text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Dit boek werd gepromoot als de nieuwe Harry Potter. Eigenlijk wilde ik het daarom lezen voor ik Harry Potter zou gaan lezen, omdat de ervaring nu eenmaal leert dat vergelijkingen zelden opgaan, maar dat is helaas niet helemaal gelukt. Ik heb er 4 Harry Potter boeken opzitten en twee dagen geleden heb ik dit boek er toch maar bij gepakt.
Het is, wat mij betreft, gewoon een gemiddeld boek. Het is niet bovenmatig spannend, het is niet bovenmatig origineel, de personages zijn niet extreem goed uitgewerkt of interessant. Ik zie op zich wel potentie in dit boek en mogelijkheden. Ik denk dat de serie, zeker voor kinderen van een jaar of 9 of 10, best leuk kan worden, maar het gaat zeker geen wereld, geen verhaal worden wat generatie na generatie aan gaan spreken.
Het is gewoon een leuk tussendoortje. Er zitten wat aardige vondsten in, zoals de magische munten die je kan gebruiken en verdienen, en de magische items die hun eigenaars zoeken en bijna levende wezens en dieren zijn, maar bovenal blijft het verhaal een beetje kabbelen en wordt het voor mijn gevoel nergens echt heel spannend. Ik vind eerlijk gezegd, dat heel veel dingen zelfs bijzonder makkelijk gingen, iets te makkelijk naar mijn zin.
Ik ga de volgende delen daarom ook niet lezen. Het voelt toch te veel als een kinderboek waar voor mij, in elk geval in het eerste deel, weinig echt interessants te halen valt. Gelukkig heb ik aan leesvoer geen gebrek en nog genoeg series die op me wachten. En, er wachten nog 3 Harry Potter boeken op me! | 0neg
|
Grace, een zelfbewuste jonge vrouw valt voor de charmes van de goed uitziende Jack, een succesvol advocaat en quasi perfect. Althans zo lijkt het want Jack blijkt in werkelijkheid een sadist en psychopaat van de ergste soort die deze verlangens verstopt achter zijn reputatie. De zwakke plek van Grace is haar zusje Millie, een meisje met downsyndroom.
'Achter gesloten deuren' heeft qua concept alles in zich om een thriller te doen slagen in zijn opzet. De opbouw van het boek is echter zo zwak dat ik me na de eerste 60 pagina's begon af te vragen of er nog wat kwam. De naïeve Grace, de charmante Jack en wat volgt is een oneindige opstapeling van confrontaties die dit beeld alleen maar bevestigen, niks meer. Saai, voorspelbaar en vol clichés. Als je na elke bladzijde ook het paginanummer meeleest is dat geen goed teken. Het meest overhypte boek van 2016 wat mij betreft, ondanks de voornamelijk lovende Engelse recensies. | 0neg
|
Kamilia Arres, begiftigd met de gave om met geesten te spreken, komt door een tijdpoort in het verre verleden terecht van een zusterplaneet. Ze belandt in een wereld vol met magie en gaat op zoek naar de zeven punten van de zevenster, die haar hopelijk weer naar haar eigen tijd terug kan brengen. Op haar reis krijgt ze gezelschap van verschillende mensen, zoals een druïde, een vuurmagiër, maar ook een flierefluiter, wat een verre familielid kan zijn. Zo ontspint een reis vol wonderlijke avonturen, komt ze in hachelijke situaties terecht, maar weet zich hier toch weer uit te redden.
En dit is het euvel van het boek. De schrijvers willen te veel. In een hoog tempo reist Kamilia over het continent rond. Ontmoet vele mensen en weet vele zaken op te lossen en te vinden. Hierdoor komt geen van de figuren tot leven en blijven het eendimensionale figuren. Zelfs de hoofdpersoon komt hierdoor niet goed uit de verf. En dit geld ook voor de wereld. Omdat het verhaal zo snel verteld wordt blijft er geen tijd over om rustig van de omgeving te genieten, de mensen en volkeren te leren kennen en blijven veel zaken onbeantwoord.
Wat ik heel erg miste in het verhaal was de verbeelding. De schrijvers hebben voor een schrijfstijl gekozen waarin ze beschrijvend vertellen. En het verhaal zal meer tot leven zijn gekomen als ze meer verbeeldend hadden geschreven. Hiermee bedoel ik dat ze veel figuren en plaatsen alleen beschrijven hoe ze eruit zien en dat ze beter tot hun recht waren gekomen als ze hun handelen (en hierdoor de lezer een beeld van de figuur laten vormen) of de sfeer hadden beschreven.
Als ze het verhaal langer hadden uitgesponnen, want er zit genoeg materiaal in voor 7 delen, dan was het een beter verhaal geworden. Dat merk je vooral aan het eind van het boek. Hier wordt het verhaal op een stuk rustiger tempo verteld en komen de gebeurtenissen beter tot zijn recht en komt er meer leven in het verhaal.
Jammer van dit debuut, te veel in een te korte tijd. Als ze meer het tempo verlagen en meer roman tijd nemen voor het volgende boek dan kan het wel wat worden, want er zit potentie in dit schrijversduo. | 0neg
|
Wat een overdreven (Amerikaans) boek! Een echtpaar wil i.p.v. kerst vieren een keer een cruise gaan maken, maar ze worden erg tegengewerkt door buren en vrienden. Ik had de hele tijd zoiets van "laat die mensen toch". Ik heb het boek dus ook niet uitgelezen (alleen even het einde bekeken), want ik zat met kromme tenen te lezen. Geen aanrader! | 0neg
|
Homer houdt van Elsie, Elsie houdt van Albert. Het is een klassieke driehoeksverhouding, alleen is Albert een alligator… Homer en Elsie besluiten Albert terug te brengen naar Florida. Ze zetten hem in een badkuip op de achterbank van een Buick en gaan op weg.
De cover van het boek ziet er geweldig uit, op de eerste pagina’s deelt de auteur familiefoto’s die moeten onderstrepen om wie het verhaal gaat. Het uitgangspunt van het verhaal is heel leuk: de auteur gaat het verhaal schrijven over zijn ouders die hun alligator Albert naar huis brengen. De vergelijking die op de cover gemaakt wordt met ‘De 100-jarige man die…’ belooft een verhaal met veel humor.
In negen delen is de reis van Homer en Elsie ingedeeld, waarin ze de meest waanzinnige avonturen beleven. Zo wordt Elsie een radicaal, raken ze betrokken bij smokkelarij, wordt Homer een prof honkballer, spelen ze in een film, overleven ze een orkaan, ontmoeten wereldberoemde schrijvers, noem maar op. En elke keer kruizen twee klunzige ‘misdadigers’ Slick en Huddie hun pad. Het laatste gaf me het gevoel in een ouderwetse western movie te zitten, maar dan geen goede.
Het ligt niet aan de schrijfstijl. Hickam heeft een vlotte manier van schrijven. De zinnen haperen niet en in zekere zin zijn de avonturen van Elsie en Homer ook wel grappig. De opbouw van het verhaal is echter veel te traag, de avonturen vond ik niet logisch en zo nu en dan heel langdradig.
Elsie kwam onvolwassen over, Homer als iemand met weinig ruggengraat, wat hij in Elsie zag is een raadsel. In de loop van het verhaal wordt dat beter, waardoor het afscheid nemen van Albert hopelijk symbool staat voor het volwassen worden van met name Elsie. Dan zit er tenminste een boodschap in het verhaal. Vergelijkbaar met de 100-jarige man… vond ik het boek niet. Humor zit er wel in het boek, je moet er alleen van houden. | 0neg
|
Dit boek is een vervolg op het in 2008 verschenen boek Jachtmaan. Het leest zo vlot weg dat je niet eens merkt dat het een vervolg op een ander boek is. Het boek lijkt uit twee verschillende verhaallijnen te bestaan die wel wat overeenkomsten hebben. Tegen het einde van het boek wordt het pas echt duidelijk hoe deze bij elkaar horen. Wat ik heel knap vind, is dat de gebeurtenissen, hoe absurd ze ook zijn, zo natuurlijk worden beschreven dat je ze bijna normaal vindt. Helaas zijn er ook minpunten aan het boek. Ik wil er niet te veel over zeggen omdat ik anders te veel van het verhaal verklap. Het heeft te maken met de manier waarop de vampieren in dit boek doden, niet met de klassieke hoektanden zoals in de meeste boeken, maar op een andere manier. Ondanks dat het uniek is, vind ik het echt heel erg veel afbreuk doen aan het verhaal omdat dit zo nep en flauw overkomt. Vandaar slechts twee sterren. | 0neg
|
Hoewel het gegeven me intrigeerde heb ik moeite moeten doen om het boek uit te lezen. Dt strijd tussen Marco en Celia werd nergens spannend doordat de lezer geen idee heeft waar het om gaat. En waar gaat het eigenlijk om ... t is nauwelijks het noemen waard. De liefdesgeschiedenis ontroert, het personage Celia spreekt aan. Maar over all: een matig boek in een matige stijl geschreven. | 0neg
|
Dit boek heb ik gelezen voor de twitter leesclub ‘Leestweeps’. Een leuk fenomeen, zo lees ik ook nog eens boeken die ik zelf niet zo snel zou uitzoeken en Corpus Delicti is zo’n boek. SF is namelijk niet echt mijn genre… Toch heeft dit boek SF-elementen die ik juist wel kon waarderen. Waar ik tegenaan liep bij dit boek was dat naar mijn mening het verhaal ondergeschikt was aan de boodschap die de schrijfster wil overbrengen. Dit gebeurde in lange dialogen die mij niet echt konden boeien. Nee… aan boeken van Juli Zeh waag ik mij niet meer. | 0neg
|
Het boek heeft als hoofdpersoon John Milton, wat bij enkelen misschien al een belletje doet rinkelen. Inderdaad, de dichter die bekend werd met zijn magnus opus “Paradise Lost”.
Ackroyd voert hem op als hoofdpersonage in een boek dat tegenwoordig in de categorie faction zou vallen: Milton is immers een bestaand persoon, en al even waar is dat hij als rijkssecretaris zijn leven niet meer zeker was nadat Cromwell’s puriteinse regime viel en de koning terugkeerde aan de macht. Maar in werkelijkheid vluchtte Milton hierna helemaal niet naar Amerika, maar leidde hij een teruggetrokken leven. Een leven waarin hij dus dat bekende dichtwerk afleverde.
Op zich dus een interessant gegeven, maar minder boeiend als je niet bekend met die tijd, het puriteinse gedachtegoed, noch het werk van Milton. Zo zal het boek vast en zeker doorspekt zijn met listige en vermakelijke verwijzingen naar Paradise Lost, maar die komen dan toch niet over. Om die reden heb ik, moet ik bekennen, dit boek niet uitgelezen. Voor fijnproevers is dit vast een goed boek, maar ik laat het dus even passeren… | 0neg
|
dat met name bij de kritische lezer veel vragen zal oproepen.,Er bestaat niet zoiets als een patent op titels. In korte tijd verschijnen er twee thrillers op de markt onder de titel Apostel en waarin de apostel Paulus een rol speelt.
In deze Apostel maakt de lezer kennis met brigadier Chris Bronson. Hij wordt vanwege insubordinatie geschorst. Deze schorsing krijgt verder geen gevolg in het boek en is ook alleen bedoeld om Bronson tijd te geven om zijn vriend Mark Hampton bij te staan. Hampton heeft bericht gehad dat zijn vrouw om het leven is gekomen in hun tweede huis in Italië. Het lijkt een ongeluk, maar dat verklaart niet de wond die ze aan haar hoofd had. Als Bronson en Hampton op onderzoek uitgaan, ontdekken ze dat bepaalde mensen redenen hebben om een latijnse inscriptie boven de schouw verborgen te houden. Deze inscriptie kan de weg wijzen naar een eeuwenoud geheim dat de grondvesten onder de kerk zal wegslaan, een gegeven dat ook terug te vinden is in Apostel van David Gibbins.
Apostel is de debuutroman van Becker en als zodanig is het lang niet slecht. De schijn wordt gewekt dat Becker vooral zijn eigen theorieën over het ontstaan van het christendom naar voren wil brengen. In het nawoord doet hij uit de doeken wat volgens hem de feiten zijn en op basis daarvan rechtvaardigt hij de theorie die in het boek gehanteerd wordt.
Afgezien daarvan is Apostel voornamelijk een spannend boek, dat met name bij de kritische lezer veel vragen zal oproepen. Waarom wordt de politie niet ingeschakeld? Waarom worden mensen niet beschermd van wie bekend is dat ze gevaar lopen? Waarom wordt een huis onbewaakt achtergelaten waarvan bekend is dat het een doelwit is? Waarom is men het ene moment uiterst voorzichtig door bijvoorbeeld geen gebruik te maken van creditcards en mobieltjes, en laat men op het andere moment rustig ramen en deuren openstaan? Waarom worden mensen in leven gelaten, terwijl ze kennis hebben van een groot geheim en dat reden was om andere mensen wel te vermoorden?
Becker moet nog leren om dergelijke hobbels in de plot glad te strijken. Het zal zijn volgende boeken alleen maar ten goede komen, want dat hij een boeiend verhaal kan neerzetten bewijst hij wel met Apostel. | 0neg
|
Met zijn debuutroman "Lege Steden", een fantasy/SF-hybride over parallele werelden, demonstreert Jasper Polane als ware het aanschouwelijk onderwijs, de valkuilen van uitgeven in eigen beheer, de grote verschillen tussen scenario- en romanschrijven, en de onmisbaarheid van een kundige en ervaren redacteur.
"Lege Steden", dat wonderlijk genoeg maar één lege stad telt, opent in Ostrostaadt, een stad in Alpha, een Victoriaans aandoende wereld waar een Inquisitie van gedachtenlezers de dienst uitmaakt. Wetenschapper Werner Boren worstelt met het verlies van zijn vrouw, de teloorgang van zijn academishe carrière, en grote hoeveelheden cognac. Als de Inquisitie zich plots in hem blijkt te interesseren, wordt Boren halsoverkop meegesleurd in interdimensionale intriges rondom de koude oorlog tussen Alpha en de naburige, veel modernere parallele wereld Alix. In de loop van het heen-en-weer-gehol tussen Alpha en Alix struikelen de hoofdpersonen bovendien een derde wereld in, waar sinistere schaduwwezens doen wat sinistere schaduwwezens zoal doen. En dan is er nog een Nullpunt in Alpha-Ostrostaadt, waar het boek nadrukkelijk mee opent, maar waar verder hoegenaamd niets mee gebeurt.
Stylistisch is zonneklaar dat Polane's wortels in het scenarioschrijven liggen. Het proza in "Lege Steden" is doelgericht en sprankelt nooit, met de vlakke, functionele dialogen als opvallendste mankementen. Daar kan je als schrijver mee wegkomen--denk aan Dan Brown of Peter F. Hamilton--als je plot de lezer geboeid houdt.
Maar ook de plot voelt plichtmatig, een onevenwichtig samenraapsel van platgetreden paden. Parallele werelden? Al vaak vertoond. Een hoofdpersoon die uit zijn saaie leventje in avontuur wordt meegesleurd? Oud nieuws. Een geheim agent die ongewis al jaren naast hem woont? Winter Soldier, anyone? Een steampunk-achtig samengaan van magie en industrieel-revolutionaire technologie? Bekend terrein. Zelfs dan nog zou het boek te redden zijn op briljante vondsten en/of onvergetelijke karakters.
Maar nee. De technologie/magie in "Lege Steden" faalt als technologie en bevredigt niet als magie. Als technologie is het belangrijkste bezwaar dat deze is gebaseerd op een kennelijk onuitputtelijke bron van energie; elke spanning die ermee gemoeid zou kunnen zijn is daarbij op voorhand uitgesloten. Dat de technologie met de juiste formules dan ook nog overal toe in staat wordt geacht, maakt het veel te nauw verwant aan het vermaledijde handwavium. Als dan later in het boek hoofdpersoon Boren zich in enkele dagen de technieken eigen maakt, zichzelf in de plaats stelt van de technologische vereisten, en daarmee nadrukkelijk van technologie op magie overstapt, wordt duidelijk dat dat ook geen spanning oplevert en niet emotioneel bevredigt, domweg omdat er voor Boren geen kosten zijn. Magie die niets kost is almacht, en almacht is saai; daarmee is Boren saai, en de technomagie in "Lege Steden" ook.
Boren is sowieso een van de grootste zwaktes van het boek. Zijn rol in het verhaal is meedobberen op de grote golven die hem overkomen. In de paar keuzes die hij te maken krijgt, heeft hij tevoren nog zo weinig uitgesproken karakter gekregen dat hij lijkt om te slaan als een blad aan een boom. Het verlies van zijn vrouw is het meest schrijnende voorbeeld. Hij mist Eva nog elke dag, gaat zelfs op een wanhopige, tot mislukken gedoemde zoektocht (waarvoor hij zelf even snel de technologie uitvindt). Maar als hij haar dan niet direct vindt, duikt hij het bed in de volgende vrouw die hij aantreft, schudt de veren uit, en denkt: "Ha, dat hielp!" Niets lijkt hem te raken; zelfs zijn alcoholconsumptie laat hem onberoerd.
Het gebrek aan diepgang, geloofwaardigheid en evenwicht van de karakters geldt voor alle opgevoerde personages. Het helpt daarbij niet dat Polane zich volop bedient van tell, don't show: in plaats van ons de gevoelens van de karakters te laten meebeleven, ziet hij er geen been in om die expliciet te benoemen. Dat strekt zich ook uit naar de dialogen, waar talloze malen wordt benoemd hoe iemand iets zegt, terwijl de letterlijke citaten dat in het geheel niet uitstralen. Uit de citaten is soms nog net af te leiden uit welke wereld een karakter komt, maar geen van de hoofdpersonen heeft een onderscheiden stemgeluid, en alles wat ze zeggen is functioneel en doelgericht. Doods.
Voor een eerste versie zijn dit gebruikelijke valkuilen, waar een beginnende schrijver van romanproza zich makkelijk in stort. Het is dan aan kritische, wijze lezers en/of een kundige redacteur om het boek naar het volgende niveau te tillen. Maar de vele grote redactionele fouten die het boek nog telt suggereren dat er nooit een zo grondige redactieronde is geweest.
Daarmee is "Lege Steden" een langdradige verzameling moeizaam leesbare hoofdstukken, ingebed tussen twee boeiende ideeën waarmee helaas niets is gedaan: het Nullpunt, dat na hoofdstuk 1 geen enkele rol meer speelt, en wat prikkelende ontdekkingen over de aard van de parallele werelden, die te laat komen om mij nog trek te geven in het vervolg. | 0neg
|
Na het overweldigende succes van Tolkien en J.K. Rowling is er nu de fantasythriller Nachtwacht die alle verkoopcijfers moet verpulveren. Het is het eerste deel van een trilogie, geschreven door een Russische auteur. In eigen land was het boek een immens succes en de verfilming ervan liet Harry Potter en Lord of the Rings ver achter zich.
Nachtwacht gaat over de immer woedende strijd tussen goed en kwaad. Naast gewone mensen leven in dit verhaal ook tovenaars en vampieren op aarde. De eerstgenoemden vertegenwoordigen Het Licht en de anderen De Duisternis. Door een eeuwenoud verbond leven de lichten en de duisteren in harmonie naast elkaar. Een kleine jongen met speciale gaven brengt dit evenwicht echter in gevaar zonder dat hij dat beseft. Het licht en het duister binden de strijd aan met als inzet de ziel van de jongen en de absolute macht over de wereld.
Zowel Tolkien als Rowling bevatten de gave om de lezer op geloofwaardige wijze binnen te slepen in een wereld die niet bestaat maar oh zo echt overkomt. Lukjanenko bezit dit talent niet. In vergelijking met bovenstaande schrijvers met hun unieke verhalen is Nachtwacht slechts een slap aftreksel. Het verhaal is te oppervlakkig geschreven om de sceptische lezer over de streep te trekken. De spanning ontbreekt bijna volledig en de plot bevat geen verrassingen, snelle wendingen of spitsvondige ontwikkelingen. Sprankelende, intrigerende karakters zijn ook niet te ontdekken. Het blijft allemaal erg hangen aan de oppervlakte. Voeg daarbij een afgeraffeld aandoende ontknoping en het cirkeltje is rond. Nachtwacht blijft hangen onder de middellijn. | 0neg
|
De spanning was ver te zoeken in dit boek. Eigenlijk gebeurt het gelijk de eerste 20 blz. en dan weer de laaste 20 blz. Bovendien had ik gelijk al door wat er gebeurd was dus de verrassing was er ook af. Het middenstuk is vrij langdradig en komt telkens op het zelfde neer: ze is bang dat Eddie haar vindt dus slaat ze op de vlucht. Jammer, er had meer in gezeten. | 0neg
|
Helaas zegt de titel van mijn recensie genoeg. Ik heb erg veel thrillers gelezen dus misschien is dat de oorzaak dat ik vanaf de eerste paar bladzijdes al doorhad wat het einde ging worden. Ik hoopte nog verrast te worden maar helaas.
Het leest wel lekker vlot en makkelijk. | 0neg
|
Op Facebook stond een link waar je deze (en nog twee andere) boekjes kon downloaden. Omdat ik het leuk vind om nieuwe schrijvers een kans te geven en zeker al een paar keer goed verrast ben, bedacht ik me om aan één van deze boeken te beginnen.
Helaas was dit niet mijn boek. Het is absoluut leuk geprobeerd, maar de uitwerking vond ik niets. Het was te vaag, het ging van de hak op de tak en nu, ruim een uur na het lezen, weet ik eigenlijk nog steeds niet helemaal wat er nou gebeurd is. Alsof de auteur gewoon net te veel moeite heeft gedaan om er thriller-elementen in te krijgen. Als er in het hoofd een goed lopend verhaal afspeelt, waar dan uiteindelijk de helft van mist op papier. Samen met zinnen die niet helemaal lekker lopen en interpunctie die af en toe mist, is dit helaas voor mij gewoon een dikke misser.
1*. | 0neg
|
Met Inferno heb je een typische Dan Brown in handen! Opnieuw zien we Langdon in de hoofdrol die, bijgestaan door een vrouw, op speurtocht gaat doorheen Firenze, Venetië en Istanboel. Spil in die zoektocht is de Goddelijke komedie van Dante.
Opnieuw krijg je als lezer een heleboel informatie rond de steden die Langdon doorkruist en de kunstwerken die daar te zien zijn.
In vergelijking met de vorige boeken van Brown vind ik Inferno niet zo goed. De plotwendingen zijn soms heel ongeloofwaardig en dit maakt het lezen niet altijd even boeiend. Jammer, want Brown heeft reeds bewezen dat hij pareltjes kan schrijven! | 0neg
|
Sorry, weinig van te zeggen. Heb dit boek namelijk na een poosje weggelegd. Misschien dat ik het nog eens ga proberen op een later tijdstip, maar voor het moment even niet. | 0neg
|
Rood waas is geen boek voor de niet fans van Cornwell. Het verhaal is dan ook moeilijk te volgen, de onderlinge relaties tussen de personages worden niet duidelijk. Je mist dan ook de voorgaande boeken als je nog geen Kay boek hebt gelezen. Het verhaal wordt traag verteld, maar de schrijfstijl is simpel. Het wollige taalgebruik en de eindeloze beschrijvingen van niet relevante zaken remmen het verhaal behoorlijk af. Kortom, dit boek is alleen weggelegd voor de fans, zoniet dan is het een onleesbaar boek. | 0neg
|
De link met de Tweede Wereldoorlog was wat zwak uitgewerkt. Uiteindelijk geeft het boek het idee dat het meer om het hedendaagse stuk gaat, waarvan vooral het semi open eind erg zwak is. | 0neg
|
een tegenvaller voor mij, het duurde tot pagina 150 alvorens het een beetje spannend werd. Vrij saai geschreven en ongeloofwaardige personages. Veel te langdradig. | 0neg
|
Een heleboel "te" is van toepassing op dit boek. Te ongelooflijk, te snel, te onrealistisch. James Patterson of Mark Sullivan heeft zich vergaloppeerd met dit boek. De insteek met de olympische spelen als doel is origineel en goed, maar het verhaal mist diepgang en zorgvuldigheid. Als lezer wordt je haast opgejaagd, korte hoofdstukken die onzorgvuldig en vooral zeer kort zijn. Geen oog voor detail of een persoonlijke touch. Vaak is er een einde van een hoofdstuk, maar loopt het verhaal naadloos door in het volgende hoofdstuk. | 0neg
|
Een teleurstellend boek voor iedereen die een historische thriller verwacht. Mijn verwachting was een spannend boek tegen een historisch achtergrond van de adel in België. Helaas kwam ik bedrogen uit. Het is een boek met een aaneenschakeling van dialoog. Er worden geen beschrijvingen gegeven van de omgeving en van de personages. Verder heeft een ´Baantjer´ achtige setting. De rechercheurs onderzoeken uiteindelijk vrij weinig en zitten met name veel op het terras. Voor mij was het een teleurstellend boek met een mager verhaal en een even saai plot. Geen aanrader. | 0neg
|
Ik twijfel tussen 1 en 2 sterren. Dit is een zeer matige thriller van Nicci French. Zo langzamerhand raakt hun plottendoos op, lijkt het wel. Een flauw verhaaltje is het gevolg. Al na het lezen van twee hoofdstukken en de achterflap heb je een 'hunch' van wie het ongeveer gedaan moet hebben en ja hoor. Ik krijg ook een beetje genoeg van het eeuwige Nicci French type: alleenstaand grotestads meisje enigszins aan de zelfkant, beetje slonzig, weet niet wat ze wil met zichzelf en haar leven, valt op foute mannen, raakt altijd in de problemen. Deze formule heeft een paar keer geweldig gewerkt, zoals in Onderhuids, De bewoonde wereld en vooral Bezeten van mij. Maar nu is hij wat mij betreft versleten. Nicci French was één van de auteurs voor wie ik altijd direct naar de boekwinkel rende, maar dat hoeft nu niet meer, na drie matige thrillers op een rij. | 0neg
|
Mij leek het ontzettend leuk om eens een ander soort weerwolf verhaal te lezen. Het idee sprak me ontzettend aan, maar de uitwerking was vreselijk, of misschien kwam dat deels door de vertaling.
Grace voelt zich al jaren aangetrokken tot een wolf en dan staat er opeens een jongen voor haar neus, die die wolf eigenlijk is. De jongen vind Grace ook leuk en wil geen wolf meer worden, zodat hij altijd bij haar kan zijn. Er zijn toch geen ouders die ze in de weg staan, want zoals bij heel veel YA boeken, zijn de ouders amper aanwezig. Dat is op zich niet erg, maar Grace' ouders zijn als ze er zijn, zeer irritant.
Grace is een ontzettend oppervlakkig personage en Sam klinkt als een meisje. Het wordt uit beide perspectieven geschreven, maar dit voegt niet echt veel toe. Ik had het verhaal liever uit Isabel geschreven willen zien, dat leek mij een veel interessanter personage.
Er zit geen spanning in het verhaal en de liefdesscènes zijn saai. Op het eind komt er wel wat spanning, maar op dat moment interesseerde het me eigenlijk niet meer en ook al was er een cliffhanger, had ik absoluut niet de neiging om door te lezen. Ik vond het heel erg tegenvallen, helaas. | 0neg
|
'Vergeet de meisjes' is een boek waar ik maar lastig in kan komen. Ik ben erin begonnen, maar het lezen schiet niet echt op. Het verhaal is vaag en komt niet op gang. | 0neg
|
Jerome Teel wordt in de pers neergezet als een christelijke John Grisham. Dat hoeft geen probleem te zijn wanneer het christelijke niet boven het thrilleraspect uittorent of wanneer de auteur niet de pretentie heeft om teveel nadruk te leggen op het geestelijke aspect.
Helaas, Teel lijkt hierin soms te veel door te schieten en lijkt promotie van het christelijke geloof tot doelstelling te hebben verheven.
Na het lezen van De nieuwe rechter blijft al snel de vraag hangen in hoeverre het christelijke aspect conflicteert met het beschrijven van moorden. Wanneer te veel aandacht en emotie in het geloof wordt gestopt, blijkt de thriller als genre aan geloofwaardigheid in te boeten.
De president van de VS, Richard Wallace, ziet een groot probleem opdoemen. Rechter Martha Doyle Robinson van het Hooggerechtshof, lijdt aan een ongeneeslijke vorm van kanker en zal op korte termijn overlijden. Wallace is er het meest bij gebaat als haar opvolger het politieke standpunt van een vrije abortuswetgeving niet zal nastreven. De kandidaat die door Wallace wordt gepresenteerd is Dunbar Shelton, een tegenstander van vrije abortus.
De oppositie is hier niet blij mee en wordt hierin fanatiek ondersteund door Stella Hannover, leider van de NFAR, een vereniging die juist fanatiek strijdt voor vrije abortus.
Als voormalig juridisch medewerker Jessica Caldwell onder verdachte omstandigheden overlijdt, wordt advocaat Elijah Faulkner benaderd door de echtgenote van cardioloog Tod Allen Grissom, die een verhouding met Jessica had.
Jessica blijkt in verwachting te zijn dus is het van belang om de biologische vader bekend te maken. Schijnbaar los van dit alles wordt de journalist Holland Fletcher telefonisch benaderd door een vrouw die hem verzoekt de moord op Jessica Caldwell verder te onderzoeken. De oplossing hiervan kan nogal wat politiek stof doen opwaaien en hiermee het verloop van de kandidatuur danig in de war gooien.
Mocht er enig vergelijking mogelijk zijn tussen Teel en Grisham, zoals wordt vermeld, dan blijkt dat niet uit dit boek. Het juridische aspect blijft namelijk ver achter bij de politieke en religieuze aspecten van dit boek.
In de aanhef van deze recensie is al gewezen op het te zware stempel dat het geloof op het boek drukt. Daarnaast is het verhaal zo uitermate Amerikaans dat nog maar moet blijken of er ook genoeg lezers buiten de USA in het verhaal geïnteresseerd zullen zijn. Er zijn momenten dat Jerome Teel wel degelijk spanning weet op te wekken. Maar het effect is nooit van lange duur, omdat hij er ogenblikkelijk het geloof weer bijhaalt. Het gevolg is dat het verhaal op zulke momenten weer helemaal doodslaat. Jammer, met iets minder religie, was de boodschap ook wel overgekomen en was tenminste het thrillergedeelte overeind blijven staan. Nu lijkt het af en toe op een promotieverhaal om zieltjes te winnen door een bijna hopeloze voorganger van de christelijke gemeente in het puriteinse en katholieke Amerika.
Tot slot verzuimt Teel onderscheid te maken tussen hoofdpersonages en bijfiguren waardoor er hinderlijk veel namen door het verhaal gestrooid worden. Dat werkt verwarrend en breekt de toch al niet zo sterke structuur te vaak af. Het zal duidelijk zijn dat de aandacht van de lezer meerdere malen verslapt en dat men een ijzeren wilskracht nodig heeft om niet in dit verhaal te verdwalen. En dat is iets te veel gevraagd voor de lezer die op ontspannen wijze een spannend boek wil lezen. Samengevat: Jerome Teel heeft nog een lange weg te gaan! | 0neg
|
Dont change a winning team!
David Hewson is het synoniem voor Rome. Tot Het masker van Dante spelen alle avonturen zich af in deze historische hoofdstad. En deze combinatie heeft Hewson geen windeieren gelegd, getuige zijn eerdere succes.
Maar nu meent de auteur dat hij Rome snel moet verlaten en Nic Costa naar San Francisco moet detacheren om bijstand te verlenen in een moordzaak bij de voorbereidingen van premiere in Rome van een film.
Maar Costa loopt in San Francisco behoorlijk verloren rond en niet alleen hij maar ook zijn lezers missen de sfeer van Rome. Niks even snel een espresso of Grappa drinken, maar dolend in een wereld die hem in het geheel niet aanspreekt, aanwijzingen zoeken en de dader vinden.
Jammer dat Hewson met dit boek zijn lezers niet heeft bediend zoals ze van hem gewend zijn doch laat dit dan een waarschuwing zijn. Costa en Rome zijn onafscheidelijk en een wereldteam maar buiten Rome is Costa wereldvreemd! | 0neg
|
Hoewel ik het in één keer heb uitgelezen vond ik dit een slecht boek: het was ongeloofwaardig, veel onnodige informatie, er wordt op een irritante manier met geld gesmeten en er gebeuren dingen die gewoon vreemd zijn, bijvoorbeeld je huis achterlaten met een geforceerd slot en dan gewoon vertrekken naar Egypte, en dat in Alkmaar in 2007.
Ook de wonderlijke achtervolging op de kaasmarkt komt bij mij over als gemaakte en onechte spanning.
Het verbaast mij dat zo'n boek dan ook nog literaire thriller genoemd wordt, pijnlijk voor Nicci French om met zulke zooi vergeleken te worden | 0neg
|
Ava Li, is een mooie jonge vrouw van midden dertig. Woont in Toronto, Canada houdt van mooie spullen. Ze heeft een uitdagend en spannend beroep, forensich accountant. Het brengt haar de hele wereld over. Ava is een ster in geld opsporen. Tevens is zij heel bedreven in Bak Mei een Chinese vechtsport die weinig mensen beheersen. Nu wordt haar hulp ingeroepen door Andrew Tam. Zijn bedrijf is een behoorlijke som geld kwijtgeraakt op een slinkse manier. Hij heeft via via gehoord dat Ava heel goed is. Ze accepteert de opdracht. Al vrij snel weet ze het geld te traceren. Maar nu begint het pas. Het spoor loopt via Hong Kong, Thailand, Guinee naar de Maagdeneilanden. Ze komt met vreemde figuren in aanraking. Maar Ava weet haar "vrouwtje" te staan.
Het is een vlot geschreven boek. Met oog voor de landen die ze aandoet. Er wordt veel over de plaatsen en de bevolking vertelt, dat maakt het interessant.
spanning 2 sterren
plot 3 sterren
leesplezier 4 sterren
schrijfstijl 3 sterren
originaliteit 2 sterren
psychologie 2 sterren | 0neg
|
Vergelijkbaar met het debuut: niet spectaculair en ook niet echt slecht. Wat wel een ster kost, is het feit dat dit verhaal nog onwaarschijnlijker is dan het vorige. De trouwe schare vrienden die steeds om hoofdpersoon Ruth heen hangen, de vergezochte plot, die zwangerschap waar niemand echt moeite mee heeft behalve Ruths ouders (en die uiteindelijk ook niet). Leest wel lekker weg, goed genoeg voor de vakantie. | 0neg
|
Van mij had dit boek wel wat dunner mogen zijn. Al halverwege het boek vond ik de beschrijvingen van de hoofdpersonen niet erg boeiend meer en ik heb deze pil dan ook met enige moeite uitgelezen. | 0neg
|
Het is vrij gebruikelijk dat succesvolle romans worden verfilmd of dat er een televisieserie van wordt gemaakt. Het omgekeerde komt veel minder voor. Borgen is zo'n uitzondering. De veel bejubelde Deense televisieserie over de ambitieuze politica Brigitte Nyborg is er nu ook als roman. Jesper Malmose, een Deense scenarist en vertaler, heeft in nauwe samenwerking met Adam Price, de schrijver en bedenker van de televisieserie, het eerste seizoen van Borgen bewerkt tot boek.
Het verhaal mag bekend worden verondersteld. Brigitte Nyborg, een frisse en beetje tegendraadse politica – type Femke Halsema – wordt verrassend genoeg premier van Denemarken. Met haar geheel eigen stijl leidt ze haar kabinet, dat slechts over een krappe meerderheid in de kamer beschikt, door allerlei politieke crises. Onder haar collega's roept Brigittes wijze van politiek bedrijven heftige reacties op. Collega's voelen zich bedreigd wanneer het traditionele spelletje 'bal-in-de-ploeg-houden' opeens niet meer geldt. Brigitte heeft een echtgenoot die omwille van de carrière van zijn vrouw een stapje terugzet en voor de kinderen zorgt. Dat gaat een tijdje goed, totdat de man zijn geduld begint te verliezen. Andere belangrijke rollen zijn er voor de even duivelse als opportunistische spindokter Kasper Juul en Katrine Fønsmark, de voortdurend op scoops jagende televisiejournaliste. Het boek volgt, net zoals de dramaserie, het eerste jaar van Brigitte Nyborgs premierschap.
Op de flaptekst wordt beloofd dat het meeslepende en spannende boek dieper ingaat op de karakters en het machtsspel dan de televisieserie. Helaas valt dat zwaar tegen. Het boek volgt braaf het televisiescenario alsof Jesper Malmose contractueel heeft moeten vastleggen nergens uit te pakken of af te wijken van het origineel. Het resultaat is proza-invuloefening van beelden en scènes, handig en kundig geschreven, maar Borgen wordt nergens een echt boek. De karakters blijven vlak, om over spanning of diepgang maar te zwijgen. De superkorte hoofdstukken worden duidelijk gedicteerd door het tempo van de televisie. Borgen is een gelikte proza-remake van wat duizenden televisiekijkers reeds hebben gezien. Wat na lezing overblijft is de smaak van een uitgeperste citroen. Waarom een boek maken wanneer de schrijver duidelijk met handen en voeten is gebonden aan het script? Wie doe je daar een plezier mee? De lezer? Waarschijnlijk heeft Jesper Malmose er nog het meeste plezier aan beleefd, financieel gezien dan, want als schrijver kan ik me nauwelijks voorstellen dat hij trots is op wat hij heeft afgeleverd. Een saai, braaf boek. Meer is het niet. | 0neg
|
Je zou denken dat een boek waarop een complete tv-serie is gebaseerd wel iets voorstelt. Helaas bewijst Codenaam Villanelle van Luke Jennings, inspiratiebron voor de tv-serie Killing Eve, het tegendeel. Deze vermeende spionagethriller blijkt grotendeels te bestaan uit gefantaseer rondom een sexy huurmoordenares. Toch is daar op de een of andere manier het karakter Eve Polastri tussen verzeild geraakt; een Brits geheim agente die achter Villanelle aangaat. En in tegenstelling tot haar psychopathische tegenstandster die met designerkleding en al uit de clichéglossy is geknipt, wijkt de slonzige en sociaal onhandige Eve nogal af van de standaard spion. Dat maakt haar tot de ideale heldin van dit boek, maar spijtig genoeg is ze dat niet. Samen met ander potentieel dat dit verhaal feitelijk heeft, gaat ze ten onder aan de combinatie van kille seks en bruut geweld die onbetwiste hoofdpersone Villanelle op de mensheid loslaat.
De Britse auteur Luke Jennings is balletrecensent, journalist en auteur van verschillende romans en non-fictieboeken. Zijn roman Atlantic uit 1995 werd zelfs genomineerd voor de Man Booker Prize. In de jaren 2014 tot en met 2016 publiceerde hij een serie van vier korte e-book novellen over een huurmoordenares die zich Villanelle noemt. Hoewel Eve Polastri pas in de tweede novelle voor het eerst voorkomt, is de tv-serie, waarin zij een veel prominentere rol heeft, eigenlijk op deze novellen gebaseerd. Nu zijn door het succes van de serie de novellen alsnog uitgebracht als één thriller, bestaande uit vier lange hoofdstukken. De vertaling is van Inger Limburg en Lucie van Rooijen.
Probleem is dat het boek zich nauwelijks staande houdt als verhaal uit één stuk. Er is geen moeite gedaan om alsnog een centrale plotlijn uit te werken en de overgangen tussen de hoofdstukken zijn abrupt genoeg om de oorspronkelijke novellen erin te herkennen. Ondertussen leggen een aantal goede basisideeën het niet alleen af tegen Villanelle, maar ook tegen een aanhoudende drang tot oppervlakkigheid.
Zo begint het eerste hoofdstuk sterk met een geheime organisatie die zich ten doel heeft gesteld zeer lastige personen uit de weg te laten ruimen. Interessant is dat het echt gruwelijke mormels betreft, zodat de lezer al snel in een ethische spagaat komt te zitten. Is het misschien wel goed dat iemand de wereld verlost van deze types of kan dat echt niet? Jammer genoeg is het geen kwestie waar auteur Jennings zich druk over wenst te maken en de geheime organisatie zakt snel weer naar de achtergrond. Liever beschrijft hij Villanelles ongelukkig jeugd in Rusland, haar opleiding tot moordenaar, de kleding die ze zoal draagt, haar onverzadigbare lust naar platte seks en natuurlijk het volbrengen van haar moordopdracht. Waar, dat moet gezegd, de nodige inventiviteit bij komt kijken.
In de volgende twee hoofdstukken wordt de strijd tussen Villanelle en Eve voorzichtigjes op poten gezet en zijn er wat eerste onderlinge schermutselingen. Ondertussen pleegt Villanelle nog wat moorden op manieren die steeds meer over de top zijn. Verder blijft ze druk met haar garderobe, slaat ze geen feestje over en rolt ze van het ene naar het andere bed (voor zover het geen kerkhof betreft). Daarbij wordt tot vervelens toe benadrukt hoe ontzettend gewild de ijskoude, maar o zo mooie psychopate toch niet is bij al die van begeerte uit elkaar knallende sekspartners. Iets dat ophoudt met koddig te zijn wanneer bij Villanelle de moordlust en drang tot manipulatie serieus smerige vormen begint aan te nemen.
In het laatste hoofdstuk gebeuren er dan opeens heftige dingen die erg verrassend zijn, vooral omdat ze spontaan uit de lucht komen vallen. Ze zijn dan ook moeilijk te volgen of te plaatsen. En dan is het verhaal opeens afgelopen. Zomaar. Net wanneer je als lezer denkt dat er eindelijk schot in de zaak komt, Eve’s onderzoek een eerste belangrijke ontdekking heeft opgeleverd en het geheime genootschap weer boven water komt drijven. En daarmee blijft dit verhaal zonder plotlijn, diepgang of zelfs maar een einde achter. | 0neg
|
Zo oninteressant breedvoerig, zonder een duidelijke lijn waar het verhaal naartoe gaat. Hele dialogen zonder aan te geven wie zei wat precies. En wie is ook al weer wie, wanneer je een aantal weken niet hebt kunnen doorlezen vanwege andere bezigheden in het buitenland. Van iedere veelvuldig beschreven persoon zou een beknotte beschrijving te vinden moeten zijn na het nawoord achterin.
Ik ben slechts met heel veel moeite en tegenzin halverwege kunnen komen en heb het boek terzijde gelegd. Hoe bestaat het dat dit boek toch nog zo hoog scoort? Ik dacht dat ik mijn overgrootmoeder hoorde praten met de overgrootmoeders van anderen.
Geen mannenboek zoals de hele oeuvre's van de auteurs Victor Hugo en Alexander Dumas.
Zonde van het geld. | 0neg
|
Als fan van The Maze Runner van James Dashner, kon ik niet wachten om aan The Mortality Doctrine serie te beginnen. Misschien dat het mijn hoge verwachtingen waren, maar The Eye of Minds is me behoorlijk tegengevallen.
Allereerst vond ik het moeilijk om in het verhaal te komen. En eigenlijk heb ik het hele boek hier problemen mee gehad. Stiekem telde ik de pagina's totdat ik het boek uit had.. Ik weet niet of dit aan de schrijfstijl van Dashner lag, die ik eerlijk gezegd niet heel goed vond, of misschien aan het vage verhaal? De world building viel behoorlijk tegen; voor mij was het echt niet duidelijk hoe de VirtNet nu precies in elkaar zit. En al die 'stoere woorden' als The Path, The Chair, The Wake en The Coffin maakten het er eerlijk gezegd niet beter op.. Nee, ik heb echt het idee dat ik weinig weet over Lifeblood. Daarnaast voelde ik totaal geen connectie met de personages en gedurende het hele boek ben ik Michael, Sarah of Bryson ook niet leuker gaan vinden.
Op de één of andere manier deed The Eye of Minds me heel erg denken aan de Percy Jackson serie. Een serie die ik super leuk vond toen ik jonger was, maar die ik laatst bij herlezen ook vond tegenvallen. Misschien is dit gewoon niet echt een young adult boek en beter te classificeren als een boek voor tieners of zelfs kinderen?
De enige reden dat ik dit boek twee sterren geef in plaats van één, heeft te maken met de onverwachte en originele plot twist aan het einde. Ik zag dit totaal niet aankomen en het maakte de hele leeservaring op de één of andere manier toch te moeite waard. Opeens zie je het hele verhaal in een nieuw daglicht..
Ik heb het tweede boek in deze serie, The Rule of Thoughts, al gekocht, dus ik ga het zeker lezen. Vooral door de enorme plot twist ben ik toch wel nieuwsgierig naar hoe Michael's verhaal verder gaat. En hopelijk kan het tweede boek van The Mortality Doctrine me wel overtuigen van deze serie.. | 0neg
|
De omslag en de titel van het boek zien er veelbelovend uit. Onder de titel Wachten op Doggo staat een silhouet van een hondje. Boven zijn hoofd staat een aureool getekend. Dat wekt hoge verwachtingen: wat zal er gaan gebeuren? En waarom wachten we op deze hond? Nou, verwacht maar geen ingewikkelde intriges, want dan zal dit boek erg tegenvallen...
Uit het niets val je het verhaal binnen. Een verhaal dat gaat over de dertigjarige Daniel, die in de steek is gelaten door zijn vriendin Clara. Ze laat achter: een laffe brief en een lelijk hondje. Daniel heeft een baan in de reclamewereld, waarvan de invulling neerkomt op een potje biljart en dart tijdens werktijd (met als doel creatieve ingevingen te krijgen, uiteraard), een drankje drinken op een terrasje, en je collega’s het leven zuur maken. Hij gaat samenwerken met Edith, een zeer aantrekkelijke collega, die hem weer een beetje tot leven brengt. Niet alleen Edith zorgt daarvoor, ook het lelijke hondje Doggo speelt daarin zijn rol. Hij houdt Daniel als het ware een spiegel voor. Zo gaat Daniel op zoek naar de identiteit van Doggo, door informatie te vragen bij het asiel waar ze de hond gevonden hebben. Tegelijkertijd doet hij ontdekkingen over zijn eigen identiteit. Als Daniel in de put zit, haalt Doggo hem er weer uit. Hij wordt Daniels ‘beschermengel’ (vandaar de aureool op het omslag, zeker!).
Problemen waarmee jonge mensen (alias verlate studenten) te maken hebben staan centraal. Deze worden echter niet echt uitgediept. Er worden feiten en op zichzelf staande handelingen vermeld, in plaats van gevoelens en karakterbeschrijvingen. Wat dat betreft doet deze roman sterk aan een filmscript denken. De verdiepende inleving van de karakters, zoals emotie, moet door de acteur worden ingevuld. Of in dit geval: de lezer. Door gedachtes, blikken, gebaren en houding te beschrijven, probeert Mills zijn karakters vorm te geven. Er is een subtiele ontwikkeling in Daniel te vinden, maar die had sterker gekund. Of in ieder geval sterker uitgewerkt kunnen worden door meer openheid van zijn gevoelens te geven.
Dat Mark B. Mills ook thrillers schrijft zie je aan zijn manier van schrijven. Vaak verwerkt hij in zijn hoofdstukken een soort cliffhangers of open einden, waarin niet alles gezegd wordt maar de afloop wel duidelijk is. Karakters worden geselecteerd naar ‘goede’ en ‘slechte’ mensen. Bovendien werkt Mills met aanwijzingen: zijn hoofdpersonage vindt voor al zijn veronderstellingen aanwijzingen. Bijvoorbeeld dat Daniel erachter komt dat Clara hem heeft verlaten: dat plan had zij bedacht en voorbereid. Of Tristan, die zichzelf op een oneerlijke manier hogerop wil werken. Daniel is een soort rechercheur.
Dat Mills kan schrijven is zeker, maar het taalgebruik en het bijzondere relaas in Wachten op Doggo laten zien dat dit geen literatuur is. Toch is deze roman ook aan te prijzen vanwege Mills' vertelstijl die jonge, ‘hippe’ mensen aanspreekt. Hij schrijft met de humor en het taalgebruik van deze generatie. Ook het gedrag van zijn personages past hij daarop aan: zo wordt alles vastgelegd met de telefoon en wil men niet hard weken, maar wél veel geld verdienen. Mensen worden onderverdeeld in types van ‘oké’ of ‘doortrapt’. Je kunt niet alleen naar een feestje: als single moet je dan een date hebben.
Wachten op Doggo lees je moeiteloos uit en biedt ontspanning na een drukke dag: niet teveel diepgang, maar gewoon een verhaal over een heel benaderbaar persoon. Geen avondje bankhangen voor de buis, maar wél een avondje visualiseren. | 0neg
|
Wachten op Monsieur Bellivier is het debuut van de Zweedse, in Parijs woonachtige journaliste, Britta Röstlund. De cover oogt als een feelgood roman, twee handen die een warme kop koffie omsluiten, een croissant en de Eiffel oren tegen een witblauwe achtergrond met rode letters. Laat je hierdoor niet op het verkeerde pad brengen, want dit doet niet recht aan de inhoud.
In Wachten op monsieur Bellivier volgen we Mancebo, een Tunesische winkelier. Mancebo zit elke dag op dezelfde tijd, op dezelfde plek voor zijn winkeltje. Hij eet op gezette tijden, volgt elke dag dezelfde routine. Hij woont boven zijn supermarkt samen met zijn vrouw Fatima en zoon Amir. Het leven draait zich af als een langspeelplaat, tot op een avond een onbekende dame hem een opdracht geeft.
Daarnaast volgen we de journaliste Helena, een alleenstaande moeder, die zojuist een goot schandaal heeft gepubliceerd en eigenlijk op zoek is naar een nieuw verhaal. In haar favoriete koffietent wordt haar, door een onbekende man, gevraagd of ze op Monsieur Bellivier wacht en ondanks dat dit niet het geval is zegt ze ja. Wat volgt is een mysterieuze opdracht, die zij nauwgezet moet uitvoeren. Wie monsieur Bellivier is en wat de gevolgen zijn van de opdracht is haar onbekend.
Op zich klinkt het verhaal spannend. Twee mensen die beiden een opdracht krijgen en daardoor uit hun dagelijkse routine gehaald worden. Wat gebeurt er met je als je niet sec je dag afdraait zoals je gewend bent? Britta Röstland geeft weer hoe je de details in het leven niet meer ziet als je in een sleur zit en wat er gebeurt wanneer je daar wordt uitgetrokken. Een interessant idee en zeker een verhaal waardig.
Behalve wanneer je twee derde van het boek gebruikt om de lezer zelf in een sleur te krijgen. In die mate zelfs, dat ik een fysieke weerstand tegen het boek kweekte.
In het laatste gedeelte moet Britta haar best doen om de verhaallijnen bij elkaar te laten komen. Doordat ze meer dan de helft van het boek “versleurt” komt de ontknoping niet tot zijn recht. Daarvoor had best meer tijd uitgetrokken mogen worden.
De motieven van Mancebo en Helena om de opdrachten aan te nemen zijn niet uitgewerkt en zeer onwaarschijnlijk. Ieder ander in hun situatie had hier nooit in mee gegaan. Mancebo niet omdat hij het type ernaar niet is en Helena niet, omdat ze een zoon heeft waar ze voor moet zorgen en dus niet zo gauw in een ogenschijnlijk gevaarlijke opdracht zou stappen.
Wat betreft de schrijfstijl, daar moet je van houden. Soms legt Britta dingen op een uitgebreide en onnodig ingewikkelde manier uit, maar voor het grootste deel gaat ze mee in de simpele woorden die bij Mancebo horen. Het leest alsof je zelf qua intelligentieniveau een flink aantal punten hebt ingeleverd.
Kortom, heb je behoefte aan een slaapverwekkende sleur dan zit je goed met Wachten op monsieur Bellivier. | 0neg
|
Natuurlijk kun je verwachten dat een boek, geschreven door Maya Banks, over dominant en onderdanige gaat, maar ik had gehoopt op meer diepgang.
Naar mijn mening had de dominant en onderdanige relatie teveel de overhand en de 'liefdesrelatie' is hierbij teveel in het nauw geraakt. Pas aan het eind wordt dit beschreven en dit had naar mijn mening wel meer gemogen.
Ik heb de andere boeken van Maya Banks altijd met plezier gelezen, maar dit was helaas een beetje een tegenvaller. Ik ben er nog niet uit of ik de andere delen van deze serie ga lezen. | 0neg
|
ik miste bij dit boek, de spanning, wel vondt ik een verassend einde.....het einde had ik echt niet verwacht | 0neg
|
Persoonlijk had ik er meer van verwacht. Het is een verhaal wat ik al vaker heb gelezen, maar beter uitgevoerd. Ik vond Erika geen leuk hoofdpersonage, teveel cliches (alleen op onderzoek uit, "dom" teamlid ect) en niet echt spannend. | 0neg
|
Ik had het gevoel dat ik twee verhalen las, één in 2015 en 1206.
Zelfs aan het einde kon ik niet de samenhang ontdekken.
Het verhaal in 1206 gaat over een vrouw die toevallig het zweetdoek van Veronica in handen krijgt, en wat voor ellende ze dan op haar hals krijgt.
Het verhaal in 2015 gaat over twee meiden die verdwenen zijn, en de zus van één die op zoek naar ze gaat.
Ik hoopte op wat meer achtergrond over het doek van Veronica, behalve dat het een mysterie was en is.
Ik kende het hele verhaal over het doek niet, en na het lezen van dit boek ben ik niet veel wijzer geworden, helaas.
Na het boek gelezen te hebben vraag ik mij af waarom ze een combinatie van twee, novelles?, tot één verhaal samengevoegd hebben.
Ik zal niet snel nog een boek oppakken van dit duo. | 0neg
|
Ik neem me altijd voor elk boek helemaal uit te lezen zodat ik een goed oordeel kan geven. Ik heb dit boek in 2 dagen uit gelezen, niet vanwege de spanning en de erotiek maar om er zo snel mogelijk vanaf te zijn. Het boek is niet boeiend geschreven, de erotische scenes zijn afgeraffeld en ook het thrillergedeelte komt in mijn ogen niet tot zijn recht. De schrijfstijl pakt me niet, het grootste gedeelte van het boek gaat over kunst. Vraag me af waar al de ophef vandaan komt dat iedereen dit boek gelezen moet hebben. Voor mij zeker geen bestseller. Ik vind 2 sterren echt de max. | 0neg
|
De korte thriller ‘De Japanse tuin’ van Pieter Aspe telt 121 pagina’s en is uitgegeven in 2002 door uitgeverij Manteau. Pieter Aspe is de meestgelezen misdaadauteur van Vlaanderen en Nederland en werd bekend met zijn thriller ‘Het vierkant van de wraak’ in 1995.
We zijn van Aspe gewoon dat de hoofdrolspeler Pieter Van In is en dat ons verhaal zich in Brugge afspeelt maar deze keer is de hoofdrol weggelegd voor hoofdinspecteur Lies Rutten en haar collega Rudy Nelissen met wie ze bijzonder goed kan opschieten en het verhaal speelt zich niet af in Brugge.
In Hasselt aan de Kolenkaai, vlak bij een discotheek, wordt Stijn Olaerts dood terug gevonden in het water. De enige aanwijzing die Lies en Rudy vinden is een bibliotheek kaart, hier begint dan ook hun zoektocht naar de dader. In de bibliotheek leren ze Raf Swennen kennen. Deze man beweert dat hij Stijn Olaerts niet kent maar verder in het boek blijkt het dat hij gelogen heeft. De zaak vordert niet echt totdat Helena Bijlens, de vriendin van Stijn Olaert, zelfmoord pleegt. Door een brief die ze vinden op het appartement van Stijn en Helena komen ze bij het echtpaar Verdonk terecht die in het rusthuis tegenover de bibliotheek wonen. Ook dit levert hen niet veel op. Door het echtpaar komt Lies Rutten wel terug in contact met haar verleden dat haar in deze zaak nog wel wat problemen bezorgd. Het feit dat Stijn Olaerts bevriend was met de zonen van De Scheper en De Vlaeminck, twee bekend zakenmannen, maakt het nog eens extra moeilijk voor Lies en Rudy. Wanneer uiteindelijk ook Raf Swennen vermoordt word begint het verhaal in elkaar te passen.
Het verhaal komt zeer traag op gang en er is van in het begin niet echt veel spanning aanwezig. Naarmate het boek vordert, vordert ook de spanning maar niet zo als ik gewoon ben van Aspe. Er worden veel gegevens achter gehouden die pas op het laatste moment uitgeklaard worden. Hierdoor krijg je op het einde veel informatie, bijvoorbeeld wat het echtpaar Verdonk met de moord op Stijn Olaerts te maken hebben, wie Hakimoto is, enz. Er zijn ook heel veel personages aanwezig wat voor verwarring zorgt op het einde van het verhaal. Bijvoorbeeld Wim, de man van Lies heeft niet echt een functie in het verhaal. We weten ook zeer weinig over de personages. Zelfs over de hoofdpersonages weten we niet super veel. De verhaallijn waarin Lies Rutten zwanger wordt zorgt ook nog eens voor extra personages waardoor het nog verwarrender wordt. Ook is deze verhaallijn deels overbodig omdat het niets te maken heeft met de moorden en Lies haar verleden. Ondanks dat het boek langdradig is leest het toch vrij vlot. Dit komt wel omdat het zo kort is maar ook door de vlotte schrijfstijl die we van Aspe gewoon zijn. Ook zijn woordgebruik is neutraal waardoor het boek voor zowel volwassenen als jeugd toegankelijk is. De schrijver hanteert in dit boek de alwetende hij/zij-verteller. De verteller staat als het ware ‘boven’ het verhaal. Hij ziet neer op alles en weet de gevoelens van de personages en wat er gaat gebeuren. Dit wordt al duidelijk vanaf de eerste pagina.
Ik vind het boek niet echt een aanrader. Ik vind dat het super traag op gang komt en er is weinig spanning aanwezig. De verhaallijn kon me ook niet echt boeien omdat het hedendaagse thema van het drugsmilieu me niet echt interesseert. Voor de hoeveelheid informatie dat je krijgt vond ik het boek een beetje te kort. Op het einde van het boek was ik zeer verward en wist ik niet goed wat er gebeurde waardoor ik een deel heb moeten terug lezen. Dat er vier moorden gebeuren vind ik er ook wat teveel aan. Ook vind ik dat er te weinig aandacht gegeven is aan de verhaallijn over ‘Tanako Hakimoto’, waarvan de titel afkomstig is, waardoor je soms als het ware uit de lucht gevallen komt omdat je niet goed begrijpt waarover het juist gaat. Ook vind ik het leuker als de personages wat meer zijn uitgewerkt, wat in dit boek dus niet het geval is. Ook ben ik meer fan van het hoofdpersonage Van In. Ik lees niet zo graag thrillers maar wel als het Aspe is al kon dit boek me minder bekoren als de andere die ik van hem gelezen heb. Maar dit was zeker niet het laatste boek dat ik van Aspe gelezen heb. | 0neg
|
Rendell heeft vaak in haar boeken actuele maatschappelijke thema's. Zo ook in dit boek. Het verhaal vind ik op zich weer goed gevonden, maar sommige delen van het boek vind ik traag. Voor mij zeker niet haar beste Wexford. | 0neg
|
Dit boek viel me tegen. De verhandelingen over het maken van chocolade lekkernijen duurde veel te lang en was saai (en ik ben nog wel een liefhebber ). Bovendien vond ik dat Marit veel ongeloofwaardige dingen deed. Het plot zit wel goed in elkaar maar het kon me niet echt boeien. Jammer, ik had eerst 'Vals' van haar gelezen en die vond ik wel goed. | 0neg
|
Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog wordt, in IJsland, een handelsreiziger vermoord. Dit leidt tot een onderzoek door een IJslandse politie-inspecteur Flovent en een inspecteur van de militaire politie Thorsen. Het slachtoffer blijkt een relatie te hebben met een andere handelsreiziger, Felix Lunden, die vermoedelijk nazi-sympathisant is. Flovent, meen ik, vindt de vader van Felix, maar deze botte, onsympathieke man maakt hem niet veel wijzer. Thorsen en Flovent spreken apart verschillende IJslanders en militairen. Het is me niet duidelijk geworden waarom er twee inspecteurs zijn opgevoerd.
Er blijkt een lijn te lopen naar de schooljeugd van het slachtoffer, Felix en nog enkele andere kinderen. Het verhaal is prima te volgen, maar behoorlijk gecompliceerd. Het wordt niet spannend, er wordt wel eens iemand neergeslagen en de militairen die in IJsland gelegerd zijn, zijn niet allemaal behulpzaam en vriendelijk, maar zijn wel dol op de IJslandse vrouwen. Nergens worden de opgevoerde verdachten ook maar enigszins geloofwaardig neergezet. Is er sprake van een vergismoord? Hoogstwaarschijnlijk wel. Waarom houdt de huishoudster van de vader van de hoofdverdachte hem de hand boven het hoofd? Ook dat wordt nergens duidelijk. Waarom is de vader zo'n botte hork?
Ergens aan het eind wordt vaag een eventuele corrupte militair te berde gebracht, maar dit wordt nergens verder uitgewerkt.
De ontknoping is nogal onbevredigend. Het boek komt op mij over als een verhaal over WOII dat Indridason graag wilde vertellen, maar dat niet echt past in het detective-genre. De moord is erbij gehaald omdat dat zijn lezers dat nu eenmaal van hem verwachten.
Dit boek viel me wat tegen, maar zal me er niet van weerhouden andere boeken van Indridason ter hand te nemen.
Matthijs Deen leest op zeer aangename toon het verhaal voor. | 0neg
|
Fields is een Amerikaanse journalist met een Nederlandse moeder en daarom acht zijn hoofdredacteur hem heel geschikt om naar Nederland te reizen en de schrijfster Iris Kouwenaar te interviewen naar aanleiding van de nakende twintigste verjaardag van haar boek 'Antidote'. Dit is zeer tegen de zin van Fields die Kouwenaar ooit aan het werk zag en sindsdien een aversie voor haar ontwikkelde. Hij ziet zichzelf als een van de weinigen die Antidote nooit gelezen hebben. Maar hij weet dat hij het zich niet kan permitteren om deze opdracht te weigeren dus reist hij naar Voorhorst. Kouwenaar wordt echter volledig van de buitenwereld afgeschermd door Kay, met wie ze samenwoont. Kay verzorgt Iris die chronisch ziek is en maakt het Fields onmogelijk om Iris te spreken te krijgen. Het toeval zorgt ervoor dat hij dat toch voor elkaar krijgt.
Om de persoon van Iris Kouwenaar enige echtheid mee te geven, heeft men over haar en haar boek een website gemaakt, die ook achteraan in het boek vermeld staat. De website bestaat uit een BijpediA pagina over haar persoon en eentje over haar boek. BijpediA, een woordspeling die uitgeverij De Bezige Bij verbindt met Wikipedia, is een van de betere vondsten die bij dit boek horen. Het is niet moeilijk voor een achteloze lezer om zich hierdoor in de luren te laten leggen. Het lijkt heel echt allemaal. Zelfs een aantal internationale prijzen voor het boek verwijzen naar echte websites van of over die prijzen (die soms nog niet eens bestonden als Kouwenaar de prijs won, en soms weer wel met uiteraard een andere winnaar). Alles over Iris Kouwenaar, Antidote en de vervolgen daarop kan men bijgevolg op internet terugvinden. Het is nu hopen dat een journalist zich laat beetnemen en Elena Ferrantegewijs op zoek gaat naar de ware Iris Kouwenaar.
Als de website een van de betere vondsten van het boek is, wat dan met het boek zelf? Dat draait om de personen van Fields en Kay en hun relatie tot Iris. Kay is een wat vreemd persoon. Is haar relatie met Iris nu wel of niet seksueel? Verzorgt zij Iris, of vergiftigt zij haar? Is de relatie tussen beiden wel een relatie en niet eerder een vorm van gijzeling? En is Fields' opduiken in Voorhorst realistisch? De schrijver dringt ongemerkt het huis van Iris en Kay binnen en zit uren verstopt in een kast waar hij hen gadeslaat, Kays dagboeken leest, en op de duur zelfs onder Iris' ziekbed verstopt ligt. De manier waarop Alma Mathijsen Fields in Iris' leven heeft gewurmd, komt bijzonder geforceerd over. De wijze waarop de drie personen met elkaar omgaan, is dat ook.
Het boek begint wat chaotisch, en het is moeilijk om meteen de draad ervan op te pikken. Wanneer je ongeveer doorhebt hoe de dingen in elkaar zitten, is het boek al halfweg, want het is een boek dat bijzonder snel leest. De chaos neemt vervolgens alleen nog maar toe. De personages gaan zich allen steeds vreemder gedragen en als lezer raak je ook steeds meer vervreemd van hen, tot je op een punt bent waarop ze je niet erg veel meer kunnen schelen. Misschien is dat ook de bedoeling, en wilde Alma Mathijsen een boek schrijven waarvan het verhaal ondergeschikt is aan de (feministische?) boodschap. Maar in dat geval was een boek zonder verhaal en met alleen maar haar standpunten erin uitgelegd, stukken beter geweest. Mathijsen werkt nu geen van beide ten volle uit en daarom raakt het boek uiteindelijk kant noch wal. De afloop van het boek is niet echt een verrassing en de titel blijkt uiteindelijk een goede tip te zijn. Een boek om snel te vergeten. | 0neg
|
Ik ben een beetje achter met het schrijven van mijn beoordelingen, dus ik ga proberen mijn achterstand weer weg te werken. Ik had al een hele tijd geleden, een aantal jaren, een boek van Karin Wahlberg gelezen (Het Derde Meisje). Toendertijd vond ik dat wel een goed boek, maar toen had ik nog niet echt veel thrillers - en dus vergelijkingsmateriaal - gelezen.
In Dodelijke Bloemen wordt een oude vrouw overvallen in een wasruimte van een flat. De vrouw sterft enkele dagen later. Een meisje dat misschien getuige van de moord is geweest, wordt ontvoerd. De vrouw blijkt niet zo geweldig te zijn als eerst door iedereen beweerd wordt. Vindt inspecteur Claessen de moordenaar en dus ook de ontvoerder van het meisje?
Het viel me behoorlijk tegen. Ik weet niet precies waarom maar er waren een aantal dingen die me ontzettend irriteerden. Zo was er het feit dat werkelijk iedereen ongelukkig was, op misschien een of twee mensen na. Iedereen was gescheiden. ongewenst zwanger, of beiden. Ook sprak het verhaal mij niet zo aan. Het is duidelijk dat ze probeert om maatschappelijke problemen aan de orde te brengen, maar voor mij lukt dat niet genoeg door alleen iemand de vraag te laten stellen 'Waar gaat het naar toe met Zweden?'. Andere schrijvers pakken dit, in mijn ogen, een stuk beter aan. Echt nagelnbijtend spannend vond ik het ook niet. Jammer, want ik dacht dat het een goed boek zou gaan worden toen ik het vasthield. Er zullen vast mensen zijn die dit boek wel zal bevallen, maar persoonlijk zou ik eerder andere Zweedse thrillers aanraden. In de Zweedse htriller vijver zwemmen nog heel veel andere vissen. | 0neg
|
Uitgaande van de flaptekst zou ik dit boek zeker zelf gekocht kunnen hebben, maar ik heb het kado gekregen. De 4 sterren beloven te veel.
De twee, naast elkaar lopende, verhaallijnen maken het lezen er niet makkelijker op. Ook de Italiaanse namen lezen niet makkelijk.
Enkele diepgaande en onsmakelijke beschrijvingen van handelingen door de personages die niets aan het verhaal toevoegen.
Traag doch goed gedocumenteerd verhaal wat mij heeft doen besluiten Gennaverder links te laten liggen. | 0neg
|
Het verhaal boeide mij niet echt, maar door de fijne schrijfstijl van deze auteur heb ik het boek uitgelezen. Het plot was toch wel enigszins verrassend. | 0neg
|
Ik twijfelde even tussen 2 of 3 sterren, maar als ik vergelijk met de waardering die ik aan andere boeken gaf, dan toch maar 2.
De opzet van het verhaal vond ik zeker niet slecht, tieners, op zoek naar een eigen identiteit, elk met hun eigen achtergrond. Hoe ze door het leven dwarrelen, hoe ze omgaan met verleidingen, met trauma's, met verlies,.... Er komen heel wat interessante thema's aan bod in het boek. Maar ik vond het een beetje een gemiste kans, langdradig en net wat te oppervlakkig.
Van de schrijfstijl van John Green ben ik dan wel fan. Hoewel ik dit boek in het Engels las, en daardoor misschien hier en daar wat finesses zal gemist hebben, hou ik heel erg van zijn rijke woordenschat. Van de gevatte zinnen, soms grappig, soms ontroerend zonder te overdrijven.
Dus wat mij betreft, John Green: JA , Looking for Alaska: Nee, liever niet | 0neg
|
Het laatste deel is niet zo goed als de eerste drie delen. Beetje saai en voorspelbaar. Toch wel leuk om te lezen | 0neg
|
Haar debuutthriller/roman. Voor mij een rommeltje van twee verhaallijnen. De ontvoering van een kind en als tweede lijn de maffia praktijken en de politieke opstand(?) In deze twee lijnen komt steeds hetzelfde hoofdpersonage in voor. Zoals altijd komen deze lijnen dan samen op het einde.
Het is wel spannend tot het einde maar het is een reeds veel gebruikt thema. Ontvoering en maffia.
Men kan echter goed zien dat de schrijfster journaliste is, want zij schrijft vlot en met ervaring. Zij geeft mooi weer de spanning tussen de eilandbewoners en het vasteland. | 0neg
|
De Amerikaanse journalist Adam Sternbergh is werkzaam als cultuurredacteur bij 'The New York Times Magazine'. Voor zijn debuut Spademan gebruikte hij de New Yorkse wijk Brooklyn als decor. In een setting waarin een vuile bom grote delen van New York heeft vernietigd, is de plaatselijke bevolking weggetrokken en is tegelijk met hen ook de werkgelegenheid verdwenen.
De vuilnisman die zich verschuilt achter diverse namen is zijn dagelijkse arbeidzame leven ook verloren. Om toch te kunnen overleven heeft hij zich een geheel andere kant op ontwikkeld. De vuilnisman is door iedereen in te huren voor een moordzaak waarbij hij zich niet of nauwelijks bekommerd over motieven of andere gewetensvolle zaken. Nee, Spademan voert zijn opdracht uit en verdwijnt zonder daar verdere vragen over te stellen.
Hij wordt gevraagd de 18-jarige Grace Chastity Harrow, alias Persephone, op te sporen en om te brengen. De opdracht komt van haar vader, de puissant rijke evangelist T.K. Harrow, een machtig man die grote invloed heeft op zijn volgelingen. Zijn dochter is plotseling uit huis weggelopen en spoorloos verdwenen.
Spademan begint in het verlaten Brooklyn de zoektocht naar Persephone. Als hij haar uiteindelijk vindt, probeert hij meer over haar en haar vader te weten te komen. Hij ontdekt dat Persephone’s vader niet zo’n vredig heerschap is als hij doet voorkomen. Die wetenschap laat Spademan besluiten om zijn opdracht niet uit te voeren maar meer onderzoek te doen naar de handel en wandel van T.K. Harrow. Als Persephone uiteindelijk Spademan in vertrouwen neemt en haar jonge leventje met hem deelt, staat zijn besluit vast en wijzigt hij zelfstandig zijn opdracht.
Het verhaal dat Adam Sternbergh in Spademan vertelt is volledig vanuit het perspectief van de voormalige vuilnisman. Daarbij grijpt de protagonist nogal vaak terug naar zijn verleden om een verklaring te geven voor zijn leven en de ietwat merkwaardige en opmerkelijke houding die hij zich heeft toegeëigend. Wel leuk om te weten maar die stukken dragen niet echt iets waardevols bij aan het creëren van spanning. Daarbij is de toonzetting ook monotoon en redelijk kleurloos. Al lezende wacht je op ontwikkelingen die het geheel wat laten kantelen en de suspense wat meer tot zijn recht laten komen. Maar dik in de tweede helft besef je dat die waarschijnlijk niet meer gaan komen. Er wordt vooral duidelijk gemaakt dat de macht van evangelisten in Amerika tot griezelige hoogte kan stijgen. In goede handen is daar niets mis mee, en het kan anderen stimuleren, maar een evangelist met minder goede bedoelingen kan daar heel wat ellende mee veroorzaken. Mocht dat de boodschap zijn die Sternbergh wil verkondigen dan is hij daarin geslaagd, verder is het verhaal eenvoudig van opzet en niet bijster origineel. Van Spademan gaan er dertien in een dozijn.
Een passage uit het verhaal, op de allerlaatste bladzijde, is ook erg van toepassing op de(ze) lezer. Die luidt: “Ik zou willen dat ik het kon navertellen, maar ik herinner het me niet goed meer”. En daarmee is het belangrijkste wel verteld over Spademan. | 0neg
|
Zonder in te gaan op het plot van het boek; de eerste helft is wel spannend en goed geschreven maar door de tweede helft heb ik mij doorheen moeten worstelen. Gaat mij te ver om dit boek met drie sterren te waarderen. | 0neg
|
Ik vind het boek een leuk tussendoortje
Maar vind het erg langdradig, en er zit weinig diepgang in. Al is het wel een vertedert boekje. Een erg lange reis waar weinig gebeurt.
Maar waant je wel in kerstsferen. | 0neg
|
Na ‘het meisje in de trein’ had ik uiteraard beter moeten weten, maar ja, ik ben geen ezel en stoot me dus met plezier graag 2 keer aan dezelfde steen. Je raadt het al, dit wordt geen leuk verhaal.
Voor mij is dit geen boek, maar een hoop nonsens en anekdotes op een hoop gesmeten, met daarin een hint van een verhaal; gebonden in boekvorm met inderdaad een kaft voor en achter…
In die zin doet het me geweldig denken aan ‘Hardziek’ van Sarah Denoo, waar ook een hoop onzin en puberaal gezwets een soort van boek vormden, ook over een soort van achterlijk Vlaanderen dat de meeste mensen blijkbaar herkennen vanuit hun jeugd. Ik eigenlijk niet, of het zou moeten zijn dat het Kortrijk van mijn jeugd toch iets meer ontwikkeld is dan de rest van Vlaanderen (en dat denk ik nu eigenlijk echt niet).
Waarschijnlijk is het eigen aan de Vlaming dat hij z’n eigen dorp/stad achterlijk en klein vindt en geen gelegenheid laat voorbijgaan om z’n eigen leefwereld te kleineren… ‘Poëtisch beschreven’ staat er op de achterflap… ik vind er helemaal niets poëtisch aan, voor mij is dit pipi/kaka poëzie. Sinds Brusselmans, Verhulst en andere Lannoyes weten we dat dit hier in Vlaanderen inderdaad geweldig aanslaat.
De krampachtige pogingen om in iedere zin een woordgrapje, vergelijking, spitsvondigheid te smokkelen, zijn –volgens mij- ook geen proeve van schrijven, maar proberen eerder het gebrek aan verhaal te camoufleren…
Ontdoe het boek van al zijn overbodige anekdotes en je houdt een kortverhaal over van 25 bladzijden dat je als extra bijlage met de Flair kunt meegeven. | 0neg
|
Het team Patterson is gelouterd, en de ervaring en routine druipt van iedere pagina. Het resultaat is een boek wat leest als een fabrieksbrood. Het voedt maar je mist de finesse van een ambachtelijk stukje vakwerk. Team Patterson kan veel beter maar laten zich leiden door kwantiteit | 0neg
|
Paper Towns is een boek met hoge verwachtingen die dat helaas niet waarmaken.
In Paper Towns gaat het om de verdwijning van Margo. Na negen jaar later klimt Margo opnieuw Q's kamer binnen. Ze neemt hem mee op een nachtelijk avontuur om nooit te vergeten. De volgende dag is ze verdwenen. Margo blijkt aanwijzingen te hebben achtergelaten die alleen Q kan ontrafelen. Geïntrigeerd gaat hij op zoek naar de jonge vrouw op wie hij in stilte verliefd is, geholpen door zijn vrienden Ben en Radar, en Lacey, een vriendin van Margo. Maar wil Margo wel gevonden worden?
De avond dat Margo bij Quentin in de kamer komt en hem mee neemt op een nachtelijk avontuur is erg leuk om te lezen, ze beleven dan ook echt van alles.
De volgende dag is Margo verdwenen en Q en zijn vrienden gaan op zoek naar aanwijzingen, dit vond ik ook erg leuk om te lezen alleen is het erg jammer dat er zoveel dingen tussendoor komen die eigenlijk helemaal niks met de zoektocht te maken hebben dat dit het onnodig lang maakt.
Het boek bevat erg veel quotes en gezegdes, van grappig tot erg filosofisch. Dit zorgde er voor mij voor dat ik soms het verhaal niet meer kon volgen en dat ik er helemaal klaar mee was.
Het boek blijft maar doorkabbelen, af en toe vinden ze een aanwijzing en dan weer niks. Ik ben door blijven lezen want ik het de verwachting dat het boek nog wel spannend zou worden, het boek heeft tenslotte een thrilleraward gewonnen, maar helaas het boek bleef langdradig en zelfs saai. En waar die thrilleraward vandaan komt, geen idee?
Al met al een redelijk origineel verhaal en het boek leest makkelijk weg (als je de quotes overslaat) maar verder erg saai en voldoet absoluut niet aan de verwachtingen. Helaas een echte tegenvaller. | 0neg
|
Lekkere doorlezer, prima voor aan het strand ofzo.
Ik vond het een vermakelijk verhaal zoals ik vroeger de Tina ook vermakelijk vond.
Verwacht je literatuur met mooie ontwikkelingen van het personage en verrassende plots, neem dan niet dit boek. Verwacht je een snel geschreven verhaal, moderne bouquetreeks, makkelijk leesbaar: dan is dit waar voor je geld. | 0neg
|
Charles en Karen Friedman zijn een gelukkig getrouwd stel met twee prachtige kinderen. Charles en Karen zijn na 18 jaar huwelijk nog steeds gek op elkaar en de kinderen voelen zich veilig en gekoesterd in een goed nest. Charles is zelfstandig ondernemer hij heeft een eigen hedge fund en Karen zorgt voor het huis en het gezin en doet vrijwilligerswerk.
Dan komt de dag waarop hun leven op dramatische wijze volledig op zijn kop komt te staan: de trein die Charles neemt naar zijn werk, wordt opgeblazen en honderden mensen vinden de dood of raken zwaar gewond. Ook Charles komt bij deze aanslag om het leven. Karen en de kinderen zijn verbijsterd en helemaal kapot van verdriet; de verwoesting was zo groot dat er zelfs geen lichaam is dat begraven kan worden. Alleen het handvat van zijn koffertje wordt teruggevonden.
Op diezelfde dag wordt de jonge AJ vermoord tijdens een hit en run-aanrijding. Er lijkt een connectie tussen beide zaken te bestaan, omdat AJ een papiertje met de naam van Charles Friedman in zijn hand had. De sporen lopen echter dood.
Maanden verstrijken en het leven neemt weer zijn normale loop voor Karen en haar kinderen. Totdat zij bezoek krijgt van 2 mannen die op zoek zijn naar honderden miljoenen dollars die haar man in zijn zaak heeft verloren
.. en met nee nemen ze geen genoegen. Karen gaat snuffelen en stuit op vreemde zaken: een bankkluis waarin geld is gestort nadat de explosie waarbij Charles omkwam had plaatsgevonden, een vals paspoort, nog een moord. Waar was Charles mee bezig?
Met de hulp van politieman Ty Hauck, die indertijd onderzoek deed naar de dood van AJ, gaat Karen op zoek naar antwoorden, waarbij ze steeds dichter op de hielen worden gezeten door de mannen die op zoek zijn naar het vermiste geld
en naar Charles.
Valse lading is een typisch product van deze tijd waarin de nieuwe thrillers je bijna elke maand om de oren vliegen: de verhaallijnen zijn niet al te ingewikkeld, er is sprake van een vrouw in nood en een redder uit de nood (liefst een (ex-)politieman), er zijn vaak kinderen bij betrokken en de scheidslijn tussen good guys en bad guys is helder. Hier is niets mis mee; ik lees deze boeken graag ter verstrooiing maar er blijft naderhand weinig van hangen. Dat zal met Valse lading ook zo zijn: op zich een prima boek, niet al te spannend, heel vlot geschreven. Door de korte hoofstukken die eindigen met korte cliffhangers blijf je doorlezen ondanks dat de personages niet echt uit de verf komen en er weinig diepgang en verrassende elementen in zitten.
Ik ben toch wat teleurgesteld in het boek omdat ik van een co-auteur van James Patterson, met wie op de achterkant van het boek geschermd wordt, meer had verwacht: meer spanning, meer uitdieping van karakters en een sterker plot. Maar Valse lading kun je na lezing rustig vergeten. | 0neg
|
Een goede fantasyroman neemt je mee naar een nieuwe wereld en verrijkt je beeld. In Branna’s offer van Gaby Raaijmakers lijkt een volledig nieuwe wereld geschapen te worden. Een wereld waarin machtige en gevaarlijke magiërs leven en waarin de kleur van je ogen bepaalt wie je bent. Interessant idee.
Branna, prinses van Lunläss, wordt uitgehuwelijkt aan de Mazumundische keizerszoon Memindel. Het is de bedoeling dat oorlog tussen de verschillende volkeren zo voorkomen wordt. Branna blijft eigenlijk liever in haar geboorteland. Als ze erachter komt dat het leven in Mazumundië heel erg verschilt van haar oude leven en ze voortaan beoordeeld wordt op de kleur van haar ogen, krijgt haar leven een heel andere wending. Als de prinses dan ook nog eens ontdekt dat de magiërs niet zo blij zijn met haar komst, moet Branna het heft in eigen hand nemen.
Zoals gezegd is het een interessant idee om te schrijven over een volk dat mensen beoordeelt op de kleur van de ogen. Het is helaas jammer dat de kleuren totaal onrealistisch zijn. De ogen van de keizerszoon – en dus later ook van Branna – zijn goudkleurig. Een gemiste kans. Fantasy mag best verzonnen zijn, maar in een realistische wereld, zoals de schrijfster hier wil scheppen, is het jammer om zulke kleine details onrealistisch te maken.
Natuurlijk kun je je afvragen of dit nu zo enorm storend is. Nee, maar het is wel een van de dingen die niet leuk zijn aan Branna’s Offer. Vanaf pagina één leest het verhaal enorm stroef. Er worden volkeren en personages geïntroduceerd zonder de nodige uitleg. Steeds schrik je een beetje. Huh? En weer ben je uit het verhaal. Een betere en secuurdere eindredactie had dit zeker kunnen voorkomen.
Of het plaatsen van een kaartje voorin. Er wordt redelijk wat gereisd in het boek en er komen veel personages in voor die allemaal hun eigen belangen hebben. Hoe heerlijk is het niet om de reis te volgen op de kaart? Of om even achter in het appendix op te zoeken wie dat personage ook alweer was. Dat zou in ieder geval het huh?-gevoel al een stuk verminderd hebben.
De schrijfstijl pakt totaal niet en de personages blijven niet hangen. Het is gemakkelijk om het boek een paar dagen naast je neer te leggen. Het enige probleem is dat je na die break niet meer weet wie wie is en je dus regelmatig terug moet bladeren om weer duidelijk te krijgen hoe het zat. Dit was voornamelijk het geval bij de Goden die regelmatig om hulp worden gevraagd.
Toch bevat het boek een paar leuke elementen. De verbondenheid met de dieren zal menig lezer aanspreken. Het feit dat de verbondenheid met dieren ook te maken heeft met de magie die Branna beheerst, maakt het bijzonder. En dat brengt me tot eigenlijk het grootste pluspunt van het verhaal. Het gebruik van de magie is anders dan ik ooit gelezen heb.
Ook het einde is spannend. Vooral in vergelijking met de rest van het boek. Op het moment dat Branna zich met de oorlog gaat bemoeien, ontstaat er een spanningsveld in het verhaal. Gelukkig, want deze twee elementen maken in ieder geval dat het boek nog enigszins met tevredenheid wordt dichtgeslagen.
Al met al is 'Branna’s offer' geen hoogstaand stukje fantasy. Fantasy moet je meesleuren een andere wereld in. Gaby lukt dit niet. Met kabbelende hoofdstukken waar weinig in gebeurt, te veel onverwachts geïntroduceerde personages en een schrijfstijl die niet pakt, heeft Zilverbron helaas met 'Branna’s offer' geen topper te pakken. | 0neg
|
Een val in een Belgische mijnschacht, of is het een liftschacht, begint meestal langzaam en versnelt zich naarmate de val langer duurt. Zo wil ik ook het boek Val van het schrijf duo Atie Vogelenzang en Wendela de Vos omschrijven. Dit duo heeft onder het pseudoniem Tupla Mourits een aantal thrillers geschreven. Voor Val korten zij hun schrijversnaam af tot Tupla M.
Val staat niet alleen voor de val in de schacht, maar is ook de naam (Valerie) van een slachtoffer, dodelijk slachtoffer van een valpartij. Hoofdpersoon Caro van Soerendonk, een echtscheidingsadvocaat, onderzoekt op verzoek van de moeder waarom de verzekering nog niet heeft uitbetaald.
Van Soerendonk heeft daar de tijd voor, omdat zij geschorst is. Ingegeven door werkdruk en drankgebruik heeft zij te veel missers begaan. Haar huwelijk ligt aan diggelen en de relatie met (dementerende) moeder en dochter zijn ook niet zoals zij het zou willen. De advocate is net verhuisd naar een appartement, dat nog aangekleed moet worden. Voor zichzelf zorgen (koken) kan ze nauwelijks en zo komt de pizzabezorger bij haar aan de deur, een asielzoeker die langzaam het verhaal in wordt geschreven.
Ook het vriendje van Val komt langzaam in beeld, zonder echt zicht op hem te krijgen. Halverwege wordt wel duidelijk dat de valpartij niet zomaar een tuimeling is, maar dat er minstens een handje is geholpen. Zoals ook Caro van Soerendonk wordt geholpen, door de doodzieke advocaat Willy Tiens. Cora van Soerendonk weet uiteindelijk ook de Belgische rechercheur Guido Peeters te mobiliseren en mede door die versnelling halen het boek, de auteurs en de advocate het einde. | 0neg
|
Een derde boek van Jonas Jonasson, dan ligt herhaling gevaarlijk dicht op de loer. En ja, dat komt dan jammer genoeg ook uit, ook al stelde ik me open voor dit boek en heb ik het toch helemaal gelezen.
Ik kreeg dit boek tijdens een meet & greet die ik gewonnen had met de schrijver en wat andere fans op de Antwerpse boekenbeurs van vorig jaar. Zelfs mét handtekening boeit het me niet bijster. Het verhaal 'pakt' me minder dan dat van de 100-jarige man en het geniale bommenmeisje.
Ok, er zitten weer grappige stukken in, kritiek op ons maatschappijmodel en de politiek, en enkele interessante uitweidingen zoals over de geschiedenis van religie in Zweden, of het gebrek aan privacy ivm persoonlijke & fiscale gegevens in Zweden (waar!), maar dit haalt het niveau echt niet naar boven deze keer.
Het gefilosofeer over en het refereren naar god en Jezus, en wat voor soort ethisch besef je erft van je voorouders, of je goed of slecht bezig bent, enz., vind ik echt ook te vervelend en te vrijblijvend eerlijk gezegd. Dit aspect lijkt er maar zowat doorheen geweven precies.
Het laatste deel van het boek lijkt dan weer enorm afgehaspeld te worden, alsof de vele gebeurtenissen nog sneller op elkaar volgen dan in de vorige delen. Ik betwijfel of ik nog een volgend boek van deze schrijver zal lezen, als ik niet te horen zal krijgen dat het uit een totaal ander vaatje wordt getapt.
Geen aanrader ditmaal! | 0neg
|
De fictiethrillers van Stan kunnen me minder bekoren dan zijn non-fictie. Een eerder rommelige manier van schrijven maar geeft dan wel op zijn manier vaart in het verloop. Anders dan het her en der springen van de ontwikkeling van de plot met (te) lange hoofdstukken. Misschien iets te ingewikkeld toch. Zijn tweede boek laat ik eventjes liggen voor ik er aan begin. | 0neg
|
In The Unquiet Dead pikt de auteur het verhaal van Jessie Driver op waar Dead Alone ophield. Jessie begint heel langzaam het idee te krijgen dat ze iets beter overweg kan met haar collega Mark Ward, maar daar komt al heel snel een einde aan. Er arriveert een nieuwe chef, Carolyn Moore, en Jessie maakt de vergissing deze dame aan te zien voor de opzichtige vriendin van een vrouw, Sarah Klein, die aangifte komt doen van de vermissing van haar zestienjarige dochter. Jessie is er met haar hoofd niet bij, want ze heeft net een jonge vrouw in haar armen zien sterven, die zelfmoord pleegde door onder de metro te springen. En verder heeft ze de avond tevoren gezellig drinkend doorgebracht met haar broer Bill, die een poosje bij haar komt logeren. Het wordt er allemaal niet beter op als het gerucht gaat dat de vermiste tiener te vinden zou zijn in een verlaten badhuis. Zowel Mark als Jessie zijn aanwezig als niet het lichaam van de tiener, maar dat van een volwassen man gevonden wordt. Hij is gemummificeerd. Mark krijgt de ‘eer’ zich bezig te gaan houden met de tiener, en Jessie mag uitzoeken wie de dode man is. Beide zaken blijken gaandeweg het verhaal toch verband met elkaar te houden, maar dat Jessie dit al snel doorheeft, wordt haar niet in dank afgenomen. Integendeel, haar verhouding met Mark verslechterd zodanig dat zij er ernstig over denkt hem aan te klagen. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, duikt ook plotseling P.J. Dean weer op, die zijn hoop op een relatie met Jessie nog niet heeft opgegeven. Carolyn Moore echter vraagt dingen van Jessie die volkomen tegen haar eigen wil en karakter ingaan.
In Dead Alone kwam Jessie Driver naar voren als een sterke vrouw. In The Unquiet Dead echter zou je haar af en toe wel door elkaar kunnen rammelen. De beledigingen die zij slikt zouden een normaal mens allang door het lint gedreven hebben. Jessie heeft het er dan wel niet gemakkelijk mee, maar op de cruciale momenten slikt ze haar commentaar in en gaat braaf weer aan het werk. De zaak rond de verdwenen tiener en de dode man maken helaas geen indruk. Hoge verwachtingen worden in het begin gewekt, maar beide zaken worden nergens echt spannend of bijzonder en aan het einde zitten er een paar toch wel eigenaardige ontwikkelingen in. Het is net alsof de auteur zelf niet goed wist waar deze verhalen naartoe moesten, en ze daarom een nogal geforceerd verband heeft bedacht. Uit niets is op te maken hoe het geheel verband houdt met elkaar, en de lezer krijgt dus aan het eind van het boek de ‘oplossing’ min of meer kant en klaar voorgeschoteld. In dit verhaal krijgen we iets meer inzicht in de achtergronden van Jessie, maar gek genoeg krijg je daardoor niet meer sympathie voor haar. Bij tijd en wijle wordt het zelfs irritant. Het lijkt of broer Bill in het verhaal geschreven is om een en ander bloot te leggen, maar hijzelf blijft als karakter zo plat als een dubbeltje en zeer voorspelbaar. Een van de weinige personen waarvoor je sympathie zou kunnen krijgen, is de geplaagde beheerder van het verlaten badhuis. Een beetje dun, een beetje rommelig, een beetje teleurtstellend allemaal. | 0neg
|
Voor een thriller vond ik dit boek helaas maar redelijk goed. Het is eigenlijk meer een liefdesroman in een thrillerjasje gestoken.
De slechteriken zijn heel vroeg bekend, en ook al worden er twijfels gezaaid over degene die zich over Nell ontfermt, Tanek, twijfel je er als lezer niet aan dat hij aan de goede kant staat.
Het gaat om wraak, en je weet eigenlijk bij voorbaat al dat het uiteindelijk allemaal goed komt.
Ik vond de ontknoping aan het eind daarom ook niet echt spannend. | 0neg
|
Dit is mijn eerste recensie voor Dizzie.nl. En helaas meteen een
hele negatieve recensie. Zelden heb ik zo'n slecht boek gelezen als
Bella Donna. Ik heb het in twee dagen uitgelezen om de recensie op
tijd te kunnen inleveren en heb besloten het boek nu bij het oud
papier te gooien; ik zal het niet herlezen en ik zou het ook aan
niemand aanbevelen en dus uitlenen. Op de achterflap van Bella
Donna staat dat de meedogenloze Machteld de Wit succesvol is totdat
er iets gebeurt wat haar leven volledig op zijn kop zet.... Ik heb
het boek gelezen, maar heb geen idee welke gebeurtenis hiermee
bedoeld wordt. Door deze zinsnede had ik nog de hoop dat dit
wellicht een literaire thriller zou zijn. Ik lees dat Mathilde
schrijft voor NRCNext en Parool, toch niet de minste dagbladen,
maar heb nooit iets van haar gelezen. Ik neem toch aan dat deze
columns beter leesbaar zijn dan dit boek. Het boek hangt van
onsamenhangende onderdelen aaneen. Alle karakters blijven plat en
ontwikkelen zich niet. De schrijfster lijkt geen keuze te maken wie
haar hoofdkarakter is: Nienke, de ik-persoon, of Machteld. Beide
dames leren we niet kennen. Machteld is extreem en intens slecht en
lijkt daarmee weg te komen. Dit alles krijgen we te zien in zeer
ongeloofwaardige anecdotes met vaak zeer populair taalgebruik dat
niet uitgelegd wordt: barteren, msn, etc. Machtelds beweegredenen
voor haar wrede daden worden niet helder. We lezen de meest
schokkende passages zonder daar ooit uitleg voor te krijgen.
Kortom: helaas geen aanrader. | 0neg
|
Misschien leuk voor jonge tienermeiden, maar ik vond het een saai verhaal. Ik laat het mijn dochter wel lezen, ben benieuwd wat zij ervan vindt. | 0neg
|
De tot de dood veroordeeld Earl Sheridan weet bij een tussenstop in een jeugdgevangenis te ontsnappen en neemt 2 jeugddelinquenten, 2 halfbroers, mee op zijn tocht als gijzelaars.
Een tocht vol geweld volgt, en naarmate de tijd vordert neigt Digger, 1 van de broers steeds meer naar kant van Earl, terwijl Clay, de andere probeert zich te onttrekken, dat laatste lukt hem bij een overval op een tankstation.
Clay trekt verder met Bailey, een meisje dat de overval overleefd, richting Eldorado, een oord wat Clay ooit uitgezocht had met zijn broer voor de toekomst.
Inmiddels trekken Digger en Earl verder het land in en laten een spoor van geweld achter zich.
Langzaam maar zeker kruipen de wegen van de broers weer naar elkaar toe, maar of dat een blij weerzien wordt laat zich raden.
Een met veel vaart geschreven thriller, waarin de schrijver zich overmatig bediend van het schrijven van gruwelijke geweldsexplosies, en dat vond ik wel een beetje te gortig.
Al met al vond ik het geen geweldige thriller, een gezien de vele positieve reacties op dit boek, zal het wel aan mij liggen, dus voorlopig voor mij geen Ellory meer. | 0neg
|
☆ Herkenbaar en realistisch!
Het verhaal gaat over een moeder van twee dochters. Ze zit in een rolstoel door de ziekte MS. Één dochter heeft een normaal leven (huisje boompje beestje) en haar andere dochter is wat meer een probleemgeval.
Daarnaast heeft ze nog hele vage buren en een schoonmaakster. En leert ze een leuke man in de supermarkt kennen!
☆ Compleet onverwacht plot.
Ik dacht dat ik het gehele boek al wist waar het op uit ging draaien. Door die gedachten vond ik het lezen ook wat minder leuk. Maar toen er opeens duidelijk werd wat er nou echt aan de hand was, was ik zeer verrast!
☆☆ Twee sterren voor een leuk boek dat uiteindelijk snel door leest maar het is zeker geen hoogtepunt geweest. | 0neg
|
Deze Amerikaanse auteur, die naar eigen zeggen maar tot zijn zestiende op de schoolbanken vertoefde, zag zijn spannend debuut in 2010 bekroond met een Britse First Blood Dagger. Het boek, dat gebaseerd is op een oude spraakmakende echte moord in New York verscheen een jaar later in een Nederlandse editie onder de titel De gloed van geweld. Zijn tweede boek Zelfkant, dat zuivere fictie is, situeert hij aan de andere kant van de Verenigde Staten, in Los Angeles.
Daar woont en werkt grijze muis Simon Johnson. Als hij op een nacht wordt aangevallen, vermoordt hij de insluiper, om nadien vast te stellen dat die wel erg veel gelijkenissen vertoont met zichzelf. In een opwelling besluit hij de identiteit van zijn slachtoffer, Jeremy Shackleford, over te nemen, wat hem in het begin gemakkelijk afgaat. Maar later blijkt zijn alter ego een diepduistere kant te bezitten waardoor hij zijn persoonsverwisseling ten zeerste betreurt.
Ryan David Jahn bedient zich van een klinische, afstandelijke en docerende vertelstijl, wat een afstand creëert tussen boek en lezer. Een gegeven dat nooit als positief kan ervaren worden bij een psychologische roman, waarbij inleving in het hoofdpersonage een voorwaarde is tot een geslaagd boek. Het verhaal leest weliswaar vlot weg, maar betrokkenheid is er amper.
De opmerkzame lezer stelt al snel vast dat er rare dingen gebeuren. In het begin wakkert dat de nieuwsgierigheid wat aan, maar al snel transformeert dat gevoel zich in verontwaardiging: doden worden weer levend; dingen verplaatsen zich als vanzelf of verdwijnen volledig en zonder verklaring. En dat terwijl Zelfkant niets te zien heeft met bovennatuurlijke fenomenen.
De auteur probeert een en ander nog wel recht te trekken, maar hij kan niet verbergen dat hij de kunst van het uitwerken van een waterdichte plot nog lang niet machtig is. Door de onmogelijke opzet van het verhaal is dit boek een sneltrein naar een op zijn minst ontgoochelde en op zijn ergst een bedrogen lezer. Het is moeilijk hier dieper op in te gaan zonder essentiële informatie vrij te geven, maar laat me het vergelijken met iemand die zonder het te beseffen even zelfmoord pleegt en dan verder gaat met zijn leven!?!?
Het cliché indachtig dat het tweede boek altijd het moeilijkste is om te schrijven en het feit dat Jahns derde, nog niet in Nederlandse vertaling verschenen werk The dispatcher zich dit jaar bij de laatste acht kanshebbers schaarde voor de Dagger voor het beste spannende boek, zal Ryan David Jahn nog wel een herexamen verdienen. Maar Zelfkant was wellicht de ontgoocheling van het jaar. En toch is er iets dat mij influistert dat de liefhebbers van S.J. Watsons Voor ik ga slapen ook dit boek kunnen appreciëren. | 0neg
|
Ondanks dat ik ontzettend uit keek naar het lezen van dit boek en ontzettende hoge verwachtingen had door de hype die er omheen verkeerde, ben ik absoluut niet tevreden met het boek.
Dat Jessica Knoll kan schrijven is iets wat mij al snel duidelijk werd. De zinnen die ze formuleert zijn soms werkelijk prachtig en zorgen voor haar compleet eigen schrijfstijl. Helaas bestonden deze zinnen de eerste helft van het boek alleen maar uit informatie, informatie, informatie, zoveel dat het te lang langdradig werd en nergens echt ''to the point'' kwam. Als ik dit boek niet voor de buzz had gelezen en had moeten recenseren had ik de handdoek waarschijnlijk al snel in de ring gegooid!
Ongeveer halverwege nam het boek een verrassende wending en kwamen er zowaar wat vlagen van spanning in voor! Zo abrupt als deze waren gekomen, zo snel verdwenen ze helaas ook weer. Na dit stuk ging het weer snel over in dit langdradige, niet-interessante, chaotische verhaal dat het voorheen ook was. Veel te veel informatie die in mijn ogen nergens op sloeg.
Het einde was weer enigszins verrassend, maar ik blijf met te veel vraagtekens zitten, waardoor ik ook het slot weer erg warrig vond.
De grote vraag is voor mij vooral hoe een boek dat totaal geen spanning kent (op een klein stuk na) omschreven kan worden als thriller... In mijn ogen is het meer een soort dramatische roman! | 0neg
|
'De butlerknop' is nummer 40 in de reeks met commissaris Van In. Nummer 39 is nooit verschenen omwille van het overlijden van Aspes vrouw. Dat dit boek toch als nummer 40 verschijnt, houdt de deur open om nummer 39 ooit toch nog te laten verschijnen. Geen slecht idee want hoewel Aspe vaak genoeg heeft verkondigd dat het boek nooit zal verschijnen, heeft hij eerder nog wel eens wat in de pers staan roepen waaraan hij zich niet gehouden heeft, dus het valt nog te bezien of hij dit keer voet bij stuk houdt.
Nummer 40 behoort het laatste deel in de reeks te zijn. Ook dat valt af te wachten, maar het wordt in ieder geval wel tijd want zoals men in Vlaanderen zegt: het vat is af. Opnieuw is het boek inwisselbaar met de vorige boeken en is alles wat erin gebeurt een herhaling van iets dat we al eerder lazen. De obsessie van de schrijver en zijn alter ego Van In voor Omer (het bier), loopt onderhand de spuigaten uit en werkt enkel nog maar op de zenuwen. Van In is een alcoholist die met gratie van heel zijn omgeving mag blijven functioneren en de ongeloofwaardigheid die daar vanaf spat is niet meer goed te praten. Dat kan ook gezegd worden van de rest van de plot. De hoofdpersonages worden meer en meer karikaturen van zichzelf; ze evolueren niet meer. Wat verder nog in dit boek gebeurt, tart helaas alle verbeelding.
Het boek begon nochtans niet slecht met een inbraak en daarop een dubbele moord. De flauwe toespelingen op de dierlijke obsessie om elkaar voortdurend te bestijgen die Aspes personages altijd en allemaal met zich meedragen, zijn zoals steeds kinderachtig en irritant maar er is in het eerste deel van het boek nog overheen te lezen. Na enige tijd gooit de auteur het roer echter om en verandert de plot van het boek drastisch. De kentering is natuurlijk bedoeld als apocalyptisch sluitstuk van een romanreeks maar dat effect wordt totaal niet bereikt. Aspe heeft naam gemaakt en kan zich iets permitteren. Dankzij zijn naam zal het boek opnieuw goed verkopen. Maar als dit het manuscript was geweest van een beginnend misdaadauteur, geen enkele uitgeverij had het willen publiceren. | 0neg
|
De illustere overval in Argentinië uit 1965 deed veel stof opwaaien, vanwege de betrokkenheid van politie en politici.
Piglia recontrueerde dit waargebeurde verhaal op een wijze waarop een willekeurige kroegbezoeker een sterk verhaal vertelt alsof hij er zelf bij was. Onsamenhangend, uitweidend over irrelevante details, zonder spanningsopbouw, simplistische karakterontwikkeling en nauwelijks ingegaan op hoe de zaken en relaties tot stand kwamen. | 0neg
|
Aangezien dit boek zoveel positieve recensies heeft, was ik nieuwsgierig en ben ik het gaan lezen.
In eerste instantie vond ik het wel een aardig boek, maar het blijft allemaal erg oppervlakkig. Thomas weet niet wat hij met zijn leven moet, wat hij met zijn vriendin moet en waar hij de energie vandaan moet halen om iets van zijn toekomst te gaan maken. Een onverwachte brief brengt hier verandering in.
Zonder het absurde einde had ik dit boek 3 sterren gegeven. Nu dacht ik alleen, toen ik het boek uit had: Wat een kitsch! | 0neg
|
'Het gelukkigste meisje ter wereld' is een boek dat je reikhalzend doet uitkijken naar de uitkomst. Enerzijds omdat het wat traag voortkabbelt, anderzijds omdat je echt nieuwsgierig bent naar het grote geheim van Tifani Fanelli.
De eerste bladzijden van het boek zijn veelbelovend. De volgende 200 bladzijden zijn een mix van 'the Devil wears Prada', 'gossip girl' en een willekeurige 'Jill Mansell'-roman. Dat is geen probleem als je op zoek bent naar zo'n soort boek, maar waarbij het voor de verandering eens géén rozengeur en maneschijn is. Als je echter verwacht een psychologische thriller te gaan lezen, dan wordt je hevig teleurgesteld.
De moraal van het verhaal is duidelijk. De psychologie van 'Ani' (Tifani) wordt mooi omschreven. Het is de schrijfster gelukt om een sympathiek karakter neer te zetten.
Al met al, zeker geen slecht boek. Veel liefhebbers van bovengenoemde boeken, zoals 'the Devil wears Prada', zullen 'hgmtw' weten te waarderen. Als je op zoek bent naar iets met meer spanning, zul je je verwachtingen moeten bijschaven. | 0neg
|
Wat een onwaarschijnlijke puinhoop is dit boek. De plot, als er al één is, rammelt aan alle kanten. De personages lijken wel bevroren, zonder een greintje diepgang of menselijkheid. Gewoon een opéénstapeling van feiten en weetjes. Nee dank u. Rommel! | 0neg
|
Als je de cover en flaptekst moet geloven, dan is dit boek een thriller, die absoluut zeer spannend gaat worden. Helaas, de spanning is ver te zoeken, het komt meer in de buurt van een misdaadroman. Het verhaal op zich is goed.
Wat men krijgt is het verhaal van een getraumatiseerde vrouw die bepaalde handelingen stelt, maar langzaam gaat beseffen dat er geen weg terug is en dat er consequenties zullen volgen.
Het huis aan de rivier is het debuut van Penny Hancock en wordt verkocht als 'literaire thriller. Op de achterzijde staan er ook citaten als "duistere, psychologische thriller", "bloedstollende thriller" en "sprankelende, angstaanjagende thriller".
Een verhaal dat balanceert tussen 'gemiddeld' en 'onvoldoende' wat mij betreft. Lange tijd had ik het niet meer dan 1 sterren gegeven, maar omdat het slotstuk toch nog wel iets in zich heeft krijgt 'Het huis aan de rivier' er een ster bij. Het is echter te ongeloofwaardig om het woord 'goed' in de beoordeling te hebben. Dus om nou te zeggen dat ik dit echt een aanrader vind...nee helaas dat niet. | 0neg
|
Klara Mortimer heeft haar moeder nooit echt gekend. Haar moeder verliet het gezin toen Klara zes jaar was, en sindsdien heeft ze haar moeder nooit meer weergezien.
Klara kent haar moeder alleen door de verhalen die haar vader over haar vertelde. Haar vader wil en wilde ook nooit ingaan op haar vragen over haar moeder.
Op een dag ontvangt Klara een brief en een sleutel. Het briefje is mysterieus en verwijst naar haar moeder. De bijhorende sleutel is van een stalplaats waar Klara verschillende dozen, eigendom van haar moeder, terugvindt.
Klara houdt de ontvangen brief, bijhorende sleutel en de ontdekte dozen voor haar omgeving verborgen. Doch dit houdt ze niet vol en alles komt aan het licht.
Klara verdiept zich in de spullen van haar moeder. Via een dagboek leert zij haar moeder beetje bij beetje kennen en komt een verschrikkelijke waarheid aan het licht. Haar moeder is niet dood, maar leeft in een psychiatrische instelling.
Langzaamaan wordt het duidelijk dat haar vader voor Klara’s bestwil haar heeft voorgelogen.
Deze ganse geschiedenis rijt oude wonden open en stelt de gezinsbanden en familiebanden op de proef.
Ik ben met hoge verwachtingen aan “Je loog tegen mij” begonnen, maar deze verwachtingen werden niet ingelost.
Ik raakte heel erg moeilijk in het boek en vond het saai; traag en langdradig. Pas na goed één derde van het boek te hebben gelezen kon het mij licht boeien.
Vanaf dan werd het immers spannend, boeiend en wordt je als lezer zelfs op het verkeerde been gezet.
Persoonlijk zou ik dit boek eerder als spannend catalogeren en niet beschouwen als een thriller.
Het taalgebruik, de beschrijvingen, de onthullingen…duiden dan weer op een hoge graad van literair vernuft van de auteur.
Het verhaal vanuit de ik-vorm schrijven maakt dat je als lezer soms de indruk hebt dat je deel uitmaakt van het verhaal.
Het boek is een spannend verhaal over liefde, gezinssituaties en het nemen van hartverscheurende keuzes.. | 0neg
|
Het boek is inderdaad niet echt interressant, maar het leest wel heel gemakkelijk. Ook voor mij was het te lang geleden dat ik 'De Eetclub' gelezen heb en daar is niets van blijven hangen. Dus als een vervolg boek zegt het me niets. Ik heb wel slechtere boeken gelezen van Saskia Noort en zie dit boek dan ook als een tussendoortje. Ik heb erg lang over dit boek gedaan omdat het verhaal mij niet echt kon boeien.Wat mij betreft zeker geen aanrader.. | 0neg
|
Als eerste wil ik opmerken dat ik het heel leuk vindt dat Emma van Liempt heeft doorgezet om een verhaal, waar ze al eerder in was begonnen, af te maken en er een kop en een staart aan te maken. Dat gezegd hebbende, moet ik helaas constateren dat dat ook bijna het enige positieve is dat ik over dit boek kan zeggen.
In het verhaal maken we kennis met Lillian, 13 jaar, die samen met haar ouders in Utrecht woont. Ze heeft een goede vriendin, Carine, en zit in de tweede klas van de middelbare school. Wanneer ze onverwacht hoort dat haar decaan is overleden, gebeuren er rare dingen. Haar moeder krijgt vreemde brieven en raakt uit haar doen en zelf ziet ze een meisje, Emily. Wie is Emily en waarom ziet alleen zij haar? Lillian probeert de zaak uit te zoeken en komt tot een schokkende ontdekking.
Emma van Liempt is een jonge schrijfster die graag verhalen bedenkt. Tussen de regendruppels door is haar debuut. Ze heeft een leuke fantasie, maar die heeft nog wel wat ontwikkeling nodig, evenals haar schrijfstijl. De belevenissen van Lillian worden erg van de hak op de tak beschreven, zonder logische overgangen, waardoor er soms geen touw aan vast valt te knopen. Bijvoorbeeld wanneer Lillian zich heeft verslapen en ze te laat voor school is, terwijl ze even later na schooltijd naar Carine gaat, zonder dat de lezer in de tijd wordt meegenomen.
De overgangen tussen cursief en gewoon schrift maken het leesgenot niet groter, termeer daar niet altijd duidelijk is waarom voor het verschil in stijl gekozen is.
Wat echter voornamelijk aan het boek ontbreekt is een goede redactie en daar is de uitgever verantwoordelijk voor. Het boek wemelt van de spel- en taalfouten, waardoor het geen onverdeeld genoegen is om het te lezen. Ik krijg het idee dat de uitgever helemaal geen aandacht aan de inhoud heeft besteed waardoor het resultaat ver beneden de maat is.
Ik wens Emma van Liempt veel succes bij het schrijven van haar volgende boek, waarmee ze volgens de cover van Tussen de regendruppels door al bezig is. Ik hoop alleen dat ze dan een uitgever kiest die haar met raad en daad en rode pen terzijde staat. | 0neg
|
Op Straffe des Doods had in eerste instantie mijn interesse gewekt door een toch best origineel plot. Dat werd helaas niet beantwoord tijdens het lezen van dit boek.
Harry Svensson is een voormalig journalist die een voorliefde heeft voor SM en laat het nu net dat element zijn dat hij terug ziet wanneer er een moord wordt gepleegd. Het voorval houdt hem dermate bezig dat hij zich vastbijt in de zaak en daarmee misschien net iets te veel betrokken raakt.
Waar het hier voor mij volledig mis gaat zijn de verschrikkelijk lange zinnen die me eerder uit het verhaal duwden dan me er in trokken. Daarnaast gaat Olsson soms net iets te ver door in beschrijvingen, vooral van eten etc. Als je dan ook nog bedenkt dat Svensson als journalist veel te veel vrijheden krijgt, dan ben ik uit de spanning en die spanning mistte sowieso al behoorlijk.
Helaas dus niet de thriller waar ik op gehoopt had. | 0neg
|
Na een bijna dodelijk ongeluk tien jaar geleden is Nora een succesvol schrijfster van psychologische zelfhulpboeken en coach geworden. Ze woont met haar man Frank en twee kinderen in een grote villa en is druk bezig aan haar volgende boek over de zeven doodzonden als Klara naast hen komt wonen. Ze begint zich te storen aan haar buurvrouw, terwijl haar kinderen net weg van haar én haar hond zijn. En wat is in godsnaam de relatie tussen Frank en deze Klara? Daar kan ze al helemaal al geen touw aan vastknopen.
Dit boek is een soort relatieroman waarin familieverbanden en relaties op de schop komen te staan. Het is zeker geen thriller, want nergens wordt het spannend genoeg tijdens het verhaal zelf. Het begint komt maar traag op gang en het beeld dat wordt geschetst van Nora is eerder dat van een oppervlakkige schrijfster die koste wat kost succesvol wilt blijven, steeds aan zichzelf denkt en veel doet om de schijn hoog te houden en daarvoor haar kinderen zelfs gebruikt. Het soort figuur waar ik me aan begin te ergeren kortom.
Terwijl Nora aan haar boek werkt, wordt ze steeds verwarder en vermoeider door een aantal gebeurtenissen waardoor ze haar schijn van geluk niet meer hoog kan houden. Haar ongeluk en haar verleden komen steeds meer de hoek om kijken en ze begint zich te herinneren dat ze Klara al van vroeger kent. Vele dingen blijven echter zeer vaag waardoor je je wat begint af te vragen of dit boek wel spannend genoeg is. In de tweede helft van het boek worden er eindelijk een aantal geheimen ontsluierd waardoor het toch wat mysterieuzer wordt. De spanning wordt pas echt opgedreven naar het einde toe en te laat in het verhaal. Het dubieuze einde laat lezers bovendien ook nog eens in twijfel achter.
De schrijfstijl is heel eenvoudig waar voor de hand liggende herhalingen en vrij simpele woordenschat op wijzen, en dat zelfs op basis van de originele versie voor een niet Zweeds sprekende lezer. Misschien ideaal voor beginners, maar deze lezer is echter meer gewend op vlak van Zweedse thrillers | 0neg
|
Ik kreeg dit boek van L & M Books onverwachts. Omdat ik al zoveel goeds had gehoord over de boeken van Rainbow Rowell, was ik zo blij dat ik eindelijk eentje van haar zou kunnen lezen. (Want vreemd genoeg komt het er nooit van.) Dit boek was dan wel een volwassen roman, maar ik had al eens zo’n boeken gelezen dus daar zat ik niet echt mee in. Misschien had ik dat toch moeten doen.
Je merkt het al. Ik heb niet echt genoten van dit boek. Ik weet dat ze dit boek bij de YA rekenen, maar het is écht geen YA. In de verste verte niet. Ik kan misschien begrijpen dat mensen die midden de 20 zijn en graag YA lezen, het eens een welkome verrassing vinden. Maar voor deze 16-jarige Book Nerd, was het een oké-aan-dit-wil-ik-nog-niet-denken-boek.
Let op, ik kan me best wel verplaatsen in de gedachte dat heel veel mensen dit boek wel leuk zouden vinden. Verkeerd verbonden is een luchtig boek met een vleugje (ehmm, hoe zal ik het zeggen?) romantiek. Bovendien is het een echte pageturner, want ook al ergerde ik me aan veel dingen aan het boek, ik had het bijzonder snel uit! Dus misschien voor mensen die wat ouder zijn en zich niet zouden storen aan de volgende puntjes zou het een geweldig boek kunnen zijn.
Ik lees eens graag een volwassen boek met een literair tintje, maar deze volwassen chicklit was een stap te ver voor mij. Soms vergeet ik dat ik maar 16 jaar ben, en toch in dit boek kon ik niet beter met mijn neus op de feiten worden gedrukt. Ik denk nog niet aan een huwelijk (ik heb zelfs geen vriendje…), laat staan huwelijksproblemen. Ik bedoel maar. Heel de tijd dat gezaag over ‘O, Neal zal me toch niet verlaten!’ en ‘AAAH! (hysterisch gehuil) ik kan niet zonder hem!’ was een tikkeltje erover voor mij. Ik kan het best wel hebben dat er huwelijksproblemen in een boek zitten, maar het hele boek draaide erom en dat was gewoon té veel voor mij.
Bovendien was ik op een bepaald moment echt niet meer mee wat het hoofdpersonage aan het doen was én aan het denken was. Ik heb echt mijn boek dichtgeslaan omdat ik alles vanaf dat stuk ridicuul en vergezocht vond. Ja, het was grappig op sommige momenten. En ja, het gaf een originele touch aan het boek. Maar nee, een oude gele fucking telefoon die toevallig belt met Neal (echtgenoot) uit het verleden gaat er bij mij niet echt in. Wat zou het geweldig zijn om zo’n telefoon in het echt te hebben om je huwelijksproblemen op te lossen.
Oké, ik was vanaf dat stuk lichtjes teleurgesteld in Rainbow Rowell. Ik kan er niet aan doen dat dit boek niks voor mij werd. Vooral omdat ik echt wel voelde dat ik misschien een jaar of 20 zou moeten zijn om het echt te kunnen appreciëren. Misschien kunnen jullie dat wel, maar voor mij ging het écht niet ondanks Rowells vlotte schrijfstijl. | 0neg
|
Dit boek maakt deel uit van de nieuwe serie Beautiful Idols van Alyson Noël. Ik heb al meerdere boeken gelezen van Alyson, De onsterfelijken en Soulseekers, beide series zijn aan te raden, daarom keek ik er ook naar uit om dit boek te lezen. Ik vond hem jammer genoeg nogal tegenvallen, zeker in vergelijking met haar andere boeken.
Ira Redman is een eigenaar van verschillende grote nachtclubs. Hij wil deze clubs meer onder de aandacht brengen. Daarom organiseert hij een wedstrijd waar veel geld mee te winnen is. De wedstrijd is een afvalrace van de beste clubpromotor. In dit boek volg je het verhaal van Layla, Tommy en Aster, 3 deelnemers, maar ook het verhaal van Madison, een wereldberoemde ster.
Layla, Tommy en Aster hebben allemaal hun eigen reden om mee te doen aan deze wedstrijd. Allemaal willen ze winnen, wat het ook kost. Het is hard tegen hard. Als je Madison jouw club binnen krijgt, dan heb je zo goed als gewonnen. Maar van de een op de andere dag verdwijnt Madison spoorloos en alle ogen richten zich op Layla, Tommy en Aster. Een verhaal voor roddels, lust of toch echte liefde en dubbele boodschappen.
Het eerste wat ik moet zeggen, is dat ik dol ben op de voorkant van het boek. Het boek is verkrijgbaar met een zwarte en witte omslag. Ik heb zelf de zwarte versie gelezen, die ik echt schitterend vind, mooier dan de witte persoonlijk. Ik hou van de simpelheid, maar ook de boodschap achter de omslag. De aardbei vertelt dat alles eigenlijk gewoon opgedoft wordt in die wereld, met goud, maar daaronder zit een hele normale laag. De buitenkant is nep. De binnenkant daar gaat het eigenlijk om, maar die laat je in deze wereld natuurlijk niet zien.
Wat ik er fijn vond aan dit boek was dat de schrijfster, Alyson Noël dus, schreef waar het op staat. Dit boek gaat over het leven in L.A., de stad waar alles opgedoft wordt, maar Alyson schreef gewoon hoe het daar echt is, zonder het mooier te maken dan het is, wat ik wel waardeer. Dat maakt het fijner om het te lezen. Ik lees niet graag over iemand, die het perfecte leven heeft en dat is zeker niet het geval in dit boek. Veel mensen dromen over een perfect leven als beroemdheid. In dit boek kom je er wel achter dat dat helemaal niet zo perfect leven is.
De personages uit het boek zijn misschien wel een beetje stereotypes. Tommy bijvoorbeeld is naar L.A. verhuist om een zanger te kunnen worden, maar ze jagen wel allemaal hun eigen droom na. Ze willen allemaal dat hun eigen droom werkelijkheid wordt. Dit doen ze dan niet helemaal op een handige manier, maar dit boek laat wel weer zien hoe belangrijk het is om te proberen om je droom waar te maken. Je krijgt er een echte drijfveer door.
Zelf heb ik al wel eerder boeken gelezen over het leven in L.A, Hollywood, maar ik heb nog nooit een boek gelezen over clubpromotors. Omdat deze wereld nogal nieuw voor mij is en het ook niet heel dicht bij mij persoonlijk staat, kan ik me moeilijker inleven in de personages van het boek. In het begin dacht ik dat ik Layla nogal wel snapte, een paar eigenschappen van haar heb ik ook, maar tegen het eind denk ik heel anders over haar. Wat ik wel leuk vind aan Layla, is dat ze schrijfster wil worden. Ik schrijf zelf ook. Ik vind het leuk vind om te lezen over personages met dezelfde soort interesses als mij. Ook al is Layla een heel ander soort schrijfster dan ik wil zijn.
Het boek wordt op een gegeven moment erg verwarrend. Er gebeurt veel en je gaat van het ene personage naar het andere personage, dat ben ik op zich wel gewend, maar in dit boek krijg veel vragen en geen antwoorden. Ze houden het heel erg vaag allemaal, waardoor je geen duidelijk beeld krijgt van de personages, maar ook van de gebeurtenissen. Ook vond ik het nogal oppervlakkig. De personages hebben voor mijn smaak allemaal een beetje een te groot ego. Sommigen beseften dit ook tegen het eind, maar ze stonden allemaal onder de macht van een persoon en die laat ze niet zo snel gaan. Het verhaal draaide op een gegeven moment alleen nog maar om leugens en beroemd zijn. De bij-personages, zoals Mateo en Treena werden helemaal vergeten. Wat ik erg jammer vond, want ik had graag meer over hem en haar te weten willen komen. Zeker over wat hun rol in het verhaal zou gaan worden en om ze beter te leren kennen. Ik had ook een beetje het gevoel dat Aster en Layla eigenlijk streden om een plek als hoofdpersonage van het boek. Op hun werd het meest verteld, hun verhaal daar gebeurde het meest mee en dat vond ik ook jammer. Tommy hoorde eigenlijk een net zo grote rol te hebben, als Layla en Aster.
Ondanks dat ik dit verhaal minder vond dan ik had verwacht, heb ik er wel van genoten. Ik vond vooral het einde leuk, daar gebeurde veel en ook spannende dingen. Ik ben wel benieuwd naar het tweede deel van deze serie, zeker omdat ik al een paar vermoedens heb over wie er achter de verdwijning van Madison kan zitten. Maar dat kan ik ook mis hebben. Er is maar een manier om daar achter te komen en dat is het volgende deel lezen. | 0neg
|
Arthur van Amerongen (1959) Nederlandse columnist , journalist doet hier een relaas van zijn jeugd en zijn relatie met zijn moeder maar ook zijn vader, welke invloed heeft een wankelende relatie in je verdere volwassen leven. Een thuis waar godsdienst de plak zwaait, hemel en hel en labiliteit heerst.
Het boek leest als verschillende columns, dus ja het leest zeer vlot, al is het begin zeer verwarrend en een web van opsommingen en feiten. Het is zo rauw en eerlijk dat het voor mij als lezer en dan spreek ik uit persoonlijke ondervinding soms zwaar was en donker. Al zal er voor dit soort verhalen wel liefhebbers zijn dat geloof ik wel, you liked or you don't! | 0neg
|
Dit is mijn eerste boek dat ik lees van dit duo en ik moet zeggen, na een kwart van het boek te hebben gelezen, dat ik me echt ertoe moet zetten om verder te worstelen, wat een saai boek en ik sluit me aan bij mijn voorgangers, veel te traag geschreven, ik hoop dat ik de moed kan opbrengen om dit boek uit lezen maar het zal een martelgang worden. Ik heb nog 4 andere liggen van deze schrijvers, ik hoop dat die beter zijn, maar deze....laat maar zitten! | 0neg
|
Vanwege de lovende recensies aan dit boek begonnen, maar regelmatig op het punt gestaan het boek dicht te klappen. Allereerst omdat het verhaal langzaam op gang komt. Ten tweede omdat je er wel tegen moet kunnen honderden pagina’s lang te lezen over gruwelijke details van kindermisbruik, ziekte en pijn. Walgelijk en op een gegeven moment vond ik het ook ongeloofwaardig: zoveel leed in een klein mensenleven? De boodschap van de schrijfster was ook aangekomen zonder de overtreffende trap van misère steeds terugkerend en zo expliciet te maken. Ook irriteerde het mij gaandeweg het verhaal dat de hoofdpersoon in de slachtofferrol bleef hangen, zich verschuilend achter excuses en volhardend in zelfhaat. Hoewel erg mooi geschreven met echt prachtige passages over intense vriendschap, liefde en levenswijsheden, was ik opgelucht toen ik het boek uit had. | 0neg
|
Ik had veel gehoord over dit boek, dus ik was heel benieuwd waar de heisa om te doen was. Helaas was het een enorme tegenvaller. Het stuk in het restaurant is zo saai en langdradig. Ik vond er niks aan. Het stuk op het einde toen de situatie van de zoon aan het licht kwam was wel heel sterk. | 0neg
|
In de veronderstelling dat een thriller werkelijk elk zintuig doet tintelen van spanning, stapte ik onlangs de boekhandel binnen om een dergelijk boek aan te schaffen. Op kwalitatief gebied was het aanbod niet zo bijster uitgebreid. Uiteindelijk koos ik voor Het leugenspel; een psychologische thriller van Roderick Anscombe.
Op de achterflap kreeg ik een inleiding op het verhaal en een summiere kennismaking met de auteur. Tot mijn grote verbazing bleek Roderick Anscombe hetzelfde beroep uit te oefenen als Paul Lucas, het hoofdpersonage: beiden zijn ze forensisch psychiater. Het lijdt dus geen twijfel dat het boek met de grootste deskundigheid is neergepend, maar hier wringt volgens mij het schoentje. Niettegenstaande het feit dat de dialogen uitermate levendig uitgewerkt zijn, zal de psychologische waarde ervan enkel herkend worden door kenners. Voor vaklui inzake psychologie zal die herkenbaarheid beslist een troef zijn, maar minder fortuinlijk is de voorspelbaarheid. Hierdoor ebt de spanning halverwege het boek volledig weg en blijft de lezer wat op zijn honger zitten. Maar net zoals bij een vloedgolf het water eerst wegtrekt om daarna met volle kracht toe te slaan, komt het verhaal pas in de laatste hoofdstukken écht goed op gang. De lezer wordt opnieuw gespijsd wanneer de zielenroerselen een climax bereiken en hij inzage krijgt hoe de teerlingen precies geworpen zijn in het leugenspel.
Een cocktail van geduld een achtergrondkennis rond het onderwerp is dus nodig om het boek te appreciëren. Helaas zijn die ingrediënten nu eenmaal niet voor iedereen weggelegd. | 0neg
|
De 17-jarige Lily Thomas is een veelbelovend skitalent, ze traint voor de Olympische Spelen en koestert zich in de geborgenheid van het luxe leven dat haar gefortuneerde vader haar kan geven. Maar dan raakt Lily betrokken bij een afschuwelijk ongeluk waardoor ze in een rolstoel belandt en haar toekomst in duigen valt. Bill, haar vader, weigert vooralsnog te geloven dat zijn dochter nooit meer zal lopen en hij sleept haar mee naar gerenommeerde medisch specialisten, in de verwachting dat hij ergens iemand ontmoet die hem nog een sprankje hoop kan geven. Maar al snel komt hij erachter dat Lily voor altijd gehandicapt zal blijven en hij niet anders kan dan zich daarbij neerleggen. Lily en Bill moeten beiden een innerlijke strijd leveren en een manier zien te vinden om weer richting aan hun leven te geven. Hierin worden zij gesteund door Jessie Matthews, de neurochirurg die Lily na het ongeval heeft geopereerd en intensief betrokken was bij haar revalidatie. Ook Jessie heeft een ernstig persoonlijk trauma te verwerken en in hun zoektocht naar nieuw geluk raken hun levens en die van degenen die hen die hen dierbaar zijn, met elkaar verweven.
Er zijn waarschijnlijk maar weinig liefhebbers van romantische boeken, die nog nooit iets van Danielle Steel hebben gelezen. De in New York geboren auteur (1947) heeft al meer dan negentig titels op haar naam staan. Naast een beperkt aantal minder bekende kinderboeken, zijn haar titels allemaal romans, waarvan er zo’n twintig zijn verfilmd voor televisie. Steevast staat de schrijfster in de bestsellerlijst van The New York Times. Wereldwijd is zij zeer geliefd en succesvol; in 2013 stond de teller op meer dan 600 miljoen verkochte exemplaren van haar romans. De romans van Danielle Steel worden uitgegeven in 69 landen en 43 talen.
Zoals de titel al doet vermoeden, gaat Winnaars vooral over persoonlijke overwinningen, doorzettingsvermogen en kracht (terug)vinden in jezelf. Het boek kent met het noodlottige ongeval van Lily een vliegende start, zoals vaker in de romans van Danielle Steel. In vlot tempo worden daarna de belangrijkste personages neergezet, met een korte, bijna zakelijke beschrijving van hun levensloop en huidige situatie. De schrijfster confronteert je daarna meteen met het onderwerp van het boek; de dwarslaesie en revalidatie van Lily, en hoe dat de levens van veel mensen in haar directe omgeving zal gaan beïnvloeden. Dit alles gebeurt met een sneltreinvaart, waardoor je wel meteen het verhaal in schiet, maar nogal aan de oppervlakte blijft hangen. Na ongeveer een derde van het boek verwacht je dat het verhaal meer diepgang krijgt, maar helaas blijft de auteur op deze vluchtige, bondige wijze de opeenvolgende gebeurtenissen in tijd beschrijven. Hierdoor krijgt het boek meer iets van een lineaire vertelling. En dat maakt het moeilijk om je in te leven in het verhaal en binding te krijgen met de karakters. Ook omdat er niet of nauwelijks dialogen aanwezig zijn. Want dat beperkt zich namelijk tot uitwisseling van enkele zinnen tussen de belangrijkste personages. De romantiek is wel aanwezig in Winnaars, maar is vooral bijzaak, het is praktisch omschreven en voorspelbaar. Daarnaast bevat het boek veel onnodige details en herhalingen.
Over het geheel genomen valt deze Steel wat tegen. Dat is spijtig, want op zich is de essentie van dit verhaal interessant en sterk. Bovendien is het duidelijk waarneembaar dat de schrijfster zich heeft verdiept in problematiek rondom revalidatie na traumatische ongevallen en dat haar hart hiernaar uitgaat. Als Danielle Steel met die passie de karakters en het verhaal een meer persoonlijk gezicht had gegeven, was dit vast weer een verfilming waard geweest. | 0neg
|
Het verhaal kabbelt zich voort met af en toe reden om te lachen. Niet echt spannend of interessant. Leest lekker weg maar verwacht geen diepgang. Met een raar eind, net of er nog een deel 2 komt | 0neg
|
Ik schrijf deze recensie zonder de andere gelezen te hebben, dus overeenkomsten zijn toevallig.
Ik heb dit boek in één dag gelezen. Het was lekker pakkend en meeslepend. Ik moet wel zeggen dat ik constant het verhaal van Natalee Holloway in mijn hoofd had. Niet dat het boek precies hetzelfde was, maar het hele idee van een verdwijning op een eiland laat je daar toch aan denken.
Wat ik erg leuk vond, was dat het boek nogal 'modern' geschreven was. Dingen als Hyves, Ipod en bepaalde nieuwe liedjes werden in het verhaal verweven. Hiernaast vond ik het leuk dat er in het boek ook dingen worden beschreven die niet direct iets te maken hebben met het oplossen van de verdwijning (zoals op stap gaan en iemand héél leuk vinden ).
Zonder in details te treden, wil ik ook nog zeggen dat het begin je op het verkeerde been zet. En dat geeft het verhaal op de laatste twee bladzijdes nog een interessante wending! | 0neg
|
In een week tijd worden hoofdinspecteur Evert Bäckström en zijn team geconfronteerd met drie zaken die hun onverdeelde aandacht opeisen. De oude mevrouw Linderoth wordt beschuldigd van dierenmishandeling en de enige getuige wordt zo ernstig bedreigd dat zij haar verdere medewerking aan het onderzoek staakt. Verder raken twee rugridders, zoals Bächström de twee mannen noemt, met elkaar in gevecht en verwondt de ene de andere met een kunstcatalogus. En als laatste wordt advocaat Thomas Eriksson dood in zijn huis aangetroffen, doodgeslagen met een stomp voorwerp. Vooral de moord op de advocaat stemt Bäckström tot grote tevredenheid, maar alles bij elkaar zijn de drie gebeurtenissen zeer onwelkom omdat zij de dagelijkse routine van de hoofdinspecteur in ernstige mate verstoren. Hij houdt iedere ochtend een teambespreking om de voortgang van het onderzoek met zijn medewerkers te bespreken. Daarna trekt hij zich meestal terug voor een hapje, een drankje en een middagslaapje. Die medewerkers beschouwt hij als een stelletje incompetente randdebielen met uitzondering van Jenny Rogersson die altijd een strak topje draagt, wat voor de nodige onrust in Bäckströms supersalami zorgt. De ad-interiminspecteur is ervan overtuigd dat er een verband tussen de drie zaken bestaat. Of zij gelijk heeft kan niet meteen worden vastgesteld, maar het ziet er wel naar uit dat de moord op de advocaat te maken heeft met een mislukte kunsttransactie waarvan de gevolgen reiken tot in kringen aan het Zweedse hof. En de provenance van sommige kunstwerken bevat de namen van beroemdheden als de laatste Russische keizer Nicolaas II en de Britse leider in oorlogstijd Winston Churchill. Zelfs Pinokkio speelt een belangrijke rol.
Leif G.W. Persson is hoogleraar criminologie en een beroemde bestsellerauteur in Zweden. Zijn boeken zijn in meer dan twintig landen vertaald en Persson mocht reeds vele prestigieuze prijzen in ontvangst nemen. Je verwacht met deze kennis in het achterhoofd dat Het ware verhaal achter Pinokkio's neus opnieuw een topper zal zijn maar het tegenovergestelde is het geval. De schrijfstijl van Leif Persson is prima. In luchtige en bloemrijke zinnen schildert hij een aanvankelijk aangenaam verhaal dat doorspekt is met veel humor maar al snel verandert dat aangename gevoel. Om op bijna iedere bladzijde te moeten lezen dat Evert Bäckström een verkoelende zomergrog voor zichzelf klaarmaakt, een verkwikkende maaltijd tot zich neemt of de supersalami in actie laat komen, terwijl zijn onnozele medewerkers het eigenlijke werk doen, is eerst aanleiding voor een glimlach maar wordt later afgezaagd en aan het einde van het boek uitermate irritant. Want dat is wat er gebeurt. Bäckström lijkt in het begin een beminnelijke man die de kantjes er een beetje van afloopt, maar als je hem beter leert kennen, ontpopt zich een seksistische, corrupte en zelfingenomen alcoholist die zich zeer laatdunkend en denigrerend over anderen uitlaat. Dit ergert vooral ook omdat het boek aan de dikke kant is en er aan al die misplaatste zelfverheerlijking geen eind lijkt te komen. De grap uit het begin wordt in het midden afgezaagd en aan het einde tenenkrommend banaal.
Een thriller moet gaan over het oplossen van een misdaad en daarbij dermate goed en spannend geschreven zijn dat de lezer tot het einde toe de adem inhoudt en in het ongewisse over de afloop blijft. Met uitzondering van de spanning is dat in Het ware verhaal achter Pinokkio's neus ook wel aanwezig, maar het is tot bijzaak geworden omdat de soms onuitstaanbare Bäckström alle aandacht opeist en de plot naar de achtergrond verdwijnt. Aan de eerder genoemde spanning, essentieel voor een goede thriller, ontbreekt het in het hele verhaal, dat op onderdelen veel te lang uitgesponnen wordt. Er is geen goed opgebouwde spanningsboog, laat staan een enerverende ontknoping. En dat is voor een thriller dodelijk.
Het ware verhaal achter Pinokkio's neus is een zeer middelmatige thriller zonder enige spanning en met een uitermate irritante hoofdpersoon. Als satire zou je het boek misschien geslaagd kunnen noemen, als thriller is het mislukt. | 0neg
|
Het boek De hoogvlieger van Roughan is het debuut van de schrijver, maar geeft mij het gevoel dat deze schrijver zijn zoveelste werk heeft afgeleverd. absoluut een goed opgebouwd verhaal wat gemakkelijk gelezen wordt, maar het lijkt op routine geschreven. Voor mij dus een teleurstelling zeker gezien de recensie's die bv Crimezone geeft over z,n werk. Ik vergelijk dit boek met een maaltijd zonder zout en peper. de basis is goed maar zonder kraak nog smaak. Ben benieuwd of de opvolger 'de valse belofte' aan mijn verwachtingen kan voldoen gezien ook hier weer uitstekende recensie's. | 0neg
|
Absoluut niet wat ik ervan verwacht had, na haar andere boek gelezen te hebben viel deze zwaar tegen. Zeer mager plot geen aanrader | 0neg
|
Ik heb hem weer in één ruk uitgelezen. Maar niet omdat ie nou zo hemeltergend spannend is, maar gewoon omdat het lekker wegleest. En dat terwijl het onderwerp - de verdwijning van een kind - toch echt de ergste nachtmerrie is voor een ouder. En ik ben moeder, dus je zou zeggen... Maar toch kruipt het boek nergens onder je huid, zoals de eerste boeken van dit duo wel deden. Het is spannend, het verhaal klopt, je kunt het je allemaal voorstellen, maar op de een of andere manier raakte het me niet. Jammer. | 0neg
|
Vol enthousiasme keek ik uit naar dit boek. Ik ben namelijk opzoek naar hèt nieuwe YA boek dat mij net zo omver kan blazen als de Hunger Games. Helaas heeft Showstopper mij niet kunnen overtuigen ondanks dat het boek op de achterkant vergeleken wordt met de Hongerspelen van Suzanne Collins en de cover erg aantrekkelijk oogt.
Ik krijg het gevoel dat de uitgever Scholastic ook opzoek was naar ''the new next big thing '' het daarom graag snel wilde uitgeven en dat het verhaal van de auteur daardoor oppervlakkig is gebleven. Het mist diepgang zowel het verhaal als de personages in het verhaal. Goed en slecht worden tegen elkaar opgemeten maar zelfs een slechterik als Voldemort in Harry Potter heeft een achtergrondverhaal. Dat mist dit boek, een diepere laag waardoor je begrijpt waarom de slechteriken, de antagonisten, zo neerkijken op de droesems die het onderspit delven in dit verhaal.
In showstopper volgen we het verhaal van Hoshiko en Ben. Hoshiko is een koordanseres die wordt gedwongen om op te treden in een levensgevaarlijk circus onder leiding van de demonische ringmeester Silvio. Het circus is een plek waar Droesems ( de arme bevolking) moeten werken en gevaarlijke stunts moeten doorstaan om de rijkere bevolking (zuiveren) te vermaken. Ben daarentegen is de zoon van een rijke en belangrijke minister (die een hekel heeft aan droesems ) en die opgroeit in een mooi groot huis op de heuvel. Hij zet zo zijn vraagtekens bij de verdeeldheid tussen de rijken( zuiveren) en de armen (droesems). Ben wordt verliefd op Hoshiko wanneer hij haar ziet optreden in het Circus....ook dat is een van de zwakkere aspecten binnen het verhaal.
Er worden regelmatig dezelfde woorden gebruikt om emoties of blikken te omschrijven. Zo ''grijnst '' de moeder van Ben wel meer dan 30 keer in een korte tijd (oké, misschien een beetje overdreven, heb ze niet allemaal geteld ;)) om te laten merken dat ze haar zoon niet serieus neemt in zijn opvattingen. Ze is puur gemeen, het motief hiervoor zwak aangewakkerd.
De achterliggende boodschap stuurt natuurlijk op discriminatie en de onderdrukking van minderheidsgroepen en dat is een heldere en goede gedachtegang om te belichten in een verhaal maar oh wat slecht uitgewerkt. Iedereen is of ''pure evil'' of een droesem.
Daarnaast vertellen de wisselende perspectieven vaak hetzelfde verhaal waardoor je onnodig veel dezelfde informatie leest. Waarom? Het circus in dit verhaal klonk veelbelovend maar net als de wereld die hierin geschetst wordt staat het niet sterk. Waar is de menselijkheid? Goed, ik snap dat de auteur probeert de wereld grauw en slecht te laten overkomen om de treurige situatie waarin de droesems leven duidelijk te willen maken, maar nee, het is nooit zwart of wit. Er moet menselijkheid in zitten en dat zit hier niet in. Geen één personages kon mij interesseren ook Hoshiko en Ben niet.
Dan kan je misschien nog zo goed idee hebben, als je verhaal, je personages en je wereld niet staat dan score je bij mij niet hoog! Erg jammer | 0neg
|
Ik begon dit boek te lezen omdat ik toe was aan een luchtig maar toch spannend verhaal... aangename lectuur, waar ik niet teveel moest bij nadenken (ik had net een zware historische roman achter de kiezen). Het boek leek goed te beginnen, maar al na een vijftigtal blz. zat ik me te pletter te ergeren. Eerst en vooral is dit boek erg slecht ge-edit. Het krioelt van de tik-en taalfouten. Het verhaal zelf is in mijn ogen compleet ongeloofwaardig. Dit is helemaal geen thriller, maar een gewoon stationromannetje. Kortom het was té luchtig en ik begin nu met veel zin aan een stevige thriller... liefst één waar je wel wat moet bij nadenken. | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.