamani zilibomolewa mwaka wa 1987, na kubadilishwa na taa za kisasa zilizowekwa katika paa la kila jukwaa, zinadumu hadi leo.
Mwaka 1990, kufuatia janga la Hillsborough Disaster, ripoti ilitolewa iliyotaka viwanja vyote kukarabatiwa ili kuruhusu mashabiki wanaoketi pekee, hilo lilipelekea ukarabati ulioshusha idadi ya mashabiki wanaoruhusiwa hadi takribani 44,000. Hata hivyo, umaarufu wa klabu ulimaanisha kuwa maendeleo zaidi yangetokea. Mwaka 1995, North Stand ilijengwa kuwa na daraka tatu na kuongeza idadi inayoruhusiwa hadi takribani 55,000. Hii ilifuatiwa na upanuzi kwanza wa jukwaa la East na kisha West kufikisha jumla ya idadi ya 68,000. Upanuzi wa hivi karibuni zaidi ulikamilika mwaka 2006, ambapo robo iliyopo North-East na North West ilifunguliwa, na kufikisha rekodi ya idadi ya sasa ya 76,098, 104 tu chini ya upeo wa idadi inayoruhusiwa.[63]
Imekadiriwa kwamba kwa maendeleo zaidi kufanyiwa uwanja, hasa Southern Stand ambayo ndio hadi sasa ina daraka moja tu, gharama ya uboreshaji inaweza kukaribia £ million 114 ambazo tayari zimetumika kuboresha uwanja huo katika miaka kumi na minne iliyopita. Hii ni kutokana na ukweli kwamba ingebidi takriban nyumba hamsini kununuliwa na klabu, hilo huenda likaongeza usumbufu kwa wakazi wa mtaa huo,na upanuzi wowote ungelazimika kujengwa juu ya laini ya reli inayopita karibu na uwanja huo. Kwa kweli , upanuzi huo utajumuisha kuifanya South Stand kuwa na angalau daraka mbili na kujaza jukwaa za South-West na South-East kuhifadhi umbo la "bakuli" la uwanja huo. Makadirio ya sasa yanaashiria kuwa uwanja huo ukijengwa hivyo utakuwa na uwezo wa kuhimili takriban mashabiki 96,000, zaidi wa uwanja mpya wa Wembley.[63]
Udhamini
AIG ndio wadhamini wakuu wa Manchester United, na kama sehemu ya mpango huo wa udhamini nembo yao imebandikwa mbele ya mashati ya klabu na bidhaa nyingi nyinginezo za klabu. Udhamini wa AIG ulitangazwa na afisa mtendaji wa Manchester United David Gill tarehe 6 Aprili 2006, ina thamani ya £ milioni 56.5 rekodi ya aina yake nchini Uingereza na ya kulipwa kwa takribani miaka minne (£ milioni 14.1 kila mwaka).[64] Udhamini huo ulikuwa wenye thamani zaidi dunia mwezi Septemba 2006 baada ya kubatilishwa kwa udhamini wa £ milioni 15 kila mwaka kati ya Juventus na kampuni ya mafuta ya Tamoil.[65] Tarehe 21 Januari 2009, ilitangaza kuwa AIG haitafanya upya udhamini wao wa klabu ifikapo mwisho wa udhamini wa sasa Mei 2010. Hata hivyo, si wazi ikiwa mkataba wa AIG kusimamia MU Finance utaendelea.[66] Kampuni ya bima ya marekani Aon ilitajwa kama mdhamini mkuu wa klabu tarehe 3 Juni 2009, huku udhamini wao kwa klabu ukianza kutekelezwa mwanzo wa msimu wa 2010-11.[67] Masharti ya mpango huo hawakufichuliwa, lakini imeripotiwa kuwa una thamani ya takriban £ million 80 kwa takriban miaka minne, ambayo itaifanya kuwa mdhamini mkuu zaidi katika historia ya kandanda.[68]
Klabu kimekuwa na wadhamini wakuu watatu tu wa shati. Wa kwanza na waliohudumu kwa muda mrefu zaidi walikuwa Sharp Electronics, ambao walifadhili klabu kuanzia 1982 hadi 2000, ilikuwa moja ya udhamini wa faida kubwa na wa muda mrefu katika Soka ya Uingereza.[69][70] Nembo ya Sharp ilikuwa mbele ya shati za United katika miaka hiyo 17, wakati ambao timu ilishinda mataji saba ya Ligi Kuu, tano za Kombe la FA, moja la Football League, moja la Washindi wa makombe ya Ulaya na moja la Kombe la Ulaya. Vodafone ilichukua udhamini kwa mkataba wa awali wa miaka minne wa £ million 30 tarehe 11 Februari 2000, udhamini ulianza mwanzo wa msimu wa 2000-01.[69][70] Mnamo Desemba 2003, udhamini ulirefushwa kwa miaka minne na Vodafone ikakubaliana kulipa £ million 36 zaidi kwa miaka minne ya 2004-2008.[71] Hata hivyo, tarehe 23 Novemba 2005, Vodafone ilitangaza kuwa itakomesha udhamini wake Mei 2006 ili kuangazia zaidi udhamini wao wa UEFA Champions League.[72]
Vivyo hivyo, klabu imekuwa na washonaji huru nne tu wa sare yake, wa kwanza walikuwa kampuni ya Uingereza UMBRO. Admiral ilichukua usukani mwaka 1975, na kuwa kampuni ya kwanza ya kuweka nembo yao kwenye shati la Manchester United mwaka wa 1976.[73] Adidas ilifuatiwa mwaka 1980,[74] kabla Umbro kuanzaa kipindi chao cha pili kama watengenezaji wa sare za klabu hiyo mwaka wa 1992.[75] Udhamini wa Umbro ulidumu kwa miaka kumi zaidi kabla ya klabu kupata udhamini wa kuvunja rekodi - £ million 302.9 kutoka kwa Nike. Makubaliano na Nike yatadumu kwa miaka 13 ya awali, na kuendelea hadi angalau mwaka wa 2015.[76]
Washindani
Kihistoria, washindani wa karibu wa Manchester United wamekuwa Liverpool, Manchester City na Leeds United.[77][78] Hivi sasa, mashabiki wengi huona Liverpool kama washindani wao wakubwa kutokana na mafanikio ya klabu zote mbili,[79] ingawa bado wengine huiorodhesha Manchester City kama wapinzani wao wakuu.
Ushindani na Liverpool ulianza katika miaka ya 1960 wakati klabu hizo mbili zilikuwa kati ya klabu imara zaidi Uingereza, na zimekuwa zikishindana kwa karibu sana kila msimu tangu zamani. Ushindani wa Manchester City ulianza wakati wa enzi ya Newton Heath ya miaka ya 1890 na imebakia kali kutokana na klabu hizi mbili kuwa katika divisheni sawa kwa muda mrefu wa historia yao. Huku ushindani ukiwa na msingi wa ukinzani wa jadi kati yaYorkshire-Lancashire, ushindani kati yao na Leeds United ulianza mwishoni mwa miaka ya 1960 wakati Leeds ilitawazwa mshindi, na kuendelea katika miaka ya 1970 na 1980 kabla kufikia kilele wakati Leeds ilipoiadhibu United katika taji la ligi 1992.
Tuzo
Nchini Uingereza
Ligi
Ligi Kuu: [80] 11
1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-2000, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08, 2008-09
Divisheni ya kwanza: [80] 7
1907-08, 1910-11, 1951-52, 1955-56, 1956-57, 1964-65, 1966-67
Divisheni ya pili: [80] 2
1935-36, 1974-75
Vikombe
Kombe la FA: 11
1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
Kombe ya Ligi: 3
1992, 2006, 2009
FA Charity / Community Shield: 17 (washindi waziwazi mara 13, mara 4 imegawanywa)
1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965 *, 1967 *, 1977 *, 1983, 1990 *, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008 (* washindi wa pamoja)
Ya Ulaya
Kombe la Ulaya / UEFA Champions League: 3
1968, 1999, 2008
UEFA Cup Winners' Cup: 1
1991
UEFA Super Cup: 1
1991
Duniani
Kombe la Mabara: 1
1999
Kombe la FIFA la Klabu za Dunia: 1
2008
Ushindi wa mataji mawili au matatu
Mataji mawili:
Ligi na Kombe la FA: 3
1994, 1996, 1999 (kama sehemu ya Utatu)
Ligi na Kombe ya Ligi: 1
2009
Mataji mawili ya Ulaya (Ligi na Kombe la Ulaya): 2
1999 (kama sehemu ya ya Utatu), 2008
"Utatu" (League, Kombe la FA na Kombe la Ulaya): 1
1999
Hasa mashindano mafupi kama vile Charity / Community Shield, Kombe la mabara, Kombe la FIFA la klabu za Dunia au Super Cup hazifikiriwi kwa jumla kuchangia Ushindi mara mbili au tatu.
Taji kuu la peke ambalo Manchester United haijashinda kamwe ni Kombe la UEFA,[81] ingawa walifika robo-fainali mwaka 1984-85 na nusu fainali ya mashindano tangulizi ya michuano hiyo Inter-Cities Fairs Cup, mwaka wa 1964-65.[82][83]
Tazama pia
Vilabu tajiri vya kandanda
Miungano ya mashabiki
IMUSA
Manchester United Supporters 'Trust
Vijarida
Red Issue
United we Stand (kijarida)
Red News
Marejeo
Viungo vya nje
Main Page on BBC Sport: –
katika skysports.com
katika premierleague.com
Jamii:Manchester United FC
Jamii:Vilabu Mpira vya Uingereza
Jamii:Klabu za Ligi Kuu
Jamii:Klabu za Ligi ya Kandanda
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Manchester%20United%20F.C.
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
154,
363,
510,
882,
931,
1294,
1632,
2099,
2202,
2804,
2927,
3307,
3474,
3624,
3675,
3795,
3895,
4301,
4440,
5015,
5177,
5578,
6381,
6781,
6924,
7226,
7786,
7970,
8282,
8531,
8862,
9541,
10004,
10616,
11106,
11387,
11708,
12106,
12473,
12557,
13034,
13315,
13573,
13756,
13912,
14243,
14642,
14817,
14950,
15037
],
"plaintext_end_byte": [
153,
362,
509,
881,
924,
1293,
1631,
2098,
2201,
2803,
2926,
3264,
3473,
3623,
3674,
3794,
3894,
4300,
4433,
5006,
5176,
5572,
6380,
6780,
6923,
7214,
7785,
7969,
8281,
8530,
8842,
9540,
10003,
10615,
11105,
11385,
11707,
12105,
12467,
12556,
13033,
13314,
13572,
13755,
13911,
14234,
14641,
14805,
14923,
15035,
15160
]
}
|
Je,mlima mrefu zaidi duniani ina kilomita ngapi?
|
Kilimanjaro (Volkeno)
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Kilimanjaro ni mlima mrefu kuliko yote barani Afrika. Mlima huu uko nchini Tanzania katika Mkoa wa Kilimanjaro. Una urefu wa mita 5,895 (futi 19,340).
Hali halisi Kilimanjaro ni zaidi ya mlima tu, ni kama safu ndogo ya milima mitatu: Kibo, Mawenzi na Shira. Hii mitatu inaonekana kama vilele vitatu vya mlima mmoja hivyo si vibaya kusema Kilimanjaro ni mlima.
Kilimanjaro ni volkeno iliyolala kwa sasa. Kwenye kilele cha Kibo gesi bado inatoka. Kumbukumbu ya wenyeji ina habari ya mlipuko mnamo mwaka 1730.
Kilele cha juu cha Kibo kinaitwa Uhuru. Mtu wa kwanza wa kufika kileleni hapo alikuwa Johannes Kinyala Lauwo kutoka Marangu aliyewaongoza Wajerumani Hans Meyer na Ludwig Purtscheller tarehe 6 Oktoba 1889 wakati wa ukoloni wa Ujerumani. Wakati ule waliita ncha ya juu "Kaiser-Wilhelm-Spitze" (kwa Kijerumani:Kilele cha Kaisari Wilhelm) kwa heshima ya Kaisari wa Ujerumani.
Kibo ina theluji na barafuto ndogo kadhaa.
Jina
Asili ya jina "Kilimanjaro" haijulikani kikamilifu. Vyanzo vya kimaandishi vinajulikana tangu takriban mwaka 1860 ambako wapelelezi wazungu walitumia jina hili katika taarifa zao wakidai "Kilimanjaro" ilikuwa jina la Kiswahili.[1] Pamoja na umbo hili kulikuwa pia na tahajia ya sehemu mbili ama "Kilima-Njaro"[2] au kwa namna ya Kijerumani “Kilima-Ndscharo”.
Johann Ludwig Krapf aliandika mnamo 1860 kuwa Waswahili kwenye pwani waliita mlima huu "Kilimanjaro". Alisema pia ya kwamba hao Waswahili walieleza maana yake kuwa ama “mlima mkubwa” au “mlima wa misafara” ingawa mwenyewe hakukubali maelezo haya. Kwa elezo la mwisho "Kilima" kilimaanisha "mlima" na "Jaro" labda "misafara".[1]
Jim Thompson aliandika mnamo 1885 kuwa jina Kilima-Njaro lilichukuliwa mara nyingi kuwa na maana ya "mlima mkubwa" lakini mwenyewe alipendelea maeelzo tofaiti yalyosema "mlima mweupe". [3] "Njaro" ni Kiswahili cha Zamani kwa "ng’ara".[4]
Vivzo hivzo Krapf aliandika za kwamba aliwahi kuwatembela Wakamba mnamo 1849 walioit mlima “Kima jaJeu” yaani mlima mweupe [5] Leo hii Wakamba wangesema “Kiima Kyeu” na elezo hili limekubaliwa na watafiti mbalimbali.
Wengine huona ya kwamba ni wazungu wasiojua Kiswahili vema waliochanganya “mlima” na “Kilima”.
Wengine wamejaribu kuona msingi wa jina katika lugha ya Kichagga. Hapa wanadai uwezekano kuwa "Kileman" imetokana na neon la Kichagaa "kileme" inayomaanisha “kinachoshinda” au neno "kilelema" inayomaanisha "kilichokuwa vigumu, kilichoshindikana". Katika hoja hili "Jaro" imetokana na Kichagga “njaare” (aina ya ndege, au kufuatana na wengine chui) au kutoka neno “jyaro” (msafara). Elezo nyingine ni ya kwamba Wachagga walisema mlima huu ni hauwezi kupandwa "kilemanjaare" au "kilemajyaro" na wapakazi au wafasiri kutoka pwani waliichukua kuwa jina la mlima na kutafsiri vile kwa wazungu.
Tangu miaka ya 1880 mlima umekuwa sehemu ya Afrika ya Mashariki ya Kijerumani ukaitwa "Kilima-Ndscharo" kwa Kijerumani.[6]
Tarehe 6 Oktoba 1889 Hans Meyer alikuwa mtu wa kwanza anayejulkikana kupanda mlima na kufika hadi kilele cha Kibo. Alichagua jina la "Kaiser-Wilhelm-Spitze" ("Ncha ya Kaisari Wilhelm"[7]).[8] That name apparently was used until Tanzania was formed in 1964,[9] when the summit was renamed "Uhuru", meaning "Freedom Peak" in Kiswahili.[10]
Jiolojia ya mlima na tabia za kijiografia
Kilimanjaro inapanda hadi mita 4877 juu ya tambarare karibu na mji wa Moshi uliopo miguuni pake. Hii inafanya kilele chake kuwa mita 5895 juu ya uwiano wa bahari.[11]
Kilimanjaro ni volkeno ya rusu iliyojengwa na rusu za majivu, zaha na mata nyingine. Ni volkeno ndefu kuliko zote duniani nje ya Amerika Kusini. [12]
Vilele vitatu vya kivolkeno juu ya Kilimanjaro ni
Kibo iliyo juu zaidi
Mawenzi yenye kimo cha mita 5149[13]
Shira yenye urefu wa mita 4005.[14] Vyote vitatu vina kasoko.
Mawenzi na Shira ni volkeno zilizozimika lakini Kibo ni volkeno ya kulala inaweza kuwaka tena. [15]
Uhuru Peak ni sehemu ya juu kwenye ukingo wa kasoko la Kibo. Taasisi ya Tanzania National Parks Authority [16] na UNESCO vinataja kimo cha Uhuru Peak kuwa mita 5895. Kipimo hiki kimetokana na upimaji wakati wa ukoloni wa Uingereza mwaka 1952. [17] Tangu upimaji ule kimo cha mlima kimepimwa tena: kinaonyesha kuwa mlima unapungua polepole. Kipimo kilikuwa mita 5892 mwaka 1999 na mita 5891 mwaka 2014.[17]
Muundo wa ndani wa Kilimanjaro haujulikani sana kwa sababu hadi sasa haujatokea mmomonyoko mkubwa unaoweza kufunulia ndani yake.[18]
Shira
Kilele cha kale zaidi ni Shira iliyoanza kutema moto takriban miaka milioni 2.5 iliyopita ikaacha miaka milioni 1.9 iliyopita. Wakati ule upande wa kaskazini wa mzingo wa kasoko ulipinduka. [15] Leo hii Shira ina tambarare pana kwenye kilele chake kwenye kimo cha mita 3800; inawezekana hii kiasili ilikuwa kaldera iliyojaa lava. Mabaki ya mzingo wa kaldera yamepungua sana kutokana na mmomonyoko. Kabla ya kutoa moto na kutokea kwa mmomonyoko kimo cha Shira kilikuwa kati ya mita 4,900 na 5,200. Mata yake ni hasa lava pamoja na kiasi cha piroklasti. [15][18][19]
Mawenzi
Mawenzi na Kibo zilianza kulipuka (kutoa moto) takriban miaka milioni iliyopita.[15] Zimetengwa na tambarare ( "Saddle Plateau") kwenye kimo cha mita 4400.[20]:3
Miamba ya kijana kwenye Mawenzi ilitokea miaka 448,000 iliyopita. [15] Mawenzi huwa na mgongo wenye umbo la kiatu cha farasi mwenye ncha kali na kufunguka upande wa kaskazini-magharibi. Mgongo unakatwa na mabonde kadhaa na upande wa mashariki wa mlima umepungua kutokana na mmomonyoko. Mawenzi huwa na kilele cha pili kinachojulikana kwa jina la “Neumann Tower” chenye mita 4425.[15][18][19]
Kibo
Kibo ni pia ya kivolkeno yenye kimo kirefu kikiwa na upana wa kilomita 15 kwenye "Saddle Plateau". Ililipuka mara ya mwisho miaka 150,000 na 200,000 iliyopita na mlipuko huu ulifanya kasoko kwenye kilele cha Kibo cha sasa. Hadi leo gesi inatoka kwenye mashimo ardhini.[15][18][19] Kibo huwa na pia kwenye kilele chake chenye umbo kamili. Kuna kaldera yenye upana wa kilomita 2.5 na ndani yake pia iko kasoko ya Reusch. Jina hili lilitolewa na serikali ya Tanganyika mwaka 1954 kwa heshima ya Mjerumani Gustav Otto Richard Reusch alipopanda mlima mara ya 25. [21][22] Ndani ya kasoko ya Reusch kuna shimo ndefu inayojulikana kwa jina la “ash pit” (shimo la majivu).[23] Wakati wa mlipuko wa mwisho uliotokea miaka 100,000 iliyopita sehemu za mzingo wa kasoko ziliporomoka na kuacha pengo kubwa. [24]
Kibo huwa na pia za kando zaidi ya 250 ambazo ni mashimo ambako gesi, zaha na piroklasti zilitoka kwenye pande za mlima wakati wa kuwa volkeno hai. Zilitokea miaka 150,000 hadi 200,000 iliyopita [15]. Zinapatikana hadi Ziwa Chala na Taveta upande wa kusini-mashariki na hadi Lengurumani upande wa kaskazini-magharibi. Zaha iliyotoka katika pia hizi za kando ilifunika sehemu kubwa ya pande za mlima.
Wamaasai wana kumbukumbu ya kuwa Ziwa Chala upande wa mashariki ya Kibo ilikuwa mahali pa kijiji kimoja kilichoharibika na mlipuko wa volkeno.
Maji yatoka mlimani kwa njia ya mito na vijito hasa upande wa kusini unaopokea mvua zaidi hasa juu ya mita 1200. Chini ya kimo hiki maji kwenye mito inapungua kutokana na mvukizo na matumizi ya binadamu. Mito ya Lumi na Pangani inabeba maji ya Kilimanjaro kuelekea mashariki na kusini. [25]
Tabianchi
Tabianchi ya Kilimanjaro inaathiriwa na kimo cha mlima inayoruhusu kufika kwa upepo kutoka bahari mwenye unyevu mwingi na wakati moja pia upepo za juu sana. Tabia niyngine ni hali yake ya kuwa mlima wa juu sana peke yake bila jirani ya karibu sana. Mlima huwa na mfumo wa upepo ambako mchana upepo unaelekea juu na wakati wa usiku kuna upepo unaotelemka kutoka juu. Hii inatokea zaidi upande wa kusini kuliko upande wa kaskazini kwa sababu tako la mlima ni pana Zaidi upande wa kusini na mitelemko yake inaelekea Zaidi hivyo kuathiri tabianchi zaidi. [20].
Kilimanjaro huwa na majira mawili ya mvua , moja ya Machi hadi Mei na nyingine mnamo mwezi wa Novemba. Mitelemko ya kaskazini hupokea mvua chache kulingana na mitelemko ya kusini.[26]
Sehemu za chini za mtelemko wa kusini hupokea milimita za mvua 800 – 900 kwa mwaka. Kiwango hiki kinaongezeka kwa milimita 1,500 hadi 2,000 kwenye kimo cha mita 1,500 na hadi juu ya milimita 3,000 kwenye ukanda wa msitu kwa mita 2,000 hadi 2,300. Juu zaidi usimbishaji unapungua tena hadi milimita 200.[27]:18
Halijoto kwenye kilele ina wastani ya sentigredi -7 yaani jalidi. Halijoto juu ya ngao ya barafu upande wa kaskazini wakati wa usiku huwa na wastani wa sentigredi -9 na wakati wa mchana -4. Viwango vya chini vya -15 hadi -27 vimepimiwa pia.[28]:674
Usimbishaji wa theluji unaweza kutokea wakati wowote lakini kwa kawaida hutokea Zaidi wakati wa majira ya mvua. (Novemba–Desemba na Machi–Mei).[28]:673 Usimbishaji wote kwenye kilele ni hasa theluji au mchnganyiko wa tehluji na mvua kwenye kiwango cha milimita 250 hadi 500 kwa mwaka na kuvukiza haraka.[29]
Barafu na barafuto
Mlima Kilimanjaro hujulikana kuwa kuwa ni mlima wa Afrika mwenye kofia ya barafu ya kudumu. Pamoja na Kilimanjaro kuna sehemu mbili nyingine tu barani Afrika, ni Ruwenzori na Mlima Kenya. Lakini kiasi cha barafu imepungua kwa kipindi cha zaidi ya miaka 100. Mwingereza P.C. Spink aliona mwaka 1944 ya kwamba barafu ilipungua sana kulingana na taarifa aliyojua kutoka mpandaji wa kwanza Hans Meyer. Baina 1912 eneo la ngao ya barafu limepungua kutoka kilomita za mraba 12 hadi 1.85 km² kwenye mwaka 2009. Hii inalingana na kupunguzwa asilimia 85%. Sababu kuu ya mabadiliko haya ni kupungukiwa kwa kiwango cha usimbishaji katika mazingira ya mlima tangu mwisho wa karne ya 19.
Maana Kilimanjaro ni mlima wa juu vile ya kwamba mvua wote (pamoja na ukungu na usimbishaji mwingine) unaofika kwenye kilele chake utaganda na kuwa theluji. Theluji inayokaa muda mrefu tena katika ganda nene itakuwa barafu. Lakini wakati uleule mishale ya jua zinasababisha kupotea kwa theluji na barafu kwa njia ya uvukizaji. Kwa jumla kuongezeka au kupungukiwa kwa barafu kwenye kimo hiki ni swali la kiasi cha mvua na usimbishaji mwingine zinazofika hapa.
Leo hii kuna barafuto kwenye Kibo pekee pamoja na mabaki ya ngao ya barafu kwenye tambarare ya kilele na kwenye mitelemko ya Kibo. [30][31][32][33][34]
Hii ngao ya barafu bado iko kwa sababu Kilimanjaro ni mlima usio na vilele vikali unaofika juu ya kimo cha mstari wa jeledi . Kasoko ya Kibo imepita na kukata ngao hiyo.
[20]:5 Siku hizi hakuna miendo ya maana inayoonekana kwenye barafuto za kilele kwa sababu unene wao imepungua mno..[29]
Utafiti wa kijiolojia umeonyesha ya kwamba kulikuwa na vipindi vitano vya upanuzi wa barafuto katika miaka 500,000 iliyopita vilivyofuatwa na vipindi vya kupungua. [35]
Ngao ya barafu mfululizo ilifunika mlima wote hadi kimo cha mita 3,200 miaka 24,000 – 25,000 iliyopita wakati barafuto kote duniani zilienea sana. [14][36] Kuna dalili ya kwamba barafu yote mlimani iliwahi kupotea kabisa takriban miaka 11,500 iliyopita kutokana na ukame dunaini wakati ule.[29]
Kuongezeka kwa usimbishaji wakati wa Holoseni (miaka 11,500 iliyopita) kumeruhusu kurudi kwa barafu mlimani. [29] barafuto ziliweza kudumisha kipindi cha ukame miaka 4,000 iliyopita. [29][37]
Wakati wa kutembelewa mara ya kwanza katika miaka ya 1880, kilele cha Kibo kilifunikwa kabisa kwa ngao ya barafu yenye eneo la kilomita za mraba 20 hivi na mikondo ya barafuto iliendelea wenye mitelemko ya kando. Isipokuwa pia ya kati, kaldera yote ilifunikwa na barafu.[14][36]
Imetazamiwa ya kwamba barafuto kwenye mitelemko ilirudi nyuma haraka kuanzia 1912 hadi 1953, na polepole zaidi tangu wakati ule. Inaendelea kupungua nah ii inaonyesha ya kwamba bado hakuna uwiano kati ya kiasi cha mvua kinachofika kwenye kilele na uvukizaji nah ii inaonyesha mabadiliko ya tabianachi yanayoendelea. [14]
Pamoja na kufunika eneo dogo zaidi, yaani kujikaza, barafuto pia zimepungua unene kutokana na kuyeyuka na uvukizaji. [37][29] Mabadiliko haya kwenye barafuto za Kilimanjaro zinalingana na mabadiliko yanayoonekana kwenye barafuto kote duniani. [37] At the current rate, most of the ice on Kilimanjaro will disappear by 2040 and "it is highly unlikely that any ice body will remain after 2060".:430
Kama barafu juu ya Kilimanjaro ingepotea kabisa hii isingekuwa tatizo kubwa kwa maji yanayopatikana katika maeneo yanayozunguka mlima. Kiasi cha barafu juu ya mlima ni kidogo sana kuliko kiasi cha maji yanayohifadhiwa na misitu kwenye mitelemko ya mlima chini zaidi. Misitu hii ni chanzo cha maji yanayotiririke chini katika mito na vijito vya mlima mkubwa.[38]
Uoto
Kuna misitu asilia zinazofunika takriban kilomita ya mraba 1,000 kwenze mlima[26] .
Sehemu ya chini hulimwa kwa kupanda mahindi, maharagwe na alizeti, pia ngano upande wa magharibi. Kuna mabaki ya uoto wa savana ya awali yenye miti kama Acacia, Combretum, Terminalia na Grewia.
Kuanzia kimo cha mita 1000 hadi mita 1800 kuna kilimo cha kahawa kwa namna ya kidesturi ya "Wachaga inayopanda miti na mazao kwa pamoja. Uoto asilia umebaki pekee katika mabonde majkali yasiyoweza kutumiwa kwa kilimo [39] na hapa ni tofauti na uoto kwenye maeneo ya juu zaidi.
Kuanzia kimo cha mita 1000 hadi mita 1800 kuna kilimo cha kahawa kwa namna ya kidesturi ya "Wachaga inayopanda miti na mazao kwa pamoja. Uoto asilia umebaki pekee katika mabonde majkali yasiyoweza kutumiwa kwa kilimo [39] na hapa ni tofauti na uoto kwenye maeneo ya juu Zaidi.
Kwenye mitelemko ya kusini penye mvua nyingi kuna misitu ya mvua yenye miti aina ya Ocotea usambarensis pamoja na kangaga na epipythi.
Juu zaidi penye ukungu wa kudumu kuna Podocarpus latifolius, Hagenia abyssinica na Erica excelsa pamoja na kuvumwani.
Upande wa kaskazini ulio kavu zaidi pana misitu ya mizeituni, Croton-Mlungu-mbago (Calodendrum), Cassipourea (Mugome na Msikundazi) na Juniperus (Mtarakwa) kadri kimo kinaongezeka.
Juu zaidi kati ya mita 3,100 na 3,900 hufuata kanda la vichaka vya Erica (mdamba) na juu yake kunamajanimajani tu kama Helichrysum hadi mita 4500.[27][40]
Utafiti kwenye kasoko ya Maundi kwenye kimo cha mita 2780 umeonyesha ya kwamba uoto wa Kilimanjaro ulibadilika katika mwendo wa karne na milenia. Wakati wa baridi kwenye enzi ya barafu miaka 42,000 – 30,000 iliyopita misitu ilishuka chini na kanda la mdamba lilitokea takriban mita 1,500 chini ya hali yake ya sasa..[39]
Wanyama
Hakuna wanyama wakubwa wengi waliobaki mlimani. Wanapatikana hasa kwenye misitu na sehemu za chini mlimani. Tembo na nyati wanaweza kuwa na hatari kwa watalii wanaopanda mlima na pia kwa wakulima. Pongo, vinyonga, digidigi, paa, Nguchiro, nyani mbalimbali kama mbega, komba , chui, chozi na ngiri wametazamiwa pia. Punda milia na fisi wamepatiokana mara chache kweye tambarare juu ya Shira.[41]
Kuna spishi chache zinazopatikana Kilimanjaro pekee hizi ni pamoja na “kirukanjia wa Kilimanjaro”[42] na spishi ya kinyonga kinachoitwa Kinyongia tavetana.[43]
Tazama pia
Orodha ya volkeno nchini Tanzania
Orodha ya milima ya Tanzania
Orodha ya milima ya Afrika
Orodha ya milima
Marejeo
Viungo vya nje
Jon C. Lovett, Chris K. Ruffo & Roy E. Gereau, Miti ya milima ya Tanzania
Jamii:Milima ya Tanzania
Jamii:Milima ya Afrika
Jamii:Volkeno za Afrika
Jamii:Mkoa wa Kilimanjaro
Jamii:Volkeno za Tanzania
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Kilimanjaro%20%28Volkeno%29
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
373,
894,
1295,
1547,
1864,
2022,
2247,
2540,
2956,
3222,
3293,
3789,
4033,
4384,
4654,
4697,
5404,
5814,
5898,
6162,
6484,
6648,
7097,
7338,
7595,
7686,
7852,
8432,
8574,
9047,
9447,
9630,
9934,
10130
],
"plaintext_end_byte": [
372,
893,
1272,
1541,
1858,
2021,
2240,
2524,
2955,
3198,
3292,
3781,
4025,
4376,
4639,
4696,
5386,
5813,
5883,
6161,
6474,
6647,
7090,
7337,
7594,
7685,
7827,
8431,
8560,
9003,
9381,
9629,
9872,
10128,
10156
]
}
|
Je,kuna tofauti kati ya Sungura na Sungura wa Kizungu?
|
Mfumo wa mmeng'enyo wa chakula
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Mfumo wa Mmeng'enyo wa Chakula (pia: mwanya wa chakula[1]) ni jumla ya viungo mwilini mwa binadamu na mamalia wengine vinavyofanya kazi ya kuingiza chakula mwilini, kukisagasaga, kukisafirisha ndani ya mwili, kukimeng'enya, kuondoa lishe ya mwili ndani yake, na kuondoa mabaki nje ya mwili. Kwa hiyo mfumo wa mmeng'enyo wa chakula ni njia yote kuanzia mdomo hadi mkundu.
Kwa lugha nyingine unahusika na umeng'enyaji wa chakula mpaka kuwa katika hali inayoweza kusharabiwa na mwili. Ili chakula kiweze kutumika mwilini, ni lazima kivunjwevunjwe kiwe katika hali rahisi ya kuweza kusharabiwa. Kazi hiyo hufanywa na mfumo wa mmeng’enyo wa chakula. Mfumo wa mmeng’enyo wa chakula wa mwanadamu hufanana na ule wa sungura, panya au pimbi. Sehemu kuu zinazohusika katika umeng’enyaji huo ni kinywa, umio, mfuko wa tumbo, ini, mfuko wa nyongo, utumbo mwembamba, kongosho, utumbo mpana na puru.
Chakula kinaposafiri katika njia yake hufanyiwa mabadiliko ya kiumbo na ya kikemikali. Kila sehemu ya mfumo wa mmeng’enyo wa chakula ina kazi maalum. Chakula cha mnyama au binadamu huweza kuwa cha kabohaidreti/wanga, protini, mafuta au mchanganyiko wa viambato hivyo. Myeyuko wa makundi hayo ya vyakula hutokea katika sehemu mbalimbali za njia ya chakula kwa njia za kemikali.
Mmeng’enyo Kinywani
Kinywa ni sehemu ya kwanza kupokea chakula. Chakula kinapokuwa mdomoni huvunjwavunjwa na kusagwa na meno au kwa lugha nyingine husagwa kimekanika. Mate husaidia kukilainisha. Ulimi husaidia kugeuzageuza chakula hicho na kukiviringisha kuwa tonge.
Meno
Meno huvunjavunja chakula kuwa vipande vidogovidogo wakati wa kutafuna na kusaga. Hivyo chakula huwa katika vipandevipande ambavyo huongeza eneo zaidi kwa shughuli za umeng’enyaji zinazofanywa na vimeng’enya vinavyopatikana katika njia ya chakula. Vilevile meno husaidia kufanya chakula kuwa rahisi kumezwa.
Mate
Mate ni mchanganyiko wa maji, uteute na kimeng’enya kinachofahamika kama salivary amylase au ptyalin. Kazi za mate katika umeng’enyaji ni kama ifuatavyo:
Maji yaliyo katika mate hutumika katika kuyeyusha chakula.
Uteute wake hulainisha chakula kiwe rahisi kumezwa.
Kimeng’enyo chake (ptyalin au salivary amylase) hubadili wanga/kabohaidreti kuwa sukari rahisi (maltose).
Ulimi
Ulimi huzungushazungusha chakula kiwe kama tonge. Kwa msaada wa ulimi, tonge hilo husukumwa kuelekea kwenye umio (kwa Kiingereza huitwa oesophagus). Chakula kinapoingia katika umio, huelekea kwenye mfuko wa tumbo. Vyakula rojorojo hupita kwa haraka zaidi kuliko vyakula vizito.
Mfuko wa tumbo
Chakula huhifadhiwa katika mfuko wa tumbo. Mfuko huo una uwezo wa kupanuka wakati unapopokea chakula na kusinyaa unapokuwa hauna chakula. Chakula huwa katika tumbo mwa muda wa saa tatu hadi nne. Muda huo hutegemea aina ya chakula. Chakula cha kabohaidreti, kwa mfano uji wa [mahindi]], huwa tumboni kwa muda usiozidi saa moja. Chakula cha protini kwa mfano nyama, huweza kukaa tumboni kwa muda wa saa moja au mbili.
Katika mfuko wa tumbo, kuta za tumbo zina tezi (gastric glands) zitoazo misusumo ya gastriki (gastric juice) ambayo huwa na asidi ya haidrokloriki, uteute na kimeng’enya. Vimeng’enya vinavyotolewa tumboni ni pepsinogen, prorennin, rennin.
Asidi ya haidrokloriki
Asidi ya haidrokloriki (HCL) husaidia kufanya mambo yafuatayo tumboni:
Husaidia kuweka mazingira ya asidi ili vimeng’enya vya tumbo viweze kufanya kazi. Vimeng’enya vya tumboni hufanya umeng’enyaji kwa ufanisi katika hali ya uasidi.
Huvunja sukari tata (complex sugar) kuwa sukari rahisi.
Huua bakteria waliomo katika chakula.
Huanzisha ufanyaji kazi wa vimeng’enyo vingine katika tumbo. Pepsinogen na prorennin hubadilishwa kutoka katika hali ya awali na kuwa pepsin na rennin kwa mpangilio uliotajwa; hali ambazo hasa ndizo hufanyazo umeng’enyaji.
Pepsin
Pepsin humeng’enya chakula cha protini na kuwa peptides. Pepsin hutolewa katika namna ya pepsinogen. Namna hii haiwezi kufanya mmeng’enyo mpaka itakapokutana na asidi; hivyo kuzuia kumeng’enya seli zinazoitoa katika tezi za tumbo.
Rennin
Rennin hugandisha protini iliyo katika maziwa ili kimeng’enya cha pepsin kiweze kuivunja protini kwenda katika peptides. Kimeng’enya hiki pia hutolewa katika namna ya prorennin, ambacho huhitaji pia asidi ile kiweze kufanya kazi yake. Kimeng’enya hiki hupakitana sana katika matumbo ya mamalia wachanga walio katika kipindi cha kunyonya.
Uteute
Uteute wa tumbo hulinda kuta za tumbo ili zisikwanguliwe na asidi ya haidrokloriki na pepsin. Bila uteute huu tumbo linaweza kujimeng’enya. Kuna uhusiano wa karibu sana kati ya uteute huu, asidi ya haidrokloriki na ugonjwa wa vidonda vya tumbo (ulcers).
Kazi za tumbo
Kwa ufupi kazi za tumbo ni kama ifuatavyo:
Hutumika kama sehemu ya kutunzia chakula kwa muda mfupi kabla ya kuendelea umeng’enywaji katika sehemu nyingine za mfumo wa chakula.
Umeng’enywaji wa chakula cha protini huanzia katika tumbo.
Kwa kutumia misuli yake, tumbo husaidia kuchanganya chakula na misusumo ya tumbo, hivyo kuboresha zoezi la umeng’enyaji tumboni.
Usharabiwaji wa maji, alkoholi na baadhi ya vitamini hutokea katika tumbo. Mfuko wa tumbo una misuli ambayo husinyaa na kutanuka mara nyingi, hivyo kwa muda wote chakula kinapokuwa kwenye mfuko huo huchanganywachanganywa. Kitendo hicho, pamoja na athari za misusumo iliyopo kwenye mfuko wa tumbo, husababisha kufanyika kwa tuitumbo (kwa Kiingereza huitwa chyme).
Utumbo mwembamba
Kutoka kwenye mfuko wa tumbo, chakula huelekea utumbo mwembamba. Utumbo mwembamba ni mrefu kuliko ogani nyingine yoyote ya njia ya chakula. Chakula huwa ndani ya utumbo mwembamba kwa muda mrefu kuliko sehemu nyingine za nia ya chakula. Katika utumbo mwembamba chakula hukutana na misusumo yenye vimeng’enya ambavyo hutoka kwenye kongosho na utumbo mwembamba. Vimeng’enya hivyo husaidia kuyeyusha chakula.
Utumbo mwembamba umegawanyika katika sehemu mbili, duodenum na ileum.
Duodenum
Ini
Ini ni kubwa kuliko ogani nyingine za mwili wa binadamu. Ini huweka akiba ya chakula kama vile aina za wanga iitwayo glaikojeni, vitamini na chumvi za madini. Ini pia hutengeneza nyongo ambayo husaidia katika mmeng’enyo wa mafuta. Nyongo hufanya kazi zifuatazo:
Huvunjavunja mafuta (lipidi) na kuwa vipande vidogovidogo ambavyo huongeza nafasi kwa vimeng’enya vingine viweze kufanya kazi zao.
Huweka hali ya alkali ambayo ni mazingira mazuri kwa vimeng’enya vya utumbo mwembamba kufanya kazi.
Kuondoa asidi iliyo katika tuitumbo iliyoipata wakati chakula kilipo tumboni.
Kongosho
Misusumo inayotengenezwa na kongosho hufikia chakula kwa kutumia mfereji unaounganisha duodenum na kongosho. Misusumo ya kongosho huwa na vimeng’enya vifuatavyo:
Pancreatic amylase: hii huvunjavunja wanga/kabohaidreti iliyobaki kwenda katika maltose.
Pancreatic Lipase: humeng’enya vipande vidogovidogo vya mafuta na kuwa asidi ya shahamu na glaiserini (glycerol).
Trypsin: huvunja protini iliyobakia na kuwa peptides. Trypsin hutolewa katika namna ya trypsinogen.
Sodium Hydrogen Carbonate (NaHCO3): huweka hali ya alkali ambayo ni mazingira mazuri kwa vimeng’enya vya utumbo mwembamba kufanya kazi.
Ileum
Hii ni sehemu ya pili ya utumbo mwembamba ambayo ni ndefu sana na imejikunjakunja sana ili iweze kutosha sehemu ya tumbo ambayo ingekuwa ndogo kama ungenyooka (inafikia karibu mita saba). Ileum hutoa misusumo yenye vimeng’enya vifuatavyo:
Erepsin (peptidase): humeng’enya peptides na kuwa asidi za amino.
Maltase: huvunja maltose na kuwa glucose.
Lipase: humeng’enya vipande vidogovidogo vya mafuta na kuwa asidi za shahamu na glaiserini (glycerol).
Sucrase: huvunja sucrose na kuwa glucose.
Mchakato wa umeng’enyaji humalizikia katika ileum. Ileum kwa ujumla ina kazi kuu mbili:
umeng’enyaji wa kabohaidreti, protini na mafuta;
usharabiwaji wa chakula ambacho ni matokeo ya umeng’enyaji kwenda katika mkondo wa damu.
Kusharabiwa kwa chakula
Chakula kinapofikia hatua hizo huwa kiko tayari kusharabiwa na vinywelea vilivyo katika utumbo mwembamba viitwavyo vilasi. Vilasi hizo huchukua asidi za amino, sukari rahisi (glucose) na chumvi na kupeleka katika mishipa ya vena hadi kwenye ini. Katika ini sukari rahisi hubadilishwa kuwa glaikojeni na kuhifadhiwa. Asidi za amino za ziada hugeuzwa kuwa glaikojeni na yurea (kemikali ambayo baadaye huwa mkojo). Kutoka kwenye ini chakula kinachohitajiwa na mwili husafirishwa na damu hadi kwenye moyo. Damu hiyo husambaza chakula hicho katika mwili mzima kwa matumizi mbalimbali.
Sehemu kubwa ya chakula humeng’enywa na kusharabiwa katika utumbo mwembamba. Chakula kilichobaki huelekea kwenye utumbo mpana.
Utumbo mpana
Chakula kinachotoka katika utumbo mwembamba na kuingia utumbo mpana huwa ni kile ambacho hakikuweza kumeng’enywa au kimeng’enywa lakini hakikusharabiwa. Sehemu ndogo tu ya chakula kilichomeng’enywa husharabiwa na utumbo mpana. Sehemu kubwa ya maji iliyotokana na mmeng’enyo wa chakula husharabiwa na utumbo mpana. Sehemu iliyobaki ya chakula huelekea puru na kutolewa nje kupitia njia ya haja kubwa (mkundu) kama kinyesi.
Magonjwa ya mfumo wa mmeng'enyo wa chakula
Mfumo wa mmeng'enyo wa chakula hukumbwa na magonjwa tofauti ambayo yanaweza kumfanya mtu asile chakula fulani au akose kula chakula kabisa, akonde na hata pengine afe njaa. Magonjwa hayo ni kama uvimbe wa utumbo (constipation), fistula ya mkundu, saratani ya utumbo, madonda ya mkundu (perianal infections), bawasiri na colon polyps.
Kujikinga kutokana na magonjwa ya mfumo wa mmeng'enyo wa chakula
Magonjwa hayo yanaweza kuzuiwa kwa kula chakula chenye nyuzinyuzi, kuenda chooni wakati unaofaa pamoja na kuenda kufanyiwa skrini ili kukaguliwa usiende ukawa na saratani ya utumbo.
Hata baada ya kufanya hayo yote, huenda ukapata kwamba bado una shida za mfumo wa mmeng'enyo wa chakula. Hili likifanyika, wafaa umwone daktari anayekabiliana na magonjwa ya mfumo wa mmeng'enyo wa chakula aliyesomea somo la gastroenterolojia
Tanbihi
Viungo vya nje
Wikipedia ya Kiingereza
Marejeo
Mwaniki, J. M. (2008) Fundamentals of Biology Second Edition, Delah Educational Publishers, Dar es Salaam
Taasisi ya Ukuzaji Mitaala, Sayansi, Kitabu cha Nne, Eastern Africa Publications Limited
Jamii:Biolojia
Jamii:Mwili
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Mfumo%20wa%20mmeng%27enyo%20wa%20chakula
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
371,
753,
1424,
1543,
1951,
2128,
2288,
2659,
3367,
3462,
3800,
4707,
4904,
5183,
5381,
5795,
5928
],
"plaintext_end_byte": [
370,
743,
1402,
1542,
1950,
2127,
2287,
2641,
3366,
3461,
3799,
4706,
4903,
5182,
5380,
5779,
5919,
6015
]
}
|
Wimbo wa nini Chanzo ulirekodiwa mwaka gani?
|
Seasons in the Sun
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
"Seasons in the Sun" ni toleo la Kiingereza la wimbo wa "Le Moribond" ulioimbwa na mwanamuziki wa Ubelgiji, na mtunzi wa nyimbo Jacques Brel [1]. Ulikuwa wimbo bora wa mwaka 1974, kwa Terry Jacks na ilikuwa wimbo bora wa Krismasi nchini Uingereza, kwa mwaka 1999, ambapo ulifanikiwa kushika nafasi ya kwanza, lakini wakati huu ulikuwa ukitoka katika kundi la Westlife
Toleo la Jck, lilitoka katika nchi za Marekani na Canada mapema mwaka huo, na kufanikiwa kufika hadi nafasi ya kwanza nchini Marekani, hii ikiwa ni tarehe 2 ya mwezi Machi. Wanamuziki mbalimbali wameshatoa wimbo huu kwa mara ya pili kama vile
The Kingston Trio, Kundi la nchini Uingereza, The Fortunes mwaka 1968 na kundi la Pearls Before Swine (band)mwaka n 1970/71.
Historia
Wimbo huu ulirekodiwa kwa mara ya pili katika Vancouver, BC ambapo ulirekodiwa n a Jacks na mke wa kipindi hicho aliyekuwa aakiitwa Susan Jacks. Muda mfupi kabla ya ndoa yao kuvunjika. Wakati kundi la walipoamua kuacha kurekodi wimbo huo, Terry na Susan waliamua kurekodi wimbo huu wenyewe na kuutoa chini ya jina la Terry.
Jacks alitoa wimbo huo, katika stuio yake mwenyewe, na muda mfupi baadae iifanikiwa kushika nafasi ya kwanza katia chati mbalimbali za muziki nchini Marekani (ambapo ilitolewa katika studio za [[Bell Records (1950-70), Pia ilitolewa nchini Canada na Uingreza. Ilifanikiwa kuuza nakala zaidi ya milioni sita dunia nzima.
Liganisho la Matoleo
Hili ni toleo lililotafiriwa na kupelekwa katika kiingereza, kutoka katika wimbo wa asili uliotungwa na Jacques Brel:
Good-bye, my wife, I loved you well
Good-bye, my wife, I loved you well, you know,
But I'm taking the train for the Good Lord,
I'm taking the train before yours
But you take whatever train you can;
Goodbye, my wife, I'm going to die,
It's hard to die in springtime, you know,
But I'm leaving for the flowers with my eyes closed, my wife,
Because I closed them so often,
I know you will take care of my soul.
("eyes closed" ikimaanisha kufunga macho yake kutokana na mkewe, kutokuwa mwaminifu, na katika shahiri linalofuatia, anamwambia kwa kwaheri mpenzi wa mke wake Antoine Antoine).
Terry Jacks anatoa ubeti wa tatu na wa nne, na kuongeza ubeti wake mwenyewe, ambao unaufanya wimbo huu kuweza kumaanisha kuimbiwa kwa mototo wa kike au rafiki.
Goodbye, Michelle, my little one,
You gave me love and helped me find the sun,
And every time that I was down
You would always come around
And get my feet back on the ground;
Goodbye, Michelle, it's hard to die
When all the birds are singing in the sky,
Now that the spring is in the air,
Whiff of flowers everywhere,
I wish that we could both be there!
Matoleo mengine
Tofauti na matoleo hapo yaliorodheshwa ahapo juu, kumekuwa na matoleo kadhaa ya wanamuziki kurudia wimbo huu kama vile.
Bendi ya Sweden ya dansband inayojulikana kama Vikingarna walirudia wimbo huu katika Kiswideni mwaka 1974 ambapo uliitwa "Sommar varje dag". Wimbo huu pia umesharudiwa na makundi anuai kama vile kundi la Spell Bad Religion, Too Much Joy, Black Box Recorder, Nirvana, Indochine, Pearls Before Swine, Alcazar, Me First na the Gimme Gimmes, Westlife, katika albamu yao ya pili, kundi la Gob akishirikiana na Blink 182. Mwaka 2006, kundi la BoyTown lilirudia wimbo huu kwa ajili ya filamu yenye jina hilo hilo. Ambapo wimbo huu unaimbwa mwishoni na wasanii wote watano katika filamu hii.
Toleo la Kingston Trio linatoa beti la tatu kutoka katika wimbo wa asili na kuweka beti hili.
Adieu, Francoise, my trusted wife, without you I'd have had a lonely life.
You cheated lots of times but then, I forgave you in the end though your lover was my friend.
Adieu, Francoise, it's hard to die when all the birds are singing in the sky. Now that spring is in the air
With your lovers ev'rywhere; just be careful, I'll be there.
Toleo la Westlife wimbo huu upo katika albamu yao inayoitwa jina lao wenyewe yaani albamu ya Westlife ambapo wimbo huu upo katika upande A pamoja na wimbo wa I Have A Dreamwimbo ambao ulikuwa wimbo wa kwanza katika nyimbo za Krismasi kwa mwaka 1999, na kuendelea kushika nafasi hiyo hadi wiki ya kwanza ya mwaka 2000
Toleo la Bobby Wright na Kitty Wells, lilifanikiwa kufika nafasi ya 40, katika chati ya Billboard magazine Country Singles ya nwaka 1974.
Wimbo uliotolewa zaidi unaweza ukawa ule uliotolewa katika eneo la Manchester uliokuwa ukikaribia kufanana na toleo la Coachmen ulirekodiwa katika studio za AMEI Abbey Raod Studio mwezi Julai mwaka 1966, na kutolewa katika Columbia DB8057 mwezi Novemba 1966. Wimbo huu ulitumika na kundi la Shabba Ranks na Crystal katika wimbo wao wenye miondoko ya Rege "Twice My Age", na kuweka maneno haya katika kiitio, ambapo kiitikio kiliimbwa na Crystal:
I'm in love with a man, nearly twice my age,
Don't know what it is, but its a hit from me youthful days,
As I go my way, I don't care what people say,
I'm in love with a man, nearly twice my age!
Pia kuna toleo kwa lugha ya Kijerumani linaloitwa Adieu Emile lililoimbwa na by Klaus Hoffmann na kutolewa mwaka 1975. Mashairi ya toleo hili, yanaonekana kukaribia kufanana na yale katika toleo la Kifaransa, lakini midundo katika toleo hili inaonekana kutofautiana kidogo..[2]
Halikadhalika mwimbaji wa nchini Italia anayeitwa Roberto Vecchioni alirekodi wimbo huu katika lugha kigiriki uloitwa "Stagioni nel sole" katika albamu yake ya mwaka 2005 iloitwa Il Contastorie.
Kundi la Beirut walirudia wimbo huu na kuiita "Le Moribond" na wameshawahi kuuimba moja kwa moja katika maonesho mbalimbali. Toleo la KEXP ulirekodiwa pamoja na "My Family's Role in the World Revolution" ukiwa wimbo wa tatu katika albamu ya Elephant Gun EP. Beirut ipoimba katika lugha ya kifaransa.
alirudia wimbo huu lakini kwa kufuata mashari na miondoko ya wimbo wa asili wa Jacques Brel
Viungo vya Nje
at Super Seventies.
: The enduring appeal of an abominable pop song" (Slate.com, March 16, 2005)
on the song's origins.
.
Mrejeo
Jamii:Nyimbo za 1961
Jamii:Nyimbo za 1974
Jamii:Nyimbo za 1999
Jamii:Nyimbo za Westlife
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Seasons%20in%20the%20Sun
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
1193,
2178,
3177,
4352,
5928,
7681,
8298,
9551,
11841,
12879,
14088,
15497,
16618,
18004,
18637,
19306,
21101,
21992,
22655,
23673,
24178,
24683,
25572,
26319,
26819,
27189,
27333,
28847,
29871,
30221,
31175,
32698,
33150,
34035,
35498,
36785,
37130,
37626,
42192,
43379,
43667,
44803,
46041,
47038,
47509,
48763,
49050,
49351,
49938,
50722,
51162,
51586,
52306,
53267,
53644,
55030,
55393,
55708,
56865,
57940,
58631,
59327,
59695,
60187,
60581,
60885,
61066,
62405,
62842,
63575,
64063,
65693,
66159,
67206,
67835,
70384,
71267,
72134,
72361,
73354,
73867,
76020,
77332,
78766,
80189,
80995,
83372,
83479,
84258,
84375,
84473,
84803,
85380,
86358,
87289,
88056,
89219,
93248,
95067,
95925,
97641,
99228,
100682,
102694,
103338,
104630,
109514,
110062,
111347,
111728,
112560,
113010,
113492,
113602,
113898,
114219,
115350,
117452,
119096,
120505,
121518,
122483,
123051,
123677,
123817,
124597,
124761,
125966,
126863,
127722,
128964,
130122,
131065,
131518,
133219,
134217,
135208,
135566,
136800,
137097,
138900,
139123,
139853,
140645,
141455,
142891,
143845,
145224,
145978,
146888,
147890,
148667,
149196,
149642,
150378,
151535,
152030,
152190,
153662,
155865,
156873,
157740,
158149,
159094,
159563,
160635,
160810,
161005,
161142,
161241,
162350,
164470,
164849,
165463,
166161,
166359,
166897,
167017,
167900,
168963,
169195,
169703,
170011,
170721,
171037,
171579,
171912,
172685,
173468,
174411,
177071,
178417,
179442,
180906,
181490,
181886,
182726,
184576,
185508,
188118,
189149,
189916,
190973,
191574,
192078,
193459,
194167,
194700,
194950,
195988,
196799,
200015,
201295,
201997,
207549,
210078,
221275,
221386
],
"plaintext_end_byte": [
1133,
2177,
3176,
4351,
5927,
7680,
8297,
9527,
11840,
12878,
14087,
15496,
16617,
18003,
18636,
19267,
21100,
21991,
22654,
23672,
24177,
24682,
25571,
26318,
26818,
27188,
27332,
28700,
29870,
30220,
31174,
32697,
33149,
34034,
35497,
36784,
37129,
37625,
42191,
43378,
43666,
44802,
46040,
47037,
47508,
48762,
49049,
49350,
49937,
50721,
51161,
51585,
52305,
53266,
53643,
55029,
55392,
55707,
56706,
57939,
58630,
59326,
59694,
60186,
60580,
60884,
61065,
62404,
62841,
63574,
64062,
65692,
66158,
67205,
67798,
70383,
71266,
72114,
72360,
73353,
73866,
76019,
77331,
78765,
80188,
80994,
83371,
83478,
84257,
84374,
84472,
84802,
85379,
86357,
87288,
88055,
89218,
93247,
95066,
95924,
97640,
99227,
100681,
102693,
103337,
104629,
109470,
110061,
111325,
111727,
112548,
113009,
113491,
113601,
113897,
114204,
115349,
117451,
119074,
120489,
121517,
122440,
123050,
123676,
123791,
124550,
124742,
125965,
126862,
127721,
128846,
130121,
131064,
131517,
133218,
134216,
135207,
135565,
136799,
137096,
138899,
139122,
139852,
140644,
141454,
142890,
143743,
145223,
145977,
146887,
147889,
148666,
149195,
149607,
150377,
151534,
152029,
152189,
153661,
155819,
156872,
157739,
158148,
159093,
159562,
160634,
160809,
161004,
161141,
161240,
162294,
164469,
164848,
165462,
166160,
166358,
166836,
166970,
167899,
168962,
169194,
169702,
169936,
170720,
171036,
171529,
171911,
172671,
173467,
174410,
177070,
178416,
179441,
180905,
181489,
181885,
182725,
184575,
185474,
188117,
189148,
189915,
190972,
191573,
192077,
193458,
194166,
194699,
194949,
195987,
196672,
199911,
201235,
201944,
207535,
210054,
221259,
221384,
222484
]
}
|
Посещал ли Луи́ Пьер Альтюссе́р Россию?
|
Фуко, Мишель
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Поль-Мише́ль Фуко́ (French: Paul-Michel Foucault, 15 октября 1926, Пуатье — 25 июня 1984, Париж) — французский философ, теоретик культуры и историк[1]. Создал первую во Франции кафедру психоанализа[2], был преподавателем психологии в Высшей нормальной школе и в университете города Лилль, заведовал кафедрой истории систем мысли в Коллеж де Франс[3]. Работал в культурных представительствах Франции в Швеции[3], Польше[4] и ФРГ. Является одним из наиболее известных представителей антипсихиатрии[5]. Книги Фуко о социальных науках, медицине, тюрьмах, проблеме безумия и сексуальности сделали его одним из самых влиятельных мыслителей XX века[6].
Биография
Рождение, ранние годы
Поль-Мишель Фуко родился 15 октября 1926 года в городе Пуатье в состоятельной семье. Сестра Франсин была старше его на пятнадцать месяцев, брат Дени — младше на пять лет. Отец, успешный хирург, преподавал анатомию в местном медицинском колледже. Оба деда Фуко также были хирургами. И отец философа, и его дед по отцу носили имя и фамилию «Поль Фуко», но сам он благодаря матери получил второе имя «Мишель». Питая неприязнь к своему отцу, который вёл себя в кругу семьи деспотично, Фуко стал с юных лет называть себя Мишелем вместо имени «Поль»[3].
По воспоминаниям тех, кто знал Фуко в детстве, он был ребёнком очень весёлым, любил шутки в духе абсурдизма и розыгрыши. До 1940 года Фуко учился в иезуитской школе — лицее Генриха IV (в стенах этого учреждения он вначале посещал подготовительные классы, затем начальную школу, затем — в 1936 году — стал собственно лицеистом), а в 1940 году перешёл в коллеж Святого Станислава. И в лицее, и в коллеже являлся почти постоянно одним из лучших учеников, получал награды за успехи во французском, греческом, латинском, английском языках, истории и философии[3].
В 1943 году Фуко получил степень бакалавра[4]. Готовясь поступать в парижскую Высшую нормальную школу (French: École normale supérieure, очень престижный парижский вуз), провёл два года на подготовительных курсах в лицее Генриха IV в Пуатье. Однако в 1945 году ему не удалось поступить в Высшую нормальную школу, и ещё год он учился на подготовительных курсах в Париже в столичном лицее Генриха IV[3]. Благодаря преподававшему в этом лицее Жану Ипполиту, переводившему «Феноменологию духа» Гегеля и написавшему о ней диссертацию, Фуко увлекается философией[4] и знакомится с творчеством Гегеля[3]; в тот же период времени он изучает творчество Ницше, Маркса и Фрейда.
В 1946 году по результатам экзамена Фуко оказался на четвёртом месте во всей Франции[7]. После успешного поступления он стал с осени 1946 года учиться в Высшей нормальной школе. Здесь Фуко, который не мог приспособиться к коллективному образу жизни, господствовавшему в Высшей нормальной школе, часто конфликтовал с другими студентами. В это время он проявлял суицидальные наклонности и совершил попытку самоубийства, причиной чего, как полагает большинство исследователей, явились тяжёлые переживания в связи со своей гомосексуальностью (во Франции того времени преобладало негативное отношение к гомосексуальности: гомосексуальность осуждали моралисты и преследовала полиция)[3]. Вместе с тем Фуко отличался от своих соучеников более высокой работоспособностью, эрудицией, ироничностью, проявлявшейся в высмеивании других студентов и в постоянных спорах[8].
Изучал труды Платона, Канта, Гегеля, Маркса, Фрейда, Гуссерля, Хайдеггера, Сартра, Мерло-Понти[3], Политцера, Башляра; слушал лекции, в частности, Мерло-Понти, Жана Ипполита, Жана Бофре, Жана Валя[4]. Интересовался также психологией и после того, как в 1948 году получил в Сорбонне степень лиценциата в области философии, захотел вдобавок получить степень лиценциата по психологии. Он слушал лекции по общей и социальной психологии, вводный курс лекций по психопатологии; посещал занятия на естественнонаучном факультете, стремясь получить аттестат по психофизиологии; также ходил на занятия известного психолога Даниэля Лагаша в парижском Институте психологии[4]. Кроме того, Фуко вместе с другими студентами посещал и клинику Флери-лез-Абро[3]. Присутствуя на занятиях по психиатрии, Фуко знакомится с новаторскими течениями в этой области[4]. В 1949 году он получил в Сорбонне степень лиценциата в области психологии и в том же году — диплом Института психологии[8].
В 1950 году Фуко, находясь под влиянием работавшего в Высшей нормальной школе репетитором по философии Альтюссера, вступил во Французскую коммунистическую партию (ФКП), хотя и был тогда в большей мере гегельянцем, чем марксистом; при этом партийных собраний почти не посещал и не соглашался с позицией ФКП в отношении гомосексуальности[4].
Дипломная работа Фуко была посвящена философии Гегеля[9]. В 1950 году Фуко провалился на экзамене на звание агреже (которое по результатам экзаменов присуждалось лишь пятнадцати из двухсот девятнадцати претендентов), что удивило многих, так как в Высшей нормальной школе он являлся одним из самых выдающихся студентов. Вердикт председателя жюри по итогам экзамена гласил: «Кандидат, несомненно, эрудирован и незауряден, поэтому его неудачу следует считать случайной. <…> Он получил вполне традиционную тему, но не стал развивать её, а поставил своей целью продемонстрировать собственную эрудицию». Ещё год Фуко продолжал заниматься и в 1951 году успешно выдержал экзамены[4].
Становление
В 1951 году, окончив первую ступень высшего образования, Фуко добился получения стипендии Фонда Тьера, однако стипендиатом был всего год. Много времени проводил в Национальной библиотеке. В этот же период он поступил в Институт психологии, где стал специализироваться в области психопатологии[3]. В Институте психологии Фуко посещал, в частности, лекции профессоров Пуайе, Деле[4] (вместе с П. Деникером создавшего в 1948 году первый нейролептик — хлорпромазин[10]) и Бенасси, ходил на клинические занятия с демонстрацией пациентов в психиатрической больнице Святой Анны[4]. В 1952 году он получил диплом по психопатологии Института психологии[8]. Увлекался проективными методиками, особенно тестом чернильных пятен Роршаха[10].
мини|260px|слева|Больница Святой Анны, павильон Маньян (основное крыло здания)
В 1951—1955 годах Фуко читал лекции по психологии в Высшей нормальной школе; также проводил в ней семинарские занятия[3]. Лекции Фуко пользовались большой популярностью у студентов. Жак Деррида утверждал: «Как и на многих других, на меня произвел огромное впечатление его ораторский дар. Поражали мастерство, блеск и властность его речей». Фуко водил своих студентов в психиатрическую больницу Святой Анны, где они присутствовали при демонстрации пациентов[4].
В 1952 году он также получил должность ассистента на кафедре психологии ; преподавал в этом университете психологию и историю психологии, еженедельно живя в Лилле два-три дня. Период жизни Фуко, связанный с Лиллем, длился до 1955 года. В начале 1950-х годов Фуко также работал стажёром в психиатрической больнице Святой Анны, в электроэнцефалографической лаборатории этой больницы помогал проводить тестирование и эксперименты. Кроме того, он работал в электроэнцефалографической лаборатории в тюрьме Френа (в этой тюрьме находилась главная тюремная больница Франции)[4].
В конце концов Фуко отказался от работы психологом, одной из причин этого являлось излишне тяжёлое лечение пациентов в психиатрии с помощью электросудорожной терапии и лоботомии. Сам Фуко по данному поводу отмечал: «Это была эпоха расцвета нейрохирургии, начала психофармакологии, господства традиционных институтов. В первое время я принимал всё это как необходимое, но по прошествии трёх месяцев (медленно соображаю!) я начал задаваться вопросом: „Почему же всё это необходимо?“ Прошло три года, я бросил эту работу и отправился в Швецию, с чувством большой неловкости за самого себя; там я начал писать историю своей практической работы и осмыслять её»[10].
В начале 1950-х годов Фуко являлся лидером небольшой группы студентов в Высшей нормальной школе, увлекающихся коммунистическими идеями[3]. Был, по собственному его признанию, «коммунистом-ницшеанцем», хотя открыл для себя Ницше и позже, чем стал марксистом. Фуко, как правило, не принимал участия в акциях коммунистической партии и ни в политическом, ни в интеллектуальном плане не был близок к тем, кто называл себя сталинистами. В 1953 году он вышел из коммунистической партии — по его собственному утверждению, в связи с советским «Делом врачей», которое поддержала Коммунистическая партия Франции. В то время Фуко ещё оставался марксистом, однако в ближайшие годы отказался от идей марксизма, и книга «Слова и вещи», изданная в 1966 году, содержит выпады против марксизма[4].
В 1954 году в издательстве Declée de Brower было опубликовано «Введение» Фуко к небольшой статье Л. Бинсвангера «Сон и существование» (German: Traum und Existenz), в переводе которой на французский участвовал сам же Фуко. «Введение» оказалось вчетверо больше, чем статья Бинсвангера; в нём Фуко, ориентируясь на идеи экзистенциальной психологии, основоположником которой был Бинсвангер, высказывает свои философские взгляды и предлагает новую форму экзистенциального анализа. Однако в дальнейшем Фуко от этих взглядов отказался: для зрелого Фуко характерны иные философские взгляды и отказ от идей экзистенциальной психологии[3].
В том же году в университетском издательстве вышла первая книга Фуко — «Психическая болезнь и личность». Впоследствии он считал эту книгу незрелой, но некоторые из вопросов, затронутых в ней, развил в последующих книгах — «Истории безумия в классическую эпоху» и «Рождении клиники»[3]. Фуко не предполагал повторно издавать эту книгу, однако переиздать её ему предлагали неоднократно, пока он не дал согласие — и всё же при этом существенно переработал текст книги, внеся исправления в первую часть и полностью переписав вторую, и изменил название[10]: книга вышла под заголовком «Психическая болезнь и психология»[3]. Правки, внесённые в эту книгу в новой редакции, приближают её содержание к взглядам, выраженным в «Истории безумия в классическую эпоху»[10].
В 1950-е годы Фуко сильно увлёкся художественной литературой. Он с большим интересом читал таких современных ему писателей, как Батай, Бланшо, Рене Шар, Беккет. В связи с этим биограф Фуко Д. Эрибон пишет, что период увлечённости литературой у Фуко длился «вплоть до конца 1960-х годов, когда на смену литературному пришло политическое видение мира»[4].
В первой половине 1950-х годов у Фуко складываются бурные любовные отношения с молодым музыкантом , с которым он незадолго до того познакомился и первоначально был ему просто приятелем, однако затем эти приятельские взаимоотношения переросли в тесную любовную связь, длившуюся в течение двух или трёх лет перед отъездом Фуко в Швецию в 1955 году[4].
Расцвет, зрелые годы
В 1955 году Фуко получил должность преподавателя в университете города Уппсала в Швеции, где он стал читать лекции по французскому языку и французской литературе; также он в эти годы работал директором «Французского дома» (Мезон де Франс) в Уппсале, ставящего своей задачей распространение французских языка и культуры[3]. С целью популяризировать французскую культуру Фуко устраивал во «Французском доме» культурные вечера, на которых показывал фильмы; организовал театральную труппу, ставившую спектакли на французском языке — после премьеры спектакля, происходившей обычно в Уппсале, группа, как правило, отправлялась в турне по другим городам Швеции. В период своего пребывания в Швеции Фуко также читал лекции в Институте французской культуры в Стокгольме. Кроме того, он писал диссертацию, которая была почти готова к 1958 году. Фуко предполагал защитить её в Швеции, однако затем стало ясно, что излишне консервативные шведские учёные не дадут ему возможности это сделать[4].
Находясь в Швеции, Фуко почти каждый день пишет страстные письма Барраке; ему не терпится продвинуться в работе над диссертацией, чтобы поскорей вернуться во Францию и возобновить свои отношения с молодым музыкантом. Как отмечает биограф Фуко Д. Эрибон, «его экзальтированные письма представляют собой великолепные образцы любовных посланий, которые когда-нибудь следует опубликовать». Однако в 1956 году Барраке в письме к Фуко сообщает ему о своём решении разорвать отношения с ним[4].
В 1958 году во время Фуко вернулся в Париж, чтобы принять участие в политических событиях. Через месяц он переехал в Варшаву, где он работает над созданием французского культурного центра, читает лекции в университете и Институте романских языков[4], во французском посольстве выполняет работу советника по культуре; одновременно дорабатывает свою диссертацию[3].
С 1959 года Фуко стал жить в Гамбурге[3], где он руководит Институтом французской культуры, преподаёт французскую литературу на отделении романских языков философского факультета[4] университета. Окончательно доработав свою диссертацию, Фуко приступает к работе над «второй диссертацией» (во Франции для получения докторской степени необходимо предоставить два текста: собственную работу и комментированный перевод с иностранного языка) — переводу «Антропологии с прагматической точки зрения» Канта и написанию большого исторического введения к ней[3].
В 1960 году Фуко вновь вернулся во Францию, здесь он познакомился и начал совместную жизнь со студентом Высшей нормальной школы [3], который стал спутником Фуко до конца его жизни[4]. При этом оба считали необходимыми открытые отношения и порой встречались с другими партнёрами[7].
С октября 1960 по весну 1966 года[4] Фуко читал лекции по психологии в университете города Клермон-Ферран, при этом он жил в Париже и каждую неделю ездил в Клермон-Ферран[3]. Материал, излагавшийся Фуко на этих лекциях, лёг в основу его будущих книг, в частности книги «Слова и вещи»[4].
В 1961 году[7] была издана диссертация Фуко, которой он дал название Folie et déraison. Histoire de la folie à l’âge classique («Безумие и неразумие. История безумия в классическую эпоху»). Обе своих диссертации Фуко защитил в мае 1961 года и получил учёную степень доктора. Основная диссертация («История безумия») была удостоена бронзовой медали от Центра национальных научных исследований[3], и её издание принесло Фуко известность[9]. Издание кантовской «Антропологии», переведённой Фуко, состоялось в 1963 году[3].
В 1963 году вышли также книги Фуко «Раймон Руссель. Опыт исследования»[4] (о французском писателе, в то время ещё малоизвестном[3]) и «Рождение клиники: археология взгляда медика»[4]. Примерно в то же время Фуко пишет и публикует ряд статей об известных французских писателях: Роб-Грийе, Руссо, Ж. Верне, Флобере, Малларме[3], Батае, Бланшо, Клоссовски и других[4]. В этих статьях Фуко проявляет тяготение к модернизму[3].
В начале 1960-х годов Фуко стал популярным лектором, охотно приглашаемым на самые разные культурные мероприятия и во Франции, и в других странах[3]. В частности, на конференции 1964 года в Ройомоне, посвящённой Ницше, Фуко прочёл ставший знаменитым доклад «Ницше, Маркс, Фрейд»[4].
В 1965—1966 годах Фуко участвовал в разработке университетской реформы, проводимой под руководством министра национального образования и премьер-министра Жоржа Помпиду. Реформа была принята в 1967 году[4].
В 1965 году Фуко отправился в Бразилию, где два месяца читал лекции в Сан-Паулу[3].
В 1966 году в издательстве Gallimard опубликована книга Фуко «Слова и вещи»[3] (Les Mots et les Choses), имевшая подзаголовок «Археология наук о человеке»[11] (Une archéologie des sciences humaines), которая, хотя и предназначалась в основном для философов и специалистов по истории науки, приобрела широкую популярность и стала бестселлером. К 1990 году во Франции было продано свыше 110 000 экземпляров этой книги, что для философской книги — крайняя редкость. После первой публикации книги в 1966 году рецензии на неё напечатали большинство парижских газет[3]; появилось большое количество статей и отзывов, посвящённых этой книге. «Слова и вещи» вызвали бурную и длительную полемику[4], оказали огромное впечатление на интеллектуалов во Франции и сделали Фуко харизматической фигурой[11].
Зрелые годы. Университет Венсенна, Коллеж де Франс и политическая деятельность
В 1964 году Дефер отправился в Тунис, чтобы работать волонтёром. В 1966 году Фуко поехал вслед за ним[12] и до 1968 года жил в Тунисе, в маленьком городке Сиди-Бу-Саид неподалёку от столицы[3], преподавая в столичном университете философию[4], а также психологию, историю искусства и эстетику западной живописи[13]. Кроме лекций для студентов, он читал ещё и публичный курс о «человеке в западной философии». Каждую пятницу лекции Фуко посещали более двухсот слушателей, люди разных возрастов и профессий; эти лекции вызывали большой интерес у образованной части горожан[4].
В 1966—1967 годах Фуко и Ж. Делёз занимались подготовкой к печати перевода на французский полного собрания сочинений Ницше[2]. В 1967—1968 годах Фуко писал в Сиди-Бу-Саид книгу «Археология знания»[13].
Во время антиправительственных студенческих выступлений в Тунисе Фуко прятал у себя в доме студентов, опасавшихся арестов; у него во дворе тайно находилась принадлежавшая представителям оппозиции типография. За домом Фуко и его машиной началась слежка полиции; он получал угрозы, а также официальные предупреждения от тунисских властей[3]. Впоследствии, после возвращения в Париж, Фуко не раз приезжал в Тунис, чтобы выступить в поддержку своих бывших студентов, оказавшихся в тюрьме из-за политической деятельности[13].
В мае 1968 года, во время знаменитых событий в Париже — оппозиционных акций парижских студентов, которые в ходе этих акций захватили весь левый берег Сены, — Фуко находился в Тунисе и оттого не принял участия в майских событиях[7], о чём он глубоко сожалел. Уехав из Туниса, он окончательно поселился во Франции. Участвовал в организации экспериментального университета в Венсенне (входил в комиссию по подбору кадров)[3], созданного на восточной окраине Парижа, занял должность «председателя философского факультета» в нём[7]. Стремясь собрать в Венсенне «цвет современной философии», добился того, чтобы к созданному им философскому факультету присоединился ряд философов, в том числе Делёз[3]. В Венсенне Фуко создал первую во Франции кафедру психоанализа, пригласив туда главным образом психоаналитиков лакановского направления[2].
В этот период Мишеля Фуко начинает волновать его стареющая внешность, поэтому он решает побрить голову. Складывается знакомый всем образ философа: он стал носить белый свитер с воротником-поло и вельветовый костюм, «чтобы не надо было гладить»[7].
В конце 1960-х годов Фуко во многом разделял убеждения молодого поколения гошистов, сотрудничал с левыми радикалами, при этом, как и гошисты, относился крайне неприязненно к коммунистической партии. В новой политической ситуации его книга «История безумия в классическую эпоху», которую прежде воспринимали лишь как академическое исследование, переосмысливается многими в контексте антирепрессивного социального движения и воспринимается теперь как декларация гошистских идей[3].
В период своей работы в Венсенне Фуко участвовал во многих оппозиционных акциях, в частности в захвате студентами университета Венсенна 23 января 1969 года[3]. В этот день «комитет действия» лицея Сен-Луи организовал показ для лицеистов фильмов о событиях мая 1968 года, несмотря на запрет ректората. После показа лицеисты присоединились к митингующим, собравшимся рядом с лицеем во дворе Сорбонны. Вместе и те, и другие заняли ректорат внутри Сорбонны. Несколько сотен студентов из Венсенна и некоторые из преподавателей, решив проявить солидарность с этими группами, захватили здание собственного университета. Ночью уже две тысячи человек вступили в стычку с явившейся в здание Венсенна полицией. Сотни человек были арестованы, Мишель Фуко и Даниэль Дефер провели часть ночи в полицейском участке[4].
Два года работы в университете Венсенна оказались в какой-то мере переломными для Фуко. По словам Д. Эрибона, «…в этот период родился новый Фуко. Он уже не тот человек, который работал в министерской комиссии и принимал экзамены в Национальной школе администрации. Тот человек уходит в прошлое, забывается, а его место занимает ангажированный философ, получивший боевую закалку в Венсенне, участвующий в битвах на всех фронтах, деятельный и размышляющий. С 1969 года в Фуко начинают видеть воплощение интеллектуала-борца. Так формируется тот образ, к которому все привыкли: Фуко манифестаций и манифестов, „борьбы“ и „критики“, упрочивший свое положение и влияние благодаря кафедре в Коллеж де Франс»[4].
Темами лекций Фуко в университете Венсенна были «Дискурс сексуальности», «Конец метафизики», эпистемиология «наук о жизни» и философия Ницше. На его лекции собирались сотни слушателей[4].
В 1969 году вышла из печати книга Фуко «Археология знания», ставшая широко известной за рубежом, но встреченная резкой критикой в интеллектуальных кругах Парижа — это свидетельствовало о том, что автор уже стал очень значительным явлением французской культурной жизни[7].
В 1970 году Фуко получил должность профессора, заведующего кафедрой истории систем мысли в Коллеж де Франс, при этом ему отдали предпочтение перед также претендовавшим на должность заведующего кафедрой Полем Рикёром. С тех пор и вплоть до 1984 года (вплоть до своей смерти) Фуко читал в Коллеж де Франс лекции, обычно составлявшие циклы из двенадцати лекций. Эти лекции, читавшиеся каждую неделю с января по март, играли важную роль в интеллектуальной жизни Парижа. На них собирались настоящие толпы — как французы, так и иностранцы[3]; студенты, преподаватели, исследователи и просто интересующиеся[14]. Слушатели сидели и стояли даже в проходах. Один из слушателей, Ж. Петижан, отмечал: «В аудитории триста мест, но в неё набилось пятьсот человек, занимая каждый свободный дюйм пространства. Ступить некуда. Я сделал глупость, придя за сорок минут до начала лекции. В результате мне приходится стоять»[3]. Лекции Фуко получили мировую известность, к числу их слушателей относились, в частности, Леви-Стросс, Делёз, Фернан Бродель и другие известные личности[2].
мини|280px|Главный вход в Коллеж де Франс
С 1970 по 1975 год Фуко прочитал в Коллеж де Франс курсы лекций «Воля к знанию», «Пенитенциарные теории и учреждения», «Карающее общество», «Психиатрическая власть», «Ненормальные»; в 1975/76 учебном году им был прочитан курс лекций, называющихся «Нужно защищать общество», в 1977/78 году — курс под названием «Безопасность, территория, население», в 1978/79 году темой лекций стала политическая рациональность (иначе говоря, «либерализм» в том смысле, который Фуко вкладывал в это слово). С конца 1970-х годов Фуко посвящает лекции преимущественно теме «История сексуальности»[3]. В 1983/84 году темой лекций становится соотношение понятий «правдоречие» (parrhesia) и «забота о себе» в Древней Греции[4]. Лекции Фуко по сути являлись разработками для будущих книг, формулировкой проблем, которые он собирался рассматривать. Эти лекции ни в коей мере не дублировали книги Фуко, опубликованные при его жизни, и не были набросками будущих книг — даже в случаях, когда их темы совпадали. Прочитанные Фуко в Коллеж де Франс лекции имеют особенный статус, в них совершенно по-особому развит проект генеалогии взаимоотношений знания и власти, лёгший в основу работ Фуко с начала 1970-х годов и существенно отличающийся от проекта археологии дискурсивных формаций, характерного для его более ранних работ[14]. В дальнейшем, уже после смерти Фуко все эти курсы лекций были опубликованы в издательстве Gallimard (публикация их длилась с 1997 по 2015 год).
Лекции Фуко читал по средам, а в понедельник проводились семинары, которые обычно посещало свыше сотни человек. Например, в 1970/71 учебном году темой семинара были уголовные наказания во Франции XIX века, в 1973/74 году участники семинара анализировали две темы: психиатрическая экспертиза и архитектура госпитальных учреждений XVIII века (результатом стало издание коллективного труда «Исцеляющие машины»), в 1974/75 году опять обсуждалась психиатрическая экспертиза, в 1977/78 — «всё, что ведёт к усилению власти государства», в 1979/80 — юридическая мысль конца XIX века. В 1982 году Фуко перестал проводить семинары, вместо этого удвоилось число лекционных часов[3].
В 1970 году Фуко побывал с лекциями в Токио, затем в Калифорнийском университете в Беркли[7]; в 1971 году читал цикл лекций в городе Буффало в Соединённых Штатах[3].
В начале 1971 года[2] была создана , под манифестом которой подписалось несколько человек, в том числе Фуко[3]. Группу организовали по его инициативе[4], причиной её создания стали участие Дефера в запрещённой революционной организации («Левые пролетарии») и арест некоторых из участников этой организации, оказавшихся в тюрьмах[7]. Целью создания «Группы информации по тюрьмам» были сбор и предание гласности информации о положении заключённых в тюрьмах[2], привлечение внимания общества к жестоким условиям их содержания[7]. 8 февраля Фуко зачитал манифест, публично объявив о возникновении группы, на пресс-конференции в [4].
Фуко стал лидером «Группы информации по тюрьмам», и на работу в ней у него уходило много времени. В манифесте он указал свой парижский адрес, и каждый день к нему приходили недавно освободившиеся заключённые и их жёны, которых Фуко тщательно опрашивал — итогом этих опросов стали сотни анкет[3]. Группа выпускала брошюры[4], привлекала для участия в своей работе сочувствующих специалистов (врачей, юристов и социальных работников)[12], организовывала митинги, демонстрации, театральные представления. Она получила массовую поддержку во всей стране: в различных городах стали создаваться дочерние комитеты группы, количество её членов увеличилось почти до трёх тысяч человек[3].
Благодаря существованию группы и её успешности возникли и другие организации подобного рода: «Группа информации о здравоохранении», «Группа информации о психиатрических больницах», «Группа информации и поддержки рабочих-иммигрантов». Затем была создана первая во Франции организация заключённых (Инициативный комитет), у которой появилось собственное печатное издание. Благодаря этому исходная задача «Группы информации по тюрьмам» оказалась в какой-то мере решена, и Фуко вышел из её состава. В декабре 1972 года группа самораспустилась[2].
1 мая 1971 года полицейские задержали и жестоко избили Фуко и Жана-Мари Доменака у ворот парижской тюрьмы «Санте», где они раздавали листовки[3], призывавшие уничтожить криминалистические досье[4]. Фуко подал жалобу в суд, однако суд отказался возбудить дело[3].
27 ноября 1971 года Фуко участвовал в демонстрации, организованной в целях борьбы против расизма, на углу улиц Полонсо и Гут-Д’Ор в арабском квартале Парижа. На той же демонстрации присутствовал Сартр, и оттого она носила мирный характер (полиции была дана инструкция не трогать Сартра). Во время этого выступления была создана знаменитая серия фотографий Фуко: Фуко и Сартр с микрофонами в руках. В те же дни Фуко и ещё несколько человек создали комитет «Джелали» с целью изучения условий жизни в арабском квартале и юридической помощи иммигрантам. При этом сам Фуко, несмотря на давление нескольких входящих в комитет рабочих-арабов, всё же занимает отчётливо произраильскую позицию[4].
В 1972 году Фуко побывал с лекциями в США (в Нью-Йорке и в Миннесоте). Посетил тюрьму штата Нью-Йорк «Аттику»[3], где незадолго до этого прошёл бунт заключённых[4].
16 декабря 1972 года полицейские задержали и избили Фуко во время демонстрации, посвящённой памяти рабочего-алжирца Мохаммеда-Диаба, убитого в полицейском участке[3].
В 1972 году при участии Фуко была создана «Группа информации по здоровью» (French: Groupe d'Information sur la Santé), в конце 1972 года обнародован её манифест, написанный несколькими участниками, в том числе Фуко. Группа занималась расследованием отравления рабочих фабрики в Лионе, протестовала против злоупотреблений врачебной властью[3].
Теме правосудия и тюрьмы посвящены многие тексты Фуко: предисловия, статьи, интервью, дебаты, выступления на конференциях. В 1973 году Фуко вместе с небольшой исследовательской группой опубликовал книгу о Пьере Ривьере, юноше, в начале XIX века осуждённом за убийство своих матери, брата и сестры. В книгу вошли записки самого Ривьера, материалы следствия и психиатрических консультаций, данные о нахождении Ривьера в тюрьме и др.[4]
31 марта 1973 года Фуко участвовал в демонстрации в Бельвиле и Менильмонтане против «циркуляра Фонтане», который ограничивал права мигрантов на жительство и на работу. Мишель Фуко и Клод Мориак находились на этой демонстрации в первых рядах.
В 1973 году в коллективном сборнике Crimini di pace была опубликована статья Фуко, написанная им с целью поддержать Франко Базалью, подвергшегося в Италии судебным преследованиям. В числе авторов сборника оказались также Сартр, Хомский, [4].
В 1973 году Фуко побывал с лекциями и докладами в Бразилии, где он также участвовал в пресс-конференциях и посещал психиатрические больницы, в которых беседовал с пациентами и врачами. Выступая в Бразилии, Фуко развивал идеи книги «Анти-Эдип» Ж. Делёза и Ф. Гваттари[3]. В 1974 году он вновь посетил Бразилию по приглашению Института социальной медицины при медицинском факультете в Рио-де-Жанейро[4].
В 1975 году была опубликована книга Фуко «Надзирать и наказывать», имевшая подзаголовок «Рождение тюрьмы». Книга получила огромное количество откликов[4], стала чрезвычайно популярной в короткие сроки[11]. Тираж её разошёлся очень быстро, и к концу года её издали второй раз[3]. В 1977 году книга вышла на английском языке под заголовком Discipline and Punish: The Birth of the Prison. Примерно в те же годы были изданы англоязычные переводы других книг Фуко, и англоязычные читатели восприняли его как ведущего критического мыслителя своего времени[11].
В мае 1975 года Фуко прочёл две лекции и провёл семинар в Калифорнийском университете в Беркли. В этих выступлениях, из которых сохранились только фрагменты, проявился интерес Фуко к истории сексуальности[3].
Осенью 1975 года[3] Фуко в связи с вынесенным в Испании смертным приговором одиннадцати противникам режима Франко[2] участвовал в акциях протеста против франкистского режима, в том числе в пресс-конференции, организованной в Мадриде; испанские полицейские воспрепятствовали проведению пресс-конференции, задержав Фуко и других её участников, и посадили их в самолёт, взявший курс на Париж[3]. Петиция против смертного приговора была опубликована в прессе и зачитана на пресс-конференции в Мадриде; несмотря на это, смертный приговор одиннадцати испанцам привели в исполнение — однако акция, в которой участвовал Фуко и другие представители французской интеллигенции, привела к прошедшим по всей Европе демонстрациям в поддержку испанских оппозиционеров[2].
В том же году Фуко опять выступал с лекциями в Бразилии (в Рио-де-Жанейро и в Сан-Паулу), говоря о проблемах урбанизации и роста преступности[3]. В 1976 году он ещё раз приехал в Бразилию с циклом лекций[4].
В ноябре 1975 года Фуко участвовал в конференции, посвящённой «контркультуре» и проходившей в в Нью-Йорке. Доклад Фуко на конференции был посвящён тематике сексуальности[4].
В этот период своей жизни Фуко предпринимал немало действий по оказанию помощи диссидентам из Восточной Европы. В частности, в 1976 году он, выступая по телевидению, рассказал о деле М. Штерна из Винницы, обвинённого во взяточничестве и приговорённого к восьми годам принудительных работ после того, как двое его сыновей эмигрировали в Израиль, а сам он отказался заставить их остаться в СССР. Выступление Фуко привело к тому, что делом Штерна заинтересовались представители Международной конференции в Хельсинки, и в итоге Штерн был освобождён[3].
«История сексуальности», продолжение политической деятельности и популярность в США
В середине 1970-х годов Фуко начал работу над многотомным трудом «История сексуальности». Первоначально планировалось написать шесть томов, однако в итоге вышли из печати только три[3]. В 1976 году был опубликован первый том «Истории сексуальности», под названием «Воля к знанию». Книга сразу же вызвала интерес у широкого круга исследователей, занимающихся анализом проблем пола и социального конструирования сексуальности[11]. Тираж книги разошёлся очень быстро, и издательство выпускало всё новые тиражи этого тома[3]. К июню 1989 года количество проданных экземпляров достигло ста тысяч[4].
В 1977 году Фуко участвовал в акциях в защиту адвоката из ФРГ Клауса Круассана, обвинявшегося властями ФРГ в превышении полномочий при защите клиента, и выступал против выдачи французскими властями Круассана властям ФРГ. Во время одной из этих акций полицейские избили Фуко, сломав ему ребро, однако на следующий день он вновь отправился на демонстрацию в поддержку Круассана[3].
В июне 1977 года во время пребывания в Париже Л. Брежнева Фуко и Пьер Виктор организовали встречу французских интеллектуалов с советскими диссидентами. Среди пришедших на встречу диссидентов были Л. Плющ, А. Синявский, А. Амальрик, В. Буковский и М. Штерн; французских гостей, в том числе журналистов, на встречу явилось много — в частности, пришли Сартр, Симона де Бовуар, Ролан Барт[4].
В апреле 1978 года Фуко побывал в Японии, где он читал публичные лекции, посетил тюрьму в префектуре Фукуока и обучался медитации в древнем храме в Киото, а также общался с японскими социал-демократами[3].
В 1978 году под редакцией Фуко в издательстве Gallimard были опубликованы воспоминания Эркюлина Барбена — гермафродита, жившего в XIX веке. В мае 1978 года Фуко также прочёл доклад на тему гермафродитизма на конгрессе, который организовала ассоциация сексуальных меньшинств[3].
С сентября 1978 года статьи Фуко, в частности репортажи о революции в Иране, печатались в миланской газете Corriere della sera в рубрике «Расследования Мишеля Фуко». В сентябре — октябре 1978 года он дважды побывал в Тегеране[3].
В марте 1979 года в квартире Фуко была организована пресс-конференция по израильско-палестинской проблематике, однако сам он на этой пресс-конференции отсутствовал[4].
В июне 1979 года Фуко участвовал в организации пресс-конференций в поддержку беженцев из Вьетнама[3].
В конце 1970-х — начале 1980-х годов Фуко становится чрезвычайно популярным в США (в Time по этому поводу писали о «культе Фуко»). В октябре 1979 года он прочёл ряд лекций, посвящённых тематике человеческих ценностей, в Стэнфордском университете близ Пало-Альто (Калифорния); в октябре 1980 года читал цикл лекций «Истина и субъективность» в университете Беркли. Лекции Фуко посещало огромное количество слушателей. Дж. Миллер в связи с этим писал (о лекции в Беркли): «Они собрались за час, заполнив все места в большом холле. И тем не менее люди продолжали подходить. Вскоре ещё несколько сотен человек собрались снаружи и пытались проникнуть в холл. Подтянулась полиция. Двери заперли. Разъярённая толпа снаружи кричала и напирала на двери»[3].
В 1980 году при участии Фуко была создана правозащитная организация Association Défence Libre, которая продолжала дело «Группы информации по тюрьмам», и выпущена коллективная брошюра этой ассоциации, подвергавшая критике судебные злоупотребления[3].
В 1981 году Фуко выступил в защиту Жака Деррида, который, поехав в Прагу на организованный диссидентами семинар, подвергся там аресту за «распространение наркотиков». По Франции прокатилась волна протестов; Фуко был одним из первых интеллектуалов, кто подписался в защиту Деррида, также он поддержал его в своём выступлении на радио. Через несколько дней Деррида освободили, и он вернулся во Францию[4].
В октябре 1981 года Университет Южной Калифорнии организовал конференцию «Знание, Власть, История. Междисциплинарные исследования работ Мишеля Фуко», широко освещавшуюся СМИ. Фуко присутствовал на этой конференции и в последний её день, 31 октября, выступил с речью[3].
В декабре того же года в связи со введением генералом В. Ярузельским военного положения в Польше Фуко и знаменитый социолог Пьер Бурдьё составили текст воззвания, в котором осуждался режим Ярузельского. Воззвание напечатала газета Libération, его текст зачитал Ив Монтан в передаче радиостанции «Европа 1»[3]. Под воззванием появлялись всё новые подписи, газета Libération публиковала списки подписавшихся. Сотни людей в своих письмах в газету выразили согласие с воззванием[4]. Фуко активно участвовал в пропагандистской кампании против режима Ярузельского[15] и принимал участие в поставке в Польшу медикаментов, продуктов, книг и оборудования для типографии, он также работал во французском комитете поддержки польского движения «Солидарность»[3]. В октябре 1982 года он отправился в двухнедельную поездку, сопровождая грузовик организации «Врачи Мира», ехавший с гуманитарной помощью в Польшу[15].
В мае 1982 года Фуко прочитал цикл лекций в Лёвене (Бельгия), летом того же года провёл семинары в Торонто. Также он был приглашён на симпозиум по психиатрии в Монреале и участвовал в этом симпозиуме, а затем побывал в Нью-Йорке и дал там несколько интервью[3].
В октябре 1982 года Фуко проводил семинар, длившийся три недели, в Вермонтском университете (США). В апреле 1983 года он опять отправился в Беркли и прочёл там открытую лекцию; осенью того же года прочёл там курс лекций. Лекции в Вермонте и в Беркли были посвящены теме «Забота о себе» (под таким названием в дальнейшем выйдет третий том «Истории сексуальности»)[3]. Весной 1983 года Фуко снова выступил в Беркли; на его лекцию, посвящённую теме «Культура самого себя», собралось две тысячи человек. Осенью того же года Фуко читает в Беркли для студентов лекции и проводит семинары[4].
Осенью 1983 года Фуко и ещё несколько человек создали внепартийную группу под названием «Академия Тарнье», задачами которой являлись сбор информации по той или иной конкретной проблеме и поиск возможностей публичных действий. Заседания группы посвящались отдельным политическим проблемам: Ливан, Афганистан, Польша и пр.[4]
Конец жизни, смерть
Последние полтора года своей жизни Фуко страдал частыми, ослабляющими его заболеваниями, его мучили головные боли, приступы лихорадки и постоянный сухой кашель. По мнению биографов Фуко[3] (хотя и не все биографы разделяют это мнение)[4], он знал, что страдал СПИДом. Тем не менее никто из врачей вплоть до самой его смерти так и не поставил этого диагноза. Анализ крови на специфические антитела к ВИЧ в то время ещё широко не применялся. Как утверждал Дефер, Фуко ещё с декабря 1983 года знал, что умирает, был уверен, что врачи ему не помогут, и очень интенсивно работал[3]. С начала 1984 года Фуко чувствует себя всё хуже, он признавался: «Я всё время словно в тумане»[4].
В 1984 году, незадолго до смерти Фуко выходят второй и третий тома «Истории сексуальности». Последние недели Фуко напряжённо работал над доработкой четвёртого тома и планировал опубликовать его осенью 1984 года. Однако незадолго до своей смерти Фуко письменно воспретил все посмертные публикации своих неизданных работ[3]. По этой причине четвёртый том «Истории сексуальности», носивший название «Признания плоти», так и не вышел, хотя написан он был раньше второго и третьего — подготовив второй и третий том, Фуко занялся переработкой четвёртого. Он испытывал головокружения, постоянное чувство усталости, но тем не менее в спешке редактировал четвёртый том, читал корректуру второго и третьего, посещал библиотеку, сверяя цитаты[4].
2 июня Фуко упал в обморок и был госпитализирован. Сначала его поместили в частную клинику, затем госпитализировали в Сальпетриер[3]. У него обнаружили сепсис, осложнённый неврологическими проявлениями. В результате лечения антибиотиками состояние Фуко вначале улучшилось, и он почувствовал себя бодро, смог ознакомиться с первыми отзывами на вышедшие тома «Истории сексуальности»[4]. Однако 24 июня наступило резкое ухудшение состояния, и на следующий день Мишель Фуко скончался[3].
Новости о смерти философа были опубликованы во всех парижских газетах, газета Libération посвятила Фуко восемь страниц и через несколько дней напечатала статью, повествовавшую о его жизни. Во дворе больницы Сальпетриер, чтобы проводить Фуко, собралось несколько сот человек[4], в том числе известные философы, деятели искусства, польские диссиденты[3]. 29 июня Фуко похоронили на маленьком кладбище в , присутствовали немногие: в основном члены семьи и близкие друзья[4].
Философия
Мишель Фуко очень популярен в США, Японии, Австралии и Европе. В России активное издание его работ началось только с 1996 года.
Творческое наследие Мишеля Фуко не всеми воспринимается однозначно. Политологи причисляют его к политологам, социологи — к социологам, а историки — к историкам. Тем не менее, если всё же причислять Фуко к философам, можно отметить, что он философствует за пределами традиционных философских территорий, однако ставит именно философские вопросы. Это вызвано как личностными причинами (сложные отношения в детстве с отцом, гомосексуальность), так и спецификой его образования и интересов (изучение психиатрии, политизированность сознания).
Фуко — историк настоящего. Он мыслитель, мыслящий посредством истории. История и историческая дисциплина очень значимы для творчества Фуко, при этом, по формулировке Т. Мэя, Фуко является философом постольку, поскольку он историк, а историком — постольку, поскольку он философ[3].
По утверждению многих исследователей, Фуко является историком знания. Историзм Фуко очень специфичен: Фуко рассматривает историчность человеческого сознания в качестве глубинной характеристики любой эпохи, которая обычно не осознаётся самим человеком. В этом заключается одна из причин обращения Фуко к «классической» эпохе: по его мнению, находясь внутри эпохи, человек не может осознать её сущность. Как подчёркивает Фуко, традиционная история основывается на представлении о некоем предзаданном субъекте познания, благодаря которому возможно раскрытие истины; собственная же задача Фуко заключается в том, чтобы проследить формирование этого субъекта в недрах истории[3]. По мнению Фуко, человеческий субъект не представляет собой некую изначальную данность, совершаемые им действия и смыслы, привносимые им в мир, социально детерминированы[8]. Современный человек, даже если он считает себя свободным, неизбежно сталкивается при попытке осуществить эту свободу с необходимостью осознать себя как радикально несвободное, социально детерминированное существо, полный смысл бытия которого не удаётся раскрыть из того, чем этот человек в нынешний момент является[16].
Фуко всегда стремился показать, что та действительность, в которой живёт современный человек и которая представляется самому человеку как нечто абсолютно несомненное и само собой разумеющееся, на самом деле не является — включая самого человека — чем-то изначально заданным и существующим от природы и на века, а формируется исторически. В своих работах Фуко, освещая такие темы, как история тюрьмы, клиники, психиатрической больницы, история отношения к сексу и регулирующих его норм, доказывает, что эти учреждения и нормы, которые представляются современному человеку чем-то неизменным и естественным, возникли при определённых социальных отношениях и во вполне конкретных структурах распределения власти[17].
Как утверждал Фуко, объект познания неотделим от формальных рамок, в которых он познаётся и которые Фуко обозначал термином «дискурс». Вместо самых общих идей (например, идеи любви, идеи уголовного права, идеи безумия), инвариантных для самых разных эпох, правильней, по мнению Фуко, говорить о вариациях, характерные признаки которых меняются в зависимости от эпохи. Из этого не следует, что любви или безумия не существует, но познающему субъекту недоступна абсолютно адекватная истина о них: эти объекты доступны познанию лишь через представления, меняющиеся в зависимости от эпохи, и отделить «вещь в себе» от дискурса, в который она заключена, практически невозможно. По словам Фуко, необходимо «выявлять единичность событий, отрешаясь от всякой монотонной целесообразности»[18].
Характеризуя взгляды Фуко, французский археолог и историк, приятель Фуко Поль Вен писал: «Люди любой эпохи, таким образом, пребывают в дискурсе, как в аквариуме, который лишь кажется прозрачным, и не ведают, что представляет собой этот аквариум и даже что он существует. Общепринятые мнимости и дискурсы меняются с течением времени, но в каждую эпоху считаются истинными». Поль Вен отмечал также, что «если большинство философий исходят из отношения философа или людей и Бытия, мира, Бога, то Фуко исходил из того, что разные люди делают, считая это необходимым, и что они говорят, считая это истинным. Или, точнее… он исходил из того, что люди могли делать и говорить в различные эпохи» и что означали, какой смысл заключали в себе те или иные их поступки, высказывания, институты[18].
Согласно Фуко, истории присущи не эволюционность и поступательность развития мысли, но кумулятивность и скачкообразность; Фуко подчёркивает, что в каждый исторический период и в каждом географическом регионе человеческая мысль характеризуется своеобразием и уникальностью. Исторический подход Фуко отрицает историцизм; эта концепция, присутствующая во всех периодах творчества Фуко, была позаимствована им у его учителя Альтюссера[3].
Фуко стремился преодолеть презентистское сознание времени, присущее модерну, — сознание, для которого характерно наделение привилегированным статусом современности, выделяемой под давлением проблемы ответственной встречи будущего и нарциссически связывающей себя с прошлым. Выступая против историографии, не способной оторваться от своей исходной ситуации и применяемой для фиктивной стабилизации идентичности, которая в действительности расщеплена, Фуко использует генеалогический метод, основывающийся на поиске не единого происхождения, а случайных начал дискурсивных формаций, на анализе реального многообразия историй происхождения и как следствие — разложении мнимой идентичности историографического субъекта и его современников[19].
Возражая против традиции глобальной историографии, наделяющей историю макросознанием, Фуко предполагал, что такого рода история должна быть расформирована, превращена в многообразие нарративных историй и в плюрализм дискурсов, всплывающих и вновь погружающихся в небытие. Перед критическим историком стоит задача растворения ложных непрерывностей, он не должен выстраивать тех или иных телеологических взаимосвязей, интересоваться масштабными каузальностями, стремиться к синтезам и придерживаться принципов прогресса и эволюции[19].
Создавая свои исследования, Фуко ставил следующие задачи:
воссоздать археологию современных знаний о субъекте
расшифровать генеалогию современной власти и всей современной западной цивилизации
написать особую онтологию настоящего, которая мыслится областью пересечения других трёх онтологий: онтологии субъекта в его отношении к самому себе, онтологии субъекта в его отношении к другим людям и институтам в поле власти, онтологию субъекта в его отношении к истине в поле знания
Три ключевых для творчества Фуко вопроса сближают его с Кантом:
Что можно знать?
Что следует делать?
Что есть человек?
Согласно одной из трактовок идей Фуко в СССР, сложившейся благодаря работам переводчицы и исследовательницы творчества Фуко Н. Автономовой, в его творчестве выделяют три этапа[11]:
«археологический» («откапывание» скрытых пластов-эпистем в развитии тех или иных наук)
«генеалогия власти» (главное внимание в этот период Фуко уделял вопросам политики и технологий управления)
«период эстетик существования» (центром внимания становятся история субъекта и некоторые практики, ей сопутствующие)
Первый из этих периодов, согласно Н. Автономовой, относится к 1960-м, второй — к 1970-м, третий — к 1980-м годам[20]. В 1960-е годы Фуко разрабатывает концепцию европейской науки на основе «археологии знания», имеющей своим ядром «знание-язык». Все известные теории науки и культуры Фуко относит к «доксологии». В 1970-е годы на первый план в работах Фуко выходит тема «знания-насилия», «знания-власти». В 1980-х в творчестве философа появляется понятие «субъекта» и рассматривается тема сексуальности, а вместе с ней — вопросы этики, морали и свободы.
При этом Н. Автономова не учитывает ранний период творчества Фуко, некоторыми исследователями называемый «доструктуралистским»: к этому периоду относят книгу «Психическая болезнь и личность» (1954), впоследствии изданную под названием «Психическая болезнь и психология», и книгу «История безумия в классическую эпоху» (1961). Кроме того, некоторые исследователи рассматривают «генеалогический» и «эстетический» периоды как единый период, в ходе которого происходило естественное развитие концепций Фуко[20].
Фуко постоянно находился в творческом поиске. Каждое его произведение, даже если общая линия прослеживается, непохоже на другие и почти не повторяет предыдущее исследование. Порой в некоторых нюансах меняются даже определения основных понятий. Новое произведение — это в самом деле новое произведение. Впрочем, к построению особой системы или упорядочению своего литературно-философского опыта Фуко и не стремился.
В одном из своих интервью Фуко отмечал[3]:
У меня нет ни общей теории, ни надёжного инструментария. И потому я двигаюсь на ощупь, я, как умею, создаю инструменты, предназначенные для выявления разных объектов. То есть объекты в известной степени предопределены тем, насколько хороши или плохи изготовляемые мною инструменты. Они надуманны, если плохи мои инструменты… И я пытаюсь подстраивать свои инструменты под объекты, которые, как я полагаю, открываю, и после этого исправленное орудие выявляет, что объект, который я прежде определил, вовсе не был таковым, и вот так я, спотыкаясь, бреду от книги к книге и говорю это из книги в книгу.
Методологическая установка Фуко заключается лишь в том, чтобы задавать вопрос не «что?», но «как?» — например, вопрос «что такое власть?» заменить вопросом «как она функционирует?». Изучение истории ментальностей Фуко заменяет изучением истории условий, при которых формируются ментальности; истории институтов — историей условий, при которых они формируются; исследование истории субъекта или субъектов заменяет исследованием истории процессов субъективации. По утверждению Делёза, мыслить для Фуко означает проблематизировать. Единственное, чем занимается Фуко, — проблематизация, а проблематизация мысли возникает на основе знания, власти и «Я». А. Макхоул и В. Грейс отмечали, что Фуко не создал ни одной категорической теории, которая представляла бы собой набор чётких и недвусмысленных ответов на те или иные вопросы, но вместо этого обращался к различным типам теоретизирования. По формулировке этих авторов, Фуко — «прежде всего философ, сделавший философию практикой вопрошания, а не поиском сущностей»[3].
Особенностью философии Фуко является противостояние любой фетишизации и в философии, и в политике; Фуко упорно противостоял «мифологиям» в любых их проявлениях. При этом постоянное сопротивление фетишам включает в себя и сопротивление самому себе — «заботу о себе»[3] (понятие, характерное для позднего периода творчества Фуко). Любая критическая тенденция может легко стать новой мифологией, и потому её тоже следует подвергнуть критике и деконструкции и ни в коем случае не впадать в самолюбование[3]. По мнению Фуко, никакому общественному строю не присуща заведомая социальная справедливость; власть не может быть ни целью, ни средством установления справедливости, и цель мыслящего человека заключается в «этико-эстетическом» сопротивлении власти. Общество, согласно Фуко, не является органическим целым, опирающимся на те или иные моральные, традиционные или биологические ценности (такие, как семья, закон, общественный договор и т. д.); социально-историческое бытие основывается не на ряде монистических принципов, а представляет собой многообразное целое, которое сочетает нередко противоположные друг другу доминанты, равнозначно сосуществующие друг с другом[21].
Несмотря на критическую позицию Фуко, его ни в коей мере нельзя назвать приверженцем нигилизма — Фуко занимается не «разрушением» философии, а деконструкцией, стремясь преобразовать философию и очистить её от мифов, от того, что «само собой разумеется» и «основано на здравом смысле» (но при этом на самом деле меняется от эпохи к эпохе, представляя собой выражение тех или иных дискурсов), возражая против отождествления философии с догматическими утверждениями. С этим связано отсутствие систематичности в воззрениях и высказываниях Фуко; он нередко противоречит самому себе и не стремится к однозначным высказываниям. Как отмечает А. В. Дьяков, Фуко «может пользоваться концептами и категориями Платона, стоиков, Юма, Канта, Гегеля, Маркса, Гуссерля и т. д., но это не делает его ни платоником, ни гегельянцем, ни марксистом»; его использование элементов тех или иных философских конструктов часто фрагментарно, в любой момент Фуко может отказаться от них и «откочевать на следующее поле»[3].
Фуко не принадлежал ни к одной философской школе или течению и хотя в значительной мере ориентировался на такие течения, как феноменология, экзистенциализм, марксизм и структурализм, но не признавал своей принадлежности к ним. Он всегда противостоял всяческим авторитетам и не создал ни школы, ни движения, будучи всегда в положении маргинала, излишне бунтарски настроенного для академической среды и, наоборот, слишком академичного для леворадикального движения[3].
Существует точка зрения, что в своём творчестве Фуко развивал основной фонд идей французского и европейского Просвещения в реалиях западной культуры второй половины XX века. Кроме того, проблема власти, являющейся одним из основных объектов философского анализа у Фуко, сближает Фуко с Франкфуртской школой[21], которая, однако, не оказала непосредственного влияния на исследовательскую деятельность Фуко: в то время, когда формировались его взгляды, он был не знаком с работами представителей этой школы. По формулировке , общим для Фуко и для представителей Франкфуртской школы (М. Хоркхаймера, Ю. Хабермаса и др.) «является то, что суть философского предприятия, критика разума, находит здесь своё продолжение в определённых формах социокультурного анализа, выполняемого с практическим намерением обретения критической дистанции относительно убеждений и практик, которые определяют нашу жизнь и которые считаются рациональными»[19].
Как указывал сам Фуко, ему близки некоторые выводы и методы представителей Франкфуртской школы, но при этом есть и отличия: в частности, Фуко иначе, чем Ю. Хабермас, рассматривает природу власти[21]. Представление Хабермаса о том, что возможно такое состояние коммуникации, когда игры истины будут «циркулировать беспрепятственно, без ограничений и принудительных воздействий», Фуко оценивает как утопическое и подчёркивает, что общество невозможно без отношений власти, определяемых «как стратегии, посредством которых индивидуумы пытаются руководить, определять поведение других». Добиться утопических взаимоотношений невозможно, а следовательно, вместо этого нужно «обеспечить себя правовыми нормами, техниками управления и моралью, этосом, практикой относительно самих себя, которые позволят играть в этих играх власти с возможным минимумом господства»[19].
Имя Фуко традиционно связывают со структурализмом, который ценен был для Фуко, в частности, тем, что позволял ему уйти от тотализирующего мышления. Фуко использовал терминологию и методы структурализма и именно благодаря структурализму стал критиком феноменологии и «антропологии» вообще, но при этом резко негативно относился к «текстуальному изоляционизму» структурализма[3]: характерное для структуралистов утверждение, что мир устроен по законам языка, было ему чуждо. Среди этапов творчества Фуко порой выделяют своего рода «структуралистскую интерлюдию» 1960-х годов (это относится прежде всего к его работам «Слова и вещи» и «Археология знания», благодаря которым его порой ставили в один ряд с ведущими представителями структурализма: Леви-Строссом, Ж. Пиаже, Бартом, А. Греймасом)[20].
В интервью 1966—1967 годов Фуко ещё не возражал против отнесения его к структурализму, после выхода «Истории безумия в классическую эпоху» он утверждал, что при её написании на него сильно повлиял Дюмезиль: «Как и Дюмезиль по отношению к мифам, я попытался обнаружить структурированные нормы опыта, схему которых — с некоторыми модификациями — можно было бы встретить на различных уровнях». Однако начиная с 1968 года Фуко заявляет о своей непричастности к структурализму и утверждает, что сама категория структурализма условна и единства между теми, кого называют «структуралистами», не существует. Основным сходством между представителями «структурализма» является, по Фуко, лишь «общий враг»: классическая рефлексивная философия и философия субъекта. Кроме того, Фуко указывал: «Точка разрыва — это тот момент, когда Леви-Стросс для обществ, а Лакан — для бессознательного показали нам, что смысл, возможно, есть лишь своего рода поверхностный эффект, отсвет, пена, а то, что глубинным образом пронизывает нас, что есть до нас и что нас поддерживает во времени и в пространстве, — это система»[2].
Фуко также часто относят к постструктурализму, возникшему на основе постницшеанского релятивизма, представленного во Франции деятельностью самого Фуко, Делёза, Гваттари, Лиотара. Называют такие отличительные признаки постструктурализма Фуко, как историчность, критическое «возобновление» субъективизма, анализ социального отчуждения и власти[21].
Значительное влияние на формирование Фуко как философа оказали феноменология и экзистенциализм, однако уже в «Истории безумия в классическую эпоху» он отошёл от феноменологии — эволюция, характерная и для других французских интеллектуалов того времени, которые стали придавать всё меньшее значение непосредственному глубинному опыту индивидов и всё большее значение придавать отношениям вещей между собой. В какой-то мере Фуко ориентировался и на фрейдизм, привлекательный для него своим антифеноменологическим зарядом, а также своим пансексуализмом, позволявшим Фуко показать одержимость западной культуры дискурсом о сексуальности; тем не менее Фуко не был сторонником фрейдовской гипотезы[3].
Фуко порой называют постмодернистом[22][23] или предтечей постмодернизма[24][23]. В частности, Г. Иггерс указывает, что постмодернизм в том виде, как он представлен у Фуко, означает «возможность отсутствия истины вообще» и что, согласно Фуко, «автор не есть субъект, обладающий своей индивидуальностью, способный ясно выражать идеи и обладающий ясными же намерениями»; Иггерс добавляет, что, по мнению Фуко, «интенции автора противоречивы, разнородны и не могут быть интерпретированы. Остаётся только текст, и он может быть интерпретирован множеством способов»[22]. Как отмечает Ежи Топольски, историографические работы Фуко (в частности, «История безумия в классическую эпоху») являются постмодернистскими, признаком чего выступает стремление «начинать исследование с центральной темы и обсуждать проблемы, прежде считавшиеся маргинальными; например, изучение болезней, заключённых и тому подобное»[23].
Однако некоторые авторы отрицают принадлежность Фуко к постмодернизму, отмечая, что, в отличие от постмодерных «анти-мыслителей», Фуко (по формулировке В. Фурса) не предаётся «свободной игре автореференциальных означающих», а использует тексты «именно как путеводную нить к другим социальным практикам»; представитель Франкфуртской школы Хабермас и Фуко, «всерьёз принимая идею просвещения… воплощают два противостоящих друг другу, но одинаково правомерных варианта положительного переосмысления философской жизни на основе связывания разума с историческим моментом». Критика рациональности, присущая Фуко, отнюдь не делает его иррационалистом: Фуко не отрицает рациональность как таковую, а исследует конкретные формы рациональности во всём их многообразии, присущие столь же конкретным практикам; его генеалогический метод противостоит не самому разуму, но лишь его опасному самодовольству, связанному с недостаточной самокритичностью, с ложными суждениями о своей необходимости и универсальности и с ошибочным приданием трансцендентального статуса тем или иным конкретным допущениям относительно блага и справедливости. Обращаясь к историческому прошлому, Фуко тем не менее критикует и подвергает философской рефлексии именно настоящее в его практическом и дискурсивном проявлениях, причём это не сопряжено с «релятивизмом», с априорным отрицанием универсалий, но, как подчёркивает В. Фурс, «позволяет раскрыть исторический характер любых универсалий разума и тем самым избавиться от мнимых универсалий»; Фуко подвергает критике прежде всего тот статус внеисторической необходимости, которым мы по привычке наделяем универсалии, и его позиция разрушительна отнюдь не для разума как такового, а лишь для догматизма[19].
Основные понятия
Автор
Понятие автора, согласно Фуко, отнюдь не так очевидно, как обычно считается[17]. Автор — это лишь функциональный принцип[7], а не метафизическая величина, не безусловная константа. Текст можно анализировать как самостоятельный объект, в котором отнюдь не всегда высказывается и выражает себя автор[17].
Автор представляет собой лишь функцию дискурсов[17]: имя автора выполняет установленную роль по отношению к дискурсам, позволяя классифицировать тексты, группировать их и приводить в определённое отношение между собой. Это позволяет отделить тексты, например, Гиппократа от текстов других авторов. В некоторых видах дискурсов (например, литературоведческих исследованиях) понятие автора традиционно играет большу́ю роль, в отличие от, например, исследований в области физики, и можно говорить, что гуманитарные науки — литературоведение, история, философия и пр. — продуцируют объекты, обозначаемые как «автор», «текст» и др.; будь эти дискурсы иными, они продуцировали бы иные объекты[17].
Археология
Археология — это метод, позволяющий раскрыть структуру мышления, определяющую рамки концепций определённой эпохи. Наилучшему достижению цели способствует изучение подлинников документов этого периода[7].
Археология являет собой вариант строгого анализа дискурса, она исследует его. Археология — это то, что Фуко противопоставил традиционному историческому описанию (истории идей). Поиск поля возможностей того или иного дискурса ведётся археологическим способом, не похожим на привычный исторический или документальный. Дискурсы подвергаются анализу не как совокупность законов, а как практики, всё время образующие объекты, о которых они говорят.
Архив
Архив — это общая система формирования и преобразования высказываний. Это закон для всего того, что может быть сказано; система, которая управляет появлением высказывания, благодаря которой высказывание приобретает статус единичного события.
При помощи архива всё сказанное сочетается между собой и сохраняется. Архив определяет систему высказываемости «высказывания-события» в его материальном воплощении. Он является системой функционирования «высказывания-вещи» и определяет тип его актуальности.
Архив различает дискурсы в их многообразном существовании.
Язык определяет систему построения возможных предложений. Архив устанавливает особый уровень между языком и тем, что пассивно накапливает произнесённые слова.
Как пишет Фуко в книге «Археология знания», невозможно дать исчерпывающее описание архива. Человек, сколько бы он ни старался, не может описать свой собственный архив.
Власть
Фуко выделяет два типа власти: власть-господство и дисциплинарная власть (последняя получает всё большее распространение в Новое время)[25]. Если при старом режиме существования власти власть была сосредоточена в королевском теле и обладала всеми характерными для него признаками, такими как блеск коронации и казней[26], то при современном режиме власти она рассеяна по всему социальному пространству и не имеет единого истока[27], будь то классы, элита или партии, народ или выборные представители народа[26]. Власть анонимна и неуловима, она пронизывает всё общество, распространяясь и на угнетаемых, и на угнетающих[27].
При этом неверно было бы сделать вывод, что дисциплинарная власть характерна лишь для общества последних веков: напротив, такого рода власть существовала уже в первых монастырях, а в период с XVI по XVIII век возникают разнообразные дисциплинарные практики. И всё же лишь с конца XVIII века дисциплина начинает определять сам режим существования власти, и классические дисциплинарные институты (например, тюрьма, психиатрическая лечебница, больница) окончательно формируются только в начале XIX столетия. Отсутствие королевской власти, согласно Фуко, не означает народного самоуправления: в условиях отсутствия королевской власти власть перераспределяется не от короля к народу, а от единственного центра к многочисленным центрам — дисциплинарным институтам. При этом агентами (но не субъектами) власти, практикующими дисциплину, становятся медики, психиатры-эксперты, организаторы промышленного производства и школьного образования. Власть не принадлежит им, а вписана в сами институты — Фуко подчёркивает, что «важны как раз сами властные отношения, действующие независимо от индивидов, в руках которых сосредоточена государственная власть»[26].
Как отмечает Фуко, к основным функциям власти нового типа относятся надзор, наблюдение, контроль и т. п. Он также утверждает, что власть тесно связана со знанием: «Нет отношения власти без коррелятивного образования поля знания, как нет знания, которое в то же время не предполагает и не образует отношения власти»[27]. Власть «выражает себя не через право, а через определённую технику власти, с помощью не закона, а нормы, посредством не наказания, а контроля, и осуществляет себя на таких уровнях и в таких формах, которые выходят за пределы государства и его аппарата». Основными объектами и целями дисциплинарной власти являются тела людей, которые благодаря методичной работе власти над человеческим телом превращаются в «послушные тела». Тело подвергается дрессировке, власть стремится к наилучшему использованию его сил и способностей, повышению его полезности и управляемости[28].
Генеалогия
Генеалогия Фуко во многом обязана ницшеанской генеалогии. Обе они открывают множественные истоки нынешней конфигурации практик, точки пересечения этих практик и историческую случайность их современной взаимосвязи, демонстрируя этим, что нынешняя конфигурация — в сущности, далеко не единственно возможная. Также обе генеалогии пытаются открыть «низменные первоистоки» современной конфигурации, показывая то, как она была сформирована подчас с помощью насилия и кровопролития, и анализируя лежавшие в её основании далеко не самые возвышенные мотивы и интересы.
Генеалогия Фуко исследует развитие практик во времени, их пересечения, наложения и взаимосвязи. Иными словами, если археология исследует сам дискурс, то генеалогия — практики этого дискурса.
Дискурс
У Фуко дискурс — это и то, что создано из совокупностей знаков, и совокупность актов формулировки, ряд предложений или суждений. Дискурс создан совокупностью последовательностей знаков, представляющих собой высказывание; дискурс — это совокупность высказываний, которые подчиняются одной и той же системе формирования. При этом дискурс — не только текст или речь; вернее можно было бы сказать, что он представляет собой текст вместе с той социальной практикой, к которой текст относится и которая предопределяет особенности речевых высказываний[17].
Дискурс создан ограниченным числом высказываний. Он историчен. Его можно назвать фрагментом истории, её единством и прерывностью. Как отмечал Поль Вен, под дискурсом Фуко подразумевает «наиболее точное, наиболее сжатое описание исторической формации в её чистоте, выявление её максимально индивидуального отличия», дискурс «есть, собственно, то, что не говорится и остаётся подразумеваемым», он «есть та невидимая часть, та немыслимая мысль, в которой обретает самобытность каждое событие истории»[18].
Дискурсивные практики
Любой объект — например, безумие — может быть исследован на основе материалов дискурсивных практик, которые также называются «речевыми». Вне, независимо или до появления самих практик объект не существует: само возникновение дискурса определённого типа продуцирует соответствующий предмет или понятие[17].
Дискурсивные практики — это совокупность анонимных исторических правил, устанавливающих условия выполнения функций высказывания в данную эпоху и для данного социального, лингвистического, экономического или географического пространства. Эти правила, или дискурсивные практики, всегда являются определёнными во времени и пространстве.
Дискурсивные практики выполняют ту же функцию, что и эпистема.
Историчность
Понятие, предложенное Фуко в противоположность традиционному «историзму». По мнению Фуко, каждой эпохе присуща своя история, сразу же и внезапно «открывающаяся» в её начале и так же внезапно «закрывающаяся» в её конце. Для каждой эпохи характерно то, что она ничем не обязана предшествующей и не передаёт никакие свои особенности последующей эпохе: истории свойственна «радикальная прерывность»[27].
Недискурсивные практики
Излюбленный термин комментаторов Фуко, но редко встречающийся у самого автора.
Эпистема
Эпистема — это исторически изменяющаяся структура, которая определяет условия возможности мнений, теорий или наук в каждый исторический период; структура мышления, выражающая образ мыслей, присущий определённой исторической эпохе, и формирующая надындивидуальный порядок: фундаментальные языковые коды, схемы восприятия, иерархии практик[29]. Эпистема представляет собой исторически обусловленное культурно-когнитивное априори, совокупность правил и отношений в конкретных месте и времени, формирующих условия существования исторических форм культуры и знания[30][31]. Она включает набор дискурсивных практик, создающих аппарат производства знания[31].
Фуко вводит различение между знанием и познанием (French: savoir и connaissance, English: knowledge и knowing); уровень эпистемы (знание) предшествует научным дискурсам (познание) и, следовательно, делает возможным их существование: введённая Фуко «археология» изучает не поверхностные изменения, а глубинные события[32]. Эпистема не является совокупностью знаний или особенностями исследований какой-либо эпохи; она не обладает универсальной значимостью, а, напротив, строго ограничена изучаемыми дискурсами[33][34].
Лежащие в основе эпистемы скрытые структуры определяют порядок воплощения «вещей» в «словах»; структуры дискурсивных практик различаются в зависимости от уровня организации мышления или культуры[35]. Важными свойствами эпистемы являются связь между её элементами и синхрония[33]. Составляя систему невидимых правил, эпистема не только определяет «порядок среди вещей», но и позволяет объяснить появление тех или иных форм знания в тот или иной исторический период[36].
Фуко выделял в Новом времени три эпистемы: возрожденческую (Ренессанс, XVI век), классическую (XVII—XVIII века) и современную (с рубежа XVIII—XIX веков до настоящего времени)[35]. Поскольку история дискурсов не является историей линейных и прогрессивных изменений, то переход от одной эпистемы к другой происходит через разрывы и прерывности, хотя механизм перехода остаётся неясным; изменения структур не управляются: Фуко говорит о «загадочном глубинном событии»[32][33]. Та или иная научная дисциплина оказывается ближе к другим наукам в рамках эпистемы, чем к той дисциплине, которую она сменяет или которой предшествует[33].
Основные сочинения
«История безумия в классическую эпоху» (1961)
«Историю безумия в классическую эпоху» (Histoire de la folie à l’âge classique, 1961) Фуко написал в тот период, когда он был директором «Французского дома» в Швеции. Первое издание книги вышло под названием «Безумие и неразумие. История безумия в классическую эпоху»[37] в парижском издательстве Plon в мае 1961 года. Английский перевод её сокращённого варианта, выпущенного на французском языке в 1964 году в карманном формате, появился в 1965 году под названием «Безумие и цивилизация: История сумасшествия в век разума»[38] с предисловием Дэвида Купера в серии «Исследования по экзистенциализму и феноменологии», составителем которой был Рональд Лэйнг[4].
В своей книге Фуко на обширном документальном материале исследует социальные процессы и культурный контекст, в рамках которых происходило возникновение и становление психиатрии, в частности формирование учреждений, явившихся непосредственными историческими предшественниками современных психиатрических больниц. Фуко подвергает анализу социальные представления, идеи, практики, институты, искусство и литературу, существовавшие в западной истории и имевшие отношение к формированию в ней понятия безумия.
Фуко начинает своё описание с эпохи Средневековья, обращая внимание на практику социального и физического изгнания прокажённых, принятую в обществе того времени. Автор утверждает, что с постепенным исчезновением проказы безумие заняло эту нишу.
Начиная с эпохи Высокого Средневековья и до конца Крестовых походов количество проклятых селений — лепрозориев по всей Европе неуклонно росло. Согласно Матвею Парижскому, в христианском мире в целом их насчитывалось до 19 тысяч […]. На исходе Средних веков западный мир избавляется от проказы […]. Поначалу проказа передаёт эстафету венерическим болезням. В конце XV в. они, словно законные наследники, приходят на смену лепре […]. На самом деле истинными наследниками лепры выступают не они, а другой, весьма сложный феномен, который войдёт в сферу медицинских интересов ещё очень нескоро. Этот феномен — безумие. Однако для того, чтобы это новое наваждение заняло место проказы в ряду многовековых страхов и стало, подобно ей, вызывать по отношению к себе реакцию отторжения, исключения, очищения — ему, впрочем, очевидным образом родственную, — потребуется длительный, продолжающийся около двух столетий, латентный период[39].
Очевидным свидетельством отторжения являются «корабли безумия», на которых в открытое море отправляли сумасшедших в XV веке. В XVII же веке имел место процесс, который Фуко называет «великим заключением»: на смену «кораблям безумия» приходят «дома умалишённых», то есть признаваемые душевнобольными граждане подвергаются заключению в специальных институционализированных учреждениях. Фуко поясняет, что изоляция возникла как явление европейского масштаба, порождённое классической эпохой (Новым временем) и ставшее её характерной приметой:
Классическая эпоха изобрела изоляцию, подобно тому как Средневековье изобрело отлучение прокажённых; место, опустевшее с их исчезновением, было занято новыми для европейского мира персонажами — «изолированными» […]. Ибо изоляция оказалась явлением европейского масштаба […]. Огромные богадельни и смирительные дома — детища религии и общественного порядка, поддержки и наказания, милосердия и предусмотрительности властей — примета классической эпохи: подобно ей, они явление общеевропейское и возникают с ней почти одновременно[39].
Далее Фуко очерчивает предпосылки появления изоляции, связывая их прежде всего с возникшей перед властями задачей принудить изолированных к труду и обеспечить надлежащий общественный порядок:
Прежде чем изоляция приобрела тот медицинский смысл, какой мы придаём ей сейчас — или, во всяком случае, какой нам угодно ей приписывать, — она преследовала цели, весьма далёкие от врачевания. Необходимость в ней была продиктована императивом обязательного труда. Там, где наша филантропическая душа жаждет увидеть знаки доброты и заботы о больных, на деле обнаруживается лишь одно — осуждение и обвинение праздных. Вернёмся к самому началу «Заточения», к тому королевскому эдикту от 27 апреля 1656 г., которым был основан Общий госпиталь. Перед этим учреждением сразу ставилась задача препятствовать «нищенству и праздности как источнику всех и всяческих беспорядков»[39].
По словам Фуко, изоляция использовалась с двумя различными целями, которые были обусловлены социально-экономическими причинами, однако так и не были достигнуты:
Классическая эпоха использует изоляцию двояко, отводит ей двойную роль: с одной стороны, она должна способствовать уничтожению безработицы либо по крайней мере её наиболее очевидных социальных последствий, а с другой — сдерживать цены, когда их рост становится угрожающим. Изоляция призвана воздействовать поочерёдно то на рынок рабочей силы, то на цену продукции. В действительности же смирительные дома, по-видимому, не дали ожидаемого результата. Поглощая безработных, они главным образом маскировали их нищету и позволяли избежать социальных и политических неудобств, причиняемых их волнениями; однако, распределяя их по принудительным мастерским, дома эти способствовали росту безработицы в прилегающих регионах или в соответствующих секторах экономики. Что же касается их влияния на цены, то оно не могло не быть искусственным, ибо рыночная цена произведённых в них продуктов никак не соотносилась с себестоимостью — если учитывать затраты на содержание пансионеров[39].
Неразумные подвергаются исключению от имени Разума, который берёт на себя полномочия по сохранению социального порядка.
Безумцами считались лица, понесшие поражение в своих гражданских правах. До XVIII века не проводилось более детального различения в области неразумия. Поэтому в число безумцев, или неразумных, включались преступники, тунеядцы, извращенцы, больные венерическими заболеваниями и, наконец, помешанные. Основанием для внутренней дифференциации в области неразумия стала практика исправительных работ.
В следующем столетии сумасшествие начинает рассматриваться как противоположность Разума. То есть медицинское знание оказывается способным сформулировать представление о безумии лишь к концу XVIII века. До этого времени не существовало никакого теоретического рассмотрения психических заболеваний. И, наконец, в XIX веке безумие стало рассматриваться как психическое расстройство. Безумцы стали постепенно превращаться в больных.
Социальная практика изоляции неразумия лишает безумие присущего ему места в культуре. Фигура безумца исчезает с рынков и площадей. Важнейшим инструментом медицинской объективации безумия становится взгляд психиатра. Вторым важным фактором становится новый режим, применяемый теперь в лечебницах, в котором труд помешанных становится ведущим элементом. Авторитет врача укрепляется, и он уже начинает играть роль Отца для своих пациентов.
Фуко также утверждает, что безумие потеряло свою функцию определителя границ общественного порядка и указателя истины, будучи заглушённым Разумом. Автор изучает научные и «гуманные» подходы к лечению сумасшествия, в частности Филиппа Пинеля и . В работе Фуко заявляется, что эти методы ничуть не в меньшей степени носят характер контроля, чем те, которые использовались в предыдущие века. В «убежищах» Тьюка пациенты подвергались наказаниям до тех пор, пока не научались действовать «разумно». Подход Пинеля подразумевал широкое использование аверсивной терапии, включая такие приёмы, как холодный душ и применение смирительной рубашки. По мнению Фуко, подобные методы основываются на повторении актов насилия до тех пор, пока модели надзора и наказания не усваиваются пациентом.
Интерес Фуко к психиатрии не ограничивался рассмотрением её исторических и теоретических вопросов. Фуко принимал участие в конкретных действиях по преобразованию системы психиатрической помощи. В частности, в 1971 году Фуко примкнул к группе итальянских психиатров, сделавших психиатрические больницы предметом критики и полемики, и написал статью для сборника Crimini di pace («Беспорядки»)[40], чтобы поддержать Ф. Базалью, столкнувшегося с итальянским правосудием[4][41].
«Рождение клиники: Археология врачебного взгляда» (1963)
В книге «Рождение клиники: Археология врачебного взгляда» (Naissance de la clinique: une archéologie du regard médical, 1963) Фуко прослеживает возникновение клинической медицины в период Великой французской революции. Появление клиник коренным образом меняет подход врача к объекту лечения. Уже в это время клиника стала выполнять такую важнейшую для неё функцию, как контроль над телом и сознанием индивида со стороны власти[42]. Фуко подчёркивает, что медицина лишилась способности слушать пациента, а взамен выработала методы «объективного» наблюдения за процессом болезни в его теле. Место говорящего пациента заняло безмолвное тело, труп; «слушающая» медицина сменилась «наблюдающей»[43]. Врач теперь предпочитает лечить отдельные органы пациента, а не человека в целом[44].
Язык медицинских трактатов в XVIII и в XIX веке различен. Медицинское мышление XVIII столетия было классификаторским и следовало за общей приверженностью естественных наук к Проекту Универсальной Таблицы, а методом медицинского теоретизирования была нозография. Центральным объектом являлась болезнь. Ей следовало дать имя и расположить в общей таблице, рядом с другими болезнями. Иными словами, классифицировать.
Причины, по которым на рубеже XVIII–XIX веков возникает клиника как особое медицинское учреждение, — в осознанно поставленной общегосударственной задаче охраны общественного здоровья, в необходимости контроля за работой врачей, разоблачения шарлатанства, защиты законом потерпевших, изменении социального статуса пациента и др. В результате происходит перестройка самого «пространства» болезни: лечение пациента — теперь уже не столько дело семьи, сколько задача на уровне всего общества[45].
Болезнь абстрагировалась от самого индивида. Максимально приемлемой средой для её медицинского изучения была семья. К тому же пребывание больного индивида в семейном кругу снимало с общества дополнительную нагрузку и необходимость заботиться о нём. Однако со временем общество прониклось убеждением о необходимости самого широкого распространения медицинских знаний. Когда стало понятно, что классификаторскому образу мышления не справиться с феноменом эпидемических заболеваний, появилась необходимость в статистическом стиле мышления.
Клиника становится областью научного знания, формирующегося на основе метода непосредственного наблюдения за болезнью. Объектом изучения оказывается больной, то есть тело, в котором присутствует болезнь. Благодаря проведению вскрытий развивается патологическая анатомия. Тело рассматривается как состоящее не только из органов, но ещё и из тканей, в которых могут проявляться отклонения. Болезнь становится патологией.
Меняется и отношение к смерти. Смерть — это уже не разложение живого организма, но анализ, позволяющий узнавать о жизни. Отношение к последней тоже трансформировалось. Жизнь не является формой организма, в противоположность прежнему мнению, но организм оказывается видимой формой жизни.
Первые десятилетия XIX века становятся временем заката «медицины болезней» и рождением «медицины патологических реакций». Клиническая медицина приводит западную науку к новому объекту, а именно — к человеческому индивиду.
«Слова и вещи» (1966)
Название этой работы в оригинале — Les Mots et les Choses. Une archéologie des sciences humaines (на английском языке работа была опубликована под названием The Order of Things). «Слова и вещи» — это одна из самых трудных и неоднозначных работ французского мыслителя. В процессе её написания у Фуко уже сложился план книги «Археология знания». Поэтому одновременно с основной задачей книги демонстрируется и сам археологический метод.
Главной же задачей Фуко является рассмотрение того сдвига в истории западного знания, который вызвал к жизни современную форму мышления, являющуюся в первую очередь мышлением о человеке. Эта область предшествует словам, восприятиям и жестам. Это эпистемологическое поле, эпистема, которая обладает историчностью. Исследовать эту область и способы её бытия — означает исследовать некоторое историческое априори, обуславливающее историю идей, историю тех или иных форм эмпирического знания. Ставится вопрос о возникновении в западной культуре XIX века вполне конкретной формы мышления, которая характерна для гуманитарных наук.
Археология наблюдает за «чистой практикой порядка» (упорядочивания вещей). Эта практика разворачивается в глубинном измерении знания. А знание, в определении Фуко, представляет собой исторически подвижную систему упорядочивания вещей через их соотнесение со словами.
Отдельно Фуко обозначает три эпистемы, три исторически различных конфигурации знания:
Ренессансная (XVI век) — эпистема сходства и подобия, когда язык ещё не стал независимой системой знаков. Он словно бы рассеян среди природных вещей. Он смешивается и переплетается с ними.
Классическая (XVII—XVIII века) — эпистема представления. Язык превращается в автономную систему знаков и почти совпадает с самим мышлением и знанием. В этой связи именно всеобщая грамматика языка даёт ключ к пониманию не только других наук, но и культуры в целом.
Современная (с начала XIX века) — эпистема систем и организаций. Возникают новые науки, не имеющие ничего общего с ранее существовавшими. Язык оказывается обычным объектом познания. Он превращается в строгую систему формальных элементов, замыкается на самом себе, развёртывая уже свою собственную историю, становясь вместилищем традиций и склада мышления.
История является специфической областью знания, внешней для гуманитарных наук и более древней, чем они. В XIX веке история прекращает быть хроникой событий и деяний индивидов и превращается в изучение общих законов развития.
Человек — это недавнее изобретение западной культуры, это образ, созданный современным познанием, он не более чем некий разрыв в порядке вещей. Фуко выдвигает гипотезу, согласно которой образ человека в современном знании очерчивается тремя разновидностями эмпирических объектов: Жизнь, Труд и Язык. Таким образом, конечность человека определена и ограничена биологией его тела, экономическими механизмами труда и языковыми механизмами общения. Неустойчивость нынешнего образа человека вызвана тем, что неустойчивыми являются и образующие его позитивности — труд, жизнь и язык. Науки, изучающие человека, находятся в полной зависимости от наук, изучающих указанные три предмета. Формы познания, которые к ним обращаются, тоже обладают качеством неустойчивости. Перед человеческим познанием встают и более древние и постоянные проблемы, нежели человек. Очередной сдвиг в пространстве знания освободит культуру от известного нам образа человека.
«Археология знания» (1969)
«Археология знания» (L'Archéologie du savoir) представляет собой теоретический комментарий к вышедшим прежде работам «археологического периода». В этой книге и в последующих работах место понятия «эпистема» занимают уже «дискурс» и «дискурсивные практики». Анализ дискурсивных практик позволяет покончить с традиционным психологизмом, который присутствует в широко распространённых исследованиях текстов.
Фуко ставит под вопрос и такие понятийные единства, как «наука» и «философия», «литература» и «политика», а также «книга», «произведение», «автор».
Целью «Археологии знания», по утверждению самого Фуко, является, кроме того, желание описать отношения между высказываниями: описать высказывания в поле дискурса и те отношения, которые они могут устанавливать. Помимо этого — и, возможно, главным образом, — книга призвана прояснить те вопросы, что возникли при прочтении «Слов и вещей». Самый важный из них — вопрос о том, как одна эпистема приходит на смену другой. Эта проблематика фиксируется в понятии «прерывность».
Прерывность является результатом самоописания, в процессе ей придаются всё новые спецификации. Это понятие парадоксальное, поскольку оно одновременно выступает и в роли инструмента анализа, и в роли объекта исследования.
По словам Фуко, классический исторический анализ всячески стремился избегать темы прерывности и строил образ непрерывной истории. В истории мы не находим достаточной непрерывности преданий — напротив, мы наблюдаем смещения и трансформации. Фуко рассматривает понятие «архива» как системы формации и трансформации высказываний, определяющей их функционирование и сочетание. Архив содержит в себе закон функционирования высказываний («историческое априори») и ограниченное поле высказываний («позитивность»).
Историческим априори называется совокупность правил, характеризующих дискурсивную практику. Историческое априори — это совокупность условий, которые делают позитивность возможной на уровне реальности высказываний, а не на уровне истинности суждений.
Фуко критикует классический подход к истории. Он вводит понятия глобальной (собирающей все феномены вокруг единого центра) и тотальной (разворачивающейся в виде рассеивания) истории, чтобы показать различия между классической и современной исторической наукой. Самое главное различие между ними заключается в отношении к проблеме документа. Для классической истории документ — это умолкший язык. Для современной традиции документ — это некое пространство, которое открыто для освоения. Сам по себе документ уже не является свидетелем прошлого. Таковым раньше его делала история.
Между археологией знания и традиционной историей идей существует как минимум четыре различия:
В представлении о новизне.
В анализе противоречий.
В сравнительных описаниях.
В ориентации трансформаций.
Фуко видит назначение археологии знания в новом способе анализа дискурса.
Археология знания основывается на четырёх принципах.
Археология рассматривает дискурс не как документ, а как памятник; не как знак другой вещи, а как вещь в её собственном объёме.
Археология стремится определить дискурс в самой его специфичности и показать, в чём именно заключается игра правил, которые он использует.
Археология стремится к определению типов и правил дискурсивной практики, пронизывающих индивидуальные произведения. Она чужда инстанции создающего субъекта в качестве причины возникновения и бытия произведения.
Археология не обращена к истоку дискурса, она даёт систематическое описание дискурса-объекта.
«Надзирать и наказывать» (1975)
В оригинале эта работа называется Surveiller et punir: Naissance de la prison (на английском языке вышла под названием Discipline and Punish: The Birth of the Prison). Одной из основных идей данного произведения стала эволюция политических технологий западного общества при переходе от эпохи феодализма к современности.
Ещё в середине XVIII века для власти была характерна чудовищная жестокость, но уже в тридцатые годы XIX века она стала более мягкой и гуманистичной. Если прежде преступников предавали публичным казням или подвергали пыткам, то позже их стали помещать под тщательный тюремный надзор, исключающий всякое насилие над телом. Таким образом, изменилась сама социальная природа наказания. Сформировалось новое представление о субъекте преступления, сложилось рационально-расчётливое отношение к человеческому телу.
Субъектом преступления перестаёт быть тело преступника, им становится его душа. Распространяется тезис о терпимости к подсудимому и о большей нетерпимости к преступлению. Для предотвращения преступлений предлагается распространять в сознании граждан представление о неотвратимости наказаний, рассматривается необходимость массовой профилактики преступлений.
С появлением гильотины сцены казни утратили свою зрелищность, но приобрели рационально-дидактический смысл. Утратив былую театральность, казни преступников должны были стать уроком для остальных граждан.
Главным и практически единственным наказанием за все уголовные преступления начинает быть тюрьма. Она становится в один ряд с такими дисциплинирующими механизмами, как больница, школа, мануфактура, казарма, и при этом соединяет в себе признаки каждого из них. Тюрьма оказывается пространством принудительной нормализации индивидов.
Одновременно с этим активно эксплуатируется модель монастырской дисциплины. Заводы, казармы, тюрьмы и работные дома функционируют подобно закрытому монастырю. Извлечение пользы достигается созданием огороженных пространств. С целью предупредить возможные протесты наряду с огораживанием применяется методика отгораживания. Каждому индивиду отводится его собственное место.
Возникает практика экзаменаций, отчётов о проделанной работе и строгого следования временному регламенту.
Появляется такое понятие, как «паноптизм». Этот принцип наиболее очевидно был представлен в знаменитом проекте тюрьмы-паноптикума Иеремии Бентама. Паноптикум придаёт социальной реальности свойство прозрачности, но сама власть при этом становится невидимой.
«История сексуальности» (1976—1984)
Оригинальное название — Histoire de la sexualité.
«Воля к знанию», том I (1976)
В этом произведении Фуко решает показать, каким образом в западном обществе формируются особый исторический опыт сексуальности и субъект — носитель этого опыта. Кроме того, автор уделяет внимание анализу политических технологий на их глубинном, доинституциональном уровне. Таким образом, «Волю к знанию» можно назвать продолжением «Порядка дискурса», «Рождения тюрьмы» и курса лекций под общим названием «Ненормальные», прочитанных Фуко в Коллеж де Франс в 1974—1975 учебном году.
В данной работе французский мыслитель в законченном виде излагает свою «микрофизическую теорию власти». В его интерпретации власть оказывается некоей диффузной материей, которая совпадает с областью человеческих отношений. Власть в современную эпоху стремится максимально сконцентрироваться вокруг живого человеческого тела и создать таким образом особый диспозитив сексуальности. Власть продуктивна, она сама создаёт сексуальность. Поэтому можно утверждать, что власть и сексуальность не противостоят друг другу. Главной функцией власти является нормализация общества.
Совокупность дискурсов о сексе сложилась достаточно давно. Прежде она была представлена средневековыми практиками покаяния.
Начиная с XIX века широко распространяются медицина и психиатрия. Вслед за этим увеличивается и количество дискурсов о сексе. Диспозитив сексуальности приходит на смену средневековому диспозитиву супружества. Местом, где и осуществляется эта смена, является буржуазная семья.
Секс оказывается иллюзией, особым спекулятивным элементом, порождённым современным политическим диспозитивом сексуальности.
«Использование удовольствий», том II (1984)
По своему содержанию и характеру исследования второй том уже значительно отличается от предыдущей работы. Субъекту сексуальности предшествует субъект желающий, и второй том исследования Фуко посвящает именно ему. Он обращается к анализу практик, которыми руководствовались в античном обществе те, кто проблематизировал своё сексуальное поведение посредством этических размышлений.
В античную эпоху существовал опыт отношения к собственному телу (диететика), отношения к супруге (экономика), отношения к мальчикам (эротика), отношения к истине (философия).
Вводится понятие «ta aphrodisia» — как античная идея сексуальности, которая была проблематизирована через практики себя. Эти практики приводили в действие критерии неких эстетик существования, посредством которых человек способен был строить свою жизнь как произведение.
«Забота о себе», том III (1984])
В данном томе речь идёт о медицинской проблематизации сексуального поведения в античности. Главной целью этой проблематизации было определение режима пользования удовольствиями.
По утверждению Фуко, античная эпоха уделяла гораздо более пристальное внимание диететике, еда и питьё по важности превосходили секс. Режимы сексуальных удовольствий ещё не имели того значения, которое они приобрели в западном мире. И только первые века нашей эры оказались отмечены усилением темы строгости во всех отраслях этики сексуальных удовольствий, а этическим идеалом становится практика самоотречения.
Оценки
По мнению французского социолога, философа и политического публициста Пьера Бурдьё, философия Фуко представляет собой «долгое исследование трансгрессии, выхода за социальные ограничения, всегда неразрывно связанные со знанием и властью»; Бурдьё заявлял, что забота о строгости и отказ от оппортунизма как в знании, так и в практике, как в техниках жизни, так и в политических пристрастиях «делают Фуко незаменимой фигурой»[3].
Французский лингвист, мифолог и филолог-компаративист Жорж Дюмезиль писал:
Интеллектуальные интересы Фуко буквально не знали никаких границ, даже софистических. Он направлял свой взор на те области жизни, где традиционные различия между душой и телом, между инстинктом и идеей кажутся абсурдными: безумие, сексуальность и преступление… Мышление с бесчисленными фокусами, с движущимися зеркалами, где всякое суждение немедленно удваивалось своей противоположностью, не подвергаясь уничтожению или изгнанию[3].
Французский социолог указывал, что «Фуко, не будучи социологом, сделал с помощью своих работ значительный вклад (которому многие социологи могли бы только позавидовать) в анализ многих важнейших форм социального исключения, по-прежнему присутствующих в современных обществах». Анализ истории этих форм социального исключения, осуществлённый Фуко, оказался более плодотворным, чем обычный эмпирический подход к анализу этих социальных практик, и убедительно показывает, что «воля к излечиванию, как и право наказывать, сегодня все еще опираются на дошедшие до нас из далекого прошлого разграничения между безумием и разумом, преступлением и наказанием». Как подчёркивает Кастель, Фуко «задал магистральное направление» для подхода «к социологии настоящего на основе проблематизации прошлого», и в этом направлении за Фуко можно следовать, не обязательно ему во всём подражая[46].
Французский археолог и историк античности Поль Вен называл Фуко «совершенным историком» и отмечал, что «историография обретает у Фуко последнюю завершённость»[47]. По утверждению Вена,
Никто и не сомневался, что этот философ является одним из крупнейших историков нашего времени, — но, возможно, перед нами нечто большее: научная революция, вокруг которой бродили все прочие историки. Все мы теперь позитивисты, номиналисты, плюралисты и враги всяческих «измов» — но только он, Фуко, смог стать всем этим до конца. Он — первый законченный позитивист-историограф[47].
Французский социолог, культуролог и философ Жан Бодрийяр полагал, что «дискурс Фуко — зеркало тех стратегий власти, которые он описывает», этот дискурс «обладает не большей истиной, чем любой другой», но сила его заключается в анализе, очень тонко раскрывающем грани своего объекта, «с тактильной и в то же время тактической точностью, где аналитическая сила поддерживается силой соблазна и сам язык производит новые виды власти»; сама композиция работ Фуко демонстрирует «генеративную спираль власти — уже не деспотичное построение, но непрерывное разветвление, свёртывание, строфу, развёртывающуюся всё шире и строже, без истока (и катастрофы)». Как считал Бодрийяр, дискурс Фуко — это «мифический дискурс», а не дискурс истины[48].
Согласно мнению голландского философа, автора исследований по современной историографии и философии истории Франклина Р. Анкерсмита, Фуко — лучший и самый последовательный из историков ХХ века; его способность к отчуждению прошлого является «источником всей мудрости исторического письма и теории». Особенно высоко Анкерсмит оценивает книгу «Слова и вещи», которая, по его мнению, «настолько оригинальна, широкомасштабна, непредсказуема и калейдоскопична», что вряд ли «какая-либо другая книга, написанная в XX веке, могла бы превзойти мастерство Фуко»[49].
Как утверждал американский историк и литературный критик Хейден Уайт, то, чем занимался Фуко, есть «контр-история», поскольку «его концепция археологии и генеалогии призывает нас пересмотреть традиционные, конвенциональные допущения исторического исследования». По формулировке Уайта, книга «История безумия в классическую эпоху» учит, в частности, пониманию, что «невозможно концептуализировать здравый рассудок, одновременно не концептуализировав безумие». При в целом позитивной оценке Уайтом философского наследия Фуко есть одна особенность, которая Уайту у Фуко не нравится: это способ генерализации концепта власти — «власть настолько всеобъемлющий термин, что, мне кажется, может стать другой формой метафизики. Как и воля Шопенгауэра, воля Фуко к знанию есть метафизическая идея»[50].
Американский профессор английского языка Ханс Кёллнер указывал, что Фуко и в начале XXI века продолжает быть центром интеллектуального притяжения в США и очень сильно влияет на новое поколение историков. По словам Кёллнера, работы Фуко лежат в основе современных дискуссий о власти, дискурсе, идентичности, событиях[24].
Британский исследователь системы уголовных наказаний отмечал, что «писать сегодня о наказании и разделении, не обращая внимания на Фуко, — всё равно что говорить о бессознательном, не обращая внимания на Фрейда»[3].
Как указывает польский историк президент Международной комиссии по теории и истории историографии Эва Доманская, «когда я спрашиваю людей, интересующихся историей и теорией истории, об их самых любимых исторических книгах, они прежде всего говорят о Фуко, Ле Руа Ладюри и Гинзбурге»[51]. Доманская также отмечает, что «очень часто Фуко приводится как лучший пример новой „модели“ историка. Но он типичный „еретик“, а не традиционный историк, безусловно»[52].
Русский философ и историк философии А. В. Дьяков писал, что «Фуко произвёл настоящий переворот в гуманитарных науках», что после его работ «представление о человеке принципиально изменилось» и что благодаря работам Фуко и других постструктуралистов произошло окончательное избавление от веры в самоочевидные истины и вопрос о познании стал рассматриваться как вопрос о состоянии познающего, стало ясно, что «знание никогда не формируется лишь самообоснованием, но всегда зависит от социальных практик, меняющихся от эпохи к эпохе». По утверждению Дьякова, Фуко «коренным образом изменил мировосприятие западного (и, в значительной степени, российского) интеллектуала», благодаря нему любая система мысли стала восприниматься как исторически обусловленная, любое суждение воспринимается теперь не в аспекте его истинности или ложности, «но с точки зрения того дискурса, который за ним стоит и который делает его возможным». Иными словами, «Фуко дал нам нечто такое, что позволяет избегать заблуждений»[3].
Русский философ и культуролог, специалист в области философской антропологии и европейской философии профессор многих европейских университетов и член многих научных сообществ Михаил Рыклин в 1994 году отмечал, что Фуко является одним из влиятельнейших философов ХХ века: «Если бы понадобилось назвать самую влиятельную философскую концепцию последних двадцати лет в области современной философии, мой ответ не был бы оригинален: это генеалогия (или микрофизика) власти Мишеля Фуко…»[53].
Наследие и память
Работы Фуко существенно повлияли как на историю гуманитарных наук, так и на историю естественных наук; большое научное значение имеет также его критицизм, обращённый в адрес современной цивилизации[54]. Ряд концепций, сформулированных и обоснованных Фуко, стал частью понятийного аппарата самых разных гуманитарных наук и оказал большое влияние на само представление об особенностях и характере гуманитарного знания. Концепция истории культуры и принципы её анализа, созданные Фуко, чрезвычайно сильно повлияли и на представление современных учёных о механизме функционирования цивилизации, и на литературную критику постструктуралистской направленности. Высказывается мнение, что без Фуко не сформировалось бы направление постструктурализма как таковое и что оно без Фуко не могло бы существовать в его нынешних формах[20].
мини|260px| «Kaltes Quadrat» («Холодный квадрат») — Бонн, инсталляция на входе в , облицовочный камень в память о Мишеле Фуко
Благодаря книге Фуко «Слова и вещи» произошло усиление интереса западных историков науки к истории наук о человеке и возникло одно из влиятельных интеллектуальных направлений современности — специализированные исследования в области социального знания, особенно психологии и социологии. Книга «Надзирать и наказывать» дала толчок к развитию политической теории, благодаря ей возник ряд работ, посвящённых проблемам дисциплинарных институтов (тюрьмы, школы, армии и др.)[11].
Фуко стал хрестоматийным автором и по истории медицины: его анализ социальной гигиены, судебной психиатрии и больничного института сделал его одним из ключевых авторов по этой теме, и его работы уже много лет неизменно рекомендуются для обязательного прочтения студентам, изучающим историю медицины в западных вузах. Он оказал значительное влияние и на современную историю биологии: его книга «Слова и вещи» содержит ценные суждения об истории сравнительной анатомии, а «Рождение клиники» — о развитии патологической анатомии и патологической физиологии[11].
«История сексуальности» сделала Фуко хрестоматийным автором курсов самых разных гендерных исследований и классиком феминистской мысли. Идея о важности «управления собой», нашедшая отражение в последних двух книгах «Истории сексуальности», в связке с более широкой проблематикой «управления», отражённой в лекционных курсах Фуко в Коллеж де Франс, привлекла внимание исследователей в сфере социальной политики[11].
Введённый Фуко в курсе лекций «Безопасность, территория, население» термин [55] (англ. [56]), означающий область вопросов, напрямую связанных с проблемой управления, и применявшийся Фуко для обозначения той стратегии управления, что сложилась на Западе в Новое время[26], стал использоваться для обозначения целого спектра вопросов, изучаемых отдельными исследователями в разных странах[11]. Работы Фуко, в которых освещается понятие gouvernementalité, сильно повлияли на такие науки, как география и антропология, а кроме того, на недавно возникший сектор постколониальных исследований[57].
Лекция Фуко о живописи Мане, прочитанная с небольшими вариациями в Милане в 1967 году, в Токио и во Флоренции в 1970, в Тунисе в 1971 году[58], сыграла важную роль в истории изучения живописи и вводит новую проблематику в искусствоведение — проблематику места зрителя как самостоятельный вопрос, специфичный для современной живописи[59].
В 1987 году был создан неофициальный «Центр Фуко», находящийся в библиотеке доминиканского ордена Сальшуар. Задача центра состоит в том, чтобы собрать все опубликованные и неопубликованные работы философа, в том числе те, посмертная публикация которых запрещена самим Фуко[3].
В 1994 году издательство Gallimard выпустило четырёхтомное собрание Dits et Écrits («Сказанное и написанное»), в которое вошли около 360 текстов Фуко, напечатанных при его жизни (либо подготовленных им к изданию), но при этом не опубликованных в переизданиях его книг. Составителями собрания были Д. Дефер и Ф. Эвальд[3].
Изучением наследия Фуко занимаются исследовательские центры, такие как «Центр Мишеля Фуко» в Париже, группа «История настоящего», включающая в себя учёных Великобритании и Канады, «Круг Фуко» (США), «Центр мультидисциплинарных исследований Мишеля Фуко» (Мексика). В 1988 году в Париже проведён международный коллоквиум «Философ Фуко» (French: Foucault philosophe), председателем которого был Кангилем; такого рода встречи проводятся во многих западных странах[3].
В США (в Нью-Йорке и Беркли) после смерти Фуко проводились посвящённые его наследию конференции, в которых участвовали десятки учёных и сотни студентов. Также после смерти Фуко продолжила существовать рабочая группа, созданная им в Беркли; результаты своих исследований, неизвестные тексты самого Фуко и статьи о нём она регулярно публиковала в информационном бюллетене History of the Present[4].
В 2004 году был создан журнал Foucault Studies, материалы которого посвящены Фуко и который имеет дело, по формулировке редакторов журнала, «с постоянно увеличивающимся в объёме корпусом работ, сосредоточенных на идеях Фуко», а также с исследованиями, применяющими их «в качестве отправной точки»[60].
Как отмечала редколлегия журнала Foucault Studies, посещаемость интернет-сайта Michel Foucault: Resources составляет около пятисот пользователей в день[3].
В мае 1998 года в Открытом университете Берлина состоялась акция «Трибунал Фуко», организованная представителями антипсихиатрии во главе с Томасом Сасом. В вердикте, вынесенном по итогам «Трибунала», утверждалось, что психиатрия «виновна в преступлениях против человечности: преднамеренном унижении достоинства, лишении свободы и жизни», «нарушила клятву Гиппократа, применяя вредные химические препараты» и другие недобровольные меры вмешательства. «Трибунал» требовал отмены законов о психически больных, выплаты компенсаций за вред, причинённый пациентам[3].
Упоминая о «Трибунале Фуко», российский исследователь философского наследия Фуко А. В. Дьяков писал, что «имя Фуко стало знаменем современного антипсихиатрического движения… и многих других движений, выступающих против институционального гнёта», однако при этом «зачастую его имя используется для прикрытия деклараций, под которыми сам философ едва ли подписался бы»[3].
Комментарии
Примечания
Публикации
Основные работы на французском
Maladie mentale et personnalité, Paris, Presses universitaires de France, coll. « Initiation Philosophique », 1954, 113 p. (ISBN 2130528236)
Maladie mentale et psychologie, Paris, Presses universitaires de France, coll. « Quadrige Grands textes », 1962 (seconde édition remaniée de maladie mentale et personnalité), 120 p. (ISBN 2130582591)
Folie et Déraison. Histoire de la folie à l'âge Classique, Paris, Librairie Plon, s.d. (1961), XI-672 p.
Histoire de la folie à l'âge classique, Paris, U.G.E., coll. « 10/18 », 1964, 309 p.
Histoire de la folie à l'âge classique. Folie et déraison, Paris, Éditions Gallimard, coll. « Tel », 1972, 583 p. (ISBN 2070295826)
Naissance de la clinique. Une archéologie du regard médical, Paris, Presses Universitaires de France, 1963, 212 p. (ISBN 2130420885)
Raymond Roussel, Paris, Gallimard, 1963, 256 p. (ISBN 2070327280)
Les Mots et les Choses. Une archéologie des sciences humaines, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des sciences humaines », 1966, 405 p. (ISBN 2070224848)
La Pensée du dehors, illustrations de Pierre Tal Coat, Montpellier, Fata Morgana, 1986 (paru initialement dans initialement dans Critique, no 229, juin 1966, consacré à Maurice Blanchot), 72 p. (ISBN 2851940651)
L'Archéologie du savoir, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1969, 288 p. (ISBN 207026999X)
Sept propos sur le septième ange, Paris, Fata Morgana, 1970, 64 p. (ISBN 2851942085)
L'Ordre du discours, Paris, Gallimard, 1971, 88 p. (ISBN 2070277747)
Ceci n'est pas une pipe, Fontfroide-le-Haut, Fata Morgana, 1973, 90 p. (ISBN 2851942077)
Surveiller et punir. Naissance de la prison, Paris, Gallimard, 1975, 328 p. (ISBN 2070729680)
Histoire de la sexualité, vol. 1: La volonté de savoir, Paris, Gallimard, 1976, 224 p. (ISBN 2070295893)
Histoire de la sexualité, vol. 2: L'usage des plaisirs, Paris, Gallimard, 1984, 296 p. (ISBN 2070700569)
Histoire de la sexualité, vol. 3: Le souci de soi, Paris, Gallimard, 1984, 288 p. (ISBN 2070273822)
Histoire de la sexualité, vol. 4: Les aveux de la chair, Paris, Gallimard, 2018, 448 p. (ISBN 9782072700347)
Dits et Écrits, vol. 1: 1954-1969, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 864 p. (ISBN 2070738442)
Dits et Écrits, vol. 2: 1970-1975, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 848 p. (ISBN 2070739872)
Dits et Écrits, vol. 3: 1976-1979, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 848 p. (ISBN 2070739880)
Dits et Écrits, vol. 4: 1980-1988, Paris, Gallimard, coll. « Bibliothèque des Sciences humaines », 1994, 912 p. (ISBN 2070739899)
Dits et Écrits, en 2 volumes, Gallimard, coll. « Quarto », 2001
Kant. Anthropologie du point de vue pragmatique. Introduction à l’Anthropologie, Paris, Vrin, 2008, 272 p. (ISBN 2711619648)
Mal faire, dire vrai. Fonction de l'aveu en justice - Cours de Louvain 1981, Louvain, Presses universitaires de Louvain, 2012, 382 p. (ISBN 287558040X)
L'origine de l'herméneutique de soi, Paris, Vrin, 2013, 168 p. (ISBN 2711625095)
Публикации циклов лекций, прочитанных в Коллеж де Франс
1970—1971: Leçons sur la volonté de savoir, Paris, Gallimard, 2011, 318 p. (ISBN 2020860244)
1971—1972: Théories et Institutions Penales, Paris, Seuil, 2015 (ISBN 2020985691)
1972—1973: La société punitive, Paris, Gallimard, 2013, 318 p. (ISBN 2021038033)
1973—1974: Le Pouvoir psychiatrique, Paris, Gallimard, 2003, 399 p. (ISBN 2020307693)
1974—1975: Les Anormaux, Paris, Gallimard, 1999, 351 p. (ISBN 2020307987)
1975—1976: « Il faut défendre la société », Paris, Gallimard, 1997, 283 p. (ISBN 2020231697)
1977—1978: Sécurité, territoire, population, Paris, Gallimard, 2004, 435 p. (ISBN 2020307995)
1978—1979: Naissance de la biopolitique, Paris, Gallimard, 2004, 355 p. (ISBN 2020324016)
1979—1980: Du gouvernement des vivants, Paris, Seuil, 2012, 320 p. (ISBN 2020881330)
1980—1981: Subjectivité et vérité, Paris, Seuil, 2014, 352 p. (ISBN 202086259X)
1981—1982: L'Herméneutique du sujet, Paris, Gallimard, 2001, 540 p. (ISBN 2020308002)
1982—1983: Le Gouvernement de soi et des autres I, Paris, Gallimard, 2008, 382 p. (ISBN 2020658690)
1983—1984: Le Gouvernement de soi et des autres II: Le Courage de la vérité, Paris, Gallimard, 2009, 334 p. (ISBN 978-2-02-065870-6)
Публикации архивных материалов
Moi, Pierre Rivière, ayant égorgé ma mère, ma sœur et mon frère: un cas de parricide au XIXe siècle, Paris, Gallimard, 1973, 424 p. (ISBN 2070328287) adapté au cinéma par René Allio sous le titre Moi, Pierre Rivière, ayant égorgé ma mère, ma sœur et mon frère...
Herculine Barbin dite Alexina B., Paris, Gallimard, 1978, 160 p. (ISBN 2070299600)
Les Machines à guérir, aux origines de l'hôpital moderne, Paris, Pierre Mardaga, 1979, 184 p. (ISBN 2870091036)
Arlette Farge, Michel Foucault, Le Désordre des familles. Lettres de cachet des archives de la Bastille au XVIIIe siècle, Paris, Gallimard, 1982, 362 p. (ISBN 2070233626)
Публикации на русском
Книги
Фуко М. Слова и вещи. Археология гуманитарных наук. — М.: Прогресс, 1977.— 489 с.
Template:Публикация
Фуко М. Воля к истине: по ту сторону знания, власти и сексуальности. Работы разных лет. Пер. с фр., сост., комм. и послесл. С. Табачниковой. — М.: Касталь, 1996. — 448 с.
Фуко М. Археология знания. — Киев: Ника-Центр, 1996.
Фуко М. Археология знания. Пер. с фр. М. Б. Раковой, А. Ю. Серебрянниковой; вступ. ст. А. С. Колесникова. — СПб.: ИЦ «Гуманитарная Академия»; Университетская книга (Серия «Au Pura. Французская коллекция»), 2004. — 416 с.
Template:Публикация
Фуко М. История безумия в классическую эпоху / Пер. с фр. И. К. Стаф. — М.: АСТ МОСКВА, 2010. — 698, [6] с. — (Philosophy).
Фуко М. Рождение клиники. — М.: Смысл, 1998. — 310 с.
Фуко М. Рождение клиники. — М.: Академический проект (Психологические технологии), 2010. — 256 с.
Фуко М. Забота о себе. История сексуальности. Т. 3. — Киев: Дух и Литера, 1998.
Фуко M. Надзирать и наказывать. Рождение тюрьмы / Пер. с фр. В. Наумова под ред. И. Борисовой. — M.: Ad Marginem, 1999.
Фуко М. Это не трубка. Пер. с франц. И. Кулик. — М., Художественный журнал, 1999 г. — 152 с.
Фуко М. Интеллектуалы и власть: статьи и интервью, 1970—1984: В 3 ч.: Ч. 1. / Пер. с фр. С. Ч. Офертаса под общ. ред. В. П. Визгина, Б. М. Скуратова. — М.: Праксис, 2002. — (Новая наука политики.) — 381 с. ISBN 5-901574-23-0.
Фуко М. Использование удовольствий. История сексуальности. Т. 2. / Пер. с фр. В. Каплуна. — [СПб.]: Академический проект, 2004. — 432 с. ISBN 5-7331-0304-1.
Фуко М. Нужно защищать общество: Курс лекций, прочитанных в Коллеж де Франс в 1975—1976 уч. г. — СПб.: Наука, 2005. — 312 с.
Фуко М. Ненормальные: Курс лекций, прочитанных в Колледже де Франс в 1974—1975 учебном году. — СПб.: Наука, 2005. — 432 с.
Фуко М. Интеллектуалы и власть: статьи и интервью, 1970—1984: В 3 ч.: Избранные политические статьи, выступления и интервью. Ч. 2 / Пер. с фр. И. Окуневой под общ. ред. Б. М. Скуратова. — М.: Праксис, 2005. — 318 с. — ISBN 5-901574-45-1.
Фуко М. Интеллектуалы и власть: статьи и интервью, 1970—1984: В 3 ч.: Ч. 3 / Пер. с фр. Б. М. Скуратова под общ. ред. В. П. Большакова. — М.: Праксис, 2006. — 311 с.
Фуко М. Психиатрическая власть: Курс лекций, прочитанный в Коллеж де Франс в 1973—1974 уч. году / Пер. с фр. А. Шестакова. — СПб.: Наука, 2007. — 450 с.
Фуко М. Герменевтика субъекта. Курс лекций, прочитанных в Колледже де Франс в 1981—1982 уч. году / Пер. с фр. А. Г. Погоняйло. — СПб.: Наука, 2007. — 677 с.
Фуко М. Психическая болезнь и личность / Пер. с фр., предисл. и коммент. О. А. Власовой. Изд. 2-е, стереотип. — СПб.: ИЦ «Гуманитарная Академия», 2010. — 320 с.
Фуко М. Рождение биополитики. Курс лекций, прочитанных в Коллеж де Франс в 1978—1979 уч. году / Пер. с фр. А. В. Дьяков. — СПб.: Наука, 2010. — 448 с.
Фуко М. Безопасность, территория, население. Курс лекций, прочитанных в Колледже де Франс в 1977—1978 уч. году / Пер. с фр. Ю. Ю. Быстрова, Н. В. Суслова, А. В. Шестакова. — СПб.: Наука, 2011. — 544 с.
Фуко М. Управление собой и другими. Курс лекций, прочитанных в Коллеж де Франс в 1982—1983 уч. году / Пер. с фр. А. В. Дьяков. — СПб.: Наука, 2011. — 432 с.
Фуко М. Мужество истины. Управление собой и другими. — СПб.: Наука, 2014. — 358 с. ISBN 978-5-02-037148-4
Фуко М. Ранние работы / Пер. с фр. и предисл. О. А. Власовой. — СПб.: Владимир Даль, 2015. — 287 с. ISBN 978-5-93615-152-1
Статьи
Фуко М. Расстояние, сторона, исток // Эстетический логос: Сборник статей. — М.: Институт философии АН СССР, 1990. — С. 102—112.
Фуко М. Зачем изучать власть: проблема субъекта // Философская и социологическая мысль. — Киев, 1990. — № 9. — С. 97—100.
Фуко, М. Жизнь: опыт и наука // Вопросы философии. — 1993. — № 5. — С. 44—53.
Фуко M. О трансгрессии // Танатография Эроса. Жорж Батай и французская мысль середины XX века. / Сост. и пер. С. Л. Фокина. — СПб.: «Мифрил», 1994. — С. 111—132.
Фуко M. Ницше, Фрейд, Маркс // Кентавр. 1994. — № 2. — С. 48—56.
Фуко M. Что такое Просвещение / Пер. с фр. Е. Никулина // Вопросы методологии. — 1996. — № 1—2.
Фуко M. Безумие, отсутствие творения // Фигуры Танатоса: Искусство умирания. Сб. статей / Под ред. А. В. Дёмичева, М. С. Уварова. — СПб.: Изд-во СПбГУ, 1998. — С. 203—211.
Фуко M. Teatrum philosophicum // Делез Ж. Логика смысла, Фуко М. Teatrum philosophicum. — М.: Раритет, Екатеринбург: Деловая книга, 1998. — С. 441—473.
Фуко М. Это не трубка. — М.: Художественный журнал, 1999. — 152 с.
Фуко М. Ницше, генеалогия, история // Ступени. — 2000. — № 1 (11).
Фуко, М. / Пер. И. Окуневой // Логос. — 2003. — № 4/5. — С. 4—22.
Фуко, М. // Современные стратегии культурологических исследований: Труды Ин-та европейских культур. Вып. 2. — М.: РГГУ, 2008. — С. 318—347.
Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 65—95.
Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 96—122.
Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 123—134.
Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 135—158.
Фуко, М. // Логос. — 2008. — № 2 (65). — С. 159—262.
Литература
Автономова Н. С. История как археология знания в концепции М. Фуко // Современная структуралистская идеология (генезис политологических концепций). — М., 1984. — С. 54—71.
Автономова Н. С. Концепция «археологического знания» М. Фуко // Вопросы философии. — 1972. — № 10. — С. 142—150.
Автономова Н. С. Концепция человека у позднего Фуко // Современный человек: цели, ценности, идеалы. Вып. I. — М., 1988. — С. 35—72.
Автономова Н. С. От «археологии знания» к «генеалогии власти» // Вопросы философии. — 1978. — № 2. — С. 145—152.
Автономова Н. С. Фуко // Современная западная философия. Словарь. — М., 1991. — С. 361—363.
Автономова Н. С. Эпистемологическая концепция М. Фуко и её эволюция // Французская философия сегодня. Анализ немарксистских концепций. / Под ред. И. С. Вдовиной. — М., 1989. — С. 45—64.
Ашкеров А. Ю. Проблема взаимоотношений человека и власти в работах Мишеля Фуко // Вестник РАН. — 2002. — № 3. — С. 241—244.
Бланшо М. Мишель Фуко, каким я его себе представляю. — СПб.: Machina, 2002. — 96 с. — (Критическая библиотека).
Template:Публикация
Визгин В. П. Археология знания Мишеля Фуко // Природа философского знания. — М., 1978. Ч. III. Аналитическая философия и структурализм (критический анализ). — С. 180—213.
Визгин В. П. Генеалогия знания Мишеля Фуко как программа анализа научного знания // Исследовательские программы в современной науке. — Новосибирск, 1996. — С. 267—284.
Визгин В. П. Генеалогия культуры: Ницше, Вебер, Фуко // Постижение культуры. 1998. — № 7. — С. 5—39.
Визгин В. П. «Жизнедискурс» в тени Ницше: случай Фуко // Новое литературное обозрение. 1997. — № 25. — С. 382—389.
Визгин В. П. Мишель Фуко — теоретик цивилизации знания // Вопросы философии. — 1995. — № 4. — С. 116—126.
Визгин В. П. Онтологические предпосылки «генеалогической» истории Мишеля Фуко // Вопросы философии. — 1998. — № 1. — С. 170—176.
Визгин В. П. Фуко М. // Большая российская энциклопедия. — Т. 33. — М., 2017. — С. 645—646.
Вишневский О. О. «Поздний» Фуко: (Критика политической рациональности западных обществ) // Вопросы философии. — 2005. — № 1.
Власова О. А. «Антропологический сон» Мишеля Фуко: утопические грезы о настоящей психологии // Ценностные миры в современной философии: компаративный горизонт / Под ред. А. С. Колесникова. — СПб.: Издательство Санкт-Петербургского философского общества, 2012. — С. 86—94.
Власова О. А. Ранний Фуко: историческая эпистемология в контексте экзистенциально-феноменологической психиатрии // Проблемы философской компаративистики: Материалы межвузовской конференции. — СПб.: Изд-во С.-Петербургск. гос. ун-та, 2008. — С. 31—38.
Гашков С. А. . — Вестник Санкт-Петербургского университета. Серия 6. Политология. Международные отношения. — 2009. — Вып 1. — С. 190—201.
Делёз Ж. Фуко / Пер. с фр. Семиной под ред. И. П. Ильина. — М.: Изд-во гуманит. лит-ры, 1998.
Дьяков А. В. Мишель Фуко и его время. — СПб.: Алетейя, 2010. — 672 с. ISBN 978-5-91419-284-3
Дьяков А. В. // Вестник истории и философии КГУ. Серия «Философия». — 2008. — № 2. — С. 45—53.
Дьяков А. В. Опыт археологического исследования работ М. Фуко: (В поисках метода) // Россия. Духовная ситуация времени. — М., 2004. № 3—4 (19—20). — С. 81—115.
Дьяков А. В. Фуко и античность // Хора. Журнал современной зарубежной философии и философской компаративистики. — 2013. — № 1–2. — С. 4–14.
Дьяков А. В., Власова О. А. // Хора. Журнал современной зарубежной философии и философской компаративистики. — 2008. — № 1. — С. 50—62.
Ильин И. П. История безумия, сексуальности и власти (Постструктурализм Мишеля Фуко) // Российский литературоведческий журнал. — 1993. — № 3. — С. 33—54.
External link in |chapter= (help)
Ионов И. Н. Судьба генерализирующего подхода к истории в эпоху постструктурализма (попытка осмысления опыта Мишеля Фуко) // Одиссей. Человек в истории. 1996. — М., 1996. — С. 60—80.
Кириленко Е. И. // Независимый психиатрический журнал. — 2003. — № 3.
Кобылин И. И. // Философия и общество. — 2011. — № 3. — С. 171—183.
Template:Публикация
Миллер Дж. Страсти Мишеля Фуко. — Екатеринбург; Москва: Кабинетный ученый, 2013. — 528 с. — ISBN 978-5-7525-2773-9
Михель Д. В. Мишель Фуко в стратегиях субъективации: от «Истории безумия» до «Заботы о себе». — Саратов, 1999.
Михель Д. В. Философия Мишеля Фуко. Учебно-методическое пособие для студентов философских факультетов. — Саратов, 1997.
Михель Д. В. Формирование образа современного субъекта и рецепция смерти в представлении Фуко // Бюллетень Международной академии психологических наук. — Выпуск VI. Саратов—Ярославль, 1998. — С. 33—37.
/ Отв. редактор Н. Т. Пахсарьян, редакторы-составители — Т. Н. Амирян, В. И. Демин. — М.: Экон-Информ, 2011. — 92 с. ISBN 978-5-9506-0776-9
Мишель Фуко и Россия: Сб. статей / Под ред. О. Хархордина. — СПб.—М.: Европейский университет в Санкт-Петербурге; Летний сад, 2001. — 349 с. — (Европ. ун-т в Санкт-Петербурге. Тр. ф-та полит. наук и социологии; Вып. 1). ISBN 5-94381-032-3 ISBN 5-94380-012-3 Template:Недоступная ссылка
Подорога В. А. Власть и познание (археологический поиск М. Фуко) // Власть. — М., 1989. — С. 206—256.
Подорога В. А. Видеть и говорить. Мишель Фуко и живопись // Подорога В. А. Феноменология тела. Введение в философскую антропологию. Материалы лекционных курсов 1992—1994 годов. — М., 1995. — С. 208—225.
Розин В. М. // Философия науки. Вып. 6. — М.: Институт философии Российской академии наук, 2000. — C. 234—252.
External link in |title= (help)
Template:Публикация
Template:Публикация
Рыклин М. К. Мишель Фуко: мыслить литературой // Эстетический логос (Реферативный сборник). — М., 1990. — С. 94—102.
Рыклин М. К. Сексуальность и власть: Антирепрессивная гипотеза Мишеля Фуко // Логос. — 1994. — № 5. — С. 197—206.
Сидоров-Моисеев И. И. // Вестник Пермского университета. Философия. Психология. Социология. — 2011. — Вып. 2(6). — С. 42—47.
Сокулер З. А. // Сокулер З. А. Знание и власть: наука в обществе модерна. — СПб.: РХГИ, 2001, с. 58—82.
Фливбьерг Б. Хабермас и Фуко: мыслители для гражданского общества // Вопросы философии. — 2002. — № 2. — С. 137—157.
Фрейзер Н. / Пер. с англ. В. Макарова // Неприкосновенный запас: дебаты о политике и культуре. — 2013. — № 2. — С. 27—47.
Template:Публикация
Эрибон Д. Мишель Фуко / Пер. с франц. Е. Э. Бабаевой. — М.: Молодая гвардия, 2008. (Жизнь замечательных людей. Вып. 1128).
Template:Публикация
Unknown parameter |description= ignored (help); Unknown parameter |datepublished= ignored (help); Check date values in: |accessdate= (help)
Gutting Gary. , The Stanford Enciclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.)
Silvonen Jussi. Ilyenkov and Foucault-Paradoxes and Impossible Connections // Evald IIyenkov’s Philosophy Revisted. Proceedings of the Ilyenkov simposium in Helsinki 7th-8th September 1999. Edited by Vesa Oittinen. Helsinki: Kikimora Publications, 2000, pp. 96-109. ISBN 951-45-9263-8
Ссылки
Фуко М. (интервью)
Фуко М. (интервью)
(интервью)
(интервью)
Категория:Выпускники лицея Генриха IV
Категория:Философы Франции
Категория:Постмодернизм
Категория:Философы XX века
Категория:Философы языка
Категория:Структуралисты
Категория:Постструктуралисты
Категория:Родившиеся в Пуатье
Категория:Умершие от заболеваний, связанных со СПИДом
Категория:Персоналии:Антипсихиатрия
Категория:Члены Французской коммунистической партии
Категория:Выпускники Высшей нормальной школы (Париж)
Категория:Преподаватели Уппсальского университета
Категория:Историки идей
Категория:Политические философы
Категория:Профессора Коллеж де Франс
Категория:Мишель Фуко
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D1%83%D0%BA%D0%BE%2C%20%D0%9C%D0%B8%D1%88%D0%B5%D0%BB%D1%8C
|
{
"plaintext_start_byte": [
4,
656,
791,
989,
1206,
1375,
1888,
2114,
2314,
2536,
3159,
3372,
3820,
3911,
4150,
5191
],
"plaintext_end_byte": [
638,
790,
988,
1205,
1374,
1887,
2098,
2313,
2535,
3158,
3357,
3819,
3910,
4131,
5174,
5235
]
}
|
Mji wa Dar es salaam una soko ngapi kubwa?
|
Soko la Kariakoo
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Soko la Kariakoo ni soko kuu jijini Dar es Salaam na Tanzania ambapo kunafanyika biashara za aina zote za mahitaji muhimu ya kila siku ya binadamu. Biashara zinafanyika kwa jumla na rejareja. Soko hili linajumuisha majengo mawili makuu (soko kubwa na soko dogo) pamoja na maeneo yanazunguka majengo hayo. Soko la Kariakoo lipo katikati ya jiji la Dar es Salaam na ndiyo chanzo cha eneo zima la Kariakoo kujulikana kwa jina hilo.
Jengo la Soko Kuu la Kariakoo lipo katika kiwanja namba 32 mtaani Kariakoo, katikati ya makutano ya mtaa wa Mkunguni na mtaa wa Nyamwezi na limezungukwa na mitaa ya Nyamwezi, Mkunguni, Sikukuu na Tandamti.
Historia ya soko
Historia ya jina la Kariakoo na soko la Kariakoo inaanzia tangu enzi za ukoloni wa Mjerumani wakati Tanzania Bara ikiitwa Tanganyika.
Mahala lilipo soko hilo palijengwa jengo la utawala wa Wajerumani ambalo lilikusudiwa litumike kama ukumbi wa kuadhimisha sherehe za kutawazwa kwa Mfalme Kaiser Wilheim wa Ujerumani kwa wakati huo.
Hata hivyo baada ya jengo kukamilika halikutumika kama ilivyokusudiwa kuwa na badala yake lilitumika kama kambi ya kikosi cha wapagazi waliobeba mizigo ya vita kuu ya kwanza ya dunia waliojulikana kama Carrier Corps.
Jina hilo la maaskari wabeba mizigo katika Kiswahili lilitamkwa karia- koo na liliendelea kutumika kama jina la eneo lote linalozunguka jengo hili la Soko la Kariakoo.
Baada ya vita kuu ya kwanza ya dunia kuisha rasmi mwaka 1919 na nchi Tanganyika kuanza kutawaliwa na Uingereza, jengo hilo lilianza kutumika kama soko na kuhudumia wakazi wa Dar es Salaam. Wakati huo wafanyabiashara walikuwa wakiuza bidhaa zao sakafuni kwa sababu hapakuwa na meza. Wafanyabiashara hao waliendelea kufanya biashara zao sakafuni hadi miaka ya 1960, meza za saruji zilipojengwa. Kwa kadiri jiji la Dar es Salaam lilivyokua na wakazi wake kuongezeka, ndivyo soko hilo lilielemewa kuhudumia wananchi.
Hali hiyo iliwafanya viongozi wa halmashauri ya jiji kuona haja ya kuwa na soko kubwa na la kisasa kulingana na maendeleo ya jiji, na hivyo wakaanza kujadili uwezekano wa kujenga soko jipya kubwa na la kisasa.
Ujenzi wa soko
Uamuzi wa kujenga Soko Kuu la Kariakoo ulifanywa na serikali mwaka 1970 ambapo Halmashauri ya jiji la Dar es Salaam iliagizwa kujenga soko jipya la kisasa ambalo lingechukua nafasi ya soko la zamani.
Matarajio ya serikali ya kujenga soko hilo yalikuwa ni kuwapatia wakazi wa jiji soko kubwa la chakula ambalo lingetosheleza mahitaji yao kwa muda wa miaka 50 hadi 70 Mipango ilikamilika na ujenzi ulianza rasmi Machi 1971.
Ramani ya jengo la soko ilitayarishwa na mchoraji wa ramani za majengo Mtanzania Beda Amuli. Kwa mujibu ya machapisho yanayoelezea historia ya soko hilo, mkandarasi huyo alitakiwa kwenda kujifunza katika nchi za Accra – Ghana na Lusaka-Zambia, kuangalia masoko yaliyojengwa katika miji hiyo miwili, ndipo atengeneze ramani yake, ambalo ndiyo soko linaloonekana hivi sasa. Mkandarasi aliyechora jengo hili ameweka baadhi ya maumbo yanayofanana na majengo hayo aliyokwenda kuyatazama.
Hii ndiyo sifa pekee inalolifanya soko hili la Kariakoo kuwa la tofauti na masoko mengine katika ukanda huu wa Afrika Mashariki na Kati.
Ujenzi wa soko ulikamilika Novemba 1975 kwa gharama ya shilingi milioni 22 na kufunguliwa rasmi Desemba mwaka huo huo ambapo Rais wa Kwanza wa Tanzania, Mwalimu Julius Nyerere alikuwa mgeni rasmi.
Jengo la soko
Soko hilo lina majengo mawili ambayo yameunganishwa katika Ghorofa ya chini ya ardhi.
Jengo la kwanza linaweza kuitwa soko kubwa na jengo la pili soko dogo. Soko kubwa limegawanyika katika sehemu tatu ambayo ni ghorofa ya kwanza, sehemu ya katikati na ya chini maarufu kama shimoni.
Eneo la Shimoni kuna mabucha 16 yanayouza nyama iliyokaguliwa kiafya toka mikoa ya Dodoma, Mwanza na Shinyanga, na samaki wabichi toka maziwa na mito ya Tanzania.
Soko dogo ni la rejareja ambalo si tofauti na masoko mengine katika Jiji la Dar es Salaam.
Ingawa eneo la Kariakoo limezungukwa na maduka yanayouza bidhaa mbalimbali, bado Soko la Kariakoo ndio soko kuu la mazao na bidhaa za kilimo nchini.
Linauza mazao kwa bei ya jumla ya rejareja pamoja na vifaa vya kilimo.
Usimamizi wa soko
Shirika la Masoko ya Kariakoo (SMK) linasimamia uendeshaji wa biashara za Soko la Kariakoo, kuweka kipaumbele katika shughuli za biashara mbili: Shirika linakodisha ardhi ya biashara kwa wauzaji wa Rejareja. Pia eneo la soko hilo lina maduka 82 katika soko kuu, yanayokodishwa kwa SMK kwa wauzaji wa rejareja.
Mbali na mazao ya kilimo, maduka mengi yanauza vifaa vya kilimo na elektroniki. Pia, soko linatoa baadhi ya maduka nje yanayouza mboga za majani za rejareja katika soko dogo la nje.
Kuhusu uendeshaji wake shirika hilo linasimamia soko la jumla kwa mazao ya kilimo na jamii ya samaki wakavu linalofanyika eneo la soko. SMK inatoza asilimia ya faida ambayo si zaidi ya asilimia nane tu ya bei ya mauzo kwa biashara ya jumla. Vile vile shirika linawatoza wafanyabiashara wa jumla ada ya usajili.
Kwa masoko ya jumla na rejareja, Shirika linaweka daraja kati ya wakulima na wateja, ili wateja waweze kupata mahitaji yao yote ya nyumbani katika sehemu moja kwa bei nafuu na kuleta uthabiti kwa sekta ya kilimo ya nchi.
Viungo vya nje
Jamii:Dar es Salaam
Jamii:Uchumi wa Tanzania
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Soko%20la%20Kariakoo
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
694,
1956,
3302,
6739,
7550,
9667,
12680,
13548,
16018,
16429,
16865,
17253,
17424,
17932,
18694,
19447,
19819,
20144,
20277,
20492,
20956,
22371,
23448,
23558,
23932,
24481,
24963,
27369,
28975,
29109,
29680,
30127,
30591,
31271,
31834,
32529,
33156,
33618,
34257,
34874,
35426,
35551,
35818,
36115,
37696,
38532,
39539,
43361,
43421,
44450,
45191,
45783,
45925,
46823
],
"plaintext_end_byte": [
669,
1919,
3301,
6720,
7549,
9643,
12679,
13518,
15978,
16428,
16864,
17237,
17423,
17916,
18693,
19431,
19818,
20143,
20276,
20491,
20955,
22370,
23432,
23557,
23931,
24480,
24947,
27368,
28959,
29108,
29664,
30126,
30590,
31270,
31818,
32528,
33155,
33617,
34256,
34873,
35395,
35535,
35802,
36114,
37695,
38531,
39388,
43321,
43414,
44420,
45158,
45756,
45917,
46784,
47157
]
}
|
كم عدد أعضاء مجلس الأمة الكويتي؟
|
مجلس الأمة الكويتي
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
159
],
"minimal_answers_end_byte": [
161
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
تصغير|مجلس الأمة الكويتي
مجلس الأمة الكويتي هو السلطة التشريعية في الكويت ويتكون من 50 عضوًا منتخبًا من قبل الشعب، ويشترط الدستور الكويتي ألا يزيد عدد الوزراء عن ثلث عدد النواب (أي أن لا يزيد عن 16 وزيرًا). بإمكان السلطة التنفيذية اختيار عضو برلماني لمنصب الوزارة فيكون في هذه الحالة وزيرًا في السلطة التنفيذية ونائبًا في السلطة التشريعية ويُسمى في هذه الحالة محللًا.
تكوين المجلس
يتألف مجلس الأمة من خمسين عضوا موزعون في خمسة دوائر انتخابية، ينتخبون بطريق الانتخاب العام السري المباشر وفقا لقانون الانتخاب. ويعتبر الوزراء غير المنتخبين بمجلس الأمة أعضاء في المجلس بحكم وظائفهم ولا يزيد عدد الوزراء جميعا على ثلث عدد أعضاء مجلس الأمة. مدة مجلس الأمة أربع سنوات ميلادية من تاريخ أول اجتماع لـه ويجري التجديد خلال الستين يوما السابقة على نهاية تلك المدة. والكويت حاليا مقسمة إلى 5 دوائر يتم انتخاب 10 نواب عن كل دائرة وكان لكل ناخب الحق بالتصويت لأربعة مرشحين حتى نهاية عام 2012 , و من بعدها أصبح حق التصويت مقتصرا على صوت واحد لكل مواطن كويتي من كلا الجنسين , و يحق للمواطن متى ما أتم عمره 21 سنة أن ينتخب، ولا يحق للعسكريين أن ينتخبوا باستثناء أفراد الحرس الوطني.
الحصانة البرلمانية
لضمان استقلال أعضاء مجلس الأمة وحماية لهم ضد أنواع التهديد والانتقام سواء من جانب السلطات أو من جانب المجتمع أو من جانب الأفراد فإن لأعضاء مجلس الأمة حصانة، وهي تنقسم إلى نوعين، حصانة موضوعية وحصانة إجرائية، والحصانة الموضوعية هي عدم مسؤولية أعضاء المجلس عن الأقوال أو الأفكار أو الآراء التي تصدر منهم أثناء ممارستهم لوظائفهم البرلمانية، أما الحصانة الإجرائية فتعني عدم جواز اتخاذ أي إجراءات جنائية ضد أي من أعضاء مجلس الأمة في غير حالة التلبس بالجريمة إلا بعد إذن المجلس [1]، ولكي تتم رفع الحصانة البرلمانية عن نائب في مجلس الأمة يجب طلب إذن من مجلس الأمة من قبل وزير العدل، ويجب أن تشكل لجنة من قبل مجلس الأمة ليعرض فيها النائب المراد رفع الحصانة عنه ليدلي بأقواله [2]، وقد تم تقديم طلبات رفع الحصانة البرلمانية عن عدد من الأعضاء في المجلس:
كانت أول حالة في 11 مايو 1971 للعضو عبد العزيز فهد المساعيد الذي كان يرأس تحرير جريدة الرأي العام حيث اتهمه رئيس تحرير جريدة السياسة أحمد الجار الله بالقذف، وقد تم الاتفاق على رفع الحصانة بأغلبية 21 نائبا
والحالة الثانية في 26 يونيو 1971 للعضو سامي أحمد المنيس بصفته رئيس تحرير جريدة الطليعة بسبب نشره عدد من المقالات، وقد تمت الموافقة على رفع الحصانة بأغلبية 34 نائبا
والحالة الثالثة في 26 يونيو 1971 للنائب خالد مسعود الفهيد بصفته رئيس تحرير مجلة الرائد حول نشرة لمقالات في مجلة الرائد وقد تمت الموافقة بأغلبية 36 نائبا
والحالة الرابعة في 23 يونيو 1973 للنائب سامي أحمد المنيس بصفته رئيس تحرير جريدة الطليعة حول نشرة عدد من المقالات وقد تمت الموافقة بأغلبية 26 نائبا
والحالة الخامسة في 19 فبراير 1974 للنائب خالد مسعود الفهيد بتهمة اعتداءه على رجل أمن، وقد تم تعليق القرار لعدم اكتمال النصاب ورفعت الحصانة تلقائيا بعد ذلك
والحالة السادسة في 3 يناير 1975 للنائب عبد العزيز فهد المساعيد صاحب امتياز جريدة الرأي العام بتهمة القذف والسب للنائب أحمد محمد الخطيب، وقد تم رفع الحصانة بموافقة 49 نائب من أصل 50 نائبا
والحالة السابعة في 8 نوفمبر 1983 للنائب جاسر الجاسر بسبب توجيهه اتهامات لمسؤولي البلدية، ولم تتم الموافقة على رفع الحصانة ب28 صوت من أصل 49 نائبا
والحالة الثامنة في 28 يناير 1986 للنائب سامي أحمد المنيس بصفته رئيس تحرير جريدة الطليعة بسبب نشر مقالة يمس بكرامة شخص، وقد رفض الطلب بأغلبية 33 نائب وموافقة 12 نائب
والحالة التاسعة في 15 فبراير 1994 للنائب أحمد الشريعان بسبب دخول منطقة محظورة والاعتداء على رجل أمن وقد تمت الموافقة بأغلبية 36 صوتا من أصل 53 نائب
والحالة العاشرة في 22 فبراير 1994 للنائب خالد العدوة بسبب شكوى مرفوعة من خمسة من أعضاء الهيئة التدريسية في جامعة الكويت بتهمة القذف، ولم تتم الموافقة برفض 26 نائب من أصل 45 نائب [3]...
والحالة الحادية عشر في 21 يناير 2014 للنائب صفاء الهاشم بسبب شكوى سب وقذف مرفوعة من قبل مبارك الدويلة، وقد تمت الموافقة بأغلبية 40 صوتاِ.[4]
والحالة الثانية عشر في 21 يناير 2014 للنائب فيصل الدويسان بسبب اتهامة لشركة كندية بأنها إسرائيلية، وقد تمت الموافقة بأغلبية أعضاء الحاضرين.[5]
حل المجلس
يحق للأمير حل مجلس الأمة، وهو بمثابة إقالة جميع أعضاء البرلمان [6]، وكان دستور الكويت قد أقر حق حل المجلس في المادتين 102 و107، حيث تنص المادة 102 من الدستور على:
وتنص المادة 107 على:
ومن خلال المادتين فإن حل المجلس يجب أن يكون بمرسوم أميري يبين أسباب الحل للشعب، وأنه لا يجوز حل مجلس الأمة للأسباب نفسها مرة أخرى، وإذا تم حل مجلس الأمة فإنه تجب الدعوة لإقامة انتخابات في مدة أقصاها شهرين من تاريخ الحل، ولا يجوز حل المجلس في فترة إعلان الأحكام العرفية [7].
و قد حل مجلس الأمة ثمانِ مرات، مرتان منهم (1976 و 1986) حل بشكل غير دستوري وتوقف العمل ببعض مواد الدستور. كان الحل الأول للمجلس عام 1976 في عهد الشيخ صباح السالم الصباح، وكان هذا هو الحل غير الدستوري الأول. وجاء نتيجة لتراكم مشاريع القوانين وتأزم الموقف بين الحكومة والمجلس. وأعلن عن حل المجلس في 29 أغسطس 1976 وأصدر الشيخ صباح السالم الصباح أمراً أميرياً جاء فيه: . وجاء الحل الثاني -و هو الحل غير الدستوري الثاني- في 3 يوليو 1986 نتيجة التصعيد بين الحكومة والمجلس وتقديم مجموعة من الاستجوابات في نفس اليوم، وتعطلت الحياة البرلمانية حتى مجلس عام 1992، ونتج من هذا الحل تجمعات دواوين الأثنين المطالبة بعودة الحياة البرلمانية. وحل المجلس لمرة ثالثة -الأولى دستورياً- في 4 مايو 1999. وشهد المجلس الحل الرابع في 21 مايو 2006 نتيجة التصعيد والصدام بين المجلس والحكومة في قضية تقليص عدد الدوائر الانتخابية وتقديم استجواب لرئيس الوزراء بخصوص هذه القضية. وكان الحل الخامس في 19 مارس 2008، والسادس في 18 مارس 2009، وكانا بسبب التصعيد السياسي بين النواب والحكومة وكثرة الاستجوابات. وجاء الحل السابع في 6 ديسمبر 2011 نتيجة فضيحة رشاوي النواب وكثرة الاستجوابات الموجهة لرئيس الحكومة والوزراء الشيوخ وحادثة اقتحام مجلس الأمة،[8] وجاء الحل الثامن لمجلس الأمة في أكتوبر 2016 وفقا للمادة 107 من الدستور.
الاستجوابات
الاستجواب هو أحد أدوات الرقابة التي أعطاها الدستور للسلطة التشريعية لرقابة أعمال السلطة التنفيذية، ونصت المادة 100 من الدستور بأنه "لكل عضو من أعضاء مجلس الأمة أن يوجه إلى رئيس مجلس الوزراء وإلى الوزراء استجوابات عن الأمور الداخلة في اختصاصاتهم ولا تجري المناقشة في الاستجواب إلا بعد ثمانية أيام على الأقل من يوم تقديمه، وذلك في غير حالة الاستعجال وموافقة الوزير"، وحسب اللائحة الداخلية لمجلس الأمة فإن الاستجواب يقدم بكتاب إلى رئيس المجلس لتوضيح أسباب الاستجواب والأمور التي سيتم تناولها فيه [9]، ويستطيع ثلاثة أعضاء بحد أقصى تقديم استجواب إلى وزير واحد [10]، وفور تقديم الاستجواب يبلغ رئيس مجلس الأمة رئيس مجلس الوزراء أو الوزير المختص بهذا الاستجواب ويدرج في جدول أعمال أول جلسة قادمة لتحديد موعد النقاش، ولا تتم المناقشة قبل مرور ثمانية أيام على تقديم الاستجواب إلا في حالة الاستعجال وموافقة الوزير [9]، ويجوز للوزير المقدم ضده طلب بالاستجواب طلب فترة أسبوعين على الأكثر لتأجيل الاستجواب [10]، وتبدأ مناقشة الاستجواب بشرح المستجوب لأسباب استجوابه، ثم يجيب الوزير عليه، وبعدها يتحدث الأعضاء المؤيدون والمعارضون للاستجواب، ولا يجوز قفل باب المناقشة قبل أن يتحدث ثلاثة على الأقل من كل جانب، وبعد الانتهاء من مناقشة الاستجواب يعرض رئيس المجلس الاقتراحات التي قدمت له بشأن الاستجواب، وإذا لم تقدم اقتراحات يتم الإعلان عن انتهاء المناقشة [9]، ويسقط الاستجواب في عدد من الحالات، فيستطيع النائب مقدم الاستجواب سحب استجوابه، وإذا غاب النائب المقدم للاستجواب عن الجلسة المخصصة لمناقشة الاستجواب ما لم يتبن الاستجواب نائب آخر، وإذا تخلى الوزير المستجوب عن منصبه قبل الاستجواب، وإذا انتهت عضوية النائب مقدم الاستجواب لأي سبب من الأسباب، أو إذا انتهى الفصل التشريعي أما إذا انتهى دور الانعقاد فإنه الاستجواب لا يسقط بل ينظر إليه المجلس في دور الانعقاد التالي [10].
ويستطيع النواب طلب طرح الثقة بالوزراء، ولا يستطيعون أن يطرحوا الثقة في رئيس مجلس الوزراء الذي يستطيعون أن يقرروا عدم إمكانية التعاون معه، ويستطيع النواب طلب طرح الثقة إلا بطلب موقع من 10 نواب أو بناء على طلب الوزير، ولا يجوز للمجلس إصدار قراره في طرح الثقة إلا بعد مرور سبعة أيام على تقديمه، ويكون طرح الثقة بأغلبية الأعضاء في المجلس ما عدا الوزراء، ويعتبر الوزير المطروحة الثقة فيه مستقيلا من الوزارة، ويعود إلى مجلس الأمة إذا كان عضوا فيه قبل قبوله الوزارة [10].
مبنى مجلس الأمة
افتتح مبنى مجلس الأمة الحالي في 23 فبراير 1986 برعاية الشيخ جابر الأحمد الصباح، وقد بلغت كلفته الإجمالية 25 مليونا و869 ألف دينار كويتي، وكان افتتاح المجلس يواكب احتفالات الكويت في العيد الوطني الخامس والعشرين، وحضر الافتتاح رؤساء مجالس الأمة السابقين وعدد من الأعضاء السابقين وعدد من الوزراء السابقين وعدد من رؤساء البرلمانات العربية، وصمم المبنى نفس مصمم مبنى دار أوبرا سيدني الدنماركي يورن أوتسون، ويضم المبنى القاعة الرئيسية للمجلس [11] المسماة باسم قاعة عبد الله السالم نسبة إلى الشيخ عبد الله السالم الصباح وتتسع القاعة إلى قرابة الألف شخص، ويضم المبنى مكاتب للنواب ومكتبة، وقد ألقى رئيس مجلس الأمة آن ذاك أحمد عبد العزيز السعدون كلمة قال فيها: "إننا نعيش هذه الأيام موسم الأعياد التي جسدت مسيرة الديمقراطية خلال حقبة بلغت نيفا وعشرين عاما حفلت بالعديد من الإنجازات التي حققتها صلابة العزم وقوة الإرادة في سباق مع الزمن ومع متغيرات العصر بطفرات واسعة وثابتة أثرت الماضي بتقاليد دستورية عريقة وعمل نيابي جم المنجزات"، وقال الرئيس السابق لمجلس الأمة عبد العزيز حمد الصقر: "إن الأعمدة الحقيقية التي يقوم عليها هذا المجلس هي الصدق في التعبير عن ضمير الشعب والحكمة في الموازنة بين الطموحات والإمكانات والإصرار على أن تكون مصلحة الكويت هي المعيار الأول والأوحد في كل حوار وفي كل قرار" [11]، وقد تمت إضافة عدد من التعديلات على القاعة الرئيسية في مجلس الأمة لمواكبة العصر، فتمت إضافة أجهزة الكمبيوتر لجميع النواب ولوحة للتصويت الإلكتروني [12].
تاريخ المجلس
مجلس 1963
تم تقديم استجواب إلى وزير الشؤون الاجتماعية والعمل عبد الله مشاري الروضان من قبل محمد أحمد الرشيد بخصوص توزيع 30 قسيمة في منطقة العديلية بمساحة 1000 متر، وفي 11 يونيو 1963 تمت مناقشة الاستجواب، وتم الاكتفاء بالمناقشة برد الوزير [13].
تم تقديم استجواب إلى وزير الكهرباء والماء الشيخ جابر العلي السالم الصباح من قبل راشد صالح التوحيد بخصوص إيصال التيار الكهربائي وإنارة الشوارع ومد أنابيب المياه وتحصيل الرسوم، وقد نوقش الاستجواب على مدار جلستين في 22 فبراير 1964 و3 مارس 1964 [14].
في يوم 7 ديسمبر 1965 قدم النواب عبد الرزاق الخالد وسامي أحمد المنيس وعلي العمر وأحمد محمد الخطيب وراشد صالح التوحيد ويعقوب الحميضي وجاسم القطامي وسليمان المطوع إستقالتهم بسبب إقرار قوانين مقيدة للحريات [15].
مجلس 1967
اتهام عدد من المرشحين للحكومة بتزوير الانتخابات وذلك لتقليل مشاركة القوى المعارضة في المجلس.
تم تقديم استجواب لوزير العدل خالد الجسار من قبل سليمان الذويخ وحمد مبارك العيار وناصر العصيمي، وقد تمت مناقشة الاستجواب في جلستين في 19 نوفمبر 1968 و26 نوفمبر 1968، وقد كان سبب الاستجواب هو معرفة العدد الصحيح للجنايات التي نظرتها محكمة الجنايات وفقدان ملفات عدد من القضايا [16].
مجلس 1971
تم تقديم استجواب إلى خالد العدساني وزير التجارة والصناعة من قبل سامي أحمد المنيس وعبد الله النيباري وعلي محمد الغانم من ثلاثة محاور، المحور الأول زيادة الأسعار والمحور الثاني النية بطرح قانون يقيض دور القطاع الخاص والمحور الثالث التفريق بين المواطنين في منح التراخيص لشركات الاستيراد، وقد تم التصويت في 23 مايو 1974، وقد وافق 13 نائب على طرح الثقة بالوزير، وبينما امتنع 30 نائب عن التصويت، وفشل تصويت طرح الثقة بالوزير [17].
تم تقديم استجواب في 4 يونيو 1974 إلى عبد الرحمن العتيقي وزير النفط ووزير المالية من قبل أحمد النفيسي وسالم المرزوق وعبد الله النيباري، وقد كان الاستجواب من ثلاثة محاور، المحور الأول علاقة الكويت مع شركات النفط الدولية والمحور الثاني معدل التصدير الكبير لدولة الكويت في فترة كان يجب التقليل من التصدير لزيادة أسعار النفط والمحور الثالث عدد الموظفين الكويتيون في شركة نفط الكويت، وقد تم طرح الثقة بالوزير [18].
مجلس 1975
افتتح الفصل التشريعي الرابع في 11 نوفمبر 1975، ولكنه لم يستمر، إذ عقدت آخر جلساته في 20 يونيو 1976 وبعدها تم حله، ومن الأسباب التي أدت إلى حل المجلس تقديم الحكومة لاستقالتها في 29 أغسطس 1976 وذلك لعدة أسباب منها [19]:
تعطيل مشروعات القوانين التي تراكمت منذ مدة طويلة لدى المجلس.
ضياع الكثير من جلسات المجلس بدون فائدة.
التهجم والتجني على الوزراء والمسئولين دون وجه حق.
فقدان التعاون بين السلطتين.
ومن خلال الأمر الأميري الصادر في 29 أغسطس 1976 تم حل المجلس لعدة أسباب هي [19]:
استغلال الديمقراطية.
استغلال الدستور من أجل تحقيق مكاسب شخصية.
بذل الجهود من أجل الإعانة وإثارة الأحقاد وتضليل الناس.
و في نفس يوم حل مجلس الأمة، وجه الشيخ صباح السالم الصباح كلمة إلى الشعب، وأصدر ثلاثة أوامر أميرية، وهي قبول استقالة الحكومة، وتكليف الشيخ جابر الأحمد الصباح لتشكيل الحكومة القادمة، وحل مجلس الأمة وتنقيح الدستور، وفيما يخص أمر حل المجلس هناك خمسة مواد [20]:
يوقف العمل بأحكام المواد 56 فقرة 3، 107، 174، 181 من الدستور الصادر في 11 نوفمبر سنة 1962.
يحل مجلس الأمة، ويتولى الأمير ومجلس الوزراء الاختصاصات المخولة لمجلس الأمة بموجب الدستور.
تصدر القوانين بمراسيم أميرية ويجوز -عند الضرورة- إصدارها بأوامر أميرية.
يصدر مرسوم بتشكيل لجنة من ذوي الخبرة والرأي للنظر في تنقيح الدستور لتلافي العيوب التي أظهرها التطبيق العملي وتوفير الحكم الديمقراطي السليم والحفاظ على وحدة الوطن واستقراره، على أن يكون التنقيح متفقاً مع روح شريعتنا الإسلامية الغراء، مأخوذاً عن تقاليدنا العربية الأصيلة.
على لجنة تنقيح الدستور أن تنتهي من عملها خلال ستة أشهر من تاريخ تشكيلها وترفع إلينا مقترحاتها بعد موافقة مجلس الوزراء ويعرض على الناخبين مشروع تنقيح الدستور للاستفتاء عليه أو على مجلس الأمة المقبل لإقراره خلال مدة لا تزيد عن أربع سنوات من تاريخ إصدار هذا الأمر.
بعد حل مجلس الأمة الكويتي 1975، بدأت تحدث تجمعات في أحد المساجد الشيعية وهو مسجد شعبان في منطقة الشرق للمطالبة بعودة الحياة النيابية والمحافظة على حقوق الشيعة في الكويت، وقد عرفت تلك الأحداث باسم أحداث مسجد شعبان [21]، وقد انضم إلى التجمع الشيعي بعض القوى الوطنية القومية مثل أحمد محمد الخطيب، وأخذ يلقي المحاضرات في المسجد عن ضرورة العودة إلى الحياة الديمقراطية، وقد قامت الشرطة الكويتية بالتصدي لهذه الندوات، وعلى إثر هذه الأحداث بسحب الجنسية الكويتية من إمام المسجد عباس المهري و18 فرد من أفراد عائلته، وقد أبعدوا عن الكويت إلى إيران، وقد أعيدت لهم الجنسية بعد حرب الخليج الثانية [21].
مجلس 1981
تم تغيير تقسيم الدوائر الانتخابية من عشرة دوائر إلى 25 دائرة.
تم تقديم استجواب إلى وزير الصحة عبد الرحمن العوضي من قبل خليفة الجري، وموضوع الاستجواب هو تزويد العضو بكشف يتضمن أسماء المرضى الذي أوفدتهم الدولة للعلاج بالخارج، وقد تمت مناقشة الاستجواب في 9 فبراير 1982 [22].
تم تقديم استجواب إلى وزير الشؤون الاجتماعية والعمل ووزير الإسكان حمد عيسى الرجيب من قبل مشاري العنجري وخالد سلطان وخالد الجميعان، وسبب الاستجواب هو التجاوزات التي حدثت في توزيع الوحدات السكنية من قبل الوزارة، وقد تمت مناقشة الاستجواب في 6 ديسمبر 1983، وقد سحب النواب الاستجواب بعد سماعهم رأي الوزير [23].
تم تقديم استجواب لوزير الكهرباء والماء خلف أحمد الخلف من قبل أحمد الطخيم، وموضوع الاستجواب هو عدم وصول المياه قليلة الملوحة إلى بيوت ذوي الدخل المحدود في منطقة بيان، وقد تمت مناقشة الاستجواب في 8 مايو 1984، وقد تم سحب الاستجواب بعد الاستماع إلى رأي الوزير [24].
مجلس 1985
في يوم 3 يوليو 1986 تم حل مجلس الأمة بأمر أميري، ومن الأسباب التي أدت إلى حل مجلس الأمة أزمة المناخ التي أثرت تأثيرا كبيرا على الكويت، وقد تم تشكيل لجنة برلمانية في 15 يونيو 1985 للتحقيق في الأزمة، وكان حمد الجوعان أحد أعضائها، حيث طلب من وزير المالية جاسم الخرافي صورة من محاضر اجتماعات البنك المركزي الكويتي وصورة من التقارير الخاصة بالنقد، ولكن الوزير رفض إعطائه هذه الوثائق لسريتها، مما أدى إلى طلب الحكومة لتفسير المادة 114 من الدستور، ولكن المحكمة الدستورية قضت بأنه من حق النائب السؤال عن هذه الوثائق، ومن الأسباب التي أدت إلى حل المجلس هي ظاهرة الاستجوابات، حيث تقدم عدد من النواب لاستجواب بعض الوزراء، إذ تقدم مبارك فهد الدويلة وأحمد الربعي وحمد الجوعان لاستجواب وزير العدل والشؤون القانونية الشيخ سلمان الدعيج الصباح، وبعد مناقشة الاستجواب تم طلب طرح الثقة من الوزير الذي استقال قبل يومين من انعقاد الجلسة الخاصة بطلب طرح الثقة، وشهد يوم 24 يونيو 1986 تقديم ثلاثة استجوابات. حيث تقدم النائب ناصر البناي وخميس عقاب وسامي المنيس باستجواب لوزير المالية والاقتصاد جاسم الخرافي، واستجواب آخر قدمه النواب مشاري العنجري وجاسم القطامي وعبد الله النفيسي لوزير النفط والصناعة الشيخ علي الخليفة الصباح، واستجواب ثالث قدمه محمد سليمان المرشد وفيصل الصانع وأحمد باقر لوزير المواصلات عيسى المزيدي [25].
كما تلا تلك الاستجوابات استجواب ضد وزير التربية د.حسن الإبراهيم، وقدمه كل من راشد سيف الحجيلان وأحمد نصار الشريعان في 1 يوليو 1986.[26]
بعد أن تم حل مجلس الأمة الكويتي 1985 في 3 يوليو 1986 من قبل الشيخ جابر الأحمد الجابر الصباح، تم تعطيل بعض مواد الدستور ، وقد اعترض عدد من النواب الذي كانوا في المجلس على ذلك، وفي الفترة من العام 1989 وحتى 1990 تم تنظيم ما يعرف باجتماعات دواوين الاثنين، وهي اجتماعات كانت تضم 26 نائب من نواب مجلس الأمة الكويتي 1985 في دواوين مختلفة ، وقد كان هدف هذه الدواوين أن يتم الرجوع إلى دستور عام 1962 وإعادة الحياة النيابية مرة أخرى في الكويت، وقد حدثت مصادمات كبيرة بين الجماهير التي كانت تحضر إلى تلك الدواوين والشرطة الكويتية، وقد حدثت مداهمات لبعض تلك الدواوين، ولم تتوقف هذه الحركة إلى بعد أن قام الشيخ جابر الأحمد الجابر الصباح بخطاب دعا فيه إلى الحوار الوطني، وتم تأسيس بعد ذلك المجلس الوطني الكويتي، الذي قاطعه النواب بحجة عدم دستوريته، ولم تتوقف الاعتراضات إلا عندما انعقد مؤتمر جدة في 13 أكتوبر وحتى 15 أكتوبر 1990 في أثناء الغزو العراقي للكويت، حيث وعدت الحكومة بعودة الحياة النيابية مرة أخرى.
مجلس 1992
هو أول مجلس بعد انقطاع العمل النيابي لمدة 6 سنوات وبعد حرب الخليج الثانية.
تم تقديم استجواب لأحمد الربعي وزير التربية والتعليم العالي من قبل مفرج نهار [27]، وسبب الاستجواب هو المخالفات في جامعة الكويت حول الإسكان والإيفاد للدراسة بالخارج والتعاقدات، وقد نوقش الاستجواب في 14 فبراير 1995 [28]، وقد تم تقديم طلب طرح الثقة فيه وفي جلسة التصويت تم تجديد الثقة بالوزير الربعي بفارق صوتين [27].
مجلس 1996
تم تقديم استجواب إلى وزير المالية ونائب رئيس مجلس الوزراء ناصر عبد الله الروضان من قبل سامي أحمد المنيس وأحمد المليفي ومشاري العصيمي، وقد نوقش الاستجواب في 15 يوليو 1997، وكان سبب الاستجواب هو تنظيم استغلال الأراضي الفضاء واستغلال أملاك الدولة [29].
تم تقديم استجواب إلى الشيخ سعود الناصر الصباح وزير الإعلام بشأن إدخال كتب ممنوعة إلى معرض الكتاب [30]، وقد قدم الاستجواب من قبل وليد الطبطبائي ومحمد العليم وفهد صالح الخنة، ونوقش في 17 فبراير و24 فبراير و10 مارس 1998 [31]، وقد استقالت الحكومة قبل طرح الاستجواب [30].
تم تقديم استجواب من قبل حسين القلاف لوزير الداخلية الشيخ محمد الخالد الصباح بسبب ضعف الإشراف وتدني مستوى الأداء ومخالفة الدستور وانتهاك حقوق الإنسان وغياب الإستراتيجية الأمنية وتضليل الرأي العام وإساءة استعمال السلطة والتعسف في إصدار القرارات، وقد نوقش الاستجواب في 16 يونيو 1998، وتم التصويت على نظر الاستجواب في جلسة سرية، وبعدها انسحب مقدم الاستجواب ليسقط الاستجواب [31].
تم تقديم استجواب من قبل عباس الخضاري لوزير الأوقاف والشؤون الإسلامية أحمد الكليب، وكان سبب الاستجواب وجود أخطاء في طباعة المصحف والتقصير الفاحش في المسؤوليات، وقد نوقش الاستجواب في 20 أبريل و4 مايو 1999، وقد تم تقديم طلب لطرح الثقة بالوزير بأغلبية 20 نائب، ولكن تم حل المجلس دستوريا قبل جلسة طرح الثقة [31].
مجلس 1999
تم تقديم استجواب لعادل الصبيح وزير الإسكان [32]، وقد قدم الاستجواب من قبل مرزوق الحبيني ومسلم البراك ووليد الجري، وكان سبب الاستجواب حول الرعاية السكنية ومخالفة المادة 131 من الدستور وحرمان البعض من بدل الإيجار وإلغاء طلبات الرعاية السكنية وتنازل الوزارة عن أموال عامة مستحقة على إحدى الشركات، ونوقش الاستجواب في 6 نوفمبر و20 نوفمبر و4 ديسمبر 2000 [31]، وقد تم رفض طلب طرح الثقة بالوزير [32].
تم تقديم استجواب إلى وزير العدل ووزير الأوقاف والشؤون الإسلامية سعد الهاشل من قبل حسين القلاف، وكان سبب الاستجواب هو التعسف والظلم في حق القاضي سليمان الطحيح وضعف الإشراف وتدني مستوى الأداء وإهمال مطاردة سراق المال العام ومحاكمتهم والضعف والإهمال في التصدي للفساد داخل قصر العدل، ولم تتم مناقشة الاستجواب بعد استقالة الحكومة في 29 يناير 2001 [31].
تم تقديم استجواب إلى وزير العدل ووزير الأوقاف والشؤون الإسلامية أحمد باقر من قبل حسين القلاف، وسبب الاستجواب هو نفس الأسباب في الاستجواب الذي لم يناقش، وتمت مناقشة الاستجواب في 8 ديسمبر و23 ديسمبر و29 ديسمبر 2001 و8 يناير 2002، ورفض الاستجواب لعدم دستوريته [31].
تم تقديم استجواب إلى وزير التربية والتعليم العالي مساعد الهارون من قبل حسن جوهر، وسبب الاستجواب هو الإخلال الصارخ بالقوانين واللوائح المنظمة للجامعة وتفشي ظاهرة التسيب الرقابي والمحسوبية من قبل إدارة الجامعة والهدر في الأموال العامة ووجود تجاوزات مالية جسيمة على حساب المال العام، وقد نوقش الاستجواب في 1 أبريل 2002، وقدم اقتراح بإنشاء لجنة تحقيق [31].
تم تقديم استجواب إلى وزير المالية ووزير الدولة لشؤون التنمية الإدارية يوسف الإبراهيم [33]، وقد قدم الاستجواب مبارك الدويلة ومسلم البراك، وسبب الاستجواب هو الامتناع عن كشف ما صرفه البنك المركزي من أموال نقدية عامة للوزارات والمؤسسات الحكومية وعن تقديم مستندات الصرف، وقد نوقش الاستجواب في 24 يونيو 2002 [31]، وقد تم رفض طلب طرح الثقة بالوزير [33].
تم تقديم استجواب إلى وزير الكهرباء والماء ووزير الشؤون الاجتماعية والعمل طلال العيار من قبل حسين القلاف، وسبب الاستجواب التعيينات التي قام بها الوزير وحصرها على أبناء دائرته ومفاتيحه الانتخابية وبعض المقربين إليه، وقد نوقش الاستجواب في 16 ديسمبر 2002، وتم الاكتفاء بمناقشة الاستجواب [31].
مجلس 2003
مجلس 2006
شاركت المرأة للمرة الأولى في الانتخابات النيابية في الكويت.
مجلس 2008
تمت إسقاط عضوية النائبين مبارك الوعلان وعبد الله مهدي العجمي من المجلس بعد نجاح الطعن المقدم من النائبين عسكر العنزي وسعدون حماد العتيبي.
مجلس 2009
شاركت المرأة الكويتية كنائبة وعضوة في المجلس لأول مرة في تاريخ الحياة البرلمانية وذلك من خلال أربعة نساء وهم: أسيل العوضي وسلوى الجسار ومعصومة المبارك ورولا دشتي.
قدم النائب مسلم البراك استجوابًا إلى وزير الداخلية الشيخ جابر الخالد الصباح من ثلاثة محاور، الأول هو التفريط بالأموال العامة للدولة وعدم اتباع الإجراءات القانونية بالمقررة في شان المناقصات العامة ووجود شبهة التنفيع في عقد عمل وتوريد الإعلانات الإرشادية للناخبين وتركيبها في كاف مراكز الضواحي وافرعها خلال انتخابات الفصل التشريعي ال12 لمجلس الأمة، والمحور الثاني هو الإساءة إلى العملية الانتخابية لعضوية مجلس الأمة، والمحور الثالث هو نصب كاميرات تلفزيونية متطورة ذات تقنيات أمنية في ساحة الإرادة. وقد تمت مناقشة الاستجواب في جلسة يوم 23 يونيو 2009[34]، وبعد الانتهاء من مناقشة محاور الاستجواب تقدم عشرة نواب هم غانم الميع وضيف الله بورمية والصيفي مبارك الصيفي ومبارك الوعلان وسالم النملان وفلاح الصواغ وخالد الطاحوس وسعدون حماد العتيبي وحسين مزيد وأحمد السعدون بطلب لطرح الثقة في الوزير، وقد تقرر طرح الطلب للتصويت في جلسة بعد 8 أيام وفقًا للمادة 143 للائحة الداخلية[35].
كما قدم النائب فيصل المسلم استجواب لرئيس مجلس الوزراء الشيخ ناصر المحمد الأحمد الصباح ويعتبر أول استجواب لرئيس مجلس وزراء في الكويت، وقدم النائب مسلم البراك استجواب اخر لوزير الداخلية جابر خالد جابر الصباح، وقدم النائب ضيف الله بورمية استجواب لوزير الدفاع الشيخ جابر مبارك الحمد الصباح، وقدم النائب مبارك الوعلان استجواب لوزير البلدية ووزير الاشغال العامة الدكتور فاضل صفر وقدم النائب علي الدقباسي استجواب لوزير الاعلام الشيخ أحمد عبد الله الأحمد الصباح.
في 16 نوفمبر 2011 أقيمت احتجاجات تندد برئيس الوزراء أمام مجلس الأمة، وتلى هذه المظاهرة اقتحام مبنى مجلس الأمة من قبل بعض المحتجين والنواب فيما عرف لاحقاً بالأربعاء الأسود.[36] وتلى هذه الاحتجاج تصعيد سياسي حتى قدم رئيس مجلس الوزراء استقالته يوم 28 نوفمبر 2011،[37] وعين الشيخ جابر المبارك الصباح رئيساً للوزراء وأدى القسم الدستوري أمام أمير الكويت في 4 ديسمبر 2011. وفي 6 ديسمبر 2011 قام أمير الكويت الشيخ صباح الأحمد الصباح بحل المجلس والدعوة لانتخابات مبكرة، والسبب في مرسوم الحل:[38]
مجلس فبراير 2012
مجلس ديسمبر 2012
مجلس 2013
مجلس 2016
أحداث رئيسية في مجلس الأمة الكويتي
1976 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ صباح السالم الصباح وتعليق بعض مواد الدستور الخاصة بالانتخابات.[39]
1981 عودة الحياة البرلمانية بعد تغيير نظام الدوائر الانتخابية من 10 دوائر إلى 25 دائرة.
1986 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ جابر الأحمد الجابر الصباح وتعليق بعض مواد الدستور الخاصة بالانتخابات.
1992 عودة الحياة النيابية مجددًا بعد تحرير دولة الكويت.
5 مايو 1999 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت جابر الأحمد الصباح والدعوة لانتخابات جديدة.
23 نوفمبر 1999 مجلس الأمة يرفض مرسوما أميريا بمنح المرأة حق التصويت والترشيح الكامل في مجلس الأمة.
16 مايو 2005 قرر مجلس الأمة رسميا السماح للنساء بالتصويت في الانتخابات والترشيح لعضوية مجلس الأمة (كانت هناك محاولات عديدة بأت بالفشل قبل سنوات عديدة أشهرها عام 1999).
24 يناير 2006 مجلس الأمة يصوت على نقل السلطات الأميرية للشيخ سعد العبد الله السالم الصباح إلى مجلس الوزراء بصورة نهائية وذلك بداعي المرض.
29 يناير 2006 أمير الكويت صباح الأحمد الجابر الصباح يؤدي القسم الدستوري أمام المجلس كالأمير الخامس عشر للكويت بعد تصويت المجلس لانتخابه كأمير للكويت بالإجماع.
21 مايو 2006 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ صباح الأحمد الجابر الصباح والدعوة لانتخابات جديدة.
19 مارس 2008 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ صباح الأحمد الجابر الصباح والدعوة لانتخابات جديدة.
18 مارس 2009 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ صباح الأحمد الجابر الصباح والدعوة لانتخابات جديدة.
16 نوفمبر 2011 اقتحام مجلس الامة من قبل مواطنين كويتيون [40].
29 نوفمبر 2011 قبول استقالة رئيس مجلس الوزاء السابق ناصر المحمد الأحمد الصباح، وتعين جابر مبارك الحمد الصباح خلفا.
6 ديسمبر 2011 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ صباح الأحمد الجابر الصباح والدعوة لانتخابات جديدة.
4 فبراير 2012 حققت المعارضة الكويتية بقيادة الإسلاميين فوزا ساحقا في انتخابات مجلس الامة إذ باتت تسيطر على 34 مقعدا من اصل خمسين، فيما خرجت المرأة من البرلمان وتكبد الليبراليون خسارة كبيرة، بحسب النتائج الرسمية.
15 فبراير 2012 أحمد السعدون رئيسا جديدا لمجلس الأمة الكويتي.
20 يونيو 2012 المحكمة الدستورية تعلن ببطلان المجلس 2012 وترجع المجلس 2009.
16 يونيو 2013 المحكمة الدستورية تعلن ببطلان المجلس ديسمبر 2012 وتحصين مرسوم الصوت واحد.
16 أكتوبر 2016 حل مجلس الأمة على يد أمير الكويت الشيخ صباح الأحمد الجابر الصباح والدعوة لانتخابات جديدة.
انتخابات مجالس الامة
انتخابات مجلس الأمة الكويتي:
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1963
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1967
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1971
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1975
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1981
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1985
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1992
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1996
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 1999
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 2003
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 2006
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 2008
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 2009
انتخابات مجلس الأمة الكويتي (فبراير 2012)
انتخابات مجلس الأمة الكويتي (ديسمبر 2012)
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 2013
انتخابات مجلس الأمة الكويتي 2016
مجالس الأمة
مجلس الأمة الكويتي 1963
مجلس الأمة الكويتي 1967
مجلس الأمة الكويتي 1971
مجلس الأمة الكويتي 1975
مجلس الأمة الكويتي 1981
مجلس الأمة الكويتي 1985
مجلس الأمة الكويتي 1992
مجلس الأمة الكويتي 1996
مجلس الأمة الكويتي 1999
مجلس الأمة الكويتي 2003
مجلس الأمة الكويتي 2006
مجلس الأمة الكويتي 2008
مجلس الأمة الكويتي 2009
مجلس الأمة الكويتي 2012 المبطل1
مجلس الأمة الكويتي 2012 المبطل2
مجلس الأمة الكويتي 2013
مجلس الأمة الكويتي 2016
رؤساء مجلس الأمة
عبد اللطيف محمد الغانم (1962-1961)
عبد العزيز حمد الصقر (1963-1965)
سعود عبد العزيز العبد الرزاق (1965-1967)
أحمد زيد السرحان (1967-1970)
خالد صالح الغنيم (1971-1975) و(1976)
محمد يوسف العدساني (1981-1985)
أحمد عبد العزيز السعدون (1985-1986) و(1992-1996) و(1996-1999)و (2012)
جاسم الخرافي (1999-2003) و(2003-2006) و(2006-2008) و(2008-2009) و(2009-2011)
علي الراشد (2012)
مرزوق علي الغانم (2013-2016)
مواضيع متعلقة
سياسة الكويت.
الدوائر الانتخابية في الكويت.
استجوابات مجلس الأمة الكويتي.
كتب
الكويت والديمقراطية، الديوان الأميري، 1995.
الانتخابات والترشيح في النظام البرلماني الكويتي، علي عبد الرسول الموسى، 1996.
ولادة دستور الكويت، أحمد علي ديين، 1996.
مسيرة الديمقراطية في الكويت، مركز المعلومات والأبحاث، كونا، 1999.
كويت (21) رؤية واقعية، غازي الربيعان، الجمعية الكويتية للدراسات والبحوث المتخصصة، 2000.
مجلس الأمة ودوره في الدبلوماسية البرلمانية، إدارة البحوث والدراسات بمجلس الأمة، 2006.
وقائع ووثائق دواوين الأثنين، يوسف المباركي، 2008.
حل تحول إلى حقيقة، كونا، 2008 [41].
وصلات خارجية
.
مراجع
تصنيف:مجلس الأمة الكويتي
كويت
تصنيف:برلمانات وطنية
تصنيف:تأسيسات سنة 1963 في الكويت
تصنيف:حكومة الكويت
تصنيف:مجالس تشريعية بغرفة واحدة
تصنيف:مدينة الكويت
تصنيف:مؤسسات حكومية كويتية
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AC%D9%84%D8%B3%20%D8%A7%D9%84%D8%A3%D9%85%D8%A9%20%D8%A7%D9%84%D9%83%D9%88%D9%8A%D8%AA%D9%8A
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
416,
1083,
1292,
1580,
1809,
2236,
3045,
3790,
4992,
5608,
6091,
6777,
7554,
7712,
8005,
8905,
10087,
11069,
11252,
11971,
12331,
12963,
13499,
13678,
14153,
14529,
14979,
15837,
16114,
16550,
16602,
17978,
18474,
18986,
19193,
19745,
20870,
21452,
21758,
22709,
23330,
23817,
24302,
24684,
25842
],
"plaintext_end_byte": [
386,
1083,
1291,
1579,
1808,
2235,
3044,
3776,
4991,
5607,
6089,
6740,
7480,
7711,
8004,
8904,
10085,
11068,
11251,
11970,
12303,
12963,
13499,
13677,
14121,
14528,
14978,
15836,
16112,
16549,
16602,
17977,
18473,
18986,
19192,
19743,
20869,
21434,
21757,
22684,
23314,
23803,
24301,
24640,
25827,
26260
]
}
|
Кто был единственным Романовым, погибшим во время Первой Мировой войне?
|
Романов, Олег Константинович
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
32
],
"minimal_answers_start_byte": [
17978
],
"minimal_answers_end_byte": [
18030
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Князь императорской крови Оле́г Константи́нович (15 ноября (27 ноября) 1892, Санкт-Петербург — 29 сентября (12 октября) 1914, Вильно) — правнук Николая I. Умер от раны, полученной в одном из сражений Первой мировой войны.
Семья и детство
Родился 15 ноября (27 ноября) 1892 года в Санкт-Петербурге в Мраморном дворце. Отец — великий князь Константин Константинович, известный также как поэт «К.Р». Мать — Елизавета Августа Мария Агнесса, вторая дочь Морица Саксен-Альтенбургского (в России — великая княгиня Елизавета Маврикиевна). В семье было девять детей, князь Олег был пятым ребёнком (четвёртым сыном).
В детстве воспитывался дома, в возрасте девяти лет завёл записную книжку, первая запись в которой выглядела так:
Я большой и потому имею мужество. Я тут отмечаю, сколько грехов я сделал за весь день… Отмечаю тут неправду точками, а когда нет неправды, отмечаю крестиками.
Записи в книжке велись в течение примерно двух лет. В книге «Князь Олег», выпущенной вскоре после его гибели, говорится, что
кроме указанных символических значков, никаких записей, однако, в этой книжке нет, но, судя по количеству точек, можно думать, что Князь Олег внимательно следил за собой и, вероятно, сурово оценивал свои маленькие детские провинности.
Уже во время учёбы, в 1908 совершил вместе с родственниками поездку по Волге, во время которой посетил Владимир, а в нём Успенский собор, в котором во время взятия города монгольскими войсками в 1238 погибла семья великого князя Юрия Всеволодовича. Сопровождавший путешественников В. Т. Георгиевский вспоминал о том, как князь Олег в одиночестве (остальные члены семьи в это время осматривали ризницу) молился перед гробницей погибших княгинь:
Среди полумрака древнего собора одинокая коленопреклоненная фигура Князя надолго врезалась мне в память… Я не хотел мешать его молитве… Отступив в глубь храма, я видел затем, как Олег Константинович подошёл к гробнице великого князя Юрия Всеволодовича и ещё раз склонился перед его мощами и надолго припал своей головой к рукам святого страдальца за землю русскую, как бы прося его благословения.
Учёба
В 1903 году князь Олег выдержал вступительный экзамен в Полоцкий кадетский корпус и был зачислен в списки его кадетов, однако реально получал образование вместе с братьями в домашней обстановке. Преподаватели считали его «крайне чутким, восприимчивым, любознательным и работоспособным учеником», любимыми предметами князя были русская литература, история, отечествоведение, рисование и музыка. В 1910 году сдал экзамены за курс кадетского корпуса. По воспоминаниям его преподавателя истории П. Г. Васенко, ещё зимой 1908—1909 у князя «окончательно определился глубокий интерес к гуманитарным наукам» и «созрело желание поступить в высшее учебное заведение».
10 мая 1910 года он был официально зачислен в Александровский лицей, став первым членом императорской фамилии, получавшим в нём образование (впрочем, по состоянию здоровья он учился дома, а в лицее лишь сдавал экзамены) и поступившим до военной службы в высшее гражданское учебное заведение. Профессор Б. В. Никольский так вспоминал о нём:
Он готовился к экзамену с таким настроением, точно говел, а на экзамен шёл как на исповедь. Но чем труднее была работа, тем более радовал его успех, и после каждого удачного экзамена, счастливый побеждённою трудностью, он загорался решением преодолеть ещё большую.
В 1913 году окончил лицей с серебряной медалью (его выпускное сочинение на тему: «Феофан Прокопович как юрист» было удостоено Пушкинской медали).Также Олег Константинович подготовил к печати издание автографов А. С. Пушкина из коллекции лицея, над которыми тщательно работал долгое время. Первый выпуск «Рукописей Пушкина» увидел свет в 1912 году (см. далее).
Зарубежные поездки
Летом 1910 посетил Константинополь, Болгарию, Сербию, Черногорию, Германию, в 1911 — Францию, Испанию, Португалию. Летом 1914 был направлен Императорским Православным Палестинским обществом в командировку в Бари (Италия) для решения вопросов, связанных со строительством в городе православного храма и странноприимного дома — в результате строительные работы были существенно ускорены.
Пушкинистика и литературное творчество
С детских лет его кумиром был Александр Пушкин. В июне 1905 князь Олег писал в дневнике:
Я так люблю книгу «Юношеские годы Пушкина», что мне представляется, что я также в Лицее. Я не понимаю, как можно перестать читать эту книгу. В этой книге моя душа.
В 1911 году князь Олег выступил с инициативой факсимильного издания рукописей Пушкина, хранившихся в лицее, приуроченного к столетнему лицейскому юбилею. Однако затем он решил существенно расширить проект — выпустить многотомное факсимильное издание всех рукописей Пушкина — и привлёк к нему ряд специалистов. Однако до Первой мировой войны удалось издать только первый выпуск — стихотворения, собранные в Пушкинском музее Александровского лицея. По словам пушкиниста П. Е. Щеголева,
для князя издание рукописей Пушкина является молитвенной данью культу Пушкина… На редкость тщательно выполненное издание потребовало от издателя самого напряженного и пристального внимания: с величайшей заботливостью он следил за неуклонной верностью воспроизведений подлинникам. Казалось бы, цинкографическое воспроизведение рукописей не требует особенного присмотра в силу своего автоматизма, но Князь Олег Константинович правил корректуры оттисков с клише и внёс немало поправок: оказалось, фотография не везде принимала точки и чёрточки пожелтевших от времени рукописей, — и Князь с изощрённым вниманием отмечал эти отступления.
Князь Олег занимался литературным творчеством, писал стихи и прозаические произведения, увлекался музыкой и живописью. Рассказ «Ковылин» и некоторые стихотворения были опубликованы в посмертном издании «Князь Олег», но большинство произведений остались в рукописях — в том числе поэма «Царство царя Крота», повесть «Отец Иван», роман «Влияния», очерки «Сценки из собственной жизни», пьесы. Планировал написать биографию своего деда, великого князя Константина Николаевича, который был для него образцом государственного деятеля.
В 1910 году, под впечатлением посещения Константинополя, князь Олег написал следующее стихотворение:
Остатки грозной Византии,
Постройки древних христиан,
Где пали гордые витии,
Где мудрый жил Юстиниан -
Вы здесь, свидетели былого,
Стоите в грозной тишине
И точно хмуритесь сурово
На дряхлой греческой стене…
Воспряньте, греки и славяне!
Святыню вырвем у врагов,
И пусть царьградские христиане,
Разбив языческих богов,
Поднимут Крест Святой Софии,
И слава древней Византии
Да устрашит еретиков.
Рукописи князя Олега — вместе с перепиской, дневником и другими материалами — хранятся в его фонде (ф. 214) в Институте русской литературы (Пушкинском доме) Российской академии наук.
Военная служба
В 1913 году был произведён в корнеты лейб-гвардии Гусарского полка. С начала Первой мировой войны в составе своего полка принимал участие в боевых действиях на Северо-Западном фронте. Первоначально ему было предложено поступить ординарцем в Главную квартиру, но он добился разрешения остаться в полку. Олег не без гордости писал в своём дневнике:
Мы все пять братьев идем на войну со своими полками. Мне это страшно нравится, так как это показывает, что в трудную минуту Царская Семья держит себя на высоте положения. Пишу и подчеркиваю это, вовсе не желая хвастаться. Мне приятно, мне радостно, что мы, Константиновичи, все впятером на войне.
Командир поручил ему ведение полкового дневника. По воспоминаниям генерала Н. Н. Ермолинского,
в то время все желания Князя сосредотачивались на жажде подвига: он днём и ночью мечтал о своём уходе из штаба полка и о возвращении в строй. Желание это осуществилось за несколько дней перед нашим последним свиданием, но оно же его и погубило.
Ранение и смерть
27 сентября (10 октября) 1914 года князь Олег, командовавший взводом в своём полку, был тяжело ранен близ деревни Пильвишки в районе Владиславова. Телеграмма штаба Верховного Главнокомандующего сообщала, что
при следовании застав нашей передовой кавалерии были атакованы и уничтожены германские разъезды. Частью немцы были изрублены, частью взяты в плен. Первым доскакал до неприятеля и врубился в него корнет Его Высочество Князь Олег Константинович.
Однако в конце стычки один из раненых немецких кавалеристов, уже находясь на земле, выстрелил в князя и ранил его. 28 сентября (11 октября) он был доставлен в госпиталь в Вильну, где был прооперирован. В тот же день был награждён орденом святого Георгия IV степени «за мужество и храбрость, проявленные при атаке и уничтожении германских разведчиков, при чем Его Высочество первым доскакал до неприятеля» (Высочайший приказ от 29 сентября 1914 г.). Узнав об этом, князь сказал:
Я так счастлив, так счастлив. Это нужно было. Это поднимет дух. В войсках произведет хорошее впечатление, когда узнают, что пролита кровь Царского Дома.
Вечером следующего дня в Вильну прибыл отец князя Олега, который привёз ему орден святого Георгия, принадлежавший великому князю Константину Николаевичу. Этот орден прикололи к рубашке умиравшего князя, который в тот же вечер скончался.
Н. Н. Ермолинский вспоминал:Приехали родители. На минуту он узнал их. Великий князь привез умирающему сыну Георгиевский крест его деда.— Крестик Анпапа!— прошептал князь Олег. Он потянулся и поцеловал белую эмаль. Крест прикололи к его рубашке. Вскоре больной стал задыхаться… Началось страшное ожидание смерти: шепот священника, последние резкие вздохи… Великий князь, стоя на коленях у изголовья, закрывал сыну глаза; Великая княгиня грела холодевшие руки. Мы с князем Игорем Константиновичем стояли на коленях в ногах. В 8 часов 20 минут окончилась молодая жизнь… Светлое, детски чистое лицо князя было отлично освещено верхней лампой. Он лежал спокойный, ясный, просветленный, будто спал. Белая эмаль, к которой он прикоснулся холодеющими губами, ярко выделялась на его груди
Олег Константинович Романов стал вторым после Сергея Максимилиановича Романовского членом Российского императорского дома, отдавшим жизнь в результате ранения на поле боя, единственным членом Российского императорского дома, погибшим на фронте Первой мировой войны.
3 (16) октября 1914 года князь Олег Константинович был похоронен в имении Осташёво Московской губернии, где в 1916 году был построен четырёхстолпный одноглавый храм-усыпальница, сооружённый по образцу древних псковско-новгородских церквей (после революции усыпальница была разорена).
В 1915 году скончался его отец. По воспоминаниям сестры князя Олега Константиновича, княжны Веры Константиновны,
смерть брата Олега была тягчайшим ударом для отца, ибо он из всех нас духовно был к нему ближе других, разделяя полностью его литературные и умственные интересы. Эта смерть и всё пережитое в первые дни войны, — несомненно, очень отрицательно отразились на Его здоровье, вероятно, ускорили Его кончину.
Мать после его кончины пожертвовала Александровскому лицею одну тысячу рублей, с тем, чтобы доход с этого капитала ежегодно шёл на изготовление серебряной медали имени князя Олега Константиновича, которой награждался бы лицеист за лучшее сочинение по отечественной словесности. На медали был начертан лицейский девиз: «Для общей пользы» и слова Олега Константиновича, написанные им незадолго до гибели: «Жизнь не удовольствие, не развлечение, а крест». Весной 1915 года Виленскому реальному училищу, в здании которого, переоборудованном под госпиталь, скончался князь императорской крови, было присвоено его имя.
25 декабря 1914 г. Высочайше повелено: «1-й роте Полоцкого кадетского корпуса присвоить наименование: „роты Его Высочества Князя Олега Константиновича“, дабы сохранить на вечные времена среди кадет названного корпуса память об Августейшем Полочанине, положившем жизнь Свою на поле брани за Царя и Отечество».
Похороны
По пути следования траурного поезда с телом князя жители российских городов и деревень встречали его. 3 октября в 7 часов 30 минут утра он прибыл к станции Волоколамск.
По воспоминаниям одной из современниц, в траурной процессии приняло участие несколько тысяч человек. По дороге гроб почившего князя сопровождала масса крестьян. Люди плакали, стояли на коленях, несли на плечах его гроб 5-6 км от станции до Осташово. Он был похоронен с золотою шашкой.
Когда началась революция, стали громить имение, все грабить, разграбили и могилу, вытащили его из гроба, утащили шашку, 5 или 6 дней труп валялся на дороге. Сына и дочь кладбищенского сторожа Санкритова взяли на работу в ОГПУ.
Личная жизнь
Князь Олег Константинович не был женат и не оставил потомства. Незадолго до начала Первой мировой войны был помолвлен с княжной императорской крови Надеждой Петровной, дочерью великого князя Петра Николаевича. Ранняя гибель князя разрушила эти планы. В 1917 году Надежда Петровна вышла замуж за князя Николая Владимировича Орлова.
Награды
Орден Святого Александра Невского[1](07.06.1913);
Орден святого Георгия IV степени «за мужество и храбрость, проявленные при атаке и уничтожении германских разведчиков, при чем Его Высочество первым доскакал до неприятеля» (Высочайший приказ от 29 сентября 1914 года).
Память
В 2010 году в Полоцке было создано Полоцкое кадетское училище, в котором сберегается память о князе Олеге Константиновиче. Так, 23 декабря 2010 года во время торжественной церемонии посвящения в кадеты писатель В. В. Бондаренко передал училищу в дар портрет князя Олега.
29 сентября 2015 года в Царском Селе в ограде Софийского собора открыт бронзовый памятник корнету князю Олегу Константиновичу (ск. Ярослав Бородин, по модели 1915 г. скульптора В.В. Лишева)[2].
Примечания
Литература
Князь Олег. — , 1915 (переиздание: , 1995).
Вел.кн. Гавриил Константинович. В мраморном дворце. — Нью-Йорк, 1955 (переиздание: , 1993).
Григорян В. Г. Биографический справочник. — : АСТ, 2007.
Пчелов Е. В. Романовы. История династии. — : ОЛМА-ПРЕСС, 2004.
Пахалюк К. Боевые действия в Восточной Пруссии в Первую мировую войну. Указатель литературы. — 2-е изд. — Калининград, 2008.
Пахалюк К. Романовы в сражениях в Восточной Пруссии в 1914 г. // Рейтар. — 2009. — № 3. — С. 180—191.
Бондаренко В.В. Герои Первой мировой. М., Молодая Гвардия, 2013. Серия Жизнь Замечательных Людей.
Борисов Ю. Князь императорской крови командовал взводом // Медиакратия. — 08.08.2013. —
Ссылки
Олег Константинович
Категория:Выпускники Полоцкого кадетского корпуса
Категория:Выпускники Александровского лицея
Категория:Лейб-гусары
Категория:Погибшие в Первую мировую войну
Категория:Похороненные в Московской области
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%BE%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%2C%20%D0%9E%D0%BB%D0%B5%D0%B3%20%D0%9A%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BD%D1%82%D0%B8%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
220,
731,
1180,
1949,
2666,
3415,
3545,
3803,
4404,
5635,
6555,
7068,
7513,
7806,
8024,
8084
],
"plaintext_end_byte": [
200,
730,
1168,
1948,
2635,
3414,
3544,
3788,
4403,
5634,
6541,
7067,
7512,
7768,
8003,
8070,
9056
]
}
|
اين تقع جزر السيشل؟
|
سيشل
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
99
],
"minimal_answers_end_byte": [
124
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
سيشل رسمياً جمهورية سيشل هي دولة في أفريقيا تتواجد في المحيط الهندي مكونة من عدة جزر، عاصمتها مدينة فيكتوريا.
الجغرافيا
سميت بهذا الاسم نسبة إلى شخص فرنسي كان مسؤولاً عن جباية الضرائب. يتألف أرخبيل "سيشل" من نحو 115 جزيرة في المحيط الهندي تبعد نحو 1600 كيلو متر عن ساحل إفريقيا الشرقي، إلى الشمال الشرقي من مدغشقر، وتتوسط جزرها الرئيسية بقية الجزر وهي ماهيه وبراسلين ولا ديغو وهي عبارة عن جزر جرانيت صخرية.
أما بقية الجزر فهي مرجانية يغوص معظمها تحت سطح الماء مكونة بعض القمم المنخفضة، وهي ليست بركانية بطبيعتها كغيرها من الجزر البركانية. ومن الدول المجاورة لها جزيرة مدغشقر كما نجد أقرب البلدان على البر الإفريقي إليها الصومال إلى الشمال الغربي.
تاريخ
لم تشهد "سيشل" آثارا لحياة بشرية واضحة إلا في القرن السابع عشر حيث وصل البرتغاليون إلى الجزر فلم يجدوا فيها حياة تذكر سوى نقطة يتخذ منها القراصنة ملاذا وقاعدة لانطلاق سفنهم في المحيط الهندي، بعد أن امتد ذلك لأكثر من مائتي عام.
وفي سنة 1756م زعمت فرنسا بحقها في ضم الجزيرة وذلك بعد أن أرسل حاكم موريشيوس الفرنسي "ماهي دو لا بوردوناس" سفينة لاستطلاع الجزر فنزل قائد السفينة في أكبر الجزر ليطلق عليها اسم حاكمه ويظل الاسم إلى الآن.
وصلت أول شحنة من الفرنسيين وبعض مواطني مستعمراتهم إلى تلك الجزر سنة 1770م، وذلك لزراعة قصب السكر والبن والشاي وبعض النباتات المدارية الأخرى، وتنازلت فرنسا عن الجزيرة لصالح بريطانيا بعد الحرب التي وقعت بين البلدين أيام نابليون بونابرت وذلك في سنة 1814م.
ومن سنة 1814 إلى 1903م كانت الجزيرة تدار كجزء من موريشيوس لتصبح سيشل مستعمرة قائمة بذاتها إلى أن نالت استقلالها في يونيو من سنة 1976م.
التقسيم الإداري
تنقسم سيشل إلى 25 ضاحية. وتقع كلها في الجزر الداخلية إلا ضاحية واحدة وهي ذي الونين سيسل في الجزر الخارجية وهي أحدث ضاحية. 8 من الضواحي تكون فكتوريا الكبري ، و14 تقع في الجزء النائي لجزيرة ماهيه (Mahé) ، اثنتان من الضواحي في براسلين (Praslin) وواحدة في لا ديغو (La Digue) بما فيها جزء الأقمار الصناعية. تشمل لا ديغو أيضاً جزر نائية شمال غرب ماهيه (الجزيرة الشمالية سلويت Silhouette) وجزر الكورال في الشمال من الجزر الداخلية (دينس بيرد).
العاصمة فكتوريا تتكون من ضواحي النهر الأنجليزي وسانت لويس ومونت فلوري.
بين عام 1991 وعام 1993 الضواحي الثلاثة وعشرون كانت وحدات حكومة محلية بمجالس منتخبة. منذ ذلك الوقت هي تدار بواسطة إداريين حكوميين معينين.[1]
السكان
مدينة "فيكتوريا" وهي عاصمة الجمهورية وتقع في جزيرة "ماهي" أكبر الجزر، وهي أصغر عاصمة في العالم من حيث المساحة كما أنها المدينة وميناء البلاد الوحيد، وبها المطار الوحيد بالدولة وما دونها من المدن عبارة عن مجموعة قرى صغيرة متفرقة، ولكونها المدينة الوحيدة في البلاد فقد حظيت باهتمام كبير مما اكسبها شكلا مميزا من حيث الجمال والتخطيط.
تألف الشعب السيشلي من عدة أجناس، وأعراق مختلفة، وذلك عندما وصلت أول سفينة محملة بالعمال إلى الجزيرة سنة 1770، وهم مجموعة من الفرنسيين برفقة بعض شعوب مستعمراتهم من الأفارقة لإعانتهم، وبعد أن تأكدوا من صلاحية الأرض لبعض المنتجات الزراعية استجلبوا المزيد من العمال للعمل في حقول قصب السكر والبن والكاسافا وغيرها من النباتات المدارية الأخرى، فاستقرت هذه الشعوب مكونة قرى صغيرة ومتفرقة، وبعد أن انتقلت المنطقة إلى السيادة الإنجليزية فضل بعض الفرنسيين البقاء.
وفي محاولة من الإنجليز لزيادة الإنتاج الزراعي في تلك الجزر لجؤوا إلى استجلاب المزيد من العمالة، وكان ذلك من أكبر مستعمرات بريطانيا في آسيا وهما الهند والصين لتضاف إلى شعوب الجزيرة أجناس أخرى رفعت من نسبة التباين العرقي.
بالرغم من هذا التنوع لا تزال سيشل من الدول الفقيرة من حيث السكان حيث يبلغ التعداد الحالي للسكان حسب آخر إحصاء أجري سنة 2002م فقط 80.300 نسمة في نسب متفاوتة من الأفارقة والهنود والصينيين والأوروبيين، إضافة إلى قليل من العرب. تنتسب إلى أفريقيا جغرافيا، ولكنها تنتمي إلى آسيا بسكانها، فأغلب سكانها من الهنود والصينيين ومن دول شرق آسيا وبقايا من المستعمرين القدامى، وهم الإنجليز ثم الفرنسيون فيما بعد وبعض الأوربيين، وأما الأفارقة في هذه الجزر الأفريقية فهم الأقلية. ويعمل أغلبية السكان بالقطاع السياحي.[2]
اقتصاد
تعتمد جزر سيشل في تجارتها ودخلها القومي على السياحة، فليس لها من موارد أخرى، وتشهد سيشل حاليا ازدهارا واضحاً من ناحية بناء وتشييد الفنادق والمنتجعات الكبيرة وتعتبر نقطة جذب للسياح بسبب معالمها الطبيعية، وشواطئها تعتبر من أجمل الشواطئ في العالم. وهي ما تعرضه للسائح والزائرين لها.
تسمى سيشل بلؤلؤة المحيط الهندي، نظراً لوجود الكثير من المعالم السياحية والطبيعة الخلابة، فهي تشتهر بالشواطئ ذات الرمال البيضاء الناعمة، والتي تزينها صخور الجرانيت السوداء، المتناثرة على تلك الشواطئ، ومجموعة من التماثيل التي تكونت في الماضي.
كما أن الجزر تعتبر مزارع طبيعية لكثير من أشجار البهارات مثل القرفة والفانيليا وجوزة الطيب، وتعتبر من المنتجات الزراعية الهامة في هذه الجزر.
صور من جزيرة لا ديغو
Strände
شاطيء غراند آنس
شاطيء أنس سورس دارجانت
آنس سورس دارجانت
شاطيء آنس مارون
Rochers granitiques sur Anse Source d'Argent.
La Digue
انظر أيضاً
براسلين
لا ديغو
جزر القمر
مراجع
تصنيف:سيشل
تصنيف:أرخبيلات أفريقيا
تصنيف:أرخبيلات المحيط الهندي
تصنيف:الاستعمار الفرنسي في أفريقيا
تصنيف:بلدان جزرية
تصنيف:بلدان مطلة على المحيط الهندي
تصنيف:بلدان ناطقة بالفرنسية
تصنيف:بلدان وأقاليم ناطقة بالإنجليزية
تصنيف:تأسيسات سنة 1976 في أفريقيا
تصنيف:جزر المحيط الهندي
تصنيف:جزر ماسكارين
تصنيف:دول أعضاء في الأمم المتحدة
تصنيف:دول أعضاء في الاتحاد الأفريقي
تصنيف:دول أفريقيا
تصنيف:دول جزرية صغيرة نامية
تصنيف:دول وأقاليم تأسست في 1976
تصنيف:قائمة أعضاء دول الكومنولث
تصنيف:مستعمرات سابقة في أفريقيا
تصنيف:مستعمرات فرنسية سابقة
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D9%8A%D8%B4%D9%84
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
2057,
5195,
7075,
9886,
12301,
13817,
15579,
16860,
17925,
19074,
20330,
21623,
23661,
24810,
26631,
28727,
30135,
33887,
34796,
36113,
36777,
37529,
38460,
39300,
40524,
40925,
41897,
44195,
46204,
47208,
48059,
49553,
50494
],
"plaintext_end_byte": [
2057,
5194,
7074,
9885,
12281,
13816,
15578,
16859,
17924,
18774,
20329,
21466,
23660,
24809,
26630,
28726,
30090,
33861,
34795,
36093,
36776,
37528,
38459,
39299,
40523,
40899,
41881,
44194,
46095,
47169,
48020,
49552,
50195,
50640
]
}
|
গণচীনের প্রথম প্রধানমন্ত্রী কে ?
|
গণচীন
|
bengali
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
গণচীন বা গণপ্রজাতন্ত্রী চীন (Chinese:中国 অর্থাৎ "মধ্যবর্তী রাজ্য", মান্দারিন চীনা উচ্চারণে: চুংকুও) পূর্ব এশিয়ার একটি রাষ্ট্র। ১৩৮ কোটি জনসংখ্যার দেশটি বিশ্বের সবচেয়ে জনবহুল রাষ্ট্র।[1] চীনের সাম্যবাদী দল দেশটি শাসন করে। বেইজিং শহর দেশটির রাজধানী।[2] গণচীনের শাসনের আওতায় পড়েছে ২২টি প্রদেশ, পাঁচটি স্বায়ত্বশাসিত অঞ্চল, চারটি কেন্দ্রশাসিত পৌরসভা (বেইজিং, থিয়েনচিন, সাংহাই এবং ছুংছিং), এবং দুইটি প্রায়-স্বায়ত্বশাসিত বিশেষ প্রশাসনিক অঞ্চল (হংকং এবং মাকাউ)। এছাড়াও চীন তাইওয়ানের ওপরে সার্বভৌমত্ব দাবী করে আসছে। দেশটির প্রধান প্রধান নগর অঞ্চলের মধ্যে সাংহাই, কুয়াংচৌ, বেইজিং, ছোংছিং, শেনচেন, থিয়েনচিন ও হংকং উল্লেখযোগ্য। চীন বিশ্বের একটি বৃহত্ শক্তি এবং এশিয়ার মহাদেশের একটি প্রধান আঞ্চলিক শক্তি। দেশটিকে ভবিষ্যতের একটি সম্ভাব্য পরাশক্তি হিসেবে চিহ্নিত করা হয়ে থাকে। [3][4]চীনের আয়তন প্রায় ৯৬ লক্ষ বর্গকিলোমিটার। স্থলভূমির আয়তনের দিক থেকে এটি বিশ্বের ৩য়/৪র্থ বৃহত্তম রাষ্ট্র (বিতর্কিত)।[19]। সামগ্রিক আয়তনের বিচারে ও পরিমাপের পদ্ধতিভেদে এটি বিশ্বের তৃতীয় বা চতুর্থ বৃহত্তম এলাকা।[lower-alpha 2] চীনের ভূমিরূপ বিশাল ও বৈচিত্র্যময়। দেশটির অনুর্বর উত্তরাংশে অরণ্য স্টেপ তৃণভূমি এবং গোবি ও তাকলামাকান মরুভূমি যেমন আছে, তেমনি এর আর্দ্র দক্ষিণাংশে আছে উপক্রান্তীয় অরণ্যসমূহ। হিমালয় ও কারাকোরাম পর্বতমালা, পামির মালভূমি ও থিয়েন শান পর্বতশ্রেণী চীনকে দক্ষিণ এশিয়া ও মধ্য এশিয়া থেকে ভৌগলিকভাবে আলাদা করেছে। ইয়াংসি নদী (বিশ্বের ৩য় দীর্ঘতম) ও পীত নদী (বিশ্বের ৬ষ্ঠ দীর্ঘতম) তিব্বতের মালভূমি থেকে উত্সারিত হয়ে পূর্বের জনবহুল অঞ্চল দিয়ে প্রবাহিত হয়ে সাগরে পড়েছে। প্রশান্ত মহাসাগরে চীনের তটরেখার দৈর্ঘ্য প্রায় । বোহাই সাগর, পীতসাগর, পূর্ব চীন সাগর ও দক্ষিণ চীন সাগর এর সামুদ্রিক সীমানা নির্ধারণ করেছে। চীনের উত্তরে রয়েছে মঙ্গোলিয়া; উত্তর পূর্বে রাশিয়া ও উত্তর কোরিয়া; পূর্বে চীন সাগর; দক্ষিণে ভিয়েতনাম, লাওস, মায়ানমার, ভারত, ভূটান, নেপাল; দক্ষিণ পশ্চিমে পাকিস্তান; পশ্চিমে আফগানিস্তান, তাজিকিস্তান, কির্গিজিস্তান ও কাজাকিস্তান। এই ১৪টি দেশ বাদে চীনের পূর্বে পীত সাগরের পাশে রয়েছে দক্ষিণ কোরিয়া ও জাপান; দক্ষিণ চীন সাগরের উল্টো দিকে আছে ফিলিপাইন।
চীনারা তাদের দেশকে চুংকুও নামে ডাকে, যার অর্থ "মধ্যদেশ" বা "মধ্যবর্তী রাজ্য"। "চীন" নামটি বিদেশীদের দেওয়া; এটি সম্ভবত খ্রিস্টপূর্ব ৩য় শতকের ছিন রাজবংশের নামের বিকৃত রূপ। চীনে বিশ্বের জনসংখ্যার এক-পঞ্চমাংশের বাস। এদের ৯০%-এরও বেশি হল চৈনিক হান জাতির লোক। হান জাতি বাদে চীনে আরও ৫৫টি সংখ্যালঘু জাতির বাস। এদের মধ্যে আছে তিব্বতি, মঙ্গোল, উইঘুর, ছুয়াং, মিয়াও, য়ি এবং আরও অনেক ছোট ছোট জাতি। হান জাতির লোকদের মধ্যেও অঞ্চলভেদে ভাষাগত পার্থক্য দেখা যায়। যদিও শিক্ষাব্যবস্থায় ও গণমাধ্যমে পুতোংহুয়া নামের একটি সাধারণ ভাষা ব্যবহার করা হয়, আঞ্চলিক কথ্য ভাষাগুলি প্রায়শ পরস্পর বোধগম্য নয়। তবে চিত্রলিপিভিত্তিক লিখন পদ্ধতি ব্যবহার করে বলে সব চীনা উপভাষাই একই ভাবে লেখা যায়; এর ফলে গোটা চীন জুড়ে যোগাযোগ সহজ হয়েছে।
উত্তর চীন সমভূমি অঞ্চলে পীত নদীর উর্বর অববাহিকাতে বিশ্বের আদিতম সভ্যতাগুলির একটি হিসেবে চীনের উদয় হয়। হাজার হাজার বছর ধরে রাজারা বংশানুক্রমে চীনের রাজনৈতিক ব্যবস্থা নিয়ন্ত্রণ করতেন। এর মধ্যে প্রথম রাজবংশটির নাম ছিল শিআ রাজবংশ(c.2070BCE)। ২২১ BCEছিন রাজবংশ অন্যান্য ৬টি বৃহত্তম রাজ্য করায়ত্ত করে প্রথম একীভূত চৈনিক সাম্রাজ্য গঠন করে। এর পরে বহু হাজার বছর ধরে চীনের বহুবার সম্প্রসারণ, বিভাজন, ও সংস্কার সাধন হয়েছে। ১৯১২ সালে সর্বশেষ রাজবংশ ছিং রাজবংশের পতন ঘটে ও এর স্থানে চীন প্রজাতন্ত্র স্থাপিত হয়। প্রজাতন্ত্রিটি ১৯৪৯ সাল পর্যন্ত চীনের মূল ভূখন্ড শাসন করে। সে বছর চীনের গৃহযুদ্ধে সাম্যবাদী জনগণের মুক্তিবাহিনীর বিরুদ্ধে এটি পরাজয় বরণ করেন। চীনের সাম্যবাদী দল ১৯৪৯ সালের ১লা অক্টোবর বেইজিং শহরে গণপ্রজাতন্ত্রী চীন প্রতিষ্ঠা করে। চীন প্রজাতন্ত্র সরকার তাইওয়ান দ্বীপে স্থানান্তরিত হন এবং সেখানে সাময়িক রাজধানী হিসেবে তাইপেই প্রতিষ্ঠা করেন। চীন প্রজাতন্ত্র সরকার ও গণপ্রজাতন্ত্রী চীন সরকার উভয়েই সমগ্র চীনের একমাত্র আইনসম্মত সরকার হিসেবে নিজেদের দাবী করে আসছে, তবে গণপ্রজাতন্ত্রী চীন সরকার বেশি অঞ্চলের অধিকারী এবং সারা বিশ্বে এর স্বীকৃতিও বেশি।
১৯৭৮ সালের অর্থনৈতিক সংস্কারের অবতারণার পর থেকে চীন বিশ্বের সবচেয়ে দ্রুত বর্ধমান প্রধান অর্থনীতিগুলির একটিতে পরিণত হয়েছে। ২০১৬ সালের প্রাক্কলন অনুসারে এটি বিশ্বের ২য় বৃহত্তম অর্থনীতি (নামমাত্র মোট দেশজ উত্পাদন অনুযায়ী) এবং সর্ববৃহত্ অর্থনীতি (ক্রয়ক্ষমতার সমতা অনুযায়ী)। এছাড়াও চীন বিশ্বের বৃহত্তম রপ্তানিকারক ও দ্বিতীয় বৃহত্তম আমদানিকারক রাষ্ট্র।[20] চীন একটি স্বীকৃত পারমাণবিক অস্ত্রধারী রাষ্ট্র এবং বিশ্বের বৃহত্তম সক্রিয় সেনাবাহিনীর অধিকারী। এর প্রতিরক্ষা বাজেট বিশ্বের ২য় বৃহত্তম।[21][22] গণপ্রজাতন্ত্রী চীন জাতিসংঘের একটি সদস্যরাষ্ট্র। ১৯৭১ সালে এটি চীন প্রজাতন্ত্রকে প্রতিস্থাপিত করে জাতিসংঘের নিরাপত্তা পরিষদের স্থায়ী সদস্যপদ লাভ করে। এছাড়াও চীন বহু আনুষ্ঠানিক ও অনানুষ্ঠানিক বহুপাক্ষিক সংগঠনের সদস্য, যার মধ্যে অন্যতম হল বিশ্ব বাণিজ্য সংস্থা, এশীয়-প্রশান্ত মহাসাগরীয় অর্থনৈতিক সহযোগিতা, ব্রিক্স, সাংহাই সহযোগিতা সংস্থা, বাংলাদেশ-চীন-ভারত-মায়ানমার ফোরাম এবং জি-২০।
ইতিহাস
প্রাচীনকালে চীন ছিল পূর্ব এশিয়ার আধিপত্য বিস্তারকারী সভ্যতা। এ অঞ্চলের অন্যান্য সভ্যতাগুলি, যেমন- জাপানি, কোরীয়, তিব্বতি, ভিয়েতনামীয়, এদের সবাইকে চীন প্রভাবিত করেছিল। তারা চীনের শিল্পকলা, খাদ্য, বস্তুসংস্কৃতি, দর্শন, সরকার ব্যবস্থা, প্রযুক্তি এবং লিখন পদ্ধতি গ্রহণ ও অনুসরণ করত। বহু শতাব্দী ধরে, বিশেষ করে ৭ম শতাব্দী থেকে ১৪শ শতাব্দী পর্যন্ত চীন ছিল বিশ্বের সবচেয়ে অগ্রসর সভ্যতা। কাগজ, ছাপাখানা, বারুদ, চীনামাটি, রেশম এবং দিকনির্ণয়ী কম্পাস সবই চীনে প্রথম উদ্ভাবিত হয় এবং সেখান থেকে বিশ্বের অন্যত্র ছড়িয়ে পড়ে। যার ব্যবহার পৃথিবীর যেকোন স্থানে দেখতে পাওয়া যায়।
ইউরোপীয় শক্তিগুলি পূর্ব এশিয়ায় আগমন করলে চীনের রাজনৈতিক শক্তি বিপদাপন্ন হয়ে পড়ে। চীনের দক্ষিণ-পূর্ব উপকূলের একটি ক্ষুদ্র প্রশাসনিক অঞ্চল মাকাও মধ্য-১৬শ শতকে পর্তুগিজ নিয়ন্ত্রণে এবং কাছেই অবস্থিত হংকং ১৮৪০-এর দশকে ব্রিটিশ নিয়ন্ত্রণে আসে। ১৯শ শতকে অভ্যন্তরীণ বিপ্লব এবং বিদেশী হস্তক্ষেপের ফলে চীনের শেষ রাজবংশ কিং রাজবংশ দুর্বল হয়ে পড়ে। ১৯১১ সালে চীনা জাতীয়তাবাদীরা শেষ পর্যন্ত এই রাজতন্ত্রের পতন ঘটায়। পরবর্তী বেশ কিছু দশক ধরে একাধিক সামরিক নেতার অন্তর্কোন্দল, জাপানি আক্রমণ, এবং সাম্যবাদী ও কুওমিনতাঙের জাতীয়তাবাদী সরকারের মধ্যকার গৃহযুদ্ধ দেশটিকে ছিন্ন বিচ্ছিন্ন করে দেয়। এর আগে ১৯২৮ সালে জাতীয়তাবাদীরা প্রজাতান্ত্রিক চীন প্রতিষ্ঠা করে।
১৯৪৯ সালে চীনের কমিউনিস্ট পার্টি গৃহযুদ্ধে জয়লাভ করে এবং চীনের মূল ভূখণ্ডে গণপ্রজাতন্ত্রী চীন রাষ্ট্র প্রতিষ্ঠা করে। কুওমিনতাঙেরা দ্বীপ প্রদেশ তাইওয়ানে পালিয়ে যায় এবং সেখানে একটি জাতীয়তাবাদী সরকার গঠন করে। জাতীয়তাবাদী সরকারটি তাইওয়ান ও পার্শ্ববর্তী কিছু দ্বীপ নিয়ন্ত্রণ করলেও প্রাথমিকভাবে এটিই বহির্বিশ্বে সমগ্র চীনের প্রকৃত সরকার হিসেবে স্বীকৃতি লাভ করেছিল। তবে বর্তমানে বেশির ভাগ দেশ মূল ভূখণ্ডের গণপ্রজাতন্ত্রী চীন সরকারকেই চীনের প্রকৃত সরকার হিসেবে গণ্য করে।
১৯৪৯ সালে ক্ষমতায় আসার পর চীনের কমিউনিস্ট সরকার কৃষি ও শিল্পব্যবস্থাকে রাষ্ট্রীয় পরিকল্পনার অধীনে নিয়ে আসে। ১৯৭০-এর দশকের শেষ থেকে সরকার অবশ্য অর্থনৈতিক সংস্কার সাধন করে যাতে বৈদেশিক বিনিয়োগ বৃদ্ধি পায়। ১৯৮০ ও ১৯৯০-এর দশকের আরও সংস্কারের ফলে চীনা অর্থনীতি ১৯৮০ থেকে ১৯৯৫ সাল পর্যন্ত বছরে ১০% হারে বৃদ্ধি পায়। ফলে ২১শ শতকের শুরুতে এসে চীনা অর্থনীতি বিশ্বের অন্যতম বৃহত্তম অর্থনীতিতে পরিণত হয়।
১৯৯৭ সালে চীন ব্রিটেনের কাছ থেকে হংকং এর নিয়ন্ত্রণ ফিরে পায়, তবে অঞ্চলটি উল্লেখযোগ্য পরিমাণ স্বায়ত্তশাসন বজায় রেখেছে। ১৯৭০-এর দশকের শেষে এসে পর্তুগাল মাকাওকে চীনের একটি প্রশাসনিক অঞ্চল হিসেবে স্বীকৃতি দেয় এবং ১৯৯৯ সালে অঞ্চলটি চীনের কাছে হস্তান্তর করে; মাকাওকেও বিশেষ স্বায়ত্তশাসিত অঞ্চলের মর্যাদা দেওয়া হয়।
সরকার
পররাষ্ট্র মন্ত্রনালয়
জাতীয় উন্নয়ন ও সংস্কার কমিশন
বাণিজ্য মন্ত্রনালয়
রাজনীতি ও আন্তর্জাতিক সম্পর্ক
গণপ্রজাতান্ত্রিক চিনের রাজনীতি একটি একদলীয় সমাজতান্ত্রিক প্রজাতান্ত্রিক কাঠামোয় সংঘটিত হয়। গণচীনের বর্তমান সংবিধানটি ১৯৫৪ সালে প্রথম গৃহীত হয় এবং এতে দেশের শাসনব্যবস্থা ব্যাখ্যা করা হয়েছে। চীনের কমিউনিস্ট পার্টি দেশটির রাষ্ট্রীয় পর্যায়ের কর্মকাণ্ড পরিচালনা করে। দেশের ৭ কোটিরও বেশি লোক কমিউনিস্ট পার্টির সদস্য। ১৯৮০-র দশকের অর্থনৈতিক সংস্কারের পর থেকে চীনে কেন্দ্রীয় সরকারের প্রভাব হ্রাস পেয়েছে এবং স্থানীয় সরকারের নেতাদের প্রতিপত্তি বৃদ্ধি পেয়েছে।
চীনের মৌলিক রাজনৈতিক ব্যবস্থাটি গণ কংগ্রেসব্যবস্থা নামে পরিচিত। গণকংগ্রেস ব্যবস্থা পাশ্চাত্য দেশগুলোর মত নির্বাহী, আইনপ্রণয়ন ও বিচার- এই তিন ক্ষমতা পৃথকীকরণ ব্যবস্থা নয়। চীনের সংবিধান অনুযায়ী জাতীয় গণ কংগ্রেস চীনের রাষ্ট্রীয় ক্ষমতার সর্বোচ্চ সংস্থা। গণ কংগ্রেসের স্থানীয় পর্যায়ের সদস্যরা জনগণের প্রত্যক্ষ ভোটে নির্বাচিত হন। গণকংগ্রেসের কেন্দ্রীয় নেতৃত্ব চীনের গণ-আদালত নামের বিচার ব্যবস্থাকেও নিয়ন্ত্রণ করে।
পররাষ্ট্রনীতি
চীন-মার্কিন সম্পর্ক
ভূগোল
অবস্থান ও সীমানা
চীন এশিয়া মহদেশের পূর্ব অঞ্চলে এবং প্রশান্ত মহাসাগরের পশ্চিম উপকূলে অবস্থিত। চীনের স্থলভাগের আয়তন প্রায় [23] বর্গকিলোমিটার। আয়তনের দিক থেকে চীন এশিয়ার বৃহত্তম দেশ এবং রাশিয়া ও কানাডার পর চীন বিশ্বে তৃতীয় বৃহত্তম দেশ।[24] উত্তর-দক্ষিণে চীন মোহো অঞ্চলের উত্তরের হেইলুংচিয়াং নদীর কেন্দ্রস্থল অর্থাৎ ৫৩.৩০ ডিগ্রি উত্তর অক্ষাংশ থেকে দক্ষিণে নানসা দ্বীপপুঞ্জের চেনমু-আনসা অর্থাৎ ৪ ডিগ্রি উত্তর অক্ষাংশ পর্যন্ত বিস্তৃত। চীনের সর্বদক্ষিণ আর সর্বউত্তর প্রান্তের মধ্যকার দূরত্ব প্রায় ৫৫০০ কিলোমিটার। পূর্ব-পশ্চিমে চীন পূর্বের হেইলুংচিয়াং নদী আর উসুলিচিয়াং নদীর সঙ্গমস্থল অর্থাৎ ১৩৫.০৫ ডিগ্রি পূর্ব দ্রাঘিমা থেকে পশ্চিমে পামির মালভূমি অর্থাৎ ৭৩.৪০ ডিগ্রি পূর্ব দ্রাঘিমা পর্যন্ত বিস্তৃত। দেশটির পূর্ব আর পশ্চিম প্রান্তের মধ্যকার দূরত্ব প্রায় ৫০০০ কিলোমিটার।
চীনের স্থলসীমার দৈর্ঘ্য প্রায় ২২,৮০০ কিলোমিটার। চীনের পূর্ব দিকে উত্তর কোরিয়া, উত্তর দিকে মঙ্গোলিয়া, উত্তর -পূর্ব দিকে রাশিয়া, উত্তর-পশ্চিম দিকে কাজাকিস্তান, কিরগিজস্তান, ও তাজিকিস্তান, পশ্চিম ও দক্ষিণ-পশ্চিম দিকে আফগানিস্তান, পাকিস্তান, ভারত, নেপাল, ও ভুটান, দক্ষিণ দিকে মিয়ানমার, লাওস ও ভিয়েতনাম। পূর্ব ও দক্ষিণ-পূর্ব দিকে দক্ষিণ কোরিয়া, জাপান, ফিলিপাইন, ব্রুনাই, মালয়েশিয়া ও ইন্দোনেশিয়ার সঙ্গে চীনের সমুদ্র সীমানা রয়েছে।
চীনের মূল ভূভাগের তটরেখা উত্তর দিকের ইয়ালুচিয়াং নদীর মোহনা থেকে দক্ষিণ দিকের কুয়াংসি স্বায়ত্ত্বশাসিত অঞ্চলের পেইলুন হো নদীর মোহনা পর্যন্ত বিস্তৃত; এর দৈর্ঘ্য প্রায় ১৮ হাজার কিলোমিটার। চীনের উপকূলীয় অঞ্চলের ভূমিরূপ সমতল এবং এখানে বহু বিখ্যাত বন্দর অবস্থিত। এই বন্দরগুলির বেশির ভাগই সারা বছর বরফমুক্ত থাকে। চীনের নিকটে পোহাই সাগর, হুয়াংহাই সাগর, পূর্ব সাগর, নানহাই সাগর এবং তাইওয়ানের পূর্ব অঞ্চলের প্রশান্ত মহাসাগরীয় অঞ্চল সহ পাঁচটি সাগর রয়েছে। এগুলির মধ্যে পোহাই সাগর চীনের অভ্যন্তরীণ সাগর। তাইওয়ানের পূর্বদিকের প্রশান্ত মহাসাগরীয় অঞ্চল পূর্বদিকে জাপানের রিইউকিয়ু দ্বীপপুঞ্জের দক্ষিণ-পশ্চিমের সাখি সীমা দ্বীপপুঞ্জ থেকে দক্ষিণ দিকের বাস প্রণালী পর্যন্ত বিস্তৃত।
চীনের অভ্যন্তরীণ নদী আর সামুদ্রিক জলসীমা নিয়ে গঠিত সামুদ্রিক অঞ্চলের মোট আয়তন ৩ লক্ষ ৮০ হাজার বর্গকিলোমিটার। চীনের সামুদ্রিক অঞ্চলে ৫০০০-এরও বেশি দ্বীপ রয়েছে। এগুলির মোট আয়তন প্রায় ৮০ হাজার বর্গকিলোমিটার। দ্বীপগুলির তটরেখার দৈর্ঘ্য প্রায় ১৪ হাজার কিলোমিটার। দ্বীপগুলির মধ্যে বৃহত্তম তাইওয়ান দ্বীপের আয়তন ৩৬ হাজার বর্গকিলোমিটার। দ্বিতীয় বৃহত্তম হাইনান দ্বীপের আয়তন ৩৪ হজার বর্গকিলোমিটার। তাইওয়ান দ্বীপের উত্তর-পূর্ব সমুদ্রে অবস্থিত তিয়াও ইয়ু তাও দ্বীপ ও ছিওয়েই ইয়ু দ্বীপ চীনের সবচেয়ে পূর্বাঞ্চলীয় দ্বীপ। দক্ষিণ চীন সমুদ্রে ছড়িয়ে থাকা দ্বীপ ও প্রবাল-প্রাচীরগুলিকে নানহাই দ্বীপপুঞ্জ নামে ডাকা হয়। এটি চীনের সবচেয়ে দক্ষিণাঞ্চলীয় দ্বীপপুঞ্জ। অবস্থান অনুযায়ী এগুলোকে তুঙসা দ্বীপপুঞ্জ, সিসা দ্বীপপুঞ্জ, চুংসা দ্বীপপুঞ্জ এবং নানসা দ্বীপপুঞ্জ নামে ডাকা হয়।
চীনের মূল অঞ্চলটি তিনটি নদীবিধৌত অববাহিকার কৃষিভিত্তিক অঞ্চল নিয়ে গঠিত। এই তিনটি নদী হল উত্তরের হুয়াং হে, মধ্য চীনের ইয়াং ছি (বা "ছাং চিয়াং"), এবং দক্ষিণের মুক্তা নদী (বা "পার্ল নদী", "চু চিয়াং")। দেশটির ভূপ্রকৃতি বিচিত্র। এখানে আছে বিস্তীর্ণ মরুভূমি, সুউচ্চ পর্বত ও মালভূমি, এবং প্রশস্ত সমভূমি। দেশের উত্তর অঞ্চলে অবস্থিত বেইজিং বা পেইচিং চীনের রাজধানী এবং দেশের সাংস্কৃতিক, অর্থনৈতিক ও যোগাযোগ কেন্দ্র। ইয়াংছে নদীর কাছে অবস্থিত সাংহাই শহর সবচেয়ে জনবহুল শহর, বৃহত্তম শিল্প ও বাণিজ্য নগরী এবং চীনের প্রধান বন্দর।
জলবায়ু
ভূমিরূপ
চীন একটি পর্বতময় দেশ। এর মোট আয়তনের দুই-তৃতীয়াংশ পর্বত, ছোট পাহাড় এবং মালভূমি নিয়ে গঠিত। আরও সঠিকভাবে বলতে গেলে চীনের ৩৩% উঁচু পর্বত, ২৬% মালভূমি, ১৯% অববাহিকা, ১২% সমতলভূমি এবং প্রায় ১০% ক্ষুদ্র পাহাড়। কয়েক মিলিয়ন বছর আগে ছিংহাই-তিব্বত মালভূমি সৃষ্টি হয়। আকাশ থেকে দেখলে মনে হবে চীনের ভূভাগ সিঁড়ির মতো পশ্চিম দিক থেকে পূর্বদিকে ধাপে ধাপে নেমে গেছে। সমুদ্র সমতল থেকে ছিংহাই-তিব্বত মালভূমির গড় উচ্চতা ৪০০০ মিটারের বেশি বলে মালভূমিটি "বিশ্বের ছাদ" নামে পরিচিত; এটি চীনের ভূমিরূপের প্রথম সিঁড়ি গঠন করেছে। মালভূমিটিতে অবস্থিত হিমালয়ের অন্যতম প্রধান পর্বতশৃঙ্গ চুমোলাংমা শৃঙ্গের উচ্চতা ৮৮৪৮.১৩ মিটার। আন্তঃমঙ্গোলিয়া মালভূমি, দো-আঁশ মালভূমি, ইয়ুন্নান-কুইচৌ মালভূমি এবং থালিমু অববাহিকা, চুনগার অববাহিকা ও সিছুয়ান অববাহিকা নিয়ে চীনের ভূগোলের দ্বিতীয় সিড়ি গঠিত। এর গড় উচ্চতা ১০০০-২০০০ মিটার। দ্বিতীয় সিড়ির পূর্বপ্রান্ত অতিক্রম করে বড় সিং আনলিন পর্বত, থাইহান শ্যান পাহাড়, উশ্যান পাহাড়, আরস্যুয়ে ফোং শ্যান পাহাড় পূর্বদিকের প্রশান্ত মহাসাগরীয় অঞ্চলের উপকূলীয় এলাকায় বিস্তৃত হয়েছ; এটি তৃতীয় সিঁড়ি। তৃতীয় সিঁড়ির ভূখন্ড ৫০০-১০০০ মিটার নিচে নেমে গেছে। উত্তর থেকে দক্ষিণ দিক পর্যন্ত বিস্তৃত তৃতীয় সিঁড়িতে উত্তর-পূর্বসমতল-ভূমি, উত্তর চীন সমতল-ভূমি, ইয়াংসি নদীর মধ্য ও নিম্ন অববাহিকা সমতল-ভূমি আর সমতল-ভূমির প্রান্তে নিচু ও ক্ষুদ্র পাহাড় ছড়িয়ে আছে। এরও পূর্বদিকে চীনের মহাদেশীয় সোপান তথা স্বল্প গভীর সাগরীয় এলাকা অর্থাৎ চতুর্থ সিঁড়িটি বিস্তৃত; এর গভীরতা ২০০ মিটারের কিছু কম।
অর্থনীতি
ক্রয়ক্ষমতার সমতার (Purchasing power parity) বিচারে চীনের অর্থনীতি বিশ্বের ২য় বৃহত্তম। এদেশের জিডিপি (GDP) ৮.১৮৫ ট্রিলিয়ন আমেরিকান ডলার। আমেরিকান ডলার বিনিময় হারের (USD exchange-rate) দিক থেকে দেখলে এর অর্থনীতি বিশ্বের চতুর্থ বৃহত্তম (২০০৫ সালের হিসাব)। তথাপি, বিশাল জনসংখ্যার কারণে, চীনের মাথাপিছু আয় (Purchasing power parity-র মাপকাঠিতে) ৬,২০০ আমেরিকান ডলার যা আমেরিকার এক সপ্তমাংশ।
১৯৫০ সালে চীনের কমিউনিস্ট পার্টি দেশের সকল অর্থনৈতিক কর্মকান্ডকে রাষ্ট্রায়ত্ত করে। তবে ১৯৭৮ সালে শুরু হওয়া সংষ্কার কর্মসূচীর আওতায় সরকার আস্তে আস্তে সোভিয়েত ধারার কেন্দ্রীভূত অর্থনৈতিক মডেল থেকে বাজারমূখী অর্থনীতির দিকে সরে আসে। এর ফলে ১৯৮০ সালে চীনে ১০.২% অর্থনৈতিক প্রবৃদ্ধি হয় এবং ১৯৯০ থেকে ২০০১ পর্যন্ত গড়ে ১০% অর্থনৈতিক প্রবৃদ্ধি অর্জন করা সম্ভব হয়। ২০০১ সালে চীন বিশ্ব বাণিজ্য সংস্থার (World Trade Organization) সদস্য পদ লাভ করে। আধুনিক প্রযুক্তির ব্যবহার চীনে এক নতুন গতিপথ সৃষ্টি করেছে।
পরিবহণ
গণপ্রজাতন্ত্রী চীনের পরিবহন ব্যবস্থায় ১৯৪৯ সালের পর থেকে, বিশেষত ১৯৮০-র দশকের শুরু থেকে ব্যাপক উন্নয়ন ও পরিবর্ধন ঘটেছে। নিত্যনতুন বিমানবন্দর, সড়ক ও রেলপথ নির্মাণের প্রকল্পসমূহ আগামী দশকগুলিতেও চীনের শ্রমবাজারে বিপুল পরিমাণে কাজের সৃষ্টি করবে।
রেলপথ চীনের প্রধান পরিবহন ব্যবস্থা। বিংশ শতকের মধ্যভাগের তুলনায় বর্তমান চীনের রেলপথের দৈর্ঘ্য দ্বিগুণ হয়েছে। একটি বিস্তৃত রেলব্যবস্থা বর্তমানে সমগ্র চীন জুড়ে প্রসারিত। বড় বড় শহরগুলিতে পাতাল রেল হয় ইতোমধ্যেই নির্মিত হয়েছে কিংবা নির্মাণাধীন বা পরিকল্পনাধীন অবস্থায় আছে।
চীনের সড়ক ও মহাসড়ক ব্যবস্থাতেও দ্রুত পরিবর্ধন সংঘটিত হয়েছে, যার ফলে চীনে মোটরযান ব্যবহারের পরিমাণ আগের চেয়ে বহুগুণ বেড়েছে।
বিশালাকার চীনের পরিবহন ব্যবস্থাটিও বহু পরিবহন নোড বা কেন্দ্রের সমন্বয়ে গঠিত বিশাল একটি নেটওয়ার্ক। তবে এই পরিবহন নোডগুলি অর্থনৈতিকভাবে সমৃদ্ধ সমুদ্র-উপকূলীয় এলাকা এবং দেশের অভ্যন্তরে বড় বড় নদীগুলির তীরে অবস্থিত।
ভৌগোলিক অবস্থান অনুসারে চীনের পরিবহন অবকাঠামোতে বৈচিত্র্য ও বৈসাদৃশ্য পরিলক্ষিত হয়। প্রত্যন্ত গ্রামীণ অঞ্চলে এখনও অযান্ত্রিক উপায়ে মালামাল পরিবহন ঘটতে দেখা যায়। অন্যদিকে আধুনিক সাংহাই শহর ও তার আন্তর্জাতিক বিমানবন্দরটির মাঝে সম্প্রতি নির্মিত হয়েছে অত্যাধুনিক ম্যাগ্লেভ (চৌম্বকীয় উত্তোলন) রেল ব্যবস্থা।
চীনের পরিবহন ব্যবস্থার বেশির ভাগই ১৯৪৯ সালে গণপ্রজাতন্ত্রী চীনের প্রতিষ্ঠার পরে নির্মিত হয়েছে। তার আগে চীনের রেলপথের দৈর্ঘ্য ছিল মাত্র ২১,৮০০ কিমি। বর্তমানে চীনের রেলপথের মোট দৈর্ঘ্য ৮৬,০০০ কিমি। ১৯৯০-এর দশকে সরকারী উদ্যোগে চীনের সর্বত্র যোগাযোগ রক্ষাকারী মহাসড়কব্যবস্থা নির্মাণের উদ্যোগ নেওয়া হয়, যার ফলে ২০০৯ সালে এসে বর্তমানে মহাসড়ক ব্যবস্থার দৈর্ঘ্য বেড়ে হয়েছে ৬৫,০০০ কিমি। মার্কিন যুক্তরাষ্ট্রের পরে এটি বিশ্বের ২য় বৃহত্তম মহাসড়ক ব্যবস্থা।
১৯৯০-এর দশকের শেষে এসে চীনের অভ্যন্তরে বিমান ভ্রমণের পরিমাণও ব্যাপক বৃদ্ধি পেয়েছে। তবে এখনও দূরপথে যাত্রার জন্য রেলপথই চীনাদের বেশি পছন্দ।
জনগোষ্ঠী
পৃথিবীর এক পঞ্চমাংশ জনগোষ্ঠী চীনে বাস করে। এদের মধ্যে ৯২% জাতিগোষ্ঠীর অন্তর্গত। এছাড়াও চীনে আরো ৫৫ জাতিগোষ্ঠীর লোক বসবাস করে। জুলাই ২০০৬ এ হিসেব অনুযায়ী চীনের মোট জনসংখ্যা হবে ১৩১ কোটি ৩৯ লক্ষ ৭৩ হাজার ৭১৩ জন। এর ২০.৮% শতাংশের বয়স ১৪ বছরের নিচে, ৭১.৪% শতাংশের বয়স ১৫ থেকে ৬৪ বছরের মধ্যে এবং ৭.৭ শতাংশের বয়স ৬৫র উপরে। ২০০৬ সালে চীনের জনসংখ্যা বৃদ্ধির হার ছিল .৫৯%।
ভাষা
চীনের সবচেয়ে বেশি কথিত ভাষাগুলি চৈনিক-তিব্বতি ভাষা পরিবারের অন্তর্ভুক্ত। এছাড়াও চীনা ভাষার ভেতরে একাধিক প্রধান দল আছে। এদের মধ্যে সবচেয়ে বেশি কথিত ভাষাদলগুলি হল ম্যান্ডারিন চীনা ভাষা (চীনের জনসংখ্যার ৭০% এই দলের ভাষাগুলিতে কথা বলে)[25]), উ (যার মধ্যে সাংহাই ভাষা পড়েছে), ইউয়ে ভাষা (যার মধ্যে ক্যান্টনীয় ভাষা ও তাইশানীয় ভাষা অন্তর্গত), মিন চীনা ভাষা (যার মধ্যে হোক্কিয়েন ও তেওচিউ উপভাষা অন্তর্গত), সিয়াং চীনা ভাষা, গান চীনা ভাষা, এবং হাক্কা চীনা ভাষা। আদিবাসী সংখ্যালঘু গোষ্ঠীদের মধ্যে ব্যাপকভাবে প্রচলিত অ-চৈনিক ভাষাগুলির মধ্যে রয়েছে চুয়াং ভাষাসমূহ, মঙ্গোলীয় ভাষা, তিব্বতি ভাষা, উইগুর ভাষা, হমং ভাষা এবং কোরীয় ভাষা।[26] আদর্শ বা প্রমিত চীনা ভাষা ম্যান্ডারিন ভাষাদলের বেইজিং উপভাষার উপর ভিত্তি করে সৃষ্ট হয়েছে। এটি আনুষ্ঠানিকভাবে চীনের জাতীয় ভাষা এবং বিশাল দেশটির বিভিন্ন অঞ্চলের মানুষের মধ্যে ভাবে আদানপ্রদানের জন্য লিঙ্গুয়া ফ্রাংকা হিসেবে ব্যবহৃত হয়।[27]
হাজার বছর ধরে ধ্রুপদী চীনা ভাষা লিখিত চীনা ভাষার আদর্শ মানদন্ড ছিল। এর ফলে চীনের বিভিন্ন পরস্পর-অবোধগম্য ভাষা ও উপভাষার বক্তারা নিজেদের মধ্যে লিখিত মাধ্যমের সাহায্যে যোগাযোগ করতে পারতেন। মিং রাজবংশের আমলে লেখা উপন্যাসগুলিতে ম্যান্ডারিন ভাষার উপর ভিত্তি করে যে লিখিত ভাষার মানদন্ডটি প্রতিষ্ঠিত হয়েছিল, তার নাম পাইহুয়া। এই আদর্শটিকেই ব্যাপকভাবে পরিমার্জন করে ২০শ শতকের শুরুতে জাতীয় আদর্শের মর্যাদা দেওয়া হয়। আজও চীনের উচ্চবিদ্যালয়গুলির পাঠ্যক্রমে ধ্রুপদী চীনা ভাষা শিক্ষা দেওয়া হয়, ফলে বহু চীনাভাষী লোক এটি বুঝতে পারে। ১৯৫৬ সালে চীন সরকার সরলীকৃত চীনা অক্ষরের প্রবর্তন করেন। বর্তমানে এটিই চীনা ভাষার আদর্শ সরকারী লিপি, যা চীনের মূল ভূখন্ডে ব্যবহার করা হয়। ঐতিহ্যবাহী চীনা অক্ষরগুলি আর ব্যবহৃত হয় না।
নগরায়ন
জাতীয় প্রতীকসমূহ
জাতীয় পতাকা
চীনের জাতীয় পতাকাটি পাঁচটি তারকাখচিত একটি লাল পতাকা। এর দৈর্ঘ্য ও উচ্চতার অনুপাত হল ৩:২। চীনের জাতীয় পতাকার লাল রঙ বিপ্লবের নিদর্শন। পতাকাতে পাঁচটি হলুদ রঙের পাঁচ-কোনা তারকা আছে, যাদের মধ্যে একটি বড় ও মূল তারকা। চারটি ছোট তারকার প্রত্যেকটির একটি কোনা মূল তারকার কেন্দ্রস্থলের দিকে মুখ করে আছে। এটি কমিউনিস্ট পার্টির নেতৃত্বাধীন বিপ্লবী জনগণের ঐক্যের নিদর্শন।
জাতীয় প্রতীক
জাতীয় পতাকা, থিয়েন আনম্যান, চাকা আর ধানের শীষ নিয়ে গণচীনের জাতীয় প্রতীক গঠিত। চীনা সরকারের মতে এটি ৪ঠা মে আন্দোলনের পর চীনা জনগণের চালিত নতুন গণতান্ত্রিক বিপ্লবী সংগ্রাম আর শ্রমিকশ্রেণীর নেতৃত্বাধীন শ্রমিক-কৃষক মৈত্রীর ভিত্তিতে গঠিত জনগণের গণতান্ত্রিক একনায়কত্বের নয়া চীনের প্রতিষ্ঠার পরিচায়ক।
জাতীয় সঙ্গীত
গণচীনের জাতীয় সঙ্গীত মূলত এক বীরবাহিনীর অগ্রযাত্রার গান। গানটি ১৯৩৫ সালে রচনা করা হয়। গানের কথাগুলো লিখেছেন নাট্যকার থিয়েনহান, আর এটিতে সুর দিয়েছেন চীনের নতুন সংগীত-আন্দোলনের প্রতিষ্ঠাতা নিয়ের আর। গানটি প্রকৃতপক্ষে সংগ্রামের অগ্রগামী সন্তানেরা নামক চীনা চলচ্চিত্রের থিম-সঙ্গীত। ১৯৩১ সালের ১৮ই সেপ্টেম্বর জাপান চীনের উত্তর-পূর্ব অঞ্চলের তিনটি প্রদেশ দখল করে। চীনারা জাপানিদের হটাতে যে রক্তক্ষয়ী যুদ্ধে ঝাঁপিয়ে পড়ে, চলচ্চিত্রটিতে সে কাহিনী বর্ণনা করা হয়েছে। চলচ্চিত্রটি মুক্তি পাওয়ার পর এই সঙ্গীতটি সমগ্র চীনে মুক্তিসঙ্গীত হিসেবে ছড়িয়ে পড়ে।
১৯৪৯ সালের ২৭শে সেপ্টেম্বর চীনা জনগণের রাজনৈতিক পরামর্শ সম্মেলনের প্রথম পূর্ণাঙ্গ অধিবেশনে গণচীনের জাতীয় সঙ্গীত আনুষ্ঠানিকভাবে তৈরি না হওয়া পর্যন্ত বীরবাহিনীর অগ্রযাত্রার গানটিকে জাতীয় সঙ্গীত হিসেবে গ্রহণ করার সিদ্ধান্ত নেওয়া হয়।
সংস্কৃতি
গ্রন্থ, রচনা ও ওয়েব উৎসের তালিকা
এনসাইক্লোপেডিয়া ব্রিটানিকা
মাইক্রোসফট এনকার্টা
তথ্যসূত্র
টীকা
বিষয়শ্রেণী:এশিয়ার রাষ্ট্র
বিষয়শ্রেণী:পূর্ব এশিয়া
|
https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%97%E0%A6%A3%E0%A6%9A%E0%A7%80%E0%A6%A8
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
684,
1191,
1530,
1985,
2500,
2886,
4039,
4708,
5308,
5519,
6307,
7321,
7574,
7952,
8801,
9282,
9657,
9823,
9986,
10183,
10569,
10767,
11519,
11894,
12079,
12467,
12610,
12910,
13457,
13635,
15586,
16093,
17263,
17869,
18616,
18825,
19214,
19348,
19743,
19775,
20166,
20705,
20950,
21061,
21406,
21600,
22023,
22130,
23020,
23299
],
"plaintext_end_byte": [
683,
1161,
1529,
1984,
2499,
2866,
4038,
4707,
5307,
5501,
6306,
7320,
7573,
7911,
8800,
9281,
9656,
9822,
9985,
10171,
10568,
10766,
11518,
11882,
12078,
12466,
12609,
12909,
13456,
13597,
15585,
16078,
17262,
17848,
18610,
18824,
19213,
19334,
19719,
19774,
20165,
20704,
20949,
21060,
21387,
21577,
22010,
22104,
23000,
23297,
23390
]
}
|
Kuinka monta lasta Mick Marssilla on?
|
Mars
|
finnish
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Mars (symboli: ) on Maan naapuriplaneetta ja aurinkokunnan neljäs planeetta Auringosta laskettuna. Planeetta on nimetty roomalaisessa mytologiassa esiintyvän sodanjumala Marsin mukaan. Punertavan Marsin läpimitta on noin puolet Maan läpimitasta,[1] ja se on ihmiselle elinkelvoton.[2] Marsissa on höyrynä, nesteenä[3] ja jäänä esiintyvää vettä sekä hyvin ohut kaasukehä, josta suurin osa on hiilidioksidia ja loput pääasiassa typpeä.[1] Kaasukehän ohuus johtuu Marsin pienestä painovoimasta. Mars on lisäksi niin kylmä, että sen kaasukehän hiilidioksidi tiivistyy siellä aika ajoin napalakkeihin. Marsilla on myös kaksi pientä kuuta, Phobos ja Deimos.[4]
Marsissa ei tunneta olevan elämää. Muinoin Marsin tulivuorien kaasusta sinne oli syntynyt tiheä kaasukehä, ja silloin Marsissa oli laajoja meriä.[5] Nykyisen Marsin pinta muistuttaa Maan aavikoita ja Kuuta. Marsissa on kraattereita, syviä laaksoja, kuivuneita joenuomia ja hiekkadyynejä, pilviä ja napalakkeja.[5] Marsia on tutkittu monilla miehittämättömillä avaruusluotaimilla. Myös toistaiseksi toteuttamaton miehitetty Mars-lento on yleinen suunnittelun aihe.
Historia
Varhaiset havainnot
Jo varhain huomattiin Marsin olevan yksi taivaan liikkuvista tähdistä eli planeetoista. Ensimmäisenä tämän havainnon tekivät tiettävästi muinaiset egyptiläiset.[6] Marsista tehtiin kaukoputkella havaintoja jo 1600-luvulla, jolloin Christian Huygens näki planeetan pinnalla myöhemmin Syrtis Majoriksi ristityn tumman alueen.[7]
Giacomo Maraldi huomasi planeetan pyörivän 1600-luvun lopulla ja 1700-luvun alussa, nähden myös napalakit. Maraldi ei ollut varma, olivatko planeetan tummat piirteet osa planeetan pintaa, vai pilvimuodostelmia.[8] Napalakit näki myös William Herschel, joka mittasi planeetan läpimitan suunnilleen oikein. Herschel sai myös selville planeetan pyörähdysajan ja huomasi planeetan akselin kallistuman ja päätteli, että Marsissa on vuodenajat.[8]
Ensimmäisiä kohtuullisen tarkkoja karttoja piirrettiin vasta 1800-luvun lopulla. Johann Hieronymus Schröter piirsi Marsin kuvan 1700-luvun lopulla ja näki planeetan napalakit ja joitakin pinnan piirteitä. Hänen mielestään planeetan tummat piirteet olivat pilviä. Flaugergues päätteli 1700-luvun lopulla ja 1800-luvun alussa näkevänsä Marsin kiinteän pinnan. 1800-luvulla Fraunhofer alkoi rakentaa aikaisempia huomattavasti tarkempia suurehkoja akromaattisella linssillä varustettuja kaukoputkia.[9]
Beer ja Mädler varmistivat 1830-luvulla, etteivät Marsin piirteet ole pilviä, ja koettivat määrittää joidenkin piirteiden pituusasteita sekä mitata pinnan muotoja hiusristikoilla. He totesivat myös Marsin eteläisen napalakin vuodenaikavaihtelut ja huomasivat Marsin napalakkien olevan eri kokoiset. He mittasivat melko tarkoin planeetan pyörähdysajan.[9]
Myöhempi tutkimus
Vuonna 1877 Asaph Hall löysi Marsin kuut Phoboksen ja Deimoksen,[10] ja samana vuonna italialainen tähtitieteilijä Giovanni Schiaparelli väitti nähneensä kanavia Marsin pinnalla.[11] Marsin kanavista väiteltiin kiivaasti noin 25 vuotta, ja vuoden 1909 oppositiosta tehdyt tarkat havainnot lopettivat kanavapuheet. Ne olivat optisia harhoja, jotka näkyivät vain kohtalaisen epätarkoilla teleskoopeilla.[12][13]
Vesihöyryä ja happea etsittiin 1900-luvun alun tienoilla Marsin kaasukehästä, mutta niitä ei löydetty. 1910–1930 vahvistettiin kanavaintoilija Percival Lowellin havainnot Marsin tummien alueiden vuodenaikavaeltelusta.[13] Havaittiin pilviä, joista osan arveltiin aivan oikein liittyvän pinnan korkeuseroihin. Kiisteltiin siitä olivatko Marsin napalakit hiilidioksidijäätä vai vesijäätä.[14] Ilmanpaineeksi arveltiin pilvihavaintojen pohjalta noin 85 millibaaria. 1920 ryhmä tiedemiehiä mittasi termoparilla Marsin lämpötilan, joka oli mittausten mukaan alueesta riippuen −70…+30°C.[15] Noin 1910–1960 spekuloitiin, että Marsin tummat alueet olisivat kasvillisuutta, joissa tapahtuu vuodenaikavaihteluja.
Vuonna 1947 tähtitieteilijä Gerard Kuiper löysi Marsin kaasukehästä hiilidioksidia.[14] Hän ei kuitenkaan uskonut napalakkien koostuvan hiilidioksidijäästä.[14] Vuonna 1950 uskottiin Marsin kaasukehän sisältävän enimmäkseen typpeä ja vähemmän hiilidioksidia. Samana vuonna Tombaugh, Öpik ja Ralph B. Baldwin väittivät että Marsissa on lukuisia kraattereita niin kuin Kuussa.[15] Kuiper väitti 1956 Marsin tummien, muuttuvien alueiden olevan pölyn peittämiä laavakenttiä.[15] Samaan tulokseen tuli venäläinen V. V. Šaranov. Samoihin aikoihin McLaughlin väitti Marsin olevan vulkaanisesti aktiivinen, ajatus jota monet muut vastustivat.[15]
Vuonna 1963 Audouin Dollfus ryhmineen valokuvasi korkealta vuorelta Marsin infrapunaspektrin. Tästä pääteltiin Marsin sisältävän hyvin niukasti vettä, ja hiilidioksidin osapaineen olevan 4,2 millibaaria. Tämän mukaan Marsin kaasukehän paine on alle 25 millibaaria, ja Mars on kuivempi kuin mikään Maan aavikko. Aikaisemmin oletettiin Marsin kaasukehän paineeksi 85 millibaaria.[15] Vuonna 1965 amerikkalainen avaruusluotain Mariner 4 lensi Marsin ohi ja aloitti uuden ajan Marsin tutkimuksessa.[16] Se paljasti Marsin kraatterit ja mittasi planeetan kaasukehän olevan hyvin ohuen.[17]
NASAn vuoden 2015 syyskuussa julkistamien tutkimusten perusteella Marsin pinnalla saattaa olla juoksevaa vettä kidevedellisten perkloraattiyhdisteiden (kuten NaClO4 ja Mg(ClO4)2) muodossa.[18]
Avaruusluotaimet
Marsia on lähestytty miehittämättömin lennoin jo vuodesta 1960. Amerikkalainen Mariner 4 ohitti Marsin 15. heinäkuuta 1965 lähettäen sieltä ensimmäiset kuvat Marsin kraattereista.[16] Marsiin lähetettiin 1960-luvun lopulla ohilentoluotaimet Mariner 6 ja 7, jotka lähettivät sieltä lisää kuvia.[19][20] Amerikkalainen menestyksekäs Mariner 9 kartoitti Marsin pinnan vuonna 1971.[21] Samoihin aikoihin Neuvostoliiton Mars 2 -laskeutujasta tuli ensimmäinen Marsin pinnalle laskeutunut ihmisen tekemä laite, vaikkakin pehmeä laskeutuminen ei onnistunut suunnitellusti ja laskeutuja tuhoutui.[22] Mars 3 -laskeutuja koki saman kohtalon.[22] Vuonna 1976 tapahtui ensimmäisen suunnitellusti onnistunut laskeutuminen Marsin pinnalle amerikkalaisella Viking-luotaimella.[23]
Vuodenvaihteessa 2003–2004 Maa ja Mars osuivat radoillaan lähes ihanteelliselle tasolle, jolloin luotainten lähettäminen oli edullista. Tämän takia useita luotaimia lähetettiin matkaan lyhyessä ajassa. Japanilainen Nozomi jäi jo matkalle. Sillä oli vaikeuksia lähdöstä alkaen, ja lopulta yhteys siihen menetettiin hiukan ennen sen pääsyä perille.[24] ESAn Mars Express -luotain kuljetti mukanaan laskeutujan, joka oli nimetty Beagle 2:ksi Charles Darwinin HMS Beagle -laivan mukaan. Luotain asettui onnistuneesti napojen kautta kiertävälle radalleen, mutta katosi. Beagle 2:n kohtalo on toistaiseksi täysin tuntematon.[25] Nasa puolestaan rakensi varmuuden vuoksi kaksi lähes identtistä laskeutujaa: Spiritin[26] ja Opportunityn[27] (suom. ”Henki” ja ”Mahdollisuus”). Ne osoittautuivat menestyksiksi, ja molemmat luotaimet ovat lähettäneet runsaasti kuvamateriaalia ja tutkimustietoa. Spirit lähetti viimeiset signaalinsa vuonna 2010.[28] Opportunity on edelleen toimintakykyinen.
Uusin merkittävä Mars-laskeutuja on 26. marraskuuta 2011 matkaan Mars Science Laboratoryn mukana laukaistu Curiosity. Curiosityn on tarkoituksena tutkia elämän mahdollisuutta planeetalla. Mönkijä laskeutui planeetan pinnalle 6. elokuuta 2012.[29]
Intia ilmoitti itsenäisyyspäivänään 15. elokuuta 2012 aikovansa lähettää avaruusluotaimen Marsia kiertävälle radalle tutkimaan Marsin kaasukehää. Mars Orbiter Mission -ohjelman luotain suunnitellaan laukaistavan marraskuussa 2013 Intian avaruustutkimusjärjestön Polar Satellite Launch Vehicle (PSLV) kantoraketilla.[30][31]
Fyysiset ominaisuudet
Pinta ja geologia
Kaukoputkella katsoen Marsissa näkyy tummempia ja vaaleampia alueita (mantereet ja meret, mare) sekä napalakit, joiden koko vaihtelee vuodenajan mukaan huomattavasti. Tunnetuin Maasta näkyvä pinnanmuoto on tumma Syrtis Major, joka lienee tulivuoren sinkoamaa tummaa ainesta. Mars muistuttaa pinnanmuodoiltaan osaksi Kuuta, osaksi Maata. Pohjoisella pallonpuoliskolla on enimmäkseen vaaleita entisiä merenpohjia. Suurta osaa Marsin eteläisestä pallonpuoliskosta peittävät kraatterit, mutta muitakin pinnanmuotoja on.
Avaruusluotaimet ovat löytäneet Marsin pinnalta valtavia tulivuoria, joista korkein on Tharsiksen ylängön Olympus Mons ja laajin Alba Patera. Siitä itään on yli 4000km pitkä, 200km leveä ja paikoin yli 9km syvä repeämälaakso Valles Marineris.[32] Hellas ja Argyre ovat suuria muinaisia törmäyskraattereita.
Planeetan pinnalla on joskus virrannut vettä. Niin sanotuilla kaoottisilla alueilla on tapahtunut ikiroudan sulamista. Virtaavan veden jättämiä muinaisia jokiuomia on löydetty monista paikoista, myös merkkejä muinaisista rantaviivoista. Joissakin kraattereissa näkyy pölyn peittämiä jäätiköitä. Eräs alue muistuttaa pölyn peittämää jäätynyttä merta. Joissakin kraatterien syntymäpaikoissa ympäristön aine on roiskunut kuin muta, ei niin kuin kuiva aines.
Monet Marsin pinnanmuodot viittaavat siihen, että pinta ei ole monin paikoin paljonkaan uusiutunut planeetan syntymän jälkeen. Aikoinaan luultiin, että Marsin pinta olisi tasainen, mutta luotainten mukaan pinnan korkeusvaihtelu on 31km. Jos otetaan huomioon planeettojen säteet, Mars on kolme kertaa ”karkeampi” kuin Maa, jonka korkeusvaihtelut ovat vain noin 20km.
Marsin nollakorkeus määritellään keskimääräiseksi 6,105mbar painepinnaksi. Painepinnan yläpuolella on 67prosenttia Marsin pinnasta, alapuolella 33prosenttia.
Mars Odyssey -luotaimen ottamista kuvista on löytynyt seitsemän luolan kaltaista muodostelmaa. Nämä luolat näyttävät noin 70–95 metriä syviltä.[33][34]
Arvioidaan, että Marsin vesi on liian suolaista ainakin Maassa tavattaville mikrobeille. Toisaalta Atacaman autiomaan syanobakteeripopulaatio elää lähes vastaavissa olosuhteissa.[3]
Napalakit
Marsissa on kilometrien paksuiset pohjoinen ja eteläinen napalakki, joiden nykyään uskotaan koostuvan enimmäkseen vesijäästä, jonka pinnassa ja seassakin on hiilidioksidijäätä. Pohjoinen napalakki, jonka koko on suunnilleen vakio, ulottuu leveysasteelle 70 ja eteläinen napalakki laajimmillaan leveysasteelle 60. Marsin pohjoista napalakkia ympäröivät tummat dyynialueet.
Napalakkien ympärillä ja päällä on myöhäiskesästä tai syksystä talveen napahuntu, joka on pilveä tai sumua. Se paksunee ajan mittaan ja tiivistyy suunnilleen hunnun kohdalla napalakiksi.
Enimmäkseen vesijäästä koostuvat, mutta hiilidioksidijään peittämät napalakit ovat muodoiltaan spiraalimaisia ja monesta kerrostumasta koostuvia. Molemmista on ainakin yksi ulospäin vievä suuri kanjoni. Kerrostumissa vaihtelevat tumman pölyn kerrostumat ja vaaleammat jääkerrokset. Ainakin pohjoisesta napalakista osa on vesijäätä, jonka paksuus on muutamia kilometrejä. Napalakin kanjonien spiraalimuodon on ehkä synnyttänyt tuulieroosio tai sulamis- jäätymisprosessi.[35] Napalakit eivät ole tutkalla tehtyjen mittausten mukaan painaneet Marsin pintaa alas niin kuin Maassa. Marsin napalakkien vesimäärä ei riitä selittämään sen pinnalla joskus lainehtineen veden määrää, joka on päätelty rantaviivoista ja muusta.
Kylminä talvikuukausina 25prosenttia Marsin kaasukehän hiilidioksidista tiivistyy napalakkiin, joko pohjoiseen tai eteläiseen vuorollaan. Suurin osa Marsin vedestä lienee ikiroutana maaperän pintakerroksessa. Marsissa hiilidioksidi tiivistyy ajoittain kuuraksi. Monissa napalakkien ulkopuolisissa kraattereissa havaitaan varjopaikoissa hiilidioksidijäätä.
Kaasukehä
Ensimmäiset havainnot Marsin kaasukehästä teki jo vuonna 1783 William Herschel, kun hän päätteli näkemiensä muutosten Marsin pinnalla johtuvan kaasujen ja pilvien liikkeistä.
Marsin kaasukehän paine on noin 6 millibaaria, mutta se vaihtelee suuresti paikan ja vuodenajan mukaan. Ylempänä Marsin 95,32-prosenttisesti hiilidioksidista, typestä ja argonista koostuva ”ilma” on harvempaa, alangoilla huomattavasti tiheämpää. Ilmanpaine vaihtelee vuodenajan mukaan muun muassa sen takia, että osa hiilidioksidikaasukehästä sitoutuu talvella napalakkiin.
Marsin kaasukehässä on noin yhdeksän kertaa enemmän hiilidioksidia kuin Maan kaasukehässä.[36] Vesihöyryä kaasukehässä on 0,03%.[36]
Marsin pinnan keskilämpötila on −55°C, Maassa se on noin 15°C. Navoilla lämpötila voi pudota yöllä −133°C:hen, päiväntasaajalla nousta jopa +20…+25°C:hen. Lämpötilan vuorokausivaihtelu on yli 50 astetta. Marsin sään vaihtelut ovat huomattavasti säännöllisempiä kuin Maassa.
Marsin kaasukehässä on hyvin pieniä määriä vesihöyryä. Napalakeissa ja ikiroudassa on suuret vesivarastot. Marsissa esiintyy valkoisia hiilidioksidi- ja vesijäästä koostuvia kidepilviä. Vesijääpilvet leijuvat noin 10km:n korkeudessa ja hiilidioksidijääpilvet noin 50km:n korkeudessa. Marsin ylempi kaasukehä ulottuu erään arvion mukaan noin 300km:n korkeuteen.[36][37] Tornadoa hieman muistuttavat pölypyörteet ovat Marsissa tavallisia. Suurempia pölymyrskyjä on, ja joskus ne peittävät koko planeetan pinnan näkyvistä.
Koska suojaavaa magneettikenttää ei ole, kaasukehää haihtuu avaruuteen aurinkotuulen mukana jatkuvasti, noin 100 grammaa sekunnissa.[38]
Muinaisolot ja elämän mahdollisuus
Oletetaan, että muinoin Marsin pohjoisosia on peittänyt paikoitellen jopa kilometrin syvyinen valtameri.[5] Marsissa on mahdollisesti ollut tiheä kaasukehä noin 4 miljardia vuotta sitten 500 miljoonan vuoden ajan. Nykyisin Mars on kuitenkin tuntemallemme elämälle keskimäärin liian kylmä ja Marsin kaasukehä on liian ohut. Planeetan menneisyydessä on tosin ollut jaksoja, jolloin tulivuoret ovat purkaneet kaasukehään kaasuja ja se on ollut paksumpi. Ei kuitenkaan osata sanoa, kuinka pitkiä nämä ajanjaksot ovat olleet, ja elämän kehitys puolestaan vie pitkän aikaa. Mars on terrestrinen planeetta, mutta pieni. Merkittävää auringon hiukkassäteilyltä suojaavaa magneettikenttää ei ole ytimen jäähdyttyä, mutta tiettyjen alueiden ympäriltä löydetyt heikot magneettikentät voivat olla jäänne entisestä, koko planeetan kattaneesta kentästä. Marsin vaipassa ei tapahdu enää riittävästi laattatektoniikkaa tuottavia virtauksia. Ei ole myöskään ultraviolettisäteilyltä suojaavaa otsonikerrosta.
Vielä 1960-luvulla uskottiin, että Marsissa voisi olla elämää, sillä kaasukehää pidettiin melko paksuna ja pinnalla havaittiin vuodenaikavaihteluita. Myöhemmin ne ovat paljastuneet tumman ja vaalean pölyn liikkeeksi planeetan vuodenajan mukaan muuttuvien tuulten mukana. 1800-luvun lopuilla ja aivan 1900-luvun alussa Marsin pinnassa nähtiin kanavia, jotka sittemmin paljastuivat ihmissilmän taipumukseksi yhdistellä pistemäisiä tummia kohtia. Kanavakarttoja laativat italialainen Giovanni Schiaparelli ja amerikkalainen Percival Lowell. Näiden kanavien uskottiin olevan marsilaisten rakentamia. Usko kanaviin hiipui jo 1910-luvulla. Marsia tutkineet luotaimet ovat kyllä löytäneet pienempiä mahdollisesti veden tai jään muovaamia joenpohjia ja järvenrantoja. Vaikka eräistä Viking-luotainten tekemistä maaperäanalyyseistä kiisteltiin aikanaan, Marsista ei ole löydetty elämää.
On arveltu, että Marsin kaasukehässä oleva pieni määrä metaania olisi seurausta mikroskooppisista elämänmuodoista planeetan kuoren alla. 19. syyskuuta 2013 julkaistiin Curiosity -mönkijän havaintoihin perustuva tutkimustulos, jonka mukaan metaania olisi kaasukehässä vain murto-osa aiemmin Maasta tai avaruudesta käsin tehtyihin havaintoihin verrattuna. Tutkimustulos vähentää mikroskooppisen elämän mahdollisuutta planeetalla, vaikkei sulje sitä kokonaan pois.[39][40][41]
Havaitseminen
Mars näkyy parhaiten sen ollessa lähimpänä Maata eli oppositiossa. Opposition tienoilla kannattaa havaita Marsia. Koska Marsin rata on varsin soikea, oppositioetäisyydet Maan ja Marsin välillä vaihtelevat. Marsin ollessa lähellä Aurinkoa, oppositiota sanotaan perihelioppositioksi. Perihelioppositio, missä Mars on lähellä maapalloa, ei ole kovin yleinen. Läheiset Marsin oppositiot toistuvat kerran 15–17 vuodessa heinä-syyskuussa. Lähioppositioissa näkyy Marsin piirteitä pienilläkin kaukoputkilla. 27. elokuuta 2003 kello 9.51.13 UTC Mars oli 60000 vuoteen lähimpänä, 55758006km:n (0,37271AU:n) päässä Maasta. Suomesta katsottuna perihelioppositiot ovat kuitenkin epäedullisia, koska Mars on silloin Suomesta katsottuna hyvin matalalla horisontissa Jousimiehen tähdistön suunnalla. Suomessa parhaimpia ovatkin perihelioppositiota seuraavat oppositiot, jolloin planeetta nousee korkeammalle taivaalle. Edellinen Marsin oppositio oli 29. tammikuuta 2010, ja seuraava oppositio oli 3. maaliskuuta 2012 (aphelioppositio). Maata sisempänä kiertävä planeetta Merkurius on joskus peittänyt kaukana Auringon toisella puolella olevan Marsin.
Mars näyttää Maasta katsottuna paljain silmin kirkkaalta tähdeltä. Kun sitä katsoo suurella kaukoputkella, siinä näkyy tummempia ja vaaleampia alueita, ”mantereita” ja ”meriä”, joiden nykyään tiedetään olevan eri värisiä pintamaalajeja. Maahan näkyvät myös kooltaan vaihtelevat pohjoinen ja eteläinen napalakki, keltaisia pölymyrskyjä ja valkeita pilviä. Tunnetuin Marsin tumma alue on Syrtis Major, joka erottuu melko hyvin pienehkölläkin kaukoputkella. Normaalikokoisella kaukoputkella Marsin kraatterit eivät näy, vaaleaa Hellasta lukuun ottamatta.
Topografinen kartta
Marsista on laadittu karttoja 1800-luvun lopulta lähtien. Varhaisissa kartoissa näkyy tummia ja vaaleita alueita.
1800-luvun lopulla ja 1900-luvun alussa Marsista laativat kaukoputkihavaintojen perusteella karttoja muun muassa Green, J. N. Lockyear, Giovanni Schiaparelli, Earl Charles Slipher, Percival Lowell ja Eugène Antoniadi. Eräässä vaiheessa oltiin näkevinään kanavia Marsin pinnalla. Nykyiset kartat perustuvat avaruusluotainten ottamiin kuviin. Ensimmäisen laajan Marsin kartoituksen teki amerikkalaisen Marsia kiertänyt Mariner 9. Sitä seurasivat Viking 1 ja Viking 2. Tulevia luotainlentoja varten ja tiedon saamiseksi on tarvetta kartoittaa Marsia yhä tarkemmin. Nykyään Marsia kartoittaa Euroopan Mars Express.
Kuut
Marsilla on kaksi kuuta, Phobos (Pelko) ja Deimos (Kauhu).[4] Molemmat ovat Maan kuuhun ja emoplaneettaansa verrattuna erittäin pieniä: Phobos on halkaisijaltaan 22,2 kilometriä, Deimos 12,4 kilometriä.
Mars on mahdollisesti kaapannut kuut läheisestä asteroidivyöhykkeestä, sillä ne ovat asteroidien näköisiä, kokoisia ja niiden koostumuskin on miltei sama kuin kiviasteroideilla. On myös esitetty kuiden saaneen alkunsa, kun Marsiin on törmännyt yksi tai useampi kappale nostattaen kiertoradalle suuret määrät materiaalia, joka kasaantui muodostaen Phoboksen ja Deimoksen.[42]
Asaph Hall löysi molemmat kiertolaiset vuonna 1877. Ne on nimetty kreikkalaisen mytologian Ares-jumalan poikien mukaan.
Meteoriitit
Jotkut meteoriitit sisältävät ainetta Marsista. Kun Marsiin on törmännyt iso kappale, osa törmäyksessä syntyneistä törmääjän ja Marsin sirpaleista on saavuttanut niin suuren nopeuden, että ne ovat kyenneet karkaamaan Marsin vetovoimakentästä. Tämän jälkeen sirpale on törmännyt Maahan meteoriittina. Tunnetuin Mars-peräinen meteoriitti on ALH84001.
Miehitetty Mars-lento
Katso myös: Marsin asuttaminen
Marsiin on suunniteltu tehtävän miehitetty matka ja että aikanaan Marsia voitaisiin jopa maankaltaistaa, koska planeetalla on jäätynyttä vettä ja kaasukehääkin jonkin verran. Siihen tarvittaisiin muun muassa kaasukehän paineen nostamista, myrkyllisen hiilidioksidin poistamista sekä happi–typpi-seoksen lisäämistä esimerkiksi vapauttamalla niitä maaperästä ja jäästä.
Nasa on pohtinut miehitettyä lentoa Marsiin jo 1950-luvulla, jolloin muun muassa Collier-lehti lobbasi avaruuslentojen puolesta monilla teemoilla. Mars-lennot olivat 1960-luvulla vaihtoehtona Apollo-ohjelmalle siltä varalta, että neuvostoliittolaiset olisivat ehtineet Kuuhun ennen yhdysvaltalaisia. Mars-lennot olivat myös 1980-luvun lopulla osana Space Exploration Initiative (SEI) -hanketta ja vuodesta 2004 Moon to Mars -ohjelmassa. Kuten 1980-luvun lopun suunnitelmassa, miehitetty Mars-lento toteutunee aikaisintaan vuonna 2030.
Neuvostoliitto osoitti 1980-luvulla suurta kiinnostusta Marsia kohtaan (esimerkiksi Phobos-luotaimet, Mars-96), ja nykyisin venäläiset ovat väittäneet pystyvänsä toteuttamaan miehitetyn lennon Marsiin huomattavasti halvemmalla kuin Nasa.
Euroopan avaruusjärjestö on aloittanut Aurora-nimisen ohjelman, joka tähtää miehitettyyn lentoon Marsiin.
Hollantilainen Mars One -yhtiö suunnittelee valitsevansa vuoden 2014 aikana internetin kautta ilmoittautuneista vapaaehtoisista monikansallisen 40 ihmisen ryhmän monivuotiseen koulutukseen. Koulutukseen osallistuvista seulotaan 2 miestä ja 2 naista laukaistavaksi yksisuuntaiselle matkalle kohti Marsia syyskuussa 2022.[43]
Marsin tulivuoret
Olympus Mons on sammunut tulivuori, joka sijaitsee tuliperäisellä Tharsiksen ylängöllä kolmen muun kilpitulivuoren kanssa; Arsia Mons, Pavonis Mons ja Ascraeus Mons.
Marsin maankaltaistus
Marsin maankaltaistaminen tarkoittaisi Marsin olojen, kuten ilmaston ja kaasukehän muokkaamista elämälle sopiviksi. Kaksi teoreettista vaihtoehtoa on esitetty, ensimmäisessä napalakeissa oleva hiilidioksidijää haihdutetaan nostamalla Marsin kaasukehän lämpötilaa kasvihuonekaasuilla. Toinen vaihtoehto on napalakin lämmittäminen ja höyrystäminen Marsin kiertoradalle sijoitettujen peilien avulla.
Katso myös
C/2013 A1
Luettelo Mars-luotaimista
Kasvot Marsissa
Marsilaiset
Marsin vuodenajat
Lähteet
Kirjallisuutta
Citation error, replace with{{cite book| author = Hotakainen, Markus| title = Mars| publisher = Paasilinna| year = 2013| id = ISBN 978-952585684-2}}
Citation error, replace with{{cite book| author = Hotakainen, Markus| title = Mars: Myytistä maisemaksi| location = Helsinki| publisher = WSOY| year = 2006| id = ISBN 978-3-8331-4635-0}}
Citation error, replace with{{cite book| author = Henarejos, Philippe| title = Yötaivaan opas| location = Helsinki| publisher = Tandem Verlag GmbH h.f ullmann| year = 2005| id = ISBN 951-0-29932-4}}
Citation error, replace with{{cite book| author = Sheehan, William| title = The Planet Mars: A History of Observation and Discovery| publisher = The University of Arizona Press| year = 1997| language = Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead.| format = [ online version]}}
Aiheesta muualla
(Astronetti)
(Nineplanets.org)
Kirkkonummen Komeetta:
Kirkkonummen Komeetta:
Kirkkonummen Komeetta:
Kirkkonummen Komeetta:
(Arizonan yliopisto)
. WSU Today 22.4.2010. Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead.
*
Luokka:Maankaltaiset planeetat
Luokka:Astrobiologia
Luokka:Seulonnan keskeiset artikkelit
|
https://fi.wikipedia.org/wiki/Mars
|
{
"plaintext_start_byte": [
103,
1272,
1835,
1950,
2526,
3214,
3847,
4855,
5464,
6291,
7454,
8408,
8898,
10152,
11102,
12354,
14954,
15671,
16620,
17301,
20082,
20403,
22365,
22472,
22579,
22686,
22793,
22900,
23053,
23581,
27403,
28128,
28923,
30856,
31317,
32887,
33910,
34170,
40088,
43015,
43640,
44144,
45370,
47079,
48486,
49185,
51346,
51541,
51895,
54888,
55345,
55707
],
"plaintext_end_byte": [
1271,
1834,
1949,
2525,
3213,
3846,
4854,
5338,
6290,
7453,
8407,
8897,
10151,
11028,
12353,
14953,
15670,
16619,
17300,
20014,
20402,
22286,
22471,
22578,
22685,
22792,
22899,
23006,
23525,
27290,
28127,
28876,
30855,
31171,
32886,
33909,
34169,
40087,
42923,
43639,
43977,
45256,
47035,
48445,
49135,
51296,
51512,
51857,
54835,
55301,
55523,
56125
]
}
|
โรงเรียนขอนแก่นวิทยายนมีจำนวนนักเรียนทั้งหมดเท่าไหร่ในครั้งแรกที่มีการก่อตั้งขึ้น?
|
โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ประวัติ
ยุคก่อนชื่อพระราชทาน พ.ศ. 2440-2470
โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดขอนแก่นแห่งแรก ก่อตั้งขึ้นเมื่อปีพุทธศักราช 2440 โดยนายกิจจการี (จีน ปิยรัตน์) ข้าหลวงกำกับราชการเมืองขอนแก่น ร่วมกับพระนครศรีบริรักษ์ เจ้าเมืองขอนแก่น และอุปฮาด (ท้าวหนูหล้า สุนทรพิทักษ์) จัดตั้งโรงเรียนชั้นมูลศึกษาขึ้น ตามแนวนโยบายด้านการศึกษาของกรมธรรมการ โดยเป็นโรงเรียนตัวอย่างประจำเมืองขอนแก่น ให้ชื่อว่า "โรงเรียนขอนแก่น (ชาย)" นายทับ ฉิมมา เป็นครูใหญ่คนแรก
การจัดการเรียนการสอนของโรงเรียนขอนแก่น (ชาย) ได้ดำเนินการตามแผนการศึกษาแห่งชาติฉบับที่ 1 ซึ่งกำหนดให้มีการเรียนวิชาต่างๆ ประกอบด้วย คัดไทย เขียนไทย จรรยาและวิชาเลขคณิต แบ่งการเรียนออกเป็น 3 ชั้น คือ
พวก ก ข
พวกแจก ผัน สะกด
พวกอ่านออกเขียนได้
จนกระทั่งทางราชการประกาศใช้แผนการศึกษาแห่งชาติ ฉบับที่ 2 แบ่งการศึกษาเป็น 2 ระดับ คือสามัญและวิสามัญ โรงเรียนขอนแก่น (ชาย) จัดการศึกษาในสายสามัญ โดยเปิดสอน 2 ระดับ คือ ประถมศึกษาปีที่ 1-3 และ มัธยมศึกษาปีที่ 1-3
ครั้งหนึ่ง ในปีพุทธศักราช 2449 สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ได้เสด็จมาตรวจราชการยังมณฑลอุดรอีสาน และเสด็จมายังเมืองขอนแก่น เมื่อวันที่ 25 ธันวาคม พ.ศ. 2449 ได้ทรงบันทึกเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนขอนแก่น (ชาย) ตอนหนึ่ง ความว่า
พุทธศักราช 2453 ได้มีการสร้างอาคารเรียนขึ้น 1 หลัง ซึ่งพระครูพิศาลอรัญเขตร์ ได้บริจาคเงินเป็นจำนวน 60 บาท จัดซื้ออุปกรณ์การเรียนให้กับโรงเรียนด้วย[1] และในปีนี้เอง โรงเรียนขอนแก่น (ชาย) ได้เปลี่ยนชื่อเป็น โรงเรียนวัดธาตุวิทยาคาร
4 ปีถัดมา คือในปีพุทธศักราช 2458 พระยาพิศาลสารเกษตร (พร พิมพะสูต) ผู้ว่าราชการเมืองในขณะนั้น ได้พิจารณาให้ย้ายที่ทำการของโรงเรียนวัดธาตุวิทยาคารจากบริเวณวัดธาตุ ให้ไปตั้งอยู่ ณ ที่โรงเรียนขอนแก่นวิทยายนปัจจุบัน โดยมีการก่อสร้างอาคารชั่วคราวขึ้น 1 หลังสำหรับทำการเรียนการสอน เป็นอาคารทรงปั้นหยา ชั้นเดียว ยกพื้น แล้วเปลี่ยนชื่อเป็น "โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน"
ภายหลังการประกาศใช้พระราชบัญญัติการประถมศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2464 โรงเรียนขอนแก่นวิทยายนได้จัดการเรียนการสอนต่อเนื่องมาจวบจนกระทั่งการพระราชทานนามในปีพุทธศักราช 2470
ยุคหลังชื่อพระราชทาน "ขอนแก่นวิทยายน" พ.ศ. 2470-2506
ได้มีการสร้างอาคารเรียนหลังใหม่ขึ้น ด้วยเงินศึกษาพลีจำนวน 24,500 บาท ตามแบบของกระทรวงธรรมการ เริ่มก่อสร้างเมื่อวันที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2468 แล้วเสร็จส่งมอบให้กรรมการตรวจรับเมื่อวันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2469 ตัวอาคารกว้าง 24 เมตร ยาว 45 เมตร รวมทั้งในปีพุทธศักราช 2469 ได้มีการสร้างโรงพละขึ้น 1 หลัง ใช้งบประมาณ 10,000 บาท
จากการก่อสร้างอาคารทั้งสองหลัง มีการใช้งบประมาณของทางราชการเป็นจำนวนมาก จังหวัดขอนแก่นโดยมณฑลอุดร จึงได้มีเอกสาร ศธ.51.15/42 เรื่อง มณฑลอุดรขอนามโรงเรียนประจำจังหวัด "ขอนแก่นวิทยายน" ไปยังบางกอก[2] ขอพระราชทานนามของโรงเรียนจากพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 7) เพื่อความเป็นสิริมงคลแก่คณะครูและนักเรียน พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้พระราชทานนามโรงเรียนลงมา เมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2470 ว่า
ต่อมา โรงเรียนได้รับอนุมัติให้เปิดการสอนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนกลางปีที่ 1 (ม.4) [3] ในปีพุทธศักราช 2474 มีการเริ่มเก็บค่าเล่าเรียนจากนักเรียนโดยอนุมัติเสนาบดีกระทรวงธรรมการในขณะนั้น คือ พระองค์เจ้าธานีนิวัติ โดยให้เก็บค่าเล่าเรียน [4]ทั้งนี้ โรงเรียนได้รับอนุญาตให้เปิดการสอนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ได้ ตามประกาศของแผนกธรรมการ มณฑลอุดรอีสาน[5]
ปีพุทธศักราช 2476 โรงเรียนได้รับอนุญาตให้เปิดสอนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ได้ และมีการจัดการศึกษาตามแผนการศึกษาชาติ พ.ศ. 2475 ทำการเรียนการสอนตั้งระดับประถมศึกษา ถึง ระดับมัธยมศึกษา
ปีพุทธศักราช 2484 เกิดสงครามอินโดจีนขึ้น คณะครู ยุวชนทหาร (ก่อตั้งในโรงเรียนเมื่อ พ.ศ. 2480) นักเรียน และลูกเสือโรงเรียนขอนแก่นวิทยายนได้ร่วมกับทางราชการในการเป็นส่วนหนึ่งของการรักษาความสงบเรียบร้อยในจังหวัด โดยมีหน้าที่ในการควบคุมแสงไฟและการจราจร ในปีการศึกษานี้ ไม่มีการสอบไล่ โดยทางโรงเรียนให้ถือว่านักเรียนสอบไล่ได้ทั้งหมด หลังจากนั้นได้มีการก่อสร้างอาคารสถานที่ต่างๆ ภายในโรงเรียนมากมาย อาทิ โรงวิทยาศาสตร์ โรงฝึกงานฝีมือ บ้านพักครู [6]
ในปีพ.ศ. 2496 รัฐบาลได้ประกาศใช้แผนการศึกษาชาติฉบับใหม่ โรงเรียนได้ปรับระดับชั้นเป็นมัธยมต้น 3 ปี มัธยมศึกษาตอนปลาย 3 ปี และเตรียมอุดมศึกษา 2 ปี ซึ่งในส่วนหลังนี้ได้มีการเปิดเรียนเมื่อภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2501 ส่วนการศึกษาระดับประถมศึกษาที่เคยจัดมานั้น ได้โอนไปอยู่กับงานของเทศบาลเมืองขอนแก่นตั้งแต่พ.ศ. 2482 แล้ว[7]
ยุคปัจจุบัน พ.ศ. 2507-ปัจจุบัน
พุทธศักราช 2507 กระทรวงศึกษาธิการได้เปลี่ยนแบบจัดการศึกษาให้มีระดับมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.ศ.1-3) และมัธยมศึกษาตอนปลาย (ม.ศ.4-5) แทนการจัดการเรียนชั้นเตรียมอุดมศึกษา (ม.7-8) แบบเดิม จึงได้มีการก่อตั้งโรงเรียนโครงการมัธยมศึกษาแบบประสมขึ้นแห่งแรกในจังหวัดขอนแก่น อาศัยสถานที่ของโรงเรียนขอนแก่นวิทยายนเป็นสถานที่ในการจัดการศึกษาชั่วคราว โดยรับนักเรียน ม.ศ.1 ทั้งหญิงและชาย กระทั่งปีการศึกษา 2511 จึงได้ย้ายออกไปก่อตั้งเป็นโรงเรียนแก่นนครวิทยาลัยในปัจจุบัน
ปีพุทธศักราช 2512 ขยายชั้นเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นให้มากขึ้นตามแผนการพัฒนาการศึกษาแห่งชาติ ฉบับที่ 2 รวมทั้งได้มีการกำหนดเปลี่ยนแปลงการใช้อักษรย่อปักเสื้อของนักเรียนจากที่ปัก ข.ก.1 ให้เป็น ข.ก. ซึ่งใช้ปักบนเสื้อนักเรียนจนประทั่งปัจจุบัน มีการปรับปรุงและก่อสร้างสิ่งต่างๆ ในโรงเรียนมากมาย และยังคงอยู่ในสถานศึกษาจนปัจจุบัน เช่น มีการก่อสร้างอาคาร 3 ราวปีพุทธศักราช 2518 อาคาร 1 ราวปีพุทธศักราช 2521 โดยการแลกเปลี่ยนที่ดินกับสัสดีจังหวัด โดยแลกเปลี่ยนที่ดินบริเวณบ้านพักครู ภารโรง ถนนหลังเมือง เยื้องวิทยาลัยอาชีวศึกษาขอนแก่นปัจจุบันกับพื้นที่บริเวณแนวจากอาคาร 3 จดโรงแรมแก่นอินน์ เป็นต้น นอกจากนี้ โรงเรียนยังได้รับอนุญาตให้ตั้งโรงเรียนผู้ใหญ่ ระดับ 5 (ม.ศ.4-5) ภายในบริเวณโรงเรียน ใช้ชื่อว่า "โรงเรียนผู้ใหญ่ขอนแก่นวิทยายน" อาคารที่ตั้งอยู่บริเวณอาคาร 85 ปี (อาคารห้องสมุด) ในปัจจุบัน และยังมีการปรับปรุงชั้นเรียนใหม่ตามแผนพัฒนาการศึกษาแห่งชาติ กำหนดระบบการจัดชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น 3 ปี (ม.1-3) และชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย 3 ปี (ม.4-6)
ปีพุทธศักราช 2523 ได้มีการก่อสร้างอาคารเรียนแบบ 424 ค. เป็นห้องเรียน 20 ห้อง ห้องพักครู 4 ห้อง ซึ่งก็คือ อาคาร 2 ในปัจจุบัน รวมทั้งในปีพุทธศักราช 2525 ได้มีการก่อสร้างอาคารในวาระครบรอบ 85 ปีของการก่อตั้งโรงเรียน ซึ่งปัจจุบันใช้เป็นอาคารห้องสมุดและห้องโสตทัศนูปกรณ์
ปีพุทธศักราช 2532 โรงเรียนเริ่มรับนโยบายขยายโอกาสทางการศึกษาของกรมสามัญศึกษา (ชื่อในขณะนั้น) มาใช้ในการบริหาร โรงเรียนจึงได้มีการขยายห้องเรียนเพิ่มเติมอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปีพุทธศักราช 2533-2538 ทำให้ในปีการศึกษา 2538 จำนวนนักเรียนได้ขยายเป็นระดับชั้นละ 18 ห้องเรียน รวม 108 ห้องเรียน ซึ่งถือเป็นการเปิดรับนักเรียนที่มากที่สุดเป็นประวัติการณ์
ปีพุทธศักราช 2538 เป็นช่วงที่มีการริเริ่มปฏิรูปการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ ซึ่งโรงเรียนได้นำนโยบายดังกล่าวมาปฏิบัติเกิดผลเป็นรูปธรรม ก่อให้เกิดการพัฒนาในหลายๆ ด้าน กระทั่งโรงเรียน ได้รับรางวัลพระราชทานประเภทโรงเรียนมัธยมศึกษาขนาดใหญ่
ปีพุทธศักราช 2543 มีการพัฒนาคุณภาพของโรงเรียน เน้นการปฏิรูปการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 โดยพัฒนาระบบประกันคุณภาพการศึกษา เน้นการเรียนการสอนแบบยึดผู้เรียนเป็นสำคัญ พัฒนาสื่อการเรียนการสอนและห้องเรียนต้นแบบอย่างต่อเนื่อง ได้มีการริเริ่มโครงการส่งเสริมความเป็นเลิศทางวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์ โดยจัดชั้นเรียนสองห้องในระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลายให้เป็นห้องเรียนผู้มีความสามารถพิเศษทางวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ (Gifted) และดำเนินนโยบายจัดตั้งโครงการจัดการเรียนการสอนตามหลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการเป็นภาษาอังกฤษ (English Program) และมีการปรบปรุงภูมิทัศน์ในโรงเรียนมากมาย อาทิ การก่อสร้างลานกีฬาอเนกประสงค์ อาคารวิทยบริการ อาคาร 4 อาคาร 5 อาคาร 8 และอาคารโรงฝึกงาน การปรับปรุงสนามกีฬาฟุตบอลให้ร่มรื่นมากขึ้น การปรับปรุงหอประชุมโรงเรียน สถานที่พักผ่อนรอบสนามกีฬาฟุตบอล เป็นต้น ในปี 2547 โรงเรียนได้รับรางวัลดีเด่นระดับประเทศ ในการดำเนินการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน และในปี 2549 โรงเรียนได้ผ่านเกณฑ์การประเมินมาตรฐานคุณภาพการศึกษารอบที่ 2 ของ สมศ.
หลักสูตรการเรียนการสอน
โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน จัดการเรียนการสอนแบบสหศึกษา ตั้งแต่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-6 โดยแบ่งแผนการเรียน ดังนี้
ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น
แผนการเรียนปกติ
ห้องโครงการส่งเสริมศักยภาพด้านคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม (GIFTED Education Program (GEP),GIFTED Education And Talented Program(GATE))
ห้องโครงการจัดการเรียนการสอนตามหลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการเป็นภาษาอังกฤษ (English Program,EP)
ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย
กลุ่มการเรียนปกติ
กลุ่มการเรียนวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์
กลุ่มการเรียนภาษาศาสตร์-คณิตศาสตร์
ห้องโครงการส่งเสริมความสามารถพิเศษทางคณิตศาสตร์(GIFTED Education And Talented Program(GATE))
ห้องโครงการส่งเสริมความสามารถพิเศษทางวิทยาศาสตร์(GIFTED Education And Talented Program(GATE))
ห้องโครงการจัดการเรียนการสอนตามหลักสูตรกระทรวงศึกษาธิการเป็นภาษาอังกฤษ (English Program)
แผนการเรียนเน้นคณิตศาสตร์-วิทยาศาสตร์
แผนการเรียนเน้นภาษาต่างประเทศ (อังกฤษ-จีน-ญี่ปุ่น-สเปน-เยอรมัน)
จำนวนห้องเรียนปีการศึกษา 2561
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 จำนวน 18 ห้องเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 16 ห้องเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 จำนวน 16 ห้องเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จำนวน 20 ห้องเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 จำนวน 20 ห้องเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 จำนวน 20 ห้องเรียน
รายนามผู้บริหาร
นับแต่การสถาปนาโรงเรียนเมื่อ พ.ศ. 2440 ถึงปัจจุบันเป็นเวลามากกว่า 100 ปี มีผู้ดำรงตำแหน่งครูใหญ่,อาจารย์ใหญ่ และผู้อำนวยการโรงเรียนขอนแก่นวิทยายนมาแล้วทั้งสิ้น 24 คน ดังนี้
ลำดับรายนามเริ่มวาระสิ้นสุดวาระตำแหน่ง1นายทับ ฉิมมาพ.ศ. 2440พ.ศ. 2450ครูใหญ่2พระครูพิศาลอรัญเขตร์พ.ศ. 2451พ.ศ. 2453ครูใหญ่3ราชบุรุษนารถ อินทุสมิตพ.ศ. 2454พ.ศ. 2457ครูใหญ่4นายผล ผลโตษะพ.ศ. 2458พ.ศ. 2459ครูใหญ่5รักษาการ
ราชบุรุษเฉย อินทุมานพ.ศ. 2459พ.ศ. 2460รักษาราชการแทน6นายอั้น ธีระศิริโชติพ.ศ. 2461พ.ศ. 2468ครูใหญ่7นายถม ขรรค์เพชร์พ.ศ. 2469ครูใหญ่8รองอำมาตย์ตรีเปลื้อง อินทุสมิตพ.ศ. 2470พ.ศ. 2471ครูใหญ่9ขุนสุนทรการัญยศึกษาธิการพ.ศ. 2472พ.ศ. 2472ครูใหญ่—รักษาการ
นายสิทธิ์ บัณฑิตวงษ์พ.ศ. 2473รักษาราชการแทน10นายสิงห์ วาริชยานนท์พ.ศ. 2474พ.ศ. 2475ครูใหญ่11นายคำบ่อ เดชกุญชรพ.ศ. 2476พ.ศ. 2483ครูใหญ่12นายสิทธิ์ บัณฑิตวงษ์
(18 สิงหาคม พ.ศ. 2452 — 31 มกราคม พ.ศ. 2514) พ.ศ. 2484พ.ศ. 2496ครูใหญ่13นายเงิน รัตนจันท
(2 สิงหาคม พ.ศ. 2455 — ) พ.ศ. 2496พ.ศ. 2505ครูใหญ่14นายสุชาติ สุขากันยาพ.ศ. 2506พ.ศ. 2507อาจารย์ใหญ่15นายเจือ หมายเจริญ
(4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2471 — 14 มีนาคม พ.ศ. 2550) พ.ศ. 2507พ.ศ. 2512ครูใหญ่,อาจารย์ใหญ่16นายทรวง ยุวกาญจน์
(28 เมษายน พ.ศ. 2468 — ) พ.ศ. 2512พ.ศ. 2516อาจารย์ใหญ่17นายสนิทพงษ์ นวลมณี
(30 ตุลาคม พ.ศ. 2478 — ) พ.ศ. 2516พ.ศ. 2523อาจารย์ใหญ่,ผู้อำนวยการ18นายดิลก วัจนสุนทร
(25 เมษายน พ.ศ. 2476 — ??) พ.ศ. 2523พ.ศ. 2527ผู้อำนวยการ19นายล้วน วรนุช
(19 มีนาคม พ.ศ. 2476 — ) พ.ศ. 2527พ.ศ. 2531ผู้อำนวยการ20นายครรชิต ตรานุชรัตน์
(24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2483 — ) พ.ศ. 2531พ.ศ. 2532ผู้อำนวยการ21นายสวาท ภูคำแสน
(30 กันยายน พ.ศ. 2481 — ) พ.ศ. 2532พ.ศ. 2538ผู้อำนวยการ22นายชุมพล เวียงเพิ่ม
(6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2482 — ) พ.ศ. 2538พ.ศ. 2543ผู้อำนวยการ23นายประดิษฐ์ สำราญพัฒน์
(28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2490 — ) พ.ศ. 2543พ.ศ. 2551ผู้อำนวยการ24นายวิชัย ศรีสัตย์รสนา
(พ.ศ. 2497 — ) พ.ศ. 2551พ.ศ. 2558ผู้อำนวยการ25นายยุทธศาสตร์ กงเพชรพ.ศ. 2558ปัจจุบันผู้อำนวยการ
ความหมายชื่อของโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน
ชื่อโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน ปรากฏหลักฐานของกองจดหมายเหตุแห่งชาติ เอกสาร ศธ.51.15/42 เรื่อง มณฑลอุดรขอนามโรงเรียนประจำจังหวัด "ขอนแก่นวิทยายน" พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 7) ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานนามโรงเรียนเมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2470
คำว่า "ขอนแก่นวิทยายน" เป็นการประสมของคำว่า "ขอนแก่น" และ "วิทยายน" ซึ่งวิทยายนนี้ เกิดจากการสนธิกันระหว่าง "วิทยา" แปลว่า วิชาความรู้ และคำว่า "อายน" หมายถึง เข้าถึง เข้าสู่ ดังนั้น "ขอนแก่นวิทยายน" จึงแปลรวมกันได้ความหมายว่า "สถานที่ที่เข้าถึงความรู้แห่งขอนแก่น" นั่นเอง
สีประจำโรงเรียน
สีประจำโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน มีที่มาจากการประชุมคณะครูโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน เมื่อปีพุทธศักราช 2480 นายคำบ่อ เดชกุญชร ครูใหญ่ ได้เรียกประชุมคณะครูของโรงเรียน และขอความเห็นจากที่ประชุมว่า ในการแข่งขันกีฬาต่างๆของโรงเรียนนั้น ควรจะมีสีธงหรือไม่ ซึ่งที่ประชุมเห็นด้วยว่าควรจะมี ครูใหญ่จึงถามต่อไปว่า ควรจะใช้กี่สีและสีอะไร ที่ประชุมได้ถกเถียงกันและได้ข้อสรุปว่าให้ใช้ 3 สี และตัดสินใจให้ใช้สี "ชมพู" ซึ่งเป็นสีประจำโรงเรียนฝึกหัดครูสวนกุหลาบ "ฟ้า" ซึ่งเป็นสีแทนองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในขณะนั้น และ "เหลือง" ซึ่งเป็นสีประจำโรงเรียนฝึกหัดครูวัดบวรนิเวศ เหตุที่ใช้สีของสองสถาบันนี้ เนื่องมาจาก ครูโรงเรียนขอนแก่นวิทยายนส่วนใหญ่ในขณะนั้น ได้รับการศึกษาจากสองสถาบันนั้น[8]
สีชมพู หมายถึง ความรัก ความอบอุ่น
สีฟ้า หมายถึง ความร่าเริงแจ่มใส
สีเหลือง หมายถึง ความมีอิสระเสรีภาพทางวิชาการ
แผนผังโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน
พื้นที่ของสถานศึกษา
สถานที่ตั้งของโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน ประกอบด้วยบริเวณโรงเรียน ตั้งอยู่เลขที่ 58 ถนนกลางเมือง ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น บนพื้นที่ 22 ไร่ 2 งาน 33 ตารางวา ของกรมธนารักษ์ โดยมีอาณาบริเวณทิศเหนือ จดโรงแรมแก่นอินน์ ทิศใต้ จดธนาคารแห่งประเทศไทยสาขาภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (หลังเก่า) ทิศตะวันออก จดถนนกลางเมือง และทิศตะวันตก จดถนนหน้าเมือง ส่วนบ้านพักครู กรรมสิทธิ์ที่ราชพัสดุ ตั้งอยู่บนถนนหน้าเมือง ด้านหลังโรงเรียน บนพื้นที่ 2 ไร่ 1 งาน 77 ตารางวา และบ้านพักครู กรรมสิทธิ์ที่ราชพัสดุ ซอยวีรวรรณ ด้านข้างศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน มีพื้นที่ 2 ไร่ 1 งาน 50 ตารางวา
สำหรับบริเวณโรงเรียนนั้น ตั้งอยู่กลางใจเมืองขอนแก่น บนถนนกลางเมือง รายล้อมด้วยสถานที่สำคัญหลายแห่ง เช่น ธนาคารแห่งประเทศไทย (สาขาภาคตะวันออกเฉียงเหนือ) (หลังเก่า) , สถานีรถปรับอากาศจังหวัดขอนแก่น บ้านพักข้าราชการฝ่ายตุลาการ และตั้งอยู่ใกล้เคียงกับ สำนักงานไปรษณีย์อำเภอเมืองขอนแก่น , บริษัท ทศท.โทรคมนาคม จำกัด (TOT ขอนแก่น) และสถานีตำรวจภูธรเมืองขอนแก่น เป็นต้น
ในส่วนอาคารต่างๆ ของโรงเรียนนั้น ประกอบด้วยอาคารเรียนเก้าหลัง และอาคารต่างๆ มีดังต่อไปนี้
อาคาร 1 เป็นอาคาร 4 ชั้น แบบ 424 ก. สร้างเมื่อปีพุทธศักราช 2521 สมัยผู้อำนวยการสนิทพงษ์ นวลมณี บนพื้นที่ซึ่งได้แลกกับสัสดีจังหวัดขอนแก่น โดยแลกเปลี่ยนที่ดินแปลงบ้านพักครู ภารโรง ถนนหลังเมือง (เยื้องวิทยาลัยเทคนิคขอนแก่น) กับพื้นที่บริเวณแนวจากอาคาร 3 จดโรงแรมวีวิช (โรงแรมแก่นอินท์เดิม) การขยายตัวครั้งนี้ ทำให้โรงเรียนมีพื้นที่เพิ่มขึ้นเป็น 21 ไร่เศษ มีทั้งหมด 24 ห้อง เป็นห้องเรียนวิทยาศาสตร์
อาคาร 2 เป็นอาคาร 4 ชั้น แบบ 424 ค. สร้างเมื่อปีพุทธศักราช 2523 มีทั้งหมด 24 ห้อง เป็นห้องเรียนคณิตศาสตร์
อาคาร 3 เป็นอาคาร 3 ชั้น แบบ 318 มีทั้งหมด 20 ห้อง เป็นอาคารอำนวยการ ห้องหน่วยงานต่างๆของโรงเรียน ห้องเรียนแนะแนว และห้องเรียนภาษาจีน รวมถึงห้องเรียนภาษาอังกฤษบางส่วน
อาคาร 4 เป็นอาคาร 4 ชั้น ใช้เป็นห้องเรียนของกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรมทั้งหมด มีทั้งหมด 12 ห้อง ใช้เป็นห้องเรียนทั้งหมด อาคาร 4 สามารถเดินเชื่อมต่อระหว่างอาคาร 2 กับอาคาร 1 โดยในอาคารนี้ห้องเรียนทุกห้องติดเครื่องปรับอากาศ โทรทัศน์และคอมพิวเตอร์อย่างละ 2 เครื่องในทุกห้องเรียนและใต้อาคารมีห้องเรียน Easy Social และ Easy Science
อาคาร 5 เป็นอาคาร 4 ชั้น เป็นอาคารเรียนของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย ใต้อาคารเป็นที่ตั้งของห้องสมุด Easy Library ของกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยและห้อง Easy Math ของกลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ มีทั้งหมด 15 ห้อง มีทางเชื่อมต่ออาคารได้ 2 จุด สามารถเดินเชื่อมต่อไปยังอาคาร 2 ได้
อาคาร 6 เป็นอาคาร 2 ชั้น มีทั้งหมด 11 ห้อง เป็นอาคารห้องเรียนศิลปะ สำนักกลุ่มวิชาการ วัดผล ทะเบียน ห้องโครงการสะเต็มศึกษา ห้องพยาบาล และห้องวงโยธวาทิต
อาคาร 7 เป็นอาคาร 5 ชั้น และเป็นอาคารที่ใหญ่ที่สุดของโรงเรียน เป็นอาคารของกลุ่มสาระภาษาอังกฤษ กลุ่ม English Program กลุ่มสาระการงานอาชีพฯ (คอมพิวเตอร์) และ ห้องเรียนวิชาภาษาจีน (บางส่วน) ภาษาญี่ปุ่น และภาษาสเปน โดยแบ่งเป็น ชั้น 1,2,3(บางส่วน) และ 4 (บางส่วน) เป็นห้องเรียนภาษาอังกฤษและ Native Speaker , ชั้น 3 (บางส่วน) เป็นห้องเรียนภาษาจีน-ญี่ปุ่น-สเปน และชั้น 5 คือห้องเรียน English Program บางส่วน
อาคาร 8 เป็นอาคาร 2 ชั้น มีทั้งหมด 5 ห้อง เป็นอาคารห้องเรียนสุขศึกษาและพละศึกษา
อาคาร 9 เป็นอาคาร 3 ชั้น ใต้ถุนโล่ง ใช้เป็นสำหรับการเรียนการสอนภาคปฏิบัติในวิชาการงานอาชีพและเทคโนโลยี
อาคาร 10 (อาคาร 117 ปี ขอนแก่นวิทยายน) เป็นอาคาร 5 ชั้น ชั้น 1 เป็นโรงอาหารปรับอากาศ ชั้น 2-3 เป็นห้องเรียนของกลุ่ม English Program บางส่วน ชั้น 4 เป็นโรงยิมเนเซียม ชั้น 5 เป็นห้องรับรองของสมาคมโรงเรียน
อาคารโรงฝึกงานกลุ่มวิชาเกษตรกรรมและงานช่าง (ห้องงานช่าง 1 และ 2)
อาคาร 85 ปี สร้างในปีพุทธศักราช 2525 เป็นอาคาร 2 ชั้น ตั้งอยู่ด้านทิศใต้ จดธนาคารแห่งประเทศไทย (สาขาภาคตะวันออกเฉียงเหนือ) (หลังเก่า) ชั้น 1 เป็นห้องโสตทัศนูปกรณ์และห้องลีลาศ ชั้น 2 เป็นห้องสมุดโรงเรียนศูนย์สารสนเทศและวิทยบริการ และที่ทำการกลุ่มกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน
อาคารประชาสัมพันธ์ เป็นอาคารชั้นเดียว ตั้งอยู่บริเวณประตู 2 ด้านถนนกลางเมือง ใช้เป็นที่ทำงานของงานประชาสัมพันธ์โรงเรียน
อาคารงานระเบียบวินัย (กิจการฯส่วนหน้า) เป็นอาคารคอนกรีตชั้นเดียว ตั้งอยู่บริเวณประตู 2 ตรงข้ามกับอาคารประชาสัมพันธ์
หอพระพุทธ เป็นอาคารจตุรมุข ตั้งอยู่บริเวณหน้าอาคาร 3 ใกล้ประตูทางเข้าด้านถนนกลางเมือง ถือเป็นสถานที่ซึ่งชาวขอนแก่นวิทยายนให้ความเคารพสักการะ เป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ประดิษฐานพระพุทธสุวรรณมหามงคล พระพุทธรูปประจำโรงเรียน
หอประชุมโรงเรียน ตั้งอยู่บริเวณด้านทิศใต้ของสนามกีฬาฟุตบอล หน้าอาคาร 117 ปี ขอนแก่นวิทยายน (อาคาร 10) จะใช้ในกรณีประชุมอบรมนักเรียนในระดับชั้นต่างๆ หรือกิจกรรมพิเศษอื่นๆ รวมทั้งกิจกรรมที่ส่งเสริมการแสดงออกของนักเรียน
คณะสีของโรงเรียนขอนแก่นวิทยายน
โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน เป็นโรงเรียนที่ตั้งชื่อคณะสีตามลักษณะทางภูมิศาสตร์ ซึ่งจะมีการจับฉลากเลือกคณะสีในวันปฐมนิเทศของนักเรียนชั้น ม.1 และ ม.4 โดยจะอยู่ในคณะสีนั้นยาวนาน 3 ปี ตลอดการเรียนในแต่ละช่วงชั้น มีทั้งหมด 6 คณะสี
██ คณะพายุ (สีเหลือง)
██ คณะปะการัง (สีชมพู)
██ คณะยอดดอย (สีเขียว)
██ คณะสายธาร (สีฟ้า)
██ คณะทิวสน (สีม่วง)
██ คณะขุนเขา (สีแดง)
โรงเรียนมาตรฐานสากล World Class Standard School ในจังหวัดขอนแก่น
รายชื่อโรงเรียน1. โรงเรียนกัลยาณวัตร (ก.ว.)2. โรงเรียนแก่นนครวิทยาลัย (ก.น.ว.)3. โรงเรียนขอนแก่นวิทยายน (ข.ก.)4. โรงเรียนขามแก่นนคร (ข.ก.น.)5. โรงเรียนชุมแพศึกษา (ช.ศ.)6. โรงเรียนนครขอนแก่น (น.ข.ก.)7. โรงเรียนมัญจาศึกษา (ม.ศ.)8. โรงเรียนบ้านไผ่ (ข.ก.๕) (บ.ผ.)9. โรงเรียนพล (พ.ล.)10. โรงเรียนภูเวียงวิทยาคม (ภ.ว.ค.)11. โรงเรียนศรีกระนวนวิทยาคม (ศ.ก.ว.)12. โรงเรียนหนองเรือวิทยา (น.ร.ว.)13. โรงเรียนหนองสองห้องวิทยา (น.ส.ว.)14. โรงเรียนน้ำพองศึกษา (น.ศ.)
ศิษย์เก่ามีชื่อเสียง
ข้าราชการการเมือง
นายพงศกร อรรณนพพร อดีตรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงศึกษาธิการ
นายสมศักดิ์ เกียรติสุรนนท์ ประธานสภาผู้แทนราษฎร,อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรม,อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม
นายอดิศร เพียงเกษ อดีตรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงศึกษาธิการ,อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
ดร.สฤต สันติเมทนีดล อดีตรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงศึกษาธิการ
นายประเสริฐ ประคุณศึกษาภัณฑ์ สมาชิกวุฒิสภาจังหวัดขอนแก่น
นายพงษ์ศักดิ์ ตั้งวานิชกพงษ์ นายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดขอนแก่น
ดร.ศุภณัจ เตชะตานนท์ อดีตรองประธานสภาองค์การบริหารส่วนจังหวัดขอนแก่น, สมาชิกสภาองค์การบริหารส่วนจังหวัดขอนแก่น
ข้าราชการตำรวจ
พลตำรวจเอกวสิษฐ เดชกุญชร อดีตรองอธิบดีกรมตำรวจ,อดีตรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงมหาดไทย,นักเขียน
พลตำรวจเอกวิเชียร พจน์โพธิ์ศรี อดีตผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ เลขาธิการสภาความมั่นคงแห่งชาติ ปลัดกระทรวงคมนาคม
พลตำรวจตรีวชิระ ทองวิเศษ อดีตรองผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค 4
พลตำรวจโทธรณิศ ศรีสุข (ผู้กองแคน) ผู้บังคับหมวด(สัญญาบัตร 1) กองร้อยรบพิเศษที่ 1 กองกำกับการ 1 กองบังคับการสนับสนุนทางอากาศ กองบัญชาการตำรวจตระเวนชายแดน -วีรบุรุษผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ความไม่สงบใน3 จังหวัดชายแดนภาคใต้
ข้าราชการทหาร
พลเอกจารุภัทร เรืองสุวรรณ อดีตกรรมการการเลือกตั้ง
พลตรีสุจริต จิรำไพกูล อดีตผู้ทรงคุณวุฒิกองทัพบก
พลตรีชวนิตย์ กาญจนเตชะ อดีตผู้บัญชาการหน่วยสงครามพิเศษและอดีตผู้ทรงคุณวุฒิกองทัพบก
พลตรีธมวุช กองจันทร์ดี อดีตรองแม่ทัพภาคที่ 2
ข้าราชการพลเรือน
นายขวัญชัย วศวงศ์ อดีตรองปลัดกระทรวงมหาดไทย
นายสมพร กลิ่มพงษา อดีตรองปลัดกระทรวงมหาดไทย, อดีตผู้ว่าราชการจังหวัดหลายจังหวัด
นายสมร ทะสังขา อดีตรองผู้อำนวยการองค์การโทรศัพท์แห่งประเทศไทย
นายกวี สุภธีระ อดีตผู้ว่าราชการจังหวัดขอนแก่น,อดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดขอนแก่น
นายสุนทร จัตุชัย อดีตรองผู้ว่าราชการจังหวัดร้อยเอ็ด,สกลนคร และอุบลราชธานี
รองศาสตราจารย์ ดร.อินทรชัย หอวิจิตร อดีตรองอธิการบดีมหาวิทยาลัยขอนแก่น
นายแพทย์เรืองศิลป์ เถื่อนนาดี รองนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัดร้อยเอ็ด, อดีตผู้อำนวยการโรงพยาบาลสิรินธร จังหวัดขอนแก่น
นายแพทย์ชาตรี เจริญชีวะกุล เลขาธิการสถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ
นายโชติ ตราชู ปลัดกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
รองศาสตราจารย์ ดร.กิตติชัย ไตรรัตนศิริชัย อธิการบดีมหาวิทยาลัยขอนแก่น 2554-ปัจจุบัน
ข้าราชการตุลาการ
นายปกรณ์ สุวรรณพรหมา ผู้พิพากษาหัวหน้าคณะในศาลอุทธรณ์ภาค 1
วงการกีฬา
นายธนากร ศรีชาพันธุ์ อดีตนักกีฬาเทนนิสทีมชาติไทย
นางสาวบุษบาบรรณ พระแสงแก้ว อดีตนักกีฬาวอลเล่ย์บอล ทีมชาติไทย
วงการบันเทิง
พันนา ฤทธิไกร (กฤต) นักแสดง, ผู้กำกับ, นักออกแบบท่าต่อสู่, นักเขียนบทภาพยนตร์
สิทธิชัย ผาบชมภู (บอย AF 3) นักร้อง, นักแสดง
ธนฉัตร ตุลยฉัตร (อาตี้) นักแสดง
หรินทร์ สุธรรมจรัส (ดิม) นักร้องนำ สมาชิกวงแทททู คัลเล่อร์ (Tattoo Colour) พระเอกแหยมยโสธร ภาค 2
รัฐ พิฆาตไพรี (รัฐ) นักร้องและมือกีตาร์ สมาชิกวงแทททู คัลเล่อร์ (Tattoo Colour)
เอกชัย โชติรุ่งโรจน์ (ตง) มือกลอง สมาชิกวงแทททู คัลเล่อร์ (Tattoo Colour)
ธนบดี ธีรพงศ์ภักดี (จัมพ์) มือเบส สมาชิกวงแทททู คัลเล่อร์ (Tattoo Colour)
สุดที่รัก บำรุงญาติ (คิงส์) นักแสดงช่อง 3
มณีรัตน์ คำอ้วน (เอ๋) นักแสดงช่อง 3 ซิทคอม เทวดาสาธุ
ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ (โตโน่ The Star 6) และเป็นดาราดังนักร้องสังกัดแกรมมี่
พญ.กอบกุลยา จึงประเสริฐศรี รองนางสาวไทย ประจำปี 2552
ธิรตี บุตรดีหงษ์ (จูน Strawberry Cheesecake) พิธีกรรายการสตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก,นักแสดงช่อง 3
ภัทรเดช สงวนความดี (ไมเคิล) นักแสดงช่อง 7, นายแบบ
ปภทพร ศิริรักษ์นภา (มุก AF11) นักร้อง
พรพิพัฒน์ พัฒนเศรษฐานนท์ (พลัสเตอร์) พิธีกร สตรอเบอร์รี่ครับเค้ก ช่อง 3
เปรมอนันต์ ศรีพานิช (ฟี,ฟีฟ่า ซอยตัน หลังเรือนจำ) นักแสดง Love Sick The Series Season 2
วรรณปิยะ ออมสินนพกุล (กวาง The Face Thailand Season 2) นางแบบ, นักแสดง
มาร์วิน กำเนิดน้ำ (อาจารย์มาร์วิน) นักแสดงและนายแบบ เจ้าของผลงาน "คนกำเนิดจากน้ำ"
วงการสื่อสารมวลชน
กิตติ สิงหาปัด ผู้ประกาศข่าว , พิธีกร,ผู้ดำเนินรายการข่าวสามมิติ
ไชยวัฒน์ อนุตระกูลชัย ผู้ประกาศข่าว, พิธีกร
ชลวิศว์ วงศ์ศรีวอ ผู้ประกาศข่าว , พิธีกร
วงการเทคโนโลยี
ขจร เจียรนัยพานิชย์ (@Khajochi) แฟนพันธุ์แท้ Steve Jobs,ผู้ก่อตั้งเว็บไชต์ Macthai
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ
เว็บไซต์ชุมชน
หมวดหมู่:โรงเรียนในจังหวัดขอนแก่น
หมวดหมู่:โรงเรียนประจำจังหวัด
ข
หมวดหมู่:โรงเรียนที่มีอัตราการแข่งขันสูง
หมวดหมู่:สิ่งก่อสร้างในจังหวัดขอนแก่น
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%A3%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%81%E0%B8%81%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%99
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
678,
1794,
3067,
3553,
3821,
4654,
5976,
6143,
6998,
8278,
8541,
9696,
12269,
12974,
13285,
13516,
15713,
16476,
16579,
17634,
18573,
19380,
20075,
20256,
20567,
21544,
22184,
23880,
24942,
25654,
25853,
27351,
27946,
28301,
28625,
28736,
29228,
30477,
31337,
32261,
33435,
34520,
34920,
36553,
38885,
40757,
41973,
43290,
43417,
43566,
44418,
44853,
45205,
45404,
46015,
46902,
47804,
50061,
52395,
52619,
56578,
57556,
58877,
59955,
61141,
61785,
63997,
66293,
66690,
68270,
68878,
69722,
70104,
70270,
74869,
75882,
76902,
78338,
79155,
79874,
84489,
85554,
86466,
86747,
87823,
88085,
88433,
89055,
91234,
92713,
94470,
94933,
95440,
96244,
96475,
96590,
96891,
97771,
99523,
100264,
100665,
101115,
101841,
102231,
102908,
104045,
104812,
106049,
106210,
107702,
112399,
114506,
114897,
115923,
116801,
117184,
117915,
118594,
119309,
119717,
120016,
120595,
121827,
122185,
122816,
123575,
124321,
125750,
126985,
128740,
129400,
130806,
130993,
132483,
133682,
134236,
134591,
134790,
136233,
137575,
137741,
138600,
138965,
140209,
141421,
141939,
143411,
145140,
145929,
146579,
146982,
147770,
148357,
148638,
149193,
150009,
150264,
150499,
150956,
151380,
152096,
153437,
154154,
154622,
156807,
158373,
158682,
159044,
159363,
161115,
162978,
164429,
165046,
165841,
166314,
166803,
171511,
179508,
182627,
182813,
183160
],
"plaintext_end_byte": [
677,
1793,
3066,
3552,
3769,
4653,
5975,
6142,
6943,
8277,
8472,
9695,
12268,
12974,
13285,
13515,
15712,
16475,
16578,
17633,
18572,
19377,
20074,
20253,
20566,
21469,
22183,
23879,
24941,
25653,
25852,
27350,
27945,
28184,
28624,
28735,
29167,
30401,
31285,
32260,
33434,
34519,
34853,
36552,
38884,
40756,
41972,
43289,
43414,
43494,
44365,
44852,
45202,
45403,
46014,
46865,
47803,
50060,
52394,
52537,
56577,
57453,
58876,
59954,
61140,
61784,
63996,
66292,
66689,
68269,
68877,
69687,
70100,
70204,
74739,
75881,
76901,
78337,
79031,
79814,
84446,
85553,
86350,
86746,
87658,
88084,
88432,
89054,
91190,
92712,
94469,
94932,
95327,
96243,
96474,
96589,
96890,
97701,
99479,
100263,
100621,
101114,
101840,
102187,
102833,
104044,
104737,
106048,
106176,
107701,
112369,
114447,
114850,
115922,
116800,
117182,
117914,
118593,
119271,
119716,
119962,
120594,
121826,
122184,
122687,
123547,
124272,
125703,
126910,
128706,
129280,
130805,
130970,
132376,
133681,
134235,
134517,
134761,
136166,
137491,
137714,
138493,
138936,
140165,
141420,
141938,
143391,
145103,
145915,
146578,
146945,
147769,
148354,
148637,
149192,
150008,
150263,
150498,
150933,
151313,
152095,
153436,
154130,
154565,
156776,
158372,
158654,
158966,
159311,
161091,
162977,
164401,
164990,
165761,
166299,
166776,
171491,
179488,
182600,
182773,
183158,
184285
]
}
|
Сколько длилась блокада Ленинграда?
|
Блокада Ленинграда
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
663
],
"minimal_answers_end_byte": [
673
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Блокада Ленинграда — военная блокада города Ленинграда (ныне — Санкт-Петербург) немецкими, финскими[1] и испанскими (Голубая дивизия) войсками с участием добровольцев из Северной Африки, Европы и военно-морских сил Италии во время Великой Отечественной войны. Длилась с 8 сентября 1941 года по 27 января 1944 года (блокадное кольцо было прорвано 18 января 1943 года) — 872 дня[2].
К началу блокады в городе имелось недостаточное для длительной осады количество продуктов и топлива. Единственным путём сообщения с Ленинградом оставался маршрут через Ладожское озеро, находившийся в пределах досягаемости артиллерии и авиации осаждающих, на озере также действовали военно-морские силы противника. Пропускная способность этой транспортной артерии не соответствовала потребностям города. В результате этого начавшийся в Ленинграде массовый голод, усугублённый особенно суровой первой блокадной зимой, проблемами с отоплением и транспортом, привёл к сотням тысяч смертей среди жителей.
После прорыва блокады в январе 1943 года, осада Ленинграда вражескими войсками и флотом продолжалась до января 1944 года. В январе — феврале 1944 года советские войска провели Ленинградско-Новгородскую операцию, в результате которой противник был отброшен на 220—280 километров от южных рубежей города. 27 января отмечается День полного освобождения Ленинграда от фашистской блокады. В июне — августе 1944 года советские войска при поддержке кораблей и авиации Балтийского флота провели Выборгскую и Свирско-Петрозаводскую операции, 20 июня взяли Выборг, а 28 июня — Петрозаводск. В сентябре 1944 года был взят остров Гогланд. Проход в город морским путём через минные заграждения был обеспечен в 1946 году.
За массовый героизм и мужество в защите Родины в Великой Отечественной войне 1941—1945 годов, проявленные защитниками блокадного Ленинграда, согласно Указу Президиума Верховного Совета СССР 8 мая 1965 года городу присвоена высшая степень отличия — звание Город-герой.
27 января является Днём воинской славы России — День полного освобождения Ленинграда от фашистской блокады (1944 год).[3]
Нападение Германии на СССР
18 декабря 1940 года Гитлер подписал директиву № 21, известную как План «Барбаросса». Этот план предусматривал нападение на СССР тремя группами армий по трём основным направлениям: ГА «Север» на Ленинград, ГА «Центр» на Москву и ГА «Юг» на Киев. Захват Москвы предполагалось производить только после захвата Ленинграда и Кронштадта. Уже в директиве № 32 от 11 июня 1941 года Гитлер определял время завершения «победоносного похода на Восток» как конец осени[4].
Ленинград был вторым по значению городом в СССР с населением около 3,2 млн человек[5]. Он давал стране почти четверть от всей продукции тяжёлого машиностроения и треть продукции электротехнической промышленности[6], в нём действовало 333 крупных промышленных предприятия, на них работало 565 тыс. человек. Работало большое количество заводов и фабрик местной промышленности и артелей. Примерно 75 % выпускаемой продукции приходилось на оборонный комплекс, для которого был характерен высокий профессиональный уровень инженеров и техников. Очень высок был научно-технический потенциал Ленинграда, где насчитывалось 130 научно-исследовательских институтов и конструкторских бюро, 60 высших учебных заведений и 106 техникумов[7].
С захватом Ленинграда немецкое командование могло бы разрешить ряд важных задач, а именно:
овладеть мощной экономической базой Советского Союза, дававшей до войны около 12 % общесоюзной промышленной продукции;
захватить или уничтожить Балтийский военно-морской, а также огромный торговый флот;
обеспечить левый фланг ГА «Центр», ведущей наступление на Москву, и высвободить большие силы ГА «Север»[8];
закрепить своё господство на Балтийском море и обезопасить поставки руды из портов Норвегии для германской промышленности[4];
Вступление Финляндии в войну
17 июня 1941 года в Финляндии был издан указ о мобилизации всей полевой армии, и 20 июня мобилизированная армия сосредоточилась на советско-финской границе. Начиная с 21 июня 1941 года Финляндия начала проводить военные операции против СССР[9]. Также 21—25 июня с территории Финляндии против СССР действовали военно-морские и военно-воздушные силы Германии[9]. 25 июня 1941 года утром по приказу Ставки ВВС Северного фронта совместно с авиацией Балтийского флота нанесли массированный удар по девятнадцати (по другим данным — 18) аэродромам Финляндии и Северной Норвегии. Там базировались самолёты ВВС Финляндии и германской 5-й воздушной армии. В тот же день парламент Финляндии проголосовал за войну с СССР[10].
29 июня 1941 года финские войска, перейдя государственную границу, начали сухопутную операцию против СССР[11].
Выход войск противника к Ленинграду
22 июня 1941 года Германия напала на СССР. В тот же день в Ленинграде и Ленинградской области, как и во многих других регионах страны, было объявлено военное положение[12]. В первые 18 дней наступления главный ударный кулак войск, нацеленных на Ленинград — 4-я танковая группа с боями прошла более 600 километров (с темпом 30—35 км в сутки), форсировала реки Западная Двина и Великая. 5 июля части вермахта заняли город Остров в Ленинградской области[13]. 9 июля был занят Псков, расстояние от которого до Ленинграда по дороге составляло 280 километров. От Пскова самый короткий путь к Ленинграду проходит по Киевскому шоссе, идущему через Лугу[14].
Уже 23 июня командующим Ленинградским военным округом генерал-лейтенантом М. М. Поповым было отдано распоряжение о начале работ по созданию дополнительного рубежа обороны на псковском направлении в районе Луги. 25 июня военный совет Северного фронта утвердил схему обороны южных подступов к Ленинграду и обязал начать строительство. Строилось три оборонительных рубежа: один — вдоль реки Луга затем до Шимска; второй — Петергоф — Красногвардейск — Колпино; третий — от Автова до Рыбацкого[15][16]. 4 июля это решение было подтверждено директивой Ставки главного командования за подписью Г. К. Жукова[17]. Строительство укрепления велось с привлечением большого числа гражданского населения города и области: c 29 июня население Ленинграда было привлечено к трудовой повинности, включавшей в основном строительство оборонительных сооружений. К повинности привлекались мужчины в возрасте от 16 до 50 лет и женщины от 16 до 45 лет. Работающие обязаны были отработать по три часа после работы, не работающие граждане — восемь часов. График отбывания трудовой повинности включал 7 дней ежедневных работ, затем — перерыв на 4 дня[12]. Оборонительные сооружения строились как на подходах к Ленинграду, так и в самом городе. На 20 августа 1941 года в Ленинграде было 4612 бомбоубежищ, рассчитанных на 814 тыс. человек и 336 погонных км щелей-траншей, рассчитанных на 672 тыс. человек. Строилось ещё 383 убежища на 65 тыс. человек[18].
Лужский оборонительный рубеж был хорошо подготовлен в инженерном отношении: были построены оборонительные сооружения протяжённостью 175 километров и общей глубиной 10—15 километров, 570 дотов и дзотов, 160 км эскарпов, 94 км противотанковых рвов[19][16]. Оборонительные сооружения строились руками ленинградцев, в большинстве своём женщин и подростков (мужчины уходили в армию и ополчение).
12 июля передовые германские части вышли к Лужскому укреплённому району, где произошла задержка немецкого наступления. Донесения командующих немецкими войсками в штаб:Танковая группа Гепнера, авангарды которой обессилели и устали, лишь незначительно продвинулись в направлении Ленинграда[20].
Командование Ленинградского фронта воспользовалось задержкой Гепнера, ожидавшего подкрепления, и подготовилось к встрече противника, использовав, в том числе, новейшие тяжёлые танки КВ-1 и КВ-2, только что выпущенные Кировским заводом. Германское наступление было приостановлено на несколько недель. Вражеским войскам не удалось овладеть городом с ходу. Эта задержка вызвала резкое недовольство Гитлера, который совершил специальную поездку в группу армий «Север» с целью подготовить план захвата Ленинграда не позднее сентября 1941 года. В беседах с военачальниками фюрер, помимо чисто военных доводов, привёл немало политических аргументов. Он полагал, что захват Ленинграда не только даст военный выигрыш (контроль над всеми балтийскими побережьями и уничтожение Балтийского флота), но и принесёт огромные политические дивиденды. Советский Союз потеряет город, который, являясь колыбелью Октябрьской революции, имеет для советского государства особый символический смысл. Кроме того, Гитлер считал очень важным не дать советскому командованию возможность вывести войска из района Ленинграда и использовать их на других участках фронта. Он рассчитывал уничтожить оборонявшие город войска.
Германцы произвели перегруппировку войск и 8 августа, с ранее захваченного плацдарма у Большого Сабска, начали наступление в направлении Красногвардейска.[21] Несколькими днями позже оборона Лужского укрепрайона была прорвана и под Шимском. 15 августа противник взял Новгород, 20 августа — Чудово[16]. 30 августа германские войска захватили Мгу, перерезав последнюю железную дорогу, связывавшую Ленинград со страной[22].
В приказе группе армий «Север» от 28 августа говорилось:
29 июня, перейдя границу, финская армия начала боевые действия против СССР. На Карельском перешейке финны проявляли вначале незначительную активность[22][23]. Крупное финское наступление в направлении Ленинграда на этом участке началось 31 июля. К началу сентября финны перешли существовавшую до подписания мирного договора 1940 года старую советско-финскую границу на Карельском перешейке на глубину до 20 км и остановились на рубеже Карельского укрепрайона[24]. Связь Ленинграда с остальной страной через территории, оккупированные Финляндией, была восстановлена летом 1944 года.
4 сентября 1941 года в ставку Маннергейма в Миккели был направлен начальник Штаба оперативного руководства Верховного командования вермахта генерал-лейтенант Альфред Йодль. Но он получил отказ в участии финнов в наступлении на Ленинград. Вместо этого Маннергейм повёл успешное наступление на севере Ладоги, перерезав Кировскую железную дорогу, Беломоро-Балтийский канал в районе Онежского озера и Волго-Балтийский путь в районе реки Свирь, блокировав тем самым ряд маршрутов для поставок в Ленинград грузов[25].
Остановку финнов на Карельском перешейке примерно на линии советско-финской границы 1918—1940 годов в своих воспоминаниях Маннергейм объясняет собственным нежеланием наступать на Ленинград, в частности, утверждая, что он согласился занять должность верховного главнокомандующего войсками Финляндии при условии, что не будет вести наступление против города[25]. С другой стороны, эта позиция оспаривается А. В. Исаевым и Н. И. Барышниковым:
Легенда о том, что финская армия ставила только задачу вернуть отобранное Советским Союзом в 1940 году, была позднее выдумана задним числом. Если на Карельском перешейке переход через границу 1939 г. носил эпизодический характер и был вызван тактическими задачами, то между Ладожским и Онежским озёрами старая граница была пересечена на всём её протяжении и на большую глубину.[26][27]
Ещё 11 сентября 1941 года президент Финляндии Ристо Рюти заявил германскому посланнику в Хельсинки:
Если Петербург не будет больше существовать как крупный город, то Нева была бы лучшей границей на Карельском перешейке… Ленинград надо ликвидировать как крупный город.
В конце августа к городу подошёл из Таллина Балтийский флот со своими 153 орудиями главного калибра корабельной артиллерии, также на защите города находилось 207 стволов береговой артиллерии. Небо города защищал 2-й корпус ПВО. Наивысшая плотность зенитной артиллерии при обороне Москвы, Ленинграда и Баку была в 8—10 раз больше, чем при обороне Берлина и Лондона.
4 сентября 1941 года город подвергается первым артиллерийским обстрелам со стороны оккупированного немецкими войсками города Тосно:
Осень 1941 года
Провал попытки блицкрига
6 сентября Гитлер подписал директиву о подготовке к наступлению на Москву, согласно которой группа армий «Север» совместно с финскими войсками на Карельском перешейке должна окружить в районе Ленинграда советские войска и не позднее 15 сентября передать группе армий «Центр» часть своих механизированных войск и авиационных соединений.[28][29][30][31].
8 сентября солдаты группы «Север» захватили город Шлиссельбург (Петрокрепость), взяв под контроль исток Невы и блокировав Ленинград с суши. С севера город блокировали финские войска, которые были остановлены 23-й армией у Карельского УРа. С этого дня началась длившаяся 872 дня блокада города. Общая площадь взятых в кольцо Ленинграда и пригородов составляла около 5000 км²[32]. Внутри кольца оказались практически все силы Балтийского флота и большая часть войск Ленинградского фронта (8, 23, 42 и 55 армии) — всего более полумиллиона человек[33][34]. Помимо войск в кольце блокады оказалось всё гражданское население города — примерно 2,5 миллиона жителей и 340 тысяч человек, проживавших в пригородах[35][36][37]. Были разорваны все железнодорожные, речные и автомобильные коммуникации. Сообщение с Ленинградом теперь поддерживалось только по воздуху и Ладожскому озеру, к побережью которого из города вела Ириновская железнодорожная ветка.
10 сентября, несмотря на приказ Гитлера передать войскам группы армий «Центр» 15 подвижных соединений, Фон Лееб начинает штурм Ленинграда. В результате оборона советских войск вокруг города оказалась прорвана. Налаживанием обороны города руководили командующий Балтийским флотом В. Ф. Трибуц, К. Е. Ворошилов и А. А. Жданов. 13 сентября в город прибыл Г. К. Жуков[38][39], который приступил к командованию фронтом 14 сентября[39]. Точная дата прибытия Жукова в Ленинград до настоящего времени остаётся предметом споров и варьируется в промежутке 9—13 сентября[40]. По словам Г. К. Жукова,
Местное руководство подготовило к взрыву основные заводы. Все корабли Балтийского флота должны были быть затоплены. Пытаясь прекратить самовольное отступление, Жуков не останавливался перед самыми жестокими мерами. Он, в частности, издал приказ о том, что за самовольное отступление и оставление рубежа обороны вокруг города все командиры и солдаты подлежали немедленному расстрелу[17].
Автор исторического труда «900 дней. Блокада Ленинграда» американский публицист и историк Г. Солсбери писал:
Фон Лееб продолжал успешные действия на ближайших подступах к городу. К 18 сентября были захвачены Пушкин, Красное Село и Слуцк; германские войска вышли к Финскому заливу в районе Петергофа, тем самым разрезав окружённую советскую группировку надвое[41]. Меньшая из двух частей окружённой территории стала известна как Ораниенбаумский плацдарм. В конце концов враг остановился в 4—7 км от города, фактически в пригородах. Линия фронта, то есть окопы, где сидели солдаты, проходила всего в 4 км от Кировского завода и в 16 км от Зимнего дворца. Несмотря на близость фронта, Кировский завод не прекращал работу на протяжении всего периода блокады. От завода к линии фронта даже ходил трамвай. Это была обычная трамвайная линия из городского центра в пригород, но теперь она использовалась для перевозки солдат и боеприпасов.
21—23 сентября, с целью уничтожения части Балтийского флота, германские воздушные силы произвели массированные бомбардировки кораблей и объектов Кронштадтской военно-морской базы. Было потоплено и повреждено несколько кораблей, в частности, тяжёлые повреждения получил линкор "Марат", на котором погибло более 300 человек[42].
Начальник немецкого генерального штаба Гальдер применительно к боям за Ленинград записал 18 сентября в своём дневнике следующее:
Начало продовольственного кризиса
Идеология немецкой стороны
В директиве начальника штаба военно-морских сил Германии № 1601 от 22 сентября 1941 года «Будущее города Петербурга» (German: Weisung Nr. Ia 1601/41 vom 22. September 1941 «Die Zukunft der Stadt Petersburg») говорилось:
Согласно показаниям Йодля во время Нюрнбергского процесса,
Следует отметить, что в том же приказе № S.123 было следующее уточнение:
Немецкие военачальники протестовали против приказа стрелять в мирное население и говорили, что войска такой приказ выполнять не будут, но Гитлер был непреклонен[43].
Изменение тактики ведения войны
Бои под Ленинградом не прекратились, но изменился их характер. Немецкие войска приступили к разрушению города массированными артиллерийскими обстрелами и бомбёжками. Особенно сильными были бомбовые и артиллерийские удары в октябре — ноябре 1941 года. Немцы сбросили на Ленинград несколько тысяч зажигательных бомб с целью вызвать массовые пожары[44]. Особое внимание уделялось ими уничтожению складов с продовольствием. Так, в частности, 8 сентября германцам удалось разбомбить Бадаевские склады, где находились значительные запасы продовольствия. В результате на этих складах было безвозвратно утеряно 3 тыс. тонн муки и 700 тонн сахара[45].
Судьба горожан: демографические факторы
По данным на 1 января 1941 года, в Ленинграде проживало чуть менее трёх миллионов человек. Для города был характерен более высокий, чем обычно, процент нетрудоспособного населения, в том числе детей и стариков. Его отличало и невыгодное военно-стратегическое положение, связанное с близостью к границе и оторванностью от сырьевых и топливных баз. В то же время городская медицинская и санитарная служба Ленинграда была одной из лучших в стране.
Фактическое начало блокады
Началом блокады считается 8 сентября 1941 года, когда была прервана сухопутная связь Ленинграда со всей страной. Однако жители города потеряли возможность покинуть Ленинград двумя неделями раньше: железнодорожное сообщение было прервано 27 августа, и на вокзалах и в пригородах скопились десятки тысяч людей, ожидавших возможности прорыва на восток. Положение осложнялось ещё и тем, что с началом войны в Ленинград прибыли не менее 300 000 беженцев из прибалтийских республик и соседних с ним областей РСФСР.
Продовольственные карточки были введены в Ленинграде 17 июля, то есть ещё до блокады, однако это было сделано лишь для того, чтобы навести порядок в снабжении. Город вступил в войну, имея обычный запас продуктов. Нормы отпуска продуктов по карточкам были высокие, и никакой нехватки продовольствия до начала блокады не было. Снижение норм выдачи продуктов впервые произошло 2 сентября. Кроме того, 1 сентября была запрещена свободная продажа продовольствия (эта мера действовала вплоть до середины 1944 года). При сохранении «чёрного рынка» официальная продажа продуктов в так называемых коммерческих магазинах по рыночным ценам прекратилась.
В октябре жители города почувствовали на себе явную нехватку продовольствия, а в ноябре в Ленинграде начался настоящий голод. Были отмечены сначала первые случаи потери сознания от голода на улицах и на работе, первые случаи смерти от истощения, а затем и первые случаи каннибализма. Запасы продовольствия доставлялись в город как по воздуху, так и по воде через Ладожское озеро до установления льда. Пока лёд набирал достаточную для движения автомашин толщину, движение через Ладогу практически отсутствовало. Все эти транспортные коммуникации находились под постоянным огнём противника.
Несмотря на нижайшие нормы выдачи хлеба, смерть от голода ещё не стала массовым явлением, и основную часть погибших пока составляли жертвы бомбардировок и артиллерийских обстрелов.
Зима 1941—1942 годов
Паёк блокадников
Исходя из фактически сложившегося расхода, наличие основных пищевых товаров на 12 сентября 1941 года составляло (цифры приведены по данным учёта, произведённого отделом торговли Ленгорисполкома, интендантства фронта и КБФ): хлебное зерно и мука — на 35 суток, крупа и макароны — на 30 суток, мясо и мясопродукты — на 33 суток, жиры — на 45 суток, сахар и кондитерские изделия — на 60 суток. Суточный расход муки на выпечку хлеба для блокированных войск и жителей Ленинграда до 11 сентября составлял 2100 т, с 11 сентября — 1300 т, с 16 сентября — 1100 т, с 1 октября — 1000 т, с 26 октября — 880 т, с 1 ноября — 735 т, с 13 ноября — 622 т, с 20 ноября — 510 т, с 25 декабря — 560 т[46]. Из 18 хлебозаводов Ленинграда, работавших до войны, во время блокады восемь не работали и были законсервированы[12]. В зимние месяцы 1941—1942 годов 96—98 % всех грузов завозилось в магазины со складов или хлебозаводов вручную на санках или тележках[47].
Отпуск товаров по карточкам ввели в Ленинграде ещё 18 июля 1941 года[48][49]. Во время блокады хлеб по карточкам ленинградцы получали ежедневно, остальные же продукты — ежедекадно (раз в десять дней). Начиная с сентября нормы питания как для военнослужащих, так и для гражданских, регулярно снижались и имели минимальное значение с 20 ноября по 25 декабря 1941 года, после чего ситуация с питанием стала улучшаться[17]. В ноябре — декабре 1941 года 34,4 % населения города питалось по норме отпуска продуктов по карточке для рабочего, 29,5 % — по норме для иждивенца, 18,6 % — по детской и 17,5 % — по норме для служащих[50]. Хлеб для блокадников был основным продуктом питания. Несмотря на то, что по карточке выдавались и другие продукты, они составляли значительно меньшую долю в рационе и выдавались с перебоями. Рецепты блокадного хлеба менялись в зависимости от того, какие ингредиенты были в наличии. Так, 23 сентября прекратилось производство пива, и все запасы солода, ячменя, соевых бобов и отрубей были переданы хлебозаводам, чтобы уменьшить расход муки[51]. Для обогащения хлеба витаминами и полезными микроэлементами добавляли муку из луба сосны, ветвей берёзы и семян дикорастущих трав. В начале 1942 года в рецептуру добавили гидроцеллюлозу, которая использовалась для придания объёма[52].
Из продуктов питания, распределявшихся по карточкам осенью 1941 — зимой 1941/42 годов, своевременно выдавались хлеб и, до января, сахар. С остальными продуктами случались перебои в снабжении. Так, мясо в ноябре — декабре выдавалось по карточкам с перебоями и, в значительной мере, в виде заменителей по соответствующим коэффициентам, что, зачастую, не являлось полноценной заменой мясу. Например, килограмму мяса соответствовал 3 кг студня из кишок, 0,75 кг мясных консервов, 0,3 кг сала шпиг или 0,17 кг яичного порошка. Карточки по жирам в ноябре — декабре не отоваривались[50]. С третьей декады декабря 1941 года по середину января 1942 года не отоваривались карточки по всем съестным продуктам, кроме хлеба; положенное по карточкам в полном объёме начали выдавать с марта 1942 года. В январе 1942 года карточки были отоварены на следующие значения от положенного: по мясу — на 43 % (из положенных по карточкам 1932 т мяса горожане недополучили 1095 т), по жиру — на 35 % (из 1362 т не было выдано 889 т), по сахару — на 48 % (из 2639 т, не было выдано 1373 т)[53].
Для колхозников ленинградских пригородов, оказавшихся внутри блокадного кольца в сентябре, была введена норма питания картофелем с собственного приусадебного участка 15 кг на человека в месяц; остальной картофель требовалось сдать государству, включая запасы, необходимые для посадки в следующем году. В декабре был ограничен отпуск соли и спичек, до того находившихся в свободной продаже: на карточку стали давать 400 граммов соли и четыре коробка спичек на месяц. В сентябре населению выдавали по 2,5 л керосина на человека на месяц, затем до февраля 1942 года отпуск керосина гражданскому населению был прекращён. Мыла по карточке полагалось 200 граммов на месяц[45].
25 декабря 1941 года были повышены нормы выдачи хлеба — население Ленинграда стало получать 350 г хлеба по рабочей карточке и 200 г по служащей, детской и иждивенческой, в войсках стали выдавать по полевому пайку 600 г хлеба в день, а по тыловому — 400 г. С 10 февраля на передовой норма увеличилась до 800 г, в остальных частях — до 600 г.[54] С 11 февраля были введены новые нормы снабжения для гражданского населения: 500 граммов хлеба для рабочих, 400 — для служащих, 300 — для детей и неработающих. Из хлеба почти исчезли примеси. Но главное — снабжение стало регулярным, продукты по карточкам стали выдавать своевременно и почти полностью. 16 февраля 1942 года было даже впервые выдано качественное мясо — мороженая говядина и баранина.
Суточные нормы довольствия в войсках внутри блокадного кольца:[55][56]
Месячные нормы продуктов на человека:[50][53]
Система оповещения жителей. Метроном
В первые месяцы блокады на улицах Ленинграда было установлено 1500 громкоговорителей. Радиосеть несла информацию для населения о налётах и воздушной тревоге. Знаменитый метроном, вошедший в историю блокады Ленинграда как культурный памятник сопротивления населения, транслировался во время налётов именно через эту сеть. Быстрый ритм означал воздушную тревогу, медленный ритм — отбой. Также тревогу объявлял диктор Михаил Меланед[58].
Ухудшение ситуации в городе
В ноябре 1941 года положение горожан резко ухудшилось. Собственных запасов продовольствия у населения не было.[59] Смертность от голода стала массовой. Специальные похоронные службы ежедневно подбирали только на улицах около сотни трупов.
Сохранились бесчисленные рассказы о людях, падавших от слабости и умиравших — дома или на работе, в магазинах или на улицах. Жительница блокадного города Елена Скрябина в дневнике записала:
Д. В. Павлов, уполномоченный ГКО по обеспечению продовольствием Ленинграда и Ленинградского фронта, пишет:
Несмотря на низкие температуры в городе, часть водопроводной сети работала, так были открыты десятки водоразборных колонок, из которых жители окрестных домов могли брать воду[60]. Большая часть рабочих «Водоканала» была переведена на казарменное положение, но жителям приходилось также брать воду из повреждённых труб и прорубей[61].
Число жертв голода стремительно росло — каждый день в Ленинграде умирало более 4000 человек, что в сто раз превышало показатели смертности в мирное время. Были дни, когда умирало 6—7 тысяч человек. Только в декабре умер 52 881 человек, потери же за январь—февраль — 199 187 человек[20]. Мужская смертность существенно превышала женскую — на каждые 100 смертей приходилось в среднем 63 мужчины и 37 женщин. К концу войны женщины составляли основную часть городского населения.
Воздействие холода
Ещё одним важным фактором роста смертности стал холод. С наступлением зимы в городе практически кончились запасы топлива: выработка электроэнергии составляла всего 15 % от довоенного уровня. Прекратилось централизованное отопление домов, замёрзли или были отключены водопровод и канализация. Остановилась работа практически на всех фабриках и заводах (кроме оборонных). Часто пришедшие на рабочее место горожане не могли выполнить свою работу из-за отсутствия подачи воды, тепла и энергии.
Зима 1941—1942 годов оказалась значительно холоднее и продолжительнее обычного. Зима 1941—1942 по совокупным показателям является одной из самых холодных за весь период систематических инструментальных наблюдений за погодой в Санкт-Петербурге — Ленинграде. Среднесуточная температура устойчиво опустилась ниже 0 °С уже 11 октября, и стала устойчиво положительной после 7 апреля 1942 года — климатическая зима составила 178 дней, то есть половину года. За этот период было 14 дней со среднесуточной t > 0 °С, в основном в октябре, то есть практически не отмечалось привычных для зимней ленинградской погоды оттепелей. Даже в мае 1942 года наблюдалось 4 дня с отрицательной среднесуточной температурой, 7 мая максимальная температура днём поднялась лишь до +0,9 °С[62]. Устойчивый снежный покров в Ленинграде образовался необычно рано, 26-27 октября 1941 года и не таял уже до второй недели апреля 1942. Несмотря на то, что за период с ноября 1941 года по март 1942 года выпало немногим более 50 % от среднеклиматической нормы осадков, в силу постоянной отрицательной температуры высота снега к концу зимы была более полуметра. По максимальной высоте снежного покрова (53 см) апрель 1942 года является рекордсменом за весь период наблюдений, по 2013 год включительно[63].
Среднемесячная температура в октябре была +1,4 °С (среднее значение за период 1753—1940 года составляет +4,6 °С), что на 3,1 °С ниже нормы. В середине месяца морозы доходили до −6 °С. К концу месяца установился снежный покров.
Средняя температура ноября 1941 года составила −4,2 °С (средняя многолетняя — −1,1 °С), ход температур был от +1,6 до −13,8 °С.
В декабре среднемесячная температура опустилась до −12,5 °С (при средней многолетней за 1753—1940 −6,2°С). Температура колебалась от +1,6 до −25,3 °С.
Первый месяц 1942 года был самым холодным этой зимой. Средняя температура месяца была −18,7 °С (средняя температура за период 1753—1940 года — −8,8°С). Мороз доходил до −32,1 °С, максимальная температура — +0,7 °С. Средняя глубина снега достигла 41 см (средняя глубина за 1890—1941 года — 23 см).[64]
Февральская среднемесячная температура составила −12,4 °С (средняя многолетняя — −8,3 °С), ход температуры от −0,6 до −25,2 °С.
Март был немногим теплее февраля — средняя t = −11,6 °С (при средней за 1753—1940 t = −4,5 °С). Температура изменялась от +3,6 до −29,1 °С в середине месяца. Март 1942 года по средней температуре месяца стал самым холодным за всю историю метеонаблюдений по 2018 год.
Среднемесячная температура апреля была близка к средним значениям (+2,4 °С) и составила +1,8 °С, в то же время минимум температуры составил −14,4 °С[62][63].
В книге «Воспоминания» Дмитрия Сергеевича Лихачёва, о годах блокады сказано:
Жилищно-коммунальное хозяйство и транспорт
В довоенное время зимой Ленинград потреблял за месяц 60 тыс. т мазута, 300 тыс. т каменного угля и 600 тыс. м³ дров. На 1 сентября в городе запасов нефтепродуктов имелось на 20 суток, угля — на 80, дров — на 18 суток. С 17 ноября было запрещено расходовать теплоэнергию на снабжение горячей водой. В ноябре центральное отопление поддерживало температуру воздуха в жилых домах на уровне +12 °С, в учреждениях +10 °С, на предприятиях +8 °С[65]. Зимой в жилых домах не работала канализация, центральное отопление, водопровод в январе 1942 года действовал лишь в 85 домах.[66] Главным отопительным средством для большинства обитаемых квартир стали особые маленькие печки, буржуйки. В них жгли всё, что могло гореть, в том числе мебель и книги. Деревянные дома разбирали на дрова. Добыча топлива стала важнейшей частью быта ленинградцев. В городе возник недостаток электроэнергии. Электростанции области перестали снабжать Ленинград электричеством и сильно сократилась собственная генерация. Так, в декабре 1941 года в Ленинграде было выработано 50 млн кВт⋅ч электроэнергии (в семь раз меньше, чем в декабре 1940 года), в январе — 13 млн кВт⋅ч, в феврале — 7,5 млн кВт⋅ч, в апреле — 13 млн кВт⋅ч, в мае — 17 млн кВт⋅ч электроэнергии[67]. Недостаток электричества и массовые разрушения контактной сети остановили движение городского электротранспорта, в первую очередь — трамваев: 8 декабря 1941 года Ленэнерго прекратило подачу электроэнергии и произошло частичное отключение тяговых подстанций. На следующий день по решению горисполкома были упразднены восемь трамвайных маршрутов. Часть вагонов ещё двигалась по ленинградским улицам, окончательно остановившись 3 января 1942 года после того, как полностью прекратилась подача электроэнергии, 52 поезда так и замерли на заснеженных улицах. Троллейбус перестал работать раньше трамвая. Подвижной состав троллейбусного депо был рассредоточен по улицам из-за того, что депо уже находилось в непосредственной близости от фронта. Занесённые снегом троллейбусы простояли на улицах всю зиму. Более 60 машин были разбиты, сгорели или получили серьёзные повреждения. Это стало ещё одной причиной увеличения смертности. По свидетельству Д. С. Лихачёва,
«Свеча горела с двух концов» — эти слова выразительно характеризовали положение жителя города, жившего в условиях голодного пайка и огромных физических и психологических нагрузок. В большинстве случаев семьи вымирали не сразу, а по одному, постепенно. Яркий пример тому — знаменитая история семьи Савичевых. Пока кто-то мог ходить, он приносил продукты по карточкам. Улицы были занесены снегом, который не убирался всю зиму, поэтому передвижение по ним было очень затруднено.
Организация стационаров и столовых усиленного питания
По решению бюро горкома ВКП(б) и Ленгорисполкома было организовано дополнительное лечебное питание по повышенным нормам в специальных стационарах, созданных при заводах и фабриках, а также в 105 городских столовых. Стационары функционировали с 1 января до 1 мая 1942 г. и обслужили 60 тыс. человек. С конца апреля 1942 г. по решению Ленгорисполкома сеть столовых усиленного питания была расширена. На территории фабрик, заводов и учреждений вместо стационаров их было создано 89. 64 столовые были организованы за пределами предприятий. Питание в этих столовых производилось по специально утверждённым нормам. С 25 апреля по 1 июля 1942 г. ими воспользовались 234 тыс. человек, из них 69 % — рабочие, 18,5 % — служащие и 12,5 % — иждивенцы.[68]
В январе 1942 г. при гостинице «Астория» начал работать стационар для учёных и творческих работников. В столовой Дома учёных в зимние месяцы питалось от 200 до 300 человек.[69] 26 декабря 1941 г. Ленинградским горисполкомом было дано распоряжение конторе «Гастроном» организовать с доставкой на дом единовременную продажу по государственным ценам без продкарточек академикам и членам-корреспондентам АН СССР: масла животного — 0,5 кг, муки пшеничной — 3 кг, консервов мясных или рыбных — 2 коробки, сахара 0,5 кг, яиц — 3 десятка, шоколада — 0,3 кг, печенья — 0,5 кг и виноградного вина — 2 бутылки.
По решению горисполкома, с января 1942 г. в городе открываются новые детские дома. За 5 месяцев в Ленинграде было организовано 85 детских домов, принявших 30 тыс. детей, оставшихся без родителей.[70] Командование Ленинградского фронта и руководство города стремилось обеспечить детские дома необходимым питанием. Постановлением Военного совета фронта от 7 февраля 1942 г. утверждались следующие месячные нормы снабжения детских домов на одного ребёнка: мясо — 1,5 кг, жиры — 1 кг, яйцо — 15 штук, сахар — 1,5 кг, чай — 10 г, кофе — 30 г, крупа и макароны — 2,2 кг, хлеб пшеничный — 9 кг, мука пшеничная — 0,5 кг, сухофрукты — 0,2 кг, мука картофельная — 0,15 кг.[71]
При вузах открываются свои стационары, где учёные и другие работники вузов в течение 7-14 дней могли отдохнуть и получить усиленное питание, которое состояло из 20 г кофе, 60 г жиров, 40 г сахара или кондитерских изделий, 100 г мяса, 200 г крупы, 0,5 яйца, 350 г хлеба, 50 г вина в сутки, причём продукты выдавались с вырезанием купонов из продовольственных карточек.[72]
Также было организовано дополнительное снабжение руководства города и области. По сохранившимся свидетельствам, руководство Ленинграда не испытывало трудностей в питании и отоплении жилых помещений. Дневники партийных работников того времени сохранили следующие факты: в столовой Смольного были доступны любые продукты: фрукты, овощи, икра, булочки, пирожные. Молоко и яйца доставляли из подсобного хозяйства во Всеволожском районе. В специальном доме отдыха к услугам отдыхающих представителей номенклатуры было высококлассное питание и развлечения[73][74]. Доктор исторических наук, профессор Европейского университета в Санкт-Петербурге и РГПУ им. А. И. Герцена, ведущий научный сотрудник Санкт-Петербургского института истории РАН Сергей Яров утверждает, что «на самом деле разговоры о том, что люди где-то на уровне обкома или райкома партии, райисполкома, жили хорошо, не вполне оправданны. Хорошо жили, в лучшем случае, первые секретари. Что касается инструкторов райкомов, то это были люди, в общем-то, которые получали не намного больше, чем те, кто имели рабочую карточку. Есть описание одного первого секретаря райкома комсомола о том, как мать ему варила студень из ремней. И ему можно верить»[75].
Широкое распространение в интернете получила цитата из дневника инструктора отдела кадров горкома ВКП(б) Николая Рибковского, который в ноябре-декабре 1941 года жестоко голодал, а в марте 1942 года был отправлен отдохнуть в партийный санаторий, где описывал в дневнике свой быт:
Вот уже три дня как я в стационаре горкома партии. По-моему, это просто-напросто семидневный дом отдыха и помещается он в одном из павильонов ныне закрытого дома отдыха партийного актива Ленинградской организации в Мельничном ручье. Обстановка и весь порядок в стационаре очень напоминает закрытый санаторий в городе Пушкине… С мороза, несколько усталый, вваливаешься в дом с тёплыми уютными комнатами, блаженно вытягиваешь ноги… Каждый день мясное — баранина, ветчина, кура, гусь, индюшка, колбаса; рыбное — лещ, салака, корюшка, и жареная, и отварная, и заливная. Икра, балык, сыр, пирожки, какао, кофе, чай, 300 граммов белого и столько же чёрного хлеба на день… и ко всему этому по 50 граммов виноградного вина, хорошего портвейна к обеду и ужину. Питание заказываешь накануне по своему вкусу. Товарищи рассказывают, что районные стационары нисколько не уступают горкомовскому стационару, а на некоторых предприятиях есть такие стационары, перед которыми наш стационар бледнеет.
Что же ещё лучше? Едим, пьем, гуляем, спим или просто бездельничаем, слушая патефон, обмениваясь шутками, забавляясь «козелком» в домино или в карты… Одним словом, отдыхаем!… И всего уплатив за путёвки только 50 рублей.
Обращает на себя внимание литературное перечисление яств, которых Рибковский, возможно, и не видел в таком изобилии, потому что не сообщает точных порций, в отличие от «300 граммов белого и столько же чёрного хлеба на день». Профессор Яров отмечает, что описание еды, того, что человек съел за день — какая-то особая доминанта блокады, связанная с тем, что когда человек рассказывает о еде, то ему каким-то образом становится легче, это некий способ замещения самой еды. Партработники питались лучше, потому что при получении каши в столовой у них из продовольственной карточки не вырывали крупяные талоны, они могли получить крупу ещё в магазине, если она была в продаже. Но столовский хлеб выдавали в обмен на карточки, за мясной талон давали второе. «Говорить о том, что социальные страты сильно отличались по уровню снабжения, не приходится», — уверен профессор[75].
В первом полугодии 1942 г. стационары, а затем столовые усиленного питания сыграли огромную роль в борьбе с недоеданием населения Ленинграда, восстановлении сил и здоровья значительного числа больных, что спасло тысячи ленинградцев от гибели. Об этом свидетельствуют многочисленные отзывы самих блокадников и данные поликлиник[68].
Во втором полугодии 1942 г. для преодоления последствий голода было госпитализировано: в октябре — 12 699, в ноябре 14 738 больных, нуждавшихся в усиленном питании. На 1 января 1943 года 270 тыс. ленинградцев получали повышенное по сравнению с общесоюзными нормами продовольственное обеспечение, ещё 153 тыс. человек посещали столовые с трехразовым питанием.[76], что стало возможным благодаря проведению более успешной, чем в 1941 году, навигации 1942 года[68].
Безнадзорные дети
В период зимы 1941—42 годов с ростом смертности от истощения с каждым днем стало возрастать число детей, потерявших родителей. Матери и бабушки отдавали свою пайку хлеба малышам и погибали от истощения[77][78][79].
To-dolistfor Main Page:
To-do list is empty: remove {{To do}} tag or click on edit to add an item.
Использование пищевых заменителей
Большую роль в преодолении проблемы снабжения продовольствием играло использование пищевых заменителей, перепрофилирование на их производство старых предприятий и создание новых. В справке секретаря горкома ВКП(б) Я. Ф. Капустина на имя А. А. Жданова сообщается об использовании заменителей в хлебной, мясной, кондитерской, молочной, консервной промышленности, в общественном питании. Впервые в СССР в хлебопекарной промышленности была использована пищевая целлюлоза, производимая на 6 предприятиях, что позволило увеличить выпечку хлеба на 2 230 тонн. В качестве добавок при изготовлении мясной продукции были использованы соевая мука, кишки, технический альбумин, получаемый из яичного белка, плазмы крови животных, молочной сыворотки. В результате было произведено дополнительно 1 360 т мясопродуктов, в том числе столовой колбасы — 380 т, студня 730 т, альбуминовой колбасы — 170 т и хлебца растительно-кровяного — 80 т. В молочной промышленности переработано 320 тонн сои и 25 тонн хлопкового жмыха, что дало дополнительно продукции 2 617 т, в том числе: соевого молока — 1 360 т, соевых молокопродуктов (простокваша, творог, сырники и др.) — 942 т. Так, в декабре 1941 года потребление соевого молока составило 724,9 т и лишь 31,7 т — натурального молока[47]. Группой учёных Лесотехнической академии под руководством В. И. Калюжного была разработана технология получения пищевых дрожжей из древесины. Широко использовалась технология приготовления витамина С в виде настоя лапок хвои. Только до декабря было изготовлено более 2 млн доз этого витамина. В общественном питании широко использовалось желе, которое готовили из растительного молока, соков, глицерина и желатина. Для производства желе также использовались отходы овсяного помола и клюквенный жмых. Пищевая промышленность города выпускала глюкозу, щавельную кислоту, каротин, таннин[68]. За время блокады на производстве хлеба было использовано более 26 тыс. т различных примесей, что дало возможность получить дополнительно около 50 тыс. т хлеба[80]. Состав выпекаемого хлеба с учётом примесей был следующий. С 15 сентября: ржаная мука — 52 %, овсяная — 30 %, ячменная — 8 %, соевая — 5 %, солодовая — 5 %; с 20 октября: ржаная мука — 63 %, солодовая — 12 %, овсяная — 8 %, мука из затхлого зерна — 5 %, льняной жмых, отруби и соевая мука по 4 %; с конца ноября: ржаная мука — 73 %, пищевая целлюлоза — 10 %, хлопковый жмых — 10 %, кукурузная мука — 3 %, обойная пыль — 2 %, мучная смётка и вытряска из мешков — 2 %[45].
Попытки прорыва блокады
Попытка прорыва. Плацдарм «Невский пятачок»
Осенью 1941 года, сразу после установления блокады, советские войска предприняли две операции с целью восстановления сухопутной связи Ленинграда с остальной страной. Наступление велось в районе так называемого «синявинско-шлиссельбургского выступа»[81], ширина которого вдоль южного побережья Ладожского озера была всего 12 км. Однако немецкие войска смогли создать мощные укрепления. Советская армия понесла большие потери, но так и не сумела продвинуться вперёд. Солдаты, которые прорывали кольцо блокады со стороны Ленинграда, были сильно истощены.
Основные бои велись на так называемом «Невском пятачке» — узкой полосе земли шириной в 500—800 метров и длиной около 2,5-3,0 км (это по воспоминаниям И. Г. Святова) на левом берегу Невы, удерживаемом войсками Ленинградского фронта. Весь пятачок простреливался врагом, и советские войска, постоянно пытавшиеся расширить этот плацдарм, несли тяжелейшие потери. Однако, сдача пятачка означала бы повторное форсирование полноводной Невы, и задача прорыва блокады намного усложнялась. Всего за 1941—1943 годы на «Невском пятачке» погибло около 50 000 советских солдат[82].
В начале 1942 года высшее советское командование, воодушевлённое успехом в Тихвинской наступательной операции, решило предпринять силами Волховского фронта при поддержке Ленинградского фронта попытку полного освобождения Ленинграда от вражеской блокады. Однако, изначально имевшая стратегические задачи Любанская операция развивалась с большим трудом, а в конечном итоге завершилась окружением и разгромом 2-й ударной армии Волховского фронта. В августе — сентябре 1942 года советские войска предприняли ещё одну попытку прорыва блокады. Хотя Синявинская операция не достигла поставленных целей, войскам Волховского и Ленинградского фронтов удалось сорвать план немецкого командования по углублению блокады Ленинграда под кодовым наименованием «Северное сияние» (German: Nordlicht).
Таким образом, в течение 1941—1942 годов было предпринято несколько попыток прорыва блокады, но все они оказались неудачными. Район между Ладожским озером и посёлком Мга, в котором расстояние между линиями Ленинградского и Волховского фронтов было всего 12—16 километров (так называемый «синявинско-шлиссельбургский выступ»), продолжали прочно удерживать части 18-й армии вермахта.
Весна — лето 1942 года
Партизанский обоз для блокадного Ленинграда
29 марта 1942 года в Ленинград прибыл из Псковской и Новгородской областей партизанский обоз с продовольствием для жителей города. Событие имело огромное воодушевляющее значение и продемонстрировало неспособность противника контролировать тыл своих войск, и возможность деблокирования города регулярной Красной армией, раз это удалось сделать партизанам[83].
Организация подсобных хозяйств
5 февраля 1942 года в Городском Комитете был создан сельскохозяйственный отдел, в задачу которого входило создание вокруг Ленинграда системы сельскохозяйственных предприятий для снабжения города овощами; при исполкомах районных Советов были созданы земельные отделы. 19 марта 1942 года исполком Ленсовета принял положение «О личных потребительских огородах трудящихся и их объединений», предусматривавшее развитие личного потребительского огородничества как в самом городе, так и пригородах. Всего весной 1942 года было создано 633 подсобных хозяйства и 1468 объединений огородников[84]. Из земель Госфонда организациям и для индивидуального пользования было отведено 6931 га свободных земель (в том числе на территориях эвакуированных колхозников): в Парголовском районе — 3745 га, во Всеволожском — 3186 га. Земельные участки отводились под индивидуальные огороды из расчета до 0,15 га на семью, подсобным хозяйствам предприятий — до 50 га, также предусматривалось использование под овощеводство всех пригодных земельных участков внутри города. Ленгорисполком обязал некоторые предприятия обеспечить жителей необходимым инвентарём, а также выпустить пособия по сельскому хозяйству («Агроправила для индивидуального овощеводства», статьи в Ленинградской правде и др.). Расчищались свободные участки земли, примыкающие к предприятиям, и сотрудникам предприятий по спискам, утверждавшимся руководителями предприятий, предоставлялись участки площадью 2-3 сотки для личных огородов. Владельцам огородов оказывалась помощь в приобретении рассады и её экономном использовании. Так, при рассадке картофеля использовались только небольшие части плода с проросшим «глазком». Подсобные хозяйства охранялись круглосуточно силами персонала предприятий. Весной было засеяно около 10 тыс. га: 5833 га земель подсобных хозяйств предприятий, 2200 га совхозных земель и 1784 га индивидуальных огородников. Осенью с этих участков было собрано 76,76 тыс. т овощей и картофеля (из этого числа в совхозах — 24 343 т, в подсобных хозяйствах предприятий — 26 098 т, индивидуальными огородниками — 26 320 т). На предприятиях продукция подсобных хозяйств направлялась для улучшения питания своих работников, но не более дополнительных 300 г овощей в день на рабочую карточку. Всё остальное надлежало сдать государству для централизованного распределения[85]. Осенью 1943 года собранный урожай овощей и картофеля составил 135 тыс. т. Из них в совхозах и подсобных хозяйствах было собрано 75 тыс. т, индивидуальные огородники собрали 60 тыс. т[86].
Уменьшение смертности
Весной 1942 года, в связи с потеплением и улучшением питания, значительно сократилось количество внезапных смертей на улицах города. Так, если в феврале на улицах города было подобрано около 7000 трупов, то в апреле — примерно 600, а в мае — 50 трупов. При довоенной смертности в 3000 человек, в январе—феврале 1942 года в городе умирали ежемесячно примерно 130 000 человек, в марте умерло 100 000 человек, в мае — 50 000 человек, в июле — 25 000 человек, в сентябре — 7000 человек. Всего же, согласно последним исследованиям, за первый, самый тяжёлый год блокады, погибли приблизительно 780 000 ленинградцев[87].
В марте 1942 года все трудоспособное население вышло на очистку города от мусора. В апреле—мае 1942 года произошло дальнейшее улучшение условий жизни населения: началось восстановление коммунального хозяйства. Возобновилась работа многих предприятий. Для заготовки топлива на зиму происходила рубка леса и добыча торфа в пригородных территориях, также в самом Ленинграде было снесено около 7 тыс. деревянных домов, пущенных на дрова[85].
Восстановление движения городского общественного транспорта
Весной 1942 года городские власти распорядились убрать с улиц стоявшие троллейбусы. Своим ходом машины идти не могли, пришлось организовывать буксировку.
8 марта впервые было дано напряжение в сеть. Началось восстановление трамвайного хозяйства города, пущен грузовой трамвай. 15 апреля 1942 года было дано напряжение на центральные подстанции и пущен регулярный пассажирский трамвай сначала по 6 маршрутам. Чтобы вновь открыть грузовое и пассажирское движение, потребовалось восстановить примерно 150 км контактной сети — около половины всей эксплуатируемой в то время сети. Пуск троллейбуса весной 1942 года городские власти сочли нецелесообразным[88].
Официальная статистика
1942—1943 годы
1942 год. Активизация обстрела. Контрбатарейная борьба
В апреле — мае немецкое командование в ходе операции «Айсштосс» безуспешно попыталось уничтожить стоящие на Неве корабли Балтийского флота.
К лету руководство нацистской Германии приняло решение активизировать боевые действия на Ленинградском фронте, и в первую очередь, усилить артиллерийские обстрелы и бомбардировки города.
Вокруг Ленинграда были развернуты новые артиллерийские батареи. Были, в частности, развернуты сверхтяжёлые орудия на железнодорожных платформах. Они били снарядами на расстояние 13, 22 и даже 28 км. Вес снарядов достигал 800—900 кг. Немцы составили схему города и наметили несколько тысяч самых важных целей, которые обстреливались ежедневно.
В это время Ленинград превращается в мощный укреплённый район. Было создано 110 крупных узлов обороны, оборудовались многие тысячи километров траншей, ходов сообщений и других инженерных сооружений. Это создало возможность производить скрытную перегруппировку войск, отвод солдат с передовой, подтягивание резервов. В результате резко сократилось количество потерь советских войск от осколков снарядов и вражеских снайперов. Была налажена разведка и маскировка позиций. Организуется контрбатарейная борьба с осадной артиллерией противника. В результате значительно снизилась интенсивность обстрелов Ленинграда вражеской артиллерией. В этих целях умело использовалась корабельная артиллерия Балтийского флота. Были выдвинуты вперед позиции тяжёлой артиллерии Ленинградского фронта, часть её переброшена через Финский залив на Ораниенбаумский плацдарм, что позволило увеличить дальность стрельбы, причём во фланг и тыл артиллерийским группировкам противника. Были выделены специальные самолёты-корректировщики и аэростаты наблюдения. Благодаря этим мерам, в 1943 году количество артиллерийских снарядов, упавших на город, уменьшилось примерно в 7 раз[89].
1943 год. Прорыв блокады
12 января, после артиллерийской подготовки, начавшейся в 9 часов 30 минут и продолжавшейся 2 часа 10 минут, в 11 часов 67-я армия Ленинградского фронта и 2-я ударная армии Волховского фронта перешли в наступление и к исходу дня продвинулись на три километра навстречу друг другу с востока и запада. Несмотря на упорное сопротивление противника, к исходу 13 января расстояние между армиями сократилось до 5—6 километров, а 14 января — до двух километров. Командование противника, стремясь любой ценой удержать Рабочие посёлки № 1 и 5 и опорные пункты на флангах прорыва, поспешно перебрасывало свои резервы, а также части и подразделения с других участков фронта. Группировка противника, находящаяся к северу от посёлков, несколько раз безуспешно пыталась прорваться через узкую горловину на юг к своим главным силам.
18 января войска Ленинградского и Волховского фронтов соединились в районе Рабочих посёлков № 1 и 5. В этот же день был освобождён Шлиссельбург и очищено от противника всё южное побережье Ладожского озера. Пробитый вдоль берега коридор шириной 8—11 километров восстановил сухопутную связь Ленинграда со страной. За семнадцать суток по берегу были проложены автомобильная и железная (так называемая «Дорога победы») дороги. В последующем войска 67-й и 2-й Ударной армий пытались продолжить наступление в южном направлении, но безуспешно. Противник непрерывно перебрасывал в район Синявина свежие силы: с 19 по 30 января было подтянуто пять дивизий и большое количество артиллерии. Чтобы исключить возможность повторного выхода противника к Ладожскому озеру, войска 67-й и 2-й ударной армий перешли к обороне.
К моменту прорыва блокады в городе оставалось около 800 тысяч человек гражданского населения. Многие из этих людей в течение 1943 года были эвакуированы в тыл.
Пищевые комбинаты стали постепенно переходить на продукцию мирного времени. Известно, например, что уже в 1943 году на Кондитерской фабрике имени Н. К. Крупской было произведено три тонны конфет хорошо известной ленинградской марки «Мишка на Севере»[90].
После прорыва кольца блокады в районе Шлиссельбурга противник, тем не менее, серьёзно укреплял рубежи на южных подступах к городу. Глубина немецких линий обороны в районе Ораниенбаумского плацдарма достигала 20 км.
1944 год. Полное освобождение Ленинграда от вражеской блокады
14 января войска Ленинградского, Волховского и 2-го Прибалтийского фронтов начали Ленинградско-Новгородскую стратегическую наступательную операцию. Уже к 20 января советские войска добились значительных успехов: соединения Ленинградского фронта разгромили красносельско-ропшинскую группировку противника, а части Волховского фронта освободили Новгород. Это позволило 21 января Л. А. Говорову и А. А. Жданову обратиться к И. В. Сталину:
В связи с полным освобождением г. Ленинграда от вражеской блокады и от артиллерийских обстрелов противника просим разрешить:
1. Издать и опубликовать по этому поводу приказ войскам фронта.
2. В честь одержанной победы произвести в Ленинграде 27 января с/г в 20.00 часов салют двадцатью четырьмя артиллерийскими залпами из трехсот двадцати четырёх орудий[17].
И. В. Сталин удовлетворил просьбу командования Ленинградского фронта и 27 января в Ленинграде был произведён салют в ознаменование окончательного освобождения города от блокады, которая продолжалась 872 дня. Приказ победоносным войскам Ленинградского фронта, вопреки установившемуся порядку, был подписан Л. А. Говоровым, а не Сталиным. Такой привилегии не удостаивался ни один из командующих фронтами во время Великой Отечественной войны.
Эвакуация
Ситуация на начало блокады
С 29 июня Ленгорисполком принял решение о вывозе детей из Ленинграда в Ленинградскую и Ярославскую области. Предполагалось эвакуировать 390 тыс. детей[18]. В конце июня была создана Городская комиссия по эвакуации. Началась разъяснительная работа среди населения о необходимости выезда из Ленинграда, так как многие жители не хотели покидать свои дома[91]. 11 июля 1941 года вышло постановление ГКО-99сс «об эвакуации промышленных предприятий» предписывающее вывести из Ленинграда многие производства. 10 августа совет по эвакуации принял распоряжение о вывозе из города дополнительно, помимо эвакуировавшихся вместе с предприятиями сотрудников и членов их семей, ещё 400 тыс. женщин и детей до 14 лет. 14 августа это число было увеличено до 700 тыс. По плану, ежедневно должно было вывозиться из города 30 тыс. человек[18][92]. До германского нападения на СССР никаких заранее разработанных планов эвакуации населения Ленинграда не существовало[93].
Первая волна эвакуации
Самый первый этап эвакуации продолжался с 29 июня по 27 августа, когда части Вермахта захватили железную дорогу, связывающую Ленинград с лежащими к востоку от него областями. Этот период характеризовался нежеланием жителей уезжать из города. Много детей из Ленинграда было эвакуировано в районы Ленинградской области, что впоследствии привело к тому, что 175 тыс. детей было возвращено обратно в Ленинград.
За этот период из города было вывезено 488 703 человека, из них 219 691 детей (вывезено 395 091, но впоследствии 175 000 возвращено обратно) и 164 320 рабочих и служащих, эвакуировавшихся вместе с предприятиями[17].
Вторая волна эвакуации
Во второй период эвакуация проводилась тремя способами: эвакуация через Ладожское озеро водным транспортом до Новой Ладоги, а затем до станции Волховстрой автотранспортом; эвакуация авиацией; эвакуация по ледовой дороге через Ладожское озеро.
За этот период водным транспортом было вывезено 33 479 человек (из них 14 854 человека — не ленинградского населения), авиацией — 35 114 (из них 16 956 не ленинградского населения), походным порядком через Ладожское озеро и неорганизованным автотранспортом с конца декабря 1941 и до 22 января 1942 года — 36 118 человек (население не из Ленинграда), с 22 января по 15 апреля 1942 года по «Дороге жизни» — 554 186 человек[94].
В общей сложности за время второго периода эвакуации — с сентября 1941 по апрель 1942 года — из города, в основном по «Дороге жизни» через Ладожское озеро, были вывезены около 659 тысяч человек.
Третья волна эвакуации
С мая по октябрь 1942 года вывезли 403 тысячи человек. Всего же за период блокады из города были эвакуированы 1,5 млн человек, из 333 предприятий союзного и республиканского подчинения из города было полностью эвакуировано 133[85]. К октябрю 1942 года эвакуация была завершена. На 1 мая 1943 года население города составляло 640 тысяч человек[86].
Последствия
Последствия для эвакуантов
Часть истощённых людей, вывезенных из города, так и не удалось спасти. Несколько тысяч человек умерли от последствий голода уже после того, как их переправили на «Большую землю». Врачи далеко не сразу научились ухаживать за голодавшими людьми. Были случаи, когда они умирали, получив большое количество качественной пищи, которая для истощённого организма оказывалась по существу ядом. Вместе с тем, жертв могло бы быть гораздо больше, если бы местные власти областей, где размещали эвакуируемых, не предприняли чрезвычайных усилий по обеспечению ленинградцев продовольствием и квалифицированной медицинской помощью.
Многие эвакуированные не смогли после войны вернуться домой в Ленинград. Обосновывались навсегда на «Большой земле». Долгое время город был закрыт. Для возвращения необходим был вызов от родственников. Однако у большинства выживших родственников не было. Вернувшимся в Ленинград в свои квартиры попасть удавалось не всегда, жилье блокадников самовольно занимали другие люди.
Последствия для городского руководства
Блокада стала жестоким экзаменом для всех городских служб и ведомств, обеспечивавших жизнедеятельность огромного города. Ленинград дал уникальный опыт организации жизни в условиях голода. Обращает на себя внимание следующий факт: во время блокады, в отличие от многих других случаев массового голода, не произошло никаких крупных эпидемий, несмотря на то, что гигиена в городе была, конечно, гораздо ниже нормального уровня из-за почти полного отсутствия водопровода, канализации и отопления. Безусловно, предотвращению эпидемий помогла суровая зима 1941—1942 годов. Вместе с тем исследователи указывают и на эффективные профилактические меры, принятые медицинской службой.
Врач и соавтор книги «Медики и блокада» Татьяна Михайловна Голубева:
Снабжение города
После того как Ленинград был отрезан от всех сухопутных линий снабжения с остальной страной, доставка грузов и боеприпасов в город была организована по Ладожскому озеру — до его западного побережья, контролируемого осажденными войсками Ленинградского фронта. Оттуда по Ириновской железной дороге грузы доставлялись непосредственно в Ленинград. В период чистой воды снабжение происходило водным транспортом, в период ледостава через озеро работала авто-гужевая дорога. Средствами автотранспорта по замёрзшему Ладожскому озеру с 23 ноября по 1 декабря 1941 года за 9 дней было перевезено 800 тонн муки, а 22 декабря показатели превысили 700 тонн муки в день.[95] С февраля 1943 года для снабжения Ленинграда стала использоваться железная дорога, построенная через освобождённое во время прорыва блокады побережье Ладоги.
Доставка грузов также производилась авиатранспортом. До начала полноценной работы ледовой трассы авиаснабжение города составляло значительную часть от всего грузопотока. Меры организационного характера для установления массовых воздушных перевозок в осаждённый город руководство Ленинградского фронта и руководство города предпринимало с начала сентября.[96] Для налаживания воздушной связи города со страной 13 сентября 1941 года Военный совет Ленинградского фронта принял постановление «Об организации транспортной воздушной связи между Москвой и Ленинградом»[97]. 20 сентября 1941 года Государственный Комитет Обороны принял постановление «Об организации транспортной воздушной связи между Москвой и Ленинградом», согласно которому предполагалось доставлять в город ежедневно 100 т грузов и эвакуировать 1000 человек.[98] Для перевозок стала использоваться базировавшаяся в Ленинграде Особая северная авиагруппа гражданского флота и включённый в её состав Особый Балтийский авиационный отряд.[97] Также выделялись три эскадрильи Московской авиагруппы особого назначения (МАГОН) в составе 30 самолётов Ли-2, которые совершили первый рейс в Ленинград 16 сентября. Позже было увеличено число подразделений участвующих в авиаснабжении, так же для перевозок использовались тяжёлые бомбардировщики.[99] В качестве основной тыловой базы, куда по железной дороге завозились грузы и откуда они распределялись по ближайшим аэродромам для отправки в Ленинград, был выбран населённый пункт Хвойная на востоке Ленинградской области. Для приёма самолётов в Ленинграде были выбраны Комендантский аэродром и строящийся аэродром Смольное.[100] Прикрытие авиаперевозок осуществляли три истребительных авиаполка.[101] Вначале основная часть грузов состояла из изделий промышленной и военной продукции, а с ноября основой перевозок в Ленинград стали пищевые продукты.[102] 9 ноября вышло постановление ГКО о выделении авиации для доставки грузов в Ленинград. В нём предписывалось выделить к 26 работающим на линии самолётам ПС-84 ещё 24 самолёта этой модели и на срок в 5 дней — 10 ТБ-3. На пятидневный срок была обозначена норма доставки грузов в 200 т в сутки, включая: 135 т концентратов пшённой каши и горохового супа, 20 т мясных копчёностей, 20 т жиров и 10 т сухого молока и яичного порошка[17]. 21 ноября в город была доставлена максимальная масса грузов — 214 т.[103] С сентября по декабрь в Ленинград авиатранспортом было доставлено более 5 тыс. т продовольствия и вывезено 50 тыс. человек, из них более 13 тыс. — военнослужащие подразделений, перебрасывавшихся под Тихвин.[104][105]
Промышленность
До войны Ленинград являлся одним из крупнейших промышленных центров Советского Союза. Несмотря на блокаду Ленинграда и эвакуацию многих заводов, предприятия города продолжали работать, хотя и, зачастую, в значительно меньших, чем до войны, объёмах. Так, за июль—декабрь 1941 года в Ленинграде было выпущено 713 танков, более 3 тыс. полковых и противотанковых орудий, более 10 тыс. минометов, 480 бронемашин, 58 бронепоездов, 3 млн снарядов и мин, 40 тыс. реактивных снарядов. От общего производства второго полугодия всего СССР это составило: 10,1 % всех артиллерийских орудий, 23,5 % миномётов и 14,8 % танков[106][107]. За первое полугодие 1942 года было изготовлено 46 артиллерийских орудий, 280 миномётов, 14 танков, 275 станковых пулемётов и 5314 пистолетов-пулемётов[108]. За весь 1942 год в Ленинграде было выпущено 60 танков, 692 полковые пушки, 1558 миномётов, 2831 пулемёт, 35,5 тыс. пистолетов-пулемётов, 4700 миноискателей, 10,2 тыс. траншейных перископов, 827 тыс. артиллерийских снарядов, 861 тыс. миномётных мин[109]. Валовой выпуск промышленной продукции Ленинграда в 1942 году составлял около 1,4 млрд рублей, в 1943 году — 2,5 млрд, рублей, в 1944 году — 3,6 млрд руб[110].
Итоги блокады
Потери населения
Как отмечает американский политический философ Майкл Уолцер, «в осаде Ленинграда погибло больше мирных жителей, чем в аду Гамбурга, Дрездена, Токио, Хиросимы и Нагасаки, вместе взятых»[111].
Смертность населения:[17]
За годы блокады погибло, по разным данным, от 600 тысяч до 1,5 миллиона человек[112]. Так, на Нюрнбергском процессе фигурировало число 632 тысячи человек. Только 3 % из них погибли от бомбёжек и артобстрелов; остальные 97 % умерли от голода. С другой стороны, в энциклопедии «Великая Отечественная война 1941—1945 годов», вышедшей в свет в военном издательстве Министерства обороны РФ в 2011—2015 гг., эти цифры признаны существенно заниженными, поскольку были «не учтены неопознанные блокадники, погибшие в черте города, и ленинградцы, умершие от голода в процессе эвакуации».
Людские потери происходили и на этапах эвакуации. Так, с января по апрель 1942 года на железнодорожных станциях на западном берегу Шлиссельбургской губы было захоронено 2863 умерших, на станции Жихарево (на восточном берегу губы) — 1536 умерших. В эшелонах, шедших с восточного берега Ладоги в Вологду, по 20 марта 1942 года погибло 2100 человек. В Бабаеве, Череповце и Вологде с февраля по апрель 1942 года умерло около 5 тыс. эвакуированных; в Ярославле и области за 1942 год умерло более 8 тыс.[113]
В связи с голодом в городе имели место случаи людоедства, как умерших естественной смертью людей, так и в результате преднамеренных убийств. В таблице показано число арестованных за данные преступления:[17][114]
Большинство умерших в блокаду жителей Ленинграда похоронено на Пискарёвском мемориальном кладбище, находящемся в Калининском районе. Площадь кладбища составляет 26 га, длина стен равна 150 м с высотой 4,5 м. На камнях высечены строки пережившей блокаду писательницы Ольги Берггольц. В длинном ряду могил лежат жертвы блокады, число которых только на этом кладбище составляет примерно 500 тыс. человек.
Также тела многих погибших ленинградцев были кремированы в печах кирпичного завода, находившегося на территории нынешнего Московского парка Победы. На территории парка построена часовня и установлен памятник «Вагонетка» — один из самых страшных памятников Петербурга. На таких вагонетках вывозили в близлежащие карьеры после сожжения в печах завода прах погибших.
Серафимовское кладбище также было местом массового захоронения ленинградцев, погибших и умерших во время блокады Ленинграда. В 1941—1944 годы здесь было похоронено более 100 тысяч человек. Умерших хоронили практически на всех кладбищах города (Волковском, Красненьком и других). За время битвы за Ленинград погибло больше людей, чем потеряли Англия и США за всё время войны.
Звание города-героя
Приказом Верховного Главнокомандующего И. В. Сталина от 1 мая 1945 года Ленинград вместе со Сталинградом, Севастополем и Одессой был назван городом-героем за героизм и мужество, проявленные жителями города во время блокады.
8 мая 1965 года Указом Президиума Верховного Совета СССР Город-герой Ленинград был награждён орденом Ленина и медалью «Золотая Звезда».
Ущерб культурным памятникам
Огромный ущерб был нанесён историческим зданиям и памятникам Ленинграда. Он мог бы быть ещё бо́льшим, если бы не были предприняты весьма эффективные меры по их маскировке. Некоторые памятники, например, памятник Петру I и памятник Ленину у Финляндского вокзала, были спрятаны под мешками с песком и фанерными щитами.
Но самый большой, невосполнимый ущерб был причинён историческим зданиям и памятникам, находившимся как в занятых немцами пригородах Ленинграда, так и в непосредственной близости от фронта. Благодаря самоотверженной работе персонала удалось сберечь значительное количество предметов хранения. Однако не подлежащие эвакуации зелёные насаждения парков и постройки, где непосредственно велись боевые действия, чрезвычайно пострадали. Был разрушен и сгорел Павловский дворец, в парке которого было вырублено около 70 000 деревьев[115]. Знаменитая Янтарная комната, подаренная Петру I королём Пруссии, была целиком вывезена немцами и судьба её до сих пор остаётся неизвестной.
В развалины превращён ныне восстановленный Фёдоровский Государев собор. Также при отступлении немцев сгорел Большой Екатерининский дворец в Царском селе, в котором немцами был устроен лазарет.
Невосполнимым для исторической памяти народа оказалось практически полное уничтожение считавшегося одним из самых красивых в Европе кладбища Свято-Троицкой Приморской мужской пустыни, на котором были захоронены многие петербуржцы, чьи имена вошли в историю государства.
Социальные аспекты жизни при блокаде
Фонд Института растениеводства
В Ленинграде существовал Всесоюзный институт растениеводства, обладавший и обладающий гигантским семенным фондом. Из всего селекционного фонда ленинградского института, содержавшего несколько тонн уникальных зерновых культур, не было тронуто ни одного зерна. 28 сотрудников института умерли от голода, но сохранили материалы, способные помочь послевоенному восстановлению сельского хозяйства.
Таня Савичева
Таня Савичева — одиннадцатилетняя ленинградка, получившая известность благодаря дневнику, который она вела, живя в блокадном городе. На глазах Тани погибли её бабушка, два дяди, мама, брат и сестра. Во время эвакуации девочку удалось вывезти по «Дороге жизни» на Большую землю в посёлок Шатки. Однако медицинская помощь пришла слишком поздно — Таня умерла от истощения и болезни.
Пасха в осаждённом городе
В условиях блокады богослужения совершались в десяти храмах, крупнейшими из которых были Никольский кафедральный и Князь-Владимирский соборы, относившиеся к Патриаршей церкви, и обновленческий Спасо-Преображенский собор. В 1942 году Пасха была ранней — 5 апреля (23 марта по старому стилю). Накануне, весь день 4 апреля 1942 года, с перерывами, шёл обстрел города. В пасхальную ночь с 4 на 5 апреля город подвергся жестокой бомбардировке, в которой участвовали 132 самолёта.
В храмах прошли пасхальные заутрени: под грохот разрывов снарядов и разбиваемых стёкол.
Митрополит Алексий (Симанский) подчеркнул в своём пасхальном послании, что 5 апреля 1942 г. исполнялось 700 лет со дня Ледового побоища, в котором Александр Невский одержал победу над немецким войском[116].
«Опасная сторона улицы»
Во время блокады в Ленинграде не было района, до которого не мог бы долететь вражеский снаряд. Были определены районы и улицы, где риск стать жертвой вражеской артиллерии был наибольшим. Там были размещены специальные предупреждающие таблички с таким, например, текстом: «Граждане! При артобстреле эта сторона улицы наиболее опасна». Несколько надписей были воссозданы в городе в память о блокаде.
Из письма КГИОП
По имеющимся в КГИОП сведениям в Санкт-Петербурге не сохранились подлинные предупреждающие надписи военного времени. Существуюшие мемориальные надписи воссозданы в 1960—1970-е г.г. как дань памяти героизму ленинградцев.
Культурная жизнь блокадного Ленинграда
В городе, несмотря на блокаду, продолжалась культурная, интеллектуальная жизнь. Летом 1942 года были открыты некоторые учебные заведения, театры и кинотеатры; состоялись даже несколько джазовых концертов. В первую блокадную зиму продолжали работать несколько театров и библиотек — в частности, на протяжении всего периода блокады были открыты Государственная Публичная библиотека и библиотека Академии наук. Не прерывали своей работы Ленинградское радио, а также коллектив Ленинградского театра музыкальной комедии. В августе 1942 года была вновь открыта городская филармония, где стали регулярно исполнять классическую музыку. Во время первого концерта 9 августа в филармонии оркестром ленинградского радиокомитета под управлением Карла Элиасберга была впервые исполнена знаменитая Ленинградская Героическая симфония Дмитрия Шостаковича, ставшая музыкальным символом блокады. Всю блокаду в Ленинграде работали действующие храмы.
Футбольные матчи
В 1942-43 годах были отыграны футбольные матчи. Первым стала игра между «Динамо» и командой Балтийского флотского экипажа майора А. Лобанова, которая прошла 6 мая 1942 года на стадионе «Динамо» на Крестовском острове. Игра состояла из двух таймов по 30 минут и завершилась победой «Динамо» со счетом 7:3.
Геноцид евреев в Пушкине и других городах Ленинградской области
Проводимая нацистами политика истребления евреев затронула и оккупированные пригороды блокадного Ленинграда. Так, было уничтожено почти всё еврейское население города Пушкина. Один из карательных центров располагался в Гатчине: Гатчина была захвачена немецкими войсками на несколько дней раньше Пушкина. В ней были расквартированы специальные зондеротряды и айнзатцгруппа «А», и с тех пор она стала центром карательных органов, действующих в ближайших окрестностях. Центральный концентрационный лагерь находился в самой Гатчине, а несколько других лагерей — в Рождествено, Вырице, Торфяном — были, в основном, перевалочными пунктами. Лагерь в Гатчине предназначался для военнопленных, евреев, большевиков и подозрительных лиц, задержанных немецкой полицией
13 октября 1991 года в Пушкине был установлен памятник жертвам геноцида «Формула скорби»[117].
Дело учёных
В 1941—42 годах во время блокады по обвинению в проведении «антисоветской, контрреволюционной, изменнической деятельности» ленинградским управлением НКВД было арестовано от 200 до 300 сотрудников ленинградских высших учебных заведений и членов их семей. По итогам нескольких состоявшихся судебных процессов Военным трибуналом войск Ленинградского фронта и войск НКВД Ленинградского округа было осуждено к смертной казни 32 высококвалифицированных специалиста (четверо были расстреляны, остальным мера наказания была заменена на различные сроки исправительно-трудовых лагерей), многие из арестованных учёных погибли в следственной тюрьме и лагерях. В 1954—55 годах осуждённые были реабилитированы, а против сотрудников НКВД возбуждено уголовное дело[118].
Советский военно-морской флот (РККФ) в обороне Ленинграда
Особую роль в обороне города, прорыве Блокады Ленинграда и обеспечении существования города в блокадных условиях сыграли Краснознамённый Балтийский флот (КБФ; командующий — адмирал В. Ф. Трибуц), Ладожская военная флотилия (образована 25 июня 1941 года, расформирована 4 ноября 1944 года; командующие: Барановский В. П., Земляниченко С. В., Трайнин П. А., Боголепов В. П., Хорошхин Б. В. − в июне — октябре 1941 года, Чероков В. С. — с 13 октября 1941 года), курсанты военно-морских училищ (отдельная курсантская бригада ВМУЗ Ленинграда командир контр-адмирал Рамишвили). Также, на различных этапах битвы за Ленинград создавались Чудская и Ильменская военные флотилии[119].
В самом начале войны была создана Морская оборона Ленинграда и озёрного района (МОЛиОР)[119]. 30 августа 1941 года Военный совет войск Северо-Западного направления определил:
1 октября 1941 года МОЛиОР была переформирована в Ленинградскую военно-морскую базу (командующий — контр-адмирал Ю. А. Пантелеев)[119].
Действия флота оказались полезными в ходе отступления в 1941 года, обороны и попыток прорыва Блокады в 1941—1943 годах, прорыва и снятия Блокады в 1943—1944 годов.
Операции по поддержке сухопутных войск
Направления деятельности флота, имевшие важное значение на всех этапах Ленинградской битвы:
Морская пехота
В боях на суше участвовали кадровые бригады (1, 2-я бригады) морской пехоты и подразделения моряков (3, 4, 5, 6-я бригады формировали Учебный отряд, Главная база, Экипаж) с кораблей, вставших на прикол в Кронштадте и Ленинграде. В ряде случаев ключевые участки − особенно на побережье — героически оборонялись неподготовленными и малочисленными морскими гарнизонами (оборона крепости Орешек). Части морской пехоты и пехотные части, сформированные из моряков, проявили себя при прорыве и снятии Блокады. Всего из состава КБФ в 1941 году в Красную Армию для действий на сухопутных фронтах были переданы 68 644 человека, в 1942 — 34 575, в 1943 — 6786, не считая части морской пехоты, входивших в состав флота или временно переданных в подчинение войсковым командованиям[120].
Корабельная и береговая артиллерия
Корабельная и береговая артиллерия (345 орудий калибром 100—406 мм, в случаях необходимости вводилось более 400 орудий) эффективно подавляла батареи противника, содействовала отражению сухопутных атак, поддерживала наступление войск. Флотская артиллерия оказала крайне важную артиллерийскую поддержку при прорыве Блокады, уничтожив 11 узлов укреплений, железнодорожный эшелон противника, а также подавив значительное количество его батарей и частично уничтожив танковую колонну[121]. С сентября 1941 года по январь 1943 года корабельная артиллерия открывала огонь 26 614 раз, израсходовав 371 080 снарядов калибром 100—406 мм, при этом до 60 % снарядов было израсходовано на контрбатарейную борьбу[122].
Артиллерийские орудия форта «Красная Горка»
180-мм орудие
на ж/д транспортёре
130-мм корабельная пушка образца 1935 года (Б-13)
Авиация флота
Успешно действовала бомбардировочная и истребительная авиация флота. Кроме того, в августе 1941 года из частей ВВС КБФ была сформирована отдельная авиагруппа (126 самолётов), оперативно подчинённая фронту. В ходе прорыва Блокады более 30 % используемой авиации принадлежало флоту[123]. За время обороны города было совершено более 100 тыс. самолёто-вылетов, из которых около 40 тыс. — для поддержки сухопутных войск[122].
Операции в акватории Балтийского моря и Ладожского озера
Кроме роли флота в боях на суше стоит отметить непосредственную деятельность в акватории Балтийского моря и Ладожского озера, также оказывавшую влияние на ход боев на сухопутном ТВД:
«Дорога жизни»
Флот обеспечивал функционирование «Дороги жизни» и водного сообщения с Ладожской военной флотилией. В осеннюю навигацию 1941 года в Ленинград было доставлено 60 тыс. тонн грузов, в том числе 45 тыс. тонн продовольствия; из города было эвакуировано более 30 тысяч человек; из Осиновца на восточный берег озера было перевезено 20 тыс. красноармейцев, краснофлотцев и командиров. В навигацию 1942 года (20 мая 1942 — 8 января 1943) в город было доставлено 790 тыс. тонн грузов (почти половину грузов составило продовольствие), из Ленинграда были вывезены 540 тыс. человек и 310 тыс. тонн грузов. В навигацию 1943 года в Ленинград было перевезено 208 тыс. тонн грузов и 93 тыс. человек[124].
Морская минная блокада
С 1942 по 1944 год Балтийский флот оказался запертым в пределах Невской губы. Его боевым операциям препятствовало минное поле, где ещё до объявления войны немцы скрытно выставили 1060 якорных контактных и 160 донных неконтактных мин, в том числе к северо-западу от острова Найссаар, а через месяц их стало в 10 раз больше (порядка 10 000 мин)[125][126]. Действию подводных лодок препятствовали также минированные противолодочные сети. После того, как в них погибло несколько лодок, их операции также были прекращены, вследствие чего флотом производились операции на морских и озерных коммуникациях противника преимущественно силами подводных лодок, торпедных катеров, авиации.
После полного снятия блокады Ленинграда стало возможным траление мин в Финском заливе, где, по условию перемирия с Финляндией, участвовали и финские тральщики. С января 1944 года был поставлен курс на очистку Большого Корабельного фарватера, тогда основного выхода в Балтийское море.
5 июня 1946 года Гидрографический отдел Краснознамённого Балтийского флота выпустил Извещение мореплавателям № 286, в котором сообщалось об открытии плавания в светлое время суток по Большому корабельному фарватеру от Кронштадта до фарватера Таллин — Хельсинки, который к тому времени уже был очищен от мин и имел выход в Балтийское море. Законом Санкт-Петербурга «О праздниках и памятных датах в Санкт-Петербурге», статья 2 в редакции Закона от 24 января 2007 года, обнародован 5 февраля 2007 года № 27-8, этот день объявлен официальным памятным днем и известен как День прорыва морской минной блокады Ленинграда (впервые отмечался 5 июня 2008 года)[127][128]. Боевое траление на этом не завершилось и продолжилось до 1957 года, а все воды Эстонии стали открытыми для плавания и рыболовства только в 1963 году[126].
Эвакуация
Флотом проводилась эвакуация баз и изолированных группировок советских войск. В частности — эвакуация из Таллина в Кронштадт 28-30 августа, из Ханко в Кронштадт и Ленинград 26 октября — 2 декабря, из района сев.-зап. побережья Ладожского озера в Шлиссельбург и Осиновец 15—27 июля, с о. Валаам в Осиновец 17—20 сентября, из Приморска в Кронштадт 1—2 сентября 1941 года, с островов Бьеркского архипелага в Кронштадт 1 ноября, с островов Гогланд, Большой Тютерс и др. 29 октября — 6 ноября 1941 года. Это позволило сохранить личный состав — до 170 тысяч человек[129] — и часть военной техники, частично вывезти гражданское население, усилить войска, оборонявшие Ленинград. Из-за неподготовленности плана эвакуации, ошибок в определении маршрутов следования конвоев, отсутствия прикрытия с воздуха и предварительного траления, вследствие действия авиации противника и гибели судов на своих и немецких минных полях имелись тяжёлые потери[130].
Десантные операции
Во время битвы за город проводились десантные операции, часть из которых закончились трагически, например Петергофский десант, Стрельнинский десант. В 1941 году КБФ и Ладожской флотилией было высажено 15 десантов, в 1942 — 2, в 1944 — 15[130]. Из попыток предотвращения десантных операций противника наиболее известны уничтожение немецко-финской флотилии и отражение десанта в ходе боя за о. Сухо в Ладожском озере 22 октября 1942 года.
Память
За заслуги в ходе обороны Ленинграда и Великой Отечественной войне в целом 66 соединений, кораблей и частей КБФ и Ладожской флотилии были удостоены правительственных наград и отличий в ходе войны. В то же время безвозвратные потери личного состава КБФ в ходе войны составили 55 890 человек, из которых основная часть приходится на период обороны Ленинграда.
Морякам-артиллеристам, защищавшим «Дорогу Жизни» на острове Сухо, 1-2 августа 1969 года комсомольцами Смольнинского РК ВЛКСМ была установлена мемориальная доска с текстом из записей командира обороны.
Морякам-тральщикам
Потери тральщиков за годы ВОВ: подорвались на минах — 35, торпедированы подводными лодками — 5, от авиабомб — 4, от артогня — 9. Всего — 53 тральщика. Для увековечивания памяти погибших кораблей моряками бригады траления БФ были изготовлены памятные доски и установлены в Минной гавани Таллина на постаменте памятника. Перед уходом кораблей из Минной гавани в 1994 году доски были сняты и перевезены в собор Александра Невского[126].
9 мая 1990 года в ЦПКиО им. С. М. Кирова была открыта памятная стела, установленная на месте базирования в годы блокады 8-го дивизиона катерных тральщиков Балтийского флота. В этом месте каждое 9 мая (с 2006 года ещё и каждое 5 июня) встречаются ветераны-тральщики и с катера опускают в воды Средней Невки венок памяти павших[127].
На этом месте в 1942—1944 годах базировался 8-й дивизион катеров-тральщиков дважды Краснознамённого Балтийского Флота, мужественно защищавший город Ленина
2 июня 2006 года в Санкт-Петербургском военно-морском институте — Морском корпусе Петра Великого — состоялось торжественное собрание, посвящённое 60-летию прорыва морской минной блокады. На собрании присутствовали курсанты, офицеры, преподаватели института и ветераны боевого траления 1941—1957 годов[127].
5 июня 2006 года в Финском заливе, меридиан маяка острова Мощный (бывший Лавенсаари), приказом командующего Балтийским флотом был объявлен памятным местом «славных побед и гибели кораблей Балтийского флота». При пересечении этого меридиана российские военные корабли в соответствии с Корабельным уставом отдают воинские почести «в память о тральщиках Балтийского флота и их экипажах, погибших при тралении минных заграждений в 1941—1957 годах»[127].
В ноябре 2006 года во внутреннем дворе Морского корпуса Петра Великого была установлена мраморная табличка «СЛАВА МИНЁРАМ ФЛОТА РОССИИ»[127].
5 июня 2008 года на пристани на Средней Невке в ЦПКиО им. С. М. Кирова была открыта памятная доска на стеле «Морякам тральщикам»[128].
5 июня памятная дата День прорыва морской минной блокады Ленинграда.
В этот день в 1946 году катера 8 ДКТЩ вместе с другими тральщиками КБФ закончили очистку от мин Большого корабельного фарватера, открыв прямой путь из Балтики в Ленинград.
Память
Даты
8 сентября 1941 года — День начала блокады.
18 января 1943 года — День прорыва блокады.
27 января 1944 года — День полного снятия блокады.
5 июня 1946 года — День прорыва морской минной блокады Ленинграда.
Блокадные награды и памятные знаки
На лицевой стороне медали изображены очертания Адмиралтейства и группа солдат с винтовками наперевес. По периметру надпись «За оборону Ленинграда». На оборотной стороне медали изображены серп и молот. Под ними текст заглавным шрифтом: «За нашу Советскую Родину». На 1985 год медалью «За оборону Ленинграда» награждено около 1 470 000 человек. Среди награждённых ею — 15 тысяч детей и подростков.
Памятный знак «Жителю блокадного Ленинграда» учреждён решением Ленгорисполкома «Об учреждении знака „Жителю блокадного Ленинграда“» № 5 от 23 января 1989 года. На лицевой стороне — изображение разорванного кольца на фоне Главного Адмиралтейства, язык пламени, лавровая ветвь и надпись «900 дней — 900 ночей»; на оборотной — серп и молот и надпись «Жителю блокадного Ленинграда». По состоянию на 2006 год в России проживало 217 тысяч человек, которым вручён знак «Жителю блокадного Ленинграда». Надо отметить, что памятный знак и статус жителя блокадного Ленинграда получены не всеми родившимися в блокаду, поскольку упомянутое решение ограничивает четырьмя месяцами срок нахождения в блокадном городе, необходимый для их получения.
Постановлением Правительства Санкт-Петербурга № 799 от 16 октября 2013 года «О награде Санкт-Петербурга — памятном знаке „В честь 70-летия полного освобождения Ленинграда от фашистской блокады“»[131] выпущен одноимённый памятный знак. Как и в случае со знаком «Жителю блокадного Ленинграда», его, равно как и выплаты, не получили граждане, жившие в блокаде менее четырёх месяцев[132].
Нумизматика
9 января 2019 года Банк России выпускает в обращение памятные серебряную монету номиналом 3 рубля и монету из недрагоценных металлов номиналом 25 рублей серии «75-летие полного освобождения Ленинграда от фашистской блокады»[133].
Памятники обороны Ленинграда
Вечный Огонь
Пискарёвское мемориальное кладбище
Обелиск «Городу-герою Ленинграду» на площади Восстания
Монумент героическим защитникам Ленинграда на площади Победы
Мемориальная трасса «Ржевский коридор»
Мемориал «Журавли»
Памятник «Разорванное кольцо»
Памятник регулировщице. На Дороге жизни.
Памятник детям блокады (открыт 8 сентября 2010 в Санкт-Петербурге, в сквере на Наличной улице, д. 55; авторы: Галина Додонова и Владимир Реппо. Памятник представляет собой фигуру девочки в шали и стелу символизирующую окна блокадного Ленинграда)[134].
Стела. Героической обороне Ораниенбаумского плацдарма (1961 год; 32-й км Петергофского шоссе).
Стела. Героической обороне города в зоне Петергофского шоссе (1944 год; 16-й км Петергофского шоссе, Сосновая Поляна).
Скульптура «Скорбящая мать». Памяти освободителей Красного Села (1980 год; Красное Село, пр. Ленина, д. 81, сквер).
Памятник-пушка 76-мм (1960-е годы; Красное Село, пр. Ленина, д. 112, парк).
Пилоны. Героической обороне города в зоне Киевского шоссе (1944 год; 21-й км, Киевское шоссе).
Памятник. Героям 76-го и 77-го истребительных батальонов (1969 год; Пушкин, Александровский парк).
Обелиск. Героической обороне города в зоне Московского шоссе (1957 год).
Кировский район
Памятник маршалу Говорову (площадь Стачек).
Барельеф в честь погибших кировцев — жителей блокадного Ленинграда (ул. Маршала Говорова, д. 29).
Передний край обороны Ленинграда (пр. Народного Ополчения — у железнодорожной станции Лигово).
Воинское захоронение «Красненькое кладбище» (пр. Стачек, д. 100).
Воинское захоронение «Южное» (Краснопутиловская ул., д. 44).
Воинское захоронение «Дачное» (пр. Народного Ополчения, д. 143—145).
Мемориал «Блокадный трамвай» (угол пр. Стачек и Автомобильной ул. рядом с ДОТом и танком КВ-85).
Памятник «Погибшим канонерцам» (Канонерский остров, д. 19).
Памятник Героям — морякам-балтийцам (Межевой канал, д. 5).
Обелиск защитникам Ленинграда (угол пр. Стачек и пр. Маршала Жукова)[135].
Надпись на стене: Граждане! При артобстреле эта сторона улицы наиболее опасна на доме № 6 корпус 2 по улице Калинина.
Памятник «Танк-победитель» в Автове.
Трамвай типа МС, установленный в честь столетия Петербургского трамвая.
Надпись на стене: «Граждане!
При артобстреле эта сторона улицы наиболее опасна»
Музей блокады
Государственный мемориальный музей обороны и блокады Ленинграда — был, по сути, репрессирован в 1952 году в ходе Ленинградского дела. Возобновлён в 1989 году.
Защитникам Ленинграда
Зелёный пояс Славы
Зелёный пояс Славы. Мемориал «Невский пятачок»
Зелёный пояс Славы. Цветок Жизни
Зелёный пояс Славы. Невский порог. Обелиск на Ивановском пятачке
Жителям осаждённого города
Граждане! При артобстреле эта сторона улицы наиболее опасна
Памятный знак «Блокадный репродуктор» на углу Невского проспекта и Малой Садовой улицы, д. 54/3
Следы от немецких артиллерийских снарядов
Храм в память о днях блокады
Мемориальная доска на доме 6 по пр. Непокорённых, где находился колодец, из которого черпали воду жители блокадного города
Музей электрического транспорта Санкт-Петербурга имеет большую коллекцию блокадных пассажирских и грузовых трамваев.
Блокадная подстанция на Фонтанке. На здании расположена мемориальная доска «Подвигу трамвайщиков блокадного Ленинграда. После суровой зимы 1941—1942 года эта тяговая подстанция дала энергию в сеть и обеспечила движение возрожденного трамвая». Здание готовится к сносу[136].
Памятник блокадной колюшке[137] Санкт-Петербург, Кронштадтский район
Знак «Блокадная прорубь», набережная реки Фонтанки, 21
Памятный знак «Блокадной парикмахерской» на стене дома 54/3 по Невскому проспекту
Мероприятия
В январе 2009 года в Санкт-Петербурге прошла акция «Ленточка Ленинградской Победы», приуроченная к 65-й годовщине окончательного снятия блокады Ленинграда[138].
27 января 2009 года в Санкт-Петербурге прошла акция «Свеча памяти», в ознаменование 65-й годовщины полного снятия Блокады Ленинграда. В 19:00 горожанам предлагалось выключить в своей квартире свет и зажечь в окне свечу в память всех жителей и защитников блокадного Ленинграда. Городские службы зажгли факелы на Ростральных колоннах стрелки Васильевского острова, издалека выглядевшие как гигантские свечи. Кроме того, в 19:00 все FM-радиостанции Санкт-Петербурга передавали сигнал метронома, также 60 ударов метронома прозвучали по городской системе оповещения МЧС и по радиотрансляционной сети[139].
Трамвайные памятные рейсы проводятся регулярно 15 апреля (в честь пуска пассажирского трамвая 15 апреля 1942 года[140][141]), а также в иные даты, связанные с блокадой. Последний раз блокадные трамваи вышли 8 марта 2011 года в честь пуска грузового трамвая в осаждённом городе[142].
Медаль «За оборону Ленинграда»
Пискарёвское мемориальное кладбище
Государственный мемориальный музей обороны и блокады Ленинграда
Монета России «Ленинград» с изображением полуторок, прорывающих блокаду через Ладожское озеро
«В память тысяч погибших, жертв блокады и защитников города, сожжёных в печах стоявшего здесь кирпичного завода»
Мемориальная доска на здании подстанции на Фонтанке, 3а, давшей напряжение возрождённому трамваю весной 1942 года
Ивановский пятачок, часть Зелёного пояса Славы. Обелиск в городе Отрадное Ленинградской области
След от немецкого артиллерийского снаряда на Аничковом мосту
«…Здесь были печи завода-крематория; прах сотен тысяч воинов и жителей блокадного Ленинграда покоится в прудах, газонах, под Вашими ногами; Вечная им память!…»
Историография
Некоторые современные немецкие историки считают блокаду военным преступлением вермахта и его союзных армий. Другие видят осаду как «обычный и неоспоримый метод ведения войны», третьи рассматривают эти события как символ провала блицкрига, конфликта между вермахтом и национал-социалистами и т. д.[143][144].
Блокада в искусстве
См. также
Хроника блокады Ленинграда
Ленинградская стратегическая оборонительная операция
Битва за Ленинград
Бои за Синявинские высоты
Бадаевские склады
Ораниенбаумский плацдарм
Тихвинская стратегическая наступательная операция
Советско-финская война (1941—1944)
Хроника Великой Отечественной войны
Политика Третьего рейха в отношении гражданского населения на оккупированных территориях СССР
Комментарии
Примечания
Литература
Книги
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
Мелуа А. И. Блокада Ленинграда. Биографическая энциклопедия. СПб.: Гуманистика, 1998.
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
Статьи
Барышников Н. И. // Материалы Пятой ежегодной научной конференции «Санкт-Петербург и страны северной Европы», Санкт-Петербург, СПбГУ, 2003
CS1 maint: Date and year (link)
CS1 maint: Date and year (link)
Краев В. // ИА REGNUM, 01.01.2019
CS1 maint: Date and year (link)
CS1 maint: Date and year (link)
Check date values in: |archivedate= (help)
Воспоминания
URL–wikilink conflict (help)
Баранов Н. В. Силуэты блокады: Записки главного архитектора. — Л. 1982
Гаршин Владимир Георгиевич (1887—1956). Там где смерть помогает жизни // Петербург Ахматовой: Владимир Георгиевич Гаршин / Сост. Т. С. Позднякова. — СПб.: Невский диалект, 2002. — С. 125—137; перв. публ: Журавлева Т. Б. В. Г. Гаршин (1887—1956). — СПб., 1994. (время написания не обозначено)
Гинзбург Лидия Яковлевна. Записки блокадного человека. Вокруг «Записок блокадного человека» // Записные книжки: Новое собрание. — М.: Захаров, 1999. — С. 152—273; Проходящие характеры: Проза военных лет. Записки блокадного человека. — М.: Новое издательство, 2011.
Глебова Людмила Николаевна. Смерть отца // Experiment/Эксперимент: Журнал русской культуры. № 16: Шестнадцать пятниц: Вторая волна ленинградского авангарда. Под ред. Е. Спицыной. LA (USA), 2010. Т. 2. С. 397—398.
Глинка Владислав Михайлович. Блокада // Хранитель: В. М. Глинка: Воспоминания. Архивы. Письма: В 2 кн. / Авт.-сост. М. С. Глинка. — СПб., 2006. — Кн. 2. — С. 18-26.
Григорьев Владислав Григорьевич (р. 1930). Ленинград. Блокада. 1941—1942: Воспоминания. — Изд. 2-е, доп. — СПб., 2003.
Зальцман Лотта Павловна. Воспоминания об отце // Павел Зальцман. Жизнь и творчество. — Иерусалим: Филобиблон, 2007. — С. 28-35.
Зальцман Павел Яковлевич. «А дальше началась страшная блокадная зима..» / Подг. текста, пред. и публ. А. Зусманович, И. Кукуй // Знамя, 2012, № 5.
Иванова Тамара Григорьевна (1925-?). Блокада Ленинграда: (Воспоминания) // Человек в блокаде: Новые свидетельства. — СПб., 2008. 214—223
Лихачёв Д. С. Воспоминания. — СПб.: Logos, 1995 ; Воспоминания. — М.: Вагриус, 2006. — С. 295—352: Блокада; Два письма о Ленинградской блокаде.
Мануйлов Виктор Андроникович. Записки счастливого человека. — СПб.: Европейский дом, 1999.
Нератова Римма Ивановна. В дни войны: Семейная хроника. — СПб.: Журнал «Звезда», 1996. — С. 5-108: Жизнь в Ленинградской блокаде (с рисунками автора)
Рабинович Михаил Борисович. Воспоминания долгой жизни. — СПб.: Европ. Дом, 1996. — С. 161—220: Война. Блокада: Пулково
Сергей Спицын. Декабрь 1941 года… // Experiment/Эксперимент: Журнал русской культуры. № 11: Павел Николаевич Филонов / Под ред. Н. Мислер, И. Меньшовой, Д. Боулта. — LA (USA), 2010. — С. 297—300.
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
Траугот А. Г. Квартира № 6 // Ничто не забыто. С. 108—117; фотогр. "Апрель 1942 года. Семья художника Г. Н. Траугота (с. 117)
Фрейденберг Ольга Михайловна(1890—1955). Осада человека / Публ. К. Невельского // Минувшее: Ист. Альманах. М., 1991. Вып. 3. С. 7—44
Книга «». Воспоминания жителей МО Пискарёвка о Великой Отечественной войне 1941—1945 годов. Семь книг. Template:ISBN с опечаткой
— архив, содержащий более 200[1] интервью с воспоминаниями жителей блокадного Ленинграда.
Дневники
— «Новый журнал». 2004 г. № 4.
Берггольц Ольга Федоровна. Из дневников 1939—1942 // Ольга: Запретный дневник. Дневники, письма, проза, избранные стихотворения и поэмы Ольги Берггольц / Сост. Н. Соколовская. СПб.: Азбука-классика, 2010. С. 55-137
Бианки Виталий. Город, который покинули птицы // Звезда. 1994. № 1. С. 105—131; Лихолетье. СПб., 2005
Болдырев Александр Николаевич. Осадная Запись: (Блокадный дневник) / Подгот. текста В. С. Гарбузова, И. М. Стеблин-Каменский;Вступ. ст. И. М. Стеблин-Каменский. СПб.: Европ. Дом, 1998. (Дневники и воспоминания петербургских учёных). 9 дек. 1941-14 авг. 1948
Великотная Татьяна Константиновна(урожд. Берхман; ок. 1890—1942, 1 апр.). Дневник нашей печальной жизни в 1942 г. // Человек в блокаде: Новые свидетельства. СПб.: Остров, 2008. С. 83-125
Глебова Т. Н. Рисовать, как летописец: (Страницы блокадного дневника) / Публ. и коммент. Л. Н. Глебовой; предисл. и подгот. текста В. Перца // Искусство Ленинграда. (Л.), 1990, № 1. С. 28-40; № 2. С. 14-28;
Глебова Т. Н. Блокадный дневник (декабрь 1941 г.) // Experiment/Эксперимент: Журнал русской культуры. № 16: Шестнадцать пятниц: Вторая волна ленинградского авангарда. Под ред. Е.Спицыной: В 2-х ч. LA (USA), 2010./ Т.2. C. 374—397.
Голлербах Эрик Федорович. Из дневника 1941 г. / Публ. Е. А. Голлербаха // Голоса из блокады: Ленинградские писатели в осажденном городе (1941—1944) / Сост. З. Дичаров. СПб.: Наука, 1996. С. 163—186
Гордин Аркадий Моисеевич. Из блокадных заметок <1941—1942> // Там же. С. 469—476
Грязнов Александр Александрович(1898—1973). Дневник <8 сент.> 1941-<6 февр.> 1942 // Человек в блокаде: Новые свидетельства. СПб.: Остров, 2008. С. 9-82
Грязнов Феодосий Александрович(1896—1948). Дневник. 7 сент. 1941-7 февраля 1942 // Доживем ли мы до тишины: Записки из блокадного Ленинграда. СПб., 2009. С. 9-190
Друскин Я. С. Дневники. СПб.: Гуманитарное агентство «Академический проект». 1999. С. 94-138.
Заболотская Лидия Карловна (1894-?). Дневник 23 августа 1942-6 июня 1943 // Человек в блокаде: Новые свидетельства. СПб.: Остров, 2008. С. 126—144
Зеленская Ирина Дмитриевна (1895—1981). Дневник. 7 июля 1941-6 мая 1943 // «Я не сдамся до последнего…»: Записки из блокадного Ленинграда: [Сб.] / Сост. В. М. Ковальчук и др. СПб.: Нестор-История, 2010. С. 10-156
Ильин Лев Александрович (1880—1942). Прогулки по Ленинграду . СПб: Государственный музей истории Санкт-Петербурга. 2012.
Инбер Вера Михайловна (1890—1972). Почти три года (Ленинградский дневник). Избранное. М.: Художественная литература, 1981
Конашевич В. М.. По страницам блокадного дневника <1941-июль 1943> // Подвиг века. С. 85-89
Левина Эсфирь Густавовна (1908-?). Военные грани архитектуры // Подвиг века. С. 297, 302—305, 306—307 (отрывки из дневника: осень 1941, январь-май 1942, ноябрь 1942-ноябрь 1943)
Левина Эсфирь Густавовна. Дневник. 12 января 1942-23 июля 1944 // Человек в блокаде: Новые свидетельства. СПб.: Остров, 2008. С. 145—213
Лепорская Анна Александровна. Из записей <1941-1943> // Подвиг века. С. 168—170
Никольский Александр Сергеевич. <Блокадный дневник: Отрывки> // Подвиг века. С. 273—274. С. 278—282
Островская Софья Казимировна (1902—1983). Блокадные дневники [1941-1943] / Публ. Л. И. Бучиной // Русское прошлое. 2006. № 10. С. 191—323
Остроумова-Лебедева Анна Петровна. Ленинград в блокаде // Автобиографические записки. Т. 3 / Сост. Н. Л. Приймак. Изд. 2. М.: Центрполиграф, 2003. С. 248—339
Л.Пантелеев Приоткрытая дверь…: Рассказы. Очерки. Разговор с читателем. Из старых записных книжек Л.: Сов. писатель, 1980. С. 348—443: Из старых записных книжек (1941—1942)
Пантелеев Л. В осаждённом городе: Из записных книжек 1941—1944 г. //Собрание сочинений: В 4 т. Т. 3. Л.: Дет. лит., 1984. Первая публикация (отрывки): Москва. 1957. No. 6; Нева. 1964 No. 1.
Пунин Николай Николаевич. Дневник. 1941 <26 августа-13 декабря> // Пунин Н. Н. Мир светел любовью: Дневники. Письма / Сост. Л. А. Зыков. М.: АРТ, 2000. С. 343—353
Рябинкин Ю. И.
Сапаров А. В. Страницы блокадного дневника // Невский альманах, 2013, № 6, С.21-25.
Шапорина Л. В. Дневник: В 2 т. М.: НЛО, 2011. Т.1. С. 247—460.
Блокадные дневники и документы: [Сб.] / Сост. С. К. Бернев, С. В. Чернов. Изд. 2, испр., доп. СПб.: Европ. дом, 2007. (Архив Большого дома). 1-е изд — 2004. Содерж.: С. 9-213: Горшков Н. П. (Николай Павлович; 1892—1951, в лагере), бухгалтер. Блокадный дневник (1941—1943, 4 дек.); С. 214—265: Винокуров А. И. (Алексей Иванович; р. 1904—1943, расстрелян), учитель географии; С. 266—307: Кузнецов С. И. (Степан Иванович; 1907—1997), мастер инструментального цеха ; С. 308—359: Путяков С. Ф. (Семен Федорович; 1905—1942, расстрелян), красноармеец.
«Сохрани мою печальную историю…». Блокадный дневник ленинградской школьницы Лены Мухиной / Издательство «Азбука», 2011 год.
Блокада глазами очевидцев. Дневники и воспоминания: Антология / Сост. С. Глезеров: Остров, 2012
Сборники
Блокадные дневники и документы: [Сб.] / Сост. С. К. Бернев, С. В. Чернов. Изд. 2, испр., доп. СПб.: Европ. дом, 2007. (Архив Большого дома). 1-е изд — 2004.
Блокадный дневник: Живопись и графика блокадного времени [из фондов ГМИ СПб.]: Альбом-каталог / Авт.-сост. В. Е. Ловягина, при уч. И. А. Силантьевой, Ю. В. Усатовой; Под ред. Ю. Б. Демиденко. СПб.: ГМИ СПб., 2005
Голоса из блокады: Ленинградские писатели в осажденном городе (1941—1944): [Сб.] / Сост. З. Дичаров. СПб.: Наука, 1996
900 блокадных дней: [Сб. воспоминаний] / Отв. ред. Л. А. Волкова. Новосибирск: ГПНТБ СО РАН, 2004
«Доживем ли мы до тишины?»: Записки из блокадного Ленинграда: [Сб.] / Сост. В. М. Ковальчук и др. СПб.: Нестор-История, 2009
Ничто не забыто: 320 страниц о 900 днях блокады Ленинграда / Ред.-сост. Д.Колпакова; Макет и оформл. А.Веселова. — СПб.: ДЕТГИЗ-Лицей, 2005.
Память о блокаде. Свидетельства очевидцев и историческое сознание общества. Материалы и исследования. Под ред. М. В. Лоскутовой. СПб.: Новое издательство, 2006.
Память о блокаде: Свидетельства очевидцев и историческое сознание общества. М., 2005
Подвиг века: Художники, скульпторы, архитекторы, искусствоведы в годы Великой Отечественной войны и блокады Ленинграда: Воспоминания. Дневники. Письма. Очерки. Лит. записи: [Сб.] / Авт.-сост. Н. Паперная. Л.: Лениздат, 1969
Сурис Б. Д. «… больше, чем воспоминания»: Письма ленинградских художников 1941—1945: [Сб.: В 2 кн.]. СПб.: КультИнформПресс, 1993
Художники города-фронта: Воспоминания и дневники ленинградских художников / Ред.-сост. И. А. Бродский. Л.: Художник РСФСР, 1973
Человек в блокаде: Новые свидетельства: [Сб.] / Сост. В. М. Ковальчук и др. СПб.: Остров, 2008
«Я не сдамся до последнего…»: Записки из блокадного Ленинграда: [Сб.] / Сост. В. М. Ковальчук и другие СПб.: Нестор-История, 2010
Публицистика
Алесь Адамович, Даниил Гранин.
Check date values in: |date= (help)
Бернштейн А. И.
Даниил Гранин
Книга Памяти
Ссылки
‹See Tfd›(in German)
on YouTube
. Пресс-конференция по поводу установки памятника участникам Первой мировой на Левашовском мемориальном кладбище жертв Большого террора
. Радио «Град Петров»
Категория:Голод в СССР
Категория:1941 год в Санкт-Петербурге
Категория:1942 год в Санкт-Петербурге
Категория:1943 год в Санкт-Петербурге
Категория:1944 год в Санкт-Петербурге
Категория:1941 год в Ленинградской области
Категория:1942 год в Ленинградской области
Категория:1943 год в Ленинградской области
Категория:1944 год в Ленинградской области
Категория:Сражения СССР
Категория:Сражения Германии
Категория:Сражения Финляндии
Категория:Сражения в России
Категория:События 8 сентября
Категория:События 18 января
Категория:Январь 1943 года
Категория:Сентябрь 1941 года
Категория:Голод в России
Категория:Гуманитарные катастрофы
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%BB%D0%BE%D0%BA%D0%B0%D0%B4%D0%B0%20%D0%9B%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D0%BD%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4%D0%B0
|
{
"plaintext_start_byte": [
4,
535,
702,
1157,
2603,
3692,
4355,
4596,
5217,
5559,
5900,
6543,
6928,
7381,
7785,
9173,
9581,
10562,
11396,
11677,
12608,
13038,
13297,
13812,
14048,
14388,
14965,
15249,
15413,
15541,
15827,
16418,
16717,
16823,
17342,
17839,
18443,
19003,
19326,
19539,
20023,
20650,
21437,
21964,
22455,
22904,
23635,
24505,
24876,
25645,
26182,
26597,
26893,
27808,
27868,
28403,
28780,
29130,
29604,
30308
],
"plaintext_end_byte": [
534,
701,
1126,
2602,
3691,
4334,
4595,
5216,
5558,
5899,
6503,
6926,
7380,
7784,
9172,
9580,
10561,
11357,
11676,
12607,
13037,
13290,
13810,
14047,
14387,
14964,
15235,
15412,
15540,
15826,
16417,
16676,
16814,
17340,
17838,
18442,
19002,
19325,
19503,
20022,
20635,
21436,
21952,
22454,
22903,
23634,
24504,
24859,
25644,
26181,
26596,
26892,
27786,
27867,
28401,
28767,
29116,
29581,
30282,
30498
]
}
|
What was the first film directed by Andrei Tarkovsky?
|
Andrei Tarkovsky
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
11
],
"minimal_answers_start_byte": [
6578
],
"minimal_answers_end_byte": [
6594
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Andrei Arsenyevich Tarkovsky (Russian:Андре́й Арсе́ньевич Тарко́вский,IPA:[ɐnˈdrʲej ɐrˈsʲenʲjɪvʲɪtɕ tɐrˈkofskʲɪj]; 4[1] April 1932 – 29 December 1986) was a Russian filmmaker, writer, film editor, film theorist, theatre and opera director. His work is characterized by striking and poetic imagery, unconventionally long takes, sparse dramatic structure, and spiritual and metaphysical themes. He has been called a progenitor of slow cinema.[2][3] Director Ingmar Bergman said of him:
Tarkovsky for me is the greatest (director), the one who invented a new language, true to the nature of film, as it captures life as a reflection, life as a dream.[4]
Tarkovsky's films include Ivan's Childhood (1962), Andrei Rublev (1966), Solaris (1972), Mirror (1975), and Stalker (1979). He directed the first five of his seven feature films in the Soviet Union; his last two films, Nostalghia (1983) and The Sacrifice (1986), were produced in Italy and Sweden, respectively. The films Andrei Rublev, Solaris, Mirror, and Stalker are regularly listed among the greatest films of all time.
Life
Childhood and early life
Andrei Tarkovsky was born in the village of Zavrazhye in the Yuryevetsky District of the Ivanovo Industrial Oblast (modern-day Kadyysky District of the Kostroma Oblast, Russia) to the poet and translator Arseny Alexandrovich Tarkovsky, a native of Yelisavetgrad, Kherson Governorate, and Maria Ivanova Vishnyakova, a graduate of the Maxim Gorky Literature Institute who later worked as a corrector; she was born in Moscow in the Dubasov family estate. Andrei's paternal grandfather Aleksandr Karlovich Tarkovsky (in Polish: Aleksander Tarkowski) was a Polish nobleman who worked as a bank clerk. His wife Maria Danilovna Rachkovskaya was a Romanian teacher who arrived from Iași.[5] Andrei's maternal grandmother Vera Nikolaevna Vishnyakova (née Dubasova) belonged to an old Dubasov family of Russian nobility that traces its history back to the 17th century; among her relatives was Admiral Fyodor Dubasov, a fact she had to conceal during the Soviet days. She was married to Ivan Ivanovich Vishnyakov, a native of the Kaluga Governorate who studied law at the Moscow University and served as a judge in Kozelsk.[6][7] According to the family legend, Tarkovsky's ancestors on his father's side were princes from the Shamkhalate of Tarki, Dagestan, although his sister Marina Tarkovskaya who did a detailed research on their genealogy called it «a myth, even a prank of sorts», stressing that none of the documents confirms this version.[5]
Tarkovsky spent his childhood in Yuryevets.[8] He was described by childhood friends as active and popular, having many friends and being typically in the center of action. His father left the family in 1937, subsequently volunteering for the army in 1941. Tarkovsky stayed with his mother, moving with her and his sister Marina to Moscow, where she worked as a proofreader at a printing press. In 1939 Tarkovsky enrolled at the Moscow School No. 554. During the war, the three evacuated to Yuryevets, living with his maternal grandmother. In 1943 the family returned to Moscow. Tarkovsky continued his studies at his old school, where the poet Andrey Voznesensky was one of his classmates. He studied piano at a music school and attended classes at an art school. The family lived on Shchipok Street in the Zamoskvorechye District in Moscow. From November 1947 to spring 1948 he was in the hospital with tuberculosis. Many themes of his childhood—the evacuation, his mother and her two children, the withdrawn father, the time in the hospital—feature prominently in his film Mirror.
In his school years, Tarkovsky was a troublemaker and a poor student.[9][10] He still managed to graduate, and from 1951 to 1952 studied Arabic at the Oriental Institute in Moscow, a branch of the Academy of Sciences of the USSR. Although he already spoke some Arabic and was a successful student in his first semesters, he did not finish his studies and dropped out to work as a prospector for the Academy of Science Institute for Non-Ferrous Metals and Gold. He participated in a year-long research expedition to the river Kureikye near Turukhansk in the Krasnoyarsk Province. During this time in the taiga, Tarkovsky decided to study film.
Film school student
Upon returning from the research expedition in 1954, Tarkovsky applied at the State Institute of Cinematography (VGIK) and was admitted to the film-directing program. He was in the same class as Irma Raush whom he married in April 1957.[11]
The early Khrushchev era offered good opportunities for young film directors. Before 1953, annual film production was low and most films were directed by veteran directors. After 1953, more films were produced, many of them by young directors. The Khrushchev Thaw relaxed Soviet social restrictions a bit and permitted a limited influx of European and North American literature, films and music. This allowed Tarkovsky to see films of the Italian neorealists, French New Wave, and of directors such as Kurosawa, Buñuel, Bergman, Bresson, Andrzej Wajda (whose film Ashes and Diamonds influenced Tarkovsky) and Mizoguchi.
Tarkovsky's teacher and mentor was Mikhail Romm, who taught many film students who would later become influential film directors. In 1956 Tarkovsky directed his first student short film, The Killers, from a short story of Ernest Hemingway. The short film There Will Be No Leave Today and the screenplay Concentrate followed in 1958 and 1959.
An important influence on Tarkovsky was the film director Grigori Chukhrai, who was teaching at the VGIK. Impressed by the talent of his student, Chukhrai offered Tarkovsky a position as assistant director for his film Clear Skies. Tarkovsky initially showed interest but then decided to concentrate on his studies and his own projects.[11]
During his third year at the VGIK, Tarkovsky met Andrei Konchalovsky. They found much in common as they liked the same film directors and shared ideas on cinema and films. In 1959 they wrote the script Antarctica – Distant Country, which was later published in the Moskovskij Komsomolets. Tarkovsky submitted the script to Lenfilm, but it was rejected. They were more successful with the script The Steamroller and the Violin, which they sold to Mosfilm. This became Tarkovsky's graduation project, earning him his diploma in 1960 and winning First Prize at the New York Student Film Festival in 1961.
Career
Film career in the Soviet Union
Tarkovsky's first feature film was Ivan's Childhood in 1962. He had inherited the film from director Eduard Abalov, who had to abort the project. The film earned Tarkovsky international acclaim and won the Golden Lion award at the Venice Film Festival in the year 1962. In the same year, on 30 September, his first son Arseny (called Senka in Tarkovsky's diaries) Tarkovsky was born.
In 1965, he directed the film Andrei Rublev about the life of Andrei Rublev, the fifteenth-century Russian icon painter. Andrei Rublev was not, except for a single screening in Moscow in 1966, immediately released after completion due to problems with Soviet authorities. Tarkovsky had to cut the film several times, resulting in several different versions of varying lengths. The film was widely released in the Soviet Union in a cut version in 1971.
He divorced his wife, Irma Raush, in June 1970. In the same year, he married Larissa Kizilova (née Egorkina), who had been a production assistant for the film Andrei Rublev (they had been living together since 1965). Their son, Andrei Andreyevich Tarkovsky, was born in the same year on 7 August.[12] A version of the film was presented at the Cannes Film Festival in 1969 and won the FIPRESCI prize.
In 1972, he completed Solaris, an adaptation of the novel Solaris by Stanisław Lem. He had worked on this together with screenwriter Fridrikh Gorenshtein as early as 1968. The film was presented at the Cannes Film Festival, won the Grand Prix Spécial du Jury and the FIPRESCI prize, and was nominated for the Palme d'Or. From 1973 to 1974, he shot the film Mirror, a highly autobiographical and unconventionally structured film drawing on his childhood and incorporating some of his father's poems. In this film Tarkovsky portrayed the plight of childhood affected by war. Tarkovsky had worked on the screenplay for this film since 1967, under the consecutive titles Confession, White day and A white, white day. From the beginning the film was not well received by Soviet authorities due to its content and its perceived elitist nature. Russian authorities placed the film in the "third category," a severely limited distribution, and only allowed it to be shown in third-class cinemas and workers' clubs. Few prints were made and the film-makers received no returns. Third category films also placed the film-makers in danger of being accused of wasting public funds, which could have serious effects on their future productivity.[13] These difficulties are presumed to have made Tarkovsky play with the idea of going abroad and producing a film outside the Soviet film industry.[14]
During 1975, Tarkovsky also worked on the screenplay Hoffmanniana, about the German writer and poet E. T. A. Hoffmann. In December 1976, he directed Hamlet, his only stage play, at the Lenkom Theatre in Moscow. The main role was played by Anatoly Solonitsyn, who also acted in several of Tarkovsky's films. At the end of 1978, he also wrote the screenplay Sardor together with the writer Aleksandr Misharin.
The last film Tarkovsky completed in the Soviet Union was Stalker, inspired by the novel Roadside Picnic by the brothers Arkady and Boris Strugatsky. Tarkovsky had met the brothers first in 1971 and was in contact with them until his death in 1986. Initially he wanted to shoot a film based on their novel Dead Mountaineer's Hotel and he developed a raw script. Influenced by a discussion with Arkady Strugatsky he changed his plan and began to work on the script based on Roadside Picnic. Work on this film began in 1976. The production was mired in troubles; improper development of the negatives had ruined all the exterior shots. Tarkovsky's relationship with cinematographer Georgy Rerberg deteriorated to the point where he hired Alexander Knyazhinsky as a new first cinematographer. Furthermore, Tarkovsky suffered a heart attack in April 1978, resulting in further delay. The film was completed in 1979 and won the Prize of the Ecumenical Jury at the Cannes Film Festival.
In the same year Tarkovsky also began the production of the film The First Day (Russian: Первый День Pervyj Dyen′), based on a script by his friend and long-term collaborator Andrei Konchalovsky. The film was set in 18th-century Russia during the reign of Peter the Great and starred Natalya Bondarchuk and Anatoli Papanov. To get the project approved by Goskino, Tarkovsky submitted a script that was different from the original script, omitting several scenes that were critical of the official atheism in the Soviet Union. After shooting roughly half of the film the project was stopped by Goskino after it became apparent that the film differed from the script submitted to the censors. Tarkovsky was reportedly infuriated by this interruption and destroyed most of the film.[15]
Film career outside the Soviet Union
During the summer of 1979, Tarkovsky traveled to Italy, where he shot the documentary Voyage in Time together with his long-time friend Tonino Guerra. Tarkovsky returned to Italy in 1980 for an extended trip during which he and Guerra completed the script for the film Nostalghia.
Tarkovsky returned to Italy in 1982 to start shooting Nostalghia. He did not return to his home country. As Mosfilm withdrew from the project, he had to complete the film with financial support provided by the Italian RAI. Tarkovsky completed the film in 1983. Nostalghia was presented at the Cannes Film Festival and won the FIPRESCI prize and the Prize of the Ecumenical Jury. Tarkovsky also shared a special prize called Grand Prix du cinéma de creation with Robert Bresson. Soviet authorities prevented the film from winning the Palme d'Or,[16] a fact that hardened Tarkovsky's resolve to never work in the Soviet Union again. He also said: ''I am not a Soviet dissident, I have no conflict with the Soviet Government." But if he returned home, he added, ''I would be unemployed.'' [17] In the same year, he also staged the opera Boris Godunov at the Royal Opera House in London under the musical direction of Claudio Abbado.
He spent most of 1984 preparing the film The Sacrifice. At a press conference in Milan on 10 July 1984, he announced that he would never return to the Soviet Union and would remain in Europe. At that time, his son Andrei Jr. was still in the Soviet Union and not allowed to leave the country. On 28 August 1985, Tarkovsky arrived at Latina Refugee Camp in Latina,[18] where he was registered with the serial number 13225/379.[19]
"The Sacrifice" was Tarkovsky's ultimate film, dedicated to Andrei Jr. In the subsequent documentary following the making of The Sacrifice, released posthumously, Tarkovsky expresses his sentiments on death, claiming he believed himself to be immortal.
Death
During 1985, he shot the film The Sacrifice in Sweden. At the end of the year he was diagnosed with terminal lung cancer. In January 1986, he began treatment in Paris and was joined there by his son, who was finally allowed to leave the Soviet Union. The Sacrifice was presented at the Cannes Film Festival and received the Grand Prix Spécial du Jury, the FIPRESCI prize and the Prize of the Ecumenical Jury. As Tarkovsky was unable to attend due to his illness, the prizes were collected by his son, Andrei Jr.
In Tarkovsky's last diary entry (15 December 1986), he wrote: "But now I have no strength left – that is the problem". The diaries are sometimes also known as Martyrolog and were published posthumously in 1989 and in English in 1991.
Tarkovsky died in Paris on 29 December 1986. His funeral ceremony was held at the Alexander Nevsky Cathedral. He was buried on 3 January 1987 in the Russian Cemetery in Sainte-Geneviève-des-Bois in France. The inscription on his gravestone, which was conceived by Tarkovsky's wife, Larisa Tarkovskaya, reads: To the man who saw the Angel.
A conspiracy theory emerged in Russia in the early 1990s when it was alleged that Tarkovsky did not die of natural causes but was assassinated by the KGB. Evidence for this hypothesis includes testimonies by former KGB agents who claim that Viktor Chebrikov gave the order to eradicate Tarkovsky to curtail what the Soviet government and the KGB saw as anti-Soviet propaganda by Tarkovsky. Other evidence includes several memoranda that surfaced after the 1991 coup and the claim by one of Tarkovsky's doctors that his cancer could not have developed from a natural cause.[20]
As with Tarkovsky, his wife Larisa Tarkovskaya and actor Anatoli Solonitsyn all died from the very same type of lung cancer. Vladimir Sharun, sound designer in Stalker, is convinced that they were all poisoned by the chemical plant where they were shooting the film.[21]
Filmography
Tarkovsky is mainly known as a film director. During his career he directed only seven feature films, as well as three shorts from his time at VGIK. These include:
Ivan's Childhood (1962)
Andrei Rublev (1966)
Solaris (1972)
Mirror (1975)
Stalker (1979)
Nostalghia (1983)
The Sacrifice (1986)
He also wrote several screenplays. Furthermore, he directed the play Hamlet for the stage in Moscow, directed the opera Boris Godunov in London, and he directed a radio production of the short story Turnabout by William Faulkner. He also wrote Sculpting in Time, a book on film theory.
Tarkovsky's first feature film was Ivan's Childhood in 1962. He then directed Andrei Rublev in 1966, Solaris in 1972, Mirror in 1975 and Stalker in 1979. The documentary Voyage in Time was produced in Italy in 1982, as was Nostalghia in 1983. His last film The Sacrifice was produced in Sweden in 1986. Tarkovsky was personally involved in writing the screenplays for all his films, sometimes with a cowriter. Tarkovsky once said that a director who realizes somebody else's screenplay without being involved in it becomes a mere illustrator, resulting in dead and monotonous films.[22][23]
A book of 60 photos, Instant Light, Tarkovsky Polaroids, taken by Tarkovsky in Russia and Italy between 1979 and 1984 was published in 2006. The collection was selected by Italian photographer Giovanni Chiaramonte and Tarkovsky's son Andrey A. Tarkovsky.[24]
Bibliography
Books written by Tarkovsky
Sculpting in Time, published in 1986
Time Within Time: The Diaries 1970 - 1986, published in 1989
Awards
Numerous awards were bestowed on Tarkovsky throughout his lifetime. At the Venice Film Festival he was awarded the Golden Lion for Ivan's Childhood. At the Cannes Film Festival, he won the FIPRESCI prize four times, the Prize of the Ecumenical Jury three times (more than any other director), and the Grand Prix Spécial du Jury twice. He was also nominated for the Palme d'Or two times. In 1987, the British Academy of Film and Television Arts awarded the BAFTA Award for Best Foreign Language Film to The Sacrifice.
Under the influence of Glasnost and Perestroika, Tarkovsky was finally recognized in the Soviet Union in the Autumn of 1986, shortly before his death, by a retrospective of his films in Moscow. After his death, an entire issue of the film magazine Iskusstvo Kino was devoted to Tarkovsky. In their obituaries, the film committee of the Council of Ministers of the USSR and the Union of Soviet Film Makers expressed their sorrow that Tarkovsky had to spend the last years of his life in exile.[25]
Posthumously, he was awarded the Lenin Prize in 1990, one of the highest state honors in the Soviet Union. In 1989 the Andrei Tarkovsky Memorial Prize was established, with its first recipient being the Russian animator Yuriy Norshteyn. In three consecutive events, the Moscow International Film Festival awards the annual Andrei Tarkovsky Award in the years of 1993, 1995 and 1997. In 1996 the Andrei Tarkovsky Museum opened in Yuryevets, his childhood town.[26] A minor planet, 3345 Tarkovskij, discovered by Soviet astronomer Lyudmila Georgievna Karachkina in 1982, has also been named after him.[27]
Tarkovsky has been the subject of several documentaries. Most notable is the 1988 documentary Moscow Elegy, by Russian film director Alexander Sokurov. Sokurov's own work has been heavily influenced by Tarkovsky. The film consists mostly of narration over stock footage from Tarkovsky's films. Directed by Andrei Tarkovsky is 1988 documentary film by Michal Leszczylowski, an editor of the film The Sacrifice. Film director Chris Marker produced the television documentary One Day in the Life of Andrei Arsenevich as an homage to Andrei Tarkovsky in 2000.[28]
Ingmar Bergman was quoted as saying: "Tarkovsky for me is the greatest [of us all], the one who invented a new language, true to the nature of film, as it captures life as a reflection, life as a dream".[4] Film historian Steven Dillon says that much of subsequent film was deeply influenced by the films of Tarkovsky.[29]
At the entrance to the Gerasimov Institute of Cinematography in Moscow, Russia there is a monument that includes statues of Tarkovsky, Gennady Shpalikov and Vasily Shukshin.[30]
Unproduced screenplays
Concentrate
Concentrate (Russian: Концентрат, Konsentrat) is a never-filmed 1958 screenplay by Russian film director Andrei Tarkovsky. The screenplay is based on Tarkovsky's year in the taiga as a member of a research expedition, prior to his enrollment in film school.[31] It's about the leader of a geological expedition, who waits for the boat that brings back the concentrates collected by the expedition. The expedition is surrounded by mystery, and its purpose is a state secret.
Although some authors claim that the screenplay was filmed, according to Marina Tarkovskaya, Tarkovsky's sister (and wife of Aleksandr Gordon, a fellow student of Tarvosky during his film school years) the screenplay was never filmed. Tarkovsky wrote the screenplay during his entrance examination at the State Institute of Cinematography (VGIK) in a single sitting. He earned the highest possible grade, excellent (Russian: отлично) for this work. In 1994 fragments of the Concentrate were filmed and used in the documentary Andrei Tarkovsky's Taiga Summer by Marina Tarkovskaya and Aleksandr Gordon.[32]
Hoffmanniana
Hoffmanniana (Russian: Гофманиана) is a never-filmed 1974 screenplay by Russian film director Andrei Tarkovsky. The screenplay is based on the life and work of German author E. T. A. Hoffmann. In 1974 an acquaintance from Tallinnfilm approached Tarkovsky to write a screenplay on a German theme. Tarkovsky considered Thomas Mann and E.T.A. Hoffmann, and also thought about Ibsen's Peer Gynt. In the end Tarkovsky signed a contract for a script based on the life and work of Hoffmann. Tarkovsky planned to write the script during the summer of 1974 at his dacha. Writing was not without difficulty, less than a month before the deadline he had not written a single page. He finally finished the project in late 1974 and submitted the final script to Tallinnfilm in October.[33]
Although the script was well received by the officials at Tallinnfilm, it was the consensus that no one but Tarkovsky would be able to direct it. The script was sent to Goskino in February 1976, and although approval was granted for proceeding with making the film the screenplay was never realized. In 1984, during the time of his exile in the West, Tarkovsky revisited the screenplay and made a few changes. He also considered to finally direct a film based on the screenplay but ultimately dropped this idea.[33]
Influences
Tarkovsky became a film director during the mid and late 1950s, a period referred to as the Khrushchev Thaw, during which Soviet society opened to foreign films, literature and music, among other things. This allowed Tarkovsky to see films of European, American and Japanese directors, an experience which influenced his own film making. His teacher and mentor at the film school, Mikhail Romm, allowed his students considerable freedom and emphasized the independence of the film director.
Tarkovsky was, according to fellow student Shavkat Abdusalmov, fascinated by Japanese films. He was amazed by how every character on the screen is exceptional and how everyday events such as a Samurai cutting bread with his sword are elevated to something special and put into the limelight.[34] Tarkovsky has also expressed interest in the art of Haiku and its ability to create "images in such a way that they mean nothing beyond themselves."[35]
Tarkovsky perceived that the art of cinema has only been truly mastered by very few filmmakers, stating in a 1970 interview with Naum Abramov that "they can be counted on the fingers of one hand."[36] In 1972, Tarkovsky told film historian Leonid Kozlov his ten favorite films. The list includes: Diary of a Country Priest and Mouchette by Robert Bresson; Winter Light, Wild Strawberries, and Persona by Ingmar Bergman; Nazarín by Luis Buñuel; City Lights by Charlie Chaplin; Ugetsu by Kenji Mizoguchi; Seven Samurai by Akira Kurosawa, and Woman in the Dunes by Hiroshi Teshigahara. Among his favorite directors were Buñuel, Mizoguchi, Bergman, Bresson, Kurosawa, Michelangelo Antonioni, Jean Vigo, and Carl Theodor Dreyer.[37]
With the exception of City Lights, the list does not contain any films of the early silent era. The reason is that Tarkovsky saw film as an art as only a relatively recent phenomenon, with the early film-making forming only a prelude. The list has also no films or directors from Tarkovsky's native Russia, although he rated Soviet directors such as Boris Barnet, Sergei Parajanov and Alexander Dovzhenko highly. He said of Dovzhenko's Earth, "I have lived a lot among very simple farmers and met extraordinary people. They spread calmness, had such tact, they conveyed a feeling of dignity and displayed wisdom that I have seldom come across on such a scale. Dovzhenko had obviously understood wherein the sense of life resides. [...] This trespassing of the border between nature and mankind is an ideal place for the existence of man. Dovzhenko understood this."[38]
Although strongly opposed to commercial cinema, in a famous exception Tarkovsky praised the blockbuster film The Terminator, saying its "vision of the future and the relation between man and its destiny is pushing the frontier of cinema as an art". He was critical of the "brutality and low acting skills", but was nevertheless impressed by the film.[15]
Cinematic style
In a 1962 interview, Tarkovsky argued, "All art, of course, is intellectual, but for me, all the arts, and cinema even more so, must above all be emotional and act upon the heart."[39] His films are characterized by metaphysical themes, extremely long takes, and images often considered by critics to be of exceptional beauty. Recurring motifs are dreams, memory, childhood, running water accompanied by fire, rain indoors, reflections, levitation, and characters re-appearing in the foreground of long panning movements of the camera. He once said, "Juxtaposing a person with an environment that is boundless, collating him with a countless number of people passing by close to him and far away, relating a person to the whole world, that is the meaning of cinema.”
Tarkovsky incorporated levitation scenes into several of his films, most notably Solaris. To him these scenes possess great power and are used for their photogenic value and magical inexplicability.[40] Water, clouds, and reflections were used by him for their surreal beauty and photogenic value, as well as their symbolism, such as waves or the forms of brooks or running water.[41] Bells and candles are also frequent symbols. These are symbols of film, sight and sound, and Tarkovsky's film frequently has themes of self-reflection.
Tarkovsky developed a theory of cinema that he called "sculpting in time". By this he meant that the unique characteristic of cinema as a medium was to take our experience of time and alter it. Unedited movie footage transcribes time in real time. By using long takes and few cuts in his films, he aimed to give the viewers a sense of time passing, time lost, and the relationship of one moment in time to another.
Up to, and including, his film Mirror, Tarkovsky focused his cinematic works on exploring this theory. After Mirror, he announced that he would focus his work on exploring the dramatic unities proposed by Aristotle: a concentrated action, happening in one place, within the span of a single day.
Several of Tarkovsky's films have color or black and white sequences. This first occurs in the otherwise monochrome Andrei Rublev, which features a color epilogue of Rublev's authentic religious icon paintings. All of his films afterwards contain monochrome, and in Stalker's case sepia sequences, while otherwise being in color. In 1966, in an interview conducted shortly after finishing Andrei Rublev, Tarkovsky dismissed color film as a "commercial gimmick" and cast doubt on the idea that contemporary films meaningfully use color. He claimed that in everyday life one does not consciously notice colors most of the time, and that color should therefore be used in film mainly to emphasize certain moments, but not all the time, as this distracts the viewer. To him, films in color were like moving paintings or photographs, which are too beautiful to be a realistic depiction of life.[42]
Bergman on Tarkovsky
Ingmar Bergman, a renowned director, commented on Tarkovsky
My discovery of Tarkovsky's first film was like a miracle. Suddenly, I found myself standing at the door of a room the keys of which had until then, never been given to me. It was a room I had always wanted to enter and where he was moving freely and fully at ease. I felt encountered and stimulated: someone was expressing what I had always wanted to say without knowing how. Tarkovsky is for me the greatest, the one who invented a new language, true to the nature of film, as it captures life as a reflection, life as a dream[43]
Contrarily, however, Bergman conceded the truth in the claim made by a critic who wrote that, "with Autumn Sonata Bergman does Bergman," adding, "Tarkovsky began to make Tarkovsky films, and that Fellini began to make Fellini films [...] Buñuel nearly always made Buñuel films." This pastiche of one's own work has been derogatorily termed as "self-karaoke."[44]
Vadim Yusov
Tarkovsky worked in close collaboration with cinematographer Vadim Yusov from 1958 to 1972, and much of the visual style of Tarkovsky's films can be attributed to this collaboration.[45] Tarkovsky would spend two days preparing for Yusov to film a single long take, and due to the preparation, usually only a single take was needed.[46]
Sven Nykvist
In his last film, The Sacrifice, Tarkovsky worked with cinematographer Sven Nykvist, who had worked on many films with director Ingmar Bergman. (Nykvist was not alone: several people involved in the production had previously collaborated with Bergman, notably lead actor Erland Josephson, who had also acted for Tarkovsky in Nostalghia.) Nykvist complained that Tarkovsky would frequently look through the camera and even direct actors through it.[46]
Films about Tarkovsky
Voyage in Time (1983): documents the travels in Italy of Andrei Tarkovsky in preparation for the making of his film Nostalghia, Tonino Guerra.
Tarkovsky: A Poet in the Cinema (1984): directed by Donatella Baglivo
Auf der Suche nach der verlorenen Zeit (1988): Andrej Tarkowskijs Exil und Tod. Documentary directed by Ebbo Demant. Germany.
One Day in the Life of Andrei Arsenevich (1999): French documentary film directed by Chris Marker
"Andrey" (color/b&w, short-fiction, 35mm, 15min. 2006) A film by Nariné Mktchyan and Arsen Azatyan. Festivals: Yerevan IFF 2006, Rotterdam IFF 2007, Busan IFF 2007, Sydney IFF 2007, Zerkalo FF Ivanovo (Special Prize) 2008, Kinoshock FF 2014
Notes
Bibliography
on IMDb
at the Swedish Film Database
at Senses of Cinema
in libraries (WorldCat catalog)
, at Film Studies Program in the Department of Communication and Culture, University of Calgary
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Andrei%20Tarkovsky
|
{
"plaintext_start_byte": [
4,
228,
1205,
2081,
2659,
3708,
4270,
4769,
5624,
6192,
6678,
8010,
8595,
9011,
9426,
10140,
11065,
12025,
12233,
12415,
12958,
13073
],
"plaintext_end_byte": [
227,
1204,
2080,
2639,
3707,
4194,
4768,
5572,
6191,
6650,
7983,
8594,
9010,
9424,
10139,
11043,
12014,
12225,
12414,
12948,
13069,
13326
]
}
|
Who was the last Han Dynasty Emperor?
|
Emperor Xian of Han
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
4
],
"minimal_answers_end_byte": [
23
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Emperor Xian of Han (2 April 181 – 21 April 234), personal name Liu Xie, courtesy name Bohe, was the 14th and last emperor of the Eastern Han dynasty in China. He reigned from 28 September 189 until 11 December 220.[4][5]
Liu Xie was a son of Liu Hong (Emperor Ling) and was a younger half-brother of his predecessor, Liu Bian (Emperor Shao). In 189, at the age of eight, he became emperor after the warlord Dong Zhuo, who had seized control of the Han central government, deposed Emperor Shao and replaced him with Liu Xie. The newly enthroned Liu Xie, historically known as Emperor Xian, was in fact a puppet ruler under Dong Zhuo's control. In 190, when a coalition of regional warlords launched a punitive campaign against Dong Zhuo in the name of freeing Emperor Xian, Dong Zhuo ordered the destruction of the imperial capital, Luoyang, and forcefully relocated the imperial capital along with its residents to Chang'an. After Dong Zhuo's assassination in 192, Emperor Xian fell under the control of Li Jue and Guo Si, two former subordinates of Dong Zhuo. The various regional warlords formally acknowledged Emperor Xian's legitimacy but never took action to save him from being held hostage.
In 195, Emperor Xian managed to escape from Chang'an and return to the ruins of Luoyang, where he soon became stranded. A year later, the warlord Cao Cao led his forces into Luoyang, received Emperor Xian, took him under his protection, and escorted him to Xu, where the new imperial capital was established. Although Cao Cao paid nominal allegiance to Emperor Xian, he was actually the de facto head of the central government. He skillfully used Emperor Xian as a "trump card" to bolster his legitimacy when he attacked and eliminated rival warlords in his quest to reunify the Han Empire under the central government's rule. Cao Cao's success seemed inevitable until the winter of 208–209, when he lost the decisive Battle of Red Cliffs against the southern warlords Sun Quan and Liu Bei. The battle paved the way for the subsequent emergence of the Three Kingdoms later.
In late 220, some months after Cao Cao's death, Cao Cao's successor, Cao Pi, forced Emperor Xian to abdicate the throne to him. He then established the state of Cao Wei with himself as the new emperor – an event marking the formal end of the Han dynasty and the beginning of the Three Kingdoms period in China. The dethroned Emperor Xian received the noble title Duke of Shanyang (山陽公) from Cao Pi and spent the rest of his life in comfort and enjoyed preferential treatment. He died on 21 April 234, about 14 years after the fall of the Han dynasty.
Family background
Liu Xie was born in 181 to Emperor Ling and his Consort Wang. During her pregnancy, Consort Wang, fearful of Emperor Ling's Empress He, had taken drugs that were intended to induce an abortion, but was not successful in her attempt. Soon after she gave birth to Liu Xie, the jealous Empress He poisoned her by putting poison in her food. Emperor Ling was enraged and wanted to depose her, but the eunuchs pleaded on her behalf, and she was not deposed. Liu Xie was raised personally by Emperor Ling's mother Empress Dowager Dong and known by the circumspect title "Marquis Dong". (This is due to superstition; Emperor Ling had lost a number of sons previously, and therefore both Liu Xie and his elder brother Liu Bian were known by such titles; Liu Bian, having been raised by Shi Zimiao (史子眇), was known as "Marquis Shi"). Liu Bian was born of the empress and was older, but Emperor Ling viewed his behaviour as being insufficiently solemn and therefore considered appointing Liu Xie as his crown prince, but hesitated and could not decide.
When Emperor Ling died in 189, an influential eunuch official whom he trusted, Jian Shuo, wanted to first kill Empress He's brother, General-in-Chief He Jin, and then install Liu Xie on the throne, and therefore set up a trap at a meeting he was to have with He Jin. He Jin found out, and preemptively declared Liu Bian the new emperor. Later that year, Emperor Shao granted Liu Xie the title "Prince of Bohai" (渤海王) and later changed his title to "Prince of Chenliu" (陳留王).
Accession to the throne and collapse of the Han dynasty
Rise of Dong Zhuo
After Liu Bian became emperor, He Jin became the most powerful official in the imperial court, and he and his advisor Yuan Shao quickly entered into a conspiracy to exterminate the eunuchs. They were, however, rebuffed by Empress Dowager He, and they hatched the plan to secretly order a number of warlords to advance on the capital Luoyang to force Empress Dowager He to agree to their demands. One of these warlords was Dong Zhuo, who saw this as an opportunity to control the central government.
He Jin's plan was discovered by the eunuchs, who laid a trap for him and killed him. Yuan Shao then led his forces into the palace and killed the majority of the eunuchs. The remaining eunuchs initially took the young emperor and Liu Xie hostage, but were eventually forced to commit suicide when the battle turned against them. When Dong Zhuo then arrived on scene, he, impressed with his own power and unimpressed with the nervous Emperor Shao, forced the young emperor to yield the throne to Liu Xie (partly because he was raised by Empress Dowager Dong who, while not related to Dong Zhuo, was therefore respected by Dong Zhuo), who then ascended the throne as Emperor Xian. Dong Zhuo then murdered Empress Dowager He and the former Emperor Shao, and became firmly in control of the political scene.
Forced relocation west and the death of Dong Zhuo
In the spring of 190, a number of local officials, loosely forming a coalition led by Yuan Shao, quickly rose up against Dong Zhuo. Even though they still feared Dong Zhuo's military power and did not directly advance on Luoyang, Dong Zhuo was also fearful of their collective strength, and therefore determined to move the capital west to the old Han capital Chang'an, closer to his power base in Liang Province (涼州; covering present-day Gansu). On 9 April 190, he forced Emperor Xian to relocate to Chang'an and set fire to Luoyang, leaving it largely in ruins.
After the revolting coalition collapsed, a number of officials, led by Wang Yun and Lü Bu, assassinated Dong on 22 May 192. For a while, it appeared that the Han regime might return to normal, as Wang Yun quickly established relatively friendly relations with the local officials resisting Dong but by this time acting more as local warlords. However, due to Wang Yun's failure to pacify Dong Zhuo's former subordinates, they rose in revolt and killed Wang.
Return to Luoyang's ruins
Dong Zhuo's former subordinates, led by Li Jue and Guo Si, took Emperor Xian and the imperial court under their control. However, Li Jue and Guo Si did not have serious ambitions, and their incompetence in governance furthered the breakdown of the Han Empire into warlord regimes. In 195, Li Jue and Guo Si had a major fallout, and Li took Emperor Xian hostage while Guo took the officials hostage as they battled. Later in the year, after peace talks between Li Jue and Guo Si, they agreed to allow Emperor Xian to return to Luoyang, but as soon as Emperor Xian departed Chang'an, they regretted their decision and chased him with their troops. While they were never able to capture him, Emperor Xian's court was rendered poor and unable to fend for itself, and once it returned to Luoyang, it lacked even the basic essentials of life. Many officials starved to death. At this time, Yuan Shao's strategist Ju Shou suggested that he welcome Emperor Xian to his base in Ji Province so that he could effectively be in control of the central government, but the other strategists Guo Tu and Chunyu Qiong opposed — under the faulty logic that if he did, he would have to yield to Emperor Xian on key decisions. Yuan Shao listened to Guo Tu and Chunyu Qiong and never again considered welcoming Emperor Xian.
Tight control by Cao Cao
What Yuan Shao would not do, Cao Cao did. Cao Cao was at this time a relatively minor warlord, as the governor of Yan Province (covering present-day western Shandong and eastern Henan), with his headquarters at Xu (present-day Xuchang, Henan). He saw the strategic advantage in having the emperor under his control and protection, and in 196 he marched west to Luoyang and, after securing an agreement with Emperor Xian's generals Dong Cheng and Yang Feng, convincing them of his loyalty, he entered Luoyang and technically shared power with Dong and Yang, but was in fact in command.
Unlike the situation with Dong Zhuo, though, Cao Cao knew how to assuage the other generals and nobles, and while he gave them little power, he made sure that they remained honoured, so minimal opposition against him developed at the imperial court. He then moved the capital to Xu to affirm his control over the central government, and when Yang Feng opposed him, he defeated Yang and was able to move the capital.
Cao Cao then began to issue imperial edicts in Emperor Xian's name — including a harshly-worded edict condemning Yuan Shao for taking over nearby provinces — even though it still bestowed Yuan with the highly honorific post of Grand Commandant. Cao Cao and Emperor Xian maintained a superficially cordial relationship, but this did not prevent two major confrontations involving Cao and other court officials.
In early 199, as Cao Cao was facing a major military confrontation against Yuan Shao, Dong Cheng claimed to have received a secret edict issued by Emperor Xian (hidden in a belt), and he entered into a conspiracy with Liu Bei, Zhong Ji (种輯) and Wang Fu (王服) to assassinate Cao Cao. Late in 199, Liu Bei started a rebellion and waited for Dong Cheng to act in the capital, but in 200, Dong's conspiracy was discovered, and he, along with Zhong Ji and Wang Fu, were killed. Liu Bei was later defeated by Cao Cao and forced to flee to Yuan Shao's territory. Dong Cheng's daughter, an imperial consort, was pregnant, and Emperor Xian personally tried to intercede for her, but Cao Cao had her executed anyway.
Emperor Xian's empress, Fu Shou, angry and fearful about how Consort Dong died, wrote her father, Fu Wan (伏完), a letter accusing Cao Cao of cruelty, and implicitly asking her father to start a new conspiracy against Cao. Fu Wan was fearful of Cao Cao and never acted on the letter, in 214, her letter was discovered. Cao Cao was extremely angry and forced Emperor Xian to have Empress Fu deposed. Emperor Xian was hesitant, and Cao Cao sent his soldiers into the palace to put pressure on the emperor. Empress Fu hid inside the walls, but was finally discovered and dragged out. As she was led away, she cried out to Emperor Xian for him to save her life, but his only response was that he could not even know what would happen to him. She was killed, along with her two sons and family. Cao Cao soon forced Emperor Xian to instate his daughter Cao Jie, then an imperial consort, as the new empress.
Abdication and death
Cao Cao died on 15 March 220. His son and successor, Cao Pi, soon forced Emperor Xian to abdicate the throne in favour of himself, ending the Han dynasty. Cao Pi established a new state known as Cao Wei (sometimes known inaccurately as the Kingdom of Wei), and he granted Emperor Xian a noble title – Duke of Shanyang (山陽公). The former Emperor Xian died in 234 and was buried with honours befitting an emperor, using Han ceremonies, and the then emperor of Wei, Cao Rui, was one of the mourners. As Emperor Xian's crown prince was already dead, his grandson Liu Kang (劉康) inherited his dukedom, which lasted for 75 more years and two more dukes, Liu Jin (劉瑾) and Liu Qiu (劉秋), until the line was exterminated by invading Xiongnu tribes in about 309, during the Jin dynasty. This practice of an emperor conferring hereditary nobility on his predecessor, from whom he usurped the throne, was known as er wang san ke (二王三恪).
Era names
189: Yonghan (永汉; 永漢; Yǒnghàn)
190–193: Chuping (初平; Chūpíng)
194–195: Xingping (兴平; 興平; Xīngpíng)
196–220: Jian'an (建安; Jiàn'ān)
220: Yankang (延康; Yánkāng)
Family
Parents:
Liu Hong, Emperor Xiaoling (孝靈皇帝 劉宏; 156 – 189)
Empress Linghuai, of the Wang clan (靈懷皇后 王氏; d. 181), personal name Rong (榮)
Consorts and Issue:
Empress, of the Fu clan (皇后 伏氏; d. 214), personal name Shou (壽)
Liu Feng, Prince Nanyang (南陽王 劉馮; d. 200)
Liu Kang (劉康)
Untitled son
Untitled son
Empress Xianmu, of the Cao clan (獻穆皇后 曹氏; 195 – 260), personal name Jie (節)
Princess Changle (長樂公主), personal name Man (曼)
Unknown
Liu Xi, Prince Jiyin (濟陰王 劉熙)
Liu Yi, Prince Shanyang (山陽王 劉懿)
Liu Mao, Prince Jibei (濟北王 劉貌)
Liu Dun, Prince Donghai (東海王 劉敦)
Lady Liu, m. Cao Pi
Lady Liu, m. Cao Pi
See also
Chinese emperors family tree (early)#Han dynasty, Xin dynasty and Shu Han
Lists of people of the Three Kingdoms
Chen, Shou (3rd century). Records of the Three Kingdoms (Sanguozhi).
Fan, Ye (5th century). Book of the Later Han (Houhanshu).
Pei, Songzhi (5th century). Annotations to Records of the Three Kingdoms (Sanguozhi zhu).
Sima, Guang (1084). Zizhi Tongjian.
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Emperor%20Xian%20of%20Han
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
1424,
2723,
3508,
4424,
5443,
6227,
6943,
7424,
8030,
10092,
12195,
13037,
14173,
16292,
17342,
17912,
19262,
19740,
20630,
23822,
25265,
25860,
27375,
30266,
31870,
34249,
34533,
36670,
37062,
37122,
37506,
38348,
39189,
39969,
41322,
41685,
43928,
45209,
45454,
45516
],
"plaintext_end_byte": [
1423,
2722,
3507,
4401,
5442,
6226,
6942,
7423,
7997,
10091,
12194,
13036,
14172,
16291,
17269,
17911,
19261,
19739,
20629,
23821,
25264,
25859,
27374,
30265,
31813,
34190,
34502,
36526,
37061,
37121,
37505,
38272,
39188,
39894,
41250,
41586,
43624,
45186,
45383,
45514,
46271
]
}
|
ใครคือผู้ก่อตั้ง แอนเธมเรสต์ลิงเอ็กซ์ไฮบิชั่น?
|
อิมแพ็ก เรสต์ลิง
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
620
],
"minimal_answers_end_byte": [
700
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
แอนเธมเรสต์ลิงเอ็กซ์ไฮบิชั่น (d.b.a. อิมแพ็ค เรสต์ลิง (Impact Wrestling)) มีชื่อเดิมว่า โกเบิล ฟอร์ซ เรสต์ลิง (Global Force Wrestling หรือ GFW) และ โทเทิลนอนสต็อปแอคเชินเรสต์ลิง หรือ ทีเอ็นเอ (Total Nonstop Action Wrestling or TNA) เป็นสมาคมมวยปล้ำอาชีพของสหรัฐอเมริกา ก่อตั้งโดยเจฟ จาร์เรตและเจร์รี จาร์เรตเมื่อวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 2002 ในปัจจุบันบริษัท ในเครือขององค์กรสื่อแบบบูรณาการในนิวยอร์กและโตรอนโต Anthem Sports & Entertainment เป็นผู้ถือหุ้นหลัก โดยมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่แนชวิลล์ รัฐเทนเนสซี และสำนักงานที่ออร์แลนโด รัฐฟลอริดา ต่อมาได้ย้ายสำนักงานใหญ่ไปที่ Toronto, Canada ในปี ค.ศ. 2017
ตั้งแต่การก่อตั้งเป็นต้นมา ทีเอ็นเอเป็นสมาชิกของสมาคมแนชั่นแนล เรสต์ลิง อัลไลแอนซ์ (National Wrestling Alliance) โดยเป็นที่รู้จักในนาม เอ็นดับเบิลยูเอ โทเทิล นอนสตอป แอคชั่น (NWA Total Nonstop Action) และผูกขาดการใช้เข็มขัดเอ็นดับเบิลยูเอ เวิลด์ เฮฟวี่เวท แชมเปี้ยนชิพและเอ็นดับเบิลยูเอ เวิลด์ แทค ทีม แชมเปี้ยนชิพทั้งสองเส้นอย่างชอบธรรม ต่อมาในปี ค.ศ. 2004 ทีเอ็นเอถอนตัวออกจากการเป็นสมาชิกของเอ็นดับเบิลยูเอ แต่ยังคงสามารถใช้เข็มขัดทั้งสองได้จนกระทั่งเอ็นดับเบิลยูเอเพิกถอนสัญญาในปี ค.ศ. 2007
ทีเอ็นเอเป็นสมาคมมวยปล้ำอาชีพของสหรัฐอเมริกาแห่งแรกที่ใช้เวทีมวยปล้ำหกเหลี่ยม ตรงข้ามกับเวทีสี่เหลี่ยมที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย ทั้งยังใช้กฎที่ไม่ได้ใช้กันทั่วไปเช่น เข็มขัดสามารถเปลี่ยนมือได้โดยการตัดสิทธิ์หรือการนับออก แต่อย่างไรก็ตามกฎดังกล่าวก็ได้เลือนไปอย่างช้าๆ
ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2017 TNA ได้ทำการเปลี่ยนชื่อสมาคมมาเป็น อิมแพ็ค เรสต์ลิง และในเดือนเมษายน ค.ศ. 2017 สมาคม Global Force Wrestling (GFW) ได้ประกาศรวมเข้ากับ Impact Wrestling ต่อมาในเดือนกรกฎาคม ได้ทำการเปลี่ยนชื่อสมาคมอีกครั้งมาเป็น Global Force Wrestling ชื่อเป็นชื่อเดียวกับสมาคมของ Jeff Jarrett ที่ก่อตั้งไว้ และในเดือนกันยายน ค.ศ. 2017 ได้เปลี่ยนชื่อกลับมาเป็น Impact Wrestling อีกครั้ง
ประวัติ
นับตั้งแต่หลังเดือนเมษายน ปี 2001 เป็นต้นมา ซึ่งเป็นอันสิ้นสุดสมาคมมวยปล้ำอันดับ 2 และ 3 ของโลกซึ่งได้แก่ WCW และ ECW นั้น World Wrestling Federation หรือ WWF ที่ต่อมาด้วยคดีความทางกฎหมาย จึงทำให้ต้องเปลี่ยนชื่อเป็น World Wrestling Entertainment หรือ WWE ก็ได้กลายมาเป็นสมาคมมวยปล้ำอันดับ 1 ของโลกอย่างแท้จริง จากความพยายามอันยาวนานกว่า 40 ปีของสมาชิกตระกูล McMahon ที่จะผลักดันให้ WWE เป็นสมาคมมวยปล้ำอันดับ 1 ของโลก [1]
ถึงแม้จะดูเหมือนว่าจะไม่มีสมาคมใดแล้วที่จะอาจหาญขึ้นมาสู้กับ WWE แต่ว่าในปี 2002 อดีตลูกหม้อของ WWE อย่าง Jeff Jarrett อดีตแชมป์ Intercontinental 6 สมัย และอดีตแชมป์ WCW 4 สมัยก็กลับสวนกระแสด้วยการตัดสินใจร่วมมือกับพ่อนั่นคือ Jerry Jarrett ซึ่งเคยมีประสบการณ์ในการทำสมาคม USWA กับ Jerry Lawler มาแล้ว ได้ทำการก่อตั้ง TNA ขึ้นมา
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปเป็นปีที่ 4 แต่ว่า TNA ก็พัฒนาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จน WWE จำเป็นจะต้องเริ่มปรับตัว ทั้งสไตล์การปล้ำที่ดุเดือด ตื่นเต้น และเร้าใจ รวมทั้งการที่ดาราเก่าของ WWE หรือ WCW บางคนได้ตบเท้าเข้ามายัง TNA นี่จึงทำให้ TNA กลายเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวของ WWE ทันที
และในคราวนี้ ผมจะขอทำการเสนอประวัติของสมาคมเล็กๆแห่งนี้ ว่าทำไมพวกเขาจึงสามารถก้าวขึ้นมาต่อกรกับสมาคมที่มีอายุยืนนานกว่า 40 ปีได้ทั้งที่มีอายุเพียงประมาณ 4 ปีเท่านั้น
ข้อมูลจำเพาะ
ชื่อเต็ม Total Non-stop Action Wrestling
ชื่อย่อ TNA
ก่อตั้ง ค.ศ.2002
ที่ตั้งสำนักงาน Nashville, Tennessee แต่ปัจจุบันอยู่ที่ Orlando, Florida
ผู้ก่อตั้ง Jeff & Jerry Jarrett
เจ้าของ Panda Energy & Jeff Jarrett (Panda Energy ถือหุ้น 71% ส่วน Jeff Jarrett ถือหุ้น 29%)
นิติบุคคล TNA Entertainment LLC.
ชื่อเดิม NWA:TNA
เปิดตำนาน TNA
TNA เกิดขึ้นไม่นานหลังจากการสิ้นสุด WCW และ ECW โดยที่ TNA เกิดขึ้นเนื่องด้วยในตอนนั้น Vince McMahon ไม่ค่อยให้ความสนใจกับมวยปล้ำรุ่น Cruiserweight มากนัก รวมทั้งการจัดมวยปล้ำแบบ Rasslin (คือมวยปล้ำที่เน้นการปล้ำ ไม่เน้นบท) เพราะว่ามวยปล้ำแบบ WWE นั้นจะเป็นแบบ Sports Entertainment คือกีฬาเพื่อความบันเทิง โดยจะเน้นไปทางด้านบทบาทเสียมากกว่า ซึ่งจุดนี้ทำให้ TNA ใช้เป็นช่องว่างในการหาส่วนแบ่งคนดูจาก WWE โดยพยายามเสนอมวยปล้ำในแบบ Rasslin และเน้นไปทางด้านรุ่น Cruiserweight ซึ่ง WWE ไม่ค่อยให้ความสนใจอีกด้วย โดย TNA ได้ชักชวนนักมวยปล้ำจาก WCW และ ECW ที่ไม่เซ็นสัญญากับ WWE มาอยู่ในสมาคม จนกระทั่งวันที่ 10 พฤษภาคม 2002 J Sports and Entertainment ก็ได้ก่อตั้งขึ้นเพื่อมาบริหาร TNA โดยมี Jeff Jarrett เป็นประธานกรรมการบริษัท (สมาคม) ส่วน Jerry Jarrett เป็น ประธานกรรมการบริหาร (CEO) และ TNA นั้นก็ได้เข้าไปเป็นสมาคมในสังกัดของ National Wresting Aliance (NWA) ภายใต้ชื่อ NWA:TNA
ภายใต้สมาคมที่ใช้สไตล์การปล้ำแบบ Rasslin ก็มีเหมือนกันเช่นสมาคม World Wrestling All-Stars (WWA) แห่งออสเตรเลีย ซึ่งก็จัดสไตล์การปล้ำแบบเดียวกับ TNA และก็ยังมีนักมวยปล้ำดังๆหลายคนไปปล้ำที่นั่นเช่น Sting, Jeff Jarrett (ช่วงยังไม่ได้ก่อตั้ง TNA) และก็มี Nathan Jones เป็นต้น แต่ปรากฏว่ากลายเป็น TNA เท่านั้นที่สามารถยืนยันอยู่ในวงการมวยปล้ำต่อไปได้ (ภายหลัง WWA ได้ไปรวมกับ TNA) ซึ่งมีข้อสงสัยบางส่วนถึงการกำเนิด TNA ว่าอาจจะเกิดจากการที่ Jeff Jarrett ไม่อยากไปทำงานด้วยกับ WWE หลังจากเคยไปแบล็คเมล์ให้ Vince McMahon จ่ายเงินโบนัสก้อนโตให้กับตนในแมทช์สุดท้ายที่ตนจะปล้ำให้กับ WWE มิฉะนั้นตนจะนำเข็มขัดแชมป์ Intercontinental ซึ่งตนเป็นแชมป์อยู่ในขณะนั้นไปด้วย ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ Vince ต้องกัดฟันจ่ายโบนัสให้ Jarrett ถึง 2 แสนดอลลาร์เหรียฐสหรัฐ โดยแมทช์สุดท้ายของ Jarrett ก็คือแมทช์ที่แพ้ให้กับ Chyna เสียแชมป์ Intercontinental ในศึก No Mercy ปี 1999 นั่นเอง
แต่ว่า TNA เริ่มดำเนินการไปได้ไม่นานก็ต้องเจอปัญหาใหญ่ครั้งแรก เมื่อ HealthSouth Corporation ซึ่งเคยเป็นผู้สนับสนุนทางการเงินของ TNA ได้ยกเลิกการสนับสนุนทางการเงิน หลังจาก HealthSouth มีปัญหาภายใน จากเรื่องของการตกแต่งบัญชีทางการเงิน นี่ทำให้ TNA ซวนเซไปพอสมควร หลังเริ่มเปิดดำเนินการมาไม่ถึงปี ปรากฏว่าในเดือนตุลาคมปี 2002
Jerry Jarrett ก็ตัดสินใจให้ Panda Energy International เข้ามา Takeover กิจการของ TNA โดยให้เข้ามาเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในสมาคม โดยที่ภายหลังจากนั้น วันที่ 31 ตุลาคม 2002 Panda Energy และ J Sports and Entertainment ก็ได้ร่วมกันก่อตั้ง TNA Entertainment ขึ้นมาเพื่อใช้เป็นนิติบุคคลสำหรับการดูแลบริหาร TNA (J Sports and Entertainment ภายหลังก็ถูกยุบไปโดยปริยาย) โดยที่ Jeff Jarrett มีตำแหน่งเป็นรองประธานบริษัท (สมาคม) และ Dixie Carter บุตรสาวของประธานกรรมการ และประธานกรรมการบริหาร Panda Energy: Robert W. Carter มาเป็นประธานบริษัท (สมาคม)
Dixie Carter นั้นถือได้ว่าเป็นแฟนมวยปล้ำพันธุ์แท้เลยคนหนึ่ง และการได้มาดูแลบริหาร TNA นี้ก็ทำให้เธอนั้นเกิดความสนใจ และเข้าไปบริหารเป็นการถาวร ส่วน Panda Energy ก็ได้ตั้ง Chris Sobol ผู้จัดการฝ่ายพัฒนาธุรกิจของ Panda Energy ให้มาเป็นรองประธานกรรมการฝ่ายปฏิบัติการของ TNA และตั้งให้ Frank Dickerson อดีตกรรมการบริหาร Panda Energy ให้มาดำรงตำแหน่ง CEO ของสมาคม (Dickerson ลาออกจากการเป็น CEO ในเดือนพฤศจิกายน ปี 2005 หลังเกิดความขัดแย้ง กรณีการซื้อตัว Sting ทำให้มีการตั้ง Kevin Day ให้ขึ้นมาเป็น CEO แทน) แต่ว่าอย่างไรก็ดี จากการเข้ามา Takeover ของ Panda Energy ใน TNA กลับทำให้ TNA ต้องขาดทุนไปราวประมาณ 1 ล้านดอลลาร์ดอลลาร์สหรัฐ ไม่นับรวมกับรายได้ที่ได้รับ แต่ว่าทาง Panda Energy ก็ยังคงยืนยันว่าพวกเขายังมั่นใจในศักยภาพของ TNA ต่อไป โดยที่ Robert Carter ประธานกรรมการ และประธานกรรมการบริหาร Panda Energy กล่าวว่า TNA จะต้องมีกำไรภายในปี 2006 อย่างแน่นอน (ขอให้จริงเถอะนะครับ)
ในเดือนพฤษภาคมปี 2005 Nelson Corporation ได้ทำการเสนอเงินจำนวน 10 ล้านดอลลาร์ดอลลาร์สหรัฐในการจะขอซื้อ TNA จาก Panda Energy แต่ว่าสุดท้ายแล้วข้อตกลงก็ต้องเป็นอันยกเลิกในวันที่ 31 พฤษภาคม 2005 หลังจาก Panda Energy ล้มเหลวในการนำเสนอความน่าสนใจต่อ Nelson Corporation นอกจากนี้ Morphoplex ซึ่งเป็นสปอนเซอร์หลักของ TNA ก็เคยเสนอเงินถึง 20 ล้านดอลลาร์ดอลลาร์สหรัฐเพื่อขอซื้อ TNA เช่นกัน แต่ข้อเสนอก็ถูกปฏิเสธไป
เส้นทาง TNA บนถนนสายมวยปล้ำ
สำหรับ TNA แล้ว ด้วยความที่เป็นสมาคมที่ทุนน้อย จึงไม่สามารถจะทัวร์แบบ WWE ได้ (WWE จะทัวร์ไปตามเมืองต่างๆ ทำให้นักมวยปล้ำส่วนใหญ่ต้องเดินทางตามไปด้วยตลอด 24 ชั่วโมง) ทำให้ TNA ต้องใช้วิธีการจัดรายการเป็นแบบ Weekly PPV
โดยปกติแล้ว PPV (Pay-Per-View) จะจัดกันเป็นรายการเดือนละ 1 ครั้ง ซึ่งพบเห็นได้ใน WWE โดยจะเป็นรายการใหญ่ แต่ว่า PPV ของ TNA นี้จะจัดกันทุกสัปดาห์ ครั้งละ 2 ชั่วโมง โดยราคาสำหรับเข้าชม (ผ่านอินเทอร์เน็ต หรือ Webcast) จะอยู่ที่ 9.95 ดอลลาร์ดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งถูกกว่าราคาของ PPV ของ WWE แต่อย่างไรก็ดี TNA ก็ได้รับโอกาสในการเอา Weekly PPV ของพวกเขามาฉายผ่านทางสถานีโทรทัศน์ Wrestling Channel ฟรี เป็นเวลา 6 เดือน ตั้งแต่เดือนมีนาคม – กันยายน 2004 และนับเป็นครั้งแรกที่ TNA มีโอกาสนำเสนอตัวเองเข้าไปยังตลาดต่างประเทศ (ซึ่งปกติก็ดูแต่ WWE อยู่แล้ว)
หลังจากทำการจัด Weekly PPV มาถึง 111 ครั้ง TNA ก็ตัดสินใจปิดตัว Weekly PPV ในวันที่ 8 กันยายน 2004 และหลังจากนั้น ในวันอาทิตย์ที่ 7 พฤศจิกายน 2004 TNA ก็ได้ฤกษ์เปิดตัว PPV 3 ชั่วโมงเป็นครั้งแรกกับ TNA Victory Road
สำหรับรายการรายสัปดาห์ที่มาแทน Weekly PPV นั้นก็คือ Impact! ซึ่งได้ฤกษ์ออกอากาศครั้งแรกเมื่อ 4 มิถุนายน 2004 ผ่านทางสถานีโทรทัศน์ Fox Sports Net (FSN) โดยออกอากาศทุกวันศุกร์บ่าย 3 โมง – 4 โมง โดย Impact! จะบันทึกเทปที่ Soundstage 21 ภายใน Universal Orlando Resort ในเมือง Orlando, Florida ซึ่ง Impact! นั้นต้องจ่ายค่าเช่าเวลาแก่ FSN เป็นจำนวนเงิน 3 หมื่นเหรียญต่อสัปดาห์ในการออกอากาศแต่ละครั้ง
แต่แล้ว วันที่ 27 พฤษภาคม 2005 TNA ก็ได้ออกอากาศ Impact! เทปสุดท้ายก่อนที่จะหมดสัญญาไปกับ FSN ซึ่งช่วงนั้นถือเป็นวิบากกรรมของ TNA พอสมควรเนื่องจากไม่สามารถที่จะหาสถานีโทรทัศน์ช่องใหม่สำหรับการออกอากาศ Impact! ได้ ทำให้ในวันที่ 1 กรกฎาคม 2005 TNA จับมือกับ RealNetworks ทำการออกอากาศ Impact ผ่านทางอินเทอร์เน็ต โดยอาศัยโปรแกรม RealPlayer ในการรับชม แต่ใช่ว่า TNA จะยอมฉาย Impact! ของพวกเขาในอินเทอร์เน็ตตลอดไป พวกเขาอาศัยจังหxxxดังกล่าวในการหาสถานีโทรทัศน์ช่องใหม่ โดยเดิมมีข่าวว่าพวกเขาอาจจะนำ Impact! ไปฉายทางช่อง WGN โดยจะได้เวลาวันจันทร์เพื่อแข่งกับ RAW ของ WWE แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เซ็นสัญญากับทาง WGN แต่อย่างใด กระทั่งเหมือนราชรถมาเกย TNA ก็ส้มหล่นได้เซ็นสัญญากับ Spike TV ซึ่งเพิ่งหมดสัญญากับทาง WWE ไป และ WWE ก็นำรายการ RAW ของพวกเขาย้ายไป USA Network ทำให้ TNA ได้รับโอกาสในการนำมวยปล้ำของพวกเขามาฉาย (ปกติ WWE ทำสัญญากับ Spike TV ไม่อนุญาตให้รายการมวยปล้ำของสมาคมอื่นใดมาฉายทาง Spike TV ยกเว้น WWE เท่านั้น) โดยได้เวลาในช่วง 5 ทุ่มของคืนวันเสาร์ ซึ่งเดิมเป็นเวลาของรายการ WWE Velocity (ซึ่งภายหลังนำไปออกอากาศผ่านอินเทอร์เน็ต และมีข่าวว่าอาจจะยุบรายการเพื่อนำ ECW มาฉายแทน) แต่ว่าในความจริง ช่วงเวลาดังกล่าวนี้ ถือเป็นช่วงเวลาของรายการ WCW Saturday Night และ WWE Saturday Night Main Event ในช่วงยุค 1985 – 1992 อีกด้วย ซึ่งทาง TNA ได้ตกลงเซ็นสัญญากับ Spike TV ในฤดูใบไม้ร่วงปี 2005
นับตั้งแต่วันที่ 27 กันยายน 2005 เป็นต้นมา TNA ก็ทำการบันทึกเทปรายการ Impact 2 เทปทุกวันอังคาร และ Impact! เทปแรกใน Spike TV ก็ประเดิมออกอากาศในวันที่ 1 ตุลาคม 2005 ทันที (ก่อน WWE Homecoming ของ RAW เพียง 2 วันเท่านั้น) โดยที่ตามสัญญาการออกอากาศนั้น เดิม TNA จะต้องจ่ายเงินให้กับ FSN เองเพื่อหาสปอนเซอร์ แต่ว่ามา Spike TV ปรากฏว่าทาง Spike TV ก็จัดการเรื่องโฆษณาให้เอง จนกระทั่งเดือนมีนาคม ปี 2006 Morphoplex (ที่เคยมีข่าวว่าจะซื้อ TNA นั่นล่ะ) ผู้ผลิตผลิตภัณฑ์เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ ได้เข้ามาสนับสนุนโดยเป็นสปอนเซอร์หลักให้กับ TNA และจ่ายเงินให้กับ TNA เป็นเงิน 2 แสนดอลลาร์ต่อเดือน
วันที่ 7 พฤศจิกายน 2005 TNA ประกาศว่าพวกเขากำลังจะมีเกมมวยปล้ำของตัวเองออกมา โดยได้ทำสัญญากับค่าย Midway Games โดยชื่อเกมนั้นใช้ตรงกับชื่อรายการหลักว่า TNA Impact! โดยเกมนั้นคาดว่าจะคลอดออกมาในปี 2007 ซึ่งจะเล่นได้ทั้ง PS3, XBOX, XBOX 360 และ Wii
หลังจาก TNA ทำแต่รายการหลักมานาน ในที่สุด วันที่ 17 มีนาคมปีนี้ TNA ก็ได้ฤกษ์เปิดตัว House Show รายการแรกของพวกเขา นับตั้งแต่ TNA ได้ถือกำเนิดขึ้นมา โดยการปล้ำ House Show ครั้งแรกนี้ จัดขึ้นที่สนาม Compuware Sports Arena ใน Plymouth, Michigan (ใกล้ๆกับ Detroit, Michigan ซึ่งปรากฏว่าวันถัดมา WWE ก็มาจัด Saturday Night’s Main Event ที่นั่น) โดยการปล้ำ House Show ครั้งนี้ ทาง TNA ก็ได้จับมือกับสมาคม United Wrestling Federation (UWF) ของ Dave Hebner อดีตกรรมการอาวุโส WWE ซึ่งได้ไปจัดตั้งสมาคมใหม่ขึ้นมาเพื่อเป็นพันธมิตรกับ TNA โดยในการโปรโมต House Show ของ TNA จะทำการโปรโมตในบริเวณเขต Mid-Atlantic และทางตะวันออกเฉียงใต้ของสหรัฐ โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ Virginia ซึ่งเป็นที่ตั้งของ UWF
หลังจากที่ Impact! ได้แสดงฝีมือในช่วงเวลาวันเสาร์ 5 ทุ่มโดยทำเรตติ้งได้เป็นที่น่าพอใจ และก็เคยได้รับโอกาสในการฉายเทปพิเศษ 2 ชั่วโมงมาถึง 2 ครั้ง ในที่สุด Spike TV ก็ตัดสินใจย้ายเวลารายการของ Impact! ไปยังช่วงไพรม์ไทม์ของวันพฤหัสบดี ในเวลา 3 ทุ่มตรง แต่สุดท้ายก็กลายเป็น 5 ทุ่มตรง หลังจากที่นักมวยปล้ำของ TNA ได้ประกาศออกมาล่วงหน้า โดยที่รายการ UFC Ultimate Fighting Championship ซึ่งเป็นเวลาเดิมจะย้ายไปยังช่วงเวลาเดิมของ Impact! (วันเสาร์ 5 ทุ่ม) แทน โดยที่ Impact! เวลาใหม่นั้น ออกอากาศครั้งแรกเมื่อวันที่ 13 เมษายน แต่ว่าเทปรองสุดท้ายก่อนย้ายเวลานั้น มีเรื่องว่า เวลานั้นไปชนกับการถ่ายทอดสดงานมอบรางวัล WWE Hall Of Fame ซึ่งจัดขึ้นก่อน WrestleMania 22 เพียง 1 วัน ซึ่งนั่นนับเป็นครั้งแรกของ TNA ที่รายการของพวกเขาปะทะกับรายการของ WWE แต่ว่าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ เพราะว่าคืนนั้นดาราของ WWE รวมทั้งบุคคลที่มีชื่อเสียงก็ไปกันเยอะ รวมทั้งการกล่าวสุนทรพจน์ของ “Mean” Gene Okerlund, Bret “The Hitman” Hart และ Vickie Guerrero (ที่มารับรางวัลแทน Eddie Guerrero ผู้ล่วงลับ) พร้อมทั้งตัวผู้มอบรางวัลแก่ทั้ง 3 คน ทำให้ TNA ไม่สามารถทำเรตติ้งได้ในคืนนั้น และนับเป็น Impact! รายการที่มีเรตติ้งน้อยที่สุดนับตั้งแต่ Impact ได้ออกอากาศทาง Spike TV เมื่อเดือนพฤศจิกายน ปีที่แล้ว
แต่ว่าล่าสุด ในเดือนเมษายนที่ผ่านมา TNA ได้จับมือกับ YouTube ผู้ให้บริการแชร์ไฟล์วีดีโอผ่านทางอินเทอร์เน็ต อนุญาตให้นำแมทช์ทั้งหมดของ TNA นำไปแชร์ให้ชมผ่านทางเว็บได้ ซึ่งต่างกับ WWE ที่แจ้งให้ YouTube ลบไฟล์วีดีโอทั้งหมดซึ่งเป็นของ WWE ทิ้งเสีย และในเดือนเดียวกัน TNA ก็ประกาศทำรายการ Global Impact ความยาว 30 นาทีขึ้น ซึ่งออกอากาศผ่านทางอินเทอร์เน็ต โดยรูปแบบรายการจะเป็นการนำเบื้องหลังของ TNA มาเสนอให้ชม (รูปแบบรายการจะคล้าย WWE Experience) ซึ่งพิธีกรก็ได้แก่ Jeremy Borash และ Christy Hemme อดีตผู้ชนะ WWE RAW Diva Search ปี 2004 ซึ่งได้ย้ายมาสังกัด TNA นั่นเอง โดยที่ Global Impact เทปแรกออกอากาศเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคมที่ผ่านมา
โครงสร้างแชมป์ของ TNA
TNA ได้รับสิทธิจาก NWA ให้เป็นเจ้าของ แชมป์โลกเฮฟวี่เวท NWA (NWA World Heavyweight Champion) และ แชมป์โลกแทค
ทีม NWA (NWA World Tag Team Champion) โดยที่เข็มขัดแชมป์ทั้ง 2 เส้นก็จะถือว่าเป็นของ TNA ซึ่งตามหลักแล้ว เข็มขัดแชมป์โลกเฮฟวี่เวท NWA จะป้องกันแชมป์ไปตาม NWA สาขาต่างๆ แต่ว่าเมื่อ TNA ได้สิทธิ์เป็นเจ้าของแล้ว การป้องกันแชมป์โลกเฮฟวี่เวท NWA ตามสาขาต่างๆ ก็แทบจะไม่มีให้เห็นเลย (จริงๆ ไม่มีให้เห็นเลยล่ะ ก็ในเมื่อมันเป็นของ TNA) โดยที่ TNA ได้รับอนุญาตจาก NWA ให้เป็นเจ้าของเข็มขัด 2 เส้นดังกล่าวได้ไปจนถึงปี 2014 แต่อย่างไรก็ดี แชมป์ X-Division (TNA X-Division Champion) ถือเป็นเข็มขัดเพียงเส้นเดียวที่ TNA เป็นผู้สร้าง และเป็นของ TNA แต่เพียงผู้เดียว ผู้ที่สามารถครองเข็มขัดแชมป์ทั้ง 3 เส้นได้ใน TNA (แชมป์โลกเฮฟวี่เวท NWA, แชมป์ X-Division และแชมป์โลกแทคทีม NWA) จะถูกเรียกว่า TNA Triple Crown โดย ณ ขณะนี้มีเพียงผู้เดียวที่เป็น TNA Triple Crown นั่นคือพ่อหนุ่ม AJ Styles นั่นเอง (เป็นแชมป์โลก 3 สมัย: แชมป์ X-Division 6 สมัย และแชมป์โลกแทคทีม 3 สมัยกับ Jerry Lynn Abyss และ danial)
หอเกียรติยศทีเอ็นเอ
ในวันที่ 31 พฤษภาคม ค.ศ. 2012 TNA ได้จัดหอเกียรติยศทีเอ็นเอขึ้นมา เป็นครั้งแรกในประวัติศาตร์ของ TNA
2017-ปัจจุบัน
ในเดือนมกราคม 2017 CBS Corporation ซึ่งเป็นเจ้าของช่องเคเบิล Pop cable เข้าร่วมบริการสตรีมสดใหม่ของ Hulu เพื่อออกอากาศ TNA ต่อมา Anthem Sports & Entertainment ได้ซื้อหุ้นใหญ่ 85% ของ TNA โดย Dixie Carter ยังคงเป็นผู้ถือหุ้นรายย่อย 5% ในบริษัท แต่ลาออกจากตำแหน่งเป็นประธานหลังจากทำงาน 14 ปีกับ บริษัท และเข้าร่วมคณะกรรมการที่ปรึกษาของกลุ่มสมาร์ทโฟน ต่อมา TNA ได้ถูกเปลี่ยนชื่อมาเป็น Impact Wrestling พร้อมกับรองประธานกรรมการบริหารของ Anthem Sports & Entertainment ได้กลายมาเป็นประธานของบริษัท TNA คนใหม่ คือ Ed Nordholm และในวันที่ Jeff Jarrett ถูกนำกลับมาอีกครั้งโดย Anthem เพื่อทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษา ในวันที่ 20 พฤษภาคม Impact Wrestling ได้ทำการรวมสมาคมกับ Global Force Wrestling ในเดือนพฤษภาคม 2017 Impact Wrestling ได้เดินทางไปยังประเทศอินเดียเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันมวยปล้ำบันทึกเทปโดยกลายเป็น บริษัทมวยปล้ำอาชีพรายแรกที่ถ่ายทำรายการในประเทศนั้น
โครงสร้างการบริหารงาน TNA
คณะกรรมการควบคุมบท (Booking Committee)
พูดง่ายๆก็คือ ทีมเขียนบทของ TNA นี่เอง โดยตอนนี้ทีมเขียนบทมี Scott D’Amore ซึ่งเป็นโค้ชของ Team Canada ใน TNA เป็นหัวหน้าทีมเขียนบท ส่วนสมาชิกก็มีดังต่อไปนี้
Jeremy Borash
Mike Tenay
Dutch Mantell
และ Bill Banks
แต่อย่างไรก็ดีนะครับ ทั้ง Dixie Carter และ Jeff Jarrett ในฐานประธาน และรองประธาน TNA มีอำนาจในการคัดค้านบทใดๆที่ทั้งสองหรือใครคนใดคนหนึ่งไม่เห็นชอบด้วย
ทว่าในความเป็นจริงแล้ว อำนาจในการเขียนบทนั้น มักจะตกอยู่กับบุคคลเพียงไม่กี่คน อย่างเช่นช่วงแรกก็เป็น Jeff และ Jerry Jarrett ต่อจากนั้นก็เป็น Vince Russo และ Dusty Rhodes ตามลำดับ โดยที่ตำแหน่งผู้มีอำนาจในการควบคุมบท มักจะแสดงโดยใช้ชื่อตำแหน่งของ Director of Authority (แปลให้เข้าใจง่ายๆก็คือ ผู้จัดการทั่วไป)
คณะกรรมการแชมป์ (NWA Championship Committee)
คณะกรรมการแชมป์ของ TNA มีชื่อเป็นทางการว่า NWA Championship Committee จะประกอบไปด้วยกลุ่มนักมวยปล้ำที่เป็นที่โด่งดังในอดีต โดยทำหน้าที่แบบคณะผู้พิพากษาซึ่งจะมีหน้าที่ตัดสินกรณีมีการชิงแชมป์แล้วแมทช์จบลงด้วยการเสมอกัน โดยคณะกรรมการแชมป์จะมี 3 คนได้แก่ Harley Race, Larry Zbyszko และ Terry Funk แต่ว่าภายหลัง Roddy Piper ก็มาดำรงตำแหน่งแทน Terry Funk
อย่างไรก็ดี หลังจากที่ Harley Race และ Roddy Piper ลาออกจาก TNA ไป คณะกรรมการแชมป์ก็หมดความสำคัญลงไปด้วย แต่ว่าคณะกรรมการนี้ยังคงมีเพียงแต่ในนามเท่านั้น โดย Larry Zbyszko ซึ่งยังคงทำงานกับ TNA ต่อไปก็ยังมีตำแหน่งอยู่ในคณะกรรมการนี้ในฐานะ สมาชิกคณะกรรมการแชมป์ NWA (NWA Championship committee member)
ผู้จัดการทั่วไป TNA (Director of Authority)
ผู้จัดการทั่วไปของ TNA นี้ จะถือว่าเป็นตัวแทนของผู้บริหารสูงสุดของ TNA โดยตามบทบาท จะมีอำนาจในการจัดแมทช์ต่างๆนะครับ (ก็เหมือนผู้จัดการทั่วไปนี่ละ) โดยผู้จัดการทั่วไปคนแรกของ TNA (นับตั้งแต่มีตำแหน่งนี้) ได้แก่ Erik Watts หลังจากนั้นตำแหน่งนี้ก็มีมาเรื่อยๆจนกระทั่ง Dusty Rhodes ออกจาก TNA ไป (เพื่อไปเขียนบทให้ WWE) ตำแหน่งผู้ซึ่งมีหน้าที่ควบคุมบทบาทก็ถูกสลับให้มาเป็นหน้าที่ของคณะกรรมการแชมป์แทน โดยผู้ดำรงตำแหน่งเป็น Larry Zbyszko และชื่อเรียกเดิมคือ Director of Authority ก็ไม่มีการพูดถึงอีก
ทำเนียบผู้จัดการทั่วไป TNA
1.Erik Watts --- 23 กรกฎาคม 2003 – 28 มกราคม 2004
2.Vince Russo --- 18 กุมภาพันธ์ 2004 – 7 พฤศจิกายน 2004
3.Dusty Rhodes --- 7 พฤศจิกายน 2004 – 16 มิถุนายน 2005
ลักษณะพิเศษ
รูปร่างเวทีและสถานที่
ด้วยความแตกต่างจากสมาคมมวยปล้ำอาชีพอื่นๆ ในสหรัฐอเมริกา ทีเอ็นเอได้ดึงเวทีมวยปล้ำหกเหลี่ยมขึ้นมาใช้เป็นครั้งแรก ซึ่งขัดกับเวทีสี่เหลี่ยมแบบเดิมที่นิยมใช้มากกว่าซึ่งในปี 2010 เวทีมวยปล้ำหกเหลี่ยมได้ยกเลิกใช้แล้ว รูปแบบการปล้ำในกรงเหล็กก็ได้ถูกนำมาใช้อีกด้วย เรียกว่า "ซิกซ์ ไซด์ส ออฟ สตีล" (Six Sides of Steel) ซึ่งในทุกปีจะมีเพย์-เพอร์-วิว ล็อกดาวน์ โดยทุกการแข่งขันจะปล้ำกันในกรงเหล็กดังกล่าว นับเป็นการนำกฎและรูปแบบการปล้ำที่ไม่เคยมีมาก่อนเข้าสู่วงการมวยปล้ำอาชีพ เป็นบางครั้งที่ทีเอ็นเอจะแสดงเฮาว์ส โชว์และเพย์-เพอร์-วิวในอารีน่า แต่โดยมากแล้วทีเอ็นเอจะแสดงในยูนิเวอร์แซล สตูดิโอส์ที่ออร์แลนโด รัฐฟลอริดา ตรงกันข้ามกับการแสดงในอารีน่า ซึ่งทำให้บรรยากาศเหมือนสมาคมท้องถิ่นมากกว่า
เอ็กซ์ ดิวิชั่น
แชมเปี้ยน
แชมเปี้ยนปัจจุบัน
อดีตแชมเปี้ยน
แชมป์เอก
แชมป์ทั่วไป
ตำแหน่งอื่นๆ
ตราสัญลักษณ์
โลโก้ยุคแรกของ NWA: Total Nonstop Action (NWA-TNA) (2002 - 2003)
โลโก้ของ Total Nonstop Action Wrestling (TNA) (2003 - 2009)
โลโก้อีกรูปแบบหนึ่งของ Total Nonstop Action Wrestling (TNA) ในระบบ HD (2008 - 2010)
โลโก้ของ Total Nonstop Action Wrestling (TNA) (2010 - 2011,2012 - มีนาคม 2017)
โลโก้ของ Total Nonstop Action Wrestling (TNA) (2011 - 2012)
โลโก้ของ Impact Wrestling หลังจากที่เปลี่ยนชื่อมาจาก Total Nonstop Action Wrestling (TNA) (มีนาคม 2017 - มิถุนายน 2017 ,กันยายน 2017 - 2018)
โลโก้ของ Impact Wrestling หลังจากที่เปลี่ยนชื่อมาจาก Total Nonstop Action Wrestling (TNA) (มิถุนายน 2017 - กันยายน 2017)
โลโก้ของ Global Force Wrestling (GFW) หลังจากที่เปลี่ยนชื่อมาจาก Impact Wrestling (มิถุนายน 2017 - กันยายน 2017)
โลโก้ของ Impact Wrestling (2018 - ปัจจุบัน)
ดูเพิ่ม
รายชื่อเพย์-เพอร์-วิวของทีเอ็นเอ
รายชื่อศิษย์เก่าของทีเอ็นเอ
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
at Facebook
at Livestream
at Twitter
at YouTube
หมวดหมู่:มวยปล้ำอาชีพในปี พ.ศ. 2545
หมวดหมู่:บริษัทที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2545
หมวดหมู่:สมาคมมวยปล้ำอาชีพของสหรัฐอเมริกา
หมวดหมู่:โทเทิลนอนสต็อปแอคชั่นเรสต์ลิง
หมวดหมู่:บริษัทการบันเทิงของสหรัฐอเมริกา
หมวดหมู่:มวยปล้ำอาชีพ
หมวดหมู่:รายชื่อสมาชิกของเนชันนัลเรสต์ลิงอัลไลแอนซ์
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B4%E0%B8%A1%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B9%87%E0%B8%81%20%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B9%8C%E0%B8%A5%E0%B8%B4%E0%B8%87
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
307,
794,
1310,
1775,
2880,
3362,
4608,
5011,
5467,
6414,
7504,
8804,
9747,
10286,
11752,
12419,
13027,
13441,
14609,
14929,
15479,
16733,
17539,
18058,
19342,
21021,
21146,
23371,
23656,
24024,
24744,
26242,
27019,
27888,
28260,
28355,
28383,
28532,
29537,
29967,
30666,
30980,
31398,
31928,
32473,
33315,
33484,
33540,
34326,
35022,
35332,
35486,
35572,
35770,
36273,
36725,
36759,
37736,
38814,
38845,
39158,
39212,
39658,
39935,
41005,
41030,
42410,
42745,
43337,
44587,
45003,
45854,
46373,
47530,
48597,
48853,
49226,
50270,
54878,
55224,
56345,
56859,
58034,
58227,
58456,
58574,
63952,
64038,
64227,
64483,
64867,
65006,
65213,
65777,
65867,
66044,
66403,
66638,
67257,
68197,
69146,
69404,
69798,
74212,
81591,
81716,
82608,
83748,
84649,
84873,
85483,
85627
],
"plaintext_end_byte": [
306,
793,
1309,
1767,
2879,
3303,
4607,
5010,
5423,
6356,
7503,
8803,
9705,
10266,
11748,
12418,
13026,
13440,
14608,
14909,
15478,
16732,
17519,
18044,
19328,
20995,
21114,
23357,
23621,
24010,
24724,
26228,
26998,
27887,
28225,
28354,
28382,
28512,
29517,
29935,
30637,
30969,
31390,
31905,
32450,
33301,
33483,
33539,
34303,
35005,
35307,
35466,
35564,
35738,
36264,
36724,
36758,
37712,
38812,
38843,
39157,
39211,
39625,
39912,
41004,
41029,
42378,
42737,
43323,
44586,
45002,
45853,
46372,
47516,
48596,
48852,
49211,
50269,
54847,
55208,
56344,
56858,
58025,
58226,
58389,
58573,
63951,
64022,
64226,
64482,
64866,
65005,
65162,
65776,
65866,
66043,
66402,
66637,
67256,
68196,
69146,
69369,
69797,
74210,
81562,
81715,
82570,
83710,
84612,
84859,
85465,
85626,
85684
]
}
|
活動電位が生じなければ人間は痛みを感じない？
|
てんかん
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
てんかん（癲癇、英: epilepsy）は、脳細胞に起きる異常な神経活動（以下、てんかん放電）のため<b data-parsoid='{"dsr":[2096,2108,3,3]}'>てんかん発作</b>をきたす神経疾患あるいは症状[4]。神経疾患としては最も一般的なものである[4]。
古くから存在が知られる疾患のひとつで、古くはソクラテスやユリウス・カエサルが発病した記録が残っている。特に全般発作時の激しい全身の痙攣から、医学的な知識がない時代には狐憑きなどに代表される憑き物が憑依したと誤認され、「放っておくと舌を噛んで死ぬ」と思われていたり、時に周囲に混乱を起すことがあり差別の対象となることがあった。
全世界の有病者数は5000万人ほどで、患者のおよそ80%は発展途上国の国民である[4]。各国の疫学データでは発症率が人口の1%前後となっている。昔は「子供の病気」とされていたが、近年の調査研究で、老若男女関係なく発症する可能性があるとの見解も示され、80歳を過ぎてから発病する報告例もあるが、エミール・クレペリンなどは老年性てんかんは別個のものとして扱っている。
てんかんは予防不可能かつ完治不可能だが、大部分は安価に管理可能な病気であり抗てんかん薬が用いられる[4][5]。年間の医薬品コストはわずか5ドルにすぎない[4]が、通院、入院、検査には費用がかかり、日本では医療費自己負担額軽減のための制度もある[6]。真面目に薬を飲み続ければ、症状が発症しない治癒の可能性は十分あり得る。
定義
WHOによる定義によるとてんかんとは『種種の病因によってもたらされる慢性の脳疾患であり、大脳ニューロンの過剰な放電から由来する反復性の発作（てんかん発作、seizure）を主徴とし、それに変異に富んだ臨床ならびに検査所見の表出が伴う』とされている。この定義は「大脳皮質の過剰な発射ではない」、「反復性でない」、「脳疾患ではない」、「臨床症状が合わない」、「検査所見が合わない」ものは「てんかん」から鑑別するべきだという意味が込められている。日本神経学会のてんかん治療ガイドライン2010では『てんかんとは慢性の脳の病気で、大脳の神経細胞が過剰に興奮するために、脳の症状（発作）が反復性（2回以上）に起こるものである。発作は突然起こり、普通とは異なる身体症状や意識、運動および感覚の変化が生じる。明らかな痙攣があればてんかんの可能性は高い』と記載されている。
大脳ニューロンを由来としない不随意運動はてんかんではない。例えば脊髄性ミオクローヌスや下位ニューロン障害の線維束攣縮などはてんかんではない。また経過が慢性反復性でなければならないことから、薬物中毒の離脱期におこる痙攣はてんかんではない。これらの痙攣に関しては急性症候性発作で述べる。
てんかん発作およびてんかん症候群の分類
てんかんが上記定義された病名である。てんかんの一回ごとの発作をてんかん発作（seizureまたはepileptic seizure）という。てんかん発作は痙攣（convulsion）であることが多い。痙攣とは全身または一部の筋肉の不随意かつ発作的収縮を示す症候名である。不随意運動のミオクローヌス、他の症候では失神との鑑別が必要な症候である。痙攣は必ずしもてんかんではない。例えば何らかの誘因がある発作、1回だけで反復のない孤立発作、急性の全身疾患や頭部外傷直後などに関連して起こった急性症候性発作ではてんかんとは診断されない。誘因のある発作の代表例がラム発作といわれるもので、アルコール中毒患者が風邪をひき、飲酒をやめたためおこる発作である。これらの発作は皮質機能が一過性に障害されたときに起こる正常脳の自然な反応として考えられている。何らかの誘因する原因、機会がないにもかかわらず反復して2回以上かそれ以上起こったてんかん発作があってはじめててんかんと診断することができる。
てんかん症候群という言葉は毎回随伴して起こる徴候、症状の組み合わせや病因、誘因因子、発症年齢、重症度および慢性化傾向などに特徴づけられる症候群である。脳波・臨床症候群（electroclinical syndrome）とも言われ、若年ミオクロニーてんかんやWest症候群、Lennox-Gastaut症候群などが有名である。
国際抗てんかん連盟(ILAE)から1981年度てんかん発作型分類と1989年度てんかん、てんかん症候群国際分類がよく普及している。てんかん発作型分類は2006年度に改訂され、てんかん、てんかん症候群国際分類は2010年度に改訂されたが新分類普及は遅れている。分類に実際に関してはの外部リンクを参照とする。
1981年度ILAEてんかん発作型分類
この発作型分類は発作症状と脳波所見の忠実な対比から成り立つ。この分類では発作型および脳波変化が一側半球の部分に局在する部分発作（partial seizures、近年は焦点性発作、focal seizureともいう）と臨床症状が最初から両側半球が巻き込まれたと考えられる全般発作（generalized sezures）に分類される。部分発作（焦点性発作）はさらに意識が障害されない単純部分発作と意識障害がある複雑部分発作、さらに部分発作から全般性強直間代発作に進展する二次性全般化の3種類に分類される。全般発作は最初から両側半球巻き込まれた症状のみられる発作であり、欠神発作、ミオクロニー発作、間代性発作、強直性発作、強直間代性発作、脱力発作に分けられる。
1989年度ILAEてんかん、てんかん症候群分類
1989年度のILAEのてんかん、てんかん症候群および関連発作性疾患の国際分類は1985年度の分類を改定したものである。発作分類が「現象の記載」であるのに対しててんかん、てんかん症候群分類は「概念の規定」であるという考え方で作成された。四分法分類を特徴としている。てんかん発作が部分発作である局在関連（部分、焦点）てんかん、最初から全般性発作をもつ「全般てんかん」に二分される。もうひとつの二分法は脳腫瘍など病因の明確なてんかんを症候性てんかん、遺伝素因が想定され年齢依存性がみられる以外に病因がみあたらないてんかんを特発性てんかんと区分している。特発性てんかんはおそらくチャネル病ではないかと考えられている。症候性と推定されるものの現時点では病因が特定できないてんかんを潜因性と区別されることもあるが曖昧な概念であり用いられない傾向がある。
四分法分類であるため特発性てんかんは全般性てんかんだけではなく部分てんかんもあり、症候性てんかんも部分てんかんと全般性てんかんがある。この4分類では症候性部分てんかん以外は原則的に年齢依存性に発病する。局在関連てんかん（部分てんかん）を示唆する徴候には病因となるような既往歴、前兆、発作起始時、発作中の局所性運動ないし感覚徴候、自動症などがある。ただし欠神発作でも自動症が認められることがある。特発性全般てんかんでは25歳以上での発症は稀であり、他の神経症状は認められない。これを示唆する徴候は小児期（思春期前まで）の発症、断眠やアルコールでの誘発、起床直後強直間代発作あるいはミオクロニー発作、他に神経症候がない発作型である失神発作、脳波で光突発反応、全般性の3Hz棘徐波複合あるいは多棘徐波複合などがある。症候性全般性てんかんを示唆する徴候は非常に早い発症、頻回の発作、発症前からの精神遅滞や神経症候、神経症状の進行や退行、広汎性の脳波異常、器質的脳形態異常などがある。
局在関連てんかんと全般てんかんという分類はペンフィールドの1954年の著作にさかのぼることができる。ペンフィールドはてんかん発作分類を焦点性大脳発作、中心脳発作、大脳性発作に分類し、これらの発作が症状としておこる疾患をてんかんと定義した。中心脳系とはペンフィールドにより提唱された両側脳半球を対称性に結合し脳機能を統合する構築をいい、高位脳幹で視床、中脳をふくむ構築とされ、現在の解釈では脳幹賦活網様体から視床に至るヒトの覚醒に関与する部位と考えられている。中心脳発作という用語自体はてんかん発作国際分類には残されていない。てんかん、てんかん症候群分類は抗てんかん薬の第一選択の目安をつけるのに重要である。
てんかん発作の症状
部分発作
部分発作では大脳ニューロンの過剰放電が起こる部位（発作焦点）に応じて大脳皮質機能局在に基づいた症状がおこる。運動発作、感覚発作、自律神経発作や精神発作が知られている。意識障害を伴わない部分発作を単純部分発作、側頭葉などに発作焦点をもち意識障害を伴う部分発作を複雑部分発作という。発作焦点が前頭葉皮質の運動領野にあると部分発作として痙攣が生じうる。
単純部分発作
単純部分発作は焦点局在部位によって、運動徴候をともなうもの、自律神経症状をともなうもの、体性感覚症状あるいは特殊感覚症状を伴うもの、精神症状を伴うもの</b>に分類される。一次運動野（中心前回）に発作焦点がある場合は対応する片側顔面、上枝、下肢に痙攣が生じる。間代性痙攣は筋の過剰な収縮と弛緩をある程度規則的に反復するガクガクとした痙攣である。過剰筋収縮が持続し、肢を伸展、すなわち突っ張るような、あるいは屈曲位を持続するのが強直性痙攣である。強直性痙攣から間代性痙攣に移行するのが強直間代性痙攣である。発作焦点から始まった局所的な大脳ニューロンの過剰放電が一次運動野にそって波及すると、例えば顔の片側に始まった痙攣が同側の手指から前腕、上腕と波及していくことがあるジャクソンマーチという。痙攣した後に痙攣した肢が一過性に麻痺することがありトッドの麻痺という。前頭葉眼球運動野に発作焦点がある場合は眼球、頭部が病巣の対側に回旋するような向回発作が生じる。また補足運動野に発作焦点があると焦点と対側の上枝を伸展挙上しこれを見上げるように眼球と頭部をむける姿勢発作が起こることがある。
そのほか、側頭葉内側を発作焦点とする自律神経発作、側頭葉を焦点とする精神発作が知られる。自律神経発作は上腹部不快感、嘔気、嘔吐、発汗、立毛、頻脈、徐脈などの自律神経症状をきたす発作であり多くは大脳辺縁系のてんかん焦点に起因する。精神発作は既視感、未視感、恐怖感、離人感などの多彩な症状がある。側頭葉のてんかん活動に起因すると考えられている。精神発作は単純部分発作単独で出現することはむしろ稀であり大部分は複雑部分発作の最初の症状として出現する。
単純部分発作の発作時脳波は対応する皮質機能局在領野に始発する局在性反対側性発射であるが頭皮上から常に記録できるとは限らない。発作発射(seizure discharge)は棘波の律動的発射の場合もあり、それより遅い種々の周波数の突発性律動波であることもありうる。臨床上単純部分発作であっても発作時あるいは発作間欠時に脳波上に焦点性突発波がみられない場合は少なくない。単純部分発作の間欠期の脳波は簡単にいうと局在性反対側発射である。
正常な脳が何故、てんかんを起こさないのかという問いかけに対して、2007年現在、薬理学では次のような解答が出されている。正常な中枢神経にはニューロンのシグナル活動を微調整する機構が備わっている。それはイオンチャネルの不応期とGABA作用性の介在ニューロンによる周辺抑制という機構である。
部分発作が発生するには<b data-parsoid='{"dsr":[8861,8888,3,3]}'>電気活動の亢進による細胞レベルでの発作開始、周辺ニューロンとの同期、脳の隣接領域への伝播</b>という3つのプロセスがある。発作開始時はある一群のニューロン内部で発作性脱分極性変位(PDS)がおこる。この脱分極は200msに及び、これが発生するとニューロンは活動電位を非常に早く連続的に発生するようになる。局所的な放電の場合、周辺抑制のため焦点に閉じ込められた放電が無症状に終わる。周辺抑制を乗り越えるにはGABA抑制作用の低下、ニューロン発火の増加による細胞外カリウム濃度の上昇、NMDAチャネルの開口などが考えられている。周辺抑制を乗り越えると同期放電が出現し症状が出現する。この時の同期放電が十分に強いと隣接領域へ同期発火が伝播する。この伝播が前兆として知覚される。そして、皮質領域を結び付けるU fiberや脳梁、視床皮質投射線維を介して全般化することがある。
周辺抑制が認められる場合は発作は起こらないと考えられている。これらの機構が破綻（はたん）することにてんかんの原因があると考えられており、実際一部のてんかんではナトリウムチャネルの異常が指摘されている。
複雑部分発作
複雑部分発作は意識障害を伴い、あとに健忘を残す発作である。単純部分発作ではじまり、途中から意識障害を起こす場合と最初から意識障害を伴う場合がある。精神運動発作とほぼ同義であるが一部重ならない点もある。複雑部分発作はふつうは側頭部あるいは前頭、側頭部の皮質、皮質下領域（嗅脳、辺縁系を含む）の一側性または両側性の損傷によっておこる。側頭葉てんかんとの関連が重要である。
患者は発作中に話しかけても応答することはできない。発作の持続時間は2〜3分程度である。多少なりともまとまっているものの、適切な目的性を欠く一連の動作、表情、行動などが不随意的、無意識に生じることがあり自動症とよばれる。代表的なものは、舌なめずりや舌打ち、もぐもぐと口を動かす、ごくんと飲み込むなど口部自動症である。そのほか、顔や身体をなでたり、こすったり、衣服をまさぐったり、手をもんだりなどの身ぶり自動症もある。自動症は複雑部分発作中あるいは発作後もうろう状態に認められ、患者本人はその記憶がないか、あっても断片的、部分的である。てんかん活動が基底核に伝播することで発作起始側と対側上肢にジストニア肢位をきたす。約80%は発作起始焦点が側頭葉にあるが、隣接部位から側頭葉へのてんかん活動の伝播でも生じる。前頭葉に起始焦点のある複雑部分発作は側頭葉起始発作と比較すると発作持続時間が短い、激しい自動症をきたす、発作頻度が多いなどの特徴がある。
側頭葉てんかんでは発作発射が側頭葉皮質、島などの皮質から辺縁系（海馬、扁桃体）にいたる投射路を限局性に侵襲すると単純部分発作、すなわち精神発作（錯覚、幻覚）などが出現する。これを外側側頭葉発作という。発射が辺縁系に広がると複雑部分発作とくに自動症を伴うことになる。これを扁桃体・海馬発作という。複雑部分発作の発作間欠期の脳波は一側性あるいは両側性の、ふつうは非同期性の焦点があり、焦点はふつうは側頭部あるいは前頭部に出現する。発作時脳波は一側性の、あるいは両側性の発射で広汎性あるいは側頭部、側頭・前頭部に焦点性に出現する。
二次性全般化
二次性全般化発作は部分発作から二次的に全般化した発作であり、主に現れる発作は強直間代発作である。二次性全般化発作は単純部分発作から強直間代発作が起こる場合、複雑部分発作から強直間代発作が起こる場合、単純部分発作から複雑部分発作を経て強直間代発作となる場合の3パターンが考えられる。単純部分発作か複雑部分発作か明確に区別できない場合もある。
全般発作
全般発作は最初の臨床的徴候が、発作開始時に両側の半球が侵襲されていることを示す発作である。意識は障害されることがあり、この意識障害が発作開始時の症状であることもある。運動現象は両側性である。発作時脳波像は発作開始時両側性であり、これはおそらく両側半球に広汎に広がっているニューロン発射を反映している。全般性てんかんはてんかんの国際分類では特発性で発症が年齢依存性のもの、潜在性あるいは症候性のもの、症候性のものの3つに分かれる。特発性で発症が年齢依存性のものには欠神てんかん、若年欠神てんかん、ミオクロニーてんかん、大発作てんかんなどが含まれる。症候性のものにはウエスト症候群、レノックス・ガストー症候群、ミオクロニー・失立てんかん、ミオクロニー欠神てんかんが含まれる。てんかん発作の国際分類では全般発作は欠神発作（定型、非定型）、ミオクロニー発作、間代発作、強直発作、強直間代発作、失立発作に分類できる。本稿ではてんかん発作の分類に従い解説する。
欠神発作
欠神発作の純粋な型は突然始まり数秒から30秒ほど持続し、突然終了する。それまで行なっていた諸活動の中断、空虚な凝視、場合によっては短時間の眼球上転が認められる。患者が話をしていれば話しは中断され、歩行中ならばその場に立ちすくみ、食事中ならば食物が口に運ばれる途中で止まる。発作中に話しかけると場合によってはぶつぶつとつぶやくことはあるが普通は応答できない。欠神発作には6つの亜型があり、意識障害だけを示すもの、意識障害に自動症をしめすもの、ミオクロニー要素を伴うもの、脱力要素をもつもの、強直要素をもつもの、自律神経要素をもつものが知られている。各亜型は単独も複合もある。いずれの発作型でも普通は発作中は規則正しい左右対称性の3Hz棘徐波複合が出現する。2〜4Hz棘徐波のことや多棘徐波複合のこともある。異常悩波は両側性である。発作間欠期はふつう基礎律動は正常であるが、棘波、棘徐波のような突発波が出現することもある。脳波異常は賦活されやすく過呼吸で容易に誘発される。また睡眠やPentetrazolやbemegrideでも誘発できる。非定型欠神発作は定型欠神発作よりも顕著な筋緊張変化を伴うことが多く、発作の起始、終了が突然ではないという特徴がある。脳波も定型失神発作よりも多彩である。小学生では授業中の集中力の低下と間違われることもある。
ミオクロニー発作
ミオクロニー発作はミオクロニーけいれんと間代発作に分けられる。
ミオクロニーけいれん
ミオクロニーけいれんは、突然起こる短時間の衝撃様の筋収縮で全般性のこともあり、顔面、体幹、1つあるいはそれ以上の肢、個々の筋あるいは筋群に限局することもある。この発作は急速に反復することも比較的孤立して出現することもある。ふつうは意識を失わないがときに1〜2秒の意識消失を伴うことがある。ミオクロニーけいれんは単独で起こることもあるが、同時に全般強直間代発作をもつものも多い。ミオクロニーけいれんの発作時脳波としてふつうは多棘徐波あるいは時に棘徐波や鋭徐波が出現する。発作間欠時にも発作時と同様に突発波が認められるため、脳波上突発波が認められても発作が起こっているとは限らない。ミオクロニーけいれんは外的刺激によって誘発されやすい。突然の音響、睡眠で誘発されるが光刺激に対して特に敏感である。ミオクロニー発作をおこすてんかんには乳児良性ミオクロニーてんかん、若年ミオクロニーてんかん、ミオクロニー欠神てんかん、ミオクロニー失立てんかん、乳児重症ミオクロニーてんかんが知られている。乳児良性ミオクロニーてんかんは1〜2歳に起こり睡眠初期に全般性棘徐波の短い群発が認められる。若年ミオクロニーてんかん（衝撃小発作）は思春期に起こり発作間欠期、発作時は周波数の速い全般性棘徐波あるいは多棘徐波である。光過敏性であることが多い。ミオクロニー欠神てんかんでは小児欠神てんかんと同様な両側同期性、対称性の3Hz棘徐波が出現する。ミオクロニー失立てんかんでは最初は4〜7Hzの律動の他は正常であるが不規則性棘徐波あるいは多棘徐波を示す。乳児重症ミオクロニーてんかんでは全般性あるいは一側性の間代発作、ミオクロニーけいれんをもち、脳波は全般性棘徐波、多棘徐波、焦点性異常、光過敏性を示し極めて難治性である。
間代発作
間代発作はミオクロニーけいれんが律動的に反復するものである。発作時脳波は10Hz以上の速波と徐波、場合によっては棘徐波であり発作間欠期には棘徐波あるいは多棘徐波が出現する。
ミオクローヌスてんかん
ミオクロニー発作と区別が必要な用語である。初期はミオクロニー発作と区別がつきにくいがミオクローヌスてんかんは症候群であり、歯状核赤核淡蒼球ルイ体萎縮症の若年型がこの症候群を呈する。ミオクロニーけいれん、全身性けいれん、認知症などを示す。
強直発作
数秒程度の比較的短時間の強直状態が起こる発作であり、意識はふつう障害されるが回復ははやい。ふつうは眼球や頭部が一側に偏位し、胸部の強直けいれんで呼吸が停止することがある。乳幼児期てんかんに多く、代表疾患はウエスト症候群とレノックスガストー症候群である。ウエスト症候群は発作時は低振幅速波ないし脳波の脱同期、間欠期はヒプスアリスミアが認められる。レノックスガストー症候群は発作時は20Hz前後の速波性同期波や漸増律動が認められ間欠期は鋭徐波が多少とも律動的な発射で出現する。
強直間代発作
強直間代発作にて特発性全般性てんかんによるものと症候性全般性てんかんによるものとがある。部分発作が発展して二次的に全般化して強直間代発作を示すこともある。従来は部分発作の二次性全般化による発作も強直間代発作とし、部分発作の症状を前兆として扱っていたが、国際分類では二次性全般化はあくまで部分発作として扱い、最初から全般性にはじまる強直間代発作と区別している。患者の一部は発作に先立ち形容しがたい予告を体験するが、大部分の患者ではなんら予告症状なしに意識を失う。突然急激な強直性筋収縮が起こり、地上に倒れ、舌を噛んだり、失禁したりする。チアノーゼが起こることもある。その後間代けいれん段階に移行する。間代けいれん後、筋弛緩し意識障害となる。発作時は10Hzあるいはそれ以上の律動波が強直期の間は次第に周波数を減じ振幅を増やし、間代期になると徐波によって中断されるというパターンをとる。発作間欠期には多棘徐波あるいは棘徐波、鋭徐波発射が認められる。全般強直間代発作だけを持つ患者では他の発作型に比べて突発波の出現率が最も低く、1952年のギブスの検討では安静時22%、睡眠時46%にしか突発波は認められなかった。
脱力発作
脱力発作とは筋緊張の突然の減弱が起こるものである。部分的で頭部が前にたれ下顎がゆるんだり、四肢の一つがだらりとしたりする場合もある。すべての筋緊張がカタレプシー様に消失して地上に倒れてしまったりする。これらの発作が極めて短い時は<b data-parsoid='{"dsr":[13434,13444,3,3]}'>転倒発作</b>という。意識は消失するとしても短い。持続が長い脱力発作では律動的、連続的に弛緩が進行するという形で進行する。欠神発作の症状として起こることもある。発作時脳波は多棘徐波、平坦化あるいは低振幅速波が出現する。発作間欠期は多棘徐波が出現する。
てんかん重積
国際抗てんかん連盟(ILAE)によるとてんかん重積とは「発作がある程度の長さ以上に続くか、または短い発作でも反復しその間の意識の回復がないもの」と定義されている。実際には5〜10分程度発作が持続するか、2回以上の発作が起こりその間に意識が完全に回復しない場合にてんかん重積と診断している。動物実験では発作が5分続けば脳損傷が起こるとされているため早期治療が重要である。治療抵抗性のものが3〜4割あり、1ヶ月以内の死亡率は7〜38%である。てんかん重積には痙攣性発作が持続する全身性痙攣性てんかん重積（generalized convulsive status epilepticus、GCSE）と非痙攣性てんかん重積（non convulsive status epilepticus、NCSE）が知られている。
てんかん重積の治療ではますは発作（痙攣、意識障害、行動異常）をとめる。発作が治まれば維持療法をおこなう、発作が治まらなければ次の治療に移行するという流れになる。てんかん治療ガイドライン2010ではフローチャートでまとめられている。
全身痙攣性てんかん重積
てんかん治療ガイドライン2010[7]でフローチャートにまとまっている。
気道確保、酸素吸入
てんかん重積は放置すると低酸素脳症をおこすため、まずは気道確保と酸素投与が必要である。
初期薬物投与
末梢静脈確保ができない場合はジアゼパム10mgの筋注やジアゼパム10mg注腸、ミダゾラム10mgの口腔粘膜投与や点鼻などが行われる。血管確保ができているのならばビタミンB1（アリナミンFなど）100mg投与した後に50%ブドウ糖50mlの投与を行う。その上で成人ならばジアゼパム10mgを呼吸抑制に注意しながら2分くらいかけて静注する。小児では0.3〜0.5mg/Kg程度の投与である。ジアゼパムは生理食塩水やブドウ糖に混ぜると混濁するため希釈せずそのまま静注する。5〜10分で発作が治まらないようならばジアゼパム10mgの追加投与またはフェノバルビタールかミダゾラムの静注を行う。ジアゼパム単独の発作抑制時間は20分程度とされているため、フェニトイン（アレビアチンなど）やホスフェニトイン（ホストイン）を22.5mg/Kgの投与を行う。
全身麻酔療法
初期薬物投与を行なっても治まらなければ脳波をモニタリングしながら全身麻酔療法を行う。バルビツール酸系薬ではチオペンタールやチアミラールが好まれる。ベンゾジアセピン系であるミダゾラムのほか、プロポフォールも用いられる。てんかん重積の3〜4割が全身麻酔療法が必要とされる。
非痙攣性てんかん重積
非痙攣性てんかん重積も、全身痙攣性てんかん重積と同じく意識障害や異常行動が一定期間以上続くか2回以上の発作の間に意識が完全に回復しない場合にそのように診断するが、脳波上で発作波が持続していることを確認することが重要である。発作の出方は欠神発作重積、単純あるいは複雑部分発作重積、潜在性てんかん重積である。基礎疾患はてんかん以外に脳炎、血管障害、脳腫瘍、代謝性脳症でも発症するの。脳波異常が持続している場合は全身痙攣性てんかん重積と同様に治療を行う。
てんかん発作の誘因
てんかん発作の誘因となるものが以下のように知られている。痙攣などてんかん発作は条件が重なればてんかん患者でなくとも起こりえる。またてんかん発作後はこのような誘因をできるだけ除去するのが重要と考えられる。
光刺激
1946年に W. Grey Walter によって科学雑誌『Nature』で発表され、1秒間に 20-50 回程度の光の明滅で発生する。1997年にテレビの子供向けアニメーション番組『ポケットモンスター』の放送中に激しい光の明滅効果により、多くの学童が光過敏性発作を起こし社会問題に発展した。詳細はポケモンショックを参照。
飲酒
大量飲酒でなくとも酔いから覚める際にてんかん発作は起こりやすくなる。またアルコール常飲者が断酒するとてんかん発作が起こりやすい。理由はさまざまな見方がある。当事者が単独で飲酒を発作の原因とするならば、「発作になるかも知れない」と思う不安感からくるものが代表的である。因みに抗てんかん薬にはがないが発作予兆の不安感は回避が可能な場合がある。
身体的ストレス
過度の疲労、睡眠不足、感染症など急性疾患でもてんかん発作は起こりやすくなる。仕事以外にも、スポーツを行った事により起こすこともある。首を上に傾けている動作が長く継続している事が発作に繋がる要素の一つと言われた報告も受けている。高血圧を持った患者の対処方法の中には「首の後ろを温める事で貧血を防ぐ」事の応用から血流を回復する方法の提案が出されている。
心理的ストレス
発作が起るのでは等の精神的不安感、転校やクラス替えによる環境変化、勤務先での異動や仕事の内容など変化、旅行や電車・車移動における環境変化など他人の目からみれば些細なことでさえ発作を起こす場合がある。心の動きに個人差が生じるが一人の患者に絞る場合、精神的不安感による発作の火種は一部の状況や状態などに特定される場合があり、当事者が回避をする必要のある場面に気付く事と、それを生活上の習慣に取り組む事で発作の頻度は減ることがある。しかしながら同時に猶予時間や娯楽範囲も削減するので察知した当事者はリスクの回避か追及か、僅かながら優先順位を決断する事となる。
睡眠不足
生活からの影響で睡眠が十分に取れていない事が疲労の回復や服薬効果のバランスが乱れる事で発作の原因になる事がある。
月経周期に関連したホルモンの変動
薬剤
てんかん発作閾値を下げる薬剤がいくつか知られている。アルコール、バルビツール酸系薬、ベンゾジアセピン系薬物の離脱時、抗うつ薬（イミプラミン、アミトリプチン、軽微ながらSSRI）、抗精神病薬（クロルプロマジン）、気管支拡張薬（アミノフィリン、テオフィリン）、抗菌薬（カルバペネム系抗菌薬、抗菌薬とNSAIDSの併用）、局所麻酔薬（リドカイン）、鎮痛薬（フェンタニル、コカイン）、抗腫瘍薬（ビンクリスチン、メソトレキセート）、筋弛緩薬（バクロフェンなど）、抗ヒスタミン薬、ステロイドなどがてんかん発作閾値を下げるとされている。
難治性てんかん
てんかん発作を持つ人でもその7割以上は発作が完全に抑制されており、とくに問題のない健全な生活を営むことができる。適切な抗てんかん薬2〜3種類以上の単剤あるいは併用療法で、かつ十分量で2年以上治療しても発作が1年以上抑制されず日常生活に支障がある場合は難治性てんかんと考える。Kwanらの報告では最初に使用した抗てんかん薬で発作が抑制される患者が47%、2剤目または3剤目になると13%、2剤併用では3%とされている。このことから2〜3剤で投与効果がないときは難治性てんかんと考える。
検査
脳波
硬膜外電極記録なども用いられることがある。脳波検査のみでてんかんの診断を行ってはならない[8]。通常の脳波検査のみで診断が難しい時は、通常検査を繰り返すよりも、睡眠時脳波検査を行うべきである[8]。
脳磁図
画像検査
CT、MRI、拡散テンソル画像、PET、シンチグラフィ、NIRS脳計測装置、SPECT、MEGなどがおこわなわれる。
血液・尿検査
血液・尿検査もてんかんの診断に欠かせない検査である。
診断
てんかんの診断は「てんかんか否かの診断」、「てんかん発作型の診断」、「てんかん症候群の診断」3ステップからなる。
てんかんか否かの診断
てんかんの症状は痙攣を含めた一過性の神経症状である。「てんかんか否かの診断」では意識障害をきたす多くの疾患、転倒、外傷、一過性の運動、感覚症状、低血糖、多くの痙攣をきたす疾患の鑑別が必要である。意識消失、痙攣発作として受診する患者の3大疾患がてんかん発作、失神、非てんかん性心因発作でありfits、faint、funnu turnsの頭文字から3Fといわれる。
失神
失神では意識消失が短く、通常は1分以上続くことはない。低血圧が原因の場合は目の前がだんだんと暗くなるといった特徴的な前兆が認められる。意識の回復が速やかで発作後のもうろう状態、頭痛、筋痛がない。舌咬、尿失禁がない。不整脈によるアダムス・ストークス症候群を疑った場合は心電図や心臓超音波検査が必要である。
非てんかん性心因性発作
ヒステリー発作、偽痙攣(pseudoseizure)、心因性発作などということもある。心因性発作はてんかん患者の5〜35%のも認められるとされている。薬剤無効の発作の35%ていどが心因性発作ともいわれている。痙攣と心因性発作の鑑別点を以下にまとめる。ある発作が心因性と診断できたとしても同一個人のすべての発作が心因性と診断することはできないため注意が必要である。首の規則的な反復的な左右への横ふり、発作の最中に閉眼している場合、発作中に泣き出す場合、発作出現に先行して1分以上の閉眼や動作停止を伴う擬似睡眠状態が出現する場合は心因性発作の可能性が高い。また発作後血中のプロラクチン濃度が上昇している場合は痙攣であった可能性がある。偽痙攣では発作時に脳波が正常である。
急性症候性発作
急性症候性発作(acute symptomatic sezure)はてんかん発作ではあるが慢性疾患であるてんかんとは異なる。国際抗てんかん連盟(ILAE)では「急性症候性発作とは急性全身性疾患、急性代謝性疾患、急性中毒性疾患、急性中枢神経疾患（感染症、脳卒中、頭部外傷、急性アルコール中毒、急性アルコール離脱など）と時間的に密接して関連して起こる発作である」と定義している。急性疾患と同時に痙攣が一回だけ起こることが多いが、急性疾患が再発した場合は痙攣が再発したり重積となったりする。抗てんかん薬の内服が長期に及ぶことは少ない。すなわち、原因となる状態が改善すれば発作は起こらなくなるため抗てんかん薬の治療は不要となる。脳炎、脳外傷、脳出血など急性症候性発作および後遺症としてのてんかん両者を引き起こす可能性がある疾患ではいつまで治療するべきがの判定が難しい。
一過性脳虚血発作(TIA)
一過性脳虚血性発作では局所性の神経脱落症状を伴うのが通常なので鑑別は容易である。しかし、TIAの運動症状として不随意運動をきたす場合は鑑別が難しいこともある。トッドの麻痺と脳梗塞の麻痺の鑑別は脳波、MRIで鑑別する。
一過性全健忘
過呼吸発作
熱性けいれん
熱性けいれんは通常は生後3ヶ月から5歳までの間に発熱に伴って生じるものであり、中枢神経の感染に基づくものではない。短期間の単発性の熱性けいれんがほとんどであり、医療機関受診時には治っていることがほとんどである。発熱と痙攣が持続する場合は髄膜炎の可能性もあり髄液検査が必要となる。
てんかん発作型の診断
発作型の診断は1981年度ILAEてんかん発作型分類で行われる。てんかん発作を医師が診察室で観察できることは極めて稀である。そのため病歴と脳波を中心に発作型の診断をすることになる。
本人からの病歴
単純部分発作や全般発作でもミオクロニー発作では意識が保たれているので患者が発症の症状を通常はきちんと述べることができる。感覚発作、自律神経発作などの多くは二次性全般化するため、部分発作の症状を前兆（アウラ）として感じる。前兆に関しては腹部にこみ上げてくるような感じや、以前見たことのある風景が勝手に頭にうかぶといった症状を改めて問いただすと明らかになる場合も多い。すなわち、前兆を当たり前と思い述べない患者が一定数存在する。既往歴としては外傷、脳炎、脳血管障害など既往、熱性けいれんの有無が特に重要である。すでにてんかんと診断されている場合は発症年齢、持続時間、回数、症状、局所徴候（半身痙攣、トッド麻痺など）、治療経過などを聴取する。てんかんの家族歴は特に強調されているが遺伝歴のあるてんかんは約1割程度である。
目撃者からの病歴
どのような発作であったのか目撃者から述べてもらう。強直間代発作は通常60〜90秒であることがビデオ脳波モニター検査で明らかになっている。はじめててんかん発作を目撃した人は1〜2分間の発作を5分位に感じていることも珍しくない。可能ならば発作を録画して医療機関に提出する。強直間代性痙攣の経過を示す。ますは意識消失に伴う突然の痙攣がおこる。これは開口、開眼と眼球上転、上枝は外転挙上し肘は屈曲位で前腕は回内する。次に強直相であり、通常持続は10〜20秒ほどである。四肢は伸展し、呼吸筋の強直により、肺からの空気が閉鎖した声帯を通って強く呼出される際に叫び声をあげることがある。呼吸停止とチアノーゼが認められることがある。間代相の持続は30秒前後が多い。間代性痙攣の感覚は次第に長くなり終焉する。咬舌はこの時期におこる。自律神経症状として頻脈、血圧上昇、瞳孔散大、流涎、発汗過多がみられる。深い吸気をもって間代相は終わる。間代相がおわると回復期になる。このとき呼吸は再開し、対光反射も回復する。痙攣後の意識障害が持続する。
てんかん症候群の診断
年齢、てんかん発作型、検査所見をもとにてんかん症候群の診断はされる。ウェスト症候群、レンノックス・ガストー症候群、小児良性部分てんかん、小児欠神てんかん、若年性ミオクロニーてんかん、内側側頭葉てんかんなどが有名である。
管理
てんかんの治療のガイドラインとしては、日本神経学会のてんかん治療ガイドライン2010[9]のほか、日本神経治療学会の高齢発症てんかんのガイドライン、日本てんかん学会のガイドラインが知られている。てんかん治療ガイドラインはてんかんを専門としない一般医を対象としているのに対して日本てんかん学会のガイドラインはてんかん専門医レベルを対象としている。主にのてんかん治療ガイドライン2010を念頭に記載する。
救急診療
まず、救急患者の前に来たとき、痙攣が持続しているのかしていないのかを確認する。痙攣発作はたいていは数分で消失するが、なかには数十分続くけいれん重積というものもある。痙攣中は呼吸が満足にできないので、持続すると低酸素脳症を起こす恐れがある。そのため痙攣を止める必要がある。痙攣発作中の患者にはまずBLS、ACLSのアルゴリズムに従い救命を行う。低血糖、心室細動の診断もこの時に行う。低血糖ならば50%ブドウ糖20mlを2A(40ml)を静注し、心室細動ならば電気的除細動を行う。次に考えるのはヒステリーによるもの（偽痙攣という）であるかだが、これは経験的に診断することが多い、疑わしければアームドロップテストなどを行うこともある。偽痙攣が否定されれば真性痙攣の治療となる。患者の意識が既に回復している場合、身元やかかりつけの病院や健康管理などが明確になった時は、体温、血圧、心拍数の検査を行ったのち隊員の判断により患者の署名のみで帰宅をする事を優先する場合がある。
酸素投与、あるいはバックバルブ換気を行う。
ホリゾン（10mg/2ml/A、ジアゼパム）を1A筋注あるいは0.5A静注する。とまらなければ、3〜5分ごとに5mgずつ、最大20mg(2A)まで投与する。
痙攣が止まったら痙攣再発予防のためアレビアチン(250mg)（抗痙攣薬フェニトイン）を2A(500mg)、生理食塩水100mlに溶解し点滴する。
ごくまれに、ホリゾンを20mg投与しても痙攣が治まらない場合がある。この場合はアレビアチンの点滴を開始する。これでも止まらなければテグレトールを50〜100mg（1Aに500mg含まれているので注意）静注したり、フェノバール(100mg/A)を1A筋注したりすることもある。これでもダメなら、気管挿管し、低酸素を防ぎ専門医に相談するべきである。アレビアチン（フェニトイン）は2A以上でないと効果がないと言われている。この薬はナトリウムチャネルが不活化状態から回復する頻度を減らす作用がある。よく用いられる抗てんかん薬であるデパケン（バルプロ酸）もこの作用を有しているがこちらはカルシウムチャネルにも作用する。
発作が止まったら原因検索と外傷検索を行う。採血を行い血算（血球算定）、生化学検査を行い、アルコール濃度や抗てんかん薬血中濃度を測定する。また、動脈血液ガスにて代謝性アシドーシス（筋肉の収縮で嫌気性呼吸がおこるため）の有無を確認する。頭部CTや尿中薬物検査も行う。これらの検査で異常があれば症候性てんかんと診断され、異常がなければ真性てんかんである。
診断ができればそれに基づいて治療を行うことができる。原則として初発の痙攣では入院による精査が望ましい。てんかんで最も怖いのは痙攣後外傷である。危険を感じたらためらわず入院させる。しかし患者の希望によっては後日に脳波検査となる。てんかんは発作型によって治療薬が異なるのだが、この場合は抗てんかん薬の予防投与となる。それ以外の真性てんかんで受診となるケースとしては、コントロール不良の場合があり、これは非常に危険なので入院精査が必要である。怠薬の場合はアレビアチン投与後、服薬を再開する。今までコントロール良好であったのに痙攣した場合は、抗てんかん薬の増量を行い、かかりつけ医に受診させるという方法もある。症候性てんかんの場合は原因疾患を治療すれば完治できる可能性がある。可能ならば原疾患を治療し、抗てんかん薬の投与そして診断に合わせて後日専門医を受診させればよい。
薬物療法
急性の脳損傷、代謝性要因、炎症、中毒、薬剤性などによる原因、誘因が明らかな急性症候性発作の再発率は3〜10%程度と低く、原因、誘因を避けることにより経過観察が可能なケースも多い。誘因がはっきりしないてんかん発作は再発率が30〜50%と高く、各々の症例に応じて治療開始を検討する。初回発作後5年以内の再発率は35%であるが2回目の発作後1年以内の再発率は73%となるため一般にてんかんは2回以上の発作後に治療を開始する。個発発作でも神経学的異常（例えばtodd麻痺）、脳波異常ないしてんかんの家族歴陽性の場合は再発率が高くなるため治療開始を考慮する。また高齢者は初回発作後の再発率が66〜90%と高く、初回発作後に治療を開始することが多い。初回発作、再発1回目、再発5回目での治療開始でその後2年までは発作抑制率に若干の差があるが長期的にみると差はない。
抗てんかん薬の選択を左右する因子は発作型、てんかん症候群、年齢、性別、併存疾患、抗てんかん薬の効果と副作用、ガイドラインでの位置づけ、費用、保険適応などによって決定する。
WHOガイドラインでは単剤の抗てんかん薬で治療を開始するとされており[5]、NICEガイドラインでは可能な限り単剤処方でなければならない（should）と勧告されている[10]。NICEはある薬剤での初期治療が失敗したならば、別の薬剤を単剤処方で試すよう勧告している[10]。
外科治療
てんかんの治療はかつては内科的治療が主体であったが近年は難治性てんかんに対して外科的治療も積極的に行われるようになった。画像上明らかになるのは部分切除によって改善が見込める症候性部分発作をおこすてんかんである。難治性であっても特発性全般発作をおこすてんかんは外科的治療の適応とならない場合が多い。てんかんのおよそ1/3が薬物療法によってコントロールされない難治性てんかんである。とくに治療が見込める疾患としては海馬硬化症、脳腫瘍、大脳皮質形成障害、脳血管奇形などが原因である場合である。一般的に、てんかん外科には数日間連続して脳波記録を行ったり、頭蓋内脳波を設置して記録できる脳波モニタリングユニットが必要であり、特定の施設で行われている。日本てんかん学会がホームページに施行施設を公表している[11]。
手術方法の分類
皮質切除術
てんかん発作を起こしうる大脳皮質を部分的に取り除く事により、てんかん発作の発生を抑制できる。発作を起こす大脳皮質は、頭蓋内脳波モニタリング、MRI画像、脳磁図、PET、SPECT検査により同定する。同定した部位を切除することで発作の抑制または軽減が期待でき、かつ大脳皮質を切除した事による合併症が、患者にとって容認できうるものと判断された場合に行われる。
脳梁離断術
大脳の左右の連絡する脳梁を分断することにより、発作を消失または軽減させる。発作を起こす大脳皮質が広範だった場合や複数あった場合に適応になりうる。一般的には皮質切除よりも発作が消失する可能性は下がるものの、皮質切除が不適応だった場合にも適応しうる。後述の迷走神経刺激療法との選択をされることが多い。
手術療法の対象になりやすいてんかんの原因
海馬硬化症（内側側頭硬化症）
海馬硬化症は側頭葉てんかんの原因となることが多い疾患である。内側側頭葉の神経細胞の脱落とグリオーシスが起る疾患である。CA1を中心にCA3,CA4が硬化するのが特徴であるが海馬に限らず扁桃体など隣接する領域も硬化するため、海馬硬化よりは内側側頭葉硬化の方が名称としてふさわしい。MRIでは海馬の萎縮、内部構造の破壊、T2延長や側脳室下角の拡大が認められる。進行した場合は病側乳頭体、脳弓、側頭葉の非対称性委縮が認められる。内側側頭葉硬化症の場合、腫瘍や限局性皮質異形成などほかの症候性てんかんを起こす異常が認められる場合が多く注意が必要である。正常変異である海馬溝遺残や脈絡裂嚢胞が内側側頭葉硬化と紛らわしい場合がある。側頭葉てんかんでは典型的には胃部の不快感などの前兆の後に自動症を伴う複雑部分発作が生じるのが特徴である。
腫瘍
難治性てんかんのおよそ4%が腫瘍性病変が原因となる。てんかんを合併する腫瘍は側頭葉あるいは皮質、皮髄境界に存在することが多い。胚芽異形成性神経上皮腫(DNT)や神経節膠腫では特にてんかんの合併が多く、その他の腫瘍ではそれよりは少ない。
神経節膠腫
毛様細胞性星細胞腫
大脳皮質形成障害
神経細胞、グリア細胞の増殖、神経細胞の移動、皮質の層構造形成の異常によって生じる大脳皮質の形成障害のことである。神経芽細胞移動障害は病理形態の差から無脳回、厚脳回症、異所性灰白質、多小脳回症、裂脳症などと分類されている。
限局性皮質異形成
多小脳回など限局した大脳皮質形成障害と異なり独立した病理学的概念である。軽度の皮質の層構造の乱れから異型細胞が認められるものまで程度は様々である。MRI画像では脳溝、脳回の形成の異常、皮質/白質境界の不明瞭化、皮質の肥厚、皮質および皮質下のT2延長などが特徴とされている。乳児期発症の場合は髄鞘化の進行とともに明らかになる場合があり、繰り返し撮影することが必要である。
片側巨脳症
乳児期に始まる難治性てんかんである。大田原症候群などが有名であり、早期に機能的半球離断術が施行される。片側大脳半球の腫大、皮質の肥厚、脳回の異常が認められる。その他に病側の嗅索、脳幹、小脳の腫大、血管の拡張や患側あるいは両側の小脳foliaの異常などが知られている。拡散テンソルトラクトグラフィでは両側側脳室前角間の異常な白質の線維束が認められる。
皮質結節
その本態は過誤腫である。大脳皮質の脳回から皮質直下に位置する。髄鞘化が未発達な新生児や乳児ではいずれの画像でも高信号に認められる。髄鞘化完成後はT1WIではやや低信号から等信号、T2WIではやや高信号の限局性病変として認められる。
異所性灰白質
多小脳回
小さい脳回を多数認める病態である。顆粒状脳回であるため脳表は平滑にみえ、皮質は厚く、皮髄境界面はでこぼこまたは鋸歯状である。
迷走神経刺激療法(VNS)
難治性てんかんの治療法として選択できる。保険適応となった[12][13]。パルスジェネレータから、首の左側にある迷走神経に電極を巻き付け、一定の間隔で繰り返し電気刺激を送り、てんかん発作の回数を減らしたり、発作の程度を軽くする[14]。
食事療法
2016年4月には、難治性てんかん患者を対象に、糖質摂取を極端に減らした「てんかん食」による治療が4月、保険適用された。約100年前に考案され、抗てんかん薬の登場で廃れかけたが、薬が効かない患者への有効性が再評価された。ただ厳しい食事制限を生涯続けなければならず、患者や家族の負担は大きい。このてんかん食は、糖質を1食数グラムから数十グラムに抑え、体内で「ケトン体」が生成される状態にするため、ケトン食療法(ケトン食)とも呼ばれる。平成28年診療報酬改定において入院時食事療養(I)又は入院時生活療養(I)の届出を行った保健医療機関が行う特別職のメニューにてんかん食が追加された。てんかん食の定義は難治性てんかん(外傷性のものを含む）の患者に対し、グルコースに代わりケトン体を熱量源として供給することを目的に炭水化物量の制限、および脂質量の増加が厳格に行われたものをいう[15]。
詳しいメカニズムは未解明だが、脳が糖質の代わりにケトン体を栄養源に活動するようになり、発作が減ると考えられている。砂糖類をはじめ、米やパンなどの穀類、イモなどの根菜は糖質が多く、ほとんど食べられない。治療中はずっと制限が必要で、誤って糖質を取り過ぎると効果が失われる恐れがある。脂質でカロリーを補うため、1品で大さじ1、2杯の油を使う場合もある。
年齢や症状に合わせ内容を検討し、調理では栄養素を厳格に計算。小児なら成長に応じた配慮も必要である。てんかん食は静岡てんかん・神経医療センター（静岡市葵区）の竹浪千景管理栄養士は「脂っこいため食べにくい。調理をする家族の負担は決して軽くはない」と指摘する。対応する食材をどう確保するかも課題である。多くが小麦粉代わりに使える特殊粉ミルク「ケトンフォーミュラ」をレシピに採用しているが、製造するのは国内で明治1社のみ。登録した患者に無償提供しているものの、国の補助金は限られ、製造コストは大きい。災害などで生産が止まれば、治療が続けられなくなる恐れもある。小児患者は学校給食にも気を使う。「ケトン食普及会」の元会長、松戸クリニック（千葉県松戸市）の丸山博院長は「学校や保育所には弁当を持参する患者が大半。食物アレルギーへの対応は進んだが、てんかんへの配慮も検討してほしい」と話す[16]。
疫学
一般人口における有病率は0.4 - 1.0%ほどで、全世界の有病者数は5000万人ほどとされる[4]。しかし低中所得国では有病率は0.7 - 1.4%に上昇する[4]。
英国のデータでは、10万人あたりインシデントは年間50ケースとされ[17]、傷病コストは年間200万ポンドと推定される[17]。
社会的状況
てんかん患者として知られる著名人
注記：歴史上の人物に関しては、近代医学での確定診断が行われていない場合がある。
俳優
ヒューゴ・ウィーヴィング
ダニー・グローヴァー
ブルース・リー - 死因の一つともされている。
音楽家
アダム・ホロヴィッツ（ビースティ・ボーイズ）
リチャード・ジョブソン（ザ・スキッズ）
ニール・ヤング
大江光
沢田泰司（元X JAPAN）
イアン・カーティス（ジョイ・ディヴィジョン） - ステージ上で発作を起こすこともあり、自殺の一因になったとの説もある。
ジョージ・ガーシュウィン - 多型性神経膠芽腫の最初の徴候として、めまいや短時間のブラックアウトと同時に、焼けたゴムのような臭いがしていたという。腫瘍を取り出す手術を受けたが6か月後に死亡した。
プリンス (ミュージシャン) - 幼少期にてんかん発作のためにいじめを受けた経験があり、1992年の楽曲"The Sacrifice of Victor" には自らのてんかんに触れた歌詞がある。
キース・リチャーズ - 2006年に木から落ちて外傷性てんかんを発症して以降、抗てんかん薬を使用[18]。
MCトラブル - 1991年にてんかん発作に伴う心臓発作で死去。20歳没。
芸術
エドワード・リア（画家） - 子供の時に発症し、姉のジェーンも頻繁な発作に罹っていて早世したことから、遺伝からくるものだったのではないかと推測されている。彼は自身のてんかんを恥じて生涯周囲には隠していたが、自身の日記で各々の発作の様子を記していた。
フィンセント・ファン・ゴッホ （画家）
スポーツ選手
ピート・アレクサンダー（元MLB選手）
バディ・ベル（元メジャーリーグ選手）
トニー・ラゼリ（元メジャーリーグ選手）
フローレンス・ジョイナー（陸上選手）
ジェイ・ボスロイド（プロサッカー選手）
作家
フィリップ・K・ディック
フョードル・ドストエフスキー
ビョルンスティエルネ・ビョルンソン（ノルウェー国歌の作詞者） - 晩年脳卒中に倒れた後、部分てんかんに罹った。
ギュスターヴ・フローベール[19]
宗教家
ピウス9世（第255代ローマ教皇）
ジャンヌ・ダルク
ギュイヨン夫人（神秘主義思想家）
ジョセフ・スミス・ジュニア（モルモン教設立者）
リジューのテレーズ（カトリック教会の聖人）
パウロ
アビラのテレサ（スペインのローマ・カトリック教会の神秘主義思想家） - 慢性的な頭痛や一時的ブラックアウトに悩まされ、酷いときには4日間も昏睡状態に陥ることもあったという。
ムハンマド - 側頭葉てんかんが、彼に霊感を与えていた原因の一つである、という分析がある。
エゼキエル（預言者）
スウェーデンのビルギッタ（スウェーデンの聖職者）
学者
ソクラテス（哲学者）
エマヌエル・スヴェーデンボリ（科学者・政治家・神秘主義思想家）
カール・グスタフ・ユング（精神科医・心理学者） - 幼少時、失神を伴う痙攣発作をたびたび起こしていた。[20]
アルベルト・アインシュタイン（理論物理学者） - 6歳の時に、家庭教師が自宅を訪れた際に発作を起こし、家庭教師に向かって椅子を投げつけた事がある。
南方熊楠（博物学者・生物学者・民俗学者） - 14歳頃の時、精神的な病を発し、18歳の時、授業中にてんかん発作を起こし、明治22年4月27日「夜てんかん発症」と、日記に記している[21]。
君主・王族
カリグラ
ミカエル4世（東ローマ帝国マケドニア王朝の皇帝）
イヴァン5世（ロマノフ朝第4代のモスクワ大公）
ジョン（イギリス王子）
ヴェストマンランド公エーリク（スウェーデン王子）
フェルディナント1世（オーストリア皇帝、ハンガリー王、ボヘミア王）
趙佖（北宋神宗の九男）
永楽帝（明朝第3代の皇帝）
政治家
ガイウス・ユリウス・カエサル
ハリエット・タブマン（奴隷解放運動家）
エリザベス・モンロー（ジェームズ・モンロー第5代アメリカ合衆国大統領夫人）
アイダ・マッキンリー（ウィリアム・マッキンリー第25代アメリカ合衆国大統領夫人）
ナポレオン・ボナパルト - 夜中に短時間しか眠らなかったというエピソードは、睡眠中に発作を起こすため連続した睡眠が得られなかったことに起因している。なお、彼は一般に「3時間しか眠らなかった」と言われるが、実際は昼寝をしていて、それを含めれば6〜8時間に達していた（当時彼に仕えていた人の日記などからそう判断される）。
ウラジーミル・レーニン - 亡くなる最後の数ヵ月前に発病し、てんかん重積が原因で死亡した。ちなみに、その発作は50分間も続いた。
その他
ダニエル・タメット（円周率暗唱のヨーロッパ記録保持者）
エドワード・スノーデン（NSA／CIAの個人情報収集を告発した元局員）
他の人物についてはen:List_of_people_with_epilepsyを参照。
福祉制度
1995年7月の、精神保健及び精神障害者福祉に関する法律（精神保健福祉法）の改正に伴い、精神障害者保健福祉手帳の取得が可能となった。
また、障害年金受給もできるようになり、かっては、精神科医のみ診断書を書けたが、近年、脳外科医も年金申請の診断書を書けるように、制度、ならびに、診断書の注意文が変更された。
医者の中には、まだ、制度の変更を知らないものもおり、自治体等の窓口でも、てんかんが精神障害に認定されうる、障害年金の申請も可能なケースもある(年金の加入状況、受給要件による)ということを把握しておらず、申請に関する書類一式を渡さないといった問題も起きている。
年金の受給要件などは、年金ダイヤル、受給に関する相談は、最寄の年金事務所で問い合わせが可能。
年金事務所は、基本的に来所前提の相談なので、介助者がいない者は、申請する書類すら揃えられないこともある。
てんかん患者の自動車運転について
てんかん患者の自動車運転については旧道路交通法（昭和35年6月25日 法律第105号）において「次の各号のいずれかに該当する者に対しては、免許を与えない。（中略）精神病者、精神薄弱者、てんかん病者、目が見えない者、耳がきこえない者又は口がきけない者」と記されていた[22]。しかし、2002年5月13日の道路交通法[23]および同法施行令[24]改正により、条件付きでてんかん患者が免許取得できる道が開かれた[25]。
てんかん患者が運転免許を取得できる条件は以下の3つである[26]。
発作が再発するおそれがないもの
発作が再発しても意識障害及び運動障害がもたらされないもの
発作が睡眠中に限り再発するもの
てんかん患者への運転免許解禁以降、運転者の発作・急病が原因の交通事故も頻発している。2011年には254件発生しており、このうちてんかんによる事故はその28.7%を占める73件が発生している。同年のてんかんによる交通事故のうち、5件が死亡事故となっている[27]。
また、上記3条件に合致しない、本来なら不適格とされる者の違法免許取得・更新も相次いでおり、2012年にはてんかんを隠して免許を取得・更新したとして逮捕者が出た[28]。
てんかんを原因とした下記のような重大事故の発生を受け、2012年10月に、警察庁に設置された一定の病気等に係る運転免許制度の在り方に関する有識者検討会（座長藤原静雄）による提言がなされ[29][30]、これを受け運転に支障のある者が免許取得・更新時に虚偽申告を行った場合に罰則を設ける改正道路交通法が2013年6月14日に公布された[31]（実際の施行はここから1年以内）。てんかんを含む意識障害をもたらす病気に関係する改正の要点は以下の通り[32]。
都道府県公安委員会は運転免許を取得・更新する者に対して、運転に支障をきたす恐れのある病気の有無に関する質問票を交付できる。
この質問票で虚偽申告した場合、1年以下の懲役または30万円以下の罰金を課すことができる。
医師は患者が免許停止・取り消しに該当する病状であることを知った場合、公安委員会へ届け出ることができる（守秘義務違反とならないことを保証）。
医師から患者が免許を受けているか否かの問い合わせがあった場合、公安委員会はこれに回答することが求められる。
病気が疑われた場合、公安委員会は、3ヵ月を限度として、一時的に免許を停止できる。
病気を理由に免許が失効した場合でも、病状が改善すれば条件付きで一部試験を免除して再取得できる。
2013年11月27日、従来の危険運転致死傷罪と自動車運転過失致死傷罪の中間的な処罰を定めた「自動車の運転により人を死傷させる行為等の処罰に関する法律」（通称：自動車運転死傷行為処罰法）が成立した（施行は2014年5月20日）。同法第三条2項により、自動車の運転に支障を及ぼすおそれがある病気で人を負傷させた場合は最高12年以下の、死亡させた場合は最高15年以下の懲役に処せられる[33]。てんかんは、政令によりこの「運転に支障を及ぼすおそれがある病気」に該当するとされた[34]。これまでてんかん発作を原因とする致死傷事故は、自動車運転過失致死傷罪でしか裁けなかったが（持病は危険運転致死傷罪の要件とならないため）、同法により、より重い刑罰を科することが可能となった。
てんかん患者のうち、投薬によって発作がコントロールできるのは7-8割とされ、全体の2-3割の患者は発作がコントロール出来ていない現状が報じられている[35][36]。
てんかん発作による事故
てんかん発作による暴走が引き起こした交通事故において、裁判所による判断は有罪、無罪と分かれている。医師の診察により運転を控えるように指示を受けている場合は、危険運転ほう助容疑に問われる事例もある。なお、てんかん患者の自動車運転免許取得の条件については上記を参照。
1999年10月26日 - 兵庫県三木市で、てんかん患者の運転手が乗用車を運転中にてんかん発作を起こし、小学校から下校中の児童3人の列に車が突っこんだ。この事故で1人が全身打撲で死亡、2人が重傷を負った。神戸地裁は、心神喪失状態だったという運転手側の主張を受け入れ、無罪を言い渡している[37]。
2001年10月10日 - 山形市城南町1丁目付近の県道で、運転手が運転する乗用車が原付バイクに追突、バイクの運転手を25メートル引きずり、そのまま逃走した。バイクの運転手は収容先の病院で死亡。加害者はてんかんの持病を持ち、発作を抑える薬を服用していたが、事故直前に軽いめまいといった発作の前兆を感じていた。2005年9月26日、山形地方裁判所は「事故発生当時、被告は発作によって心神喪失状態であった」として漫然運転やひき逃げの責任を問わない一方、「被告は発作の前兆を自覚することはできた。薬を服用している点からもこれは確認できる。運転を自粛する注意義務は果たせた」として業務上過失致死罪を適用し、被告に禁固1年6月（執行猶予3年）の判決を言い渡した[38]。
2002年9月27日 - 滋賀県栗東市で、てんかん患者の運転手が乗用車を運転中にてんかん発作を起こし、対向車線側に逸脱、軽トラックと正面衝突し軽トラックを運転していた運転手が全身を強く打って死亡した。大津地裁は、運転中止義務違反の過失がないと指摘し、被告に無罪を言い渡している[39]。
2004年3月7日午後3時40分 - 長野県長野市川合新田付近の国道18号で、てんかん患者の運転手が乗用車を運転中にてんかん発作を起こし、信号待ちのために停車していた乗用車5台に追突、車数台が関係する多重衝突事故に発展した。この事故で1人が全身を強く打って死亡。 6人が重軽傷を負った。長野地方裁判所は、事故を起こした被告に対して懲役4年の実刑判決を言い渡している[40]。
2008年3月9日午前 - 神奈川県横浜市鶴見区下末吉3丁目付近の県道で、てんかん患者の運転手がトラックを運転中にてんかん発作を起こし、対向車線に逸脱、そのまま道路右側の歩道に乗り上げ、信号待ちをしていた歩行者2人を次々にはねた。このうち1人が死亡、もう1人も重傷を負った。横浜地裁は、事故を起こした被告に対して禁固2年8か月の実刑を言い渡している[41]。
2010年12月30日午後1時半ごろ - 三重県四日市市羽津町の近鉄名古屋線踏切で、てんかん患者の歯科医師が乗用車を運転中に意識を失い自転車3台に追突、踏切内に押し出された3人のうち2人が踏切に入ってきた急行列車にはねられて死亡した。2011年11月30日、津地裁は「発作が起こる持病のため、被告には運転を差し控える義務があったが、これを怠り運転した過失がある」として、被告に禁錮2年10月の実刑判決を言い渡した[42]。2012年5月10日、名古屋高等裁判所は地裁判決を支持し、被告の控訴を棄却した[43]。2012年9月3日、最高裁判所は被告の上告を棄却、被告の実刑判決が確定した[44]。
2011年4月18日午前7時45分ごろ - 栃木県鹿沼市内の国道293号で、てんかん患者の運転手が自走式クレーン車を運転中にてんかん発作を起こし、速度を保ったまま斜行するようにして対向車線側へ逸脱、そのまま道路右側の歩道に乗り上げて集団登校を行っていた小学生15人程度の列に突っ込んだ。このうち児童6人が全身強打で死亡した。運転手は以前にも同様の逸脱・衝突事故を起こして小学生に重傷を負わせており、有罪判決を受けて執行猶予中だった（過去10年に12回の事故。てんかん隠し免許取得）[45]。宇都宮地裁は、被告が服薬を怠り、事故当日に発作の予兆を感じていたと認定し、2012年1月5日に懲役7年の実刑判決を言い渡した[46]。
2011年4月21日 - 島根県松江市米子町の国道で、てんかんの持病を申告せず運転免許を更新し、意識障害を起こした運転手が、軽自動車で歩道に乗り上げ2人を死傷させた[47]。捜査関係者によると、運転手は2007年3月に免許を取得し、持病を認識していたが、2010年2月に免許を更新した際に必要な申告をしていなかった。また、事故の数日前から薬の服用を怠っていた。2011年11月10日、松江地裁は持病に関して「無自覚で安易な姿勢」として禁錮2年の有罪判決を言い渡した[48]。2012年4月27日、広島高等裁判所松江支部も「事故を起こした被告の落ち度が大きいことは明らか。一審判決の量刑が重すぎるとは認められない」として一審判決を支持し、被告側の控訴を棄却した[49]。
2011年5月10日 - 広島県福山市で、軽乗用車が小学生の列に突っ込み4人に重軽傷を負わせた[50]。事故を起こした運転手はてんかんの治療中だったが、免許更新時に申告していなかった。2011年8月8日、広島地方裁判所福山支部は、「てんかん発作で事故を起こす可能性を認識しながら運転を継続した」、「事故は偶発的ではなく、無自覚で安易な姿勢は厳しい非難に値する」として、被告に禁錮1年の実刑判決を言い渡した[51]。
2011年7月10日 - 愛知県岩倉市大地新町の県道で、当時78歳の男性が運転する乗用車が追突事故を起こした後70メートル走行し、さらに赤信号待ちの車列に突っ込み計8台が絡む事故が発生した。この事故により親子2人が死亡、6人が負傷した[52]。男性は自動車運転過失致死傷容疑で検察庁に送検されたが、捜査過程でてんかんを罹患していることが判明した。2012年2月27日、名古屋地方検察庁一宮支部は「症状を認識しておらず、事故の予見可能性があったとはいえない」として、男性を不起訴とした[53]。
2011年10月19日 - 鹿児島県姶良市内の国道10号で、運転手の男性が運転するトラックが暴走、1人が死亡、4人が重軽傷を負った。捜査過程で、男性がてんかんの発作を起こし意識喪失していたことが判明、検察は男性を自動車運転過失致死傷罪で起訴した。2012年1月6日、鹿児島地方裁判所は「運転中に発作が起きたとしても、上手く対処できると安易に考えていた。薬の服用もしておらず、その過失は相当に大きく、また悪質である」として、禁錮2年4月の実刑判決を言い渡した[54]。
2011年12月27日 - 栃木県宇都宮市内で、運転手が運転する車が衝突事故を起こし、5人が重軽傷を負った。運転手はてんかんの持病をもち、医師に運転を控えるよう指導されていた。2012年10月29日、宇都宮地方裁判所は「前兆があったのに、発作が起きないと軽信した身勝手で軽率な判断」として、被告に禁錮2年4月、執行猶予5年の判決を言い渡した[55]。
2012年4月12日 - 京都市東山区の祇園で、運転手が運転する軽ワゴン車がタクシーに追突。その後車と道路の隙間を縫うようにして走り、歩行者を次々とはね電柱に激突した。この結果運転手を含む8人が死亡、11人が重軽傷を負った[56]。運転手はてんかんの持病があったが、運転免許更新時に申告せず運転を続けていた[57]。2012年11月13日、京都府警は事故原因をてんかん発作による意識障害として、運転手を自動車運転過失致死傷の疑いで容疑者死亡のまま書類送検する方針を明らかにした[58]。2013年7月28日、京都地方検察庁は運転手を容疑者死亡により不起訴とした[59]。
2014年6月7日 - 札幌市東区で、運転手が運転するワゴン車が斜行して対向車線を走行中の乗用車と正面衝突し、対向車の運転手に重傷を負わせた。ワゴン車を運転していた運転手は無免許であり、てんかんの発作を起こしていた。2014年9月2日、札幌地方裁判所はワゴン車を運転していた運転手に対して自動車運転死傷行為処罰法違反（無免許危険運転致傷）で懲役1年10月の実刑判決を言い渡した[60]。判決では「意識を失う持病を有する状態での運転は危険性が高い。また一度も免許を取得しておらず、運転についての技能や知識が不足していることも認識しながら運転していたことは強く非難される」と指摘された。
2015年3月5日 - 大阪府東大阪市本庄中の市道交差点で、運転手が運転するワンボックスカーが乗用車と衝突し、その弾みで歩道上の歩行者2人をはねた。はねられた2人は死亡し、衝突された乗用車を運転していた運転手も意識不明の重体となった。大阪府警察は、ワンボックスカーを運転していた運転手について、「持病であるてんかんの発作の可能性を認識しながら運転していた」などとして、自動車運転処罰法違反（危険運転致死傷）容疑に切り替え捜査。大阪地方検察庁は2015年5月21日に同法違反で大阪地方裁判所に起訴した[61]。
2015年3月12日 - 宮崎市高洲町で、てんかん患者の男性が運転する乗用車が、他の車両と衝突しながら108キロメートルで暴走し、交差点で右折待ちの車両など4台を巻き込む事故となり、1人が死亡、4人が負傷した。てんかんが原因とされ、自動車運転処罰法違反で起訴された[62]。
2015年8月16日 - 東京都豊島区東池袋で、てんかん患者の運転手が運転する普通乗用車が歩道に乗り上げた後に衣料品店に突っ込み、1人が死亡、4人が骨盤骨折などの重軽傷を負った。
2015年8月19日、北海道共和町の国道276号線で、てんかん患者の運転手が運転する乗用車が事故を起こし、自転車に乗った9人をはねて重軽傷を負わせた。運転手はかねてより自動車運転をしないように医師から指導を受けていた。事件では事故を起こした本人が自動車運転処罰法違反（危険運転致傷）で起訴された。また、てんかんの発作の事実を知りながら運転手に車を貸した父親は、危険運転ほう助容疑で書類送検された[63]。
2015年10月28日 - 宮崎県宮崎駅前で、てんかん患者の運転手が運転する軽乗用車が歩道を700メートル暴走して6人の歩行者をはねた後に横転した。2人が死亡、5人が負傷（1人は運転手）。運転手は認知症で2日前まで入院していたが、てんかんが原因と判断された[64]。2018年1月19日、宮崎地方裁判所は運転していた男性被告に対し、てんかんによる危険運転を認めず過失運転致死傷罪を適用し、懲役6年の実刑判決を言い渡した[65]。
患者へのスティグマ
他方、てんかん患者に対しては、2000年代以降も差別と受け取られる事例が報告されている。
例として、福岡労働局が2012年7月に福岡県内の各高校に対し、翌2013年に卒業予定の就職希望者について、てんかん患者は主治医の意見書を公共職業安定所に提出するよう求めていたことが2014年に判明した。また、自立の為、生活支援センターから事業所に福祉サービスの手続きを行う際にも意見書の提示するよう求める理由を伏せている事に不信感を持つ当事者も多い。前述の京都市祇園での事故以降、雇用側が警戒していることを受けてのものと見られているが、雇用での差別的取扱を禁じた職業安定法に抵触する可能性があるとして、厚生労働省が同労働局に是正指導したうえ、全国の各労働局にも再発防止を指示している[66]。
てんかんを取り扱った作品
大江健三郎『静かな生活』 - 作者が、自分の息子（大江光）をモデルとして書いた。伊丹十三により映画化もされている。
筒井康隆『無人警察』 - 短編集『にぎやかな未来』（角川文庫）に収録されている「文明批判」がテーマの短編SF小説。自動車を運転しているてんかん患者の脳波を検知する『ロボット警官』が作中に登場する。1993年、この作品が角川書店発行の高校国語の教科書に収録され、日本てんかん協会から同作品の削除もしくは他の作品に差し替えるよう抗議され、作者の筒井康隆は日本てんかん協会と数度交渉したが双方の主張は平行線を辿り、結局筒井は「断筆宣言」を発表し、全ての執筆活動を停止した[67]。その後1997年に「自主規制撤廃に関する覚書」をいくつかの出版社と取り交わして断筆を解除した。
ドストエフスキー『白痴』 - 主人公のムイシュキン公爵が重度のてんかん持ちである。
てんかん啓発キャンペーン
3月26日、パープルデー（Purple Day）。てんかんへの関心を高め、理解を訴える日として2008年にカナダ・ノバスコシアのてんかん協会の協力を得て制定された[68]。創始者は当時9歳のキャシディー・メーガン（Cassidy Megan）で、7歳でてんかんと診断され、周囲の偏見や誤解に悩んでいたが、「世界中の人にてんかんについてもっとよく知ってほしい。てんかんであるがために差別や孤独を感じている人に、あなたは一人ではないと伝えたい」という願いから創設されたてんかん啓発イベント[69] 。ラベンダーの紫が啓発話動の国際的イメージカラーだったことに由来する。 米国の支援団体も理解を示し、今では120ヵ国以上で活動が行われている。
脚注
注釈
出典
参考文献
Check date values in: |date= (help)
Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)
『てんかん学ハンドブック』ISBN 9784260001168
『てんかんテキスト』ISBN 9784521734408
関連項目
運転免許に関する欠格条項問題
チェーザレ・ロンブローゾ - ノーベル生理学・医学賞を受賞したカミッロ・ゴルジ(Camillo Golgi)の指導教官。てんかん患者は文明社会に適応することができず犯罪に手を染めやすい、すなわち将来犯罪者となることを先天的に宿命付けられた存在であると結論付けた。
点頭てんかん
日本てんかん協会
小児科学
神経学
光過敏性発作（光過敏性てんかん）
ナルコレプシー
非定型精神病
情報公開法
就労移行支援
外部リンク
- NICE Pathways
- 厚生労働省
- 全国てんかんリハビリテーション研究会、パープルデー企画実行委員会
*
カテゴリ:脳神経疾患
カテゴリ:救急医学
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%81%A6%E3%82%93%E3%81%8B%E3%82%93
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
77,
1475,
1969,
2366,
2397,
2465,
3283,
3398,
4004,
4162,
4322,
4577,
5594,
6020,
6661
],
"plaintext_end_byte": [
61,
1467,
1961,
2351,
2389,
2457,
3275,
3390,
3996,
4154,
4314,
4555,
5569,
5988,
6636,
6750
]
}
|
포클랜드 제도 수도는 어딘가요?
|
피지
|
korean
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
피지(, , )는 오세아니아에 있는 섬나라이다.
지도
역사
AD 1000년 경에는 통가(Tonga), 사모아(Samoa) 등 폴리네시아인들로부터 침입을 겪으면서 커다란 전쟁의 소용돌이에 휘말리기도 했다. 사람을 잡아먹는 식인 풍습이 일반적으로 행해졌고, 권력 세습식의 일부 다처제를 통한 족장의 강력 통치가 이루어 졌다. 부족간 결혼은 집단간을 잇는 주요한 방식이었지만 서로간 분쟁과 싸움이 끊이지 않았다. 내부 족벌 전쟁으로 가족끼리 싸움을 하는 경우도 흔히 있었다. 1874년 영국의 식민지가 되었으며, 이 기간 동안에 많은 인도인들이 노동을 위해 유입되었다. 1970년 피지는 영국으로부터 완전 독립을 달성하였으나, 원주민과 인도계 이주민 사이의 갈등이 사회 불안 요인으로 남았다. 1987년에 두 차례의 쿠데타가 일어났으며, 영국 여왕이 다스리는 군주제가 폐지되고 공화정이 수립되었다. 이후에도 2000년과 2006년에 쿠데타가 일어났다. 2006년 12월에 발생한 쿠데타는 이미 같은 해 11월부터 예고되었으며, 인도계를 대변하는 프랭크 바이니마라마 준장이 정권을 잡았다. 피지는 정치적 상황이 매우 불안정하며 2009년 4월 9일이후론 국가비상사태가 선포되었다.[1] 2010년 초, 쿠데타 종료 및 국가가 정상화되었다.
지리
피지는 총 면적 18,272km2 가량의 섬나라이다. 남태평양 한가운데에 위치해 있으며, 바누아투와 통가의 가운데에 위치해 있고, 남태평양도서국가들의 허브와 같은 곳으로 교통의 요지로 볼 수 있다. 피지에는 332개의 섬이 있는데, 대부분은 화산섬이며, 전체 섬 중 1/3은 무인도이다. 피지에서 가장 높은 곳은 비치레부 섬에 있는 토마니비 산으로서 높이는 해발 1,324m이다.
교통
철도는 존재하나, 대부분 생산한 사탕수수를 운반하기 위한 600mm 협궤 화물철도이다. 이 외에 관광객들을 위한 간이 여객열차가 부정기적으로 간간히 운행한다. 항공편은 나우소리 국제공항과 나디 국제공항을 통해 대한민국, 통가, 미국, 홍콩, 오스트레일리아, 뉴질랜드 등지와 연결된다.
행정 구역
수도는 수바이다.
정치
1987년 이후부터는 대통령제를 실시하고 있다.
인구
피지의 총인구는 2015년 현재 892,145명이다. 인구증가율은 0.74%(2010년~2015년)이며 1995년 이후 1% 미만의 낮은 증가율을 지속하고 있다. 인구밀도는 44.8명/km²이며 세계 평균인 56.5명/km²보다 조금 낮은 수준이며 전체 인구의 53.7%(2015년)가 도시에 거주하고 있다. 중위연령은 27.6세이며 2015년 노인인구비율이 5.83%로 아직은 고령화 사회에 진입하기 전 상태이다.[2]
인구 증가는 주로 본섬(Viti Levu)에서 가장 많이 나타나며, 북섬(Vanua Leva)에서는 마쿠아타주의 사탕수수밭의 계약 종료로 인해 인구가 크게 감소하고 있다. 2007년 자료에 따르면, 20세 이하 인구가 39%로, 향후 10년간 지속적으로 인구가 증가할 것으로 예측된다.
종교
종교는 개신교가 52%, 힌두교가 38%, 이슬람교가 8%, 그 외 2%이며 종교 다툼은 없다.
언어
1997년 헌법에서 "영어, 피지어, 피지 힌디어는 헌법에서 동등한 지위를 갖는다"고 했다. 이것은 세 언어의 존재를 인정한 것에 불과하며, 행정의 공식어(관청어)는 영어가 유일하며 또한 사법부에서도 영어만을 사용한다. 또한 정부의 공식 웹사이트는 모두 영어로 되어 있다. 나머지 두 언어는 일상에서만 사용할 뿐이며, 제한적으로 언론에서도 사용한다. 두 언어는 의사소통에는 어려움이 없지만 문자를 각기 달리한다. 세 언어는 전혀 동등하지 않다.
군대
피지 헌법에 따르면 모병제를 실시한다. 이 나라는 좁은 섬나라인 관계로 공군이 없으며 약 3500명의 병력이 있다.
경제
많은 관광객들이 몰려들어 관광 수입이 상대적으로 많다.
주요산업으로 관광, 사탕수수재배, 수산업(참치)이 있다.
문화
이 나라는 럭비 유니온의 인기가 상당하다. 국가대표팀의 별명은 'Flying Fijians'이고 라이벌인 사모아, 통가 그리고 일본 3개국과 함께 퍼시픽 네이션스 컵의 구성국 중 하나이다.
외교
대한 관계
한국은 피지가 독립한 1970년, 피지를 승인하였고 양국은 1971년 1월에 공식 외교 관계를 수립하였다.[3] 수바에 대사관이 개설되어 있다. 주 나우루, 마셜 제도, 미크로네시아 연방, 키리바시, 투발루 대사관을 겸임한다. 모두 901 명(재외국민 780 명, 시민권자 121 명)의 한민족들이 피지에 거주(2010년 12월 기준)하고 있다.[4] 양국의 관계는 우호적인데, 이는 피지 당국의 의지에 힘입은 바 크다. 2011년 12월, 피지는 무역, 투자 및 인적 교류를 증진하기 위하여 2012년 상반기 중에 서울에 대사관을 개설하겠다고 발표하였다.[5] 현재 한국에서는 대한항공이 인천국제공항과 나디 국제공항을 잇는 논스톱 직항편을 매일 운항하고 있다. 북한(조선민주주의인민공화국)과는 1975년 수교하였으나 1987년 김현희의 대한항공 858편 폭파사건으로 1988년 단교조치되었다.
대 파키스탄 관계
파키스탄과 피지는 공식적인 외교 관계는 있으나 양국 모두 외교사절을 파견하지 않고 있다. 파키스탄은 주(駐)오스트레일리아 고등판무관 사무소가 피지의 비상주 고등판무관 사무소를 겸한다.[6] 피지에서 다수를 차지하는 이슬람 교도들은 파키스탄 내의 혈족들을 그들의 조상으로 두고 있다.[7]
대 파푸아 뉴기니 관계
용병으로 추정되는 몇몇 피지 국민들이 파푸아뉴기니에 불법적으로 들어가 부건빌 섬에서 분리주의자 군사를 무장시키고 훈련시키는 데 개입되었다는 점이 폭로되어, 피지와 파푸아 뉴기니는 2005년 11월 부터 긴장 관계에 있다. 이와 다른 문제로, 파푸아 뉴기니의 무역및 산업부 장관 폴 티엔스턴(Paul Tiensten)은 피지에 대한 무역제제가 고려되고 있다고 언급하였다. 그것은 파푸아 뉴기니 산 카바(kava)와 콘비프에 대한 피지 정부의 수입 금지 조치에 뒤따른 것이다.
각주
외부 링크
분류:섬나라
분류:유엔 회원국
분류:영어권
분류:영국 연방 회원국
|
https://ko.wikipedia.org/wiki/%ED%94%BC%EC%A7%80
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
394,
914,
1238,
1386,
1689,
2188,
2858,
4031,
4456,
4773,
5499,
6172,
6839,
7144,
7530,
7660,
7992,
8380
],
"plaintext_end_byte": [
366,
913,
1237,
1354,
1688,
2187,
2836,
4030,
4455,
4766,
5462,
6171,
6838,
7117,
7529,
7659,
7991,
8369,
8557
]
}
|
Milloin Paul Klebnikov syntyi?
|
Paul Klebnikov
|
finnish
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
38
],
"minimal_answers_end_byte": [
46
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Paul Klebnikov (, 3. kesäkuuta 1963 New York – 9. heinäkuuta 2004 Moskova) oli venäläistaustainen taloustoimittaja ja kirjailija. Hän työskenteli kymmenen vuotta talouslehti Forbesissa ja julkaisi kaksi kirjaa. Ennen kuolemaansa hän työskenteli talouslehti Forbesin venäläisen version päätoimittajana. Paul Klebnikov murhattiin Moskovassa vuonna 2004.
Taustat, opiskelu ja perhe
Paul Klebnikov syntyi yhdysvalloissa venäläistaustaiseen emigranttiperheeseen, joka oli paennut Lokakuun vallankumouksen seurauksia Venäjältä Yhdysvaltoihin vuonna 1918. Hänen isoisoisä oli kontra-amiraali Arkadi Nebolsin, jonka tappoivat vallankumouksen aikana kapinaan nousseet matruusit.[1] Paul Klebnikovin isoäiti Ekaterina Nebolsina johti New Yorkissa toiminutta Venäläistä lasten hyväntekeväisyysjärjestöä ja hänen isänsä Georgi Klebnikov työskenteli YK:n simultaanitulkkien osastojohtajana.
Vuonna 1984 Paul valmistui Kalifornian yliopistosta (Berkeley) pääaineenaan talouspolitiikka.[2] Hän suoritti tohtorintutkinnon London School of Economics –korkeakoulussa. Vuosina 1987-88 Klebnikov luennoi Lontoon Eurooppa-instituutissa.[3] Hän osasi englannin ja venäjän kielten lisäksi myös ranskaa ja italiaa.
Syyskuussa vuonna 1991 Paul Klebnikov meni naimisiin Helen ”Musa” Trainin kanssa. Pariskunta sai kolme lasta.[2]
Toimittajan- ja kirjailijanura
Vuonna 1989 Paul aloitti työt amerikkalaisessa finanssialaan erikoistuneessa lehdessä Forbesissa. Toimittajana Paul erikoistui kirjoittamaan erityisesti venäläisistä suuryrityksistä. [1] Artikkeleissaan hän kirjoitti usein Neuvostoliiton jälkeisestä yksityistämisprosessista ja korruptiosta.
Vuonna 1996 Forbes julkaisi Paul Klebnikovin julkaiseman artikkelin, jonka otsikko oli ”Godfather of the Kremlin?”. Artikkelissaan Klebnikov kirjoitti oligarkki Boris Berezovskista ja vertasi tämän toimintaa Sisilian mafiaan. Klebnikov syytti vaikutusvaltaista oligarkkia muun muassa kiristyksistä, rahanpesusta, yhteistyöstä tshetsheenimafian kanssa ja palkkamurhien tilaamisesta. Artikkelissa Berezovskin nimi liitettiin myös vuonna 1996 tehtyyn toimittaja Vladislav Listjevin murhaan.
Artikkelin julkaisemisen jälkeen Paul Klebnikov sai useita tappouhkauksia ja vetäytyi kirjoitustauolle Pariisiin.[2] Artikkelin johdosta Boris Berezovski nosti Forbesia vastaan kanteen Lontoon korkeimmassa oikeudessa joulukuussa 1996. Kanteessaan Berezovski syytti Forbesia perättömän tiedon levittämisestä ja vaati lehdeltä vahingonkorvauksia ja artikkelin poistamista. Oikeusprosessi kesti peräti kuusi vuotta, mutta vuonna 2003 annetussa päätöslauselmassa oikeus vaati Forbesia poistamaan vain Vladislav Listjevin murhaa koskevan osuuden artikkelin verkkoversiosta.[4] Muokattu artikkeli on edelleen luettavissa Forbesin sivuilla.[5]
Kirjallinen tuotanto
Oikeusprosessin aikana Paul Klebnikov kirjoitti kohuartikkelinsa pohjalta kirjan ”Godfather of the Kremlin: Boris Berezovsky and the Looting of Russia”, joka tiettävästi perustuu osin presidentti Boris Jeltsinin entisen henkivartijan Aleksander Korzhakovin haastatteluihin.[1] Vuonna 2000 julkaistussa kirjassaan Klebnikov kuvailee presidentti Boris Jeltsinin aikana toteutettua yksityistämisprosessia ”vuosisadan ryöstöksi” ja kertoo yksityiskohtaisesti Venäjän liikemiespiirien korruptiosta keskittyen erityisesti Boris Berezovskiin.[6] Kirja sai ristiriitaisen vastaanoton. [2] Lännessä sitä kuvattiin ”yksityiskohdiltaan rikkaaksi”[6], mutta Venäjällä suuri osa toimittajista kritisoi sitä väittäen sen nojautuvan liikaa turvallisuuspalvelujen entisten työntekijöiden väitteisiin.[2] Boris Berezovskin lähipiiriin kuulunut turvallisuuspalvelu FSB:n ex-agentti Aleksandr Litvinenko syyttiki omassa ”Lubjankan rikollisryhmä” –kirjassaan Paul Klebnikovin kirjaa ”Venäjän turvallisuuspalvelun tilaamaksi”.[7] Alun perin englanniksi julkaistu kirja on käännetty ainakin venäjän, saksan, ranskan, puolan ja unkarin kielille.
Vuonna 2003 Paul Klebnikov julkaisi toisen kirjansa: “Conversation with a Barbarian: Interviews with a Chechen Field Commander on Banditry and Islam”. Kirja perustuu tshetsheeniseparatistien johtajan Khozh-Ahmed Noukhayevin laajaan, noin 15-tuntia kestäneeseen haastatteluun.[8] Haastattelussaan Noukhayev kuvailee käsityksiään Islamista ja tshetsheeniyhteiskunnasta. Kirjassa on myös Klebnikovin omia kommentteja.
Vuonna 2003 Klebnikov nimettiin talouslehti Forbesin venäläisen version ensimmäiseksi päätoimittajaksi.[2] Koska Klebnikov vaimo ja lapset eivät halunneet muuttaa Venäjälle, Paul teki pestistä vain yhden vuoden sopimuksen. Lehdestä ehti ilmestyä vain neljä numeroa ennen kuin Klebnikov murhattiin.
Murha
Paul Klebnikovia ammuttiin illalla kesäkuun 9. päivänä vuonna 2004 Forbesin Moskovan toimituksen uloskäynnin edustalla.[2] Ampuminen tapahtui ohiajaneesta VAZ-2115 –henkilöautosta, jonka sisällä oli kolme henkilöä. Neljä luotia osui Klebnikovia rintaan, vatsaan sekä päähän. Ennen kuolemaansa Klebnikov ehti kertoa, ettei tunnistanut ampujia ulkonäöltä eikä tiedä ampumisen syytä. Klebnikov vietiin ambulanssilla moskovalaiseen sairaalaan, mutta häntä ei onnistuttu pelastamaan. Klebnikovia kuljettaneessa ambulanssissa ei ollut happinaamaria ja häntä sairaalan ensiapuosastolle kuljettanut hissi meni epäkuntoon. Paul Klebnikov menehtyi sairaalan hississä.[9]
Murhatutkimukset ja oikeudenkäynti
Murhaa tutkineet viranomaiset totesivat tapahtuman palkkamurhaksi.[10] Forbes kirjoitti, että murhan on täytynyt liittyä Klebnikovin työhön.[11] Murhan motiiveista on esitetty useita eri spekulaatioita. Viranomaisten tutkimusten mukaan murhan olisi suunnitellut Tšetšenian separatistiliikkeen johtohahmoihin kuulunut Khozh-Akhmed Nukhayev ja sen olisivat toteuttaneet tšetšenialaissyntyiset Kazbek Dukuzov, Musa Vakhayev ja Fail Sadretdinov. Tutkijoiden mukaan murhan motiivina olisi ollut Klebnikovin vuonna 2003 julkaistu kirja. Dukuzovia ja Vahajevia syytettiin myös vuotta aiemmin tapahtuneesta moskovalaisliikemies Aleksei Pitshuginin murhayrityksestä.[12]
Toukokuussa 2006 kaikki epäillyt kuitenkin vapautettiin oikeuden valamiehistön päätöksellä. Klebnikovin omaiset valittivat päätöksestä ja asia siirtyi Venäjän korkeimman oikeuden käsittelyyn, joka peruikin syytteiden raukeamisen. Kolmikon jäsenistä Sadretdinov tuomittiin myöhemmin yhdeksän vuoden vankeuteen erään toisen murhatapauksen johdosta. Vuonna 2007 Yhdysvaltain presidentti George W. Bush vetosi Venäjän presidentti Vladimir Putiniin tutkimusten nopeuttamiseksi.[13] Vakhayev ja Dukuzov etsintäkuulutettiin samana vuonna kuulusteluihin, mutta heitä ei tavoitettu toimitettavaksi oikeuteen. [12] Vähitellen oikeusprosessi hiipui.[14]
Kesäkuussa 2009 Venäjän viranomaiset käynnistivät tutkimukset uudestaan. Uusien tietojen valossa Nukhayevia ei enää pidetty murhan suunnittelijana, mutta uskottiin, että hänellä oli osuutta tapahtuneeseen.[15] Nukhayevista on voimassa kansainvälinen etsintäkuulutus.
Arviot murhan motiiveista
Paul Klebnikovin murhalle on eri yhteyksissä esitetty useita erilaisia motiiveja. ”Kremlin kummisetä” –kirjallaan hän tiettävästi suututti ainakin liikemies Boris Berezovskin, jonka kerrotaan olleen erittäin vihastunut kirjan ilmestyttyä.[16] Toisaalta Klebnikov kirjoitti kirjassaan paljastuksia myös useiden muiden siihen aikaan vaikutusvaltaisten oligarkkien toimista.
Murhan motiiviksi on esitetty myös tshetsheeniseparatistien kostoa Klebnikovin ”Conversation with a Barbarian” –kirjasta.
Yhdeksi motiiviksi on epäilty myös talouslehti Forbesin venäläisessä versiossa vuonna 2004 julkaistua ”Venäjän sata rikkainta henkilöä” –listaa. Useat listalle päätyneet henkilöt olivat tiettävästi tyytymättömiä siitä, että Klebnikovin päätoimittama lehti paljasti heidän varallisuutensa listallaan.[17]
Murhan motiiviksi on esitetty myös Klebnikovin työn alla ollutta uutta kirjaa, jossa hänen oli tarkoitus paljastaa muun muassa Tšetšeniassa tapahtuneita valtionbudjetin kavalluksia. Tätä motiivia tukisi esimerkiksi se, että Klebnikovin kirjan tietolähteenä toiminut Tšetšenian ex-pääministeri Jan Sergunin murhattiin vain pari viikkoa Klebnikovin murhan jälkeen.
Lähteet
Luokka:Forbes
Luokka:Venäläiset toimittajat
Luokka:Venäläiset kirjailijat
Luokka:Venäläiset henkirikosten uhrit
Luokka:Vuonna 1963 syntyneet
Luokka:Vuonna 2004 kuolleet
|
https://fi.wikipedia.org/wiki/Paul%20Klebnikov
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1157
],
"plaintext_end_byte": [
1136,
1266
]
}
|
ప్రపంచంలో అతి లోతైన సముద్రం ఏది ?
|
బైకల్ సరస్సు
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
బైకల్ సరస్సు (Lake Baikal - లేక్ బైకల్) రష్యాలో ఉన్న ఒక లోతైన సరస్సు, ఇది దక్షిణ సైబీరియా ప్రాంతంలో ఉన్నది. బైకాల్ సరస్సు ప్రపంచంలో వాల్యూమ్‌ ద్వారా అతిపెద్ద మంచినీటి సరస్సు, ఇది ప్రపంచంలోని ఘనీభవించని ఉపరితల తాజా నీటి లో సుమారు 20% కలిగివున్నది.[3] ప్రపంచంలోనే మంచినీటి సరస్సుల యొక్క అతి పెద్ద సమూహముగా ఉన్న ఉత్తర అమెరికాలో ఉన్న ఐదు పెద్ద సరస్సులైన మహా సరస్సులు లోని నీటి కంటే ఎక్కువగా 23,615.39km3 (5,700cumi) మంచినీరును ఈ బైకల్ సరస్సు కలిగి ఉన్నది.
మూలాలు
వర్గం:సరస్సులు
వర్గం:రష్యాలోని సరస్సులు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%AC%E0%B1%88%E0%B0%95%E0%B0%B2%E0%B1%8D%20%E0%B0%B8%E0%B0%B0%E0%B0%B8%E0%B1%8D%E0%B0%B8%E0%B1%81
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
1031,
1345,
1819,
2291,
3865,
5330,
6741,
7028,
7616,
7883,
9319,
9403
],
"plaintext_end_byte": [
1030,
1304,
1710,
2265,
3864,
5329,
6718,
7027,
7615,
7857,
9191,
9401,
9764
]
}
|
สาธารณรัฐนาอูรู มีเมืองหลวงชื่ออะไร ?
|
ประเทศปาปัวนิวกินี
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ปาปัวนิวกินี (English: Papua New Guinea; Tok Pisin: Papua Niugini) มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า รัฐเอกราชปาปัวนิวกินี (English: Independent State of Papua New Guinea; Tok Pisin: Independen Stet bilong Papua Niugini) เป็นประเทศในแถบโอเชียเนีย เป็นพื้นที่ทางตะวันออกของเกาะนิวกินี (พื้นที่ทางตะวันตกเป็นของจังหวัดปาปัวของประเทศอินโดนีเซีย) ตั้งอยู่ในบริเวณตะวันตกเฉียงใต้ของมหาสมุทรแปซิฟิก อยู่ทางเหนือของประเทศออสเตรเลีย และอยู่ทางตะวันตกของหมู่เกาะโซโลมอน
ปัจจุบันปาปัวนิวกินีเป็นประเทศสังเกตการณ์ในสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน)
ประวัติศาสตร์
มีชาวพื้นเมืองชื่อว่า ชาวปาปัว ประเทศปาปัวนิวกินีเป็นประเทศที่เปลี่ยนเจ้าของอยู่บ่อย ๆ เช่น ประเทศอังกฤษ เยอรมนี และ ออสเตรเลีย
การเมือง
ปกครองแบบสภาเดียว
ภูมิศาสตร์
มีลักษณะเป็นภูเขาและชายฝั่งทะเลเป็นเกาะที่ใหญ่เป็นอันดับที่ 2 ของโลก (รองจากเกาะกรีนแลนด์) ตั้งอยู่ทิศเหนือของประเทศออสเตรเลีย ทิศตะวันตกติดกับอินโดนีเซีย
เศรษฐกิจ
ปาปัวนิวกินีเป็นประเทศที่อุดมสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรธรรมชาติ เช่น ป่าไม้ ทรัพยากรทางทะเล ทองคำ ทองแดง น้ำมันดิบ แก๊สธรรมชาติ รายได้หลักของประเทศขึ้นอยู่กับอุตสาหกรรมการประมง เหมืองทองแดง เหมืองทองคำ และการท่องเที่ยว ส่วนด้านเกษตรกรรม ส่วนใหญ่เป็นการเพาะปลูกกาแฟ โกโก้ และมะพร้าว ประเทศคู่ค้าที่สำคัญ ได้แก่ ประเทศออสเตรเลีย ประเทศสิงคโปร์ ประเทศญี่ปุ่น ประเทศนิวซีแลนด์ สินค้าส่งออกที่สำคัญ ได้แก่ ทองคำ น้ำมันดิบ กาแฟ ทองแดง ซุง กาแฟ และสัตว์ทะเล ส่วนสินค้านำเข้าที่สำคัญ ได้แก่ น้ำมัน เครื่องจักรและอุปกรณ์การขนส่ง ส่วนประกอบรถยนต์ อาหาร และเชื้อเพลิง
รัฐบาลควบคุมสถานะการคลังได้อย่างมีประสิทธิภาพ อัตราเงินเฟ้อต่ำ อัตราแลกเปลี่ยนมีเสถียรภาพ เศรษฐกิจได้รับผลดีจากผลผลิตเหมืองแร่ที่เพิ่มขึ้น และราคาสินค้าส่งออกเพิ่มสูงขึ้นได้แก่ ทอง น้ำมันดิบ ทองแท่ง เป็นผลให้การส่งออกในช่วงไตรมาสของปีขยายตัวร้อยละ 14 เมื่อเทียบกับปีก่อน และคาดว่าในปีนี้ดุลบัญชีเดินสะพัดจะเกินดุลและเศรษฐกิจโดยรวมจะเติบโตในทิศทางที่ดี อย่างไรก็ตาม ในเดือน มี.ค. 2549 UN ได้เสนอปรับสถานะการพัฒนาของปาปัวนิวกินีจากประเทศกำลังพัฒนาเป็นประเทศพัฒนาน้อยที่สุด (LDCs) ซึ่ง นรม. Sir Michael ปฏิเสธข้อเสนอดังกล่าว
รัฐบาลพยายามดึงดูดการลงทุนจากต่างประเทศ ขยายการส่งออก (Export-led economy) แสวงหาความร่วมมือกับประเทศในเอเชีย (look north) และมีบทบาทนำในกลุ่มประเทศหมู่เกาะแปซิฟิก (Work Pacific) การลงนามความตกลงทางการค้ากับนิวซีแลนด์เมื่อเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2549 ทำให้ปาปัวนิวกินีส่งออกสินค้าเกษตร เช่น มะพร้าว เผือก ขิง ไปยังตลาดนิวซีแลนด์ นอกจากนี้ ปาปัวนิวกินียังได้รับโควตาการส่งออกปลาทูน่าไปยังตลาด EU เพิ่มขึ้น ในการประชุมรัฐมนตรีการค้าของเอเปกครั้งที่ 12 ปาปัวนิวกินีตอบรับที่จะยกเลิกการอุดหนุนสินค้าส่งออกทั้งหมดภายในปี พ.ศ. 2556
ประชากร
ปาปัวนิวกินี ประกอบด้วยชนหลายเผ่าพันธุ์ เช่น ชาวเมลานีเชียน ปาปัว เนกริด ไมโครนีเซียน และโปลินีเซียน
มีภาษาทางการเป็นภาษาอังกฤษ เนื่องจากเคยเป็นเมืองขึ้นของสหราชอาณาจักร แต่มีคนพูดได้น้อย ส่วนมากจะพูดภาษาทอกพิซินซึ่งเป็นภาษาครีโอล แต่อย่างไรก็ตาม ประชากรประเทศนี้มีประมาณ 5 ล้านคน และมีภาษามากกว่า 800 ภาษา
ศาสนา คริสต์นิกายโรมันคาทอลิกเป็นหลัก แต่ก็มีลัทธิศาสนาตามความเชื่ออื่น ๆ อีกมากมาย
วัฒนธรรม
ประเทศปาปัวนิวกินีประกอบไปด้วยชนเผ่าเป็นจำนวนมาก มีภาษากว่า 800 ภาษาทำให้มีสังคมแบบชนเผ่าอย่างมากในประเทศ ทำให้มีประเพณีที่แตกต่างกันถึง 200 ประเพณี เช่น
เหล่าชาวบ้านชนเผ่าซิมบูรวมตัวกันแปลงร่างเป็นมนุษย์โคลน มาร่วมงานเทศกาลแสดงวัฒนธรรมประจำปี ครั้งที่ 46 ในเมืองเมาท์ เฮเก็น งานนี้เป็นการรวมตัวของชนเผ่าในประเทศปาปัวนิวกินีทั้งหมด ที่จะนำเอกลักษณ์และความโดดเด่นเฉพาะตัวมาแสดงแลกเปลี่ยนกัน ถือว่าเป็นงานรวมความหลากหลายทางวัฒนธรรมมากที่สุดงานหนึ่งของโลก
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
รัฐบาล
ข้อมูลทั่วไป
at UCB Libraries GovPubs
at Curlie
Wikimedia Atlas of Papua New Guinea
ปาปัวนิวกินี
ป
ปาปัวนิวกินี
ปาปัวนิวกินี
หมวดหมู่:รัฐและดินแดนที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2518
หมวดหมู่:เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นสมุทร
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%A8%E0%B8%9B%E0%B8%B2%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A7%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%B5
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1231,
2444,
4378,
4558,
6617,
7559,
9137,
11408,
12024,
14242,
15826,
16415,
17608,
18392,
19635,
19947,
20226,
22247,
23522,
25044,
25582,
29382,
30200,
31882,
33424,
35358,
36433,
38216,
39326,
40360,
42230,
43549,
44158,
45634,
46384,
47448,
48907,
49434,
50119,
51075,
51181,
52227,
52559,
53076,
55555,
55748,
55935,
56083
],
"plaintext_end_byte": [
1230,
2443,
4377,
4557,
6616,
7475,
9136,
11407,
12023,
14241,
15825,
16347,
17607,
18391,
19594,
19946,
20225,
22246,
23463,
24864,
25581,
29298,
30199,
31881,
33423,
35313,
36432,
38133,
39276,
40310,
42229,
43548,
44123,
45633,
46383,
47434,
48906,
49433,
50056,
51074,
51180,
52226,
52521,
53074,
55483,
55746,
55808,
55984,
57127
]
}
|
คอเลสไตรามีน ถูกคิดค้นโดยใคร?
|
อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์ (German: Albert Einstein) หรือ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ เป็นศาสตราจารย์ทางฟิสิกส์และนักฟิสิกส์ทฤษฎี ชาวเยอรมันเชื้อสายยิว ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในคริสต์ศตวรรษที่ 20 เขาเป็นผู้เสนอทฤษฎีสัมพัทธภาพ และมีส่วนร่วมในการพัฒนากลศาสตร์ควอนตัม กลศาสตร์สถิติ และจักรวาลวิทยา เขาได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ใน พ.ศ. 2464 จากการอธิบายปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก และจาก"การทำประโยชน์แก่ฟิสิกส์ทฤษฎี"
หลังจากที่ไอน์ชไตน์ค้นพบทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป ในปี พ.ศ. 2458 เขาก็กลายเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยธรรมดานักสำหรับนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง ในปีต่อ ๆ มา ชื่อเสียงของเขาได้ขยายออกไปมากกว่านักวิทยาศาสตร์คนอื่น ๆ ในประวัติศาสตร์ ไอน์ชไตน์ ได้กลายมาเป็นแบบอย่างของความฉลาดหรืออัจฉริยะความนิยมในตัวของเขาทำให้มีการใช้ชื่อไอน์ชไตน์ในการโฆษณา หรือแม้แต่การจดทะเบียนชื่อ "อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์" ให้เป็นเครื่องหมายการค้า
ตัวไอน์ชไตน์เองมีความระลึกถึงผลกระทบทางสังคม ซึ่งมีผลมาจากการค้นพบทางวิทยาศาสตร์อย่างลึกซึ้ง ในฐานะที่เขาได้เป็นปูชนียบุคคลแห่งความบรรลุทางปัญญา เขายังคงถูกยกย่องให้เป็นนักฟิสิกส์ทฤษฎีที่มีอิทธิพลต่อวิทยาศาสตร์ที่สุดในยุคปัจจุบัน ทุกการสร้างสรรค์ของเขายังคงเป็นที่เคารพนับถือ ทั้งในความเชื่อในความสง่า ความงาม และความรู้แจ้งเห็นจริงในจักรวาล (คือแหล่งเสริมสร้างแรงบันดาลใจในวิทยาศาสตร์ให้แก่นักวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่) เป็นสูงสุด ความชาญฉลาดเชิงโครงสร้างของเขาแสดงให้เห็นถึงองค์ประกอบของจักรวาล ซึ่งงานเหล่านี้ถูกนำเสนอผ่านผลงานและหลักปรัชญาของเขา ในทุกวันนี้ ไอน์ชไตน์ยังคงเป็นที่รู้จักดีในฐานะนักวิทยาศาสตร์ที่โด่งดังที่สุด ทั้งในวงการวิทยาศาสตร์และนอกวงการ
ผลงานของไอน์ชไตน์ในสาขาฟิสิกส์มีมากมาย ต่อไปนี้เป็นส่วนหนึ่ง:
ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ ซึ่งนำกลศาสตร์มาประยุกต์รวมกับคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า
ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป ทฤษฎีใหม่เกี่ยวกับแรงโน้มถ่วง ซึ่งเป็นไปตามหลักแห่งความสมมูล
วางรากฐานของจักรวาลเชิงสัมพัทธ์ และค่าคงที่จักรวาล
ขยายแนวความคิดยุคหลังนิวตัน สามารถอธิบายจุดใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุดของดาวพุธได้อย่างลึกซึ้ง
ทำนายการหักเหของแสงอันเนื่องมาจากแรงโน้มถ่วงและเลนส์ความโน้มถ่วง
อธิบายการเกิดปรากฏการณ์ของแรงยกตัว
ริเริ่มทฤษฎีการแกว่งตัวอย่างกระจายซึ่งอธิบายการเคลื่อนที่ของบราวน์ของโมเลกุล
ทฤษฎีโฟตอนกับความเกี่ยวพันระหว่างคลื่น-อนุภาค ซึ่งพัฒนาจากคุณสมบัติอุณหพลศาสตร์ของแสง
ทฤษฎีควอนตัมเกี่ยวกับการเคลื่อนที่ของอะตอมในของแข็ง
พลังงานที่จุดศูนย์
อธิบายรูปแบบย่อยของสมการของชเรอดิงเงอร์
EPR paradox
ริเริ่มโครงการทฤษฎีแรงเอกภาพ
ไอน์ชไตน์ได้ตีพิมพ์ผลงานทางวิทยาศาสตร์มากกว่า 300 ชิ้น และงานอื่นที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์อีกกว่า 150 ชิ้น[1][2] ปี พ.ศ. 2542 นิตยสารไทมส์ ยกย่องให้เขาเป็น "บุรุษแห่งศตวรรษ" ผู้เขียนชีวประวัติของเขาเอ่ยถึงเขาว่า "สำหรับความหมายในทางวิทยาศาสตร์ และต่อมาเป็นความหมายต่อสาธารณะ ไอน์ชไตน์ มีความหมายเดียวกันกับ อัจฉริยะ"[3]
ประวัติ
วัยเด็กและในวิทยาลัย
ไอน์สไตน์เกิดในเมืองอูล์ม ราชอาณาจักรเวือร์ทเทิมแบร์ค สมัยจักรวรรดิเยอรมัน ห่างจากเมืองชตุทท์การ์ทไปทางตะวันออกประมาณ 100 กิโลเมตร ซึ่งในปัจจุบันคือรัฐบาเดิน-เวือร์ทเทิมแบร์ค ประเทศเยอรมนี บิดาของเขาชื่อว่า แฮร์มานน์ ไอน์สไตน์ เป็นพนักงานขายทั่วไปซึ่งกำลังทำการทดลองเกี่ยวกับเคมีไฟฟ้า มารดาชื่อว่า พอลลีน โดยมีคนรับใช้หนึ่งคนชื่อ คอช ทั้งคู่แต่งงานกันในโบสถ์ในสตุ๊ทการ์ท (เยอรมัน: Stuttgart-Bad Cannstatt) ครอบครัวของเขาเป็นชาวยิว (แต่ไม่เคร่งครัดนัก) อัลเบิร์ตเข้าเรียนในโรงเรียนประถมคาธอลิก และเข้าเรียนไวโอลิน ตามความต้องการของแม่ของเขาที่ยืนยันให้เขาได้เรียน
เมื่อเขาอายุได้ห้าขวบ พ่อของเขานำเข็มทิศพกพามาให้เล่น และทำให้ไอน์สไตน์รู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างในพื้นที่ที่ว่างเปล่า ซึ่งส่งแรงผลักเข็มทิศให้เปลี่ยนทิศไป เขาได้อธิบายในภายหลังว่าประสบการณ์เหล่านี้คือหนึ่งในส่วนที่เป็นแรงบันดาลใจให้แก่เขาในชีวิต แม้ว่าเขาชอบที่จะสร้างแบบจำลองและอุปกรณ์กลได้ในเวลาว่าง เขาถือเป็นผู้ที่เรียนรู้ได้ช้า สาเหตุอาจเกิดจากการที่เขามีความพิการทางการอ่านหรือเขียน (dyslexia) ความเขินอายซึ่งพบได้ทั่วไป หรือการที่เขามีโครงสร้างสมองที่ไม่ปกติและหาได้ยากมาก (จากการชันสูตรสมองของเขาหลังจากที่ไอน์สไตน์เสียชีวิต) เขายกความดีความชอบในการพัฒนาทฤษฎีของเขาว่าเป็นผลมาจากความเชื่องช้าของเขาเอง โดยกล่าวว่าเขามีเวลาครุ่นคิดถึงอวกาศและเวลามากกว่าเด็กคนอื่น ๆ เขาจึงสามารถสามารถพัฒนาทฤษฎีเหล่านี้ได้ โดยการที่เขาสามารถรับความรู้เชิงปัญญาได้มากกว่าและนานกว่าคนอื่น ๆ
ไอน์สไตน์เริ่มเรียนคณิตศาสตร์เมื่อประมาณอายุ 12 ปี โดยที่ลุงของเขาทั้งสองคนเป็นผู้อุปถัมถ์ความสนใจเชิงปัญญาของเขาในช่วงย่างเข้าวัยรุ่นและวัยรุ่น โดยการแนะนำและให้ยืมหนังสือซึ่งเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์
ใน พ.ศ. 2437 เนื่องมาจากความล้มเหลวในธุรกิจเคมีไฟฟ้าของพ่อของเขา ทำให้ครอบครัวไอน์ชไตน์ย้ายจากเมืองมิวนิก ไปยังเมืองพาเวีย (ใกล้กับเมืองมิลาน) ประเทศอิตาลี ในปีเดียวกัน เขาได้เขียนผลงานทางวิทยาศาสตร์ชิ้นหนึ่งขึ้นมา (คือ "การศึกษาสถานะของอีเธอร์ในสนามแม่เหล็ก") โดยที่ไอน์สไตน์ยังอาศัยอยู่ในบ้านพักในมิวนิกอยู่จนเรียนจบจากโรงเรียน โดยเรียนเสร็จไปแค่ภาคเรียนเดียวก่อนจะลาออกจากโรงเรียนมัธยมศึกษา กลางฤดูใบไม้ผลิ ในปี พ.ศ. 2438 แล้วจึงตามครอบครัวของเขาไปอาศัยอยู่ในเมืองพาเวีย เขาลาออกโดยไม่บอกพ่อแม่ของเขา และโดยไม่ผ่านการเรียนหนึ่งปีครึ่งรวมถึงการสอบไล่ ไอน์สไตน์เกลี้ยกล่อมโรงเรียนให้ปล่อยตัวเขาออกมา โดยกล่าวว่าจะไปศึกษาเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดตามคำเชิญจากเพื่อนผู้เป็นแพทย์ของเขาเอง โรงเรียนยินยอมให้เขาลาออก แต่นี่หมายถึงเขาจะไม่ได้รับใบรับรองการศึกษาชั้นเรียนมัธยม
แม้ว่าเขาจะมีความสามารถชั้นเลิศในสาขาวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ แต่การที่เขาไร้ความรู้ใด ๆ ทางด้านศิลปศาสตร์ ทำให้เขาไม่ผ่านการสอบคัดเลือกเข้าสถาบันเทคโนโลยีแห่งสมาพันธรัฐสวิสในเมืองซูริก (เยอรมัน: Eidgenössische Technische Hochschule หรือ ETH) ทำให้ครอบครัวเขาต้องส่งเขากลับไปเรียนมัธยมศึกษาให้จบที่อารอในสวิตเซอร์แลนด์ เขาสำเร็จการศึกษาและได้รับใบอนุปริญญาในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2439 และสอบเข้า ETH ได้ในเดือนตุลาคม แล้วจึงย้ายมาอาศัยอยู่ในเมืองซูริก ในปีเดียวกัน เขากลับมาที่บ้านเกิดของเขาเพื่อเพิกถอนภาวะการเป็นพลเมืองของเขาในเวอร์เทมบูรก์ ทำให้เขากลายเป็นผู้ไร้สัญชาติ
ใน พ.ศ. 2443 เขาได้รับประกาศนียบัตรสำเร็จการศึกษาจากสถาบันเทคโนโลยีแห่งสมาพันธรัฐสวิส ได้รับสิทธิ์พลเมืองสวิสในปี พ.ศ. 2444 และ พ.ศ. 2448 อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เรียนจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยซูริค[4]
งานในสำนักงานสิทธิบัตร
หลังจากจบการศึกษา ไอน์ชไตน์ไม่สามารถหางานสอนหนังสือได้ หลังจากเพียรพยายามอยู่เกือบสองปี พ่อของอดีตเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งก็ช่วยให้เขาได้งานทำที่สำนักงานสิทธิบัตรในกรุงแบร์น[5] ในตำแหน่งผู้ช่วยตรวจสอบเอกสาร หน้าที่ของเขาคือการตรวจประเมินใบสมัครของสิทธิบัตรในหมวดหมู่อุปกรณ์แม่เหล็กไฟฟ้า ในปี พ.ศ. 2446 ไอน์ชไตน์ก็ได้บรรจุเข้าเป็นพนักงานประจำ หลังจากถูกมองข้ามมานานจนกระทั่งกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีจักรกล[6]
ไอน์ชไตน์กับเพื่อนหลายคนที่รู้จักกันในแบร์น ได้รวมกลุ่มกันเป็นชมรมเล็กๆ สำหรับคุยกันเรื่องวิทยาศาสตร์และปรัชญา ตั้งชื่อกลุ่มอย่างล้อเลียนว่า "The Olympia Academy" พวกเขาอ่านหนังสือร่วมกันเช่น งานของปวงกาเร แม็ค และฮูม ซึ่งส่งอิทธิพลต่อแนวคิดด้านวิทยาศาสตร์และปรัชญาของไอน์ชไตน์มาก[7]
ตลอดช่วงเวลาเหล่านี้ ไอน์ชไตน์แทบจะไม่ได้เข้าไปข้องเกี่ยวใดๆ กับชุมชนทางฟิสิกส์เลย[8] งานที่สำนักงานสิทธิบัตรของเขาโดยมากจะเกี่ยวกับปัญหาเรื่องการส่งสัญญาณไฟฟ้าและการซิงโครไนซ์ทางเวลาระหว่างระบบไฟฟ้ากับระบบทางกล ซึ่งเป็นสองปัญหาหลักทางเทคนิคอันเป็นจุดสนใจของการทดลองในความคิดยุคนั้น ซึ่งในเวลาต่อมาได้ชักนำให้ไอน์ชไตน์ไปสู่ผลสรุปอันลึกซึ้งเกี่ยวกับธรรมชาติของแสงและความเกี่ยวพันพื้นฐานระหว่างอวกาศกับเวลา[6][7]
ชีวิตครอบครัว
ก่อนหน้านี้ เขามีแฟนคนแรกตอนเรียนมัธยมชื่อ มารี วินเทเลอร์ แต่ต้องแยกย้ายกันไปเมื่อเขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัย
ไอน์สไตน์มีบุตรสาวหนึ่งคนกับมิเลวา มาริค ชื่อว่า ไลแซล (Lieserl) คาดว่าเกิดในตอนต้นปี พ.ศ. 2445 ที่เมือง Novi Sad[9]
ไอน์สไตน์แต่งงานกับมิเลวาเมื่อวันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2446 แม้จะถูกมารดาคัดค้านเพราะนางมีอคติกับชาวเซิร์บ และคิดว่ามาริคนั้น "แก่เกินไป" ทั้งยัง "หน้าตาอัปลักษณ์"[10][11] ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองค่อนข้างจะเป็นส่วนตัวและเป็นคู่ชีวิตที่มีสติปัญญา ในจดหมายฉบับหนึ่งถึงหล่อน ไอน์ชไตน์เรียกมาริคว่า "สิ่งมีชีวิตที่เสมอกันกับผม ผู้ซึ่งแข็งแรงและมีอิสระเฉกเช่นเดียวกัน"[12] มีการถกเถียงกันอยู่เป็นบางคราวว่า มาริคมีอิทธิพลต่องานของไอน์ชไตน์บ้างหรือไม่ อย่างไรก็ตาม นักประวัติศาสตร์ทางวิทยาศาสตร์ต่างลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า ไม่มี[13][14][15] บุตรคนแรกของไอน์ชไตน์กับมิเลวา คือ ฮันส์ อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์ เกิดเมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2447 ที่กรุงแบร์น ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ บุตรคนที่สองคือ เอดูอาร์ด เกิดที่ซูริกเมื่อวันที่ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2453
อัลแบร์ทกับมาริคหย่ากันเมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2462 หลังจากแยกกันอยู่ 5 ปี ในวันที่ 2 มิถุนายนปีเดียวกันนั้น ไอน์ชไตน์แต่งงานกับ เอลซา โลเวนธาล (นี ไอน์ชไตน์) นางพยาบาลที่ช่วยดูแลอภิบาลระหว่างที่เขาป่วย เอลซาเป็นญาติห่างๆ ทั้งทางฝั่งพ่อและฝั่งแม่ของไอน์ชไตน์ ครอบครัวไอน์ชไตน์ช่วยกันเลี้ยงดู มาร์ก็อต และ อิลเซ ลูกสาวของเอลซาจากการแต่งงานครั้งแรกของเธอ[16] แต่ทั้งสองคนไม่มีลูกด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดจนเธอป่วยเสียชีวิตในปีคศ 1936
วาระสุดท้ายของชีวิต
ในช่วงปลายทางของชีวิตไอน์ชไตน์พยายามคิดค้นทฤษฎีที่จะสามารถอธิบายแรงพื้นฐานธรรมชาติทุกชนิดได้ภายในทฤษฏีเดียวเรียกว่าทฤษฎีสนามรวม (Unified field theory) แต่ไม่สำเร็จ วันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2498 อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์ (Albert Einstein) นักฟิสิกส์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งศตวรรษที่ 20 เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวาย ที่เมืองพรินซ์ตัน รัฐนิวเจอร์ซี สหรัฐอเมริกา ด้วยวัย 76 ปี ทฤษฎีในฝันของไอน์ชไตน์คงต้องรอยอดอัจฉริยะคนใหม่มาสานงานต่อให้ลุล่วง แต่ผลงานของเขานั้นมากมายและยิ่งใหญ่มากแทบไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์คนหนึ่งจะทำได้
งานด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
การคิดค้นทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ
ปี พ.ศ. 2448 ขณะที่ไอน์ชไตน์ทำงานอยู่ที่สำนักงานสิทธิบัตร ก็ได้ตีพิมพ์บทความ 4 เรื่องใน Annalen der Physik ซึ่งเป็นวารสารทางฟิสิกส์ชั้นนำของเยอรมนี บทความทั้งสี่นี้ในเวลาต่อมาเรียกชื่อรวมกันว่า "Annus Mirabilis Papers"
บทความเกี่ยวกับธรรมชาติเฉพาะตัวของแสง นำไปสู่แนวคิดที่ส่งผลต่อการทดลองที่มีชื่อเสียง คือปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก หลักการง่ายๆ ก็คือ แสงมีปฏิกิริยากับสสารในรูปแบบของ "ก้อน" พลังงาน (ควอนตา) เป็นห้วงๆ แนวคิดนี้เคยนำเสนอมาก่อนหน้านี้แล้วโดย แมกซ์ พลังค์ ในปี พ.ศ. 2443 ซึ่งเป็นแนวคิดที่ขัดแย้งกับทฤษฎีเกี่ยวกับคลื่นแสงที่เชื่อกันอยู่ในยุคสมัยนั้น
บทความเกี่ยวกับการเคลื่อนที่ของบราวน์ อธิบายถึงการเคลื่อนไหวแบบสุ่มของวัตถุขนาดเล็กมากๆ ซึ่งเป็นผลโดยตรงจากการกระทำของโมเลกุล แนวคิดนี้สนับสนุนต่อทฤษฎีอะตอม
บทความเกี่ยวกับอิเล็กโตรไดนามิกส์ของวัตถุที่กำลังเคลื่อนที่ เป็นกำเนิดของทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ แสดงให้เห็นว่าความเร็วของแสงที่กำลังสังเกตอย่างอิสระ ณ สภาวะการเคลื่อนที่ของผู้สังเกตจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงโดยพื้นฐานไปเหมือนๆ กัน ผลสืบเนื่องจากแนวคิดนี้รวมถึงกรอบของกาล-อวกาศของวัตถุที่กำลังเคลื่อนที่จะช้าลงและหดสั้นลง (ตามทิศทางของการเคลื่อนที่) โดยสัมพัทธ์กับกรอบของผู้สังเกต บทความนี้ยังโต้แย้งแนวคิดเกี่ยวกับ luminiferous aether ซึ่งเป็นเสาหลักทางฟิสิกส์ทฤษฎีในยุคนั้น ว่าเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น
บทความว่าด้วยสมดุลของมวล-พลังงาน (ซึ่งก่อนหน้านี้เชื่อว่ามันไม่เกี่ยวข้องกันเลย) ไอน์ชไตน์ปรับปรุงสมการสัมพัทธภาพพิเศษของเขาจนกลายมาเป็นสมการอันโด่งดังที่สุดแห่งคริสต์ศตวรรษที่ 20 คือ E = mc2 ซึ่งบอกว่า มวลขนาดเล็กจิ๋วสามารถแปลงไปเป็นพลังงานปริมาณมหาศาลได้ ซึ่งเป็นจุดกำเนิดการพัฒนาของพลังงานนิวเคลียร์
แสง กับทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป
ปี พ.ศ. 2449 สำนักงานสิทธิบัตรเลื่อนขั้นให้ไอน์ชไตน์เป็น Technical Examiner Second Class แต่เขาก็ยังไม่ทิ้งงานด้านวิชาการ ปี พ.ศ. 2451 เขาได้เข้าเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยแบร์น[17] พ.ศ. 2453 เขาเขียนบทความอธิบายถึงผลสะสมของแสงที่กระจายตัวโดยโมเลกุลเดี่ยวๆ ในบรรยากาศ ซึ่งเป็นการอธิบายว่า เหตุใดท้องฟ้าจึงเป็นสีน้ำเงิน[18]
ระหว่าง พ.ศ. 2452 ไอน์ชไตน์ตีพิมพ์บทความ "Über die Entwicklung unserer Anschauungen über das Wesen und die Konstitution der Strahlung" (พัฒนาการของมุมมองเกี่ยวกับองค์ประกอบและหัวใจสำคัญของการแผ่รังสี) ว่าด้วยการพิจารณาแสงในเชิงปริมาณ ในบทความนี้ รวมถึงอีกบทความหนึ่งก่อนหน้านั้นในปีเดียวกัน ไอน์ชไตน์ได้แสดงว่า พลังงานควอนตัมของมักซ์ พลังค์ จะต้องมีโมเมนตัมที่แน่นอนและแสดงตัวในลักษณะที่คล้ายคลึงกับอนุภาคที่เป็นจุด บทความนี้ได้พูดถึงแนวคิดเริ่มต้นเกี่ยวกับโฟตอน (แม้ในเวลานั้นจะยังไม่ได้เรียกด้วยคำนี้ ผู้ตั้งชื่อ 'โฟตอน' คือ กิลเบิร์ต เอ็น. ลิวอิส ในปี พ.ศ. 2469) และให้แรงบันดาลใจเกี่ยวกับความเกี่ยวพันกันระหว่างคลื่นกับอนุภาค ในวิชากลศาสตร์ควอนตัม
พ.ศ. 2454 ไอน์ชไตน์ได้เป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยซูริก แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยอมรับตำแหน่งศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยเยอรมัน ชาร์ลส์-เฟอร์ดินานด์ ในกรุงปราก ที่นี่ไอน์ชไตน์ได้ตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับผลกระทบของแรงโน้มถ่วงที่มีต่อแสง ซึ่งก็คือการเคลื่อนไปทางแดงเนื่องจากแรงโน้มถ่วง และการหักเหของแสงเนื่องจากแรงโน้มถ่วง บทความนี้ช่วยแนะแนวทางแก่นักดาราศาสตร์ในการตรวจสอบการหักเหของแสงระหว่างการเกิดสุริยคราส[19] นักดาราศาสตร์ชาวเยอรมัน เออร์วิน ฟินเลย์-ฟรอนด์ลิค ได้เผยแพร่ข้อท้าทายของไอน์ชไตน์นี้ไปยังนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลก[20]
พ.ศ. 2455 ไอน์ชไตน์กลับมายังสวิตเซอร์แลนด์และรับตำแหน่งศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัยเดิมที่เขาเป็นศิษย์เก่า คือ ETH เขาได้พบกับนักคณิตศาสตร์ มาร์เซล กรอสมานน์ ซึ่งช่วยให้เขารู้จักกับเรขาคณิตของรีมานน์และเรขาคณิตเชิงอนุพันธ์ และโดยการแนะนำของทุลลิโอ เลวี-ซิวิตา นักคณิตศาสตร์ชาวอิตาลี ไอน์ชไตน์จึงได้เริ่มใช้ประโยชน์จากความแปรปรวนร่วมเข้ามาประยุกต์ในทฤษฎีแรงโน้มถ่วงของเขา มีช่วงหนึ่งที่ไอน์ชไตน์รู้สึกว่าแนวทางนี้ไม่น่าจะใช้ได้ แต่เขาก็หันกลับมาใช้อีก และในปลายปี พ.ศ. 2458 ไอน์ชไตน์จึงได้เผยแพร่ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปซึ่งยังคงใช้อยู่ตราบถึงปัจจุบัน ทฤษฎีนี้อธิบายถึงแรงโน้มถ่วงว่าเป็นการบิดเบี้ยวของโครงสร้างกาลอวกาศโดยวัตถุที่ส่งผลเป็นแรงเฉื่อยต่อวัตถุอื่น
ทฤษฎีแรงเอกภาพ
งานวิจัยของไอน์ชไตน์หลังจากทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปมีหัวใจหลักอยู่ที่การพยายามทำให้ทฤษฎีแรงโน้มถ่วงสามารถอธิบายคุณสมบัติของแม่เหล็กไฟฟ้าได้ ปี พ.ศ. 2493 เขาได้พูดถึงแนวคิดเรื่อง "ทฤษฎีแรงเอกภาพ" ในวารสาร Scientific American ในบทความชื่อว่า "On the Generalized Theory of Gravitation" แม้เขาจะได้รับความยกย่องอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่ค่อยได้รับการสนับสนุนในการวิจัยเรื่องนี้ และความทุ่มเทส่วนใหญ่ของเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ
ในความพยายามของไอน์ชไตน์ที่จะรวมแรงพื้นฐานทั้งหมดเข้าในกฎเดียวกัน เขาได้ละเลยการพัฒนากระแสหลักในทางฟิสิกส์ไปบางส่วน ที่สำคัญคือแรงนิวเคลียร์อย่างเข้มและแรงนิวเคลียร์อย่างอ่อน ซึ่งไม่มีใครเข้าใจมากนักตราบจนอีกหลายปีผ่านไปหลังจากเขาเสียชีวิตไปแล้ว ขณะเดียวกัน แนวทางพัฒนาฟิสิกส์กระแสหลักเองก็ละเลยแนวคิดของไอน์ชไตน์เกี่ยวกับการรวมแรงเช่นเดียวกัน ครั้นต่อมาความฝันของไอน์ชไตน์ในการรวมกฎฟิสิกส์ทั้งหลายเกี่ยวกับแรงโน้มถ่วงจึงเป็นแรงบันดาลใจสำคัญต่อแนวทางศึกษาฟิสิกส์ยุคใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อทฤษฎีแห่งสรรพสิ่งและทฤษฎีสตริง ขณะที่มีความตื่นตัวมากขึ้นในสาขากลศาสตร์ควอนตัมด้วย
แบบจำลองแก๊สของชเรอดิงเจอร์
ไอน์ชไตน์แนะนำให้แอร์วิน ชเรอดิงเงอร์นำเอาแนวคิดของมักซ์ พลังค์ไปใช้ ที่มองระดับพลังงานของแก๊สในภาพรวมมากกว่าจะมองเป็นโมเลกุลเดี่ยวๆ ชเรอดิงเงอร์ประยุกต์แนวคิดนี้ในบทความวิจัยโดยใช้การกระจายตัวของโบลทซ์มันน์เพื่อหาคุณสมบัติทางอุณหพลศาสตร์ของแก๊สอุดมคติกึ่งคลาสสิก ชเรอดิงเงอร์ขออนุญาตใส่ชื่อไอน์ชไตน์เป็นผู้เขียนบทความร่วม แต่ต่อมาไอน์ชไตน์ปฏิเสธคำเชิญนั้น[21]
ตู้เย็นไอน์ชไตน์
พ.ศ. 2469 ไอน์ชไตน์กับลูกศิษย์เก่าคนหนึ่งคือ ลีโอ ซีลาร์ด นักฟิสิกส์ชาวฮังการีผู้ต่อมาได้ร่วมในโครงการแมนฮัตตัน และได้รับยกย่องในฐานะผู้ค้นพบห่วงโซ่ปฏิกิริยา ทั้งสองได้ร่วมกันประดิษฐ์ ตู้เย็นไอน์ชไตน์ ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ไม่มีชิ้นส่วนเคลื่อนไหวเลย และใช้พลังงานนำเข้าเพียงอย่างเดียวคือพลังงานความร้อน สิ่งประดิษฐ์นี้ได้จดสิทธิบัตรในปี พ.ศ. 2473[22][23]
บอร์กับไอน์ชไตน์
ราวคริสต์ทศวรรษ 1920 มีการพัฒนากลศาสตร์ควอนตัมให้เป็นทฤษฎีที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ไอน์ชไตน์ไม่ค่อยเห็นด้วยนักกับการตีความโคเปนเฮเกนว่าด้วยทฤษฎีควอนตัม ซึ่งพัฒนาขึ้นโดย นีลส์ บอร์ กับ แวร์เนอร์ ไฮเซนแบร์ก ซึ่งอธิบายปรากฏการณ์ทางควอนตัมว่าเป็นเรื่องของความน่าจะเป็น ที่จะส่งผลต่อเพียงอันตรกิริยาในระบบแบบดั้งเดิม มีการโต้วาทีสาธารณะระหว่างไอน์ชไตน์กับบอร์สืบต่อมาเป็นเวลายาวนานหลายปี (รวมถึงในระหว่างการประชุมซอลเวย์ด้วย) ไอน์ชไตน์สร้างการทดลองในจินตนาการขึ้นเพื่อโต้แย้งการตีความโคเปนเฮเกน แต่ภายหลังก็ถูกบอร์พิสูจน์แย้งได้ ในจดหมายฉบับหนึ่งซึ่งไอน์ชไตน์เขียนถึง มักซ์ บอร์น ในปี พ.ศ. 2469 เขาบอกว่า "ผมเชื่อว่า พระเจ้าไม่ได้สร้างสรรพสิ่งด้วยการทอยเต๋า"[24]
ไอน์ชไตน์ไม่เคยพอใจกับสิ่งที่เขาได้รับรู้เกี่ยวกับการอธิบายถึงธรรมชาติที่ไม่สมบูรณ์ในทฤษฎีควอนตัม ในปี พ.ศ. 2478 เขาค้นคว้าเพิ่มเติมในประเด็นเหล่านี้ร่วมกับเพื่อนร่วมงานอีก 2 คน คือ บอริส โพโดลสกี และ นาธาน โรเซน และตั้งข้อสังเกตว่า ทฤษฎีดังกล่าวดูจะต้องอาศัยอันตรกิริยาแบบไม่แบ่งแยกถิ่น ต่อมาเรียกข้อโต้แย้งนี้ว่า EPR พาราด็อกซ์ (มาจากนามสกุลของไอน์ชไตน์ โพโดลสกี และโรเซน) การทดลอง EPR ได้จัดทำขึ้นในเวลาต่อมา และได้ผลลัพธ์ที่ช่วยยืนยันการคาดการณ์ตามทฤษฎีควอนตัม[25]
สิ่งที่ไอน์ชไตน์ไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของบอร์เกี่ยวพันกับแนวคิดพื้นฐานในการพรรณนาถึงวิทยาศาสตร์ ด้วยเหตุนี้การโต้วาทีระหว่างไอน์ชไตน์กับบอร์จึงได้ส่งผลสืบเนื่องออกไปเป็นการวิวาทะในเชิงปรัชญาด้วย
รางวัลโนเบล
พ.ศ. 2465 ไอน์ชไตน์ได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์ประจำปี 2464[26] ในฐานะที่ "ได้อุทิศตนแก่ฟิสิกส์ทฤษฎี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการค้นพบกฎที่อธิบายปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก" ซึ่งเป็นการอ้างอิงถึงงานเขียนของเขาในปี 2448 "โดยใช้มุมมองจากจิตสำนึกเกี่ยวกับการเกิดและการแปรรูปของแสง" แนวคิดของเขาได้รับการพิสูจน์อย่างหนักแน่นจากผลการทดลองมากมายในยุคนั้น สุนทรพจน์ในการมอบรางวัลยังระบุไว้ว่า "ทฤษฎีสัมพัทธภาพของเขาเป็นหัวข้อถกเถียงที่น่าสนใจที่สุดในวงวิชาการ (และ) มีความหมายในทางฟิสิกส์ดาราศาสตร์ซึ่งประยุกต์ใช้อย่างชัดเจนในปัจจุบัน"[27]
เชื่อกันมานานว่าไอน์ชไตน์มอบเงินรางวัลจากโนเบลทั้งหมดให้แก่ภรรยาคนแรก คือมิเลวา มาริค สำหรับการหย่าขาดจากกันในปี พ.ศ. 2462 แต่จดหมายส่วนตัวที่เพิ่งเปิดเผยขึ้นในปี พ.ศ. 2549[28] บ่งบอกว่าเขานำไปลงทุนในสหรัฐอเมริกา และสูญเงินไปเกือบหมดจากเหตุการณ์เศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่
ไอน์ชไตน์เดินทางไปนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา เป็นครั้งแรก เมื่อ 2 เมษายน พ.ศ. 2464 เมื่อมีผู้ถามว่า เขาได้แนวคิดทางวิทยาศาสตร์มาจากไหน ไอน์ชไตน์อธิบายว่า เขาเชื่อว่างานทางวิทยาศาสตร์จะก้าวหน้าได้จากการทดลองทางกายภาพและการค้นหาความจริงที่ซ่อนเอาไว้ โดยมีคำอธิบายที่สอดคล้องกันได้ในทุกสภาวการณ์โดยไม่ขัดแย้งกันเอง ไอน์ชไตน์ยังสนับสนุนทฤษฎีที่ค้นหาผลลัพธ์ในจินตนาการด้วย[29]
มรดก
ระหว่างที่เดินทางท่องเที่ยว ไอน์ชไตน์ได้เขียนบันทึกประจำวันส่งให้ภรรยาของเขา คือเอลซา กับบุตรบุญธรรมอีกสองคนคือมาร์ก็อตและอิลซา จดหมายเหล่านี้รวมอยู่ในเอกสารที่ยกให้แก่มหาวิทยาลัยฮีบรู มาร์ก็อต ไอน์ชไตน์ อนุญาตให้เผยแพร่จดหมายส่วนตัวแก่สาธารณชนได้ แต่จะต้องเป็นเวลา 20 ปีหลังจากเธอเสียชีวิตแล้วเท่านั้น (มาร์ก็อตเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2529[30]) บาร์บารา โวลฟ์ ผู้ดูแลรักษาเอกสารของไอน์ชไตน์ที่มหาวิทยาลัยฮีบรู ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์บีบีซีว่า มีจดหมายติดต่อส่วนตัวระหว่างช่วงปี พ.ศ. 2455-2498 เป็นจำนวนมากกว่า 3,500 หน้า[31]
สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติของสหรัฐอเมริกา จัดสร้างรูปปั้นอนุสรณ์อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์ เป็นทองแดงและหินอ่อนและสลักโดยโรเบิร์ต เบิร์คส์ ในปี พ.ศ. 2522 ตั้งอยู่ที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซี ใกล้กับ National Mall
ไอน์ชไตน์ทำพินัยกรรมยกลิขสิทธิ์การใช้งานภาพของเขาทั้งหมดให้แก่มหาวิทยาลัยฮีบรู กรุงเยรูซาเล็ม ต่อมา บริษัท คอร์บิส คอร์ปอเรชั่น ได้รับอนุญาตให้ใช้ชื่อและภาพต่างๆ ของเขา ในฐานะตัวแทนผู้มีอำนาจแทนมหาวิทยาลัยฮีบรู[32][33]
เกียรติคุณและอนุสรณ์
พ.ศ. 2542 อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์ ได้รับยกย่องเป็น "บุคคลแห่งศตวรรษ" โดยนิตยสารไทม์[34][35] กัลลัพโพล ได้บันทึกว่าเขาเป็นบุคคลผู้ได้รับการยกย่องสูงที่สุดอันดับ 4 แห่งคริสต์ศตวรรษที่ 20[36] และจากการจัดอันดับ 100 บุคคลผู้มีอิทธิพลอย่างสูงในประวัติศาสตร์ ไอน์ชไตน์เป็น "นักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งคริสต์ศตวรรษที่ 20 และหนึ่งในสุดยอดอัจฉริยะตลอดกาล"[37]
ต่อไปนี้เป็นรายชื่ออนุสรณ์ส่วนหนึ่ง
สหพันธ์นานาชาติฟิสิกส์บริสุทธิ์และฟิสิกส์ประยุกต์ ได้กำหนดให้ปี พ.ศ. 2548 เป็น "ปีฟิสิกส์โลก" เพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง 100 ปีครบรอบการตีพิมพ์ Annus Mirabilis Papers[38]
สถาบันอัลแบร์ท ไอน์ชไตน์
อนุสรณ์สถานอัลแบร์ท ไอน์ชไตน์ โดย โรเบิร์ต เบิร์คส์
หน่วยวัดในวิชาโฟโตเคมี ชื่อว่า ไอน์ชไตน์
เคมีธาตุลำดับที่ 99 ชื่อ ไอน์สไตเนียม (einsteinium)
ดาวเคราะห์น้อย 2001 ไอน์ชไตน์
รางวัลไอน์ชไตน์
รางวัลสันติภาพไอน์ชไตน์
ปี พ.ศ. 2533 ชื่อของไอน์ชไตน์ถูกจารึกในวิหารวัลฮัลลา หอเกียรติยศซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำดานูบ ประเทศเยอรมนี[39]
รายชื่อผลงาน
งานเขียนของไอน์ชไตน์ที่แสดงไว้ที่นี้ คืองานเขียนที่ใช้ในการอ้างอิงภายในบทความ สำหรับรายชื่อผลงานตีพิมพ์ทั้งหมดของเขา ดูที่ รายชื่องานตีพิมพ์ทางวิทยาศาสตร์ของอัลแบร์ท ไอน์ชไตน์
. เป็นงานเขียนในชุด annus mirabilis paper เกี่ยวกับปรากฏการณ์โฟโตอิเล็กทริก ซึ่งทาง Annalen der Physik ได้รับไว้เมื่อ 18 มีนาคม
. งานวิจัยปริญญาเอกชิ้นนี้สำเร็จสมบูรณ์เมื่อ 30 เมษายน และนำส่งตีพิมพ์เมื่อ 20 กรกฎาคม
. เป็นงานเขียนในชุด annus mirabilis paper เกี่ยวกับการเคลื่อนที่ของบราวน์ สำนักพิมพ์รับไว้เมื่อ 11 พฤษภาคม
. เป็นงานเขียนในชุด annus mirabilis paper เกี่ยวกับทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษ สำนักพิมพ์รับไว้เมื่อ 30 มิถุนายน
. เป็นงานเขียนในชุด annus mirabilis paper เกี่ยวกับความสมมูลระหว่างมวล-พลังงาน สำนักพิมพ์รับไว้เมื่อ 27 กันยายน
CS1 maint: date and year (link)
. เป็นบทความแรกในชุดงานเขียนเกี่ยวกับหัวข้อนี้
. ว่าด้วย Baer's law และ meander ของเส้นทางเดินของแม่น้ำ
CS1 maint: date and year (link)
Explicit use of et al. in: |first= (help)CS1 maint: date and year (link)
CS1 maint: date and year (link)
. การทดลองในความคิด เรื่อง ไล่ตามลำแสง มีบรรยายอยู่ในหน้า 48–51
Collected Papers: Explicit use of et al. in: |author= (help); External link in |title= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (link) CS1 maint: extra text: authors list (link) ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการตีพิมพ์หนังสือในชุดนี้จนถึงปัจจุบัน อ่านได้จาก และเว็บไซต์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
ผู้จัดการออนไลน์
กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
ผู้จัดการออนไลน์
{{subst:#if:|}}
[[Category:{{subst:#switch:{{subst:uc:1879}}|| UNKNOWN | MISSING =Year of birth missing {{subst:#switch:{{subst:uc:1955}}||LIVING=(living people)}}
| #default =1879 births}}]]
[[Category:{{subst:#switch:{{subst:uc:1955}}|| LIVING =Living people
| UNKNOWN | MISSING =Year of death missing
| #default =1955 deaths}}]]
หมวดหมู่:อัลแบร์ท ไอน์ชไตน์
หมวดหมู่:ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์
หมวดหมู่:นักฟิสิกส์ชาวเยอรมัน
หมวดหมู่:นักฟิสิกส์ชาวยิว
หมวดหมู่:นักฟิสิกส์ชาวสวิส
หมวดหมู่:นักฟิสิกส์ชาวอเมริกัน
หมวดหมู่:บุคคลจากเบอร์ลิน
หมวดหมู่:บุคคลจากแบร์น
หมวดหมู่:บุคคลจากมิวนิก
หมวดหมู่:บุคคลจากซูริก
หมวดหมู่:บุคคลจากอูล์ม
หมวดหมู่:บุคคลจากรัฐนิวเจอร์ซีย์
หมวดหมู่:ชาวเยอรมันเชื้อสายยิว
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%A5%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%B4%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%95%20%E0%B9%84%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%8C%E0%B8%AA%E0%B9%84%E0%B8%95%E0%B8%99%E0%B9%8C
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
854,
1118,
1216,
2537,
2980,
3517,
4164,
4797,
5378,
5875,
6468,
7100,
7519,
9125,
10215,
11258,
11648,
12085,
13914,
14719,
16905,
17490,
17814,
18325,
18780,
19083,
19256,
19810,
20637,
21496,
22605,
23476,
24468,
25002,
27186,
27315,
28364,
28942,
29958,
31430
],
"plaintext_end_byte": [
853,
1117,
1175,
2536,
2979,
3515,
4163,
4796,
5377,
5837,
6467,
7099,
7518,
9105,
10198,
11257,
11628,
12084,
13886,
14718,
16904,
17470,
17797,
18324,
18779,
19048,
19255,
19809,
20636,
21495,
22575,
23475,
24460,
24994,
27178,
27314,
28356,
28928,
29944,
31408,
31565
]
}
|
レオニード・イリイチ・ブレジネフの出身はどこ
|
レオニード・ブレジネフ
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
3
],
"minimal_answers_start_byte": [
1254
],
"minimal_answers_end_byte": [
1290
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Soviet Union
レオニード・イリイチ・ブレジネフ（Russian: Леонид Ильич Брежнев、ラテン文字表記の例：[Leonid Il'ich Brezhnev]error: {{lang}}: unrecognized language tag: ru-Lat (help)、1907年1月1日 - 1982年11月10日）は、ソビエト連邦の政治家。同国の第5代最高指導者。1964年のニキータ・フルシチョフの失脚により、ソビエト連邦共産党中央委員会第一書記（1966年、書記長に改称）に就任して最高指導者となり、閣僚会議議長（首相）のアレクセイ・コスイギン、最高会議幹部会議長（国家元首）のニコライ・ポドゴルヌイと集団指導体制を敷いた。1977年から、死去する1982年までの間は最高会議幹部会議長を兼任し、ソ連邦元帥にもなっている。
称号はブルガリア人民共和国英雄称号を3回、ドイツ民主共和国英雄の称号を3回、モンゴル人民共和国英雄を3回、同国労働英雄を3回、チェコスロバキア社会主義共和国英雄を3回授与されている。
また、国歌を編集したことでも知られる。
生い立ちから権力の掌握まで
ブレジネフは1906年12月19日、ウクライナのカメンスコエ（現在のカーミヤンシケ市）で生まれる。父イリヤは、祖父の代以来の地元の金属工場の労働者であった。彼はウクライナに於ける少数民族のロシア人だったが、生涯ウクライナ訛りと風習を保った。1921年に家族とともにクルスクへ転居。15歳で地元の製鉄所に勤務し、1923年には共産党青年組織であるコムソモール（Komsomol, 正式名称は全ソ連邦レーニン共産主義青年同盟 Vsesoyuznyi leninskii kommunisticheskii soyuz molodyozhi, VLKSMと略記）に加わった。共産党はコムソモールの若い労働者を大学で学ばせ指導者および専門家に育て上げるという方針を採り、彼はその方針下で育った「60年代ソ連指導者の典型」であった。ロシア革命後の多くの労働者階級青年のように彼は1924年から27年までクルスクの職業技術学校に学び初級農業技師となって土壌改良業務に就く。1930年にカメンスコエに戻り、翌年、共産党に入党。その後彼はドニエプロジェルジンスク冶金大学で冶金学を学び、1935年に卒業して東ウクライナの製鉄所技師になった。
1935年には赤軍（後のソ連地上軍）に入隊、戦車訓練校を修了すると戦車部隊の政治委員となった。1936年末にはドニエプロジェルジンスク冶金大学の校長になった。1937年にウクライナ共産党幹部、モルダビア（現モルドバ）党委員会第一書記、1939年にはドニエプロペトロフスク州党委員会書記になり、防衛産業の組織を行った。
彼はロシア革命前に成人していなかったソ連共産党員の最初の世代であった。また、1924年のレーニン死後の共産党の主導権争いには若すぎたため参加できなかった。ブレジネフが入党したとき、スターリンは絶対的な指導者であり、ブレジネフを含む多くの若い共産党員が純粋なスターリン主義者として成長した。スターリンの大粛清をまぬがれた者達は党および州の重要職に就くこととなった。
1941年6月、ドイツ軍はバルバロッサ作戦でソ連に侵入した。ドニエプロペトロフスクは8月26日にドイツ軍の手に落ちたが、ブレジネフは市の産業を待避させるために努力した。彼は戦争の始まりと同時に軍の政治委員として働いた。赤軍では専門の士官と政治委員による二重システムによって部隊が運用された。このシステムは非能率的であり、職業軍人にとっては不満の募るものであった。10月にブレジネフは旅団人民委員の階級と同時に南部方面軍政治指導部次長に就任した。
1942年にはウクライナが完全に失われた。ブレジネフはザカフカス正面の政治指導部次長としてカフカスに派遣された。1943年4月に彼は第18軍の政治部長になった。同年末に赤軍は主導権を回復し、第18軍は第1ウクライナ正面軍の一部となりウクライナを通り西方に進撃した。正面軍の上級政治委員は後にブレジネフの重要な後援者になるニキータ・フルシチョフだった。ヨーロッパ戦の終了時、ブレジネフは第四ウクライナ方面軍政治指導部部長としてプラハに入った。
1946年8月、ブレジネフは少将の階級で赤軍を去った。彼は軍司令官ではなく政治委員として大祖国戦争（独ソ戦）を戦った。ウクライナ共産党のザポロジエ州委員会で再建計画に携わった後、彼はドニエプロペトロフスク州委員会の第一書記になった。1950年にはソ連最高会議代議員となり、その年の終わりにモルダビア共産党中央委員会第一書記に就任した。1952年には共産党中央委員会および最高会議幹部会のメンバーになった。
ブレジネフはドニエプロペトロフスク州やモルダビア、後のカザフスタンなどの任地での人脈を後年の権力強化に大いに利用した。「ドニエプロペトロフスク・マフィア」、「モルダビア・マフィア」等と称される人々の中には、コンスタンティン・チェルネンコ、ディンムハメッド・クナーエフ、ニコライ・チーホノフ等も含まれている。
ブレジネフとフルシチョフ
スターリンが1953年3月に死去し、党幹部会が廃止されより小さな政治局が再構成された。ブレジネフは政治局のメンバーにならなかったが、その代りに中将の階級と共にソビエト軍政治総局長第一代理に任命された。これは恐らく彼の後援者フルシチョフによるものだった。1954年にカザフ・ソビエト社会主義共和国共産党中央委員会第二書記となり、1955年にはカザフ共産党中央委員会第一書記として、カザフスタンの開拓事業を指導した。
1956年2月、ブレジネフはモスクワへ呼び戻され共産党中央委員会政治局員候補兼書記として防衛産業、宇宙計画、重工業および首都建設指揮の任務を与えられた。彼はフルシチョフの側近となり、1957年6月にはヴャチェスラフ・モロトフ率いるスターリンの古老グループ、ゲオルギー・マレンコフ、ラーザリ・カガノーヴィチらとフルシチョフとの党の指導権争いに於いてフルシチョフを支持した。古老グループを排除後、ブレジネフは政治局の正式メンバーとなった。
1959年にブレジネフはソ連邦最高会議幹部会副議長となり、1960年5月には議長に就任、名目上の国家元首になった。実際の権力は党第一書記のフルシチョフのものであったが、議長のポストは外国への旅行を可能にした。彼は高価な西側の衣服や自動車に対する興味を深め、それは後に彼に対する悪評となった。
1962年までフルシチョフの党指導者としての地位は安泰だった。しかし彼が年老いると共に、その指導力の低下が他の指導陣の信頼を弱め、地位も不安定なものとなった。さらにソ連の経済問題の増加がフルシチョフのリーダーシップに対する圧力を増加させた。表面上ブレジネフはフルシチョフに忠実であったが、ニコライ・イグナトフやアレクサンドル・シェレーピンの働きかけで1963年にはフルシチョフの追放計画に加担することとなった。この年にはまたフルシチョフの後継者とされていたが、酒により健康を害したフロル・コズロフの後任(一時短期間ミハイル・スースロフが担当)として第二書記も兼ねたが、翌1964年7月に最高会議幹部会議長をフルシチョフと親しかったアナスタス・ミコヤンに譲らされ、第二書記に専念する事になる。その3か月後の10月13日および14日に開かれた臨時の中央委員会総会でフルシチョフは年金生活に入るために「自発的に」党中央委員会第一書記と閣僚会議議長（首相）の地位を辞任した。ブレジネフは党第一書記となり、アレクセイ・コスイギンは首相になった。ミコヤンは最高会議幹部会議長にしばらくはとどまったが、翌1965年12月に事実上失脚(政治局局員も1966年4月に解任される)し、後任にニコライ・ポドゴルヌイが就任する。
共産党指導者
ブレジネフはフルシチョフのスターリン個人崇拝批判、スターリンの大粛清による犠牲者の名誉回復およびソ連の知的・文化的政策の慎重な自由化、集団指導体制を支援した。しかし自らが指導者に就任すると直ちにこのプロセスを逆に行い始めた。対ドイツ戦勝20周年を記念する1965年5月のスピーチでブレジネフは初めてスターリンに言及した。1966年4月に彼は第一書記をスターリンの肩書きであった書記長へと改称した。1966年の作家ユーリ・ダニエルおよびアンドレイ・シニャーフスキーの裁判は、抑圧的な文化的政策への回帰の象徴だった。ユーリ・アンドロポフ指揮下のKGB（ソ連国家保安委員会）は、1930年代と40年代の粛清こそ行わなかったが、スターリンのもとで享受した力の多くを回復した。また、政治局の8割以上を自らと同じエンジニア出身者を選んでテクノクラシーを敷いた[1]。
プラハの春
ブレジネフ政権最初の危機は1968年のチェコスロバキア書記長アレクサンデル・ドゥプチェクによる改革によってもたらされた。ドゥプチェクは「人間の顔をした社会主義」のスローガンのもと、言論の自由化など「上からの改革」を推し進めた。それに呼応して様々な改革運動が展開していった。これは「プラハの春」と呼ばれている（音楽祭の名に由来する）。チェコスロバキアの改革運動が他の社会主義国にも波及し、ソ連の共産党体制の基盤を掘り崩すとの惧れ、さらにはソ連ブロック全体を揺るがす危険性からこれを座視することができず、ブレジネフは7月にドゥプチェクを「修正主義者」と批判、さらに8月20日、ワルシャワ条約機構軍を投入し、プラハの春は終わりを告げた。一方、中国共産党はドゥプチェクとソ連指導部の双方を修正主義と非難していた。
「『社会主義を保護する』ためには衛星国の国内問題にも関与せざるを得ない」とする主張は、フルシチョフが1956年にハンガリーで行ったようにソ連の既存の政策の再声明に過ぎなかったが、これは「ブレジネフ・ドクトリン（制限主権論）」として知られるようになった。
中国との紛争
同じく共産党による一党独裁国家である中華人民共和国とは、1960年代初めに対立が始まり悪化を続けた。西側とソ連の平和共存路線に中国がを掲げて猛反発したためである。ヨシフ・スターリン時代のソ連は中国と中ソ友好同盟相互援助条約で軍事同盟を結び、ソ連は中国に対して多額の経済援助や技術援助を行っていた。
しかし、スターリン批判を行ったフルシチョフに代替わりすると、次第に挑戦的な態度を取り始める。さらに毛沢東は「銃口から政権は生まれる」と主張し、ソ連の掲げるマルクス・レーニン主義を独自に解釈した毛沢東思想を唱え始め、各国の共産党でソ連派と中国派が対立した。チベットのダライ・ラマ14世の亡命をインドが受け入れたことなどから、中国がパキスタンを支援してインドを敵視すると、ソ連はインドを支援し、ダライ・ラマもソ連を訪問している。1964年に周恩来がモスクワを訪れたものの、関係の改善には至らず、1969年にはウスリー川のダマンスキー島（中国名：珍宝島）において両国の軍隊による武力衝突が発生（中ソ国境紛争）。だが第一次インドシナ戦争からベトナム戦争まで両国とも、北ベトナム側を支持した。しかしベトナムの南北統一後は両国の対応が分かれる。ソ連の支援するベトナム社会主義共和国はカンボジア・ベトナム戦争でクメール・ルージュの民主カンプチアに侵攻してカンプチア人民共和国を樹立。カンプチア王国民族連合政府の時代からカンボジアを支援してきた中国は懲罰として中越戦争を行った。国交正常化で接近した中国と米国はノロドム・シハヌーク元国王とポル・ポトらによる三派連合政府を援助し、ソ連はベトナムとヘン・サムリン政権を支持する構図であった。同様にオガデン戦争やアンゴラ内戦、アフガニスタン紛争なども米中とソ連の代理戦争の様相を呈した。
アメリカとの関係
1971年の国際連合でのアルバニア決議にはソ連も賛成して中国が国際社会から承認を得るも、1972年2月のニクソン大統領の中国訪問に始まった中国とアメリカの関係改善を受け、ソ連に対する米中同盟を防ぐためにブレジネフはアメリカとの交渉の新ラウンドを開いた。同年5月にリチャード・ニクソン大統領がモスクワを訪問、米ソ両首脳は戦略兵器制限条約 (SALT I) に調印し、「デタント」（緊張緩和）の始まりとなった。1973年1月のパリ和平協定はベトナム戦争の公式な終了となり、米ソ関係の障害は取り除かれた。ブレジネフは5月に西ドイツを訪問し、6月にはアメリカへの公式訪問を行った。
「デタント」時代におけるブレジネフの功績は1975年7月のヘルシンキにおける全欧安全保障協力会議 (CSCE) でヤルタ体制を認めさせたことであった。引き替えにソ連は「参加国は思想、良心、宗教、信仰の自由を含む人権および基本的自由を人種、性別、言語あるいは宗教に関する区別無く尊重する」ことに合意した。しかし、これらの成果は国民からは尊敬されなかった。また、アメリカ国内ではデタント・プロセスを「緊張の弛緩」に関する楽観的なレトリックだとして政治的な反対が募り、ソ連とその衛星国での国内自由化とは一致しなかった。第三次中東戦争で高まったソ連国内のユダヤ人迫害からの移住問題[2][3][4]は米ソ関係の障害となり、1974年11月、ウラジオストクにてブレジネフとジェラルド・R・フォードが会談を行ったが、これらの問題の解決には至らなかった。
1970年代のソ連とアメリカは、政治的、戦略的パワーのピークに達した。SALT I 条約は両超大国間の核兵器バランスを確立した。ヘルシンキ条約は東ヨーロッパに於けるソ連の覇権を合法と認めた。また、アメリカのベトナム戦争での敗北およびウォーターゲート事件はアメリカの影響力低下を招き、ソ連海軍はセルゲイ・ゴルシコフのもと、積極的に海洋進出して初めて世界的な力を持つことになり、ソ連は南イエメンのアデン湾、ベトナムのカムラン湾、シリアのタルトゥース、イラクのウンム・カスルなどに不凍港を得て中東およびアフリカやインド洋に進出し、1971年の第三次印パ戦争ではインドを支援して軍艦まで派遣し、1973年の第四次中東戦争でもアラブ諸国側を物資支援して実戦部隊の展開準備を行い、キューバを代理として1975年のアンゴラ内戦および1977年から1978年のエチオピア・ソマリア戦争への軍事的介入にも成功した。
米ソ関係は、核拡散防止条約が締結されたことに象徴されたときは良好であった。リンドン・ジョンソンのモスクワ訪問が予定されていたが、チェコスロバキアへの軍事介入に対する抗議として訪問は中止された。しかし、アメリカおよびNATO諸国は、口頭での非難以外に具体的な行動を採らなかった。このことは、ヨーロッパにおけるソ連の勢力圏には干渉しないという暗黙のルールが承認されていることを意味した。
日本との関係
1972年に田中角栄首相と発表した日ソ共同声明では、北方領土問題で四島の問題を含めることを認め、ヤクートの天然ガス開発やチュメニ油田、サハリン大陸棚の開発など共同プロジェクトによる日本との経済協力を打ち出した。
権力の強化
その間にブレジネフはソ連内での自らの地位を強化した。1977年6月、ポドゴルヌイに引退を強要し、ソ連邦最高会議幹部会議長の地位を党書記長と同等にして議長職に復帰、名実ともにソ連邦最高指導者となった。コスイギンは1980年の死の直前まで首相として留まったものの、ブレジネフはコスイギンの担当していた経済政策分野に容喙するなど、その影響力を拡大していった。
1974年3月には中将から大将を経ずに上級大将に昇進していたが、さらに1976年5月にはソ連邦元帥となった。それはスターリン時代以来初の「政治的な元帥」だった。ブレジネフは実際に軍の指揮経験がなく、職業軍人の間で彼の元帥就任に対して不満が募ったが、彼らの権力と名声はブレジネフ政権下での持続的な支援として保証された。
また国内外からの数多くの勲章授与など、ブレジネフ自身の権威付けも強められた。ソ連共産党の党員証を作り直し、党員第1号たるレーニンの党員証にサインするといった「演出」もおこなわれた。
政権の危機・経済の停滞
国際社会におけるソ連の力とブレジネフの国内的な権力は、1970年代後半から始まったソ連経済の停滞に起因して衰退し始めた。
ソ連経済が停滞に陥った原因は、二つの根本的な要因があった。先ず、ソ連経済はスターリンの工業化政策にもかかわらず、依然として農業に極度に依存していたことが挙げられる。小麦や大麦やライ麦の生産量は世界一だったものの、1970年代前半の大旱魃により国際市場で大量の穀物買い付けを行って大穀物強盗と呼ばれた[5][6]。スターリンが強制的に進めた農業集産化は独立した自営農民を無くしていた。
加えて1930年代および第二次世界大戦後にスターリンによって復興、構築されたソ連の産業経済は国家によって管理され市場の反応に応えられず、技術革新が出来なかったことも影響した。大粛清は組織革新のための人的資源を多く失わせることとなり、その後を継いだ党官僚、国家や産業における官僚もジェロントクラート化して世代交代が進まなかった。ブレジネフ時代のソ連経済はオイルショックでは世界最大の産油国[7]として西側より繁栄した側面はあるものの[8][9]、天然資源に依存して外貨の殆どを西側からのハイテク機器や穀物、奢侈品などの輸入に浪費して重工業が中心の産業構造の転換は遅れた。
この二つの要因は互いに組み合わさって悪化した。冷戦で対抗し得る軍事力を維持するための軍備や宇宙開発計画のような国威発揚プロジェクトやパイプライン、コンビナートの建設などの重厚長大産業には莫大な支出が投じられ、国内で不足した食料も市場価格より高く輸入された皺寄せから、生活水準向上に向けられた投資額は減少した。この問題は後のゴルバチョフ政権によるコンベルシアの政策化の原因となった。また、アパラチキやノーメンクラトゥーラが需要者となった「非公式経済（闇市場）」には限定された消費財やサービスが優先的に供給され、ソ連構成初期には見られなかった大規模な汚職を促すことにもなった。
何よりブレジネフ自身が、イギリス製のロールス・ロイス[10]、西ドイツ製のメルセデス・ベンツ[11]、フランス製のシトロエン[12]、米国製のリンカーン・コンチネンタル[13]など西側の高級な外車や洋服を好む趣味がある汚職体質の持ち主で、身内にもスキャンダルが絶えなかった。娘ガリーナの交友関係や派手な私生活が噂された他、息子のユーリーも横領の疑いで取り調べを受けている。こうした一族をめぐる醜聞は側近でイデオロギー担当書記のミハイル・スースロフが揉み消すことで明らかにならなかったが彼が死ぬと隠し様が無く、スースロフ後継のイデオロギー担当（第二書記）で国家保安委員会 (KGB) 議長としてブレジネフに仕えていたユーリ・アンドロポフさえもこれには看過出来ず、ブレジネフの死後に彼が最高指導者となるとブレジネフの親族や遺族も汚職容疑で逮捕・摘発した。
アフガニスタン侵攻
ブレジネフの支配は1976年12月の70歳の誕生日でピークに達した。スターリンの支配とは異なりブレジネフ支配は尊敬も恐れも集めることが出来なかった。このことにブレジネフ自身がどれくらい気づいていたかは、彼が1979年6月にジミー・カーターと調印したSALT II 条約のような国際的首脳会談の運営に夢中になり、国内問題を無視したため不明確である。国内問題は彼の部下、農業担当書記のミハイル・ゴルバチョフのように根本的な改革が必要だとますます確信するようになった者達に残された。しかしながらゴルバチョフはブレジネフに対する指導権で策略を講じなかった。ブレジネフは彼の健康が低下すると共に指導力も弱まっていった。
ブレジネフの後継者に対する最終および致命的な遺産は、アフガニスタンに干渉する1979年12月の決定だった。アフガンへの介入はデタントの終焉を招き、アメリカが課した穀物取引停止などの経済制裁や1986年のサウジアラビアの石油増産による原油価格下落[14]と同時にソ連の経済問題を急速に悪化させた。アメリカはカーター政権下で再軍備プログラムを開始し、後任のロナルド・レーガンの下で加速された。アメリカとの軍拡競争における大きな経済負担はソ連の経済状態をより一層の悪化に導き、後のゴルバチョフによるペレストロイカ更にはソ連崩壊に結びついた。加えて侵攻行為は国際的非難を招き、1980年に挙行されたモスクワオリンピックでは日本を含めた西側を中心とした国々からボイコットされる結果となった。
死去
1982年1月、ブレジネフをかばい続けた実力者スースロフが死去した。3月にブレジネフは心臓発作を起こし、健康状態の悪化の中、あくまで権力維持をはかった。しかし、同年11月10日の午前8時30分、モスクワで心臓発作によって死去した。赤の広場の元勲墓に埋葬される際にはブレジネフの亡骸が見えるように棺の蓋が開いた状態で運ばれ、ソ連国歌が流れる中、関係者によって埋葬された。
評価
ブレジネフはスターリンに次ぐ長期間ソ連を統治した。彼は基本的経済問題の無視とソ連の政治体制の衰退を黙認し、「沈滞の時代」を長引かせたことで非難されている。彼の貪欲な虚栄心はさらに非難された。ただ経済問題は、スターリンから受け継いだ社会主義体制が本質的に保有するものでもあった。社会体制改良の試みは、彼よりはるかに若く最終的な後継者であるミハイル・ゴルバチョフに引き継がれた。しかし、ソ連崩壊後の現在のロシアではブレジネフ時代を安定した福祉と生活が保証された時代と評価する向きも少なくない[15]。
その一方の功績として、ソ連が彼の指導の下、前例のない国力と国威を得たことが挙げられる。彼は外交における熟練したネゴシエーターでもあった。ゴルバチョフへの評価がロシア国内で低いのは、ブレジネフ時代の国威を貶めたとされるのが一因である。
晩年のブレジネフについては、「頭が完全に老化し、ろれつが回らず、体はむくみ、足もふらつきながら、服のいたるところに勲章を飾り付けて、権力だけは手放さない人物」というイメージが定着した。現在のロシアのテレビ番組でも、そのようなモノマネが披露され、笑いを誘うネタとなっている。1980年ころに流行ったジョーク（いわゆるアネクドート）に、以下のようなものがある。
A「赤の広場で、『ブレジネフはバカだ』と叫んだ男が逮捕されたよ。」
B「国家の最高指導者を侮辱した罪でかい?」
A「国家の重大機密を漏らした罪でだよ。」
ただしこのジョークはフルシチョフからチェルネンコまで4代の書記長が引き合いに出されている。しかも最後の部分が「書記長本人が『逮捕は国家の最高機密を漏らした罪だ』とおどけ、如何を問うた記者会見を和ませた」などと変わっているものもある。
表彰
死去時の追悼文（「プラウダ」1982年11月12日号掲載）によれば、以下などを授与されたという。
ソ連邦英雄の称号4回、社会主義労働英雄の称号、勝利勲章、レーニン勲章8個、10月革命勲章2個、赤旗勲章2個、ボグダン・フメリニツキー2級勲章、祖国戦争1級勲章、赤星勲章、ソ連栄誉剣とメダル、カール・マルクス記念金メダル、レーニン賞、
ブルガリア人民共和国英雄の称号を3回、ドイツ民主共和国英雄の称号を3回、モンゴル人民共和国英雄の称号を3回、同国労働英雄の称号を3回、チェコスロバキア社会主義共和国英雄の称号を3回、キューバ共和国英雄、ベトナム社会主義共和国労働英雄の称号、ポーランド人民共和国、ハンガリー人民共和国、ルーマニア社会主義共和国、ユーゴスラビア社会主義連邦共和国、朝鮮民主主義人民共和国、ラオス、その他の国の最高の賞
国際レーニン賞とディミトロフ賞、フレデリク・ジョリオ＝キュリー記念「平和金メダル」
顕彰
タタールスタン自治共和国にある自動車工業都市ナーベレジヌイェ・チェルヌイは、ブレジネフの死から1988年まで「ブレジネフ市」に改称されていた。
アルクティカ級砕氷船1番船「アルクティカ」は、ブレジネフの死から1988年まで「レオニード・ブレジネフ」の船名で運用されていた。
1982年に起工された空母「アドミラル・クズネツォフ」は、建造中に「レオニード・ブレジネフ」に改名されていた時期があった。
著作邦訳
『ソ連共産党第24回大会にたいする党中央委員会の活動報告 L.I.ブレジネフ同志の報告』アジア書房, 1971.
『緊張緩和への道 ソ連の政策と国際情勢に関するブレジネフ演説集』新時代社, 1973.
『社会主義と友情の道 ウランバートルにおける演説(1974・11・26)』アジア書房, 1974.12
『ブレジネフ選集 平和と社会進歩のために 演説論文集』1-2 ブレジネフ選集翻訳委員会訳 プログレス出版所, 1978 *『マーラヤ・ゼムリヤ ブレジネフ回想録』加藤弘作訳. 国際ビジネス情報センター, 1978.12
『処女地 ブレジネフ回想録第三部』加藤弘作訳. かとうしんくたんく, 1979.7.
『わたしの平和論』川内光訳. 国際文化出版社, 1979.12.
『ソ連邦の国内政策』浜野道博訳. カトー・シンクタンク, 1980.11.
『回想 ブレジネフ回想録第4部』泉清訳. カトー・シンクタンク, 1982.12.
関連書籍
『科学的共産主義の実践 ブレジネフ=コスイギン体制』上巻 刀江書院編集部 編訳. 刀江書院, 1966.
『ブレジネフ体制のソ連 テクノクラート政治の権力構造』中沢孝之 サイマル出版会, 1975.
『平和・民主主義・社会主義とともに ブレジネフ小伝』ソ連邦共産党中央委員会附属マルクス・レーニン主義研究所編 近江谷左馬之介日本語訳監修. 現代の世界社, 1977.11.
『ブレジネフ』ジョン・ドーンバーグ 木村明生監訳. 朝日イブニングニュース社, 1978.5.
『「ブレジネフ時代」論』木村明生 教育社 1978.11. 入門新書. 時事問題解説
『L.I.ブレジネフ 人生のページから』ソ連邦科学アカデミー ノーボスチ通信社訳. 月光荘, 1979.12.
『ブレジネフのクレムリン』古本昭三 教育社, 1979.8. 入門新書. 時事問題解説
『ブレジネフの秘密 ソ連集団独裁制の身上調査書』A.アフトルハーノフ 鈴木博信訳 サイマル出版会, 1981.11.
『ブレジネフ時代の終り 曲り角のソヴィエト』大蔵雄之助 ティビーエス・ブリタニカ, 1982.11.
『赤の広場 ブレジネフ最後の賭け』E.トーポリ,F.ニェズナンスキイ 原卓也訳 中央公論社, 1983.4.
『モスクワ発至急電 ブレジネフの死は暗殺だった』山田日出夫 山手書房新社, 1990.7.
出典
関連項目
ロシア関係記事の一覧
アーマンド・ハマー
ソビエト連邦の指導者の一覧
ソビエト連邦共産党書記長
外部リンク
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%AC%E3%82%AA%E3%83%8B%E3%83%BC%E3%83%89%E3%83%BB%E3%83%96%E3%83%AC%E3%82%B8%E3%83%8D%E3%83%95
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
285,
597,
835,
1166,
1932,
2044,
2462,
3063,
3474,
4242,
5174,
5508,
6083,
6389,
7109,
7219,
7502,
8355,
8753,
10112,
10203,
10589,
11263,
12915,
13515,
13901,
13971,
14725,
15318,
15772,
15936,
16568,
16868,
16984,
17648,
17813,
18992,
19290,
19475,
19938,
20178
],
"plaintext_end_byte": [
284,
596,
793,
1146,
1924,
2043,
2461,
3046,
3473,
4228,
5159,
5507,
6072,
6388,
7108,
7184,
7501,
8354,
8745,
10111,
10161,
10578,
11255,
12901,
13485,
13900,
13958,
14724,
15317,
15771,
15935,
16567,
16867,
16952,
17647,
17787,
18991,
19270,
19452,
19924,
20160,
20218
]
}
|
日本で最大の古墳は何？
|
大仙陵古墳
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
大仙陵古墳（だいせんりょうこふん）または<b data-parsoid='{"dsr":[914,924,3,3]}'>大山古墳（だいせんこふん）は、大阪府堺市堺区大仙町にある古墳、天皇陵。形状は前方後円墳。百舌鳥古墳群を構成する古墳の1つ。
実際の被葬者は明らかでないが、宮内庁により「百舌鳥耳原中陵（もずのみみはらのなかのみささぎ）」として第16代仁徳天皇の陵に治定されている。名称は「仁徳天皇陵（にんとくてんのうりょう）」や「仁徳陵古墳」とも[1][2]。
全国で第1位の規模の巨大古墳であり、同古墳を擁する堺市は、クフ王ピラミッド及び秦の始皇帝墓陵に並ぶ「世界三大墳墓」と称している[3][4]。
古墳の概要
築造時期・被葬者
採集されている円筒埴輪や須恵器の特徴から5世紀前半から半ばに築造されたものと考えられている。前方部埋葬施設の副葬品は5世紀後期のものと考えられるが、前方部に存在する副次的な埋葬施設の年代として問題ないとされる。
治定について
『記紀』『延喜式』などの記述によれば、百舌鳥の地には仁徳天皇、反正天皇、履中天皇の3陵が築造されたことになっている。しかし、それぞれの3陵として現在宮内庁が治定している古墳は、考古学的には履中天皇陵（上石津ミサンザイ古墳）→仁徳天皇陵（大仙陵古墳）→反正天皇陵（田出井山古墳）の順で築造されたと想定されており、大きく矛盾が生じている。このことから、百舌鳥の巨大古墳の中で最も古く位置づけられる伝履中天皇陵を伝仁徳天皇陵にあてる見解もある。しかし、この場合は後述する『延喜式』の記述と大きく食い違うことになる。
規模
大仙陵古墳の規模について、堺市の公式サイトでは以下の数値を公表している[5]。
古墳最大長：840メートル
古墳最大幅：654メートル
墳丘長：486メートル - 近年の宮内庁の三次元測量調査では525メートルに修正される[6][7]。
墳丘基底部の面積：103,410平方メートル
後円部 - 3段築成。
直径：249メートル
高さ：35.8メートル
前方部 - 3段築成。
幅：307メートル
長さ：237メートル
高さ：33.9メートル
墳丘長は、第2位とされる大阪府羽曳野市の誉田御廟山古墳（応神天皇陵）の425メートル<!--羽曳野市公式ホームページによる-->を上回り、日本最大である。墳丘本体の体積は誉田御廟山古墳の143万立方メートルに対し大仙陵古墳は140万立方メートルでわずかに及ばず[8]、表面積でも誉田御廟山古墳がやや大きいとの指摘があるが、体積・表面積ともその差は小さく周濠の水位の取り方によっては逆転する可能性があるレベルである[9]。
墳形・周濠
前方部を南に向けた前方後円墳で、前方部と後円部のつなぎ目のくびれ部には左右に造出しを設けている。墳丘は3段からなるが墳丘には多くの谷があり、宮内庁所蔵の実測図でも墳丘の等高線の乱れが著しい。この谷の成因については自然崩壊のほかに墳丘が未完成だったという説も提起されている[10]。
現在墳丘は三重の周濠で囲まれているが、江戸時代の元禄年間に当時の堺奉行所の指示で最外部の濠は一部を除いて畑地に開墾され、ほぼ二重濠のような見かけになっていた[11]。江戸時代の絵図『舳松領絵図 上』に三重目の濠の南西角周辺が残存した姿が描かれており、また残存部以外でも農地の地割に濠の痕跡が認められるため、濠はもとは三重であったと考えられる。現在の三重目の濠は埋没部分を1896年（明治29年）に掘り直し、復元されたものである[12]。明治政府によって行われた再掘削工事によって濠が築造時通りに復元されたかは疑問が残る[13]。
外表施設
最近の発掘調査によると、前方後円墳の築造時には墳丘の斜面は葺石で覆われ墳頂部には円筒埴輪が並べられていたとされ、五色塚古墳などそのような外観で復元される古墳が多い[14]。大仙陵古墳では明治維新の直前から現在まで研究者などの立ち入りが全く認められていないため外表施設について正確な情報はないが、上記の三重濠掘削の際に出土したと言われる女子人物頭部や馬の頭（以上宮内庁所蔵）や、東側の造出しから多数の大甕の破片が出土したとされる[15][16]。また江戸時代には住民の立ち入りが認められていたため、この付近の庄屋であった南家の1795年の文書には「素焼ノ水瓶」（埴輪）が並んでいたことや「コロタ石」（葺石）が多いことが記されている[17]。
埋葬施設
後円部はもっとも重要な人物が埋葬されるが、江戸時代には埋葬施設の一部が露出していた。江戸中期の1757年（宝暦7年）に書かれた「全堺詳志」には長さ318cm幅167㎝の巨大な長持型石棺が認められ、しかも盗掘されている旨が書かれている[18][19]。
前方部正面の二段目の斜面からも竪穴式石室が見つかっている[20]。1872年（明治5年）に、風雨によって前方部前面の斜面が崩壊して埋葬施設が露出した。その際の発掘調査で石室と石棺が掘り出されている。残された絵図面によれば、その埋葬施設は長持形石棺を納めた竪穴式石槨で、東西に長さ3.6～3.9メートル、南北に幅2.4メートル。周りの壁は丸石（河原石）を積み上げ、その上を3枚の天上石で覆っている[21][22]。
副葬品
後円部埋葬施設の副葬品は知られていないが、前方部の石室は1872年（明治5年）の発掘調査の際に、石棺の東側に「甲冑并硝子坏太刀金具ノ破裂等」が、石棺の北東に「金具存セザル鉄刀二十口斗」が発見されている[23][24][25]。
甲冑は、眉庇付冑（まびさしつきかぶと）と短甲で、冑には鋲留めにされた金銅製の小札（こざね）と鉢の胴巻きに円形の垂れ飾りを下げ、眉庇に透かし彫りが施された豪華なもの。甲（よろい）は金銅製の横矧板（よこはぎいた）が鋲留めにされている。また、右の前胴が開閉するように脇に2個の蝶番を付けられており、これらの組合せは、当時の流行を表したものである。
鉄刀二十口は、把（つか）や鞘には金属製の装具のない簡略な外装の刀、ガラス杯は、緑系のガラス壺と白ガラスの皿がセットになった品であったという。
なお、この調査では石棺の開封調査は行われていない。
ボストンの仁徳陵出土品
アメリカのボストン美術館に仁徳天皇陵出土とされている銅鏡や環頭大刀などが収蔵されている。これらの品は、1908年（明治41年）には既に博物館に所蔵されていたようで、梅原末治によって紹介されている。
鏡は細線式獣帯鏡で、青龍、白虎、玄武、朱雀などの霊獣を細線で表しており、後漢製の舶載鏡と推定される。しかし、百済の武寧王陵から同種の鏡が発掘され、中国の南朝での製品という可能性もある。また、この鏡は、百済王より七支刀と同時に奉られた七子鏡であるとする説もある。
大刀は、刀身が折れて欠失しており、長さ23センチの把（つか、柄）と環頭（柄頭）が残っている。環頭は鋳銅製、金鍍金で、環の内側には竜の頭部を表し、環には双竜を浮き彫りにしている。把には連続した三角形の中に禽獣を浮き彫りにした帯状の飾り金具を付けている。この類似品は朝鮮半島南部の新羅や任那の古墳から出土している。
宮内庁書陵部の研究によると、これらの出土品は、ボストン美術館中国・日本美術部勤務であった岡倉覚三（天心）により、1906年（明治39年）に京都で購入された可能性が高いという。また、実年代は「6世紀の第1四半期を中心とした時期」であり、古墳の築造時期とずれがあるという[26]。
陪塚
陪塚は「ばいづか」と読み、陪冢（ばいちょう）ともいう。陪塚は近親者や従者を葬ったとされる大古墳の近くに存在する小さな古墳である。大仙陵古墳で宮内庁が指定・管理する陪塚は12基ある。坊主山（円墳、直径10m）、源衛門山（円墳、直径約40m）、大安寺山（円墳、直径55m）、茶山（円墳、直径55m）、永山（前方後円墳、墳丘長104m、周濠あり）、丸保山（帆立貝式、墳丘長87m、周濠あり）、菰山（帆立貝式、墳丘長36m、周濠あり）、樋の谷（円墳?、直径47m）、銅亀山（方墳一辺26m）、狐山（円墳、直径23m）、竜佐山（帆立貝式、墳丘長67m、周濠あり）、孫太夫山（帆立貝式、墳丘長56m、周濠あり）である。しかし永山古墳は規模が大きく造出しを有する前方後円墳であること、坊主山は三重濠外縁から264mと遠いことから陪塚とは考えにくい。逆に坊主山より近くにありながら宮内庁が指定していない塚廻（円墳、直径35m）、鏡塚（直径15m）、夕雲一丁南（方墳）、収塚（帆立貝式）、昭和初年ころまで存在していた帆立貝式一基は陪塚の可能性が高い。以上により陪塚は15基あるとされている[27]。
竜佐山古墳
孫太夫山古墳
永山古墳
史料上の記述
『記紀』の記述
『古事記』では、オオサザキ（仁徳天皇）は83歳で崩御したといい、毛受之耳原（もずのみみはら）に陵墓があるとされる。『日本書紀』には、仁徳天皇は87年（399年）正月に崩御し、同年10月に<b data-parsoid='{"dsr":[6457,6468,3,3]}'>百舌鳥野陵（もずののみささぎ）に葬られたとある。
延喜式
平安時代の法令集である『延喜式』には、仁徳天皇の陵は「百舌鳥耳原中陵」という名前で和泉国大鳥郡にあり、「兆域東西八町。南北八町。陵戸五烟。」と記述されている。なお、「兆域東西八町。南北八町。」という敷地が他の陵墓と比較すると群を抜いて広大であることから、ここに記される「百舌鳥耳原中陵」が当古墳を指していることは間違いないと考えられる。「中陵」というのは、この古墳の北と南にも大古墳があるからで、北側は反正陵、南側は履中陵であると記されている。
堺鏡
『堺鏡』（1684年（貞享元年））には豊臣秀吉が当古墳でしばしば猟を行っていたと記されている。また『堺鏡』には当古墳が「仁徳天皇陵」であると記されており、江戸時代には既に「仁徳天皇陵」として認識されており、現在でも近隣市民からは親しみをこめて「仁徳さん」と呼ばれている。また尊皇思想の高揚にあわせて整備や管理強化がたびたび行われている。1685年（貞享2年）に後円部の盗掘坑が埋め戻されたことを手始めに、元禄の修陵（1698年（元禄11年））で後円部墳頂に柵を設置、享保の修陵時（1722年（享保7年））には一重濠と二重濠の間の堤に番人小屋を設置、1853年（嘉永6年）には後円部に設置されていた勤番所を堤に移転するとともに後円部の柵を石製に変更、1864年（元治元年）には文久の修陵の一環として前方部正面に拝所を造成している。また、この時に墳丘西側で途切れていた一重濠と二重濠の間の堤を接続させる工事が行われ、一重濠と二重濠が切り離されている。翌、1865年（慶応元年）には朝廷より勅使が参向し、現在へとつながる管理体制となった。次第に管理が強化されていったが、幕末までは後円部墳頂などを除き、古墳に自由に出入りすることが可能であったという。また、当古墳所在地である大鳥郡舳松村と北隣の中筋村は大仙陵池から耕地へ灌漑用水を引いていた。
明治時代
1872年（明治5年）の前方部斜面の崩壊により埋葬施設が露出したことを受けて、堺県県令税所篤等による緊急発掘が行われた。この時の調査は、古川躬行（堺の菅原神社の神官・国語学者）の執筆、柏木政規（諸陵寮の役人）の作図による『壬申十月大仙陵より現れし石棺の考へ 同図録』とその添図『明治壬申五月七日和泉国大島郡仁徳天皇御陵南登り口地崩出現ノ石棺并石郭ノ図』および甲冑の図としてまとめられた。。
名称の変遷と混乱
。
主因は仁徳天皇の墓かどうかの論争にあり、1971年（昭和46年）以降「仁徳陵」の名称で呼ぶことが提唱された。しかし、これでは仁徳天皇の墓であることを否定したことにはならないため、1976年（昭和51年）以降[28]、より学術的な遺跡の命名法に則り「大仙陵古墳」の使用が始まった。
宮内庁は仁徳天皇の墓に比定しており、。
。
現状
歴史の教科書に「世界最大級の墳墓」として掲載され、宮内庁管理のため陵域内への自由な出入りはできないが、堺市の主要な観光地となっている。最も墳丘に近づけるのは正面の拝所で、二重濠の外側堰堤まで立ち入ることができる。2000年（平成12年）には特別参拝として二重濠の内側堰堤まで立ち入りが許されたことがある。三重濠に沿って周遊路があり（1周約2,750メートル）、陵域を一周することもできる[29]。
濠に棲むブラックバスやブルーギルを狙った釣り人のゴムボートによる無断立ち入りが昔から後を断たず、警備上の問題点とされている[30]。
考古学的には仁徳天皇の陵であることに否定的な見解が唱えられているが、築造時期が5世紀前半～中頃との見方が確定することによって、文献史学上で想定される仁徳天皇の活動時期に近づくとする見解もある。ただし、宮内庁が調査のための発掘を認めていない現状において、学術上ここが仁徳天皇陵であると確定することは不可能であることにより、現在では教科書などを含めて「仁徳天皇陵」との呼び名は用いられなくなっている。
堺市内には、他にも2つの天皇陵（履中天皇陵・反正天皇陵）があるが、単に「御陵」と言った場合は仁徳天皇陵を指す。また、堺市の地区名や町名には、陵西・陵南・向陵（北東）など、この古墳からの方角にちなんで付けられたものがある。堺市役所高層館21階の展望ロビーからは、巨大な前方後円墳の全容を遠望することができる。
鬱蒼とした木々が茂り、多くの鳥や昆虫の楽園となっている。大仙公園とともに大阪みどりの百選に選定されている[31]。
諸外国の陵墓と比較して、大仙陵古墳の調査が進まないのは、天皇陵は現在も続いている王朝の陵墓だからだと指摘されている。世界遺産の始皇帝陵やエジプトのピラミッドの被葬者の王朝は現在は途絶えており、発掘調査されている。日本の皇室は日本の建国から一貫して続いており、たとえ古代の天皇陵であっても、現皇室の祖先の陵墓であり、現に天皇・皇族の参拝が行われている。王朝交替を経験していない日本にとって非常に抵抗の大きいものである。[32]。
2018年10月15日、宮内庁は、今月下旬から堺市などと共同で大山古墳（仁徳天皇陵）を発掘すると発表した[33]。古墳保存のための基礎調査だが、歴代天皇や皇族の陵墓を宮内庁が外部機関と共同で発掘するのは初めて[33][34]。
同年11月22日、採掘調査中に埴輪や石敷きが発見された[35][36]。
「世界遺産登録計画」
政令指定都市となった堺市では、大仙陵古墳を含む「百舌鳥古墳群」を、ユネスコの世界遺産に登録する計画が持ち上がっている。しかし、大仙陵古墳は<b data-parsoid='{"dsr":[10922,10933,3,3]}'>皇室用財産</b>であり、登録条件である「当該国又は地方の法令による確実な保護管理を担保すること（日本では文化財保護法に基づく『国宝』や『特別史跡』、自然公園法に基づく国立公園など）」を満たしていない。この点については、宮内庁・文化庁・大阪府・堺市等関係機関が協議継続中である。。
2008年9月26日、仁徳天皇陵を含む百舌鳥古墳群・古市古墳群が世界遺産の国内暫定リストに追加された。
「世界三大墳墓」
堺市文化観光局や公益社団法人堺観光コンベンション協会観光ガイドなどでは、大仙陵古墳をクフ王ピラミッドや秦の始皇帝墓陵にならぶ「世界三大墳墓」としている[3][4]。しかし、これらは何を基準に「三大」としているのか不明確である。たとえば体積では、大仙古墳は140万m³で、始皇帝墓（300万m³以上）やクフ王ピラミッド（260万m³）をはるかに下回り、カフラー王のピラミッド（220万m³）や赤いピラミッド（169万m³）にも及ばない。国内においても第2位である。また高さでは、クフ王ピラミッドが146.6m、カフラー王ピラミッドが143.5mであり、始皇帝墓や（76m）大仙古墳（35ｍ）は、屈折ピラミッド(105m)や赤いピラミッド(104m)にも及ばない。平面規模においては、大仙古墳（10万m2）は始皇帝陵を凌いで世界最大値に達しているとされる[37]。この場合には、大仙古墳と拮抗する誉田御廟山古墳が始皇帝陵よりも広く、クフ王のピラミッドは石津ヶ丘古墳にも及ばない。
恐らく面積のみを根拠に、堺市広報誌Sakaist 2014年第3号では「世界最大の古墳」としている[38]。この他、育鵬社教科書では「世界最大の墓」としたり[39]、Z会の参考書でも「世界最大級の墓」としている[40]。
交通アクセス
JR阪和線百舌鳥駅 徒歩5分 (前方部拝所までの時間)
JR阪和線・南海高野線 三国ヶ丘駅から徒歩3分 (後円部の淵までの時間)
脚注
参考文献
中井正弘 「仁徳陵 この巨大な謎」 創元社、1992年
「仁徳陵古墳-築造の時代」 大阪府立近つ飛鳥博物館、1996年
Text "和書" ignored (help)
「「天皇陵」総覧」 水野正好ほか（仁徳天皇陵の節の著者は中井正弘）新人物往来社 1994年
久世仁士「百舌鳥古墳群を歩く-巨大古墳・全案内」創元社2014年
矢澤高太郎「天皇陵の謎」文春新書831 2011年
関連項目
誉田御廟山古墳（誉田山古墳、応神陵）
百舌鳥古墳群
古市古墳群
堺市博物館
大仙公園
大阪府立近つ飛鳥博物館（大仙陵古墳の復元模型がある）
大阪みどりの百選
外部リンク
- 宮内庁
- 堺市ホームページ
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E5%A4%A7%E4%BB%99%E9%99%B5%E5%8F%A4%E5%A2%B3
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
865,
1367,
1774,
2165,
2842,
2970,
3630,
3853,
4102,
5115,
5429,
6004,
6375,
6770,
6962,
7551,
7633,
8027,
8270,
8534,
8752,
8992,
10631,
10861,
12881
],
"plaintext_end_byte": [
864,
1366,
1763,
2164,
2841,
2969,
3629,
3834,
4079,
5114,
5413,
6003,
6374,
6769,
6961,
7538,
7614,
8026,
8269,
8533,
8733,
8991,
10630,
10834,
12871,
13249
]
}
|
Where is Monte Carlo?
|
Monte Carlo
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Monte Carlo (/ˈmɒntiˈkɑːrloʊ/; Italian:[ˈmonte ˈkarlo]; French: Monte-Carlo [mɔ̃te kaʁlo], or colloquially Monte-Carl [mɔ̃te kaʁl]; Monégasque: Munte Carlu) officially refers to an administrative area of the Principality of Monaco, specifically the ward of Monte Carlo/Spélugues, where the Monte Carlo Casino is located. Informally the name also refers to a larger district, the Monte Carlo Quarter (corresponding to the former municipality of Monte Carlo), which besides Monte Carlo/Spélugues also includes the wards of La Rousse/Saint Roman, Larvotto/Bas Moulins, and Saint Michel. The permanent population of the ward of Monte Carlo is about 3,500, while that of the quarter is about 15,000. Monaco has four traditional quarters. From west to east they are: Fontvieille (the newest), Monaco-Ville (the oldest), La Condamine, and Monte Carlo.
Monte Carlo (literally "Mount Charles") is situated on a prominent escarpment at the base of the Maritime Alps along the French Riviera. Near the quarter's western end is the world-famous Place du Casino, the gambling center which has made Monte Carlo "an international byword for the extravagant display and reckless dispersal of wealth".[1] It is also the location of the Hôtel de Paris, the Café de Paris, and the Salle Garnier (the casino theatre which is the home of the Opéra de Monte-Carlo).
The quarter's eastern part includes the community of Larvotto with Monaco's only public beach, as well as its new convention center (the Grimaldi Forum), and the Monte-Carlo Bay Hotel & Resort. At the quarter's eastern border, one crosses into the French town of Beausoleil (sometimes referred to as Monte-Carlo-Supérieur), and just 8 kilometres (5mi) to its east is the western border of Italy.
History
By the 1850s Monaco's reigning family was almost bankrupt; this was a result of the loss of two towns, Menton and Roquebrune, which had provided most of the principality’s revenues with their lemon, orange and olive crops.[2] At the time, a number of small towns in Europe were growing prosperous from the establishment of casinos, notably in German towns such as Baden-Baden and Homburg.
In 1856 Charles III of Monaco granted a concession to Napoleon Langlois and Albert Aubert to establish a sea-bathing facility for the treatment of various diseases, and to build a German-style casino in Monaco.[2] The initial casino was opened in La Condamine in 1862, but was not a success; its present location in the area called "Les Spélugues" (The Caves) of Monte Carlo, came only after several relocations in the years that followed. The success of the casino grew slowly, largely due to the area's inaccessibility from much of Europe. The installation of the railway in 1868, however, brought with it an influx of people into Monte Carlo and saw it grow in wealth.[2]
Saint-Charles Church on Monte Carlo's Avenue Sainte-Charles was completed in 1883. It was restored in its centenary year.[3][4]
In 1911 when the Constitution divided the principality of Monaco in three municipalities, the municipality of Monte Carlo was created covering the existing neighborhoods of La Rousse/Saint Roman, Larvotto/Bas Moulins and Saint Michel. The municipalities were merged into one in 1917, after accusations that the government was acting according to the motto "divide and conquer" and they were accorded the status of wards (quartiers) thereafter. Today, Monaco is divided into 10 wards, with an eleventh ward planned (but currently postponed) to encompass land reclaimed from the sea (see the "Administrative Divisions" section of Monaco for additional details).
The quarter of Monte Carlo was served by tramways from 1900 to 1953, linking all parts of Monaco (see transportation in Monaco). In 2003 a new cruise ship pier was completed in the harbour at Monte Carlo.
Geography
Climate
Monte Carlo has a warm-summer Mediterranean climate (Köppen climate classification: Csa), which is influenced by oceanic climate and humid subtropical climate. As a result, it has warm, dry summers and mild, rainy winters.[5]
Sport and leisure
Monte Carlo is host to most of the Circuit de Monaco, on which the Formula One Monaco Grand Prix takes place. It also hosts world championship boxing bouts, the European Poker Tour Grand Final and the World Backgammon Championship as well as the Monaco International Auto Show (Fr: Salon International de l'Automobile de Monaco[9]), fashion shows and other events. Although the Monte Carlo Masters tennis tournament is billed as taking place in the community, its actual location is in the adjacent French commune of Roquebrune-Cap-Martin. Monte Carlo has been visited by royalty as well as the public and movie stars for decades. The Monte Carlo Rally is one of the longest running and most respected car rallies; from 1973 to 2008 and again from 2012, it marks the start of World Rally Championship season, having also served as the curtain-raiser for the Intercontinental Rally Challenge between 2009 and 2011. The rally, however, takes place outside the Monte Carlo quarter and is run mostly on French roads.
Monte Carlo is one of Europe's leading tourist resorts, although many of the key tourist destinations are in other parts of Monaco, including such attractions as Monaco Cathedral, the Napoleon Museum, the Oceanographic Museum and aquarium, and the Prince's Palace, all of which are in Monaco-Ville.
Salle Garnier
The Opéra de Monte-Carlo or Salle Garnier was built to designs of the architect Charles Garnier, who also designed the Paris opera house now known as the Palais Garnier. Although much smaller, the Salle Garnier is very similar in style with decorations in red and gold, and frescoes and sculptures all around the auditorium. It was inaugurated on 25 January 1879 with a performance by Sarah Bernhardt dressed as a nymph. The first opera performed there was Robert Planquette's Le Chevalier Gaston on 8 February 1879, and that was followed by three more in the first season.
With the influence of the first director, Jules Cohen (who was instrumental in bringing Adelina Patti) and the fortunate combination of Raoul Gunsbourg, the new director from 1883, and Princess Alice, the opera-loving American wife of CharlesIII's successor, AlbertI, the company was thrust onto the world's opera community stage. Gunsbourg had remained for sixty years.
By the early years of the twentieth century, the Salle Garnier was to see such great performers as Nellie Melba and Enrico Caruso in La Bohème and Rigoletto (in 1902), and Feodor Chaliapin in the premiere of Jules Massenet's Don Quichotte (1910). This production formed part of a long association between the company and Massenet and his operas, two of which were presented there posthumously.
Other famous twentieth-century singers to appear at Monte Carlo included Titta Ruffo, Geraldine Farrar, Mary Garden, Tito Schipa, Beniamino Gigli, Claudia Muzio, Georges Thill, and Lily Pons.
Apart from Massenet, composers whose works had their first performances at Monte Carlo included: Saint-Saëns (Hélène, 1904); Mascagni (Amica, 1905); and Puccini (La rondine, 1917). Indeed, since its inauguration, the theatre has hosted 45 world premiere productions of operas. René Blum was retained to found the Ballet de l'Opéra. The "Golden Age" of the Salle Garnier is gone, as small companies with small houses are not able to mount productions that cost astronomical sums. Nonetheless, the present day company still presents a season containing five or six operas.
Twin cities
Campagna, Italy and Ceuta, Spain are Monte Carlo's twin cities.
Hôtel de Paris
The Hôtel de Paris, established in 1864 by Charles III of Monaco, is located on the west side of the Place du Casino in the heart of Monte Carlo. It belongs to the Société des bains de mer de Monaco (SBM), and is part of the elite Palace Grand Hotels in Monaco with the Hotel Hermitage, the Monte-Carlo Beach Hotel on Monte-Carlo Bay Hotel & Resort, the Metropole Hotel and Fairmont hotel.
The hotel has 106 rooms divided into four groups based on type of view, decoration and luxury.[10] The Exclusive City View offers 20 rooms, the Superior Courtyard has 29 large rooms, the Exclusive Sea View 59 and the Exclusive Casino has six.
Additionally, there are 74 suites and junior suites which are grouped similarly, offering more luxury than the rooms. There are single and double suites as well as courtyard junior suites and Sea/Casino Junior suites.[10] There is also one Presidential suite.[11]
A project to renovate the hotel began October 2014 to create a garden courtyard, add a new spa, fitness and pool area, exceptional suites and a “rooftop villa” with a private garden and pool.[12]
In entertainment
Monte Carlo has featured in numerous films and television series, most recently in the 2011 movie of the same name. Monte Carlo was the setting for the 1922 Erich von Stroheim silent film Foolish Wives although it was filmed in California.
The casino featured in the James Bond films Never Say Never Again (1983), and GoldenEye (1995). To Catch a Thief (1954) was an Alfred Hitchcock film with Monte Carlo and its famous casino as the setting and featured Cary Grant and Grace Kelly, the future Princess Grace of Monaco, as the stars. There is a scene in the movie where the-then Grace Kelly drives a car very quickly—and dangerously—along the steep winding roads of Monaco that surround the heights of Monte Carlo; an interesting coincidence to her actual fate in 1982. Monte Carlo was even a location for the late 1960s British London based series Randall and Hopkirk (Deceased) wherein the eleventh episode of the series, "The Ghost who Saved the Bank at Monte Carlo", Mike Pratt, Kenneth Cope and Annette Andre went to Monte Carlo to accompany a highly talented elderly woman to gamble inside the casino and waylay a group of thugs (amongst them Brian Blessed). And Grand Prix (1966) was filmed here, which starred James Garner, Eva M. Saint, and Yves Montand.
Herbie Goes to Monte Carlo (1977) starring Dean Jones & Don Knotts.
The motor race Monaco World Prix1 in Monte Carlo also featured in the 2010 film Iron Man 2.
Other films such as ISpy, Cars 2 and Monte Carlo use the city as a setting. The video game series Gran Turismo often features Monte Carlo as a location, and the Indie game Monaco: What's Yours is Mine features Monte Carlo as a setting. There are two difficult heists in the endgame that take place in the Casino. The hotel in Monte Carlo, Monaco also made an appearance in the 2012 DreamWorks Animation SKG film Madagascar 3: Europe's Most Wanted.
In 2016 and again in 2017, The Bold and the Beautiful featured a number of episodes filmed on location in the city. Monte Carlo is the location for the annual Spencer Summit hosted by the Spencer family.
Notable residents
Victoria Azarenka (tennis player)
Shirley Bassey (singer)
Bono (singer with U2)
Jenson Button (former Formula One driver)
Loris Capirossi (former MotoGP rider)
Jolanda Čeplak (former athlete)
Marin Čilić (tennis player)
David Coulthard (former Formula One driver)
Grigor Dimitrov (tennis player)
Novak Djokovic (tennis player)
Richard Dunne (former professional footballer)
Mohamed Al-Fayed (ex-Harrods owner)[13]
Michele Ferrero (Ferrero SpA owner)
Giancarlo Fisichella
Matthew Goss (professional cyclist)
Philip Green (entrepreneur)
Stelios Haji-Ioannou (owner of EasyJet)
Lewis Hamilton (Formula One driver)
Daniela Hantuchová (tennis player)
Justin Hayward (singer with the Moody Blues)
Justine Henin (former tennis player)
Markus Hipfl (former tennis player)
Dominik Hrbatý (former tennis player)
Jean-Raymond Boulle (businessman)
Thor Hushovd (cyclist)
Robert Kubica (former Formula One driver)[14]
Karol Kučera (former tennis player)
Petra Kvitová (tennis player)
Gina Lollobrigida (actress)
Felipe Massa (former Formula One driver)
Andriy Medvedev (former tennis player)
Gian Carlo Menotti (classical composer)
Helmut Newton (photographer)
Mike Oldfield (musician)
Stefano Pessina (exec chair of Alliance Boots)
Paula Radcliffe (marathon world record holder)
Milos Raonic (tennis player)[15]
Daniel Ricciardo (Formula One driver)
Keke Rosberg (former Formula One driver)
Nico Rosberg (former Formula One driver)
Marc Rosset (former tennis player)
Lucie Šafářová (tennis player)
Marat Safin (former tennis player)
David Shilling (milliner)
Robin Söderling (tennis player)
Ringo Starr (drummer with the Beatles)[16]
Bernard Tomic (tennis player)
Edwina Tops-Alexander
Yanina Wickmayer (tennis player)
Jeff Wooller (accountant)
Caroline Wozniacki (tennis player)
Alexander Zverev Jr. (tennis player)
Mischa Zverev (tennis player)
Thierry Neuville (WRC driver)
Andreas Mikkelsen (WRC driver)
Björn Borg (former tennis player)
See also
Chevrolet Monte Carlo - a Two-Door Coupe produced by Chevrolet for 6 Generations
Geography of Monaco with suburbs and features
Madagascar 3: Europe's Most Wanted
Monte Carlo Casino
Monaco Heliport
Monte Carlo method
Monte Carlo Resort and Casino - hotel and casino in Paradise, Nevada, on the Las Vegas Strip.
Opéra de Monte-Carlo
Radio Monte Carlo
Télé Monte Carlo
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Monte%20Carlo
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
270,
952,
1446,
1937,
2282,
2680,
3053,
3344,
3785,
4123,
4629,
4785,
4874,
4905
],
"plaintext_end_byte": [
262,
951,
1445,
1936,
2281,
2679,
3052,
3343,
3784,
4122,
4616,
4772,
4865,
4903,
5074
]
}
|
Donald "Flash" Gordon alisomea urubani wapi?
|
Donald "Flash" Gordon
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Donald "Flash" Gordon (17 Julai 1920) ni rubani shujaa wa vita wa Marekani. Alipiga risasi zaidi ya ndege 7 za Ujapani katika Vita Kuu ya Pili ya Dunia. Alikuwa rubani wa kivita wa Kikosi cha Wanamaji wa Marekani na alipokea tuzo ya Distinguished Flying Cross.
Wasifu
Donald alizaliwa Garland, Kansas mnamo tarehe 17 Julai 1920. Alisoma katika Shule ya Upili ya Fort Scott na kumaliza masomo yake ya kiwango hicho katika mwaka wa 1931.Akaendelea na masomo yake katika Chuo cha Fort Scott Junior College akimaliza katika mwaka wa 1941. Gordon alisoma ,pia, mafunzo ya urubani kwa raia na akapata leseni yake. Baada ya kumaliza chuo, Gordon aliingia mpango wa mafunzo ya Naval Aviation Cadet Program mnamo 7 Julai 1941. Alimaliza mafunzo yake na akaajiriwa kazi kama Ensign mnamo 12 Machi,1942, akiwa umri wa miaka 21. Kazi yake ya kwanza ilikuwa kama rubani wa kikundi cha Fighter Squadron 10 (VF-10). Kikundi hiki kiliitwa hapo baadaye Grim Reapers.
Katika mwezi wa Oktoba 1942, kikundi cha VF-10 kikabebwa na meli ya kivita,Enterprise. Ndege ya kwanza aliyoiendesha Gordon kutoka meli hiyo,Enterprise, ilikuwa ndege ya aina ya F4F Wildcat. Gordon alipata nafasi ya kuumiza adui wake mnamo 26 Oktoba katika Vita ya Santa Cruz. Gordon aliangusha ndege mbili ya aina ya Mitsubishi 97 kwa kutumia risasi na bomu. Katika rekodi zake waliongeza ndege moja ingine chini ya orodha ya "labda" kwa sababu vita ilikuwa kali na haingewezwa kuthibitishwa.
Alipata nafasi ingine mnamo 30 Januari 1943 katika ziara ya uchunguzi iliyohusisha ndege 12 ya Combat Air Patrol(CAP). Walikuwa wakizuru sehemu kaskazini mashariki ya meli, Gordon akawa wa kwanza kuona ndege 11 ya aina ya Mitsubishi G4M. Akawaarifu wenzake kuhusu adui aliowaona na wakashambulia adui waliokuwa wakiwapiga risasi pia. Gordon alishambulia ndege moja ya Ujapani. Ndege hiyo ikapata moto na kuanguka baharini. Kisha akageuza ndege yake na akaangusha ndege nyingine vivyo hivyo.
Gordon hakupata sifa aliyostahili kwa kuangusha ndege hizo mbili kwa sababu alikuwa wa mwisho kufika katika chumba maalum cha kupiga ripoti. Alipokuwa akifika chumba hicho na ripoti yake na madai yake ya ushindi, akagundua kuwa kulikuwa na madai 19 kwa ndege 11 za adui ingawa yeye alijua kuwa alipiga risasi mbili zikaanguka na mbili zikahepa.
Huu ulikuwa mwanzo mzuri sana katika kazi ya rubani huyu wa kivita. Baada ya kushiriki katika mapambano mawili tu na adui, Gordon alipewa jina la utani la "FLASH GORDON". Jina ambalo lilikuwa jina la shujaa wa kivita wa hekaya za kisayansi. Sifa hii ilistahili kwa sababu aliangusha ndege tatu zilizothibitishwa ,ndege mbili zingine akiwa na wenzake na moja iliyoorodheshwa kama "labda ilianguka".
Ilipofika mwezi wa Juni 1943, kikosi cha ndege cha VF-10 kikarudi Marekani. Walipokuwa huko, kikosi hicho kikaongezewa silaha za vita na ndege ya aina ya F6F Hellcat. Hellcat ilikuwa ndege bora zaidi ya kivita: kubwa, kasi sana na yenye nguvu nyingi. Vilevile,ilikuwa na risasi na bomu nyingi: risasi 1600 za aina ya 0.5 in(12.7mm) badala ya zile 1300 za ndege ya Wildcat.
Katika mwezi wa Januari 1944, akiwa Luteni wa daraja la chini, Gordon alirudi vita tena akiwa kwenye meli ya Enterprise. Aliipiga risasi ndege ya aina ya A6M Zero na kuiangusha karibu na Taroa mnamo 29 Januari na 16 Februari akawa mashuhuri kivita alipopiga risasi na kuangusha Zero ingine.
Mnamo 1 Aprili 1944, Gordon alipandishwa cheo akawa Luteni kamili. Katika vita iliyojulikana kama "Marinas Turkey Shoot", Luteni Gordon alipiga risasi ndege ya aina ya Yokosuka D4Y "Judy" iliyokuwa ikijaribu kushambulia ndege za Marekani. Siku iliyofuata , alihusika katika mpango wa kukabiliana na mashambulizi ya ndege za Kijapani. Alipokuwa akisindikiza ndege ya kikosi cha wanamaji, alipiga risasi Zero ingine katika harakati za ulinzi.
Baada ya vita, Gordon aliendelea kufanya kazi na kikosi cha Wanamaji huko Marekani na akawa mmoja katika kikosi cha kwanza kutumia ndege mpya za kivita. Gordon aliendelea kimasomo na akafuzu kutoka Chuo cha Jackson, Hawaii. Alipandishwa cheo kuwa Kapteni mnamo 1 Februari 1962 na akastaafu kutoka kikosi chake katika mwezi wa Julai 1967.
Katika kazi yake, alipewa sifa kwa kuangusha ndege saba za adui zilizothibitishwa, mbili akiwa na wenzake na moja ikaorodheshwa katika orodha ya "labda ilianguka". Alipokea tuzo ya Distinguished Flying Cross yenye nyota mbili za dhahabu, Air Medal yenye nyota tatu za dhahabu, Commendation yenye Combat “V” kwa ndege mbili alizoangusha na wenzake, Navy Unit Citation na tuzo mbili ya Presidential Unit (moja ya kazi yake kwenye Guadalcanal na moja kwa kazi yake kwenye meli ya Enterprise).
Maneno yake
"Sikuwahi pigana kama mbwa. Kawaida nilikabiliana na ndege kutoka nyuma ama mbele. Hawakutuona tukija kamwe. Hiyo ndiyo njia ya kupigana vita".
Angalia Pia
Uendeshaji ndege wa kikosi cha wanamaji
Orodha ya Mashujaa wa kivita wa Marekani
Marejeo
^ mahojiano ya moja kwa moja
Jamii:Waliozaliwa 1920
Jamii:Rubani mashujaa wa Vita ya Pili
Jamii:Watu walio hai
Jamii:Wanajeshi wa Marekani wa Vita ya Pili ya Dunia
Jamii:Maafisa wa Jeshi la Marekani
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Donald%20%22Flash%22%20Gordon
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
2022,
5255,
7334,
11661,
12686,
19803,
22662,
24830,
25431,
30202,
31273,
32315,
33393,
34627,
39020,
43478,
44399,
47430,
48577,
48946,
49040,
51080,
52097,
54025,
55902,
57888,
59441,
60741,
62353,
62990,
63668,
64118,
64516,
65599,
67848,
68626,
69902,
70398
],
"plaintext_end_byte": [
1982,
5188,
7333,
11660,
12609,
19802,
22661,
24788,
25377,
30201,
31272,
32314,
33392,
34552,
38984,
43355,
44355,
47429,
48519,
48944,
49039,
51079,
52024,
53991,
55869,
57887,
59440,
60723,
62352,
62989,
63636,
64085,
64431,
65597,
67847,
68571,
69847,
70323,
70966
]
}
|
మోహన్ దాస్ కరంచంద్ గాంధీని ఎవరు చంపారు?
|
మహాత్మా గాంధీ
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
17
],
"minimal_answers_start_byte": [
44629
],
"minimal_answers_end_byte": [
44672
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
మోహన్ దాస్ కరంచంద్ గాంధీ (అక్టోబరు 2, 1869 - జనవరి 30, 1948) భారతీయులందరిచే ఆదరింపబడే ఒక గొప్ప స్వాతంత్ర్య సమరయోధుడు. ప్రజలు ఆయనను జాతిపితగా గౌరవిస్తారు. సత్యము, అహింసలు గాంధీ నమ్మే సిద్ధాంత మూలాలు. సహాయ నిరాకరణ, సత్యాగ్రహము ఆయన ఆయుధాలు. 20వ శతాబ్దిలోని రాజకీయనాయకులలో అత్యధికముగా మానవాళిని ప్రభావితము చేసిన రాజకీయ నాయకునిగా ఆయనను కేబుల్ న్యూస్ నెట్వర్క్ (CNN) జరిపిన సర్వేలో ప్రజలు గుర్తించారు. కొల్లాయి గట్టి, చేత కర్రబట్టి, నూలు వడకి, మురికివాడలు శుభ్రం చేసి, అన్ని మతాలూ, కులాలూ ఒకటే అని చాటి, ఆ మహాత్ముడు రవి అస్తమించని బ్రిటిష్ సామ్రాజ్యాన్ని గడగడలాడించాడు. సత్యాగ్రహమూ, అహింస పాటించడానికి ఎంతో ధైర్యము కావాలని బోధించాడు. మహాత్ముడనీ, జాతిపిత అనీ పేరెన్నిక గన్న ఆయన ఆంగ్లేయుల పాలన నుండి భారతదేశానికి స్వాతంత్ర్యము సాధించిన నాయకులలో అగ్రగణ్యుడు.
బాల్యము, విద్య
"మోహన్ దాస్ కరంచంద్ గాంధీ" 1869 అక్టోబరు 2 వ తేదీన (శుక్ల నామ సంవత్సరం బాధ్రపద బహుళ ద్వాదశి శనివారం) గుజరాత్ లోని పోర్ బందర్లో ఒక సామాన్య సాంప్రదాయక కుటుంబములో జన్మించాడు. ఆయన తండ్రి పేరు కరంచంద్ గాంధీ. తల్లి పుతలీ బాయి. వారిది ఆచారములు బాగా పాటించే సభ్య కుటుంబము. మోహన్ దాస్ కరంచంద్ గాంధీ కాస్త నిదానముగా ఉండే బాలుడు. చిన్నతనమునుండి అబద్ధాలు చెప్పే పరిస్థితులకు దూరముగా ఉండే ప్రయత్నము చేశాడు. 13 ఏండ్ల వయసులో అప్పటి ఆచారము ప్రకారము కస్తూర్బాయితో వివాహము జరిగింది. వీరికి నలుగురు పిల్లలు (హరిలాల్ గాంధీ, మణిలాల్ గాంధీ, రామదాస్ గాంధీ, దేవదాస్ గాంధీ). చదువులో గాంధీ మధ్యస్థమైన విద్యార్థి. పోర్ బందర్ లోను, రాజ్‌కోట్ లోను ఆయన చదువు కొనసాగింది. 19 సంవత్సరాల వయసులో (1888 లో) న్యాయశాస్త్ర విద్యాభ్యాసానికి గాంధీ ఇంగ్లాండు వెళ్ళాడు. తల్లికిచ్చిన మాట ప్రకారము ఆయన మాంసానికి, మద్యానికి, స్త్రీ సాంగత్యానికి దూరంగా ఉన్నాడు. ఆయనకు బెర్నార్డ్ షా వంటి ఫేబియన్లతో పరిచయం ఏర్పడింది. అనేక మతాల పవిత్ర గ్రంథాలను చదివాడు. ఈ కాలములోనే ఆయన చదువూ, వ్యక్తిత్వమూ, ఆలోచనా సరళీ రూపు దిద్దుకొన్నాయి. 1891లో ఆయన పట్టభద్రుడై భారతదేశానికి తిరిగివచ్చాడు. బొంబాయి లోను, రాజ్‌కోట్ లోను ఆయన చేపట్టిన న్యాయవాద వృత్తి అంతగా రాణించలేదు. 1893లో దక్షిణాఫ్రికా లోని నాటల్‌లో ఒక న్యాయవాద (లా) కంపెనీలో సంవత్సరము కాంట్రాక్టు లభించింది.
దక్షిణ ఆఫ్రికా ప్రవాసము
ఒక సంవత్సరము పనిమీద వెళ్ళిన గాంధీ, దక్షిణాఫ్రికాలో 21 సంవత్సరాలు (1893 నుండి 1914 వరకు) గడిపాడు. కేవలం తెల్లవాడు కానందువల్ల రైలు బండి మొదటి తరగతి లోంచి నెట్టివేయడం, హోటళ్ళలోకి రానివ్వకపోవడం వంటి జాతి వివక్షతలు ఆయనకు సమాజంలోని అన్యాయాలను కళ్ళకు కట్టినట్లు చూపాయి. వాటిని ఎదుర్కోవలసిన బాధ్యతను గ్రహించి, ఎదుర్కొని పోరాడే పటిమను ఆయన నిదానంగా పెంచుకొన్నాడు. గాంధీ నాయకత్వ పటిమ వృద్ధి చెందడానికీ, ఆయన ఆలోచనా సరళి పరిపక్వము కావడానికీ, రాజకీయ విధివిధానాలు రూపు దిద్దుకోవడానికీ ఇది చాలా ముఖ్యమైన సమయము. ఒక విధముగా భారతదేశంలో నాయకత్వానికి ఇక్కడే బీజాలు మొలకెత్తాయి. భారతీయుల అభిప్రాయాలను కూడగట్టటమూ, అన్యాయాల పట్ల వారిని జాగరూకులను చేయడమూ ఆయన చేసిన మొదటి పని. 1894లో భారతీయుల ఓటు హక్కులను కాలరాచే ఒక బిల్లును ఆయన తీవ్రంగా వ్యతిరేకించాడు. బిల్లు ఆగలేదుగానీ, ఆయన బాగా జనాదరణ సంపాదించాడు.
ఇండియన్ ఒపీనియన్ అనే పత్రికను ఆయన ప్రచురించాడు. సత్యాగ్రహం అనే పోరాట విధానాన్ని ఈ కాలంలోనే ఆయన అమలు చేశాడు. ఇది ఆయనకు కేవలం పని సాధించుకొనే ఆయుధం కాదు. నిజాయితీ, అహింస, సౌభ్రాతృత్వము అనే సుగుణాలతో కూడిన జీవితం గడపడంలో ఇది ఒక పరిపూర్ణ భాగము. గనులలోని భారతీయ కార్మికులకు జరుగుతున్న అన్యాయాలను ప్రతిఘటించడానికి ఆయన మొదలుపెట్టిన సత్యాగ్రహము 7 సంవత్సరాలు సాగింది. 1913లో వేలాది కార్మికులు చెరసాలలకు వెళ్ళారు. కష్టనష్టాలకు తట్టుకొని నిలచారు. చివరకు దక్షిణాఫ్రికా ప్రభుత్వము కొన్ని ముఖ్యమైన సంస్కరణలు చేపట్టింది. కానీ గాంధీకి బ్రిటిష్ వారిపై ద్వేషం లేదు. వారి న్యాయమైన విధానాలను ఆయన సమర్ధించాడు. బోయర్ యుద్ధకాలం లో (1899-1902) ఆయన తన పోరాటాన్ని ఆపి, వైద్యసేవా కార్యక్రమాలలో నిమగ్నుడైనాడు. ప్రభుత్వము ఆయన సేవలను గుర్తించి, పతకంతో సత్కరించింది. ఈ కాలంలో అనేక గ్రంథాలు చదవడం వలన, సమాజాన్ని అధ్యయనం చేయడం వలన ఆయన తత్వము ఎంతో పరిణతి చెందింది. లియో టాల్స్టాయ్ రాసిన ది కింగ్డమ్ ఆఫ్ గాడ్ ఈజ్ వితిన్ యు (The Kingdom of God is Within You), జాన్ రస్కిన్ యొక్క అన్టూ దిలాస్ట్ (Unto the Last) అనే గ్రంథాలు ఆయనను బాగా ప్రభావితం చేశాయి. కాని, అన్నిటికంటే ఆయన ఆలోచనపై అత్యధిక ప్రభావం చూపిన గ్రంథము భగవద్గీత. గీతా పఠనం వల్ల ఆయనకు ఆత్మజ్ఞానము యొక్క ప్రాముఖ్యతా, నిష్కామ కర్మ విధానమూ వంటబట్టాయి. అన్ని మతాలూ దాదాపు ఒకే విషయాన్ని బోధిస్తున్నాయని కూడా ఆయన గ్రహించాడు. దక్షిణాఫ్రికాలో "ఫీనిక్స్ ఫార్మ్", "టాల్ స్టాయ్ ఫార్మ్" లలో ఆయన సామాజిక జీవనాన్నీ, సౌభ్రాతృత్వాన్నీ ప్రయోగాత్మకంగా అమలు చేశాడు. ఇక్కడ వ్యక్తులు స్వచ్ఛందంగా సీదా సాదా జీవితం గడిపేవారు - కోరికలకు కళ్ళెం వేయడమూ, ఉన్నదేదో నలుగురూ పంచుకోవడమూ, ప్రతి ఒక్కరూ శ్రమించడమూ, సేవా దృక్పథమూ, ఆధ్యాత్మిక దృక్కోణమూ ఈ జీవితంలో ప్రధానాంశాలు. గాంధీ స్వయంగా పంతులుగా, వంటవాడిగా, పాకీవాడిగా ఈ సహజీవన విధానంలో పాలు పంచుకొన్నాడు.
ఈ సమయంలోనే ఆయన అస్పృశ్యతకూ, కులవివక్షతకూ, మతవిద్వేషాలకూ ఎదురు నిలవడం బోధించాడు. క్లుప్తంగా చెప్పాలంటే సంపూర్ణమైన జీవితం గడపడం ఆయన మార్గము. పోరాటాలూ, సంస్కరణలూ ఆ జీవితంలో ఒక భాగము. ఒక అన్యాయాన్ని వ్యతిరేకించి, మరొక అన్యాయాన్ని సహించడం ఆయన దృష్టిలో నేరము. 1914లో గాంధీ భారతదేశానికి తిరిగి వచ్చాడు. భారతదేశంలో స్వాతంత్ర్యోద్యమం అప్పుడే చిగురు వేస్తున్నది.
భారతదేశములో పోరాటము ఆరంభ దశ
భారత జాతీయ కాంగ్రెసు సమావేశాల్లో గాంధీ పాల్గొనసాగాడు. అప్పటి ప్రధాన నేతలలో ఒకరైన గోపాలకృష్ణ గోఖలే గాంధీకి భారత రాజకీయాలు, సమస్యలను పరిచయం చేశాడు. చాలామంది నాయకులకు ఇష్టం లేకున్నా గాంధీ మొదటి ప్రపంచ యుద్ధములో బ్రిటిష్ వారిని సమర్ధించి, సైన్యంలో చేరడాన్ని ప్రోత్సహించాడు. బ్రిటిష్ సామ్రాజ్యంలో స్వేచ్ఛనూ, హక్కులనూ కోరుకొనేవారికి ఆ సామ్రాజ్యాన్ని కాపాడవలసిన బాధ్యత ఉన్నదని ఆయన వాదం. బీహారు లోని బాగా వెనుకబడిన చంపారణ్ జిల్లాలో తెల్లదొరలు, వారి కామందులూ ఆహార పంటలు వదలి, నీలిమందు వంటి వాణిజ్యపంటలు పండించమని రైతులను నిర్బంధించేవారు. పండిన పంటకు చాలీచాలని మూల్యాన్ని ముట్టచెప్పేవారు. పేదరికమూ, దురాచారాలూ, మురికివాడలూ అక్కడ ప్రబలి ఉన్నాయి. ఆపైన అక్కడ తీవ్రమైన కరువు సంభవించినప్పుడు సర్కారువారు పన్నులు పెంచారు. గుజరాత్ లోని ఖేడా లోనూ ఇదే పరిస్థితి. గాంధీ ఆ పరిస్థితులను వివరంగా అధ్యయనం చేయించి, 1918 లలో చంపారణ్, ఖేడా సత్యాగ్రహాలు నిర్వహించాడు. ప్రజలను చైతన్యవంతులుగా చేయడమూ, చదువునూ సంస్కారాన్నీ పెంచడమూ, జాతి వివక్షతను విడనాడడమూ, అన్యాయాన్ని ఖండించడమూ ఈ సత్యాగ్రహంలో భాగము. ఈ కార్యక్రమంలో ఉక్కుమనిషిగా పేరొందిన సర్దార్ వల్లభభాయ్ పటేల్ గాంధీకి కుడిభుజంగా నిలచాడు. ఆయన నాయకత్వంలో వేలాదిగా ప్రజలు సర్కారు దౌర్జన్యాలకు ఎదురు నిలచి, జైలుకు తరలి వెళ్ళారు.
సమాజంలో అశాంతిని రేకెత్తిస్తున్నారన్న నేరంపై ఆయనను అరెస్టు చేసినపుడు జనంలో పెద్ద యెత్తున నిరసన పెల్లుబికింది. చివరకు ఒత్తిడికి తలొగ్గి సరైన కొనుగోలు ధరలు చెల్లించడానికీ, పన్నులు తగ్గించడానికీ ఒప్పందాలు కుదిరాయి. ఖైదీలు విడుదలయ్యారు. ఈ కాలంలోనే గాంధీని ప్రజలు ప్రేమతో "బాపు" అనీ, "మహాత్ముడు" అనీ పిలుచుకొనసాగారు. గాంధీ నాయకత్వానికి బహుముఖంగా ప్రశంసలూ, ఆమోదమూ లభించాయి. 1919లో ప్రభుత్వ వ్యతిరేక ప్రదర్శనలు నేరమనే రౌలట్ చట్టానికి నిరసన పెల్లుబికినపుడు గాంధీ నడిపిన సత్యాగ్రహము ఆ చట్టాలకు అడ్డు కట్ట వేసింది. కాని ప్రజలలో ఆగ్రహం పెరిగి ఎదురుదాడులు మొదలైనప్పుడు ఆయన బాగా తీవ్రస్థాయిలో ఉన్న ఉద్యమాన్ని ఆపు చేసి, పరిహారంగా నిరాహారదీక్ష సలిపాడు. పట్టుబట్టి ఆ దాడులలో మరణించిన బ్రిటిష్ ప్రజలపట్ల సంతాప తీర్మానాన్ని ఆమోదింపజేశాడు. హింసకు ప్రతిహింస అనేది గాంధీ దృష్టిలో దుర్మార్గము. ఏ విధమైన హింసయినా తప్పే. ఏప్రిల్ 13, 1919 న అమృత్ సర్, పంజాబు లోని జలియన్ వాలా బాగ్ లో సామాన్య జనులపై జరిగిన దారుణ మారణకాండలో 400 మంది నిరాయుధులైన భారతీయులు మరణించారు. ఫలితంగా సత్యాగ్రహము, అహింస అనే పోరాట విధానాలపై మిగిలినవారికి కాస్త నమ్మకం సడలగా, అవే సరైన మార్గాలని గాంధీకి మరింత దృఢంగా విశ్వాసం కుదిరింది. అంతే కాదు, భారతదేశానికి సంపూర్ణ స్వరాజ్యాన్ని సాధించాలనే సంకల్పం గాంధీలోనూ, సర్వత్రానూ ప్రబలమైంది. 1921లో భారత జాతీయ కాంగ్రెస్ కు ఆయన తిరుగులేని నాయకునిగా గుర్తింపబడ్డాడు. కాంగ్రెసును పునర్వ్యవస్థీకరించి, తమ ధ్యేయము "స్వరాజ్యము" అని ప్రకటించాడు. వారి భావంలో స్వరాజ్యము అంటే పాలన మారటం కాదు. వ్యక్తికీ, మనసుకీ, ప్రభుత్వానికీ స్వరాజ్యము కావాలి. తరువాతి కాలంలో గాంధీ తమ పోరాటంలో మూడు ముఖ్యమైన అంశాలను జోడించాడు.
"స్వదేశీ" - విదేశీ వస్తువులను బహిష్కరించడం, నూలు వడకడం, ఖద్దరు ధరించడం, విదేశీ విద్యనూ, బ్రిటిష్ సత్కారాలనూ తిరస్కరించడం. వీటివల్ల ఉద్యమంలో క్రమశిక్షణ పెరిగింది. మహిళలు మరింతగా ఉద్యమానికి దగ్గరయ్యారు. దేశ ఆర్థిక వ్వవస్థపై దీర్ఘకాలిక ప్రభావాలకు అవకాశం పెరిగింది. ఆత్మాభిమానమూ, ఆత్మ విశ్వాసమూ వెల్లి విరిశాయి. శ్రమకు గౌరవాన్ని ఆపాదించడం ఆన్నింటికంటే ముఖ్యమైన ఫలితం.
"సహాయ నిరాకరణ" - ఏదయితే అన్యాయమో దానికి ఏ మాత్రమూ సహకరించకపోవడం. ప్రభుత్వానికి పాలించే హక్కు లేనందున దానికి పన్నులు కట్టరాదు. వారి చట్టాలను ఆమోదించరాదు. ఈ ఉద్యమానికి మంచి స్పందన లభించింది. కాని 1922లో ఉత్తరప్రదేశ్ చౌరీచౌరాలో ఉద్రేకాలు పెల్లుబికి హింస చెలరేగింది. ఉద్యమం అదుపు తప్పుతున్నదని గ్రహించి, గాంధీ దాన్ని వెంటనే నిలిపివేశాడు.
"సమాజ దురాచార నిర్మూలన" - గాంధీ దృష్టిలో స్వాతంత్ర్యము అంటే పరిపూర్ణమైన వ్యక్తి వికాసానికి అవకాశం. అంటరానితనమున్నచోట, మురికివాడలున్నచోట, హిందూ ముస్లిములు తగవులాడుకొంటున్నచోట స్వాతంత్ర్య మున్నదనుకోవడంలో అర్ధం లేదు. గాంధీ ప్రవేశపెట్టిన ఈ ఆలోచనా సరళి వల్లనే భారతీయులు గర్వింపదగిన ఆధునిక భావాలూ, విలువలూ ఈరోజు సాధారణ జీవన సూత్రాలుగా పాదుకొన్నాయని మనం గ్రహించాలి.
1922లో రెండు సంవత్సరాలు జైలులో గడిపాడు. ఈ కాలంలో కాంగ్రెసులో అతివాద, మితవాద వర్గాల మధ్య భేదాలు బలపడ్డాయి. హిందూ ముస్లిం వైషమ్యాలు కూడా తీవ్రం కాసాగాయి. తరువాత ఈ పరిస్థితిని చక్కదిద్దడానికి ఆయన ప్రయత్నం చేశాడు. 1924 లో మూడు వారాల నిరాహారదీక్ష సాగించాడు. కాని వాటి ఫలితాలు కొంతవరకే లభించాయి. మద్యపానము, అంటరానితనం, నిరక్షరాస్యతలను నిర్మూలించే ఉద్యమాలలో ఆయన లీనమయ్యారు. 1927 లో సైమన్ కమిషన్కు వ్యతిరేకంగా సాగిన పోరాటం తరువాత మరలా గాంధీ స్వరాజ్యోద్యమంలో చురుకైన పాత్రను చేబట్టాడు. అందరికీ సర్ది చెప్పి, 1928లో కలకత్తా కాంగ్రెసులో "స్వతంత్ర ప్రతిపత్తి" తీర్మానాన్ని ఆమోదింపజేశాడు. అందుకు బ్రిటిషు వారికి ఒక సంవత్సరం గడువు ఇచ్చాడు. ఆయినా ఫలితం శూన్యం. 1929 డిసెంబర్ 31 న లాహోరులో భారత స్వతంత్ర పతాకం ఎగురవేయబడింది. 1930 జనవరి 26ను స్వాతంత్ర్య దినంగా ప్రకటించాడు ఆ రోజున ఉద్యమం చివరి పోరాటం మొదలైందని చెప్పవచ్చును
విజయవాడ పర్యటన
సత్యాగ్రహంలో పాల్గొనమని దేశమంతా పర్యటిస్తూ ఏప్రిల్ 1919 లో మొదటిసారిగా విజయవాడ లో ఉపన్యసించారు.[1], దీనివలన తెలుగువారిలో గొప్ప చైతన్యమొచ్చింది. కె.ఎన్. కేసరి లాంటి వారి జీవిత శైలిలో పెద్దమార్పులు వచ్చాయి.[2]
పతాకస్థాయి పోరాటము
ఉప్పు సత్యాగ్రహం (దండియాత్ర), క్విట్ ఇండియా ఉద్యమం స్వాతంత్ర్య పోరాటంలో ముఖ్యమైన చివరి ఘట్టాలు.
ఉప్పుపై విధించిన పన్నును వ్యతిరేకిస్తూ 1930 మార్చిలో ఉప్పు సత్యాగ్రహం ప్రారంభించాడు. ప్రభుత్వ చట్టాన్ని ఉల్లంఘించి, పన్ను కట్టకుండా, సముద్రంలోంచి ఉప్పును తీసుకోవడమనే చిన్న సూత్రంపై ఇది ఆధారపడింది. మార్చి 21 నుండి ఏప్రిల్ 6 వరకు అహమ్మదాబాదు నుండి దండి వరకు 400 కి.మీ. పాదయాత్ర ఈ పోరాటంలో కలికితురాయి. దారిపొడవునా అభినందించేవారు, సన్మానించేవారు, పూజించేవారు - ఇది తరతరాలు తెలుసుకోవలసిన పెద్ద పండుగ. దారిలో చేరినవారితో దండి చేరుకొనే సరికి జనం వెల్లువలా పోటెత్తారు. దండిలోనే కాదు, దేశంలో ఊరూరా ఉప్పు సత్యాగ్రహ సంఘాలు ఏర్పడ్డాయి. మొత్తం దేశంలో 60,000 మంది చెరసాల పాలయ్యారు.
ఎట్టకేలకు ప్రభుత్వం దిగివచ్చింది. 1931లో గాంధీ-ఇర్విన్ ఒడంబడిక ప్రకారం ఉద్యమం ఆపారు. అందరినీ విడుదల చేశారు. 1932లో లండనులో రౌండ్ టేబుల్ సమావేశాలకు భారత జాతీయ కాంగ్రెసు ఏకైక ప్రతినిధిగా గాంధీ హాజరయ్యాడు. కాని ఆ సమావేశం గాంధీని, స్వాతంత్ర్యవాదులందరినీ నిరాశపరచింది. లార్డ్ ఇర్విన్ తరువాత వచ్చిన లార్డ్ విల్లింగ్డన్ మరలా స్వాతంత్ర్యోద్యమాన్ని పూర్తిగా అణచి వేయడానికి ప్రయత్నించాడు. 1932లో నిమ్న కులాలవారినీ, ముస్లిము లనూ వేరుచేయడానికి ప్రత్యేక నియోజకవర్గాలను ప్రవేశపెట్టారు. ఇందుకు వ్యతిరేకంగా 6 రోజులు నిరాహార దీక్ష చేసి గాంధీ సమదృష్టితో పరిష్కారాన్ని తెచ్చేలా ఒత్తిడి చేశాడు. తరువాత అంటరానివారిగా చూడబడిన వర్గాలపట్ల సమాజ దృక్పథాన్నీ, వారి స్థితిగతులనూ మెరుగుపరచడానికి గాంధీ తీవ్రంగా కృషి చేశాడు. వారిని హరిజనులని పిలిచాడు. ఆత్మశోధనకూ, ఉద్యమస్ఫూర్తికీ 1933 మే 8 నుండి 21 రోజుల నిరాహారదీక్ష సాగించాడు. 1934లో ఆయనపై మూడు హత్యాప్రయత్నాలు జరిగాయి. ఫెడరేషన్ పద్ధతిలో ఎన్నికలలో పోటీ చేయడానికి కాంగ్రెసు సిద్ధమైనపుడు గాంధీ కాంగ్రెసుకు రాజీనామా చేశాడు. తన నాయకత్వంవల్ల కాంగ్రెసులోని వివిధ వర్గాల నాయకుల రాజకీయనాయకుల స్వేచ్ఛా ప్రచారానికి ఇబ్బంది రాకూడదనీ, స్వాతంత్ర్యమనే ప్రధాన లక్ష్యాన్నుంచి దృష్టి మరలకూడదనీ ఆయన ఉద్దేశము.
1936లో లక్నో కాంగ్రెసు సమావేశం నాటికి మరలా గాంధీ ప్రధానపాత్ర తీసుకొన్నాడు. 1938లో కాంగ్రెసు అధ్యక్షుడిగా ఎన్నికైన సుభాస్ చంద్రబోసుతో గాంధీకి తీవ్రమైన విభేదాలు ఏర్పడ్డాయి. బోసుకు ప్రజాస్వామ్యంపైనా, అహింసపైనా పూర్తి విశ్వాసం లేదన్నది గాంధీ యొక్క ముఖ్యమైన అభ్యంతరం. అయినా బోసు మళ్ళీ రెండోసారి కాంగ్రెసు అధ్యక్షుడుగా ఎన్నికయ్యాడు. తరువాత సంభవించిన తీవ్రసంక్షోభం కారణంగా బోసు కాంగ్రెసుకు దూరమయ్యాడు.
1939లో రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం మొదలయ్యింది. ప్రజా ప్రతినిధులను సంప్రదించకుండా భారతదేశాన్ని యుద్ధంలో ఇరికించారనీ, ఒకరి స్వాతంత్ర్యాన్ని కాలరాస్తూ, మరొకప్రక్క స్వేచ్ఛకోసం యుద్ధమని చెబుతున్నారనీ బ్రిటిషు విధానాన్ని కాంగ్రెసు వ్యతిరేకించింది. పార్లమెంటు నుండి కాంగ్రెసు వారంతా రాజీనామా చేశారు. బ్రిటిష్ వారు భారతదేశాన్ని వదలిపోవాలని డిమాండ్ చేస్తూ 1942లో "క్విట్ ఇండియా" ఉద్యమం ప్రారంభమైంది.
"క్విట్ ఇండియా" ఉద్యమం బాగా తీవ్రంగా సాగింది. ఊరేగింపులూ, అరెస్టులూ, హింసా పెద్ద ఎత్తున కొనసాగాయి. కాంగ్రెసులో అంతర్గతంగా కూడా బలమైన విభేదాలు పొడచూపసాగాయి. ఈ సమయంలో గాంధీ చిన్నచిన్న హింసాత్మక ఘటనలున్నా ఉద్యమం ఆగదని దృఢంగా స్పష్టం చేశాడు. "భారత్ ఛోడో"- భారతదేశాన్ని వదలండి - అన్నది నినాదము. "కరో యా మరో" - చేస్తాం, లేదా చస్తాం - అన్నది అప్పటి నిశ్చయము. ప్రభుత్వము కూడా తీవ్రమైన అణచివేత విధానాన్ని చేపట్టింది.
1942 ఆగష్టు 9 న గాంధీతో బాటు పూర్తి కాంగ్రెసు కార్యవర్గం అరెస్టయ్యింది. గాంధీ రెండేళ్ళు పూణే జైలులో గడిపాడు. ఈ సమయంలోనే ఆయన కార్యదర్శి మాధవ దేశాయ్ మరణించాడు. ఆయన సహధర్మచారిణి కస్తూరిబాయి 18నెలల కారాగారవాసం తరువాత మరణించింది. గాంధీ ఆరోగ్యం బాగా క్షీణించింది. అనారోగ్య కారణాలవల్ల ఆయనను 1944లో విడుదల చేశారు. బ్రిటిష్ వారు యుద్ధము తరువాత ఇతర నాయకులనూ, లక్ష పైగా ఉద్యమకారులనూ విడుదల చేశారు. క్రమంగా స్వాతంత్ర్యం ఇవ్వబడుతుందని అంగీకరించారు.
స్వాతంత్ర్య సాధన, దేశ విభజన
1946 లో స్పష్టమైన బ్రిటిష్ కాబినెట్ మిషన్ ప్రతిపాదన చర్చకు వచ్చింది. కాని ఈ ప్రతిపాదనను ఎట్టి పరిస్థితిలోను అంగీకరించవద్దని గాంధీజీ పట్టుపట్టాడు. ముస్లిమ్ మెజారిటీ ప్రాంతాలకు ప్రత్యేక ప్రతిపత్తి ఇవ్వాలనే ఆలోచన దేశవిభజనకు నాంది అని గాంధీజీ భయము. గాంధీజీ మాటను కాంగ్రెసు త్రోసిపుచ్చిన కొద్ది ఘటనలలో ఇది ఒకటి. కాబినెట్ మిషన్ ప్రతిపాదనను నిరాకరిస్తే అధికారం క్రమంగా ముస్లిమ్ లీగ్ చేతుల్లోకి జారుతుందని నెహ్రూ, సర్దార్ పటేల్ అభిప్రాయపడ్డారు.
1946-47 సమయంలో 5000 మంది హింసకు ఆహుతి అయ్యారు. హిందువులు, ముస్లిములు, సిక్కులు, క్రైస్తవులు ఇరుగు పొరుగులుగా ఉన్న దేశాన్ని మతప్రాతిపదికన విభజింపడాన్ని గాంధీ తీవ్రంగా వ్యతిరేకించాడు. అలాంటి ఆలోచన సామాజికంగానూ, నైతికంగానూ, ఆధ్యాత్మికంగానూ కూడా గాంధీ తత్వానికి పెనుదెబ్బ. కాని ముస్లిమ్ లీగ్ నాయకులైన ముహమ్మద్ ఆలీ జిన్నాకి పశ్చిమ పంజాబు, సింధ్, బలూచిస్తాన్, తూర్పు బెంగాల్లో మంచి ప్రజాదరణ ఉంది. కావాలంటే జిన్నాను ప్రధానమంత్రిగా చేసైనా దేశాన్ని ఐక్యంగా నిలపాలని గాంధీ ప్రగాఢ వాంఛ. కాని జిన్నా - "దేశ విభజనో, అంతర్గత యుద్ధమో తేల్చుకోండి" - అని హెచ్చరించాడు. చివరకు హిందూ - ముస్లిం కలహాలు ఆపాలంటే దేశవిభజన కంటే గత్యంతరము లేదని తక్కిన కాంగ్రెసు నాయకత్వము అంగీకరించింది. అయితే గాంధీ పట్ల ప్రజలకూ పార్టీ సభ్యులకూ ఉన్న ఆదరణ దృష్ట్యా గాంధీ సమ్మతించకపోతే ఏ నిర్ణయమూ తీసుకొనే అవకాశం లేదు. అంతర్గత యుద్ధాన్ని ఆపడానికి వేరే మార్గం లేదని గాంధీని ఒప్పించడానికి పటేల్ శతవిధాల ప్రయత్నించాడు. చివరకు హతాశుడైన గాంధీ ఒప్పుకొనక తప్పలేదు. కాని ఆయన పూర్తిగా కృంగిపోయాడు. 1947 ఆగస్టు 15న దేశమంతా సంబరాలు జరుపుకొంటూ ఉండగా దేశవిభజన వల్ల విషణ్ణుడైన గాంధీమాత్రము కలకత్తాలో ఒక హరిజనవాడను శుభ్రముచేస్తూ గడిపాడు. ఆయన కలలన్నీ కూలిపోయిన సమయంలో హిందూ ముస్లిమ్ మత విద్వేషాలు పెచ్చరిల్లి ఆయనను మరింత శోకానికి గురిచేశాయి.
చివరి రోజులు
స్వాతంత్ర్యానంతరం గాంధీ ప్రయత్నాలు హిందూ-ముస్లిం విద్వేషాలను నివారించడానికీ, ఆత్మశోధనకూ పరిమితమయ్యాయి. ప్రభుత్వం పరిస్థితిని అదుపు చేయలేని అసహాయ స్థితిలో పడింది. మొత్తం పోలీసు బలగాలు దేశ పశ్చిమప్రాంతానికి పంపబడ్డాయి. తూర్పు ప్రాంతంలో కల్లోలాలను అదుపు చేసే భారం గాంధీ పై పడింది. దేశవిభజనతో ముఖ్యంగా పంజాబు, బెంగాలు లలో పెద్దఎత్తున సంభవించిన వలసలవల్ల మత కలహాలు, మారణకాండలు ప్రజ్వరిల్లాయి. 1947లో కాశ్మీరు విషయమై భారత్ - పాకిస్తాన్ యుద్ధం తరువాత ఇంటా, బయటా పరిస్థితి మరింత క్షీణించింది. ముస్లిములందరినీ పాకిస్తాను పంపాలనీ, కలసి బ్రతకడం అసాధ్యమనీ వాదనలు నాయకుల స్థాయిలోనే వినిపించసాగాయి. ఈ పరిస్థితి గాంధీకి పిడుగుదెబ్బ వంటిది. దీనికి తోడు విభజన ఒప్పందం ప్రకారము పాకిస్తానుకు ఇవ్వవలసిని 55 కోట్లు రూపాయలను ఇవ్వడానికి భారత్ నిరాకరించింది. ఆ డబ్బు భారతదేశంపై యుద్ధానికి వాడబడుతుందని పటేల్ వంటి నాయకుల అభిప్రాయం. కాని అలా కాకుంటే పాకిస్తాన్ మరింత ఆందోళన చెందుతుందనీ, దేశాలమధ్య విరోధాలు ప్రబలి మతవిద్వేషాలు సరిహద్దులు దాటుతాయనీ, అంతర్యుద్ధానికి దారితీస్తుందనీ గాంధీ అభిప్రాయం. ఈ విషయమై ఆయన ఢిల్లీలో తన చివరి ఆమరణ నిరాహారదీక్ష ప్రారంభించాడు. ఆయన డిమాండ్లు రెండు - (1) మత హింస ఆగాలి (2) పాకిస్తానుకు 55 కోట్ల రూపాయలు ఇవ్వాలి. - ఎవరెంతగా ప్రాధేయపడినా ఆయన తన దీక్ష మానలేదు. చివరకు ప్రభుత్వం దిగివచ్చి పాకిస్తానుకు డబ్బు ఇవ్వడానికి అంగీకరించింది. హిందూ, ముస్లిమ్, సిక్కు వర్గాల నాయకులు సఖ్యంగా ఉండటానికి కట్టుబడి ఉన్నామని ఆయనవద్ద ప్రమాణం చేశారు. అప్పుడే ఆయన నిరాహార దీక్ష విరమించాడు. కాని ఈ మొత్తం వ్యవహారంలో గాంధీ పట్ల మతోన్మాదుల ద్వేషం బలపడింది. ఆయన పాకిస్తానుకూ, ముస్లిములకూ వత్తాసు పలుకుతున్నాడని హిందూమతంలోని తీవ్రవాదులూ, హిందువులకోసం ముస్లిము జాతీయతను బలిపెడుతున్నాడని ముస్లిములలోని తీవ్రవాదులూ ఉడికిపోయారు.
తనమీద హత్యాప్రయత్నం చేసినవారి గురించి గాంధీ
1948 జనవరి 30 న గాడ్సే వారి బృందం గాంధీని హత్యచేయటానికి విఫల ప్రయత్నం చేసారు. అందులో వారి అనుచరుడు మదన్ లాల్ అరెస్టయినాడు. ఈ విషయం గాంధీకి తెలిసిన మీదట, మదన్ లాల్ ను ధైర్యం గల కుర్రాడని మెచ్చుకున్నాడట. ఆయన మాటలలోనే ఆయన ప్రతిస్పందన- "పిల్లలు!! వీళ్ళకి ఇప్పుడు అర్థం కాదు. నేను పోయాక గుర్తుకు తెచ్చుకుంటారు, ఆ ముసలాడు సరిగానే చెప్పాడనీ."
మరణం
గాంధీ హత్య
1948 జనవరి 30వ తారీఖున ఢిల్లీలో బిర్లా నివాసంవద్ద ప్రార్థన సమావేశానికి వెళ్తుండగా ఆయనను నాథూరామ్ గాడ్సే కాల్చి చంపాడు. నేలకొరుగుతూ గాంధీ "హే రామ్" అన్నాడని చెబుతారు. 1944 నుంచి 1948 వరకూ మహాత్మా గాంధీకి ఆంతరంగిక కార్యదర్శిగా పనిచేసిన వెంకిట కల్యాణం ఆయన హత్య జరిగినప్పుడు పక్కనే ఉన్నారు. ఆయన మాటల ప్రకారం"1948 జనవరి 30వ తేదీ సాయంత్రం 5:17 గంటలకు మహాత్మాగాంధీ ఢిల్లీలోని బిర్లాహౌస్‌లో ప్రార్థనా సమావేశాన్ని ముగించి బయటకు వస్తున్నప్పుడు నాథూరాంగాడ్సే ఆయనకు ఎదురుగా వచ్చారు. అప్పుడు గాంధీ పక్కనే ఉన్న సహచరి అఛాఛటోపాధ్యాయ గాడ్సేను పక్కకు నెట్టివేస్తూ ఆలస్యమైంది పక్కకు జరగండి అంటూ తోస్తూనే ఉంది. కానీ గాడ్సే పాయింట్ 380 ఏసీపీ, 606824 సీరియల్ నెంబర్ కలిగిన బెరెట్టా ఎం 1934 అనే మోడల్ సెమి-ఆటోమెటిక్ పిస్టల్‌తో గాంధీ ఛాతిలోకి మూడుసార్లు కాల్చారు. దీంతో బాపూజీ అక్కడికక్కడే కుప్పకూలారు. కానీ ఆ సమయంలో బాపు ‘హేరాం’ అని ఉచ్ఛరించలేదు.[3][4] గాంధీపై కాల్పులు జరిపిన గాడ్సే అనంతరం తనంతట తానే పోలీస్ అని కేక వేసి లొంగిపోయారు." గాంధీ అనుచరుల్లో ముఖ్యులైన శ్రీనందలాల్ మెహతా మాత్రం తాను ఇచ్చిన ఎఫ్‌ఐఆర్‌లో గాంధీ హేరాం అంటూ నేలకొరిగారనే సమాచారాన్ని ఇచ్చారు. గాడ్సే కాల్చిన ఒక బుల్లెట్ గాంధీ ఛాతిలోకి దూసుకొని పోగా మిగిలిన రెండు బుల్లెట్లు పొట్ట నుంచి దూసుకెళ్లాయి.
ఢిల్లీ రాజఘాట్ లో అతని సమాధి మరియు స్మారక స్థలమైన రాజ్ ఘాట్ వద్ద ఈ మంత్రమే చెక్కి ఉన్నది. మహాత్ముని మరణాన్ని ప్రకటిస్తూ జవహర్ లాల్ నెహ్రూ రేడియోలో అన్న మాటలు: "మిత్రులారా, మన జీవితాల్లో వెలుగు అంతరించి, చీకటి అలుముకొన్నది. ఏమి చెప్పటానికీ నాకు మాటలు కరవయ్యాయి. మన జాతిపిత బాపూ ఎప్పటిలాగా మన కంటికి కన్పించడు. మనను ఓదార్చి, దారి చూపే పెద్దదిక్కు మనకు లేకుండా పోయాడు. నాకూ, కోట్లాది దేశప్రజలకూ ఇది తీరని శోకము".
గాంధీ గురించి గాడ్సే
"గాంధీని నిలదీయటానికి ఎటువంటి చట్టపరమయిన అవకాశం లేదు. అతనికి సహజ మరణం పొందే అవకాశం ఇవ్వకూడదు అని నాకు అనిపించింది."అని గాడ్సే చెప్పాడు.
గాంధీని తనెలా చంపాడో-గాడ్సేమాటలలో
"పిస్టల్ నా కుడి అరచేతిలో ఇముడ్చుకొని, రెండు చేతులూ ముకుళించి 'నమస్తే' అన్నాను. నా ఎడమ చేతితో అడ్డంగా ఉన్న ఒక అమ్మాయిని పక్కకు తోసేసాను. ఆ తరువాత కాల్పులు జరిగాయి, తుపాకీ దానంతటే పేలిందనిపించింది. నేను రెండు సార్లు కాల్చానా, మూడు సార్లు కాల్చానా అన్నది నాకెప్పటికీ తెలియని విషయం. గాంధీ గుండు దెబ్బ తగలగానే హే రామ్ అని కిందపడిపొయ్యాడు.[5] నేను తుపాకీని పైకెత్తి గట్టిగాపట్టుకొని నిలుచుని 'పోలీస్! పోలీస్!' అని అరవటం మొదలు పెట్టాను. నాకు కావలిసింది అందరూ, నేను ఈ పని ముందుగావేసుకొన్న పథకం ప్రకారం కావాలని చేసానని అనుకోవాలి, అంతేకాని, ఏదో క్షణికావేశంలో చేశాననుకోకూడదు. అక్కడనుంచి తప్పించుకుని పారిపోవటానికి పయత్నించాననిగానీ, తుపాకీ వదిలించుకొవలని అనుకుంటున్నానని గాని ఎవరూ అనుకోకూడదు. తుపాకీతోసహా పట్టుబడటమే నా అభిమతం. కానీ దాదాపు ఒక అర నిమిషందాకా, ఎవరూ కదలలేదు".
నాథూరామ్ గాడ్సే హత్యా స్థలంనుండి పారిపోయే ప్రయత్నం ఏమీ చెయ్యలేదు, అతన్ని నిర్బంధించి తుగ్లక్ రోడ్ పోలీసు స్టేషనుకు తీసుకొని వెళ్ళారు. అక్కడ ఉపపోలీస్ సూపరింటిండెంట్ సర్దార్ జస్వంత్ సింగ్ మొదటి సమాచార నివేదిక (First Information Report) తయారు చేసాడు. న్యాయ స్థానాలలో తగిన విచారణ అనంతరం నాథూరామ్ గాడ్సేను అతనికి హత్యలో సహకరించిన నారాయణ ఆప్టేలను 1949 నవంబరు 15న ఉరి తీసారు.
విలువలు,పద్ధతులు
స్ఫూర్తి
చరిత్రకారుడు ఆర్.బి.క్రీబ్ ప్రకారం మహాత్మా గాంధీ యొక్క ఆలోచనా విధానం కాలంతో పాటు పరిపక్వత చెందినది. లండనులో చదువుకునే సమయంలో నిజాయితీ, నిగ్రహం, పవిత్రత, శాకాహారం అలవర్చుకున్నాడు. భారతదేశం తిరిగి వచ్చాక న్యాయవాదిగా పనిలో వైఫల్యం పొందటంతో దక్షిణాఫ్రికా వెళ్లిన గాంధీ అక్కడ పాతికేళ్ళ పాటు వివిధ భారతీయేతర సంస్కృతుల ఆలోచనలను అర్ధంచేసుకున్నాడు. మహాత్మా గాంధీ పరిశీలనాత్మక మత వాతావరణంలో పెరిగాడు మరియు జీవితాంతం అనేక మతపరమైన సంప్రదాయాల నుంచి స్ఫూర్తి పొందాడు. గాంధీ తల్లికి జైను లతో ఉన్న పరిచయాల వలన జైనమత ఆలోచనలైన కరుణ, శాకాహారం, ఉపవాసం, స్వీయ క్రమశిక్షణ, ప్రతిజ్ఞ యొక్క ప్రాముఖ్యత విలువల ప్రభావం గాంధీ ఫై పడినది. ప్రారంభ దశలో ఉన్న జైనమత ప్రభావం తరువాతికాలంలో గాంధీ యొక్క అన్ని ఆలోచనలకు మూలంగా నిలిచాయి.
టాల్ స్టాయ్
1908లో టాల్ స్టాయ్ రాసిన ఉత్తరంలో భారతదేశానికి స్వాతంత్ర్య ప్రేమ మరియు గుణాత్మక నిరోధకము అనే ఆయుధాలలో సాదించవచ్చని పేర్కొన్నారు.1909లో గాంధీ ఈ ఉత్తరం యొక్క గుజరాతి అనువాదం పత్రికలో ప్రచురించడానికి అనుమతి కోరుతూ టాల్ స్టాయ్ కి జాబు వ్రాశారు.ఈ విధంగా మొదలైన వీరి ఉత్తర ప్రత్యుతర సంభాషణ 1910లో టాల్ స్టాయ్ మరణించేవరకు కొనసాగింది. ఈ ఉత్తరాలలో ఆచరణాత్మక అహింసా విధానాల గురుంచి చర్చించారు.మహాత్మా గాంధీ స్వయంగా టాల్స్టాయ్ యొక్క శిష్యుడిగా పరిగణించుకొనేవారు.ఇద్దరు సామ్రాజ్యవాదం, హింసా విధానాలను వ్యతిరేకించారు.కానీ ఇరువురు రాజకీయ వ్యూహలపై తీవ్రంగా విభేదించారు.మహాత్మా గాంధీ మరియు హెర్మన్ కాలెన్ బాక్ టాల్స్టాయ్ ఫార్మ్ లో శిష్యులకు క్రమపద్ధతిలో అహింస తత్వశాస్త్రం పై శిక్షణ కొనసాగించారు.
సత్యాగ్రహం
మహాత్మా గాంధీ తన జీవితాన్ని సత్యశోధనకి అంకితం చేశారు. తను చేసిన తప్పులనుంచి నేర్చుకోవటం మరియు అయన సత్యంతో చేసిన ప్రయోగాలు సత్యశోధనకు ఎంతగానో ఉపయోగపడ్డాయి. గాంధీ గారి ఆత్మకథ పేరు "సత్యశోధన" (ఆంగ్లంలో The Story of My Experiments with Truth).[6]
బ్రూస్ వాట్సన్ ప్రకారం గాంధీజీ గారి సత్యాగ్రహానికి మూలాలు వైదిక ఆదర్శాలైన ఆత్మ సాక్ష్యాత్కారం మరియు బౌద్ధ మరియు జైన విలువలైన అహింస, శాకాహారం, విశ్వవ్యాప్తమైన ప్రేమ. అలాగే క్రిస్టియన్-ముస్లిం విలువలైన సమానత్వం, విశ్వసోధరభావం, ఒక చెంపపై కొడితే మరొక చెంప చూపెట్టడం కూడా సత్యాగ్రహానికి మూలాలు.[7]
వ్యక్తి యొక్క అతి ముఖ్యమైన పోరాటం తన సొంత భయాలు మరియు అభద్రతాభావాలను అధిగమించడంగా మహాత్మా గాంధీ పేర్కొన్నారు. గాంధీజీ తన విలువల సారంశాన్ని మొదట "దేవుడు సత్యం"గా పేర్కొన్నప్పటికి, తరువాత "సత్యమే దేవుడు" తన తత్వంగా పేర్కొన్నారు.[8]
సత్యాగ్రహం యొక్క ముఖ్యఉద్దేశం సమాజంలోని వైరుధ్యాలు తొలగించటానికి వైరుధ్యం కలిగించేవారికి హాని చేయకుండా వారిలో మార్పు తేవటం ద్వారా వారి నైతికస్తాయిని పెంచడం. సత్యాగ్రహాన్ని మార్టిన్ లూథర్ కింగ్ జూనియర్ తన ప్రసిద్ధ ప్రసంగం"నాకు ఒక కలవుంది(ఆంగ్లం:I Have a Dream)"లో "ఆత్మ శక్తి"గా పేర్కొన్నారు. సామాన్యునికి సత్యాగ్రహం భుజబలం కన్నా గొప్ప నైతిక శక్తిని ఇస్తుంది. సత్యాగ్రహానికి "సార్వత్రిక శక్తి"గా కూడా వర్ణించవచ్చు. సత్యాగ్రహానికి అందరు సమానమే, బంధువులు మరియు అపరిచితులు, యువకులు మరియు వయసులో పెద్దవారు, స్త్రీ పురుషులు, స్నేహితులు మరియు శత్రువులు మధ్య అందరు సత్యాగ్హానికి సమానమే."[9]
గాంధీజీ ఇలా రాశారు "అసహనం, ఆటవికత, ఒత్తిడి ఉండకుడదు. నిజమైన ప్రజాస్వామిక స్పూర్తి తీసుకురావటానికి అసహనం పనికిరాదు. అసహనం కార్యాచరణ లో వ్యక్తి నమ్మకాన్ని ఒమ్ముచేస్తుంది."[10] "దురావస్త చట్టం (ఆంగ్లం: law of suffering)" అనే సిద్ధాంతం ప్రకారం ఓర్పుతొ కూడిన బాధ, బాధకు అంతం. అంతంలో వ్యక్తి లేదా సమాజం పురోగతిని సాధిస్తుంది. సత్యాగ్రహం ఆయుధంగా పోరాడిన శాసనోల్లంఘన, సహాయ నిరాకరణ ఉద్యమాలు ఈ సిద్ధాంతం పై నడుపబడినాయి. సత్యాగ్రహంలో సహాయ నిరాకరణ అనగా
సత్యం మరియు న్యాయంతో ప్రత్యర్థి సహకారం సాధించటం.[11]
అహింస
అహింసను కనిపెట్టినది గాంధీజీ కాదుగాని, అహింసను భారీస్థాయిలో రాజకీయాలలో మొదట ఉపయోగించిన వ్క్యక్తి గాంధీజీ[12]. అహింస సిద్ధాంతం భారతీయ అధ్యాత్మిక ఆలోచనా విధానంలోను మరియు హిందు, బౌద్ధ, జైన, యూదు, క్రైస్తవ మతాలలో పలుమార్లు పేర్కొనబడింది. గాంధిజి తన విలువలను మరియు జీవన విధానాన్ని తన ఆత్మకథలో వివరించారు. అహింసను ఆచరించాలంటే గొప్ప నమ్మకం మరియు ధైర్యం కావాలని అయితే ఈవి అందరిలో లేవని గ్రహించారు. అందుకే అహింస అందరికి పాటించటం కష్టం అని, ముఖ్యంగా పిరికితనాన్ని కప్పివుంచటానికి వాడరాదు అని, ఒకవేళ పిరికితనం మరియు హింస రెండింటిలో ఒకటి ఎన్నుకోవలసినప్పుడు తను హింసను ఎన్నుకోవలసిందిగా సలహా ఇస్తానన్నారు.[13][14]
హింసా విధానాల ద్వారా స్వాతంత్ర్యం కోసం చేసిన వారి ప్రయత్నాలను నిరసించడంతో గాంధీజీ వారి కోపానికిగురయ్యారు. ముఖ్యంగా భగత్ సింగ్, రాజ్ గురు, సుఖ్ దేవ్, ఉదమ్ సింగ్ యొక్క ఉరి శిక్షలకు వ్యతిరేకంగా నిరసన చేయలేదని కొన్ని వర్గాలు నిందించాయి.[15][16]
ఈ విమర్శలకు జవాబుగా గాంధీజీ ఏమన్నారంటే "బ్రిటీషు వారితో ఆయుధాలు లేకుండా పోరాడాలి అని చెబితే ప్రజలు ఆచరించారు. కానీ ఇప్పుడు వారే హిందూ-ముస్లిం ఘర్షణలకు అహింస పనికిరాదు అని, అందుకు ప్రతి ఒక్కరు స్వీయ రక్షణ కోసం ఆయుధం చేతబట్టాలి అంటున్నారు."[17]
అంటరానితనం
అంటరానితనం పోవాలని గాంధీ పదే పదే అంటున్నా, దేవాలయలలో హరిజనులకు ప్రవేశం వుండాలన్నా తదనుగుణంగా చర్యలు చేపట్టడంలో విఫలమయ్యాడని అంబేద్కర్ విమర్శించాడు.[18]
చిత్రమాలిక
ఉపవాసం చేస్తున్న గాంధీతో చిన్ననాటి ఇందిరాగాంధీ, 1920s
'యంగ్ ఇండియా వారపత్రిక, గాంధీ సంపాదకునిగా 1919 - 1932 మధ్య ప్రచురించారు
ప్రసిద్ధత
అవార్డులు, బిరుదులు
టైమ్ పత్రిక 1930 సంవత్సరపు టైమ్ పత్రిక వ్యక్తిగా ప్రకటించింది.1999 లో అల్బర్ట్ ఐన్ స్టీన్ తర్వాత రెండవ స్థానంలో శతాబ్ది వ్యక్తిగా గుర్తించబడ్డాడు.[19]. భారతప్రభుత్వం గాంధీ శాంతి బహమతిని ప్రముఖులైన సమాజసేవకులకు, ప్రపంచ నాయకులకు మరియు పౌరులకు ఇస్తున్నది. విదేశీయులలో జాత్యహంకారినికి వ్యతిరేకంగా పోరాడిన నెల్సన్ మండేలాఒక ప్రముఖ గ్రహీత.లో 2011, టైమ్ పత్రిక అధిక ప్రాముఖ్యత గల 25 రాజకీయనాయకులలో ఒకరుగా పేర్కొంది.[20]
అహింసా పద్ధతిలో దేశానికి స్వాతంత్ర్యం సాధించి పెట్టిన మహాత్మాగాంధీకి నోబెల్ శాంతి బహుమతి ఇవ్వలేదు. ఐదుసార్లు గాంధీ ప్రతిపాదించబడ్డాడు.[21]. 1937, 1947 లో మాత్రమే గుర్తింపు చిట్టిజాబితాలో చోటు చేసుకున్నాడు. ప్రతిపాదనకు కారణాలుగా చెప్పబడిన విషయాలలో ముఖ్యమైనవి: ఆయన రాజకీయ నాయకుడు . అంతర్జాతీయ చట్టాల రూపకర్త . సహాయ పునరావాస కార్యక్రమాల్లో పాల్గొన్నాడు. అంతర్జాతీయ శాంతి సంస్థలతో ఆయనకు ఎంతో సంబంధమూ ఉంది. ఆయన జాతీయవాదే కాక అంతర్జాతీయ మానవతావాది కూడా. దక్షిణాఫ్రికాలో కూడా ఆయన భారతీయుల కోసమే పోరాడాడు. రెండవ ప్రపంచయుద్ధం కాలంలో శాంతి బహుమతి యిస్తే, అప్పటి బ్రిటీష్‌ ప్రభుత్వానికి అసంతృప్తి కలుగుతుందని యివ్వలేదట! 1948 లో ప్రతిపాదించబడినా గడువు తీరకముందే గాంధీ హత్యచేయబడినందున ఇవ్వలేదట. ఆయితే మరణానంతరం ఇవ్వకూడదనే నియమం లేనట్లు, స్వీడన్ దేశీయుడైన ఐక్యరాజ్య సమితి ప్రధాన కార్యదర్శి దాగ్‌ హమర్షెల్డ్‌కు మరణానంతరం ఇచ్చినందువల్ల తెలుస్తుంది[22].
కొన్ని సంవత్సరాల తరువాత నోబెల్ కమిటీ గాంధీకి నోబెల్ బహుమతి ఇవ్వకపోవటానికి విచారం ప్రకటించింది. బహుమతి ఇవ్వడానికి ఏకాభిప్రాయం కుదరలేదని చెప్పింది. 1989లో దలైలామా (14వ) కు శాంతి బహమతి ఇచ్చినపుడు. కమిటీ అధ్యక్షుడు, ఈ బహమతిలో కొంతభాగం గాంధీ స్మృతికి నివాళి అని పేర్కొన్నాడు.
ప్రముఖుల వ్యాఖ్యలు
"ఇటువంటి ఒక వ్యక్తి నిజంగా మన మధ్య జీవించాడంటే రాబోయే తరాలవారు నమ్మలేరు"- ప్రఖ్యాత శాస్త్రవేత్త ఆల్బర్ట్ ఐన్‍స్టీన్
"మన తరంలో రాజకీయవేత్తలందరికంటే కూడా గాంధీ ఆభిప్రాయాలు మేలైనవి. ఆయన చెప్పినట్లుగా మనం నడచుకోవాలి. మనకు కావలసినదాని కోసం హింసతో పోట్లాడటము కాదు. ఆన్యాయమని మనకు తోచినదానికి ఏ మాత్రమూ సాయము చేయకుండా ఉండటము మన బాధ్యత" - ప్రఖ్యాత శాస్త్రవేత్త ఆల్బర్ట్ ఐన్‍స్టీన్
"జీసస్ నాకు సందేశం ఇచ్చాడు, గాంధీ దాన్ని ఆచరణలో చూపించాడు" -మార్టిన్ లూథర్ కింగ్
బయటి లంకెలు
వనరులు
మోహన్ దాస్ కరమ్ చంద్ గాంధీ: సత్యశోధన లేక ఆత్మ కథ, తెలుగు సేత: వేమూరి రాధాకృష్ణమూర్తి, నవజీవన్ పబ్లిషింగ్ హౌస్, అహమ్మదాబాద్, 1993. ISBN 81-7229-054-3
THE MEN WHO KILLED GANDHI BY MANOHAR MALGONKAR ISBN 978-81-7436-617-7
ఉపయుక్త గ్రంథ సూచి
మూలాలు
వర్గం:మహాత్మా గాంధీ
వర్గం:భారత జాతీయ కాంగ్రెసు అధ్యక్షులు
వర్గం:భారత స్వాతంత్ర్య సమర యోధులు
వర్గం:1869 జననాలు
వర్గం:1948 మరణాలు
వర్గం:జాతీయోద్యమ నాయకులు
వర్గం:గుజరాత్ ప్రముఖులు
వర్గం:భారతీయ న్యాయవాదులు
వర్గం:హత్యలు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%AE%E0%B0%B9%E0%B0%BE%E0%B0%A4%E0%B1%8D%E0%B0%AE%E0%B0%BE%20%E0%B0%97%E0%B0%BE%E0%B0%82%E0%B0%A7%E0%B1%80
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
657
],
"plaintext_end_byte": [
591,
1231
]
}
|
متى تأسست شركة أتاري لإنتاج أجهزة الالعاب الإلكترونية؟
|
آتاري
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
109
],
"minimal_answers_end_byte": [
113
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
آتاري هي شركة لإنتاج أجهزة الالعاب الإلكترونية، تأسست عام 1972 بواسطة نولان بوشنل وتيد دانبي، انتجت جهاز بونغ (PONG) في 29 نوفمبر 1972 وهو نظام ألعاب فيديو كان من أول أنظمة ألعاب الفيديو التي تكتسب شعبية كبيرة.[1] اتخذ بونغ اسمه من رياضة البينغ بونغ (تنس الطاولة). بحلول مارس عام 1983، استطاعت أتاري أن تقوم ببيع 8000 إلى 10000 نظام من البونغ.
مراجع
انظر أيضا
أتاري 2600
أكتيفجن
تصنيف:أتاري
تصنيف:أتاري (شركة)
تصنيف:شركات أجهزة الحاسوب المنزلية
تصنيف:شركات ألعاب فيديو أمريكية
تصنيف:شركات ألعاب فيديو فرنسية
تصنيف:شركات تأسست سنة 1972
تصنيف:شركات تطوير ألعاب فيديو
تصنيف:شركات حاسوب منحلة في الولايات المتحدة
تصنيف:شركات مدرجة في بورصة ناسداك
تصنيف:علامات تجارية أمريكية
تصنيف:ناشرو ألعاب فيديو
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D8%AA%D8%A7%D8%B1%D9%8A
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
1405,
3155,
3498,
3945,
5974,
6085,
6825,
8773,
10844,
12267,
12563,
13522,
14741,
15223,
15446,
15999,
21969,
22752,
23721,
25871,
27719,
29756,
33450,
34616,
36088,
37127,
38054,
38895,
40366,
42313,
44392,
45759,
49109,
61319,
62291,
64370,
64507
],
"plaintext_end_byte": [
1350,
3154,
3497,
3944,
5973,
6084,
6783,
8772,
10843,
12266,
12562,
13521,
14681,
15222,
15445,
15998,
21904,
22691,
23694,
25810,
27662,
29700,
33353,
34615,
36052,
37126,
38053,
38859,
40365,
42312,
44391,
45758,
49108,
61186,
62235,
64234,
64505,
64622
]
}
|
రావణుడిని ఎవరు చంపారు?
|
రావణుడు
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
7
],
"minimal_answers_start_byte": [
8593
],
"minimal_answers_end_byte": [
8626
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
రావణుడు హిందూ ఇతిహాసమైన రామాయణములో ప్రధాన ప్రతినాయకుడు. రామాయణం ప్రకారం రావణుడు లంకకు అధిపతి. పది రకాలుగా ఆలోచించేవాడనే దానికి, పది విద్యలలో ప్రవీణుడు అన్నదానికి ప్రతీకగా, కళా రూపాలలో రావణుని పది తలలతో చిత్రిస్తారు. పది తలలు ఉండటం చేత ఈయనకు దశముఖుడు (పది ముఖములు కలవాడు), దశగ్రీవుడు (పది శీర్షములు కలవాడు), దశకంథరుడు, దశకంఠుడు (పది గొంతులు కలవాడు) అన్న పేర్లు వచ్చాయి. రామాయణం ప్రకారం రావణుడు బ్రాహ్మణుడు.భారతదేశం నుండి తాము స్వతంత్రులమయ్యామన్న దానికి ప్రతీకగా, శ్రీలంకలో రావణుని ఇప్పటికీ గౌరవిస్తారు.
రావణ జన్మ వృత్తాంతం
భాగవత పురాణం ప్రకారం, ఒక పర్యాయం శ్రీమహావిష్ణువు దర్శనార్థం సనత్ కుమారులు వైకుంఠం చేరుకొనగా వైకుంఠ ద్వారపాలకులైన జయ విజయులు సనత్ కుమారులను చూసి చిన్న బాలురు అనుకొని అడ్డగిస్తారు. దీని వల్ల సనత్ కుమారులకు ఆగ్రహం వచ్చి జయవిజయులను భూలోకంలో జన్మించమని శపిస్తారు. ద్వారపాలకులు విషయాన్ని గ్రహించి శాప విమోచనాన్ని అర్థించగా హరి భక్తులుగా ఏడు జన్మలు గానీ, లేదా హరి విరోధులుగా మూడు జన్మలు గానీ భూలోకంలో గడిపితే, శాప విమోచనం కలిగి తిరిగి తనను చేరుకుంటారని విష్ణుమూర్తి సూచిస్తాడు. ఏడు జన్మల పాటు విష్ణుమూర్తికి దూరంగా జీవించలేమని భావించిన జయ విజయులు మూడు జన్మల పాటు హరికి శత్రువులుగా జన్మించడానికి సిద్ధపడతారు. ఈ విధంగా జయవిజయులు కింది జన్మలెత్తుతారు.
కృతయుగము:లో హిరణ్యాక్షుడు, హిరణ్యకశ్యపుడు
త్రేతాయుగము:లో రావణాసురుడు, కుంభకర్ణుడు
ద్వాపరయుగము: మందు శిశుపాలుడు, దంతవక్ర్తుడు
ఈ విధంగా త్రేతాయుగంలో జన్మించిన వారే రావణ, కుంభకర్ణులనే అన్నదమ్ములు. రావణాసురుడి జన్మవృత్తాంతం స్కాంద పురాణము, బ్రహ్మఖండంలో రామేశ్వర సేతు మహాత్మ్యంలో చెప్పబడింది.
బ్రహ్మ మానస పుత్రుడైన పులస్త్యుని కుమారుడు విశ్వ వసు బ్రహ్మనికి, దైత్య రాకుమారియైన కైకసికి రావణాసురుడు జన్మిస్తాడు. కైకసికి తండ్రి సుమాలి. సుమాలి తనకు అత్యంత పరాక్రమవంతుడైన మనుమడు కావాలన్న కోరికతో అందరు రాకుమారులను అంగీకరించకుండా మహా తపస్వి అయిన విశ్వ వసు బ్రహ్మకి కుమార్తెను ఇచ్చి వివాహం చేస్తాడు. కైకసి, తండ్రి ఆజ్ఞపై అసుర సంధ్యాకాలంలో విశ్వ వసు బ్రహ్మ మహర్షి తపస్సు చేసుకొంటుండగా ఆయన వద్దకు వెళ్లి, తపోశక్తితో తన కోరిక తెలుసుకొనమని అంటుంది.విశ్వ వసు బ్రహ్మ విషయం తెలుసుకొని అసుర సంధ్యాకాలం చేత క్రూరులైన పుత్రులు జన్మిస్తారని చెబుతాడు. కాని ఒక ధార్మికుడైన కుమారుడు కూడా జన్మిస్తాడని చెబుతాడు. ఆ ధార్మిక పుత్రుడే విభీషణుడు. ఈ విధంగా పుట్టినవాడు రావణాసురుడు. అందువల్ల రావణాసురుడు దైత్యుడు, బ్రాహ్మణుడు.
రావణాసురుడి అన్నదమ్ములు,అక్కచెల్లెళ్ళు
కుంభకర్ణుడు
విభీషణుడు
శూర్పణఖ (చంద్రనఖు)
రావణాసురుడు చిన్నతనం నుండి సాత్విక స్వభావం లేకుండా తామస స్వభావం కలిగి ఉండేవాడు. ఏకసంథాగ్రాహిగా ఉండేవాడు. వేదవిద్యలు తన తండ్రి విశ్వ వసు బ్రహ్మ నుండి నేర్చుకొని గొప్ప విద్వాంసుడౌతాడు. తన తాత సుమాలి వద్ద నుండి రాజ్యపాలనా విషయాలు, దైత్యకృత్యాలు నేర్చుకుంటాడు.
క్లుప్త చరిత్ర
రాక్షసుల రాజు. ఇతని రాజధాని లంక. తండ్రి పులస్త్యుని కొడుకు అగు విశ్రవసుఁడు. తల్లి సుమాలి కూఁతురు అగు కైకసి. భార్య మయుని కూఁతురు అగు మందోదరి. సోదరులు కుంభకర్ణ విభీషణులు. కొడుకులు ఇంద్రజిత్తు మొదలగువారు. ఇతనికి పదితలలు ఉండుటచే దశకంఠుఁడు, దశగ్రీవుఁడు అను నామధేయములు కలిగెను. మరియు ఇతఁడు మహత్తరము అగు తపము సలిపి బ్రహ్మవలన తనకు మనుష్యులు తక్క తక్కినవారిచే చావు లేకుండ వరము పొంది ఆ వరప్రభావముచే మిగుల గర్వితుఁడు అయి త్రిలోకములయందు ఉండు సాధువులను, ఎల్లవారిని మిగుల హింస పెట్టుచు ఉండెను. ఆ హింసలకు ఓర్వఁజాలక మునులును దేవతలును బ్రహ్మచెంతకు పోయి మొఱలిడిరి. అప్పుడు బ్రహ్మ వారిని పిలుచుకొని పాలసముద్రమున ఉండు విష్ణువు దగ్గఱకు పోయి ప్రార్థింపఁగ అతఁడు మనుష్యరూపమున శ్రీరాముఁడు అనుపేర భూమిని అవతరించి ఈరావణుని చంపెను. చూ|| జయవిజయులు.
ఈ రావణుఁడు దిగ్విజయముచేయ బయలుదేఱినపుడు తొలుత కుబేరునితో తలపడి యుద్ధమునందు జయము పొంది అతని విమానము అగు పుష్పకమును అపహరించుకొని దానిపై ఎక్కి సంచరించు తఱిని అది కైలాసగిరి సమీపమున నిలుపఁబడఁగా అందులకు కారణము విచారించి శివుని మహిమ అని నంది వలన ఎఱిఁగి నావిమానమును అడ్డగించిన శివుని కొండతోడ ఎత్తిపాఱవైతును కాక అని కైలాసమును పెల్లగించి చెండాడినట్టు ఎగరవైవ ఆరంభించెను. అప్పుడు ఆకొండపై ఉన్న శివుఁడు తన కాలి పెనువ్రేలితో ఆకొండను అదుమఁగా వీనిచేతులు దానిక్రింద చిక్కుకొని ఊడతీసికొన కూడక పోయెను. ఆ బాధచే వీఁడు చిరకాలము గొంతెత్తి ఏడ్చి ఏడ్చి కడపట శివుని పలుదెఱుఁగుల నుతించెను. అంత అతఁడు కరుణార్ద్రచిత్తుఁడు అయి తన కాలివ్రేలిని ఎత్తఁగా వీఁడు తన చేతులను ఊడ తీసికొనెను. ఇట్లు ఆ కొండక్రింద చేతులు తగులుకోఁగా వీఁడు గొప్పధ్వనితో రోదనముచేసి నందున వీనికి రావణుఁడు అనుపేరు కలిగెను.
ఇది కాక ఈరావణుఁడు ఒకానొకప్పుడు వాలితో యుద్ధము చేయ కోరి కిష్కింధకు పోయి అచట వాలిని కానక అతఁడు దక్షిణ సముద్రమునకు స్నానార్థము పోయి ఉన్నాఁడు అని విని అచటికి పోయి చూచి సంధ్యవార్చుచు ఉన్న అతని వెనుక ప్రక్కచేరి మెల్లమెల్లఁగా పట్టుకొన యత్నింపఁగా, అతఁడు అది తెలిసికొని రావణుని చేతులు తన సందిట చొప్పింపఁబడునంతవఱకు కదలక మెదలక ఉండి సందిట అదిమి పట్టుకొని నాలుగు సముద్రములయందు ముంచి అలయించి పిమ్మట ఏమి ఎఱుఁగని వానివలె దిగవిడిచి దశగ్రీవా ఎక్కడనుండి వచ్చితివి అని పరిహసించెను. అంతట రావణుఁడు లజ్జితుఁడు అయి అతనితో స్నేహముచేసి ఆవలపోయెను.
మఱియొక సమయమున కార్తవీర్యార్జునునితో పోరాడవలెనని పోయి అతనిచేత చెఱసాలలో ఉంచఁబడెను. చూ|| కార్తవీర్యార్జునుఁడు.
మఱియు ఈరావణుఁడు స్వర్గముమీఁద దండెత్తిపోవుచు మేరుపర్వతపు నెత్తమునందు దండుతోడ విడిసి ఆదారిని నలకూబరుని ఒద్దకు పోవుచు ఉన్న రంభను బలాత్కారముగా పట్టి రమించి విడిచెను. ఆ వృత్తాంతము నలకూబరుఁడు తెలిసికొని రోషాయత్తచిత్తుఁడై రావణుఁడు రంభను పట్టినట్టు ఇఁకమీఁద బలాత్కారముగా ఏయాఁడుదానినైన పట్టెనేని వానితలలు అప్పుడే వేయి వ్రక్కలు అయి చచ్చును గాక అని శపించెను.
ఇంతేకాక ఈరావణుఁడు దేవేంద్రునితో యుద్ధముచేయునపుడు ఇంద్రుని ఏనుఁగు అగు ఐరావతము తన కొమ్ములతో వీనిఱొమ్మున క్రుమ్మఁగా ఆకొమ్ములు తునిఁగి పోయెను. కనుక వీఁడు మిగుల దృఢమైన దేహము కలవాఁడు అని ఊహింప వలయును. వెండియు ఇతనికి బ్రహ్మవరప్రభావముచేత కడుపున అమృతకలశము ఒకటి కలిగి ఉండుటచే వీనితలలు ఎన్నిమాఱులు నఱికినను మరల మరల మొలచుచు ఉండును. ఆసంగతి విభీషణునికి తెలియును కనుక అతఁడు చెప్పఁగా రాముఁడు ఆయమృతకలశమును భేదించి తలలు నఱకఁగా వీఁడు చచ్చెను.
రావణాసురుడి వంశపరంపర
రావణాసురుడి వంశము రామాయణంలో మాత్రమే స్పృశింపబడింది. వేరే పురాణాలలో అంత వివరంగా చెప్పబడలేదు. రావణాసురుడి భార్య మండోదరి. ఈమె పతివ్రత, మయుడి కూతురు. రావణాసురుడికి ఏడుగురు కొడుకులు.
ఇంద్రజిత్తు
ప్రహస్థుడు
అతికాయుడు
అక్షయకుమారుడు
దేవాంతకుడు
నరాంతకుడు
త్రిశిరుడు
రావణాసురుడి తండ్రి వైపు నుండి తాత పులస్త్యుడు, అతని తండ్రి బ్రహ్మ. రావణాసురుని తల్లి వైపు నుండి తాత మల్యవుడు, అమ్మమ్మ తాటకి. రావణాసురుడి మామ మారీచుడు. రావణాసురుడికి ఆరుగురు సోదరులు, ఇద్దరు సోదరీమణులు. వారు:
కుబేరుడు - ఉత్తర దిశకు రాజు. స్వర్గ సంపదకు రక్షకుడు. రావణుని పెద్ద తమ్ముడు. వారిద్దరు ఒకే తండ్రికి, వేర్వేరు తల్లులకు జన్మించినవారు.
విభీషణుడు - రామచంద్రమూర్తిని శరణాగతి కోరినవాడు. సీతను రామచంద్రుడికి తిరిగి ఇచ్చి శరణాగతిని కోరుకొనమని హితవచనాలు పలికిన కారణాన, రావణుడు విభీషణుడిని రాజ్యబహిష్కారం చేశాడు. విశ్వవసు బ్రహ్మ కుమారుడు, కైకసికి వరప్రసాదంగా జన్మించాడు. యుద్ధకాండ ప్రారంభంలో తన సహచరులతో, లంకనుండి ఆకాశమార్గాన వచ్చి రామచంద్రమూర్తి శరణాగతి కోరగా రాముడు యద్ధానికి పూర్వమే, రావణాసురుడు నిహతుడు కావడానికి ముందే లంకకు పట్టాభిషిక్తుణ్ణి చేస్తాడు.
కుంభకర్ణుడు - హిందూ పురాణాలలో అశ్చర్యము కలిగించే రాక్షసులలో కుంభకర్ణుడు ఒకడు. కనిపించిన జీవరాసులన్నింటినీ భక్షిస్తుంటే, ఇంద్రుడి విజ్ఞప్తిపై కుంభకర్ణుడు ఎల్లకాలము నిద్రించేట్లుగా బ్రహ్మ శపిస్తాడు. (మూలము లేదు-బ్రహ్మ వరమిచ్చినప్పుడు తికమకకు గురై నిరంతర నిద్రలోకి వెళ్లేట్టు వరమును పొందాడు) ఈ విషయము విన్న రావణుడు దిగ్భ్రాంతికి గురై, సోదర వాత్సల్యముతో బ్రహ్మను వేడుకొని శాపాన్ని సడలించేట్లు చేస్తాడు. ఆ సడలింపు ప్రకారము కుంభకర్ణుడు సంవత్సరములో ఆరు నెలలు నిద్రావస్థలోను, ఒకరోజు మెలకువగాను ఉంటాడు. ఆ రోజు ఆరు నెలలకు సరిపడ ఆహారాన్ని భక్షిస్తాడు. రామునితో యుద్ధం జరిగే సందర్భములో అతి కష్టముతో కుంభకర్ణుని నిద్రనుండి లేవదీస్తారు. ఈయన రావణుని, ధర్మమార్గము అవలంబించి, సీతను తిరిగి పంపి రాముని శరణు వేడమని నచ్చజెప్పటానికి ప్రయత్నిస్తాడు. రావణుని మార్చలేక సోదరుని తరఫున యుద్ధం చేసి యుద్ధరంగంలో మరణిస్తాడు. మరణించే ముందు విభీషణుని కలిసి ధర్మమార్గమున నడుస్తున్నందుకు దీవిస్తాడు.
ఖరుడు - జనస్థానములో సత్కార్యాలను నిరోధించడానికి రావణాసురుడు ఖరుడిని నియమిస్తాడు. జనస్థానము యొక్క సరిహద్దులు దక్షిణమున లంకా పట్టణము, ఉత్తరమున కోసలరాజ్యము. శూర్పణఖ తనకు లక్ష్మణుడు జరిపిన పరాభవాన్ని వివరించగా, రామలక్ష్మణుల మీదకు యుద్ధానికి వెళ్ళి, అద్వితీయమైన యుద్ధము జరిపి రాముని బాణముచేత నిహతుడౌతాడు.
దూషణుడు - జనస్థానములో ఖరుడి మంత్రి
అహిరావణుడు - రావణుడు మరియు మాయాసురుడు వంటి రాక్షసులు పాలించే అధోలోకమునకు చక్రవర్తి. ఇతనిని మైరావణుడుగా కూడా పిలుస్తారు.
కుంభిని - రావణుని సోదరి, దస్యుడు మరియు మధుర చక్రవర్తి అయిన మధు యొక్క భార్య. లవణాసురుని తల్లి. ఈమె అందగత్తెగా ప్రసిద్ధి చెందినది. ఆ తరువాత కాలములో తపస్సు చేసికొనుటకు సముద్రానికి ఉపక్రమించింది.
శూర్పణఖ - ఈమె రావణుని దుష్ట సోదరి. సీతాపహరణానికి ప్రధాన కారణం ఈమె. తన సోదరుడైన రావణుని రామునిపై ఉసిగొల్పినది.
రావణాసురుని ఇతర పేర్లు
దశకంఠుడు - పది తలలు కలిగినవాడు కాబట్టి దశకంఠుడు
రావణాసురుడు- కైలాస పర్వతాన్ని తన రెండు చేతులతో పెకలిస్తున్నప్పుడు పరమశివుడు అతని చేతివ్రేళ్ళని కాలితో త్రొక్కినప్పుడు దశకంఠుడు అతి బిగ్గరగా అరిచాడు. ఆ అరుపు (అరుపు=రావణ) వల్ల రావణుడనే పేరు వచ్చింది.
దశముఖుడు
దశగ్రీవుడు
బ్రహ్మ గురించి తపస్సు
సర్వలోకాలను జయించాలని కోరికతో రావణాసురుడు బ్రహ్మ గురించి అకుంఠిత తపస్సు ప్రారంభిస్తాడు. వేలసంవత్సరాల తపస్సు తరువాత బ్రహ్మ సాక్షాత్కరించినపుడు అమరత్వం కోరుకొనగా బ్రహ్మ నిరాకరిస్తాడు. బదులుగా తనను ఏ దేవతలు, రాక్షసులు, సర్పాలు, పిశాచాల ద్వారా మరణం ఉండకూడదనే వరాన్ని కోరుకొంటాడు. బ్రహ్మ దానికి అంగీకరించి ఈ వరంతో పాటు అద్వితీయమైన అస్త్రాలు ఇస్తాడు.
కాంచన లంక
ఈ వరాలు పొందిన తరువాత, రావణుడు తన తాత అయిన సుమాలిని తొలగించి ఆ సేనలకు రాజైనాడు. ఆ పిమ్మట అతని దృష్టి లంకా నగరముపై పడినది.
లంకా నగరము కుబేరుని కొరకు, దేవ శిల్పి విశ్వకర్మ ద్వారా నిర్మితమైన సుందర నగరము.విశ్రవసుని కుమారుడైన కుబేరుడు, ఎంతో దాతృత్వముతో కైకసి బిడ్డలతో తన వైభవమును పంచుకొను చుండెను. రావణుడు అందుకు అంగీకరింపక లంకా నగరాన్ని పూర్తిగా తన వశం చేయవలెనని కుబేరుని బెదిరించెను. రావణుని యుధ్ధములో వోడించుట సాధ్యము కాదని తెలిసి, విశ్రవసుడు లంకా నగరమును ఇచ్చి వైదొలగవలసినదిగా కుబేరుని కోరెను.
ఈ విధముగా రావణుడు లంకాధిపతి అయినప్పటికీ, రాజుగా ఎంతో ఉదారశీలిగా, సమర్థవంతమైన పాలకుడిగా కీర్తి ప్రతిష్ఠలను ఆర్జించెను. అతని పాలనలో లంకా రాజ్యముతో, సకల ఐశ్వర్యములతో తులతూగుచుండెను. ఆ రాజ్యమున అత్యంత పేదవారు సైతము బంగారు పాత్రలలో అన్నపానాదులు భుజిస్తూ, ఆకలి అన్నది ఎరుగక ఉండెడివారు.
రావణాసురుని శివభక్తి
లంకను జయించిన పిమ్మట రావణుడు మనోహరమైన కైలాసపర్వతాన్ని చూశాడు. తన బలనిరూపణకై దాన్ని పెకలించి ఎత్త ప్రయత్నించాడు. దశకంథని గర్వానికి కోపించిన శివుడు తన కాలి చిటికెన వేలితో కైలాస పర్వతాన్ని నొక్కి, దాని కింద రావణున్ని అణగదొక్కాడు. అప్పుడు రావణుడు అతి బిగ్గరగా చేసిన ఆర్తనాదం వల్లనే అతనికి ఆ పేరు వచ్చింది - రావణుడు:భయంకరమైన 'రవం' (శబ్దం) చేయువాడు. అతని అరుపుకి భూమి కంపించినట్లుగా వర్ణించబడింది. శివునితో తలపడ్డ తన తప్పుని ప్రమథగణాలు తెలియచెప్పగా రావణుడు మిక్కిలి పశ్ఛాత్తాపానికి లోనయ్యాడు. అప్పుడు శివుని మెప్పించుటకు ఎన్నో విధాలుగా, పలు సంవత్సరాల పాటు స్తుతించగా, అతని శౌర్యానికీ భక్తికీ మెచ్చిన ముక్కంటి ఎన్నో వరాలతో పాటుగా'చంద్రహాస' ఖడ్గాన్ని కూడా ప్రసాదించాడు.
ప్రపంచాన్ని జయించడం
అనితర సాధ్యమైన శక్తులు సాధించిన రావణుడు నరులు, దేవతలు, ఇతర రాక్షసులపై వరుసగా యుద్ధాలు చేశాడు. పాతాళ లోకాన్ని పూర్తిగా జయించి తన కొడుకైన అతిరావణున్ని రాజుగా నియమించాడు. ముల్లోకాలలోని రాక్షసులనూ జయించి, అజేయులయిన నివాతకవచులతోనూ, కాలకేయులతోనూ రాజీ కుదుర్చుకున్నాడు. భూలోకంలోని ఎన్నో సామ్రాజ్యాలను జయించటం ద్వారా చక్రవర్తిగా పట్టాభిషిక్తుడయ్యాడు. కుబేరుడు ఒకసారి రావణుని క్రూరత్వాన్నీ, దురాశనీ నిందించగా కోపించిన రావణుడు స్వర్గంపై దండెత్తి (కుబేరుని తప్ప) అందరు దేవతలనూ ఓడించి కుబేరుని కించపరిచాడు. తన బలాధిక్యతతో దేవతలనూ, సర్పజాతులనూ తన పాలనలోకి తెచ్చుకున్నాడు. కొన్ని వందల ఏళ్ళ తరువాత జరిగిన రామాయణకాలం నాటికి రావణుడు సర్వ మానవ, దేవతా జాతులను జయించి, చివరికి సూర్యుని గతిని మార్చగలిగే శక్తి కలవానిగా రామాయణకావ్యంలో చెప్పబడింది.
స్త్రీ ల మీద ఉన్మాదం
రావణుడు రసికతకు, స్త్రీల కొరకై ఎంతకైనా తెగించేవాడుగా పేరు గాంచాడు. ఇతనికి ఎంతోమంది భార్యలు. వారిలో ముఖ్యమైనది మయసురుడి కూతురు, మరియు అప్సరస అయినటువంటి మండోదరి. మండోదరి తెలివితేటలకు, అందానికి పెట్టింది పేరు. ఉన్న భార్యలు చాలక రావణుడు తను గెలిచిన దేశాలనుండి ఎంతోమంది మహిళలను తెచ్చి తన అంతఃపురంలో ఉంచాడు. తనను నిరసించిన యువతిని కైవసం చేసుకోవటానికి రావణుడు ఎంతకైనా తెగించేవాడు. ఇలాంటి రెండు ఘటనల కారణంగానే రామాయణ మహాకావ్యం ఉద్భవించిందని చెప్పవచ్చు.
మొదటిది సన్యాసినియైన వేదవతిని బలాత్కరించ బూనడం. వేదవతి విష్ణువును చేపట్టడానికి కఠోరమైన తపస్సు చేయసాగింది. సాధుజీవనం ఆమె అందాన్ని మరింత పెంచింది. కుటీరానికి వచ్చిన రావణుడు ఆమెను కామించాడు. కాని ఆమె అతన్ని ఎదిరించింది. కాని రావణుడు బలాత్కారంగా ఆమెను చెరపట్టడానికి ఉద్యుక్తుడయ్యాడు. అప్పుడామె అతని చావుకి తానే కారణమౌతానని ప్రవచించి, మంటలను ప్రజ్వరిల్లజేసి అందులో బూడిదై పోయింది. తర్వాత ఆమే సీతగా పుట్టి, విష్ణువుకి (రాముడి రూపంలో) భార్యగా మారి, రావణుడి చావుకి కారణమైంది.
రెండోది అప్సరస రంభతో రావణుడి వ్యవహారం. రావణుడు రంభను మోహించి బలవంతం చేయబోతాడు. అప్పుడు రంభ తనకు కుబేరుడి కొడుకుతో వివాహం నిశ్చయమైనందున తాను రావణుడికి కుమార్తె సమానురాలనని, కామకలాపాలకు సరికాదని చెపుతుంది. కానీ రావణుడు వినకుండా బలవంతం చేయబోతాడు. దాంతో కోపించిన కుబేరుడి కొడుకు, ఇకముందు ఏ స్త్రీనైనా బలవంతపెడితే అతని పది తలలు రాలిపోతాయని శపిస్తాడు. ఈ శాపమే రావణుడి చెరలో ఉన్న కాలంలో సీతను కాపాడిందని చెప్పబడుతుంది.
రామాయణంలో రావణాసురుడు
అరణ్యకాండలో
రావణాసురుని దుర్మార్గత్వాన్ని, గొప్పతనాన్ని, శౌర్యాన్ని, దానగుణాన్ని వాల్మీకి మహర్షి అరణ్యకాండ 32వ సర్గలో వర్ణిస్తాడు. రావణాసురుడు కొలువు తీరిఉంటే రెండవ ఇంద్రుడు వలే ఉన్నాడు. నోరు తెరుచుకొని ఉన్న ఈ రావణాసురుని చూస్తే రెండో యముడు వలె ఉన్నాడు. తెల్లని పట్టు పుట్టం కట్టుకొని ఉన్న ఈ రావణాసురుడికి ఇరవై బాహువులతో, పది తలలతో, విశాల వక్షం కలిగి, వాని ఛాతీపై వజ్రాయుధపు వాతలు, ఐరావతం దంతాలతో కుమ్మిన గుర్తులు, సుదర్శన చక్రపు గాటులు ఉన్నాయి.
వాసుకి పాలిస్తున్న పాతాళ లోకానికి వెళ్ళి తక్షకుని భార్యను అపహరించి తన భార్యగా చేసుకొంటాడు.
కైలాసపర్వతం వైపు వెళ్ళి తన సోదరుడైన కుబేరుని యుద్ధంలో జయించి పుష్పకవిమానాన్ని కాంచనలంకకు తెచ్చుకొన్నాడు.
ఉత్తరభారతంలో ఉన్న చైత్రవనాన్ని ధ్వంసం చేశాడు. స్వర్గానికి వెళ్ళి నందనవనాన్ని ధ్వంసం చేశాడు.
సూర్యచంద్రులను రెండు చేతులతో గట్టిగా పట్టుకొని వారి గమనాన్ని నిరోధిస్తాడు.
పూర్తి కావస్తున్న యజ్ఞయాగాదులను ధ్వంసం చేయడం అంటే అత్యంత ప్రీతి. యజ్ఞాలలో ఇచ్చే సోమరసాన్ని ఇంద్రుడు సంగ్రహించకుండా తానే స్వీకరించి, యజ్ఞఫలాన్ని నాశనం చేస్తాడు.
సుందరకాండ లో
సుందర కాండలో రావణాసురుని ప్రవేశం అతను సీతను తన వశం కమ్మని ఆదేశించే ఘట్టంతో మొదలవుతుంది. అదే మొదటిసారి హనుమంతుడు (దూరం నుండి) రావణుని చూడడం. తరువాత హనుమంతుని పట్టి తెమ్మని రావణుడు తన సేనను, అనంతరం కుమారుడు ఇంద్రజిత్తునూ పంపుతాడు. ఇంద్రజిత్తు బ్రహ్మాస్త్రానికి వశుడైనట్లు నటించి హనుమంతుడు రావణుని సభాభవనంలో ప్రవేశించి రావణుని చూశాడు. రావణా సురుని మొదటి వర్ణన వాల్మీకి ఇక్కడే వ్రాశాడు.
రావణుని కిరీటం, ఆభరణాలు, వస్త్రాలు, అనులేపనాదులు అత్యద్భుతంగా ఉన్నాయి. మహా తేజశ్శాలియు, వీరుడును ఐన రావణుడు పది శిరస్సులతో ఒప్పుచు, అనేక కౄర మృగములతో నిండిన శిఖరములు గల మందరగిరి వలె ప్రకాశిస్తున్నాడు. మణిమయాలంకృతమైన ఉన్నతాసనంపై కూర్చొని ఉన్నాడు. మంత్రాంగ నిపుణులైన నలుగురు మంత్రులచే పరివేష్టితుడై ఉన్నాడు. అప్పుడు హనుమంతుడు ఇలా అనుకొన్నాడు.
ఆహా! ఈ రావణుని రూపం అత్యద్భుతం. ధైర్యం నిరుపమానం. సత్వం ప్రశంసార్హం. తేజస్సు అసదృశం. నిజముగా ఈ రాక్షస రాజు సర్వ లక్షణ శోభితుడు. ఈ అధర్మానికి ఒడి గట్టకపోతే సురలోకానికి సైతం ప్రభువయ్యేవాడు. లోకాలన్నీ ఇతనికి భయపడుతున్నాయి. ఇతడు కృద్ధుడైనచో సమస్త జగత్తునూ సముద్రమున ముంచి ప్రళయం సృష్టించగల సమర్ధుడు గదా!
యుద్ధకాండ లో
సీతాపహరణానంతరం రాముడు సముద్రంపై వారధిని నిర్మించి లంకను ముట్టడించడానికి వానరభల్లూక సేనా సమేతుడై వచ్చాడు. అక్కడ లంకలో రావణుడు యుద్ధము విషయమై తనవారితో మంత్రాంగం నెరప సాగాడు. పుర భద్రత కట్టుదిట్టంగా ఉండాలని ఆనతిచ్చాడు. రాక్షస వీరులు రావణుని ప్రతాపాన్ని, తమ శక్తి సామర్ధ్యాలను కీర్తించుకొని, నిర్భయంగా ఉండమన్నారు. ఒక్కొక్కరు తానే రామలక్ష్మణులను కడతేర్చగలమన్నారు. కాని రావణుని తమ్ముడైన విభీషణుడు రావణునితో విభేదించాడు. తనకు ఆప్తులైన నలుగురు రాక్షసులతోకలిసి విభీషణుడు అన్నగారి సెలవు తీసికొని ఆకాశానికి ఎగిరి, సాగరముదాటి, రాముని శరణు జొచ్చాడు.
తమ మధ్య వైరం ఏమీ లేదు గనుక రామునికి సాయం చేయవద్దని రావణుడు సుగ్రీవునికి శుకుడనే దూత ద్వారా దౌత్యం పంపాడు. అందుకు సుగ్రీవుడు - "రావణా! నాకు నువ్వు చేసిన సాయం లేదుగనుక నాకు ప్రియుడవు కావు. రామునికి విరోధివి గనుక నాకు కూడా విరోధివే. రాముని కోపానికి గురైనందున నిన్ను రక్షించే శక్తి ముల్లోకాలలోనూ లేదు" అని సమాధానం పంపాడు. నలుని పర్యవేక్షణలో అయిదు దినములలో 100 యోజనముల పొడవు, 10 యోజనముల వెడల్పు గల వారధి నిర్మించారు. వానర భల్లూకసేనల, రామలక్ష్మణులు వారధి దాటి లంకను చేరారు. నీలుని నాయకత్వంలో ఆ సేన మరో సాగరంలా ఉండి, రామకార్యానికి సన్నద్ధమై ఉంది. త్రికూటపర్వతం పైన లంకా పట్టణం సంకల్పమాత్రాన విశ్వకర్మ నిర్మించినట్లు వైభనంగా ఉంది. ఆ శోభను గమనించి రాముడు ఆశ్చర్య పోయాడు. భూమి రక్తంతో తడిసిపోయేంత యుద్ధం నిశ్చయమని రామునికి శకునాలు తోచాయి.
రావణుడు విద్యుజ్జిహ్వుడనే మాయలమారి రాక్షసుని పిలిపించి రాముని శిరస్సును పోలిన ఒక మాయా శిరస్సును, ధనుర్బాణాలను చేయించాడు. యుద్ధంలో రామలక్ష్మణులు, వానర సైన్యం నశించారని సీతతో చెప్పి ఆ మాయా శిరస్సును, ధనుర్బాణాలను చూపాడు. సీత కన్నీరు మున్నీరుగా విలపించింది కాని అది మాయ అని తరువాత తెలుసుకొంది. రావణుని తల్లికి పినతండ్రి అయిన మాల్యవంతుడనే వృద్ధుడు రావణునికి యుద్ధం మానమని హితవు పలుకబోయాడు. అతనిని రావణుడు కఠినంగా దూషించాడు. వానర సేనా, రామలక్ష్మణులూ అజేయులు, అసమానులు అని రావణుడు విన్నాడు కాని కాని ప్రహస్తుని నాయకత్వములోని రావణ సేనాబలం కూడా పరాజయం ఎరుగనిది. ముఖ్యంగా ప్రహస్తుడూ, ఇంద్రజిత్తూ, నికుంభుడూ - వీరిలో ఎవరైనా తప్పక రామలక్ష్మణులను కడతేర్చగలరనీ, కనుక ఇక ఇంద్రుని వజ్రాయుధాన్ని గడ్డిపోచలా తలిచే కుంభకర్ణుడూ, తనూ యుద్ధానికి రావలసిన అవుసరమే రాదనీ రావణుడి విశ్వాసం.
సైన్యాన్ని సమాయత్తపరచి అన్ని యెడలా రక్షణకు పటిష్ఠమైన ఏర్పాట్లు చేయించాడు రావణుడు. తూర్ప ద్వారంలో ప్రహస్తుడు, దక్షిణాన మహాపార్శ్వ మహోదరులు, పశ్చిమాన ఇంద్రజిత్తు, ఉత్తరాన శుక సారణులు అప్రమత్తులై యున్నారు. విరూపాక్షుడు లంకానగరం మధ్యనున్నాడు. రావణుడు స్వయంగా ఇతర స్థలాలతో పాటు ఉత్తర ద్వారాన్ని పర్యవేక్షిస్తానని చెప్పాడు. రాముని పంపున అంగదుడు దూతగా వెళ్ళి చివరిసారిగా రావణునికి రాముని సందేశాన్ని వినిపించాడు. సీతనిచ్చి శరణు కోరితే రాముడు క్షమించి వదిలి వేస్తాడని చెప్పాడు. అంగదుని రావణుడు తృణీకరించాడు.
యుద్ధంలో ధూమ్రాక్షుడు, వజ్రదంష్ట్రుడు, నరాంతకుడు, కుంభహనువు, మహానాధుడు, సమున్నతుడు, ప్రహస్తుడు వంటి రాక్షస మహావీరులు హతులయ్యారు. ఇక లాభం లేదనుకొని రావణుడు స్వయంగా మహావీరులైన రాక్షసగణాలను వెంటబెట్టుకొని దివ్యరథంపై యుద్ధానికి వెడలాడు. అతనివెంట రాక్షససేన కదలి వచ్చే కాటుక కొండలలాగా ఉంది. వారి మధ్య శ్వేతఛత్ర ధారియై రావణుడు ప్రచండ భానునిలా మెరిసిపోతున్నాడు. రావణుని తేజస్సును చూసి రాముడు ఆశ్చర్యపోయాడు. సీతను అపహరించిన పాపానికి రావణునికి అంత్యకాలం సమీపించిందని చెబుతూ రాముడు ధనుస్సు ఎక్కుపెట్టాడు. లంకా నగర రక్షణార్ధమై తక్కిన రాక్షస నాయకులను రావణుడు వెనుకకు పంపేశాడు. కాలనాగులవంటి తన బాణాలతో వానర సైన్యాన్ని చిందరవందర చేయసాగాడు. సుగ్రీవుడు మూర్ఛపోయాడు. గవాక్షుడు, ఋషభుడు, గవయుడు, జ్యోతిర్ముఖుడు, నలుడు వేసిన పర్వత శిఖరాలను రావణుడు పిండి పిండి చేసేశాడు. హనుమంతుని అరచేతి చరుపుకు రావణుడు, రావణుని పిడికిలి పోటుకు హనుమంతుడు కంపించిపోయారు. నీలుడు అంగుష్ఠమాతృడై రావణుని చికాకు పరచాడు. నీలుడు అగ్ని పుత్రుడు గనుక రావణుని ఆగ్నేయాస్త్రం నీలుని సంహరించలేకపోయింది. లక్ష్మణుడి బాణాలతో రావణుడి ధనుసు విరిగిపోయింది. రావణుడి శక్తితో లక్ష్మణుడు తెలివి తప్పాడు. అతనిని రావణుడు ఎత్తలేకపోయడు. హనుమంతుడు లక్ష్మణుని ఎత్తి రామునివద్ద పడుకోబెట్టాడు. హనుమంతుని గుద్దుకు రావణుడు నెత్తురు కక్కి మూర్ఛిల్లాడు. తెలివి తెచ్చుకొని మళ్ళీ శరాఘాతం ప్రాంభించాడు.
హనుమంతుని భుజాలపై అధిరోహించి రాముడు రావణునిపై పోరు సాగించాడు. రావణుని వాడి బాణాలకు ఆంజనేయుడు జంకలేదు. అప్పుడు జరిగిన భీకరసంగ్రామంలో రావణుని రథం, గుర్రాలు, ఛత్రం, ధ్వజం ధ్వంసమయ్యాయి. కిరీటము నేలబడింది. ధనుసు చేజారింది. విశ్రాంతి తీసికొని మరునాడు యుద్ధానికి రమ్మని రాముడు రావణునికి చెప్పాడు. సిగ్గుతో రావణుడు లంకలోకి వెళ్ళిపోయాడు. అవమాన భారంతో క్రుంగిపోయిన రావణుడు కుంభకర్ణుని లేపి యుద్ధానికి పంపాడు. కుంభకర్ణుడు కూలిపోయిన తరువాత కుంభ నికుంబాధి వీరులు, దేవాంతక, నరాంతక, అతికాయ, త్రిశిరులనే రావణ నందనులు, మత్తుడు ఉన్మత్తుడు అనే రావణ సోదరులు - అంతా యుద్ధానికి వెళ్ళి వారుకూడా మరణించారు. పిదప యూపాక్షుడు, శోణితాక్షుడు, ప్రజంఘుడు, కంపనుడు, ఇంద్రజిత్తు కూడాయుద్ధంలో రామలక్ష్మణుల చేత, వానర భల్లూక సైన్యం చేత మరణించారు. ఇంద్రజిత్తు మరణంతో రావణుడు తెలివితప్పి పడిపోయాడు. లేచి, కోపంతో సీతను చంప బోయాడు. సుపార్శ్వుడు అనే బుద్ధిమంతుడైన అమాత్యుడు అతనిని వారించి, వీరోచితంగా యుద్ధంచేసి విజయుడవు కమ్మని చెప్పాడు. ఇక రావణుడు అన్నింటికీ తెగించి మహోదరుడు, మహాపార్శ్వుడు, విరూపాక్షుడు వంటి మహావీరులతోను, సైన్యంతోను ఉత్తర ద్వారంగుండా యుద్ధరంగంలో అడుగుపెట్టాడు. రామ లక్ష్మణ సుగ్రీవాదుల పేర్లమీద జయజయ ధ్వానాలు చేస్తూ, ఉత్సాహంతో పరవళ్ళు తొక్కుతూ వానర వీరులు రాక్షసులనెదుర్కోవడానికి ముందుకు దూకారు. రావణుని మహోగ్ర శర ధాటికి వానర సైన్యము ఛిన్నాభిన్నమైంది. అతనికితోడు విరూపాక్షుడు కూడా విజృంభించాడు. రావణుడు రామునిపైకి ఉరికాడు. విరూపాక్షుడు, మహోదరుడు, మహాపార్శ్వుడు గొప్ప యుద్ధం చేసి మరణించారు. రావణుడు తన వాడి బాణాలతో రామలక్ష్మణాదులను వేధించ సాగాడు. లక్ష్మణుడు రావణుని సారథి తల యెగురగొట్టాడు. ధనస్సు విరిచేశాడు. మనుష్య శీర్షం చిత్రించి ఉన్న రావణ పతాకాన్ని ముక్కలు చేశాడు. విభీషణుడు రావణుని గుర్రాలను చావగొట్టాడు. విభీషణునిపై రావణుడు వేసిన అస్త్రాలను, శక్తిని లక్ష్మణుడు నిర్వీర్యం చేసేశాడు. వానరులు జయజయధ్వానాలు చేశారు. రావణుడు విసిరేసిన శక్తి వక్షస్థలానికి తగిలి లక్ష్మణుడు మూర్ఛపోయాడు. సోదరుని అవస్థకు పరితపిస్తూనే ప్రళయాగ్నిలా రాముడు రావణునిపై బాణవర్షం కరిపించసాగాడు. రాముడు తనవారిని ఉద్దేశించి - "మీరు సౌమిత్రిని రక్షిస్తూ, యుద్ధం చూస్తూ ఉండండి. నేను రాముడంటే ఏమిటో చూపిస్తాను. జగత్తు అరావణం కానాలి" అన్నాడు. రామ రావణ సంగ్రామం చెలరేగింది. ఎంతో సమయం యుద్ధం చేసిన రావణుడు గాలిలోకి ఎగిరి మేఘంలోకి దూరిపోయి లంకలోకి వెళ్ళిపోయాడు. హనుమంతుడు గరుడగమనంతో వెళ్ళి మూలికలతో సహా పర్వతాన్నే పెకలించుకొని వచ్చి లక్ష్మణుని ప్రాణం రక్షించాడు. లక్ష్మణుడు లేచి నిలబడి, "అన్నా! ముందు నువ్వు ప్రతిజ్ఞ చెల్లించుకో. నీ కంట పడ్డాక శత్రువు బతికి ఉండగలడా? ఈ సాయంసంధ్యలో సూర్యుడు అస్తమించకుండానే రావణుడు కడతేరాలి" అన్నాడు. అదే సమయంలో ఇంద్రుడు పంపగా మాతలి దివ్యమైన రథంతో సారథిగా వచ్చాడు. రాముడు సంతోషించి ప్రదక్షిణం చేసి రథం యెక్కాడు. రావణుడు వజ్రసదృశమైన శూలాన్ని చేతబట్టి మళ్ళీ యుద్ధానికి వచ్చాడు. రావణుడు విసిరేసిన శూలం ఎదురుపడి రాముని బాణాలు కాలిపోయాయి. అప్పుడు రాముడు మాతలి తెచ్చిన ఇంద్రశక్తిని విసిరేశాడు. అది రావణుని శూలాన్ని నిర్మూలించింది. రావణుడు కూడా శరపరంపరతో రాముని ముంచెత్తాడు. రాముడు విడచిన తీవ్ర బాణాలతో రావణుడి శరీరం రక్తసిక్తమయ్యింది. చివరకు అస్త్రవిహీనుడైన రావణుని పరిస్థితి గమనించి అతని సారథి రథాన్ని దూరంగా తీసుకుపోయాడు. అగస్త్యుడు అక్కడికి వచ్చి యుద్ధ పరిశ్రాంతుడై యున్న రామునకు సనాతనము, పరమ రహస్యము అయిన "ఆదిత్య హృదయము"ను ఉపదేశించాడు. రాముడు ఆచమించి ఆ మంత్రరాజాన్ని మూడు మార్లు జపించాడు. జ్యోతిర్గణాధిపతి, దినకరుడు, జయభద్రుడు, సహస్రాంశుడు, తమోఘ్నుడు, శత్రుఘ్నుడు అయిన ఆదిత్యునకు నమస్కరించాడు. ధనుస్సు ధరించి రావణ సంహారానికి దీక్ష పూనాడు. రావణుని సారధి మళ్ళీ రధాన్ని రాముని ముందుకు తెచ్చాడు. సకలాయుధ సంపన్నమై, ఒక గంధర్వ నగరంలా ఉన్న ఆ రథం అప్రదక్షిణంగా వచ్చింది. ఇక రావణుని మరణం తప్పదని గ్రహించిన రాముడు తమ రధాన్ని ప్రదక్షిణ మార్గంలో పోనిమ్మని మాతలికి చెప్పాడు. సర్వ శక్తులనూ ఒడ్డి రాముడు, రావణుడు శరవర్షాన్ని కురిపింప సాగారు. వారి బాణాలు ఆకాశాన్ని కప్పేశాయి. "రామరావణ యుద్ధం రామరావణ యోరివ" - వారి యుద్ధానికి మరొకటి పోలిక లేదు - అని దేవగణాలు ఘోషిస్తున్నాయి. వారి రథాలు యుద్ధరంగమంతా కలియదిరిగాయి. రాముని బాణాలకు రావణుని పతాకం కూలింది. గుర్రాలు తొలగిపోయాయి. మహా సర్పాలవంటి రాముని బాణాలకు రావణుని తల తెగిపడింది. కాని వెంటనే మరొకటి మొలిచి ఉంది. ఇలా నూటొక్కసార్లు రావణుని తలలు తెగగొట్టినా మరల మరల మొలుస్తూనే ఉన్నాయి. "రామా! ఇలా కాదు. బ్రహ్మాస్త్రాన్ని సంధించు" అని మాతలి అన్నాడు. అప్పుడు రాముడు తనకు అగస్త్యుడిచ్చిన బ్రహ్మాస్త్రాన్ని తీశాడు. రాముడు ఆ దివ్యాస్త్రాన్ని వేదోక్తంగా అభిమంత్రించి, ధనుస్సును బాగుగా లాగి సావధాన చిత్తుడై విడచాడు. వజ్రసమానమైన బ్రహ్మాస్త్రం నిప్పులు చిమ్ముతూ రావణుని గుండెను చీల్చి, అతని రక్తంతో పూయబడినదై, ఉపశమనం కోసం భూమిలో ప్రవేశించి, సావధావంగా తిరిగి వచ్చి రాముని అమ్ముల పొదిలో చేరింది. సకలదేవతలు రామునకు అంజలి ఘటించారు. సుగ్రీవ విభీషణ అంగదాదులు, లక్ష్మణుడు, ఇతర సహమిత్రులు విజయోత్సాహంతో రణాభిరాముడైన రాముని యధావిధిగా పూజించారు.
ఇంతటితో రావణుని కథ అంతమయ్యింది.
ఇతర పురాణాలలో రావణాసురుడు
భాగవతంలో
పాత్ర చిత్రణ
రామాయణంలో రావణుడిని సంపూర్ణ ప్రతినాయకుడిగా చిత్రీకరించినప్పటికీ ఎన్నో సద్గుణాలు కలవాడిగా చెప్పటం జరిగింది. అందులో ముఖ్యమైనవి అపార శాస్త్రపరిజ్ఞానం, వైద్య విజ్ఞానం, మంత్ర విద్య. తన పాలనలో కులవ్యవస్థను రూపుమాపి ఒక సంస్కర్తగా, అభ్యుదయవాదిగా, మంచి పాలకుడిగా పేరుగాంచాడనీ, తన అసమాన శివభక్తితో 'శివ తాండవ స్తోత్రం' రచించాడని కూడా చెప్పబడింది.
ఇతర పురాణాలలో పాత్ర
రావణాసురుని దుష్టునిగా చిత్రించిన కావ్యము రామాయణమొక్కటే కాదు. భాగవత పురాణంలో రావణుడు, ఆయన తమ్ముడు కుంభకర్ణుడు తమ దురుసు ప్రవర్తనకు శపించబడి, భూలోకములో జన్మించిన వైకుంఠ ద్వారపాలకులు జయ విజయుల అవతారములేనని ప్రస్తావన ఉంది. ఈ ద్వారపాలకులు యోగశక్తులచే చిన్నపిల్లలుగా కనిపించిన సనత్కుమారాది మునులకు వైకుంఠ ప్రవేశమును తిరస్కరించారు. అందుకు ఆ మునులు కోపగించి జయ విజయులను భూలోకమున పుట్టునట్లు శపించారు. కృపాకరుడైన విష్ణువు వీరికి శిక్ష తప్పదని చెప్పి, శిక్షను కొంత ఉపశమించడానికి అంగీకరించాడు. భూలోకములో విష్ణు భక్తులుగా ఏడు జన్మలు ఎత్తవలెనని, లేదా విష్ణు శత్రువులుగా మూడు జన్మలు ఎత్తవలెనని పలికాడు. వీలైనంత త్వరగా వైకుంఠానికి తిరిగి చేరుకోవాలన్న కోరికతో వీరు విష్ణు శత్రువులుగా మూడు జన్మలెత్తుటకు నిర్ణయించుకున్నారు.
ఇవి కూడా చూడండి
శివతాండవ స్తోత్రము
వనరులు, మూలాలు
సుందర కాండము - గీతా ప్రెస్, గోరఖ్‌పూర్ వారి ప్రచురణ
వర్గం:రాక్షసులు
వర్గం:రామాయణంలోని పాత్రలు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%B0%E0%B0%BE%E0%B0%B5%E0%B0%A3%E0%B1%81%E0%B0%A1%E0%B1%81
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
464,
904,
1027,
1168,
1458,
1688,
2506,
3338,
3891,
7049,
7292,
8343,
8539,
9602,
9947,
10375
],
"plaintext_end_byte": [
249,
865,
991,
1122,
1385,
1574,
2348,
3337,
3604,
6979,
7121,
8342,
8492,
9601,
9895,
10310,
11014
]
}
|
పెరిశేపల్లి గ్రామం సముద్రమట్టం నుండి ఎంత ఎత్తులో ఉంది ?
|
పెరిశేపల్లి
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
పెరిశేపల్లి, కృష్ణా జిల్లా, పామర్రు మండలానికి చెందిన గ్రామము. పిన్ కోడ్: 521 157. ఎస్.టి.డి.కోడ్ = 08674.
గ్రామ చరిత్ర
గ్రామం పేరు వెనుక చరిత్ర
గ్రామ భౌగోళికం
సముద్రమట్టానికి 9 మీ.ఎత్తు
పామర్రు నుండి జుజ్జవరం, మీదుగా పసుమర్రు గ్రామము తరువాత పెరిశేపల్లి ఉంది. పామర్రు నుండి ఏడు కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉంది. ఈ గ్రామంలో సుమారు 75 ఇండ్లు ఉన్నాయి.
సమీప గ్రామాలు
గుడివాడ, పెడన, మచిలీపట్నం, తెనాలి
సమీప మండలాలు
పామర్రు గుడ్లవల్లేరు, ఘంటసాల, మొవ్వ
రవాణా సౌకర్యాలు:
పామర్రు, గుడివాడ నుండి రోడ్ద్దు రవాణా సౌకర్యం ఉంది. రైల్వేస్టేషన్; విజయవాడ 54 కి.మీ
గ్రామంలో విద్యా సౌకర్యాలు
మందల పరిషత్తు ప్రాథమిక పాఠశాల, పెరిశేపల్లి
గ్రామంలో మౌలిక వసతులు
త్రాగునీటి సౌకర్యం
గ్రామంలోని చెరువు నీటిని శుద్ధిచేసి, త్రాగునీటిగా గ్రామస్థులకు అందించుటకై, ఈ గ్రామ దత్తత స్వీకర్త శ్రీ చెరుకూరి కృష్ణమూర్తి, 13 లక్షల రూపాయల వ్యయంతో, గ్రామంలో, ఒక నీటిశుద్ధికేంద్రాన్ని ఏర్పాటు చేసారు. ఈ కేంద్రాన్ని, 2017,ఫిబ్రవరి-27న ప్రారంభించారు. [5]
గ్రామానికి వ్యవసాయం మరియు సాగునీటి సౌకర్యం
గ్రామ పంచాయతీ
ఆంధ్రప్రదేశ్ రాష్ట్ర ప్రభుత్వం, పంచాయతీరాజ్ చట్టం 3 (2) (ఇ) ప్రకారం, కాపవరం పంచాయతీ పేరును, ఇటీవల, పెరిశేపల్లి పంచాయతీగా పేరు మార్పుచేస్తూ గెజెట్ నోటిఫికేషన్ జారీ చేసింది. ఇది వరకు కాపవరం పంచాయతీ పరిధిలో ఉన్న మల్లవరం, సఫ్తార్ ఖాన్ పాలెం, పెరిశేపల్లి గ్రామాలు ఇకపై పెరిశేపల్లి గ్రామ పంచాయతీ పరిధిలోనికి వచ్చును. [2]
2013,జూలైలో ఈ గ్రామ పంచాయతీకి నిర్వహించిన ఎన్నికలలో శ్రీమతి చాపరాల నాగవల్లి సర్పంచిగా ఎన్నికైనారు. [4]
గ్రామంలోని దర్శనీయ ప్రదేశములు/దేవాలయాలు
శ్రీ అలివేలు మంగా, పద్మావతీ సమేత శ్రీ వేంకటేశ్వరస్వామివారి ఆలయం
ఈ ఆలయంలో స్వామివారి పవిత్రోఈత్సవాలు 2016, మార్చ్-10 నుండి 13 వరకు నిర్వహించెదరు. [3]
ఈ ఆలయ రజతోత్సవాలు 2017,ఫిబ్రవరి-19వతేదీ ఆదివారంనాడు, రామానుజ జియ్యర్‌స్వామి పర్యవేక్షణలో, వైభవంగా ప్రారంభమైనవి. ఈ సందర్భంగా విష్వక్సేనపూజ, పుణ్యాహవచనం, రక్షాబంధనం, మత్స్య సంగ్రహణం, అంకురార్పణ నిర్వహించారు. రెండవ రోజైన సోమవారంనాడు యాగశాల ప్రవేశం, ధ్వజారోహణం, అగ్నిప్రతిష్ఠ నిర్వహించారు. మూడవరోజైన మంగళవారంనాడు అమ్మవారిని ప్రత్యేకంగా అలంకరించారు. అనంతరం యాగశాలలో ద్వారా తోరణం, ధ్వజ, కుంభ, అగ్ని ఆరాధన నిర్వహించారు. అనంతరం హోమం, ఆరగింపు, నిత్య పూర్ణాహుతి నిర్వహించారు. ఈ కార్యక్రమానికి భక్తులు అధికసంఖ్యలో విచ్చేసి, స్వామివారిని దర్శించుకుని తీర్ధప్రసాదాలను స్వీకరించారు. ఈ ఆలయ రజతోత్సవాలలో భాగంగా, 22వతేదీ బుధవారంనాడు, శ్రీ ఆంజనేయస్వామి, గరుడాళ్వార్ల విగ్రహ పునఃప్రతిష్ఠా కార్యక్రమాన్ని ఘనంగా నిర్వహించారు. భక్తులు అధికసంఖ్యలో పాల్గొని స్వామివారలను దర్శించుకుని తీర్ధప్రసాదాలు స్వీకరించారు. ఈ రజతోత్సవాలు 24వతేదీ శుక్రవారంతో ముగిసినవి. [4]
ఈ ఆలయంలో శ్రీవారి బ్రహ్మోత్సవాలు, 2017,ఫిబ్రవరి-24వతేదీ శుక్రవారం సాయంత్రం ఘనంగా ప్రారంభమైనవి.. ఈ సంద్రభంగా అంకురార్పణ, నిత్యహోమాలు నిర్వహించారు. 27న శ్రీవారి కళ్యాణం, 28న గరుడోత్సవం, మార్చ్-1న అన్నసమారాధన, 2న తెప్పోత్సవం నిర్వహించారు. [4]&[6]
గ్రామంలో ప్రధానమైన పంటలు
వరి, పత్తి. అపరాలు, కూరగాయలు
గామంలో ప్రధాన వృత్తులు
వ్యవసాయం ప్రధానవృత్తి.
గ్రామ ప్రముఖులు
వడ్డెర చండీదాస్, ప్రముఖ రచయిత అసలు పేరు "డాక్టర్ చెరుకూరి సుబ్రహ్మణ్యేశ్వరరావు", (తండ్రిపేరు: చెరుకూరి చంచ్రమౌళి) తన కలంపేరులో "వడ్డెర"ను పేద వృత్తికులమైన వడ్డెర ప్రజల నుండి, చండీదాస్ అన్న పేరును 15వ శతాబ్దపు విప్లవాత్మక బెంగాలీ కవి నుండి స్వీకరించాడని కథనం. చండీదాస్ తిరుపతిలో శ్రీ వేంకటేశ్వర విశ్వవిద్యాలయములో తత్త్వశాస్త్ర అధ్యాపకుడిగా పనిచేసి విరమించారు. చండీదాస్ 2005, జనవరి 30న మరణించారు.
ప్రముఖ వికీపీడియన్ గుళ్ళపల్లి నాగేశ్వరరావు ఈ వూరివారే
[1]
గ్రామ విశేషాలు
ఈ గ్రామానికి చెందిన శ్రీ గొట్టిపాటి వెంకటేశ్వరరావు అను రైతు, 2016 సంవత్సరానికి గాను, మండలంలో ఉత్తమ రైతు పురస్కారానికి ఎంపికైనారు. వీరు ఈ పురస్కారాన్ని, 2016, జనవరి-12న పామర్రులో నిర్వహించిన సంక్రాంతి సంబరాలలో అందుకున్నారు. వీరు 2015 లో గూడా ఉత్తమ రైతు పురస్కారాన్ని అందుకున్నారు. వీరు 2012లో నేస్తం స్వచ్ఛంద సేవా సంస్థ ఆధ్వర్యంలో ఉత్తమ రైతు క్లబ్ అధ్యక్షులుగా జిల్లాస్థాయి ఉత్తమ పురస్కారం అందుకున్నారు.
[1]
ఈ గ్రామాన్ని ఆదర్శగ్రామంగా తీర్చిదిద్దటానికై, ఈ గ్రామాన్ని శ్రీ చెరుకూరి కృష్ణమూర్తి దత్తత తీసుకున్నారు. [5]
గ్రామం దృశ్యమాలిక
బడి
వెంకటేశ్వరస్వామి గుడి
డోకిపర్రు రోడ్డు
పశువుల ఆసుపత్రి
పంచాయితీ ఆఫీసు
పాలకేంద్రం
కళ్యాణ మంటపం
గుడి
కంప్యూటర్ స్కూలు
బస్ షెల్టర్
మూలాలు
వెలుపలి లింకులు
[1] ఈనాడు అమరావతి; 2016,జనవరి-15; 28వపేజీ.
[2] ఈనాడు అమరావతి; 2016,ఫిబ్రవరి-3; 17వఫేజీ.
[3] ఈనాడు అమరావతి/పామర్రు; 2016,మార్చ్-5; 2వపేజీ.
[4] ఈనాడు అమరావతి/పామర్రు; 2017,ఫిబ్రవరి-25; 1వఫేజీ.
[5] ఈనాడు అమరావతి/పామర్రు; 2017,ఫిబ్రవరి-28; 2వఫేజీ.
[6] ఈనాడు అమరావతి/పామర్రు; 2017,మార్చ్-3; 2వపేజీ.
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%AA%E0%B1%86%E0%B0%B0%E0%B0%BF%E0%B0%B6%E0%B1%87%E0%B0%AA%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%B2%E0%B0%BF
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
163,
277,
380,
443,
631,
738,
993,
1118,
1222,
1310,
1680,
1739,
1951,
2053,
2294,
2381,
2510,
2646,
2730,
2791,
2961,
3101,
3172,
3296,
4009,
4489,
4637,
4711,
4751
],
"plaintext_end_byte": [
162,
276,
379,
442,
624,
737,
970,
1117,
1221,
1309,
1679,
1738,
1934,
2052,
2275,
2380,
2489,
2629,
2729,
2790,
2960,
3100,
3160,
3262,
3970,
4468,
4613,
4692,
4749,
4947
]
}
|
Baba yake Elizabeti aliitwa nani?
|
Yohane Mbatizaji
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Yohane Mbatizaji (7 K.K. - 29 B.K. hivi) alikuwa nabii wa Uyahudi aliyeishi wakati wa Yesu wa Nazareti na kumtangulia miezi tu kuzaliwa, kuanza utume na kuuawa.
Kufuatana na Injili ya Luka sura 1-2 Yohane na Yesu walikuwa ndugu na mama zao walikuwa wazito kwa wakati mmoja.
Habari zake zinapatikana katika Biblia ya Kikristo na katika vitabu vya mwanahistoria Yosefu Flavius.
Anaheshimiwa na Wakristo na Waislamu kama nabii na mtakatifu.
Pengine sikukuu yake muhimu zaidi ni ile ya kuzaliwa (inayoadhimishwa na Kanisa la magharibi tarehe 24 Juni, miezi sita kabla ya Krismasi), lakini ipo pia sikukuu ya kifodini chake.
Utoto
Kadiri ya Injili ya Luka, Yohane alizaliwa kimuujiza na kuhani mzee Zakaria na mke wake tasa Elizabeti[1].
Bado mtoto alikwenda kuishi jangwani, labda kutokana na kifo cha wazazi. Wataalamu mbalimbali wanadhani kwamba huko alikuwa akiishi kati ya Waeseni, wafuasi wa madhehebu ya Kiyahudi yenye msimamo mkali hata kuliko ule wa Mafarisayo.
Mhubiri katika jangwa
Alipofikia utu uzima alianza kuhubiri "mwaka wa kumi na tano wa utawala wa Kaisari Tiberio" (Luka 3,1) yaani mnamo 27/29 BK.
Yohane alikuwa mhubiri aliyewaonya kwa ukali wasikilizaji wake na kudai wajiandae kwa hukumu ya Mungu.
Akawakaribisha wapate ubatizo wa maji kama alama ya utakaso na mwanzo wa maisha mapya.
Injili ya Mathayo katika sura ya 3 inasimulia: "4 Yohane alivaa vazi lililoshonwa kwa manyoya ya ngamia, na ukanda wa ngozi kiunoni mwake. Chakula chake kilikuwa nzige na asali ya mwituni. 5 Basi, watu kutoka Yerusalemu, kutoka mkoa wote wa Yudea na sehemu zote za kandokando ya mto Yordani, walimwendea, 6 wakaziungama dhambi zao, naye akawabatiza katika mto Yordani."
Alimbatiza pia Yesu ambaye naye baadaye akaanza kuhubiri.
Hivyo katika Injili Yohane anatazamwa kama mtangulizi wa Yesu aliyetangaza ujio wake na kumtambulisha kama "Mwanakondoo wa Mungu aondoaye dhambi ya ulimwengu" na atakayebatiza kwa Roho Mtakatifu.
Kifo cha Yohane
Yohane katika mahubiri yake alipinga bila hofu matendo ya mfalme Herode Antipa hata akakamatwa naye.
Kufuatana na Injili ya Marko sura ya 6 aliuawa gerezani alivyotaka Herodia mke wa mfalme, akakatwa kichwa kilichopelekwa katika sinia au bakuli mbele ya mfalme na wageni wake wakiwa wanasherehekea sikukuu yake ya kuzaliwa.
Wafuasi wa Yohane
Yohane alikuwa pia na kundi la wafuasi walioendelea kama ushirika baada ya kifo chake.
Dini ya Wamandei inadai kuwa imetokana na ushirika huo: katika Kurani hao wanaitwa "sabiyuna" au wabatizaji.
Yahya katika Kurani
Yohane anatajwa kwa heshima katika Kurani pia, kwa jina la nabii Yahya (يحيى بن زكريا, Yahya ibn Zakariya).
Fuvu la kichwa
Kichwa cha Yohane kiliaminiwa kimeweza kutunzwa kikaheshimiwa kama salia takatifu.
Kuna vichwa mbalimbali vilivyotajwa kuwa kichwa cha Yohane.
Kaburi moja la kichwa kipo mjini Dameski kilipokuwa ndani ya kanisa kuu, na baada ya Waislamu kubomoa kanisa, kaburi lilitunzwa na liko sasa ndani ya msikiti wa Umawiya.
Kichwa kingine kinachoitwa ni cha Yohane chaonyeshwa katika kanisa la "San Silvestro in Capite" mjini Roma; kingine huko Amiens (Ufaransa).
Kuna pia mikono ya Yohane inayoonyeshwa mahali mbalimbali.
Tazama pia
Watakatifu wa Agano la Kale
Orodha ya Watakatifu Wakristo
Orodha ya Watakatifu Wafransisko
Tanbihi
Marejeo
Vitabu juu yake
Brooks Hansen (2009) John the Baptizer: A Novel. New York: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-06947-1
Murphy, Catherine M. (2003) John the Baptist: Prophet of Purity for a New Age. Collegeville: Liturgical Press. ISBN 0-8146-5933-0
Taylor, Joan E. (1997) The Immerser: John the Baptist within Second Temple Judaism. Grand Rapids: Eerdmans. ISBN 0-8028-4236-4
W. Barnes Tatum (1994) John the Baptist and Jesus: A Report of the Jesus Seminar., Sonoma, California: Polebridge Press, 1994, ISBN 0-944344-42-9
Webb, Robert L. (1991) John the Baptizer and Prophet: a Socio-Historical Study. Wipf and Stock Publishers. ISBN 978-1-59752-986-0 (first published Sheffield: JSOT Press, 1991)
Taarifa zake katika vyanzo vya zamani
Josephus wrote that "...Herod slew him, who was a good man, and commanded the Jews to exercise virtue, both as to righteousness towards one another and piety towards God, and so to come to baptism; for that the washing would be acceptable to him, if they made use of it, not in order to the remission of some sins, but for the purification of the body; supposing still that the soul was thoroughly purified beforehand by righteousness." (Josephus, AJ, 18.5.2)
Mtazamo wa Kiislamu
CS1 maint: multiple names: editors list (link)
J.C.L Gibson, John the Baptist in Muslim writings, in MW, xlv (1955), 334-345
Madondoo kutoka Qur'an
Appraisals for Yahya: , , , , ,
Yahya's prophecy: , ,
Viungo vya nje
in the light of Islamic tradition.
Jamii:Waliozaliwa 7 KK
Jamii:Waliofariki 29
Jamii:Watu wa Biblia
Jamii:Watu wa Kurani
Jamii:Watakatifu wa Israeli
Jamii:Manabii wa Agano Jipya
Jamii:Wafiadini Wakristo
Jamii:Manabii katika Uislamu
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Yohane%20Mbatizaji
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1221,
3797,
6880,
9299,
10749,
12699,
14312,
16723,
18108,
20228,
21579,
24091,
24730,
25040,
25094
],
"plaintext_end_byte": [
1176,
3699,
6879,
9270,
10700,
12624,
14258,
16666,
18094,
20208,
21547,
24065,
24709,
25006,
25091,
25469
]
}
|
ఆనందీబాయి జోషి ఎప్పుడు పుట్టింది?
|
ఆనందీబాయి జోషి
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
222
],
"minimal_answers_end_byte": [
249
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ఆనందీ గోపాల్ జోషి లేదా ఆనందీబాయి జోషి (ఆంగ్లం: Anandi Gopal Joshi A or Anandibai Joshi; మరాఠీ: आनंदीबाई जोशी) (మార్చి 31, 1865 - ఫిబ్రవరి 26, 1887) పాశ్చాత్య వైద్యంలో పట్టాపొందిన మొట్టమొదటి భారతీయ మహిళా వైద్యురాలు. (కాదంబిని గంగూలీ కూడా అదే సంవత్సరం అనగా 1886 లో ఆనందీబాయి తర్వాత పట్టాపొందారు.) ఈ గుర్తింపు పొందిన మొదటి హిందూ మహిళ కూడా ఈమే.[2] అమెరికాలో అడుగుపెట్టిన తొలి హిందూ మహిళ కూడా ఈమేనని భావించబడుతున్నది. ఈమె జన్మదినాన్ని పురస్కరించుకొని 2018 లో గూగుల్ తన డూడుల్ ని పెట్టింది [3]
తొలినాటి జీవితం
ఆనందీబాయి పూణే (మహారాష్ట్ర) లోని సనాతన సంపన్న బ్రాహ్మణ కుటుంబంలో జన్మించారు. ఈమెకు తల్లితండ్రులు యమున అని పేరు పెట్టారు. 9 సంవత్సరాల వయసులో దాదాపు ఇరవై సంవత్సరాలు పెద్దయిన గోపాల్ రావు జోషిని వివాహం చేసుకుంది. వివాహం తరువాత, ఆమె భర్త ఆమెకు ఆనందీబాయి అని పేరు పెట్టారు. గోపాల్ రావు, కళ్యాణ్ లో తపాలా గుమాస్తాగా పనిచేసేవారు. తరువాత, అతను అలీభాగ్, చివరకు కలకత్తా బదిలీ అయ్యారు. గోపాల్ రావు సామాజిక భావాలు కలిగిన వ్యక్తి. అతను మహిళల విద్యకు మద్దతు పలికారు. విద్య అనేది ఆనాటి బ్రహ్మణుల కుటుంబాలలో సర్వసాధారణంగా ఉండేది. లోఖితవాదీ' యొక్క షట్ పత్రేతో ప్రభావితుడై, సంస్కృతం కంటే ఆంగ్ల భాష నేర్చుకోవడం ముఖ్యమని భావించారు. విద్య పట్ల ఆనందీబాయికి ఉన్న ఆసక్తి గమనించి, ఆంగ్లం నేర్చుకోవడానికి సహాయం చేశారు. 14 సంవత్సరాల వయస్సులో, ఆనందీబాయి ఒక బాలుడికి జన్మనిచ్చింది. అవసరమైన వైద్య సంరక్షణ అందుబాటులో లేకపోవడంతో బాలుడు పది రోజుల్లో చనిపోయాడు. ఈ సంఘటన ఆనందీబాయి జీవితంలో ఒక మలుపును తీసుకొచ్చింది. తను వైద్యురాలు కావడానికి ప్రేరణనిచ్చింది.[4]
భర్త సహకారంతో వైద్యవృత్తి దిక్కుగా
గోపాలరావు తన భార్య వైద్యశాస్త్రాన్ని అభ్యసించడానికి ప్రోత్సహించాడు. అనందీబాయి భర్త ఆమెకు అమెరికాలో విశ్వవిద్యాలయం ప్రవేశం కొరకు ప్రయత్నాలు సాగించాడు. 1880 లో, అతను రాయల్ విల్డర్ (ఒక ప్రసిద్ధ అమెరికన్ మిషనరీ) కు వ్రాసిన లేఖలో ఆనందీబాయికి యునైటెడ్ స్టేట్స్‌లో వైద్య అధ్యయనం చేయడానికి గల ఆసక్తిని పేర్కొంటూ, తన కోసం అమెరికాలో సరైన ఉద్యోగానికై విచారించారు. ఇద్దరు ఆలుమగలు క్రైస్తవ మతం స్వీకరిస్తే సహాయం ఇవ్వగలనని విల్డర్ ప్రతిపాదించాడు. అయితే ఈ ప్రతిపాదన జోషి జంటకు ఆమోదయోగ్యం కాలేదు. అయితే విల్డర్ ఈ ఉత్తరప్రత్యుత్తరాలను తన సొంత పత్రికైన ప్రిన్స్టన్ మిషనరీ రివ్యూలో ప్రచురించాడు. రొస్సెల్, న్యూజెర్సీకి చెందిన థియోడెసియా కార్పెంటర్ అనే ఆవిడ తన దంత వైద్యుని కోసం ఎదురుచూస్తూ ఆయన కార్యాలయంలో యాధృఛ్ఛికంగా ఈ పత్రికలో ఆనందీబాయి గురించి చదివింది. వైద్యవిద్య చదవాలన్న ఆనందీబాయి తపన, దాన్ని ప్రోత్సహిస్తున్న భర్త యొక్క వృత్తాంతం ఆమెను కదిలించింది. ఆనందీబాయికి ఉత్తరం వ్రాసి తాను ఆనందీబాయి అమెరికాలో ఉండటానికి వసతి సహాయం చేయగలనని ముందుకువచ్చింది. కార్పెంటర్‌కు, ఆనందీబాయికి మధ్య అనేక విషయాలపై ఉత్తరప్రత్యుత్తరాలు నడిచాయి. వారు పరస్పరం సాగించిన ఉత్తరప్రత్యుత్తరాలలో బాల్యవివాహం కారణంగా స్త్రీలు ఎదుర్కొంటున్న సమస్యలు కూడా ఒకటి కావటం విశేషం.
" సెరంపోర్ కాలేజ్" హాలులో ఆనందీబాయి ఉపన్యసించిన సమయంలో తాను వైద్యవిద్యను అభ్యసించడానికి అమెరికా ఎందుకు వెళ్ళాలనుకుంటుందో వెల్లడించింది. అనందీబాయి ఆమెభర్త అనుభవించిన హింస గురించి తన ఉపన్యాసంలో వివరించింది. భారతదేశంలో హిందూ మహిళావైద్యురాళ్ల అవసరం గురించి వివరించింది. అలాగే ఆమె భారతదేశంలో మహిళా వైద్య కళాశాల ప్రారంభించడం తన లక్ష్యమని వివరించింది. అయితే తాను క్రైస్తవమతాన్ని స్వీకరించనని మాత్రం వత్తిపలికింది. ఆమె ఉపన్యాసం దేశవ్యాప్తంగా సంచలనం కలిగించింది. భారతదేశం నలుమూలల నుండి ఆర్థికసహాయం చేస్తామని సందేశాలు అందుకున్నది. ఆమె విద్యకు సహాయంగా అప్పటి భారత వైస్త్రాయి కూడా 200 రుపాయల ఆర్థికసాయం పంపాడు. భర్తకు అమెరికాలో ఉద్యోగం లభించని కారణంగా అనందీబాయి మాత్రం ఒంటరిగా ఉన్నత విద్యాభ్యాసానికి అమెరికా వెళ్ళింది. విపరీతమైన వ్యతిరేకతల నడుమ ఆమె 1883 జూన్ మాసంలో వైద్యవిద్యాభ్యాసానికి అమెరికాలో అడుగుపెట్టింది. ప్రజలు ఆమె మీద రాళ్ళు, కాకి పెంట విసరడం వ్యతిరేకతలో పతాకాంశమని చెప్పాచ్చు.
అమెరికాలో
ఆనందీబాయి కలకత్తా నుండి న్యూయార్క్ వరకూ నౌకలో ప్రయాణం చేసారు. ఈ ప్రయాణంలో ఆమెకు తోడుగా ఇద్దరు ఆంగ్ల మహిళలు ఉన్నారు. 1883 జూన్లో న్యూయార్క్‌లో ఈమెను స్వాగతించడానికి కార్పెంటర్ వచ్చింది. అమెరికాలో మిసెస్ కార్పెంటర్ అతిథిగా ఆమె ఇంటికి చేరింది. న్యూయార్క్ లో 1983లో థియోడిసియా కార్పెంటర్ ఆనందీబాయి బస మరియు పోషణ బాధ్యత వహించింది. ఆనందీ మరియు కార్పెంటర్ అత్యంత ఆత్మీయులుగా మారారు. కార్పెంటర్ ఆనందీబాయిని కుమార్తెగా భావించి అభిమానించింది. ఆనందిని చూసి కార్పెంటర్ విస్మయం చెందగా, అమెరికా వైవిధ్యం అనంది గోపాలును విస్మయపరిచాయి.
ఫిలడెల్ఫియా వాసం
పెన్సిల్వేనియా మహిళా వైద్యకాలేజీలో వైద్యవిద్యకై ఈమె దరఖాస్తు చేసుకున్నారు[5] మొట్టమొదటి మెడికల్ క్యాంప్ నిర్వహించుచున్న పెంసెల్వేనియా మెడీకల్ కాలేజ్ వారికి ఆమె తనూ పాల్గొనేందుకై ఒక లెటర్ వ్రాసారు. అదే ప్రపంచ మొట్టమొదటి మహిళా మెడికల్ క్యాంప్. (ఇది ప్రపంచంలోనే ఈ తరహా మొదటి కార్యక్రమం). రేచెల్ బాడ్లీ, కాలేజీ డీన్, ఆమెకు ఈ విద్యా కోర్సుకై అర్హతను ఇచ్చారు. ఫిలడెల్ఫియా విశ్వవిద్యాలయంలో ఆమెను వదిలిన కార్పెంటర్ పసిపిల్లా విలపించడం వారి మధ్య అనుబంధాన్ని తెలియజేస్తుంది. కాలేజీ సెక్రెటరీ మరియు సూపరింటెండెంట్ సుదూరం నుండి విద్యాభ్యాసానికి వచ్చిన ఆనందీ గోపాలును చూసి ప్రభావితమై ఆమెకు అక్కడ ఉన్న 3 సంవత్సరాలు 600 అమెరికన్ డాలర్లను ఉపకారవేతనం ఏర్పాటుచేసింది. 19వ యేట ఆమె తన వైద్య విద్యను ప్రారంభించారు.
అమెరికావాసం ఆరోగ్యసమస్యలు
ఆమె అమెరికాలో ఎదుర్కొన్న ప్రధానసమస్య శీతోష్ణస్థితి. ఆమె 9 గజాల మహారాష్ట్ర సాంప్రదాయ శైలి చీర ధారణ నడుమును, పిక్కలను కప్పలేదు కనుక తీవ్ర అంతర్మథనం తరువాత గుజరాతీ శైలిలో చీరను ధరించాలని నిర్ణయించుకోవటం విశేషమైతే అది ఆమె భర్తకు తెలియజేయకూడదని నిర్ణయించడం మరొక ప్రత్యేకత. అయినా ఆమెకు కాలేజి వారు ఏర్పాటు చేసిన గదిలో సరైన " ఫైర్‌ ప్లేస్ " లేనందున ఫైర్‌ ప్లేస్ నుండి అత్యధికంగా పొగరావడం వలన ఆమెకు చలి కాని లేక పొగ కాని భరించవలసిన పరిస్థితి ఎదురైంది. రెండు సంవత్సరాల అమెరికా వాసం తరువాత ఆమెకు అపస్మారకం మరియు తీవ్రజ్వరం అధికమైంది. అప్పుడు మొదలైన దగ్గు ఆమెను చివరి వరకు వదిలిపెట్టలేదు.
వైద్యంలో పట్టబధ్రత
ఆమె తీవ్ర ఆరోగ్యసమస్యలతో మూడు సంవత్సరాల ఉన్నతవిద్యాభ్యాసం పూర్తిచేసి ఫైనల్ ఎగ్జాంస్ వ్రాసింది. 1886 మార్చి 11 న ఆమె వైద్య విద్యలో డాక్టరేట్ సాధించింది. ఆమె పరిశోధనాంశం "ఆర్య హిందువులలో స్త్రీ జననాంగ-శిశు సంబంధిత వైద్యం". స్నాతకురాలయిన సందర్భంలో విక్టోరియా మహారాణి ఆమెకు శుభాకాంక్షలతో ఒక సందేశాన్ని పంపింది. ఆమె పట్టభద్రోత్సవంలో ఆమె భర్త కూడా పాల్గొన్నాడు. ఆ ఉత్సవంలో ఆమెను మొట్టమొదటి భారతీయ వైద్యురాలుగా పేర్కొనడం ఆమెకు మరపురాని అనుభూతిని కలుగజేదిందని ఆమె తన కథనాలలో పేర్కొన్నది. ఆ ఉత్సవంలో పండిత రమాబాయి పాల్గొనడం మరో ప్రత్యేకత. ఆమె ఆరోగ్యం రోజుకు రోజుకు దిగజారడంతో ఆమె భర్త ఆమెను ఫిలడెల్ఫియా స్త్రీల ఆసుపత్రిలో చేర్చాడు. ఆమెకు క్షయ వ్యాధిగా నిర్ధారించబడింది. అయినా వ్యాధి ఇంకా ఊపిరితిత్తులని చేరలేదు. వైద్యులు ఆమెను భారతదేశానికి తిరిగివెళ్ళమని సలహా ఇచ్చారు. అందుకు ఆమె అంగీకరించింది. కొల్హాపూరు సంస్థానంలో వైద్యురాలిగా పనిచేయడానికి వచ్చిన అవకాశాన్ని స్వీకరించింది.
తిరిగి భారతదేశానికి
భారతదేశానికి తిరుగుప్రయాణం చేసే సమయంలో ఆనందీబాయి ఆరోగ్యం మరింత దిగజారింది. నౌకాలో ప్రయాణం చేసే సమయంలో ఆమెకు చికిత్స చేయడానికి వైద్యులు నిరాకరించారు. వైద్యులు చికిత్సచేడానికి నిరాకరించడానికి కారణం ఆమె " బ్రౌన్ వుమన్ " (సాధారణంగా భారతీయులను బ్రౌన్ ప్రజలు అంటారు ) కావడమే. 1886 చివరిభాగంలో, ఆనందిబాయి భారతదేశానికి తిరిగివచ్చారు. దేశం ఆమెకు ఘనంగా స్వాగతం పలికింది. ఆమెను కొల్హాపూర్ సంస్థానానికి చెందిన వైద్యురాలిగా నియమించింది. అల్బర్ట్ ఎడ్వర్డ్ వైద్యశాలలోని మహిళా వార్డుకు అధికారిణిగా బాధ్యతలను అప్పగించింది.
మరణం
కలకత్తా చేరిన తరువాత ఆనందీభాయి బలహీనత, నిరంతర తలనొప్పి, తరచూ జ్వరం మరియు ఆయాసాలతో బాధపడింది. థియోడిసియా ఆమెకు అమెరికా నుండి ఔషధాలను పంపింది. తరువాత ఆమె ఆయుర్వేద చికిత్స కొరకు కజిన్ ఇంట్లో బసచేసింది. ఆయుర్వేద వైద్యనిపుణుడు ఆమె నౌకాయానం చేసి విదేశాలకు వెళ్ళి సంప్రదాయ సరిహద్దులు దాటినందుకు ఆమెకు చికిత్సచేయడానికి నిరాకరించాడు. భారతదేశానికి తిరిగివచ్చిన ఒక్క సంవత్సరంలోపుగానే ఆమె ఫిబ్రవరి 26, 1887 తేదీన 22 సంవత్సరాల చిరుతప్రాయంలో అకాలమరణం చెందారు. చివరకు ఆమె 1887 ఫిబ్రవరి 26 న ఆనందీభాయి వ్యాధిబాధతో 22 సంవత్సరాల వయసులో తుదిశ్వాస విడిచింది. ఆనందీబాయి మరణానికి దేశం అంతటా విషాదం ఆవరించింది. ఆనందీబాయి చితాభస్మం థియోడిసియా కార్పెంటర్ కు పంపబడింది. కార్పెంటర్ వాటిని పూకిప్సీ, న్యూయార్క్ లోని తమ కుటుంబ శ్మశానవాటికలో బధ్రపరచింది. ఈమె సమాధి శిలాఫలకాన్ని ఈ శ్మశానవాటికలో ఇప్పటికీ చూడవచ్చు.
ఆత్మకథ
అమెరికాలో ప్రసిద్ధ స్త్రీవాద రచయిత, సంస్కరణకర్త అయిన కారోలైన్ వెల్స్ హీలీ డాల్ 1888లోనే ఆనందీబాయి ఆత్మకథను వ్రాసింది.[6]
దూరదర్శన్ ఆనందీబాయి జీవితమును ఆధారముగా చేసుకొని తీసిన ధారావాహిక "ఆనందీ గోపాల్"ను ప్రసారం చేసింది. ఈ ధారావాహికకు కమలాకర్ సారంగ్ దర్శకత్వం వహించారు.
శ్రీకృష్ణ జనార్ధన జోశీ తన మరాఠీ నవల "ఆనందీ గోపాల్"లో ఆనందీబాయి జీవితంలోని కొన్ని ఘటనలను పొందుపరిచారు (ఈ నవల ఆషా దామ్లే ద్వారా ఆంగ్లంలోకి అనువాదమయి సంక్షేప రూపం పొందింది). అదే పేరుతో రాం జీ జోగ్లేకర్ ఒక నాటకాన్ని రూపొందించారు.
స్త్రీవాదం
ఆనందీభాయికి తన 15వ సంవత్సరంలో ఇలాంటి అభ్యుదయభావాలు ఎలా అలవడినాయి అన్న విషయం ఆమె మిసెస్ కార్పెంటరుకు వ్రాసిన ఉత్తరాలు వెలువరించాయి. ఆ రోజులలో ఆమె వెలువరచిన అభిప్రాయాలు ఇప్పటికీ స్త్రీవాదులచేత పరిశీలించబడుతున్నాయి. స్త్రీవాద రచయితలైన తారాబాయి వ్రాసిన " స్త్రీ పురుష తులన ", పండిత రమాబాయి వ్రాసిన " స్త్రీ ధర్మ నీతి" మరియు రఖ్మబాయి వ్రాసిన " ది హిందూ లేడీ " వంటి పుస్తకాలలో ఆనందీబాయి వృత్తాంతం ప్రస్తావించబడినది. ఆనందీబాయి 15 సంవత్సరాల ప్రాయంలో ఆమెకు ఆలచనాసరళిలో ఇలాంటి మార్పులు రావడం పలువురిని విస్మయపరచింది. ఆనందీబాయి ప్రయత్నాలు నిష్ఫలం కాలేదు. ప్రస్థుతం ఆధునిక స్త్రీ అభ్యుదయ ప్రయాణంలో ఆనందీబాయి భావాలు ప్రేరణ కలిగిస్తూనే ఉన్నాయి. ఎలాంటి పరిస్తితులు ఎదురైనప్పటికీ ఎవరి స్వప్నాలు సాధించలేనివి కాకూడదు. ప్రతి ఒక్కరు వారి కలలను నిజంచేసుకునే శక్తివంతులు కావాలి అన్న ఆనందీబాయి ఆశయాలు ఇప్పటికీ గౌరవించబడుతున్నాయి. ప్రస్తుతం మహారాష్ట్ర ప్రభుత్వం స్త్రీ ఆరోగ్యసంరక్షణ కొరకు పాటుపడిన యువతులకు " ఫెల్లో షిప్పులు " అందిస్తుంది.
వారసత్వం
లక్నో లోని ఒక ప్రభుత్వేతర సంస్థ " ఇన్స్టిట్యూట్ పరిశోధన మరియు సాంఘికశాస్త్రంలో డాక్యుమెంటేషన్ (IRDS), కోసం, నుండి భారతదేశంలో మెడికల్ సైన్సెస్ కారణం వైద్యరంగంలో ఆమె ప్రారంభ రచనలకు గౌరవం ఇస్తూ " ఆనందీభాయి జోషి అవార్డు " ప్రదానం చేసింది.
మూలాలు
Kosambi, Meera, "". Journal of Colonialism and Colonial History - Volume 4, Number 1, Spring 2003, The Johns Hopkins University Press
, an 18-minute English documentary on the life of Anandi Joshi
Madhukar Vasudev Dhond, "Jalyatil Chandra" (Marathi) (Rajhans Prakashan, 1994)
బయటి లంకెలు
KrianPrabha Talk Show on Dr.Anandi Bai Joshi,
వర్గం:1865 జననాలు
వర్గం:1887 మరణాలు
వర్గం:భారతీయ వైద్యులు
వర్గం:మహారాష్ట్ర ప్రముఖులు
వర్గం:వైద్యులు
వర్గం:మహిళలలో ప్రముఖులు
వర్గం:భారతీయ మహిళలు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%86%E0%B0%A8%E0%B0%82%E0%B0%A6%E0%B1%80%E0%B0%AC%E0%B0%BE%E0%B0%AF%E0%B0%BF%20%E0%B0%9C%E0%B1%8B%E0%B0%B7%E0%B0%BF
|
{
"plaintext_start_byte": [
5,
84,
182,
254,
359,
490,
683,
938,
1235,
1525,
1660,
1943,
1984,
2154,
2536,
2742,
3033,
3217,
3298,
3374,
3486,
3573,
3631,
3748,
3950,
4111,
4312,
4413,
4491,
4754,
5225,
5301,
5326,
5398,
5579,
5747,
5835,
6048,
6424,
6469
],
"plaintext_end_byte": [
83,
181,
253,
358,
476,
682,
927,
1234,
1524,
1659,
1942,
1983,
2153,
2535,
2741,
3023,
3216,
3297,
3373,
3485,
3572,
3630,
3747,
3949,
4110,
4311,
4412,
4490,
4744,
5218,
5270,
5325,
5392,
5578,
5746,
5834,
6034,
6412,
6458,
6606
]
}
|
Günter Wilhelm Grass alizaliwa wapi?
|
Ujerumani
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Ujerumani (pia: Udachi, kwa Kijerumani: Deutschland) ni nchi ya Ulaya ya Kati.
Imepakana na Denmark, Poland, Ucheki, Austria, Uswisi, Ufaransa, Luxemburg, Ubelgiji na Uholanzi.
Ni nchi yenye watu wengi katika Ulaya, isipokuwa Urusi ina watu zaidi.
Uchumi wa Ujerumani una uwezo mkubwa: ni nchi inayouza bidhaa nyingi nje kushinda mataifa yote ya dunia.
Muundo wake kiutawala ni shirikisho la jamhuri lenye majimbo 16 ndani yake na kila jimbo lina kiwango cha kujitawala.
Jina la nchi
Wenyeji wanaiita "Deutschland" (Deutschland, tamka: doich-land) na jina hilo limeingia katika Kiswahili kama "Udachi". Lilikuwa jina la kawaida katika karne ya 19 na mwanzoni mwa karne ya 20.
Siku hizi neno "Ujerumani" limechukua nafasi yake kutokana na Kiingereza kinachoiita "Germany". Watu wengine hulichukua "Udachi" kuwa na maana "Uholanzi" wakilichanganya na neno la Kiingereza "Dutch" (tamka datsh) linalomaanisha "Kiholanzi".[1]
Jiografia
Ujerumani unaenea kati ya Bahari ya Kaskazini halafu ya Bahari Baltiki upande wa kaskazini na milima ya Alpi upande wa kusini. Mpaka na Denmark inakata sehemu ya kusini ya rasi ya Jutland. Mpaka wa kusini unafuata sehemu za chini za Alpi, Ziwa la Konstanz na mto Rhein dhidi ya Austria na Uswisi.
Mipaka yake upande wa magharibi na mashariki ilibadilika mara nyingi katika historia yake; baada ya vita kuu mbili za karne ya 20 maeneo makubwa yalitengwa na Ujerumani na kuwa sehemu za Poland, Urusi, Chekia na Ufaransa. Wakazi Wajerumani mamilioni walifukuzwa au kuwa raia wa nchi hizi.
Tangu mwaka 1945 mpaka wa mashariki ni mto Oder dhidi ya Poland na vilele vya Milima ya Madini (jer. Erzgebirge) na Msitu wa Bohemia.
Upande wa magharibi mpaka dhidi ya Ufaransa ni mto Rhein pamoja na vilima kati ya Alsasi na Rhine-Palatino na vilima dhidi ya Luxemburg na milima ya Eifel dhidi ya Ubelgiji. Mpaka dhidi ya Uholanzi katika magharibi kaskazini inapita katika tambarare ikifuata mistari ya kihistoria.
Ujerumani ina kanda tatu za kijiografia:
uwanja wa kaskazini ambayo ni sehemu ya Tambarare ya Ulaya Kaskazini ni takriban theluji ya eneo lake
nyanda ya vilima na milima ya kati
milima ya kusini pamoja na Alpi.
Tambarare ya pwani ya kaskazini ni eneo bapa; hakuna milima na nchi haipandi juu ya mita 200, sehemu kubwa ni kati ya uwiano wa bahari na mita 60 juu yake. Uso wa nchi ni tokeo la kupitiwa na barafuto kubwa za enzi ya barafu iliyopita iliyonyosha uso wa nchi ikiacha vilima vya mchanga, kokoto na ardhi ambavyo ni miinuko ya pekee inayofika hadi mita 200 juu ya uwiano wa bahari.
Nyanda ya milima ya kati ni mabaki ya milima ya kale iliyotokea miaka milioni 350 iliyopita na kupungua sana tangu zamani ile kwa njia ya mmomonyoko. Kwa hiyo hakuna vilele vikali bali vyote vina umbo poa.
Alpi katika kusini ni milima mirefu Ujerumani ingawa sehemu kubwa na za juu zaidi ziko nje ya mipaka ya Ujerumani huko Uswisi na Austria. Milima hii ilianza kutokea miaka 135-50 iliyopita tu. Kilele cha juu atika Ujerumani ni mlima wa Zugspitze yenye urefu wa mita 2,962 juu ya UB
Historia
Makabila mbalimbali ya Wagermanik yamekuwa yakiishi kaskazini mwa Ujerumani wa leo tangu zamani za Roma ya Kale. Eneo lililoitwa kwa Kilatini "Germania" linajulikana tangu mwaka 100.
Wakati wa Dola la Roma kudhoofika, makabila hayo yalisambaa hasa kwenda kusini.
Kuanzia karne ya 10 Ujerumani ulikuwa kiini cha Dola Takatifu la Kiroma.[2]
Katika karne ya 16 maeneo ya Ujerumani kaskazini yakawa kiini cha Matengenezo ya Kiprotestanti katika Ukristo.
Baada ya Dola Takatifu kusambaratika, Shirikisho la Ujerumani ulianzishwa mwaka 1815.
Mwaka 1871, Ujerumani ukawa taifa-dola chini ya Prussia.
Kisha kushindwa katika vita vikuu vya kwanza, hilo Dola la Ujerumani lilikoma na kuiachia nafasi Jamhuri ya Weimar.
Adolf Hitler aliposhika uongozi wa nchi mwaka 1933 aligeuza nchi kuwa wa kidikteta na kuingiza dunia katika vita vikuu vya pili ambapo hasa Wayahudi waliangamizwa kwa mamilioni katika makambi maalumu.
Baada ya kushindwa tena vitani, nchi iligawanyika pande mbili, magharibi chini ya Marekani, Uingereza na Ufaransa, na mashariki chini ya Muungano wa Kisovyeti.
Ukomunisti ulipopinduliwa mwaka 1989, tarehe 3 Oktoba 1990 Ujerumani mashariki ulijiunga na shirikisho la Ujerumani magharibi ambao ulikuwa tayari kati ya nchi waanzilishi wa Umoja wa Ulaya wa leo.[3]
Katika karne ya 21 Ujerumani ni nchi ya kidemokrasia yenye maendeleo makubwa hasa upande wa uchumi.
Kuhusiana na hatua hizo mbalimbali za historia yake ndefu, inafaa kusoma pia:
Dola Takatifu la Kiroma (900-1806)
Shirikisho la Ujerumani (1815-1866)
Dola la Ujerumani (1871-1945)
Shirikisho la Jamhuri ya Ujerumani (1949 hadi 1990 Ujerumani wa Magharibi)
Jamhuri ya Kidemokrasia ya Kijerumani (1949 hadi 1990 Ujerumani wa Mashariki)
Majimbo
Baden-Württemberg
Bavaria (Freistaat Bayern)
Berlin
Brandenburg
Bremen (Freie Hansestadt Bremen)
Hamburg (Freie und Hansestadt Hamburg)
Hesse (Hessen)
Mecklenburg-Pomerini (Mecklenburg-Vorpommern)
Saksonia Chini (Niedersachsen)
Rhine Kaskazini-Westfalia (Nordrhein-Westfalen)
Rhine-Palatino (Rheinland-Pfalz)
Jimbo la Saar (Saarland)
Saksonia (Freistaat Sachsen)
Saksonia-Anhalt (Sachsen-Anhalt)
Schleswig-Holstein
Thuringia (Freistaat Thüringen)
Miji
Majiji yenye wakazi zaidi ya milioni moja ni:
Berlin
Hamburg
München
Köln
Miji mikubwa mingine ni:
Bonn
Bremen
Düsseldorf
Essen
Hannover
Frankfurt am Main
Stuttgart
Watu
Wakazi ni Wajerumani asilia (79%), Wazungu wengine (11%), Waturuki (3.5%), Waasia wengine (3.5%, hasa kutoka Mashariki ya Kati), Waafrika (0.8%) n.k. Kati yao, 12% si raia wa nchi.
Lugha asilia ni Kijerumani kinachojadiliwa kwa lahaja mbalimbali, lakini wenyeji wote wanasikilizana. Katika maeneo mawili kuna wasemaji asilia wa Kideni na Kisorbia.
Wahamiaji wa karne ya 20 wameleta lugha zao, hasa Kituruki na lugha za Ulaya ya Kusini.
Upande wa dini, kadiri ya sensa ya mwaka 2011, Wakristo ni 66.8% (Wakatoliki 30.8%, Walutheri 30.3%, Waprotestanti wengine 5.7%), huku Waislamu wakiwa 1.9%. Thuluthi moja ya wakazi haina dini yoyote.
Watu maarufu
Alberto Mkuu
Johann Sebastian Bach
Michael Ballack
Ludwig van Beethoven
Papa Benedikto XVI
Johannes Brahms
Johann Wolfgang von Goethe
Günter Grass
Johannes Gutenberg
Georg Wilhelm Friedrich Hegel
Henri II
Hildegarda wa Bingen
Adolf Hitler
Immanuel Kant
Martin Luther
Karl Marx
Wolfgang Amadeus Mozart
Friedrich Nietzsche
Rabanus Maurus
Edith Stein
Valentin Weigel
Tazama pia
Orodha ya nchi kufuatana na wakazi
Marejeo
*
Jamii:Nchi za Umoja wa Ulaya
Jamii:Nchi za Ulaya
Jamii:Nchi za G7
Jamii:Nchi za G8
Jamii:Nchi za G20
Jamii:Nchi Kijerumani kinapotumika
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Ujerumani
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
253,
884
],
"plaintext_end_byte": [
227,
755,
1005
]
}
|
తెలంగాణ రాష్ట్రంలో విస్తీర్ణం పరంగా అతిపెద్ద మండలం ఏది?
|
తెలంగాణ జిల్లాల జాబితా
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
తెలంగాణ జిల్లాల జాబితా తెలంగాణ రాష్ట్రానికి చెందిన 31 జిల్లాల గురించి తెలిపే వ్యాసం.
గణాంకాలు
భద్రాద్రి జిల్లా 8,062km2 (3,113sqmi) వైశాల్యంతొ ఉన్న అతిపెద్ద జిల్లా మరియు రాజన్నసిరిసిల్ల జిల్లా 2,019km2 (780sqmi) వైశాల్యంతొ ఉన్న చిన్న జిల్లా. హైదరాబాద్ జిల్లా 35,269,257 మందితొ అత్యధిక జనాభా కలిగి ఉన్న జిల్లా.[1]
జాబితా
మూలం: తెలంగాణ జిల్లాలూ[2]
ఇవి కూడా చూడండి
తెలంగాణ మండలాల జాబితా
ఆంధ్రప్రదేశ్ జిల్లాలు
మూలాలు
వర్గం:తెలంగాణ
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%A4%E0%B1%86%E0%B0%B2%E0%B0%82%E0%B0%97%E0%B0%BE%E0%B0%A3%20%E0%B0%9C%E0%B0%BF%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%B2%E0%B0%BE%E0%B0%B2%20%E0%B0%9C%E0%B0%BE%E0%B0%AC%E0%B0%BF%E0%B0%A4%E0%B0%BE
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
265,
799,
1451,
2373,
3426,
5581,
7179,
8096,
9153,
9878,
10660,
11229,
11400,
12340
],
"plaintext_end_byte": [
223,
798,
1450,
2348,
3425,
5580,
7132,
8095,
9152,
9877,
10659,
11228,
11399,
12212,
12697
]
}
|
Когда освободили Киев от фашистов?
|
Киевская наступательная операция
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
95
],
"minimal_answers_end_byte": [
122
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Киевская наступательная операция была проведена с 3 по 13 ноября 1943 года; в результате неё были освобождены Киев и Житомир.
Подготовка к операции
В конце сентября войска Воронежского фронта (переименован в конце октября в 1-й Украинский фронт) захватили плацдармы на правом берегу Днепра к северу и югу от Киева и дважды пытались освободить город. Основной удар наносился с Букринского плацдарма, вспомогательный с Лютежского плацдарма.
24 октября по приказу Ставки ВГК основные усилия фронта были перенесены на Лютежский плацдарм, куда с Букринского плацдарма были тайно переброшены 3-я гвардейская танковая армия, 23-й стрелковый корпус, 7-й артиллерийский корпус и другие соединения и части. Благодаря скрытности проведённых манёвров противник не обнаружил перегруппировки советских войск.
В полосе наступления советских войск 4-я танковая армия имела около 11 сильно потрепанных пехотных дивизий, имея в резерве 2 танковые дивизии. Непосредственно город Киев оборонялся частями 7-го армейского корпуса Вермахта[1]. Для прикрытия Киева с севера противник построил три укрепленные полосы обороны с развитой системой инженерных укреплений[2]. С другой стороны советское командование ввело в бой в первом эшелоне 17−20 стрелковых дивизий, 3−4 танковых корпуса и 1 кавалерийский корпус[1].
Ход операции
1 ноября началось наступление с Букринского плацдарма, основной целью которого было сковать силы противника. Утром 3 ноября главная группировка фронта нанесла удар. После 40-минутной артподготовки советские войска беспрепятственно продвинулись на 1-2 км. К концу дня войска 38-й армии совместно с 5-м гвардейским танковым корпусом и соединениями 60-й армии продвинулись на 5-12 км. Здесь необходимо отметить, что 60-я армия наступала с двух соседних плацдармов у сёл Казаровичи и Глебовка и у села Ясногородка и прикрывала с севера и северо-запада правый, открытый фланг 38-й армии[3].
К исходу первого дня операции 240-я стрелковая дивизия, непосредственно наносившая удар на Киев и поддержанная частями 7-го артиллерийского корпуса, была уже в киевском пригороде Пуще-Водице. При этом были отражены ряд немецких контратак, в которых участвовали подразделения 20-й моторизованной дивизии[2]. К концу 4-го ноября части 38-й армии (51-й стрелковый корпус), несмотря на поддержку 5-го гвардейского танкового корпуса и 3-й гвардейской танковой армии, смогли продвинуться к Киеву с севера лишь на 5-6 км, достигнув пригорода Приорка и северной границы города. 4-5 ноября в сражение вступили 1-й гвардейский кавалерийский корпус и 3-я гвардейская ТА, которая перерезала шоссе Киев-Житомир на западной окраине Киева. Освобождению столицы Украины также помогло форсирование Днепра 4 ноября силами 237 стрелковой дивизии в районе острова Казачий, что напротив сёл Вита-Литовская и Пирогово, находящихся в 15 км к югу от Киева. У Виты-Литовской советские части смогли оседлать шоссе, ведущее в Киев по берегу Днепра. Таким образом, немцы не могли перебрасывать подкрепления в Киев из района Букринского плацдарма. С утра 5-го ноября противник начал отход из города по шоссе на Васильков[2].
К утру 6 ноября Киев был освобожден.
7 ноября советские войска освободили Фастов, а 13 ноября — Житомир. Части 7-го армейского корпуса немцев остановили свой отход лишь в 50 км южнее Киева. Продолжавшие наступление 60-я и 13-я армии к концу месяца вышли на рубеж севернее Наровли, Ельска, Овруча, восточнее Коростеня. В начале ноября командование группы армий «Юг» не могло использовать под Киевом свои ограниченные мобильные резервы в лице танковых и моторизованных дивизий, так как в это время планировался контрудар в нижнем течении Днепра у Кривого Рога, Апостолово и Никополя[1]. Это стало одним из важных факторов, почему бои за освобождение Киева для немецкой стороны выродились в целом в пассивный отход и ряд сдерживающих боёв. Но с прибытием танковых дивизий уже 10−11 ноября у Фастова и Фастовца начались первые серьёзные немецкие контратаки[2].
Результат, анализ потерь
Операция по освобождению Киева характеризуется важными стратегическими и политическими результатами (освобождение Киева) и вполне логично выбранными направлениями ударов в обход Киева (перерезание двух шоссе, ведущих из города на юг и на запад), для осуществления которых было выделено необходимое количество сил. Но тем не менее на тактическом уровне советская сторона оказалась не на высоте. Соотношение потерь указывает на то, что немцы организованно отходили и грамотно вели сдерживающие бои.
Говоря об уроне, понесённом противником, следует упомянуть советские архивные источники. Например, в журнале боевых действий 7-го гвардейского танкового корпуса утверждается, что только во время атаки на Святошино в ночь с 4 на 5 ноября было подбито и сожжено — 16 танков, 6 самоходных орудий, 12 транспортеров, до 200 автомашин, 110 повозок с военным имуществом, уничтожено 830 солдат и офицеров. Потери корпуса — 3 танка, 2 орудия ПТО и 30 человек личного состава. Всего за время операции корпусом уничтожено солдат и офицеров противника — 14 955 человек, захвачено в плен — 1023 человека[4].
С другой стороны штаб 3-й гвардейской танковой армии составил справку об уничтоженной живой силе и технике врага за период 3—10.11.1943. В документе указываются уничтоженных 229 танков и САУ, 130 бронетранспортёров и бронеавтомобилей, 315 орудий и миномётов и пр. И кроме того 12201 уничтоженных немецких солдат и офицеров, из которых всего 3052 человека пришлись на долю 7-го гвардейского танкового корпуса[5].
В довершении всего была также составлена справка о пленных и трофеях, захваченных частями 3-й гвардейской танковой армии за период 3-10.11.1943. Их общее число достигло 2546 человек, из них 221 человек пришелся на долю 7-го гвардейского танкового корпуса[6]. В этом же документе сообщается всего о 8 захваченных самоходках и 8 бронемашинах и бронетранспортерах, что сильно сильно диспропорционально по отношению к следующим трём факторам:
к заявленным уничтоженным вражеским танкам и САУ.
к факту поспешного немецкого отхода из Киева: чем быстрее отход, тем в безвозвратных потерях больший процент оставленной техники и брошенного оружия.
к числу немецких танковых дивизий, действовавших на данном участке (7 тд, 8 тд и 20 мд — всего не более 200 танков).
Поэтому можно поставить под вопрос и объективность данных об уничтоженной немецкой технике.
Цифра итоговых потерь немцев в боях против 7-го гвардейского танкового корпуса (эквивалентных потере одной полнокровной дивизии) явно завышена, так как в немецких источниках такая убыль не упоминается[7]. Хотя, для сравнения, даже в послевоенной немецкой мемуарной литературе упоминается о разгроме 25-й танковой дивизии под Фастовом в те ноябрьские дни, которая потеряла далеко не весь свой личный состав, но утратила почти всю свою технику[1][8].
См. также
Киевская оборонительная операция
Примечания
Литература
Категория:Киевская операция (1943)
Категория:1943 год на Украине
Категория:Сражения на Украине
Категория:Ноябрь 1943 года
Категория:Киев в годы Великой Отечественной войны
Категория:Конфликты 1943 года
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B8%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%BD%D0%B0%D1%81%D1%82%D1%83%D0%BF%D0%B0%D1%82%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%B0%D1%8F%20%D0%BE%D0%BF%D0%B5%D1%80%D0%B0%D1%86%D0%B8%D1%8F
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
980,
1036,
1554,
1840,
1995,
2488,
2743,
2965,
3190,
3385,
3581,
3815,
3922,
4015,
4105,
4181,
4246
],
"plaintext_end_byte": [
978,
1013,
1511,
1670,
1943,
2407,
2707,
2949,
3174,
3356,
3541,
3780,
3893,
3983,
4076,
4165,
4221,
4354
]
}
|
지문 인식을 가장 먼저 도입한 스마트폰은 무엇인가?
|
안드로이드 버전 역사
|
korean
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
안드로이드 운영 체제 버전 역사</b>는 2007년 11월 안드로이드 알파 버전부터 시작한다. 안드로이드는 구글과 오픈 핸드셋 얼라이언스가 개발한 모바일 운영 체제로, 최초 배포판 이후로 꾸준히 업데이트되었다. 업데이트는 일반적으로 버그 수정과 새로운 기능 추가 등이다. 2009년 4월부터 각각의 안드로이드 버전은 디저트 이름을 바탕으로 코드네임을 붙여 개발되고 있다. 각 버전들은 알파벳 C 부터 알파벳 순으로 명명되었으며 A와 B의 공식 명칭은 존재하지 않는다. 1.0에서는 A부터 알파벳 순으로 로봇의 이름을 붙이려 Astro Boy라는 이름을 내부에서 붙였고 1.1에서는 이 규칙을 위반한 채 디저트가 좋다 는 PM의 취향으로 Petit Four으로 지정하였다. 1.5 버전부터 지금의 체제를 완성했다.[1] Astro Boy는 공식적인 이름으로 인정받지는 못했다.
등으로 이름이 붙여졌다.
버전
알파
베타
2007년 11월 4일 발표되었다.[2][3] SDK도 그와 함께 2007년 11월 4일 발표되었다.[4]2009 년 중반 Android 1.5 Cupcake가 출시되면서 안드로이드 적응 명칭이 만들어졌습니다. Cupcake는 안드로이드 인터페이스를 통해 여러 가지 정교함을 알았습니다. 첫 번째 화면 콘솔을 포함하여 전화기는 단발적인 물리적 콘솔 데모에서 멀리 떨어진 곳으로 이동할 때 필수적이었습니다.[5]
안드로이드 1.0
안드로이드 1.1
프티 푸르(Petit Four)라는 내부 명칭이 있으나, 대외적으로 사용된 공식 코드네임은 없다.
안드로이드 1.5 컵케이크
안드로이드 1.6 도넛
안드로이드 2.0 / 2.1 에클레어
안드로이드 2.2 프로요
안드로이드 2.3 진저브레드
2010년 12월 6일 진저브레드 공식 레퍼런스 기기인 넥서스 S와 함께 공개되었다.
안드로이드 3.0 ~ 3.2 허니콤
3.0 허니콤
안드로이드 태블릿을 정식 지원하기 위한 일종의 마이너 업그레이드. 2011년 2월 24일에 출시하였으며,[29] 2010년 12월 9일 허니콤을 탑재한 모토로라의 태블릿 시제품인 모토로라 줌이 미국에서 첫 선을 보였다. 3D 지도를 가진 구글 지도 서비스가 핵심 기능으로 선보였다.[30][31][32] 다음의 기능이 추가되었다.[33][34]
3.1 허니콤
3.2 허니콤
안드로이드 4.0 아이스크림 샌드위치
2011년 10월 19일, 삼성전자가 홍콩에서 갤럭시 넥서스를 발표함으로써 아이스크림 샌드위치가 공개되었다.[35] 2.3 진저브레드와 3.X 허니콤을 통합한 운영 체제이다.[36]
4.1 ~ 4.3 젤리빈
4.1 젤리빈
2012년 6월 28일 구글은 미국 샌프란시스코에서 열리는 개발자 회의 2012 구글(Google) IO를 통해 4.1 젤리빈과 그 레퍼런스 기기인 넥서스7을 공식 발표하였다.[37]
4.2 젤리빈
2012년 10월 29일 발표하려고 했으나 허리케인 샌디로 취소되었으며,[38] 2012년 11월 13일 4.2 젤리빈의 레퍼런스 기기인 넥서스 4, 넥서스 10와 함께 발표하였다.[39]
4.3 젤리빈
2013년 7월 24일 미국 샌프란시스코 구글 본사에서 4.3 젤리빈과 그 레퍼런스 기기인 넥서스 7 2세대 제품을 공식 발표하였다.[40]
안드로이드 4.4 킷캣
2013년 10월 31일, 구글은 안드로이드 4.4 킷캣(Kitkat)과 그 레퍼런스 기기인 넥서스 5 (LG전자) 제품을 공식 발표하였다.[41]
안드로이드 5.0 ~ 5.1.1 롤리팝
2014년 10월 16일, 구글은 안드로이드 5.0 롤리팝(Lollipop)과 그 레퍼런스 기기인 넥서스 6 (모토로라 모빌리티) 와 넥서스 9 (HTC)제품을 공식 발표하였다.[42]
안드로이드 6.0 마시멜로
2015년 5월 28일에 프리뷰 버전으로 GOOGLE I/O에서 발표되었다.
안드로이드 7.0 누가
미국 현지시간으로 2016년 8월 22일에 출시됐다.
안드로이드 8.0 오레오
미국 현지시간으로 2017년 8월 21일에 출시됐다.
안드로이드 9.0 파이
미국 현지시간으로 2018년 8월 6일에 출시됐다.
같이 보기
구글
안드로이드
앤디 루빈
iOS
각주
외부 링크
분류:안드로이드 (운영 체제)
분류:소프트웨어 버전 역사
분류:구글의 소프트웨어
|
https://ko.wikipedia.org/wiki/%EC%95%88%EB%93%9C%EB%A1%9C%EC%9D%B4%EB%93%9C%20%EB%B2%84%EC%A0%84%20%EC%97%AD%EC%82%AC
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1181,
2486,
3991,
5298,
9949,
12313,
13306,
14812,
15990,
16892
],
"plaintext_end_byte": [
1180,
2485,
3968,
5255,
9922,
12282,
13283,
14779,
15974,
16855,
17914
]
}
|
هل تعد الانجليزية من اللغات الرسمية في الهند؟
|
الهند
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
الهند رسمياً جمهورية الهند (بالهندية: भारत गणराज्य)، هي جمهورية تقع في جنوب آسيا. تعدّ سابع أكبر بلد من حيث المساحة الجغرافية، والثانية من حيث عدد السكان، وهي الجمهورية الديموقراطية الأكثر ازدحاماً بالسكان في العالم. يحدها المحيط الهندي من الجنوب، وبحر العرب من الغرب، وخليج البنغال من الشرق، وللهند خط ساحلي يصل طوله إلى . تحدها باكستان من الغرب. وجمهورية الصين الشعبية، نيبال، وبوتان من الشمال، بنغلاديش وميانمار من الشرق. كما تعدّ الحكومة الهندية أن حدود جامو وكشمير مع أفغانستان هي ضمن حدود دولة الهند وذلك بحكم الأمر الواقع نتيجة السيطرة الهندية على جامو وكشمير. تقع الهند بالقرب من سريلانكا، وجزر المالديف وإندونيسيا على المحيط الهندي.
تعد الهند مهد حضارة وادي السند ومنطقة طريق التجارة التاريخية والعديد من الإمبراطوريات. كانت شبه القارة الهندية معروفة بثراوتها التجارية والثقافية لفترة كبيرة من تاريخها الطويل.[1] وقد نشأت على الأراضي الهندية أربعة أديان رئيسية هي الهندوسية والبوذية والجاينية والسيخية، في حين أن الزرادشتية، اليهودية، المسيحية والإسلام وصلت إليها في الألفية الأولى الميلادية، وشكلت هذه الديانات والثقافات التنوع الثقافي للمنطقة. تاريخياً، أسندت إدارة الهند إلى شركة الهند الشرقية البريطانية في وقت مبكر من القرن الثامن عشر، ثم استعمرت من قبل المملكة المتحدة في الفترة من منتصف القرن التاسع عشر إلى منتصف القرن العشرين، ثم استقلت الهند في عام 1947 بعد حركة الكفاح من أجل الاستقلال التي تميزت على نطاق واسع بالمقاومة غير العنيفة [2]
على الصعيد الإداري تعد الهند جمهورية فيدرالية، تتألف من 28 ولاية وسبعة أقاليم اتحادية مع وجود نظام برلماني ديموقراطي.الاقتصاد الهندي هو سابع أكبر اقتصاد في العالم وثالث أكبر قوة شرائية. وبعد الإصلاحات المستندة على اقتصاد السوق عام 1991، أصبحت الهند واحدة من أسرع اقتصادات العالم نمواً كما أنها تصنف ضمن الدول الصناعية الجديدة . رغم ذلك، ما زالت البلاد تواجه تحديات الفقر والفساد وسوء التغذية وعدم كفاءة أنظمة الرعاية الصحية العامة. في الجانب العسكري تعد الهند قوة عسكرية إقليمية كما تصنف ضمن الدول المالكة للأسلحة النووية. الجيش الهندي يتم تصنيفه على أنه ثالث أكبر جيش في العالم في حين تحتل الهند المرتبة السادسة في الإنفاق العسكري بين الدول. نظراً للكثافة السكانية الهائلة تملك الهند مجتمعاً متعدد الديانات، كما أنه متعدد اللغات والأعراق، وتعدّ الهند أيضاً موطن التنوعات في الحياة البرية بأنواع عديدة من المحميات.
أصل التسمية
اشتق اسم الهند من كلمة " أندوس " والتي بدورها مشتقة من اللغة الفارسية القديمة التي كانت تستخدم كلمة " هندوس " لوصف الهنود. في اللغة السنسكريتية كانت تطلق على الهند تسمية " سيندو " وهي التسمية التاريخية لنهر أندوس .[3] اليونانيون القدامى أطلقوا عليها اسم أندو، وأشاروا أيضاً إلى شعبها أحياناً بشعب أندوس. على الصعيد الرسمي، وبسبب عدم وجود لغة مركزية رسمية للبلاد، فقد أقر الدستور الهندي اسم " بهرات " كاسم رسمي للبلاد [4] ومنحه المساواة القانونية الكاملة في الاستخدام إلى جانب تسمية الهند.[5] الاسم بهرات مشتق من اسم لملك هندي أسطوري. تستخدم أحياناً كلمة هندوستان وهي الترجمة الفارسية المباشرة لاسم أرض الهندوس كوصف لبلاد وهي تستخدم أحياناً كمرادف لاسم الهند. رغم أنها تاريخياً كانت تشير إلى شمال الهند. [6]
التاريخ
ماقبل التاريخ
تعود أقدم دلالة على وجود الحياة البشرية في الهند إلى العصر الحجري، حيث عثر على رسوم في مأوى صخري في بهيمبكتا في منطقة ماديا براديش. أما أول المستوطنات البشرية الدائمة فقد ظهرت منذ أكثر من 9000 سنة، وتطورت هذه المستوطنات بدورها تدريجيا إلى حضارة وادي السند، [7] التي يعود تاريخها إلى سنة 3300 قبل الميلاد في الهند الغربية. وأعقب ذلك العصر الفيدي والذي أدى إلى تأسيس الهندوسية وبعض الجوانب الثقافية الأخرى في بدايات المجتمع الهندي، وانتهت في سنة 500 قبل الميلاد. في سنة 550 قبل الميلاد تقريبا، تأسست في جميع أنحاء البلاد العديد من الممالك المستقلة والجمهوريات التي عرفت بـ ماهاجاناباداس.[8]
وفي القرن الثالث قبل الميلاد توحدت معظم جنوب آسيا بداخل الإمبراطورية المورية عن طريق شاندراغوبتا ماوريا وازدهرت في عهد اشوكا الأكبر.[9] وفي القرن الثالث الميلادي، أشرفت سلالة جوبتا على ذلك العصر الذي اشير إليه قديماً بـ "العصر الذهبي للهند".[10] وقد شملت [11]امبراطوريات جنوب الهند إمبراطورية تشالوكيا وأسرة تشولا وفيجاياناغارا وبفضل رعاية هؤلاء الملوك ازدهر العلم والتكنولوجيا القديمة والهندسة والفنون والمنطق واللغة والأدب والرياضيات وعلم الفلك والدين والفلسفة.
أعقب ذلك الفتح الإسلامي في شبه القارة الهندية بين القرن ال 10 والقرن ال 12، ليصبح جزءاً كبيراً من شمال الهند تحت حكم سلطنة دلهي، ثم سقطت البلاد لاحقاً تحت احتلال وحكم سلطنة مغول الهند. وتحت حكم جلال الدين أكبر تمتعت الهند بتقدم ثقافي واقتصادي وكذلك بانسجام ديني.[12][13] وبالتدريج قام أباطرة المغول بتوسيع إمبراطورياتهم لتصبح أجزاء كبيرة من شبه القارة الهندية تحت حكمهم، وكان من أهم حكام المغول في القارة الهندية هو الحاكم المغولي المسلم شاه جهان الذي ترك آثاراً عظيمة لا زالت خالدة حتى الآن تشهد مدى تقدم البناء في عصره ومن أعظم الآثار هو تاج محل في أغرا الذي يزوره الملايين سنوياً. بينما كانت القوة المهيمنة في شمال شرق الهند لمملكة "أهوم" في آسام، وهي من بين الممالك القليلة التي لم تخضع للحكم المغولي. وكان أول تهديد كبير واجه الإمبراطورية المغولية في الهند من قبل الملك الراجبوتي ومهارانا براتاب في القرن 14 وبعد ذلك من إمبراطورية هندوسية كانت تعرف بإمبراطورية ماراثا والتي سيطرت على جزء كبير من الهند في منتصف القرن ال 18.[14]
منذ القرن الـ 16 أسست القوى الأوربية مثل البرتغال، وهولندا، وفرنسا، والمملكة المتحدة محطات تجارية استغلت لاحقاً النزاعات الداخلية لتأسيس مستعمرات في البلاد. وبحلول سنة 1856 أصبحت معظم الهند تحت سيادة حكم شركة شرق الهند البريطانية.[15] وبعد مرور عام، حدث في جميع أنحاء البلاد عصيان مسلح من قبل متمردين من قوات حربية ومن الممالك، وعرف ذلك بالثورة الهندية (1857) أو ب"تمرد الجندي الهندي" كمصطلح متداول أكاديمياً، وكانت هذه الثورة تشكل تحدياً خطيراً لسلطة الشركة ولكن هذه الثورات فشلت عسكرياً في النهاية. ونتيجة لعدم الاستقرار، أصبحت الهند تحت السيادة المباشرة للإمبراطورية البريطانية.
القرن العشرين
في القرن ال 20، وعلى الصعيد الوطني قاد المؤتمر الوطني الهندي إضافةً إلى العديد من المنظمات السياسية حركة الكفاح الوطنية من أجل استقلال الهند . وبرز الزعيم الهندي موهانداس كارامشاند غاندي قائداً للملايين من الناس في حملات وطنية للقيام بالعصيان المدني الغير عنيف.[2] وفي 15 أغسطس 1947، حصلت الهند على استقلالها من الحكم البريطاني، ولكن في الوقت نفسه تم فصل مناطق الأغلبية المسلمة عن البلاد لتكوين ولاية منفصلة أطلق عليها باكستان.[16] وفي 26 يناير 1950، أصبحت الهند جمهورية وأصبح الدستور الجديد حيز التنفيذ.[17]
واجهت الهند تحديات جمة بعد الاستقلال أبرزها التعصب الديني والعنف الطبقي، والناكسالية، والإرهاب ومتمردي الانقسمات المحلية وخصوصاً في ولاية جامو وكشمير وتمرد شمال شرق الهند. ومنذ هجمات 1990 الإرهابية التي طالت العديد من المدن الهندية لم تقم الهند بحل النزاع الإقليمي بينها وبين الصين، والذي تصاعد في عام 1962 إلى حرب بين الصين والهند، وباكستان أيضاً، الأمر الذي أدى إلى حروب 1947، 1965 و1971 و1999. تعدّ الهند أحد الأعضاء المؤسسين للأمم المتحدة وذلك (عندما كانت تسمى الهند البريطانية)، وحركة عدم الانحياز. في عام 1974، أجرت الهند أول تجربة نووية تحت الأرض [18]، [18]وخمس تجارب أخرى في عام 1998، وبتلك التجارب أصبحت الهند دولة نووية.[18] على الصعيد الاقتصادي حدثت [19]إصلاحات كبيرة ابتداءً من عام 1991 أصبح اقتصاد الهند واحداً من أسرع الاقتصادات نمواً في العالم، وهو ما أدى إلى زيادة نفوذها على الصعيد العالمي.[20]
الحكومة
الدستور
يعد دستور الهند من أطول الدساتير المكتوبة وأكثرها شمولية على مستوى العالم. وقد دخل الدستور الهندي حيز التنفيذ في 26 يناير 1950.
مقدمة الدستور عرفت الهند باعتبارها دولة ذات سيادة، وأنها جمهورية اشتراكية وعلمانية وديموقراطية.[21] يعمل النظام البرلماني الهندي وفقاً لنظام وستمنستر ويتألف من مجلسين تشريعيين. توصف الحكومة الهندية عادةً بأنها "شبه اتحادية " مع وجود مركز قوي وولايات أضعف.[22] ولكن، نتيجةً للتغيرات السياسية والاقتصادية والاجتماعية ومنذ أواخر التسعينيات، زاد ميل الحكومة الهندية إلى النظام الفيدرالي في تسيير أعمال البلاد .[23]
رئيس الدولة
رئيس الهند هو رأس الدولة الهندية وفقاً للدستور الهندي. [24] يصل الرئيس الهندي إلى منصبه بالانتخاب غير المباشر من قبل المجمع الانتخابي [25] ومدة الولاية الرئاسية هي خمسة سنوات.[26][27] يتولى الصلاحيات التنفيذية رئيس الحكومة الذي يشغل رئاسة مجلس الوزراء[24] والذي يتم تعيينه في منصبه من قبل رئيس الجمهورية. [28]، [28] وبحكم القانون، لا بد أن يكون رئيس الوزراء مدعوما من قبل حزب سياسي له الأغلبية في البرلمان، أو على الأقل من تحالف سياسي يسيطر على أغلبية مقاعد البرلمان.[24] تتألف السلطة التنفيذية من الرئيس، نائب الرئيس، ورئيس مجلس الوزراء ومجلس الوزراء نفسه الذي يعدّ لجنة تنفيذية لرئيس الوزراء. كافة الوزراء واعضاء الحكومة يجب أن يكونوا أعضاء في واحد من مجلسي البرلمان؛ تخضع السلطة التنفيذية إلى رقابة وإشراف السلطة التشريعية حيث أن رئيس الوزراء ومجلسه يكونون مسؤولين مسؤوليّة مباشرةً أمام نواب وأعضاء الهيئة التشريعية.[29]
السلطة التشريعية
تتألف السلطة التشريعية في الهند من مجلسين برلمانيين، حيث أن المجلس الأعلى هو مجلس الشيوخ ويسمى راجيا سابها فيما المجلس الأدنى هو مجلس النواب ويسمى لوك سابها (مجلس الشعب).[30] مجلس الشيوخ هو هيئة دائمة تتكون من 245 عضو يعملون لمدة ست سنوات متعاقبة.[31] ويتم انتخاب معظم النواب بطريقة غير مباشرة من الولاية والمشرعيين الإقليميين طبقاً لنسبة عدد السكان في الولاية. حيث يتم انتخاب[31] 543 عضواً من أصل 545 عضواً بمجلس النواب بشكلٍ مباشر عن طريق التصويت الشعبي لكي يمثلوا الدوائر الانتخابية المستقلة لمدة خمس سنوات.[31] في حين يتم انتخاب العضوين الآخرين من المجتمع الأنجلو هندي من قبل الرئيس، وذلك في حالة رأى الرئيس أن المجتمع لم يكن ممثلاً على نحوٍ كاف.[31]
المحكمة
تمتلك الهند ثلاث مستويات قضائية متكاملة، تتكون من المحكمة الدستورية ويرأسها رئيس المحكمة الدستورية في الهند، وواحد وعشرين محكمة عليا وعدد كبير من المحاكم الابتدائية.[32] وللمحكمة الدستورية اختصاص أصلي بالقضايا المتعلقة بالحقوق الأساسية، والنزاعات بين الولايات والمركز، والاستئناف على المحاكم العليا.[33] وهي مستقلة قضائيا، [32]، وتملك القوة لتصدر قوانين وتعارض قوانين النقابة والولاية التي تتعارض مع الدستور.[34] كما أن الدور المطلق كمفسر للدستور هو أهم مهام المحكمة العليا.[35]
التقسيمات الإدارية
تتكون الهند من ثماني وعشرين ولاية وسبعة أقاليم اتحادية. جميع الولايات واثنين من الأقاليم الاتحادية هما بونديشيري واقليم العاصمة الوطني دلهي ينتخبون الهيئات التشريعية والحكومات على غرار نموذج وستمنستر. اما الأقاليم الاتحادية الخمسة الباقية فهي تحت الحكم المركزي المباشر من خلال مدراء معينيين.في عام 1956، في إطار حركة إعادة التنظيم الخاصة بالولايات. تم تشكيل الولايات بناءً على أساس لغوي.[36] ومنذ ذلك الحين، ظل هذا الهيكل إلى حد كبير بدون تغيير. تم تقسيم كل ولاية أو إقليم اتحادي إلى مقاطعات إدارية.[37] وتم تقسيم المقاطعات بدورها إلى تعلقة وتحصيل وأخيراً إلى قرى.
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D9%87%D9%86%D8%AF
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
800,
894,
1038,
1934,
2824,
3837,
4566,
5394,
5919,
5986,
6788,
7835,
8760,
10393,
11401,
11715,
11935,
12135,
12284,
12414,
12547,
12765
],
"plaintext_end_byte": [
799,
893,
1011,
1933,
2823,
3836,
4565,
5393,
5876,
5964,
6787,
7834,
8759,
10392,
11400,
11687,
11934,
12134,
12283,
12413,
12546,
12751,
12801
]
}
|
Siapa yang memproduksi The Powerpuff Girls?
|
The Powerpuff Girls
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
331
],
"minimal_answers_end_byte": [
364
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
The Powerpuff Girls adalah serial televisi yang mengisahkan tiga orang gadis yang berjuang menentang musuh yang mengacau Townsville. Puluhan campuran kimia dan campuran bahan kimia X menghasilkan The Powerpuff Girls. Serial TV ini baru saja dirancang oleh pencipta kartun dari Amerika Serikat Craig McCracken dan diproduksi oleh Hanna Barbera dan Cartoon Network. Ditayangkan di wilayah domestik dan internasional, setiap hari Minggu jam 9.00 pagi). Film ini juga diproduksi dalam The Powerpuff Girls Movie. Di Indonesia, kartun ini pernah tayang di RCTI pada tahun 2000-2003, kemudian pindah ke Trans7 (dahulu TV7) dalam program WB Kids pada tahun 2005-2007, kemudian pindah ke Global TV pada tahun 2007-2008 dan akhirnya pindah ke Trans TV pada Sabtu, 17 September 2016 dengan versi reboot 2016.
Serial animasi lainnya, Demashita! Powerpuff Girls Z merupakan adaptasi dari kartun tersebut.
Tahun 2014, Powerpuff Girls hadir dengan wajah baru yang ditayangkan pada tanggal 20 Januari 2014 di Cartoon Network.
Kisah The Powerpuff Girls
Profesor Utonium berharap untuk menciptakan gadis kecil yang sempurna dengan menggunakan campuran gula, rempah-rempah, dan segala sesuatu yang bagus untuk membuat Townsville, sebuah kota diganggu oleh penjahat dan penjahat, tempat yang lebih baik. Hal-hal mengambil giliran bencana ketika laboratorium asistennya, simpanse merusak bernama Jojo, Sorong Profesor, menyebabkan dia sengaja istirahat wadah Kimia X, suatu zat misterius yang tumpah ke dalam adonan, yang meledak di wajah Jojo's. Profesor menemukan bahwa percobaan itu sukses, setelah menghasilkan tiga gadis kecil yang ia nama Blossom (yang pintar dan dewasa satu), Bubbles (yang lucu dan berbuih satu), dan Buttercup (tangguh dan suka berkelahi satu). Namun, gadis-gadis ini juga memiliki kekuatan super sebagai akibat dari X Kimia tambahan, meskipun mereka semua segera tumbuh untuk mencintai satu sama lain sebagai sebuah keluarga.
Pada hari pertama mereka sekolah, gadis-gadis belajar tentang tag permainan dan mulai untuk bermain antara mereka sendiri, yang cepat tumbuh merusak ketika mereka mulai menggunakan kekuasaan mereka. Mereka mengambil pusat kota permainan mereka, secara tidak sengaja menyebabkan kerusakan besar-besaran ke kota sampai Profesor menenangkan mereka. Profesor menasihati para gadis untuk tidak menggunakan kekuasaan mereka di depan umum untuk keselamatan mereka sendiri. Gadis-gadis benar-benar menyadari dampak mereka di kota sampai hari berikutnya, ketika warga Townsville mulai membenci mereka dan memperlakukan mereka sebagai orang buangan, dan Profesor ditangkap untuk menciptakan perempuan. Ketika ia tidak datang untuk menjemput mereka dari sekolah, gadis-gadis yakin ia membenci mereka juga. Putus asa, gadis-gadis mencoba membuat pulang berjalan kaki, tetapi akhirnya putus asa hilang.
Mencari tempat berlindung dari badai di sebuah gang, anak perempuan akan diserang oleh Gang Gangreen setan, tetapi diselamatkan oleh Jojo, yang otaknya telah bermutasi dan tumbuh sebagai akibat dari insiden X Kimia, memberikan dia kecerdasan yang besar dan kemampuan untuk berbicara dengan aksen Jepang. Namun, ia dengan cepat dibayangi oleh gadis-gadis di kehidupan Profesor dan memilih untuk pergi, sekarang tinggal di jalanan. Perencanaan kontrol kota, Jojo keuntungan simpati gadis-gadis dengan mengatakan bahwa ia juga adalah aneh diabaikan oleh semua. Dia kemudian memanipulasi mereka ke dalam menggunakan kekuasaan mereka untuk membantu dia membangun laboratorium di atas gunung berapi di tengah kota dan mesin yang ia klaim akan mendapatkan mereka kasih sayang di kota itu, ia juga memiliki mereka mencuri batch Kimia X dari laboratorium Profesor . Sebagai hadiah atas kerja keras mereka, Jojo mengambil gadis-gadis ke kebun binatang lokal dan diam-diam implan perangkat kecil pada semua primata di sana.
Rumah kembali perempuan untuk mencari Profesor dibebaskan dari penjara, dan berjanji bahwa hal akan menjadi jauh lebih baik. Malam itu, Jojo teleports semua monyet dari kebun binatang ke dalam sarang gunung berapi itu, mengaitkan mereka untuk mesin baru dan menyuntik mereka dengan Kimia X, mengubah mereka menjadi monyet mutan jahat seperti dirinya. Keesokan paginya, gadis-gadis mempersiapkan untuk menunjukkan Profesor semua "baik" mereka, hanya untuk menemukan kota yang diserang oleh monyet. Jojo, nama sendiri Mojo Jojo, secara terbuka mencela gadis-gadis sebagai peserta sukarela dari rencananya, memutar semua orang, termasuk Profesor bingung, melawan mereka. Hancur dan kesal, gadis-gadis lepas landas ke ruang angkasa.
Mojo Jojo mengumumkan niatnya untuk memerintah planet ini, tetapi antek-anteknya, sekarang sebagai cerdas dan jahat seperti dia, juga ingin aturan, dan mulai meramu plot jahat mereka sendiri untuk meneror masyarakat Townsville, banyak frustrasi Mojo Jojo's. Mendengar kekacauan ini, dan menemukan bahwa mereka dapat menggunakan kekuatan mereka untuk memerangi monyet, gadis-gadis kembali ke bumi, mengalahkan monyet dan menyelamatkan warga. Putus asa, Mojo menyuntikkan dirinya dengan jumlah yang sangat besar Kimia X dan tumbuh menjadi rakasa raksasa, tetapi gadis-gadis mengalahkannya setelah pertempuran intens dengan mendorong dia pergi gedung pencakar langit. Berharap untuk membantu anak perempuan, Profesor mengembangkan penangkal untuk Kimia X yang Mojo Jojo pada tanah, menyusut dari kera dikalahkan kembali ke ukuran.
Gadis-gadis merenungkan menggunakan X Pencegahan untuk memberantas kekuasaan mereka, berpikir mereka akan diterima sebagai gadis-gadis kecil normal, tetapi warga protes Townsville, meminta maaf karena salah menilai perempuan dan berterima kasih kepada mereka untuk perbuatan heroik mereka. Atas desakan Wali kota, gadis-gadis setuju untuk menggunakan kekuasaan mereka untuk membela keadilan di Townsville dan menjadi tercinta superhero kota tim memerangi kejahatan: Powerpuff Girls.
Episode-episode dalam The Powerpuff Girls
Lihat pula Daftar episode The Powerpuff Girls
Tokoh utama
Karakter
Blossom (pengisi suara: Cathy Cavadini) adalah "yang pintar" dan menganggap dirinya sebagai pemimpin Powerpuff Girls. Bajunya berwarna pink, dan dia memiliki rambut oranye yang panjang dengan pita merah. Dia berani untuk berbicara kepada Professor setelah kreasinya dengan jujur dan terbuka. Dia sering terlihat sebagai yang sifatnya paling dewasa dan yang paling pintar, walaupun kadang-kadang dia juga sombong. Dia mengatur Bubbles dan Buttercup, dan berusaha menenangkan jika mereka berdua berkelahi (walaupun dia sangat mudah berargumen dengan Buttercup). Di episode "Ice Sore", dia menunjukkan kemampuannya untuk meniup es, dan di akhirnya, meniup api. Walaupun Blossom mengatakan bahwa hembusan esnya sudah "habis dipakai", dia kadang-kadang masih terlihat menggunakannya di episode setelah itu.
Bubbles (pengisi suara: Tara Strong dalam seri dan Kath Soucie dalam episode What-a-Cartoon!) adalah "yang imut". Bajunya berwarna biru muda, dan dia memiliki rambut pirang pendek dikuncir dua. Dia suka bertingkah seperti bayi di dalam kelompok, walaupun dia seumur dengan yang lain. Teman baiknya adalah boneka gurita yang dia beri nama "Octi". Dia mampu mengerti bahasa asing (bahasa Spanyol, bahasa Jepang) dan berbicara dengan beberapa binatang (tupai, kucing, monster). Dia akan mendekati binatang, kecuali kecoa dimana dia (dan yang lain) menganggapnya "jorok". Dia sangat polos, ramah, dan lembut, tetapi juga penakut dan sensitif. Dia juga lebih dimanja oleh ayahnya, Professor Utonium. Dan kadang-kadang dia juga suka dianggap kelemahan dari tiga bersaudara itu oleh teman sebaya. Dia bisa menjadi sangat percaya diri ketika didesak, bagaimanapun, dan di antara ketiga perempuan tersebut, dia paling ditakuti oleh Mojo Jojo setelah mengalahkannya seorang diri di episode "Bubblevicious". Dia juga suka mewarnai, menggambar, dan menyanyi.
Buttercup (pengisi suara: Elizabeth Daily) adalah "yang kuat". Bajunya berwarna hijau muda, dan dia memiliki rambut hitam pendek dengan lekukan. Dia dinamakan karena "Buttercup" dimulai dengan huruf "B" seperti saudaranya. Dia tomboy dan cepat marah. Dia kadang-kadang memiliki sifat kejam yang tidak dimiliki saudaranya. Dia kadang-kadang juga menunjukkan sisi lembutnya di beberapa episode. Contohnya, di episode "Cover Up", dia memiliki selimut hijau yang imut yang dia akan peluk dan memberinya semangat untuk bertempur lebih baik, dan dia cukup peduli pada saudaranya. Dia tidak suka mandi dan suka menjadi kotor. Cukup menarik, Buttercup adalah satu-satunya Powerpuff Girl tanpa kekuatan yang unik. Bagaimanapun, walaupun menjadi yang tidak spesial, dia adalah yang paling kuat. Di "Nuthin' Special", ditemukan bahwa Buttercup adalah satu-satunya Powerpuff Girl (dan penghuni Townsville) yang bisa menggulung lidahnya.
Professor Utonium (pengisi suara: Tom Kane) adalah seorang ilmuwan hebat yang kerja di rumahnya di pinggiran Townsville. Seperti ilmuwan lainnya, ia umumnya memakai jubah laboratorium putih dan celana hitam dengan pena diselipkan dalam kantong jubah. Seperti beberapa karakter kartun lainnya, namanya sering dijuluki sesuai dengan sifatnya: namanya disingkat dan dibaca Pr. Utonium (jadi plutonium). Dia adalah pembuat Powerpuff Girls dengan tidak sengaja menuangkan "Ramuan Perempuan Sempurna" dengan zat yang misterius disebut "Chemical X". Professor itu juga pintar dalam banyak bidang sains, menunjukkan pengetahuan dalam bidang fisika, kimia, dan biologi dan pencipta yang ulet (menciptakan barang-barang seperti robot Powerpuff dua pedal raksasa dan baju super yang membuatnya mampu melawan kejahatan dengan anak-anak perempuan itu). Selain memiliki peran sebagai ilmuwan, dia juga berperan sebagai orang tua Powerpuff Girls dalam kehidupan mereka (melakukan hal yang biasa seorang ayah lakukan seperti menyiapkan bekal untuk makan siang atau menghibur "anak-anaknya" saat mereka sedih). Professor juga bisa menjadi kocak dan kadang-kadang, terlalu melindungi mereka dalam beberapa waktu, tetapi tetap menjadi ayah yang peduli. Professor juga pernah mempekerjakan chimpanzee sebagai asisten laboratoriumnya bernama Jojo (yang kemudian menjadi musuh utama anak-anak perempuan itu, Mojo Jojo) yang terbukti untuk menjadi pengacau dan bahaya. Dia mendorong Professor saat dia sedang membuat ramuan perempuan sempurna, membuatnya memecahkan kaca penyimpan Chemical X yang tumpah kedalam ramuan tersebut, membentuk Powerpuff Girls.
Mr Mayor
(pengisi suara: Tom Kenny) wali kota Townsville yang biasanya hanya dikenal sebagai "Mayor" (sepertinya itu nama belakangnya, seperti dia pernah dikampanyekan dengan slogan "vote for Mayor for Mayor"), walaupun dia pernah dipanggil "Barney" oleh istrinya di episode "Boogie Frights". Dia pendek dan tua dengan sedikir rambut putih mengitari kepalanya yang botak dan sebuah kumis tebal. Dia memakai monokel dan topi kecil yang berada pas diatas kepalanya. Dia juga sangat menyukai acar. Di episode "Impeach Fuzz", Mayor ditemukan memiliki kekuatan fisik yang tingi, dan sangat menakjubkan, dalam sebuah pertandingan, saat Fuzzy mendesak bahwa dia harus menyimpan topi kecil dan gelar barunya sebagai wali kota. Episode "Meat Fuzzy Lumpkins" awal memiliki wali kota yang berbeda, yang memiliki suara seperti Paul Lynde. Dia lebih muda dan lebih tinggi daripada Mayor. Pengisi suaranya Jim Cummings. Mayor (di dalam seri) lebih kekanak-kanakan daripada Bubbles, tetapi baik hati dan mencintai kotanya.
Mayor mendapatkam pekerjaannya karena tidak ada yang ingin mencalonkan diri melawannya; di episode "Impeach Fuzz" dia sangat mudah dikalahkan oleh Fuzzy Lumpkins, yang menang secara keseluruhan dengan pernyataan "Shut up!". Narrator juga menyebut Mayor sebagai "The Pity of Townsville".
Sara Bellum
Ms Keane
Lawan
Mojo Jojo Setelah asisten laboratorium Profesor, Mojo Jojo berubah bentuk kera sederhana untuk sebuah sopan santun, monyet ambisius megalomaniacal kecelakaan dramatis yang selamanya mengubah arah sejarah Townsville itu.
Ganggreen Gang Ini tidak baik-preman - Ace, Arturo, Big Billy, Snake dan Grubber - lebih merupakan gangguan daripada apa pun. Panggilan engkol, grafiti dan vandalisme adalah kejahatan pilihan mereka.
Fuzzy Lumpkins Sebuah dusun tanpa hati dan kurang kecerdasan, Fuzzy lebih suka jika kamu meninggalkannya, dia lebih suka menyendiri. Sekarang pergi!
Him Dia adalah penjahat begitu jahat, begitu mengerikan, keji, bahwa bahkan ucapan pemogokan namanya takut ke dalam hati manusia.
Princess Seorang gadis kaya dan sedikit manja, Putri Morbucks tidak bisa membeli satu hal yang dia inginkan: menjadi Powerpuff Girl!
Amoeba Boys Bossman, Tiny dan Slim - AKA The Boys Amoeba - adalah bentuk kehidupan paling rendah di Townsville. Ini organisme bersel tunggal yang terlalu terbelakang untuk merencanakan kejahatan berharga.
Pranala luar
Cartoon Network
Cartoon Network Asia
Powerpuff
|
https://id.wikipedia.org/wiki/The%20Powerpuff%20Girls
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
243,
955,
1183,
1353,
1450
],
"plaintext_end_byte": [
242,
954,
1182,
1352,
1431,
1504
]
}
|
Who wrote the song "Happy Days"?
|
Happy Days (TV theme)
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
36
],
"minimal_answers_end_byte": [
65
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
"Happy Days" is a song written by Norman Gimbel and Charles Fox. It is the theme song of the 1970s television series Happy Days.[3] It can be heard during the TV show's opening and closing credits as it runs in perpetual rerun syndication.
The song was first recorded in 1974 by Jim Haas with a group of other session singers for the first two seasons.[4] These versions of the song were used only during the closing credits of Seasons 1 and 2, with an updated version of "Rock Around the Clock" by Bill Haley and His Comets used as the opening theme. The song was re-recorded in 1975 with different lyrics for both the opening and closing credits for Seasons 3 through 10. Pratt & McClain released the song as a single in 1976 from their album Pratt & McClain Featuring Happy Days. Bobby Arvon recorded an updated version of the song in 1983 for the opening and closing credits of Season 11, with the same lyrics as the version used for seasons 3-10.
Pratt & McClain's album version of the song, recorded in 1976, peaked at No. 5 on the Billboard Hot 100,[5] No. 7 on the Easy Listening chart,[5] and No. 31 on the UK Singles Chart.[6] In Canada, "Happy Days" reached No. 3.[7]
Australian band Silver Studs also recorded a version of the theme for their debut album. It became their biggest hit single in Australia, reaching No. 4 in June 1976.[8]
In 2014, a re-recorded version of the song was used in commercials for Target.
Chart history
Weekly charts
Silver Studs cover
Year-end charts
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Happy%20Days%20%28TV%20theme%29
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
417,
2149,
3136,
3410,
3867,
4178,
4408,
4652,
5796,
6139,
6289,
6583,
6862,
7069,
7235,
7433,
7595,
7943,
8391,
8627,
8732,
9051,
9334,
9434,
9740,
10040,
10392,
10571,
10795,
11002,
11176,
11471,
11583,
11790,
12047,
12391,
12616,
12887,
12997,
13236,
13568,
13862,
14573,
14680,
15025,
15322,
15560,
15834,
16010,
16404,
17103,
17606,
17949,
18255,
18793,
19966,
20254,
20631,
20933,
21420,
22288,
22652,
23009,
23365,
23678,
24014,
24830,
25094,
25454,
25778,
26086,
26268,
26750,
26893,
27399,
27805,
28007,
28266
],
"plaintext_end_byte": [
416,
2148,
3082,
3333,
3724,
4142,
4359,
4597,
5631,
6071,
6272,
6560,
6816,
7049,
7193,
7350,
7550,
7889,
8349,
8606,
8708,
8875,
9261,
9401,
9671,
9997,
10340,
10545,
10735,
10948,
11108,
11435,
11544,
11745,
11980,
12340,
12524,
12838,
12952,
13174,
13485,
13788,
14441,
14631,
14964,
15234,
15518,
15801,
15936,
16346,
17018,
17564,
17786,
18020,
18696,
19936,
20199,
20583,
20882,
21148,
22029,
22526,
22896,
23306,
23594,
23947,
24777,
25053,
25273,
25720,
26031,
26200,
26659,
26852,
27336,
27785,
27977,
28243,
28521
]
}
|
ఎదురు లేని మనిషి చిత్ర దర్శకుడు ఎవరు?
|
జాతీయములు - ఎ, ఏ, ఐ
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ఎ, ఏ, ఐ - అక్షరాలతో ప్రారంభమయ్యే జాతీయాలు ఇక్కడ ఇవ్వబడ్డాయి.
ఈ జాబితాను అక్షర క్రమంలో అమర్చడానికి సహకరించండి. క్రొత్త జాతీయాలను కూడా అక్షర క్రమంలో చేర్చండి.
"జాతీయములు" జాతి ప్రజల సంభాషణలో స్థిరపడిపోయిన కొన్ని నానుడులు. ఇవి అనగానే అర్ధమైపోయే మాటలు. మనిషి జీవితంలో కంటికి కనిపించేది, అనుభవంలోకి వచ్చేది, అనుభూతిని కలిగించేది ఇలా ప్రతి దాని నుంచి జాతీయాలు పుట్టుకొస్తూనే ఉంటాయి.
ఆంగ్లభాషలో "జాతీయము" అన్న పదానికి idiom అనే పదాన్ని వాడుతారు. జాతీయం అనేది జాతి వాడుకలో రూపు దిదద్దుకొన్న భాషా విశేషం. ఒక జాతీయంలో ఉన్న పదాల అర్ధాన్ని ఉన్నదున్నట్లు పరిశీలిస్తే వచ్చే అర్థం వేరు, ఆ పదాల పొందికతోనే వచ్చే జాతీయానికి ఉండే అర్థం వేరు. ఉదాహరణకు "చేతికి ఎముక లేదు" అన్న జాతీయంలో ఉన్న పదాలకు విఘంటుపరంగా ఉండే అర్థం "ఎముక లేని చేయి. అనగా కేవలం కండరాలు మాత్రమే ఉండాలి" కాని ఈ జాతీయానికి అర్థం "ధారాళంగా దానమిచ్చే మనిషి" అని.
జాన్ సయీద్ అనే భాషావేత్త చెప్పిన అర్థం - తరతరాల వాడుక వలన భాషలో కొన్ని పదాల వాడుక శిలావశేషంగా స్థిరపడిపోయిన పదరూపాలే జాతీయాలు. భాషతో పరిచయం ఉన్నవారికే ఆ భాషలో ఉన్న జాతీయం అర్ధమవుతుంది. "నీళ్ళోసుకోవడం", "అరికాలి మంట నెత్తికెక్కడం", "డైలాగు పేలడం", "తు చ తప్పకుండా" - ఇవన్నీ జాతీయాలుగా చెప్పవచ్చును. జాతీయాలు సంస్కృతికి అద్దం పట్టే భాషా రూపాలు అనవచ్చును.
ఎ
ఎంగిలికెగ్గులేదు
ఎగ్గు అంటే కీడు అని అర్థం. ఎవరి ఎంగిలి అయినా తిన్నంత మాత్రాన కీడేమీ జరగదు.
ఎంగిలి మంగలము
ఎండ కన్నెరుగక
అతి సుకుమారముగ పెరుగుట.ఎండకన్నెరగక ఉండటం.భోగభాగ్యాల నడుమ మాత్రమే పెరగటం అన్నది భావన.అసలేనాడు ఎండలోకే రాకుండా ఉండటం
ఎండకెండి, వానకు తడిసి
అన్ని కష్టములకోర్చి
ఎండగట్టడం
బాగా బాధించటం, తీవ్రంగా విమర్శించటం == ఈ నాడు దేశంలో పాతుకు పోయిన అవినీతిని అన్నా హజారె ఎండగడుతున్నాడు.
ఎండిన తాటాకు
అతిగా స్పందించే గుణం .కొద్దిగా గాలి వీచినా పెద్దగా శబ్దం చేస్తుంది.
ఎండిన దానిమ్మ కాయ
బక్కచిక్కి, నీరసంగా ఉండటం.నునుపు నిగనిగ తగ్గిపోయి ఎండిపోయి కనిపించటం.
ఎంత పండినా కూటిలోకే
ఎంత పండినా కూటిలోకే, ఎంత ఉండినా కాటిలోకే .పంట ఎంత పండినా దాన్ని కలకాలం నిల్వ ఉంచరు. ఆహార పదార్థంగా ఆ పంట మారాల్సిందే.అలాగే నూరేళ్లు బతికినా అంతకంటే ఎక్కువ బతికినా, అంత ఎక్కువకాలం బతికాడని మరణించాక అతడిని ఇంట్లో ఉంచుకోరు. కాటికి పంపాల్సిందే. అంటే ఎప్పటికో ఒకప్పటికి మరణం తప్పదు కనుక ప్రాణం ఉన్న రోజుల్లోనే జీవితాన్ని పదిమందికీ ఉపయోగపడేలా తీర్చిదిద్దుకోవాలనే సూచన
ఎకరమంత
సువిశాలమైనది బాగా పెద్దది
ఎక్కడ పుట్టిన గడ్డి అక్కడే
జన్మస్థలాలను విడిచి వెళ్ళక జననం నుంచి మరణం దాకా ఒకే వూళ్ళో ఉండేవారు.ఎప్పుడూ ఒకే చోట స్థిరంగా ఉండేవారు
ఎక్కడ తగలడ్డావు ఇంత సేపు
కోపంతొ ఎక్కడున్నావూ' ఇంతసేపు అనడానికి ఇలా అంటారు.
ఎగదిగ
తేరిపార చూచుట
పైనుండి క్రిందివరకు చూచుట
"పల్లెలోకి క్రొత్తగా వచ్చిన వారిని ఎగదిగ చూడటం సర్వసాధారణం"
ఎగదోయటం
విద్వేషాలను రెచ్చగొట్టడం == వారిరువురు పోట్లాడుకుంటుంటే వీరు పక్కన చే ఎగదోస్తున్నారు.
ఎగ నామం పెట్టాడు
తీసుకున్న అప్పును తిరిగి ఇవ్వకుంటే వాడు నాకు ఎగనామం పెట్టాడూ' అంటారు.
ఎగవేయు
అప్పు తీసుకొని ఇవ్వక పోతె ఎగరేశాడు అని అంటారు.
ఎగిరి గంతేశాడు
అధిక సంతోషంగా వున్న వాణ్ని చూసి ఇలా అంటారు.
ఎగిరే పిట్టలకు గురి చూసినట్టు
తెలివి తక్కువ వ్యవహారం, విఫల ప్రయత్నం చేయడం
ఎట్లయినా సాబునే
సాబు అంటే సాహెబ్, సాయుబు, గొప్పవాడు, పాలకుడు.ఓడినా, గెల్చినా నేను గొప్ప అని .కిందపడ్డా, మీదపడ్డా నాదే పైచేయిఅని.
ఎడమపక్క సున్నాగాడు
విలువలేనివాడు, నిరర్థక జీవితాన్ని గడిపేవాడు .అంకెలకు కుడివైపు ఉన్న సున్నాలు అంకెకు విలువను పెంచుతూ ఉంటాయి. అదే ఎడమ పక్కన పెట్టిన సున్నాకు విలువ ఉండదు.
ఎడమొఖం పెడమొఖం
ఒకరి మీద ఒకరికి ఇష్టం లేనప్పుడు వారిద్దరు ఎడమొఖం పెడమొఖంగా వున్నారూ అని అంటారు.
ఎడప దడప
అటు ఇటు రెండు వైపులా అని అర్థం.
ఎడా పెడా
ఉదా: వాణ్ణి ఎడా పెడా వాయించారు. రెండు వైపులా అని అర్థం.
ఎడ్డెమంటే తెడ్డెమనే రకం
ఔనంటే కాదనే రకం:
ఎత్తిన కత్తి దించకపోవటం
లక్ష్యాన్ని చేరేవరకు విశ్రమించక పోవటం, అనుకున్నది సాధించే వరకూ వూరుకోక పోవటం
ఎత్తిన పిడికిలి దించొద్దు
పోరాటం ఆపొద్దు అని అర్థం.
ఎత్తి పొడచు
మనసు గాయపడేలా సూదితో గుచ్చినట్లు మట్లాడటం. == వారు సూటి పోటి మాటలతో ఎత్తి పొడుస్తున్నారు.
ఎత్తుపళ్ళతో కొరికినట్టు
కొరకలేరు, నమలలేరు. పళ్ళు ఉన్నా ప్రయోజనం శూన్యమే.పని జరగదు. ఎత్తు పళ్ళతో కొరికినట్త్టెంది అంటారు
ఎత్తు పళ్ళ పోకట
భయపడాల్సిన పనిలేదు.మేకపోతు గాంభీర్యం . పోకట అంటే పొగరు .చూడ్డానికి ఓ రకంగానూ, కార్యసాధనలో మరో రకంగానూ కనిపించటం.
ఎత్తు మరగిన బిడ్డా
క్రిందకి దించిన ఏడ్చు బిడ్డ
ఎల్లప్పుడూ ఎత్తుకున్న బిడ్డ
ఎత్తుపీట
ప్రముఖ స్థానం, అగ్రాసనం, ఎత్తుపీట పెద్దకుర్చీ వేసి గౌరవించడం
ఎద్దడుగులో ఏడుగుణాలు
ఒకే చోట విభిన్న లక్షణాలుండటం.ఆకాస్తలోనే తేడాలు చూపించటం
ఎదురీత ఈదుతున్నాడు
కొని కష్టాలు తెచ్చుకుంటున్నాడని అర్థం.
ఎదురు చుక్క
ఎదుగు పొదుగు
అభివృద్ధి లేకుండా వుండడము .... వాడి ఉద్యోగం ఎదుగు బొదుగు లేక ఎక్కడ వేసిని గొంగళి చందాన అక్కడే ఉంది.
ఎదురు బొదురు
చుట్టుపక్కల వారు అని అర్థం.
ఎనుబోతుపై వాన
ఏమిచెప్పినా అర్థం కాకపోవడం, ఏంతచెప్పినా వినిపించుకోకపోవటం.
ఎన్ని గుండెలురా
ఎంత ధైర్యం రా నీకు అని అడుగుట == నీకెన్ని గుండెలురా నాతోనె వాదనకొస్తావా?
ఎన్ని వేషాలేసినా కాటికే
ఎన్ని ఉద్యోగాలు చేసినా, ఎన్ని వ్యాపారాలు చేసినా ఆయువు ఉన్నంతకాలమే అదంతా ఆ తర్వాత ఎవరైనా సరే పోయేది ఒక చోటుకే.
ఎన్నెర్ర కన్నెర్ర
ఎన్నుఅంటే వెన్ను కంకి, వెన్ను ఎర్రపడటం అంటే పంట,,4125
ఎముకలు మెళ్లో వేసుకు తిరిగినట్లు
చెయ్యకూడని పనిని బాహాటంగా చేస్తూ ఉండటం.చేసిన పనికి సిగ్గుపడక అందరికీ చెప్పుకోవటం
ఎముకలు కొరికే చలి
చాక ఎక్కువ చలి అని అర్థం.
ఎముకలేని చెయ్యి
అనగా గొప్ప దాత అని అర్థము./ ఉదా: వాని చేతికి ఎముక లేదు అని అంటుంటారు.
ఎవరికి వారే యమునా తీరే
ఒకరికొకరు సహకరించు కోకుండా ఎవరికి వారె యమునాతీరె అన్నట్టు ఎవరిష్టం ప్రకార వారు నడుచు కోవడం.
ఎరక్కపోయి వచ్చి ఇరుక్క పోయారు
తెలియక వచ్చి ఆపదలో చిక్కుకున్నారు అని అర్థమొచ్చే సందర్భంలో ఈ జాతీయాన్ని వాడతారు.
ఎరుగని వూళ్లో మొరగని కుక్క
ఒక వూరి కరణం ఇంకో వూరికి వెట్టి, ఒక వూరి పోలీసు పటేలు ఇంకో వూరి సుంకరితో సమానం లాగా. స్థాన బలం.కుక్క యజమానుల దగ్గర కొత్త వారిని చూసి మొరుగుతుంటుంది. అదే కుక్క పొరుగూరికి వెళితే అక్కడున్న కుక్కలను చూసి తోక ముడుస్తుంది.
ఎర్రటోపీవాళ్లు
పోలీసువాళ్లు
ఎర్ర గొర్రె మాంసము
మామిడి కాయ కారం, ఆవకాయ
ఎరుక పిడికెడు ధనం
మిత్రలాభం.ఎరిగి ఉండటం.బాగా తెలిసి ఉండటం, పరిచయమై ఉండటం.తెలిసినవారుంటే సరుకు అప్పు తెచ్చుకొనే వీలుంటుంది.
ఎల్లయ్య మల్లయ్య చదువు
నామమాత్రపు చదువు, మనుషుల పేర్లు మాత్రమే రాసే వరకూ వచ్చి ఆగిపోయిన అక్షర జ్ఞానం
ఎలవెట్టి కయ్యం కొనుక్కున్నట్టు
లేనిపోనిది కొని తెచ్చుకున్నట్టు, వెల ఇచ్చి మరీ తగాదాను కొని తెచ్చు కోవటం
ఎల్లమ్మ కొలుపు
చాలాసేపు జరిగే పని.ఎల్లమ్మ కొలుపుల్లా ఇంకా ఎంతసేపు ఆ పని చేస్తారు, త్వరగా కానీయండిఅంటారు.
ఎల్లలు లేని
ఎదురు లేని.. అడ్డు అదుపు లేని అని అర్థం.
ఎలుక కోసం ఇల్లు తగలపెట్టడం
చిన్న తప్పు కోసం పెద్ద ముప్పుల్ని సంకల్పించటం చిన్న తప్పు దొర్లినప్పుడు సహన గుణం ప్రదర్శించకుండా పెద్ద ముప్పును తల పెట్టటం
ఎలుగు సలుగెరిగిన పని
నాగలికి దుంపను సరిగా అమర్చకపోతే నేలను దున్నటం వీలుకాదు.దుంప వదులుగా ఉన్నా బాగా ముందుకు బిగిసి ఉన్నా రెండూ ఇబ్బంది.ఎలుగు ఎక్కువైతే నాగలి కర్ర నేల మీద ఆనదు.పనిలో జాగర్తగా ఉండమని, ఎలుగు సలుగెరిగి చేస్తేనే పనిసులువుగా జరుగుతుందని.
ఎలుగ్గొడ్డుకు తంటసం తీసినట్లు
వృధా ప్రయాస. ఎంత తీవ్రంగా పనిచేసినా దానికి తగిన ప్రతిఫలం దక్కదు. అసలు పని చేయలేదేమోనన్న భావన ఎదుటి వారికి కలిగి ప్రమాదం ఏర్పడే పరిస్థితులు వస్తుంటాయి.త్వరగా అయ్యేపనికాదు
ఎళ్ళ బారిపోవటం
ప్రాణం పోవటం, వెళ్ళటం, పారిపోవటం .ఏదో ఈ జీవితం ఇలా ఎళ్ళబారిపోతే చాలు
ఎవరికైనా వేపకాయంత వెర్రి వుంటుంది
ఏ
ఏ ఎండకాగొడుగు పట్టే రకం
పచ్చి అవకాశ వాధి అని అర్థం.
ఏండ్లూ పూండ్లు
చాలా కాలము
ఏకై వచ్చి మేకై కూర్చున్నాడు
ఏనుగు కూర్చున్నా గుర్రమంత ఎత్తే
ఉత్తములు కాలం కలిసిరాక కష్టాలపాలైనా వారి వ్యక్తిత్వం, సమాజంలో వారంటే ఉన్న మంచితనం ఏవీ పూర్తిగా తరిగిపోవు.మంచివారు ఒక్కోసారి కలిసిరాక చతికిలపడ్డా వారి పరువు పోదు.
ఏనుగు దాహం
పేరాశ, అత్యాశ
ఏకిపెట్టడం
ఎవరైనా తప్పులు చేసినప్పుడు ఆ తప్పులన్నిటినీ ఎదుటివారు ఏ ఒక్కదాన్నీ విడిచి పెట్టకుండా అన్నిటినీ తీవ్రంగా విమర్శిస్తున్న సందర్భం.దూదిని పరుపులు లేదా దిండ్ల కోసం సిద్ధం చేసేటప్పుడు దానిలో ఉన్న దుమ్ము, ధూళిని పోగొట్టటానికి ఏకుతుంటారు. ఏకిన తర్వాత దూది శుభ్రపడుతుంది.చేసిన తప్పులు దూదికంటుకున్న దుమ్ము, ధూళి లాంటివి. ఆ తప్పులను విమర్శించి చేసిన వారికి అవి తప్పులని తెలియచెబితే వాటికి దూరంగా ఉండే ప్రయత్నం జరుగుతుందన్న భావన
ఏకు మేకవటం
మెత్తగా వచ్చి, గట్టివాడై ద్రోహం చేయటం..అల్పుడు అధికుడై, బలహీనుడు బలవంతుడై ఎదురు తిరగటం.
ఏకులు పెట్టిన బుట్ట
ఏకులు పెట్టిన బుట్ట చాలా ఏకులు తనలో ఇముడ్చుకోగలుగుతుంది. కష్టాలొచ్చినా దిగమింగుకుంటూ ఎప్పుడూ బయట పడకుండా ఉండే వ్యక్తులు
ఏకుల్లేని రాట్నం
పనికి రాకుండా వృధాగా ఉండటం .ఏకులే లేనప్పుడు ఇక ఆ రాట్నం వృథాగా పనికి రాకుండా ఉండిపోవాల్సిందే.
ఏటావలి గిలిగింతలు
సాహసోపేతం.దూర ప్రాంతాల్లో ఉండి ఆత్మీయుల దగ్గరకు సమయానికి చేరుకోలేని పరిస్థితి
ఏటికోళ్ళు
నమస్కారములు
ఏడులు పూడులు
చాలా కాలము
ఏడుకట్ల సవారీ
ఏటావలి గిలిగింతలు
ఏనుగు తిన్న వెలగపండు
ఏనుగు తిన్న వెలగ పండు పేడలో కాయ లాగానె బయటకు వస్తుంది. కాని దాని లోపలి పదార్థమంతా మాయ మై ఖాళీగా వుంటుంది. (ఇది ఈ జాతీయం నిజార్థం. అసలర్థం ఏమంటే........ ఎదుటి వాడికి తెలియకుండా మోసం చేసి అతడిని నష్టపరిచే వారి గురించి ఈ జతీయము చెప్తారు.)
ఏనుగుదాహం
ఏనుగుమీది సున్నము
ఏనుగుపాడి
ఏనుగు కొమ్ము
ఏనుగుకు కాలు విరగటం దోమకు రెక్కవిరగటం ఒకటే
కష్టాల తీవ్రత పెద్దవారికొకలాగా చిన్నవారికొకలాగా ఉండవు.కష్టాలు అందరూ అనుభవించాల్సిందే
ఏనుగు కోసం రాజు, పంది కోసం దొమ్మరి బాధపడినట్లు
కష్టాలు ఎవరి స్థాయిలో వారికుంటాయి.'రాజు ఏనుగుపోయి బాధపడితే... దొమ్మరి పందిపోయి బాధపడ్డట్టు
ఏనుగు దాహము
చాలా ఎక్కువగు దాహము
ఏనుగు మేత
సింహభాగం అధిక భాగం లాగ. ఏనుగు దాని ఆకారానికి తగ్గట్టుగానే మేత మేస్తుంది. ఏనుగంత మేత ఏనుగు మేసేంత ఎక్కువమేత అని,
నే నెక్కడా తా నెక్కెడ
నేనెక్కడా తనెక్కడ? (నాతో నీవు ఏవిషయంలోను సమ ఉజ్జీ కాదని చెప్పడమే ఈ జాతీయం యొక్క అర్థం.)
ఏ నోరు పెట్టుకొని మాటలాడుదుము?
ఒకడు చేసిన తప్పును కప్పిపుచ్చుకొనడానికి అబద్ధం చెప్పి ఆతర్వాత అసలు విషయం తెలిసి పోతే ఈ మాట వాడతారు.
ఏపూరోని దీపం మలిగినట్టు
ఏపూరి వంశం వారు ప్రజలను ఇబ్బందులపాలు చేయటంతో ఆ బాధలు తట్టుకోలేక ఆ గ్రామాల్లోని ప్రజలంతా వేరే ప్రాంతాలకు వలస వెళ్ళారట. ఆ ప్రజల ఉసురు తగిలి ఆ వంశం అంతా నిర్వంశం అయిందట. ఆ ఇళ్ళలో దీపం మలగలేదు (వెలిగించే వారే లేకుండా పోయారని అంటారు). నిర్వంశం కావటం లేదా దీపం వెలిగించే దిక్కు లేకుండా పోవటం
ఏ బట్టకా బట్ట మాసిక
సమ ఉజ్జీగా ఉండేవాళ్ళే ఒకటిగా కలిసిపోగలరని చెప్పటం.ఏ గూటి పక్షి ఆ గూటికి చేరినట్టు .
ఏ మరకా అంట లేదు
ఏలాంటి నింద అతని మీద పడలేదు: ఉదా: ఈ వ్యవహారంలో అతనికి ఏ మరకా అంటలేదు.
ఏమాట కామాటె చెప్పుకోవాలి
ఇదొక ఊత పదం.
ఏ మొఖము పెట్టుకొని వెళ్ళెదము?
తమ ఇంటికి వచ్చిన ఒకరిని వెళ్ల గొట్టి ఆతర్వాత అవసర నిమిత్తం వారింటి వెళ్లవలసి వస్తే ఇలా అనుకుంటారు.
ఏ యెండకాగొడుగు పట్టు
అవకాశవాదం నీతి నియమాలు మాని సందర్భాను సారం తనకు లాబమైన పని చేసే వారిని గురించి దీన్ని వాడతారు
ఎల్లలు లేని
ఏలుముడి
తక్కువ స్థాయి . సిగను వేలుతో ముడివేసుకోవటం
ఏరు ఎండినా వయసు ముదిరినా
ఏ పని చేయాలన్నా తగిన సమయానికే చేయాలి. సమయం మించి పోయాక అవకాశాలన్నీ అయిపోతాయి.వయస్సు మీరిన తర్వాత, నది ఎండిపోయిన తర్వాత చెయ్యగలిగింది ఏమీ లేదు అని
ఏలేశ్వరోపాధ్యాయుడు
ఏసులేని కొంప
ఏసు అంటే అభివృద్ధి, ఎదుగుదల లేని ఇల్లు
ఐ
ఐదు పది కావటం
ఓడిపోవటం రెండు చేతుల్నీ ఒక చోటికి చేర్చినమస్కారం పెట్టడం అనేది ఓడిపోవటానికి, పారిపోవటానికి, లొంగిపోవటం లేదా మర్యాదపూర్వకంగా దండం పెట్టడాన్ని ఇలా అంటారు నిఘూడంగా.
ఐపు ఆజ్ఞ
అజా పజా
ఐరావతం
మోయలేని భారం == దేవేంద్రుడి వాహనం ఐరావతం. ఇది తెల్ల ఏనుగు. ఇది దైవంతొ సమానం. దీని చేత పనులు చేయించ కూడదు. అయినా మంచి ఆహారం పెట్టలి. అది మోయ లేని భారం.
ఐరావటం
కలిసి రావటం, లాభపడటం.అయి వచ్చింది, అయ వచ్చింది, ఐ వచ్చింది అంటారు.
ఐసరు బొజ్జ
అయిసర బజ్జా అని ఊపుతెచ్చుకొని దూకటం లేదా భారమైన పనిచేసెటప్పుడు పాట పాడుతు ఈ మాట అంటారు./
ఐలెస్సా
ఐలెస్సా ఐలెస్సా.... అని పూపు తెచ్చుకిని అందరు కలిసి బరువులను లాగటము. ఐసర బొజ్జా లాంటిదే ఈ మాట కూడ./
వర్గం:జాతీయములు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%9C%E0%B0%BE%E0%B0%A4%E0%B1%80%E0%B0%AF%E0%B0%AE%E0%B1%81%E0%B0%B2%E0%B1%81%20-%20%E0%B0%8E%2C%20%E0%B0%8F%2C%20%E0%B0%90
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
252,
651,
1196,
1762,
2017,
2835,
3665,
4482,
5014,
5636,
6919,
7341,
7811,
8423,
9464,
9742,
10048,
10320,
10864,
11068,
11374,
11632,
12247,
12300,
12438,
12577,
13082,
13277,
13584,
13995,
14582,
15338,
15822,
16014,
16741,
17126,
17427,
18113,
18397,
19315,
19594,
20073,
20968,
21809,
22312,
22509,
22917,
22996,
23097,
23387,
23594
],
"plaintext_end_byte": [
251,
635,
1195,
1761,
2016,
2834,
3664,
4469,
5013,
5624,
6918,
7340,
7800,
8422,
9453,
9741,
10047,
10319,
10863,
11040,
11373,
11631,
12211,
12299,
12421,
12567,
13081,
13276,
13575,
13994,
14581,
15337,
15811,
16013,
16740,
17125,
17415,
18112,
18396,
19314,
19593,
20065,
20967,
21808,
22295,
22490,
22891,
22995,
23074,
23371,
23592,
23640
]
}
|
berapakah luas Republik Afrika Selatan?
|
Afrika Selatan
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
26
],
"minimal_answers_start_byte": [
12651
],
"minimal_answers_end_byte": [
12664
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Republik Afrika Selatan adalah sebuah negara di Afrika bagian selatan. Afrika Selatan bertetangga dengan Namibia, Botswana dan Zimbabwe di utara, Mozambik dan Swaziland di timur laut. Keseluruhan negara Lesotho terletak di pedalaman Afrika Selatan.
Pada masa dahulu, pemerintahan negara ini dikecam karena politik 'apartheid'nya tetapi sekarang Afrika Selatan adalah sebuah negara demokratis dengan penduduk kulit putih terbesar di benua Afrika. Afrika Selatan juga merupakan negara dengan berbagai macam bangsa dan mempunyai 11 bahasa resmi. Negara ini juga terkenal sebagai produsen berlian, emas dan platinum yang utama di dunia.
Sejarah Afrika
Afrika Selatan merupakan salah satu negara tertua di benua Afrika. Banyak suku telah menjadi penghuninya termasuk suku Khoi, Bushmen, Xhosa dan Zulu. Penjelajah Belanda yang dikenal sebagai Afrikaner tiba disana pada 1652.[1] Pada saat itu Inggris juga berminat dengan negara ini, terutama setelah penemuan cadangan berlian yang melimpah. Hal ini menyebabkan Perang Britania-Belanda dan dua Perang Boer. Pada 1910, empat republik utama digabung di bawah Kesatuan Afrika Selatan. Pada 1931, Afrika Selatan menjadi jajahan Britania sepenuhnya.[2]
Walaupun negara ini berada di bawah jajahan Britania, mereka terpaksa berbagi kuasa dengan pihak Afrikaner. Pembagian kuasa ini telah berlanjut hingga tahun 1940-an, saat partai pro-Afrikaner yaitu Partai Nasional (NP) memperoleh mayoritas di parlemen. Strategi-strategi partai tersebut telah menciptakan dasar apartheid (yang disahkan pada tahun 1948), suatu cara untuk mengawal sistem ekonomi dan sosial negara dengan dominasi kulit putih dan diskriminasi ras. Namun pemerintahan Britania kerap kali menggagalkan usaha apartheid yang menyeluruh di Afrika Selatan.
Pada tahun 1961, setelah pemilu khusus kaum kulit putih, Afrika Selatan dideklarasikan sebagai sebuah republik. Bermula pada 1960-an, 'Grand Apartheid' (apartheid besar) dilaksanakan, politik ini menekankan pengasingan wilayah dan kezaliman pihak polisi.
Penindasan kaum kulit hitam terus berlanjut sehingga akhir abad ke-20. Pada Februari 1990, akibat dorongan dari bangsa lain dan tentangan hebat dari berbagai gerakan anti-apartheid khususnya Kongres Nasional Afrika (ANC), pemerintahan Partai Nasional di bawah pimpinan Presiden F.W. de Klerk menarik balik larangan terhadap Kongres Nasional Afrika dan partai-partai politik berhaluan kiri yang lain dan membebaskan Nelson Mandela dari penjara. Undang-undang apartheid mulai dihapus secara perlahan-lahan dan pemilu tanpa diskriminasi yang pertama diadakan pada tahun 1994. Partai ANC meraih kemenangan yang besar dan Nelson Mandela, dilantik sebagai Presiden kulit hitam yang pertama di Afrika Selatan. Walaupun kekuasaan sudah berada di tangan kaum kulit hitam, berjuta-juta penduduknya masih hidup dalam kemiskinan.
Sewaktu Nelson Mandela menjadi presiden negara ini selama 5 tahun, pemerintahannya telah berjanji untuk melaksanakan perubahan terutamanya dalam isu-isu yang telah diabaikan semasa era apartheid. Beberapa isu-isu yang ditangani oleh pemerintahan pimpinan ANC adalah seperti pengangguran, wabah AIDS, kekurangan perumahan dan pangan. Pemerintahan Mandela juga mula memperkenalkan kembali Afrika Selatan kepada ekonomi global setelah beberapa tahun diasingkankan karena politik apartheid. Di samping itu, dalam usaha mereka untuk menyatukan rakyat pemerintah juga membuat sebuah komite yang dikenal dengan Truth and Reconciliation Committee (TRC) di bawah pimpinan Uskup Desmond Tutu. Komite ini berperan untuk memantau badan-badan pemerintah seperti badan polisi agar masyarakat Afrika Selatan dapat hidup dalam aman dan harmonis.
Presiden Mandela menumpukan seluruh perhatiannya terhadap perdamaian di tahap nasional, dan mencoba untuk membina suatu jatidiri untuk Afrika Selatan dalam masyarakat majemuk yang terpisah oleh konflik yang berlarut-larut selama beberapa dasawarsa. Kemampuan Mandela dalam mencapai objektifnya jelas terbukti karena selepas 1994 negara ini telah bebas dari konflik politik. Nelson Mandela meletakkan jabatannya sebagai presiden partai ANC pada Desember 1997, untuk memberi kesempatan kepada Presiden yang baru yaitu Thabo Mbeki. Mbeki dipilih sebagai presiden Afrika Selatan selepas memenangi pemilu nasional pada tahun 1999, dan partainya menang tipis dua pertiga mayoritas di parlemen. Presiden Mbeki telah mengalihkan fokus pemerintahan dari pendamaian ke perubahan, terutama dari segi ekonomi negara.
Kemandirian
Setelah empat tahun untuk merundingkan, Uni Afrika Selatan diciptakan dari daerah jajahan Mantel dan Kelahiran, seperti halnya Negara Merdeka Orange dan Transvaal, pada 31 Mei 1910, persis delapan tahun setelah akhir dari Perang Boer Kedua. Baru saja didirikan Uni Afrika Selatan adalah satu dominion dari Britania Raya. Dari 1913,kepemilikan darat oleh 'hitam di batasi; di langkah itu mereka yang punya kontrol semata-mata hanya 7% negara. Sejumlah lahan dipesan untuk orang-orang berasal dari nanti secara garis besar bertambah.
Pada 1931 perserikatan secara efektif kemandirian diizinkan dari kerajaan Inggris dengan jalan lintasan dari Dekret Westminster, yang britania morphed posisi di antara Afrika Selatan ke dalam tersebut Raja berbeda dari Afrika Selatan. Pada 1934, Pihak Orang Afrika Selatan dan Pihak Nasional menggabungkan bentuk Pihak bersatu, mencari keReferensi di antara Eropa Kelahiran Afrika dan Berbahasa Inggris "Putih". Pada 1939 belahan pihak berlalu masukan dari perserikatan ke dalam Perang Dunia II sebagai satu bersekutu dari kerajaan Inggris, satu gerakan yang mana Pihak Nasional pengikut betul-betul ditentang.
Apartheid
Pada 1948, Partai Nasional terpilih untuk menguasai Afrika Selatan. Hal ini memperkuat implementasi pemisahan rasial di bawah kekuasaan kolonial Inggris dan Belanda, dan pemerintahan Afrika Selatan selanjutnya sejak terbentuknya perserikatan (Union). Pemerintahan Nasionalis mengatur jalannya undang-undang pemisahan, menggolongkan orang-orang ke dalam tiga ras, mengembangkan hak-hak dan batasan-batasan untuk masing-masing golongan, seperti hukum pass dan batasan permukiman. Minoritas kulit putih menguasai mayoritas kulit hitam yang jauh lebih besar. Sistem pemisahan ini kemudian dikenal secara kolektif sebagai apartheid.[3]
Pemencilan ini dimaksudkan kulit putih untuk mengontrol kekayaan yang mempercepat industrialisasi dari 1950an, '60an, dan ' 70an. Selama minoritas Kulit Putih menikmati standar paling tinggi di seluruh Afrika, seringkali dibandingkan dengan negara-negara barat Dunia Pertama, mayoritas Kulit Hitam tetap dirugikan dalam setiap tingkat, meliputi pendapatan, pendidikan, rumah, dan tingkat harapan hidup. Pada 31 Mei 1961, mengikuti referendum orang-orang kulit putih, negara ini menjadi sebuah republik dan meninggalkan Persemakmuran (Britania). Ratu Elizabeth II tidak lagi menjadi kepala negara dan Gubernur Jenderal terakhir menjadi Presiden Negara.
Apartheid menjadi semakin kontroversial, mendorong ke arah meluasnya sanksi internasional, divestasi dan kerusuhan serta penindasan dalam Afrika Selatan. Suatu periode panjang penindasan oleh pemerintah, dan kadang-kadang dengan kekerasan, pemogokan, demonstrasi, protes, dan sabotase dengan menggunakan bom atau cara lain, oleh berbagai gerakan anti-apartheid yang diikuti terutama oleh Kongres Nasional Afrika (ANC).[4]
Di akhir 1970-an, Afrika selatan mulai mengembangkan program senjata nuklir. Pada dekade berikutnya, menghasilkan enam senjata nuklir deliverable. Dasar pemikiran untuk gudang senjata nuklir diperdebatkan. Beberapa komentator meyakini tersebut para pemimpin Vorster dan P.W. Botha menginginkan agar mampu intervensi Amerika catalyse pada peristiwa di mana satu peperangan di antara Afrika Selatan dan Bahasa Kuba Yang mendukung pemerintah MPLA dari Angola.[5]
Demokrasi
Pada 1990 Pihak Nasional pemerintah ambil langkah pertama ke arah ketika ini mengangkat larangan pada Nasional Afrika Kongres dan organisasi lain kenegaraan sayap kiri. Ini tercair Nelson Mandela dari memenjara setelah duapuluh tujuh pemenjaraannya tahun pada satu kalimat sabot. Pemerintah yang mencabut legislasi aparteid. Afrika selatan menghancurkan gudang senjata nuklir ini dan mengabulkan ke Nuklir Bukan Perkembang Biakan Traktat. Afrika selatan menggenggam ini pertama dengan pemilihan rasial multi pada 1994, yang ANC Yang dimenangi oleh satu mayoritas berlimpahan. Ini telah dalam kuasa selalu sejak.
Di Afrika Selatan aparteid tempatkan, jutaan Selatan Orang Afrika, kebanyakan hitam, telah berlanjut tinggal di dalam kemiskinan, sepertinya telah sulit untuk mengganti kerugian dengan cepat untuk generasi dari alpa bidang pendidikan dan kemasyarakatan. Kemiskinan antara putihi, tadi jarang, telah tingkat sangat besar. Sementara beberapa telah tujukan ini sebagian ke warisan dari sistem aparteid, terus meningkat beberapa atribut ini ke kegagalan dari pemerintah saat ini untuk mengerjakan emisi kemasyarakatan. Sebagai tambahan, pemerintah saat ini telah menggelut capai disiplin moneter dan fiskal untuk memastikan keduanya pembagian kembali dari kekayaan dan kemajuan ekonomi. Sejak ANC Yang memimpin pemerintah mengambil kekuatan, Pembangunan Manusia perserikatan bangsa-bangsa Daftar Isi Buku dari Yang Afrika Selatan telah curah, sementara ini dengan mantap naik hingga pertengahan - 1990s.Beberapa ini dapat mungkin menjadi ditujukan ke tentang penyakit BANTUAN dan kegagalan dari pemerintah untuk bertindak menunjuknya.
Politik
Afrika Selatan merupakan negara demokrasi konstitusional dengan sistem tiga tingkat dan institusi kehakiman yang bebas. Terdapat tiga peringkat yaitu nasional, wilayah dan pemerintahan lokal yang mempunyai badan legislatif serta eksekutif dengan daerah kekuasaan masing-masing.
Presiden Afrika Selatan memegang dua jabatan yaitu sebagai Kepala Negara dan juga Kepala Pemerintahan. Ia dipilih sewaktu Majelis Nasional (National Assembly) dan Majelis Provinsi-provinsi Nasional (National Council of Provinces) bergabung. Lazimnya, Presiden adalah pemimpin partai mayoritas di Parlemen.
National Assembly mempunyai 400 anggota yang dipilih melalui pemilu secara perwakilan proporsional. National Council of Provinces, yang telah menggantikan Senat pada 1997, terdiri dari 90 anggota yang mewakili setiap 9 provinsi termasuk kota-kota besar di Afrika Selatan.
Di Afrika Selatan, pemilu diadakan setiap 5 tahun dan setiap rakyat berusia 18 tahun ke atas diwajibkan untuk ikut. Pemilu terakhir ialah pada April 2004, di mana partai ANC berhasil memenangkan 69,68% kursi di parlemen. Partai ini bersama Partai Kebebasan Inkatha (6,97%) telah membentuk aliansi pemerintahan. Partai-partai oposisi utama termasuk Aliasi Demokrat (12,37%), Gerakan Demokratik Bersatu atau UDM (2,28%), Demokrat Bebas atau ID (1,73%), Partai Nasional Baru atau NNP (1,65%) dan Partai Demokratik Kristen Afrika atau ACDP (1,6%).
Di samping itu, setiap provinsi di Afrika Selatan mempunyai satu penggubal undang-undang negeri dan Majelis Eksekutif yang diketuai oleh seorang Perdana Menteri atau "Premier".
Hubungan RI-Afrika Selatan
Hubungan Indonesia-Afrika Selatan sudah terjalin baik sejak tahun 1994 ketika kedua negara menandatangani komunike bersama pembukaan hubungan diplomatik. Secara politis, Indonesia ikut mendukung perjuangan Kongres Nasional Afrika (ANC), partai yang dulu dipimpin Nelson Mandela, untuk menentang apartheid.
Sejak zaman Presiden Soeharto sampai Megawati Soekarnoputri, kunjungan ke Afrika Selatan sudah pernah dilakukan. Begitu sebaliknya, Mandela setidaknya dua kali ke Indonesia, yakni ketika masih menjadi presiden (1997) dan setelah tak menjadi presiden (2002).
Belakangan ini secara bergantian sejumlah pejabat kedua negara juga saling berkunjung. Yang terakhir, Presiden Afrika Selatan mengunjungi RI pada April 2005, dan kunjungan mantan presiden Indonesia Megawati Soekarnoputri pada waktu yang hampir bersamaan untuk menerima sebuah penghargaan pejuang kemerdekaan. Ia mewakili almarhum ayahnya, Ir. Soekarno. Sementara itu sejumlah pejuang kemerdekaan dari berbagai belahan dunia (diwakili oleh anak/keluarga terdekat) juga diundang di acara penghargaan ini, seperti Indira Gandhi, dan anak perempuan dari Jawarharlal Nehru dari India.
Pembagian administratif
Provinsi
Afrika Selatan terdiri dari sembilan provinsi yaitu:
Eastern Cape
Free State
Gauteng
KwaZulu-Natal
Limpopo
Mpumalanga
North West
Northern Cape
Western Cape
North-Western Cape
Kota-kota utama
Kota-kota utama di Afrika Selatan termasuk Johannesburg, Durban, Cape Town, Pretoria, Kimberley, Port Elizabeth dan Bloemfontein.
Geografi
Afrika Selatan terletak di 29° 00' S, 24° 00' T. Luas kawasannya adalah 1.219.912km² termasuk Pulau Robben dan Kepulauan Prince Edwards (Pulau Marion dan Pulau Prince Edward). Afrika Selatan bersebelahan dengan Samudra Atlantik di pantai barat dan Samudra Selatan dan Samudra Hindia di pantai timur. Arus utama di samudra-samudra tersebut adalah arus sejuk Benguela dan arus hangat Agulhas. Titik paling rendah adalah Samudra Atlantik pada 0 m dan paling tinggi ialah Njesuthi pada ketinggian 3.408 m.
Afrika Selatan mempunyai iklim yang berbeda-beda. Di barat daya negara ini, iklimnya adalah Mediterania, di kawasan pendalaman ia beriklim sederhana, dan di timur laut iklimnya adalah subtropis.
Afrika Selatan merupakan sebuah negara yang kaya dengan bahan tambang bernilai seperti emas, platinum dan berlian. Bahan tambang semulajadinya termasuklah emas, kromium, antimoni, arang, biji besi, manganese, nikel, fosfat, biji timah, uranium, berlian, platinum, kuprum, vanadium, garam, gas asli.
Ekonomi
Afrika Selatan adalah sebuah negara maju dengan penduduk yang berpendapatan sederhana. Negara ini kaya dengan bahan tambang terutamanya bahan tambang bernilai tinggi seperti emas, platinum dan berlian. Ia juga mempunyai sistem keuangan, perundangan, telekomunikasi, energi, infrastruktur yang maju dan modern. Bursa sahamnya di Johannesburg begitu aktif hingga pernah berada di urutan ke-10 terbesar di dunia.
Sejak kedatangan Inggris di sana, ekonomi negara bergantung kepada sektor pertambangan. Tetapi beberapa dasawarsa yang lalu, kegiatan tersebut telah digantikan oleh sektor produksi. Sektor industri Afrika Selatan yang sangat maju, dan merupakan ekonomi ke-25 terbesar di dunia. Dengan hanya 7% penduduk dan 4% jumlah kawasan keseluruhan Afrika, Afrika Selatan mengeluarkan lebih sepertiga produk dan jasa di Afrika, dan hampir 40 % pengeluaran industri di Afrika. Bahan komoditas yang diekspor: alat-alat mesin, makanan dan peralatan, bahan kimia, produk petroliam dan peralatan ilmiah.
Namun demikan, wabah HIV merupakan masalah yang kritikal di negara ini. Diperkirakan 4,79 juta penduduknya dijangkiti AIDS dan pemerintahan Afrika yang baru terpaksa mengeluarkan berjuta-juta Rand untuk menangani masalah ini. Sejak Afrika Selatan membuka perbatasannya selepas berakhirnya Apartheid, sindikat NAPZA internasional telah memasuki negara ini. Kini Afrika Selatan adalah produsen mariyuana terbesar di dunia. Pergolakan politik di Zimbabwe juga memberi dampak yang buruk kepada ekonomi negara ini. Banyak investor asing khawatir masalah ini akan berpengaruh kepada Afrika Selatan. Pada tahun 2002, masalah-masalah ini telah menjadi faktor utama penurunan nilai Rand sebanyak 30 persen tetapi pada tahun 2004 mata uang Rand telah kembali kukuh.
Akibat dasar apartheid yang dilaksanakan selama lebih dari empat dasawarsa, kemiskinan di kalangan penduduk kulit hitam merupakan masalah paling utama pemerintahan baru Afrika Selatan. Pada akhir 1980-an dianggarkan 16 juta penduduknya hidup di bawah paras kemiskinan dan 2,3 juta orang berisiko kekurangan gizi dan kekurangan pangan. Walaupun begitu, pemerintahan kulit hitam Afrika Selatan telah berhasil mengurangkan kemiskinan dari 42% pada 1994 ke 24% pada tahun 2003.
Demografi
Demografi di Afrika Selatan dibagi menjadi empat kumpulan utama yaitu: orang kulit hitam, orang kulit putih, orang berwarna (orang dari Asia atau berdarah campuran) dan orang berbangsa India.
Kaum yang terbesar di Afrika Selatan adalah kaum pribumi berkulit hitam yaitu 77% jumlah penduduk di sini. Penduduk kulit hitam terdiri dari masyarakat majemuk yang dapat diklasifikasikan kepada empat kelompok etnis berdasarkan kepada bahasa masing-masing. Kelompok yang terbesar yaitu 50% penduduk Afrika di sini adalah yang berbahasa Nguni termasuk bangsa Ndebele, Swazi, Xhosa dan Zulu. Kelompok yang kedua terbesar adalah yang berbahasa Sotho-Tswana, termasuk beberapa bangsa Sotho, Pedi, dan Tswana dan merupakan mayoritas di kebanyakan kawasan Highveld. Dua kelompok yang terakhir adalah Tsonga, atau Shangaan, yang tertumpu di Utara dan wilayah Mpumalanga, dan Venda, yang juga tertumpu di wilayah utara Afrika Selatan.
Kaum kulit putih terdiri dari 11% penduduk di sini, yang berbangsa Belanda, Perancis, Inggris dan Jerman. Kebanyakan orang Eropa di negara ini adalah keturunan penjelajah-penjelajah awal di koloni Cape. Terdapat juga kelompok minoritas Portugis — kelompok pertama dari keturunan penjelajah Eropa yang awal, manakala kelompok kedua keturunan budak Belanda yang datang dari Indonesia.
9% dari penduduk Afrika Selatan terdiri dari bangsa berwarna atau coloured. Bangsa ini termasuk kelompok yang kawin campur dan juga pendatang Asia, yang dibawa masuk untuk bekerja sebagai kuli di Natal. Manakala, 3% lagi terdiri dari bangsa India yang berasal dari pedagang-pedagang India.
Pendidikan
Di Afrika Selatan, masa persekolahan adalah selama 13 tahun - atau tingkat. Namun, tahun pertama pendidikan atau tingkat 0 dan tiga tahun terakhir yaitu dari tingkat 10 hingga tingkat 12 (juga dipanggil "matric") tidak diwajibkan. Kebanyakan sekolah dasar menawarkan tingkat 0. Tetapi tingkat ini dapat juga dibuat di TK. Lazimnya untuk memasuki universitas, seseorang wajib lulus "matric" dengan minimum tiga mata pelajaran tingkat tinggi dan bukan sekadar lulus (standar). Malah beberapa universitas prestisius akan mengenakan syarat akademik yang lebih tinggi. Walaupun begitu, mereka yang lulus "National Senior Certificate" layak untuk belajar di "technikon" atau kampus teknikal.
Di bawah sistem apartheid, sistem pendidikannya dirangka berdasarkan warna kulit yaitu kementerian yang berbeda untuk pelajar kulit putih, berwarna, Asia, dan kaum kulit hitam di luar Bantustan. Pengasingan ini telah menghasilkan 14 kementerian pendidikan yang berbeda di negara ini.
Penstrukturan sistem pendidikan selepas era-apartheid merupakan tantangan yang besar bagi pemerintahan negara ini. Pemerintahan baru telah membentuk suatu sistem pendidikan nasional tanpa diskriminasi kaum tetapi menggabungkan 14 kementerian pendidikan merupakan tugas yang sukar. Oleh karena itu pada Februari 1996, Kementerian Pendidikan telah meluncurkan suatu kurikulum baru yang dinamakan "Curriculum 2005". Kurikulum ini yang akan menggantikan dasar pendidikan berdasarkan apartheid, akan memberi tumpuan kepada hasilnya yaitu pelajar akan menjadi lebih proaktif dalam lingkungan di sekitarnya dan juga di dalam masyarakat. Untuk mencapai objektif ini, pada 1999 pemerintahan telah menyediakan 5,7 persen anggaran belanja untuk sektor pendidikan termasuk membangun 2.000 sekolah-sekolah baru, 65.000 ruang kelas yang baru dan beralatan lengkap, 60.000 guru-guru yang terlatih dan 50 juta buku teks yang dicetak.
Pada 2004, Afrika Selatan mempunyai 366.000 guru dan hampir 28.000 sekolah-sekolah -termasuk 390 sekolah khusus dan 1.000 sekolah swasta. Dari jumlah ini, 6.000 adalah sekolah tinggi (tingkat 7 hingga tingkat 12) dan selebihnya adalah sekolah dasar (tingkat 1 hingga tingkat 6).
Afrika Selatan juga mempunyai suatu sistem pendidikan tinggi yang maju, yang juga dipisahkan mengikut ras sewaktu era apartheid. Pada 1995 terdapat 385.000 pelajar yang belajar di 21 universitas dan 190.000 pelajar di "technikon" (institut teknikal atau vokasional). Hampir 37 persen adalah dari golongan kulit putih. Tetapi sejak 1994, penyertaan pelajar kulit hitam di universitas-universitas yang dikhususkan untuk pelajar kulit putih telah bertambah secara mendadak.
Budaya
ka|jmpl|250px|Penjara Pulau Robben yang menampung para tahanan politik era apartheid, termasuk Nelson Mandela, kini merupakan salah satu Situs Warisan Dunia UNESCO.
Pergaulan bebas di kalangan masyarakat Afrika Selatan di kawasan-kawasan perkotaan dan penindasan budaya kaum kulit hitam sewaktu era apartheid telah mengakibatkan hilangnya cara hidup lama di kota-kota di sini. Namun, budaya kulit hitam masih ada di kawasan pedesaan. Beberapa perbedaan budaya tetap ada di antara etnis-etnis di sana, seperti adat perkawinan dan hukum adat mereka. Tetapi pada umumnya, tradisi masyarakat kulit hitam adalah berlandaskan kepercayaan kepada dewa-dewa yang perkasa serta maskulin, semangat nenek-moyang dan kuasa-kuasa gaib. Poligami juga dibenarkan dan "lobolo" (mas kawin) biasanya akan dibayar. Kerbau memainkan peranan penting dalam kebanyakan budaya, sebagai simbol kekayaan dan hewan korban.
Kesenian Afrika Selatan dapat dilihat dari berbagai lukisan gua dan batu oleh suku San, beberapa di antaranya dilukis sejak 26.000 tahun yang lalu. Manik-manik yang direka secara teliti oleh suku Zulu juga merupakan kerajinan tangan yang populer di negara ini. Sayangnya, budaya kaum kulit hitam telah dihapus sewaktu era-apartheid. Tradisi sehari-hari yang berkaitan erat dengan tradisi dan budaya kaum kulit hitam telah diabaikan dan juga dihapuskan. Contoh yang paling ketara adalah pemusnahan "District Six", suatu kawasan multibudaya di Cape Town dan Sophiatown di Johannesburg, di mana banyak pemusik-pemusik terkenal internasional berkumpul dan mengasah kemahiran mereka. Antara kelompok musik terkenal termasuklah Ladysmith Black Mambazo yang berhasil membawa musik Afrika Selatan ke dunia Barat, sebelum dan juga selepas apartheid.
Dari segi makanan, bistik atau sosis boerewors, sayur rebus dan chips (kentang goreng) adalah makanan utama, dan makanan yang lebih menantang biasanya agak menakutkan. Makanan di sini mengarah lebih kepada daging. Makanan kaum Afrika jarang dijual di restoran-restoran disini, walaupun orang-orang dapat mendapatkan nasi yang murah serta "stew" dari gerai-gerai di perkotaan. Bir dan brandy merupakan minuman paling popular di kalangan masyarakatnya, dan anggur semakin popular di sini.
Lambang Negara
Lambang negara Afrika Selatan diperkenalkan pertama kali pada hari kemerdekaan Afrika Selatan 27 April 2000. Lambang ini menggantikanlambang lama yang digunakan sejak tahun 1910.
Bendera Nasional
Bendera Afrika Selatan ini dipakai oleh pemerintahan sejak tanggal 27 April 1994, pada pemilihan umum pertama sejak berakhirnya apartheid. Bendera ini digunakan untuk melambangkan demokrasi Afrika Selatan. Bendera yang sediakalanya hanya untuk sementara ini, dan didesain oleh Frederick G. Brownell, diterima dengan baik oleh masyarakat sehingga akhirnya dijadikan bendera nasional.
Organisasi internasional
Afrika Selatan adalah anggota beberapa organisasi internasional, di antaranya:
ACP
AfDB
AU
Persemakmuran
FAO
G-24
G-77
Gerakan Non-Blok
ONUB
OPCW
WHO
WMO
WTO
Referensi
Lihat pula
Partai-partai politik Afrika Selatan
Daftar Presiden dan Perdana Menteri Afrika Selatan
Daftar perusahaan di Afrika Selatan
Monumen bahasa Afrikaans
Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead. Anti-Apartheid Movement
Pranala luar
Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead.
Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead.
Kategori:Negara di Afrika
Kategori:Negara G20
|
https://id.wikipedia.org/wiki/Afrika%20Selatan
|
{
"plaintext_start_byte": [
10,
417,
990,
1499,
2144,
2586,
2622,
3381,
3925,
3978,
4183,
5035,
7068,
7943,
8387,
8457,
9933,
10084,
11053,
13072,
14515,
15913,
16189,
16603,
17628,
17720,
17815,
18052,
18431,
18614,
19013,
19138,
19320,
20303,
20835,
22869,
24147,
24258,
24642,
25773,
26136,
26797,
27378,
28381,
28591,
29189,
29256,
29684,
30767,
31647,
32144,
34938,
35891,
36469,
36976,
38129,
40675,
41081,
42207,
42685,
42927,
43639,
44182,
44378,
44429
],
"plaintext_end_byte": [
405,
989,
1498,
2143,
2585,
2621,
3380,
3915,
3968,
4174,
5034,
7067,
7941,
8375,
8448,
9931,
10075,
11052,
13071,
14514,
15912,
16188,
16602,
17627,
17719,
17798,
18051,
18430,
18613,
19012,
19137,
19319,
20302,
20834,
22868,
24146,
24257,
24641,
25772,
26135,
26796,
27377,
28380,
28589,
29188,
29217,
29683,
30766,
31646,
32143,
32604,
35890,
36449,
36975,
38128,
39590,
41080,
42182,
42684,
42908,
43638,
44172,
44359,
44427,
44566
]
}
|
When was a ruling made on the case of Pacific Gas & Electric Co. v. State Energy Resources Conservation & Development Commission?
|
Pacific Gas & Electric Co. v. State Energy Resources Conservation & Development Commission
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Main Page
In Pacific Gas & Electric Co. v. State Energy Resources Conservation & Development Commission, 461 U.S. 190 (1983),[1] the United States Supreme Court held that a state statute regulating economic aspects of nuclear generating plants was not preempted by the federal Atomic Energy Act of 1954. The case provides a framework that has guided other cases involving preemption of federal authority.
Background
The issue of nuclear waste: The radioactive waste fuel in a nuclear reactor must be periodically removed. Because nuclear power plant operators originally assumed that the fuel would be reprocessed, storage pools made to hold it were relatively limited in capacity and design. Over time, however, it became clear that the fuel would not be reprocessed. This resulted in large stores of radioactive waste. As a result, as Justice White noted, that "problems of how and whereto store nuclear wastes [have] engendered considerable scientific, political, and public debate."
California statute: Responding to these concerns, California in 1974 enacted the Warren-Alquist State Energy Resources Conservation and Development Act, Cal. Pub. Res. Code §§ 25000 et seq. Under the act, which was amended in 1976 to add new regulations, operators of nuclear and certain other power plants had to apply for certification by the new State Energy Resources Conservation and Development Commission, or "Energy Commission" for short. Two sections in particular became the subject of dispute:
Section 25524.1(b) provided that the Energy Commission had the authority to determine, prior to the building of a new nuclear power plant, that there would be adequate storage space for the spent fuel rods "at the time such nuclear facility requires such storage."
Section 25524.2 addressed long-term concerns arising from nuclear wastes by placing a moratorium, or stoppage, on the certification of new plants until the Energy Commission "finds that there has been developed and that the United States through its authorized agency has approved and there exists a demonstrated technology or means for the disposal of high-level nuclear waste."
Dispute: Two California public utilities, Pacific Gas and Electric and San Diego Gas & Electric Companies, filed an action in federal district court seeking a declaratory judgment that these two provisions of the Warren-Alquist act (as well as various others) were invalid under the Supremacy Clause of the United States Constitution because they were preempted by (conflicted with) the Atomic Energy Act. The federal district court agreed.
Appeal: The Ninth Circuit held:[2]
Petitioners had standing to challenge the statute (upholding the district court),
25524.1(b), regarding spent fuel storage, was not ripe for review (overturning the district court). The reason given for this was that "we cannot know whether the Energy Commission will ever find a nuclear plant's storage capacity to be inadequate."
25524.2, creating the moratorium, was not preempted (overturning the district court), because sections 271 and 274(k) of the Atomic Energy Act authorized the states to regulate nuclear power plants "for purposes other than protection against radiation hazards," and that is what this section did: it dealt with economic aspects of the nuclear fuel cycle, and was not designed to provide protection against radiation hazards.
Explanation of case's title: The Supreme Court granted certiorari to this case. The Court of Appeals for the Ninth Circuit had also consolidated another federal district court case, Pacific Legal Foundation v. State Energy Resources Conservation and Development Commission,[3] which challenged other portions of the California statute into the Pacific Gas case. Although this second district court case gave the appellate court decision its name, the Supreme Court denied certiorari on that case's portion of the appellate decision.
Decision
The Court affirmed in a unanimous decision.
Ripeness
First, Justice White affirmed the appellate court's reasoning that Section 25524.1(b) (California's provision regarding spent fuel storage) was not ripe for review, while Section 25524.2 was ripe.
Excerpt
We agree that the challenge to 25524.2 is ripe for judicial review, but that the questions concerning 25524.1(b) are not. The basic rationale of the ripeness doctrine "is to prevent the courts, through avoidance of premature adjudication, from entangling themselves in abstract disagreements over administrative policies, and also to protect the agencies from judicial interference until an administrative decision has been formalized and its effects felt in a concrete way by the challenging parties." Abbott Laboratories v. Gardner, [461 U.S. 190, 201] 387 U.S. 136, 148 -149 (1967). In Abbott Laboratories, which remains our leading discussion of the doctrine, we indicated that the question of ripeness turns on "the fitness of the issues for judicial decision" and "the hardship to the parties of withholding court consideration." Id., at 149.
Both of these factors counsel in favor of finding the challenge to the waste disposal regulations in 25524.2 ripe for adjudication. The question of pre-emption is predominantly legal, and although it would be useful to have the benefit of California's interpretation of what constitutes a demonstrated technology or means for the disposal of high-level nuclear waste, resolution of the pre-emption issue need not await that development. Moreover, postponement of decision would likely work substantial hardship on the utilities. As the Court of Appeals cogently reasoned, for the utilities to proceed in hopes that, when the time for certification came, either the required findings would be made or the law would be struck down, requires the expenditures of millions of dollars over a number of years, without any certainty of recovery if certification were denied. 13 The construction of new nuclear facilities requires considerable advance planning - on the order of 12 to 14 years. 14 Thus, as in the Rail Reorganization Act Cases, 419 U.S. 102, 144 (1974), "decisions to be made now or in the short future may be affected" by whether we act. "`One does not have to await the consummation of threatened injury to obtain preventive relief. If the injury is certainly impending that is enough.'" Id., at 143, quoting Pennsylvania v. West Virginia, 262 U.S. 553, 593 (1923). To require the industry to proceed without knowing whether the moratorium is valid would impose a palpable [461 U.S. 190, 202] and considerable hardship on the utilities, and may ultimately work harm on the citizens of California. Moreover, if petitioners are correct that 25524.2 is void because it hinders the commercial development of atomic energy, "delayed resolution would frustrate one of the key purposes of the [Atomic Energy] Act." Duke Power Co. v. Carolina Environmental Study Group, Inc., 438 U.S. 59, 82 (1978). For these reasons, the issue of whether 25524.2 is pre-empted by federal law should be decided now. 15 [461 U.S. 190, 203]
Questions concerning the constitutionality of the interim storage provision, 25524.1(b), however, are not ripe for review. While the waste disposal statute operates on a statewide basis, the Energy Commission is directed to make determinations under 25524.1(b) on a case-by-case basis. As the Court of Appeals explained, because "we cannot know whether the Energy Commission will ever find a nuclear plant's storage capacity to be inadequate," judicial consideration of this provision should await further developments. 16 Furthermore, because we hold today that 25524.2 is not pre-empted by federal law, there is little likelihood that industry behavior would be uniquely affected by whatever uncertainty surrounds the interim storage provisions. In these circumstances, a court should not stretch to reach an early, and perhaps premature, decision respecting 25524.1(b).
Regarding Section 25524.1(b), White wrote that "a court should not stretch to reach an early, and perhaps a premature, decision regarding [it]." Section 25524.2 was ripe, for if power plants went ahead with their operations without knowing whether the moratorium imposed by the statute was valid, this "would impose a palpable and considerable hardship on the utilities, and may ultimately work harm on the citizens of California."
Preemption
The court briefly set out the legal framework for preemption.
Excerpt
It is well established that within constitutional limits Congress may pre-empt state authority by so stating in express terms. Jones v. Rath Packing Co., 430 U.S. 519, 525 (1977). Absent explicit pre-emptive language, Congress' intent [461 U.S. 190, 204] to supersede state law altogether may be found from a "`scheme of federal regulation . . . so pervasive as to make reasonable the inference that Congress left no room for the States to supplement it,' because `the Act of Congress may touch a field in which the federal interest is so dominant that the federal system will be assumed to preclude enforcement of state laws on the same subject,' or because `the object sought to be obtained by the federal law and the character of obligations imposed by it may reveal the same purpose.'" Fidelity Federal Savings & Loan Assn. v. De la Cuesta, 458 U.S. 141, 153 (1982), quoting Rice v. Santa Fe Elevator Corp., 331 U.S. 218, 230 (1947). Even where Congress has not entirely displaced state regulation in a specific area, state law is pre-empted to the extent that it actually conflicts with federal law. Such a conflict arises when "compliance with both federal and state regulations is a physical impossibility," Florida Lime & Avocado Growers, Inc. v. Paul, 373 U.S. 132, 142 -143 (1963), or where state law "stands as an obstacle to the accomplishment and execution of the full purposes and objectives of Congress." Hines v. Davidowitz, 312 U.S. 52, 67 (1941).
The court then concluded that 25524.2 was not preempted by the Atomic Energy Act.
The court responded to each of petitioner's three arguments.
Excerpt
Even a brief perusal of the Atomic Energy Act reveals that, despite its comprehensiveness, it does not at any point expressly require the States to construct or authorize nuclear powerplants or prohibit the States from deciding, as an absolute or conditional matter, not to permit the construction of any further reactors. Instead, petitioners argue that the Act is intended to preserve the Federal Government as the sole regulator of all matters nuclear, and that 25524.2 falls within the scope of this impliedly pre-empted field. But as we view the issue, Congress, in passing the 1954 Act and in subsequently amending it, intended that the Federal Government should regulate the radiological safety aspects involved in the construction and operation of a nuclear plant, but that the States retain their traditional responsibility in the field of regulating electrical utilities for determining questions of need, reliability, cost, and other related state concerns.
Need for new power facilities, their economic feasibility, and rates and services, are areas that have been characteristically governed by the States. Justice Brandeis once observed that the "franchise to operate a public utility . . . is a special privilege which . . . may be granted or withheld at the pleasure of the State." Frost v. Corporation Comm'n, 278 U.S. 515, 534 (1929) (dissenting opinion). "The nature of government regulation of private utilities is such that a utility may frequently be required by the state regulatory scheme to obtain approval for practices a business regulated in less detail would be free to institute without any approval from a regulatory body." Jackson v. Metropolitan Edison Co., 419 U.S. 345, 357 (1974). See Central Hudson Gas & Electric Corp. v. Public Service Comm'n of New York, 447 U.S. 557, 569 (1980) ("The State's concern that rates be fair and efficient represents a clear and substantial governmental interest"). With the exception of the broad authority of the [461 U.S. 190, 206] Federal Power Commission, now the Federal Energy Regulatory Commission, over the need for and pricing of electrical power transmitted in interstate commerce, see Federal Power Act, 16 U.S.C. 824 (1976 ed. and Supp. V), these economic aspects of electrical generation have been regulated for many years and in great detail by the States. 17 As we noted in Vermont Yankee Nuclear Power Corp. v. Natural Resources Defense Council, Inc., 435 U.S. 519, 550 (1978): "There is little doubt that under the Atomic Energy Act of 1954, state public utility commissions or similar bodies are empowered to make the initial decision regarding the need for power." Thus, "Congress legislated here in a field which the States have traditionally occupied. . . . So we start with the assumption that the historic police powers of the States were not to be superseded by the Federal Act unless that was the clear and manifest purpose of Congress." Rice v. Santa Fe Elevator Corp., supra, at 230.
The Atomic Energy Act must be read, however, against another background. Enrico Fermi demonstrated the first nuclear reactor in 1942, and Congress authorized civilian application of atomic power in 1946, Atomic Energy Act of 1946, see Act of Aug. 1, 1946, 60 Stat. 755, at which time the Atomic Energy Commission (AEC) was created. Until 1954, however, the use, control, and ownership of nuclear technology remained a federal monopoly. The Atomic Energy Act of 1954, Act of Aug. 30, 1954, 68 Stat. 919, as [461 U.S. 190, 207] amended, 42 U.S.C. 2011 et seq. (1976 ed. and Supp. V), grew out of Congress' determination that the national interest would be best served if the Government encouraged the private sector to become involved in the development of atomic energy for peaceful purposes under a program of federal regulation and licensing. See H. R. Rep. No. 2181, 83d Cong., 2d Sess., 1-11 (1954). The Act implemented this policy decision by providing for licensing of private construction, ownership, and operation of commercial nuclear power reactors. Duke Power Co. v. Carolina Environmental Study Group, Inc., 438 U.S., at 63 . The AEC, however, was given exclusive jurisdiction to license the transfer, delivery, receipt, acquisition, possession, and use of nuclear materials. 42 U.S.C. 2014(e), (z), (aa), 2061-2064, 2071-2078, 2091-2099, 2111–2114 (1976 ed. and Supp. V). Upon these subjects, no role was left for the States.
The Commission, however, was not given authority over the generation of electricity itself, or over the economic question whether a particular plant should be built. We observed in Vermont Yankee, supra, at 550, that "[t]he Commission's prime area of concern in the licensing context, . . . is national security, public health, and safety." See also Power Reactor Development Co. v. Electrical Workers, 367 U.S. 396, 415 (1961) (utility's investment not to be considered by Commission in its licensing decisions). The Nuclear Regulatory Commission (NRC), which now exercises the AEC's regulatory authority, does not purport to exercise its authority based on economic considerations, 10 CFR 8.4 (1982), and has recently repealed its regulations concerning the financial qualifications and capabilities of a utility proposing to construct and operate a nuclear powerplant. 47 Fed. Reg. 13751 (1982). In its notice of rule repeal, the NRC stated that utility financial qualifications are only of concern to the NRC if related to the public health and safety. 18 It is [461 U.S. 190, 208] almost inconceivable that Congress would have left a regulatory vacuum; the only reasonable inference is that Congress intended the States to continue to make these judgments. Any doubt that ratemaking and plant-need questions were to remain in state hands was removed by 271, 42 U.S.C. 2018, which provided:
"Nothing in this chapter shall be construed to affect the authority or regulations of any Federal, State or local agency with respect to the generation, sale, or transmission of electric power produced through the use of nuclear facilities licensed by the Commission . . . ."
The legislative Reports accompanying this provision do little more than restate the statutory language, S. Rep. No. 1699, 83d Cong., 2d Sess., 31 (1954); H. R. Rep. No. 2181, supra, at 31, but statements on the floor of Congress confirm that while the safety of nuclear technology was the exclusive business of the Federal Government, state power over the production of electricity was not otherwise displaced. 19
The 1959 amendments reinforced this fundamental division of authority. In 1959, Congress amended the Atomic Energy Act in order to "clarify the respective responsibilities [461 U.S. 190, 209] . . . of the States and the Commission with respect to the regulation of byproduct, source, and special nuclear materials." 42 U.S.C. 2021(a)(1). See S. Rep. No. 870, 86th Cong., 1st Sess., 8, 10-12 (1959). The authority of the States over the planning for new powerplants and ratemaking were not at issue. Indeed, the point of the 1959 Amendments was to heighten the States' role. Section 274(b), 42 U.S.C. 2021(b), authorized the NRC, by agreements with state governors to discontinue its regulatory authority over certain nuclear materials under limited conditions. 20 State programs permitted under the amendment were required to be "coordinated and compatible" with that of the NRC. 2021(g); S. Rep. No. 870, supra, at 11. The subject matters of those agreements were also limited by 274(c), 42 U.S.C. 2021(c), which states:
"[T]he Commission shall retain authority and responsibility with respect to regulation of -
"(1) the construction and operation of any production or utilization facility;
. . . . .
"(4) the disposal of such . . . byproduct, source, or special nuclear material as the Commission determines . . . should, because of the hazards or potential hazards thereof, not be so disposed of without a license from the Commission."
Although the authority reserved by 274(c) was exclusively for the Commission to exercise, see S. Rep. No. 870, supra, at 8, 9; H.R. Rep. No. 1125, 86th Cong., 1st Sess., 8, 9 (1959), Congress made clear that the section was not intended to cut back on pre-existing state authority outside the [461 U.S. 190, 210] NRC's jurisdiction. 21 Section 274(k), 42 U.S.C. 2021(k), states:
"Nothing in this section shall be construed to affect the authority of any State or local agency to regulate activities for purposes other than protection against radiation hazards."
Section 274(k), by itself, limits only the pre-emptive effect of "this section," that is, 274, and does not represent an affirmative grant of power to the States. But Congress, by permitting regulation "for purposes other than protection against radiation hazards" underscored the distinction drawn in 1954 between the spheres of activity left respectively to the Federal Government and the States.
This regulatory structure has remained unchanged, for our purposes, until 1965, when the following proviso was added to 271:
"Provided, that this section shall not be deemed to confer upon any Federal, State or local agency any authority to regulate, control, or restrict any activities of the Commission."
The accompanying Report by the Joint Committee on Atomic Energy makes clear that the amendment was not intended to detract from state authority over energy facilities. 22 Instead, [461 U.S. 190, 211] the proviso was added to overrule a Court of Appeals opinion which interpreted 271 to allow a municipality to prohibit transmission lines necessary for the AEC's own activities. Maun v. United States, 347 F.2d 970 (CA9 1965). There is no indication that Congress intended any broader limitation of state regulatory power over utility companies. Indeed, Reports and debates accompanying the 1965 amendment indicate that 271's purpose "was to make it absolutely clear that the Atomic Energy Act's special provisions on licensing of reactors did not disturb the status quo with respect to the then existing authority of Federal, State, and local bodies to regulate generation, sale, or transmission of electric power." 111 Cong. Rec. 19822 (1965) (statement of Sen. Hickenlooper). 23
This account indicates that from the passage of the Atomic Energy Act in 1954, through several revisions, and to the present day, Congress has preserved the dual regulation of [461 U.S. 190, 212] nuclear-powered electricity generation: the Federal Government maintains complete control of the safety and "nuclear" aspects of energy generation; the States exercise their traditional authority over the need for additional generating capacity, the type of generating facilities to be licensed, land use, ratemaking, and the like. 24
The above is not particularly controversial. But deciding how 25524.2 is to be construed and classified is a more difficult proposition. At the outset, we emphasize that the statute does not seek to regulate the construction or operation of a nuclear powerplant. It would clearly be impermissible for California to attempt to do so, for such regulation, even if enacted out of nonsafety concerns, would nevertheless directly conflict with the NRC's exclusive authority over plant construction and operation. Respondents appear to concede as much. Respondents do broadly argue, however, that although safety regulation of nuclear plants by States is forbidden, a State may completely prohibit new construction until its safety concerns are satisfied by the Federal Government. We reject this line of reasoning. State safety regulation is not pre-empted only when it conflicts with federal law. Rather, the Federal Government has occupied the entire field of nuclear safety concerns, except the limited powers expressly ceded to the States. 25 When the Federal Government [461 U.S. 190, 213] completely occupies a given field or an identifiable portion of it, as it has done here, the test of pre-emption is whether "the matter on which the State asserts the right to act is in any way regulated by the Federal Act." Rice v. Santa Fe Elevator Corp. 331 U.S. at 236. A state moratorium on nuclear construction grounded in safety concerns falls squarely within the prohibited field. Moreover, a state judgment that nuclear power is not safe enough to be further developed would conflict directly with the countervailing judgment of the NRC, see, infra, at 218-219, that nuclear construction may proceed notwithstanding extant uncertainties as to waste disposal. A state prohibition on nuclear construction for safety reasons would also be in the teeth of the Atomic Energy Act's objective to insure that nuclear technology be safe enough for widespread development and use - and would be pre-empted for that reason. Infra, at 221-222.
That being the case, it is necessary to determine whether there is a nonsafety rationale for 25524.2. California has maintained, and the Court of Appeals agreed, that 25524.2 was aimed at economic problems, not radiation hazards. The California Assembly Committee on Resources, Land Use, and Energy, which proposed a package of bills including 25524.2, reported that the waste disposal problem was "largely economic or the result of poor planning, not safety related." Reassessment of Nuclear Energy in California: A Policy Analysis of Proposition 15 and its Alternatives, p.18 (1976) (Reassessment Report) (emphasis in original). The Committee explained that the lack of a federally approved method of waste disposal created a "clog" in the nuclear fuel cycle. Storage space was limited while more nuclear wastes were continuously produced. Without a permanent means of disposal, the nuclear waste problem could become critical, [461 U.S. 190, 214] leading to unpredictably high costs to contain the problem or, worse, shutdowns in reactors. "Waste disposal safety," the Reassessment Report notes, "is not directly addressed by the bills, which ask only that a method [of waste disposal] be chosen and accepted by the federal government." Id., at 156 (emphasis in original).
The Court of Appeals adopted this reading of 25524.2. Relying on the Reassessment Report, the court concluded:
"[S]ection 25524.2 is directed towards purposes other than protection against radiation hazards. While Proposition 15 would have required California to judge the safety of a proposed method of waste disposal, section 25524.2 leaves that judgment to the federal government. California is concerned not with the adequacy of the method, but rather with its existence." 659 F.2d, at 925.
Our general practice is to place considerable confidence in the interpretations of state law reached by the federal courts of appeals. Cf. Mills v. Rogers, 457 U.S. 291, 306 (1982); Bishop v. Wood, 426 U.S. 341, 346 (1976). Petitioners and amici nevertheless attempt to upset this interpretation in a number of ways. First, they maintain that 25524.2 evinces no concern with the economics of nuclear power. The statute states that the "development" and "existence" of a permanent disposal technology approved by federal authorities will lift the moratorium; the statute does not provide for considering the economic costs of the technology selected. This view of the statute is overly myopic. Once a technology is selected and demonstrated, the utilities and the California Public Utilities Commission would be able to estimate costs; such cost estimates cannot be made until the Federal Government has settled upon the method of long-term waste disposal. Moreover, once a satisfactory disposal technology is found and demonstrated, fears of having to close down operating reactors should largely evaporate. [461 U.S. 190, 215]
Second, it is suggested that California, if concerned with economics, would have banned California utilities from building plants outside the State. This objection carries little force. There is no indication that California utilities are contemplating such construction; the state legislature is not obligated to address purely hypothetical facets of a problem.
Third, petitioners note that there already is a body, the California Public Utilities Commission, which is authorized to determine on economic grounds whether a nuclear powerplant should be constructed. 26 While California is certainly free to make these decisions on a case-by-case basis, a State is not foreclosed from reaching the same decision through a legislative judgment, applicable to all cases. The economic uncertainties engendered by the nuclear waste disposal problems are not factors that vary from facility to facility; the issue readily lends itself to more generalized decisionmaking and California cannot be faulted for pursuing that course.
Fourth, petitioners note that Proposition 15, the initiative out of which 25524.2 arose, and companion provisions in California's so-called nuclear laws, are more clearly written with safety purposes in mind. 27 It is suggested that 25524.2 shares a common heritage with these laws and should be presumed to have been enacted for the same purposes. [461 U.S. 190, 216] The short answer here is that these other state laws are not before the Court, and indeed, Proposition 15 was not passed; these provisions and their pedigree do not taint other parts of the Warren-Alquist Act.
Although these specific indicia of California's intent in enacting 25524.2 are subject to varying interpretation, there are two further reasons why we should not become embroiled in attempting to ascertain California's true motive. First, inquiry into legislative motive is often an unsatisfactory venture. United States v. O'Brien, 391 U.S. 367, 383 (1968). What motivates one legislator to vote for a statute is not necessarily what motivates scores of others to enact it. Second, it would be particularly pointless for us to engage in such inquiry here when it is clear that the States have been allowed to retain authority over the need for electrical generating facilities easily sufficient to permit a State so inclined to halt the construction of new nuclear plants by refusing on economic grounds to issue certificates of public convenience in individual proceedings. In these circumstances, it should be up to Congress to determine whether a State has misused the authority left in its hands.
Therefore, we accept California's avowed economic purpose as the rationale for enacting 25524.2. Accordingly, the statute lies outside the occupied field of nuclear safety regulation. 28 [461 U.S. 190, 217]
Response to first argument. From the time the federal act was passed in 1954 until the present, White explained, Congress had maintained a system of dual regulation over nuclear plants: the federal government held control over safety issues, whereas the states exercised "their traditional authority over economic questions such as the need for additional generating capacity, the type of generating facilities to be licensed, land use, and ratemaking." The Court held that 25524.2 was directed toward economics, rather than safety, in its purpose and thus was fully within California's authority.
Response to second argument.
Excerpt (response to second argument)
Petitioners' second major argument concerns federal regulation aimed at the nuclear waste disposal problem itself. It is contended that 25524.2 conflicts with federal regulation of nuclear waste disposal, with the NRC's decision that it is permissible to continue to license reactors, notwithstanding uncertainty surrounding the waste disposal problem, and with Congress' recent passage of legislation directed at that problem.
Pursuant to its authority under the Act, 42 U.S.C. 2071-2075, 2111-2114 (1976 ed. and Supp. V), the AEC, and later the NRC, promulgated extensive and detailed regulations concerning the operation of nuclear facilities and the handling of nuclear materials. The following provisions are relevant to the spent fuel and waste disposal issues in this case. To receive an NRC operating license, one must submit a safety analysis report, which includes a "radioactive waste handling syste[m]." 10 CFR 50.34(b)(2)(i), (ii) (1982). See also 10 CFR 150.15(a)(1)(i) (1982). The regulations specify general design criteria and control requirements for fuel storage and handling and radioactive waste to be stored at the reactor site. 10 CFR pt. 50, App. A, Criteria 60-64, p. 412 (1982). In addition, the NRC has promulgated detailed regulations governing storage and disposal away from the reactor. 10 CFR pt. 72 (1982). NRC has also promulgated procedural requirements covering license applications for disposal of high-level radioactive waste in geologic repositories. 10 CFR pt. 60 (1982).
Congress gave the Department of Energy the responsibility for "the establishment of temporary and permanent facilities for storage, management, and ultimate disposal of nuclear wastes." 42 U.S.C. 7133(a)(8)(C) (1976 ed., [461 U.S. 190, 218] Supp. V). No such permanent disposal facilities have yet been licensed, and the NRC and the Department of Energy continue to authorize the storage of spent fuel at reactor sites in pools of water. In 1977, the NRC was asked by the Natural Resources Defense Council to halt reactor licensing until it had determined that there was a method of permanent disposal for high-level waste. The NRC concluded that, given the progress toward the development of disposal facilities and the availability of interim storage, it could continue to license new reactors. Natural Resources Defense Council, Inc. v. NRC, 582 F.2d 166, 168-169 (CA2 1978).
The NRC's imprimatur, however, indicates only that it is safe to proceed with such plants, not that it is economically wise to do so. 29 Because the NRC order does not and could [461 U.S. 190, 219] not compel a utility to develop a nuclear plant, compliance with both it and 25524.2 is possible. Moreover, because the NRC's regulations are aimed at insuring that plants are safe, not necessarily that they are economical, 25524.2 does not interfere with the objective of the federal regulation.
Nor has California sought through 25524.2 to impose its own standards on nuclear waste disposal. The statute accepts that it is the federal responsibility to develop and license such technology. As there is no attempt on California's part to enter this field, one which is occupied by the Federal Government, we do not find 25524.2 pre-empted any more by the NRC's obligations in the waste disposal field than by its licensing power over the plants themselves.
After this case was decided by the Court of Appeals, a new piece was added to the regulatory puzzle. In its closing week, the 97th Congress passed the Nuclear Waste Policy Act of 1982, Pub. L. 97-425, 96 Stat. 2201, a complex bill providing for a multifaceted attack on the problem. Inter alia, the bill authorizes repositories for disposal of high-level radioactive waste and spent nuclear fuel, provides for licensing and expansion of interim storage, authorizes research and development, and provides a scheme for financing. While the passage of this new legislation may convince state authorities that there is now a sufficient federal commitment to fuel storage and waste disposal that licensing of nuclear reactors may resume, and, indeed, this seems to be one of the purposes of the Act, 30 it does not appear that Congress intended [461 U.S. 190, 220] to make that decision for the States through this legislation. Senator McClure attempted to do precisely that with an amendment to the Senate bill providing that the Act satisfied any legal requirements for the existence of an approved technology and facilities for disposal of spent fuel and high-level nuclear waste. The amendment was adopted by the Senate without debate. 128 Cong. Rec. S4310 (Apr. 29, 1982). During subsequent House hearings, it was strongly urged that this language be omitted so as not to affect this case. See Nuclear Waste Disposal Policy, Hearings before the Subcommittee on Energy Conservation and Power of the House Committee on Energy and Commerce, 97th Cong., 2d Sess., 356, 406, 553-554 (1982). The bill which emerged from the House Committee did omit the Senate language, and its manager, Representative Ottinger, stated to the House that the language was deleted "to insure that there be no preemption." 128 Cong. Rec. H8797 (Dec. 2, 1982). The bill ultimately signed into law followed the House language. While we are correctly reluctant to draw inferences from the failure of Congress to act, it would, in this case, appear improper for us to give a reading to the Act that Congress considered and rejected. Moreover, it is certainly possible to interpret the Act as directed at solving the nuclear waste disposal problem for existing reactors without necessarily encouraging or requiring that future plant construction be undertaken.
Nor did 25524.2 in any way conflict with national policy, even with a decision by the Nuclear Regulatory Commission (NRC) to allow continued licensing of reactors despite concerns regarding waste disposal. Again, the NRC's authority, as that of a federal nuclear regulatory agency, was in the realm of safety, leaving states to make economic determinations regarding nuclear power. White wrote,:And as there is no attempt on California's part to enter the field of developing and licensing nuclear waste disposal technology, a field occupied by the Federal Government, 25524.2 is not preempted any more by the NRC's obligations in the waste disposal field than by its licensing power over the plants themselves. Furthermore, the Nuclear Waste Policy Act, enacted into law by Congress in 1982, did not appear to have been passed with the intention of superseding states' decision-making power with regard to waste disposal and the opening of new plants.
Response to third argument Finally, section 25524.2 did not in any way operate at cross-purposes to the aim embodied in the Atomic Energy Act of developing commercial uses for nuclear power. As the court of appeals had observed, Justice White wrote, "Promotion of nuclear power is not to be accomplished `at all costs.'" Instead, Congress had given the states authority to decide whether to build a nuclear plant or one using traditional fuel sources. "California's decision to exercise that authority does not, in itself, constitute a basis for preemption."
Text of discussion
Finally, it is strongly contended that 25524.2 frustrates the Atomic Energy Act's purpose to develop the commercial use of nuclear power. It is well established that state law is pre-empted if it "stands as an obstacle to the accomplishment and execution of the full purposes and objectives of Congress." [461 U.S. 190, 221] Hines v. Davidowitz, 312 U.S. at 67; Florida Lime & Avocado Growers, Inc. v. Paul, 373 U.S. at 142-143; Fidelity Federal Savings & Loan Assn. v. De la Cuesta, 458 U.S. at 153 .
There is little doubt that a primary purpose of the Atomic Energy Act was, and continues to be, the promotion of nuclear power. The Act itself states that it is a program "to encourage widespread participation in the development and utilization of atomic energy for peaceful purposes to the maximum extent consistent with the common defense and security and with the health and safety of the public." 42 U.S.C. 2013(d). The House and Senate Reports confirmed that it was "a major policy goal of the United States" that the involvement of private industry would "speed the further development of the peaceful uses of atomic energy." H. R. Rep. No. 883, 89th Cong., 1st Sess., 4 (1965); H. R. Rep. No. 2181, 83d Cong., 2d Sess., 9 (1954); S. Rep. No. 1699, 83d Cong., 2d Sess., 9 (1954). The same purpose is manifest in the passage of the Price-Anderson Act, 42 U.S.C. 2210, which limits private liability from a nuclear accident. The Act was passed "[i]n order to protect the public and to encourage the development of the atomic energy industry . . . ." 42 U.S.C. 2012(i). Duke Power Co. v. Carolina Environmental Study Group, Inc., 438 U.S. at 63-67.
The Court of Appeals' suggestion that legislation since 1974 has indicated a "change in congressional outlook" is unconvincing. The court observed that Congress reorganized the Atomic Energy Commission in 1974 by dividing the promotional and safety responsibilities of the AEC, giving the former to the Energy Research and Development Administration (ERDA) 31 and the latter to the NRC. Energy Reorganization Act of 1974, 88 Stat. 1233, 42 U.S.C. 5801 et seq. The evident desire of Congress to prevent safety from being [461 U.S. 190, 222] compromised by promotional concerns does not translate into an abandonment of the objective of promoting nuclear power. The legislation was carefully drafted, in fact, to avoid any antinuclear sentiment. 32 The continuing commitment to nuclear power is reflected in the extension of the Price-Anderson Act's coverage until 1987, Pub. L. 94-197, 2-14, 89 Stat. 1111-1115, as well as in Congress' express preclusion of reliance on natural gas and petroleum as primary energy sources in new powerplants, Powerplant and Industrial Fuel Use Act of 1978, 92 Stat. 3291, 42 U.S.C. 8301(b)(3), 8311, 8312(a) (1976 ed., Supp. V). It is true, of course, that Congress has sought to simultaneously promote the development of alternative energy sources, but we do not view these steps as an indication that Congress has retreated from its oft-expressed commitment to further development of nuclear power for electricity generation.
The Court of Appeals is right, however, that the promotion of nuclear power is not to be accomplished "at all costs." The elaborate licensing and safety provisions and the continued preservation of state regulation in traditional areas belie that. Moreover, Congress has allowed the States to determine - as a matter of economics - whether a nuclear plant vis-a-vis a fossil fuel plant should be built. The decision of California to exercise that authority does not, in itself, constitute a basis for pre-emption. 33 Therefore, while the argument [461 U.S. 190, 223] of petitioners and the United States has considerable force, the legal reality remains that Congress has left sufficient authority in the States to allow the development of nuclear power to be slowed or even stopped for economic reasons. Given this statutory scheme, it is for Congress to rethink the division of regulatory authority in light of its possible exercise by the States to undercut a federal objective. The courts should not assume the role which our system assigns to Congress. 34
Concurrence in part
Justice Blackmun concurred in part and in the judgment. He took issue, however, with the idea implicit in the Court's argument that a state motivated solely by safety concerns, rather than economic ones, lacked the authority to prohibit the construction of nuclear plants. He then addressed the three reasons why the Court held that a safety-motivated decision to prohibit construction would be preempted:
1. "the Federal Government has occupied the entire field of nuclear safety";
Justice Blackmun argued that Congress had not attempted to control the wide field of "nuclear safety concerns," only the smaller realm of safe plant construction and operation. Thus if the federal government attempted to preempt the states, given the fact that its area of authority was not large enough to cover all contingencies, this would create a "regulatory vacuum."
2. a state judgment on safety would place a state in conflict with the NRC;
Blackmun argued that while the NRC had authority to determine whether it was safe for construction of a plant to proceed, it was not in a position to order that such construction take place.
3. a state moratorium on further plant construction would obstruct the Atomic Energy Act's objective "to insure that nuclear technology be safe enough for widespread development and use."
Blackmun maintained that the federal government's policy of encouraging nuclear development should not be interpreted as an attempt to prevent states from developing alternative sources of energy.
Subsequent Developments
In 1972 the Supreme Court affirmed a decision of the Court of Appeals for the Eighth Circuit, Northern States Power Co. v. Minnesota,[4] which held that attempts by states to regulate radiation hazards were preempted by the Atomic Energy Act. However, this affirmation was by a memorandum without a written opinion.[5] As such, Pacific Gas is often cited for holding that states are preempted from regulating the safety aspects and radiological hazards of nuclear power plants.
Later, more consequential Supreme Court cases related to the politics of nuclear power include Metropolitan Edison Co. v. People Against Nuclear Energy (1983), decided the same year, and Silkwood v. Kerr-McGee Corp. (1984).
Critical response
The majority opinion did not question California's assertion that the moratorium was justified because the lack of a permanent disposal method for high level waste made nuclear generation uneconomic. It has been noted that existing plants and plants constructed after the Supreme Court decision have continued to economically operate by expanding current waste storage facilities.[5] In addition, by simply citing examples of the costs of cancelled nuclear construction projects such as WNP-3 and WNP-5 or Marble Hill, or of cost over-runs at plants such as Braidwood, a state could justify a statutory moratorium on all new nuclear generating plants on the basis that these plants are inherently uneconomic.[5]
In the case of Silkwood v. Kerr-McGee Corp., 464 U.S. 238 (1984), which was decided the same year as Pacific Gas, the Supreme Court ruled that the Atomic Energy Act did not preempt the award of punitive damages for state tort claims involving radioactive contamination. One criticism is that Silkwood is inconsistent with Pacific Gas as the purpose of the punitive damages awarded was to punish and to alter conduct involving the safety of radiological controls, giving the state regulation over these activities through tort law.[5]
See also
Pacific Gas & Electric v. Public Utilities Commission
Travelers Casualty & Surety Co. of America v. Pacific Gas & Elec. Co.
List of United States Supreme Court cases, volume 461
Further reading
"" New York Law School Law Review, Vol. 30, 1985.
Text of Pacific Gas & Electric Co. v. State Energy Resources Conservation & Development Commission, 461U.S. 190(1983) is available from:
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Pacific%20Gas%20%26%20Electric%20Co.%20v.%20State%20Energy%20Resources%20Conservation%20%26%20Development%20Commission
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
441,
687,
1435,
1675,
2086,
2220,
2485,
2942,
3295,
3555,
4081,
4241,
4491,
4881,
5248,
5550,
5910,
6583,
7016,
7554,
7915,
8457,
9080,
9386,
9792,
10207,
10702,
11292,
12057,
12252,
12525,
12742,
13714,
18274,
19237
],
"plaintext_end_byte": [
440,
665,
1434,
1655,
2085,
2219,
2484,
2941,
3264,
3554,
4080,
4210,
4490,
4880,
5247,
5549,
5909,
6549,
7015,
7553,
7914,
8456,
9079,
9385,
9766,
10206,
10701,
11291,
12056,
12236,
12524,
12741,
12842,
18264,
19208,
19454
]
}
|
Kuinka pitkä Aunuksen rata on?
|
Kirovin rata
|
finnish
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Kirovin rata tai Muurmannin rata (, vuoteen 1935 Мурманская железная дорога, Murmanskaja železnaja doroga)[1] on Pietarin ja Barentsinmeren rannikolla sijaitsevan Murmanskin välinen sähköistetty rautatie Venäjän luoteisosassa. Sen pituus on nykyisin 1448,62 kilometriä, kun se alun perin ennen oikomisia oli 1452 kilometriä, ja se kulkee Leningradin alueen, Karjalan tasavallan ja Murmanskin alueen halki.
Kirovin radan nykyisin 1324 kilometrin mittainen rataosuus Olhavasta Murmanskiin rakennettiin vuosina 1915–1917 vain puolessatoista vuodessa. Rataosuutta Petroskoista etelään kutsutaan myös Pietari–Petroskoi-radaksi.
Historia
Radan tarve
Rataa tarvittiin turvaamaan Venäjän yhteydet ulkomaailmaan ensimmäisen maailmansodan aikaan, kun Osmanien valtakunta oli liittynyt sotaan keskusvaltojen puolelle, ja yhteydet etelän kautta olivat estyneet. Vapaana pohjoisessa oli enää Vologdan–Arkangelin-rata, mutta sen kuljetuskyky oli riittämätön tarpeeseen nähden. Radan rakentamista pitivät tärkeänä vuonna 1915 britit, joiden suunnitelman mukaan ratoja ei olisi yhdistetty pohjoisessa toisiinsa. Radan ansiosta Venäjän oli mahdollista vastaanottaa suuria määriä muiden ympärysvaltojen sotatarvikkeita ja tehostaa sodankäyntiä keskusvaltoja vastaan itärintamalla. Näin saksalaisten länsirintamaa, lähinnä Ranskaa, kohtaan kohdistama sotilaallinen paine kevenisi.
Radalle suunniteltiin alustavasti kolme vaihtoehtoista reittiä, jotka olisivat alkaneet joko Petroskoista tai silloin vielä keisarilliseen Venäjään kuuluneen Suomen suuriruhtinaskunnan Nurmeksesta tai Rovaniemeltä.
Radan rakentaminen
Rakentaminen alkoi kesäkuussa 1915. Rakentamiseen tarvittiin 70000 rakentajaa: 30000 Keski-Venäjän kuvernementista, 5000 Suomesta, 25000 pääasiassa itävaltalaista, saksalaista ja unkarilaista sotavankia, 10000 värvättyä kiinalaista. Jo vuonna 1914 oli radan valmisteluihin käytetty rangaistusvankeja, joita kuoli runsaasti lavantautiin. Kahdessa vuodessa radanrakentajia väitetään kuolleen 25000.
Pääinsinöörinä oli Gorjatškovski, joka oli johtanut Altain rautatien (Novonikolajev–Semipalatinsk) rakentamista aikaisemmin.
Ensimmäinen juna Sorokasta Pietariin lähetettiin 13. tammikuuta 1915. Murmansk–Kantalahti-osuudella liikenne alkoi 23. huhtikuuta 1916 ja loppuosa radasta Sorokka–Kantalahti oli valmis lokakuuhun 1916 mennessä. Radan avajaiset pidettiin 4. lokakuuta 1916.
Rata rakennettiin turvaamaan Venäjän asehuoltoa ja näin sitomaan keskusvaltojen voimia itärintamalla ja siten helpottamaan muiden ympärysvaltojen paineita länsirintamalla. Ranskan pyynnöstä Venäjä suoritti 1916 Brusilovin hyökkäyksen ja 1917 Kerenskin hyökkäyksen, minkä tultua torjutuksi Venäjän väliaikainen hallitus menetti poliittisen uskottavuutensa pyrkiessään edelleen jatkamaan Saksan ja Itävalta-Unkarin vastaista taisteluaan.
Radan ja sataman suojaamiseksi Venäjän sotaministeriö järjesti Pohjoiselle jäämerelle troolareita, torpedoveneitä ja risteilijöitä ja perusti näistä Venäjän Pohjoisen laivaston kesäkuussa 1916. Murmanskin satamaa alkoivat käyttää ranskalaiset ja brittiläiset kauppa-alukset, jotka toivat sotatarvikkeita.
Pohjois-Venäjän interventio
Kun Neuvosto-Venäjän oli pakko solmia rauhansopimus Saksan kanssa, Saksan viholliset ympärysvallat pitivät sodasta erkautunutta Neuvosto-Venäjää vihollisenaan. Ympärysvallat pitivät kokouksen, missä ne päättivät lähteä Venäjän interventioon.
1. maaliskuuta 1918 Murmanskin neuvosto tiedusteli kansankomissaarien neuvostolta, miten sen olisi suhtauduttava brittiläisen kontra-amiraali Thomas W. Kempin tarjoukseen suojella brittiläisillä sotilailla Muurmannin rataa saksalaisilta ja valkosuomalaisilta. Ulkoasiainkansankomissaari Lev Trotskin vastaussähkeen mukaan pyrkimyksiä tuli tukea. 6. maaliskuuta 1918 kaksi brittiläistä merijalkaväen osastoa yhteisvahvuudeltaan noin 150 sotilasta nousi maihin Murmanskissa. Tästä alkoi Pohjois-Venäjän interventio.
Liittoutuneet yrittivät nyt saada radan ja pitää rataa hallussaan Neuvosto-Venäjältä perustaen tueksi Muurmannin legioonan.
Muurmannin radan sähköistys
Neuvostoliiton Kulkulaitosten Kansankomissariaatti (NKPS) päätti GOELRO-suunnitelmien mukaan
aloittaa Neuvostoliiton rautateiden sähköistämisen. Rata peruskorjattiin Kantalahden ja Muurmannin välillä ja sähköistettiin vuosina 1934–1939.
Rata avattiin sähköistetylle liikenteelle asteittain siten että rataosa Kantalahti–Apatiitti–Hiipinänkaupunki (114,8km) siirtyi sähköveturien liikennöitäväksi vuonna 1934. Seuraavaksi valmistui rataosa Apatiitti–Imantero (36,9km) vuonna 1935. Rataosa Imantero – Olenja (Petra) (36,0km) vuonna 1938 ja viimeisenä rataosa Olenja (Petra) – Muurmanni (111,1km) vuonna 1939.
Toisen maailmansodan puhkeaminen keskeytti sähköistystyöt Kantalahdesta etelään. Vasta
1973 saatiin rataosa Kantalahti–Louhi (168km) avattua kokonaisuudessaan sähköistetylle liikenteelle. Etelässä Leningradin alueella (Leningrad) Obuhovo – Olhava 1 (121km) avattiin sähkövedolle 1964. Tämän jälkeen radan jatkosähköistyksessä tuli pitkä tauko.
Rataosa Louhi–Kemi (165km), siirtyi sähkökäyttöön vuonna 1988. Sähköistysjärjestelmien erilaisuus edellytti veturin vaihtoa Louhella. Louhi–Muurmanni oli alun perin sähköistetty 3000 tasavirtajärjestelmällä, kun taas Louhen eteläpuolella käytettiin 25000 vaihtovirtajärjestelmää.
Rataosa Louhi – Kantalahti – Murmansk muutettiin 25 vaihtovirralle vasta vuonna 2001. Kemi–Sorokka (56km) siirtyi sähkökäyttöön vuonna 1989. Etelässä Leningradin alueella kolmen kilovoltin tasavirtajärjestelmää jatkettiin Olhavasta Lungatsiin (32,7km) vuonna 1995. Lungatsi–Lotinapelto (88,9km) saatiin sähkövedolle seuraavana vuonna1996.
Syväriltä pohjoiseen olevaksi sähköistysjärjestelmäksi päätettiin valita 25 kilovoltin vaihtovirta. Rataosat Belomorsk–Itele (59km) ja Lotinapelto–Änettilä (23,8km) avattiin sähkökäyttöisiksi seuraavana vuonna 1996. Rataosa Änettilä–Koskenala (9,2km) siirtyi sähkövedolle seuraavana vuonna 1998. Vuonna 2000 saatiin valmiiksi rataosan Koskenalan – Syvärin 7.7km sähköistys. Vuonna 2004 jatkosähköistys (38km) saavutti Tokkarin. Vuoden 2005 lopulla voitiin rataosa Tokkari – Petroskoi – Karhumäki – Itele (406,9km) avata sähköjunaliikenteelle. Koko Muurmannin rata oli saatu viimein sähköistettyä.
Rata toisen maailmansodan aikana
Saksan ja Neuvostoliiton elokuussa 1939 solmiman Molotov–Ribbentrop-sopimuksen jälkeen Saksa sai luvan käyttää Murmanskin satamaa laivojensa huoltosatamana. Tosin Saksan suorittama Norjan miehitys keväällä 1940 muutti tilannetta siten, että saksalaiset luopuivat sataman käytöstä kesällä 1940 ja siirsivät toimintansa Pohjois-Norjaan. Vihollisuudet Neuvostoliiton ja Saksan välillä puhkesivat 22. kesäkuuta 1941.
Muurmannin rata oli myös toisen maailmansodan aikana tärkeä liittoutuneiden elin- ja sotatarvikkeiden kuljetustie Neuvostoliitolle. Neuvostoliitto miltei pystyi korvaamaan ensimmäisen sotavuoden aikaiset aineelliset tappionsa pääasiassa Yhdysvaltain järjestämällä avulla, mikä toimitettiin Murmanskin, Arkangelin ja Vladivostokin satamien kautta, sekä Ison-Britannian ja Neuvostoliiton yhdessä elokuussa 1941 suorittaman Iranin miehityksen jälkeen ns. Trans–Iranian-rautatietä käyttäen Persianlahdelta Kaspianmerelle.
Saksalaisten operaatio Barbarossan kaukotavoite oli Arkangeli–Astrahan-linjan haltuunotto Neuvostoliitolta. Ensisijaisesti kuitenkin saksalaiset pyrkivät turvaamaan Petsamon nikkelin saannin varmistamalla sen, ettei Neuvostoliitto kykene vastahyökkäämään Petsamoon tai Kalastajasaarentoon ja etenemällä vaarantamaan Saksan Norjassa valtaamia satamia.
Jatkosodan aikana 1941–1944 suomalaiset miehittivät suuren osan Itä-Karjalaa, muun muassa Petroskoin, jonka kautta Muurmannin rata kulki. Maaselän (Krivin) ja Lotinapellon välinen osa radasta oli suomalaisten joukkojen hallussa. Vienanmerelle saakka suomalaiset eivät kuitenkaan edenneet, ja syksyllä 1941 valmistui kuitenkin Neuvostoliiton vankityövoimalla rakennuttama, rannikkoa myötäilevä 353 kilometrin pituinen yhdysrata Sorokasta Muurmannin radalta Obozerskajaan, ja se mahdollisti neuvostojoukkojen yhteyden Murmanskiin.
Rata oli saksalaisten lentohyökkäysten kohteena 1941–1942 ja suomalaiset kaukopartiomiehet miinoittivat ajoittain rataa aiheuttaen jonkin verran häiriöitä junaliikenteelle. Suomalaiset kaukopartiomiehet saivat radan useita kertoja joksikin ajaksi katkaistuksikin. Tammikuussa 1942 radan katkaisi majuri Arnold Majewskin johtama 1300 miehen kaukopartio-osasto. Osasto tuhosi samalla Mai Guban.[2][3] Partioretkillä suistettiin rautateiltä yhteensä kymmeniä junia. Kesällä 1942 saksalainen ja suomalainen kaukopartio-osasto hyökkäsi Muurmannin rataa vastaan kolmellakymmenellä kahden hengen kanootilla. [4]
Vasta Yhdysvaltain laajamittaisen avun alettua muodostui Murmanskista sinänsä arvokas sotilaallinen kohde, koska sen satama on Golfvirran vuoksi sula ympäri vuoden. Etelämpänä Oulun leveysasteilla sijaitsevan Arkangelin satama puolestaan saattaa jäätyä kovimmilla talvipakkasilla lyhyeksi ajaksi.
Ensimmäisen sotavuoden aikana liittoutuneiden aineellinen Arkangelin ja Murmanskin satamien kautta toimitettu apu sisälsi yhdeksässä eri laivasaattueessa tuotuna 3052 lentokonetta, 4048 panssarivaunua ja 520000 moottoriajoneuvoa. Saksa lähti hyökkäämään Neuvostoliittoa vastaan 22. kesäkuuta 1941 1830 lentokoneella, 3580 panssarivaunulla ja 520000 moottoriajoneuvolla.
Operaatio platinakettu
Operaatio Platinakettu oli saksalaisten suunnitelma vallata Murmansk tai katkaista Muurmannin rata. Koska suomalaiset olivat ilmoittaneet saksalaisille, että huollollisesti on hankala järjestää suuremman joukon kuin kahden divisioonan hyökkäystä tundralla, päädyttiin ratkaisuun, missä Muurmanskia kohti hyökkäsi kaksi divisioonaa, Kantalahtea kohti kaksi divisioonaa ja Louhia kohti kaksi divisioonaa.
Jatkosodan alussa pohjoisessa Nurmeksesta Jäämerelle rintamasta vastasi Saksan vuoristoarmeija. 29. kesäkuuta alkoivat varsinaiset sotatoimet pohjoisessa 2. ja 3. saksalaisdivisioonan sekä saksalaisille alistetun suomalaisen erillisosaston toimesta. Saksalaiset pyrkivät katkaisemaan Muurmanskin ratayhteyden siten, ettei Neuvostoliitto voisi enää kuljettaa saamaansa apua Muurmanskista etelään, vaan se jäisi pelkästään matkaltaan pidemmän Arkangelin yhteyden varaan pohjoisessa.
1. heinäkuuta 1941 23. armeijakunnan 169. saksalaisdivisioona ja saksalaisille alistettu 6. suomalaisdivisioona aloittavat hyökkäyksen Sallan kohdalla. 3. armeijakunta ylittää rajan Uhtualla. 16. heinäkuuta Murmanskiin pyrkineet joukot jäävät puolustusasemiin Litsa-joelle. 7. elokuuta 3. armeijakunnan osasto J valtaa Kiestingin ja pyrkii jatkamaan kohti Muurmannin rataa. 19. syyskuuta Saksan 169. divisioona ja saksalaisten käyttöön alistettu Suomen 6. divisioona jäävät puolustusasemiin Verma-joelle. Ajatuksesta katkaista Muurmannin rata Kantalahden kohdalla luovutaan.
11. marraskuuta 1941 Suomen päämaja kielsi salaa jatkamasta hyökkäystä Kiestingistä Muurmannin radalle, koska radan katkaisemisen pelättiin vaikuttavan Suomen suhteisiin liittoutuneisiin haitallisesti. Britannia ei ollut sotatilassa Suomen kanssa huolimatta yhteisestä taistelustaan Saksaa vastaan. Britannia julisti Suomelle sodan vasta 5. joulukuuta 1941 lähinnä muilla rintaman osilla jatketun etenemisen vuoksi Neuvostoliiton painostuksesta. Diplomaattisuhteet Yhdysvaltain kanssa säilyivät Saksan liittolaisen, Japanin hyökättyä Pearl Harboriinkin 7. joulukuuta 1941. Britannian ja sen kansainyhteisönmaiden sodanjulkistusta pidettiin ongelmallisena, minkä jälkeen pyrittiin ylläpitämään diplomaattisuhteita Yhdysvaltoihin onnistuneesti.
Saksalainen jalkaväenkenraali Waldemar Erfurth kirjoitti Muurmannin radan jatkosodan aikaisesta sotilaallisesta merkityksestä kirjan Muurmannin radan ongelma (suom. 1952, WSOY).
Rata nykyään
Nykyisin radalla kuljetetaan muun muassa puutavaraa ja Kuolan niemimaan kaivostuotteita. Henkilöliikenne on kohtuullisen vilkasta, ja Murmanskista kulkee kaukojunia muun muassa Moskovaan, Pietariin ja Minskiin. Myös paikallisliikennettä on useiden kaupunkien välillä.
Muurmannin rata on edelleen merkittävä raskaiden kuljetusten reitti myös puolustuksellisessa tarkoituksessa. Murmanskin alueella on edelleen useita Venäjän Pohjoisen laivaston tukikohtia, telakoita ja varastoja.
Suomen liikenneviraston mukaan Venäjällä on suunnitelmissa rakentaa kaksoisraide 2020-luvulla.[5]
Asemat
LiikennepaikkakmLyh.LisätiedotMurmansk●1447,8 217Kuola (Kola)●1437,8 207Murmanskin Nikkelin rata 186 km luoteeseenKildinstroi (Vyhodnoi)●1430,0Šongu●1419,01916, ei 1983-1986Magnetity●1408,3Lappi (Polarskaja)●1401,9Kitša●1385,9Taipale (Taibola)●1371,1Puljärvi (Pulozero)●1368,01916, ei 1983- 1986Laplandija (Lapinmaa)●1351,8Olenegorsk●1336,0 105Teollisuusrata MontsaanJagelnyi Bor●1326,71916, ei 1983-1986Kuunu (Kuna)●1317,8Rudnyi●1311,3Imantero (Imandra)●1299,8Nefelinovyje Peski●1288,7Hiipinä (Hibiny)●1277,9Apatity 1●1262,7 032Muurmanskin Hiipinän rata 22 km koilliseenPitkula (Pitkul)●1239,6Haapajärvi (Habozero)●1228,3Haapalahti (Afrikanda)●1218,2Niska (Niva)●1201,21916, ei 1983-1986Poljarnyje Zori●1198,8Pinjärvi (Pinozero)●1191,1Kovdorin rata 117 km länteenKantalahti●1171,4Pietosenlahti (Prolivy)●1163,11916, ei 1983-1986Vienanmeri (asema) (Beloje More)●1152,1Ruotšin-Karjala (Rutšji-Karelskije)●1142,7Alakurtin rata 97 km länteenŽemtšunaja●1132,4Ruhtinanlahti (Knäsöi / Knjažajai)●1115,3Kouta (Kovda)●1096,3Lesnoi●1092,6ei 1916Puulonki (Pojakonda)●1078,0Napapiiri Poljarnyi Krug●1058,4Katojärvi (Katozero)●1039,01916, ei 1983-1986Tšuuppa (Tšupa)●1031,4Kieretti (Keret)●1021,6Louhi●1003,4Pajarila / Kalkajärvi (Bojarskaja)●984,3Vänkäjärvi (Ambarnyi)●966,1Enkijärvi (Engozero)●949,0Unnus (Post Unduksa)●930,91916, ei 1983-1986Siika (Karjalan tasavalta) (Sig)●919,7pysäkki 912 (bl, p, 912 km)●pysäkki 908 (bl, p, 908 km)●Vonka (Vonga)●900,2Kuusema (Kuzema)●890,1pysäkki 886 (ost p, 886 km)●886,0pysäkki 880 (ost p, 880 km)●Ponkama (Pongoma)●873,2Kesäjoki (ost. p. 862)●862,7Lambino●853,8pysäkki 846 (raz. 846 km)●Vienan Kemi●836,5Majajoki (Mäkreka / Mjagrevka)●824,0pysäkki 818 (ost. p. 818 km)●seisake 813 (bl. p. 813 km)●Suiku (Šueretskaja)●808,0pysäkki 801 (ost p, 801 km)●Lahtela (Zalivy)●795,5Belomorsk●781,2Vologdan-Arkangelin radalle yhteys 353 km kaakkoonGorelyi Most●774,8Uda (Karjalan tasavalta●769,4Petäjistö (Sosnovitsa)●759,9Kelo (Kilbo)●751,8Kesäkylä (Letni)●744,4Kesäjoki (Letneretšenski)●Tunkua (Tunguda)●732,9Tuznguda 1916Krasnaja Gorka●Kuusi Idel●721,8Karma (Kotškoma)●710,2Onta (Onda 704 km)●703,5Haararata Lietmajärvelle 126 kmŠavan●698,2Vojatsu (Nadvoidtsy)●691,8Uiku Toukolahti Maiguba●682,1Mai-Guba 1916Segeža●671,4Lintujärvi (Špalovoi)●662,9Riihijärvi (Rigozero)●656,1Sulitša●646,3Urosjärvi (Urosozero)●635,9Sumeri (Karjalan tasavalta) (Sumeritši)●624,1Juka (Ramentsi)●614,2Nopsa (Bystrjagi)●607,2Maaselkä (Maselgskaja)●596,5Krivi (Vansjärvi /Vanzozero)●589,5Malu (Malyga)●582,0VR:n hoitama liikenne 1942-1944 päättyi Maluun,Limpuislampi, Lumbusi (Lumbušozero)●573,7Vitska●564,6Karhumäki (Medvedžja Gora)●556,8Suurlahti (Predmadgorski)●549,9Perälahti (Perguba)●544,1Uunitsa (Unitsa)●534,4Käppäselkä (Kjappeselga)●524,4Viiksjärvi (Vikšezero)●514,2Kontu, Uutela (Novyi Posjolok)●502,1Lisma (Ližma)●493,0Keträjärvi (Kedrozero)●485,7Ilomaselkä (Ilemselga)●478,0Mänselkä (Mjanselga)●471,4Nikjärvi (Nigozero)●461,4Kontupohja (Kondopoga)●456,9Zadelje●448,9Suunu (Suna)●441,9Padasoja (Lutševoi)●433,7Suoju (Šuiskaja)●422,6Suojun silta (Šuiski Most)●417,3ei 1916Suolusmäki (Tomitsa / Tomitsy)●411,6Suojärven rata 143 km länteenPetroskoi (tavara-asema)●404,51916, ei 1983-1986Petroskoi (Petrozavodsk)●402,4Karanmäki (Golikovka)●399,5Paasioja (Onežki)●393,5Orsijoki (Orzega)●382,0Puujoki (Derevjanka)●371,9Päšinselkä (Pjažijeva Selga)●361,1Nirkki (Nyrki)●353,4Latva (Latva-Vetka / Ladva-Vetka)●344,1Tarsala (Taržepol)●334,9Pajusuo (Pai)●327,3Revonselkä (Revselga)●322,0Tokkari (Tokari)●314,9Tšolma (Tšelma)●302,1Syväri (Svir)●287,1VR:n liikenne päättyi 1942-1944 Syvärin asemalle,Koskenala (Podporožje)●279,6Änettilä (Jantama / Jandeba)●270,4Terhikontu (Tenikontu / Tenikonda)●260,3Änetjoki (Janega)●251,6Lotinapelto (Lodeinoje Pole)●242,5AunusSamaskylä (Šamokša)●233,8Razjezd●Saarentaka (Zaostrovje)●223,7Sotkuskylä (Šotkusa)●214,9Ojatti (Ojat Volhovstrojevskaja)●202,4Paksujoki●193,1Jehkilä (Ivkovo)●185,8Vänitsä (Sidorovo)●177,9Joki (Jugi)●170,4Telsava (Telževo)●162,9Valkamjoki (Lungatši)●153,7Sääsjoki (Koltšanovo)●145,1Lunnajoki (Georgijevski)●137,5Murmanskije Vorota●127,0Olhava 2 (Volhovstroi 2)●124,3Olhava (Volhovstroi)●121,2
Lähteet
Atlas železnyh dorog SSSR. Passažirskoje soobštšenije, Glavnoje upravlenije geodezii i kartografii pri Sovete Ministrov SSSR, Moskova, 1988 (Ukazatel železnodorožnyh passažirskih soobštšenii MPS SSSR 1983-1986). Asemaluettelo käsittää Neuvostoliiton julkaisemat asemat matkustajaliikenteelle. Tosiasiassa esimerkiksi rataosuudella Petroskoi-Segeža oli 1996 matkustaja-asemia hitaimmin kulkevilla junilla enemmän kuin mitä kirjassa mainitaan. Lisäksi kirjasta puuttuvat jotkin tavara-asemaksi luokiteltavat asemat. Luettelo antaa kuitenkin yleiskuvan radan kulusta sekä risteävistä radan kohdista. Luetteloon on lisätty asemia, jotka radalla olivat 1916, mutta joita ei enää mainittu matkustaja-asemiksi 1983-1986. Venäjän rataluokittelussa etäisyyskilometrit alkavat Pietarista.
Respublika Karelija Atlas: Topografinen kartta 1:200000 (2001)
Lokakuun Rautatien "Raspisanije passažirskih pojezdov 2000-2001."
Viitteet
Aiheesta muualla
2004.murman.ru
Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead. 2004.murman.ru
www.marxists.org
Sergei Petrovitš Natsarenus: heninen.net
www.naval-history.net
Luokka:Venäjän rataverkko
|
https://fi.wikipedia.org/wiki/Kirovin%20rata
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
598,
2006,
3151,
3801,
4291,
5456,
6025,
6910,
7282,
8401,
9062,
9104,
9272,
9750,
10639,
11515,
12198,
12888,
13355,
13591,
14399,
15251,
16222,
17007,
17411,
18069,
18791,
19376,
20383,
20757,
21459,
22280,
22749,
23499,
24272,
25028,
25960,
26339,
26447,
27333,
28474,
28799,
29831,
30555,
30879,
31236,
32077,
32680,
33012,
33728,
34436,
35022,
35237,
35738,
35933,
36244,
37441,
38044,
39267,
39889,
40306,
41068,
41390,
41874,
42195,
42636,
43425,
43858,
44074,
44472,
44933,
45119,
45330,
46269,
46710,
47347,
47607,
48071,
48570,
48887,
49323,
49868,
50319
],
"plaintext_end_byte": [
597,
2005,
3136,
3800,
4290,
5455,
5984,
6909,
7281,
8187,
9044,
9103,
9271,
9749,
10630,
11514,
12197,
12887,
13354,
13590,
14398,
15250,
16221,
17006,
17410,
18036,
18790,
19375,
20382,
20725,
21458,
22278,
22748,
23464,
24261,
25027,
25959,
26338,
26429,
27332,
28452,
28798,
29830,
30554,
30869,
31224,
32070,
32679,
33010,
33727,
34435,
35021,
35227,
35737,
35932,
36243,
37431,
38043,
39253,
39888,
40305,
41067,
41389,
41865,
42194,
42635,
43418,
43849,
44073,
44459,
44932,
45118,
45305,
46268,
46699,
47346,
47596,
48070,
48569,
48886,
49289,
49852,
50293,
50525
]
}
|
Apakah ibukota Jerman?
|
Jerman
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
30
],
"minimal_answers_start_byte": [
21367
],
"minimal_answers_end_byte": [
21453
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Republik Federal Jerman (bahasa Jerman: Bundesrepublik Deutschland) adalah negara berbentuk federasi di Eropa Barat. Negara ini memiliki posisi ekonomi dan politik yang sangat penting di Eropa maupun di dunia. Dengan luas 357.021 kilometer persegi (kira-kira dua setengah kali pulau Jawa) dan penduduk sekitar 82 juta jiwa, negara dengan 16 negara bagian (Bundesland, jamak: Bundesländer) ini menjadi anggota kunci organisasi Uni Eropa (penduduk terbanyak), penghubung transportasi barang dan jasa antarnegara sekawasan, serta menjadi negara dengan penduduk imigran ketiga terbesar di dunia.[1]
Meskipun negara-bangsa Jerman modern baru terbentuk pada tahun 1871 seusai Perang Perancis-Prusia, satuan-satuan politik di wilayah ini telah lama memainkan posisi penting dalam era monarki di Eropa sejak penguasaan oleh Kekaisaran Romawi menjelang era modern (Masehi) hingga berakhirnya Perang Napoleon. Penyatuan wilayah Eropa Tengah pada masa Karl Yang Agung (Charlemagne), pemimpin Kerajaan Franka, pada abad ke-8 menjadi rintisan terbentuknya suatu imperium konfederatif berusia hampir 1000 tahun yang dikenal sebagai Imperium Romawi Suci. Imperium ini sangat mewarnai budaya feodal di seluruh Eropa serta menjadi pusat Reformasi gereja kristen pada abad ke-16 yang melahirkan Protestantisme. Ketika Imperium Romawi Suci dibubarkan pada tahun 1806 akibat perpecahan yang ditimbulkan oleh perang Napoleon, telah tumbuh rasa satu kebangsaan sebagai masyarakat berbahasa yang sama (bahasa Jerman). Namun, negara modern yang terbentuk kemudian tidak sanggup menyatukan cita-cita kebangsaan itu karena Austria membentuk sekutu bersama Hungaria menjadi negara terpisah dari negara Jerman modern. Pada tahun 1949, Jerman, dengan wilayah yang jauh berkurang akibat dua perang besar di Eropa, terbagi menjadi dua negara terpisah: Jerman Barat[2] dan Jerman Timur. Pemisahan ini berakhir 3 Oktober 1990 (menjadi hari nasional Jerman sekarang) ketika Jerman Timur secara resmi menyatukan diri dengan Jerman Barat.
Jerman (Barat) adalah negara pendiri Masyarakat Ekonomi Eropa (kelak menjadi Uni Eropa pada tahun 1993). Negara ini juga menjadi anggota zona Schengen dan pengguna mata uang Euro sejak 2002. Sebagai negara penting, Jerman adalah anggota G8, G20, menduduki urutan keempat dalam Produk Domestik Bruto dan urutan kelima dalam Keseimbangan Kemampuan Berbelanja (2009), urutan kedua negara pengekspor[3][4][5] dan urutan kedua negara pengimpor barang (2009), dan menduduki urutan kedua di dunia dalam nilai bantuan pembangunan dalam anggaran tahunannya (2008).[6] Jerman juga dikenal sebagai negara dengan sistem jaringan pengaman sosial yang baik dan memiliki standar hidup yang sangat tinggi. Jerman dikenal sebagai negara dengan penguasaan ilmu dan teknologi maju di berbagai bidang, baik ilmu-ilmu alamiah maupun sosial dan kemanusiaan,[7] selain sebagai negara yang banyak mencetak prestasi di bidang keolahragaan, seperti Formula Satu, sepak bola, dan lain-lain. Jerman dianggap sebagai negara yang sangat menghidupkan dunia. Dengan kata lain, Jerman juga merupakan negara yang memengaruhi keadaan perekonomian/bursa saham dunia.
Keadaan alam
Jerman terletak di Eropa bagian tengah dan berbatasan langsung dengan sembilan negara. Di sebelah barat berbatasan dengan Belanda, Belgia, Luksemburg, dan Perancis. Di sebelah selatan berbatasan dengan Swiss dan Austria. Di sebelah timur berbatasan dengan Ceko dan Polandia, dan di sebelah utara berbatasan dengan Denmark. Apabila tetangga di seberang laut (Laut Baltik) juga dihitung, maka Jerman juga bertetangga dengan Swedia. Negara ini mempunyai luas total 357,021km2 (137,847sqmi), terdiri dari luas daratan 349,223km2 (134,836sqmi) dan luas lautan 7,798km2 (3,011sqmi). Jerman merupakan negara terluas ketujuh di Eropa dan ke-62 di dunia.[8]
Wilayah negara ini sekarang adalah hasil dari Perang Dunia II dan sebelumnya memiliki cakupan yang jauh lebih luas, mencakup bagian dari Polandia, Ceko, serta Kaliningrad (atau Königsberg, sekarang dikuasai Rusia). Wilayahnya pernah pula terpecah secara politik sejak tanggal 7 Oktober 1949 hingga tanggal 3 Oktober 1990, di saat bagian timur negara ini dikuasai oleh rezim komunis dan bernama Republik Demokratik Jerman (Jerman Timur, atau Deutsche Demokratische Republik disingkat DDR).
Secara umum, topografi Jerman adalah dataran rendah di utara dan wilayah berbukit-bukit di bagian selatan. Puncak tertingginya adalah Zugspitze setinggi 2.962 meter dpl yang merupakan bagian dari sistem Pegunungan Alpen di perbatasan dengan Austria. Titik terendah Jerman adalah Wilstermarsch (Rawa Wilster), dekat Steinburg di bagian utara, yaitu -3,54 meter dpl. Pegunungan di Jerman rata-rata berketinggian menengah sampai agak tinggi, yaitu antara 500-1000 meter. Beberapa yang penting adalah Pegunungan Alpen, Schwarzwald ("Rimba Hitam"), Pegunungan Erz, Rhoen, Rothaargebirge (Pegunungan Rothaar), Pegunungan Rhein (mencakup wilayah Perbukitan Eifel, Bergisches Land, Sauerland, Siegerland, Westerwald, dan Taunus), Thüringischer Wald, dan Pegunungan Harz. Sungai-sungai yang mengalir cukup besar sehingga beberapa dapat dilayari oleh kapal berukuran sedang hingga jauh ke hulu, seperti Sungai Rhein, Sungai Elbe, Sungai Donau, Sungai Weser, dan Sungai Main. Danau terluas berada di selatan, yaitu Danau Konstanz (Bodensee) dengan tiga pulau kecil: Mainau, Reichenau, dan Lindau. Selain itu terdapat banyak danau lainnya, seperti Chiemsee dan Danau Mueritz.
Jerman memiliki pantai yang berhadapan dengan Laut Baltik di timur dan Laut Utara di bagian barat. Di pantai bagian barat terdapat padang gumuk (sand dune) yang luas yang terlindungi oleh Kepulauan Frisia Utara dan Kep. Frisia Timur; selain itu terdapat pulau wisata Helgoland. Beberapa pulau kecil di lepas pantai timur menjadi tempat wisata, seperti Pulau Ruegen, Pulau Fehmarn, dan Pulau Usedom. Sumber daya alam yang banyak ditemukan adalah bijih besi, batu bara, kayu, lignit, uranium, tembaga, gas alam, nikel, dan air.[8]
Pemerintahan dan pembagian administrasi
Jerman adalah negara demokrasi parlementer. Pemerintahan sehari-hari dipegang oleh seorang kanselir, yang berperan seperti perdana menteri di negara lain dengan bentuk pemerintahan serupa. Selain Jerman, Austria juga memiliki kanselir. Posisi kanselir diraih secara otomatis oleh kandidat utama partai pemenang pemilihan umum federal. Terdapat enam partai politik utama di Jerman, dengan tiga yang terbesar (dua di antaranya membentuk koalisi permanen), yaitu SPD (demokrat sosial, berhaluan kiri progresif) dan CDU/CSU (kristen demokrat/sosialis yang berhaluan kanan konservatif). Partai-partai lainnya adalah FDP (demokrat liberal), Bündnis 90/Die Grüne (kiri hijau), dan Die Linke (berhaluan kiri, merupakan gabungan dari partai komunis dan pecahan SPD). Jabatan presiden lebih banyak bersifat seremonial, meskipun ia dapat menyetujui atau tidak menyetujui beberapa hal penting.
Parlemen dikenal sebagai Bundestag, yang anggota-anggotanya dipilih. Partai yang memerintah adalah partai dengan koalisi dominan di dalam parlemen ini. Selain Bundestag terdapat pula Bundesrat, yang anggota-anggotanya adalah perwakilan pemerintahan negara-negara bagian. Bundesrat sering disamakan dengan senat, meskipun pada kenyataannya memiliki wewenang yang berbeda.
Secara administrasi, Jerman adalah negara federasi (Bundesland) dengan 13 negara bagian (Flächenland; yaitu Baden-Württemberg, Freistaat Bayern atau Bavaria, Brandenburg, Hessen, Mecklenburg-Vorpommern, Niedersachsen, Nordrhein-Westfalen, Rheinland-Pfalz, Saarland, Freistaat Sachsen, Sachsen-Anhalt, Schleswig-Holstein, dan Freistaat Thüringen) dan tiga kota setingkat negara bagian (Stadtstaaten atau Stadtländer, yaitu Berlin, Bremen, dan Hamburg). Negara-negara bagian ini dibentuk secara bertahap semenjak berakhirnya Perang Dunia II sebagai penyederhanaan atas garis batas negara bagian peninggalan masa Reich Jerman yang lebih bersifat feodalistik. Negara bagian diperintah oleh seorang perdana menteri (Ministerpräsident) lengkap dengan kabinetnya. Terdapat pula parlemen tingkat negara bagian. Setiap negara bagian mengirim wakil-wakil (anggota kabinet, tidak dipilih langsung) ke Bundesrat.
Lower Saxony
Bremen
Hamburg
Mecklenburg-
Vorpommern
Saxony-
Anhalt
Saxony
Brandenburg
Berlin
Thuringia
Hesse
NorthRhine-
Westphalia
Rhineland-Palatinate
Bavaria
Baden-
Württemberg
Saarland
Schleswig-Holstein
Unit kesatuan komunitas terendah (aras pertama) adalah Gemeinde, yang dapat merupakan gabungan dari beberapa desa atau kota kecil. Beberapa Gemeinde akan membentuk satuan komunitas lebih besar yang disebut Kreis (diterjemahkan sebagai distrik) sebagai aras kedua. Sejumlah Kreis membentuk negara bagian, tetapi di Bayern terdapat satuan komunitas aras ketiga yang dikenal sebagai Bezirk. Untuk melancarkan administrasinya, pemerintahan di banyak negara bagian membentuk Regierungsbezirk untuk membantu tata laksana administrasi. Di negara bagian kota (Stadtländer), pembagian wilayah hanya bersifat administratif, bukan perwakilan masyarakat.
Nama-nama Jerman
Lihat pula Nama-nama untuk negara Jerman.
Karena letaknya yang berada di tengah-tengah Eropa dan sejarah panjangnya sebagai puak-puak yang berbeda sebelum akhirnya bersatu, Jerman memiliki banyak nama sebutan.
Nama "Jerman" yang dipakai dalam bahasa Melayu diambil dari nama bahasa Inggris German yang berarti "orang Jerman" atau bahasa Jerman. Nama negara ini dalam bahasa Inggris, Germany, berasal dari nama Latin yang digunakan oleh orang-orang Romawi untuk wilayah di sekitar Sungai Rhein, yaitu Germania sejak abad ke-3 SM. Tidak jelas etimologinya, tetapi ada kemungkinan orang Romawi mengadopsi dari sebutan orang Kelt di Galia untuk masyarakat di sana yang berarti "tetangga".[9]
Allemania (dengan variasinya, dipakai misalnya dalam bahasa Perancis, Spanyol, dan Arab), Saksa (dipakai dalam bahasa Finlandia), Tedesco (dipakai dalam bahasa Italia) juga Deutsch (dengan variasinya, dipakai misalnya dalam bahasa Jerman, Swedia, dan Belanda), dan Niemcy (bahasa Polandia dan variasinya di beberapa tetangganya) mengacu pada puak-puak bangsa Germanik yang berbeda-beda, sekaligus menunjukkan beragamnya asal usul orang Jerman. Deutsch (baca /doitʃ/) berasal dari kata Jerman Hulu Kuno diutisc; terdapat pula satu puak Germanik di yang tinggal di bagian utara (Semenanjung Jutland) yang bernama Teutoni. Allemani adalah puak yang tinggal di bagian selatan. Sakson (Sachsen) adalah puak yang pernah tinggal di bagian hilir Jerman sekarang; keturunannya menyebar pula ke Belanda dan Inggris. Puak Nemeti pernah menghuni wilayah yang sekarang dikenal sebagai Alsace.
Sejarah
Sejarah Jerman sebagai suatu negara-bangsa dimulai semenjak terbentuknya Konfederasi Jerman pada tahun 1815 yang dimotori oleh Kerajaan Prusia. Namun, penghunian wilayah tepian timur Sungai Rhein, yang sekarang menjadi lokasi sebagian besar negara Jerman, telah berlangsung sejak masa prasejarah, jauh hingga ke Zaman Batu Tua (Paleolitikum). Di tempat-tempat dekat aliran beberapa sungai besar yang berbukit-bukit (misalnya Rhein dan Sungai Neckar) sejak ratusan ribu tahun sudah menjadi tempat bermukim beraneka ragam masyarakat. Fosil Homo heidelbergensis dan Homo neanderthalensis ditemukan di tempat semacam ini. Pada periode yang lebih modern ditemukan peninggalan dari manusia Cro-Magnon dari Zaman Es terakhir. Peninggalan-peninggalan peradaban Zaman Batu Baru (Neolitikum) dan Zaman Perundagian (baik Zaman Perunggu dan Zaman Besi) juga ditemukan di banyak tempat.
Disebabkan oleh wilayahnya yang subur, berbagai suku pendatang menghuni wilayah ini. Peninggalan peradaban pertama berasal dari masyarakat Kelt dari masa milenium terakhir sebelum era modern (Masehi) yang datang dari timur. Orang-orang Slavia juga menghuni bagian timur (sekitar Sungai Elba). Kemudian datang kaum Germanik dari utara yang menghuni wilayah yang sama dan perlahan-lahan mendesak kaum Kelt ke arah barat menuju Perancis dan Inggris meskipun perkawinan campur di antara kedua kelompok berbeda bahasa ini diperkirakan luas terjadi. Ketika orang Romawi mulai berekspansi ke utara pada abad terakhir sebelum Masehi muncullah catatan-catatan tertulis mengenai wilayah ini.
Catatan tertulis mengenai wilayah yang sekarang disebut Jerman (era protosejarah) dimulai sejak adanya laporan-laporan tertulis Romawi dan Yunani mengenai kaum "Barbar" (berarti "biadab") yang mendiami bagian utara Pegunungan Alpen. Periode ini biasa disebut oleh sejarawan sebagai Periode Antik. Pada masa menjelang ekspansi Romawi, wilayah Jerman dihuni oleh berbagai puak Germanik yang saling bersaing satu sama lain. Kelemahan ini dimanfaatkan oleh orang Romawi untuk menaklukkan wilayah timur Sungai Rhein dan mendirikan provinsi Germania Magna. Pada abad pertama Masehi, pasukan Romawi kembali dapat didesak mundur hingga ke tepi barat Rhein dan selatan Sungai Main dan Sungai Donau.
Perlahan-lahan, suku-suku Germanik ini mulai memperluas wilayahnya ke arah barat setelah kekuatan Romawi memudar. Walaupun Romawi secara politis sudah tidak kuat, namun secara budaya suku-suku Germanik sangat terpengaruh oleh budaya Romawi. Secara bergantian bermunculan puak-puak yang mendominasi dan mulai membentuk dinasti/wangsa berkuasa, seperti wangsa Meroving dan wangsa Salia. Proses kristenisasi dan kultur feodalisme juga mulai terbentuk pada periode ini.
Era sejarah dimulai sejak abad ke-5, umum dinamakan Abad Pertengahan oleh sejarawan Eropa, dengan ditemukannya dokumen-dokumen berbahasa Jerman Kuno, bahasa Latin yang ditulis oleh penduduk setempat sendiri, atau bahasa-bahasa lainnya.
Pada abad ke-8 muncul satu suku Jerman yang mencuat dan mendirikan imperium, mengikuti contoh yang pernah ditunjukkan oleh orang Romawi sebelumnya, yaitu Franka, dengan penguasa pertama Karl Martel (Charles Martel) dari Wangsa Meroving. Ia mendirikan Kerajaan Franka, yang mendominasi Eropa barat dan tengah hingga beberapa abad sesudahnya. Puncak kejayaan kerajaan ini terjadi pada masa pemerintahan Karl Yang Agung (Charlemagne; memerintah 800-843) sekaligus mendirikan Wangsa Karoling. Di akhir pemerintahannya, ia membagi wilayah luasnya menjadi tiga, sesuai dengan tiga cucu lelakinya, yang dikenal sebagai Perjanjian Verdun. Wilayah barat diperuntukan bagi Karl (Charles) yang kelak menjadi Kerajaan Perancis, wilayah tengah diperintah oleh Lothar, dan wilayah timur diperuntukkan bagi Ludwig (Louis).
Selanjutnya, panggung sejarah didominasi oleh suatu federasi longgar berbagai dinasti feodal yang dikenal sebagai Kekaisaran Romawi Suci sebagai hasil penyatuan kembali wilayah Kerajaan Franka bagian timur dan tengah, serta takluknya Italia bagian utara di tangan puak Jerman, yang membentang selama 8,5 atau hampir 10 abad tergantung dari mana orang menghitungnya, dari abad ke-9 atau ke-10 sampai tahun 1806, dan dipimpin oleh seorang kaisar. Pada masa kejayaannya, teritori kekaisaran ini mencakup wilayah modern Jerman, Austria, Slovenia, Ceko, Polandia, Perancis timur, Swiss, dan Italia utara. Periode yang panjang ini mengalami berbagai gejolak seperti Persaingan Investiturat, Kelaparan Besar 1315-1317, Wabah Hitam (The Black Death) 1347-1351, dan disepakatinya Piagam Emas 1356 (Die Goldene Bulle) sebagai konstitusi pertama kekaisaran ini.
Pada abad ke-16, ketika telah kehilangan banyak teritori bangsa non-Jerman, kekaisaran ini sempat disebut sebagai "Kekaisaran Romawi Suci Bangsa Jerman". Abad ini menyaksikan pula dimulainya Reformasi Protestan, yang dimulai oleh Martin Luther pada tahun 1517 di Wittenberg, sekarang terletak di Sachsen-Anhalt. Akibat dianutnya aliran baru kekristenan ini oleh berbagai raja anggota Kekaisaran terjadilah ketegangan internal dalam Kekaisaran, yang memuncak dengan terjadinya Perang Tiga Puluh Tahun (1618–1648). Rangkaian peperangan ini berakhir dengan disepakatinya Perdamaian Westfalia. Perang tersebut selanjutnya merombak tatanan politik Kekaisaran karena beberapa waktu kemudian menandai era persaingan di antara dua kekuatan politik, yaitu Wangsa Habsburg dari Kerajaan Austria yang menganut Katolik sebagai kekuatan tradisional dan Wangsa Hohenzollern cabang Utara penguasa Kerajaan Prusia yang menganut Kristen Protestan yang berangsur-angsur semakin menguat.
Perang Napoleon mengubah alur sejarah, dari orientasi feodalisme menjadi negara militeristik, dengan terbentuknya Konfederasi Jerman tahun 1815–1866. Karena peran negara yang represif, munculnya gerakan liberalisme di Eropa, serta Revolusi Februari 1848 di Perancis, sempat terjadi revolusi pada tahun 1848 yang dimotori oleh mahasiswa dan kaum buruh. Walaupun dapat diredam, revolusi ini menghasilkan parlemen pertama di Jerman, yaitu Parlemen Frankfurt, matangnya simbol-simbol kebangsaan (bendera dan bakal lagu kebangsaan), dan menjadi pendorong terbentuknya Kekaisaran Jerman tahun 1871–1918 seusai perang Perancis-Prusia (1870-1871). Sejak saat ini Jerman mengadopsi sistem parlementer dengan kanselir sebagai kepala pemerintahan. Kanselir pertama adalah Otto von Bismarck.
Perang Dunia I berakhir dengan runtuhnya Kekaisaran Jerman (dan juga Kekaisaran Austria-Hungaria, saingannya) sekaligus menandai era republik dengan berdirinya Republik Weimar tahun 1919. Jerman kehilangan wilayah Alsace-Lorraine (yang dicaploknya pada tahun 1871) dan sebagian wilayahnya di Polandia, terutama kota pelabuhan Danzig. Periode demokrasi ini berlangsung relatif singkat dan berakhir 1933.
Setelah pemerintahan otoriter Jerman Nazi pimpinan Adolf Hitler tahun 1933–1945 yang membawa kehancuran bangsa ini dalam Perang Dunia II, muncullah Republik Federal Jerman (Jerman Barat) dan Republik Demokratik Jerman (Jerman Timur) sebagai simbol Perang Dingin sejak 1949. Kekalahan dalam Perang Dunia II telah membuat Jerman kehilangan wilayah timur yang jatuh ke tangan Polandia dan Rusia. Terjadi pula aksi balas dendam di Polandia dan Cekoslowakia berupa pengusiran paksa orang-orang Jerman dari wilayah mereka (Zwangsvertreibung). Di Rusia, orang-orang keturunan Jerman banyak yang dibuang ke wilayah timur (Siberia).
Republik Weimar dan Rezim Nazi
Di awal Revolusi Jerman bulan November 1918, Jerman mendeklarasikan dirinya sebagai republik. Meski begitu, kekuatan komunis radikal kiri tetap berlanjut. Revolusi ini berakhir tanggal 11 Agustus 1919, ketika Konstitusi Weimar ditandatangani oleh Presiden Friedrich Ebert.[11] Jerman pada era ini menikmati kehidupan budaya yang sangat liberal dengan kemakmuran ekonomi - disebut dengan Golden Twenties.
Akibat Depresi Besar tahun 1929 ditambah kondisi sulit akibat didikte oleh Perjanjian Versailles mengakibatkan pemerintahan menjadi tidak stabil dii awal 1930-an. Hal ini ditambah lagi dengan adanya tuduhan pada pemerintah Weimar bahwa mereka dianggap mengkhianati negara karena menandatangani Perjanjian Versailles.
Tahun 1932, Partai Komunis Jerman dan Partai Nazi mengontrol mayoritas Parlemen, yang terus menerus menentang kebijakan pemerintah Weimar. Setelah kabinet yang terus-menerus gagal, Presiden Paul von Hindenburg mengangkat Adolf Hitler sebagai Kanselir tanggal 30 Januari 1933.[12] Sesaat kemudian situasi negara bertambah kacau dan Hitler mendapatkan kekuatan tak terbatas.[13][14] Menggunakan kekuatannya untuk menghindari ancaman terhadap negara, Hitler kemudian mendirikan negara totaliter terpusat dalam beberapa bulan. Industri kemudian direvitalisasi untuk kebutuhan militer.[15]
Tahun 1935, Jerman kembali mengontrol Saar dan 1936 juga mendapatkan Rhineland, kedua wilayah yang hilang akibat Perjanjian Versailles.[16] Tahun 1938, Austria dianeksasi, dan tahun 1939, Cekoslowakia juga dibawah kontrol Jerman. Invasi Polandia dipersiapkan melalui Pakta Molotov–Ribbentrop dan Operasi Himmler. Tanggal 1 September 1939 Wehrmacht Jerman meluncurkan serangan kilat ke Polandia, lalu kemudian dianeksasi oleh Jerman dan Tentara Merah Soviet. Inggris dan Perancis menyatakan perang terhadap Jerman, dan Perang Dunia II pun pecah.[17] Perang pun berlanjut, Jerman dan sekutunya dengan cepat menguasai hampir seluruh benua Eropa dan Afrika Utara. Meski begitu, rencana Jerman untuk menguasai Inggris mengalami kegagalan. Tanggal 22 Juni 1941, Jerman melanggar Pakta Molotov–Ribbentrop dan menginvasi Uni Soviet. Serangan Jepang ke Amerika Serikat menimbulkan deklarasi perang Jerman terhadap Amerika Serikat. Pertempuran Stalingrad memaksa tentara Jerman untuk bergerak ke front timur.[17]
Bulan September 1943, Italia, sekutu Jerman, mengalami kekalahan, dan tentara Jerman dipaksa untuk bertahan membantu Italia. Pendaratan Normandia membuka front barat dan tentara sekutu berhasil mendesak masuk ke dalam wilayah Jerman. Tanggal 8 Mei 1945, tentara Jerman mengalami kekalahan setelah Tentara Merah berhasil menduduki Berlin.[18]
Jerman Timur dan Jerman Barat
Setelah kalahnya Jerman pada Perang Dunia II, kawasan Jerman yang tersisa dan Berlin dibagi-bagi oleh Sekutu menjadi 4 zona militer. Keempat zona ini menerima lebih dari 6,5 juta etnis Jerman yang terusir dari wilayah timur.[19] Sektor barat, yang dikuasai oleh Perancis, Inggris, dan Amerika Serikat, bergabung tanggal 23 Mei 1949 untuk membentuk Republik Federal Jerman (Bundesrepublik Deutschland); dan tanggal 7 Oktober 1949, sektor timur yang dikuasai Soviet menjadi Republik Demokratik Jerman (Deutsche Demokratische Republik, DDR). Secara umum, mereka dikenal dengan "Jerman Barat" dan "Jerman Timur". Jerman Timur memilih Berlin Timur sebagai ibukota, sedangkan Jerman Barat memilih Bonn.[20]
Jerman Barat muncul sebagai negara parlementer federal dengan sistem "ekonomi pasar sosial", bersekutu dengan Amerika Serikat, Inggris, dan Perancis. Jerman Barat menikmati pertumbuhan ekonomi luar biasa mulai tahun 1950-an ([Wirtschaftswunder]error: {{lang}}: text has italic markup (help)). Jerman Barat juga bergabung dengan NATO tahun 1955 dan menjadi negara pendiri Komunitas Ekonomi Eropa tahun 1957. Jerman Timur adalah negara Blok Timur dengan kontrol militer dan politik Uni Soviet dan kemudian bergabung dengan Pakta Warsawa. Meski Jerman Timur mengklaim negara demokrasi, namun kekuatan politik dikendalikan sepenuhnya oleh (Politbüro) dibawah kontrol Partai Kesatuan Sosialis Jerman (SED), yang didukung oleh Stasi, agen rahasia,[21] dan berbagai sub-organisasi lain yang mengontrol setiap aspek kehidupan.
Meski propaganda Jerman Timur banyak diambil dari keuntungan program sosial mereka dan kecaman invasi Jerman Barat, banyak warga Timur tetap ingin pergi ke Barat untuk mencari kebebasan dan kemakmuran.[22] Tembok Berlin, yang dibangun tahun 1961 untuk menghentikan penduduk Jerman Timur melarikan diri ke Jerman Barat, menjadi simbol Perang Dingin,[23] sehingga kejatuhannya pada tahun 1989 menjadi simbol Kejatuhan Komunisme, bersatunya kembali Jerman, dan Die Wende.
Tensi antara Jerman Timur dan Jerman Barat mulai mereda di awal tahun 1970-an dengan kebijakan [Ostpolitik]error: {{lang}}: text has italic markup (help) Kanselir Willy Brandt. Pada tahun 1989 Hungaria (anggota Blok Timur) membuka perbatasannya dengan Austria (anggota Blok Barat) yang berakibat mengalirnya ribuan pengungsi Jerman Timur ke Jerman Barat via Hungaria. Hal ini menyebabkan kekacauan di Jerman Timur dan gelombang demonstrasi pun mendapat dukungan. Krisis ini memaksa pemerintah Jerman Timur meletakkan kekuasaannya dan menyetujui penyatuan dengan Republik Federal Jerman, yang secara resmi ditandatangani tanggal 3 Oktober 1990 (sekarang menjadi Hari Persatuan Jerman, Tag der Deutschen Einheit).[23]
Reunifikasi Jerman dan Uni Eropa
Ibukota kemudian disepakati pindah ke Berlin lagi pada tahun 1994 (berdasarkan Akta Berlin/Bonn). Relokasi pemerintahan baru selesai pada tahun 1999.[24] Bonn sendiri mendapatkan status sebagai Bundesstadt (kota federal) karena menjadi tempat beberapa kementrian.[25] Sejak bersatu, Jerman menjadi lebih aktif dalam keanggotaannya di Uni Eropa dan NATO. Jerman mengirim pasukan perdamaian untuk menjaga stabilitas di Balkan dan mengirim pasukan tentara ke Afganistan sebagai usaha meredam pasukan Taliban.[26] Penurunan pasukan ini menjadi kontroversial karena menurut aturan domestik mereka, Jerman mengirim pasukan hanya untuk peran pertahanan.[27] Pada tahun 2005, Angela Merkel menjadi Kanselir Jerman wanita pertama dengan koalisi besar di pemerintahan.[23]
Ekonomi
Jerman mempunyai ekonomi pasar sosial dengan tenaga kerja berkemampuan tinggi, kapitalisasi pasar besar, tingkat korupsi yang rendah,[29] serta tingkat inovasi tinggi.[30] Jerman adalah negara dengan ekonomi terbesar dan terkuat di Eropa, PDB terbesar keempat dunia,[31] pendapatan nasional bruto terbesar kelima dunia,[32] dan kontributor terbesar ke Uni Eropa tahun 2011.[33] Sektor jasa berkontribusi terhadap 71% total PDB, industri 28%, dan pertanian 1%.[8] Tingkat pengangguran rata-rata negara ini (Mei 2012) adalah 6,7%.[34] Tingkat pengangguran resmi di negara ini juga memasukkan orang-orang bekerja paruh-waktu yang mencari pekerjaan penuh (full-time job).[35] Tingkat pengangguran rata-rata tidak resmi negara ini sekitar 5.7% tahun 2011.[8]
Jerman merupakan pencetus ekonomi dan integrasi politik Eropa. Banyak kebijakan-kebijakan yang diusulkan Jerman banyak dipakai sebagai kebijakan Uni Eropa. Jerman memperkenalkan mata uang bersama Eropa saat ini, euro, tanggal 1 Januari 2002.[36][37] Kebijakan moneternya diatur oleh Bank Sentral Eropa, yang berkantor pusat di Frankfurt. Sampai dua dekade setelah Reunifikasi Jerman, saat ini standar kehidupan dan pendapatan per kapita negara-negara bagian bekas Jerman Barat tetap jauh lebih tinggi daripada negara-negara bagian bekas Jerman Timur.[38] Modernisasi dan integrasi ekonomi bagian timur Jerman merupakan proses jangka panjang dan dijadwalkan berakhir tahun 2019, dengan transfer dari barat ke timur per tahunnya mencapai 80 miliar dolar AS.[39] Pada bulan Januari 2009 Pemerintah Jerman setuju untuk memberikan stimulus ekonomi sebesar 50 miliar Euro untuk melindungi beberapa sektor dan mengurangi pengangguran.[40]
Dari 500 perusahaan terbesar di dunia (berdasarkan pendapatan) yang ditulis oleh Fortune Global 500, 37 di antaranya berkantor pusat di Jerman. Perusahaan-perusahaan Jerman yang terkenal di antaranya Mercedes-Benz, BMW, SAP, Siemens, Volkswagen, Adidas, Audi, Allianz, Porsche, Bayer, Bosch, dan Nivea.[41] Jerman terkenal karena perusahaan kecil dan menengahnya yang spesialis.
Berikut ini adalah daftar perusahaan terbesar Jerman berdasarkan pendapatannya tahun 2011:
Infrastruktur
Dengan posisinya yang berada di tengah Eropa, Jerman merupakan penghubung transportasi. Hal ini dapat dilihat dari jaringan transportasinya yang begitu rumit dan modern. Jaringan jalan tol (Autobahn) adalah jaringan tol terpanjang ketiga di dunia dan terkenal karena tidak memiliki batas kecepatan.[43] Jerman juga mempunyai jalur kereta api cepat. Jaringan InterCityExpress atau ICE yang dimiliki oleh Deutsche Bahn melayani kota-kota besar di Jerman beserta destinasi di negara-negara tetangga dengan kecepatan sampai 300km/jam (186 mil/jam).[44] Bandara terbesar di Jerman adalah Bandara Frankfurt dan Bandara Munich, keduanya menjadi penghubung untuk Lufthansa. Beberapa bandara besar lainnya antara lain Berlin Schönefeld, Hamburg, Cologne/Bonn dan Leipzig/Halle. Kedua bandara di Berlin akan disatukan untuk ke Berlin Schönefeld dan akan menjadi Bandara Berlin Brandenburg.[45]
Pada tahun 2008, Jerman adalah konsumen energi terbesar keenam dunia,[46] dan 60% energi negeri ini berasal dari impor.[47] Kebijakan pemerintah mendukung konservasi energi dan komersialisasi energi terbaharui. Penggunaan energi efisien telah mengalami peningkatan sejak awal tahun 1970-an, pemerintah mentargetkan untuk memenuhi kebutuhan energi negara dari 40% sumber terbaharui tahun 2020 dan 100% tahun 2050.[48] Pada tahun 2010, sumber energi adalah: minyak (33,7%), batu bara dan lignit (22,9%), gas alam (21,8%), nuklir (10,8%), angin dan air (1,5%), dan beberapa sumber energi lainnya (7,9%).[49] Pada tahun 2000, pemerintah dan industri nuklir setuju untuk menutup semua pembangkit listrik nuklir tahun 2021.[50]
Jerman berkomitmen terhadap isi Protokol Kyoto dan gerakan yang mendukung biodiversitas, standar emisi rendah, daur ulang, dan penggunaan energi berkelanjutan pada skala global.[51] Pemerintah Jerman telah menginisiasi aktivitas pengurangan emisi dan emisi keseluruhan negara ini telah berkurang.[52]
Meski begitu, negara ini tetap penghasil emisi gas rumah kaca terbesar di Eropa (data 2010).[53]
Sains dan teknologi
Pencapaian Jerman di bidang sains mempunyai pengaruh signifikan dan penelitian dan pengembangan telah menjadi bagian dari ekonomi.[54] Penghargaan Nobel telah diberikan pada 103 orang Jerman.[55] Para peneliti Jerman banyak mendapatkan Nobel di bidang sains, antara lain Fisika, Kimia, dan fisiologi atau kedokteran.[56][57]
Karya Albert Einstein dan Max Planck sangat berpengaruh dan menjadi dasar fisika modern, yang kemudian dikembangkan oleh Werner Heisenberg dan Max Born.[58] Fisikawan lain yang terkenal antara lain Hermann von Helmholtz, Joseph von Fraunhofer dan Gabriel Daniel Fahrenheit. Wilhelm Röntgen menemukan Sinar X dan menjadi pemenang Nobel Fisika pertama tahun 1901.[59] Otto Hahn menjadi pionir dalam radioaktivitas dan radiokimia serta menemukan fisi nuklir.[60]Ferdinand Cohn dan Robert Koch berjasa pada bidang mikrobiologi. Sejumlah matematikawan juga orang Jerman, seperti Carl Friedrich Gauss, David Hilbert, Bernhard Riemann, Gottfried Leibniz, Karl Weierstrass, Hermann Weyl dan Felix Klein. Institusi-institusi penelitian yang ada di Jerman antara lain Max Planck Society, Helmholtz Association dan Fraunhofer Society. Penghargaan Gottfried Wilhelm Leibniz diberikan pada 10 peneliti dan akademisi tiap tahunnya. Dengan nilai maksimum 2,5 juta euro menjadikan nilai penghargaan ini salah satu yang terprestisius di dunia.[61]
Jerman juga menjadi negara dari banyak penemu dan insinyur, seperti Johannes Gutenberg (penemu mesin cetak); Hans Geiger (penemu pencacah Geiger; dan Konrad Zuse (pembuat komputer digital otomatis pertama).[62] Industrialis dan insinyur asal Jerman seperti Ferdinand von Zeppelin, Otto Lilienthal, Gottlieb Daimler, Rudolf Diesel, Hugo Junkers dan Karl Benz sangat berkontribusi terhadap teknologi dunia otomotif dan transportasi udara.[63] Insinyur penerbang Wernher von Braun mengembangkan roket luar angkasa pertama dan roket Saturn V, yang menjadi jalan bagi kesuksesan Amerika dalam program Apollo. Heinrich Rudolf Hertz yang meneliti radiasi elektromagnetik sangat berjasa bagi pengembangan telekomunikasi modern.[64]
Jerman juga negara yang maju dalam penggunaan teknologi ramah lingkungan. Perusahaan-perusahaan yang mempunyai usaha pada bidang ini menghasilkan kira-kira 200 miliar euro. Industri penting dalam teknologi ini antara lain pembangkit listrik, transportasi, penanganan limbah dan daur ulang, serta manajemen air.[65]
Penduduk
Dengan total penduduk sekitar 81,7 juta orang (2009), Jerman adalah negara ke-15 terbanyak penduduknya di dunia. Sejak 2003 total penduduk Jerman berkurang secara lambat meskipun negara ini masih menerima imigran.[66] Keengganan keluarga Jerman untuk memiliki anak dan naiknya angka kematian menjadi sebab yang sering ditunjuk untuk keadaan ini.
Demografi
Jerman memiliki banyak kota besar, beberapa di antaranya telah berusia lebih dari dua ribu tahun. Namun hanya tiga kota yang memiliki penduduk lebih dari satu juta orang: Berlin dengan 3,4 juta orang, Hamburg (1,8 juta), dan München (1,4 juta). Konsentrasi penduduk tertinggi terletak di wilayah cekungan Ruhr (Ruhrgebiet atau Ruhrbecken, diambil dari nama sungai yang mengalir di sana) di negara bagian Nordrhein Westfalen, yang dihuni sekitar 20 juta orang dan menjadi salah satu kawasan megapolitan terbanyak penduduknya di dunia. Kawasan ini menghimpun kota-kota seperti Bochum, Dortmund, Duisburg, Essen, dan Gelsenkirchen, sehingga praktis orang tidak melihat batas di antara kota-kota tersebut. Kota besar dan penting lainnya adalah Bremen, Duesseldorf, Frankfurt am Main, Hannover, Karlsruhe, Koeln, Nuernberg, dan Stuttgart.
Etnis
Jerman adalah negara-bangsa untuk orang Jerman. Rasa satu bangsa tumbuh pada abad ke-19 setelah banyak pihak merasa bahwa orang Jerman terpecah-belah akibat Perang Napoleon. Sebelum munculnya rasa kebangsaan tersebut, orang Jerman dibedakan dari satuan-satuan politik utama yang menyusun negara ini atau perbedaan dialek, seperti etnik Bayern, Swabia, Baden, Sachsen, Köln, dan sebagainya. Isu etnisitas ini kadang-kadang masih muncul dalam isu-isu tertentu di Jerman modern, misalnya pertandingan antarklub dalam Bundesliga atau, yang agak lebih serius, dalam penempatan suatu pusat industri penting.
Secara legal, orang Jerman adalah mereka yang berkewarganegaraan Jerman. Dengan batasan ini, terdapat etnik-etnis asli minoritas dan etnis-etnis minoritas pendatang (imigran). Etnis minoritas asli mencakup etnik Denmark di utara, etnik Frisia di barat laut, serta etnik Sorbia dan Kashubia di beberapa tempat di Jerman timur laut.
Orang Yahudi telah sejak lama menghuni kota-kota di Jerman dan, sebagaimana di tempat-tempat lain, dikenal sebagai kaum pedagang. Jerman sekarang memiliki populasi Yahudi terbesar ke-3 di Eropa. Pada 2004, jumlah orang Yahudi dari bekas Uni Soviet yang tinggal di Jerman dua kali lipat dibanding dengan yang tinggal di Israel, membuat total pertumbuhan lebih dari 200.000 sejak 1991. Sekarang kaum Yahudi memiliki suara dalam kehidupan publik Jerman melalui lembaga payung Dewan Yahudi di Jerman (Zentralrat der Juden in Deutschland). Di bawah Nazi Jerman yang berpaham Fasis terjadi genosida terhadap golongan minoritas yang dinamakan Holocaust, di mana 10 juta warga sipil meninggal, termasuk 6 juta orang Yahudi.
Semenjak Revolusi Industri, banyak imigran dari negara-negara Eropa lain bekerja dan menetap di Jerman. Pada abad ke-19, imigran dari Italia, Polandia, dan Ceko bekerja di industri tambang batu bara dan pabrik-pabrik di daerah Ruhr dan Rhein. Berakhirnya Perang Dunia II menyebabkan berdatangannya keturunan Jerman yang sebelumnya menetap di berbagai negara Eropa Timur (Vertreibung, Pengusiran terhadap orang Jerman). Booming industri pada tahun 1960-an dan 1970-an juga mengundang imigran, terutama dari daerah Balkan dan Turki. Gelombang besar imigrasi terakhir terjadi semenjak Penyatuan Kembali Jerman: setelah peristiwa ini, Jerman membuka diri bagi keturunan Jerman yang masih menetap di Eropa Timur.
Pada 2004, sekitar 6,7 juta non-warganegara tinggal di Jerman. Dengan yang terbesar datang dari Turki, diikuti oleh Italia, Yunani, Kroasia, Belanda, Serbia, Montenegro, Spanyol, Bosnia dan Herzegovina, Austria, Portugal, Vietnam, Maroko, Polandia, Macedonia, Lebanon dan Perancis.[67] Sekitar 2/3-nya telah berada di negara ini selama delapan tahun atau lebih, dan oleh karena itu bisa dinaturalisasikan.[68] Derasnya imigran yang masuk ke Jerman semenjak berakhirnya Perang Dunia II menyebabkan sekitar 19% penduduk Jerman pada tahun 2008 memiliki latar belakang kebangsaan lain.[69]
Jerman merupakan tujuan utama bagi pengungsi politik (pemohon suaka) dan ekonomi dari banyak negara berkembang, namun jumlahnya menurun dalam beberapa tahun terakhir ini, mencapai sekitar 50.000 pada 2003.
Agama
Jerman adalah tempat kelahiran Reformasi Gereja yang dimulai oleh Martin Luther pada awal abad ke-16. Sekarang ini, Protestan (terutama di utara dan timur) terdiri dari 33% populasi dan Katolik (terutama di selatan dan barat) juga 33%. Keseluruhan terdapat sekitar 55 juta orang beragama Kristen. Kebanyakan Protestan Jerman merupakan anggota dari Gereja Evangelikal Jerman. Gereja Bebas ada dalam kota besar maupun kecil. Paus emeritus Katolik Roma, Paus Benediktus XVI, juga merupakan orang Jerman.
Selain itu ada beberapa ratus ribu pemeluk Ortodoks (terutama Yunani dan Serbia), 400.000 anggota Gereja Kerasulan Baru, lebih dari 150.000 anggota Saksi Yehuwa, dan beberapa grup kecil lainnya.
Di wilayah bekas Jerman Timur, kehidupan keagamaan kurang berkembang dibandingkan dengan di eks-Jerman Barat akibat rezim komunis yang memerintah sebelumnya kurang memberi perhatian pada kehidupan keagamaan. Sekitar 30% dari populasi Jerman mengakui tidak memiliki agama. Di Timur angka ini dapat lebih tinggi.
Gereja dan negara terpisah, tetapi ada kerja sama di banyak bidang, terutama dalam bidang sosial, Gereja dan komunitas keagamaan, bila mereka besar, stabil dan setia kepada konstitusi, dapat mendapat status khusus dari negara sebagai "perusahaan di bawah hukum publik" yang mengizinkan Gereja untuk memungut pajak dari anggota yang disebut Kirchensteuer (pajak gereja). Pendapatan ini dikumpulkan oleh negara sebagai pengganti biaya koleksi.
Agama terbesar kedua adalah Islam dengan 3,8-4.300.000 pengikut diperkirakan (4,6% menjadi 5,2%), [132] diikuti oleh Buddhisme dengan 250.000 dan Yudaisme dengan sekitar 200.000 pengikut (0,3%); Hindu memiliki beberapa pengikut 90.000 (0,1%) . Semua komunitas agama lain di Jerman memiliki kurang dari 50.000 pengikut [133] Dari sekitar 4 juta Muslim, kebanyakan Sunni dan Alevites dari Turki, tetapi ada sejumlah kecil Syiah dan denominasi lainnya.. [132] Jerman Eropa ketiga Yahudi terbesar populasi (setelah Perancis dan Britania Raya) [134] Sekitar. 50% dari umat Buddha di Jerman adalah imigran Asia. [135] Jerman tanpa kepatuhan agama menyatakan membentuk 34,1% dari populasi, terutama di Timur bekas Jerman dan wilayah metropolitan utama.
Bahasa
Bahasa resmi adalah bahasa Jerman. Bentuk bakunya dikenal sebagai bahasa Jerman Baku (Hochdeutsch atau Standarddeutsch) [71]. Pembaku bahasa ini adalah Martin Luther pada abad ke-16, sehingga ia dikenal pula sebagai "Bapak Bahasa Jerman". Bahasa Jerman Baku dipelajari di sekolah sehingga semua orang Jerman praktis menguasainya. Bahasa ini juga dipakai di Austria, Swiss, Luksemburg, dan Lichtenstein sebagai bahasa pengantar resmi sehingga penduduk negara-negara ini dapat saling berkomunikasi dengan baik satu sama lainnya. Bahasa Jerman merupakan bahasa yang paling indah didengar di seluruh Eropa.
Selain itu, dituturkan pula berbagai dialek lokal; yang terpenting di antaranya adalah dialek Bavaria, Alemania (dituturkan di Baden, Swabia, dan berbagai tempat di Swiss), Koeln, Berlin-Brandenburg, serta dialek Saksen. Keberadaan dialek lokal ini semakin terdesak oleh penggunaan bahasa baku atau varian tidak baku (kolokial atau Umgangsprache). Bahasa Sachsen Hilir atau Plattdeutsch, yang dituturkan di bagian barat laut, sekarang dianggap sebagai bahasa tersendiri dan merupakan varian dari bahasa Jerman Hilir. Di bagian sudut timur negara bagian Sachsen terdapat komunitas berbahasa Sorbia yang bukan bahasa Germanik melainkan Slavik. Bahasa minoritas lain adalah bahasa Denmark yang dituturkan di bagian perbatasan dengan Denmark, bahasa Frisia di perbatasan utara dengan Belanda, bahasa Turki sebagai bahasa imigran dari Turki, bahasa Rusia yang dibawa oleh imigran dari kaum Jerman Etnik dari Rusia, dan beberapa bahasa kaum imigran minoritas lainnya (Italia, Vietnam, Arab, dan negara-negara Balkan). 67% penduduk Jerman mengatakan bahwa mereka dapat berkomunikasi minimal satu bahasa asing dan 27% penduduk mengatakan mereka dapat berkomunikasi dengan 2 bahasa asing lain selain bahasa Jerman.[72]
Pendidikan
Lebih dari 99% penduduk Jerman usia 15 tahun ke atas diperkirakan bisa membaca dan menulis.[8] Pendidikan di negara ini diurus oleh negara bagian masing-masing. Sejak tahun 1960-an, sebuah gerakan reformasi mencoba untuk menyatukan pendidikan menengah Jerman menjadi sebuah Gesamtschule (sekolah komprehensif); beberapa negara bagian Jerman kemudian menyederhanakan sistem sekolah mereka. Sistem ini dikenal dengan nama Duale Ausbildung ("pendidikan dualisme") yang menjadikan siswa di sekolah kejuruan untuk dapat belajar di sebuah perusahaan.[74] Model pendidikan yang sukses ini kemudian diadopsi di seluruh dunia.[75]
Pendidikan tingkat taman kanak-kanak tersedia untuk semua anak umur 3-6 tahun, tetapi tidak wajib. Setelah itu, anak mendapatkan pendidikan wajib untuk paling minimal 9 tahun. Lama pendidikan dasar di negara ini adalah berkisar 4-6 tahun.[74] Berikutnya, pendidikan menengah tersedia dalam 3 macam: Gymnasium untuk mempersiapkan siswa menuju universitas, Realschule, dan Hauptschule untuk siswa sekolah kejuruan.[76]
Persyaratan umum untuk memasuki universitas di Jerman adalah Abitur, kualifikasi yang didasarkan pada tes kontinyu selama tahun-tahun terakhir termasuk ujian akhir sekolah. Meski begitu, ada beberapa pengecualian, dan persyaratan yang ditetapkan pun berbeda-beda tergantung dari subjek, universitas, dan negara bagiannya. Universitas-universitas Jerman dikenal internasional, dengan 6 universitas ada pada 100 besar (menurut Academic Ranking of World Universities (ARWU) tahun 2008), dan 18 ada pada 200 besar.[77] Kebanyakan universitas di Jerman adalah universitas negeri, dengan uang kuliah hanya sekitar €60 per semester (mencapaii €500 di negara bagian Niedersachsen).[78][79] Maka, pendidikan menjadi terjangkau bagi hampir semua penduduk Jerman.[80]
Universitas di Jerman juga termasuk dalam jajaran universitas tertua di dunia. Universitas Heidelberg adalah yang tertua (berdiri 1386), kemudian diikuti Universitas Leipzig (1409), Universitas Rostock (1419), Universitas Greifswald (1456), Universitas Freiburg (1457), LMU Munich (1472) dan Universitas Tübingen (1477).
Kebanyakan universitas di Jerman fokus pada pengajaran daripada penelitian. Penelitian dilakukan oleh institut independen yang bekerja pada bidang akademik, seperti Max Planck, Fraunhofer, Leibniz dan Helmholtz. Institut spesialisasi ini tidak disertakan dalam peringkat akademik, sehingga menjadikan universitas-universitas di Jerman tampak berperingkat rendah (seperti peringkat ARWU). Beberapa institut teknologi di Jerman pun mulai mengalihkan fokus mereka ke penelitian.
Budaya
Dari sejarahnya, budaya Jerman dibentuk oleh para kaum intelektual Eropa, baik kaum religius maupun kaum sekuler. Dulu, Jerman disebut sebagai Das Land der Dichter und Denker ("negara para penyair dan pemikir"),[81] karena banyaknya penulis dan filsuf terkenal yang mempengaruhi perkembangan budaya dan pemikiran Barat.
Banyak sekali institusi budaya di negara ini. Ada 240 teater yang disubsidi pemerintah, ratusan simfoni orkestra, ribuan museum dan lebih dari 25.000 perpustakaan tersebar di negara ini. Pengunjung dan penikmatnya pun juga banyak: lebih dari 91 juta pengunjung museum tiap tahunnya, 20 juta pengunjung teater dan opera, dan 3,6 juta pengunjung orkestra simfoni.[82] Sampai tahun 2012, UNESCO mencatat 37 Situs Warisan Dunia dari Jerman.[83]
Jerman juga telah memiliki kesetaraan gender tinggi,[84] mempromosikan gerakan hak penyandang cacat, dan toleran secara sosial terhadap kaum homoseksual. Gay dan lesbian dapat mengadopsi bayi, dan civil union telah diijinkan sejak tahun 2001.[85] Jerman juga telah banyak mengubah sikapnya terhadap para imigran, pemerintah dan penduduknya mulai berpendapat bahwa imigrasi adalah seseatu hal yang legal namun harus dikontrol dan mempunyai standar kualifikasi tertentu.[86] Jerman merupakan negara paling berharga kedua di dunia di antara 50 negara tahun 2010.[87] Sebuah jajak pendapat global yang dilakukan BBC pada tahun 2011 mengatakan bahwa Jerman dikenal memiliki pengaruh paling positif pada dunia tahun 2011,[88] dan menjadi negara yang dilihat paling positif tahun 2013.[89]
Seni
Banyak pelukis-pelukis Jerman yang mendapatkan prestis internasional melalui karya-karya mereka. Albrecht Dürer, Hans Holbein the Younger, Matthias Grünewald dan Lucas Cranach the Elder adalah seniman penting pada zaman Renaisans, Peter Paul Rubens dan Johann Baptist Zimmermann pada zaman Barok, Caspar David Friedrich dan Carl Spitzweg pada Romantisisme, Max Liebermann pada Impresionisme dan Max Ernst pada Surealisme.
Musik
Musik klasik Jerman terdiri dari karya-karya komposer paling terkenal di dunia, di antaranya Ludwig van Beethoven, Johann Sebastian Bach, Wolfgang Amadeus Mozart, Johannes Brahms, Richard Wagner dan Richard Strauss.
Jerman adalah pasar musik terbesar di Eropa dan ketiga terbesar di dunia.[90] Musik populer Jerman pada abad ke-20 dan 21 di antaranya Neue Deutsche Welle (Nena, Alphaville), Ostrock (City, Keimzeit), Metal/Rock (Rammstein, Scorpions), Punk (Die Ärzte, Die Toten Hosen), Pop rock (Beatsteaks, Tokio Hotel), Indie (Tocotronic, Blumfeld) dan Hip Hop (Die Fantastischen Vier, Deichkind).
Arsitektur
jmpl|lurus|"Sea Castle" di Pulau Usedom, contoh arsitektur resort. Model semacam ini populer di kawasan Laut Baltik.
Arsitektur bergaya Jerman antara lain Carolingian dan Ottonian, yang merupakan pendahulu dari Romanesque. Brick Gothic pada zaman pertengahan Brick Expressionism pada zaman modern adalah 2 gaya berbeda yang berkembang di Jerman. Juga dalam Renaisans dan Barok, ada elemen bergaya Jerman di dalamnya (seperti Weser Renaisans dan Barok Dresden).
Ketika industrialisasi berkembang di Eropa, gaya klasisisme dan historisme berkembang di Jerman, terkadang disebut sebagai gaya Gründerzeit karena lonjakan ekonomi di akhir abad ke-19.
Arsitek kontemporer Jerman di antaranya Hans Kollhoff, Helmut Jahn, Behnisch, Albert Speer Junior, Frei Otto, Oswald Mathias Ungers, Gottfried Böhm, Stephan Braunfels dan Anna Heringer.
Literatur dan filosofi
Literatur Jerman dapat ditelusuri dari zaman Pertengahan, dengan karya-karya dari Walther von der Vogelweide dan Wolfram von Eschenbach. Penulis-penulis Jerman yang terkenal antara lain Johann Wolfgang von Goethe, Friedrich Schiller, Gotthold Ephraim Lessing dan Theodor Fontane. Koleksi legenda-legenda folklore yang diterbitkan oleh Grimm Bersaudara mempopulerkan folklore Jerman. Penulis-penulis Jerman yang terkenal pada abad ke-20 antara lain Gerhart Hauptmann, Thomas Mann, Hermann Hesse, Heinrich Böll dan Günter Grass.[91] Penerbit-penerbit Jerman memproduksi lebih dari 700 juta buku tiap tahunnya dengan 80.000 judul, sekitar 60.000 judul di antaranya judul baru. Jerman adalah negara ketiga terbesar dalam jumlah buku yang dipublikasikan, setelah negara-negara berbahasa Inggris dan Republik Rakyat Tiongkok.[92] Frankfurt Book Fair adalah ajang perdagangan buku internasional yang sudah berjalan selama 500 tahun lebih.[93]
Filosofi Jerman juga berpengaruh. Kontribusi Gottfried Leibniz terhadap rasionalisme; filosofi pencerahan oleh Immanuel Kant; munculnya idealisme Jerman klasik oleh Johann Gottlieb Fichte, Georg Wilhelm Friedrich Hegel dan Friedrich Wilhelm Joseph Schelling; formulasi teori komunis oleh Karl Marx dan Friedrich Engels; pengembangan perspektivisme oleh Friedrich Nietzsche, dan kontribusi Gottlob Frege pada filosofi analitis.[94]
Makanan
Makanan Jerman bervariasi tergantung dari kawasannya. Kawasan selatan Bavaria dan Swabia, misalnya, berbagi tradisi kuliner dengan Swiss dan Austria. Di semua kawasan, daging dikonsumsi dalam bentuk sosis.[95] Makanan organik mempunyai pangsa pasar sekitar 2% dan diperkirakan akan terus meningkat.[96] Meski wine banyak diminum di banyak kawasan Jerman, minuman alkohol nasional negara ini adalah bir. Jumlah konsumsi bir negara ini menurun, tetapi dengan tingkat 121,4 liter per orang (2009), jumlah ini masihlah salah satu tertinggi di dunia.[97] Restoran Jerman juga restoran paling berdekorasi kedua di dunia, setelah Perancis.[98]
Babi, sapi, dan unggas adalah macam daging paling umum yang dijumpai di Jerman. Rata-rata orang Jerman mengkonsumsi 61kg (134lb) daging tiap tahunnya. Di antara semua unggas, ayam paling banyak dikonsumsi, berikutnya adalah bebek, angsa, dan kalkun.
Olahraga
27 juta penduduk Jerman menjadi anggota klub olahraga ditambah 12 juta orang lainnya yang bermata pencaharian dari olahraga.[99] Sepak bola adalah olahraga terpopuler di Jerman. Dengan 6,3 juta anggota resmi, Asosiasi Sepak Bola Jerman (Deutscher Fußball-Bund) adalah organisasi sepak bola terbesar di dunia.[99] Bundesliga, liga tertinggi sepak bola Jerman, adalah liga olahraga paling populer di Jerman dengan rata-rata pengunjung turnamen terbanyak di dunia.
Tim nasional sepak bola Jerman memenangkan Piala Dunia FIFA tahun 1954, 1974, 1990, dan 2014. Jerman menjuarai Kejuaraan Sepak Bola Eropa UEFA tahun 1972, 1980, dan 1996. Negara ini menjadi tuan rumah Piala Dunia FIFA 1974 dan Piala Dunia FIFA 2006 dan Kejuaraan UEFA tahun 1988. Pemain sepak bola yang terkenal antara lain Franz Beckenbauer, Gerd Müller, Jürgen Klinsmann, Lothar Matthäus, dan Oliver Kahn. Olahraga lain yang populer di antaranya bola tangan, bola voli, hoki es, dan tenis.[99]
Jerman adalah salah satu negara juara otomotif dunia. Konstruktor seperti BMW dan Mercedes adalah konstruktor utama kejuaraan otomotif. Porsche telah menjuarai 24 Hours of Le Mans 16 kali dan Audi telah menjuarainya 11 kali. Pembalap Jerman Michael Schumacher juga menjadi juara Formula Satu terbanyak di dunia.[100]
Secara umum, olahragawan Jerman juga menjadi peserta sukses di Olimpiade, menduduki peringkat ketiga pada jumlah perolehan medali total (menggabungkan Jerman Barat dan Timur). Di Olimpiade Beijing 2008, Jerman menempati peringkat kelima,[101] sedangkan pada Olimpiade Musim Dingin 2006 mereka berhasil menjadi juara.[102] Negara ini menjadi tuan rumah Olimpiade Musim Panas 2 kali, tahun 1936 dan 1972.
Referensi
Lihat pula
Colombia
Daftar Negara Bagian Jerman
Daftar Kota di Jerman
Daftar Presiden Jerman
Daftar Wakil Presiden Jerman
Daftar tokoh Jerman
Daftar Kanselir Jerman
Daftar Wakil Kanselir Jerman
Daftar pulau di Jerman
Wehrmacht
Bangsa Jerman
Nazisme
Asosiasi Sepak Bola Jerman
Wikipedia bahasa Jerman
Penyatuan Jerman
Penyatuan Kembali Jerman
Uni Demokratik Jerman
Samoa Jerman
Donau
Sejarah Jerman
Nugini Jerman
Kaisar Jerman
Masakan Jerman
Nazi
Holocaust
Tim nasional sepak bola Jerman
Perbatasan Oder-Neisse
Perhimpunan Pelajar Indonesia di Jerman
Pranala luar
Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{en icon}} instead. – Portal web Jerman aktual yang multibahasa
dari BBC News
Wikimedia Atlas of Germany
– Germany's international broadcaster
at UCB Libraries GovPubs
at Curlie
– by the German Federal Foreign Office
– Federal Statistical Office Germany
Geographic data related to at OpenStreetMap
from International Futures
Pemerintah
Pariwisata
Kategori:Negara di Eropa Tengah
Kategori:Negara G8
Kategori:Negara G20
Kategori:Negara anggota NATO
Kategori:Negara anggota Uni Eropa
Kategori:Negara anggota Perserikatan Bangsa-Bangsa
Kategori:Eropa Barat
|
https://id.wikipedia.org/wiki/Jerman
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1075,
3096,
5465,
5773,
7010,
7670,
8092,
9732,
10538,
10956,
12735,
12938,
13129,
20271,
20936,
25037,
25485,
26060,
26239,
27491,
28359
],
"plaintext_end_byte": [
1052,
3095,
5433,
5772,
7008,
7452,
7939,
9697,
10409,
10888,
12697,
12937,
13082,
20180,
20846,
24979,
25484,
25986,
26238,
27429,
28336,
28734
]
}
|
ชิงร้อยชิงล้านถ่ายทำที่สตูดิโดตั้งอยู่ที่ไหน?
|
ชิงร้อยชิงล้าน
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ชิงร้อยชิงล้าน เป็นรายการเกมโชว์ในประเทศไทยออกอากาศครั้งแรกเมื่อ วันพุธที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2533 เป็นรายการโทรทัศน์ประเภทเกมโชว์ที่ออกอากาศยาวนานที่สุดในประเทศไทย[1]ปัจจุบันเป็นรายการวาไรตี้โชว์ ผลิตโดย บริษัท เวิร์คพอยท์ เอ็นเทอร์เทนเมนท์ จำกัด (มหาชน) พิธีกรในปัจจุบัน คือ วรัทยา นิลคูหา และ ศิวัฒน์ โชติชัยชรินทร์ ปัจจุบันออกอากาศทุกวันอาทิตย์ เวลา 14:30 - 16:00 น. ทางช่องเวิร์คพอยท์
ประวัติ
ชิงร้อยชิงล้าน เป็นรายการโทรทัศน์ลำดับที่ 2 ที่ผลิตโดยบริษัท เวิร์คพอยท์ เอ็นเทอร์เทนเมนท์ จำกัด (มหาชน) โดยออกอากาศครั้งแรกเมื่อวันพุธที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2533 ทางสถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 หลังจากนั้นได้ย้ายไปออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 เมื่อวันพุธที่ 7 มกราคม พ.ศ. 2541 หลังจากนั้นได้ย้ายไปออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์กองทัพบก ตั้งแต่วันพุธที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2541 และกลับมาออกอากาศทาง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 อีกครั้ง เมื่อวันพุธที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2549 โดยมี บริษัท มีเดีย ออฟ มีเดียส์ จำกัด (มหาชน) ร่วมผลิตด้วยจนถึง พ.ศ. 2552 และกลับมาออกอากาศทาง สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 อีกครั้ง เมื่อวันอาทิตย์ที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2555 จนปัจจุบันได้ย้ายมาออกอากาศทาง ช่องเวิร์คพอยท์ ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เป็นต้นมา
ตลอดระยะเวลากว่า 28 ปีที่ออกอากาศมานี้ มีการปรับปรุงรูปแบบรายการ และเวลาการออกอากาศอยู่หลายครั้ง ปรับเปลี่ยนจากเดิมที่รายการมีเพียง 1 ชั่วโมง โดยออกอากาศทุกวันพุธ เวลา 22:00 - 23:00 น. ในชิงร้อยชิงล้าน (ยุคแรก) จนถึงยุค ชิงร้อยชิงล้าน ครั้งหนึ่งในชีวิต ต่อมาได้ขยายเวลาออกอากาศเพิ่มเป็น 2 ชั่วโมง ตั้งแต่วันพุธที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2539 ในยุคของ ชิงร้อยชิงล้าน Supergame เป็นต้นมา จนกระทั่งในยุคของ ชิงร้อยชิงล้าน ทเวนตี้ เซ็นจูรี่ ตั๊ก ได้มีการเปลี่ยนแปลงวันออกอากาศเป็นทุกวันอังคาร เวลา 22:25 - 00:20 น. ตั้งแต่วันอังคารที่ 7 เมษายน พ.ศ. 2552 ซึ่งแต่เดิมออกอากาศทุกวันพุธมาโดยตลอด 19 ปีเต็ม จนกระทั่งในยุคของ ชิงร้อยชิงล้าน ซันไชน์ เดย์ ได้มีการมีเปลี่ยนแปลงวันและเวลาออกอากาศใหม่ เป็นทุกบ่ายวันอาทิตย์ ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2555 จนถึงปัจจุบัน ซึ่งถือเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพราะชิงร้อยชิงล้านได้ออกอากาศในเวลากลางคืนหลังเวลา 22:00 น. มาตลอดระยะเวลา 22 ปี
ชื่อรายการ
ชิงร้อยชิงล้าน มีการเปลี่ยนชื่อมาแล้วทั้งสิ้น 8 ครั้งโดยจะคงคำว่า ชิงร้อยชิงล้าน ไว้เสมอ โดยมีรายชื่อดังนี้
ชิงร้อยชิงล้าน (17 มกราคม พ.ศ. 2533 - 15 กันยายน พ.ศ. 2536)
ชิงร้อยชิงล้าน Top Secret (22 กันยายน พ.ศ. 2536 - 8 มิถุนายน พ.ศ. 2537)
ชิงร้อยชิงล้าน ครั้งหนึ่งในชีวิต (15 มิถุนายน พ.ศ. 2537 - 27 ธันวาคม พ.ศ. 2538)
ชิงร้อยชิงล้าน Super Game (3 มกราคม พ.ศ. 2539 - 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2541)
ชิงร้อยชิงล้าน ชะชะช่า (4 มีนาคม พ.ศ. 2541 - 26 มีนาคม พ.ศ. 2551) และ (5 พฤษภาคม พ.ศ. 2552 - 27 ธันวาคม พ.ศ. 2554) 1
ชิงร้อยชิงล้าน 20th Century Tuck (2 เมษายน พ.ศ. 2551 - 28 เมษายน พ.ศ. 2552)
ชิงร้อยชิงล้าน Sunshine Day (1 มกราคม พ.ศ. 2555 - 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558)
ชิงร้อยชิงล้าน ว้าว ว้าว ว้าว (5 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 - ปัจจุบัน)
ตั้งแต่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2552 - 27 ธันวาคม พ.ศ. 2554 ยังคงเป็นยุคและโลโก้ของ ชิงร้อยชิงล้าน ชะชะช่า แต่ภายในรายการ จะกล่าวถึงชื่อของรายการเพียงว่า ชิงร้อยชิงล้าน เท่านั้น
ระยะเวลาออกอากาศ
การออกอากาศซ้ำอีกครั้ง
ผู้ดำเนินรายการ
พิธีกรประจำรายการ
วรัทยา นิลคูหา (จุ๋ย) (5 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 - ปัจจุบัน)
ศิวัฒน์ โชติชัยชรินทร์ (ซี) (4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 - ปัจจุบัน)
นักแสดงประจำรายการ
แก๊งสามช่า (4 มีนาคม พ.ศ. 2541 — ปัจจุบัน)
เพ็ชรทาย วงศ์คำเหลา (หม่ำ จ๊กมก) (เดิมหม่ำใช้ชื่อว่า คเชนทร์) (5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2535 - ปัจจุบัน ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2541 - ปัจจุบัน)
พงษ์ศักดิ์ พงษ์สุวรรณ (เท่ง เถิดเทิง) (27 สิงหาคม พ.ศ. 2540 - ปัจจุบัน ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2541 - ปัจจุบัน)
ชูศักดิ์ เอี่ยมสุข (โหน่ง ชะชะช่า) (20 พฤษภาคม พ.ศ. 2541 - ปัจจุบัน ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ 8 กันยายน พ.ศ. 2542 - ปัจจุบัน)
บุญญาวัลย์ พงษ์สุวรรณ (ส้มเช้ง สามช่า) (7 มิถุนายน พ.ศ. 2543 - ปัจจุบัน ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ 9 มกราคม พ.ศ. 2545 - ปัจจุบัน)
ภาณุพันธ์ ครุฑโต (พัน พลุแตก) (พ.ศ. 2549 - ปัจจุบัน ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2552 - ปัจจุบัน)
นักแสดงสมทบ
บริบูรณ์ จันทร์เรือง (พ.ศ. 2560 - ปัจจุบัน ; มาเป็นบางสัปดาห์)
มรกต กิตติสาระ (พ.ศ. 2560 - ปัจจุบัน ; มาเป็นบางสัปดาห์)
ภาณุพรรณ จันทนะวงษ์ (แจแปน Buffet) (พ.ศ. 2560 - ปัจจุบัน)
ชลกฤษ วิถีวานิช (บอลเล่ Buffet) (พ.ศ. 2560 - ปัจจุบัน)
ภาคภูมิ จงมั่นวัฒนา (อุล เดี่ยวดวลไมค์) (พ.ศ. 2560 - ปัจจุบัน)
ผู้ดำเนินรายการในอดีต
อดีตพิธีกรประจำรายการ
ปัญญา นิรันดร์กุล (ตา) (17 มกราคม พ.ศ. 2533 - 26 มีนาคม พ.ศ. 2551 และ 14 เมษายน พ.ศ. 2552 - 28 ตุลาคม พ.ศ. 2561)
มยุรา เศวตศิลา (ตั๊ก) (17 มกราคม พ.ศ. 2533 - 28 ตุลาคม พ.ศ. 2555)
อดีตนักแสดงประจำรายการ
อุดม แต้พานิช (17 มกราคม พ.ศ. 2533 - 29 มกราคม พ.ศ. 2535)
ศุภกร อุดมชัย (หมีปลื้ม) (17 มกราคม พ.ศ. 2533 - 29 มกราคม พ.ศ. 2535)
เฉลิม ทวีบท (เอ็ดดี้ ผีน่ารัก) (พ.ศ. 2537 - พ.ศ. 2540 ; เสียชีวิตเมื่อ พ.ศ. 2551)
สุรกิจ เย็นชัยพฤกษ์ (อาแปะ จ๊กมก) (พ.ศ. 2541 - 2544 ; เสียชีวิตเมื่อ พ.ศ. 2547)
วันชาติ พึ่งฉ่ำ (หนู คลองเตย) (4 - 25 มีนาคม 2541 ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ 4 - 25 มีนาคม 2541 ; เสียชีวิตเมื่อ พ.ศ. 2548)
ศิวดล จันทเสวี (ท็อฟฟี่ สามบาทห้าสิบ) (12 มีนาคม - 4 มิถุนายน พ.ศ. 2551 ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่าตั้งแต่ กลางปี - 4 มิถุนายน พ.ศ. 2551)
เกียรติศักดิ์ รามวงษ์ (กบ ชิงร้อย) (พ.ศ. 2553 - 2554 ; เสียชีวิตเมื่อ พ.ศ. 2561)
ธีรชัย รักเบิกบาน (บอย ชิงร้อย) (พ.ศ. 2551 - 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560)
สุดารัตน์ บุตรพรม (ตุ๊กกี้ ชิงร้อย) (9 มิถุนายน พ.ศ. 2547 - พ.ศ. 2560 ; เป็นสมาชิกแก๊งสามช่า)
รูปแบบรายการ
รูปแบบของรายการในยุค ชิงร้อยชิงล้าน Wow Wow Wow แบ่งรายการออกเป็น 4 ช่วง ได้แก่
ตัวอย่างละคร 3 ช่า
ละคร 3 ช่า
แข่งเกม 3 ช่า
อาชีพสุดว้าว
รางวัลที่ได้รับ
รางวัลเมขลา ประเภทรายการแข่งขันชิงรางวัลดีเด่น (ปี 2533)[5]
WYNE BERG ACADEMY มอบโล่ประกาศเกียรติคุณยอดเยี่ยม พิธีกรยอดเยี่ยม ปัญญา นิรันดร์กุล (ปี 2533)
รางวัลโทรทัศน์ทองคำ ประเภทรายการประเภทเกมโชว์ดีเด่น (ปี 2534)
รางวัลเมขลา ประเภทผู้ดำเนินรายการดีเด่นชาย ปัญญา นิรันดร์กุล (ปี 2535)
รางวัลเมขลา ประเภทรายการแข่งขันชิงรางวัลดีเด่น (ปี 2536)
รางวัลเมขลา ประเภทผู้ดำเนินรายการหญิงดีเด่น มยุรา เศวตศิลา (ในขุณะนั้น) (ปี 2537)
รางวัล VOTE AWARDS ประเภทเกมโชว์ยอดนิยม (ปี 2537)
รางวัล VOTE AWARDS ประเภทพิธีกรหญิงในใจผู้ฟัง มยุรา เศวตศิลา (ในขณะนั้น) (ปี 2537)
รางวัล VOTE AWARDS เกมโชว์ยอดนิยม (ปี 2538)
รางวัลเมขลา ประเภทรายการแข่งขันชิงรางวัลดีเด่น (ปี 2539)
รางวัล VOTE AWARDS ประเภทเกมโชว์ยอดนิยม (ปี 2539)
ASIAN TELEVISION AWARDS’99 รางวัล HIGHLY COMMENDED (ปี 2542)
รางวัลเทพทอง ประเภทบุคคลดีเด่นด้านวิทยุโทรทัศน์ มยุรา ธนะบุตร (ในขณะนั้น) (ปี 2542)
โล่ขอบคุณจาก ททบ.5 ที่นำชื่อเสียงมาสู่ททบ.5 สำหรับรางวัล HIGHLY COMMENDED งาน ASIAN TELEVISION AWARDS’99 (ปี 2543)
รางวัล TOP AWARDS 2000 ประเภทพิธีกรหญิงยอดเยี่ยม มยุรา เศวตศิลา (22 ธ.ค. 2543)
ASIAN TELEVISION AWARDS 2002 รางวัล HIGHLYCOMMENDED ประเภท BEST ENTERTAINMEMT PROGRAMME (4 ธ.ค. 2545)
โล่ขอบคุณจากททบ.5 ที่นำชื่อเสียงมาสู่ททบ.5 สำหรับรางวัล HIGHLYCOMMENDED ประเภท BEST ENTERTAINMEMT PROGRAMME งาน ASIAN TELEVISION AWARDS 2002 (22 เม.ย.2546)
รางวัล TOP AWARDS 2004 ประเภทเกมโชว์ยอดเยี่ยม โดยนิตยสารทีวีพูล (15 ก.พ.2548)[5]
โล่ขอบคุณและแสดงความยินดีจาก ททบ.5 ที่นำชื่อเสียงมาสู่ ททบ.5 สำหรับรางวัล เกมโชว์ยอดนิยม (ปี 2548)
TV GOSSIP AWARDS 2006 มอบรางวัลผลโหวตสูงสุดประเภทพิธีกรหญิงยอดนิยม แก่มยุรา เศวตศิลา โดยนิตยสารทีวีกอสซิป ร่วมกับสำนักวิจัยเอแบคโพลล์ (22 ธ.ค.2549)
TV GOSSIP AWARDS 2006 ประเภทผลโหวตสูงสุดประเภทรายการยอดนิยม โดยนิตยสารทีวีกอสซิป ร่วมกับสำนักวิจัยเอแบคโพลล์ (22 ธ.ค.2549)
TV GOSSIP AWARDS 2007 มอบรางวัลผลโหวตสูงสุดประเภทพิธีกรชายยอดนิยม แก่ปัญญา นิรันดร์กุล โดยนิตยสารทีวีกอสซิป ร่วมกับสำนักวิจัยเอแบคโพลล์ (28 ก.พ. 2550)
TV GOSSIP AWARDS 2007 มอบรางวัลผลโหวตสูงสุดประเภทพิธีกรหญิงยอดนิยม แก่มยุรา เศวตศิลา โดยนิตยสารทีวีกอสซิปร่วมกับสำนักวิจัยเอแบคโพลล์ (28 ก.พ. 2550)
TV GOSSIP AWARDS 2007 ประเภทผลโหวตสูงสุดประเภทรายการยอดนิยม โดยนิตยสารทีวีกอสซิปร่วมกับสำนักวิจัยเอแบคโพลล์ (28 ก.พ.2550)
TOP AWARDS 2008 ประเภทเกมโชว์ยอดเยี่ยม โดยนิตยสารทีวีพูล (27 ม.ค.2552)
T.V.INSIDE HOT AWARDS 2009 รายการโทรทัศน์HOTแห่งปี โดยนิตยสารทีวีอินไซด์ (7 ส.ค.2552)
TOP AWARDS 2009 ประเภทเกมโชว์ยอดเยี่ยม โดยนิตยสารทีวีพูล (22 ม.ค.2553)
TOP AWARDS 2009 ประเภทพิธีกรยอดเยี่ยม ให้แก่ปัญญา นิรันดร์กุล โดยนิตยสารทีวีพูล (22 ม.ค.2553)
TOP AWARDS 2010 ประเภทเกมโชว์ยอดเยี่ยม โดยนิตยสารทีวีพูล (28 ม.ค.2554)
STAR ENTERTAINMENT AWARDS 2009 ประเภทเกมโชว์ยอดเยี่ยม โดยสมาคมนักข่าวบันเทิงแห่งประเทศไทย (9 พ.ค.2553)
STAR ENTERTAINMENT AWARDS 2009 พิธีกรและผู้ดำเนินรายการหญิงยอดเยี่ยม โดยสมาคมนักข่าวบันเทิงแห่งประเทศไทย (9 พ.ค.2553)
THE GREAT OF THE YEAR 2011 ปัญญา นิรันดร์กุล รางวัลสาขาพิธีกรรายการโทรทัศน์ยอดนิยม รายการ ชิงร้อยชิงล้าน โดยหนังสือพิมพ์ดาราเดลี่
TOP AWARDS 2012 รายการ ชิงร้อยชิงล้าน เข้าชิงรางวัลประเภทเกมโชว์ยอดเยี่ยม และ ปัญญา นิรันดร์กุล เข้าชิงรางวัลสาขาพิธีกรยอดเยี่ยม จาก นิตยสารทีวีพูล (13 ก.พ.2556)
รายการพิเศษ
ชิงล้าน ชิงร้อยล้าน
เป็นรายการที่มีการร่วมงานระหว่างบริษัท ทรู คอร์ปอเรชั่น จำกัด (มหาชน) และ บริษัท เวิร์คพอยท์ เอ็นเทอร์เทนเมนท์ จำกัด (มหาชน) กับทรูมูฟ ให้ผู้ชมทางบ้านที่ใช้ระบบบริการของ ทรู มีสิทธิได้ทองคำมูลค่า 100 ล้านบาท
ชิงร้อยชิงล้าน บันทึกความทรงจำ
รายการ ชิงร้อยชิงล้าน บันทึกความทรงจำ เป็นรายการเกมโชว์ที่ประสบความสำเร็จมานานเกือบ 2 ทศวรรษ รายการ ชิงร้อย ชิงล้าน มีการปรับเปลี่ยนรูปแบบรายการหลายครั้งต่อหลายครั้ง รูปแบบแรก ใช้ชื่อรายการ ว่า "ชิงร้อย ชิงล้าน" ยุคแรก ในปี พ.ศ. 2533 ต่อมาอีก 3 ปี รายการ ชิงร้อย ชิงล้าน มีการปรับเปลี่ยนฉากครั้งยิ่งใหญ่ เปลี่ยนชื่อรายการว่า "ชิงร้อย ชิงล้าน TOP SECRET" ในปี พ.ศ. 2536 เปลี่ยนจากผู้เข้าแข่งขันรายกายการที่เป็นคู่ เปลี่ยนเป็นผู้เข้าแข่งขันเป็นทีมๆละ 2 คน และใน 1 ปีต่อมา รายการ ชิงร้อย ชิงล้าน ปรับเปลี่ยนรูปแบบรายการอีกครั้งหนึ่ง รายการนี้ใช้ชื่อว่า "ชิงร้อย ชิงล้าน ครั้งหนึ่งในชีวิต" ในปี พ.ศ. 2537 เปลี่ยนกติกาใหม่โดยผู้เข้าแข่งขันทีมๆละ 3 คน ต่อมาอีก 2 ปี ในปี พ.ศ. 2539 รายการ ชิงร้อย ชิงล้าน มีการปรับเปลี่ยนฉากใหม่และเพิ่มการแสดงด้วยการแสดงละครในช่วงแรก เพื่มผู้เข้าแข่งขันเพิ่มอีก 1 ทีมจาก 2 ทีมรายการนี้ใช้ชื่อว่า "ชิงร้อย ชิงล้าน ซูเปอร์เกม" และอีกใน 2 ปีต่อมา รายการ ชิงร้อย ชิงล้าน มีการปรับเปลี่ยนฉากครั้งยิ่งใหญ่มีความเป็นโชว์มากขึ้นด้วยเหมือนอยู่กับแสดงละครบรอดเวย์ และมีผู้กล้าและละคร 3 ช่า ความยาว 3-10 นาที รายการนี้ใช้ชื่อว่า "ชิงร้อย ชิงล้าน ชะชะช่า" และในอีก 4 ปีต่อมา รายการ ชิงร้อย ชิงล้าน มีการปรับเปลี่ยนฉากในชิงร้อยฯ ใหม่ให้มันใหญ่ อลังการ ตระการ มากยิ่งขึ้นด้วยเพิ่มความยาวของละคร 3 ช่า จาก 3-10 นาทีมาเป็น 30 นาทีหรือครึ่งชั่วโมงเพิ่มช่วงประสบการณ์สยองขวัญขนหัวลุกของ 3 ช่ารับเชิญจนถึงปัจจุบันนี้แต่ปัจจุบันนี้ช่วงประสบการณ์สยองขวัญขนหัวลุก 3 ช่ารับเชิญได้ยุติช่วงเป็นการถาวรแล้วเปลี่ยนมาเป็นประสบการณ์แปลกๆ เรื่องตื่นเต้นของ 3 ช่ารับเชิญแทน
ชิงร้อยชิงล้าน Star Memories
สำหรับ รายการ ชิงร้อยชิงล้าน สตาร์ เมมโมรี่ส์ เป็นรายการที่ดารารับเชิญที่เคยมาร่วมแข่งขันในรายการ ชิงร้อยชิงล้านฯ ในยุคก่อน ๆ มาให้ท่านผู้ชมทางบ้านได้ชมกัน
ชิงร้อยชิงล้าน ปี 2533-2536
ชิงร้อยชิงล้าน Top Secret ในปลายปี 2536
ชิงร้อยชิงล้าน ครั้งหนึ่งในชีวิต (ONCE) ปี 2537
ชิงร้อยชิงล้าน Super Game ปี 2539
ชิงร้อยชิงล้าน Cha Cha Cha (ยุคแรก) ปี 2541
ชิงร้อยชิงล้าน Cha Cha Cha (ยุคสอง) ปี 2545
ผู้สนับสนุนจากต่างประเทศ
รายการนี้มีความเกี่ยวข้องกับธุรกิจในประเทศลาวอยู่ 2 ประการคือ
ในช่วงที่รายการออกอากาศช่วงชิงโชครางวัลจากผู้ชมทางบ้าน ผู้ประกอบการที่บริโภคบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มาม่า ในรายการ โชคทองจากซองมาม่า นั้น จะให้ผู้บริโภคชาวลาวในประเทศลาวเอง สามารถส่งชิ้นส่วนมาม่ามาชิงโชคในประเทศไทยได้ โดยผ่านทาง บริษัท ลาวพัดตะนา จำกัด (ผู้นำเข้าและจัดจำหน่ายบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มาม่า ในประเทศลาว)
ธนาคารพงสะหวัน จำกัด เป็นธนาคารจากประเทศลาวที่สนับสนุนในช่วงเปิดแผ่นป้ายในยุคชิงร้อยชิงล้าน ชะชะช่า
กระแสตอบรับของรายการ
มหาวิทยาลัยกรุงเทพ (กรุงเทพโพลล์) สำรวจความคิดเห็นเรื่อง “สุดยอดความนิยมของวัยรุ่น” ตั้งแต่วันที่ 17-19 สิงหาคม พ.ศ. 2552 โดยเก็บข้อมูลจากวัยรุ่น อายุ 13-21 ปีที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพมหานคร จำนวน 1,016 คน พบว่า รายการโทรทัศน์ที่นิยมดูมากที่สุด 5 อันดับแรก อันดับที่ 1 คือรายการ<b data-parsoid='{"dsr":[19727,19747,3,3]}'>ชิงร้อยชิงล้าน</b>ร้อยละ 20.3 [6]
อ้างอิง
W
หมวดหมู่:เกมโชว์ไทย
หมวดหมู่:รายการโทรทัศน์ไทย
ช
หมวดหมู่:เวิร์คพอยท์ เอ็นเทอร์เทนเมนท์
หมวดหมู่:รายการโทรทัศน์ช่องเวิร์คพอยท์ทีวี
แหล่งข้อมูลอื่น
on Facebook
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B8%A5%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99
|
{
"plaintext_start_byte": [
3,
1423,
2047,
2399,
3036,
4865,
5193,
5397,
6522,
7152,
9056,
10634,
12559,
13615,
14486,
15475,
18640,
19750,
21973,
23430,
23958,
24844,
25483,
26047,
28661,
30202,
31903,
33272,
34120,
35108,
35669
],
"plaintext_end_byte": [
1422,
2046,
2373,
3035,
4812,
5192,
5345,
6521,
7123,
8994,
10633,
12488,
13614,
14485,
15425,
18524,
19715,
21972,
23429,
23957,
24843,
25415,
26046,
28660,
30201,
31902,
33243,
34119,
35085,
35596,
35721
]
}
|
หินแกรนิตมีสีอะไร ?
|
หินแกรนิต
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
หินแกรนิต (English: granite) เป็นหินอัคนีแทรกซอน สีจางพบได้ทั่วไปเป็นปกติ แกรนิตมีเนื้อขนาดปานกลางถึงเนื้อหยาบ บางครั้งจะพบผลึกเดี่ยวๆบางชนิดที่มีขนาดใหญ่กว่ามวลเนื้อพื้น (groundmass) เกิดเป็นหินที่รู้จักกันในนามของพอร์พายรี (porphyry) แกรนิตอาจมีสีชมพูจนถึงสีเทาเข้มหรือแม้แต่สีดำขึ้นอยู่กับองค์ประกอบทางเคมีและองค์ประกอบทางแร่ หินโผล่ของหินแกรนิตมีแนวโน้มจะเกิดเป็นมวลหินโผล่ขึ้นมาเป็นผิวโค้งมน บางทีหินแกรนิตก็เกิดเป็นหลุมยุบรูปวงกลมที่รายล้อมไปด้วยแนวเทือกเขาเกิดเป็นแนวการแปรสภาพแบบสัมผัสหรือฮอร์นเฟลส์
แกรนิตมีเนื้อแน่นเสมอ (ปราศจากโครงสร้างภายใน) แข็ง แรงทนทาน ดังนั้นจึงถูกนำไปใช้เป็นหินก่อสร้างกันอย่างกว้างขวาง ค่าความหนาแน่นเฉลี่ยของหินแกรนิตคือ 2.75 กรัม/ซม3 และค่าความหนืดที่อุณหภูมิและความกดดันมาตรฐานคือ ~4.5 • 1019 Pa•s.[1]
คำว่า “granite” มาจากภาษาลาตินคำว่า “granum” หมายถึง “grain” หรือ “เม็ด” ซึ่งมาจากลักษณะโครงสร้างผลึกในเนื้อหินที่เป็นเม็ดหยาบ
วิทยาแร่
หินแกรนิตถูกจำแนกแยกย่อยไปตามไดอะแกรม QAPF สำหรับหินอัคนีแทรกซอนเนื้อหยาบ (granitoids) และตั้งชื่อตามเปอร์เซนต์ของควอตซ์ แอลคาไลน์เฟลด์สปาร์ (ออร์โธเคลส, ซานิดีน, หรือ ไมโครไคลน์) และแพลจิโอเคลสเฟลสปาร์ บนส่วนของ A-Q-P ในไดอะแกรมดังกล่าว
หินอัคนีที่แท้จริงตามข้อกำหนดทางศิลาวิทยาสมัยใหม่ประกอบด้วยทั้งแพลจิโอเคลสและแอลคาไลน์เฟลด์สปาร์ เมื่อแกรนิตอยด์ไม่มีแพลจิโอเคลสหรือมีน้อยก็จะเรียกหินนั้นว่า “แอลคาไลน์แกรนิต” เมื่อแกรนิตอยด์มีออร์โธเคลส 10% ก็จะเรียกว่า “โทนาไลต์” (ไพร็อกซีนและแอมฟิโบลพบได้ทั่วไปในโทนาไลต์) แกรนิตที่ประกอบด้วยทั้งมัสโคไวต์และไบโอไทต์ไมก้าก็จะเรียกว่าไบนารีแกรนิตหรือทูไมก้าแกรนิต (two-mica granite) ทูไมก้าแกรนิตโดยทั่วไปจะมีโปแตสเซียมสูงและมีแพลจิโอเคลสต่ำและปรกติจะเป็นแกรนิต S-type หรือ แกรนิต A-type หินภูเขาไฟที่มีองค์ประกอบเทียบเท่ากันกับหินแกรนิตคือไรโอไรต์ หินแกรนิตมีคุณสมบัติให้ซึมผ่านปฐมภูมิได้ต่ำแต่มีการซึมผ่านทุติยภูมิได้สูง
องค์ประกอบทางเคมี
ค่าเฉลี่ยทั่วโลกของสัดส่วนเฉลี่ยขององค์ประกอบทางเคมีที่ต่างกันในหินแกรนิตจากมากไปน้อยโดยเปอร์เซนต์น้ำหนักคือ[2]
SiO2— 72.04%
Al2O3— 14.42%
K2O— 4.12%
Na2O— 3.69%
CaO— 1.82%
FeO— 1.68%
Fe2O3— 1.22%
MgO— 0.71%
TiO2— 0.30%
P2O5— 0.12%
MnO— 0.05%
Based on 2485 analyses
สถานที่พบ
จนถึงทุกวันนี้แกรนิตพบได้เฉพาะบนโลกโดยพบเป็นองค์ประกอบหลักของเปลือกโลกในส่วนของทวีป มักพบแกรนิตเป็นสต็อคขนาดเล็กครอบคลุมเนื้อที่น้อยกว่า 100 ตารางกิโลเมตรและอาจพบเป็นแบโทลิตที่มักพบเกิดร่วมกับแนวเทือกเขา (orogenic mountain ranges) ไดค์ (dike) ขนาดเล็กที่มีองค์ประกอบเป็นแกรนิตเรียกว่า “แอพไพลต์” ซึ่งจะพบเกิดขึ้นบริเวณขอบของการแทรกดัน บางบริเวณก็พบเป็นเพคมาไทต์ (pegmatite) ซึ่งมีผลึกขนาดหยาบเกิดร่วมกับหินแกรนิต
หินแกรนิตได้แทรกดันเข้าไปในชั้นเปลือกโลกตลอดช่วงยุคทางธรณีวิทยาและก็พบได้มากในช่วงพรีแคมเบรียนด้วย หินแกรนิตพบกระจัดกระจายไปทั่วแผ่นเปลือกทวีปของโลกและพบมากเป็นหินพื้นฐานใต้ชั้นหินตะกอนที่มีขนาดบางกว่า
การกำเนิด
แกรนิตเป็นหินอัคนีเกิดขึ้นจากแมกมา แมกมาเนื้อแกรนิตมีต้นกำเนิดที่หลากหลายแต่มันต้องแทรกดันผ่านหินอื่นขึ้นมา การแทรกดันของแกรนิตทั้งหลายเกิดขึ้นที่ความลึกใต้ผิวโลกซึ่งปรกติแล้วจะลึกมากกว่า 1.5 กิโลเมตรและอาจลึกมากถึง 50 กิโลเมตรอยู่ในชั้นเปลือกโลกในส่วนของทวีป การกำเนิดของหินแกรนิตนั้นยังมีการโต้แย้งกันซึ่งนำไปสู่รูปแบบการจำแนกที่หลากหลาย การจำแนกนั้นถูกแบ่งออกตามภูมิภาคของโลก มีทั้งแบบฝรั่งเศส แบบอังกฤษ และแบบของอเมริกา ความสับสนนี้เกิดขึ้นเพราะว่ารูปแบบการจำแนกนั้นกำหนดให้แกรนิตมีความหมายที่แตกต่างกัน โดยทั่วไปแล้วการจำแนกแบบ “อัลฟาเบ็ตซุป” (alphabet soup) นั้นมักถูกนำมาใช้เนื่องจากการจำแนกของมันอยู่บนพื้นฐานของการกำเนิดของแมกมา
การกำเนิดทางธรณีเคมี
แกรนิตอยด์เป็นองค์ประกอบของชั้นเปลือกโลกที่มีอยู่ทั่วไป มันตกผลึกจากแมกมาที่มีองค์ประกอบอยู่ที่จุดหรือใกล้ๆกับจุดยูเทคติก (eutectic point) (หรือที่จุดต่ำสุดของอุณหภูมิบนเส้นกราฟโคเทคติก) แมกมาจะวิวัฒน์ไปสู่จุดยูเทคติกเนื่องจากการแยกส่วนทางอัคนี (igneous differentiation) หรือเพราะว่ามันอยู่ที่ระดับล่างๆของการหลอมละลายบางส่วน การตกผลึกแบบแยกส่วนนี้ทำให้เกิดการลดลงในการหลอมเหลวของเหล็ก แมกนีเซียม ไททาเนียม แคลเซียม และโซเดียม และเพิ่มการหลอมเหลวของโปแตสเซียมและซิลิก้อน – แอลคาไลน์เฟลด์สปาร์ (อุดมไปด้วยโปแตสเซียม) และควอตซ์ (SiO2) ถือเป็นเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของแกรนิต
กระบวนการนี้ดำเนินไปโดยไม่คำนึงถึงแหล่งของแมกมาต้นกำเนิดที่จะพัฒนาไปเป็นแกรนิต และไม่คำนึงถึงองค์ประกอบทางเคมีของมันด้วย อย่างไรก็ตามแหล่งและองค์ประกอบของแมกมาที่ได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นแกรนิตนั้นได้ทิ้งหลักฐานทางแร่และธรณีเคมีที่แน่นอนชัดเจนเอาไว้ที่จะระบุถึงหินต้นกำเนิดของแกรนิตนั้นได้ วิทยาแร่ เนื้อหิน และองค์ประกอบทางเคมีสุดท้ายของหินแกรนิตหนึ่งๆปรกติแล้วจะมีลักษณะเฉพาะตามหินต้นกำเนิด ยกตัวอย่างเช่นหินแกรนิตที่เกิดจากการหลอมละลายของตะกอนอาจมีแอลคาไลน์เฟลด์สปาร์สูง ขณะที่แกรนิตที่เกิดจากการหลอมมาจากหินบะซอลต์อาจอุดมไปด้วยแพลจิโอเคลสเฟลด์สปาร์ มันอยู่บนพื้นฐานนี้ที่ว่าการจำแนกแบบอัลฟาเบ็ตสมัยใหม่ได้ถูกนำมาใช้เป็นเกณฑ์
การจำแนกแบบอัลฟาเบ็ตซุพ
การจำแนกแบบอัลฟาเบ็ตซุพของ Chappell & White นั้น ในช่วงแรกๆถูกเสนอขึ้นมาเพื่อแบ่งแกรนิตออกเป็น 2 ประเภทคือ แกรนิต I-type หรือแกรนิตที่มีหินต้นกำเนิด เป็นหินอัคนี (igneous protolith) กับแกรนิต S-type หรือหินแกรนิตที่มีหินต้นกำเนิดเป็นหินตะกอน (sedimentary protolith)[3] หินแกรนิตทั้งสองประเภทนี้เกิดขึ้นจากการหลอมละลายของหินแปรเกรดสูงหรือไม่ก็จากหินแกรนิตอื่นๆหรือหินอัคนีแทรกซอนสีเข้ม หรือตะกอนที่ปิดทับ ตามลำดับ
หินแกรนิต M-type หรือแกรนิตที่มีวัตถุต้นกำเนิดมาจากแมนเทิลนั้นถูกเสนอขึ้นมาภายหลังเพื่อให้ครอบคลุมหินแกรนิตทั้งหลายที่มีแหล่งกำเนิดที่ชัดเจนจากแมกมาสีเข้มที่ตกผลึกซึ่งโดยทั่วไปจะมีแหล่งมาจากแมนเทิล หินแกรนิตชนิดนี้พบได้น้อยเนื่องจากเป็นการยากที่จะเปลี่ยนบะซอลต์ไปเป็นแกรนิตผ่านการตกผลึกแบบแยกส่วน
หินแกรนิต A-type (anoroganic granite) เกิดขึ้นบริเวณเหนือการประทุของภูเขาไฟฮอตสปอตและจะมีองค์ประกอบทางแร่และธรณีเคมีที่แปลกๆ แกรนิตเหล่านี้เกิดขึ้นจากการหลอมละลายที่ส่วนล่างของเปลือกโลกภายใต้สภาพที่ปรกติแล้วจะแห้งอย่างยิ่งยวด หินไรโอไรต์แห่งโพลงยุบที่เยลโลสโตนเป็นตัวอย่างของหินภูเขาไฟที่มีองค์ประกอบเปรียบเทียบได้กับหินแกรนิต A-type นี้[4][5]
การเกิดหินแกรนิต
ทฤษฎีการเกิดหินแกรนิตที่เก่าแก่ทฤษฎีหนึ่งที่ได้ลดการยอมรับไปมากแล้ว กล่าวเอาไว้ว่า แกรนิตนั้นเกิดขึ้นในที่ที่มีกระบวนการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงโดยมีของไหลที่นำธาตุบางชนิดเข้าไป เช่น โปแตสเซียม แล้วดึงเอาธาตุอื่นๆออกมา เช่น แคลเซี่ยมแล้วเปลี่ยนหินแปรไปเป็นหินแกรนิต กระบวนการนี้คาดว่าจะเกิดขึ้นได้ตามแนวด้านหน้าของการเคลื่อนย้าย การเกิดหินแกรนิตโดยความร้อนจากการแปรสภาพนั้นเป็นสิ่งยากยิ่งแต่ก็สังเกตได้ว่าเกิดขึ้นได้บริเวณภาคพื้นแอมฟิโบไลต์และแกรนูไลต์ การเกิดหินแกรนิตแบบอยู่กับที่ (in-situ granitisation) หรือการหลอมละลายโดยกระบวนการแปรสภาพนั้นยากยิ่งที่จะรับรู้ได้เว้นเสียแต่เนื้อหินแบบลิวโคโซม (leucosome) และเมลาโนโซม (melanosome) จะปรากฏให้เห็นอยู่ในหินไนส์ ทันทีที่หินแปรหนึ่งๆเกิดการหลอมละลายมันก็จะไม่เป็นหินแปรอีกต่อไปแต่จะเปลี่ยนไปเป็นแมกมา ดังนั้นหินเหล่านี้ก็จะดูมีลักษณะก้ำกึ่งระหว่างทั้งสอง แต่ในทางเทคนิคแล้วไม่ถือว่าเป็นหินแกรนิต ด้วยจริงๆแล้วมันไม่ได้แทรกซอนเข้าไปในหินอื่นๆ ทั้งหลายทั้งปวงนั้นการหลอมละลายของหินแข็งนั้นต้องการอุณหภูมิที่สูงและมีน้ำเป็นส่วนเกี่ยวข้อง หรือสารระเหยอื่นๆซึ่งจะทำตัวเองเป็นสารกระตุ้นช่วยในการลดจุดหลอมเหลวของหินลงมา
การแทรกดันตัวขึ้นมาและการจัดวางตำแหน่ง
การดันตัวขึ้นมาและการจัดวางตัวปริมาตรขนาดใหญ่ของหินแกรนิตอยู่ทางด้านบนของเปลือกทวีปนั้นเป็นสิ่งที่มีการถกเถียงกันอย่างมากในหมู่บรรดานักธรณีวิทยาทั้งหลาย ยังไม่มีหลักฐานในภาคสนามที่จะเสนอกลไกใดๆได้ดีพอ ดังนั้นโดยหลักแล้วสมมุติฐานที่เสนอกันขึ้นมานั้นจะขึ้นอยู่กับข้อมูลจากการทดลอง
มีสมมุติฐานสองประการหลักๆเกี่ยวกับการแทรกดันตัวขึ้นมาของแมกมาผ่านชั้นเปลือกโลก คือ
Stoke Diaper
Fracture Propagation
ในบรรดากลไกทั้งสองนี้ Stokes Diaper เป็นที่นิยมใช้กันมาหลายปีในสภาพที่ปราศจากทางเลือกใดที่สมเหตุสมผลกว่า แนวคิดพื้นฐานคือว่าแมกมาจะถูกแทรกดันตัวขึ้นมาผ่านชั้นเปลือกโลกในลักษณะของมวลเดี่ยวๆด้วยการลอยตัว ขณะที่มันแทรกดันตัวขึ้นมานั้นมีการแผ่ความร้อนให้กับมวลหินข้างเคียงทำให้หินข้างเคียงมีลักษณะเป็นของไหลแล้วไหลไปรอบๆพลูโทน ปล่อยให้มันผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยปราศจากการสูญเสียความร้อนหลัก (Weinberg, 1994) มันดำเนินไปทั้งหมดในชั้นเปลือกโลกด้านล่างที่อุ่นและอ่อนนุ่มที่หินเกิดการเสียรูปได้โดยง่ายแต่ด้านบนของชั้นเปลือกโลกที่ห่างไกลขึ้นมานั้นเย็นกว่าและเปราะในสภาพที่หินไม่ได้เกิดการเสียรูปโดยง่ายนัก สำหรับแมกมาที่แทรกตัวขึ้นมาเป็นพลูโทนย่อมต้องใช้พลังงานอย่างมากในการให้ความร้อนกับหินข้างเคียง ดังนั้นก็จะเกิดการเย็นตัวและแข็งตัวก่อนที่จะถึงระดับตื้นของชั้นเปลือกโลก
ในปัจจุบันกลไกการแผ่ขยายของรอยแตกเป็นที่ยอมรับใช้กันในหมู่นักธรณีวิทยาอย่างกว้างขวาง ด้วยมันขจัดปัญหาอันใหญ่หลวงในเรื่องของการเคลื่อนที่ของมวลมหาศาลของแมกมาผ่านเข้าไปในชั้นเปลือกโลกที่เย็นและเปราะ แมกมาดันตัวขึ้นมาแทนที่ในช่องว่างเล็กๆไปตามไดค์ซึ่งเกิดตามระบบรอยเลื่อนที่เกิดขึ้นใหม่หรือรอยเลื่อนที่มีอยู่ก่อนแล้วและรวมถึงเครือข่ายของแนวเฉือนที่มีพลัง (Clemens, 1998)[6] เมื่อท่อแคบๆเหล่านี้ถูกเปิดออกแมกมาด้านบนก็จะแข็งตัวและจะมีคุณสมบัติเป็นฉนวนกันความร้อนป้องกันแมกมาที่แทรกดันตามขึ้นมาจากด้านล่าง
แมกมาแกรนิตต้องหาที่อยู่เพื่อตัวมันเองหรือแทรกดันเข้าไปในหินอื่นเพื่อที่จะเกิดการแทรกซอน และกลไลอีกหลากหลายที่ถูกเสนอขึ้นมาเพื่ออธิบายว่าแบโทลิธขนาดใหญ่แทรกเข้าไปอยู่ได้อย่างไร:
Stoping คือเมื่อแกรนิตทำให้หินข้างเคียงแตกร้าวและแทรกดันขึ้นไปขณะที่ก็ดึงเอาก้อนเปลือกโลกด้านบนออกไปด้วย
Assimilation คือเมื่อแกรนิตหลอมละลายหินเปิดช่องทางให้มันแทรกดันตัวขึ้นไปในชั้นเปลือกโลกและดึงเอาวัตถุที่อยู่ด้านบนไปตามช่องทางนี้
Inflation คือเมื่อมวลแกรนิตขยายตัวออกภายใต้ความกดดันและถูกฉีดเข้าไปในตำแหน่งของมัน
ในปัจจุบันนักธรณีวิทยาทั้งหลายยอมรับกันว่าการผสมผสานปรากฏการณ์ทั้งหลายเหล่านี้สามารถถูกนำมาใช้อธิบายการแทรกซอนของแกรนิตได้ และไม่มีแกรนิตใดๆที่สามารถถูกอธิบายได้เสียทุกอย่างโดยกลไกหนึ่งๆอันใด
การแผ่รังสีโดยธรรมชาติ
แกรนิตเป็นแหล่งของการแผ่รังสีทางธรรมชาติเหมือนกับหินธรรมชาติทั้งหลายทั่วไป อย่างไรก็ตามได้รับรายงานว่าหินแกรนิตบางชนิดมีความเป็นกัมมันตะรังสีที่สูงที่มีความเกี่ยวข้องในเรื่องของความปลอดภัย
หินแกรนิตบางชนิดมีแร่ยูเรเนียมสูงถึง 10 - 20 ส่วนในล้านส่วน ในทางกลับกันหินอัคนีสีเข้มจำนวนมากอย่างเช่น โทนาไลต์ แกบโบร หรือไดโอไรต์กลับมีแร่ยูเรเนียมเพียง 1 ถึง 5 ส่วนในล้านส่วนและหินปูนรวมถึงหินตะกอนทั้งหลายมีเพียงปริมาณน้อยนิด พลูโทนหินแกรนิตขนาดใหญ่จำนวนมากเป็นแหล่งให้กับทางน้ำโบราณหรือแหล่งสะสมตัวของยูเรเนียมแบบโรลล์ฟรอนต์ (roll front uranium ore deposits) ที่แร่ยูเรเนียมได้ชะล้างเข้าไปในตะกอนจากหินแกรนิตบนพื้นดินและที่เกี่ยวข้อง ปรกติจะเป็นพวกเพกมาไทต์ที่มีกัมมันตะรังสีสูง แกรนิตสามารถเป็นแหล่งเสี่ยงภัยทางธรรมชาติยกตัวอย่างเช่นหมู่บ้านที่ตั้งอยู่บนพืดหินแกรนิตอาจได้รับผลกระทบจากการแผ่รังสีอ่อนๆถึงสูงมากกว่าชุมชนอื่นๆ[7] โพลงและฐานยุบของดินบนหินแกรนิตสามารถเป็นที่กักเก็บของแก๊สเรดอนซึ่งเกิดจากการสลายตัวของแร่ยูเรเนียม[8] เรดอนสามารถเข้าไปถึงครัวเรือนผ่านทางบ่อน้ำที่ขุดลงไปในหินแกรนิต[9]. แก๊สเรดอนมีผลกระทบเกี่ยวข้องกับสุขภาพ และถือเป็นสาเหตุของมะเร็งปอดในสหรัฐอเมริกาเป็นอันดับสองรองมาจากการสูบบุหรี่[9].
วัสดุที่ผลิตขายเป็นแผ่นหินปูเคาน์เตอร์หรือเป็นวัสดุก่อสร้างไม่ได้ถูกคิดว่าจะมีผลกระทบต่อสุขภาพที่รุนแรง ผู้เชี่ยวชาญท่านหนึ่ง Dr. Dan Steck แห่งมหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น กล่าวว่า ประมาณ 5% ของแกรนิตทั้งหมดเท่านั้นที่จะเข้ามาเกี่ยวข้อง ด้วยคำเตือนเผื่อความผิดพลาดที่ว่ามีเพียงเปอร์เซนต์น้อยนิดจากหินแกรนิตจำนวนหมื่นๆแผ่นที่ได้ทำการตรวจสอบ แหล่งข้อมูลที่หลากหลายจากองค์กรสำรวจธรณีวิทยาแห่งชาติที่ได้เข้าไปออนไลน์เพื่อที่จะช่วยประเมินปัจจัยเสี่ยงในหินแกรนิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อป้องกันการสะสมของแก๊สเรดอนที่อยู่ใกล้กับถิ่นที่อยู่อาศัย
มีการศึกษาหินแกรนิตเคาน์เตอร์ชิ้นหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน 2008 โดย National Health and Engineering Inc แห่งสหรัฐอเมริกา[10] พบว่ามีหินแกรนิตจำนวน 18 แผ่นจากจำนวน 39 แผ่นไม่ผ่านมาตรฐานความปลอดภัยของสหภาพยุโรป (ดู section 4.1.1.1 of the National Health and Engineering study) มากไปกว่านี้ แผ่นหนึ่งจากแผ่นหินจำนวน 39 แผ่นถูกตรวจสอบในการศึกษา E,H.&E มีดัชนีความเข้มข้นเกินข้อกำหนดของสหภาพยุโรป (ดู Section 4.3.1 of the E,H,&E study) สถาบันหินอ่อนมีความเกี่ยวข้องกับการออกข้อกำหนดนี้ด้วยการกล่าวว่าข้อกำหนดของหินแกรนิตเคาน์เตอร์ของสหภาพยุโรปนั้นมีข้อบกพร่อง หินที่ตรวจสอบนั้นได้รวมถึงชนิดของแกรนิตที่เป็นแผ่นหินแกรนิตเคาน์เตอร์ที่มีตลาดร่วมกับอเมริกาเสียประมาณ 80% ตามข้อมูลตลาดล่าสุดที่หาได้
นักวิจัยและองค์กรอื่นๆไม่ได้เห็นด้วยกับสถานะความปลอดภัยในหินแกรนิตของสถาบันหินอ่อนซึ่งรวมถึง AARST (American Association of Radon Scientists and Technicians) และ CRCPD (Conference of Radiation Control Program Directors, an organization of state radiation protection officials) ทั้งสององค์กรนี้มีคณะกรรมการซึ่งที่ผ่านมาได้ออกข้อกำหนดอนุญาตให้มีระดับของการแผ่รังสีเรดอนสูงสุดรวมถึงข้อตกลงในการตรวจวัดรังสีเรดอนจากหินแกรนิตเคาน์เตอร์ ข้อกำหนดของสหภาพยุโรปดูเหมือนว่าจะรวมถึงข้อกำหนดพื้นฐานสำหรับข้อกำหนดฐานของ EPA ฉบับใหม่สำหรับวัสดุก่อสร้างที่เป็นหินแกรนิตในสหรัฐอเมริกาด้วย
การปีนหิน
แกรนิตเป็นหนึ่งในบรรดาหินหลายชนิดที่เป็นที่ชื่นชอบกันในบรรดานักปีนเขาด้วยความชัน ความมั่นคง ระบบรอยแยก และการเสียดทานของมัน สถานที่ที่เป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการปีนป่ายหินแกรนิต ได้แก่ หุบเขา Yosemite, Bugaboos, Mont Blanc, เทือกเขา Mourne, Aiguille du Midi และ Grandes Jorasses, เทือกเขา Bregaglia, Corsica, หลายส่วนของ Karakoram, Fitzroy Massif, Patagonia, เกาะ Baffin, Cornwall, และ Cairngorms
การปีนหินแกรนิตเป็นที่นิยมกันมากด้วยกำแพงปีนหินเทียมจำนวนมากที่พบในโรงยิมและในสวนสาธารณะนั้นทำขึ้นให้ดูเหมือนและรู้สึกว่าเป็นหินแกรนิตจริงๆ อย่างไรก็ตามทั้งหมดนั้นทำมาจากวัตถุที่ผลิตขึ้นมาทดแทน ด้วยข้อเท็จจริงที่ว่าหินแกรนิตนั้นหนักเกินไปที่จะเป็นกำแพงปีนป่ายที่ขนย้ายได้และรวมถึงอาคารที่จะเป็นสถานที่ตั้งกำแพงเหล่านั้นด้วย
ดูเพิ่ม
Aberdeen, Scotland's third largest city nicknamed "The Granite City"
Barre (town), Vermont "Granite Capital of the World", home of the Rock of Ages Corporation
Elberton, Georgia, the "Granite Capital of the World"
Fall River granite
Greisen
Igneous rocks
New Hampshire, the "Granite State"
List of minerals
List of rock types
Luxullianite
The Mountains of Mourne
Orbicular granite
Pikes Peak granite, Colorado
Quartz monzonite
Rapakivi granite
Skarn
Stone Mountain, Georgia
thanu,Thailand
อ้างอิง
เชื่อมต่อภายนอก
หมวดหมู่:หินแกรนิต
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%81%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%95
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
228,
835,
1127,
1764,
2075,
2376,
2536,
3318,
3962,
4756,
5229,
5813,
6075,
6233,
6879,
7274,
7396,
8029,
8398,
8997,
9617,
10031,
10499,
10824,
10988,
11226
],
"plaintext_end_byte": [
212,
819,
1126,
1763,
2074,
2375,
2515,
3317,
3961,
4755,
5228,
5812,
6074,
6232,
6878,
7273,
7383,
8028,
8397,
8996,
9616,
10030,
10488,
10814,
10975,
11224,
11415
]
}
|
umur berapakah saat Mayor Jenderal TNI Basuki Rahmat masuk TNI?
|
Basuki Rahmat
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
3
],
"minimal_answers_start_byte": [
1428
],
"minimal_answers_end_byte": [
1440
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Mayor Jenderal TNI (Purn.) Basuki Rahmat () adalah Jenderal Tentara Nasional Indonesia dan menjadi saksi penandatanganan Supersemar dokumen serah terima kekuasaan dari Presiden Soekarno kepada Jenderal Soeharto.
Awal Kehidupan
Basuki Rahmat lahir pada tanggal 4 November 1921 di Tuban, Jawa Timur. Ayahnya, Raden Soenodihardjo Sudarsono, adalah asisten residen setempat. Ibunya, Soeratni, meninggal pada bulan Januari 1925 ketika Basuki berusia empat tahun, sepuluh hari setelah melahirkan adiknya. Ketika berusia tujuh tahun, Basuki masuk sekolah dasar. Pada tahun 1932 ayahnya meninggal, sehingga berakibat terhentinya pendidikan Basuki. Dia dikirim untuk tinggal bersama adik ayahnya dan lulus dari SMP pada tahun 1939 serta dari SMA Yogyakarta Muhammadiyah pada tahun 1942, ketika Jepang mulai menduduki Indonesia.
Karier militer
Pada tahun 1943, selama pendudukan Jepang di Indonesia, Basuki bergabung dengan Tentara Pembela Tanah Air (PETA), yang didirikan oleh tentara Jepang untuk melatih tentara tambahan dalam menghadapi invasi tentara Amerika Serikat ke Pulau Jawa. Di PETA, Basuki diangkat menjadi Komandan Kompi.
Dengan terjadinya Proklamasi Kemerdekaan pada tanggal 17 Agustus 1945 yang diproklamasikan oleh para pemimpin Nasionalis Soekarno dan Mohammad Hatta, Basuki, seperti kebanyakan pemuda lain bergabung ke kelompok milisi yang dipersiapkan untuk membentuk tentara Angkatan Darat Indonesia. Pada tanggal 5 Oktober 1945, Tentara Keamanan Rakyat (TKR) terbentuk, dan di bulan yang sama Basuki mendaftar menjadi anggota TKR di kota Ngawi di provinsi asalnya Jawa Timur. Di sana ia ditempatkan di KODAM VII / Brawijaya (kemudian dikenal sebagai Wilayah Militer V / Brawijaya), komando militer bertanggung jawab atas keamanan provinsi Jawa Timur.
Dalam penugasan militer ini, Basuki menjabat sebagai Komandan Batalyon di Ngawi (1945-1946), Komandan Batalyon di Ronggolawe (1946-1950), Komandan Resimen di Bojonegoro (1950-1953), Kepala Staf Panglima Tentara dan Teritorium V / Brawijaya (1953-1956) dan Penjabat Panglima Daerah Militer V / Brawijaya (1956).
Di bulan September 1956, Basuki dipindahkan ke Melbourne, Australia untuk bertugas sebagai atase militer di Kedutaan Besar Republik Indonesia. Basuki kembali ke Indonesia di bulan November tahun 1959 dan menjabat sebagai Asisten IV / Logistik di bawah Kepala Staf Angkatan Darat Abdul Haris Nasution.
Basuki kembali ke KODAM VII / Brawijaya pada tahun 1960 dan menjabat sebagai Kepala Staf sebelum akhirnya menjadi Panglima pada tahun 1962.
Pembunuhan Jenderal
Pada tahun 1965, terjadi banyak ketegangan politik di Indonesia, khususnya antara Angkatan Darat dan Partai Komunis Indonesia (PKI). PKI, yang perlahan tetapi pasti mendapatkan pijakan dalam politik Indonesia, siap menjadi partai politik yang paling kuat karena hubungan mereka dengan Presiden Soekarno. Di bulan September tahun 1965, Basuki menjadi semakin waspada terhadap kegiatan PKI di Jawa Timur dan pergi ke Jakarta untuk melaporkan pengamatannya kepada Panglima Angkatan Darat, Ahmad Yani. Mereka bertemu di malam 30 September di mana Basuki melaporkan kepada Yani tentang peningkatan kegiatan PKI di di provinsinya. Yani memuji laporan Basuki tersebut dan mengajaknya untuk menemani Yani ke pertemuan dengan Presiden keesokan harinya untuk melaporkan tentang kegiatan PKI.
Keesokan paginya pada tanggal 1 Oktober, Basuki dihubungi oleh Markas Besar Angkatan Darat dan diberitahu tentang penculikan para jenderal, termasuk Yani. Mendengar hal ini, Basuki bersama dengan seorang pembantunya masuk mobil dan berkendara di sekitar kota untuk memeriksa apa yang sedang terjadi. Saat ia sedang mengemudi, Basuki melihat pasukannya dari Jawa Timur, Batalyon 530 menjaga Istana Kepresidenan dan terkejut mendapati bahwa mereka tidak memakai identitas apapun. Setelah mengamati mereka dari jarak dekat bersama ajudannya, Basuki segera kembali ke penginapannya, dan di sana ia diberitahu bahwa ia dibutuhkan di markas Kostrad.
Basuki pergi ke markas Kostrad dan mendapati bahwa Panglima Kostrad, Mayor Jenderal Soeharto telah memutuskan untuk mengambil alih kepemimpinan Angkatan Darat dan mengendalikan situasi. Dari Soeharto, Basuki mengetahui bahwa sebuah gerakan yang menyebut diri mereka sebagai Gerakan September 30 telah menggunakan pasukan dari Batalyon 530 untuk menempati titik-titik strategis di Jakarta. Soeharto kemudian memerintahkan Basuki untuk bernegosiasi dengan pasukan tersebut agar mereka menyerahkan diri sebelum pukul 6.00 atau Soeharto akan menindak pasukan tersebut. Basuki menemui pasukan tersebut dan diperlakukan dengan sangat hormat. Ia menyampaikan ultimatum Soeharto dan berhasil bernegosiasi dengan pasukan Batalyon 530 sehingga pada pukul 16:00, Batalyon 530 menyerahkan diri ke Kostrad.
Siang harinya, Gerakan G30S membuat pengumuman tentang adanya Dewan Revolusi yang bermaksud melakukan makar. Di antara nama-nama yang disebut-sebut dalam dewan tersebut nama Basuki juga termasuk. Namun Basuki bukan satu-satunya Jendral yang namanya dimasukkan dalam dewan tersebut, karena banyak nama jendral anti-komunis seperti Umar Wirahadikusumah dan Amirmachmud yang juga terdaftar dalam dewan ini. Basuki dengan cepat menyangkal keterlibatannya dalam Dewan Revolusi.
Ternyata selama beberapa hari sebelumnya, tanpa sepengetahuan Basuki, diselenggarakan pertemuan antara Soekarno, Panglima Angkatan Udara Omar Dhani, Panglima Angkatan Laut RE Martadinata, dan Kapolri Sucipto Judodiharjo di Halim untuk menunjuk Panglima Angkatan Darat yang baru. Meskipun yang kemudian akan ditunjuk sebagai Panglima Angkatan Darat adalah Mayor Jenderal Pranoto Reksosamudra, namun nama Basuki sempat dipertimbangkan. Namun Soekarno segera menghentikan gagasan penunjukkan Basuki tersebut dengan berkelakar bahwa Basuki biasanya akan jatuh sakit pada saat dibutuhkan.
Setelah 1 Oktober, semua pihak menimpakan kesalahan kepada PKI dan di seluruh Indonesia, terutama di Pulau Jawa, terjadi banyak yang dibentuk dengan tujuan untuk menumpas PKI. Sementara itu, Basuki kembali ke Jawa Timur untuk mengawasi gerakan anti-PKI di sana.
Pada tanggal 16 Oktober 1965, sebuah pawai besar diselenggarakan di Surabaya di mana Komando Aksi Bersama yang terdiri dari berbagai partai politik dibentuk.
Meskipun Basuki telah mendorong partai-partai politik untuk bergabung dengan Komando Aksi Bersama, Basuki tidak serta merta memerintahkan pasukannya untuk mengganyang PKI sebagaimana komandan-komando yang lain. Selama minggu-minggu pertama penumpasan PKI di seluruh negeri, tidak ada insiden apa pun di ibukota Jawa Timur Surabaya. Kurangnya komitmen untuk menumpas PKI ini dan dimasukkannya nama Basuki sebagai anggota Dewan Revolusi menyebabkan banyak orang yang curiga bahwa Basuki adalah simpatisan PKI. Beberapa stafnya harus memaksa Basuki terlebih dahulu sebelum akhirnya ia membekukan kegiatan-kegiatan pro-PKI di Surabaya dan Jawa Timur
Di bulan November tahun 1965, Basuki dipindahkan ke Jakarta dan menjadi anggota staf Soeharto yang pada saat itu menjabat sebagai Panglima Angkatan Darat, dan menduduki jabatan sebagai Deputi Bidang Keuangan dan Hubungan Sipil. Basuki juga aktif sebagai anggota Panitia Sosial Politik (Panitia SosPol), sebuah think-tank politik Angkatan Darat yang dibentuk Soeharto setelah ia menjadi Komandan
Di bulan Februari tahun 1966, dalam sebuah Reshuffle Kabinet, Basuki diangkat menjadi Menteri Urusan Veteran.
Supersemar
Pada tanggal 11 Maret 1966, Basuki menghadiri rapat kabinet yang pertama diadakan setelah Soekarno melakukan reshuffle kabinet di akhir bulan Februari di Istana Presiden. Pertemuan belum lama berlangsung ketika Soekarno tiba-tiba meninggalkan ruangan, setelah menerima catatan dari komandan pengawalnya. Ketika pertemuan itu selesai, Basuki dan Menteri Perindustrian, Mohammad Jusuf, pergi keluar dari Istana Presiden untuk bertemu dengan Amir Machmud, Komandan KODAM V / Jaya. Basuki kemudian diberitahu apa yang telah terjadi dan mendapat informasi bahwa Soekarno telah pergi ke Bogor naik helikopter karena tidak aman di Jakarta.
Jusuf menyarankan agar mereka bertiga pergi ke Bogor untuk memberikan dukungan moral bagi Sukarno. Dua jenderal tersebut setuju dan bersama-sama pergi ke Bogor setelah meminta izin dari Soeharto. Menurut Amir Machmud, Soeharto meminta ketiga jenderal tersebut untuk memberitahu Soekarno mengenai kesiapannya untuk memulihkan keamanan apabila Soekarno memerintahkannya.
Di Bogor, ketiga jendral tersebut bertemu dengan Soekarno yang tidak senang dengan situasi keamanan dan dengan penegasan Amir Machmud bahwa segalanya aman. Soekarno kemudian mulai mendiskusikan pilihan-pilihan yang ada dengan Basuki, Jusuf, dan Amir Machmud sebelum akhirnya bertanya pada mereka bagaimana ia bisa mengendalikan situasi. Basuki dan Jusuf diam, tetapi Amir Machmud menyarankan agar Soekarno memberikan beberapa kewenangan dan bersama-sama memerintah Indonesia sehingga semuanya dapat diamankan. Pertemuan kemudian dibubarkan dan Soekarno mulai mempersiapkan Surat Keputusan Presiden.
Senja telah tiba ketika Surat Keputusan yang kemudian menjadi Supersemar akhirnya siap dan menunggu tanda tangan dari Soekarno. Soekarno ragu-ragu di detik-detik terakhir tetapi Jusuf dan dua jenderal serta orang-orang terdekat Soekarno dalam Kabinet yang juga telah tiba di Bogor mendorongnya untuk menandatangani. Soekarno akhirnya menandatangani surat itu. Sebagai jendral yang paling senior, Basuki dipercaya untuk membawa surat keputusan tersebut dan diperintahkan untuk menyampaikannya kepada Soeharto. Malam itu, tiga Jenderal segera pergi ke Markas Kostrad dan Basuki menyerahkan surat tersebut kepada Soeharto.
Terdapat kontroversi mengenai peran Basuki dalam peristiwa Supersemar. Ada salah satu versi yang menyatakan bahwa ada empat jenderal yang pergi ke Bogor, di mana jendral yang keempat adalah Maraden Panggabean. Versi ini menyebutkan bahwa Basuki dan Panggabean menodongkan pistol ke Soekarno dan memaksanya untuk menandatangani Supersemar yang telah dipersiapkan dan dibawa oleh Jusuf dalam map berwarna merah muda
Pada tanggal 13 Maret, Soekarno memanggil Basuki, Jusuf, dan Amir Machmud. Soekarno marah karena Soeharto telah melarang PKI dan menyatakan kepada tiga jendral yang Supersemar tidak memuat perintah semacam itu. Soekarno kemudian memerintahkan agar Surat Keputusan tersebut ditunjukkan padanya untuk memeriksa isi Supersemar, tetapi salinan Surat Keputusan itu tidak pernah diketemukan kecuali salinan yang berada di tangan mantan Duta Besar Kuba, AM Hanafi.
Orde Baru
Penyerahan Supersemar secara de facto memberi Soeharto kekuasaan eksekutif dan ia segera mulai membentuk Kabinet yang lebih menguntungkan baginya. Basuki menjabat sebagai Menteri Dalam Negeri sejak Kabinet pertama Soeharto di bulan Maret 1966 hingga ketika Soeharto secara resmi menjadi presiden di bulan Juni 1968.
Kematian
Basuki Rahmat meninggal pada tanggal 9 Januari 1969 ketika masih memegang jabatan sebagai Menteri Dalam Negeri. Posisinya digantikan oleh Amir Machmud.
Penghargaan
Setelah ia meninggal Pemda Jakarta mengubah nama Jalan Proklamasi (Depok Timur) yang terhubung ke Jalan Arif Rahman Hakim (Margonda) menjadi Jalan Basuki Rahmat. TV Jakarta dan Depok pernah membuat film pendek mengenai riwayat hidupnya.
Kategori:Tokoh dari Tuban
Kategori:Panglima Komando Daerah Militer V/Brawijaya
Kategori:Menteri Dalam Negeri Indonesia
Kategori:Tokoh Jawa Timur
Kategori:Tokoh Jawa
Kategori:Tokoh Orde Baru
|
https://id.wikipedia.org/wiki/Basuki%20Rahmat
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
319,
666,
894,
1314,
1911,
2202,
2836,
3353,
4052,
4659,
5179,
9581,
9818,
10019,
10144,
10696,
11022,
11215,
11402,
11544
],
"plaintext_end_byte": [
318,
665,
888,
1313,
1889,
2201,
2835,
3352,
4051,
4658,
5118,
9568,
9784,
10008,
10131,
10687,
11008,
11202,
11275,
11451,
11747
]
}
|
Kapan Ki Tjokrowasito lahir?
|
K.P.H. Notoprojo
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Kanjeng Pangeran Haryo (K.P.H.) Notoprojo, juga dikenal sebagai Ki Tjokrowasito, K.R.T. Wasitodipuro, K.R.T. Wasitodiningrat, di antara nama-nama lainnya (terlahir Wasi Jolodoro, - umur 104 menurut Kalender Jawa), adalah seorang empu (tokoh ahli) karawitan dan salah satu seniman gamelan Jawa yang paling dihormati.
Dia memimpin gamelan Pura Paku Alaman serta gamelan untuk Radio Republik Indonesia Yogyakarta, dan mengajar gamelan di universitas-universitas di seluruh dunia. Ia juga adalah seorang komposer dan pemain rebab terkenal. Ia terkenal dengan karya komposisi gamelannya yang merakyat seperti "Kuwi Opo Kuwi", "Gugur Gunung" dan "Modernisasi Desa".[1]
Berbagai penghargaan pernah ia raih termasuk dari UNICEF pada 2002. Pada 9 Maret 2004, ia menerima Penghargaan Nugraha Bhakti Musik Indonesia, sebuah penghargaan karya musik yang hanya diterima sedikit musisi di Indonesia.
Nama
Dia telah dikenal dengan sejumlah besar nama, sesuai dengan berbagai gelar penghargaan yang ia terima. Ia dilahirkan dengan nama Wasi Jolodoro. Nama Tjokrowasito didapatkannya setelah tiga tahun magang sebagai calon abdi dalem Langen Praja di Pura Pakualaman (1925–1927) dan pada tahun 1932 diangkat menjadi abdi dalem dengan nama Raden Bekel Tjokrowasito ("Cokrowasito" dalam EYD) [2], dan dikenal sebagai Pak Cokro.
Setelah ia menjadi mahir dan terkenal dalam bidang musiknya, teman-temannya memanggilnya Ki Tjokrowasito ("Ki" adalah gelar penghormatan tak resmi dalam budaya Jawa). Pada tahun 1960-an, Kraton Paku Alaman memberinya gelar Kanjeng Raden Tumenggung Wasitodipuro karena kontribusi kesenian dan ketenarannya. Kemudian, ia dihormati sebagai Kanjeng Raden Tumenggung Wasitodiningrat. Pada tahun 2001 ia secara resmi diakui sebagai anak kandung Paku Alam VII, dan saudara seayah dari Paku Alam VIII, dan mendapat gelar mirip dengan Pangeran, yaitu Kanjeng Pangeran Haryo Notoprojo.
Kehidupan dan karier
Dia dilahirkan di Yogyakarta, Indonesia. Ia dibesarkan di Pura Paku Alaman, dan mulai belajar gamelan pada usia lima tahun dari ayah legalnya, RW Padmowinangum, yang memimpin gamelan istana. Pendidikan formalnya diperoleh di sekolah menengah Taman Siswa, dan diperkaya oleh studi di istana.
Selain bermain di gamelan Kraton Paku Alaman, ia bermain dengan kelompok-kelompok gamelan ternama lainnya, seperti Daya Pradangga, dan menjabat sebagai direktur musik gamelan di stasiun radio MAVRO (Mataramsche Vereeniging Radio Omroep) dari tahun 1934, Radio Hosokyoku dari 1942-1945 selama pendudukan Jepang di Indonesia, dan RRI Yogyakarta setelah kemerdekaan. Dia mendapat kesempatan untuk mengajar karawitan di luar negeri sejak tahun 1953, dan bekerja di beberapa negara. Dia mengajar di Konservatori Tari Indonesia dan Akademi Seni Tari Indonesia, dan mendirikan sekolah untuk studi musik vokal, Pusat Olah Vokal Wasitodipuro.
Ia mengambil alih kepemimpinan gamelan Pura Pakualaman dari ayahnya pada tahun 1962. Gaya musik dari gamelan Pura Paku Alaman berbagi unsur-unsur tradisional yang mirip dengan gamelan Kesultanan Yogyakarta, dan dipengaruhi adanya persilangan budaya dengan Kraton Kasunanan di Surakarta Solo. Notoprojo, setelah residensi yang diperpanjang di Solo, memperkaya proses persilangan musik gamelan ini, mungkin ke titik di mana karakter dan gaya gamelan Pura Paku Alaman bisa terdengar sebagian besar seperti gamelan Solo.
Dia menggubah musik untuk genre baru Sendratari (tari drama) pada tahun 1960, termasuk pertunjukan pertama yang diselenggarakan di kompleks Candi Lara Jonggrang di Candi Prambanan. Ia bekerja sama dengan koreografer Bagong Kussudiardjo. Dalam lebih dari 250 komposisi musiknya, banyak potongan komposisi gamelan ringan (lagu dolanan) dan karya eksperimental "kreasi baru", dan juga banyak yang menonjol dalam perbendaharaan komposisi musik gamelan. Dia menghidupkan kembali beberapa bentuk seni yang hampir mati atau punah dari sejarah Yogyakarta, termasuk wayang gedhog. Banyak dari susunan karya-karya musiknya, serta dua-volume notasi musik vokalnya, diterbitkan oleh American Gamelan Institute.
Ia memimpin orkes gamelan di paviliun perwakilan Indonesia pada New York World's Fair tahun 1964. Kemudian ia pindah ke Valencia, California pada tahun 1971 dan mengajar di Californian Institute of The Arts hingga tahun 1992, di samping bekerja di Universitas California, Berkeley, San Jose State University, dan banyak universitas lainnya di Amerika Serikat dan Kanada. Pada tahun 1992 (umur 83 tahun) ia memutuskan untuk pensiun dan kembali ke Yogyakarta, Indonesia. Rumahnya adalah sebuah tempat tinggal bagi seniman muda, dan juga tempat pertunjukan dan sarasehan beberapa seniman gamelan Jawa terbaik.
Ia meninggal di Yogyakarta pada 30 Agustus 2007, pada usia 104 tahun dalam perhitungan kalender Jawa.[1] Dia berperan penting dalam menyebarkan apresiasi dan pengetahuan tentang gamelan Jawa di seluruh dunia. Menurut Mantle Hood, profesor dan etnomusikologis asal AS, "Sudah diterima bahwa tidak ada orang lain di Indonesia yang telah mendekati kontribusi dari orang ini (Cokrowasito) dalam membantu dunia untuk mengetahui besarnya tradisi gamelan Jawa." [3]
Daftar karya-karya yang dipilih diurutkan berdasarkan ragam
Bubaran: "Purnama Siddi", Slendro pathet sanga; "Vadera", pelog pathet barang
Dolanan: "Dong Dong Dung", slendro pathet manyura; "Gembira Loka", slendro pathet sanga; "Kae Kae Lho", slendro pathet sanga; "Kuwi Apa Kuwi", pelog pathet barang; "Oke Oke", pelog pathet barang; "Paman Tani", slendro pathet manyura; "Rondha Malam", slendro pathet sanga; "Sepur Trutuk", pelog pathet lima; "Sundra Nirmala", slendro pathet manyura; "Tari Bali", pelog pathet barang
Karya panjang: "Jaya Manggala Gita" (1952)
Gendhing: "Hanrang Yuda", pelog pathet barang; "Gotong Royong", pelog pathet nem; "Gumarang", pelog pathet barang; "Jahnawi", pelog pathet nem; "Janger", pelog pathet barang; "Kemanak Mangkungkung", slendro pathet sanga; "Lokananta", pelog pathet barang; "Mbangun Kuta", pelog pathet nem; "Pangeran Diponegoro", pelog pathet nem; "Windu Kencana", pelog pathet lima
Jineman: "Mijil Wida Watèn", pelog Pathet nem; "Tatanya", pelog pathet barang
Ketawang: "Alun", slendro pathet sanga; "Basanta", pelog pathet nem; "Cakrawala", slendro pathet sanga; "Dana Wara", pelog pathet nem; "Duksina", pelog pathet nem; "Gendhing Purnama Siddi", slendro pathet sanga; "Kontap", pelog pathet nem; "Kumudasmara", pelog pathet nem; "Prihatin", pelog pathet lima; "Sambang Dalu", pelog pathet nem; "Santi", pelog pathet nem; "Sasmitèngrat", pelog pathet barang; "Sri Lulut", pelog pathet barang; "Sumekar", pelog pathet nem; "Sundari", pelog pathet barang; "Swédakara", slendro pathet nem; "Wedyasmara", pelog pathet nem
Ladrang: "Argolagu", pelog pathet nem; "Argopèni", slendro pathet manyura; "Dupara", pelog pathet nem; "Dwi Rocana", pelog pathet barang; "Jati Asih", pelog pathet lima; "Purnama Sidi", slendro pathet sanga; "Manjila", pelog pathet lima; "Rondha Malam"; "Srenggara", pelog pathet lima; "Sri Duhita", pelog pathet barang; "Suka Bagya", pelog pathet barang; "Westminster", slendro pathet sanga (melodi oleh Laras Sumbaga)
Lagu: "Cacah Jiwa", pelog pathet lima; "Catrik", pelog pathet nem; "Gerilya", pelog pathet nem; "Gora Marga", pelog pathet barang; "KORPRI", pelog pathet barang; "Membantu Sensus", slendro pathet sanga; "Sagung Paman Tani", pelog pathet nem; "Pulo Bali", pelog pathet barang; "Repelita", pelog pathet nem; "Sepuran", slendro pathet manyura; "Sopir becak", pelog pathet nem; "Ya, Ya, Ya", pelog pathet barang
Lancaran: "Aja ngono", pelog pathet nem; "Banting Stir", slendro pathet nem; "Catrik", pelog pathet nem; "Dahana", pelog pathet barang; "Gembala", pelog pathet lima; "Graksa", pelog pathet nem; "Gugur Gunung", pelog pathet barang; "Kagok pangrawit", pelog pathet lima; "Keluarga Berencana", pelog pathet barang; "Mindana", pelog pathet nem; "Modernisasi Desa", pelog pathet nem; "Orde Baru", pelog pathet barang; "Pawaka", pelog pathet barang; "Penghijauan", slendro pathet manyura; "Rudita'", pelog pathet nem; "Tahu Tempe", pelog pathet nem (diatur); "Tari Payung", slendro dan pelog; "Umban", pelog pathet nem; "Udan Angin", pelog pathet barang; "Waditra", pelog pathet nem; "Welasan Asih", pelog pathet lima
Sekar: "Sekar Ageng Puspa Lalita", pelog pathet nem; "Banyu Gandrung", slendro pathet sanga; "Madya Lalita", pelog pathet barang
Penataan Sendratari: "Alleluyah"; "Arjuna Wiwaha"; "Bandung Bandawasa"; "Calonarang"; "Damar Wulan"; "Dewi Saraswati"; "Diponegoro"; "Hamlet"; "Kelahiran dan Kebangitan Kristus"; "Mangkubumi"; "Menuntut Balas"; "Nyai Ratu Kidul / Loro Kidul"; "Pangeran Mangkubumi"; "Ramayana"; "Rara Jonggrang"; "Samgita Nusantara"; "Samgita Pancasona"; "Sri Tanjung"; "Sumpah Palapa"
Lain-lain: "Ayo Nyang GANEFO", slendro pathet manyura; "Banting Stir", pelog pathet liwung (Sunda); "Bedhayan Sundari", pelog pathet lima; "Bemo", slendro pathet sanga; "Ginada", slendro pathet manyura; "Holopis Kontul Baris", slendro pathet sanga; "Kanca Tani", slendro pathet sanga; "Kartika", pelog pathet nem; "Kawiwitan Meditasi / Konsentrasi", pelog pathet nem; "Liwung Bayang Kara", pelog pathet nem; "Mbangun Desa", pelog pathet barang; "Nara Karva", slendro pathet manyura; "Sensus", slendro pathet sanga; "Sesaji", pelog pathet nem; "Srepegan Mandira", slendro pathet nem; "Taman Sari", pelog pathet nem; "Tri Narpati", pelog pathet nem; "Welasan Lancar", pelog pathet barang; "Welesan Rudatin", pelog pathet barang; "Welesan Ruwida", pelog pathet nem; "Welesan Tandasih", pelog pathet nem; "Wus Miyos Ing Ratri", pelog pathet nem
Penghargaan
Presiden Joko Widodo atas nama negara memberikan Tanda Kehormatan Bintang Budaya Parama Dharma kepada dedikasi Ki Tjokrowasito. Acara penyematan berlangsung di Istana Negara. Jakarta, 13 Agustus 2015.[4]
Rekaman
Sebagai artis / direktur
Javanese Court Gamelan, dirilis oleh Nonesuch Records, 1971 (dirilis ulang 2003) - lagu "Puspawarna" menjadi salah satu rekaman dalam misi luar angkasa Voyager Golden Record NASA tahun 1977.
Komposisi
The Music of K.R.T. Wasitodiningrat, dimainkan oleh orkes Gamelan Sekar Tunjung, dirilis oleh CMP Records, 1994.
Karya tulis
Javanese Vocal Notation, sebuah koleksi notasi untuk suara pria (gerong) dan suara-suara wanita (pesindhen) hampir 300 buah, ditulis dengan tangannya sendiri selama bertahun-tahun selama ia mengajar di Institut Seni Kalifornia. Beberapa lagu adalah komposisinya sendiri. Koleksi dibuka oleh Leslie Dono Isworo, dan disunting oleh Jody Diamond dengan bantuan dari IM Harjito dan Djoko Waluyo, dengan pengantar oleh Alex Dea dan Laurie Kottmeyer. Baik volume slendro dan pelog tersedia untuk di-unduh di perpustakaan American Gamelan Institute.
Rujukan
Djohan Salim, dkk. 2005. "Elo, Elo! Lha Endi Buktine? Seabad Kelahiran Empu Karawitan Ki Tjokrowasito" Penerbit Maskarja, Yogyakarta
I N. Wenten. The Creative World of Ki Wasitodipuro: the Life and Work of a Javanese Gamelan Composer (disertasi, UCLA, 1996)
Missing or empty |title= (help)(subscription required)
Pranala luar
Perpustakaan di , termasuk Javanese Vocal Notation, Slendro and Pelog untuk diunduh secara gratis, dan juga aksara untuk notasi gamelan, direktori gamelan, dan informasi lainnya.
Referensi
{{subst:#if:|}}
[[Category:{{subst:#switch:{{subst:uc:1909}}|| UNKNOWN | MISSING =Year of birth missing {{subst:#switch:{{subst:uc:2007}}||LIVING=(living people)}}
| #default =1909 births}}]]
[[Category:{{subst:#switch:{{subst:uc:2007}}|| LIVING =Living people
| UNKNOWN | MISSING =Year of death missing
| #default =2007 deaths}}]]
Kategori:Tokoh dari Kota Yogyakarta
Kategori:Pemusik Indonesia
Kategori:Musisi gamelan
Kategori:Komponis Indonesia
Kategori:Tokoh Yogyakarta
Kategori:Tokoh Jawa
Kategori:Bintang Budaya Parama Dharma
|
https://id.wikipedia.org/wiki/K.P.H.%20Notoprojo
|
{
"plaintext_start_byte": [
10,
205,
414,
608,
658
],
"plaintext_end_byte": [
181,
392,
607,
656,
745
]
}
|
Apakah judul lagu pertama MALIQ & D'Essentials?
|
1st (album)
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Main Page
1st adalah album perdana dari grup musik jazz, Maliq & D'Essentials yang dirilis pada tahun 2005. Berisi 13 buah lagu dengan hits andalan adalah lagu Terdiam dan Untitled.
Daftar lagu
Versi Awal
1. Intro
2. Sunshine
3. Terdiam
4. Kangen
5. Sampai Kapan
6. R u in d mood
7. Blow My Mind
8. Intermezzo
9. Lil Thing
10. Terlena
11. Harus Bagaimana
12. Hadirmu
13. Tandanya
14. Untitled
Versi Special Editon
Pada tahun 2006, grup ini menambahkan 2 buah lagu baru dan 1 lagu aransemen ulang. Dan album terbaru ini dinamakaan 1st Maliq & D'essentials Repackage dengan tambahan lagu baru sebagai berikut:
1. The One
2. Berlayar
3. Kangen (Piano Version)
Kategori:Album tahun 2005
Kategori:Album tahun 2006
Kategori:Album Maliq & D'Essentials
|
https://id.wikipedia.org/wiki/1st%20%28album%29
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
176,
1057,
1678,
2383,
2931,
3551,
4398,
5266,
6422,
7063,
7182,
7382,
7902,
10273,
11684,
12738,
12944,
13131,
13391,
13436,
13541,
13906,
14594,
14894,
15225,
15685,
16345,
17136,
19265,
20145,
20445,
20979,
21107,
22448,
22812,
23310,
23529,
23825,
23946,
24126,
24745,
25726,
25921,
26509,
26679,
28998,
29141,
29277,
29367,
29788,
30586,
31334,
31692,
33795,
34673,
35855,
37419,
38243,
38431,
38869,
38938,
40055,
40197,
40484,
40953,
41291,
41667,
41801,
42070,
42348,
43614,
44205,
44482,
44987,
45509,
45766,
46258,
48732,
49109,
49953,
50234,
51141,
51609,
52074,
52878,
54404,
54888,
55579,
55820,
60211,
60616,
61907,
62788,
63284,
63627,
63994,
64533,
64646
],
"plaintext_end_byte": [
175,
1039,
1677,
2382,
2930,
3550,
4397,
5265,
6421,
7062,
7157,
7362,
7901,
10272,
11683,
12713,
12942,
13095,
13385,
13434,
13540,
13905,
14593,
14893,
15224,
15684,
16344,
17135,
19247,
20143,
20444,
20978,
21106,
22446,
22811,
23309,
23528,
23824,
23945,
24125,
24744,
25725,
25823,
26508,
26678,
28979,
29140,
29276,
29366,
29787,
30585,
31333,
31691,
33794,
34672,
35854,
37418,
38241,
38430,
38868,
38937,
40054,
40168,
40466,
40952,
41290,
41666,
41800,
42069,
42347,
43613,
44187,
44464,
44986,
45508,
45765,
46257,
48714,
49108,
49952,
50233,
51140,
51608,
52073,
52877,
54403,
54887,
55578,
55802,
60210,
60491,
61906,
62749,
63243,
63608,
63949,
64519,
64644,
64772
]
}
|
С какого года высшее образование в России стало платным?
|
Образование в СССР
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
89
],
"minimal_answers_start_byte": [
57070
],
"minimal_answers_end_byte": [
57088
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Система народного образования в СССР — система образования, существовавшая в Советском Союзе.
Образование в Советском Союзе было тесно связано с воспитанием и формированием качеств личности. Советская школа была призвана не только решать общеобразовательные задачи, обучая учащихся знанием законов развития природы, общества и мышления, трудовыми навыками и умениями, но и формировать на этой основе коммунистические взгляды и убеждения учащихся, воспитывать учащихся в духе высокой нравственности, советского патриотизма и пролетарского интернационализма[1].
История
Принципы образования в Советском Союзе были сформулированы ещё в 1903 году в Программе РСДРП, озвученной на II съезде РСДРП: всеобщее бесплатное обязательное образование детей обоего пола до 16 лет; ликвидация сословных школ и ограничений в образовании по национальным признакам; отделение школы от церкви; обучение на родном языке и другое.
С момента создания Советского государства вопросам образования уделялось приоритетное внимание. 9 ноября 1917 г. (на следующий день после проведения 2-го Всероссийского съезда Советов 26 октября (8 ноября) 1917) совместным Декретом ВЦИК и СНК была учреждена Государственная комиссия по просвещению, на которую возлагалась задача руководить всей системой народного образования и культуры.
Конституция РСФСР от 10 июля 1918 года декларировала.
В целях обеспечения за трудящимися действительного доступа к знанию Российская Социалистическая Федеративная Советская Республика ставит своей задачей предоставить рабочим и беднейшим крестьянам полное, всестороннее и бесплатное образование.
В октябре 1918 года введено положение «О единой трудовой школе РСФСР», которое вводило бесплатное и совместное обучение детей школьного возраста[2]. 26 декабря 1919 был подписан декрет о том, что всё население страны в возрасте от 8 до 50 лет, не умевшее читать или писать, обязывалось обучаться грамоте на родном или русском языке — по желанию[3].
Серьезной проблемой была неграмотность значительной части населения, особенно крестьянства. Советское руководство считало достижение всеобщей грамотности одной из приоритетных задач. Как говорил Владимир Ленин — «нам нужно громадное повышение культуры. Надо добиться, чтобы уменье читать и писать служило к повышению культуры, чтобы крестьянин получил возможность применять это уменье читать и писать к улучшению своего хозяйства и своего государства»[4].
Всего к 1920 году удалось обучить грамоте 3 млн человек[5]. Перепись 1920 года на территории Советской России зафиксировала умение читать у 41,7 % населения в возрасте от 8 лет и старше[6]. При этом эта перепись не была всеобщей и не охватила такие территории страны как Белоруссия, Волынская, Подольская губернии, Крым, Закавказье, горные районы Северного Кавказа, часть Туркестана и Киргизии, Дальний Восток, а также некоторые местности Европейской России и Украины, Хиву и Бухару[7].
На основе декретов СНК РСФСР, принятых в 1918—1919 годах, система образования была коренным образом изменена: существование частных школ было запрещено; введено бесплатное обучение, совместное обучение детей обоего пола; школа отделялась от церкви, а церковь — от государства; запрещалось преподавание в учебных заведениях какого бы то ни было вероучения и исполнение обрядов религиозного культа; отменялись физические наказания детей; все национальности получили право обучения на родном языке; положено начало созданию системы общественного дошкольного воспитания; выработаны и введены в действие новые правила приёма в вузы.
Современные исследователи отмечают: «Коммунистическая атака на систему распределения научных статусов началась в 1918 году. Дело заключалось не столько в „перевоспитании буржуазной профессуры“, сколько в установлении равного доступа к образованию и уничтожении сословных привилегий, к числу которых относилась и привилегия быть образованным»[8].
Среднее число лет обучения населения старше 9 лет[9]:
179718071817182718371847185718671877188718971907191719271937194719571967197719870,1270,1480,1790,2220,2700,3200,3670,4350,5160,5920,7620,9301,1121,5023,3765,4426,0486,9747,8618,833
1920-е годы
19 июня 1920 года Совнарком РСФСР образовал Всероссийскую чрезвычайную комиссию по ликвидации безграмотности. Шло активное создание государственной системы образования для взрослых, представленной «ликвидационными пунктами» и школами ликвидации неграмотности (для людей 16-50 лет)[10].
В области начального образования главной проблемой в 1920-е годы оставалась ликвидация неграмотности. В 1923 году декретом Народного комиссариата просвещения было создано Общество «Долой неграмотность»[1]. Свыше 1,2 миллионн человек объединяли городские шефские организации, призванные помогать деревне в подъёме культуры. В целях ускорения ликбеза пришлось усилить нагрузку на пригодные школьные помещения: при том, что к 1924 году численность учащихся (при абсолютном сокращении населения) удалось довести почти до уровня 1914 года (98 %), количество школ составило лишь 83 % от предвоенного уровня[11]. Основной приток учащейся массы в этот период составляли беспризорники, численность которых достигала в эти годы 7 млн человек[12]. В 1925-28 годах по мере обеспечения доступности обучения для всех детей школьного возраста всеобщее обязательное начальное обучение вводилось распоряжениями местных советских органов. Так законы о всеобщем обучении были приняты: в 1924 году в Украинской ССР; в 1926 году в Белорусской ССР; а также в ЗСФСР и в некоторых республиках Средней Азии в конце 1920-х гг.[13] Но только после ликвидации беспризорности как массового явления (к 1928 году — уже только 300 тыс.), к сентябрю 1930 года появились основания констатировать, что всеобщее начальное обучение детей введено фактически[11].
Советские школы перестраиваются в соответствии с «Положениями про единую трудовую политехническую школу». В истории образования СССР 1920-е годы характеризуются как годы поиска смелых и оригинальных решений. В школах широко вводится комплексное обучение, лабораторно-бригадный метод, метод проектов. В школах преподаются языки большинства населения республик. В 1920‑х годах среднее образование в СССР имело продолжительность семь лет. Следующим этапом было профессиональное образование, которое включало профессиональные школы, техникумы и институты[14][15]. Фактически советская школьная система оформилась к 1922 году: начальная школа (4 года обучения), основная семилетняя общеобразовательная школа и старшая ступень общеобразовательной школы (всего 9-10 лет учёбы)[16].
Большой ущерб системе народного образования и распространению грамотности был нанесен Первой мировой и гражданской войнами. Из-за постоянной нехватки средств к 1922/23 учебному году количество школ сократилось до 88 588, а количество учащихся сократилось до 7 322 062[17] (лишь к 1926 году количество школ возросло до 111 046, а количество учащихся — до 10 219 529)[17]). Ситуация усугублялась голодом и разрухой во многих сферах экономики, полноценное финансирование системы просвещения удалось восстановить только к 1924 году, после этого расходы на образование стабильно росли[5][18].
ГодРасходы на просвещение (в руб.)Процент от бюджета1925-26520 00012,36 %1926-27691 00011,96 %1927-28895 00012,42 %1928-291 123 00012,78 %1929-301 781 00013,37 %
Изменение численности начальных школ и учеников, обучающихся в них, в 1920-х годах[19]:
Число начальных школЧисло учеников1914-151104 6107 235 9881920-21 114 2359 211 3511921-22 99 3967 918 7511922-23 87 5596 808 1571923-24 87 2587 075 8101924-25 91 0868 429 4901925-26 101 1939 487 1101926-27 108 4249 903 439
1. В границах до 17.09.1939 г.
К 1927/28 учебному году количество учащихся увеличилось: [20]:
В средних и начальных школах всех видов — 11 589 тысяч учеников.
В средних специальных учебных заведениях в этом же году обучалось — 189 тысяч студентов.
В высших учебных заведениях — 169 тысяч студентов.
В борьбе с неграмотностью были достигнуты значительные успехи, всего в 1917—1927 годах было обучено грамоте до 10 миллионов взрослых (подробнее смотрите в статье «Ликбез»).
Перепись населения СССР 1926 года выявила 56,6 % грамотного населения в возрасте от 9 до 49 лет (80,9 среди городского и 50,6 сельского)[3]. В целом, в этот период значительно увеличилось количество учащихся и учителей.
Количество учителей увеличилось с 222 974 в 1922/23 гг. до 394 848 в 1929/30 годы. Количество учащихся во всех школах СССР увеличилось с 7 322 062 в 1922/23 гг. до 13 515 688 в 1929/30 гг.[17]
Из них:
в начальных школах с 5 993 379 в 1922/23 гг. до 9 845 266 в 1929/30 годы.
в неполных средних школах с 736 854 в 1922/23 гг. до 2 424 678 в 1929/30 годы.
в средних школах увеличилось с 591 645 в 1922/23 гг. до 1 117 824 в 1929/30 годы.
Количество студентов высших учебных заведений по сравнению с предвоенным 1914 годом выросло от 127 000[21] до 169 000 в 1927/28 годы. В 1930 году в СССР было 272 000 студентов. Количество высших учебных заведений увеличилось с 91 в 1914 году до 148 в 1927/28 году (в 1930 году — 272 000).
Несмотря на то, что научный потенциал страны был серьёзно подорван во время социальных потрясений, с 1920-30х годов он стал восстанавливаться. Заметно увеличилась численность научных работников. К 1927 году их насчитывалось 25 тысяч, то есть в два раза больше, чем до революции[22]. В 1929 году в СССР уже работало 1263 научных учреждения (в том числе 438 НИИ и их филиалов)[23].
Развивались также национальные школы. Правительство всячески стремилось оказать им помощь. На них распространялись все законы и распоряжения издаваемые центральными органами власти РСФСР и СССР по Единой трудовой школе. Отдел национальных школ Наркомпроса РСФСР помогал создать учебники и организовывал подготовку учителей, а секции и подотделы местных отделов народного образования осуществляли необходимую помощь школами.
В течение 10-15 лет после Октябрьской революции на родных языках была создана письменность для десятков ранее бесписьменных народов (абазинцы, лакцы, ногайцы, балкарцы, тувинцы, адыгейцы и другие). Дети десятков национальностей впервые в истории получили учебники и учебные пособия на родном языке. В декабре 1922 года было создано специализированное восточное издательство, которое выпускало учебники на татарском, чувашском, киргизском, адыгейском и других языках. В 1924 году массовыми тиражами были изданы учебники для мордовских, марийских, татарских и чувашских школ. Кроме того, правительство РСФСР осуществляло мероприятия, направленные на развитие сети школ в ранее отсталых национальных районах и привлечение в них детей коренных национальностей. При этом обеспечивался дифференцированный подход к определению сети и типов школ, в зависимости от экономических, этнографических и географических условий тех или иных территорий. Для детей кочевых народов, для детей животноводов горных районов Кавказа организовывались школы с интернатами при них или велось обучение детей в районах кочевий. В городах создавались школы-коммуны с интернатами.
1930-е годы
Войны и революции 1914-22 годов сопровождались потерями населения, включая учёных и работников различного уровня квалификации, по ряду важнейших причин: физическая гибель, естественное старение, эмиграция[24]. В отдельных секторах хозяйства оценки потерь в 1918-1925 годы доходят до 70-90 % кадров, относимых к наиболее квалифицированным (включая в это число образованных представителей «эксплуататорских классов»: хозяев предприятий, членов советов директоров, их консультантов и пр.)[25]
По указанию И. Сталина была предпринята глубокая перестройка всей системы гуманитарных наук. В 1934 году возобновлено преподавание истории в средней и высшей школе.
Началась реконструкция технической школы. Индустриализация в СССР потребовала подготовки за период с 1930 по 1935 год около 435000 инженерно-технических специалистов, в то время как их число в 1929 году составляло 66000[26]. В 1930 году состоялся первый выпуск Всесоюзной промышленной академии в Москве[27].
В 1932 году в СССР были введены единые десятилетние трудовые школы[14][15].
В 1934 году на XVII съезде ВКП(б) была принята резолюция о втором пятилетнем плане развития народного хозяйства СССР (1933—1937 гг.) в котором в частности была поставлена задача о всеобщем образовании в объёме семилетки, в первую очередь в деревне, поскольку в городе эта задача была в основном уже решена в ходе первой пятилетки. В плане 2-й пятилетки были установлены следующие показатели: рост количества учащихся (в низших и средних школах, рабфаках, ФЗУ, техникумах, вузах и втузах) до 36 млн против 24,2 млн человек в 1932 году, или до 197 человек на тысячу человек населения против 147 человек, не считая дошкольного образования, охватывавшего уже в 1932 году 5,2 млн человек; увеличение сети массовых библиотек до 25 тысяч против 15 тысяч в 1932 году.[28]
В 1933-37 годах было осуществлено обязательное 7-летнее обучение в городах и рабочих поселках[2]. Уже в 1938/1939 учебном году в СССР 97,3 % детей, окончившие начальные классы, перешли учиться в среднюю школу[29].
Согласно плану третьей пятилетки планировалось также введение всеобщего среднего образования в сельской местности, однако оно не было осуществлено в связи с началом Великой Отечественной войны. И 7-летнее всеобщее обучение в СССР было осуществлено только в 1950-56 годах.[2]
Всего за этот период количество учащихся в СССР во всех школах увеличилось с 13 515 688 в 1929/30 гг. до 31 517 375 в 1938/39 гг.[17] Из них:
в начальных школах с 9 845 266 в 1929/30 до 10 646 115 в 1938/39 гг.
в неполных средних школах с 2 424 678 в 1929/30 гг. до 11 712 024 в 1938/39 гг.
в средних школах с 1 117 824 в 1929/30 гг. до 9 028 156 в 1938/39 гг.
Количество учителей увеличилось с 384 848 в 1929/30 гг. до 1 027 164 в 1938/39 гг.
Количество высших учебных заведений в 1932/33 г. составило — 832, в которых обучалось 504 000 студентов[20].
В целом, были достигнуты значительные успехи в народном образовании. Так, количество учащихся в СССР за 20 лет после октябрьской революции в 1937 году по сравнение с предвоенным 1914 годом увеличилось в 3,5 раз, в средних школах в 20,2 раз.
С 1930 по 1940 год число высших и средних технических учебных заведений в СССР выросло в 4 раза и превысило 150.[30].
К концу 30-х годов удалось также достичь значительных успехов в борьбе с неграмотностью: согласно переписи 1939 года процент грамотного населения составлял 87,4 %, значительно уменьшился разрыв в грамотности сельского и городского населения. Всего за 16 лет (с 1923 по 1939 гг.) в СССР обучалось более 50 млн неграмотных и около 40 млн малограмотных людей разных возрастов[3]. Среди новобранцев проблема грамотности уже не стояла. А доля призывников, имеющих высшее и среднее образование, в 1939—1940 гг. составляла треть от общего числа призванных[29].
Статистика изменения процента грамотного населения:
1917[31]1920[32]19261937[33]1939195919701979Сельское население:Муж.53 %52,4 %67,3 %—91,6 %99,1 %99,6 %99,6 %Жен.23 %25,2 %35,4 %—76,8 %97,5 %99,4 %99,5 %Всего37%37,8%50,6%—84,0%98,2%99,5%99,6%Городское население:Муж.80 %80,7 %88,0 %—97,1 %99,5 %99,9 %99,9 %Жен.61 %66,7 %73,9 %—90,7 %98,1 %99,8 %99,9 %Всего70,5 %73,5 %80,9 %—93,8 %98,7 %99,8 %99,9 %Всего:Муж.58 %57,6 %71,5 %86 %93,5 %99,3 %99.8 %99.8 %Жен.29 %32,3 %42,7 %66,2 %81,6 %97,8 %99,7 %99,8 %Всего43 %44,1 %56,6 %—87,4 %98,5 %99,7 %99,8 %
В 1930-х годах были изданы следующие постановления, касающиеся советской системы образования:
1930 год — постановление ЦИК и СНК СССР «О всеобщем обязательном начальном обучении» (введено всеобщее обязательное начальное обучение детей в возрасте 8—10 лет, а в городах, фабрично-заводских районах и рабочих посёлках — всеобщее обязательное 7-летнее обучение);[1][2][34]
1931 год — постановление ЦК ВКП(б) «О начальной и средней школе»[1];
1932 год — постановление ЦК ВКП(б) «Об учебных программах и режиме в начальной и средней школе»[1];
1933 год — постановление ЦК ВКП(б) «Об учебниках для начальной и средней школы»;[1]
1934 год — постановление СНК СССР и ЦК ВКП(б) «О структуре начальной и средней школы в СССР» (установлены три типа общеобразовательных школ: начальная (1-4 классы), неполная средняя (1-7 классы) и средняя (1-10 классы))[1][35];
1935 год — постановление СНК СССР и ЦК ВКП(б) «Об организации учебной работы и внутреннем распорядке в начальной, неполной средней и средней школе»;[1]
1936 год — постановление ЦК ВКП(б) «О педологических извращениях в системе Наркомпросов»[36];
1936 год — постановление СНК СССР «О работе высших учебных заведений и о руководстве высшей школой» (узаконены лекции, семинары и производственная практика);[27]
1938 год — постановление ЦК ВКП(б) и СНК СССР «Об обязательном изучении русского языка в школах национальных республик и областей»[37].
1940-е годы
Всего в 1940/41 учебном году в школах СССР обучалось 34 784 тысяч человек[38]. Из них:
В начальных — 10 060 тысяч.
В семилетних — 12 525 тысяч.
В средних — 12 199 тысяч.
Число учителей в 1940/41 годах составило 1237 тысяч[20].
В 1940/41 учебном году в СССР было 3773 средних специальных учебных заведений в которых училось 975 000 человек. Высшее образование в СССР в 1940/41 учебном году было представлено 817 учебными заведениями, в которых обучалось 812 000 студентов.[38]
В 1940 году вышло постановление СНК СССР «Об установлении платности обучения в старших классах средних школ и в высших учебных заведениях СССР и об изменении порядка назначений стипендий»[39]. Согласно этому постановлению, с 1 сентября 1940 года вводилось платное обучение в 8—10 классах средних школ, в техникумах, педагогических училищах, сельскохозяйственных и других специальных средних заведениях, а также в высших учебных заведениях.
Для учащихся 8-10 классов средних школ, техникумов, педагогических училищ, сельскохозяйственных и других специальных средних заведений плата составляла от 150 до 200 рублей в год. Обучение в высших учебных заведениях стоило от 300 до 500 рублей в год. Плата за обучение составляла в 1940 году в среднем примерно 10 % от семейного бюджета (при одном работающем), в 1950 году и далее вплоть до отмены оплаты в 1956 — около 5 %[40].
Для поощрения выдающихся деятелей науки, техники, культуры и организаторов производства в 1939 году, в 60-летие Сталина, были учреждены присуждавшиеся ежегодно, начиная с 1941 года, Сталинские премии.
Решением Совета Народных Комиссаров № 27 от 26 октября 1940 года в СССР была введена общеобязательная плата за обучение для всех учащихся вузов, 8, 9, и 10 классов средних школ, а также техникумов, педагогических училищ, сельскохозяйственных и других специальных средних заведений[41]. Данное постановление действовало вплоть до его отмены в 1956 году по решению Совета Министров СССР[42].
Учитывая возросший уровень материального благосостояния трудящихся и значительные расходы Советского государства на строительство, оборудование и содержание непрерывно возрастающей сети средних и высших учебных заведений, Совет Народных Комиссаров СССР признаёт необходимым возложить часть расходов по обучению в средних школах и высших учебных заведениях СССР на самих трудящихся и в связи с этим постановляет:
1. Ввести с 1 сентября 1940 года в 8, 9, и 10 классах средних школ и высших учебных заведениях плату за обучение.
2. Установить для учащихся 8-10 классов средних школ следующие размеры платы за обучение:
а) в школах Москвы и Ленинграда, а также столичных городов союзных республик — 200 рублей в год;
б) во всех остальных городах, а также сёлах — 150 рублей в год.
Примечание. Указанную плату за обучение в 8-10 классах средних школ распространить на учащихся техникумов, педагогических училищ, сельскохозяйственных и других специальных средних заведений.
1. Установить следующие размеры платы за обучение в высших учебных заведениях СССР:
а) в высших учебных заведениях, находящихся в городах Москве и Ленинграде и столицах союзных республик, — 400 рублей в год;
б) в высших учебных заведениях, находящихся в других городах, — 300 рублей в год…
По воспоминаниям Юрия Жданова (беседовавшего со Сталиным осенью 1947 года), Сталин считал, что высшее образование в России прошло три этапа:
В первый период … были основной кузницей кадров. Наряду с ними лишь в очень слабой мере развивались рабфаки. Затем, с развитием хозяйства и торговли, потребовалось большое количество практиков, дельцов. Сейчас … следует не насаждать новые, а улучшать существующие. Нельзя ставить вопрос так: университеты готовят либо преподавателей, либо научных работников. Нельзя преподавать, не ведя и не зная научной работы… сейчас у нас нередко говорят: дайте образец из-за границы, мы разберём, а потом сами построим.
Личное внимание Сталин уделил строительству МГУ. Московский городской комитет КПСС и Моссовет предлагали построить четырёхэтажный городок в районе Внуково, где были широкие поля, исходя из экономических соображений. Президент Академии наук СССР академик С. И. Вавилов и ректор МГУ А. Н. Несмеянов предлагали построить современное десятиэтажное здание. Однако на заседании Политбюро, которое вёл лично Сталин, он сказал:
…этот комплекс для Московского университета, и не в 10—12, а в 20 этажей. Строить поручим Комаровскому. Для ускорения темпов строительства его надо будет вести параллельно с проектированием… Необходимо создать жилищно-бытовые условия, построив общежития для преподавателей и студентов. Сколько будет жить студентов? Шесть тысяч? Значит, в общежитии должно быть шесть тысяч комнат. Особо следует позаботиться о семейных студентах.
Решение о строительстве МГУ было дополнено комплексом мер по улучшению всех университетов, в первую очередь в городах, пострадавших от войны. Университетам были переданы крупные здания в Минске, Воронеже, Харькове. Активно начали создаваться и развиваться университеты ряда союзных республик.
В 1949 году обсуждался вопрос о присвоении имени Сталина комплексу МГУ на Ленинских горах. Однако Сталин категорично выступил против этого предложения[43].
В послевоенное время, исходя из очевидных военных нужд, наибольшее внимание уделялось ядерной физике.
До 1950 года в СССР было широко распространено так называемое «новое учение о языке» в лингвистике, созданное советским филологом Николаем Марром. В работе Сталина «Марксизм и вопросы языкознания» данное «учение» было подвергнуто критике.
во время Великой Отечественной войны
В период Великой Отечественной войны немецко-фашистские захватчики уничтожили и разрушили на территории, подвергшейся немецкой оккупации, 82 тыс. школ, в которых до войны обучалось 15 млн учащихся. Но и в эти годы Коммунистическая партия и Советское правительство делали всё возможное для развития и совершенствования общеобразовательных школ. Были созданы школы для рабочей и сельской молодёжи, снижен возраст приёма в общеобразовательную школу с 8 до 7 лет, организована сеть пришкольных интернатов, введены экзамены на аттестат зрелости, усилено военно-патриотическое воспитание школьников и так далее.[1]
Число учащихся в СССР в период Великой Отечественной войны[38]:
ШколыВысшие учебные заведенияСредние специальные заведения1941/4217 765 000313 000415 0001942/4314 036 000227 000316 0001943/4417 966 000400 000503 0001944/4524 656 000585 000812 0001945/4626 094 000730 0001 008 000
1950-е годы
В 1949/50 учебном году произошло уменьшение числа учащихся, так как в школы поступали дети, рожденные в годы войны, когда рождаемость в условиях военного времени (особенно на оккупированной врагом территории и в прифронтовой полосе) значительно снизилась[20].
В 1956 году в СССР обучалось 35 505 тысяч человек в разных учебных заведениях (в это число не входят 14,9 миллионов учащихся в школах переподготовки и повышения квалификации кадров)[44]. Из них:
В общеобразовательных школах — 30 127 тыс.
В училищах системы школ трудовых резервов — 1365 тыс. человек.
В техникумах и средних специальных учебных заведениях — 2012 тыс.
В высших учебных заведениях — 2001 тыс.
Число учителей в 1950/51 годах составило 1475 тысяч; в 1955/56 годах — 1733 тысяч[20].
В 1950 году в СССР было 162,5 тысячи научных работников. К 1955 году их число выросло до 223,9 тысячи и 2950 научных учреждений (1180 из них — НИИ и их филиалы)[20].
Перепись населения СССР, проведённая в 1959 году, продемонстрировала, что неграмотность среди населения страны была практически полностью искоренена[1].
1 июля 1954 года — Постановление Совета Министров СССР «О введении совместного обучения в школах Москвы, Ленинграда и других городов», ликвидировавшее раздельное обучение мальчиков и девочек, введённое в 1943 году[45].
6 июня 1956 года — Постановление Совета Министров СССР «Об отмене платы за обучение в старших классах средних школ, в средних специальных и высших учебных заведениях СССР».
В 1958 году Верховный Совет СССР принял закон «Об укреплении связи школы с жизнью и о дальнейшем развитии системы народного образования в СССР», на основе которого вместо всеобщего обязательного 7-летнего образования было введено всеобщее обязательное 8-летнее образование, завершенное повсеместно в 1962[1].
В 1958 году было 29 политехнических институтов, 30 машиностроительных, 27 гражданского строительства, 7 авиационных, 27 горно-металлургических, 18 транспортных, 15 электротехнических и институтов связи, 13 рыбной и пищевой промышленности, 10 инженерно-химических, 2 метеоролого- гидротехнических и 2 кораблестроительных[46].
1960-е годы
Удельный вес приёма в вузы от числа выпускников десятых классов изменялся так[47]: 1960 г. — 56 %, 1962 — 87, 1965 — 63, 1970 — 35, 1975 — 28, 1977 — 25, 1985 — 50 %.
1970-е годы
В 1973 году в СССР расходы из госбюджета (без капитальных вложений) на высшие учебные заведения составили 2,97 млрд рублей, на техникумы, училища и школы по подготовке кадров средней квалификации — 1,79 млрд рублей, на профессионально-техническое образование — 2,09 млрд рублей[1].
На 1975 год в СССР действовали 856 вузов (в том числе 65 университетов), в которых обучались более 4,9 млн студентов[1]. По числу студентов на 10 тысяч человек населения СССР значительно превосходил такие страны, как Великобритания, Федеративная Республика Германия, Франция, Япония и другие[1].
По данным на 1 января 1976 года, в СССР насчитывалось 6272 профессионально-технических учебных заведения, в которых обучалось 3,08 млн учащихся[1].
На начало 1975/1976 учебного года в СССР действовали 167 тысяч общеобразовательных школ, в которых обучались 48,8 млн человек[1]. По данным на 1975 год, подготовка учителей и воспитателей проводилась в 65 университетах, 200 педагогических институтах и 404 педагогических училищах[1].
Право граждан СССР на бесплатное образование всех уровней, от начального до высшего, было закреплено в Конституции СССР 1977 года[1] статья 45 которой гласила: было гарантировано право на получение бесплатного высшего и средне специального образования. Всем отличникам учебы, обучавшихся на очных отделениях вузов, а также в средних специальных учебных заведениях было гарантировано право на получение стипендии от государства. Государство также через систему распределения гарантировало трудоустройство по специальности каждому выпускнику вуза и среднего специального учебного заведения. Граждане СССР имеют право на образование. Это право обеспечивается бесплатностью всех видов образования, осуществлением всеобщего обязательного среднего образования молодёжи, широким развитием профессионально-технического, среднего специального и высшего образования на основе связи обучения с жизнью, с производством: развитием заочного и вечернего образования; предоставлением государственных стипендий и льгот учащимся и студентам; бесплатной выдачей школьных учебников; возможностью обучения в школе на родном языке; созданием условий для самообразования
Государство также через систему распределения гарантировало трудоустройство и работу по специальности каждому выпускнику среднего специального и высшего учебного заведения.
1980-е годы
В первой половине 1980-х годов снова взяла верх тенденция профессионализации общеобразовательной школы. В 1984 году были приняты «Основные направления реформы общеобразовательной и профессиональной школы».
В области трудового воспитания молодёжи реформа ставила задачу «коренным образом улучшить постановку трудового воспитания, обучения и профессиональной ориентации в общеобразовательной школе; усилить политехническую, практическую направленность преподавания; значительно расширить подготовку квалифицированных рабочих кадров в системе профессионально-технического обучения; осуществить переход ко всеобщему профессиональному образованию молодёжи.»
Согласно реформе, средняя общеобразовательная школа становится одиннадцатилетней. Обучение детей в школе предполагалось начинать с 6-летнего возраста.
Продолжительность учёбы в начальной школе увеличивается на 1 год: с 1 по 3 классы. В процессе трудового воспитания в начальной школе формируются элементарные трудовые навыки. Неполная средняя школа (4-8 классы) предусматривает изучение основ наук в течение пяти лет. В плане трудового воспитания ставятся задачи общетрудовой подготовки, что в сочетании с мерами по профессиональной ориентации школьников создавало бы условия для сознательного выбора направления будущей трудовой деятельности.
В средней общеобразовательной школе (9-10 классы) организуется трудовое обучение по наиболее массовым профессиям с учётом потребностей в них данного региона. Оно должно завершаться овладением определённой профессией и сдачей квалификационных экзаменов.
Содержание трудового обучения в начальных классах практически не изменялось. Оно по-прежнему строилось на примере обработки бумаги, картона, тканей и других легкообрабатываемых материалов, а также конструировании моделей простейших объектов техники.
В 4-8 классах в содержание трудового обучения школьников вводятся значительные изменения. Трудовое обучение в 4-8 классах аналогично тому, которое было ранее в 4-7 классах. Естественно, что соответственно уменьшен объём учебного материала. Остаются те же варианты: технический, сельскохозяйственный и обслуживающий труд; та же дифференциация обучения в городской и сельской школе, различное содержание обучения для мальчиков и для девочек.
В 7-8 классах трудовая подготовка школьников организуется в виде профессионального обучения и изучения курса «Основы производства. Выбор профессии». Профильное обучение представляло собой изучение школьниками того или иного вида труда. Например, школьники изучали металлообработку, деревообработку, обработку тканей и так далее. Изучение вида (профиля) труда в 7-8 классах предшествовало тому, что в 9-10 классах ученики, выбрав из этого вида труда конкретную профессию (специальность), будут овладевать ею. Другими словами, профильное обучение в 7-8 классах было как бы общеподготовительным этапом профессионального обучения, которое в полной мере продолжается в 9-10 классах. Курс «Основы производства. Выбор профессии» знакомил школьников с основными отраслями народного хозяйства, с содержанием труда рабочих различных профессий.
Вместе с тем, этот курс давал представление о требованиях различных видов труда к качествам личности и профессиональной подготовке работников той или иной профессии. Главной целью указанного курса было помочь школьникам в сознательном выборе будущей профессии.
Разработанная система трудового обучения школьников просуществовала недолго. Уже в 1988 году было признано необязательным проведение профессионального обучения в 9-10 классах. Вследствие этого отпала и необходимость в профильном обучении учащихся в 7-8 классах. Постепенно, сначала сокращалось, а затем и прекращалось преподавание курса «Основы производства. Выбор профессии».
В трудовом обучении учащихся школа стала возвращаться к учебным программам, которые существовали перед реформой 1984 года.
1990-е годы
Новая редакция закона «Об образовании» в январе 1996г. закрепила полное среднее образование в качестве общедоступного и бесплатного. Однако, вследствие крайне низкой оплаты учителям, которая и выплачивается не вовремя, в 1990-е гг. начался и продолжался массовый отток педагогических кадров из школ. Уходят, как правило, наиболее талантливые учителя среднего возраста. Молодые выпускники педагогических вузов также не стремятся пойти в школу. В итоге российская школа в начале XXI в. испытывает огромный кадровый голод, который особенно ощутим в глубинке и регионах, где местные власти не могут доплачивать работникам образования. Несмотря на тяжелое положение в системе образования в конце 1990-х гг. вырос престиж высшего образования, увеличились конкурсы в вузы, старшие классы престижных школ. Во многих средних учебных заведениях появились профильные классы, с углубленным изучением отдельных дисциплин. В большинстве государственных вузов были созданы коммерческие отделения, в том числе и для желающих получить второе высшее образование, аспирантура частично так же стала платной. В вузах в качестве вступительных экзаменов проводится эксперимент с единым государственным экзаменом, который предусматривает засчитывать выпускные экзамены в школах в качестве вступительных в вузы. В этом случае потенциальный абитуриент может подавать свои документы сразу в несколько учебных заведений и быть зачисленным в тот, где его документы прошли конкурсную комиссию. В России в 1990-е гг. появилось большое количество частных учебных заведений, рассчитанных на достаточно состоятельных людей. Частные средние учебные заведения отличаются небольшой наполняемостью классов, разнообразием учебных предметов, но не всегда отличаются высоким качеством образования. С августа 1996г. для частных вузов предусмотрена система государственной аккредитации. Частные вузы, не имеющие ее, закрываются. Кроме того, в конце 90-х гг. началась разработка 12-летнего школьного обучения, у которого есть были свои сторонники и противники. В условиях расширения информационного пространства и объема знаний и одновременно увеличения нагрузки на учащихся, существовала необходимость в 12-летнем образовании. Кроме того, в последние годы в России получает широкое распространение дистанционное обучение, возможное с использованием современных компьютеров, подключением к международным системам информации Интернет.
В дальнейшем, после распада СССР, система образования уже независимой России подверглась реформированию в ходе либеральных реформ в России 1990-х годов.
Профессионально-техническое образование
Внешкольное образование
В основу деятельности внешкольных учреждений были заложены общие принципы коммунистического воспитания и образования: бесплатность образования, воспитание в коллективе и через коллектив, непрерывность процесса воспитания, связь с жизнью, с практикой коммунистического строит-ва, научность воспитания, учёт возрастных и индивидуальных особенностей, развитие инициативы и самодеятельности. Например, организованный в 1923 году детский клуб «Юный ленинец» города Томска включал в себя переплётную, столярную, сапожную мастерские, кинотеатр, пионерский драматический театр, стрелковый тир, радиомастерскую, техническую станцию и техническую библиотеку, фотокружок, кружки моделирования и рисования[48]
На начало 1971 года в СССР действовали 4403 дворца и дома пионеров и школьников, свыше 7000 детских секторов при дворцах и домах культуры, 1008 станций юных техников, 587 станций юных натуралистов, 202 экскурсионно-туристические станции, 155 детских парков, 38 детских железных дорог, около 6000 детских хореографических, художественных и музыкальных школ, 7600 детских библиотек, а также пионерлагеря, лагеря труда и отдыха, дома отдыха санаторного типа для детей и так далее.[49]
Заочное образование
В Советском Союзе, с целью обеспечить доступность образования для всех категорий граждан, впервые в мире была создана система заочного образования, охватывающая все образовательные уровни и до настоящего времени не имеющая мировых прецедентов.[50]
Международная оценка
Советская система образования, особенно по инженерно-техническим специальностям, несмотря на её недостатки, занимала лидирующее положение в мире по по оценке Ц.Р.С. Мэндэрса[51].
См. также
Кадровый потенциал
Образование
Обязательное образование
Право на образование
Утечка мозгов
Грамотность
Ликбез
«Картошка»
Сочинение «Как я провёл лето»
Образование в России
Примечания
Литература
/ Под ред. М. А. Прокофьева и др. «Просвещение», М., 1967 г.
Москва, «Финансы и статистика», 1989
Колыхалов Д. В. // Палладиум. 2010.
Константинов Н. А. / Н. А. Константинов, Е. Н. Медынский, М. Ф. Шабаева. «Просвещение», М. 1982 г.
Check date values in: |date= (help)CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
CS1 maint: Multiple names: authors list (link)
Ссылки
CS1 maint: Date and year (link)
Золотухина O.
Михаил Павловец. // Arzamas, 21.03.2017
Категория:История образования в России
Категория:Образование в СССР
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D0%B1%D1%80%D0%B0%D0%B7%D0%BE%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%B5%20%D0%B2%20%D0%A1%D0%A1%D0%A1%D0%A0
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
188,
226,
478,
563,
654,
752,
1081
],
"plaintext_end_byte": [
187,
225,
470,
555,
636,
751,
1069,
1146
]
}
|
Makao makuu ya NASA yako wapi?
|
Mkoa wa Geita
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Mkoa wa Geita ni kati ya mikoa 31 ya Tanzania. Umepakana na Kagera upande wa magharibi, Shinyanga upande wa kusini na Mwanza upande wa mashariki. Ziwa la Viktoria Nyanza liko kaskazini.
Makao makuu ya mkoa yapo Geita mjini.
Kabla ya kuanzishwa mkoa mpya wa Geita, ulikuwa sehemu ya mkoa wa Mwanza ambao ulikuwa na wakazi 2,942,148 (sensa ya mwaka 2002) katika wilaya 8 ukiwa na eneo la 19,592 km2. Mkoa wa Geita ilikairiwa kuwa na wakazi 1,882,141 mnamo mwaka 2015.[1]
Wilaya
Wilaya za mkoa huo mpya ndizo Bukombe, Chato, Geita, Mbongwe na Nyang'hwale.
Wakazi
Makabila makubwa katika mkoa ndio Wasukuma, Wasumbwa, Walongo na Wazinza.
Majimbo ya bunge
Wakati wa uchaguzi mkuu wa Tanzania mwaka 2015 mkoa huu ulikuwa na majimbo ya uchaguzi yafuatayo:
Geita Mjini : mbunge ni Costantine John Kanyansu (CCM)
Geita Vijijini : mbunge ni Joseph Lwinza Kasheku ‘Msukuma’ (CCM)
Busanda : mbunge ni Lolensia Bukwimba (CCM)
Mbogwe : mbunge ni Augustino Masele (CCM)
Bukombe : mbunge ni Doitto Mashaka Biteko (CCM)
Chato : mbunge ni Dk. Medard Matogolo Kalemani (CCM)
Tazama pia
Orodha ya milima ya mkoa wa Geita
Orodha ya mito ya mkoa wa Geita
Tanbihi
Viungo vya nje
M
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Mkoa%20wa%20Geita
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
532,
1344,
1844,
2128,
2952,
3989,
4786,
6043,
7176,
7864,
8811,
10627,
12256,
12969,
14186,
14767,
15891,
16438,
17207,
18388,
19018,
20401,
21482,
23000,
24657,
25465,
26926,
28110,
29119,
30203,
31835,
33185,
34851,
35707,
36878,
38183,
39032,
40500,
41231,
41317,
41450,
42278,
42411,
42803,
42937,
43125,
43398,
43488,
43575,
43635,
43734,
43772,
43826,
43958,
44006,
44032,
44188,
45395,
45477,
45792,
45968,
46005,
46658,
47150,
47875,
48170,
49207,
50162,
50777,
51536,
51912,
53147,
53837,
54305,
54723,
55460,
56290,
57466,
58426,
59053,
59361,
60071,
60330,
60668,
60788,
60887,
61139,
61323,
61615,
61666,
61738,
61822
],
"plaintext_end_byte": [
531,
1343,
1843,
2087,
2951,
3988,
4785,
6042,
7175,
7833,
8810,
10625,
12255,
12968,
14175,
14766,
15890,
16437,
17206,
18336,
19017,
20400,
21481,
22999,
24656,
25426,
26869,
28109,
29118,
30202,
31834,
33184,
34850,
35682,
36877,
38182,
39031,
40499,
41194,
41316,
41445,
42268,
42406,
42777,
42905,
43084,
43319,
43487,
43574,
43634,
43733,
43771,
43825,
43957,
44005,
44031,
44142,
45377,
45450,
45759,
45967,
46004,
46627,
47149,
47874,
48169,
49206,
50153,
50776,
51535,
51911,
53146,
53836,
54304,
54722,
55459,
56280,
57465,
58425,
59041,
59360,
60043,
60321,
60658,
60779,
60851,
61138,
61322,
61554,
61656,
61711,
61815,
61937
]
}
|
Klabu ya AS Vita inamilikiwa na nani?
|
Manchester United F.C.
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Manchester United ni kilabu cha kandanda cha Uingereza, ambacho ni kimojawapo kati ya vilabu maarufu sana ulimwenguni, na kina makao katika Old Trafford eneo la Greater Manchester. Kilabu hiki kilikuwa mwanachama mwanzilishi wa Ligi ya Premier mwaka 1992, na kimeshiriki katika divisheni ya juu ya kandanda ya Uingereza tangu mwaka wa 1938, isipokuwa msimu wa 1974-1975. Mahudhurio ya wastani kwenye kilabu yamekuwa ya juu kuliko timu nyingine yoyote katika kandanda ya Uingereza kwa misimu yote isipokuwa sita tangu 1964-65.[3]
Manchester United ndiyo bingwa wa sasa wa Uingereza na washikilizi wa Kombe la Dunia la Vilabu, baada ya kushinda Ligi ya Primia 2008-09 na Kombe la Dunia la FIFA. Kilabu hicho ni miongoni mwa vilabu vyenye ufanisi mkubwa katika historia ya kandanda ya Uingereza na kimeshinda mataji makubwa 22 tangu Alex Ferguson alipochukua wadhifa wa meneja wake mnamo Novemba 1986. Mwaka wa 1968, kilikuwa kilabu cha kwanza kushinda Kombe la Uropa kwa kucharaza Benfica 4-1. Walishinda kombe la pili la Ulaya kama sehemu ya ushindi wa mataji matatu mwaka 1999, na la tatu mwaka wa 2008, kabla ya kumaliza katika nafasi ya pili mwaka wa cha 2009. Kilabu hicho kinashikilia rekodi mbili ya kushinda mataji mengi ya Ligi ya Uingereza mara 18 na pia kushikilia rekodi kwa wingi wa kutwaa kombe la FA ikiwa imeshinda mara 11.[4]
Tangu mwisho wa mwaka ya 1990, kilabu hicho kimekuwa mojawapo ya vilabu tajiri duniani kilicho na mapato ya juu kuliko kilabu chochote,[5] na sasa kinatajwa kama kilabu chenye thamani zaidi katika mchezo wowote, na makisio ya thamana ya takriban bilioni £ 1.136 (bilioni € 1.319 ) Aprili 2009.[6] Manchester United ilikuwa mwanachama mwanzilishi wa kundi la vilabu la G-14 la Vilabu kuu vya kandanda Uingereza, ambalo halipo tena, na European Club Association, muungano uliochukua nafasi yake.[7]
Alex Ferguson amekuwa meneja wa kilabu hicho tangu 6 Novemba 1986 alipojiunga na kilabu hicho kutoka Aberdeen baada ya kung'atuka kwa Ron Atkinson.[8] Nahodha wa kilabu wa sasa ni Garry Neville, aliyechukua nafasi ya Roy Keane Novemba 2005.[9]
Historia
Miaka ya mwanzo (1878–1945)
Kilabu kilianzishwa kikijulikana kama Newton Heath L & YR F.C. mwaka wa 1878 kama timu ya kazi ya bohari la Reli la Lancashire na Yorkshire huko Newton Heath. Mashati ya kilabu hiyo yalikuwa ya kijani na nusu dhahabu. Walicheza kwenye uwanja mdogo, uliochakaa huko North Road kwa miaka kumi na mitano, kabla ya kuhamia Bank Street katika mji wa karibu wa Clayton mwaka wa 1893. Kilabu kilikuwa kimeingia ligi ya kandanda ya Football Leagu mwaka uliotangulia na kuanza kukatiza uhusiano wake na bohari la reli, na ikawa kampuni ya kujitegemea, ikimteua katibu wa kilabu na kudondoasha herufi “L&YR” kutoka jina lao na kujiita Newton Heath F.C. Muda mrefu haukupita, mwaka 1902, kilabu kilikaribia kufilisika, kikawa na madeni ya zaidi ya £2,500. Wakati mmoja, uwanja wao wa Bank Street ulifungwa na wadai wao.[10]
Kabla ya kufungwa kabisa, kilabu kilipokea uwekezaji mkubwa kutoka kwa J. H. Davies, mkurugenzi mtendaji wa Manchester Breweries.[11] Kuna tetesi kuwa Harry Stafford, nahodha wa kilabu alikuwa akijivunia mbwa wake wa thamani wa aina ya St. Bernard katika mkutano wa kuchangishia kilabu fedha, wakati Davies alipomwendea ili kumnunua mbwa huyo. Stafford alikataa, lakini aliweza kumshawishi Davies kuwekeza katika kilabu na kuwa mwenyekiti wake.[12] Iliamuliwa katika kikao cha bodi ya mapema kuwa kilabu kilihitaji kubadilishwa jina ili kuashiria mwanzo huo mpya. Manchester Central na Manchester Celtic ni miongoni mwa majina yaliopendekezwa kabla ya Louis Rocca, mhamiaji mchanga kutoka Italy aliposema "Ndugu zangu, mbona tusijiite Manchester united?"[13] Jina hilo lilibakia hivyo, na Manchester United likawa jina rasmi tarehe 26 Aprili 1902. Davies pia aliamua itakuwa vyema kubadili rangi za kilabu, walitupilia mbalirangi za kijani na nusu dhahabu za Newton Health na kuchagua nyekundu na nyeupe kuwa rangi za Manchester United.
Ernest Mangnall aliteuliwa kama katibu wa kilabu baada ya James West ambaye alikuwa amejiizulu kama meneja tarehe 28 Septemba 1902. Mangnall alitwikwa jukumu la kujitahidi kukifika kilabu kwenye Divisheni ya kwanza, na kushindwa kidogo tu katika jaribio la kwanza kusudio hilo kwa jaribuio la, walipomaliza katika nafasi ya tano katika Divisheni ya pili. Mangnall aliamua kwamba ilikuwa muhimu kuleta machipukizi katika klabu, na kuwasajili wachezaji kama vile Harry Moger katika lango, Dick Duckworth, beki wa nyuma na Jack Picken mbele lakini ilikuwa na beki wa nyuma mwingine kwa jina la Charlie Roberts aliyeleta mabadiliko makubwa. Alinunuliwa kwa £750 kutoka Grimsby Town Aprili 1904, na kuisaidi klabu kumaliza msimu wa 1903-04 kikiwa kimekosa alama moja tu kipandishwe ngazi iliyofuata.
Hata hivyo, haikuchukua muda mrefu, kilabu kilipandishwa cheo hadi Divisheni ya Kwanza kwa mara ya kwanza chini ya jina mpya na kumaliza katika nafasi ya pili katika Divisheni ya Pili mwaka wa 1905-06. Msimu wa kujiiimarisha ulifuatia, huku kilabu ikimaliza katika nafasi ya nane, kabla ya kutwaa taji lao la kwanza la ligi mwaka wa 1908. Katika siku za karibuni,Manchester City ilikuwa ikichunguzwa kwa kuwalipa baadhi ya wachezaji wao mshahara uliozidi kiwango kilichopendekezwa na masharti ya FA. Walipigwa faini ya £250 na wachezaji wao kumi na wanane wakapigwa marufuku kuwachezea tena. United hawakusita kukabiliana na hali hiyo na kuwatwaa Billy Meredith (almaarufu Welsh Wizard) na Sandy Turnbull, miongoni mwa wengine. Vijana hao wageni kutoka mji jirani hawakuruhusiwa kucheza hadi tarehe mosi mwaka wa 1907, kwa sababu ya marufuku yao, kwa hivyo hatua hiyo iliahirishwa hadi msimu wa 1907-08 ili waweze kuendeleza jitihada za united kutwaa taji. Na hilo walifanya, walianza kampeni yao kwa kishindo kwa kuishinda Sheffield United 2-1 na kuanzisha msururu wa ushindi mfululilizo mara kumi. Licha ya msimu kuonekana wenye tatizo mwishoni, United ilifaulu kushikilia na kumaliza msimu kwa pointi tisa mbele ya wapinzani wao wa karibu Aston Villa.
Msimu uliofuatia ulianza kwa United kujitwalia fedha nyingine, Charity Shield,[14] ambayo ilikuwa ya kwanza kuwahi kutolewa na kumalizia kwa taji jingine, taji la kwanza kwa kilabu cha FA, ambalo lilipanda mbegu njema ya kile kimekuwa rekodi ya mataji ya FA. Jinsi walivyokuwa katika kampeni ya taji la kwanza la klabu, Turnbull na Meredith walikuwa na umuhimu katika msimu huu, Turnbull akifunga bao la ushindi katika Finali ya kombe la FA. Ilibidi Klabu kusubiri miaka mingine miwili kabla ya kushinda makombe mengine zaidi, kilishinda Divisheni ya Kwanza kwa mara ya pili katika msimu wa 1910-11. Wakati huo huo, United ilihamia uga wao mpy wa Old Trafford. Walichezea mmchuano wao wa kwanza huko tarehe 19 Februari 1910 dhidi ya Liverpool, lakini wakapoteza 4-3 baada ya kupoteza ushindi wao wa 3-0. Kisha wakasalia bila kombe tena katika msimu wa 1911-12, ambao haukuwa tu wa mwisho kwa Mangnall kuhusikia (alihamia Manchester City baada ya miaka kumi na United), lakini pia wakati wa mwisho kwa klabu kushinda Divisheni ya Kwanza baada ya miaka 41, muda mrefu zaidi ambao klabu imekaa bila kushinda ligi katika historia yake.
Kwa miaka kumi iliyofuata, klabu kilishuhudia hali ya kudidimia polepole kabla ya kushushwa ngazi ya chini, Division ya pili katika 1922. Walipandishwa ngazi tena mwaka 1925, wakang'ang'ana kufika nusu ya msimamo wa ligi, na wakashushwa ngazi tena mwaka wa 1931. Katika miaka minane iliyotangulia Vita vya Pili vya Dunia, klabu kilididimia na kuwa klabu yo-yo, kikafikia kiwango chao cha chini zaidi cha nafasi ya 20 katika Divisheni ya Pili mwaka wa 1934. Walipandishwa tena katika msimu wa mwisho kabla ya Vita vya Pili vya Dunia. Walijihakikishia nafasi yao katika kiwango cha juu baada ya vita kwa kumaliza katika nafasi ya 14 katika msimu wa 1938-39.
Kipindi cha Busby (1945-1969)
1945 ilishuhudia kuteuliwa kwa Matt Busby kuwa msimamizi katika Old Trafford. Alitumia mtindo usio wa kawaida kufanya kazi yake, akisisitiza kuwa aruhusiwe kuchagua timu yake mwenyewe, kuchagua wachezaji atakaowaajiri na kuwafunza mwenyewe. Mwenyewe alikuwa tayari amepoteza kazi ya usimamizi kwenye kilabu chake cha awali, Liverpool, kwa sababu klabu kiliona kazi hizo kama za wakurugenzi lakini United ikaamua kujaribu mawazo bunifu ya Busby. Wa kwanza kusajiliwa na Busby hakuwa mchezaji, bali meneja msaidizi mpya kwa jina la Jimmy Murphy. Hatua hatari ambayo klabu ilichukulia kumteua Bushy ilileta mazao ya mara moja, klabu kilipomaliza katika nafasi ya pili katika ligi ya 1947, 1483 na 1949 na kushinda kombe la FA 1948, kutokana na juhudi za wazao wa hapo watatu, Stan Pearson, Jack Rowley na Charlie Mitten (Rowley na Pearson walifunga katika fainali ya kombe la 1948), na pia kiungo wa kati kutoka Kazini Mashariki, Allenby Chilton.
Charlie Mitten alikuwa amekimbilia Kolombia kutafuta mshahara bora,lakini wachezaji waliobaki waliweza kushinda taji la Divisheni ya Kwanza baadaye mwaka 1952. Hata hivyo, Busby alijua kwamba timu za kandanda zilihitaji zaidi ya tajriba, kwa hivyo alitumia sera ya kuleta wachezaji kutoka katika timu ya vijana pale ilipowezekana. Mara ya kwanza, wachezaji wachanga kama vile Roger Byrne, Bill Foulkes, Mark Jones na Dennis Viollet, walichukua muda kuzoea timu kuu, na kuteremka hadi nafasi ya nane mwaka 1956, lakini timu hiyo ilishinda ligi tena katika mwaka wa 1956 kwa umri wa wastani miaka 22 tu, na kufunga mabao 103 wakati huo. Sera ya kuteua vijana iliyowekwa na Busby sasa imekuwa fadhila mahususi kwa vipindi vilivyofanikiwa zaidi katika historia ya klabu (katikati ya 1950, kati na mwisho wa miaka ya 1960 na miak 1990). Kundi asilia la vijana wachezaji lilijulikana kama Busby Babes, ambapo aliyevuma sana alikuwa kiungo wa pembeni Duncan Edwards. Kijana huyo kutoka Dudley, West Midlands aliichezea United kwa mara ya kwanza kabisa akiwa na umri wa miaka 16 tu mwaka 1953. Ilisemekana kuwa Edwards angeweza kucheza katika nafasi yoyote uwanjani, na wengi waliomwona akicheza walisema kuwa yeye ndiye alikuwa mchezaji maarufu kabisa katika historia ya mchezo huo. Msimu uliofuata, 1956-57, walishinda ligi tena na kufikia fainali ya Kombe la FA, na kupoteza kwa Aston Villa. Pia ilikuwa timu ya kwanza ya Uingereza kushindana katika kombe la Uropa, kwa amri ya FA, ambayo ilikuwa imeiinyima Chelsea fursa sawa na hiyo msimu uliotangulia, na kufika nusu fainali kabla ya kung'olewa na Real Madrid. Ikielekea nusu fainali hizo, United pia iliacha rekodi kwa ushindi ambayo bado ipo kama washindi wakuu katika mashindano yote, kwa kuwachapa mabingwa wa Ubelgiji Anderlecht mabao 10-0 ugani Maine Road.
Janga liliikumba msimu uliofuata, wakati ndege iliyokuwa imewabeba wachezaji kurejea nyumbani kutoka mchuano wa European Cup ilipoanguka pindi ilipoanza kupaa baada ya kutua kujaza mafuta huko Munich, Ujerumani. Ajali hiyo ya ndege Munich ya 6 Februari 1958 ilisababisha vifo vya wachezaji - Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Marko Jones, Daudi Pegg, Tommy Taylor na Liam "Billy" Whelan - na abiria wengine kumi na watano, pamoja na wafanyikazi wa United Walter Crickmer, Bert Whalley na Tom Curry.[15] Tayari kulikuwa na majaribio mawili ya kupaa kabla hilo la tatu lililoishia maafa, lilisababishwa na kujazana kwa tope mwishoni mwa barabara ya ndege na hivyo kupunguza kasi ya ndege hadi kiwango kisichotosha kupaa. Ndege iliteleza nje ya mwishoni mwa barabara ya kupaa, kupitia uani na kuingia katika nyumba ambazo hazikuwa na watu watu. Mlindalango wa United Harry Gregg alifanikiwa kutozirai baada ya ajali, na kwa kuhofia kulipuka kwa ndege wakati wowote, aliwakamata Bobby Charlton-ambaye alikuwa ameichezea United mechi yake ya kwanza kabisa miezi 18 tu iliyopita – na Denni Viollet viunoni na kuwavuta mahali salama. Wachezaji 7 wa United walikufa katika eneo la tukio, huku Duncan Edwards akifa majuma mawili baadaye hospitalini. Wing'a wa kulia Johnny Berry pia alinusurika ajali hiyo, lakini majeraha aliyopata kwenye ajali yalisitisha ghafla uchezaji wa kandanda. Matt Busby hakutumainiwa kuishi zaidi na madaktari wa Munich na wakati mmoja alifanyiwa Maombi ya Mwisho, lakini alipata afueni kimiujiza na hatimaye aliruhusiwa kutoka hospitalini baada ya kulazwa kwa zaidi ya miezi miwili.
Kulikuwa na uvumi kuwa klabu ingefilisika na kujiondoa kutoka mashindano yote, lakini Jimmy Murphy aliposhikilia usukani kama meneja huku Busby akiendelea kupona majeraha, klabu kiliendelea kucheza kwa timu hafifu. Licha ya ajali hiyo, walifika fainali ya kombe la FA tena, ambapo walipoteza dhidi ya Bolton Wanderers. Mwishoni mwa msimu, UEFA iliipa FA nafasi ya kuwasilisha United na mabingwa wa msimu Wolverhampton Wanderers, kushiriki kombe la Uropa mwaka 1958-59 kama heshima kwa waathiriwa lakini FA ilikataa. United ilimudu kuikaba Wolves koo msimu uliofuata, huku ikimaliza katika nafasi ya kuridhisha ya pili; haikuwa mbaya kwa timu iliyokuwa imepoteza wachezaji tisa katika ajali ya ndege ya Munich.
Busby aliijenga upya tena timu hiyo mapema miaka ya 1960, akisajili wachezaji kama vile Denis Law na Pat Crerand, wakati huo huo akilea kizazi chake kipya cha vijana chipukizi. Huenda maarufu zaidi katika kundi hili jipya alikuwa kijana kutoka Belfast aliyeitwa George Best. Best alikuwa na uanariadha wa kipekee , lakini kipawa chake cha thamani zaidi kilikuwa kudhibiti mpira. Miguu yake ya kasi ilimruhusu kupenya kwenye mwanya wowote katika ngome ya wapinzani, hata uwe mdogo kiasi gani. Timu hiyo ilitwaa Kombe la FA mwaka wa 1963, ingawa ilimaliza katika nafasi ya 19 katika Daraja la Kwanza. Shangwe za ushindi wa Kombe la FA zilionekana kuwaimarisha wachezaji, waliosaidia klabu kufikia nafasi ya pili 1964, na kuimarika zaidi kwa kushinda ligi katika mwaka wa 1965 na 1967. United ilishinda kombe la Uropa 1968 kwa kuinyuka Eusébio's Benfica 4-1 kwenye fainali na kuwa kilabu cha kwanza Uingereza kushinda shindano hilo. Timu hii ya United ilikuwa maarufu kwa kuwa na wanakandanda watatu bora wa Mwaka barani Uropa: Bobby Charlton, Denis Law na George Best. Matt Busby alijiuzulu kama meneja 1969 na nafasi yake kuchukuliwa na kocha wa akiba na pia aliyekuwa mchezaji wa United, Wilf McGuinness.
1969-1986
United ilijitahidi kujaza nafasi ya Busby, na timu ilitatizika chini ya Wilf McGunness katika msimu wa 1969-70, ilipomaliza katika nafasi ya kukatisha tamaa ya nane, na kufuatiwa na kuanza vibaya katika msimu wa 1970-1971, McGunnies alishushwa madaraka na kuwa kocha wa timu ya akiba. Busby alishawishwa kurudi klabuni, japo kwa miezi sita pekee. Matokeo yalikuwa bora chini ya uongozi wa Busby, lakini hatimaye aliondoka klabuni kwa mara ya mwisho katika majira ya joto ya 1971. Hayo yakijiri, United ilikuwa imewapoteza wachezaji wa hali ya juu kama Nobby Stiles na Pat Crerand.
Licha ya kumwomba maneja aliyeiongoza Celtic kushinda kombe la Uropa Jock Stein, kuwa meneja wake, Stein alikubali kwa mkataba wa mazungumzo kujiunga na United, lakini akaghairi msimamo dakika za mwisho- Frank O’Farrell aliteuliwa kumrithi Busby. Hata hivyo, kama Mc Guinness, O’Farrell alidumu chini ya miezi 18, tofauti kati ya wawili hao ni kuwa O’Farrell aliitikia matokea ya timu yasiyo ya kuridhisha kwa kuleta vipaji vipya, wakutajika hasa ni Martini Buchaman kutoka Aberdeen kwa malipo ya £125,000. Tommy Docherty akawa meneja mwishoni mwa 1972. Docherty, au "Doc", aliiokoa United kutoshushwa ngazi msimu huo lakini walishushwa mwaka 1974, wakati ambapo nyota watatu , Best, Law na Charlton walikuwa wamekihama klabu. Denis Law alikuwa amehamia Manchester City katika majira ya joto ya 1973, na kuishia kufunga bao ambalo watu wengi husema liliishusha ngazi ya United, kwa adabu alikataa kusherehekea pamoja na wanatimu wenzake. Wachezaji kama vile Lou Macari, Stewart Houston na Brian Greenhoff waliletwa kuchukua nafasi za Best, Law na Charlton lakini hakuna aliyefikia kimo cha watatu hao waliotangulia.
Timu iliweza kupandishwa ngazi katika jaribio la kwanza, huku kijana Steve Coppell akishiriki mchuano wake wa kwanza kuelekea mwisho wa msimu baada ya kujiunga na klabu kutoka Tranmere Rovers na kufika fainali za Kombe la FA mwaka 1976, lakini walishindwa na Southampton. Walifika fainali tena mwaka 1977, walipoishinda Liverpool 2-1. Pamoja na mafanikio na umaarufu wake miongoni mwa mashabiki, Docherty alipigwa kalamu mara baada ya fainali ilipopatikana kuwa alikuwa na uhusiano wa kimapenzi na mke wa mtaalamu wa tibamaungo (physiotherapist).
Dave Sexton alichukua nafasi ya Docherty kama meneja katika majira ya joto ya 1977 na kuifanya timu kucheza mtindo wa kujihami zaidi. Mtindo huu haukupendwa na mashabiki ambao walikuwa wamezoea mtindo wa kandanda ya kushambulia iliyopendelewa na Docherty na Busby. Usajili mkuu wa wachezaji uliofanyika chini ya Sexton ulihusisha Joe Jordan, Gordon McQueen, Gary Baileyna na Ray Wilkins lakini kwa sababu ya mtindo wa kujihamu wa Sexton, United ilishindwa kutoka katika safu ya kati isipokuwa mara moja tu, ilipomaliza katika nafasi ya timu mbili bora na ikaweza kufikia finali ya kombe la F.A mara moja, ilipoteza kwa timu ya Arsenal. Kwa sababu ya ukosefu huu wa vikombe, Sexton alifutwa mwaka wa 1981, ingawa alikuwa ameshinda michuano yake yote saba ya mwisho.
Nafasi yake ilichukuliwa na mshaufu Ron Atkinson ambaye fikra zake za ucheshi zilidhihirika katika vilabu alivyosimamia. Mara moja alivunja rekodi ya Uingereza ya ada ya uhamisho kwa kumsajili Bryan Robson kutoka klabu yake ya zamani, West Bromwich Albion. Robson aliibuka kuwa kile wengi walifikiria kuwa mchezaji bora kiungo cha kati wa United tangu Duncan Edwards. Timu ya Atkinson iliweza kushuhudia usajili mpya wa wachezaji kama vile Jesper Olsen, Paul McGrath na Gordon Strachan ambao walicheza na wliokuwa wachezaji wa timu ya vijana wakiwemo Norman Whiteside na Mark Hughes. United ilishinda Kombe la FA mara mbili katika miaka mitatu, katika mwaka wa 1983 na 1985, walipigiwa upatu kushinda Ligi katika msimu wa 1985-86 kabla ya kushinda mechi zao kumi za kwanza ligini jambo lililopelekea kuwepo na tofauti ya pointi kumi kati yao na wapinzani wao mwanzoni mwa mwezi wa Oktoba. Hata hivyo, muundo wa timu uliporomoka na United ikamaliza msimu huo katika nafasi ya nne. Uhafifu wa timu uliendelea katika msimu uliofuata, na United ilikuwa ikichungulia kushushwa ngazi kuanzia mwanzo wa Novemba 1986, Atkinson alifutwa.
Enzi ya Alex Ferguson, kabla ya Treble [1986-1998]
Alex Ferguson aliwasili kutoka Aberdeen kuchukua nafasi ya Atkinson siku hiyo hiyo aliyofutwa Atkinson, alikuja pamoja na meneja msaidizi wake, Archie Knox. Ingawa mechi yake ya kwanza uongozini, dhidi ya Oxford United tarehe 8 Novemba 1986 alishindwa 2-0, Ferguson aliiongoza klabu kumalizia nafasi ya 11 katika ligi. Kumaliza katika nafasi ya pili 1987-88, pamoja na Brian McClair kuwa mchezaji wa kwanza wa United tangu George Best na kufunga mabao ishirini katika msimu wa ligi, huenda kuliwafanya mashabiki kuwa na matumaini kidogo kwa siku za usoni lakini walirejelea haraka uhafifu kwa kumalizia nafasi ya 11 mwaka 1989.
Wachezaji wengi waliosajiliwa na Ferguson hawakufikia matarajio ya mashabiki, na meneja iliripotiwa nusura aachishwe kazi mwanzoni mwa 1990, wengi waliamini kwamba kushindwa kwao na Nottingham Forest katika duru ya tatu ya Kombe la FA kungetia muhuri hatma yake. Bao la Marko Robins kunako dakika 56 liliiwezesha United kushinda mchuano huo na kuwaweka katika king'ang'anyiro kilichowapeleka hadi fainali iliyofanyika Wembley, ambapo waliitinga Crystal Palace 1-0 katika mchuano wa marudio baada ya sare ya 3-3 katika mechi ya awali. Mwaka uliofuata, United ilifika fainali ya League Cup na kupoteza kwa bao 1-0 kwa timu ya aliyekuwa meneja wao Ron Atkinson Sheffield Wednesday. Hata hivyo, msimu ulimalizika kwa ushindi wa kwanza wa Kombe la Washindi wa Vilabu (Cup Winners 'Cup), walipoiadhibu Barcelona 2-1 katika fainali ugani Rotterdam. Ushindi wa taji la Cup Winners uliiruhusu timu kucheza katika UEFA Super Cup mwaka 1991 ambapo waaliwashinda waliokuwa washindi wa Kombe la Ulaya Red Star Belgrade 1-0 uwanjani Old Trafford. Mechi hiyo ilipaswa kuchezwa kwa michuano miwili lakini kutokana na ukosefu wa utulivu wa kisiasa nchini Yugoslavia wakati huo, UEFA iliamua kwamba mchuano wa Old Trafford tu ndio utakaochezwa. Kushiriki kwa mara ya pili mfululizo katika fainali ya kombe la Ligi kulitokea mwaka 1992, United wakati huo iliifunga Nottingham Forest 1-0 ugani Wembley.
Wakati huo huo, matukio yalikuwa yakiendelea nje ya uwanja mwishoni mwa mwongo, huku mwenyekiti Martin Edwards akijaribu kuiuza klabu kwa mkwasi Michael Knighton mwaka 1989. Uuzaji huo wa milioni £20 ulikuwa karibu kuthibitishwa huku Knighton akiingia Old Trafford akiwa na sare ya Manchester United na akifanya mbwembwe kadha kabla ya kuvurumisha mpira kuelekea langoni upande wa Stretford ugani humo. Knighton aliweza kuona rekodi za kifedha za klabu, lakini, kabla ya mkataba wa uuzaji kukamilishwa washauri wake wa kifedha walikataa na mpango huo ukafutiliwa. Hata hivyo, kwa kuwa Knighton alikuwa na ufahamu wa jinsi mambo yalivyokuwa yakiendeshwa klabuni, alipewa wadhifa katika bodi ya klabu kama njia ya kumfanya kubaki kimya kuhusu jambo hilo. Mwaka 1991, ikihitaji msaada zaidi wa kifedha kufuatia Ripoti ya Taylor klabu ilianza uuzaji katika Soko la Hisa la London kwa thamana iliyokisiwa kuwa paundi milioni 47, na kuleta katika macho ya umma hali yake ya kifedha. Martin Edwards alihifadhi wadhifa wake kama mwenyekiti, lakini sasa klabu ilikuwa ikimilikiwa na umma.
Majira ya joto ya mwaka 1991 pia yalishuhudia kuwasili kwa mlindalango raiya wa Denmak Peter Schmeichel, ambaye kutofungwa kwake katika michuano 17 kuliipa United rekodi bora ya kujihami katika Divisheni ya kwanza msimu wa 1991-92na kuwasaidia kumaliza katika nafasi ya pili nyuma ya Leeds United, ndani ya safu hizo kulikuwa na sogora fulani Mfaransa aliyeitwa Eric Cantona. Alex Ferguson alitambua haja ya United ya kuwa na mshambulizi kama njia ya kumzuia Mark Hughes na Brian McClair na alijaribu - na kushindwa - mara kadhaa kumsajili mshambuliaji wa Sheffield Wednesday David Hirst, lakini wakati meneja wa Leeds Howard Wilkinson alipompigia Martin Edwards mwezi Novemba 1992 kuuliza kuhusu uwezekano wa kupatikana kwa Denis Irwin, mazungumzo hayo yaligeuka haraka na kumhusu Cantona. Kwa mshangao wa Edward na Ferguson, vilabu hivyo viwili viliweza kukubaliana kwa ada ya pauni milioni 1.2 ili kumpata Mfaransa huyo thabiti. Kuwasili kwa Cantona kuliipa United mwamko muhimu sana na kuisaidia timu hiyo kuweza kujishindia taji la kwanza la Ligi tangu mwaka wa 1967. Baada ya kusajiliwa kwa Roy Keane kutoka Nottngham Forest mnamo mwaka wa Julai 1993, United iliweza kushinda taji la pili mtawalia kwa mara ya kwanza tangu mwaka wa 1957 kwenye mwaka uliofuata, kabla ya kushinda kombe la FA ili kukamilisha "Ushindi pacha" wa kwanza katika historia ya Kilabu hiyo. Mwaka huo, hata hivyo, klabu kiliomboleza kufuatia kifo cha aliyekuwa meneja na mkurugenzi wa klabu Matt Busby, aliyekufa tarehe 20 Januari 1994.
Msimu wa 1994-95 ulikuwa wa kwanza kwa klabu kumaliza bila kombe tangu 1988-89, ingawa walicheza vizuri hadi katika wiki ya mwisho wa msimu na kufikiwa fainali ya FA Cup, ambapo walipoteza kwa Everton. Andy Cole alisajiliwa kutoka Newcastle United kwa gharama iliyoweka rekodi Uingereza ya paundi milioni £6 pamoja na Keith Gillespie. Hata hivyo, baada mchuanio wa kwanza wa Cole akiwa United, Eric Cantona alipokea marufuku ya miezi nane kwa kuruka ndani ya eneo umati na kumuumiza Mathayo Simmons shabiki wa Crystal Palace, ambaye alikuwa amemdhihaki Cantona kutokana na rangi ya ngozi yake akiondoka uwanjani wakati wa mchuano wa United ugani Selhurst Park. Kusimamishwa kwa Cantona kulitolewa na baadhi kama sababu ya United kushindwa kukamilisha kwa mataji matatu "hat-trick" msimu huo. Kutofanikiwa kama ilivyotarajiwa msimu huo kulimsababisha Ferguson kufanya marekebisho makuu katika timu aliwauza Paul Ince, Andrei Kanchelskis na Mark Hughes na kujaza nafasi zaoo kwa wachezaji kutoka katika timu ya vijana wa klabu hiyo, akiwemo David Beckham, Gary Neville, Phil Neville na Paul Scholes. Baada ya kushindwa 3-1 na Aston Villa katika siku ya ufunguzi wa msimu 1995-96, mwanahabari wa televisheni maarufu Alan Hansen alitoa kauli maarufu kwa kusema "kamwe hamtashinda chochote mkiwa na watoto."[16] Wachezaji kadhaa wapya, ambao baadhi yao kwa haraka walijumuishwa katika michuano ya kimataifa ya mara kwa mara na timu ya Uingereza, waliitikia vizuri na kutokana na motisha ya kurejea kwa Cantona Oktoba 1995, United ikawa klabu ya kwanza ya Uingereza kuwahi kushinda mataji mawili mara mbili, ufanisi uliokuja kujulikana kama "Double Double".[17]
Nahodha Steve Bruce aliondoka kuelekea Birmingham City mwezi Julai 1996, na Alex Ferguson akamtaja Eric Cantona kama nahodha mpya wa klabu. Aliiongoza timu kutwaa taji la nne la ligi kati ya miaka mitano katika 1996-97 kabla ya kustaafu kutoka kandanda akiwa na umri wa 30 ilipofika mwisho wa msimu huo. Teddy Sheringham aliletwa kuchukua nafasi yake, na shati yake tambulika nambari 7 ikakabidhiwa David Beckham. Walianza msimu wa 1997-98 vizuri, lakini wakapoteza michuano mitano baada ya Krismasi na kumaliza katika nafasi ya pili, pointi moja nyuma ya washindi mara mbili Arsenal. Baada ya kipindi bila mshindani wa kila mara kuwania taji ligi, hii ilikuwa dhibitisho ya kuwasili kwa Arsenal kama mshindani halisi ambao wangegombea katika miaka michache iliyofuata.
Ushindi mara tatu, Treble (1998–99)
Msimu wa 1998-99 kwa Manchester United ulikuwa na mafanikio sana katika historia ya vilabu vya kandanda nchini Uingereza kwani walikuwa timu ya pekee ya Uingereza iliyowahi kushinda mataji matatu - Ligi Kuu (Premier), kombe la FA na taji la mabingwa UEFA Champions Leaguae katika msimu huo.[18] Baada ya msimu wa wasiwasi wa Ligi ya Premier, Manchester United ilitwaa taji hilo kwenye siku ya mwisho ya fainali kwa kuwashinda Tottenham Hotspur mabao 2-1, huku Arsenal ikiishinda Aston Villa bao 1-0.[19] Kutwaa taji la Ligi ya Premier kulikuwa sehemu ya kwanza ya ushindi mara tatu (treble), sehemu moja ambayo meneja Alex Ferguson aliieleza kuwa ngumu zaidi.[19] Katika Fainali ya kombe la FA United ilikabiliana na Newcastle United na kushinda 2-0 kwa mabao kutoka kwa Teddy Sheringham na Paul Scholes.[20] Katika mechi ya mwisho ya msimu wa 1999 walicheza UEFA Chapions League Final na kuishinda timu ya Bayern Munich katika kile kinafikiriwa kuwa mwamko mkuu sana kuwahi kushuhudiwa, mchuano ulikuwa umeingia muda wa ziada wakiwa wameshindwa kwa bao moja kabla ya kutoka nyuma na kufunga mara mbili na hivyo kushinda 2-1.[18] Ferguson baadaye alipongezwa kwa huduma zake katika kandanda na kutunukiwa heshima ya taifa inayompa ruhusa kuitwa "sir".[21] Kuhitimisha mwaka huo wa kuvunja rekodi, Manchester United ilishinda kombe la Intercontinental baada ya kuinyuka Palmeiras bao 1-0 mjini Tokyo.[22]
Baada ya kipindi cha ushindi Mara Tatu (1999-hadi sasa)
United ilishinda ligi mwaka 2000 na 2001, lakini vyombo vya habari vikaona kana kwamba klabu kimeshindwa msimu huo kwa sababu kilishindwa kutwaa tena taji la Ulaya. Mwaka 2000, Manchester United ilikuwa mojawapo ya timu 14 waanzilishi wa G-14, kundi la vilabu vya soka mashuhuri Ulaya.[23] Klabu hicho pia kilikataa kushiriki kombe la FA 1999-2000 na badala yake kushiriki katika mashindano ya uzinduzi wa taji la FIFA la Klabu Bingwa Duniani Brazil, kilitaja shinikizo kutoka kwa FA, UEFA na kamati ya Uingereza iliyokuwa ikishughulikia kombe la dunia la 2006. Ferguson aliweka mikakati ya kujihami ili kufanya iwe vigumu kwa United kushindwa Ulaya, lakini mikakati hiyo haikuwa na mafanikio kwani United ilikamilisha msimu wa Ligi Kuu ya 2001-02 katika nafasi ya tatu. Walitwaa tena ligi msimu uliofuata (2002-03) na kuanza msimu uliofuata vizuri, lakini hali yao ilishuka kwa kiasi kikubwa baada ya Rio Ferdinand kupokezwa marufuku tata ya miezi minane kwa kutohudhuria upimaji wa madawa ya kulevya. Walishinda kombe la FA 2004, hata hivyo, waliibandua nje Arsenal (hatimaye Arsenal ilishinda taji la Ligi Kuu msimu huo) wakiwa njiani kuelekea fainali ambako waliishinda Millwall.
Msimu wa 2004-2005 ulijawa na hali ya kutofunga mabao, hasa kutokana na jeraha la mshambulizi Ruud van Nistelrooy na United ikamaliza msimu huo bila taji lolote na katika nafasi ya tatu. Wakati huu, hata kombe la FA liliwaponyoka kwani Arsenal iliishinda United kwa mikwaju ya penalti baada ya kutoka sare baada ya kucheza kwa dakika 120. Nje ya uwanja, hadithi kuu ilikuwa uwezekano wa klabu kuchukuliwa, tarehe 12 Mei 2005 na mfanyibiashara wa Kimarekani Malcom Glazer ambaye aliweza kupata udhibiti wa klabu hiyo kupitia uwekezaji kutumia kampuni yake ya Red Football Ltd. katika ununuzi uliothaminiwa kufikia kima cha takribani milioni £800 (wakati huo ikikisiwa kuwa sawa na dola bilioni 1.5).[24][25] Tarehe 16 Mei, aliziongeza hisa zake hadi 75% zinazohitajika kukiondoa klabu hicho kutoka Soko la Hisa na kukifanya kuwa binafsi tena, alitangaza nia yake kufanya hivyo katuka muda wa siku 20.[25] Tarehe 8 Juni, aliwateua wanawe katika bodi ya Manchester United kama wakurugenzi wasio watendaji.[26]
United ilianza vibaya msimu wa 2005-06, huku kiungo wa kati Roy Keane akiondoka kujiunga na Celtic baada ya kuwakosoa hadharani wachezaji wenzake kadhaa. Klabu pia ilikuwa imeshindwa kuhitimu kufuzu kwa awamu ya mwondoaano wa UEFA Champions League kwa zaidi ya mwongo mmoja, baada ya kupoteza kwa Benfica. Msimu huu pia walikumbwa na mikosi kadhaa ya majeraha kwa wachezaji wakuu kama vile Gabriel Heinze, Alan Smith, Ryan Giggs na Paul Scholes. Hata hivyo, walizuiliwa kuachwa mikono mitupu katika misimu mifululizo- masikitiko ambayo yalikuwa hayajashuhudiwa kwa miaka 17 iliyopita-kwa kushinda kombe la Ligi ya 2006, baada ya kuwalaza majirani zao waliopandishwa cheo Wigan Athletic katika fainali kwa mabao 4-0. United pia ilijihakikishia nafasi ya pili na kufuzu moja kwa moja kushiriki michuano ya Ligi ya Mabingwa (Champions League) siku ya mwisho ya msimu kwa kuishinda Charlton Athletic 4-0. Mwishoni mwa msimu wa 2005-06, mmoja wa washambuliaji wa United, Ruud van Nistelrooy, alikihama klabu na kujiunga na Real Madrid, kutokana na ugomvi baina yake na Alex Ferguson.[27]
Mnamo Julai 2006, klabu kilitangaza mpango wa ufadhili mpya. Kiasi cha jumla kitakuwa £ milioni 660, ambayo italipiwa riba ya £ milioni 62 kwa mwaka.[28] Matokeo ya mpango huu mpya wa ufadhili utakuwa punguzo la asilimia 30 ya malipo ya kila mwaka.[29] Uwanjani, msimu wa 2006-07 ulishuhudia United ikirejea na mtindo wao wa kandanda ya kushambulia ambao ndio ulikuwa msingi wa miaka yao ya ufanisi mwishoni mwa miaka ya 1990, wakifunga takriban mabao 20 zaidi ya Chelsea waliokuwa katika nafasi ya pili baada ya michuano 32. Januari 2007, United ilimsajili Henrik Larsson kwa mkopo wa miezi miwili kutoka Helsingborg ya Uswidi, mshambuliaji alitekeleza jukumu muhimu sana katika kuisaidia United kuingia nusu fainali ya Ligi ya Mabingwa,[30] huku ikiwa na matumaini ya kushinda mataji matatu kwa mara ya pili, hata hivyo, baada ya kufikia nusu fainali, United iliaibishwa na Milan kwa jumla ya mabao 3-5.[31] Miaka minne baada taji lao la mwisho, United ilishinda taji la Premier League tarehe 6 Mei 2007 baada ya Chelsea kutoka sare na Arsenal jambo lililoiacha The Blues pointi saba nyuma ikiwa imesaza michuano miwili ili kumaliza, kufuatia ushindi wa United wa 1-0 katika mchuano wa timu kutoka mji wa Manchester "Derby" siku iliyopita na kuifanya kombe lao la 9 la Ligi ya Premier katika misimu 15 ya uwepo wa ligi hiyo. Hata hivyo, ushindi pacha "Double" wa mara ya nne ambao haukutarajiwa haukutokea baada ya Chelsea kuifunga United 1-0 katika muda wa ziada katika kombe la kwanza la FA kufanyika katika uwanja mpya wa Wembley; wa kwanza kufanyika nchini Uingereza tangu uwanja wa zamani kubomolewe miaka saba iliyopita.
Kipindi cha kati ya 2007-08 kilishuhudia United ikimaliza kwa kushinda mataji mawili ya Ulaya licha ya kuanza vibaya msimu huo walipojipata katika nafasi 17 katika Ligi Kuu baada ya kushiriki katika mechi tatu. Hata hivyo, tarehe 11 Mei 2008, United ilihifadhi taji la Ligi ya Premier kufuatia ushindi dhidi ya Wigan Athletic. Huku washindani wao katika taji hilo Chelsea wakiweza tu kutoka sare na Bolton Wanderers, United iliweza kumaliza msimu kwa alama mbili mbele. Klabu pia ilifika fainali ya Kombe la Ulaya kwa mara ya tatu katika historia yake, baada ya kuvishinda vilabu kama Barcelona na Roma ili kufuzu kwa fainali. Waliifunga Chelsea katika mikwaju ya penalti 6-5 katika fainali ugani Luzhniki Moscow baada ya kutoka sare ya 1-1 katika muda wa kawaida tarehe 21 Mei 2008. Kupitia ushindi huu , walijipatia taji lao la tatu la Ulaya na kuweka rekodi yao kutowahi kupoteza fainali kubwa ya Ulaya. Kisadfa, msimu huu ulikuwa wa miaka 100 tangu Manchester United iliposhinda taji lao la kwanza la Ligi, ilikuwa miaka 50 baada ya ajali ya ndege ya Munich na miaka 40 baada ya Manchester United kuwa timu ya kwanza ya Uingereza kushinda taji la Ulaya. Fainali ya Kombe la Ulaya ilishuhudia pia Ryan Giggs akiichezea klabu hiyo kwa mara ya 759, na kumpita Bobby Charlton aliyekuwa akishikilia rekodi ya kuichezea mara nyingi zaidi klabu hicho.
Kabla ya kuanza kwa msimu wa 2008-09, United walishiriki na kushinda tuzo ya ngao yaFA Community Shield ya 2008. United walifunga Portsmouth katika mikwaju ya penalti 3-1, washindi wa Kikombe cha FA cha 2007-08, baada ya mechi kukamilika kwa sare tasa ya 0-0 ndani ya dakika 90. Mnamo tarehe 21 Desemba 2008, United waliongezea nishani zaidi kwenye hazina yao ya tuzo kwa kushinda katika fainali ya Kombe la Ulimwengu la Vilabu vya FIFA kwa kuishinda LDU Quito kutoka Ecuador kwa bao 1-0 kule Japan, Wayne Rooney ndiye aliyefunga bao la ushindi. Miezi miwili baadaye, waliliongezea kombe la Ligi ya 2009 katika hazina yao ya tuzo kwa kuishinda Tottenham Hotspur mabao 4-1 kwenye mikwaju ya penalti.[32] Mnamo tarehe 16 Mei, United waliweza kuwahi taji la 11 katika Ligi ya Primia - na taji la ujumla la 18 katika Ligi – baada ya kuenda sare tasa ya 0-0 nyumbani kwao wakicheza na Arsenal huku wakishinda mataji matatu mtawalia ya Ligi ya Premier kwa mara ya pili.[33] Mnamo tarehe 27 Mei 2009, Barcelona waliweza kuishinda Manchester United mabao 2-0 katika fainali ya Ligi Mabingwa kule Rome, yaliyofungwa na Samuel Eto'o na Lionel Messi.[34] Fainali ya Ligi ya Mabingwa ilitokea kuwa mechi ya mwisho kwa Carlos Tévez – ambaye mkataba wake ulikamilika mnamo tarehe 30 Juni – na Christiano Ronaldo – aliyeuzwa kwa Real Madrid kwa gharama ya milioni £80, kuvunja rekodi ya dunia ya kuhamisha na kusajiliwa kwa Kaka na Real Madrid kutoka Milan kwa gharama ya milioni £56. Hata hivyo, United waliitikia hasara hizo kwa kumhamisha na kumsajili Michael Owen bila gharama yoyote, Antonio Valencia kwa milioni £17 na Gabriel Obertan kwa gharama ya milioni £3.
Msimu wa 2009-10 ulianza vizuri kwa timu ya Manchester United, licha ya kushindwa 1-0 na timu ya Burnley kule Turf Moor iliyokuwa pigo kubwa kwao. Wingi wa ushindi ukafuata hatimaye, pamoja na ushindi wa kusisimua dhidi ya Manchester City kwa mabao 4-3, uliopatikana mnamo dakika ya 96 kutokana na bao lake Michael Owen. Hata hivyo, mchezo isioridhisha uliwafanya kushindwa mabao 2-0 na Liverpool uwanjani Antfield. Kufikia 1 Novemba, Manchester United ni ya pili katika ligi, alama 2 nyuma ya Chelsea. Katika Ligi ya Mabingwa, United kwa sasa ndio washindi wa kwanza kwenye kundi lao, pamoja na ushindi dhidi ya Beşiktaş na CSKA Moscow na ushindi dhidi ya Wolfsburg huko nyumbani kwao. Mnamo tarehe 3 Novemba, Manchester United waliweza kuhifadhi na kuhitimu kutoka katika kikundi kwa kupata mabao sare 3-3 dhidi ya CKSA Moscow.
Nembo na rangi za klabu
Katika enzi zake kama Newton Heath, klabu kilitumia mavazi ya rangi tofauti, inayotambuliwa zaidi ni shati la rangi ya manjano na kijani lililovaliwa kuanzia 1878 hadi 1892, na tena 1894-1896; vazi hili la milia lilitumika tena katika michuano ya ugenini mapema miaka ya 1990. Mavazi mengine yaliyovaliwa na Newton Heath ni pamoja na shati jekundu lililokuwa na weupe robo yake (1892-1894) na shati jeupe lisilo kuwa na milia (1896-1902), zote hizi zilivaliwa na kaptura ya rangi ya samawati.[35] Katika mwaka wa 1902, pamoja na klabu kubadili jina na kuwa Manchester United, klabu pia kilibadili rangi zake kuwa jezi nyekundu, kaptura nyeupe na soksi nyeusi, ambayo imesalia kuwa sare wastani ya Man Utd katika michuano ya nyumbani tangu wakati huo. Kilicho tofauti na haya ni jezi ambazo timu ilivaa ikicheza fainali ya kombe la FA 1909 na Briston City ambayo ilikuwa nyeupe na mshipi mwekundu wa muundo wa “V”.[36] Mtindo huu ulifufuliwa katika miaka ya 1920 kabla United kurudia mashati yenye rangi nyekundu pekee, pia ilitumika kwa ajili ya michuano ya nyumbani na ugenini katika msimu wa 2009-10 kama njia ya kusherehekea miaka 100 katika Old Trafford.[37][38]
Jezi za kuchezea ugenini kawaida huwa nyeupe na kaptura nyeusi na soksi nyeupe, lakini rangi nyingine zimetumika, ikiwa ni pamoja na shati iliyokuwa na milia ya samawati na nyeupe iliyotumika kati ya 1903-1916, sare nyeusi kila kitu kilichotumika mwaka 1994, 2003 na 2007 na shati la blue iliyokuwa na mistari myembamba mwaka 2000. Mojawapo ya sare iliyokuwa maarufu kwa wengi, japo haikudumu, ni sare ya United iliyokuwa ya michuano ya ugenini ya rangi ya kijivu pekee iliyotumika kati ya 1995-96, iliacha kutumiwa baada ya timu kushindwa mchezo mmoja wakati walikuwa wameivaa. Katika muda wa mapumziko wakicheza dhidi ya Southampton, wakati united ilikuwa imetingwa 3-0, walibadilisha mavazi na kuvaa sare ya samawati na nyeupe lakini bado wakashindwa 3-1. Kulingana na wachezaji, mavazi ya kijivu hayakuwa yakionekana vyema jambo lililosababisha matokeo duni.[39] Sare nyingine maarufu ya kucheza ugenini ya Man Utd ilikuwa uweza wa kuvalika pande zote, ilikuwa na milia ya nyeupe na mikono mieusi na mstari wa kidhahabu upande mmoja na milia ya kidhahabu na mstari mweusi upande mwingine. Shati hii ilitolewa kama sare ya mwisho iliyoshonwa na Umbro kwa klabu kabla ya kuanza kuhudumiwa na Nike, na iliadhimisha miaka 100 tangu klabu kilipobadili jina lake kutoka Newton Heath kuwa Manchester United.
Sare ya tatu ambayo huvaliwa katika michuano ya nyumbani ni samawati tangu shati hadi sokisi kwa heshima ya sare iliyovaliwa 1968 timu iliposhinda Kombe la Ulaya, ukumbusho wa moja kwa moja ulifanywa na klabu 2008-09 kukumbuka miaka 40 ya jezi la tatu la 1968. Kinyume na desturi hii ni kuwa ni pamoja na sare ya rangi ya manjano iliyovaliwa katika miaka ya 1970, sare iliyotajwa hapo awali ya mistari ya samawati na nyeupe kuanzia 1996, ambayo ilionekana kuwapendeza sana mashabiki, na shati jeupe iliyokuwa na mikato ya mlazo wa rangi nyeusi na nyekundu kuanzia 2004. United pia imetumia shati zilizo wahi kutumika kama ya mazoezi kuwa sare zao za tatu, iliwahi kutumia sare nyeusi toka juu hadi chini katika msimu 1998-99 na shati samawati iliyokuwa na rangi ya damu ya mzee ubavuni mwaka 2001 kwa michuano dhidi ya Southampton na PSV Eindhoven.
Hivi sasa, jezi ya nyumbani ya Manchester United ni nyekundu na iliyo na tepe nyeusi isiyokolea kifuani. Nembo ya klabu huwa juu ya ngao nyeusi yenye ukubwa sawa upande wa kushoto wa V, ilihali alama ya Nike ni nyeupe na huwa upande wa kulia; nembo ya AIG pia ni nyeupe. Katika kukumbuka miaka 100 tangu kufunguliwa kwa uwanja wa klabu hicho cha Old Trafford kuna kitambulisho kinachosoma “Uwanja wa ndoto tangu 1910” (The Theatre of Dreams Since 1910) kilichoshikishwa upande wa mshono. Shati la nyumbani huvaliwa na kaptura nyeupe iliyo na mistari myekundu inayoteremka pande zote mbili za miguu, na soksi nyeusi iliyo na mkato mwekundu.[37] Hivi karibuni sare ya kucheza ugenini imekaribiana katika muundo na sare ya nyumbani, lakini shati ni jeusi lililo na utepe wa samawati kifuani na nembo ya klabu huwa juu ya ngao ya samawati. Sawa na sare ya nyumbani, nembo ya wadhamini iko katikati na kwa rangi nyeupe. Kaptura pia ni nyeusi na milia ya samawati ikielekea chini, huku soksi nazo zikiwa nyeusi na tepe ya samawati.[38] Sare ya ugenini ya klabu ya msimu wa 2008-09, inayojumuisha shati jeupe lililo na mstari wa samawati kwenda chini ubavuni na ukosi wa samawati ilio na mkato mwekundu, unaotumiwa kama sare ya tatu ya msimu wa 2009-10. Ikivaliwa pamoja na kaptura za samawati na soksi nyeupe, jezi la tatu lina nembo za wafadhili kwa rangi ya samawati pamoja na herufi "MUFC" nyuma ya ukosi.Beji ya klabu inakalia nguo nyeupe kushoto mwa kifua.[40][41]
Nembo ya Manchester United imebadilishwa mara chache, lakini umbo la kimsingi limebakia sawa. Beji hiyo imechukuliwa kutoka kwa nembo ya jiji la Manchester. Picha ya Shetani kwenye beji ya klabu ilitokana na lakabu ya klabu “Red Devils” (Shetani Wekundu); lililoanza kutumika mapema miaka ya 1960 baada ya Matt Busby kusikia likirejelea timu ya raga ya Salford kutokana na jezi zao nyekundu.[42] Kufikia mwisho wa miaka ya 1960 nembo hiyo ya shetani ilianza kujumuishwa katika utaratibu na shali za klabu kabla ya kujumuishwa kwenye beji ya klabu mnamo 1970 ikishikilia mkuki wenye ncha tatu. Katika mwaka wa 1998, beji iliundwa upya tena, wakati huu maneno "Footbal Club" yakiondolewa.[43]
Wachezaji
Kikosi cha timu ya kwanza
Kama ilivyokuwa 29 Oktoba 2009,kulingana na vyanzo mseto katika tovuti rasmi.[44][45]
Note: Flags indicate national team as defined under FIFA eligibility rules. Players may hold more than one non-FIFA nationality.
No.PositionPlayer1GKEdwin van der Sar2DFGary Neville (captain)3DFPatrice Evra4MFOwen Hargreaves5DFRio Ferdinand6DFWes Brown7FWMichael Owen8MFAnderson9FWDimitar Berbatov10FWWayne Rooney11MFRyan Giggs (vice-captain)12GKBen Foster13MFPark Ji-Sung14MFZoran Tošić15DFNemanja Vidić16MFMichael Carrick17MFNani18MFPaul Scholes
No.PositionPlayer19FWDanny Welbeck20DFFábio21DFRafael22DFJohn O'Shea23DFJonny Evans24MFDarren Fletcher25MFAntonio Valencia26FWGabriel Obertan27FWFederico Macheda28MFDarron Gibson29GKTomasz Kuszczak30DFRitchie De Laet31MFCorry Evans38GKRon-Robert Zieler41FWJoshua King42MFMagnus Wolff Eikrem43MFMatthew James
Wa mkopo
Note: Flags indicate national team as defined under FIFA eligibility rules. Players may hold more than one non-FIFA nationality.
No.PositionPlayer35MFTom Cleverley (at Watford until 3 Januari 2010)[46]36MFDavid Gray (at Plymouth Argyle until 18 Desemba 2009)[47]37DFCraig Cathcart (at Watford until 4 Januari 2010)[48]
No.PositionPlayer40GKBen Amos (at Peterborough United until 29 Novemba 2009)[49]—FWMame Biram Diouf (at Molde until 31 Desemba 2009)[50]
Wa ziada na walio chuoni
Kwa kikosi cha wachezaji wa ziada na walio chuoni, tazama Manchester United F.C. Reserves and Academy.
Waliokuwa wachezaji hapo awali
Kwa maelezo juu ya wachezaji wa zamani, tazama Orodha ya wachezaji wa klabu ya Soka ya Manchester United na Category:Manchester United F.C. players
Manahodha wa klabu
Rekodi za wachezaji
Kwa mujibu wa mechi iliyochezwa tarehe 8 Novemba 2009 na kulingana na takwimu ya tovuti rasmi.[52] Wachezaji walioandikwa kwa maandishi kolezo ndiyo bado wanaichezea timu ya Manchester United.
Walioshiriki michuano mingi
Waliofunga zaidi
Washindi wa matuzo
Ballon d'Or
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa Ballon d'Or wakati wakiichezea Manchester United:
Denis Law - 1964
Bobby Charlton - 1966
George Best - 1968
Cristiano Ronaldo - 2008
European Golden Shoe ( taji la kiatu cha dhahabu cha Ulaya)
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa European Golden Shoe wakati wakiichezea Manchester United:
Cristiano Ronaldo (mabao 31 ) - 2008
Tuzo la UEFA kwa mwanakandanda wa klabu bora wa mwaka
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa tuzo la UEFA kwa mwanakandanda wa klabu bora wa mwaka wakati wakiichezea Manchester United:
David Beckham - 1999
Cristiano Ronaldo - 2008
Mchezaji wa mwaka wa FIFA
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa tuzo laMchezaji wa mwaka wa FIFA wakati wakiichezea Manchester United:
Cristiano Ronaldo - 2008
Timu ya akina dada
Timu ya soka ya akina dada ya Manchester United yaani Manchester United Ladies FC ilianzishwa mwaka 1977 kama klabu ya mashabiki akina dada yaani Manchester United Supporters Club Ladies. Walijiunga na ligi ya Three Counties League mwaka 1979, na wakawa wanachama waanzilishi wa ligi ya wanawake wa eneo la kaskazini (North West Women's Regional Footbal League) mwaka 1989, walipogeuza jina lao rasmi na kuwa Manchester United Ladies FC. Ingawa walishushwa kutoka katika ligi msimu wao wa kwanza, walipandishwa ngazi tena baada ya msimu huo na kushinda taji ya ligi ya 1995-96. Msimu wa 1998-99, timu hiyo ilijiunga na Northern Combination, hatua mbili chini ya Ligi Kuu ya wanawake ya FA. Waliletwa rasmi chini ya mwavuli wa Manchester United FC mwanzo wa msimu wa 2001-02, lakini walivunjiliwa mbali kiutata mwanzo wa msimu wa 2004-05 kwa sababu za kifedha. Uamuzi huo ulikumbwa na upinzani ikizingatiwa faida inayopatikana na Manchester United na pia kutokana na ukweli kuwa timu ziliondolewa ligi zao zote kabla hata wachezaji kuarifiwa kuhusu uamuzi huo. Hata hivyo, klabu bado kilishiriki katika kandanda ya wasichana kwa kutoa mafundisho kwa wasichana chini ya umri wa miaka 16.[53]
Maafisa wa klabu
Mmiliki: Malcolm Glazer
Rais wa heshima: Martin Edwards
Manchester United Limited
Wenyekiti wenz: Joel Glazer & Avram Glazer
Afisa mkuu mtendaji: David Gill
Afisa mkuu wa utekelezaji: Michael Bolingbroke
Mkurugenzi wa Kibiashara: Richard Arnold
Mkurugenzi mtendaji: Ed Woodward
Wakurugenzi wasio watendaji: Bryan Glazer, Kevin Glazer, Edward Glazer & Darcie Glazer
Manchester United Football Club
Wakurugenzi: David Gill, Michael Edelson, Sir Bobby Charlton, Maurice Watkins
Katibu wa Klabu: Ken Ramsden
Naibu katibu wa klabu: Ken Merrett
Balozi wa kimataifa: Bryan Robson
Maafisa wa ukufunzi na wa kimatibabu
Meneja: Sir Alex Ferguson
Naibu meneja: Mike Phelan
Mkufunzi wa timu ya kwanza: René Meulensteen
Mkufunzi wa walindalango: Eric Steele
Mkufunzi wa mazoezi: Tony Strudwick
Mkufunzi wa nguvu & uzoefu: Mick Clegg
Mkuu wa utendaji wa binadamu: Dr. Richard Hawkins [54]
Meneja wa timu ya ziada: Ole Gunnar Solskjær
Mkufunzi wa timu ya ziada: Warren Joyce
Skauti mkuu: Jim Lawlor
Skauti mkuu wa Ulaya: Martin Ferguson
Mkurugenzi wa chuo cha vijana: Brian McClair
Mkurugenzi wa kandanda ya vijana: Jimmy Ryan
Daktari wa klabu: Dr. Steve McNally
Naibu daktari wa klabu: Dr. Tony Gill
Mwanatibamaungo wa timu ya kwanza: Rob Swire
Historia ya usimamizi
Ufuasi
Kabla ya Vita ya Pili vya Dunia, mashabiki wachache wa kandanda wa Uingereza walisafiri mbali kutazama michezo kwa sababu ya muda, gharama, na vikwazo vya kivifaa kama vile uhaba wa magari miongoni mwa wakaazi. Jinsi City na United walivyocheza michuano ya nyumbani kwa kubadilishana siku za Jumamosi, Wanamanchester wengi wangetazama United juma moja na juma lifuatalo City, lakini baada ya vita, ushindani mkali ukaibuka na ikawa kawaida zaidi kwa shabiki kuchagua kufuata timu moja pekee.
United iliposhinda ligi mwaka 1956, walikuwa na ufuasi wastani wa juu zaidi wa mahudhurio ya ligi nyumbani, rekodi iliyokuwa inashikiliwa na Newcastle United kwa miaka michache iliyotangulia. Kufuatia ajali yao ya ndege Munich mwaka wa 1958, watu zaidi walianza kushabikia United na wengi wakaanza kuhudhuria michuano. Hii illisababisha ushabiki kwa United kupanuka sababu moja inayofanya United kuwa mahudhurio ya juu katika ligi ya kandanda ya Uingereza kwa takribani kila msimu tangu wakati huo, hata wakati waliposhushwa ngazi na kuwa katika Divisheni ya Pili 1974-75.[3] Kwa kweli, kwa misimu miwili ambayo United haikuwa na mahudhurio ya ligi, Old Trafford ilikuwa ikifanyiwa kazi kubwa ya ujenzi (1971-72 na 1992-93).
Ripoti ya mwaka 2002, kwa anwani Do You come From Manchester?, Ilionyesha kuwa asilimia kubwa ya wanunuzi wa tiketi za msimu za Manchester City huishi katika wilaya za posta za Manchester, wakati United ilikuwa na idadi kamili juu ya wanunuzu wa tiketi za msimu wanaoishi katika eneo moja.[55]
Katika miaka ya 1990 na mapema miaka ya 2000, chanzo cha wasiwasi kwa mashabiki wengi wa United kilikuwa uwezekano wa klabu kununuliwa. Kundi la wafuasi IMUSA (Independent Manchester United Supporters' Association) lilijihusisha sana katika kupinga ununuzi uliotarajiwa wa Rupert Murdoch mwaka 1998. Kundi lingine lililotoa shinikizo klabu kisiuzwe, Shareholders United against Murdoch (ambalo baadaye lilikuwa Shareholders United na sasa ni Manchester United Supporters' Trust) liliundwa wakati huu kuhamasisha wafuasi kununua hisa za klabu, ili kwa kiasi kuwawezesha wafuasi kuwa na usemi zaidi katika masuala yaliyowatia wasiwasi kama vile bei na mgao wa tiketi, na kwa kiasi kupunguza hatari ya watu wasiohitajika kununua hisa za kutosha kumiliki klabu. Hata hivyo, mpango huu ulishindwa kumzuia Malcolm Glazer kuwa mmiliki mwenye hisa nyingi. Wafuasi wengi walikasirishwa, na baadhi walibuni klabu asi kwa jina F.C. United of Manchester. Licha ya hasira ya baadhi ya wafuasi kwa wamiliki wapya, mahudhurio yameendelea kuongezeka.
Hisia zilizotolewa na mashabiki hao, wakati mwingine umeshutumiwa. Mwaka 2000, maoni yaliyotolewa kuhusu baadhi ya mashabiki katika Old Trafford na nahodha wa wakati huo Roy Keane, kwamba baadhi ya mashabiki hawawezi hata " kuendeleza neno kandanda, acha kuielewa" yalipelekea wao kutajwa kama "mashabiki wanaohudhuria mchuano kufurahia ukarimu wa klabu na wala si kuishabikia".[56] Alex Ferguson pia ametoa maoni kadhaa kuhusu mashabiki kiasi kwamba alidai kuwa hali iliyoshuhudiwa tarehe 1 Januari 2008 ilikuwa kama "matanga".[57] Baadaye aliongeza, "Nadhani kumekuwa na siku kama hizi hapo nyuma. Ilitokea miaka michache iliyopita, wakati tulipotawala".[57] Baada ya ushindi maarufu wa 1-0 dhidi ya Barcelona ugani Old Trafford, ambao uliiwezesha United kushiriki katika fainali ya Ligi ya Mabingwa ( Champions League) Moscow, Ferguson alisema kwamba mashabiki wa United "walikuwa wapevu sana" na kwamba wao "walituwezesha kufanikiwa".[58][59]
Uwanja
Klabu kilipoanzishwa mara ya kwanza, Newton Heath alicheza michuano yao ya nyumbani kwenye uwanja mdogo ulio North Road, Newton Heath. Hata hivyo, timu geni zilizokuja kucheza uwanjani humo zililalamikia hali yake, ambayo ilikuwa "bwawa upande mmoja na uliojaa miamba kama ya timbo upande mwingine".[10] vyumba vya kubadilishia nguo pia havikuwa vya kujivunia, vilikuwa umbali wa kutembea dakika kumi katika baa ya Three Crowns iliyokuwa Oldham Road. Baadaye walihamishiwa Shears Hotel, mkahawa mwingine uliokuwa Oldham Road, hata hivyo mabadiliko yalihitajika kama klabu ilitaka kuendelea katika Ligi ya Kandanda.
Heath walibaki katika uwanja wao wa North Road kwa miaka kumi na mitano 1878-1893, mwaka mmoja baada ya kuingia Football League na baadaye kuhamia makao mapya Bank Street hapo Clayton. Uwanja mpya haukuwa mzuri sana, vipande vichache vya nyasi vilijipenyeza usoni mwa changarawe na mawingu ya moshi yalifuka kutoka katika kiwanda kilichokuwa karibu. Wakati mmoja, Walsall Town Swifts ilikataa kucheza kutokana na hali mbaya ya uwanja. Changarawe ilimwagwa uwanjani na walinda uga, hatimaye wageni wakawashawishi kucheza na kupoteza 14-0. walipinga matokeo hayo, wakitaja hali mbaya ya uwanja kama sababu ya wao kushindwa, mchuano ukarudiwa. Hali haikuwa nzuri sana wakati wa marudiano, timu ya Walsall ilishindwa tena, ingawa wakati huu walibugia 9-0 tu.[10]
Mwaka wa 1902, klabu karibu kifilisike na uwanja wa Bank Street ulifungwa na mdai kutokana na klabu kushindwa kulipa deni lake. Klabu kiliokolewa katika dakika za mwisho na nahodha Harry Stafford ambaye aliweza kuchangisha fedha za kutosha kulipia mchuano wa ugenini Bristol City na kupata uwanja wa muda karibu na Harpurhey kwa kuchezea duru nyingine dhidi ya Blackpool.[60]
Kufuatia uwekezaji kuimarisha klabu tena, jina lilibadilishwa na kuwa Manchester United, ingawa kulikuwa na hamu ya kupata uwanja uliokubalika. Wiki sita kabla ya mchuano wa kwanza wa United kuwania Kombe la FA Aprili 1909, Old Trafford ilitajwa kuwa nyumbani kwa Manchester United kufuatia ununuzi wa ardhi muhimu kwa takribani £ 60,000. Msanifumijengo Archibald Leitch aliajiriwa na mwenyekiti wa United John Henry Davies na kupewa bajeti ya £ 30.000 kwa ajili ya ujenzi. Mipango asilia ilionyesha kuwa uwanja ungefaa kujengwa kuhimili watu 100.000, ingawa idadi hiyo ilipunguzwa hadi 77,000. Licha ya hilo, rekodi ya mahudhurio ya 76,962 ilirekodiwa, ambayo hata sasa ni zaidi ya idadi rasmi inayokubalika katika uwanja huo. Ujenzi ulifanywa na Messrs Brameld na Smith wa Manchester. Katika ufunguzi wa uwanja, tiketi za kusimama ziligharimu peni sita, wakati viti ghali zaidi katika jukwaa kuu zililipiwa shilingi tano. Mchezo wa ufunguzi ulikuwa tarehe 19 Februari 1910 dhidi ya Liverpool FC, na wageni wakashinda kwa 4-3. Kama ilivyotokea, mabadiliko ya uwanja yalitokea wakati mwafaka zaidi - siku chache tu baada ya klabu kucheza mchuano wao wa mwisho ugani Bank Street, mojawapo ya jukwaa liliangushwa chini na dhoruba.[61]
Kupigwa kwa bomu wakati wa Vita vya Pili vya Dunia, tarehe 11 Machi 1941, kuliharibu sehemu kubwa ya uwanja, hasa jukwaa kuu. Handaki la kati katika South Stand ndilo la pekee lililobakia katika robo hiyo ya uwanja. Baada ya vita, United iliwasilisha ripoti kwa Tume ya Madhara ya Vita na kupokea fidia ya £ 22.278 kwa ajili ya ukarabati wa uwanja huo. Ingawa uwanja ulijengwa upya tena 1949, hakuna mchuano uliosakatwa Old Trafford kwa takribani miaka 10 michuano ya "nyumbani" katika kipindi hicho ilichezwa katika uwanja wa Manchester City, Maine Road. Manchester City iliilipisha United £ 5,000 kwa mwaka kwa matumizi ya uwanja wao, pamoja na asilimia fulani ya ada ya kiingilio.[62]
Marekebisho mengine yalitokea baadaye, yakianza na kuwekwa paa upande wa Stretford End kisha ikawekwa pande za North Stand na East Stand. Hata hivyo, mtindo wa zamani wa paa uliwazuia mashabiki wengi kutazama na hivyo, kupelekea kuboreshwa kwa paa hizo kuwa zilizoinuka na ambazo bado zipo katika uwanja huo leo. Stretford End lilikuwa jukwaa la mwisho kufanyiwa ukarabati wa kuinuliwa paa, kazi iliyokamilika kwa muda ufaao kuruhusu michuano ya msimu wa 1993-94.[63]
Taa za uwanjani ziliwekwa kwa mara ya kwanza uwanjani katikati ya miaka ya 1950. Viunzi180-foot (55m) vinne vikuu vilijengwa, kila kimoja kikiwa na taa 54. Mfumo mzima wa taa uliigharima klabu £ 40,000, na kutumika mara ya kwanza katika mechi ya tarehe 25 Machi 1957. Hata hivyo, taa mtindo zamani zilibomolewa mwaka wa 1987, na kubadilishwa na taa za kisasa zilizowekwa katika paa la kila jukwaa, zinadumu hadi leo.
Mwaka 1990, kufuatia janga la Hillsborough Disaster, ripoti ilitolewa iliyotaka viwanja vyote kukarabatiwa ili kuruhusu mashabiki wanaoketi pekee, hilo lilipelekea ukarabati ulioshusha idadi ya mashabiki wanaoruhusiwa hadi takribani 44,000. Hata hivyo, umaarufu wa klabu ulimaanisha kuwa maendeleo zaidi yangetokea. Mwaka 1995, North Stand ilijengwa kuwa na daraka tatu na kuongeza idadi inayoruhusiwa hadi takribani 55,000. Hii ilifuatiwa na upanuzi kwanza wa jukwaa la East na kisha West kufikisha jumla ya idadi ya 68,000. Upanuzi wa hivi karibuni zaidi ulikamilika mwaka 2006, ambapo robo iliyopo North-East na North West ilifunguliwa, na kufikisha rekodi ya idadi ya sasa ya 76,098, 104 tu chini ya upeo wa idadi inayoruhusiwa.[63]
Imekadiriwa kwamba kwa maendeleo zaidi kufanyiwa uwanja, hasa Southern Stand ambayo ndio hadi sasa ina daraka moja tu, gharama ya uboreshaji inaweza kukaribia £ million 114 ambazo tayari zimetumika kuboresha uwanja huo katika miaka kumi na minne iliyopita. Hii ni kutokana na ukweli kwamba ingebidi takriban nyumba hamsini kununuliwa na klabu, hilo huenda likaongeza usumbufu kwa wakazi wa mtaa huo,na upanuzi wowote ungelazimika kujengwa juu ya laini ya reli inayopita karibu na uwanja huo. Kwa kweli , upanuzi huo utajumuisha kuifanya South Stand kuwa na angalau daraka mbili na kujaza jukwaa za South-West na South-East kuhifadhi umbo la "bakuli" la uwanja huo. Makadirio ya sasa yanaashiria kuwa uwanja huo ukijengwa hivyo utakuwa na uwezo wa kuhimili takriban mashabiki 96,000, zaidi wa uwanja mpya wa Wembley.[63]
Udhamini
AIG ndio wadhamini wakuu wa Manchester United, na kama sehemu ya mpango huo wa udhamini nembo yao imebandikwa mbele ya mashati ya klabu na bidhaa nyingi nyinginezo za klabu. Udhamini wa AIG ulitangazwa na afisa mtendaji wa Manchester United David Gill tarehe 6 Aprili 2006, ina thamani ya £ milioni 56.5 rekodi ya aina yake nchini Uingereza na ya kulipwa kwa takribani miaka minne (£ milioni 14.1 kila mwaka).[64] Udhamini huo ulikuwa wenye thamani zaidi dunia mwezi Septemba 2006 baada ya kubatilishwa kwa udhamini wa £ milioni 15 kila mwaka kati ya Juventus na kampuni ya mafuta ya Tamoil.[65] Tarehe 21 Januari 2009, ilitangaza kuwa AIG haitafanya upya udhamini wao wa klabu ifikapo mwisho wa udhamini wa sasa Mei 2010. Hata hivyo, si wazi ikiwa mkataba wa AIG kusimamia MU Finance utaendelea.[66] Kampuni ya bima ya marekani Aon ilitajwa kama mdhamini mkuu wa klabu tarehe 3 Juni 2009, huku udhamini wao kwa klabu ukianza kutekelezwa mwanzo wa msimu wa 2010-11.[67] Masharti ya mpango huo hawakufichuliwa, lakini imeripotiwa kuwa una thamani ya takriban £ million 80 kwa takriban miaka minne, ambayo itaifanya kuwa mdhamini mkuu zaidi katika historia ya kandanda.[68]
Klabu kimekuwa na wadhamini wakuu watatu tu wa shati. Wa kwanza na waliohudumu kwa muda mrefu zaidi walikuwa Sharp Electronics, ambao walifadhili klabu kuanzia 1982 hadi 2000, ilikuwa moja ya udhamini wa faida kubwa na wa muda mrefu katika Soka ya Uingereza.[69][70] Nembo ya Sharp ilikuwa mbele ya shati za United katika miaka hiyo 17, wakati ambao timu ilishinda mataji saba ya Ligi Kuu, tano za Kombe la FA, moja la Football League, moja la Washindi wa makombe ya Ulaya na moja la Kombe la Ulaya. Vodafone ilichukua udhamini kwa mkataba wa awali wa miaka minne wa £ million 30 tarehe 11 Februari 2000, udhamini ulianza mwanzo wa msimu wa 2000-01.[69][70] Mnamo Desemba 2003, udhamini ulirefushwa kwa miaka minne na Vodafone ikakubaliana kulipa £ million 36 zaidi kwa miaka minne ya 2004-2008.[71] Hata hivyo, tarehe 23 Novemba 2005, Vodafone ilitangaza kuwa itakomesha udhamini wake Mei 2006 ili kuangazia zaidi udhamini wao wa UEFA Champions League.[72]
Vivyo hivyo, klabu imekuwa na washonaji huru nne tu wa sare yake, wa kwanza walikuwa kampuni ya Uingereza UMBRO. Admiral ilichukua usukani mwaka 1975, na kuwa kampuni ya kwanza ya kuweka nembo yao kwenye shati la Manchester United mwaka wa 1976.[73] Adidas ilifuatiwa mwaka 1980,[74] kabla Umbro kuanzaa kipindi chao cha pili kama watengenezaji wa sare za klabu hiyo mwaka wa 1992.[75] Udhamini wa Umbro ulidumu kwa miaka kumi zaidi kabla ya klabu kupata udhamini wa kuvunja rekodi - £ million 302.9 kutoka kwa Nike. Makubaliano na Nike yatadumu kwa miaka 13 ya awali, na kuendelea hadi angalau mwaka wa 2015.[76]
Washindani
Kihistoria, washindani wa karibu wa Manchester United wamekuwa Liverpool, Manchester City na Leeds United.[77][78] Hivi sasa, mashabiki wengi huona Liverpool kama washindani wao wakubwa kutokana na mafanikio ya klabu zote mbili,[79] ingawa bado wengine huiorodhesha Manchester City kama wapinzani wao wakuu.
Ushindani na Liverpool ulianza katika miaka ya 1960 wakati klabu hizo mbili zilikuwa kati ya klabu imara zaidi Uingereza, na zimekuwa zikishindana kwa karibu sana kila msimu tangu zamani. Ushindani wa Manchester City ulianza wakati wa enzi ya Newton Heath ya miaka ya 1890 na imebakia kali kutokana na klabu hizi mbili kuwa katika divisheni sawa kwa muda mrefu wa historia yao. Huku ushindani ukiwa na msingi wa ukinzani wa jadi kati yaYorkshire-Lancashire, ushindani kati yao na Leeds United ulianza mwishoni mwa miaka ya 1960 wakati Leeds ilitawazwa mshindi, na kuendelea katika miaka ya 1970 na 1980 kabla kufikia kilele wakati Leeds ilipoiadhibu United katika taji la ligi 1992.
Tuzo
Nchini Uingereza
Ligi
Ligi Kuu: [80] 11
1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-2000, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08, 2008-09
Divisheni ya kwanza: [80] 7
1907-08, 1910-11, 1951-52, 1955-56, 1956-57, 1964-65, 1966-67
Divisheni ya pili: [80] 2
1935-36, 1974-75
Vikombe
Kombe la FA: 11
1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
Kombe ya Ligi: 3
1992, 2006, 2009
FA Charity / Community Shield: 17 (washindi waziwazi mara 13, mara 4 imegawanywa)
1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965 *, 1967 *, 1977 *, 1983, 1990 *, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008 (* washindi wa pamoja)
Ya Ulaya
Kombe la Ulaya / UEFA Champions League: 3
1968, 1999, 2008
UEFA Cup Winners' Cup: 1
1991
UEFA Super Cup: 1
1991
Duniani
Kombe la Mabara: 1
1999
Kombe la FIFA la Klabu za Dunia: 1
2008
Ushindi wa mataji mawili au matatu
Mataji mawili:
Ligi na Kombe la FA: 3
1994, 1996, 1999 (kama sehemu ya Utatu)
Ligi na Kombe ya Ligi: 1
2009
Mataji mawili ya Ulaya (Ligi na Kombe la Ulaya): 2
1999 (kama sehemu ya ya Utatu), 2008
"Utatu" (League, Kombe la FA na Kombe la Ulaya): 1
1999
Hasa mashindano mafupi kama vile Charity / Community Shield, Kombe la mabara, Kombe la FIFA la klabu za Dunia au Super Cup hazifikiriwi kwa jumla kuchangia Ushindi mara mbili au tatu.
Taji kuu la peke ambalo Manchester United haijashinda kamwe ni Kombe la UEFA,[81] ingawa walifika robo-fainali mwaka 1984-85 na nusu fainali ya mashindano tangulizi ya michuano hiyo Inter-Cities Fairs Cup, mwaka wa 1964-65.[82][83]
Tazama pia
Vilabu tajiri vya kandanda
Miungano ya mashabiki
IMUSA
Manchester United Supporters 'Trust
Vijarida
Red Issue
United we Stand (kijarida)
Red News
Marejeo
Viungo vya nje
Main Page on BBC Sport: –
katika skysports.com
katika premierleague.com
Jamii:Manchester United FC
Jamii:Vilabu Mpira vya Uingereza
Jamii:Klabu za Ligi Kuu
Jamii:Klabu za Ligi ya Kandanda
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Manchester%20United%20F.C.
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
219,
255,
433,
457,
578,
706,
849,
967,
1024
],
"plaintext_end_byte": [
218,
254,
423,
456,
577,
705,
848,
966,
1023,
1500
]
}
|
Berapa desimeter kubik dalam satu liter?
|
Liter
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Liter adalah unit pengukur volume. Liter bukan salah satu dari unit SI, namun disenaraikan sebagai salah satu dari "unit di luar SI yang diterima penggunaanya dengan SI".
Unit SI untuk volume adalah meter kubik (m³).
1 l = 1 dm³ = 1.000cm³ = 1.000 cc
1 ml = 1cm³ = 1 cc
Simbol liter adalah huruf l kecil atau huruf besarnya, L. Huruf l kecil yang lebih melengkung (ℓ) juga digunakan, namun tidak diterima oleh BIPM.
Definisi
Satu liter sama dengan:
0.001 meter kubik,
1 desimeter kubik,
1000 sentimeter kubik
volume sebuah kubus dengan sisi masing-masing 10 sentimeter.
Ada 1.000 liter dalam satu meter kubik (m³).
Liter dapat dibagi lagi kepada satuan yang lebih kecil lagi. 1 liter sama dengan:
1.000.000 mikroliter (µL)
1.000 mililiter (mL) = 1.000 sentimeter kubik (cm³),
100 sentiliter (cL),
10 desiliter (dL),
0,01 hektoliter (hL).
Volume yang lebih besar dapat dihitung dengan kiloliter (1 kL = 1.000 liter) atau megaliter (1 ML = 1.000.000 liter).
mikroliter << mililiter < sentiliter < desiliter < liter
Tidak ada standar internasional mengenai kapan menggunakan liter dan kapan menggunakan meter kubik. Biasanya liter digunakan dengan barang-barang yang diukur menurut kapasitas atau ukuran wadahnya (misalnya cairan), sementara meter kubik biasanya digunakan dengan barang-barang yang diukur menurut dimensi mereka. Liter juga sering digunakan dalam beberapa pengukuran yang telah diperhitungkan, seperti kepadatan (kg/L), sehingga mudah untuk dibandingkan dengan kepadatan air.
Lihat pula
Pint
Galon
Pranala luar
Kategori:Satuan isi
|
https://id.wikipedia.org/wiki/Liter
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
532,
1344,
1844,
2128,
2952,
3989,
4786,
6043,
7176,
7864,
8811,
10627,
12256,
12969,
14186,
14767,
15891,
16438,
17207,
18388,
19018,
20401,
21482,
23000,
24657,
25465,
26926,
28110,
29119,
30203,
31835,
33185,
34851,
35707,
36878,
38183,
39032,
40500,
41231,
41317,
41450,
42278,
42411,
42803,
42937,
43125,
43398,
43488,
43575,
43635,
43734,
43772,
43826,
43958,
44006,
44032,
44188,
45395,
45477,
45792,
45968,
46005,
46658,
47150,
47875,
48170,
49207,
50162,
50777,
51536,
51912,
53147,
53837,
54305,
54723,
55460,
56290,
57466,
58426,
59053,
59361,
60071,
60330,
60668,
60788,
60887,
61139,
61323,
61615,
61666,
61738,
61822
],
"plaintext_end_byte": [
531,
1343,
1843,
2087,
2951,
3988,
4785,
6042,
7175,
7833,
8810,
10625,
12255,
12968,
14175,
14766,
15890,
16437,
17206,
18336,
19017,
20400,
21481,
22999,
24656,
25426,
26869,
28109,
29118,
30202,
31834,
33184,
34850,
35682,
36877,
38182,
39031,
40499,
41194,
41316,
41445,
42268,
42406,
42777,
42905,
43084,
43319,
43487,
43574,
43634,
43733,
43771,
43825,
43957,
44005,
44031,
44142,
45377,
45450,
45759,
45967,
46004,
46627,
47149,
47874,
48169,
49206,
50153,
50776,
51535,
51911,
53146,
53836,
54304,
54722,
55459,
56280,
57465,
58425,
59041,
59360,
60043,
60321,
60658,
60779,
60851,
61138,
61322,
61554,
61656,
61711,
61815,
61937
]
}
|
Je,klabu ya Chelsea inamilikiwa na nani?
|
Manchester United F.C.
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Manchester United ni kilabu cha kandanda cha Uingereza, ambacho ni kimojawapo kati ya vilabu maarufu sana ulimwenguni, na kina makao katika Old Trafford eneo la Greater Manchester. Kilabu hiki kilikuwa mwanachama mwanzilishi wa Ligi ya Premier mwaka 1992, na kimeshiriki katika divisheni ya juu ya kandanda ya Uingereza tangu mwaka wa 1938, isipokuwa msimu wa 1974-1975. Mahudhurio ya wastani kwenye kilabu yamekuwa ya juu kuliko timu nyingine yoyote katika kandanda ya Uingereza kwa misimu yote isipokuwa sita tangu 1964-65.[3]
Manchester United ndiyo bingwa wa sasa wa Uingereza na washikilizi wa Kombe la Dunia la Vilabu, baada ya kushinda Ligi ya Primia 2008-09 na Kombe la Dunia la FIFA. Kilabu hicho ni miongoni mwa vilabu vyenye ufanisi mkubwa katika historia ya kandanda ya Uingereza na kimeshinda mataji makubwa 22 tangu Alex Ferguson alipochukua wadhifa wa meneja wake mnamo Novemba 1986. Mwaka wa 1968, kilikuwa kilabu cha kwanza kushinda Kombe la Uropa kwa kucharaza Benfica 4-1. Walishinda kombe la pili la Ulaya kama sehemu ya ushindi wa mataji matatu mwaka 1999, na la tatu mwaka wa 2008, kabla ya kumaliza katika nafasi ya pili mwaka wa cha 2009. Kilabu hicho kinashikilia rekodi mbili ya kushinda mataji mengi ya Ligi ya Uingereza mara 18 na pia kushikilia rekodi kwa wingi wa kutwaa kombe la FA ikiwa imeshinda mara 11.[4]
Tangu mwisho wa mwaka ya 1990, kilabu hicho kimekuwa mojawapo ya vilabu tajiri duniani kilicho na mapato ya juu kuliko kilabu chochote,[5] na sasa kinatajwa kama kilabu chenye thamani zaidi katika mchezo wowote, na makisio ya thamana ya takriban bilioni £ 1.136 (bilioni € 1.319 ) Aprili 2009.[6] Manchester United ilikuwa mwanachama mwanzilishi wa kundi la vilabu la G-14 la Vilabu kuu vya kandanda Uingereza, ambalo halipo tena, na European Club Association, muungano uliochukua nafasi yake.[7]
Alex Ferguson amekuwa meneja wa kilabu hicho tangu 6 Novemba 1986 alipojiunga na kilabu hicho kutoka Aberdeen baada ya kung'atuka kwa Ron Atkinson.[8] Nahodha wa kilabu wa sasa ni Garry Neville, aliyechukua nafasi ya Roy Keane Novemba 2005.[9]
Historia
Miaka ya mwanzo (1878–1945)
Kilabu kilianzishwa kikijulikana kama Newton Heath L & YR F.C. mwaka wa 1878 kama timu ya kazi ya bohari la Reli la Lancashire na Yorkshire huko Newton Heath. Mashati ya kilabu hiyo yalikuwa ya kijani na nusu dhahabu. Walicheza kwenye uwanja mdogo, uliochakaa huko North Road kwa miaka kumi na mitano, kabla ya kuhamia Bank Street katika mji wa karibu wa Clayton mwaka wa 1893. Kilabu kilikuwa kimeingia ligi ya kandanda ya Football Leagu mwaka uliotangulia na kuanza kukatiza uhusiano wake na bohari la reli, na ikawa kampuni ya kujitegemea, ikimteua katibu wa kilabu na kudondoasha herufi “L&YR” kutoka jina lao na kujiita Newton Heath F.C. Muda mrefu haukupita, mwaka 1902, kilabu kilikaribia kufilisika, kikawa na madeni ya zaidi ya £2,500. Wakati mmoja, uwanja wao wa Bank Street ulifungwa na wadai wao.[10]
Kabla ya kufungwa kabisa, kilabu kilipokea uwekezaji mkubwa kutoka kwa J. H. Davies, mkurugenzi mtendaji wa Manchester Breweries.[11] Kuna tetesi kuwa Harry Stafford, nahodha wa kilabu alikuwa akijivunia mbwa wake wa thamani wa aina ya St. Bernard katika mkutano wa kuchangishia kilabu fedha, wakati Davies alipomwendea ili kumnunua mbwa huyo. Stafford alikataa, lakini aliweza kumshawishi Davies kuwekeza katika kilabu na kuwa mwenyekiti wake.[12] Iliamuliwa katika kikao cha bodi ya mapema kuwa kilabu kilihitaji kubadilishwa jina ili kuashiria mwanzo huo mpya. Manchester Central na Manchester Celtic ni miongoni mwa majina yaliopendekezwa kabla ya Louis Rocca, mhamiaji mchanga kutoka Italy aliposema "Ndugu zangu, mbona tusijiite Manchester united?"[13] Jina hilo lilibakia hivyo, na Manchester United likawa jina rasmi tarehe 26 Aprili 1902. Davies pia aliamua itakuwa vyema kubadili rangi za kilabu, walitupilia mbalirangi za kijani na nusu dhahabu za Newton Health na kuchagua nyekundu na nyeupe kuwa rangi za Manchester United.
Ernest Mangnall aliteuliwa kama katibu wa kilabu baada ya James West ambaye alikuwa amejiizulu kama meneja tarehe 28 Septemba 1902. Mangnall alitwikwa jukumu la kujitahidi kukifika kilabu kwenye Divisheni ya kwanza, na kushindwa kidogo tu katika jaribio la kwanza kusudio hilo kwa jaribuio la, walipomaliza katika nafasi ya tano katika Divisheni ya pili. Mangnall aliamua kwamba ilikuwa muhimu kuleta machipukizi katika klabu, na kuwasajili wachezaji kama vile Harry Moger katika lango, Dick Duckworth, beki wa nyuma na Jack Picken mbele lakini ilikuwa na beki wa nyuma mwingine kwa jina la Charlie Roberts aliyeleta mabadiliko makubwa. Alinunuliwa kwa £750 kutoka Grimsby Town Aprili 1904, na kuisaidi klabu kumaliza msimu wa 1903-04 kikiwa kimekosa alama moja tu kipandishwe ngazi iliyofuata.
Hata hivyo, haikuchukua muda mrefu, kilabu kilipandishwa cheo hadi Divisheni ya Kwanza kwa mara ya kwanza chini ya jina mpya na kumaliza katika nafasi ya pili katika Divisheni ya Pili mwaka wa 1905-06. Msimu wa kujiiimarisha ulifuatia, huku kilabu ikimaliza katika nafasi ya nane, kabla ya kutwaa taji lao la kwanza la ligi mwaka wa 1908. Katika siku za karibuni,Manchester City ilikuwa ikichunguzwa kwa kuwalipa baadhi ya wachezaji wao mshahara uliozidi kiwango kilichopendekezwa na masharti ya FA. Walipigwa faini ya £250 na wachezaji wao kumi na wanane wakapigwa marufuku kuwachezea tena. United hawakusita kukabiliana na hali hiyo na kuwatwaa Billy Meredith (almaarufu Welsh Wizard) na Sandy Turnbull, miongoni mwa wengine. Vijana hao wageni kutoka mji jirani hawakuruhusiwa kucheza hadi tarehe mosi mwaka wa 1907, kwa sababu ya marufuku yao, kwa hivyo hatua hiyo iliahirishwa hadi msimu wa 1907-08 ili waweze kuendeleza jitihada za united kutwaa taji. Na hilo walifanya, walianza kampeni yao kwa kishindo kwa kuishinda Sheffield United 2-1 na kuanzisha msururu wa ushindi mfululilizo mara kumi. Licha ya msimu kuonekana wenye tatizo mwishoni, United ilifaulu kushikilia na kumaliza msimu kwa pointi tisa mbele ya wapinzani wao wa karibu Aston Villa.
Msimu uliofuatia ulianza kwa United kujitwalia fedha nyingine, Charity Shield,[14] ambayo ilikuwa ya kwanza kuwahi kutolewa na kumalizia kwa taji jingine, taji la kwanza kwa kilabu cha FA, ambalo lilipanda mbegu njema ya kile kimekuwa rekodi ya mataji ya FA. Jinsi walivyokuwa katika kampeni ya taji la kwanza la klabu, Turnbull na Meredith walikuwa na umuhimu katika msimu huu, Turnbull akifunga bao la ushindi katika Finali ya kombe la FA. Ilibidi Klabu kusubiri miaka mingine miwili kabla ya kushinda makombe mengine zaidi, kilishinda Divisheni ya Kwanza kwa mara ya pili katika msimu wa 1910-11. Wakati huo huo, United ilihamia uga wao mpy wa Old Trafford. Walichezea mmchuano wao wa kwanza huko tarehe 19 Februari 1910 dhidi ya Liverpool, lakini wakapoteza 4-3 baada ya kupoteza ushindi wao wa 3-0. Kisha wakasalia bila kombe tena katika msimu wa 1911-12, ambao haukuwa tu wa mwisho kwa Mangnall kuhusikia (alihamia Manchester City baada ya miaka kumi na United), lakini pia wakati wa mwisho kwa klabu kushinda Divisheni ya Kwanza baada ya miaka 41, muda mrefu zaidi ambao klabu imekaa bila kushinda ligi katika historia yake.
Kwa miaka kumi iliyofuata, klabu kilishuhudia hali ya kudidimia polepole kabla ya kushushwa ngazi ya chini, Division ya pili katika 1922. Walipandishwa ngazi tena mwaka 1925, wakang'ang'ana kufika nusu ya msimamo wa ligi, na wakashushwa ngazi tena mwaka wa 1931. Katika miaka minane iliyotangulia Vita vya Pili vya Dunia, klabu kilididimia na kuwa klabu yo-yo, kikafikia kiwango chao cha chini zaidi cha nafasi ya 20 katika Divisheni ya Pili mwaka wa 1934. Walipandishwa tena katika msimu wa mwisho kabla ya Vita vya Pili vya Dunia. Walijihakikishia nafasi yao katika kiwango cha juu baada ya vita kwa kumaliza katika nafasi ya 14 katika msimu wa 1938-39.
Kipindi cha Busby (1945-1969)
1945 ilishuhudia kuteuliwa kwa Matt Busby kuwa msimamizi katika Old Trafford. Alitumia mtindo usio wa kawaida kufanya kazi yake, akisisitiza kuwa aruhusiwe kuchagua timu yake mwenyewe, kuchagua wachezaji atakaowaajiri na kuwafunza mwenyewe. Mwenyewe alikuwa tayari amepoteza kazi ya usimamizi kwenye kilabu chake cha awali, Liverpool, kwa sababu klabu kiliona kazi hizo kama za wakurugenzi lakini United ikaamua kujaribu mawazo bunifu ya Busby. Wa kwanza kusajiliwa na Busby hakuwa mchezaji, bali meneja msaidizi mpya kwa jina la Jimmy Murphy. Hatua hatari ambayo klabu ilichukulia kumteua Bushy ilileta mazao ya mara moja, klabu kilipomaliza katika nafasi ya pili katika ligi ya 1947, 1483 na 1949 na kushinda kombe la FA 1948, kutokana na juhudi za wazao wa hapo watatu, Stan Pearson, Jack Rowley na Charlie Mitten (Rowley na Pearson walifunga katika fainali ya kombe la 1948), na pia kiungo wa kati kutoka Kazini Mashariki, Allenby Chilton.
Charlie Mitten alikuwa amekimbilia Kolombia kutafuta mshahara bora,lakini wachezaji waliobaki waliweza kushinda taji la Divisheni ya Kwanza baadaye mwaka 1952. Hata hivyo, Busby alijua kwamba timu za kandanda zilihitaji zaidi ya tajriba, kwa hivyo alitumia sera ya kuleta wachezaji kutoka katika timu ya vijana pale ilipowezekana. Mara ya kwanza, wachezaji wachanga kama vile Roger Byrne, Bill Foulkes, Mark Jones na Dennis Viollet, walichukua muda kuzoea timu kuu, na kuteremka hadi nafasi ya nane mwaka 1956, lakini timu hiyo ilishinda ligi tena katika mwaka wa 1956 kwa umri wa wastani miaka 22 tu, na kufunga mabao 103 wakati huo. Sera ya kuteua vijana iliyowekwa na Busby sasa imekuwa fadhila mahususi kwa vipindi vilivyofanikiwa zaidi katika historia ya klabu (katikati ya 1950, kati na mwisho wa miaka ya 1960 na miak 1990). Kundi asilia la vijana wachezaji lilijulikana kama Busby Babes, ambapo aliyevuma sana alikuwa kiungo wa pembeni Duncan Edwards. Kijana huyo kutoka Dudley, West Midlands aliichezea United kwa mara ya kwanza kabisa akiwa na umri wa miaka 16 tu mwaka 1953. Ilisemekana kuwa Edwards angeweza kucheza katika nafasi yoyote uwanjani, na wengi waliomwona akicheza walisema kuwa yeye ndiye alikuwa mchezaji maarufu kabisa katika historia ya mchezo huo. Msimu uliofuata, 1956-57, walishinda ligi tena na kufikia fainali ya Kombe la FA, na kupoteza kwa Aston Villa. Pia ilikuwa timu ya kwanza ya Uingereza kushindana katika kombe la Uropa, kwa amri ya FA, ambayo ilikuwa imeiinyima Chelsea fursa sawa na hiyo msimu uliotangulia, na kufika nusu fainali kabla ya kung'olewa na Real Madrid. Ikielekea nusu fainali hizo, United pia iliacha rekodi kwa ushindi ambayo bado ipo kama washindi wakuu katika mashindano yote, kwa kuwachapa mabingwa wa Ubelgiji Anderlecht mabao 10-0 ugani Maine Road.
Janga liliikumba msimu uliofuata, wakati ndege iliyokuwa imewabeba wachezaji kurejea nyumbani kutoka mchuano wa European Cup ilipoanguka pindi ilipoanza kupaa baada ya kutua kujaza mafuta huko Munich, Ujerumani. Ajali hiyo ya ndege Munich ya 6 Februari 1958 ilisababisha vifo vya wachezaji - Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Marko Jones, Daudi Pegg, Tommy Taylor na Liam "Billy" Whelan - na abiria wengine kumi na watano, pamoja na wafanyikazi wa United Walter Crickmer, Bert Whalley na Tom Curry.[15] Tayari kulikuwa na majaribio mawili ya kupaa kabla hilo la tatu lililoishia maafa, lilisababishwa na kujazana kwa tope mwishoni mwa barabara ya ndege na hivyo kupunguza kasi ya ndege hadi kiwango kisichotosha kupaa. Ndege iliteleza nje ya mwishoni mwa barabara ya kupaa, kupitia uani na kuingia katika nyumba ambazo hazikuwa na watu watu. Mlindalango wa United Harry Gregg alifanikiwa kutozirai baada ya ajali, na kwa kuhofia kulipuka kwa ndege wakati wowote, aliwakamata Bobby Charlton-ambaye alikuwa ameichezea United mechi yake ya kwanza kabisa miezi 18 tu iliyopita – na Denni Viollet viunoni na kuwavuta mahali salama. Wachezaji 7 wa United walikufa katika eneo la tukio, huku Duncan Edwards akifa majuma mawili baadaye hospitalini. Wing'a wa kulia Johnny Berry pia alinusurika ajali hiyo, lakini majeraha aliyopata kwenye ajali yalisitisha ghafla uchezaji wa kandanda. Matt Busby hakutumainiwa kuishi zaidi na madaktari wa Munich na wakati mmoja alifanyiwa Maombi ya Mwisho, lakini alipata afueni kimiujiza na hatimaye aliruhusiwa kutoka hospitalini baada ya kulazwa kwa zaidi ya miezi miwili.
Kulikuwa na uvumi kuwa klabu ingefilisika na kujiondoa kutoka mashindano yote, lakini Jimmy Murphy aliposhikilia usukani kama meneja huku Busby akiendelea kupona majeraha, klabu kiliendelea kucheza kwa timu hafifu. Licha ya ajali hiyo, walifika fainali ya kombe la FA tena, ambapo walipoteza dhidi ya Bolton Wanderers. Mwishoni mwa msimu, UEFA iliipa FA nafasi ya kuwasilisha United na mabingwa wa msimu Wolverhampton Wanderers, kushiriki kombe la Uropa mwaka 1958-59 kama heshima kwa waathiriwa lakini FA ilikataa. United ilimudu kuikaba Wolves koo msimu uliofuata, huku ikimaliza katika nafasi ya kuridhisha ya pili; haikuwa mbaya kwa timu iliyokuwa imepoteza wachezaji tisa katika ajali ya ndege ya Munich.
Busby aliijenga upya tena timu hiyo mapema miaka ya 1960, akisajili wachezaji kama vile Denis Law na Pat Crerand, wakati huo huo akilea kizazi chake kipya cha vijana chipukizi. Huenda maarufu zaidi katika kundi hili jipya alikuwa kijana kutoka Belfast aliyeitwa George Best. Best alikuwa na uanariadha wa kipekee , lakini kipawa chake cha thamani zaidi kilikuwa kudhibiti mpira. Miguu yake ya kasi ilimruhusu kupenya kwenye mwanya wowote katika ngome ya wapinzani, hata uwe mdogo kiasi gani. Timu hiyo ilitwaa Kombe la FA mwaka wa 1963, ingawa ilimaliza katika nafasi ya 19 katika Daraja la Kwanza. Shangwe za ushindi wa Kombe la FA zilionekana kuwaimarisha wachezaji, waliosaidia klabu kufikia nafasi ya pili 1964, na kuimarika zaidi kwa kushinda ligi katika mwaka wa 1965 na 1967. United ilishinda kombe la Uropa 1968 kwa kuinyuka Eusébio's Benfica 4-1 kwenye fainali na kuwa kilabu cha kwanza Uingereza kushinda shindano hilo. Timu hii ya United ilikuwa maarufu kwa kuwa na wanakandanda watatu bora wa Mwaka barani Uropa: Bobby Charlton, Denis Law na George Best. Matt Busby alijiuzulu kama meneja 1969 na nafasi yake kuchukuliwa na kocha wa akiba na pia aliyekuwa mchezaji wa United, Wilf McGuinness.
1969-1986
United ilijitahidi kujaza nafasi ya Busby, na timu ilitatizika chini ya Wilf McGunness katika msimu wa 1969-70, ilipomaliza katika nafasi ya kukatisha tamaa ya nane, na kufuatiwa na kuanza vibaya katika msimu wa 1970-1971, McGunnies alishushwa madaraka na kuwa kocha wa timu ya akiba. Busby alishawishwa kurudi klabuni, japo kwa miezi sita pekee. Matokeo yalikuwa bora chini ya uongozi wa Busby, lakini hatimaye aliondoka klabuni kwa mara ya mwisho katika majira ya joto ya 1971. Hayo yakijiri, United ilikuwa imewapoteza wachezaji wa hali ya juu kama Nobby Stiles na Pat Crerand.
Licha ya kumwomba maneja aliyeiongoza Celtic kushinda kombe la Uropa Jock Stein, kuwa meneja wake, Stein alikubali kwa mkataba wa mazungumzo kujiunga na United, lakini akaghairi msimamo dakika za mwisho- Frank O’Farrell aliteuliwa kumrithi Busby. Hata hivyo, kama Mc Guinness, O’Farrell alidumu chini ya miezi 18, tofauti kati ya wawili hao ni kuwa O’Farrell aliitikia matokea ya timu yasiyo ya kuridhisha kwa kuleta vipaji vipya, wakutajika hasa ni Martini Buchaman kutoka Aberdeen kwa malipo ya £125,000. Tommy Docherty akawa meneja mwishoni mwa 1972. Docherty, au "Doc", aliiokoa United kutoshushwa ngazi msimu huo lakini walishushwa mwaka 1974, wakati ambapo nyota watatu , Best, Law na Charlton walikuwa wamekihama klabu. Denis Law alikuwa amehamia Manchester City katika majira ya joto ya 1973, na kuishia kufunga bao ambalo watu wengi husema liliishusha ngazi ya United, kwa adabu alikataa kusherehekea pamoja na wanatimu wenzake. Wachezaji kama vile Lou Macari, Stewart Houston na Brian Greenhoff waliletwa kuchukua nafasi za Best, Law na Charlton lakini hakuna aliyefikia kimo cha watatu hao waliotangulia.
Timu iliweza kupandishwa ngazi katika jaribio la kwanza, huku kijana Steve Coppell akishiriki mchuano wake wa kwanza kuelekea mwisho wa msimu baada ya kujiunga na klabu kutoka Tranmere Rovers na kufika fainali za Kombe la FA mwaka 1976, lakini walishindwa na Southampton. Walifika fainali tena mwaka 1977, walipoishinda Liverpool 2-1. Pamoja na mafanikio na umaarufu wake miongoni mwa mashabiki, Docherty alipigwa kalamu mara baada ya fainali ilipopatikana kuwa alikuwa na uhusiano wa kimapenzi na mke wa mtaalamu wa tibamaungo (physiotherapist).
Dave Sexton alichukua nafasi ya Docherty kama meneja katika majira ya joto ya 1977 na kuifanya timu kucheza mtindo wa kujihami zaidi. Mtindo huu haukupendwa na mashabiki ambao walikuwa wamezoea mtindo wa kandanda ya kushambulia iliyopendelewa na Docherty na Busby. Usajili mkuu wa wachezaji uliofanyika chini ya Sexton ulihusisha Joe Jordan, Gordon McQueen, Gary Baileyna na Ray Wilkins lakini kwa sababu ya mtindo wa kujihamu wa Sexton, United ilishindwa kutoka katika safu ya kati isipokuwa mara moja tu, ilipomaliza katika nafasi ya timu mbili bora na ikaweza kufikia finali ya kombe la F.A mara moja, ilipoteza kwa timu ya Arsenal. Kwa sababu ya ukosefu huu wa vikombe, Sexton alifutwa mwaka wa 1981, ingawa alikuwa ameshinda michuano yake yote saba ya mwisho.
Nafasi yake ilichukuliwa na mshaufu Ron Atkinson ambaye fikra zake za ucheshi zilidhihirika katika vilabu alivyosimamia. Mara moja alivunja rekodi ya Uingereza ya ada ya uhamisho kwa kumsajili Bryan Robson kutoka klabu yake ya zamani, West Bromwich Albion. Robson aliibuka kuwa kile wengi walifikiria kuwa mchezaji bora kiungo cha kati wa United tangu Duncan Edwards. Timu ya Atkinson iliweza kushuhudia usajili mpya wa wachezaji kama vile Jesper Olsen, Paul McGrath na Gordon Strachan ambao walicheza na wliokuwa wachezaji wa timu ya vijana wakiwemo Norman Whiteside na Mark Hughes. United ilishinda Kombe la FA mara mbili katika miaka mitatu, katika mwaka wa 1983 na 1985, walipigiwa upatu kushinda Ligi katika msimu wa 1985-86 kabla ya kushinda mechi zao kumi za kwanza ligini jambo lililopelekea kuwepo na tofauti ya pointi kumi kati yao na wapinzani wao mwanzoni mwa mwezi wa Oktoba. Hata hivyo, muundo wa timu uliporomoka na United ikamaliza msimu huo katika nafasi ya nne. Uhafifu wa timu uliendelea katika msimu uliofuata, na United ilikuwa ikichungulia kushushwa ngazi kuanzia mwanzo wa Novemba 1986, Atkinson alifutwa.
Enzi ya Alex Ferguson, kabla ya Treble [1986-1998]
Alex Ferguson aliwasili kutoka Aberdeen kuchukua nafasi ya Atkinson siku hiyo hiyo aliyofutwa Atkinson, alikuja pamoja na meneja msaidizi wake, Archie Knox. Ingawa mechi yake ya kwanza uongozini, dhidi ya Oxford United tarehe 8 Novemba 1986 alishindwa 2-0, Ferguson aliiongoza klabu kumalizia nafasi ya 11 katika ligi. Kumaliza katika nafasi ya pili 1987-88, pamoja na Brian McClair kuwa mchezaji wa kwanza wa United tangu George Best na kufunga mabao ishirini katika msimu wa ligi, huenda kuliwafanya mashabiki kuwa na matumaini kidogo kwa siku za usoni lakini walirejelea haraka uhafifu kwa kumalizia nafasi ya 11 mwaka 1989.
Wachezaji wengi waliosajiliwa na Ferguson hawakufikia matarajio ya mashabiki, na meneja iliripotiwa nusura aachishwe kazi mwanzoni mwa 1990, wengi waliamini kwamba kushindwa kwao na Nottingham Forest katika duru ya tatu ya Kombe la FA kungetia muhuri hatma yake. Bao la Marko Robins kunako dakika 56 liliiwezesha United kushinda mchuano huo na kuwaweka katika king'ang'anyiro kilichowapeleka hadi fainali iliyofanyika Wembley, ambapo waliitinga Crystal Palace 1-0 katika mchuano wa marudio baada ya sare ya 3-3 katika mechi ya awali. Mwaka uliofuata, United ilifika fainali ya League Cup na kupoteza kwa bao 1-0 kwa timu ya aliyekuwa meneja wao Ron Atkinson Sheffield Wednesday. Hata hivyo, msimu ulimalizika kwa ushindi wa kwanza wa Kombe la Washindi wa Vilabu (Cup Winners 'Cup), walipoiadhibu Barcelona 2-1 katika fainali ugani Rotterdam. Ushindi wa taji la Cup Winners uliiruhusu timu kucheza katika UEFA Super Cup mwaka 1991 ambapo waaliwashinda waliokuwa washindi wa Kombe la Ulaya Red Star Belgrade 1-0 uwanjani Old Trafford. Mechi hiyo ilipaswa kuchezwa kwa michuano miwili lakini kutokana na ukosefu wa utulivu wa kisiasa nchini Yugoslavia wakati huo, UEFA iliamua kwamba mchuano wa Old Trafford tu ndio utakaochezwa. Kushiriki kwa mara ya pili mfululizo katika fainali ya kombe la Ligi kulitokea mwaka 1992, United wakati huo iliifunga Nottingham Forest 1-0 ugani Wembley.
Wakati huo huo, matukio yalikuwa yakiendelea nje ya uwanja mwishoni mwa mwongo, huku mwenyekiti Martin Edwards akijaribu kuiuza klabu kwa mkwasi Michael Knighton mwaka 1989. Uuzaji huo wa milioni £20 ulikuwa karibu kuthibitishwa huku Knighton akiingia Old Trafford akiwa na sare ya Manchester United na akifanya mbwembwe kadha kabla ya kuvurumisha mpira kuelekea langoni upande wa Stretford ugani humo. Knighton aliweza kuona rekodi za kifedha za klabu, lakini, kabla ya mkataba wa uuzaji kukamilishwa washauri wake wa kifedha walikataa na mpango huo ukafutiliwa. Hata hivyo, kwa kuwa Knighton alikuwa na ufahamu wa jinsi mambo yalivyokuwa yakiendeshwa klabuni, alipewa wadhifa katika bodi ya klabu kama njia ya kumfanya kubaki kimya kuhusu jambo hilo. Mwaka 1991, ikihitaji msaada zaidi wa kifedha kufuatia Ripoti ya Taylor klabu ilianza uuzaji katika Soko la Hisa la London kwa thamana iliyokisiwa kuwa paundi milioni 47, na kuleta katika macho ya umma hali yake ya kifedha. Martin Edwards alihifadhi wadhifa wake kama mwenyekiti, lakini sasa klabu ilikuwa ikimilikiwa na umma.
Majira ya joto ya mwaka 1991 pia yalishuhudia kuwasili kwa mlindalango raiya wa Denmak Peter Schmeichel, ambaye kutofungwa kwake katika michuano 17 kuliipa United rekodi bora ya kujihami katika Divisheni ya kwanza msimu wa 1991-92na kuwasaidia kumaliza katika nafasi ya pili nyuma ya Leeds United, ndani ya safu hizo kulikuwa na sogora fulani Mfaransa aliyeitwa Eric Cantona. Alex Ferguson alitambua haja ya United ya kuwa na mshambulizi kama njia ya kumzuia Mark Hughes na Brian McClair na alijaribu - na kushindwa - mara kadhaa kumsajili mshambuliaji wa Sheffield Wednesday David Hirst, lakini wakati meneja wa Leeds Howard Wilkinson alipompigia Martin Edwards mwezi Novemba 1992 kuuliza kuhusu uwezekano wa kupatikana kwa Denis Irwin, mazungumzo hayo yaligeuka haraka na kumhusu Cantona. Kwa mshangao wa Edward na Ferguson, vilabu hivyo viwili viliweza kukubaliana kwa ada ya pauni milioni 1.2 ili kumpata Mfaransa huyo thabiti. Kuwasili kwa Cantona kuliipa United mwamko muhimu sana na kuisaidia timu hiyo kuweza kujishindia taji la kwanza la Ligi tangu mwaka wa 1967. Baada ya kusajiliwa kwa Roy Keane kutoka Nottngham Forest mnamo mwaka wa Julai 1993, United iliweza kushinda taji la pili mtawalia kwa mara ya kwanza tangu mwaka wa 1957 kwenye mwaka uliofuata, kabla ya kushinda kombe la FA ili kukamilisha "Ushindi pacha" wa kwanza katika historia ya Kilabu hiyo. Mwaka huo, hata hivyo, klabu kiliomboleza kufuatia kifo cha aliyekuwa meneja na mkurugenzi wa klabu Matt Busby, aliyekufa tarehe 20 Januari 1994.
Msimu wa 1994-95 ulikuwa wa kwanza kwa klabu kumaliza bila kombe tangu 1988-89, ingawa walicheza vizuri hadi katika wiki ya mwisho wa msimu na kufikiwa fainali ya FA Cup, ambapo walipoteza kwa Everton. Andy Cole alisajiliwa kutoka Newcastle United kwa gharama iliyoweka rekodi Uingereza ya paundi milioni £6 pamoja na Keith Gillespie. Hata hivyo, baada mchuanio wa kwanza wa Cole akiwa United, Eric Cantona alipokea marufuku ya miezi nane kwa kuruka ndani ya eneo umati na kumuumiza Mathayo Simmons shabiki wa Crystal Palace, ambaye alikuwa amemdhihaki Cantona kutokana na rangi ya ngozi yake akiondoka uwanjani wakati wa mchuano wa United ugani Selhurst Park. Kusimamishwa kwa Cantona kulitolewa na baadhi kama sababu ya United kushindwa kukamilisha kwa mataji matatu "hat-trick" msimu huo. Kutofanikiwa kama ilivyotarajiwa msimu huo kulimsababisha Ferguson kufanya marekebisho makuu katika timu aliwauza Paul Ince, Andrei Kanchelskis na Mark Hughes na kujaza nafasi zaoo kwa wachezaji kutoka katika timu ya vijana wa klabu hiyo, akiwemo David Beckham, Gary Neville, Phil Neville na Paul Scholes. Baada ya kushindwa 3-1 na Aston Villa katika siku ya ufunguzi wa msimu 1995-96, mwanahabari wa televisheni maarufu Alan Hansen alitoa kauli maarufu kwa kusema "kamwe hamtashinda chochote mkiwa na watoto."[16] Wachezaji kadhaa wapya, ambao baadhi yao kwa haraka walijumuishwa katika michuano ya kimataifa ya mara kwa mara na timu ya Uingereza, waliitikia vizuri na kutokana na motisha ya kurejea kwa Cantona Oktoba 1995, United ikawa klabu ya kwanza ya Uingereza kuwahi kushinda mataji mawili mara mbili, ufanisi uliokuja kujulikana kama "Double Double".[17]
Nahodha Steve Bruce aliondoka kuelekea Birmingham City mwezi Julai 1996, na Alex Ferguson akamtaja Eric Cantona kama nahodha mpya wa klabu. Aliiongoza timu kutwaa taji la nne la ligi kati ya miaka mitano katika 1996-97 kabla ya kustaafu kutoka kandanda akiwa na umri wa 30 ilipofika mwisho wa msimu huo. Teddy Sheringham aliletwa kuchukua nafasi yake, na shati yake tambulika nambari 7 ikakabidhiwa David Beckham. Walianza msimu wa 1997-98 vizuri, lakini wakapoteza michuano mitano baada ya Krismasi na kumaliza katika nafasi ya pili, pointi moja nyuma ya washindi mara mbili Arsenal. Baada ya kipindi bila mshindani wa kila mara kuwania taji ligi, hii ilikuwa dhibitisho ya kuwasili kwa Arsenal kama mshindani halisi ambao wangegombea katika miaka michache iliyofuata.
Ushindi mara tatu, Treble (1998–99)
Msimu wa 1998-99 kwa Manchester United ulikuwa na mafanikio sana katika historia ya vilabu vya kandanda nchini Uingereza kwani walikuwa timu ya pekee ya Uingereza iliyowahi kushinda mataji matatu - Ligi Kuu (Premier), kombe la FA na taji la mabingwa UEFA Champions Leaguae katika msimu huo.[18] Baada ya msimu wa wasiwasi wa Ligi ya Premier, Manchester United ilitwaa taji hilo kwenye siku ya mwisho ya fainali kwa kuwashinda Tottenham Hotspur mabao 2-1, huku Arsenal ikiishinda Aston Villa bao 1-0.[19] Kutwaa taji la Ligi ya Premier kulikuwa sehemu ya kwanza ya ushindi mara tatu (treble), sehemu moja ambayo meneja Alex Ferguson aliieleza kuwa ngumu zaidi.[19] Katika Fainali ya kombe la FA United ilikabiliana na Newcastle United na kushinda 2-0 kwa mabao kutoka kwa Teddy Sheringham na Paul Scholes.[20] Katika mechi ya mwisho ya msimu wa 1999 walicheza UEFA Chapions League Final na kuishinda timu ya Bayern Munich katika kile kinafikiriwa kuwa mwamko mkuu sana kuwahi kushuhudiwa, mchuano ulikuwa umeingia muda wa ziada wakiwa wameshindwa kwa bao moja kabla ya kutoka nyuma na kufunga mara mbili na hivyo kushinda 2-1.[18] Ferguson baadaye alipongezwa kwa huduma zake katika kandanda na kutunukiwa heshima ya taifa inayompa ruhusa kuitwa "sir".[21] Kuhitimisha mwaka huo wa kuvunja rekodi, Manchester United ilishinda kombe la Intercontinental baada ya kuinyuka Palmeiras bao 1-0 mjini Tokyo.[22]
Baada ya kipindi cha ushindi Mara Tatu (1999-hadi sasa)
United ilishinda ligi mwaka 2000 na 2001, lakini vyombo vya habari vikaona kana kwamba klabu kimeshindwa msimu huo kwa sababu kilishindwa kutwaa tena taji la Ulaya. Mwaka 2000, Manchester United ilikuwa mojawapo ya timu 14 waanzilishi wa G-14, kundi la vilabu vya soka mashuhuri Ulaya.[23] Klabu hicho pia kilikataa kushiriki kombe la FA 1999-2000 na badala yake kushiriki katika mashindano ya uzinduzi wa taji la FIFA la Klabu Bingwa Duniani Brazil, kilitaja shinikizo kutoka kwa FA, UEFA na kamati ya Uingereza iliyokuwa ikishughulikia kombe la dunia la 2006. Ferguson aliweka mikakati ya kujihami ili kufanya iwe vigumu kwa United kushindwa Ulaya, lakini mikakati hiyo haikuwa na mafanikio kwani United ilikamilisha msimu wa Ligi Kuu ya 2001-02 katika nafasi ya tatu. Walitwaa tena ligi msimu uliofuata (2002-03) na kuanza msimu uliofuata vizuri, lakini hali yao ilishuka kwa kiasi kikubwa baada ya Rio Ferdinand kupokezwa marufuku tata ya miezi minane kwa kutohudhuria upimaji wa madawa ya kulevya. Walishinda kombe la FA 2004, hata hivyo, waliibandua nje Arsenal (hatimaye Arsenal ilishinda taji la Ligi Kuu msimu huo) wakiwa njiani kuelekea fainali ambako waliishinda Millwall.
Msimu wa 2004-2005 ulijawa na hali ya kutofunga mabao, hasa kutokana na jeraha la mshambulizi Ruud van Nistelrooy na United ikamaliza msimu huo bila taji lolote na katika nafasi ya tatu. Wakati huu, hata kombe la FA liliwaponyoka kwani Arsenal iliishinda United kwa mikwaju ya penalti baada ya kutoka sare baada ya kucheza kwa dakika 120. Nje ya uwanja, hadithi kuu ilikuwa uwezekano wa klabu kuchukuliwa, tarehe 12 Mei 2005 na mfanyibiashara wa Kimarekani Malcom Glazer ambaye aliweza kupata udhibiti wa klabu hiyo kupitia uwekezaji kutumia kampuni yake ya Red Football Ltd. katika ununuzi uliothaminiwa kufikia kima cha takribani milioni £800 (wakati huo ikikisiwa kuwa sawa na dola bilioni 1.5).[24][25] Tarehe 16 Mei, aliziongeza hisa zake hadi 75% zinazohitajika kukiondoa klabu hicho kutoka Soko la Hisa na kukifanya kuwa binafsi tena, alitangaza nia yake kufanya hivyo katuka muda wa siku 20.[25] Tarehe 8 Juni, aliwateua wanawe katika bodi ya Manchester United kama wakurugenzi wasio watendaji.[26]
United ilianza vibaya msimu wa 2005-06, huku kiungo wa kati Roy Keane akiondoka kujiunga na Celtic baada ya kuwakosoa hadharani wachezaji wenzake kadhaa. Klabu pia ilikuwa imeshindwa kuhitimu kufuzu kwa awamu ya mwondoaano wa UEFA Champions League kwa zaidi ya mwongo mmoja, baada ya kupoteza kwa Benfica. Msimu huu pia walikumbwa na mikosi kadhaa ya majeraha kwa wachezaji wakuu kama vile Gabriel Heinze, Alan Smith, Ryan Giggs na Paul Scholes. Hata hivyo, walizuiliwa kuachwa mikono mitupu katika misimu mifululizo- masikitiko ambayo yalikuwa hayajashuhudiwa kwa miaka 17 iliyopita-kwa kushinda kombe la Ligi ya 2006, baada ya kuwalaza majirani zao waliopandishwa cheo Wigan Athletic katika fainali kwa mabao 4-0. United pia ilijihakikishia nafasi ya pili na kufuzu moja kwa moja kushiriki michuano ya Ligi ya Mabingwa (Champions League) siku ya mwisho ya msimu kwa kuishinda Charlton Athletic 4-0. Mwishoni mwa msimu wa 2005-06, mmoja wa washambuliaji wa United, Ruud van Nistelrooy, alikihama klabu na kujiunga na Real Madrid, kutokana na ugomvi baina yake na Alex Ferguson.[27]
Mnamo Julai 2006, klabu kilitangaza mpango wa ufadhili mpya. Kiasi cha jumla kitakuwa £ milioni 660, ambayo italipiwa riba ya £ milioni 62 kwa mwaka.[28] Matokeo ya mpango huu mpya wa ufadhili utakuwa punguzo la asilimia 30 ya malipo ya kila mwaka.[29] Uwanjani, msimu wa 2006-07 ulishuhudia United ikirejea na mtindo wao wa kandanda ya kushambulia ambao ndio ulikuwa msingi wa miaka yao ya ufanisi mwishoni mwa miaka ya 1990, wakifunga takriban mabao 20 zaidi ya Chelsea waliokuwa katika nafasi ya pili baada ya michuano 32. Januari 2007, United ilimsajili Henrik Larsson kwa mkopo wa miezi miwili kutoka Helsingborg ya Uswidi, mshambuliaji alitekeleza jukumu muhimu sana katika kuisaidia United kuingia nusu fainali ya Ligi ya Mabingwa,[30] huku ikiwa na matumaini ya kushinda mataji matatu kwa mara ya pili, hata hivyo, baada ya kufikia nusu fainali, United iliaibishwa na Milan kwa jumla ya mabao 3-5.[31] Miaka minne baada taji lao la mwisho, United ilishinda taji la Premier League tarehe 6 Mei 2007 baada ya Chelsea kutoka sare na Arsenal jambo lililoiacha The Blues pointi saba nyuma ikiwa imesaza michuano miwili ili kumaliza, kufuatia ushindi wa United wa 1-0 katika mchuano wa timu kutoka mji wa Manchester "Derby" siku iliyopita na kuifanya kombe lao la 9 la Ligi ya Premier katika misimu 15 ya uwepo wa ligi hiyo. Hata hivyo, ushindi pacha "Double" wa mara ya nne ambao haukutarajiwa haukutokea baada ya Chelsea kuifunga United 1-0 katika muda wa ziada katika kombe la kwanza la FA kufanyika katika uwanja mpya wa Wembley; wa kwanza kufanyika nchini Uingereza tangu uwanja wa zamani kubomolewe miaka saba iliyopita.
Kipindi cha kati ya 2007-08 kilishuhudia United ikimaliza kwa kushinda mataji mawili ya Ulaya licha ya kuanza vibaya msimu huo walipojipata katika nafasi 17 katika Ligi Kuu baada ya kushiriki katika mechi tatu. Hata hivyo, tarehe 11 Mei 2008, United ilihifadhi taji la Ligi ya Premier kufuatia ushindi dhidi ya Wigan Athletic. Huku washindani wao katika taji hilo Chelsea wakiweza tu kutoka sare na Bolton Wanderers, United iliweza kumaliza msimu kwa alama mbili mbele. Klabu pia ilifika fainali ya Kombe la Ulaya kwa mara ya tatu katika historia yake, baada ya kuvishinda vilabu kama Barcelona na Roma ili kufuzu kwa fainali. Waliifunga Chelsea katika mikwaju ya penalti 6-5 katika fainali ugani Luzhniki Moscow baada ya kutoka sare ya 1-1 katika muda wa kawaida tarehe 21 Mei 2008. Kupitia ushindi huu , walijipatia taji lao la tatu la Ulaya na kuweka rekodi yao kutowahi kupoteza fainali kubwa ya Ulaya. Kisadfa, msimu huu ulikuwa wa miaka 100 tangu Manchester United iliposhinda taji lao la kwanza la Ligi, ilikuwa miaka 50 baada ya ajali ya ndege ya Munich na miaka 40 baada ya Manchester United kuwa timu ya kwanza ya Uingereza kushinda taji la Ulaya. Fainali ya Kombe la Ulaya ilishuhudia pia Ryan Giggs akiichezea klabu hiyo kwa mara ya 759, na kumpita Bobby Charlton aliyekuwa akishikilia rekodi ya kuichezea mara nyingi zaidi klabu hicho.
Kabla ya kuanza kwa msimu wa 2008-09, United walishiriki na kushinda tuzo ya ngao yaFA Community Shield ya 2008. United walifunga Portsmouth katika mikwaju ya penalti 3-1, washindi wa Kikombe cha FA cha 2007-08, baada ya mechi kukamilika kwa sare tasa ya 0-0 ndani ya dakika 90. Mnamo tarehe 21 Desemba 2008, United waliongezea nishani zaidi kwenye hazina yao ya tuzo kwa kushinda katika fainali ya Kombe la Ulimwengu la Vilabu vya FIFA kwa kuishinda LDU Quito kutoka Ecuador kwa bao 1-0 kule Japan, Wayne Rooney ndiye aliyefunga bao la ushindi. Miezi miwili baadaye, waliliongezea kombe la Ligi ya 2009 katika hazina yao ya tuzo kwa kuishinda Tottenham Hotspur mabao 4-1 kwenye mikwaju ya penalti.[32] Mnamo tarehe 16 Mei, United waliweza kuwahi taji la 11 katika Ligi ya Primia - na taji la ujumla la 18 katika Ligi – baada ya kuenda sare tasa ya 0-0 nyumbani kwao wakicheza na Arsenal huku wakishinda mataji matatu mtawalia ya Ligi ya Premier kwa mara ya pili.[33] Mnamo tarehe 27 Mei 2009, Barcelona waliweza kuishinda Manchester United mabao 2-0 katika fainali ya Ligi Mabingwa kule Rome, yaliyofungwa na Samuel Eto'o na Lionel Messi.[34] Fainali ya Ligi ya Mabingwa ilitokea kuwa mechi ya mwisho kwa Carlos Tévez – ambaye mkataba wake ulikamilika mnamo tarehe 30 Juni – na Christiano Ronaldo – aliyeuzwa kwa Real Madrid kwa gharama ya milioni £80, kuvunja rekodi ya dunia ya kuhamisha na kusajiliwa kwa Kaka na Real Madrid kutoka Milan kwa gharama ya milioni £56. Hata hivyo, United waliitikia hasara hizo kwa kumhamisha na kumsajili Michael Owen bila gharama yoyote, Antonio Valencia kwa milioni £17 na Gabriel Obertan kwa gharama ya milioni £3.
Msimu wa 2009-10 ulianza vizuri kwa timu ya Manchester United, licha ya kushindwa 1-0 na timu ya Burnley kule Turf Moor iliyokuwa pigo kubwa kwao. Wingi wa ushindi ukafuata hatimaye, pamoja na ushindi wa kusisimua dhidi ya Manchester City kwa mabao 4-3, uliopatikana mnamo dakika ya 96 kutokana na bao lake Michael Owen. Hata hivyo, mchezo isioridhisha uliwafanya kushindwa mabao 2-0 na Liverpool uwanjani Antfield. Kufikia 1 Novemba, Manchester United ni ya pili katika ligi, alama 2 nyuma ya Chelsea. Katika Ligi ya Mabingwa, United kwa sasa ndio washindi wa kwanza kwenye kundi lao, pamoja na ushindi dhidi ya Beşiktaş na CSKA Moscow na ushindi dhidi ya Wolfsburg huko nyumbani kwao. Mnamo tarehe 3 Novemba, Manchester United waliweza kuhifadhi na kuhitimu kutoka katika kikundi kwa kupata mabao sare 3-3 dhidi ya CKSA Moscow.
Nembo na rangi za klabu
Katika enzi zake kama Newton Heath, klabu kilitumia mavazi ya rangi tofauti, inayotambuliwa zaidi ni shati la rangi ya manjano na kijani lililovaliwa kuanzia 1878 hadi 1892, na tena 1894-1896; vazi hili la milia lilitumika tena katika michuano ya ugenini mapema miaka ya 1990. Mavazi mengine yaliyovaliwa na Newton Heath ni pamoja na shati jekundu lililokuwa na weupe robo yake (1892-1894) na shati jeupe lisilo kuwa na milia (1896-1902), zote hizi zilivaliwa na kaptura ya rangi ya samawati.[35] Katika mwaka wa 1902, pamoja na klabu kubadili jina na kuwa Manchester United, klabu pia kilibadili rangi zake kuwa jezi nyekundu, kaptura nyeupe na soksi nyeusi, ambayo imesalia kuwa sare wastani ya Man Utd katika michuano ya nyumbani tangu wakati huo. Kilicho tofauti na haya ni jezi ambazo timu ilivaa ikicheza fainali ya kombe la FA 1909 na Briston City ambayo ilikuwa nyeupe na mshipi mwekundu wa muundo wa “V”.[36] Mtindo huu ulifufuliwa katika miaka ya 1920 kabla United kurudia mashati yenye rangi nyekundu pekee, pia ilitumika kwa ajili ya michuano ya nyumbani na ugenini katika msimu wa 2009-10 kama njia ya kusherehekea miaka 100 katika Old Trafford.[37][38]
Jezi za kuchezea ugenini kawaida huwa nyeupe na kaptura nyeusi na soksi nyeupe, lakini rangi nyingine zimetumika, ikiwa ni pamoja na shati iliyokuwa na milia ya samawati na nyeupe iliyotumika kati ya 1903-1916, sare nyeusi kila kitu kilichotumika mwaka 1994, 2003 na 2007 na shati la blue iliyokuwa na mistari myembamba mwaka 2000. Mojawapo ya sare iliyokuwa maarufu kwa wengi, japo haikudumu, ni sare ya United iliyokuwa ya michuano ya ugenini ya rangi ya kijivu pekee iliyotumika kati ya 1995-96, iliacha kutumiwa baada ya timu kushindwa mchezo mmoja wakati walikuwa wameivaa. Katika muda wa mapumziko wakicheza dhidi ya Southampton, wakati united ilikuwa imetingwa 3-0, walibadilisha mavazi na kuvaa sare ya samawati na nyeupe lakini bado wakashindwa 3-1. Kulingana na wachezaji, mavazi ya kijivu hayakuwa yakionekana vyema jambo lililosababisha matokeo duni.[39] Sare nyingine maarufu ya kucheza ugenini ya Man Utd ilikuwa uweza wa kuvalika pande zote, ilikuwa na milia ya nyeupe na mikono mieusi na mstari wa kidhahabu upande mmoja na milia ya kidhahabu na mstari mweusi upande mwingine. Shati hii ilitolewa kama sare ya mwisho iliyoshonwa na Umbro kwa klabu kabla ya kuanza kuhudumiwa na Nike, na iliadhimisha miaka 100 tangu klabu kilipobadili jina lake kutoka Newton Heath kuwa Manchester United.
Sare ya tatu ambayo huvaliwa katika michuano ya nyumbani ni samawati tangu shati hadi sokisi kwa heshima ya sare iliyovaliwa 1968 timu iliposhinda Kombe la Ulaya, ukumbusho wa moja kwa moja ulifanywa na klabu 2008-09 kukumbuka miaka 40 ya jezi la tatu la 1968. Kinyume na desturi hii ni kuwa ni pamoja na sare ya rangi ya manjano iliyovaliwa katika miaka ya 1970, sare iliyotajwa hapo awali ya mistari ya samawati na nyeupe kuanzia 1996, ambayo ilionekana kuwapendeza sana mashabiki, na shati jeupe iliyokuwa na mikato ya mlazo wa rangi nyeusi na nyekundu kuanzia 2004. United pia imetumia shati zilizo wahi kutumika kama ya mazoezi kuwa sare zao za tatu, iliwahi kutumia sare nyeusi toka juu hadi chini katika msimu 1998-99 na shati samawati iliyokuwa na rangi ya damu ya mzee ubavuni mwaka 2001 kwa michuano dhidi ya Southampton na PSV Eindhoven.
Hivi sasa, jezi ya nyumbani ya Manchester United ni nyekundu na iliyo na tepe nyeusi isiyokolea kifuani. Nembo ya klabu huwa juu ya ngao nyeusi yenye ukubwa sawa upande wa kushoto wa V, ilihali alama ya Nike ni nyeupe na huwa upande wa kulia; nembo ya AIG pia ni nyeupe. Katika kukumbuka miaka 100 tangu kufunguliwa kwa uwanja wa klabu hicho cha Old Trafford kuna kitambulisho kinachosoma “Uwanja wa ndoto tangu 1910” (The Theatre of Dreams Since 1910) kilichoshikishwa upande wa mshono. Shati la nyumbani huvaliwa na kaptura nyeupe iliyo na mistari myekundu inayoteremka pande zote mbili za miguu, na soksi nyeusi iliyo na mkato mwekundu.[37] Hivi karibuni sare ya kucheza ugenini imekaribiana katika muundo na sare ya nyumbani, lakini shati ni jeusi lililo na utepe wa samawati kifuani na nembo ya klabu huwa juu ya ngao ya samawati. Sawa na sare ya nyumbani, nembo ya wadhamini iko katikati na kwa rangi nyeupe. Kaptura pia ni nyeusi na milia ya samawati ikielekea chini, huku soksi nazo zikiwa nyeusi na tepe ya samawati.[38] Sare ya ugenini ya klabu ya msimu wa 2008-09, inayojumuisha shati jeupe lililo na mstari wa samawati kwenda chini ubavuni na ukosi wa samawati ilio na mkato mwekundu, unaotumiwa kama sare ya tatu ya msimu wa 2009-10. Ikivaliwa pamoja na kaptura za samawati na soksi nyeupe, jezi la tatu lina nembo za wafadhili kwa rangi ya samawati pamoja na herufi "MUFC" nyuma ya ukosi.Beji ya klabu inakalia nguo nyeupe kushoto mwa kifua.[40][41]
Nembo ya Manchester United imebadilishwa mara chache, lakini umbo la kimsingi limebakia sawa. Beji hiyo imechukuliwa kutoka kwa nembo ya jiji la Manchester. Picha ya Shetani kwenye beji ya klabu ilitokana na lakabu ya klabu “Red Devils” (Shetani Wekundu); lililoanza kutumika mapema miaka ya 1960 baada ya Matt Busby kusikia likirejelea timu ya raga ya Salford kutokana na jezi zao nyekundu.[42] Kufikia mwisho wa miaka ya 1960 nembo hiyo ya shetani ilianza kujumuishwa katika utaratibu na shali za klabu kabla ya kujumuishwa kwenye beji ya klabu mnamo 1970 ikishikilia mkuki wenye ncha tatu. Katika mwaka wa 1998, beji iliundwa upya tena, wakati huu maneno "Footbal Club" yakiondolewa.[43]
Wachezaji
Kikosi cha timu ya kwanza
Kama ilivyokuwa 29 Oktoba 2009,kulingana na vyanzo mseto katika tovuti rasmi.[44][45]
Note: Flags indicate national team as defined under FIFA eligibility rules. Players may hold more than one non-FIFA nationality.
No.PositionPlayer1GKEdwin van der Sar2DFGary Neville (captain)3DFPatrice Evra4MFOwen Hargreaves5DFRio Ferdinand6DFWes Brown7FWMichael Owen8MFAnderson9FWDimitar Berbatov10FWWayne Rooney11MFRyan Giggs (vice-captain)12GKBen Foster13MFPark Ji-Sung14MFZoran Tošić15DFNemanja Vidić16MFMichael Carrick17MFNani18MFPaul Scholes
No.PositionPlayer19FWDanny Welbeck20DFFábio21DFRafael22DFJohn O'Shea23DFJonny Evans24MFDarren Fletcher25MFAntonio Valencia26FWGabriel Obertan27FWFederico Macheda28MFDarron Gibson29GKTomasz Kuszczak30DFRitchie De Laet31MFCorry Evans38GKRon-Robert Zieler41FWJoshua King42MFMagnus Wolff Eikrem43MFMatthew James
Wa mkopo
Note: Flags indicate national team as defined under FIFA eligibility rules. Players may hold more than one non-FIFA nationality.
No.PositionPlayer35MFTom Cleverley (at Watford until 3 Januari 2010)[46]36MFDavid Gray (at Plymouth Argyle until 18 Desemba 2009)[47]37DFCraig Cathcart (at Watford until 4 Januari 2010)[48]
No.PositionPlayer40GKBen Amos (at Peterborough United until 29 Novemba 2009)[49]—FWMame Biram Diouf (at Molde until 31 Desemba 2009)[50]
Wa ziada na walio chuoni
Kwa kikosi cha wachezaji wa ziada na walio chuoni, tazama Manchester United F.C. Reserves and Academy.
Waliokuwa wachezaji hapo awali
Kwa maelezo juu ya wachezaji wa zamani, tazama Orodha ya wachezaji wa klabu ya Soka ya Manchester United na Category:Manchester United F.C. players
Manahodha wa klabu
Rekodi za wachezaji
Kwa mujibu wa mechi iliyochezwa tarehe 8 Novemba 2009 na kulingana na takwimu ya tovuti rasmi.[52] Wachezaji walioandikwa kwa maandishi kolezo ndiyo bado wanaichezea timu ya Manchester United.
Walioshiriki michuano mingi
Waliofunga zaidi
Washindi wa matuzo
Ballon d'Or
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa Ballon d'Or wakati wakiichezea Manchester United:
Denis Law - 1964
Bobby Charlton - 1966
George Best - 1968
Cristiano Ronaldo - 2008
European Golden Shoe ( taji la kiatu cha dhahabu cha Ulaya)
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa European Golden Shoe wakati wakiichezea Manchester United:
Cristiano Ronaldo (mabao 31 ) - 2008
Tuzo la UEFA kwa mwanakandanda wa klabu bora wa mwaka
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa tuzo la UEFA kwa mwanakandanda wa klabu bora wa mwaka wakati wakiichezea Manchester United:
David Beckham - 1999
Cristiano Ronaldo - 2008
Mchezaji wa mwaka wa FIFA
Wachezaji wafuatao walikuwa washindi wa tuzo laMchezaji wa mwaka wa FIFA wakati wakiichezea Manchester United:
Cristiano Ronaldo - 2008
Timu ya akina dada
Timu ya soka ya akina dada ya Manchester United yaani Manchester United Ladies FC ilianzishwa mwaka 1977 kama klabu ya mashabiki akina dada yaani Manchester United Supporters Club Ladies. Walijiunga na ligi ya Three Counties League mwaka 1979, na wakawa wanachama waanzilishi wa ligi ya wanawake wa eneo la kaskazini (North West Women's Regional Footbal League) mwaka 1989, walipogeuza jina lao rasmi na kuwa Manchester United Ladies FC. Ingawa walishushwa kutoka katika ligi msimu wao wa kwanza, walipandishwa ngazi tena baada ya msimu huo na kushinda taji ya ligi ya 1995-96. Msimu wa 1998-99, timu hiyo ilijiunga na Northern Combination, hatua mbili chini ya Ligi Kuu ya wanawake ya FA. Waliletwa rasmi chini ya mwavuli wa Manchester United FC mwanzo wa msimu wa 2001-02, lakini walivunjiliwa mbali kiutata mwanzo wa msimu wa 2004-05 kwa sababu za kifedha. Uamuzi huo ulikumbwa na upinzani ikizingatiwa faida inayopatikana na Manchester United na pia kutokana na ukweli kuwa timu ziliondolewa ligi zao zote kabla hata wachezaji kuarifiwa kuhusu uamuzi huo. Hata hivyo, klabu bado kilishiriki katika kandanda ya wasichana kwa kutoa mafundisho kwa wasichana chini ya umri wa miaka 16.[53]
Maafisa wa klabu
Mmiliki: Malcolm Glazer
Rais wa heshima: Martin Edwards
Manchester United Limited
Wenyekiti wenz: Joel Glazer & Avram Glazer
Afisa mkuu mtendaji: David Gill
Afisa mkuu wa utekelezaji: Michael Bolingbroke
Mkurugenzi wa Kibiashara: Richard Arnold
Mkurugenzi mtendaji: Ed Woodward
Wakurugenzi wasio watendaji: Bryan Glazer, Kevin Glazer, Edward Glazer & Darcie Glazer
Manchester United Football Club
Wakurugenzi: David Gill, Michael Edelson, Sir Bobby Charlton, Maurice Watkins
Katibu wa Klabu: Ken Ramsden
Naibu katibu wa klabu: Ken Merrett
Balozi wa kimataifa: Bryan Robson
Maafisa wa ukufunzi na wa kimatibabu
Meneja: Sir Alex Ferguson
Naibu meneja: Mike Phelan
Mkufunzi wa timu ya kwanza: René Meulensteen
Mkufunzi wa walindalango: Eric Steele
Mkufunzi wa mazoezi: Tony Strudwick
Mkufunzi wa nguvu & uzoefu: Mick Clegg
Mkuu wa utendaji wa binadamu: Dr. Richard Hawkins [54]
Meneja wa timu ya ziada: Ole Gunnar Solskjær
Mkufunzi wa timu ya ziada: Warren Joyce
Skauti mkuu: Jim Lawlor
Skauti mkuu wa Ulaya: Martin Ferguson
Mkurugenzi wa chuo cha vijana: Brian McClair
Mkurugenzi wa kandanda ya vijana: Jimmy Ryan
Daktari wa klabu: Dr. Steve McNally
Naibu daktari wa klabu: Dr. Tony Gill
Mwanatibamaungo wa timu ya kwanza: Rob Swire
Historia ya usimamizi
Ufuasi
Kabla ya Vita ya Pili vya Dunia, mashabiki wachache wa kandanda wa Uingereza walisafiri mbali kutazama michezo kwa sababu ya muda, gharama, na vikwazo vya kivifaa kama vile uhaba wa magari miongoni mwa wakaazi. Jinsi City na United walivyocheza michuano ya nyumbani kwa kubadilishana siku za Jumamosi, Wanamanchester wengi wangetazama United juma moja na juma lifuatalo City, lakini baada ya vita, ushindani mkali ukaibuka na ikawa kawaida zaidi kwa shabiki kuchagua kufuata timu moja pekee.
United iliposhinda ligi mwaka 1956, walikuwa na ufuasi wastani wa juu zaidi wa mahudhurio ya ligi nyumbani, rekodi iliyokuwa inashikiliwa na Newcastle United kwa miaka michache iliyotangulia. Kufuatia ajali yao ya ndege Munich mwaka wa 1958, watu zaidi walianza kushabikia United na wengi wakaanza kuhudhuria michuano. Hii illisababisha ushabiki kwa United kupanuka sababu moja inayofanya United kuwa mahudhurio ya juu katika ligi ya kandanda ya Uingereza kwa takribani kila msimu tangu wakati huo, hata wakati waliposhushwa ngazi na kuwa katika Divisheni ya Pili 1974-75.[3] Kwa kweli, kwa misimu miwili ambayo United haikuwa na mahudhurio ya ligi, Old Trafford ilikuwa ikifanyiwa kazi kubwa ya ujenzi (1971-72 na 1992-93).
Ripoti ya mwaka 2002, kwa anwani Do You come From Manchester?, Ilionyesha kuwa asilimia kubwa ya wanunuzi wa tiketi za msimu za Manchester City huishi katika wilaya za posta za Manchester, wakati United ilikuwa na idadi kamili juu ya wanunuzu wa tiketi za msimu wanaoishi katika eneo moja.[55]
Katika miaka ya 1990 na mapema miaka ya 2000, chanzo cha wasiwasi kwa mashabiki wengi wa United kilikuwa uwezekano wa klabu kununuliwa. Kundi la wafuasi IMUSA (Independent Manchester United Supporters' Association) lilijihusisha sana katika kupinga ununuzi uliotarajiwa wa Rupert Murdoch mwaka 1998. Kundi lingine lililotoa shinikizo klabu kisiuzwe, Shareholders United against Murdoch (ambalo baadaye lilikuwa Shareholders United na sasa ni Manchester United Supporters' Trust) liliundwa wakati huu kuhamasisha wafuasi kununua hisa za klabu, ili kwa kiasi kuwawezesha wafuasi kuwa na usemi zaidi katika masuala yaliyowatia wasiwasi kama vile bei na mgao wa tiketi, na kwa kiasi kupunguza hatari ya watu wasiohitajika kununua hisa za kutosha kumiliki klabu. Hata hivyo, mpango huu ulishindwa kumzuia Malcolm Glazer kuwa mmiliki mwenye hisa nyingi. Wafuasi wengi walikasirishwa, na baadhi walibuni klabu asi kwa jina F.C. United of Manchester. Licha ya hasira ya baadhi ya wafuasi kwa wamiliki wapya, mahudhurio yameendelea kuongezeka.
Hisia zilizotolewa na mashabiki hao, wakati mwingine umeshutumiwa. Mwaka 2000, maoni yaliyotolewa kuhusu baadhi ya mashabiki katika Old Trafford na nahodha wa wakati huo Roy Keane, kwamba baadhi ya mashabiki hawawezi hata " kuendeleza neno kandanda, acha kuielewa" yalipelekea wao kutajwa kama "mashabiki wanaohudhuria mchuano kufurahia ukarimu wa klabu na wala si kuishabikia".[56] Alex Ferguson pia ametoa maoni kadhaa kuhusu mashabiki kiasi kwamba alidai kuwa hali iliyoshuhudiwa tarehe 1 Januari 2008 ilikuwa kama "matanga".[57] Baadaye aliongeza, "Nadhani kumekuwa na siku kama hizi hapo nyuma. Ilitokea miaka michache iliyopita, wakati tulipotawala".[57] Baada ya ushindi maarufu wa 1-0 dhidi ya Barcelona ugani Old Trafford, ambao uliiwezesha United kushiriki katika fainali ya Ligi ya Mabingwa ( Champions League) Moscow, Ferguson alisema kwamba mashabiki wa United "walikuwa wapevu sana" na kwamba wao "walituwezesha kufanikiwa".[58][59]
Uwanja
Klabu kilipoanzishwa mara ya kwanza, Newton Heath alicheza michuano yao ya nyumbani kwenye uwanja mdogo ulio North Road, Newton Heath. Hata hivyo, timu geni zilizokuja kucheza uwanjani humo zililalamikia hali yake, ambayo ilikuwa "bwawa upande mmoja na uliojaa miamba kama ya timbo upande mwingine".[10] vyumba vya kubadilishia nguo pia havikuwa vya kujivunia, vilikuwa umbali wa kutembea dakika kumi katika baa ya Three Crowns iliyokuwa Oldham Road. Baadaye walihamishiwa Shears Hotel, mkahawa mwingine uliokuwa Oldham Road, hata hivyo mabadiliko yalihitajika kama klabu ilitaka kuendelea katika Ligi ya Kandanda.
Heath walibaki katika uwanja wao wa North Road kwa miaka kumi na mitano 1878-1893, mwaka mmoja baada ya kuingia Football League na baadaye kuhamia makao mapya Bank Street hapo Clayton. Uwanja mpya haukuwa mzuri sana, vipande vichache vya nyasi vilijipenyeza usoni mwa changarawe na mawingu ya moshi yalifuka kutoka katika kiwanda kilichokuwa karibu. Wakati mmoja, Walsall Town Swifts ilikataa kucheza kutokana na hali mbaya ya uwanja. Changarawe ilimwagwa uwanjani na walinda uga, hatimaye wageni wakawashawishi kucheza na kupoteza 14-0. walipinga matokeo hayo, wakitaja hali mbaya ya uwanja kama sababu ya wao kushindwa, mchuano ukarudiwa. Hali haikuwa nzuri sana wakati wa marudiano, timu ya Walsall ilishindwa tena, ingawa wakati huu walibugia 9-0 tu.[10]
Mwaka wa 1902, klabu karibu kifilisike na uwanja wa Bank Street ulifungwa na mdai kutokana na klabu kushindwa kulipa deni lake. Klabu kiliokolewa katika dakika za mwisho na nahodha Harry Stafford ambaye aliweza kuchangisha fedha za kutosha kulipia mchuano wa ugenini Bristol City na kupata uwanja wa muda karibu na Harpurhey kwa kuchezea duru nyingine dhidi ya Blackpool.[60]
Kufuatia uwekezaji kuimarisha klabu tena, jina lilibadilishwa na kuwa Manchester United, ingawa kulikuwa na hamu ya kupata uwanja uliokubalika. Wiki sita kabla ya mchuano wa kwanza wa United kuwania Kombe la FA Aprili 1909, Old Trafford ilitajwa kuwa nyumbani kwa Manchester United kufuatia ununuzi wa ardhi muhimu kwa takribani £ 60,000. Msanifumijengo Archibald Leitch aliajiriwa na mwenyekiti wa United John Henry Davies na kupewa bajeti ya £ 30.000 kwa ajili ya ujenzi. Mipango asilia ilionyesha kuwa uwanja ungefaa kujengwa kuhimili watu 100.000, ingawa idadi hiyo ilipunguzwa hadi 77,000. Licha ya hilo, rekodi ya mahudhurio ya 76,962 ilirekodiwa, ambayo hata sasa ni zaidi ya idadi rasmi inayokubalika katika uwanja huo. Ujenzi ulifanywa na Messrs Brameld na Smith wa Manchester. Katika ufunguzi wa uwanja, tiketi za kusimama ziligharimu peni sita, wakati viti ghali zaidi katika jukwaa kuu zililipiwa shilingi tano. Mchezo wa ufunguzi ulikuwa tarehe 19 Februari 1910 dhidi ya Liverpool FC, na wageni wakashinda kwa 4-3. Kama ilivyotokea, mabadiliko ya uwanja yalitokea wakati mwafaka zaidi - siku chache tu baada ya klabu kucheza mchuano wao wa mwisho ugani Bank Street, mojawapo ya jukwaa liliangushwa chini na dhoruba.[61]
Kupigwa kwa bomu wakati wa Vita vya Pili vya Dunia, tarehe 11 Machi 1941, kuliharibu sehemu kubwa ya uwanja, hasa jukwaa kuu. Handaki la kati katika South Stand ndilo la pekee lililobakia katika robo hiyo ya uwanja. Baada ya vita, United iliwasilisha ripoti kwa Tume ya Madhara ya Vita na kupokea fidia ya £ 22.278 kwa ajili ya ukarabati wa uwanja huo. Ingawa uwanja ulijengwa upya tena 1949, hakuna mchuano uliosakatwa Old Trafford kwa takribani miaka 10 michuano ya "nyumbani" katika kipindi hicho ilichezwa katika uwanja wa Manchester City, Maine Road. Manchester City iliilipisha United £ 5,000 kwa mwaka kwa matumizi ya uwanja wao, pamoja na asilimia fulani ya ada ya kiingilio.[62]
Marekebisho mengine yalitokea baadaye, yakianza na kuwekwa paa upande wa Stretford End kisha ikawekwa pande za North Stand na East Stand. Hata hivyo, mtindo wa zamani wa paa uliwazuia mashabiki wengi kutazama na hivyo, kupelekea kuboreshwa kwa paa hizo kuwa zilizoinuka na ambazo bado zipo katika uwanja huo leo. Stretford End lilikuwa jukwaa la mwisho kufanyiwa ukarabati wa kuinuliwa paa, kazi iliyokamilika kwa muda ufaao kuruhusu michuano ya msimu wa 1993-94.[63]
Taa za uwanjani ziliwekwa kwa mara ya kwanza uwanjani katikati ya miaka ya 1950. Viunzi180-foot (55m) vinne vikuu vilijengwa, kila kimoja kikiwa na taa 54. Mfumo mzima wa taa uliigharima klabu £ 40,000, na kutumika mara ya kwanza katika mechi ya tarehe 25 Machi 1957. Hata hivyo, taa mtindo zamani zilibomolewa mwaka wa 1987, na kubadilishwa na taa za kisasa zilizowekwa katika paa la kila jukwaa, zinadumu hadi leo.
Mwaka 1990, kufuatia janga la Hillsborough Disaster, ripoti ilitolewa iliyotaka viwanja vyote kukarabatiwa ili kuruhusu mashabiki wanaoketi pekee, hilo lilipelekea ukarabati ulioshusha idadi ya mashabiki wanaoruhusiwa hadi takribani 44,000. Hata hivyo, umaarufu wa klabu ulimaanisha kuwa maendeleo zaidi yangetokea. Mwaka 1995, North Stand ilijengwa kuwa na daraka tatu na kuongeza idadi inayoruhusiwa hadi takribani 55,000. Hii ilifuatiwa na upanuzi kwanza wa jukwaa la East na kisha West kufikisha jumla ya idadi ya 68,000. Upanuzi wa hivi karibuni zaidi ulikamilika mwaka 2006, ambapo robo iliyopo North-East na North West ilifunguliwa, na kufikisha rekodi ya idadi ya sasa ya 76,098, 104 tu chini ya upeo wa idadi inayoruhusiwa.[63]
Imekadiriwa kwamba kwa maendeleo zaidi kufanyiwa uwanja, hasa Southern Stand ambayo ndio hadi sasa ina daraka moja tu, gharama ya uboreshaji inaweza kukaribia £ million 114 ambazo tayari zimetumika kuboresha uwanja huo katika miaka kumi na minne iliyopita. Hii ni kutokana na ukweli kwamba ingebidi takriban nyumba hamsini kununuliwa na klabu, hilo huenda likaongeza usumbufu kwa wakazi wa mtaa huo,na upanuzi wowote ungelazimika kujengwa juu ya laini ya reli inayopita karibu na uwanja huo. Kwa kweli , upanuzi huo utajumuisha kuifanya South Stand kuwa na angalau daraka mbili na kujaza jukwaa za South-West na South-East kuhifadhi umbo la "bakuli" la uwanja huo. Makadirio ya sasa yanaashiria kuwa uwanja huo ukijengwa hivyo utakuwa na uwezo wa kuhimili takriban mashabiki 96,000, zaidi wa uwanja mpya wa Wembley.[63]
Udhamini
AIG ndio wadhamini wakuu wa Manchester United, na kama sehemu ya mpango huo wa udhamini nembo yao imebandikwa mbele ya mashati ya klabu na bidhaa nyingi nyinginezo za klabu. Udhamini wa AIG ulitangazwa na afisa mtendaji wa Manchester United David Gill tarehe 6 Aprili 2006, ina thamani ya £ milioni 56.5 rekodi ya aina yake nchini Uingereza na ya kulipwa kwa takribani miaka minne (£ milioni 14.1 kila mwaka).[64] Udhamini huo ulikuwa wenye thamani zaidi dunia mwezi Septemba 2006 baada ya kubatilishwa kwa udhamini wa £ milioni 15 kila mwaka kati ya Juventus na kampuni ya mafuta ya Tamoil.[65] Tarehe 21 Januari 2009, ilitangaza kuwa AIG haitafanya upya udhamini wao wa klabu ifikapo mwisho wa udhamini wa sasa Mei 2010. Hata hivyo, si wazi ikiwa mkataba wa AIG kusimamia MU Finance utaendelea.[66] Kampuni ya bima ya marekani Aon ilitajwa kama mdhamini mkuu wa klabu tarehe 3 Juni 2009, huku udhamini wao kwa klabu ukianza kutekelezwa mwanzo wa msimu wa 2010-11.[67] Masharti ya mpango huo hawakufichuliwa, lakini imeripotiwa kuwa una thamani ya takriban £ million 80 kwa takriban miaka minne, ambayo itaifanya kuwa mdhamini mkuu zaidi katika historia ya kandanda.[68]
Klabu kimekuwa na wadhamini wakuu watatu tu wa shati. Wa kwanza na waliohudumu kwa muda mrefu zaidi walikuwa Sharp Electronics, ambao walifadhili klabu kuanzia 1982 hadi 2000, ilikuwa moja ya udhamini wa faida kubwa na wa muda mrefu katika Soka ya Uingereza.[69][70] Nembo ya Sharp ilikuwa mbele ya shati za United katika miaka hiyo 17, wakati ambao timu ilishinda mataji saba ya Ligi Kuu, tano za Kombe la FA, moja la Football League, moja la Washindi wa makombe ya Ulaya na moja la Kombe la Ulaya. Vodafone ilichukua udhamini kwa mkataba wa awali wa miaka minne wa £ million 30 tarehe 11 Februari 2000, udhamini ulianza mwanzo wa msimu wa 2000-01.[69][70] Mnamo Desemba 2003, udhamini ulirefushwa kwa miaka minne na Vodafone ikakubaliana kulipa £ million 36 zaidi kwa miaka minne ya 2004-2008.[71] Hata hivyo, tarehe 23 Novemba 2005, Vodafone ilitangaza kuwa itakomesha udhamini wake Mei 2006 ili kuangazia zaidi udhamini wao wa UEFA Champions League.[72]
Vivyo hivyo, klabu imekuwa na washonaji huru nne tu wa sare yake, wa kwanza walikuwa kampuni ya Uingereza UMBRO. Admiral ilichukua usukani mwaka 1975, na kuwa kampuni ya kwanza ya kuweka nembo yao kwenye shati la Manchester United mwaka wa 1976.[73] Adidas ilifuatiwa mwaka 1980,[74] kabla Umbro kuanzaa kipindi chao cha pili kama watengenezaji wa sare za klabu hiyo mwaka wa 1992.[75] Udhamini wa Umbro ulidumu kwa miaka kumi zaidi kabla ya klabu kupata udhamini wa kuvunja rekodi - £ million 302.9 kutoka kwa Nike. Makubaliano na Nike yatadumu kwa miaka 13 ya awali, na kuendelea hadi angalau mwaka wa 2015.[76]
Washindani
Kihistoria, washindani wa karibu wa Manchester United wamekuwa Liverpool, Manchester City na Leeds United.[77][78] Hivi sasa, mashabiki wengi huona Liverpool kama washindani wao wakubwa kutokana na mafanikio ya klabu zote mbili,[79] ingawa bado wengine huiorodhesha Manchester City kama wapinzani wao wakuu.
Ushindani na Liverpool ulianza katika miaka ya 1960 wakati klabu hizo mbili zilikuwa kati ya klabu imara zaidi Uingereza, na zimekuwa zikishindana kwa karibu sana kila msimu tangu zamani. Ushindani wa Manchester City ulianza wakati wa enzi ya Newton Heath ya miaka ya 1890 na imebakia kali kutokana na klabu hizi mbili kuwa katika divisheni sawa kwa muda mrefu wa historia yao. Huku ushindani ukiwa na msingi wa ukinzani wa jadi kati yaYorkshire-Lancashire, ushindani kati yao na Leeds United ulianza mwishoni mwa miaka ya 1960 wakati Leeds ilitawazwa mshindi, na kuendelea katika miaka ya 1970 na 1980 kabla kufikia kilele wakati Leeds ilipoiadhibu United katika taji la ligi 1992.
Tuzo
Nchini Uingereza
Ligi
Ligi Kuu: [80] 11
1992-93, 1993-94, 1995-96, 1996-97, 1998-99, 1999-2000, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08, 2008-09
Divisheni ya kwanza: [80] 7
1907-08, 1910-11, 1951-52, 1955-56, 1956-57, 1964-65, 1966-67
Divisheni ya pili: [80] 2
1935-36, 1974-75
Vikombe
Kombe la FA: 11
1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004
Kombe ya Ligi: 3
1992, 2006, 2009
FA Charity / Community Shield: 17 (washindi waziwazi mara 13, mara 4 imegawanywa)
1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965 *, 1967 *, 1977 *, 1983, 1990 *, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008 (* washindi wa pamoja)
Ya Ulaya
Kombe la Ulaya / UEFA Champions League: 3
1968, 1999, 2008
UEFA Cup Winners' Cup: 1
1991
UEFA Super Cup: 1
1991
Duniani
Kombe la Mabara: 1
1999
Kombe la FIFA la Klabu za Dunia: 1
2008
Ushindi wa mataji mawili au matatu
Mataji mawili:
Ligi na Kombe la FA: 3
1994, 1996, 1999 (kama sehemu ya Utatu)
Ligi na Kombe ya Ligi: 1
2009
Mataji mawili ya Ulaya (Ligi na Kombe la Ulaya): 2
1999 (kama sehemu ya ya Utatu), 2008
"Utatu" (League, Kombe la FA na Kombe la Ulaya): 1
1999
Hasa mashindano mafupi kama vile Charity / Community Shield, Kombe la mabara, Kombe la FIFA la klabu za Dunia au Super Cup hazifikiriwi kwa jumla kuchangia Ushindi mara mbili au tatu.
Taji kuu la peke ambalo Manchester United haijashinda kamwe ni Kombe la UEFA,[81] ingawa walifika robo-fainali mwaka 1984-85 na nusu fainali ya mashindano tangulizi ya michuano hiyo Inter-Cities Fairs Cup, mwaka wa 1964-65.[82][83]
Tazama pia
Vilabu tajiri vya kandanda
Miungano ya mashabiki
IMUSA
Manchester United Supporters 'Trust
Vijarida
Red Issue
United we Stand (kijarida)
Red News
Marejeo
Viungo vya nje
Main Page on BBC Sport: –
katika skysports.com
katika premierleague.com
Jamii:Manchester United FC
Jamii:Vilabu Mpira vya Uingereza
Jamii:Klabu za Ligi Kuu
Jamii:Klabu za Ligi ya Kandanda
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Manchester%20United%20F.C.
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
381,
1676,
2789,
3193,
3842,
4201,
4901,
5219,
5698,
6967,
8075,
9710,
10511,
10987,
11494,
11744,
12877,
13761,
13868,
14279,
14610,
14740,
15180,
15660,
16494,
17216,
17810,
18359,
18874,
19280,
20361,
20886,
21683,
22924,
23566,
23795,
24643,
25073,
26420,
27638,
27968,
29180,
29508,
30028,
30834,
31290,
31678,
31886,
32364,
32698,
32876,
33451,
34088,
34791,
35585,
35805,
36366,
36714,
38775,
39104,
39595,
40874,
41108,
41208,
42175,
42830,
43853,
44549,
45284,
47741,
48018,
48774,
49724,
50459,
50820,
50976,
51145
],
"plaintext_end_byte": [
380,
1675,
2778,
3192,
3841,
4200,
4900,
5218,
5676,
6966,
8064,
9679,
10510,
10968,
11493,
11743,
12876,
13760,
13867,
14278,
14609,
14739,
15179,
15641,
16493,
17215,
17809,
18343,
18873,
19279,
20360,
20866,
21675,
22913,
23552,
23771,
24642,
25063,
26419,
27630,
27951,
29179,
29484,
30004,
30820,
31278,
31677,
31885,
32363,
32697,
32875,
33442,
34087,
34764,
35584,
35804,
36365,
36685,
38759,
39103,
39580,
40846,
41093,
41180,
42174,
42829,
43852,
44527,
45283,
47740,
48017,
48773,
49723,
50458,
50807,
50960,
51123,
51830
]
}
|
Kapan Paus Benediktus XV lahir ?
|
Paus Benediktus XV
|
indonesian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
140
],
"minimal_answers_end_byte": [
156
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
'Paus Benediktus XV' ( Latin: Benedictus ; Italian: Benedetto), lahir 'Giacomo Paolo Giovanni Battista della Chiesa' [lower-alpha 1] (21 November 1854 - 22 Januari 1922), adalah kepala Gereja Katolik dari 3 September 1914 sampai kematiannya pada tahun 1922. Nya kepausan sebagian besar dibayangi oleh Perang Dunia I dan konsekuensi politik, sosial, dan kemanusiaan di Eropa.
Antara 1846 dan 1903, Gereja Katolik telah mengalami dua kepausan terlama dalam sejarah hingga saat itu. Bersama Pius IX dan Leo XIII memerintah selama total 57 tahun. Pada tahun 1914, Dewan Kardinal memilih della Chiesa pada usia muda 59 tahun saat pecahnya Perang Dunia I, yang dia beri label "bunuh diri Eropa yang beradab."[2] Perang dan konsekuensinya adalah fokus utama Benediktus XV. Dia segera menyatakan netralitas Holy See dan berusaha dari perspektif itu untuk menengahi perdamaian pada 1916 dan 1917. Kedua belah pihak menolak inisiatifnya. Protestan Jerman menolak "Perdamaian Paus" sebagai penghinaan. Politisi Prancis Georges Clemenceau menganggap inisiatif Vatikan sebagai anti-Perancis.[3] Setelah gagal dengan inisiatif diplomatik, Benediktus XV fokus pada upaya kemanusiaan untuk mengurangi dampak perang, seperti menghadiri tahanan perang, pertukaran tentara yang terluka dan pengiriman makanan ke populasi yang membutuhkan di Eropa. Setelah perang, ia memperbaiki hubungan yang sulit dengan Perancis, yang membangun kembali hubungan dengan Vatikan pada tahun 1921. Selama masa kepausannya, hubungan dengan Italia juga membaik, karena Benediktus XV sekarang mengizinkan politisi Katolik yang dipimpin oleh Don Luigi Sturzo untuk berpartisipasi dalam politik nasional Italia.
Pada tahun 1917, Benediktus XV memberlakukan Code of Canon Law yang dirilis pada tanggal 27 Mei, yang ciptaannya telah dia persiapkan Pietro Gasparri dan Eugenio Pacelli ( masa depan Paus Pius XII) selama kepausan Paus Pius X. Hukum Hukum Kanonik yang baru dianggap telah mendorong kehidupan dan kegiatan keagamaan di seluruh Gereja.[4] Dia menamai Pietro Gasparri untuk menjadi Kardinal Sekretaris Negara dan secara pribadi menguduskan Nioio Eugenio Pacelli (masa depan Paus Pius XII) pada 13 Mei 1917 sebagai Uskup Agung. Perang Dunia I menyebabkan kerusakan besar pada misi Katolik di seluruh dunia. Benediktus XV menghidupkan kembali kegiatan-kegiatan ini, meminta dalam Ilusi Maksimum bagi umat Katolik di seluruh dunia untuk berpartisipasi. Untuk itu, ia telah disebut sebagai "Paus Misi". Perhatian terakhirnya adalah munculnya penganiayaan terhadap Gereja Katolik di Republik Sosialis Federasi Soviet Rusia - Soviet Rusia dan kelaparan di sana setelah revolusi. Benediktus XV dikhususkan untuk Maria, ibu Yesus - Santa Perawan Maria dan mengesahkan Hari Raya Mary, Mediatrix of all Graces.[5]
Masa Muda
Giacomo della Chiesa lahir di Pegli, pinggiran Genoa, Italia, putra ketiga Marchese Giuseppe della Chiesa dan istrinya Marchesa Giovanna Migliorati. Temuan genealogi melaporkan bahwa pihak ayahnya menghasilkan Paus Kallistus II dan juga mengklaim keturunan dari Berengar II dari Italia dan bahwa keluarga keibuannya menghasilkan Paus Innosensius VII.[6] Dia juga keturunan Blessed Antonio della Chiesa.
Keinginannya untuk menjadi pendeta ditolak oleh ayahnya yang berkeras pada karier hukum untuk putranya.[7] Pada usia 21 tahun ia memperoleh gelar doktor dalam UU pada 2 Agustus 1875. Ia pernah mengikuti Universitas Genoa, yang setelah penyatuan Italia, sebagian besar didominasi oleh anti-Katolik dan politik anti-ulama. Dengan gelar doktornya di bidang Hukum dan di usia hukum, dia sekali lagi meminta izin ayahnya untuk belajar bagi imamat, yang sekarang dengan enggan diberikan. Namun ia bersikeras, bahwa putranya melakukan studi teologisnya di Roma bukan Genoa, sehingga ia tidak akan berakhir sebagai pendeta desa atau provinsi Monsignore.[8]
Della Chiesa memasuki Collegio Capranica dan ada di Roma ketika, pada tahun 1878, Paus Pius IX meninggal dan diikuti oleh Paus Leo XIII. Paus baru menerima siswa Capranica di audiensi pribadi hanya beberapa hari setelah penobatannya. Tak lama kemudian, della Chiesa ditahbiskan menjadi imam oleh Kardinal Raffaele Monaco La Valletta pada 21 Desember 1878.[9]
Dari 1878 hingga 1883 ia belajar di Pontificific Ecclesiastici di Roma. Itu ada di sana, pada setiap Kamis, bahwa siswa diminta untuk membela sebuah makalah penelitian, di mana kardinal dan anggota tinggi Kuria Roma diundang. Kardinal Mariano Rampolla mencatat dia dan melanjutkan masuk dalam layanan diplomatik Vatikan pada tahun 1882, di mana dia dipekerjakan oleh Rampolla sebagai sekretaris dan segera diposkan ke Madrid.[10] Ketika Rampolla kemudian ditunjuk Kardinal Sekretaris Negara, della Chiesa mengikutinya. Selama tahun-tahun ini, della Chiesa membantu merundingkan penyelesaian perselisihan antara Jerman dan Spanyol atas Kepulauan Caroline serta mengatur bantuan selama epidemi kolera.
Ibunya yang ambisius, Marchesa della Chiesa, dikatakan tidak puas dengan karier putranya, menikung Rampolla dengan kata-kata, yang menurutnya, Giacomo tidak diakui dengan benar di Vatikan. Rampolla ditegur menjawab, Signora, anak Anda akan mengambil hanya beberapa langkah, tetapi mereka akan menjadi yang besar.[11]
Tepat setelah Leo XIII meninggal pada tahun 1903, Rampolla berusaha menjadikan della Chiesa sebagai sekretaris konklaf, tetapi Holy College memilih Rafael Merry del Val, seorang prelatus muda yang konservatif, tanda pertama bahwa Rampolla tidak akan menjadi Paus berikutnya. Ketika Kardinal Rampolla harus meninggalkan jabatannya dengan pemilihan lawannya Paus Pius X, dan digantikan oleh Kardinal Rafael Merry del Val, della Chiesa dipertahankan di posnya.
Bologna
Uskup agung
Asosiasi Della Chiesa dengan Rampolla, arsitek dari kebijakan luar negeri Paus Leo XIII (1878-1903), membuat posisinya di Sekretariat Negara di bawah kepausan baru agak tidak nyaman. Surat kabar Italia mengumumkan bahwa pada 15 April 1907, duta paus Aristide Rinaldini di Madrid akan digantikan oleh della Chiesa, yang pernah bekerja di sana sebelumnya. Pius X, tertawa atas pengetahuan jurnalis, berkomentar, "Sayangnya, koran itu lupa menyebutkan siapa yang saya nominasikan sebagai Keuskupan Agung Bologna berikutnya."[12] Vatikan telah menyatakan "pergi sejauh ini untuk membuat surat-surat yang menamai dia sebagai duta paus, tetapi della Chiesa menolak untuk menerima mereka".[13] Pada 18 Desember 1907, di hadapan keluarganya, korps diplomatik, banyak uskup dan kardinal, dan temannya Rampolla, ia menerima konsekrasi episkopal dari Paus Pius X sendiri. Paus menyumbangkan cincin episkopal dan crosier kepada uskup baru dan menghabiskan banyak waktu dengan keluarga della Chiesa pada hari berikutnya.[14] Pada 23 Februari 1908, della Chiesa mengambil alih keuskupan-keuskupan barunya, yang mencakup 700.000 orang, 750 imam, serta 19 pria dan 78 wanita lembaga agama. Di seminari episkopal, sekitar 25 guru mendidik 120 siswa mempersiapkan diri untuk imamat.[15]
Sebagai uskup, dia mengunjungi semua paroki, membuat upaya khusus untuk melihat yang lebih kecil di pegunungan yang hanya bisa diakses oleh kuda. Dia selalu melihat berkhotbah sebagai kewajiban utama dari seorang uskup. Dia biasanya memberikan dua atau lebih khotbah sehari selama kunjungannya. Penekanannya adalah pada kebersihan di dalam semua gereja dan kapel dan menghemat uang sedapat mungkin, karena dia berkata, "Mari kita simpan untuk memberi kepada orang miskin."[16] Pertemuan semua imam dalam synode harus ditunda sesuai keinginan Vatikan mempertimbangkan perubahan yang sedang berlangsung di Hukum Kanonik. Banyak gereja dibangun atau dipulihkan. Dia secara pribadi memulai reformasi besar dari orientasi pendidikan seminari, menambahkan lebih banyak pelajaran sains dan pendidikan klasik ke kurikulum.[17] Dia mengorganisir ziarah ke kuil Maria di Loreto dan Lourdes pada peringatan ke-50 penampakan.[18] Kematian tak terduga temannya, pendukung dan mentor Rampolla pada 16 Desember 1913[19] merupakan pukulan besar bagi della Chiesa, yang merupakan salah satu penerima wasiatnya.[18]
Kardinal
Adalah kebiasaan bahwa Uskup Agung Bologna akan dijadikan kardinal di salah satu konsistori yang akan datang. Di Bologna, tentu saja ini juga diharapkan dari della Chiesa, karena, pada tahun-tahun sebelumnya, kardinal disebut sebagai uskup agung, atau uskup agung sebagai kardinal segera sesudahnya.[20] Pius X tidak mengikuti tradisi ini dan meninggalkan della Chiesa menunggu selama hampir tujuh tahun. Ketika sebuah delegasi dari Bologna mengunjunginya untuk meminta promosi della Chiesa ke College of Cardinals, dia bercanda menjawab dengan mengolok-olok nama keluarganya sendiri, Sarto (yang berarti "penjahit"), karena dia berkata, "Maaf, tapi seorang Sarto memiliki belum ditemukan untuk membuat jubah kardinal."[20] Beberapa orang menduga bahwa Pius X atau orang-orang yang dekat dengannya tidak ingin memiliki dua Rampollas di College of Cardinals.
Kardinal Rampolla meninggal 16 Desember 1913. Pada 25 Mei 1914, della Chiesa diciptakan kardinal, menjadi Kardinal-Imam dari titulus Santi Quattro Coronati, yang sebelumnya ditempati oleh Pietro Respighi. Ketika kardinal baru mencoba kembali ke Bologna setelah konsistori di Roma, sebuah pemberontakan sosialis, anti-monarkis dan anti-Katolik yang tidak terkait mulai terjadi di Italia Tengah. Hal ini disertai dengan pemogokan umum, penjarahan dan penghancuran gereja-gereja, koneksi telepon dan bangunan kereta api, dan proklamasi republik sekuler. Di Bologna sendiri, warga dan Gereja Katolik menentang perkembangan tersebut dengan sukses. Kaum Sosialis dengan luar biasa memenangkan pemilihan regional berikut dengan mayoritas besar.[21]
Kepausan
Pemilihan Kepausan
Setelah kematian Pius X, konklaf yang dihasilkan dibuka pada akhir Agustus 1914. Perang jelas akan menjadi isu dominan dari kepausan baru, jadi prioritas kardinal adalah memilih seorang pria dengan pengalaman diplomatik yang luar biasa. Maka pada tanggal 3 September 1914, della Chiesa, meskipun telah menjadi kardinal hanya tiga bulan, terpilih sebagai paus, dengan nama Benediktus XV. Dia memilih nama untuk menghormati Paus Benediktus XIV yang juga uskup dari Bologna.[22]
Setelah terpilih sebagai paus, ia juga secara resmi menjadi Grand Master of the Equestrian Order of the Holy Sepulchre of Jerusalem, prefect of the Supreme Sacred Congregation of the Holy Office dan prefect of the Sacred Consistorial Congregation. Namun, ada Sekretaris Kardinal yang menjalankan badan-badan ini setiap hari.
Karena Pertanyaan Romawi yang abadi, setelah pengumuman pemilihannya untuk kepausan oleh Kardinal Protodeacon, Benediktus XV, mengikuti jejak kedua pendahulunya yang paling baru, tidak muncul di balkon Basilika Santo Petrus. untuk memberikan 'urbi et orbi' 'berkah. Benediktus XV dinobatkan di Kapel Sistine pada 6 September 1914, dan, juga sebagai bentuk protes karena Pertanyaan Romawi, tidak ada upacara untuk kepemilikan resmi Katedral St. John Lateran.
Upaya perdamaian
Paus Benediktus XV didominasi oleh Perang Dunia I, yang dia sebut, bersama dengan gejolak yang bergejolak, "bunuh diri Eropa." Ensiklik pertama Benedict memperluas sebuah permohonan tulus untuk mengakhiri permusuhan. Panggilan awalnya untuk Natal gencatan senjata pada tahun 1914 diabaikan. Pada akhir perang, pada bulan Mei – Oktober 1917, penampakan Bunda Maria Fatima terjadi di Fatima, Portugal, penampakan yang akan dinyatakan "layak dipercaya" pada tahun 1930 selama kepausan penggantinya, Pius XI.
Perang dan konsekuensinya adalah fokus utama Benediktus selama tahun-tahun awal kepausannya. Dia menyatakan netralitas Tahta Suci dan berusaha dari perspektif itu untuk menengahi perdamaian pada 1916 dan 1917. Kedua belah pihak menolak inisiatifnya.
Antagonisme nasional antara pihak-pihak yang bertikai diperkuat oleh perbedaan agama sebelum perang, dengan Prancis, Italia dan Belgia sebagian besar beragama Katolik. Hubungan Vatikan dengan Inggris Raya bagus, sementara baik Prussia maupun Imperial Jerman memiliki hubungan resmi dengan Vatikan. Di kalangan Protestan Jerman, gagasan itu populer bahwa Paus Katolik bersikap netral di atas kertas saja, sangat mendukung sekutu.[23] Benediktus dikatakan telah mendorong Austria-Hongaria untuk pergi berperang guna melemahkan mesin perang Jerman. Juga, diduga, Nuncio Kepausan di Paris menjelaskan dalam pertemuan Institut Catholique , "untuk berperang melawan Perancis adalah untuk melawan Tuhan",[23] dan Paus dikatakan berseru bahwa dia menyesal tidak menjadi orang Prancis.[23] Kardinal Belgia Désiré-Joseph Mercier, yang dikenal sebagai patriot pemberani selama pendudukan Jerman tetapi juga terkenal karena propaganda anti-Jerman, dikatakan telah disukai oleh Benediktus XV karena permusuhannya dengan penyebab Jerman. Setelah perang, Benediktus juga diduga memuji Perjanjian Versailles, yang mempermalukan orang Jerman.[23]
Tuduhan ini ditolak oleh Vatikan Kardinal Sekretaris Negara Pietro Gasparri, yang menulis pada 4 Maret 1916 bahwa Tahta Suci benar-benar tidak memihak dan tidak mendukung pihak sekutu. Ini bahkan lebih penting, demikian Gasparri mencatat, setelah perwakilan diplomatik Jerman dan Austria-Hongaria ke Vatikan diusir dari Roma oleh otoritas Italia.[24] Namun, mengingat semua ini, Protestan Jerman menolak "Perdamaian Paus", menyebutnya menghina. Politisi Prancis Georges Clemenceau, seorang anti-ulama yang garang, mengaku menganggap inisiatif Vatikan sebagai anti-Perancis. Benediktus membuat banyak usaha yang gagal untuk menegosiasikan perdamaian, tetapi permohonan untuk perdamaian yang dirundingkan ini membuatnya tidak populer, bahkan di negara-negara Katolik seperti Italia, di antara banyak pendukung perang yang bertekad untuk menerima tidak kurang dari kemenangan total.[25]
Pada tanggal 1 Agustus 1917, Benediktus mengeluarkan rencana perdamaian tujuh poin yang menyatakan hal itu
(1) "kekuatan moral kanan ... diganti dengan kekuatan material senjata,"
(2) harus ada "penyusutan serentak dan timbal balik persenjataan,"
(3) mekanisme untuk "arbitrase internasional" harus ditetapkan, "
(4) "kebebasan sejati dan hak bersama atas laut" harus ada,
(5) harus ada "penolakan ganti rugi perang,"
(6) wilayah yang diduduki harus dievakuasi, dan
(7) harus ada "pemeriksaan ... dari klaim saingan."
Inggris Raya bereaksi positif meskipun pendapat umum beragam.[26] Amerika Serikat Presiden Woodrow Wilson menolak rencana tersebut. Bulgaria dan Austria-Hungaria juga menguntungkan, tetapi Jerman menjawab dengan ambigu.[27][28] Benediktus juga menyerukan pelarangan wajib militer,[29] panggilan yang dia ulang pada tahun 1921.[30]
Beberapa proposal akhirnya dimasukkan dalam panggilan Empat Belas Poin Woodrow Wilson untuk perdamaian pada Januari 1918.[25][31]
Di Eropa, masing-masing pihak melihat dia sebagai bias demi yang lain dan tidak mau menerima persyaratan yang dia ajukan. Namun, meski tidak berhasil, upaya diplomatiknya selama perang dikreditkan dengan peningkatan pamor paus dan menjadi model pada abad ke-20 untuk upaya perdamaian Pius XII sebelum dan selama Perang Dunia II, kebijakan Paulus VI selama Perang Vietnam, dan posisi Yohanes Paulus II sebelum dan selama Perang di Irak.[25]
Selain usahanya dalam bidang diplomasi internasional, Paus Benediktus juga berusaha untuk mewujudkan perdamaian melalui iman Kristen, ketika ia menerbitkan doa khusus pada tahun 1915 untuk diucapkan oleh umat Katolik di seluruh dunia.[32]
Ada sebuah patung di Basilika Santo Petrus dari Paus yang diserap dalam doa, berlutut di atas sebuah makam yang memperingati seorang prajurit yang gugur perang, yang digambarkannya sebagai "pembantaian yang tidak berguna".
Upaya kemanusiaan
Hampir dari awal perang, November 1914, Benediktus bernegosiasi dengan pihak-pihak yang bertikai tentang pertukaran orang yang terluka dan tawanan perang lainnya yang tidak dapat melanjutkan pertempuran. Puluhan ribu tahanan tersebut dipertukarkan melalui intervensinya.[24] Pada 15 Januari 1915, ia mengusulkan pertukaran warga sipil dari daerah-daerah yang diduduki, yang mengakibatkan 20.000 orang dikirim ke Perancis Selatan yang tidak diduduki dalam satu bulan.[24] Pada tahun 1916, Benediktus berhasil menuntaskan kesepakatan antara kedua belah pihak dengan 29.000 tahanan dengan penyakit paru-paru dari serangan gas dapat dikirim ke Swiss.[33] Pada Mei 1918, ia juga merundingkan kesepakatan di mana tahanan di kedua pihak dengan setidaknya 18 bulan tahanan dan empat anak di rumah juga akan dikirim ke Swiss yang netral.[24]
Dia berhasil pada tahun 1915 dalam mencapai kesepakatan dimana pihak yang bertikai berjanji untuk tidak membiarkan tawanan perang (POWs) bekerja pada hari Minggu dan hari libur keagamaan. Beberapa orang di kedua pihak terhindar dari hukuman mati setelah intervensinya. Para Sandera dipertukarkan dan mayat dipulangkan.[24] Paus mendirikan Opera dei Prigionieri untuk membantu mendistribusikan informasi tentang tahanan. Pada akhir perang, sekitar 600.000 korespondensi diproses oleh Vatikan. Hampir sepertiga dari itu mengkhawatirkan orang yang hilang. Sekitar 40.000 orang telah meminta bantuan dalam pemulangan tahanan perang dan 50.000 surat dikirim dari keluarga ke orang yang mereka cintai yang tawanan perang.[34]
Baik selama dan setelah perang, Benediktus terutama prihatin tentang nasib anak-anak, atas nama siapa ia mengeluarkan sebuah ensiklik. Pada tahun 1916 ia memohon kepada orang-orang dan pendeta Amerika Serikat untuk membantunya memberi makan anak-anak kelaparan di Belgia yang diduduki Jerman. Bantuannya untuk anak-anak tidak terbatas pada Belgia tetapi diperluas untuk anak-anak di Lithuania, Polandia, Lebanon, Montenegro, Suriah dan Rusia.[35] Benediktus sangat terkejut pada penemuan militer baru tentang peperangan udara dan protes beberapa kali terhadapnya hingga tidak ada hasilnya.[36]
Pada bulan Mei dan Juni 1915, Kekaisaran Ottoman melancarkan kampanye melawan minoritas Kristen Armenia, yang oleh banyak akun kontemporer dianggap genosida atau holocaust di Anatolia. Vatikan berusaha untuk membuat Jerman dan Austria-Hongaria terlibat dalam protes terhadap sekutu Turki-nya. Paus sendiri mengirim surat pribadi kepada Sultan, yang juga [[khalifah] Islam. Itu tidak berhasil "karena lebih dari satu juta orang Armenia meninggal, entah dibunuh langsung oleh orang Turki atau karena penganiayaan atau kelaparan."[36]
Setelah perang
Pada saat itu, kebencian anti-Vatikan, dikombinasikan dengan gerakan diplomatik Italia untuk mengisolasi Vatikan dalam kaitan dengan Pertanyaan Romawi yang belum terselesaikan,[37] berkontribusi pada pengecualian Vatikan dari Paris Peace conference tahun 1919 (meskipun itu juga merupakan bagian dari pola historis dari marjinalisasi politik dan diplomatik kepausan setelah hilangnya Negara Kepausan) . Meskipun demikian, ia menulis ensiklik memohon rekonsiliasi internasional, Pacem, Dei Munus Pulcherrimum. [38]
Setelah perang, Benediktus memfokuskan kegiatan Vatikan untuk mengatasi kelaparan dan kesengsaraan di Eropa dan membangun kontak dan hubungan dengan banyak negara baru yang diciptakan karena runtuhnya Kekaisaran Rusia, Austria-Hongaria, dan Jerman. Pengiriman makanan besar, dan informasi tentang dan kontak dengan POW, menjadi langkah pertama untuk pemahaman yang lebih baik tentang kepausan di Eropa.[3]
Mengenai Konferensi Perdamaian Versailles, Vatikan percaya bahwa kondisi ekonomi yang dibebankan pada Jerman terlalu keras dan mengancam stabilitas ekonomi Eropa secara keseluruhan. Kardinal Gasparri percaya bahwa kondisi perdamaian dan penghinaan terhadap orang Jerman kemungkinan akan menghasilkan perang lain segera setelah Jerman secara militer akan berada dalam posisi untuk memulai.[39] Vatikan juga menolak pembubaran Austria-Hongaria, melihat pada langkah ini sebuah penguatan yang tak terelakkan dan akhirnya Jerman.[40] Vatikan juga memiliki keberatan besar tentang pembentukan negara-negara penerus kecil yang, dalam pandangan Gasparri, tidak layak secara ekonomi dan karenanya dikutuk terhadap kesengsaraan ekonomi.[41] Benediktus menolak Liga Bangsa-Bangsa sebagai organisasi sekuler yang tidak dibangun di atas nilai-nilai Kristen.[42] Di sisi lain, ia juga mengutuk nasionalisme Eropa yang merajalela pada tahun 1920-an dan meminta "Unifikasi Eropa" dalam ensikliknya pada tahun 1920 : it: Pacem Dei Munus Pulcherrimum , "kedamaian, karunia indah dari Tuhan".[42]
Paus juga terganggu oleh revolusi Komunis di Rusia. Dia bereaksi dengan ngeri terhadap kebijakan anti-agama yang diadopsi oleh pemerintah Vladimir Lenin bersama dengan kelaparan berdarah dan meluas yang terjadi selama Perang Saudara Rusia berikutnya. Dia melakukan upaya terbesar mencoba membantu para korban kelaparan Rusia dengan jutaan orang dalam keadaan lega.[42] Setelah pembubaran Kekaisaran Ottoman, kekhawatiran dibesarkan di Vatikan tentang keselamatan dan masa depan umat Katolik di Tanah Suci.
Agenda diplomatik
Pada periode pasca-perang, Paus Benediktus XV terlibat dalam pengembangan administrasi Gereja untuk menghadapi sistem internasional baru yang muncul. Kepausan dihadapkan dengan munculnya sejumlah negara baru seperti Polandia, Lituania, Estonia, Yugoslavia, Cekoslovakia, Finlandia, dan lain-lain. Jerman, Prancis, Italia, dan Austria menjadi miskin dari perang. Selain itu, tatanan sosial dan budaya tradisional Eropa terancam oleh nasionalisme sayap-kanan dan fasisme serta sosialisme dan komunisme sayap kiri, yang semuanya berpotensi mengancam eksistensi dan kebebasan Gereja. Untuk menghadapi masalah-masalah ini dan yang terkait, Benediktus terlibat dalam apa yang dia tahu paling baik, sebuah serangan diplomatik berskala besar untuk mengamankan hak-hak umat beriman di semua negara.
Italia
Leo XIII telah menyetujui partisipasi umat Katolik dalam politik lokal tetapi bukan nasional. Hubungan dengan Italia membaik juga di bawah Benediktus XV, yang secara de facto membalik kebijakan anti-Italia yang kaku dari para pendahulunya dengan memungkinkan umat Katolik untuk berpartisipasi dalam pemilihan nasional juga. Hal ini menyebabkan pembedahan Partito Popolare Italiano di bawah Luigi Sturzo. Politisi anti-Katolik secara bertahap digantikan oleh orang-orang yang netral atau bahkan bersimpati kepada Gereja Katolik. Raja Italia sendiri memberi isyarat keinginannya untuk hubungan yang lebih baik, ketika, misalnya, ia mengirim belasungkawa pribadi kepada Paus atas kematian saudaranya.[43] Kondisi kerja untuk staf Vatikan sangat meningkat dan antena diperpanjang di kedua sisi untuk menyelesaikan [Pertanyaan Romawi]. Benediktus XV sangat mendukung solusi dan tampaknya memiliki pandangan pragmatis tentang situasi politik dan sosial di Italia saat ini. Jadi, sementara banyak umat Katolik tradisional menentang hak suara untuk perempuan, Paus mendukung, dengan alasan bahwa, tidak seperti protagonis feminis, kebanyakan perempuan akan memilih konservatif dan dengan demikian mendukung posisi Katolik tradisional.[44]
Perancis
Benediktus XV berusaha memperbaiki hubungan dengan pemerintah Republik yang anti-klerikal. Dia mengkanonisasi pahlawan nasional Perancis Saint Joan of Arc. Di wilayah misi Dunia Ketiga, dia menekankan perlunya melatih para imam pribumi untuk segera menggantikan para misionaris Eropa, dan mendirikan Pontifical Oriental Institute dan Perguruan Tinggi Koptik di Vatikan. Pius XI akan mempercayakan "Orientale" kepada Yesuit dan menjadikannya bagian dari Konsorsium Gregorian Yesuit di Roma (bersama dengan Universitas Gregorian dan Biblicum).[45] Pada tahun 1921, Perancis menjalin kembali hubungan diplomatik dengan Vatikan.[46]
Uni Soviet
Berakhirnya perang menyebabkan perkembangan revolusioner, yang diramalkan Benediktus XV dalam ensiklik pertamanya. Dengan Revolusi Rusia, Vatikan dihadapkan dengan situasi baru, sejauh ini tidak diketahui.
Lithuania dan Estonia
Hubungan dengan Rusia berubah drastis karena alasan kedua. Negara Baltik dan Polandia memperoleh kemerdekaannya dari Rusia setelah Perang Dunia I, sehingga memungkinkan kehidupan Gereja yang relatif bebas di negara-negara yang sebelumnya dikuasai Rusia. Estonia adalah negara pertama yang mencari ikatan Vatican. Pada 11 April 1919, Kardinal Sekretaris Negara Pietro Gasparri memberi tahu pihak berwenang Estonia bahwa Vatikan akan setuju untuk memiliki hubungan diplomatik. Concordat disepakati secara prinsip satu tahun kemudian pada bulan Juni 1920. Ditandatangani pada 30 Mei 1922. Ini menjamin kebebasan bagi Gereja Katolik, mendirikan keuskupan agung, klerus yang dibebaskan dari dinas militer, memungkinkan penciptaan seminari dan Katolik sekolah, dan diabadikan hak milik gereja dan kekebalan. Uskup Agung bersumpah aliansi ke Estonia.[47]
Hubungan dengan Katolik Lithuania sedikit lebih rumit karena Militer Polandia Vilnius, kota dan kursi archiepiscopal, yang diklaim Lituania sebagai miliknya. Pasukan Polandia telah menduduki Vilnius dan melakukan tindakan brutalitas di dalam seminari Katolik di sana. Ini menghasilkan beberapa protes oleh Lituania untuk Tahta Suci.[48] Hubungan dengan Tahta Suci didefinisikan selama kepausan Paus Pius XI (1922–1939)
Polandia
Sebelum semua kepala negara lainnya, Paus Benediktus XV pada bulan Oktober 1918 memberi selamat kepada rakyat Polandia atas kemerdekaan mereka.[49] Dalam sebuah surat terbuka kepada Uskup Agung Kakowski dari Warsawa, dia ingat kesetiaan mereka dan banyak upaya Takhta Suci untuk membantu mereka. Dia menyatakan harapannya bahwa Polandia akan kembali mengambil tempat di keluarga bangsa-bangsa dan melanjutkan sejarahnya sebagai bangsa Kristen yang terdidik.[49] Pada Maret 1919, ia menominasikan 10 uskup baru dan, segera setelah itu, Achille Ratti sebagai duta kepausan yang sudah berada di Warsawa sebagai wakilnya.[49] Dia berulang kali memperingatkan pihak berwenang Polandia terhadap penganiayaan terhadap pendeta Lituania dan Ruthenian.[50] Selama serangan Bolshevik melawan Warsawa, dia meminta doa umum di seluruh dunia untuk Polandia. Nuncio Ratti adalah satu-satunya diplomat asing yang tinggal di ibu kota Polandia. Pada tanggal 11 Juni 1921, ia menulis kepada keuskupan Polandia, peringatan terhadap penyalahgunaan kekuasaan spiritual secara politik, mendesak lagi untuk hidup berdampingan secara damai dengan negara-negara tetangga, yang menyatakan bahwa “cinta negara memiliki batas dalam keadilan dan kewajiban.”[51] Dia mengirim nuncio Ratti ke Silesia untuk bertindak melawan potensi agitasi politik dari pendeta Katolik.[50]
Ratti, seorang cendekiawan, yang bermaksud bekerja untuk Polandia dan membangun jembatan ke Uni Soviet, berharap bahkan untuk mencucurkan darahnya untuk Rusia.[52] Paus Benediktus XV membutuhkannya sebagai seorang diplomat dan bukan sebagai martir dan melarang setiap perjalanan ke USSR meskipun dia adalah utusan paus resmi ke Rusia.[52] Namun, ia melanjutkan kontaknya dengan Rusia. Ini tidak menghasilkan banyak simpati baginya di Polandia pada saat itu. Dia diminta untuk pergi. "Sementara dia berusaha jujur untuk menunjukkan dirinya sebagai teman Polandia, Warsawa memaksanya pergi setelah netralitasnya di Silesia pemungutan suara dipertanyakan"[53] oleh orang Jerman dan Polandia. Orang Jerman nasionalis keberatan dengan pemilihan biksu Polandia, dan orang Polandia marah karena dia membatasi pendeta agitasi.[54] Pada 20 November, ketika Kardinal Jerman Adolf Bertram mengumumkan larangan paus atas semua kegiatan politik pendeta, seruan agar pengusiran Ratti mencapai klimaks di Warsawa.[54] Two years later, Dua tahun kemudian, Achille Ratti menjadi Paus Pius XI, membentuk kebijakan Vatikan menuju Polandia dengan Pietro Gasparri dan Eugenio Pacelli selama 36 tahun berikutnya (1922–1958).
Israel
Sebagai bagian dari negosiasi diplomatik awal yang mengarah ke Deklarasi Balfour, Paus Benediktus memberikan dukungannya kepada tanah air Yahudi di Palestina kepada diplomat Zionis Nahum Sokolow pada 4 Mei 1917, menggambarkan kembalinya orang Yahudi ke Palestina sebagai "takdir; Tuhan telah menghendaki itu."[55]
Amerika Serikat
Kardinal James Gibbons membantu mengamankan pertemuan antara paus dan Presiden Woodrow Wilson yang berlangsung pada tanggal 4 Januari 1919. Kardinal telah mengirim surat kepada Presiden yang memintanya untuk mengunjungi paus setelah mengetahui bahwa Wilson akan pergi ke Eropa . Tidak lama kemudian, Wilson mengonfirmasi kunjungan tersebut dan pergi menemui paus yang didampingi rektor Kepausan Amerika Utara Charles O'Hearn. Benediktus XV mengambil Wilson di tangan dan membawanya ke dalam penelitian untuk pertemuan mereka, dengan paus kemudian mempresentasikan Wilson dengan sebuah hadiah: mosaik Saint Peter. Interpreter harus hadir untuk pertemuan itu, karena paus berbicara dalam bahasa Prancis, dan Wilson hanya berbicara bahasa Inggris. Partai presidensial dihadirkan kepada paus, dan setelah menghadirkan dokter pribadinya Admiral Grayson (memberi tahu paus bahwa dia "adalah orang yang membuat saya sehat"), paus berkata: "Rupanya, dia telah melakukan pekerjaan luar biasa ", sebelum menawarkan kata-kata kepada Grayson. Paus memberkati rombongan, meskipun Wilson sedikit kebingungan, setelah paus meyakinkan Wilson, restunya tidak mendiskriminasikan agama lain, karena Wilson adalah Presbyterian.[56]
Namun, friksi tetap ada di antara keduanya selama audiensi pribadi mereka. Benediktus XV ingin terlibat dalam diskusi di Versailles, tetapi Wilson tidak setuju dengan hal ini, dan masih cemburu dengan fakta bahwa Benediktus XV telah mengeluarkan rencana perdamaian selama perang sebelum dia melakukannya.
Urusan gereja
Teologi
Dalam urusan internal Gereja, Benediktus XV mengulangi kutukan Pius X ulama Modernis dan kesalahan dalam sistem filsafat modern dalam Ad beatissimi Apostolorum . Dia menolak untuk membaca kembali kepada para ahli persekutuan penuh yang telah dikucilkan selama kepausan sebelumnya. Namun, ia menenangkan apa yang dilihatnya sebagai ekses dari kampanye anti-Modernis di dalam Gereja. Pada 25 Juli 1920, dia menulis motu proprio Bonum sane pada Joseph Joseph dan melawan naturalisme dan sosialisme.
Reformasi hukum Canon
Pada tahun 1917, Paus Benediktus XV mengumumkan hukum komprehensif Code of Canon Law, yang dipersiapkan oleh Paus St. Pius X, dan yang demikian dikenal sebagai Pio-Benedictine Code. Kode ini, yang mulai berlaku pada tahun 1918, adalah konsolidasi pertama Hukum Kanon menjadi Kode modern yang terdiri atas artikel-artikel sederhana. Sebelumnya, Hukum Kanon tersebar dalam berbagai sumber dan kompilasi parsial. Kodifikasi hukum kanonik yang baru dikreditkan dengan menghidupkan kembali kehidupan religius dan memberikan kejelasan hukum di seluruh Gereja.[4] Selain itu, melanjutkan keprihatinan Leo XIII, dia melanjutkan budaya Katolik Timur, teologi dan liturgi dengan mendirikan Institut Oriental untuk mereka di Roma[4] dan menciptakan Kongregasi Suci untuk Gereja Oriental pada tahun 1917.
Misi Katolik
Pada 30 November 1919, Benediktus XV mengimbau seluruh umat Katolik di seluruh dunia untuk berkorban demi misi Katolik, menyatakan pada saat yang sama dalam Maximum Illud bahwa misi ini harus menumbuhkan budaya lokal dan tidak mengimpor budaya Eropa.[4] Kerusakan impor budaya tersebut[57] secara khusus kuburan di Afrika dan Asia, di mana banyak misionaris dideportasi dan dipenjara jika mereka kebetulan berasal dari negara yang bermusuhan.
Mariologi
Paus Benediktus secara pribadi berbicara dalam banyak surat para peziarah di tempat perlindungan Maria. Dia menamai Mary the Patron of Bavaria, dan mengizinkan, di Meksiko, Pesta Immaculate Conception of Guadaloupe. Dia mengesahkan Pesta Perantara Maria dari semua Rahmat.[5] Dia mengutuk penyalahgunaan patung dan gambar Maria, mengenakan jubah imam, yang dia dilarang 4 April 1916.[58]
Pada tanggal 10 Mei 1916, Paus Benediktus menyatakan gambar dan gelar Maria dari Bunda Maria Karunia El Cobre sebagai Patrones Kuba atas permintaan tertulis para veteran tentara dari Perang Kemerdekaan Kuba.
Selama Perang Dunia I, Benediktus menempatkan dunia di bawah perlindungan Perawan Maria yang Terberkati dan menambahkan doa "Mary Queen of Peace" ke Litani Loreto . Dia mempromosikan pemujaan Maria di seluruh dunia dengan mengangkat 20 kuil Marian terkenal seperti Ettal Abbey di Bavaria ke Basilica Minor. Dia juga mempromosikan devosi Maria pada bulan Mei.[59] Konstitusi dogmatis di Gereja yang dikeluarkan oleh Konsili Vatikan Kedua mengutip teologi Paus Benediktus XV.[60]
Paus Benediktus mengeluarkan motu proprio Tentu saja, baik yang pada 25 Juli 1920, mendorong pengabdian kepada Saint Joseph "karena melalui St. Joseph kita langsung pergi ke Maria, dan melalui Maria ke sumber setiap kekudusan, Yesus Kristus , yang menguduskan kebajikan domestik dengan ketaatannya kepada St. Joseph dan Maria."[61]
Dia mengeluarkan sebuah ensiklik tentang Efraim orang Siria yang menggambarkan Efraim sebagai model devosi Maria, serta Surat Apostolik Inter Soldalica pada 22 Maret 1918.[62]
"Ketika Perawan Maria yang diberkati tampaknya tidak berpartisipasi dalam kehidupan publik Yesus Kristus, dan kemudian, tiba-tiba muncul di stasiun salibnya, dia tidak ada di sana tanpa niat ilahi. Dia menderita dengan anak yang menderita dan sekarat, hampir seolah-olah dia akan mati sendiri. Untuk keselamatan umat manusia, dia menyerahkan haknya sebagai ibu dari putranya dan mengorbankan dia untuk rekonsiliasi keadilan ilahi, sejauh yang diizinkan untuk dilakukannya . Oleh karena itu, Seseorang dapat mengatakan , dia menebus dengan Kristus umat manusia.[62]
Tulisan
Selama tujuh tahun masa kepausannya, Benediktus XV menulis total dua belas ensiklik. Selain ensiklik yang disebutkan, ia mengeluarkan Dalam hac tanta pada St. Boniface (14 Mei 1919), Paterno iam diu pada Anak-Anak Eropa Tengah (24 November 1919), Spiritus Paraclitus ' 'di St. Jerome (September 1920),' 'Principi Apostolorum Petro' 'di St. Ephram the Syrian (5 Oktober 1920),' 'Annus iam plenus' 'juga pada Anak-anak di Eropa Tengah (1 Desember 1920),' ' Sacra propediem pada Orde Ketiga St Francis (6 Januari 1921), Dalam praeclara summorum pada Dante (30 April 1921), dan Fausto appetente die di St. Dominic ( 29 Juni 1921).
Ajaran Apostoliknya termasuk Ubi primum (8 September 1914), Allorché fummo chiamati (28 July 1915) and Dès le début (1 August 1917). The Papal bulls of Benedict XV include Incruentum Altaris (10 August 1915), Providentissima Mater (27 May 1917), Sedis huius (14 May 1919), and Divina disponente (16 May 1920). Benedict issued nine Briefs during his pontificate: Divinum praeceptum (December 1915), Romanorum Pontificum (February 1916), Cum Catholicae Ecclesiae (April 1916), Cum Biblia Sacra (August 1916), Cum Centesimus (October 1916), Centesimo Hodie (October 1916), Quod Ioannes (April 1917), In Africam quisnam (June 1920), and Quod nobis in condendo (September 1920).
Ad beatissimi Apostolorum
Ad beatissimi Apostolorum
adalah ensiklik Benediktus XV yang diberikan di Santo Petrus, Roma, pada Hari Raya Para Orang Suci pada tanggal 1 November 1914, pada tahun pertama kepausannya. Ensiklik pertama ini bertepatan dengan permulaan Perang Dunia I, yang dia beri label "Bunuh Diri dari Eropa yang Beradab." Benediktus menggambarkan para kombatan sebagai negara terbesar dan terkaya di dunia, yang menyatakan bahwa "mereka dilengkapi dengan senjata paling mengerikan yang telah dirancang oleh ilmu militer modern, dan mereka berusaha untuk menghancurkan satu sama lain dengan penyempurnaan horor. Tidak ada batasan untuk ukuran reruntuhan dan pembantaian; hari demi hari bumi basah kuyup dengan darah yang baru dicurahkan dan ditutupi dengan tubuh orang yang terluka dan yang terbunuh. "[63]
Mengingat pembantaian yang tidak beralasan, paus memohon "kedamaian di bumi untuk orang-orang yang berkemauan baik" (Lukas 2:14), bersikeras bahwa ada cara dan sarana lain dimana hak yang dilanggar dapat diperbaiki.[64]
Asal muasal iblis adalah pengabaian ajaran dan praktik kearifan Kristen, khususnya kurangnya cinta dan kasih sayang. Yesus Kristus turun dari Surga untuk tujuan mengembalikan manusia Kerajaan Damai, seperti yang Dia nyatakan, "Sebuah perintah baru yang saya berikan kepadamu: Bahwa Anda saling mengasihi."[65] Pesan ini diulangi dalam Yohanes 15:12, di mana Yesus berkata, "Ini adalah perintah saya bahwa Anda mengasihi satu sama lain."[66] Materialisme, nasionalisme, rasisme, dan perang kelas adalah karakteristik dari usia, jadi Benediktus XV menggambarkan:
"Kebencian ras telah mencapai klimaksnya; orang-orang lebih terbagi oleh rasa cemburu dibandingkan dengan batas-batas; dalam satu dan bangsa yang sama, di dalam kota yang sama ada kemarahan iri hati kelas terhadap kelas; dan di antara individu itu adalah cinta diri yang hukum tertinggi mengesampingkan segalanya. "[67]
Humani generis redemptionem
Ensiklik Humani generis redemptionem dari 15 Juni 1917, berurusan dengan ketidakefektifan yang mencolok dari khotbah Kristen. Menurut Benediktus XV, ada lebih banyak pengkhotbah Firman daripada sebelumnya, tetapi "dalam keadaan moral publik dan pribadi serta konstitusi dan hukum negara, ada pengabaian umum dan kelupaan supranatural, kejatuhan bertahap jauh dari standar yang ketat dari kebajikan Kristen, dan bahwa manusia kembali ke praktik memalukan dari paganisme. "[68] Paus dengan tegas menempatkan sebagian dari kesalahan pada para pelayan Injil yang tidak menanganinya sebagaimana mestinya. Bukan zamannya tetapi pengkhotbah Kristen yang tidak kompeten yang harus disalahkan, karena tidak seorang pun saat ini dapat mengatakan dengan pasti bahwa para Rasul hidup di masa yang lebih baik daripada kita. Mungkin, negara-negara ensiklik, bahwa para Rasul menemukan pikiran lebih siap berbakti kepada Injil, atau mereka mungkin telah bertemu orang lain dengan sedikit perlawanan terhadap hukum Allah.[69]
Seperti kata ensiklik, pertama adalah para uskup Katolik. Konsili Trent mengajarkan bahwa berkhotbah "adalah tugas terpenting para Uskup."[70] Para Rasul, yang para penggantinya para uskup, memandang Gereja sebagai sesuatu milik mereka, karena merekalah yang menerima rahmat Roh Kudus untuk memulainya. Santo Paulus menulis kepada jemaat Korintus, "Kristus mengutus kami untuk tidak membaptis, tetapi untuk memberitakan Injil."[71] Konsili Trent Bishops diharuskan memilih untuk kantor imamat ini hanya mereka yang "cocok" untuk posisi itu, yaitu mereka yang "dapat melaksanakan pelayanan berkhotbah dengan keuntungan kepada jiwa-jiwa." Menguntungkan jiwa tidak berarti melakukan hal itu "dengan fasih atau dengan tepuk tangan populer, tetapi dengan buah rohani."[72] Paus meminta agar semua imam yang tidak mampu berkhotbah atau mendengar pengakuan akan disingkirkan dari posisi itu.[73] Ensiklik membantu untuk menarik pesan bahwa para imam harus berkonsentrasi pada Firman Tuhan dan manfaat jiwa-jiwa di hadapan diri mereka sendiri.
Quod iam diu
Quod iam diu adalah ensiklik yang diberikan di Roma di Santo Petrus pada tanggal 1 Desember 1918, pada tahun kelima Pontificate-nya. Ia meminta agar, setelah Perang Dunia I, semua umat Katolik di dunia berdoa untuk perdamaian yang langgeng dan bagi mereka yang dipercayakan untuk melakukan hal tersebut selama negosiasi damai.
Paus mencatat bahwa perdamaian sejati belum tiba, tetapi Gencatan Senjata telah menangguhkan pembantaian dan kehancuran melalui darat, laut dan udara.[74] Adalah kewajiban semua umat Katolik untuk "meminta bantuan Ilahi bagi semua yang mengambil bagian dalam konferensi perdamaian," seperti yang dikatakan ensiklik. Paus menyimpulkan bahwa doa adalah penting bagi para delegasi yang harus bertemu untuk mendefinisikan perdamaian, karena mereka membutuhkan banyak dukungan.[75]
Maximum illud
Maximum Illud adalah surat apostolik Benediktus XV yang dikeluarkan pada 30 November 1919, berurusan dengan misi Katolik. Setelah mengingatkan para uskup tentang tanggung jawab mereka untuk mendukung misi, dia menyarankan misionaris untuk tidak menganggap misi sebagai misi mereka sendiri tetapi untuk menyambut orang lain untuk tugas itu dan untuk berkolaborasi dengan orang-orang di sekitar mereka. Dia menggarisbawahi perlunya persiapan yang tepat untuk pekerjaan dalam budaya asing dan kebutuhan untuk mendapatkan keterampilan bahasa sebelum melakukan pekerjaan tersebut, terutama di Timur. Dia mengatakan kepada para misionaris bahwa: "Terutama di antara orang-orang kafir, yang dipandu lebih oleh naluri daripada dengan alasan, berkhotbah dengan teladan jauh lebih menguntungkan daripada kata-kata". Dia meminta upaya terus-menerus untuk kesucian pribadi dan memuji kerja perempuan tanpa pamrih dalam misi.[76] "Misi", bagaimanapun, "tidak hanya untuk para misionaris, tetapi semua umat Katolik harus berpartisipasi melalui kerasulan doa mereka, dengan mendukung panggilan, dan dengan membantu secara finansial."[77] Surat itu diakhiri dengan penamaan beberapa organisasi yang mengatur dan mengawasi kegiatan misi dalam Gereja Katolik.[78][79]
Beatifikasi dan Kanonisasi
Benediktus XV mengkanonisasi total empat individu termasuk Joan of Arc dan Marguerite Marie Alacoque. Dia juga membeatifikasi total tiga puluh enam orang, termasuk Uganda Martyrs, Oliver Plunkett dan Louise de Marillac.
Doktor Gereja
Dia menamai Efrem orang Siria sebagai Doktor Gereja pada 5 Oktober 1920.
Kepribadian dan penampilan
Paus Benediktus XV adalah seorang lelaki kecil. Dia mengenakan yang terkecil dari tiga jubah yang disiapkan untuk pemilihan paus baru pada tahun 1914, dan dikenal sebagai "Il Piccoletto" atau "The Little Man". Jubah yang dia kenakan saat pemilihannya harus cepat dijahit agar bisa cocok dengannya. Paus baru itu bercanda berkata kepada para penjahit: "Sayangku, apa kau sudah melupakanku?" Dia bermartabat dalam sikap dan sopan dalam hal sopan santun, tetapi penampilannya bukan seperti seorang paus. Dia memiliki kulit yang pucat, sehelai rambut hitam, dan gigi yang menonjol. Segala sesuatu tentang dirinya tampak bengkok, dari hidung ke mata dan pundaknya.[80] Dia sendiri menyebut penampilannya sebagai "gargoyle jelek di atas gedung-gedung Roma". Bahkan dikatakan bahwa ayahnya memandang putranya yang baru lahir dengan tidak percaya dan berbalik dengan cemas saat melihat bayi della Chiesa, karena pucat kebiruan yang kecil dan penampilan bayi yang lemah.[56]
Dia terkenal karena kemurahan hatinya, menjawab semua permohonan bantuan dari keluarga miskin Roma dengan hadiah uang tunai besar dari pendapatan pribadinya. Ketika ia kekurangan uang, orang-orang yang akan diterima oleh audiens sering kali diperintahkan oleh para uskup untuk tidak menyebutkan kesulitan keuangan mereka, karena Benediktus pasti akan merasa bersalah bahwa ia tidak dapat membantu yang membutuhkan pada saat itu. Dia juga menghabiskan pendapatan resmi Vatikan dengan pengeluaran amal berskala besar selama Perang Dunia I. Setelah kematiannya, Departemen Keuangan Vatikan telah habis untuk setara dalam lira Italia sebesar US $ 19.000.[81]
Benediktus XV adalah inovator yang cermat dengan standar Vatikan. Dia dikenal hati-hati mempertimbangkan semua hal baru sebelum dia memerintahkan pelaksanaannya, lalu memaksakannya sepenuhnya. Dia menolak menempel ke masa lalu demi masa lalu dengan kata-kata "Mari kita hidup di masa kini dan bukan dalam sejarah."[82] Hubungannya dengan kekuatan-kekuatan Italia yang sekuler dicadangkan namun positif, menghindari konflik dan diam-diam mendukung Keluarga Kerajaan Italia. Namun, seperti Pius IX dan Leo XIII, dia juga memprotes intervensi pihak berwenang Negara dalam urusan Gereja internal.[82] Paus Benediktus tidak dianggap sebagai seorang sastrawan. Dia tidak menerbitkan buku-buku pendidikan atau kebaktian. Ensikliknya pragmatis dan down-to-earth, cerdas dan kadang-kadang jauh ke depan. Dia tetap netral selama pertempuran "Perang Besar," ketika hampir semua orang mengklaim "sisi." Seperti Pius XII selama Perang Dunia II, kenetralannya dipertanyakan oleh semua pihak pada saat itu dan bahkan hingga hari ini.[83]
Benediktus XV secara pribadi memiliki devosi yang kuat kepada Perawan Maria Yang Terberkati. Dia memberikan dukungannya untuk memahami Mary sebagai Mediatrix of All Graces dengan menyetujui Misa dan kantor di bawah judul ini untuk keuskupan-keuskupan Belgia. Dia menyatakan dalam surat apostoliknya Inter Sodalicia bahwa "bersama dengan Kristus, dia menebus umat manusia" oleh peminumannya terhadap Kristus sebagai ibunya yang sedih. Lumen gentium dari Vatikan II akan menambahkan catatan kaki untuk judul "Mediatrix", bahwa "Ini, bagaimanapun, harus dipahami bahwa itu tidak mengambil dari atau menambahkan sesuatu ke martabat dan keampuhan Kristus satu Mediator ".[84]
Kematian dan warisan
Benediktus XV merayakan Misa bersama para biarawati di Domus Sanctae Marthae pada awal Januari 1922 dan ketika dia menunggu supirnya di tengah hujan dia jatuh sakit karena flu yang berubah menjadi radang paru-paru. Pada tahap hidupnya dan ketika dalam kesehatan yang kuat, ia menderita rematik. Setelah satu bulan rasa sakit yang disebabkan oleh pneumonia menyebar ke paru-parunya, ia menyerah pada penyakit itu pada 22 Januari 1922 pukul 6:00 pagi pada usia 67, keponakannya di sampingnya. Setelah kematiannya, bendera dikibarkan pada setengah tiang untuk mengenangnya dan sebagai penghormatan kepadanya. Tubuhnya kemudian berbaring di negara untuk orang-orang untuk melihat sebelum dipindahkan untuk dimakamkan di gua Vatikan.[85]
Paus sendiri memberikan bukti pada 5 Januari bahwa dia menderita flu, tetapi kemudian dicatat pada 12 Januari bahwa dia menderita batuk berat dan demam. Pada tanggal 18 Januari, paus tidak dapat bangun dari tempat tidur, sementara pada malam hari pada 19-20 Januari, kondisinya menjadi serius sampai ia mengigau pada 21 Januari.
[86] Kondisi paus mulai tumbuh pada 19 Januari sekitar jam 11 malam setelah jantungnya menjadi lemah karena penyebaran pneumonia, dengan Tahta Suci memberi tahu pemerintah Italia bahwa kondisi paus sangat serius. Oksigen diberikan kepada paus setelah respirasi menjadi semakin sulit, dan Kardinal Oreste Giorgi dipanggil ke samping tempat tidur Paus untuk membaca doa bagi yang sekarat. Kondisinya membaik sedikit pada tengah malam pada tanggal 20 Januari, dan dia memaksa petugas medisnya mundur malam itu ketika tampaknya dia akan pulih. Pada jam 2 pagi tanggal 21 Januari, dia diberi Resolusi Ekstrem dan paus mengambil beberapa minuman penyegaran setelah tidur selama satu jam. Pada suatu tahap pada waktu inilah ia bertemu secara pribadi dengan Kardinal Gasparri selama sekitar 20 menit untuk menyampaikan keinginan terakhirnya kepada kardinal, sementara mempercayakan surat wasiat terakhirnya kepadanya. Sebuah buletin pada pukul 4:30 menunjukkan bahwa pidato paus itu kadang-kadang tidak koheren sementara yang lain pada pukul 9:55 menunjukkan bahwa penderitaan Paus sangat dalam sampai ia tidak dapat mengenali pengiringnya karena keadaannya yang kacau. Buletin lain pada pukul 10:05 pagi mengatakan bahwa denyut nadi paus menjadi intermiten.[87] Pada siang hari, ia menjadi mengigau dan bersikeras untuk melanjutkan pekerjaannya, tetapi satu jam kemudian jatuh ke koma. Pada pukul 12:30 siang, Pangeran Chigi-Albani mengunjungi kamar paus untuk bersiap-siap mengambil alih apartemen jika kematian paus dan bertindak sebagai marshal untuk konklaf berikutnya. Sekretaris Kardinal Bourne juga dipaksa untuk mengumumkan pada 21 Januari bahwa paus belum meninggal setelah seorang anggota staf kardinal keliru mengonfirmasi bahwa paus telah meninggal dunia.[88] Kematian dimulai pada 5:20 pada 22 Januari, dengan Kardinal Giorgi memberikan absolusi kepada paus yang sekarat. Kardinal Gasparri tiba di tempat tidur Benediktus XV pada pukul 5:30 pagi karena paus telah jatuh koma lagi (pada pukul 5:18 pagi dia mengatakan bahwa "malapetaka sudah dekat"), dengan Dokter Cherubim mengumumkan kematian paus pada pukul 6 pagi.[89]
Laporan palsu dari koran malam Paris dan London pada 21 Januari mengumumkan kematian paus yang terjadi pada pukul 5:00 pagi hari itu, yang menjamin koreksi oleh koresponden Italia, sebelum pengiriman resmi pada pukul 08:00 pagi untuk memberitahukan bahwa paus masih hidup.[89]
Mungkin yang paling diingat paus pada abad ke-20, Benediktus XV, bagaimanapun, melakukan usaha yang berani untuk mengakhiri Perang Dunia I. Pada tahun 2005, Paus Benediktus XVI mengakui pentingnya komitmen pendahulunya yang lama untuk perdamaian dengan mengambil yang sama sebutkan nama di atas naik ke kepausannya sendiri. Pendekatan Benediktus XV yang manusiawi kepada dunia pada tahun 1914–1918 sangat kontras dengan pandangan para raja dan pemimpin zaman itu. Nilai-Nya tercermin dalam upeti yang terukir di kaki patung bahwa Turks, orang-orang non-Katolik, non-Kristen, yang didirikannya di Istanbul: "Paus Agung tragedi dunia, ... penyumbang semua orang, terlepas dari kebangsaan atau agama. " Monumen ini berdiri di pelataran St. Katedral Esprit.
Paus Pius XII menunjukkan rasa hormat yang tinggi kepada Benediktus XV, yang telah menahbiskan dia sebagai uskup pada 13 Mei 1917, pada hari pertama Visi Our Lady of Fatima. Sementara Pius XII mempertimbangkan Benediktus lain, Benediktus XIV, dalam hal kesucian dan sumbangsihnya untuk menjadi layak Doktor Gereja,[90] dia berpikir bahwa Benediktus XV selama kepausan singkatnya adalah benar-benar seorang lelaki Tuhan, yang bekerja untuk perdamaian.[91] Dia membantu tawanan perang dan banyak lainnya yang membutuhkan bantuan pada masa-masa sulit dan sangat dermawan ke Rusia.[92] Dia memujinya sebagai Paus Marian yang mempromosikan devosi kepada Our Lady of Lourdes,[93] untuk ensikliknya "Ad beatissimi Apostolorum , Humani generis redemptionem , Quod iam diu , dan Spiritus Paraclitus , dan untuk kodifikasi Hukum Kanoni,[94] yang di bawah della Chiesa dan Pietro Gasparri, dia Eugenio Pacelli memiliki kesempatan untuk berpartisipasi.
Paus Benediktus XVI menunjukkan kekagumannya sendiri terhadap Benediktus XV setelah terpilih menjadi paus pada 19 April 2005. Pemilihan seorang Paus baru sering disertai dengan dugaan atas pilihan nama pausnya; Dipercaya secara luas bahwa seorang Paus memilih nama pendahulunya yang memiliki ajaran dan warisan yang ingin ia teruskan. Pilihan Ratzinger tentang "Benediktus" dipandang sebagai tanda bahwa pandangan Benediktus XV tentang diplomasi kemanusiaan, dan pendiriannya terhadap relativisme dan modernisme, akan ditiru selama masa pemerintahan yang baru. Paus. Selama Audiensi Umum pertamanya di Lapangan St. Petrus pada 27 April 2005, Paus Benediktus XVI memberi penghormatan kepada Benediktus XV ketika menjelaskan pilihannya:
Dipenuhi dengan perasaan kagum dan syukur, saya ingin berbicara tentang mengapa saya memilih nama Benediktus. Pertama, saya ingat Paus Benediktus XV, nabi damai yang pemberani, yang membimbing Gereja melalui masa-masa perang yang bergolak. Dalam langkahnya saya menempatkan pelayanan saya dalam pelayanan rekonsiliasi dan keselarasan antar bangsa.
Lihat juga
Daftar ensiklik Paus Benediktus XV
Daftar pertemuan antara Paus dan Presiden Amerika Serikat
Daftar Paus
Menjadi Kardinal oleh Benediktus XV
Pranala luar
Benedict XV; texts of encyclicals etc.
by Benedict XV
at Find a Grave
Who's Who
Giacomo Della Chiesa
at LibriVox (public domain audiobooks)
Referensi
Kategori:1854 births
Kategori:1922 deaths
Kategori:People from Genoa
Kategori:Popes
Kategori:20th-century popes
Kategori:Italian popes
Kategori:Roman Catholic archbishops of Bologna
Kategori:Deaths from pneumonia
Kategori:19th-century Italian people
Kategori:19th-century Roman Catholic priests
Kategori:20th-century Roman Catholic archbishops
Kategori:Infectious disease deaths in Italy
Kategori:Pontifical Ecclesiastical Academy alumni
Kategori:Almo Collegio Capranica alumni
Kategori:Burials at St. Peter's Basilica
Kategori:Joan of Arc
Kategori:Pemimpin agama Katolik
Kategori:Paus
Kategori:Paus Italia
Kategori:Penduduk asli Genoa
Kategori:Alumni Universitas Kepausan Gregoriana
|
https://id.wikipedia.org/wiki/Paus%20Benediktus%20XV
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
447,
907,
1245,
1645,
2244,
2496,
2585,
2773,
3496,
3741,
3853,
4227,
4311,
4419,
4515,
4785,
4964,
5077,
5243,
5403,
5969,
6409,
6754,
7281,
7759,
8587,
9119,
9591,
9802,
9907,
10383,
10517,
10778,
11124,
11181
],
"plaintext_end_byte": [
446,
906,
1233,
1644,
2243,
2495,
2584,
2772,
3495,
3736,
3852,
4226,
4310,
4418,
4514,
4784,
4963,
5076,
5242,
5385,
5968,
6332,
6753,
7243,
7758,
8565,
9118,
9582,
9801,
9906,
10352,
10506,
10740,
11107,
11180,
11250
]
}
|
ハプスブルク＝ロートリンゲン家は貴族だった？
|
カール・ハプスブルク＝ロートリンゲン
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
カール・ハプスブルク＝ロートリンゲン（ドイツ語：Karl Habsburg-Lothringen, 1961年1月11日 - ）は、ハプスブルク＝ロートリンゲン家の現当主。オーストリア＝ハンガリー帝国の皇太子だったオットー・フォン・ハプスブルクと、ザクセン＝マイニンゲン公女レギーナの長男。最後のオーストリア皇帝・福者カール1世と皇后ツィタの孫。
「カール・フォン・ハプスブルク（Karl von Habsburg）」を称しており[1][注釈 1]、欧州各国の王侯貴族やローマ教皇、王党派からは今なお「オーストリア大公」や「帝室と王室の殿下」などの伝統的称号で呼ばれる。また本人は表立って主張していないものの、オーストリア、ハンガリー、ボヘミア、クロアチア等の帝位・王位請求者とされる。
父オットーと同じく汎ヨーロッパ主義者として知られ、1996年から1999年まで欧州議会議員を務め（オーストリア国民党所属）、現在は国際汎ヨーロッパ連合オーストリア支部長。その他、代表なき国家民族機構事務局長、代表などを歴任する。
年表
1961年1月11日、約43年前に崩壊したオーストリア＝ハンガリー帝国において皇太子の身位にあったオットー・フォン・ハプスブルクの長男として、西ドイツ・バイエルン州のにて誕生した。洗礼の際、父オットーは受洗者名簿に「オーストリア大公カール（Erzherzog Karl von Österreich）」と記載した[3]。
カールの生誕当時、オーストリア共和国は王朝との絶縁を宣言しなければハプスブルク家の入国を認めない姿勢をとっており、カールが誕生した直後の1961年7月、父オットーはオーストリア入国のために、ハプスブルク王朝と絶縁することと、あらゆる支配権の要求を放棄することを宣誓した[4]。カールはこの際にハプスブルク家の領地に対する個人的請求権を移譲され[5]、1歳に満たない年齢でハプスブルク家の形式的な家長となった[注釈 3]。
1981年、ザルツブルクに居を構える。1990年代後半から、ヘルブルン宮殿にほど近く、かつてルドルフ皇太子とシュテファニー皇太子妃も新婚旅行の際に宿泊した「」に住むようになった。
1986年、国際汎ヨーロッパ連合オーストリア支部の代表となった。
1989年3月14日、元オーストリア皇后で祖母のツィタ・フォン・ブルボン＝パルマが96歳で崩御した。同年10月、英国のTV番組「」に出演した。
1993年1月31日、ティッセン＝ボルネミッサ男爵家のフランツェスカと、マリアツェルの教会で結婚式を挙げた[6][注釈 4]。花嫁の父ハンス・ハインリヒ・ティッセン＝ボルネミッサは、世界で最も裕福な者として名が挙がる人物ではあったが[6]、新興の男爵であり、ハプスブルク家の伝統に従えば貴賤結婚に相当するものだった。このため、結婚式の翌日の新聞は、一斉に「ハプスブルク王朝の終わりの終わり」と報じた[7]。新聞報道によれば、参列したハプスブルク一族の中には、宗家の「貴賤結婚」に不満を漏らす者もいたという[7]。
1996年10月、オーストリアの欧州連合加盟後初となる欧州議会議員選挙に、オーストリア国民党から出馬し、当選した[8]。当時は父オットーもドイツ選出の欧州議会議員であった。
“私の家系は代々政治のプロだった。政治家になることに何の違和感もない[8]。”
しかし、カールが理事を務めていたの寄付金スキャンダルに巻き込まれ、1999年に欧州議会議員としての活動を断念した。皇帝の孫の不祥事は、オーストリアのマスコミを大いに賑わせた。カールへの非難は、息子は不当に攻撃されていると父オットーが述べたことで悪化した。
2000年11月30日、オットーから金羊毛騎士団長の座を譲られた。
2002年1月19日から同年12月31日まで、代表なき国家民族機構の事務局長を務めた。
2007年、オットーからハプスブルク家の家督を正式に譲られた[注釈 5]。
2011年7月4日、オットーが98歳で死去した。ローマ教皇ベネディクト16世が発した弔意の宛先は、「Seiner Kaiserlichen Hoheit Erzherzog Karl von Österreich（帝室の殿下オーストリア大公カール）」だった[9][注釈 6]。
2014年4月、欧州連合加盟を支援するためにセルビアを訪れ、ニコリッチ大統領や首相、王太子アレクサンダル2世などと会見した[11]。
2015年7月4日、トンガ国王トゥポウ6世の戴冠式に、弟ゲオルクらとともに参列した。
2016年11月5日、ハプスブルク一門およそ300人を引き連れてバチカン宮殿を訪れ、ローマ教皇フランシスコに謁見した[12][13]。
2017年12月16日、弟ゲオルクや各国の王侯貴族とともに、元ルーマニア国王ミハイ1世の葬儀に参列した[14]。
思想
君主制
カールは「皇帝とはなりたくてなるものではない[15]」として、もしハプスブルク君主国が存続していたなら得られなかったであろう自由を今日享受できていることに対する喜びを表明している。一方で、帝位・王位請求者としての直接的な言及は避けているものの、「君主制は時代遅れではない[1]」との考えも持っており、将来的にはオーストリアなどにおける政体の変化もありうるという見解をしばしば述べている。
私は十分に現実主義者であるつもりです。しかし、こんな風に言わせてください。イギリス連合王国のなかに共和国を求めるのは、スイスのなかに王国を求めるように、馬鹿げたことです。しかし、オーストリアでは――どうでしょう？ それは、未解決の問題です[5]。—君主制復活への希望をなお抱いているかと質問されて
2013年にスロバキアのメディアからのインタビューに応じた際には、「100年前、この地域（＝ドナウ川流域諸国）は一人の君主で結ばれていて、誰も数年でバラバラになるとは思っていなかった。だから、未来がどうなるかは分からない」と答えている[16]。
なお、2018年現在、オーストリアのシュヴァルツ＝ゲルベ・アリアンツやチェコのなど、中央ヨーロッパに立憲君主制を再導入しようとする王党派も少数ながら活動している。帝国崩壊からちょうど100年にあたる2018年11月11日、「ここ数年間のいくつかの世論調査によると、オーストリア国民のうち最大で20％が君主制への復帰に賛成するだろう」とEFEが報じた[17]。
貴族称号とハプスブルク法
2018年現在、オーストリアでは「フォン」の名乗りに至るまで、貴族称号が公的には一切認められていない。しかし父のオットーが「オットー・フォン・ハプスブルク」として知られていたので、同様に「カール・フォン・ハプスブルク」を称している[15]。カールは、ドイツやスイスのようにオーストリアでも貴族姓が認められるべきだと考えている[15]。
ハプスブルク法については、もはや「歴史のごみ箱」へと捨て去るべきものだと捉えている[18]。2013年12月、ハプスブルク法をベネシュ布告と並べて「完全なナンセンス」だと批判した[19]。2018年10月、父オットーや祖母ツィタらの第二次世界大戦期における活動にもかかわらずハプスブルク法が戦後に復活したことは、（一族にとって）侮辱的だと述べた[15]。カールは数多くの私有財産がこの法律のせいで不当に没収されたと考えており、ハプスブルク家から没収した財産からなる「戦災未亡人と孤児救済のための基金」が1928年に解散した時点で、私有財産は返還されるべきだったとしている[15]。
欧州連合（EU）
カールは、父オットーと同じく明確な汎ヨーロッパ主義者として知られる。2014年4月、訪問先のセルビアで「第一次世界大戦の開戦責任をセルビアに負わせることはできません。特定の国や個人の責任ではなく、サラエボ事件が起こらなくても、ヨーロッパのどこか別の場所で事件が起こり世界大戦となったでしょう」と持論を述べ、またセルビア抜きでは欧州連合は未完成だと語っている[11]。
民族主義に警鐘を鳴らしているが、欧州懐疑主義が高まっていることから、官僚主義的な今のEUには改革の必要性があると考えている。また2015年欧州難民危機以降にイスラム教徒がヨーロッパに殺到していることを受けて、移民・難民の受け入れ人数を制限するなどしてキリスト教的価値観に基づくヨーロッパを護持すべきだと唱えている[20]。
家族
妻フランツェスカ・ティッセン＝ボルネミッサとの間に1男2女をもうけているが、結婚生活が破綻したため双方合意の上、2003年から別居生活を送っている。
エレオノーレ（1994年 - ）
フェルディナント（1997年 - ）
グロリア（1999年 - ）
フランツェスカとの結婚は、かつてのハプスブルク一族のに従えば貴賤結婚に相当するものだった。しかし、父オットーが一族の中で同意を得て1980年代に基準を緩和していたことから、妻子の権利が制限されることはない。そのため、長男フェルディナント・ズヴォニミルがハプスブルク＝ロートリンゲン家の推定相続人である。
栄典
ハプスブルク家
金羊毛騎士団 (オーストリア支流)
騎士団長 (2000年-)
騎士団長 (2011年-)
騎士団長 (2008年8月-)
その他
マルタ騎士団: Knight Grand Cross of Justice of the Sovereign Military Order of Malta
Tonga: Knight Grand Cross of the Order of the Royal Household, Special Class
Tonga: Recipient of the King Tupou VI Coronation Medal
脚注
注釈
出典
参考文献
Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)
Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)
Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)
Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)
Text "和書" ignored (help); Check date values in: |date= (help)
外部リンク
Media related to Karl von Habsburg at Wikimedia Commons
- カール・フォン・ハプスブルク公式ウェブサイト
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%82%AB%E3%83%BC%E3%83%AB%E3%83%BB%E3%83%8F%E3%83%97%E3%82%B9%E3%83%96%E3%83%AB%E3%82%AF%EF%BC%9D%E3%83%AD%E3%83%BC%E3%83%88%E3%83%AA%E3%83%B3%E3%82%B2%E3%83%B3
|
{
"plaintext_start_byte": [
11,
459,
671,
890,
1065,
1818
],
"plaintext_end_byte": [
458,
654,
889,
1037,
1793,
1868
]
}
|
『テキサス・チェーンソー ビギニング』の撮影はどこで行われた？
|
テキサス・チェーンソー
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Main Page
『テキサス・チェーンソー』（原題: The Texas Chainsaw Massacre）は2003年製作のアメリカ映画である。マイケル・ベイ製作、マーカス・ニスペル監督。1974年のトビー・フーパー監督の『悪魔のいけにえ』（The Texas Chain Saw Massacre）の<b data-parsoid='{"dsr":[1120,1139,3,3]}'>設定を一から作り直した作品（リメイク[1] / リブート[2]）である。R-15指定。
アメリカでは2003年10月17日に公開され、週末興行成績で初登場1位になった。日本では翌2004年3月20日に公開され、全国週末興行成績は初登場11位。
ストーリー
1973年、若者5人はテキサスの田舎道を車で走っていると、放心状態で歩く少女を見かけて車に乗せるが、少女は「その道に行きたくない」と銃で自殺してしまう。
警察を呼ぶために古びた洋館に立ち寄ったが、そこでこの世のものとは思えない恐怖を体験することとなる。
キャスト
スタッフ
原作、脚本：キム・ヘンケル、トビー・フーパー『悪魔のいけにえ』
監督：マーカス・ニスペル
製作：マイケル・ベイ、マイク・フレイス
製作総指揮：アンドリュー・フォーム、ブラッド・フラー、テッド・フィールド
脚本：スコット・コーサー
撮影：ダニエル・パール（オリジナル版『悪魔のいけにえ』で撮影を担当）
衣装：ボビー・マニックス
美術：グレゴリー・ブレア
特殊メイク：スコット・ストッダート
特殊効果コーディネーター：ロッキー・ゲール
編集：グレン・スキャントルベリー
音楽：スティーヴ・ジャブロンスキー
脚注
外部リンク
(in Japanese)
(in English)
at AllMovie
on IMDb
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%86%E3%82%AD%E3%82%B5%E3%82%B9%E3%83%BB%E3%83%81%E3%82%A7%E3%83%BC%E3%83%B3%E3%82%BD%E3%83%BC
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
565,
2221,
2736,
3497,
3841,
4390
],
"plaintext_end_byte": [
544,
2201,
2719,
3480,
3840,
4330,
4579
]
}
|
বাংলাদেশ ক্ষুদ্র ও কুটির শিল্প সংস্থা কবে প্রতিষ্ঠিত হয় ?
|
শিল্প মন্ত্রণালয় (বাংলাদেশ)
|
bengali
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
শিল্প মন্ত্রণালয় হচ্ছে বাংলাদেশ সরকারের একটি মন্ত্রণালয়। এই মন্ত্রণালয়টি সাধারনত শিল্প খাতে উন্নয়ন, প্রসারন, বাংলাদেশের শিল্পখাতের সহনীয় উন্নয়ন সংশ্লিষ্ট নতুন নীতি, কৌশল এসবের দায়িত্বপ্রাপ্ত।
পটভূমি
বাংলাদেশ স্বাধীনতা লাভের পূর্বে সাবেক পাকিস্তান কেন্দ্রীয় সরকারের শিল্প মন্ত্রণালয়ের অধীন প্রাদেশিক রাজধানী ঢাকায় বাণিজ্য ও শিল্প ডিপার্টমেন্ট এর মাধ্যমে শিল্প সম্পর্কিত কর্মকান্ড পরিচালিত হতো। বাংলাদেশ স্বাধীন হওয়ার পর ১৯৭২ সালে শিল্প ও বাণিজ্য মন্ত্রণালয় নামে একটি মন্ত্রণালয় গঠন করা হয়। পরবর্তীতে শিল্প ও বাণিজ্য দু’টি আলাদা মন্ত্রণালয় হিসেবে আত্বপ্রকাশ করে। অতঃপর শিল্প মন্ত্রণালয়ের কর্মপরিধিভুক্ত পাট ও বস্ত্র মন্ত্রণালয়, বিনিয়োগ বোর্ড, প্রাইভেটাইজেশন কমিশনও শিল্প মন্ত্রণালয় থেকে পৃথক হয়ে যায়। শিল্প মন্ত্রণালয়ের অধীন বর্তমানে ৪টি সংস্থা, ৬টি দপ্তর/অধিদপ্তর এবং একটি বোর্ড কাজ করে।
সংস্থা
বাংলাদেশ কেমিক্যাল ইন্ডাষ্ট্রিজ সংস্থা (বিসিআইসি)
বাংলাদেশ চিনি ও খাদ্য শিল্প সংস্থা (বিএসএফআইসি)
বাংলাদেশ ইস্পাত ও প্রকৌশল সংস্থা (বিএসইসি)
বাংলাদেশ ক্ষুদ্র ও কুটির শিল্প সংস্থা (বিসিক)
দপ্তর
বাংলাদেশ স্ট্যান্ডার্ডস অ্যান্ড টেস্টিং ইনস্টিটিউশন (বিএসটিআই)
বাংলাদেশ ইন্সটিটিউট অব ম্যানেজমেন্ট (বিআইএম)
বাংলাদেশ শিল্প ও কারিগরি সহায়তা কেন্দ্র (বিটাক)
ন্যাশনাল প্রোডাকটিভিটি অর্গানাইজেশন (এনপিও)
পেটেন্ট, ডিজাইন ও ট্রেডমার্কস অধিদপ্তর
প্রধান বয়লার পরিদর্শকের কার্যালয়
বোর্ড
বাংলাদেশ এ্যাক্রিডিটেশন বোর্ড বর্তমানে ৬টি অনুবিভাগের মাধ্যমে শিল্প মন্ত্রণালয়ের কার্যক্রম পরিচালিত হয়। অনুবিভাগগুলো হলোঃ
গবেষণা ও উন্নয়ন অনুবিভাগ
প্রশাসন ও সমন্বয় অনুবিভাগ
স্বশাসিত সংস্থা অনুবিভাগ
অডিট ও অধিদপ্তর অনুবিভাগ
বিরাষ্ট্রীয়করণ আইন, নীতি ও আন্তর্জাতিক সহযোগিতা অনুবিভাগ
পরিকল্পনা অনুবিভাগ
তথ্যসূত্র
বহিঃসংযোগ
বিষয়শ্রেণী:বাংলাদেশ সরকার
বিষয়শ্রেণী:বাংলাদেশ সরকারের মন্ত্রণালয়
|
https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%B6%E0%A6%BF%E0%A6%B2%E0%A7%8D%E0%A6%AA%20%E0%A6%AE%E0%A6%A8%E0%A7%8D%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A6%B0%E0%A6%A3%E0%A6%BE%E0%A6%B2%E0%A6%AF%E0%A6%BC%20%28%E0%A6%AC%E0%A6%BE%E0%A6%82%E0%A6%B2%E0%A6%BE%E0%A6%A6%E0%A7%87%E0%A6%B6%29
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
971,
2067,
3545,
5192,
6408,
7844,
9301,
11501,
13278,
14609,
15932,
17869,
20227,
21090,
23126,
24609,
25215,
26406,
27496,
28386,
28976,
29923,
30965,
31760,
32833,
33721,
34297,
35639,
36031
],
"plaintext_end_byte": [
933,
2066,
3480,
5191,
6407,
7705,
9300,
11382,
13277,
14608,
15931,
17830,
20226,
21089,
23125,
24608,
25126,
26405,
27495,
28385,
28903,
29922,
30964,
31759,
32832,
33683,
34296,
35609,
35912,
36514
]
}
|
แชฟเฟอร์ ชิเมียร์ สมิธ มีพีน้องกี่คน?
|
นี-โย
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
แชฟเฟอร์ ชิเมียร์ สมิธ (English: Shaffer Chimere Smith) หรือเป็นที่รู้จักในนาม นี-โย (English: Ne-Yo) เกิดเมื่อวันที่ 18 ตุลาคม ค.ศ. 1979 เป็นนักร้องเพลงแนวอาร์แอนด์บี นักแต่งเพลง โปรดิวเซอร์เพลง และนักแสดงชาวอเมริกัน นี-โยมีชื่อเสียงด้านการแต่งเพลงเมื่อเขาแต่งเพลง "เล็ตมีเลิฟยู" ให้กับมาริโอ ความสำเร็จดังกล่าวทำให้นี-โยได้พบกับหัวหน้าค่ายเดฟแจม และเซ็นสัญญาด้วย
ชีวิตช่วงแรก
นี-โย เกิดในรัฐอาร์คันซอ เมืองแคมเดน มีชื่อทางศาสนาว่า แชฟเฟอร์ ชิเมียร์ สมิธ[3] บิดาของเขาเป็น ชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกัน ส่วนมารดาของเขามีเชื้อสายผสมระหว่างชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันกับอเมริกันเชื้อสายจีน[4] ทั้งคู่เป็นนักดนตรี ตั้งแต่ยังเด็กเขาอยู่กับแม่เพียงคนเดียวเพราะพ่อแยกทางกันไป[5] และเพื่อหวังว่าจะได้โอกาสที่ดีขึ้น แม่ของเขาย้ายพร้อมครอบครัวไปอยู่ในลาสเวกัส รัฐเนวาดา
ขณะเรียนที่ลาสเวกัสอะคาเดมี สมิธใช้ชื่อนักร้องว่า "GoGo" และเข้าร่วมกลุ่มนักร้องอาร์แอนด์บีชื่อ เอนวี ซึ่งเคยแสดงในรายการโชว์ไทม์แอตดิอะพอลโล[6] และรายการ<i data-parsoid='{"dsr":[3472,3483,2,2]}'>เดอะคัต ทางช่องเอ็มทีวี[7] (ลิซา "เลฟต์อายส์" โลปส์ จากวงทีแอลซี เป็นพิธีกร)[8] วงปิดตัวลงใน ค.ศ. 2000 และสมิธยังคงแต่งเพลงให้นักร้องคนอื่นต่อไปก่อนเริ่มงานเพลงเดี่ยว ชื่อนักร้องว่า "Ne-Yo" ตั้งโดนบิก ดี อีแวนส์ โปรดิวเซอร์ที่นีโยเคยร่วมงานด้วย[9] เนื่องจากอีแวนส์กล่าวว่านี-โยมองดนตรีว่าเป็นตัวละครนีโอมองจักรวาลเมทริกซ์ในเรื่องเดอะเมทริกซ์[10]
อาชีพ
1998-2005: เริ่มงานเพลง
นี-โย เป็นที่รู้จักครั้งแรกในวงการเพลงในฐานะสมาชิกวงจากลาสเวกัส 4 คนที่ชื่อ เอนวี[11] หลังจากแตกวงไปในปี 2000 นี-โยเซ็นสัญญากับค่ายโคลัมเบียเรเคิดส์ แต่หลังจากบันทึกเสียงอัลบั้มชุดแรก ทางค่ายก็ยกเลิกผลงานชิ้นนี้ ก่อนที่จะได้วางจำหน่าย[12] มากส์ ฮิวสตัน นักร้องอเมริกันได้มีโอกาสฟังเพลงของนี-โย "แดตเกิร์ล" ที่คาดว่าจะเป็นซิงเกิลเปิดตัวของอัลบั้มที่ไม่ได้ออกวางขายของนี-โย ฮิวสตันได้นำเพลงนี้มาบันทึกเสียงใหม่และออกซิงเกิลนี้ ซึ่งก็บรรจุอยู่ในอัลบั้มชุด เอ็มเอช[11] การออกเพลงนี้ ทำให้นี-โย เป็นที่รู้จักในฐานะนักแต่งเพลง และยังทำให้เขาตัดสินใจที่จะเขียนเพลงให้กับศิลปินอื่นต่อไป[11]
และในอีก 2 ปี ในชีวิตวัยรุ่นของ นี-โย เขาก็ยังเขียนเพลงต่อไป ซึ่งบางเพลงก็ไม่ได้ออกอย่างเป็นทางการ[11] เขาแต่งหลาย ๆ เพลงให้กับนักร้อง ทีดรา มอเซส ในอัลบั้มปี 2004 ชุด คอมเพล็กซ์ซิมพลิซิตี, เพลงในอัลบั้ม อิตส์อะเบาต์ไทม์ ของคริสตินา มิเลียน และแต่งเพลงให้วงบอยแบนด์สัญชาติอเมริกา วงยังสทาวน์[13] แต่ที่กล่าวมาก็ไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร[11] นี-โย ยังแต่งเพลงให้กับ นักร้องชาวอเมริกัน แมรี เจ. ไบลจ์, บีทูเค, เฟธ อีแวนส์ และมิวสิก โซลไชลด์[14]
จน นี-โย เป็นที่รู้จักในฐานะนักแต่งเพลงหลังจากแต่งเพลง "Let Me Love You" ให้มาริโอ ขึ้นอันดับ 1 บนชาร์ตบิลบอร์ดฮอต 100 ยาวนานถึง 9 สัปดาห์ ซึ่งถือเป็นหนึ่งในเพลงที่เล่นบ่อยที่สุดในสหรัฐอเมริกา[15][13] หลังจากความสำเร็จครั้งนี้ ทีนา เดวิส อดีตผู้จัดหาศิลปิน (A&R) ของค่ายเดฟแจม ได้จัดประชุมกับหัวหน้าค่าย คือ แอล.เอ. รีด [11] เดิมที นี-โย ไม่ได้รับทำสัญญาใหม่ แต่เมื่อเขาแสดงความสามารถให้พวกเขาเห็น เขาก็ได้เซ็นสัญญากับศิลปินฮิปฮอป เจย์-ซี ที่ต่อมาคือกรรมการผู้จัดการของค่ายเดฟแจม[12][14]
2006-2007:อินมายโอนเวิดส์ และ<i data-parsoid='{"dsr":[7439,7453,2,2]}'>บีคอสออฟยู
ต้นปี 2006 นี-โย ออกผลงานอัลบั้มแรกชุด อินมายโอนเวิดส์ กับค่ายเดฟแจม มีเพลงดังในซิงเกิลที่สองของอัลบั้มอย่างเพลง "โซซิก" ที่อัลบั้มวางขายและเข้าชาร์ตบิลบอร์ด 200 ที่อันดับ 1 ด้วยยอดขายกว่า 301,000 ชุดในสัปดาห์แรก[16] และในสัปดาห์เดียวกันนี้ ซิงเกิล "โซซิก" ก็ขึ้นไปถึงอันดับ 1 บนชาร์ตบิลบอร์ดฮอต 100[15] และต่อมาเมื่อออกซิงเกิล "เว็นยัวร์แมด" และ "เซ็กซีเลิฟ" ก็ขึ้นชาร์ตไปได้สูงสุดที่อันดับ 15 และอันดับ 7 ตามลำดับ[17] อัลบั้มมีได้รับรางวัลแผ่นเสียงทองคำขาวจากสมาคมผู้ประกอบกิจการเพลงของสหรัฐอเมริกา (อาร์ไอเอเอ) ด้วยยอดขายกว่า 1 ล้านชุด[18]
ผลงานอัลบั้มที่ 2 ชุด บีคอสออฟยู ออกวางขายเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม ค.ศ. 2007 เปิดตัวที่อันดับ 1 บนชาร์ตบิลบอร์ด 200 ด้วยยอดขาย 251,000 ชุดในสหราชอาณาจักร ซึ่งถือว่าเป็นอัลบั้มอันดับ 1 ชุดที่ 2 ของนี-โย[19] ซิงเกิลแรกจากอัลบั้มรางวัลแผ่นเสียงทองคำขาวนี้ มีชื่อเดียวกับอัลบั้ม ขึ้นชาร์ตสูงสุดที่อันดับ 2[17] แม้อัลบั้มประสบความสำเร็จจากเพลง "บีคอสออฟยู" แต่ซิงเกิลต่อมาติดอันดับชาร์ตไม่สูงนักและไม่สามารถติดใน 20 อันดับแรกบนชาร์ตได้[17] อัลบั้มได้รับรางวัลแผ่นเสียงทองคำขาวจากอาร์ไอเอเอ ด้วยยอดขายมากกว่า 1 ล้านชุด[18] เอนเทอร์เทนเมนต์วีกลี วิจารณ์อัลบั้มนี้ไว้ว่า "อัลบั้มชุดนี้เป็นความพยายามที่ไม่ผิดพลาด ที่มุ่งไปในทางผลงานยุคแรกของไมเคิล แจ็กสัน"[20] ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2007 นี-โยและกู กู ดอลส์ ในคอนเสิร์ตหารายได้เพื่อผู้สมัครประธานาธิบดี บารัก โอบามา ในขณะนั้น[21]
2008-2010:เยียร์ออฟเดอะเจนเทิลแมน และ ไลบราสเกล
ผลงานอัลบั้มชุดที่ 3 ของนี-โย ชุด เยียร์ออฟเดอะเจนเทิลแมน ออกวางขายเมื่อวันที่ 6 กันยายน ค.ศ. 2008 นี-โยอธิบายกับนักเขียน พีต ลูอิส จากนิตยสารบลูส์แอนด์โซล เกี่ยวกับแนวคิดของชื่ออัลบั้มนี้ว่า "สำหรับผม เยียร์ออฟเดอะเจนเทิลแมน เป็นอัลบั้มเกี่ยวกับภาพลักษณ์ ของล้ำค่า และเสน่ห์ ผมทำการประเมินธุรกิจดนตรี และในความเห็นส่วนตัวของผมนั้น ขณะนี้ แก่นของความเป็นสุภาพบุรุษเริ่มขาดหายไป ทุกคนดูเหมือนกันไปหมด ทุกคุณทำเหมือนกันไปหมด ทุกคนหยาบคายและหลงตัวเอง ขณะที่สุภาพบุรุษต้องใจเย็น สุภาพ ใจดี มีเสน่ห์ ดังนั้นชื่ออัลบั้มจึงเป็นตัวแทนผมที่พยายามเป็นตัวอย่าง และแสดงให้คนเหล่านั้นเห็นว่าจะเป็นสุภาพบุรุษได้อย่างไรในธุรกิจเช่นนี้"[22]
อัลบั้มขายได้ 250,000 ชุดในสัปดาห์แรกในสหรัฐอเมริกา เปิดตัวบนชาร์ตบิลบอร์ด 200 ที่อันดับ 2[23] คำวิจารณ์ของอัลบั้มนี้เป็นในทางบวก หนึ่งในนั้น คารีน แกนซ์ จากนิตยสาร โรลลิงสโตน เขียนไว้เกี่ยวกับอัลบั้ม เยียร์ออฟเดอะเจนเทิลแมน ว่า "มีแนวคิดอัลบั้มที่ดีเลิศ เกี่ยวกับการเป็นเพื่อนชายที่ยอดเยี่ยม ที่เขา (นี-โย) สามารถเป็นได้"[24] นิตยสาร<i data-parsoid='{"dsr":[12574,12582,2,2]}'>ไวบ์ เขียนวิจารณ์ผลงานอัลบั้มนี้ไว้ว่า "เป็นอัลบั้มที่ได้รับอิทธิพลบางส่วนจากเพลงป็อปร่วมสมัย อย่าง เดอะบีทเทิลส์และบิลลี โจเอล"[25]
ซิงเกิล 2 ซิงเกิลแรก "โคลเซอร์" และ "มิสอินดีเพนเดนต์" ขึ้นชาร์ตสูงสุดอันดับ 7 ในบิลบอร์ดฮอต 100 อัลบั้มนี้ยังได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลแกรมมี่ในสาขา อัลบั้มอาร์แอนด์บีร่วมสมัยยอดเยี่ยมและอัลบั้มยอดเยี่ยม ในปี 2009 และ "โคลเซอร์" ยังเข้าชิงในสาขาผลงานนักร้องชายแนวป็อปยอดเยี่ยม และ "มิสอินดีเพนเดนต์" ได้เข้าชิงผลงานนักร้องชายแนวอาร์แอนด์บีและเพลงอาร์แอนด์บียอดเยี่ยม[26] เยียร์ออฟเดอะเจนเทิลแมน ยังได้รับรางวัลแผ่นเสียงทองคำขาวจากอาร์ไอเอเอ ด้วยยอดขายกว่า 1 ล้านชุด[18]
อัลบั้ม ไลบราสเกล วางจำหน่ายวันที่ 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 2010 ได้รับคำชมจากนักวิจารณ์แต่ล้มเหลวในเชิงพาณิชย์ อัลบั้มเปิดตัวที่อันดับ 9 บนชาร์ตบิลบอร์ด 200 ขายได้น้อยกว่าอัลบั้มสามอัลบั้มที่แล้ว นี-โยกล่าวว่า "อัลบั้มมีเนื้อเรื่องตามเรื่องสั้นของตัวละครสามตัวที่ถูกบังคับให้เลือกระหว่าง เงิน อำนาจ และชื่อเสียง กับความรัก ซึ่งเป็นเหตุที่ผมเรียกชุดนี้ว่า 'ไลบราสเกล' คุณรู้ไหม แนวคิดของมันตั้งอยู่บนคำถามเกี่ยวกับศีลธรรม ซึ่งถ้าคุณชั่งน้ำหนักสิ่งเหล่านั้นบนตาชั่ง คุณจะเลือกสิ่งไหน"[27] อัลบั้ม<i data-parsoid='{"dsr":[14405,14418,2,2]}'>ไลบราสเกล</i>ขายได้ 112,000 ชุดในสัปดาห์แรก ในสหราชอาณาจักร อัลบั้มเปิดตัวอันดับ 11 บนชาร์ตอัลบั้มแห่งสหราชอาณาจักร ขณะที่เปิดตัวอันดับ 1 บนชาร์ตเพลงอาร์แอนด์บีของสหราชอาณาจักร
2011-2012:อาร์.อี.ดี.
วันที่ 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2011 ขณะทัวร์ในสหราชอาณาจักร เขากล่าวว่าอัลบั้มใหม่มีชื่อว่า เลิฟแอนแพสชัน และจะออกในเดือนกันยายน แต่ที่กล่าวมาไม่เป็นความจริงเนื่องจากชื่ออัลบั้มยังไม่ยืนยัน แร็ปเปอร์ชาวอเมริกัน แฟโบลัส ให้สัมภาษณ์ว่าเขาวางแผลทำอัลบั้มร่วมกับนี-โยด้วย นี-โยยังเคยเขียนเพลงในอัลบั้มใหม่ของแมรี เจ. ไบลจ์ เจบี บียอนเซ่ โมนิกา อเล็กซานดรา เบิร์ก เชอริล โคล และวิลโลว์ สมิธ นี-โยแสดงในภาพยนตร์ 2 เรื่อง ได้แก่ เสืออากาศผิวสี ออกฉายต้นปี ค.ศ. 2012 และวันยึดโลก ออกฉายในสหรัฐอเมริกาในวันที่ 11 มีนาคม ค.ศ. 2011 นี-โยเขียนเพลงให้นักร้องป็อปชาวอเมริกัน สังกัดร็อกเนชัน ชื่อ อเล็กซิส จอร์แดน ในอัลบั้มแรกของเธอ และอัลบั้มที่สองของเจนนิเฟอร์ ฮัดสัน ชื่อ ไอรีเมมเบอร์มี ที่วางขายในอเมริกาเหนือในวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 2011 นี-โยปรากฏในรายการเด็ก เดอะเฟรชบีตแบนด์ และเป็นหนึ่งในศิลปินที่ไม่ยกเลิกคอนเสิร์ตหลังเกิดเหตุแผ่นดินไหวที่ประเทศญี่ปุ่น ค.ศ. 2011[28]
ในฤดูใบไม้ผลิ ค.ศ. 2011 นี-โยร่วมร้องในเพลง "กิฟมีเอฟรีทิง" กับแร็ปเปอร์ชาวอเมริกัน พิตบูล และเนเยอร์ ขึ้นอันดับหนึ่งบนชาร์ตบิลบอร์ดฮอต 100 กลายเป็นซิงเกิลอันดับหนึ่งเพลงที่สองของนี-โย และเป็นเพลงแรกในฐานะนักร้องรับเชิญ นี-โยเปิดเผยในบทสัมภาษณ์ว่าเขาอยากร่วมงานกับคริส บราวน์ ลิล เวย์น และเดรก ในอัลบั้มถัดไป
ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2012 มีรายงานว่านี-โย และสังกัดของเขา คอมพาวด์เอนเตอร์เทนเมนต์ ย้ายจากค่ายเดฟแจมเรคอร์ดิงส์ ไปโมทาวน์เรเคิดส์[29][30] เขานัดพบกับรองประธานอาวุโสของฝ่ายจัดหาศิลปินของค่ายที่เขาจะรับหน้าที่ "โปรดิวเซอร์เพลงและผู้ดูแลนักร้องในสังกัด และมองหานักร้องหน้าใหม่ที่มีพรสวรรค์เข้าสังกัด"[31] นี-โยคาดว่าจะออกสตูดิโออัลบั้มที่ห้าชื่อ อาร์.อี.ดี. (ย่อจาก "Realizing Every Dream") ในวันที่ 18 กันยายน ค.ศ. 2012[32][33] เดิมอัลบั้มมีชื่อว่า เดอะแคร็กส์อินมิสเตอร์เพอร์เฟกต์[34] ซิงเกิลแรกชื่อ "เลซีเลิฟ" ออกขายในวันที่ 12 กรกฎาคม ค.ศ. 2012[35] ขึ้นอันดับ 42 ในชาร์ตฮอตเพลงอาร์แอนด์บี/ฮิปฮอปของ<i data-parsoid='{"dsr":[18889,18901,2,2]}'>บิลบอร์ด ซิงเกิล "เล็ตมีเลิฟยู (อันทิลยูเลิร์นทูเลิฟยัวร์เซลฟ์)" ร่วมแต่งโดยนักร้องนักแต่งเพลงชาวออสเตรเลีย เซีย เฟอร์เลอร์ ออกขายในวันที่ 31 กรกฎาคม ค.ศ. 2012
ในวันที่ 29 สิงหาคม ค.ศ. 2012 นี-โยร่วมกับนักร้องอาร์แอนด์บี เมลานี ฟิโอนา ในคอนเสิร์ตฉลองวันคล้ายวันเกิด 54 ปีของไมเคิล แจ็กสัน ในชื่อ เอ็มเจเบิร์ธเดย์คอนเสิร์ต ได้รับการสนับสนุนโดยเป๊ปซี่และนิตยสารบิลบอร์ด เขาร้องเมดเลย์เพลงดัง รวมถึงเพลง "เดอะเวย์ยูเมกมีฟีล" "สมูทคริมินัล" "ไอจัสต์คานต์สต็อปเลิฟวิงยู" จากอัลบั้ม แบด ของไมเคิล แจ็กสัน เพื่อเตรียมออกอัลบั้ม แบด 25 ในวันที่ 18 กันยายน ค.ศ. 2012 คอนเสิร์ตจัดขึ้นที่ก็อตแฮมฮอลล์ ในนครนิวยอร์ก[36] อัลบั้ม อาร์.อี.ดี. วางขายวันที่ 5 พฤศจิกายน ในสหราชอาณาจักร และวันที่ 6 พฤศจิกายน ในอเมริกาเหนือ[37]
ใน ค.ศ. 2012 นี-โยได้รับรางวัลฮัลเดวิดอะวอร์ดสาขาหอเกียรติยศนักแต่งเพลง ที่มอบให้แก่นักแต่งเพลงที่มีพรสวรรค์ที่ถึงจุดสุดยอดในอาชีพ และสร้างอิทธิพลต่ออุตสาหกรรมดนตรีด้วยเพลงต้นฉบับ[38]
2013-ปัจจุบัน: นอนฟิกชัน และ กูดแมน
ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2013 นี-โยร่วมงานกับเอค่อนในซิงเกิล "เพลย์ฮาร์ด" ของเดวิด เกตตา จากอัลบั้ม<i data-parsoid='{"dsr":[20737,20761,2,2]}'>นัตทิงบัตเดอะบีต 2.0 ในเดือนเมษายน นี-โยร่วมงานกับเชอร์ ลอยด์ ในซิงเกิล "อิตส์ออลกูด" ซึ่งต่อมาได้ประกอบภาพยนตร์โฆษณาไอศกรีมฟรุตทาเร่ ในคราวเดียวกัน เขาและเซลีน ดิออน บันทึกเพลง "อินเครดิเบิล" ใส่อัลบั้ม เลิฟด์มีแบ็กทูไลฟ์ "อินเครดิเบิล" ออกเป็นซิงเกิลในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2014 และมิวสิกวิดีโอเริ่มฉายในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2014
ในวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 2014 นี-โยกล่าวว่าสตูดิโออัลบั้มที่หกจะมีชื่อว่า นอนฟิกชัน ในวันเดียวกันนั้น เขาออกซิงเกิลใหม่ "มันนีคานต์บาย" ในวันที่ 16 กันยายน ค.ศ. 2014 นี-โยส่งซิงเกิลแรกเข้าคลื่นวิทยุในชื่อ "ชีโนส์" ร้องรับเชิญโดยจูซี เจ หลายเดือนต่อมา นี-โยประกาศว่าอัลบั้ม นอนฟิกชัน จะวางขายวันที่ 27 มกราคม ค.ศ. 2015 ในอัลบั้ม นี-โยได้ร่วมงานกับพิตบูลและชาริส มิลส์ อัลบั้มขึ้นอันดับที่ 5 บนชาร์ตบิลบอร์ด 200
ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2015 นี-โยร่วมงานกับดิมิทรีเวกัสแอนด์ไลก์ไมก์ในเพลงใหม่ชื่อ "ไฮเออร์เพลซ" เป็นเพลงประจำเทศกาลทูมอร์โรว์แลนด์[39] ในปี ค.ศ. 2016 นี-โยร่วมงานกับยูเนลและเจ อัลวาเรซ ในซิงเกิล "ซีนมีเอโด" ออกจำหน่ายในวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 2016 และร่วมงานกับไดมอนด์แพลตนัมซ์ ในซิงเกิล "แมร์รียู" ออกจำหน่ายในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2017
ในวันที่ 8 พฤษภาคม ค.ศ. 2017 นี-โยออกซิงเกิล "เอิร์นยัวร์เลิฟ" จากอัลบั้มที่เจ็ด และประกาศว่าอัลบั้มใหม่จะวางจำหน่ายในปี ค.ศ. 2017[40][41] ซิงเกิล "อะนาเธอร์เลิฟซอง" ออกจำหน่ายในวันที่ 30 พฤษภาคม ค.ศ. 2017[42]
ธุรกิจอื่น ๆ
งานเขียนเพลง
นี-โย มักร่วมเขียนเพลงกับ ทอร์ อีริก เฮอร์แมนเซน และมิกเคล เอส. อีริกเวน จากทีมงานชาวนอร์เวย์ ในชื่อ สตาร์เกต โดยนี-โย พบพวกเขาที่ทางเดินในสตูดิโอของโซนีมิวสิก ที่นิวยอร์ก และก็รู้ว่าพวกเขาเป็นทีมที่ทำงานเพลงแนวอาร์แอนด์บี เขาตัดสินใจที่จะร่วมงานกับพวกเขา ผลงานร่วมมือกันอย่างเช่นเพลงในอัลบั้ม อินมายโอนเวิดส์ รวมถึงในเพลง "โซซิก"[43]
นอกจากผลงานในอัลบั้มของเขาเองแล้ว นี-โย ยังร่วมงานกับศิลปินอื่นด้วย อย่างเช่นใน ซิงเกิลท็อปเท็นของริอานนาที่ชื่อ "Unfaithful" และต่อมากับซิงเกิลอันดับ 1 ของเธอ "เทกอะบาว" ในปี 2008 และเพลงของมาริโอ วาสเคซที่ชื่อ "แกลเลอรี", เพลงของพอลลา เดออันดา ที่ชื่อ "วอล์กอะเวย์ (รีเมมเบอร์มี)" และเพลงอันดับ 1 ของบียอนเซ่ ที่ชื่อ "อีร์รีเพลซอะเบิล" ซึ่งสามารถขึ้นอันดับ 1 ได้นาน 10 สัปดาห์ติดต่อกัน[3]
นี-โย ยังเขียนเพลงให้กับวิตนีย์ ฮิวสตัน, เซลีน ดิออน, คอร์บิน โบ และเอนรีเก อีเกลเซียส[3][44] เขายังร่วมงานกับลินด์เซย์ โลฮาน ในเพลงในอัลบั้ม สปิริตอินเดอะดาร์ก กับซิงเกิล "บอสซี"[45] นี-โย ยืนยันว่าได้รับการติดต่อจากวิลล์.ไอ.แอม ในการร่วมงานกับอัลบั้มที่จะออกใหม่ของไมเคิล แจ็กสันอีกด้วย[46]
นี-โย ทำงานด้านธุรกิจโดยการเปิดสตูดิโอเพลงของตัวเองที่ชื่อ คาร์ริงตันเฮาส์ ในแอตแลนตา จอร์เจีย[47] เขายังเริ่มบริษัทผลิตงานเพลงของตัวเอง ที่ชื่อคอมพาวด์เอนเทอร์เทนเมนต์ ในปี 2007 และยังจ้างโปรดิวเซอร์และแต่งเพลงหลายคน เพื่อหวังที่จะเปิดตัวค่ายเพลงของตัวเองอย่างเต็มตัว จนได้เปิดค่ายของตัวเอง มีศิลปินอย่าง พอลลา แคมป์เบลล์, ซิกซ์ จอห์น และแชเนลล์ ที่ได้ร่วมทำงานกับคอมพาวด์[47][12]
นี-โย ยังมีบทบาทในภาพยนตร์ 2 เรื่อง โดยแสดงในภาพยนตร์เรื่องแรกคือ ฝ่ารัก ฝ่าฝัน เต้นสะท้านโลก 2 ในปี 2006 และต่อมากับภาพยนตร์เรื่อง จังหวะระห่ำ หัวใจกระแทกพื้น ในปี 2007 เขายังมีเพลงประกอบในภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องนี้ด้วย[48] นี-โย ยังร่วมแสดง เป็นผู้อำนวยการผลิตเพลงและประพันธ์ในเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่อง Venice Beach[49]
ชีวิตส่วนตัว
นี-โย มีบุตรชายกับแฟนสาวในปี 2005 โดยตั้งชื่อว่า ชิเมียร์ ตามชื่อกลางของนี-โย[3] ถึงแม้ว่านี-โย จะชื่อว่าเขาเป็นพ่อของเด็ก แต่ภายหลังก็ได้พบว่าไม่ใช่ลูกของเขาเอง ซึ่งต่อมาก็ได้ทำการดำเนินคดีกับแม่ของเด็ก[50]
นี-โย ถูกจับข้อหาไม่ระมัดระวังในการขับขี่ เมื่อ 19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2008 ขณะที่ขับรถผ่านค็อบบ์เคาน์ตี รัฐจอร์เจีย เขาขับด้วยความเร็วมากกว่า 100 ไมล์/ชั่วโมง ด้วยรถเรนจ์โรเวอร์ปี 2006 และไม่มีใบขับขี่ จากรายงานระบุว่าเขาขับด้วยความเร็ว 105 ไมล์/ชั่วโมง ซึ่งจำกัดความเร็วอยู่ที่ 50 ไมล์/ชั่วโมง และจากข้อมูลโดยแอตแลนตา-เจอร์นอลคอนสติติวชัน (Atlanta-Journal Constitution) นี-โยได้รับโทษให้ทำงานบริการสังคม 24 ชั่วโมง เมื่อ 2 มิถุนายน ค.ศ. 2008 หลังจากเขาสารภาพผิดว่าขับรถโดยไม่มีใบขับขี่และขับรถโดยประมาท[51]
ผลงานเพลง
อินมายโอนเวิดส์ (2006)
บีคอสออฟยู (2007)
เยียร์ออฟเดอะเจนเทิลแมน (2008)
ไลบราสเกล (2010)
อาร์.อี.ดี. (2012)
นอนฟิกชัน (2015)
ผลงานการแสดง
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
on IMDb
หมวดหมู่:นักร้องอเมริกัน
หมวดหมู่:ชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกัน
หมวดหมู่:ชาวอเมริกันเชื้อสายจีน
หมวดหมู่:บุคคลจากรัฐอาร์คันซอ
หมวดหมู่:นักร้องชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกัน
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%99%E0%B8%B5-%E0%B9%82%E0%B8%A2
|
{
"plaintext_start_byte": [
10,
775,
1380,
1802,
3409,
4393,
5363,
6245,
7740,
8469,
9290,
9786
],
"plaintext_end_byte": [
752,
1338,
1779,
3408,
4392,
5362,
6244,
7739,
8468,
9289,
9685,
10048
]
}
|
అమెరికాలో కెల్లా మొదటి అతిపెద్ద రాష్ట్రము ఏది ?
|
సోనార్ కెల్లా
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Main Page
సోనార్ కెల్లా (బంగారు కోట) 1974లో విడుదలైన బెంగాలీ సినిమా. పశ్చిమ బెంగాల్ రాష్ట్ర ప్రభుత్వం నిర్మించిన ఈ వర్ణచిత్రానికి సత్యజిత్ రే కథ, మాటలు, స్క్రీన్ ప్లే, సంగీతం సమకూర్చి దర్శకత్వం వహించాడు. 1971లో సత్యజిత్ రే వ్రాసిన నవల "సోనార్ కెల్లా" ఆధారంగా అదే పేరుతో నిర్మించబడిన సినిమా ఇది.
తారాగణం
సౌమిత్ర ఛటర్జీ - ప్రదోష్
సిద్ధార్థ ఛటర్జీ
మాస్టర్ కుశల్ చక్రవర్తి - ముకుల్ ధర్
అజయ్ బెనర్జీ
సంతోష్ దత్తా
కామూ ముఖర్జీ
శైలేన్ ముఖర్జీ - డా.హేమాంగ్ బిజ్రా
హరీంద్రనాథ్ ఛటోపాధ్యాయ
బిష్ణుపాద రుద్రపాల్
హరధన్ బెనర్జీ
సాంకేతిక వర్గం
కథ, స్క్రీన్ ప్లే, సంభాషణలు, సంగీతం, దర్శకత్వం - సత్యజిత్ రే
కళ: ఆశా బోస్
ఛాయాగ్రహణం: సౌమేందు రాయ్
కూర్పు: దులాల్ దత్తా
నిర్మాత: పశ్చిమ బెంగాల్ ప్రభుత్వం
చిత్రకథ
ముకుల్ ధర్ ఆరేళ్ళ కుర్రవాడు. అంత చిన్న వయసులోనే అందంగా బొమ్మలు గీస్తూ, తన తల్లిదండ్రులను మురిపిస్తూ వుండేవాడు. మామూలుగా కోతి, పిల్లి బొమ్మలు గీస్తూ వుంటే అందులో అంతగా ఆశ్చర్యపడడానికేమీ ఉండేది కాదు. పెద్దపెద్ద మైదానాలు, రాజప్రాసాదాలు, ఉద్యానవనాలు, నెమళ్ళు అందంగా చిత్రిస్తూ అంతటితో వూరుకోక ఒక చక్కని కోట బొమ్మ వేసి 'ఇదొక బంగారు కోట. పోయిన జన్మలో నేను అందులోనే ఉన్నాను ' అనే సరికి ముకుల్ తల్లిదండ్రుల మనసుల్లో కలవరం ప్రారంభమైంది. కొన్ని రోజులైతే ఇంకా ఏమంటాడోనని కంగారుపడుతూ డాక్టర్ బిజ్రా అనే సైకియాట్రిస్టు దగ్గరకు తీసుకెళ్ళి, ముకుల్ మనస్తత్వాన్ని పరిశీలించవలసిందిగా చెప్పి అతనికి అప్పగించారు.
డాక్టర్ బిజ్రా, ముకుల్ మాటలను బొమ్మలను ఆధారంగా చేసుకుని అదే వాతావరణం ప్రతిబింబించే జోధ్‌పూర్‌కు తీసుకువెళితే ఫలితం ఉండవచ్చునని ముకుల్‌తో కలిసి ఆ ఊరికి బయలుదేరాడు. ఇంతలో వార్తా పత్రికలలో కలవరాన్ని రేకెత్తించే ఒక వార్త ప్రచురించబడింది. ఆ వార్త ప్రకారం జోధ్‌పూర్‌లో ఒక బంగారు కోట ఉందనీ, ఆ కోట ఉన్న ప్రాంతంలో నిధి నిక్షేపాలు ఉండే అవకాశాలున్నాయనీ అందరూ అనుకోసాగారు.
తమ పిల్లవాడి మనస్తత్వం గురించి అప్పటికే నలుగురూ నాలుగు విధాలుగా అనుకోవడం, డాక్టరుతో ముకుల్ జోధ్‌పూర్ వెళ్ళడం, అక్కడున్నట్లు పిల్లవాడు ఊహించిన బంగారు కోట నిజంగా ఉన్నట్లు పేపర్‌లో వార్తలు రావడం - ఇవన్నీ చూస్తున్న తల్లిదండ్రులు తమ కొడుక్కి ఎటువంటి ప్రమాదం వస్తుందోనని భయపడుతూ ఆ కుర్రవాడి సంరక్షణార్థం ప్రదోష్ అనే ప్రైవేట్ డిటెక్టివ్‌ను జోధ్‌పూర్ పంపించారు.
వాళ్ళు భయపడినట్లే అయ్యింది. డాక్టర్ బిజ్రాను, ముకుల్‌ను అనుసరిస్తూ, అంతకు ముందే ఇద్దరు దొంగలు జోధ్‌పూర్ చేరుకోవడం జరిగింది. సమయం చూసి, దొంగలిద్దరూ ఆ డాక్టర్‌ను ఒక అగాధంలోకి తోసేసి, ముకుల్‌ను తమతో తీసుకు వెళ్తారు. పుర్వజన్మపు వాసనలున్న ఆ కుర్రవాడు బంగారు కోటలో ఉన్న నిధి నిక్షేపాలను గురించి చెబితే, అవి తాము పొందవచ్చని వాళ్ళ ఆశ.
ముకుల్ సంరక్షణార్థం జోధ్‌పూర్ బయలుదేరిన ప్రైవేట్ డిటెక్టివ్ ప్రదోష్‌కు రైలులో ఒక డిటెక్టివ్ కథా రచయితతో పరిచయం ఏర్పడుతుంది. ఇద్దరి ఆసక్తీ ఒకటే కావడంతో ఈ మిస్టరీని కలిసే ఛేదించాలన్న నిర్ణయానికి వస్తారు. జోధ్‌పూర్‌లో వాళ్ళకు అనుకోకుండా, తొందరలోనే ఆ ఇద్దరు దొంగలూ ముకుల్‌తో పాటు తటస్థపడతారు. తామెవ్వరో చెప్పకుండా అప్పటికప్పుడే ఓ ప్లాన్ రూపొందిస్తారు. ఆ దొంగలు వీళ్ళను అనుమానించలేక పోయినా ఎప్పటికప్పుడు జాగ్రత్త పడుతూనే ఉంటారు. కొన్ని కొన్ని సందర్భాలలో విడిగాను, కలిసీ ఆ నిధినిక్షేపాలను కనిపెట్టడానికి కుర్రవాడితో రకరకాలుగా ప్రయత్నాలు చేస్తుంటారు.
ఆ ఇద్దరు దొంగలలో ఒకడు మామూలు ప్రయత్నాలతో లాభం లేదనుకుని ముకుల్‌ను హిప్నటైజ్ చేసి బంగారు కోటను గురించి అడిగే సరికి జై సల్మేర్ అనే ప్రాంతంలో అవి లభిస్తాయని చెబుతాడు. ప్రైవేట్ డిటెక్టివ్ ప్రదోష్, అతని మిత్రుడూ తమకు ఎన్ని ఇబ్బందులు ఎదురైనా ముకుల్‌ను అనుసరిస్తూనే వుంటారు.
ఈలోగా అగాధంలోకి తోసివేయబడ్డ డాక్టర్ బిజ్రా చావుతప్పి, కన్నులొట్టబోయిన స్థితిలో కూడా ఆశ చావక ముకుల్‌ను వెదికే ప్రయత్నంలో రైలెక్కుతాడు. ఆ ఇద్దరు దొంగలలో ఒకడు - తను ఎక్కిన కంపార్టుమెంట్లోనే ఉండడం చూస్తాడు. చనిపోయాడనుకున్న డాక్టర్ ఎదురుగా కనబడేసరికి, కంగారుపడిపోయిన ఆ దొంగ వెళుతున్న రైల్లోంచి దూకేస్తాడు.
అప్పటికే జైసల్మేర్ చేరుకున్న ప్రదోష్ తన మిత్రుని సహాయంతో నేర్పుగా దొంగను పట్టుకుని - ముకుల్‌ను ఆ బంగారు కోటలోంచి తప్పించి ఇంటికి తీసుకువస్తాడు[1].
పురస్కారాలు
మూలాలు
బయటి లింకులు
on IMDb
వర్గం:బెంగాలీ సినిమా
వర్గం:భారత జాతీయ చలనచిత్ర పురస్కార విజేతలు
వర్గం:నవల ఆధారంగా తీసిన సినిమాలు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%B8%E0%B1%8B%E0%B0%A8%E0%B0%BE%E0%B0%B0%E0%B1%8D%20%E0%B0%95%E0%B1%86%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%B2%E0%B0%BE
|
{
"plaintext_start_byte": [
101,
931,
1878,
3079,
3234,
3478,
3898,
4203,
4704,
5017,
5499,
5859,
6270,
6792,
7091,
7726,
8047,
8511,
8890,
9268,
10127,
10964,
11310,
11839,
12383,
13213,
14193,
15243,
15830,
17022,
17414,
19377,
19932,
20178,
20453,
21020,
21659,
22561,
22999,
23554,
25658,
26889,
28319,
28903,
29516,
30673,
32941,
33432,
34140,
34922,
34950,
35903,
36998,
37276,
37877,
38927,
39888,
40521,
41775,
43850,
44769,
44797,
45994,
46759,
47435,
48583,
49412,
50178,
51065,
51330,
52843,
52876,
53708,
54815,
54983,
56053,
56611,
57462,
58120,
59580,
60847,
62726,
63881,
64274,
64815,
66913,
67288,
68688,
70029,
70376,
71011,
71076,
72477,
72900,
73754,
74087,
76549,
77446,
79023,
80072,
80390,
81107,
81582,
82586,
82634,
84750,
84984,
85881,
87498,
88303,
88909,
89133,
90228,
90555,
90589,
91966,
91996,
92662,
92915,
94001,
96169,
98332,
99766,
100619,
101784,
102550,
103005,
104091,
104128,
105462,
106493,
107549,
108740,
109150,
109737,
110050
],
"plaintext_end_byte": [
930,
1877,
2871,
3185,
3432,
3877,
4160,
4649,
4968,
5459,
5819,
6227,
6730,
7057,
7677,
8003,
8459,
8853,
9213,
10077,
10921,
11270,
11808,
12331,
13167,
13731,
15242,
15764,
16980,
17413,
19376,
19931,
20164,
20414,
20983,
21658,
22560,
22998,
23512,
25613,
26872,
28318,
28883,
29515,
30672,
32921,
33431,
34095,
34896,
34949,
35902,
36997,
37275,
37866,
38926,
39887,
40497,
41774,
43849,
44752,
44796,
45980,
46758,
47434,
48532,
49411,
50145,
51064,
51304,
52801,
52875,
53707,
54814,
54948,
56033,
56610,
57461,
58084,
59551,
60780,
62700,
63880,
64238,
64719,
66912,
67259,
68674,
69998,
70362,
70896,
71075,
72476,
72846,
73753,
74042,
76529,
77410,
79006,
80071,
80389,
81071,
81537,
82522,
82633,
84749,
84948,
85845,
87442,
88302,
88908,
89104,
90168,
90530,
90588,
91933,
91995,
92661,
92863,
94000,
96168,
98331,
99742,
100593,
101783,
102549,
102945,
104028,
104127,
105461,
106492,
107548,
108698,
109085,
109706,
110048,
110395
]
}
|
বেলজীয় কার্টুনিস্ট হার্জের রচিত সর্বশেষ কমিক্সের নাম কী ?
|
দুঃসাহসী টিনটিন কমিকসের চরিত্রসমূহ
|
bengali
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
''দুঃসাহসী টিনটিন'' কমিকসের চরিত্রসমূহ
বেলজীয় কার্টুনিস্ট হার্জের সৃষ্টি দুঃসাহসী টিনটিন কমিকস সিরিজের কাল্পনিক চরিত্রগুলোর তালিকা এখানে দেয়া হয়েছে। চরিত্রগুলো বর্ণানুক্রমিকভাবে বিন্যাস্ত করা হয়েছে তিনটি শ্রেণীতে: প্রধান চরিত্র, প্রতিপক্ষ এবং সহায়ক চরিত্র। তালিকার শুরুতে ২৪টি অ্যালবামের প্রতিটির জন্যে একটি চরিত্রসূচীও যোগ করা হয়েছে।
হার্জের সৃষ্ট সহায়ক চরিত্রগুলো প্রধান চরিত্রদের থেকেও অনেক বেশি বিকশিত এবং পরিপুষ্ট, তাদের চারিত্র্য-শক্তি ও ব্যক্তিত্বের গভীরতায়, চার্লস ডিকেন্সের চরিত্রগুলোর মতোই।[1] হার্জ এদের ব্যবহার করেছিলেন তার প্রধান চরিত্রগুলোর জন্যে একটি বাস্ববানুগ জগৎ গড়ে তোলার উদ্দেশ্যে।[2] আর সিরিজে বাস্তবিকতা এবং ধারাবাহিকতার প্রয়োজনে চরিত্রগুলো পুনরাবৃত্ত হয়েছে।
দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধকালে যখন জার্মানরা বেলজিয়াম দখল করে এবং সেখানে বিভিন্ন বিধিনিষেধ আরোপ করে তখন হার্জ বাধ্য হয়ে কমিকসে রাজনৈতিক উপাদান পরিহার করেন এবং চরিত্রায়ণের দিকে বেশি মনোযোগ দিতে থাকেন। পাঠকদের কাছ থেকেও ইতিবাচক প্রতিক্রিয়া পাওয়া যায়।[3] ফলে এ সময়েই একে একে সৃষ্টি হয় টিনটিনের বর্ণময় প্রধান চরিত্র, দুর্বৃত্ত প্রতিপক্ষ এবং অনেক শক্তিমান সহায়ক কুশীলব।[4][5]
বই অনুসারে চরিত্রের সূচী
সোভিয়েত দেশে টিনটিন
টিনটিন
কুট্টুস
কঙ্গোয় টিনটিন
টিনটিন
কুট্টুস
কোকো
আল কাপোন
জনসন ও রনসন
আমেরিকায় টিনটিন
টিনটিন
কুট্টুস
ববি স্মাইলস
আল কাপোন
রাস্তাপপুলাস
সর্দার শ্যোনচক্ষু ছুঁচো
ফারাওয়ের চুরুট
টিনটিন
কুট্টুস
জনসন ও রনসন
সোফোক্লিস সার্কোফেগাস
ফকির
বন্দুক-চোরাচালানী
অ্যালান
রাস্তাপপুলাস
পাত্রাশ পাশা
অলিভেরা দা ফিগুয়েরা
গাইপাজামার মহারাজা
নীলকমল
টিনটিন
কুট্টুস
জনসন ও রনসন
গাইপাজামার মহারাজা
চ্যাং চোং-চেন
ওয়াং চেন-ই
গিবনস
ডসন
মিৎসুহিরাতো
ফকির
কানভাঙা মূর্তি
টিনটিন
কুট্টুস
আলোনসো পেরেজ ও রামন বাদা
জেনারেল আলকাজার
জেনারেল টাপিওকা
ট্রিকলার
কর্পোরাল ডায়াজ
ব্যাসিল বাজারভ
পাবলো
রিজওয়েল
আরামবায়া
জনসন ও রনসন
প্রফেসর ইউক্লিড
কৃষ্ণদ্বীপের রহস্য
টিনটিন
কুট্টুস
জনসন ও রনসন
ডঃ মুলার
পুশকভ
ইভান
র্যাঙ্কো
ক্রিস্টোফার উইলোবি-ড্রুপ ও মার্কো রিজট্টো
ওটোকারের রাজদন্ড
টিনটিন
কুট্টুস
জনসন ও রনসন
প্রফেসর হেক্টর আলেমবিক
রাজা দ্বাদশ মুস্কর
মুশলার
কর্নেল জরগেন (বরিস হিশেবে)
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
ইগর ওয়াগনার
মিসেস ফিঞ্চ
কর্নেল স্পঞ্জ
কাঁকড়া রহস্য
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
জনসন ও রনসন
ওমর বেন সালাদ
অ্যালান
মিসেস ফিঞ্চ
বনুজি কারাকি
জাম্বো
লেফটেন্যান্ট দ্যলকুর
আশ্চর্য উল্কা
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
জনসন ও রনসন
বোলউইঙ্কেল
ক্যাপ্টেন চেস্টার
প্রফেসর ফসটল
প্রফেসর কান্তন্নুউ
প্রফেসর ফিলিপলাস
বাবুর্চি বিল
বোম্বেটে জাহাজ
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
জনসন ও রনসন
ইভান ইভানোভিচ সাখারিন
বার্ড ভ্রাতৃদ্বয়
অ্যারিস্টাইডিস সিল্ক
বার্নাবি
নেস্টর
মিসেস ফিঞ্চ
স্যার ফ্রান্সিস হ্যাডক
লাল বোম্বেটে
লাল বোম্বেটের গুপ্তধন
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
বাবুর্চি বিল
ইভান ইভানোভিচ সাখারিন
মমির অভিশাপ
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
সন্ডার্স-হার্ডিম্যান অভিযাত্রী দলের সদস্যরা
জেনারেল আলকাজার (রামন জারাটে হিশেবে)
চিকিটো
প্রফেসর কান্তন্নুউ
প্রফেসর তারাগঁ
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
নেস্টর
সূর্যদেবের বন্দী
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
চিকিটো
হুয়াসকার
জোরিনো
সূর্য-রাজপুত্র
কালো সোনার দেশে
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
মহম্মদ বেন কলিশ এজাব
আবদুল্লা
বাবেল আর
অলিভেরা দা ফিগুয়েরা
ডঃ মুলার (প্রফেসর স্মিথ হিশেবে)
চন্দ্রলোকে অভিযান
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
মিঃ ব্যাক্সটার
ফ্রাংক উলফ
মিলার
কর্নেল জরগেন
ডঃ প্যাটেলা
নেস্টর
চাঁদে টিনটিন
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
মিঃ ব্যাক্সটার
ফ্রাংক উলফ
মিলার
কর্নেল জরগেন
ডঃ প্যাটেলা
ক্যালকুলাসের কাণ্ড
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
ইরমা
ইগর ওয়াগনার
নেস্টর
জয়লন ওয়াগ
কসাই কাটস
আলফ্রেদো তোপোলিনো
ক্রনিক ও ক্লামজি
কর্নেল স্পঞ্জ
ট্রিকলার
মার্শাল কুর্ভিতাশ
আর্তুরো বেনেদেতো গিওভানি গিসেপ্পি পিয়েত্রো আর্কেঞ্জেলো আলফ্রেদো কার্তোফোলি দ্য মিলানো
লোহিত সাগরের হাঙর
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
জেনারেল আলকাজার
ডসন (দেব্রেট হিশেবে)
মহম্মদ বেন কলিশ এজাব
আবদুল্লা
বাবেল আর
অলিভেরা দা ফিগুয়েরা
পিয়ত্রে স্কাট
রাস্তাপপুলাস (মার্কুইস দ্য গর্গনজোলা হিশেবে)
ডঃ মুলার (মুল পাশা হিশেবে)
অ্যালান
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
নেস্টর
জয়লন ওয়াগ
তিব্বতে টিনটিন
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
থার্কে
Blessed Lightning
মহাভিক্ষু
চ্যাং চোং-চেন
প্রফেসর ক্যালকুলাস
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
পান্না কোথায়
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
ইরমা
ইগর ওয়াগনার
নেস্টর
মি. বোল্ট
কসাই কাটস
জয়লন ওয়াগ
ক্রিস্টোফার উইলোবি-ড্রুপ ও মার্কো রিজট্টো
ফ্লাইট ৭১৪
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
লাসজলো ক্যারিদাস
পিয়ত্রে স্কাট
স্পল্ডিং
হান্স বোয়েম
ডঃ ক্রলস্পেল
অ্যালান
রাস্তাপপুলাস
সন্দোনেশিয়ান
মিক কানরোকিটফ
জয়লন ওয়াগ
বিপ্লবীদের দঙ্গলে
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
জেনারেল আলকাজার
জেনারেল টাপিওকা
কর্নেল আলভারেজ
পিকারো
পাবলো
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
নেস্টর
কর্নেল স্পঞ্জ (কর্নেল এস্পোঞ্জা হিশেবে)
পেগি আলকাজার
জয়লন ওয়াগ
রিজওয়েল
আরামবায়া
কসাই কাটস
ক্রিস্টোফার উইলোবি-ড্রুপ ও মার্কো রিজট্টো
বর্ণশিল্প রহস্য
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
এন্ডাডিন আকাশ
হেনরি ফোরকার্ট
মার্টিনে ভ্যান্ডেজান
রামো নাশ
ইভান ইভানোভিচ সাখারিন
বার্ড ভ্রাতৃদ্বয়
গিবন
ট্রিকলার
কসাই কাটস
ইরমা
প্রধান চরিত্র
টিনটিন
কুট্টুস
ক্যাপ্টেন হ্যাডক
প্রফেসর ক্যালকুলাস
জনসন ও রনসন
বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার
রাস্তাপপুলাস
চ্যাং চোং-চেন
নেস্টর
জয়লন ওয়াগ
প্রতিপক্ষ
আল কাপোন
আল কাপোন শিকাগোর একজন ক্রাইম বস এবং কঙ্গোয় টিনটিন ও আমেরিকায় টিনটিন-এর মূল খলনায়ক। আমেরিকায় তার প্রতিদ্বন্দী ছিল ববি স্মাইলস। আল কাপোন কঙ্গোতে হীরা চোরাকারবারি করে আফ্রিকার হীরা উৎপাদনের নিয়ন্ত্রণ পেতে চেয়েছিল। টিনটিনের কারণে তার কাজ ভেস্তে যায়। পরে আমেরিকাতে সে তার গুণ্ডাদের দিয়ে টিনটিনকে ধরে আনে। কিন্তু টিনটিন তাদেরকে কুপোকাৎ করে বেঁধে ফেলে, তবে আল কাপোন পালিয়ে যেতে সক্ষম হয়।[6]
আল কাপোন চরিত্রটি সত্যিকারের শিকাগোর গ্যাংস্টার আল কাপোনের অনুকরণে তৈরি। 1931 সালে হার্জ যখন চরিত্রটি আঁকেন, তখনও সে বেঁচেছিলো।[6] এটি ছিল সিরিজের শেষ বাস্তব চরিত্র যেটায় আসল নাম ব্যবহার করা হয়েছে।
আলোনসো পেরেজ ও রামন বাদা
আলোনসো পেরেজ ও রামন বাদা ছিল কানভাঙা মূর্তি-র মূল খলনায়ক। তারা আরামবায়াদের একটি বিগ্রহের ভেতরে লুকিয়ে রাখা হীরার সন্ধান করছিল। ইঞ্জিনিয়ার পেরেজ হলো নেতা আর রামন সহযোগী। রামন একজন ছুরি-নিক্ষেপক হলেও তার নিক্ষিপ্ত ছোরা প্রায়শই লক্ষ্যবিচ্যুত হয়। কথাবার্তায় সে পেরেজের চেয়ে বেশি স্পেনিশ ব্যবহার করে। শেষদৃশ্যে টিনটিনের সাথে হাতাহাতির সময় তারা সমুদ্রে পড়ে যায় আর দেখা যায় ডানাওয়ালা শয়তানেরা তাদেরকে নরকে নিয়ে যাচ্ছে।
অ্যালান থম্পসন
অ্যালান থম্পসন বা সংক্ষেপে অ্যালান অপরাধীদের সহযোগিতাকারী আমেরিকান ব্যবসায়ী ও জাহাজের নাবিক, প্রায়ই চোরাচালান এবং অন্যান্য অপরাধে জড়িত থাকে।
অ্যালান ছিল মূলত কাঁকড়া রহস্যতে ক্যাপ্টেন হ্যাডকের বিশ্বাসঘাতক ফার্স্টমেট। ক্যাপ্টেনকে মদ খাইয়ে মাতাল করে রেখে গোপনে জাহাজে করে আফিম পাচার করে ওমর বেন সালাদের কাছে। হার্জ পরে ফারাওয়ের চুরুট পুনরাঙ্কনের সময় তাতে অ্যালানের চরিত্রটি ঢুকিয়ে দেন, যদিও মূল সংস্করণে তা ছিল না। পরের বছর হার্জ লোহিত সাগরের হাঙর-এ তাকে রাস্তাপপুলাসের সহযোগী রূপে দেখান। সেখানে তার জাহাজে করে আফ্রিকান লোকদের ধরে নিয়ে ক্রীতদাস হিসেবে বেচাকেনা করা হতো। ফ্লাইট ৭১৪তে সে হয়ে ওঠে রাস্তাপপুলাসের মূল দোসর। সেখানে সান্দোনেশীয়রা তাকে খুব মারধোর করে আর তার সব দাঁত ফেলে দেয়। এদিকে দ্বীপে আগ্নেয়গিরির বিস্ফোরণ হলে অন্য অপরাধীদের সাথে সেও রবারের ডিঙিতে সাগরে ভেসে পড়ে। তখন একদল এলিয়েন এসে তাদেরকে সম্মোহিত করে মহাকাশযানে উঠিয়ে অজানা গন্তব্যে নিয়ে যায়।
ইভ রোডিয়ারের সমাপ্তকৃত বর্ণশিল্প রহস্যতে দেখা যায় রাস্তাপপুলাসের মতো সেও ফিরে এসেছে এবং অপরাধজগত ছেড়ে যুক্তলাষ্ট্রে ডাকপিয়নের চাকরি নিয়েছে। তবে রাস্তাপপুলাসের মৃত্যুর পর পুলিশ তাকে জিজ্ঞাসাবাদ করে।
দি অ্যাডভেঞ্চার্স অব টিনটিন চলচ্চিত্রে অ্যালান চরিত্রে রূপ দিয়েছেন ড্যানিয়েল মেইজ।
ইভান
ইভান কৃষ্ণদ্বীপের রহস্যে অসৎ মানসিক ডাক্তার ডঃ মুলারের শোফার এবং তার দক্ষিণহস্তস্বরূপ।
এন্ডাডিন আকাশ
এন্ডাডিন আকাশ একজন আধ্যাত্মিক গুরু এবং অসমাপ্ত কমিকস বর্ণশিল্প রহস্যর প্রধান খলনায়ক। এ সম্ভাবনা খুব বেশি যে, সে আসলে ছদ্মবেশী রাস্তাপপুলাস। তার নামটা হার্জ নিয়েছেন ব্রুসেলসের ম্যারল উপভাষা থেকে।
ওমর বেন সালাদ
ওমর বেন সালাদ কাঁকড়া রহস্যতে একজন আরব সওগাদর। ফরাসী মরোক্কোর কাল্পনিক বন্দর-নগরী বাঘারে তার বিরাট ব্যবসা। এক দোকানদার জানায় যে ওমর বেন সালাদ বাঘারের সবচেয়ে বড় ধনী, তার আছে নিজস্ব প্রাসাদ, চাকরবাকর, জমিজিরাত, গাড়িঘোড়া এবং নিজস্ব বিমান।
টিনটিন আবিষ্কার করে যে সে একটি মাদক-চোরাকারবারি চক্রের নেতা যারা কাঁকড়ার টিন ব্যবহার করে আফিম পাচার করে। কাহিনীর শুরুতে টিনটিন যখন অ্যালানদের হাতে ধরা পড়েছিল তখন ওমর তাকে জলে ডুবিয়ে মারার আদেশ দেয়। পরবর্তীতে টিনটিন তার গোপন গুদামে আফিম খুঁজে পায় এবং পুলিশের কাছে ধরিয়ে দেয়। জানা যায় যে ওমরের চোরাকারবার দূর প্রাচ্যেও বিস্তৃত ছিল।
ওমরের শহর 'বাঘার' নামটি ফরাসী 'ব্যাগার'-এর কাছাকাছি যার অর্থ 'ঝগড়া' বা 'লড়াই'। ওমর আরবিতে সুপরিচিত নাম তবে 'ওমর সালাদ' অনেকটা 'হোমার্দ সালাদ' (গলদা চিংড়ির সালাদ)-এর সদৃশ।
দি অ্যাডভেঞ্চার্স অব টিনটিন চলচ্চিত্রে ওমর বেন সালাদের চরিত্রায়ণ করেছেন গাড এলমালেহ। সেখানে ওমর কোনো ষড়যন্ত্রে জড়িত থাকে না, কেবল তার প্রাসাদে বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়রের গানের অনুষ্ঠান হয়।
কর্নেল আলভারেজ
কর্নেল আলভারেজ বিপ্লবীদের দঙ্গলে-তে জেনারেল টাপিওকার সহকারী হিসেবে থাকে। সান থিওডোরসে ক্যাপ্টেন হ্যাডক ও প্রফেসর ক্যালকুলাসের আগমনে সে তাদের অধ্যর্থনা জানায় এবং তাদের অ্যাপার্টমেন্টে নিয়ে যায়। তার বন্ধুভাবাপন্নতা ও ভালোমানুষীতে ক্যাপ্টেন মুগ্ধ হলেও পরে জানা যায় যে সে ছিল কর্নেল স্পঞ্জের ষড়যন্ত্রের অংশ। তারা ষড়যন্ত্র করে টিনটিন, ক্যাপ্টেন হ্যাডক ও প্রফেসর ক্যালকুলাসকে মারতে চাইলেও টিনটিনেরা বেঁচে যায়, আলভারেজ এতে তার লোকদের ওপর রেগে ওঠে। অবশ্য গল্পের শেষে যখন জেনারেল টাপিওকা ক্ষমতাচ্যুত হয়, সে জেনারেল আলকাজারের পক্ষে চলে যায়, এমনকি টাপিওকার ফাঁসি না হওয়ায় হতাশাও প্রকাশ করে। পরে সে টিনটিন ও হ্যাডককে সাহায্য করে জনসন রনসনকে বাঁচাতে যারা কিনা আরেকটু হলেই ফায়ারিং স্কোয়াডে নিহত হতো। বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ার ও তার সঙ্গীদের মুক্ত করতেও সে সহযোগিতা করে।
কর্পোরাল ডায়াজ
কর্পোরাল ডায়াজ ছিল জেনারেল আলকাজারের সেনাবাহিনীর একজন কর্নেল (কানভাঙা মূর্তি)। আলকাজারকে সে জানায় যে তাদের বাহিনীতে কর্পোরাল সংখ্যা কম, তখন আলকাজার তাকে কর্পোরাল পদে নামিয়ে দেয় এবং টিনটিনকে কর্নেল করে। প্রতিশোধপরায়ণ ডায়াজ বারবার তাদের মারতে চেষ্টা করেও ব্যর্থ হয়। একসময় ট্রিকলারের মিথ্যা অভিযোগ শুনে আলকাজার টিনটিনকে বরখাস্ত ও মৃত্যুদণ্ড দেয় এবং ডায়াজকে পুনর্বহাল করে। কিন্তু ঠিক সেসময় ডায়াজ শেষবারের মতো বোমা পাঁততে করতে গিয়ে মারা যায়।
গিবনস
মি. ডব্লিউ. আর. গিবনস চীনে নিয়োজিত বড় এক আমেরিকান কোম্পানির ইস্পাত ব্যবসায়ী (নীলকমল)। সে দেখতে মোটা, হইচই করা স্বভাব এবং গোঁড়া বর্ণবাদী। এক মাঝবয়সী চীনা রিকশাওয়ালাকে সে মারতে গেলে টিনটিন তাকে বাধা দেয়। পরে সে "অক্সিডেন্টাল প্রাইভেট ক্লাব"-এ গিয়ে তার বন্ধু পুলিশপ্রধান ডসনকে এ ব্যাপারে বলে। এসময় ক্লাবের এক চীনা ওয়েটারকেও সে মারধোর করে। পরবর্তীতে ফেরারী টিনটিনকে সে আবার দেখতে পেয়ে পুলিশকে জানায়, কিন্তু পুলিশ টিনটিনকে না পেয়ে গিবনকেই জেলে পুরে দেয়। ঘটনাক্রমে আরেকবার টিনটিনের সাথে তার দেখা হয়। এবার সে ঠিকই তাকে ধরিয়ে দেয়।
অসমাপ্ত বর্ণশিল্প রহস্যয় টিনটিন ও হ্যাডক এক দ্বীপে অবস্থিত ভিলায় বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়ারের সাথে সাক্ষাতের সময় সেখানে অতিথিদের মধ্যে গিবনসও ছিল। কাস্তাফিয়ার তার সম্পর্কে বলে যে "উনি একজন ইমপোর্ট-এক্সপোর্ট"।
চিকিটো
চিকিটো বা রুপাক ইনকা হুয়াকো একজন বিশুদ্ধ রক্তের পেরুভীয় কেচুয়া এবং ইনকাদের অন্যতম শেষ বংশধর। তাকে প্রথমে মমির অভিশাপ-এ জেনারেল আলকাজারের সহকারী হিসেবে দেখা গেলেও পরে সূর্যদেবের বন্দিতে জানা যায় যে সে একজন সক্রিয় ইনকা সদস্য।
চিকিটো জেনারেল আলকাজারের ছুরি খেলার সহকারী, কিন্তু এর আড়ালে জেনারেলের অজান্তে সে একে একে কয়েকজন বিজ্ঞানীর বাড়িতে আক্রমণ করে। সন্ডার্স-হার্ডিম্যান অভিযাত্রী দলের সদস্য এই বিজ্ঞানীরা তার পূর্বপুরুষ ইনকাদের সমাধিতে খোঁড়াখুড়ি করেছিল। চিকিটো তাদের ঘরে বা অফিসে ঢুকে একরকম স্ফটিকের গোলক ভেঙে রেখে যায়। গোলকের মধ্যস্থ কোকা-উদ্ভূত মাদক তাদেরকে গভীর ঘুমে আচ্ছন্ন করে দেয় এবং দুঃস্বপ্ন দেখায়। ডাক্তাররা তাদের সুস্থ করতে ব্যর্থ হন।
একরাতে চিকিটো ক্যালকুলাসের বন্ধু প্রফেসর তারাগেঁর ঘরে ঢুকে শেষ গোলকটা ভেঙে চিমনী দিয়ে পালিয়ে যায়। যাবার সময় সে বিজ্ঞানীদের উদ্ধারকৃত ইনকা মমি রাসকার কাপাকের অলঙ্কারগুলোও খুলে নিয়ে যায়। পালানোর সময় পুলিশের গুলীতে আহত হয়ে সে একটি গাছে আশ্রয় নেয়। পরদিন ভোরে প্রফেসর ক্যালকুলাস গাছতলায় মমির একটি ব্রেসলেট খুঁজে পেয়ে হাতে পরে। এই অপরাধে চিকিটো তাকে অপহরণ করে এবং বলিদানের জন্য পাচাকামাক জাহাজে করে পেরুতে নিয়ে যায়। পরবর্তীতে সূর্যদেবের বন্দিতে দেখা যায় ক্যালকুলাসকে উদ্ধারের জন্য টিনটিন রাতের আঁধারে জাহাজে ওঠে, কিন্তু চিকিটো তাকে ধরে ফেলে। তখন টিনটিন জাহাজ থেকে সাগরে লাফিয়ে পড়ে সাঁতরে চলে আসে। তাদের শেষ দেখা হয় সূর্যদেবের মন্দিরে, যেখানে চিকিটো ও ইনকারা টিনটিন ও তার সঙ্গীদের পুড়িয়ে মারার আয়োজন করে, যদিও টিনটিনের বুদ্ধিতে তা ব্যর্থ হয়। শেষপর্যন্ত চিকিটো সূর্য-রাজপুত্রের আদেশে বিজ্ঞানীদেরকে অভিশাপ থেকে মুক্তি দেয়।
জাম্বো
জাম্বো কাঁকড়া রহস্যয় কারাবুজান জাহাজে অ্যালানের এক সহকারী। অ্যালান তাকে বলে জানলা দিয়ে টিনটিন আসলে তাকে ধরার জন্য, কিন্তু টিনটিন বাঙ্কের তলা থেকে বেরিয়ে জাম্বোকে বেঁধে রেখে যায়।
মূল সিরিজে জাম্বো ছিল আফ্রিকান কালো ছেলে, কিন্তু হার্জের আমেরিকান প্রকাশকেরা এরূপ সাদা-কালো মিশ্রণে আপত্তি করে। ফলে হার্জ জাম্বো এবং আরেকজন নাবিককে আরব হিসেবে আঁকেন। তবে তাদের কথাগুলো না পাল্টানোয় দেখা যায় যে হ্যাডক আরব নাবিককে 'নিগ্রো' বলে ডাকছে।
জেনারেল টাপিওকা
জেনারেল টাপিওকা জেনারেল আলকাজারের চিরপ্রতিদ্বন্দ্বী স্বৈরাচারী সেনানায়ক। সান থিওডোরসের সেনাবাহিনীতে তারা উভয়ই জেনারেল এবং একে অন্যকে হটিয়ে রাষ্ট্রক্ষমতা দখলে ব্যস্ত। শেষবার বিপ্লবীদের দঙ্গলে-তে দেখা যায় সে আলকাজারের কাছে পরাজিত হয় আর তাকে বর্দুরিয়ায় নির্বাসন দেয়া হয়।
ট্রিকলার
(ফরাসী: Chicklet)
মি. আর. ডব্লিউ. ট্রিকলার বিবেকবর্জিত এক আমেরিকান ব্যবসায়ী যে দক্ষিণ আমেরিকার সান থিওডোরসে
জেনারেল আমেরিকান অয়েল কোম্পানির প্রতিনিধি। ট্রিকলার চেষ্টা করছিল সান থিওডোরকে দিয়ে যুদ্ধ লাগিয়ে পাশের দেশের গ্রান চাপো অঞ্চল দখল করিয়ে সেখানে তেল কোম্পানির ইজারা নিতে। এছাড়া যুদ্ধ বাঁধালে তার সহযোগী ব্যাসিল বাজারভ দুদেশের কাছে অস্ত্র বিক্রি করেও লাভবান হবে।
ট্রিকলার নুয়েভো রিকোর সাথে যুদ্ধ বাঁধাবার জন্য জেনারেল আলকাজারকে রাজি করাতে টিনটিন ঘুষ সাধে। টিনটিন প্রত্যাখ্যান করায় সে গুপ্তঘাতক লাগিয়ে তাকে খুন করানোর চেষ্টা করে এবং ব্যক্তিগতভাবে সাক্ষাৎ করে আলকাজারকে যুদ্ধে রাজি করায়, সাথে টিনটিনের নামে শত্রুদের পক্ষে গুপ্তচরবৃত্তির অভিযোগ করে, আলকাজার তা বিশ্বাস করে টিনটিনকে মৃত্যুদন্ডের আদেশ দেয়। তবে শেষপর্যন্ত গ্রান চাপোতে তেলের কোনো সন্ধান পাওয়া যায়নি।
ট্রিকলারকে ক্যালকুলাসের কাণ্ডতে হোটেল স্নোরে দেখা যায়, সম্ভবত অস্ত্রব্যবসার কাজে সে সেখানে গিয়েছিল।
বর্ণশিল্প রহস্যতে টিনটিন ও হ্যাডক বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়রের আমন্ত্রণে এক ভিলায় বেড়াতে গলে সেখানে অনেক অতিথির মধ্যে ট্রিকলারেরও দেখা পায়। কাস্তাফিয়র পরিচয় করিয়ে দিয়ে বলে যে, "এক গুরুত্বপূর্ণ তেল কোম্পানির পরিচালক"।
ডসন
মি. জে. এম. ডসন নীলকমল-এ সাংহাই আন্তর্জাতিক উপনিবেশের দুর্নীতিগ্রস্ত ব্রিটিশ পুলিশ-চীফ। তার বন্ধু আমেরিকান ব্যবসায়ী গিবনসকে টিনটিন উপযুক্ত শিক্ষা দিলে সে টিনটিনকে কয়েদ করে পুলিশ দিয়ে তাকে মার লাগাবার ব্যবস্থা করে। পরবর্তীতে টিনটিনের আপত্তি সত্ত্বেও নিরপেক্ষ এলাকা থেকে তাকে সে জাপানিদের হাতে তুলে দেয়। তবে শেষে অনিচ্ছাসত্ত্বেও টিনটিনের সম্মানে আয়োজিত অনুষ্ঠানে তাকে উপস্থিত থাকতে হয়।
লোহিত সাগরের হাঙর-এ তাকে আরো খারাপ ভূমিকায় দেখা যায়। সেখানে সে রাস্তাপপুলাসের পৃষ্ঠপোষকতায় মি. দেব্রে (ফরাসী: M. Dubreuil) ছদ্মনামে জেনারেল টাপিওকা এবং জেনারেল আলকাজার দুজনের কাছেই অস্ত্র বিক্রি করে। টিনটিন ও হ্যাডকের খেমেদে প্রবেশে সে বাধাদান করে এবং ওআদের ফিরতি বিমানে বোমা পেতে রাখে। তার পরিকল্পনা ব্যর্থ হয় এবং পরে তার ভাগ্য অজানা, সম্ভবত সে গ্রেপ্তার হয়েছিল।
ডসনকে পরে আর কোথাও না দেখা গেলেও অসমাপ্ত বর্ণশিল্প রহস্যতে তার কয়েকটি স্কেচ ছিল রামো নাশের আর্ট প্রদর্শনীর দর্শনার্থী হিসেবে। অ্যানিমেশন সিরিজগুলোতে কেবল জনসন-রনসনের সাথে কথাবার্তা বাদে তার ভূমিকা একেবারে ছেঁটে দেয়া হয়েছে।
ডঃ মুলার
ডঃ মুলার এক জার্মান মনোবিজ্ঞানী, যে তার পরিচয়ের আড়ালে অনেক অপরাধমূলক কাজ করে, যেমন- রোগীদের অপচিকিৎসা, জাল টাকা ছাপানো এবং অপরাধীদের পক্ষে যুদ্ধ করা। হার্জ বলেছেন, মুলার "এমন এক রাস্তাপপুলাস যে নিজের জীবনও বিপন্ন করতে পারে"। মুলার মাঝেমধ্যে ব্যাভারীয় গালি 'ক্রুজটার্কেন' ব্যবহার করে, ফলে ধারণা করা যায় যে সে অস্ট্রিয়া বা ব্যাভারিয়ার লোক, তবে সে সুইস, দক্ষিণ টিরল, ইতালীয় বা আমেরিকান যেকোন দেশেরই হতে পারে। রাস্তাপপুলাসের মতো তারও প্রকৃত জাতীয়তা কখনো প্রকাশ করা হয়নি।
কৃষ্ণদ্বীপের রহস্যতে প্রথম আবির্ভাবে মুলার ছিল ইংরেজ ও স্কটিশ জাল টাকার কারবারিদের সহযোগী। টিনটিন তাদের দুর্গে অভিযান চালিয়ে তাদের আটকাতে সক্ষম হয় এবং পুলিশের হাতে তুলে দেয়। পরবর্তীতে টিনটিন মুলারের দেখা পায় কালো সোনার দেশে, খেমেদে। সেখানে সে স্কোয়াল পেট্রোলিয়াম কোম্পানির প্রতিনিধি পুরাতাত্বিক 'প্রোফেসর স্মিথ' সেজেছে, ছাগলদাড়ির বদলে চাপদাড়ি রেখেছে এবং আগের চেয়ে শুকিয়েছে, দেখে আরব বলে মনে হয়। বিদ্রোহী বাবেল আরের পক্ষ নিয়ে সে আমীর মহম্মদ বেন কলিশ এজাবকে হটাতে চেষ্টা করছে। সে ফর্মুলা ফোরটিন উদ্ভাবন করে যা পেট্রোলের বিস্ফোরক ক্ষমতা বাড়ায়; পাশাপাশি আমীরের পছন্দের অ্যারাবেক্স কোম্পানির পাইপলাইনেও সে বিস্ফোরণ ঘটায়। লোহিত সাগরের হাঙর-এ সে 'মুল পাশা' নামে বাবেল আরের বাহিনীতে উঁচুপদে আসীন হয়। পরে বাবেল আর উৎখাত হলে সেও ধরা পড়ে এবং সম্ভবত তার শিরশ্ছেদ করা হয়।
ডঃ মুলার চরিত্রটি স্কটিশ বংশোদ্ভূত নাৎসি ডঃ জর্জ বেলের পর ভিত্তি করে তৈরি। হার্জ তার সম্পর্কে জানতে পারেন তার বহু গুরুত্বপূর্ণ তথ্যের উৎস লে ক্রেপুলিয়েট পত্রিকার ফেব্রুয়ারি 1934 সংখ্যা থেকে। এই ডঃ বেল নাৎসি বাহিনীর সর্বোচ্চ স্তরের সাথে যোগাযোগ রাখতেন এবং রাশিয়ার রুবল জাল করে সেদেশে অস্থিতিশীলতা সৃষ্টির এক ষড়যন্ত্রে তিনি জড়িত ছিলেন।
পুশকভ
(ফরাসী: Wronzoff)
পুশকভ জালটাকা ছাপানোর এক আন্তর্জাতিক দলের সদস্য এবং কৃষ্ণদ্বীপের রহস্যতে ডঃ মুলারের সহযোগী। অত্যন্ত ধূর্ত ও ধোঁকাবাজ এই পুশকভ টিনটিন এবং পুলিশকে বেশ কয়েকবার ধোঁকা দিয়েছে: প্রথমে ট্রেনে টিনটিনকে মিথ্যা ডাকাতির কেসে ফাঁসিয়ে দেয়, পরে টিনটিনের কাছে মাফ চাওয়ার ভঙ্গী করে নিচু হয় এবং আক্রমণ করে বসে, টিনটিন তাকে হাতকড়া পরিয়ে আটকে রাখলেও সে পালিয়ে গিয়ে দলের লোকদের নিয়ে এসে আবার চড়াও হয়। শেষপর্যন্ত পুলিশ তাকে কয়েদ করে হাজতে নিয়ে যায়।
ফকির
ফকির ফারাওয়ের চুরুট-এ একটি আফিম পাচারকারী চক্রের উঁচু পদের সদস্য। সে মারাত্মক রাজাইজা আরক ব্যবহার করে মানুষকে পাগল বানিয়ে দেয়। এছাড়া সে সম্মোহন, ভারতীয় দড়িবাজী এবং পলায়নবিদ্যায় পারদর্শী। টিনটিনের হাত থেকে পালানোর সময় ঘটাক্রমে মাথায় পাথরের আঘাতে সে জ্ঞান হারায় এবং ধরা পড়ে।
1932-34 সালে প্রকাশিত মূল সাদা-কালো সংস্করণে, ফকির তার বসকে ফোনে জানায় যে টিনটিন যে বাংলোয় আশ্রয় নিয়েছে তার এক প্রহরীকে ঘুষ দিয়ে সে টিনটিনের "আত্মহত্যা"র ঘটনা সাজাতে চায়। পরে এই ইঙ্গিত পাওয়া যায় যে সেই ছিল অবগুণ্ঠিত মাদক পাচারকারীদের মিটিংয়ের সভাপতি।
পরবর্তী কমিকস নীলকমল-এ ফকির জেল থেকে পালিয়ে যায় এবং এক চীনা লোককে বিষমাখা তীরে বিদ্ধ করে। লোকটি এসেছিল মাদক পাচারকারী মিৎসুহিরাতো সম্পর্কে টিনটিনকে সতর্ক করতে। 1934 সালের মূল সাদাকালো সংস্করণে জঙ্গলের মধ্যে দিয়ে ব্লো-পাইপ হাতে ফকিরের পালানোর দৃশ্যটি অন্তর্ভুক্ত ছিল। কোনো ঝুঁকি না নিয়ে টিনটিন গাইপাজামার মহারাজাকে বলে যে ফকির ধরা না পড়া পর্যন্ত সে বাইরে বেরুবে না। পরদিন পুলিশ জানায় যে ফকির আবার ধরা পড়েছে।
বন্দুক-চোরাচালানী
বন্দুক-চোরাচালানী হলো ফারাওয়ের চুরুট-এ একজন অস্ত্র পাচারকারী, সাগরে ঝড়ের সময় টিনটিনকে সে উদ্ধার করে তার জাহাজে রাখে। পরে টিনটিন তার চোরাই অস্ত্রপাতি দেখে ফেললে চোরাচালানী তাকে বেঁধে রাখে। এদিকে পুলিশের গোয়েন্দা জনসন ও রনসন টিনটিনকে ধরতে এলে তাদের দেখেই চোরাচালানী পালিয়ে যায়, পরে তার কি হয়েছে তা অজ্ঞাত।
বিখ্যাত ফরাসী লেখক ও অভিযাত্রী হেনরি ডি মনফ্রেইডকে হার্জ প্রথমে খুব শ্রদ্ধা করতেন। পরে যখন জানতে পারেন যে মনফ্রেইড যুদ্ধে অস্ত্র সরবরাহ ও চোরাচালান করেন, তখন হার্জের মনোভাব বদলে গেল এবং তার ওপর ভিত্তি করেই এ চরিত্রটি সৃষ্টি করেন - প্রথমে যে উপকার করলেও পরে শত্রু হয়ে দাঁড়ায়।
ববি স্মাইলস
ববি স্মাইলস শিকাগোর অপরাধীদের বস এবং তার প্রতিদ্বন্দ্বী হলো আরেক বস আল কাপোন (আমেরিকায় টিনটিন)। গল্পের শুরুর দিকেই সে শিকাগো থেকে পালিয়ে চলে যায় পশ্চিমের বুনো আমেরিকায়। টিনটিন তাকে ধাওয়া করে; সেও বারবার টিনটিনকে বিপদে ফেলে, এমনকি নেটিভ আমেরিকানদেরকে টিনটিনের বিরুদ্ধে খেপিয়ে দেয়। তবে শেষপর্যন্ত সে ধরা পড়ে এবং তার বিচার হয়।
অ্যানিমেটেড সিরিজগুলোতে তাকে আল কাপোনের পক্ষে কাজ করতে দেখা যায়, যদিও কমিকসে তারা শত্রু।
বার্নাবি
বার্নাবি ছিল অ্যান্টিক-ব্যবসায়ী বার্ড ভাইদের ভাড়া করা লোক। তার কাজ ছিল ইউনিকর্ন জাহাজের তিনটা মডেল থেকে তিনটা পার্চমেন্ট সংগ্রহ করা। এর মধ্যে প্রথমটা সে পুরনো স্ট্রিট মার্কেটে দেখতে পেলেও টিনটিন সেটা কিনে ফেলেছিল। তাই সে সেটা চুরি করে এবং পরে পার্চমেন্টের খোঁজে টিনটিনের বাসাও তছনছ করে। পরে স্যাখারিনকে অজ্ঞান করে তার জাহাজ থেকে দ্বিতীয় পার্চমেন্টটা নেয়। এবার বার্ড ভাইদের সাথে টাকা নিয়ে দর কষাকষি হলে সে হুমকি দেয় যে টিনটিনকে সব বলে দেবে। কিন্তু টিনটিনের বাসায় পৌছতেই বার্ডরা তাকে গুলি করে, আহত অবস্থায় সে টিনটিনকে কিছু পাখির দিকে ইঙ্গিত করে।
ব্যাসিল বাজারভ
(ফরাসী: Baril Bazarov)
ব্যাসিল বাজারভ' (প্রথম সংস্করণে মাজারভ) কানভাঙা মূর্তিতে করাপ্ট আর্মস কোম্পানির (ফরাসীতে 'ভাইকিং আর্মস কোম্পানি'র) একজন জার্মান অস্ত্রবিক্রেতা। সে বিবাদমান সান থিওডোরস ও নুয়েভো রিকো দুই দেশের কাছেই অস্ত্র বিক্রি করে। এছাড়া সে তার সহযোগী মি. ট্রিকলারের সাথে মিলে তাদের শত্রু টিনটিনকে শেষ করে দেয়ার চেষ্টাও করে।
হার্জ এই চরিত্রটি "পুঙ্খানুপুঙ্খভাবে" তৈরি করেছেন বাস্তবে ভাইকারস কোম্পানির গ্রীক অস্ত্রবিক্রেতা বাসিল জাহারফের ওপর ভিত্তি করে। জাহারফ বলিভিয়া ও প্রতিবেশী দেশ প্যারাগুয়ের মধ্যে 'গ্রান চ্যাকোর যুদ্ধে' উভয় দেশের কাছেই অস্ত্র বিক্রি করেন (কমিকসে আছে 'গ্রান চ্যাপোর যুদ্ধ')। কানভাঙা মূর্তি প্রকাশের সময় জাহারফ ছিলেন খ্যাতির তুঙ্গে, পেয়েছেন লিজিয়ন ডি অনার পুরস্কার এবং অর্ডার অব দ্য ব্রিটিশ এম্পায়ারের সদস্যপদ।
ব্রুসেলসের আঞ্চলিক ভাষায় 'বাজারভ' মানে 'বাজে মাল'।
মিৎসুহিরাতো
মিৎসুহিরাতো একজন জাপানী ডাবল এজেন্ট। সাংহাইয়ের শান্তি-সরণীতে তার একটি দোকান আছে মেয়েদের কাপড়ের। তবে মূলত সে রাস্ঔআপপুলাসের মাদক-পাচারকারী চক্রের সদস্য। অন্য জাপানী চরিত্রগুলোর মতো তাকেও দেখানো হয়েছে অসৎ ও কুচক্রী রূপে যে কিনা নিজ দেশের স্বার্থে চীনে রাজনৈতিক অস্থিরতা সৃষ্টি করে। তার চেহারা বিশ্রী, দাঁতউঁচু এবং স্বভাবে যুদ্ধবাজ। নীলকমল-এর শেষে বন্দী হয়ে সে হারিকিরি করে আত্মহত্যা করে।
মুশলার
মুশলার ওটোকারের রাজদণ্ড কাহিনীর একটি চরিত্র। হার্জ বর্দুরিয়ার এই রাজনৈতিক নেতার নামটি বানিয়েছেননাৎসী পার্টির নেতা এডলফ হিটলার ও ন্যাশনাল ফ্যাসিস্ট নেতা বেনিতো মুসোলিনির নাম থেকে (মুসোলিনি+হিটলার=মুশলার)।
মুশলারের সৈন্যদের হার্জ নাম দিয়েছিলেন আয়রন গার্ড, বাস্তবের আয়রন গার্ডদের নামানুসারে। রোমানিয়ার এই ফ্যাসিস্ট আয়রন গার্ডরা রাজা দ্বিতীয় ক্যারলকে হটিয়ে দিতে চাচ্ছিল এবং এজন্য তাথা গোপনে একটি রোমানিয়া-জার্মান চুক্তিও করে।[7] মুশলারের বর্দুরিয়ার অফিসারদের পোষাক জার্মান এসএসদের ইউনিফর্ভের সাথে সাদৃশ্যপূর্ণ।[8]
স্ট্যান্ডার্ড বিশ্ববিদ্যালয়ের সাহিত্য-সমালোচক জাঁ-মেরি অ্যাপোস্টোলাইডস জানান যে আয়রন গার্ডের অন্তর্ভুক্তি কর্নেল ফ্রাঙ্কোয়িস ডে লা রকোকে ক্রস-অফ-ফায়ার গঠনে প্ররোচিত করে,[9] আর এটাও উল্লেখ্য যে মুশলারের চরিত্রটা ছিল "the Evil One without a face".[9]
রাসকার কাপাক
রাসকার কাপাক হলো মমির অভিশাপ কমিকসে ইনকা মমি। সন্ডার্স-হার্ডিম্যান অনুসন্ধানী দলের সদস্যরা এই প্রাচীন ইনকা রাজার দেহ খুঁড়ে তোলে। প্রফেসর তারাগঁ মমিটি তার ঘরে রাখেন। কিন্তু এক ঝড়ের দিনে ঘরের চিমনিতে বজ্রপাত হয় এবং একটি আগুনের গোলা ছুটে এসে মমির ওপর বিস্ফোরিত হয়; মমিটি হাওয়া হয়ে যায়। সেরাতে টিনটিন, ক্যাপ্টেন হ্যাডক এবং প্রফেসর ক্যালকুলাস একই স্বপ্ন দেখে: রাসকার কাপাক একটা স্ফটিকের গোলক নিয়ে তাদের ঘরে বেয়ে উঠেছে এবং ঘরের মেঝেতে সেটা ভেঙে ফেলছে। স্বপ্ন দেখে তিনজনই ভয় পেয়ে জেগে ওঠে। পরবর্তীতে মমিটির কী হয়েছিল তা জানা যায়নি।
র্যাঙ্কো
র্যাঙ্কো কৃষ্ণদ্বীপের রহস্য কাহিনীর একটি গরিলা। তার মালিক পুশকভ তাকে দিয়ে ভয় দেখিয়ে কৌতুহলী স্কটিশদেরকে কৃষ্ণদ্বীপ থেকে দূরে রাখে। কারণ সেখানে সে ও তার সঙ্গীরা প্রিন্টিং প্রেস বসিয়ে জাল টাকা ছাপায়। র্যাঙ্কোকে প্রথমে খুব হিংস্র ও রক্তপিফাসু মনে হলেও পরে কুট্টুসের গর্জনে সে ভয় পেয়ে দমে যায়। এমনকি ভয়ে একবার লাফ দিয়ে সিঁড়ি থেকে পড়ে তার হাতও ভেঙে যায়। টিনটিন তখন তার হাত ব্যান্ডেজ করে দেয় এবং পরে তাকে চিড়িয়াখানায় পাঠিয়ে দেয়া হয়।
সর্দার শ্যোনচক্ষু ছুঁচো
সর্দার শ্যোনচক্ষু ছুঁচো ছিল নেটিভ আমেরিকান ব্ল্যাকফুট উপজাতির দলপতি। শয়তান ববি স্মাইলস তাকে বোঝায় যে টিনটিন এসে তাদের আবাসভূমি দখল করবে। সর্দার তাই "পাঁশুটে-মুখ" টিনটিনকে বেঁধে কুড়ুল দিয়ে শিরশ্চ্ছেদ করার মতলব করে। কিন্তু টিনটিন বুদ্ধি করে ব্ল্যাকফুটদের মধ্যে মারামারি লাগিয়ে দিয়ে পালিয়ে আসে এবং ঘটনাক্রমে রেড ইন্ডিয়ানদেরই একটি সুড়ঙ্গে আশ্রয় নেয়। টিনটিন তাদের গোপন পথের হদিস পেয়ে যাওয়াতে সর্দার আবার তাকে ধরার চেষ্টা করেও ব্যর্থ হয়, তখন তারা সুড়ঙ্গটা পাথরচাপা দিয়ে যায়। এদিকে সুপ্ত তেলের খনি বিস্ফোরিত হয়ে সুড়ঙ্গ দিয়ে উঠে আসে এবং টিনটিনও বেঁচে যায়। পরে আমেরিকান তেল উত্তোলক কোম্পানিগুলো এসে সর্দারকে সামান্য কিছু টাকা দিয়ে রেড ইন্ডিয়ানদেরকে সেখান থেকে উৎখাত করে দেয়।
স্পল্ডিং
স্পল্ডিং ছিল ফ্লাইট ৭১৪তে মিলিওনিয়ার লাসজলো ক্যারিদাসের ইংরেজ সেক্রেটারি এবং প্লেন হাইজ্যাকারদের সহযোগী। সে সবসময় কেতাদুরস্ত, ওষ্ঠ অনমনীয় আর পোষাকে ফ্যাশনসচেতন। ক্যাপ্টেন হ্যাডক প্রথম দেখায় তাকেই ক্যারিদাস বলে ভেবেছিল। স্পল্ডিং রাস্তাপপুলাস ও অ্যালানের প্রতি খুব অনুগত হলেও রাস্তাপপুলাস অন্য ষড়যন্ত্রকারীদের মতো তাকেও মেরে ফেলার পরিকল্পনা করেছিল। তবে শেষপর্যন্ত এলিয়েনরা তাকেসহ সবাইকে অজানা গন্তব্যে তুলে নিয়ে যায়।
1968 সালে সানডে টাইমসের সাথে এক সাক্ষাৎকারে হার্জ বলেন যে, স্পল্ডিং "পাবলিক স্কুল পড়ুয়া ইংরেজ ভদ্রলোক, স্পষ্টতই তার পরিবারের কুসন্তান"।
হান্স বোয়েম
হান্স বোয়েম ফ্লাইট ৭১৪র একজন বিমানচালক। রাস্তাপপুলাসের লোকদের সাথে হাত মিলিয়ে সে প্লেনটি হাইজ্যাক করে। কিন্তু পরে রাস্তাপপুলাসই তাকে মেরে ফেলার পরিকল্পনা করেছিল।
সহায়ক চরিত্র
অলিভেরা দা ফিগুয়েরা
সেনর অলিভেরা দা ফিগুয়েরা ( বা অলিভেরা দি ফিগুয়েরা) টিনটিনের বন্ধুভাবাপন্ন এক দক্ষ পণ্যবিক্রেতা যে কিনা ছাতা থেকে রোলার স্কেটস পর্যন্ত সবরকম আজেবাজে জিনিসও ক্রেতাদের গছিয়ে দিতে পারে। ফারাওয়ের চুরুট-এ টিনটিন ও কুট্টুস লোহিত সাগরে ঝড়ের মুখে এক নৌকায় আশ্রই পায়, সেখানেই প্রথম দেখা হয় অলিভেরা দা ফিগুয়েরার সাথে। তখনি টিনটিনকে সে বিভিন্ন কথাবার্তা বলে বহুরকম জিনিস গছিয়ে দেয়। পরে কালো সোনার দেশেতে সে একটি গুরুত্বপূর্ণ কাজ করে: টিনটিনকে তার ভাগ্নে পরিচয়ে ডঃ মুলারের বাড়িতে ঢুকতে সাহায্য করে এবং বাইরে প্রহরীদেরকে লম্বা এক গল্প ফেঁদে বসিয়ে রাখে। লোহিত সাগরের হাঙর-এ টিনটিন ও হ্যাডককে সে তার বাড়িতে লুকিয়ে রেখে আমিরের সাথে দেকা করার ব্যবস্থা করে দেয়। এছাড়া পান্না কোথায়তে পত্রিকায় হ্যাডক ও বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়রের বাগদানের খবর পেয়ে অভিনন্দন জানিয়ে সেও টেলিগ্রাম পাঠায়।
হার্জ প্রথমে তার নাম "অলিভেরা দা ফিগুয়েরা" রাখলেও পরে বদলে রাখেন "অলিভেরা দি ফিগুয়েরা"। তবে দুটোর অর্থ একই: 'ডুমুর গাছের জলপাই গাছ'।
আরামবায়া
আরামবায়া</b>রা দক্ষিণ আমেরিকার রেইনফরেস্টের এক আদিবাসী গোষ্ঠী (কাল্পনিক কলিফ্লোর নদীর তীরে তাদের গ্রাম)। ব্রিটিশ অভিযাত্রী রিজওয়েল তাদের সাথে থাকে। টিনটিন ও কুট্টুস আরামবায়াদের একটি কানভাঙা মূর্তির সন্ধানে সান থিওডোরসের জঙ্গলে এসে তাদের দেখা পায়। বর্বর বলে তাদের কুখ্যাতি থাকলেও টিনটিনের সাথে তারা ভালো ব্যবহার করে এবং জানায় যে তাদের শত্রু উপজাতি রামবাবারাই বিদেশী লোকদের ধরে মুন্ডু কেটে রাখে। কানভাঙা মূর্তির এই আদিবাসীদের আবার দেখা যায় বিপ্লবীদের দঙ্গলেতে, সেখানে তারা জেনারেল আলকাজার ও টিনটিনদের আতিথ্য করে।
ইরমা
ইরমা বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়রের কাজের লোক। ক্যালকুলাসের কাণ্ডতে তাকে প্রথম দেখা যায়, পরে দেখা যায় পান্না কোথায়তে। কাস্তাফিয়র তাকে সৎ, বিশ্বস্ত ও অনুগত ভৃত্য বলে মনে করে। সবসময় বিনম্র স্বভাব দেখা গেলেও তার আত্মসম্মানবোধ তীব্র। যেমন: জনসন ও রনসন যখন তাকে কাস্তাফিয়রের পান্না চুরির দায়ে অভিযুক্ত করে, সে প্রচন্ড রেগে যায় এবং তাদেরকে লাঠিপেটা করে। বিপ্লবীদের দঙ্গলেতে অন্যদের সাথে তাকেও জেলে বন্দী হয়। বর্ণশিল্প রহস্যতে ইরমা টিনটিন ও হ্যাডককে এক দ্বীপে দেখতে পেয়ে কাস্তাফিয়রকে জানায়।
ওয়াং চেন-ই
ওয়াং চেন-ই নীলকমল-এ ড্রাগনসংঘের হান উপজাতীয় নেতা। চীনে টিনটিনকে তিনি আশ্রয় দেন এবং কাহিনীর শেষে চ্যাং চোং-চেনকে দত্তক নেন।
কোকো
কোকো কঙ্গোর একটি ছেলে যে সেখানে টিনটিনের গাইড হিসেবে কাজ করে (কঙ্গোয় টিনটিন)। সে কথা বলে পুরনো ধাঁচের পিজিন ভাষায়। টিনটিনের ভীষণ অনুগত ও বিশ্বস্ত কোকো তাকে একবার দুষ্ট জাদুকরের হাত থেকে বাঁচায়।
ক্রিস্টোফার উইলোবি-ড্রুপ ও মার্কো রিজট্টো
(ফরাসী: Jean-Loup de la Battellerie et Walter Rizotto)
ক্রিস্টোফার উইলোবি-ড্রুপ ও মার্কো রিজট্টো প্যারিস ফ্লাশ ম্যাগাজিনের দুজন লেখক ও আলোকচিত্রী। পান্না কোথায়তে বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়র ও ক্যাপ্টেন হ্যাডকের সাক্ষাৎকার নিয়ে তারা জমজমাট গল্প ফাঁদে যে ক্যাপ্টেন ও কাস্তাফিয়র বাগদান করেছেন, খবরটায় কাস্তাফিয়র বেশ মজা পেলেও ক্যাপ্টেন খুব রাগারাগি করেন। সাংবাদিক দুজনকে আবার দেখা যায় বিপ্লবীদের দঙ্গলেতে। কৃষ্ণদ্বীপের রহস্যর পুনরাঙ্কনে উইলোবি-ড্রুপকে দেখা যায় শুঁড়িখানায় বুড়ো লোকের সাক্ষাৎকার নিতে, রিজট্টো তখন বন্দরে একদল সাংবাদিকের সাথে টিনটিনের জন্য অপেক্ষা করছিল।
প্যারিস ম্যাচ সাময়িকীতে হার্জ একটি সাক্ষাৎকার দিয়েছিলেন যেটা সাংবাদিকরা ছাপানোর সময় অদলবদল করে, এরপরেই হার্জ চরিত্রদুটি সৃষ্টি করেন।
গাইপাজামার মহারাজা
গাইপাজামার মহারাজা ভারতের কাল্পনিক গাইপাজামা রাজ্যের রাজা। তিনি দয়ালু হৃদয়ের লোক এবং টিনটিনকে প্রথম সাক্ষাতেই বিশ্বাস করেন (ফারাওয়ের চুরুট)। মহারাজা জানান যে তার বাপ-দাদারা এক আফিম-পাচারকারী সন্ত্রাসী চক্রের বিরুদ্ধে লড়াই করছেন। নীলকমল-এর কাহিনী শুরু হয় মহারাজার প্রাসাদ থেকে, টিনটিন সেখানে তার অতিথি হিসেবে ছিল।
বাস্তবে ভারতে গাইপাজামা নামে কোনো স্থান নেই, নামটি 'গাই' (গরু) ও 'পাজামা' (পায়জামা) শব্দদ্বয়ের অর্থহীন মিশ্রণ।
জেনারেল আলকাজার
জেনারেল আলকাজার টিনটিনের একজন বন্ধু এবং কাল্পনিক কলা-প্রজাতন্ত্রী দেশ সান থিওডোরসের অনিয়মিত স্বৈরশাসক। দেশের ক্ষমতা নিয়ে চিরশত্রু জেনারেল টাপিওকার সাথে তার প্রতিদ্বন্দিতা চলে। দুজনেই ক্ষমতা দাবি করে এবং গদি পেলে প্রত্যেকেই নিজের নামে দেশের রাজধানীর নামকরণ করে। কানভাঙা মূর্তিতে তাকে দেখা যায় লস ডোপিকাসের গদিতে,[10] কিন্তু ক্ষমতা হারিয়ে পরে সে রামন জারাটে ছদ্মনামে ইউরোপে ছুরি-খেলা দেখিয়ে বেড়ায় (মমির অভিশাপ)। লোহিত সাগরের হাঙর-এ জানা যায় যে সে অবৈধ অস্ত্রবিক্রেতার কাছ থেকে অস্ত্র কিনছে। শেষপর্যন্ত বিপ্লবীদের দঙ্গলেতে সে দেশে ফেরে কিন্তু জঙ্গলে লুকিয়ে থেকে পিকারোদের নিয়ে শহরে গেরিলা আক্রমণ করা তার জন্য কঠিন হয়ে দাঁড়ায়। এরমধ্যে তার কুরূপা স্ত্রী পেগি আলকাজারের জ্বালায় সে অস্থির। টিনটিন এসবে অনাগ্রহী হলেও তার বন্ধুদের বাঁচাবার জন্যে একটি পরিকল্পনা করে এবং আলকাজার তাতে আবার ক্ষমতা ফিরে পায়। কাহিনীর শেষে আলকাজারকে ক্ষমতায় দেখা গেলেও বোঝা যায় যে টাপিওকার সাথে তার প্রতিদ্বন্দিতা চলতে থাকবে।
জোরিনো
জোরিনো আদিবাসী পেরুভীয় বালক, পাহাড়ি শহর জাউগাতে কমলালেবু বেচে সে দিন গুজরান করে। সূর্যদেবের বন্দিতে সে টিনটিন এবং ক্যাপ্টেন হ্যাডককে তাদের বন্ধু প্রফেসর ক্যালকুলাসকে উদ্ধার করতে দুর্গম পার্বত্য অঞ্চলে ইনকাদের আস্তানায় যেতে পথ দেখায়। কাহিনীর শেষে ইনকারা জোরিনোকে তাদের সাথে থেকে যাবার প্রস্তাব করলে সে তাতে রাজি হয়।
পাত্রাশ পাশা
পাত্রাশ পাশা ফারাওয়ের চুরুট-এ একজন আরব শেখ এবং দুঃসাহসী টিনটিনের খুব ভক্ত। প্রথমে শত্রু ভেবে টিনটিনকে তার লোকেরা অপহরণ করে আনে কিন্তু পরে টিনটিনকে চিনতে পেরে ছেড়ে দেন এবং সঙ্গে তার সেরা ঘোড়া ও রসদ দিয়ে দেন। পাশার একজন দাস টিনটিনকে তার একটা বই দেখায়, মূলত সেটা ছিল আমেরিকায় টিনটিন, পরে হয়ে যায় কঙ্গোয় টিনটিন এবং শেষে চাঁদে টিনটিন স্থায়ী হয় - তখনকার সর্বশেষ কমিকস, যদিও সেটা ফারাওয়ের চুরুট-এর অনেক পরের কাহিনী। লোহিত সাগরের হাঙর-এ বিদ্রোহী বাবেল আর যখন আমীর মহম্মদ বেন কলিশ এজাবকে ক্ষমতাচ্যুত করে তখন তিনি কিছুদিন পাত্রাশ পাশার জাতিগোষ্ঠীর আশ্রয়ে থাকেন এবং তারাও তার আনুগত্য করে।
পাবলো
পাবলো সান থিওডোরসের রাজধানী লস ডোপিকসের স্থানীয় বাসিন্দা। কানভাঙা মূর্তিতে টিনটিনকে খুন করার জন্য ট্রিকলার তাকে ভাড়া করে। পাবলো হত্যাপ্রচেষ্টায় ব্যর্থ হয় এবং টিনটিন তাকে ধরে ফেলে। তবে সে প্রাণভিক্ষা চাইলে টিনটিন তাকে ছেড়ে দেয়। ট্রিকলার এবার টিনটিনকে গুপ্তচরবৃত্তির অভিযোগে ফাঁসায় এবং তার মৃত্যুদণ্ডের আদেশ হয়। কৃতজ্ঞ পাবলো তখন একদল লোক নিয়ে জেল ভেঙে টিনটিন ও কুট্টুসকে মুক্ত করে।
1935 সালের ধারাবাহিককৃত সংস্করণে পাবলোর পুরো নাম দেয়া হয়েছিল- জোয়ান পাওলিনো, লস ডোপিকসের আতঙ্ক এবং দেশের সেরা শ্যুটার।
বিপ্লবীদের দঙ্গলেতে পাবলো আবার হাজির হয়। টিনটিনদেরকে সে এবার সামরিক বন্দীশালা থেকে পালাবার পথ বাতলে দেয়, বাস্তবে সে পথে টিনটিনদের মারার আয়োজন করা হয়েছিলো। টিনটিন পাবলোর বিশ্বাসঘাতকতা জানতে পেরেও ছেড়ে দেয়, কারণ পাবলো আগে একবার তার জীবন বাঁচিয়েছিল।
পেগি আলকাজার
পেগি আলকাজার জেনারেল আলকাজারের স্ত্রী, তাকে দেখা যায় বিপ্লবীদের দঙ্গলে। কোঁকড়া চুলের এই মহিলা সবসময় আলকাজারকে শাসন করে, এমনকি তাকে দিয়ে ঘরের কাজকর্মও করায়।
প্রফেসর ইউক্লিড
প্রফেসর ইউক্লিড কানভাঙা মূর্তি কাহিনীর একজন ভুলোমনা প্রফেসর; চশমা নিতে ভুলে যান, রেইনকোটের বদলে আয়ার ওভারকোট পর ফেলেন, লাঠিকে ছাতা ভেবে মাথার ওপর ধরে রাখেন, টিয়াপাখির কথা শুনে ভাবেন মানুষ, ব্রিফকেসটা ফেলে যান ল্যাম্পপোস্টের তলায়। গ্রীক গণিতজ্ঞ ইউক্লিডের নামানুসারে তার নাম রাখা হয়। তিনিও হার্জের সৃষ্ট প্রফেসর ক্যালকুলাসের অনেকগুলো আদিরূপের একটি।
প্রফেসর হেক্টর আলেমবিক
(ফরাসী: Professeur Nestor Halambique)
প্রফেসর হেক্টর আলেমবিক একজন সিজিলোগ্রাফার বা সীলমোহর-বিশেষজ্ঞ। ওটোকারের রাজদণ্ডতে এক পার্কে তার ফেলে আসা ব্যাগ ফিরত দিতে এসে টিনটিন তার পরিচয় পায়। চশমাপরা অবিরাম-ধূমপায়ী এই পণ্ডিত মানুষটি টিনটিনকে তার সিলদাভিয়া যাবার ইচ্ছের কথা জানান; সেখানে সম্রাট চতুর্থ ওটোকারের এক প্রাচীন সীল নিয়ে তিনি গবেষণা করতে চান। টিনটিন তার সহকারী হবার প্রস্তাব দেয়। যাত্রার আগের দিন টিনটিন তার সাথে ফোনে কথা বলার সময় ধস্তাধস্তি ও চিৎকার শুনতে পাস্ক্র এবং লাইন কেটে যায়। টিনটিন দ্রুত তার বাড়িতে গিয়ে দেখতে পায় তিনি শান্তভাবে ব্যাগ গুছাচ্ছেন। বাইরে তার কোনো পরিবর্তন দেখা না গেলেও স্বভাবের কিছু ব্যাপার, যেমন সিগারেট বা চশমা ব্যবহার না করা ইত্যাদি টিনটিনকে সন্দিগ্ধ করে তোলে। কাহিনীর শেষে জানা যায় যে আসলে প্রফেসর অপহৃত হয়েছিলেন এবং তার যমজ ভাই আলফ্রেড তার বদলে সিলদাভিয়া গিয়ে রাজার রাজদণ্ড চুরি করে।
প্রফেসরের নামটি একটি শব্দকৌতুক, রসায়নে এক ধরনের বকযন্ত্রকে 'আলেমবিক' বলে।
বনুজি কারাকি
বনুজি কারাকি ইয়োকোহামা পুলিশ বিভাগের একজন জাপানী গোয়েন্দা (কাঁকড়া রহস্য)। সে দূর প্রাচ্যে একটি শক্তিশালী মাদক চোরাকারবারি দল সম্পর্কে তদন্ত করে তাদের পিছু নিয়ে ইউরোপে আসে, কিন্তু টিনটিনের সাথে সাক্ষাৎ করতে এসে তার বাড়ির সামনে থেকে অপহৃত হয়। কাহিনীর শেষে পুলিশ তাকে উদ্ধার করে এবং সে টিনটিনের সাথে দেখা করতে সক্ষম হয়।
বাবুর্চি বিল
বিল ছিল আশ্চর্য উল্কায় অরোরা জাহাজের বাবুর্চি। পরে লাল বোম্বেটের গুপ্তধন-এ সে সাইরাস জাহাজে রাঁধুনীর কাজ করে। কাহিনীর শুরুতে তাকে দেখা যায় মদের দোকানে বন্ধুর সাথে খোশগল্প করতে। সেখানেই বসা এক সাংবাদিক তার বেফাঁস কথাবার্তা শুনে বোম্বেটের গুপ্তধন সন্ধানের ব্যাপারটা জেনে যায় এবং পত্রিকায় ছাপিয়ে দেয়। এতে গুপ্তধনের দাবিদারেরা এসে টিনটিন ও ক্যাপ্টেনকে ছেঁকে ধরে। পরবর্তীতে জাহাজে কুট্টুস এবং প্রফেসর ক্যালকুলাস বিলকে বেশ ঝামেলায় ফেলে, প্রথমজন চুরি করেছিল একটা মুরগি আর দ্বিতীয়জন একবাক্স বিস্কুট। অবশ্য অরোরা জাহাজে থাকতেও বিলের স্পেশাল ডিশ কুট্টুস সুযোগ পেলেই সাবাড় করে দিতো
মহম্মদ বেন কলিশ এজাব
মহম্মদ বেন কলিশ এজাব কাল্পনিক আরব রাজ্য খেমেদের আমীর। দুষ্ট রাজপুত্র আবদুল্লাহের বাবা। তাকে প্রথম দেখা যায় কালো সোনার দেশেতে, পরে লোহিত সাগরের হাঙর-এর সময় প্রতিদ্বন্দী বাবেল আরের দ্বারা কিছুদিনের জন্য ক্ষমতাচ্যুত হন। রাজপুত্র আবদুল্লাহর চরিত্রটি ইরাকের রাজা দ্বিতীয় ফয়সালের ওপর ভিত্তি করে তৈরি।
আমীর তার বন্ধুদের প্রতি সদয় এবং প্রফুল্ল তবে শত্রুদের প্রতি নির্মমভাবে কঠোর। এক ঘটনায় ডঃ মুলার আমীরের হাতে ধরা পড়ার বদলে আত্মহত্যা করতে চেয়েছিল। সর্বোপরি, আমীর তার ছেলের স্নেহে অন্ধ, ছেলের সব দুষ্টামি সে হাসিমুখে মেনে নেয়।
"কলিশ এজাব" একটি শব্দকৌতুক; ডাচ/ব্রুসেলসের উপভাষায় এর অর্থ "যষ্টিমধুর রস"।
মহাভিক্ষু
মহাভিক্ষু তিব্বতে টিনটিন-এর একটি চরিত্র। তিনি একটি তিব্বতি মঠের সন্ন্যাসীদের প্রধান। হিমবাহে নিমজ্জিত টিনটিন ও তার সঙ্গীদেরকে সন্ন্যাসীরা উদ্ধার করে মঠে আনে। পরে টিনটিন ও হ্যাডক শেষপর্যন্ত বন্ধু চ্যাংকে উদ্ধার করে ফিরে আসার সময় মহাভিক্ষু তাদের সম্মানে এগিয়ে আসেন এবং টিনটিনের বন্ধুবৎসলতার জন্য তাকে একটি রেশমী বস্ত্র উপহার দেন। এছাড়া টিনটিনদের নেপালে ফেরার ব্যবস্থাও তিনি করে দেন।
মার্টিনে ভ্যান্ডেজান
মার্টিনে ভ্যান্ডেজান বর্ণশিল্প রহস্যর একটি চরিত্র। সে হেনরি ফোরকার্টের নারী সহকারী এবং এন্ডাডিন আকাশের শিষ্যা।
মি. বোল্ট
(ফরাসী: Isidore Boullu)
মি. বোল্ট একজন রাজমিস্ত্রি, পান্না কোথায়-এ মার্লিনস্পাইক হলৈর ভাঙা সিঁড়ি মেরামতের জন্য তার ডাক পড়লেও বারবার সে নানা অজুহাতে সে ফাঁকি দেয়। পরবর্তীতে ক্যাপ্টেন হ্যাডকের সাথে বিয়াঙ্কা কাস্তাফিয়রের বাগদানের ভুয়া খবর পেয়ে সে টেলিগ্রামে অভিনন্দন জানায় এবং ব্যান্ডপার্টির সাথে মার্লিনস্পাইক হলের সামনে বিয়ের বাজনা বাজাতে যায়। কাহিনীর শেষাংশে সে সিঁড়িটি মেরামত করে দিলেও একটু পরেই ক্যাপ্টেন বেখেয়ালে আবার ভেঙে ফেলে। বিপ্লবীদের দঙ্গলের মধ্যবর্তী সময়ে সম্ভবত সিঁড়িটা আবার মেরামত করা হয়েছিল।
মিসেস ফিঞ্চ
(ফরাসী: Mme Pinson)
মিসেস ফিঞ্চ ছিলেন টিনটিনের বাড়িওয়ালী। মার্লিনস্পাইক হলে গিয়ে হ্যাডকের সাথে যোগ দেয়ার পূর্বে টিনটিন তার 26 ল্যাব্রেডর রোডের বাড়িতেই থাকতো। তার বাড়ির সামনে থেকে যখন বনুজি কারাকি অপহৃত হয় (কাঁকড়া রহস্য), সরলমনা মিসেস ফিঞ্চ খুব আতংকিত হয়েছিলেন।
উল্লেখ্য, 26 ল্যাব্রেডর রোড (ফরাসী: 26 rue du Labrador) বাস্তবে হার্জ মিউজিয়ামের ঠিকানা।
রাজা দ্বাদশ মুস্কর
রাজা দ্বাদশ মুস্কর হলেন সিলদাভিয়ার সম্রাট। ওটোকারের রাজদণ্ডতে তাকে দেখা যায়। রাজা দক্ষ মোটরচালক, নিজের গাড়ি নিজেই চালান এবং সাথে পিস্তলও রাখেন; তার স্ত্রী এক অনামা কুইন কনসোর্ট। অনেক আগে, ১৩৬০ সালে, রাজদণ্ডের কারণে রাজা চতুর্থ মুস্করের জীবন বেঁচে গিয়েছিল। সেই থেকে প্রতিবছর ১৫ই জুলাই সেন্ট ভ্লাদিমির দিবসে বর্তমান রাজা জনগণকে দেখান যে তার কাছে রাজদণ্ডটি আছে, না দেখাতে পারলে রাজাকে সিংহাসনচ্যুত করা হবে।
টিনটিন আঁচ করতে পারে যে রাজদণ্ড চুরি করার ষড়যন্ত্র করা হচ্ছে, সে রাজাকে সাবধান করে দিতে যায়। কিন্তু রাজার পারিষদদের মধ্যে বিশ্বাসঘাতক এইড-ডি-ক্যাম্প বরিস (কর্নেল জরগেন) ও অন্যান্যরা তাকে বারবার আটকানোর চেষ্টা করে। শেষপর্যন্ত টিনটিন রাজাকে জানাতে সক্ষম হয়। রাজা খোলামনে কথাগুলো শোনেন এবং নিজে ষড়যন্ত্র তদন্ত করতে যান। দেখা যায় যে টিনটিনের ধারণা সত্যি, রাজদণ্ড ইতোমধ্যেই চুরি হয়ে গেছে। দেশে সাংবিধানিক সংকট আসন্ন। এদিকে দীর্ঘদিনের শত্রু পাশের দেশ বর্দুরিয়া এ সুযোগে আক্রমণ করতে যাচ্ছে। মুস্কর তখনি তার মণ্ত্রী ও জেনারেলদের আদেশ দেন শত্রুদের ঠেকাতে। গল্পের বিদ্রোহী দলটি, নাম আয়রন গার্ড, সম্ভবত দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধকালীন সময়ে ইউরোপে ছড়িয়ে পড়া ফ্যাসিস্ট প্যারামিলিটারিদের থেকে অনুপ্রণিত। সিংহাসনচ্যুতির সংকটটা ১৯৩৮ সালে অস্ট্রিয়ার অ্যান্সচ্লুসের সাথে খুবই সাদৃশ্যপূর্ণ, তবে পরিণতিটা একই রকম হয়নি।
রাজা দ্বাদশ মুস্কর এবং তার দেশটা নির্দিষ্টভাবে কোনো কিছুর ওপর ভিত্তি করে তৈরি হয়নি; দুটোই বিভিন্ন পূর্ব ইউরোপীয় ও বলকান রাজ্যগুলো অবলম্বনে সৃষ্ট।[11] এ রাজ্যগুলোর মধ্যে অনেকগুলোই ছিল সম্রাটশাসিত; রোমানিয়ায় রাজা দ্বিতীয় ক্যারল, আলবেনিয়ায় প্রথম জোগ, যুগোস্লাভিয়ায় প্রথম আলেকজান্ডার এবং বুলগেরিয়ায় তৃতীয় বরিস। রাজার পোষাকের নকশা সম্ভবত স্পেনের রাজা ত্রয়োদশ আলফানসোর প্রতিকৃতি[12] এবং রোমানিয়ার রাজপুত্র আলেকজান্দ্রু আইওয়ান কুজা হতে অনুপ্রাণিত। আলবেনিয়ার জোগের সাথে রাজা মুস্করের বেশ সাদৃশ্য দেখা যায়। জোগও নিজের সাথে বন্দুক রাখতেন এবং তাকেও কঠিন কঠিন ষড়যন্ত্র মোকাবেলা করতে হয়েছিলো। তাকে অনেকসময় সামরিক ইউনিফর্মেও দেখা গেছে, তাতে থাকতো রয়্যাল গার্ডের কর্নেল পদের মর্যাদাচিহ্ন। রাজা মুস্করের সামরিক কাজ বাস্তবের ইউরোপীয় রাজপরিবারগুলোর মতোই, তারাও জাতীয় সৈন্যবাহিনীতে যোগদান করে থাকে।
রাজা দ্বাদশ মুস্কর সিলদাভিয়ার যুদ্ধ-পরবর্তী কাহিনীগুলোতে লক্ষণীয়ভাবে অনুপস্থিত: চন্দ্রলোকের অভিযানে মুন রকেট আকাশে ওড়ার সময় তিনি হাজির হননি, আবার ক্যালকুলাসের কাণ্ডতে প্রফেসর ক্যালকুলাসকে যখন বর্দুরিয়া ও সিলদাভিয়ার লোকজন অপহরণ করে তখনও টিনটিন রাজার সাহায্য চায়নি। যেহেতু সিলদাভিয়া-কেন্দ্রিক পরবর্তী গল্পগুলো দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধের পরে লেখা, ততদিনে কাহিনীর অবলম্বন বলকান সম্রাটরা গদিচ্যুত ও নির্বাসিত হয়েছেন, ফলে এটা নিশ্চিত নয় যে যুদ্ধোত্তর সিলদাভিয়া কি সম্রাটশাসিত, নাকি সমাজতন্ত্রী কিংবা গণতন্ত্রী রাষ্ট্র।
রামো নাশ
রামো নাশ অসমাপ্ত বর্ণশিল্প রহস্য কাহিনীতে একজন বর্ণশিল্পী। তার সৃষ্ট এইচ অক্ষরটি হ্যাডক কিনে নেয়। কমিকসের একটি সংস্করণে দেখা যায় যে সে গোপনে ক্লাসিক ভাস্কর্যসমূহের নকল তৈরি করতো এবং এন্ডাডিন আকাশ নামে রাস্তাপপুলাস সেগুলো আসল বলে বিক্রি করতো। পরে রামো নাশ টিনটিন ও হ্যাডককে রাস্তাপপুলাসের হাত থেকে বাঁচায়।
রিজওয়েল
রিজওয়েল একজন ব্রিটিশ অভিযাত্রী যে দক্ষিণ আমেরিকার আরামবায়া-অধ্যুষিত রেইনফরেস্টে ভ্রমণ করতে যায়। তাকে প্রথম দেখা যায় কানভাঙা মূর্তিতে এবং পরে বিপ্লবীদের দঙ্গলে। রিজওয়েল আরামবায়াদের সাথে বসবাস করা শুরু করে, এদিকে সভ্য জগতের লোকেরা ভাবে যে সে মারা গেছে। টিনটিন যখন আরামবায়াদের অঞ্চলে প্রবেশ করে তখন রিজওয়েল বিষাক্ত তীর ছুঁড়ে তাকে ভয় দেখিয়ে তাড়াতে চেষ্টা করে। তবে পরে পরিচয় পেয়ে টিনটিনকে সে আরামবায়াদের গ্রামে নিয়ে যায়।
রিজওয়েল ভেন্ট্রিলোকুইজমে দক্ষ এবং নিখুঁত লক্ষ্যভেদী। আরামবায়াদেরকে সে গলফ খেলা শেখানোর চেষ্টা করে। রসিক রিজওয়েল জেনারেল আলকাজারের সাথে মজা করে, তার মুখের চুরুট তীর ছুঁড়ে উড়িয়ে দেয়। বিপ্লবীদের দঙ্গলে</i>তে আরামবায়াদের মদ্যপানের অভ্যাস ও মাতলামিতে রিজওয়েল খুব মর্মাহত হয়েছিল।
রিজওয়েল চরিত্রটি বাস্তবের ব্রিটিশ অভিযাত্রী পার্সি ফসেটের কথা স্মরণ করিয়ে দেয় যিনি 1925 সালে অনুরূপ অবস্থায় আমাজনের জঙ্গলে নিরুদ্দেশ হয়েছিলেন।
লেফটেন্যান্ট দ্যলকুর
লেফটেন্যান্ট দ্যলকুর কাঁকড়া রহস্য কাহিনীর একটি চরিত্র। তিনি সাহারা মরুভূমিতে আফগার ঘাঁটির কমাণ্ডার। প্লেনবিধ্বস্ত বিপন্ন টিনটিন ও হ্যাডককে তার সৈন্যরা উদ্ধার করে আনে। সুস্থ হবার পর তাদেরকে তিনি কারাবুজান জাহাজের খোঁজে যেতে সাহায্য করেন। পথে ডাকাতরা তাদের আক্রমণ করলে তিনি সৈন্যদল নিয়ে এসে তাদের বাঁচান এবং শেষে তার লোকদের দিয়ে টিনটিন ও হ্যাডককে মরক্কোর বাঘার বন্দরে পৌঁছে দেন।
সোফোক্লিস সার্কোফেগাস
(ফরাসী: Philémon Siclone)
সোফোক্লিস সার্কোফেগাস একজন ভুলোমনা প্রফেসর এবং মিশরতত্ববিদ। টিনটিনের সাথে তার দেখা হয় ফারাওয়ের চুরুট-এ ক্রুইজ জাহাজে ভ্রমণের সময়। প্রফেসর একটু পাগলাটে: নৌকার দাঁঢ় বাইছেন অথচ নৌকা পানিতেই নামানো হয়নি, কুট্টুসকে এমন করে গুডবাই বললেন যেন সে একটা ছোট ছেলে, আর হাঁটার সময় প্রায়ই জিনিসপত্র বা মানুষের সাথে ধাক্কা খান। সার্কোফেগাস আচরণে উদভ্রান্ত ধরনের, পোষাক রাজা এডওয়ার্ডের আমলের আর আছে অদ্ভূত দাড়ি। তিনি সেই একগুচ্ছ পাগলাটে বিজ্ঞানী ও পণ্ডিতদের একজন যাদের চূড়ান্ত রূপ হলো প্রফেসর ক্যালকুলাস।
টিনটিনকে সাথে নিয়ে সার্কোফেগাস ফারাও কি-ওসখের সমাধি খুঁজে বের করেন কিন্তু তার একটু পরেই তিনি গায়েব হয়ে যান। টিনটিন সমাধিতে নেমে জানতে পারে যে সেটা আসলে এক আফিম পাচারকারী চক্রের ঘাঁটি। চোরাচালানীরা টিনটিন, কুট্টুস ও সার্কোফেগাসকে কফিনে (সার্কোফেগি) ভরে লোহিত সাগরে ফেলে দেয়। পরে আবার চোরাচালানীদের সহযোগী অ্যালান সার্কোফেগাসকে বন্ধী হিসেবে জাহাজে তুলে নিয়ে ভারতের দিকে যাত্রা করে।
1930 সালে প্রকাশিত ফারাওয়ের চুরুট-এর প্রথম সংস্করণে সার্কোফেগাস চরিত্রটি ছিল নামহীন এবং তার দাড়িও ছিল না, তবে চশমা ছিল। সমাধির অভ্যন্তরে ঘোরার সময় টিনটিন কেবল তার ও কুট্টুসের জন্য সার্কোফেগি (কফিন) দেখতে পায়, এছাড়া সার্কোফেগাসকে সাগরে ফেলার ঘটনাও ঘটেনি। ফলে পরবর্তীতে সে কীভাবে ভারতে গিয়ে হাজির হলো তার কোনো ব্যাখ্যা পাওয়া যায়না। বরং টিনটিন ভাবছিল যে সার্কোফেগাসও চোরাচালানীদের সঙ্গী কিনা।
ভারতের জঙ্গলে ভাগ্যক্রমে কাকতালীয়ভাবে টিনটিনের সাথে সোফোক্লিসের দেখা হয়। ততদিনে চোরাচালানীরা রাজাইজা বিষ ব্যবহার করে তাকে পাগল বানিয়ে দিয়েছে। সোফোক্লিস নিজেকে ভাবতে থাকেন ফারাও দ্বিতীয় রামেসিস এবং ঘুরে ঘুরে নারকেল গাছের গায়ে কি-ওসখের প্রতীক আঁকেন। শেষে তাকে ভারতের এক মানসিক চিকিৎসাকেন্দ্রে ভর্তি করা হয়। নীলকমল-এ জানা যায় যে রাজাইজা বিষের প্রতিষেধক আবিষ্কৃত হয়েছে, তবে সার্কোফেগাস সুস্থ হয়েছেন কিনা তা জানা যায়নি।
হেনরি ফোরকার্ট
হেনরি ফোরকার্ট অসমাপ্ত বর্ণশিল্প রহস্যর একটি চরিত্র। টিনটিনের সাথে দেখা করতে এসে এক গাড়ি দুর্ঘটনায় সে সন্দেহজনকভাবে নিহত হয়।
তথ্যসূত্র
গ্রন্থপঞ্জী
Template:বই উদ্ধৃতি
Template:বই উদ্ধৃতি
Template:বই উদ্ধৃতি
Template:বই উদ্ধৃতি
Template:সংবাদ উদ্ধৃতি
Template:বই উদ্ধৃতি
Template:বই উদ্ধৃতি
Template:ওয়েব উদ্ধৃতি
Template:ওয়েব উদ্ধৃতি
Template:ওয়েব উদ্ধৃতি
Template:ওয়েব উদ্ধৃতি
Template:ওয়েব উদ্ধৃতি
Template:সংবাদ উদ্ধৃতি
বহিঃসংযোগ
– অফিশিয়াল ওয়েবসাইটে চরিত্রসমূহের তালিকা
– ইংরেজিতে সবচেয়ে বড় ও পুরনো টিনটিন ফ্যান সাইটে চরিত্রসমূহের তালিকা।
বিষয়শ্রেণী:টিনটিন
বিষয়শ্রেণী:টিনটিন কমিকসের চরিত্র
বিষয়শ্রেণী:কমিকস চরিত্রের তালিকা
চরিত্র
বিষয়শ্রেণী:হার্জ সৃষ্ট চরিত্র
|
https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%A6%E0%A7%81%E0%A6%83%E0%A6%B8%E0%A6%BE%E0%A6%B9%E0%A6%B8%E0%A7%80%20%E0%A6%9F%E0%A6%BF%E0%A6%A8%E0%A6%9F%E0%A6%BF%E0%A6%A8%20%E0%A6%95%E0%A6%AE%E0%A6%BF%E0%A6%95%E0%A6%B8%E0%A7%87%E0%A6%B0%20%E0%A6%9A%E0%A6%B0%E0%A6%BF%E0%A6%A4%E0%A7%8D%E0%A6%B0%E0%A6%B8%E0%A6%AE%E0%A7%82%E0%A6%B9
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
330,
630,
1056,
1191
],
"plaintext_end_byte": [
305,
615,
1041,
1174,
1341
]
}
|
페르시아인은 이란계인가요?
|
페르시아인
|
korean
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"YES"
]
}
|
페르시아인(پارسیان, )은 이란에 거주하는 민족으로 페르시아어를 사용한다. 대부분이 시아파 이슬람교를 믿지만, 수니파를 믿는 경우도 있다. 페르시아 유대인, 페르시아 기독교, 조로아스터교와 바하이교를 믿는 사람도 있다.
기원과 이동 경로
페르시아인은 아리아족 중 이란계다. 기원전 1000년경 동족인 메디아인과 함께 이란 고원에 이주, 메디아인이 고원의 서북부에 분포된 것에 대하여 페르시아인은 서남부의 파르사 지방(현재의 파르스 주)에 정착했다.
거주 국가
이란계 민족들은 여러 지역에 거주한다. 아프가니스탄, 타지키스탄, 우즈베키스탄, 파키스탄, 신장웨이우얼 자치구에도 이들이 거주한다. 코카서스에는 타트족이라는 이란계 민족이 거주하고, 러시아, 아르메니아, 아제르바이잔, 미국, 아랍에미리트, 독일, 캐나다, 오스트레일리아에도 페르시아인도 거주한다.
관련 항목
재독일 이란인(en:Iranians in Germany, 이란계 독일인 포함)
이란의 문화
이란의 역사
타지크족
외부 링크
분류:이란의 민족
분류:아프가니스탄의 민족
분류:우즈베키스탄의 민족
분류:러시아의 민족
분류:페르시아 사람
|
https://ko.wikipedia.org/wiki/%ED%8E%98%EB%A5%B4%EC%8B%9C%EC%95%84%EC%9D%B8
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
534,
1655,
2681,
3542,
3953,
4644,
5302,
6177,
6565,
7180,
7735,
8513,
9355,
9951,
10700,
11277,
11404,
11668,
11906,
12170,
12926,
13001
],
"plaintext_end_byte": [
509,
1654,
2680,
3541,
3899,
4643,
5301,
6176,
6564,
7135,
7734,
8512,
9338,
9950,
10673,
11276,
11384,
11667,
11905,
12160,
12898,
13000,
13193
]
}
|
Onko Eldorado oikea kaupunki?
|
Eldorado
|
finnish
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NO"
]
}
|
Eldorado on tarujen mukaan Etelä-Amerikan pohjoisosassa sijaitseva kultainen kaupunki. Alun perin El Dorado tarkoitti kullattua miestä ja Manoa hänen kullattua kaupunkiaan. Aikojen saatossa tarut yhdistyivät kertomaan Eldoradon kaupungista. Eldoradoa on etsitty siitä lähtien, kun espanjalaiset konkistadorit 1500-luvulla etsivät aarteita ja kuulivat seremoniasta, johon kuului kullattu mies ja jossa uhrattiin kultaa. Eldoradoa ei ole löytynyt, mutta sen etsintä on maksanut lukuisia ihmishenkiä.
Guatavitajärven aarre
Espanjalaiset konkistadoriretkikunnat ryöstivät 1530-luvulla Kolumbian Andien ylätasangoilla sinu-intiaanien hautoja. Vuonna 1539 he tulivat ensimmäisen kerran muisca-intiaanien alueelle ja perustivat Bogotán kaupungin.[1] 50 kilometriä koilliseen Bogotásta on Guatavitajärvi, jossa chibcha-intiaanit toimittivat kullatun miehen seremonian.[2][1] Muiscat olivat ensimmäisiä, joilta espanjalaiset kuulivat seremoniasta. Tuolloin oli yhä elossa intiaaneja, jotka olivat viimeisen seremonian silminnäkijöitä.[1] Erään lähteen mukaan seremonia toimitettiin, kun uusi kuningas otettiin vastaan ja tunnustettiin, toisen lähteen mukaan seremonia toimitettiin kerran vuodessa tai ehkä useammin.[1][2] Seremoniassa kuningas voideltiin pihkalla, jonka jälkeen hänen päälleen heitettiin kultapölyä niin, että hän oli kauttaaltaan kullan peitossa. Tämän jälkeen hänet vietiin juhlasaatossa lautalle, joka hinattiin pyhän Guatavitajärven keskelle. Erään lähteen mukaan kullattu intiaani sitten sukelsi järveen ja huuhtoi kullan pois, muut chibchat taas uhrasivat järveen kultaa ja jalokiviä.[2]
Espanjalaisen kronikoitsijan vuonna 1636 muistiin merkitsemän silminnäkijäkertomuksen mukaan kuninkaan mukana veneessä oli neljä hänelle alamaisista päälliköistä tärkeintä, jotka olivat pukeutuneet sulkatöyhtöihin, kultaisiin kruunuihin, rannerenkaisiin, riipuksiin ja korvarenkaisiin. Päällikötkin olivat kullatun kuninkaan tavoin alasti. Kaikilla oli mukanaan uhrilahjoja, kuninkaalla suuri kasa kultaa ja smaragdeja. Veneessä oli neljä astiaa, joissa poltettiin moque-suitsuketta sekä pihkaa ja muita hajusteita. Kun vene lähti rannasta, chibchat soittivat torvia, huiluja ja muita soittimia sekä lauloivat, ja kun vene saapui keskelle järveä, he nostivat viirin hiljaisuuden merkiksi. Tämän jälkeen kullattu intiaani ja hänen seurassaan olevat päälliköt heittivät kaiken kullan järveen.[1] Muiscojen mukaan chibcha-heimo kunnioitti kultaa, palvoi aurinkoa ja piti kultaa jumalansa suosikkimetallina. He päällystivät kullalla rakennuksensa ja valmistivat koriste-esineensä kullasta.[2]
Kun espanjalaiset olivat kuulleet muisca-intiaaneilta chibchoista, kullatusta miehestä ja Guatavitan seremoniasta, he alkoivat etsiä kultaa järven pohjasta.[2] Ensimmäinen etsintä vuonna 1545 ei tuottanut tulosta.[2][1] Toisen etsinnän järjesti bogotálainen kauppias Antonio de Sepulveda 1580-luvulla. Sepulveda palkkasi 8000 intiaania kaivamaan järven reunapenkereeseen uoman, jonka avulla järvi kuivuisi.[2][1] Kun veden pinta oli laskenut erään lähteen mukaan noin 18 metriä, toisen mukaan 20 metriä[1], kaivanto romahti ja hautasi monia työntekijöitä.[2] Sepulveda löysi järveltä muun muassa kultaisen rintahaarniskan, kullalla päällystetyn sauvan ja kananmunan kokoisen smaragdin. Ne lähetettiin lahjaksi Espanjan kuningas Filip II:lle.[2] Järven kuivaushankkeesta luovuttiin. Sepulvedan kaivauttama uoma on yhä nähtävissä.[1]
Saksalainen luonnontutkija Alexander von Humboldt yritti arvioida, kuinka paljon kultaa Guatavitaan oli kertynyt. Humboldtin vuonna 1807 tekemän arvion mukaan järven kullan arvo oli summa, joka vastaisi nykyään (lähde painettu 2001, alkuteos vuodelta 1987) 300 miljoonaa dollaria. Humboldt myös julkaisi vuonna 1810 ensimmäisen kuvan Guatavitasta.[1]
Amazonasin-retkikunnat ja Juan Martínezin kertomus
Francisco de Orellana johti vuonna 1542 retkikuntaa, joka matkusti Amazonin sademetsään. He olivat ensimmäiset eurooppalaiset, jotka kävivät Amazonin altaan keskellä. Palattuaan Espanjaan Orellana kertoi löytäneensä tuntemattoman kulttuurin. Myöhemmät retkikunnat löysivät sademetsästä vain muutamia hajallaan sijaitsevia intiaanikyliä, joten Orellana leimattiin valehtelijaksi. On kuitenkin mahdollista, että Orellana kohtasi terra pretaan perustuvan maatalousyhteiskunnan, joka myöhemmin tuhoutui espanjalaisten mukanaan tuomiin isorokkoon, tuhkarokkoon, influenssaan ja muihin Amazonasissa tuntemattomiin tauteihin, joille alueen asukkailla ei ollut vastustuskykyä.[2]
Espanjalaiset olivat kuulleet muitakin huhuja ja tarinoita kullatusta kaupungista, kun Sepulveda löysi Guatavitajärven pohjasta aarteita. Guatavitan esineet eivät muistuttaneet tarumaista Eldoradoa, jota 1580-luvulla etsittiin jo idempää. Kolumbian vuorilla kulkeminen oli kuitenkin vaivalloista: retkikunnat joutuivat kääntymään takaisin joko vihamielisten intiaanien, liian suuren mieshukan tai ruoan loppumisen vuoksi. Tämän vuoksi Eldoradoa päätettiin etsiä tutkimattomasta Amazonin sademetsästä. Sitä mukaa kun alueita tutkittiin, Eldoradon paikka siirtyi. Sen uskottiin aina olevan jollakin toisella, yhä tutkimattomalla alueella.[2]
1580-luvulla alkoi liikkua tarinat espanjalaisesta Juan Martínezista, jonka sanottiin osallistuneen johonkin retkikuntaan. Tarinan mukaan intiaanit olivat vanginneet Martínezin, joka oli elänyt vuosia heidän keskuudessa. Noin vuonna 1586 Martínez saapui espanjalaisten miehittämään Margaritasaareen Orinocojoen suulla. Martínez kertoi, että intiaanit olivat sitoneet hänen silmänsä ja kuljettaneet hänet neljän päivämatkan päähän Parimajärven rannalle Rupununin alueelle, jossa side oli poistettu. Martínez oli nähnyt kullasta ja jalokivistä rakennetun kaupungin. Hänet oli viety kaupungin kuninkaan palatsiin. Martínezille kerrottiin, että kuninkaan nimi oli El Dorado ja kaupungin nimi Manoa. Kuningasta kylvetettiin joka päivä kultapölyssä ja voideltiin tuoksuvilla mausteilla ja yrteillä. Juan Martínez itsekin saattaa olla taruhahmo.[2]
Tarinat El Doradosta, kullatusta miehestä, ja hänen kullatusta kaupungistaan, Manoasta, yhdistyivät taruksi Eldoradosta, kultaisesta kaupungista. Etsintöjen jatkuessa tarinat muuttuivat myös yksityiskohtaisemmiksi: sanottiin, että eldoradolaisten keittoastiat ja lestitkin olivat kultaa. Kerrottiin myös Meksikon omasta Eldoradosta, johon kuului seitsemän kultaista kaupunkia.[2]
Erään version mukaan Eldoradon oli perustanut ryhmä inkoja, jotka 1530-luvulla pakenivat aarteineen espanjalaisia. Vuonna 2002 kansainvälinen tutkimusryhmä kertoi löytäneensä Vatikaanin arkistosta asiakirjoja, joiden mukaan inkat todella olivat paenneet aarteineen espanjalaisia vuonna 1532 nykyisen Perun Amazonasin Madre de Dios -joen laaksoon. Asiakirjojen mukaan jesuiitat olivat selvittäneet kaupungin sijainnin 1500-luvun lopussa, mutta olivat sopineet paavin kanssa, että tieto pidettäisiin salassa, jotta kullanhimoiset eivät ryntäisi kaupunkiin.[2]
Quesadan, Berríon ja Veran etsintäretket
Guyanan ja Trinidadin kuvernööri Antonio de Berrío saapui hallintoalueelleen vuonna 1580 ja pyrki löytämään Eldoradon. Hänen vaimonsa setä Gonzalo Jiménez de Quesada oli ryöstänyt alueen intiaaneja, perustanut smaragdikaivoksen ja etsinyt Eldoradon kultaista kaupunkia. Quesada testamenttasi omaisuutensa veljentyttärelleen ja siten Berríon haltuun. Testamentti myös velvoitti Berríon jatkamaan Eldoradon etsimistä. Berrío oletti, että Eldorado sijaitsi Guyanan vuorten takana. Berríon oletusta vahvisti tarinat Juan Martínezista.[2]
Kuvernööri Berrío johti ensimmäistä etsintäretkikuntaansa vuonna 1584, toista vuonna 1585 ja kolmatta vuonna 1591. Kolmannella retkikunnallaan Berríolla oli mukanaan noin 120 miestä. He seurasivat Orinocojokea ylängölle ja etsivät solaa, joka veisi kultaiseen kaupunkiin. Puolet retkikunnasta kulki kanooteilla ja puolet ratsain. Tulva vei mukanaan kaikki kanootit, jonka lisäksi 30 espanjalaista ja kaikki kantajat kuolivat sairauksiin. Berrío määräyksestä retkikunnan hevoset tapettiin, jotta retkikuntalaiset eivät karkaisi. Tämän jälkeen retkikunta rakensi kanootteja ja jatkoi Caronijoen suulle. Siellä paikallinen intiaanipäällikkö kertoi Berríolle, että Eldoradoon oli neljän päivän matka. Berrío päätti kuitenkin keskeyttää matkan.[2]
Kuvernööri Berrío ei enää osallistunut itse retkikuntiin, mutta vuonna 1593 hän lähetti sijaisensa Dominigo de Veran matkalle Orinocon varrelle. Neljän viikon päästä Vera palasi mukanaan 17 kultaista kotka- ja sakaaliveistosta. Hän kertoi Berríolle löytäneensä Eldoradon, joka oli uuden inkavaltakunnan korkealle vuoristoon rakentama kaupunki. Veran matka levitti huhuja, joissa muun muassa hänen mukanaan tuomiensa veistosten määrä moninkertaistui ja joidenkin huhujen mukaan jopa kultainen mies itse lähetti lahjoja Filip II:lle. Vuonna 1596 Vera lähti johtamaan osastoa löytämäänsä kaupunkiin. Todellisuudessa Vera ei kuitenkaan ollut löytänyt uutta kaupunkia, vaan hän oli varastanut veistokset paikallisilta intiaaneilta. Veran johtamasta 500 miehen retkikunnasta yksikään ei palannut.[2]
Walter Raleigh
Vuonna 1595 englantilainen Walter Raleigh ryösti Trinidadin ja saapui Guyanaan, missä hänet otettiin vastaan vapauttajana. Hänelle kerrottiin tarinoita Parimejärven saaressa sijaitsevasta Eldoradosta, mutta varsinaisesti hän kiinnostui, kun hänelle kerrottiin rikkaasta kultakaivoksesta ja kaukaisesta jalokiviesiintymästä. Raleigh palasi Englantiin, keräsi lisää miehiä ja valmistautui toiseen Etelä-Amerikan-retkeen.[2] Hän kertoi, että intiaanit olivat valmiita liittoutumaan Englannin kanssa, että Eldorado oli olemassa ja että Orinocon seudulta löytyisi paljon kultaa.[1]
Valtaan noussut kuningas Jaakko I syytti Raleigh’a valtiopetoksen valmistelusta. Raleigh teljettiin Lontoon Toweriin, josta hän pääsi ehdonalaiseen vapauteen vuonna 1616. Hänen annettiin tehdä vielä yksi retki Guyanaan. Raleigh’n terveys oli heikentynyt, eikä hän voinut itse lähteä Orinocojoen latvoille, joten hän luovutti retkikunnan komennon pojalleen Watille ja apulaiselleen Lawrence Kemysille. Wat Raleigh kuoli espanjalaisten kanssa käydyssä kahakassa. Kemys valtasi erään espanjalaisten kaupungin, mutta ei löytänyt kultakaivosta, jalokiviesiintymää tai Eldoradon kaupunkia. Espanjalaiset vaativat Jaakko I:ltä hyvitystä, joten kun Raleigh palasi Englantiin, kuningas mestautti hänet.[2]
Myöhäisemmät etsinnät
Vuonna 1684 viisi ranskalaista merirosvolaivakuntaa etsi Eldoradoa.[2] Vuonna 1922 brittiläinen Percy Fawcett lähti poikansa kanssa etsimään Eldoradoa Brasilian Mato Grossolta. Heistä kuultiin viimeisen kerran vuonna 1925. Neljännesvuosisata myöhemmin kalapos-intiaanit tunnustivat brasilialaiselle retkikunnalle, että he olivat tappaneet Fawcettin ja haudanneet hänet Kuluene- ja Tanuriojokien välissä sijaitsevan järven lähistölle. Todistaakseen, että Fawcett oli tosiaan kuollut, retkikunnan johtaja Orlando Villas Bôas toi mukanaan hänen pääkallonsa.[1]
Vuosisatojen etsintä on maksanut satoja tai tuhansia ihmishenkiä, mutta Eldoradoa ei ole löydetty.[2][1]
Eldorado taiteessa
Edgar Allan Poe julkaisi vuonna 1849 runon Eldorado.[3] Se kertoo ritarista, joka etsii koko elämänsä Eldoradoa sitä löytämättä ja kyselee vielä kuolinvuoteellaan tietä sinne. Eldorado on runossa saavuttamattomuuden ja elämän kulumisen vertauskuva.[4]
Werner Herzog ohjasi 1972 elokuvan Aguirre – jumalan viha, joka kuvaa konkistadoreja, kullanhimoa ja hulluutta.[5] Carlos Sauran elokuva El Dorado (1988) kertoo espanjalaisten retkikunnasta, joka etsii Eldoradoa Perusta vuonna 1560.[6]
Sarjakuvataiteilija Carl Barks kuvasi kullatun miehen vuonna 1952 ilmestyneessä Aku Ankka -tarinassa The Gilded Man[5] (). Don Rosa on tehnyt kultakaupungista Roope Ankka -seikkailun nimeltä El Doradon viimeinen valtias (The Last Lord of El Dorado).[7]
Lähteet
Citation error, replace with{{cite book| author = Stewart, Robert & Twist, Clint & Horton, Edward| title = Historian arvoitukset| publisher = WSOY| year = 2006| id = ISBN 951-0-30889-7| pages = 94–100}}
Citation error, replace with{{cite book| author = Westwood, Jennifer (toim.)| title = Muinaisten kulttuurien arvoitukset| publisher = Otava| year = 2001| version = Nidotun laitoksen 1. painos. Kirja ilmestyi ensimmäisen kerran vuonna 1988. Englanninkielinen alkuteos The Atlas of Mysterious Places| id = ISBN 951-1-17457-6| pages = 220–225}}
Citation error, replace with{{cite book| title = Don Rosan kootut – Osa 7| location = Helsinki| publisher = Sanoma Magazines Finland| year = 2012| id = ISBN 978-951-32-3290-0}}
Viitteet
Aiheesta muualla
Check date values in: |date= (help)CS1 maint: unrecognized language (link)
Luokka:96 Etelä-Amerikan historia
Luokka:Etelä-Amerikan historia
Luokka:Myytit
Luokka:Myyttiset paikat ja olotilat
Luokka:Kuvitteelliset kadonneet paikat
Luokka:Kulta
Luokka:Tutkimusmatkailu
|
https://fi.wikipedia.org/wiki/Eldorado
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
610,
1548,
2694,
3480,
4820,
6683,
8835,
10400,
11114,
11820,
12859,
15388,
18837,
20795,
21973,
23665,
24904,
29063,
30076,
31194,
32129,
34340,
37927,
41761,
43534,
44632,
46502,
48113,
50645,
56461,
58202,
59567,
62640,
64614,
64968,
67768,
70941,
73524,
76139,
77396,
79115,
79840,
80190,
81063,
81133,
84813,
86235,
86950,
89425,
90273,
91139,
91885,
92578,
93328,
96408,
97220,
99001
],
"plaintext_end_byte": [
609,
1547,
2658,
3468,
4819,
6682,
8800,
10399,
11113,
11819,
12825,
15387,
18836,
20794,
21948,
23664,
24880,
29033,
30075,
31149,
32128,
34339,
37871,
41760,
43533,
44601,
46501,
48057,
50644,
56460,
58201,
59535,
62639,
64587,
64967,
67713,
70940,
73464,
76122,
77395,
79071,
79839,
80189,
81062,
81115,
84779,
86234,
86905,
89366,
90242,
91138,
91883,
92577,
93290,
96407,
97219,
98965,
100058
]
}
|
متى تم اعدام عمر المختار ؟
|
عمر المختار
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
103
],
"minimal_answers_end_byte": [
123
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
السيّد عُمر بن مختار بن عُمر المنفي الهلالي (20 أغسطس 1858 - 16 سبتمبر 1931)، الشهير بعمر المُختار، المُلقب بشيخ الشهداء، و<b data-parsoid='{"dsr":[1347,1366,3,3]}'>شيخ المجاهدين، و<b data-parsoid='{"dsr":[1369,1386,3,3]}'>أسد الصحراء، هو قائد أدوار السنوسية في ليبيا،[1] وأحد أشهر المقاومين العرب والمسلمين. ينتمي إلى بيت فرحات من قبيلة منفة الهلالية التي تنتقل في بادية برقة.[2][3]
حارب عمر المختار الإيطاليين منذ كان عمره 53 عامًا لأكثر من عشرين عامًا في عدد كبير من المعارك، إلى أن قُبض عليه من قِبل الجنود الطليان، وأجريت له محاكمة صوريّة انتهت بإصدار حكم بإعدامه شنقًا، فنُفذت فيه العقوبة على الرغم من أنه كان كبير السن ومريضا، فقد بلغ في حينها 73 عامًا وعانى من الحمّى. وكان الهدف من إعدام عمر المُختار إضعاف الروح المعنويَّة للمقاومين الليبيين والقضاء على الحركات المناهضة للحكم الإيطالي، لكن النتيجة جاءت عكسيَّة، فقد ارتفعت حدَّة الثورات، وانتهى الأمر بأن طُردت القوات الإيطالية من البلاد.
حصد عمر المُختار إعجاب وتعاطف الكثير من الناس أثناء حياته، وأشخاص أكثر بعد إعدامه، فأخبار الشيخ الطاعن في السن الذي يُقاتل في سبيل بلاده ودينه استقطبت انتباه الكثير من المسلمين والعرب الذين كانوا يعانون من نير الاستعمار الأوروبي في حينها، وحثت المقاومين على التحرّك، وبعد وفاته حصدت صورته وهو مُعلّق على حبل المشنقة تعاطف أشخاص أكثر، من العالمين الشرقي والغربي على حد سواء، فكبر المختار في أذهان الناس وأصبح بطلًا شهيدًا. رثا عدد من الشعراء المختار بعد إعدامه، وظهرت شخصيَّته في فيلم من إخراج مصطفى العقَّاد من عام 1981 حمل عنوان "أسد الصحراء"، وفيه جسَّد الممثل المكسيكي - الأمريكي أنطوني كوين دور عمر المختار.
سنواته الأولى
نسبه
هو عمر المختار محمد فرحات ابريدان امحمد مومن بوهديمه عبد الله – علم مناف بن محسن بن حسن بن عكرمه بن الوتاج بن سفيان بن خالد بن الجوشافي بن طاهر بن الأرقع بن سعيد بن عويده بن الجارح بن خافي (الموصوف بالعروه) بن هشام بن مناف الكبير.[4] من بيت فرحات من قبيلة بريدان وهي بطن من قبيلة المنفة أو المنيف والتي ترجع إلى عبد مناف بن هلال بن عامر بن صعصعة بن معاوية بن بكر بن هوازن، أولى القبائل الهلالية التي دخلت برقة. أمه هي عائشة بنت محارب.
نشأته
وُلد عمر المختار في البطنان ببرقة في الجبل الأخضر عام 1862، وقيل عام 1858،[5] وكفله أبوه وعني بتربيته تربيةً إسلاميَّة حميدة مستمدة من تعاليم الحركة السنوسية القائمة على القرآن والسنَّة النبويَّة. ولم يُعايش عمر المختار والده طويلًا، إذ حدث أن توفي والده وهو في طريقه إلى مدينة مكَّة لأداء فريضة الحج، فعهد وهو في حالة المرض إلى رفيقه أحمد الغرياني (شقيق شيخ زاوية جنزور) بأن يُبلّغ شقيقه بأنَّه عهد إليه بتربية ولديه عمر ومحمد.[6] وبعد عودة أحمد الغرياني من الحج، توجه فوراً إلى شقيقه الشيخ حسين وأخبره بما حصل وبرغبة مختار بن عمر أن يتولّى شؤون ولديه، فوافق من غير تردد، وتولّى رعايتهما محققاً رغبة والدهما، فأدخلهما مدرسة القرآن الكريم بالزاوية، ثم ألحق عمر المختار بالمعهد الجغبوبي لينضم إلى طلبة العلم من أبناء الإخوان والقبائل الأخرى.[7]
حصد عمر المختار انتباه شيوخه في صباه، فهو اليتيم اليافع، الذي شجّع القرآن الناس وحثهم على العطف على أمثاله كي تُخفف عنهم مرارة العيش،[8] كما أظهر ذكاءً واضحًا، مما جعل شيوخه يهتمون به في معهد الجغبوب الذي كان منارة للعلم، وملتقى للعلماء والفقهاء والأدباء والمربين، الذين كانوا يشرفون على تربية وتعليم وإعداد المتفوقين من أبناء المسلمين ليعدّوهم لحمل رسالة الإسلام، ثم يرسلوهم بعد سنين عديدة من العلم والتلقي والتربية إلى مواطن القبائل في ليبيا وأفريقيا لتعليم الناس وتربيتهم على مبادئ الإسلام وتعاليمه.[9] مكث عمر المختار في معهد الجغبوب ثمانية أعوام ينهل من العلوم الشرعية المتنوعة كالفقه والحديث والتفسير، ومن أشهر شيوخه الذين تتلمذ على أيديهم: السيّد الزروالي المغربي، والسيّد الجوّاني، والعلّامة فالح بن محمد بن عبد الله الظاهري المدني، وغيرهم كثير، وشهدوا له بالنباهة ورجاحة العقل، ومتانة الخلق، وحب الدعوة، وكان يقوم بما عليه من واجبات عمليَّة أسوة بزملائه الذين يؤدون أعمالًا مماثلة في ساعات معينة إلى جانب طلب العلم، وكان مخلصًا في عمله متفانيًا في أداء ما عليه، ولم يعرف عنه زملاؤه أنه أجَّل عمل يومه إلى غده.[9]
وهكذا اشتهر بالجدية والحزم والاستقامة والصبر، ولفتت شمائله أنظار أساتذته وزملائه وهو لم يزل يافعاً، وكان الأساتذة يبلغون الإمام محمد المهدي أخبار الطلبة وأخلاق كل واحد منهم، فأكبر الأخير في عمر المختار صفاته وما يتحلى به من أخلاق عالية.[7] ومع مرور الزمن وبعد أن بلغ عمر المختار أشدَّه، اكتسب من العلوم الدينية الشيء الكثير ومن العلوم الدنيويَّة ما تيسَّر له، فأصبح على إلمام واسع بشؤون البيئة التي تحيط به وعلى جانب كبير في الإدراك بأحوال الوسط الذي يعيش فيه وعلى معرفة واسعة بالأحداث القبلية وتاريخ وقائعها، وتوسَّع في معرفة الأنساب والارتباطات التي تصل هذه القبائل بعضها ببعض، وبتقاليدها، وعاداتها، ومواقعها، وتعلَّم من بيئته التي نشأ فيها وسائل فض الخصومات البدوية وما يتطلبه الموقف من آراء ونظريات، كما أنه أصبح خبيراً بمسالك الصحراء وبالطرق التي كان يجتازها من برقة إلى مصر والسودان في الخارج وإلى الجغبوب والكفرة من الداخل، وكان يعرف أنواع النباتات وخصائصها على مختلف أنواعها في برقة، وكان على دراية بالأدواء التي تصيب الماشية ببرقة ومعرفة بطرق علاجها نتيجة للتجارب المتوارثة عند البدو وهي اختبارات مكتسبة عن طريق التجربة الطويلة، والملاحظة الدقيقة، وكان يعرف سمة كل قبيلة، وهي السمات التي توضع على الإبل والأغنام والأبقار لوضوح ملكيتها لأصحابها.[10]
علاقته بالسنوسيين
خلال السنوات التي قضاها عمر المختار في الجغبوب حيث كان يكمل دراسته، تمكَّن من اكتساب سمعةٍ حسنةٍ وقوية عند شيوخ الحركة السنوسية. وقد بلغت تلك السمعة من القوة أن قرَّر محمد المهدي السنوسي[11] - ثاني زعماء السنوسية - أخذ عمر المختار معه سنة 1895 برحلته من الجغبوب إلى الكفرة في جنوب شرق الصحراء الليبية،[12] وبعد هذه الرحلة اصطحبه مرة أخرى في رحلة من الكفرة[13] إلى منطقة قرو في غرب السودان، فاصطحب معه عمر المختار، وعيَّنه هناك شيخاً لزاوية عين كلك.[14] ويروى أنه في الطريق إلى السودان وبينما كانت تعبر قافلته الصحراء أشار أحد المرافقين للقافلة إلى وجود أسد مفترس بالجوار، واقترح تقديم إحدى الإبل كفدية لاتّقاء شره، إلا أن عمر المختار رفض وقال: ، ثم خرج الأسد فذهب إليه وقتله، وسلخ جلده وعلَّقه لتراه القوافل الأخرى،[13] وبعد ذلك كل ما ذُكِرَت القصة كان يقول: .[15] وقد مكث عمر المختار بالسودان سنواتٍ طويلة نائباً عن المهدي السنوسي، حتى بلغ من إعجاب السنوسي به أن أصبح يقول: .[16]
عيَّنه المهدي السنوسي في سنة 1897 شيخاً لبلدة تسمى زاوية القصور تقع بمنطقة الجبل الأخضر شمال شرق برقة،[17] والتي تقع قريباً من مدينة المرج، وأحسن عمر المختار الأداء في هذا المنصب، رغم أن البلدة التي كُلِّف بإدارتها كانت تقطنها قبيلة العبيد التي اشتهرت بشدة البأس وصعوبة الانقياد.[18] وقد أدَّت علاقته الوثيقة بالسنوسيّين إلى اكتسابه لقب سيدي عمر الذي لم يكن يحظى به إلا شيوخ السنوسية المعروفين.[19]
عندما بدأ الاستعمار الفرنسي لتشاد في عام 1900 ناصب الفرنسيون الحركة السنوسية العداء وأخذوا يحاربونها، فجيَّشت الحركة نفسها ضد الفرنسيين بدورها، وكان عمر المختار ممَّن اختيروا لقيادة كتائب الحركة ضدَّهم، كما وقد شارك خلال ذلك بالدَّعوة في تشاد.[12] وخلال قتاله في تشاد أصيبت إبل المقاتلين الأربعة آلاف بداء الجرب، ووُكِّل هو بعلاجهم، فأمر بأخذهم إلى عين كلك لأن مائها جيّد، فتعافت الإبل.[20]
توفي محمد المهدي السنوسي في عام 1902 الموافق 1321 هـ، واستدعته[21] القيادة السنوسية على إثر ذلك للعودة إلى برقة، وقيل في عام 1906. وهناك عُيِّن مجدداً وللمرة الثانية شيخاً لبلدة زاوية القصور،[20] وأحسن إدارتها حتى أنَّ العثمانيين هنَّؤوه على تمكِّنه من جلب الهدوء والاستقرار إليها بعد أن أعياهم ذلك،[22] وقد ظلَّ عمر المختار في هذا المنصب مدَّة ثماني سنوات، حتى عام 1911. وقد قاتل خلال هذه الفترة جيوش الانتداب البريطاني على الحدود المصرية الليبية، في مناطق البردية والسلوم ومساعد، خصوصاً معركة السلوم في عام 1908 التي انتهت بوقوع بلدة السلوم في أيدي البريطانيّين.[20]
القتال ضد الطليان
تصغير|يمين|المُجاهدون الليبيون مع البكباشي مصطفى كمال (يسار) سنة 1912، قبل انسحاب الجيش العثماني من ليبيا وخضوعها لإيطاليا.
في عام 1911 أعلنت إيطاليا الحرب على الدولة العثمانية،[24] وبدأت إنزال قوَّاتها بمدينة بنغازي الساحلية شمال برقة في 19 أكتوبر الموافق الرابع من شوال عام 1329 هـ.[25] وفي تلك الأثناء كان عمر المختار في مدينة الكفرة بقلب الصَّحراء في زيارة إلى السنوسيين، وعندما كان عائداً من هناك مرَّ بطريقه بواحة جالو،[26] وعلم وهو فيها بخبر نزول الإيطاليين، فعاد مسرعاً إلى زاوية القصور لتجنيد أهلها من قبيلة العبيد لمقاومة الإيطاليّين، ونجح بجمع 1,000 مقاتل معه.[27] وأول الأمر أسَّس عمر المختار معسكراً خاصاً له في منطقة الخروبة، ثم انتقل منها إلى الرجمة[28][27] حيث التحق هو والمقاولين الذين معه بالجيش العثماني،[29] وأخيراً إلى بنينة جنوب مدينة بنغازي بحوالي 20 كيلومتراً[26] وهناك انضموا إلى الكثير من المقاتلين الآخرين، وأصبح المعسكر قاعدةً لهم يخرجون منها ويغيرون باستمرارٍ على القوات الإيطالية. وقد رافق عمر المختار في هذه المرحلة من حياته الشيخ محمد الأخضر العيساوي، الذي روى أنه في خلال معركة السلاوي عام 1911، نزل المقاتلون الليبيون - بينما كانوا يحاربون الإيطاليين - إلى حقل زراعي للتخفّي فيه، وما إن وصلوه حتى بدأ الجنود الإيطاليون بإطلاق الرصاص الكثيف اتّجاه الحقل لقتلهم، وبينما هم على هذه الحال وجدوا حفرةً منخفضةً في الحقل، فأشاروا على عمر المختار بدخولها ليحتميَ من الرَّصاص، إلا أنه رفض بشدة، فدفعوه رغماً عنه وأدخلوه إليها، وظلَّ طوال المعركة يحاول الخروج منها وهم يمنعونه بالقوة.[27]
في عام 1912 اندلعت حروب البلقان، فأجبرت الدولة العثمانية على عقد صلحٍ مع إيطاليا وقَّعته في لوزان بشهر نوفمبر،[30][31][32] واضطرَّ نتيجةً لذلك قائد القوات العثمانية التي تقاتل الإيطاليين - عزيز بك المصري - للانسحاب إلى الأستانة،[33] وسحب معه العسكر العثمانيّين النظاميّين في برقة الذين بلغ عددهم نحو 400 جندي.[34] وقد أثار هذا الانسحاب - على الرغم من ضرورته وفقاً لشروط الصلح - سخط المقاتلين، فأصرُّوا على الجند العثمانيين أن يعطوهم أسلحتهم (وهو ما يناقض شروط الصلح)، فرفضوا، وعندما يئس المقاتلون أطلقوا على العثمانيين النار، فنشبت معركة سقط فيها قتلى من الطرفين، وعندما تأزَّم الوضع أُرسِلَ عمر المختار لفضّ النزاع، فلحق بالمقاتلين ونجح بإقناعهم بالعودة والتخلّي عن فكرة قتال العثمانيين.[35] ظلَّ عمر المختار في موقع قيادة القتال ضد الطليان بكامل برقة حتى وصول أحمد الشريف السنوسي إلى درنة في شهر مايو من عام 1913 الموافق جمادى الآخرة عام 1331 هـ، فاستلم هو القيادة وظلَّ عمر المختار عوناً كبيراً له.[26] إلا أن أحمد الشريف هاجر وترك برقة، فاستلم القيادة منه الأمير محمد إدريس السنوسي.[27]
شهدت هذه الفترة أعنف مراحل الصّراع ضد الطليان،[36] وقد تركَّزت غارات وهجمات عمر المختار فيها على منطقة درنة. ومن أمثلة هذه الغارات معركة هامة نشبت في يوم الجمعة 16 مايو عام 1913 دامت لمدّة يومين، وانتهت بمقتل 70 جندي إيطالي وإصابة نحو 400 آخرين.[37] كما دارت في 6 أكتوبر من العام نفسه معركة بو شمال في منطقة عين مارة، وفي شهر فبراير عام 1914 معارك أم شخنب وشلظيمة والزويتينة.[36] وكان عمر المختار يتنقَّل أثناء غاراته على الطليان بين منطقتي زاوية القصور وتكنس حتى وقوعهما في أيدي الإيطاليّين بشهر سبتمبر عام 1913، حيث انتقل إلى معسكرات جبل العبيد كما كان يتواصل كثيراً مع قبائل منطقة دفنا.[22] وفي هذه الفترة انتكست المقاومة الليبية نتيجة القحط الذي أصاب البلاد في عامي 1913 إلى 1915، ثم استيلاء الطليان على أغلب المناطق الحيوية في وسط وشمال برقة بشهر يوليو عام 1914.[38] عندما بدأ أحمد الشريف السنوسي الإغارة على البريطانيّين في مصر عبر الحدود سنة 1915 انضمَّ إليه عمر المختار، ثم عاد لاحقاً إلى ليبيا لاستئناف معاونته لإدريس السنوسي في حربه ضد الطليان.[39]
في مطلع صيف عام 1916 كلَّفَ إدريس السنوسي - الذي كان يستلم زمام الأمور في برقة نيابةً عن أحمد - عمر المختار بالذهاب مع خالد الحمري وإبراهيم المصراتي إلى البطنان، لمقابلة نوري باشا (نائب أحمد الشريف وممثل الحكومة العثمانية في برقة) وتنبيهه إلى وجوب إيقاف كافة هجماته على الإنكليز في مصر، بل وكان عليهم أيضاً مراقبته لضمان عدم انتهاكه تلك الأوامر. وقد أزعج هذا نوري باشا، فقرَّر الذهاب بصحبة كبار معاونيه مثل عبد الرحمن عزام إلى أجدابيا للتَّفاهم مع إدريس، بينما بقي عمر المختار مع باقي المبعوثين في معسكر البطنان بانتظار التعليمات.[40] في أجدابيا، رفض إدريس رفضاً قاطعاً العدول عن قراره، على الرُّغم من إصرار نوري باشا الكبير، وبينما الحال هكذا وصل إلى المدينة وفدٌ من الطليان والإنكليز، فالتقوا مع إدريس في منطقة الزويتينة، وأخذوا يفاوضون على عقد السلم وإيقاف هجمات المقاومين على الإنكليز في مصر من جهة والطليان في برقة من جهةٍ أخرى. وقد مال الشيخ إدريس إلى السلم، فوافق على العرض، وكان أن وُقِّعت معاهدة الزويتينة، التي أثرت بشكل أساسي على جميع المعاهدات اللاحقة في الحرب الليبية. وكان من نتائجها رحيل نوري باشا إلى مصراتة لاستئناف المقاومة وتشتُّت معظم رجاله في أنحاء البلاد.[41]
اضطرَّ محمد إدريس هو الآخر للهجرة إلى مصر في شهر يناير عام 1923[27] بعد سقوط العاصمة طرابلس في أيدي الطليان،[42] فعاد عمر المختار قائداً للمقاتلين في برقة. تابع عمر المختار دعوة أهالي الجبل الأخضر للقتال وتجييشهم ضدَّ الطليان، وفتح باب التطوُّع للانضمام إلى الكفاح ضدهم، وأصبحت معه لجنةٌ فيها أعيانٌ من مختلف قبائل الجبل.[43] واتَّبع أسلوب الغارات وحرب العصابات، فكان يصطحب معه 100 إلى 300 رجل في كل غارةٍ ويهجم ثم ينسحب بسرعة، ولم يزد أبداً مجموع رجاله عن نحو 1,000 رجل، مسلَّحين ببنادق خفيفةٍ عددها لا يتعدَّى 6,000،[38] وقد شكَّل هذا بداية الحرب الضروس بين عمر المُختار والطليان، تلك الحرب التي استمرت 22 عامًا ولم تنتهي إلّا بأسر المختار وإعدامه.[44]
حرب العصابات
وجد عمر المُختار نفسه قد تحوَّل من مُعلّم للقرآن إلى مُجاهد يُقاتل في سبيل دينه وبلاده لدفع الاحتلال عنها. وكان قد اكتسب خبرة كبيرة في أساليب وتكتيكات الحروب الصحراويَّة أثناء قتاله الفرنسيين في تشاد، وكان له معرفة سابقة بجغرافيَّة الصحراء وبدروبها ومسالكها وكل ما يتعلَّق بها، فاستغل هذه المعرفة وتلك الخبرة ليحصل على الأفضليَّة دومًا عند مجابهته الجنود الإيطاليون غير العارفين بحروب الصحراء وغير المعتادين على قيظها وجفافها. أخذ المختار يقود رجاله في حملاتٍ سريعة على الكتائب العسكرية الإيطاليَّة، فيضربوهم ضرباتٍ موجعة ثمَّ ينسحبون بسرعة إلى قلب الصحراء. عمل المجاهدون الليبيّون على مهاجمة الثكنات العسكريَّة الواقعة على أطراف الصحراء، وإيقاع الرتل وراء الرتل في كمين، وقطع طرق المواصلات والإمدادات على الجيش الإيطالي، وقد أصابت هذه الهجومات المسؤولين العسكريين الإيطاليين بالذهول في غير مرَّة، وأُحرج الجيش الإيطالي أمام الرأي العام في بلاده بعد أن لم يتمكن من إخماد حركة بعض الثوَّار البدو غير المدربين عسكريًّا.[45]
في عام 1922 عقد شيخ وقائد الحركة السنوسية إدريس السنوسي صلحاً مع إيطاليا، وقد غضب عمر المختار وباقي شيوخ القبائل وقادة الحركة عند علمهم بذلك، فقدَّموا إليه وثيقة يبايعونه فيها زعيماً لهم، شريطة أن يكون ذلك للجهاد ضد الطليان فقط. ولم يكن لدى إدريس خيار سوى قبول البيعة، إلا أنَّه شد الرحال إلى مصر في اليوم التالي مباشرةً مدعياً المرض والحاجة للعلاج، وقد تبيَّن فيما بعد عند زيارة عمر المختار له هناك أنه كان بصحَّة جيدة. لكن بعد رحيل إدريس ومع اندلاع الحرب مجدداً في المنطقة أصبحت مسؤولية القيادة كلّها ملقاةً على عاتق عمر المختار، فأصبح هو زعيم الحركة الجهادية في منطقة الجبل الأخضر، وبات يجمع المال والسلاح ويحرّض القبائل ويترأس الغارات والهجمات ضد الطليان في برقة.[46]
سفره إلى مصر
سافر عمر المختار في شهر مارس سنة 1923 إلى مصر بصحبة علي باشا العبيدي ليعرض على الأمير محمد إدريس نتيجة عمله ويتلقى منه التوجيهات اللازمة.[47] واستطاع اجتياز الحدود المصرية وتمكن من مقابلة الأمير إدريس بمصر الجديدة. وفي مصر جاءته جماعة من قبيلة المنفة وهي قبيلته التي ينتمي إليها، وكانوا قد أقاموا بمصر، لغرض الترحيب به، فاستفسر المختار قبل أن يأذن لهم بذلك عما إذا كانوا قد سعوا لمقابلة الأمير عند حضوره إلى مصر، فلما أجاب هؤلاء بالنفي معتذرين بأن أسبابًا عائليَّة قهرية منعتهم من تأدية هذا الواجب رفض المختار مقابلتهم وقال أنَّه لن يُقابل أناسٌ تركوا شيخه الذي هو ولي نعمته وسبب خيره، وهددهم بالقطيعة.[48] فما إن بلغ الأمير إدريس مافعله عمر المختار مع من جاء إليه من أبناء قبيلته حتى أصدر امره بمقابلتهم فامتثل المختار لأمره.[49] حاولت إيطاليا بواسطة عملائها بمصر الاتصال بعمر المختار وعرضت عليه بأنها سوف تقدم له مساعدة إذا ما تعهد باتخاذ سكنه في مدينة بنغازي أو المرج، وملازمة بيته تحت رعاية وعطف إيطاليا، وأن حكومة روما مستعدة بأن تجعل من عمر المختار الشخصية الأولى في ليبيا كلها وتتلاشى أمامه جميع الشخصيات الكبيرة التي تتمتع بمكانتها عند إيطاليا في طرابلس الغرب وبنغازي، وإذا ما أراد البقاء في مصر فما عليه إلا أن يتعهد بأن يكون لاجئًا ويقطع علاقته بإدريس السنوسي، وفي هذه الحالة تتعهد حكومة روما بان توفر له راتبًا ضخمًا يمكنهّ من حياة رغدة، وهي على استعداد أن يكون الاتفاق بصورة سرية وتوفير الضمانات لعمر المختار ويتم كل شيء بدون ضجيج تطمينًا لعمر المختار وقد طلبت منه نصح الأهالي بالإقلاع عن فكرة القيام في وجه إيطاليا.[50] وقد كرر الإيطاليون عرضهم على عمر المختار عدَّة مرّات حتى بعد خروجه من مصر وعودته إلى برقة لكنه كان يرفض في كل مرة ويُصرّ على الجهاد وقتال المحتل الأجنبي. كان المختار قد اتفق مع الأمير إدريس أثناء وجوده في مصر على تفاصيل الخطة التي يجب أن يتبعها المجاهدون في قتالهم الطليان على أساس تشكيل المعسكرات، واختيار القيادة الصالحة لهذه الأدوار، وأن تظل القيادة العليا من نصيب عمر المختار نفسه، وزوده الأمير بكتاب يتضمَّن هذا المعنى، وتمَّ الاتفاق على بقاء الأمير في مصر ليقود العمل السياسي، ويهتم بأمر المهاجرين ويضغط على الحكومة المصريَّة والبريطانيَّة بالسماح للمجاهدين بالالتجاء إلى مصر، ويشرف على إمداد المجاهدين بكل المساعدات الممكنة من مصر، ويرسل الإرشادات والتعليمات اللازمة إلى عمر المختار في الجبل، واتُفق على أن يكون الحاج التواتي البرعصي حلقة الوصل بين الأمير وقائد الجهاد، وبعد ذلك الاتفاق غادر عمر المختار القاهرة إلى السلّوم فبرقة.[51]
معركة بئر الغبي
كان الإيطاليّون يتعقبون تحركات عمر المختار ويترقبون أوَّل فرصة للقضاء عليه وإخماد الثورة. ففي أثناء عودته من مصر إلى برقة، مرَّ ورفاقه بموضع يُقال له بئر الغبي، فانقضت عليهم سبعة مُصفحات إيطاليَّة وحاصرتهم، فأطلق المختار ومن معه الرصاص عليهم، فتراجعوا قليلًا إلى منتجع قريب ثم عادوا بسرعة يحملون صوفًا، ولما دنت منهم توزعت توزيعًا محكمًا وأخذ الجنود ينزلون ويضعون الأصواف أمامهم ليتحصنوا بها من الرصاص، فعاود المجاهدون إطلاق النار عليهم حتى فرَّ منهم قسم وقُتل قسم آخر، واحترقت كل المصفّحات ما عدا واحدة تمكنت من الفرار.[52] قال عمر المختار في هذا الصدد:
ثمَّ استمرَّ المختار ورفاقه في سيرهم حتى بلغوا الجبل الأخضر ووصلوا إلى زاوية القطوفية حيث معسكر المغاربة، ليكتشف أنَّ معركةً وقعت بين المجاهدين والطليان أثناء غيابه (معركة البريقة)، فوقف على تفاصيل هذه المعركة وحال المجاهدين[53] ثم واصل سيره إلى جالو مقر السيّد محمد الصدّيق الرضا السنوسي ليُبلغ التعليمات التي أخذها من الأمير إدريس والقاضية بتسلّمه القيادة العامَّة للثوَّار، كما تمَّ الاتفاق على تنظيم حركة الجهاد وإنشاء المعسكرات في الجبل الأخضر. وبعد أن انتهى من ذلك، عاد إلى الجبل الأخضر مع جماعةٍ صغيرةٍ من المغاربة، فبدأت القبائل بالالتمام حوله والانضمام إليه لقتال الإيطاليين.[54]
فترة ما بين عاميّ 1923 و1928
في عام 1923 وبعد أن عاشت مستعمرة ليبيا الإيطالية لعدّة سنواتٍ في هدوء نسبيّ مع ضعف في سيطرة الطليان، قرَّرت الحكومة الإيطالية تغيير سياستها اتّجاه ليبيا جذرياً، فقرَّرت قلب سياستها مع الحركة السنوسية من الحوار والتفاهم إلى الحرب والإخضاع بالقوة،[55] وألغت جميع الاتفاقيات السابقة التي كانت قد أبرمتها مع الليبيّين وبدأت هجوماً شاملاً على معاقل الجهاد،[56] ممَّا أدى إلى تفجُّر حرب عنيفة في أنحاء الجبل الأخضر بعد هدوءٍ كان قد دام لعدّة سنوات.[57] واستمرَّت الحرب في الأعوام التالية، لتزداد شدة وعنفاً عاماً بعد عام.[58]
شهدت الفترة الممتدة بين عاميّ 1924 و1925 مناوشات عديدة ومعارك دامية بين الثوَّار والقوَّات الإيطاليَّة، ووسَّع المجاهدون نشاطهم العسكري في الجبل الأخضر ولمع اسم عمر المختار كقائدٍ بارع يُتقن أساليب الكر والفر ويتمتع بنفوذ عظيم بين القبائل.[59] وأخذ البدو من أبناء القبائل ينضمّون إلى صفوف المجاهدين، وبادرت القبائل بإمداد هؤلاء بما يحتاجون من مؤنٍ وعتادٍ وأسلحة. كان معسكر البراغيث هو مركز الرياسة العامة ومقر القائد العام عمر المختار، وكان النواة الأولى وحجر الأساس لمعسكرات الجبل الأخضر الثلاثة، وكان عمر المختار يُلقَّب بنائب الوكيل العام.[59] وكان هناك مجلس أعلى استشاري في المعسكر يترأَّسه عمر المختار ويضم مختلف شيوخ وأعيان القبائل، كما كان هناك نظام رتب عسكرية يماثل ذاك العثماني ويشمل ترقياتٍ لأصحاب الإنجازات والأعمال البارزة.[60] وقد أقرَّ حاكم برقة الإيطالي إتيليو تروتسي في مذكّراته المنشورة بعنوان "برقة الخضراء"، بأنَّ تكتيك ملاحقة الثوار وضربهم المستمرّ بالجبل الأخضر الذي اتبع منذ استلام الجنرال مومبيللي القيادة عام 1926 قد أدَّى إلى إنهاك القوة الإيطالية واستنفاذ قواها بقدر ما أنهك قوات الثوار، مما جعله أسلوباً غير مجدٍ. كما وأقر تروتسي بالطريقة نفسها بالأثر المعنويّ السيء الذي خلَّفته ضربات الثوار المتلاحقة على القوات الإيطالية بتلك الفترة، والتي لم تستطع ردَّ هذه الضربات أو إيقافها. (ص29-30).[61]
خلال تلك الفترة كانت إيطاليا تصب اهتمامها على مدينة برقة التي لم تستطع احتلالها منذ أن زحفت جيوشها على أجدابيا سنة 1923، وانحصرت مجهوداتها على معسكرات عمر المختار الذي لم يخرج يومًا من معركة إلَّا ليدخل في معركة أخرى.[59] وقد قام عمر المختار بتأسيس معسكرٍ للمجاهدين في الجبل الأخضر، وأصبح يتولَّى بنفسه إدارته والإشراف على تدريب المقاتلين وتنظيم هجماتهم.[62] ثم اتَّخذ لاحقاً منطقة شحات قاعدة عسكرية له ولرجاله.[63] وفي عام 1927 تبدَّلت قيادة الجيش الإيطالي في برقة، وتولّى أمرها القائد العام "ميزتي"، وأخذ على عاتقه تنفيذ الخطة الهادفة إلى ضرب الحصار على حركة الجهاد في الجبل الأخضر، كما استبدل حاكم بنغازي الإيطالي "مومبيلي" بخلفه الفريق أوَّل "تيروتس"، وهو من زعماء الحزب الفاشي، وزوِّد القائد ميزتي بعدد كبير من كبار الضبَّاط وأركان الحرب لمساعدته. وفي نفس السنة تقدمت القوات الإيطاليَّة من طرابلس الغرب بقيادة الفريق أوَّل رودولفو غراتسياني، فاحتلت واحة الجفرة والقسم الأكبر من فزان واشتبكت مع القبائل المحليَّة في عدَّة وقعات كانت الغلبة فيها للجيش الإيطالي.[64] وقد ضاعفت الحكومة الإيطاليَّة من جهودها غير العسكريَّة أيضًا، فبذلت الأموال الطائلة والوعود لزعماء القبائل حتى يكفوا عن القتال، فأصابت في ذلك نجاحًا كبيرًا كان من نتيجته أن سقطت الجغبوب ومرادة وزلة وجالو وأوجلة في أيديهم.[65] وقد حاول عمر المختار مراراً إقناعهم بعدم التفاوض مع الإيطاليين والاستمرار في المقاومة.[66] لكن بعد بدء الرضا السنوسي الدخول هو الآخر في المفاوضات مع الإيطاليين بأواخر عام 1927، متّجهاً في ذلك إلى عقد السلم معهم، أصدر أوامره إلى عمر المختار من جالو بضرورة وقف العمليات العسكرية،[67] وقبل عمر المختار بنقل هذه الأوامر إلى رجاله، فخفَّت وتيرة القتال في أنحاء الجبل الأخضر بانتظار تجلّي الموقف.[68] وكان احتلال تلك الواحات الصحراوية التي استسلم زعماؤها قد جعل عمر المختار في عزلة تامَّة في الجبل الأخضر ومع هذا ظلَّ المختار يشن الغارات على درنة وما حولها حتى أرغم الطليان على الخروج بجيوشهم لمقابلته، فاشتبك معهم في معركة شديدة استمرت يومين كان النصر فيها حليفه، وفرّ الطليان تاركين عددًا من السيَّارات والمدافع الجبليَّة وصناديق الذخيرة والجمال، ودواب النقل.[65]
معركة أم الشافتير (عقيرة الدم)
بتاريخ 28 مارس 1927، اشتبك المجاهدون مع القوَّات الإيطاليَّة في معركة ضارية عُرفت باسم معركة الرحيبة أو موقعة يوم الرحيبة، وقد تكبّد فيها الطليان خسائر جسيمة.[69] كانت تلك الهزيمة بمثابة القشَّة التي قصمت ظهر البعير، فلم تعد الحكومة الإيطاليَّة في روما قادرة على تقبَّل أي هزيمة بعد أن ظهر جيشها بمظهر هزليّ أمام باقي جيوش أوروبا، كذلك كان الحكَّام الإيطاليّون في ليبيا قد طفح بهم الكيل من الهزائم المُتكررة، وكان لا بدّ لهم من إعادة اعتبارهم ورفع معنويَّات الجنود المنهارة، فشرعوا يعدّون الجيوش الجرَّارة لاحتلال الجبل الأخضر واتخاذه قاعدة لهم.[70] كانت القوَّات الإيطاليَّة عظيمة العدد والعِتاد، فضمَّت فرقا نظاميَّة إيطاليَّة وإريتريَّة وليبيَّة محليَّة، بالإضافة لبضعة فرق غير نظاميَّة من مرتزقة ليبيين وأفارقة، وعدَّة دبَّابات وسيَّارات مصفحة وفرق هجَّانة وبطاريَّات مدفعيَّة. ويُضاف إلى تلك الاستعدادت سلاح الطيران الذي انطلق من قواعده بالمرج ومراوه وسلنطة.[71] بالمُقابل، تراوح عدد المجاهدين ما بين 1500 إلى 2000 مجاهد، 25% منهم تقريبًا من سلاح الفرسان،[72] ويرافقهم حوالي 12 ألف جمل.[73] علمت إيطاليا بواسطة جواسيسها بموقع المجاهدين في عقيرة أم الشفاتير فارادت أن تحكم الطوق عليهم، فزحفت القوّات الإيطالية نحو العقيرة بعد مسيرة دامت يومين كاملين واستطاعت أن تضرب حصارًا حول المختار ورجاله من ثلاث جهات، وبقوّات جرّارة تكوّنت من حوالي 2000 بغل و5000 جندي، و1000 جمل بالإضافة إلى السيّارات المُصفّحة والناقلة.[74] ولمَّا علم المختار بما يخططه الطليان، شرع يعد العدّة مع باقي قادة الجهاد لمُلاقاة العدو، فأعدوا خطة حربيَّة وقاموا بحفر خنادق ليستتر بها المجاهدون وخنادق أخرى لتحتمي بها الأسر من نساء وأطفال وشيوخ، وتمَّ ترتيب المجاهدين على شكل مجموعات حسب انتمائهم القبلي ووضعت أسر كل قبيلة خلف رجالها المقاتلين، وكان قائد تلك المعركة الشيخ حسين الجويفي البرعصي، أمَّا عمر المختار فقاتل إلى جانب المقاتلين الآخرين من غير أصحاب الرتب. ولم يطل الأمر حتى اشتبك المجاهدون مع الطليان في معركة حامية الوطيس، وسقط من الليبيين الكثير من الرجال، وحتى النساء والأطفال، بعد أن قصفت الطائرات الفاشيَّة أماكن تمركزهم، لكنَّ المختار والباقين تمكنوا من دحر الإيطاليين وأجبروهم على التقهقر والانسحاب مرة أخرى. بلغ عدد القتلى الليبيين 200 شخص، كان من بينهم والد زوجة عمر المختار الذي بكاه بكاءًا حارًا وقال بعد أن سمع بمقتله: .[75][76]
بعد انتهاء المعركة، أصبحت القوَّات الإيطاليَّة منهكة القوى مُصابة بالإعياء من شدة المعارك المستمرة منذ فترة طويلة دون توقف،[77] وكشفت المعركة لعمر المختار عن ملامح السياسة الفاشسيَّة الجديدة وهي الإبادة والتدمير للمصالح والرجال على حدٍ سواء، فاتخذ إجراءات ترحيل النساء والأطفال والشيوخ إلى السلّوم لحمايتهم من الغارات الجويَّة الإيطاليَّة، وتيسيرًا لسهولة تحرّك المجاهدين وفق ما يتطلبه الموقف الجديد. كما أعاد تنظيم المجاهدين على هيئة فرق صغيرة تلتحم مع العدو عند الضرورة، وتشغله في أغلب الأوقات مما يُقلل من نسبة الخسائر المحليَّة أثناء المعارك ويُلحق الخسائر الفادحة بالأعداء وفق التكتيك الجديد لحرب العصابات، ألا وهو الهجوم في الوقت المناسب والانسحاب عند الضرروة.[78] بالإضافة إلى ذلك، أيقن المُختار ضرورة العمل على التعريف بالقضيَّة الليبيَّة والنضال الليبي ضد إيطاليا في البلاد الإسلاميَّة والأوروبيَّة على حدٍ سواء، فطلب من بعض المجاهدين الهجرة إلى الخارج للتعريف بالقضيَّةِ في البلدان التي يحلّون بها، فكان من نتيجة هذا تشكيل الجاليات الليبيَّة في الخارج.[79]
وفي 10 أغسطس عام 1927 زحفت فرقة لورنزيني الإيطالية باتّجاه دور العبيد، وهو أحد معسكرات الثوار الأساسية ومكان إقامة عمر المختار آنذاك، ممَّا دفع الثوار إلى الانسحاب منه باتّجاه الجنوب الغربي، إلا أن الإيطاليين استمرُّوا بملاحقتهم بمساعدة الطيران الاستطلاعيّ الذي كان يدلّها على كافة تحرُّكات الثوار. وقد بدأ الصّدام في مساء اليوم التالي 11 أغسطس في وادي الشبولية، حيث حاصرت الفرقة الإيطالية الوادي من جهتيه وقصفته بالمدفعية، وبعد مقتل العشرات من الثوار تمكَّن عمر المختار من النجاة بمساعدة مجموعة صغيرة من رجاله واتَّجه شرقاً، إلا أنه ترك صندوق رسائل ووثائق خاصة حصل عليها الإيطاليون.[80]
مرحلة المفاوضات
في شهر سبتمبر عام 1927، غزت جموع الزوية الجخرة ومرسى بريقة وجالو وأوجلة، وأنزلوا بالطليان خسائر فادحة، واشتدت مقاومة المجاهدين في الجبل الأخضر على الرغم من احتلال الطليان للواحات ومراكز السنوسيَّة الهامَّة، ففي أواخر شهر يناير سنة 1928 توجهت قوَّتان إيطاليَّتان بقيادة غراتسياني إلى فزان للاستيلاء على ما تبقّى منها، فلمَّا بلغ هذا الخبر آذان عمر المختار، قام برجاله وتمركزوا في مكان يقع بين جبلين يُعرفان بالجبال السود، وما أن وصل الطليان حتّى انقض المُجاهدون عليهم وأرغموهم على التقهقر، وعاود الطليان الكرَّة مجددًا لكنهم هُزموا مرَّة أخرى أمام المختار ورجاله وفرَّوا تاركين وراءهم غنائم وأسلابًا كثيرة.[65] فلم يعد هناك مناصٌ من أن يُعيد الطليان النظر في خططهم، مما أدى إلى وقوع أزمة كبيرة في روما، وبدأت الحكومة تبحث بصورة جديَّة وسائل إخماد المقاومة وترسم الخطط السياسية الجديدة التي ترأى ضرورة التقيّد بها في كل من برقة وطرابلس الغرب. وقد توقفت الأعمال العسكريَّة طلية ما تبقّى من سنة 1928،[81] بعد أن أدركت الحكومة أنَّه لا فائدة من الاستمرار في العمليَّات العسكريَّة ضد المجاهدين، وقال الزعيم الإيطالي بينيتو موسوليني: .[82]
خلال شهر ديسمبر من عام 1928، استقال كلٌّ من فيدرزوني وزير المستعمرات الإيطالي، وديبونو حاكم طرابلس الغرب، وتيروتزي حاكم برقة، فعُيِّن ديبونو وزيرًا للمستعمرات وأعلن موسوليني توحيد الإدارة في القطرين الليبيين، وعين المشير بادوليو حاكمًا على طرابلس الغرب وبرقة. تولّى بادوليو مهامه بداية شهر يناير من عام 1929، واتبع برنامجًا مبنيًا على كسب الوقت أولًا ثم العمل رويدًا رويدًا من أجل تقوية المراكز المُحتلّة والقضاء على المقاومة الليبيَّة، فقام تخفيض عداد الجيش إلى القدر الذي يكفي للقيام بحرب العصابات، وحاول الحفاظ على هيبة الحكومة عبر إنفاقه الأموال المتوفرة في مد الطرق في الجبل الأخضر مما يسهل عليه التنقلات العسكريَّة، تمهيدًا للقيام بهجوم شامل كاسح على المجاهدين يقضي عليهم، ولمَّا كانت هذه الخطة تتطلَّب وقتًا، وتخوّفت الحكومة من اطلاع المختار عليها، سعت إيطاليا إلى مفاوضة عمر المختار لتهدئة الأحوال وضمان استقرار الأوضاع للفترة اللازمة فقط.[83]
مفاوضات السلام في سيدي ارحومة
خلال منتصف فبراير سنة 1929، نزلت قوات المجاهدين من جبل الهروج للانقضاض على النوفلية من جانب وعلى إجدابيا من جانب آخر، فاجتمعت ثم انقسمت ثلاث فرق التحمت إحداها مع الطليان في معركة عند قارة سويد في 5 مارس، واشتبكت الثانية معهم في معركة كبيرة عند النوفلية في 14 مارس، واتجهت الثالثة صوب منطقة العقيلة في 23 مارس، واستقر المجاهدون في جبل سلطان، لكنهم لم يمكثوا طويلًا إذا اضطرّوا إلى الانسحاب أمام القوَّات الإيطاليَّة العظيمة صوب وادي الفارغ.[84] كان لتلك الأعمال الأثر الأكبر في إقناع بادوليو بضرورة العمل فورًا من أجل استمالة المجاهدين إلى المفاوضة إذا أراد أن يضع برنامجه الواسع موضع التنفيذ، فطلب من أحد القادة العسكريين، وهو العقيد باريلا، أن يُعلم عمر المختار برغبته بالاجتماع به للمفاوضة في شروط الصلح، فحدد باريلا موعدًا للاجتماع دون أن ينتظر جواب المختار، إذ أراد أن ينتهز فرصة اطمئنان المجاهدين لقرب بداية المفاوضات وانشغالهم بعيد الفطر، فانقض الطليان عليهم وهم يؤدون صلاة العيد، لكن المختار ورجاله تكمنوا مرَّة أخرى من ردّ الطليان على أعقابهم. أمام هذا الواقع، كلَّف بادوليو متصرف درنة المدعو "دودياشي" لتمهيد المفاوضة مع عمر المختار وصحبه، فاتصل بالمجاهدين واقترح على المختار أن يكون الاجتماع يوم 2 مارس في منزل علي باشا العبيدي للبحث في موضوع الصلح، غير أنَّ اللقاء طال حتى حصل أخيرًا يوم 20 مارس، إذ كان المختار قد اشترط على الحكومة الإيطاليَّة أن تُظهر حسن نواياها، وذلك عبر إطلاق سراح السيّد محمد الرضا وإعادته إلى برقة من منفاه، ولم يقبل الاجتماع مع أي مسؤول إيطالي قبل حصول ذلك.[85]
اجتمع عمر المختار مع مندوب الحكومة دودياشي في منزل على العبيدي كما تمَّ الاتفاق، وحضر الاجتماع عدد كبير من مشايخ البلاد وأعيانها، ثمَّ أُجِّلت المُفاوضة إلى الأسبوع التالي، وانعقد اجتماع آخر في سانية القبقب ولم يستطع المتفاوضون التوصل إلى نتيجة مُرضية. عاد المختار واجتمع مع باريلا في الشليوني في الجبل الأخضر في يوم 6 أبريل ولم يصل المتفاوضون إلى نتيجة، وفي 20 أبريل عادت المباحثات في بئر المغارة بوادي القصور بحضور عدد من الأعيان والأكابر، وخلالها خيَّر مفوَّض الحكومة الإيطاليَّة عمر المختار بين ثلاثة أمور: الذهاب إلى الحجاز، أو إلى مصر، أو البقاء في برقة، فإذا رضي بالبقاء في برقة أجرت عليه الحكومة مرتبًا ضخمًا وعاملته بكل احترام، ولكن المختار رفض هذه الشروط رفضًا قاطعًا.[86] واستؤنفت المفاوضات في هذه المرة في مكان يسمَّى قندولة بالقرب من سيدي رويفع، وحضر الاجتماع عدد من كِبار الضبَّاط الذين عقدوا العزم على الإيقاع بالمختار وأسره، لكن الأخير كان قد احتاط للأمر ولم يسفر هذا الاجتماع عن شيء.[86] وفي 26 مايو بدأت المفاوضات من جديد، فحضر المختار إلى مكان قريب من القبقب. وفي هذا الاجتماع قدّم الوفد الإيطالي فيه صيغة تقريرية لشروط إيطاليا وأبرزها تسليم المجاهدين نصف سلاحهم مقابل ألف ليرة للبندقية، وضم نصف المجاهدين الآخر الذي احتفظ بسلاحه إلى تنظيمات تنشئها الحكومة لفترة من الزمن يُتفق عليها إلى أن يتم إعداد المكان المناسب لإقامتهم وتموينهم ومراقبتهم،[87] ولم تتضمن تلك الشروط أي حق سياسي لليبيين وقد رفضها المختار بشدَّة كما عارض فكرة نزع السلاح من المجاهدين. وعُقد اجتماع ثالث في قندولة حضره عدد من قادة المقاومة وعدد آخر من الأعيان والمشايخ، ولم يُخف المختار في هذا الاجتماع شكوكه في نوايا إيطاليا، فطلب حضور مراقبين من مصر وتونس يشهدون على الاتفاق الذي يتم التوصل إليه،[88] كما وضع عشرة شروطٍ لعقد لصلح مع إيطاليا من بينها - والمساواة بين الليبيين والمستوطنين الطليان بالإضافة إلى حضور المراقبين - كفل الحقوق الدينية والثقافية بالسماح بتدريس الدين الإسلامي واللغة العربية والحقوق السياسية بالسماح للشعب بانتخاب الحكومة علاوة على ترك السلاح في أيدي المواطنين الليبيين،[89] ويقول شهود عيان أن هذا اللقاء كان صاخبًا وتبودلت فيه الاتهامات إلّا أنه تم الاتفاق على لقاء عمر المختار مع الفريق أوَّل سيشلياني نائب الحاكم في برقة، وقد تم هذا اللقاء يوم 3 يونيو 1929.[88] ويبدو أن الفريق أوَّل سيشلياني أقنع المختار أن لقاءه مع المشير بادوليو قد يكون مفيدًا ومثمرًا، وتمَّ الاتفاق على أن يُعقد في سيدي ارحومة بالقرب من المرج يوم 19 يونيو.
وقع اللقاء التاريخي بين حاكم ليبيا العام وقائد الثورة في برقه في المكان والزمان المحددين للتفاوض من أجل إحلال السلام في ربوع ليبيا، ووصل عمر المختار إلى سيدي ارحومة على رأس أربعمائة مقاتل وقد طوقوا المنطقة واتخذوا احتياطات أمنيَّة للمحافظة على زعيمهم، ووصل بادوليو ورفاقه في أربع سيَّارات يرافقهم حشد من كبار الضبَّاط ورجال الجيش والشرطة والموظفين. وفي الاجتماع قرأ المجاهدون شروطهم التي تسلمها بادوليو ووعد برفعها إلى رؤسائه، ودار نقاش حول السلام والتنازلات التي قدمها كل من الطرفين واقترح المشير بادوليو عقد هدنة لمدة شهرين تتوقف فيها جميع العمليات العسكرية لأن المفاوضات قد تستغرق بعض الوقت ويجب أن تدور في جو هادئ، ووافق المختار على ذلك. وانتهى الاجتماع بصورة ودّية وتبادل الطرفان الهدايا، فقد وزّع بادوليو ساعات ذهبية على مساعدي عمر المختار وأهدى الأخيرُ جوادًا عربيًّا أصيلًا إلى بادوليو، وأُخذت الصور التذكارية للمفاوضين يتوسطهم عمر المختار وبادوليو. وكان لقاء عمر المختار ببادوليو لقاء الند للند. وقد وصف الكاتب الإيطالي كانيڤاري اللقاء فقال: .[90]
تم الاتفاق على عقد لقاءٍ جديدٍ في 26 يوليو بسيدي رويفع بين عمر المختار وسسيشلياني، فذكره عمر المختار بوعد الطليان بأن يوافقوا على شروطه العشرة، إلا أن سيشلياني تحجَّج بعدم إمكانية عقد الاتفاق إلا في بنغازي، ووافق عمر المختار. أرسل المختار الحسن بن رضا السنوسي نائباً عنه، فأقام الحسن في بنغازي 15 يوماً، ثمَّ عاد إليه بعد توقيع المعاهدة يحمل شروطاً مختلفةً تماماً عن تلك التي كان قد اتفق عليها المختار مع الطليان بالأصل،[91] تشمل منح صلاحيات للحكومة الإيطالية بوضع رجال عمر المختار في معسكرٍ خاص تنقلهم متى وكيفما شاءت وتبدل أسلحتهم كيفما شاءت وتضعهم تحت إمرة ضابط إيطالي وتدفع لهم مرتَّبات شهرية بل وبإمكانها تسريحهم عند الضرورة، كما تدفع الحكومة للمختار والحسن مرتبات شهريَّةً مع أماكن إقامة.[92] وقد رفض عمر المختار هذه الشروط رفضاً تاماً، وقال للحسن: ،[93] ثم قال للحاضرين ، ورفض باقي الحاضرون الشروط، فعندها غضب الحسن، وطلب ممَّن يؤيده أن يقوم معه، فقام معه 300 رجل، وذهبوا إلى الإيطاليين في بنغازي، ومنذ ذلك الوقت انقطعت علاقات عمر المختار مع الحسن بن رضا.[94]
عاد بادوليو من سيدي ارحومة إلى بنغازي يحمل مفاجأة كبيرة أذهلت الجميع، فقد أبرق إلى روما معلنًا أنَّ عمر المختار ورجاله قد استسلموا دون ذكر الشروط التي تم على أساسها الاستسلام، وعقد في طرابلس الغرب مؤتمرًا صحافيًّا نفى فيه أنه قام بمفاوضات مع عمر المختار وأنَّ الأخير استسلم بناء على ضغط رجاله الذين أرهقتهم الحرب والحرمان والمصاعب، وذُهل الناس في ليبيا لهذا النبأ، وكان عمر المختار أكثرهم ذهولًا، فهو لم يستسلم ولم يعد بادوليو بشيءٍ باستثناء الاتفاق على هدنةِ شهرين، غير أن هذا الاستسلام المزعوم كذَّبته الوقائع فقد ظل عمر المختار ورجاله محتفظين بسلاحهم ينتظرون رد إيطاليا بخصوص مواصلة المفاوضات ولكن الإيطاليون صدقوا بادوليو وظلوا ينتظرون وصول عمر المختار إلى بنغازي مستسلمًا وطال انتظارهم ولم يسلّم المجاهدون بندقية واحدة.[95]
ما بعد المفاوضات
كان موقف بادوليو حرجًا وصعبًا وقد اهتزت مصداقيته، فاستسلام عمر المختار لم يتحقق والثورة لم تنته وبدأت روما تتسائل عن حقيقة الموقف، غير أن بادوليو صمم على السير في طريقه وصمّ أذنيه عن الانتقادات وكان واثقًا من أن الثورة في طريق الانهيار بعد أن انفصل عنها البعض، وبعد أن واصل العملاء وكبار الموظفين مساعيهم لتمزيق ما تبقى من الثوّار مع عمر المختار. وكان بادوليو مقتنعًا أنَّ هدنة لبضعة أشهر يصحبها عمل ذكي لعمليات الإغراءات المالية وشق صفوف الثوار تكفي للوصول إلى سلم يؤمن سيادة إيطاليا الكاملة على ليبيا. كما كان مستعدًّا لتقديم الكثير إلى عمر المختار على المدى المباشر دون أن يصل إلى اتفاقية رسمية مكتوبة كان الطرف الليبي يُطالب بها، وقد وعده الفريق أوَّل سيشلياني بها، وقد راهن بادوليو على الخلافات التي يغذيها الإيطاليون وعلى تعب سكان الجبل الأخضر وهي عوامل تجعل من استئناف القتال في وقت قريب أمرا مستحيلًا.[96] غير أن عمر المختار كان أبعد نظرًا فقد أدرك من البداية حدود اللعبة الإيطالية فأخذ حذره وابتعد بقواته عن المراكز الإيطالية ليجنبها عمليات الإغراءات والاستقطاب التي وقع فيها البعض وواصل احترامه للهدنة على أمل مواصلة المفاوضات وقد بعث برسالة إلى الفريق أوَّل سيشلياني يوم 29 يونيو سنة 1929، يلفت نظره إلى المماطلة الإيطالية والتسويف في استئناف المفاوضات وإلى تصرفات كبار الموظفين الإيطاليين والعملاء لبث الفتنة بين المجاهدين واستمالتهم إلى إيطاليا عن طريق الإغراءات الماديَّة والمالية وكانت رسالة المختار واضحة فقد أراد أن يشعر بادوليو أنه على علم بمخططاته ومحولاته للقضاء على الثورة بدون حرب.[97] وطلب المختار في نفس الرسالة تحديد موعد لمقابلة الفريق أوَّل سيشلياني، وفي حالة الرفض أو عدم الإجابة يكون عمر المختار في حل مما قيدته به آداب المجاملة في انتظار نتيجة المفاوضات، وسوف تعود الأمور لما كانت عليه، وكان جواب إيطاليا هو أنها على استعداد ولا داعي للإنذار بإعادة الحرب.[98]
وفي يوم 25 سبتمبر أرسل عمر المختار رسالة إلى سيشلياني أشعره فيها بأن مندوبي الحكومة ورؤساء التفاوض المرتبطين بالسلطات الإيطاليَّة يقومون ببث الخلاف بين المجاهدين بمساعدة بعض المتصرفين الذين يقومون بتوزيع المؤن والأغذية وأن المسؤوليَّة تقع على الحكومة إذا تسبب ذلك في سوء تفاهم.[99] وفي 19 أكتوبر بعث عمر المختار برسالة إلى بادوليو ينذره بأن الهدنة لن تجدد بعد الرابع والعشرين من الشهر الجاري، وبعث في نفس الوقت ببيان إلى الصحافة المصريَّة نشرته صحيفتا المقطم والأهرام يوم 20 أكتوبر ضمنه مجمل الحوار الذي دار بينه وبين بادوليو في سيدي ارحومة والذي صحح فيه الوقائع التي كان يذيعها الإيطاليون على غير جديتهم ومحاولاتهم تدمير المقاومة عن طريق شراء الضمائر والدسيسة وشق الصفوف وأكد أن اجتماع سيدي ارحومة انتهى بالاتفاق على الهدنة وقد سلَّم الجانب الليبي شروطه إلى بادوليو الذي وعد بنقلها إلى رؤسائه. وقد أحدث بيان عمر المختار الذي نشرته الصحافة المصرية هزَّة في روما وغضبًا بسبب الأوضاع المتردية في ليبيا والتي يبدو أن بادوليو عاجز عن حلها.[97] حاول بادوليو إقناع المسؤولين في روما بأن الأمور سائرة على ما يرام، وأرسل يوم 16 نوفمبر 1929 برقيَّة إلى وزير المستعمرات جاء فيها: .[100][101]
انفجار الموقف
ما أن تجلّى لعمر المختار صحَّة ما اعتقد به منذ البداية، وهو عدم جدوى المفاوضات السياسيَّة مع الدولة المُستعمرة،[102] حتى خاطب المجاهدين وأبناء شعبه قائلًا: . ثمَّ ختم المختار هذا النداء بقوله: .[103]
انفجر الموقف قبل ثلاثة أسابيع من الموعد الذي حدده عمر المختار لانتهاء الهدنة، فقد هاجمت مجموعة من المجاهدين دورية من الضابطيَّة وأبادتها، وتسبب الحادث في غضب الإيطاليين وبادوليو بصورة خاصَّة الذي انهارت آماله في إنهاء الثورة سلميًّا، وانزعج موسوليني وأوقف الاتصالات الجارية في مصر وأمر بالعودة إلى القوة والحرب.[104] اتهمت إيطاليا عمر المختار بالخيانة وخرق الهدنة، وعلى الرغم من أنَّ حادث الاعتداء على الدوريَّة الإيطاليَّة كان مُحاطًا بالغموض، وتأكيد عمر المختار أنّه لم يأمر بعمل كهذا وهو الذي حدد موعد انتهاء الهدنة وهو الحريص على وعوده وتعهداته. ويُرجّح أنَّ الذي دبر الحادث هو من المستفيدين من الحرب وبعضهم كان يتعاون مع الثوّار ويبيع لهم السلاح. وكان رد فعل الفريق أوَّل سيشلياني على قتل أفراد الدورية إرسال أربع طائرات لقصف منتجعات المجاهدين بمن فيها من نساء وأطفال وشيوخ وقد تمكن المجاهدون من إسقاط إحدى الطائرات وأسر طيَّارها، وأصدر سيشلياني بعد مرور يوم على الحادث بيانًا قال فيه: .[105] وما لبثت المعارك أن انتشرت في منطقة الجبل الأخضر حتى أُقفلت جميع الطرق،[106] فحشد الإيطاليّون قوَّاتهم وطائراتهم وآليَّاتهم لمهاجمة وتطويق الثوَّار وإبادتهم، وتولّى الطيران الدور الأول في المعركة. لكن القوّات الإيطاليَّة فشلت في مهمتها وتمكن الثوَّار من الإفلات من عملية التطويق بفضل استماتة قوَّات الحماية كما اعترف الفريق أوَّل سيشلياني بذلك. وكانت هذه أول معركة يخوضها بادوليو ضد المجاهدين ولم تختلف نتائجها عن نتائج المعارك التي سبقتها والتي أطاحت بثلاثة حكَّام طليان، وقد أدرك بادوليو أن خصمه شديد ومنظم وذكي ولا يُمكن التغلب عليه في حرب تقليديَّة وقد وصف بادوليو عمر المختار لوزير المستعمرات فكتب: .[107]
حرب الإبادة وتعيين غراتسياني
اهتز وضع المشير بادوليو بعد فشله في المفاوضات وبعد الإخفاق في الهجوم الذي قصد منه إنهاء الثورة، واستغل الفريق أوَّل دي بونو وزير المستعمرات تزعزع مركز بادوليو فانهال عليه بالتعليمات والتوجيهات وطلب منه إعفاء نائبه الفريق أوَّل سيشلياني وتعيين الفريق أوَّل غراتسياني بديلًا له، وكان دي بونو يريد أن يخلق من غراتسياني ندًا لبادوليو ومنافسًا له. وصل غراتسياني إلى بنغازي يوم 7 مارس سنة 1930، تحيط به هالة من البطولة والاعتداد بالنفس والغطرسة بعد أن قابل موسوليني في روما وأثنى عليه الأخير ووضع ثقته فيه، كما هتف له مجلس النواب الإيطالي. وشرع في عمله باتخاذ سلسلة من الإجراءات القمعيَّة والتعسفيَّة، فأرسل بعض المشايخ إلى سجون إيطاليا وقرر توقيع عقوبة الإعدام على كل من يتعاون أو يتصل بالثوَّار وسجن معظم المشايخ وأعيان بنغازي ودرنة في قلعة بنينة، أمَّا أبرز ما فعله فكان إنشاء "المحكمة الطائرة"، وهي محكمة بكامل أجهزتها تقطع البلاد على متون الطائرات وتحكم على الأهالي بالموت ومصادرة الأملاك لأقل شبهة وتمنحها للمرتزقة الفاشيّين، وكانت تلك المحاكم تنعقد بصورة سريعة وتصدر أحكامها وتُنفَّذ في دقائق وبحضور المحكمة نفسها لتتأكد من التنفيذ قبل أن تُغادر الموقع الذي انعقدت فيه لتنعقد في نفس اليوم بموقع آخر.[108] بل وقد أعلن جائزة قدرها 200,000 فرنك لقاء جلب عمر المختار سواءً حياً أو ميتاً.[109] كما ارتكب غراتسياني فظائع أخرى، فأنشأ معسكرات الاعتقال الجماعيَّة في الصحراء، وأحاطها بالأسلاك الشائكة، ونقل إليها كل من يربطه أي نوع من أنواع الصلات بأحد المجاهدين أو المهاجرين إلى مصر، ولم يُراع في ذلك سنّ المعتقلين ولا جنسهم ولا حالتهم الصحيَّة، فاعتقلت النساء والرجال، والشيوخ والأطفال، والصحاح والمُصابين بالأمراض والعاهات. كما أمر بإحراق الكثير من القرى المتعاونة مع الثوَّار، فدُمِّرت المنازل وأُحرقت المحاصيل الزراعيَّة، وأُهلكت الحيوانات فيما عدا ما استعمله الجيش الإيطالي للنقل، حتى أصبحت جميع مناطق الجبل والبطنان هلاكًا تلعب فيه الرياح.[110]
وقد كانت معسكرات المجاهدين قريبة من نواجع الأهالي حتى يسهل على المختار وصحبه أخذ العشور والحصول على الذخائر والأسلحة والمؤن، ولكن بعد حشر القبائل في المعتقلات الجماعيَّة تغيَّرت خطة عمر المختار وطوَّر أساليبه القتاليَّة لما يتماشى مع المرحلة واعتمد على عنصر المباغتة وركن إلى مفاجأة القوات الإيطاليَّة بعد كشفها والاستطلاع عليها في أماكن متفرقة.[111] قال غراتسياني في هذا المجال: .[112] وعلى الرغم من ذلك، فقد أصدر عمر المختار أوامره إلى رجاله بتجنُّب التعرض للسكان أو منعهم من الرحيل خشية انتقام الإيطاليين.[113] استمرَّ غراتسياني في تدابيره العسكريَّة، فلم يأتِ يوم 14 يونيو حتى كان الطليان قد استولوا على منطقة الفايدية، بأجمعها واحتلوها ونزعوا من الأهالي الخاضعين لهم 3175 بندقية، و60,000 خرطوش.[114] في وقتٍ سابق، كانت قد سقطت الكفرة في الجنوب والتي كانت المعقل الأساسي المتبقي لحركة المقاومة، ممَّا ترك عمر المختار في معزلٍ تامّ.[115] أمام هذا الواقع نقل عمر المختار دائرة عملياته إلى الناحية الشرقية في الدفنا نظرًا لقربها من الحدود المصريَّة وذلك حتى يتمكن من إرسال المواشي التي يأتيه بها الأهالي إلى الأسواق المصرية في نظير أخذ حاجته من هذه الأسواق، مما جعل غراتسياني يقرر إقامة الأسلاك الشائكة على طول الحدود الشرقيَّة.[114] وقد تكلَّفت الحكومة الإيطاليَّة 20 مليون فرنك إيطالي حتى تمكنت من مدّ الأسلاك من حدود البحر المتوسط إلى ما بعد الجغبوب، لكنها بالمقابل، وكما ذكر غراتسياني في مذكراته، أدَّت النتيجة المرجوَّة، فحرمت الثوَّار من الإمدادات التي كانت تأتيهم من مصر عن طريق المهاجرين.[116]
المختار في الأسر
اعتقال المختار
في شهر أكتوبر سنة 1930 تمكن الطليان من الاشتباك مع المجاهدين في معركة كبيرة عثروا عقب انتهائها على نظّارات عمر المختار، كما عثروا على جواده المعروف مجندلًا في ميدان المعركة؛ فثبت لهم أن المختار ما زال على قيد الحياة، وأصدر غراتسياني منشورًا ضمنه هذا الحادث حاول فيه أن يقضي على "أسطورة المختار الذي لايقهر أبدًا" وقال متوعدًا: .[117]
وفي 11 سبتمبر من عام 1931 توجَّه عمر المختار بصحبة عدد صغير من رفاقه، لزيارة ضريح الصحابي رويفع بن ثابت بمدينة البيضاء. وكان أن شاهدتهم وحدة استطلاع إيطاليَّة، وأبلغت حامية قرية السلنطة التي أبرقت إلى قيادة الجبل باللاسلكي، فحرّكت فصائل من الليبيين والإرتريين لمطاردتهم. وإثر اشتباك في أحد الوديان قرب عين اللفو، جرح حصان عمر المختار فسقط إلى الأرض. وتعرّف عليه في الحال أحد الجنود المرتزقة الليبيين فيقول المجاهد التواتي عبد الجليل المنفي، الذي كان شاهدًا على اللحظة التي أُسر فيها عمر المختار من قبل الجيش الإيطالي: .[118][119]
نُقلت برقية من موريتي، النبأ إلى كلٍ من وزير المستعمرات دي بونو وحاكم ليبيا بادوليو والفريق أوَّل غراتسياني، جاء فيها:
.[120] وتمَّ استدعاء أحد القادة الطليان، وهو متصرف الجبل الأخضر دودياشي الذي سبق أن فاوض عُمر المختار للتثبت من هوية الأسير. وبعد أن التُقطت الصور مع الأسير، نُقل عمر المختار إلى مبنى بلدية سوسة، ومن هناك على ظهر طرَّاد بحري إلى سجن بنغازي مُكبّلًا بالسلاسل.[121] يقول غراتسياني في مذكراته أنَّه خلال الرحلة إلى بنغازي، تحدَّث بعض السياسيين مع عمر المختار ووجهوا إليه الأسئلة، فكان يجيب بكل هدوء وبصوت ثابت وقوي دون أي تأثر بالموقف الذي هو فيه.[122] وقال أيضًا: .[123]
في السجن
عندما وصل الأسير إلى بنغازي، لم يُسمح لأي مراسل جريدة أو مجلَّة بنشر أية أخبار أو مقابلات، وكان على الرصيف مئات من المشاهدين عند نزوله في الميناء ولم يتمكن أي شخص مهما كان مركزه أن يقترب من الموكب المُحاط بالجنود المدججين بالسلاح. ونُقل المختار في سيَّارة السجن تصحبه قوَّة مسلَّحة بالمدافع الرشَّاشة حيث أودع في زنزانة صغيرة خاصة منعزلة عن كافَّة السجناء السياسيين وتحت حراسة شديدة، وكان يتم تغيير الحرَّاس كل فترة. ويقول مترجم كتاب "برقة الهادئة" الأستاذ إبراهيم سالم عامر أنَّ زنزانة عمر المختار كانت تحوي سريرًا من خشب وقماش وعلى أرضيَّتها قطعة من السجَّاد البالي لأجل وقع الرجلين عليه، ويُضيف أنَّ المختار كان يجلس عليها ويُسند ظهره على الجدران ويمد رجليه إلى الأمام حتى يُريحهما.[124]
أثناء مكوث عمر المختار في السجن، أراد المأمور رينسي، وهو السكرتير العام لحكومة برقة، في أمسية الرابع عشر من سبتمبر أن يُقحم الشارف الغرياني في موقف حرج مع عمر المختار فأبلغه بأنَّ المختار طلب مقابلته، أي الغرياني، وأنَّ الحكومة الإيطاليَّة لا ترى مانعًا من تلبية طلبه، وذهب الشارف الغرياني إلى السجن لمقابلة المختار، وعندما التقيا خيَّم السكون الرهيب ولم يتكلم المختار فقال الشارف الغرياني مثلًا شعبيًّا مخاطبًا به المختار: ، وماكاد المختار يسمع المثل المذكور حتى رفع رأسه ونظر بحدَّة إلى الشارف الغرياني وقال له: وسكت هنيهة ثم أردف قائلًا: ، وهنا أيقن الشارف الغرياني بأنه غرّر به فزاد تأثره وقال للمختار: فقال المختار: ، ووقف دون أن ينتظر جوابًا من الشارف الغرياني، وعاد الأخير إلى منزله وهو مهموم حزين وقد صرّح بأنه شعر في ذلك اليوم بشيء ثقيل في نفسه ما شعر به طيلة حياته، ولما سُئل الشارف الغرياني عن نوع الثياب التي كان يرتديها عمر المختار أهي ثياب السجن أم ثيابه التي وقع بها في الأسر كان جوابه بيتان من الشعر:[125]
المختار أمام غراتسياني
لم يصدق وزير المستعمرات الخبر في البداية. وغراتسياني الذي كان متوجهًا إلى باريس نزل من قطاره ليعود مسرعًا إلى بنغازي. ثم انقلبت دهشتهم إلى فرح هستيري، والإصرار على "محاكمة فوريَّة والإعدام بصورة صاخبة ومُثيرة" كما جاء في برقيَّة دى بونو وزير المستعمرات إلى بادوليو حاكم ليبيا. لكن ما فاجأ الطليان كان هدوء الأسير وصراحته المُذهلة في الرد على أسئلة المُحققين، بثباتٍ تام ودون مراوغة، إذ قال لهم: .[120]
وصل غراتسياني إلى بنغازي يوم 14 سبتمبر، وأعلن عن انعقاد "المحكمة الخاصة" يوم 15 سبتمبر 1931، وفي صبيحة ذلك اليوم وقبل المحاكمة رغب غراتسياني في الحديث مع عمر المختار. يذكر غراتسياني في مذكراته: .[126]
¤غراتسياني: لماذا حاربت بشدَّة متواصلة الحكومة الفاشيَّة؟
¤أجاب المختار: من أجل ديني ووطني.
¤غراتسياني: ما الذي كان في اعتقادك الوصول إليه؟
¤فأجاب المختار: لا شيء إلَّا طردكم … لأنكم مغتصبون، أما الحرب فهي فرضٌ علينا وما النصر إلا من عند الله.
¤غراتسياني: لما لك من نفوذ وجاه، في كم يوم يمكنك أن تأمر الثوار بأن يخضعوا لحكمنا ويسلموا أسلحتهم؟
¤فأجاب المختار: لا يُمكنني أن أعمل أي شيء … وبدون جدوى نحن الثوار سبق أن أقسمنا أن نموت كلَّنا الواحد بعد الأخر، ولا نسلّم أو نُلقي السلاح.
ويستطرد غراتسياني حديثه: .[127]
المحاكمة
في الساعة الخامسة مساءً في 15 سبتمبر 1931 جرت محاكمة عمر المختار التي أعد لها الطليان مكان بناء برلمان برقة القديم، وكانت محاكمة صورية شكلًا وموضوعًا، إذ كان الطليان قد أعدوا المشنقة وانتهوا من ترتيبات الإعدام قبل بدء المحاكمة وصدور الحكم على المختار، ويبدو ذلك جليًّا من خلال حديث غراتسياني مع المختار خلال مقابلتهما، حين قال له: ، فأجابه المختار: .[128]
جيء بعمر المختار إلى قاعة الجلسة مكبلًا بالحديد، وحوله الحرس من كل جانب، وأُحضر أحد التراجمة الرسميين ليتولّى الترجمة للمختار وللقضاة، فلمَّا افتتحت الجلسة وبدأ استجواب المختار، بلغ التأثر بالترجمان، حدًا جعله لايستطيع إخفاء تأثره وظهر عليه الارتباك، فأمر رئيس المحكمة باستبعاده وإحضار ترجمان آخر فوقع الاختيار على أحد اليهود من بين الحاضرين في الجلسة، فقام بدور المترجم، وكان عمر المختار جريئًا صريحًا، يصحح للمحكمة بعض الوقائع، خصوصًا حادث الطيارين الإيطاليين أوبر وبياتي، الذين أسرهما المجاهدون قبل ذلك.[128] وبعد استجواب المختار ومناقشته، وقف المدعي العام بيدندو، فطلب الحكم على عمر المختار بالإعدام. وكان لحضور المختار في المحكمة أمام خصومه أثرٌ في نفوسهم، فرؤية شيخ طاعن في السن مُكبَّل بالسلاسل، صريحٌ وشجاع عندما يتكلم، كان لها وقعٌ على الكثير من الحاضرين، ولعلَّ أبرز ما يُظهر ذلك هو أنه عندما جاء دور المحامي المعهود إليه بالدفاع عن المختار، وكان ضابطًا إيطاليًّا شابًا من رتبة نقيب يُدعى روبرتو لونتانو، حاول أن يُبقي على حياة المختار، فطالب بالحكم عليه بالسجن المؤبَّد نظرًا لشيخوخته وكِبر سنّه، متحججًا بأنَّ هذا عقاب أشد قساوةً من الإعدام.[128] غير أنَّ المدعي العام، تدخل وقطع الحديث على المحامي وطلب من رئيس المحكمة أن يمنعه من إتمام مرافعته مستندًا في طلبه هذا إلى أنَّ الدفاع خرج عن الموضوع، وليس من حقه أن يتكلم عن كبر سن عمر المختار وشيخوخته ووافقت المحكمة.[128] عندئذٍ وقف المحامي وقال: .[129] وهنا كثر الضجيج ضدَّ المحامي ودفاعه، لكنه استمر بالكلام والدفاع عن المختار، فقام النائب العام ليحتج، فقاطعه القاضي برفع الجلسة للمداولة، وبعد مضي فترة قصيرة من الانتظار دخل القاضي والمستشاران والمدعي العام بينما المحامي لم يحضر لتلاوة الحكم القاضي بإعدام عمر المختار شنقًا حتى الموت، وعندما تُرجم الحكم إلى عمر المختار اكتفى بالقول: .[130]
إعدام عمر المختار
في صباح اليوم التالي للمحاكمة، أي الأربعاء في 16 سبتمبر 1931، اتُخذت جميع التدابير اللازمة بمركز سلوق لتنفيذ الحكم بإحضار جميع أقسام الجيش والميليشيا والطيران، وأُحضر 20 ألف من الأهالي وجميع المُعتقلين السياسيين خصيصًا من أماكن مختلفة لمشاهدة تنفيذ الحكم في قائدهم. وأُحضر المُختار مُكبَّل الأيادي وفي تمام الساعة التاسعة صباحًا سُلَّم إلى الجلّاد، وبمجرد وصوله إلى موقع المشنقة أخذت الطائرات تحلق في الفضاء فوق ساحة الإعدام على انخفاض، وبصوت مدوّي لمنع الأهالي من الاستماع إلى عمر المختار إذا تحدث إليهم أو قال كلامًا يسمعونه، لكنه لم ينبس بكلمة، وسار إلى منصة الإعدام وهو ينطق الشهادتين، وقيل عن بعض الناس الذين كان على مقربة منه انه كان يؤذن في صوت خافت آذان الصلاة عندما صعد إلى الحبل، والبعض قال أنه تمتم بالآية القرآنية: ، وبعد دقائق كان قد عُلّق على المشنقة وفارق الحياة.[131]
سبق إعدام المختار أوامر شديدة الحزم بتعذيب وضرب كل من يبدي الحزن أو يظهر البكاء عند تنفيذ الحكم، فقد ضرب جربوع عبد الجليل ضربًا مبرحًا بسبب بكائه عند إعدام عمر المختار. ولكن علت أصوات الاحتجاج ولم تكبحها سياط الطليان، فصرخت فاطمة داروها العباريَّة وندبت فجيعة الوطن عندما علا المختار مشنوقًا، ووصفها الطليان "بالمرأة التي كسرت جدار الصمت".[131] يقول الدكتور العنيزي: .[132]
ليبيا بعد إعدام المختار
حاولت إيطاليا الاستفادة من مقتل عمر المختار، فعملت على استمالة المجاهدين إليها وإقناعهم إنَّ المقاومة لا فائدة تُرجى منها بعد أن سقط الرأس المُدبّر، لكن المجاهدين أبوا واجتمعوا وانتخبوا الشيخ يوسف بورحيل المسماري قائدًا للجهاد الإسلامي ووكيلًا عامًا للجهاد. وعلى أثر هذا التنصيب كلَّف الشيخ عبد الحميد العبَّار بالرحيل نحو شرق البلاد للقيام بحث الناس على الانخراط في جيش المجاهدين وحمل السلاح لمكافحة الجيوش والجهاد في سبيل العقيدة الإسلامية والدين. ولم يكن لمقتل المختار الأثر الذي توقعه الطليان، فلم يخف عزمهم أو يتلاشى، بل ازدادوا تصميمًا على القتال وتحرير البلاد من المحتل الأجنبي، فواصلت الحكومة الإيطالية حملات الانتقام ضدهم، حتى كانت الموقعة الحاسمة عند الحدود المصريَّة قرب الأسلاك الشائكة، فاجتاز الأسلاك بعض المجاهدين وقتل منهم عدد وأُسر عدد آخر، ولم يبقى إلّا الشيوخ القادة الأربعة، وهم: عبد الحميد العبَّار ويوسف بورحيل وعصمان الشامي وحمد بوخير الله. فقُتل الأخير ويوسف بورحيل وجُرح عصمان الشامي فأخذ أسيرًا، وأما عبد الحميد العبَّار فاستطاع أن يجتاز الأسلاك الشائكة بجواده نحو مصر.[133] وبهذه النهاية انكسرت شوكة المجاهدين وتعثرت خطواتهم وأخمدت حركة الجهاد في ليبيا، واستتب الأمر لإيطاليا حتى حين، فعملت على خلق هويَّة جديدة للبلاد وحاربت الإسلام بعدة وسائل طيلة 11 عامًا، لكنها سرعان ما انشغلت بنشوب الحرب العالمية الثانية، التي خرجت منها خاسرة بعد بضع سنوات، وانسحبت كليًّا من ليبيا بتاريخ 7 أبريل عام 1943.
الشخصية
المظهر والطّباع والفكر
كان عمر المختار رجلاً معتدل الجسم، عريض المنكبين، شعر رأسه ولحيته أبيض ناصعا.[134] وقد كان متديناً للغاية ومتمسّكاً بقوَّة بدين الإسلام، وكان مؤمناً بمبدإ الجهاد ومتحمّساً للأفكار الدينية حماساً عظيماً.[135] وصفه الجنرال غراتسياني بأنه كان حادّ الذكاء واسع الثقافة قاسي الطباع، إلا أنَّه شديد النزاهة والتواضع، فكان فقيراً لا يملك شيئاً. وقال عنه أيضاً أنه متديّن متعصّب، إلا أنه رحيمٌ عندما تكون المقدرة في يده، وشديد الولاء والإخلاص لوطنه. وقال: .[136]
الآراء والمواقف
كان عمر المختار شديد الولاء للسنوسية وشيوخها ومخلصاً لهم، ويظهر ذلك في عددٍ من المواقف. فقد حدث في شهر مارس عام 1923 أن سافر إدريس السنوسي إلى مصر، وبعده بفترةٍ جاء عمر المختار، فدعاه بعض أفراد قبيلته - قبيلة المنفة - لمقابلته هناك، لكن قبل أن يقبل الدعوة سأل عمَّا إذا كانوا قد دعوا معلّمه وشيخه إدريس عندما جاء إلى مصر المرة الماضية، ولمَّا علم أنهم لم يفعلوا رفض الدعوة قائلاً: . إلا أنَّ إدريس عندما علم بالأمر أرسل له يأمره بعدم الوقوف عند ذلك ومقابلتهم، فأطاعه عمر المختار.[137]
كما كان عمر المختار شديد العداء لإيطاليا بصفتها محتلَّة لبلاده. فعندما كان في مصر حاول بعض المسؤولين الإيطاليّين الاتصال به، ليعرضوا عليه أنه إذا ما انتقل للإقامة الدائمة في بنغازي أو المرج فإنَّهم سيقدمون له العون والمساعدة براتبٍ شهريّ كبير ويعزّون شأنه، وإن أراد يجعلونه الشخصية الأولى في ليبيا، أو إن شاء البقاء في مصر كلُّ ما عليه اللجوء وقطع علاقته بالسنوسية. وقال عمر عن هذا الحوار عندما كان في مصر:[138]
حاولت الحكومة الإيطالية في 15 أغسطس سنة 1923 وكمحاولةٍ جديدةٍ لاستمالة عمر المختار، إصدار مرسوم رسمي يقرّه شيخاً لبلدة زاوية القصور وموظفاً براتبٍ حكومي يبلغ 900 فرنك شهرياً. وقد ذكر الجنرال الإيطالي رودلفو غراتسياني أنه .[139] وعندما قبل الحسن بن رضا السنوسي بمعاهدة مع الإيطاليين تقضي بوقف القتال ضد الطليان مقابل بعض المرتَّبات التي تدفع إلى القادة الليبيّين، قال له عمر المختار: .[93]
وبعد عودته من مصر قابله بعض مشايخ برقة، فأخذوا بمحاولة تثبيط عزيمته للعدول عن القتال ضدَّ الطليان، بدعوى أنه أصبح طاعناً في السن ولا بُدّ له من الراحة، وأنه من السهل العثور على قائدٍ غيره لمتابعة القتال. إلا أنَّ عمر المختار ثار عند سماعه هذا لكلام، وأجاب جواباً قاطعاً عليه بقوله: . وكان يقول أيضاً عن نضاله ضد الطليان: ، كما قال: ، وأيضاً عندما قيل له أن يترك القتال للذهاب إلى الحج: ، وقال: .[140]
إرث المختار ورمزيته
تصغير|صورة عمر المختار على ورقة نقدية من فئة 10 دننانير ليبية.
أصبح المختار عند العرب عمومًا والمسلمين منهم خصوصًا شهيدًا بطلًا، ومثال القائد الصالح صاحب العقيدة السليمة السويَّة، الذي بذل نفسه وماله للدفاع عن دينه وبلده ضدّ عدو عنصري لا يعرف الشفقة. كما أصبحت إحدى جملاته الأخيرة: إحدى أبرز العبارات على لسان المقاومين في بعض الدول العربية التي عرفت الاحتلال. أصبح المختار أحد أهم وأشهر أعلام ليبيا، إن لم يكن أشهرهم، طيلة العقود التي تلت إعدامه، وحصد حب واحترام وتقدير الليبيين من جميع الأجيال، وقد ظهر ذلك بالأخص يوم الخميس 16 سبتمبر سنة 2010، الذي صادف الذكرى التاسعة والسبعين لإعدامه، إذ توقفت الحركة كليًّا في كافة أنحاء ليبيا في منتصف اليوم، ولمدة خمس دقائق، حدادًا، وكانت اللجنة الشعبيَّة العامَّة الليبيَّة أصدرت قرارًا بشأن اعتبار السادس عشر من سبتمبر الذي يحيي فيه الشعب الليبي الذكرى التاسعة والسبعين لإعدام المختار يومًا للحداد الرسمي في ليبيا.[141] وقد خرجت المظاهرات والمسيرات الاحتجاجية تنديداً بالإعدام في مختلف الدول العربية، مثل تونس ومصر وفلسطين ولبنان وسوريا.[142][143] كما وقد أقيمت المآتم له في مختلف أنحاء بلاد الشام، وصلِّيت عليه صلاة الغائب في جامع بني أمية الكبير بدمشق، ودعي على المنابر إلى مقاطعة إيطاليا وكافَّة بضائعها وأغلقت المحالّ حداداً عليه.[144] وفي غزة، أطلقت البلدية على أحد أهمّ شوارع المنطقة اسم "شارع عمر المختار"،[143] ممَّا أثار غضب وسخط القنصل الإيطالي، وبعث على إثرها رسالة احتجاج إلى البلدية، إلا أن رئيس البلدية رفض الاستجابة إلى مطلب القنصل.[145] أقيمت صلاة الغائب على روح عمر المختار في تونس هي الأخرى، وفي مصر كانت ردة الفعل شعبية عارمة تجلَّت في الصحف والجمعيات والطلاب والشعراء، وأقام له حمد الباسل باشا حفل تأبينٍ عظيم منعته الحكومة لأسباب سياسية، ولكن أعدّت له خطب وكلمات كثيرة،[146] وأعد له أحمد شوقي وخليل مطران قصائد شعرية خاصة ترثى عمر المختار.[147]
وعلى الرغم من أن إتيليو تروتسي - حاكم برقة الإيطالية بين عامي 1927 و1929 - كان العدوَّ الأول لعمر المختار طوال سنين حكمه في برقة، إلا أنه وصفه في مذكراته المنشورة بعنوان "برقة الخضراء" بأنه "الرجل الذي لا يسعنا إلا أن نعترف له بالصّمود وبقوَّة الإرادة الخارقة حقاً".[148] كما وقد كتبت عنه صحيفة التايمز البريطانية في اليوم التالي لإعدامه مقالاً، وصفته فيه بـ"الرجل الرهيب" و"شيخ القبيلة الضاري العنيف الذي بقي لسنواتٍ طويلةٍ يمثّل روح المقاومة العربية".[149]
وعندما اندلعت ثورة 17 فبراير ضد حكم العقيد معمَّر القذَّافي، سار الثوَّار على نهج المختار واتخذت آراءه وأقواله مصدرا لإلهام الثورة، فمنذ اللحظة الأولى لخروج الليبيين إلى الشوارع للتظاهر ضد القذَّافي الذي طال حكمه لنحو 42 عامًا، لوحظ رفع صور عمر المختار، وكأن الثوَّار يسترجعون سيرته في مواجهتهم للقذَّافي، والذي قارنوه في مخيلاتهم بالمحتل الإيطالي الذي نهب ثروات بلادهم فخرجوا عليه لإسقاطه، كما شوهدت لافتات عدَّة كتب عليها بعض أقوال المختار، لعل أبرزها «نحن لا نستسلم.. ننتصر أو نموت». وبعد سقوط القذَافي عبَّر محمد الشريف، رئيس المجالس المحليَّة بالمجلس الانتقالي الوطني الليبي أنَّ عمر المختار هو «المصباح الذي سارت على هداه الثورة الليبية».[150] ومن شدَّة رمزيَّة عمر المختار في ليبيا خصوصًا، أقدم رئيس الوزراء الإيطالي سيلڤيو برلسكوني على الانحناء أمام محمد المختار، نجل عمر المختار، وقبَّل يده متعذرًا عن كل المآسي التي تسببت بها إيطاليا للشعب الليبي، عندما كان كلٌ من القذَّافي وبرلسكوني يسعيان لفتح صفحة جديدة في العلاقات الليبيَّة الإيطاليَّة.[151]
المختار في الثقافة
رثا أمير الشعراء أحمد شوقي عمر المختار بقصيدة[152] من الشعر قال فيها:
كما رثاه الكثير من الشعراء الآخرين ونظموا عنه الشعر. ظهرت شخصيَّة عمر المختار في فيلم "أسد الصحراء" من عام 1981، من إخراج مصطفى العقَّاد، وهو فيلم ناطق باللغة الإنگليزيَّة، لعب فيه الممثل المكسيكي - الأمريكي أنطوني كوين دور المختار، وقد ظهر كوين شديد الشبه بعمر المختار بعد أن أطلق لحيته. بدأ تصوير الفيلم في 4 مارس سنة 1979، وجرى في أغلب مواقع الأحداث الحقيقيَّة، وانتهى في 2 أكتوبر من نفس العام، وعُرض في الصالات السينمائيَّة سنة 1981. بالإضافة إلى ذلك، يظهر المختار على العملة الورقيَّة الليبيَّة من فئة عشرة دنانير.
مواضيع متصلة
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%B9%D9%85%D8%B1%20%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%AE%D8%AA%D8%A7%D8%B1
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
618,
1395,
2880,
3430,
5438,
6929,
7568,
8234,
8743,
9933,
10723,
10906,
11145,
12288,
13464,
14256,
15619,
15865,
16184,
16725,
17375,
17682,
18731,
19262,
19769,
20117,
20923,
21644,
21975,
23658,
24663,
24891
],
"plaintext_end_byte": [
617,
1394,
2856,
3418,
5417,
6913,
7567,
8233,
8711,
9932,
10722,
10905,
11116,
12287,
13463,
14255,
15598,
15864,
16183,
16709,
17288,
17681,
18675,
19241,
19768,
20116,
20886,
21643,
21952,
23657,
24642,
24817,
25158
]
}
|
متى تم إنشاء نظام تشغيل الأوبنتو التابع لي شركة لينيكس ؟
|
لينكس
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
لِينُكس () ويسمى أيضا (جنو/لينكس) هو نظام تشغيل حر ومفتوح المصدر. بسبب تطوره في إطار مشروع جنو، يتمتع لينكس بدرجة عالية من الحرية في تعديل وتشغيل وتوزيع وتطوير أجزاءه، ويعتبر جنو/لينكس من الأنظمة الشبيهة بيونكس و يصنف ضمن عائلة أشباه يونكس إلى جانب أنظمة أخرى بعضها مملوك مثل سولاريس، وبعضها حُر (مفتوح المصدر) مثل أوبن سولاريس وفري بي.إس.دي.
بسبب الحرية التي يوفرها لينكس فقد فتح المجال للآخرين للتطوير عليه بشكل نجح في التأسيس لنظام تطوره أطراف متعدّدة، حتى أصبح يعمل على طيف عريض من المنصات من الخوادم العملاقة إلى الحواسيب المنزلية و أجهزة الهاتف الجوال، وتطورت واجهات المستخدم العاملة عليه لتدعم كل لغات العالم تقريبا، و بسبب كونه حر (مفتوح المصدر) و سهولة تطويره و اتاحة ذلك للجميع، فإن سرعة تطوره عالية وأعداد مستخدميه تتزايد على مستوى الأجهزة الشخصية والخوادم.
يعتبر لينكس من البرمجيات الحرة بكونه نظامًا حرًا لا يعني بالضرورة كونه نظامًا مجانيًا، فلا علاقة للحرية بالسعر. إذ أن الجهة التي تريد توفير البرنامج مسؤولة عن توفير الكود المصدري للبرنامج و في نفس الوقت حرة في أن تبيع وتحدد سعر النسخة التي قامت ببنائها. تم إنتاج العديد من التوزيعات لنظام لينكس إذ قامت العديد من المجموعات بتجميع البرامج المفتوحة المصدر على هيئات مختلفة لتسهيل تركيب النظام وللوصول إلى أهداف مختلفة، يستعمل البعض مصطلح إصدارات أو نكهات للإشارة إلى التوزيعات المختلفة التي تتراوح استخداماتها من الحاسوب المنزلي إلى الخوادم. لكل إصدار أو توزيع أو نكهة مميزات خاصة، و لا يمكن الجزم بأن توزيعة معينة هي أفضل من توزيعة اخرى، فبعض التوزيعات تعتبر أفضل من قبل المتحدثين بلغة معينة، وبعض التوزيعات مفضلة من قبل المستخدمين الجدد، وأخرى مفضلة من قبل المستخدمين الأكثر خبرة في التعامل مع لينكس.
تاريخ لينكس
بدأ لينكس في عام 1991 كمشروع شخصي من قبل الطالب الفنلندي لينوس تورفالدس، لإنشاء نواة نظام تشغيل حر جديد، نتج عن المشروع نواة لينكس. وهي منذ الإصدار الأول من الكود المصدري في عام 1991، قد نمت من عدد صغير من ملفات سي ووصلت إلى أكثر من 16 مليون سطر برمجي في الإصدار 3.10 في عام 2013 منشورة تحت رخصة جنو العمومية.
يونكس
صمم و طبق نظام التشغيل يونكس في عام 1969 بدعم من مختبرات بيل في الولايات المتحدة, بواسطة كلا من كين تومسون، دينيس ريتشي، دوغلاس ماكلروي, و جو اوساننا. صدر الإصدار الأول في عام 1971, وكان في البداية مكتوب كاملا بلغة التجميع، التي كانت البرمجة بها أمرا شائعا في ذلك الوقت. في العام 1973، اتخذت إي تي أند تي (سابقا عرفت بـ مختبرات بيل) قراراً يقضي بإعادة كتابة يونكس باستخدام لغة سي (C) عوضاً عن لغة التجميع فهذا سيسهّل عملية نقل نظام التشغيل لحواسيب أخرى و تمكين مطورين آخرين من إضافة وتحسين نظام التشغيل. قرار مختبرات بيل ساعد في سرعة تطوير يونكس و قامت شركة إي تي أند تي بترخيص المنتج يونكس للجامعات، الشركات التجارية، وحكومة الولايات المتحدة لاستعماله في أبحاثهم و تطويره. وهكذا ظهرت العشرات من نسخ يونكس المختلفة في وقت قياسي مما دفع شركة بيل إصدار نسخة يونكس مغلوقة المصدر باسم System3, في عام 1983 كما قامت نفس الشركة بتعديل رخصة استعمال نواة يونكس بحيث أنها أصبحت نسخة تجارية محتكرة, أي لم تسمح شركة بيل بالتعديل على هذه النسخة أو إنتاج نسخة تجارية مبنية على هذه النسخة. و أثار قرارها غضبا عارما لدى كل مستخدمي نظام يونكس ومن ساهم في تطويره، وكان ريتشارد ستولمان، صاحب مشروع جنو، من بين المتأثرين بهذا القرار.
مشروع جنو
بدأ ريتشارد ستالمن مشروع جنو في 27 سبتمبر من العام 1983، لبناء نظام تشغيل حر بالكامل يوفر لمستخدمي الحاسوب حريتهم ويعفيهم من الاضطرار لاستخدام برمجيات محتكرة تسلبهم حريتهم في تعديل وتطويع ومشاركة البرمجيات مع بعضهم البعض. بدأ المشروع في كتابة نظام التشغيل جنو تقريبا من الصفر عن طريق كتابة أدوات بديلة لأدوات نظام يونكس بحيث تستبدلها الواحدة تلو الأخرى حتى يكتمل نظام التشغيل، أدوات مثل مصرف لغة سي و مكتباتها و محررات النصوص للبرمجة.
مع نهاية الثمانيات و بداية التسعينات كانت تقريبا كل المكونات الأساسية لنظام جنو قد اكتملت ماعدا النواة، فحتى ذلك الوقت لم تكن هناك نواة مكتملة لنظام جنو، لكن كانت هناك محاولات لا تزال في بدايتها لعمل نواة (والتي عرفت فيما بعد باسم هيرد) مبنية على معمارية الأنوية ماخ، لكن هذا استغرق وقتا طويلا جدا. هنا أتى دور النواة لينكس، و اليوم كلا من النواة لينكس و النواة هيرد صالحان للعمل.
النواة
في عام 1991، بدأ تطوير نواة جديدة كهواية للطالب الفنلندي لينوس تورفالدز أثناء دراسته في جامعة هلسينكي في فنلندا. في البداية استخدم تورفالدز مينيكس على حاسوبه الشخصي، وهو نسخة مبسطة لنظام تشغيل شبيه بيونكس طورها الأستاذ أندرو تانينباوم لتستخدم في تدريس تصميم أنظمة التشغيل. لكن تانينباوم لم يكن يسمح للآخرين بتطوير مينيكس، مما دفع لينوس لكتابة بديل له.
في البداية كان من الضروري وجود حاسوب يعمل بمينيكس لإعداد وتثبيت جنو/لينكس، كما كانت هناك حاجة أيضا لنظام تشغيل آخر ليقوم بتحميل و تشغيل جنو/لينكس. لكن بعد ذلك ظهرت محملات إقلاع مستقلة مثل ليلو. تفوق نظام جنو/لينكس بسرعة على مينيكس وظيفيا؛ طور لينوس تورفالدس ومطوري النواة لينكس الأوائل عملهم ليعمل مع مكونات جنو وأدوات بيئة المستخدم لعمل نظام تشغيل كامل الوظيفة وحر.
حاليا، ما زال لينوس تورفالدس يدير و يوجه عملية تطوير النواة، بينما تطور مكونات أخرى مثل أدوات جنو و غيرها بشكل مستقل (تطوير النواة لينكس ليس جزءا من مشروع جنو). تقوم مجموعات (أفراد و منظمات غير ربحية) و شركات بتوزيع هذه المكونات مع بعضها البعض على شكل توزيعات لينكس
علاقة لينكس بجنو
مشروع جنو كان يهدف إلى إنشاء نظام تشغيل شبيه بيونكس، وبالفعل بدأ العمل عليه في 1985 وتم برمجة العديد من الأدوات التي تخص نظم التشغيل مثل محررات النصوص والمجمّعات، وفي أواخر الثمانينيات كانت كل المكونات الرئيسية للنظام موجودة عدا النواة وبالفعل بدأ العمل على المشروع الذي عرف فيما بعد باسم هيرد (Hurd)، لكن أخذت هذه النواة فترة طويلة من أجل برمجتها، وبعد فترة قليلة من بدء العمل في هيرد ظهرت النواة لينكس بصورة مستقلة عن مشروع جنو، لكن المهتمين بالحصول على نظام حر متكامل بدؤوا العمل على تطوير النواة لينكس لتعمل مع جنو و أوقفوا تطوير هيرد مؤقتا، وبالتالي اندمجت النواة لينكس وأدوات مشروع جنو لتكوين نظام تشغيل حر تماما وقابل للاستخدام بدون أي مكونات غير حرة.
يقصد الناس غالبا بكلمة "لينكس" نظام التشغيل المتكامل الذي يحتوي على الواجهة الرسومية والبرامج الأخرى من المجمّعات وغيره، ولكن يفضل مناصرو مشروع جنو وخصوصا أبرز أعضائهم ريتشارد ستالمن إطلاق المصطلح "جنو/لينكس" على النظام، لأن في الحقيقة لينكس عبارة عن نواة نظام تشغيل بينما تشكل أدوات جنو الجزء الأكبر من النظام وبدونها تصبح النواة لينكس بلا فائدة تقريبا، وبالإشارة إلى جنو يتذكر الناس الفكرة وراء النظام متمثلة في مشروع جنو وفلسفته.
المصطلح المنطقي الأصح هو "جنو/لينكس" لأن هذا النظام ناتج عمل مشروعين (مشروع جنو و مشروع النواة لينكس).
ملاحظة: بعض التوزيعات مثل دبيان أخرجت نسخة GNU/Hurd ، حيث هي أدوات مشروع جنو مع النواة هيرد من مشروع جنو بعد عودة نشاطها.
التطور والنضوج
هناك العديد من العوامل وراء الاهتمام الذي ناله النظام في بدايته من قبل المطورين. منها الترخيص الذي يخضع له النظام. لكن العامل الأهم كان التكامل الذي حدث ما بين مشروع لينكس، ومشروع جنو. إذ أن لينكس وفر النواة التي يمكن أن تعمل فوقها المئات من برامج جنو. وكان الاتحاد ما بين لينكس و جنو ما أعطى نظام متكاملا، بكامل الأدوات والبرامج التي يحتاجها أي مستخدم في ذلك الوقت. عندما قام لينوس تورفالدس بكتابة لينكس في أول مرة كان يدعم معالجات 386 فقط ولا يمكن تصريفه برمجيًا إلا من خلال نظام مينكس، ولكنه اليوم يدعم العديد من المعالجات والأجهزة، حتى أنه يستعمل حاليا في الأجهزة المحمولة والمدمجة، وكذلك فيما يخص قطع الحاسب والعتاد بكل أنواعه.
يتمتع نظام جنو/لينكس بدرجة عالية من الأمن و الموثوقية. حتى أنه يستعمل في أكثر الأماكن حساسية، مما زاد من دعم النظم له وانتشاره، ودعم الشركات المنتجة للبرامج والحلول له، إذ أصبح من الممكن استعمال نظام قواعد البيانات أوراكل في جنو/لينكس، كما أن مجموعة كبيرة من حلول الشركات المقدمة من آي بي إم وهوليت-باكارد ونوفل وغيرها أصبحت متوفرة و/أو مبنية على جنو/لينكس. لأن نظام جنو/لينكس يتطلب وجود صلاحيات لتنفيذ أي أمر وبسبب كون الفيروسات تقوم بتنفيذ أعمال محددة وبآلية معينة فإنه من الصعوبة أن يحصل الفيروس على صلاحية للقيام بعمل تخريبي هذا بالنسبة للفيروسات الموجهة لبرامج جنو/لينكس أما الفيروسات الموجهة للنواة فإنها تصادف مشكلة التطور المستمر للنواة.
تدعم النواة لينكس كما كبيرا من أنواع العتاد بل إنه يتفوق على كثير من الأنظمة الأخرى في هذه الناحية، فسرعة تطور لينكس تجعلها يوفر دعما لقطع العتاد الحديثة جدا بصورة سريعة، كما أنه يدعم قطع العتاد شديدة القدم التي توقفت الكثير من الأنظمة الأخرى عن دعمها. لكن أحيانا تواجه لينكس مشاكل في دعم قطع العتاد التي لا يوجد وثائق تساعد علي كتابة دعم لها وتمتنع الشركات المصنعة لهذه القطع عن توفير دعم لها على لينكس مثل الكثير من المودمات الداخلية.
يتميز جنو/لينكس بالثبات ونظام الأمن الأكثر إحكاما كما أنه توجد له بعض الإصدارات أو التوزيعات القابلة للعمل علي أجهزة مختلفة مثل أجهزة آي بي إم والمتوافقة معها وأجهزة ماكنتوش وأجهزة أميجا بل والأجهزة الكبيرة التي تعتمـد علي معالجـات RISC والمعروفـة بين النـاس باسـم الأجهـزة Mini / Mainframe. تحتوي النواة لينكس على كل المميزات الموجودة في أي نظام تشغيل ومنها أسلوب اشتراك معالج واحد بين وظائف مستقلة ومتعددة وكذلك يسمح النواة باستعمال ممتد تكراري من ذاكرة الحاسوب والذي يسمى بالذاكرة التخيلية التي تؤدي إلى تحسين الأداء حيث يقوم قسم إدارة الذاكرة بتقسيم ذاكرة الحاسب الرئيسية إلى أقسام صغيرة للحد من مشكلة تشبع الذاكرة. جنو/لينكس نظام حساس لحالة الأحرف على خلاف أكثر الأنظمةِ فإن الأحرف الكبيرة والأحرف الصغيرة تشكل اختلافا كبيرا في جنو/لينكس.
التطبيقات
استخدم جنو/لينكس تاريخيا بشكل أساسي كنظام تشغيل للخوادم، لكن كلفته الضئيلة ومرونته وشبهه بنظام يونكس جعله ملائما للعديد من التطبيقات.
نتيجة لكلفته الضئيلة والقدرة العالية على ضبطه وإعداده، أصبح جنو/لينكس أحد أهم الأنظمة المضمنة ضمن مجموعات التلفزيونية وأنظمة الهواتف النقالة والأجهزة الإلكترونية المحمولة.
ينتشر جنو/لينكس (إلى جانب كونه نظام خوادم) أيضا كنظام تشغيل للحواسيب الفائقة SuperComputer. في نشرة نوفمبر 2005 لأسرع 500 حاسوب فائق، كان أسرع حاسوبين يعملان بنظام جنو/لينكس، ومن أصل الخمسمائة حاسوب، 371 (74.2%) كانوا يعملون بنسخ مختلفة من جنو/لينكس، سبعة من العشرة الأوائل كانت تعمل أيضا بنظام جنو/لينكس.
التوظيف
جرى تهيئة جنو/لينكس في فترة مبكرة إلى تصاميم غير 80386 من إنتل التي صمم ليعمل عليها في الأساس، واليوم تعمل النواة لينكس على تشكيلة كبيرة من المعماريات تشمل عائلة معالجات إنتل و سبارك و باور بي سي، و على منصات تتراوح بين الأجهزة المحمولة و خوادم Z9 الضخمة من IBM، وهو قابل للاستخدام لعديد من الأغراض ولتطبيقات متنوعة.
جنو/لينكس على أجهزة سطح المكتب (الحاسوب الشخصي)
تقليديا لم يكن جنو/لينكس نظاما موجها للمستخدمين المكتبيين و المنازل، لكن في السنوات الأخيرة حدثت تغييرات كثيرة في هذا الاتجاه و بدأ جنو/لينكس يضع قدما بين أنظمة المكتب.
الانتشار الواسع لأجهزة الحاسوب الشخصية المستخدمة للتطبيقات المكتبية و الاستخدام اليومي تتطلب شرطًا أساسيًا بأن يكون نظام قابلا للاستخدام الحقيقي، و التنوع الكبير للمهام المناطة بالحواسيب اليوم من تقديم خدمات الشبكات إلى برمجيات الوسائط المتعددة، كبيئة لتطوير البرمجيات.
توزيعات جنو/لينكس الحالية تفتقر إلى الدعم من شركات البرامج الكبرى مما جعل النظام شبه خالي من برمجيات مثل الألعاب المشهورة، ولقد وُجدت برامج لتشغيل برامج مايكروسوفت ويندوز على جنو/لينكس، ومنها واين، لكن مؤخرا بدأ الدعم يظهر و بالفعل صدر نسخ من أشهر الألعاب على جنو/لينكس.
جنو/لينكس كنظام تشغيل للخوادم
بسبب توافق جنو/لينكس مع أنظمة أخرى من عائلة يونكس، نمت معدلات استخدام جنو/لينكس كنظام تشغيل للخوادم بسرعة، وجعل ذلك جنو/لينكس مستخدما ومنذ فترة مبكرة في بيئة الخوادم مشغلا تطبيقات كخوادم الويب، وقواعد البيانات والبريد، وبذلك نما سوق جنو/لينكس بشكل مستمر وقوي كنظام تشغيل للخوادم.
التوزيعات
تستعمل النواة لينكس كجزء من مجموعة شاملة من النظام وتطبيقاته تدعى توزيعة "distro"، كل توزيعة يتم بناءها وترجمتها برمجيا وتجميعها من قبل أفراد أو شركات أو مجموعات مبرمجين يضمنونها اختياراتهم من البرمجيات والتطبيقات وأداة تثبيت النظام إضافة لمنسق حزم Package Manager وعدة واجهات للمستخدم.
يتم إنشاء التوزيعات بأهداف مختلفة منها دعم بعض معماريات الحاسب، أو تطبيع النظام لمنطقة معينة أو لغة معينة، أو التطبيقات ذات الزمن الحقيقي إضافة للأنظمة المضمنة وغالبا تتضمن فقط برمجيات حرة.
حاليا تتواجد هناك أكثر من ثلاثمائة توزيعة جنو/لينكس حول العالم يتم تطويرها بشكل دائم وتحديثها، من ضمنها اثنا عشر توزيعة تلقى شعبية ورواجا كبيرين.[1]
التوزيعة النموذجية تتضمن دوما النواة لينكس، بعض المكتبات الحرة والأدوات الضرورية للحوسبة، نظام النوفذة إكس و مجموعة بيئات سطح المكتب المرافقة للنظام مثل كي.دي.إي وجنوم مع آلاف البرمجيات و الحزم البرمجية من طقم المكتب إلى المصرفات compiler و محررات النصوص و بعض البرامج العلمية.
استخدام سطح المكتب
المستوى العالي المتاح للوصول إلى أعماق جنو/لينكس كان سببا هاما في كون مستخدمي جنو/لينكس ذوي توجهات تكنولوجية وبرمجية أكثر من أنظمة ويندوز و ماك أو إس المغلقة والتي تلائم أكثر المبتدئين. لذلك كثيرا ما يطلق على مستخدمي جنو/لينكس أسماء مثل جيك geek. والسبب هو كون جنو/لينكس وغيره من مشاريع البرمجيات الحرة والمفتوحة المصدر لم تصمم لتلائم سهولة الاستعمال التي يتطلبها غير المختصين والمبتدئين بالحوسبة.
بالرغم من انتشار جنو/لينكس خلال السنوات الأربع الماضية بشكل بسيط إلا ان العديد من شركات العتاد لم تقدم دعماً يذكر له وذلك بحجة أنه لم ينتشر
بنسبة عالية تجعله يستحق الدعم.
الدعم الفني
يتوفر الدعم الفني لجنو/لينكس إما عن طريق خدمة مدفوعة الأجر تقدمها شركات تجارية وهنا تظهر مميزات البرمجيات الحرة؛ فتوفر المصدر يجعل مجال المنافسة مفتوحا للجميع وليس حكرا على شركة معينة - التي تملك المصدر - مما يعني تنوع في الخدمة وفائدة أكبر للمستخدم فيمكنه اختيار من يشاء حسب احتياجاته وارتياحه للخدمة المقدمة. أو دعم مجاني يوفره مجتمع جنو/لينكس والبرمجيات الحرة، عادة في المنتديات أو برامج المحادثة كالآى آر سي والمجموعات الإخبارية أو القوائم البريدية. كما توجد في أغلب المدن الكبرى بالعالم مجموعات مستخدمي لينكس التي عادة ما تقوم بتنظيم نفسها لتقديم الدعم الفني لأعضائها وللمناطق المجاورة لها.
فبالرغم من الانتشار الطفيف لجنو/لينكس في الآونة الأخيرة إلا أن العديد من التوزيعات لم تقدم تسهيلات جيدة تسمح باستخدامه بسهولة ضمن واجهة المستخدم الرسومية.
يمكن استخدم جنو/لينكس حاليا ولكن العديد من المستخدمين لن يستغنوا عن انظمتهم السابقة بالكامل إلا إذا كانوا يستخدمون الحاسوب لامور بسيطة مثل تصفح الإنترنت أو تحرير النصوص.
يوجد في جنو/لينكس العديد من التطبيقات المختلفة ولكنها لا ترتقي إلى مستوى تلك الموجودة في أنظمة ويندوز وماك أو إس، خاصة ألعاب الحاسوب حيث لا يوجد في جنو/لينكس سوى القليل من الألعاب التجارية والتي تعد على أصابع اليد وغالباً ما تصدر بعد صدور اللعبة على باقي الأنظمة والمنصات بعدة شهور.
نظام العمل للشركات التجارية التي تقدم الدعم لجنو/لينكس يعتمد عادةً على نظام الدفع للدعم خاصة للمستخدمين من قطاع الأعمال حيث تقدم الشركات نسخ من توزيعاتها للأعمال التجارية تكون مدفوعة الثمن وتقدم حزم دعم وأدوات لإدارة عمليات التثبيت والمهام الإدارية للنظام.
انظر أيضاً
تهيئة القرص لينكس
منطقة التبادل
جنو
مينكس
بي.إس.دي
مجموعات مستخدمي لينكس
برمجيات حرة
المراجع والمصادر
وصلات خارجية
at Curlie
*
تصنيف:اختراعات فنلندية
تصنيف:برمجيات 1991
تصنيف:برمجيات متعددة المنصات
تصنيف:شبيه-يونكس
تصنيف:شبيهات يونكس
تصنيف:منصات حوسبة
تصنيف:لينوس تورفالدس
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%84%D9%8A%D9%86%D9%83%D8%B3
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
412,
947,
1074,
6269,
9888,
12361,
14115
],
"plaintext_end_byte": [
411,
946,
1011,
6246,
9789,
12335,
14031,
14217
]
}
|
আফ্রিকা মহাদেশের গভীরতম জঙ্গলের নাম কী ?
|
দক্ষিণ আফ্রিকা
|
bengali
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
দক্ষিণ আফ্রিকা, যার সরকারি নাম রিপাবলিক অফ সাউথ আফ্রিকা, আফ্রিকার দক্ষিণে অবস্থিত একটি স্বাধীন রাষ্ট্র। এটি নয়টি প্রদেশে বিভক্ত, যার উপকূলের দৈর্ঘ্য ।[7][8]
দক্ষিণ আফ্রিকা আফ্রিকা মহাদেশের সর্বদক্ষিণের একটি রাষ্ট্র। এটি আফ্রিকার সবচেয়ে সমৃদ্ধ রাষ্ট্র। ঐতিহাসিকভাবে বিংশ শতাব্দীর মধ্য হতে শেষ দশক পর্যন্ত এই দেশটি বর্ণবাদের জন্য সারা বিশ্বে নিন্দিত ছিল।
== ইতিহাস ==দক্ষিন আফ্রিকা
প্রাগৈতিহাসিক পর্যায়
দক্ষিণ আফ্রিকা বিশ্বের কিছু খুবই প্রাচীন জীবাশ্ম ও প্রত্নতাত্ত্বিক নিদর্শন দেখা যায়। Gauteng Province এর অনেক গুহায় বাদবাকি বিস্তৃত জীবাশ্ম পাওয়া গেছে। এটি ইউনেস্কোর ওয়ার্ল্ড হেরিটেজ সাইট এর অন্তর্ভুক্ত।
দক্ষিণ আফ্রিকায় যারা প্রথমে বসতি স্থাপন করে তারা স্যান নামে পরিচিত। এরপর আসে খৈ খৈ ও বান্টু ভাষার লোকজন। আফ্রিকার অন্যান্য অঞ্চল থেকে এরা যাযাবর হিসেবে এখানে আসে। ১৫০০ খ্রিষ্টাব্দে কেপ সাগরপথ আবিষ্কারের দেড় শ’ বছর পর ১৬৫২ খ্রিষ্টাব্দে হল্যান্ডের ইস্ট ইন্ডিয়া কোম্পানি এখানে একটি বিশ্রামকেন্দ্র স্থাপন করে। পরে সেটাকেই কেন্দ্র করে গড়ে ওঠে কেপটাউন শহর। তখন সেখানে বাস করত স্থায়ী জোনা ও জুলু সম্প্রদায়।
কেপটাউনে ইউরোপীয়দের আগমন ও বসতি স্থাপন বাড়তে থাকে। তবে অষ্টাদশ শতকের শেষ ভাগ পর্যন্ত তা ছিল প্রায় ১৫ হাজার। স্থানীয় অধিবাসী ও বসতি স্থাপনকারীরা ১৭৯৫ সালে একটি প্রজাতন্ত্র প্রতিষ্ঠায় চেষ্টা চালায়। হল্যান্ড, জার্মানি, ফ্রান্স ইত্যাদি ইউরোপীয় বংশোদ্ভূত লোকজন একসাথে এ প্রচেষ্টা চালায়। কিন্তু ব্রিটিশরা প্রবল হয়ে ওঠে এবং ১৮০৬ সালে কেপটাউনকে ব্রিটিশ উপনিবেশ করে নেয়। ১৮১৫ সালে নেপোলিয়ানের যুদ্ধের শেষে ব্রিটিশরা পুরো এলাকায় দখল প্রতিষ্ঠা করে এবং আরো পাঁচ হাজার বসতি স্থাপন করে। ইউরোপের অন্য বাসিন্দাদের তারা আফ্রিকার উত্তর ও পূর্ব দিকে বিতাড়িত করে। এদের সংখ্যা ছিল প্রায় ১২ হাজার। সেখানে গিয়ে তারা ট্রান্সভাল ও অরেঞ্জ ফ্রি স্টেট প্রজাতন্ত্র প্রতিষ্ঠা করে।
১৮৬৭ সালে সেখানে হীরক ও নয় বছর পরে স্বর্ণ খনি আবিষ্কৃত হয়। তখন যেমন বাইরের লোকদের আগমন বেড়ে যায়, তেমনি কেপ কলোনির প্রধানমন্ত্রী সেসিল রোডস চক্রান্ত আঁটতে থাকেন উত্তর ও পূর্বাঞ্চলকে একীভূত করে নেয়ার জন্য। আসলে এটা ছিল খনিজসম্পদ দখলে নেয়ার জন্য স্থানীয়দের সাথে ব্রিটিশ শক্তির সঙ্ঘাত। ১৯০২ সালে স্থানীয়রা পরাজিত হয়। তবুও ব্রিটিশরা এখানে সীমিত স্বায়ত্তশাসন দান করে এবং ১৯১০ সালে গঠিত হয় ইউনিয়ন অব সাউথ আফ্রিকা। আগের দুই প্রজাতন্ত্র এবং পুরনো কেপ ও নাটাল উপনিবেশ এ চারটি প্রদেশ নিয়ে এটা গঠিত হয়। অব্রিটিশ লুইস বোথা হন প্রথম প্রধানমন্ত্রী। তবে ১৯১২ সালে আফ্রিকান ন্যাশনাল কংগ্রেস গঠিত হওয়ার পর আফ্রিকানদের মধ্যে সংগঠিত রাজনৈতিক কার্যকলাপ শুরু হয়।
রাজনীতি
দক্ষিণ আফ্রিকার রয়েছে তিনটি রাজধানী শহর। তিনটির মধ্যে সবচেয়ে বড় কেপটাউন আইনসভার রাজধানী। প্রিটোরিয়া প্রশাসনিক ও ব্লোয়েমফন্টেইন বিচারিক রাজধানী। দক্ষিণ আফ্রিকার পার্লামেন্ট দ্বিকক্ষবিশিষ্ট। উচ্চকক্ষের নাম ন্যাশনাল কাউন্সিল অব প্রভিন্সেস যা ৯০ জন সদস্য নিয়ে গঠিত হয়। নিম্নকক্ষ ন্যাশনাল অ্যাসেম্বলির সদস্য ৪০০। নিম্নকক্ষের সদস্যরা জনসংখ্যার ভিত্তিতে আনুপাতিক প্রতিনিধিত্বের মাধ্যমে নির্বাচিত হন। অর্ধেক সদস্য নির্বাচিত হন জাতীয় তালিকা থেকে, আর অর্ধেক প্রাদেশিক তালিকা থেকে। উচ্চকক্ষ গঠিত হয় প্রত্যেক প্রদেশ থেকে দশজন সদস্য নিয়ে। এ ক্ষেত্রে জনসংখ্যার তারতম্য বিবেচ্য নয়। প্রতি পাঁচ বছর পর নির্বাচন হয়। নিম্নকক্ষে সরকার গঠিত হয় এবং ন্যাশনাল অ্যাসেম্বলিতে সংখ্যাগরিষ্ঠ দলের নেতা হন প্রেসিডেন্ট।
১৯৯৪ সালে বর্ণবাদ বিলুপ্তির পর থেকে দক্ষিণ আফ্রিকার রাজনীতিতে একচ্ছত্র প্রাধান্য বজায় রেখেছে আফ্রিকান ন্যাশনাল কংগ্রেস বা এএনসি। তবে বর্ণবাদ চালু করেছিল যে ন্যাশনাল পার্টি, সেটার পুনর্গঠিত সংগঠন নিউ ন্যাশনাল পার্টি ২০০৫ সালের এপ্রিলে এএনসি’র সাথে একীভূত হয়ে যায়। ২০০৯ সালের নির্বাচনে এএনসি থেকে বেরিয়ে যাওয়া কংগ্রেস অব পিপল শতকরা ৭ দশমিক ৪ ভাগ এবং জুলু ভোটারদের প্রতিনিধিত্বকারী ইনকাথা ফ্রিডম পার্টি শতকরা ৪ দশমিক ৬ ভাগ ভোট পেয়েছে। এএনসি’র প্রধান প্রতিদ্বন্দ্বী ডেমোক্র্যাটিক অ্যালায়েন্স পেয়েছে শতকরা ১৬ দশমিক ৭ ভাগ ভোট। ফলে এএনসি’র ভোটের পরিমাণ শতকরা ৭০ ভাগেই রয়ে গেছে, যা প্রথম থেকে ছিল।
প্রশাসনিক অঞ্চলসমূহ
ভূগোল
অর্থনীতি
কেপটাউন এ দেশের গুরুত্বপূর্ণ পর্যটন কেন্দ্র। জাতিসঙ্ঘের শ্রেণীবিন্যাস অনুযায়ী দক্ষিণ আফ্রিকা একটি মধ্য আয়ের দেশ। এখানে রয়েছে প্রচুর সম্পদ। তেমনি এখানকার অর্থ আইন, যোগাযোগ, জ্বালানি ও যাতায়াতব্যবস্থা বেশ উন্নত। এখানকার স্টক এক্সচেঞ্জটি বিশ্বের শীর্ষস্থানীয় বিশটির একটি। ২০০৭ সালে জিডিপি’র দিক দিয়ে দক্ষিণ আফ্রিকার অবস্থান ছিল ২৫তম। তবে বেকারত্বের হার অনেক বেশি এবং আয়ের বৈষম্য ব্রাজিলের প্রায় সমান। দক্ষিণ আফ্রিকা এ মহাদেশের সবচেয়ে বড় জ্বালানি উৎপাদনকারী ও ব্যবহারকারী দেশ। পর্যটনের জন্য দেশটি খুব প্রসিদ্ধ এবং রাজস্বের উল্লেখযোগ্য অংশ আসে পর্যটন খাত থেকে।
আফ্রিকার দেশগুলো ছাড়াও দক্ষিণ আফ্রিকার বাণিজ্য সম্পর্ক রয়েছে জার্মানি, যুক্তরাষ্ট্র, চীন, জাপান, যুক্তরাজ্য ও স্পেনের সাথে। প্রধান রফতানি দ্রব্য খাদ্যশস্য, হীরক, ফল, স্বর্ণ, ধাতব ও খনিজ দ্রব্য, চিনি ও উল। আমদানির এক-তৃতীয়াংশজুড়ে থাকে যন্ত্রপাতি ও যানবাহন। অন্যান্য আমদানি পণ্যের মধ্যে রয়েছে কেমিক্যাল সামগ্রী, উৎপাদিত পণ্য ও পেট্রোলিয়াম।
সংস্কৃতি
সমাজ ও সংস্কৃতি
দক্ষিণ আফ্রিকার বাসিন্দাদের নৃতাত্ত্বিক বৈচিত্র্যের কারণে এখানে কোনো একক সংস্কৃতি গড়ে ওঠেনি। খাদ্যের বৈচিত্র্যই পর্যটকদের অন্যতম প্রধান আকর্ষণের বিষয়।
দক্ষিণ আফ্রিকার কালো বাসিন্দারা এখনো বেশির ভাগই বাস করে গ্রামে। এরা প্রায়ই দারিদ্র্যের মধ্যে দিন কাটায়। অবশ্য বর্তমানে প্রচুরসংখ্যক কালো মানুষ শহুরে হয়ে উঠছে। ফলে ঐতিহ্যগত সংস্কৃতি থেকে তারা পশ্চিমা সংস্কৃতির দিকে ঝুঁকছে। শহুরে লোকরা ইংরেজিতে কথা বলে। তবে তাদের নিজস্ব ভাষাও রয়েছে।
মধ্যবিত্ত শ্রেণীর প্রায় পুরোটা শ্বেতাঙ্গ। ইদানীং কালোরা তাতে যুক্ত হচ্ছে দ্রুতগতিতে। তেমনি অশ্বেতাঙ্গ ও ভারতীয় বা এশীয়রাও অর্থনৈতিক দিক দিয়ে এগিয়ে যাচ্ছে।
আরও দেখুন
তথ্যসূত্র
বহিঃসংযোগ
from UCB Libraries GovPubs
at Curlie
Wikimedia Atlas of দক্ষিণ আফ্রিকা
বিষয়শ্রেণী:আফ্রিকার রাষ্ট্র
|
https://bn.wikipedia.org/wiki/%E0%A6%A6%E0%A6%95%E0%A7%8D%E0%A6%B7%E0%A6%BF%E0%A6%A3%20%E0%A6%86%E0%A6%AB%E0%A7%8D%E0%A6%B0%E0%A6%BF%E0%A6%95%E0%A6%BE
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
896,
970,
1197,
1568,
1706,
2320,
2986,
3671,
4309,
4996,
5122,
5644,
6170,
6860,
7495,
7933,
8489,
9038,
9420,
9685
],
"plaintext_end_byte": [
870,
969,
1175,
1567,
1683,
2301,
2985,
3670,
4300,
4982,
5121,
5614,
6169,
6851,
7486,
7899,
8488,
9005,
9410,
9680,
9866
]
}
|
Does Belgium have a mayor?
|
Municipalities of Belgium
|
english
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Belgium comprises 581 municipalities (Dutch: gemeenten; French: communes; German: Gemeinden) grouped into five provinces in each of two regions and into a third region, the Brussels-Capital Region, comprising 19 municipalities that do not belong to a province. In most cases, the municipalities are the smallest administrative subdivisions of Belgium, but in municipalities with more than 100,000 inhabitants, on the initiative of the local council, sub-municipal administrative entities with elected councils may be created. As such, only Antwerp, having over 500,000 inhabitants, became subdivided into nine districts (Dutch: districten). The Belgian arrondissements (also in French as well as in Dutch), an administrative level between province (or the capital region) and municipality, or the lowest judicial level, are in English sometimes called districts as well.
Lists of municipalities
Here are three lists of municipalities for each one of the three regions:
List of municipalities of the Brussels-Capital Region (19 municipalities)
List of municipalities of the Flemish Region (300 municipalities)
List of municipalities of the Walloon Region (262 municipalities)
History
Before 1830
The municipalities, as an administrative division, were officially created in 1795, when the Directoire reorganised the structures of the Ancien Régime. The municipalities with less than 5,000 inhabitants were grouped in so-called canton municipalities. In 1800, these canton municipalities were abolished again and the number of autonomous municipalities became 2,776.
Not much changed during the United Kingdom of the Netherlands, only a number of smaller municipalities were merged.
Between 1830 and 1961
In 1831, Belgium was divided into 2,739 municipalities, a number which remained more or less constant until 1961. The number of municipalities was reduced to 2,508 when the Belgian borders were recognised in 1839 as 124 municipalities were ceded to the Netherlands and another 119 municipalities became the Grand Duchy of Luxembourg. New municipalities were created until 1928. There were 2,528 municipalities in 1850, 2,572 in 1875, 2,617 in 1900 and a maximum of 2,675 in 1929. This also includes the municipalities of the East Cantons that were added to Belgium following the First World War.
From 1961 to 1977
In 1961, the so-called Unitary Law (Dutch: Eenheidswet; French: Loi unique; German: Einheitsgesetz), of which the fourth chapter was dedicated to the territorial organisation of the municipalities, was adopted. The authority to abolish municipalities was entrusted to the executive branch for a period of 10 years. Municipalities could be merged on financial grounds or on grounds of a geographical, linguistic, economic, social or cultural nature. In 1964 and in 1969 and 1970, roughly 300 municipalities ceased to exist and were subsumed into other municipalities. The number of municipalities was reduced from 2,663 in 1961 to 2,586 in 1965 and to 2,359 in 1971.
Article 4 of the constitution states that each municipality must belong to only one of the four official language areas that were established in 1962–63. In the three officially unilingual language areas, a couple of dozen municipalities in the vicinity of another language area must provide limited facilities for speakers of that other language. As only a law carried by special majorities can change the language status of any municipality, these arrangements have prevented some small municipalities with facilities to be merged in the 1970s, and thus the most minute Belgian municipalities are still found in this group, notably Herstappe with only 84 inhabitants (in 2006).[1]
Lucien Harmegnies, Minister of the Interior in the government of Gaston Eyskens (1968–1972) decided to continue the process of territorial reorganization of Belgium. In 1971, the provisions of the Unity Law were extended and modified to apply to large agglomerations, which were initially excluded from its provisions. It was another Minister of the Interior, Joseph Michel, who managed the process. On December 30, 1975, the law regarding the merger of the municipalities was adopted. The merger became effective on January 1, 1977. The merger of 1977 further reduced the number of municipalities in Belgium from 2,359 to 596.
Antwerp
Because of the specific nature of the reorganization in Antwerp, the law of December 30, 1975 didn't enter into force for Antwerp until January 1, 1983. The formerly independent municipalities were called districts and were given an advisory function. However, on January 1, 2001 they were given an administrative function again. The merger of Antwerp with the municipalities of Berchem, Borgerhout, Deurne, Hoboken, Ekeren, Merksem and Wilrijk in 1983 finally reduced the number of municipalities in Belgium to 589 and was the last reorganization of the municipalities for several decades because the merger of the 19 municipalities of Brussels was postponed indefinitely.
21st century
The fifth state reform (2001) transferred the responsibility over municipalities from the federal level to the three regions.
This did not instantly have any significant effect on the reorganisation of municipalties, up until the Flemish Bourgeois Government (2014-2019) provided a legal framework and financial incentives for municipalities to consider merging. This led 15 Flemish municipalities to merge into seven, decreasing the total number of Flemish municipalities from 308 to 300. Their municipal councils were elected in the regular elections of 14 October 2018, and the change took effect on 1 January 2019.
Municipal organization
Mayor
The Mayor (Dutch: Burgemeester; French: Bourgmestre; German: Bürgermeister) is not only the head of the municipality, he or she is also the representative of the Regional and the Federal Government at the local level. In that capacity, he or she is responsible for the execution of laws, decrees, ordinances and orders. The Mayor is also responsible for the maintenance of public order in his or her municipality. He or she chairs the College of Mayor and Aldermen or the Municipal College, depending on the Region, as well.
In the Flemish Region and the Brussels-Capital Region, the Mayor is appointed by the Regional Government, on the nomination of the Municipal Council, for a term of office of six years. In the Walloon Region, the Mayor is the municipal councillor who received the largest number of preferential votes of the majority party that received the largest number of votes in the municipal elections. Hence, it is also possible that the Mayor is not a member of the largest party, as the largest party is not always part of the governing coalition. It is also possible in the Walloon Region for the Municipal Council to adopt a constructive motion of no confidence in the Municipal College.
College
The executive organ of the municipality is known as the College of Mayor and Aldermen (Dutch: College van Burgemeester en Schepenen; French: Collège des Bourgmestre et Echevins), commonly referred to as the College of Aldermen (Dutch: Schepencollege; French: Collège échevinal), in the Flemish Region and the Brussels-Capital Region, and as the Municipal College (French: Collège communal; German: Gemeindekollegium) in the Walloon Region. This College is responsible for the daily administration of the municipality. It is also responsible for the preparation and implementation of the decisions of the Municipal Council.
Council
The Municipal Council (Dutch: Gemeenteraad; French: Conseil communal; German: Gemeinderat) is the representative assembly of the municipality and consists of members directly elected for a term of office of six years. The number of municipal councillors depends on the number of inhabitants of the municipality, and can vary from 7 to 55. It is responsible for all matters that are of municipal interest.
Differences between the Regions
Following the Fifth State Reform in 2001, the responsibility for the composition, the organization, the competences and the activities of the municipal institutions were devolved to the Regions, as well as the responsibility for the provincial institutions. As a result, there are several differences between the municipal institutions in the Flemish Region, the Walloon Region and the Brussels-Capital Region. The Walloon Region has also further devolved part of its responsibilities to the German-speaking Community with regards to its 9 municipalities.
The three Regions can amend or replace the existing legislation on the municipalities, most notably the New Municipal Law. In the Flemish Region the Municipal Decree of 15 July 2005 applies. In the Walloon Region the Code of Local Democracy and Decentralization applies. In the Brussels Region several provisions of the New Municipal Law have been modified by ordinance, such as the Ordinance of 17 July 2003. The legal framework in the three Regions is still relatively similar, but that could change in the future.
Agglomerations and federations
Since 1970, the Belgian Constitution includes the possibility to create agglomerations and federations of municipalities by law. This possibility was only used once in 1971 when the Brussels Agglomeration, comprising the 19 municipalities of Brussels, was put into place. It de facto ceased to exist in 1989 when the organs of the Brussels-Capital Region were established.
See also
Communities, regions and language areas of Belgium
List of Belgian municipalities by population
List of cities in Belgium
List of postal codes in Belgium
Municipalities with language facilities
Provinces of Belgium
Public Centre for Social Welfare (CPAS, OCMW)
– Association of Flemish Cities and Municipalities
– Union of Cities and Municipalities of Wallonia
– Association of the City and Municipalities of the Brussels-Capital Region
|
https://en.wikipedia.org/wiki/Municipalities%20of%20Belgium
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
232,
1219,
2405,
2659,
3900,
4844,
5512,
6849,
7386,
7586,
7928
],
"plaintext_end_byte": [
224,
1209,
2387,
2640,
3881,
4827,
5492,
6809,
7385,
7585,
7927,
8502
]
}
|
Silika kadiri ni nini?
|
Silika kadiri ya C. G. Jung
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Kati ya michango mikubwa aliyoitoa Carl Gustav Jung, mwanasaikolojia wa Uswisi (1875-1961), mmojawapo ni kuainisha makundi mawili ya watu kadiri wanavyoelekeza nguvu za nafsi yao ndani mwao (wandani) au nje yao (wasondani).
Mndani
Mndani anathamini ubora wa utendaji kuliko wingi wa vitendo. Anahitaji faragha ambapo atafakari mambo, ajue sababu zake na kuyapanga kichwani. Utafiti na msukumo wa ndani ni vya lazima kwake. Anawaza sana kabla hajatenda, kiasi kwamba pengine hatendi. Mbele ya matatizo anasema, “Hakuna haraka kuyatatua”. Mbele ya mahitaji ya watu anasitasita mpaka ajue ni ya kweli. Anapendelea kufuata dhamiri yake, kujitegemea katika shughuli, kusali na kufanya mambo peke yake. Kukutana na wengi kunamchosha. Hapendi kelele. Anafungamana na wachache ila kwa dhati. Kushirikiana na wengine kunamchanganya, na mbele ya wageni anaonekana mnyonge. Anajisetiri na kuficha hali yake isipokuwa kwa marafiki wa dhati. Kwake ni vigumu kushirikisha. Ni msikilizaji kuliko msemaji. Akisema kwa kawaida hazungumzii yale yanayomhusu. Akisimulia anapenda kuwa mwangalifu. Hakinai shughuli ileile hata akiifanya muda mrefu. Anapaswa kuangalia asijitafutie raha yake ya ndani, bila ya kujali wengine.
Msondani
Msondani anavutwa zaidi kutenda na kujitolea kwa wengine. Tangu utotoni anaonyesha kuwa anahitaji utendaji, kuona matukio mengi na hata kuwa na kelele za kutosha. Daima anapenda kuwa kati ya watu na mambo. Anajihusisha mara na matukio mapya na kuitikia mahitaji ya watu. Anapenda kuona matokeo mazuri ya kazi zake, hatimaye anaweza akajivunia. Si mvumilivu kufanya kazi ndefu. Anazifanya haraka, pengine bila ya kufikiri. Anapenda mabadiliko na kuchoka upesi akibaki peke yake. Anasaidiwa na vitendo vya liturujia, sala ya kijumuia, kushirikisha mawazo juu ya Injili, kutoa maombi ya hiari. Kumbe ni vigumu kwake kujitafutia nafasi za sala ya moyo. Anapenda malimwengu na yanayoambatana na wengine, “unaonaje, unasemaje, unafanyeje?” Anajionyesha ni nani ulimwenguni, ni mwepesi kusema na kutambua mambo. Anapenda kujulikana, kuwa na marafiki wengi. Ni mcheshi, anasalimia upesi, anapenda kuchanganyikana na watu. Anajitambulisha kwa wageni kabla hao hawajajitambulisha. Yuko tayari kueleza maisha yake mara anapokutana na watu. Anapenda kujua wengine wanamuonaje. Anapenda kueleza kwa sauti kuliko kwa maandishi. Ni mvivu kujibu barua, lakini mwepesi kujibu simu.
Tofauti nyingine
Watu wa makundi hayo yote mawili katika utendaji wana kawaida ya kutumia zaidi ama mawazo (mantiki), ama miguso (hisi za moyoni), ama hisi za nje (milango ya fahamu) ama machale (kuona mbali). Hivyo tunapata aina nane za silika (2x4).
Wanaotumia mawazo
Wanaotumia mawazo katika kupima, kuchanganua, kupanga, kuchagua na kuamua mambo wanazingatia ukweli wa hakika (sheria na uthibitisho) kuliko msukumo wa moyo na maoni ya wengine. Ni wachambuzi: wanajitahidi kuelewa undani wa kila mada, kujua daima zaidi na kupata maelezo juu ya malengo na matazamio. Wanazingatia matokeo ya tafakuri yao. Wanapenda utaratibu na kupanga mambo. Wana msimamo kwa kuwa wanajua wanataka nini. Baada ya kuamua wanapenda kutekeleza. Wanapima mambo bila ya kujali utu, kwa kuwa kwao sheria na haki zinashika nafasi ya kwanza; hivyo pengine wanaumiza bila ya kujitambua. Wanaposema wanafuata mawazo yao, wanaeleza vizuri habari pamoja na rai zao na ni hodari kutoa hoja. Si wepesi kuonyesha wanavyohisi moyoni. Ajenda zao binafsi ni muhimu kwao. Hawana muda mwingi kwa mahitaji ya wengine. Hawana upendeleo, nao wenyewe wanataka kutendewa kwa haki. Wanaona vigumu kusifu na kupongeza, bali wako [[radhi kukosoa, kukemea na kushambulia wengine. Wanajihusisha na haki (stahili za watu) hata kuleta mapinduzi nchini. Wanafaa kuongoza (utawala na utekelezaji). Katika migongano wanajitafutia usalama. Katika michezo wanataka ushindi. Wanajiuliza, “Nitumie njia gani? Nipangeje mawazo yangu vizuri?”
Wanaotumia miguso
Wanaotumia miguso wanazingatia hasa utu. Wanapokusanya maarifa wanapatwa na maono kuhusiana nayo. Wanaamua kufuatana na tunu zao. Mara nyingi wanaacha uamuzi uchukuliwe na wengine (“unichagulie”). Wanatawaliwa na hisi za moyo kuliko kufuata fikra na hoja. Wanajali na kushiriki miguso ya wengine. Wanapenda kuwafurahisha hata katika mambo yasiyo na maana. Ni hodari kushughulikia hali yao na hawapendi kuwaudhi: hivyo wanakimbilia masengenyo. Ni wapendevu, watulivu, wepesi kusamehe. Wanajitahidi kukwepa migongano na kutatua matatizo. Wanapendekeza umoja na hisia nzuri. Wanapenda kuthaminiwa na kupongezwa, hivyo hawana raha ikiwa wengine hawawajali, hawawaamini wala kuwakumbuka. Wanaelekea kusikitika na kuumia. Wako macho kuorodhesha wanaojitolea na kuchangia ustawi wa jamii, na kushauri kuhusu masuala hayo. Wanasema kwa kutumia mifano, hadithi na mang’amuzi yao. Wanajiuliza, “Nani ataguswa na uamuzi wangu?”
Wanaotumia hisi
Wanaotumia hisi za nje katika kutambua hali halisi na utendaji ambao unahitajika na kuwezekana. Kwa kawaida ni hodari kuamua mambo na kutenda kadiri ya mazingira bila ya kusitasita. Kisha kuamua wanataka kutekeleza mara moja, wasiwe na raha mpaka uamuzi wao utimizwe. Ni hodari kwa kazi fupi. Hawapendi kuwaza hewani. Wanaamini mang’amuzi kuliko miguso. Kwao ni vigumu kujinyima matakwa ya milango ya fahamu. Wanapenda mno starehe na anasa, wanafuata tamaa za mwili. Wanathamini sana maoni na kusema ukweli. Hawaogopi kukabili wengine. Katika maelezo yao wanatumia maneno mengi na kufuata utaratibu. Wanajiuliza, “Hali ni ipi? Nifanye nini?”
Wanaotumia machale
Wanaotumia machale katika kutambua mambo wanapendelea yale ya kutarajiwa (hata kama ni ndoto za mchana) kuliko yaliyopo sasa hivi. Wanapendelea mambo magumu na yasiyojulikana, hata yakiwa juu ya uwezo wao. Wanapenda kuvumbua vyote vinavyowezekana na kutabiri yatakayotokea (faida, hasara n.k.). Wanapata mawazo ghafla na kama kwa kuota. Wana matazamio makubwa, tena wanapenda kuvuka malengo, lakini kabla hawajayafikia, wanayarukia mengine. Hivyo wanafanya mambo mbalimbali kwa wakati mmoja. Hawapendi kufanya yaleyale daima, bali kufanya au kujifunza mapya. Ni hodari kuzua mambo, kuanzisha, kuleta mabadiliko katika yote. Wanaweza kuhamasisha watu ili nao wapate mawazo mapya na kuona mambo yanayowezekana. Hawaridhiki na ukweli unaoeleweka, wanatafuta ule uliofichika au sababu zake (“huyu ni hivi kwa sababu...”). Wanapendelea kutumia hadhiti, ndoto, mithali, mifano, mafumbo, vitendawili, maono, alama n.k. kuliko kusema kwa hakika na wazi. Ni kama wanatafuta njia ya kujieleza. Wanapepesa macho huku na huku wagundue lolote. Mitazamo yao juu ya watu na mambo ni ya jumla, hivyo mara nyingi wanashindwa kupata picha kamili kwa kugundua kasoro au sifa ndogondogo. Hawawezi kuongoza. Wakifanya kazi wanaifanya kwa bidii hasa. Wanajiuliza, “Mambo gani yanawezekana katika maisha yangu?”
Umuhimu wa kuwa na silika mchanganyiko
Kila silika ina sifa na kasoro. Tunahitaji kufikia uwiano fulani ndani mwetu kwa kujifunza toka kwa wenzetu. Vilevile katika jamii silika tofauti zinatakiwa kukamilishana. Kumbe mara nyingi tunapuuzia mtazamo na vipawa vya wengine; matokeo yake tunaishi na kufanya kazi kwa kukwaruzana. Sababu ya kwanza ni kutojielewa wala kuelewa watu na maelekeo yao. Basi, silika moja ikitaka kutawala bila ya kujali wengine, inajitafutia hoja hata za kidini, kumbe ni suala la saikolojia tu: k.mf. kuhusu kuacha mlango wazi kwa wageni au kuufunga.
Hivyo mtu wa mawazo anamhitaji anayefuata miguso ili kutabiri miguso ya wengine (watajisikiaje), kubembeleza, kupatanisha, kushawishi, kutangaza mambo, kuuza, kusadikisha na kuamsha shauku na bidii.
Upande wake, anayetumia miguso anamhitaji mtu wa mawazo ili kuchanganua, kutofautisha, kupanga, kupima matukio, kufuata sheria na mwongozo, kutambua makosa kabla ya kutenda, kutambua kasoro zilizopo ili kusonga mbele, kutaarifu yanayotakiwa kuarifiwa, kuwa imara mbele ya upinzani, kuongoza kwa msimamo, kufukuza watu kazini kama ni lazima.
Vilevile anayefuata hisi za nje anamhitaji mtu wa machale ili kusoma alama za nyakati zijazo, kuona namna ya kujiandaa kwa kesho, kuangalia mahitaji mapya, kukabili magumu kwa bidii kuleta uwezekano mpya, kuwa na shauku, kutambua heri ijayo. Upande wake, mtu wa machale anamhitaji mtu anayefuata hisi ili kuangalia kila kitu, kusoma mawazo ya wengine, kuzingatia masharti yote ya [[mkataba, kujua kinachohitajika sasa hivi, kuzingatia tunaishi leo si kesho, hivyo furaha ya sasa ni muhimu, kutunza kumbukumbu, kukabili matatizo, kusubiri na hatimaye kuleta matokeo ya kufaa.
Jamii:Saikolojia
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/Silika%20kadiri%20ya%20C.%20G.%20Jung
|
{
"plaintext_start_byte": [
10,
285,
1765,
3188,
4507,
5110,
8182,
24000,
25514,
25874,
27299,
32312,
32535,
33886,
35685,
36138,
38847,
39714,
40004,
40271
],
"plaintext_end_byte": [
217,
1764,
3187,
4468,
5109,
8181,
23949,
25302,
25838,
27207,
32170,
32450,
33885,
35505,
36008,
38661,
39684,
39947,
40248,
40388
]
}
|
2018 నాటికి కశింకోట మండలంలో ఎన్ని ఉన్నత పాఠశాలలు ఉన్నాయి?
|
విశాఖపట్నం జిల్లా
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
విశాఖపట్నం జిల్లా ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌లోని ఒక జిల్లా. దీని ముఖ్యపట్టణం విశాఖపట్నం
జిల్లా పేరు వెనుక చరిత్ర
శివ పార్వతుల తనయుడు, శుక్ర గ్రహాధినేత, యుద్ధాల దేవుడు, ధైర్య సాహసాలకు మారు పేరూ అయిన, విశాఖ పేరిట నగరానికి ఈ పేరు వచ్చిందని ప్రతీతి. ప్రాచీన గ్రంథాలైన రామాయణ, మహాభారతా లలో ఈ ప్రాంత ప్రస్తావన ఉన్నట్లు కనిపించుచున్నది. రాముడు సీత కొరకు వెదకుచూ ఈ ప్రాంతం గుండానే వెళ్ళినట్లు, ఈ పరిసరాల్లోనే శబరిని కలవగా ఆమె హనుమంతుడు నివసించే కొండలకు దారి చూపినట్లుగా రామాయణం తెలియజేస్తున్నది. రాముడు జాంబవంతుని కలిసింది కూడా ఈ ప్రాంతం లోనే. ఈ ప్రాంతంలోనే భీముడు బకాసురుని వధించినాడని ప్రతీతి. ఇక్కడికి 40 కి మీల దూరంలోని ఉప్పలం గ్రామంలో పాండవుల ఆయుధాలను (రాతి)చూడవచ్చు.
స్థానికంగా వినవచ్చే కథ ఒకటి ఇలా ఉంది.(9-11 శతాబ్దపు) ఒక ఆంధ్ర రాజు, కాశీకి వెళ్తూ ఇక్కడ విశ్రాంతి కొరకు ఆగాడు. ఆ ప్రదేశ సౌందర్యానికి ముగ్ధుడై,తన ఆరాధ్య దైవమైన విశాఖేశ్వరునికి ఇక్కడ ఒక గుడి నిర్మింపజేసాడు. కాని పురాతత్వ శాఖ ప్రకారం మాత్రం ఈ గుడి 11, 12 శతాబ్దాలలో కుళోత్తుంగ చోళునిచే నిర్మించబడినదని తెలుస్తోంది. శంకరయ్య చెట్టి అనే ఒక సముద్ర వ్యాపారి ఒక మండపాన్ని నిర్మించాడు. ప్రస్తుతం ఈ గుడి లేనప్పటికీ, - ఒక 100 ఏళ్ళ కిందట తుపానులో కొట్టుకు పోయి ఉండవచ్చు - ఈ ప్రాంతపు పెద్దవారు తమ తాతలతో ఈ గుడికి వెళ్ళినట్లుగా చెప్పే వృత్తాంతాలు ఉన్నాయి.
ఈ గుడికి దగ్గర లోనే, నాటి విశాఖపట్నంలోనే ధనికుడయిన వ్యక్తికి పెద్ద ఇల్లు ఉండేదట ఆ ఇంటి సింహద్వారానికి, దెవుడి గుడికి ఉన్నట్లుగా, చిన్న చిన్న గంటలు ఉండేవని, అ ఇంటి కోడలు, రాత్రి పడుకునే ముందు సింహద్వారపు తలుపులు మూసివేస్తున్నప్పుడు అయ్యే గంటల చప్పుడు ఊరంతా వినబడేవట అతి చిన్న గ్రామమయిన విశాఖపట్టణ గ్రామ ప్రజలు, ఆ గంటల చప్పుడు విని, పలానావారి కోడలు పనిపూర్తిచేసుకుని తలుపులు వేసుకుంటుంది అని అనుకునేవారు అని పెద్దలు చెప్పగా 1963 లో విన్నాను. అప్పటికి సముద్రము చాలా దూరంగా ఉండేదట
జిల్లా చరిత్ర
గోదావరి నది వరకు విస్తరించిన ప్రాచీన కళింగ సామ్రాజ్యంలో భాగమైన ఈ ప్రాంతపు ప్రస్తావన క్రీ. పూ. 5, 6 శతాబ్దాల నాటి హిందూ, బౌద్ధ గ్రంథాలలోను, క్రీ.పూ. 4 వ శతాబ్దికి చెందిన సంస్కృత వ్యాకరణ పండితులైన పాణిని, కాత్యాయనుని రచనల లోను ఉంది.
చరిత్ర ప్రకారం, ఇది ఒక పల్లె గ్రామము. జాలరులు చేపలు పట్టుకునే కుగ్రామము. ఇక్కడ విశాఖేశ్వరుని ఆల యం ఉండేదని, ఆయన పేరుమీదే, ఈ గ్రామానికి ఆ పేరు వచ్చిందట. కాలక్రమంలో, సముద్రం ముందుకు రావటంతో, ముంపుకు గురై, ఆ ఆలయం సముద్రంలో కలిసిపోయిందని చెబుతారు. సముద్రాల పక్కన, నదుల పక్కన ఉండే గ్రామాలను తెలుగు వారు పట్టణముగా పిలిచే వారు. అందుచేత, పూర్వీకులకు, ఆ గ్రామం పేరు వినగానే, ఆ గ్రామం నది ఒడ్డున గాని, సముద్రం ప్రక్కన గాని ఉన్నట్లుగా తెలిసేది. ఆంధ్రులకు ఈ పట్టణము అన్నమాట ఒక సంకేతమును ఇచ్చే పదము.. ఈ ప్రాంతమంతా. క్రీస్తు పూర్వం 260లో అశోక చక్రవర్తి పాలనలో కళింగ దేశం ఉండేది. ఆ కళింగ దేశంలో, అంతర్భాగంగా ఈ విశాఖపట్టణము ప్రాంతం అంతా ఉండేది. తెలుగు దేశాన్ని, త్రికళింగదేశము అనే (త్రిలింగ దేశము, తెలుగు దేశము) చరిత్ర కారులు చెబుతారు. ఈ ప్రాంతాన్ని ఎన్నో ప్రముఖ వంశాల వారు పరిపాలించారు. వాటిలో కొన్ని: 7 వ శతాబ్దంలో కళింగులు, 8 వ శతాబ్దంలో వేంగి (ఆంధ్ర రాజులు) చాళుక్యులు(ఆంధ్రమహాభారతం రచన వీరి కాలంలోనే జరిగింది), తరువాతి కాలంలో రాజమండ్రి రెడ్డి రాజులు, పల్లవ రాజులు, చోళులు, తరువాత గంగ వంశం రాజులు గోల్కొండకు చెందిన కుతుబ్ షాహి లు, మొగలులు, హైదరాబాదు నవాబులు, ఈ ప్రాంతాన్ని పాలించారు. 15వ శతాబ్దం నాటికి, ఆంధ్రదేశానికి స్వర్ణయుగం తెచ్చిన విజయనగర సామ్రాజ్యంలో అంతర్బాగమైంది.
260 బి.సి- అశోక చక్రవర్తి కళింగ యుద్ధంలో కళింగ దేశాన్ని జయించాడు. విశాఖపట్టణం అప్పుడు, కళింగ దేశంలో ఒక భాగంగా ఉండేది.
13 ఎ.డి – సింహాచలం దేవస్థానం నిర్మాణం జరిగింది.
208 ఎ.డి – చంద్ర శ్రీ శాతకర్ణి విశాఖప్రాంతాన్ని పాలింఛిన రాజు.
1515 ఎ.డి – ఆంధ్రభోజుడు శ్రీకృష్ణ దేవరాయలు విశాల సామ్రాజ్యంలో, విశాఖప్రాంతం ఒక భాగం. అతని పాలనా కాలంలో, సింహాచలాన్ని పలు మార్లు దర్శించి, పచ్చల పతకాన్ని, మరికొన్ని నగలను బహూకరించినట్లు శాసనాలు ఉన్నాయి. ఈ పచ్చల పతకాన్ని గజ్జెల ప్రసాద్ అనే స్టూవర్టుపురం గజదొంగ, దొంగతనం చేసాడు. దొంగ దొరికాడు. కానీ, పచ్చల పతకంలోని పచ్చలు కొంచెం విరిగాయి.
1515లో రాయలు, కొండవీడును ముట్టడించాడు. కొండవీడు 1454 నుండి గజపతుల ఆధీనంలో ఉంది. ఇదే సమయంలో ప్రతాపరుద్ర గజపతి, కృష్ణానది ఉత్తర భాగమున పెద్ద సైన్యంతో విడిదిచేశాడు. ఈ యుద్ధమున రాయలు విజయం సాధించాడు. తరువాత రాయలు కొండవీడును అరవై రోజులు పోరాడి 1515 జూన్ 6 న స్వాధీనం చేసుకున్నాడు. తరువాత, రాయలు, మాడుగుల, వడ్డాది, సింహాచలము లను స్వాధీనం చేసుకొని సింహాచలం నరసింహ స్వామిని పూజించి అనేక దాన ధర్మాలు చేసాడు.
1757: బొబ్బిలి యుద్ధం 1757 జనవరి 23 న ఫ్రెంచి జనరల్ బుస్సీ నాయకత్వంలో జరిగింది. విజయనగరం రాజు గెలవటం వలన, బొబ్బిలి సంస్థానం విజయనగరం సంస్థానంలో కలిసింది.
1794: పద్మనాభయుద్ధం 1794 జూలై 10 నాడు విజయనగరం రాజు (చిన విజయ రామరాజు) కి, కల్నల్ పెండర్గస్ట్ (మద్రాసులోని బ్రిటిష్ గవర్నర్ జాన్ ఆండ్రూస్ తరపున) కి మధ్య జరిగింది. ఆంగ్లేయులు గెలిచిన కారణంగా, మొత్తం విజయనగరం సంస్థానం (బొబ్బిలి సంస్థానంతో కలిపి), ఆంగ్లేయుల పాలన లోకి వచ్చింది.. కానీ, ఈ సంస్థానం అంతా, మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీ పాలనలోనికి వచ్చింది అనుకోవాలి.
18 వ శతాబ్దంలో విశాఖపట్నం ఉత్తర సర్కారులలో భాగంగా ఉండేది. కోస్తా ఆంధ్ర లోని ప్రాంతమైన ఉత్తర సర్కారులు మొదట ఫ్రెంచి వారి ఆధిపత్యంలో ఉండి, తరువాత బ్రిటిషు వారి అధీనంలోకి వెళ్ళాయి. మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీలో విశాఖపట్నం ఒక జిల్లాగా ఉండేది.
1804: 1804 సెప్టెంబర్ – విశాఖపట్టణం జిల్లా మొట్టమొదటగా ఏర్పడింది. (1803 అని కూడా అంటారు).
1804 నుంచి 1920 వరకు జిల్లా పరిపాలన విధానం గురించి స్పష్టంగా తెలియదు.
1857: ప్రథమ స్వాతంత్ర్య యుద్ధం జరిగినది ఈస్ట్ ఇండియా కంపెని మూటా ముల్లె సర్దుకుని, భారతా దేశాన్ని, బ్రిటిష్ ప్రభుత్వానికి అప్ప చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. భారత దెశ పాలనా బాధ్యతా బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం మీద పడింది.
1858: యునైటెడ్ కింగ్ డం పార్లమెంటు, (బ్రిటిష్ పార్లమెంట్ ), గవర్నమెంట్ ఆఫ్ ఇండియా చట్టము 1858 చేసింది. భారత దేశ పాలనా బాధ్యతను, బ్రిటిష్ సివిల్ సర్వీసుకి చెందిన అధికార్లు, తీసుకున్నారు.
1860: ఇప్పటి మెసర్స్ ఎ.వి.ఎన్. కళాశాల, ఒక చిన్న పాఠశాలగా మొదలైంది.
1866 లేదా 1876: ఈ చిన్న పాఠశాల, ఉన్నత పాఠశాల ( ఈ నాటి మెసర్స్ ఎ.వి.ఎన్. కళాశాల) గా ఎదిగింది. ఇ. వింక్లర్ అనే యూరోపియన్ ప్రధాన ఉపాధ్యాయుడుగా ఉన్నాడు.
1878: ఈ ఉన్నత పాఠశాల (నేటి మెసర్స్ ఎ.వి.ఎన్. కళాశాల), కళాశాల స్థాయికి ఎదిగింది. ఇ.వింక్లర్, ప్రధాన ఉపాద్యాయుడే, ఈ కళాశాలకు ప్రిన్సిపాల్. ఈ కళాశాల పేరు “హిందూ కళాశాల”
1882: మద్రాస్ ఫారెస్ట్ చట్టము1882లో చేసారు. దీనివలన అడవులలో పోడు పద్ధతిన వ్యవసాయము చేసే గిరిజనులకు ఇబ్బందులు కలిగాయి. ఈ ఇబ్బందులే, రంప పితూరీ (1922-1924) కి కారణమయ్యాయి.
1886: 1858 నుంచి భారత దేశపాలనా బాధ్యతను తీసుకున్న బ్రిటిష్ సివిల్ సర్వీసు వారి స్థానంలో, ఇంపీరియల్ సివిల్ సర్వీసుకి చెందిన అధికార్లు వచ్చారు. [[బ్రిటిష్ ఇండియా సివిల్ సర్వీస్ ) గా కూడా వీరిని పిలిచే వారు. ఈ అధికార్లను, గవర్నమెంట్ ఆఫ్ ఇండియా చట్టము 1858 లోని సెక్షన్ 32 ప్రకారం నియమించేవారు. తరువాతి కాలంలో వీరినే ఇండియన్ సివిల్ సర్వీస్ ఐ.సి.ఎస్గా పిలిచేవారు
1892: “హిందూ’’ కళాశాల పేరును మెసర్స్ ఎ.వి.ఎన్. కళాశాలగా మార్చారు. ఆనాటి జమీందారు ఇచ్చిన 11 ఎకరాల భూమి, లక్షరూపాయల విరాళం, కళాశాల కోసం ఒక పెద్ద భవనం, మరొక 15000 రూపాయలు అతని భార్య గుర్తుగా, అంకితం వెంకట నరసింగరావు. విరాళం ఇచ్చాడు అందుకని అతని భార్య పేరు పెట్టారు..
1902 - ఆంధ్ర వైద్య కళాశాలను స్థాపించారు. ఈ వైద్య విద్యార్థులకు కింగ్ జార్జి ఆసుపత్రిలో శిక్షణ ఇస్తారు.
1904 - మద్రాసు నుంచి కలకత్తా వరకు విశాఖపట్టణము (నాడు వైజాగ్ పటేంగా ఇంగ్లీషు వాడు పలికే వాడు) మీదుగా రైలు దారిని (రైల్వే) ప్రారంభించారు.
1907 - బ్రిటిష్ పురాతత్వశాస్త్రవేత్త, అలెగ్జాండర్ రీ, 2000 సంవత్సరాల నాటి బౌద్ధుల కాలంనాటి శిథిలాలను, విశాఖపట్టణానికి 40 కి.మీ దూరంలో ఉన్న శంకరం గురించి వెల్లడించాడు. అక్కడి ప్రజలు, ఆ ప్రాంతాన్ని బొజ్జన్నకొండ అంటారు.
1920: ఆంధ్రప్రదేశ్ ఆంధ్ర ఏరియా డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్స్ చట్టము, 1920,
1920: 1920 నుంచి 31 అక్టోబర్ 1959 వరకూ విశాఖపట్టణం జిల్లా పరిపాలన డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్ (జిల్లా బోర్డ్) ద్వారా జరిగింది.
1922: అల్లూరి సీతారామరాజు జరిపిన రంప పితూరీ, 1922 నుంచి 1924 వరకు రెండు సంవత్సరాలు జరిగింది. ఆ సమయంలో, విశాఖపట్నం జిల్లా కలెక్టర్ గా రూదర్ ఫొర్డ్ ఉన్నాడు.
1933 - 1933 అక్టోబరు 7 - విశాఖపట్టణం (వైజాగ్ పటేం పోర్టు) పోర్టును స్థాపించారు.
1941 - 1941 ఏప్రిల్ 6 - జపాన్ వారి యుద్ధ విమానాలు విశాఖపట్టణం మీద బాంబులు వేసాయి. ఎవరూ మరణించ లేదు. ఆ భయంతో, విశాఖ వాసులు కొందరు ఇళ్ళు తక్కువ ధరకు అమ్ముకుని విశాఖ వదిలి పోయారు. భయంలేని వారు, ఆ ఇళ్ళను తక్కువ ధరకు కొనుక్కున్న సంగతి, ఆ నాటి తరంవారు కథలుగా చెప్పుతారు.
1947: 1947లో స్వాతంత్ర్యం వచ్చేనాటికి, భారతదేశంలో ఉన్న ఒకే ఒక్క పెద్ద జిల్లా విశాఖపట్టణం జిల్లా. స్వాతంత్ర్యం వచ్చే నాటికి విశాఖపట్నమే దేశంలోకెల్లా అతి పెద్ద జిల్లా. తరువాత దానిని శ్రీకాకుళం, విజయనగరం, విశాఖపట్నం జిల్లాలుగా విడగొట్టారు.
1947 - నేటి తూర్పు నౌకాదళానికి పునాదిగా, 1947లో ఇంగ్లీషు వారు (రాయల్ నేవీ), ఆ నాడు బర్మాలో జరుగుతున్న యుద్ధానికి (రెండవ ప్రపంచ యుద్ధం) సహాయంగా, సరుకులు ఆయుధాలు, రవాణా చేయటానికి ఇక్కడ ఒక 'బేస్' ని స్థాపించారు. దాని పేరే హెచ్.ఎమ్.ఐ.ఎస్. సర్కార్స్ (హెర్ మెజెస్టీ ఇండియన్ షిప్ సర్కార్స్). నేడది ఐ.ఎన్.ఎస్. సర్కార్స్ (ఇండియన్ నేవల్ షిప్)గా పేరు మార్చుకుంది. ఆ నాడు ఇంగ్లీషు వారు వేసిన విత్తనం, నేడు తూర్పు తీరాన్ని అంతా రక్షించే 'తూర్పు నౌకా దళం' అనే వట వృక్షంగా ఎదిగింది.
1950: విశాఖపట్టణం జిల్లా నుంచి 1950 ఆగస్టు 15 న శ్రీకాకుళం జిల్లా ఏర్పడింది.
1955: ఆంధ్రప్రదేశ్ తెలంగాణ ఏరియా డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్స్ చట్టము, 1955
1959: విశాఖపట్టణం జిల్లాలో డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్స్ (జిల్లా బోర్డు) పాలన 31 అక్టోబర్ 1959 అంతమైంది.
1959: విశాఖపట్టణం జిల్లా ప్రజా పరిషత్ 01.11.1959 న ఏర్పడింది. ఆంధ్ర ప్రదేశ్ అవతరణ దినము.
1957: బల్వంతరాయ్ మెహతా కమిటీ (జనవరి 1957 లో కేంద్ర ప్రభుత్వము నియమించింది. 1957 నవంబరులో ఈ కమిటీ తన సిఫార్సులను కేంద్రప్రభుత్వానికి అందజేసింది
1964:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ గ్రామ పంచాయతి చట్టము 1964
1968: ఆంధ్రప్రదేశ్ మండల ప్రజా పరిషధ్స్, జిల్లా ప్రజా పరిషద్, జిల్లా అభివృద్ద్ఝి సమీక్ష మండలం స్ చట్టము, 1968.
1979: విశాఖపట్నం జిల్లా లోని కొంత భాగం, శ్రీకాకుళం జిల్లా నుంచి మరి కొంతభాగం కలిపి 1 జూన్ 1979 న విజయనగరం జిల్లా ఏర్పడింది. దీనితో ఆంధ్రప్రదేశ్ రాష్ట్రంలోని మొత్తం జిల్లాల సంఖ్య 23 కు చేరింది.
1994: ఆంధ్రప్రదేశ్ పంచాయితీ రాజ్ చట్టము 1994. 30.5.1994 తేది నుంచి, అమలు లోనికి వచ్చింది.
పర్యాటక ప్రాంతాలు
ఈ జిల్లాలో, బౌధ్ధమతము కూడా వర్ధిల్లింది. అందుకు గుర్తుగా, ఈ జిల్లాలోబొజ్జన్నకొండ, శంకరము, తొట్లకొండ వంటివి పర్యాటక కేంద్రాలుగా ఉన్నాయి. ఋషికొండ, రామకృష్ణ బీచ్, భీముని పట్టణము వంటి, చక్కటి సముద్ర తీరాలు, అనంతగిరి, అరకు లోయ, కైలాసగిరి వంటి ఎత్తైన కొండల ప్రాంతాలు, భీముని పట్టణములోని, సాగర నదీ సంగమ ప్రాంతాలు, బొర్రా గుహలు, ప్రసిద్ధి చెందినవి, ప్రాచీనమైన సింహాచలం వంటి దేవాలయాలు, వలస పక్షులు వచ్చే కొండకర్ల ఆవ, తాటి దోనెలలో కొందకర్ల ఆవలో నౌకా విహారము వంటి పర్యాటక కేంద్రాలు జిల్లాలో ఉన్నాయి.
భౌగోళిక స్వరూపం
ఆర్ధిక స్థితి గతులు
డివిజన్లు లేదా మండలాలు, నియోజక వర్గాలు
భౌగోళికంగా విశాఖపట్నం జిల్లాను 42 రెవిన్యూ మండలాలుగా విభజించారు[1]. ఇది ఒక పట్టణ ప్రాంతంతో కలిపి మొత్తం 43 విభాగాలు అయ్యాయి.
సంఖ్యపేరుసంఖ్యపేరుసంఖ్యపేరు1ముంచంగిపుట్టు15గొలుగొండ28విశాఖపట్నం మండలం2పెదబయలు16నాతవరం29విశాఖపట్నం (పట్టణ)3హుకుంపేట17నర్సీపట్నం30గాజువాక4డుంబ్రిగుడ18రోలుగుంట31పెదగంట్యాడ5అరకులోయ19రావికమతం32పరవాడ6అనంతగిరి20బుచ్చెయ్యపేట33అనకాపల్లి7దేవరాపల్లి21చోడవరం34మునగపాక8చీడికాడ22కె.కోటపాడు35కశింకోట9మాడుగుల23సబ్బవరం36మాకవరపాలెం10పాడేరు24పెందుర్తి37కోట ఉరట్ల11గంగరాజు మాడుగుల25ఆనందపురం38పాయకరావుపేట12చింతపల్లి26పద్మనాభం39నక్కపల్లి13గూడెం కొత్తవీధి27భీమునిపట్నం40శృంగరాయవరం14కొయ్యూరు41ఎలమంచిలి42రాంబిల్లి43అచ్యుతాపురం
విశాఖపట్టణము జిల్లా ప్రజా పరిషత్
ఆంధ్రప్రదేశ్ ఆంధ్ర ఏరియా డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్స్ చట్టము, 1920, ఆంధ్రప్రదేశ్ తెలంగాణ ఏరియా డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్స్ చట్టము, 1955 ఆధారంగా ఏర్పడిన డిస్ట్రిక్ట్ బోర్డ్ (జిల్లా బోర్డ్ ) ఆనాడు జిల్లా పరిపాలన సాగించేవి.
1804 సెప్టెంబర్: విశాఖపట్టణం జిల్లా మొట్టమొదటగా ఏర్పడింది. (1803) అని కూడా అంటారు. విశాఖపట్టణం జిల్లా, 1804 నాడు ఏర్పడినది. 1804 నుంచి 1920 వరకు పరిపాలన గురించి స్పష్టంగా తెలియదు. విశాఖపట్టణం జిల్లా నుంచి 1950 ఆగస్టు 15 న శ్రీకాకుళం జిల్లా ఏర్పడింది. ఆ తరువాత విశాఖపట్టణం జిల్లా ప్రజా పరిషత్ 01.11.1959 న ఏర్పడింది.
బల్వంతరాయ్ మెహతా కమిటీ (జనవరి 1957లో కేంద్ర ప్రభుత్వము నియమించింది. 1957 నవంబరులో ఈ కమిటీ తన సిఫార్సులను కేంద్రప్రభుత్వానికి అందజేసింది) వివిధ స్థాయిలలో అంటే, గ్రామం, మండలం, (లేదా బ్లాక్) మరియు జిల్లా స్థాయిలో అధికార వికేంద్రీకరణకు సాధనంగా మూడు అంచెల ( టైర్) పంచాయితీ రాజ్ వ్యవస్థను ఏర్పాటు చేయాలని సిఫార్సు చేసింది.
ప్రస్తుతం ఉన్న చట్టం కంటే ముందు, జిల్లా ప్రజా పరిషత్తులు, మండల ప్రజా పరిషత్తులు ఆంధ్రప్రదేశ్ మండల ప్రజా పరిషద్స్ అండ్ జిల్లా ప్రజా పరిషద్స్ అండ్ జిల్లా అభివృద్ధి సమీక్ష మండలం స్ చట్టము 1968( లేదా) 1986 కింద ఏర్పాటు చేయబడ్డాయి.
ప్రస్తుత చట్టం, అంటే, ఆంధ్రప్రదేశ్ పంచాయితీ రాజ్ చట్టము 1994, ఏక్ట్ నెంబరు 13 ఆఫ్ 1994 (1994 సంవత్సరములో చేసిన 13వ చట్టము), 30.5.1994 తేది నుంచి, అమలు లోనికి వచ్చింది. ఈ కొత్త చట్టము అమలులోనికి వచ్చి, అంతవరకూ అమలులో ఉన్న ఆంధ్ర ప్రదేశ్ గ్రామ పంచాయతి చట్టము 1964, మరియు ఆంధ్రప్రదేశ్ మండల ప్రజా పరిషధ్స్ జిల్లా ప్రజా పరిషద్ జిల్లా అభివృద్ద్ఝి సమీక్ష మండలం స్ చట్టము 1968 చట్టాలను తొలగించారు.
ఆంధ్రప్రదేశ్ పంచాయితీ రాజ్ చట్టము 1994 ఒక సమగ్రమైన చట్టము. ఈ చట్టము, అంతకు ముందు అమలులో ఉన్న చట్టాలలోని అన్ని నిబంధనలను, తనలో విలీనం చేసుకుంది. గ్రామ పంచాయతీలు, మండల ప్రజా పరిషత్తులు, జిల్లా ప్రజా పరిషత్తులలో ఉన్న ఒకే విషయమైన (ఏక రూపం) ఎన్నికలు, సమావేశాలను ఏర్పాటు చేయటము, ప్రతీ అంచె తోను (మూడు అంచెలు) సంబంధాలు నెలకొల్పటము, పరిపాలనా సంబంధమైన నివేదికలు, జమా ఖర్చులు (బడ్జెట్ ) వగైరా విషయాలను సమగ్రంగా, సవివరంగా కొత్త చట్టములో పొందుపరిచారు.
రవాణా వ్వవస్థ
విశాఖపట్నం జిల్లా కలెక్టరు కార్యాలయం
ముఖ్య వ్యాసం: విశాఖపట్నం జిల్లా కలెక్టరు కార్యాలయం
విశాఖపట్నం నగరాభివృద్ధి సంస్థ
విశాఖపట్నం అభివృద్ధి కోసం, విశాఖపట్నం చుట్టుపక్కలఅభివృద్ధి కోసం, 1962 నుంచి, టౌన్ ప్లానింగ్ ట్రస్టు (టి.పి.టి) ఉండేది. ఇదే, టౌన్ ప్లానింగ్ ట్రస్టును 1978 జూన్ 17 నాడు వుడా ని, ఆంధ్రప్రదేశ్ అర్బన్ ఏరియాస్ (డెవలప్ మెంట్) చట్టము 1975 ప్రకారం ఏర్పాటు చేసారు. విశాఖపట్నం మునిసిపల్ కార్పొరేషన్, మరొక నాలుగు మునిసిపాలిటీలు (విజయనగరం మునిసిపాలిటీ, భీమునిపట్నం మునిసిపాలిటీ, గాజువాక మునిసిపాలిటీ, అనకాపల్లి మునిసిపాలిటీ) లతో సహా 178 గ్రామ పంచాయతీలలో ఉన్న 287 గ్రామాలను కలిపి, వుడాను ఏర్పాటు చేసారు. వుడా మొత్తం వైశాల్యం 1721 చ.కి.మీ.
ప్రణాళికా బద్ధమైన అభివృద్ధి, బృహత్తర ప్రణాళిక ప్రకారం, అభివృద్ధి కోసం జరుగుతున్న ప్రాజెక్టులను సంధానించటం, వుడా విశాఖపట్నం మెట్రోపాలిటన్ రీజియన్ (వి.ఎమ్.ఆర్ ) కోసం, వుడా ఒక బృహత్తర ప్రణాళికను అభివృద్ధి చేసి, ఆంధ్రప్రదేశ్ ప్రభుత్వ అనుమతిని పొందింది. విజయనగరం, భీమునిపట్నం, గాజువాక, అనకాపల్లి పట్టణాలకు, ప్రాంతీయ అభివృద్ధి ప్రణాళిక (జోనల్ డెవలప్ మెంట్ ప్లాన్ ) లకు ఆం.ప్ర. ప్రభుత్వం అనుమతి ఇచ్చింది. మధురవాడ, ఋషికొండ, గోపాలపట్నం పరిసర ప్రాంతాల అభివృద్ధి ప్రణాళికలను కూడా ప్రభుత్వం అనుమతి ఇచ్చింది. నగరాభివృద్ధి కోసం జరుగుతున్న ప్రముఖమైన, ప్రణాళికలను అమలు చేయటం,, అనుసంధానించటం వుడా మీద ఉన్న గురుతర బాధ్యత.
జనాభా visakhapattanam city populatiohgnలెక్కలు
సంస్కృతి
పశుపక్ష్యాదులు
విద్యాసంస్థలు
ఆంధ్ర విశ్వ విద్యాలయం, ఆంధ్ర మెడికల్ కళాశాల, గీతం యూనివర్సిటీ, అత్యంత ప్రాచీనమైన మిసెస్ ఎ.వి.ఎన్ కళాశాల (డిగ్రీ వరకు ఉంది),
వైద్య సౌకర్యాలు
కింగ్ జార్జి ఆసుపత్రి
ఆకర్షణలు
దర్శనీయప్రదేశాలు: అనకాపల్లి, పద్మనాభం గ్రామం, భీమునిపట్నం, రాజేంద్రపాళెం గ్రామం, అరకులోయ, సింహాచలం, బొర్రాగుహలు, అనంతగిరి, రామకృష్ణామిషన్ బీచ్,ఋషికొండ బీచ్, కైలాసగిరి. యారాడ గ్రామం (బీచ్). యారాడ గ్రామం (బీచ్). ఉపమాక వెంకటేశ్వర స్వామి, నక్కపల్లి బొమ్మలు, ఏటికొప్పాక బొమ్మలు, పంచదార్ల, కొండకర్ల ఆవ (వలస పక్షులు, తాటి దోనెలలో, నీటిలో ప్రయాణము), బొజ్జన్నకొండ (బవుద్ధ క్షేత్రము), అనకాపల్లి నూకాలమ్మ, భారతదేశంలో బెల్లం వ్యాపారానికి రెండవ స్థానంలో ఉన్న అనకాపల్లి.భీమిలి లోని ఎర్రమట్టిదిబ్బలు, నది సముద్రంలో కలిసే నదీ సంగమం (అంతర్వేదిలో గోదావరి సంగమం లాగ), డచ్ సమాధులు, మొట్టమొదటి పురపాలక నగరము, ఆహ్లాదంగా ప్రయాణించే కొద్దీ ప్రయాణించాలనిపించే సముద్రము ప్రక్కనే ఉన్న రహదారి (విశాఖపట్నం – భీమిలి రోడ్డు)అల్లూరి సీతారామరాజు పుట్టిన పాండ్రంగి, గురజాడ అప్పారావు పుట్టిన ఎస్. రాయవరం (ఎలమంచిలి దగ్గర), తెలుగు వారి తెగువ చూపించిన పద్మనాభం (పద్మనాభ యుద్ధము), కార్తీకమాసంలో పద్మనాభస్వామి కొండకు వెళ్ళే దారిలోని మెట్లమీద భక్తులు పెట్టే దీపాల వెలుగులు చూడవలసినదే.
క్రీడలు
ప్రముఖవ్యక్తులు
విశాఖ జిల్లా లో కొన్ని గణాంకాలు, వాస్తవాలు
రెవిన్యూ డివిజన్లు (3): విశాఖపట్నం, నర్సీపట్నం, పాడేరు
లోక్‌సభ స్థానాలు (2): విశాఖపట్నం, అనకాపల్లి
శాసనసభ స్థానాలు (13): విశాఖపట్నం (2), భీమునిపట్నం, పెందుర్తి, పాడేరు, మాడుగుల, చోడవరం, అనకాపల్లి, పరవాడ, ఎలమంచిలి, పాయకారావుపేట, నర్సీపట్నం, చింతపల్లి.
- 43
నదులు: నెల్లిమర్ల, చంపావతి, గోస్తని, గంభీరంగడ్డ, నరవగడ్డ, శారద, వరాహ, తాండవ.
ఇవీ చూడండి
విశాఖపట్నం జిల్లా మండలాలు
విశాఖపట్నం జిల్లా గ్రామాలు
విశాఖపట్నం జిల్లా పౌరసదుపాయాలు
బయటి లింకులు
వనరులు
తెలుగు సమాజము(గ్రామము) లో పొటీ మరియు సాంప్రదాయ బహుమానము(ట్రిబ్యూట్)
ఆంధ్ర ప్రదేశ్ జిల్లాలు
మూలాలు
వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ జిల్లాలు
వర్గం:కోస్తా
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%B5%E0%B0%BF%E0%B0%B6%E0%B0%BE%E0%B0%96%E0%B0%AA%E0%B0%9F%E0%B1%8D%E0%B0%A8%E0%B0%82%20%E0%B0%9C%E0%B0%BF%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%B2%E0%B0%BE
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
385,
591,
1130,
2607,
4135,
4827,
5959,
6255,
6434,
6578,
6740,
6822,
7587,
8882,
9296,
9814,
10663,
10876,
11160,
11360,
11954,
12256,
12510,
12632,
12789
],
"plaintext_end_byte": [
384,
590,
1086,
2582,
4076,
4826,
5958,
6219,
6422,
6546,
6739,
6803,
7554,
8843,
9295,
9794,
10662,
10826,
11112,
11342,
11940,
12240,
12509,
12615,
12696,
13582
]
}
|
ما هي عاصمة مونتينيغرو ؟
|
الجبل الأسود
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
1
],
"minimal_answers_start_byte": [
496
],
"minimal_answers_end_byte": [
516
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
الجبل الأسود أو مونتينيغرو (بالصربية: Црна Гора/Crna Gora) هي دولة تقع في جنوب أوروبا. وكانت إحدى الدول الاثنتين المشكلتين لاتحاد صربيا والجبل الأسود. في 21 مايو 2006 جرى استفتاء للانفصال عن صربيا، وقد أيّد الانفصال 55.5%.
تبلغ مساحتها حوالي 13812 وعدد سكانها حوالي 650,000 نسمة، وعاصمتها بودغوريتسا (تيتوغراد سابقاً)، وعدد سكانها 117,875 نسمة.
الجبل الأسود هي إحدى جمهوريتي يوغوسلافيا الجديدة، بعد أن استقلت عن الاتحاد اليوغوسلافي السابق أربعٌ من جمهورياته الست، ما بين عامي 1991م و1992م، وبذا اقتصرت يوغوسلافيا على جمهوريتين فقط هما صربيا والجبل الأسود. وقد تم إعلان دولة الجبل الأسود استقلالها في 3 حزيران/ يونيو 2006.[1]
التاريخ
العصور المبكرة
قبل قدوم السلافيين إلى البلقان في القرن السادس الميلادي، كان السكان الرئيسيون لمنطقة الجبل الأسود هم "الإلليريانيون" (Illyrians). وقد استطاع بعد عدة حملات الاستيلاء على المنطقة في القرن التاسع الميلادي. وعند تقسيم الإمبراطورية الرومانية إلى شرقية وغربية كانت الحدود بينهما تمتد من بحيرة سكادار شمالاً عبر المنطقة التي تُعرف اليوم بالجبل الأسود، مما جعل الجبل الأسود هي نقطة الالتقاء الحدودي والثقافي والتجاري بين سكان البحر الأبيض المتوسط والسلافيين. وفي أثناء فترة انحدار وسقوط الإمبراطورية الرومانية خضعت هذه المنطقة لعمليات نهب عددية متقطّعة من قبائل بدوية غازية، خصوصاً القوطيين في أواخر القرن الخامس والأفاريين (Avars) خلال القرن السادس الميلادي. وسرعان ما حل السلافيون محلهم والذين استقروا في هذه المنطقة من البلقان بحلول أواسط القرن السابع، وكانوا قد بدؤوا بالاستيطان فيها خلال القرن السادس.
إمارة دوكليا
ابتداءً من القرن التاسع وحتى نهاية القرن الثاني عشر الميلادي كانت المنطقة التي تُسمى اليوم بالجبل الأسود تحت حكم مملكة تسمى دوكليا (حسبما تُقرأ باللاتينية)، وربما كانت هذه الفترة هي العصر الذهبي للمنطقة وأكثر الفترات ازدهاراً في تاريخها. وقد تنصّرت المنطقة في أواسط القرن التاسع الميلادي بالإضافة إلى انتشار الثقافة اللاتينية فيها. ومع ظهور النظام الإقطاعي في القرنين الثامن والتاسع والذي كان بمثابة نهاية الاعتماد على قرابة الدم والعصبيّة القبلية في العلاقات، أصبحت دوكليا إمارة في النصف الثاني من القرن التاسع الميلادي. أول ملك معروف لدوكليا هو بيتر، حيث اكتشف في عام 1884 نقش مكتوب باليونانية يعني: "بيتر، ملك دوكليا". لكن بيتر لم يَكن مستقلاً بمملكته بل كان تابعاً للإمبراطورية البيزنطية، وأول حاكم مستقل معروف لهذه الإمارة حكمها في الفترة الممتدة من 1018 إلى 1043م، والذي ظل تابعا للبيزنطينيين حتى عام 1041م.
الحكم العثماني والدولة المدنية
بدأ الحكم العثماني علي البلاد في القرن ال16 فتطورت الي دويلة ذات حكم ذاتي داخل الإمبراطورية العثمانية؛ وأصبحت في عام 1878 إمارة شبه مستقلة يحكمها الأمير نيكولاس الأول. وكان سكان وقبائل الجبل الأسود لديهم حرية أكبر بكثير عن المناطق الأخرى , بسبب هذا الحكم الذاتي. ويرجع الفضل إلى هذا إلى السياسة الحكيمة للسلطان عبد الحميد الثاني السلطان العثماني التي اتبعها هو الأمير نيكولاس الأول.
في عام 1910 أعلنت مملكة الجبل الأسود وأصبح نيكولاس الأول ملكا عليها. وأثناء الحرب العالمية الأولى 1914-1918 حاربت مملكة الجبل الأسود ضد المحور التركي والمجري النمساوي والألماني. وبعد نهاية الحرب اجتمع المجلس الوطني وأعلن خلع الملك الذي كان مقيما في الخارج وضم الجبل الأسود إلى مملكة صربيا. ثم داهمهم الألمان خلال الحرب العالمية الثانية في عام 1941 واحتلوهم. وبعد الحرب العالمية الثانية انضمت الجبل الأسود إلى اتحاد يوغوسلافيا. ثم جاءت حروب الاستقلال عن صربيا في كرواتيا واستقلال البوسنة والهرسك وسلوفينيا أواسط التسعينات من القرن الماضي. ولكن الجبل الأسود بقي مع صربيا حتى أعلن استقلاله كجمهورية الجبل الأسود عن صربيا في عام 2006.
أعلن برلمان الجبل الأسود العفو عن العائلة الملكية في عام 2011، ويرأسهم حاليا ولي العهد نيكولاس الثاني الذي أسس جمعية خيرية باسمه ويقوم برعايتها.
السياسة
نظام الحكم
يرأس الحكومة رئيس ينتخبه الشعب، الذي تمثله هيئة تشريعية مؤلفة من 125 عضواً، مدتها أربع سنوات.
أحزاب
ويعتبر حزب الاشتراكيين الديمقراطي أقوى الأحزاب في الجمهورية.
القوات العسكرية
يتكون القطاع العسكري في الجبل الأسود من الجيش، والبحرية، والقوات الجوية والقوات الخاصة.
وانضمت إلى حلف الناتو في 5 يونيو 2017.
الاقتصاد
الناتج المحلي الخام: 1.5 مليار €
الناتج المحلي الإجمالي / للفرد: 1530 €
معدل النمو: 5.5 ٪ (2006)
البطالة: 15 ٪ (2006)
التضخم: 2.4 ٪ (2006)
الدين العام: 45 ٪ من الناتج المحلي الإجمالي (2006)
المواد الخام الرئيسية: هي بوكسيت والحديد والبني
الصناعات الرئيسية: التبغ والألمنيوم والملح
الإنتاج الزراعي: الخضراوات والحبوب البطاطا والتبغ والنبيذ الزيتون، والحمضيات التين
للسياحة: 15 ٪ من الناتج المحلي الإجمالي
العملة: اليورو (منذ 2000)
الجغرافيا
الموقع
تقع الجبل الأسود في جنوب شبه جزيرة البلقان[2]، ومساحتها تُعد صغيرة نسبيا(13,812 كم مربع) حيث أنها أصغر من ولاية كونيتيكت[3]. تحدها من الغرب دولة كرواتيا، ومن الشمال البوسنة والهرسك، ومن الشرق صربيا وكوسوفا، ومن الجنوب ألبانيا. الجبل الأسود هي دولة ساحلية حيث أنها تمتد لـ200 كم على ساحل البحر الأدرياتيكي الذي يحدها من الجنوب الغربي[2]. ساحل الجبل الأسود هو مساحة ضيقة من الأرض مرتفعة في الكثير من المناطق[3]، لكن بالرغم من ذلك فهي مشهورة ببعض سواحلها الرملية والتي تنتشر فيها النباتات الاستوائية. يَشغل معظم مساحة الجبل الأسود جبل ضخم وعالٍ تقطعه أنهار وأودية عميقة، وأكبر المُنخفضات فيها تُوجد في جنوبها قريبا من الساحل[2]. تنتشر في الجبل الأسود المناطق الجبلية والغابات الكثيفة، وتتوسطها السهول[3].
الديموغرافيا
السكان
يشكل سكان الجبل الأسود 68% من الأهالي، وهم شعب يمت بقرابة وطيدة لشعب الصرب، فهم يتكلمون لغة واحدة هي الصربية والكرواتية، وينتمون الصربية ؛ في حين لا يؤمن بعضهم بأي دين، وبعضهم الآخر مسلمون (وهم من البوشنياق والأقليات الألبانية).
تمتد فترة التعليم الإلزامي من سن 7 إلى 15، وتوجد جامعة في العاصمة بودجوريكا. ومن حيث توزيع السكان، فقد كان 14% منهم فقط يعيشون بالمدن حتى عام 1953م، ولكن نسبة سكان المدن ارتفعت إلى أكثر من 50% منذ عام 1981م.
تصغير|يسار|330px|تصغير|التضاريس الجبلية وأنواع الأشجار في جمهورية الجبل الأسود.
الإحصاءات
إحصاءات:
مجموع السكان: 601,000
الدخل القومي الإجمالي للفرد (تعادل القوة الشرائية بالدولار الأمريكي الدولي): 8,930
متوسط العمر المأمول عند الميلاد ذ\أ (بالسنوات): 72\76
متوسط العمر المأمول عند الميلاد مع التمتع بالصحة ذ\أ (بالسنوات, 0): غير متاح
احتمال الوفاة قبل سن الخامسة (لكل 1000 وليد حي): 10
احتمال الوفاة بين سن 15 عاماً وسن 60 عاماً ذ/أ (لكل 1000 ساكن): 175\94
مجموع النفقات الصحية للفرد (بالدولار الأمريكي الدولي، 2006): 117
مجموع النفقات الصحية كنسبة مئوية من الناتج القومي الإجمالي (2006): 6.8
تتعلق هذه الأرقام بعام 2006 ما لم يُشر إلى غير ذلك حسب التقرير الإحصاءات الصحية العالمية 2008
اللغة
العدد%الإجمالي620,145100الصربية393,74063.49لغة مونتنغرية136,20821.96لغة بوسنية34,0785.49الألبانية32,6035.26الكرواتية2,7910.45الإيطالية5000.08لغات أخرى20,7253.26
الأعياد والعطلات الرسمية
1 يناير: عيد رأس السنة الميلادية.
1 مايو: عيد العمال العالمي.
21 مايو: عيد الاستقلال.
13 يوليو: عيد الوطني.
الموسيقى
والموسيقى في الجبل الأسود هي مثل أي موسيقى أخرى في المنطقة تأثرت بشدة بالموسيقى العثمانية. إلى جانب التقاليد السلافية، والغجرية، والألبانية، والنمساوية-الهنغارية، وكان آخرها، الغرب. ومن قريبتها الموسيقى الصربية، جارتها المباشرة، والتان كانتا ملزمتين تاريخيا، جنبا إلى جنب مع غيرها من أشكال موسيقى يوغوسلافيا سابقا.
المطبخ
تأثر مطبخ الجبل الأسود على ساحل البحر الادرياتيكي بمطابخ البحر الأبيض المتوسط، في حين تستند المناطق البلاد الداخلية (جبال) على أطباق البطاطس ومنتجات الحليب.
الرياضة
بعد الاستقلال، تم تأسيس في جمهورية الجبل الأسود اتحادات رياضية وطنية، منها اتحاد الجبل الأسود لكرة القدم. ويوجد اتحادات أخرى يجري تشكيلها.
فاز الجبل الأسود بكأس الأمم الأوروبية كرة الماء في عام 2008.
المراجع
منظمة الصحة العالمية\ الجبل الأسود
انظر أيضاً
خليج كوتور
سويتي ستيفان
وصلات خارجية
تصنيف:الجبل الأسود
تصنيف:البلقان
تصنيف:بلدان أوروبية جنوبية
تصنيف:بلدان وأقاليم متحدثة بالألبانية
تصنيف:بلدان وأقاليم ناطقة بالصربية
تصنيف:تأسيسات سنة 2006 في الجبل الأسود
تصنيف:دول أعضاء في الأمم المتحدة
تصنيف:دول أعضاء في الاتحاد من أجل المتوسط
تصنيف:دول أعضاء في حلف شمال الأطلسي
تصنيف:دول أعضاء في مجلس أوروبا
تصنيف:دول أوروبا
تصنيف:دول البحر الأبيض المتوسط
تصنيف:دول سلافية
تصنيف:دول وأقاليم تأسست في 2006
تصنيف:ديمقراطيات ليبرالية
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%A8%D9%84%20%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%B3%D9%88%D8%AF
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1176,
1859,
2565,
3489,
4509,
5546,
6635,
7152,
8137,
8641,
9063,
9352,
9680
],
"plaintext_end_byte": [
1168,
1858,
2564,
3488,
4501,
5545,
6634,
7151,
8123,
8640,
9062,
9351,
9658,
11813
]
}
|
グロスターポイントの戦いによる戦死者の数は？
|
グロスターポイントの戦い
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
グロスターポイントの戦い（）は、南北戦争開戦直後の1861年5月7日に、バージニア州のグロスターポイントで起きた北軍砲艦と南軍砲台の砲撃戦である。サウスカロライナ州チャールストン港のサムター砦で南北戦争が始まったとき、すなわち1861年4月14日から3週間後のことであり、少なくともバージニア州では最初の交戦となった。南軍はヨーク川の北岸グロスターポイントの砲台にバージニア州の部隊が守備についていたものであり、このときバージニア州は正式にアメリカ連合国に加盟していなかったので、公式の南軍ではなかった。対する北軍は海軍の砲艦USSヤンキー1隻だった。この戦争初期に北軍海軍と南軍の陸上砲台が交戦した戦闘が幾つかあったが、これは北軍による海上封鎖、特にチェサピーク湾に対する封鎖行動の一部として起こった。またバージニア州の川を北軍が軍用にも商業用にも利用する可能性を、南軍が否定したという意味もあった。
背景
1861年4月15日、サムター砦のアメリカ陸軍守備隊が南軍に降伏した1日後、エイブラハム・リンカーン大統領は、南軍に占領された資産を取り返し、アメリカ連合国を形成したディープサウスの奴隷州7州の反乱初期段階にある軍を抑圧するために、75,000名の志願兵募集を呼びかけた。バージニア州を含め、奴隷制度を容認していたアッパーサウス4州は、この目的のために軍隊を提供することを拒否した[1]。これらの州は即座に、アメリカ連合国に加盟するためにアメリカ合衆国から脱退の手続きを始めた[1]。
4月17日、バージニア州リッチモンドで開催されたバージニア州脱退会議に以前から選ばれていた代議員がアメリカ合衆国からの脱退条例を可決した[2]。この条例は5月23日に予定される住民投票で批准される必要があった[2]。それでも会議の決議があり、バージニア州知事ジョン・レッチャーが住民投票を行う前にアメリカ合衆国からバージニア州を事実上脱退させていた[2][3]。特に会議では州知事が志願兵を招集してバージニア州の軍隊に加え、連邦政府の軍事行動に対してバージニア州を守らせることを承認していた[2]。
4月22日、レッチャー知事はロバート・E・リーをバージニア州陸軍と海軍の総司令官に任命した[2]。4月24日、バージニア州とアメリカ連合国は、バージニア州がアメリカ連合国に加盟手続きを進める間も、バージニア州軍がアメリカ連合国大統領の全体指揮下に入ることに合意した[2]。これらの展開によってバージニア州が脱退手続きを完了することが目に見えてきた。それ故にリンカーン大統領は、バージニア州で脱退問題について住民投票が行われるのを待たず、バージニア州をアメリカ連合国の一部として扱う行動を採った。4月27日、リンカーンは4月19日に宣言していた当初のアメリカ連合国7州の海上封鎖を、バージニア州やノースカロライナ州の港を含むように拡大させた[4]。
5月3日、バージニア州軍ロバート・E・リー少将は、ヨーク川のヨークタウンから対岸にあるグロスターポイントの守備隊指揮官にウィリアム・B・タリアフェロー大佐を指名した。リー将軍は、その場所でヨーク川をカバーできる川岸砲台の建設と防衛について、バージニア州海軍大佐のウィリアム・C・ウィットルと協力するようタリアフェローに指示した[5]。5月6日、タリアフェローはバージニア志願砲兵連隊であるリッチモンド榴弾砲連隊の中隊50名に、6ポンド砲2門を伴い、グロスターポイントに行って川岸砲台の防御と運営を援助するよう命令した。この砲兵は5月7日早朝にグロスターポイントに到着した[6]。この部隊はまだ正式に南軍の陸軍や海軍に移管されていなかったが、バージニア兵は南軍およびその防衛部隊と呼応して行動していた。
戦闘
1861年5月初旬、アメリカ海軍（北軍）は既に、反乱側のバージニア州軍がヨーク川岸のグロスターポイントで砦を建設していることを知っていた。5月7日[7]、北軍の艦隊司令官ガーレット・J・ペンダーグラストが、海軍大佐トマス・O・セルフリッジ・ジュニアに、報告のあった砦を調査するよう命じた[5]。同日、USSヤンキー</i>を指揮するセルフリッジ大尉は、その排水量328トン蒸気機関推進タグボートを転換した大砲2門装備の砲艦<i data-parsoid='{"dsr":[6100,6108,2,2]}'>ヤンキー</i>でヨーク川を遡り、グロスターポイントの砦について情報を探る目的で偵察を行った[8][9]。ヤンキー</i>が砲台から2,000ヤード (1,800 m) 以内に接近すると、砲台から砲艦の船首を超える砲弾を発射した。ヤンキー</i>は緩りと前進を続けた。砲台から続けてもう1発の砲弾が砲艦に向けて放たれた[6]。
セルフリッジ大尉は川岸砲台から<i data-parsoid='{"dsr":[6805,6813,2,2]}'>ヤンキー</i>に向かって12発の砲弾が放たれたと報告したが[10]、後の証言ではリッチモンド榴弾砲連隊のロバーツ・ベイカーが、バージニア軍は13発を放ったと述べていた[6]。セルフリッジ大尉は砲台からの砲弾のうち2発を除いては届かなかったと報告した。ヤンキー</i>が反撃して砲弾4発と破裂弾2発を砲台に向かって放った。セルフリッジは、敵の砲台が高い場所にあり、自艦の大砲は小さくて砲台や砦に損傷を与えられないので、敵軍の大砲を直撃できなかったと述べていた。ヤンキー</i>の大砲は「軽い32ポンド砲」だった。セルフリッジは、反乱軍が「長射程32ポンド砲」2門と「8インチ榴弾砲」1門を持っていると見ていた。また反乱軍は約40名いると考えた[10]。実際のところ、この日の砲台には小さな「6ポンド砲」2門しか無かった[5]。
この砲撃戦の後で、ヤンキー</i>は回航し、モンロー砦に近いハンプトン・ローズの基地に向かった[10]。セルフリッジはその報告書で<i data-parsoid='{"dsr":[7780,7788,2,2]}'>ヤンキー</i>が受けた損傷にして記述していない。バージニア軍のT・ロバーツ・ベイカーは砦かららの砲弾2発が<i data-parsoid='{"dsr":[7834,7842,2,2]}'>ヤンキー</i>に当たったと回想していた[6]。両軍ともに死傷者は出なかった。
ベイカーの後の証言では、タリアフェロー大佐が5月7日にグロスターポイントでリッチモンド榴弾砲連隊の戦闘を指揮していたとしていたにも拘わらず[11]、タリアフェロー大佐は5月8日付け報告書で、戦闘が起こった後にグロスターポイントに到着したと述べていた。タリアフェローに拠れば、ウィットル大尉が<i data-parsoid='{"dsr":[8075,8083,2,2]}'>ヤンキー</i>に対する砲撃を指揮したとしていた[12]。ウィットルはこれを否定した[12][13]。リッチモンド榴弾砲連隊のジョン・トンプソン・ブラウン中尉は、このとき砲台に入っていた小さな砲兵隊を直接指揮した者だった[14]。幾つかの史料では、バージニア州における南北戦争で最初に砲弾を放った者としてブラウンを挙げている[15]。ブラウンは5月9日に大尉に昇進された[16]。
戦闘の後
5月11日までに、バージニア兵はグロスターポイントの砲台に9インチ (229 mm) 砲2門を据え、さらに2門を据える用意をしていた[5]。6月25日までに南軍はこの砲台に14門の重砲を据えさせていた[17]。リッチモンド榴弾砲連隊の砲兵はグロスターポイントの任務を解除され、5月26日にヨークタウンに移った[6]。リッチモンド榴弾砲連隊が6月10日のビッグベセルの戦いに参戦した[18]。
グロスターポイントで起きたような北軍砲艦とバージニア陸上砲台との小さな交戦は、間もなくスウェルズポイント、アキアクリーク、さらにピッグポイントで発生した[19]。グロスターポイントの戦いは、その後の戦闘と共に、北軍によるチェサピーク湾および南部州全海岸の封鎖作戦の一部と考えられている。
南軍は1年後の1862年5月3日から4日の夜に、グロスターポイントとヨークタウンの砲台を放棄した。このときは半島方面作戦の最中にあり、南軍がバージニア半島からリッチモンドに後退する動きの中で行われた[20]。
ジョン・トンプソン・ブラウン大尉は、最終的に大佐になった。ゲティスバーグの戦いでは北バージニア軍第2軍団の砲兵隊を指揮した。荒野の戦いでは砲兵3個大隊による師団を指揮しており、1864年5月6日の戦闘で戦死した[21]。
脚注
参考文献
Fredriksen, John C. . New York: Facts on File, 2007. ISBN 978-0-8160-6459-5.
Gordon, E. Clifford. . Richmond, VA: Carlton McCarthy and Co., 1883. Contributions to a History of the Richmond Howitzer Battalion, Pamphlet No. 1. Richmond, VA: Carlton McCarthy and Co., 1883.Contributions to a History of the Richmond Howitzer Battalion, Pamphlet No. 3. Diary of T. Roberts Baker, of the Second Howitzer Company of Richmond, VA. Richmond, VA: Carlton McCarthy and Co., 1884. Contributions to a History of the Richmond Howitzer Battalion, Pamphlet No. 4. Richmond, VA: Carlton McCarthy and Co., 1886. Extracts from an old order book, First Howitzers of Richmond, VA. OCLC.
Hannings, Bud. p. 40. Jefferson, NC: McFarland & Company, Inc., 2010. ISBN 978-0-7864-4464-9. Retrieved April 24, 2011.
Hansen, Harry. The Civil War: A History. New York: Bonanza Books, 1961. OCLC.
Long, E. B. and Barbara Long. The Civil War Day by Day: An Almanac, 1861–1865. Garden City, NY: Doubleday, 1971. OCLC.
Neeser, Robert Wilden. , Volume 2. New York, The Macmillan Company, 1909. OCLC. Retrieved April 22, 2011.
Parker, William Harwar. , Volume XII of ‘’Confederate Military History’’, edited by Clement Anselm Evans, Atlanta: Confederate Publishing Company, 1899, OCLC, retrieved April 22, 2011.
Rush, Lt. Commander Richard and Robert H. Woods. Naval War Records Office, United States. Navy Dept. Report of Lt. Thomas O. Selfridge, Jr. to Flag Officer G. J. Pendergrast, May 7, 1861. Washington, DC.: Government Printing Office, 1896. Series 1, Volume 4. OCLC. Retrieved April 22, 2011.
Salmon, John S. The Official Virginia Civil War Battlefield Guide. Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 2001. ISBN 0-8117-2868-4.
Scharf, John Thomas. . New York: Rogers & Sherwood, 1887. OCLC. Retrieved February 1, 2011.
Scott, Robert N.; U.S. War Department. . Series 1, Volume 2. Washington: Government Printing Office, 1880. OCLC. Retrieved April 22, 2011.
Sifakis, Stewart. Who Was Who in the Civil War. New York: Facts On File, 1988. ISBN 0-8160-1055-2.
Wyllie, Arthur. . Gardners Books 2007. p. 657. ISBN 978-1-4303-2117-0. Retrieved April 24, 2011.
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%82%B0%E3%83%AD%E3%82%B9%E3%82%BF%E3%83%BC%E3%83%9D%E3%82%A4%E3%83%B3%E3%83%88%E3%81%AE%E6%88%A6%E3%81%84
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
241,
436,
623,
910,
1338,
1433,
1716,
2104,
12235,
18485,
23907,
38717,
41361,
41515,
42085,
42450,
42546,
44838,
46948,
47370,
47504,
47774
],
"plaintext_end_byte": [
240,
428,
622,
909,
1337,
1416,
1715,
2083,
12227,
18474,
23896,
38694,
41350,
41440,
42068,
42449,
42532,
44837,
46947,
47369,
47503,
47773,
48430
]
}
|
フジヤマケンザンはどこで育った？
|
風のシルフィード
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
『風のシルフィード』（かぜのシルフィード）は、本島幸久による漫画作品。講談社刊行「週刊少年マガジン」に1989年から1993年まで連載。単行本全23巻。愛蔵版・文庫版全13巻。
ここでは連載中に構想し、終了から2年後に掲載された番外編、『俺たちのGⅠ(グレードワン)－小鉄と駆の大冒険－』についても記載する。
概要
主人公の騎手森川駿と競走馬シルフィードの友情、またライバルたちとの戦いを描いた競馬漫画。続編として『蒼き神話マルス』がある。
本作品の製作には日本中央競馬会 (JRA) とラフィアン・ターフマンクラブ（共同馬主組合であるサラブレッドクラブ・ラフィアンの中央競馬における馬主登録名）の協力を得ており、クレジットが明記されている。
この作品の特有とも言える、人馬ともに母（森川 弓子、サザンウィンド、マルセルの母）が死亡するという設定は、作者が『ペリーヌ物語』に感銘を受けたためであり、当作品に登場する「マルセル」（少年）、「バロン」「パリカール」「テオドール」（以上、競走馬）らの名も同作品の登場キャラクターである。
※以下、馬齢については、連載時に合わせ旧表記とする。
ストーリー
小さな牧場で母馬の命と引き換えに生まれたシルフィード。生まれつき足に故障があるという競走馬として致命的なハンディを乗り越え、森川駿とともにその奇跡の末脚でデビュー以来次々と勝ち進んでいく。
やがてシルフィードと駿の前に、3億円の名馬マキシマムと天才騎手夕貴潤、死神の異名を持つヒヌマボークなど多くのライバルが立ちはだかる。そしてシルフィードと駿は、日本国内のライバルたちとの激戦を経て、国外へと飛び出し最高峰レース「凱旋門賞」へと挑む。
登場人物
騎手
森川 駿（もりかわ はやお）
この作品の主人公。2月10日生まれ。千葉県の森川牧場の一人息子である。シルフィードと同様に、母は彼を生んで間もなく死亡している。
薬殺処分されかかっていたシルフィードを助け、自ら育てることとなる。明生学園中学校卒業。千葉県の名門、千葉県立第一高等学校に3番の成績で合格するほど成績は良かったが、シルフィードとともに闘うため騎手の道へ進んだ。
シルフィードのデビューの翌年に騎手としてデビューし、4歳になったシルフィードとともに大レースで闘っていく。皐月賞は、駿が勝利数不足で（連載当時、クラシック五大競走には平地・障害で通算40勝以上しないと騎乗できなかった。現在は、30勝以上で全てのGIレースに出場できる）規則により騎乗できないため谷村が手綱を取る。日本ダービー出走の時点でも勝利数は足りなかったが、特例として出場することができた。
シルフィードとともにレースを繰り返す中で本人も大きく成長し、デビュー3年目にしてリーディングジョッキーの座を窺うまでになる。しかしシルフィードの死にショックを受け、一時は騎手を辞めてしまう。シルフィードの息子シルフィードJr.のデビューと共に現役復帰を遂げた。
夕貴 潤（ゆうき じゅん）
駿の2年前にデビューし、競馬界に旋風を巻き起こした天才騎手。騎手生活4年目にして200勝を達成。マキシマムの主戦騎手。毎年海外遠征にも出かけており語学も堪能。
赤ん坊の時孤児院の前に捨てられた孤児で、孤児院の園長によって潤と名付けられる。その生い立ちは勝つことへの執念を燃え上がらせる原動力ともなっている。勝つためには調教助手への土下座すらいとわない。度重なる減量で胃が縮小している。
性格は基本的に孤高であり、他人を信頼することが少ない。競馬学校では唯一、先輩である藍田拓人に心を許していたが、行き違いにより音信不通となる。その行き違いは夕貴に他人を信じることを再び忘れさせてしまったが、スランプを乗り越えるきっかけとなった。
駿と出会った当時はひねくれた嫌みな性格だったが、後に駿とシルフィードをライバルと認め、更にはマキシマムの骨折と回復によって人間としても成長する。後に生産者となった藍田拓人と再会し、和解する。
島村 圭吾（しまむら けいご）
駿の競馬学校の同期生で親友。気が弱く、初めの頃は馬に満足に乗れなかった。
デビュー年は障害競走で5勝を挙げるものの有馬記念直前まで平地競走では未勝利であった[1]。
有馬記念の前日に氷沼蒼人からヒヌマボークへの騎乗を依頼され[2]優勝。平地での初勝利が“GIレース初騎乗での勝利”となる[3]。その後ヒヌマボークの主戦騎手となる。
当初は馬に頼り切った走りのみだったが、有馬記念を制覇して以降は駆け引きも駆使した走りをする様になる[4]。また、天皇賞でヒヌマボークに負担をかけない為に高等技術である「アメリカン・スタイル」の騎乗法を1週間でマスターするなど騎手としての素質は高い。
ヒヌマボークに騎乗するまでは自分の実力を卑下していたが、天皇賞で駿に負けた時は駿との戦いに満足しつつも駿からの握手を振り払うほどに悔しがるなど、騎手としてのプライドも成長した。
実家は漁師。弟（悠太）が一人いる。
谷村 建太郎（たにむら けんたろう）
菊地厩舎での駿の先輩騎手。実家は八百屋。
デビュー前のシルフィードとの(ほぼレース形式の)合わせ馬で自身が騎乗するバロンに思わず鞭をふるうほどに競り合ってしまったのを機に、夕貴潤の騎手としての才能を教える等、駿の良き理解者となる。駿が見習い騎手の頃はシルフィードの主戦騎手を務める。
父を早くに亡くし、母を助ける為に騎手となったが、馬と全く関係ない環境で育った事から当初は満足に馬に乗る事は出来ず、それ以上に減量に苦労していた。
デビューから10年間で199勝しており、わずか4年間で同じく199勝している夕貴が騎乗するマキシマムと200勝をかけてさつき賞で対決。途中でバランスを崩して落馬しかけながらもシルフィードにしがみついてゴール。1着でゴールしたと思われたが、判定からゴール寸前で落馬と判断され、失格。
復帰後はスランプに陥り、一時は引退を考えていたが、駿の依頼を受けて菊花賞トライアルでシルフィードに騎乗。スランプからシルフィードとの呼吸が合わず、一時は大幅に順位を落としていたが、シルフィードの奮起により200勝を達成する。
後に妙子と結婚、一子をもうける。
宇南 正洋（うなみ まさひろ）
カザマゴールドをはじめとする風間社長の持ち馬に多く乗る。「逃げの天才」と呼ばれる。葵からは「マムシの宇南」とも呼ばれていた。シルフィードに顔ムチを浴びせるなど卑怯な手を使うことが多いが、有馬記念の頃にはその実力を認めてシルフィードに道を譲った。「すげぇレースはしてみてぇし見てみてぇ」という台詞にも表れているように、彼もまた一流の騎手である。
ダージリン・ダニアン
通称D・D（ディー・ディー）。反則した騎手を殴り倒すこともある、気性の荒い女性騎手。ラシューバの主戦騎手。渡欧直後、落ち着きを失っていた駿をおどおどした男として反発するが、シルフィードとコンビを組んだ後の駿を見て見直す。
レクター＝アボット
イギリス競馬界の頂点に立ち、「サー」の称号を受けた世界を代表する超一流の王室騎手。
凱旋門賞に何度か出走した事があるものの、一度も制覇したことがない。
かつて一人息子のルークがいたが、昨年度の 凱旋門賞で親子対決する直前に事故で他界。ある意味では自分が死に追いやってしまったルークの為に、今回の凱旋門賞でザンジヴァルに騎乗する。
ルークを自分の後継ぎとすべく幼い頃から息子に厳しく指導し、ルークの家出後には彼を突き放す発言を繰り返していたが、実際のところは息子を愛していた[5]。その為か、同じ年頃の駿に19歳で世を去ったルークの面影を重ねる。
モデルはレスター・ピゴット。
柴岡 政雄（しばおか まさお）
ユメノタローの主戦騎手。名前は当時の関東の2大騎手、岡部幸雄、柴田政人から。
柳川（やながわ）
障害の名人。駿の落馬恐怖症を克服するきっかけを作る。おだてに弱く、島村圭吾に名人とおだてられ弟子にする。
シルフィードの日本ダービー出走前には、自身が騎乗できない駿におだてられ、一度は騎乗を引き受けるが、調教で騎乗した際にシルフィードの駿に乗ってほしいという意思を見抜き騎乗を辞退、駿が騎乗できる方法を探した方がいいと忠告する。有馬記念では騎乗馬がなかったが、それまでのいきさつから圭吾とヒヌマボークを応援する。
河北（かわきた）
関西を主戦場とする騎手。菊花賞を3回制覇し「菊の鬼」の異名を持つ。内取りの騎乗を得意とする。モデルは河内洋。
葵 兵馬（あおい ひょうま）
関西の若手ナンバーワン騎手。関西の有力調教師を父に持つ。他人の乗り馬でも気に入ったらば父の力で強引に横取りしてしまうボンボンだが、実力は一流。小蒼竜（シャオツァンロン）の主戦騎手。
吉原 泰人（よしはら やすと）
現役最高齢の騎手。若い頃は「剛腕」でならしたが、歳を重ねるとともに体力の衰えをテクニックでカバーし、レースを作ることを得意とするようになった。別名「魔術師」。
天皇賞（春）を最後に35年の騎手生活を終え現役を引退。
モデルは当時のベテラン騎手、郷原洋行、吉永正人、菅原泰夫。
家族は妻と娘（菜美）。
浜野 幹也（はまの みきや）
騎手としてデビューしたが、家は全然競馬とは関係ない食堂をやっていたこと、有力調教師を父に持つ同期の神崎の根回しの影響から、デビューから3ヶ月騎乗依頼が無かった。それを見かねた駿と神崎の圧力に屈しなかった菊地の協力により札幌記念でバロンの引退レースに騎乗し1着となる。浜野にとっては初騎乗が初重賞勝利となった。
神崎 明（かんざき あきら）
有力調教師を親に持つ新人騎手、1年目の6月2週の時点で同期ではトップとなる13勝している。同期の浜野に親の圧力をちらつかせ騎乗馬を奪うなどしていたが、札幌記念でハリーフラッシュに騎乗して2着になった際（1着はバロン）担当厩務員に八つ当たりしてしまったため、多くの厩務員を敵に回してしまう。
サム＝オートン
リュミエールの主戦騎手。リュミエールに無謀な追い込みをさせ、脚を折る。カルバンに見捨てられ、ザンジヴァルに跳ね飛ばされた。
馬主
岡 恭一郎（おか きょういちろう）
人呼んで「馬を見る天才」。
アメリカで馬の育成を学ぶべく渡米。多くの牧場を下働きとして廻る。カルバン牧場にてジェフ＝カルバン、ルーサーと出会う。カルバンとは因縁を残す。ルーサーと共にラビアンローズを見出すもルーサーは病没、目をけがした岡は手術の後帰国。
父の残した岡牧場を継ぎ、牧場主となる。荒れ果てた牧場で自暴自棄の生活を送るが、レッドキッドによって立ち直り、牧場を日本一の「オカ・ビッグ・ファーム」へと育てる。しかし、日本ダービーを目前にレッドキッドは急逝してしまう。
マキシマムによる、日本ダービー制覇の後、世界制覇を目指すが、同馬の骨折・引退により頓挫してしまう。その後、駿や菊地に世界への夢を託し、最大の協力者となる。
シルフィードの急逝後、双子のうち芦毛の1頭（シルフィードJr.）を森川牧場に譲り、駿の再起を促した。
モデルは実際に「馬を見る天才」と呼ばれる岡田繁幸。
森川 修一郎（もりかわ しゅういちろう）
駿の父。森川牧場社長。森川牧場は修一郎の先代の時には馬を100頭近く有し、重賞に出る馬も輩出していたが、駿の生まれる前に流行風邪で多くの馬を失い小牧場に転落する。
出産直後のシルフィードの脚を見て薬殺しようとするが、駿に心を動かされ中止する。駿には厳しくあたるが実は子煩悩。頑固な一面を持ち、1億円近い借金があるなか、シルフィードの賞金には一度も手をつけなかった。
シルフィードの急逝後、（シズカの出産前に）岡からシルフィードの遺児を譲り渡す申し出を受けた際も丁重に断わるなど筋目を通す性格。結果的には、シルフィード産駒が双子だったために、姉馬を岡が、弟馬（シルフィードJr.）を森川牧場で育てることで合意した。
風間 新治（かざま しんじ）
風間不動産社長。馬に目がなく、大金をつぎ込んで良血馬を買いあさる。セリ市の際、最低入札価格の500万円でも応札のないシルフィードに、「誰も買わないなら30万円で買ってやる」との暴言。これ以後しばらくシルフィードは「30万円の馬」と呼ばれた。
シルフィードを目の敵にしており、シルフィードを潰すためだけに馬を出走させるなど数々の嫌がらせを行う。常に周りに美女を侍らせ大笑いしている。カザマゴールド、カザマシルバー、カザマダイヤモンドなどの馬主。また、（シルフィードに限らず）他の出走馬をつぶすためや、賞金獲得のため、1つのレースに（2頭以上を出走させる）多頭出しすることもいとわない性格でもある。
所有馬には基本“カザマ”の冠名を付けるが、付けない場合もあり、前述のように多頭出しする際にカモフラージュのために、“カザマ”の付かない馬を出走させる場合がある。
サラディン
イギリスの資産家。いわゆるオイルダラー。城のような別荘と広大な敷地に、300頭以上の馬を所有する。ラシューバの馬主。自分でも乗馬をたしなむ。岡とは数年来の友人。
アラブのある王国の三流貴族であり、アメリカへ留学するが中退して父の跡を継ぐ。名誉やロマンと言ったレッテルを憎み、叩きつぶすことを生き甲斐とする。
シルフィードの活躍に触発されたマルセルの足の回復ぶりや凱旋門賞でのラシューバの奮闘を目にして馬を愛する心に目覚める。
ジェフ＝カルバン
アメリカの牧場主。カルバン牧場を叔父から受け継ぐ。残忍な性格で容赦なく馬に暴行を加える、岡とルーサーの見出したラビアンローズのセリ市を妨害し薬殺しようとする、後にはラビアンローズを買い取り酷使して早死にさせる、バルベスからリュミエールをだまし取る等、悪行は枚挙に暇がない。
凱旋門賞の後、持ち馬の虐待を理由にアメリカ馬主協会から馬主資格を剥奪され、競馬界に居場所を失う。
後藤 一弥（ごとう かずや）
全国に50以上支店を持つ大手銀行「一信銀行」オーナー。日本の馬主の中ではナンバーワンの資産家。小蒼竜（シャオツァンロン）の馬主。
競馬はビジネスとの信条を持ち、悪人というわけでもないが、馬に関しては冷徹な利益の計算だけで動く。菊地には岡が炎なら後藤は氷と形容されている。
氷沼 蒼人（ひぬま そうじん）
ヒヌマ牧場オーナー。ヒヌマボークの馬主。岡恭一郎の目標とする人物であり、「馬を見る神様」とも呼ばれる。人格者でもあり、人を見る目も持っている。有馬記念では平場で未勝利の新人である島村圭吾をヒヌマボークの騎手に抜擢する。
50年前茨城県の山中を切り拓いてヒヌマ牧場を興す。独自の育成法で成功を収めるが、第二次世界大戦で家族、馬を失い牧場も荒れ果てる。軍の徴用を免れた1頭の芦毛馬（ヒヌマボークの祖）と共に再出発し日本競馬界の範となる。
倉杉 太郎（くらすぎ たろう）
キュータの馬主。名前の通り暗すぎる性格で、キュータの生まれた年に妻に逃げられる。息子は克弥。
借金のためキュータを売る寸前まで追い込まれる。おまけに2歳までに覚えさせなければならない鞍付をやらないまま菊地厩舎にキュータを送り込む。結局バレるが、その時の言い訳は「言ったら預かってもらえないから」で、当然ながら菊地は（コメディータッチなシーンではあるが）激怒した。
その他
菊地 正太（きくち しょうた）
シルフィードを管理する調教師にして駿の恩師、調教師生活20年目のベテラン。駿を時に厳しく指導し、時には優しく諭す。酒を手放さずいつも赤ら顔だが、その腕は確か。新し物好きの一面もあり、パソコンを使ってレースのシミュレーションをしていた事もある。なお、作者本島の師匠はきくち正太であり、単行本最終巻ラストにも名前が出ている。
森川 弓子（もりかわ ゆみこ）
駿の母。こうと決めたらてこでも動かない頑固な性格の持ち主で、夫の修一郎に対しても一歩も引かない。駿を難産の末出産し死去。
松造（まつぞう）
森川牧場の従業員。駿が生まれる前の先代の社長の頃から当牧場に所属。地方出身なのか、話し方に訛りがある。
駿を「ぼん」と呼ぶ。父親以上に駿をかわいがっている描写があり、修一郎が浅屈腱炎で立ち上がれないでいたシルフィードに焼烙を施そうと提案したときには、駿のシルフィードへの献身的な看病を間近で見ていた立場から、当初は真っ向から反対した。
その一方で修一郎が駿に話さないでいた事情や気持ちを代弁したこともある。
妙子（たえこ）
駿と真雪の出身中学、明生学園中学校の国語教師。笑顔が駿の母に似ており、駿はほのかな憧れを抱いている。シルフィードの名付け親。
競馬のことはほとんど知らなかったが、駿を通じて谷村と知り合い、皐月賞では手製の横断幕まで用意して応援していた。日本ダービーでは谷村の病室で一緒にテレビ観戦、後のシルフィードのレースでも彼の傍に寄り添って観戦する等親密さが増していき、最終話近くで結婚。
真雪（まゆき）
駿のガールフレンド。気が強く、駿と受験した千葉県立第一高等学校に簡単に合格できるほどの成績だった。
医者の父が持ち馬を森川牧場に預けている。名前はマユキビューティー。
シルフィードのデビュー以降はファッションがどんどんと派手になっていく[6]。単行本20巻の表紙では、ジャンヌダルクを彷彿させるスタイルでシルフィードにまたがって登場。
マルセル・レヴィ
父の仕事の関係で日本に住んでいたことのある少年。
引っ込み思案で編入先の日本の小学校に馴染めず、唯一の心のより所であった母を交通事故で失い、自らも右足に重傷を負い歩行困難となる。テレビでシルフィードを見たマルセルは母の命と引き替えに生き残ったシルフィードに自らを投影して生きる希望を見出す。シルフィードの勇姿を間近に見た後はリハビリにも賢明に取り組み、ついには歩けるようになる。そのシルフィードをひたむきに応援する姿はサラディンの心を揺り動かした。
父は新聞記者のアルベール・レヴィ。
シモン＝バルベス
バルベス牧場牧場主。大学教授であり、発明家でもある。趣味で競走馬の育成を始める。岡の知り合い。凱旋門賞へ挑戦するシルフィードの特訓に協力する。5年前リュミエールをカルバンにだまし取られる。ロザリーという娘がいたが、出て行ってしまった。
山根
調教師。ユメノタローを調教しており、実の子供のように可愛がっている。馬糞を食べて馬の調子を判断することもある。
半田 雄二（はんだ ゆうぞう）
週刊レーシングホース記者。
村上（むらかみ）
週刊レーシングホース記者。シルフィードを応援している。
鷹津 希一（たかつ きいち）
通称「鬼」。千葉県の奥地に住む削蹄師。シルフィードの体型を矯正した。
星野スミレ
レポーター。
ルーク＝アボット
シモン＝バルベスの説明、およびレクター＝アボットの回想の中でのみ登場。
イギリスの王室騎手であるレクター＝アボットの一人息子で、アボット二世と騒がれたほどの実力の持ち主。
幼い頃に母を亡くし、唯一の肉親である父アボットに厳しく指導されながら実力を身につける。
デビュー戦を勝利で飾ったものの、労いの言葉ではなくレースでのガッツポーズを激しく叱責された事から父に反発し家出、ヨーロッパ中のレースをオートバイで転戦し、勝利を重ねていく。
なおも自分を認めない父を黙らせるべく、父アボットが唯一制覇していない去年開催の凱旋門賞への出走を決意。寝る間を惜しんでレースを毎日こなしつつ、父に勝てる馬をヨーロッパ中探し回る。
そしてエディウスという逸材の競走馬を発見し、父に挑戦するはずだったが、凱旋門賞の2日前に連戦の疲れから運転を誤り事故死。2日後はP・エドガーという騎手がエディウスに騎乗、そして圧勝した。
亡くなった当時は19歳。現在の駿と同じ年齢だった。
競走馬
シルフィード
森川駿と並ぶ、この作品のもう一頭の主人公。白に近い芦毛がトレードマーク。
少し臆病で大人しい性格だが頭はよく、ここぞと言う時の勝負根性はずば抜けている。
父は黒鹿毛だが、母である桜花賞3着馬サザンウィンドは芦毛で、毛色は母譲り[7]。馬名の「シルフィード」とはフランス語で「風の妖精」の意味で、駿の教師だった妙子が考案。シルフィードの母親譲りの強烈な末脚は「白い稲妻」と称されている。実際の競走馬であるシービークロス・タマモクロス親子も「白い稲妻」というニックネームで呼ばれている。
生まれたときに浅屈腱炎という故障を抱えていたことから、競走馬としての未来を絶望視され、薬殺処分されかかったところを駿に助けられ、以後騎手を志した彼とともに成長していくこととなる。
3歳で菊地厩舎に入厩、母親譲りの末脚「白い稲妻」でデビューから2連勝を飾るが、朝日杯3歳ステークスでは妨害もあり、宿敵マキシマム、カザマゴールドに続く3着に終わる。なお、この年は駿がデビュー前であったため、厩舎の先輩騎手である谷村建太郎が騎乗した。
4歳時はクラシック路線に進み、スプリングステークスでは駿との初コンビで制覇する。続く皐月賞は、駿が勝利数不足で規則により騎乗できないため谷村が手綱を取るが、ゴール直前で落馬失格。そのときの負傷を克服しトライアルのNHK杯に勝利する。中央競馬会から特例で認められた駿とのコンビで挑んだ日本ダービーでは、1cmという僅差でマキシマムに敗退する。夏は九十九里浜での特訓を積み、秋になると、神戸新聞杯を負傷から復帰した谷村で制して菊花賞へ挑む。その菊花賞では、三冠のかかったマキシマムとの死闘を制しついにGI馬となる。続く有馬記念では最強古馬・ヒヌマボークと闘うがヒヌマボークの2着（マキシマムと同着）に抑えられる。
明けて5歳、阪神大賞典1着を経て天皇賞（春）でヒヌマボークと再戦、これを破り、凱旋門賞を目指してフランスに渡る。初戦こそ欧州最強馬・ラシューバの2着となるが、続くドーヴィル大賞典で海外レース初勝利を飾る。凱旋門賞では、左目失明というハンデを乗り越え1着となり世界の頂点に立った。凱旋帰国後、出走予定であったジャパンカップの1週間前に引退する。
通算成績は15戦10勝（うち海外3戦2勝）。脚質は基本的に追い込みだが、菊花賞の様に他馬が早々と脱落して行き結果的には先行していたり、凱旋門賞では勝つために逃げの作戦をとった。
人間以外の動物間では、ウサギのテツローも友達である。また、ライバルだったマキシマムとの友情を見せる一面も有る。
引退後は種牡馬となるが、その直後突然の交通事故により急逝。繋養されたのは、わずか1世代（初年度のみ）、種付け頭数1頭（後述のシズカ号のみ）。産駒はシルフィードJr.[8]、シルフィーナの双子のみとなった。
マキシマム
シルフィードの宿命のライバル。馬主は岡恭一郎、主戦騎手は夕貴潤。父は名種牡馬ディングル、母は凱旋門賞を制したレイクフリーズという超良血で、セリ市では3億円という記録的高値で取引された。一見無表情だが、その内にはシルフィードにも劣らない闘志を秘めている。人呼んで「闘神」。
デビュー後は岡の期待に応え、朝日杯3歳ステークス、皐月賞と順調に勝ち進む。続く日本ダービーでは三度目の対戦となるシルフィードに苦戦するが、驚異的な底力で差し返し辛勝。無敗の二冠馬となる。菊花賞ではトライアルのセントライト記念で初めての敗戦を喫した小蒼竜（シャオツァンロン）を競り落とし、シルフィードとのマッチレースに持ち込むが惜敗し、三冠の夢は絶たれた。続くグランプリ有馬記念ではシルフィードとともにヒヌマボークに挑むが、死闘の末2着敗退（シルフィードと同着）。またこのレースで前脚を骨折してしまい、予後不良と診断されるも夕貴や岡の説得で薬殺処分は免れ、手術の結果、一命は取り留める。しかし、馬主である岡の意思により そのまま引退した。その後もトレーニングは怠らず、凱旋門賞に向かうシルフィードの調教時の併せ馬の相手も務める事になる。
通算成績：7戦4勝。脚質は、主に先行（逃げ馬のカザマゴールドや、菊花賞で道中の先頭争いをしたシャオツァンロンがいるため、当然と言えば当然である）。引退後は種牡馬となる。
カザマゴールド
風間社長の持ち馬。スタートから一気にハナを奪い、そのまま逃げ切る戦法を得意とする。戦績的にはマイラーのようだが、2500mの有馬記念でも上位入線するなど、それなりに距離の融通性はある。マキシマムで岡に競り負けた風間が彼に対抗して2億円で落札。
朝日杯3歳ステークス2着、古馬になり東京新聞杯優勝。その後本来は適距離である1600mのレースに出走するはずが、風間のシルフィード潰しの目的のためだけに天皇賞（春）に出走するが惨敗。主戦騎手は宇南正洋。
小蒼竜（シャオツァンロン）
瞬発力と加速力を誇る関西の秘密兵器。馬主は後藤一弥。毛色は青鹿毛で、それにシルフィードにもひけを取らない末脚もあって、「蒼い刺客」と呼ばれる。主戦騎手は葵兵馬。馬柱やレーシングプログラムでの表記は「シャオツァンロン」となる。
血統的には完全なステイヤーで、それに加え栗東トレセンの坂路コースで鍛えられた[9]。独特の走法は「バタフライ走法」と呼ばれ、岡からはスピードとスタミナは並外れていると評価される。なお、岡は、シルフィードはスピリットがずば抜けている、マキシマムは全て揃っているとしている。
函館記念で1歳上の日本ダービー馬を5馬身差の2着に下し。セントライト記念でマキシマムを2.3秒差の2着に下し圧勝した。菊花賞ではあまりの暴走に遂に限界を迎え失速。1着のシルフィードからハナ+10馬身差の3着に敗れる。
ヒヌマボーク
芦毛の馬で、シルフィード、マキシマムより1歳上。馬主は氷沼蒼人。主戦騎手は島村圭吾。
新馬戦で2着に15馬身の差をつけて圧勝するも脚を骨折し、その後、3歳、4歳の時は一切レースに出場できなかった。5歳で復帰からしばらくは闘争心を抑えるためにブリンカーを着用していたが、それでも毎日王冠と天皇賞（秋）を連勝。ブリンカーを外して臨んだ有馬記念ではシルフィード、マキシマムらの4歳馬を退ける。翌年は中山記念に勝利し、天皇賞（春）ではシルフィードの2着。秋はシルフィードの引退後のジャパンカップで、ラシューバとの一騎討ちを制した。
馬名にある「ボーク」とはロシア語で「神」の意味。
ラシューバ
小柄な馬ながら凄まじい力を持つ。シルフィードと同齢。英国クラシックの頂点エプソムダービーを20馬身差で優勝後、翌年のキングジョージ6世&クイーンエリザベスステークス優勝、この時点で10戦10勝。GIIレース「PRIX DE POMONE（プリ ドゥ ポモナ）」ではシルフィードと激突しシルフィードの左目を失明させた。主戦騎手はD・D。
凱旋門賞直前の併せ馬でザンジヴァルに肩を食いちぎられる重傷を負うも、凱旋門賞に強行出場する。馬体が血だらけの状態で目も虚ろになりながらも、不屈の闘志とD・Dの手腕でレース終盤には3番手まで上がるが、残りの闘志をシルフィードに受け渡す格好で、D・D自身が当馬にそれ以上無理をさせることは無かった。その姿に馬主のサラディンは心を動かされた。傷も癒え、同年のジャパンカップに出場しヒヌマボーク（優勝）と写真判定の末、鼻差の2着。
ザンジヴァル
「人喰い（カニバル）」の異名を持つ。厩務員を2人ほど噛み殺している。馬主はジェフ＝カルバン。父はアトラニウス（英ダービーを含む20戦20勝）、母はラグルーン（英オークス馬）。
どう猛な性格でラシューバの肩を噛みちぎった。アボットによると元々は臆病な性格。カルバンに虐待されていた。凱旋門賞後カルバンが馬主資格を剥奪されると、サラディンに引き取られ、ジャパンカップにも出走。
サザンウィンド
桜花賞3着。オークスは距離適性から20着に惨敗。「奇跡の末脚」と呼ばれ、また芦毛のため、馬名から連想される「白い風」とも呼ばれた。引退後、森川牧場にて繁殖場生活に入る。
ユキカゼ産駒のシルフィードを産むが難産のため死んでしまう。
以降、作中では“シルフィードは母親（サザンウィンド）似”と言う設定で進行して行く（シルフィードの父の影響が、ほとんど登場しない）。
バロン
菊地厩舎所属。シルフィードと同厩の先輩馬。好奇心が強く、頑丈が取り柄。シルフィードとは、お互いに調教時の併せ馬、及び地方遠征時の帯同馬。
多くの、2着・3着の好成績を残すが今一歩。そのため、常に馬券（連載当時の買い方で、2着なら連勝複式と複勝式・3着は複勝のみ）に絡むレース結果を演出するので熱烈なファンもいる[10]。作中では、2着になった数では日本一とのこと[11]。
気まぐれで臆病。このため、最後方からの追い込み一辺倒の脚質だった。また、雨の不良馬場だと落ち着きを無くすことから、晴れの良馬場が好走の条件と思われていたが、引退レースの札幌記念で騎乗した浜野幹也は、レース前にバロンの世話をするうち、同馬の蹄（ひづめ）の彫り（凹凸）が深く、馬場が重く（道悪に）なればなるほど競走馬としての能力を発揮できることに気づいた。果たしてレースでは、大雨の不良馬場の中スタートダッシュに成功し、そのまま逃げ切りを図るが、最後の直線で大歓声に怯えてバランスを崩し他馬にかわされる。いつもなら抜かれたショックでやる気を無くすバロンだが、差し返して優勝、有終の美を飾る。なお、浜野にとってはデビュー3か月にして初騎乗だったが、初勝利を重賞で飾る。
ユメノタロー
山根厩舎所属。デビュー当時は下痢ばかりして体格も悪く、まるで勝てなかったが、山根調教師の世話の甲斐あって体調を戻す。
4歳未勝利戦で駿が騎乗し、1番人気のサニアキャザリーンにクビ差の2着と健闘する。以後はこの馬を見直した柴岡が主戦騎手となる。スプリングステークスでシルフィードの2着。日本ダービーではマキシマム、シルフィードには大差を付けられるも並み居る強豪馬を抑えて3着入線。
キュータ
馬主は倉杉太郎。気性が荒く、鞍を乗せることすら嫌がる。自分がライバルと認めた馬とのレースの時だけレースに集中する、負けず嫌いな馬。倉杉の一人息子・克弥には大人しく従う。「ソラの名人」という不名誉なあだ名で呼ばれた。
駿が悪戦苦闘の末に新馬戦に勝利し、天皇賞（春）後に帰厩するも丸々と太った状態で、更には駿さえも乗れない事からその気性を抑えるために、負けたらせん馬と言う条件の下、ニュージーランドトロフィー4歳ステークスに登録。太った外見は実際には筋肉の塊であり、更に強豪であるパトリオットとぶつける事で騎手を背に乗せる事を気にしなくなったことで無事に出走し、大差で勝利した。その勝ち様に菊池も「これでせん馬にしたらこんなすげえ馬の仔を作れなくするつもりかと馬鹿にされる」と評した。
リュミエール
バルベス牧場で1年目に生まれた馬。カルバンにだまし取られ、連れ去られてしまう。カルバンに虐待まがいの調教を受け人間不信に陥る。ドーヴィル大賞典で2着に敗れた際、無謀な追い込みにより脚を骨折。バルベスが引き取り安楽死処分となった。
グラングローリー
シルフィードと同じタイプの追い込み馬で関西では「黒いシルフィード」と呼ばれている。4連勝してNHK杯に出走したがシルフィードの2着に敗れる。日本ダービーでは4着入線した。神戸新聞杯では逃げてゴール寸前まで先頭グループで粘りシルフィードを苦しめ上位入線した。
メタルガン
1600mまでしかもたない短距離専門馬いわゆる「スプリンター」だが吉原泰人が騎乗し彼の引退レースとなる天皇賞（春）に出走、最後方に待機してスタミナを溜め後半勝負に賭け距離を克服し、シルフィードとヒヌマボークとの写真判定までもつれる好走をしたが僅かな差で3着に敗れる。
パトリオット
アメリカ生まれの外国産馬、ニュージーランドトロフィー4歳ステークスまで5戦5勝で全てのレースで10馬身以上の大差で圧勝し「幻のダービー馬」と呼ばれている。ニュージーランドトロフィー4歳ステークスではキュータに5馬身差の2着に完敗する。
シズカ
現役時代の戦績は6戦4勝、牝馬。シルフィードの生涯唯一の花嫁。
連載当時の背景
1988年に競馬をテーマとした映画の『優駿 ORACION』が公開された翌年、バブル景気と「芦毛の怪物」オグリキャップなどの名馬の活躍により競馬ブームが起こり始めた1989年に本作『風のシルフィード』は「週刊少年マガジン」で連載が開始され、当時としてはめずらしかった長編競馬漫画として人気を博した。
連載が終了する1993年まで、日本国外のグレード競走 (GI・GII・GIII) を勝った日本調教馬はおらず、作中で菊地もそのように言及している。そして、シルフィードがGIIIのドーヴィル大賞典で日本調教馬として日本国外グレード競走の初勝利を挙げたことになっている。なお、実際に日本国外のグレード競走で初めて勝った馬は、1995年の香港国際カップに勝利したフジヤマケンザンで、そのときの騎手は蛯名正義であった。また、グレード制導入前にさかのぼれば、1959年にハクチカラが勝利したワシントンバースデーハンデキャップが、日本調教馬による日本国外重賞初勝利である。
連載開始当初、マキシマムはせり市で3億円という実際の競馬界でも最高額となる金額で落札されたが、連載中に現実の競馬界では3億5000万円という高値で取引されたサンゼウスが登場した。これを意識してか、作中でもサンアドニスという高額取引馬が登場し、キュータと新馬戦で対決している。
同一年の菊花賞終了後から有馬記念のファン投票の間まで、菊地厩舎陣営の“調教師や騎手が、その年の秋の天皇賞優勝馬（ヒヌマボーク）のことを知らなかった”という現実にはあり得ない設定がある。また、騎手・島村のヒヌマボークに騎乗することになるエピソード（勝利数が不足している場合、GIレースの出走条件となる実際のルールを無視している状況）、「馬の鞍傷に塩を塗りこむ」といった現実の競走馬を扱う上では有り得ないかけ離れた表現などが、続編にあたる『蒼き神話マルス』にも共通して見られる。作者はマルス連載直前時に掲載された週刊Gallopのインタビューで「シルフィードを連載してた当時は競馬の事をほとんど知らなかった。無茶苦茶なエピソードもあるけど、競馬漫画ではなくスポ根物の漫画として読んで欲しい」と語っている。
ゲーム
スーパー競走馬 風のシルフィード（スーパーファミコン）
俺たちのGⅠ(グレードワン)－小鉄と駆の大冒険－
概要
1996年のフレッシュマガジン1月号に掲載、『MAYA 真夜中の少女』最終巻(9巻)に収録。
作者本島が連載中に番外編として構想していたものの、実現には至らず、連載終了から2年後に発表。作中の時期はシルフィードの最終話ラストシーンより少し前と思われる。
この作品を読んだ多くの読者から、また競馬漫画を連載して欲しいというリクエストがあり、これにより続編にあたる『蒼き神話マルス』が誕生した。
ストーリー
馬主、安城は地方競馬A-1から中央競馬のGⅠ天皇賞への挑戦を、体重570キロの大型馬のコテツ号に託していた。しかし、コテツ号はどの騎手にも一度騎乗したら断られてしまうほどの暴れ馬だった。そんな安城の元に身長180センチの騎手、竹本駆が自ら騎乗を名乗り出た。
日本一大きな騎手と馬のコンビによるGⅠへの挑戦が始まる。
登場人物
竹本 駆（たけもと かける）
この作品での主人公。身長180センチ以上。春に騎手としてデビュー。
九州出身で両親がそれぞれ調教師と厩務員の仕事をしていた為、幼い頃から馬になじみ、馬への騎乗も大人も一目置くほどの実力があり、自身も騎手が天職と信じて、中央の競馬学校に挑戦。成績自体は申し分なかったものの、高身長という見た目、および両親の体格も大きいという面接官の判断から入学を許可されず、地方の競馬学校への入学を余儀なくされた。
現在も体重50キロをクリアしており、中央競馬に自分を認めさせるという執念から、コテツへの騎乗を名乗り出る。
騎乗当初はコテツに幾度となく振り落とされるが、リーチと腕力でコテツをコントロールし、天皇賞予選の毎日王冠では中央の有力馬を振り切って快勝。意気揚々とした気分で天皇賞に挑戦しようとしたものの、直後に同じく天皇賞に出る森川駿と出会う。
駿から本来のコテツは臆病な馬である事を知らされ、思わず八つ当たりしようとした事への叱責を受けて以降は、コテツへの接し方を改め、馬房の中に入って、コテツの不安を可能な限り取り除こうとした。
天皇賞では怯えてスタートに失敗したコテツの為に大外で走ることを選択。それが功を奏して順調に順位を上げていく。
最終コーナーで先頭を走る駿が騎乗するエヴァンブランカを追い抜こうというところで、中央競馬独特の雰囲気(歓声)に驚いて手綱操作を誤り、馬群に飲み込まれ、大幅に順位を落とす事に。一度は鞭をふるおうとしたものの、コテツを思いやって諦める。
最終的には一気に順位を上げ、2着でゴール。駿からは馬と心がつながった良い走りと評される。
翌年の帝王賞では大差で駿に快勝、天皇賞での借りを返した。
元ネタはじゃりン子チエの主人公チエや父親テツの苗字である竹本と笠井潔の推理小説の登場人物矢吹駆の名前から。
コテツ
この作品でのもう一頭の主人公。6歳で体重570キロ。額に三日月形の白紋がある。
竹本駆が騎乗する前までの戦績は15戦7勝[12]。浦和競馬場で主に活動。馬主は安城で宮田厩舎に所属。
安城によれば気性が相当荒い暴れ馬で、負けのほとんどが騎手を振り落としてのレース放棄によるらしく、コテツに騎乗した騎手全員が2度目の騎乗を断ったほど。駆も騎乗した当初は幾度となく振り落とされた。
駆の騎乗により、天皇賞予選の毎日王冠では快勝、天皇賞への出走を決める。
しかし、同じく天皇賞に出走する森川駿が騎乗する本命馬、エヴァンブランカ号を目の当たりにして以降は怯える様に。
駿によれば、額の白紋はコテツが仔馬の頃に他の馬から受けたいじめからできた蹄の跡との事で、それがもとで他の馬を怖がる馬になった[13]。
エヴァンブランカとの一件以降、他の天皇賞に出走する馬にも怯える様になったが、自分の為に馬房の中に入って不安を取り除こうとする駆の姿を見て変化が生じる。
天皇賞では恐怖を克服しきれずにスタートに失敗したものの、自分の為に大外で走ることを選択した駆の想いに応えて快走。
先頭を走るエヴァンブランカを追い抜こうというところで中央競馬上独特の雰囲気に驚き、駆が手綱操作を誤ったことにより馬群に飲み込まれ、一時は順位を大幅に落とす事に。
しかし勝利よりも自分への気遣いを優先した駆の想いに奮起しラストスパート。馬群を抜け出し、エヴァンブランカをあと少しというところまで追いつめる。結果は2着だったものの、このレースを機に恐怖を克服した。
安城が逮捕されて以降は別の馬主の馬となる。
翌年の帝王賞では大差で快勝。
元ネタはじゃりン子チエの飼い猫の小鉄から。
安城 羊二(あんじょう ようじ)
コテツ号の馬主。
作中の描写から、安城商事の社長である模様。
馬への愛情より、中央競馬会への宣伝の為に馬主を務めており[14]、天皇賞でコテツが2着になった際にはコテツと竹本駆を見限る。
後に脱税の現行犯で逮捕、中央どころか地方の馬主資格も剥奪されることになった。
宮田(みやた)
コテツ号の調教師。
安城が逮捕された後もコテツの調教師を務めていたのかは不明。
エヴァンブランカ
作中で森川駿が騎乗した馬。
一昨年のダービー馬で今回の天皇賞の本命。
ラストスパートでコテツ号に追い上げられたものの1着でゴール。
翌年の帝王賞に出走していたかは不明。
森川 駿(もりかわ はやお)
風のシルフィードの主人公。ここではゲストとして登場し、エヴァンブランカ号に騎乗。
シルフィードの息子、シルフィードJr.がデビューした為に、騎手として復帰。
騎手の竹本駆よりも先にコテツ号の気持ちを見抜き、八つ当たりしようとしていた駆を叱咤。
天皇賞では駆とコテツに追い上げられたものの1着でゴール。レース後は駆とコテツの走りを見て、馬と心がつながった良い走りと評した。
翌年の帝王賞では駆とコテツのコンビに大差で敗れる[15]。
脚注
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E9%A2%A8%E3%81%AE%E3%82%B7%E3%83%AB%E3%83%95%E3%82%A3%E3%83%BC%E3%83%89
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
118,
574,
666,
940,
1208,
1545,
1783,
2069,
2313,
3233,
3332,
4094,
5393,
5966,
7309,
7753,
8249,
9169,
9357,
10435,
11336,
11741,
11990,
12601,
16997,
19885,
23095,
23381,
23425,
24293,
25118,
25338,
33776,
34961,
35824,
36384,
36783,
37647,
37690,
38017,
38474,
38986,
39737,
39990,
40237,
41573,
42350,
43006,
43304,
43449,
44139,
44881,
45443,
45654,
46630,
47702,
48292,
48861,
49467,
49960,
50656,
51029,
51556,
51771,
52237,
52851,
53534,
54181,
54770,
55446,
56233,
56643,
56925,
57474,
57869,
58416,
58695,
59264,
59356,
59408,
59829,
60169,
60665,
61165,
61671,
61835,
62469,
62734,
62820,
63135,
63205,
63956,
64005,
64399,
64664,
65274,
65508,
65891,
67194,
68152,
68207,
68495,
68625,
69365,
69558,
70267,
70838,
74066,
74611,
78644,
78846,
79579,
80060,
80899,
81241,
86540,
87313,
88351,
88965,
89440,
89616,
90615,
90809,
90896,
91432,
91710,
92076,
92163,
92737,
93201,
94173,
94521,
94937,
95070,
95122,
95529,
95613,
96268,
99881,
100003,
103241,
103479,
106726,
106854,
106888,
110775,
110897,
110971,
111984,
112116,
113192,
113339,
113855,
114941,
114989,
115722,
117841,
118115,
118501,
119238,
119389,
120049,
121031,
121794,
122935,
123461,
124461,
124898,
135027,
135491,
135816,
136400,
136695,
137059,
137186,
137956,
138108,
139023,
139887
],
"plaintext_end_byte": [
110,
573,
643,
939,
1207,
1544,
1782,
2068,
2312,
3208,
3331,
4093,
5392,
5965,
7301,
7752,
8248,
9168,
9356,
10434,
11335,
11703,
11989,
12575,
16968,
19853,
23087,
23380,
23422,
24292,
25117,
25337,
33774,
34914,
35823,
36383,
36763,
37646,
37689,
38016,
38473,
38963,
39736,
39989,
40212,
41553,
42341,
43005,
43303,
43448,
44115,
44880,
45442,
45653,
46629,
47701,
48291,
48859,
49466,
49959,
50635,
51028,
51555,
51770,
52236,
52850,
53484,
54180,
54769,
55445,
56232,
56642,
56914,
57473,
57868,
58415,
58694,
59263,
59339,
59407,
59828,
60168,
60664,
61164,
61670,
61834,
62468,
62733,
62800,
63134,
63204,
63955,
64004,
64398,
64663,
65273,
65507,
65875,
67193,
68151,
68206,
68494,
68624,
69364,
69557,
70266,
70804,
74065,
74564,
78643,
78845,
79532,
80059,
80898,
81240,
86532,
87296,
88350,
88942,
89439,
89599,
90614,
90771,
90895,
91431,
91709,
92075,
92162,
92736,
93200,
94172,
94520,
94936,
95069,
95121,
95528,
95612,
96267,
99880,
100002,
103240,
103478,
106725,
106853,
106887,
110774,
110896,
110970,
111983,
112115,
113191,
113338,
113854,
114940,
114988,
115721,
117840,
118114,
118500,
119237,
119319,
120048,
121030,
121793,
122934,
123460,
124432,
124897,
135026,
135447,
135815,
136399,
136694,
137058,
137185,
137955,
138079,
138982,
139863,
140328
]
}
|
劇用車も車検を受けた車でないと使えないのか？
|
パトロールカー
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
パトロールカー（、略称: パトカー）は、警察官が乗車し巡回を行う自動車[1][2]。
概説
日本語では「パトロールカー」という言葉が使われ、それは警察官が乗って、犯罪の予防・検挙や、交通の指導・取り締まりのために巡回するのに用いる自動車のことである[3]。日本語では「パトカー」と略す[3]。
英語では、もう少し広い範囲を指す 「police car」（警察車両という意味）という名称・概念を用いることが一般的である。
本記事では各国のパトロールカーについて述べる。
各国のパトカー
警察は行政系の組織であるので、各国の警察で、（しっかりした自動車産業が育っている国では）基本的には、自国の産業を優遇すべく、自国の自動車メーカーの車種を優先的に採用しようとしている。
例えばドイツでは、ドイツ車、つまりBMWやメルセデス・ベンツやフォルクスワーゲンなどが用いられている。フランスでは、フランス車であるルノーやシトロエン、プジョーなどが用いられている。
ただし、自国の自動車メーカーで実用的な車種が消滅してしまったり、警察組織にもコストや環境性能が求められるようになると、耐久性や環境性能で優位性がある日本車が導入されることも増えているほか、韓国車を導入するケースも散見される。
イタリア警察では、式典や広報用には、イタリア製の（他国の人は驚くが）スーパーカーを使うことがある。（大量導入が必要な現場向けには日本車を使っていることもある）
アメリカ合衆国では「Marked」（日本で言うと一目で警察とわかる白黒の車両）と「Unmarked」（覆面車両）に大別される。米国の自動車メーカーのGM、Ford、クライスラー製のものが大半である。 →#アメリカ合衆国
日本では、昭和25年（1950年）6月に当時の自治体警察としての警視庁が無線警ら車を3台導入したのが最初である[3][4]。日本では日本の自動車メーカーの自動車を用いている。→#日本
オーストラリア・ニューサウスウェールズ州警察のホールデン
フランス国家警察
ルノー・メガーヌ
ドイツ・ハンブルク警察
ベンツEクラス W211
BMW・3シリーズ
イタリアの高速パトカー
ランボルギーニ・ガヤルド
主なパトカーはスバル・レガシィ
ロシアのパトカー
フォード・フォーカス
シンガポールのパトカー
スバル・インプレッサ
スウェーデン国家警察のパトカー
ボルボ・V70
イギリス・コーンウォール警察
フォード・フォーカス
ロンドン警視庁
ヒュンダイ・i30
中国のパトカー
トヨタ・ヴィオス
韓国のパトカー(旧デザイン)
起亜・スペクトラ
韓国のパトカー(現行デザイン)
ヒュンダイ・YFソナタ
北朝鮮のパトカー。車体に「交通安全」と書かれている。
アメリカ合衆国
アメリカ合衆国の警察のパトカーは「Marked」と「Unmarked」に大別される。
「Marked」は日本で言うところの白黒パトカー。車体に警察機関名、バッジのイラスト[5]、「POLICE」「HIGHWAY PATROL」「STATE TROOPER」といったマークが施されている(＝Marked)もの。塗装はカリフォルニア州で多く見られるような白黒も存在するが、後述するように中古で出すこともあるため、専用の塗装はせず、単色のボディにステッカーのマークを貼り付けているだけの場合も多く見られる。図柄は機関の数だけあると言っても過言ではない。基本的に警ら任務に用いられるものを指すが、特殊部隊や特殊任務班で使用されるもので、マークが施されていれば含まれる。
「Unmarked」は覆面パトカー。先述のマークが施されていないという意味。「Undercover」などとも呼ばれる。用いられる車両は警ら用と同じ車種も多いが、中には個人所有の車両や、押収した車両を捜査車両として使用できる機関もあり、逮捕した禁制薬物の売人から押収した高級車が使用されていることもある。ニューヨーク市警察のタクシースクワッドは、タクシーに偽装した車両に刑事2人が運転手役と乗客役に分かれて乗車し、防犯活動をしている。一方でハイウェイパトロールの覆面パトカーは、警光灯が外から見えないようになっているだけでドアには大きくマークが描かれている（カリフォルニア・ハイウェイ・パトロールの例）。これは警察車と認識されないと、追尾した相手から強盗と勘違いされ最悪の場合は銃撃を受ける事さえあるためである[6]。SWAT要員は個人ロッカー代わりに装備品一式をトランクに納め、いつでも・どこの現場への招集でも応じられるようにしている（ロサンゼルス市警察）。この場合使用されるのはやはり覆面車である。
両者の中間的存在としてあるのが「Ghost」「Low profile」「Stealth」などと呼ばれる車両[7][8]。単一の車体色に、車体と同系色或いは目立たない意匠で警察を示す標識を施したもの。法令上はMarked扱いになるものの通常のパトカーと比べてそれと認識しづらくなっており、その機能を活かして交通取締や防犯活動に用いられる。以下で述べる覆面パトカーの運用制約があるかないかに関わらず、各州各地の警察で運用されている。
なお、アメリカ合衆国における覆面パトカーの運用態勢は自治体ごとに異なる。例えばオレゴン州警察・バージニア州警察・メリーランド州警察などでは、速度違反を含む幅広い捜査に覆面車両が投入されている[9][10]。カリフォルニア州では1923年以来、交通違反取り締まりにおいて覆面車両を使用することが認められてこなかったが、2008年にカリフォルニア高等裁判所は速度制限違反の取り締まりを除いた全ての違反取り締まりに際し覆面車両を使用することを認める判決を出した[11]。ニューヨーク州では1996年の州知事令により州警察が交通取り締まりのために覆面車両を使用することが禁止された。しかし、これはあくまで州警察に限られたことであり、市警察や保安官事務所が使用する車両には現在適用されていない。アメリカ国内では、覆面パトカーを装った車両の指示に従って停止したところ強盗や強姦の被害に遭うケースが頻発しているため、ニューヨーク州などでは、州内において覆面車両を交通取り締まりに用いることを全面的に禁止する法案の審議が行われている[12]。
車種
採用されている自動車は、国産のビッグスリー、つまりゼネラルモーターズ（シボレー、GMCが多い）、フォード・モーター（フォードが多い）、クライスラー（ダッジ、ジープが多い）の各社製が大半を占める（日本でトヨタ・日産が多く採用されるのと同じ理屈である）が、外国製(特にトヨタや日産が多い)も使用されている。
フォード・クラウンビクトリア・ポリスインターセプター（フォードのパトカー仕様車の呼称）が、全パトカーの7割〜8割を占めているといわれる。90年代中頃までは同車とシボレー・カプリスが多かったが、カプリスが生産中止になってしまい、警察一般で好まれる「パワフルなFRのフルサイズセダン」という要件を満たすものが同車のみになってしまったのが要因。
1990年代の終わりごろ、カリフォルニア・ハイウェイ・パトロール(CHP)はボルボS70-Tを試験的に採用したことがある。当時採用していたカプリスが生産中止になり、クラウンビクトリアも経営の効率化のために生産中止になるのではないかと言われ、アメリカ的なFRフルサイズセダンの存在自体が自動車市場において風前の灯火であると言われていたのが原因。これらの車両がなくなってからも円滑に車両を調達するため、もっと他の車種にも目を向けようと考慮したものであった。しかしボルボS70はフルサイズセダンに乗りなれた警官にはあまりに狭く、不評で、本格的な採用とはならなかった。幸いにしてクラウンビクトリアの生産は継続され、CHPは今日までそれを使用している。
ただし、FRが絶対条件というわけではなく、FFのシボレー・ルミナ、シボレー・インパラ、ダッジ・イントレピッドなども採用されている。
2006年にダッジ・チャージャーのパトカー仕様車が、フォード以外から発売されるパトカー向けFRセダンとして久々に登場し、以後採用する機関は徐々に増えている。2008年にはカーボンモータース社がセダン型のパトカー専用車「E7」を発表した。ディーゼルエンジンによる燃費の向上や専用設計によるパトカーとしての最適化が行われていると同社は説明している。2009年、ニューヨーク市警察は環境対策の一環として日産・アルティマを採用。また、GMは2011年から傘下のホールデンで製造されているカプリスをベースにしたシボレー・カプリスPPV(Police Patrol Vehicle)を供給すると発表した。2016年、ロサンゼルス市警察は大規模な停電などの際に使用できなくなる恐れがあるとして、テスラ・モデルSを2017年から、本格導入されることが発表された。アメリカのパトカーとしては初の電気自動車である。
そのほか、管轄や目的によって、シボレー・カプリスやダッジ・マグナムなどのステーションワゴン、シボレー・コルベット、同・カマロ、フォード・マスタングなどのスポーツカー、シボレー・サバーバン、シボレー・タホ、フォード・エクスプローラー、フォード・エクスペディション、ダッジ・デュランゴのようなSUV、シボレー・シルバラードやフォード・レンジャーなどのピックアップトラック、シボレー・エクスプレス、同・アストロなどのバン、ハマーなどのオフロードビークルなども多く使用されている。特殊部隊では器材と要員を運び現地対策本部にもなるバンが必須である他、発砲を避けて民間人を救出するために軽装甲車を配備することもある。
合衆国議会警察のフォード・クラウンビクトリア
カンザス州警察のダッジ・チャージャー
シボレー・カプリスポリスパッケージ、見本車両
DHSのシボレー・タホ
アムトラック警察のフォード・エクスペディション
ニューヨーク市警察のフォード・ポリスインターセプター
パトカー専用モデルの詳細
一般的に「ポリスパッケージ(Police package)」「ポリスインターセプター(Police Interceptor)」と呼ばれるもの。フォードは「P71」、GMは「9C1」「B4C」などといった商品コードを使用している。
土台となる車種からの変更点としてはエンジンの出力向上、ラジエーターやバッテリーの大容量化、電装品の耐久性向上、足回りの強化、内装の簡素化といったもの。メーカー出荷時にワーニングライトやサイレンなどを装備することもできるが、後述するように実際にはその警察ごとに装備の仕方は異なるので、購入後に緊急車両専門の架装業者に依頼することも多い。大きな自治体や警察組織では自前の工場を持っていたりする。
現在販売中のもの
シボレー・インパラ
シボレーのミッドサイズセダン「インパラ」を土台に使用した車両。2000年以降は8代目と9代目で通常パトカー用の商品コード9C1、覆面・捜査用の9C3が設定されていたが、現在ではこれらの販売は終了した。10代目も警察向けとして紹介はされているが、従来の物のようにコラムシフト化などは特に行われておらず、行政機関向け業務用車両と仕様が共通したものになっている。GMの警察用車両で使われてきた商品コード9C1/9C3も割り当てられていない[13]。
シボレー・タホ
フルサイズSUVであるタホの警察仕様。警察活動全般向けのPPV(Police Pursuit Vehicle)は5.3L V8の後輪駆動と四輪駆動が用意され、伝統の商品コード9C1が割り当てられている[14]。
SSV(Special Service Vehicle)はV8の四輪駆動のみで、オフロード用サスペンションを組み込んだ不整地仕様。パークレンジャーのような山岳部や原野で活動する警察向けの商品である。こういったことからタイヤのメーカーオプションが充実しており、オールテレインやアグレッシブトレッドを注文する事が可能になっている[15]。
ダッジ・チャージャー
ダッジのフルサイズセダン「チャージャー」を土台に使用したパトカー仕様車。5.7L V8の後輪駆動と四輪駆動、3.6L Vの後輪駆動がある。ブレーキ、冷却システム、電子制御スタビリティーコントロール装置、ステアリングが強化あるいは最適化されているほか、シフトレバーがフロアからコラムに移されている。現在はアメリカのみならず、カナダ、メキシコ、バーレーンなどでも採用されている。チャージャーの警察仕様車の項参照。
フォード・ポリスインターセプター
2011年に発売された、3世代目のポリスインターセプター。セダンとユーティリティの二種類がありCVPIの後継にあたる。
セダンのベースとなるのはフォード・トーラス。グレードは3.5L V6自然吸気の前輪駆動、3.7L V6自然吸気の四輪駆動、3.5V6エコブースト(ターボ)の四輪駆動、直4ターボの前輪駆動。これらはトーラスの構成と同じ。冷却系やサスペンションが強化されており、フロントにはサブフレームも装着される。シフトレバーはコラム式に変更され、シートも警察官の要望を取り入れた専用の6ウェイパワーシートにされた。センターコンソールはCVPIと同じもので、装備の使い回しができる。オプションでドアに防弾パネルをつけることも可能。クラウンビクトリアで後部衝突時の問題があったことから、時速75マイル後部衝突試験もクリアするという。見通しの悪い交差点での衝突を回避するために警告を出す、BLIS(Blind Spoto Information System)も装着可能。
ユーティリティのベースはフォード・エクスプローラー。グレードは3.7LのV6自然吸気と3.5LのV6エコブーストで4WDが用意されている。機構はコンポーネンツを共有するセダンと同じだが、SUVとしての高い汎用性を持ちつつ、セダンに迫る高い走行性能を有しているのが特徴。現在のアメリカの警察用新車市場で最も売れているのがこのユーティリティで、2017年には33,075台が販売されている[16]。
フォード・ポリスレスポンダー・ハイブリッド
2017年に発表されたフォード・フュージョン・ハイブリッドの警察仕様車。直4+ハイブリッドシステムの前輪駆動である。車両本体価格はユーティリティと同程度だが大幅な低燃費になっており、環境と財政に優しいのが特徴[17]。ハイブリッド用バッテリーをトランク内に搭載することからトランク容量は小さくなるが、バッテリーカバー上部を電装品トレイにすることで空間活用を試みている。Green Car JournalのGreen Car of the Year 2018では業務用車両部門賞を受賞した[18]。
販売が終了したもの
シボレー・カプリスPPV
GMが2011年から供給する新型のパトカー。ベースとなるカプリスは往年とは違い、現在はGM傘下のホールデンが製造しオーストラリアなど向けに販売されている車種。グレードはパトロール用の「9C1」と、覆面パトカー用の「9C3」の二種類。
エンジンはV型8気筒とV型6気筒の2種類のガソリンエンジンで、自動変速機を介して後輪を駆動する。パトカー専用装備としては機能強化や各種端末や通信装置などの他、赤外線暗視装置も装着できる。バッテリーは2個搭載しており、そのうちの一つは高度化する電子装備の駆動用に使用するという。カプリスのホイールベースは3011mmなので、これにより前後席の間に設けられるパーテーションを前席より後ろにずらすことができ、運転席の調整しろが大きくなっている。さらにセンターコンソールをタッチパネル式入力機器にすることも可能。座席も市販車の使い回しではなく、パトカー用にチューニングされたものを使うとのこと。またシボレーブランドで販売されることから、フロントグリルはホールデンのCIがついたものから、シボレーのCIがついたものに変更された。
2017年にホールデンの生産工場が閉鎖され生産中止になったことから、同年で販売が終了した[19]。
フォード・クラウンビクトリア・ポリスインターセプター(Police Interceptor)
フォードのフルサイズセダン「クラウンビクトリア」を土台に使用した、パトカー仕様車。商品コードP71。世間での通称は「CVPI」など。
ベース車両からパトカーへの変更点としては上記のもののほか、ドア内側に防弾パネルを注文装備できる。公式サイトの動画によると、散弾銃の12ゲージから発射されるスラグ弾や、7.62mmライフル弾をこのパネルは完全に止める。注文料金は運転席ドアのみが$1200、左右前部ドアが$2400。
その他の安全対策としては、後部衝突時に燃料漏れによる火災が発生しやすいと言う欠陥騒動があったことから、燃料タンク防護材の無料取付けを実施した。フォードによると、時速75マイル(約120km/h)で後部に衝突されても燃料タンクに穴はあかないという。また燃料タンク付近に自動消火装置を装備した。これは強い衝撃をセンサーが感知すると作動するもので、運転席のスイッチから手動操作することも可能。
2011年9月に最後のモデルがロールアウトし、同年で生産終了となった[20]。
開発中止になったもの
カーボンモータース・E7
社が2008年に発表した次世代のパトカー専用車。同社によると供給開始は2012年からとされていたが、後述の資金供給問題により2013年に同社が倒産した為、実際に製造される事はなかった。
動力系統には300馬力を発生するBMW製3.0L直6ディーゼルエンジンと6速ATを搭載していた。
同社はE7は0→100km/h加速を6.5秒で、ゼロヨン加速を14.5秒で行う動力性能を備えつつも燃費は28〜30マイル/ガロン（およそ12km/L）で済み、航続距離は522マイル（およそ835km）で、他社製品と比べて動力性能でも運用コストでも優れていると述べていた。
外観の特徴は警光灯やプッシュバンパーをはじめから組み込んでいること。警光灯はボディの屋根前端部や側面、ピラーなどに組み込まれており、一見するとスリックトップのような外観ながら後付のように車内にはみ出すようなことはなかった。ドアは観音開きで、後部へ容疑者を載せる時の負担を軽減していた。
機能面ではレベルIII-Aの防弾措置が施されていた。ナンバー読取装置なども搭載可能。ステアリングスイッチは無線や警光灯を操作するためのものになっており、見た目は一般の乗用車で使用されるものと似ているが、機能はパトカー専用モデルらしいもの。シートは腰の辺りが大きくえぐれており、ガンベルトを装着した状態でも着座しやすいようになっていた。
ニード・フォー・スピード ホット・パースートではハイウェイパトロールユニットとして登場する。
同社は2008年にアメリカ合衆国エネルギー省(DOE)が先進的なエコカー開発を後押しする目的で発表した(ATVM)に基づく資金供給を当て込んで車両の開発を行っていたが、2009年にフォード・モーターや北米日産、テスラモーターズ、が早々とATVMでの資金調達に成功する中、同社の融資計画はDOEからなかなか承認されなかった。2012年3月7日、当時のアメリカ合衆国エネルギー長官スティーブン・チューは、同社の融資資金返済計画に問題があるとして同社が申請していた310万米ドルの資金供給を最終的に拒否した。同社はDOEの融資拒否は警察車両における既得権益を持つビッグスリーに配慮した政治的意図に基づいたものであると主張したが、ATVMは元々リーマンショックにより疲弊したを救済する目的でアメリカ合衆国財務省が発表した(GM、クライスラーが救済融資を受けた)とは無関係であり、DOEは賃金の未払いや債務返済繰延べなど資金難に陥っていた同社の財務状況が融資拒否の原因であるとした。同社と同様にATVMでの融資を拒否されて倒産や吸収合併された会社は三輪自動車の、プラグインハイブリッド車の、電動オートバイのなどがあった。
装備
アメリカでは機関ごとの方針でパトカーの装備は異なり、上記の写真で見られるようにプッシュバンパーひとつ取ってもまちまち。装備品の製造メーカーも多く、同じ機能を目的としていても様々な製品がある。
ワーニングライト(ライトバー)
日本で使用されているものと機能や形状はおおむね同じだが、アメリカではハロゲンやストロボ式以外にもLED式がかなり広く普及している。ハロゲンやストロボ式に比べ、LED式はかなり薄くできるのが特徴。高速走行で空気抵抗が強くなると稀に警光灯が風圧で取り付け部からもげてしまうことがあるので、高速での追尾を行うCHPは、ハロゲン式ながらより高速走行に耐えられる社の「Vector」を採用していた（5個の回転灯が三角形に並んでいる）。しかしLED式の方が空力的に優れており、また警光灯としての性能も十分であることからLED式に変更した。ハイウェイパトロール以外でも、Federal Signal社のVision SLR、Valorを採用する機関が増えている
スリックトップと呼ばれる、通常の警ら用パトカーと同様の塗装を施しているものの、上のダッジ・チャージャーのようにライトバーを設置しないパトカーもある。元々は高速追尾時の空気抵抗を減らすためであり、より目立ちにくくなる効果もある。
ワーニングライト(そのほか)
グリル内やプッシュバンパーに取り付けるタイプ、ボディやサイドミラー前面に埋め込むタイプ、ライトシールド内に設置するタイプ、フロントグラス内やダッシュボード、デッキに取り付けるタイプなど様々な形状のものがある。
ヘッドライトや、ブレーキ＆バックアップライト自体をリレーや半導体で点滅させるものも多い。
カリフォルニア州では、道路法で“赤の不動光が前から見えること”が緊急走行の条件となっている。また、覆面車のデッキには黄と青の点滅灯を装備している。
ディレクショナルライト
他の車両に対して交通誘導のための合図を出す装置。8個程度のライトが横一列についており、左流れや右流れ（トラックやバスの3連ウインカーのような感じ）、中央から両脇向け流れ、全点滅などの発光パターンを使って交通誘導を行ったり、ワーニングライトとして使用する。ライトバーと一体になっているものと、単独で設置するものがある。全てオレンジ色のライトのもののほか、最端部のみ赤や青だったり、最近ではLEDの普及によって何色か発光させられるものもある。Whelen社の「トラフィックアドバイザー」やCode3社の「アロースティック」という製品名がその役割をよく表している。
LED電光掲示板 (Message board)
ディレクショナルライトと同様に、警光灯後部やリアハッチ窓の上部に装着するもの。POLICE EMERGENCY KEEPBACK(警察官対応中 接近注意)といった文章を表示可能[21][22]。文章及び発光色は専用のソフトを使って編集と設定をすることが可能。
サイレンアンプ&スピーカー
日本より音の強い100Wタイプが主流で、200Wタイプもある。音色は以下のようにいくつかの種類がある。
Wail：周期吹鳴。周期的に高い音と低い音を交互に鳴らす。()
Yelp：短い周期で連続して高い音を鳴らす。()
Hyper Yelp／Phaser／Pulsar：Yelpよりさらに短い周期で、連続して高い音を鳴らす。()
他にも、ヨーロッパ風の「Hi-Lo」や交差点進入時などに使うブーブー音の「Air Horn」などがある。覆面車用の簡素なモデルを除いては、マイク拡声機能、無線音声を拡声できる機能も備わっている。
停止指示板
ミシガン・ハイウェイパトロールの特徴的装備だが、ボンネット上に「STOP」と書かれた照明付の板を設置し、停止を求める場合にそれを点灯させて停止を促す。その形状から「Shark fin」(サメのヒレ)というあだ名がついている。
昔のパトカーには右前のフェンダー付近に「STOP」の文字が出る警光灯を装備し、これを用いて停止指示を行うこともあった。現在はワーニングライトとサイレン、拡声器によって停止指示を行うのが一般的なので、ほとんど見られなくなった装備である。
スポットライト
ライトバーに前方や周囲を照らすテイクダウン（takedown―分解・解体）ライトや、側方を照らすアーリー（alley―路地・裏通り）ライトというものが内蔵されている。また、車体前部ピラーに、内側から操作可能なガンスポットライトを設置しているものが多い。手持ちのものを車内に備え付けている場合もある。
プッシュバンパー
グリルガードのような形状をしたグリル正面に突き出している部品。フェンダーまで回りこむような形状のものもある。PITマニューバと呼ばれる逃走車両への強制停止措置などにおいて、車体を防護しつつ確実に目標を「押す」ために用いられる。
パーティション
前後の座席を仕切る板。金属製の下部に、上部は金属メッシュやアクリル板というのが一般的。後部座席に乗せた容疑者が暴れても、前席の乗員に危害が及ばないようにするためのもの。
リアシート
前席がファブリックシートでも、後席はビニールレザーであることが多い。護送中の被疑者が隠し持つ証拠物件を座席の隙間に隠すようなことができないよう、合成樹脂で一体成型された硬いベンチのような後部座席もある。これは頑丈な構造ゆえ被疑者が後部座席で暴れても痛みにくく、体液や嘔吐物などで汚れても洗浄が容易。ドアパネルまで覆ってしまうものもある。
ガン・ロック
ショットガンや自動小銃の火器固定用器具で、電子ロックで施錠できるようになっている。天井やパーティション、ダッシュボード、トランク内などに設置されている。銃を戻す時はワンタッチ、取る場合は開錠が必要になっている（隠しボタンを押す事で一瞬だけ固定部が解放される）。
無線機
パトカーのことをRMP（Radio Mobile Patrol）と呼ぶ所以でもある無線機は必需品。単独で使用する一般的なタイプのほか、携帯無線機を差し込んで使用するハンドマイク付きの充電スタンドタイプなどもある。CHP、ロサンゼルス市警察では小型無線機が搭載されており、カーラジオやサイレン・警光灯などと共に集中制御出来る制御盤が接続されダッシュボードに装備されている（ラジオが鳴っていても無線の信号が入ると最優先で音を大きくして聴かせる）。無線機ではパソコンを使って予め設定しておく周波数しか送受信出来ないため、州の他官庁の動静を知るために受信機（一般には800MHz帯）を装備する機関もある。
車載端末(MDT／CDT)
データ通信を活用し、ナンバー照会や手配情報においてより複雑な情報のやり取りを行う。カーロケーターと同じく警察の指令所で位置を確認したり、また他のパトカーの所在地を表示する機能もある。MDT(Mobile Data Terminal)に対しCDT(Computer Data Terminal)はWindowsなどのOS（使用されているのは一般版ではなくWindows Embedded）で動かすため、車内で報告書などの文書作成を行うことなどもできる。取り外し可能なノートパソコンを乗務ごとに接続するものや、デスクトップ又はノートパソコンをトランクに固定設置するものなどがある。近年はパトカーに搭載される電子装置が増えたため、車載端末のインターフェイスはデータのやり取りに用いるだけではなく、サイレン、警光灯、無線、レーダーなどを統合的に操作できるものが増えてきた。一例を挙げると、の緊急車両用システムがそれである。乗務している警察官はタッチモニターパネルや手元の入力機器を通じ、アクセス可能な車載機器を操作できる。
またタブレット端末の普及は警察にも及んでおり、車載端末のインターフェイス部分をタブレットとしたものもある。車外へ容易に持ち出すことが可能で、車外でも免許証や各種身分証明の照会などが可能[23][24]。
ビデオカメラ
車内の天井、またはダッシュボードに設置される記録用カメラ。前方や後方を撮影し、主に容疑者追跡や制圧の様子、パトカーや警察官に対する発砲の映像などを捉える。映像には字幕で日時、警光灯の作動状態、アクセルやブレーキの操作、走行速度などが記録されるが、日時以外の要素は採用したシステム毎に異なる。裁判での証拠資料や警察官の職務執行の適法性を証明する目的でつけられているが、逆に警察官の不適切な発砲や過剰な実力行使による制圧の様子が捉えられ、後に人権問題になることがままある。
動画はハードディスクなどの記録メディアに保存され、ファイルはワイヤレス通信や、取り外し式ハードディスクを直接警察のコンピュータに接続するなどし、パトカーから管理用サーバに移される。管理権限者以外の者がメディアに触れられないようにするため、車載記録装置のハードディスク収納部に鍵がつけられたものもあるなど[25]管理は厳重である。ここまで厳重に管理されるのは、撮影された映像が裁判資料になることから、その客観性を保つ必要がある為。また警察に不利な証拠であっても、保存・公開されることが一般的である。
ナンバープレート自動読取り装置
日本のNシステムと似たようなものだが、車載になっているのが特徴[26]。トランクなどにカメラを設置し、傍を通過した車両のナンバーを読み取る。装置が読み取ったナンバーの情報は日時やGPSの座標データと共に電送することができる[27]。どのような部署及び車両に搭載するかは各警察機関の判断となる[28]。
トラフィックシグナルライトチェンジャー
信号を変える装置。緊急走行中に前方の信号機を操作することによって、より安全な通行・追跡を可能にする。
レーダー
主にスピード取締を目的とするパトカーのみに搭載されることが多い。
車両に搭載される用具
停車させた車両が逃げようとしたら踏ませてタイヤをパンクさせるスパイクシステム、パイロン、事件現場を仕切るためのバリケードテープ、発煙筒、救急資機材（人工呼吸用マスクの付いた医療用酸素のボンベ、絆創膏）、予備の警棒など。大抵はトランクに搭載される。
パトカーの乗務員になる為の訓練
アメリカでは地域警察の中核にパトカーによる警ら活動がある。日本のような交番制度が極一部にしかなく[29]、日本と比べて遥かに広い管轄を守るには自動車が必要不可欠である（逆に、街中で見かけるパトカーの種類と数も、地元自治体だけでなく郡保安官あり州警察あり、日本の比ではない）。またそういった事情から、全くの新人が最初にパトロール部門に配属される点は日本と同じだが、新人もまたパトカーの乗務から警察官としてのキャリアを始めることが一般的である。故にパトカー運転技術の習得は全ての警察官にとって必須になっており、警察学校で初任教育を受ける警察官は全員が操縦課程を受講しなければならない。
緊急車両の操縦技術訓練は「Emergency Vehicle Operator Course」通称EVOCと総称され、直訳すると「緊急自動車操縦者課程」になる。初任の候補生が受ける基本的なものから、現職が受ける操縦訓練、白バイの操縦訓練などを包括する。訓練内容は故意に車をスピンさせるもの、パイロンで作られたコースを走る前走車を追尾するもの、三箇所ある信号機のうち「青」になったところを瞬時に判断して通過するものなど様々。
アメリカの映画やドキュメントで見られる、車体を被疑車両にぶつける強制停止措置「PIT maneuver（PITマニューバ）」の訓練もEVOCに定められる。PITは基本的な訓練には含まれず、後に所定の訓練を受けなければならない。またPIT資格を有していない警察官は実施することができない。
PITマニューバ
車両を被疑車両にぶつけてスピンさせるなどし、逃走の継続を阻止する強制停止措置。PITの意味には諸説あり、Pursuit Immobilization Technique(追尾走行阻止技術)、Precision Immobilization Technique(精密走行阻止技術)、 Push It Tough(強く押す)など。いずれにしても、逃走を阻止するために車体をぶつけて被疑車両を押す、という意味が含まれる。なお、スピンさせたからと言って被疑車両が必ずしも走行不能になるわけではないので、態勢を立て直して引き続き逃走するケースも見られる。このようなケースを防ぐ為に、スピンして停止した車両を他の警察車両で取り囲んだり、場合によっては前後・左右から警察車両をぶつけて完全に包囲する事もある。
PITは以下の三つの過程を経る。
パトカーの前部フェンダーの角あたりを、目標の後部フェンダー辺りに当てる。
当たったらそのまま舵を切り、目標のフェンダーを介して後輪に横方向の力を生じさせる。
目標は後輪に発生した横方向の力により、安定を失ってスピンする。
実行にあっては、管轄機関の当直責任者などの指令に基づく必要があるのが一般的。概ね時速50マイル(約時速80km)以下では致死性の威力行使とはならず、PITの違法性は阻却される。しかし最近では横滑り防止装置の普及により、後輪に外部から横方向の力を入力しても装置が減衰してしまうため、PITの効果が薄れているとの見解もある。[30]
このようにPITは制度として現在は確立されており、警察官が思いつきでぶつけているわけではない。よって、同様のことを日本の警察官がやることはできず、もし場当たり的にやった場合はその警察官及び都道府県警察が刑事・民事双方で、違法性が問われる恐れがある。もし日本で行うには、PITを行うための法整備及び訓練や実施制度の確立が不可欠であろう。
車両の評価制度
警察車両はその性能が任務や運営費を左右することから、警察独自の評価制度を設けて警察向け車両の試験を行うことがある。言わば「警察車両アセスメント」であろう。有名なものは、ミシガン州警察とロサンゼルス郡保安官によって実施される試験。これらの機関では毎年各メーカーの警察向け自動車及びオートバイを集めて試験を実施しており、試験内容やその結果は一般にも公表されている。試験項目は周回路でのラップタイム、急加速、急制動、追尾を想定した走行試験、燃費、居住性、無線など機器の設置性、快適性、整備性など多岐に及ぶ。
審査は、ミシガン州警察は警察官及び民間の協力者によるテストチームが、ロサンゼルス郡保安官のものは同郡保安官助手とロス市警警察官の合同テストチームが、それぞれ行っている。
これら以外の機関でも調達にあたって独自のテストを行うことがあり、性能やコストのバランスが勘案される。よって調達単価が安ければ採用されるとは限らない。
、
中古パトカー
日本とは逆に警察が積極的に売却しているため、中古パトカーは広く流通しており、中古パトカー専門業者も数多くある。新車市場が年間7万台ほどのようなので、単純に考えて毎年数万台のパトカーが中古として放出されていることになる。放出はワーニングライトやラジオなどの警察用装備は取り外された状態にされ、入札によって売却先を決定する。先述の専門業者が落札することも多い。そのようにして放出されたパトカーは、予算規模の小さい警察が購入して再びパトカーとして使用することもあれば、タクシーとして使用されるもの、一般の中古車と同様に個人の自家用車として使用されるものがある。中には熱心なパトカー愛好家により、再びパトカーの装備を施されて趣味として楽まれる車もある。そのような再びパトカー仕様に改造された車は日本からでも購入可能であり、日本の保安基準を満たしていれば実用も可能である。パトカーは酷使される一方で整備が行き届いている個体が多いので、長持ちする事を考えてあえてパトカーを購入する者もいる。
レース仕様車
アメリカではアマチュアが参加するドラッグレースなどの草レースが盛んだが、これにレース仕様のパトカーが時々出ている。ほとんどが警官による自主的な広報活動を目的としたもので、麻薬追放や公道における違法レースの撲滅、及び合法レースへの参加を呼びかけるものが多い。車両購入と改造、レース出場にかかる諸費用は警官有志が自費負担している。車両は基本的にそのレースの種類に応じたレーシングカーで、警光灯などを装備しパトカーとしているのが特徴。所属している機関の許可が出れば、公式シンボルマークや名称ロゴを車体に施すこともある。
日本
日本では主に、警察の治安維持活動、ライフラインを点検する為の水道局、ガス会社、電力会社、電話会社、鉄道会社、法務省入国管理局、国土交通省、高速道路会社（旧日本道路公団等）の交通管理隊、また「青色防犯パトロール」と呼ばれる自主防犯活動に用いられる町内会（自治会）などで使用される車両や民間警備会社の車両などがある。防犯活動用など一部のもの（住民有志の自家用車であったり役所の公用車だったりする）を除き、特種用途自動車（8ナンバー車）である。
日本の警察における<b data-parsoid='{"dsr":[24017,24030,3,3]}'>パトロールカー</b>は、緊急自動車指定を受けた警察の車両であり、パトカー</b>と略される。警察業界用語では「PC[31]」。警察無線でも「PC」は一般的に使われている。
パトロールカーは、制服パトカー（白黒ツートーンカラーで警光灯を装備）と覆面パトカーに大別される。
街中でよく見かける制服パトカーは、消防車や救急車とは異なり、「機動警ら（地域警察）」という運用であり、警察本部・警察署などの庁舎での待機ではなく、常に街中にいて犯罪・事故の未然防止と110番通報時に現場へすばやく臨場をすることに備えている。また「交通警察（交通機動隊・高速道路交通警察隊・警察署交通課）」や「刑事警察（機動捜査隊・警察署刑事課）」でも街中で取締や警戒・捜査を行うだけではなく、街中から現場へすばやく臨場することもまた運用目的である。
制服パトカー
制服警察官が乗務するパトカーで、警察署の地域課自動車警ら係や、交通課、自動車警ら隊、高速隊などに配置され、正式には、交通取締用の車両を「交通取締用四輪車（交通取締用無線自動車）」、主にパトロール用の物を「無線警ら車（警ら用無線自動車）」という。つまり各警察部門用の無線機を搭載した、交通取締用もしくは警ら活動用に行う自動車という意味である。先述の街中による警らや交通取り締まりなどの公務執行のための自動車であり、「警察官の乗用車」というわけではなく警察部門の各執行活動のための自動車としてある。
これは警察において最も数が多いパトカーで、日本の警察では主に地域警察の警邏活動、交通警察の事故や違反の抑止、刑事警察における捜査・犯罪警戒活動において使用される。刑事捜査における尾行の際、被疑者への警察の存在を秘匿する（密行と称する）必要があるので覆面パトカーを使うが、それ以外の場合は、むしろ警察車両であることを前面に押し出し、わかりやすく制服パトカーで捜査や取締を行う。
車両のデザインについて、警察庁では「車体を白黒色に塗り上部及び前面に赤色警光灯と拡声器を備え、横部に都道府県名を表記する」という指針がある。
1950年（昭和25年）に登場したパトロールカー（当時は移動警察車と呼ばれた）、自治体警察の一部で導入されたジープ等の車両の塗装は白色一色であった。1955年（昭和30年）、当時ほとんどが白色一色であった一般車と区別するため[32]、米国のパトロールカーを参考にして、未舗装道路が多かった当時の道路事情を考慮して下半分を汚れの目立たない黒塗装のデザインにした[33]。
しかし細かな規定はなく、各都道府県警により塗り分け方や警光灯の形状などが微妙に異なっている。文字表記は道府県によって「○○県（府）警」（例・大阪府警）と「○○県（北海道）警察」（例・神奈川県警察）に分かれている。香川県警察では以前は「香川県警」だったが、近年導入された車両では「香川県警察」に変更されている。
字体についても様々であるが石川県警のように明朝体からゴシック体に変更された地域もある（現在、明朝体を使用しているのは鹿児島県警や熊本県警など少数。）。青森県警は、フロントドア下側に白抜きで白鳥のイラストが描かれている。大分県警は、以前はアメリカの車両のように赤色と青色の混合警光灯を装備していた車両も存在したが、これは皇族警衛の際に使用された車両である。皇族警衛では地域を問わず車列先導を担当する制服パトカーは、散光式警光灯の片側もしくは一部のカバーを青色に付け替えた車両を用いる慣習であるが、近年は赤色灯はそのままで着脱式流線型の青色警光灯を追加する方法が主流となった。また、2008年（平成20年）12月に福岡県で開催された日中韓首脳会談の警護の際は、警護対象車を識別するため、国ごとに異なる色の警光灯を装備していた[34]。
また、在日米軍が所有する一部のパトカーも青と赤混合の警光灯を装備した車両がある。また警視庁は2007年（平成19年）、外国人にもパトカー（ポリスカー）であると認識してもらえるように、また視認性向上などの理由で、黄色の反射材で作られた「POLICE」文字のステッカーを左右ドアと後部バンパーに、警察手帳に装填されている記章をデザイン化した、やはり反射材製のステッカーをドアに貼り付ける事を決めた（画像参照）[35]。
パトカーは警察の証として赤色警光灯やサイレンを装備しているのではなく、警光灯・サイレンは道路運送車両法に定められた緊急通行車両の緊急走行時の安全装備として取り付けている。目的地は急行する際にパトカーが事故を起こさないよう、視覚（警光灯の光）と聴覚（サイレン音）で道路を通行している他の車両や歩行者に緊急走行中と認識させる注意喚起の為の安全装備品（警光灯・サイレン）としてである。
なおパトカーは種類・用途により排気量・出力が異なっている（大きい順に「高速隊・交機パトカー（3,500 - 2,000 cc）」・「警らパトカー（2,500 - 1.900 cc）」・「ミニパトカー（1.500 - 660 cc）」）ため、隊を越えての車両異動（例：自ら隊から交機隊への車両異動など）は基本的になく[36]、各隊毎に専用車両が新規発注されている。ただし寄贈や県警独自の方針で、スポーツカーを発注する場合もある（フェアレディZバージョンNISMO、NSX、アリスト等）
また多くのパトロールカーには、屋根に所属警察署・隊名略号（コード）と号車数字が表記されており、警視庁や一部の警察本部ではフロントガラスにもこの表記がある（一例として警視庁麹町警察署所属の1号車であればフロントガラスに「麹町1」、屋根には「麹1」、本部302号車なら「302」、高速道路交通警察隊所属3号車なら「高速3」、屋根には「速3」など）。
警察無線の識別信号を兼ねているため、警察官は無線交信時、最初にその番号を名乗る事になっている。特に屋根上の表記は「対空表記」と呼ばれ、ヘリコプターを運用する航空隊員が、地上の車両と無線交信をする際に、コールサインを把握する目的がある。そのため警察ヘリと交信するため、基幹系警察無線を基本的には車載していないミニパトなどの交通執行車両や交番・駐在所配備車両には、対空表記がないものが多い。秘匿の用をなさなくなるため、覆面パトカーにも通常は表記されない。
覆面パトカー
覆面パトカーは平時の外観は一般車両と同じ様相をしており、緊急走行開始時や対象者検挙時にのみ、赤色灯を露出させサイレンを鳴らすパトカーをいう。パトカーであると気づかれずに、不審車両や不審人物への職務質問が出来るので、不審者を取り逃がす可能性が少ない。
正式には取締りに用するものを「交通取締用四輪車（反転警光灯）」、要人警護に用するものを「警護車」、犯罪捜査の用に供するものを捜査車両といい、総称してこの3種を覆面パトカーと呼び単に「覆面」や「覆面車」と略される時もある。ただし捜査車両の中には、緊急自動車指定（騒音走行認定）を受けておらず、着脱式赤色回転灯とサイレンを装備していない一般車両も存在する。
また覆面パトに乗務する警察官は、必ずしも警察の制服を着ているとは限らず、「私服警察官」として、一般人と同じ服装でパトロールを行う場合もある[37]。
外装上の特徴として、警察無線用のアンテナがある。基本的には無線機を搭載していると思わせない擬装を施したアンテナが使用され、古くはフェンダーに取り付けるラジオアンテナを模した「F-1型アンテナ」やパーソナル無線用のアンテナを模したタイプが使用され、1990年代には自動車電話用アンテナを模した「TLアンテナ」が主流となった。
それぞれに「本来のラジオ用アンテナは存在するため『ラジオアンテナが2本有る』ように見える」「パーソナル無線搭載一般車両の減少」「携帯電話の普及による自動車電話の減少と、携帯電話オプション品としての同型アンテナの普及率の低さ」という短所から「覆面パトカーの象徴」の様に、広く一般にも認知され、秘匿性に欠けるため、2000年代初め頃からは、車載アナログテレビのダイバーシティアンテナを模した「TAアンテナ」に置き換わった。
しかし、日本の地上デジタルテレビ放送の開始で、一般車両のテレビ視聴用にはフィルムアンテナが主流となったため、TA型の秘匿性も落ちており、警察無線用の周波数に調整したフィルムアンテナや、現在ラジオアンテナの主流であるプラスチック外装で短い棒状の通称「ユーロアンテナ（日本アンテナ製：MG-UV-TP、WH-UV-TPなど）」が主流となっている。例外として、一部の県警ではアマチュア無線用のホイップアンテナに擬装したアンテナを使用している場合もある。
交通取締用四輪車（反転警光灯）
交通取締用四輪車（反転警光灯）は、警護車同様に赤色警光灯が車内天井部に格納されており、緊急時にはルーフ中央部分が開いて小型の流線型赤色警光灯が外部にせり上がって来る（かつて180度反転して収納されていた構造から「反転式」と呼ばれるが、現行製品は格納スペースの中で横倒しになっており、蓋が開く動きに連動するリンク機構によって外部に露出させる）。また、ごく初期の覆面パトカーは、回転灯が上昇・下降するのみで、反転はしなかった模様である[38]。
交通覆面パトカーは、交通機動隊（交機隊）や高速道路交通警察隊（高速隊）、また警察署（所轄署）の交通課などに配備されて、主に交通取締りを行なっている。交通機動隊など交通違反取締りを行う車両には、屋根中央部分から格納されている赤色灯が、車内のスイッチ操作により自動的にせり上がるようになっている。そのため、車内天井には反転灯を収納する場所の窪み（その形状から「洗面器」と呼ばれる事がある）がある。
また、車内に乗っている警察官は、原則として交通機動隊の青色制服、または合皮製黒色制服を着用することになっているので、車内をよく観察すれば、警察車両であると判別できる。例外として、各地の暴走族（マル走）対策車両などには、捜査用車両と同様にマグネット式の赤色灯を使うものが存在し、マル走対策などでは、交通機動隊であっても私服で出動する場合もある。リアトレイに設置された電光表示板に「パトカーに続け」や「速度落とせ」などと表示される機能の付いた車両もある。
交通覆面パトカーは制服パトカーと同じく、各自動車メーカーに専用グレードが存在する。しかし制服パトカーに比べて需要台数が少ないため、車種も少なく、現在はトヨタ・クラウンのみがカタログモデルとして設定されている。しかし制服パトカーでの記述にあるように、県警単位で購入したり、警察庁が一般競争入札で一括調達するケース、寄贈されるケースが主流となっているため、一般市販車ベースの覆面パトカーも多数存在する。バブル景気には、貿易黒字を減少するため、国費でベンツやBMWの外国製高級車が購入され、主要県警の高速隊に配備されていた事例もある。
車両価格は、2016年に警視庁が購入、交通機動隊に配備したトヨタ・マークXの例で、4台で3,331万1,640円（1台あたり832万7,910円）。ただし、3.5リッターV型6気筒エンジンを搭載するスポーツモデルに、専用開発されたスーパーチャージャー、ECUを換装、トルクと馬力が高められた特別な仕様のものである[39]。
フロントバンパー内にオートカバー形状の警光灯と、リアガラス上部左右にTAアンテナを装着した180系クラウン
フロントグリル内に警光灯と、リアガラス上部左右にTAアンテナを装着した180系クラウン
警護車
警護車は、主に内閣総理大臣を初めとする閣僚や官公庁の上官、都道府県知事など国内外の要人警護を目的に使用され、ベース車にはトヨタ・センチュリー、トヨタ・セルシオ、トヨタ・クラウンマジェスタ、レクサス・LS、日産・シーマ、日産・フーガ、日産・スカイライン、日産・ティアナ、ホンダ・レジェンド、スバル・レガシィB4（BM9）など、高級日本車やスポーツセダンが採用される場合が多い。
しかし、2008年頃にはベンツ・S600L（W221・右ハンドル防弾仕様）の高級車が数台国費導入されている。また、トヨタ・ランドクルーザープラド、トヨタ・ハイラックスサーフ、スバル・レガシィアウトバックなどのSUVをベースとし、警護の車列には直接加わらない遊撃警護車も配備されている。
一部の車両を除き、交通取締用四輪車同様に、赤色警光灯が車内天井部に格納されており、ルーフ中央部分が開いて小型の流線型赤色警光灯が外部にせりあがってくる。前面赤色警光灯は、フロントグリルの中に取り付けられているのが一般であるが、近年は全国的に視認性を高める目的でLEDの前面赤色警光灯を装備する志向にある。このうちセルシオなど大排気量車の中には防弾ガラス仕様も存在する。
なお基本的な仕組みは交通取締用四輪車と同じであるが主に白黒パトカーに装着されている補助ミラーを装着しており業務上必要ない速度計測用の機器(ストップメーター)を装備しないなど細部に違いがある
警護車を使った警備については、警護車を1台ないしは2台利用して車列をつくり（車列警護）、警護対象者の乗る対象車の前で先導するか、対象車の後から追尾するスタイルが一般的である。なお、この場合では警護車は緊急自動車とならず、車列の走行に障害となる一般の交通を一時停止させるため、乗務するSPが、警護車から身を乗り出し（「ハコ乗り」）、誘導灯を振るなどして一般車などを排除しながら走行する。
ランドクルーザープラド
スカイライン
レガシィB4
S600L
捜査車両
200px|サムネイル|右|脱着式パトライト
捜査車両は機動捜査隊、警察署（所轄署）の刑事課や生活安全課、交通課などに配備され、私服の刑事警察官が乗務する。国費購入の場合には機動捜査用車、私服用セダン型無線車、私服用ワゴン型無線車などと、カテゴリーが分けられて、一般競争入札により調達されるが、時には数百台単位での台数となる。
白黒パトカーと比較すると、改造箇所が少なく、市場人気が下落傾向のセダン型車を多く販売できるため、メーカーやディーラーは、マイナーチェンジやフルモデルチェンジ直前のモデルや、不人気モデルであると、かなり安値で落札することがある。
調達する警察側としては、結果的に一番安いときに大量購入することになることが多い。セダン型の自動車が日本市場でも人気が落ち、ミニバンやSUVの乗用車が販売台数を飛躍的に伸ばしているため、捜査上秘匿性を重要視する覆面パトカーにとっては、セダン型ではかえって目立ってしまう事態もあり得るため、ミニバン型の車種を導入することが多くなってきた。
私服用ステーションワゴン型無線車、私服用ワゴン型無線車、私服用ワゴン型車などとカテゴリ分けされ、いずれも2,000 cc級や2,400 cc級など、排気量によっても分別している。また、狭い道路での活動（被疑車両の追尾など）などでは、排気量が小さめな車種も必要とされることから、1500cc級のセダン型やハッチバック型、ステーションワゴン型が調達されることもある。
刑事ドラマやサスペンス系2時間ドラマの劇用車として、よく登場するタイプのもので、緊急時にはマグネット吸着式の流線形赤色警光灯を、ルーフに付けて走行する。また、高速時の脱落を防止する為に、ルーフ中央には、ボルト固定しているピンを装備する場合があるが、外見から固定用ピンが目立つので、車両によっては取り外し、ネジ等で穴を塞いでいる場合もある。
神奈川県警察刑事部では、被視認性をより高めるため、赤色灯を左右2個取り付けるという「独自の指針」を出している。
ただし、必ずしも捜査車両=覆面パトカーではなく、特に地方の所轄警察署などでは、緊急走行のための装備を持たない車両が多く、以前は1,500 ccクラスのセダン型が多く見られた。ナンバーを外部に知られると用をなさなくなるので、必要に応じてレンタカーを用意したり、捜査員などの私有車（自家用車）を使うようなケースもある。場合によっては、地域課や鑑識などが覆面車を使用する事もある。また一部の県警では、所有者がリース会社名義の捜査車両もある。
捜査車両の中でも、警察署長や警察本部の幹部クラスが乗務する車両を指揮用車という。事件や事故で臨場することはあるが、普段は幹部の移動用として用いられ、警らに用いられることはない。
現在使用されている国費導入された主な捜査車両
機動捜査用車
マークX（2代目GRX130前期・後期）
スカイライン（V36）
スカイライン（V35）
ティアナ（J31・J32・L33(XE/自動ブレーキレス)）
レガシィB4（BE・BL・BM）（BM9は2.5GTベースで捜査用と警護用が存在）
インプレッサWRX（GDA-F・リアスポレス・AT）
私服用無線警邏車・その他のカテゴリーの捜査車両
アリオンA20・A18（2014年度予算分からはA18を導入）（初代・2代目）
クレスタ（GX100）
ノア（AZR60・ZRR70）
ガイア
エスティマ・アエラス（2013年モデル）
ブルーバードシルフィ（G10）
セレナ（C24・C25・C26）
エクストレイル
エルグランド（E51）
エルグランド・ハイウェイスター（E52後期型・サンルーフ付き）
アテンザ（初代）
MPV
レガシィツーリングワゴン（BH5D・TX）
インプレッサアネシス
フィット（GE9・15XH 4WD）
インサイト（ZE2）
アコード（CE・CF）
ステップワゴン
エアトレック
デリカ
SX4
SX4・S-CROSS
スイフト（3代目）
ランディ（C26）
キザシ
エスクード
かつて使用されていた主な捜査車両
マークIIセダン
ビスタ
キャバリエ4ドア
ローレル
セフィーロ（A31）
プレセア（R11）
オースター
サニー・スーパーツーリング（B14前期）
ブルーバード（U14）
ギャランΣ/ギャラン
エメロード（最終形）
ランサーフィオーレ
ホンダ・バラード
アコード
カペラ
レオーネ
レガシィセダン（BC/BD）
また、最近では大人数の人間を乗せたり優れた積載性、居住性が必要となる場合のためにミニバン型の捜査車両も増えており貨物車、日産・エクストレイルなどSUVが採用されているケースもある。
警視庁などでは近年ダイハツ・ハイゼットや三菱・ミニキャブ、日産・クリッパーなどのいわゆる軽ワンボックスの捜査車両や、ハイエースなどワンボックス捜査車両も導入されている。これらの車も、赤色灯とサイレンアンプが装備され緊急走行が可能であり、また隠蔽性の良さが買われ交通取り締まりを職務とする交通執行課（主に警視庁）に配属されている車両もあり、交差点や信号等の交通違反の取り締まりにも使用され威力を発揮している。
指揮用車は2,000 ccから3,000 cc級のセダン型の高級車が多い。トヨタではクラウン、マークXなど、日産ではティアナなど、スバルでは レガシィB4（BM9）などが採用されている。
ちなみに1960年代頃までは単にセダンに円柱型の回転灯をつけた車両が使用されていた。その後円柱型回転灯をネジで固定する形での脱着式、流線型回転灯のネジ止めを経て現在に至る。地域と時代によって交通取締用四輪車と同じ反転装置を使用していた車両も存在した。
ミニパト
1,500 cc以下でなおかつ、5ナンバーサイズの枠内に入る（例外的にごく一部に全幅1,700 mmを超える3ナンバー扱いの車種も存在）小型自動車ないし軽自動車を用いたパトカーで、制服パトカーと覆面パトカーの二種あるが、一般的に現場ではミニパトと呼ぶのは本署から比較的遠方の交番や駐在所に配備される「小型警ら車」と、もっぱら違法駐車の取締や街頭での交通整理や指導を行うために使われる所轄署の交通課や交通機動隊に配備される軽自動車 - 1,300 cc程度の制服パトカー（現場でも「ミニパト」と呼ぶことが多いようである）を指すことが多い。「小型警ら車」と呼ばれる前者は1974年（昭和49年）、全国100か所の道路事情や気象条件の厳しい駐在所に初めて配備された（昭和50年版「警察白書」）。政府（警察庁）により国費で1,000 cc - 1,300 ccクラスのものが大量導入され、全国に配備されるため、街頭でも比較的見かける機会が多い。年度によっては4WD指定で入札が行われることがあり、2WD車の入札も行われる場合、その年度は2車種配備されることもある。
また、都道府県費での調達も少なからずあり、その場合は政府調達の車種と違った車種が導入されることもある。現場で「ミニパト」と呼ばれることが多い後者は、特に警視庁のような大都市圏では軽自動車を採用することが多く、取締りの際にパトカーを停車させるスペースさえも確保しづらい混雑した道路では威力を発揮する。地方都市ではいわゆるリッターカーと呼ばれるクラスを採用する傾向が多く、管轄が広く移動距離が比較的長くなることでの、耐久性などを考慮しているものと思われる。調達は、いずれも都道府県費によるものが大多数を占めるため、全国的に統一された車種ということはない。赤色回転灯とサイレンアンプを搭載して道路交通法施行令による緊急自動車の指定を受けている。
国費導入された小型警ら車の代表的車種
パッソ（2007・2008・2009・2012年度国費分）
プラッツ（2001年・2004年度国費分）
インサイト（2009年度国費分）
スイフト（2000・2002・2003・2005・2015年度国費分）
ソリオ（2006・2007・2009・2011・2013・2014・2017年度国費分）
都道府県費で導入された車種
※ ☆は軽自動車、★は3ナンバー規格のボディが用いられた小型車
スターレット
キャミ
ラッシュ
ヴィッツ（KSP90/NCP95）
ベルタ（NCP96）
ファンカーゴ
カローラアクシオ（NZE164）
マーチ
キューブ
サニー（FB15）
パルサーセダン（N14・N15）
ティーダラティオ（SC11）
デミオ
ファミリアセダン
トッポBJ☆
コルト
ランサーセダン（セディアは除く）
kei☆
インプレッサセダン（2代目の1.5Lモデルのみ）
プレオ（初代のみ）☆
ストーリア
アトレー7
テリオス
テリオスキッド☆
ビーゴ
トール
エリオ/エリオセダン
SX4セダン★
バレーノ★
ジムニーシエラ（ジムニープラスを含む）
アクセラセダン（初代の1.5Lモデルのみ）★
またミラ（ジーノ、イース含む）、エッセ、ハイゼットカーゴ、ミニカ、アルトなどの軽自動車が特に警視庁などの大都市圏で多く見られる。
装備に関しては、無線警ら車と呼ばれるクラウンなどの制服パトカーよりも簡素化されているのが通例で、速度取締用のストップメーターや車載型の無線機などは装備されていないことが多い。そのため、多くの警察本部では小型警ら車の運用要領などを定め、乗車する警察官は携帯無線機や無線受令機を携行するよう定めている。多くの車両にはアンテナは設置されており、これに接続されたケーブルを無線機に接続し運用する事も多い。一部の車両では、データ通信端末やカーロケーションシステムなどを搭載している。
また、近年無線警ら車に装備が進むカーナビゲーションは、運用性格上あまり必要とされていないためか、装備されていることはほとんどない。無線警ら車と異なり、パトカー専用グレードで製作されるものではなく市販車がベースであるため、ベース車の装備はそのまま残されている。赤色灯は小型の散光式警光灯が取り付けられているがブーメランタイプについては他のパトカーと同じである。
パトカーの主要装備
赤色回転灯 - 散光式警光灯、集光式警光灯、前面形警光灯。日本国外では警告標識灯。都道府県や所属によっては、スピード計測用に前面警光灯のみ点滅させることができる車両もある。
昇降機 - 2000年以降の専用グレードを持つ警ら用パトカー（クルー、150系後期型以降のクラウン）に装備。散光式警光灯を地上3m程にまで持ち上げ視認性を高める。赤い光の点滅が見えない後続車に、職務質問中の警察官が接触されて負傷する事案が相次いだための対策。この装備を持つ車両はその姿から「鏡餅」と呼ぶ人もいる。
サイレンアンプ - 拡声装置付きサイレン。かつては松下通信工業製が多かったが、現在はほぼ100%パトライト製。音は消防車と同じような「ウーウー」という音である。テレビドラマのパトカーの出動シーンで「ファンファンファン…」という音が鳴ることがあるが、これは1970年代から90年代にかけて警視庁の所轄署地域課（当時警ら課）の警らパトカーで用いられていた音で、現在では使われていない。
ストップメーターまたはスピードガン - 警らパトカー、交通パトカーが装備。速度違反車両の速度測定に用いる。
警察無線、データ通信端末（グローブボックスを外して装着する）とアンテナ
カーロケーター - パトカーの現在位置を警察が把握できる装備だが、ない車両も少数存在する。
ドライブレコーダー - 警らパトカーに装備。違反車や犯行車両追跡時に使用し、前者の違反行為の証拠や犯人割り出しに使われる。フロント中央部に設置される。
助手席用ルームミラー - ない車両も存在する。
助手席用ナビミラー - Aピラーとドアミラーに装着するタイプがあり、前者は多くがカーメイト製。助手席の足元には、モーターサイレンか電子式サイレンの吹鳴スイッチペダル（押したときだけ吹鳴）がある（他車両や人などによる突発的危険時に手動よりも足元の方が速く、サイレンの吹鳴ができ危険への警告ができるからである）。
防犯板 - 後部座席から運転者が攻撃されるのを防ぐため、運転席上部に取り付けられるアクリル板。タクシーと同様のもの。
探索灯
カーナビ - 事件・事故発生場所を迅速に確認。パトカーのみならず、ほとんどの緊急自動車に標準装備。
バグガード - 走行中にフロントガラスに虫が当たって付着するのを防ぐための板。ボンネット上に透明な板を取り付け、空気の流れを制御する。高速隊白黒パトカーに装備されるが、170系クラウンを最後に装備されなくなった。
電光掲示板 - 一部の高速隊パトカーの車内後方に装備。「左に寄れ」「パトに続け」等のバリエーションがある。
一部の高速パトカーは180km/h以上で走れる性能を持つ。
パトカーの後席右側のドアは内側から開かない場合があるが、これは一般車でも装備されているチャイルドロックがされているだけであって特別なことではない（ただし、解除できないようにつまみを固定していることが多い。制服パトカーや交通取締用の覆面パトカーは内側のドアハンドルやドアリンクなどが取り外され、外からしか開かないよう改造されている）。
トランクに積まれている主な用具
カラーコーン、矢印表示板、後続車に規制を知らせる赤旗（事故現場での車線規制時に使用）
「止まれ」の表示旗（検問や職務質問のため車両を停止させる時に使用）
ウォーキングメジャー、巻き尺、チョーク（事故現場の実況見分時に使用。チョークは駐車違反取り締まり時にも用いる）
ジュラルミン製またはポリカーボネート製の盾（機動隊とほぼ同型だが高さが約10センチ低い。ジュラルミン製のものは裏が緑色に塗装、縁も車体の損傷防止のため緑色のウレタンが装着されている）、刺又（暴動鎮圧や人質立てこもり・監禁事件における強行突入時に用いる。機動隊や特殊部隊が用いる物と同型）
懐中電灯（一般的な3ボルトではなく6ボルトや12ボルトの強力灯。夜間のパトロール・出動時に使用）
トランジスタメガホン（災害及び事故発生時における避難や交通規制の告知・暴動やデモの鎮圧・雑踏警備時における観衆への呼びかけ・立てこもり犯への説得などに使用。パトカー助手席にあるマイクとサイレン兼用スピーカーをハンドマイク代わりに用いる場合もあり）
誘導棒（事故現場やイベント会場の雑路警備等での交通整理や緊急配備時における車両検問の停止呼びかけに使用。「ニンジン」「シグナルライト」など俗称や商品名を含めて複数の名称がある）
発光機能を持たない反射材付きバトンを同じ目的で使用する場合もある。
雨衣（雨天時のパトロール・捜査に使用 交通警察は白色雨衣で、前後と袖と裾に光反射布付）
ヘルメット（事故処理・実況見分時に使用・光反射材付）
救急箱（事件・事故現場にいる負傷者の応急処置に使用）
規制線（事件・事故発生現場へ捜査関係者以外の部外者が立ち入るのを防ぐために貼る「立入禁止 KEEP OUT （警察本部名）」と書かれた線。かつてはトラロープに「立入禁止 （警察署名）」のプレートを下げたものだったが現在の主流は「バリケードテープ」という、文字が印刷された黄色の非粘着性ビニールテープ。パトカーのバックミラー支柱は規制線固定箇所としてよく使われている）
飲酒検査用具（職務質問時に酒の臭いがした運転者に対し飲酒検査を行うための道具。ストローの先端に付いている袋に運転者より息を吹き込んでもらったのち、アルコール反応が出ると色が変わる気体検知管を吹き口に差し込んで呼気に含まれるアルコール濃度を測定）
薬物検査用具（職務質問時に不自然な言動を取った人物に対し麻薬・覚せい剤・危険ドラッグ使用の疑いがないかを調べる道具。麻薬・覚せい剤などの薬物反応が出ると色が変わる試薬などで構成されている）
車輪止め・駐車禁止標章（標章は駐車禁止区間に駐められた車両のフロントガラスに貼り付け、当該車両が違法駐車である旨を示す。車輪止めは「車輪止め」標識付き駐車禁止区間へ違法駐車された車両のタイヤを固定し動かせなくする鍵付き輪留め。いずれも運転者自身が所轄の警察署へ申告せず勝手に撤去すると道路交通法「駐車禁止遵守」違反となり罰金=反則金が科せられる）
交通違反切符（シートベルト不着用・信号無視・運転中の携帯電話使用・一時不停止・指定方向以外通行禁止違反・一方通行逆走などの交通違反をした旨を示す切符で、赤と青と白の3種類ある。全ての警察官は反則告知手続きの処理が必ず出来なければいけない）
パトライト昇降機構非装備のパトカーでは、トランク蓋内側に回転灯を左右に一つずつ装備している車両もある（点滅するLED警光灯の場合もある）。
その他、パトカー乗務時に警察官は所轄地域の住宅地図や道路地図、クリップボード、ノート、筆記用具、デジタルカメラ・ビデオカメラ（いずれも違反車や事件・事故現場の証拠写真・映像撮影用）、メモ用紙、携帯無線機（他の警察車両・警察官や所轄警察署との連絡用）、警笛（交通整理及び危険周知用）などを携行する。最近ではスパイクシステムを一部の車両に搭載している様子が警察24時等の番組でも確認できる。また、最近では警らパトカー等に自動体外式除細動器が積載してある車両もいる。
一般車両と覆面パトカーの相違点
かつての覆面パトカーは、8ナンバーであった。乗用車はモノコックボディということで、反転式赤色灯の装備が「構造変更を伴う車体改造」となり、それを取り付けた事によって「車体の形状」が「警察車四輪」に変わるためである（陸運局に提出する構造変更概要の書類において、「車体の形状」は書き換える事ができるので8ナンバーとなっていた）。
現在、制服パトカーでは型式認定を受けているクラウンも含めて全てが「持ち込み登録」となり、記載事項の変更をする。高さや重量が変わるためで、「車体の形状」も「箱型」などから「警察車四輪」に変わるため8ナンバーとなる。赤色灯等の取り付けのためにボディに穴を開けたり、エンジンやミッションなどを載せ変えたりしている場合もあるため、こういった場合は構造変更の検査・登録も同時に行う。サンルーフ仕様車を架装ベース車とすることにより構造変更要件をパスしている車両もあるとされる（元々ガラスなど重いものが付く上、同時に補強もされているので架装時の補強が不要とされることから）。
覆面パトカーは車両の入れ替えなどにより大部分が3ナンバーまたは5ナンバーになっている。しかし、注意して観察すると下記の特徴、相違点を見出す事ができる（基本的に交通取締用四輪車・警護車に限った特徴。捜査用についてはこの限りでない）。
車種トヨタ・クラウン、日産・スカイラインなど排気量2,500 cc以上の中大型セダンが多い。
車体エンブレム例えばクラウンでは通常「CROWN」という車種のエンブレムの横に「ROYAL SALOON」などグレードを示すエンブレムがあるが、覆面パトカーの場合は「CROWN」という車種のエンブレムのみである。ただし、所属場所で新たにグレードバッジなどを付けているものもある。
アンテナの装備
警察無線用にNTTドコモから供給（製造は電気興業株式会社）された、外観が自動車電話用と同一のアンテナ（TL型アンテナ、TLアンテナなどと呼ばれる事がある）をトランクリッドに立てている。これは警察無線用であり、周波数帯が違うために内部の構造および電気的特性は自動車電話用とはまったく異なっているが、自動車電話用に擬装するためDoCoMoマークが入ったアンテナを使用している（データ通信用等の目的で携帯電話を装備し、正規の自動車電話用アンテナを立てている車両も存在する）。警護車では広域無線など複数の系統を使用するためアンテナが2本以上立っている場合もある。最近は、自動車電話の減少により、自動車電話のアンテナ自体が目立つようになってきて、擬装の意味がなくなってきたことから、自動車TV型（ダブルダイバシティ）（TA擬装（型）アンテナまたは、単にTA（型）アンテナなどと呼ばれることがある）が多くなっている。
近年では、フィルムアンテナ（フロントおよび、リアのウインドウに貼り付けるアンテナ）などの普及により、自動車TV型アンテナの装着車が減少して、TA擬装アンテナも目立つようになり、擬装の役割を果たせなくなってきた。それにより、今までには装着のなかったような種々の擬装アンテナ（フィルムアンテナやユーロアンテナなど）が装着されはじめている。
フロントグリル
クラウン、セドリックなどの場合、フロントグリル内に点滅式の赤色警光灯（「前方集中式警光灯」）を装備する。4ドアのスカイラインの場合、前面ナンバーの両サイドにフォグランプを模した赤色灯や、格子状のレンズカバーが付いている。また、捜査車両などはオートカバー付のフォグランプを模した赤色警光灯を装備している場合が多い。一部の捜査車両などでは助手席のサンバイザー部分にフラットビーム（サンバイザーに付ける、赤色LEDを多数並べた全面発光式点滅灯）を装備していることもある。
リアビューミラー
アウターリアビューミラーは一部の例外を除き、従来フェンダーミラーが大半であったが、現在ではドアミラーを装着した車種が多い。相勤用のために、助手席側のサッシ（Aピラー側）に市販車にはないアウターリアビューミラー（ナビゲーターズミラー）が付いているが、目立つため最近は装備していない覆面パトカーも多い。覆面以外でこれがついているのは教習車やごく一部のハイヤーなどだけである。インナーリアビューミラーも、助手席2段（クラウンなど）や横2列（セドリックなど）のもの、最近は市販されている吸盤貼付け式のサブミラーが付いたものもある。
ホイール
現在新たに導入されている車両では、ほとんどが純正のアルミホイールか、スチールホイールにホイールキャップが装着されている。また、地域上必要な場合（降雪地におけるスタッドレスタイヤ装着等）は、市場から調達した社外品のアルミホイールや旧型車のホイールなどを装着することもある。
乗車人数
基本的には2名乗車である（運転手は若手警察官、助手席には先輩あるいは上司のベテラン警察官が車長として座る。車長は通常は運転手を監督するだけだが、不審車追跡など緊急時には無線連絡と安全確保のための拡声器広報で、マイク二つを抱えることになり、運転者同様非常に忙しい）。覆面乗務中はヘルメットを装着しないで乗務することを認めている警察本部も多いが、近年では交通警察官の職務中の受傷事故や殉職が増加傾向にあるため、覆面車乗務中でもヘルメット着用を定めている警察本部も増えてきた。ブルー系の制服（冬季は黒）を着た交通機動隊ないし高速隊員が乗車していることが多い。なおパトカーの後部座席は通常、大規模事件・事故や警備等の際の応援警察官を乗せたり、任意同行者や検挙・逮捕者を乗せる空間（両側を警察官で囲み護送途中で逃げられないようにする）となっており、外部の一般人を乗せるための空間ではない。
車種
パトカー専用モデル、あるいはパトカー仕様を持つ車種は、トヨタがジープBJ、ランドクルーザー（主に国警向け）、トヨタ・パトロール（専用、生産終了）、トヨタ・パトロールカー（専用、生産終了）、クラウン（現行型製造中）、マークII（市販車の6代目まで）、日産がパトロール（主に国警向け）、セドリック（セドリックセダン）（生産終了）、グロリア（市販車の7代目まで）、クルー（生産終了）、スカイライン（市販車の7代目まで）、既に生産を中止しているメーカーのものでは三菱のギャランΣ、シグマ、マツダのルーチェなどが挙げられる。
購入・配置
警察庁が購入し各都道府県警に配備する国費配置車と各県が購入する県費配置車が存在するが、大量に要する国費配置車は現在国産で唯一パトロールカー専用グレードをもつトヨタ・クラウンパトロールカー（200系）が圧倒的に多く、最近は警邏用や交番配置用としてパッソ・ソリオなどが国費または県費で大量に購入されることが多い。ただ、専用グレードがないため国費と県費、また購入時期によって導入するグレードが違う場合もある。エスティマ（警視庁）、ティアナ（北海道警）、日産・サファリ（愛知県警）など少数存在するが都県費での購入となり台数も少ない。また最近では地域事情（積雪地であることなど）からメーカーでパトカー専用グレードを設定していない車種を県費で購入するケースもあり、青森県警のレガシィB4などがこれに当てはまる。
財政事情の悪化により、数十台分という予算を一括計上する事が困難になっている事から、一部においては購入ではなくリース導入する例もあり、このような車も緊急自動車としてサイレン・赤色灯を装備している。消防車や救急車に於いては古くからリース導入の実績はあったものの、これらは一般のリース車と異なり他用途への転用や中古市場への流通が出来ない事からクローズドエンドリースであり、リースアップ後は廃車される。
パトカーの寄贈
何かの縁故により自動車メーカーから直接寄贈されているケースも少なからずある。神奈川県警察の歴代フェアレディZ、スカイラインGT-R（横浜工場および大森ファクトリーが存在する縁故）、栃木県警のNSX（寄贈当時、NSX専用工場が県内にあった縁故）が代表的な例である。又、有志によるものもある（埼玉県警察高速隊のトヨタ・スープラなど）。
一方、外国車の場合は地元有志（ロータリークラブ、地元自動車ディーラーなど）による寄贈が多いといわれている。
退役と廃車
納入から13年程で、ほとんどのパトカーは退役する。悪用防止の観点から、消防車や救急車などと異なり一般への払い下げはされず、無線機等の保安上の問題となる資機材を撤去もしくは破壊し、一般の修理工場などに送られ廃車手続きを行って解体処分される。まれに例外として、綿密な検査で耐久寿命が残っている車両が高速隊仕様から警ら仕様にダウングレードされて再度パトカーとして使われたり、表記を所属警察のものから「交通安全指導車」などと書き換え、交通安全協会等へ送られて交通指導車として余生を送るもの、新潟県警のポルシェ・911のようにイベント用として残されるものなどもある（前述の通りあくまでも稀なケースであり、多くの交通指導車は市販車に白黒塗装を施し、赤色灯とスピーカーを取付けたもの）。
また、覆面車両の一部は警察での用途廃止後はそのまま自衛隊等に置かれる司法警察組織へ譲渡される場合もある。
パトカー専用モデルの詳細
ジープBJ、ランドクルーザー
BJ型、20系、40系（1953年 - 1960年代）
初代のトヨタジープBJ型は警察予備隊の小型汎用車両の競争入札に参加する目的で設計された。結果として、競合車であった日産・4W60型と共にウィリス・ジープのノックダウン生産（後にライセンス生産で国産化）である三菱・ジープの前に敗れ、民需の道を模索することになる。そのような中、頑丈なシャシと強力なB型エンジンが評価され、国家地方警察（国警）の警ら車両として採用される。
二代目のJ20系では国警向けに力を注いだ結果、全ラインナップの半数が後輪駆動（2WD）となる。初代の途中で消防用シャシ向けに追加された、より新しいF型エンジンもすべてのモデルで選べるようになる。
J40系はジープBJやJ20系の置き換えや補充用として納入されてはいたが、この頃になると国産乗用車の性能や信頼性が高まり、道路舗装も進んだことから、機動隊や消防指揮車を除き、一般的な警ら車両はS40系クラウンをベースとしたトヨタ・パトロールへと移行してゆく。
トヨタ・パトロール
BDR型、BHR型、BH/FH26型、FS20系、FS40系、FS50系
BDRはトヨタパトロールの試作車で、小型トラックと同様のはしご型フレームを持ち、サスペンションも全後輪ともにリーフリジッドである。型式からも判るように、エンジンは戦前に設計された大型トラック・バス用の、初代B型であり、これはジープBJや20系ランドクルーザーとも共通である。トランスミッションも小型トラック用の3速MTの歯車比を変更したもので、6.00-16のタイヤサイズもやはり小型トラックと共通である。
この時代のRS系クラウンは排気量1500cc、出力は48馬力と非力なため、白黒のパトロールカーは無かった。当時は犯罪者側がアメリカ車で逃亡を計る場合も多く、国産乗用車の性能では全く太刀打ちできなかったため、大型トラック用の大排気量ガソリンエンジンの採用に至った。この時代、日産やいすゞでも、同様な警ら専用車を納入している。
2代目となるH26系は、外観こそ初代クラウンのRS系に酷似するが、シャシやパワートレインはBHRと同様で、新設計のF型エンジンが追加設定されている。長大な直列6気筒エンジンを搭載するため、クラウンに比べホイールベースとボンネットが長く、タイヤサイズが大きく車高も高い。この外観的特徴は先代にも共通する。右フロントフェンダー上に電動サイレンが装備されており、そのためアウターリアビューミラーはドアミラーとなっている。クラウンではBピラー埋め込みであった矢羽式方向指示器（アポロ）は、フロントカウル左右端にステーで直立しており、非常に目立つ。この他、H20系には2ドア・2シーターで、非常に短いクーペのようなキャビンを持ち、白黒の塗り分けも通常とは異なる仕様が少数存在する。
また、このシャシとエンジンの組み合わせは、四輪駆動の必要の無い地域向けの消防用シャシ（カウルシャシ）としても販売されており、これらはFA型大型トラックの縮小コピーのようなボンネットを持っており、パトロールカーとは全くスタイルが異なる。
3代目のFS20系からFS50系までは、クラウン（S20系、S40系、S50系）の各部を補強した上で先述のF型エンジンを搭載したものとなる。H20系までとは異なり、ボンネットの延長は無く、前輪がダブルウィッシュボーン式の独立懸架となり、車高も通常の乗用車と変わらないため、クラウンとの見分けは難しくなった。
なお、FS20、FS40、FS50系には、クラウンバンを大幅に設計変更した「トヨタ・救急車」も存在する。
トヨタ・パトロールカー
FS60系、FS80系
クラウンをベースとした専用車。制服車（白黒）、特殊車（覆面）、警護車、私服無線車（赤灯無し）がセダン、事故処理車、鑑識車、捜査用車、保全車がバンベースである。ここへ来てようやくトラック用エンジンと決別し、4M型と5R型という、クラウン縁のものとなり、タイヤも乗用車用となった。
トヨタ・クラウン
トヨタ・クラウンセダン
（130系、1987-1995）
交通取締り用、警邏用ともに排気量は3000cc（JZS133Z）の5速MTのみであった、1991年に後期型へのモデルチェンジ、その2年後の1993年に一部マイナーチェンジを行った、フェンダーミラーが標準だが覆面パトカー車にはドアミラーを装備している車体もあった、このモデルまでは全車MTである、基本的に交通機動隊と高速道路交通警察隊に配属させた警察本部が多かった。現在はほとんどが廃車となっており愛知県警など一部地方の警察本部などに予備車や乗務訓練用として残るのみである。
（150系、-2001）
排気量は2000cc（GS151Z）と3000cc（JZS155Z）がある。ただし、積雪地域向けに2500cc・4WDも20台余り作っていた（JZS153改）。このモデルから80系マークIIセダンパトロールカーが生産終了したため、1クラス上のクラウンセダンに初めて2000ccの警邏仕様が設定された。ドア内張りやシートなどはビニール[40]で、ホイールもスチールホイールにセンターキャップという組み合わせ。覆面パトカー仕様のみドアミラーが標準である。後期型（99年-）から警邏用の2000cc車に昇降機が装備された。覆面はオートカバーがフロントグリルの外側に付いた仕様も存在する。基本的にはMT仕様だが2000ccにはAT仕様もあった、クラウンパトカー初のATはこのモデルが最初である。2001年にベースのクラウンセダンがコンフォートベースになったため、クラウンセダンベースはこれが最終となった。なお、車名「クラウンパトロールカー」を対象とした2000年のリコールでは一般のクラウンは対象外であった。また小型タクシーに多く用いられるコンフォートは、パトカーでは愛知県警などごく一部でしか採用されていない。現在は多くが廃車となり、一部の地域で県費導入車が残っている程度である。
170系（2001-2005）
2001年、クラウンのマイナーチェンジに合わせる形で170系クラウンパトロールカーの生産を開始。よって前期型は存在しない。ベースのクラウンセダンが1クラス下のコンフォートベースになったため、クラウンロイヤルがベースになった。これまでと異なりロイヤル系をベースとすることとなったため大幅に高級感が増し、デビュー当初はパトロールカーらしくない・高級車だと国民から酷評されたモデルでもある。シフトはATのみとなった。2000cc（GS171、2003年追加）と3000cc（JZS175改）の他に2500ccの4WDも正式に追加された（JZS173Z）。エンジンは各モデルとも市販車と同様だが、エンジンコンピュータのセッティングが専用となる。ホイールキャップも装備されて先代に比べると豪華になったが、シートは先代同様にビニール張りのアームレストなしの仕様と市販モデルには存在しないタイプであった。また、内装はアスリートと同じ黒内装、黒木目調ウッドパネルとなっていた（但しシフトレバーはロイヤル系と同じ形状）。オーディオはコントロールパネルこそ市販車同様のクラウン・ロイヤルサウンドシステムだが、AM/FMラジオ機能のみとなり、助手席側トリムに無線スピーカーを装着するため3スピーカーとなっている。左右独立フルオートエアコン、全席オートパワーウィンドウ、オプティトロンメーターなどは市販車同様に装備されていた。現在は多くが廃車となり、一部の地域で県費導入車が残っている程度である。市販車同様、北海道警察に納入される寒冷地仕様車にはリヤフォグランプが装備されている。
また、東日本大震災で避難誘導後に津波によって被災した双葉31号車(2003年に配属)が、所属していた双葉警察署内で「震災遺産」として常設展示されている。
170系クラウン・2000cc（愛知県警）
170系クラウン・3000cc（警視庁）
170系クラウン（覆面）
180系 ゼロクラウン（2005-2010）
2005年10月、クラウンのマイナーチェンジに合わせ180系クラウンパトロールカーの生産が開始された。よって前期型は先代170系同様存在しない。白黒、白黒（昇降機付き）、覆面が存在しており、市販モデル（全車アルミホイール装備）には設定のないスチールホイールにマークXのホイールキャップを装着している。なお、ホイールキャップのエンブレムはトヨタCIエンブレムで、いわゆる「王冠」マークではない。エンジンは市販車で2000ccが廃止されたため、V型6気筒の2500と3000が設定される。新型のエンジンは随所で直噴機構なしのエンジンと誤記されているが、実際には市販車と同じ直噴機構を採用した4GR-FSEと3GR-FSEである。なお、2WDで2500ccのパトカー専用モデルの国費警邏車はシグマ以来である。ミッションは2500は5AT。3000ccはマニュアルモードであるシーケンシャルマチック付きの6ATが装備される。装備は市販最廉価グレードの「ロイヤルエクストラ」に準じており、ヘッドランプは市販車の後期モデルに全車標準装備のAFS付ディスチャージは設定がなく、前期のロイヤルエクストラと同じAFSなしのディスチャージが装備される。パトカー専用モデルでのディスチャージランプ装着はGRS18#系が史上初。これは180系クラウンにハロゲン式の設定がないため、ハロゲン式を搭載するとヘッドランプハウジングを再設計しなければならないためとされる。170系に装着されていた高級感のある黒木目調パネルは廃止され、艶消しブラックパネルとなり市販車に比べやや質素なインテリアとなる。ただウレタンステアリングに市販車同様オーディオスイッチがあり、この部分が微かに黒木目調パネルになっている。オーディオは先代同様にコントロールパネルこそ市販車同様のクラウン・ロイヤルサウンドシステムだが、AM/FMラジオ機能のみで、助手席側トリムに無線スピーカーを装着するため3スピーカーとなっている。左右独立フルオートエアコン、全席オートパワーウィンドウ、オプティトロンメーターが装備されている。シートとフロアも先代同様ビニールレザー仕様である。覆面仕様には前面赤色灯用のオートカバー設定だったが、08年度導入車からはグリル内埋め込みとなりより隠蔽性を向上している。2005年度末から全国で納車されており、市販車が2008年にGRS200系に切り替わってからもパトロールカー向けへはGRS180系を2009年度国費予算分までは投入し続けていたが、2010年度国費予算分からは現行のGRS200系に切り替わった。国費導入の警邏車については210系クラウンの導入に伴い全滅となった。寒冷地仕様車にリヤフォグランプが装備されるのは170系同様である。
180系クラウン・2500cc（埼玉県警）
180系クラウン・3000cc（神奈川県警）
180系クラウン（覆面・オートカバー）
180系クラウン（覆面・グリル内LED警光灯）
180系クラウン（覆面）
GRS200系 クラウン（2011-）
2011年1月、ベース車である200系クラウンのマイナーチェンジから1年置いた2011年初頭から200系クラウンロイヤルをベースとしたパトロールカーの生産が開始された。よって前期型は先々代170系、先代180系同様存在しない。エンジンは先代同様警邏用無線車にV6の2500の4GR-FSEと交通・交通覆面用に3000の3GR-FSEがそれぞれ設定される。ミッションは先代では2500は5ATであったが、今モデルから2500・3000ccともにマニュアルモードであるシーケンシャルマチック付きの6ATが装備される。装備面で先代モデルとの大きな違いは、全タイプに純正アルミホイールが標準装備されたことで、2500cc警邏用に16インチ、交通・覆面用に17インチが装備されるようになった。アルミホイールの標準装着は、国費で大量導入されるパトカー専用グレード車としては史上初のことである。警邏・交通仕様の赤色灯が新型のものに切り替えられた。また外観上の市販車との違いはこれまで同様グレードエンブレムで、白黒はそれに加え先代まで存在したCビラーの王冠のピラーオーナメントと、トランクの「CROWN」エンブレムが廃止された。そのため「クラウン」としての王冠マークはステアリングパッド部のみとなる。その他装備は市販最廉価グレードの「ロイヤルサルーン・スペシャルパッケージ」に準じており、ヘッドランプはディスチャージが装備される。エンジンキーは2010年度予算分の1次車のみが従来のキーシリンダー式であったが、2011年度予算分の2次車から「キーシリンダー式ドア施解錠キー＆キーレスプッシュスタートキー」が各5本付属となり、ドアの施解錠は従来同様マスターキーで、エンジン始動は専用のスマートキーで行うシステムが採用された。オーディオは先代同様にビルトインのコントロールパネルに、AM/FMラジオ機能のみで、助手席側トリムに無線スピーカーを装着するため3スピーカーとなっている。VDIM、左右独立フルオートエアコン、全席オートパワーウィンドウ、オプティトロンメーターを装備されている。シートとフロアも先代同様ビニールレザー仕様である。インテリアパネルも先代180系同様艶消しブラックパネルだがシフトレバー回りのみはシルバー加飾となる。覆面仕様には、5色のボディカラーが設定され、「シルバーメタリック」「ブラック」「ブラキッシュレッドマイカ」「シルキーゴールドマイカメタリック」「ダークブルーマイカ」が設定される。富士重工業が落札した2013年度を除く2011年から2015年にかけて納車された。なお、ベース車の寒冷地仕様車にリヤフォグランプが標準装備されなくなったため、寒冷地仕様車にもリヤフォグランプは装備されない。
200系クラウン・2500cc（神奈川県警）
200系クラウン・3000cc（埼玉県警）
200系クラウン（覆面）
GRS210系 クラウン（2016-）
2016年、ベース車である210系クラウンのマイナーチェンジを機に210系クラウンをベースとしたパトロールカーの生産が開始された。よって前期型は170系、180系、200系同様存在しない。今モデルからは外観が警邏系と交通・覆面系で外装を大きく変え前者がロイヤル系、後者がアスリート系の外観となった。エンジンは先代同様警邏用無線車にV6の2500の4GR-FSE形（203馬力）が、交通・覆面仕様にはV6の3500の2GR-FSE形（315馬力）が搭載される。180系・200系では整備性と点検性を重視し省略されていたエンジンカバーが170系以来復活している。アルミホイールは警邏系に16インチ。交通・覆面仕様に18インチアルミ（市販車で存在しないシルバー塗装の18インチアルミ・デザインはアスリートの18インチメッキアルミと同一）が採用される。ミッションはシーケンシャルマチック付きの6ATが装備される。先代では装備を見送られたCピラーの王冠のピラーオーナメントと、トランクの「CROWN」エンブレムが210系では復活。その他装備は市販最廉価グレードの「ロイヤル」に準じており、ヘッドランプ・車幅灯・フォグランプ・テールランプは全てLED式が採用されている。ベース車においてリヤフォグランプが寒冷地仕様車対象のメーカーオプションとなっているため、寒冷地仕様車にもリヤフォグランプは装備されない。エンジンキーは先代同様「キーシリンダー式ドア施解錠キー＆キーレスプッシュスタートキー」が各5本付属となり、ドアの施解錠は従来同様マスターキーで、エンジン始動は専用のスマートキーで行うシステムを先代に引き続き採用。オーディオは先代と異なり市販車がオーディオレス仕様を基本とする仕様となり今回はプロボックス等に装備されているトヨタ純正1DINサイズのAM/FM電子チューナーがセンターパネル下部にサイレンアンプと共に装備された。スピーカー数は助手席側トリムに無線スピーカーを装着するため3スピーカーとなっている。なお、本来オーディオを装備するスペースにはストップメーターを装備している。VDIM、左右独立フルオートエアコン（タッチパネル式ヒーターコントロールパネル「トヨタ・マルチオペレーションタッチ」）、全席オートパワーウィンドウ、オプティトロンメーター、室内LED照明を装備されている。シートとフロアも先代同様パトロールカー専用グレードの仕様書に準拠しビニールレザー仕様であるが今モデルから電動ランバーサポートはパトカー専用グレードについては廃止された。インテリアパネルは180系・200系と艶消しブラックを採用してきたが今回の210系から市販車のアスリートに標準のメノウ加飾木目調パネルが採用されたことにより170系以来の木目調パネルが復活したほか、インパネやドアトリムには市販車アスリート同様合皮の部分に赤いステッチ（縫い糸）が縫い込まれ再び内装の質感がパトロールカーとは思えないほど豪華になった。覆面仕様のボディカラーは「ホワイトパールクリスタルシャイン（070）」「シルバーメタリック（1F7）」「ブラック（202）」の3色が今回用意される。なお、市販車で全車標準装備のToyota Safety Senseはパトカー専用グレードには装備されない。2016年10月から導入が開始された。
210系クラウン・2500cc（千葉県警）
210系クラウン・3500cc（警視庁）
210系クラウン（覆面）
日産・セドリック（セドリックセダン）（YPY31、-2002）
かつては刑事ドラマにも多く登場した車種。排気量は3000ccのみ設定。室内は170系以降高級になったクラウンとは対照的に質実剛健さに徹しており、総ビニール内装でエンブレム類はメーカーのものと車名以外全て撤去されている（クラウンでもフロントグリルとCピラーには付いている）。窓は全席手回し式となっている。また日産のエンブレムが楕円形となっている。MTが基本だがATもあった。YPY31は2度の大きなマイナーチェンジを受けているが中期型（91-95）はフロントグリルがオリジナル（営業車の最下級グレード）と同じだった。覆面の最終モデルはドアミラーが標準となり、オートカバーが装備された。また、中期型まではグロリアにもパトカー仕様があった（前期は5ナンバー枠で中期は3ナンバー枠）。こちらは2000ccで型式はYY31改であった。
セドリック（北海道警）
セドリック（覆面）
セドリック（皇族護衛）
セドリック（皇族護衛）
日産・クルー（YHK30、-2002）
排気量は2000ccのみ設定。5ナンバーサイズで警邏用に使われた。赤色灯は初期モデルがバー型で後期セドリックパトカーが出た頃からブーメラン型となり末期モデルは昇降機が付いた。安価であったため、クラウン、セドリック同様に大量購入された。タクシー仕様がベースとなるために質素な造りが特徴であった。2002年に一般向けのガソリンエンジン車（クルーは本来タクシー専用モデルとして登場したがデビュー翌年に一般向けガソリン車が登場した）が生産中止となったため、パトカー仕様も消滅した。MT・バー型仕様の初期型は退役してしまったが、155系クラウンが生産終了となり、2002年度の国費分の170系クラウンが2003年3月にデビューするまでの過渡期に155系クラウンより後に全国に大量導入された2001年度国費分の昇降ブーメラン仕様もほとんど廃車された。
三菱・ギャランΣ／ギャラン （3代目 1976年-1980年、4代目 1980年-1984年、5代目 1983年-1999年、6代目 1987年-1992年）
当時の警ら車両には直列6気筒エンジン車ばかりが採用されていたが、三菱ではデボネア用の直6エンジンの生産をすでに中止しており、適当なエンジンを持っていなかった。しかし、ギャランΣに搭載されたアストロン・80シリーズは、直列4気筒エンジンに付きものの振動を打ち消すサイレントシャフトを備えており、直4エンジンながら制式な警ら車両として採用された経緯がある。
三菱・シグマ（F13AK、-1996）
排気量は2500ccで駆動方式はFF。販売台数が少なく、パトカー以外にはあまり見られなかった車種である。実質的には同社のディアマンテの姉妹車であり、その外観も酷似している。1990年代前半に全国で大量配備されたがブーメランパトライトでないこともあり、今となっては一部県警や乗務訓練用等で残るのみとなり、ほぼ全車が退役している。市販車同様の2500ccV6エンジンで、室内も木目調パネルがそのまま残されるなど、コスト増となる箇所の変更は少なく当時のパトカーとしては比較的高級感ある造りが特徴であった。リアシート形状はアームレストなどを省略したパトカー専用仕様。トランスミッションは基本的にマニュアルだが、試験的に導入された4速オートマチック車も存在する。生産終了に伴う後継車はディアマンテパトカー。現在も愛知県警に現存車がある。
三菱・ディアマンテ（F31AK、-1999）
排気量は2500ccで駆動方式はFF。シグマパトカーの後継として登場した。パトカー用グレードとしては唯一のハードトップである。ホイールキャップこそないが、ドアミラーが装着されていた。先代のシグマとは違い、全国配備はされていない。市販では最初期のモデルにのみあった（1993年のマイナーチェンジで消滅）マニュアルが標準設定されていた。オートマチック車は市販車同様マニュアルモードがついていた。装備はシートはビニールだが、パワーウィンドウ、オートエアコン、ウッドパネルなど170系クラウンに近いものになっている。
スバル・レガシィB4（BM9-2012〜）
エンジンはEJ25型水平対向4気筒2500ターボエンジン、トランスミッションはパドルシフト付き5速AT。駆動方式は4WD（VDC-4WD）。足回りは17インチタイヤ＆アルミホイールに17インチフロントディスクブレーキを搭載。2012年度の国費の制服用無線警邏車（4WD指定）として国費で全国の警察に228台納入された車両。クラウン、クルー以外で昇降式警光灯を搭載した初のパトカーでもある。色は上部がサテンホワイトパール・下部がクリスタルブラックシリカとなっている。ベースグレードはD型の「2.5GTアイサイト」であるが、市販車には存在しない実質的なパトカー専用グレードであり、装備品のうち、アイサイト、キーレスアクセスプッシュスタート、両席パワーシート、アルミペダル、HIDヘッドランプ、濃色ガラス、オールウェザーパック等が省略され、左右独立オートエアコンを通常のオートエアコンに、中央カラー液晶付きエレクトロメーターが通常のメーターに変更されている。インテリアパネルは前期型2.5iと同様のシルバー塗装。クルーズコントロールやSI-DRIVEはそのまま装備。その一方で制服用無線警邏車のガイドライン仕様に従いビニールレザーシート表皮・警察車両専用装備品に合わせ型取りされた塩ビフロアマット仕様等を採用し、2012年度から180系クラウン初期車の置き換えとして納車が開始された。2013年度車では警邏用4WD指定枠だけでなく、警邏用駆動方式指定なし・交通用4WD指定枠でも富士重工業が国費分を落札したため180系クラウンの置き換えとして全国すべての都道府県警察に大量導入された。2013年度車ではトランクリッドがすべてホワイトパールで塗られ、前面警光灯がLEDに変更されているなど相違点がある。
2013年度には交通覆面仕様も登場した他、警護車、捜査覆面として採用実績がある。現行BS9型では日本向けの市販車が2.5のNA車のみとなった影響からか今のところ国費の警察車両としての採用実績はない。
スズキ・ソリオ（MA15S-2011〜）
エンジンは1200cc直列4気筒エンジンで4WD。Gグレードをベースにドアサッシをボディ同色にしたり、ドアノブ・ドアミラーが黒色になるなどコストダウンが行われている。2015年度からはスイフトのXGをベースとした小型パトロールカーが国費導入されている。
スズキ・キザシ（RE91S-2012〜）
エンジンは2400cc直列4気筒エンジンで、私服用無線警邏車として導入。市販車のキザシは1グレードで本革シート等が標準装備された仕様であるが、コストダウンのため本革・電動シートをファブリック・手動式シート、本革巻きステアリング・シフトノブをウレタン素材、BOSEオーディオをラジオレス、フロントフォグランプもレスとなり、チューニングが行われたパトカー専用グレードを設定。2012年度に国費分として908台が導入され、2013年度も240系アリオン（グレードA20）の置き換えとして大量導入が見込まれる。
神奈川県では制服用無線警邏車が県費にて導入されている。
パトカー乗務員になるために警察官が受ける訓練
パトカー・白バイに用いられる乗用車・バイク（自動二輪車）は（違反車・逃走車を迅速に発見・確保する目的から）一般の自家用車・企業の営業車より高出力・大排気量の大型エンジンを搭載している（覆面パトを含む警ら・交機・高速・機捜の各隊に属する車両がこれに該当。なお地域巡回を主とし緊急走行の頻度が低いミニパトの排気量・出力は一般車と同程度）。また一般の自家用車や企業の営業車と異なり、パトロール・取締は天候とは無関係に24時間年中無休で行われている。
このため警察官がパトカー及び白バイを運転する場合、（交通量が多く渋滞の激しい道路や住宅街等の狭隘道路においても）一般車両との人身・物損・接触事故を避けて周囲の交通に危険を及ぼすさずに事件・事故発生現場へ急行したり、挙動不審の車両・人物（特に指名手配犯や盗難届が出されている車両）を迅速に発見・追跡・確保出来るようにするため、（一般の自家用車・第二種免許を要する緑ナンバー車を含めた企業の営業車より）非常に高度かつ熟練の運転技能、及び臨機応変の判断力が要求される（ただ単に「普通・準中型・中型・大型・自動二輪・大型二輪の第一種運転免許を有している」のみではパトカー・白バイの運転不可であり、警察官は指定自動車教習所指導員以上の高度な運転技能を有している）。
よって、所轄の警察署内練習コースや運転免許試験場内コース等で（一般の自動車教習所より）高度かつ厳しい運転技能習熟訓練を長期にわたり積み重ね、かつその試験（検定）に合格しなければならない（訓練・試験内容は所属部署や車種により異なる）。また高速隊所属の警察官は（車両の排気量・出力が一般道路用パトカーより大きく速度も速いため）一般道路以上に高度な運転技能・体力・判断力が要求される。なお新人警察官は場内コースにおける走行訓練・教習のみならず、パトカー警ら中も先輩・上司警察官から運転技能等を徹底的に叩き込まれる。
さらに積雪の多い地方においてはスリップ事故を起こさぬよう、夏期の乾燥路面以上に慎重かつ迅速な運転が要求される。このため全警察官に対し冬道安全運転技能向上訓練が課されている。なお検定は1級〜4級まであり、緊急走行をする（サイレンを鳴らしパトライトを点灯させて走る）場合は2級以上の検定に合格しなければならない（3級以下は「緊急走行可能な車種と場面を絞る」という条件付きでの運転となるため、警察官としての守備=任務遂行範囲が狭まる）。またパトカー運転訓練指導員になるためには最も難関である1級の検定に合格する必要がある（これら技能検定は一般の運転免許技能試験より難しく、合格は狭き門となっている）。加えて（一般の「運転免許更新試験」にあたる）「パトカー及び白バイ運転技能考査」も毎年実施されており、これに不合格となった警察官はパトカー・白バイの運転が一定期間出来なくなる。
パトカー（緊急車両）運転資格の車種区分は各都道府県警により異なっており、警視庁の場合、運転資格は軽自動車限定とそれ以外の二種類であり、公用車の運転には緊急走行を行わない一般職員であっても同じ資格を取得しなければならない。技能試験は緊急車両向けの特殊な項目や高度な技術が必要なものは存在せず、免許試験場における普通免許の実技試験と全く同一の内容である。
パトカー・白バイの運転技能習熟訓練は「普通MT免許及び自動二輪免許を取得後2年以上経過し、かつ無事故無違反を1年以上継続」という条件を満たした警察官のみ参加可能（新人警察官は警察学校における研修期間中に「3級」までの取得を目標とした車両運転訓練を受ける。パトカーはMT車が大半を占めているためAT限定免許では原則運転不可であり、MT免許取得が最低条件）。また最も高度なパトカー及び白バイの運転技能と臨機応変の判断力を必要とする「高速隊」へ配属されるためには、一般道路を管轄する「交番」・「配属警察署交通課」・「自動車警ら隊」・「機動捜査隊」・「交通機動隊」などの部署で一定期間の実務経験及び運転経験を積む必要があり、高速隊への配属後も日夜厳しい訓練を積み重ねる。
主な訓練・試験内容
現場でのパトカー運転及び取締・パトロール経験が豊富な（警察車両の使用頻度が高い部署=主に自ら・交機・高速の各隊に所属する）先輩ベテラン警察官が教官となって若手警察官へパト運転指導にあたる。特に前後左右の安全確認は（緊急走行時には一般車より速度が速い事から）一般車を運転する時以上に重要である。
高速でのスラローム・クランク走行（一般車両及び障害物に見立てたカラーコーンを避け、急カーブで速度を上げた時でも車体をコーンにぶつけないようジグザグ走行。前進のみならず袋小路や狭隘路等の反転不能箇所における追跡を想定し、バックによるスラローム・クランク走行もある。一部カラーコーンをあらかじめ倒した状態での訓練も実施）。
急停止（歩行者・自転車・他車等が側方から急に飛び出してきた場合を想定。緊急走行時でも衝突を避け規定の停止位置で確実に止まれるようにする）。
事故発生時における交通規制（カラーコーン、表示板等を素早く準備し、後続車に追突される二次災害防止のために事故発生を迅速に知らせる体制を整える）。連携確認のため（NEXCO等の）道路管理者と合同訓練という形を採る場合もある。
交通整理方法（雑踏警備時や停電で信号機が止まった場合に「手信号による的確な交通整理」が出来るようにする。また停電時でも稼働可能な自家発電装置付き信号機を備えた交差点では「電源を自家発電へ迅速に切り替える」訓練も実施）。
イベント開催時などにおける交通規制実施方法習得。
要人警護訓練（首脳・皇族などのVIPを乗せた車両の公道通行時における先導方法、VIPを不審者から守るための警備方法習得）。
大規模テロや凶悪犯などを想定した警備訓練。
パレード・マラソン・駅伝開催時における車両での参加者先導方法習得。
車両の特性・構造（指定自動車教習所の教習カリキュラムと同じ）。
（白バイ隊員のみ）幅の狭いジグザグの板から外れないように、さらに足場の悪い凹凸路面でも転倒しないよう走行（オフロードバイクを用いた障害物突破訓練も実施。途中で転倒したり地面に足をつくと減点）。
（万一路肩の障害物に乗り上げたり、足場の悪い凹凸路面を走行する場面を想定し）片側のタイヤのみを細い板に載せてバランスを崩さないよう走行（途中で脱輪すると減点）。
（不審者・違反者が検問・職務質問等を振り切って逃走した場合を想定した）車両の急発進・急反転・急旋回。
スリップ体験（冬期におけるスリップ事故の怖さを凍結=アイスバーン路面を再現したスキッドコースで体験し、緊急走行中に万一スリップした場合でも横転や他車との接触事故を未然に防ぎ、落ち着いて車両を元の姿勢へと立て直せるようにする）。
タイヤ交換・タイヤチェーン装着・車両運行前点検方法の習得（指定自動車教習所の教習カリキュラムと同じ）。
万一車両トラブルが発生した場合の対処方法（パトロール・取り締まり業務中の車両にタイヤパンク・エンジントラブル・悪天候などでの立ち往生・接触事故など不測の事態が起きた場合でも、慌てず落ち着いて対処できるようにする。万一事故を起こした場合は負傷者を迅速救護すると共に、その旨を所轄本部へ迅速に報告できるようにする）。
心肺蘇生法及びAEDの使用方法習得（事故現場に救急車が到着するまでの間、負傷者・意識不明者へ応急処置を確実に施して救命率を上げる）。
逮捕術（柔道・剣道・空手等の各種日本武道の技を組み合わせ、周囲の一般人に危険を及ぼすことなく犯人=被疑者を無傷かつ迅速に身柄確保できるようにする）。
挙動不審の車両・人物の見抜き方（特に車内におけるシートベルト非着用・携帯電話やスマートフォンを操作しながらの脇見運転・不自然な蛇行運転・夜間や悪天候時の無灯火走行・正しい通行帯から大きく外れての走行や逆走・交差点や横断歩道での信号無視や一時不停止・駐車禁止及び駐停車禁止場所への違法駐停車・Uターン禁止場所で故意に車両を反転させる・指定方向外進行禁止規制のある交差点での違反行動など道路交通法違反や飲酒運転・無免許運転が疑われる危険な行動、パトロール中のパトカー・白バイ・警察官を見て急に目を背けたり走って逃げる・車両の向きを急に変えたり速度を急に上げる・一般ドライバーの模範となるべく「緊急走行時以外は制限速度及び法定速度遵守で走行」しているパトカー・白バイを故意に追い越すなどの不可解な行動、営業時間外の店舗・公共駐車場・駐車帯・路肩に目的もなく深夜でも長時間駐まっている・ナンバープレートを折り曲げて見えなくしたり故意に付け替えている=他車から盗んできたナンバーを付けている・違法無線アンテナを搭載している・違法改造をしている・フロントガラスが割れたり故意に塞がれている・車体が一部破損し轢き逃げや当て逃げをした疑いがある・車検切れや自賠責はじめ各種保険未加入の疑いがある・ドアミラーやバックミラーが破損していたり前照灯・後部標識灯・ブレーキランプが切れている・車内からゴミをポイ捨てしているなどの不審車両や整備不良車両、盗難届が出されていたり指名手配犯・覚せい剤や危険ドラッグ使用者がいる疑いのある車両などを夜間でも瞬時に見抜く方法、自殺志願の疑いがある人物を保護して自殺を未然に防ぐ方法などを徹底的に学ぶ）。
地図の使い方（自分が管轄する地区の地図=主に昭文社県別マップル・都市地図両シリーズとゼンリン住宅地図を暗記し、110番入電無線を受信後1分1秒でも迅速に当該事件・事故の発生現場へ急行出来るようにすると共に、通常のパトロール中においても自分がいる現在地や事件・事故・災害発生場所、不審者・犯人の身柄確保場所を所轄本部へ無線で的確に伝えられるようにする）。
災害時における臨時本部設置訓練（警察署や交番が地震・津波で被災し使用不能となった場合に備え、あらかじめ協定を結んでいる管内の公共施設へ臨時の警察署機能を設ける場合に無線装置などを迅速に立ち上げ、大規模災害発生時でも警察署機能を維持できるようにする）。及び「大規模災害発生時における初動・非常招集訓練」（地震・大雨・洪水・土砂災害などで道路が寸断され車の使用が困難となった場合、所轄署から徒歩圏内にある警察官舎在住の警察官を非常招集して災害対策本部を立ち上げ、自治体と連携して迅速・的確な災害情報収集体制を構築できるようにする）。
無線交信訓練（所轄本部・現場警察官相互間で的確な無線のやりとりができるよう、若手警察官と所轄本部通信指令室での110番通報受信担当警察官を中心に「事件・事故・災害発生現場の状況やパトロール中に追尾・職務質問・身柄確保した不審人物や不審車両の特徴・確保場所などを無線で所轄本部へ的確に伝える訓練」を定期的に実施）。
（交番・駐在所勤務の若手警察官のみ）巡回連絡訓練（管内にある世帯・事業所へ所轄警察署からの連絡事項を的確に伝えると共に、管内住民との良好な関係を築く「巡回連絡」の方法を学び、「相手の心に寄り添った伝え方がきちんと出来る」ようにする）。
各種交通違反ごとの反則金及び違反点数の区分・反則切符の使用方法習得（交通取り締まり活動を行う上での基本事項である「道路交通法で規定された交通違反の種類とそれに応じた反則金徴収額の違い」及び「反則切符の正しい交付方法と違反点数&反則金の算定方法」について学ぶ）。
アルコール検知器の使用方法習得（パトロール中及び交通取締中に飲酒運転の疑いがある不審車両を見つけ職務質問した際、「酒気帯び運転」及び「飲酒運転」の摘発基準となる呼気中アルコール濃度を正しく測定できるようにする）。
職務質問訓練（挙動不審の車両や人物を見つけた時、当該人物や車両への所持品検査で刃物・薬物・危険ドラッグ・拳銃などの危険物・違反物や盗難品が見つかれば迅速に逮捕して犯罪を予防できるようにする）。
（機動隊員のみ）大規模災害発生現場を想定した救助訓練（消防救助隊の訓練と同じ）。
拳銃の適正使用方法習得（刃物などの凶器で挑発・威嚇する犯人の制圧及び身柄確保のための「一般人に危険を及ぼさない適正な拳銃使用方法」を学ぶ。「警察官拳銃射撃技能大会」も都道府県及び管区警察局ごとに実施。なお拳銃は銃刀法により使用場面が厳しく規制されており、一歩間違えば殺人兵器となる「取扱注意」の道具であるため、各警察署にある拳銃保管庫は「部外者立入禁止」とし、警察関係者であっても暗証番号により出入り可能人物を厳格に制限。同時に「拳銃は職務遂行時以外必ず所属署の拳銃保管庫へ預けると共に、凶悪犯制圧などのやむを得ない場面以外は決して一般人に銃口を向けてはならない」旨を規定）。
警察・消防以外で緊急自動車を保有する企業（電力・ガス・水道・鉄道・通信事業者、輸血用血液供給センターなど）においても、（人身・物損・死傷事故を避けて安全かつ迅速に事故発生現場へ急行出来るよう）警察官ほどではないが（一般の自動車教習所より厳しく）高度な運転技能習熟訓練が必要である。
パトロールカーの交通規制除外
道路交通法41条3項により、パトロールカーのうちもつぱら交通の取締りに従事する自動車であって次の要件を満たすものは、次の交通規制からの除外対象となる。これは、緊急自動車として緊急用務のための走行でなくとも除外対象となる。
都道府県警察において使用する自動車のうち、その車体の全部を白色に塗つた大型自動二輪車若しくは普通自動二輪車（いわゆる白バイ）又はその車体の全部若しくは上半分を白色に塗つた普通自動車
法第十八条第一項（左側寄り通行等）
第二十条第一項及び第二項（車両通行帯：追越し車線等の走行、専用通行帯、バスレーンなど）
第二十条の二（路線バス等優先通行帯）
第二十五条の二第二項（指定横断禁止、転回禁止場所）
「全部若しくは上半分を白色に塗つた」事が要件であるため、上下白黒塗装や、覆面のうち白塗装は該当するが、それら以外の、上下白黒塗装または白塗装以外の車両や、一般捜査車両は上記に該当しない場合がある。
都道府県または方面公安委員会規則により、警察の使用する車両が道路標識等に基づく交通規制からの除外対象となる。これも同様に、緊急自動車として緊急用務のための走行でなくとも除外対象となる。東京都では都道路交通規則により、次の除外が規定されている。
専ら交通の取締りに従事する自動車：法定最高速度以下となる指定最高速度の道路標識を除外
ほか警衛列自動車及び警護列自動車（天皇及び皇族、警護対象者（内閣総理大臣、国賓、両議員議長、最高裁長官、国務大臣、公賓や公式訪問の賓客、元総理、政党代表者、大使など）[41]並びにその随員の乗車する自動車の一団が、警察用自動車により誘導又は追随の形で警衛、警護されている場合における警察用自動車を含めたすべての自動車列を言う）は、多くの交通規制、道路運送車両法規制の適用除外となっている。警衛・警護列自動車は緊急用務のための走行でなくとも除外対象となるが、警衛・警護運用中は通常赤色灯を付け緊急用務としている事が多い。
なお、通行止め規制または駐停車禁止規制の除外対象については関連各項目を参照のこと。
青色防犯パトロール
青色防犯パトロール（青パト）は、防犯活動を認められた団体が自主防犯パトロールとして実施を許可された青色回転灯装備の自主防犯活動用自動車で、一般自動車への青色回転灯装備は法令で禁止されているが、2004年12月1日（道路運送車両法の保安基準緩和）より、警察からの自主防犯パトロールを適正に行うことが出来ると証明を受けた団体は青色回転灯の装備が認められている。申請はパトロール地域を管轄する警察署を通じ行い、パトロール実施者証の交付後、約2年毎に青色防犯パトロール講習を受講しなければならない。また証明書発行より15日以内に地方運輸支局で、自動車検査証に自主防犯活動用自動車の記載を受ける必要もある。
日本のパトカー ギャラリー
ダイハツ・ミラジーノ（警視庁）
三菱・パジェロ（福島県警）
三菱・GTO（広島県警）
トヨタ・エスティマ（警視庁）
日産・サファリ（愛知県警）
日産・スカイラインR34GT-R（埼玉県警）
日産・スカイラインV35型（埼玉県警）
スバル・インプレッサWRX STi（埼玉県警）
マツダ・RX-8（警視庁）
スズキ・ジムニーシエラ （静岡県警）
日産・キューブ（兵庫県警）
スバル・レガシィB4（茨城県警）
日産・スカイライン350GT（研修用）
日産・スカイラインGT-Rオーテックバージョン（神奈川県警）
日産・マーチ（千葉県警）
三菱・ランサー（福島県警）
ダイハツ・ストーリア（石川県警）
スバル・インプレッサG4（山形県警）
脚注
関連項目
交通安全協会
警察学校
白バイ
黒バイ
事故処理車
特殊自動車
緊急自動車
自動車
交番
駐在所
自動車警ら隊
交通機動隊
機動捜査隊
高速道路交通警察隊（高速隊）
警察24時
自動車教習所
指定自動車教習所指導員
日本の自動車教習所一覧
運転免許試験場
交通違反の一覧
道路交通法
消防車 - 日本の消防車
救急車 - 日本の救急車
外部リンク
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%91%E3%83%88%E3%83%AD%E3%83%BC%E3%83%AB%E3%82%AB%E3%83%BC
|
{
"plaintext_start_byte": [
2,
1600,
2293,
3173,
3353,
4298,
5820,
6158,
7079,
7400,
8541,
9191,
9390,
9905,
10053
],
"plaintext_end_byte": [
1571,
2285,
3159,
3335,
4280,
5819,
6119,
7062,
7399,
8540,
9190,
9389,
9867,
10028,
10174
]
}
|
サイトカイン放出症候群は最悪死に至る？
|
スーパー抗原
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
9
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"YES"
]
}
|
スーパー抗原（英：Superantigens）（略称：SAg）はT細胞を非特異的に多数活性化させ、多量のサイトカインを放出させる抗原である。スーパー抗原は病原性の微生物（細菌の他、ウイルスやマイコプラズマも含む）によって産生され[1]、微生物側にとって免疫系に対する防御として働く[2]。
通常の抗体に反応するT細胞の割合は全体の0.001～0.0001%に過ぎないが、スーパー抗原は最大20%ものT細胞を活性化する[3]。
さらに言うと、CD3やCD28に対する抗体は強力なスーパー抗原として働き100%のT細胞を活性化しうる。
不特定多数のT細胞が活性化されてしまうと、スーパー抗原のエピトープを認識する特定の免疫反応にとどまらない強力な免疫反応が起きてしまうので、特定の抗原に高い特異性を示す適応免疫の仕組みを根底から打ち崩してしまう。
さらに深刻なことに、多くのT細胞が活性化されるとその分多くのサイトカインが放出される。こうしたサイトカインの中で病態に大きく影響を及ぼすのはTNF-αである。
TNF-αは、炎症反応において特に重要な役割を担っており、通常の状況下では局所的に分泌され病原体を排除するのに役立っている。
しかしながら、TNF-αが大量に分泌され全身に広がると、ショックや多臓器不全のような命にかかわるような症状引き起こす。
スーパー抗原の種類
細菌が外毒素として産生するスーパー抗原の場合、T細胞の強力な活性化を防いでいる
[1][2][4][5]。
最も典型的なスーパー抗原を作り出す細菌は、黄色ブドウ球菌と化膿レンサ球菌である[6]。
これらの細菌は20種類以上の異なるスーパー抗原を産生する[7][8]。
スーパー抗原をコードする遺伝子はそのほとんどがプラスミドや病原遺伝子群の移動性の細菌遺伝子の比較的近くに位置している[8]。スーパー抗原を産生する細菌の大部分でエンテロトキシンの遺伝子群として知られているオペロンがよくみられる[8]。
構造
スーパー抗原は細菌の細胞内で作られ、感染に際し成熟した毒素として細胞外に放出される[9]。
アミノ酸配列は異なるサブグループの間でも比較的よく保存されており、それ以上に立体構造は異なる毒素同士でもよく似ておりよく似た作用を示す[10][11]。
その構造は結晶解析によると、小型で楕円形をした2つのドメインによる折りたたみパターンが特徴的なタンパク質で、N末端側にOB-fold(oligonucleotide/oligosaccharide-binding fold)と呼ばれるβバレルのドメインがあり、中心の対角線上にαヘリックスによる構造がある[10]。
2つのドメインはそれぞれ主要組織適合遺伝子複合体分子クラスII分子（MHC II）とT細胞受容体（TCR）に結合するものである[12]。
結合様式
スーパー抗原はまず、MHCクラスIIに結合した後、特異的なβバレルのモチーフを利用してT細胞受容体に結合する[2][8][11]。
MHC クラス II
スーパー抗原はMHCクラスII分子のHLA-DQ（α鎖）によく結合でき、そこに結合するとTCRに適合できるような配置をとることができる[8]。
あるいは、少数だが多様性をもつMHCクラスII分子のβ鎖に結合するものもあるが、これはスーパー抗原側の3つのアミノ酸残基と比較的保存されているHLA-DR領域（β鎖）との間で亜鉛イオンを介した結合ができることによる[11] 。
このような亜鉛イオンを介した結合はより強い結合を生み出しているのである[10]。
ブドウ球菌が作るいくつかのスーパー抗原はMHCのα鎖とβ鎖の両方に結合し架橋を作ることが知られている[10][11] 。
この架橋により抗原提示細胞（APC）は、T細胞に結合し活性化するような刺激分子のようなサイトカインの発現や分泌を高める[11]。
T細胞受容体
スーパー抗原のうちT細胞と結合する領域はT細胞受容体のβ鎖と相互作用を起こす。
1種類のスーパー抗原でかなりの数のT細胞を活性化できるが、これはスーパー抗原が結合するTCRのβ鎖にあるV断片が約50種類しかなく、また一部のスーパー抗原が多数のV断片に結合できることによる。
こうした、V断片との結合様式は異なる種類のスーパー抗原の間で多少の差が認められる[12]。
TCRの領域は個々人で差があるので、ある特定のスーパー抗原に対し、一部の人だけがより強く反応するというようなことが起きる。グループIに分類されるスーパー抗原はTCRのうち第二超可変領域（CDR2）のVβ領域や骨格となっている領域と接触する[6][7]。
グループIIのスーパー抗原は立体配座に依存したやり方でVβ領域と相互作用を示す。こうした相互作用は大部分がVβのアミノ酸側鎖に依存している。グループIVのスーパー抗原は特定のVβにおける3つの超可変領域全てと噛み合っていることが示されている[6][7]。 この噛み合い部分は小さなドメインと大きなドメインの間にある裂け目に当たっており、TCRとMHCの間のくさびのようになっている。これにより、本来抗原となるべきペプチドはTCRから離され、通常のT細胞の活性化を妨害している[3][11]。
スーパー抗原の生物学的強度すなわち、T細胞の活性化能力はT細胞受容体（TCR）に対する親和性で規定され、最も親和性の高いものは、最も強い反応を生じさせる[13]。今のところ最も強力なスーパー抗原はSPMEZ-2である[13]。
T細胞におけるシグナル伝達
MHC分子とTCRがスーパー抗原により架橋されるとT細胞の増殖やサイトカインの産生を導くようなシグナル経路が誘導される。しかしここでの活性化では、T細胞はZap-70を低いレベルでしか発現しておらず、通常のT細胞の活性化回路が弱められているとされる[14]。
想定されているところによると、チロシンキナーゼによりLckよりもFynが活性化され、それにより順応的にアネルギーが誘導されるという[15]。
プロテインキナーゼCとチロシンキナーゼの両方の経路が活性化されるので、炎症性サイトカインの産生が亢進される[16]。
この本来からはずれたシグナル伝達は、カルシウム/カルシニューリン経路とRas/MAPキナーゼ経路を多少弱めるが[15]、集中的な炎症反応を誘導する。
直接的作用
スーパー抗原が膨大な数のT細胞の抗原受容体に結合することで、サイトカイン産生を亢進させる一方で、その後は、このようにして不用意に活性化されたT細胞がアポトーシスを起こして速やかに消失することで免疫抑制を招いてしまう。
まず、スーパー抗原による刺激が抗原提示細胞やT細胞の反応（主にTh1ヘルパーT細胞中心の炎症反応）を誘導する。この過程における主要な産物としてはIL-1、IL-2、IL-6の他、TNF-α、IFN-γ、マクロファージ炎症性タンパク質（MIP-1αとMIP-1β）、単球遊走因子（MCP-1）がある[16]。
このような無秩序なサイトカイン、特にTNF-αの放出は「サイトカイン放出症候群（サイトカインストーム、Cytokine storms）」と呼ばれるが、これは全身に過剰な負担をかけるとともに発疹や発熱を生じ、最悪の場合には多臓器不全や昏睡、死にいたる[7][8]。スーパー抗原に長時間暴露されるとIL-10の産出を招き、活性化されたT細胞の欠如やアネルギーが起こって感染症につながる。というのも、IL-10はIL-2やMHCクラスII分子や抗原提示細胞の表面にある共刺激分子の産生を抑えるからである。こうした影響下では、抗原刺激に反応できないような記憶細胞しか生まれない[17][18]。
このような免疫細胞の不活性化を可能にするメカニズムの1つとしてIL-10のようなサイトカインを介したT細胞の抑制があるのだが、その他にも、MHC分子の架橋が造血系を抑制するようなシグナルを活性化し、Fasを介したアポトーシスを引き起こすというものもある[19]。IFN-αもスーパー抗原に対する長期間の暴露により生じる産物である。これは自己免疫に関わっているサイトカインであって[20]、川崎病のような自己免疫疾患はスーパー抗原で引き起こされることが知られている[13]。
スーパー抗原でT細胞が活性化されるとCD40リガンドの産生が誘導され、IgMやIgGやIgEへのイソタイプスイッチ（クラススイッチ）が活性化される[21]。
要約するに、T細胞はスーパー抗原で活性化されると過剰なサイトカインが分泌され、負のフィードバックの結果としてT細胞の抑制と欠失が起きる。微生物の毒素やスーパー抗原は組織や臓器に傷害を与えるという毒素性ショック症候群を引き起こす[21]。最初の炎症を切り抜けた場合には、もとの細胞はアネルギーや欠失を起こし深刻な免疫不全に陥る。
スーパー抗原に関する病気
毒素性ショック症候群
川崎病
アトピー性皮膚炎
滴状乾癬
関節リューマチ
糖尿病
猩紅熱[8]
出典
外部リンク
バークベック・カレッジ
from UniProt
at the US National Library of Medicine Medical Subject Headings (MeSH)
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%82%B9%E3%83%BC%E3%83%91%E3%83%BC%E6%8A%97%E5%8E%9F
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
1427,
2843,
4038,
6952,
7921,
9718,
10676,
12700,
13595,
13701,
13813,
13934,
14074,
14195,
14307,
14445,
14560,
14657,
14875,
16116,
17659,
18974,
20431,
21027,
22166,
23762,
24846,
27376,
28637,
30567,
33017,
34843,
36862,
38298,
40078,
41908,
42832,
44162,
44878,
45627,
46860,
47950,
48636,
50357,
50498
],
"plaintext_end_byte": [
1426,
2842,
3997,
6903,
7919,
9717,
10675,
12699,
13559,
13700,
13812,
13933,
14073,
14194,
14306,
14412,
14559,
14656,
14836,
16068,
17658,
18933,
20393,
21026,
22149,
23761,
24845,
27375,
28636,
30497,
33016,
34810,
36861,
38206,
40027,
41854,
42831,
44161,
44849,
45607,
46806,
47902,
48592,
50314,
50475,
50776
]
}
|
ఇంజనీరింగ్ లో ఎన్ని విభాగాలు ఉన్నాయి?
|
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ (ఐఐటీ) లు (Indian Institute of Technology హిందీ: भारतीय प्रौद्योगिकी संस्थान) భారతదేశం యొక్క ప్రతిష్ఠాత్మక సాంకేతిక విద్యా సంస్థలు. ప్రస్తుతం భారతదేశంలో పదహారు ఐఐటీలు ఉన్నాయి. వీటన్నింటికీ స్వయంప్రతిపత్తి అధికారాలు ఉన్నాయి. 1947లో భారతదేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన తరువాత ఏర్పడ్డ ఈ కళాశాలలకు భారత ప్రభుత్వం జాతీయ ప్రాముఖ్యతను కల్పించింది. ఐఐటీలు ప్రాథమికంగా శాస్త్రవేత్తలనూ, ఇంజనీర్లనూ సమాజం యొక్క ఆర్థిక స్థితిగతులను మెరుగుపరచడానికి ఏర్పరచబడ్డాయి. ఐఐటీ విద్యార్థులు సాధారణంగా ఐఐటియన్లుగా వ్యవహరించబడతారు.
వీటిన స్థాపించిన తేదీల ప్రకారం చూస్తే, ఖరగ్ పూర్, ముంబై, చెన్నై, కాన్పూర్, ఢిల్లీ, గౌహతి, రూర్కీ వరసలో ఏర్పరచబడ్డాయి. కొన్ని ఐఐటీలు యునెస్కో, జర్మనీ, అమెరికా, సోవియట్ యూనియన్ సహకారంతో ప్రారంభించబడ్డాయి. 2008లో హైదరాబాద్, రాజస్తాన్, భువనేశ్వర్, పాట్నా, గాంధీనగర్, పంజాబ్ లలో కొత్త ఐఐటీలు ఏర్పరచబడ్డాయి. 2009లో హిమాచల్ ప్రదేశ్ రాష్ట్రం మండిలో మరియు ఇండోర్లో మరో రెండు కొత్త ఐఐటీలు స్థాపించబడ్డాయి. 2012 లో వారాణసి లోని బనారస్ హిందూ విశ్వవిద్యాలయ ఇంజనీరింగ్ కళాశాలకి ఐఐటీ హోదా కల్పించి ఐఐటీ (బనారస్ హిందూ యూనివర్సిటీ) వారాణసిగా మార్చబడింది.
ఐఐటిలలో చదివిన విద్యార్థులు అన్ని రంగాలలో ముందుండి, ఆయా రంగాలలో తమదైన ముద్ర వేశారు. వీటికున్న స్వయంప్రతిపత్తి అధికారం వలన ఇవి ఇతర భారతీయ యూనివర్సిటీల్లో ఇచ్చే బ్యాచిలర్ ఆఫ్ ఇంజనీరింగ్ (BE) కాక (B.Tech) డిగ్రీని బ్యాచిలర్ విద్యార్థులకు అందజేస్తాయి. ఐఐటీలు విజయవంతం కావడంతో, వీటిని పోలిన ఐఐఎమ్ (ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ మేనేజ్ మెంట్), ఎనైటీ (నేషనల్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ) ఐఐఐటీ మొదలైన సంస్థలు కూడా ప్రారంభించేందుకు వీలు కలిగింది.
విద్యాసంస్థలు
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ మద్రాస్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ ఢిల్లీ
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ హైదరాబాద్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ రూర్కీ
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ గౌహతి
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ కాన్పూరు
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ ఖరగ్పూర్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ బాంబే
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ వారణాశి
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ భువనేశ్వర్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ గాంధీనగర్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ ఇందౌర్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ రాజస్థాన్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ మండి
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ పాట్నా
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ రోపడ్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ తిరుపతి
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ పాలక్కాడ్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ ధన్‌బాద్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ భిలాయ్
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ గోవా
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ జమ్ము
ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ ధార్వాడ్
చరిత్ర
పాత ఐఐటీలు
మొట్ట మొదటిదైన ఐఐటీ ఖరగ్‌పూర్ని 1951లో పశ్చిమ బెంగాల్ రాష్ట్రానికి చెందిన కలకత్తాకు దగ్గరలో ఉన్న ఖరగ్పూర్ లో స్థాపించారు. ఇది 2,100 ఎకరాల సువిశాల విస్తీర్ణం కలిగినది. మొత్తం 29 విభాగాలు ఉన్నాయి. ఇందులో 450 అధ్యాపకులు, 2,200 మంది ఉద్యోగులు, 3,000 అండర్ గ్రాడ్యుయేట్లు మరియు 2,500 పోస్టు గ్రాడ్యుయేట్లు ఉంటారు. ఇక్కడున్న కేంద్ర గ్రంథాలయం ఆసియా లోనే అతిపెద్ద సాంకేతిక గ్రంథాలయం.[1]
ఇక రెండవ ఐఐటీని మహారాష్ట్ర రాజధాని అయిన ముంబై సమీపంలో పోవై అనే ప్రాంతంలో 1958లో స్థాపించారు. దీనికోసం యునెస్కో మరియు సోవియట్ యూనియన్ సాంకేతిక సహకారాన్ని అందించాయి.మిగతా ఖర్చును భారత ప్రభుత్వం భరించింది.ఇందులో నిర్మాణ పరమైన ఖర్చులు, మొదలైనవి ముఖ్యమైనవి.[2] 550 ఎకరాల విస్తీర్ణంతో 24 విభాగాలతో ఇది మహారాష్ట్రలో అతి పెద్ద విశ్వవిద్యాలయం.అంతేకాకుండా ఈ ఐఐటీలో 13 హాస్టల్ భవనాలున్నాయి. వీటిలో 2,200 మంది అండర్ గ్రాడ్యుయేట్లు మరియు 2,000 పోస్టు గ్రాడ్యుయేట్లు ఉంటారు. ఇక్కడ శైలేష్ మెహతా స్కూల్ ఆఫ్ మేనేజ్ మెంట్ అనే మేనేజ్ మెంట్ విద్యా కేంద్రం మరియు కన్వల్ రేఖీ స్కూల్ ఆఫ్ ఇన్ఫర్మేషన్ టెక్నాలజీ అనే ప్రత్యేక విభాగం కూడా ఉంది. బొంబాయి పేరు ముంబైగా పేరు మారిన ఇది ఐఐటీ బొంబాయి గానే పేరుంది.
మూడవ ఐఐటీ తమిళనాడు రాజధాని అయిన చెన్నైలో ఉంది. దీనిని కూడా ఇప్పటికీ ఐఐటీ మద్రాసు గానే సంబోధించడం జరుగుతుంది.దీన్ని 1959లో పశ్చిమ జర్మనీ సహకారంతో వ్యవస్థాపన గావించారు.[3] ఇందులో సుమారు 360 మంది అధ్యాపకులు, 2,500 మంది అండర్ గ్రాడ్యుయేట్లు మరియు 2,000 పోస్టు గ్రాడ్యుయేట్లు ఉంటారు. విస్తీర్ణం 620 ఎకరాలు. ఇక్కడ 15 విభాగాలు, సుమారు 100 ప్రయోగశాలలు, మరియు 14 హాస్టల్ భవనాలు ఉన్నాయి.
నాలుగవదైన ఐఐటీని ఉత్తర ప్రదేశ్ లోని కాన్పూర్ నగరంలో 1959లో స్థాపించారు. మొదటి పది సంవత్సరాలపాటు ఈ ఐఐటీ భారత అమెరికా పథకంలో భాగంగా 9 అమెరికా యూనివర్సిటీ లతో కూడిన బృందం ఇక్కడ పరిశోధనాలయాలనూ, కోర్సులను రూపొందించడంలో సహాయపడింది.[4] దీని విస్తీర్ణం 1200 ఎకరాలు. 10 హాస్టల్ భవనాలు ఉన్నాయి. ఇక్కడ 500 మంది అధ్యాపకులు మరియు సుమారు 2,000 మంది అండర్ గ్రాడ్యుయేట్లు మరియు అంతే సంఖ్యలో పోస్టు గ్రాడ్యుయేట్లు కూడా ఉంటారు.
ఈశాన్య రాష్ట్రమైన అస్సాం రాజధాని గౌహతిలో బ్రహ్మపుత్రా నది ఉత్తరపు ఒడ్డున ఐదవ ఐఐటీని 1994లో స్థాపించారు. చుట్టూ కొండల మధ్య రమణీయమైన ప్రకృతి ఒడిలో సుమారు 700 ఎకరాల సువిశాల విస్తీర్ణంలో ఇది కొలువు తీరి ఉండటం వలన ఇక్కడికి పర్యాటకులు కూడా విచ్చేస్తుంటారు.[5] ఇక్కడ సుమారు 1,300 అండర్ గ్రాడ్యుయేట్లు, 500 మంది పిజి విద్యార్థులు, 18 విభాగాలు, మరియు 152 మంది అధ్యాపకులు ఉన్నారు.
ఆరవదైన ఐఐటీ రూర్కీ ముందు రూర్కీ విశ్వవిద్యాలయంగా పిలవబడేది. రూర్కీ విశ్వవిద్యాలయం 1847లో ఆంగ్లేయుల కాలంలో ఏర్పడ్డ మొట్ట మొదటి విశ్వవిద్యాలయం.[6] ఇది ఉత్తరాఖండ్ లో ఉంది. 1854 నుంచీ థామ్సన్ కాలేజ్ ఆఫ్ సివిల్ ఇంజనీరింగ్ అనే పేరుతో ఉన్న సంస్థ 1949లో రూర్కీ విశ్వవిద్యాలయంగా పేరు మార్చుకొంది.మరలా 2001 ఐఐటీ రూర్కీగా రూపాంతరం చెందింది.
కొత్త ఐఐటీలు
ఐఐటీ తిరుపతి - ఐఐటీ మద్రాసు పరిధిలోనిది
ఐఐటీ పాలక్కాడ్ - ఐఐటీ మద్రాసు పరిధిలోనిది
ఐఐటీ రోపార్ (పంజాబ్) - ఐఐటీ ఢిల్లీ పరిధిలోనిది
ఐఐటీ మండీ (హిమాచల్ ప్రదేశ్) - ఐఐటీ రూర్కీ పరిధిలోనిది
ఐఐటీ భువనేశ్వర్ - ఐఐటీ ఖరగ్పూర్ పరిధిలోనిది
ఐఐటీ హైదరాబాద్ - ఐఐటీ మద్రాస్ పరిధిలోనిది
ఐఐటీ గాంధీనగర్ - ఐఐటీ బాంబే పరిధిలోనిది
ఐఐటీ పాట్నా
ఐఐటీ రాజస్థాన్ - ఐఐటీ కాన్పూర్ పరిధిలోనిది
ఐఐటీ ఇందోర్ - ఐఐటీ బాంబే పరిధిలోనిది
ఐఐటీ (బనారస్ హిందూ యూనివర్సిటీ) వారాణసి - ఐఐటీ కాన్పూర్ పరిధిలోనిది
రాబోయే ఐఐటీలు
ధన్‌బాద్‌లోని ఇండియన్ స్కూల్ ఆఫ్ మైన్స్ కు ఐఐటీ హోదా ఇవ్వాలని ఝార్ఖండ్ ప్రభుత్వం సెప్టెంబరు 2011లో ప్రతిపాదించింది. కేరళ రాష్ట్ర విద్యాశాఖామంత్రి పి.కె అబ్దు రబ్బ్ గారి ప్రకటన ప్రకారం, కేరళలోని పాలక్కాడ్ వద్ద కొత్త ఐఐటీ ప్రతిపాదించబడింది. అలాగే కర్ణాటకలోని ముద్దెనహళ్ళి వద్ద కూడా ఐఐటీ ఏర్పాటు చేసే ప్రతిపాదన 2009లో చేయబడింది. 2011, జనవరిలో విశ్వేశ్వర విశ్వవిద్యాలయ ఇంజనీరింగ్ కళాశాలకి ఐఐటీ హోదా కల్పించి కర్ణాటక ఐఐటీగా చేయాలని ప్రతిపాదించబడింది.
పరిపాలనా వ్యవస్థ
ఐఐటిల పరిపాలనా వ్యవస్థలో భారత రాష్ట్రపతి అతున్నత స్థాయిలో ఉంటాడు. ఆయన క్రింద ఐఐటీ కౌన్సిల్ ఉంటుంది. ఈ కౌన్సిల్ లో కేంద్ర ప్రభుత్వ సాంకేతిక విద్యాశాఖా మంత్రి, అన్ని ఐఐటీల ఛైర్మన్లు, అన్ని ఐఐటీల డైరెక్టర్లు, యూనివర్సిటీ గ్రాంట్సు కమీషన్ ఛైర్మన్, CSIR (కౌన్సిల్ ఫర్ సైంటిఫిక్ అండ్ ఇండస్ట్రియల్ రీసెర్చ్) ఛైర్మన్, IISc (ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ సైన్స్) ఛైర్మన్, మరియు డైరెక్టర్, ముగ్గురు పార్లమెంటు సభ్యులు, మానవ వనరుల అభివృద్ధి శాఖ సంయుక్త కార్యదర్శి మరియు కేంద్ర ప్రభుత్వం, AICTE ( ఆల్ ఇండియా కౌన్సిల్ ఫర్ టెక్నికల్ ఎడ్యుకేషన్), మరియు రాష్ట్రపతి ప్రతిపాదించిన ముగ్గురు సభ్యులు ఉంటారు.
ఐఐటీ కౌన్సిల్ క్రింద ప్రతి ఐఐటీకి బోర్డ్ ఆఫ్ డైరెక్టర్స్ ఉంటారు. వీరి క్రింద సంస్థ యొక్క డైరెక్టర్ ఉంటాడు. సంస్థ మొత్తానికీ ఈయనే ముఖ్య నిర్వహణాధికారి. డైరెక్టర్ల క్రింద డిప్యూటీ డైరెక్టర్లు ఉంటారు. ఇంకా క్రిందకు వెళితే డీన్లు, విభాగాధిపతులు, రిజిస్ట్రార్లు, విద్యార్థి సంఘం యొక్క ఛైర్మన్, హాల్ మేనేజ్మెంట్ కమిటీ ఛైర్మన్ ఉంటారు. విభాగాధిపతుల కింద ప్రొఫెసర్లు, అసోసియేట్ ప్రొఫెసర్లు, అసిస్టెంట్ ప్రొఫెసర్లు, ఉంటారు. వార్డెన్లు హాల్ మేనేజ్మెంట్ కమిటీ ఛైర్మన్ క్రింద ఉంటారు.
ప్రవేశార్హతలు
అన్ని ఐఐటీలకు ఉమ్మడి ప్రవేశ పరీక్ష (JEE) ద్వారా బ్యాచిలర్ కోర్సులకు అడ్మిషన్లు జరుగుతాయి. ప్రతియేటా సుమారు 350000 మంది పరీక్షకు హాజరయితే అందులోంచి కేవలం 5000 మంది విద్యార్థులు మాత్రమే ఐఐటీలలో ప్రవేశం దక్కుతుంది. ఎంటెక్ కోర్సులకు GATE (గ్రాడ్యుయేట్ ఆప్టిట్యూడ్ టెస్ట్ ఇన్ ఇంజనీరింగ్) పరీక్ష ద్వారానూ, ఎంఎస్సీ కోర్సులకు JAM పరీక్ష ద్వారా, M.Des కోర్సులకు CEED పరీక్ష ద్వారా విద్యార్థులను ఎంపిక చేస్తారు. అన్ని ఐఐటీలలో కలిపి సుమారు 15 వేల మంది అండర్ గ్రాడ్యుయేట్లు, 12 వేలమంది పోస్టు గ్రాడ్యుయేట్లు, మరియు పరిశోధనా విద్యార్థులు విద్యనభ్యసిస్తుంటారు.
రిజర్వేషన్లు
భారతీయ రాజ్యాంగాన్ని అనుసరించి అన్ని ఐఐటీలలో 1973 నుంచి షెడ్యూల్డు కులాల వారికి రిజర్వేషన్లు కల్పించబడ్డాయి. ఐఐటిల ప్రవేశ విధానం ప్రకారం మొత్తం సీట్లలో 15% షెడ్యూల్డు కులాల వారికీ 7.5% షెడ్యూల్డు తెగల వారికీ కేటాయించ బడ్డాయి.
ఇతర వెనుకబడిన వర్గాలవారికి రిజర్వేషన్లు కల్పించాలని మండల్ కమీషన్ నివేదిక సమర్పించినా 2006 వరకూ ఈ వర్గానికి ఎటువంటి రిజర్వేషన్లు కల్పించబడలేదు. ఐఐటీలు ఈ సీట్లు కచ్చితంగా నింపాలి అనే నియమమేమీ లేదు. ఐఐటీలు విద్యార్థులను ఎంపిక చేసే విధానాల్ని బట్టి వీటిలో చాలా సీట్లు ఖాళీగానే ఉన్నాయి. 2004 వ సంవత్సరంలో షెడ్యూల్డు తెగల వారికీ కేటాయించ బడ్డ 279 సీట్లలో 112, షెడ్యూల్డు కులాల వారికి కేటాయించబడ్డ 556 సీట్లలో 11 ఖాళీగానే ఉండిపోయాయి.
విద్య
ఐఐటీలకు భారతదేశంలో మరే ఇతర ఇంజనీరింగ్ కళాశాల పొందనన్ని నిధులు భారత ప్రభుత్వం సమకూరుస్తుంది.[7] ఐఐటీలకు తప్ప మిగతా ఇంజనీరింగ్ కళాశాలలకు భారత ప్రభుత్వం ఇచ్చే వార్షిక బడ్జెట్ రూ-100 - 200 మిలియన్లయితే ఒక్కో ఐఐటీకీ ప్రభుత్వం ఇచ్చే నిధులు రూ- 900-1,300 మిలియన్ల మధ్యలో ఉంటుంది. ఇంకా విద్యార్థుల ఫీజుల రూపంలో, పరిశోధనల కోసం పరిశ్రమలు ఇచ్చే నిధులు కూడా అధనంగా సమకూరుతాయి. ఈ నిధుల వల్ల ఐఐటీలలో సదుపాయాలు మెరుగవడమే కాకుండా మంచి అధ్యాపకులనూ సమకూర్చుకోగలుగుతోంది.దీని వలన విద్యార్థులలో కూడా ఐఐటీలలో ప్రవేశం పొందాలనే పోటీ తత్వం కూడా పెరుగుతోంది. ఐఐటీలలో అధ్యాపకులు-విద్యార్థి నిష్పత్తి 1:6 నుంచి 1:8 మధ్యలో ఉంటుంది.[8]
ఈ నిష్పత్తి అథమ పక్షంలో ప్రతి విభాగానికీ 1:9 కి దాటరాదని ఐఐటీ కౌన్సిల్ ప్రతిపాదిస్తోంది. ఐఐటీలలో అండర్ గ్రాడ్యుయేషన్ చేసేవారికి 80% ఫీజు రాయితీ ఉంటుంది. ఉన్నత విద్యను ప్రోత్సహించడం కోసం టక్కర్ కమిటీ (1959-1961) సిఫారసు మేరకు పిజి మరియు పరిశోధనా విద్యార్థులందరికీ ఉపకారవేతనాలను అందించడం జరుగుతుంది.[9] ఇక యుజి విద్యార్థులకు సంవత్సరానికి సాలీనా ఖర్చయ్యేది (ఉండడానికి మరియు భోజన సదుపాయాలు) సుమారు యాభై వేల రూపాయలు.
అన్ని ఐఐటీలు స్వయంప్రతిపత్తితోనే పని చేస్తాయి. వాటికి కల్పించిన జాతీయ ప్రాముఖ్యత వలన నిర్వహణాపరమైన సౌలభ్యం సమకూరడమే కాకుండా ప్రాంతీయ మరియు కేంద్ర రాజకీయాలకు అతీతంగా నడిపే అధికారం కూడా కలిగింది. ఈ అధికారాల వలన ఐఐటీలు ప్రభుత్వ జోక్యం లేకుండా వేటికవే సిలబస్ ను రూపొందించుకోగలవు. మారుతున్న అవసరాలకు అనుగుణంగా తన విద్యా విధానాన్ని మార్చుకోగలవు. ప్రభుత్వానికి అధ్యాపకుల నియామకం, సిలబస్ వంటి విషయాలపై ప్రత్యక్షంగా అధికారం లేక పోయినా ఐఐటీ కౌన్సిల్ రూపంలో ప్రాతినిధ్యం లభిస్తుంది. అన్నీ ఐఐటీలలోనూ ఆంగ్ల మాధ్యమం లోనే విద్యా బోధన జరుగుతుంది.[10] సాధారణంగా తరగతులు ఉదయం 7:30 గంటల నుంచి సాయంత్రం 5:30 గంటల వరకూ జరుగుతుంటాయి. కొన్ని ఐఐటీలు ఇందుకు మినహాయింపు కావచ్చు. అన్ని ఐఐటీలలో అందరు విద్యార్థులకు అందుబాటులో గ్రంథాలయాలు ఉంటాయి. సిలబస్ లో నిర్దేశించిన పుస్తకాలే కాక ఇతర సాహిత్య ప్రక్రియలకు సంబంధించిన పుస్తకాలు కూడా అందుబాటులో ఉంటాయి. ఎలక్ట్రానిక్ విప్లవం ఇప్పుడు అన్ని గ్రంథాలయాల్లో ఆన్‌లైన్ లో పరిశోధనా పత్రాలను చదువుకోగలిగే సౌకర్యం కలిగింది.
ఐఐటీలలో అకాడమిక్ విధానాలను అకాడమిక్ సెనేట్ నిర్ణయిస్తుంది. ఈ సెనేట్ లో ప్రొఫెసర్లందరూ మరియు విద్యార్థుల నుంచి ప్రతినిథులు ఉంటారు. పాశ్చాత్య విశ్వవిద్యాలయాలలో ఈ సెనేట్ ను వోటు ద్వారా ఎన్నుకుంటారు. ఈ సెనేట్ సిలబస్ నూ కోర్సులనూ, పరీక్షలనూ, ఫలితాలనూ, నియామకాలనూ కొన్ని క్రమశిక్షణా చర్యలనూ పర్యవేక్షిస్తుంది.విద్యా ప్రమాణాలు పాటించడానికి బోధన, శిక్షణ మరియు పరిశోధనా కార్యక్రమాలను నిరంతరం పర్యవేక్షిస్తుంటారు.[11] డైరెక్టరు ఈ సెనేట్ కమిటీకి అధ్యక్షుడిగా వ్యవహరిస్తాడు.
అన్ని ఐఐటీలలో విద్యార్థుల ప్రతిభను అంచనా వేయడానికి క్రెడిట్ విధానాన్ని అవలంభిస్తారు. కోర్సుల యొక్క ప్రాముఖ్యతను బట్టి ఒక్కో కోర్సుకు ఎన్ని క్రెడిట్లు ఉండాలో నిర్ణయిస్తారు. 100 మార్కులకు ఎన్ని మార్కులు వచ్చాయన్నదాన్ని బట్టి గ్రేడ్ ను నిర్ణయించడం జరుగుతుంది. ఒక్కో మార్కుల రేంజికి ఒక్కో గ్రేడ్ (10 లోపు) ఉంటుంది. ఒక్కోసారి తరగతి మొత్తం ప్రతిభను పరిగణనలోకి తీసుకుని రిలేటివ్ గ్రేడింగ్ విధానాన్ని కూడా అనుసరించడం జరుగుతుంది. ప్రతీ అర్థ సంవత్సరానికి (సెమిస్టర్) ఒకసారి పరీక్షలు నిర్వహించి ఆ సెమిస్టర్ లోని కోర్సులలో ఒక విద్యార్థి సాధించిన గ్రేడ్ల సగటును లెక్కిస్తే వచ్చేది సెమిస్టర్ గ్రేడ్ పాయింట్ యావరేజ్ (SGPA). అలాన్ని SGPA లకు సగటును లెక్కిస్తే క్యుములేటివ్ గ్రేడ్ పాయింట్ యావరేజ్ (CGPA) వస్తుంది.
అండర్ గ్రాడ్యుయేట్ విద్య
ఐఐటీల నుంచి ఎక్కువగా బిటెక్ గ్రాడ్యుయేట్లు ఎక్కువగా బయటకు వస్తుంటారు. కొద్ది మంది డ్యుయల్ డిగ్రీ కోర్సులకు కూడా ప్రాధాన్యం ఇస్తారు. బిటెక్ కోర్సు కాల వ్యవధి నాలుగు సంవత్సరాలు. విద్యార్థి ఎనిమిది సెమిస్టర్లను పూర్తి చేయాల్సి ఉంటుంది.[12] డ్యుయల్ డిగ్రీ కోర్సు కాల వ్యవధి ఐదు సంవత్సరాల పాటు ఉంటుంది. మొదటి సంవత్సరం అన్ని బిటెక్ మరియు డ్యుయల్ డిగ్రీ కోర్సుల విద్యార్థులకు ఒకే కోర్సు స్ట్రక్చర్ ఉంటుంది.[13] కొన్ని విభాగాలలో దానికి సంబంధించిన ప్రాథమిక సబ్జెక్టులను కూడా చేరుస్తారు.[14] ఈ కామన్ కోర్సులు అన్ని ఇంజనీరింగ్ విభాగాలకు (ఎలక్ట్రానిక్స్, యాంత్రిక శాస్త్రము, రసాయన శాస్త్రము, భౌతిక శాస్త్రము) సంబంధించిన ప్రాథమిక భావనలను విద్యార్థులకు పరిచయం చేస్తారు. మొదటి సంవత్సరం తరువాత విద్యార్థుల ప్రతిభను ఆధారంగా చేసుకుని వేరే విభాగానికి మారడానికి కూడా అవకాశం కల్పించబడుతుంది.[15] కానీ ఈ విధానం కేవలం మెరిట్ విద్యార్థులకు మరియు కచ్చితమైన విధానాలతో కూడుకొన్నది కావున దీని ద్వారా కొద్ది మార్పులు మాత్రమే జరుగుతాయి.[15]
రెండవ సంవత్సరం నుంచి విద్యార్థులు తమ తమ విభాగాలలోని సబ్జెక్టులను అభ్యసిస్తారు.[16] ఇవికాక అందరు విద్యార్థులు తమ విజ్ఞాన పరిధిని పెంచడం కోసం ఇతర విభాగాల నుంచి కూడా కొన్ని తప్పనిసరి సబ్జెక్టులను చదవాల్సి ఉంటుంది. సాధారణంగా ఈ కోర్సులు హ్యుమానిటీస్ నుంచి గానీ సోషియల్ సైన్సెస్ నుంచి గానీ మేనేజ్మెంట్ విభాగాల నుంచి ఉంటాయి.[17] మాడవ సంవత్సరం చివరలో విద్యార్థులు సమ్మర్ ప్రాజెక్టును ఏదైనా పేరొందిన కంపెనీ నుంచి గానీ పేరొందిన విద్యాసంస్థ నుంచి గానీ కోర్సులో భాగంగా పూర్తి చేయాల్సి ఉంటుంది. చాలామంది విద్యార్థులు క్యాంపస్ ప్లేస్‌మెంట్ల ద్వారా కంపెనీలకు సెలెక్ట్ అయినా కొద్ది మంది ఉన్నత విద్యకోసం లేక వారికి ఇష్టం వచ్చిన కంపెనీలో చేరడానికి వీలుగా వీటికి దూరంగా ఉంటారు.[18]
ఉన్నత విద్య
ఐఐటీలలో ఎంటెక్, ఎంబీయే, ఎమ్మెస్సీ, PGDIT, MMST, MCP, PGDIPL, M.Des, PGDMOM మొదలైన అనేక పోస్టుగ్రాద్యుయేట్ కోర్సులను అందిస్తాయి. పరిశోధనా విద్యార్థుల కోసం పీహెచ్‌డీ లను కూడా అందిస్తాయి. పీహెచ్‌డీలో విద్యార్థి ఒక ప్రొఫెసర్ సూచించిన సమస్య పైన లేదా ఇండస్ట్రీ నుంచి వచ్చిన ప్రాజెక్టు పైన పని చేయాల్సి ఉంటుంది. ఈ కోర్సు యొక్క కాలవ్యవధి నిర్దిష్టంగా ఉండదు. ఇది విద్యార్థులు పరిశోధన చేసే అంశాలపై ఆధారపడి ఉంటుంది. పరిశోధన అనంతరం వారు పరిశోధనావ్యాసాన్ని సమర్పించాల్సి ఉంటుంది మరియు వారి పరిశోధనను సమర్థించుకోవాల్సి ఉంటుంది. పరిశోధన సమయంలో బోధనావకాశాలను కూడా కల్పించడం జరుగుతుంది. కొన్ని ఐఐటీలు ఎమ్మెస్ (M.S) కోర్సును కూడా అందిస్తున్నాయి. ఎంటెక్ మరియు ఎమ్మెస్ కు తేడా ఉన్నదల్లా వ్యాసాన్ని (Thesis) ను సమర్పించడమే. ఐఐటీలు, ఐఐఎస్సీ, ఎనైటీలు కలిపి ఇంజనీరింగ్ లో 80% PhD లను విడుదల చేస్తున్నాయి.[19]
ఐఐటీలు బిటెక్ మరియు ఎంటెక్ కోర్సులకు కలిపి కొన్ని డ్యుయల్ డిగ్రీ కోర్సులను కూడా అందిస్తున్నాయి. వీటిలో అండర్ గ్రాడ్యుయేట్ మరియు గ్రాడ్యుయేట్ కోర్సులను మిళితం చేస్తారు. దీని కాలవ్యవధి ఐదు సంవత్సరాలు.[20] విడివిడిగా బిటెక్ మరియు ఎంటెక్ చేయడం వలన ఆరు సంవత్సరాలు పడుతుంది.[21] ఈ విధమైన కోర్సు విధానం ఐఐటీ విద్యార్థులు పోస్టుగ్రాడ్యుయేషన్ కు వేరే విద్యాసంస్థకు వెళ్ళకుండా ఉండేందుకు ఉపకరిస్తుంది. ఒక్క ఐఐటీ గౌహతి తప్ప మిగిలిన ఐఐటీలన్నీ మేనేజ్మెంట్ పై కోర్సులను అందిస్తున్నాయి (చూడండి: భారతదేశంలో విద్య )
సంస్కృతి మరియు విద్యార్థి జీవితం
అన్ని ఐఐటీలు విద్యార్థులకూ, ఉపాధ్యాయులకూ, పరిశోధనా విద్యార్థులకూ క్యాంపస్ లోపలే వసతి సౌకర్యాలు కల్పించబడతాయి. విద్యార్థులు తాము చదివినంతకాలం హాస్టళ్ళలోనే ఉంటారు. విద్యార్థులు తమ మొదటి సంవత్సరంలో NSS కానీ, NCC కానీ , NSO కానీ ఏదో ఒకటి ఎంచుకోవాల్సి ఉంటుంది. అన్ని ఐఐటీలలో క్రికెట్,వాలీబాల్,హాకీ,బాస్కెట్ బాల్,లాన్ టెన్నిస్, బ్యాడ్మింటన్ మొదలైన ఆటలకోసం మైదానలు ఏర్పాటు చేయబడి ఉంటాయి. ఐఐటీలలో వినోద సౌకర్యాలకూ కొదవలేదు. అన్ని భాషల సినిమాలు ప్రదర్శించడానికి అనువుగా ఓపెన్ ఎయిర్ థియేటర్లు కూడా ఉంటాయి. ఇవి కాక ప్రతీ ఐఐటీ ప్రతీ యేటా సాంస్కృతిక సంబరాలను కూడా జరుపు కొంటుంటాయి. ఈ సంబరాలలో బయటి కళాశాలల్ విద్యార్థులు కూడా విచ్చేసి తమ కళలను ప్రదర్శిస్తారు.
సాంకేతిక ఉత్సవాలు
ప్రతీ ఐఐటీలో ప్రతీ ఏడాదీ సాధారణంగా మూడు రోజుల నుంచి నాలుగు రోజుల పాటు సాంకేతిక ఉత్సవాలు (Technical Festivals) జరుపుకుంటారు. ఐఐటీ రూర్కీలో కోగ్నిజన్స్ (Cognizance), ఐఐటీ మద్రాసులో శాస్త్ర (Shaastra), ఐఐటీ కాన్పూర్ లో టెక్‌కృతి (Techkriti), ఐఐటీ ఖరగ్పూర్ లో క్షితిజ్ (Kshitij), ఐఐటీ బాంబే లో టెక్‌ఫెస్ట్ (Techfest), ఐఐటీ ఢిల్లీ లో ట్రిస్ట్ (Tryst), ఐఐటీ గౌహతిలో టెక్నిక్ (Techniche) అనే పేర్లతో నిర్వహించబడతాయి. వీటిలో చాలావరకు ఫిబ్రవరి, మార్చి నెలల్లో నిర్వహించబడతాయి. ట్రిస్ట్ ఉత్సవానికి ఎక్కువ మంది హాజరవడమే కాకుండా ఇక్కడ అనేక విధాలైన కార్యక్రమాలు కూడా చూపరులను విశేషంగా ఆకర్షిస్తాయి. ఐఐటీ మద్రాసులో కేవలం విద్యార్థులచే నిర్వహించబడే శాస్త్ర ప్రపంచ నాణ్యతా పరమైన ప్రమాణాలు పాటిస్తూ ISO 9001:2000 సర్టిఫికేట్ ను సంపాదించింది.[22]
సాంస్కృతిక సంభరాలు
కేవలం సాంకేతిక ఉత్సవాలే కాక ఐఐటీలలో సాంస్కృతిక ఉత్సవాలు కూడా మూడు నాలుగు రోజుల పాటు జరుపుతారు. ఐఐటీ రూర్కీలో థామ్సో (Thomso), ఐఐటీ మద్రాసులో సారంగ్ (Saarang), ఐఐటీ కాన్పూరులో అంతరాజ్ఞి (Antaragni), ఐఐటీ ఖరగ్‌పూర్లో స్ప్రింగ్ ఫెస్టివల్ (Spring Fest), ఐఐటీ బాంబేలో మూడ్ ఇండిగో (Mood Indigo ), ఐఐటీ ఢిల్లీలో రెండెజ్వస్ (Rendezvous), ఐఐటీ గౌహతిలో ఆల్కెరింగా (Alcheringa) అనే పేర్లతో నిర్వహించబడతాయి.
ఇవి కాకుండా ఐఐటీ ఖరగ్పూర్ మరియు ఐఐటీ బాంబే ప్రత్యేకంగా ఉత్సవాలు జరుపుతాయి. ఐఐటీ ఖరగ్పూర్ దీపావళి రోజున ఇల్యూమినేషన్ ఫెస్టివల్ మరియు రంగోలి ఫెస్టివల్ జరుపుతారు. ఈ ఉత్సవంలో ఎత్తుగా నిర్మించిన వెదురు కట్టడాల మీద మట్టితో చేసిన ప్రమిదలతో మనుషుల రూపాలు, కట్టడాల రూపాలు మొదలైన ఆకారాలు ఏర్పాటు చేస్తారు.[23]
ఇవి ప్రధానంగా హాస్టళ్ళ మధ్యనే జరిగినా బయటి వాళ్ళు కూడా పాల్గుంటుంటారు. ఇక రంగోలి ఉత్సవాలలో భాగంగా మెత్తటి పొడితో గానీ, పగిలి పోయిన గాజు ముక్కలతోగానీ ఏర్పాటు చేసిన కళారూపాలను ప్రదర్శిస్తారు.
ఐఐటీ బాంబే ప్రత్యేకంగా నిర్వహించేది పర్ఫామింగ్ ఆర్ట్స్ ఫెస్టివల్ (Performing Arts Festival). దీనిలో నాటకాలు, సాహిత్య ప్రక్రియలు, వక్తృత్వపు పోటీలు, నృత్య పోటీలు, చిత్ర లేఖనం, సంగీతం మొదలైనవి నిర్వహించబడతాయి. ఇవన్నీ ఐఐటీ బాంబే లోగల ఓపెన్ ఎయిర్ థియేటర్ లో ప్రదర్శించబడతాయి.
గుర్తింపు
ఐఐటీలు ఇచ్చే డిగ్రీలు AICTE గుర్తింపు కలిగి ఉండటం వలన వీటికి దేశంలో ఎక్కడైనా గుర్తింపు ఉంటుంది. పూర్వ విద్యార్థులు విదేశాలలో తమ సత్తా చాటడం వలన అక్కడ కూడా వీటికి చాలా గుర్తింపు ఉంది. భారత ప్రభుత్వం IIT చట్టం ద్వారా వీటికి ప్రత్యేక గుర్తింపునివ్వడం ఐఐటీల విజయంలో కీలకమైన అంశం.
విమర్శ
ఎన్ని మంచి లక్షణాలు కలిగి ఉన్నా ఐఐటీలు విమర్శలకూ లోనయ్యాయి. విద్యారంగం లోనుండి, వెలుపలి నుండి కూడా ఐఐటీలు విమర్శలను ఎదుర్కుంటున్నాయి. ఐఐటీలపై ప్రధాన విమర్శ మేధో వలస ( Brain Drain), ఇంకా వాటి కఠిన ప్రవేశపరీక్ష, అది ప్రోత్సాహించే ఒత్తిడి. ఇంకా కొద్దిమంది విమర్శకులు స్త్రీ శాతం తక్కువగా ఉండటం, ఆర్థికంగా వెనుకబడిన వర్గాల వారిని పట్టించుకోకపోవడం వంటి అంశాలను లేవనెత్తుతుంటారు. కొంతమంది ఇటీవలి బోధన మరియు పరిశోధన నాణ్యతను కూడా ప్రశ్నిస్తున్నారు.[24]
పూర్వ విద్యార్థులు
ఐఐటీలలో చదివిన పూర్వ విద్యార్థులు తాము చదివిన విద్యాసంస్థల పట్ల గౌరవాన్ని చాటుకోవడం కోసం వివిధ రకాలైన కార్యక్రమాలను చేపడుతుంటారు. స్వదేశం లోనూ మరియు విదేశాలలోనూ ఎన్నో పూర్వ విద్యార్థుల సంఘాలు ఈ సంస్థల అభివృద్ధికి ఇతోధికంగా సహాయ పడుతున్నాయి. పూర్వ విద్యార్థులు కొందరు ప్రస్తుత ఐఐటి విద్యార్థులకు ఉద్యోగాలు ఇవ్వడం ద్వారా, మరియు ధన సహాయం చేయడం ద్వారా తమ దాతృత్వాన్ని చాటుకుంటున్నారు.
ప్రముఖ ఐఐటియన్లు
నారాయణ మూర్తి - ఇన్ఫోసిస్ ఛైర్మన్
వినోద్ ఖోస్లా - సన్ మైక్రో సిస్టమ్స్ సహ వ్యస్థాపకుడు
కన్వల్ రేఖీ - నోవెల్ సీటీఓ
అరుణ్ సారిన్ - వోడాఫోన్ సీఈఓ
రజత్ గుప్తా - మెకన్సీ మాజీ మేనేజింగ్ డైరెక్టర్
అరవింద్ కేజ్రివాల్ - రాజకీయ నాయకుడు (ఆమ్ ఆద్మీ పార్టీ)
ఐ.ఐ.టీ. 2012 ఫలితాలు
ఐ.ఐ.టీ ఉమ్మడి ప్రవేశ పరీక్ష (జె.ఇ.ఇ.) ఫలితాలు 2012 మే 18 న విడుదల చేసారు. దేశవ్యాప్తంగా 5 లక్షలమంది ఈ పరీక్ష రాసారు. ఆంధ్రప్రదేశ్ రాష్ట్రం నుంచి 55 వేలమంది విద్యార్థులు ఈ పరీక్ష రాసారు. ఐ.ఐ.టీ, ఢిల్లీ, ఈ పరీక్షను జరిపింది. 2012 మే 6 నాడు మార్కులను ప్రకటించింది. 2012 మే 18 నాడు స్థానాలను (ర్యాంకులు) ప్రకటించారు. ఈ ర్యాంకుల వివరాలను, ఐ.ఐ.టీ వెబ్ సైట్లలో విద్యార్థులకు తెలియటానికి ఉంచారు. ఈ విద్యార్థులు, 15 ఐ.ఐ.టీలు, రెండు ఐ.ఐ.టీకి సంబంధించిన విద్యాసంస్థలలో వీరు ప్రవేశం పొందుతారు. ఆంధ్రప్రదేశ్ కి చెందిన వారు 4, 5, 7, 9 స్థానాలు పొందారు. ప్రథమస్థానం (385/408 మార్కులు) అర్పిత్ అగర్వాల్ (ఢిల్లీ), రెండవ స్థానం విజయ్ కొచ్చర్ (చండీగడ్ ), మూడవ స్థానం నిషాంత్ కౌషిక్ (భిలాయ్ )
ఇవి కూడా చూడండి
జామ్ (జాయింట్ అడ్మిషన్ టెస్ట్ ఫర్ ఎమ్మెస్సీ)
మూలాలు
వర్గం:భారతదేశంలో విద్య
వర్గం:భారతదేశంలో సాంకేతిక విద్య
వర్గం:ఇండియన్ ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%87%E0%B0%82%E0%B0%A1%E0%B0%BF%E0%B0%AF%E0%B0%A8%E0%B1%8D%20%E0%B0%87%E0%B0%A8%E0%B1%8D%E2%80%8C%E0%B0%B8%E0%B1%8D%E0%B0%9F%E0%B0%BF%E0%B0%9F%E0%B1%8D%E0%B0%AF%E0%B1%82%E0%B0%9F%E0%B1%8D%20%E0%B0%86%E0%B0%AB%E0%B1%8D%20%E0%B0%9F%E0%B1%86%E0%B0%95%E0%B1%8D%E0%B0%A8%E0%B0%BE%E0%B0%B2%E0%B0%9C%E0%B1%80
|
{
"plaintext_start_byte": [
17,
1693,
2253,
2827,
3440,
3768,
4374,
5098,
5355,
5669,
6351,
7124,
7475,
7898,
8331,
9079,
10483,
10764,
11202,
12383,
13126,
13511,
13910,
14281,
15325,
16128,
16559,
16771,
17134,
17439,
17717,
18013,
18413,
18809,
19638,
20461,
21249,
21499,
21627,
22703,
22798,
23579,
23872,
24246,
25192,
25954,
26333,
26602,
27114,
27256,
27779,
28901,
28974,
30441,
31085,
31774,
32268,
32882,
33878,
34399,
34841,
35121,
36301,
36765,
37176,
37602,
38387,
39238,
39787,
40191,
41144,
41745,
42211,
42333,
42828,
43655,
43956,
44614,
46083,
46617,
47099,
47261,
47385,
48068,
49338,
50032,
50450,
50797,
51016,
52269,
52622,
52873,
53759,
54753,
55170,
56063,
57144,
58708,
59442,
60848,
61400,
61635,
61766,
62782,
63376,
64572,
65900,
66534,
67129,
68379,
69394,
70105,
70719,
71814,
72492,
73415,
73742,
74316,
74854,
75516,
76051,
76286,
76614,
77148,
77490,
77750,
78134,
78346,
78755,
79077,
79991,
80963,
81493,
82759,
83191,
84305,
85117,
85842,
86373,
86836,
87417,
88981,
89632,
90200,
91358,
92174,
92934,
93650,
94792,
95641,
95837,
96866,
97523,
98143,
98358,
99166,
100093,
100276,
101834,
102671,
103218,
103903,
104119,
105154,
105956,
106706,
107789,
107970,
108744,
109189,
110131,
110867,
111024,
111073,
111386,
114113,
114300,
114418,
114477
],
"plaintext_end_byte": [
1645,
2252,
2826,
3414,
3767,
4373,
5097,
5311,
5668,
6350,
7123,
7474,
7863,
8330,
9078,
10482,
10763,
11201,
12357,
13098,
13510,
13909,
14280,
15286,
16102,
16558,
16770,
17133,
17438,
17716,
17978,
18412,
18808,
19637,
20460,
21183,
21498,
21626,
22702,
22797,
23562,
23849,
24245,
25191,
25953,
26332,
26601,
27091,
27255,
27778,
28900,
28973,
30318,
30966,
31658,
32140,
32724,
33855,
34398,
34815,
35095,
36300,
36764,
37175,
37564,
38386,
39237,
39786,
40190,
41143,
41744,
42173,
42332,
42827,
43654,
43955,
44613,
46082,
46600,
47098,
47222,
47364,
48067,
49281,
50031,
50449,
50744,
51015,
52268,
52621,
52872,
53758,
54730,
55169,
56062,
57096,
58661,
59441,
60847,
61399,
61603,
61765,
62781,
63375,
64571,
65899,
66533,
67128,
68378,
69393,
70104,
70718,
71794,
72491,
73414,
73685,
74315,
74853,
75515,
76050,
76285,
76613,
77128,
77489,
77749,
78133,
78345,
78729,
79054,
79990,
80962,
81492,
82758,
83190,
84304,
85116,
85841,
86372,
86835,
87392,
88980,
89631,
90199,
91323,
92173,
92933,
93649,
94775,
95585,
95836,
96865,
97522,
98142,
98338,
99165,
100092,
100275,
101805,
102670,
103217,
103871,
104117,
105153,
105954,
106691,
107763,
107969,
108743,
109188,
110130,
110829,
111023,
111072,
111349,
114097,
114283,
114417,
114476,
114535
]
}
|
記録される中で日本最古の強盗事件は何？
|
尼港事件
|
japanese
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Coordinates:
尼港事件（にこうじけん、 Nikoláyevskiy Intsidyént, [1][2][3]）は、ロシア内戦中の1920年（大正9年）3月から5月にかけてアムール川の河口にあるニコラエフスク（尼港、現在のニコラエフスク・ナ・アムーレ）で発生した、赤軍パルチザンによる大規模な住民虐殺事件。港が冬期に氷結して交通が遮断され孤立した状況のニコラエフスクをパルチザン部隊4,300名（ロシア人3,000名[4]、朝鮮人1,000名[4][5]、中国人300名[4]）（参謀本部編『西伯利出兵史』によれば朝鮮人400-500名、中国人900名[6]）が占領し、ニコラエフスク住民に対する略奪・処刑を行うとともに日本軍守備隊に武器引渡を要求し、これに対して決起した日本軍守備隊を中国海軍と共同で殲滅すると[4][7]、老若男女の別なく数千人の市民を虐殺した。殺された住人は総人口のおよそ半分、6,000名を超えるともいわれ、日本人居留民、日本領事一家、駐留日本軍守備隊を含んでいたため、国際的批判を浴びた[8]。日本人犠牲者の総数は判明しているだけで731名にのぼり、ほぼ皆殺しにされた[9]。建築物はことごとく破壊されニコラエフスクは廃墟となった。この無法行為は、結果的に日本の反発を招いてシベリア出兵を長引かせた。小樽市の手宮公園に尼港殉難者納骨堂と慰霊碑[10]、また天草市五和町手野、水戸市堀原、札幌護国神社にも殉難碑がある[11]。
事件の背景
シベリア出兵の混迷
1918年（大正7年）8月に始まった日本のシベリア出兵は、アメリカ合衆国の呼びかけによる共同出兵であり、当初はアメリカの提議に従って「チェコ軍団救援」を目的とし、「ロシア内政不干渉」を謳ったものだった。しかし、チェコ軍団は赤軍と戦闘状態にあり、ボリシェヴィキ政権とは敵対していたので、ロシア内戦への干渉なくして救援は不可能であり、そもそもアメリカの提議自体に大きな矛盾があった。[12]
つまりシベリア出兵の前提は、対独戦の一環としてのものであったが、1918年末には、ドイツ軍と連合国軍との間に休戦協定が成立し、チェコスロバキアも独立を果たして、前提が崩れた。そのため、連合国側、主に英仏は、反ボリシェヴィキを鮮明にし、日本もそれに同調して、反革命派によるロシア統一をめざしていたが、反革命派のコルチャーク政権（オムスク政権とも）は一年ほどしか続かず、1919年末に崩壊した。[13]
1920年1月9日、アメリカが単独撤兵を通告してきたが、これは日本の出兵にとって大きな転換点となった[14]。この1月から2月にかけ、革命派の勢力はニコリスク、ウラジオストク、ブラゴヴェシチェンスク、ハバロフスクの反革命勢力を倒し、それぞれに地方政権を掌握した[15]。1月17日付、陸軍大臣の指示により、日本軍は中立姿勢をとることになったが、不穏な情勢の中、それまで反革命側に肩入れしてきた現地日本軍は困惑した[16]。
尼港住人と白軍
1850年にニコラエフスク港は建設され、ロシアの極東開港場としては最古のものである[17]。ロシア官憲は港発展策としてユダヤ人にロシア人と同様に土地家屋の私有権を与えたことから有産階級の大部分はユダヤ人によって構成されていた[17]。
ロシア革命の進展により、ニコラエフスクは治安が悪くなり白昼でも強盗が行われ、少しでも金を持っていそうな者はピストルで射殺されたり、銀行も金品を強奪されることから、イギリス、アメリカ、日本の銀行に依頼して預金替がされたり、島田商会（後述）が預金依頼されるほどであった[18]。漁業を営んでいたユダヤ人の資産家たちは革命によって購買組合や労働者に業を奪われるようになりウラジオストクに逃れる者も少なくなかった[17]。
1918年には、ニコラエフスクにも赤軍が進駐し、ソビエト政権が成立していた。しかし赤軍は、サハリン州（当時、ニコラエフスクはサハリン州に含まれていた）全体で300人ほどの少数にすぎず[19]、日本軍の上陸によって追われ、やがてロシア海軍提督アレクサンドル・コルチャークによる臨時全ロシア政府（en）に代わった。「ニコラエフスクの支配階層市民102名が日本軍を呼んだ」という資料も、ソ連側にはあり[20]、日本側も「尼港市民と内外居留民（イギリス人などもいた）が日本海軍陸戦隊の上陸を請願した」と記している[21]。
ニコラエフスクとその周辺では、白衛軍系の守備隊が治安維持にあたっていた[22]。1919年の夏には将校以下350人ほどの人数がおり、日本軍と協力していた[22]。
尼港在住の日本人と駐留日本軍
ニコラエフスクにおける日本企業進出の中心は、1896年に島田元太郎が設立した島田商会であり、市内随一の商社となっていた[23]。ロシア革命による経済混乱期には自らの肖像入り商品券を流通させるほどの信用が築かれていた[23]。
ニコラエフスクにおける漁業を事業として成立させたのは日本人だったが、1901年に日本人の漁業は禁止され、1907年に調印された日露漁業協約においてもニコラエフスク近辺は対象からはずされたため、ロシア人と共同経営をしていた島田商会などをのぞき漁業関係者は撤退した。しかし海産物の交易は続き、第一次世界大戦による食糧不足でロシアの国内需要が急増するまで、ニコラエフスクの主要海産物であった鮭の主な輸出先は日本であり、居留邦人の数が多かったため領事館が設けられていた。[24]
事件の一年前、1919年（大正8年）1月の調査によれば、ニコラエフスクの人口は12,248人で、そのうち日本人は291人だった。1919年（大正8年）6月調査（1920年6月16日の外務省公表）では、日本人は領事以下353人（男169人、女184人）となっている[25]。職業の主な内訳は商業、大工、指物、裁縫業、理髪、金銀細工、錺職等であった[25]。日本人で唯一ニコラエフスク市商業会議所の議員であった島田元太郎は別格として、他に大きな商店を営む日本人としては、米、小間物、木材などを扱う川口力太郎、雑貨商の川内多市、溝上乙吉、菓子パン製造業の百合野熊次郎などがいた[26]。
なお、1918年1月調査の日本人数は499人であり、男女比はほぼ半々であった[27]。職業についている女性としては、娼妓90人、家事被雇人（家政婦や乳母、女中として雇われている者）61人が主であり、残り100人の女性には既婚者が多いのではないかと思われる[27]。
日本軍のニコラエフスク駐留は、1918年9月海軍陸戦隊の上陸に始まった。同月のうちに陸戦隊は、陸軍第12師団の一部と交代し、1919年5月第14師団の部隊が交代した[28]。また海軍は、航行可能な夏期にはニコラエフスクを根拠に沿岸警備を行っていたため、無線電信隊を常駐させていた[28]。
尼港の中国人と中国艦隊
ニコラエフスクに住む中国人は、1919年1月の調査でおよそ2,314人であり、うち女性は15人にすぎず、男性の単身者が圧倒的に多かった[29]。市内には、ある程度裕福な商人などもいて、中国人居留民会を組織していた。この自治会は、秩序を乱す者を市外へ追放したりもしていて、ロシア人指導者層から信頼を得ていた[30]。
1919年9月、中華民国海軍の艦隊がアムール川に姿を現した。江享、利綏（旧ドイツ海軍「ファーターラント」, de）、利棲（旧ドイツ海軍「オッター」, de）、利川の砲艦4隻（利川は運送船ともいわれる）である。これは、ロシア内戦の混乱の中で、シベリア河川の航行権を拡張しようとする中国の試みだったが、コルチャーク政権はロシア政権の弱体化につけこむ行為として航行を認めなかった。ハバロフスクに向けて航行する中国艦隊は、白軍のアタマン・カルムイコフの砲撃を受けてニコラエフスクへ引き返し、やむなく越冬することになった。[4][31]
中国艦隊のニコラエフスク入港までには、紆余曲折があった。入港直前の8月には内満州において日中両軍が衝突する寛城子事件が起きていた。当時、日本は北京政府と日支共同防敵軍事協定を結んでおり、中国は連合国の一員として、巡洋艦海容をウラジオストクに派遣していた。北京政府は、ロシア側が日本の艦船のアムール川航行を黙認しているにもかかわらず、中国船の航行を認めないことはアイグン条約に反するとして交渉していたが、ロシア側は認めず、中国側は、日本がロシアにそうさせているのではないか、と疑っていた。北京政府は、日、米、英、仏各国に、ロシア側との仲介を依頼したが、アメリカをのぞく各国の反応は冷淡であり、中国側は、日本がこの問題のイニシャティブをとっているとの確信を強めた。一方、ウラジオストクの日本全権は、この問題に日本が関係する意志がないことを中国側に明言し、中国艦隊のニコラエフスクでの越冬について、コルチャーク政権にとりなした。しかし、中国の新聞は日本の航行妨害を書き立てているとして、10月1日、北京の小幡酉吉公使は、北京政府に抗議している。[31]
日本の航行妨害については、当時から中国の新聞記事になっていただけに、現在の中国でも事実として受けとめられ、極端な場合は、日本軍が中国艦隊を砲撃した、というような話になっていたりもする[32]。
ニコラエフスクの華僑商業会議所は、食料の提供などで艦隊を援助していた[31]。中国艦隊には、領事・張文換が乗り込んでおり、ニコラエフスク当局は砲艦の乗組員こそ歓迎しなかったものの領事の歓迎会は催した。また日本領事も歓迎会を開いて交流を持ち、パルチザンが街に迫るまでの関係は悪いものではなかった。[33]
しかし、パルチザン部隊には数百人規模で中国人が加わっていた。1920年6月19日に中国領事は会談した津野一輔少将に中国人の過激派は300人であると説明している[4]。事件後に尼港から脱出できたアメリカ人マキエフは600名であるとし[5]、参謀本部編『西伯利出兵史』は900名としている[6]。これについて『ニコラエフスクの破壊』の著者のロシア人ジャーナリスト・グートマン[注釈 1]は「最下層階級の者達であって、社会的不適合者」とし、「中国人商人達は同胞パルチザンを疎んでいた」という[34]。一方、 原暉之は、市内で編入された者ばかりではなく、「尼港周辺の鉱山労働者が加わっていたのではないか」としている[27]。ニコラエフスク進軍に先だち、中国人パルチザンは赤軍宣伝部指導者のニーナ・レベジェワからロシア女性の引き渡しを受けることを約束され証文を交わしていたが、後日、中国領事の抗議によって反故にされることとなる[35]。
パルチザンの進軍
1919年11月、ハバロフスク地方アナスタシエフカ村で、沿アムール地方パルチザン部隊指揮官協議会が催された。この会において、ソビエト権力復活のために、アムール川下流地帯にパルチザン部隊を派遣することが検討され、指揮官には[注釈 2]が任命された。トリャピーツィン率いる部隊は、二ヵ月あまり諸村をめぐって人員を募り、一月半ばにアムール河口のニコラエフスクを包囲したときには、4000人以上の部隊にふくれあがっていたという。[36] 人数が多数にのぼったについては、強制動員されたという証言もある[注釈 3]。
朝鮮人パルチザン
1919年1月、ニコラエフスクに住む朝鮮人（日本国籍）は916人で、日本人の3倍ほどだった[27]。当時、朝鮮人の国籍は日本であり、材木商や牧畜業を営む日本商店に雇われた朝鮮人などもいた[37]。しかし、ロシア国籍を持った高麗人もいて、それを加えるともっと多かったと思われる[27]。
赤軍パルチザンに占領された後のニコラエフスクにおける朝鮮人過激派（パルチザン）の数には諸説がある。中国政府の調べは1,000名[4]、アメリカ人マキエフも1,000名という数字を挙げ[5]るが、参謀本部編『西伯利出兵史』は400-500名としている[6]。朝鮮人過激派は掠奪した軍服を着用していた[5]。
朝鮮人パルチザンが、中国人のそれと違っていたのは、抗日独立運動の一環としてパルチザン部隊に加わる者が多数いたことである。ウラジオストクにいた朝鮮独立運動指導者李東輝が、ウラジーミル・レーニンから資金援助を受け、赤軍と協力する方針が示されていた[38]。
グートマンによれば、ニコラエフスクの朝鮮人は近郊で農業を営む者が多く、市内では富家の使用人がほとんどで、商人はごく少なかった[39]。「ボルシェヴィキに入ることに無関心」だったが、トリャピーツィンが朝鮮独立への赤軍の援助を確約したことで、市内の韓人会は部隊を組織し、パルチザンの傘下に入ると忠実な手先となり、監獄の監視、死刑執行などを確実に行ったが、軍規は厳格で、徴発、没収、略奪には参加しなかった[39]。原暉之によれば、グートマンが述べている「軍規が厳格な朝鮮人部隊」とは、韓人会書記のワシリー朴を中心として、パルチザン進駐後にニコラエフスク市内で編成された100名ほどの第2中隊である[40]。外部から来た朴イリア率いる第1中隊（サハリン部隊の名で知られる）は、横暴で士気が低かった[40]。
事件の経過
包囲される尼港
1919年11月、コルチャーク政権が崩壊したことによって、白軍は求心力をなくし、勢力を弱めていた。ニコラエフスクにおいても、近郊の村々が次々に占領されていたが、白軍の反撃はことごとく失敗に終わった。白軍司令部は、日本軍の支援なくしてパルチザンに対することができなくなったことを悟ったが、1920年1月には極東の指令本部があったウラジオストクでも政変が起こり、そこで日本軍が白軍を支持しなかったことが手伝い、日本軍との関係も微妙なものになっていた。市内においても、港湾労働者などを中心に、パルチザンの到来を待つ人々も増えてきていた。[41]
パルチザンの攻勢
冬期（11月から5月）のニコラエフスクは、港が氷に閉ざされ、陸路のみとなる。ニコラエフスクに駐屯していた第14師団の主力は、ハバロフスクにいたが、その間は、氷結したアムール川の氷上通行があるのみだった。しかも、パルチザンが横行するようになった1919年の末ころから、それも不可能に近くなっていた。[42]
1919年10月、ハバロフスク・ニコラエフスク間のロシアの電線をパルチザンが遮断し、街と外部との連絡は、日本海軍の無線電信に頼るのみになっていた[43]。
1920年1月、ニコラエフスクに駐留していた日本陸軍は、石川正雅少佐以下、水戸歩兵第2連隊第3大隊のおよそ300名に、通信、衛生、憲兵、野戦郵便局員を加えて、330余名だった。海軍は、石川光儀少佐、三宅駸吾少佐[注釈 4]以下40数名だったので、総計370余名である。[44]
白軍の弱体化により、ニコラエフスク市内の治安維持は、白軍司令官メドベーデフ大佐を前面に出しながらも、実質的には日本軍が担うことになり、1月10日には、夜間外出禁止令などが布告され、戒厳に近い状態となった[45]。
1月23日、300人ほどのパルチザン部隊が、氷結したアムール川の対岸から、ニコラエフスクを襲撃してきたが、ロシアの旧式野砲を修理して用意していた日本軍が、砲撃を加えたために、すぐに退散した[46]。
翌24日と26日には、三宅海軍少佐と石田虎松副領事[注釈 5]より、海軍軍令部長および外務大臣に対し、陸戦隊の派遣を求める無線連絡があり、ニコラエフスク救援隊派遣の検討がはじまった[47]。
トリャピーツィンの使者
この24日、トリャピーツィンの使者オルロフが日本軍守備隊を訪れて、ニコラエフスクの明け渡しを申し入れたが、守備隊長は「このパルチザンは強盗団である」という認識から、白軍の求めに応じて、白軍探偵局へオルロフを引き渡した。白軍は、引き取った使者オルロフを殺してしまった。[48]
実はオルロフは、実際に山賊をしていたという証言もある。虐殺から生きのびた市民E.I.ワシレフスキイ（課税評価人）が、1920年7月の宣誓証言で、こう言っている。「オルロフは、1918年のボルシェビキ委員のベベーニンとスレポフとともに逃亡し、逮捕処刑されるまで、山賊をやっていた」[49]
オルロフの処刑について、スモリャークが述べるソ連側の言い分では、「白軍は使者を残虐に責め殺した」ということである[36]。一方、白軍将校の中で奇跡的に虐殺をまぬがれたグリゴリエフ中佐[注釈 6]は、次のように証言している。「パルチザンが町に入った後、彼らは軍使オルロフの死体を発見した。トリャピーツィンの命令で、ロシア人および日本人医師からなる委員会が組織され、オルロフの死体を検視した。そして、銃痕以外には、なにも傷がないことが確認された。（両耳は鳥につつかれていたが、それは死後に起ったことである）私は、このことを委員会の一員だったポブロフ医師から聞いた」[50]
リューリ兄弟商会の社員だったYa.G.ドビソフにも、同じような証言がある。「トリャピーツィンによって公開された情報は、実際の事実とは一致しなかった。『我らの軍使オルロフは、拷問によって殺され、このことは国際調査団によって確認された』という彼の主張は全くのデタラメであった。反対に、ロシア人と日本人の医師からなる調査団は、オルロフの死体を検査し、数ヶ所の銃弾の痕以外は、他に傷がないことを証明した。私は、ボブロフが、調査団のロシア人医師の一人であったことを覚えている。トリャピーツィンは、この結論に大変不機嫌であった。そして、検査の報告を公表しなかった」[51]
木材工場主のI.R.ベルマントもこう証言する。「トリャピーツィンは町に入市するとすぐ、ロシア人と日本人の医師、住民の代表からなる合同委員会を任命した。委員会は、数発の弾痕以外、オルロフの遺体には、何らの傷あとも、拷問のあとも認められない、と断定した。このことは、委員会のメンバーだった、ユダヤ人住民代表のデルザベットとボブロフ医師に聞いた。トリャピーツィンは以前から、オルロフは拷問によって殺された、と触れ回っていたが。委員会によってその結論が出たにもかかわらず、同じ事を言い続けた」[52]
チヌイラフ要塞と日本海軍無線電信所への攻撃
ニコラエフスクの町の入り口は、町から10キロあまり離れた丘陵地帯にあり、町を一望できるチヌイラフ要塞によって守られていて、その近在には、日本海軍の無線電信所があった[53]。
すでに白軍にはチヌイラフ要塞にまわす兵力がなくなり、日本軍が守備を引き受けていた[54]。
1月28日、パルチザンの斥候8名がチヌイラフ要塞に姿を現し、戦いは始まった。翌29日、小競り合いがあり、チヌイラフ要塞とニコラエフスクの間の電線がパルチザンによって切断された。2月4日になって、ブラゴエシチェンスクにいた第14師団長白水淡中将からニコラエフスク守備隊へ、「パルチザン側から日本軍を攻撃してこないかぎり、自ら進んで攻撃をすることはやめよ」という新方針の無線連絡があった。要塞守備隊の人数が少なかったところへ、この指示が来て、翌5日には要塞を明け渡した。2月7日、要塞を占領したパルチザンは、海軍無線電信所を砲撃してきて、電信室が破壊された。やむなく陸海の守備隊はニコラエフスクへ引き上げることに決したが、その際の戦闘で、陸軍兵2名が死亡し、榊原機関大尉は下腹部貫通銃創の重傷を負い（後日死亡）、陸海各1名が軽傷を負った。[55]
これにより、ニコラエフスクと外界との連絡網はすべて絶たれた[56]。
最後の無線連絡で、事態を知った陸軍当局は、ニコラエフスクへの増援を検討したが、各地で不穏な情勢が続いていたため、ウラジオストク、ハバロフスクともに兵員の余力が無く、可能になり次第、本土から増援部隊を送ることとした。2月13日、北海道の第7師団より増援部隊を編成する手続きをとった。一方、海軍は、北樺太（北サハリン）のアレクサンドロフスクからも不穏な情報が入っていたことから、三笠と見島（砕氷船）を視察に出したが、ニコラエフスクの方は堅氷に閉ざされて、艦船の近接、上陸は不可能だった。結局、陸軍の増援は延期された。[57]
尼港の開城
ニコラエフスク開城の条件は、日ソで見解が食い違っている。開城の条件は、次項で述べる日本軍決起の原因にも深くかかわってくるので、ここで、開城の経緯とともに子細に双方の主張をまとめる。
尼港開城の経緯
チヌイラフ要塞を占領したパルチザンは、ニコラエフスクに砲撃を加えたが、それほどの被害はもたらさなかった。2月21日、砲撃は止まり、トリャピーツィンは再び使者を派遣して、「我々に町を引き渡さなければ、砲撃で破壊する」という手紙を、日本軍守備隊に届けた。[58]
同じ21日、トリャピーツィンは、ハバロフスクの日本軍無線電信所宛にも、「ニコラエフスクの日本軍は通信手段を失っているので、われわれの無線電信仲介によって、そちらが戦闘停止を指示してもらいたい」と打診していた。この報を受けて、陸軍当局は、ウラジオストクの派遣軍に「ニコラエフスクにおける衝突は、パルチザンの攻撃に始まっているのだから、わが日本の守備隊は正当防衛をしているにすぎず、以降、日本軍と居留民に損害が出たならば、その責任はパルチザン側にある。パルチザンは攻撃を中止し、日本の守備隊が無線電信を使えるようにして、守備隊長石川少佐と、ハバロフスクの山田旅団長が直接連絡できるようにしてくれ」とパルチザンに回答するよう、指示した。[59]
ニコラエフスクのロシア人指導者、市長と市参事会、地方議会の代表たちは、日本軍宛のトリャピーツィンの手紙を検討し、市民の命の安全と町の繁栄の保持を条件に、赤軍との交渉をはじめることを決めた。5日以来、外部とのすべての通信が遮断されていたため、他の都市の状況を知る手段もなく、それが知りたかったこともあって、ロマロフスキイ市議会議長、カルペンコ市長、ネムチノフ大尉が使者となり、トリャピーツィンが本営をかまえていたチヌイラフ要塞に向かった。トリャピーツィンは彼らを使者と認め、およそ以下のような条件を提示した。[60]
白軍は武器と装備を日本軍に引き渡す。
軍隊と市民の指導者は、赤軍入城までその場にとどまる。
ニコラエフスクの住民にテロは行わない。資産と個人の安全は保障される。
赤軍入城までの市の防衛責任は、日本軍にある。赤軍入城後も日本軍は、居留民保護の任務を受け持つ。
市の指導者たちは、これを受け入れる方向で動いたが、白軍は「赤軍はかならず裏切って、合意はやぶられる」と主張し、開城を受け入れなかったので、最終的な判断は、日本軍にゆだねられた。[60]
2月23日、パルチザンの無線を通して、白水師団長から守備隊長の石川少佐宛に、「パルチザン部隊が日本の居留民に害を加えたり、日本軍に対して攻撃的態度をとらないかぎり、これまでのいきさつにこだわらず、平和的解決に努めよ」との指令が届いた[61]。石川少佐は海軍と相談し、24日から停戦に入り、28日、パルチザン部隊と講和開城の合意が成立した[61]。
尼港開城の条件
尼港開城にあたって、日本軍とパルチザンの間でかわされた合意条項に関して、双方の見解を比較する。
まず日本側だが、『西伯利出兵史要』は「日露（パルチザン）両軍が治安を維持すること。裁判なくして市民を銃殺しないこと。ほしいままに市民を捕縛したり、略奪したりしないこと」が合意事項であったようだとし[62]、『西伯利出兵 憲兵史』は「ニコラエフスク市内においては反革命派を検束しないこと。規定数以上のパルチザンを市内に入れないこと」だったのだろうとする[63]。
一方、スモリャークが述べるソ連側の見解では、一応、日本側は交渉の席で、「人格と住居の完全な不可侵、白軍や官吏、政府機関職員を含む全市民の財産の不可侵。過去の完全な免責。新政権と同一の見解に立たない白軍の全将校と兵士は、日本軍司令部の保護下におかれ、航行が再開され次第、その護衛の下に自由に外国に出国する権利をもち、また出国にいたるまでの期間軍服を着用する権利を保持する」という保障を求めたが、パルチザン側はこれを認めなかった、としている[36]。原暉之もまた、ソ連側文献を根拠に、日本側からは「砲を日本軍にわたすこと。入市するパルチザンの数を制限すること。新政権と意見のあわない将兵は日本軍と日本領事館の保護を受け、解氷とともに出国する権利を保障されること」といった条件が出されたが、パルチザン側はこれをつっぱね、日本軍が折れて合意に達した、とする[64]。
これに関して、事件直後の宣誓証言から、引用する。
私は、町の引渡しに関する赤軍との交渉が、どのように始まったのか正確には知らない。秘密裏に行われていたからである。その後、我々（白軍司令部）の代表数人も参加した。これらの代表者は、ムルガボフ少尉とネムチノフ大尉である。これら軍の代表者に、町の代表者たちが加わった。町の代表者は、市長カルペンコ、市議会議長コマロフスキイ、ゼムストヴォ（地方自治会）の議長シェルコブニコフであった。交渉が終ると、メドベーデフ大佐は会合を召集し、白水中将の宣言によって、日本軍は赤軍との交渉を始め、町を引渡すことを決定し、しかも引渡しの条件もすでに決定している、と文書を読み上げて、我々に伝えた。全部は憶い出せないが、最も重要なポイントは次のようなものであった。ロシア軍（白軍）部隊は、個々人の免責は保障される、そして、アムール河の航行が可能となったら、町を自由に離れることも許可される。日本軍は武器を保持するが、ロシア軍は赤軍が町に入る前に、武器と装備を日本軍に引き渡す。また、町の住民は、一切の免責と平和を保障される—グリゴリエフ中佐（『ニコラエフスクの破壊』付録A 事件直後の宣誓証言集、pp. 171-172）
町を引渡すときの条件は、以下のようなものであった。日本軍は武器を保持する。ロシア軍（白軍）部隊は、パルチザン入市以前に日本軍によって武装解除され、全ての町の警備は一時的に日本軍によって代行される。ロシア軍のその後の処遇については、ソビエト政府の法律によって決定される。市民は、その自由を制限されることはない。この最後の項目は、希望的な表現になっていた—E.I.ワシレフスキイ（『ニコラエフスクの破壊』付録A 事件直後の宣誓証言集、p. 202）
誰もが、『流血が起らない限り、日本軍は、権力の移譲に反対しない』という白水中将の声明に驚いた。日本軍は、休戦に合意した。一方ロシア軍（白軍）は、武装解除を要求された。合意によれば、ロシア軍派遣隊は、パルチザンの到着前に日本軍に武器を引き渡すこと、そして市内の治安維持活動も日本軍に引き継がれることになっていた。パルチザンとの戦闘に参加した者に対しては、全員の罪の免除が保障されていた—S.I.バルナシェフ（『ニコラエフスクの破壊』付録A 事件直後の宣誓証言集、p. 210）
降伏に関して、その条件案が話し合われました。それによると、逮捕されるのは諜報機関のメドベーデフ大佐と参謀長スレズキンだけとなっていました。全ての市民とその資産は、無傷で保全されることになっていました。この降伏に関する条件が、町中に張り出されまし—V.N.クワソフ（女子学生）（『ニコラエフスクの破壊』付録A 事件直後の宣誓証言集、p. 243）
合意では、日本軍は、日本人居留民ならびにロシア人を含む一般住民の、護衛権を保持することになっていた。その他の合意条件は、次の通りであった。パルチザンの到着以前にロシア軍（白軍）は武器を日本軍に引渡すこと、日本軍は武器の保有権を有すること、パトロールを継続できること、日本人所有の建物の護衛権を保持すること—I.R.ベルマント（『ニコラエフスクの破壊』付録A 事件直後の宣誓証言集、p. 239）
ブラゴヴェシチェンスクの場合
ちなみに、ニコラエフスク開城交渉に先立つ2月5日、アムール川を遡った内陸部にあるブラゴヴェシチェンスクにおいても、政変が起こっていた。赤軍が政権をとるにおよんで、白軍などは家族とともに日本軍に保護を求めてきたが、ここでは白水師団長が自ら赤軍側と交渉し、「一般人民の生命財産の安全を保障し、市内の安寧秩序を確保すること。市内にこれ以上の武装勢力を入れないこと」などを求めて、ついに呑ませ、白軍の軍人も助けた。日本軍は政治的中立は守るけれども、治安維持に責任を持っている以上、ロシア人の生命、財産の安全にも口をはさむ、という姿勢だったのである[65]。なお、ブラゴヴェシチェンスクでは1900年に清国人3,000人がロシア軍によって虐殺されるアムール川事件が起きている[66]。
開城合意の波紋
2月27日、ニコライエフスクの市民代表団と赤軍の間で、開城合意文書が調印された。同日夕刻、市のホールで報告会が開催され、代表団の一人、市議会議長のコマロフスキイが、開城にあたっての条件に関して市民に報告した。代表団のメンバーは、メンシェビキおよび社会革命党だったが、このとき、政治的に相容れないはずのボルシェヴィキ革命の勝利を、心から歓迎していた。[67]
白軍のメドベーデフ大佐は、合意文書調印の夜、日本軍の本部を訪れてこれまでの謝辞を述べ、自宅に帰って自決した。参謀長スレズキンと、諜報機関の将校2人も、メドベーデフ大佐にならって命を絶った。グートマンは、「彼らは、仲間の将校や、ニコラエフスクの市民より幸福であった」としている。[68]
日本軍決起の要因
パルチザンのニコラエフスク入城は2月28日正午に行われた[68]。日本軍の決起は、3月12日未明に始まった[69]。この項では、その間の状況とともに、決起に至った要因の研究状況をまとめる。
赤軍支配下の尼港
ニコラエフスクに入城したパルチザン部隊は、資産家の自宅や公共施設、アパートなどを接収し、分宿した。入城セレモニーの後、トリャピーツィンは、赤軍司令部によって、自身がニコラエフスク管区赤軍の司令官に任命されたことを宣言し、本部はノーベリ商会の館に置くことと、赤軍の人事を発表した。参謀長はナウモフ。レホフとニーナ・レベデワ・パウロウナ・キャシコが本部宣伝部門指導者。チェーカー3人、軍事革命裁判所メンバー5人、などである。続いて、全公共機関には監視員が派遣され、印刷所が接収されて、町の新聞はすべて発行禁止となった。またすべての職場で労働組合を組織することが命令され、組合員に加入しなかったり、受け入れられなかった者は、「人民の敵として抹殺される」と発表された。同時に、チェーカーとパルチザン部隊の活動が始まり、公共機関、ビジネス界で重要な地位にある市民たちの資産没収、逮捕が発令された。[70]
ソ連側文献によれば、2月29日、ニコラエフスクにおいて第一回州革命執行委員会が開催され、ロシア人が所有する大企業、銀行、共同組合を国有化し、ロシア人所有の小企業と外国人所有の大企業を監査して、必要な場合は徴発することが決められた。また組合員となった市民の労働に対しては、現物支給を行い、配給制が計画されていた。[36]
最初の逮捕者は、400人を超えたといわれる。白軍の将校にはじまり、ついで白軍兵士や出入り商人、企業家、資産家、立憲民主党員、公務員、知識人、聖職者、個人的にパルチザンの恨みを買っていた者[注釈 7]など、女性も年少の者も区別無く投獄され、拷問にあい、処刑された者も多数にのぼった。[71]
銀行や企業、産業、商業の国有化が開始され、投獄された人々の資産は没収された。徴発委員会が組織され、個人宅に押し入って金銭、貴金属類などを奪ったが、それに名を借りて、個人的な略奪も横行した。逮捕者の数は増え続け、ニコラエフスクの住人は、パニックに陥っていた。[72]
決起についての日ソの見解
1920年6月30日、日本外務省公表の『尼港事件ニ関する件』によれば、ニコラエフスクにいた中国領事や惨殺を逃れたロシア人たちの話、新聞情報を総合して、日本軍決起の要因は次のようなものだった。「日本軍はパルチザンとの間に協定を結び、白軍を虐殺しないこと、としていたが、パルチザンは約束を破って惨殺した。またパルチザン部隊は、ニコラエフスク市内で朝鮮人、中国人を集めて部隊を編成し、革命記念日に日本軍を抹殺するとの風評が流れた。3月11日午後になって、日本軍は武装解除を求められ、しかも期限を翌12日正午と通告されたので、自衛上、決起した」[73]
『西白利出兵 憲兵史』も、事件直後の外務省見解と基調は変わらず、決起にいたった状態を次のように述べている。「開城の合意条項において、ニコラエフスク市内では白軍であっても検束しない、ということになっていたにもかかわらず、入城するや否や、ほしいままに白軍、有産者を捕縛、陵辱、略奪し、日本軍に保護を願ってくる者が多数にのぼった。そこで、守備隊長の石川少佐は石田虎松領事と相談して、3月10日、トリャピーツィンに暴虐行為をやめるように勧告したが、かえってトリャピーツィンは、日本軍に<b data-parsoid='{"dsr":[24172,24188,3,3]}'>武器弾薬全部の貸与方</b>を要求して、翌12正午までの回答を迫った」[74]。
事件により、400名近い日本軍守備隊は全滅したにもかかわらず、ある程度、戦闘状況などがわかったについては、ニコラエフスクの廃墟から、香田一等兵の日記などが発見されたためである[27]。原暉之は、香田日記の表現が、「武器弾薬ノ借受ヲ要求」となっていることから、トリャピーツィンが日本軍に武装解除を迫ったという日本側の見解に疑問をはさみ、次に述べるソ連側の言い分に理解を示す[75]。
ソ連側、スモリャークの論文では、事件に関係した赤軍の一人、オフチーンニコフの回想録により、「赤軍と日本軍の関係は友好的なものであった。しかしながら、これは日本側が赤軍を欺いていたのである」とし、「日本軍は講和条約の条件を破り、突然攻撃してきた」と結論づけられている[36]。
これは、日本軍決起鎮圧直後に、トリャピーツィンがニーナ・レベデワ（ナウモフの死により参謀長になっていた）と連名で、各地に打電した声明文に基づいた回想と思われる。トリャピーツィンは、日本軍との友好関係を、次のように宣伝していた。「日本軍将校達は、頻繁に我々の本部を訪れて、仕事をする以外に、友人であるかのように議論に加わったり、ソビエト政府に対する賛同を表明したり、自分達をボルシェヴィキと呼んでみたり、赤いリボンを服に着けたりしていた。彼らは、武器の供給であるとか、その他可能なあらゆる方法で、赤軍を援助すると約束した。しかし、後に明らかになるように、それは、計画していた裏切り行為を隠蔽するために、彼らが被った仮面に過ぎなかった」[76]
これについて、虐殺を生き延びたE.I.ワシレフスキイは、1920年7月に、こう宣誓証言をしている。「パルチザン本部への、日本軍の攻撃は、3月12日の午前2時か3時ごろに始まった。その攻撃の前に、日本軍の武装解除の通告に関する件と、パルチザン本部に来た日本軍の人たちに行った、赤いネクタイにピンを付けさせるような件による侮辱と、一連の挑発的な行動によって意図的にパルチザン達が、情報を流しているとの噂が、広まっていた」[77]
アメリカ人マキエフは赤軍はニコラエフスク市街に侵入後、旧ロシア軍人、官吏等2,500名を捕縛し、そのうち200名を惨殺するなどの暴虐を行ったため、日本守備隊長が抗議を申込むと赤軍は却て日本軍の武装解除を要求し、日本守備隊長がこれを拒絶しついに日本軍と赤軍との間に戦闘が開始されたと証言している[5]。
宣誓証言に見る決起の要因
事件生存者による1920年の宣誓証言から、日本軍決起の要因に関する部分を次に引用する。
Ya.G.ドビソフ「噂によれば、日本軍は、武器引渡勧告に対して、それを議論するために軍事会議を開かなければならない、旨を回答した。3月11日の夜に、参謀長ナウモフは石川を呼び、鋭い語気で、『交渉は、もう時間切れだ。もし、明日の11時までに武器を引渡さない時は、こちらも必要な処置を取る』と、彼に言った。私はこの話を、パルチザン本部で聞いた」[78]
G.B.ワチュイシビリ（グルジア人）「3月10日に、日本軍は、『引渡しの条件の下では、ボルシェビキは何人をも逮捕することはできない。赤軍の処刑による“人々の抹殺”のような暴力行為が行われた場合には、日本軍は、それに対して行動を起こすであろう』と、書かれたビラを配った（同様のものが、赤軍が町に入る以前にも、配布されていた）。にもかかわらず、逮捕は続き、その数は日増しに増えていった。3月11日の晩に、赤軍は、反革命による犠牲者の葬儀を、翌12日に開催するので出席するようにとの招待と、その日の昼までに、保有する武器を引渡すようにとの勧告を、日本軍司令部に通達した」[79]
V.N.クワソフ「3月12日午前2時、私たちは、大砲、機関銃、ライフルの音で目を覚ましました。そして、眠れぬ一夜を過ごしました。翌朝、日本軍が、赤軍の武装放棄要求を拒否して、攻撃を開始したことがわかりました」[80]
I.R.ベルマント「3月11日午後5時、島田鉄工所の管理者で日本人の森氏が、電話をかけてきた。すぐに来てくれ、という。行ってみると、彼は、龍岡氏から今聞いたばかりだという話をした。軍関係者によると、トリャピーツィンが日本軍に対し、武器および機関銃を3月12日正午までに放棄せよ、と要求してきたと言う。私は尋ねた、『どうなるのだろうか？』『私の考えでは、日本軍司令部が武器を放棄するはずがない。その先どうなるかは、私にも見当がつかない』と、彼は言った」[81]
『ニコラエフスクの破壊』の著者グートマンは、上のような証言を含む調査報告書をもとに、「日本軍本部は、血に飢えた人々に接収された町の中で、ボルシェビキの残虐な行為に対して、不平を言い、住民を困難な状況での避けがたい死から救うことを喜んでしようとする唯一の人間的な公共機関であった」とし、およそ次に要約するようなことを述べている。「赤軍が開城合意条項を裏切り、文化教養のある層を殺戮している中で、ロシア人はひそかに日本領事を頼り、日本人居留民も、次は自分たちではないかと不安を訴えた。日本軍は、毎日のように、合意遵守の必要を赤軍本部に訴え、略奪、殺人、拘束に抗議したが、無視され続けた。そこで、『日本軍と赤軍との合意条件の下では、市民の殺人、逮捕、資産の略奪は許されない』というビラを刷って配ったが、パルチザンによって破棄された。日本軍将校が、トリャピーツィン本人に抗議したときには、『内政問題なのであなた方には関係がない』と言い捨てた。しかし、トリャピーツィンにとって日本軍は邪魔だったので、挑発して片付けてしまうことを目論み、武装解除と武器引渡しを求める最後通牒をつきつけた」[82]
『ニコラエフスクの破壊』の米訳者エラ・リューリ・ウイスエルも、次のように述べている。「ソビエト政府は、残酷な結末となった日本軍守備隊によるパルチザン部隊攻撃が、トリャピーツィンの挑発行為によって誘発されたものであることを絶対に容認しなかった。ソビエト側の文献では、ニコラエフスク占領は、英雄的パルチザンによる誉れ高い偉業として言及されている」[83]
戦闘と虐殺
日本軍決起にともなって、日本人居留民のほぼ全員が惨殺された。しかしソ連側文献は、「居留民の死の責任は決起した日本軍にあり、パルチザン側にはない」という見解をとっている[36]。原暉之はこのソ連側の見解を受け、参謀本部編『西伯利出兵史』の「戦闘の局外にあった民間人が敵軍の手で皆殺しになったような書き方」に疑問を呈している[84]。
この項では、決起後の日本軍の戦闘を追うとともに、居留民虐殺の状況についてまとめる。
戦闘の経過
日本軍戦闘序列
ニコラエフスクにおける日本軍の兵力概数と配置は、以下のようだった。[85]
赤軍本部襲撃
計画は、およそ以下のようなものであったのではないか、と推測されている。陸軍部隊のうち、水上大尉率いる90人ほどが赤軍本部とその護衛部隊（ノーベリ商会と市民倶楽部）を襲撃。石川陸軍少佐は、60人ほどを率いて、赤軍本部付近の掃討をなしつつ北方から赤軍本部を攻撃する。後藤大尉率いる90名ほどについては、監獄を襲って、赤軍に捕らえられていた白軍や市民を解放しようとしていたのではないか、とされる。海軍部隊は、半分が赤軍本部の襲撃に参加し、半分は領事館の警備に残った。[86]
日本軍は3月12日未明、赤軍本部を襲った。参謀長ナウモフが死に、トリャピーツィンも足に負傷を追ったが、ニーナ・レベデワに助けられて逃げた。しかし、クンストアルベルト商会を宿舎としていた赤軍副司令ラプタは、攻撃の圏外にいて、ただちに分宿したパルチザン部隊に連絡をとり、指揮をとった。市街戦となり、数に劣る日本軍は劣勢となっていった。市街戦は、ほぼ2日間続いた。島田商会は、赤軍本部に近かったこともあり、ここに立てこもった部隊もいたとされる。石川陸軍少佐がまず倒れ、12日夕刻、配下の生存者13名は、三等主計の指揮のもと、兵営に帰り着いた。水上大尉も、部下の過半数を失い、ある家屋にたてこもって闘っていた。[87] 同日、負傷兵3名がスヤマ歯科医のもとに身を寄せたが、パルチザンは大家のアヴシャロモフ一家を追い出すと家に火を付け爆弾を投げ込んだ[88]。外に飛び出した日本兵は殺害され、歯科医は爆弾で首を吹き飛ばされ、夫人は焼死した[88]。
中国海軍による日本軍兵営への艦砲射撃
3月12日、後藤大尉隊は、早めに兵営を出て街の東方のはずれにある監獄をめざし、捕らえられていた人々を解放しようとしたが、守備が厳重で果たさなかった。あきらめて、本隊に合流しようと市中を進むうちに市街戦になった。戦闘相手の中心は、リューリ商会とスターエフの事務所に宿営していた中国人、朝鮮人からなるパルチザン部隊だった。路上の後藤大尉隊は、建造物を占拠しているパルチザンから狙い撃たれ、手榴弾を投げられるなどで苦戦し、生き延びた30余名がアムール河畔の憲兵隊に合した。[89]
3月13日、中国軍砲艦による砲撃で日本軍兵営を悽惨極めるほどに破壊された[4]。憲兵隊と合した後藤隊の生存者は、砲撃してきた中国軍砲艦目がけて突撃して全滅したと思われると香田昌三一等兵は書きとめている[4][90]。11時には2月7日の戦闘で重傷を負った榊原海軍機関大尉が陸軍病院で息を引き取った[55]。
払暁、水上大尉隊は包囲を突破して兵営に帰ることに決し突出し、水上大尉は戦死したが、20名ほどは河本中尉の指揮で無事帰り着いた。海軍部隊も攻撃に出た者はほとんどが倒れ、わずかな人数が領事館に帰った。[87]
日本領事館陥落と避難民への艦砲射撃
3月14日早朝、パルチザン部隊は、日本領事館を包囲すると火を放ち、中国軍から日本軍を砲撃するためとして貸与された艦載砲とガトリング砲で攻撃した[91][7]。
グートマンは、包囲突撃に参加したパルチザンの、次のような話を紹介している。「石田領事は、領事館前の階段に現れて、『領事館とここにいる人は、国際法によって保護されている。そして、領事館は、不可侵である』と説得をはじめたが、一斉射撃が浴びせられ、領事は血まみれで倒れた」。しかし一方でグートマンは、生き延びた領事館の使用人が、「領事は妻と子供を射殺し、火を放って自殺した」と語ったとも記している。領事館の隣人・カンディンスカヤ夫人は、ボルシェビキからの保護を求めて領事館に駆け込んだところが、領事は「領事館の日本人は死を覚悟している。あなたが生存を望むなら早くお逃げなさい」と言い、また領事夫人は、子供に晴れ着を着せながら泣いていた、といった証言を行っていることから、結局、グートマンは、領事と夫人は最初から死を覚悟していたのだろう、と結論づけ、しかし、領事館の火災については、パルチザン部隊が投げた手榴弾によるものだった、としている。[92]
当初、日本に伝えられた話では「石田領事は三宅少佐と差し違えて死んだ」ということだったが、石田領事などの遺骨を日本へ持ち帰った和田砲兵大尉によれば、「三宅少佐は領事館に押し寄せた敵に最後の戦いを挑んで、銃弾に倒れた」ということである[93]。
ともかく、領事館は炎につつまれ、領事館を守護していた海軍無線電信隊は、石川少佐、三宅少佐以下、全員戦死。石田領事とその妻子、領事館にいた在留邦人も、すべて死亡した[94]。
グートマンは、このとき、「凍結した港内にいた中国砲艦は、日本領事館の方向から突進してきた日本軍兵士と日本人居留民に発砲し、人々は、パルチザンと中国人の十字砲火の中で、全員死亡した」としている[95]。これについて、グートマンと同じ生き延びたロシア人からの聞き取り調査を資料としたと思われる石塚教二の『アムールのささやき』は[27]、「憲兵隊と合流していた後藤隊の残存者たちが、領事館から逃れて来た居留民たちを中国砲艦に助けてもらおうとしたところ、砲艦は居留民に発砲したので、後藤隊は砲艦に突進して全滅した」と解釈している[89]。井竿富雄山口県立大学教授も中国軍は助けを求める在留邦人を撃ったとしている[1]。
なお、グートマンは、日本軍の戦闘について、こう書いている。「明らかに、日本軍は、無用な血を流すことを意図してはいなかった。あらゆる可能性の中で、日本軍が目標としたものは、単にパルチザンの武装解除であった。このことは、日本軍に取り囲まれた建物のパルチザンの多くが、殺されていなかったのみならず、傷ついてさえもいなかったという事実がこれを説明している。パルチザンによる報告では、日本軍は、単に彼らの武器を持ち去り、彼らを自由にさせた。9人の医助手が、巡回裁判所の反対側の建物で逮捕された後、解放された。建物に駆け込んだ時、日本軍兵士たちは、単にそこに武器があるかを質問したのみで、否定的な返事を受け取ると、彼らはロシア人を害することもなく立ち去った」[96]
日本軍武装解除
領事館が焼け落ちた後、生き残った日本兵は、守衛のため兵営に残っていた者、帰り着いた者をあわせて、およそ80人あまりだった。女性を含む民間人も13人ほどが兵営に逃れてきていて、ともにたてこもっていた。また、アムール河畔の第二陸軍病院分院に、分院長内田一等軍医以下8人、患者18人がいた。[97]
香田日記によれば「数門の砲および中国砲艦より砲撃を受け、兵舎の破壊は凄惨をきわめた」ということで[4][90]、大隊本部は破壊されたが、中隊兵営に立てこもった100人ほどは、河本中尉の指揮下、四昼夜の籠城戦に耐えていた。ところが3月17日夕刻、突然、パルチザン側から、ハバロフスクの山田旅団長、杉野領事の名入りの電報を提示された[98]。この電報は、ハバロフスクの革命軍司令官ブルガルコフと外交部長ゲイツマンが、山田旅団長と杉野領事に対し、「ニコラエフスクで戦闘が起こっているので、おたがい戦闘中止に尽力しようではないか」ともちかけ、評議の上、4人の連名で、日本軍とトリャピーツィン双方に、中止を勧告したものだった[99]。
3月18日、河本中尉は「戦友が倒れただけでなく、同胞がみな虐殺されている中で、降伏はできない。しかし、われわれの戦闘が国策のさわりになるというので、旅団長がこう言ってきたのならば、逆らうこともできない」と述べて、戦闘を中止した[100]。ニコラエフスクでの日本軍最高級者になっていた内田一等軍医が、武装解除を決め、民間人をも含めて兵営に立てこもっていた全員、そして軍医以下の衛生部員もみな、監獄に収容され、衣服も奪われ、過酷な労役を課された[100]。3月31日にニコラエフスクを脱出しアレクサンドロフスク・サハリンスキーに逃れてきたアメリカ人マキエフの当時の証言では拘禁された日本人の待遇は日々冷酷を極めつつあり、その惨虐行為は外部に対し極力秘匿されていたが今や一人も生残るものはないであろうと語っている[5]。
日本人虐殺
グートマンによる総括
グートマンによれば、パルチザンが最初に襲った日本人居留民は、花街の娼妓たちだった。「残酷な獣の手で見つけ出された不幸な婦人に降りかかった災難については、話す言葉もない。泣きながら、後生だからと婦人は、拷問者と殺人者に容赦を嘆願し、膝を落とした。しかし、誰も恐ろしい運命から救うことはできなかった。別の婦人は、かろうじて着物を着て通りを駆け出し、その場でパルチザンに銃剣で突かれた。通りは、血の海と化し、婦人の死体が散乱した」 また、即座に殺されなかった女性と子供についても、運命は過酷だった。「3月13日の夜の間に、12日の午前中に監禁された日本人の女性と子供が、アムール河岸に連れて行かれ、残酷に殺された。彼らの死体は、雪の穴の中に投げ込まれた。3歳までの特に幼い子供は、生きたまま穴に投げ込まれた。野獣化したパルチザンでさえ、子供を殺すためだけには、手を上げられなかった。まだ生きたまま、母親の死体の側で、雪で覆われた。死にきれていない婦人のうめき声や小さなか弱い体を雪で覆われた子供の悲鳴や泣き叫ぶ声が、地表を這い続けた。そして、突き出された小さな手や足が、人間の凶暴性と残酷性を示す気味悪い光景を与えていた」[101]
『出兵史』に対する原暉之の疑念
パルチザンによる日本居留民の虐殺について、『西伯利出兵史要』は、次のように述べている。「敵は、わが軍の攻撃を撃退するや、直ちに市内の日本居留門を襲ってその全部を虐殺し、その家産を奪った。屈強の男だけというならまだしもの事、なんら抵抗力なき老若婦女もことごとく虐殺せられたのである。はなはだしきに至っては、小児なぞ投げ殺されたものもあるとの事で、その残忍凶悪ほとんど類を見ないのである。かくて彼らの魔手をのがれ幸に兵営に遁るるを得たものは400有余名の居留民中わずかに13名にすぎないのである」[102]
これに対して原暉之は、「たしかに三月の戦闘時点で尼港日本人居留民の一部が略奪されたり殺されたりしたことは否定できない」としながら、全体としては、軍隊と行動をともにしての戦死と敗戦の過程での集団自決が多かったのではないか、と憶測する。原が、その根拠としているのは、主に以下の三点である。まず、現地入りした外務省の花岡止朗書記官の、6月22日付け内田外相宛報告に、「当地居留民ハ今春3月12日事件ノ際領事及軍隊ト行動ヲ共ニシ大部分戦死」と書かれていること。次に、救援隊の多門大佐が、ニコラエフスクを脱出してサハリンに現れたアメリカ人毛皮商人から、「脱出するとき、知り合いの日本人を誘ったが断られた。日本人はみな一団となって日本軍とともに抵抗する決心をして、知り合いの日本人も島田商店に立てこもった。憲兵隊の宿営も全焼したが、居留民も兵士と共に火中に身を投じた」というような話を聞き、5月6日付で参謀本部に報告していること。最後は、領事館の二人の海軍大佐が自決したともいわれ、また石田領事が妻子を道連れに自決したのではないかと推測されること、である。[103]
原暉之が理解を見せるソ連側言い分の基本には、日本軍決起の要因と同じく、トリャピーツィンとニーナ・レベデワ連名の宣伝電文がある。「日本軍の主力部隊は、日本領事館、兵舎、守衛隊本部に集結された。さらに、本隊から切り離されてしまった兵士達は、日本人が居住していた全ての家屋で籠城した。日本人居留民の全員が武装し、攻撃に参加していた」と、彼らは各地に打電していたのである。[104]
トリャピーツィンとニーナ・レベデワは、仲間割れによって処刑されるが、そのときの人民裁判の罪状に、日本人居留民の虐殺は含まれていない[105]。
生き残った人々の証言
原暉之の疑念に関して、パルチザンと生き残ったニコラエフスクの人々の宣誓証言を引用する。
p. Ya.ウォロビエフ（パルチザン）「トリャピーツィンの裁判には、私は副議長として参加したが、次の事実が確かめられた。トリャピーツィンへの奉仕活動の中で、委員となるためには、少なくとも18人の人間を殺さなければならなかった。（中略）裁判で、トリャピーツィンが何故、そして何の罪で日本人居留民は殺されたのか、と尋ねられた時、彼は、『あなた達はもっとよく知るべきだ。あなた達が殺人を行ったのだ』と、答えた。そして私の、『しかし、あなたはその結果に対する命令を発しなかったか？』という質問に対して、『いいえ』と、答えた。しかしその間に、例外なく全ての日本人居留民を殺すこととの命令の書かれた、ウスチ・アムグン連隊司令官へ宛てに出された、トリャピーツィンとニーナの署名のある文書が存在した」[106]
S.D.ストロッド（学生）「日本軍の攻撃の間に、女子供も慈悲のかけらもなく殺された。近所の人が、日本人女性2人と、子供2人がアムール河の方へ連れて行かれるのを見た、と言っていた。（中略）3月16日に、アムール河岸に放置されている死体の中に、兄がいないかと、探しに行った。死体の数は大変な数であった。最初の山には30体が積み上げられており、その多くは日本人の男女であった。1体だけロシア人の死体が混じっていた」[107]
Ya.G.ドビソフ「私は後に、『お前が日本軍に隠れ家を提供したから、やつらはそこから発砲してきた』という口実で、多くのロシア人が、パルチザンによって殺されたことを知った。また彼らは、平和的な日本人居留民の家に押入り、金目の物を要求した後、彼らを殺した。日本人居留民は、攻撃に参加していなかったばかりでなく、攻撃があることさえ知らされていなかった。もし、日本軍司令部が居留民に、これから起こることを警告したり、武器を与えたりしていたら、後に起こったようなことは起こらなかったであろう。その場合には、おそらく、パルチザン達は持ちこたえられなかったであろう。監獄と民兵営舎に収容されていた800人を超える囚人が、解放されていたに違いないからである。しかしあいにく、女子供を含めて、日本人居留民はすでに全員殺されていた。私自身、多くの囚人がどこかに連れ去られるのを見た。その後、銃声と打撃音、悲鳴が聞こえてきた」[108]
A.p. アフシャルモフ（学生）「日本人居留民は、日本軍による攻撃を、全く誰も知らされていなかった。それどころか、予測すらしていなかった。日本人の歯科医嵩山は、隣の叔父の家に住んでいた。パルチザンが我が家に来て、日本人が住んでいないか尋ねた。誰もいないと答えた。すると、隣の叔父の家へ行った。そして、ことは起った。叔父の家から銃声が聞こえた。パルチザン達は、叔父家族に外に出るように命令し、手榴弾を投げ込んだ。手榴弾3発が爆発した後、彼らは家の回りに干し草を置き、それに灯油をかけて、家に火をつけた。私は、この様子をずっと、窓越しに見ていた。家に火が放たれると、歯科医とその妻の側に、逃げ込んでいた3人の負傷兵がいたことがわかった。その3人の日本人は、炎の中を飛び出して来て、射殺された。歯科医は、爆発で吹き飛ばされて首がなかった。彼の妻は、焼死した。リューリ家の門のところで、日本人乳母の死体を見かけた。中国人パルチザンは、日本軍兵士の死体をあざけりながら、銃の台尻で、頭蓋骨を砕いていた」[109]
E.I.ワシレフスキイ「日本領事とその家族は殺され、領事館は焼け落ちた。この攻撃に関与したしないに関わらず、女子供を含め、全ての日本人居留民が虐殺された。人々は、ベッドからたたき起こされて殺された。日本人の時計修理工も、自宅のすぐ近くで、同じように殺された。日本人居留民の行動をみていると、我々ロシア人と同様に、まさに寝耳に水、という様子であった。この未明の攻撃に関して、彼らは何も知らされていなかった、としか思えなかった」[110]
S.I.パルナシェフ「日本人居留民の中に、この攻撃に関して、未決定の段階での情報を与えられたものは、いく人かはいたかもしれないが、大多数の日本人は、全く知らされていなかった。多くの人達が、その時までに義勇隊から動員が解除されていた。日本人居留民は、女性や子供を含めて、寝ていたベッドから掴み出されて、あるいはその場で、あるいは通りに連れ出されて、殺された。監獄に連れて行かれ、殺された者も大勢いた」[111]
N.K.ズエフ（学生）「日本軍の攻撃中の3月12日か13日か（おそらく12日）朝10時に、パルチザンがラマキンの家に入って行った。そこには、6人の日本人が住んでいた。彼らは軍人ではなく、ただの職人であったが、全員が剣で斬り殺された。午後4時頃に、彼らの内、2人の男女が意識を取り戻した。指を切り落とされ、血まみれのまま何とか我々のフェンスにたどり着き、助けを求めて我が家に駆け込んできた。数人のパルチザンが、我が家の一階に住んでいた。そして、日本人が内側にたどり着く前に、銃を持って飛び出して行った。日本人は、膝を着いて叫んだ。『殺さないでくれ。何でも話すから』 しかし、この願いは無駄だった。パルチザンは、女を撃ったが、あまりに頭に近づけて回転銃を撃ったため、髪の中に額の部分が陥没した。それから、男を撃った。死体は、裏庭に3日間放置された。夕方、パルチザンの一人の中国人が、日本人のズボンを脱がしていたが、古くて擦り切れているのを見て、投げ捨てた」[112]
G.B.ワチュイシビリ「3月12日の午前2時、日本軍の攻撃が始まった。日本人居留民はこの攻撃には参加しておらず、その計画さえも知らされていなかった。それにもかかわらず、パルチザンは、日本人居留民に突進し、彼らをベッドから引き摺り出し、外に連れ出し、資産を略奪している間に、有無を言わせず殺した。日本人の床屋と時計修理工とその子供は、私の家の通りを挟んだ向かい側に住んでいた。8時頃、彼らは家から追い立てられ、私の家の前を連行されて行った。12歳から14歳の4人の子供が、逃げようとした。中国人パルチザンが、後を追いかけ、4人とも射殺した。私の家から、川口乾物店まではそう遠くはなかった。3月12日の夜、中国人、朝鮮人パルチザンが、川口商店のドアを壊して、店を略奪し、住んでいた4人の事務員を殺した」[113]
I.R.ベルマント「私は、日本人の一般住民が、攻撃に関しては何も知らなかったことを事実として知っている。日本人の女性達が、パルチザンに向けて発砲した、などというのは、全くの事実無根である。パルチザン達から聞いたのだが、朝鮮人と中国人パルチザンは女、子供もかまわず、狂ったように日本人を殺した、もっともロシア人の中にも、50歩100歩の輩もいたが、という。多くのパルチザンが、自分の戦果を自慢し合っていた。しかし、そうすることに憤りを感じているパルチザンが大勢いたことも、事実である」[114]
A.リューリ（エラの祖母）「うちの御者がやって来ました。その男は、孫達の乳母が日本人で、私たちと一緒にいることを知っていました。彼は、私に言いました。『ばば様、お前さまもつらいだろうが、日本人のうばさんに今すぐ出てってもらった方がいい』 そして、彼女の方を向くと、言いました。『さあ、出て行きな』 すがり付くすべもなく、彼女は外に出ました。そして、裏庭から通りへ、突き出されました。彼女はそこで殺されました」[115]
I.I.ミハイリク（会計係）「日本人居留民は、日本軍の攻撃には参画していなかった。これは、知っているパルチザンから聞いたのだが、他にも彼らが逮捕した日本人についても話してくれた。例えば、床屋の森とパン屋の百合野[注釈 8]は、寝ていたベッドから裸のまま連行された。森は、『何故、私たちを殺すのか？ 私たちは敵じゃない。ロシア人市民がそうであるように、もう長い間、あなた達と一緒に暮らしているし、一緒に仕事もしている』と言って、何とか助けてくれと懇願した。しかし、何の効果もなく、彼らは殺された。女、子供でさえも殺された。私は、腕に子供を抱えた女性達が、通りを連れて行かれるのを目撃した、彼女たちは、足を取られては、雪の上で転んでいた。そのたびに、早く立て、と銃尾で小突かれていた。彼女たちは、民兵隊の営舎に連行されて行った」[116]
ロシア人虐殺
日本軍の決起に至るまで、赤軍が投獄した人々の処刑は、一応、赤軍裁判の手続きを経て行われていた。しかし、3月12日未明から14日の夜中の12時まで、3昼夜の間、裁判、審理なしで、一般住民の処刑が許されていたことが、残された書類でわかる。その書類と同時に、8日付けで、監獄の向かいの家に、死刑執行にあたった赤軍第一中隊の宿泊願いが出されていることから、グートマンは、「赤軍は、日本軍決起を挑発し、同時に手続きなしの市民殺戮を企てていたのではないか」と推測している。[117]
日本人居留民の虐殺が始まると同時に、町の監獄と軍の留置所では、投獄されていた人々の惨殺がはじまった。監獄にいた160人のうち、生き残ったのは4人のみである。パルチザンは、銃弾を節約するために、囚人を裸にし、手を縛り、裏庭に連れ出して斧の背で頭を打ち、銃剣で突き、剣で斬った。死体は、町のゴミ捨て場に捨てられるか、アムール川の氷の中に投げ込まれた。街中で、一般の人々の家に押し入った場合は、銃殺した。資産家の妻から坑夫の娘まで、容赦がなかった。3月12日から16日までの5日間で、殺された日本人とロシア人の数は、1500人にのぼった。ロシア人のうち、600人は、企業家や知識人層として、町の誇りとなり、もっとも尊敬されていた人々だった。[118]
続いて引き起こされる大量殺戮前の3月31日にニコラエフスクを脱出したアメリカ人マキエフは過激派がロシア人も日本人も関係なく掠奪惨殺を行い銃剣で蜂の巣のごとく刺殺するのを目撃している[5]。
中国艦艇による砲撃問題
事件当時の判断
中国艦隊が日本軍を砲撃した件については、6月に日本軍の救援隊がニコラエフスク入りした直後、香田一等兵の日記ではっきりと確かめられ、生き延びたロシア人の証言も多数あって、調査が進められた[119][90]。6月8日、中国海軍吉黒江防司令王崇文（中国語）海軍少将は石坂善次郎陸軍少将を訪れ配下の砲艦3隻はいまだ尼港にあるため確認は取れていないが調査を行っているので真偽は判明するであろうと答えている[120]。
香田一等兵の日記が記した中国砲艦の砲撃は、「日本軍の兵営攻撃」と「後藤隊の残存者が砲撃によって全滅させられたようだ」という二点である[4][90]。これに対して、中国側の資料としては、砲艦利捷の副官だった陣抜の回顧談を記述した『ニコラエフスクの回想』が残っているが[31]、関与は認めながら、直接的な砲撃ではなく「パルチザン部隊に砲を貸し出した」ということになっている[91]。
陣抜の回顧談によれば、以下のようなことになる。「中国艦隊は幾度も日本軍に行く手をはばまれ、白軍と日本軍に好意を持ってはいなかった。ニコラエフスクにパルチザンが進駐してくると、すばらしい軍隊だと感動し、友好関係を持った。12日夜、ニーナ・レベデワから日本領事館を攻撃するために大砲2門を借りたいと申し出があって、陣世栄艦長が江亨艦の3インチ舷側砲1門と利川艦のガトリング砲1門を貸し、側砲の鋼鉄弾と榴散弾それぞれ3発、ガトリング砲の砲弾15発を与えた」[91]
日本政府は、北京政府に共同調査を申し入れ、9月、両国の委員がニコラエフスクにおいて中国艦隊の関与を確かめた。調査内容は公表されなかったが、当時の新聞報道によれば、日中間には、砲艦の乗員が上陸していたかどうか、直接的荷担か間接的荷担かで、事実認識にくいちがいがあったとみられる。10月26日、この共同調査の結果に基づき、小幡公使は北京政府に以下の和解案を示した。[31]
中国政府が遺憾の意を表すこと
中国砲艦の艦長が日本軍司令部に遺憾の意を表すこと
関係将校下士卒の処罰
中国艦の砲撃によって死亡した日本人遺族に慰謝料を支払うこと
北京政府は、このうちの1と4に難色を示した。しかし年末に至って、中華民国政府は、共同調査報告書の字句修正（陸上交戦を武器貸与に変更）と、報告書と公文書の非公開を条件に、全項目を受諾し、三万元の慰謝料を払うこととなった。[31]
陳世栄艦長は「解任して永久に叙任せず」という処分を受けたが李良才（陳季良[121]）と名を改めて再び任務につき[91]、文虎勳章を授与され将官に昇進すると第一艦隊司令などの重職を任され没後は上将を追贈された[121]。また、共同調査の報告書が「武器貸与」に修正されたことから、現代の中国では関与は直接的なものではなく、間接的なものであった、と認識されている[121]。
事件後の総括
デロ・ロッシ新聞編集長アナトリイ・ヤコフレビッチ・グートマンが事件を総括した『ニコラエフスクの破壊』では、中国砲艦とパルチザンは領事館から逃れてきた日本兵と避難民に対して砲撃を行い、その十字砲火によって全滅させたとしている[122]。
中国砲艦利捷の副官・陣抜の回顧談では、パルチザン部隊は日本領事館砲撃を目的に中国軍から艦載砲とガトリング砲を借り受け、使用法を教授されて、領事館砲撃を実行したとしている[91]。
また、石塚教二の『アムールのささやき』では、パルチザンは領事館と日本軍兵営を砲撃したとしており[89]、後藤大尉隊については領事館から逃れて来た居留民たちを中国砲艦に助けてもらおうとしたが砲艦が居留民に発砲したため、後藤隊は砲艦に突進して全滅したとしている[89]。
2009年に発表された井竿富雄山口県立大学教授の論文『尼港事件と日本社会、一九二〇年』でも中国軍の軍艦は助けを求める在留邦人を撃ったとしている[1]。
中国評論新聞網（2010年8月27日付）は陳世英が江享の艦載砲を紅軍に貸与し、この砲撃により日本領事館などが炎上したとしている[7]。現在、中国共産党機関紙人民日報の国際情報紙『環球時報』は[123]、日本政府の要求を受諾した当時の中華民国政府を軟弱無能であるとしている[121]。
大量殺戮と焦土化
グートマンによれば、トリャピーツィンはニコラエフスク住民の大量殺戮と街の破壊を、事件の大分前に計画していたという。彼は、「町の代わりに、血溜まりと灰の山を残すだろう」と宣言し、その通りに実行した。[124]
大量虐殺と破壊
ニコラエフスクでは、日本軍決起に続く市民虐殺の後、一時、手続きのない殺人は行われなくなっていた。3月16日には、第1回サハリン州ソビエト大会が開催された。大会では、ハバロフスクにおける革命委員会とゼムストヴォ自治政府の妥協主義が非難され、トリャピーツィンの独裁的な革命体制が確立されようとしていた。配給制度が推し進められ、徴発は日常茶飯事となり、恣意的な逮捕、投獄は続いた。そんな中で、かつてパルチザン鉱山連隊の司令官を務めていたブードリンがトリャピーツィンを批判し、ブードリンは逮捕された。しかしブードリンには、解散させられた鉱山連隊を中心に支持者が多く、死刑にはならなかったが、後に大虐殺の最中に殺された。[125]
ニコラエフスクの惨事を知った日本軍は、赤軍との妥協的な態度を捨てた。4月4日、ウラジオストクにおいて、日本軍の歩哨が射撃を受けたことをきっかけに日本軍は軍事行動を起こし、赤軍に武装解除を求め、ウラジオストクの赤軍はこれを受け入れた。ハバロフスクでは戦闘が起こったが、4月6日には日本軍が勝利をおさめ、赤軍は武装解除された。4月29日になって、日本はウラジオストク臨時政府と、以下のような条件で講和した。「ロシアの武装団体はどのような政治団体に属するものであっても日本軍駐屯地およびウスリー鉄道幹線ならびにスーチャン支線から30キロ以内には侵入できない。また、この圏内のロシア艦船、兵器、爆弾その他の軍需材料、兵営、武器製造所など、すべて日本軍が押収する」[126]。
日本軍が赤軍を武装解除した4月6日、ちょうど極東共和国が樹立され、ソビエト・ロシアの了承のもと、ロシア東部、シベリア一帯が独立した民主国家を名乗って、日本を含む連合国側に承認を求めた。ソビエト・ロシアとの間の緩衝国家となり、日本に撤兵を呑ませようとしていたのである。極東共和国のこの目的からしても、赤軍の武装解除は、受け入れを拒否する問題ではなかった。[127]
ニコラエフスクには、4月20日ころから、ハバロフスクにおける日本軍と赤軍との戦闘の噂が届きはじめた。やがて、ハバロフスクの赤軍は武装解除されたこと、解氷とともに日本軍は確実にニコラエフスクへ至ることなど、詳しいことが伝わった。赤軍の武装解除、極東共和国の樹立は、トリャピーツィンには思惑外であり、ただちに、全権が執行委員会から革命委員会に移され、非常態勢がとられた。最初に行われたことは、アムール川の日本船の航行を妨害するため、障害物を置くことである。バージを航路に沈めるため、女子供までがかり出され、重労働に従った。また、資金もつきていて、トリャピーツィンは新ソビエト紙幣を刷った。中国商人はこれを受け取ろうとはせず、必要物資を調達するためには、金塊で支払うしかなかった。しかし、貯金が封鎖され、全紙幣の廃止、新ソビエト紙幣へ交換するための期限設定が布告されると、逮捕を怖れた人々は、争って交換した。交換された旧紙幣は、革命委員に分配された。[128]
女性たちは強姦された[129]。朝鮮人部隊の中隊長はある漁業経営者の娘を強姦すると翌日には音楽会で歌うことを強制した[129]。その後、この少女と幼子も含めた家族全員はバージからアムール川に突き落とされた[129]。また、女性教諭も強姦され、多くの少女達は恐怖の下でパルチザンと同棲することを強制された[129]。
革命委員会とチェーカーの特別会議において、トリャピーツィンとニーナ・レベデワは、「パルチザンとその家族をアムグン川上流のケルビ村に避難させ、残ったニコラエフスクの住民を絶滅し、町を焼きつくす」という提案をし、了承された。それは秘密にされていたが、噂が流れ出した。5月20日、中国領事と砲艦、そして中国人居留民がみな、全財産を持って、アムール川の少し上流にあるマゴ（マヴォ）へ移動した。この直後、21日の夜から、逮捕と処刑がはじまった。日本軍決起のときに殺された人々の家族、以前に収監されたことのある人々が投獄され、次々に処刑された。80歳の老人から1歳の子供、弁護士や銀行家から郵便局員や無線局員、ユダヤ人は名指しで狙われていたが、ポーランド人やイギリス人も、[130]無差別に殺された。21日から24日までの間に、3,000人が殺されたのではないか、と言われている。[131]
5月24日、収監されていた日本兵、陸軍軍人軍属108名、海軍軍人2名、居留民12名、合計122名が、アムール河岸に連れ出されて虐殺され、さらには、病院に収容されていた傷病日本兵17名も、ことごとく殺された[132]。日本の救援隊は、生存者の生命の安全を確保するために、交渉する用意はあったが相手がつかまらず、意志を伝えようと、海軍の飛行機を使ってビラをまいた[133]。目的は果たせなかったが、元気づけられた人もいた。父、姉、弟を殺された女子学生V.N.クワソワは、こう語っている。「5月29日、日本軍の飛行機が飛んできて、市民を元気づける内容の、宣伝ビラを散布していきました」[134]
住人は、街から逃げ出して、近郊の村やタイガへ隠れたが、赤軍は武装探索隊を出して殺害してまわった。殺戮は10日間続き、ケルビへの移動がはじまった。町を離れるには通行証が必要で、もらえなかった人々は、殺される運命にあった。町の破壊は、28日にはじまった。最初に川向こうの漁場に火がつけられ、30日には製材所が焼かれ、31日には、町中が炎につつまれた。その間にも、虐殺は行われた。建物に閉じ込めたまま焼き殺し、バージに乗せて集団で川に沈めた。最終的に、何千人が殺されたのか、正確な数は不明である。[135]
ニコラエフスクを破壊した理由について、パルチザンだったp. Ya.ウォロビエフは、次のように証言している。「町を破壊した理由は、形成される政府の可能性を妨げることにあった。もし、町に住民が残っていれば、彼らの多くは日本軍の保護の下で、政府を作り上げることは確かである。しかし、もし町に誰もいなければ、日本軍は冬期に滞在することができずに、去ってしまうだろう」[136]
事件全体の日本人犠牲者は、軍属を含む陸軍関係者が336名、海軍関係者44名、外務省関係者（石田領事とその家族）4名、判明している民間人347名。合計731名とされている。民間人については、領事館が消失して書類がなく、後日、政府が全国の町村役場に照会して調査したが、つかみきれず、さらに多いのではないか、とも考えられている。[9]
この無差別な殺戮から逃れることができた人々の中には、個人的に中国人の家にかくまわれたり、中国の砲艦で脱出させてもらったりした場合が多くあった[137]。日本人も、中国人にかくまわれた16人の子女が、中国の砲艦によってマゴへ逃れ、かろうじて命拾いをした。ニコラエフスク市内にいて助かった邦人は、単身自力で市外へ逃れ出た毛皮商人が一人いたことをのぞいて、これがすべてである。[138][注釈 9]
救援部隊の出動
ハバロフスクの革命委員会は、日本軍と共同で戦闘中止要請をした手前もあり、トリャピーツィンに状況の説明を求めた。それに応じてトリャピーツィンは、電報を打った。さらに後日、参謀長ニーナ・レベデワと連名で、モスクワをはじめ、イルクーツク、チタ、ウラジオストク、ブラゴヴェシチェンスク、ハバロフスク、アレクサンドロフスク、ペトロパブロフスクなど、各地へ、長文の声明文を打電したが、内容の骨子は、最初のものと似たものだった。[139] 長文の声明の冒頭は、「ニコラエフスク管区赤軍本部は、ここに、ニコラエフスク・ナ・アムーレにおける日本軍による攻撃という血なまぐさい事件を、全ての者に報告する。さらに、事件の詳細および事件に先立つ諸事情についても、情報提供する。それによって、我々との平和協定締結後に、ソビエト赤軍に対し背信的攻撃を加えた、日本軍の裏切り行為と犯罪の本性が、明確に暴露されるであろう」というもので、さらに、「日本人居留民の全員が武装し」、「兵舎に立てこもった130名の日本軍が白旗を揚げて武器を放棄したので捕虜として捕らえた」以外は、「武器を取った日本人のほとんどが戦死した」とあった。ちなみに、赤軍側の死者は50名、負傷者は100名以上としている。[140]
最初に、トリャピーツィンの電文の現物に接したのは、ペトロパブロフスクの塩田領事館事務代理で、3月18日、「電文を見たところ、ニコラエフスクで戦闘があり、在留民およそ700名が殺され、100名が負傷し、司令部、領事館、その他邦人家屋はすべて焼き払われたのではないか」と、内田外務大臣に打電した。21日には、トリャピーツィンの電文がウラジオストクの新聞に載り、それを見た海軍第5戦隊司令官より海軍省へも、ニコラエフスクにて異常事態発生の連絡があった。[141]
その後、当局が各方面から情報を集め、早急な救援隊の派遣が決定された。まずは、すでに2月、第7師団より編成されていた増援隊を、アレクサンドロフスクへ派遣して、解氷を待つこととした。この部隊は、多門二郎大佐率いる歩兵1大隊、砲、工兵各1中隊、無線電信隊1隊で、主に北海道で編成されていた。4月16日、多門隊は、小樽を出発し、軍艦三笠と見島の援護のもと、22日にアレクサンドロフスクへ上陸した。[142]
当局はさらなる情報収集を行ない、多門隊のみでは兵力不足だと認定した。第7師団からの歩兵1連隊を基幹とし、多門隊も含めて、津野一輔少将の下、北部沿海州派遣隊が編成された。多門隊は、5月13日にデカストリに上陸し、津野隊は、5月下旬に小樽を発した。津野隊とともに、海軍第三艦隊の主力（司令長官野間口兼雄中将）と第3水雷戦隊（司令官桑島少将）が、直接、ニコラエフスクへ向かった。一方、ハバロフスクの第14師団は、できるかぎりの兵力を集め、国分中佐の指揮下、海軍臨時派遣隊（中村少将指揮）の砲艦3隻の護衛を受け、5月14日にハバロフスクを出て、アムール川を下った。途中、ラプタの指揮するおよそ200の赤軍部隊を破り、25日、多門隊と合流して、ニコラエフスクをめざした。多門隊のニコラエフスク進入は、6月3日だったが、すでにそのときニコラエフスクは、遺体が散乱する焦土となっていた。[143]
トリャピーツィンの処刑
ニコラエフスクを焦土にしたトリャピーツィン一行が、ケルビ（ニコラエフスクから96キロ）に到着するまでに、人数は相当に少なくなっていた。強制動員されていた農民たちは、逃げ出して村に帰り、日本軍の報復を怖れた中国人や朝鮮人たちも、タイガへと逃れた者が多かった。6月3日にニコラエフスクを占領した日本軍は、トリャピーツィン一行を捕らえるつもりではあったが、アムール川からアムグン川にかけて、日本軍が跡を追えないようにバージ(艀)などの障害物が沈められていて、すぐに航路を使うことは不可能であり、またタイガに逃げ散ったパルチザンを捕まえることも難しかった。[144]
その間、ニコラエフスクからの避難民が、ブラゴヴェシチェンスク、ハバロフスク、ウラジオストク、日本に現れ、事件の全容が外部に知られはじめた。ソビエト政権系のジャーナリズムは、当初、トリャピーツィンの言い分をそのままに、赤軍の正義と日本軍の裏切りを言い立てていたが、労働者が大半である数千人の市民の虐殺と街の破壊を、日本軍の責任にできるわけもなく、ボルシェヴィキは困惑せざるをえなかった。危機感を持ったハバロフスクのソビエト代表団は、6月の終わりにアムグン地域に出向き、反トリャピーツィングループと接触した。[145]
反トリャピーツィングループを指導していたのは、殺されたブードリンと友人だった砲手アンドレーエフである。協力者には、朝鮮人第2中隊を率いていたワシリー朴がいた。ソビエト代表団と接触したことによって、アンドレーエフは行動を起こした。ケルビのパルチザン本部は、アムグン川に停泊する蒸気船の中にあったが、7月3日の夜、本部で眠るトリャピーツィンとニーナ・レベデワが逮捕され、続いて指導部全員が捕らえられた。9日、人民裁判が行われ、トリャピーツィンとニーナ・レベデワ以下7名が銃殺となった。[146]
裁判の中でトリャピーツィンは、「もし自分がニコラエフスクで行った全てのことのために裁かれるのならば、その時の同志や自分を裏切って裁判に渡し、逮捕した人々も含めて一緒に裁かれるべきだ」と述べた。判決文におけるトリャピーツィンの主な罪状は、5月22日から6月2日までのニコラエフスク大殺戮を許容したこと、さらに7月4日まで、サハリン州諸村でも虐殺命令を発していたこと、ブードリンなど数名の仲間の共産主義者を射殺したこと、であって、日本人の虐殺については、まったく触れられていない。同時に、「ニコラエフスク管区赤軍司令官として在職中、ソビエト政治の方針に従わず、職権者を圧迫し、ロシア共和国政府のもとで活動していた労働者間の共産主義に対する信頼を傷つけた」ことを罪状に上げ、トリャピーツィンとニーナ・レベデワは、ソビエト政権への反逆者であったと、位置づけている。[147]
北樺太進駐
日本政府は6月28日に北樺太の保障占領を廟議決定し、7月3日の官報で以下の告示を行った。「今年の3月12日から5月末まで、ニコライエフスクにおいて、日本軍、領事館員および在留民およそ700名、老幼男女の別なく虐殺されたが、しかし現在、シベリアには交渉すべき政府がない。将来、正当な政府が樹立され、事件の満足な解決が得られるまで、サハリン州内の必要と認められる地点を占領するつもりである」[148][149]「必要と認められる地点」とは、北樺太であり、宣言と同時にサガレン州派遣軍が編成され、児島中将の指揮下、8月上旬アレクサンドロフスクに上陸し、駐屯した[150]。
日本における事件の波紋
政治的な反響
尼港事件に関して、日本国内で大々的に報道されるようになったのは、6月、救援隊が現地入りし、凄惨な全容が明らかになってからである[152]。
すぐに議会で取り上げられ、野党憲政会の激しい政府批判がはじまった。この年5月の衆議院選挙で、与党立憲政友会は圧勝していたが、野党側の言い分では、「与党は尼港事件を隠して解散、総選挙に踏み切った」というのである。原首相が「惨劇が起こったのは<b data-parsoid='{"dsr":[50623,50633,3,3]}'>不可抗力</b>だった」と言ったとの報道があり、「責任逃れではないのか」と追及された。「治安維持に十分な兵力を置いていないにもかかわらず、居留民の引揚げを考慮しなかったのは不注意だ」というところから、ついには、「チェコ軍団の救援目的は達したにもかかわらず、なんのために兵を残したのか。過激派の勢力をそぐこともできなければ、日本人居留民の生命財産を守ることもできなかったではないか」と、シベリア出兵そのものへの批判になった。[14]
この年、7月号の中央公論には、尼港事件に関して、二つの論評が出ている。吉野作造は、「真の責任者は明白に政府殊に軍事当局者にある」としながら、野党が事件を利用して、内閣の倒壊を企てていることへの批判に重点を置いている[153]。三宅雪嶺もやはり、「反対党がなにかといへば総辞職を迫るのも褒めた事ではない」としているが、こちらは、政府側が責任を負うことを言明しないでおいて、「権力争奪に利用するな」とばかりいうのは誤っていると、政府側に点が辛い[154]。
田中義一陸軍大臣に対しても責任問題が追及されると、田中は陸軍大臣として陸軍について全責任があるが尼港事件については陸軍に過失はないと答えたため激しく糾弾され、1920年8月には進退伺を行うこととなった[155]。その後、田中義一は国務大臣としての責任をとり「断じて臣節を全うす」と称して陸軍大臣の職を辞した[151]。そして、占領宣言をした北樺太をのぞけば、シベリア出兵は撤退の方向にむかう、という大方針は変わらなかったのである[14]。
帝国海軍は十分な砕氷艦を持たなかったために、在留邦人を見殺しにする結果となったことを受け、事件翌年には砕氷艦大泊を進水させている。
社会的な反響
井竿富雄は、政治の場で出てきた<b data-parsoid='{"dsr":[51704,51714,3,3]}'>不可抗力</b>論は、社会的には<b data-parsoid='{"dsr":[51722,51731,3,3]}'>見殺し</b>として受けとめられた、という。新聞社が特派員を派遣して、領事とその家族、居留民、武装解除された日本軍部隊が惨殺された状況、そして、そうなるに至った事情を、こと細かく報道したのである[14]。悲惨な状況が伝わるにつれ、どうしてそんなことが起こってしまったのか、陸軍ならびに政府のシベリア出兵の方針に、問題があったのではないかという疑念が満ちてくる。1920年の秋に9000部刷られた五百木良三のパンフレットは、以下のように慨嘆する。
日本軍は中立を保つという政策がやむをえなかったのだとすれば、兵力を増強しておくべきだった。それを怠って、突然、方針を一転し、赤軍と妥協せよと命じたために、昨日まで友軍だった白軍が残忍きわまる虐殺の下に全滅し、これを見ながら日本軍はなにもできず、見殺しにするしかなかった。たちまち順番は自分たちの上にまわってきて、白軍と同じ運命に突き落とされた。そして、悪戦苦闘の末に生き残った百余人の勇士が、最後の一戦に死に花を咲かそうとした時、またしても停戦命令である。痛恨を忍んで命令に従った結果、武器を奪われ牢獄に入れられ、あらゆる屈辱を加えられた末が、一同生きながらに焚き殺されたという始末。なんというみじめな運命であろう[156]
あまりに残酷な事件であったため別々の馬で両足を引き裂いて殺害されたなどの話が昭和になっても多く伝えられることとなった[157]。
石田虎松領事の遺児である石田芳子はたまたま尼港にいなかったため難を逃れることができた[14]。芳子が『敵を討ってください』という詩を発表すると、全国各地で開かれる追悼集会で引っ張りだことなった[14]。日本軍犠牲者の遺族の声には、次のようなものがあった。「派遣しておいて孤立無援に陥らせ、新聞報道のような残虐なことに至った当局の処置は、合点がいかず、残念でたまらない」「名誉の戦死ではない。全く徒死だ」「堂々と戦ったのではなく、無惨に殺されたのは遺憾だ」。こういった不満は、政府や軍への批判にほかならず、遺族の割り切れない思いは報いられることなく、むしろ警戒された[14]。三宅駸吾海軍少佐の兄である三宅驥一博士は、「この大事件は政党政派を超越した世界的な人道問題ではないか。私は、ルシタニア号の沈没とベルギーの中立侵害で、留学して世話になったドイツが嫌いになった。今回の尼港事件は、ルシタニア号事件以上の大問題だ。これに対して冷淡な政府と国民とは、人道に対して無感覚になっている人種だと笑われても仕方があるまい。弟だからいうのではない。救援の方法はあったのに、政府が怠って、いまになって不可抗力とは何事だ」と憤慨して同情を集めた[158]。
北樺太占領と救恤金
白系ロシア人のグートマンは、日本の北樺太占領に領土欲を見て、「ロシア国民は侵略を受け入れることは決してない」と非難している[159]。この北樺太占領に関しては、撤兵反対論者で、対外強硬論者といわれる五百木良三も、「サガレン（サハリン）占領のごときは大道商人のそれにも比すべき最もケチ臭い現金取引きで、あらずもがなのことだ」と反対し[160]、『国辱記』で尼港事件を詳報した溝口白羊も、「人道の名を借りて侵略を行う連中といっしょにされることはお断りだ」とし[161]、「尼港事件への寄付金には応じない富豪が、サガレンの漁業、林業、鉱業の利権獲得に夢中になっている」と批判する[162]。
1922年に尼港事件被害者とオホーツク事件被害者のための露国政変及西比利亞事変ノ為損害ヲ被リタル者ノ救恤ニ関スル法律が施行され救恤金が支払われた[163]。しかし、救恤金額が少ないことや申請が出来なかったものなどがいたため、尼港事件時に内地にいたため難を逃れることができた島田商会の島田元太郎は[23]、東京に事務所を設け全国の被害者の中心となって再度の救恤金運動を行い続けた[163]。
1925年、日本はソビエト・ロシアと国交を回復し、保障占領していた北樺太を返還した。しかしその交渉の過程で、尼港事件は政治的に棚上げされ、北樺太のオハ油田を中心とする石油長期利権[注釈 10]と引きかえに、賠償は求めないことになった。1925年12月には救恤金の再給付を求める請願書が島田元太郎等によって提出されたことなどから、日本政府は、「本来はソビエトの責任で日本政府が賠償を肩代わりする理由はない」としながらも、救恤金という形で、遺族を慰撫した[163]。
慰霊碑・納骨堂の建立
事件が大々的に報道された6月以降、各地で法要、招魂祭が催され、また、遺族や婦人団体、在郷軍人団体、宗教家などが現地を訪れて、慰霊につとめた[164]。
北海道の小樽市は、樺太、シベリア方面への物資積み出し港であり、ニコラエフスクとも縁が深かった。1924年（大正13年）になって、小樽市民の総意で軍部に請願し、遭難者の遺灰払い下げの運動を起こした。ニコラエフスクで焼却された遺骨は、アレクサンドロフスクの慰霊碑に保管されていたが、これを小樽で永久保存しようということになったのである。軍からの許可が出て、市民に迎えられた遺骨は、市内浄応寺で保管された。1937年（昭和12年）になって、市内の素封家・藤山要吉が私財をなげうち、市民に呼びかけて、手宮の丘に慰霊碑や納骨堂を建てた。戦前には、毎年、尼港記念日の5月24日に法要が行われていた。第二次大戦後、小樽に進駐してきたアメリカの進駐軍から、「破壊せよ」と命令があったが、小樽市民はこれを拒んで、守り通した。[165]
尼港事件の民間人殉難者には、熊本県天草の出身者が多い。他県在住の縁者も加えると110名にのぼり、ほぼ三分の一に達する。1895年（明治28年）、天草北部の二組の夫婦が、それぞれに若い女性たちを連れてニコラエフスクへ渡り、水商売を始めた。以来、水商売に限らず、洗濯業や洋服仕立業で、家族ぐるみの移住者も増え、中には成功して、貿易業や旅館経営をする者も現れていた。小樽と同じく昭和12年、遺族たちの手によって、天草市五和町手野に、尼港事変殉難者碑が建てられている[166]。こちらは、毎年3月12日に慰霊祭が行われ、1970年（昭和45年）には50年祭が盛大に催された。[167]
全員が犠牲となった第14師団尼港守備隊の出身地、茨城県水戸の堀原、もと練兵場のあった場所にも、尼港殉難者記念碑が建っている。戦前は、毎年かかさず慰霊祭が行われていたが、戦後は行われなくなり、記念碑が建っている場所も堀原運動公園の向かいにある小さな公園の奥であるので、碑のいわれを知る市民どころか、そもそも碑がある事すら知らない市民も増えている。その他、札幌の護国神社境内にも尼港殉難碑があるが、これは、1927年（昭和2年）、救援隊の兵士達が旧丸山村界川に建立したもので、戦後、現在地に移された[168]。
南京事件
1927年の南京事件の際にも日本領事館は襲撃され、領事一家以下、在留邦人、日本軍将兵等が殺傷された[169]。この事件の際には、海軍陸戦隊の荒木亀男大尉は「反抗は徒らに避難民全部を尼港事件同様の虐殺に陥らしむるだけだから、一切手向いせず、暴徒のなすがままにせよ」と命令し、陸戦隊員は中国人の暴行に反抗しなかった[169]。このため領事館内では駐在武官の根本博少佐、領事館警察木村署長を始め多くが重傷を負い、婦女子も丸裸にされ金品・衣服などすべてを奪われ領事館内は木端微塵となったものの邦人虐殺事件に発展しなかったが[169]、荒木大尉は事件後に責任を取り自決を図った[169]。1945年のソ連対日参戦の際には北支那方面軍兼駐蒙軍司令官となった根本博は大本営の武装解除命令を拒否し殺到するソ連軍と戦い抜き4万人の在留邦人の脱出を成功させた[170]。
参考史料について
尼港事件に関する史料は、日本側のもの、ソ連側のもの、生存者の証言を白系ロシア人が記録したもの、という三種類に大別できる。
原暉之の論文『「尼港事件」の諸問題』によれば、基本的な日本側史料は、参謀本部編 『西伯利出兵史―大正七年乃至十一年』と外務省編『日本外交文書 大正九年』である。ソ連側のものは、パルチザン指導者などの回想録が2点ほどある他は、日本の研究者が読めるものでめぼしいものはない（『「尼港事件」の諸問題』が書かれた1975年において）。白系ロシア人の記録のうち、グートマンの『尼港の災禍』（『ニコラエフスクの破壊 ＝尼港事件総括報告書＝』）は、百ページにのぼる生存者の証言、その他の史料（パルチザン側の文書を含む）をも収録している。[27]
『西伯利出兵史』をもとに概略が述べられている日本の編纂物としては、『西伯利出兵 憲兵史』『西伯利出兵史要』などがあるが、それらの事件著述と、ソ連の歴史家の一般的な見解[注釈 11]には、事実関係において大きな食い違いがある。双方の見解を併記し、主には『ニコラエフスクの破壊』掲載の証言を参考として供した。
『ニコラエフスクの破壊』（原題:Gibel Nikolaevska-na-Amure 米題:THE DESTRCTION OF NIKOLAEVSK-ON-AMUR）は、1924年にベルリンにおいて、ロシア語で出版された。著者のグートマン（A.Ya.Gutman）は、事件当時、日本に在住し、ロシア語新聞紙の編集長をしていた。生存者数名にインタビューするとともに、1920年夏、事件直後に実施された調査活動の報告書を入手し、それをもとに執筆した。報告書には生存者57名の口述証言が含まれていた[8]。グートマンのロシア語版を読んでいた原暉之は、「グートマンは反ボリシェヴィキではあったが日本軍にも点が辛く、『尼港の災禍』（『ニコラエフスクの破壊』）に収録された生存者の証言は反革命派に限らず広範にわたって貴重である」というように評価している[27]。
原暉之の言う『尼港の災禍』は近年、英訳、和訳出版された。1909年にニコラエフスクで事業を営んでいたユダヤ系のリューリ家で生まれたエラ・リューリ・ウイスエル（Ella.Lury.Wiswell）は、1993年、尼港事件に関する英語の文献に満足のいくものがないとして、生まれ故郷の悲劇を子細に記録したグートマンのGibel Nikolaevska-na-Amureを米語訳し、THE DESTRCTION OF NIKOLAEVSK-ON-AMURとして出版した[注釈 12]。2001年、齊藤学はエラの米語訳をもとに、ロシア語版も参照した上で『ニコラエフスクの破壊』として和訳し、出版した[171]。
尼港事件を題材とした作品
熊谷敬太郎『ピコラエヴィッチ紙幣 日本人が発行したルーブル札の謎』ダイヤモンド社、2009年。 ISBN 978-4-478-01127-0
第2回城山三郎経済小説大賞受賞[172]
小堺昭三『赤い風雪 小堺昭三全集15』ココデ出版、2011年。 ISBN 978-4-903703-48-0
丹地甫『ニコラエフスクの長い冬』茨城新聞社、2012年。 ISBN 978-4-87273-271-9
熊谷達也『氷結の森』集英社、2007年。ISBN 978-4087465129
脚注
注釈
出典
参考文献
アナトリイ・ヤコフレビッチ・グートマン（A.Ya.Gutman）著 エラ・リューリ・ウィスウェル（Ella.Lury.Wiswell）米訳 齊藤学和訳『ニコラエフスクの破壊 ＝尼港事件総括報告書＝』（原題:Gibel Nikolaevska-na-Amure 米題:THE DESTRCTION OF NIKOLAEVSK-ON-AMUR） ユーラシア貨幣歴史研究所、2001年
原暉之「「尼港事件」の諸問題」、『ロシア史研究』23 （1975年）pp.2-17、NAID
原暉之『シベリア出兵: 革命と干渉1917-1922』筑摩書房、1989年
В. Г.スモリャーク著、藤本和貴夫訳「ニコラエフスク事件」、『ロシア史研究』45（1987年）pp. 61-70、NAID
外務省編『日本外交文書 大正9年』第一冊下巻 「14尼港事件及樺太内必要地点ノ一時占領ニ関スル件」（ 日本外交文書デジタルアーカイブ）
参謀本部編『大正七年及至十一年西伯利出兵史』新時代社、1972年（参謀本部印刷所 大正13年印刷の復刻）
香月鍈一『西伯利出兵史要』財団法人偕行社、大正14年（ ）
憲兵司令部編『西伯利出兵 憲兵史』国書刊行会、昭和51年復刻
井竿富雄「初期シベリア出兵の研究」九州大学出版会、2003年 ISBN 978-4-87378-772-5
井竿富雄「尼港事件と日本社会、一九二〇年」、『山口県立大学学術情報』2（2009年）NAID
井竿富雄「」、『山口県立大学学術情報』3（2010年）NAID
小林啓治『総力戦とデモクラシー 第一次世界大戦・シベリア干渉戦争』吉川弘文館、2008年
伊藤秀一「ニコラエフスク事件と中国砲艦」、『ロシア史研究』23 （1975年）pp. 18-32、NAID
陳抜談、陳鐸記、伊藤秀一和訳「ニコラエフスクの回想』ロシア史研究23 （1975年）pp. 32-36、NAID
佐々木春隆『朝鮮戦争前史としての韓国独立運動の研究』国書刊行会、1985年
溝口白羊『国辱記』日本評論社出版部、大正9年
溝口白羊『校訂 国辱記』日本評論社出版部、大正10年
堀江則雄『極東共和国の夢』未来社、1999年 ISBN 978-4-624-11174-8
五百木良三『尼港問題を通して 所謂時代精神の暴露』純労倶楽部、大正9年（）
石塚経二『尼港事件秘録 アムールのささやき』千軒社、昭和47年
『中央公論 七月号』中央公論社、大正9年
『調査彙纂 第3巻 第2号』北海道拓殖銀行、大正9年（）
A.Ya.Gutman著 Ella Lury Wiswell英訳 『THE DESTRCTION OF NIKOLAEVSK-ON-AMUR An Episode in the Russian Civil War in the Far East, 1920』Limestone Press、1993年 ISBN 0919642357
関連項目
ソビエト連邦による戦争犯罪
葛根廟事件
通化事件
敦化事件
牡丹江事件
シベリア抑留
通州事件
メードヴィン反乱
大輝丸事件
外部リンク
(アジ暦 尼港ニ於ケル帝国官民虐殺事件 第一巻表紙)【 レファレンスコード 】B08090304600
(アジ暦)【 レファレンスコード 】A03033631800
(アジ暦)【 レファレンスコード 】B09072854300
靖国神社
|
https://ja.wikipedia.org/wiki/%E5%B0%BC%E6%B8%AF%E4%BA%8B%E4%BB%B6
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
357,
983,
1820,
2046,
2512,
3218,
4616,
4730
],
"plaintext_end_byte": [
356,
975,
1819,
2030,
2511,
3206,
4603,
4703,
4835
]
}
|
Blog ya kwanza ilihusu nini?
|
John Githongo
|
swahili
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
John Githongo (aliyezaliwa mwaka wa 1965) ni mwandishi wa zamani wa Kenya ambaye alichunguza vitendo vilivyohusiana na rushwa na udanganyifu katika nchi yake ya nyumbani , chini ya rais Mwai Kibaki,na baadaye alichukua nafasi rasmi za kiserikali kupambana na rushwa. Mwaka wa 2005 aliacha nafasi hiyo, na baadaye kuwakashifu mawaziri kwa udanganyifu wao.
Baba yake aliyeitwa Joe Githongo alikuwa na kampuni ya uhasibu,ambapo Rais Jomo Kenyatta alikuwa mmoja wa wateja wake [1] John Githongo lienda shule ya kifahari ya St Mary's School mjini Nairobi. Alisomea sheria katika Chuo Kikuu cha Nairobi na kufuzu katika miaka ya tisini [1] Pia alisomea uchumi na Falsafa katika Chuo Kikuu cha Wales kabla ya kurudi nyumbani Kenya. Kwa muda mfupi alifanya kazi kazi kama msimamizi mshauri na mtafiti kabla ya kuhamia katika uandishi [2] Katika jukumu hili aliandika sana gazeti la EastAfrican lililokuwa mjini Nairobi akishambuli ufisadi nchini Kenya chini ya utawala wa Moi.
SAREAT
Katika mwaka wa 1998, Kikundi kisicho cha kiserikali cha mwanasayansi wa kisiasa Mutahi Ngunyi kilichojulikana kama - 'Series for Alternative Research in East Africa' (SAREAT) Kilishirikisha John Githongo kuhariri jarida la kikana kuhusu siasa na uchumi , madadala ya ya gazeti la Afrika mashariki. Jarida hilo lilimalizika baada ya ukaguzi ulioashiriwa na shirikisho lililoongoza kwa msaada litwaloFord Foundation na kupatikana kuwa kuna mambo yaliyokuwa si halali upande wa Ngunyi, ambaye alikuwa mkurugenzi mkuu wa SAREAT na Dk Jonathan Moyo, ambaye alikuwa afisa wa programu katika Ford Foundation shughuli za kukipatia raslimali kikundi hiki kisicho cha serikali . Wao wana wawili wamekuwa sued na suala bado ni mahakamani. Inajulikana kuwa shirikisho la Ford limekubali wito wa Githongo kuwa shahidi wa mashtaka katika kesi.
Katika mwaka wa 1999,Githongo alianzisha na kuendeleza sura ya Kenya katika uwazi wa kimataifa ,Shirika lisilo la kiserikali la kupambana na rushwa na ammekuwa akifanya kazi katika shirika hili kwa muda [2]
Anglo leasing
Januari mwaka wa 2003 aliteuliwa na nafasi ya Katibu Mkuu wa Utawala Bora na Maadili na rais Kibaki, kwa harakati zake za kupambana na ufisadi. Alijiuzulu katika nafasi yake tarehe 7 Februari 2005 [3] bila sababu , ingawa iliripotiwa kuwa liona kuwa serkali haikujitolea kukomezufisadi na pia alikuwa alipokea vitisho vya kifo [4] Kama matokeo ya kujiuzulu kwake, misaada ya kimataifa kwa Kenya ilisimamishwa. Bado anabakia kusisitiza kwa nguvu dhidi ya ufisadi.
Tarehe 22 Januari mwaka wa 2006, Githongo alimtaja Makamu wa Rais Moody Awori kama mmoja wa wanasiasa wa wanne (wakiwa na Kiraitu Murungi, aliyekuwa waziri wa haki na sasa waziri wa nishati; Mwiraria Daudi waziri wa fedha na waziri wa zamani wa usafiri Chris Murungaru) kama waliohusika katika kashfa iliyokuwa na thamani ya dola milioni 600 - inajulikana kama kashfa ya Anglo leasing. Pia alidai kuwa Rais Kibaki alikuwa makosa katika jambo hilo. Kashfa hii ilihusu tuzo la mkataba uliopewa kampuni ya Anglo-leasing - ambayo ni kampuni haikuwepo. Githongo alidai kuwa fedha zingeweza kusaidia serikali katia kampeni. Madai haya yalikanushwa na Awori na Murungaru na uchunguzi ukaahidiwa[5]
Uhamishoni
Githongo alihamia Uingereza baada ya kudai kwamba kumekuwa na vitisho dhidi ya maisha yake [6] lakini anafikiria kurejea Kenya kutoa ushahidi katika kamati ya ufisadi[7] Alichukua cheo katika chuo cha Oxford (Memba Washirikisha Mkuu wa chuo chaSt Antony's). Imebainika hivi karibuni kwamba yeye alichukua cheo kingine kama Visiting Fellow wa kituo cha utafiti wa maendeleo ya kimataifa iliyoko huko Ottawa. Katika mahojiano na Fergal Keane wa kipindi cha BBC cha Newsnight tarehe 8 Februari 2006, Githongo alieleza kuwa ana ushahidi iliyoandikwa mkandani ambayo inathibitisha kuwa Kiraitu Murungi alijaribu kuzuia uchunguzi wake [8][9] Murungi alipendekeza kuwa mkopo wa shilingi milioni 30 kwa baba yake kupitia wakili aliyeitwa A. H. Malik ulikuwa umenunuliwa na Anura Pereira, na angeweza kusamehewa kwa 'kwenda polepole' uchunguzi wa Anglo leasing. Anabainisha kwamba mwishoni mwa uchunguzi wake, yeye alifikia hitimisho ya kwamba kashfa ya Anglo leasing ilihusisha hata viongozi wakubwa, na hivyo kuhatarisha maisha yake. Anglo leasing, na kashfa nyingine zilizofanana, zilisemekana na baadhi ya watu kuwa yalikuwa fedha za kimagendo za kulipia ugombeaji wa NARC katika uchaguzi wa 2007. HukoUingereza, Githongo kwa siku mbili alitoa ushahidi katika tume ya wabunge wa Kenya ambao walikuwa wakichunguza kashfa hio. Pande zote mbili zilikuwa chanya kuhusu matokeo ya mikutano.[10]
Angalia Pia
Ufisadi nchini Kenya
Goldenberg kashfa
Anglo leasing Scandal
Mwai Kibaki
Daudi Mwiraria
Marejeo
Viungo vya nje
Jamii:Waliozaliwa 1965
Jamii:Waandishi wa Kenya
Jamii:Alumni wa Chuo Kikuu cha Wales
Jamii:Watu walio hai
|
https://sw.wikipedia.org/wiki/John%20Githongo
|
{
"plaintext_start_byte": [
9,
1625,
4802,
9133,
13084,
22214,
24650,
25515,
30747,
31681,
36386,
37289,
37911,
38536,
39203,
41724,
45478,
46318,
46918,
47003,
47628,
47830,
48972,
49373,
49768,
50640,
50893,
51831,
54320,
56678,
58880,
59875,
61415,
63113,
63426,
63949,
64260,
65201,
65257
],
"plaintext_end_byte": [
1602,
4801,
9132,
13083,
22122,
24569,
25477,
30700,
31652,
36359,
37288,
37734,
38535,
39202,
41695,
45395,
46262,
46917,
47002,
47627,
47829,
48970,
49372,
49767,
50639,
50891,
51701,
54319,
56677,
58879,
59837,
61285,
63034,
63425,
63948,
64237,
65131,
65255,
65429
]
}
|
ช่อง 7 เอชดี เป็นสถานีโทรทัศน์แห่งที่เท่าไหร่ของประเทศไทย?
|
ช่อง 7 เอชดี
|
thai
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
Main Page
ช่อง 7 เอชดี (Channel 7 HD) (ชื่อเดิม: สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 English: Bangkok Broadcasting Television Channel 7) เป็นสถานีโทรทัศน์ภาคพื้นดินซึ่งออกอากาศด้วยระบบภาพสีแห่งแรกในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเป็นสถานีโทรทัศน์แห่งที่ 3 ของประเทศไทย ดำเนินกิจการภายใต้สัญญาสัมปทานกับกองทัพบก เริ่มแพร่ภาพเมื่อวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2510 ในระบบวีเอชเอฟ เดิมออกอากาศเป็นภาพขาวดำ ทางช่องสัญญาณที่ 9[1] ซึ่งต่อมาเปลี่ยนเป็นระบบภาพสี และย้ายการออกอากาศ ไปทางช่องสัญญาณที่ 7 จนถึงปัจจุบัน มีกฤตย์ รัตนรักษ์ เป็นประธานกรรมการบริษัท กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ จำกัด และสมเกียรติ เจริญภิญโญยิ่ง เป็นกรรมการผู้จัดการ
ประวัติ
บริษัท กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ จำกัด จดทะเบียนจัดตั้งขึ้นด้วยทุน 10,000,000 บาท เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2510 เพื่อประกอบธุรกิจโฆษณา ขณะที่ปัจจุบัน (พ.ศ. 2556) มีทุนจดทะเบียนที่ 61,000,000 บาท[2] โดยมีรายชื่อผู้ก่อตั้งประกอบด้วย คุณหญิงไสว จารุเสถียร (คำนำหน้าชื่อขณะนั้น; ภริยาจอมพล ประภาส จารุเสถียร), เรวดี เทียนประภาส (น้องสาวคุณหญิงไสว), ร้อยเอกชูศักดิ์ บุณยกะลิน, เฑียร์ กรรณสูต (น้องชายสุชาติ กรรณสูต สามีของเรวดี ซึ่งเสียชีวิตตั้งแต่ พ.ศ. 2501), ชาติเชื้อ กรรณสูต (บุตรชายคนโต), ร้อยโทชายชาญ กรรณสูต (ยศขณะนั้น; บุตรชายคนที่สอง เปลี่ยนมาใช้นามสกุลฝ่ายแม่ เมื่อ พ.ศ. 2517) และสุรางค์ เปรมปรีดิ์ (บุตรสาวคนเล็ก) ซึ่งคณะผู้ก่อตั้งมอบหมายให้สมภพ ศรีสมวงศ์ (ปัจจุบันชื่อสหสมภพ) เป็นผู้ยื่นขอจดทะเบียนบริคณห์สนธิ กับกรมทะเบียนการค้า กระทรวงพาณิชย์ (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น กรมพัฒนาธุรกิจการค้า) จากนั้นมีการเรียกประชุมผู้ถือหุ้นครั้งแรก เมื่อวันที่ 22 กันยายน ซึ่งมีมติแต่งตั้งให้คุณหญิงไสว เป็นประธานกรรมการบริษัท ส่วนเฑียร์, ชาติเชื้อกับร้อยโทชายชาญ เป็นกรรมการบริษัท ทั้งสี่ถือหุ้นจำนวน 100 หุ้นเท่ากัน, ชวน รัตนรักษ์ ผู้บริหารธนาคารกรุงศรีอยุธยา เป็นรองประธานกรรมการ ถือ 50 หุ้น, เรวดีเป็นกรรมการผู้จัดการ ถือ 230 หุ้น และร้อยเอกชูศักดิ์ เป็นกรรมการบริษัท ถือ 20 หุ้น[3]
ในระยะเดียวกัน จอมพลประภาส ซึ่งดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารบก มีนโยบายให้ คณะกรรมการควบคุมวิทยุและโทรทัศน์กองทัพบก ลงมติอนุมัติให้ร่วมกับ บจก.กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ ดำเนินการติดต่อให้นำเครื่องส่งโทรทัศน์สี ของบริษัทฟิลิปส์แห่งฮอลแลนด์ ระบบแพร่ภาพ 625 เส้นต่อภาพ 25 ภาพต่อวินาที มาทดลองใช้งาน โดยบันทึกภาพการประกวดนางสาวไทย ภายในงานวชิราวุธานุสรณ์ ที่พระราชวังสราญรมย์ ซึ่งจัดขึ้นเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน ปีเดียวกัน มาถ่ายทอดผ่านคลื่นวิทยุ ในย่านความถี่สูงมาก ทางช่องสัญญาณที่ 7 และออกอากาศคู่ขนาน ด้วยระบบแพร่ภาพขาวดำ 525 เส้นต่อภาพ 30 ภาพต่อวินาที ทางช่องสัญญาณที่ 9[1] ในอีกสองวันถัดมา คือวันจันทร์ที่ 27 พฤศจิกายน หลังจากนั้น ก็ยุติการแพร่ภาพชั่วคราว เพื่อดำเนินการในทางเทคนิค โดยเมื่อวันศุกร์ที่ 1 ธันวาคม มีการประกอบพิธีสถาปนา บจก.กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ อย่างเป็นทางการ โดยในปีถัดมา (พ.ศ. 2511) ผู้ถือหุ้นมีมติให้เฑียร์ ลาออกจากตำแหน่ง กรรมการบริษัท, หัวหน้าฝ่ายรายการ และหัวหน้าฝ่ายเทคนิค โดยแต่งตั้งให้สุรางค์ เปรมปรีดิ์ เข้าเป็นกรรมการแทน พร้อมถือ 80 หุ้น[3] และในปีเดียวกัน คณะกรรมการฯ ทำสัญญาร่วมกับทาง บริษัท กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ จำกัด ซึ่งกำหนดให้บริษัทฯ จัดสร้างอาคารที่ตั้ง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 ภายในบริเวณที่ทำการ สถานีวิทยุโทรทัศน์กองทัพบกช่อง 5 (ททบ.) สนามเป้า พร้อมติดตั้งเครื่องส่งโทรทัศน์สี กำลังออกอากาศ 500 วัตต์ เพื่อมอบทั้งหมดให้แก่ ททบ.5 แล้วจึงทำสัญญาเช่าช่วงจาก ททบ.เป็นระยะเวลา 10 ปี เพื่อเข้าบริหารงานอีกทอดหนึ่ง โดยในระยะสองปีแรก ใช้บุคลากรและห้องส่ง ร่วมกับ ททบ. พร้อมทั้งนำรถประจำทางเก่าสามคัน เข้าไปจอดไว้ภายในที่ทำการ ททบ5.สนามเป้า แล้วรื้อที่นั่งออกทั้งหมด เพื่อใช้ติดตั้งอุปกรณ์ต่างๆ ไปพลางก่อน
เมื่อวันที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2512 บริษัท กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ จำกัด จัดหาเครื่องส่งโทรทัศน์สี กำลังออกอากาศ 10 กิโลวัตต์ พร้อมเสาอากาศสูง 570 ฟุต และเครื่องส่งวิทยุกระจายเสียง ระบบเอฟเอ็ม กำลังส่ง 1 กิโลวัตต์ เพื่อส่งมอบให้แก่ ททบ. และในวันที่ 30 มกราคม ปีถัดมา (พ.ศ. 2513) เรวดีและร้อยเอกชูศักดิ์ เสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผู้ถือหุ้นมีมติแต่งตั้งให้ชาติเชื้อ รักษาการในตำแหน่งกรรมการผู้จัดการ โดยเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน ปีเดียวกัน บจก.กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ ย้ายเข้าใช้อาคารที่ทำการถาวร ของสถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 บริเวณหลังสถานีขนส่งผู้โดยสารกรุงเทพ (จตุจักร) แห่งเดิม (ปัจจุบันเป็น อาคารศูนย์ซ่อมรถไฟฟ้าบีทีเอส และลานจอดรถ สำหรับผู้ใช้บริการรถไฟฟ้ามหานคร บริเวณสถานีสวนจตุจักร)[4] และเมื่อวันเสาร์ที่ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2514 เวลา 15:30 นาฬิกา พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จพระราชดำเนินไปยัง สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 เพื่อทอดพระเนตรการแข่งขัน มวยไทยและมวยสากล โดยเสด็จพระราชกุศล สมทบทุนนักมวยไทย ในมูลนิธิอานันทมหิดล พร้อมทั้งพระราชทานถ้วยรางวัล แก่นักกีฬามวยไทยและมวยสากลยอดเยี่ยม[5] จากนั้นในวันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2516 ชาติเชื้อขอลาออก ผู้ถือหุ้นจึงมีมติให้ร้อยเอกชายชาญ เข้ารับตำแหน่งกรรมการผู้จัดการ แล้วแต่งตั้งให้ไพโรจน์ เปรมปรีดิ์ สามีของสุรางค์ ที่มีอยู่ 20 หุ้น เป็นกรรมการบริษัท และในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2517 ท่านผู้หญิงไสวลาออกจากกรรมการบริษัท ชวนจึงขยับขึ้นเป็นประธานกรรมการแทน และให้ร้อยเอกหญิงสุมิตรา จารุเสถียร บุตรสาวท่านผู้หญิงไสว ดำรงตำแหน่งรองประธานกรรมการที่ว่าง[3]
ต่อมาในปี พ.ศ. 2521 ททบ.ร่วมกับ บจก.กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ เช่าช่องสัญญาณดาวเทียมปาลาปาของอินโดนีเซีย เพื่อถ่ายทอดสัญญาณจากกรุงเทพมหานคร ไปสู่สถานีเครือข่ายทุกภูมิภาค เป็นสถานีแรกของประเทศไทย นอกจากนี้ ยังเช่าสัญญาณดาวเทียมนานาชาติ (อินเทลแซท) ถ่ายทอดเหตุการณ์จากทั่วโลกมายังไทย และในเวลาใกล้เคียงกัน ก็ริเริ่มใช้รถถ่ายทอดสัญญาณดาวเทียมย่านความถี่สูง (เคยู-แบนด์) และรถบรรทุกเครื่องถ่ายทอดนอกสถานที่ (โอ.บี.) ใช้ย่านความถี่ ซี-แบนด์ ทำหน้าที่เป็นสถานีแม่ข่ายชั่วคราว เพื่อถ่ายทอดสดงานประเพณีที่น่าสนใจ กีฬานัดสำคัญ และเหตุการณ์ในท้องที่ต่างๆ ทั่วประเทศ[4] ผลงานสำคัญของชายชาญ ในหน้าที่กรรมการผู้จัดการ ซึ่งเป็นผู้อำนวยการสถานีฯ โดยตำแหน่งคือ การขยายสถานีส่งสัญญาณช่อง 7 สีออกไปสู่ทุกภูมิภาคทั่วประเทศ ที่จำเป็นต้องใช้งบประมาณมากกว่า 300 ล้านบาท ดังนั้นเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2522 บริษัทจึงเพิ่มทุนจดทะเบียนเป็น 50 ล้านบาท โดยส่วนหนึ่งใช้วิธีขายหุ้นเพิ่มทุน ให้แก่ผู้ถือหุ้นเดิมในอัตรา 1 หุ้นเดิมต่อ 1 หุ้นใหม่ เป็นจำนวน 10 ล้านบาท อีกส่วนหนึ่งให้ประธานกรรมการ (ชวน รัตนรักษ์) และกรรมการผู้จัดการ เป็นผู้ดำเนินการตามที่เห็นสมควร เป็นจำนวน 30 ล้านบาท และให้ลดมูลค่าต่อหุ้นลงเหลือ 100 บาท เมื่อรวมกับการเพิ่มทุนจดทะเบียนอีกครั้ง เป็นจำนวน 61 ล้านบาท เมื่อปี พ.ศ. 2527 จึงทำให้ในที่สุด สกุลรัตนรักษ์ กลายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของ บจก.กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ แทนกลุ่มสกุลจารุเสถียร กรรณสูต และเทียนประภาส[3]
พันโทชายชาญ ถูกคนร้ายใช้อาวุธปืนขนาด 11 มิลลิเมตร ยิงจนเสียชีวิตที่จังหวัดอุบลราชธานี เมื่อวันที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2523 ส่งผลให้ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการว่างลง ผู้ถือหุ้นมีมติให้จัดตั้ง คณะกรรมการผู้จัดการขึ้นชุดหนึ่ง เพื่อร่วมกันปฏิบัติหน้าที่ ในความรับผิดชอบของกรรมการผู้จัดการ โดยมีไพโรจน์เป็นประธาน คณะกรรมการชุดดังกล่าว และมีกรรมการคือพิสุทธิ์ ตู้จินดา, สมภพ ศรีสมวงศ์, ร้อยเอกสุพจน์ แสงสายัณห์, ชัชฎาภรณ์ รักษนาเวศ (อดีตนักร้องชื่อดัง ผู้เป็นภรรยาซึ่งมิได้จดทะเบียนสมรส ของพันโทชายชาญ) และวีระพันธ์ ทีปสุวรรณ ซึ่งเป็นญาติของสกุลรัตนรักษ์ ซึ่งวีระพันธ์เข้ามารับตำแหน่ง กรรมการบริษัทที่ว่างลงด้วย ทว่าต่อมาไม่นาน ระบบคณะกรรมการผู้จัดการก็ยกเลิกไป โดยผู้ถือหุ้นแต่งตั้งให้ไพโรจน์ เป็นกรรมการผู้จัดการแต่เพียงผู้เดียว[3] จากนั้นในปี พ.ศ. 2524 ชาติเชื้อกลับเข้ารับตำแหน่งกรรมการผู้จัดการอีกครั้ง พร้อมทั้งให้น้องสาว คือสุรางค์เข้ามาช่วยงานด้วย ซึ่งเป็นผลให้ช่อง 7 สีประสบความสำเร็จอย่างสูงในระยะต่อมา และเมื่อวันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2536 ชวนก็เสียชีวิตลง โดยมีบุตรชายคือกฤตย์ รัตนรักษ์ ซึ่งเป็นกรรมการบริษัทมาตั้งแต่ พ.ศ. 2513 เข้าดำรงตำแหน่งแทนบิดา อนึ่ง ในช่วงปลายพุทธทศวรรษ 2530 ชาติเชื้อล้มป่วยด้วยอาการอัมพาต จนไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่มาหลายปี ในที่สุดเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2541 สุรางค์จึงต้องรับตำแหน่งแทนพี่ชาย โดยที่ยังเป็นผู้จัดการฝ่ายข่าว (2541-2545) และผู้จัดการฝ่ายรายการ (2524-2551) อยู่ด้วย[3] ทว่าเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2554 กฤตย์ลงนามในคำสั่งบริษัทฯ ให้สุรางค์พ้นจากตำแหน่งกรรมการผู้จัดการ โดยให้ส่งมอบงานแก่ศรัณย์ วิรุตมวงศ์ รองกรรมการผู้จัดการ ภายในวันที่ 30 ธันวาคม และให้ศรัณย์เริ่มเข้ารักษาการกรรมการผู้จัดการ ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2555[6] ต่อมาในเดือนเมษายนปีเดียวกัน ที่ประชุมผู้ถือหุ้นลงมติ ให้แต่งตั้งพลากร สมสุวรรณ อดีตพิธีกรในสังกัดช่อง 7 สีขึ้นเป็นกรรมการแทนสุรางค์ ซึ่งเป็นการพ้นจากตำแหน่งสุดท้ายในบริษัทฯ พร้อมทั้งมอบหมายให้พลากร เป็นผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการ และรักษาการในตำแหน่ง ผู้จัดการฝ่ายรายการด้วย[7] จากนั้นพลากรก็ขึ้นเป็นกรรมการผู้จัดการ แทนศรัณย์ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2556 จนถึงปัจจุบัน[8]
การยุติการออกอากาศระบบแอนะล็อก
สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 ได้เตรียมที่จะกำหนดยุติการออกอากาศระบบแอนะล็อก ก่อนสัญญาสัมปทานจะสิ้นสุดลง (สัมปทาน 25 ปี ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2541 ไปจนถึงปี พ.ศ. 2566) ตั้งแต่วันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2560 โดยทางบริษัทฯ เห็นความจำเป็นในการยุติการออกอากาศระบบแอนะล็อกเพื่อลดต้นทุนการส่งสัญญาณ ประกอบกับโครงข่ายโทรทัศน์ระบบดิจิทัลที่ช่อง 7 เช่าใช้ร่วมกับ ททบ. ให้บริการครอบคลุมทั่วประเทศแล้ว [9] โดยเริ่มต้นตั้งแต่วันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2560 ในพื้นที่จังหวัดพิจิตร กำแพงเพชร พิษณุโลก สุโขทัย ชุมพร พังงา พัทลุง และสงขลา และวันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2560 ในพื้นที่จังหวัดกาญจนบุรี ตราด บุรีรัมย์ นครสวรรค์ แพร่ ลำปาง แม่ฮ่องสอน ระนอง นครศรีธรรมราช สตูล และยะลา และจะยุติการออกอากาศระบบแอนะล็อกโดยสมบูรณ์จากสถานีกรุงเทพมหานครในวันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2561 พร้อมกับสถานีอื่นๆ อีก 18 สถานี[10]ทั้งนี้ พันธะผูกพันต่างๆกับกองทัพบกในฐานะคู่สัญญาสัมปทานยังคงมีอยู่จนกระทั่งหมดสัญญาสัมปทาน [9]
การเปิดและปิดสถานี
ภาพทดสอบ
ปี พ.ศ. 2510 - พ.ศ. 2525 ภาพทดสอบจอสีฟ้า
ปี พ.ศ. 2525 - พ.ศ. 2537 ภาพทดสอบ FuBK (ใช้เฉพาะ ASEAN News Trade)
ปี พ.ศ. 2537 - พ.ศ. 2553 ภาพทดสอบ พีเอ็ม 5544 (สร้างโดยเครื่องทำภาพทดสอบจากประเทศโปแลนด์ซึ่งใช้ในช่อง TVP)
ปี พ.ศ. 2553 - ปัจจุบัน ออกอากาศตลอด 24 ชั่วโมง ไม่มีภาพทดสอบ (ในกรณีที่มีเหตุขัดข้องในการออกอากาศ จะใช้ภาพทดสอบเป็นภาพสัญลักษณ์ของทางสถานี)
ภาพเปิดสถานี
27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2510 - 19 สิงหาคม พ.ศ. 2529 ภาพอวกาศ ถ่ายเข้ามาที่โลก และเป็นภาพเป็นกลุ่มเมฆ และภาพมหาสมุทร จากการ์ตูนของญิ่ปุ่นเรื่องหนึ่ง และแสดงสัญลักษณ์ช่องสถานี - เสียงยานอวกาศ (หน้าจออวกาศ) เสียงกลอง (หน้าจอกลุ่มเมฆ) เสียง sound effect Ta-Da (หน้าจอมหาสมุทร) และเพลงประจำสถานี
ฉากรอง พื้นหลังเป็นอาคารสถานี และแสดงตราสัญลักษณ์กองทัพบก - เพลงประกอบใช้เพลงมาร์ชกองทัพบก
20 สิงหาคม พ.ศ. 2529 - 31 มีนาคม พ.ศ. 2543 ฉากแรกจะเป็นรูปท้องฟ้ามีกลุ่มเมฆลอยอยู่กลางอากาศ (เปรียบเสมือนเข้าสู่เช้าวันใหม่) และแสดงสัญลักษณ์ของสถานี และข้อความภาษาไทยแบบโค้งเขียนว่า "สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7" วางไว้ใต้ตราสัญล้กษณ์ - เพลงประกอบใช้เพลง Mechanised Infantry March
ฉากรอง พื้นหลังเป็นสีฟ้า แสดงตราส้ญลักษณ์กองทัพบกแบบโครงเส้นสีขาว และขึ้นข้อความภาษาไทยแบบโค้งเขียนว่า "สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7" วางไว้ใต้ตราสัญล้กษณ์ - เพลงประกอบใช้เพลงมาร์ชกองทัพบก
1 เมษายน พ.ศ. 2543 - 24 เมษายน พ.ศ. 2557 ภาพพื้นหลังจะเป็นน้ำเงินไล่สีมีดาวเปล่งประกายเรียงต่อกันหลายๆดวง แสดงสัญล้กษณ์ของสถานี และตราสัญลักษณ์กองทัพบกแบบสีทอง และขึ้นข้อความภาษาไทยแบบโค้งล่างที่มีคำว่า"สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7" วางไว้ใต้ตราสัญล้กษณ์ - เพลงประกอบใช้เพลง Mechanised Infantry March ต่อด้วย เพลงมาร์ชกองทัพบก
25 เมษายน พ.ศ. 2557 - 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 กราฟิกมึสองแบบ โดยสลับใช้วันต่อวัน แบบที่ 1 ใช้กาฟิกพื้นหลังสีเขียว และแบบที่ 2 ใช้กราฟิกพื้นหลังแบบแสงแฟลช ทั้งสองแบบแสดงสัญล้กษณ์ของสถานี และ ตราสัญลักษณ์กองทัพบก มีข้อความภาษาไทยเขียนว่า "สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7" วางไว้ใต้ตราสัญล้กษณ์ - เพลงประกอบใช้เพลง Mechanised Infantry March ต่อด้วย เพลงมาร์ชกองทัพบก
27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 - 16 มิถุนายน พ.ศ. 2561 ใช้ภาพพื้นหลังสีขาว แสดงสัญลักษณ์ของสถานี เพิ่มข้อความสัญลักษณ์ HD (เอชดี) ข้างขวาของโลโก้ และ ตราสัญลักษณ์กองทัพบกแบบ 3 มิติ และขึ้นข้อความภาษาไทยใต้ตราสัญล้กษณ์ว่า "สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7" - เพลงประกอบใช้เพลงเดิมที่ใช้ในรูปแบบก่อนหน้านั้น
17 มิถุนายน พ.ศ. 2561 - ปัจจุบัน ใช้ภาพลักษณะเดียวกัน แต่เปลี่ยนรูปแบบเป็นแบบ Bumper คือแสดงสัญลักษณ์ของสถานี เพียงอย่างเดียว เป็นเวลา 5 วินาที
ภาพราตรีสวัสดิ์
ปี พ.ศ. 2510 - พ.ศ. 2532 ภาพอาคารของสถานีในตอนกลางคืน และมีไฟสีแดงอยู่บนยอดเสาอากาศ / ภาพจุดพลุสะพานแม่น้ำแคว
ปี พ.ศ. 2532 - พ.ศ. 2539 ภาพผีเสื้อบินอยู่รอบภูเขาพื้นสีม่วง แบบภาพวาดฉาย
ปี พ.ศ. 2539 - พ.ศ. 2543 ภาพแมลงหิ่งห้อยหลายตัวพร้อมภาพกลางคืน มีดวงจันทร์ปรากฏอยู่กลางคืน
ปี พ.ศ. 2543 - พ.ศ. 2553 ภาพเสาอากาศอยู่ตรงกลางและมีจานดาวเทียม 2 ใบหันหน้าเข้าหากัน[11]
เปิดสถานี
ปี พ.ศ. 2510 - 2523 เปิดเวลา 11.00 น. เริ่มมิวสิควีดีโอ และ เริ่มรายการแรก
ปี พ.ศ. 2523 - พ.ศ. 2534 เปิดเวลา 08.00 น. เริ่มเคารพธงชาติ และ เปิดเพลงสรรเสริญพระบารมี และ เสียงแตรเพลงประจำสถานี (ชื่อเพลง:เพลง Mechanised Infantry March) ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก
ปี พ.ศ. 2534 - พ.ศ. 2535 เปิดเวลา 06.30 น. เริ่มด้วยเสียงแตรเพลงประจำสถานี ต่อต้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก ข่าวภาคเช้า
ปี พ.ศ. 2535 - พ.ศ. 2543 เปิดเวลา 05.30 น. เริ่มด้วยเสียงแตรเพลงประจำสถานี ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก ข่าวภาคเช้า
ปี พ.ศ. 2543 - พ.ศ. 2553 เปิดเวลา 04.35 น. เริ่มด้วยรายการแนะนำสินค้า เสียงแตรเพลงประจำสถานี ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก ข่าวภาคเช้า
ปี พ.ศ. 2553 - พ.ศ. 2554 ในช่วงการออกอากาศตลอด 24 ชั่วโมง เมื่อถึงเวลา 05.00 น. หลังรายการแนะนำสินค้าจบ เปิดสียงแตรเพลงประจำสถานี ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก เช้าข่าวเจ็ดสี
ปี พ.ศ. 2554 - พ.ศ. 2557 เมื่อถึงเวลา 05.00 น. หลังรายการแนะนำสินค้าจบ เปิดเพลงสรรเสริญพระบารมี และ เสืยงแตรเพลงประจำสถานื ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก เช้าข่าวเจ็ดสี
ปี พ.ศ. 2557 - พ.ศ. 2559 เมื่อถึงเวลา 04.35 น. เปิดเพลงสรรเสริญพระบารมี และ เสืยงแตรเพลงประจำสถานื ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก สุดยอดสารคดี
ปี พ.ศ. 2559 - พ.ศ. 2560 เมื่อถึงเวลา 05.00 น. เปิดเพลงสรรเสริญพระบารมี และ เสียงแตรเพลงประจำสถานี ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก เช้าข่าวเจ็ดสี
ปี พ.ศ. 2560 เมื่อถึงเวลา 05.00 น. โดยประมาณ เริ่มด้วยเสียงแตรเพลงประจำสถานี ต่อด้วยเพลงมาร์ชกองทัพบก และ เพลงสรรเสริญพระบารมี แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก เช้าข่าวเจ็ดสี
ปี พ.ศ. 2561 - ปัจจุบัน เมื่อถึงเวลา 05.00 น. โดยประมาณ เริ่มด้วยเพลงสรรเสริญพระบารมี แจ้งรายการประจำวัน และเริ่มรายการแรก
ปิดสถานี
ปี พ.ศ. 2510 - พ.ศ. 2535 ปิดเวลา 00.15 น. เริ่มด้วยภาพราตรีสวัสดิ์ ต่อด้วยเพลงสรรเสริญพระบารมี และภาพทดสอบ
ปี พ.ศ. 2535 - พ.ศ. 2543 ปิดเวลา 01.00 น. เริ่มด้วยภาพราตรีสวัสดิ์ ต่อด้วยเพลงสรรเสริญพระบารมี และภาพทดสอบ
ปี พ.ศ. 2543 - พ.ศ. 2553 ปิดเวลา 02.30 น. หรือ 03.00 น. เริ่มด้วยภาพราตรีสวัสดิ์ ต่อด้วยเพลงสรรเสริญพระบารมี และภาพทดสอบ
ปี พ.ศ. 2553 - ปัจจุบัน เปิดสถานี 24 ชั่วโมง
หมายเหตุ: การปิดสถานีในวันเสาร์ จะขึ้นอยู่กับภาพยนตร์ในบิ๊กซีนีม่าประจำวันนั้นด้วย หรือวันที่มีการถ่ายทอดสดกีฬาต่างๆ (ซึ่งบางวันอาจจะไม่มีการปิดสถานีเลย)
วันสุดท้ายของการปิดสถานีและการเริ่มออกอากาศได้ตลอด 24 ชั่วโมง
สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 ได้เริ่มออกอากาศได้ตลอด 24 ชั่วโมง อย่างเป็นทางการตั้งแต่วันที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2553 - ตามผังรายการวางแผนเป็นวันที่ 1 มีนาคม แต่ด้วยความที่ยังไม่พร้อม ทำให้เริ่มออกอากาศได้ในวันที่ 11 มีนาคม ปีเดียวกัน
เมื่อวันที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2553 เวลา 04.30 เป็นแอนิเมชั่นภาพทดสอบ ค่อยๆ แยกส่วนจนเหลือเพียงกล่องล่าง และกล่องล่างค่อยๆ ขยาย และมีข้อความเขียนว่า "เชิญรับชม ช่อง 7 สี ได้ตลอด 24 ชั่วโมง" และ slideshow ของสถานที่ต่างๆ ในประเทศไทย โดยขั้นตอนการแยกส่วนมีดังนี้
วันที่และเวลา เริ่มเห็นไม่ชัดมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นภาพทดสอบแบบไม่โชว์วันที่
กล่องบน ค่อยๆ เลื่อนขึ้นจนออกนอกวงกลม
สีแดงข้างล่างค่อยๆ เปลี่ยนสีจนเป็นสีเหลือง
6 สีข้างบนเริ่มหมุน และค่อยๆ รวมกันเป็นโลโก้ช่อง 7 สีในส่วนบนขวาของจอ
CH7 ในกล่องล่าง ค่อยๆ เคลื่อนที่ไปเหนือโลโก้ช่อง 7 และกลายเป็น www.ch7.com
แถบเหลืองข้างล่าง กลายเป็นสีดำ
สีขาวข้างๆ กล่องล่าง กลายเป็นสีดำ
Grayscale ใต้บาร์โค้ดค่อยๆ ดำขึ้น จนกลายเป็นสีดำ
บาร์โค้ดเปลี่ยนเป็นสีดำ
วงเล็บ [ ] ข้างๆ วงกลม เปลี่ยนเป็นตารางในพื้นหลัง
ตารางในพื้นหลังค่อยๆ หายไปจนกลายเป็นสีเทา
พื้นหลังเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน
ในส่วนบนของภาพทดสอบ (สีขาว และแถบ ดำ-เทา-ดำ-เทา) ค่อยๆ เลื่อนขึ้นจนออกนอกภาพทดสอบ
ตารางตรงกลางของภาพทดสอบ (ที่เคยมีวันที่-เวลา) เปลี่ยนเป็นสีดำ
ตัวอักษรสีขาว ค่อยๆ เห็นชัดขึ้น (ในกล่องดำ) เขียนว่า "เชิญรับชม ช่อง 7 สีได้ตลอด 24 ชั่วโมง"
กล่องดำหายไป และพื้นหลังเปลี่ยนเป็น slideshow สถานที่ต่างๆ ของประเทศไทย เป็นเวลา 2 นาที
เริ่มรายการ เช้าข่าว 7 สี
แบบทั่วไป
พ.ศ. 2527 - พ.ศ. 2528 ลักษณะโลโก้ช่อง 7 โดยใช้คอมพิวเตอร์กราฟิก โดยมีความละเอียด 16 สี ถูกย้อมด้วยสีเหลือง จะแสดงบนหน้าจอ 2 ครั้ง โดยอัตลักษณ์ช่อง 7 และจะแสดงอยู่ข้างล่างซ้ายจอ
พ.ศ. 2528 - พ.ศ. 2530 ลักษณะอัตลักษณ์ช่อง 7 แบบโครงเส้น โดยสีของอัตลักษณ์ช่อง 7 จะเป็นสีเขียว ชมพู (เปลี่ยนไปเรื่อยๆ) จะแสดงบนหน้าจอประมาณ 2 ครั้ง และจะแสดงอยู่ที่ข้างล่างซ้ายจอ
พ.ศ. 2530 - พ.ศ. 2531 ลักษณะเป็นเลข 7 อยู่ที่ข้างล่างขวาของจอ โดยสีของเลข 7 จะเป็นสีเขียว ชมพู ฟ้า (เปลื่ยนไปเรื่อยๆ)
พ.ศ. 2531 - พ.ศ. 2532 ลักษะอัตลักษณ์ช่อง 7 โดยใช้กล้องถ่ายวีดีโอจับภาพใว้ในสมัยนั้นจะเป็นกรอบภาพเป็นรูปเรขาคณิต
พ.ศ. 2532 - เมษายน พ.ศ. 2534 เป็นอัตลักษณ์ช่อง 7 แบบสี โดยใช้คอมพิวเตอร์กราฟิก 16 สี เลข 7 อ่อน
เมษายน พ.ศ. 2534 - พ.ศ. 2543 เป็นอัตลักษณ์ช่อง 7 แบบสี โดยใช้คอมพิวเตอร์กราฟิก โดยมีความละเอืยด 16 สี พร้อมเลข 7 เข้ม มีขอบหนา นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2541 ในบางรายการจะมีการกำกับเว็บไซต์ www.ch7.com ใต้อัตลักษณ์
พ.ศ. 2543 - 16 มิถุนายน 2561 เป็นอัตลักษณ์ช่อง 7 แบบสี โดยใช้คอมพิวเตอร์กราฟิก โดยมีความละเอียด 16 สี (พ.ศ. 2543 - 2544) และ 32 สี (พ.ศ. 2544 - 2561) พร้อมเว็บไซต์ช่อง 7 www.ch7.com กำกับไว้ใต้อัตลักษณ์ (ต่อมาได้ปรับขนาดหน้าจอกว้างเป็น 16:9 โดยเฉพาะรายการต่างๆ ตั้งแต่วันที่ 27 กุมภาพันธ์ 2557 เป็นต้นไป) อัตลักษณ์นี้มีในระบบแอนะล็อกเท่านั้นจนถึงวันที่ 16 มิถุนายน 2561 ซึ่งเป็นการยุติระบบแอนะล็อก
25 เมษายน พ.ศ. 2557 - ปัจจุบัน เป็นอัตลักษณ์ช่อง 7 HD แบบสีในระบบดิจิทัล โดยใช้คอมพิวเตอร์กราฟิก โดยมีความละเอียด 64 สี พร้อมอัตลักษณ์เคลื่อนไหวแบบหมุนซ้ายสำหรับช่วงเข้ารายการ
ฉากผู้ประกาศแจ้งรายการต่อไป
ปี พ.ศ. 2510 - พ.ศ. 2541 ฉากสีดำ
ปี พ.ศ. 2541 - พ.ศ. 2543 ฉากภาพสถานที่ท่องเที่ยว
ปี พ.ศ. 2543 - พ.ศ. 2548 ฉากประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับคอนเสิร์ตและภาพยนตร์
ปี พ.ศ. 2549 - ปัจจุบัน ฉากภาพละครโทรทัศน์ของสถานีและภาพยนตร์
ภายหลัง ปี พ.ศ. 2557 มีการเพิ่มภาพประชาสัมพันธ์รายการต่างๆของสถานี และภาพประชาสัมพันธ์อื่นๆ รวมอยู่ด้วย
สถานีถ่ายทอดสัญญาณ
สถานีโทรทัศน์สีกองทัพบกช่อง 7 เริ่มดำเนินการจัดตั้งสถานีถ่ายทอดสัญญาณระบบแอนะล็อกในส่วนภูมิภาค มาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2516 นับจนถึงวันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2561 ซึ่งเป็นการยุติระบบแอนะล็อก มีจำนวนทั้งสิ้น 37 สถานีฯ[4] ดังต่อไปนี้
***กรุงเทพมหานคร - วีเอชเอฟ ช่อง 7
ภาคเหนือ
***จังหวัดเชียงใหม่ - วีเอชเอฟ ช่อง 7
***จังหวัดเชียงราย - วีเอชเอฟ ช่อง 6
**จังหวัดลำปาง - วีเอชเอฟ ช่อง 12
**จังหวัดแม่ฮ่องสอน - วีเอชเอฟ ช่อง 8
**อำเภอปาย - วีเอชเอฟ ช่อง 8
**อำเภอแม่สะเรียง - วีเอชเอฟ ช่อง 8
**จังหวัดแพร่ - วีเอชเอฟ ช่อง 2
ภาคกลาง
**จังหวัดนครสวรรค์ - วีเอชเอฟ ช่อง 12
*จังหวัดสุโขทัย - วีเอชเอฟ ช่อง 5
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
***จังหวัดนครราชสีมา - วีเอชเอฟ ช่อง 12
**จังหวัดบุรีรัมย์ - วีเอชเอฟ ช่อง 3
***จังหวัดขอนแก่น - วีเอชเอฟ ช่อง 5
***จังหวัดเลย - วีเอชเอฟ ช่อง 8
***จังหวัดอุดรธานี - วีเอชเอฟ ช่อง 3
***จังหวัดหนองคาย - วีเอชเอฟ ช่อง 4
***จังหวัดบึงกาฬ - วีเอชเอฟ ช่อง 8
***จังหวัดอุบลราชธานี - วีเอชเอฟ ช่อง 12
***จังหวัดสกลนคร - วีเอชเอฟ ช่อง 11
***จังหวัดนครพนม - วีเอชเอฟ ช่อง 8
***จังหวัดมุกดาหาร - วีเอชเอฟ ช่อง 2
***จังหวัดมหาสารคาม - ยูเอชเอฟ ช่อง 53
ภาคตะวันออก
***จังหวัดระยอง - วีเอชเอฟ ช่อง 8
**จังหวัดตราด - วีเอชเอฟ ช่อง 5
***จังหวัดสระแก้ว - ยูเอชเอฟ ช่อง 50
***เมืองพัทยา จังหวัดชลบุรี - ยูเอชเอฟ ช่อง 50
ภาคตะวันตก
***จังหวัดตาก - วีเอชเอฟ ช่อง 12
**จังหวัดกาญจนบุรี - ยูเอชเอฟ ช่อง 48
***จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ - วีเอชเอฟ ช่อง 8
***อำเภอหัวหิน - ยูเอชเอฟ ช่อง 55
ภาคใต้
**จังหวัดระนอง - วีเอชเอฟ ช่อง 7
***จังหวัดภูเก็ต - วีเอชเอฟ ช่อง 7
*จังหวัดสงขลา - วีเอชเอฟ ช่อง 6
**จังหวัดยะลา - วีเอชเอฟ ช่อง 7
***จังหวัดสุราษฎร์ธานี - วีเอชเอฟ ช่อง 8
**จังหวัดนครศรีธรรมราช - วีเอชเอฟ ช่อง 7
*จังหวัดพังงา - วีเอชเอฟ ช่อง 4
*จังหวัดชุมพร - วีเอชเอฟ ช่อง 3
**จังหวัดสตูล - ยูเอชเอฟ ช่อง 51
***จังหวัดตรัง - ยูเอชเอฟ ช่อง 50
*เฟสที่1 (1 สิงหาคม 2560)
**เฟสที่2 (31 ธันวาคม 2560)
***เฟสที่3 (16 มิถุนายน 2561)
ทั้ง 3 เฟส ได้ยุติระบบเดิมแล้ว
โดยการออกอากาศระบบแอนะล็อกเฟสที่ 3 ของช่อง 7 ยุติลงในเวลา 00:01 น. ของวันที่ 17 มิถุนายน 2561 โดยตัดเข้าสู่หน้าจอแจ้งผู้ชมซึ่งมี 2 รูปแบบ คือแบบแรกเป็นแถบสี หรือ คัลเลอร์บาร์ และข้อความแสดงการยุติออกอากาศในระบบแอนะล็อก และพื้นหลังสีฟ้า พร้อมข้อความแจ้งช่องทางการรับชมหลังจากการยุติการออกอากาศ
ประเภทรายการ
รายการข่าวและเหตุการณ์ปัจจุบัน
ช่อง 7 HD จัดตั้งฝ่ายข่าวขึ้น พร้อมกับการเปิดดำเนินงานของสถานีฯ มีบทบาทในการเผยแพร่ข้อมูลข่าวสาร ทางวิทยุโทรทัศน์ ด้วยการนำเสนอข้อมูลข่าวสารสู่ประชาชน อย่างรวดเร็ว ฉับไว และเที่ยงตรง ปัจจุบัน รายการข่าวของช่อง 7 ที่นิยมเรียกกันว่า ข่าวเด็ดเจ็ดสี (หรือชื่อ ข่าวเจ็ดเอชดี ในปัจจุบัน) นำเสนอข่าวสาร แบบเกาะติดสถานการณ์ตลอดทั้งวัน ผ่านช่วงเช้าข่าว 7 สี ห้องข่าวภาคเที่ยง เจาะประเด็นข่าวค่ำ ข่าวดึก 7HD รวมถึงข่าวสั้น ซึ่งทำหน้าที่กระจกเงา สะท้อนวิถีชีวิตและสภาพปัญหา ของประชาชนในทั่วทุกภาคของประเทศ ผ่านรายงานข่าวต่างๆ เช่น สกู๊ปชีวิต ข่าวช่วยชาวบ้าน โดยป๋าแหงม-ศักดินา รักษ์อุดมการณ์ ด้วยลำแข้ง รายงานของคำรณ หว่างหวังศรี (ต่อมาทั้งสองคนย้ายไปทำรายการข่าวแนวเดิมทางไทยทีวีสีช่อง 3 ซึ่งในปัจจุบันคำรณก็ยังคงอยู่ที่ช่อง 3 แต่สำหรับศักดินาได้ย้ายไปอยู่ที่ไบรท์ทีวี) ตลอดจนช่วงสะเก็ดข่าว และภาพกีฬามันมันส์ในข่าวภาคค่ำ ซึ่งล้วนแต่มีเอกลักษณ์ของตนเอง ทั้งยังได้รับความนิยมจากผู้ชม
ตลอดระยะเวลาประมาณ 40 ปีที่ผ่านมา ฝ่ายข่าวของสถานีฯ เก็บรักษาและรวบรวมแฟ้มข่าวในประเทศ และแฟ้มภาพเคลื่อนไหว (วิดีโอ) ข่าวในประเทศ อันมีคุณค่าไว้เป็นจำนวนมาก มีระบบการจัดเก็บและดูแลรักษาอย่างถูกต้องตามมาตรฐาน จนมีการก่อตั้ง "ศูนย์ข้อมูลทางโทรทัศน์" ของสถานีฯ ขึ้นเพื่อให้บริการแฟ้มข่าว และแฟ้มภาพข่าวดังกล่าว แก่สถานีโทรทัศน์และสำนักข่าวต่างประเทศด้วย นอกจากนี้ ทางสถานีฯ ยังริเริ่มจัดตั้งศูนย์ข่าวภูมิภาคขึ้น โดยมีอุปกรณ์เทคโนโลยีอันทันสมัยครบครัน เพื่อรายงานข่าวสารและเหตุการณ์สำคัญต่างๆ ในแต่ละภูมิภาค เพื่อให้ผู้ชมทั่วประเทศรับชมได้พร้อมกัน ทั้งนี้ ตั้งแต่วันที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2553 ข่าวภาคค่ำทั้งสองช่วง เริ่มนำเสนอข่าวและใช้ฉากข่าวรูปแบบใหม่ ซึ่งผลิตขึ้นด้วยระบบเวอร์ชวลสตูดิโอ พร้อมทั้งเปลี่ยนไตเติลข่าวภาคต่างๆ, กราฟิกหัวข้อข่าว และข่าวแถบตัววิ่ง ส่วนจิงเกิลประกอบข่าวภาคค่ำ ยังคงเป็นเพลงเดิมซึ่งใช้มาตั้งแต่ พ.ศ. 2537
โดยทั้งฝ่ายข่าวส่วนกลาง และศูนย์ข่าวภูมิภาค ต่างประกอบไปด้วยผู้ประกาศข่าวซึ่งมีชื่อเสียงหลายคน เช่น จักรพันธุ์ ยมจินดา, ศันสนีย์ นาคพงศ์, พิษณุ นิลกลัด, ศศินา วิมุตตานนท์, จรณชัย ศัลยพงษ์, ศุภรัตน์ นาคบุญนำ, พิสิทธิ์ กีรติการกุล, นิลาวัณย์ พาณิชย์รุ่งเรือง, เอกชัย นพจินดา, วีรศักดิ์ นิลกลัด, ศรสวรรค์ ภู่วิจิตร, อดิสรณ์ พึ่งยา, สุฐิตา ปัญญายงค์, เกณฑ์สิทธิ์ กันธจันทร์, ช่อฟ้า เหล่าอารยะ, กฤษดา นวลมี, ภัทร จึงกานต์กุล, เหมือนฝัน ประสานพานิช, ศรีสุภางค์ ธรรมาวุธ, นารากร ติยายน, อนุวัต เฟื่องทองแดง, ศจี วงศ์อำไพ, ณัชฐพงศ์ มูฮำหมัด, ชัยอนันต์ ปันชู เป็นต้น[12] และผู้สื่อข่าวคุณภาพ ซึ่งรายงานข่าวต่างๆ ภายใต้แนวนโยบายเชิงวิสัยทัศน์ ในอันที่จะรายงานข่าวอย่างรวดเร็ว ฉับไว และเที่ยงตรง เป็นข่าวยอดนิยม มีเอกลักษณ์โดดเด่นเป็นของตนเอง ตลอดจนสะท้อนเรื่องราวหรือปัญหาต่างๆ จากมุมมองของประชาชนทั่วไป
อนึ่ง ช่วงเดือนตุลาคม ปี พ.ศ. 2532 โดยฝ่ายข่าวช่อง 7 สี ถือได้เป็นสถานีแห่งแรก ที่ริเริ่มการถ่ายทอดการรายงานความเคลื่อนไหวข้อมูลซื้อขายหลักทรัพย์ ในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย ผ่านการรายงานสดจากห้องค้าหลักทรัพย์ที่อาคารสินธร ถนนวิทยุ ตลอดเวลาทำการตลาดหลักทรัพย์ฯ และมีเชื้อเชิญนักวิเคราะห์หลักทรัพย์มาร่วมประเมินสถานการณ์ตลาดหุ้นด้วย
ละครโทรทัศน์
ช่อง 7 HD ถือเป็นผู้นำของการนำเสนอรายการละครโทรทัศน์ในประเทศไทย โดยเริ่มต้นด้วยการนำเสนอละครพื้นบ้านในช่วงเช้าวันสุดสัปดาห์ จนกระทั่งเปลี่ยนแปลงมาเป็น การนำบทประพันธ์ของนักเขียนชื่อดัง ตลอดจนบทละครที่เขียนขึ้นใหม่ มาสร้างเป็นละครเพื่อนำเสนอในช่วงเวลาไพรม์ไทม์ 20.30 น. ช่วงเย็นประมาณ 18.30 น. ภายหลังได้มีละครเยาวชนเพิ่มอีกในเวลา 18.00 น. และมีเวลาของละครซิตคอมในวันเสาร์-อาทิตย์ เวลา 09.00 น. และเวลา 13.00 น. นอกจากนี้ ก่อนออกอากาศละครภาคเย็นและภาคค่ำ ยังมีข้อความแสดงคำเตือนเรื่องลิขสิทธิ์ เป็นสถานีฯ แรกด้วย
การโฆษณา
รายการกีฬาและถ่ายทอดการแข่งขันกีฬา
ช่อง 7 HD ริเริ่มกระตุ้นให้ชาวไทย สนใจในกีฬาต่างๆ ด้วยการบุกเบิกถ่ายทอดสด และบันทึกการแข่งขันกีฬาที่สำคัญ ทั้งระดับชาติ และระดับนานาชาติ กล่าวคือ ฟุตบอลโลก, ฟุตบอลคอนเฟเดอเรชันส์, ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป, ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งเอเชีย, ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งอาเซียน, ฟุตบอลชิงแชมป์สโมสรโลก, ฟุตบอลยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก, ฟุตบอลยูฟ่าซูเปอร์คัพ, ฟุตบอลพรีเมียร์ลีก, ฟุตบอลเอฟเอคัพ, ฟุตบอลลีกคัพ, ฟุตบอลยุโรป, เทนนิสแกรนด์สแลม, เทนนิสมาสเตอร์ซีรีส์, เทนนิสเอทีพีทัวร์, เทนนิสดับเบิลยูทีเอทัวร์, กอล์ฟเมเจอร์, กอล์ฟยูเอสพีจีเอ, กอล์ฟแอลพีจีเอ, กอล์ฟไรเดอร์คัพ, มวยสากลชิงแชมป์โลก เป็นต้น[4]
แชนแนลเซเว่น บันเทิงเจ็ดสี
แชนแนลเซเว่น บันเทิงเจ็ดสี (English: Channel 7 Magazine) นิตยสารแบบรายเดือนจาก ช่อง 7 HD ภายใต้การดูแลของบริษัท มีเดีย สตูดิโอ จำกัด
ซึ่งฉบับปฐมฤกษ์ออกวางแผงเมื่อวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2558 โดยนิตยสารฉบับนี้ได้รวบรวมข่าวสาร เบื้องหลังกองละคร และบทสัมภาษณ์รวมถึงภาพถ่ายสวยๆ จากดาราในสังกัดช่อง 7 จนถึงปี 2560 ได้ยุติการผลิตลง
ก่อนหน้านั้นเมื่อปี พ.ศ. 2523 ทางช่อง 7 ได้เคยผลิตนิตยสารแนวเดียวกันออกมาจนถึงปี พ.ศ. 2539 จึงได้ยุติการผลิตไป
ดูเพิ่ม
รายชื่อละครโทรทัศน์ทางสถานีโทรทัศน์ช่อง 7 เอชดี
ข่าวช่อง 7 เอชดี
7 สีคอนเสิร์ต
บิ๊กซินีม่า
มวยไทย 7 สี
มิสแกรนด์ไทยแลนด์
ไทยซุปเปอร์โมเดลคอนเทสต์
มิสทีนไทยแลนด์
แชมป์กีฬา 7 สี
สถานีวิทยุโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3
สถานีวิทยุโทรทัศน์กองทัพบกช่อง 5
เอ็มคอตเอชดี
สถานีวิทยุโทรทัศน์แห่งประเทศไทย
สถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
on Facebook
ที่ยูทูบ
on Instagram
กองทัพบกช่อง 7
7
ช่อง 7
หมวดหมู่:โทรทัศน์ระบบดิจิทัลในประเทศไทย
|
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%8A%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%207%20%E0%B9%80%E0%B8%AD%E0%B8%8A%E0%B8%94%E0%B8%B5
|
{
"plaintext_start_byte": [
1,
954,
2247,
2547,
3142,
3451,
4379,
5746,
6088,
6951,
7723,
8300,
8933,
9803,
10757,
11210,
11319,
12145,
12418,
12733,
12949,
13351,
13551
],
"plaintext_end_byte": [
918,
2196,
2505,
3094,
3262,
4277,
5656,
6056,
6886,
7722,
8299,
8866,
9721,
10725,
11171,
11318,
12085,
12321,
12697,
12788,
13350,
13528,
13657
]
}
|
జడవల్లి గ్రామ విస్తీర్ణం ఎంత?
|
జడవల్లి
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
0
],
"minimal_answers_start_byte": [
456
],
"minimal_answers_end_byte": [
487
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
జడవల్లి, గుంటూరు జిల్లా, పొన్నూరు మండలానికి చెందిన గ్రామము. ఇది మండల కేంద్రమైన పొన్నూరు నుండి 10 కి. మీ. దూరంలో ఉంది. 2011 భారత జనగణన గణాంకాల ప్రకారం ఈ గ్రామం 187 ఇళ్లతో, 652 జనాభాతో 316 హెక్టార్లలో విస్తరించి ఉంది. గ్రామంలో మగవారి సంఖ్య 320, ఆడవారి సంఖ్య 332. షెడ్యూల్డ్ కులాల సంఖ్య 455 కాగా షెడ్యూల్డ్ తెగల సంఖ్య 43. గ్రామం యొక్క జనగణన లొకేషన్ కోడ్ 590368[1].పిన్ కోడ్: 522124.
గ్రామ చరిత్ర
ఆంధ్ర ప్రదేశ్ రాజధాని ప్రాంత అభివృద్ధి ప్రాధికార సంస్థ (సీఆర్‌డీఏ) పరిధిలోకి వస్తున్న మండలాలు, గ్రామాలను ప్రభుత్వం విడిగా గుర్తిస్తూ ఉత్తర్వులు జారీచేసింది. ప్రస్తుతం గుర్తించిన వాటిలోని చాలా గ్రామాలు వీజీటీఎం పరిధిలో ఉన్నాయి. గతంలో వీజీటీఎం పరిధిలో ఉన్న వాటితోపాటుగా ఇప్పుడు మరిన్ని కొన్ని గ్రామాలు చేరాయి. సీఆర్‌డీఏ పరిధిలోకి వచ్చే గుంటూరు, కృష్ణా జిల్లాల్లోని మండలాలు, గ్రామాలను గుర్తిస్తూ పురపాలక శాఖ ముఖ్య కార్యదర్శి ద్వారా ఉత్తర్వులు జారీ అయ్యాయి.[2]
భట్టిప్రోలు మండలం
భట్టిప్రోలు మండలం లోని శివంగులపాలెం, భట్టిప్రోలు, అద్దేపల్లి మరియు వెల్లటూరు గ్రామాలు ఉన్నాయి.
పొన్నూరు మండలం
పొన్నూరు మండలం లోని ఆరెమండ, ఉప్పరపాలెం, చింతలపూడి, జడవల్లి, జూపూడి, దండమూడి, దొప్పలపూడి, నండూరు, పచ్చలతాడిపర్రు, బ్రాహ్మణ కోడూరు, మన్నవ, మామిళ్లపల్లె, మునిపల్లె, వడ్డిముక్కల మరియు వెల్లలూరు గ్రామాలున్నాయి.
విద్యా సౌకర్యాలు
గ్రామంలో ప్రభుత్వ ప్రాథమిక పాఠశాల ఒకటి ఉంది.
బాలబడి, ప్రాథమికోన్నత పాఠశాల, మాధ్యమిక పాఠశాలలు పొన్నూరులో ఉన్నాయి.
సమీప జూనియర్ కళాశాల, ప్రభుత్వ ఆర్ట్స్ / సైన్స్ డిగ్రీ కళాశాల, ఇంజనీరింగ్ కళాశాల పొన్నూరులో ఉన్నాయి. సమీప వైద్య కళాశాల గుంటూరులోను, మేనేజిమెంటు కళాశాల, పాలీటెక్నిక్‌లు పొన్నూరులోనూ ఉన్నాయి. సమీప వృత్తి విద్యా శిక్షణ పాఠశాల, అనియత విద్యా కేంద్రం పొన్నూరులోను, దివ్యాంగుల ప్రత్యేక పాఠశాల గుంటూరు లోనూ ఉన్నాయి.
వైద్య సౌకర్యం
ప్రభుత్వ వైద్య సౌకర్యం
సమీప సామాజిక ఆరోగ్య కేంద్రం గ్రామం నుండి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. ప్రత్యామ్నాయ ఔషధ ఆసుపత్రి గ్రామం నుండి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. ప్రాథమిక ఆరోగ్య ఉప కేంద్రం గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉంది. డిస్పెన్సరీ, పశు వైద్యశాల, సంచార వైద్య శాల, కుటుంబ సంక్షేమ కేంద్రం గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి. ప్రాథమిక ఆరోగ్య కేంద్రం, మాతా శిశు సంరక్షణ కేంద్రం, టి. బి వైద్యశాల గ్రామం నుండి 10 కి.మీ. కంటే ఎక్కువ దూరంలో ఉన్నాయి. అలోపతి ఆసుపత్రి గ్రామం నుండి 10 కి.మీ. కంటే ఎక్కువ దూరంలో ఉంది.
ప్రైవేటు వైద్య సౌకర్యం
తాగు నీరు
బావుల నీరు గ్రామంలో అందుబాటులో ఉంది. తాగునీటి కోసం చేతిపంపులు, బోరుబావులు, కాలువలు, చెరువులు వంటి సౌకర్యాలేమీ లేవు.
పారిశుధ్యం
గ్రామంలో మురుగునీటి పారుదల వ్యవస్థ లేదు. మురుగునీటిని శుద్ధి ప్లాంట్‌లోకి పంపిస్తున్నారు. గ్రామంలో సంపూర్ణ పారిశుధ్య పథకం అమలవుతోంది. సామాజిక మరుగుదొడ్డి సౌకర్యం లేదు. ఇంటింటికీ తిరిగి వ్యర్థాలను సేకరించే వ్యవస్థ లేదు. సామాజిక బయోగ్యాస్ ఉత్పాదక వ్యవస్థ లేదు. చెత్తను వీధుల పక్కనే పారబోస్తారు.
సమాచార, రవాణా సౌకర్యాలు
పోస్టాఫీసు సౌకర్యం, సబ్ పోస్టాఫీసు సౌకర్యం, పోస్ట్ అండ్ టెలిగ్రాఫ్ ఆఫీసు గ్రామానికి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి. లాండ్ లైన్ టెలిఫోన్, పబ్లిక్ ఫోన్ ఆఫీసు, మొబైల్ ఫోన్ మొదలైన సౌకర్యాలు ఉన్నాయి. ఇంటర్నెట్ కెఫె / సామాన్య సేవా కేంద్రం, ప్రైవేటు కొరియర్ గ్రామానికి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి.
సమీప గ్రామాల నుండి ఆటో సౌకర్యం ఉంది. ప్రభుత్వ రవాణా సంస్థ బస్సు సౌకర్యం గ్రామానికి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. ప్రైవేటు బస్సు సౌకర్యం, రైల్వే స్టేషన్, ట్రాక్టరు సౌకర్యం మొదలైనవి గ్రామానికి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి.
ప్రధాన జిల్లా రహదారి, జిల్లా రహదారి గ్రామం గుండా పోతున్నాయి. రాష్ట్ర రహదారి గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉంది. జాతీయ రహదారి గ్రామం నుండి 10 కి.మీ.కి పైబడిన దూరంలో ఉంది. గ్రామంలో తారు రోడ్లు, కంకర రోడ్లు ఉన్నాయి.
మార్కెటింగు, బ్యాంకింగు
గ్రామంలో స్వయం సహాయక బృందం, పౌర సరఫరాల కేంద్రం ఉన్నాయి. వ్యవసాయ మార్కెటింగ్ సొసైటీ గ్రామం నుండి 5 కి.మీ. లోపు దూరంలో ఉంది. ఏటీఎమ్, వాణిజ్య బ్యాంకు, సహకార బ్యాంకు, వ్యవసాయ పరపతి సంఘం గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి. రోజువారీ మార్కెట్, వారం వారం సంత గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి.
ఆరోగ్యం, పోషణ, వినోద సౌకర్యాలు
గ్రామంలో అంగన్ వాడీ కేంద్రం, ఇతర పోషకాహార కేంద్రాలు ఉన్నాయి. గ్రామంలో వార్తాపత్రిక పంపిణీ జరుగుతుంది. అసెంబ్లీ పోలింగ్ స్టేషన్, జనన మరణాల నమోదు కార్యాలయం ఉన్నాయి. సమీకృత బాలల అభివృద్ధి పథకం, ఆశా కార్యకర్త, ఆటల మైదానం గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి. సినిమా హాలు, గ్రంథాలయం, పబ్లిక్ రీడింగ్ రూం గ్రామం నుండి 5 నుండి 10 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నాయి.
విద్యుత్తు
గ్రామంలో గృహావసరాల నిమిత్తం విద్యుత్ సరఫరా వ్యవస్థ ఉంది. రోజుకు 7 గంటల పాటు వ్యవసాయానికి, 18 గంటల పాటు వాణిజ్య అవసరాల కోసం కూడా విద్యుత్ సరఫరా చేస్తున్నారు.
భూమి వినియోగం
జడవల్లిలో భూ వినియోగం కింది విధంగా ఉంది:
వ్యవసాయేతర వినియోగంలో ఉన్న భూమి: 60 హెక్టార్లు
వ్యవసాయం సాగని, బంజరు భూమి: 26 హెక్టార్లు
తోటలు మొదలైనవి సాగవుతున్న భూమి: 4 హెక్టార్లు
వ్యవసాయం చేయదగ్గ బంజరు భూమి: 2 హెక్టార్లు
బంజరు భూమి: 2 హెక్టార్లు
నికరంగా విత్తిన భూమి: 220 హెక్టార్లు
వివిధ వనరుల నుండి సాగునీరు లభిస్తున్న భూమి: 222 హెక్టార్లు
నీటిపారుదల సౌకర్యాలు
జడవల్లిలో వ్యవసాయానికి నీటి సరఫరా కింది వనరుల ద్వారా జరుగుతోంది.
కాలువలు: 222 హెక్టార్లు
గ్రామ పంచాయతీ
2013 జూలైలో ఈ గ్రామ పంచాయతీకి నిర్వహించిన ఎన్నికలలో శ్రీమతి జిల్లిపోగు శ్రీవాణి, సర్పంచిగా ఎన్నికైనారు. [2]
ప్రధాన పంటలు
వరి, అపరాలు, కాయగూరలు
ప్రధాన వృత్తులు
వ్యవసాయం, వ్యవసాయాధారిత వృత్తులు
గణాంకాలు
2001 వ.సంవత్సరం జనాభా లెక్కల ప్రకారం గ్రామ జనాభా 626.[3] ఇందులోపురుషుల సంఖ్య 294, స్త్రీల సంఖ్య 332,గ్రామంలో నివాసగృహాలు 185 ఉన్నాయి.గ్రామ విస్తీర్ణం 316 హెక్టారులు.
జనాభా (2011) - మొత్తం 652 - పురుషుల సంఖ్య 320 - స్త్రీల సంఖ్య 332 - గృహాల సంఖ్య 187
మూలాలు
వర్గం:ఆంధ్ర ప్రదేశ్ సీఆర్‌డీఏ గ్రామాలు
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%9C%E0%B0%A1%E0%B0%B5%E0%B0%B2%E0%B1%8D%E0%B0%B2%E0%B0%BF
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
105
],
"plaintext_end_byte": [
104,
805
]
}
|
గూఢచారి చిత్ర దర్శకుడు ఎవరు?
|
గూఢచారి
|
telugu
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
గూఢచారి పేరుతో వచ్చిన తెలుగు సినిమాలు:
గూఢచారి నెం.1 1983 తెలుగు సినిమా.
గూఢచారి 003 1971 తెలుగు సినిమా.
గూఢచారి 115 1971 తెలుగు సినిమా.
జాక్పాట్లో గూఢచారి 1970 తెలుగు సినిమా.
భలే గూఢచారి 1969 తెలుగు సినిమా.
గూఢచారి 117 1989 తెలుగు సినిమా.
గూఢచారి 116 1966 తెలుగు సినిమా.
యమలోకపు గూఢచారి 1970 తెలుగు సినిమా.
రహస్య గూఢచారి 1981 తెలుగు సినిమా.
|
https://te.wikipedia.org/wiki/%E0%B0%97%E0%B1%82%E0%B0%A2%E0%B0%9A%E0%B0%BE%E0%B0%B0%E0%B0%BF
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
974,
1465,
2509,
3899,
6302,
7184,
8384,
10305,
11783,
14652,
15694,
17933,
20093,
20208,
21533,
21638,
21771,
23150,
24019,
25751,
28927,
31642,
35000,
36190,
37590,
39418,
40334,
42988,
44836,
45737,
47698,
49644,
51045,
51938,
52735,
54963,
56108,
58071,
59871,
60825,
62797,
63242,
64632,
65525,
66727,
70355,
73322,
75626,
77908,
78710,
80433,
83286,
84434,
86387,
87902,
87972
],
"plaintext_end_byte": [
973,
1464,
2508,
3868,
6301,
7155,
8383,
10304,
11782,
14598,
15693,
17905,
20071,
20207,
21532,
21637,
21770,
23149,
24003,
25750,
28926,
31641,
34999,
36189,
37589,
39417,
40312,
42987,
44835,
45736,
47697,
49643,
51044,
51937,
52720,
54962,
56050,
58070,
59870,
60824,
62796,
63199,
64631,
65524,
66726,
70354,
73321,
75625,
77907,
78709,
80395,
83285,
84394,
86386,
87843,
87967,
88797
]
}
|
Сколько копий игры Final Fantasy XIII было продано в мире на 2018?
|
Final Fantasy XII
|
russian
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
— японская ролевая игра для приставки PlayStation 2, разработанная и выпущенная компанией Square Enix в 2006 году. Представляет собой двенадцатую номерную часть серии Final Fantasy и включает множество нововведений: возможность свободно перемещать игровых персонажей по полю боя, систему гамбитов, служащую для программирования поведения игровых персонажей, управляемых искусственным интеллектом, а также так называемую «Доску лицензий», с помощью которой герои получают новые способности и возможность пользоваться различными видами оружия.
Разработка велась с 2001 года под руководством геймдизайнера Ясуми Мацуно, известного по играм серии Ogre Battle, а также по Final Fantasy Tactics и Vagrant Story, но из-за проблем со здоровьем через некоторое время он вынужден был оставить проект, и место руководителя занял Хироси Минагава.
Как и другие игры серии, двенадцатая часть не имеет сюжетной связи с предыдущими частями. Действие Final Fantasy XII происходит в вымышленном фэнтезийном мире Ивалис, где воинственная империя Аркадия вторгается в небольшое королевство Далмаску. Спустя два года после поражения и оккупации Далмаски юный вор и искатель приключений Ваан пробирается в королевский дворец и встречает там принцессу Аше, законную наследницу престола, которую считали умершей. Вместе с другими неожиданными союзниками они ищут способ избавиться от тирании Аркадии, путешествуя по землям Ивалиса.
Final Fantasy XII получила положительные отзывы от игровой прессы во всём мире и ряд наград в разных категориях, а многие авторитетные издания назвали её лучшей игрой года. К 2009 году мировые продажи превысили 6 миллионов копий, причём 40 % тиража приходится на Японию[1]. В 2007 году вышла дополненная международная версия с подзаголовком International Zodiac Job System, содержащая новую систему развития персонажей и ряд других изменений; эта версия игры не издавалась за пределами восточноазиатского региона. В том же 2007 году для карманной платформы Nintendo DS было выпущено своеобразное продолжение — тактическая ролевая игра Final Fantasy XII: Revenant Wings. Обновленное издание Final Fantasy XII с подзаголовком The Zodiac Age было выпущено в 2017 году для PlayStation 4[2][3] и в 2018 году для Microsoft Windows[4][5].
Игровой процесс
В Final Fantasy XII игрок управляет группой из трёх персонажей, которые путешествуют по игровому миру, сражаются с различными противниками и взаимодействуют с неигровыми персонажами; управление производится от третьего лица. В отличие от предыдущих частей серии, игрок может вращать камеру на 360° с помощью правого аналогового джойстика[6]. В городах игрок управляет только главным героем Вааном и видит только его. В подземельях за ним следуют и принимают участие в сражениях ещё два спутника. Ими управляет либо искусственный интеллект, либо игрок самостоятельно назначает для них команды. В предыдущих играх серии существовала карта мира, на которой были схематично представлены элементы ландшафта, локации и уменьшенная копия главного героя; с помощью такой карты можно было быстро перемещаться между локациями. В Final Fantasy XII такой карты нет — локации связаны между собой, и игрок может перемещаться по ним пешком, на чокобо или на воздушном корабле[7]. Игрок может сохранить свой прогресс на карту памяти с помощью специальных кристаллов сохранения; некоторые из этих кристаллов также могут предоставлять функцию телепортации. Телепортироваться можно к любому другому найденному кристаллу, поддерживающему данную функцию[8]. В главном меню можно найти бестиарий, который кратко описывает встреченных монстров[9].
Валюта в игре называется гил(ギル,гиру). Система заработка денег была изменена: после победы над монстрами персонажи обычно находят не монеты, а трофеи, которые затем можно продать в магазинах[10]. Кроме того, чем больше однотипных монстров игрок побеждает подряд, тем более дорогие трофеи он получает[11]. Если игрок продаст в магазине достаточно много трофеев, откроется опция «базар» — это даёт возможность покупать предметы со скидкой или приобретать редкие вещи[10].
Боевая система
В отличие от предыдущих игр серии, в которых сражение происходило в пошаговом режиме, битвы в Final Fantasy XII происходят в реальном времени, кроме того, участники сражения не переносятся на отдельное поле битвы — эта система называется «Active Dimension Battle» (ADB). Однако для назначения команд персонажам используются специальные меню, и сражение приостанавливается, пока игрок назначает команды[12]. Команды могут быть назначены любому из сражающихся членов отряда; однако в игре также присутствует такой тип персонажа, как «гость», которым управляет только искусственный интеллект[13]. В число команд входят: «Атака», «Магия и техники», «Мгла», «Гамбиты» и «Предметы».
В новой системе сражения также отсутствует механизм случайных встреч — враги видны на карте, и игрок всегда (за исключением особых случаев, определённых сюжетом) может избежать сражения с ними. Сражение начинается, когда отряд подходит достаточно близко к агрессивному монстру или если отряд атакует неагрессивного врага[12]. Когда участники сражения выполняют какое-либо действие, на экране появляются линии, соединяющие исполнителя и его цель; цвет линии указывает на тип выполняемого действия[14]. В отряде может присутствовать не более трёх персонажей, но игрок имеет возможность менять участников в любой момент времени, за исключением случаев, когда персонаж является целью исполняемого действия; убитых персонажей также можно заменять. Так как в начале сражения отряд не переносится на отдельное поле битвы, традиционная победная сцена также отсутствует. Исключение составляет победа над боссом: игрок увидит персонажей, исполняющих победные жесты, и надпись «Congratulations» (Russian: Поздравляем); победная музыка взята из предыдущих игр серии[15].
К другим нововведениям относится система гамбитов: с её помощью игрок может заранее определять действия персонажей в сражении при возникновении определённых условий[16]. Каждый гамбит состоит из трёх частей: цель, действие и приоритет. Целью является дружественный или вражеский персонаж; в цели также указывается условие выполнения действия. Например, цель «Союзник: HP < 70 %» означает, что действие будет применяться к членам отряда, уровень здоровья которых опускается ниже 70 %. Действием является команда, которую необходимо выполнить. Приоритет определяет, какой из гамбитов следует исполнять первым, если срабатывает сразу несколько. С помощью этой системы персонажи могут сражаться автоматически, однако игрок всегда может самостоятельно назначить команду, и она будет иметь наивысший приоритет[16].
В Final Fantasy XII присутствует энергия, которая называется «Мгла», — с её помощью можно призывать существ и выполнять специальные приёмы. Призываемые существа называются Эсперы; Эспера можно призывать только после того, как он был подчинён, а для этого требуется победить его в сражении[17]. Как и в Final Fantasy X, призванные существа становятся активными участниками сражения[17] (в предыдущих играх серии они выполняли только одну атаку, которая сопровождалась небольшой видеовставкой). Однако, в отличие от Final Fantasy X, игрок не может назначать команды Эсперам — они действуют согласно заранее предопределённым гамбитам, которые нельзя просматривать или менять[17]. Персонаж, призвавший Эспера, также продолжает участие в сражении — он может атаковать и использовать магию[17]. Эспер покинет поле битвы, если призвавший его герой погибнет, время жизни призванного существа истечёт, он исполнит свою специальную атаку или игрок самостоятельно прикажет ему выйти из сражения[17].
Специальные атаки персонажей в Final Fantasy XII называются «Quickening»; система специальных ударов также является уникальной[18]. Персонажи изучают новые специальные атаки, открывая определённые клетки на Доске лицензий[18]. Каждый герой может изучить не более трёх специальных атак — у каждого персонажа они индивидуальны[18]. Герои могут комбинировать свои специальные удары — для этого игроку требуется вовремя нажимать определённые кнопки контроллера. Если игрок сможет скомбинировать достаточно много специальных атак, после их исполнения будет выполнен завершающий удар[18].
Система развития персонажей
Как и во многих других ролевых компьютерных играх, персонажи получают очки опыта после победы над противниками; после накопления определённого количества опыта персонаж получает новый уровень развития. С каждым новым уровнем характеристики персонажа автоматически повышаются[19]. К характеристикам относятся: максимальное количество очков жизни (которые определяют, какое количество урона персонаж сможет выдержать до того, как погибнет), сила (которая определяет наносимый персонажем физический урон), магия (определяющая урон, наносимый заклинаниями) и другие[19].
Помимо получения новых уровней, персонажи могут повышать свои характеристики и изучать новые способности с помощью Доски лицензий. Доска лицензий представляет собой набор клеток (напоминая внешним видом шахматную доску); каждая клетка содержит одну «лицензию»[20]. Доска разделена на две части, в верхней находятся лицензии магии, техник, аксессуаров (право на ношение определённого предмета, дающего дополнительные возможности), а также лицензии прироста (которые дают постоянный бонус к характеристикам персонажа или дают ему дополнительные пассивные способности). В нижней части доски находятся лицензии оружия и брони[21]. Таким образом, для того чтобы использовать определённое заклинание, навык или носить определённое снаряжение, персонаж сначала должен получить соответствующую лицензию. Для открытия лицензий требуются специальные очки лицензий, которые зарабатываются путём победы в сражениях вместе с очками опыта[20]. Как и в Final Fantasy X, любой персонаж может получить любую лицензию (таким образом, каждый герой может носить любую экипировку и изучать любые заклинания) — исключение составляют лицензии специальных ударов и Эсперов, которые могут быть активированы только одним персонажем[22].
Сюжет
Сеттинг
События Final Fantasy XII разворачиваются в вымышленной вселенной Ивалис во времена, когда «магия была обычным делом», а «воздушные корабли бороздили небеса». В те времена в колдовстве широко использовался магицит — обогащённый магией минерал[23]. Также этот минерал использовался для функционирования воздушных кораблей — популярного средства передвижения[24]. Ивалис разделён на три континента[25]: Ордалия, Валендия и Кервон[6]. Ордалия находится в западной части Ивалиса; на этом континенте среди обширных равнин располагается Империя Розаррия. На западе континента находится пустыня — это ничейные земли, так сильно заполненные Мглой (эфирная форма магицита), что над ними не могут летать корабли[26]. На континенте Валендия преобладают буйно цветущие равнины; здесь находится Империя Аркадия[27]. В центре сюжета — Далмаска, небольшое королевство, расположенное между двумя империями. Далмаска находится на полуострове континента Ордалия и окружена пустынями; здесь преобладает умеренный климат[28]. Во время событий игры в Ивалисе назревает война между Розаррией и Аркадией. За два года до этого Аркадия оккупирует Далмаску, оказавшуюся зажатой между двумя империями.
Персонажи
В Final Fantasy XII присутствуют шесть основных игровых персонажей[29]:
Ваан — сирота из Рабанастра, мечтающий стать воздушным пиратом.
Пенело — подруга Ваана, сопровождающая его в путешествии и считающая своим долгом приглядывать за ним.
Ашелия Б’наргин Далмаска (или просто Аше) — целеустремлённая принцесса королевства Далмаска, дочь последнего короля, вдова принца Раслера.
Баш фон Ронзенбург (или просто Баш) — капитан рыцарей Далмаски, выходец из республики Ландис. Был ошибочно обвинён в убийстве последнего короля Далмаски.
Балтьер — галантный воздушный пират, владеющий кораблём «Штраль», родной сын доктора Сидольфуса Демена Бунанзы.
Фран — подруга Балтьера и штурман «Штраля», представительница лесного народа виер(ヴィエラ), оставившая своих сородичей ради жизни в мире людей.
Один персонаж доступен в кратком обучающем прологе игры:
Рекс — старший брат Ваана, один из новобранцев Ордена рыцарей Далмаски.
Империя Аркадия управляется правящей семьёй Солидор, которую возглавляет император Грамис[30]. В семью также входят братья Вейн Карудас Солидор и Ларса Ферринас Солидор. Первый является главным антагонистом игры; второй пытается остановить войну и на время присоединяется к отряду игрока. Судьи, хранители закона Аркадии[30], защищают членов Правящего Дома Солидор и исполняют их приказы. Судья Габрант, настоящее имя Ной фон Ронзенбург, занимает должность Судьи Аркадии и является братом-близнецом Баша. Доктор Сид, полное имя Сидольфус Демен Бунанза, из Аркадии занимается исследованием и производством нефицита в лабораторных условиях. Изначально нефицит встречался только в природных условиях и представлял собой магицит, впитавший в себя Мглу[30].
Капитан Ордена рыцарей Восслер, полное имя Восслер Йорк Азелас, — друг Баша — и маркиз Халим Ондор IV, правитель города Бужерба, входят в Сопротивление против Аркадии; Ондор также является закадровым рассказчиком. В Сопротивление также входят воздушный пират Реддас, настоящее имя Форис Зект, и Аль-Сид Маргрейс, принц империи Розаррия[30]. Легенды игрового мира Final Fantasy XII связаны с именем Верховного Короля Рейтволла, человека, который когда-то правил всем Ивалисом.
История
Final Fantasy XII открывается продолжительным видеороликом, показывающим предшествующие началу игры события. В Рабанастре, столице королевства Далмаска, венчаются принцесса Аше и наследник трона Набрадии, принц Раслер; Баш фон Ронзенбург доставляет во дворец вести о падении Набрадии и выдвижении войск Империи Аркадия к границам Далмаски. В битве за крепость Налбину принц Раслер погибает. Король Далмаски Раминас отправляется в Налбину для подписания мирного договора, где попадает в ловушку. В обучающем прологе, в котором игрок управляет одним из рыцарей Далмаски по имени Рекс, описывается попытка рыцарей Далмаски под началом Баша проникнуть в Налбину. В итоге отряд оказывается разбит, а Рекс видит, как Баш убивает короля Раминаса и других рыцарей; сам Рекс погибает от ран. Затем рассказчик за кадром — маркиз Ондор — описывает дальнейшие события: Аркадия оккупировала Далмаску, капитан Баш был казнён, а принцесса Аше покончила с собой[31].
Действие продолжается два года спустя; в центре сюжета оказывается младший брат Рекса — Ваан, беспризорник, занимающийся воровством на улицах оккупированной столицы Далмаски — Рабанастра. Несмотря на предостережения его подруги Пенело, Ваан проникает в королевский дворец во время торжественного приёма по случаю назначения консулом Вейна Солидора. Во дворце Ваан случайно встречает Балтьера и Фран — воздушных пиратов. Они охотятся за магицитом, который Ваан украл из королевской сокровищницы незадолго до этого. В это же время дворец атакуют силы Сопротивления Далмаски, и воры пытаются бежать через канализационную систему. Здесь они встречают лидера Сопротивления — Амалию. В результате солдаты Аркадии ловят Ваана, Балтьера и Фран и отправляют их в тюрьму в подземелья Налбины. Здесь они встречают Баша, также заточённого в тюрьму, но живого. Вместе четырём заключённым удаётся бежать; Баш пытается убедить своих спутников, что на самом деле короля убил его брат-близнец Габрант. Сначала Ваан относится скептически к этому заявлению, но затем решает поверить Башу[32]. Героям удаётся добраться до города Бужерба, где охотник за головами Ба’Гамнан, преследующий Балтьера, похищает Пенело — он ошибочно решает, что она связана с воздушным пиратом. Отправившись на помощь Пенело, путешественники встречают молодого человека, который представляется как Ламонт, — впоследствии выясняется, что на самом деле это Ларса Солидор, брат Вейна и младший сын императора Аркадии[33]. Герои спасают Пенело, а затем им удаётся добиться встречи с правителем Бужербы маркизом Ондором, который отдаёт их в руки имперцев; таким образом отряд попадает на аркадийский воздушный корабль «Левиафан», которым командует императорский Судья Гис.
На «Левиафане» герои снова встречают Амалию — выясняется, что это принцесса Аше, наследница трона Далмаски[34]. Гис забирает магицит, похищенный Вааном, и отправляет его в Аркадию — оказывается, что это легендарный артефакт королевской семьи Далмаски, называющийся Осколок Заката. С помощью проникшего на корабль Восслера друзьям удаётся победить Гиса, сбежать с корабля и вернуться в Бужербу. Однако без Осколка Заката, который забрал Гис, Аше не может подтвердить своё истинное происхождение, и маркиз Ондор предлагает Аше остаться в Бужербе инкогнито[35]. Однако Аше сбегает из Бужербы; она решает отправиться в гробницу её далёкого предка Верховного Короля Рейтволла, где хранится другой артефакт — Осколок Рассвета, который также мог бы подтвердить её происхождение[36]. Отряду удаётся найти артефакт в гробнице, но их настигает Судья Гис и забирает себе Осколок Рассвета. Однако он пытается проводить эксперименты с артефактом, и в результате происходит мощный взрыв, который уничтожает корабль; Аше и её спутники в последнее мгновение успевают спастись, забрав потерявший магическую силу Осколок Рассвета. Затем они встречают Ларсу, который пытается заключить перемирие между Далмаской и Аркадией. Сначала Аше противится этому, но затем Ларса убеждает её попытаться достигнуть мира для спасения Далмаски. В результате она со своими друзьями отправляется с доказательством своего происхождения к Великому Кильтию Анастасису — он имеет полномочия сделать её королевой[37].
Путешественники выясняют, что многие влиятельные люди также надеются предотвратить войну[38]. Ларса пытается проникнуть в планы Вейна по применению нефицита (магицита, впитавшего Мглу) в военных целях[39]. Ларса также связался с Аль-Сидом Маргрейсом, членом правящей семьи Розаррии, чтобы убедить две империи остановить войну. Согласно его плану, они объявят, что Аше стала королевой Далмаски, и попытаются убедить императора Аркадии Грамиса прекратить военные действия. Однако план проваливается, когда императора убивают. Вейн, получивший трон по наследству, возлагает вину на Сенат и его председателя Грегорота[40][41]. По совету Анастасиса герои отправляются в Святилище Мириам за другим артефактом Рейтволла — Мечом Королей, который способен уничтожать нефицит. Однако, пока отряд находился в Святилище, Судья Берган убивает Анастасиса и отправляет принца Ларсу обратно в Аркадию. Путешественники возвращаются и убивают Бергана, но не успевают спасти Анастасиса. Здесь же они встречают Аль-Сида, который советует им отправиться в город Аркадес, столицу Аркадии, но для этого им предстоит проделать большой путь пешком. В Аркадесе им следует проникнуть в лабораторию Драклор, где доктор Сид ставит эксперименты над нефицитом и занимается его производством. В результате отряд нападает на Сида, но ему удаётся скрыться, при этом он упоминает, что отправляется в Гирувеган[42], место, где по легенде находится колоссальный кристалл нерукотворного нефицита — Солнечный Кристалл[43]. Отряд достигает Гирувегана, но Аше в одиночестве встречается с создателями Солнечного Кристалла — бессмертными Оккуриями(オキューリア,Окю:риа), бестелесными духами; они пытаются управлять ходом истории через избранных героев, таких как Рейтволл в прошлом и Аше теперь. Они вручают Аше Меч Договора, чтобы отрубить от Кристалла новые осколки нефицита[44].
Во внутриигровом видео игрок видит, что доктору Сиду в его исследованиях нефицита помогала Венат, отступница из народа Оккурий. Она объединилась с Сидом и Вейном, затмив их рассудок, чтобы вернуть «бразды правления историей в руки людей»[45][46]. Вейн собирается стать новым Верховным Королём и с помощью произведённого нефицита завоевать весь Ивалис[45]. Сид, который оказывается отцом Балтьера, был полностью поглощён своими исследованиями мощи нефицита после визита в Гирувеган и встречи с Венат[47]. Военная кампания, приведшая к оккупации Далмаски и уничтожению города Набудиса, была предпринята для овладения и изучения нерукотворного нефицита[48].
Аше приходится выбирать: последовать совету Оккурий и взять осколки Солнечного Кристалла, чтобы свершить свою месть, либо уничтожить Кристалл и положить конец власти Оккурий над историей. Аше, ещё ни на что не решившись, вместе со своими спутниками и присоединившимся к ним пиратом Реддасом отправляется на маяк Фарос, где находится Солнечный Кристалл. На вершине башни они встречают Габранта[49], который признаётся в убийстве короля Раминаса, чтобы пробудить ненависть Аше[50]. Отряду удаётся победить Габранта; затем появляется Сид и также атакует путешественников, но проигрывает сражение. Перед смертью Сид использует осколки нефицита, чтобы пробудить истинную мощь Солнечного Кристалла. Реддас жертвует собой, чтобы уничтожить его, пронзая Мечом Договора[51].
От Аль-Сида Аше узнаёт, что в Рабанастре вот-вот начнётся война между Аркадией и Сопротивлением под руководством маркиза Ондора. Огромная Воздушная крепость «Бахамут» с мощным вооружением, поглотившая энергию Солнечного Кристалла, высвобожденную после его уничтожения, летает над городом. Аше и её спутники с помощью Сопротивления проникают на «Бахамут» и вступают в бой с Габрантом. Он потрясён преданностью Баша после всего, что с ним произошло[52]. Отряд находит Вейна и Ларсу — они спорят, и Ларса осуждает жажду мощи Вейна[53]. В результате Ларса и Габрант присоединяются к героям и атакуют Вейна и Венат. Вейн проигрывает бой, и Аше объявляет о завершении войны[54], а Ларса принимает командование над имперской армией и прекращает военные действия[55]. Отряд покидает «Бахамут», лишившийся энергии нефицита и грозящий упасть на город, но на борту остаются Балтьер и Фран, чтобы попытаться увести летающую крепость подальше от Рабанастра. Связь с ними теряется, и об их судьбе никто ничего не знает.
В следующем году Аше официально становится королевой Далмаски, Баш занимает должность Судьи вместо Габранта, который погиб в сражении с Вейном, и становится охранником Ларсы, нового императора Аркадии. Ваан приобретает собственный корабль и путешествует вместе с Пенело. Балтьер и Фран выжили после крушения «Бахамута»; они чинят свой корабль и отправляются в город Бервению. Игра завершается тем, что Ваан и Пенело отправляются вслед за ними, таким образом начиная новое путешествие[56].
Разработка
Разработка Final Fantasy XII началась в 2001 году[57]. Ясуми Мацуно (в прошлом режиссёр Final Fantasy Tactics и Vagrant Story), который изначально исполнял роль сценариста, продюсера и режиссёра игры (совместно с Хироюки Ито), был вынужден отказаться от участия в проекте ввиду проблем со здоровьем[58][59]. Его место занял Хироси Минагава, а Акитоси Кавадзу, наиболее известный по серии игр SaGa, стал исполнительным продюсером[60][61]. Хиронобу Сакагути, создатель серии Final Fantasy, на демонстрации демо-версии игры сказал, что эта игра — «настоящая Final Fantasy», но был так расстроен уходом Мацуно, что даже не стал проходить Final Fantasy XII дальше вступления, когда она появилась в продаже[62]. Как пояснил сам Сакагути: «Я поиграл совсем немного. Нельзя же чего-то ожидать от игры, когда Ясуми Мацуно, ключевая фигура команды, уходит посередине разработки»[63]. По мнению обозревателя журнала «Страна игр», события первых часов игры, к созданию которых приложил руку Мацуно, значительно отличаются от последующих. Он пишет, что в начале Final Fantasy XII присутствует множество мини-игр, непосредственно связанных с основной сюжетной линией: «…нужно отвлекать караулящих дворцовую сокровищницу солдат… драться на кулаках в тюремной арене… поспешно отбивать мимиков от электроцепей»; далее по игре таких квестов встречается существенно меньше. Он также отмечает насыщенность игровых сцен в первые часы: «Зачастую парочкой коротких реплик персонажи описывают важный сюжетный ход, оставшийся за кадром»[63].
Разработчики изначально решили отказаться от системы случайных встреч и разработать новую концепцию[64]. В результате была создана система сражения Active Dimension Battle, которая позволяет игрокам обследовать подземелья и мгновенно вступать в битву (сражения не происходят на отдельном экране). На начальной стадии работы также была предложена концепция гамбитов, которая дополняла бы новую систему[64]. Хироси Томомацу, дизайнер системы сражения, в одном из интервью пояснил, что, изначально будучи сложной в освоении и настройке, боевая система плавно превратилась в гораздо более гибкую — её внедрили в финальную версию игры[65]. Хироюки Ито сказал, что идею системы гамбитов он почерпнул из американского футбола, где каждый член команды имеет свою задачу в зависимости от имеющихся условий и желаемого результата. Говоря о системе лицензий, он объяснил, что необходимость получения «лицензий» для выполнения определённых действий является логичной для жёсткой социальный структуры Аркадии, где правят Судьи[64].
Минагава сказал, что на ранних этапах разработки в игру планировалось внедрить множество новых идей и возможностей, но затем по мере развития проекта от них приходилось отказываться по различным причинам, например, из-за аппаратных ограничений. В частности, планировалось внедрить возможность играть вдвоём (мультиплеер) и возможность нанимать неигровых персонажей для охоты на монстров. Однако стадия разработки заняла больше времени, чем ожидалось, и от этих идей пришлось отказаться[66].
При создании дизайна разработчики ориентировались на средневековые средиземноморские страны — в частности, этот стиль прослеживается в архитектуре Ивалиса[67]. Команда дизайнеров посетила Турцию, культура которой также повлияла на атмосферу игрового мира[68]. Кроме того, разработчики ориентировались на архитектуру и стиль Индии, Нью-Йорка и других мест[68][69]. Некоторые слова и фразы, которые говорят жители города Бужерба, заимствованы из санскрита. Так, слова «svagatam» (Russian: добро пожаловать) и «parijanah» (Russian: проводник) есть в санскрите. Хидэо Минаба, разработчик и художественный руководитель (совместно с Исаму Камикокурё), говорил, что разработчики пытались также внедрить элементы арабской культуры в дизайн игры[70]. Одна из основных тем игры — война, и разработчики утверждали, что при создании сцен сражений в видеороликах они ориентировались на Древний Рим[69]. В одном из интервью журналист заметил, что некоторые фанаты отмечали влияние «Звёздных войн» на Final Fantasy XII. Минаба ответил, что хотя и является фанатом этой серии, он не думал о ней, разрабатывая дизайн[68].
Изначально планировалось, что главным героем будет Баш, но после создания Ваана и Пенело основной акцент был сделан на них[71]. Разработчики пояснили, что в их прошлой игре, Vagrant Story, в качестве главного героя выступал «могучий мужчина в расцвете сил». Однако он оказался непопулярен, и в Final Fantasy XII было решено перейти от «большого и сильного» протагониста к более молодому и изящному, особенно принимая в учёт целевую аудиторию. После того как на роль актёра озвучивания был приглашён (его также использовали для анимации Ваана методом захвата движения), играющий в японских телесериалах, Ваан стал менее женоподобным и более «активным, оптимистичным и позитивным»[71][72]. Некоторые обозреватели отметили, что персонажи, созданные главным дизайнером и Акихико Ёсидой, похожи на тех, которые создавал Тэцуя Номура, работавший над предыдущими играми серии. Ёсида посчитал, что это сходство обусловлено цветовой гаммой, которую использовали оба художника при отрисовке персонажей[72]. Дизайнеры отмечали, что нечеловеческие расы играют немаловажную роль в Final Fantasy XII[68].
В процессе локализации , ранее работавший над Vagrant Story и Final Fantasy X, исполнял роль продюсера и переводчика[73]. Смит старался сохранить смысл оригинального сюжета, написанного Дайсукэ Ватанабэ и Мива Сёдой, при этом он использовал различные диалекты английского языка в тех местах, где изначально в сценарии фигурировали диалекты японского[74][75]. Он также хотел, чтобы приглашённые актёры озвучивания, имеющие опыт работы в театре, прочитали свой текст с максимальным выражением[75]. Также команда локализаторов внедрила поддержку широкоэкранных дисплеев с отношением сторон 16:9 и вернула некоторые видеоролики, которые были вырезаны из японской версии по политическим мотивам, для того, чтобы организация CERO поставила игре рейтинг «All Ages» (Russian: Для всех возрастов)[76][77].
15 ноября 2005 года в Северной Америке состоялся релиз Dragon Quest VIII: Journey of the Cursed King; к игре также прилагалась демонстрационная версия Final Fantasy XII[78]. Фанаты могли ознакомиться с демо-версией игры ещё 11 октября 2006 года на выставке DigitalLife в Нью-Йорке — Square Enix назвала это событие «Final Fantasy XII Gamer’s Day» ()[79]. Также Square Enix устроила конкурс на лучший косплей главных героев Final Fantasy XII. Участники конкурса должны были прислать три фотографии своего костюма; главным призом было участие в Final Fantasy XII Gamer’s Day[80].
30 июля 2008 года Final Fantasy XII попала в книгу рекордов Гиннесса как самая долго разрабатывающаяся видеоигра. В описании рекорда указано, что разработка заняла в общей сложности 5 лет (с 2001 по 2006)[81]. На конференции в марте 2009 года, проводимой Массачусетским технологическим институтом, Хироси Минагава рассказал, что на стадии разработки больше всего времени ушло на написание специальных утилит, с помощью которых создавалась игра[82].
Музыка
Бо́льшую часть музыкального сопровождения к игре написал композитор Хитоси Сакимото; кроме того, семь музыкальных треков созданы , и ещё два — . Все три композитора ранее работали с директором и продюсером игры Ясуми Мацуно в компании . Хитоси Сакимото также занимался созданием музыки для других игр Мацуно, а также для игр, имеющих отношение ко вселенной Ивалиса, — Vagrant Story, Final Fantasy Tactics и Final Fantasy Tactics Advance. Первоначально написание музыки было предложено Нобуо Уэмацу, бессменному композитору всех предыдущих номерных игр серии Final Fantasy. Однако он уволился из Square Enix в 2004 году и участвовал в написании только главной темы в качестве композитора-фрилансера[83]. Хитоси Сакимото было сложно писать музыку, похожую на творения Уэмацу, поэтому он решил создать уникальный саундтрек в собственном стиле[84][85]. Главную тему «Kiss Me Good-Bye» исполнила японская поп-певица Анджела Аки на японском и английском языках[86]. Уэмацу отметил игру Аки на клавишных, а её манера пения напомнила ему Элтона Джона, его кумира детства, — это в значительной мере повлияло на его выбор[87]. Помимо главной песни, скрипач участвовал в создании, аранжировке и исполнении главной инструментальной темы — Symphonic Poem «Hope» — совместно с Юдзи Ториямой[88].
1 и 15 марта 2006 года были выпущены два промо-саундтрека, Symphonic Poem «Hope» и The Best of the Final Fantasy XII Soundtrack. В последнем содержится музыка из трейлера, которая была исполнена Таро Хакасэ, включая Symphonic Poem «Hope»[89]. Оригинальный саундтрек был издан в Японии 31 мая 2006 года[90]. Он записан на 4 компакт-дисках и состоит из 100 звуковых дорожек, включая промо-саундтреки[91]. Сингл «Kiss Me Good-Bye» был выпущен 15 марта 2006 года[92]. Также ограниченным тиражом продавался DVD, содержащий видео с наложенной музыкой «Kiss Me Good-Bye»[92]. выпустила урезанную версию оригинального саундтрека, которая состоит из 31 песни, включая «Kiss Me Good-Bye»[93].
Версии и сопутствующие товары
16 марта 2006 года Sony Computer Entertainment Japan выпустила специальный коллекционный набор, который содержал: саму игру, руководство по игровому процессу, стандартный контроллер DualShock и подставку для консоли с вертикальным форм-фактором[94][95]. В день выпуска игры японская компания выпустила специальную карту памяти Final Fantasy XII — в комплект входили стикеры с персонажами[96]. 16 марта вместе с выходом игры Logicool (японское подразделение Logitech), разработчик периферийных устройств для компьютерных игр, выпустил специальный контроллер Final Fantasy[97]. выпустила напиток «Final Fantasy XII Potion» (Russian: Зелье Final Fantasy XII), содержащий маточное молочко, экстракты ромашки, шалфея, Тимьяна и майорана. Напиток появился в продаже в Японии 7 марта 2006 года и продавался ограниченной партией[98]. Эта же компания выпустила набор Premium Box, в который входили набор флаконов уникальной формы объёмом 100 миллилитров и 27 коллекционных карточек Final Fantasy XII с изображениями персонажей[99]. Сюжет игры был также адаптирован Дзином Аму для написания манги в пяти томах, которые издавались с 22 декабря 2006 года по 22 августа 2009 года[100][101].
Studio BentStuff опубликовала три книги : Final Fantasy XII Battle Ultimania, Final Fantasy XII Scenario Ultimania (обе 16 июня 2006), Final Fantasy XII Ultimania Ω (24 ноября 2006). В книге Battle Ultimania содержатся описание и анализ новой системы сражения и её частей, а также интервью с разработчиками[102]. Scenario Ultimania описывает сюжетную линию игры, истории персонажей и подробное описание локаций Ивалиса, а также содержит интервью с разработчиками[102]. Ultimania Ω включает интервью с актёрами озвучивания, полную сюжетную линию игры, включая краткое описание неосновных персонажей, подборку концептуальных рисунков и иллюстраций, полное прохождение Final Fantasy XII[103], а также роман, написанный Бенни Мацуямой, автором рассказа Hoshi wo Meguru Otome, опубликованного в Final Fantasy VII Ultimania Ω Guide[104]. Ещё одна книга под заглавием Final Fantasy XII International Zodiac Job System Ultimania была выпущена 6 сентября 2007 года как руководство для международной версии игры[105]. 18 декабря 2012 года игра будет переиздана как часть японского издания Final Fantasy 25th Anniversary Ultimate Box, приуроченного к 25-й годовщине серии[106].
В Северной Америке сети продаж GameStop и распространяли коллекционное издание «Collector’s Edition»[107]. В него входили сама игра в металлической коробке, а также диск с бонусами, на котором находились интервью с разработчиками, галерея изображений, трейлеры на японском и английском языках, а также короткометражный фильм «History of Final Fantasy» (), который кратко описывал уже выпущенные и готовящиеся к выпуску игры серии[108]. 26 января 2007 года Square Enix объявила о скором поступлении в продажу экшен-фигурок Габранта, Аше, Балтьера и Ваана[109].
Международная версия игры под названием Final Fantasy XII International Zodiac Job System была анонсирована 10 мая 2007 года[110]. Сообщалось, что она будет выпущена 9 августа 2007 года как часть дочерней серии «Альянс Ивалиса», приуроченной к 20-й годовщине серии Final Fantasy[111]. В этой версии игры включены профессии — иными словами, классы персонажей — и двенадцать досок лицензий, по одной на каждый класс. Каждая профессия соответствует своему знаку зодиака. В боевую систему был внесён ряд изменений: теперь игрок может управлять персонажами-гостями и вызываемыми существами; удержание кнопки L1 увеличивает скорость игры в два раза. Кроме того, игра поддерживает широкоформатные экраны с разрешением 16:9. К этой версии прилагается бонусный диск — его материалы основаны на тех, которые содержались на бонусном диске, поставлявшемся с оригинальной игрой. В игру также были добавлены опции «», «Новая игра-» (в которой персонажи не получают опыт) и режим «Trial Mode», который позволяет игроку сразиться в 100 последовательных боях с различными противниками из игры и получить за них предметы и деньги[112][113][114][115].
В июле 2017 года к 30-й годовщине серии была выпущена Final Fantasy XII: Zodiac Age для игровой консоли Playstation 4. Эта игра является обновлённой версией Zodiac Job System, в которой были улучшены графика и звук, а также добавлен новый саундтрек[2][3].
Отзывы и популярность
В Японии за первую неделю после выпуска было продано более 1 764 000 копий игры — таким образом, был почти достигнут рекорд Final Fantasy X, которая была продана в количестве 1,8 миллиона копий[116][117]. В отчёте Square Enix содержалась информация о том, что за первые две недели в Японии было продано более 2,38 миллиона копий Final Fantasy XII[118]; в Северной Америке за первую неделю после поступления в продажу этот показатель достиг 1,5 миллиона[119]. К марту 2007 года по всему миру было продано более 5,2 миллиона копий игры[120]. Таким образом, Final Fantasy XII стала четвёртой в списке самых продаваемых игр для PlayStation 2 2006 года[121]. К 15 декабря 2012 года, по данным сайта , было продано уже 5,95 миллиона копий Final Fantasy XII: 2,33 млн в Японии; 1,88 млн в Северной Америке; 1,19 млн в Европе; 0,54 млн в остальных странах[122].
16 марта 2006 года Final Fantasy XII стала шестой игрой, получившей высшую оценку от журнала Famitsu, — при этом она стала первой игрой серии и первой игрой для PlayStation 2, достигшей такого успеха. Она также стала второй игрой Ясуми Мацуно, получившей высший балл (первой была Vagrant Story). Исполнительный продюсер Акитоси Кавадзу был очень обрадован тем, что игра получила высший балл от Famitsu. Однако он отметил, что не считает игру идеальной и что сюжетная линия не удовлетворила ожидания некоторых фанатов[123].
Обозреватели хвалили двенадцатую часть серии за графику, сюжет, игровой процесс и за нововведения, которые она привнесла[124]. Некоторые рецензенты положительно отзывались об игре ещё до её выхода в их регионе. В частности, отмечался плавный переход от FMV-роликов к сценам на движке[125]; Final Fantasy XII оказалась победительницей в номинации Лучший художественный стиль (English: Best Art Style) конкурса 10 лучших (English: Top Ten), проводимого еженедельно сайтом IGN[126]. Журнал Newtype в ноябре 2006 года присудил ей звание Игра месяца (English: Game of the Month), особенно выделив игровой процесс, графику, сюжет. «Это лучшая RPG, выпущенная для любой игровой приставки Sony», — заключает обозреватель[127].
Звуковое сопровождение, игра актёров озвучивания и графика удостоились положительных отзывов от большинства обозревателей, таких как: IGN[128], GamesRadar[129], 1UP.com[130], GameSpy[131]. Так, журналист GameSpot назвал работу актёров озвучивания «отличной»[132]. Сюжетная линия Final Fantasy XII была охарактеризована неоднозначно. Журналист IGN пишет: «Сюжет Final Fantasy XII имеет гораздо больше неожиданных поворотов и сюрпризов, чем в любой другой игре этого года». По его мнению, сюжетная линия развивается плавно, постепенно раскрывая характеры персонажей, напоминая, таким образом, телесериал «Остаться в живых»[128]. Обозреватель 1UP.com также отнёс сюжетную линию к положительным сторонам игры, отметив проработанные и интересные диалоги. Кроме того, он сравнил Балтьера и Фран с известной парой Хан Соло и Чубакки из «Звёздных Войн» и назвал этих персонажей «очень интересными»[130]. Рецензент GamesRadar замечает, что сюжет игры напоминает «Звёздные войны» или «Властелин колец»: на первое место ставятся не эмоции и переживания персонажей, а лишь то, что они должны олицетворять. В центре же внимания находятся «война и… людские амбиции». Вместе с тем журналист отмечает, что сюжету недостаёт той эмоциональности, которая была присуща предыдущим играм серии. «Сюжет напоминает блокбастер», — пишет обозреватель[129]. По мнению журналиста «Страны игр», первые часы игры заметно отличаются от последующих, в разработке которых не принимал участие Ясуми Мацуно, изначально занимавший должности сценариста, продюсера и директора: например, в начале игры присутствует множество коротких, но ёмких сцен, которые полнее раскрывают сюжет. Он также отмечает, что Мацуно пришлось идти на компромисс: изначально он планировал, что главным героем будет Баш, но затем его вынудили выдвинуть «смазливого легкомысленного паренька Ваана на главную роль». Тем не менее, обозреватель считает, что Мацуно не позволил Ваану «купаться в лучах славы» и переписал сюжет таким образом, что во многих сценах он «выставляется полнейшим олухом»[63].
Многочисленные нововведения в игре также были встречены неоднозначно, например, рецензент GamesRadar пишет, что Final Fantasy XII относится к играм, которые фанаты будут «любить или ненавидеть»[129]. Обозреватель GameSpot назвал системы гамбитов и лицензий инновационными, но критиковал их за чрезмерную сложность. По его мнению, хотя эти системы позволяют более чётко контролировать развитие и действия игровых персонажей, к ним сложно привыкнуть, особенно игрокам, незнакомым с серией Final Fantasy[132]. Журналист IGN считает, что привычные элементы в Final Fantasy XII органично сочетаются со множеством нововведений, которые формируют уникальную атмосферу игры. Новую боевую систему он назвал «выдающейся», также высоко оценив её и отдельно отметив искусственный интеллект врагов, которые не ведут себя по принципу «бей меня, пока я не умру». «Монстры атакуют стаями, отступают, если чувствуют угрозу, применяют ослабляющие заклинания на отряд», — пишет обозреватель. Вместе с тем систему гамбитов он охарактеризовал неоднозначно. С одной стороны, журналист посчитал её интересным нововведением, но, с другой стороны, отметил, что постоянное использование гамбитов снижает удовольствие от игры[128]. Журналист «Страны игр» посчитал, что Ясуми Мацуно в случае со сложностью игры также пришлось идти на компромисс: если его предыдущая игра Vagrant Story была создана для «узкой хардкорной аудитории», то в данном случае Square Enix планировала выпускать Final Fantasy XII для широкой аудитории, и Мацуно «пришлось подчиниться». Сложность игры была повышена только в международной версии Zodiac Job System, где на развитие персонажей были наложены определённые ограничения[63].
Обозреватель 1UP.com положительно отозвался о новой боевой системе игры и, в частности, о концепции гамбитов. Он отмечает, что хотя гамбиты помогают в сражениях, игроку всё равно не следует расслабляться, так как многие боссы могут менять стратегию сражения. По мнению журналиста, разработчики специально внедрили возможность приостановить сражение, так как многим фанатам серии Final Fantasy было бы слишком непривычно проводить все бои только в режиме реального времени. К отрицательным сторонам он отнёс тот факт, что в локациях может присутствовать множество монстров разного уровня и силы, что требует постоянной концентрации и может оказаться непривычным для многих игроков. Лимит на трёх персонажей в отряде он также посчитал недостатком игры, несмотря на то, что иногда по ходу игры к отряду присоединяется четвёртый «гость»[130]. Обозреватель GamesRadar также отметил новую систему боя и возможность использования гамбитов. По его мнению, хотя изначально может показаться, что «игра играет в саму себя», на самом деле это не так: игроку придётся постоянно следить за ходом сражения и быстро менять стратегию, особенно в битвах с боссами. Тем не менее, он добавляет, что гамбиты со сложными условиями срабатывания могут не пригодиться почти до самого конца игры[129].
В рецензии GameSpot новая Доска лицензий отнесена к положительным сторонам[130], тогда как в обзоре GamesRadar она получила неоднозначный отзыв. По мнению рецензента, с одной стороны, она позволяет развивать героев так, как захочет игрок, но, с другой стороны, нет никакой ориентированности на конкретного персонажа (на его профессию), и развитие отряда может стать скучным[129]. Система призываемых персонажей подверглась критике. Журналист GameSpot считает, что она была проработана недостаточно: «Налицо небольшое несоответствие между тем, что игра просит вас сделать, и теми возможностями, которые она для этого предоставляет»[130]. Обозреватель GamesRadar считает, что необходимость в призываемых существах практически никогда не возникает, и зачастую гораздо надёжнее использовать «простую и продуманную стратегию». Система специальных ударов также подверглась критике с его стороны: «Тебе придётся тратить почти все очки магии, чтобы [применить специальную атаку]… И к тому моменту игры, когда у тебя будет достаточно маны для этого, ты уже привыкнешь побеждать противников другими способами. Поэтому… ты будешь обращать мало внимания на эти аспекты игры, хотя начиная с Final Fantasy VII они [призываемые существа и специальные удары] были одной из основ Final Fantasy»[129].
Журналист GameSpot отрицательно охарактеризовал необходимость постоянно перемещаться между различными локациями игрового мира[132]. Обозреватель GamesRadar, напротив, положительно оценил новый игровой мир и идею взаимосвязанных локаций, хотя заметил, что некоторые зоны кажутся пустыми и излишними[129]. Рецензент IGN отмечает, что некоторые города в игре слишком большие; ориентироваться и находить в них нужные места бывает достаточно сложно[128].
В заключение журналист 1UP.com пишет, что, несмотря на множество нововведений, игра всё равно пропитана духом Final Fantasy. «Следует ожидать ещё больше изменений в следующей игре серии», — заключает он[130]. Его точку зрения разделяет рецензент «Страны игр», который охарактеризовывает игру как «лучшую часть Final Fantasy, лучшую JRPG на данный момент», отмечая её уникальность и революционность[63]. Обозреватель IGN называет Final Fantasy XII «фантастической RPG» и считает, что она достойна «места на полке», независимо от того, является ли игрок фанатом серии или нет[128]. Рецензент GamesRadar более сдержан в своей оценке; он пишет, что игра в целом получилась неплохой, хотя сюжету недостаёт эмоций, а игровому процессу — проработанности. «„Хорошо сделанная“ — не означает „интересная“… Многие скажут, что в этой игре Final Fantasy эволюционировала как никогда, но многие также… будут с надеждой ожидать следующих игр серии», — заключает журналист[129].
Номинации и награды
Final Fantasy XII была названа лучшей игрой для PlayStation 2 и лучшей RPG множеством журналов и сайтов, посвящённых компьютерным играм: GameSpot[133], GameSpy[134], IGN[135], Edge[136], Famitsu[137]. Двенадцатая часть серии Final Fantasy стала самой продаваемой игрой ноября 2006 года, обогнав по этому показателю Call of Duty 3, Need For Speed: Carbon и ряд других релизов[138]. 18 июля 2006 года Final Fantasy XII попала в еженедельно публикуемый сайтом IGN список игр с самой красивой графикой, заняв в нём первое место[139]. Кроме того, она стала лучшей игрой октября 2006 года по версии IGN[140]. В чарте под названием 25 лучших игр для PS2, опубликованном на этом же сайте, Final Fantasy XII попала на 17-ю строчку[141]; рецензенты сайта также включили игру в два других списка — 10 самых красивых игр для PS2[142] и 10 лучших сюжетов 2008 года на PS2 (в нем она оказалась на 4-й позиции)[143]. Кроме того, команда IGN составила список лучших игр серии Final Fantasy, в котором двенадцатая часть оказалась лишь на девятом месте. Обозреватель отметил, что эта игра получила очень неоднозначные отзывы и, с одной стороны, оказалась увлекательной, красивой и инновационной, но, с другой стороны, ряд нововведений отрицательно сказался на игровом процессе. Первое место в этом списке заняла Final Fantasy VI[144]. Аналогичный список составила команда сайта GamesRadar (однако в него вошли только семь игр). По версии этого сайта, Final Fantasy XII является седьмой в списке лучших игр серии ввиду долгого времени разработки, неоднозначных отзывов критиков и множества нововведений, которые понравились далеко не всем игрокам. Журналисты GamesRadar были солидарны с коллегами из IGN, назвав лучшей шестую часть Final Fantasy[145].
На церемонии награждения 2006 года игра получила Высшую награду и Награду за выдающиеся достижения. На церемонии награждения 2006 года, проводимой PlayStation, Final Fantasy XII удостоилась приза Double Platinum Prize[146][147][148]. Игра также оказалась в списке Top 100 New Japanese Styles за креативность и инновационность[149]. Final Fantasy XII также получала награды в номинациях Лучшая ролевая компьютерная игра, Лучшая работа художественного директора, Лучший дизайн персонажей, Лучший саундтрек на церемониях награждения Academy of Interactive Arts & Sciences, , Премию Британской Академии в области видеоигр (вручаемую BAFTA), Spike Video Game Awards, премию «Спутник»[150][151][152][153].
Значимость и влияние
В 2007 году был выпущен сиквел игры для Nintendo DS под названием Final Fantasy XII: Revenant Wings. Действие в нём разворачивается через год после завершения событий Final Fantasy XII; главным героем вновь выступает Ваан[154]. Эта игра вместе с международной версией Final Fantasy XII вошла в дочернюю серию «Альянс Ивалиса», запущенную Square Enix в 2006 году[155]. К выпуску также готовился спин-офф в жанре экшн под названием Fortress, разработкой которого занималась компания GRIN. Планировалось, что его сюжетная линия также будет развиваться в Ивалисе сразу после завершения события Revenant Wings[156]. После шести месяцев работы Square Enix отменила проект, не заплатив GRIN ввиду плохого качества работы, что привело к банкротству этой компании[157][158]. Пошли слухи о том, что разработка спин-оффа продолжилась в другой студии, однако в 2011 году Мотому Торияма, директор Final Fantasy XII: Revenant Wings, в своём интервью на выставке E3 официально объявил, что проект «заморожен», и игра «никогда не будет выпущена»[159]. В 2009 году компания BioWare заявила, что именно система гамбитов из Final Fantasy XII повлияла на геймплей разработанной ими игры Dragon Age: Origins[160].
В июле 2017 года состоялся релиз обновлённого издания игры под названием Final Fantasy XII: The Zodiac Age (на основе International Zodiac Job System) для PlayStation 4. К списку изменений относится обновлённый саундтрек с несколькими новыми треками, улучшенная производительность и поддержка трофеев PlayStation Network[2][3][161]. Zodiac Age была номинирована на приз «Лучший ремейк» в конкурсе Best of 2017 Awards, проводимом на сайте IGN[162]. Кроме того, игра была названа лучшим ремейком и лучшей компьютерной ролевой игрой 2017 года по версии журнала Game Informer[163][164]. 1 февраля 2018 года состоялся релиз Zodiac Age для Microsoft Windows. Эта версия включает поддержку более высоких разрешений экрана и кадровой частоты 60 fps, возможность переключаться между одним из трёх саундтреков, а также доступом ко всем режимам, изначально открывающимся только после прохождения игры[4][5].
Примечания
Литература
Ссылки
‹See Tfd›(in English)
на сайте Final Fantasy Forever
Категория:Final Fantasy
Категория:Игры для PlayStation 2
Категория:Игры только для PlayStation 2
Категория:Компьютерные игры с трёхмерной графикой
Категория:Компьютерные игры, разработанные в Японии
Категория:Ивалис
Категория:Манги
Категория:Аниме и манга в жанре фэнтези
Категория:Приключенческие аниме и манга
Категория:Компьютерные игры о пиратах
Категория:Steam-игры
Категория:Компьютерные игры, разработанные Square Enix
Категория:Компьютерные игры, изданные Square Enix
|
https://ru.wikipedia.org/wiki/Final%20Fantasy%20XII
|
{
"plaintext_start_byte": [
0,
614,
1066,
1844,
2310,
2634
],
"plaintext_end_byte": [
602,
1050,
1843,
2309,
2618,
2938
]
}
|
متى إندلعت معركة مراوي ؟
|
معركة تيبو- تيبو
|
arabic
|
{
"passage_answer_candidate_index": [
-1
],
"minimal_answers_start_byte": [
-1
],
"minimal_answers_end_byte": [
-1
],
"yes_no_answer": [
"NONE"
]
}
|
معركة تيبو-تيبو هو صراع عسكري مستمر يجري في تيبو-تيبو في جزيرة باسيلان، بدأ في 9 أبريل 2016، بين الجيش الفبيني وجماعة أبو سياف بعد إعلانها البيعة لتنظيم الدولة الإسلامية، وأسفرت المعركة عن عشرات القتلى من الجيش الفلبيني، فقتل ما لا يقل عن 18 جندي فلبيني وأصيب أكثر من 70 آخرين بجروح في المجموع، ثم تلت هذه المعركة معركة مراوي.[1][2][3]
خلفية
أعلن أغلب أعضاء جماعة أبو سياف البيعة لتنظيم الدولة الإسلامية في 2014 بما فيهم القائد أبو عبد الله الفلبيني. واعتبرت السلطات الفيلبينية ذلك تطورًا خطيرًا، وعلى إثر ذلك تعهد الجيش الفلبيني في 9 أبريل 2016 بشن هجوم على الجماعة في جزيرة باسيلان.
المعركة
اندلعت اشتباكات الساعة 8 صباحًا يوم 9 أبريل عندما دخلت القوات الحكومية منطقة تيبو-تيبو للبحث عن أعضاء جماعة أبو سياف، حينيذ قام حوالي 100 مقاتل من الجماعة بنصب كمين للقوات الحكومية، واستمر تبادل إطلاق النار لمدة 10 ساعات، وأشارت التقارير الإخبارية أن كتيبة الجيش الفلبيني قُتلت كلها، وقام المسلحون بقطع رأس أربعة جنود، بينما قُتل عبيدة بن أبي عبد الله الفلبيني في المعركة، وكذلك قُتل محمد الخطاب المغربي صانع القنابل المحترف.[3]
وأرسلت القوات الفلبينية تعزيزات إلى المنطقة، واستمرت الاشتباكات،[4] وأصدر الإعلام التابع لتنظيم الدولة الإسلامية تقريرًا يؤكد فيه مقتل 40 جندي فلبيني في ثمانية أيام من الاشتباكات، وأن الجيش الفلبيني استخدم في المعركة المدفعية الثقيلة والغارات الجوية.[4]
ونشرت وكالة أعماق الإخبارية في 13 أبريل أن المقاتلين دمروا 7 شاحنات للجيش الفلبيني، وقتلوا 100 جندي، وأن خسائر المقاتلين هم ثلاثة جنود فقط في اليوم الأول من الاشتباكات.[5][6]
المراجع
تصنيف:2016 في الفلبين
تصنيف:أحداث أبريل 2016 في آسيا
تصنيف:جماعة أبو سياف
تصنيف:صراع مورو
تصنيف:معارك الفلبين
تصنيف:معارك تنظيم الدولة الإسلامية (داعش)
تصنيف:نزاعات في 2016
|
https://ar.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%83%D8%A9%20%D8%AA%D9%8A%D8%A8%D9%88-%20%D8%AA%D9%8A%D8%A8%D9%88
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.