Datasets:
cminja
/
sr-wiki-ds

Dataset card Data Studio Files Community
text
stringlengths
2
130k
U Zagrebu (od 1960.) vanredno predaje na Višoj školi za fizičko vaspitanje, da bi 1966. postao vanredni profesor.
Na Fakultetu za fizičko vaspitanje postaje redovni profesor 1971. za predmet kineziološka psihologija.
Na isto mesto izabran je i 1982, a od 1983. je redovni profesor za predmet kvantitativne metode.
Od 1966. profesor Momirović vodi program, kasnije odeljenje Kineziološke psihologije.
Dekan na Višoj školi za fizičko vaspitanje (kasnije Fakultetu za Kineziologiju) postaje 1969. i na tom mestu ostaje do 1971.
Od 1978. do 1985. na čelu je odeljenja za Kineziološku informatiku i statistiku.
U Univerzitetskom kompjuterskom centru, SRCE (Sveučilišni Računski Centar), profesor Momirović radi honorarno od osnivanja 1971.
Sredinom 1976. počinje stalno da radi u Centru kao direktor naučnoistraživačkih programa.
Generalni direktor centra SRCE postaje 1979. i na tom mestu ostaje do jula 1983 Od 1978. do 1990. bio je u njemu predsednik Naučnog veća.
U okviru programa obuke u centru SRCE vodio je više kurseva iz područja analize i obrade podataka.
Na Filozofskom fakultetu u Zagrebu profesor Momirović je predavao izborni predmet psihologiju sporta, a na postdiplomskim studijama implementiranje kompjutera u analizu psiholoških podataka.
Na postdiplomskim studijama Medicinskog fakulteta, od 1964. je predavao psihologiju sporta, a do 1983. i predmet softver za analizu biloških podataka.
Profesor Momirović je takođe predavao metode naučnoistraživačkog rada na Prirodno-matematičkom fakultetu u Zagrebu, kao i slične kurseve na postdiplomskim studijama fizičke kulture u Beogradu i Novom Sadu.
Godine 1980. i 1989. kao gost je predavao statistiku i programiranje na Fakultetu za mehaniku i matematiku Državnog univerziteta u Moskvi, zatim na moskovskom Fakultetu za primenjenu matematiku i kibernetiku.
Godine 1990.
Momiroviću je dodeljena titula počasnog profesora Sveučilišta u Zagrebu.
Ugled profesora Momirovića vidan je i po mnogim stručnim funkcijama koje je obavljao.
Bio je prvi predsednik, kasnije potpredsednik, Republičkog veća za informacione tehnologije SR Hrvatske, predsednik Odbora za razvoj informacionih tehnologija, predsednik Odbora za opštenarodnu odbranu, član Odbora za informatiku Istraživačkog centra oružanih snaga SFRJ, član Izvršnog veća Sveučilišta u Zagrebu, član Naučnog veća Hrvatske, predsednik Komisije za koordinaciju istraživanja na polju obrazovanja pri Ministarstvu za obrazovanje Hrvatske, član Odbora za fizičko vaspitanje Centralnog komiteta Savez komunista Hrvatske, član Odbora za informacije pri Izvršnom veću Skupštine SR Hrvatske, predsednik Komisije za informatiku, nauku i tehnologiju, član Veća za obrazovanje SR Hrvatske, član Komisije za obrazovanje, nauku i kulturu SSRNj, član Saveta za nauku i obrazovanje Sveučilišta u Zagrebu.
Mnoga udruženja se mogu pohvaliti da je profesor Momirović bio njihov član: Udruženje psihologa Hrvatske, Udruženje sociologa Hrvatske, Hrvatsko udruženje informatičara, Sekcija za klasifikaciju i Sekcija za kompjutersku statistiku Jugoslovenskog udruženja statističara, Savez antropologa Jugoslavije, FEPSAC (evropska asocijacija sportskih psihologa), Evropsko antropološko društvo, Udruženje psihometričara, Internacionalna asocijacija za klasifikaciju, Internacionalna asocijacija za kompjutersku statistiku.
Profesor Momirović je, bio i član uređivačkih odbora Glasnika Antropološkog društva Jugoslavije, Kineziologije i časopisa Collegium Antropologicum.
Od druge polovine 1990. profesor Momirović se povukao iz svih udruženja, sa svih funkcija i posvetio se isključivo naučnom i istraživačkom radu.
Profesor Konstantin Momirović je umro 28. marta 2004. godine.
Rekonstrukcija naučne ostavštine profesora Momirovića pokazuje da je do 2007. godine završio 38 knjiga i monografija, objavio 499 članaka i studija u naučnim i tehničkim publikacijama kao i na mnogim simpozijumima, i brojne kompjuterske programe i makroe, pisane u nekom od softvera za statističku analizu, većinom u SPSS-u.
Trenutno rekonstruisana lista svih Momirovićevih radova objavljenih između 1957. i 2007. godine sastoji se od 38 knjiga i monografija, 499 članaka objavljenih u naučnim i tehničkim časopisima, 390 tehničkih izveštaja, 63 objavljenih sažetaka još neobjavljenih radova sa raznih simpozijuma i konferencija, te 22 istraživanja i studija.
Bio je učesnik i rukovodilac više projekata, među kojima su: • Struktura i merenje primarnih faktora kontrole motora; • Evaluacija dijagnostičkih metoda; • struktura patoloških konativnih faktora; • Faktorska struktura antropometrijskih varijabli; • Uticaj latentnih antropometrijskih dimenzija na orijentaciju i izbor vrhunskih sportista; • DAT standardizacija; • Standardizacija B-serije, NSI i RBM; • Praćenje rasta funkcionalnih i fizičkih sposobnosti dece i mladih SFRJ; • Klasifikacija i selekcija jugoslovenskih vojnih regruta; • Efikasnost krivičnih kazni izrečenih maloletnim delinkventima, sa posebnim osvrtom na maloletnički recidivizam; • Analiza zlostavljanja u SR Hrvatskoj; • Razvoj testova stručnog usmjeravanja; • Uticaj fizičke aktivnosti na psihosomatski status; • Informacioni sistem fizičke kulture (obrazovanje i sport); • Proučavanje nekih metoda za analizu bilinearnih oblika, sa posebnim osvrtom na primjenu elektronskih računara, organizaciju podataka i analizu; • Izrada i validacija akumulatora testova za verifikaciju fizičke spremnosti vojnika; • Antropološke karakteristike žena-vojnika; • program obuke za brzo poboljšanje fizičkih performansi žena-vojnika; • Izrada i procena testova ličnosti zasnovanih na interakcionističkom modelu. • Inteligentni sistemi za analizu podataka; • Kibernetički modeli u psihologiji; • Metodološki problemi u istrazi i praćenju kriminala; • Problemi i primene u oblasti matematičke kriminologije; Raznolikost i veličina intelektualnog nasleđa Konstantina Momirovića čini impresivan opus i stvara trajnu obavezu za svoje naslednike.
Nikola Kovačević (revolucionar) Nikola Kovačević (Derventa, 1894 — Beograd, 3. oktobar 1979), učesnik Oktobarske revolucije i Španskog građanskog rata.
Aktivno učestvovao u Oktobarskoj revoluciji i organizaciji jugoslovenskih komunista u Rusiji.
Od 1912. bio član Ruske socijaldemokratske radničke partije (RSDRP), a od 1918.
Ruske komunističke partije (boljševika).
Po završetku Prvog svetskog rata dolazi u novoformiranu Kraljevinu SHS, i učestvuje u osnivanju Komunističke partije Jugoslavije 1919. godine.
Izabran i za narodnog poslanika.
U Sovjetski savez se vraća 1927. godine.
Nakon izbijanja Španskog građanskog rata prebacuje se u Španiju iz SSSR 1. oktobra 1936. godine.
Najpre bio instruktor partizanskih odreda na frontu u Ekstremaduri.
Potom bio u 12. brigadi na dužnosti brigadnog intendanta, u činu majora.
Novembra 1937. imenovan za intendanta Baze internacionalnih brigada u Albaseti.
Pošto je završio oficirsku školu raspoređen u 35. diviziju, da bi 1939. bio evakuisan u Francusku.
Umro u Beogradu 3. oktobra 1979.
Dobrotvorna zadruga Srpkinja Novosatkinja Dobrotvorna zadruga Srpkinja Novosatkinja je bilo nacionalno i humanitarno-prosvetno udruženje žena iz Novog Sada osnovano 1880. godine.
Rad udruženja se odvijao pod pokroviteljstvom Srpske pravoslavne opštine Novog Sada.
Aktivnosti Zadruge podrazumevale su pomaganje socijalno ugroženih porodica, osnivanje zabavišta, pomaganje školovanja devojaka i skupljanje priloga za ranjenike za vreme Srpsko-bugarskog rata 1885. godine.
U promociji nacionalne kulture posebno se ističe njen značaj u organizovanju Izložbe narodnih i veštačkih rukotvorina Srpkinja, održane 1884. godine u Novom Sadu.
Kako bi aktivno doprinela borbi srpskih žena za emancipaciju u Južnoj Ugarskoj Zadruga je 1886. pokrenula list Ženski svet, koji je do 1911. bio jedini nacionalni ženski list štampan izvan Srbije.
Za vreme Prvog svetskog rata osnovala je Bolnicu za ranjenike - sa sto kreveta, u zgradi Srpskog učiteljskog konvikta.
Nakon stvaranja Kraljevine SHS ciljevi Zadruge su redefinisani.
U međuratnom periodu njen rad je bio usmeren ka osnivanju ženskih zanatskih škola.
U cilju prikupljanja novčanih sredstava za humanitarne aktivnosti periodično je organizovala balove, na koje su njene članice dolazile obučene u nošnje slovenskih naroda, izražavajući tako jedinstvo svih jugoslovenskih naroda.
Nakon Drugog svetskog rata i uspostavljanja nove vlasti Dobrotvornoj zadrugi Srpkinja Novosatkinja rad je zabranjen a imovina oduzeta.
Jedan deo njene bogate kolekcije sačuvan je pošto ga je 1946. godine preuzeo Muzej Matice srpske.
Džemal Ćesović Džemal Džemo Ćesović (Sarajevo, 5. februar 1924 — Sarajevo, 22. januar 1969) je bio jugoslovenski i bosanskohercegovački scenograf.
Novo bežanijsko groblje (muzički sastav) Novo bežanijsko groblje ili skraćeno N.B.G je muzički pank—rok sastav iz Beograda.
Bend je osnovan 1984. godine, a originalni sastav činili su Boris Volak kao vokal, Mališa Milanović na bubnju, Aleksandar Karapandžić gitarista i basista Saša Vlajsović.
Nakon samo nekoliko godina rada od 1988. godine, bend beleži decenijsku pauzu, a nakon toga 1997. godine izbacuje prvi album pod nazivom NBG, koji je postao oda novobeogradskom načinu života.
Nakon smrti bubnjara Mališe Milovanovića, bendu se priključuje Vladimir Markovski i bend nastavlja sa radom.
Godine 2000. objavljuju drugi studijski album pod nazivom NBG.
Nakon ponovne pauze bend nastavlja sa radom 2017. godine, izbacivši pesme Tebe vole blokovi, Vandredno stanje i pesmu Akcija.
Godine 2018. nastupili su na Beogradskom festivalu piva.
Prokleto pleme (strip) Prokleto pleme je 4. epizoda stripa Marti Misterija.
Premijerno je objavljena 01.07.1982. pod nazivom La stripe maledeta za izdavačku kuću Boneli (Italija).
Imala je 64 strane.
Cena je bila 700 lira ($0,51; 1,25 DEM).
Epizodu je nacrtao Franko Binjoti, a scenario napisao Alfredo Kasteli.
Naslovnu stranu nacrtao je Đankarlo Alesandrini.
U Srbiji, deo tadašnje SFRJ, ova epizoda je objavljena prvi put 1983. godine kao vanredno izdanje Lunov magnus stripa (br. 4) u izdanju Dnevnika iz Novog Sada.
Epizoda se nalazila na stranama 3-66.
Cena sveske bila je 60 dinara. (Posle nje se nalazio prvi deo 5. epizode Užaš u Providensu (str. 67-98), a potom epizoda stripa Đil pod nazivom Kanjon smrti (str. 99-194).
Franko Sacani veruje da je reinkarnacija istoimenog Boga Etruraca, Taherija.
Veruje da su on i Beverli Hauard bili hibernirani u podzemnoj laboratoriji u kojoj su ih ostavili stanovnici da bi preneli svoje znanje na drevne Etrurce.
Viterbo (Italija), Milano (Italija), Vašington Mjuz 3 (SAD).
Suljo Jahić Suljo Jahić (Živaljevići, kod Rogatice, 5. januar 1922 — Šekovići, 18. decembar 1942), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Rođen je 5. januara 1922. godine u selu Živaljevići, kod Rogatice.
Poticao je iz siromašne seljačke porodice.
Do početka Drugog svetskog rata radio je kao sezonski šumski radnik, jer se od malog poljoprivrednog imanja njegove porodice nije mogao izdržavati.
Novembra 1941. godine stupio je u Narodnooslobodilačku borbu.
Bio je borac Muslimanske čete, a kasnije Muslimanskog bataljona Romanijskog partizanskog odreda.
Od marta 1942. godine je bio borac Treće čete Prvog udarnog bataljona, koji je juna 1942. godine postao deo Šeste proleterske istočnobosanske udarne brigade, u kojoj je bio desetar.
Kao hrabar borac isticao se u svim borbama u kojima je učestvovao, a naročito se istakao u borbama na Romaniji, na Varešu, na prostoru Pažići—Diklići, na Petrovićima kod Olova, na Ozrenu, kod Vlasenice, na Konjuhu, na Majevici, u Bosutskim šumama, u Sremu i dr. Krajem marta 1942. godine Prvi udarni bataljon je došao na Ozren kako bi poogao borcima Ozrenskog partizanskog odreda.
Sa Udarnim bataljonom, tada su se nalazili i članovi Glavnog štaba NOP odreda Bosne i Hercegovine.
Treća četa, u kojoj se nalazio Suljo, tada je bila smeštena u blizini škole u selu Brezila, dok su okolne čete bile razmeštene po okolnim brežuljcima.
Četnici su u ranu zoru 22. marta 1942. godine napali Udarni bataljon, s ciljem da unite Glavni štab za BiH.
Napad je bio iznenadan i dobro pripremljen, pa su četnici brzo prodrli do škole u kojoj se nalazio Glavni štab i Štab bataljona.
Suljo je tada bacajući bombe na četnike uspeo da zaustavi njihovo napredovanje, što je omogućilo članovima Glavnog štaba da se izvuku iz kritične situacije.
Ne dugo nakon ove akcije, Suljo Jahić je maja 1942. godine bio primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).
Ukazom predsednika FNR Jugoslavije Josipa Broza Tita, 23. jula 1952. godine, proglašen je za narodnog heroja.
Crkva Svetih Apostola u Atini Crkva Svetih Apostola u Atini () je vizantijska crkva u jugoistočnom kraju modernog dela Atine - Drevna Agora.
Jedna je od najstarijih hrišćanskih crkava u Atini.
Crkva na poznata još i po nazivu Sveti apostoli Solakisa koji se odnisi na donatora koji omogućio izgradnju crkve.
Crkva Svetih apostola je od izuzetnog značaja kao jedini spomenik, koji je u potpunosti očuvan u svom izvornom obliku (osim hrama Hefesta, koji je spaljen).
Ovo je ujedno i prvi hram sredine Vizantijskog perioda u Atini, koji označava početak tzv Atinskog tipa gradnje.
Crkva Svetih apostola je izgrađena na ruševinama rimskog hrama Nimfeum iz 2. veka.
Međutim, u srcu istočnog dela crkve je temelj obične stambene zgrade, koja je srušena, da bi se napravilo mesta za izgradnju crkve.
Obnova crkve obavljena je u periodu 1954-1957. godine.
Oltar i pod crkve su izrađeni od mermera.
Nekoliko sačuvanih fresaka centralnog prolazapotiču iz 17. veka, kao i sačuvane freske uništene crkve Svetog Spiridona koji se čuvaju u crkvi Svetih apostola.
Crkva Svetih Apostol se sastoji od četiri vaaljka koji podržavaju kupolu čineći krst.
Kraj krsta je polukružna kupola.
Između niša su opremljeni sudoperi.
Na ovaj način je nepoznati arhitekta pokušao da ojača osećaj jedinstva unutar hrama.
Pored glavnog hrama Crkve postoje dva trema koji su završeni kasnije.
Freska iz 17. veka Svetog Spiridona Red i zakon: Odeljenje za specijalne žrtve (sezona 7) Sedma sezona serije je premijerno emitovana na kanalu NBC od 20. septembra 2005. godine do 16. maja 2006. godine i broji 22 epizode.